Ένα αυστραλιανό δικαστήριο είπε στην κυβερνητική επιτροπή eSafety (για την ασφαλή και υπεύθυνη χρήση της τεχνολογίας) ότι ο Ήλον Μασκ έχει δίκιο: Μια και μόνη χώρα δεν μπορεί να επιβάλει λογοκρισία σε όλον τον κόσμο. Η εταιρεία X , παλαιότερα γνωστή ως Twitter, πρέπει να υπακούει στις εθνικές νομοθεσίες, αλλά όχι σε μία παγκόσμια.
Ο Μασκ είχε κερδίσει μια παρόμοια μάχη και στη Βραζιλία, όπου ένας δικαστής ζήτησε όχι μόνο εθνική απαγόρευση, αλλά και παγκόσμια. Η Χ αρνήθηκε και κέρδισε. Προς το παρόν.
Αυτό εγείρει ένα σοβαρό ερώτημα: Πόσο μεγάλη είναι η απειλή για αυτούς τους παγκόσμιους κυβερνητικούς θεσμούς;
Ονειροπόλοι, ανόητοι και συχνά τρομακτικοί διανοούμενοι ονειρεύονται μια παγκόσμια κυβέρνηση εδώ και αιώνες. Εάν είστε αρκετά πλούσιοι και έξυπνοι, η ιδέα φαίνεται σαν ένας αιώνιος πειρασμός. Η λίστα των υποστηρικτών περιλαμβάνει άτομα που, παρεμπιπτόντως, έκαναν αξιοσημείωτες συνεισφορές: Άλμπερτ Αϊνστάιν, Ισαάκ Ασίμοφ, Γουόλτερ Κρονκάιτ, Μπάκμινστερ Φούλερ και πολλοί άλλοι.
Συχνά, το όνειρο ζωντανεύει μετά από συνθήκες όπως ο πόλεμος και η κατάθλιψη. Ή μια πανδημική περίοδος όπως αυτή που μόλις περάσαμε. Η χρήση της «παραπληροφόρησης» για διασυνοριακές δοκιμές της παγκόσμιας κυβερνητικής ισχύος έχει σκοπό να αναπτύξει μια νέα στρατηγική διακυβέρνησης – γενικά μια στρατηγική που παραγνωρίζει τον εθνικό έλεγχο υπέρ του παγκόσμιου ελέγχου.
Αυτό ήταν πάντα το όνειρο. Στην ιστορία, για παράδειγμα, μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, γίναμε μάρτυρες της δημιουργίας της Κοινωνίας των Εθνών, η οποία ήταν πρόδρομος των Ηνωμένων Εθνών, μετά από παρότρυνση του Αμερικανού προέδρου Γούντροου Ουίλσον. Και τα δύο θεωρήθηκαν από την τάξη των διανοούμενων ως απαραίτητα δομικά στοιχεία για αυτό που πραγματικά ήθελαν – ένα δεσμευτικό παγκόσμιο κράτος.
Δεν πρόκειται για θεωρία συνωμοσίας. Είναι αυτό που είπαν και αυτό που ήθελαν.
Το 1919, ο Χ.Τζ. Γουέλς, εμπνευσμένος από τη Λέγκα, ήταν τόσο ενθουσιασμένος με την ιδέα που έγραψε μια σαρωτική επανερμηνεία της παγκόσμιας ιστορίας, που εκτείνεται από τον 9 αιώνα π.Χ. μέχρι σήμερα, με τον τίτλο «Το περίγραμμα της ιστορίας».
