Όπως πολλοί έφηβοι, ο Ράιαν άρχισε να γοητεύεται από τα anime (άνιμε – ιαπωνικά animation) στο λύκειο. Η μητέρα του, η Κόννι, ενθάρρυνε την εμμονή του με αυτήν τη μορφή τέχνης, βλέποντάς την ως μια δημιουργική διέξοδο για τον κοινωνικά απομονωμένο γιο της. Τώρα κατηγορεί το εξαιρετικά δημοφιλές είδος ότι οδήγησε τον γιο της σε ένα σκοτεινό μονοπάτι, που κατέληξε σε σύγχυση φύλου για εκείνον και στην καταστροφή της οικογένειάς της.
Η Κόννι περιέγραψε τον Ράιαν ως «ένα ήσυχο, συμπονετικό, τρυφερό παιδί», με τον οποίο είχε μια καλή σχέση ακόμα και κατά τη διάρκεια της εφηβείας του και η εξέλιξή του ήταν απροσδόκητη για αυτήν.
Αποφάσισε να μοιραστεί την εμπειρία της μέσω της Epoch Times, ελπίζοντας να πληροφορήσει το ευρύ κοινό για την υποβόσκουσα ιδεολογία της ποπ κουλτούρας, που βρίσκεται διάχυτη στον κόσμο των νέων.
Ένας ανθυγιεινός έρωτας: Brony
«Ένα πραγματικά μεγάλο μέρος αυτού, είναι η πορνογραφία στην οποία εκτίθενται αυτά τα νεαρά παιδιά», δήλωσε η Κόννι. Θεωρεί ότι η περιήγηση του γιου της σε αυτό που ομολόγησε ότι ήταν «anime πορνό» είχε επιζήμια επίδραση στην ψυχική του υγεία.
Ο Ράιαν ανέπτυξε ένα βαθύ ενδιαφέρον για τα anime κατά τη διάρκεια του λυκείου. «Ασχολήθηκε πραγματικά με τα anime», δήλωσε η Κόννι. Γνωστά για τις περιπετειώδεις ιστορίες και τους πολύπλοκους χαρακτήρες τους, τα anime έγιναν μια δημιουργική διέξοδος γι’ αυτόν. «Ήταν πολύ καλός στο σχέδιο και μπορούσε να ζωγραφίσει τους χαρακτήρες ακριβώς όπως ήταν – μπορούσε να τους αναπαράγει τέλεια», διευκρίνισε η Κόννι.
Παράλληλα με την αγάπη του για τα anime, ο Ράιαν άρχισε να ενδιαφέρεται για τα συνέδρια cosplay, όπου πήγαινε μεταμφιεσμένος σε διάφορους χαρακτήρες anime. «Εγώ τον ενθάρρυνα τότε, επειδή είχε λίγους φίλους, είχε δυσκολίες στο σχολείο και δεν ανήκε πραγματικά σε καμία ομάδα -“φυλή”», παραδέχτηκε η Κόννι.
Όπως πολλοί γονείς, η Κόννι δεν γνώριζε ότι υπάρχουν κατηγορίες anime που είναι σεξουαλικοποιημένες έως το σημείο της πορνογραφίας. Επιπλέον, το είδος περιλαμβάνει πολλούς χαρακτήρες με ρευστό ή ασαφές φύλο, τρανς χαρακτήρες, ντυσίματα με ρούχα του αντίθετου φύλου και ΛΟΑΤ θέματα. Τα τρανσέξουαλ θέματα ενισχύονται από τη σχέση της κουλτούρα των anime με το cosplay (μεταμφιέσεις, μασκαρέματα) και τα παιχνίδια ρόλων.
Αγνοώντας τους κινδύνους που ελλοχεύουν στα anime, η Κόννι άρχισε να ανησυχεί όταν το ενδιαφέρον του Ράιαν μετατοπίστηκε προς τη σειρά «My Little Pony» (Μικρό μου πόνυ). «Έγινε “brony” (από το bro και το pony, όρος που αναφέρεται στο αντρικό κοινό της σειράς)», είπε η Κόννι, «και τον πειράζαμε, αλλά θεωρούσαμε ότι ήταν αρκετά ακίνδυνο σε γενικές γραμμές». Τώρα, η Κόννι το θεωρεί ως μέρος ενός ευρύτερου προβλήματος.
Εκείνη ήταν η τελευταία χρονιά του Ράιαν στο λύκειο.
