Σχoλιασμός
Εδώ και μήνες, οι παρατηρητές της Κίνας έχουν επικεντρωθεί στα Στενά της Ταϊβάν, με πολλές εικασίες για το αν και πότε η κομμουνιστική Κίνα θα επιχειρήσει μια εισβολή στα δύο στενά για να «απορροφήσει» την Ταϊβάν με τη βία στη «Λαϊκή Δημοκρατία».
Η εικασία αυτή έλαβε διαστάσεις λόγω δύο γεγονότων: Η 19ωρη επίσκεψη της Νάνσι Πελόζι στην Ταϊπέι τον Ιούλιο και η θριαμβευτική έκθεση του Κινέζου ηγέτη Σι Τζινπίνγκ στο 20ό Εθνικό Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας τον Οκτώβριο.
Το πρώτο γεγονός οδήγησε σε αύξηση του εκφοβισμού της Ταϊβάν από τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό (ΛΑΣ), ενώ το δεύτερο επανέλαβε την «ενοποίηση» ως «φυσική προϋπόθεση για την πραγματοποίηση της αναζωογόνησης του κινεζικού έθνους» που πρέπει να επιτευχθεί μέχρι την εκατονταετή επέτειο από την ίδρυση της κινεζικής κομμουνιστικής δικτατορίας.
Θα τραβήξει ο Σι τη σκανδάλη ή όχι; Και πότε μπορεί να συμβεί αυτό; Εντός του επόμενου έτους ή ίσως μέχρι το 2027; Οι γνώμες ποικίλλουν.
Ο Σι ανέβασε τον εαυτό του σε επίπεδο Μάο Τσετούνγκ λαμβάνοντας μια άνευ προηγουμένου τρίτη πενταετή θητεία ως γενικός γραμματέας του ΚΚΚ και πρόεδρος της Κεντρικής Στρατιωτικής Επιτροπής. Το 20ό Συνέδριο ήταν ένας πλήρης θρίαμβος για τον Σι: το σύνταγμα τροποποιήθηκε για να του επιτρέψει ουσιαστικά να είναι «αυτοκράτορας εφ’ όρου ζωής», οι σύμμαχοί του γέμισαν όλες τις σημαντικές θέσεις στο νέο Μόνιμο Πολιτικό Γραφείο, και ο πρώην ηγέτης Χου Τζιντάο ταπεινώθηκε και απομακρύνθηκε από την ολομέλεια από τους ανθρώπους του Σι.
Επιπλέον, το Συνέδριο δεν όρισε διάδοχο του Σι. Και η λατρεία του Σι προωθείται καθημερινά από τα κρατικά κινεζικά μέσα ενημέρωσης με τον ίδιο τρόπο που προπαγάνδιζαν ότι ο Μάο δεν μπορούσε να κάνει κανένα λάθος κατά τη διάρκεια της σκληρής ηγεμονίας του.
Η ρητορική του Σι περί «ειρηνικής ενοποίησης με την Ταϊβάν» δεν έχει νόημα, καθώς η επανένωση θα επιτευχθεί στην άκρη της ξιφολόγχης του ΛΑΣ, εκτός αν η Ταϊβάν και οι σύμμαχοί της παραδοθούν. Με τον συνεχή εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη του ΛΑΣ και του Ναυτικού του ΛΑΣ, οι παρατηρητές της Ταϊβάν δικαίως ανησυχούν ότι ο Σι έχει εδραιώσει πλήρως την πολιτική εξουσία και έχει τα μέσα και τη βούληση να χρησιμοποιήσει τον κινεζικό στρατό για να επιτύχει τους δηλωμένους στόχους του, συμπεριλαμβανομένης της «επανένωσης».
