Όταν οι New York Times συντάσσονται με τη ρητορική του ΚΚ Κίνας

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ – Στοιχεία και πληροφορίες που περιήλθαν στην κατοχή των Epoch Times υποδηλώνουν ότι, τους τελευταίους έξι μήνες, οι New York Times, έγκριτη αμερικανική εφημερίδα, ετοιμάζουν ένα άρθρο κατά του καλλιτεχνικού θιάσου Shen Yun Performing Arts.

Ακόμα περισσότερο, όπως προκύπτει από τα στοιχεία, φαίνεται ότι το άρθρο, το οποίο δεν έχει ακόμη δημοσιευθεί, προορίζεται να χρησιμοποιηθεί ως χαρτί στα χέρια της κινεζικής κυβέρνησης (ΚΚΚ) για τη διακρατική εκστρατεία καταστολής που διεξάγει εδώ και χρόνια κατά της συγκεκριμένης εταιρείας παραστατικών τεχνών.

Είναι γεγονός ότι ο θίασος Shen Yun, με έδρα τη Νέα Υόρκη, αποστολή του οποίου είναι η αναβίωση του παραδοσιακού κινεζικού πολιτισμού, με σύνθημα «Η Κίνα πριν από τον κομμουνισμό», αποτελεί αγκάθι στο πλευρό του Πεκίνου εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες.

Ενώ το Shen Yun έχει πλέον ένα παγκόσμιο κοινό που ξεπερνά το ένα εκατομμύριο θεατές ετησίως, το ΚΚ Κίνας χρησιμοποιεί ποικίλες μεθόδους προκειμένου να εμποδίσει τις παραστάσεις του. Σε αυτές περιλαμβάνονται πιέσεις προς τα θέατρα να ακυρώσουν τις παραστάσεις, διώξεις των μελών των οικογενειών των καλλιτεχνών που ζουν στην Κίνα, ακόμα και η εκμετάλλευση του αμερικανικού νομικού συστήματος.

Τον περασμένο Μάιο, το FBI συνέλαβε δύο ύποπτους Κινέζους πράκτορες, οι οποίοι είχαν προσπαθήσει να δωροδοκήσουν έναν πράκτορα του FBI, που εμφανιζόταν ως υπάλληλος της Εφορίας, με δεκάδες χιλιάδες δολάρια, σε μια προσπάθεια να ανακληθεί το μη κερδοσκοπικό καθεστώς του Shen Yun.

Το Υπουργείο Δικαιοσύνης ανέφερε ότι οι δύο φερόμενοι ως πράκτορες του ΚΚΚ είχαν, επίσης, προσπαθήσει να χρησιμοποιήσουν μια περιβαλλοντική αγωγή που στόχευε τις εγκαταστάσεις και τα σχολεία εκπαίδευσης του θιάσου, για να «εμποδίσουν» την ανάπτυξή του.

Η επόμενη επίθεση κατά του Shen Yun, ωστόσο, αναμένεται να προέλθει από τη μεγαλύτερη εφημερίδα των Ηνωμένων Πολιτειών, τους New York Times.

Δύο δημοσιογράφοι τους, ο Μάικλ Ρόθφελντ (Michael Rothfeld) και η Νικόλ Χονγκ (Nicole Hong) – με τη δεύτερη να αναλαμβάνει το άρθρο για το Shen Yun αφού εργάστηκε έξι μήνες στο γραφείο Κίνας των New York Times – αναζήτησαν συγκεκριμένα πρώην καλλιτέχνες που ίσως είχαν εγκαταλείψει την εταιρεία πριν από χρόνια διατηρώντας μνησικακία εναντίον της, όπως δείχνουν τα αρχεία που περιήλθαν στην κατοχή των Epoch Times.

 

«Γνωρίζουμε ότι αυτοί οι δημοσιογράφοι επιδιώκουν να πάρουν συνεντεύξεις από μια μικρή ομάδα που μπορεί να έχει κάτι κακό να πει για το Shen Yun και φαίνεται να αγνοούν τη συντριπτική πλειοψηφία [των καλλιτεχνών] που βλέπουν τον χρόνο τους στο Shen Yun ως κάτι θετικό, που τους προσφέρει βαθιά ικανοποίηση», δήλωσε στους Epoch Times ο Γινγκ Τσεν, αντιπρόεδρος του Shen Yun.

Πολλοί από τους καλλιτέχνες του Shen Yun είναι ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ, πρακτική διαλογισμού απαγορευμένη στην Κίνα. Ορισμένες από τις χορογραφίες του θιάσου περιλαμβάνουν καλλιτεχνικές απεικονίσεις της δίωξης. Αυτό καθιστά τον θίασο πρωταρχικό στόχο του καθεστώτος και των αντιπροσώπων του.

«Γνωρίζουμε, επίσης, ότι ορισμένοι από τους ερωτηθέντες έχουν ταξιδέψει ελεύθερα στην Κίνα, γεγονός που εγείρει ένα τεράστιο ερωτηματικό, διότι κανονικά όποιος εργάζεται για το Shen Yun ή είναι γνωστό ότι ασκεί Φάλουν Γκονγκ διατρέχει σοβαρό κίνδυνο ταξιδεύοντας στην Κίνα – αλλά αυτοί οι άνθρωποι το κάνουν ελεύθερα και επανειλημμένα. Έχουμε, επίσης, αρχεία επικοινωνίας που αποδεικνύουν ότι ορισμένοι από εκείνους τους ερωτηθέντες ήταν πολύ ευχαριστημένοι από την εμπειρία τους στο Shen Yun, αλλά τώρα λένε το αντίθετο στους New York Times.

»Όλα αυτά δείχνουν ότι οι New York Times ετοιμάζουν μία επίθεση εναντίον μας, χτίζοντας μια ιστορία γύρω από πολύ αμφισβητήσιμες συνεντεύξεις», καταλήγει ο κος Γιν.

Απόπειρες σπίλωσης

Εσωτερικά έγγραφα του ΚΚ Κίνας δείχνουν ότι το Κόμμα θεωρεί την πανεπιστημιούπολη του Shen Yun στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης, που ονομάζεται Dragon Springs, ως ‘έδρα’ των δραστηριοτήτων των ασκούμενων του Φάλουν Γκονγκ για την αντιμετώπιση των διώξεων.

«Επιτεθείτε συστηματικά και στρατηγικά στις έδρες και βάσεις του Φάλουν Γκονγκ στο εξωτερικό», αναφέρει έγγραφο με οδηγίες του ΚΚΚ, που περιήλθε στην κατοχή των Epoch Times.

Ένα άλλο έγγραφο κατηύθυνε τους αξιωματούχους να συνεταιριστούν με συγκεκριμένους κλάδους για τη διακρατική καταστολή του Φάλουν Γκονγκ, καλώντας για κινητοποίηση «φιλικών προς την Κίνα ανθρώπων, όπως εμπειρογνώμονες, μελετητές, δημοσιογράφους […] που έχουν μεγαλύτερη επιρροή στις ΗΠΑ και τις δυτικές χώρες, για να μιλήσουν για εμάς και να προσπαθήσουν να κάνουν περισσότερα ξένα μέσα ενημέρωσης να δημοσιεύσουν περισσότερες ευνοϊκές για εμάς εκθέσεις».

Φαίνεται πως οι New York Times κάνουν ακριβώς αυτό τώρα, σχολίασε ο Λάρυ Λιου (Larry Liu), αναπληρωτής διευθυντής του Κέντρου Πληροφόρησης για το Φάλουν Ντάφα (FDIC), ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού αφιερωμένου στην παρακολούθηση της δίωξης του Φάλουν Γκονγκ.