Η Κόννι ανέφερε παραλληλισμούς με άλλες οικογένειες τις οποίες έχει γνωρίσει. «Οι ιστορίες μας είναι ίδιες. Ακούς τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά», είπε, προσθέτοντας ότι τα anime είναι ένα επαναλαμβανόμενο στοιχείο σε αυτές. «Τα anime έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία φυλομετάβασης του γιου μου.»
Η επίδραση της φοιτητικής ζωής
Όταν ο Ράιαν αποφοίτησε από το λύκειο, γράφτηκε σε ένα τοπικό κοινοτικό κολέγιο. Ωστόσο, η εμπειρία ήταν ολέθρια. Η Κόννι περιέγραψε το πλήθος μέσα στο οποίο βρέθηκε ο Ράιαν ως «ανθρώπους με πολλά σοβαρά ψυχικά προβλήματα».
Σύμφωνα με τη μαρτυρία της, γινόταν όλο και πιο καταθλιπτικός, εστιάζοντας στα αρνητικά της ζωής του και υιοθετώντας μια νοοτροπία θύματος.
Κατά τραγικό τρόπο, η συναισθηματική αναστάτωση του Ράιαν πέρασε απαρατήρητη. Οι γονείς του, απασχολημένοι με τις δουλειές τους και έναν ακόμα γιο στην εφηβεία με τις ανάλογες αναδυόμενες απαιτήσεις, δεν αντιλήφθηκαν τα σημάδια. «Ξεγλίστρησε μέσα από τις ρωγμές», παραδέχτηκε η Κόννι με τύψεις.
Μέχρι το τέλος του πρώτου έτους, ο Ράιαν είχε βυθιστεί τόσο στην κατάθλιψη που αποφάσισε να εγκαταλείψει τη σχολή του.
«Μαμά, είμαι τρανσέξουαλ»
Η κατάσταση κορυφώθηκε το Σαββατοκύριακο της Γιορτής της Μητέρας μετά το πρώτο έτος του Ράιαν στο κολέγιο. Η Κόνι θυμάται έντονα τη συζήτηση: «Μου είπε … ότι ήταν φυλομεταβατικός». Έκπληκτη, η Κόννι ζήτησε εξηγήσεις. Η απάντηση του Ράιαν ήταν η εξής: «Κάθε φορά που κάνω anime και παιχνίδια ρόλων, μου αρέσει πολύ να είμαι γυναικείος χαρακτήρας».
Απορημένη, η Κόννι απάντησε: «Δεν πειράζει». Όταν προσπάθησε να «διερευνήσει λίγο» το ζήτημα, ο Ράιαν έγινε αμυντικός. Αρνήθηκε να απαντήσει σε άλλες ερωτήσεις και έκλεισε τη συζήτηση.
Η Κόννι ζει τώρα με τεράστιες ενοχές επειδή πιστεύει ότι δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις ανάγκες του γιου της. Σκέφτεται ότι η προηγούμενη στάση της – η πίεση προς τον Ράιαν να «σκληραγωγηθεί», να τελειώσει το σχολείο και να σκέφτεται για τις δυσκολίες απλά ότι «η ζωή συνεχίζεται»- μπορεί να τον έσπρωξε βαθύτερα στην κατάθλιψη. Προς μεγάλη της λύπη, ο Ράιαν παγιδεύτηκε περισσότερο μέσα στις συναισθηματικές του δυσκολίες.
Το μάθημα ΛΟΑΤ και το «Σπίτι του Τρόμου»
Στο κολέγιο, ο Ράιαν επέλεξε να εκπληρώσει το ζητούμενο των γυναικείων σπουδών εγγραφόμενος σε «ένα μάθημα ΛΟΑΤ». Αρχικά αστειευόμενος ότι ήταν ένας από τους λίγους ετεροφιλόφυλους άντρες στην τάξη, έγινε γρήγορα φίλος με μια ομάδα κοριτσιών, οι οποίες είχαν όλες σοβαρά συναισθηματικά και οικογενειακά προβλήματα, συμπεριλαμβανομένων παλαιότερων νοσηλειών και προσπαθειών αυτοκτονίας. «Με αυτούς έκανε παρέα και στη συνέχεια βυθιζόταν όλο και περισσότερο σε κατάθλιψη», αφηγήθηκε η Κόννι.
