Το σοκ και το πένθος χτύπησαν τη 19χρονη Χαν Γιου τη στιγμή που μπήκε σε ένα δωμάτιο γεμάτο αστυνομικούς. Στο κέντρο του πλήθους βρισκόταν το άψυχο σώμα του πατέρα της, ο οποίος απολάμβανε άριστη υγεία μέχρι πριν από δύο μήνες, όταν οι κινεζικές αρχές τον έκλεισαν στη φυλακή.
Παρά το μακιγιάζ, τα ίχνη της ταλαιπωρίας διακρίνονταν καθαρά. Έλειπε ιστός κάτω από το αριστερό του μάτι και υπήρχαν μώλωπες γύρω από το πιγούνι του. Μαύρες ραφές κατέβαιναν από τον λαιμό του.
Όταν η νεαρή προσπάθησε να ξεκουμπώσει τα ρούχα τού πατέρα της για να δει το μέγεθος της τομής, οι αστυνομικοί την έσπρωξαν βίαια έξω, ουρλιάζοντας. Μερικοί συγγενείς πρόλαβαν να σηκώσουν το πουκάμισό του και τότε αντίκρισαν την τομή να φτάνει ως την κοιλιά. Πίεσαν την περιοχή. Δεν υπήρχαν όργανα. Ήταν γεμάτη πάγο. «Τι έκαναν με τα όργανα;»
Είκοσι ένα χρόνια αργότερα, το ίδιο αίσθημα φρίκης αναζωπυρώθηκε όταν η Χαν άκουσε τον διάλογο μεταξύ του Κινέζου προέδρου Σι Τζινπίνγκ και του Ρώσου πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν που κατέγραψε «ανοιχτό μικρόφωνο» όσον αναφορά τις διαδοχικές μεταμοσχεύσεις οργάνων που προσφέρουν μακροζωία.
«Παλιά, οι άνθρωποι σπάνια έφταναν τα 70. Σήμερα, στα 70 είσαι ακόμα παιδί», σχολίασε ο Σι μέσω διερμηνέα στα ρωσικά, κατά τη διάρκεια της μεγαλειώδους στρατιωτικής παρέλασης για την επέτειο της λήξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στις 3 Σεπτεμβρίου στο Πεκίνο.
Ο Πούτιν απάντησε μέσω του δικού του διερμηνέα στα κινέζικα: «Με την πρόοδο της βιοτεχνολογίας, τα ανθρώπινα όργανα μπορούν να αντικαθίστανται συνεχώς, επιτρέποντάς μας να γινόμαστε όλο και νεότεροι, ίσως και να φτάσουμε στην αθανασία. Υπολογίζεται ότι σε αυτόν τον αιώνα ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει έως τα 150», είπε λίγο πριν χαθεί το ηχητικό της ζωντανής σύνδεσης.
Έχουν περάσει χρόνια από τότε που διεθνείς ερευνητές, όπως το China Tribunal, κατηγόρησαν επισήμως το κινεζικό καθεστώς ότι εμπλέκεται σε μακάβριο εμπόριο εξαναγκαστικής αφαίρεσης οργάνων, δολοφονώντας κρατουμένους συνείδησης για να τα πουλήσει.
Πολλές από τις βασικές στοχεύσεις αποτελούν οικογένειες σαν της Χαν, ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ (ή Φάλουν Ντάφα), μιας πνευματικής πρακτικής με βασικές αρχές την ειλικρίνεια, τη συμπόνια και την ανεκτικότητα.
«Αφού οι αρχές έκλεψαν τα όργανα του πατέρα μου, το να ακούω τον ανώτατο ηγέτη της Κίνας να μιλά για διαρκή αντικατάσταση οργάνων ήταν συγκλονιστικό και ανατριχιαστικό», λέει η Χαν στην Epoch Times.
«Απ’ όσα υπονοεί, υπάρχει άφθονη προσφορά και αναμονή οργάνων. Αναρωτιέμαι, πίσω από αυτά, πόσοι ακόμα άνθρωποι σαν τον πατέρα μου θα χάσουν τη ζωή τους;»
Η μαύρη αγορά αφαίρεσης οργάνων είχε ήδη επικρατήσει στην Κίνα από τη δεκαετία του 1990. Με τις ευλογίες των αρχών, οι γιατροί αφαιρούσαν τα όργανα των εκτελεσμένων για μεταμοσχεύσεις.
Όμως τη δεκαετία που ακολούθησε, η βιομηχανία αυτή επεκτάθηκε με την έναρξη της πανεθνικής καταστολής του Φάλουν Γκονγκ. Ο Κρις Σμιθ, μέλος του Κογκρέσου και σταθερός επικριτής από το 1998, έχει καταδείξει τους εντυπωσιακά σύντομους χρόνους αναμονής για όργανα στην Κίνα, που προσελκύουν ενδιαφερόμενους απ’ όλο τον κόσμο.
