Σχολιασμός
Έχω διδάξει οικονομικά σε μεγάλα αμερικανικά πανεπιστήμια για πάνω από 40 χρόνια. Συχνά δίδασκα σε πολύ μεγάλες τάξεις και έτσι πιθανότατα συνάντησα αρκετές χιλιάδες Κινέζους φοιτητές όλα αυτά τα χρόνια. Μερικοί από τους πιο ευγενικούς φοιτητές που έχω γνωρίσει ποτέ ήταν Κινέζοι όπως και μερικοί από τους λιγότερο ευγενικούς.
Το ανησυχητικό πράγμα που αναφέρω εδώ είναι ότι οι αναλογίες αυτών των δύο κατηγοριών στα αμερικανικά πανεπιστήμια μου φαίνεται να έχουν αλλάξει με την πάροδο του χρόνου, τουλάχιστον στον προπτυχιακό πληθυσμό. Αυτοί οι εξαιρετικά ευγενικοί Κινέζοι φοιτητές που ήρθαν στις πανεπιστημιουπόλεις στις αρχές της δεκαετίας του 1980 φαίνεται τώρα να αποτελούν ένα συρρικνούμενο μέρος της συνεχώς αυξανόμενης ομάδας Κινέζων προπτυχιακών φοιτητών που κατοικούν σε πολλές πανεπιστημιουπόλεις.
Οι ιστορικοί και οι κοινωνιολόγοι μπορούν πιθανώς να δώσουν διάφορες εξηγήσεις για αυτό το φαινόμενο — την αξιοσημείωτη οικονομική επιτυχία της Κίνας τα τελευταία χρόνια, η οποία ενισχύει μια επιθετική εθνοκεντρική και ευθυγραμμισμένη με το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα στάση μεταξύ των Κινέζων, τα αποτελέσματα των συνεχιζόμενων πολιτικών αγώνων που ανταμείβουν τα παιδιά κορυφαίων (και συχνά διεφθαρμένων) στελεχών του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος και πολλούς άλλους πιθανούς λόγους. Εδώ θα περιγράψω απλώς τι παρατήρησα στις εμπειρίες μου με προπτυχιακούς Κινέζους φοιτητές και πώς πιστεύω ότι μπορεί να επηρεάζει ορισμένες πτυχές της αμερικανικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Οι πρώτοι Κινέζοι φοιτητές ήταν πάντα πολύ προσεκτικοί στο να υπακούουν σε όλους τους κανόνες και τους κανονισμούς, για να μην ξεφύγουν από τα όρια και θέσουν σε κίνδυνο τη θέση τους ως διεθνείς φοιτητές ή προσβάλουν άθελά τους κάποιους ντόπιους. Καθώς αυτό άλλαξε για πολλούς, ένα από τα πρώτα σημεία που εμφανίστηκε ήταν η απάτη. Η απάτη έχει αυξηθεί σε όλες τις ομάδες στην τριτοβάθμια εκπαίδευση των ΗΠΑ, αλλά έγινε ένα ιδιαίτερο πρόβλημα με τους Κινέζους φοιτητές στα μαθήματά μου και έχει συζητηθεί αλλού ως τάση στα κολέγια σε εθνικό επίπεδο (Wall Street Journal, 2015–2016).
Την τελευταία δεκαετία της ενεργού διδασκαλίας μου, σχεδόν όλες οι υποθέσεις αντιγραφής που αντιμετώπισα αφορούσαν Κινέζους φοιτητές. Κινέζοι φοιτητές μου εμπιστεύτηκαν μάλιστα ότι εξεπλάγησαν πολύ που ήρθαν στην Αμερική και είδαν πόσο χαλαρή ήταν η παρακολούθηση των φοιτητών κατά τη διάρκεια των εξετάσεων. Είπαν ότι στην Κίνα, όλοι οι φοιτητές έδιναν εξετάσεις κάτω από οθόνες τηλεόρασης, ενώ στις Ηνωμένες Πολιτείες βασιζόμασταν στην περιστασιακή περιπλάνηση μερικών καθηγητών ή βοηθών μαθημάτων για να κρατάμε την αντιγραφή υπό έλεγχο.