Και ο Σι δεν φοβάται να χρησιμοποιήσει αυταρχικές μεθόδους για να επιτύχει τους στόχους του, όπως έδειξαν άλλωστε τα τελευταία 10 χρόνια: στρατόπεδα επανεκπαίδευσης στο Σιντζιάνγκ, αυξημένες διώξεις μειονοτικών πληθυσμών και θρησκευτικών ομάδων, αυθαίρετα και βάναυσα lockdown μηδενικoύ COVID, και ανοιχτή γενοκτονία κατά των Ουιγούρων και άλλων, συμπεριλαμβανομένων των Θιβετιανών.
Μιλώντας για το Θιβέτ, θα μπορούσαν τα εδαφικά κέρδη στη Νότια Κίνα να είναι πιο άμεσος στόχος για τον Σι από την απορρόφηση της Ταϊβάν;
Εξάλλου, οι χερσαίες δυνάμεις του ΛΑΣ έχουν ένα ιστορικό επιτυχίας στην κατάληψη και κατοχή εδαφών. Αντίθετα, το Ναυτικό του ΛΑΣ δεν έχει «ψηθεί» και αντιμετωπίζει εμπόδια στην υλικοτεχνική υποστήριξη και διατήρηση μιας εισβολής στα σύνορα της Ταϊβάν.
Εντός του επόμενου έτους ή ίσως μέχρι το 2027; Οι γνώμες ποικίλλουν.
Ο Μάο άφησε κάποιες εκκρεμότητες μετά την εισβολή του ΛΑΣ στο Θιβέτ το 1949. Αφού νίκησαν τον μικρό θιβετιανό στρατό και κατέλαβαν τη χώρα, οι κομμουνιστές επέβαλαν το 1951 στην κυβέρνηση του Θιβέτ την ψευδεπίγραφη «Συμφωνία 17 σημείων για την ειρηνική απελευθέρωση του Θιβέτ». Οι κομμουνιστές προσάρτησαν το Θιβέτ και άρχισαν τις προσπάθειες γενοκτονίας και «ειρήνευσης» που συνεχίζονται μέχρι σήμερα, συμπεριλαμβανομένων των βασανιστηρίων, της καταστολής του θιβετιανού πολιτισμού, της φυλάκισης και αναγκαστικής «αναμόρφωσης» και άλλων βιαιοτήτων. Πάνω από ένα εκατομμύριο Θιβετιανοί έχασαν τη ζωή τους και περισσότερα από 6.000 μοναστήρια λεηλατήθηκαν και ισοπεδώθηκαν, καθώς το ΚΚΚ κατέστρεψε συστηματικά τον αρχαίο βουδιστικό πολιτισμό του Θιβέτ. Ο Δαλάι Λάμα και χιλιάδες οπαδοί του κατέφυγαν στη συνέχεια στην Ινδία το 1959 και δημιούργησαν μια εξόριστη κυβέρνηση.
Πολιτική των πέντε δακτύλων
Οι ενέργειες των Κινέζων κομμουνιστών στο Θιβέτ ήταν μέρος μιας μακροχρόνιας εξωτερικής πολιτικής που είχε αναπτύξει ο Μάο κατά τη δεκαετία του 1940 – της λεγόμενης «Πολιτικής των Πέντε Δακτύλων». Η ουσία της πολιτικής αυτής είναι η εξής: «Ενώ το Θιβέτ ήταν το δεξί χέρι της Κίνας, το Σικκίμ, το Αρουνατσάλ Πραντές, το Μπουτάν, το Νεπάλ και το Λαντάκ ήταν τα «πέντε δάχτυλα» της περιφέρειάς της και ότι ήταν καθήκον της Κίνας να «απελευθερώσει» αυτές τις περιοχές», σύμφωνα με την εταιρεία εκπαιδευτικής τεχνολογίας Byju’s που εδρεύει στην Ινδία. Μην δίνετε σημασία στις επιθυμίες και τα όνειρα των ειρηνικών κατοίκων αυτών των περιοχών!
Η πολιτική αυτή, φυσικά, δεν ήταν παρά ένας απροκάλυπτος χαρακτηρισμός των επεκτατικών στόχων της κομμουνιστικής Κίνας στην περιοχή, οι οποίοι θα μπορούσαν να επιτευχθούν μόνο εις βάρος της Ινδίας – των επτά αδελφών κρατών της βορειοανατολικής Ινδίας (Αρουνάτσαλ Πραντές, Ασάμ, Μεγκαλάγια, Μανιπούρ, Μιζοράμ, Ναγκαλάντ και Τριπούρα), του Σικκίμ, του διαδρόμου Σιλιγκούρι, του Ούττερ Πραντές και των δυτικών κρατών Τζαμού και Κασμίρ και Χιμαχάλ Πραντές.
Προηγουμένως σχεδόν ανεξάρτητο, το Σικκίμ εντάχθηκε στην υπόλοιπη Ινδία ως κράτος το 1975 – πιθανότατα από φόβο για τους Κινέζους κομμουνιστές. Όλα αυτά βρίσκονται στην ινδική πλευρά της Γραμμής Πραγματικού Ελέγχου (Line of Actual Control-LAC), μιας αμφισβητούμενης οριοθέτησης που χωρίζει τα εδάφη που ελέγχονται από την Ινδία από τα εδάφη που ελέγχονται από την Κίνα.
Ο ΛΑΣ και ο ινδικός στρατός έχουν διασταυρώσει τα ξίφη τους σε διάφορες στρατιωτικές αψιμαχίες και σε έναν συνοριακό πόλεμο το 1962 για τις διαφορές της LAC. Ακολουθούν μερικές από αυτές τις αντιπαραθέσεις:
- Ο σινο-ινδικός συνοριακός πόλεμος του 1962, στον οποίο σκοτώθηκαν 8.000 Ινδοί και 2.000 Κινέζοι, είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης πλάτους 12 μιλίων κατά μήκος της LAC.
- Αψιμαχίες στις περιοχές Νάθου Λα και Τσο Λα κοντά στο Σικκίμ το 1967 για την κατασκευή σιδερένιου φράχτη από την Ινδία για την αποτροπή κινεζικών εισβολών.
- Το επεισόδιο Τουλούνγκ Λα το 1975 κατά μήκος της LAC στο Αρουνατσάλ Πραντές.
- Η αντιπαράθεση στην κοιλάδα Σουμντορόνγκ Τσου το 1987, αφού η Ινδία παραχώρησε κρατική υπόσταση στο Αρουνάτσαλ Πραντές (που διεκδικείται από την Κίνα ως «Νότιο Θιβέτ»).
- Οι αντιπαραθέσεις Νταουλάτ Μπεγκ Όλντι και Τσουμάρ το 2013 για την κατασκευή διαφόρων κατασκευών και καταυλισμών.
- Η αντιπαράθεση στο Ντεμτσόκ το 2014 λόγω αμοιβαίων ισχυρισμών για «παράνομες κατασκευές» σε αμφισβητούμενες περιοχές.
- Το περιστατικό στο Μπούρτσε το 2015, κατά το οποίο η Ινδία κατέστρεψε ένα παρατηρητήριο που βρισκόταν «πολύ κοντά» στην αμοιβαία συμφωνημένη λωρίδα περιπολίας.
- Η αντιπαράθεση στο Ντοκλάμ το 2017, αφού η Κίνα άρχισε να κατασκευάζει έναν δρόμο μέσω του νότιου Μπουτάν που απειλούσε τον διάδρομο Σιλιγκούρι.
- Οι σινο-ινδικές αψιμαχίες το 2020 κοντά στη λίμνη Πανγκόνγκ Τσο και την κοιλάδα Γκαλουάν στο Λαντάκ. Το Πεκίνο διεκδίκησε στη συνέχεια την κυριαρχία σε ολόκληρη την κοιλάδα Γκαλουάν, αντιπροσωπεύοντας μια σημαντική αλλαγή στο status quo στο δυτικό τμήμα της LAC. Κατά τη διάρκεια αυτού του περιστατικού, «δεκάδες Ινδοί και Κινέζοι στρατιώτες πέθαναν χτυπώντας ο ένας τον άλλον με ξύλα, ρόπαλα και άλλα υποτυπώδη όπλα», ανέφερε το Breitbart.
