Σχολιασμός
Έχω δύο παρατηρήσεις σχετικά με την αποστράγγιση του βάλτου που συμβαίνει στην Ουάσιγκτον αυτή τη στιγμή.
Πρώτον, περιμένω κάποιον από τα αριστερά να υπερασπιστεί τα στοιχεία που έρχονται στο φως. Γιατί κανένας αριστερίζων δεν υπερασπίζεται την πληρωμή 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε SNAP (Συμπληρωματικό Πρόγραμμα Βοήθειας Διατροφής – τα πρώην κουπόνια φαγητού) σε εταιρείες αναψυκτικών; Γιατί κανείς δεν θα υπερασπιστεί τη δαπάνη του ενός τρίτου των επιδομάτων του Medicare [κρατική ασφάλιση υγείας] σε αρτιμελείς ανθρώπους που τους είναι πολύ αδιάφορο να βρουν δουλειά; Ποιος θα μου πει γιατί τα 50 εκατομμύρια δολάρια για προφυλακτικά στη Χαμάς ήταν καλή εξωτερική πολιτική;
Οι αποκαλύψεις είναι συγκλονιστικές, αλλά κανείς στην αντιπολίτευση δεν τολμά να τις υπερασπιστεί. Αυτοί οι άνθρωποι ψήφιζαν αυτά τα πράγματα για δεκαετίες και τώρα το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να επιτεθούν στον Τραμπ. Η υπεράσπιση του ανυπεράσπιστου είναι πολιτική αυτοκτονία και το ξέρουν. Έτσι, αντί να υπερασπιστούν το σχέδιο παιχνιδιού τους, επιτίθενται στον διαιτητή.
Όταν ξοδεύω χρήματα σε κάτι, είμαι περήφανος που το κατέχω. Είμαι στην ευχάριστη θέση να εξηγήσω γιατί αγόρασα ένα αντικείμενο, γιατί το έδωσα σε έναν οργανισμό, ή γιατί επένδυσα σε κάτι. Γιατί αυτοί οι αριστερίζοντες δεν υπερασπίζονται αυτές τις δαπάνες; Όλοι δειλοί, δεν θα υπερασπιστούν τίποτα συγκεκριμένο. Απλώς δολοφονούν τον χαρακτήρα ενός διαιτητή που τολμά να αποκαλύψει παραβιάσεις της δημόσιας εμπιστοσύνης.
Δεύτερον, είμαι τρομοκρατημένος από τους συντηρητικούς που αρνούνται να παραδεχτούν τη δική τους ευθύνη στην καταστροφή των δαπανών. Όλοι τους εξεπλάγησαν από αυτές τις αποκαλύψεις, σαν να είναι όλα αυτά νέες πληροφορίες και σαν να ήταν εντελώς ανίδεοι. Πού είναι ο συντηρητικός που λέει, «Συγγνώμη, παιδιά. Μετανιώνω πραγματικά, ρίχνοντας στάχτες στο κεφάλι, που κοιμάμαι στο τιμόνι. Ψήφισα για αυτό το θέμα επειδή ήταν ευκολότερο και επειδή αυτές οι διεφθαρμένες οντότητες χρηματοδότησαν την προεκλογική εκστρατεία μου. Συγχωρέστε με. Θα βρω την αποχέτευση [της δεξαμενής], θα τραβήξω την τάπα, και θα αδειάσω τον βάλτο.»
Οι συντηρητικοί κρύβονται πίσω από τη δικαιολογία: «Δεν είχαμε χρόνο να το διαβάσουμε». Αυτό είναι αμέλεια. Η Ουάσιγκτον είναι γεμάτη από κρίσεις όπου έγγραφα 1.200 σελίδων, βραδινής ώρας, απαιτούν ψηφοφορία. Εάν κανείς δεν ψήφιζε κάτι που δεν έχει διαβάσει, αυτό θα μπορούσε να συντομεύσει το Ομοσπονδιακό Μητρώο κατά 50 τοις εκατό. Και αν τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης χειροκροτούσαν και τιμούσαν έναν πολιτικό που αρνήθηκε να ψηφίσει μέχρι να διαβάσει το νομοσχέδιο αντί να ουρλιάζουν «ταραχοποιός» και «συνήγορος παραπληροφόρησης», ίσως οι άνθρωποι να ένιωθαν περισσότερη ελευθερία να διαβάσουν τα νομοσχέδια.
Συγγνώμη, συντηρητικοί, δεν είναι εντάξει που είστε σε ύπνο και οκνηρία.
Όλη αυτή η κατάσταση μου θυμίζει την ένταση μεταξύ των πρασίνων και των εκκλησιαζόμενων. Η έλλειψη ελέγχου σε νερό και βιομάζα στην Καλιφόρνια, που διευκόλυνε τις καταστροφικές πυρκαγιές, είναι άμεσο αποτέλεσμα των ανόητων πολιτικών των οικολογικών περιβαλλοντιστών. Το να μην δέχεστε ως δικές σας τώρα αυτές τις πολιτικές υποδηλώνει μια αλαζονεία πέρα από κατανόηση. Αλλά οι εκκλησιαζόμενοι που δεν νοιάζονται για χαρούμενα γουρούνια ή ζουμερές τομάτες, που δικαιώνουν την πολιτιστική και οικολογική καταστροφή στο όνομα της κυριαρχίας [επί της γης], είναι εξίσου ένοχοι.
Ακριβώς επειδή οι πράσινοι λατρεύουν τη δημιουργία και όχι τον Δημιουργό, αυτό δεν δίνει άδεια στην κοινότητα της πίστης να καταχραστεί τα πράγματα (δημιουργία) του Θεού. Πού είναι λοιπόν οι πράσινοι που μετανοούν για τις ανόητες πολιτικές γης και νερού που διευκόλυναν τις καταστροφικές πυρκαγιές; Και πού είναι οι συντηρητικοί εκκλησιαζόμενοι που μετανοούν για όλες τις φρικαλεότητες που έγιναν «στο όνομα του Θεού;» Σταυροφορίες και Κονκισταδόρ. Χμμμ;
Οι παρατηρήσεις μου υποδεικνύουν ότι όλοι μπορούμε να μοιραζόμαστε κάποιες ευθύνες για τα προβλήματα που έχουμε. Είμαι ένοχος, είσαι ένοχος. Αλλά το πρώτο βήμα για την αποκατάσταση είναι η μετάνοια. Να παραδεχτούμε και να αναλάβουμε ευθύνη για τα ελαττώματά μας και τη δυσλειτουργική μας σκέψη. Μετά μπορούμε να σηκώσουμε τα μανίκια και να φτιάξουμε πράγματα.
Χθες, ρώτησα σε τι ξοδεύουν άσκοπα χρήματα οι άνθρωποι. Σήμερα, θα ρωτήσω σε τι ξοδεύει η κυβέρνηση άσκοπα χρήματα;
του Joel Salatin
Αναδημοσιευμένο από το Ινστιτούτο Brownstone
Δημοσιευμένο υπό την Creative Commons Attribution 4.0 International License
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η άποψη του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα την άποψη της Epoch Times.
