Απόδοση στα αγγλικά: Epoch Times Staff
Απόδοση στα ελληνικά: Αλία Ζάε
«Ω, γατούλα», φώναξε ο Χέρμπερτ θυμωμένος, βλέποντας το κάστρο που μόλις είχε φτιάξει να γκρεμίζεται σε μια στιγμή, όταν η γατούλα τρίφτηκε χαδιάρικα πάνω του.
Ο Χέρμπερτ άρπαξε έναν κύβο από το πάτωμα και τον εκσφενδόνισε άγρια στη γάτα. Ευτυχώς όμως, πέρασε πάνω από το κεφάλι της χωρίς να την χτυπήσει. Την ώρα που άπλωνε το χέρι του για να πιάσει έναν δεύτερο κύβο, η μικρή αδελφή του Χέττυ πρόλαβε μ’ έναν πήδο κι αγκάλιασε τη γατούλα.
«Όχι, όχι!», του είπε, «δε θα πειράξεις τη γατούλα! Δεν το έκανε επίτηδες!»
Με αυτά τα λόγια, ο θυμός του Χέρμπερτ εξατμίστηκε και το μικρό αγόρι έκατσε κάτω κι έβαλε τα κλάματα.
«Τι μωρό που είσαι», σχολίασε ο μεγαλύτερος αδελφός του, που διάβαζε καθισμένος στον καναπέ. «Δεν έχει νόημα να κλαις. Ό,τι έγινε, έγινε. Απλά ξαναφτιάξε το κάστρο σου.»
«Όχι, δεν το φτιάχνω!», απάντησε ο Χέρμπερτ συνεχίζοντας να κλαίει.
Εκείνη τη στιγμή, η πόρτα άνοιξε και μπήκε ο μπαμπάς στο δωμάτιο.
«Τι είναι αυτή η φασαρία;», ρώτησε.
«Η γατούλα τρίφτηκε στο κάστρο του Χέρμπερτ και του το γκρέμισε», τον πληροφόρησε η Χέττυ. «Αλλά δεν το έκανε επίτηδες, μπαμπά, δεν ήξερε ότι το κάστρο θα έπεφτε, έτσι δεν είναι;»
«Φυσικά και δεν το ήξερε», την καθησύχασε ο μπαμπάς ανοίγοντας την αγκαλιά του. «Έλα», είπε στον Χέρμπερτ κι αυτός σηκώθηκε αργά και πήγε κοντά στον πατέρα του με τα ματάκια του γεμάτα δάκρυα.
«Υπάρχει καλύτερος τρόπος από τα κλάματα, αγόρι μου, για να αντιμετωπίζουμε αυτά τα πράγματα. Αν τον είχες ακολουθήσει εξαρχής, η καρδιά σου θα ήταν ανάλαφρη τώρα κι εγώ θα σε άκουγα να κελαηδάς αντί να κλαις για τα πεσμένα τουβλάκια. Θα ήθελες να σου τον πω;»
Ο Χέρμπερτ ένευσε καταφατικά και ο μπαμπάς του έκατσε μαζί του στο πάτωμα δίπλα στους πεσμένους κύβους και ξεκίνησαν να φτιάχνουν τη βάση ενός καινούριου κάστρου.
Σύντομα, το μικρό αγόρι ήταν απορροφημένο και πάλι από την κατασκευή του όσο και πριν, άρχισε μάλιστα να τραγουδά. Όλη του η στενοχώρια είχε φύγει.
«Καλύτερα δεν είναι έτσι, από το να κλαις;», τον ρώτησε ο πατέρας.
«Γιατί να κλαίω;», απόρησε ο Χέρμπερτ, που είχε ξεχάσει κιόλας τη θλίψη του.
«Επειδή η γατούλα έριξε το κάστρο σου.»
«Α…» Μια φευγαλέα σκιά πέρασε πάνω από το πρόσωπο του παιδιού, που γρήγορα συνήλθε και ξανάρχισε το χτίσιμο με τον ίδιο ενθουσιασμό.
«Εγώ του είπα πως ό,τι έγινε, έγινε και δεν πρέπει να κλαίει», είπε ο αδελφός του.
«Εσύ δεν έκλαιγες όταν χάλασε ο χαρταετός σου;», του αντιγύρισε ο Χέρμπερτ.
«Άλλο ο χαρταετός», απάντησε ο Τζο κοκκινίζοντας. «Ο χαρταετός καταστράφηκε, ενώ οι κύβοι σου όχι. Μπορείς μια χαρά να ξαναφτιάξεις το κάστρο σου.»
«Μα και στην περίπτωση του χαρταετού, το κλάμα ήταν εξίσου περιττό», είπε ο πατέρας. «Κι εσύ θα μπορούσες να βρεις εύκολα ξύλα και χαρτί για να φτιάξεις έναν καινούριο αετό.»
Ο Τζο δεν απάντησε. Επέστρεψε στο βιβλίο του, μέχρι που το κάστρο τελείωσε.
«Είναι πολύ πιο όμορφο από αυτό που χάλασε η γατούλα», σχολίασε η Χέττυ και ο Χέρμπερτ συμφώνησε μαζί της. Κοίταξε υπερήφανος το καινούριο του κάστρο απ’ όλες τις μεριές.
«Αν η γατούλα το ρίξει και αυτό, θα…»
«Θα φτιάξεις ένα άλλο», συμπλήρωσε ο μπαμπάς του.
«Μα, μπαμπά, η γατούλα δεν πρέπει να χαλάει τα κάστρα μου. Δε θέλω!»
«Τότε, θα πρέπει να την προσέχεις. Τα παιδιά, όπως και οι μεγάλοι, πρέπει να έχουν το νου τους. Όταν είσαι στον δρόμο, πρέπει να έχεις το νου σου στα αμάξια, για να μην σε πατήσουν, αλλά και στους ανθρώπους για να μην πέφτεις πάνω τους. Το ίδιο και μέσα στο σπίτι. Πρέπει να προσέχεις που πηγαίνεις, για να μην τρακάρεις με τους άλλους και να μην σκοντάφτεις στα έπιπλα. Σκέψου τι θα συμβεί αν την ώρα που εσύ μπαίνεις τρέχοντας σ’ ένα δωμάτιο, κάποιος βγαίνει από αυτό κρατώντας έναν δίσκο γεμάτο πιάτα και ποτήρια. Μια βέβαιη καταστροφή!»
Με αυτά τα λόγια, ο μπαμπάς σηκώθηκε και, βγαίνοντας από το δωμάτιο, πρόσθεσε:
«Τώρα ξέρεις. Αν το κάστρο σου χαλάσει, απλά ξαναφτιάξτο.»
Η σειρά McGuffey Readers πρωτοδημοσιεύτηκε τη δεκαετία του 1830 και προοριζόταν για αναγνώστες προσχολικής ηλικίας. Συγγραφέας των ιστοριών ήταν ο Αμερικανός κληρικός και δάσκαλος Ουίλιαμ Χολμς ΜακΓκάφεϋ (1800-1873). Από τα μέσα της δεκαετίας του 1830 και μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, τα βιβλία του χρησιμοποιούνταν ευρέως στα σχολεία των Ηνωμένων Πολιτειών ως αναγνωστικά. Ακόμα και σήμερα, υπάρχουν κάποια σχολεία που τα χρησιμοποιούν, ιδιαίτερα οικοδιδασκαλεία που εστιάζουν στην κλασική παιδεία, τη σωστή ανατροφή και τη διάπλαση του χαρακτήρα των παιδιών βάσει καλών ηθικών αρχών.
