Σχολιασμός
Η έλλειψη του πατέρα είναι ένα αυξανόμενο πρόβλημα στη Δύση.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, υπάρχουν 18 εκατομμύρια παιδιά που ζουν χωρίς πατέρα στο σπίτι. Σε ολόκληρη την Αυστραλία, χιλιάδες πατέρες αδυνατούν να επανασυνδεθούν με τα παιδιά τους και τους λένε στις συνεδρίες διαμεσολάβησης ή οι δικηγόροι διαζυγίων ότι δεν υπάρχει ελπίδα για ολονύκτια επαφή με τα παιδιά τους.
Ορισμένοι άνθρωποι μπορεί να υποθέσουν ότι τα αγόρια που μεγαλώνουν χωρίς πατέρα θα συμπεριφέρονται καλύτερα στις γυναίκες. Στην πραγματικότητα, η συντριπτική πλειονότητα των ανδρών δραστών ενδοοικογενειακής βίας είναι προϊόντα αυτού που κάποτε αποκαλούσαν «διαλυμένο σπίτι». Τους αρνήθηκαν οποιαδήποτε ουσιαστική σχέση με τους πατέρες τους και, ως εκ τούτου, στερήθηκαν την εμπειρία της ανδρικής ιδιότητας.
Οι καλοί πατέρες διδάσκουν στα αγόρια να διοχετεύουν τα συναισθήματά τους και τις χαρακτηριστικές ανδρικές τους τάσεις σε πιο παραγωγικές δραστηριότητες. Παίζουν ουσιαστικό ρόλο στο να βοηθήσουν τους γιους τους να μάθουν να σέβονται την εξουσία, να διατηρούν την πειθαρχία, να αναπτύσσουν αυτοέλεγχο και να έχουν ενσυναίσθηση προς τους άλλους.
Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά του χαρακτήρα διαπιστώνονται ότι λείπουν από τους βίαιους νέους, σύμφωνα με το Υπουργείο Παιδείας των ΗΠΑ (pdf).
Οι πατέρες είναι επίσης βαθιά σημαντικοί για τις κόρες τους, παρέχοντάς τους μια αίσθηση σωματικής και συναισθηματικής ασφάλειας.
Το Υπουργείο Παιδείας των ΗΠΑ αναφέρει ότι οι κόρες τείνουν να αισθάνονται «αξιαγάπητες» και να εκτιμούν καλύτερα τη δική τους θηλυκότητα όταν έχουν πατεράδες στη ζωή τους.
Όπως σημειώνει ο καθηγητής κοινωνιολογίας Γ. Μπράντφορντ Γουίλκοξ στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια,
«Η στοργή που χαρίζουν οι πατέρες στις κόρες τους καθιστά τις κόρες αυτές λιγότερο πιθανό να αναζητήσουν την προσοχή νεαρών ανδρών και να εμπλακούν σεξουαλικά με μέλη του αντίθετου φύλου».
«Κατά συνέπεια, τα κορίτσια που μεγαλώνουν σε πυρηνικές οικογένειες έχουν πολύ λιγότερες πιθανότητες να βιώσουν την εφηβεία σε νεαρή ηλικία, να είναι σεξουαλικά ενεργά πριν από το γάμο και να μείνουν έγκυες πριν από το γάμο».
Η σεξουαλική κακοποίηση είναι πιο πιθανή σε σπίτι χωρίς πατέρα
Σε αντίθεση με ό,τι συχνά υποστηρίζουν τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί, η συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών συμβαίνει σε νοικοκυριά όπου απουσιάζουν οι βιολογικοί πατέρες, σύμφωνα με τουλάχιστον 70 διαφορετικές μελέτες.
Ο Δρ Τζέρεμι Σάμουτ, ερευνητής στο Κέντρο Ανεξάρτητων Μελετών, επισημαίνει ότι τα κορίτσια που ζουν σε μη παραδοσιακές οικογένειες είχαν έξι έως επτά φορές περισσότερες πιθανότητες να κακοποιηθούν σεξουαλικά από τον πατριό τους ή από έναν «συγκατοικούντα ή περιστασιακό σύντροφο», παρά από τον φυσικό τους πατέρα.
Ο Πάτρικ Πάρκινσον, καθηγητής οικογενειακού δικαίου και πρώην πρόεδρος της Διεθνούς Εταιρείας Οικογενειακού Δικαίου, έχει παρόμοιες απόψεις λέγοντας ότι τα παιδιά σε διαζευγμένες οικογένειες διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο κακοποίησης ή παραμέλησης.
«Ειδικά τα κορίτσια διατρέχουν πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο σεξουαλικής κακοποίησης από τον νέο σύντροφο της μητέρας παρά από τον ίδιο τους τον πατέρα. Οι μονογονεϊκές οικογένειες, και ιδίως εκείνες που εργάζονται για να στηρίξουν την οικογένεια, έχουν επίσης λιγότερο χρόνο για να παρακολουθούν και να επιβλέπουν τα παιδιά τους».
Τα ευρήματα αυτά σε καμία περίπτωση δεν σημαίνουν ότι όλοι οι θετοί πατέρες είναι εν δυνάμει κακοποιοί. Ωστόσο, οι εξαιρέσεις αυτές δεν ακυρώνουν τον γενικό κανόνα ότι μόνο ένα μικρό ποσοστό της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών διαπράττεται από τον βιολογικό πατέρα.
Δυστυχώς, οι επίσημες στατιστικές, όπως αυτές της Αυστραλιανής Στατιστικής Υπηρεσίας, συχνά αναμειγνύουν τους πατέρες με τους πατριούς, κάνοντας έτσι να φαίνεται ότι η αιμομιξία -και όχι μόνο η παιδική κακοποίηση- έχει γίνει πιο διαδεδομένη.
Το σύστημα ενθαρρύνει το διαζύγιο
Αλλά η κρίση της έλλειψης πατέρα στις δυτικές κοινωνίες μπορεί να μην είναι απλώς ένα απλό ατύχημα.
Για παράδειγμα, η νομοθεσία που στηρίζει τις πληρωμές για τη στήριξη των παιδιών είναι ένας σημαντικός παράγοντας που συμβάλλει, σύμφωνα με την Αυστραλιανή Οικογενειακή Ένωση σε μια εισήγηση στην κοινοβουλευτική έρευνα για το πρόγραμμα στήριξης των παιδιών.
Επιπλέον, η καθιέρωση συστημάτων διαζυγίων «χωρίς υπαιτιότητα» σημαίνει ότι ακόμη και μια μονομερής απόφαση για τη διάσπαση μιας οικογένειας μπορεί να είναι δύσκολο να προσβληθεί, και ένας στοργικός πατέρας μπορεί να αποχωριστεί χωρίς τη θέλησή του τα παιδιά του. Τα συστήματα πληρωμής της διατροφής των παιδιών τροφοδοτούν αυτό το πρόβλημα.
Σύμφωνα με τον καθηγητή κοινωνιολογίας Στίβεν Μπάσκερβιλ:
«Η διατροφή τέκνων πήγε τη διαδικασία ένα βήμα παραπέρα, επιτρέποντας στη διαζευγμένη μητέρα να χρησιμοποιήσει τα παιδιά χωρίς πατέρα πλέον για να διεκδικήσει το εισόδημα του συζύγου της – επίσης ανεξάρτητα από οποιοδήποτε σφάλμα εκ μέρους της (ή έλλειψη σφάλματος εκ μέρους του) στην κατάργηση της συμφωνίας του γάμου».
Περαιτέρω, ο καθηγητής Πάρκινσον αναφέρει ότι τα συστήματα διατροφής των παιδιών, που αναπτύχθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1980, δημιούργησαν «στρεβλά κίνητρα» για τους φροντιστές να σταματήσουν να επιτρέπουν στα παιδιά να περνούν περισσότερο χρόνο με τον άλλο γονέα για να αποφύγουν τις μειώσεις της διατροφής -ιδιαίτερα όταν οι πληρωμές της διατροφής υπολογίζονται με βάση το πόσες νύχτες περνάει ένα παιδί με τον πατέρα του.
Οι πατέρες πλήττονται σκληρά από τη διάλυση της οικογένειας
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι το διαζύγιο είναι συχνά ο πρωταρχικός λόγος πίσω από την αυτοκτονία των ανδρών. Όταν ένας γάμος διαλύεται, αυτό είναι πιο πιθανό να οδηγήσει τους άνδρες, παρά τις γυναίκες, στην αυτοκτονία.
