Ασθενείς με λύκο έχουν ανισορροπία σε μια κρίσιμη χημική δίοδο στα σώματά τους, σύμφωνα με μελέτη του περιοδικού Nature που δημοσιεύθηκε την Τετάρτη.
Οι ερευνητές βρήκαν πως αυτή η ανισορροπία παράγει πιο πολλά κύτταρα που προκαλούν την ασθένεια τα οποία προάγουν τον λύκο. Εάν αυτή η χημική ανισορροπία μπορεί να αποκατασταθεί, πιστεύουν ότι ο λύκος μπορεί να αντιστραφεί.
Οι παρούσες αντιμετωπίσεις κατά του λύκου συχνά στοχεύουν τα συμπτώματα ή καταστέλλουν ευρέως το ανοσοποιητικό σύστημα, οδηγώντας σε παρενέργειες. Οι ερευνητές πιστεύουν πως στοχεύοντας αυτή την συγκεκριμένη χημική ανισορροπία που αναγνωρίστηκε θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν πιο αποτελεσματικά τον λύκο χωρίς συστηματικές ανοσοκατασταλτικές παρεμβάσεις.
Ο Συστηματικός Ερυθηματώδης Λύκος (ΣΕΛ) είναι μια αυτοάνοση πάθηση που προκαλεί το σώμα να επιτίθεται στους ίδιους του τους ιστούς και τα όργανα, συμπεριλαμβανομένων των αρθρώσεων, του δέρματος, των νεφρών, των κυττάρων του αίματος, του εγκεφάλου, της καρδιάς και των πνευμόνων.
Προς το παρόν δεν υπάρχει θεραπεία για τον λύκο.
Ένας εκπληκτικός «μοριακός διακόπτης»
Η χημική ουσία που οι ερευνητές αναγνώρισαν είναι ο υποδοχέας υδρογονάνθρακα αρυλίου (Aryl Hydrocarbon Receptor – AHR).
Ο AHR είναι μια πρωτεΐνη κλειδί που σχετίζεται με την ανισορροπία των κυττάρων του ανοσοποιητικού συστήματος στους ασθενείς με λύκο. Ρυθμίζει την ανταπόκριση του σώματος σε περιβαλλοντικούς ρίπους, βακτήρια και μεταβολίτες. Ενώ ο AHR είναι παρών σε όλα τα κύτταρα, δεν είναι πάντοτε ενεργοποιημένος.
Οι ερευνητές βρήκαν πως οι ασθενείς με λύκο έχουν μειωμένη δραστηριότητα AHR. Αυτή η μείωση οδηγεί σε αύξηση των ωοθυλακικών και των περιφερειακών βοηθητικών Τ κυττάρων, τα οποία εμπλέκονται σε περίπτωση φλεγμονής και αυτοανοσίας.
Ωστόσο, όταν η δραστηριότητα του AHR αυξάνεται, αυτά τα Τ κύτταρα είναι αναπρογραμματισμένα να είναι Τ κύτταρα που στηρίζουν την επούλωση των πληγών και την προστασία.
Ο Δρ. Τζέιχιουκ Τσόι, αναπληρωτής καθηγητής δερματολογίας στην Ιατρική Σχολή Feinberg του Northwestern University Feinberg School of Medicine, και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, εξήγησε στους Epoch Times πως ο AHR μπορεί να συγκριθεί με ένα «μοριακό διακόπτη» που καθορίζει την μοίρα των κυττάρων του ανοσοποιητικού συστήματος.
Αναπτύσσοντας θεραπευτικές μεθόδους που στοχεύουν τον AHR σε μη αποκρινόμενα Τ κύτταρα, οι ερευνητές πιστεύουν πως θα μπορέσουν να αντιστρέψουν τον λύκο.
Ο Δρ. Τσόι και ο Δρ. Ντίπακ Ράο, αναπληρωτής καθηγητής ιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ, εξέφρασαν την έκπληξή τους κατά την ανακάλυψη πως ο AHR θα μπορούσε να είναι ζωτικής σημασίας στην αντιστροφή της αυτοανοσίας, δεδομένου ότι ο υποδοχέας αυτός δεν ήταν γνωστό πως είχε κάποια συσχέτιση με αυτό.
Ο Δρ. Ράο, ο οποίος είναι επίσης επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, πρόσθεσε ότι αρχικά ήταν έκπληκτοι που βρήκαν πως ένα Τ κύτταρο το οποίο σχετίζεται με την επούλωση πληγών θα ήταν το ακριβώς αντίθετο ενός αυτοάνοσου Τ κυττάρου.
«Αυτοί οι δύο πληθυσμοί Τ κυττάρων με αυτές τις δύο λειτουργίες δεν είναι εμφανώς συνδεδεμένοι ή συσχετισμένοι», είπε. Πρόσθεσε πως δεν θα μπορούσε να έχει προβλέψει πως όταν τα επουλωτικά Τ κύτταρα αυξάνονται, τα αυτοάνοσα Τ κύτταρα μειώνονται, και αντιστρόφως.
Τα Τ κύτταρα οδηγούν την αυτοανοσία
Τα ωοθυλακικά και τα περιφερειακά βοηθητικά Τ κύτταρα είναι γνωστό εδώ και καιρό ότι παίζουν σημαντικό ρόλο στην διάδοση του λύκου, είπε ο Δρ. Ράο στους Epoch Times.
Στον λύκο, το σώμα του ασθενούς παράγει αυτοαντισώματα, αντισώματα του επιτίθενται στους ίδιους του τους ιστούς. Τα Β κύτταρα παράγουν αυτά τα αυτοαντισώματα υπό την καθοδήγηση των μη ανταποκρινόμενων αυτοάνοσων Τ κυττάρων.
Επομένως, με το να μετατρέπουμε αυτά τα αυτοάνοσα Τ κύτταρα σε κύτταρα που συμβάλουν στην επούλωση των ουλών, η παραγωγή των αυτοαντισωμάτων μειώνεται, με αποτέλεσμα την μείωση της αυτοανοσίας.
«Είναι σχεδόν σαν ένα ρεύμα, όπου αν μπλοκάρεις ένα μέρος, τότε μπλοκάρεται και η συνέχεια του ρεύματος», εξήγησε ο Δρ. Τσόι.
Τόνισε τα ευρήματα της μελέτης που επιδεικνύουν πως η προσθήκη AHR στα μη αποκρινόμενα Τ κύτταρα στις κυτταρικές καλλιέργειες τα μεταμορφώνει σε κύτταρα επούλωσης πληγών. Αυτά τα αναπρογραμματισμένα κύτταρα δεν μπορούν πλέον να βοηθήσουν τα Β κύτταρα να φτιάξουν αυτοαντισώματα.
Ο Δρ. Ράο πρόσθεσε πως αυτά τα μη αποκρινόμενα Τ κύτταρα είναι επίσης παρόντα σε άλλες αυτοάνοσες παθήσεις, όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα, εγείροντας το ερώτημα του αν φάρμακα που στοχεύουν αυτά τα κύτταρα θα μπορούσαν να εφαρμοστούν σε αυτές τις περιπτώσεις.
Αντιμετώπιση χωρίς ανοσοκαταστολή
Η μελέτη πήρε δείγματα από 19 ασθενείς με λύκο και σύγκρινε τα κύτταρα του ανοσοποιητικού τους με αυτά από 19 υγιή άτομα.
Παρά το μικρό αρχικό μέγεθος του δείγματος, οι συγγραφείς είπαν στους Epoch Times πως πιστεύουν ότι τα ευρήματά τους έχουν εφαρμογή σε όλους τους ασθενείς επειδή έχουν επιβεβαιωθεί μέσω γενετικών μελετών.
Ο Δρ. Τσόι εξήγησε πως τα ευρήματα τους επιβεβαιώθηκαν επίσης από τις κλινικές δοκιμές TULIP της AstraZeneca. Αυτές οι δοκιμές έλεγξαν το anifrolumab, ένα φάρμακο που αλληλεπιδρά με τις διόδους AHR, και βρήκαν πως έλεγχε επιτυχώς τα συμπτώματα του λύκου.
Οι παρούσες μέθοδοι αντιμετώπισης του λύκου συνταγογραφούνται για την καταπολέμηση των συμπτωμάτων ή προκαλούν ευρείες ανοσοκατασταλτικές επιδράσεις μειώνοντας την δραστηριότητα των Τ και Β κυττάρων.
Ωστόσο, όταν τα μη αποκρινόμενα Τ κύτταρα στοχεύονται συγκεκριμένα με το AHR, οι ασθενείς μπορεί να βιώσουν αντιστροφή της ασθένειας χωρίς να διακινδυνεύεται η γενική ανοσία τους.
Επιπροσθέτως, η αύξηση στα κύτταρα που συμμετέχουν στη επούλωση των πληγών και του «τείχους προστασίας» μπορεί να βοηθήσουν στην ανακούφιση των γαστρεντερολογικών προβλημάτων σε ασθενείς με λύκο.
«Έχουν υπάρξει αρκετές μελέτες που υποδηλώνουν ανωμαλίες στην λειτουργία του «προστατευτικού τείχους» ή της ακεραιότητας αυτού σε ασθενείς με λύκο, ειδικά στο έντερο», είπε ο Δρ. Ράο. «Επομένως μπορεί κάποιος να φανταστεί πως θα μπορούσε να υπάρχει μια θετική επίδραση σε αυτό».
Προς το παρόν, η ομάδες του Δρ. Τσόι και Δρ. Ράο εργάζονται για να αναγνωρίσουν συγκεκριμένες θεραπευτικές μεθόδους που στοχεύουν επιλεκτικά μονάχα τα μη ανταποκρινόμενα Τ κύτταρα.
Εφόσον ο AHR βρίσκεται σε όλα τα κύτταρα, μια ευρεία χορήγηση θεραπείας στοχευμένης στο AHR θα μπορούσε να προκαλέσει συστηματικά δυσμενή αποτελέσματα, κάτι που οι συγγραφείς προσπαθούν να αποφύγουν.
Επί του παρόντος, υπάρχουν ήδη φάρμακα στην αγορά που ενεργοποιούν τον AHR, όπως το toparinof , μια τοπική αλοιφή εγκεκριμένη για την αντιμετώπιση της ψωρίασης.
Μείζον περιβαλλοντικοί παράγοντες μπορεί να συμβάλουν στο λύκο
Οι ερευνητές δεν ξέρουν γιατί ο AHR συμβάλει στην πρόοδο του λύκου. Είναι επίσης άγνωστο προς το παρόν γιατί κάποιοι άνθρωποι παθαίνουν λύκο ενώ άλλοι όχι, παρόλο που οι ερευνητές πιστεύουν πως είναι ένας συνδυασμός γενετικής και περιβαλλοντικής έκθεσης σε τοξίνες και λοιμώξεις.
Δεδομένου του ρόλου του AHR στην ανταπόκριση σε περιβαλλοντικούς παράγοντες, ο Δρ. Τσόι είπε πως τα ευρήματά τους μπορεί να υποδηλώνουν πως μείζονες περιβαλλοντικοί παράγοντες συμβάλουν στην ανάπτυξη του λύκου.
Πιθανόν ο AHR, «ο οποίος συνήθως ενσωματώνει πληροφορίες από έξω ή από το περιβάλλον[…] λειτουργεί λάθος σε ασθενείς με λύκο», και οι ασθενείς να μπορούν να επιλύσουν το θέμα του λύκου με αλλαγές στον τρόπο ζωής τους και μόνο, υποθέτει ο Δρ. Τσόι.
«Νομίζω πως αυτό χρειάζεται περαιτέρω έρευνα, αλλά είναι μια ενδιαφέρουσα ιδέα την οποία μπορούμε να αναλογιστούμε», είπε.
