Σχολιασμός
Οι Αμερικανοί θέλουν μια αυτόνομη Ουκρανία. Ελπίζουν ότι η Δύση μπορεί να σταματήσει την πίεση που δέχεται τόσο η Ουκρανία όσο και το ΝΑΤΟ από τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν.
Ωστόσο, οι Αμερικανοί δεν θέλουν να ριψοκινδυνεύσουν τα στρατεύματά τους στην άλλη άκρη του κόσμου, στην πίσω αυλή της Ευρώπης, για να πολεμήσουν την πυρηνική Ρωσία ώστε να διασφαλίσουν ότι η Ουκρανία θα παραμείνει ανεξάρτητη.
Οι περισσότεροι Αμερικανοί αντιτίθενται στην ιδέα ότι η Ρωσία μπορεί απλώς να υπαγορεύσει το μέλλον της Ουκρανίας.
Ωστόσο, οι Αμερικανοί αποδέχονται επίσης απρόθυμα ότι η Ουκρανία ήταν ιστορικά συχνά μέρος της Ρωσίας. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έγινε ο αιματηρός τόπος κοινών ρωσο-ουκρανικών θυσιών -περισσότερα από 5 εκατομμύρια νεκροί- για να νικήσουν τη ναζιστική γερμανική εισβολή.
Οι Αμερικανοί υποστηρίζουν δημοσίως το ΝΑΤΟ.
Ωστόσο, οι περισσότεροι Αμερικανοί ανησυχούν σε προσωπικό επίπεδο ότι το ΝΑΤΟ έχει γίνει διπλωματικά ανίκανο και μια στρατιωτική οφθαλμαπάτη -μια σύγχρονη Κοινωνία των Εθνών.
Τα μέλη του ΝΑΤΟ έχουν ένα συλλογικό ΑΕΠ επτά φορές μεγαλύτερο από αυτό της Ρωσίας. Ο συνολικός πληθυσμός τους είναι 1 δισεκατομμύριο. Ωστόσο, η πλειοψηφία δεν θα δαπανήσει αρκετά για την άμυνα ώστε να αποτρέψει τους πιο αδύναμους εχθρούς τους.
Το δεύτερο μεγαλύτερο μέλος του ΝΑΤΟ, η Τουρκία, είναι πιο κοντά στη Ρωσία παρά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο λαός της σε δημοσκοπήσεις φαίνεται να διακατέχεται από ένα αντιαμερικανικό αίσθημα.
Η Γερμανία είναι το πλουσιότερο ευρωπαϊκό μέλος του ΝΑΤΟ και η κύρια δύναμη πίσω από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ωστόσο, η Γερμανία σύντομα θα εξαρτάται από το εισαγόμενο ρωσικό φυσικό αέριο για μεγάλο μέρος των ενεργειακών της αναγκών.
Σε πρόσφατη δημοσκόπηση του Pew Research Center, το 70 τοις εκατό των Γερμανών εξέφρασε την επιθυμία για περισσότερη συνεργασία με τη Ρωσία. Οι περισσότεροι Αμερικανοί σε δημοσκόπηση δείχνουν ακριβώς το αντίθετο.
Ακόμη χειρότερα, το 60 τοις εκατό των Γερμανών αντιτίθεται στο να πάει να βοηθήσει οποιαδήποτε χώρα του ΝΑΤΟ εν καιρώ πολέμου. Πάνω από το 70 τοις εκατό των Γερμανών χαρακτηρίζουν τη σχέση τους με τις Ηνωμένες Πολιτείες ως “κακή”.
Μπορούμε να ερμηνεύσουμε όλα αυτά τα ανησυχητικά αποτελέσματα με τον ακόλουθο τρόπο: Οι Γερμανοί και οι Τούρκοι συμπαθούν ή εμπιστεύονται τη Ρωσία περισσότερο από ό,τι τον δικό τους προστάτη του ΝΑΤΟ, την Αμερική.
Δεν θα υποστήριζαν τη συμμετοχή τους σε οποιαδήποτε κοινή στρατιωτική προσπάθεια του ΝΑΤΟ ενάντια ακόμη και σε μια εισβολή της Ρωσίας – ακόμη και, ή ειδικά, αν η αιχμή του δόρατος ήταν οι αντιδημοφιλείς Ηνωμένες Πολιτείες.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι τα δύο βασικά μέλη του ΝΑΤΟ είτε αδιαφορούν για την τύχη της γειτονικής Ουκρανίας είτε συμπάσχουν με τα δεδηλωμένα παράπονα της Ρωσίας -ή και τα δύο.
Πράγματι, οι περισσότεροι Αμερικανοί φοβούνται ότι αν η Ουκρανία γινόταν ποτέ μέλος του ΝΑΤΟ, ο Πούτιν θα ήταν ακόμη πιο πρόθυμος να δοκιμάσει την κυριαρχία της.
Ο Πούτιν υποθέτει ότι δεν θα επέμβουν όλα τα μέλη του ΝΑΤΟ για να βοηθήσουν μια επιτιθέμενη Ουκρανία, όπως απαιτείται από τις αμοιβαίες αμυντικές υποχρεώσεις τους βάσει του Άρθρου 5.
Αν δεν το έκαναν, ο Πούτιν θα μπορούσε τότε τόσο να αφομοιώσει την Ουκρανία όσο και να διαλύσει τη συμμαχία του ΝΑΤΟ ταυτόχρονα.
