Κυριακή, 06 Οκτ, 2024
Η σχεδιάστρια μόδας Κριστίν Χόλμπιγκ μπροστά από τις δημιουργίες καπέλων της. (Goran Gajanin)

Ανάμεσα στην παράδοση και το παρόν – Προστατεύει, ντύνει και αποτελεί σύμβολο της ένταξης: το καπέλο

Από την Άνι Ασβαζαντουριάν

Για αιώνες, το καπέλο ήταν της μόδας σε όλες τις εποχές, μέχρι που σταδιακά έχασε τη σημασία και την πολυτέλειά του και τελικά εξαφανίστηκε από τη δημοσιότητα. Μήπως ήρθε η ώρα για μια αναγέννηση του καπέλου; Τι κάνει το τέλειο καπέλο και τι αντίκτυπο έχει στο πρόσωπο που το φοράει;

Η Epoch Times μίλησε με την καπελοποιό Κριστίν Χόλμπιγκ από το Μόναχο για την επιδίωξη της τελειότητας στην παραδοσιακή τέχνη, για τις αξίες και τις γνώσεις που αντλεί από το επάγγελμά της, αλλά και για τα εμπόδια που έπρεπε να ξεπεράσει. Το να είσαι καλός μόδιστρος απαιτεί ταπεινότητα, λέει η ίδια. «Η διαδικασία κατασκευής ενός καπέλου είναι ένας συνεχής αγώνας. Αυτό που προκαλεί στο άτομο που το φοράει όμως, μπορεί να είναι από μόνο του τέλειο».

Είναι διαφορετική η στάση της ζωής όταν φοράς ένα καπέλο;

Κριστίν Χόλμπιγκ: Είναι πράγματι διαφορετική: ένα ωραίο συναίσθημα που μεταδίδει επίσης μια ορισμένη αίσθηση προστασίας. Το να φοράει κανείς ένα κάλυμμα κεφαλής κάνει κάτι σε ένα άτομο. Με ένα καπέλο, δεν μπορείτε να περπατάτε στραβά και σκυφτά. Ένα καπέλο απαιτεί να στέκεσαι όρθιος, σε ενθαρρύνει να σκεφτείς, να ασχοληθείς με το άτομό σου.

Τι σας αρέσει ιδιαίτερα στο επάγγελμά σας;

ΚΧ: Η ποικιλία των υλικών και η επαφή με τους πελάτες μου. Είναι η έμπνευσή μου. Εκτός από την όμορφη χειροτεχνία, έχω τη χαρά να γνωρίζω υπέροχους ανθρώπους και να παίρνω μια γεύση από τη ζωή τους. Το να πουλάς ένα καπέλο έχει να κάνει πολύ με το να προσπαθείς να έρθεις σε επαφή με τους ανθρώπους. Εκτιμώ επίσης πολύ την πτυχή της χειροτεχνίας: Να δημιουργώ κάτι με τα χέρια μου και να κοιτάζω τι έχει δημιουργηθεί το βράδυ. Μου αρέσει να αφήνω τον εαυτό μου να πέφτει με τα μούτρα στην δουλειά, στην δραστηριότητα – έχει κάτι το διαλογιστικό. Απλά νιώθεις τι κάνουν τα χέρια σου και ακολουθείς την κλωστή του ραψίματος.

Αποκτάτε έμπνευση που επηρεάζει την ζωή σας, καθώς ασχολείστε με τη δουλειά σας, ή αλληλεπιδρώντας με τους πελάτες σας;

ΚΧ: Ναι. Όσο περισσότερο ασκώ αυτό το επάγγελμα, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ ότι ένα είδος ταπεινότητας αναδύεται μέσα μου. Στη ζωή μου, πάντα είχε σημασία τι θέλω. Αυτό ήταν πάντα σε πρώτο πλάνο και μου κόστιζε πάντα πολλή ενέργεια. Για παράδειγμα, όταν ανακαλύπτω ένα ιδιαίτερο υλικό από το οποίο θέλω να φτιάξω ένα καπέλο, βλέπω το καπέλο ήδη έτοιμο στο μυαλό μου, οπότε έχω μια συγκεκριμένη ιδέα για το πώς πρέπει να μοιάζει. Στην πορεία, όμως, συνειδητοποιώ ότι το υλικό δεν το θέλει. Πρέπει να το αντιμετωπίσω με ταπεινότητα και να δω τι απαιτεί από μένα, αντί να είμαι εγώ αυτή που του επιβάλλει κάτι. Αυτή είναι επίσης μια στάση στη ζωή μου αυτή τη στιγμή: Τι απαιτεί η ζωή από μένα, πώς μπορώ να το αντιμετωπίσω, να παραμείνω ευέλικτος και να μην επιβάλλω αυτό που θέλω. Οι άνθρωποι και οι πελάτες που συναντώ έχουν επίσης επηρεάσει και εμπλουτίσει τη ζωή μου.

