Πέμπτη, 07 Νοέ, 2024

Δράση για την προβολή της Σπάρτης σε εθνικό & διεθνές επίπεδο

Στις 10 Μαρτίου, με πρωτοβουλία της κας Ρόης Δανάλη – Αποστολοπούλου, Επιτίμου Πρέσβεως της Πόλης της Σπάρτης, ο κορυφαίος σύγχρονος ηθοποιός που ενσάρκωσε τον Λεωνίδα στην ταινία των ‘300’, Gerard Butler, ήρθε στην Ελλάδα και επισκέφθηκε τη Σπάρτη μαζί με τους σπουδαίους παραγωγούς του αμερικανικού κινηματογράφου Gianni Nunnari (300, Immortals, 300: Rise of an Empire, Alexander, the Departed, Shutter Island, Se7en), και Alan Siegel (Law Abiding Citizen, Olympus has Fallen, Hunter Killer). Μαζί τους και ο σπαρτιατικής καταγωγής ηθοποιός Billy Zane (Titanic, Cleopatra, Back to the Future), καθώς και μία ομάδα καταξιωμένων επαγγελματιών της Αμερικάνικης κινηματογραφικής βιομηχανίας.

Στο πλαίσιο της επίσκεψης αυτής, πραγματοποιήθηκαν σειρά ενεργειών, με στόχο την προβολή της Ελλάδας και της Σπάρτης στο εξωτερικό. Μεταξύ άλλων, ο Πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης Επιχειρηματιών, Διευθύνων Σύμβουλος του Ομίλου Ιατρικού Αθηνών κι Επικεφαλής της ομάδας των Partners στήριξης της Δράσης, Δρ. Βασίλης Αποστολόπουλος παρέθεσε γεύμα εργασίας, παρουσία του Υπ. Τουρισμού Χάρη Θεοχάρη, όπου οι Αμερικανοί παραγωγοί ενημερώθηκαν για τις προνομιακές διατάξεις για παραγωγές στη χώρα μας και εξέφρασαν το ενδιαφέρον τους για ταινίες με θέμα την Ελλάδα.

Η κα Ρόη Δανάλη – Αποστολοπούλου, επίτιμη Πρέσβης της Σπάρτης  Φωτογραφία Photo Panoulis

 

Αποκορύφωση των ενεργειών αποτέλεσε η συμμετοχή τριών εκ των διεθνών προσκεκλημένων στην πρώτη λαμπαδηδρομία στην σύγχρονη ιστορία της πόλης της Σπάρτης, όπου, ο Gianni Nunnari μετέφερε τη φλόγα στον Billy Zane, και αυτός με τη σειρά του στην Ρόη Δανάλη – Αποστολοπούλου, η οποία και την παρέδωσε στον Gerard Butler, ο οποίος άναψε το Βωμό της Φλόγας στο άγαλμα του Λεωνίδα, δίνοντας όλοι μαζί ένα ηχηρό, διεθνές μήνυμα συνεργασίας, αλληλεγγύης και αισιοδοξίας για το κοινό καλό.

Τελετή λαμπαδοδρομίας Gerard Butler / Φωτογραφία Photo Panoulis

 

Οι εικόνες αυτές έκαναν το γύρο του κόσμου, αναδεικνύοντας μέσα από τη Σπάρτη, την σύγχρονη Ελλάδα, που τιμώντας την ιστορία της, χτίζει το αύριο με αισιοδοξία, μεθοδικότητα και αποφασιστικότητα.

Τη δράση υποστήριξαν μία σειρά, σημαντικών στον κλάδο τους επιχειρήσεων- Partners: Ο Στρατηγικός Εταίρος, ο Όμιλος Ιατρικού Αθηνών που παρείχε πλήρη ιατρική κάλυψη στους διεθνείς προσκεκλημένους κατά την παραμονή τους στην Αθήνα και τη Σπάρτη, οι Senior Partners – το νερό Βίκος που συνόδεψε την αποστολή σε όλους της τους σταθμούς σε Αθήνα και Σπάρτη, τα Medi Prinou, η Ελληνική Ένωση Επιχειρηματιών (ΕΕΝΕ), ο Όμιλος Επιχειρήσεων Σαρακάκη που διέθεσε έξι αυτοκίνητα Mitsubishi για τις μετακινήσεις της αποστολής, το Euphoria Retreat για τη φιλοξενία στην Σπάρτη και το Theoxenia Palace Hotel για την φιλοξενία στην Αθήνα, οι Partners – το Διεθνές Αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, η Grand Thornton, η ELPEN / Almora Plus, η We Energy 100% Πράσινη Ενέργεια / Eunice Energy Group, το EFA Group, η Vardikos & Vardikos, η Elixir Clinic, καθώς και το Mystras Grand Palace Resort και το Kyniska Palace στη Σπάρτη.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ: Τυραννία στην Ανατολή

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας, από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

 

Πίνακας περιεχομένων

 

Εισαγωγή

1. Η άνοδος του απολυταρχικού κομμουνισμού
α. Η άνοδος των Σοβιετικών κομμουνιστών στην εξουσία
β. Το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα υφαρπάζει την εξουσία

2. Η βία της κομμουνιστικής εξουσίας
α. Φρικαλεότητες του σοβιετικού κομμουνισμού
β. Οι θανατηφόρες εκστρατείες του ΚΚΚ

3. Ένας αιώνας δολοφονιών


Εισαγωγή

Έχει περάσει ένας αιώνας από την υφαρπαγή της εξουσίας στην Σοβιετική Ένωση από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Σύμφωνα με ερευνητικές αναφορές που συγκεντρώθηκαν από το Κοινοβούλιο των ΗΠΑ, τα κομμουνιστικά καθεστώτα ήταν υπεύθυνα για τους θανάτους τουλάχιστον 100 εκατομμυρίων ανθρώπων. [1] Η Μαύρη Βίβλος του κομμουνισμού περιγράφει αυτό το ιστορικό φόνων έχοντας ως πηγές έγγραφα που αποχαρακτηρίστικαν από τις κυβερνήσεις των εθνών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και της ανατολικής Ευρώπης, όπως και από ιστορικές καταγραφές απολογισμού των θυμάτων των κομμουνιστικών πολιτικών εκστρατειών στην Κίνα, την Βόρεια Κορέα, και άλλες κομμουνιστικές χώρες. [2]

Ο κομμουνιστικός απολυταρχισμός συγκρίνεται συχνά με αυτόν των Ναζί. Ενώ μπορούν να εντοπιστούν πολλά κοινά στοιχεία, υπάρχει ένας κρίσιμος διαχωρισμός που συχνά παραβλέπεται: Οι Ναζί επιδίωκαν να εξολοθρεύσουν τους Εβραίους, αλλά ο στόχος του κομμουνισμού ξεπερνά αυτόν της σωματικής καταστροφής.

Οι θρησκευόμενοι δεν θεωρούν την σωματική απώλεια ως τον αληθινό θάνατο κάποιου, καθώς η ψυχή μεταβαίνει στον παράδεισο ή γεννιέται πάλι στον κύκλο της μετενσάρκωσης. Το Κομμουνιστικό Κόμμα χρησιμοποιεί τις σφαγές ως μέσο για να φυτέψει τον τρόμο στα μυαλά των ανθρώπων, εξαναγκάζοντάς τους να αποδεχτούν την κακή ιδεολογία του. Μέσω της καταστροφής της ηθικής, οι ψυχές των ανθρώπων καταδικάζονται. Το Κομμουνιστικό Κόμμα στοχεύει όχι μόνο στην εξάλειψη του φυσικού σώματος κάποιου αλλά και της ψυχής του.

Ένα επιπρόσθετο χαρακτηριστικό του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι η ένταση με την οποία επιτίθεται στα εσωτερικά του στελέχη και διαλέγει τους σκληρότερους για επικεφαλής του. Είναι δύσκολο για πολλούς να κατανοήσουν το σκεπτικό πίσω από την βαραβαρότητα που εξαπολύει το Κομμουνιστικό Κόμμα στα ίδια του τα στελέχη, περιλαμβανομένων και όσων έγιναν θύματα απλώς επειδή απέκλιναν από το κόμμα σε συγκεκριμένα ζητήματα, ενώ κατά τα άλλα ήταν ολοκληρωτικά υπάκουοι στο Κόμμα και την ηγεσία του.

Ένας λόγος είναι ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα, καθώς επαναστατεί ενάντια στους θεούς και την ανθρωπότητα, έχει έναν ενστικτώδη φόβο ότι το τέλος του είναι πάντα κοντά. Για να ενισχύσει τον εαυτό του, το Κόμμα χρειάζεται να συλλέξει άτομα που δεν νοιάζονται για το ηθικά λάθος ή το σωστό. Αυτά τα άτομα ξεχωρίζονται κατά την διάρκεια των μαζικών δολοφονιών, και η άνοδός τους σε ηγετικές θέσεις επιτρέπει στο κομμουνιστικό φάσμα να διαφυλάξει την διαιώνιση της τυραννίας του στην γη.

Το 1989, τα στελέχη του ΚΚΚ που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην σφαγή της πλατείας Τιενανμέν στις 4 Ιουνίου απομακρύνθηκαν. Ο Τζιάνγκ Τζεμίν, που επέδειξε σκληρότητα κατά την διάρκεια των γεγονότων, προωθήθηκε σε επικεφαλής του ΚΚΚ. Μόλις ο Τζιάνγκ ξεκίνησε τη δίωξη του Φάλουν Γκονγκ το 1999, προήγαγε αξιωματούχους όπως τον Λούο Γκαν και τον Τζόου Γιονκάνγκ σε υψηλές θέσεις, καθώς είχαν επιδείξει την ικανότητα τους να διαπράττουν τα πιο σκληρά εγκλήματα στην δίωξη.

Ένα ακόμη κίντρο για τη διάπραξη δολοφονιών είναι να στρατολογήσει συμμετέχοντες από την ευρύτερη κοινωνία, όπως έγινε κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης. Διαπράττοντας φόνους και άλλα εγκλήματα, οι μάζες ενεπλάκησαν οι ίδιες ως συνεργάτες στη βαρβαρότητα του ΚΚΚ, και οι πιο σκληροί δράστες έγιναν οι πιο σταθεροί ακόλουθοι του Κόμματος. Ακόμη και σήμερα πολλοί πρών Ερυθροφρουροί που διέπραξαν επιθέσεις και φόνους κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης δεν εκφράζουν καμία μετάνοια για τα εγκλήματά τους, λέγοντας ότι δεν νιώθουν καμία μετάνοια για αυτά που έγιναν όταν ήταν νεαροί.

Επιπλεόν, σκοτώνοντας τα θύματά του ανοιχτά και επίτηδες, το Κομμουνιστικό Κόμμα υποτάσσει τον ευρύτερο πληθυσμό.

Όλα αυτά μας επιτρέπουν να εξηγήσουμε μία γενική αρχή: Κατά την ιστορία, έχουν συμβεί δολοφονίες υπό τυρρανικές κυβερνήσεις ή κατά τη διάρκεια πολέμων που υπήρχε κάποιος εχθρός που έπρεπε να ηττηθεί. Το χαρακτηριστικό του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι ότι πρέπει να έχει έναν εχθρό, και εάν δεν υπάρχει κάποιος εχθρός, θα πρέπει να τον δημιουργήσει έτσι ώστε να μπορέσει να συνεχίσει να σκοτώνει.

Σε μία χώρα όπως η Κίνα, με τη μεγάλη ιστορία και πολιτισμό της, το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν θα μπορούσε να πετύχει τους στόχους του χωρίς να συνεχίσει να σκοτώνει. Παραδοσιακά, οι Κινέζοι πίστευαν και σέβονταν το θείον. Βυθισμένοι σε μια κληρονομιά πέντε χιλιάδων χρόνων, οι Κινέζοι δε θα δέχονταν διαφορετικά την ύπαρξη του βάρβαρου και βλάσφημου Κομμουνιστικού Κόμματος. Τα μοναδικά μέσα του ΚΚ για να διατηρήσει την εξουσία του, όπως έμαθε από την προσπάθεια των Σοβιετικών, είναι μέσω διάπραξης μαζικής δολοφονίας.

1. Η άνοδος του απολυταρχικού κομμουνισμού

Όντας η ενσάρκωση ενός κακού φάσματος, το σημείο έναρξης του κομμουνισμού δεν θα μπορούσε παρά να είναι ατιμωτικό. Αφού ο Καρλ Μαρξ ισχυρίστηκε ότι «ένα φάντασμα στοιχειώνει την Ευρώπη – το φάντασμα του Κομμουνισμού», ληστές και εγκληματίες ίδρυσαν την Κομμούνα του Παρισίου, φέρνοντας καταστροφές στη γαλλική πρωτεύουσα και στα ασύγκριτα έργα τέχνης και πολιτισμό της. Στη Ρωσία και την Κίνα, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ) και το ΚΚΚ υφάρπαξαν την εξουσία μέσω ποταπών πράξεων συνωμοσίας και αιματοχυσίας.

α. Η άνοδος των Σοβιετικών κομμουνιστών στην εξουσία

Τον Φεβρουάριο του 1917, καθώς η Ρωσική Αυτοκρατορία έχασε έδαφος που πήραν οι Γερμανικές και Αυστρο-Ουγγρικές δυνάμεις στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ελλείψεις τροφίμων και οι παρακμάζουσες εργασιακές συνθήκες οδήγησαν τους Ρώσους εργάτες της βιομηχανίας να απεργήσουν. Όπως η αναταραχή διαδιδόταν στη χώρα, ο Τσάρος Νικόλαος II εξαναγκάστηκε σε παραίτηση και η Προσωρινή Ρωσική Κυβέρνηση ιδρύθηκε για να διαχειριστεί την χώρα μέχρι να μπορούσαν να διεξαχθούν δημοκρατικές εκλογές. Μόλις έμαθε για αυτές τις εξελίξεις ο Βλαντιμίρ Λένιν αμέσως επέστρεψε στη Ρωσία από την εξορία στην Ελβετία.

Στις 7 Νοεμβρίου του 1917 — ή στις 25 Οκτωβρίου σύμφωνα με το παραδοσιακό Ιουλιανό ημερολόγιο— μια ομάδα κομμουνιστών επαναστατών με επικεφαλής τον Βλαντιμίρ Λένιν έκανε μια ένοπλη εξέγερση στην Ρωσική πρωτεύουσα Πέτρογκραντ (σημερινή Αγία Πετρούπολη). Μέσω της Οκτωβριανής Επανάστασης, ο Λένιν έριξε την προσωρινή κυβέρνηση και εγκαθίδρυσε το πρώτο κομμουνιστικό καθεστώς στον κόσμο.

Σε λιγότερο από τρεις εβδομάδες μετά, στις δημοκρατικές εκλογές για τη Ρωσική Ψηφοφορική Συνέλευση, το Κόμμα των Σοσιαλιστών Επαναστατών κέρδισε την πλειοψηφία των ψήφων του έθνους και πλειοψηφία εδρών. Οι Μπολσεβίκοι κέρδισαν λιγότερο από 25% των ψήφων και μόνο μια χούφτα αντιπροσώπων.

Μετά από αυτήν τη αποτυχία, στη συνάντηση της Ρωσικής Ψηφοφορικής Συνέλευσης στις 5 Ιανουαρίου του 1918, ο Λένιν καταπάτησε τις υποσχέσεις του και κύρηξε την Ψηφοφορική Συνέλευση ως «εχθρό του λαού». Έχοντας προετοιμαστεί από πριν για να εφαρμόσει στρατιωτικό νόμο την ημέρα της συνεδρίασης της Συνέλευσης στη ρωσική πρωτεύουσα Πέτρογκραντ, οι Μπολσεβίκοι κινητοποίησαν στρατό και διέλυσαν την Ψηφοφορική Συνέλευση με τη βία, καταστρέφοντας την δημοκρατική διαδικασία στη Ρωσία.

Όπως το ίδιο το ρωσικό μαρξιστικό κίνημα, η άνοδος του Λένιν δεν ήταν ολοκληρωτικά ένα ρωσικό φαινόμενο. Παρά το τέλος της τσαρικής εξουσίας, η Ρωσία συνέχισε να μάχεται στον πόλεμο ως σύμμαχος της Γαλλίας και Μεγάλης Βρετανίας εναντίον των Κεντρικών Δυνάμεων με επικεφαλής την Γερμανία. Υπολογίζοντας πως οι μπολσεβίκοι μπορούν να ρίξουν την Ρωσία σε πολιτικό χάος — και έτσι να αφαιρέσουν μια μεγάλη απειλή από το ανατολικό μέτωπο της Γερμανίας— ο Κάιζερ Βίλχελμ ΙΙ κανόνισε για την ασφαλή διέλευση του εξόριστου Λένιν πίσω στην Ρωσία, μέσω Γερμανίας και Σουηδίας, και έπειτα Φινλανδίας, περιοχή της Ρωσικής Αυτοκρατορίας εκείνον τον καιρό. Ο Βίλχελμ II επίσης παρείχε χρήματα, όπλα, και σφαίρες στον Λένιν. Μέχρι το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Μπολσεβίκοι είχαν λάβει από την Γερμανία τουλάχιστον 50 εκατομμύρια μάρκα. [3]

Ο Γουίνστον Τσώρτσιλ δήλωσε αυτό για τον ρόλο της Γερμανίας στην επιστροφή του Λένιν: «Έστρεψαν το πιο θανατηφόρο όπλο προς την Ρωσία. Μετέφεραν τον Λένιν μέσα σε ένα σφραγισμένο φορτηγό σαν ενός είδους βάκιλο επιδημίας από την Ελβετία στην Ρωσία». [4]

Η Οκτωβριανή Επανάσταση και η επακόλουθη κλοπή της εξουσίας από τον Λένιν ήταν η απαρχή όλων των κομμουνιστικών κινημάτων στον κόσμο τον 20ο αιώνα. Προκάλεσε τη διεθνή άνοδο των κομμουνιστικών κινημάτων και τις αμέτρητες καταστροφές που ακολούθησαν.

Αμέσως αφότου υφάρπαξαν την εξουσία από την Ψηφοφορική Συνέλευση, οι Μπολσεβίκοι στράφηκαν εναντίον των Ρώσων εργατών, που πρώτοι στις αρχές του 1918 αντιστάθηκαν στην κομμουνιστική δικτατορία. Δεκάδες χιλιάδες εργατών από το Πέτρογκραντ και τη Μόσχα έκαναν πορείες και διαδηλώσεις, διαμαρτυρόμενοι για την διάλυση της δημοκρατικά εκλεγμένης συνέλευσης. Οι Μπολσεβίκοι στρατιώτες χτύπησαν τη διαμαρτυρία με θανάσιμη βία, πυροβολώντας διαδηλωτές και γεμίζοντας τους δρόμους με το αίμα των εργατών.

Η μεγαλύτερη εργατική ένωση της χώρας, η Πανρωσική Ένωση των Σιδηροδρόμων, ανακοίνωσε απεργία για να διαμαρτυρηθεί για το πραξικόπημα των Μπολσεβίκων και έλαβε την ευρεία υποστήριξη πολλών άλλων εργατικών ενώσεων. Όπως και με τους εργάτες του Πέτρογραντ και της Μόσχας, οι Μπολσεβίκοι σταμάτησαν την απεργία με τις ένοπλες δυνάμεις τους. Η Πανρωσική Ένωση και άλλες ανεξέρτητες ενώσεις απαγορεύτηκαν.

Τον Μάρτιο του 1918, οι Μπολσεβίκοι μετονομάστηκαν σε Παν-Ρωσικό Κομμουνιστικό Κόμμα. (Το 1925, μετά την ίδρυση της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών το 1922, το κόμμα μετονομάστηκε και πάλι σε Παν-ενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα. Τέλος, το 1952, έγινε επίσημα το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης.) Αυτές οι οργανώσεις εργατών που παρέμειναν σταδιακά εξαναγκάστηκαν να βρεθούν υπό τον έλεγχο του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Το καλοκαίρι του 1918, η Ρωσία αντιμετώπισε μια τεράστια έλλειψη φαγητού λόγω του τρέχοντος εμφυλίου πολέμου μεταξύ διαφόρων κομμουνιστικών ομάδων (συμπεριλαμβανομένων των Μπολσεβίκων), λόγω κινημάτων ανεξαρτητοποίησης κάποιων περιοχών, και του Λευκού κινήματος, με επικεφαλής αντικομμουνιστές Ρώσους στρατιωτικούς. Τον Ιούνιο, με τη χώρα να βρίσκεται στα πρόθυρα λιμού, ο Λένιν απέστειλε τον Τζόζεφ Στάλιν στο Τσαρίτσυν για να αρπάξει σιτηρά από το λεκανοπέδιο του Βόλγα, έναν παραδοσιακό τροφοδότη της ρωσικής γεωργίας.

Η τυρρανία του Κομμουνιστικού Κόμματος συνάντησε αντίσταση από τους αγρότες. Τον Αύγουστο του 1918, οι αγρότες της περιοχής Πέντζα ξεκίνησαν μια ένοπλη επανάσταση, που γρήγορα εξαπλώθηκε στις τριγύρω περιοχές. Το Κόμμα έστειλε στρατεύματα για να καταστείλουν την εξέγερση και ο Λένιν έστειλε ένα τηλεγράφημα στους Μπολσεβίκους της Πέντζα:

Κρεμάστε (και σιγουρέψτε ότι οι κρεμάλες συμβαίνουν μπροστά στα μάτια του κόσμου) όχι λιγότερους από 100 γνωστούς ιδιοκτήτες γης, πλούσιους ανθρώπους, αφαιμάκτες.
Δημοσιεύστε τα ονόματά τους.
Πάρτε όλα τους τα σιτηρά.
Πιάστε ομήρους σύμφωνα με το χθεσινό τηλεγράφημα.
Κάντε το με τέτοιον τρόπο ώστε για εκατοντάδες χιλιόμετρα τριγύρω, οι άνθρωποι να βλέπουν, να τρέμουν, να μάθουν, να φωνάζουν… [5]

Την άνοιξη του 1919, οι λιμοκτονούντες εργάτες σε πόλεις σε ολόκληρη τη Ρωσία απέργησαν αρκετές φορές για να απαιτήσουν τις ίδιες μερίδες φαγητού με τους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού, καθώς και το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου, τις δημοκρατικές εκλογές και την κατάργηση των πολιτικών προνομίων που παρέχονταν στους κομμουνιστές. Όλα αυτά τα κινήματα τα χειρίστηκε η μυστική αστυνομία της Τσεκά (ο πρόδρομος της KGB), η οποία φυλάκισε ή πυροβόλησε τους εργάτες.

Το Ταμπόβ, νοτιοδυτικά της Μόσχας, ήταν μία από τις πλουσιότερες επαρχίες της Ρωσίας πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση. Αφότου η Σοβιετική Ένωση έστειλε πολλές «ομάδες επίταξης σιτηρών» για να πάρουν τα σιτηρά της περιοχής, πάνω από 50.000 αγρότες του Ταμπόβ σχημάτησαν τοπικές πολιτοφυλακές για να πολεμήσουν τις ομάδες επίταξης του Κομμουνιστικού Κόμματος, σε αυτό που έμεινε γνωστό ως η Εξέγερση του Ταμπόβ. Τον Ιούνιο του 1921, το Σοβιετικό καθεστώς έστειλε τον στρατιωτικό διοικητή Μικαήλ Τουκατσέφτσκυ να πολεμήσει τους «συμμορίτες» με δηλητηριώδες αέριο. [6] Η χρήση των χημικών όπλων του Τουκατσέφτσκυ, σε συνδυασμό με τις πυρκαγιές που εξαπλώνονταν στην περιοχή, μετέτρεψαν το μεγαλύτερο τμήμα του Ταμπόβ σε πραγματική έρημο. Περίπου 100.000 αγρότες του Ταμπόβ συμμετείχαν στην εξέγερση και οι συγγενείς τους φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν. Περίπου 15.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στην εξέγερση. [7] Την δεκαετία του 1930, ο ίδιος ο Τουκατσέφτσκυ βασανίστηκε και εκτελέστηκε κατά την εκκαθάριση του Κόκκινου Στρατού από τον Στάλιν.

Η εγκαθίδρυση ολοκληρωτικής δικτατορίας του Σοβιετικού καθεστώτος, η απόλυτη προδοσία των Ρώσων εργατών και αργότερα η μαζική δολοφονία εκατομμυρίων απλών πολιτών θα επαναλαμβανόταν από το ΚΚΚ επακριβώς. Ξεκινώντας με την δική του κατάληψη εξουσίας στα τέλη της δεκαετίας του 1940, το ΚΚΚ προκάλεσε καταστροφές άνευ προηγουμένου στην κινεζική ιστορία.

β. Η υφαρπαγή της εξουσίας από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα

Ο μαρξισμός και άλλες αριστερές ιδεολογίες εισήχθησαν στην Κίνα από το εξωτερικό πριν από την πτώση της δυναστείας Τσινγκ το 1911 και κέρδισαν έδαφος μεταξύ ριζοσπαστικών διανοουμένων και νέων που έψαχναν απεγνωσμένα για λύσεις στους κινδύνους που αντιμετώπιζε το έθνος τους.

