Εγγραφή στο Newsletter της Epoch Times
Από τον Dennis Prager
Σχολιασμός
Όπως οι ακροατές και αναγνώστες μου μπορούν ελπίζω να βεβαιώσουν, είμαι σε όλη μου την ζωή σε μια προσπάθεια να καταλάβω την ανθρώπινη φύση και ανθρώπινη συμπεριφορά. Λυπούμαι που λέω ότι έχω μάθει περισσότερο τα τελευταία χρόνια, ειδικά το 2020, από ότι σε κάθε άλλη περίοδο ίδιου χρόνου.
Μία από τις μεγαλύτερες αποκαλύψεις σχετίζεται με ερώτηση που με βάραινε συνεχώς: Πως εξηγεί κάποιος τον «καλό Γερμανό», όρο που χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τον μέσο, υποθετικά σεμνό Γερμανό, που δεν έκανε τίποτα εναντίον των Εβραίων αλλά επίσης δεν έκανε τίποτα προς βοήθειά τους και δεν έκανε τίποτα για την υπονόμευση του καθεστώτος των Ναζί; Η ίδια ερώτηση θα μπορούσε να τεθεί για τον μέσο Γάλλο κατά την περίοδο Βισύ, τον μέσο Ρώσο υπό τον Λένιν, Ιωσήφ Στάλιν, Λεονίντ Μπρέζνιεφ, και τους επόμενους, και τα εκατομμύρια άλλους που δεν έκαναν τίποτα για να βοηθήσουν τους συμπολίτες τους υπό απολυταρχικές δικτατορίες.
Αυτά τα τελευταία λίγα χρόνια μου δίδαξαν να μην κρίνω τόσο γρήγορα τον σιωπηλό Γερμανό, Ρώσο κλπ. Φυσικά, ακόμα κρίνω Γερμανούς που βοήθησαν τους Ναζί και Γερμανούς που ζημίωσαν Εβραίους με οποιονδήποτε τρόπο. Αλλά τους Γερμανούς που δεν έκαναν τίποτα; Όχι τόσο γρήγορα.
Αυτό που άλλαξε την σκέψη μου είναι ότι έβλεπα τι συμβαίνει στην Αμερική (και στον Καναδά και στην Αυστραλία και αλλού, σε αυτό το θέμα.)
Η ευκολία με την οποία δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανοί έχουν αποδεχθεί τους παράλογους, αντισυνταγματικούς, και πρωτοφανείς τύπου αστυνομικού κράτους περιορισμούς στις ελευθερίες τους, ακόμα και στην ελευθερία να δουλέψεις για να ζήσεις, ήταν, για να πω το λιγότερο, μια τρανταχτή αποκάλυψη.
Το ίδιο ισχύει για την αποδοχή από τους περισσότερους Αμερικανούς της τρομερής λογοκρισίας στο Τουίτερ και άλλες μεγάλες πλατφόρμες κοινωνικών μέσων. Ακόμα και γιατροί και άλλοι επιστήμονες δεν είχαν την ελευθερία του λόγου, αν για παράδειγμα, έδιναν επιστημονική υποστήριξη στην υδροξυχλωροκίνη μαζί με ψευδάργυρο για αντιμετώπιση της COVID-19 σε αρχικά στάδια. Ο πιστοποιημένος από την ιατρική ένωση γιατρός Βλαντιμίρ Ζελένκο, που έχει σώσει εκατοντάδες ασθενείς COVID-19 από βάσανα ή και θάνατο, έχει αποβληθεί από το Τουίτερ λόγω δημοσίευσης της σωτήριας θεραπείας του με υδροξυχλωροκίνη και ψευδάργυρο.
Η μισή Αμερική, το μη αριστερό ήμισυ, φοβάται να μιλήσει σε βασικά κάθε ένα πανεπιστήμιο, κινηματογραφικό στούντιο, και μεγάλη εταιρεία – πράγματι, σε κάθε χώρο εργασίας. Καθηγητές που λένε οτιδήποτε προσβάλλει την αριστερά, φοβούνται τον εξοστρακισμό αν έχουν αξίωμα και την απόλυση αν δεν έχουν. Άνθρωποι εξοστρακίζονται κοινωνικά, ταπεινώνονται δημοσίως και/ή απολύονται λόγω διαφορετικών απόψεων από το Black Lives Matter, την ομάδα που μισεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στην ιστορία, την Αμερική και τους λευκούς. Και λίγοι Αμερικανοί αντιτίθενται λεκτικά σε αυτό. Αντιθέτως, όταν διαδηλωτές του BLM απαιτούν από ανθρώπους (σε εξωτερικό χώρο) ενός εστιατορίου να σηκώσουν τις γροθιές τους για να δείξουν υποστήριξη στο BLM, σχεδόν κάθε παρευρισκόμενος το κάνει.
