Η Μπερόνικα, μια μεσήλικη γυναίκα από τον Ισημερινό, δεν μπορούσε να πει στον Αμερικανό γιατρό την ημερομηνία γέννησής της ούτε την ηλικία της. Αυτή και τα δώδεκα αδέλφια της μεγάλωσαν σε τέτοια φτώχεια που οι γονείς τους δεν μπορούσαν να αγοράσουν δώρα γενεθλίων ή να οργανώσουν γιορτές για κανένα από τα παιδιά. Ούτε μπορούσαν να τα στείλουν στο σχολείο.
Για να αποφύγουν την ντροπή και την οδύνη τού να μην μπορούν να οργανώσουν καμία γιορτή, οι γονείς της Μπερόνικα απλά δεν έλεγαν τίποτα για τα γενέθλια τα δικά τους και των παιδιών.
Την κουβέντα της Μπερόνικα και του γιατρού άκουγαν οι τρεις κόρες του δευτέρου: η Κάσσι, η Τζέσσι και η Αλέξις Ρος, κλαίγοντας καθώς προσπαθούσαν να κατανοήσουν το βάθος της δυστυχίας στην οποία είχε περιπέσει η Μπερόνικα — και εκατομμύρια άλλοι σαν αυτήν.
Στην άνετη ζωή τους στην Καλιφόρνια, το να μην έχεις κάνει ποτέ πάρτι γενεθλίων, το να μην ξέρεις καν την ημέρα που γεννήθηκες ήταν κάτι αδιανόητο. Έτσι, τα τρία κορίτσια θέλησαν να προσφέρουν τα ίδια στη Μπερόνικα αυτό που δεν είχε βιώσει ποτέ: ένα πάρτι γενεθλίων. Συγκέντρωσαν μερικά δώρα για τα παιδιά της Νότιας Αμερικής, τα οποία είχαν συλλέξει ως δωρεές από τους συμμαθητές τους στις Ηνωμένες Πολιτείες, προσκάλεσαν γιατρούς, νοσοκόμες και άλλους εθελοντές και τραγούδησαν στη Μπερόνικα το «Happy Birthday», καθώς της πρόσφεραν τα πρώτα της δώρα γενεθλίων: μια κούκλα Μπάρμπι, ένα βιβλίο ζωγραφικής και ένα λούτρινο ζωάκι.
Συγκινημένη από την καλοσύνη τους, η Μπερόνικα έκλαψε και αγκάλιασε κάθε ένα από τα κορίτσια, τα οποία της υποσχέθηκαν να γιορτάσουν μαζί της και τα επόμενα γενέθλιά της. Αυτές οι δύο γιορτές ενθουσίασαν τόσο η Μπερόνικα, που ο γιος της αποφάσισε να τη βοηθήσει να ταξιδέψει μέχρι το Κίτσο, όπου φυλάσσονται τα εθνικά αρχεία του Ισημερινού, και να βρει το πιστοποιητικό γέννησής της. Έτσι, η Μπερόνικα επιτέλους έμαθε την ημερομηνία γέννησής της.
Αυτή είναι μόνο μία από τις πολλές εμπειρίες που είχαν οι κόρες του γιατρού Ρος, ορθοπεδικού χειρουργού, κατά τη διάρκεια των ιατρικών αποστολών του στο Μεξικό, τη Γουατεμάλα, τον Ισημερινό και το Περού, αποστολές που οδήγησαν την οικογένεια σε απομακρυσμένα ορεινά χωριά, ορφανοτροφεία και σεμινάρια. Κάθε μία από τις κοπέλες — που σήμερα είναι 28, 17 και 16 ετών — άρχισε να βοηθά τον πατέρα της σε αυτά τα ταξίδια από την ηλικία των οκτώ ετών περίπου.
Πλέον, οι αδελφές Ρος αποτελούν βασικό συστατικό της επιτυχίας αυτών των αποστολών, καθώς ανεβάζουν το ηθικό των ασθενών, των γιατρών και των νοσοκόμων με την ενέργεια, την καλοσύνη, τη χαρά και το μουσικό ταλέντο τους, προσφέροντας παράλληλα βοήθεια σε ιατρικά αλλά και επικοινωνιακά θέματα, μεταφράζοντας όποτε αυτό χρειάζεται.
