Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, το πρόγραμμα γονιδιακής ρύθμισης υγιών ανθρώπων έχει χειραγωγηθεί σε μαζική κλίμακα.
Παρά τα όσα μας έχουν πει, τα εμβόλια COVID-19 με βάση το RNA κατασκευάστηκαν με τροποποιημένο RNA – και όχι με αγγελιοφόρο RNA (mRNA).
Το τροποποιημένο RNA (modRNA) ενέχει σημαντικούς κινδύνους για την υγεία μας.
Αυτοί οι κίνδυνοι προέρχονται όχι μόνο από τα εμβόλια COVID-19 και τις ενισχυτικές δόσεις, αλλά και από όλα τα μελλοντικά εμβόλια με βάση το RNA.
Το mRNA και το modRNA δεν είναι το ίδιο
Τα δύο αυτά mRNA και modRNA είναι εντελώς διαφορετικά.
Το mRNA εμφανίζεται στη φύση, ζει στα κύτταρά μας μόνο για μικρό χρονικό διάστημα και είναι σχετικά εύθραυστο. Είναι ένας συγκεκριμένος τύπος RNA που μεταφέρει οδηγίες ή «μηνύματα» από τα γονίδιά μας για να βοηθήσει στη δημιουργία πρωτεϊνών, τα δομικά στοιχεία των κυττάρων μας. Παράγεται συνεχώς ως μέρος των φυσιολογικών κυτταρικών διεργασιών. Μόλις το mRNA μεταφέρει τα μηνύματα, το έργο του έχει τελειώσει και διασπάται στο σώμα.
Όταν το RNA από άλλη πηγή εισέρχεται στα κύτταρά μας – το RNA του ιού, για παράδειγμα – τα κύτταρα αυτά μπορούν να παράγουν πρωτεΐνες του ιού.
Μας είπαν ότι τα εμβόλια του COVID-19 γίνονται με mRNA. Ωστόσο, ένα εμβόλιο που χρησιμοποιεί «φυσικό» mRNA δεν θα διαρκούσε αρκετά ώστε να ξεκινήσει μια ανοσολογική απόκριση προτού καταστραφεί από το ανοσοποιητικό μας σύστημα.
Για να γίνει το mRNA χρήσιμο για την ιατρική ρουτίνας, οι επιστήμονες έπρεπε να τροποποιήσουν τεχνητά το mRNA για να αυξήσουν τόσο την αποτελεσματικότητα όσο και τη διάρκεια ζωής του. Το αποτέλεσμα: το modRNA.
Το modRNA έχει βελτιστοποιηθεί για μεγάλη διάρκεια ζωής και μέγιστη μεταφορά. Ενώ το mRNA παρουσιάζει ένα κυτταρικό πρότυπο έκφρασης, το modRNA μπορεί να εισχωρήσει σχεδόν σε κάθε τύπο κυττάρου.
Πώς φτάσαμε εδώ;
Το 1961, η ανακοίνωση της ανακάλυψης του mRNA έγινε «σε μια κορύφωση επιστημονικού ενθουσιασμού». Είχαν προηγηθεί «παρατηρήσεις» αυτού του βραχύβιου αλλά απαραίτητου ενδιάμεσου RNA, οι οποίες οδήγησαν στην κατανόηση του τρόπου με τον οποίο τα γονίδια παρήγαγαν το mRNA και του ρόλου του στην παραγωγή πρωτεϊνών.
Με λίγα λόγια: το mRNA μεταφέρει γενετικές οδηγίες από το DNA του κυττάρου στα ριβοσώματα, τα οποία χρησιμοποιούν αυτές τις οδηγίες για να συνθέσουν μια συγκεκριμένη πρωτεΐνη.
Δεν άργησαν οι επιστήμονες να πειραματιστούν με τον τρόπο χρήσης του mRNA για να βοηθήσουν τον οργανισμό να αυτοθεραπευτεί. Το 1990, οι ερευνητές εισήγαγαν φυσικό (μη τροποποιημένο) mRNA στον σκελετικό μυ ενός ποντικιού- το ποντίκι παρήγαγε μια πρωτεΐνη που δεν θα παρήγαγε ποτέ με φυσικό τρόπο.