Ο σκοπός του βιβλίου ήταν να ανατρέψει τη δημοφιλή συντηρητική θεωρία του προηγούμενου αιώνα, η οποία αντιμετώπιζε την ιστορία ως μια ιστορία ολοένα αυξανόμενης ελευθερίας για τα άτομα και χωρίς ισχυρά κράτη. Ο Γουέλς τη μετέτρεψε σε μια ιστορία φυλών που μετατράπηκαν σε έθνη και μετά σε περιοχές, με τους ανθρώπους να έχουν όλο και λιγότερη εξουσία και τους δικτάτορες και τους σχεδιαστές να έχουν όλο και περισσότερη. Σκοπός του ήταν να αναφέρει και να υπερασπιστεί αυτό ακριβώς.
Ήταν ένα τεράστιο μπεστ σέλερ, σε μια εποχή που είχε ακόρεστη δίψα για βιβλία, καθώς είχαν γίνει προσιτά, και υπήρχε ένα φλέγον αίτημα για καθολική εκπαίδευση. Η διατριβή του Γουέλς, αν και πολύτιμη από ορισμένες ιστορικές απόψεις, ήταν πραγματικά παράδοξη. Οραματίστηκε ένα μελλοντικό παγκόσμιο κράτος που θα κυβερνάται από μια μικρή ελίτ ευφυών ανθρώπων που θα σχεδίαζαν όλες τις οικονομίες, τις ροές πληροφοριών, τα μεταναστευτικά πρότυπα και τα συστήματα διακυβέρνησης, συντρίβοντας τις εθνικές φιλοδοξίες, την ελεύθερη πρωτοβουλία, τις παραδόσεις και τα συντάγματα.
Ήταν τρελό και δεν συνέβη πραγματικά. Αλλά μέσα σε μια συγκεκριμένη τάξη διανοουμένων, οι κινήσεις για την υλοποίησή του δεν σταμάτησαν ποτέ. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, γίναμε μάρτυρες παρόμοιων προσπαθειών, με τον ΟΗΕ να είναι μόνο μία από αυτές. Στη συμφωνία που συνήφθη στο Bretton Woods το 1944, δημιουργήθηκαν η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), τα οποία θεωρήθηκαν ως η βάση ενός παγκόσμιου μηχανισμού σχεδιασμού, μαζί με ένα νέο παγκόσμιο νομισματικό σύστημα.
Ούτε αυτό λειτούργησε.
Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα κατέληξαν να είναι καλά χρηματοδοτούμενα ιδρύματα για την ελίτ των ακαδημαϊκών, αλλά δεν αποτελούσαν πραγματικά την οικονομική βάση ενός παγκόσμιου κράτους. Ο ΟΗΕ, από την πλευρά του, έχει απογοητεύσει πολλούς.
Οι προσπάθειες για τη διαχείριση του παγκόσμιου εμπορίου υλοποιήθηκαν τελικά στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, αλλά αυτός ο μηχανισμός έχει αποδειχθεί σε μεγάλο βαθμό άβουλος και ανίκανος να ανακόψει τη ριζική ανατροπή του ελεύθερου εμπορίου που λαμβάνει χώρα τα τελευταία πέντε χρόνια.
Σήμερα, κανένα έθνος δεν φοβάται πραγματικά αυτήν την οντότητα. Η κίνηση για την ενοποίηση της Ευρώπης προωθήθηκε ως φιλελεύθερο κίνημα για να εμπνεύσει τη συνεργασία στο εμπόριο και τα ταξίδια και να καταστήσει δυνατή την οικονομική συνεργασία. Αλλά αυτή ήταν μόνο η επιφάνεια.
Στην πραγματικότητα, η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιπροσωπεύει τη δημιουργία μιας μικρογραφειοκρατίας στις Βρυξέλλες, η οποία θα έπρεπε να υπερκεράσει την κυριαρχία των εθνών και να επιβάλει ένα νέο κεντρικό κράτος στην Ευρώπη, και η οποία, στην πραγματικότητα, δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Είναι ένα πείραμα στον κυβερνητικό σχεδιασμό σε περιφερειακό επίπεδο.