Στη δεκαετία του 1910, κομμουνιστές Κινέζοι ακτιβιστές μπήκαν επικεφαλής του Κινήματος Νέου Πολιτισμού για να επικρίνουν τον παραδοσιακό πολιτισμό, τον οποίο κατηγόρησαν για την «συντηρητικότητα» της Κίνας. Το 1919, υποστηριζόμενοι από χρηματοδότηση που παρείχε το νέο Σοβιετικό καθεστώς, οι Κινέζοι κομμουνιστές ανέλαβαν καθοδηγητικό ρόλο στο Κίνημα της 4ης Μαΐου, μια σειρά φοιτητικών διαδηλώσεων που είχαν αναπτυχθεί από το Κίνημα Νέου Πολιτισμού και οι οποίες στόχευσαν ξένες δυνάμεις αλλά και τις Κινεζικές πολιτικές ελίτ.

Το 1920, οι Μπολσεβίκοι έστειλαν τον Γκριγκόρι Βοϊτίνσκυ στην Κίνα για να ιδρύσει μια τοπική κομμουνιστική οργάνωση. Τον Ιούλιο του 1921, το ΚΚΚ ιδρύθηκε στην Σανγκάη από τους Τσεν Ντουσιού, Λι Νταζάο και άλλους Κινέζους μαρξιστές.

Το νεοσύστατο ΚΚΚ λειτουργούσε μέσω τεχνασμάτων. Το 1923, ο Λένιν έστειλε τον Μικαήλ Μποροντίν να μεσολαβήσει για μια συμμαχία μεταξύ του Κινεζικού Εθνικιστικού Κόμματος (Κουομιντάνγκ) και της Σοβιετικής Ένωσης. Σύμφωνα με τους όρους της συνεργασίας, το Κουομιντάνγκ πήρε στους κόλπους του το νεοσύστατο ΚΚΚ ως κόμμα-αντιπρόσωπο [των Σοβιετικών], δίνοντας στους κομμουνιστές περαιτέρω ευκαιρίες να υπονομεύσουν τους Εθνικιστικούς στόχους.

Αντιλαμβανόμενος ότι το ΚΚΚ προσπαθούσε να συσχετιστεί με το Κουομιντάνγκ για να πάρει την εξουσία, ο εθνικιστής ηγέτης Τσιάνγκ Κάι-Σεκ ξεκίνησε μια εκκαθάριση των κομμουνιστών το 1927. Κατά τα επόμενα χρόνια, το Κουομιντάνγκ πραγματοποίησε αρκετές στρατιωτικές εκστρατείες με σκοπό την καταστροφή των «σοβιετικών» θυλάκων του ΚΚΚ στη νότια Κίνα. Αυτές οι επιχειρήσεις ήταν εν μέρει επιτυχείς, αλλά οι κομμουνιστές κατάφεραν να ξεφύγουν σε μια νέα περιοχή βάσης τους στην Γιανάν, στην βορειοδυτική Κίνα. Την δεκαετία του 1930, η αυξανόμενη απειλή από την Αυτοκρατορική Ιαπωνία ανάγκασε το Κουομιντάνγκ να σταματήσει τις εκστρατείες του ενάντια στην εξέγερση του ΚΚΚ.

Το ΚΚΚ εκμεταλλεύτηκε πλήρως την αναστάτωση της Κίνας από τον ιαπωνικό επεκτατισμό, ο οποίος είχε εκραγεί σε ολοκληρωτικό πόλεμο το 1937. Καθώς οι Εθνικιστικές δυνάμεις ανέλαβαν το βάρος της μάχης, το ΚΚΚ αύξησε τη δύναμή του. Το 1937, έτος της εισβολής της Ιαπωνίας, ο Κόκκινος Στρατός του ΚΚΚ βρισκόταν στα πρόθυρα της ήττας από το Κουομιντάνγκ. Μέχρι τη στιγμή της νίκης της Κίνας το 1945, οι κομμουνιστές καυχιόντουσαν πως είχαν 1,32 εκατομμύρια τακτικούς στρατιώτες και στρατιωτική δύναμη 2,6 εκατομμυρίων. [8] Μετά την παράδοση της Ιαπωνίας, το ΚΚΚ χρησιμοποίησε την κάλυψη των ειρηνευτικών συνομιλιών με το Κουομιντάνγκ για να τοποθετήσει τις δυνάμεις του για τον επερχόμενο εμφύλιο πόλεμο.

Εκατομμύρια άνθρωποι έδωσαν τη ζωή τους στα πεδία μάχης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά το απροσδόκητο αποτέλεσμα ήταν η ταχύτατη επέκταση του ολοκληρωτικού κομμουνισμού. Οι διπλωματικές προσπάθειες του ΚΚΚ κατά τη διάρκεια και μετά τον πόλεμο οδήγησαν τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Σοβιετική Ένωση να εγκαταλείψουν τις πολιτικές υποστήριξής τους προς τους Εθνικιστές. Το 1949, το ΚΚΚ νίκησε το Κουομιντάνγκ και ίδρυσε αυτό που θα γινόταν το πιο βίαιο ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς στη γη, τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (ΛΔΚ).

Στο αποκορύφωμά τους, οι κομμουνιστικές δυνάμεις έλεγξαν το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού, καθώς αποτελούνταν από τη Ρωσία και την Κίνα, τα μεγαλύτερα έθνη του κόσμου κατά έκταση και πληθυσμό. Οι κομμουνιστικές κυβερνήσεις επεκτάθηκαν σε μεγάλες περιοχές της Ευρώπης και της Ασίας και πολλές χώρες στην Αφρική, τη Νότια Αμερική και τη Νοτιοανατολική Ασία έγιναν πελάτες ή σύμμαχοι της Σοβιετικής Ένωσης ή της ΛΔΚ.

Η Κίνα έχει έναν μεγάλο και εμβριθή πολιτισμό με ιστορία 5.000 χρόνων. Ο λαός της είναι βυθισμένος στην παράδοση της λατρείας των θεών και του σεβασμού προς το θείον. Το φάντασμα του κομμουνισμού ήταν ανίκανο να καταστρέψει 5.000 χρόνια πολιτισμού μόνο με συνωμοσίες.

Αφότου υφάρπαξε την εξουσία και εγκαθίδρυσε στην ΛΔΚ στην ηπειρωτική Κίνα, το ΚΚΚ στόχευσε την ελίτ της κοινωνίας που λειτουργούσε ως φορέας του παραδοσιακού πολιτισμού· κατέστρεψε τα φυσικά κειμήλια του κινεζικού πολιτισμού· και κατέστρεψε τις συνδέσεις των Κινέζων με τους θεούς τους. Μέσω μαζικών δολοφονιών, η παραδοσιακή κληρονομιά της Κίνας αντικαταστάθηκε με κουλτούρα του Κομμουνιστικού Κόμματος. Με κάθε επόμενη γενιά, η κουλτούρα του Κόμματος χαρασσόταν όλο και βαθύτερα στην κοσμοθεώρηση των Κινέζων της ηπειρωτικής χώρας.

Αμέσως μόλις πήρε την εξουσία, το ΚΚΚ ξεκίνησε να εφεύρει εχθρούς, ξεκινώντας με τα μέλη της ελίτ. Στην επαρχία, έσφαξε ιδιοκτήτες γης και τους πιο ευκατάστατους. Στις πόλεις σκότωσε επιχειρηματίες, δημιουργώντας ένα κλίμα τρόμου καθώς λεηλατούσε τον πλούτο της αστικής κοινωνίας.

Για να ξεσηκώσει τους αγρότες να σκοτώσουν γαιοκτήμονες και «πλούσιους αγρότες», σε υποστήριξη του νέου κομμουνιστικού καθεστώτος, το ΚΚΚ έθεσε σε εφαρμογή μια έτσι αποκαλούμενη μεταρρύθμιση γης η οποία υποσχόταν στους αγρότες δική τους γη. Αλλά αφότου οι ιδιοκτήτες γης δολοφονήθηκαν, το ΚΚΚ δήλωσε ότι η γη θα δινόταν στους αγρότες μέσω συνεταιρισμών. Αυτό σήμαινε ότι η γη και πάλι δεν ανήκε στους αγρότες.

Τον Μάρτιο του 1950, το ΚΚΚ δημοσιέυσε την «Εντολή για την Αυστηρή Καταστολή των Αντιεπαναστατικών Στοιχείων», επίσης γνωστή ως Εκστρατεία Καταστολής Αντεπανασταστών, η οποία επικεντρώθηκε στη δολοφονία γαιοκτημόνων και πλούσιων αγροτών στην επαρχία. Το ΚΚΚ ανακοίνωσε ότι μέχρι το τέλος του 1952, περισσότεροι από 2,4 εκατομμύρια «αντεπαναστάτες» είχαν εξολοθρευτεί. Στην πραγματικότητα, περισσότεροι από πέντε εκατομμύρια άνθρωποι είχαν δολοφονηθεί. [9]

Μετά από τις δολοφονίες των ιδιοκτητών γης και των πλούσιων αγροτών στην επαρχία, το ΚΚΚ ξεκίνησε τις Τρείς-Αντί και Πέντε-Αντί εκστρατείες για να σφαγιάσει πλούσιους αστούς. Υπό την πίεση αυτή, πολλοί καπιταλιστές επέλεξαν να αυτοκτονήσουν μαζί με όλα τα οικογενειακά τους μέλη.

Το ΚΚΚ δεν σταμάτησε με την εξάλειψη γαιοκτημόνων και καπιταλιστών. Λήστεψε επίσης τον πλούτο των αγροτών, των μικρών εμπόρων και των τεχνιτών. Μετά από αυτήν την ταξική σφαγή, η τεράστια πλειοψηφία της εργατικής τάξης παρέμεινε στη φτώχεια.

2. Η βαναυσότητα της κομμουνιστικής εξουσίας

Αν και τα κομμουνιστικά καθεστώτα έρχονται στην εξουσία μέσω απάτης και βίας, οι χειρότερες θηριωδίες τους διαπράττονται σε καιρούς ειρήνης. Τόσο στη Σοβιετική Ένωση όσο και στη ΛΔΚ, την επανάσταση ακολούθησαν αμέσως αιματηρές πολιτικές εκστρατείες για την εξάλειψη των «ταξικών εχθρών», μαζικοί λιμοί, ίδρυση στρατοπέδων συγκέντρωσης και αδίστακτες εκκαθαρίσεις των στελεχών του Κόμματος, καθώς και τρομοκρατία εναντίον του γενικού πληθυσμού. Παρόμοια βαρβαρότητα ήταν πανταχού παρούσα στο κομμουνιστικό μπλοκ και τα επιζώντα κομμουνιστικά κράτη του κόσμου παραμένουν όλα καταπιεστικά αυταρχικά καθεστώτα.

α. Οι κομμουνιστικές κτηνωδίες του Σοβιετικού Κομμουνισμού

Το 1922, όταν το πέρας μεγάλων στρατιωτικών εκστρατειών άφησε τους Μπολσεβίκους ντε φάκτο νικητές στον ρωσικό εμφύλιο πόλεμο, το Σοβιετικό Κομμουνιστικό Κόμμα αντιμετώπισε άμεσες κρίσεις που παρήγαγε το ίδιο. Οι εφαρμοζόμενες με ενθουσιασμό μαρξιστικές πολιτικές είχαν οδηγήσει σε εκτεταμένο λιμό σε ολόκληρη τη Ρωσία, σκοτώνοντας εκατομμύρια ανθρώπους. Η κομμουνιστική ηγεσία αναγκάστηκε να αποσύρει μεγάλο μέρος του πολιτικού της προγράμματος — που αναδρομικά ονομάστηκε «κομμουνισμός του πολέμου» — και καθιέρωσε τη Νέα Οικονομική Πολιτική (NΟΠ). Αυτή ήταν μια αποτελεσματική ανακωχή με τη ρωσική αγροτιά, καθώς τους επετράπη να δουλέψουν τη δική τους γη και να πωλούν τρόφιμα χωρίς παρέμβαση από το κράτος.

Ωστόσο, οι σοβιετικοί κομμουνιστές έβλεπαν την ΝΟΠ απλώς ως ένα επείγον μέτρο για την αποτροπή της επικείμενης εξέγερσης. Κατά τη διάρκεια του λιμού που προκλήθηκε από τον κομμουνισμό του πολέμου, ένας φίλος του Λένιν παρατήρησε ότι η καταστροφή που ο Λένιν είχε ενορχηστρώσει ήταν καλή καθώς θα «καταστρέψει την πίστη όχι μόνο στον τσάρο, αλλά και στον Θεό». [10]

Τα κομμουνιστικά καθεστώτα χρησιμοποιούν τον τρόμο και τη μαζική δολοφονία ως μέσο για την ενίσχυση της δικτατορίας τους. Το 1928, η ΝΟΠ διαλύθηκε και αντικαταστάθηκε από κοινές φάρμες που ελέγχονταν από το καθεστώς. Οι Ρώσοι αγρότες, οι οποίοι αντιτάχθηκαν στην κατάσχεση της γης και των σιτηρών τους, αντέδρασαν σκληρά στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Θα πλήρωναν ακριβά για την ανυπακοή τους.

Τα περισσότερα θύματα του κομμουνισμού σκοτώθηκαν από ανθρωπογενείς λιμούς. Μεταξύ 1932 και 1933, η μαζική πείνα που προκλήθηκε από το Σοβιετικό Κομμουνιστικό Κόμμα σκότωσε εκατομμύρια ανθρώπους, κυρίως αγρότες, σε περιοχές της Ουκρανίας, της νότιας Ρωσίας και της Κεντρικής Ασίας. Ο ουκρανικός λιμός, γνωστός ως Χολοντομόρ, έφερε τον θάνατο σε περίπου τέσσερα εκατομμύρια ανθρώπους.

Μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου το 1922, η επιβολή συλλογικής γεωργίας από το Κομμουνιστικό Κόμμα αντιμετώπισε εκτεταμένη αντίσταση από την ουκρανική αγροτιά. Για να το αντιμετωπίσει αυτό, το σοβιετικό καθεστώς ονόμασε μια πλειοψηφία ικανών αγροτών με τον υποτιμητικό όρο «κουλάκοι» και τους εξόρισε στη Δυτική Σιβηρία και στις δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας. Η απομάκρυνση αυτών των αγροτών ήταν μια τεράστια απώλεια για την ουκρανική γεωργία και το 1932 η παραγωγή έπεσε απότομα.

Το χειμώνα του 1932–1933, η σοβιετική κυβέρνηση διέκοψε την προμήθεια τροφίμων προς την Ουκρανία και δημιούργησε φράχτες ασφαλείας κατά μήκος των συνόρων. Αρχικά, οι Ουκρανοί επέζησαν από τα αποθηκευμένα λαχανικά και τις πατάτες στα σπίτια τους, αλλά αυτά σύντομα ζητήθηκαν από τις αρχές του Κόμματος. Ένας μεγάλος αριθμός αγροτών έχασε την ζωή του λόγω πείνας. Οι αρχές εμπόδισαν τους χωρικούς να ταξιδεύουν στις πόλεις για αναζήτηση φαγητού. Πολλοί άνθρωποι πέθαναν από πείνα όταν περπατούσαν κατά μήκος των σιδηροδρόμων. Σε απόγνωση, οι άνθρωποι άρχισαν να τρώνε τα θαμμένα κουφάρια γατών, σκύλων και οικιακών ζώων. Κάποιοι κατέφυγαν ακόμη και σε κανιβαλισμό. [11]

Ο λιμός του Χολοντομόρ άφησε ορφανά περισσότερα από ένα εκατομμύριο παιδιά της Ουκρανίας. Πολλά εξ αυτών έμειναν άστεγα και δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να ζητιανέψουν φαγητό στις πόλεις. Για να εξαλειφθεί αυτή η ντροπή, ο Στάλιν υπέγραψε εντολές που επέτρεπαν στην αστυνομία να πυροβολεί παιδιά από 12 ετών και άνω. Κατά τη διάρκεια του λιμού, σώματα των θυμάτων της πείνας γέμιζαν τους δρόμους του Χάρκοβο, της πρωτεύουσας της Σοβιετικής Ουκρανίας εκείνη την εποχή.

Τα Γκουλάγκ: Τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Ευρώπης

Στις 5 Σεπτεμβρίου 1918, ο Λένιν διέταξε την ίδρυση του πρώτου Σοβιετικού στρατοπέδου συγκέντρωσης στα Νησιά Σολοβέτσκυ για την φυλάκιση πολιτικών κρατουμένων και αντιφρονούντων που αντιτάχθηκαν στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Τα επόμενα χρόνια, το Κομμουνιστικό Κόμμα δημιούργησε έναν ωκεανό στρατοπέδων συγκέντρωσης σε ολόκληρη τη Σοβιετική Ένωση — τα φοβερά στρατόπεδα εργασίας γκουλάγκ της σταλινικής εποχής. (Ο όρος «γκουλάγκ» είναι μια συντομογραφία στα Ρωσικά της «Ανώτατης Διοίκησης Αναμορφωτικών Στρατοπέδων Εργασίας».)

Το σύστημα των γκουλάγκ αναπτύχθηκε σε τερατώδη κλίμακα υπό την ηγεσία του Στάλιν καθώς το Κομμουνιστικό Κόμμα ενέτεινε τον πολιτικό του τρόμο και πραγματοποίησε ολοένα και μεγαλύτερες εκστρατείες «εκκαθάρισης». Μέχρι τη στιγμή του θανάτου του Στάλιν το 1953, υπήρχαν 170 διοικητήρια γκουλάγκ που περιλάμβαναν πάνω από τριάντα χιλιάδες μεμονωμένα στρατόπεδα διάσπαρτα σε ολόκληρη τη Σοβιετική Ένωση, αυτό που ο Αλεξάντρ Σολτζενίτσυν θα έκανε ευρέως γνωστό ως «το Αρχιπέλαγος των Γκουλάγκ» στο βιβλίο του με το ίδιο όνομα. Ο Σολτζενίτσυν κατέγραψε τριάντα μία διαφορετικές μεθόδους που η σοβιετική μυστική αστυνομία χρησιμοποιούσε για να εξαντλήσει τη δύναμη των κρατουμένων της και να τους αναγκάσει να ομολογήσουν ένοχοι σε οποιοδήποτε έγκλημα. [12]

Όσοι στέλνονταν στα γκουλάγκ υπέφεραν από συνεχή έλλειψη τροφής και ρουχισμού, ενώ αναγκάζονταν να εκτελούν βαριά εργασία δώδεκα έως δεκαέξι ώρες την ημέρα στο τρομερό κρύο των ρωσικών χειμώνων. Ο αριθμός των νεκρών ήταν τεράστιος. Πολλοί άνθρωποι φυλακίστηκαν μαζί με ολόκληρες τις οικογένειές τους, με άντρες φυλακισμένους και γυναίκες εξόριστες. Ούτε καν οι ηλικιωμένοι, μερικοί ήδη στα 80 τους, δεν γλίτωναν. Οι καταδικασμένοι κυμαίνονταν από υψηλού επιπέδου ελίτ του Κόμματος, ηγέτες του κράτους και στρατιωτικούς διοικητές, έως εντελώς απλούς πολίτες από κάθε κοινωνικό επίπεδο, συμπεριλαμβανομένων θρησκευτικών πιστών, μηχανικών, τεχνικών, γιατρών, φοιτητών, καθηγητών, εργατών και αγροτών.

Σύμφωνα με συντηρητικές εκτιμήσεις, περισσότεροι από μισό εκατομμύριο κρατούμενοι έχασαν τη ζωή τους στο σύστημα των γκουλάγκ μεταξύ του 1930 και του 1940, κατά τα χρόνια του προπολεμικού τρόμου του Στάλιν. Το σύστημα διαλύθηκε επισήμως το 1960. Ενώ οι πραγματικοί αριθμοί παραμένουν άγνωστοι, πιστεύεται ότι 18 εκατομμύρια άνθρωποι φυλακίστηκαν στα γκουλάγκ και περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο πέθαναν.

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης θεωρούνται συνήθως ναζιστική δημιουργία, αλλά ήταν το σοβιετικό σύστημα των γκουλάγκ που προηγήθηκε παρόμοιων μορφών καταστολής σε όλο τον κόσμο, τόσο στα κομμουνιστικά όσο και στα μη κομμουνιστικά καθεστώτα. Σύμφωνα με τον πρώην σοβιετικό αξιωματικό στρατιωτικών πληροφοριών και δημοφιλή ιστορικό Βίκτορ Σουβόροφ, πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Αδόλφος Χίτλερ έστειλε αξιωματικούς της Γκεστάπο στη Ρωσία για να περιοδεύσουν και να μελετήσουν τις εμπειρίες που είχαν συγκεντρώσει οι Σοβιετικοί από την δημιουργία των γκουλάγκ.

Ο Μεγάλος Τρόμος εναντίον της σοβιετικής ελίτ

Οι οπαδοί του κομμουνιστικού φαντάσματος είναι επίσης υποχρεωμένοι να γίνουν θύματα. Αυτό μπορούμε να το δούμε κατά τη διάρκεια της σταλινικής εποχής, καθώς το Κομμουνιστικό Κόμμα πραγματοποιούσε αιματηρές εκκαθαρίσεις σε όλες τις τάξεις του. Μετά τον θάνατο του Λένιν, ο Στάλιν στόχευσε τα ανώτερα κλιμάκια της κομμουνιστικής ηγεσίας.

Οι καταστολές έφτασαν στο αποκορύφωμά τους μεταξύ του 1936 και του 1938, όταν εκατομμύρια μέλη του Κόμματος και σοβιετικοί αξιωματούχοι υποβλήθηκαν σε δίκη με γελοίες κατηγορίες, σε ένα βάρβαρο επεισόδιο γνωστό ως ο Μεγάλος Τρόμος. Εκατοντάδες χιλιάδες πυροβολήθηκαν, συχνά μετά από πλήρεις ομολογίες ενοχής υπό βασανιστήρια.

Από τους 1.966 αντιπροσώπους στο 17ο Συνέδριο του Παν-Συνδικαλιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος το 1934, περισσότεροι από τους μισούς (1.108) συνελήφθησαν με κατηγορίες αντεπαναστατικής δραστηριότητας. Από τα 139 μέλη και τα υποψήφια μέλη της Κεντρικής Επιτροπής που εκλέχθηκαν στο 17ο Συνέδριο, 110 σκοτώθηκαν. [13] Ο Λαβρέντυ Μπέρια, αρχηγός της μυστικής αστυνομίας του Στάλιν, κάποτε είπε: «Δείξε μου τον άνθρωπο και θα σου βρω το έγκλημα». Εκτός από τον Στάλιν, όλα τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου τον καιρό του θανάτου του Λένιν το 1924 — Λεμ Καμένεφ, Γκριγκόρυ Ζινόβιεφ, Αλεξέι Ρίκοφ, Μικαήλ Τόμσκυ και Λεόν Τρότσκυ — εκτελέστηκαν ή δολοφονήθηκαν μέχρι το 1940.

Κανένας τομέας της κοινωνίας δεν γλίτωσε από τον Μεγάλο Τρόμο και άλλες σταλινικές εκκαθαρίσεις. Η καταστολή στους θρησκευτικούς, επιστημονικούς, εκπαιδευτικούς, ακαδημαϊκούς και καλλιτεχνικούς τομείς προηγήθηκε των εκκαθαρίσεων που εξολόθρευσαν την στρατιωτική και πολιτική ελίτ. Αλλά τα κύρια θύματα του τρόμου του Στάλιν ήταν απλοί άνθρωποι, και όχι μόνο συγγενείς και φίλοι των κατηγορουμένων, αλλά εργαζόμενοι και άλλοι απλοί σοβιετικοί πολίτες κατηγορήθηκαν και τιμωρήθηκαν για εντελώς πλαστά εγκλήματα.

Ούτε οι ίδιοι οι εκτελεστές διέφυγαν του Τρόμου: ο Γκενρίκ Γιαγκόντα, αρχηγός της μυστικής αστυνομίας μέχρι το 1936, συνελήφθη το 1937 και πυροβολήθηκε τον επόμενο χρόνο. Ο αντικαταστάτης του, Νικολάι Γιεζόφ, έχασε την θέση του το 1939 μετά την επίβλεψη του πιο αιματηρού γύρου εσωτερικών διώξεων. Πυροβολήθηκε σε θάλαμο εκτέλεσης σχεδιασμένο σύμφωνα με τις δικές του προδιαγραφές.

Ακόμα και σήμερα δεν υπάρχουν απαντήσεις σχετικά με το πόσοι συνελήφθησαν, σκοτώθηκαν, φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν κατά τη διάρκεια του τρόμου της εποχής του Στάλιν. Τον Ιούνιο του 1991, την παραμονή της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης, ο επικεφαλής της μυστικής αστυνομίας KGB, Βλαντιμίρ Κρυούτσκοφ, δήλωσε ότι μεταξύ 1920 και 1953, περίπου 4,2 εκατομμύρια άνθρωποι «καταπιέστηκαν» — συμπεριλαμβανομένων 2 εκατομμυρίων κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Τρόμου. [14] Ο Αλεξάντερ Γιακόβλεφ, ένας μεταρρυθμιστής πολιτικός στα σοβιετικά και στα χρόνια του Γέλτσιν, δήλωσε σε συνέντευξη του 2000 ότι τα θύματα της σταλινικής καταστολής αριθμούσαν τουλάχιστον 20 εκατομμύρια. [15]

β. Οι θανατηφόρες εκστρατείες του ΚΚΚ

Οι θανατηφόρες και τραυματικές πολιτικές ανακρίσεις αποτελούν χαρακτηριστικό γνώρισμα του κινεζικού κομμουνιστικού κινήματος, ακόμη και πριν καταλάβει την εξουσία επί της ηπειρωτικής Κίνας το 1949. Το 1942, όταν το ΚΚΚ είχε στριμωχτεί στη βορειοδυτική Κίνα, ο Μάο Τσεντόνγκ ξεκίνησε το Κίνημα Επανόρθωσης της Γιανάν. Τα στελέχη του Κόμματος υπέστησαν σκληρή μεταχείριση, συμπεριλαμβανομένων βασανιστηρίων, κράτησης και «μεταρρύθμισης της σκέψης», φαινομενικά για να ξεριζώσουν αυτούς με ανεπαρκή ιδεολογική πίστη. Χιλιάδες σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του κινήματος, το οποίο ήταν η πρώτη μαζική πολιτική εκστρατεία του ΚΚΚ.