Στη συνέχεια, οι επιστήμονες παρατήρησαν ότι η μεταφορά φυσικού mRNA ήταν αναποτελεσματική. Αν και κατ’ αρχήν λειτουργούσε, διασπάστηκε γρήγορα και δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά για θεραπευτικούς σκοπούς.
Η παρατήρηση αυτή άνοιξε την πόρτα στη συνθετική ή τεχνητή τροποποίηση του mRNA. Η αρχική εστίαση αυτής της έρευνας ήταν ο επαναπρογραμματισμός και η καταστροφή των καρκινικών κυττάρων – ο μόνος στόχος του modRNA πριν από την πανδημία COVID-19.
Εισαγωγή στο modRNA
Πώς τροποποιείται το RNA; Με απλά λόγια, μία από τις τέσσερις ενώσεις του RNA τροποποιείται (π.χ., το φυσικό νουκλεοζίτη ουριδίνη τροποποιείται για να παραχθεί συνθετική/τεχνητή μεθυλο-ψευδοουριδίνη). Στη συνέχεια, το modRNA είναι:
- Πιο σταθερό (διαρκεί περισσότερο στον οργανισμό).
- Λιγότερο ανοσογόνο (προκαλεί μειωμένη διέγερση του έμφυτου ανοσοποιητικού συστήματος).
- Πιο αποτελεσματικό (το modRNA παράγει περισσότερη πρωτεΐνη από την ίδια ποσότητα mRNA).
Το modRNA δημιουργείται σε εργαστήριο.
Η θεραπευτική εφαρμογή του modRNA στον άνθρωπο παρουσιάζει προκλήσεις και κινδύνους.
Είναι ανησυχητικό ότι το modRNA περιέχει μια αλληλουχία γονιδίων ιού. Κατά την είσοδό του σε ένα κύτταρο, το modRNA αναλαμβάνει τον έλεγχο του κυτταρικού μηχανισμού και τον επαναπρογραμματίζει ώστε να παράγει μια ιογενή πρωτεΐνη – για παράδειγμα, την πρωτεΐνη ακίδας.
Ίσως το πιο εκπληκτικό είναι ότι, κατά τη δημιουργία των εμβολίων και των αναμνηστικών δόσεων της COVID-19, οι επιστήμονες γνώριζαν ήδη ότι η στοχευμένη παράδοση του modRNA ήταν αδύνατη. Το modRNA δεν μπορεί να στοχευθεί σε συγκεκριμένα κύτταρα. Ως εκ τούτου, επιτίθεται σε απολύτως υγιή κύτταρα – ακόμη και πέρα από φυσικούς φραγμούς όπως ο αιματοεγκεφαλικός φραγμός.
Η συνεχής παραγωγή μιας τεχνητής ιικής πρωτεΐνης στερεί από το κύτταρο ενέργεια, διαταράσσει τον μεταβολισμό του και οδηγεί στο να μην είναι πλέον σε θέση το κύτταρο να επιτελέσει το ζωτικό του έργο για τον οργανισμό στο σύνολό του.
Το χειρότερο είναι ότι, με τις πρωτεΐνες του ιού που παράγονται σε αυτά, τα κύτταρα αυτά καταστρέφονται στη συνέχεια από το ανοσοποιητικό μας σύστημα.
Παρά αυτές τις τρομερές ελλείψεις, η Pfizer-BioNTech και η Moderna ξεκίνησαν μια μεγάλης κλίμακας παραγωγή «εμβολίων» COVID-19 με τη χρήση modRNA.
Ο οργανισμός ανταποκρίνεται διαφορετικά στη φυσική μόλυνση σε σχέση με τον εμβολιασμό με modRNA
Η πρωτεΐνη ακίδας είναι γνωστό ότι αποτελεί δηλητήριο για τον οργανισμό μας.
Στην περίπτωση φυσικής μόλυνσης, το ανοσοποιητικό μας σύστημα θα αποτρέψει τον ιό από το να μολύνει τα κύτταρα του σώματός μας εξουδετερώνοντάς τον μέσω ειδικών αντισωμάτων, με τη δυνατότητα διασταυρούμενης ανοσίας που είναι αποτελεσματική και έναντι παραλλαγών του ιού.
Με τον εμβολιασμό με modRNA, το ανοσοποιητικό μας σύστημα δεν έχει την ευκαιρία να εμποδίσει τα λιπιδικά νανοσωματίδια να μεταφέρουν modRNA στα κύτταρά μας – σε όλα τα κύτταρα, όχι μόνο σε ορισμένα κύτταρα με τον κατάλληλο υποδοχέα για τη δέσμευση του ιού (όπως θα συνέβαινε στη φυσική λοίμωξη).
Ο ιός και το εμβόλιο δεν είναι το ίδιο
Αν και ορισμένοι έχουν υποστηρίξει ότι η αντίδραση του οργανισμού στο εμβόλιο modRNA είναι παρόμοια με την αντίδραση στον πραγματικό ιό, αυτό δεν ισχύει.
Αρχικά, ας δούμε τον φυσικό ιό και την αντίδραση του οργανισμού μας σε αυτόν:
- Το RNA του ιού είναι σαν ένα σχεδιάγραμμα. Περιέχει οδηγίες για όλα τα μέρη που χρειάζονται (όχι μόνο για την πρωτεΐνη ακίδας) για τη δημιουργία ενός νέου ιού.
- Το RNA του ιού υπάρχει μέσα σε ένα πρωτεϊνικό περίβλημα. Το ανοσοποιητικό μας σύστημα θα δημιουργούσε διάφορα αντισώματα (όχι μόνο κατά της πρωτεΐνης ακίδας), δημιουργώντας έτσι κάποιο βαθμό διασταυρούμενης ανοσίας για την αντιμετώπιση των παραλλαγών του ιού.
- Η πλειονότητα των αναπνευστικών ιών εμποδίζεται από το να εισέλθει στο σώμα μας από το ανοσοποιητικό σύστημα που βρίσκεται στο στοματικό και ρινικό βλεννογόνο. Ο ιός δεν εισάγει το RNA του στα αιμοφόρα αγγεία, αλλά συνδέεται με έναν ειδικό υποδοχέα στην επιφάνεια του κυττάρου και στη συνέχεια εισάγει απευθείας το RNA στο κύτταρο.
Πρέπει να τονιστεί ότι μόνο συγκεκριμένα κύτταρα (δηλαδή εκείνα που φέρουν τον κατάλληλο υποδοχέα στην κυτταρική επιφάνεια) μπορούν να μολυνθούν.
Η δουλειά του ανοσοποιητικού μας συστήματος είναι να καταστρέψει ένα κύτταρο που έχει μολυνθεί από έναν ιό για να αποτρέψει τον πολλαπλασιασμό του ιού και την επακόλουθη μόλυνση νέων κυττάρων. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ανοσοποιητικό μας σύστημα θα σταματήσει τη διαδικασία μόλις κερδηθεί αυτή η μάχη (συνήθως, μέσα σε λίγες ημέρες).
Στη συνέχεια, ας εξετάσουμε την αντίδραση του οργανισμού στη χορήγηση modRNA («το εμβόλιο»):
Το εμβόλιο περιέχει modRNA μόνο για την πρωτεΐνη ακίδας- επομένως, ο εμβολιασμός δεν παρέχει διασταυρούμενη ανοσία.
- Το εμβόλιο-modRNA δεν έχει πρωτεϊνικό περίβλημα, αλλά αντίθετα περιβάλλεται από ένα λιπιδικό νανοσωματίδιο.
- Τα λιπιδικά νανοσωματίδια δεν χρειάζονται υποδοχείς για να εισέλθουν σε ένα κύτταρο. Τα λιπιδικά νανοσωματίδια είναι κατασκευασμένα από λιπίδια, όπως και η κυτταρική μεμβράνη- επομένως, και οι δύο λιπιδικές μεμβράνες απλώς θα συγχωνευθούν.