Ορισμένοι Κινέζοι φοιτητές που πιάστηκαν επ’ αυτοφώρω επέδειξαν ακόμη και μια προνομιακή στάση που τους έθετε πάνω από «τον νόμο», όπως συμβαίνει με εκείνους που ανεβαίνουν στις τάξεις του ΚΚΚ. Με τον Κομφούκιο και τον Ταοϊστή Λάο Τζι για πολύ καιρό να μην έχουν θέση στο μυαλό τους, φάνηκε ότι το «σύστημα τιμής» μας σήμαινε λίγα για αυτούς τους νέους Κινέζους που έχουν ολοένα και περισσότερο ανατραφεί να απορρίπτουν οτιδήποτε θυμίζει θρησκεία ως δεισιδαιμονία, μαζί με τις ηθικές αξίες που συνήθως συνοδεύουν τη θρησκευτική σκέψη.
Τελικά, εμφανίστηκαν ιστορίες για Κινέζους φοιτητές που παραβίαζαν άλλους κανόνες. Για να παρακάμψουν την απαίτηση για τους πρωτοετείς φοιτητές να ζουν σε φοιτητικές εστίες, υπέγραφαν το συμβόλαιο της εστίας, πλήρωναν το δωμάτιο και τη διατροφή και στη συνέχεια μετακόμιζαν σε ένα πολυτελές διαμέρισμα εκτός πανεπιστημιούπολης. Μερικές φορές έπαιρναν θέση στάθμευσης για τα πολύ ακριβά σπορ αυτοκίνητά τους σε γκαράζ που προορίζονταν για καθηγητές και προσωπικό, πληρώνοντας ένα μέλος του προσωπικού για να τους επιτρέψει να καταχωρήσουν το αυτοκίνητο με την ταυτότητά του.
Ακόμα χειρότερα ήταν τα πολιτικά υποκινούμενα αιτήματα που άρχισε να κάνει η Ένωση Κινέζων Φοιτητών και Ακαδημαϊκών, η οποία υποστηρίζεται από το ΚΚΚ, σε ορισμένα πανεπιστήμια. Στο πανεπιστήμιό μου, αυτή η ομάδα προσπάθησε να διακόψει τις κανονικές δραστηριότητες φοιτητικών ομάδων Φάλουν Γκονγκ και Ταϊβανών, απαιτώντας να καταργηθεί η πρόσβασή τους στο email του πανεπιστημίου και να τους απαγορευτεί το δικαίωμά τους να εκθέτουν έργα τέχνης σε μια βιβλιοθήκη. Σε μια περίπτωση, όταν παρέλαυνα στην παρέλαση επιστροφής με την φοιτητική ομάδα Φάλουν Γκονγκ, στην οποία υπηρετούσα ως Σύμβουλος Διδακτικού Προσωπικού, ένας Κινέζος φοιτητής με πλησίασε, ήρθε σε απόσταση τριών εκατοστών από το πρόσωπό μου και μου είπε «[βωμολοχία] εσύ!» Και είπε την ίδια τη λέξη, την οποία παραλείπω εδώ για λόγους ευγένειας.
Πιστεύω ότι αυτές οι ατυχείς συμπεριφορές ενός αυξανόμενου αριθμού Κινέζων προπτυχιακών φοιτητών έχουν αναγνωριστεί ευρέως εδώ και αρκετό καιρό, αλλά όλοι γύριζαν τα μάτια τους αλλού επειδή οι Κινέζοι πλήρωναν καλά και τα πανεπιστήμια ήθελαν τα χρήματά τους. Κάποτε μου ζήτησε ένας διοικητικός υπάλληλος να σταματήσω να εγγράφω Αμερικανούς φοιτητές στις σπάνιες θέσεις σε ένα από τα μαθήματά μου, επειδή αυτές οι θέσεις «κρατούνταν» για τους εισερχόμενους Κινέζους. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ την Αμερικανίδα φοιτήτρια με καλή φήμη που έκλαιγε στο γραφείο μου επειδή δεν μπορούσε να μπει στο πρόγραμμα λογιστικής που ήταν γεμάτο με Κινέζους, ενώ ο λογιστής πατέρας της περίμενε να ενταχθεί στην επιχείρησή του.
