Γεννημένη στο Νιου Τζέρσεϋ, η φον Στάντε μεγάλωσε στην Ουάσιγκτον και τη Νέα Υόρκη και, αν και δεν προέρχεται από οικογένεια μουσικών, αγάπησε το τραγούδι από μικρή ηλικία.
Ξεκίνησε να λαμβάνει επίσημη εκπαίδευση ως έφηβη, ενώ αργότερα φοίτησε στο Mannes School of Music της Νέας Υόρκης, όπου σπούδασε υπό τον Σεμπάστιαν Ένγκελμπεργκ.
Αποκαλεί τον Ένγκελμπεργκ έναν από τους ‘πρώτους αγγέλους της ζωής της’, επειδή ήταν η συμβουλή του που την ώθησε να κάνει οντισιόν για τη Metropolitan Opera, όπου βρέθηκε μεταξύ των ημιφιναλίστ. Από εκεί ξεκίνησε η επαγγελματική της καριέρα, που της άνοιξε τις πόρτες για εμφανίσεις σε όλο τον κόσμο.
Η τύχη έπαιξε μεγάλο ρόλο στην καριέρα της, όπως λέει η ίδια, καθώς συχνά βρισκόταν στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή.
«Στην αρχή της καριέρας μου είχα έναν από τους καλύτερους μάνατζερ όλων των εποχών, τον Μάθιου Επστάιν. Ήταν μάνατζερ της [μέτζο σοπράνο] Μέριλυν Χορν και πολλών άλλων μεγάλων τραγουδιστών», είπε η τραγουδίστρια. «Ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να κάνω. Εγώ δεν ήξερα ότι με οδηγούσε σε ρόλους που με οδηγούσαν σε άλλους ρόλους, και ήμουν τυχερή που συνεργάστηκα μαζί του και όχι με κάποιον άλλο ατζέντη εκείνη την εποχή».
Η φον Στάντε έζησε και στη Γαλλία, για περίπου έξι χρόνια, κατά την εφηβεία. «Λάτρεψα τη γλώσσα, τους ανθρώπους, την αρχιτεκτονική, την ύπαιθρο. Λάτρεψα το φαγητό, τη διακόσμηση. Η ζωή εκεί με άγγιξε», δήλωσε.
Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά της κομμάτια είναι ένα από τα πιο κλασικά ρομαντικά γαλλικά τραγούδια, το La Vie en Rose της Εντίθ Πιάφ.
Θυμάται τα γυμνασιακά της χρόνια στη Γαλλία: «Μέρος της καθημερινής μας εργασίας ήταν να διαβάζουμε τουλάχιστον 25 σελίδες από τον Λαμαρτέν, τον Βολταίρο ή τον Σαιντ-Εξυπερύ, και δεν μας επιτρεπόταν να χρησιμοποιούμε λεξικό. Με τις γνώσεις που είχαμε της γλώσσας, έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας για να φανταστούμε τι σήμαιναν οι άγνωστες λέξεις».
Ο αγαπημένος ρόλος της στην όπερα ήταν αυτός του Κερουμπίνο, του νεαρού ακόλουθου στο έργο του Μότσαρτ «Οι γάμοι του Φίγκαρο».
«Σκέφτεται πάντα τον έρωτα και το πάθος, και πότε είναι χαρούμενος πότε λυπημένος. Έχει όλη την ενέργεια, τα συναισθήματα και την ψυχική αστάθεια ενός εφήβου», είπε. «Έχω παίξει πολλούς ρόλους αγοριών αυτής της ηλικίας και είναι διασκεδαστικό να προσπαθώ να τα βγάλω πέρα, ειδικά ως γυναίκα».
Ο αγαπημένος της χώρος για παραστάσεις είναι η Metropolitan Opera House στη Νέα Υόρκη, επειδή της αρέσει η αρχιτεκτονική της και οι άνθρωποι που εργάζονται εκεί.
«Για κάθε τραγουδιστή που βρίσκεται στη σκηνή, για τον καθένα ξεχωριστά, υπάρχουν δέκα άνθρωποι πίσω του, που τον βοηθούν να φτάσει εκεί: ο δάσκαλος φωνητικής, ο εκπαιδευτής, ο πιανίστας, ο μαέστρος, ο σκηνοθέτης, η ενδυματολόγος, η κομμώτρια, ο μακιγιέρ, όλοι οι βοηθοί σκηνής».