Από το 1949 — τη χρονιά που ιδρύθηκε το καθεστώς της ΛΔΚ — έως το 1966, δεκάδες εκατομμύρια Κινέζοι έχασαν τη ζωή τους στην Εκστρατεία για την Καταστολή των Αντεπαναστατών, τις Εκστρατείες Τριών-Αντί και Πέντε-Αντί, την Αντι-Δεξιά Εκστρατεία και τον μεγάλο λιμό που προκλήθηκε από την εκστρατεία Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός.

Αυτή η περίοδος μαζικής δολοφονίας ακολουθήθηκε από αιματηρούς αγώνες μέσα στις τάξεις του ΚΚΚ. Καθώς μια νέα γενιά Κινέζων — που ανατράφηκε ώστε να γίνουν «αθεϊστικά λυκάκια», υπέστη κατήχηση στην κομμουνιστική εκπαίδευση και την κουλτούρα του Κόμματος — ενηλικιώθηκε, το κομμουνιστικό φάντασμα ξεκίνησε μια εκστρατεία ακόμη πιο ανεξέλεγκτης δολοφονίας και καταστροφής για να εξαλείψει τα πέντε χιλιάδες χρόνια παραδοσιακού κινεζικού πολιτισμού.

Η Πολιτιστική Επανάσταση ήταν η τελευταία και σε ορισμένες απόψεις η πιο καταστροφική πολιτική εκστρατεία της εποχής του Μάο. Ξεκινώντας το 1966 και εκτεινόμενη στην τελευταία δεκαετία της ζωής του Μάο, στόχος της ήταν η βίαιη αντικατάσταση του παραδοσιακού κινέζικου πολιτισμού με την κουλτούρα του Κόμματος.

Ο Μεγάλος Κινεζικός Λιμός

Μεταξύ 1959 και 1962, η Κίνα γνώρισε τον πιο θανατηφόρο λιμό του κόσμου. Για να εξαπατά τον κόσμο, το ΚΚΚ εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι αντιμετώπισε τρία χρόνια «φυσικών καταστροφών».

Στην πραγματικότητα, το 1958, το ΚΚΚ είχε ξεκινήσει με ένταση το κίνημα των Λαϊκών Κομμουνών και το Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός. Αυτά τα άγρια σχέδια, τα οποία εξάντλησαν τα αποθέματα σιτηρών και αποδεκατίστηκαν την κινεζική γεωργική παραγωγή, υποστηρίχθηκαν από έναν κατακλυσμό ψευδών αναφορών που ανέφεραν τεράστιες σοδειές. Οι αναφορές αυτές προέρχονταν από αξιωματούχους σε όλα τα επίπεδα ηγεσίας, από αγροτικές περιοχές έως τις πόλεις. Το ΚΚΚ χρησιμοποίησε αυτές τις αναφορές ως δικαιολογία για τη συλλογή σιτηρών από τους αγρότες, οι οποίοι αναγκάστηκαν να παραδώσουν στο καθεστώς τρόφιμα, σπόρους και ζωοτροφές.

Τα διοικητικά όργανα του ΚΚΚ σε όλα τα επίπεδα έστειλαν ομάδες στην ύπαιθρο. Χρησιμοποίησαν βασανιστήρια και ανακρίσεις για να απομυζήσουν τους τελευταίους κόκκους τροφών από τους δύσμοιρους αγρότες. Ακολουθώντας το παράδειγμα των σοβιετικών κομμουνιστών, το ΚΚΚ εμπόδισε τους χωρικούς να εισέλθουν σε πόλεις για αναζήτηση τροφής, προκαλώντας μαζικό θάνατο οικογενειών και ακόμη και ολόκληρων χωριών. Τα πτώματα των θυμάτων του λιμού γέμισαν την ύπαιθρο. Όταν οι αγρότες πιάνονταν να κλέβουν για να επιβιώσουν, σκοτώνονταν. Ο κανιβαλισμός ήταν διαδεδομένος.

Το σιτάρι που κατασχέθηκε από την κυβέρνηση ανταλλάχθηκε για μεγάλες ποσότητες σοβιετικών όπλων ή για χρυσό που το ΚΚΚ χρησιμοποίησε για να εξοφλήσει χρέη καθώς έκλεινε τα μάτια στην απώλεια κινεζικών ζωών. Σε μόλις τρία χρόνια, ο Μεγάλος Λιμός της Κίνας είχε εξαλείψει δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους.

Η Πολιτιστική Επανάσταση: Σφαγή και Πολιτιστική Γενοκτονία

Η Πολιτιστική Επανάσταση επανέλαβε τη φρενίτιδα του Κινήματος Επανόρθωσης της Γιανάν σε εθνική κλίμακα, με τη φανατική νεολαία να ενθαρρύνεται να συντρίψει κτίσματα, να ξυλοκοπήσει, να βασανίσει και να δολοφονήσει για να καταστρέψει τα λεγόμενα «τέσσερα παλιά» — παλιά έθιμα, παλιό πολιτισμό, παλιές συνήθειες και παλιές ιδέες— της Κίνας.

Στις 16 Μαΐου 1966, το ΚΚΚ δημοσίευσε αυτό που ονομάστηκε «Ανακοίνωση της 16ης Μαΐου», το οποίο σηματοδότησε την αρχή της Πολιτιστικής Επανάστασης. Τον Αύγουστο, με τα παιδιά υψηλόβαθμων στελεχών του ΚΚΚ ως επικεφαλής, μαθητές γυμνασίων στο Πεκίνο δημιούργησαν μια ομάδα Ερυθρών Φρουρών. Ο όχλος αφηνίασε σε ολόκληρο το Πεκίνο, σε μια φρενίτιδα λεηλασίας, επιθέσεων και δολοφονιών. Μέχρι το τέλος του μήνα, γνωστού ως Κόκκινος Αύγουστος, χιλιάδες άνθρωποι στο Πεκίνο είχαν δολοφονηθεί.

Στην περιοχή Ντασίνγκ του Πεκίνου, 325 άνθρωποι σκοτώθηκαν μεταξύ 27 Αυγούστου και 1ης Σεπτεμβρίου, σε σαράντα οκτώ ταξιαρχίες παραγωγής, δεκατριών λαϊκών κολλεκτίβων. Τα θύματα ποικίλλουν σε ηλικία από μόλις τριάντα οκτώ ημερών έως ογδόντα ετών, και είκοσι δύο οικογένειες εξαλείφθηκαν εντελώς. Οι Ερυθροί Φρουροί χτυπούσαν με ρόπαλο, μαχαίρωναν ή στραγγάλιζαν τα θύματά τους. Σκότωσαν βρέφη και νήπια πατώντας στο ένα πόδι και σχίζοντας το παιδί στα δύο. [16]

Καθώς το φάντασμα του κομμουνισμού οδηγούσε τους ανθρώπους να ξυλοκοπούν και να σκοτώνουν, εξάλειψε την ανθρώπινη συμπόνια τους, κάνοντάς τους πλύση εγκεφάλου με συνθήματα όπως «μεταχειριστείτε τον εχθρό με την αναίσθητη αγριότητα του σκληρού χειμώνα». Με κάθε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, το ΚΚΚ αφαιρούσε τον παραδοσιακό πολιτισμό και την ηθική αρετή των Κινέζων. Δηλητηριασμένοι από την κουλτούρα του Κόμματος, πολλοί άνθρωποι έγιναν εργαλεία δολοφονίας.

Μαθαίνοντας τις αιμοδιψείς πράξεις του ολοκληρωτικού κομμουνιστικού καθεστώτος, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τελείως ανήμποροι να εξηγήσουν το πώς μπορεί κάποιος να εκπέσει σε τόσο απάνθρωπη βαρβαρότητα.

Η εκτίμηση των θυμάτων της Πολιτιστικής Επανάστασης είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο. Οι περισσότερες έρευνες δίνουν ελάχιστο αριθμό θανάτων δύο εκατομμυρίων. Ο Ρ. Τζ. Ράμμελ, ένας Αμερικανός καθηγητής που ερεύνησε μαζικές δολοφονίες, έγραψε στο βιβλίο του «China’s Bloody Century: Genocide and Mass Murder Since 1900» ότι η Πολιτιστική Επανάσταση πήρε τη ζωή 7,73 εκατομμυρίων ανθρώπων. [17]

Ο Ντονγκ Μπαοσούν, αναπληρωτής καθηγητής του κινεζικού πανεπιστημίου Σαντόνγκ, και ο Ντινγκ Λονγκτζιά, υποδιευθυντής του Γραφείου Σαντόνγκ Ερευνών Ιστορίας του Κόμματος, συνέγραψαν το βιβλίο του 1997 «Exonerate the Innocent: Rehabilitate the Wrongly Accused and Sentenced» [Δικαιώστε τους αθώους: Αποκαταστήστε τους αδίκως κατηγορημένους και καταδικασμένους]. Ανέφερε ότι ο Γιε Τζιενγίνγκ, τότε αντιπρόεδρος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΚ, έκανε τις ακόλουθες δηλώσεις κατά την τελετή λήξης της Κεντρικής Διάσκεψης Εργασίας στις 13 Δεκεμβρίου 1978: «Δύο χρόνια και επτά μήνες διεξοδικής διερεύνησης από την Κεντρική Επιτροπή έδειξαν ότι είκοσι εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν στην Πολιτιστική Επανάσταση, πάνω από εκατό εκατομμύρια υπέστησαν πολιτικές διώξεις,… και χάθηκαν 800 δισεκατομμύρια γιουέν». [18]

Τον Αύγουστο του 1980, ο επικεφαλής του ΚΚΚ Ντενγκ Σιαοπίνγκ έδωσε δύο συνεντεύξεις στην Ιταλίδα δημοσιογράφο Οριάνα Φαλλάτσι, στις οποίες περιέγραψε τη δυσκολία ποσοτικοποίησης των καταστροφών της Πολιτιστικής Επανάστασης:

«Οι άνθρωποι χωρίστηκαν σε δύο φατρίες που σφάγιαζαν η μια την άλλη. … Είναι δύσκολο να δοθεί εκτίμηση γιατί πέθαναν από κάθε είδους αιτίες. Εξάλλου, η Κίνα είναι μια τόσο μεγάλη χώρα. Αλλά ακούστε: Τόσο πολλοί πέθαναν που, ακόμη και αν δεν είχαν συμβεί άλλες τραγωδίες κατά τη διάρκεια αυτού, ο αριθμός των νεκρών θα ήταν αρκετός για να πούμε ότι η Πολιτιστική Επανάσταση δεν έπρεπε να γίνει.» [19]

Ο Ντενγκ περιέγραψε μια τυπική περίπτωση: ο Κανγκ Σενγκ, επικεφαλής της μυστικής αστυνομίας του ΚΚΚ, κατηγόρησε τον γραμματέα του κόμματος της επαρχίας Γιουννάν, Τζάο Τζιενμίν, για προδοσία και ότι ήταν πράκτορας του Κουομιντάνγκ. Όχι μόνο φυλακίστηκε ο Τζάο, αλλά η πτώση του επηρέασε επίσης 1,38 εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρη την επαρχία, εκ των οποίων 170.000 υπέστησαν δίωξη μέχρι θανάτου και 60.000 ξυλοκοπήθηκαν μέχρι το σημείο της αναπηρίας. [20]

Άνευ προηγουμένου κακό: Η δίωξη του Φάλουν Γκονγκ

Δεκαετίες δολοφονικής βίας και αθεϊστικής κατήχησης από το ΚΚΚ έχουν επιφέρει τεράστιο αρνητικό αντίκτυπο στην ηθική ποιότητα της κοινωνίας, τραβώντας την πολύ κάτω από τα πρότυπα που απαιτεί το θείον από την ανθρωπότητα. Ακόμη και πολλοί από αυτούς που εξακολουθούν να πιστεύουν στο θείον δεν καταλαβαίνουν την πραγματική πίστη, καθώς είναι παγιδευμένοι στις ψεύτικες θρησκευτικές οργανώσεις που ελέγχονται από το ΚΚΚ. Αν η κατάσταση συνεχίσει να εκφυλίζεται, η ανθρωπότητα θα αντιμετωπίσει σίγουρα εξαφάνιση, όπως προφητεύτηκε στα ιερά κείμενα κάθε αρχαίου πολιτισμού.

Όμως, το φάντασμα του κομμουνισμού θέλει να εμποδίσει τον άνθρωπο να σωθεί από τον Δημιουργό. Για αυτόν τον λόγο, κατέστρεψε τους παραδοσιακούς πολιτισμούς και διέφθειρε τις ανθρώπινες ηθικές αξίες.

Την άνοιξη του 1992, για να αποκαταστήσει την ανθρώπινη ηθική και να δώσει ένα μονοπάτι προς τη σωτηρία, ο κ. Λι Χονγκτζί άρχισε να διδάσκει το Φάλουν Γκονγκ — μια πνευματική πρακτική που βασίζεται στην πίστη στις αρχές αλήθεια, καλοσύνη και ανεκτικότητα — στο κοινό.

Το Φάλουν Γκονγκ, που ονομάζεται επίσης Φάλουν Ντάφα, εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Κίνα σε λίγα χρόνια. Καθώς όσοι το ασκούσαν, οι συγγενείς τους και οι γνωστοί τους βίωσαν θαύματα στη βελτίωση της υγείας και του χαρακτήρα, δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι άρχισαν να ασκούνται στην Κίνα και σε όλο τον κόσμο. Με τόσους πολλούς ανθρώπους να ασκούν καλλιέργεια στο Φάλουν Γκονγκ και να κρατούν τον εαυτό τους σε υψηλότερα πρότυπα, η κοινωνία άρχισε να ανακαλύπτει και πάλι την ηθική της.

Από το έτος που υφάρπαξε την εξουσία, το ΚΚΚ δεν έχει χαλαρώσει ποτέ στη δίωξή του κατά της πνευματικής πίστης. Φυσικά, θεώρησε το Φάλουν Γκονγκ ως τον μεγαλύτερο αντίπαλό του.

Τον Ιούλιο του 1999, ο τότε ηγέτης του ΚΚΚ Τζιανγκ Τζεμίν διέταξε μονομερώς τη συστηματική δίωξη του Φάλουν Γκονγκ και των ασκούμενών του. Σε μια σκληρή εκστρατεία που έφτασε σε κάθε γωνιά της Κίνας, το ΚΚΚ εφάρμοσε κάθε μέθοδο που μπορεί κανείς να φανταστεί στις προσπάθειές του να εκπληρώσει την οδηγία του Τζιανγκ «να τους εξαλείψουν σωματικά, να τους καταστρέψουν οικονομικά και να χαλάσουν την φήμη τους».

Τα φερέφωνα του κόμματος υπέβαλαν τον κινεζικό λαό σε συνεχή προπαγάνδα γεμάτη μίσος και συκοφαντία για το Φάλουν Γκονγκ, απορρίπτοντας τις αρχές της αλήθειας, καλοσύνης και ανεκτικότητας και διαδίδοντας ψεύδος, κακία και πάλη. Το φάντασμα έφερε την κοινωνία σε νέα κατώτατα στον ηθικό εκφυλισμό. Σε μια ατμόσφαιρα επανενεργοποιημένου μίσους και καταστολής, οι Κινέζοι έκλεισαν τα μάτια στη δίωξη που συνέβαινε γύρω τους, προδίδοντας τους Βούδες και τους θεούς. Κάποιοι εγκατέλειψαν τη συνείδησή τους και συμμετείχαν στην εκστρατεία εναντίον του Φάλουν Γκονγκ, αγνοώντας το γεγονός ότι αναθεμάτιζαν τον εαυτό τους στη διαδικασία αυτού.

Το κομμουνιστικό φάντασμα δεν περιόρισε την δίωξη στην Κίνα. Έκανε τα έθνη του ελεύθερου κόσμου να σωπάσουν, ενώ το κινεζικό καθεστώς βρισκόταν σε μια φρενίτιδα φυλακίσεων, δολοφονιών και βασανιστηρίων ασκούμενων του Φάλουν Γκονγκ. Κορεσμένος με οικονομικά κίνητρα, ο ελεύθερος κόσμος παρέμεινε σιωπηλός ή ακόμη και αποδέχτηκε τα ψέματα του Κόμματος, δίνοντας στους διώκτες πλήρη ελευθερία να διαπράξουν τα χειρότερα εγκλήματα.

Κατά τη δίωξη του Φάλουν Γκονγκ, το ΚΚΚ διέπραξε ένα πρωτοφανές στην ιστορία κακό: την αφαίρεση οργάνων ζώντων ανθρώπων. Ως η μεγαλύτερη ομάδα ανθρώπων που φυλακίστηκαν για την πίστη τους στην Κίνα, οι ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ δολοφονούνται κατόπιν αιτήματος, ανοίγονται από χειρούργους στα κρεβάτια κρατικών και στρατιωτικών νοσοκομείων και τα όργανα τους πωλούνται για δεκάδες χιλιάδες ευρώ, ή ακόμα και για εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.

Στις 6 Ιουλίου 2006, οι Καναδοί δικηγόροι Ντέιβιντ Μάτας και Ντέιβιντ Κίλγκουρ (πρώην Καναδός υπουργός Εξωτερικών, Ασίας-Ειρηνικού) δημοσίευσαν μια έρευνα με τίτλο Report Into Allegations of Organ Harvesting of Falun Gong Practitioners in China, [Έρευνα στους Ισχυρισμούς Αφαίρεσης Οργάνων από Ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ στην Κίνα]. Εξετάζοντας δεκαοκτώ είδη ενοχοποιητικών στοιχείων, έριξαν φως στην κτηνωδία του ΚΚΚ, αποκαλώντας την «μια τρομερή μορφή κακού… νέα σε αυτόν τον πλανήτη». [21]

Οι Μάτας και Κίλγκουρ, μαζί με τον ερευνητικό δημοσιογράφο Ήθαν Γκάτμαν, συνεργάστηκαν με μια ομάδα διεθνών ερευνητών για να δημοσιεύσουν το Bloody Harvest/The Slaughter: An Update, τον Ιούνιο του 2016. Με πάνω από 680 σελίδες και με περισσότερες από 2.400 παραπομπές, η έρευνα απέδειξε αναμφίβολα την πραγματικότητα και την κλίμακα της αφαίρεσης οργάνων ζώντων που πραγματοποιείται από το κινεζικό κομμουνιστικό καθεστώς.

Στις 13 Ιουνίου 2016, η Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ ψήφισε ομόφωνα το Ψήφισμα 343, που απαιτεί από το ΚΚΚ να τερματίσει άμεσα την αφαίρεση οργάνων από ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ και άλλους κρατούμενους συνείδησης. [22]

Τον Ιούνιο του 2019, μετά από μακροχρόνια έρευνα, ένα ανεξάρτητο δικαστήριο εθελοντών στο Λονδίνο κατέληξε ομόφωνα στο συμπέρασμα ότι κρατούμενοι συνείδησης έχουν δολοφονηθεί — και συνεχίζουν να δολοφονούνται — στην Κίνα για τα όργανά τους «σε σημαντική κλίμακα». [23] Το δικαστήριο είχε πρόεδρο τον Σερ Τζόφρεϋ Νάις QC, ο οποίος είχει ηγηθεί της ποινικής δίωξης του πρώην Γιουγκοσλάβου προέδρου Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς για εγκλήματα πολέμου στο Κοσσυφοπέδιο. Το δικαστήριο κατέληξε επίσης στο συμπέρασμα ότι οι ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ υπήρξαν μία από τις κύριες πηγές οργάνων που τροφοδοτούν την βιομηχανία μεταμοσχεύσεων του κινεζικού καθεστώτος. Αυτή η κερδοφόρα επιχείρηση έχει στηρίξει οικονομικά την δίωξη του Φάλουν Γκονγκ και προσέλκυσε πελάτες από την Κίνα και από όλο τον κόσμο, κάνοντάς τους συνένοχους στη μαζική δολοφονία του ΚΚΚ.

3. Ένας αιώνας δολοφονιών

Η εισαγωγή της Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού παρέχει μια χοντρική εκτίμηση του ποσού δολοφονιών των κομμουνιστικών καθεστώτων σε όλο τον κόσμο. Μπόρεσε να επαληθεύσει έναν αριθμό ενενήντα τεσσάρων εκατομμυρίων, συμπεριλαμβανομένων των εξής:

Είκοσι εκατομμύρια στη Σοβιετική Ένωση
Εξήντα πέντε εκατομμύρια στην Κίνα
Ένα εκατομμύριο στο Βιετνάμ
Δύο εκατομμύρια στη Βόρεια Κορέα
Δύο εκατομμύρια στην Καμπότζη
Ένα εκατομμύριο στην Ανατολική Ευρώπη
Εκατόν πενήντα χιλιάδες στην Λατινική Αμερική (κυρίως Κούβα)
1,7 εκατομμύρια στην Αφρική
1,5 εκατομμύρια στο Αφγανιστάν
Δέκα χιλιάδες λόγω του «διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και των κομμουνιστικών κομμάτων εκτός εξουσίας». [24]

Εκτός από τη Ρωσία και την Κίνα, τα μικρότερα κομμουνιστικά καθεστώτα έχουν αποδειχθεί όχι λιγότερο πρόθυμα να διαπράξουν απόλυτο κακό. Η γενοκτονία της Καμπότζης ήταν το πιο ακραίο περιστατικό μαζικής δολοφονίας που πραγματοποίησε ένα κομμουνιστικό κράτος. Σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις, ο αριθμός των Καμποτζιανών που σκοτώθηκαν από το καθεστώς του Χμερ Ρουζ του Πολ Ποτ κυμαίνεται μεταξύ 1,4 εκατομμυρίων και 2,2 εκατομμυρίων — το ένα τρίτο του πληθυσμού της Καμπότζης εκείνη την εποχή.

Μεταξύ 1948 και 1987, οι κομμουνιστές της Βόρειας Κορέας σκότωσαν περισσότερους από ένα εκατομμύριο από τους δικούς τους ανθρώπους μέσω καταναγκαστικής εργασίας, εκτελέσεων και κράτησης σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στη δεκαετία του 1990, οι λιμοί σκότωσαν τουλάχιστον 220.000 ανθρώπους, σύμφωνα με εκτιμήσεις που βασίζονται σε στοιχεία απογραφής της Βόρειας Κορέας. Συνολικά, με βάση τα στοιχεία της Βόρειας Κορέας, 600.000 έως 850.000 άνθρωποι πέθαναν με μη φυσικό θάνατο μεταξύ του 1993 και του 2008. [25] Άλλες εκτιμήσεις αναφέρουν ότι ο πραγματικός αριθμός αυτών που έχασαν την ζωή τους μόνο από τον λιμό είναι 1 εκατομμύριο έως και 3,5 εκατομμύρια. Αφότου ο Κιμ Τζονγκ Ουν ανέλαβε την εξουσία, διέπραξε πιο εμφανείς δολοφονίες, με θύματα υψηλούς αξιωματούχους και συγγενείς του, μεταξύ άλλων. Ο Κιμ απείλησε επίσης τον κόσμο με πυρηνικό πόλεμο.

Σε μόλις έναν αιώνα, από την άνοδο του πρώτου κομμουνιστικού καθεστώτος στη Ρωσία, το φάντασμα του κομμουνισμού δολοφόνησε περισσότερους ανθρώπους στα έθνη υπό την κυριαρχία του σε σύγκριση με τον συνολικό αριθμό θανάτων και των δύο παγκοσμίων πολέμων. Η ιστορία του κομμουνισμού είναι μια ιστορία δολοφονίας, και κάθε σελίδα γράφτηκε με το αίμα των θυμάτων του.

 

Διαβάστε μετά: Κεφάλαιο Τέταρτο.

Διαβάστε ολόκληρη την σειρά εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας.

 

Παραπομπές

1. US Congress, House, “Remembering the Victims of Communism,” remarks by Rep. Christopher Smith, 115th Congress, 1st sess., Congressional Record 163 (November 13, 2017) https://www.congress.gov/congressional-record/2017/11/13/extensions-of-remarks-section/article/E1557-2.

2. Stéphane Courtois et al., eds., The Black Book of Communism: Crimes, Terror, Repression, trans. Jonathan Murphy and Mark Kramer (Cambridge, MA: Harvard University Press, 1999).

3. Richard Pipes, The Russian Revolution (New York: Vintage Books, 1991), 411.

4. Winston Churchill, The World Crisis, Vol. 5: The Unknown War (London: Bloomsbury Academic, 2015).

5. Robert Service, Lenin, a Biography (Cambridge, MA.: Harvard University Press, 2000), 365.

6. Courtois et al., eds., The Black Book, 177.

7. Robert Gellately, Lenin, Stalin, and Hitler: The Age of Social Catastrophe (New York: Knopf Publishing Group, 2007), 75.

