Σχολιασμός
Ο τομέας της δημόσιας εκπαίδευσης έχει υποστεί την ίδια ψύχωση που πλήττει και άλλους τομείς της κοινωνίας από τον Μάρτιο του 2020. Οι υπεύθυνοι αυτής της σφαίρας δεν έχουν αντιμετωπίσει το πρόβλημα ενθαρρύνοντας τον επιστημονικό διάλογο και την άσκηση της κριτικής λειτουργίας της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Παίρνοντας αφορμή από δυνάμεις εκτός της ακαδημαϊκής κοινότητας και από ανεύθυνα στοιχεία στο εσωτερικό της, όπως το διαβόητο πανδημικό μοντέλο της ομάδας Ferguson στο Imperial College του Λονδίνου, έχουν αντίθετα συμβάλει στη γενική δυσλειτουργία.
Σχεδόν δύο χρόνια μετά, ακαδημαϊκοί γραφειοκράτες με πλαστικές μάσκες μιας χρήσης (τι απέγινε η δίκαιη εξέγερση κατά των πλαστικών μιας χρήσης;) εξακολουθούν να ορκίζονται πανηγυρικά ότι αντιμετωπίζουμε την πιο σοβαρή κρίση υγείας μετά την ισπανική γρίπη. Το γεγονός ότι το ποσοστό θνησιμότητας της λοίμωξης δεν είναι ούτε κατά διάνοια παρόμοιο με εκείνο της ισπανικής γρίπης δεν αναφέρεται. Το γεγονός ότι οι μάσκες τους είναι σχεδιασμένες για να ελέγχουν μεγάλα σταγονίδια ή σωματίδια σκόνης, όχι μικροσκοπικούς ιούς ή πρωτεΐνες, μένει ασχολίαστο. Ότι τα εμβόλια που διαφημίζουν είναι ανίκανα να εξαλείψουν τον ιό, ενώ είναι αρκετά ικανά να προκαλέσουν σοβαρή βλάβη σε ανησυχητικό αριθμό ανθρώπων -συμπεριλαμβανομένων των γιατρών- δεν το παραδέχονται.
Ούτε επισημαίνουν ότι αυτά τα “εμβόλια” δεν είναι στην πραγματικότητα εμβόλια αλλά νέες γενετικές θεραπείες με αβέβαιες βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις.
Η ακαδημία, ιδίως στο τριτοβάθμιο επίπεδο, έχει αποτύχει σε μεγάλο βαθμό στην κοινωνία την οποία υποτίθεται ότι υπηρετεί. Εξαρτώμενη σε μεγάλο βαθμό από την κρατική χρηματοδότηση, και σε όχι μικρό βαθμό από τις φαρμακευτικές επενδύσεις, δεν έχει προβάλει σχεδόν καμία αντίσταση στην αρκετά θανατηφόρο (pdf) αφήγημα για τον κορονοϊό ή στις κυβερνητικές οδηγίες σύμφωνα με αυτό το αφήγημα. Ως επί το πλείστον, απλώς απηχούσε (όπου δεν βοήθησε στην υλοποίηση) τα σημεία συζήτησης των ίδιων των μέσων ενημέρωσης. Τεράστιες ρωγμές στο αφήγημα έχουν καλυφθεί με χαρτί. Οι φοιτητές δεν έχουν διδαχθεί να σκέφτονται κριτικά πάνω στο θέμα ή έστω να ασκούν μια ήπια ερμηνευτική της καχυποψίας.
Πράγματι, έχουν προστατευτεί από εκείνους που σκέφτονται κριτικά.
Η ακαδημία, επιπλέον, έχει αναλάβει ακόμη και να προσφέρει στους φοιτητές, η μεγάλη πλειονότητα των οποίων δεν κινδυνεύει εκ φύσεως από τον ιό, ιατρικές συμβουλές για τις οποίες δεν έχει τα προσόντα να δώσει, συμβουλές που σε πολλά μέρη έχουν μετατραπεί σε απαίτηση: “Εμβολιαστείτε, το συντομότερο δυνατό και όσο συχνά χρειάζεται”. Ακόμα χειρότερα, παρακολουθεί αμέτοχη τις φαρμακευτικές εταιρείες -τις ίδιες εταιρείες που επενδύουν σε πανεπιστημιακές έδρες με εντολή να προωθήσουν τη λαϊκή αποδοχή των προϊόντων τους- να συνωμοτούν με τις κυβερνήσεις για να παρασύρουν ακόμα και τους πολύ νέους, των οποίων ο κίνδυνος είναι σχεδόν μηδενικός, στο επικερδές πείραμά τους με ένα υβριδικό ανοσοποιητικό σύστημα που λειτουργεί με γενετική χειραγώγηση- εν ολίγοις, με ανοσοποιητικά συστήματα που θα εξαρτώνται μόνιμα από αυτά τα προϊόντα.
Αυτό, προφανώς, δεν είναι μια στρατηγική εξόδου από την πανδημία – ακόμη και αν, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι, είναι για την ελίτ μια οικονομική στρατηγική εξόδου. Τελικά, είναι μια στρατηγική εισόδου. Βρισκόμαστε τώρα στο κατώφλι ενός “γενναίου νέου κόσμου” στον οποίο το φυσικό θα δώσει τη θέση του στο τεχνητό, η δημοκρατία στην τεχνοκρατία, η ελευθερία στη βιοεπιτήρηση και τον έλεγχο. Οι συνταγματικές αρχές στις οποίες στηριζόμασταν μέχρι τώρα δεν θα σημαίνουν τίποτα.