«Μπορείς να αποκτήσεις όργανο σε μια βδομάδα, γιατί πηγαίνουν και σκοτώνουν κάποιον που ταιριάζει στα αντιγόνα και στα άλλα δεδομένα σου, ώστε να μη σημειωθεί απόρριψη», ανέφερε ο Σμιθ παλαιότερα στην Epoch Times.
«Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο, εκτός από τη ναζιστική Γερμανία. Αυτό ακριβώς έχουμε εδώ: ναζιστικές πρακτικές».
Η Χαν είναι μια από τις δύο γυναίκες που μίλησαν στην Epoch Times για την απώλεια του πατέρα τους από τα χέρια των κινεζικών αρχών, με τα όργανά τους κλεμμένα.
Οι αφηγήσεις τους παρουσιάζουν κοινά στοιχεία: αιφνίδιος θάνατος, έντονη παρουσία αστυνομίας, εμφανείς τραυματισμοί, βιαστική αποτέφρωση και στωικό τοίχος σιωπής όταν ζητήθηκαν απαντήσεις.
Ο πατέρας της Τζιανγκ Λι πέθανε τον Ιανουάριο του 2009, λιγότερο από 24 ώρες αφότου η οικογένειά του τον είχε δει σε σπάνια επίσκεψη στο στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας του Τσονγκτσίνγκ, στη νοτιοδυτική Κίνα.
Ήταν στα μισά της μονοετούς ποινής για την πίστη του και έκλαιγε μαθαίνοντας ότι στη σύζυγό του επιβλήθηκε νέα οκταετής καταδίκη—εξ ου και η απουσία της από τη συνάντηση.
Οι φύλακες άφησαν την οικογένεια να περιμένει επί ώρες προτού τους οδηγήσουν στο γραφείο τελετών. Εκεί, εργαζόμενος του νεκροτομείου τους ανέφερε μια σειρά αυστηρούς κανόνες: απαγόρευση κινητών, φωτογραφιών και κάθε επικοινωνίας ή καταγραφής. Ο χρόνος επίσκεψης ήταν πέντε λεπτά, ούτε λεπτό περισσότερο, όπως περιγράφει η Τζιανγκ σε αναφορά της που απέστειλε στις κινεζικές αρχές, ζητώντας δικαίωση, και που μοιράστηκε με την Epoch Times.
Όταν είδαν το σώμα του πατέρα τους να βγαίνει από το ψυγείο του νεκροτομείου, η οικογένεια έτρεξε κοντά. «Το πρόσωπο, το στήθος και τα πόδια του ήταν ζεστά στην αφή», σύμφωνα με την αναφορά.
«Ο μπαμπάς δεν είναι νεκρός. Είναι ζωντανός!» φώναξε η αδερφή της Τζιανγκ. Πανικόβλητοι, περίπου 24 αστυνομικοί και φύλακες έσπρωξαν την οικογένεια έξω, τραυματίζοντας το χέρι της Τζιανγκ.
«Το νοσοκομείο έχει εκδώσει πιστοποιητικό θανάτου», είπε μια υπάλληλος, όπως σημειώνει η αναφορά. Η επίσημη αιτία, οξύ καρδιακό επεισόδιο, δεν έπεισε κανέναν στην οικογένεια. Η νεκροψία, που πραγματοποιήθηκε χωρίς συγκατάθεση, έδειξε τρία σπασμένα πλευρά—τα στελέχη δήλωσαν πως ήταν αποτέλεσμα ανάνηψης.
«Ένας αξιωματούχος της εισαγγελίας του Τσονγκτσίνγκ τους είπε ότι τα όργανα του πατέρα τους έγιναν ιατρικά παρασκευάσματα».
«Πήραν τα όργανα», δηλώνει στην Epoch Times η Τζιανγκ. «Μπορούν να πουν ό,τι θέλουν. Πώς θα μάθουμε τι τα έκαναν; Υπάρχουν τόσες ερωτήσεις—είμαστε υποχείριο στα χέρια τους».
Ο πατέρας της Χαν πέθανε το 2004. Για πολύ καιρό η ίδια πάλευε να κατανοήσει τον θάνατό του. Ονειρευόταν συχνά τον πατέρα της και ξυπνούσε με κλάματα.
Το 2006, η Epoch Times έφερε στο φως το ζήτημα των εξαναγκαστικών αφαιρέσεων οργάνων στην Κίνα μέσα από μαρτυρίες αυτοπτών.