Η ιδεολογία της τάξης επηρέασε βαθιά τον Ράιαν. Σύμφωνα με το μάθημα, το φύλο είναι μια κοινωνική κατασκευή, που σημαίνει ότι οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους μη δυαδικοί. Η Κόννι παρατήρησε: «Παρασύρθηκε εντελώς από αυτό».
Ο Ράιαν και οι νέοι του φίλοι άρχισαν να επισκέπτονται συχνά μια τοπική κλινική φύλου για την οποία είχαν μάθει στο μάθημα ΛΟΑΤ. Σε αυτή την κλινική, δημιούργησε στενή σχέση με μια κοπέλα που αυτοπροσδιοριζόταν ως μη δυαδική. Ωστόσο, «φορούσε φορέματα και μακιγιάζ και όλα τα σχετικά – ήταν κορίτσι», δήλωσε η Κόννι. «Για μεγάλο χρονικό διάστημα, οι δυο τους ήταν αχώριστοι.»
Προβληματισμένη, η Κόννι αποφάσισε να επισκεφθεί η ίδια την κλινική για να «καταλάβει τι συνέβαινε» με τον γιο της. Οι εντυπώσεις ήταν από την αρχή αρνητικές: «Όταν πήγα στην κλινική, ήταν απίστευτο … ήταν ένα “Σπίτι του Τρόμου”», είπε. Το προσωπικό της κλινικής, στα μάτια της, δεν ήταν σωστά προετοιμασμένο για να αντιμετωπίσει τις πολυπλοκότητες των θεμάτων φύλου. Η θεραπεύτρια του Ράιαν ήταν μια νεαρή ειδικευόμενη – «σχεδόν έφηβη και η ίδια» – η οποία, μετά από μία μόνο συνάντηση, τον παρέπεμψε στην ορμονική κλινική του χώρου.
«Το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να υπογράψει ένα κομμάτι χαρτί που έλεγε: “Καταλαβαίνω τις παρενέργειες αυτών των φαρμάκων”», είπε η Κόννι, περιγράφοντας το μοντέλο συναίνεσης της κλινικής για τη συνταγογράφηση ορμονών. Παρόλο που ο Ράιαν διαβεβαίωσε τη μητέρα του ότι δεν θα υποβαλλόταν σε χειρουργική επέμβαση, η Κόννι παρατήρησε ότι «με κάθε βήμα που έκανε, η πορεία του προς τη φυλομετάβαση εδραιωνόταν όλο και πιο πολύ».
Ο Ράιαν ήταν τότε 19 ετών.
Συνεχίζοντας να περιγράφει τη γενική ατμόσφαιρα στην κλινική, η Κόννι θυμήθηκε έναν άνδρα μόλις πάνω από 40 ετών, ο οποίος ήταν σε «σχεδόν υστερική κατάσταση» επειδή είχαν «παρεξηγήσει» το φύλο του σε ένα κατάστημα σιδηρικών. «Έμοιαζε απολύτως με άντρα…. Ήταν ψυχικά άρρωστος», σχολίασε η Κόννι.
Άκουσε επίσης μια θεραπεύτρια που έλεγε στο προσωπικό της κλινικής ότι δεν μπορούσε να φροντίσει τους ασθενείς της επειδή είχε μια δική της κρίση. Ακόμη και ο άνθρωπος που διηύθυνε τις ομάδες υποστήριξης της κλινικής είχε ένα αμφίβολο προσόν ως μέρος του βιογραφικού του: «πρώην εργαζόμενος στο σεξ».
Αφήνοντας το σπίτι
Αντιμέτωπη με μια όλο και πιο ανησυχητική κατάσταση, η Κόννι αποφάσισε να οργανώσει μια επαγγελματική παρέμβαση. Ζήτησε τη βοήθεια του συζύγου της θεραπεύτριάς της, που ήταν ψυχοθεραπευτής, για να βοηθήσει στη διάγνωση του γιου της. Ο Ράιαν συμφώνησε να πάει, αλλά επέμενε να φέρνει μαζί του τη «μη δυαδική» φίλη του σε όλες τις συνεδρίες, κάπως σαν μια προστατευτική ασπίδα, είπε η μητέρα του.
Υποπτευόμενος μια υποκείμενη μαθησιακή δυσκολία, ο ψυχοθεραπευτής συνέστησε πρόσθετες εξετάσεις για τον Ράιαν.