8. “Zhongguo Gongchandang da shiji. 1945 nian” 中国共产党大事记·1945年 [“A Chronicle of Key Events of the Chinese Communist Party 1945”], News of the Communist Party of China, accessed April 16, 2020, http://cpc.people.com.cn/GB/64162/64164/4416000.html. [In Chinese]

9. Frank Dikötter, The Tragedy of Liberation: A History of the Chinese Revolution 1945–1957 (London: Bloomsbury Press, 2013).

10. Martin Amis, Koba the Dread: Laughter and the Twenty Million (New York: Vintage Books, 2003).

11. Roy Medvedev, Let History Judge: The Origins and Consequences of Stalinism, trans. George Shriver (New York: Columbia University Press, 1989), 240–245.

12. Aleksandr Solzhenitsyn, The Gulag Archipelago 1918–1956: An Experiment in Literary Investigation, Books I–II, trans. Thomas P. Whitney (New York: Harper & Row, 1973).

13. Medvedev, Let History Judge, 396.

14. Reuters, “4.2 Million Were Victims of Purges, KGB Chief Says,” LA Times, June 15, 1991, https://www.latimes.com/archives/la-xpm-1991-06-15-mn-496-story.html.

15. Alexander Yakovlev, Yakeliefu fangtan lu 1992–2005 雅科夫列夫訪談錄(1992–2005) [Alexander Yakovlev: Selected interviews (1992–2005)], trans. Chinese Academy of Social Sciences, 234. [In Chinese]

16. Wen Yuluo 遇罗文, “Daxing tusha diaocha” 大兴屠杀调查 [“An Investigation of the Beijing Daxing Massacre”] in Wen Ge da tusha 文革大屠殺 [Massacres in the Cultural Revolution], ed. Song Yongyi 宋永毅 (Hong Kong: Kaifang zazhishe, 2002), 13–36. [In Chinese]

17. R. J. Rummel, China’s Bloody Century: Genocide and Mass Murder Since 1900 (New York: Routledge, 2017), 253.

18. Dong Baoxun 董宝训 and Ding Longjia 丁龙嘉, Chen yuan zhao yun—pingfan yuan jia cuo an 沉冤昭雪—平反冤假錯案 [Exonerate the Innocent: Rehabilitate the Wrongly Accused and Sentenced] (Hefei: Anhui Renmin Chubanshe, 1998), 1. [In Chinese]

19. Oriana Fallaci, “Deng: Cleaning Up Mao’s ‘Feudal Mistakes,’” The Washington Post, August 31, 1980, https://www.washingtonpost.com/archive/opinions/1980/08/31/deng-cleaning-up-maos-feudal-mistakes/4e684a74-8083-4e43-80e4-c8d519d8b772.

20. Ding Longjia 丁龙嘉 and Ting Yu 听雨, Kang Sheng yu Zhao Jianmin yuan’an 康生与赵健民冤案 [Kang Sheng and the Unjust Case of Zhao Jianmin] (Beijing: Renmin Chubanshe, 1999), as referenced in Hu Angang, Mao and the Cultural Revolution, ed. W. H. Hau (Honolulu: Enrich Professional Publishing, Inc., 2016), 2:98.

21. David Matas and David Kilgour, Bloody Harvest: The Killing of Falun Gong for Their Organs (Ontario: Seraphim Editions, 2009), 13.

22. US Congress, House, Expressing concern regarding persistent and credible reports of systematic, state-sanctioned organ harvesting from non-consenting prisoners of conscience in the People’s Republic of China, including from large numbers of Falun Gong practitioners and members of other religious and ethnic minority groups, HR 343, 114th Cong., 2nd sess., introduced in House June 25, 2015, https://www.congress.gov/bill/114th-congress/house-resolution/343.

23. China Tribunal: Independent Tribunal into Forced Organ Harvesting from Prisoners of Conscience in China, “China Tribunal: Final Judgment 17th June,” March 1, 2020, https://chinatribunal.com/final-judgment.

24. Courtois et al., eds., The Black Book, 4.

25. Thomas Spoorenberg and Daniel Schwekendiek, “Demographic Changes in North Korea: 1993–2008,” Population and Development Review, March 21, 2012, accessed via Wiley Online Library, https://onlinelibrary.wiley.com/doi/abs/10.1111/j.1728-4457.2012.00475.x.

 

Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;

Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.

[give_form id=”3924″]

Χιλιάδες τεφροδόχοι σε νεκροταφείο της Γουχάν εγείρουν αμφιβολίες για τον πραγματικό αριθμό νεκρών της Κίνας

Χιλιάδες τεφροδόχοι έχουν παραδοθεί σε ένα νεκροταφείο της Wuhan, κεντρικό σημείο έξαρσης του ιού τις τελευταίες ημέρες, καθώς οι συγγενείς αρχίζουν να μαζεύουν τα λείψανα των αγαπημένων τους, θέτοντας περαιτέρω υπό αμφισβήτηση την πραγματική κλίμακα της επιδημίας στην Κίνα.

Στις οικογένειες αυτών που πέθαναν από τον ιό του ΚΚΚ επιτράπηκε από τις 23 Μαρτίου η συλλογή των αποτεφρωμένων λειψάνων των συγγενών τους από επτά κυβερνητικά νεκροταφεία, τα οποία λειτουργούν και ως αποτεφρωτήρια. Έκτοτε, οι φωτογραφίες που απεικονίζουν μεγάλες ουρές ανθρώπων έξω από ένα νεκροταφείο κυκλοφόρησαν στα κινεζικά κοινωνικά μέσα—και αμέσως διαγράφηκαν από τους λογοκριτές του καθεστώτος.

Σε μία από αυτές τις εγκαταστάσεις, το νεκροταφείο Hankou, τα φορτηγά παρέδωσαν περίπου 2.500 δοχεία τόσο την Τετάρτη όσο και την Πέμπτη, ανέφερε το κινεζικό οικονομικό περιοδικό Caixin. Μια φωτογραφία που δημοσιεύθηκε από το περιοδικό έδειξε 3.500 δοχεία να στοιβάζονται από υπαλλήλους μέσα στην εγκατάσταση.

Ορισμένες οικογένειες είπαν στην Caixin ότι έπρεπε να περιμένουν στην ουρά έως και πέντε ώρες ώστε να πάρουν την τέφρα.

Το νεκροταφείο Hankou είπε ότι θα προσπαθήσει να παραδίδει 500 τεφροδοχεία την ημέρα, σύμφωνα με το κινεζικό πρακτορείο ειδήσεων Toutiao. Το νεκροταφείο ελπίζει να ολοκληρώσει τη διανομή εώς και την Ημέρα Κάθαρσης των Τάφων στις 4 Απριλίου, ένα παραδοσιακό κινεζικό φεστιβάλ όπου οι άνθρωποι επισκέπτονται τους τάφους των προγόνων τους.

Όταν η Caixin ήρθε σε επαφή με νεκροταφεία στη Wuhan, το προσωπικό σε έξι από αυτές τις εγκαταστάσεις απάντησε στο τηλέφωνο, λέγοντας ότι δεν διέθεταν πληροφορίες σχετικά με τον αριθμό των δοχείων που συλλέχθηκαν και ότι δεν τους επιτρέπεται να αποκαλύψουν τους αριθμούς.

Επισήμως, οι κινεζικές αρχές έχουν δηλώσει λίγο πάνω από 2.000 θανάτους στη Wuhan, όπου πρωτοεμφανίστηκε ο ιός. Ωστόσο, οι εμπειρογνώμονες και οι ντόπιοι έχουν από καιρό γίνει δύσπιστοι απέναντι στα επίσημα στοιχεία της Κίνας, δεδομένου της αρχικής συγκάλυψης της επιδημίας από το Πεκίνο, του ‘φτασμένου στα όρια’ συστήματος υγείας της Wuhan, το οποίο δείχνει ότι πολλοί άνθρωποι δεν μπόρεσαν να προβούν σε εξετάσεις και θεραπεία και των πολλαπλών αλλαγών στον επίσημο τρόπο υπολογισμού των μολύνσεων.

Τον Φεβρουάριο, η Epoch Times διενήργησε μια μυστική έρευνα, καλώντας στο τηλέφωνο νεκροταφεία στη Wuhan, προκειμένου να αντιληφθεί τον πραγματικό αριθμό θανάτων εξαιτίας της επιδημίας.

Εκείνο το διάστημα, το νεκροταφείο Hankou επιβεβαίωσε ότι το αποτεφρωτήριό του είχε σε λειτουργία 20 κλιβάνους για την αποτέφρωση νεκρών 24 ώρες την ημέρα, με τη ξαφνική αύξηση της πρόσληψης σορών να υποδηλώνει ότι περισσότεροι άνθρωποι πέθαιναν από τον ιό του ΚΚΚ, σε σύγκριση με τις επίσημες αναφορές.

Αξιωματούχοι σε άλλα νεκροταφεία της πόλης περιέγραψαν επίσης αιχμηρές ράβδους μπηγμένες μέσα στα σώματα που οι εγκαταστάσεις δεχόντουσαν για καύση. Ένας υπάλληλος στο νεκροταφείο Caidian που βρίσκεται σε ένα προάστιο της Wuhan, είπε επίσης στην The Epoch Times ότι εκείνο το διάστημα χρειάζονταν καθημερινώς τουλάχιστον 100 σάκους για σωρούς.

Ο κ. Ding, κάτοικος της Wuhan που έχασε τη μητέρα του από τον ιό, δεν έχει ακόμη παραλάβει τα λείψανά της. Είπε στην κινεζική έκδοση της The Epoch Times ότι οι τοπικές αρχές είπαν ότι θα βοηθούσαν τις οικογένειες να κάνουν τα χαρτιά τους, αναιρώντας τα τέλη επεξεργασίας και το κόστος των τεφροδόχων και λαμβάνοντας επίσης μια έκπτωση για τον χώρο ταφής, με την προϋπόθεση ότι όλες οι διαδικασίες θα ολοκληρωθούν πριν από την Ημέρα Κάθαρσης των Τάφων. Με το πέρας αυτής της προθεσμίας, δεν θα υπάρχει καμία εγγύηση σχετικά με αυτή την διευκόλυνση.

Επέκρινε τις αρχές ότι ανάγκασαν τις οικογένειες να τακτοποιήσουν τις ταφές σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, δεδομένου ότι δεν επιτρέπεται τελετή κηδείας ή τελετουργίες. “Πώς μπορώ να το αποδεχτώ αυτό;” Ο Ντινγκ είπε.

Είπε ότι η μόνη παρηγοριά για τις οικογένειες θα ήταν οι αξιωματούχοι να αναγνωρίσουν την αλήθεια για το τι συνέβη και να αναλάβουν την ευθύνη.

Εάν οι αρχές μπορούσαν “να αναγνωρίσουν το λάθος τους και να αναλάβουν την ευθύνη”, τότε αυτό θα ήταν “η μεγαλύτερη παρηγοριά για τις οικογένειες των νεκρών και θα ισοδυναμούσε με ένδειξη σεβασμού προς τους νεκρούς”, δήλωσε ο Ding.

Η Epoch Times ονομάζει τον νέο κορωνοϊό, ο οποίος προκαλεί την ασθένεια COVID-19, ιό του ΚΚΚ διότι η συγκάλυψη και η κακοδιαχείριση του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος επέτρεψαν στον ιό να εξαπλωθεί σε ολόκληρη την Κίνα και να προκαλέσει μια παγκόσμια πανδημία.

Αυτό το κείμενο του 1897 δίνει 3 αίτια για την αδυναμία των σημερινών μαθητών να γράψουν

Τον Νοέμβριο του 2018, η Εθνική Αναφορά ανακοίνωσε ότι όχι πάνω από 40 τοις εκατό των Αμερικανών μαθητών Τετάρτης Δημοτικού και Β΄ Γυμνασίου έχουν επαρκή ικανότητα στην ανάγνωση και στα μαθηματικά. Αυτοί οι αριθμοί είναι τρομακτικοί, αλλά οι αριθμοί για την συγγραφή έκθεσης είναι ακόμα πιο τρομακτικοί: Μόνο 27 τοις εκατό των Αμερικανών μαθητών Β΄ Γυμνασίου και Γ΄ Λυκείου έχουν επαρκή απόδοση.

Για ποιον λόγο οι Αμερικανοί μαθητές είναι τόσο φριχτοί συγγραφείς;

Αρκετές απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα αναδύθηκαν στο μυαλό μου όταν διάβαζα ένα κείμενο του 1897 του Δρ. Έντγουιν Λιούις. Με τίτλο «Ένα πρώτο βιβλίο για την συγγραφή Αγγλικών», το βιβλίο του Δρ. Λιούις συστηνόταν για μαθητές Α΄ και Β΄ Λυκείου και χρησιμοποιούνταν σε μέρη όπως το Λύκειο Ανν Άρμπορ προς το τέλος του 20ου αιώνα. Περιττό να πούμε πως αμερικανικά σχολεία, μαθητές, ακόμα και ενήλικες παραβιάζουν συστηματικά τρεις αρχές που ο Λιούις θεώρησε απαραίτητες για την διαδικασία συγγραφής.

Δεν διαβάζουν λογοτεχνία καλής ποιότητας

Όπως έχει αναφερθεί παλιότερα, τα σημερινά σχολεία συνήθως δεν προσφέρουν στους μαθητές τους μεγάλη ποικιλία αναγνωσμάτων που είναι καλά παραδείγματα λεξιλογίου, δόμησης προτάσεων, και άλλων πτυχών της συγγραφής καλής ποιότητας. Ένα ενδελεχές και δύσκολο πρόγραμμα ανάγνωσης όμως, είναι ένα από τα κλειδιά του Λιούις για επιτυχημένη συγγραφή.

«Ένας από τους γρηγορότερους τρόπους εκμάθησης καλών Αγγλικών είναι η ανάγνωση με απαγγελία. Για αυτόν που θα γράψει την γλώσσα είναι συνεπώς μια εξαίρετη οικονομία να μάθει να την διαβάζει. Είναι μια ανεκτίμητη συνήθεια να διαβάζεις δυνατά κάθε μέρα κάποιο κομμάτι πεζού λόγου με την πιο έξοχη αίσθηση που μπορεί ο αναγνώστης να του δώσει. Με κανέναν άλλον τρόπο δεν μπορεί κάποιος να μάθει να προσέχει τόσο εύκολα και να θυμάται νέες λέξεις. Με κανέναν άλλον τρόπο δεν μπορεί κάποιος να κατανοήσει τον απείρως ποικιλόμορφο ρυθμό του πεζού λόγου, και να αποκτήσει μια αίσθηση του πως μια καλή πρόταση αναδύεται σταδιακά από την αρχή και μετά κατέρχεται τονικά σε μια ύφεση. Αυτή η άνοδος και πτώση μιας πρότασης δεν είναι απλώς θέμα φωνής· είναι επίσης θέμα σκέψης. …»

«Εάν ο μαθητής διαβάζει δυνατά από συγγραφείς των οποίων τα έργα ήταν φυσικά, αβίαστα, αυθεντικά, σταδιακά θα δει τις δικές του ιδέες καθαρότερα, θα νιώσει τα δικά του αισθήματα πιο έντονα.»

Ο τύπος διαβάσματος που κάνει ένα παιδί θα επηρεάσει τον τύπο συγγραφέα που θα γίνει. «Μάθημα ανάγνωσης», Μέρυ Κασσάττ. (Public Domain)

Διαβάζουν στα γρήγορα

Η διαδικτυακή εποχή του γρήγορου ρυθμού, μάς έχει όλους εκπαιδεύσει
—ενήλικες και παιδιά— να διαβάζουμε στα γρήγορα. Αλλά μια τέτοια συνήθεια καταργεί την σκέψη και την κατανόηση, δύο πτυχές απαραίτητες για καλή συγγραφή.

«Για να κερδίσει νέες λέξεις και νέες ιδέες, ο μαθητής πρέπει να πειθαρχήσει τον εαυτό του να διαβάζει αργά. Ανυπόμονοι να βιαστούν και να μάθουν πως η ιστορία ή το ποίημα τελειώνει, πολλοί νέοι είναι συνηθισμένοι να διαβάζουν αστραπιαία ώστε να χάνουν το καλύτερο μέρος από αυτό που προσπαθεί να πει ο συγγραφέας. Οι σκέψεις δεν μπορούν να διαβαστούν τόσο γρήγορα όσο οι λέξεις. Για να φτάσει τις σκέψεις και πραγματικά να κάνει κτήμα του τις πολύτιμες εκφράσεις, ο μαθητής θα πρέπει να μελετά προσεκτικά και να συλλογίζεται όσο διαβάζει. Κάθε λέξη θα πρέπει να κατανοείται ολοκληρωτικά· η ακριβής της αξία στην δεδομένη πρόταση πρέπει να γίνεται αντιληπτή.»

Δεν απομνημονεύουν

«Εξάσκηση και εκτέλεση» (drill and kill) και απομνημόνευση γεγονότων έχουν γίνει ένα διάσημο διπλό «όχι» σε μια εποχή όπου η δημιουργικότητα και τα συναισθήματα ενθαρρύνονται. Αλλά, μήπως η κατάργηση της έμφασης στην απομνημόνευση στην πραγματικότητα στερεί από τα παιδιά πολύτιμο συγγραφικό υλικό;

«Για την συνήθεια της απομνημόνευσης, πολλοί άνθρωποι τής είναι υπόχρεοι όχι μόνον για όμορφες σκέψεις που δίνουν χαρά σε ώρες μοναξιάς και που διεγείρουν την σκέψη του ατόμου, αλλά για σωστή χρήση του λεξιλογίου. Ο βαθμός στον οποίον η γλώσσα των συγχρόνων συγγραφέων πηγάζει από λίγους μεγάλους συγγραφείς είναι εκπληκτικός.
Φράσεις του Σαίξπηρ είναι μέρος της υφής της ομιλίας κάθε ανθρώπου σήμερα. Συγγραφείς όπως ο Τσαρλς Λαμπ φέρουν το σημάδι του Σαίξπηρ σε κάθε σελίδα. Η γλώσσα της έκδοσης της Βίβλου του Βασιλιά Τζέιμς αντηχεί στον σύγχρονο πεζό λόγο και ποίηση της Αγγλικής. Διαμόρφωσε στυλ τόσο διαφορετικά όσο του Μπανιόν, Ράσκιν, και Αβραάμ Λίνκολν. Οι περισσότεροι καθηγητές θα δήλωναν ότι η συνήθεια εκμάθησης της Γραφής από έξω έχει ανυπολόγιστη αξία για τα Αγγλικά ενός μαθητή.»

Θα βλέπαμε την αμερικανική ικανότητα συγγραφής να βελτιώνεται εάν αυτά τα τρία στοιχεία επέστρεφαν στην σχολική αίθουσα;

Αυτή η ανάρτηση «Αυτό το κείμενο του 1897 δίνει 3 αίτια για την αδυναμία των σημερινών μαθητών να γράψουν» («This 1897 Text Gives 3 Clues Why Today’s Students Can’t Write») είχε αρχικά δημοσιευτεί στην ιστοσελίδα «Intellectual Takeout» από την Άννυ Χόλμκουιστ, συγγραφέα στην Intellectual Takeout. Στον ρόλο της, βοηθά στην παραγωγή υλικού για την ιστοσελίδα και στην επικοινωνία μέσω κοινωνικών δικτύων. Η ηλεκτρονική της διεύθυνση είναι: holmquist@IntellectualTakeout.org

Μετάφραση και επιμέλεια κειμένου: Ευθύμης Ωραιόπουλος

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: Οι Ευρωπαϊκές απαρχές του κομμουνισμού

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας, από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

Πίνακας Περιεχομένων

Εισαγωγή

1. Τα σατανικά έργα του Καρλ Μαρξ

2. Το ιστορικό πλαίσιο του μαρξισμού

3. Η Γαλλική Επανάσταση

4. Η αρχή του κομμουνισμού στο Παρίσι

5. Πρώτα η Ευρώπη, μετά ο κόσμος

Παραπομπές

 

Εισαγωγή

Πολλές προφητείες σε ορθόδοξες θρησκείες προέβλεψαν πράγματα που έχουν γίνει, όπως και οι προβλέψεις του Νοστράδαμου και αυτές που παραδίνονταν μέσα σε πολιτιμούς ανά τον κόσμο, από το Περού μέχρι την Κορέα. Υπήρξαν εντυπωσιακώς ακριβή προφητικά κείμενα ανά την Κινεζική ιστορία, από την δυναστεία Χαν έως την Μινγκ. [1]

Αυτές οι προφητείες μας λένε την σημαντική αλήθεια πως η ιστορία δεν είναι μια τυχαία διαδικασία, αλλά ένα δράμα στο οποίο η σειρά των βασικών γεγονότων είχε ήδη οριστεί εκ των προτέρων. Στον τελικό καιρό, που θα μπορούσε επίσης να σημάνει την αρχή ενός νέου ιστορικού κύκλου, όλες οι θρησκείες του κόσμου αναμένουν ένα πράγμα: την άφιξη του Δημιουργού στον ανθρώπινο κόσμο.

Όλα τα δράματα έχουν μια κορύφωση. Αν και ο διάβολος έκανε ρυθμίσεις για την καταστροφή της ανθρωπότητας, ο Δημιουργός έχει τρόπους να αφυπνίσει τους ανθρώπους του κόσμου, βοηθώντας τους να αποφύγουν τα δεσμά του διαβόλου, και προσφέροντάς τους σωτηρία. Η τελική μάχη μεταξύ καλού και κακού εκτυλίσσεται σήμερα.

Οι ορθόδοξες θρησκείες ανά τον κόσμο έχουν προβλέψει ότι στην εποχή της επιστροφής του Δημιουργού, ο κόσμος θα είναι γεμάτος δαίμονες, αίσχη, και δυσοίωνα γεγονότα καθώς η ανθρωπότητα έχει χάσει τους ηθικούς περιορισμούς της. Αυτός είναι ο σημερινός κόσμος.

Το στάδιο του εκφυλισμού που αντιμετωπίζουμε σήμερα φτιαχνόταν εδώ και πολύ καιρό. Άρχισε εκατοντάδες χρόνια πριν, με την γέννηση της βασικής κινητήριας δύναμής του: αθεϊσμού και της εξαπάτησης της ανθρωπότητας. Ήταν ο Καρλ Μαρξ που δημιούργησε μια ιδεολογία για να συμπεριλαμβάνει την απάτη σε όλες τις παραλλαγές της, και ήταν ο Βλαντιμίρ Λένιν που έθεσε την θεωρία σε βίαιη εφαρμογή.

Ο Μαρξ, παρ΄ όλα αυτά ,δεν ήταν αθεϊστής. Ήταν σατανιστής και έγινε ο δαίμονας που είχε αποστολή να μην αφήσει τον άνθρωπο να αναγνωρίσει τον Δημιουργό στους τελικούς καιρούς.

1. Τα σατανικά έργα του Καρλ Μαρξ

Ο Μαρξ εξέδωσε πολλά βιβλία στην ζωή του, τα πιο γνωστά είναι το Κομμουνιστικό Μανιφέστο του 1848 και οι τρείς τόμοι τού Das Kapital, που εκδόθηκαν μεταξύ 1867 και 1894. Αυτά τα έργα διαμορφώνουν την θεωρητική βάση για το κομμουνιστικό κίνημα.

Είναι λιγότερο γνωστό ότι κατά την διάρκεια της ζωής του, ο Μαρξ έδωσε την ψυχή του στον διάβολο και έγινε ο πράκτοράς του στον ανθρώπινο κόσμο. Στα νιάτα του, ο Μαρξ ήταν ένας αφοσιωμένος Χριστιανός. Ήταν ένας ενθουσιώδης πιστός στον Θεό πριν καταληφθεί από την δαιμονική του μεταμόρφωση.

Σε ένα από τα πρώτα ποιήματά του «Επίκληση ενός απελπισμένου», ο Μαρξ έγραψε για την θέλησή του να πάρει εκδίκηση από τον Θεό:

Έτσι ένας θεός πήρε από μένα τα πάντα

Στην κατάρα και τροχιά του πεπρωμένου.

Όλοι οι κόσμοι του χάθηκαν και δεν ξαναγυρίζουν!

Σε μένα μόνο η εκδίκηση έχει μείνει!

Στον εαυτό μου θα ρίξω με περηφάνια εκδίκηση,

Σε αυτό το ον, αυτόν τον Άρχοντα στον θρόνο,

Θα κάνω την δύναμή μου υφαντό όσων είναι αδύναμα,

Θα αφήσω τον καλύτερο εαυτό μου χωρίς ανταμοιβή!

Θα χτίσω τον θρόνο μου ψηλά στα σύννεφα,

Κρύα, τεράστια θα είναι η κορυφή του.

Για την άμυνά του — απίστευτος τρόμος,

Για τον Στρατηγό του — η πιο μαύρη αγωνία. [2]

Γράφοντας στον πατέρα του, ο Μαρξ περιέγραψε τις αλλαγές που βίωνε: «Μια κουρτίνα έπεσε, τα ιερότερα των ιερών μου κατασχίσθηκαν, και νέοι θεοί έπρεπε να στηθούν στην θέση τους. … Μια πραγματική ανησυχία με έχει καταλάβει και δεν θα μπορέσω να ηρεμήσω το ένθερμο πνεύμα μου μέχρι να βρεθώ ενώπιον της αγαπητής σου παρουσίας.» [3]

Στο ποίημά του «Η χλωμή κόρη», ο Μαρξ έγραψε:

Έτσι έχασα τον παράδεισο, το ξέρω πολύ καλά.

Η ψυχή μου, κάποτε πιστή στον Θεό, επιλέχτηκε για την κόλαση. [4]

Η οικογένεια του Μαρξ αντιλήφθηκε ξεκάθαρα την αλλαγή σε αυτόν. Στις 2 Μαρτίου 1837, ο πατέρας του τού έγραψε: «Η πρόοδός σου, η αγαπητή ελπίδα να δούμε το όνομά σου μια μέρα μεγάλης φήμης, και η επίγεια ευζωία σου δεν είναι οι μόνες επιθυμίες της καρδιάς μου. Αυτές είναι ψευδαισθήσεις που είχα για πολύ καιρό, αλλά μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι η πραγματοποίησή τους δεν θα με έκανε ευτυχισμένο. Μόνο αν η καρδιά σου παραμένει αγνή και χτυπάει ανθρώπινα και μόνο αν δεν μπορεί κάποιος δαίμονας να πάρει την καρδιά σου από καλύτερα αισθήματα, μόνο τότε θα είμαι χαρούμενος.» [5]

Μια από τις κόρες του Μαρξ έγραψε πως όταν ήταν μικρή, ο Μαρξ έλεγε σε αυτήν και τις αδερφές της πολλές ιστορίες. Η αγαπημένη της ήταν η πολύπαθη ιστορία του Χανς Ρέκλε, ενός μάγου που πάντα είχε ανάγκη χρήματα και δεν είχε επιλογή από το να πουλήσει τις όμορφες κούκλες του στον διάβολο. [6]

Αυτό που πούλησε ο Μαρξ στον διάβολο για αντάλλαγμα την επιτυχία του ήταν η ίδια η ψυχή του. Περιγράφοντας τον εαυτό του στον «Βιολιστή», ο Μαρξ έγραψε:

Πως έτσι! Καρφώνω, καρφώνω χωρίς να ξαστοχώ

Το μαύρο σαν αίμα σπαθί μου στην ψυχή σου.

Αυτήν την τέχνη ο Θεός ούτε την θέλει ούτε την γνωρίζει,

Πηδάει στο μυαλό από τις μαύρες ομίχλες της Κολάσεως.

Μέχρι η καρδιά να έχει μαγευτεί, μέχρι οι αισθήσεις να τα χάσουν:

Με τον Σατανά έκανα την συμφωνία μου.

Γράφει τα σημάδια, μετράει τον χρόνο για μένα,

Παίζω τον ρυθμό του θανάτου γρήγορα και δυνατά. [7]

Στην βιογραφία του Μαρξ, ο συγγραφέας Ρόμπερτ Πέιν έγραψε πως οι ιστορίες που είπε ο Μαρξ μπορούν να κατανοηθούν ως αλληγορία για την δική του ζωή και ότι έμοιαζε να πράττει εν γνώσει του για λογαριασμό του διαβόλου. [8]

Η ψυχή του Μαρξ στράφηκε στο κακό. Στον θυμό του κατά του Θεού, έγινε μέλος της σέκτας του διαβόλου. Ο Αμερικανός πολιτικός φιλόσοφος Έρικ Φέγκελιν έγραψε: «Ο Μαρξ γνώριζε πως ήταν ένας θεός που δημιουργούσε έναν κόσμο, δεν ήθελε να είναι το πλάσμα. Δεν ήθελε να δει τον κόσμο από την οπτική γωνία της ύπαρξης ενός πλάσματος. … Ήθελε να δει τον κόσμο από την οπτική του coincidentia oppositorum, δηλαδή, από την θέση του Θεού.» [9]

Στο ποίημά του «Ανθρώπινη περηφάνια», ο Μαρξ εξέφρασε την θέλησή του να φύγει από τους θεούς και να σταθεί με αυτούς σαν ίσος:

Τότε το γάντι με δύναμη πετώ

Θυμωμένος στο ορθάνοιχτο πρόσωπο του Κόσμου.

Πέφτει η γιγάντια Νάνος, κλαίγοντας,

Χτυπήματα, δεν μπορούν να χαλάσουν την ευτυχία μου.

Σαν Θεός τολμώ

Μέσα από αυτό το χαλασμένο βασίλειο να περιδιαβαίνω με θρίαμβο.

Κάθε λέξη είναι Πράξη και Φλόγα,

Και το στήθος μου σαν αυτό του Δημιουργού. [10]

Ο Μαρξ εξεγέρθηκε ενεργά κατά του θεϊκού. Έγραψε: «Θέλω πολύ να πάρω εκδίκηση από Αυτόν που κυβερνά από πάνω», και, «Η ιδέα του Θεού είναι σημάδι ενός διεφθαρμένου πολιτισμού. Πρέπει να καταστραφεί». [11]

Λίγο μετά τον θάνατο του Μαρξ, η γυναίκα που φρόντιζε το σπίτι του, Χελένε Ντεμούτ, έγραψε γι΄ αυτόν: «Ήταν κάποιος που φοβόταν τον Θεό. Πολύ άρρωστος, προσευχόταν μόνος στο δωμάτιό του μπροστά από μια σειρά αναμένων κεριών, δένοντας κάτι σαν ταινία γύρω από το μέτωπό του.» [12]

Όπως ειδικοί έχουν δηλώσει, η προσευχή του Μαρξ δεν ήταν ούτε της χριστιανικής ούτε της ιουδαϊκής παράδοσης. Ο πραγματικός Μαρξ δεν ήταν άθεος, ωστόσο.

Ανά την ανθρώπινη ιστορία, μεγάλοι σοφοί δίδαξαν στα αισθανόμενα όντα τον δρόμο προς την φώτιση και έθεσαν τα θεμέλια για τους πολιτισμούς του κόσμου. Ο Ιησούς Χριστός καθιέρωσε την βάση του χριστιανικού πολιτισμού, και η σοφία του Λάο Τζι είναι το θεμέλιο του Ταοϊσμού, ενός κεντρικού πυλώνα της κινεζικής φιλοσοφίας. Στην αρχαία Ινδία, οι διδασκαλίες του Σακυαμούνι οδήγησαν στον Βουδισμό. Η προέλευση της σοφίας τους είναι ένα θαύμα — κέρδισαν την επίγνωσή τους μέσω φώτισης στην καλλιέργεια, όχι από συνηθισμένες σπουδές.

Οι θεωρίες του Μαρξ ανέφεραν το έργο προηγούμενων διανοουμένων, αλλά σε τελική ανάλυση προέρχονταν από το κακό φάντασμα. Έγραψε στο ποίημα «Πάνω στον Χέγκελ»:

Αφού βρήκα το Υψηλότερο των πραγμάτων και το Βάθος τους επίσης,

Θρασύς είμαι σαν Θεός, ντυμένος με σκοτάδι σαν Θεός. [13]

Σύμφωνα με την ρύθμιση του φαντάσματος, ο Μαρξ εισήλθε στον ανθρώπινο κόσμο και καθιέρωσε την σέκτα του κομμουνισμού για να διαφθείρει την ανθρώπινη ηθική, με πρόθεση ότι η ανθρωπότητα θα προδώσει τους θεούς και θα καταδικάσει τον εαυτό της σε αιώνιο μαρτύριο στην Κόλαση.

2. Το ιστορικό πλαίσιο του μαρξισμού

Για να διαδώσει τον μαρξισμό, το φάντασμα έθεσε διάφορα θεμέλια στην διανόηση και την κοινωνία. Θα εξετάσουμε αυτά τα δύο τμήματα που χρησιμοποιούνται ως το πλαίσιο για την άνοδο του κομμουνισμού.

Οι ερευνητές πιστεύουν ότι η θεωρία του Μαρξ επηρεάστηκε βαθιά από τον Γκέοργκ Χέγκελ και τον Λούντβιγκ Φόιερμπαχ, που ήταν ένας από τους αρχικούς αρνητές της ύπαρξης του Θεού. Ο Φόιερμπαχ πίστευε ότι η θρησκεία δεν ήταν κάτι παραπάνω από μια «απειρία της αντίληψης» — δηλαδή, ότι οι άνθρωποι εφυήραν τον Θεό καθώς φαντάζονταν  τις δικές τους ικανότητες σε υπερβολή. [14]

Η θεωρία του Φόιερμπαχ ρίχνει κάποιο φως στο πως ο κομμουνισμός εμφανίστηκε και διαδόθηκε. Ανάπτυξη στην επιστήμη, εκμηχανοποίηση, υλικά αγαθά, ιατρική, και ψυχαγωγία δημιούργησαν την εντύπωση ότι η ευτυχία είναι ένα αποτέλεσμα υλικού πλούτου. Συνεπώς, κάθε δυσαρέσκεια πρέπει να προέρχεται από κοινωνικούς περιορισμούς. Έμοιαζε πως με υλική ανάπτυξη και κοινωνική αλλαγή, οι άνθρωποι θα μπορούσαν να χτίσουν μια ουτοπία χωρίς καμία ανάγκη για Θεό. Αυτό το όραμα είναι ο βασικός τρόπος με τον οποίον οι άνθρωποι σαγηνεύονται και μετά γίνονται μέλη της σέκτας του κομμουνισμού.

Ο Φόιερμπαχ δεν ήταν ο πρώτος που απέρριψε τον Χριστιανισμό και τον Θεό. Ο Ντέιβιντ Στράους διερωτήθηκε για την αυθεντικότητα της Βίβλου και την θεϊκή φύση του Ιησού στο βιβλίο του Ζωή του Ιησού, το 1835. Μπορούμε να ιχνηλατήσουμε τέτοιες αθεϊστικές ιδέες πίσω προς την Αναγέννηση τον δέκατο έβδομο και δέκατο όγδοο αιώνα ή, αν χρειάζεται, στον καιρό των αρχαίων Ελλήνων. Αλλά αυτός δεν είναι ο σκοπός αυτού του βιβλίου.

Αν και το Κομμουνιστικό Μανιφέστο του Μαρξ γράφτηκε πάνω από μια δεκαετία πριν την έκδοση της Προέλευσης των Ειδών του Δαρβίνου, η θεωρία της εξέλιξης έδωσε στον Μαρξ μια φαινομενικά επιστημονική στήριξη. Αν όλα τα είδη έγιναν με φυσικό τρόπο ως αποτέλεσμα «φυσικής επιλογής», και τα ανθρώπινα όντα είναι απλώς οι πιο εξελιγμένοι οργανισμοί, τότε δεν υπάρχει χώρος για Θεό. Κενά και προβλήματα στην θεωρία της εξέλιξης έχουν τεκμηριωθεί καλά, αλλά μια συζήτηση αυτού του θέματος είναι πέραν του πεδίου αυτού του βιβλίου.

Τον Δεκέμβριο του 1860, ο Μαρξ έγραψε για την θεωρία του Δαρβίνου στον συνεργάτη του Φρίντριχ Ένγκελς, επιδοκιμάζοντας την Προέλευση των Ειδών ως «το βιβλίο που περιέχει την θεμελίωση φυσικής ιστορίας για την άποψή σου [ιστορικός υλισμός]». [15] Σε γράμμα στον σοσιαλιστή φιλόσοφο Φέρντιναντ Λασάλ τον Ιανουάριο του 1862, ο Μαρξ είπε: «Το βιβλίο του Δαρβίνου είναι πολύ σημαντικό και με εξυπηρετεί ως μια βάση φυσικής επιστήμης για την πάλη των τάξεων στην ιστορία». [16]

Η θεωρία της εξέλιξης στο πεδίο της φυσικής επιστήμης και ο υλισμός στο πεδίο της φιλοσοφίας παρείχαν στον μαρξισμό δύο ισχυρά εργαλεία για εξαπάτηση και στρατολόγηση ακολούθων.

Η κοινωνία πέρασε από βαθιές αλλαγές κατά την ζωή του Μαρξ. Το 1769, οι βελτιώσεις του Τζέιμς Βατ στην ατμομηχανή θα έφερναν την πρώτη Βιομηχανική Επανάσταση, που αντικατέστηκε την δεξιοτεχνία των τεχνιτών με μαζική παραγωγή. Τεχνική ανάπτυξη στην γεωργία απελευθέρωσε μια περίσσεια εργατών ώστε να μεταβούν στις πόλεις και να δουλεύουν σκληρά σε εργοστάσια. Το ελεύθερο εμπόριο δημιούργησε νέες καταστάσεις σε πωλήσεις και μάρκετινγκ.

Η βιομηχανοποίηση πάντοτε ενδυναμώνει την άνοδο των πόλεων και την μετακίνηση πληθυσμών, πληροφοριών, και ιδεών. Μετά την εξορία του από την Γερμανία, ο Μαρξ έζησε στην Γαλλία, μετά στο Βέλγιο, και μετά στην Αγγλία, όπου εγκαταστάθηκε στο Ντικενσιανό περιβάλλον των φτωχογειτονιών του Λονδίνου.

Η δεύτερη Βιομηχανική Επανάσταση άρχισε στα πιο ύστερα χρόνια του Μαρξ, φέρνοντας ηλεκτροδότηση, την μηχανή εσωτερικής καύσης, και παρασκευή χημικών. Η εφεύρεση του τηλέγραφου και του τηλεφώνου άλλαξε ριζικά τις επικοινωνίες.

Κάθε αλλαγή έριχνε την κοινωνία σε αναστάτωση καθώς οι άνθρωποι πάσχιζαν να προσαρμοστούν στην νέα πραγματικότητα εν μέσω τεχνολογικών αλλαγών. Πολλοί δεν μπορούσαν να προφτάσουν, και αυτό οδήγησε στην πόλωση εχόντων και μη εχόντων, σε οικονομικές κρίσεις, και τα παρόμοια. Αυτή η αναστάτωση δημιούργησε ώριμες συνθήκες για την διάδοση της άποψης του Μαρξ ότι τα κοινωνικές συνήθειες και παραδόσεις ήταν καταπιεστικά υπολείμματα προς καταστροφή. Ταυτοχρόνως, καθώς η τεχνολογία κατέστησε δυνατή την μεταμόρφωση του φυσικού κόσμου σε μεγάλη κλίμακα, η αλαζονεία της ανθρωπότητας μεγάλωσε.

Αντί να βλέπουμε τον μαρξισμό ως ένα αποτέλεσμα κοινωνικής αναστάτωσης και της επακόλουθης τάσης στην διανόηση, αυτοί οι παράγοντες θα πρέπει να κατανοηθούν υπό το φως των σχεδίων του διαβόλου για την αποσταθεροποίηση της ανθρωπότητας και την διάδοση του μαρξισμού σε όλον τον κόσμο.

3. Η Γαλλική Επανάσταση

Η επίδραση της Γαλλικής Επανάστασης του 1789 ήταν τεράστια και πολύ εκτεταμένη. Κατέστρεψε την μοναρχία, ανέτρεψε την παραδοσιακή κοινωνική δομή, και εκκίνησε ένα σύστημα διακυβέρνησης από τον όχλο.

Ο Ένγκελς δήλωσε: «Μια επανάσταση είναι σίγουρα το πιο απολυταρχικό πράγμα· είναι η πράξη όπου ένα μέρος του πληθυσμού επιβάλλει την θέλησή του επί του άλλου μέρους μέσω τυφεκίων, ξιφολόγχης και κανονιού — απολυταρχικά μέσα, το δίχως άλλο· και αν ο νικητής δεν θέλει να έχει πολεμήσει μάταια, θα πρέπει να διατηρήσει την εξουσία του μέσω του τρόμου που τα χέρια του γεννούν στους αντιδραστικούς.» [17]

Η Ομάδα Ιακωβίνων, που πήρε την εξουσία μετά την Γαλλική Επανάσταση, το γνώριζε αυτό καλά. Αφότου έστειλε τον Γάλλο βασιλιά Λουδοβίκο XVI στην γκιλοτίνα, η Εξουσία του Τρόμου του αρχηγού των Ιακωβίνων Μαξιμιλιέν Ροβεσπιέρ, επέφερε την εκτέλεση άλλων 70.000 ανθρώπων, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν τελείως αθώοι. Πολλά χρόνια μετά την εκτέλεση του ίδιου του Ροβεσπιέρ, ένας ανώνυμος συγγραφέας έγραψε έναν επιτάφιο για αυτόν: 

Σε όποιον η τέχνη σου περάσει, παρακάλα

Μην θρηνείς που είμαι νεκρός·

Διότι αν ήμουν ζωνταντός σήμερα,

Θα ήσουν εσύ εδώ αντί για εμένα! [18]

Οι τρεις πολιτικές του πολιτικού τρόμου, οικονομικού τρόμου, και θρησκευτικού τρόμου, που εφαρμόζονταν από την Ομάδα Ιακωβίνων στην Γαλλική Επανάσταση, εμφανίστηκαν ως πρελούδιο της τυραννίας των κομμουνιστικών κομμάτων.

Ως πρόδρομος των πολιτικών δολοφονιών υπό τους Λένιν και Στάλιν, οι Γάλλοι επαναστάτες εγκαθίδρυσαν το Επαναστατικό Δικαστήριο και έστησαν γκιλοτίνες στο Παρίσι και άλλα μέρη. Επαναστατικές επιτροπές αποφάσιζαν εάν ένας κρατούμενος ήταν ένοχος, ενώ ειδικοί πράκτορες του Εθνικού Συμβουλίου είχαν εξουσία επί των στρατιωτικών και διοικητικών υποτμημάτων. Οι sans-culottes, ή προλετάριοι, είχαν την θέση της πιο επαναστατικής τάξης.

Σύμφωνα με τον Νόμο της 22ας του [μηνός] Prairial, που τέθηκε σε ισχύ στις 10 Ιουνίου 1794, σύμβουλοι για πριν την δίκη και σύμβουλοι υπεράσπισης απαγορεύτηκαν, και όλες οι καταδικαστικές αποφάσεις απαιτούνταν να καταλήγουν στην ποινή του θανάτου. Φήμες, υποθέσεις, και προσωπική εκτίμηση, αντί για τεκμηριωμένα στοιχεία, θεωρούνταν όλα έγκυρα για τον σκοπό της απόκτησης μιας απόφασης. Η προώθηση του νόμου επέκτεινε πολύ την Εξουσία του Τρόμου, με εκτιμήσεις για 300.000 έως 500.000 ανθρώπους να έχουν φυλακιστεί ως ύποπτοι. [19]

Παρομοίως, ο οικονομικός τρόμος των Ιακωβίνων έμοιζε να προλογίζει τον «πολεμικό κομμουνισμό» που θα εφαρμοζόταν στην Ρωσία από τον Λένιν. Ένας νόμος που τέθηκε σε ισχύ στις 26 Ιουλίου 1793, ονόμασε την αποταμίευση [χρημάτων ή υλικών] έγκλημα που τιμωρείται με θάνατο. [20]

Ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς των Γάλλων επαναστατών ήταν η Καθολική πίστη. Κατά την διάρκεια της Εξουσίας του Τρόμου, ο Ροβεσπιέρ, ο ζωγράφος Ζακ-Λουί Νταβίντ, και οι υποστηρικτές τους ίδρυσαν μια μορφή αθεϊσμού αποκαλούμενη Σέκτα της Λογικής. Βασιζόταν σε τάσεις της Αναγέννησης και σκόπευε να αντικαταστήσει τον Καθολικισμό. [21]

Στις 5 Οκτωβρίου 1793, το Εθνικό Συμβούλιο κατήργησε το Χριστιανικό ημερολόγιο και καθιέρωσε το Ρεπουμπλικανικό Ημερολόγιο. Στις 10 Νοεμβρίου, η Νότρ-Νταμ του Παρισιού ξαναβαπτίστηκε σε Ναός της Λογικής, και μια ηθοποιός παρίστανε μια Θεά της Λογικής ως αντικείμενο λατρείας για τις μάζες. Η Σέκτα της Λογικής επιβλήθηκε γρήγορα σε όλο το Παρίσι. Σε μια εβδομάδα, μόνο τρείς χριστιανικές εκκλησίες έμειναν σε λειτουργία.

Ο θρησκευτικός τρόμος γέμισε το Παρίσι. Ιερείς συλλαμβάνονταν μαζικά, και κάποιοι εκτελούνταν. [22]

Η Γαλλική Επανάσταση δεν έδωσε μόνο ένα μοντέλο για το Σοβιετικό καθεστώς που ιδρύθηκε από τον Λένιν, αλλά επίσης συνδεόταν στενά με την ανάπτυξη του μαρξισμού.

Ο Φρανσουά-Νολ Μπαμπόφ, ένας ουτοπικός σοσιαλιστής που έζησε μέσα στην Γαλλική Επανάσταση και εκτελέστηκε το 1797 για την συμμετοχή του στην Συνωμοσία των Ίσων, υποστήριζε την κατάργηση της προσωπικής ιδιοκτησίας. Ο Μαρξ θεωρούσε τον Μπαμπόφ τον πρώτο επαναστάτη κομμουνιστή.

Η Γαλλία επηρεάστηκε βαριά από σοσιαλιστικές ιδεολογίες τον δέκατο ένατο αιώνα. Ο Συνασπισμός των Παρανόμων, που έλαβε τον Μπαμπόφ ως τον πνευματικό του ιδρυτή, αναπτύχθηκε ραγδαία στο Παρίσι. Ο Γερμανός ράφτης Βίλχελμ Βάιτλινγκ έγινε μέλος των Παρανόμων το 1835. Υπό την αρχηγία του, η μυστική κοινότητα μετονόμασε τον εαυτό της σε Συνασπισμό των Δικαίων. 

Σε μια συνάντηση τον Ιούνιο του 1847, ο Συνασπισμός των Δικαίων ενώθηκε με την Κομμουνιστική Επικοινωνιακή Επιτροπή με αρχηγούς τους Μαρξ και Ένγκελς και διαμόρφωσαν τον Κομμουνιστικό Συνασπισμό. Τον Φεβρουάριο 1848, οι Μαρξ και Ένγκελς εξέδωσαν το θεμελιακό έργο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, το Κομμουνιστικό Μανιφέστο.

Η Γαλλική Επανάσταση ήταν απλώς το ξεκίνημα μιας μακράς περιόδου αναταραχής σε όλη την Ευρώπη. Επαναστάσεις και εξεγέρσεις έλαβαν χώρα η μία μετά την άλλη από το τέλος της Ναπολεονικής διακυβέρνησης, επηρεάζοντας την Ισπανία, Ελλάδα, Πορτογαλία, Γερμανία, διάφορα μέρη της Ιταλίας, Βέλγιο, και Πολωνία. Μέχρι το 1848, επανάσταση και πόλεμος είχαν εξαπλωθεί ανά την Ευρώπη, δίνοντας το βέλτιστο περιβάλλον για την εξάπλωση του κομμουνισμού.

Το 1864, ο Μαρξ και άλλοι ίδρυσαν την Διεθνή Ένωση Εργατών, επίσης γνωστή ως η Πρώτη Διεθνής, τοποθετώντας τον Μαρξ ως τον πνευματικό ηγέτη του κινήματος των κομμουνιστών εργατών.

Ως αποτελεσματικός αρχηγός της Πρώτης Διεθνούς, ο Μαρξ δούλεψε για την δημιουργία μιας βασικής ομάδας αυστηρά πειθαρχημένων επαναστατών που θα οδηγούσαν τους εργάτες σε εξέγερση. Την ίδια στιγμή, βρήκε λόγους να απομακρύνει όσους διαφωνούσαν με αυτόν από τον οργανισμό. Ο Μικαήλ Μπακούνιν, ο πρώτος κύριος Ρώσος κομμουνιστής, συγκέντρωσε πολλούς νεοσυλλέκτους για το κομμουνιστικό κίνημα, αλλά ο Μαρξ τον κατηγόρησε πως ήταν τσαριστής πράκτορας και τον απέβαλε από την Πρώτη Διεθνή. [23]

Το 1871, το γαλλικό παρακλάδι της Πρώτης Διεθνούς εκκίνησε την πρώτη κομμουνιστική επανάσταση: την Κομμούνα του Παρισιού.

4. Η αρχή του κομμουνισμού στο Παρίσι

Η Κομμούνα των Παρισίων ιδρύθηκε μετά την ήττα της Γαλλίας στον Γαλλο-Πρωσικό Πόλεμο του 1870. Αν και ο Γάλλος αυτοκράτορας Ναπολέων ΙΙΙ παραδόθηκε, οι πρωσικοί στρατοί πολιόρκησαν το Παρίσι πριν αποσυρθούν. Η ταπείνωση της παράδοσης, σε συνδυασμό με αναστάτωση που υπήρχε για μεγάλο διάστημα στους Γάλλους εργάτες, οδήγησαν σε μια γενική εξέγερση στο Παρίσι, και η νεοϊδρυθείσα Γαλλική Τρίτη Δημοκρατία (Republic) αποσύρθηκε στις Βερσαλλίες, αφήνωντας ένα κενό εξουσίας στην πρωτεύουσα.

Τον Μάρτιο 1871, η Κομμούνα του Παρισιού άρχισε με την εξέγερση οπλισμένων όχλων και κακοποιών από τα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας, οδηγούμενη από σοσιαλιστές, κομμουνιστές, αναρχικούς, και άλλους ακτιβιστές. Το κίνημα σχετιζόταν με και είχε επηρεαστεί βαθιά από την Πρώτη Διεθνή. Σκόπευε να χρησιμοποιήσει το προλεταριάτο ως πράκτορες επανάστασης για να καταστρέψουν τον παραδοσιακό πολιτισμό και να μεταλλάξουν την πολιτική και οικονομική δομή της κοινωνίας.