 

«Αυτό το άρθρο πιθανότατα θα είναι η πραγματοποίηση των ονείρων του ΚΚΚ», δήλωσε ο κος Λιου.

Λίγο καιρό αφότου η κα Χονγκ επέστρεψε στη Νέα Υόρκη πέρυσι, μετά από ένα πέρασμα από την ομάδα Κίνας των New York Times στη Σεούλ, κάποιοι πρώην χορευτές του Shen Yun άρχισαν να λαμβάνουν μηνύματα στο ηλεκτρονικό τους ταχυδρομείο από την ίδια και τον κο Ρόθφελντ. Τα μηνύματα περιείχαν ερωτήσεις μερικές φορές ενοχλητικά συγκεκριμένες, δίνοντας στους καλλιτέχνες την εντύπωση ότι οι δημοσιογράφοι προσπαθούσαν να ξεθάψουν πληροφορίες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως στοιχείο κατά του θιάσου, είπε ο κος Λιου.

Ένας πρώην χορευτής ρωτήθηκε μόνο για ένα συγκεκριμένο περιστατικό: έναν τραυματισμό στο γόνατο.

Σύμφωνα με τον κο Λιου, οι δύο δημοσιογράφοι φαίνεται να προσπαθούν να διαμορφώσουν μια ιστορία που να υποδηλώνει ότι οι χορευτές δεν λαμβάνουν επαρκή ιατρική φροντίδα – ένα από τα κυριότερα ψεύδη που προωθεί το ΚΚΚ για να δυσφημίσει το Φάλουν Γκονγκ.

Οι Epoch Times μίλησαν με δεκάδες καλλιτέχνες του Shen Yun και μέλη των οικογενειών τους, καθώς και με μαθητές και καθηγητές στις δύο σχολές που συνδέονται με το Shen Yun.

Περιέγραψαν το περιβάλλον ως απαιτητικό μεν, με υγιή κουλτούρα και υποστηρικτική κοινότητα δε. Ο υπαινιγμός της έλλειψης ιατρικής περίθαλψης ή θεραπείας προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις.

«Ανοησίες», δήλωσε η Κέι Ρούμπατσεκ (Kay Rubacek), που έχει έναν γιο και μία κόρη στον θίασο. Η κα Ρούμπατσεκ είναι κινηματογραφίστρια, με βραβευμένα ντοκιμαντέρ στο ενεργητικό της και την εκπομπή «Life & Times» στο NTD, αδελφό μέσο των Epoch Times.

«Όσοι έχουν παρακολουθήσει την παράσταση, όσοι έχουν δει το Shen Yun, αντιλαμβάνονται ότι οι χορευτές το αγαπούν κι ότι αγαπούν πραγματικά αυτό που κάνουν.»

Τα παιδιά της πήγαν στο γυμνάσιο της Ακαδημίας Τεχνών Fei Tian όταν ήταν 13 και 14 ετών. Η κα Ρούμπατσεκ επισημαίνει ότι πριν αποφασίσει να τα στείλει εκεί, ερεύνησε πολύ σχολαστικά το περιβάλλον και τους καθηγητές.

«Προσέχω πολύ πού στέλνω τα παιδιά μου. Είμαι πολύ προστατευτική. Έτσι, όταν επρόκειτο να τα στείλω σε οικοτροφείο, έπρεπε να ελέγξω τα πάντα πριν, ώστε να νιώθω εντάξει. Και, όντως, ήλεγξα τα πάντα.»

Το τμήμα χορού στο σχολείο δίνει στους μαθητές τη δυνατότητα να περάσουν από δοκιμαστικό για το Shen Yun, ενώ παράλληλα εκπαιδεύονται στο Fei Tian College στην ίδια πανεπιστημιούπολη, κάτι που έκαναν και τα παιδιά της, με μεγάλη επιτυχία, όπως σημείωσε.

Θυμήθηκε ότι λίγο μετά την εγγραφή τους στη σχολή, ο γιος της χτύπησε το δάχτυλο του ποδιού του κατά τη διάρκεια της εξάσκησης στον χορό. Τον πήγαν για ακτινογραφία, η οποία αποκάλυψε ένα τριχοειδές κάταγμα. Ο δάσκαλος χορού επέμεινε ότι δεν μπορούσε να ξαναμπεί στην τάξη μέχρι να επουλωθεί πλήρως το κάταγμα.

Εκμεταλλεύτηκε τη διακοπή ως ευκαιρία να επικεντρωθεί στις διατάσεις και έγινε ένας από τους πιο ευλύγιστους χορευτές της ομάδας, είπε η κα Ρούμπατσεκ, προσθέτοντας:

«Το επίπεδο θετικότητας που βλέπω να πηγάζει από αυτούς και η ικανότητά τους να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις είναι αρκετά αξιοσημείωτο και κάτι που θα ήθελα να είχα κι εγώ όταν ήμουν παιδί.»

Έντρομη έμαθε ότι οι New York Times προσπαθούν να σπιλώσουν τα παιδιά της ως μέλη κάποιας επαίσχυντης οργάνωσης.

 

Πραγματικός κίνδυνος

«Οι ψευδείς αφηγήσεις που φαίνεται να επιδιώκουν να δημιουργήσουν οι [New York] Times είναι μια σοβαρή ανησυχία για εμάς, καθώς μπορεί να αποτελέσουν πραγματικό κίνδυνο», δήλωσε ο Τζορτζ Σου, αντιπρόεδρος της Dragon Springs.

Πριν από αρκετούς μήνες, είπε, οι τοπικές και ομοσπονδιακές αρχές κινητοποιήθηκαν για να αντιμετωπίσουν έναν Κινέζο, ο οποίος δημοσίευσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι ήθελε να γίνει μέλος μιας ‘ομάδας θανάτου’, έχοντας αναρτήσει, επίσης, ένα βίντεο που έδειχνε τον ίδιο να γεμίζει γεμιστήρες τυφεκίου AR-15.

Ο άνδρας «προπαγανδίζει τις ίδιες ψευδείς αφηγήσεις και είχε μιλήσει με ορισμένα από τα άτομα από τα οποία οι [New York] Times παίρνουν συνεντεύξεις», δήλωσε ο κος Σου.

«Κάποια στιγμή, έγινε γνωστό ότι ο άνδρας αυτός βρισκόταν στην περιοχή της πανεπιστημιούπολής μας. […] Είχαμε πολιτειακή αστυνομία που περιπολούσε στις εισόδους μας και όλοι ήταν σε ύψιστο συναγερμό. Αυτό είναι πολύ σοβαρό.»

Οι Epoch Times απέκτησαν αντίγραφο ενός δελτίου του Σεπτεμβρίου για την ασφάλεια των αξιωματικών του FBI, στο οποίο αναφέρεται ότι ο άνδρας, ο οποίος «είχε εκτοξεύσει απειλές κατά της πανεπιστημιούπολης Dragon Springs», είχε θεαθεί στην περιοχή και ήταν «πιθανόν οπλισμένος και επικίνδυνος».

Εκτελώντας ένταλμα έρευνας, η αστυνομία βρήκε ένα πιστόλι, ένα τυφέκιο AR-15, περισσότερες από 600 σφαίρες και 14 γεμιστήρες για τα όπλα, εκ των οποίων οι μισοί περίπου ήταν γεμάτοι, αναφέρεται σε έκθεση της αστυνομίας που περιήλθε στην κατοχή των Epoch Times, σημειώνοντας ότι οι γεμιστήρες ξεπερνούσαν το όριο χωρητικότητας των 10 φυσίγγων που ίσχυε στην πολιτεία όπου διέμενε ο άνδρας.

