Σχολιασμός
Ένα δυστοπικό χολιγουντιανό κλισέ απεικονίζει μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες ως δεσποτικούς εκμεταλλευτές που ελέγχουν την κοινωνία και χειρίζονται τα άτομα για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους.
Σκεφτείτε την «Alien». Σκεφτείτε την «Blade Runner». Σκεφτείτε την «Robocop».
Πάντα σκεφτόμουν ότι αυτή η πλοκή των εγκληματικών εταιρειών ήταν υπερβολή. Οι ελεύθερες κοινωνίες δεν θα άφηναν ποτέ, υπέθετα, την προσωπική ελευθερία στον έλεγχο μεγάλων εταιρειών. Αλλά πρόσφατες εξελίξεις με έχουν πείσει ότι ήμουν λάθος.
Οι μεγάλες επιχειρήσεις ασκούν όλο και μεγαλύτερο έλεγχο επί των ζωών μας και καθιερώνουν ακόμα και τους δικούς τους ημικρατικούς νόμους. Και, όπως φαίνεται, αυτή η εταιρική ηγεμονία δεν έχει να κάνει τόσο με την μεγιστοποίηση κερδών – όπως στην πλοκή των ταινιών – όσο επιβάλλει μερικές «woke» [μαρξιστικές] πολιτισμικές και τεχνοκρατικές «ορθοδοξίες».
Σκεφτείτε τι έγινε το 2015, όταν η Ιντιάνα πέρασε τον Νόμο Επανάκτησης Θρησκευτικής Ελευθερίας (ΝΕΘΕ). Οι πιο ισχυρές εταιρείες της χώρας απείλησαν να κόψουν δεσμούς με την πολιτεία, ισχυριζόμενες ότι ο νόμος θα επέτρεπε την διάκριση κατά της LGBT κοινότητας. Ανήσυχοι για μια τεράστια απώλεια επιχειρηματικών ευκαιριών, ένας δεύτερος νόμος ψηφίστηκε σύντομα, που μείωνε σημαντικά την εμβέλεια προστασίας του ΝΕΘΕ.
Η ίδια συνταγή εφαρμόστηκε από εταιρικούς επικεφαλής το 2016, όταν η Βόρεια Καρολίνα ψήφισε νόμο που απαιτούσε ανθρώπους που χρησιμοποιούν τουαλέτες κυβερνητικών κτηρίων να χρησιμοποιούν τους χώρους που αντιστοιχούν στο βιολογικό τους φύλο. «Φανατισμός!» ούρλιαξαν οι πολιτισμικοί μας επιβλέποντες – πολλοί εκ των οποίων κάνουν χαρούμενα δουλειές με τους Κινέζους κομμουνιστές που αφαιρούν τα όργανα των πολιτικών κρατουμένων Φάλουν Γκονγκ. Σύντομα, η πολιτειακή νομοθεσία υπέκυψε στην πίεση και περιόρισε σημαντικά τον νόμο.
Η έλευση της COVID-19 προσέθεσε πολύ βάρος στην δύναμη των μεγάλων εταιρειών ώστε να μπορούν να επιβάλλουν κυβερνητικά μέτρα.
Πρώτον, ήταν ιδιωτικές εταιρείες που απαίτησαν μάσκες να φορούνται από όλους τους πελάτες – είτε το απαιτούσε ο νόμος είτε όχι. Δεδομένης της πιθανότητας απόδοσης ευθύνης, που οι προστατευτικές μάσκες μπορεί να φέρουν στους εργαζομένους, και στις έκπληκτες συμπεριφορές πολλών αγοραστών, οι απαιτήσεις μασκοφορίας δεν είναι μια μεγάλη εισβολή στην προσωπική ελευθερία.
Αλλά αυτοί οι κανόνες καθιέρωσαν την αρχή ότι είναι σωστό για τον ιδιωτικό τομέα να επιβάλλει δημόσια υγειονομικά μέτρα, και ακόμα, «εθελοντικές» οδηγίες.
