Ο Τζον Μίλτον ήταν τυφλός όταν έγραψε τον «Απολεσθέντα Παράδεισο» το 1667. Εκκινά το ποίημά του ακολουθώντας το παράδειγμα του αρχαίου ‘συναδέλφου’ του, Ομήρου, με μια επίκληση σε μια Ουράνια Μούσα, για να του δώσει την έμπνευση να αφηγηθεί την ιστορία της ανθρώπινης αμαρτίας, επίκληση την οποία επαναλαμβάνει κατά διαστήματα. Το Έβδομο Βιβλίο ξεκινά και αυτό με μια έκκληση προς την Ουράνια Μούσα, η οποία στη συνέχεια τον επισκέπτεται και διώχνει το κακό από γύρω του και μόνο τότε του δείχνει μια αλήθεια, μια αλήθεια που θέλει να μοιραστεί με το ακροατήριό του – δηλαδή με εμάς, τους αναγνώστες.
Στο τέλος του προηγούμενου μέρος (ια΄) αυτής της σειράς, ο Αρχάγγελος Ραφαήλ αφηγείται στον Αδάμ πώς ξεκίνησε ο πόλεμος στον Ουρανό. Αναπόφευκτα, οι άγγελοι στον Ουρανό νίκησαν τους επαναστατημένους αγγέλους και τους οδήγησαν στην Κόλαση. Αφού λαμβάνει από την Ουράνια Μούσα και μοιράζεται όσα έμαθε για αυτά που συνέβησαν στον Ουρανό, ο Μίλτον ζητά από τη Μούσα να τον επαναφέρει στη Γη για να ολοκληρώσει την αποκάλυψη των γεγονότων. Η απομάκρυνση του κακού πριν ο Μίλτον συνεχίσει την ποιητική του αποκάλυψη είναι επίσης ένα θέμα που επαναλαμβάνεται στο ποίημά του.
Ο Θεός δημιουργεί τον κόσμο
Οι έρευνες του Αδάμ δεν τελειώνουν με τον πόλεμο στον Ουρανό. Σύμφωνα με τον Μίλτον, ο Αδάμ ρωτά τον Ραφαήλ γιατί ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο. Ο Ραφαήλ λέει στον Αδάμ ότι ένας από τους λόγους για τους οποίους δημιουργήθηκε ο κόσμος ήταν για να αναπληρωθεί το σύμπαν με μια νέα γη, όταν οι επαναστατημένοι άγγελοι εκδιώχθηκαν από τον Ουρανό. Αυτή τη φορά, όμως, τα καινούρια, πρόσφατα δημιουργημένα ανθρώπινα όντα αυτής της γης θα έπρεπε να αποδείξουν την αξία τους προτού γίνουν δεκτά στον Ουρανό:
«Τη βλάβη εγώ μπορώ ετούτη να διορθώσω
Αν περί βλάβης πρόκειται να χάνεις τους χαμένους
Και μέσα σε μια στιγμή καινούριο κόσμο φτιάχνω
Από έναν άντρα μια φυλή αναρίθμητων να ζήσουν
Εκεί, όχι εδώ, μέχρι να αξιωθούν ν’ ανυψωθούν,
Μετά από μακρά, δοκιμασμένη υπακοή.
Τότε η γη Παράδεισος θα γίνει κι ο Ουρανός σαν γη,
Ένα Βασίλειο πια γεμάτο ατέλειωτη χαρά, ενωμένο.»
(Τζον Μίλτον, «Ο απολεσθείς Παράδεισος», Βιβλίο Έβδομο)
Εδώ, δείχνω την αξία μου σημαίνει δείχνω υπακοή στον Θεό. Μόνο μέσω της υπακοής στον Θεό για μεγάλες χρονικές περιόδους μπορεί κανείς να αξιωθεί τον Παράδεισο. Ωστόσο, η υπακοή στον Θεό δεν επηρεάζει μόνο την ψυχή που υπακούει, αλλά επηρεάζει και τον ίδιο τον κόσμο, καθιστώντας τον αντανάκλαση του Ουρανού. Ο Θεός έχει ξεχωρίσει το καλό από το κακό ήδη από την αρχή της δημιουργίας:
«Τον Ουρανό ο Θεός δημιούργησε και ύστερα τη Γη,
Ύλη ασχημάτιστη, κενή: βαθύ σκοτάδι
Την άβυσσο εσκέπαζε: μα πάνω απ’ την υδάτινη γαλήνη
Το θεϊκό το πνεύμα απλώθηκε με μελαγχολικά φτερά
Κι έχυσε ζωτική αρετή και ζωτική θερμότητα
Σ’ όλη τη μάζα την υγρή, μα προς τα κάτω έσπρωξε
Τα κρύα, μαύρα και κολασμένα κατακάθια,
Της ζωής τους εχθρούς από τα Τάρταρα.»
(Τζον Μίλτον, «Ο απολεσθείς Παράδεισος», Βιβλίο Έβδομο)
Η «ζωτική αρετή» του Θεού εξαπλώνεται σε όλη την άψυχη, σκοτεινή άβυσσο. Αυτές οι λέξεις-κλειδιά, «ζωτική αρετή», σε αντίθεση με την άψυχη, σκοτεινή άβυσσο, αποκαλύπτουν πολλά για την πράξη της δημιουργίας στο ποίημα του Μίλτον. Ο Θεός είναι κάθε τι ενάρετο και ζωτικό. Δηλαδή, ο Θεός είναι όλα όσα είναι καλά και ωφέλιμα για τη ζωή και τη δημιουργία της. Αυτό το χαρακτηριστικό, καλό και ωφέλιμο για τη ζωή, απλώνεται πάνω σε ό,τι είναι σκοτεινό και δυσμενές για τη ζωή και το εξαγνίζει στην πορεία. Η απλή παρουσία της αγαθότητας του Θεού είναι αρκετή για να εξαλείψει ό,τι δεν είναι αγαθό.
Ο Ντορέ απεικονίζει την περιγραφή του Μίλτον για τη δημιουργία: Το φως διαχωρίζεται από το σκοτάδι και το νερό οδηγείται στη γη. Η συνύπαρξη αυτών των αντιθέτων παρέχει το ζωντανό περιβάλλον για τα πάντα, καθώς αναδύονται τα ζώα του νερού, της γης και του ουρανού.
Οι εικονογραφήσεις του Ντορέ αποκαλύπτουν δυναμικές, υψηλής αντίθεσης ερμηνείες της πληθωρικότητας της φύσης στην ανόθευτη κατάστασή της. Για παράδειγμα, η εικόνα των στίχων «κύμα το κύμα κύλησαν σε όποιο μέρος βρήκαν / διέξοδο για ρυάκι. Όπου βρίσκαν αποτομιά / σα χείμαρροι χυμούσαν»* δείχνει το νερό, που αντανακλά το φως του ουρανού, να ταξιδεύει μέσα από απόκρημνους βράχους και να πέφτει από πάνω από τα σύννεφα. Κανένα πλάσμα δεν είναι ακόμη ορατό.
Συνεχίζοντας όμως με τους στίχους «και είπεν ο Θεός: “Εξαγαγέτω τα ύδατα / ερπετά ψυχών ζωσών μετά ευθηνίας γόνου. / Και έστωσαν πετεινά πετόμενα υπέρ την γην»*, ο καλλιτέχνης μάς δείχνει πλάσματα της θάλασσας που κατοικούν ανάμεσα στα ορμητικά κύματα και πουλιά που πετούν στον ουρανό. Ακτίνες φωτός πέφτουν από τον ουρανό πάνω σε όλη τη δημιουργία. Ο Θεός το βλέπει ως καλό.
Ο Θεός δημιουργεί τους ανθρώπους
Την έκτη ημέρα της δημιουργίας, πριν αναπαυθεί, ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο:
«Ανθρώπους τώρα ας φτιάξουμε, μ’ εμάς να μοιάζουν,
Ανθρώπους που θα διαφεντεύουνε τα ψάρια, τα πτηνά,
Σε θάλασσα και ουρανό κι όλα τα ζώα
Που περπατούν πάνω στη γη κι όλα όσα χάμω σέρνονται.
Και λέγοντας αυτά, εσένα έφτιαξε, Αδάμ, ω άνθρωπε,
Από της γης το χώμα και μέσα στα ρουθούνια σου εφύσηξε
Πνοή ζωής. Και τη δική Του όψη σού έδωσε,
Σ’ Εκείνον να ομοιάσεις κι έτσι έγινες μια ζωντανή ψυχή.»
(Τζον Μίλτον, «Ο απολεσθείς Παράδεισος», Βιβλίο Έβδομο)
Από το χώμα -την ύλη- της γης, ο Θεός δημιουργεί τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωσή Του. Αυτό, φυσικά, υπερβαίνει την απλή εμφάνιση. Η πνοή που στέλνει ο Θεός στα ανθρώπινα όντα τούς δίνει μια ψυχή που τους δίνει ζωή, ζωή που προέρχεται από τον Ουρανό. Έχοντας σώματα από τη Γη και ψυχές από τον Ουρανό, τα ανθρώπινα όντα αποτελούν μια γέφυρα μεταξύ Ουρανού και Γης.
Με αυτόν τον ουράνιο σύνδεσμο, πρέπει να κυβερνούν τη Γη όπως τα ουράνια όντα κυβερνούν τον Ουρανό, δηλαδή με καλοσύνη προς όλα τα πράγματα στη Γη και υπακοή στον Θεό τον εν τοις ουρανοίς. Επιτυγχάνοντας αυτό, αποδεικνύονται άξιοι να αναληφθούν στον Ουρανό για να αντικαταστήσουν τους έκπτωτους αγγέλους που βρίσκονται τώρα στην Κόλαση.
Όταν ο Θεός αναπαύεται, οι άγγελοι στον Ουρανό Τον αινούν με ύμνους:
«Και τώρα μεγαλύτερος επέστρεψες
Απ’ τους αγγέλους γίγαντες. Σένα τη μέρα εκείνη
Οι κεραυνοί Σου εμεγάλυναν. Αλλά το να δημιουργείς
Είν’ σπουδαιότερο απ’ το να καταστρέφεις. … Κείνος που θέλει
Εσένα να μειώσει, ενάντια στον στόχο του, τη δύναμή Σου
Δείχνει: Και το κακό του παίρνεις Συ και από αυτό
Περσότερο καλό Συ φτιάχνεις.»
(Τζον Μίλτον, «Ο απολεσθείς Παράδεισος», Βιβλίο Έβδομο)
Παρά τον πόλεμο που μόλις έγινε στον Ουρανό και το γεγονός ότι οι επαναστατημένοι άγγελοι εκδιώχθηκαν, ο Θεός βρήκε πώς, χρησιμοποιώντας την πράξη της δημιουργίας, να μετατρέψει αυτή την αρνητική κατάσταση σε θετική. Όσο κακό και καταστροφή κι αν Του επιφέρουν, αντιδρά μόνο με τέτοιο τρόπο ώστε το αποτέλεσμα να είναι το Καλό, γι’ αυτό και εξυμνείται.
Ο Θεός δίνει μία εντολή
Νωρίτερα, αναφέρθηκε ότι ο Θεός καθάρισε εκείνα τα πράγματα που ήταν σκοτεινά και αρνητικά προς τη ζωή πριν δημιουργήσει τον κόσμο. Αναφέρθηκε επίσης ότι ο Θεός παρείχε ένα μονοπάτι για να ανέλθουν οι άνθρωποι στον Ουρανό.
Για να αποδειχθούν άξιοι, πρέπει να περάσουν τη δοκιμασία που τους ορίζει ο Θεός. Ο Θεός τούς παρουσιάζει το Δέντρο της Γνώσης του Καλού και του Κακού και τους ζητά να μην φάνε τον καρπό του – μπορούν να απολαύσουν όλα τα δώρα της Γης, εκτός από τους καρπούς εκείνου του δέντρου:
«Τούτος ο κήπος γεμάτος είναι με του Θεού τα δέντρα,
Όλα υπέροχα στην όψη και τη γεύση.
Κι ελεύθεροι είσαστε τα ωραία φρούτα τους
Να τρώτε, όλα τα είδη που δίνει η γης,
Μια ατέλειωτη ποικιλία. Μόνο από ένα δέντρο
Που οι καρποί του δίνουν τη γνώση του Καλού και του Κακού,
Μόνο από ’κείνο δεν μπορείτε. Τη μέρα που θα τους δοκιμάσετε, θα πεθάνετε.
Ο θάνατος είναι η ποινή που ορίστηκε, γι’ αυτό προσέχετε,
Την όρεξή σας καλά να κυβερνάτε, μην τύχει κι η Αμαρτία
Έρθει ως έκπληξη, μαζί με τον μαύρο της σύντροφο, τον Χάρο.»
(Τζον Μίλτον, «Ο απολεσθείς Παράδεισος», Βιβλίο Έβδομο)
Η κατανάλωση του καρπού δίνει στον άνθρωπο τη γνώση του κακού μαζί με τη γνώση του Θεού. Ο καρπός από αυτό το δέντρο επαναφέρει το καταστροφικό σκοτάδι που αποστρέφεται τη ζωή – φέρνει την Αμαρτία και τον Θάνατο.
Σε προηγούμενο μέρος (δ΄) αυτής της σειράς, παρουσιάσαμε την Αμαρτία και τον Θάνατο ως παιδιά του Σατανά. Φυλάνε τις πύλες της Κόλασης και περιμένουν να καταφέρει ο Σατανάς να βάλει σε πειρασμό τον Αδάμ και την Εύα.