- Το ανοσοποιητικό σύστημα παράγει αντισώματα για να καταπολεμήσει τα αντιγόνα, τα οποία μπορεί να περιλαμβάνουν παθογόνα (ιούς, βακτήρια), ξένα σωματίδια (σπόρια μυκήτων, αλλεργιογόνα) ή οποιεσδήποτε ουσίες που προκαλούν ειδική ανοσολογική απόκριση. Ωστόσο, τα λιπιδικά νανοσωματίδια που μεταφέρουν το modRNA στερούνται αυτών των αντιγόνων, επιτρέποντάς τους να παρακάμπτουν απαρατήρητα το ειδικό ανοσοποιητικό σύστημα και να προκαλούν μη ειδική φλεγμονή. Αυτή η δυναμική προκαλεί κλιμάκωση της δραστηριότητας του ανοσοποιητικού συστήματος, οδηγώντας στην παραγωγή αυξανόμενης ποσότητας αντισωμάτων κατά της πρωτεΐνης ακίδας. Κάθε επόμενη αναμνηστική δόση λιπιδικών νανοσωματιδίων παρέχει κλιμακούμενη ποσότητα modRNA. Αυτό, με τη σειρά του, προτρέπει την αδιάκοπη παραγωγή νέων πρωτεϊνών ακίδας.
- Τα εμβόλια εγχέονται στους μυς. Ωστόσο, είναι σχεδόν αδύνατο να γίνει ένεση απευθείας σε ένα μυϊκό κύτταρο (μεγάλη σύριγγα έναντι μικρού κυττάρου). Καθώς οι μύες τροφοδοτούνται έντονα με αίμα, πολύ συχνά, οι σύριγγες θα παραβιάσουν τα αιμοφόρα αγγεία. Η κανονική κατάσταση θα είναι ότι το εμβόλιο θα τοποθετηθεί μεταξύ των μυϊκών κυττάρων, στο λεγόμενο μεσοκυττάριο χώρο. Το υγρό στον μεσοκυττάριο χώρο θα συλλεχθεί ως λεμφικό υγρό και τελικά θα συγχωνευθεί με το αίμα.
- Το εμβόλιο και το αναμνηστικό modRNA θα συνεχίσουν να παράγουν πρωτεΐνη ακίδας (για εβδομάδες ή ακόμη και μήνες, πράγμα εντελώς διαφορετικό από μια φυσική λοίμωξη), καθώς ο κυτταρικός μας μηχανισμός (π.χ. το ένζυμο RNase) δεν μπορεί να καταστρέψει το τεχνητό modRNA. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ορισμένες σοβαρές περιπτώσεις COVID-19 δεν οφείλονταν στην παρουσία του ιού αλλά σε μια δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος (που ονομάζεται « θύελλα κυτταροκινών»).
Η έρευνα αποκαλύπτει το κακό προφίλ ασφάλειας του modRNA
Οι πρώτες προκλινικές μελέτες δημιούργησαν αισιοδοξία για τα πλεονεκτήματα των εμβολίων με βάση το RNA. Ωστόσο, η ικανότητα πρόκλησης ανοσολογικής απόκρισης ήταν λιγότερο αποτελεσματική στους ανθρώπους από ό,τι αναμενόταν με βάση τα πειράματα σε ζώα.
Μια ανασκόπηση του 2018 που δημοσιεύθηκε στο Nature ανέφερε ότι «πρόσφατες δοκιμές σε ανθρώπους κατέδειξαν μέτριες και σε σπάνιες περιπτώσεις σοβαρές αντιδράσεις στο σημείο της ένεσης ή συστηματικές αντιδράσεις για διάφορες πλατφόρμες mRNA».
Ως εκ τούτου, η εστίαση μετατοπίστηκε στο modRNA.
Το ενέσιμο modRNA μπορεί να οδηγήσει σε θρόμβωση που ακολουθείται από εγκεφαλικό επεισόδιο, έμφραγμα του μυοκαρδίου ή πνευμονική εμβολή και μπορεί να προωθήσει τον σχηματισμό θρόμβων αίματος μέσα στα αιμοφόρα αγγεία.
