Στα νιάτα μας, ο ύπνος έρχεται εύκολα. Πολλές φορές, η λίγη ώρα που μεσολαβεί από τη στιγμή που ακουμπούσαμε στο μαξιλάρι και μέχρι να μας πάρει ο ύπνος, γέμιζε με χαρούμενη φαντασία και ρόδινες προοπτικές: «Τι καινούργιο θα φέρει το αύριο;».
Ωστόσο, για ένα μικρό 8χρονο παιδί, κάθε νύχτα ήταν απλώς ο προάγγελος ενός άλλου απαίσιου πρωινού που θα ερχόταν. Έτσι, ένα βράδυ, ζήτησε από τον Θεό να του πάρει τη ζωή.
Ο παράδεισος πρέπει να είναι αληθινός
Ο καλλιτέχνης Ράσελ Ρικς γεννήθηκε με πλήρη αγενεσία του κερκοφόρου σώματος (CACC) – μια νευρολογική διαταραχή κατά την οποία το νευρικό δεμάτιο που συνδέει το αριστερό και το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου λείπει εντελώς. Αν και ο εγκέφαλος του Ρικς αντιστάθμισε την έλλειψη δημιουργώντας άλλες οδούς για τη μετάδοση πληροφοριών, εξακολουθούσε να αντιμετωπίζει δυσκολίες σε κοινωνικές και νοητικές διεργασίες.
Λόγω αυτής της κατάστασης, ο Ρικς δυσκολευόταν στο σχολείο και οι συμμαθητές του τον υποτιμούσαν. Τον πείραζαν συχνά και τον χτυπούσαν. Σε μια εποχή που οι μαθησιακές δυσκολίες δεν ήταν κατανοητές, το μόνο που μπορούσαν να του πουν οι γονείς του ήταν: «Πρέπει να γίνεις πιο σκληρός και να το αντιμετωπίσεις».
«Όταν τα παιδιά διάλεγαν ομάδες για να παίξουν, όλοι έλεγαν: “Όχι, δεν θέλω τον Ράσελ!”. Έτσι, όταν δεν με χτυπούσαν σωματικά, με χτυπούσαν συναισθηματικά. Κανείς δεν ήθελε να είναι φίλος μου. Με αποκαλούσαν καθυστερημένο και με πείραζαν συνέχεια», αφηγήθηκε ο Ρικς στο podcast Round Trip Death (Ταξίδι στον θάνατο μετ’ επιστροφής).
Καθώς ξάπλωνε στο κρεβάτι του εκείνο το βράδυ, τρομοκρατημένος από την επικείμενη σχολική χρονιά, ο Ρικς σκέφτηκε τη βάπτισή του μια εβδομάδα πριν. Είχε νιώσει την παρουσία του Θεού – «ένα ιδιαίτερο συναίσθημα που ήταν άνετο, καλό, ειρηνικό και ήρεμο».
Στη συνέχεια, το μυαλό του πήγε πιο πίσω, στη μοναδική καθαρή ανάμνηση από τη βρεφική του ηλικία.
Η μητέρα του Ρικς ήταν μια ταλαντούχα σοπράνο και βρισκόταν στα πρόθυρα να υπογράψει συμβόλαιο με την Warner Brothers, όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει την καριέρα της και να κάνει οικογένεια.
«Μεγάλωσε επτά παιδιά και μας τραγουδούσε κάθε μέρα. Για ένα διάστημα, κάθε φορά που τραγουδούσε, έβλεπα ανθρώπους ντυμένους στα λευκά να μπαίνουν στο σπίτι μας και να την περιτριγυρίζουν. Έμεναν για λίγο και μετά από μερικά τραγούδια έφευγαν», είπε ο Ricks.
«Θυμάμαι ότι ήμουν απογοητευμένος από την οικογένειά μου που δεν μπορούσαν να δουν αυτό που έβλεπα εγώ. Ήμουν πολύ μικρός για να μιλήσω, αλλά ήθελα να ρωτήσω: “Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι;”. Μετά από λίγο καιρό, αποφάσισα ότι ήταν συγγενείς που είχαν πεθάνει, αλλά έρχονταν να μας επισκεφθούν επειδή τους άρεσε η μουσική της μητέρας μου.»