Στοχεύοντας στην κορυφή

Το Shen Yun υπερηφανεύεται ότι είναι ο κορυφαίος θίασος κλασικού κινεζικού χορού στον κόσμο, καθώς η μία ομάδα [με την οποία ξεκίνησε] το 2007 αυξήθηκε σε οκτώ. Η καθεμία έχει τη δική της ορχήστρα και περιοδεύουν σε όλο τον κόσμο δίνοντας παραστάσεις για περισσότερους από ένα εκατομμύριο ανθρώπους κάθε χρόνο. Οι Epoch Times είναι από παλιά χορηγός επικοινωνίας του Shen Yun.

Όπως συμβαίνει με κάθε υψηλού επιπέδου καλλιτεχνικό έργο, ο κλασικός κινεζικός χορός απαιτεί τεράστια προσπάθεια, δηλώνουν πολλοί χορευτές και δάσκαλοι του θιάσου.

 

«Για να γίνεις καλλιτέχνης τόσο υψηλού επιπέδου, χρειάζεται σίγουρα πολύ κόπο και επιμονή και πρέπει να θυσιάσεις πολύ χρόνο και ενέργεια», δήλωσε η Άλισον Τσεν, η οποία αποσύρθηκε από το Shen Yun το 2015 για να γίνει καθηγήτρια χορού και αργότερα συμπρόεδρος του τμήματος χορού στην πανεπιστημιούπολη του Fei Tian College, στο Middletown της Νέας Υόρκης.

Ήταν ακόμη έφηβη όταν άρχισε να εκπαιδεύεται με το Shen Yun το 2007, λίγο μετά την ίδρυσή του. Χάρη στις ικανότητές της και την πρότερη εμπειρία της στον χορό, κλήθηκε να ενταχθεί σχετικά γρήγορα στην περιοδεύουσα ομάδα, στο πλαίσιο της σχολικής της πρακτικής άσκησης. Με την πάροδο των ετών, ωστόσο, η ομάδα ανέβασε τον πήχη. Οι φοιτητές του Fei Tian εξακολουθούν να έχουν τη δυνατότητα να περάσουν από δοκιμαστικό για τις περιοδείες στο πλαίσιο των μαθημάτων τους, αλλά οι χορευτικές τους ικανότητες πρέπει να είναι εξαιρετικές για να εγκριθούν, λέει η κα Τσεν.

Σε σύγκριση με το μπαλέτο, η εκπαίδευση στον κλασικό κινεζικό χορό είναι πιο ευθυγραμμισμένη με τη φυσική προδιάθεση του ανθρώπινου σώματος, με αποτέλεσμα λιγότερη καταπόνηση, λέει ο Τζίμι Τσα, ο οποίος ήταν επαγγελματίας χορευτής μπαλέτου πριν ενταχθεί στο Shen Yun το 2008.

Οι χορευτές μπαλέτου συνήθως αποσύρονται στα 30 τους, συχνά με χρόνιους πόνους και άλλες παθήσεις. Κατά μέσο όρο, οι νεότεροι ερασιτέχνες χορευτές υποφέρουν από έναν τραυματισμό, ενώ οι μεγαλύτεροι επαγγελματίες χορευτές από 1,2 τραυματισμούς για κάθε 1.000 ώρες χορού, σύμφωνα με μια ανασκόπηση ερευνών για το θέμα το 2015.

Σύμφωνα με αυτές τις εκτιμήσεις, μια επαγγελματική ομάδα χορού του μεγέθους του Shen Yun θα είχε, θεωρητικά, εκατοντάδες τραυματισμούς κάθε χρόνο.

Οι χορευτές και οι δάσκαλοι με τους οποίους μίλησαν οι Epoch Times δεν είχαν να δείξουν στατιστικά στοιχεία τέτοιου είδους, αλλά όλοι συμφώνησαν ότι η συχνότητα τραυματισμών, σύμφωνα με τις παρατηρήσεις τους, στο Shen Yun ήταν ένα κλάσμα αυτού του αριθμού.

 

Ο κος Τσα απέδωσε το χαμηλό ποσοστό τραυματισμών εν μέρει στα αυστηρά πρότυπα προπόνησης και στην έμφαση στη σωστή τεχνική. Δεν είναι τόσο η χορευτική κίνηση που οδηγεί σε τραυματισμούς αλλά, συνηθέστερα, η λανθασμένη τεχνική του χορευτή, που με την πάροδο του χρόνου οδηγεί σε υπερβολική καταπόνηση ή τραυματισμό, εξήγησε.

«Η διατήρηση όλων σε άριστη φόρμα και η συνεχής παρακολούθηση της τεχνικής τους βοηθά στην αποφυγή πολλών προβλημάτων», είπε.

Ήδη στα 40 του, ο κος Τσα έχει τη δική του ‘συλλογή’ από τραυματισμούς από τον χορό. Ο τελευταίος, μια ρήξη συνδέσμων στο γόνατό του το 2020, παρ’ ολίγον να τερματίσει την καριέρα του. Πήγε στη Νότια Κορέα για να δει έναν παγκόσμιας κλάσης χειρουργό γόνατος, όπως είπε, και μετά από εκτεταμένη αποκατάσταση, μπόρεσε να επιστρέψει στη σκηνή.

Εάν ένα σωματικό πρόβλημα εμποδίζει ένα άτομο να συνεχίσει ως χορευτής, το Shen Yun συχνά του προσφέρει την ευκαιρία να παραμείνει στην εταιρεία σε έναν διαφορετικό ρόλο, όπως η παραγωγή, είπε ο κος Τσα.

Ωστόσο, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν είναι οι σωματικές κακουχίες το ανυπέρβλητο εμπόδιο, για όσους εγκαταλείπουν τελικά τον θίασο. Είναι, κυρίως, η ψυχική και η πνευματική πρόκληση, που οδηγούν ορισμένους χορευτές σε μία τέτοια απόφαση.

Σε γενικές γραμμές, ο κόσμος των ελίτ παραστατικών τεχνών είναι διαβόητος για τις εσωτερικές ίντριγκες και τον έντονο ανταγωνισμό, με συγκρούσεις μεταξύ των καλλιτεχνών για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, που μερικές φορές κάνουν ακόμα και τους αστέρες του χώρου να αισθάνονται μειονεκτικά, παραδέχτονται πολλοί χορευτές.

Στο Shen Yun η ατμόσφαιρα είναι πολύ διαφορετική.

Για να ζωντανέψουν επί σκηνής τον αυθεντικό κινεζικό πολιτισμό, οι καλλιτέχνες πρέπει να τον μελετήσουν και να τον ενσαρκώσουν οι ίδιοι, τηρώντας τις παραδοσιακές αξίες και την ηθική. Το πιο σημαντικό είναι να αφήσουν τον εγωισμό τους στην άκρη, είπαν.

Έχοντας μεγαλώσει στην αυστηρά ιεραρχική κοινωνία της Νότιας Κορέας, ο κος Τσα σημείωσε ότι χρειάστηκε εκ μέρους του κάποια προσαρμογή, για να μπορέσει να δεχτεί συμβουλές από νεότερους χορευτές ή ακόμη και δασκάλους.

 

Η κα Τσεν λέει: «Οι δάσκαλοι μας έλεγαν: “Όσα κι αν έχετε μάθει και όσα κι αν νομίζετε ότι ξέρετε, όλοι πρέπει να ξεκινήσουμε από το μηδέν”».

Το να υιοθετήσει μια πιο ταπεινή στάση απέναντι στο χορό ήταν μια διαδικασία για αυτήν.

Θυμάται πώς φούσκωσε ο εγωισμός της μετά τη νίκη της στην κατηγορία νέων σε έναν διαγωνισμό κλασικού κινεζικού χορού.

«Νόμιζα ότι ήταν ένα μέσο για να γίνω διάσημη», λέει.

Ήταν μια κρίσιμη στιγμή στην εκκολαπτόμενη καριέρα της και μια δοκιμασία για τον χαρακτήρα της, όπως συνειδητοποίησε εκ των υστέρων.

«Αν κανείς δεν με καθοδηγούσε να το σκεφτώ με υγιή τρόπο, πολύ εύκολα θα μπορούσα να εξακολουθούσα να σκέφτομαι έτσι», είπε.

Χάρη στη θετική επιρροή των καθηγητών και των συμμαθητών της, μπόρεσε να αναγνωρίσει το πρόβλημα, είπε.

«Σούε γου τζι ζινγκ» – «Η μάθηση είναι απεριόριστη» – λέει μια κινεζική παροιμία που επαναλάμβανε στον εαυτό της.

«Όσο πιο αλαζόνας είσαι, τόσο λιγότερο μπορείς να αναπτυχθείς», έλεγε. «Ανεξάρτητα από το πόσο σπουδαίος νομίζεις ότι είσαι, πάντα υπάρχει κάποιος που μπορεί να σου μάθει κάτι καινούργιο.»

Αλλά το να γνωρίζεις τη σοφία και να την εφαρμόζεις στην πράξη είναι δύο διαφορετικά πράγματα, επισημαίνει.

Την επόμενη χρονιά, όταν τερμάτισε δεύτερη στον διαγωνισμό, ένιωσε αναστάτωση στην καρδιά της.

«Ανεξάρτητα από το πόσο μπορεί να το αρνιόμουν, λίγο-πολύ εξακολουθούσα να νοιάζομαι γι’ αυτό», είπε.

Τα πράγματα πήραν μια τροπή προς το χειρότερο. Σε αντίθεση με τον κανονικά «χαρούμενο και ευτυχισμένο» εαυτό της, άρχισε να γίνεται αμήχανη και νευρική στη σκηνή.

«Όσο περισσότερο νοιαζόμουν για το πώς φαινόμουν δημόσια, τόσο πιο αγχωμένη ένιωθα όταν εμφανιζόμουν και μερικές φορές αυτό επηρέαζε την ποιότητα της απόδοσής μου επί σκηνής», είπε.

 

Κάποια στιγμή, βρέθηκε σε ένα σταυροδρόμι: έπρεπε είτε να εγκαταλείψει τη ματαιοδοξία της είτε να ακολουθήσει το δρόμο της δυσαρέσκειας, του φθόνου και της κατηγορίας. Μετά από πολλή αυτοκριτική, επέλεξε το πρώτο.

«Συνειδητοποίησα […] ότι έπρεπε πραγματικά να κάνω ένα βήμα πίσω και να δουλέψω πρώτα εσωτερικά με τον εαυτό μου, για να μπορέσω να προχωρήσω», ομολογεί, προσθέτοντας ότι βρήκε αυτή την επιλογή βαθιά απελευθερωτική.

«Στην πραγματικότητα με δίδαξε να είμαι πιο ευγνώμων», λέει χαρακτηριστικά.

Αλλά δεν μπορούν όλοι να κάνουν αυτό το άλμα. Όσοι δεν το κάνουν είναι πιθανό να φύγουν τελικά, δήλωσαν αρκετά μέλη της εταιρείας.

Υπήρξαν μερικοί λιγότερο ευχάριστοι αποχωρισμοί όλα αυτά τα χρόνια, συνήθως επειδή ένα μέλος παραβίαζε τους κανόνες της εταιρείας, δεν μπορούσε να τα καταφέρει καλλιτεχνικά ή απαιτούσε ειδική αναγνώριση ή μεταχείριση, είπαν.

«Δυστυχώς, ξέρουμε ότι αυτά ακριβώς τα άτομα στοχεύουν οι [New York] Times», δηλώνει η αντιπρόεδρος του Shen Yun κα. Τσεν.

Ύποπτη δραστηριότητα

Οι προσπάθειες των New York Times θορύβησαν τον κο Λιου, όταν έμαθε ότι η κα Χονγκ και ο κος Ρόθφελντ μιλούσαν με τον Άλεξ Σίλα, άνθρωπο με μακροχρόνια επιχειρηματικά συμφέροντα στην Κίνα, ο οποίος διεξάγει μια εκτεταμένη εκστρατεία κατά του Dragon Springs μαζί με την τοπική ακτιβίστρια Γκρέις Γούνταρντ.

Όπως είχε αποκαλύψει προηγούμενη έρευνα των Epoch Times, ο κος Σίλα και η κα Γούνταρντ παρακολουθούσαν την ιδιοκτησία Dragon Springs στην κομητεία Όραντζ της Νέας Υόρκης, σε μια προσπάθεια να εμποδίσουν την ανάπτυξή της και να προκαλέσουν αρνητική κάλυψη από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μέσω μιας σειράς αδικαιολόγητων αγωγών για το περιβάλλον.

Αφού απορρίφθηκαν δύο προηγούμενες αγωγές τους, ο κος Σίλα κατέθεσε νέα αγωγή, η οποία είναι και πάλι αβάσιμη, δήλωσαν οι εκπρόσωποι του Dragon Springs, παρουσιάζοντας στους Epoch Times τα στοιχεία.

 

Οι δύο ύποπτοι Κινέζοι πράκτορες που συνελήφθησαν από το FBI τον περασμένο Μάιο, ο Τζον Τσεν και ο Λιν Φενγκ, συμμετείχαν κυρίως σε ένα σχέδιο, στις αρχές του 2023, που περιελάμβανε τη δωροδοκία ενός πράκτορα της εφορίας, ώστε να ξεκινήσει μια ψεύτικη έρευνα προκειμένου να αφαιρεθεί το μη κερδοσκοπικό καθεστώς από μια οντότητα που διοικείται από ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ, σύμφωνα με το κατηγορητήριο.

Πριν ξεκινήσουν την εν λόγω απόπειρα, είχαν εμπλακεί σε δραστηριότητες έντονα όμοιες με τις προσπάθειες του κου Σίλα, αναφέρουν τα δικαστικά έγγραφα.

Ο κος Λιν, πρώην Κινέζος αθλητής, ο οποίος ανακρίθηκε αρκετές φορές από το FBI, «παραδέχθηκε ότι τόσο αυτός όσο και [ο κος Τσεν] ταξίδεψαν στη Νέα Υόρκη για να παρακολουθήσουν τους ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ που κατοικούν στην κομητεία Όραντζ της Νέας Υόρκης και να συλλέξουν πληροφορίες που θα αποτελούσαν τη βάση για μια πιθανή περιβαλλοντική αγωγή, με σκοπό να εμποδίσουν την ανάπτυξη της κοινότητας του Φάλουν Γκονγκ στην κομητεία Όραντζ της Νέας Υόρκης», ανέφεραν οι ομοσπονδιακοί εισαγγελείς σε δικαστική κατάθεση πέρυσι, υποστηρίζοντας ότι και οι δύο άνδρες έπρεπε να παραμείνουν υπό κράτηση για να αποτραπεί η διαφυγή τους στην Κίνα.

