Κλασικά Κινέζικα I (Μέρος 3)

Από τον Τζεφ Σάο

Σε αυτό το άρθρο, θέλω να σας εισάγω στην κρυμμένη ομορφιά της κλασικής Κινέζικης γλώσσας.

Πρόσφατα διάβασα ένα κείμενο «Μνημείο του Πύργου Γιουεγιάνγκ», που έγραψε ο πολιτικός και φιλόσοφος Φαν Τζονγκγιέν (989 – 1052 μ.Χ.) κατά την δυναστεία Σονγκ.

Την πρώτη φορά που άκουσα αυτό το κείμενο να διαβάζεται φωναχτά, πίστεψα ότι ήταν θεατρικό, υπερβολικό, και επιδεικτικό. Αλλά αφότου μελέτησα το κείμενο, κατάλαβα το νόημα, και ανέπτυξα μια εκτίμηση για το κομψό λεξιλόγιο και φράσεις, τώρα πιστεύω πως είναι μια ακριβής αντανάκλαση του απλώς πόσο ισχυρό είναι αυτό το κομμάτι λογοτεχνίας.

Το «Μνημείο του Πύργου Γιουεγιάνγκ» γράφτηκε από τον Φαν Τζονγκγιέν για έναν φίλο, έναν διοικητή που έχτιζε ξανά τον εν λόγω πύργο. Παρεμπιπτόντως, αν και αυτό το κείμενο περιγράφει με ζωντανές εικόνες τον πύργο και το περιβάλλον του, ο Φαν δεν βρισκόταν καθόλου κοντά στον πύργο όταν το έγραψε. Στην πραγματικότητα, του είχαν μόνο σταλεί ένας πίνακας ζωγραφικής αυτού μαζί με το αίτημα του φίλου του. Το έγραψε χρησιμοποιώντας ολοκληρωτικά την φαντασία του.

Και πιστεύω αυτό είναι το πιο ισχυρό στοιχείο των κλασικών Κινέζικων – πως η φαντασία του συγγραφέα και οι ιδέες του αναγνώστη αναμειγνύονται. Τα κλασικά Κινέζικα φανερώνουν τα πράγματα διακριτικά, εμπιστευόμενα την ικανότητα του αναγνώστη να ερμηνεύσει τις λέξεις ευέλικτα, χωρίς μια πληθώρα εξηγήσεων.

Σήμερα, πολλοί Κινέζοι θεωρούν τα κλασικά Κινέζικα απαρχαιωμένα, πολύ σύνθετα, και αδιαφανή. Παραπονιούνται ότι ακόμα και για να καταλάβεις τα κλασικά Κινέζικα, χρειάζεσαι ένα ευρύ λεξιλόγιο και μεγάλη γνώση αρχαίων κειμένων και ιστορικών αναφορών.

Αλλά πιστεύω πως αυτό είναι καλό πράγμα. Για εμένα, μια λέξη που θεωρεί ότι έχεις ένα ορισμένο επίπεδο γνώσης ωφελεί την κοινωνία. Η μοντέρνα τάση άμεσων μηνυμάτων, αναρτήσεων στο Τουίτερ, μηνυμάτων τηλεφώνου, και hashtags, απλώς μετατρέπει την καθημερινή γραφή σε οκνηρές συντομογραφίες τύπου g2g, lol, sup, #meaningless. Για μια γρήγορη μετάδοση ιδεών, αυτό είναι φυσικά εντάξει. Αλλά νομίζω πως δεν υπάρχει τίποτα λάθος με το να έχουμε έναν συνθετότερο τρόπο έκφρασης του εαυτού, που δείχνει εξευγενισμό, και δίνει μορφή στις σκέψεις μας.

Παραδέχομαι ότι τα μοντέρνα Κινέζικα είναι πολύ πιο προσβάσιμα, ευκολότερα στην ερμηνεία, και πολύ πιο απλά στην γραφή. Αλλά ο απλούστερος τρόπος δεν είναι απαραιτήτως ο κάλλιστος τρόπος.

Σκεφτείτε για το αγαπημένο σας μυθιστόρημα, αυτό που λατρεύατε ως παιδί, αυτό που όλοι οι χαρακτήρες έμοιζε να ζωντανεύουν από τις σελίδες, αυτό όπου κάθε σκηνή εντυπώθηκε βαθιά στην φαντασία σας…

…Και μετά έγινε ταινία, με ηθοποιούς που έμοιαζαν τελείως διαφορετικοί από αυτό που είχατε φανταστεί, σε σκηνές τελείως διαφορετικές από αυτές που ονειρευτήκατε, σε έναν κόσμο μη αναγνωρίσιμο σε σύγκριση με αυτόν που συνθέσατε. Η ταινία είναι εύκολη· δεν χρειάζεται διάβασμα, δεν χρειάζεται σκέψη, απλώς κάθεσαι άνετα, χαλαρώνεις, απολαμβάνεις.

Αλλά με μια ταινία, δεν υπάρχει χώρος να δεις διαφορετικά. Να φανταστείς διαφορετικά. Να ονειρευτείς διαφορετικά.

Η δύναμη των κλασικών Κινέζικων έγκειται όχι μόνο σε αυτό που γράφεται, αλλά επίσης και σε αυτό που δεν γράφεται, σε αυτό που δεν εξηγείται καθαρά. Η δύναμη των κλασικών Κινέζικων έγκειται σε αυτό που αφήνεται σε εσένα για να συλλογιστείς.

Αυτό το άρθρο αναδημοσιεύθηκε με άδεια από το ShenYun.org