Με αυτή τη σκέψη, ο Ρικς σκέφτηκε: «Αν αυτό που ένιωσα στη βάπτισή μου ήταν ο Θεός και αυτοί οι άνθρωποι ντυμένοι στα λευκά έρχονταν από τον ουρανό, τότε ο Θεός πρέπει να είναι αληθινός! Επομένως, αν κάποιος μπορεί να βάλει τέλος στον εκφοβισμό, αυτός είναι ο Θεός».
Ο Ρικς έπεσε στα γόνατα και παρακάλεσε.
«Ουράνιε Πατέρα, χρειάζομαι τη βοήθειά σου, δεν μπορώ να αντιμετωπίσω άλλη μια μέρα έτσι. Γι’ αυτό, είτε πρέπει να πάρεις αυτό μακριά είτε να πάρεις εμένα».
Ο Ρικς, μόλις είχε βαπτιστεί, οπότε το μυαλό του ήταν καθαρό. Αν υπήρχε μια τέλεια στιγμή για να πεθάνει, ήταν αυτή.
Είπε στον Θεό: «Ξέρω ότι είναι λάθος να αφαιρέσω τη ζωή μου, αλλά αν το κάνεις εσύ, τότε είναι εντάξει. Σε ικετεύω να τερματίσεις την αποστολή μου στη γη και να με αφήσεις να πάω σε ένα μέρος όπου θα είμαι ασφαλής, θα με αγαπούν και δεν θα χρειάζεται να αντιμετωπίζω κακοποίηση».
Μετά τις προσευχές του, ο μικρός Ρικς ξάπλωσε και έκλαψε. Τότε, ακριβώς τη στιγμή που παραδινόταν στον ύπνο, το δωμάτιο άρχισε να περιστρέφεται.
Ένα βασίλειο από χρώματα και φώτα
Ο Ρικς νόμιζε ότι θα έχανε τις αισθήσεις του. Ξαφνικά, ένιωσε έναν διαχωρισμό – σαν να τον τραβούσαν προς πολλές κατευθύνσεις. Όταν τελικά κοίταξε κάτω, είδε το σώμα του στο κρεβάτι από κάτω.
«Νόμιζα ότι έβλεπα συνειδητό όνειρο, γιατί πώς γίνεται να βρίσκομαι σε δύο μέρη ταυτόχρονα; Πάνω μου ήταν αυτό το μικροσκοπικό, φωτεινό φως και ένιωσα απίστευτη αγάπη να εκπέμπεται από αυτό. Ήταν σαν μαγνήτης – με τραβούσε προς αυτό το φως.»
Ο Ρικς αιωρήθηκε πέρα από το ταβάνι, μέσα από τα δοκάρια και στον έναστρο νυχτερινό ουρανό, προτού τραβηχτεί σε έναν πλανήτη που περιβάλλεται από μια θάλασσα συννέφων. Τον άφησαν σε ένα ξέφωτο μεσα σε ένα άλσος από λεύκες, σε μια βουνοκορφή.
«Αισθάνθηκα ότι βρισκόμουν σε ένα πνευματικό βασίλειο που δεν είναι στη γη. Ένιωθα ακόμα μια σύνδεση με το σώμα μου, οπότε ήξερα ότι η εμπειρία μου σε αυτόν τον όμορφο κόσμο ήταν προσωρινή και ότι θα έπρεπε να επιστρέψω. Ωστόσο, οι προσευχές μου είχαν εισακουστεί», δήλωσε ο Ρικς.
Σε αυτόν τον κόσμο, κάθε άνθος, κάθε χορταράκι, τα πουλιά, το ρυάκι που έτρεχε, τα δέντρα – όλα δονούνταν με τη δική τους μοναδική συχνότητα και όλα μαζί μεταφράζονταν σε ένα απίστευτο και ουράνιο κομμάτι μουσικής.
«Τα πάντα ήταν ζωντανά και δοξολογούσαν τον Θεό, ακόμη και το φως δοξολογούσε τον Θεό.»
Συνδεδεμένοι ως ένα
Ο Ρικς κοίταξε γύρω του καθώς περπατούσε μέσα στο ξέφωτο και τον τράβηξε μια ιδιαίτερα μεγάλη λεύκα. Γι’ αυτόν, αντιπροσώπευε τη ζωή και την αγάπη του Θεού.
«Ο Θεός θα μπορούσε να είχε απαντήσει [στις προσευχές μου] με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, αλλά επέλεξε να μου δώσει αυτή την εμπειρία. Μου έδωσε αυτό που χρειαζόμουν για να νιώσω αγάπη και σιγουριά.»