Η 17χρονη Τζέσσι εξήγησε στην εφημερίδα The Epoch Times την αξία της παρουσίας τους σε αυτά τα ταξίδια: «Ίσως δεν είναι ιατρική περίθαλψη ή συγκεκριμένες ενέργειες που χρειάζεται κάποιος, αλλά γενική φροντίδα. Είτε πρόκειται για αγάπη είτε για προσοχή, οτιδήποτε αυτού του είδους, μπορεί να αλλάξει τη ζωή ενός ατόμου». Οι διοργανωτές της αποστολής αναγνωρίζουν επίσης αυτή την αλήθεια και έχουν αρχίσει να βασίζονται στη συμμετοχή των αδελφών Ρος.
Τα κορίτσια βοηθούν σε μικρές χειρουργικές επεμβάσεις, κάνουν ενέσεις, βοηθούν στη μεταφορά ασθενών, παρηγορούν τα παιδιά και γενικά προσφέρουν ζεστά χαμόγελα, παίζουν, τραγουδούν και χορεύουν για τους ανθρώπους που υποφέρουν (αλλά και τους εθελοντές). Όπως είπε ο υπερήφανος πατέρας τους στην Epoch Times: «Οι αγκαλιές, τα δώρα, η συντροφιά και η επικοινωνία έχουν μόνιμα αποτελέσματα, ενισχύοντας περαιτέρω τη βελτίωση της υγείας που έφερε η ιατρική περίθαλψη που έλαβαν».
Ένα παράδειγμα ιατρικής περίθαλψης που άλλαξε τη ζωή της ασθενούς, παρά την έλλειψη επίσημης ιατρικής εκπαίδευσης των κοριτσιών, αφορούσε μια περίπτωση αποβολής που εντόπισε η Τζέσσι. Όταν μια γυναίκα ήρθε στην ιατρική ομάδα με συνεχή κολπική αιμορραγία, η Τζέσσι σκέφτηκε να της κάνει ένα τεστ εγκυμοσύνης. Έτσι, η ομάδα συνειδητοποίησε ότι η γυναίκα είχε αποβολή και τη μετέφερε στο νοσοκομείο, όπου έλαβε κρίσιμη ιατρική περίθαλψη. Το προσωπικό του νοσοκομείου είπε ότι αν η Τζέσσι δεν υποψιαστεί τι συνέβαινε, η γυναίκα πιθανότατα θα είχε πεθάνει μετά από λίγες ημέρες.
Πώς ξεκίνησαν όλα
Η συμμετοχή της οικογένειας Ρος στις αποστολές στη Λατινική Αμερική ξεκίνησαν όταν ένας φίλος και συνάδελφος του Δρος Ρος τού είπε να περάσει μία εβδομάδα στη Γουατεμάλα, σε μία ιατρική αποστολή. Εκείνος δέχθηκε και την πρώτη αποστολή ακολούθησαν κι άλλες. Μετά από μερικά ταξίδια, ο Δρ Ρος ρώτησε τους διοργανωτές αν μπορούσε να φέρει μαζί του τη μεγαλύτερη κόρη του, την Κασσάνδρα, που ήταν 8 ετών τότε. Οι διοργανωτές συμφώνησαν και η Κάσσι αποδείχθηκε μεγάλη βοήθεια, παρά το νεαρό της ηλικίας της. Με την πάροδο των ετών, συνέχισε να ταξιδεύει μαζί με τον πατέρα της σε όλη τη Νότια Αμερική σε διάφορες αποστολές, ενώ αργότερα άρχισαν τους συνοδεύουν και η Τζέσσι και η Αλέξις.
Μαθήματα
Τα κορίτσια σοκαρίστηκαν όταν είδαν για πρώτη φορά τη φτώχεια και τις στερήσεις των κοινοτήτων που επισκέφτηκαν. Τα σπίτια ήταν φτιαγμένα από πηλό και μερικά αξιολύπητα φύλλα κόντρα πλακέ, ενώ για στέγη είχαν έναν μουσαμά.
Είδαν ανθρώπους που υπέφεραν από υποσιτισμό και γνώρισαν την απλή διατροφή των ντόπιων, που αποτελείται κυρίως από ρύζι και, με λίγη τύχη, λίγο κοτόπουλο, καρότα ή πατάτες. Συναντήθηκαν και παρηγόρησαν παραπληγικούς, ακρωτηριασμένους και ανθρώπους με εγκεφαλική παράλυση, πολλοί από τους οποίους χρησιμοποιούσαν αυτοσχέδια αναπηρικά αμαξίδια, μπαστούνια και περιπατητήρες — αν ήταν αρκετά τυχεροί για να έχουν τέτοια βοηθήματα. Είδαν τα τραχιά, σαν γυαλόχαρτο, χέρια των ανδρών και των γυναικών που είχαν ζήσει μια ζωή σκληρής εργασίας και έκθεσης στον ήλιο. Έτρεμαν από το κρύο καθώς κοιμούνταν κάτω από σωρούς από κουβέρτες αλπακά που δεν μπορούν να τους προστατεύσουν από τις παγωμένες θερμοκρασίες, και σκέφτονταν τα ζεστά ντους, τα χαλιά και τις εσωτερικές υδραυλικές εγκαταστάσεις των σπιτιών τους.
Αυτές οι εμπειρίες δίδαξαν στα κορίτσια σημαντικά μαθήματα για την ενσυναίσθηση και την ταπεινότητα. Η Αλέξις είπε στην Epoch Times: «Είναι σημαντικό να είμαστε ευαίσθητοι απέναντι στους άλλους ανθρώπους και σε αυτά που έχουν. Γιατί όταν πηγαίνεις σε μέρη που δεν έχουν πολλούς πόρους ή πολλά πράγματα, όπως παιχνίδια… Νιώθω ότι το σημαντικότερο για μένα είναι να μην καυχιέμαι, να μην έχω την αίσθηση ότι μου ανήκουν τα πάντα και να μην έχω μεγάλο ‘εγώ’. […] Επειδή θεωρούμε τα πράγματα δεδομένα, δεν συνειδητοποιούμε πόσους πόρους καταναλώνουμε αλόγιστα».
Τα ταξίδια των κοριτσιών σε απομακρυσμένα μέρη τους ενστάλαξαν ένα αίσθημα συμπόνιας για τη δυστυχία των άλλων και ευγνωμοσύνης για τη δική τους άνετη ζωή. Όπως το έθεσε η Τζέσσι: «Όταν είμαστε εκεί, είναι πραγματικά μια εμπειρία που μας ανοίγει τα μάτια, που πρέπει να μεταφέρουμε στην κοινότητά μας στην Καλιφόρνια και να πούμε στους ανθρώπους ότι δεν πρέπει να θεωρούμε τα πράγματα που έχουμε ως δεδομένα. Το να έχεις τη δυνατότητα να πλένεις τα δόντια σου με νερό από τη βρύση και να πίνεις νερό από τη βρύση, ή να μπορείς να κάνεις ντους με ζεστό νερό, ή ακόμα και απλά να μπορείς να αναπνέεις αέρα με επίπεδο οξυγόνου πάνω από 92 είναι μια μεγάλη ευλογία, και πραγματικά δεν καταλαβαίνουμε πόσο καλά ζούμε εδώ».
Μια ζωή αφιερωμένη στην υπηρεσία
Οι αδελφές Ρος προσπαθούν να αντισταθμίσουν τις δυσκολίες και τη φτώχεια προσφέροντας θεραπεία για το σώμα και την ψυχή. Ένα από τα καθήκοντά τους σε αυτά τα ταξίδια είναι να μεταφέρουν τα παιχνίδια που συγκεντρώνονται από δωρεές στις Ηνωμένες Πολιτείες και να τα διανέμουν στα παιδιά — ή ακόμη και σε μερικούς ενήλικες, που δεν έχουν δει ποτέ παιχνίδι — στις περιοχές της αποστολής.
Η πρωτοβουλία ξεκίνησε από την Τζέσσι, που συγκινήθηκε από την έλλειψη παιχνιδιών, και έχει πλέον μεγάλη επιτυχία. Τα κορίτσια συλλέγουν δωρεές και επισημαίνουν κάθε μία με πληροφορίες για τον δωρητή. Στη συνέχεια, βιντεοσκοπούν την παράδοση κάθε παιχνιδιού (πολλές φορές ένα λούτρινο ζωάκι) και στέλνουν τα βίντεο και τις φωτογραφίες στον δωρητή, ώστε να δει κι εκείνος την έκφραση χαράς που απλώνεται στα χαρακτηριστικά του προσώπου που λαμβάνει το δώρο του, και να συνειδητοποιήσει τι έχει προσφέρει.
Στα συγκινητικά βίντεο, παιδιά και ενήλικες ντυμένοι με παραδοσιακές ενδυμασίες χαμογελούν και δακρύζουν όταν λαμβάνουν τα παιχνίδια, αγκαλιάζοντας τα κορίτσια με χαρά. Ωστόσο, παρά την υλική τους φτώχεια, πολλοί από αυτούς διαθέτουν μεγαλύτερο πνευματικό πλούτο από τους πλούσιους Αμερικανούς ομολόγους τους, παρατηρούν οι αδελφές Ρος. Συγκρίνοντας τους Αμερικανούς — που θεωρούν δεδομένη την πρόσβαση στο διαδίκτυο, τα smartphone, τα αυτοκίνητα, τα θερμαινόμενα σπίτια και την αφθονία επιλογών σε τρόφιμα — με τις φτωχές οικογένειες της Νότιας Αμερικής, η Τζέσσι σημείωσε: «Όταν είμαστε εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτά τα γήινα πράγματα φαίνεται να σημαίνουν πολύ περισσότερα για εμάς. Είμαστε επιθετικοί στον δρόμο και [εκνευριζόμαστε] πιο εύκολα. Ας πούμε ότι έχουμε πιο συχνά εκρήξεις θυμού από ό,τι όταν βρισκόμαστε σε αυτές τις κοινότητες, επειδή εκείνοι μαθαίνουν την υπομονή. Εμείς μαθαίνουμε την επιθετικότητα».
Οι Ρος θεωρούν επίσης ότι ο ατομικισμός είναι πιο διαδεδομένος μεταξύ των Αμερικανών, ενώ οι λαοί της Νότιας Αμερικής είναι πιο πρόθυμοι να βοηθούν ο ένας τον άλλον, να βασίζονται ο ένας στον άλλον και να συνεργάζονται. «Οι κοινότητες εκεί κάτω είναι πολύ πιο δεμένες από ό,τι εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες», είπε η Τζέσσι.
Τα κορίτσια λένε ότι έχουν διδαχθεί την ταπεινότητα, την υπομονή, τη συνεργασία και την πίστη από το παράδειγμα των ντόπιων που πηγαίνουν να βοηθήσουν. «Σε αυτές τις αποστολές, νιώθω ότι μεγαλώνω κάθε φορά, ότι έχω γίνει πιο υπομονετική ή πιο πιστή, κάτι τέτοιο», είπε η Τζέσσι στην Epoch Times, και η αδελφή της συμφώνησε.
Οι αποστολές έχουν επίσης διδάξει στις αδελφές τη χαρά τού να βοηθάς τους άλλους. Τα κορίτσια σκοπεύουν να μεταφέρουν τη φιλοσοφία της παροχής υπηρεσίας και στις καριέρες τους. Η Κάσσι εργάζεται ήδη ως δικηγόρος, η Αλέξις σχεδιάζει να εργαστεί στον ιατρικό τομέα, ενώ η Τζέσσι διστάζει μεταξύ των δύο. Αυτό που φαίνεται σαφές είναι ότι οι αποστολικές τους εμπειρίες έχουν επηρεάσει την πορεία τους.
Εν τω μεταξύ, η οικογένεια συνεχίζει να πραγματοποιεί τα ετήσια ταξίδια της για να βοηθήσει τους ξεχασμένους και τους παραμελημένους. Από απομακρυσμένα ορεινά χωριά έως πυκνές ζούγκλες και άνυδρες περιοχές όπου δεν φυτρώνουν δέντρα, ο πατέρας και οι κόρες του προχωρούν με κόπο, οι φωνές των κοριτσιών υψώνονται σε τραγούδι, ωθούμενες από μια βαθιά αγάπη για όσους διαβιούν σε σκληρές συνθήκες και παλεύουν με τις υλικές ελλείψεις.
