Το σοκ και το πένθος χτύπησαν τη 19χρονη Χαν Γιου τη στιγμή που μπήκε σε ένα δωμάτιο γεμάτο αστυνομικούς. Στο κέντρο του πλήθους βρισκόταν το άψυχο σώμα του πατέρα της, ο οποίος απολάμβανε άριστη υγεία μέχρι πριν από δύο μήνες, όταν οι κινεζικές αρχές τον έκλεισαν στη φυλακή.
Παρά το μακιγιάζ, τα ίχνη της ταλαιπωρίας διακρίνονταν καθαρά. Έλειπε ιστός κάτω από το αριστερό του μάτι και υπήρχαν μώλωπες γύρω από το πιγούνι του. Μαύρες ραφές κατέβαιναν από τον λαιμό του στο σώμα του.
Όταν η νεαρή προσπάθησε να ξεκουμπώσει τα ρούχα τού πατέρα της για να δει το μέγεθος της τομής, οι αστυνομικοί την έσπρωξαν βίαια έξω, ουρλιάζοντας. Μερικοί συγγενείς πρόλαβαν να σηκώσουν το πουκάμισό του και είδαν την τομή να φτάνει ως την κοιλιά. Πίεσαν την περιοχή. Δεν υπήρχαν όργανα. Ήταν γεμάτη πάγο. «Τι έκαναν με τα όργανα;»
Είκοσι ένα χρόνια αργότερα, το ίδιο αίσθημα φρίκης αναζωπυρώθηκε όταν η Χαν άκουσε τον διάλογο μεταξύ του Κινέζου ηγέτη Σι Τζινπίνγκ και του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν που κατέγραψε «ανοιχτό μικρόφωνο», ο οποίος αφορούσε τις διαδοχικές μεταμοσχεύσεις οργάνων που προσφέρουν μακροζωία.
«Παλιά, οι άνθρωποι σπάνια έφταναν τα 70. Σήμερα, στα 70 είσαι ακόμα παιδί», σχολίασε ο Σι, κατά τη διάρκεια της μεγάλης στρατιωτικής παρέλασης για την επέτειο της λήξης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στις 3 Σεπτεμβρίου, στο Πεκίνο.
Ο Πούτιν απάντησε μέσω του διερμηνέα του: «Με την πρόοδο της βιοτεχνολογίας, τα ανθρώπινα όργανα μπορούν να αντικαθίστανται συνεχώς, επιτρέποντάς μας να γινόμαστε όλο και νεότεροι. Ίσως και να φτάσουμε στην αθανασία. Υπολογίζεται ότι σε αυτόν τον αιώνα ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει έως τα 150», είπε λίγο πριν χαθεί το ηχητικό της ζωντανής σύνδεσης.
Έχουν περάσει χρόνια από τότε που διεθνείς ερευνητές, όπως το China Tribunal, κατηγόρησαν επισήμως το κινεζικό καθεστώς ότι εμπλέκεται σε μακάβριο εμπόριο μοσχευμάτων που προέρχονται από κρατουμένους συνείδησης, από τους οποίους τα αφαιρεί χωρίς τη συναίνεσή τους και με αποτέλεσμα τον θάνατό τους.
Πολλά από τα θύματα, όπως ο πατέρας της Χαν, επιλέγονται εξαιτίας της πνευματικής διαλογιστικής πρακτικής που ασκούν, η οποία αποκαλείται Φάλουν Γκονγκ ή Φάλουν Ντάφα και έχει ως βασικές της αρχές την αλήθεια, την καλοσύνη και την ανεκτικότητα.
«Μετά από αυτό που έκαναν οι αρχές στον πατέρα μου, το να ακούω τον ανώτατο ηγέτη της Κίνας να μιλά για αέναη αντικατάσταση οργάνων ήταν συγκλονιστικό και ανατριχιαστικό», λέει η Χαν στην εφημερίδα The Epoch Times.
«Από τα λεγόμενά του, φαίνεται να υπονοεί ότι υπάρχει άφθονη προσφορά οργάνων σε αναμονή. Αναρωτιέμαι πόσοι ακόμα άνθρωποι σαν τον πατέρα μου θα χάσουν τη ζωή τους;»
Η μαύρη αγορά αφαίρεσης οργάνων ανθούσε στην Κίνα ήδη από τη δεκαετία του 1990. Με τις ευλογίες των αρχών, οι γιατροί αφαιρούσαν τα όργανα των εκτελεσμένων για μεταμοσχεύσεις.
Όμως από την αρχή της νέας χιλιετίας και την έναρξη της πανεθνικής καταστολής του Φάλουν Γκονγκ, η βιομηχανία αυτή επεκτάθηκε.Ο Κρις Σμιθ, μέλος του Κογκρέσου και σταθερός πολέμιός της από το 1998, έχει επανειλημμένα επιστήσει την προσοχή στον υπερβολικά σύντομο χρόνο αναμονής για οποιοδήποτε μόσχευμα στην Κίνα, κάτι που προσελκύει ενδιαφερόμενους από όλον τον κόσμο.