Κατά τη διάρκεια της εμπειρίας του, ο Ρικς ένιωσε επίσης συνδεδεμένος με όλους τους προγόνους του από τις προηγούμενες γενιές.
Αργότερα θα μάθαινε ότι το Pando, το δάσος της μίας λεύκας στη Γιούτα, είναι ο μεγαλύτερος ζωντανός οργανισμός στον κόσμο. Τα 40.000 δέντρα του μοιράζονται ένα κοινό ριζικό σύστημα – έτσι, ακόμη και αν ένα δέντρο κοπεί, δεν θα πεθάνει, επειδή όλα τα άλλα δέντρα του δάσους θα βοηθήσουν στην παροχή ζωτικών θρεπτικών ουσιών μέσω των κοινών τους ριζών.
«Το ριζικό σύστημα συμβόλιζε τους προγόνους μου – εξέφραζαν την αγάπη τους, την ανησυχία τους και την υποστήριξή τους για μένα. Αισθάνθηκα ότι ήταν εκεί, παρόλο που δεν τους έβλεπα.»
Μια συνάντηση με τον Σωτήρα του
Καθώς ο Ρικς σήκωσε το πόδι του για να βγει από το ξέφωτο, μια φωνή τον σταμάτησε: «Αν κάνεις ακόμα ένα βήμα, αυτό είναι το σημείο χωρίς επιστροφή. Αλλά δεν έχεις άλλη επιλογή, πρέπει να επιστρέψεις στη θνητότητα».
Ο Ρικς λύγισε και άρχισε να κλαίει με λυγμούς.
«Ήξερα ότι θα [έπρεπε να επιστρέψω], αλλά δεν ήμουν έτοιμος. Δεν ήθελα να πάω», είπε. «Λίγες στιγμές αργότερα, ένιωσα ένα άγγιγμα στον ώμο μου και μια απαλή φωνή να με ρωτάει: “Τι συμβαίνει; Γιατί κλαις;”»
Ο Ρικς γύρισε και είδε ένα ον να αιωρείται λίγα εκατοστά από το έδαφος, ντυμένο με ένα λευκό χιτώνα. Η γενειάδα και τα μαλλιά του ήταν ολόλευκα.
«Τα μάτια του με γοήτευσαν. Ήταν τόσο φωτεινά που έμοιαζαν να καίγονται. Έβλεπα αποχρώσεις του μπλε και μετά αναβόσβηναν με μια χρυσή λάμψη. Είδα την αιωνιότητα στα μάτια του», περιέγραψε ο Ρικς.
«Κοίταξε μέσα στην ψυχή μου με απόλυτη αγάπη, έλεος και χωρίς καμία κρίση. Του επέτρεψα να κοιτάξει – τον εμπιστεύτηκα απόλυτα. Μπορούσε να διαβάσει την ψυχή μου, τον πόνο μου και τον φόβο μου.»
Όταν το ον κατέβηκε να πάρει το αγόρι στην αγκαλιά του, ο Ρικς αναγνώρισε ενστικτωδώς ότι επρόκειτο για τον Ιησού Χριστό.
«[Η αγκαλιά του] έμοιαζε με την αγκαλιά της μητέρας μου. Νιώθεις ασφάλεια και σιγουριά – μια ζεστασιά από βαθιά μέσα σου που μεγεθύνθηκε 10.000 φορές.»
Μια νέα συνέντευξη
Μαζί έφυγαν από το άλσος με τις λεύκες μέσα από τα σύννεφα και μπήκαν σε μια πόλη φωτός. Τα κτίρια, τα τείχη γύρω από την πόλη, ακόμα και οι δρόμοι ήταν όλα στρωμένα με χρυσάφι.
Καθισμένος σε ένα παγκάκι, ο Ρικς είπε στον Ιησού όλους τους φόβους του. «Του είπα πόσο φοβόμουν να αντιμετωπίσω τη ζωή έξω από το σπίτι μου και το ότι θα έπρεπε να επιστρέψω στο σχολείο. Του είπα: “Αυτό είναι το σπίτι μου, γιατί δεν μπορώ να μείνω;”», αφηγήθηκε ο Ρικς.