Η τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι μια από τις μεγάλες ιστορίες επιτυχίας της αμερικανικής εργασίας. Μέχρι το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, κάθε πολιτεία είχε εξαιρετικά ιδρύματα που εξυπηρετούσαν τους πληθυσμούς που είχαν συμβάλει σε αυτό το μεγαλείο μέσω της αφοσιωμένης υπηρεσίας τους, της επιμελούς δημόσιας πολιτικής και των φόρων τους. Όταν οποιοσδήποτε φοιτητής, είτε Αμερικανός είτε Κινέζος, πληρώνει τα δίδακτρα για να φοιτήσει σε ένα κολέγιο, αυτά τα δίδακτρα καλύπτουν ένα πολύ μικρό μέρος των ανθρώπινων και οικονομικών πόρων που έχουν δαπανηθεί εδώ και πολλά χρόνια για να καταστήσουν αυτό το κολέγιο έναν τόπο πραγματικής ανώτερης μάθησης.
Μέρος του μεγαλείου αυτών των ιδρυμάτων έγκειται στις αξίες —συμπεριλαμβανομένων των ηθικών και πνευματικών αξιών— που οι ιδρυτές και οι υποστηρικτές τους ενσωμάτωσαν σε κάθε πτυχή της εκπαίδευσης. Δεν είναι τυχαίο ότι έξι από τα οκτώ κολέγια της Ivy League, που θεωρούνται από πολλούς ως η κορυφή της αμερικανικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ιδρύθηκαν από θρησκευτικά συνδεδεμένες ομάδες. Για να συνεχίσουμε αυτή την παράδοση μεγαλείου, θα πρέπει να επιμείνουμε ότι όλοι οι φοιτητές μας πρέπει να ενεργούν ειλικρινά, να υπακούουν στους κανόνες και να φέρονται σε όλα τα μέλη της πανεπιστημιούπολης με σεβασμό, ανεξάρτητα από το πόσα χρήματα μπορούν να φέρουν στα ταμεία.
Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες άνοιξαν τις πόρτες τους στους Κινέζους, οι νέοι που άρχισαν να έρχονται στις πανεπιστημιουπόλεις μας μου έλεγαν ότι είχαν παππούδες και γιαγιάδες που εξακολουθούσαν να τους παραθέτουν τον Κομφούκιο ή να καίνε θυμίαμα στον Βούδα. Ήταν γλυκείς, αξιαγάπητοι άνθρωποι που σέβονταν την αμερικανική αίσθηση ηθικής και τον κώδικα δεοντολογίας που έφερνε στην εκπαιδευτική διαδικασία. Η γιαγιά έχει πεθάνει προ πολλού, και οι Κινέζοι που έρχονται σήμερα γνωρίζουν καλύτερα Αγγλικά χάρη στο διαδίκτυο, αλλά παραθέτουν τη σοφία του Κομφούκιου λιγότερο καλά, αν όντως γνωρίζουν καθόλου την Κομφουκιανική σοφία. Η ανατροφή και η στάση τους οι φτιαγμένες από το ΚΚΚ είναι συχνά πολύ εμφανείς σε πολλούς από αυτούς τους φοιτητές.
Οι επικριτές της τρέχουσας κίνησης να κρατηθούν οι Κινέζοι φοιτητές μακριά από τις αμερικανικές πανεπιστημιουπόλεις συνήθως επικεντρώνονται στη ζημιά που θα προκληθεί στους προϋπολογισμούς των κολεγίων ή στην απώλεια ταλέντων εάν οι Κινέζοι δεν γίνουν δεκτοί, ενώ οι υποστηρικτές συνήθως επικεντρώνονται στην κατασκοπεία και την κλοπή τεχνολογίας. Θα έλεγα ότι η εστίαση σε αυτές τις συζητήσεις θα πρέπει στην πραγματικότητα να είναι στη ζημιά που θα μπορούσε να προκληθεί στην ηθική στην τριτοβάθμια εκπαίδευση εάν η τρέχουσα ομάδα Κινέζων που έχουν υποστεί κατήχηση από το ΚΚΚ συνεχίσει να εισρέει στα κολέγια και τα πανεπιστήμιά μας.
Μακάρι να μπορούσαμε να επιστρέψουμε σε εκείνες τις αθώες εποχές που οι γλυκείς, ντροπαλοί Κινέζοι με μυαλά γεμάτα από τα λόγια του Κομφούκιου κάθονταν στις τάξεις μας και ταίριαζαν με τις ηθικές μας αντιλήψεις. Είμαι βέβαιη ότι πολλοί είναι ακόμα εκεί. Αλλά όπως συμβαίνει με όλες τις προβληματικές καταστάσεις όπως αυτή, οι ένοχοι αναπόφευκτα θα επιβάλουν μια ποινή στους αθώους.
της Lucia Dunn
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
