Tου James Gorrie
Σχολιασμός
Από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ είναι υπεύθυνο για τη διατήρηση ανοιχτών και εύρυθμων εμπορικών οδών στο εξωτερικό παγκοσμίως. Οι Ηνωμένες Πολιτείες επωμίστηκαν το κόστος για να το κάνουν αυτό, καθώς αυτοί οι εμπορικοί δρόμοι αποτελούν βασικό μέρος της διεθνούς τάξης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.
Τα αποτελέσματα φυσικά μιλούν από μόνα τους. Οι ασφαλείς ναυτιλιακές διαδρομές επέτρεψαν στο παγκόσμιο εμπόριο να ανέλθει στα υψηλότερα επίπεδα στην ιστορία. Είναι αυτά που επιτρέπουν στα έθνη να εμπορεύονται πετρέλαιο, αυτοκίνητα, αγροτικά προϊόντα και πολλά άλλα με σχετική ευκολία και ασφάλεια.
Με τη σειρά τους, τα έθνη σε μακρινές περιοχές είχαν ασφαλή πρόσβαση σε αγαθά και υπηρεσίες που διαφορετικά δεν θα είχαν ποτέ. Πολλά έθνη του κόσμου έχουν πολύ καλύτερη πρόσβαση σε ελεύθερους και ασφαλείς θαλάσσιους δρόμους.
Επιπλέον, λίγοι, αν υπάρχουν, εθνικοί ηγέτες συζητούν δημόσια την πιθανότητα αυτή η υποκείμενη σταθερότητα να αλλάξει ανά πάσα στιγμή.
Αλλά σίγουρα μπορεί να αλλάξει , και ίσως νωρίτερα από ό,τι φανταζόμασταν.
Μια έξυπνη στρατηγική πρόκληση στην θαλάσσια ισχύ των ΗΠΑ
Στη μακρά, σκόπιμη πορεία της για να αντικαταστήσει την ηγεσία των ΗΠΑ στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων, η Κίνα έχει ακολουθήσει μια διαφορετική και αρκετά έξυπνη τακτική που συνοδεύεται από ορισμένα σοβαρά στρατηγικά πλεονεκτήματα.
Οι στρατιωτικοί σχεδιαστές του κινεζικού καθεστώτος δικαίως κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι θα χρειαστούν χρόνια, αν όχι δεκαετίες, για να χτίσουν και να μάθουν να χρησιμοποιούν ένα ναυτικό στα γαλάζια νερά που θα μπορούσε να αντισταθεί στο Ναυτικό των ΗΠΑ. Ακόμη και το 2021, αν και έχει κάνει μεγάλα βήματα, το κινεζικό ναυτικό εξακολουθεί να μην είναι ισάξιο της αμερικανικής ναυτικής ισχύος.
Ωστόσο, οι Κινέζοι αναλυτές πιθανότατα εξέτασαν έναν παγκόσμιο χάρτη όλων των υπερπόντιων εμπορικών οδών. Και μέσα ή γύρω στο έτος 2013, συνειδητοποίησαν δύο απλά δεδομένα.
Το πρώτο δεδομένο ήταν ότι δε χρειάζεται να συναγωνιστούν σώμα με σώμα με το Ναυτικό των ΗΠΑ για να αποκτήσουν πλεονέκτημα. Μέσω της πρωτοβουλίας μιας ζώνης και ενός δρόμου (Belt and Road Initiative) και Maritime Silk Road (MSR), που ξεκίνησαν και οι δύο το 2013, η Κίνα άρχισε να αγοράζει υπάρχοντα λιμάνια σε όλο τον κόσμο. Ήταν μια λογική επέκταση της τεράστιας παγκόσμιας εξαγωγικής οικονομίας της.
Έλεγχος λιμανιών, όχι ωκεανών
Κάτι τέτοιο τους παρείχε επίσης σημαντική παρουσία σε βασικά εμπορικά έθνη και περιοχές. Συγκεκριμένα, ωστόσο, μέσω του MSR, η Κίνα έχει θαλάσσια πρόσβαση όχι μόνο στη Νοτιοανατολική Ασία, αλλά στην Αφρική και ακόμη και στην Ευρώπη. Αλλά είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλή θαλάσσια πρόσβαση σε αυτές τις περιοχές. Η Κίνα κατέχει πλέον όλα τα μεγάλα λιμάνια κατά μήκος αυτών των διαδρομών.
Η ιδιοκτησία της Κίνας σε λιμάνια και πλωτές οδούς περιλαμβάνει και εκείνα με στρατηγική σημασία. Μόλις εγκατασταθεί εκεί, η Κίνα μπορεί να προσαρμόσει το λιμάνι στις δικές της εμπορικές συναλλαγές, και ίσως ακόμη και στις στρατιωτικές ανάγκες της και σε πλεονεκτήματα. Αλλά περισσότερο από αυτό, το Πεκίνο ασκεί επιρροή στη χώρα καταγωγής, καθώς και στα έθνη που πρέπει να παραδίδουν τα προϊόντα τους μέσω λιμανιών που ανήκουν στην Κίνα.