Συνεπώς, δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει ότι υπάρχουν σοβαρές προτάσεις να επιτραπεί στον ιδιωτικό τομέα να «ενθαρρύνει» την χρήση εμβολίου, απαιτώντας από εμάς να έχουμε «διαβατήρια εμβολιασμού» που θα αποδεικνύουν ότι λάβαμε την ένεση COVID-19 πριν μας επιτραπεί να ψωνίσουμε, να ταξιδέψουμε, και να πάμε σε συναυλίες ή αθλητικούς αγώνες. Σκεφτείτε το. Αντί να διακινδυνεύσουν πολιτική επίκριση λόγω του ότι η κυβέρνηση εκδίδει κανονισμούς εμβολιασμού, οι δυνάμεις που δουλεύουν θα μπορούσαν απλώς να αφήσουν τις εταιρείες να το κάνουν.
Απολυταρχισμός ιδιωτικού τομέα
Αλλά βρισκόμαστε σε μια κρίση δημοσίας υγείας, Γουέσλυ! Ναι, το ξέρω. Αλλά ο απολυταρχισμός ιδιωτικού τομέα δεν θα τελειώσει με την αποδυνάμωση της πανδημίας. Ήδη, μέλη της άρχουσας τάξης προτείνουν παρόμοιες στρατηγικές που περιορίζουν την ελευθερία, να εφαρμοστούν ως μέσο καταπολέμησης της «κλιματικής κρίσης».
Οι μεγάλοι και τρανοί του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (ΠΟΦ), για παράδειγμα, εξήγησαν σε στήλη του Ιουνίου ότι το «θετικό» της πανδημίας ήταν πως η συμμόρφωσή μας στα μέτρα για την COVID-19 έδειξε «πόσο γρήγορα μπορούμε να κάνουμε ριζοσπαστικές αλλαγές στον τρόπο ζωής μας». Όταν ακούς τέτοια λόγια, σκέψου την πηγή, και τρέξε για τα βουνά!
Για να ενθαρρύνει ακόμα μεγαλύτερη δημόσια δουλικότητα, το ΠΟΦ εκκίνησε το «Πρόγραμμα Great Reset [Μεγάλης Επαναρύθμισης]» ώστε να αλλάξει «κάθε πτυχή των κοινωνιών μας και των οικονομιών μας, από την εκπαίδευση έως τις κοινωνικές συμβάσεις και τις εργασιακές συνθήκες» με «κάθε βιομηχανία, από το πετρέλαιο και το αέριο έως την τεχνολογία, μεταμορφωμένη».
Παρομοίως, ο γκουρού της πανδημικής καταπολέμησης δρ. Άνθονυ Φαούτσι προέτρεψε για επαναχτίσιμο «της δομής της ανθρώπινης ύπαρξης, από πόλεις και σπίτια έως χώρους εργασίας, έως την ύδρευση και το αποχετευτικό σύστημα, έως χώρους αναψυχής και συγκεντρώσεων». Αυτά τα γιγαντιαία προγράμματα δεν θα φέρονταν εις πέρας κυρίως από την κυβέρνηση, αλλά, σε πολύ μεγάλο βαθμό, θα γίνονταν προσπάθειες για αυτά και θα επιβάλλονταν από τον ιδιωτικό τομέα.
Αυτή η αναδυόμενη εταιρειοκρατία ήδη κάνει επίδειξη δύναμης. Το Youtube αρνείται να αναρτά βίντεο επιστημόνων με ετερόδοξες απόψεις για την καταπολέμηση της COVID-19 με ολικά κλεισίματα. Το Facebook έχει απαγορεύσει την συλλογή χρημάτων και την διαφήμιση για σκοπούς και ιδέες που το woke εργασιακό του δυναμικό βρίσει ενοχλητικές.
Οϊμέ, το Twitter άσκησε λογοκρισία σε ένα έγκυρο και ελέγξιμα αληθινό δημοσιογραφικό άρθρο της New York Post για τις επιχειρηματικές συναλλαγές του Χάντερ Μπάιντεν, σε μια επιτυχή προσπάθεια να βοηθήσει τις πιθανότητες εκλογής του πατέρα του.
