Άθεη νευρολόγος πίστευε ότι δεν υπήρχε τίποτα μετά το θάνατο – βλέπει ζωντανές σκηνές κατά τη διάρκεια καρδιακής ανακοπής

Όταν η Μπεττίνα Πέιτον (Bettina Peyton) ήταν παιδί, ο πατέρας της της είπε ότι δεν υπήρχε τίποτα μετά το θάνατο, «και έτσι έγινα άθεη επί τόπου», είπε.

Αυτή η κοσμοθεωρία επιβεβαιώθηκε και μέσα από την πορεία της ζωής της, όπου ασχολήθηκε με τις επιστήμες της υγείας.

«Ως γιατρός, διδάχτηκα ότι ο θάνατος είναι ο εχθρός, που πρέπει να καταπολεμηθεί με κάθε κόστος», είπε η Πέιτον- συνταξιούχος νευρολόγος, σε ένα διεθνές ιατρικό συνέδριο για τις μελέτες σχετικά με τον θάνατο.

«Ωστόσο, για πολυάριθμους ασθενείς που έρχονταν στο νοσοκομείο και χρειάζονταν ανάνηψη, ήταν μια μάχη που οι γιατροί δεν μπορούσαν πάντα να κερδίσουν. Σήμερα το μέσο ποσοστό επιτυχίας των προσπαθειών ανάνηψης είναι χαμηλότερο από ό,τι πολλοί μπορεί να νομίζουν, και στη δεκαετία του 1980, ήταν ακόμη χαμηλότερο και αρκετοί ασθενείς δεν έβγαιναν ζωντανοί από το νοσοκομείο», δήλωσε η Πέιτον.

Κοιτούσε αυτά τα σώματα και ένιωθε θλίψη, αναρωτώμενη αν είχαν καθόλου συνείδηση ή αν είχαν επίγνωση αυτού στο οποίο υποβάλλονταν, ενός «περίπλοκου τελετουργικού θανάτου πριν γλιστρήσουν στη λήθη».

Και τότε η Πέιτον υπέστη και εκείνη την ίδια εμπειρία.

Αιμορραγία

Η δεύτερη εγκυμοσύνη της Πέιτον ήταν μια περίπλοκη εγκυμοσύνη, όπου η ίδια και ο γιατρός της γνώριζαν ότι θα διέτρεχε μεγάλο κίνδυνο απώλειας αίματος και ότι θα χρειαζόταν να κάνει καισαρική τομή.

Στον έβδομο μήνα, η Πέιτον άρχισε να αιμορραγεί και μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο ίδιο νοσοκομείο όπου είχε τελειώσει την εκπαίδευσή της δύο χρόνια πριν. Θυμάται ότι αστειευόταν με τον αναισθησιολόγο της προτού μπει στο χειρουργείο, και στη συνέχεια έχασε τις αισθήσεις της.

Προς έκπληξή της, οι πρώτες λέξεις που άκουσε όταν ανέκτησε τις αισθήσεις της ήταν: «η πίεσή της είναι πολύ χαμηλή»!

Η Πέιτον δεν είχε βγει από την κατάσταση αναισθησίας, αλλά ήταν «σε εγρήγορση, με μεγαλύτερη επίγνωση από ποτέ» και δεν ήταν μια τρομακτική, αλλά μια «θαυμαστή κατάσταση».

Τότε άκουσε τον χειρουργό της να λέει ότι το μωρό είχε φύγει, και τον αναισθησιολόγο να λέει ότι η αρτηριακή της πίεση είχε πέσει στο μηδέν και στη συνέχεια ο καρδιακός παλμός της.

Πλέον, η Πέιτον είχε βγει από το σώμα της και παρακολουθούσε τη σκηνή του δωματίου από ψηλά.
Έβλεπε τις τεχνικές ανάνηψης που έκαναν στο χλωμό της σώμα.

«Παραδόξως, αντί να είμαι τρομοκρατημένη, παρακολουθούσα το συμβάν με εξαιρετική ψυχραιμία, ακόμη και όταν συνειδητοποίησα ότι πεθαίνω», είπε η Πέιτον.

Υπέθεσε ότι στη συνέχεια θα χανόταν στην ανυπαρξία αλλά αντ’ αυτού, ένιωσε ένα ρεύμα ενέργειας να την τραβάει πίσω σε έναν σκοτεινό, απέραντο χώρο στον οποίο δεν μπορούσε να δει.

Τότε “Μπαμ!” είπε. «Ένιωσα σαν να εξερράγην μέσα από κάποιο μεγάλο φράγμα. Είμαι ελεύθερη!».

Η Πέιτον βρισκόταν σε ατελείωτο σκοτάδι, αλλά ήταν ένα “λαμπερό” είδος σκοταδιού και ήταν “μαγευτικό”.

«Μια εκπληκτική ομορφιά, ένα απεριόριστο αστραφτερό φως. Όπου κι αν γύριζα, αυτό το φως με ακολουθούσε. Με γνώριζε. Αυτό το φως είχε συνείδηση και ήταν πανταχού παρόν και παντοδύναμο», είπε.

Η Πέιτον ένιωσε μια απεριόριστη γαλήνη και μετά μια φωνή της είπε, τρεις φορές, «πρέπει να ζήσεις».

Παρατήρησε μια κουκίδα φωτός που έγινε πολύπλευρη και πολύχρωμη, και μέσα σε αυτήν είδε όλες τις σκηνές της ζωής της να διαδραματίζονται ταυτόχρονα. Τότε της δόθηκε η γνώση για το πώς να επιστρέψει, και σε μια στιγμή βρέθηκε ξανά στο δωμάτιο του νοσοκομείου, βλέποντας τους γιατρούς να κάνουν ότι μπορούν για να την επαναφέρουν.