… Και σας ενέπνευσαν να δημιουργήσετε νέα καπέλα;

ΚΧ: Απολύτως. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας, ήμασταν κλειστά για μήνες. Θα ήθελες να πιστεύεις ότι κατά τη διάρκεια αυτού του διαστήματος απουσίας, θα ήσουν απίστευτα αφοσιωμένος στην έμπνευση και επιτέλους θα είχες αδιάκοπο χρόνο για να κάνεις πράγματα που πάντα ήθελες να δοκιμάσεις. Αυτό κάναμε εγώ και η ομάδα μου, αν και είναι επίσης περιορισμένο. Σίγουρα χρειαζόμαστε τον πελάτη να σταθεί στο κατάστημα και να μας εμπνεύσει. Αν ο πελάτης δεν έρθει, η πηγή μας στερεύει – έτσι ένιωσα κι εγώ. Δεν είμαι σαν κάποιος ζωγράφος που ζωγραφίζει αδιάκοπα χωρίς να αποκαλύπτει το δημιούργημά του μέχρι το τέλος. Χρειάζομαι ένα πάρε δώσε με τον πελάτη σε τακτική βάση, ακόμη και αν δεν αγοράζει απαραίτητα κάτι. Μου αρκεί να τον βλέπω και να φαντάζομαι τι θα του πήγαινε ή για ποια περίσταση χρειάζεται κάτι – αυτό είναι απαραίτητο.

Ένα καπέλο είναι επίσης ένα έργο τέχνης, ένα γλυπτό, αν θέλετε, που φοριέται στο σώμα. Στην τέχνη, κανείς προσπαθεί για την τελειότητα. Πώς πρέπει να είναι το τέλειο καπέλο; Τι πρέπει να μεταφέρει;

ΚΧ: Για μένα, το τέλειο καπέλο δεν είναι απαραίτητα εκατό τοις εκατό τέλειο όσον αφορά τη δεξιοτεχνία. Θεωρώ ότι ήδη προσπαθώ να είναι τέλειο, αλλά το μικρό ελάττωμα που εμφανίζεται κάπου ή η μικρή ασυνέπεια είναι αυτό που το κάνει αυτό που είναι. Δεν νομίζω ότι υπάρχει το τέλειο καπέλο. Η διαδικασία κατασκευής ενός καπέλου είναι ένας συνεχής αγώνας. Ωστόσο, αυτό που προκαλεί στον χρήστη του μπορεί να είναι ήδη τέλειο. Η στάση που απαιτεί από τον χρήστη ή η επικοινωνία που λαμβάνει χώρα μεταξύ του χρήστη και του καπέλου μπορεί να αγγίζει τα όρια της τελειότητας.

Κάποτε είχα φτιάξει σε έναν πελάτη ένα πολύ συνηθισμένο καπέλο. Ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της, μαύρο και φτιαγμένο από τσόχα, αλλά αν το είχατε δει στον πάγκο με τα καπέλα, θα σκεφτόσασταν «τι βαρετό πράγμα». Ωστόσο, όταν το φόρεσε, ξαφνικά φάνηκε τέλειο μέσα από την ίδια. Μετά από λίγο, επέστρεψε με μια κάρτα για μένα που έγραφε  «όλα είναι δυνατά» στο μπροστινό μέρος. Με το καπέλο, μάλλον είχε βιώσει μια εμπειρία, ίσως είχε γνωρίσει τον άντρα της ζωής της. Από αυτή την άποψη, το καπέλο, το οποίο φαινόταν απλά συνηθισμένο και κάθε άλλο παρά τέλειο στην έκθεση, είχε ένα τέλειο αποτέλεσμα για εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή της ζωής της.

Γιατί πιστεύετε ότι είναι σημαντικό να διατηρείται και να μεταδίδεται η παραδοσιακή χειροτεχνία; Τι μπορούν να αντλήσουν οι άνθρωποι γενικά από τις παραδόσεις;

ΚΧ: Η παράδοση παρέχει ένα ορισμένο είδος ασφάλειας: γνωρίζοντας από πού προέρχομαι, τι με συνδέει με το παρελθόν, με τους προγόνους μου και με τους ανθρώπους που ασχολήθηκαν με την ίδια τέχνη πριν. Νομίζω ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο μόνο με τη βοήθεια της παράδοσης και της γνώσης που υπήρχε πριν, ειδικά στη βιοτεχνία. Διαφορετικά είμαστε κούφιοι, χωρίς θεμέλιο, χωρίς ρίζα. Απλά πρέπει να προσέξουμε να μην καβαλήσουμε το αιώνιο παρελθόν. Η παράδοση πάντα απαιτούσε προβληματισμό για το πώς να επανερμηνεύσεις κάτι χωρίς να είσαι εντελώς πρωτοποριακός. Η παράδοση είναι επίσης μια υποχρέωση να ασχολούμαστε πάντα εκ νέου με αυτό που είναι. Είναι σημαντικό να τιμάμε αυτό που δημιούργησαν ή οικειοποιήθηκαν οι άνθρωποι πριν από εμάς όσον αφορά τις τεχνικές.

Υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ νεωτερικότητας και παράδοσης. Υπάρχουν τρελές ιστορίες που επινοούν οι άνθρωποι και οι οποίες είναι ήδη πολύ αποσυνδεδεμένες από το πρωτότυπο. Είναι πάντα μια αναζήτηση για έναν καλό τρόπο να αντλήσουμε από την παράδοση και να την επανερμηνεύσουμε. Αυτή η επανερμηνεία δεν πρέπει να είναι πολύ τρελή, νομίζω. Τουλάχιστον, δεν είναι αυτή η γλώσσα που μιλάω με την τέχνη μου. Παρά τη νεωτερικότητα, ας το δούμε με μια κάποια προσγειωμένη διάθεση.

Μπορείτε να περιγράψετε τα βασικά βήματα που απαιτούνται για την κατασκευή καπέλων;

ΚΧ: Η κατασκευή καπέλων, παρόμοια με την υποδηματοποιία, έχει να κάνει με τη διαμόρφωση, με την επεξεργασία πάνω στο ξύλινο κεφάλι. Η πρώτη ύλη που χρησιμοποιούμε -είτε πρόκειται για άχυρο, τσόχα ή δέρμα- πρέπει πρώτα να μαλακώσει. Αυτό γίνεται συχνά με θερμότητα και υγρασία, δηλαδή με ατμό. Στη συνέχεια, το υλικό, τραβιέται πάνω από το ξύλινο κεφάλι. Στην συνέχεια πρέπει να στεγνώσει, πράγμα που απαιτεί διαφορετικό χρόνο ανάλογα με το υλικό. Στο επόμενο βήμα, το υλικό μπορεί να σκληρύνει με διάφορα υγρά ή με σύρμα. Δεδομένου ότι ένα καπέλο είναι τρισδιάστατο, υπάρχει πάντα η πρόκληση του πώς να γίνει το υλικό αρκετά σκληρό, ειδικά με αόρατο τρόπο, έτσι ώστε το σχήμα να παραμείνει σκληρό αλλά και να μην καταρρεύσει. Τοποθετείται μια κορδέλα στο εσωτερικό, όπου στηρίζεται το κεφάλι και εφαρμόζονται διακοσμητικά στοιχεία.

Ποιες δεξιότητες χειροτεχνίας χρειάζεται κάποιος για να γίνει μόδιστρος; Τι χαρακτηρίζει έναν καλό μόδιστρο;

ΚΧ: Υπομονή και αίσθηση των υλικών. Αλλά πάνω απ’ όλα, υπομονή.

Σε αντίθεση με τη μαζική παραγωγή, ένα καπέλο κατά παραγγελία κληρονομεί κάτι ιδιαίτερο κατά τη διαδικασία κατασκευής του. Σε ποιο βαθμό παίζει ρόλο εδώ η ψυχική κατάσταση του ίδιου του καπελοποιού;

ΚΧ: Μιλήσαμε για την ταπεινότητα νωρίτερα. Αν αυτή δεν υπάρχει, είναι δύσκολο να μπεις στη θέση του πελάτη. Κάποιος γνώστης του αντικειμένου, μπορεί να καταλάβει εάν ο κατασκευαστής έχει περάσει χρόνο πάνω από το καπέλο. Αν προσεγγίσεις το θέμα με μια νοοτροπία σεβασμού για το υλικό, δημιουργείται αυτό το «κάτι το ιδιαίτερο».

Το να ζεις από αγάπη για την τέχνη και να ακολουθείς την καρδιά είναι σημαντικό για μένα. Αν το πάρεις κατάκαρδα, τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έχω ανθρώπους στην ομάδα μου και γύρω μου που εργάζονται με το ίδιο πνεύμα. Μπορεί να έχουμε προσελκύσει ο ένας τον άλλον. Προσπαθώ να προσεγγίζω καθημερινά τα καθήκοντα με αγάπη, να είμαι ειλικρινής με τους ανθρώπους, να είμαι διαφανής.

Έχετε αντιμετωπίσει ποτέ κάποιο εμπόδιο το οποίο, κοιτάζοντας πίσω, ξεπεράσατε αρκετά καλά;

ΚΧ: Υπήρχαν πάρα πολλά εμπόδια. Αυθόρμητα, μου έρχεται στο μυαλό η κατάσταση με το πρώτο lockdown. Διευθύνω την επιχείρηση εδώ και 17 χρόνια – εκείνη ήταν η πρώτη φορά που μας απαγορεύτηκε να πουλάμε και να δεχόμαστε πελάτες. Ήταν δραματικό για μένα, πανικοβλήθηκα. Θυμάμαι ότι ένα βράδυ θα μπορούσα εύκολα να είχα μεταφερθεί σε ψυχιατρική μονάδα, ήμουν τόσο ταραγμένη. Δεν ήξερα πώς να συνεχίσω. Μέχρι που ένα βράδυ καθόμουν μόνη μου στο εργαστήριο. Έμεινα λίγο παραπάνω, έβαλα μουσική, σκόπιμα δεν έβαλα ειδήσεις και δούλεψα. Κοίταξα τον εαυτό μου απ’ έξω, είδα τον εαυτό μου να κάθεται εδώ σαν να μην ήξερα τι συνέβαινε γύρω μου στον κόσμο. Ξαφνικά με κατέλαβε ένα μεγάλο αίσθημα ευτυχίας.

Η δουλειά μου, μου έδινε τόση χαρά, σκέφτηκα, πως δεν θα μπορούσε να είναι πιο όμορφα. Ήταν η τέλεια στιγμή. Πάντα προσπαθούσα να ξαναβρώ αυτό το συναίσθημα αυτής της στιγμής. Το κατάστημά μας ήταν κλειστό για μεγάλο χρονικό διάστημα και εγώ και η ομάδα μου πήραμε συνειδητά την απόφαση να μην ακούμε τις ειδήσεις. Περάσαμε υπέροχα. Η διορατικότητα που αποκόμισα από αυτό ήταν να ζω περισσότερο στο τώρα, να αισθάνομαι τη στιγμή τι είναι καλό για μένα και να εμπιστεύομαι ότι όλα θα εξελιχθούν θετικά για μένα. Προσπαθώ να μην καλλιεργώ φόβους που βρίσκονται κάπου στο μέλλον, ούτε να δανείζομαι φόβους από το ραδιόφωνο. Αντίθετα, προσπαθώ να απολαμβάνω και να νιώθω τη στιγμή, είτε πρόκειται για χαρά είτε για αφοσίωση στη δουλειά.

Δείγματα υλικών από διάφορες παραλλαγές άχυρου

 

Ράψιμο ψάθινου καπέλου

 

Η Κριστίν Χόλμπιγκ στο εργαστήρι καπέλων της στο Μόναχο

 

Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece

Πως μπορείτε να μας βοηθήσετε ώστε να συνεχίσουμε να σας κρατάμε ενημερωμένους

Ποιος είναι ο λόγος που χρειαζόμαστε την βοήθειά σας για την χρηματοδότηση του ερευνητικού ρεπορτάζ μας; Επειδή είμαστε ένας ανεξάρτητος οργανισμός ειδήσεων που δεν επηρεάζεται από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Από την ημέρα που ξεκινήσαμε, έχουμε έρθει αντιμέτωποι με προσπάθειες αποσιώπησης της αλήθειας κυρίως από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Αλλά δεν θα λυγίσουμε. Η ελληνική έκδοση της Epoch Times βασίζεται ολοκληρωτικά στις γενναιόδωρες συνεισφορές σας για να διατηρήσει την παραδοσιακή δημοσιογραφία ζωντανή και υγιή στην Ελληνική γλώσσα. Μαζί, μπορούμε να συνεχίσουμε να διαδίδουμε την αλήθεια.

Σχολιάστε