Ο νευροπαθολόγος Δρ Πίτερ Κάμινγκς (Dr. Peter Cummings) ήταν πεπεισμένος ότι τα πάντα σχετικά με τη συνείδηση, συμπεριλαμβανομένων των βαθιών επιθανάτιων εμπειριών (Near-Death Experiences-NDEs), μπορούσαν να εξηγηθούν από την επιστήμη και είχαν τις ρίζες τους στον εγκέφαλο – μέχρι που είχε τη δική του επιθανάτια εμπειρία.
Ο Κάμινγκς ήταν ένας άνθρωπος που προσανατολιζόταν στην καριέρα του και τα πήγαινε καλά στη δουλειά του ως γιατρός και ως επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Ανατομίας και Νευροβιολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βοστώνης (Boston University School of Medicine Dept of Anatomy and Neurobiology).
«Εκείνη την εποχή [ήταν] πραγματικά απολαυστικό να ζεις για τέτοια πράγματα σε αυτόν τον κόσμο», δήλωσε ο Κάμινγκς σε ένα βίντεο που αναρτήθηκε στη Διεθνή Ένωση Επιθανάτιων Μελετών (International Association for Near-Death Studies).
Ένα ταξίδι στην Κόστα Ρίκα για τα 50ά γενέθλια της συζύγου του άλλαξε εντελώς την οπτική του. Ενώ βρισκόταν εκεί, αποφάσισε να πάει για ράφτινγκ με τη γυναίκα του και τον γιο του.
Ο Κάμινγκς πάντα φοβόταν το νερό, αν και δεν ήταν σίγουρος γιατί. Συχνά εξασκούνταν στο να κρατάει την αναπνοή του γιατί ένιωθε ότι μια μέρα θα του ήταν χρήσιμο.
«Συνήθιζα να βαριέμαι πολύ στο σχολείο και ένα από τα πράγματα που έκανα ήταν να κρατάω την αναπνοή μου. Έβλεπα πόση ώρα μπορούσα να κρατήσω την αναπνοή μου και μετά προσπαθούσα να σπάσω αυτό το ρεκόρ. Και πάντα σκεφτόμουν ότι κάποια μέρα θα το χρειαστώ αυτό», θυμάται ο Κάμινγκς.
«Πάντα έβρισκα δικαιολογίες για να μην μπαίνω στο νερό, γιατί πάντα ένιωθα ότι θα πνιγώ», δήλωσε ο Κάμινγκς.
Έφτασε κοντά εκείνη την ημέρα στην Κόστα Ρίκα, όταν η σχεδία στην οποία βρισκόταν μαζί με την οικογένειά του αναποδογύρισε. Αναπήδησε στο νερό για λίγο, μέχρι που τον τράβηξε το ρεύμα.
«Υπήρχε μια στιγμή όπου πνιγόμουν. Και το ήξερα», δήλωσε ο Κάμινγκς.
Ήταν έκπληκτος από το πόσο ήρεμος ένιωθε μπροστά στο θάνατο.
«Σκέφτηκα τις αυτοψίες που είχα κάνει σε ανθρώπους που είχαν πνιγεί. Αυτός υποτίθεται ότι είναι ένας πολύ ήρεμος τρόπος να πεθάνεις. Και μετά σκέφτηκα: «Γιατί αργεί τόσο πολύ;»».
Στον πυθμένα του ποταμού, ο Κάμινγκς βίωσε κάτι που η νευροεπιστήμη πιθανώς θα ονόμαζε ψευδαίσθηση.
«Σε εκείνο το σημείο, όλα σταμάτησαν και ήμουν δίπλα σε αυτόν τον τεράστιο ογκόλιθο και όλες οι φυσαλίδες είχαν σταματήσει. Και κίνησα το χέρι μου μέσα από τις φυσαλίδες και όλες κινήθηκαν κατά κάποιο τρόπο γύρω από το χέρι μου με αυτόν τον πολύ περίεργο τρόπο. Και έπειτα εμφανίστηκε αυτό το έντονο φως», είπε.
Στη συνέχεια ένιωσε «ένα απίστευτο αίσθημα αγάπης». Άκουσε μια φωνή να του μιλάει.
«Συγκινήθηκα πραγματικά, όχι επειδή ήταν λυπηρό, αλλά επειδή βρισκόμουν σε εκείνη τη στιγμή ομορφιάς. Και ήξερα ότι η οικογένειά μου θα ήταν καλά. Και η φωνή είπε: «Δεν σε χρειάζονται, θα είναι μια χαρά»».
Κατά κάποιο τρόπο, ήξερε επίσης ότι η γυναίκα του και ο γιος του είχαν ήδη ανασυρθεί από το νερό. Ήταν πραγματικά καλά.
Τότε ο «επιστημονικός» του εγκέφαλος μπήκε στη συζήτηση.
«Είσαι απλά υποξικός. Κράτα την αναπνοή σου. Πρέπει να ξεπεράσεις το ρεκόρ σου. Και σε εκείνο το σημείο, το φως απλά εξαφανίστηκε», είπε.