Οι χειριστές του κου Τσεν προφανώς δρούσαν από την Τιαντζίν, τη βάση του Γραφείου 610, μιας εξωθεσμικής αστυνομικής υπηρεσίας που ιδρύθηκε το 1999 από το ΚΚ Κίνας για την εξάλειψη του Φάλουν Γκονγκ. Η στοχοποίηση εκ μέρους του Κινέζων αντιφρονούντων στις Ηνωμένες Πολιτείες τού χάρισε αυξανόμενο κύρος εντός του ΚΚΚ, όπως και τρεις ακροάσεις με τον Σι Τζινπίνγκ, τον ανώτατο ηγέτη του ΚΚΚ, σύμφωνα με τα δικαστικά έγγραφα.

 

«Είναι σαν αδέρφια εξ αίματος», είπε ο κος Τσεν, αναφερόμενος στους συντρόφους του από το ΚΚΚ, σε μια συζήτηση με μυστικό πράκτορα του FBI.

«Ξεκινήσαμε αυτόν τον αγώνα εναντίον [του ιδρυτή του Φάλουν Γκονγκ] πριν από είκοσι, τριάντα χρόνια. Είναι πάντα μαζί μας.»

Η αναφορά στον «ιδρυτή του Φάλουν Γκονγκ», καθώς και το γεγονός ότι οι κ.κ. Τσεν και Λιν εφάρμοσαν το σχέδιο δωροδοκίας υπαλλήλου της εφορίας της κομητείας Όραντζ, δεν άφησε καμία αμφιβολία ότι η οντότητα που στόχευε ήταν το Shen Yun, τονίζει ο κος Λιου.

Ο κος Σίλα έχει τους δικούς του δεσμούς με την Τιαντζίν. Με βάση τις πληροφορίες που εξέτασαν οι Epoch Times, έζησε στην κινεζική μητρόπολη του Βορρά για πολλά χρόνια και η μόνη πιθανή πηγή εισοδήματός του φαίνεται να είναι μια εταιρεία συμβούλων που ίδρυσε με την Κινέζα σύζυγό του στην Τιαντζίν το 2019, λίγο αφότου μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες και ξεκίνησε την εκστρατεία του κατά της Dragon Springs. Ο κος Σίλα δεν έχει απαντήσει μέχρι τώρα στα επανειλημμένα ερωτήματα των Epoch Times.

 

Ο κος Τσεν ισχυρίστηκε ότι είχε, επίσης, μια επιχείρηση στην Τιαντζίν και ανέφερε στον μυστικό πράκτορα του FBI ότι μπορεί να ήθελε να ταξιδέψει στην Κίνα και να πληρωθεί εκεί, «δηλώνοντας ότι η πρόσβασή του σε πόρους στην [Κίνα] επισκίαζε αυτή που είχε στις Ηνωμένες Πολιτείες», ανέφεραν οι εισαγγελείς.

Οι κ.κ. Τσεν και Λιν αντιμετωπίζουν τώρα κατηγορίες για δράση ως μη εγγεγραμμένοι Κινέζοι πράκτορες, δωροδοκία και πολλαπλές συνωμοσίες, μεταξύ άλλων για τη διενέργεια νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες.

Η ιστορία της συμμόρφωσης των New York Times με τη γραμμή του ΚΚ Κίνας

Το 2001, ο τότε εκδότης των New York Times Άρθουρ Σάλζμπεργκερ Τζούνιορ οδήγησε αντιπροσωπεία συγγραφέων και συντακτών της εφημερίδας στο Πεκίνο, όπου διαπραγματεύτηκαν με το ΚΚΚ το ξεμπλοκάρισμα της ιστοσελίδας της εφημερίδας στην Κίνα. Λίγες ημέρες αφότου η εφημερίδα δημοσίευσε μια κολακευτική συνέντευξη με τον τότε ηγέτη του ΚΚΚ Τζιανγκ Ζεμίν, η ιστοσελίδα ξεμπλόκαρε.

Το 1999, ο Τζιανγκ ξεκίνησε προσωπικά την εκστρατεία για την εξάλειψη του Φάλουν Γκονγκ, ενάντια στη θέληση άλλων κορυφαίων αξιωματούχων του ΚΚΚ.

Καθώς οι διώξεις μαίνονταν με κλιμακούμενη σφοδρότητα, τόσο η Washington Post όσο και η Wall Street Journal έκαναν ανελέητα ρεπορτάζ για τις φρικαλεότητες του καθεστώτος και αποκάλυπταν την προπαγάνδα του Κόμματος που αποσκοπούσε στη δαιμονοποίηση του Φάλουν Γκονγκ.

Οι New York Times ακολούθησαν την αντίθετη κατεύθυνση, προσφέροντας εκτενή χώρο στις σελίδες τους στην προπαγάνδα του καθεστώτος.

Σε μια περίπτωση, η εφημερίδα έφτασε στο σημείο να αναπαράγει τη γραμμή ότι οι ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ ωφελήθηκαν από τις προσπάθειες του ΚΚΚ να τους κάνει πλύση εγκεφάλου και να τους εξαναγκάσει να απαρνηθούν την πίστη τους.

Σε ένα από τα άρθρα τους συγκεκριμένα, έγινε αναφορά στην περίπτωση ενός ασκουμένου, ο οποίος «βρισκόταν ακόμη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης» και  δήλωνε, σύμφωνα με το άρθρο, ότι «το κέντρο επανεκπαίδευσης είναι πιο άνετο από το σπίτι μου» και ότι «η αστυνομία στο κέντρο είναι πολύ ευγενική και καλή».

Σχεδόν τα δύο τρίτα των άρθρων της εφημερίδας σχετικά με το Φάλουν Γκονγκ τα τελευταία 25 χρόνια περιλαμβάνουν διάφορα ψεύδη και παραποιήσεις, που συνήθως προέρχονται από το λεξιλόγιο του ΚΚΚ, σύμφωνα με μια επικείμενη έκθεση του FDIC που έχει περιέλθει στην κατοχή των Epoch Times.

Δεκάδες άρθρα έχουν χαρακτηρίσει το Φάλουν Γκονγκ ως ‘αίρεση’, ‘σέχτα’, ‘κακή αίρεση’ ή ‘κακή σέχτα’.

 

 

Σε ορισμένα άρθρα, η εφημερίδα απέδιδε τους παραπάνω χαρακτηρισμούς στο ΚΚΚ, ενώ σε άλλα τους χρησιμοποιούσε ως δικούς της.

Μελετητές της κινεζικής θρησκείας, ερευνητές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ακόμη και δημοσιογράφοι που μπήκαν στον κόπο να γνωρίσουν λίγο καλύτερα το Φάλουν Γκονγκ κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι χαρακτηρισμοί αυτοί είναι αδικαιολόγητοι.

Ο Ίαν Τζόνσον, ο οποίος συνέγραψε μια πρωτοποριακή σειρά ρεπορτάζ για το Φάλουν Γκονγκ για την εφημερίδα The Wall Street Journal το 2000, παρατήρησε ότι η πρακτική «δεν ανταποκρίνεται σε πολλά χαρακτηριστικά μιας αίρεσης».

«Τα μέλη της παντρεύονται εκτός της ομάδας, έχουν εξωτερικούς φίλους, έχουν κανονικές δουλειές, δεν ζουν απομονωμένοι από την κοινωνία, δεν πιστεύουν ότι επίκειται το τέλος του κόσμου και δεν δίνουν σημαντικά χρηματικά ποσά στην οργάνωση. Το πιο σημαντικό είναι ότι η αυτοκτονία δεν είναι αποδεκτή ούτε η σωματική βία», έγραψε.

«[Το Φάλουν Γκονγκ] είναι κατά βάθος μια απολιτική, εσωστρεφής πειθαρχία, που στοχεύει στην πνευματική κάθαρση και τη βελτίωση της υγείας του ατόμου.»