Μπορούσε να τους νιώσει να σκέφτονται, «έχει φύγει». Το ίδιο θα σκεφτόταν και η ίδια: το σώμα της ήταν άτονο και είχε χάσει πολύ αίμα. Αλλά όταν επέστρεψε, το φως την ακολούθησε. Η Πέιτον μπορούσε να δει στο εσωτερικό του σώματός της, τον χειρουργό να βρίσκει την αορτή της, και το φως να εκρήγνυται μέσα στο σώμα της.

«Ξαπλωμένη στο χειρουργικό τραπέζι, το μόνο που ένιωθα ήταν αγάπη και το μόνο που έβλεπα ήταν το φως να ακτινοβολεί από το σώμα μου», είπε.

Αυτή τη φορά, το πρώτο πράγμα που άκουσε η Πέιτον όταν επανήλθε στις αισθήσεις της ήταν «έχεις ένα όμορφο κοριτσάκι και είναι μια χαρά».

Ένας διαφορετικός τρόπος για να βοηθήσουμε τους ασθενείς που είναι κοντά στον θάνατο

Η Πέιτον έφυγε από το νοσοκομείο με το μωρό της πέντε ημέρες αργότερα, «και δεν ήμουν πλέον η ίδια», είπε.

Ένιωθε εξαιρετικά ευαίσθητη και οξυδερκής και εξακολουθούσε να αισθάνεται συνδεδεμένη με όλους όσους συναντούσε, όπως και στην εξωσωματική της εμπειρία.

«Είχα μπει στο νοσοκομείο ως στενόμυαλη σκεπτικίστρια που ήταν συχνά κυνική, και βγήκα έκπληκτη, αφυπνισμένη στο ιερό θεμέλιο όλης της ύπαρξης», είπε.

Ανυπομονούσε να πει στον σύζυγό της τα καλά νέα: «Δεν είσαι το σώμα σου! Ο θάνατος δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβάσαι!».

Ο σύζυγός της, άθεος, την κοίταξε σαν να ήταν τρελή. Ένιωθε ότι η συνείδηση, το φως και η αγάπη που περιέγραφε έμοιαζαν πολύ με τη θρησκεία που είχε απορρίψει και ήταν μόνο μια φαντασίωση. Η Πέιτον πίστευε ότι αυτό που βίωσε ήταν αληθινό, και στην έρευνά της ανακάλυψε ότι είχε μια εμπειρία κοντά στο θάνατο, και ότι και πολλοί άλλοι άνθρωποι την είχαν βιώσει.

Λίγο καιρό αργότερα, η λέξη “διαλογισμός” ήρθε στην σκέψη της και ήθελε έναν δάσκαλο να την καθοδηγήσει.

Με τον διαλογισμό η Πέιτον ένιωσε εκείνη την αίσθηση διευρυμένης συνείδησης που είχε στην εμπειρία της κοντά στο θάνατο.

«Το ίδιο ακτινοβόλο σκοτάδι και αυτήν την διευρυμένη αίσθηση ελευθερίας», είπε. Το μπροστινό μέρος του πουκαμίσου της ήταν βρεγμένο από τα δάκρυα χαράς, και ήταν σε θέση να μπαινοβγαίνει σε αυτή την “ευτυχισμένη κατάσταση” που μπορούσε να αποκαλέσει μόνο «σπίτι».

«Η εμπειρία μου κοντά στον θάνατο έφερε πολλές αλλαγές στη ζωή μου. Πρώτον, με οδήγησε στο μονοπάτι του διαλογισμού. Μου έδωσε επίσης το κουράγιο να πάρω μια παρατεταμένη άδεια από την ιατρική πρακτική και να μείνω στο σπίτι για να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Η εμπειρία του παρ’ ολίγον θανάτου με ενθάρρυνε να αλλάξω την πορεία της καριέρας μου ως γιατρός», είπε.

«Αποφάσισα να αφιερωθώ αποκλειστικά στη φροντίδα των ασθενών που είναι στο τέλος της ζωής τους και βοήθησα να δημιουργηθεί μία από τις πρώτες υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις ενδονοσοκομειακών ξενώνων στη Νέα Αγγλία. Η εμπειρία μου κοντά στον θάνατο ήταν η τέλεια εκπαίδευση για τη φροντίδα αυτών των ασθενών», είπε.

Δεν λυπόταν πλέον τα σώματα που θα υπέφεραν από μια μάταιη “τελετουργία θανάτου” πριν συναντήσουν τη λήθη. Τώρα η Πέιτον ήταν σε θέση να προσφέρει παρηγοριά, γαλήνη και ελπίδα στους ασθενείς που πλησίαζαν στο τέλος της ζωής τους.

Χρειάστηκε χρόνος για την Πέιτον να συνειδητοποιήσει την εμπειρία της κοντά στο θάνατο, αλλά μετά, η ζωή και η κοσμοθεωρία της βελτιώθηκαν πολύ, πρόσθεσε. Είπε ότι οι φίλοι και η οικογένειά της της είπαν ότι είναι πολύ πιο διασκεδαστική και χαίρονται να βρίσκονται κοντά της γιατί είναι πιο χαλαρή και φυσική.

«Όταν οι άνθρωποι παρατηρούσαν πόσο ήρεμη ήμουν, χαμογελούσα και ήξερα ότι όλα αυτά οφείλονταν στην εμπειρία μου κοντά στον θάνατο», είπε.

Από την Catherine Yang