Ωστόσο, είπε η Κόννι, «δεν πήραμε ποτέ μια διάγνωση. Ο γιος μου το έσκασε». Αν και οι λεπτομέρειες των συνεδριών παρέμειναν εμπιστευτικές λόγω της ηλικίας του Ράιαν, ο ψυχοθεραπευτής μοιράστηκε την υποψία του με την Κόνι ότι ο Ράιαν δεν ήταν φυλομεταβατικός, αλλά πιθανότατα υπέφερε από κάποια μορφή τραύματος.
Αφού είχε δώσει 1.200 δολάρια για τη θεραπεία, η Κόννι ένιωσε ότι βρισκόταν σε αδιέξοδο. «Ουσιαστικά εξαφανίστηκε», παραπονέθηκε. Οι εντάσεις κορυφώθηκαν στο σπίτι, όπου ακόμη και τα πιο απλά αιτήματα προκαλούσαν θυμό. Τελικά, μετά από έναν καυγά με τη μητέρα του, ο Ράιαν έφυγε από το σπίτι. Επέστρεψε αργότερα για να κλέψει το οικογενειακό αυτοκίνητο.
Η Κόννι είδε τον γιο της μόνο δύο ή τρεις φορές μετά από αυτό. Τελικά, μετακόμισε σε μια πόλη δύο πολιτείες μακριά. Στην τελευταία επίσκεψη, η Κόννι έμαθε ότι ο Ράιαν ζούσε με μια τρανσέξουαλ γυναίκα. «Ήταν πολύ προφανές ότι η τρανσέξουαλ γυναίκα ήταν άνδρας, απλώς με μακριά μαλλιά, και ήταν επίσης προφανές για μένα ότι ο γιος μου δεν αντιμετώπιζε αυτό το άτομο ως ερωτικό σύντροφο. Ο τύπος έβαζε το χέρι του γύρω από τον γιο μου, αλλά ο γιος μου δεν ανταπέδιδε τη στοργή του.»
Η Κόννι μπορούσε μόνο να υποθέσει ότι η σχέση ήταν περισσότερο ευκαιριακή παρά ρομαντική, ενδεχομένως επειδή ο σύντροφος του Ράιαν είχε μια σταθερή, καλά αμειβόμενη δουλειά ως μηχανικός λογισμικού.
Η πανδημία του κορωνοϊού ανάγκασε τελικά τον σύντροφο του Ράιαν να εγκαταλείψει τη χώρα. Παρ’ όλα αυτά, ο Ράιαν επιμένει ότι εξακολουθούν να είναι μαζί, διατηρώντας μια κυρίως εικονική σχέση. Επτά χρόνια αργότερα, η Κόννι αναφέρει με βλοσυρό ύφος ότι ο γιος της δεν εργάζεται και εξαρτάται από τη δημόσια βοήθεια και την καλή θέληση των φίλων.
Φοβάται ότι η απελπισία μπορεί να τον οδηγήσει σε ακόμα πιο σκοτεινά μονοπάτια.
Απεγνωσμένες προσπάθειες, χωρίς απόκριση
Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από την τελευταία φορά που είχε μια ουσιαστική επαφή με τον Ράιαν. Ο Ράιαν έχει αλλάξει όχι μόνο το όνομά του αλλά και τον δείκτη φύλου του. Όταν του είπε πόσο θα στεναχωριόταν ο παππούς του για αυτό, ο Ράιαν διέκοψε ολότελα τους δεσμούς μαζί της, επικαλούμενος συναισθηματική πίεση.
Στην απελπισία της να διατηρήσει μια σύνδεση, η Κόννι έφτασε στο σημείο να προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει το όνομα και τις αντωνυμίες που προτιμούσε ο Ράιαν. Έγραφε ειλικρινείς επιστολές συγγνώμης, αναγνωρίζοντας τις θεωρούμενες αποτυχίες της ως μητέρα. Όλες οι προσπάθειές της έπεσαν στο κενό.
«Πριν, φοβόμουν τόσο πολύ μήπως τον αποξενώσω περισσότερο, που ήμουν πρόθυμη να κάνω τα πάντα για να έχω μια σχέση μαζί του. Τώρα, μετά από τρία χρόνια, έχω ήδη χάσει το πιο σημαντικό πράγμα, το αγαπημένο μου παιδί», αναλογίζεται. «Δεν έχω τίποτα άλλο να χάσω.»
Η συναισθηματική αναστάτωση βύθισε την Κόννι σε μια οδυνηρή κατάθλιψη.