Η Βρετανία ήταν πάντα ένα διστακτικό μέλος, αλλά όταν οι χειρότεροι φόβοι της έγιναν πραγματικότητα, ο κόσμος ψήφισε την αποχώρησή της. Το αποτέλεσμα ήταν το Brexit, ένα πολιτικό κίνημα που τρόμαξε τις ελίτ σε όλον τον κόσμο. Είδαν σχέδια δεκαετιών να καταρρέουν. Ο Μπόρις Τζόνσον έγινε ο πρωθυπουργός με το καθήκον να εφαρμόσει το Brexit, αλλά η κυβέρνησή του καταπολεμήθηκε σε κάθε βήμα. Τελικά, η πανδημία COVID-19 ανέτρεψε ολόκληρη την εντολή.
Ένας τρόπος για να κατανοήσουμε την απάντηση στην πανδημία COVID-19 είναι να θεωρήσουμε την πανδημία ως ένα νέο πείραμα παγκόσμιας διακυβέρνησης, ως έναν τρόπο για τις ελίτ να μεταδώσουν σε ολόκληρο τον πλανήτη ότι μπορούν να επιτύχουν παγκόσμια συνεργασία όταν το θελήσουν.
Σχεδόν σε όλα τα έθνη, η απάντηση ήταν η ίδια ως προς το χρονοδιάγραμμα και το πρωτόκολλο. Η κοινωνική απόσταση ήταν παντού, αλλά και οι μάσκες. Η απαγόρευση των συγκεντρώσεων, περιλαμβανομένων των θρησκευτικών συγκεντρώσεων, μαζί με ανόητα σχέδια όπως οι μονόδρομοι διάδρομοι στα σούπερ μάρκετ, είχαν επιβληθεί παντού. Τα συνθήματα («Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό») και η σήμανση (πλύνετε τα χέρια σας, κρατήστε αποστάσεις, φορέστε μάσκες κλπ) ήταν επίσης κοινά.
Ήταν τρομακτικό στο έπακρο, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως συνέβησαν όλα ταυτόχρονα, αν και σίγουρα γνωρίζαμε ότι υπήρχαν τεράστιες ημισφαιρικές διαφορές στον τρόπο εξάπλωσης των παθογόνων του αναπνευστικού. Κάτι που είναι πρόβλημα στη Νέα Υόρκη, μπορεί να μην είναι στο Σίδνεϊ. Γιατί έγιναν όλα ταυτόχρονα; Το μήνυμα φαινόταν να είναι το εξής: αυτό κάνουμε σε μια πανδημία.
Αυτό που δεν είπαν σε κανέναν είναι ότι τίποτα από αυτά δεν συνιστούσε «μέτρο κοινής λογικής για τη δημόσια υγεία», αλλά πως ήταν ένα πείραμα χωρίς προηγούμενο στην ανθρώπινη ιστορία.
Τα προληπτικά μέτρα που εφαρμόστηκαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας – πολλά από τα οποία ήταν παράλογα – δεν είχαν δοκιμαστεί ποτέ πριν.
Υπήρχε ένα μήνυμα πίσω από την όλη προσπάθεια: Είμαστε η κυβέρνηση και κυβερνάμε τον κόσμο και η δυσαρέσκειά του μάς είναι αδιάφορη.
Κατά συνέπεια, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) πήρε τη σκυτάλη για να παροτρύνει τα έθνη του κόσμου να εγκαταλείψουν την κυριαρχία τους και να συμφωνήσουν να εφαρμόσουν τα ίδια πρωτόκολλα όποτε το ζητά ο ΠΟΥ. Ο ΠΟΥ θέλει να εγκρίνει μια Συνθήκη για τις μελλοντικές πανδημίες και αναζητά υπογράφοντες ανά τον πλανήτη.
Στην αρχή, φαινόταν εύκολο, αλλά αναλύοντας τη σκληρή απάντηση στην πανδημία του COVID-19, αποδεικνύεται ότι η επιβολή μιας τέτοιας συμφωνίας δεν είναι τόσο εύκολο να επιτευχθεί.