Ο Κάμινγκς βγήκε από το νερό και σιγά σιγά είπε στον εαυτό του να χαλαρώσει ώστε να μπορέσει να ανακτήσει την αναπνοή του. Εκείνο το βράδυ στο ξενοδοχείο τους, ο Κάμινγκς, ο οποίος πάντα παρακολουθούσε τους καρδιακούς του παλμούς, έλεγξε το smartwatch του και διαπίστωσε ότι ενώ βρισκόταν κάτω από το νερό, η καρδιά του είχε σταματήσει.
«Θυμάμαι ότι κοίταξα το smartwatch, επειδή είμαι κάπως μανιακός με την υγεία και έχω εμμονή με τους καρδιακούς μου παλμούς. Είχα οκτώ λεπτά μη καταγεγραμμένου καρδιακού ρυθμού σε αυτό το χρονικό διάστημα», δήλωσε ο Κάμινγκς.
Οι ηλεκτρονικές συσκευές δεν είναι 100% ακριβείς και καταγράφουν τους καρδιακούς παλμούς ανά διαστήματα, αλλά ο Κάμινγκς πιστεύει ότι σε αυτά τα οκτώ λεπτά, υπήρξε μια περίοδος κατά την οποία δεν είχε καρδιακούς παλμούς.
Μετά την επιθανάτια εμπειρία του, ο Κάμινγκς διαπίστωσε ότι η έντονη ακαδημαϊκή ζωή του δεν ήταν πια αυτό που ήθελε.
«Ένιωσα πολύ άβολα με την επιδίωξη της καριέρας μου. Αυτά τα πράγματα δεν ήταν πια σημαντικά για μένα. Λέω ότι έχω γράψει μερικά πολύ κακά μυθιστορήματα. Και δεν μπορούσα να ταυτιστώ με αυτά τα πράγματα», δήλωσε ο Κάμινγκς.
Διαισθανόμενος ότι δεν του ταίριαζε πια η ζωή στη Βοστώνη, μετακόμισε με την οικογένειά του πίσω στο Μέιν, όπου μεγάλωσε.
Η εμπειρία αυτή μετέτρεψε τον Κάμινγκς σε έναν πιο συμπονετικό γιατρό. Ως παθολόγος, μιλούσε με πολλά μέλη της οικογένειας των νεκρών.
«Η νούμερο ένα ερώτηση που μου έκαναν πάντα ήταν: «Υπέφεραν;». Και ως γιατρός, πάντα απαντάς: «Όχι, φυσικά και όχι». Αλλά πάντα ένιωθα σαν ψεύτης. Επειδή δεν ήξερα», δήλωσε ο Κάμινγκς.
Και μετά την επιθανάτια εμπειρία του, ήξερε πώς είναι να πεθαίνεις.
«Μακάρι να μπορούσα να μιλήσω ξανά σε αυτούς τους ανθρώπους και να τους πω, κοιτάξτε, αυτό είναι όμορφο. Ακόμη και κάτω από φρικτές συνθήκες, η φρικη κρατάει ένα δευτερόλεπτο. Η διαδικασία μετά από αυτό είναι απίστευτη. Και δεν υπάρχει τίποτα για να ανησυχείς», μοιράστηκε ο Κάμινγκς.
Στην ιατρική, ο θάνατος είναι το τέλος. Αλλά ο Κάμινγκς ένιωθε πλέον ότι ο θάνατος δεν ήταν κάτι για το οποίο έπρεπε να αποφεύγει να μιλάει.
«Το έχουμε κάνει τόσο αποστειρωμένο και το έχουμε κρατήσει πίσω από αυτή την «κουρτίνα». Δεν έχουμε την ευκαιρία να βιώσουμε και να γιορτάσουμε πραγματικά τη μεταμόρφωση που συμβαίνει», είπε.
Μετά το περιστατικό, ο Κάμινγκς είπε ότι όχι μόνο άλλαξε την οπτική του για τη δουλειά του, αλλά «με βοήθησε πραγματικά να συνειδητοποιήσω ποιος είμαι ως σύζυγος και πατέρας, ως άνθρωπος αυτού του πλανήτη».
Η αλλαγή του Κάμινγκς μετά την επιθανάτια εμπειρία του δεν είναι μοναδική.
Ο Δρ Μπρους Γκρέισον (Dr. Bruce Greyson) έχει κάνει εκτεταμένη έρευνα σχετικά με τις επιθανάτιες εμπειρίες (NDEs) και οι παρατηρήσεις του του είπαν ότι αυτές οι εμπειρίες συχνά αλλάζουν το άτομο που τις άλλαξε προς το καλύτερο.
«Ο Δρ Γκρέισον παρακολούθησε περιπτώσεις επί δεκαετίες και διαπίστωσε ότι στο 95% περίπου των περιπτώσεων, το άτομο παραμένει σαν να συνέβη μόλις τώρα η NDE», δήλωσε ο Δρ Γκρέισον στην Epoch Times το 2015.
«Σε μια περίπτωση, ένας άνδρας ήταν αλκοολικός και κακοποιούσε τη σύζυγό του. Μετά από μια NDE, έγινε ένας καθ’ όλα καλός Σαμαρείτης. Δεν έπινε, ήταν καλός με τη γυναίκα του, βοηθούσε τους άλλους. Για παράδειγμα, έσπευσε στη Νέα Ορλεάνη για να συμμετάσχει στις προσπάθειες μετά τον τυφώνα Κατρίνα», περιέγραψε ο Δρ Γκρέισον.
Από την Maria Han.