Αυτό που ακολούθησε ήταν σφαγές και καταστροφή σε μαζική κλίμακα καθώς οι επαναστάτες συνέτριβαν τα υπέροχα κειμήλια, μνημεία, και τέχνη του Παρισιού. Ένας εργάτης αναρωτήθηκε ρητορικά: «Τι καλό κάνει σε μένα να υπάρχουν μνημεία, όπερες, καφετέριες μουσικής όπου ποτέ δεν έχω πάει γιατί δεν έχω τα λεφτά;» [24]

Ένας μάρτυρας της καταστροφής είπε: «Είναι πικρό, ανηλεές, και βάρβαρο· και είναι, χωρίς αμφιβολία, μια λυπηρή κληρονομιά της αιματηρής Επανάστασης του 1789.»

Ένας άλλος περιέγραψε την Κομμούνα ως «μια επανάσταση αίματος και βίας» και «την πιο εγκληματική [πράξη] που έχει δει ο κόσμος». Οι συμμετέχοντές της ήταν «τρελοί, μεθυσμένοι με κρασί και αίμα», και οι αρχηγοί της «ανηλεείς κακοποιοί, … τα απόβλητα της Γαλλίας». [25]

Η μάχη μεταξύ παράδοσης και αντι-παράδοσης είχε αρχίσει στην Γαλλική Επανάσταση και συνεχίστηκε οκτώ δεκαετίες αργότερα. Ο επίτιμος πρόεδρος της Κομμούνας του Παρισιού είπε: «Σε δύο αρχές μοιράζεται η Γαλλία: αυτήν της νομιμότητας και αυτήν της λαϊκής κυριαρχίας. … Η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας οδηγεί όλους τους άντρες του μέλλοντος, τις μάζες που, κουρασμένες να είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης, προσπαθούν να διαλύσουν το πλαίσιο που τις πνίγει.» [26]

Ο εξτρεμισμός της Κομμούνας πήγαζε εν μέρει από τις γεμάτες μίσος ιδέες του Ενρί ντε Σαιν-Σιμόν, ενός ουτοπικού σοσιαλιστή που θεωρούσε την καλή κατάσταση μιας χώρας ανάλογη του πληθυσμού των εργατών της. Υποστήριζε τον θάνατο των πλουσίων, που πίστευε πως είναι παράσιτα.

Στον Εμφύλιο Πόλεμο στην Γαλλία, ο Μαρξ περιέγραψε την Κομμούνα ως μια κομμουνιστική χώρα: «Η ευθεία αντίθεση στην αυτοκρατορία ήταν η Κομμούνα. Η θέληση για ‘λαϊκή δημοκρατία’, με την οποία η Επανάσταση του Φεβρουαρίου έγινε πραγματικότητα από το προλεταριάτο του Παρισιού, εξέφρασε μια αμυδρή φιλοδοξία για μια δημοκρατία που όχι μόνο θα έπαιρνε την θέση της μοναρχικής μορφής διακυβέρνησης των τάξεων, αλλά της ίδιας της διακυβέρνησης τάξεων. Η Κομμούνα ήταν αναμφίβολα η μορφή αυτής της δημοκρατίας». Επίσης, έγραψε: «Η Κομμούνα στόχευε να απαγορέψει εκείνη την ταξική ιδιοκτησία που μετατρέπει την εργασία των πολλών στα πλούτη των λίγων». [27]

Η Κομμούνα του Παρισιού ήταν η πρώτη που έδειξε τα χαρακτηριστικά της κομμουνιστικής επανάστασης. Η Στήλη Βεντόμ στην μνήμη του Ναπολέοντα καταστράφηκε. Εκκλησίες ληστεύτηκαν, κλήρος σφαγιάστηκε, και θρησκευτικές διδασκαλίες απαγορεύτηκαν στα σχολεία. Οι επαναστάτες έντυσαν τα αγάλματα των αγίων με σύγχρονα ρούχα και τους κόλλησαν πίπες στο στόμα.

Γυναίκες συμμετείχαν στην θηριωδία με ενθουσιασμό που μερικές φορές υπερέβαινε αυτόν των ανδρών. Ο Κινέζος διπλωμάτης Τζανγκ Ντε-γι, που ευρισκόταν στο Παρίσι εκείνον τον καιρό, περιέγραψε την κατάσταση στο ημερολόγιό του: «Οι εξεγερμένοι δεν ήταν μόνο άρρενες αλήτες· γυναίκες επίσης πήραν μέρος στην λεηλασία. … Έφτιαξαν το σπίτι τους σε ψηλά κτήρια και έτρωγαν νοστιμιές. Αλλά η ευχαρίστησή τους ήταν μικρή, καθώς δεν γνώριζαν τον κίνδυνο που τους πλησιάζει. Λίγο πριν νικηθούν, λεηλάτησαν και έκαψαν κτήρια. Ανεκτίμητοι θησαυροί έγιναν στάχτη. Εκατοντάδες εξεγερμένες γυναίκες συνελήφθησαν και παραδέχτηκαν πως ήταν κυρίως γυναίκες που ηγούνταν του εμπρησμού.» [28]

Η βίαιη τρέλα κατά την πτώση της Κομμούνας του Παρισιού δεν εκπλήσσει. Στις 23 Μαϊου 1871, πριν η τελική γραμμή άμυνας πέσει, οι αρχηγοί της Κομμούνας διέταξαν το κάψιμο του Παλατιού Λούξεμπουργκ (το κτήριο της Γαλλικής Συγκλήτου), του παλατιού Tuileries, και του Λούβρου. Η Όπερα του Παρισιού, το δημαρχείο του Παρισιού, το υπουργείο Εσωτερικών, το υπουργείο Δικαιοσύνης, το Palais Royal, και τα πολυτελή εστιατόρια και πλούσια κτήρια διαμερισμάτων στις δύο πλευρές των Ηλυσίων Πεδίων επρόκειτο επίσης να καταστραφούν για να μην πέσουν στα χέρια της κυβέρνησης.

Στις 7μμ., μέλη της Κομμούνας, κουβαλώντας πίσσα, άσφαλτο, και τουρπεντίνη, άρχισαν φωτιές σε πολλές τοποθεσίες ανά το Παρίσι. Το μαγευτικό Παλάτι Tuileries χάθηκε στις φλόγες. Ευτυχώς, οι προσπάθειες των εμπρηστών να κάψουν το γειτονικό Λούβρο αποτράπηκαν από την άφιξη των στρατευμάτων του Αδόλφου Τιέρ. [29]

Ο Μαρξ άλλαξε στα γρήγορα την θεωρία του στον χρόνο της Κομμούνας του Παρισιού. Η μόνη τροποποίηση που έκανε στο Κομμουνιστικό μανιφέστο ήταν ότι η εργατική τάξη θα πρέπει να διαλύσει και καταστρέψει τον κρατικό μηχανισμό, και όχι απλά να τον κατακτήσει.

5. Πρώτα η Ευρώπη, μετά ο κόσμος

Το ενημερωμένο μανιφέστο του Μαρξ έκανε τον κομμουνισμό ακόμα πιο καταστρεπτικό στην φύση του και πιο διαδεδομένο στην επιρροή του. Στις 14 Ιουλίου 1889, έξι χρόνια μετά τον θάνατο του Μαρξ, δεκατρία χρόνια μετά την διάλυση της Πρώτης Διεθνούς, και εκατό χρόνια μετά την Γαλλική Επανάσταση, το Διεθνές Κογκρέσο Εργατών αναστήθηκε. Οι μαρξιστές άρχισαν και πάλι το κίνημα, κάτι που οι ιστορικοί αποκαλούν Δεύτερη Διεθνή.

Οδηγούμενοι από τον κομμουνισμό και φωνάζοντας συνθήματα όπως «απελευθερώστε την ανθρωπότητα» και «διαλύστε τις κοινωνικές τάξεις», το κίνημα των Ευρωπαίων εργατών καθιερώθηκε ραγδαία. Ο Λένιν είπε: «Οι υπηρεσίες του Μαρξ και Ένγκελς στην εργατική τάξη μπορούν να εκφραστούν με λίγες λέξεις ως εξής: Δίδαξαν την εργατική τάξη να μάθει τον εαυτό της και να συνειδητοποιεί τον εαυτό της, και αντικατέστησαν την επιστήμη με όνειρα». [30]

Ψέματα και κατήχηση χρησιμοποιήθηκαν για να ελέγξουν λαϊκά κινήματα με κομμουνιστική ιδεολογία, οδηγώντας όλο και περισσότερους ανθρώπους να την αποδεχτούν. Μέχρι το 1914, υπήρχαν σχεδόν τριάντα παγκόσμιοι και τοπικοί σοσιαλιστικοί οργανισμοί και αμέτρητα περισσότερες εργατικές ενώσεις και συνεταιρισμοί, με πολλά μέλη που στόχευαν να διαδώσουν τον σοσιαλισμό. Στο ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρχαν πάνω από δέκα εκατομμύρια μέλη ενώσεων και πάνω από επτά εκατομμύρια μέλη συνεταιρισμών.

Στο Πως να Αλλάξεις τον Κόσμο: Σκέψεις για τον Μαρξ και τον Μαρξισμό, ο ιστορικός Έρικ Χόμπσμπαουμ έγραψε: «Σε αυτές τις ευρωπαϊκές χώρες, σχεδόν όλη η κοινωνική σκέψη, είτε είχε πολιτικά κίνητρα είτε όχι όπως το σοσιαλιστικό κίνημα ή το εργατικό κίνημα, ήταν εμφανώς επηρεασμένη από τον Μαρξ». [31]

Την ίδια στιγμή, ο κομμουνισμός άρχισε να διαδίδεται στην Ρωσία και την Ανατολή μέσω της Ευρώπης. Από το 1886 έως το 1890, ο Λένιν διάβαζε το Das Kapital. Είχε ήδη αρχίσει να μεταφράζει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο στα Ρωσικά. Ο Λένιν φυλακίστηκε και αργότερα εξορίστηκε. Με την αρχή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ζούσε στην Δυτική Ευρώπη.

Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος οδήγησε σε μεγάλη νίκη του κομμουνισμού στην Ρωσία. Τον καιρό της επανάστασης του 1917 που ανέτρεψε τον Τσάρο Νικόλαο ΙΙ, ο Λένιν ήταν στην Ελβετία. Μισό χρόνο αργότερα, ήταν πίσω στην Ρωσία και είχε αρπάξει την εξουσία στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Η Ρωσία ήταν ένα έθνος με αρχαίες παραδόσεις, τεράστιο πληθυσμό, και άφθονους φυσικούς πόρους. Η ίδρυση ενός Σοβιετικού καθεστώτος στην μεγαλύτερη χώρα του κόσμου ήταν μια τεράστια βοήθεια για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.

Όπως ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος βοήθησε στην άνοδο των Ρώσων κομμουνιστών, ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έκανε το κομμουνιστικό κίνημα να εξαπλωθεί ραγδαία ανά την Ευρασία και να καταπιεί την Κίνα. Ο Στάλιν είπε: «Αυτός ο πόλεμος δεν είναι όπως στο παρελθόν· όποιος κατακτά μια περιοχή επιβάλει επίσης σε αυτήν το δικό του κοινωνικό σύστημα». Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Σοβιετική Ένωση έγινε υπερδύναμη οπλισμένη με πυρηνικά όπλα, και χειραγώγησε τις παγκόσμιες υποθέσεις για να προωθήσει κομμουνισμό ανά τον κόσμο. [32]

Ο Γουίνστον Τσώρτσιλ είχε δηλώσει: «Μια σκια έχει πέσει πάνω στα τοπία που τόσο αργά έχει φωτιστεί από την Συμμαχική νίκη. Κανείς δεν γνωρίζει τι προτίθεται να κάνει η Σοβιετική Ρωσία και ο διεθνής Κομμουνιστικός οργανισμός της στο άμεσο μέλλον, ή ποια είναι τα όρια, εάν υπάρχουν, στις επεκτατικές και προσηλυτιστικές τάσεις τους». [33]

Κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, ο ελεύθερος κόσμος ενεπλάκη σε μια έντονη πάλη με το κομμουνιστικό στρατόπεδο, που εκτάθηκε σε τέσσερις ηπείρους. Παρ’ όλα αυτά, τα έθνη του ελεύθερου κόσμου, αν και δημοκρατικά στην μορφή, σταδιακά μετατράπηκαν σε σοσιαλιστικά στην ουσία.

 

Διαβάστε μετά: Κεφάλαιο Τρίτο.

 

Διαβάστε ολόκληρη την σειρά εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας.

 

Παραπομπές

[1] “A Magnificent Time — These Days in Prophecy,” (伟大的时代——预言中的今天) http://www.pureinsight.org/node/1089

[2] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse (Marxists Internet Archive).

[3] Karl Marx, “Letter From Marx to His Father in Trier,” The First writings of Karl Marx (Marxists Internet Archive).

[4] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse

[5] Richard Wurmbrand, Marx & Satan (Westchester, Illinois: Crossway Books, 1986).

[6] Eric Voegelin, The Collected Works of Eric Voegelin, Vol. 26, History of Political Ideas, Vol. 8, Crisis and the Apocalypse of Man (Baton Rouge: Louisiana State University Press, 1989).

[7] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse.

[8] Robert Payne, Marx (New York: Simon and Schuster, 1968).

[9] Eric Voegelin, The Collected Works of Eric Voegelin, Vol. 26.

[10] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse.

[11] Wurmbrand, Marx & Satan.

[12] Ibid.

[13] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse.

[14] Ludwig Feuerbach, The Essence of Christianity (1841).

[15] I. Bernard Cohen, Revolution in Science (The Belknap Press of Harvard University Press).

[16] Ibid.

[17] Friedrich Engels, “On Authority,” Marx-Engels Reader (W. W. Norton and Co.).

[18] Anonymous, “Robespierre’s Epitaph.” (https://www.rc.umd.edu/editions/warpoetry/1796/1796_2.html)

[19] The New Cambridge Modern History, Vol. IX (Cambridge: Cambridge University Press, 1965), 280–281.

[20] Miguel A. Faria Jr., The Economic Terror of the French Revolution, Hacienda Publishing.

[21] Gregory Fremont-Barnes, Encyclopedia of the Age of Political Revolutions and New Ideologies, 1760–1815 (Greenwood, 2007).

[22] William Henley Jervis, The Gallican Church and the Revolution (Kegan Paul, Trench, & Co.).

[23] W. Cleon Skousen, The Naked Communist (Izzard Ink Publishing).

[24] John M. Merriman, Massacre: The Life and Death of the Paris Commune (Basic Books).

[25] Ibid.

[26] Louis Auguste Blanqui, “Speech Before the Society of the Friends of the People,” Selected Works of Louis-Auguste Blanqui.

[27] Karl Marx, The Civil War in France (Marxists Internet Archive).

[28] Zhang Deyi, The Third Diary of Chinese Diplomat Zhang Deyi (Shanghai Guji Chubanshe) [上海古籍出版社] . [In Chinese]

[29] Merriman, Massacre: The Life and Death of the Paris Commune.

[30] Vladimir Ilyich Lenin, “Frederick Engels,” Lenin Collected Works.

[31] Eric Hobsbawm, How to Change the World: Reflections on Marx and Marxism (New Haven & London: Yale University, 2011).

[32] Milovan Djilas, Conversations with Stalin, https://www.amindatplay.eu/2008/04/24/conversations-with-stalin/

[33] Winston Churchill, “The Sinews of Peace,” a speech (BBC Archive).

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ: Οι στρατηγικές του φαντάσματος για την καταστροφή της ανθρωπότητας

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας, από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

Τα συστηματικά σχέδια του κομμουνιστικού φαντάσματος για την καταστροφή της ανθρωπότητας εκτελούνται εδώ και αιώνες. Οι ρυθμίσεις του εκδηλώνονται στον λαβύρινθο των κοινωνικών θεμάτων —από μαζικά κινήματα μέχρι τον έλεγχο της ελίτ, ανά τον κόσμο και την ιστορία— όπου εργάζεται ασταμάτητα για να παγιδεύσει και να εξολοθρεύσει τον άνθρωπο.

Πίνακας περιεχομένων

1. Ο εκφυλισμός της ανθρώπινης σκέψης

α. Η απάτη του αθεϊσμού

β. Το ψέμα του υλισμού

γ. Η βλασφημία της εξέλιξης

δ. Η κακή θρησκεία της επιστήμης

ε. Η ιδεολογία της πάλης

στ. Διαφθορά της σκέψης

ζ. Νοθευμένη γλώσσα

2. Η υπονόμευση του παραδοσιακού πολιτισμού

α. Εξευτελισμένη εκπαίδευση

β. Εκφυλισμένη τέχνη

γ. Έλεγχος των ΜΜΕ

δ. Πορνογραφία, τζόγος, και νακρωτικά

ε. Η διαφθορά των παραδοσιακών επαγγελμάτων

3. Η αποσύνθεση της κοινωνίας

α. Διάβρωση της εκκλησίας

β. Αποσύνθεση της οικογένειας

γ. Απολυταρχία στην Ανατολή

δ. Διείσδυση στην Δύση

ε. Διαστρέφοντας τον νόμο

στ. Οικονομική χειραγώγηση

ζ. Παγκόσμια κυβέρνηση

4. Κατασκευασμένη κοινωνική αναστάτωση

α. Πόλεμος

β. Επανάσταση

γ. Οικονομική κρίση

δ. Αποξένωση των ανθρώπων από τις ρίζες τους

ε. Πειρατεία κοινωνικών κινημάτων

στ. Τρομοκρατία

5. Η στρατηγική διαίρει και βασίλευε

α. Εξάλειψη της αντίστασης

β. Αιχμαλωσία της ελίτ

γ. Αποβλάκωση των μαζών

δ. Οργάνωση όχλων

ε. Επίσπευση της αντικατάστασης των γενεών

στ. Διαίρεση της κοινωνίας

6. Απάτη και άμυνα

α. Ανοιχτή συνωμοσία

β. Καλυμμένη δράση

γ. Δαιμονοποίηση του αντιπάλου

δ. Αποφυγή του ελέγχου

ε. Αιχμαλωσία της πλειοψηφίας

 

1. Η διαφθορά της ανθρώπινης σκέψης

Στον σημερινό κόσμο, τα κριτήρια διάκρισης καλού και κακού έχουν αναστραφεί. Η ορθότητα παρουσιάζεται ως κακία και το κακό ως συμπόνια. Σκοτεινές ιδέες καμουφλάρονται ως «επιστήμη», και η γκανγκστερική λογική μεταμφιέζεται ως «κοινωνική δικαιοσύνη». Η «πολιτική ορθότητα» χρησιμοποιείται για την επιβολή ελέγχου της σκέψης, και η έννοια «αξιακή ουδετερότητα» χρησιμοποιείται για να κάνει τους ανθρώπους αναίσθητους προς βάρβαρα εγκλήματα.

α. Η απάτη του αθεϊσμού

Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από το θείον, και οι πιστοί λαμβάνουν θεϊκή προστασία. Για να κόψουν την σύνδεση μεταξύ ανθρώπων και θεών, οι πράκτορες του φαντάσματος διέδωσαν τον αθεϊσμό για να υπονομεύσει την πίστη.

Την δεκαετία του 1850,  ο Γερμανός υλιστής φιλόσοφος Λούντβιγκ Φόιερμπαχ είπε ότι ο Θεός είναι απλά η προβολή της εσωτερικής φύσης του ανθρώπου. Ο σοσιαλιστικός ύμνος «Η διεθνής», υποστηρίζει ότι δεν υπήρξε ποτέ κάποιος Δημιουργός. Αλλά τα ανθρώπινα ηθικά πρότυπα, ο πολιτισμός, κοινωνική δομή, και η λογική σκέψη, έρχονται όλα από το θείον. Στην ταραχώδη πάροδο της ιστορίας, η πίστη στους θεούς είναι σαν ένα δυνατό σκοινί άγκυρας, που δεν αφήνει την ανθρωπότητα να χαθεί στα κύματα.

Ο αθεϊσμός είναι το πρώτο βήμα προς την καταστροφή της ανθρωπότητας. Δελεάζει τον υπερόπτη στο να παίξει τον Θεό και να προσπαθήσει να ελέγξει τις τύχες των άλλων και την κοινωνία· οι πιο φανατικοί κομμουνιστές τείνουν στην αυτο-θεοποίηση. Συλλογιζόμενος την αιματοχυσία της Γαλλικής Επανάστασης, που ανέτρεψε την μοναρχία και τον κλήρο, ο Βρετανός φιλόσοφος Εδμόνδος Μπουρκ είπε: «Όταν οι άνθρωποι παίζουν τον Θεό, σύντομα συμπεριφέρονται σαν διάβολοι».

β. Το ψέμα του υλισμού

Νους και ύλη υπάρχουν ταυτόχρονα. Η βασική αρχή του Μαρξισμού είναι ο διαλεκτικός υλισμός, που αρνείται την ύπαρξη της ψυχής. Ο υλισμός ρίζωσε κατά την διάρκεια της Βιομηχανικής Επανάστασης, όταν η ραγδαία πρόοδος στην επιστήμη, τεχνολογία, και παραγωγή, τροφοδότησε μια σκοτεινή σχεδόν θρησκευτική αντίληψη (cult) εμπειρισμού και αθεϊσμού. Οι άνθρωποι έχασαν πίστη στα θεϊκά θαύματα και απέρριψαν τις εντολές του Θεού.

Ο υλισμός δεν είναι μια φιλοσοφική έννοια, αλλά ένα δαιμονικό όπλο για την ανατροπή της πνευματικής πίστης του ανθρώπου. Είναι παράγωγο του αθεϊσμού που, με την σειρά του, καθιέρωσε  την βάση για ένα ευρύ φάσμα θεωρητικών υποκρισιών.

γ. Η βλασφημία της εξέλιξης

Η θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου είναι μια υπόθεση με σφάλματα, που έχει καταρριφθεί από πολλούς επιστήμονες. Παρ΄ όλα αυτά, τα αδρά επιχειρήματά της έχουν χρησιμοποιηθεί ευρέως ως εργαλείο απομάκρυνσης του ανθρώπου από τους θεούς. Εξισώνει την ανθρωπότητα με ζώα, υπονομεύοντας τόσο τον αυτοσεβασμό του ανθρώπου, όσο και τον σεβασμό του για την θεία δημιουργία. Ο εικοστός αιώνας υπήρξε μάρτυρας της υφαρπαγής των σφαιρών της έρευνας και εκπαίδευσης από την θεωρία της εξέλιξης, και η θεωρία της δημιουργίας απαγορεύτηκε από τις σχολικές τάξεις.

Από την αρχική θεωρία του Δαρβίνου προήλθε η επιζήμια φιλοσοφία του κοινωνικού Δαρβινισμού. Οι έννοιες της «φυσικής επιλογής» και «επιβίωσης του ισχυροτέρου» εξευτέλισαν την κοινότητα των εθνών σε μια ζούγκλα βάρβαρης πάλης.

δ. Η κακή θρησκεία της επιστήμης

Οπλισμένο με εμπειρισμό και επιστημονισμό, το φάντασμα προώθησε την κακή θρησκεία της επιστήμης για να αντικαταστήσει την ανθρώπινη λογική με «επιστημονική ορθολογικότητα». Οι άνθρωποι οδηγούνται να πιστεύουν μόνο σε ό,τι είναι ορατό και απτό, πράγμα που ενισχύει την αθεϊστική κοσμοθεώρηση.

Η παρούσα επιστημονική κοινότητα απορρίπτει όλα τα φαινόμενα που δεν μπορεί να εξηγήσει ή να επιβεβαιώσει με τις μεθόδους της ως πρόληψη και ψευδοεπιστήμη ή τα αγνοεί τελείως. Η επιστήμη έχει γίνει ένας τύπος κοσμικής θρησκείας που χρησιμοποιείται για την καταστολή της πίστης και της ηθικής. Σκοπεύοντας στον έλεγχο της ακαδημαϊκής σκέψης και του εκπαιδευτικού συστήματος, πλημμυρίζει αυτά τα πεδία με αθεϊστικές θεωρίες.

ε. Η ιδεολογία της πάλης

Η διαλεκτική θεωρία που διατυπώθηκε από τον Γερμανό φιλόσοφο Γκέοργκ Χέγκελ είναι ένα γενικό σύνολο αρχών για λογική σκέψη. Στοχαστές στην αρχαία Κίνα είχαν βρει αυτές τις αρχές πριν από την αυτοκρατορική δυναστεία Τσιν (221 π.Χ. – 206 π.Χ.).

Ο Μαρξισμός απορρόφησε συγκεκριμένες πτυχές της σκέψης του Χέγκελ ενώ μεγαλοποίησε την φύση της διαλεκτικής αντιπαράθεσης. Στα λόγια του Κινέζου ρεπουμπλικανού ηγέτη Τσιανγκ Κάι-σεκ, ο στόχος του κομμουνισμού είναι όχι να επιλύσει προβλήματα, αλλά «να επεκτείνει παγκόσμιες αντιπαραθέσεις στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό και να κάνει την ανθρώπινη πάλη να συνεχίζεται ες αεί.»

Όπως έχουμε δει αμέτρητες φορές στην πράξη, ο κομμουνισμός ξεσηκώνει μίσος μεταξύ των ανθρώπων, δημιουργεί και εντείνει διαμάχες, και τελικά αρπάζει την εξουσία μέσω βίαιης επανάστασης ή  εξαπάτησης.

στ. Διαφθορά της σκέψης

Η τάξη των λογίων αποτελούσε κάποτε την πιο σοφή και πιο μορφωμένη ελίτ της κοινωνίας. Όμως τον τελευταίο αιώνα, αυτή η τάξη έχει γίνει εργαλείο για την προώθηση κομμουνιστικής ιδεολογίας και ανώμαλων ερμηνειών του κόσμου.

