Ενημέρωση μετάφρασης: 28 Ιαν.
Από τον Μάικλ Γουόλς
Σχολιασμός
Τα αντισυνταγματικά λοκντάουν που προκλήθηκαν από τον ιό του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος έχουν διαρκέσει σχεδόν έναν χρόνο τώρα, με την «πανδημία» να μην δείχνει κανένα σημάδι υποχώρησης. «Δύο εβδομάδες για να επιβραδυνθεί η εξάπλωση» και «δεκαπέντε ημέρες για να εξομαλυνθεί η καμπύλη» – είναι πράγματα που ακούμε πολύ καιρό τώρα, και τελικά έχουν μετατραπεί σε μήνες και σύντομα σε αρκετά χρόνια.
Εν τω μεταξύ, τα μέσα ενημέρωσης έχουν υπάρξει παραπάνω από πρόθυμα στο να γιορτάσουν – συγγνώμη, να «πενθήσουν» ήθελα να πω – για τον αυξανόμενο αριθμό θανάτων που αποδίδονται στην Covid-19, εφόσον ήταν κάτι που μπορούσε να βλάψει την διοίκηση Τραμπ, τα οποία κατευθύνονται πλέον από μια στρατιωτικά κατεχόμενη Ουάσινγκτον. Σχεδόν όλα όσα έχουν συμβεί φέτος, απ’ ότι φαίνεται, θα μπορούσαν να αποδοθούν στον ιό του Κ.Κ.Κ, που ήρθε από την Γουχάν, είτε σκόπιμα είτε εξ ατυχήματος.
Όχι ότι έχει σημασία πλέον. Η διοίκηση Μπάιντεν απ’ ότι φαίνεται δεν πρόκειται να θεωρήσει την κομμουνιστική Κίνα υπεύθυνη για την κακοήθη απροσεξία της – ή την σκόπιμη κακοδιαχείρισή της – και το ίδιο απίθανο είναι ο Χάντερ Μπάιντεν να βρεθεί καθαρός σε σχέση με τις επιχειρηματικές συμφωνίες του σε Κίνα και Ουκρανία.
Πράγματι, ο νέος πρόεδρος Τζόζεφ Ρομπινέτ Μπάιντεν, είναι πιο πιθανό να ευχαριστήσει παρά να κατηγορήσει τους Κινέζους για την βοήθεια που του προσφέρανε στο να εκδιώξει τον Τραμπ, ενώ τα «ρομπινετάκια» των καθιερωμένων μέσων ενημέρωσης κελαηδούν χαρωπά στα παρασκήνια.
Μην έχετε αυταπάτες: Τα εξ ολοκλήρου ανέντιμα μέσα ενημέρωσης, τα οποία πλέον λειτουργούν ως προπαγανδιστική πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος, φέρουν το βάρος της ευθύνης για την εκτεταμένη καταστροφή που προκλήθηκε όχι από το κινέζικο σφάλμα, αλλά από την καταστροφική υπερβολική αντίδραση σε αυτό.
Μέσω διαρκούς τρομολαγνείας και μετατόπισης στόχων, τα μέσα ενημέρωσης έχουν μετατρέψει μια κατά τ’ άλλα φυσιολογική (αλλά φυσικά και τρομακτική για όσους είναι θύματα) επιδημία επί του πληθυσμού, σε έναν μπαμπούλα για να ενσταλάξουν τρόμο σε ευάλωτους στον φόβο, «πάνω απ’ όλα η ασφάλεια»-τύπους ανθρώπων οι οποίοι είναι διατεθειμένοι -κυριολεκτικά- να ανταλλάξουν ό,τι μας δίνει χαρά για μια δήθεν ασφάλεια ενός φιμώτρου σκλάβου.
Γη των ελευθέρων και χώρα των γενναίων, πράγματι. Η διαφωνία και ανυπακοή, η «υψηλότερη εκδήλωση πατριωτισμού» για την Αριστερά, θεωρείται πλέον συνώνυμο της προδοσίας. Τα μέσα ενημέρωσης και η κυβέρνηση ζητούν ανοιχτά την «επανεκπαίδευση» των υποστηρικτών του Τραμπ, των Ρεπουμπλικανών, των συντηρητικών ή όσων διαφωνούν με το «προοδευτικό» πρόγραμμα. Οποιοσδήποτε, ακόμη και αόριστα, συνδέεται με τα γεγονότα της 6ης Ιανουαρίου στο Καπιτώλιο φαίνεται να απειλείται με σύλληψη. Η διαφωνία είναι πλέον ισοδύναμο της εξέγερσης. Οι Δημοκρατικοί δεν θέλουν πλέον μόνο «ενότητα», αλλά και ομοφωνία – ειδάλλως…
Η δημόσια ζωή «πεθαίνει»
Μέχρι και αυτήν την στιγμή, ο αριθμός των θανάτων – ο οποίος ορίζεται πολύ γενναιόδωρα, όπως πλέον γνωρίζουμε, ως οποιοσδήποτε ασθενής πεθάνει ενώ είχε βρεθεί θετικός στη νόσο στον δρόμο του προς τον τάφο – ανέρχεται σε 420.000, που είναι το 0,00127% από τα 330 εκατομμύρια του αμερικανικού πληθυσμού. Ή, εάν λάβουμε υπόψιν μόνο τα «κρούσματα», τους φορείς του ιού (ένα νέο σημείο αναφοράς, το οποίο είναι η εκδήλωση αυξημένων τεστ και όχι αυξημένης μολυσματικότητας) έχουν υπάρξει 25,3 εκατομμύρια κρούσματα στις Ηνωμένες Πολιτείες, εκ των οποίων μόνο το 0,0166% έχει αποβιώσει.