Η κατάσταση δεν διευκολύνεται όταν το σύστημα οικογενειακού δικαίου συχνά ευνοεί τη γυναίκα σε ένα διαζύγιο.
Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει την τραγική μοίρα ενός στοργικού πατέρα που κρεμάστηκε αφού του αρνήθηκαν την πρόσβαση στην κόρη του επειδή δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να πληρώσει διατροφή για το παιδί που ισοδυναμούσε με το διπλάσιο του μισθού του.
Σε ένα γράμμα με την υπογραφή «Στη μνήμη του αγαπημένου μου πατέρα», η 14χρονη κόρη του έγραψε: «Ξέρω ότι ο πατέρας μου ήταν ένας καλός άνθρωπος και καλός πατέρας… Προφανώς έφτασε σε ένα σημείο όπου έβλεπε ότι η δικαιοσύνη ήταν απρόσιτη και αποφάσισε ότι η αφαίρεση της ζωής του ήταν ο μόνος τρόπος για να τερματίσει το μαρτύριό του».
Ένα επαναλαμβανόμενο θέμα σε περιπτώσεις διαζυγίου είναι ότι τα παιδιά συχνά προσαρμόζονται καλύτερα στον χωρισμό αν συνεχίσουν να έχουν επαφή και με τους δύο γονείς.
Σύμφωνα με ένα ακαδημαϊκό άρθρο που έγραψε ο Ρίτσαρντ Α. Γουάρσακ και το οποίο επικυρώθηκε από 110 κορυφαίους διεθνείς εμπειρογνώμονες, υπό κανονικές συνθήκες, τα παιδιά είναι πιθανό να τα πάνε σημαντικά καλύτερα αν έχουν ολονύκτια επαφή με τους γονείς τους. Σύμφωνα με τον Μπάρι Νούρκομπ, ομότιμο καθηγητή παιδοψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Κουίνσλαντ, οι εμπειρογνώμονες που υπέγραψαν την έκθεση αυτή είναι από τους καλύτερους στον κόσμο στον τομέα τους.
Όπως επισημαίνει ο καθηγητής Νούρκομπ, η έκθεση υπογραμμίζει το γεγονός ότι οι τρέχουσες πολιτικές τείνουν να ευνοούν τη μητέρα όταν πρόκειται για αποφάσεις σχετικά με την ολονύκτια επαφή.
Τι είναι καλύτερο για τα παιδιά;
Οι ειδικοί αυτοί επιβεβαιώνουν την εκτίμηση του Γουόρεν Φάρελ, ο οποίος δίδασκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Σαν Ντιέγκο, καθώς και ψυχολογία και γυναικείες σπουδές στο Τζορτζτάουν και στο Ράτγκερς.
Ο Φάρελ επικαλείται εκτεταμένες έρευνες για την ανάπτυξη των παιδιών που συνδέουν τη συμμετοχή του πατέρα με σημαντικά συναισθηματικά και κοινωνικά οφέλη στα παιδιά. Σύμφωνα με τον ίδιο, η στέρηση του πατέρα αποτελεί κορυφαίο παράγοντα για την αύξηση των ψυχικών ασθενειών, του εθισμού και των αυτοκτονιών στους άνδρες.
Στο βιβλίο «Father and Child Reunion: How to Bring the Dads We Need to the Children We Love» (Επανένωση πατέρα και παιδιού: Πώς να φέρουμε τους μπαμπάδες που χρειαζόμαστε στα παιδιά που αγαπάμε), ο Φάρελ εξηγεί πώς η τρέχουσα προσέγγιση στη Δύση για την επιμέλεια είναι σοβαρά επιζήμια για τα παιδιά, με τις κυβερνήσεις, τα μέσα ενημέρωσης και τα νομικά συστήματα να υποβαθμίζουν τον κρίσιμο ρόλο που διαδραματίζουν οι πατέρες.
Χάρη στις σημαντικές προσπάθειές του, οι αμερικανικές πολιτείες της Φλόριντα και του Κεντάκι θέσπισαν πρόσφατα νομοθεσία που αναγνωρίζει τον κρίσιμο ρόλο του πατέρα, ιδίως σε περίπτωση διαζυγίου.
Μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι περισσότερες δικαιοδοσίες θα επηρεαστούν από το σημαντικό έργο του, συμπεριλαμβανομένης της Αυστραλίας.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της εφημερίδας The Epoch Times.