Δημιουργία κυβερνητικών κανόνων
Εν τω μεταξύ, ιδιωτικές εταιρείες έχουν αρχίσει να δημιουργούν τους δικούς τους ημικυβερνητικούς κανόνες, που έχουν προχωρήσει πολύ πέρα από την ήδη αναφερθείσα πίεση επί της Ιντιάνα και Βόρειας Καρολίνα.
Οι τράπεζες έχουν αρχίσει να εξοστρακίζουν νόμιμες αλλά αμφιλεγόμενες βιομηχανίες. Για παράδειγμα, η Τράπεζα της Αμερικής αρνείται να δανείσει χρήματα σε κατασκευαστές «επιθετικών όπλων» ως μια προσπάθεια του ιδιωτικού τομέα «να μειώσει τις επιθέσεις πυροβολισμού».
Τον τελευταίο Οκτώβριο, το οικονομικό μεγαθήριο JPMorgan ανακοίνωσε ότι θα πιέσει τους πελάτες του να συμμορφώσουν τις επιχειρηματικές τους πρακτικές με τους στόχους της Κλιματικής Συμφωνίας Παρισιού – αν και η επίσημη αμερικανική στάση εκείνου του καιρού ήταν η έξοδος από την συμφωνία.
Μπορούμε εύκολα να οραματιστούμε ακόμα ευρύτερα εταιρικά ιδεολογικά παραδείγματα επιβολής να εμφανίζονται στις ασφαλίσεις, στα μεσιτικά, στις κατασκευές και σε άλλους επιχειρηματικούς τομείς.
Όλο αυτό είναι ανησυχτικά παρόμοιο με το δικτατορικό «σύστημα κοινωνικής πίστωσης» του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος, το οποίο χρησιμοποιεί υπολογιστικές τεχνολογίες αιχμής για να κατασκοπεύει τους πολίτες του. Συμμορφώσου με τα κρατικά διατάγματα, και το ενοίκιο μπορεί να μειωθεί. Αν λάβεις πολλούς αρνητικούς βαθμούς αψηφώντας τους κομμουνιστικούς κανόνες, τότε μπορεί να υποστείς έξωση από τον ενοικιαζόμενο χώρο, να χάσεις την δουλειά σου, ή να μην μπορείς να χρησιμοποιήσεις μαζική συγκοινωνία.
Αν δεν είμαστε προσκεκτικοί, οι μεγαλύτερες και ισχυρότερες εταιρείες του πλανήτη θα μπορούσαν να παγιώσουν έναν παρόμοιο απολυταρχισμό ιδιωτικού τομέα – όχι για να επιβάλουν υπακοή στο κράτος, αλλά συγκατάθεση σε κοινωνικές και πολιτισμικές ορθοδοξίες που υπαγορεύονται από «ειδικούς» και πολιτιστικούς «έχοντες επιρροή.» Και δεν θα υπάρχει τρόπος να «διώξεις τους απατεώνες», όπως μπορεί να γίνει σε δημοκρατική διακυβέρνηση, καθώς θα είναι απλά θέμα ιδιωτικών επιχειρήσεων που δημιουργούν τις δικές τους επιθυμητές επιχειρηματικές πρακτικές.
Εδώ είναι η ουσία (αν μου επιτρέπεται η λέξη): Αν πρόκειται να αποτρέψουμε την ελλοχεύουσα εταιρειοκρατία, θα πρέπει να έχουμε δυνατούς ελέγχους και περιορισμούς εξουσίας, που θα περιόριζαν την δύναμη των μεγάλων εταιρειών να μας επιβάλλουν πως θα συμπεριφερόμαστε σε ατομικό επίπεδο. Καλύτερα να δράσουμε νωρίς. Η ελευθερία που χάνεται μπορεί να είναι η δική μας.
Ο βραβευμένος συγγραφέας Γουέσλυ Τ. Σμιθ είναι πρόεδρος του Κέντρου Ανθρώπινης Αριστείας του Ινστιτούτου Discovery.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