Είναι αυτό «απαράδεκτο»; Εάν ναι, γιατί; Για να αντιστρέψουμε το ρητό που αποδίδεται στον Στάλιν, ένα εκατομμύριο θάνατοι είναι μια τραγωδία, αλλά ένας θάνατος είναι μια στατιστική – και μία που έχει χρησιμοποιηθεί ως όπλο εναντίον των Αμερικανών πολιτών.
Μουσική, τέχνη, χορός, θέατρο, κινηματογραφικές ταινίες – όλα πλέον οδεύουν στον θάνατό τους, πολύ περισσότερο από τους 85χρονους παχύσαρκους διαβητικούς με καρδιακές παθήσεις και άλλες συνοσηρότητες, των οποίων οι θάνατοι αποτελούν την μερίδα του λέοντος των θανάτων που καταλογίζονται απευθείας στον ιό. Το ίδιο και οι δημόσιες συναθροίσεις – εκτός φυσικά από τις βίαιες συγκεντρώσεις των Black Lives Matter και Antifa, τους εκδικητικούς αναρχικούς και φασίστες που χρησιμοποιούν ως πρόσχημα την πανδημία για να διευθετήσουν παλιές βεντέτες ή απλά για να σπάσουν και να κάψουν πράγματα.
Άλλα πραγματικά θύματα είναι ο κλάδος της φιλοξενίας, συμπεριλαμβανομένων των αεροπορικών εταιρειών, των ταξιδιωτικών πρακτόρων, των ξενοδοχείων, των εστιατορίων και των μπαρ, τα οποία είναι από καιρό στο στόχαστρο των παραφρόνων της «κλιματικής αλλαγής» και των Λουδιτών. Και κυρίως μην ξεχνάμε τις εκκλησίες και τις Συναγωγές, τις οποίες οι άθεοι μαχητές επιθυμούν από καιρό να κλείσουν, αφού η ίδια η σκέψη του Θεού είναι ανάθεμα για αυτούς.
Σχεδόν ολόκληρη η δημόσια ζωή μας, τα πράγματα που κάνουν την ζωή να αξίζει, έχουν κλείσει, καταστραφεί, τεθεί εκτός λειτουργίας, και ρημάχτηκαν με μια πλήρη παραβίαση του Συντάγματος. Για να μην αναφέρουμε την ασφάλεια του εκλογικού μας συστήματος, του οποίου οι ασφαλιστικοί μηχανισμοί σε πολλές πολιτείες ρίχτηκαν στα σκουπίδια στα γρήγορα στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές. Εάν και όταν όλα ανοίξουν ξανά, θα είναι υπό τις συνθήκες του «νέου φυσιολογικού», που σημαίνει ότι στην πράξη, δεν θα μας αφήσουν ποτέ μα ποτέ ξανά ελεύθερους.
Κοιτώντας πίσω, πολλά πράγματα κόστισαν στον Ντόναλτ Τραμπ τις εκλογές, το καίριο χτύπημα όμως ήταν ο ιός του Κ.Κ.Κ. και, πολύ χειρότερα, η απόφασή του να βάλει για εβδομάδες τον μεγαλομανή Άντονι Φάουτσι στο παναμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο να κατατρομάζει το αμερικανικό κοινό και να ανοίγει τον δρόμο στην σταλινική συμμόρφωση με την οποία το κοινό παρακινείται και ελέγχεται.
Ίσως το χειρότερο από όλα, που επηρεάζει την ίδια την ανθρώπινη φύση μας, είναι η έννοια της «κοινωνικής απόστασης», η οποία έχει χωρίσει σκληρά τόσο τα άτομα όσο και τις γενιές, εκπαιδεύοντας τους ανθρώπους να θεωρούν τον συνάνθρωπό τους όχι ως παιδί του Θεού αλλά ως έναν ραδιενεργό εφιάλτη που μπορεί να σε σκοτώσει με την ματιά του. Ειδικότερα στα παιδιά, έχει διδαχθεί το πιο χρήσιμο μάθημα που η άρχουσα τάξη πίσω από αυτήν την τερατώδη πολιτική θα μπορούσε να ελπίζει: φόβος, υπακοή και υποταγή.