«Μπορείς να αποκτήσεις όργανο σε μια βδομάδα, γιατί ‘απλώς’ σκοτώνουν κάποιον που ταιριάζει στα αντιγόνα και στα άλλα δεδομένα σου, ώστε να μη σημειωθεί απόρριψη», είχε αναφέρει ο Σμιθ παλαιότερα στην Epoch Times. «Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο, εκτός από τη ναζιστική Γερμανία. Αυτό ακριβώς έχουμε εδώ: ναζιστικές πρακτικές».
Η Χαν είναι μια από τις δύο γυναίκες που μίλησαν στην Epoch Times για την απώλεια του πατέρα τους και την κλοπή των οργάνων τους από τις κινεζικές αρχές.
Οι αφηγήσεις τους παρουσιάζουν κοινά στοιχεία: αιφνίδιος θάνατος, έντονη παρουσία της αστυνομίας, εμφανείς τραυματισμοί, βιαστική αποτέφρωση και αδιαπέραστο τείχος σιωπής απέναντι στα ερωτήματα της οικογένειας.
Ο πατέρας της Τζιανγκ Λι πέθανε τον Ιανουάριο του 2009, λιγότερο από 24 ώρες αφότου η οικογένειά του τον είχε δει σε σπάνια επίσκεψη στο στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας του Τσονγκτσίνγκ, στη νοτιοδυτική Κίνα.
Ήταν στα μισά της μονοετούς ποινής που εξέτιε για την πίστη του και έκλαιγε μαθαίνοντας ότι στη σύζυγό του επιβλήθηκε νέα οκταετής καταδίκη – εξ ου και η απουσία της από τη συνάντηση.
Οι φύλακες άφησαν τους συγγενείς να περιμένουν επί ώρες προτού τους οδηγήσουν στο γραφείο τελετών. Εκεί, εργαζόμενος του νεκροτομείου τούς είπε τους κανόνες: απαγόρευση κινητών, φωτογραφιών και κάθε επικοινωνίας ή καταγραφής. Ο χρόνος επίσκεψης ήταν πέντε λεπτά, ούτε λεπτό περισσότερο, όπως περιγράφει η Τζιανγκ σε αναφορά της που απέστειλε στις κινεζικές αρχές, ζητώντας δικαίωση, και την οποία μοιράστηκε με την Epoch Times.
Όταν είδαν το σώμα του πατέρα της Τζιανγκ να βγαίνει από το ψυγείο του νεκροτομείου, έτρεξαν κοντά. «Το πρόσωπο, το στήθος και τα πόδια του ήταν ζεστά όταν τα ακουμπήσαμε», γράφει η Τζιανγκ στην αναφορά της.
«Ο μπαμπάς δεν είναι νεκρός. Είναι ζωντανός!», αναφώνησε η αδερφή της. Πανικόβλητοι, περίπου 24 αστυνομικοί και φύλακες έσπρωξαν την οικογένεια έξω, τραυματίζοντας το χέρι της Τζιανγκ.
«Το νοσοκομείο έχει εκδώσει πιστοποιητικό θανάτου», είπε μια υπάλληλος, όπως σημειώνει η αναφορά. Η επίσημη αιτία (οξύ καρδιακό επεισόδιο) δεν έπεισε κανέναν στην οικογένεια. Η νεκροψία, που πραγματοποιήθηκε χωρίς τη συγκατάθεση της οικογένειας, έδειξε τρία σπασμένα πλευρά – οι αρχές δήλωσαν πως ήταν αποτέλεσμα ανάνηψης.
Ένας αξιωματούχος της εισαγγελίας του Τσόνγκτσινγκ τούς είπε ότι τα όργανα του πατέρα τους έγιναν ιατρικά δείγματα.
«Πήραν τα όργανα», δηλώνει στην Epoch Times η Τζιανγκ. «Μπορούν να πουν ό,τι θέλουν. Πώς θα μάθουμε τι τα έκαναν; Υπάρχουν τόσες ερωτήσεις – είμαστε υποχείριο στα χέρια τους».
Ο πατέρας της Χαν πέθανε το 2004. Για πολύ καιρό η Χαν αδυνατούσε να κατανοήσει τον θάνατό του. Ονειρευόταν συχνά τον πατέρα της και ξυπνούσε με κλάματα.
Το 2006, η Epoch Times έφερε στο φως το ζήτημα των εξαναγκαστικών αφαιρέσεων οργάνων στην Κίνα, χάρη σε μαρτυρίες ανθρώπων που είχαν βρεθεί πολύ κοντά στα γεγονότα.
Μία από αυτές προήλθε από μια γυναίκα που εργαζόταν σε νοσοκομείο της βορειανατολικής Κίνας, η οποία κατέθεσε πως ο χειρουργός σύζυγός της είχε αφαιρέσει κερατοειδείς από ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ. Η Χαν ανακάλυψε τα γεγονότα έναν χρόνο αργότερα – σερφάροντας στο διαδίκτυο, έπεσε πάνω σε σχετική ανάρτηση για τις εξαναγκαστικές αφαιρέσεις οργάνων.
Όπως αφηγήθηκε στην Epoch Times, το σώμα της άρχισε να τρέμει καθώς διάβαζε. Θυμήθηκε τον πατέρα της και τη μακριά τομή στο σώμα του, κι άρχισε να κλαίει.Έκλαιγε για ώρες εκείνο το βράδυ, ώσπου έχασε τις αισθήσεις της.
Ελάχιστα μπορούν να κάνουν οι οικογένειες εντός Κίνας. Η Τζιανγκ προσπαθούσε επί έξι χρόνια να αποδοθεί δικαιοσύνη για τον θάνατο του πατέρα της. Το μόνο που έλαβε όμως ήταν αντίποινα από το καθεστώς· έχασε τη δουλειά της, ενώ η άρνηση της οικογένειας να δεχτεί εξωδικαστικό συμβιβασμό και τα επίμονα αιτήματά τους στην ανώτατη ηγεσία στο Πεκίνο προκάλεσαν συλλήψεις, ξυλοδαρμούς και συνεχή αστυνομική παρενόχληση.
Σε συνάντηση με δύο δικηγόρους, περίπου 24 αστυνομικοί εισέβαλαν, ακινητοποίησαν και πέρασαν χειροπέδες στους νομικούς, που στη συνέχεια βασανίστηκαν και ανακρίθηκαν στο αστυνομικό τμήμα. «Ο ένας βγήκε με κοψίματα στους καρπούς και αίμα στο τύμπανο του αυτιού του από επανειλημμένα χαστούκια. Τον δεύτερο τον έκλεισαν σε μεταλλικό κλουβί με τα χέρια αλυσοδεμένα ψηλά, ώσπου πρήστηκαν και μούδιασαν», αφηγήθηκαν δικηγόροι στην Epoch Times.
«Είμαστε στο έλεός τους», λέει η Τζιανγκ. «Δεν μπορούμε να ελέγξουμε ούτε τη δική μας ζωή».
Ένα ερώτημα για τον κόσμο
Η συνομιλία μεταξύ Σι και Πούτιν προκάλεσε παγκόσμια αίσθηση και έφερε ξανά στο φως το ζήτημα της αφαίρεσης οργάνων – προς μεγάλη δυσαρέσκεια του καθεστώτος.
Η επίμαχη συνομιλία, που μεταδόθηκε ζωντανά από τα κινεζικά κρατικά δίκτυα σε δισεκατομμύρια θεατές, εξαφανίστηκε από το αυστηρά λογοκριμένο κινεζικό διαδίκτυο. Κάποιος χρήστης κοινωνικών δικτύων διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε να στείλει στο εσωτερικό της Κίνας ούτε καν μήνυμα με τη λέξη «μακροζωία».
Επιπλέον, μέσω δικηγόρου, το κρατικό δίκτυο CCTV της Κίνας ανακάλεσε την άδεια του Reuters για τη μετάδοση του σχετικού αποσπάσματος, υποστηρίζοντας ότι το πρακτορείο υπερέβη τα όρια της συμφωνίας και παραποίησε τα γεγονότα.
«Αυτά τα μέτρα δείχνουν φόβο», επισημαίνει η Τζιανγκ. «Ποια παραποίηση; Λόγια δικά τους είναι. Και οι εξαναγκαστικές αφαιρέσεις οργάνων είναι πραγματικότητα».
Η συζήτηση και η διεθνής απήχησή της φάνηκαν σουρεαλιστικές στις δύο γυναίκες. Όπως επισημαίνουν, οι δηλώσεις των εμπλεκόμενων ηγετών απηχούν μια απαξίωση για την ανθρώπινη ζωή – και αυτή ακριβώς είναι η επισφαλής μοίρα κάθε πολίτη που τελεί υπό την εξουσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας.
Όμως η απροσδόκητη αποκάλυψη της συνομιλίας των Σι και Πούτιν έδωσε ελπίδα στη Τζιανγκ: «Μοιάζει μοιραίο. Για χρόνια αισθανόμουν ανήμπορη μπροστά στην πανίσχυρη εξουσία. Ίσως όμως αυτή να είναι μια ευκαιρία να ενημερωθεί ο κόσμος για τις εξαναγκαστικές αφαιρέσεις οργάνων. Αν άνθρωποι με καρδιά ακούσουν τι συμβαίνει, ίσως αποφασίσουν να δράσουν. Θα παραμείνουν αδρανείς ή θα ενωθούν για να το σταματήσουν;»