Μία από αυτές ήταν μια γυναίκα που εργαζόταν σε νοσοκομείο της βορειανατολικής Κίνας, η οποία κατέθεσε πως ο χειρουργός σύζυγός της αφαίρεσε κερατοειδείς από ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ. Η Χαν ανακάλυψε τα γεγονότα ένα χρόνο αργότερα—σερφάροντας στο διαδίκτυο, έπεσε πάνω σε σχετική ανάρτηση για εξαναγκαστική αφαίρεση οργάνων.
«Το σώμα της άρχισε να τρέμει καθώς διάβαζε. Θυμήθηκε τον πατέρα της και τη μακριά τομή στο σώμα του, κι άρχισε να κλαίει», θυμάται η ίδια. «Έκλαιγε για ώρες εκείνο το βράδυ, ώσπου έχασε τις αισθήσεις της».
Ελάχιστα μπορούσαν να κάνουν οι οικογένειες εντός Κίνας. Η Τζιανγκ έψαχνε για έξι χρόνια δικαιοσύνη για τον πατέρα της. Το μόνο αντίτιμο: αντίποινα από το καθεστώς· έχασε τη δουλειά της, ενώ η άρνηση της οικογένειας να δεχτεί εξωδικαστικό συμβιβασμό προκάλεσε συλλήψεις, ξυλοδαρμούς και συνεχή αστυνομική παρενόχληση, καθώς με κάθε τρόπο ζητούσε αποκατάσταση στο Πεκίνο, χωρίς αποτέλεσμα.
Σε συνάντηση με δύο δικηγόρους, περίπου 24 αστυνομικοί εισέβαλαν, ακινητοποίησαν και πέρασαν χειροπέδες στους νομικούς, που στη συνέχεια βασανίστηκαν κι ανακρίθηκαν στο αστυνομικό τμήμα. «Ο ένας βγήκε με κοψίματα στους καρπούς και αίμα στο τύμπανο του αυτιού του από επανειλημμένα χαστούκια. Τον δεύτερο τον έκλεισαν σε μεταλλικό κλουβί με τα χέρια αλυσοδεμένα ψηλά, ώσπου πρήστηκαν και μούδιασαν», αφηγήθηκαν οι δικηγόροι στην Epoch Times.
«Είμαστε στο έλεός τους», λέει η Τζιανγκ. «Δεν μπορούμε να ελέγξουμε ούτε τη δική μας ζωή».
Ένα ερώτημα για τον κόσμο
Η συνομιλία μεταξύ Σι και Πούτιν προκάλεσε παγκόσμια αίσθηση και έφερε ξανά στο φως το ζήτημα της αφαίρεσης οργάνων—προς μεγάλη δυσαρέσκεια του καθεστώτος.
Η επίμαχη συνομιλία , που μεταδόθηκε ζωντανά από τα κινεζικά κρατικά δίκτυα σε δισεκατομμύρια θεατές, εξαφανίστηκε από το αυστηρά λογοκριμένο κινεζικό διαδίκτυο. Κάποιος χρήστης κοινωνικών δικτύων διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε να στείλει στο εσωτερικό της Κίνας καν το μήνυμα με τη λέξη «μακροζωία».
Μέσω δικηγόρου, το κρατικό δίκτυο CCTV της Κίνας ανακάλεσε την άδεια του Reuters για τη μετάδοση του σχετικού αποσπάσματος, υποστηρίζοντας ότι το πρακτορείο υπερέβη τα όρια της συμφωνίας και παραποίησε τα γεγονότα.
«Η καταστολή αυτής της σκηνής δείχνει φόβο», επισημαίνει η Τζιανγκ. «Ποια παραποίηση; Λόγια δικά τους είναι. Και η εξαναγκαστική αφαίρεση οργάνων είναι πραγματικότητα».
Η συζήτηση και η διεθνής απήχησή φάνηκαν σουρεαλιστικές στις δύο κόρες. Όπως επισημαίνουν, στις δηλώσεις τους είναι εντυπωμένη μια απαξίωση για την ανθρώπινη ζωή—και αυτή ακριβώς είναι η επισφαλής μοίρα κάθε πολίτη υπό το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας.
Όμως η προβολή έδωσε ελπίδα στη Τζιανγκ: «Μοιάζει μοιραίο. Για χρόνια αισθανόμουν ανήμπορη μπροστά στην πανίσχυρη εξουσία. Ίσως όμως αυτή να είναι μια ευκαιρία να ενημερωθεί ο κόσμος για την εξαναγκαστική αφαίρεση οργάνων. Αν άνθρωποι με καρδιά ακούσουν τι συμβαίνει, ίσως ήρθε η στιγμή να δράσουν. Θα παραμείνουν αδρανείς ή θα ενωθούν για να το σταματήσουν;»