Μελετώντας τις βάσεις δεδομένων ανοικτής πρόσβασης -συμπεριλαμβανομένων εκείνων στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ευρώπη και το Ηνωμένο Βασίλειο- σχετικά με τις ανεπιθύμητες επιπτώσεις του εμβολίου COVID-19, μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι αυτοί οι κίνδυνοι έχουν γίνει πραγματικές παρενέργειες για τους ανθρώπους που έλαβαν τα εμβόλια COVID-19.
Μόλις κυκλοφόρησε: Πρώην εμπιστευτική έκθεση σχετικά με θανάτους που σχετίζονται με την COVID-19
Τον Ιούνιο του 2023, σε απάντηση σε αίτημα του Νόμου περί Ελευθερίας της Πληροφόρησης (Freedom of Information Act), ορισμένες από αυτές τις ανεπιθύμητες παρενέργειες δημοσιοποιήθηκαν όταν δημοσιεύθηκαν οι προηγουμένως εμπιστευτικές εκθέσεις της BioNTech προς τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων (European Medicines Agency-EMA). Οι εκθέσεις περιλάμβαναν δεδομένα που συλλέχθηκαν κατά τη διάρκεια μιας εξάμηνης περιόδου από τον Δεκέμβριο του 2021 έως τον Ιούνιο του 2022 και αθροιστικά δεδομένα από τον Δεκέμβριο του 2020 (pdf).
Τα στοιχεία αποκάλυψαν 3.280 θανάτους σε μια ομάδα 508.351 ατόμων που έλαβαν το εμβόλιο κατά τη διάρκεια μιας συνδυασμένης περιόδου που περιλάμβανε κλινικές δοκιμές και μετά την κυκλοφορία του εμβολίου. Αυτοί οι θάνατοι και δεκάδες χιλιάδες σοβαρές ανεπιθύμητες παρενέργειες συνέβησαν κατά τη διάρκεια μιας περιόδου κατά την οποία οι κατασκευαστές του εμβολίου επέμεναν ότι τα εμβόλια με βάση το modRNA ήταν ασφαλή.
Είναι παράλογο ότι οποιοδήποτε κύτταρο του σώματός μας θα προγραμματιζόταν να παράγει όσο το δυνατόν περισσότερη από μια ιική πρωτεΐνη για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Αυτό είναι άκρως αντίθετο με τη φυσική ιογενή λοίμωξη και θα οδηγήσει σε υπερδραστηριοποίηση του ανοσοποιητικού συστήματος.
Ο εξαναγκασμός απόλυτα υγιών ανθρώπων να λάβουν μια ένεση modRNA με βάση το γονίδιο -που πωλείται ως εμβόλιο- είναι ανήθικος και επικίνδυνος.
Από τον Klaus Steger, Ph.D.
Ο Klaus Steger, Ph.D., είναι μοριακός βιολόγος με ερευνητική εστίαση στη γενετική και επιγενετική ρύθμιση της γονιδιακής έκφρασης κατά τη διάρκεια της φυσιολογικής και ανώμαλης ανάπτυξης του σπέρματος. Τα τελευταία 30 χρόνια, τα ερευνητικά του προγράμματα χρηματοδοτούνταν συνεχώς από το Γερμανικό Ίδρυμα Ερευνών, ενώ ήταν επικεφαλής πολλών εργαστηρίων γονιδιακής τεχνολογίας που εφάρμοζαν τακτικά τεχνολογίες με βάση το RNA. Διετέλεσε καθηγητής ανατομίας και κυτταρικής βιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Γκίσεν της Γερμανίας επί 23 χρόνια πριν συνταξιοδοτηθεί φέτος. Είναι κάτοχος διδακτορικού διπλώματος στις φυσικές επιστήμες από το Πανεπιστήμιο του Ρέγκενσμπουργκ.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times. Η Epoch Times καλωσορίζει την επαγγελματική συζήτηση και τη φιλική αντιπαράθεση.