Μόνο σε μια χούφτα άρθρα κατάφεραν οι New York Times να συμπεριλάβουν την πιο βασική εξήγηση των πεποιθήσεων του Φάλουν Γκονγκ – τις βασικές αρχές του για την αλήθεια, την καλοσύνη και την ανεκτικότητα.

Καθώς συσσωρεύονταν όλο και περισσότερα στοιχεία για τις βιαιότητες κατά του Φάλουν Γκονγκ, η εφημερίδα απλώς τα αγνοούσε, σύμφωνα με το FDIC.

Το 2016, μια δημοσιογράφος των New York Times, η Ντίντι Κίρστεν Τάτλοου, συναντήθηκε με διάφορους Κινέζους γιατρούς μεταμοσχεύσεων και κατάλαβε από τη συνομιλία μαζί τους ότι οι φυλακισμένοι συνείδησης στην Κίνα χρησιμοποιούνται ως άκοντες δότες οργάνων για μεταμοσχεύσεις. Περίπου την ίδια εποχή, ορισμένοι δικηγόροι και ερευνητές ανθρωπίνων δικαιωμάτων είχαν ήδη συγκεντρώσει σημαντικά στοιχεία που έδειχναν ότι το ΚΚΚ πράγματι δολοφονούσε κρατούμενους συνείδησης για να τροφοδοτεί την ανθούσα του βιομηχανία μεταμοσχεύσεων και ότι ο πρωταρχικός στόχος ήταν το Φάλουν Γκονγκ.

Η κα Τάτλοου ήταν έτοιμη να συνεχίσει την έρευνα, αλλά δήλωσε ότι την εμπόδισαν οι εργοδότες της.

«Είχα την εντύπωση ότι οι New York Times, εργοδότης μου εκείνη την εποχή, δεν ήταν ευχαριστημένοι που συνέχιζα αυτές τις ιστορίες [για τις εξαναγκαστικές μεταμοσχεύσεις οργάνων] και παρόλο που αρχικά ανέχτηκαν τις προσπάθειές μου, τελικά το κατέστησαν αδύνατο να συνεχίσω», δήλωσε το 2019 σε μια κατάθεση στο Δικαστήριο της Κίνας (China Tribunal), στο οποίο μια ανεξάρτητη ομάδα εμπειρογνωμόνων εξέτασε τα στοιχεία για τις εξαναγκαστικές αφαιρέσεις οργάνων που πραγματοποιούνται στην Κίνα.

 

Αφού άκουσε περισσότερους από 50 μάρτυρες, μεταξύ των οποίων δημοσιογράφους, ερευνητές, γιατρούς και πρώην Κινέζους κρατούμενους, η επιτροπή, τον Ιούνιο του 2019, κατέληξε στο συμπέρασμα  ότι «οι εξαναγκαστικές αφαιρέσεις οργάνων διαπράττονται για χρόνια σε όλη την Κίνα σε σημαντική κλίμακα και ότι οι ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ [είναι] μία -και πιθανότατα η κύρια- πηγή προμήθειας οργάνων».

Η τελική απόφαση της επιτροπής ξεσήκωσε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, προκαλώντας δημοσιεύματα στην Guardian, το Reuters, το Sky News, τη New York Post και δεκάδες άλλα μέσα.

«Οι New York Times, ωστόσο, σιώπησαν», σημείωσε το FDIC.

Τα τελευταία χρόνια, η κάλυψη της εφημερίδας για το Φάλουν Γκονγκ έγινε «ανοιχτά εχθρική», ανέφερε.

Το 2020, παίζοντας με τον αντιρατσιστικό ενθουσιασμό της εποχής, η εφημερίδα συμπεριέλαβε έναν ισχυρισμό ότι το Φάλουν Γκονγκ απαγόρευε τους διαφυλετικούς γάμους – ένα προφανές ψέμα, καθώς οι διαφυλετικοί γάμοι είναι συνηθισμένοι μεταξύ των ασκούμενων του Φάλουν Γκονγκ.

Τα άρθρα παρουσίαζαν επίσης το Φάλουν Γκονγκ ως ‘μυστικοπαθές’, ‘ακραίο’ και ‘επικίνδυνο’, χωρίς όμως να μπαίνουν στον κόπο να τεκμηριώσουν τους ισχυρισμούς τους, ανέφερε η έκθεση.

Η βιαιότητα της δίωξης, από την άλλη πλευρά, αποσιωπήθηκε ως απλή κατηγορία και η προσπάθεια του Φάλουν Γκονγκ να την αντιμετωπίσει χαρακτηρίστηκε ως «εκστρατεία δημοσίων σχέσεων».

Η ιστορία της προπαγάνδας

Οι New York Times έχουν μια άθλια ιστορία ενίσχυσης της κομμουνιστικής προπαγάνδας.

Στη δεκαετία του 1930, ο αστέρας της, ο δημοσιογράφος της Ρωσίας Γουόλτερ Ντουράντι, κάλυψε με διαβόητο τρόπο τον σοβιετικής προέλευσης λιμό στην Ουκρανία και μάλιστα εισέπραξε βραβείο Πούλιτζερ γι’ αυτό.

 

Σε ιδιωτικές συνομιλίες, ο Ντουράντι επιβεβαίωσε ότι γνώριζε για τον λιμό, σύμφωνα με το βιβλίο «US Intelligence Perceptions of Soviet Power, 1921-1946» («Αντιλήψεις των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών για τη σοβιετική ισχύ», 1921-1946) του σοβιετολόγου Λέοναρντ Λέσουκ.

Ο Ντουράντι είπε σε αξιωματούχο του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών στο Βερολίνο «ότι ‘σε συμφωνία με τους New York Times και τις σοβιετικές αρχές’ τα επίσημα μηνύματά του αντανακλούν πάντα την επίσημη γνώμη του σοβιετικού καθεστώτος και όχι τη δική του», έγραψε ο κος Λέσουκ.

Δεκαετίες αργότερα, η εφημερίδα ανέθεσε σε έναν σύμβουλο να καθορίσει αν το Πούλιτζερ θα έπρεπε να επιστραφεί. Ο σύμβουλος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι θα έπρεπε, αλλά η εφημερίδα αρνήθηκε να το πράξει.

Το φιάσκο του Ντουράντι δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, σύμφωνα με το «The Gray Lady Winked» («Η γκρίζα κυρία έκλεισε το μάτι») του Άσλεϊ Ρίντσμπεργκ.

«Η εφημερίδα δημοσίευσε απροκάλυπτα φιλοκομμουνιστική προπαγάνδα ως ειδήσεις κατά τα πρώτα κρίσιμα χρόνια της ανόδου της Σοβιετικής Ένωσης» και συνέχισε να το κάνει και κατά τα σοβιετικά χρόνια, έγραψε ο κος Ρίντσμπεργκ.

«Οι New York Times μετέδιδαν τακτικά ειδησεογραφικά ρεπορτάζ και αναλύσεις γραμμένες από κομμουνιστές πράκτορες και σοβιετικούς συμπαθούντες. Αν η ηγεσία των Times θεωρούσε ότι τα φιλοσοβιετικά ρεπορτάζ ήταν ανακριβή ή παραπλανητικά, σίγουρα δεν έκανε ποτέ κάτι γι’ αυτό.»

Ο Μάο Τσετούνγκ, οι επιταγές του οποίου προκάλεσαν το θάνατο περίπου 80 εκατομμυρίων ανθρώπων, χαιρετίστηκε κάποτε από την εφημερίδα ως «δημοκρατικός αγροτικός μεταρρυθμιστής».

«Το κοινωνικό πείραμα στην Κίνα, υπό την ηγεσία του προέδρου Μάο, είναι ένα από τα πιο σημαντικά και επιτυχημένα στην ανθρώπινη ιστορία», έγραψε ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ σε άρθρο του στην εφημερίδα το 1973.