Υπάρχουν κι άλλες επιπλοκές στο ουκρανικό χάος.
Ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν, με τρελές δηλώσεις, επιβεβαίωσε το στοίχημα του Πούτιν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι σήμερα διχασμένες, μπερδεμένες, αποδυναμωμένες και κακώς καθοδηγούμενες.
Ο Πούτιν γνωρίζει ότι ο υπουργός Άμυνας και ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού φαίνεται να ανησυχούν περισσότερο για τα “λευκά προνόμια” και την κλιματική αλλαγή παρά για την ενίσχυση της στρατιωτικής ετοιμότητας για την αποτροπή εχθρών όπως ο ίδιος.
Ο Πούτιν βλέπει δημοσκοπήσεις σύμφωνα με τις οποίες μόνο το 45% των Αμερικανών έχει εμπιστοσύνη στον νέο πολιτικοποιημένο στρατό τους.
Η φυγή από το Αφγανιστάν, εικάζει περαιτέρω ο Πούτιν, έχει κάνει τις Ηνωμένες Πολιτείες τόσο λιγότερο φοβισμένες από τους εχθρούς όσο και λιγότερο αξιόπιστες από τους συμμάχους.
Η προηγούμενη αποτυχημένη αμερικανική πολιτική της ρωσικής “επανεκκίνησης”, ο κατευνασμός των επιθετικών ενεργειών του Πούτιν κατά τη διάρκεια των ετών Ομπάμα, μαζί με την επινοημένη φάρσα της “ρωσικής συμπαιγνίας”, έχουν όλα ποικιλοτρόπως ενθαρρύνει -και εξοργίσει- τον Πούτιν.
Ξέρει ότι ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος έχει αποπεμφθεί δύο φορές, έφυγε από το αξίωμά του ως αντιδημοφιλής. Έτσι, υποθέτει ότι με την αποχώρηση του Τραμπ εξαφανίστηκε και η αμερικανική αποτροπή έναντι της Ρωσίας.
Η απορριφθείσα πλέον ατζέντα του Τραμπ ήταν η αύξηση της αμερικανικής άμυνας καθώς και του ΝΑΤΟ, και η άντληση πετρελαίου και φυσικού αερίου για να συντριβεί η παγκόσμια τιμή της κύριας πηγής συναλλάγματος της Ρωσίας.
Ο Πούτιν ήταν κάποτε έξαλλος που ο Τραμπ εγκατέλειψε μονομερώς μια ασύμμετρη συμφωνία ΗΠΑ-Ρωσίας για πυραύλους. Ο Τραμπ διέταξε τη χρήση φονικής επίθεσης εναντίον μεγάλου αριθμού Ρώσων μισθοφόρων που επιτέθηκαν σε αμερικανική εγκατάσταση στη Συρία. Πούλησε επιθετικά όπλα στην Ουκρανία. Ενήργησε βίαια για την εξουδετέρωση τρομοκρατικών εχθρών, όπως ο στρατηγός του Ιράν Κασέμ Σολεϊμανί, ο ισλαμιστής Αμπου αλ-Μπαγκντάντι και το ίδιο το ISIS.
Με τη νέμεση του Πούτιν, τον Τραμπ, να έχει φύγει, η Ρωσία υποθέτει ότι τα χρόνια κατευνασμού της κυβέρνησης Ομπάμα-Μπάιντεν επέστρεψαν και πάλι. Όπως και το 2014, για άλλη μια φορά ο Πούτιν κινείται εναντίον των γειτόνων του.
Τέλος, υπάρχει ο ατυχής ρόλος των πρόσφατων κυβερνητικών αξιωματούχων της Ουκρανίας. Κάποιοι από αυτούς συμμετείχαν ενεργά στο να δώσουν το πράσινο φως στην οικογένεια Μπάιντεν για αρπαχτές και κερδοσκοπία, ώστε να εξασφαλιστεί η μαζική αμερικανική εξωτερική βοήθεια.
Κάποιοι Ουκρανοί ομογενείς και νυν μέλη της κυβέρνησης συνεργάστηκαν με την αμερικανική αριστερά για να εξασφαλίσουν την πρώτη παραπομπή του Τραμπ.
Τώρα οι Ουκρανοί είναι εξοργισμένοι που οι προηγούμενες παρεμβάσεις τους στην εσωτερική αμερικανική πολιτική απέτυχαν με την καταστροφική προεδρία του Μπάιντεν -και την προφανή de facto αποδοχή μιας αναπόφευκτης ρωσικής προσάρτησης.
Πού αφήνει όλη αυτή η ακαταστασία την Αμερική;
Σε μπελάδες.
Ο Πούτιν υπονομεύει ένα κυρίαρχο έθνος, διασπά το ΝΑΤΟ και, αν επιτύχει, μπορεί να συνεχίσει το μοντέλο της αργής συμπίεσης της Ουκρανίας στις χώρες της Βαλτικής και αλλού.
Εν τω μεταξύ, η Κίνα χαμογελά, ελπίζοντας ότι το σχέδιο της Ουκρανίας μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον της Ταϊβάν.
Οι εξοργισμένοι Αμερικανοί φοβούνται ότι ο Πούτιν δεν θα αποθαρρυνθεί ούτε από τις κυρώσεις ούτε από τις πωλήσεις όπλων, αλλά θα ακολουθήσει μόνο τη δική του αίσθηση κόστους-οφέλους για το προσωπικό του συμφέρον.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της The Epoch Times.