Θυσία για ποιον σκοπό;
Άξιζε όλο αυτό; Αν κάποιος το εξετάσει με οποιαδήποτε μη συναισθηματική και λογική προσέγγιση, η απάντηση είναι όχι.
Αυτό φαίνεται να είναι ένα βάναυσο ερώτημα, για το οποίο η απάντηση είναι ένα βάναυσος συμβιβασμός. Και τι με αυτό; Πολιτισμοί και κοινωνίες κάνουν αυτή την επιλογή από την αρχή της ιστορίας. Οι Σπαρτιάτες λέγεται πως θυσίαζαν χωρίς έλεος κάποια από τα αδύναμα νεογνά τους, ώστε οι στρατοί τους να παραμείνουν δυνατοί. Στην Μασάδα, 960 Εβραίοι επαναστάτες που εναντιώθηκαν στην πανίσχυρη Ρώμη επέλεξαν τον θάνατο από τα ίδια τους τα χέρια αντί να υποταχθούν στον αυτοκράτορα. Κατά την διάρκεια της φρικτής Άλωσης της Ρώμης το 1527, όπου ήταν και η χαριστική βολή για την Ιταλική Αναγέννηση, μια ομάδα Ελβετών Φρουρών φυγάδευσε τον Πάπα πέρα από τον Τίβερη στο ασφαλές Κάστρο των Αγγέλων- το παλιό μαυσωλείο του Αδριανού – με τίμημα την ίδια τους την ζωή.
Όπως γράφω και στο νέο μου μπεστ σέλερ, «Last Stands», «αν δεν υπάρχει τίποτα που να αξίζει να πεθάνεις, τότε γιατί να ζεις;» Μετά από έναν χρόνο με τον COVID, κατά τον οποίον παραδώσαμε τις πολιτικές μας ελευθερίες και τον τρόπο ζωής μας σε μια χούφτα διανοητικά μετρίων και ηθικά αξιοκατάκριτων γραφειοκρατών, με μερικούς να είναι μη εκλεγμένοι, τι συμπεραίνουμε από όλο αυτό; Ότι ζούμε, ουσιαστικά, υπό κατ’ οίκον περιορισμό.
Για να πάρουμε μόνο ένα παράδειγμα αυτού που διακινδυνεύουμε «για να σώσουμε μία ζωή»: Τα θέατρα στην αρχαία Ελλάδα ήταν τεράστιοι χώροι, χωρητικότητας άνω των 15.000 πολιτών. Κάτι πέρα από απλή διασκέδαση – μια έννοια ουσιαστικά άγνωστη για τους αρχαίους – αποτελούσαν κέντρα των ελληνικών αστικών, θρησκευτικών, πολιτιστικών και ηθικών τελετών στις οποίες συμμετείχε ολόκληρη η πόλη.
Οι θεατές ήταν εξοικειωμένοι με τις ομηρικές ιστορίες όπου θεοί και άνθρωποι αλληλεπιδρούσαν, αλλά ήταν ο μοναδικός χειρισμός του υλικού από τον τραγωδό που παρείχε τόσο το δράμα όσο και τις πολιτιστικές και πολιτικές διδαχές που ήταν απαραίτητες για την μετάδοση των αξιών του ελληνικού πολιτισμού στην επόμενη γενιά.
Οι Έλληνες, στις μάχες τους με τους Πέρσες και ακόμη και με άλλους Έλληνες, ήταν διατεθειμένοι να θυσιάσουν τον εαυτό τους για να προασπιστούν τον πολιτισμό τους, ο οποίος με την μία ή την άλλη μορφή κράτησε για χιλιάδες χρόνια. Σήμερα, είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε τον πολιτισμό μας για να κερδίσουμε για τον εαυτό μας μερικά ακόμη χρόνια κατ’ οίκον φυλάκισης. Και μετά ευχαριστούμε τους ανωτέρους μας που κληροδοτούμε στα παιδιά μας το τίποτα.
Αυτό είναι δειλία, όχι θάρρος. Αυτό είναι εγωισμός, όχι αλτρουισμός. Αυτός είναι ο καρπός ενός άθρησκου έθνους με μια αόριστα καθορισμένη «ελπίδα» για το μέλλον, αλλά με κανένα μερίδιο σε αυτό.
Αυτή είναι, δυστυχώς, η Αμερική του Έτους του Κυρίου μας 2021.
Ο Michael Walsh είναι ο συντάκτης του The-Pipeline.org και ο συγγραφέας του “The Devil’s Pleasure Palace” και του “The Fiery Angel”, που εκδόθηκαν από το Encounter Books. Πρόσφατα δημοσιεύτηκε το τελευταίο του βιβλίο, «Last Stands», μια πολιτιστική μελέτη στρατιωτικής ιστορίας από τους Έλληνες έως τον πόλεμο της Κορέας.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα την γνώμη της Epoch Times.
Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece
