Ο φωτογράφος Τόνυ Ντβόρακ [Tony Dvorak] κουβαλάει τη φωτογραφική του μηχανή σε βάλτους γεμάτους έντομα, υγρά τροπικά δάση, ακόμη και σε νεκροταφεία αν χρειαστεί, αναζητώντας πολύχρωμα ωδικά πουλιά.
Ο Ντβόρακ πηγαίνει τακτικά στο νεκροταφείο Forest Lawn, μια πράσινη όαση στην τσιμεντένια ζούγκλα της Νέας Υόρκης, όπως λέει, η οποία βρίσκεται κοντά στο γραφείο όπου εργάζεται. Σε μια τέτοια επίσκεψη, κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού διαλείμματος, είχε στο μυαλό του τα τελευταία νέα από την κοινότητα των παρατηρητών πουλιών, οι οποίοι είχαν εντοπίσει «έναν λαμπρό αρσενικό πρωτονοτάριο να πετά εδώ κι εκεί».
Ο Ντβόρακ είπε στην Epoch Times ότι εντόπισε τη μικρή κίτρινη φιγούρα να κυνηγά έντομα στη βάση ενός δέντρου, περίπου 15 μέτρα μακριά από το σημείο όπου στεκόταν. Και με ένα κλικ της φωτογραφικής μηχανής, πρόσθεσε άλλο ένα πουλί στη μεγάλη του συλλογή.
«Οι πρωτονοτάριοι [κιτρόχροες] είναι απίστευτα πλάσματα», σχολίασε, αναφερόμενος στο είδος ωδικών πτηνών που πήρε το όνομά του από τους κληρικούς της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας που φορούν κίτρινα άμφια λόγω του χρώματός του. «Τα ράμφη αυτών των πουλιών γίνονται μαύρα κατά την περίοδο αναπαραγωγής».
Ταξιδεύοντας στην ανατολική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών και του Καναδά, αλλά και σε άλλες ηπείρους, ο Ντβόρακ δεν φείδεται κόπων για να φωτογραφήσει εκατοντάδες πουλιά και μυριάδες άλλα πτηνά.
«Τελικά, ολοκλήρωσα το ταξίδι μου για να δω και τα 50 είδη ωδικών πτηνών που αναπαράγονται στη Βόρεια Αμερική», δήλωσε. «Όμως, ακόμα δεν τα έχω φωτογραφίσει όλα».
Η αποστολή του της φωτογραφικής καταγραφής των ωδικών πτηνών ξεκίνησε όταν πήρε στα χέρια του την πρώτη του SLR, στην αυγή της ψηφιακής επανάστασης, όταν οι φωτογραφικές μηχανές με φιλμ αντικαθίσταντο σταδιακά από τις ψηφιακές. Ξεκινώντας με τις κουκουβάγιες του χιονιού, ανακάλυψε τα πουλιά και γοητεύτηκε.
«Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η εμφάνισή τους», είπε.
Σπάνια ευρήματα
Ευτυχώς, η δουλειά, η σύζυγός του και τα παιδιά του τον υποστηρίζουν στις περιπλανήσεις του. Ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Ινδία πέρυσι έδωσε στον Ντβόρακ την ευκαιρία να φωτογραφίσει το ζαφειρένιο πουλί που ονομάζεται ινδική χαλκοκουρούνα (Coracias benghalensis) από την οικογένεια των Κορακιιδών.
«Συχνά τα συναντάς κουρνιασμένα σε συρματοπλέγματα, την ώρα που κυνηγούν σαύρες και ακρίδες, και πιο συχνά σκαθάρια», ανέφερε, προσθέτοντας ότι οι ινδικές χαλκοκουρούνες απαντούν ανατολικά μέχρι το Ιράκ και δυτικά μέχρι την Ινδία και τη Σρι Λάνκα, και η τόσο απίθανη συνάντηση με έναν εκπρόσωπο του είδους τού προκάλεσε έντονη συγκίνηση.
Τα πουλιά τού προκαλούν γενικότερα έντονα συναισθήματα, ομολογεί.
«Οι φίλοι που με βλέπουν να φωτογραφίζω έχουν παρατηρήσει ότι έχω ‘ένταση’ εκείνη την ώρα», είπε ο Ντβόρακ. «Νιώθω ότι είμαι ‘στη ζώνη’ – εγώ και το θέμα, το φόντο, το φως, η πόζα».