Ο αθεϊσμός και υλισμός γέννησαν πολλές φιλοσοφικές και ιδεολογικές τάσεις, όπως Μαρξισμό, Μακιαβελλισμό, σοσιαλισμό, μηδενισμό, αναρχισμό, αισθητισμό, Φροϋδισμό, μοντερνισμό, υπαρξισμό, μεταμοντερνισμό, και αποσυνθετισμό. Οι υποστηρικτές και ακόλουθοί τους εξέπεφταν σε ανούσιο και φλύαρο διάλογο για θέματα πραγματικής σημασίας.

ζ. Νοθευμένη γλώσσα

Όπως στην Νέα Ομιλία, την φανταστική γλώσσα που δημιουργήθηκε από την υπερπολιτεία της Ωκεανίας στη νουβέλα Χίλια Εννιακόσια Ογδόντα Τέσσερα του Τζωρτζ Όργουελ, αυτοί οι διανοούμενοι αναμόρφωσαν την γλώσσα για να ταιριάξει τους στόχους του φαντάσματος.

Έτσι, «ελευθερία» σημαίνει μια κατάσταση αδέσμευτη από ηθική, νόμο ή παράδοση. Αξίες όπως «όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ίσοι», «όλοι είναι ίσοι ενώπιον του νόμου» και «ίσες ευκαιρίες» έχουν διαστρεβλωθεί σε απόλυτο εγκαλιταριανισμό. Η ανεκτικότητα έχει στρεβλωθεί ώστε να σημαίνει ανεκτικότητα προς κάθε είδους ανώμαλη σκέψη και συμπεριφορά. Η λογική σκέψη έχει γίνει εργαλείο μιας στενόμυαλης εμπειρικής επιστήμης. Στην αναζήτηση ισότητας αποτελέσματος η δικαιοσύνη έχει γίνει «κοινωνική δικαιοσύνη».

Η γλώσσα είναι το όργανο της σκέψης. Μέσω διαστρεβλωμένων ορισμών και νοημάτων της γλώσσας, οι σκέψεις του ανθρώπου οδηγούνται σε δαιμονικά συμπεράσματα.

2. Η υπονόμευση του παραδοσιακού πολιτισμού

Ο ορθόδοξος πολιτισμός της ανθρωπότητας δόθηκε από θεούς. Ενώ διατηρεί την φυσιολογική λειτουργία της ανθρώπινης κοινωνίας, ο πιο σημαντικός ρόλος του θεϊκά μεταδομένου πολιτισμού είναι να δώσει το μέσο στην ανθρωπότητα να κατανοήσει τον θεϊκό νόμο που διδάσκεται στην τελική εποχή και να σωθεί από την καταστροφή.

Ο θεϊκά εμπνευσμένος πολιτισμός προσφέρει ισχυρές ηθικές άμυνες κατά του κακού, και έτσι το φάντασμα αποκόβει τους ανθρώπους από τις παραδόσεις τους και καταστρέφει τους πολιτισμούς τους, χρησιμοποιώντας κρυφά μέσα. Για να καταργήσει την παραδοσιακή οπτική για την ζωή και τις ηθικές αξίες, το φάντασμα έφτιαξε πολλούς στόχους που ακούγονται μεγαλόπνοοι, οδηγώντας τους ανθρώπους να ξοδεύουν τις ζωές τους σε πάλη και να θυσιάζονται για αυτά τα στρεβλωμένα «ιδανικά».

α. Εξευτελισμένη εκπαίδευση

Για χιλιάδες χρόνια, η παραδοσιακή εκπαίδευση διατηρούσε και μετέδιδε τον εξέχοντα πολιτισμό της ανθρωπότητας. Είχε τον πρωτεύοντα ρόλο ώστε  οι άνθρωποι να είναι καλοσυνάτοι, να διατηρούν την αρετή τους, να φτάσουν να κατέχουν επαγγελματικές ικανότητες, και να είναι καλοί άνθρωποι και πολίτες. Αρχίζοντας τον δέκατο ένατο αιώνα, συστήματα δωρεάν δημόσιας εκπαίδευσης καθιερώθηκαν στις Δυτικές χώρες.

Όμως, στην αρχή του εικοστού αιώνα, τα δημόσια σχολεία άρχισαν να κατηχούν τους μαθητές κατά της παράδοσης και ηθικής. Η θεωρία της εξέλιξης έγινε απαιτούμενο μάθημα. Τα βιβλία γέμισαν σταδιακά με αθεϊσμό, υλισμό, και πάλη των τάξεων. Ο παραδοσιακός πολιτισμός, όπως αναδεικνύεται από τα μεγάλα κλασικά κείμενα, ήταν σε αντίθεση με το δαιμονικό ιδεολογικό ρεύμα και όλο και περισσότερο τέθηκε στο περιθώριο. Ευφυείς και σκεπτόμενοι μαθητές κατηχήθηκαν με αριστερή ιδεολογία, σπαταλώντας έτσι την λαμπρότητά τους στην αναζήτηση ασήμαντων θεμάτων και μένοντας αμόρφωτοι στα βασικά της ζωής και κοινωνίας.

Οι όλο και αυξανόμενες σχολικές ώρες χώρισαν τα παιδιά από τους γονείς και τις οικογένειές τους, εξασφαλίζοντας συνεχή έκθεση στο διεφθαρμένο εκπαιδευτικό σύστημα. Υπό το σύνθημα της «ανεξάρτητης σκέψης», οι μαθητές ενθαρρύνθηκαν να κόψουν δεσμούς με την παράδοση και να απεχθάνονται τους γονείς και δασκάλους τους, διδάσκοντάς τους να είναι ενάντια στην παράδοση και ενάντια στην εξουσία. Τα εκπαιδευτικά πρότυπα σταδιακά χαμηλώθηκαν, επηρεάζοντας την ικανότητα των μαθητών στα μαθηματικά και την γλώσσα. Ταϊστηκαν «πολιτικά ορθά» αφηγήματα της ιστορίας και κοινωνικών σπουδών και εμβυθίστηκαν σε άξεστη διασκέδαση.

Σε κομμουνιστικές χώρες, γίνεται πλύση εγκεφάλου στους μαθητές με αριστερή ιδεολογία από τον παιδικό σταθμό έως και την ανώτερη εκπαίδευση σε ένα σχεδόν απομονωμένο περιβάλλον. Όταν αποφοιτούν και εισέρχονται στην κοινωνία, το μυαλό τους είναι γεμάτο στρεβλωμένη λογική.

β. Εκφυλισμένη τέχνη

Οι ορθές παραδοσιακές τέχνες προέρχονται από τους θεούς και εμφανίστηκαν πρώτα σε ναούς, εκκλησίες, και άλλα μέρη λατρείας. Η αληθινή τέχνη παρουσιάζει αλήθεια, καλοσύνη, ομορφιά, και τιμή, βοηθώντας έτσι την ανθρωπότητα να διατηρήσει έναν ορθόδοξο ηθικό πολιτισμό.

Η εκφυλσιμένη τέχνη καταστρέφει τον παραδοσιακό πολιτισμό. Ο ιμπρεσσιονισμός συστήθηκε στις οπτικές τέχνες υπό το πρόσχημα της «παρουσίασης της πραγματικότητας». Παρομοίως, ο ρεαλισμός και νατουραλισμός συστήθηκαν στην λογοτεχνία, αντικαθιστώντας τα ηθικά διδάγματα που αναπαριστώνται στα κλασικά έργα. Ο εξπρεσιονισμός, η αφηρημένη τέχνη, ο μοντερνισμός, μεταμοντερνισμός, και τα παρόμοια προωθήθηκαν καμουφλαρισμένα ως «πρωτοπορία» και έχοντας μια «κριτική» άποψη της πραγματικότητας. Το θαυμαστό, ευγενές, και αγνό γελοιοποιήθηκαν, ενώ το ακαλλιέργητο και ξεδιάντροπο επιδοκιμάστηκαν.

Σκουπίδια γέμισαν τους χώρους τέχνης. Κακόφωνοι ρυθμοί και απεχθείς θόρυβοι αποκαλούνται τώρα μουσική. Σκοτεινοί, καταχθόνιοι πίνακες απεικονίζουν πράγματα του κάτω κόσμου. Τα ηθικά όρια έχουν καταστραφεί με πρόσχημα της παραστατικής τέχνης. Πολλοί νέοι είναι σκληροπυρηνικοί ακόλουθοι διεφθαρμένων διασήμων.

γ. Έλεγχος των ΜΜΕ

Ο έλεγχος των πηγών πληροφόρησης των ανθρώπων, κυρίως των μαζικών μέσων επικοινωνίας, κάνει εφικτή την εξαπάτησή τους. Σε χώρες όπου ο κομμουνισμός έχει πολιτική δύναμη, τα ΜΜΕ είναι μια μηχανή προπαγάνδας που χρησιμοποιεί το κομμουνιστικό κόμμα. Αλλού, η απεριόριστη ελευθερία έκφρασης εξυπηρετεί στο να θάψει σοβαρά ρεπορτάζ και συζητήσεις σε μια χιονοστιβάδα ψεύτικων ειδήσεων, αισχρού περιεχομένου, και τετριμμένης υπερβολής.

Με το δέλεαρ οικονομικών κινήτρων και πολιτικών σκοπιμοτήτων, τα ΜΜΕ έχουν γίνει εργαλείο πειρατείας της κοινής γνώμης. Οι περισσότεροι άνθρωποι, απασχολημένοι στην εργασία και τα συμφέροντά τους, είναι ανίκανοι να διακρίνουν τα θέματα και στοιχεία που χρειάζονται, μέσα σε μια πλημμύρα πληροφοριών. Οι φωνές των λίγων που έχουν την σοφία και θάρρος να εκθέσουν αυτήν την συνωμοσία πνίγονται και περιθωριοποιούνται, καθιστώντας τους ανίκανους να έχουν μια κάποια επίδραση στην γενική εικόνα.

δ. Πορνογραφία, τζόγος και ναρκωτικά

Διεθφαρμένοι τρόποι ζωής, σεξουαλική ελευθερία, και ομοφυλοφιλία αφθονούν. Ο τζόγος και τα ναρκωτικά δημιουργούν έναν πληθυσμό εθισμένων. Οι νέοι είναι κολλημένοι σε ηλεκτρονικές συσκευές και βιντεοπαιχνίδια γεμάτα βία, εικόνες με υπονοούμενα, ξεκάθαρη πορνογραφία, και άλλα απαίσια.

ε. Διαφθείροντας τα παραδοσιακά επαγγέλματα

Τα παραδοσιακά επαγγέλματα της ανθρωπότητας καθιερώθηκαν από θεούς, και η διατήρηση αυτών των παραδόσεων στην ζωή ενδυναμώνει τις θεϊκές ρίζες του ανθρώπινου πολιτισμού. Σήμερα, δαιμονικές επιρροές είναι παντού στον επαγγελματικό κόσμο. Νέοι και μοδάτοι τρόποι [ή πράγματα] υπονομεύουν τα παραδοσιακά πρότυπα ποιοτικής εργασίας και την επιχειρηματική ηθική. Πολλά αρχαία επαγγέλματα αφέθηκαν να πεθάνουν. Διεφθαρμένα δημιουργήματα παίζουν με τις χαμερπείς επιθυμίες των καταναλωτών και επιβραβεύονται με φήμη και κέρδη, γεμίζοντας τον κόσμο με εκκεντρικές και διεφθαρμένες τάσεις. Αποξενωμένοι από τους παραδοσιακούς τρόπους ζωής τους, οι άνθρωποι απομακρύνονται περισσότερο από το θείον.

3. Η αποσύνθεση της κοινωνίας

Ο κομμουνισμός κληρονομεί την οργάνωση και ιδεολογία του από αυτήν των συμμοριών και των κακών θρησκειών (cults). Στην Ανατολή, ο κομμουνισμός εκπροσωπείται από αρχηγούς του κόμματος, όπως τους Βλαντιμίρ Λένιν, Ιωσήφ Στάλιν, Μάο Τζεντόνγκ, Τζιανγκ Τζεμίν, και τους ακολούθους τους. Η κατάσταση στην Δύση είναι πιο περίπλοκη, καθώς ισχυρά μέλη της ελίτ σε πεδία όπως κυβέρνηση, επιχειρήσεις, πανεπιστήμια, και θρησκεία συνωμοτούν για να υπονομεύσουν την κοινωνία.

α. Διάβρωση της εκκλησίας

Θρησκείες που κάποτε ήταν ορθές έχουν τελείως εμποτιστεί με την κοσμική θρησκεία του σοσιαλισμού. Παραδοσιακές διδασκαλίες και οι άγιες γραφές έχουν αλλαχθεί. Η απελευθερωτική θεολογία έχει εμποτίσει μια άλλοτε ορθή πίστη με μαρξιστική ιδεολογία και πάλη των τάξεων, και ηθική διαφθορά έχει εξαπλωθεί μέσα στον κλήρο. Κατά συνέπεια, πολλοί πιστοί έχουν χάσει την ελπίδα στην εκκλησία και έχουν παρατήσει την πίστη στην θεϊκή σωτηρία.

β. Αποσύνθεση της οικογένειας

Οικογένεια, έθνος, και θρησκεία είναι κάποιες από τις θεμέλιες λίθους του ανθρωπίνου πολιτισμού. Η οικογένεια είναι ένα σημαντικό προπύργιο ηθικής και παράδοσης και λειτουργεί ως αγωγός ώστε ο πολιτισμός να περαστεί από την μία γενιά στην επόμενη. Η καταστροφή της οικογένειας είναι ένα τμήμα κλειδί στο σχέδιο του διαβόλου για την καταστροφή της ανθρωπότητας. 

Οι παραδοσιακοί ρόλοι της οικογένειας και των φύλων έχουν υπονομευτεί από τον φεμινισμό, αντι-πατριαρχία, σεξουαλική απελευθέρωση, και την προώθηση της ομοφυλοφιλίας. Συγκατοίκηση, μοιχεία, διαζύγιο και έκτρωση ενθαρρύνονται.

γ. Απολυταρχία στην Ανατολή

Η Ρωσία αποδυναμώθηκε από τις ήττες της στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και ο τσάρος εξαναγκάστηκε να αποποιηθεί τον θρόνο. Κομμουνιστές επαναστάτες άρπαξαν αυτήν την ευκαιρία για να εκκινήσουν την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 και να υφαρπάξουν την εξουσία. Ακολούθως, η Σοβιετική Ένωση, το πρώτο σοσιαλιστικό καθεστώς του κόσμου, δημιουργήθηκε, και η Κομμουνιστική Διεθνής φτιάχτηκε για να εξάγει επανάσταση ανά την υφήλιο.

Το 1919 και 1921, κομμουνιστικά κόμματα ιδρύθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες και Κίνα, παίρνοντας αμφότερα τις εντολές τους από την Σοβιετική Ρωσία. Υποστηριζόμενο από την Σοβιετική Ένωση και εκμεταλλευόμενο τις τρομερές καταστροφές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το Κινέζικο Κομμουνστικό Κόμμα (ΚΚΚ) κατέκτησε την Κίνα μέσω βίας και προδοσίας.

Μετά την αρπαγή της εξουσίας, το Σοβιετικό και το Κινέζικο κομμουνιστικό κόμμα κατακρεούργησαν ανηλεώς δεκάδες εκατομμύρια των ανθρώπων τους σε καιρό ειρήνης. Το ΚΚΚ συνέχισε τον δρόμο της επανάστασης υπό την δικτατορία του προλεταριάτου και εκκίνησε την χωρίς προηγούμενο Πολιτιστική Επανάσταση, κηρύσσοντας πόλεμο στα επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού και αρχίζοντας μια βάρβαρη επίθεση στα πέντε χιλιάδες χρόνια παραδοσιακού πολιτισμού της Κίνας. 

Από την δεκαετία του 1980, το ΚΚΚ έχει κάνει οικονομικές μεταρρυθμίσεις για να αποτρέψει την κατάρρευση, αλλά η πολιτική σφαίρα έχει παραμείνει υπό αυστηρό απολυταρχικό έλεγχο. Μέχρι και σήμερα, το Κόμμα διατηρεί έναν σφιχτό έλεγχο στην εξουσία μέσω εκστρατειών καταστολής, όπως η καταστροφή του δημοκρατικού κινήματος και η δίωξη της πνευματικής άσκησης Φάλουν Γκονγκ.

δ. Διείσδυση στην Δύση

Η αυτοκρατορική αυλή της Κίνας, το θείο δικαίωμα των βασιλέων στην Δύση, και το αμερικανικό σύστημα ελέγχων και ισορροπιών είναι μορφές κυβέρνησης που καθιερώθηκαν από θεούς για τους ανθρώπους σύμφωνα με τον ξεχωριστό πολιτισμό τους και τα συγκεκριμένα περιβάλλοντά τους. Αν και οι κομμουνιστικές επαναστάσεις απέτυχαν να πάρουν την εξουσία στις Δυτικές χώρες, η αριστερή ιδεολογία έχει επιτύχει να καθιερώσει έλεγχο μέσω υπονόμευσης, φέρνοντας το φάντασμα του κομμουνισμού στον ελεύθερο κόσμο. Χωρίς βίαιη επανάσταση, οι Δυτικές χώρες έχουν υιοθετήσει ευρέως διάφορα χαρακτηριστικά του κομμουνιστικού συστήματος, όπως βαριά φορολόγηση, κράτη φουσκωμένων επιδομάτων, εκτεταμένο κυβερνητικό έλεγχο, και «πολιτική ορθότητα».

ε. Διαστροφή του νόμου

Ο νόμος προέρχεται από θεϊκή εντολή και θεμελιώνεται στην ηθική. Όμως, στρεβλωμένες κατανοήσεις της ηθικής και ελευθερίας έχουν επηρεάσει την διαμόρφωση και ερμηνεία νόμων. Σε κομμουνιστικές χώρες στην Ανατολή, ο νόμος υπάρχει για να υπηρετεί τα ενδιαφέροντα του κόμματος. Στην Δύση, ο νόμος ερμηνεύεται μέσω αριστερής ιδεολογίας και αλλάζει ώστε να ξεριζώσει ηθικές αντιλήψεις καλού και κακού. Αυτό προσφέρει ασφαλή λιμένα για κακίες όπως φόνο, μοιχεία, και ομοφυλοφιλία, ενώ τιμωρεί εξαίρετους πολίτες.

στ. Οικονομική χειραγώγηση

Η απόρριψη του χρυσού ως πρότυπο, και η λήψη ενός μεταβαλλόμενου παραστατικού νομίσματος (fiat currency) έχει προκαλέσει ατελείωτες οικονομικές κρίσεις. Η παραδοσιακή σοφία που ορίζει τα βιώσιμα οικονομικά έχει χάσει την θέση της, παγιδεύοντας κυβερνήσεις και άτομα σε μια κουλτούρα υπερκατανάλωσης και υπερβολικών εξόδων. Τράπεζες και πολιτεία ενθαρρύνουν τους πολίτες να δανείζονται χωρίς σταματημό. Ως αποτέλεσμα, ένα γιγάντιο κυβερνητικό χρέος υπονομεύει την εθνική κυριαρχία σε πολλές χώρες.

ζ. Παγκόσμια κυβέρνηση

Το κομμουνιστικό φάντασμα έχει χρησιμοποιήσει την παγκοσμιοποίηση ως εργαλείο για να αποσυνθέσει σταδιακά την κυριαρχία μεμονωμένων εθνών και να καθιερώσει μια παγκόσμια κυβέρνηση. Οι υποστηρικτές της παγκόσμιας κυβέρνησης έχουν προωθήσει τις ουτοπικές προτάσεις οργανισμών όπως ο Συνασπισμός των Εθνών και τα Ηνωμένα Έθνη, και γνωστές φράσεις όπως «εδαφική ενσωμάτωση» και «παγκόσμια κυβέρνηση».

Παρ΄ όλα αυτά, το φάντασμα εξαναγκάζει ηγέτες και έθνη να ακολουθήσουν τις διαταγές του. Ληστεύει από τους ανθρώπους την ειρήνη και ασφάλειά τους, κατασκευάζοντας πολέμους και κοινωνική αναστάτωση. Ο στόχος είναι να φέρει όλο τον κόσμο υπό ένα απολυταρχικό καθεστώς και να επιβάλει σφιχτό διοικητικό, ιδεολογικό έλεγχο, και έλεγχο πληθυσμού.

4. Κατασκευασμένη κοινωνική αναστάτωση

Για να μπορέσει να ανατρέψει την παραδοσιακή ανθρώπινη κοινωνία, το φάντασμα έχει δημιουργήσει μαζική μετανάστευση, κοινωνικά κινήματα, και κοινωνική αναστάτωση σε μαζική κλίμακα. Αυτή η εντυπωσιακή διαδικασία δουλεύεται για τουλάχιστον μερικούς αιώνες.

α. Πόλεμος

Ο πόλεμος είναι ένα από τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία του φαντάσματος για την αποσύνθεση της παλαιάς διεθνούς τάξης, καταστρέφοντας προμαχώνες της παράδοσης, και επιταχύνοντας την ανάπτυξη κομμουνιστικής ιδεολογίας. Πολλοί πόλεμοι άρχισαν και έγιναν υπό δαιμονική επιρροή. Ο Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος έφερε την κατάρρευση πολλών Ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών, κυρίως της τσαρικής Ρωσίας, που έστρωσε τον δρόμο για την Μπολσεβίκικη Επανάσταση.

Ο Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος δημιούργησε τις συνθήκες για το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα να αρπάξει την εξουσία και για την Σοβιετική Ένωση να εισβάλει στην Ανατολική Ευρώπη, και έτσι να εγκαθιδρύσει το μεταπολεμικό σοσιαλιστικό στρατόπεδο.

Ο Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος δημιούργησε επίσης την αναστάτωση της κατάργησης των αποικιών, κάτι που το Σοβιετικό και Κινέζικο καθεστώς εκμεταλλεύτηκαν ώστε να υποστηρίξουν το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Κινήματα εθνικής απελευθέρωσης έθεσαν πολλές χώρες στην Ασία, Αφρική, και Λατινική Αμερική στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο.

β. Επανάσταση

Η αρπαγή της πολιτικής δύναμης είναι ένα βήμα κλειδί στο σχέδιο του κομμουνισμού για την καταστροφή της ανθρωπότητας. Κάνοντας μια περίληψη των μαθημάτων που πήραν από την Κομμούνα του Παρισιού, ο Καρλ Μαρξ έγραψε ότι η εργατική τάξη πρέπει να ανατρέψει τον αρχικό κυβερνητικό μηχανισμό και να τον αντικαταστήσει με το δικό της κράτος. Η εξουσία είναι πάντα το κύριο θέμα στην μαρξιστική πολιτική θεωρία.

Η υποκίνηση επανάστασης μπορεί να διαιρεθεί στα ακόλουθα βήματα:

1. Υποκίνηση μίσους και αντιπαράθεσης μεταξύ των ανθρώπων.

2. Εξαπάτηση του κοινού με ψέματα και καθιέρωση ενός επαναστατικού ενωμένου μετώπου.

3. Υπερνίκηση των δυνάμεων αντίστασης, μία μία.

4. Χρήση βίας για την δημιουργία μιας ατμόσφαιρας τρόμου και χάους.

5. Πραξικόπημα για την αρπαγή της εξουσίας.

6. Καταστολή των αντιδρούντων.

7. Χτίσιμο και διατήρηση μιας νέας τάξης χρησιμοποιώντας τον τρόμο της επανάστασης.

Οι κομμουνιστικές χώρες προσπάθησαν να εκκινήσουν μια παγκόσμια επανάσταση μέσω της Κομμουνιστικής Διεθνούς, εξάγοντας επαναστατικό ακτιβισμό και δημιουργώντας αναστάτωση σε μη κομμουνιστικές χώρες μέσω της υποστήριξης τοπικών αριστερών.

γ. Οικονομική κρίση

Οικονομικές κρίσεις μπορούν να δημιουργηθούν και χρησιμοποιηθούν ως μέσα υποβοήθησης της επανάστασης ή της παρουσίασης σοσιαλιστικών κινημάτων ως σωτηρίων. Όταν πολιτικοί σε δημοκρατικές χώρες βρίσκονται σε απόγνωση ψάχνοντας μια λύση, κάνουν φαουστιανές συμφωνίες, οδηγώντας σταδιακά τις χώρες τους προς σοσιαλισμό μεγάλης κυβέρνησης και υψηλής φορολόγησης. Όπως έγραψε ο Σολ Ολίνσκυ στους Κανόνες για Ριζοσπάστες, «Η πραγματική δράση βρίσκεται στην αντίδραση του εχθρού».

Η Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930 ήταν ο κρίσιμος κόμβος από τον οποίον η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες μπήκαν στο μονοπάτι της μεγάλης κυβέρνησης και του εκτεταμένου παρεμβατισμού. Η οικονομική κρίση του 2008 συνέχισε να γέρνει την ζυγαριά προς όφελος της επέκτασης αριστερών πολιτικών.

δ. Αποξενώντας τους ανθρώπους από τις ρίζες τους

Από την αρχαιότητα, οι άνθρωποι μετακινούνταν από ένα μέρος σε ένα άλλο. Όμως, οι μαζικές εγχώριες και διεθνείς κινήσεις πληθυσμών που είδαμε στην σύγχρονη εποχή είναι αποτέλεσμα της χειραγώγησης του φαντάσματος. Η μαζική μετανάστευση διαλύει την εθνική ταυτότητα, τα σύνορα, την κυριαρχία, τις πολιτισμικές παραδόσεις και την κοινωνική συνοχή.