Όταν ο Φιντέλ Κάστρο ετοιμαζόταν να αναλάβει την εξουσία στην Κούβα, οι New York Times στήριξαν την εικόνα του, αποκαλώντας τον «δημοκρατικό». Ο εκδότης της εφημερίδας συναντήθηκε μαζί του εκείνη την εποχή, ενώ το 1995 και το 2000 τον καλωσόρισαν και πάλι στην έδρα της εφημερίδας, καλύπτοντας ευνοϊκά την επίσκεψή του στις ΗΠΑ, σύμφωνα με τον κο Ρίντσμπεργκ.

 

Ο Τομ Κουντζ, πρώην συντάκτης της εφημερίδας, «ανησύχησε» βλέποντας τον Κάστρο να απολαμβάνει εκστατική υποδοχή στα γραφεία, με πλήθος υπαλλήλων να ακολουθούν τον δικτάτορα.

«Ήταν σαν να είχε μπει στο κτίριο ο Μάικλ Τζάκσον ή ο Έλβις», δήλωσε στους Epoch Times.

Κυνηγώντας την κινεζική αγορά

Από τότε που ο προηγούμενος εκδότης των New York Times, ο κος Σάλζμπεργκερ, αποφάσισε να κάνει την εφημερίδα παγκόσμια, η παρουσία της στην Κίνα αποτελούσε υψηλή προτεραιότητα, με την εφημερίδα να διατηρεί γραφεία στο Πεκίνο και τη Σαγκάη. Αυτή η πρόσβαση, ωστόσο, φαίνεται να συνοδεύεται από όρους.

«Υπάρχει πάντα το ζήτημα του, αν θέλεις να είσαι μια παγκόσμια εφημερίδα, τι πρέπει να κάνεις για να κρατήσεις την Κίνα ευχαριστημένη και να παραμείνεις στη δουλειά σου εκεί», επισημαίνει ο κος Κουντζ.

«Πάντα υπήρχαν εντάσεις και ξέρω ότι, όπως πολλές άλλες εταιρείες, προσπάθησαν να διατηρήσουν την πρόσβαση στην Κίνα.»

Το 2012, η εφημερίδα δημοσίευσε ένα αποκαλυπτικό άρθρο σχετικά με τον οικογενειακό πλούτο του Ουέν Ζιαμπάο, τότε Κινέζου πρωθυπουργού και μιας από τις τελευταίες φωνές υπέρ μίας, έστω και ήπιας, πολιτικής μεταρρύθμισης μεταξύ της ηγεσίας του κόμματος.

Το ΚΚΚ απάντησε μπλοκάροντας την ιστοσελίδα των New York Times, συμπεριλαμβανομένης της κινεζικής έκδοσης που είχε ξεκινήσει μόλις λίγους μήνες πριν.

 

«Ξεκινήσαμε μια προσπάθεια άσκησης πίεσης, που κράτησε έναν ολόκληρο χρόνο, ελπίζοντας να ανατρέψουμε τον αποκλεισμό. Συναντηθήκαμε επανειλημμένα με το γραφείο πληροφοριών του Κρατικού Συμβουλίου και το Υπουργείο Εξωτερικών, συνεργαστήκαμε με τον επικεφαλής του πρακτορείου ειδήσεων Xinhua (μια θέση υπουργικού επιπέδου) και τον επικεφαλής της People’s Daily (μια άλλη θέση υπουργικού επιπέδου, μιλήσαμε με τον πρώην διευθυντή κυβερνητικών σχέσεων Ρούπερτ Μέρντοχ, ο οποίος έχει οικογενειακούς δεσμούς με το Κεντρικό Τμήμα Προπαγάνδας, προσπαθήσαμε ακόμη και να διαπραγματευτούμε με μια σειρά από μεσάζοντες που ισχυρίζονταν ότι είχαν επιρροή σε ανθρώπους γύρω από τον πρόεδρο Σι. Φυσικά, προσπαθήσαμε με κάθε ευκαιρία να συναντηθούμε με τον ίδιο τον πρόεδρο Σι, ελπίζοντας σε επανάληψη της επιτυχίας με τον πρόεδρο Τζιανγκ», έγραψε ο Κρεγκ Σμιθ, ο οποίος πρωτοστάτησε στη δημιουργία της κινεζικής ιστοσελίδας.

Η τότε εκτελεστική συντάκτρια Τζιλ Άμπραμσον παραπονέθηκε αργότερα στο βιβλίο της ότι ο κος Σάλζμπεργκερ πήγε πίσω από την πλάτη της και, «με τη συμβολή της κινεζικής πρεσβείας, συνέτασσε μια επιστολή από τους [New York] Times προς την κινεζική κυβέρνηση, με την οποία σχεδόν ζητούσε συγγνώμη για το αρχικό μας δημοσίευμα».

«Το προσχέδιο, κατά την άποψή μου, ήταν απαράδεκτο και έλεγε ότι λυπούμαστε για την ‘αντίληψη’ που δημιούργησε το άρθρο. Ανέβηκε η πίεσή μου καθώς το διάβαζα», γράφει στο βιβλίο της.

Όταν ήρθε αντιμέτωπη με τον εκδότη, εκείνος επαναλάμβανε συνεχώς: «Δεν έκανα τίποτα κακό» και συμφώνησε να ξαναγράψει την επιστολή, όπως αναφέρει η κα Άμπραμσον, όμως, η τελική έκδοση ήταν ακόμα «απαράδεκτη».

«Η λέξη “συγγνώμη” παρέμεινε στο τελικό σχέδιο της επιστολής που είδα.»

Μετά το 2012, η επιμονή των New York Times να «διεισδύσουν στην ηπειρωτική κινεζική αγορά» οδήγησε σε μια σειρά νέων πρωτοβουλιών, συμπεριλαμβανομένων έντυπων εκδόσεων, ενημερωτικών δελτίων και ενός ιστότοπου για θέματα lifestyle, έγραψε ο κος Σμιθ.

Μέχρι το 2019, τα κινεζικά γραφεία της εφημερίδας απασχολούσαν δεκάδες δημοσιογράφους, μερικοί από τους οποίους ήταν γηγενείς Κινέζοι, άλλοι ανταποκριτές – η μεγαλύτερη παρουσία που είχε η εφημερίδα σε οποιαδήποτε υπερπόντια τοποθεσία.

Ύστερα ήρθε ο κορονοϊός.

 

Τον Φεβρουάριο του 2020, η Wall Street Journal δημοσίευσε ένα άρθρο του Γουόλτερ Ράσελ Μιντ με τίτλο «China Is the Real Sick Man of Asia»(«Η Κίνα είναι ο πραγματικός ασθενής της Ασίας»). Κατακεραύνωνε την Κίνα για τον κακό χειρισμό της επιδημίας του κορονοϊού και αμφισβητούσε τη δύναμη και τη σταθερότητα του Πεκίνου.

Το ΚΚΚ διαμαρτυρήθηκε ότι ο τίτλος ήταν «ρατσιστικός» και απάντησε διώχνοντας τρεις από τους ανταποκριτές της εφημερίδας στην Κίνα.

Την ίδια ημέρα, η κυβέρνηση Τραμπ χαρακτήρισε πέντε κινεζικά κρατικά μέσα ενημέρωσης ως ξένες αποστολές. Τον επόμενο μήνα, περιόρισε το προσωπικό των ΗΠΑ για τα κινεζικά κρατικά μέσα ενημέρωσης, απελαύνοντας de facto 60 άτομα.