Μια πρόσφατη επίσκεψη στο δάσος Σινχαράτζα, στη Σρι Λάνκα, έφερε τον Ντβόρακ πρόσωπο με πρόσωπο με την μπλε καρακάξα της Σρι Λάνκα, την οποία αποκαλεί «πουλί-Άγιο Δισκοπότηρο» και περιγράφει ως «κάτι που θα σχεδίαζε ένα νήπιο με ζωηρή φαντασία που κρατά ένα σωρό χρώματα στα χέρια του».
Το φωτεινό μπλε φτέρωμά τους έλαμπε δίπλα στα κοκκινοκαφέ κεφάλια, λαιμούς και φτερά τους. Ο Ντβόρακ παρατηρούσε υπομονετικά και με θαυμασμό τις μπλε καρακάξες να μαζεύονται και να προσγειώνονται λίγα μέτρα μακριά από αυτόν. Οι ριπές της βροχής δεν είχαν καμία σημασία.
«Η αναμονή άξιζε πραγματικά τον κόπο! Η παράσταση που έδωσαν δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη», δήλωσε ενθουσιασμένος.
Η μπλε καρακάξα της Σρι Λάνκα, που ζει στα δέντρα, δεν είναι μόνο εξαιρετικά σπάνια, αλλά και προστατευόμενη. Ευτυχώς, ο έμπειρος οδηγός του Ντβόρακ τον οδήγησε με επιδεξιότητα, κάνοντας δυνατή την παρατήρηση.
Εξερευνώντας τον υπέροχο κόσμο των πουλιών, ο Ντβόρακ συνάντησε τη συλβία της Λούσυ (Leiothlypis luciae), τη συλβία της Γκρέης (Setophaga graciae) και τον αμερικανικό κοκκινούρη (Myioborus pictus). Φωτογράφησε το κολίμα (Leiothlypis crissalis), τη συλβία με τα χρυσά μάγουλα (Setophaga chrysoparia) και την τροπική παρούλα (Setophaga pitiayumi).
Μερικά από αυτά τα μικρά θαύματα της φύσης βρίσκονται κάπως πιο κοντά του, όπως στο Agonquin Provincial Park στον Καναδά, «ένα εξωπραγματικό μέρος, όπου τα κωνοφόρα δάση του μεγάλου βορρά συναντούν τα φυλλοβόλα δάση του νότου. Καθαρή μαγεία!»
«Φωτογράφισα εδώ τα βράδια σπίνους των πεύκων (Pinicola enucleator)», είπε, «καθώς και λευκόφτερους κόκκινους λοξίες (Loxia leucoptera)».
Παρατήρησε και ένα άλλο πουλί, τη συλβία του Κοννέκτικατ, την οποία αποκάλεσε «πουλί-νέμεσίς» του, και την οποία τελικά φωτογράφισε σε ένα βάλτο στο Ουισκόνσιν. Οδηγώντας μέσα από τους υγρότοπους, άκουσε το κελάηδισμά της, πάτησε φρένο και έτρεξε με την κάμερά του.
Ακολουθώντας το τραγούδι του πουλιού, ο Ντβόρακ το εντόπισε και προετοίμασε τη λήψη.
«Σε αυτές τις στιγμές, ξεσπάει μια μάχη μεταξύ της εκρηκτικής αδρεναλίνης και της απαραίτητης ψυχραιμίας», λέει. Δεν υπάρχουν γρήγορες κινήσεις. Σηκώνει τη φωτογραφική μηχανή και σκύβει αργά προς το έδαφος. Αφού τράβηξε την εικόνα, ο Ντβόρακ έπρεπε να βρει το αυτοκίνητό του, το οποίο είχε ξεχάσει στην έξαψή του.
Η ένταση της στιγμής είναι για τον Ντβόρακ μία σχεδόν υπερβατική εμπειρία.
Όταν ευθυγραμμίζει τη φωτογραφική του μηχανή με ένα ιδιαίτερα σπάνιο πουλί, ο Ντβόρακ είναι απόλυτα συγκεντρωμένος στο θέμα του και γοητευμένος από το τρίγωνο της έκθεσης: τις ρυθμίσεις του διαφράγματος, την ταχύτητα του κλείστρου και το ISO.
«Όταν είμαι πίσω από τη φωτογραφική μηχανή και δουλεύω με ένα ενδιαφέρον πουλί», είπε, «το άγχος απλώς χάνεται».
