Τον Νοέμβριο του 2018, η Εθνική Αναφορά ανακοίνωσε ότι όχι πάνω από 40 τοις εκατό των Αμερικανών μαθητών Τετάρτης Δημοτικού και Β΄ Γυμνασίου έχουν επαρκή ικανότητα στην ανάγνωση και στα μαθηματικά. Αυτοί οι αριθμοί είναι τρομακτικοί, αλλά οι αριθμοί για την συγγραφή έκθεσης είναι ακόμα πιο τρομακτικοί: Μόνο 27 τοις εκατό των Αμερικανών μαθητών Β΄ Γυμνασίου και Γ΄ Λυκείου έχουν επαρκή απόδοση.
Για ποιον λόγο οι Αμερικανοί μαθητές είναι τόσο φριχτοί συγγραφείς;
Αρκετές απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα αναδύθηκαν στο μυαλό μου όταν διάβαζα ένα κείμενο του 1897 του Δρ. Έντγουιν Λιούις. Με τίτλο «Ένα πρώτο βιβλίο για την συγγραφή Αγγλικών», το βιβλίο του Δρ. Λιούις συστηνόταν για μαθητές Α΄ και Β΄ Λυκείου και χρησιμοποιούνταν σε μέρη όπως το Λύκειο Ανν Άρμπορ προς το τέλος του 20ου αιώνα. Περιττό να πούμε πως αμερικανικά σχολεία, μαθητές, ακόμα και ενήλικες παραβιάζουν συστηματικά τρεις αρχές που ο Λιούις θεώρησε απαραίτητες για την διαδικασία συγγραφής.
Δεν διαβάζουν λογοτεχνία καλής ποιότητας
Όπως έχει αναφερθεί παλιότερα, τα σημερινά σχολεία συνήθως δεν προσφέρουν στους μαθητές τους μεγάλη ποικιλία αναγνωσμάτων που είναι καλά παραδείγματα λεξιλογίου, δόμησης προτάσεων, και άλλων πτυχών της συγγραφής καλής ποιότητας. Ένα ενδελεχές και δύσκολο πρόγραμμα ανάγνωσης όμως, είναι ένα από τα κλειδιά του Λιούις για επιτυχημένη συγγραφή.
«Ένας από τους γρηγορότερους τρόπους εκμάθησης καλών Αγγλικών είναι η ανάγνωση με απαγγελία. Για αυτόν που θα γράψει την γλώσσα είναι συνεπώς μια εξαίρετη οικονομία να μάθει να την διαβάζει. Είναι μια ανεκτίμητη συνήθεια να διαβάζεις δυνατά κάθε μέρα κάποιο κομμάτι πεζού λόγου με την πιο έξοχη αίσθηση που μπορεί ο αναγνώστης να του δώσει. Με κανέναν άλλον τρόπο δεν μπορεί κάποιος να μάθει να προσέχει τόσο εύκολα και να θυμάται νέες λέξεις. Με κανέναν άλλον τρόπο δεν μπορεί κάποιος να κατανοήσει τον απείρως ποικιλόμορφο ρυθμό του πεζού λόγου, και να αποκτήσει μια αίσθηση του πως μια καλή πρόταση αναδύεται σταδιακά από την αρχή και μετά κατέρχεται τονικά σε μια ύφεση. Αυτή η άνοδος και πτώση μιας πρότασης δεν είναι απλώς θέμα φωνής· είναι επίσης θέμα σκέψης. …»
«Εάν ο μαθητής διαβάζει δυνατά από συγγραφείς των οποίων τα έργα ήταν φυσικά, αβίαστα, αυθεντικά, σταδιακά θα δει τις δικές του ιδέες καθαρότερα, θα νιώσει τα δικά του αισθήματα πιο έντονα.»
Διαβάζουν στα γρήγορα
Η διαδικτυακή εποχή του γρήγορου ρυθμού, μάς έχει όλους εκπαιδεύσει
—ενήλικες και παιδιά— να διαβάζουμε στα γρήγορα. Αλλά μια τέτοια συνήθεια καταργεί την σκέψη και την κατανόηση, δύο πτυχές απαραίτητες για καλή συγγραφή.