Η κρίση του κορονοϊού, με άλλα λόγια, είναι ένα βολικό εργαλείο με το οποίο μας φέρνουν σε θέση για μια “νέα κανονικότητα”, οι αρχιτέκτονες της οποίας υπόσχονται ασφάλεια με αντάλλαγμα αυτό που ένας ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να θεωρήσει μόνο ως δουλεία. Όποιος αμφιβάλλει γι’ αυτό θα πρέπει να αρχίσει να δίνει μεγαλύτερη προσοχή. Τα ουσιαστικά στοιχεία είναι καλά τεκμηριωμένα και βαθιά ανησυχητικά.
Επιπλέον εργαλεία σφυρηλατούνται για να ολοκληρωθεί η δουλειά. Ο κόσμος μας αναγκάζεται να περιπλανιέται από κρίση σε κρίση. Αλλά η καταπάτηση των δικαιωμάτων, της λογικής, της αλήθειας, της συνείδησης, της ατομικής ευθύνης και επιλογής, λαμβάνει ήδη χώρα. Μια κουλτούρα φόβου και εξαναγκασμού, μια κουλτούρα τιμωρίας, κατασκευάζεται μέσα στους τοίχους της ίδιας της ακαδημαϊκής κοινότητας, όπως και σχεδόν κάθε άλλου κοινωνικού θεσμού. Στο όνομα του COVID, γινόμαστε μάρτυρες μορφών διακρίσεων και αποκλεισμού που δεν έχουμε ξαναδεί παρά μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Εμείς που πιστεύουμε στην ελευθερία δεν μπορούμε παρά να τα βρίσκουμε όλα αυτά εξαιρετικά ανησυχητικά. Οι εγκλεισμοί καταστρέφουν ζωές και βιοπορισμούς. Η διαρκής συγκάλυψη και άλλα αντικοινωνικά μέτρα διαταράσσουν τον ψυχισμό και περιορίζουν τη μάθηση. Τα διαβατήρια εμβολιασμού παράγουν απαρτχάιντ, διαχωρίζοντας τα υπάκουα πρόβατα από τις ανυπάκουες κατσίκες. Οι εμβολιασμοί, ακόμη και όταν δεν εξαναγκάζονται βίαια (όπως απειλεί τώρα η Αυστρία), είναι μια ρηχή και διεστραμμένη προϋπόθεση για να ανήκεις. Βρισκόμαστε μπροστά στην πόρτα ενός βιοψηφιακού κόσμου στον οποίο το ίδιο το ανήκειν θα γίνει μια απίστευτα λεπτή, καθαρά αριθμητική έννοια.
Αυτό είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που θα έπρεπε να ενθαρρύνει η ακαδημία. Αυτό που ενοχλεί ιδιαίτερα τους διαφωνούντες εκπαιδευτικούς είναι η κακομεταχείριση των φοιτητών, οι οποίοι έχουν ταϊστεί με μισές αλήθειες ή ξεκάθαρα ψέματα τόσο από εκείνους που γνωρίζουν ότι είναι ψέματα όσο και από εκείνους που δεν έχουν μπει στον κόπο να το μάθουν. Η επιβολή πειραματικών φαρμάκων σε νέους ανθρώπους, ενώ υποκριτικά στιγματίζει όσους τολμούν να αμφισβητήσουν το αφήγημα για τον κορονοϊό ως έναν αξιοθρήνητο όχλο που διαδίδει “παραπληροφόρηση” και ασθένειες, είναι η ίδια έργο ενός όχλου. Ομοίως, οι άδικες διακρίσεις και απολύσεις που βλάπτουν άμεσα τους διαφωνούντες, στερώντας τους αυτά που έχουν κερδίσει και την ίδια την ικανότητά τους να κερδίσουν.
Οι άνθρωποι στον χώρο της εκπαίδευσης που έχουν δει ή βιώσει από πρώτο χέρι τέτοιες βλάβες έχουν αρχίσει να συσπειρώνονται για να απαιτήσουν αλλαγή. Σκέφτονται έξω από το κουτί στο οποίο τόσοι πολλοί συνάδελφοί τους έχουν αναζητήσει μια ψεύτικη ασφάλεια. Έχουν σημαντικά πράγματα να πουν και ισχυρές συστάσεις να κάνουν. Επιθυμούν να σταθούν αλληλέγγυοι με τους πολλούς άλλους που προτρέπουν για τέτοιες αλλαγές, ιδίως με εκείνους που δραστηριοποιούνται στους τομείς της ιατρικής και της νομοθεσίας, καθώς και με τις δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων από όλα τα κοινωνικά στρώματα που διαδηλώνουν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την αντιδημοκρατική μεταμόρφωση της κοινωνίας μας. Ο Θεός να μας βοηθήσει, λένε κάποιοι. Ναι, ο Θεός να μας βοηθήσει να σπάσουμε τα μάγια και να πραγματοποιήσουμε την ανανέωση όσο υπάρχει ακόμα χρόνος!
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