Διατηρώντας τον έλεγχο της πρόσβασης σε αγαθά που χρειάζονται τα έθνη σε όλο τον κόσμο, η ξένη επιρροή της Κίνας έχει επεκταθεί αθόρυβα, αλλά σημαντικά, χωρίς να χρειάζεται ούτε ένα πολεμικό πλοίο να προστεθεί στον στόλο της.
Απόκτηση ελέγχου των θαλάσσιων πυλών
Το δεύτερο ήταν ότι πολλά λιμάνια σε στρατηγικές τοποθεσίες μέσω των οποίων διέρχεται μεγάλο μέρος του εμπορίου στον κόσμο είναι γνωστά ως «θαλάσσιες πύλες». Οι θαλάσσιες πύλες είναι στρατηγικές γιατί είναι πύλες —ή πιο συχνά, στενά σημεία— προς τους ωκεανούς ή/και τις αγορές. Για να έχουν πρόσβαση σε διαδρομές, τα πλοία πρέπει να περάσουν από αυτές τις θαλάσσιες πύλες.
Το λιμάνι της Κίνας στο Τζιμπουτί, για παράδειγμα, είναι το στενό, θαλάσσιο πέρασμα στο στόμιο της Ερυθράς Θάλασσας και η νότια οδός πρόσβασης στη Διώρυγα του Σουέζ, που συνδέεται με τη Μεσόγειο Θάλασσα. Η θέση του είναι στρατηγική γιατί είναι μια θαλάσσια πύλη για την πρόσβαση των ναυτιλιακών χωρών της Ινδίας, της Ινδονησίας και πολλών αφρικανικών χωρών στην ευρωπαϊκή αγορά.
Ίσως δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το Τζιμπουτί έχει γίνει επίσης η πρώτη υπερπόντια στρατιωτική βάση της Κίνας, (αν εξαιρούνται από αυτήν την κατηγορία εκείνες στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας) και για είναι λογικό . Δεν είναι μόνο ένα λιμάνι, αλλά μια τεράστια στρατιωτική παρουσία στην Αφρική που συνοδεύεται από ένα σιδηροδρομικό σύστημα 3,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων, το οποίο επιτρέπει επίσης τη μεταφορά και εξαγωγή αφρικανικών φυσικών πόρων πίσω στην Κίνα.
Έτσι, το λιμάνι είναι μια ναυτική και στρατιωτική παρουσία για την προστασία ζωτικών πόρων προς όφελος της κινεζικής οικονομίας. Οι βασικές αλυσίδες εφοδιασμού πόρων είναι καλά εδραιωμένες στις αγορές της Βόρειας και Κεντρικής Αφρικής, καθώς και στις αγορές της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής. Το Τζιμπουτί δίνει τη δυνατότητα στο Πεκίνο να αποκτήσει δύναμη και επιρροή σε ένα από τα πιο σημαντικά διακινούμενα σταυροδρόμια στον κόσμο.
Η ισχύς και η επιρροή της Κίνας στο Τζιμπουτί επεκτείνεται επίσης στις τεράστιες αποστολές πετρελαίου που προέρχονται από τα κοντινά στενά του Ορμούζ, από τα οποία εξαρτάται η Κίνα. Στην πραγματικότητα, η ιδιοκτησία λιμένων αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της στρατηγικής του κινεζικού καθεστώτος για παγκόσμια κυριαρχία και περιλαμβάνει τα λιμάνια του Χιούστον και του Μαϊάμι των ΗΠΑ, καθώς και τη Διώρυγα του Παναμά.
Όπως είναι ξεκάθαρο, η στρατηγική του Πεκίνου για το θαλάσσιο λιμάνι βασίζεται στο απλό γεγονός ότι ανεξάρτητα από το πού προέρχονται τα αγαθά και τα πλοία, τελικά, θα χρειαστεί να έρθουν σε ένα λιμάνι για να μεταφέρουν τα αγαθά τους στην αγορά. Τουλάχιστον, η απόκτηση του ελέγχου των λιμανιών σε όλο τον κόσμο δίνει στην Κίνα μόχλευση και έσοδα από λιμενικά τέλη, καθώς και την εξουσία να καθορίζει ποια πλοία μπορούν να ελλιμενιστούν εκεί και ούτω καθεξής.
Σε τελική ανάλυση, ποιος χρειάζεται ένα παγκόσμιο ναυτικό για να κάνει αποκλεισμούς και να ελέγξει το εμπόριο όταν μπορείτε να κάνετε το ίδιο πράγμα σε όλο τον κόσμο χωρίς να αναπτύξετε ούτε ένα πλοίο του ναυτικού ή να πυροβολήσετε;
Το κινεζικό καθεστώς επωφελείται από αυτή την πολύ έξυπνη στρατηγική με πολλούς τρόπους, σε βάρος των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων ανταγωνιστών. Μένει να δούμε πότε και πώς θα αποφασίσει το Πεκίνο να εκμεταλλευτεί πλήρως το πλεονέκτημά του, και τι θα κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες για αυτό.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις των The Epoch Times.
Ο James R. Gorrie είναι ο συγγραφέας του “The China Crisis” (Wiley, 2013) και γράφει στο blog του, TheBananaRepublican.com. Έχει έδρα στη Νότια Καλιφόρνια.
Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece
