Γράφει ο Lee Smith
Σχολιασμός
Ο πρόεδρος των Κοινών Επικεφαλής Προσωπικού των ΗΠΑ Μαρκ Μάιλυ λέει ότι ενδιαφέρεται για την θεωρία. Την προηγούμενη εβδομάδα, υπερασπίστηκε την διδασκαλία κριτικής θεωρίας φυλής στις στρατιωτικές ακαδημίες των ΗΠΑ επειδή πιστεύει ότι ο στρατός μας πρέπει να καταλάβει τον «λευκό θυμό». Είπε ότι ο ίδιος θέλει να καταλάβει γιατί οι αμερικανικές οικογένειες που στέλνουν τα παιδιά τους να υπηρετήσουν υπό τις διαταγές του είναι θυμωμένες.
Και έτσι πιστεύει ότι είναι καλό πράγμα να διαβάζει βιβλία από συγγραφείς όπως οι Ρόμπιν ΝτιΆντζελο και Άιμπραμ Κέντι που αποκαλούν τους λευκούς Αμερικανούς ρατσιστές. Λέει ότι είναι καλό για τον στρατό και την χώρα, αλλά, στην πραγματικότητα, είναι καλό μόνο για τον Μάιλυ και τους υπόλοιπους της τάξης των ανώτερων αξιωματικών που κάνουν τα σχέδια συνταξιοδότησής τους.
Ο Μάιλυ είπε σε μια επιτροπή του Κογκρέσου ότι έχει διαβάσει Μαρξ, επίσης, αλλά αυτό δεν τον κάνει κομμουνιστή. Σωστά, αλλά σηματοδοτεί την φιλοδοξία του. Εκτός χώρων αναμονής τμημάτων αμερικανικών πανεπιστημίων, κανένας δεν διαβάζει Μαρξ επειδή ο Μαρξ είναι αδύνατον να διαβαστεί. Θα μπορούσατε να χωρέσετε όλους όσους έχουν διαβάσει και τους τρεις τόμους του μεγαλουργήματος του Μαρξ, του «Κεφαλαίου», σε ένα μικρό κελί φυλακής.
Ο Μάιλυ είπε ότι διαβάζει για να καταλάβει τι σκέφτονται άλλοι άνθρωποι, αλλά αυτοί που καυχιούνται ότι έχουν διαβάσει Μαρξ προσπαθούν να διαμορφώσουν τι σκέφτονται άλλοι για αυτούς. Απευθύνεται στον τύπο ανθρώπων που πιστεύουν ότι το να διαβάζεις Μαρξ είναι μέρος μιας σφαιρικής εκπαίδευσης. Στην Αμερική αυτοί είναι άντρες και γυναίκες της καθιερωμένης αριστεράς που όχι τυχαία κάθονται σε συμβούλια μεγάλων επιχειρήσεων και αποφασίζουν ποιος θα κερδίσει μισθό ενός εκατομμυρίου απλώς παίρνοντας την θέση συμβουλίου δίπλα τους. Λέγοντας ότι έχεις διαβάσει Μαρξ δείχνει ότι είσαι εντάξει, ακόμα κι αν έχεις περάσει την καριέρα σου με μια αμερικανική σημαία στον ώμο σου.
Ο Μάιλυ είπε ότι διαβάζει για να καταλάβει τι κινητοποιεί τους ανθρώπους. Αλλά κανένας στον κομμουνιστικό κόσμο, ούτε τα πολιτικά γραφεία του ούτε οι προλετάριοί του, δεν είχαν ποτέ σαν κίνητρο τον Μαρξ, ασχέτως του τι έχουν γράψει στα ημερολόγιά τους ή σε τοίχους των κελιών φυλάκισής τους.
Η κατανόηση του μαρξιστικού δόγματος δεν έδωσε βοήθεια στην εξήγηση των δράσεων των Σοβιετικών επικεφαλής κατά τον Ψυχρό Πόλεμο. Η αμερικανική τάξη των διανοουμένων είπε ότι ήταν σημαντικό να το καταλάβουν επειδή ήθελαν να πληρωθούν από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση για να διαβάσουν και να γράψουν και έτσι είπαν ότι βρίσκονταν στις πρώτες γραμμές του Πολέμου των Ιδεών.
Αν ο Ψυχρός Πόλεμος εστιαζόταν πραγματικά σε έναν Πόλεμο Ιδεών, η Αμερική θα είχε χάσει. Παρ’ όλα τα σοσιαλρεαλιστικά σκουπίδια που ο κομμουνισμός έχει παραγάγει – τόσο διανοητικά βαρετά και ηθικά άξεστα όσο ο ΝτιΆντζελο και ο Κέντι και άλλα έργα που εκτιμούνται από την τάξη που ο Μάιλυ προσπαθεί να εντυπωσιάσει – οι Σοβιετικοί επίσης προώθησαν και μεγάλη τέχνη, όπως οι μεγάλοι θίασοι μπαλέτου της Ρωσίας, και παραγωγοί ταινιών όπως ο Αντρέι Ταρκόφσκυ.
Ακόμα και στην Δύση, οι περισσότεροι πιο δημοφιλείς συγγραφείς και διανοητές του καιρού ήταν στρατολογημένοι στην άλλη πλευρά. Για παράδειγμα, ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ένας από τους πιο δημοφιλείς διανοούμενους του εικοστού αιώνα, υποστήριξε τον κομμουνισμό, την επαναστατική βία, και για ένα διάστημα, τον Ιωσήφ Στάλιν.
Ο Σαρτρ κορόιδεψε τα αγροτόπαιδα των μέσων και δυτικών πολιτειών των ΗΠΑ που επάνδρωναν το Πέρασμα Φούλντα για να προστατεύσουν αυτόν και τους φίλους του στα καφέ του Παρισιού, αλλά η Αμερική κέρδισε παρ΄ όλα αυτά τον Ψυχρό Πόλεμο επειδή δεν είχε κάποια σχέση με τον Πόλεμο Ιδεών. Αντ΄αυτού, ήταν επειδή οι οικογένειες αυτών των αγοριών που βρίσκονταν στην Ευρώπη αποτελούσαν τον πυρήνα της μεσαίας τάξης, που πάντα ήταν η μηχανή παραγωγικών οικονομιών. Οι Σοβιετικοί έχασαν επειδή, όπως με όλα τα κομμουνιστικά καθεστώτα, είχαν λεηλατήσει τον πλούτο που η μεσαία τάξη τους είχε δημιουργήσει.
Κοντολογίς, αυτοί που διαβάζουν Μαρξ είναι μεταξύ των λιγότερο ενημερωμένων για την φύση του κομμουνισμού. Από την άλλη πλευρά, οι Αμερικανοί που έχουν υποφέρει τις λεηλασίες της ελίτ που ο Μάιλυ καλοπιάνει έχουν μια καλύτερη κατανόηση για τον κομμουνισμό από ότι ο οποιοσδήποτε καθηγητής πανεπιστημίου. Πράγματι, αυτό που έχουμε μάθει για τον κομμουνισμό τα τελευταία χρόνια απαιτεί να επανερμηνεύσουμε την ιστορική διατύπωση.
Ο κομμουνισμός δεν έχει τίποτα να κάνει με ιδεολογία. Η ιδεολογία (η άρση των μαζών από την φτώχεια, το να κάνει όλους τους ανθρώπους ίσους κλπ.) είναι απλώς ένα προσωπείο για ταξικό πόλεμο. Αλλά ο ταξικός πόλεμος δεν είναι, όπως οι μαρξιστές τον περιγράφουν, μεταξύ των προλεταριακών μαζών και της μπουρζουαζίας.Αντ΄αυτού, το προλεταριάτο είναι απλώς το όργανο που η ολιγαρχική ελίτ – γνωστή στην Σοβιετική Ένωση, για παράδειγμα, ως η νομενκλατούρα – χρησιμοποιεί για να κρατήσει τις μεσαίες τάξεις μακριά ενώ κλέβει τον πλούτο τους.
Αφότου έχουμε δει τις σειριακές επιχειρήσεις καταστροφής της αρχηγίας του κινήματος America First (Πρώτα η Αμερική) – από το Russiagate έως την δεύτερη μομφή του Ντόναλντ Τραμπ – τα λόκνταουν της COVID-19, τις εξεγέρσεις του Τζορτζ Φλόυντ, και τώρα την προσπάθεια κατηγοριοποίησης των ψηφοφόρων του Τραμπ ως εγχώριους τρομοκράτες, δεν χρειαζόμαστε μια θεωρία για να καταλάβουμε την φύση αυτού που ιστορικά έχει ονομαστεί «κομμουνισμός» για να αποκρύψει το γεγονός ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια υφαρπαγή εξουσίας από μια ολιγαρχική ελίτ. Το ζούμε.
Ούτε ο Στγος Μάιλυ χρειάζεται κριτική θεωρία φυλής για να καταλάβει γιατί οι Αμερικανοί της μεσαίας τάξης που στέλνουν τα παιδιά τους να υπηρετήσουν υπό τις διαταγές του είναι πολύ θυμωμένοι με τους ελίτ που αυτός κολακεύει προωθώντας τις ιδέες τους. Απλώς δεν θέτει τις σωστές ερωτήσεις, οι οποίες είναι οι εξής:
Γιατί είναι τόσο θυμωμένοι που εξαγάγαμε τις δουλειές τους στην Κίνα; Γιατί είναι θυμωμένοι που στείλαμε τα παιδιά τους να σκοτώσουν και να πεθάνουν σε στρατηγικά άχρηστους ξένους πολέμους που προωθούν μόνο τα συμφέροντά μας; Γιατί είναι θυμωμένοι που δυσφημίζουμε τα σύμβολά τους και τα μνημεία τους, τους ήρωές τους, και την ιστορία τους; Γιατί είναι θυμωμένοι που καταστρέψαμε τις επιχειρήσεις τους και απαγορεύσαμε στα παιδιά τους να πηγαίνουν στο σχολείο; Γιατί είναι θυμωμένοι που δεν τους αφήσαμε να επισκεφθούν τους αγαπημένους τους σε κλινικές και νοσοκομεία όταν βρίσκονταν στο νεκρικό κρεβάτι; Γιατί είναι θυμωμένοι που τους λέμε ότι είναι ρατσιστές, και ότι η χώρα τους θα ξαναφτιαχτεί στην εικόνα αυτών που ενθαρρύνουμε να διασχίζουν τα σύνορά μας παράνομα, και των εγκληματιών που στέλνουμε στους δρόμους για να τους σκοτώσουν; Γιατί είναι θυμωμένοι όταν τους λέμε ότι δεν υπάρχει μέρος για αυτούς στην νέα χώρα έως ότου ομολογήσουν το κακό που έχουν διαπράξει;
Ο Lee Smith είναι ανώτερος συνεργάτης στο America’s Future, και συγγραφέας του βιβλίου «Το Μόνιμο Πραξικόπημα: Πως εχθροί ξένοι και εγχώριοι στόχευσαν τον Αμερικανό πρόεδρο» που εκδόθηκε πρόσφατα.
Ενημέρωση τίτλου: 10 Ιουλίου 2021
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραιτήτως την άποψη της Epoch Times.
Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece
