Υποστηρίζω τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, αλλά αντιτίθεμαι στους ατελείωτους εορτασμούς Υπερηφάνειας, όπως και στον μήνα Υπερηφάνειας.
Αυτό δεν οφείλεται μόνο στην πρόσφατη επίδειξη στο γρασίδι του Λευκού Οίκου που μας έκανε περίγελο όλου του κόσμου -ή έστω ενός μεγάλου μέρους του.
Το γεγονός αυτό ήταν η ατυχής αποθέωση ενός κινήματος που εμφανίστηκε το 1970 με την πρώτη πορεία απελευθέρωσης του Gay Pride, που τότε ήταν πιο δικαιολογημένη ως διαμαρτυρία κατά των διακρίσεων. Είκοσι εννέα χρόνια αργότερα, το 1999, κηρύχθηκε ο πρώτος Μήνας Υπερηφάνειας των Γκέι από τον Μπιλ Κλίντον.
Εν έτει 2023, συμπληρώνονται 53 χρόνια παρόμοιων εκδηλώσεων σε όλα τα μέρη της χώρας μας, καθώς και σε πολλά άλλα έθνη που μας μιμήθηκαν.
Αλλά αυτό δεν αφορά μόνο τους ομοφυλόφιλους ή την ομάδα των ΛΟΑΤ κλπ.
Για την ακρίβεια, αντιτίθεμαι σε όλους τους Μήνες Υπερηφάνειας, οποιασδήποτε ομάδας: μαύρων, λευκών, πράσινων ή ηλιοτρόπιων, Ιρλανδών, Ελλήνων, Ιταλών ή Σιγκαπουριανών.
Και σίγουρα δεν είμαι ο πρώτος που το κάνει. Το 2005, ο Μόργκαν Φρήμαν είχε την ακόλουθη συζήτηση με τον Μάικ Γουώλας στην εκπομπή του δεύτερου «60 λεπτά»:
«Θα περιορίσετε την ιστορία μου σε ένα μήνα; Δεν θέλω ένα μήνα Μαύρης Ιστορίας. Η ιστορία των μαύρων είναι αμερικανική ιστορία», δήλωσε ο Φρήμαν στο CBS News.
Όταν ο Γουώλας ρώτησε τον Φρήμαν πώς μπορεί να μπει ένα τέλος στον ρατσισμό, η απάντησή του ήταν απλή:
«Σταματήστε να μιλάτε γι’ αυτό. Θα σταματήσω να σε αποκαλώ λευκό άνδρα», είπε ο Φρήμαν. «Και θα σου ζητήσω να σταματήσεις να με αποκαλείς μαύρο. Σε ξέρω ως Μάικ Γουώλας. Εσύ με ξέρεις ως Μόργκαν Φρήμαν. Δεν θα έλεγες, “Λοιπόν, ξέρω αυτόν τον λευκό τύπο που λέγεται Μάικ Γουώλας”. Καταλαβαίνεις τι εννοώ;»
Σίγουρα ξέρω τι «λες», Μόργκαν. Δυστυχώς, το πνεύμα της εποχής ανάγκασε τον σπουδαίο ηθοποιό να ανακαλέσει κάποιες από τις έξυπνες αναλύσεις του.
Μαύρη υπερηφάνεια, γκέι υπερηφάνεια, λευκή υπερηφάνεια, όλες είναι εξίσου λάθος. Πολύ λάθος.
Η υπερηφάνεια είναι αμαρτία, ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, μαζί με την απληστία, την οργή, τον φθόνο, τη λαγνεία, τη λαιμαργία, την οκνηρία και την υπερηφάνεια.
Ενώ αυτός ο κατάλογος αμαρτιών, τις οποίες εγώ και οι περισσότεροι άνθρωποι διαπράξαμε κάποια στιγμή, προέρχεται από την Καθολική παράδοση, εμπεριέχεται με πολλούς τρόπους στις περισσότερες μεγάλες θρησκείες του κόσμου – τον βουδισμό, τον ιουδαϊσμό, τον ινδουισμό, το Ισλάμ, άλλα χριστιανικά δόγματα και ούτω καθεξής.
Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα συνδέονται άμεσα με τις Δέκα Εντολές με τρόπους που δεν χρειάζεται να εξηγήσω στους αναγνώστες εδώ. Τα γραπτά του Δασκάλου του Φάλουν Γκονγκ Λι Χονγκζί περιέχουν επίσης πολλές παρόμοιες διδασκαλίες, κυρίως για την υπερηφάνεια και τους καρμικούς κινδύνους της.
Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι η υπερηφάνεια θεωρείται η χειρότερη από τις αμαρτίες. Η Βικιπαίδεια (την οποία, ομολογουμένως, πρέπει πάντα να διαβάζουμε με προσοχή) αναφέρει τα εξής:
«Η υπερηφάνεια έχει χαρακτηριστεί ως ο πατέρας όλων των αμαρτιών και έχει θεωρηθεί το πιο βασικό χαρακτηριστικό του διαβόλου», ενώ ο Κ.Σ. Λιούις γράφει στο βιβλίο του Mere Christianity (Μόνο Χριστιανισμός) ότι η υπερηφάνεια είναι μια «αντι-θεϊκή» κατάσταση, η θέση στην οποία το εγώ και ο εαυτός αντιτίθενται ευθέως προς τον Θεό:
«Η ασωτεία, ο θυμός, η απληστία, η μέθη και όλα αυτά, είναι απλά πταίσματα συγκριτικά. Ο διάβολος έγινε διάβολος εξαιτίας της υπερηφάνειας: Η υπερηφάνεια οδηγεί σε κάθε άλλο βίτσιο: είναι η απολύτως αντι-θεϊκή κατάσταση του νου. Η υπερηφάνεια εννοείται ότι αποκόπτει το πνεύμα από τον Θεό, καθώς και από τη ζωοποιό παρουσία και χάρη Του.»
Πω, πω. Στη δεκαετία του ’60, σε κάποιο δωμάτιο γεμάτο καπνό μαριχουάνας, κάποιος θα μπορούσε να σχολιάσει: «Βαρύ αυτό…» Κατά ειρωνικό τρόπο, όπως θυμάμαι, οι περισσότεροι από εμάς τότε αγαπούσαμε τον Λιούις. Τα βιβλία του για τη Νάρνια ήταν δημοφιλή, ακόμη και στην Αριστερά. Τώρα οι ίδιοι άνθρωποι του δίνουν ελάχιστη σημασία.
Τόσο το κίνημα των ομοφυλοφίλων όσο και το κίνημα των μαύρων βρίσκονται σήμερα στη φάση των Ιακωβίνων την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης, έχοντας αντικαταστήσει τους αποκεφαλισμούς με τη λογοκρισία και τον εξαναγκασμό, που είναι τα διανοητικά και συναισθηματικά ισοδύναμα. Αιτήματα που ξεκίνησαν ως δίκαια έγιναν εξτρεμιστικά και ανούσια. Οι εκδηλώσεις υπερηφάνειας προωθούνται ακατάπαυστα, με τρόπο που μοιάζει σχεδόν σχεδιασμένος να γεννά μισαλλόδοξες αντιδράσεις, «αποδεικνύοντας» ότι είμαστε σεξιστές ή ομοφοβικοί ακόμη και όταν δεν είμαστε.
Οι ομοιότητες με το Black Lives Matter (Οι μαύρες ζωές μετράνε) είναι εκπληκτικές. Είσαι ρατσιστής ακόμα και αν πιστεύεις ότι δεν είσαι, ακόμα και αν διαδήλωσες μαζί με τον Δρα Κινγκ.
Κανείς δεν με κατηγόρησε ποτέ ότι είμαι ιδιαίτερα θρησκευόμενος και, πράγματι, δεν είμαι. Αλλά όταν καυχιόμαστε, ενεργώντας με ύβρη, όπως ονόμαζαν οι αρχαίοι Έλληνες την υπερηφάνεια, κάνουμε, όπως εξήγησε ο Λιούις, τη δουλειά του διαβόλου.
Τα καλά νέα είναι ότι δεν θα πετύχει. Περιέχει τους σπόρους της ίδιας της καταστροφής της, όπως λέει και μια από τις πιο γνωστές βιβλικές παροιμίες: «Η υπερηφάνεια προηγείται της καταστροφής, το υπεροπτικό πνεύμα προηγείται της πτώσης», που αργότερα συντομεύτηκε στο απόφθεγμα «Η υπερηφάνεια προηγείται της πτώσης».
Το ξέραμε από την αρχή.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
Επιμέλεια: Αλία Ζάε
