Η ζωή, σύμφωνα με τον Ρον Άρτσερ, είναι 10 τοις εκατό ό,τι μας συμβαίνει και 90 τοις εκατό το πώς επιλέγουμε να αποκριθούμε.
Ο Άρτσερ, ένας πάστορας και ομιλητής, είπε: «Πιστεύω ότι όταν βιώνουμε κάποιες εμπειρίες τις οποίες αποκαλούμε “σημαντικά συναισθηματικά γεγονότα” ή όταν βιώνουμε κάποιο έντονο τραύμα που κατακλύζει τη λογική μας σκέψη, μπορούν να επιφέρουν δύο διαφορετικά αποτελέσματα. Είτε θα μας κάνουν καλύτερους ή πιο πικραμένους, αγωνιστές ή παραιτημένους, νικητές ή νικημένους».
«Έχουμε τη δύναμη της επιλογής, να είμαστε άνθρωποι με πίστη ή άνθρωποι με φόβο», είπε ο Άρτσερ. «Ακόμη και ο φόβος έχει τη δική του θέση. Μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να πέσουν στα γόνατα, να προσευχηθούν, να μετανοήσουν». Ή μπορεί να μας βοηθήσει να αποκτήσουμε αυτογνωσία και διαυγή σκέψη – να κατανοήσουμε ότι ορισμένα πράγματα είναι εκτός του ελέγχου μας και είναι στα χέρια μιας ανώτερης δύναμης.
Σε περιόδους ταραχής ή συγκρούσεων, κάποιος μπορεί είτε να έχει πίστη είτε φόβο, και ακόμη και ο φόβος μερικές φορές μετουσιώνεται σε πίστη. Ο Άρτσερ αναφέρθηκε στην ιστορία του Δαβίδ, ο οποίος όρμησε προς τον Γολιάθ, ακόμη και όταν οι άλλοι –συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Βασιλιά Σαούλ– φοβούνταν.
Ο Άρτσερ θυμήθηκε μια εμπειρία του, η οποία τον φώτισε ακόμα περισσότερο πάνω στην ιστορία του Δαβίδ. Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του στο Ισραήλ, συνάντησε μερικούς βοσκούς οι οποίοι μετέφεραν μπαστούνια με χαραγμένα πάνω τους ενδιαφέρον μοτίβα και χρονολογίες. Όταν σχολίασε την ομορφιά των μπαστουνιών οι βοσκοί τον διόρθωσαν γρήγορα.
Είπαν, «Όχι, αυτό που βλέπεις εδώ είναι, κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε μια κρίση, όταν έπρεπε να αντιμετωπίσουμε ένα λιοντάρι του βουνού ή κάποιου είδους αντιξοότητα που ο Θεός έφερνε στο μονοπάτι μας, θα το χαράξουμε πάνω στα μπαστούνια μας», είπαν. «Θυμόμαστε αυτήν την ημέρα και τη χαράζουμε στα μπαστούνια μας, για να μας θυμίζει ότι ο ίδιος Θεός που μας έσωσε από το στόμα του λιονταριού είναι ο ίδιος Θεός που μας κατευθύνει εν μέσω αυτού του ιού, αυτής της δυσκολίας.
«Ο Δαβίδ είπε, ‘Το μπαστούνι σου και το ραβδί σου, με παρηγορούν’ και δεν μπορούσα να καταλάβω ποτέ το νόημα αυτού, ώσπου συνάντησα αυτούς τους βοσκούς στο Ισραήλ».
