Όταν ο Ντήπακ Κάρρα [Deepak Karra] μετακόμισε από την Ινδία στην Αυστραλία, έμεινε έκπληκτος από τα ζωντανά χρώματα των πουλιών που έβλεπε κάθε φορά που πήγαινε για πεζοπορία στα βουνά που βρίσκονταν κοντά στο σπίτι του.
Τον εντυπωσίασε ιδίως το ενδημικό είδος κοκκινολαίμη που συνάντησε. Σε αντίθεση με τον κοινό κοκκινολαίμη της Βόρειας Αμερικής και της Ευρώπης που έχει σταχτί φτερά και πορτοκαλί στήθος, εκείνος που απαντά στη Βικτώρια, τη Νέα Νότια Ουαλία και την Τασμανία, χαρακτηρίζεται από ένα φωτεινό ροζ στήθος, που συνδυάζεται με ένα βαθύ μπλε στο κεφάλι, την ουρά και τα φτερά της πλάτης του.
Ωστόσο, παρά το λαμπερό τους χρώμα, οι ροζ κοκκινολαίμηδες (ή ροδολαίμηδες) δεν εντοπίζονται εύκολα.
Ο Κάρρα, 40 ετών, αγαπούσε τη φύση από παιδί. Με τη φωτογραφία πουλιών άρχισε να ασχολείται ερασιτεχνικά το 2018, βγαίνοντας για κυνήγι με την κάμερά του στον ελεύθερο χρόνο του, όταν δεν είχε βάρδια στο Royal Children’s Hospital, όπου εργάζεται ως νοσοκόμος.
«Πιστεύω ότι τα πουλιά ενσαρκώνουν την εξαιρετική ποικιλομορφία και ομορφιά του φυσικού κόσμου», λέει ο Κάρρα, εξηγώντας την αγάπη του για αυτά. «Κάθε ζωντανό φτερό, κάθε μοναδικό μοτίβο ή απόχρωση, αφηγείται μια ιστορία».
Αν και η λίστα με τα πουλιά που θέλει να φωτογραφίσει είναι «εκτενής», ο ροδολαίμης δεν αποτελεί πια μέρος της. Η πρώτη φορά που φωτογράφησε έναν ήταν στο Erskine Falls, τρεις ώρες νοτιοδυτικά του Μελβούρνη, μετά από μήνες αναζήτησης στα πυκνά δασωμένα βουνά. Ακολουθούσε έναν καταρράκτη μαζί με τον Κουμάρ, φίλο και φωτογράφο, όταν εκείνος ξαφνικά τού ψιθύρισε: «Σταμάτα και κοίτα πάνω».
«Και ήταν εκεί, περίπου 1,5 μέτρο πάνω από το κεφάλι μου», θυμάται ο Κάρρα. «Δεν μπορούσα να συγκρατήσω το χαμόγελό μου. Ήταν μια από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου».
Οι ροδολαίμηδες εξελίχθηκαν στα αγαπημένα του πουλιά για φωτογράφηση. Στα βουνά Yarra, μιάμιση ώρα βορειοανατολικά της Μελβούρνης στη Βικτώρια, ο Κάρρα και ο φίλος φωτογράφος που τον συνοδεύει έχουν εξοικειωθεί με ένα συγκεκριμένο αρσενικό με ροζ στήθος (μόνο τα αρσενικά έχουν έντονο φούξια χρώμα, ενώ στα θηλυκά το ροζ είναι πιο θαμπό). Τον ονόμασαν Πίνκυ (Ροδούλη).
«Είναι σαν να μας περιμένει. Όσο συχνά κι αν τον βλέπω ή τον φωτογραφίζω, πάντα με κάνει να χαμογελάω. Μια μέρα, προς μεγάλη μας έκπληξή, ο Πίνκυ ήρθε και κάθισε ακριβώς πάνω στην κάμερα [του Κουμάρ]!» Τότε, ο Κάρρα άφησε το κλείστρο της μηχανής του να πετάξει. Οι δύο άνδρες ξέσπασαν σε γέλια. «Ήταν μια από αυτές τις αυθόρμητες, χαρούμενες στιγμές στη φύση, που δεν τις ξεχνάς ποτέ», λέει ο Κάρρα.
Έχοντας μια πλούσια συλλογή ροδολαίμηδων πλέον, ο Κάρρα αναζητά τώρα και τα άλλα εξωτικά πουλιά της Αυστραλίας, όπως τον παπαγάλο του εδάφους, το περιστέρι-φρούτο, τον αυστραλιανό σπίνο και τον άπιαστο παπαγάλο της νύχτας.