Ο Ιησούς απάντησε: «Ράσελ, έχεις πράγματα να κάνεις, γι’ αυτό πρέπει να γυρίσεις πίσω. Αλλά εξαιτίας αυτού που έκανες εδώ, είσαι ευλογημένος». Ανέφερε επίσης ότι ήταν σημαντικό για τον Ρικς να επιστρέψει, επειδή θα γινόταν πατέρας και θα είχε και άλλες αποστολές να εκπληρώσει.
Κοιτάζοντας πίσω, ο Ρικς είπε ότι ήταν σαν déjà vu, ένιωθε ότι ο καθένας μας είχε μια συνέντευξη με τον Χριστό πριν γεννηθεί στη Γη για να μας διαβεβαιώσει για τους ρόλους μας. Η εμπειρία του έμοιαζε με επανάληψη όσων είχαν συμβεί πριν από πολύ καιρό.
Όταν ο Ρικς εξέφρασε τον φόβο του ότι θα έκανε λάθη στον ανθρώπινο κόσμο και θα έχανε την ευκαιρία να επιστρέψει στον ουρανό, ο Ιησούς γέλασε ελαφρά και είπε ότι όλα αυτά είχαν τακτοποιηθεί.
«Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να με ακολουθήσεις και να είσαι καλό παιδί. Όλα θα πάνε καλά και θα σε ξαναδώ. Είσαι έτοιμος;», ρώτησε ο Ιησούς.
«Ναι, είμαι έτοιμος».
Όταν ο Ρικς άνοιξε ξανά τα μάτια του, ο ήλιος έμπαινε από το παράθυρο και ήταν πάλι στο κρεβάτι.
Συνεχίζοντας
Λίγο πριν ο Ρικς επιστρέψει στο σώμα του, ο Χριστός υποσχέθηκε στο αγόρι ότι θα γνωρίζει πάντα την παρουσία του Θεού.
«Είχα πολλές εμπειρίες που μου έδιναν να καταλάβω ότι ο Κύριος είναι εδώ. Ξέρω ότι μπορώ να βασίζομαι σε αυτόν. Όταν αποτυγχάνω, μπορώ να μετανοήσω και αυτός εξακολουθεί να με αγαπάει. Κοιτάζοντας πίσω, παρά τους αγώνες μου, έγινα πιο δυνατός άνθρωπος».
Για πολλά χρόνια μετά, ο Ρικς προσπάθησε να ζωγραφίσει αυτό το βασίλειο -γεμάτο χρώματα που δεν είχε ξαναδεί- με περιορισμένη επιτυχία.
«Πώς μπορείς να αποτυπώσεις κάτι που είναι πέρα από τις λέξεις; Όλη η φυτική ζωή και τα λουλούδια ήταν γεμάτα με φως από μέσα. Η παλέτα μας στη Γη είναι πολύ κατώτερη -στο φωτεινό μας πρίσμα, έχουμε μόνο αυτό το μικρό εύρος του ορατού φωτός. Στο άλλο βασίλειο, το φάσμα είναι πολύ ευρύτερο από αυτό. Τα γυμνά μας μάτια δεν μπορούν να το δουν, μόνο τα πνευματικά μας μάτια μπορούν», είπε.
Τώρα, ο Ρικς μοιράζεται ευχαρίστως την ιστορία του με όποιον είναι πρόθυμος να ακούσει. Πριν από μερικά χρόνια, έλαβε ένα μήνυμα από μια κοπέλα γύρω στα 20 που επίσης πάλευε με το CACC και αναρωτιόταν αν άξιζε να ζει.
Η ιστορία του Ρικς τής έδωσε ελπίδα να συνεχίσει.
«Όλοι μας, όλοι μας έχουμε μια αναπηρία – κανείς μας δεν είναι τέλειος. Είτε παλεύεις με κάτι ορατό που όλοι μπορούν να δουν είτε με κάτι αόρατο όπως το ΑΚΚ – η ζωή αξίζει τον κόπο», δήλωσε ο Ρικς.
«Δεν είμαι θυμωμένος με τον Θεό που με δημιούργησε έτσι. Υπήρχε ένας σκοπός. Ακόμη και αν το βιβλίο μου βοήθησε μόνο αυτό το ένα άτομο, άξιζε τον κόπο. Η ιστορία μου έπρεπε να ειπωθεί γιατί περισσότεροι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν ότι υπάρχει ελπίδα. Η ζωή είναι καλή, ο Θεός μας γνωρίζει και μας αγαπάει πάρα πολύ.»
Της Jennifer Tseng
Επιμέλεια: Αλία Ζάε