Μετά από δύο εξαντλητικά χρόνια φαρμακευτικής αγωγής και θεραπείας, βγαίνει από το βαθύ σκοτάδι, έχοντας αποδεχτεί ότι είναι πολύ λίγα αυτά που μπορεί να κάνει για να βοηθήσει τον γιο της σε αυτό το σημείο.
Έκκληση για ευαισθητοποίηση: «Η αλήθεια πρέπει να φανερωθεί»
Παρακινούμενη από τις οδυνηρές εμπειρίες της, η Κόννι προειδοποιεί τους Αμερικανούς γονείς για πρόσφατες νομοθετικές ρυθμίσεις όπως το AB 665 της Καλιφόρνια, που δίνει τη δυνατότητα σε ανήλικους να λαμβάνουν ιατρικές αποφάσεις που αλλάζουν τη ζωή τους χωρίς τη συγκατάθεση γονέων ή κηδεμόνων.
Επικαλούμενη ειδικούς, η νομοθεσία της Καλιφόρνιας, η οποία ψηφίστηκε στις αρχές Σεπτεμβρίου, επιτρέπει σε παιδιά ηλικίας 12 ετών να λαμβάνουν συμβουλές ψυχικής υγείας ή να πηγαίνουν σε ομαδικό σπίτι -ή και τα δύο- χωρίς τη συγκατάθεση των γονέων τους. Σε κατάθεση κατά του νομοσχεδίου, ένας σύμβουλος δήλωσε: «Είναι προφανές ότι ένα αποτέλεσμα αυτού του νομοσχεδίου θα είναι η απομάκρυνση των παιδιών με φυλομεταβατική ταυτότητα από το οικογενειακό σπίτι».
Στην Ουάσιγκτον, το SB 5599, που ψηφίστηκε τον Απρίλιο, «αίρει τα εμπόδια στην ασφαλή στέγαση των νέων που αναζητούν φροντίδα για την επιβεβαίωση του φύλου ή την αναπαραγωγική υγεία», σύμφωνα με δελτίο Τύπου του γερουσιαστή της πολιτείας της Ουάσιγκτον Μάρκο Λίας.
Το νομοσχέδιο επιτρέπει στα παιδιά να λαμβάνουν «φροντίδα που επιβεβαιώνει το φύλο» χωρίς τη συγκατάθεση ή την ενημέρωση των γονέων ή κηδεμόνων τους. Η «φροντίδα που επιβεβαιώνει το φύλο», όπως ορίζεται στη νομοθεσία της Ουάσιγκτον, περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, «μαστεκτομές, μειώσεις μαστών, εμφυτεύματα μαστού ή οποιονδήποτε συνδυασμό διαδικασιών που επιβεβαιώνουν το φύλο».
«Ένα παιδί δεν μπορεί να αγοράσει ένα πακέτο τσιγάρα, αλλά μπορεί να συναινέσει στην αφαίρεση του στήθους του χωρίς τη συγκατάθεση των γονέων του;», αναρωτιέται η Κόννι, με μια χροιά δυσπιστίας στη φωνή της.
Έχει δεχτεί κριτική από ορισμένους παλιούς της φίλους που ισχυρίζονται ότι καταλαβαίνουν τον γιο της καλύτερα από εκείνη και της πρότειναν ότι απλά «έπρεπε να το αποδεχτεί και να συμμορφωθεί με αυτό, αλλιώς δικαίως θα έχανε τη σχέση της μαζί του».
Ωστόσο, η Κόννι επιμένει ότι «το να το αποδεχτεί» είναι για εκείνη αδύνατον. «Γνωρίζω τον γιο μου σε όλη του τη ζωή. Αν πίστευα ότι αυτό είναι πραγματικά αυτό που είναι, θα τον υποστήριζα ολόψυχα. Δεν είμαι τρανσφοβική, ομοφοβική ή οποιαδήποτε άλλη ταμπέλα μου έχουν κολλήσει.»
«Όλα θα αποκαλυφθούν. Ξέρω ότι η αλήθεια θα φανερωθεί. Το θέμα είναι πόση ζημιά θα έχει γίνει μέχρι τότε σε αυτά τα παιδιά.»
Στο άρθρο αυτό έχουν χρησιμοποιηθεί ψευδώνυμα, για την προστασία της ασφάλειας και της ιδιωτικής ζωής της οικογένειας.
Των Sean Tseng και Helen Billings
Επιμέλεια: Αλία Ζάε