Έτσι, τότε, ποιοι είμαστε εμείς που θα καταδικάσουμε τον μέσο Γερμανό που αντιμετώπιζε την Γκεστάπο, αν δεν χαιρετούσε τον Χίτλερ, ή τον μέσο Ρώσο που αντιμετώπιζε την NKVD (την μυστική αστυνομία και υπηρεσία πληροφοριών που προηγήθηκε της KGB) αν δεν εκδήλωνε επαρκή ενθουσιασμό για τον Στάλιν; Οι Αμερικανοί αντιμετωπίζουν τον «πολιτισμό ακύρωσης» της αριστεράς, αλλά όχι αριστερή μυστική αστυνομία ή στρατόπεδα επανεκπαίδευσης. (Τουλάχιστον όχι ακόμα – δεν αμφιβάλλω πολύ ότι η αριστερά θα έστελνε δημοφιλείς συντηρητικούς σε στρατόπεδα επανεκπαίδευσης αν μπορούσαν.)
Μπόρεσα να καταλάβω τον μέσο Γερμανό που ζούσε υπό Ναζισμό και τον μέσο Ρώσο υπό κομμουνισμό για ακόμα έναν λόγο: την δύναμη των μέσων ενημέρωσης να κάνουν πλύση εγκεφάλου.
Ως μαθητής του απολυταρχισμού από τις μεταπτυχιακές σπουδές μου στο Ρωσικό Ινστιτούτο της Σχολής Διεθνών Υποθέσεων του Κολούμπια (όπως λεγόταν τότε), πίστευα πάντοτε ότι μόνο σε μια δικτατορία θα μπορούσε μια κοινωνία να υποστεί πλύση εγκεφάλου. Ήμουν λάθος. Τώρα καταλαβαίνω ότι η μαζική πλύση εγκεφάλου μπορεί να γίνει σε μια κατ΄ όνομα ελεύθερη κοινωνία. Ο μανιώδης αριστερός ρυθμός της New York Times, Washington Post, Los Angeles Times, και σχεδόν κάθε άλλης μεγάλης εφημερίδας, συν της Atlantic, New Yorker, CNN, ABC, CBS, NBC, PBS, NPR, ολόκληρου του Χόλιγουντ, και σχεδόν κάθε σχολείου από τον παιδικό σταθμό έως τα μεταπτυχιακά, έχει κάνει πλύση εγκεφάλου σε τουλάχιστον την μισή Αμερική ακριβώς το ίδιο αποτελεσματικά όσο και ο γερμανικός, σοβιετικός, και κινέζικος κομμουνιστικός τύπος έκανε (και στην τελευταία, ακόμα κάνει.) Ότι χιλιάδες σχολεία θα δίδασκαν το ψέμα που είναι το «Πρότζεκτ 1619» της New York Times, είναι ένα από τα αμέτρητα παραδείγματα.
Πριν από τα κλεισίματα, πετούσα σχεδόν κάθε εβδομάδα του χρόνου, και έτσι με προσέγγιζαν άνθρωποι που με αναγνώριζαν, σε τακτική βάση. Όλο και περισσότερο, έβλεπα ότι άνθρωποι θα κοίταζαν τριγύρω να δουν αν υπήρχε κανείς που μπορεί να ακούσει, και μετά θα μου έλεγαν ψιθυριστά: «Υποστηρίζω τον Τραμπ», ή «είμαι συντηρητικός». Η τελευταία φορά που οι άνθρωποι κοίταζαν τριγύρω και ψιθύριζαν πράγματα σε εμένα ήταν όταν επισκεπτόμουν την Σοβιετική Ένωση.
Στο Κεμπέκ το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, όπως μπορείτε να δείτε στο δημοφιλές βίντεο, μια οικογένεια δέχτηκε πρόστιμο και μέλη της συνελήφθησαν επειδή έξι – ναι, έξι – άνθρωποι συγκεντρώθηκαν για να εορτάσουν τον νέο χρόνο. Ένας γείτονας τους κρυφοκοίταξε, και οι εορτάζοντες συνελήφθησαν άμεσα. Η κυβέρνηση του Κεμπέκ χαιρέτισε το καρφί και ζήτησε περισσότερη «συνεργασία» για τέτοιες πράξεις.
Τα καρφιά επίσης χαιρετίστηκαν και ενθαρρύνθηκαν σε κάποιες Δημοκρατικές πολιτείες και πόλεις στην Αμερική (ο δήμαρχος του Λος Άντζελες Έρικ Γκαρσέττι τον Μάρτιο: «Τα καρφιά ανταμοίβονται») και από αριστερές κυβερνήσεις στην Αυστραλία. Πολλοί Αμερικανοί, Καναδοί, και Αυστραλοί είναι πολύ πρόθυμοι να καρφώσουν άλλους που αρνούνται να κλείσουν τις ζωές τους.
Όλο αυτό συμβαίνει χωρίς στρατόπεδα συγκέντρωσης, χωρίς Γκεστάπο, χωρίς KGB, και χωρίς μαοϊκά στρατόπεδα επανεκπαίδευσης.
Για αυτό δεν κρίνω πλέον τον μέσο Γερμανό τόσο εύκολα όπως παλιότερα. Η απάθεια ενώπιον τυραννίας φαίνεται να μην είναι γερμανικό ή ρωσικό χαρακτηριστικό. Απλώς δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα μπορούσε να συμβεί στην Αμερική.
Ο Ντέννις Πράγκερ είναι παρουσιαστής ραδιοφωνικής εκπομπής εθνικής εμβέλειας και αρθρογράφος.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Βοηθήστε μας να διαδώσουμε την αλήθεια, μοιραστείτε αυτό το άρθρο με φίλους σας.
