Ο μεγαλύτερος θησαυρός που μου χάρισε ο πατέρας μου δεν ήταν κάτι χειροπιαστό· ήταν η αφοσίωση και η αγάπη του προς τη μητέρα μου. Βλέποντας τον ήρωά μου να τη φροντίζει, να τη στηρίζει και να την ενθαρρύνει, έμαθα τον πραγματικό νόημα της αγάπης.
Από μικρός, τον παρακολουθούσα να της χαμογελά· τίποτα δεν τον έκανε πιο ευτυχισμένο. Κάθε βλέμμα τους ήταν γεμάτο σεβασμό και τρυφερότητα. Όταν συζητούσαν, εγώ έβλεπα το πώς άκουγε πραγματικά όσα του είπε, με υπομονή και κατανόηση. Όταν τσακώνονταν – και αυτό συνέβαινε, γιατί η αγάπη δεν είναι μόνο ανεμελιά – έβλεπα αμέσως τη μεταμέλεια και τη διάθεση συμφιλίωσης. Έτσι κατάλαβα πως δεν υπάρχουν ιδανικές σχέσεις, και πως η Αγάπη δεν είναι τέλεια, αλλά έχει ένα κεφάλαιο που πρέπει να έχεις όρεξη να το διαβάσεις και το οποίο λέγεται «διαδικασία επίλυσης προβλημάτων».
Η αγάπη θέλει πίστη και η πίστη δοκιμάζεται
Η αδιάκοπη φροντίδα του πατέρα μου της έδινε δύναμη να ανθίζει κάθε στιγμή της ζωής της. Τη στήριζε στα όνειρά της, στα πρώτα της ταξίδια, επικροτούσε τις επιλογές της και τη γέμιζε με μικρές εκπλήξεις – από ένα αγαπημένο βιβλίο μέχρι ένα απρόσμενο φιλί στο μάγουλο. Μέσα από αυτά, έμαθα ότι η αγάπη δεν είναι μόνο συναίσθημα, αλλά πρωτίστως στάση ζωής.
Ο Πατέρας μου δεν ήταν τέλειος, έκανε λάθη· ήταν σαν ένας μαθητευόμενος μουσικός που προσπαθεί να μάθει το κομμάτι που σ’ αρέσει για να σε ευχαριστήσει.
Αυτό το δώρο – ο σεβασμός και η στοργή που έδειχνε σε κάποιον άλλο – μου προσέφερε το πιο πολύτιμο μάθημα: πως η αγάπη μεγαλώνει όταν ακούς, όταν συγχωρείς, όταν στέκεσαι δίπλα στον άλλον, χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα. Πάνω απ’ όλα, έμαθα ότι η αγάπη μεγαλώνει όταν αντιμετωπίζουμε μαζί τις δυσκολίες.
Όταν σήμερα στέκομαι μπροστά σε μια πρόκληση στις δικές μου σχέσεις, θυμάμαι το παράδειγμα τους. Θυμάμαι τα μάτια τους να λάμπουν όταν αγκαλιάζονταν, και ξέρω ότι ο πατέρας μου μου άφησε την πιο σπουδαία κληρονομιά: την πεποίθηση ότι η αγάπη ανθίζει μέσα από τη φροντίδα, την επιμονή και την έγνοια για τον άλλον.