Μεταξύ των διακρίσεων της φον Στάντε περιλαμβάνονται ο τίτλος του Ιππότη του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων, η υψηλότερη πολιτική διάκριση της Γαλλικής κυβέρνησης για τις τέχνες, δύο βραβεία Grand Prix du Disque και εννέα υποψηφιότητες για Grammy. Έχει ηχογραφήσει πάνω από 60 άλμπουμ και έχει εμφανιστεί πολλές φορές στον Λευκό Οίκο, όπου τραγούδησε για τέσσερις προέδρους, μεταξύ των οποίων και ο Ρόναλντ Ρέιγκαν.
«Δεν θυμάμαι τι τραγούδησα για τον πρόεδρο Ρέιγκαν, αλλά τον λάτρευα· ήταν τόσο καλοί και ευγενικοί μαζί μου. Ήταν πολύ, πολύ ξεχωριστό.»
Παραδέχεται ότι είχε τρακ, ειδικά πέντε λεπτά πριν από μια παράσταση, αλλά μόλις ανέβαινε στη σκηνή, το τρακ μετατρεπόταν σε «μία ανήσυχη ευφορία».
«Όλοι οι τραγουδιστές μιλάμε για αυτούς τους κριτές που κάθονται στον ώμο μας και λένε ‘ω, αυτό είναι πλατύ’, ‘ω όχι, αυτό είναι κοφτό’. Η δουλειά μας είναι να τους κάνουμε να σωπάσουν και να επικεντρωθούμε σε αυτό που κάνουμε και στο μήνυμα που θέλουμε να δώσουμε, γιατί το υπέροχο με το τραγούδι και την όπερα είναι ότι έχουμε ιστορίες να πούμε, και όσο περισσότερο συγκεντρώνεσαι στην ιστορία τόσο πιο ευτυχισμένος θα είσαι. Αυτή είναι η δουλειά μας. Αυτό είναι που πρέπει να δώσουμε στο κοινό», λέει.
Οι πιο δύσκολες μέρες της είναι όταν αισθάνεται ότι η φωνή της, όπως ένα όργανο, δεν είναι στο φόρτε της – η κούραση, ο καιρός και η ξηρότητα είναι παράγοντες που την επηρεάζουν.
«Όπως και η ζωή, που ποτέ δεν έχει απόλυτη αρμονία, η τέλεια συντονισμένη φωνή δεν υπάρχει· τα περισσότερα πράγματα είναι ατελή… Είναι αυτή η προσπάθεια που μας κάνει να συνεχίζουμε να προσπαθούμε, να μαθαίνουμε και να προοδεύουμε», παρατηρεί.
Για να προστατεύσει τη φωνή της, φροντίζει το σώμα της και διατηρείται υγιής. Επίσης, προσφέρει στην κοινότητά της. «Το να είσαι καλός με τους άλλους φέρνει καλοσύνη και σε σένα», υποστηρίζει. Η φον Στάντε, που έγινε 80 ετών την 1η Ιουνίου, είναι ημι-συνταξιούχος.
Εδώ και 20 χρόνια, είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Young Musicians Choral Orchestra στο Μπέρκλεϋ. Το πρόγραμμα προσφέρει μαθήματα κλασικής μουσικής, τζαζ, όπερας και μουσικού θεάτρου σε παιδιά από οικογένειες με χαμηλό εισόδημα. Σύμφωνα με την ομάδα, βασίζεται σε ένα τρίπτυχο μουσικής, ακαδημαϊκών επιδόσεων και πολιτικής αγωγής. Τα παιδιά πρέπει να είναι πειθαρχημένα στη μουσική εκπαίδευση, να διατηρούν έναν ελάχιστο μέσο όρο βαθμολογίας 2,5 και να συμπεριφέρονται με αξιοπρέπεια σε κάθε περίσταση.
Η συμβουλή της φον Στάντε στους νέους που θέλουν να πετύχουν στις καλλιτεχνικές τους προσπάθειες είναι να μην είναι υπερβολικά επικριτικοί απέναντι στον εαυτό τους, κάτι που συμβαίνει σε πολλούς καλλιτέχνες. Αντ’ αυτού, προτείνει να φτιάξουν έναν σύντομο κατάλογο με πράγματα που θέλουν να πετύχουν και να εργάζονται για αυτά κάθε μέρα.
«Είναι δύσκολο μερικές φορές να συγχωρούμε [τον εαυτό μας], αλλά και πολύ εποικοδομητικό», σημειώνει, προσθέτοντας ότι υπάρχουν και άλλες εναλλακτικές λύσεις.
«Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν τα καταφέρνουν, που ίσως όμως γίνονται υπέροχοι δάσκαλοι ή υπέροχοι γονείς.»
Της Ilene Eng