«Για να κερδίσει νέες λέξεις και νέες ιδέες, ο μαθητής πρέπει να πειθαρχήσει τον εαυτό του να διαβάζει αργά. Ανυπόμονοι να βιαστούν και να μάθουν πως η ιστορία ή το ποίημα τελειώνει, πολλοί νέοι είναι συνηθισμένοι να διαβάζουν αστραπιαία ώστε να χάνουν το καλύτερο μέρος από αυτό που προσπαθεί να πει ο συγγραφέας. Οι σκέψεις δεν μπορούν να διαβαστούν τόσο γρήγορα όσο οι λέξεις. Για να φτάσει τις σκέψεις και πραγματικά να κάνει κτήμα του τις πολύτιμες εκφράσεις, ο μαθητής θα πρέπει να μελετά προσεκτικά και να συλλογίζεται όσο διαβάζει. Κάθε λέξη θα πρέπει να κατανοείται ολοκληρωτικά· η ακριβής της αξία στην δεδομένη πρόταση πρέπει να γίνεται αντιληπτή.»
Δεν απομνημονεύουν
«Εξάσκηση και εκτέλεση» (drill and kill) και απομνημόνευση γεγονότων έχουν γίνει ένα διάσημο διπλό «όχι» σε μια εποχή όπου η δημιουργικότητα και τα συναισθήματα ενθαρρύνονται. Αλλά, μήπως η κατάργηση της έμφασης στην απομνημόνευση στην πραγματικότητα στερεί από τα παιδιά πολύτιμο συγγραφικό υλικό;
«Για την συνήθεια της απομνημόνευσης, πολλοί άνθρωποι τής είναι υπόχρεοι όχι μόνον για όμορφες σκέψεις που δίνουν χαρά σε ώρες μοναξιάς και που διεγείρουν την σκέψη του ατόμου, αλλά για σωστή χρήση του λεξιλογίου. Ο βαθμός στον οποίον η γλώσσα των συγχρόνων συγγραφέων πηγάζει από λίγους μεγάλους συγγραφείς είναι εκπληκτικός.
Φράσεις του Σαίξπηρ είναι μέρος της υφής της ομιλίας κάθε ανθρώπου σήμερα. Συγγραφείς όπως ο Τσαρλς Λαμπ φέρουν το σημάδι του Σαίξπηρ σε κάθε σελίδα. Η γλώσσα της έκδοσης της Βίβλου του Βασιλιά Τζέιμς αντηχεί στον σύγχρονο πεζό λόγο και ποίηση της Αγγλικής. Διαμόρφωσε στυλ τόσο διαφορετικά όσο του Μπανιόν, Ράσκιν, και Αβραάμ Λίνκολν. Οι περισσότεροι καθηγητές θα δήλωναν ότι η συνήθεια εκμάθησης της Γραφής από έξω έχει ανυπολόγιστη αξία για τα Αγγλικά ενός μαθητή.»
Θα βλέπαμε την αμερικανική ικανότητα συγγραφής να βελτιώνεται εάν αυτά τα τρία στοιχεία επέστρεφαν στην σχολική αίθουσα;
Αυτή η ανάρτηση «Αυτό το κείμενο του 1897 δίνει 3 αίτια για την αδυναμία των σημερινών μαθητών να γράψουν» («This 1897 Text Gives 3 Clues Why Today’s Students Can’t Write») είχε αρχικά δημοσιευτεί στην ιστοσελίδα «Intellectual Takeout» από την Άννυ Χόλμκουιστ, συγγραφέα στην Intellectual Takeout. Στον ρόλο της, βοηθά στην παραγωγή υλικού για την ιστοσελίδα και στην επικοινωνία μέσω κοινωνικών δικτύων. Η ηλεκτρονική της διεύθυνση είναι: holmquist@IntellectualTakeout.org
Μετάφραση και επιμέλεια κειμένου: Ευθύμης Ωραιόπουλος