Η φυσική κατάσταση της δημιουργίας
Το σταθερό θέμα εδώ είναι η δημιουργία μέσω της κάθαρσης του κακού. Ο Μίλτον ξεκινά υπονοώντας ότι δεν μπορεί να λάβει τις αποκαλύψεις από την Ουράνια Μούσα χωρίς πρώτα να εξαγνιστεί από το κακό. Ο Θεός καθαρίζει τον Ουρανό από τους επαναστατημένους αγγέλους για να διατηρήσει την καλοσύνη του Ουρανού και δημιουργεί μια καλή κατάσταση από μια κακή δημιουργώντας τη Γη. Πριν δημιουργήσει τη Γη, ο Θεός καθαρίζει πρώτα το κακό από το ίδιο το διάστημα.
Τα ανθρώπινα όντα δημιουργούνται κατ’ εικόνα του Θεού με ένα σώμα φτιαγμένο από γη και μια ψυχή φτιαγμένη στον Ουρανό και ενσαρκώνοντας τα χαρακτηριστικά που ευχαριστούν τον Θεό – την αρετή και την υπακοή – μπορούν να διαμορφώσουν τον εαυτό τους και τη Γη ώστε να είναι αντάξιοι του Ουρανού. Η υπακοή υποδηλώνει την εκκαθάριση όλων εκείνων των πραγμάτων που δεν ευθυγραμμίζονται με την αγαθότητα και την καλοσύνη του Θεού.
Είναι ενδιαφέρον, ωστόσο, ότι το Δέντρο της Γνώσης του Καλού και του Κακού δεν είναι το Δέντρο της Γνώσης του Κακού. Για μένα, αυτό υποδηλώνει ότι, εφόσον τα πάντα έχουν δημιουργηθεί στο πνεύμα της καλοσύνης του Θεού, το κακό δεν μπορεί ποτέ να είναι απόλυτο. Το κακό, ως κάτι που καταστρέφει αντί να δημιουργεί, πρέπει να εξαγνιστεί για να επέλθει η φυσική κατάσταση της δημιουργικότητας.
Κάθε στιγμή της κάθε ημέρας, έχουμε την ευκαιρία να εξερευνήσουμε αυτό το είδος δημιουργικότητας στη ζωή μας. Μπορούμε να δώσουμε προσοχή στην καρδιά και το μυαλό μας και να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να καθαρίσουμε εκείνα τα πράγματα μέσα μας που μπορεί να είναι αντίθετα στη ζωή. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να κατευθύνουμε την καρδιά και το μυαλό μας προς την αρετή και την υπακοή στον Θεό. Μπορούμε να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε καλές συνθήκες από κακές, εξετάζοντας προσεκτικά όλα τα πιθανά αποτελέσματα των πράξεών μας. Με αυτή την έννοια, καθαρίζουμε ό,τι είναι καταστροφικό και αφήνουμε να παραμείνει ό,τι είναι δημιουργικό.
Ο Γκυστάβ Ντορέ [Gustav Doré, 1832-1883] ήταν ένας ιδιαίτερα παραγωγικός καλλιτέχνης του 19ου αιώνα. Εικονογράφησε με τα χαρακτικά του μερικά από τα σπουδαιότερα έργα της κλασικής Δυτικής λογοτεχνίας, περιλαμβανομένων της Βίβλου, του «Απολεσθέντα Παραδείσου» και της «Θείας Κωμωδίας». H σειρά «Ο ‘Απολεσθείς Παράδεισος’ μέσα από τα μάτια και τις εικόνες του Γκυστάβ Ντορέ» του Έρικ Μπες εμβαθύνει στις ιδέες του ποιήματος του Τζον Μίλτον που ενέπνευσαν τον Ντορέ και στις εικόνες που φιλοτέχνησε.
Μέχρι τώρα στην Epoch Times έχουν ήδη δημοσιευθεί τα πρώτα 11 άρθρα του Έρικ Μπες για την εικονογράφηση του Γκυστάβ Ντορέ στο έργο του Τζον Μίλτον «Ο απολεσθείς Παράδεισος»:
- Μέρος α΄
- Μέρος β΄
- Μέρος γ΄
- Μέρος δ΄
- Μέρος ε΄
- Μέρος στ΄
- Μέρος ζ΄
- Μέρος η΄
- Μέρος θ΄
- Μέρος ι΄
- Μέρος ια΄
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
* Η απόδοση των στίχων του Μίλτον στις λεζάντες των εικόνων είναι από τη μετάφραση του Αθανασίου Δ. Οικονόμου, εκδ. Οδός Πανός, τρίτη έκδοση, Αθήνα 2015.
Του Eric Bess
Επιμέλεια: Αλία Ζάε
