Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση του Καναδά ανακήρυξε με χαρά την περίοδο Pride από τον Ιούνιο έως τον Σεπτέμβριο. Πέρα από την συνηθισμένη χυδαιότητα στις παρελάσεις υπερηφάνειας, εύλογα αντιλαμβάνεται κανείς μια προσπάθεια να συμπεριληφθούν νέες ταυτότητες. Και οι γενναιόδωροι Καναδοί είναι συμπεριληπτικοί.
Όμως, η ώθηση για ένταξη είναι ώθηση για εξουσία, και αυτό καθιστά την ένταξη ένα πολύπλοκο πολιτικό θηρίο. Κατ’ αρχάς, κάθε κατηγορία είναι εκ φύσεως αποκλειστική όλων των άλλων, εκτός αν συμπεριληφθεί κάθε άνθρωπος σε αυτήν. Το ίδιο ισχύει και για τις νέες ταυτότητες.
Οι φιλελεύθερες δημοκρατικές κοινωνίες προωθούν με σύνεση τη συμπερίληψη και αποφεύγουν τις μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις, σεβόμενες τις θεμελιώδεις διαφορές. Ωστόσο, συμπερίληψη δεν σημαίνει τυφλή αποδοχή των πάντων. Οι φιλελεύθερες δημοκρατίες υποστηρίζουν τις διαφορές που αναβαθμίζουν την ανθρωπιά των ατόμων, κατανοώντας ότι όλοι επωφελούνται από την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των πεποιθήσεων των άλλων.
Σκεφτείτε την αρχή-σήμα κατατεθέν της φιλελεύθερης συμπερίληψης: τη θρησκευτική ανεκτικότητα. Ακόμη και οι άνθρωποι που δεν συμφωνούν με την οργανωμένη θρησκεία αναγνωρίζουν ότι η προστασία των θρησκευτικών πεποιθήσεων ενισχύει την προστασία όλων των άλλων πεποιθήσεων.
Στον χειρισμό των διαφορών, οι επαναστάτες είναι μοναδικοί. Χρησιμοποιούν περιεκτικά σύμβολα όπως «ο λαός» για να προβάλλουν μια ψευδαίσθηση αρμονίας. Αλλά με το παραμικρό σημάδι διαφωνίας, οι επαναστάτες χαρακτηρίζουν τους διαφωνούντες ως «εχθρούς του λαού», προετοιμάζοντας την εξόντωσή τους, που είναι ο απόλυτος αποκλεισμός.
Η ηθική σοφία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ μάς υπενθυμίζει ότι ο χαρακτήρας είναι το επιτυχές σημείο αναφοράς για την ανεκτικότητα. Το μέτρο του απαιτεί οι άνθρωποι να μην κρίνονται από το χρώμα του δέρματός τους, αλλά από τον χαρακτήρα τους.
Οι ομάδες που επιδιώκουν δικαιώματα χρησιμοποιούν συχνά τις επιτυχημένες στρατηγικές του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα. Ωστόσο, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η σοφία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ , η οποία αρχικά εστίαζε στη φυλή, έχει παρερμηνευτεί ως εφαρμόσιμη σε σεξουαλικές και άλλες ταυτότητες. Το όραμα του Κινγκ εξέταζε τη συμπερίληψη για πλάσματα με κοινή ουσία, όχι για αυτοδημιούργητα πρόσωπα.
Αποδεικνύοντας την εγγενή αποσύνδεση, οι διακρίσεις με βάση τη σεξουαλική ταυτότητα είναι παράνομες εδώ και μια γενιά, αλλά η επιδίωξη για «συμπερίληψη» μυριάδων νέων σεξουαλικών ταυτοτήτων επιμένει σαν να ήταν παράνομη. Αυτή η αυτοεπιβαλλόμενη θυματοποίηση είναι αυτοεξοντωτική σε διάφορα επίπεδα: Αποκόπτεται από την κοινή πραγματικότητα, από την πολυπλοκότητα της ορθολογικής γλώσσας και του διαλόγου, από τις περιπλοκές της δικαιοσύνης που βασίζεται στο κράτος δικαίου, από τον πολιτισμό και από την ίδια τη φύση.
Η επιδίωξη της συμμετοχικότητας βάσει περιορισμένων κριτηρίων οδηγεί έτσι σε αυτοαποκλεισμό και συγκρούσεις με άλλες ομάδες που επιδιώκουν την ισότητα. Πάρτε, για παράδειγμα, την πιθανή σύγκρουση μεταξύ του Ειδικού Αντιπροσώπου της Οτάβα για την καταπολέμηση της ισλαμοφοβίας και της ομοσπονδιακής Γραμματείας για την 2SLGBTQI+ όσον αφορά την αντιμετώπιση της δασκάλας του Έντμοντον (που καταγράφηκε σε μαγνητοταινία), η οποία επιπλήττει ανοιχτά τους μουσουλμάνους μαθητές. Η δασκάλα χαρακτήρισε την αντίθεση των μαθητών στην ομοφυλοφιλία και τις διεμφυλικές ταυτότητες ως μη καναδική. Το τελεσίγραφό της ήταν αυστηρό: είτε να αποκηρύξετε αυτές τις απόψεις είτε να φύγετε από τον Καναδά.
Εξωφρενική είναι και η σύγκρουση των νέων σεξουαλικών ταυτοτήτων με τα σκληρά κερδισμένα δικαιώματα των γυναικών, που αποκτήθηκαν μετά από αιώνες αγώνων για σεβασμό και ασφάλεια. Έχοντας κατά νου τον σεβασμό και την ασφάλεια, θυμηθείτε την περίπτωση του άνδρα που ισχυριζόταν ότι είναι γυναίκα, για να υποχρεώσει μέσω του κώδικα ανθρωπίνων δικαιωμάτων τις ευάλωτες μετανάστριες να αποτριχώσουν τα γεννητικά του όργανα. Ή σκεφτείτε τη λιγότερο κακόβουλη αλλά πιο βίαιη περίπτωση του άνδρα που δήλωσε ότι είναι γυναίκα και εντάχθηκε σε μια γυναικεία ομάδα ράγκμπι. Η σωματική του δύναμη, που ξεπερνούσε κατά πολύ εκείνη των γυναικών συναδέλφων του, είχε ως αποτέλεσμα να τραυματιστούν αρκετές γυναίκες και στη συνέχεια να αποκλειστούν από το παιχνίδι.
Εν τελεί, το βασικό ζήτημα δεν είναι η ίδια η συμπερίληψη, αλλά η ικανοποίηση μιας φαντασίωσης που αρνείται την ύπαρξη κοινών προτύπων, πέρα από τα προσωπικά συναισθήματα και την υποκειμενική αντίληψη. Απορρίπτοντας την κοινή λογική, η εσκεμμένη απροθυμία να οριστεί μια γυναίκα χρησιμοποιείται ως προκάλυμμα για τη δογματική επιβεβαίωση ότι «οι τρανς γυναίκες είναι γυναίκες» και για τον αποκλεισμό όσων ζουν σε μια κοινή πραγματικότητα και λογικά διαφωνούν.
Η ώθηση για άνευ ορίων συμπερίληψη θέτει επίσης σε κίνδυνο τους πιο ευάλωτους. Πάρτε, για παράδειγμα, την αλλαγή φύλου στα παιδιά. Αυτή η πρακτική, που θυμίζει τρομακτικά το καταδικασμένο πλέον κίνημα της ευγονικής, είναι ένα επικίνδυνο μείγμα κοινωνικών και ιατρικών πειραματισμών. Προκαλεί βαθιά βλάβη στα εμπλεκόμενα παιδιά και συχνά καταργεί τα γονικά δικαιώματα.
Ωστόσο, οι δυσάρεστες συνέπειες αυτής της μορφής «συμπερίληψης» εκτείνονται πολύ πέρα από τη σύγκριση με την ευγονική. Η υιοθέτηση ανέφικτων φαντασιώσεων ως εκφράσεων ταυτότητας δεν προάγει ούτε την ισότητα ούτε την κατανόηση. Οι επιπτώσεις μιας χωρίς όρια αναζήτησης της συμμετοχικότητας παράγουν ένα κοκτέιλ από παράξενες αντιεπιστημονικές πεποιθήσεις και επιζήμιες πρακτικές.
Μακράν ο σοβαρότερος κίνδυνος είναι ότι μια υποτιθέμενη φεμινιστική ομοσπονδιακή κυβέρνηση είναι τώρα πρόθυμη να παραβλέψει τα θεμελιώδη πρότυπα της κοινής πραγματικότητας. Την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ο Καναδός πρωθυπουργός Ζυστέν Τρυντώ επανέλαβε την πεποίθηση του ότι «οι τρανς γυναίκες είναι γυναίκες» και ότι αποτελεί πλέον ομοσπονδιακή πολιτική της χώρας να δέχεται αυτοαποκαλούμενες γυναίκες στις γυναικείες φυλακές. Χωρίς μια κοινή πραγματικότητα, τα δικαιώματα των γυναικών και όλων των άλλων διακυβεύονται.
Αυτές οι αυθαίρετες επιδιώξεις ταυτότητας αντικατοπτρίζουν την ουσία μιας τυραννικής διακυβέρνησης που καθοδηγείται από ιδιότροπα καπρίτσια. Ο κίνδυνος εδώ είναι ήδη έκδηλος: Αυτές οι ιδιοτροπίες, που τώρα επιβάλλονται από τις κυβερνήσεις, μεταμφιέζονται έξυπνα ως προοδευτικές ιδεολογίες και οι διαφωνούντες βαφτίζονται εχθροί της ανεκτικότητας και χαρακτηρίζονται φασίστες ή ρατσιστές. Αδιαφορώντας για το φυσικό δίκαιο, την παράδοση και το Σύνταγμα, ο πρωθυπουργός του Καναδά έγινε ήδη ο ίδιος ορατό παράδειγμα αυτού του κινδύνου, όταν άφησε να εννοηθεί ότι οι γονείς που επιθυμούν να ασκήσουν το δικαίωμά τους να κατευθύνουν την ανατροφή των παιδιών τους είναι «ακροδεξιοί» εξτρεμιστές.
Η υπόσχεση της συμπερίληψης των πολλαπλασιαζόμενων σεξουαλικών ταυτοτήτων, αποκομμένη από τον χαρακτήρα, είναι μια επαναστατική αναζήτηση που οδηγεί στον πόνο, τη διαίρεση και τον αποκλεισμό. Εάν οι κυβερνήσεις συνεχίσουν αυτή την πορεία, αυτό που μας περιμένει, αντί για συμπερίληψη, είναι ένα ζοφερό μέλλον όπου θα επιβάλλονται ιδιόρρυθμες υπαγορεύσεις στο όνομα της προόδου.
Επιμέλεια: Αλία Ζάε
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