Στις 17 Μαρτίου, το ΚΚΚ απάντησε με την απέλαση των περισσότερων ανταποκριτών της Wall Street Journal, της Washington Post και των New York Times, δίνοντάς τους 10 ημέρες για να ετοιμάσουν τις βαλίτσες τους.

Την επόμενη ημέρα, ένα ‘εκρηκτικό’ αίτημα έφτασε στο γραμματοκιβώτιο του τμήματος διαφημίσεων των New York Times. Ο κτηματομεσίτης από τη Φλόριντα Μπρετ Κίνγκστοουν ήθελε να δημοσιεύσει μια ολοσέλιδη διαφήμιση που θα καλούσε την Κίνα να λογοδοτήσει για την πανδημία.

Η διαφήμιση είχε προγραμματιστεί να προβληθεί στις 22 Μαρτίου 2020. Είχε εγκριθεί, πληρωθεί, εκτυπωθεί και διανεμηθεί στις πρώτες εκδόσεις πριν η εφημερίδα ‘τραβήξει ξαφνικά την πρίζα’ στη μέση της νύχτας, εμποδίζοντας τη διαφήμιση να τρέξει στα περισσότερα έντυπα.

«Η εν λόγω διαφήμιση δεν ανταποκρινόταν στα πρότυπά μας και δεν θα έπρεπε να έχει εμφανιστεί στους New York Times», δήλωσε η εκπρόσωπος της εφημερίδας Ντανιέλ Ρόουντς Χα στους Epoch Times μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.

«Αφαιρέθηκε, αφού επισημάνθηκε εσωτερικά από το προσωπικό των [New York] Times.»

 

Η ίδια δεν απάντησε σε ερώτηση σχετικά με το αν η εφημερίδα είχε δεχθεί πιέσεις από το ΚΚΚ σχετικά με τη διαφήμιση.

Οι New York Times, ωστόσο, είχαν δημοσιεύσει τακτικά προπαγανδιστικές διαφημίσεις που πληρώνονταν από εταιρεία που ελέγχεται από το ΚΚΚ.

Ο κος Κίνγκστοουν ανέφερε ότι ένα στέλεχος των New York Times τού είπε ότι ένας αξιωματούχος του ΚΚΚ είχε καλέσει την ηγεσία της εφημερίδας και απαίτησε να αποσυρθεί η διαφήμιση. Οι Epoch Times δεν ήταν σε θέση να επιβεβαιώσουν ανεξάρτητα ότι το τηλεφώνημα πραγματοποιήθηκε. Προσπάθειες να επικοινωνήσει με το στέλεχος για σχόλια ήταν ανεπιτυχείς. Ο εκπρόσωπος της εφημερίδας ούτε επιβεβαίωσε ούτε διέψευσε ότι πραγματοποιήθηκε τέτοιο τηλεφώνημα.

Ο Πατ Λάφλιν, πρώην πράκτορας του FBI και ειδικός στην οικονομική κατασκοπεία, δήλωσε ότι είναι «αδύνατο» να μην προσπάθησε η ΚΚΚ να ασκήσει πίεση στην εφημερίδα.

«Το τι ακριβώς είπαν και πόσο λεπτό ήταν αυτό, αποτελεί εικασία. Δεν ξέρω», είπε. «Έγινε όμως το τηλεφώνημα; Ναι.»

Την επομένη της απόσυρσης της διαφήμισης του κου Κίνγκστοουν, στις 23 Μαρτίου 2020, οι αρχισυντάκτες των εφημερίδων The Wall Street Journal, The Washington Post και The New York Times δημοσίευσαν ανοιχτή επιστολή προς το κινεζικό καθεστώς, με την οποία ζητούσαν την ανάκληση των απελάσεων.

Δεν παρέλειψαν να τονίσουν πόσο θετική ήταν η κάλυψή τους για τον ανάλγητο χειρισμό της πανδημίας από το ΚΚΚ.

«Προβάλλαμε σε περίοπτη θέση ειδήσεις και αναλύσεις σχετικά με την αξιοσημείωτη πρόοδο της Κίνας στη μείωση της εξάπλωσης του ιού μέσω του περιορισμού και του μετριασμού», ανέφεραν. «Ακόμα και τώρα, με ορισμένους από τους δημοσιογράφους μας να αντιμετωπίζουν επικείμενη απέλαση, αναφέρουν πώς η Κίνα κινητοποιεί κρατικούς πόρους για την ανάπτυξη εμβολίων που θα μπορούσαν να προσφέρουν ελπίδα σε δισεκατομμύρια ανθρώπους εκεί και σε όλο τον κόσμο.»

Τον Νοέμβριο του 2021, η κυβέρνηση Μπάιντεν χαλάρωσε τους περιορισμούς για τα κινεζικά μέσα ενημέρωσης με αντάλλαγμα το ΚΚΚ να επιτρέψει στους δημοσιογράφους των New York Times, της Washington Post και της Wall Street Journal να επιστρέφουν και να ταξιδεύουν ευκολότερα από και προς την Κίνα.

Από το 2020, οι New York Times έχουν επανειλημμένα επικριθεί για την έκδοση άρθρων που προωθούν τη γραμμή του Πεκίνου, συμπεριλαμβανομένου ενός άρθρου της συντακτικής επιτροπής της πέρυσι με τίτλο «Who Benefits From Confrontation With China?» («Ποιος ωφελείται από την αντιπαράθεση με την Κίνα;»).

 

Το δημοσίευμα ουσιαστικά υποστήριζε την αποτυχημένη πολιτική «εμπλοκής» με την Κίνα, σύμφωνα με τον Μπράντλεϊ Θέιερ, ανώτερο συνεργάτη του Κέντρου Πολιτικής Ασφάλειας, εμπειρογνώμονα στη στρατηγική αξιολόγηση της Κίνας και συνεργάτη των Epoch Times.

[Ο κος Θέιερ] κατηγορεί τους New York Times για «ιδεολογική αμβλύτητα, καθώς αρνούνται να δουν την πραγματική φύση των κομμουνιστικών καθεστώτων».

Από μια άλλη οπτική γωνία, οι New York Times έχουν συμφέρον να αποφύγουν την αντιπαράθεση με την Κίνα, απλώς και μόνο επειδή θέλουν να διατηρήσουν την πρόσβαση, δήλωσε ο Τζέημς Φάνελ (James Fanell), πρώην αξιωματικός των ναυτικών πληροφοριών και ειδικός σε θέματα Κίνας.

«Νομίζω ότι είναι προφανές», είπε.

Οι Epoch Times έστειλαν στους New York Times 13 συγκεκριμένες ερωτήσεις, μαζί με τα σχόλια που ζήτησαν σχετικά με τους ισχυρισμούς που περιγράφονται σε αυτό το άρθρο. Οι ερωτήσεις κάλυπταν θέματα όπως το γιατί οι δημοσιογράφοι τους φάνηκε να αναζητούν μόνο αρνητικές συνεντεύξεις, την πρότερη παραπληροφόρηση της εφημερίδας για το Φάλουν Γκονγκ με βάση την προπαγάνδα του ΚΚΚ, και το πώς η αρνητική προβολή του Shen Yun θα μπορούσε ενδεχομένως να βοηθήσει το ΚΚΚ στις προσπάθειές του να καταστείλει τους διαφωνούντες στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

Οι New York Times αρνήθηκαν να απαντήσουν σε οποιαδήποτε από τις ερωτήσεις, λέγοντας μόνο: «Είναι γενικά πολιτική μας να μην σχολιάζουμε μελλοντικές δυνητικά δημοσιεύσεις».

Του Petr Svab

Επιμέλεια: Αλία Ζάε