- Η αντιπαράθεση του 2022 στο κρατίδιο Αρουνατσάλ Πραντές για ένα κινεζικό χωριό.
Και τώρα υπήρξαν πολλαπλές αναφορές για συγκρούσεις ινδικών και κινεζικών στρατευμάτων στα σύνορα στον τομέα Ταουάνγκ στο ινδικό κρατίδιο Αρουνάτσαλ Πραντές στις 9 Δεκεμβρίου. «Τα στρατεύματα του ΛΑΣ διέσχισαν το LAC στον τομέα Ταουάνγκ, το οποίο αμφισβητήθηκε από τα ίδια τα στρατεύματα [της Ινδίας] με σταθερό και αποφασιστικό τρόπο. Αυτή η αντιπαράθεση οδήγησε σε μικρούς τραυματισμούς σε μερικά μέλη του προσωπικού και από τις δύο πλευρές», σύμφωνα με εκπρόσωπο του ινδικού στρατού.
Ενώ η «πολιτική των πέντε δακτύλων» του Μάο φαινόταν να έχει πεθάνει μαζί του -καθώς δεν υπήρξαν δημόσιες εκφράσεις της από τους επόμενους Κινέζους ηγέτες και διπλωμάτες μετά το θάνατο του Μάο- είναι απολύτως πιθανό ότι ο Σι έχει αναστήσει την πολιτική, δεδομένου ότι η υπεροχή των αψιμαχιών Κίνας-Ινδίας κατά μήκος της LAC συνέβη κατά τη διάρκεια της θητείας του (και φαίνεται να επιταχύνεται σε συχνότητα).
Συμπέρασμα
Ο Σι έχει ανυψωθεί στο ανάστημα του Μάο, τουλάχιστον σε πολιτικό επίπεδο. Το να ξεπεράσει τον Μάο στα μάτια των στελεχών του ΚΚΚ και του κινεζικού λαού, γενικότερα, μπορεί να είναι ο απώτερος προσωπικός του στόχος. Ο Μάο άφησε δύο σημαντικές πολιτικές ανεκπλήρωτες: την προσάρτηση των Πέντε Δακτύλων και την ενοποίηση με την Ταϊβάν. Η επίτευξη ενός από τα δύο ή και των δύο θα εδραιώσει τον ισχυρισμό του Σι ότι είναι τουλάχιστον ισάξιος του Μάο, ολοκληρώνοντας αυτό που ο ίδιος ο «Μεγάλος Τιμονιέρης» δεν μπόρεσε να κάνει.
Ο Σι ισχυρίζεται ότι έχει διαβάσει διάφορους δυτικούς συγγραφείς, όπως ο Αλεξάντερ Πούσκιν, ο Λέων Τολστόι, ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε (Φάουστ), ο Γουόλτ Γουίτμαν, ο Μαρκ Τουέιν, ο Τζακ Λόντον, ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ και ο Βίκτωρ Ουγκώ, σύμφωνα με το φερέφωνο του ΚΚΚ People’s Daily. Τέτοιοι ισχυρισμοί συμβάλλουν αναμφίβολα στην εδραίωση της λατρείας του Σι στο μυαλό πολλών.
Έχει ο προφανώς διαβασμένος Σι μελετήσει βιβλία από την αρχαία Ελλάδα; Αν ναι, ίσως κατανοεί την έννοια του άλφα και του ωμέγα – της αρχής και του τέλους. Θεού θέλοντος, ο Μάο ήταν το άλφα του κινεζικού κομμουνιστικού καθεστώτος και ο Σι είναι το ωμέγα.
Εν τω μεταξύ, κρατήστε τα μάτια σας στο Θιβέτ και στις «Επτά Αδελφές» της Ινδίας.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