Η ομάδα REPPARE άρχισε να εξετάζει εξονυχιστικά αυτήν τη συμφωνία και τις τροποποιήσεις και είδε ότι όλα βασίζονται σε ελαττωματικές εγκαταστάσεις, στραβή σκέψη και δημοσιονομική σπατάλη. Οι κυβερνήσεις σε όλον τον κόσμο απορρίπτουν τώρα κατηγορηματικά την πρόταση να εγκαταλείψουν τον εθνικό έλεγχο.
Φαίνεται ότι, πλέον, κινδυνεύει η συμφωνία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Αρχίζουμε μάλιστα να βλέπουμε κινήσεις προς την πλήρη αποχώρηση από τον ΠΟΥ, όπως επιχείρησε να κάνει ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ το 2017.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σήμερα λειτουργεί μια αρχόμενη παγκόσμια κυβέρνηση. Έχει τεράστια επιρροή στα μέσα ενημέρωσης, την τεχνολογία και τη λειτουργία του Διαδικτύου. Διαχειρίζεται τις παγκόσμιες ροές χρήματος και τις τιμές των περιουσιακών στοιχείων. Στοχεύει στη μείωση της εθνικής κυριαρχίας και καθιστά αδύνατη την επικράτηση της βούλησης των ψηφοφόρων σε οποιοδήποτε εκλογικό αποτέλεσμα.
Αυτή η νεοσύστατη κυβέρνηση αποτελείται από μεγάλες και καλά χρηματοδοτούμενες ελίτ, που ακροβατούν μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα και λειτουργούν μέσω ιδρυμάτων και μη κυβερνητικών οργανώσεων. Είναι εντελώς αποκομμένη από τις δημοκρατικές διαδικασίες.
«Τίποτα πιο καταστροφικό δεν θα μπορούσε να συμβεί στον τομέα των διεθνών οικονομικών σχέσεων από την υλοποίηση τέτοιων σχεδίων», έγραφε ο Λούντβιχ φον Μίζες το 1944.
«Θα χώριζε τα έθνη σε δύο ομάδες – αυτούς που εκμεταλλεύονται και αυτούς που τους εκμεταλλεύονται· αυτούς που περιορίζουν την παραγωγή και εφαρμόζουν μονοπωλιακές τιμές και αυτούς που αναγκάζονται να πληρώνουν μονοπωλιακές τιμές. Θα προκαλούσε δυσεπίλυτες συγκρούσεις συμφερόντων και θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε νέους πολέμους.»
Με άλλα λόγια, όπως όλες οι κυβερνητικές ενέργειες, τα αποτελέσματα μιας παγκόσμιας κυβέρνησης θα κατέληγαν στο αντίθετο από τις υποσχέσεις: όχι ειρήνη αλλά πόλεμος, όχι ευημερία αλλά φτώχεια, όχι υγεία αλλά ασθένεια, όχι καλύτερο περιβάλλον αλλά χειρότερο. Θα ήταν μια φυλακή για τον κόσμο και θα ήταν εντελώς ανεφάρμοστη. Οι άνθρωποι πρέπει να έχουν επίγνωση του τι συμβαίνει και να αντιδρούν κάθε φορά που μπορούν να το κάνουν.
Για αυτόν τον λόγο, θα πρέπει να χαιρόμαστε κάθε φορά που οι παγκόσμιες κυβερνητικές επιβολές, όπως η λογοκρισία, βιώνουν οπισθοδρόμηση. Η κυβέρνηση ως οντότητα προκαλεί αρκετά προβλήματα. Μια ενιαία κυβέρνηση που θα κυβερνά όλες τις χώρες θα κατέστρεφε ό,τι έχει απομείνει από τον πολιτισμό.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις των Epoch Times.
Επιμέλεια: Βαλεντίνα Λισάκ & Αλία Ζάε