Καθώς μάζες ανθρώπων παίρνονται μακριά από τις παραδοσιακές τους ταυτότητες, απορροφώνται ευκολότερα στο ρεύμα του μοντερνισμού. Είναι δύσκολο για τους μετανάστες που ζουν σε ένα μη οικείο περιβάλλον να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους, πόσω μάλλον να συμμετάσχουν βαθιά στις πολιτικές διαδικασίες των χωρών που τους φιλοξενούν ή στις πολιτισμικές τους παραδόσεις.

Νεοαφιχθέντες μετανάστες γίνονται εύκολα «δωρεάν» ψήφοι για αριστερά κόμματα. Εν τω μεταξύ, η μετανάστευση δημιουργεί ώριμες συνθήκες για την έγερση φυλετικών και θρησκευτικών εχθροτήτων.

ε. Πειρατεία κοινωνικών κινημάτων

Ο κομμουνισμός χρησιμοποιεί κοινωνικές τάσεις για να ξεσηκώσει και ανησυχήσει ανθρώπους, να κλιμακώσει αντιπαραθέσεις, και να κινητοποιήσει τεράστια κινήματα για την αποσταθεροποίηση της κοινωνίας, να εξαναγκάσει πολιτικούς αντιπάλους [σε κάποια πράξη], να ελέγξει τον διάλογο, και να μοιάζει ότι παίρνει το ηθικό πλεονέκτημα. Παραδείγματα είναι το κίνημα ενάντια στον πόλεμο, ο περιβαλλοντισμός, και άλλα κινήματα στην Δυτική κοινωνία.

στ. Τρομοκρατία

Οι κομμουνιστικές επαναστάσεις επιτυγχάνονται μέσω πράξεων τρομοκρατίας, και τα κομμουνιστικά καθεστώτα εφαρμόζουν κρατική τρομοκρατία. Οι Σοβιετικοί και Κινέζοι κομμουνιστές υποστήριξαν τρομοκρατικές ομάδες ως ενός είδους ειδικής δύναμης κατά του ελεύθερου κόσμου. Τα περισσότερα τρομοκρατικά κινήματα εμπνέονται από το λενινιστικό οργανωτικό μοντέλο. Ο κομμουνισμός εκμεταλλεύεται διχασμούς μεταξύ των ανθρώπων και διοχετεύει την οργή ατόμων σε ένα συλλογικό μίσος.

Το παράλογο σκεπτικό που οδηγεί τους τρομοκράτες να σφάξουν αθώους ανθρώπους δημιουργεί μια ατμόσφαιρα απόγνωσης. Εκτεθειμένοι σε πολλά περιστατικά οργανωμένης βίας, οι άνθρωποι γίνονται πιο αντικοινωνικοί, θλιμμένοι, παρανοϊκοί, και κυνικοί. Όλα αυτά ζημιώνουν την δημόσια τάξη και κατακερματίζουν την κοινωνία, κάνοντάς το ευκολότερο για τον κομμουνισμό να κερδίσει δύναμη.

5. Η στρατηγική διαίρει και βασίλευε

Το κομμουνιστικό φάντασμα χειρίζεται ανθρώπους σύμφωνα με τα διαφορετικά χαρακτηριστικά τους και κίνητρα. Μπορεί να τους δολοφονήσει ή να τους δωροδοκήσει, ή να τους κατηχήσει ώστε να το υπηρετήσουν ως πιόνια της επανάστασης και εξέγερσης.

α. Εξάλειψη της αντίστασης

Κάποιοι άνθρωποι είναι πιο σοφοί και αντιλαμβάνονται καλύτερα από άλλους. Κάποιοι είναι πιο κοντά στο θείον και δεν είναι ευάλωτοι στις πονηριές του διαβόλου. Ειδικά σε χώρες όπως η Κίνα, που έχει μια μακρά και πλούσια ιστορία, είναι δύσκολο να κάνεις τους ανθρώπους να ακολουθήσουν την απάτη.

Για να το επιτύχει αυτό, το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα έπρεπε να εκκινήσει μια σειρά πολιτικών εκστρατειών που σφάγιασαν δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων. Αποσυνέθεσαν την πολιτισμική τάξη σκοτώνοντας την ελίτ που είχε τον ρόλο των φρουρών του παραδοσιακού κινέζικου πολιτισμού.

Το κομμουνιστικό φάντασμα δεν διστάζει να εξοντώσει σωματικά τα μέλη της κοινωνίας που αντιλαμβάνονται την κατάσταση, που βλέπουν καθαρά την σκευωρία και είναι αρκετά θαρραλέα να αντισταθούν δημοσίως. Για αυτόν τον λόγο, κανονίζει να γίνουν πολιτικές εκστρατείες, θρησκευτικές διώξεις, ψεύτικες δίκες, και δολοφονίες.

β. Αιχμαλωτίζοντας την ελίτ

Η ελίτ σε όλα τα έθνη και επιχειρηματικά πεδία έχει πάρει έναν δαιμονικό δρόμο καθώς το φάντασμα εκμεταλλεύεται τα συμφέροντά τους και τους δίνει δύναμη σύμφωνα με το πόσο πιστά ακολουθούν την ατζέντα του. Για αυτούς που αναζητούν φήμη και επιρροή, το φάντασμα τους δίνει μεγάλη φήμη και εξουσία. Για τους άπληστους, κανονίζει κέρδη. Φουσκώνει το εγώ των υπεροπτών και διατηρεί την οπτασία των ανίδεων. Οι προικισμένοι παρασύρονται με επιστήμη, υλισμό, και ελευθερία έκφρασης χωρίς κανένα περιορισμό.

Σε άτομα με υψηλές φιλοδοξίες και καλές προθέσεις, τα ιδανικά τους μετατρέπονται σε αυτο-εκθειασμό, κάνοντάς τους να νιώθουν την ζεστή λάμψη της προεδρίας, πρωθυπουργίας, του να είναι διανοούμενοι σε ομάδες επίλυσης προβλημάτων (think tanks), νομοθέτες, διοικητικά στελέχη, μεγάλοι τραπεζίτες, καθηγητές πανεπιστημίων, ειδικοί, υποψήφιοι Νόμπελ, και τα παρόμοια, με εξαιρετική κοινωνική θέση, πολιτική επιρροή, και τεράστιες περιουσίες. Μόλις καθιερωθούν, αυτές οι λαμπρές προσωπικότητες χάνουν την ακεραιότητά τους, ο καθένας σύμφωνα με τις περιστάσεις του. Όλοι γίνονται οι ανίδεοι πράκτορες του φαντάσματος και οι χρήσιμοι ηλίθιοί του.

γ. Αποβλάκωση των μαζών

Η κομμουνιστική ιδεολογία χειραγωγεί την δημόσια γνώση μέσω δημιουργίας ψεύτικων αφηγημάτων, ζαλίζοντας τους ανθρώπους με το στρεβλωμένο εκπαιδευτικό του σύστημα, και ελέγχοντας τα ΜΜΕ. Χρησιμοποιεί το αίσθημα ασφάλειας των ανθρώπων και τα ρηχά τους ενδιαφέροντα για να τους κάνει να νοιάζονται μόνο για τα άμεσα οφέλη τους, την ακαλλιέργητη διασκέδαση, τα αθλήματα κορυφής, το κοινωνικό κουτσομπολιό, και την άφεση σε ηδονιστική και σαρκική επιθυμία. Την ίδια στιγμή, οι πολιτικοί ασχολούνται με τους ελάχιστους κοινούς παρονομαστές για να υπονομεύσουν την εγρήγορση των ψηφοφόρων, και έτσι να αιχμαλωτίσουν το εκλογικό σώμα.

Σε απολυταρχικές κομμουνιστικές χώρες, δεν επιτρέπεται ποτέ στους ανθρώπους να έχουν κάποια σχέση με την πολιτική. Σε δημοκρατικές χώρες, αυτοί που ασχολούνται με το κοινό καλό έχουν υποστεί την αλλαγή εστίασης της προσοχής τους, σε ασήμαντα θέματα (όπως τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων που άλλαξαν φύλο), πράγμα που αντικατοπτρίζει το διάσημο στρατήγημα από την αρχαία κινέζικη στρατιωτική ιστορία: «προχωρώντας από έναν κρυφό δρόμο ενώ επισκευάζουμε τον πλακόστρωτο δρόμο στα ανοιχτά». Viral νέα, κοινωνικά κουτσομπολιά, ακόμα και τρομοκρατικές επιθέσεις και πόλεμοι κατασκευάζονται σαν κάλυμμα για τον ύστατο στόχο του κομμουνισμού.

Στο κοινό ενσταλάσσεται μια μοντέρνα συνείδηση και κινητοποιείται για να υπερνικήσει την μειοψηφία των ανθρώπων που εμμένουν πεισματικά στην παράδοση. Οι διανοούμενοι κάνουν βαριά κριτική στους παραδοσιακούς πολιτισμούς ανά τον κόσμο, δημιοργώντας στενόμυαλη προκατάληψη στο κοινό τους, που δυσκολεύεται να διακρίνει. Οι έννοιες της κριτικής και δημιουργικής σκέψης χρησιμοποιούνται με κακό τρόπο, ώστε να κάνουν την νεότερη γενιά να αντιτάσσεται στις μορφές εξουσίας, αποτρέποντάς την να απορροφήσει την γνώση και σοφία του παραδοσιακού πολιτισμού.

δ. Οργάνωση όχλων

Σε κομμουνιστικές χώρες, μετά την σφαγή των φορέων του παραδοσιακού πολιτισμού, στο μεγάλο μέρος του πληθυσμού έγινε πλύση εγκεφάλου ώστε να συμμετάσχει στην επανάσταση. Αφότου το Κομμουνιστικό Κόμμα πήρε την εξουσία στην Κίνα, χρειάστηκαν δυόμισι δεκαετίες για την ανατροφή μιας γενιάς «κουταβιών λύκου», κινέζικου όρου για αυτούς που μεγάλωσαν υπό κομμουνισμό και τους έγινε πλύση εγκεφάλου ώστε να μισούν και να σκοτώνουν ταξικούς εχθρούς. Ενθαρρύνονταν στο να πολεμούν, να σπάζουν, να ληστεύουν και να καίνε αδιακρίτως.

Κατά την Πολιτιστική Επανάσταση, έφηβα κορίτσια χτυπούσαν χωρίς δισταγμό τους καθηγητές τους μέχρι θανάτου. Σήμερα, πληρωμένοι χρήστες του ίντερνετ για να διαδίδουν ψευδείς πληροφορίες, γνωστοί ως Στρατός των 50 Λεπτών, δουλεύουν ενεργητικά σε διάφορα διαδικτυακά μέσα κοινωνικής δικτύωσης στην Κίνα, γράφοντας διαρκώς για χτυπήματα και δολοφονίες· συνήθη κείμενα έχουν τους τίτλους: «Ανακτήστε τα νησιά Ντιαο-γιου ακόμα και αν η Κίνα γίνει κομμάτια», και «Καλύτερα η Κίνα να γεμίσει με τάφους, παρά να μην εξαλείψει τον τελευταίο Ιάπωνα». Το δολοφονικό τους αίσθημα καλλιεργείται επίτηδες από το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα.

Στην Δύση, τα κομμουνιστικά κόμματα θυμούνται με περηφάνια την εμπειρία της Γαλλικής Επανάστασης και της Κομμούνας των Παρισίων. Κάθε επανάσταση και εξέγερση έχει εκκινηθεί από όχλους που δεν είχαν καμιά ηθική, ντροπή, και καμιά καλοσύνη.

ε. Επίσπευση της αντικατάστασης των γενεών

Η παλαιότερη γενιά περιθωριοποιείται και απομακρύνεται από την κοινωνία με έναν επιταχυνόμενο ρυθμό. Καθώς οι νέοι αποκτούν όλο και περισσότερα δικαιώματα, πολιτική δύναμη, και προνόμια, οι ηλικιωμένοι χάνουν τις θέσεις εξουσίας και κύρους, πράγμα που επιταχύνει το διαζύγιο της ανθρωπότητας από την παράδοση.

Η σύγχρονη λογοτεχνία, τέχνες, και ο δημοφιλής πολιτισμός όλα προσαρμόζονται στις προτιμήσεις και αξίες των νέων, που πιέζονται να ακολουθήσουν τις τελευταίες τάσεις στην μόδα για να μην εξοστρακιστούν από τους φίλους τους. Αστραπιαία επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος κάνει τους ηλικιωμένους ανίκανους να παρακολουθήσουν τι γίνεται και να προσαρμοστούν στις μαζικές κοινωνικές αλλαγές που συμβαίνουν ως αποτέλεσμα.

Η μεταμόρφωση των αστικών και αγροτικών σφαιρών συνδυασμένη με την μαζική μετανάστευση για δουλειά, λειτουργούν από κοινού ώστε να αποξενώσουν τους ηλικιωμένους και να τους κάνουν να χάσουν την φιλική τους σύνδεση με το παρόν. Το μαρτύριο και η αίσθηση απόγνωσης της μοναξιάς τους επιδεινώνονται από την πραγματικότητα της μοντέρνας ζωής, όπου οι νέοι βρίσκονται σε μια συνεχή κατάσταση ανταγωνισμού και δεν έχουν πολύ χρόνο να δώσουν για τους γονείς και τους ηλικιωμένους της οικογένειάς τους.

στ. Διαίρεση της κοινωνίας

Στην παραδοσιακή ανθρώπινη κοινωνία, οι άνθρωποι βοηθούν ο ένας τον άλλον. Όταν υπάρχουν προβλήματα, έχουν την θρησκεία, ηθική, νόμους, και λαϊκά ήθη για να βρουν μια λύση και να μπορέσουν να συνεργαστούν. Μια τέτοια φυσική κοινωνία δεν μπορεί κάποιος να την κάνει να καταρρεύσει σε μια μικρή χρονική περίοδο. Θα πρέπει πρώτα να διαιρεθεί σε ατομικοποιημένες μονάδες, εξαλείφοντας την παραδοσιακή στήριξη μεταξύ ατόμων και αποξενώνοντάς τους τον έναν από τον άλλον.

Σχεδόν κάθε χαρακτηριστικό που μπορεί κάποιος να σκεφτεί έχει χρησιμοποιηθεί για να διαιρέσει την κοινωνία σε αντιμαχόμενες ομάδες και να ενσταλάξει μίσος και διαμάχη μεταξύ τους. Τάξη, φύλο, φυλή, εθνικότητα, και θρησκευτική πίστη όλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως βάση για διαίρεση. Ο κομμουνισμός και άλλες ιδεολογίες επηρεασμένες από το φάντασμα, μεγεθύνουν την εχθρότητα μεταξύ των μπουρζουά και του προλεταριάτου, των αρχόντων και αρχομένων, προοδευτικών και «οπισθοδρομικών», αριστερών και συντηρητικών — όλα ενώ η κυβέρνηση επεκτείνει τις δυνάμεις της για να χτίσει ένα παντοδύναμο απολυταρχικό κράτος.

6. Απάτη και άμυνα

Όπως ένας εγκληματίας προσπαθεί να καταστρέψει τα αποδεικτικά στοιχεία της πράξης του, το φάντασμα του κομμουνισμού έχει καλύψει τον εαυτό του καλά. Είναι δύσκολο να αντιληφθούμε το μέγεθος των απατών του.

α. Ανοιχτή συνωμοσία

Τα πιο διαβολικά σχέδια του φαντάσματος φέρονται εις πέρας ανοιχτά υπό το φως του ηλίου, όπου τα παρουσιάζουν ως συνετά, λογικά, και νόμιμα. Έχουν τόσο πολύ εμποτίσει τον χώρο, που είναι δύσκολο να εκθέσεις αυτά τα σχέδια, αυτό που πραγματικά είναι. Κάποιες φορές, ορισμένες πτυχές της ατζέντας αποκαλύπτονται, μόνο για να αποσπάσουν την προσοχή και την διερεύνηση από την μεγαλύτερη συνωμοσία.

β. Καλυμμένη δράση

Κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, ο κόσμος είχε χωριστεί σε δύο στρατιωτικά και πολιτικά στρατόπεδα. Όμως, ενώ τα κοινωνικά συστήματα φαίνονταν να διαφέρουν τελείως, η ίδια δαιμονική διαδικασία λάμβανε χώρα και στις δύο πλευρές με διαφορετικές μορφές.

Πολλοί ρεβιζιονιστές κομμουνιστές δυτικού τύπου, σοσιαλιστές, Φαμπιανοί, αριστεροί, και προοδευτικοί αποκήρυξαν δημοσίως το Σοβιετικό και Κινέζικο μοντέλο, αλλά οι προσπάθειές τους οδήγησαν την κοινωνία σε ένα μονοπάτι προς μια κοινωνική δομή που δεν διαφέρει από αυτές στην Σοβιετική Ένωση και στην Κίνα. Με απλά λόγια, το κομμουνιστικό φάντασμα χρησιμοποίησε την απολυταρχική Ανατολή ως αντιπερισπασμό για την ενεργή διείσδυση στην Δύση.

γ. Δαιμονοποίηση του αντιπάλου

Αυτοί που τολμούν να εκθέσουν το σχέδιο του φαντάσματος παίρνουν την ταμπέλα του «συνωμοσιολόγου», «ακραίου», «ακροδεξιού», «εναλλακτικού δεξιού», «σεξιστή», «ρατσιστή», «πολεμόχαρου», «φανατικού», «Ναζί», «φασίστα», και άλλους όρους καθύβρισης που στόχο έχουν να απομονώσουν και να περιθωριοποιήσουν αυτά τα άτομα από την ακαδημαϊκή κοινότητα και από την ευρύτερη κοινωνία. Αφότου γίνουν υποστούν απομόνωση, γελοιοποίηση, και εκφοβισμό, οι ιδέες τους δεν βρίσκουν κοινό και η παρουσία τους δεν έχει επιρροή.

δ. Αποφυγή του ελέγχου

Οι άνθρωποι χειραγωγούνται νοητικά ώστε να αντιτίθονται προς ορισμένες εθνότητες, ομάδες, και άτομα, πράγμα που αποσπά την προσοχή από τα εγκλήματα του κομμουνιστικού φαντάσματος.

ε. Αιχμαλωσία της πλειοψηφίας

Είναι αδύνατον όλη η ανθρωπότητα να ξεγελαστεί από την απάτη του φαντάσματος. Αλλά ο κομμουνισμός έχει επηρεάσει την πλειοψηφία των ανθρώπων και τους ηγέτες τους, φέρνοντας πραγματικά τον κόσμο υπό τον έλεγχο του φαντάσματος.

Υπό το φως των γενικών στρατηγικών που περιγράφηκαν παραπάνω, τα επόμενα κεφάλαια αυτού του βιβλίου εξετάζουν με λεπτομέρεια πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας, και τι πρέπει να κάνει η ανθρωπότητα ώστε να αποφύγει την ολοκληρωτική καταστροφή στα χέρια του φαντάσματος.

 

Διαβάστε μετά: Κεφάλαιο Δεύτερο.

Διαβάστε ολόκληρη την σειρά εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας.

7 φανερά σημάδια ότι το σώμα μας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου

Από: Σωφία Ρώμα

Ας το παραδεχτούμε! Η καλή υγεία είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε στη ζωή. Το ανθρώπινο σώμα είναι ένα πολύπλοκο θέμα και έχει αυτή την έμφυτη ικανότητα να δίνει ποικίλες ενδείξεις, που θα μας βοηθήσουν να δράσουμε έγκαιρα, προκειμένου να αποτρέψουμε περαιτέρω επιπλοκές στην υγεία μας.

Παρακάτω σας παρουσιάζουμε τα 7 σημάδια που χρησιμοποιεί το σώμα για να μας πει κάτι πολύ σημαντικό. Φροντίστε να τα εξετάσετε πολύ προσεκτικά!

1. Συχνός πονοκέφαλος

Οι πονοκέφαλοι που επαναλαμβάνονται σχεδόν κάθε εβδομάδα ή μία φορά κάθε 2 εβδομάδες, οφείλονται στο υψηλό επίπεδο εντερικής δυσφορίας, είτε από τοξίνες, είτε από την ανθυγιεινή χλωρίδα του εντέρου, το υπερβολικό άγχος, την κατανάλωση αλκοόλ, τις αλλεργίες στα τρόφιμα, την αφυδάτωση κλπ. Οι συχνοί πονοκέφαλοι είναι μια ένδειξη ότι πρέπει να αλλάξετε τον τρόπο ζωής σας και να είστε σε θέση να ακούσετε τα «μηνύματα» που σας στέλνει το σώμα. Συνήθως, οι περισσότεροι πονοκέφαλοι ξεκινούν από τα έντερα, αφού η στοματική κοιλότητα έχει μετατραπεί σε ένα καλάθι αχρήστων.

2. Το χρώμα των ούρων

Εάν το σώμα σας καταναλώνει αρκετό νερό, τότε τα ούρα σας θα είναι καθαρά. Τα κίτρινα ούρα ωστόσο υποδηλώνουν ότι έχετε πάθει αφυδάτωση και φέρετε αρκετές τοξίνες στο σώμα σας. Η λύση είναι να πίνετε περισσότερο νερό μεταξύ των γευμάτων σας.

3. Εξανθήματα ή κόκκινες κηλίδες στο δέρμα

Όταν το σώμα δεν μπορεί να αποβάλλει τις τοξίνες μέσω του εντέρου ή της κύστης, τότε χρησιμοποιεί το δέρμα ως μέσο αποβολής. Οι τοξίνες συχνά κάνουν το δέρμα να εμφανίζει κόκκινες κηλίδες, και τις ζεστές μέρες οι περισσότερες από αυτές τις τοξίνες βγαίνουν στο δέρμα μέσω του ιδρώτα. Η λύση βρίσκεται στο να υιοθετήσετε έναν υγιεινό τρόπο ζωής.

4. Εμφάνιση ακμής

Η ακμή στο δέρμα είναι ισχυρή ένδειξη ότι το σώμα σας βρίσκεται σε κατάσταση «τοξικού σοκ», καθώς μέσω του δέρματος αποβάλει τις τοξίνες από το σώμα σας. Οι συνήθεις ύποπτοι είναι η κακή διατροφή και οι ανθυγιεινές συνήθειες. Θα ήταν μια καλή ιδέα, να δώσετε στον εαυτό σας την ευκαιρία να ακολουθήσει έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής, χωρίς όμως να βασίζεστε στον γιατρό σας για τα πάντα.
Το σώμα επικοινωνεί μαζί μας, στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα για δικό μας όφελος. Αλήθεια, το λαμβάνουμε;

5. Σκασμένο δέρμα

Αν έχετε σκασμένο δέρμα, μάλλον εκλείπουν οι υγιείς λιπαρές ουσίες από τη δίαιτά σας και σε συνδυασμό βέβαια με τις ανθυγιεινές συνήθειες, το σώμα επιβαρύνεται ακόμα περισσότερο. Σήμερα, ο σύγχρονος τρόπος ζωής μας ενθαρρύνει να χρησιμοποιούμε ένα πλήθος τοξικών προϊόντων, τα οποία καταστρέφουν τα θρεπτικά συστατικά που αποθηκεύει ο οργανισμός μας.

Mόλις τα θρεπτικά αποθέματα αγγίξουν ένα σχετικά χαμηλό επίπεδο, ο μεταβολισμός μας αποτυγχάνει να μας προστατέψει επαρκώς. Το ίδιο ισχύει και για το δέρμα μας, το οποίο μας προστατεύει από επιθετικούς εξωτερικούς μικροοργανισμούς που προσπαθούν να διεισδύσουν στο εσωτερικό του οργανισμού μας. Στην περίπτωση που το δέρμα «σκάσει», τότε είναι πιθανότερο οι λοιμώξεις να κάνουν την εμφάνισή τους. Αυξήστε τα υγιή λιπαρά, ειδικά αν ζείτε σε ένα ψυχρότερο εποχιακό κλίμα. Χρησιμοποιήστε φυτικές κρέμες (χωρίς χημικά) για να κρατήσετε το δέρμα σας απαλό και ελαστικό. Το να είμαστε υγιής σημαίνει ότι η ζωή γίνεται πιο ευχάριστη και εύκολη κάθε μέρα που περνά.

6. Κοινά κρυολογήματα και μπουκωμένη μύτη

Ένα εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα ενδίδει στο κρυολόγημα περίπου 1-2 φορές τον χρόνο. Ωστόσο, ένα υγιές ανοσοποιητικό σύστημα μπορεί να σας προστατέψει για πολλά χρόνια, χωρίς να προκύψει το παραμικρό κρυολόγημα, καταρροή ή γρίπη. Όταν αρπάζετε ένα κοινό κρυολόγημα, είτε έχετε πονόλαιμο ή τρέχει η μύτη σας κλπ, σημαίνει ότι οι εσωτερικοί ιστοί σας δεν είναι αρκετά δυνατοί (θρεπτικά), προκειμένου να καταπολεμήσουν την ξένη εισβολή. Αν ακολουθήσετε μια πιο υγιεινή διατροφή, θα ενισχυθούν οι εσωτερικοί σας ιστοί και θα είναι αδύνατον για την ασθένεια να βρει πρόσφορο έδαφος να εισχωρήσει.

7. Πόνος στις αρθρώσεις

Ένα τοξικό σώμα θα βρίσκεται πάντα σε κατάσταση χρόνιου πόνου. Ξέρουμε ότι ο πόνος στις αρθρώσεις επιδεινώνεται αρκετά, όταν για παράδειγμα πέφτει ο ήλιος. Αν ο πόνος στις αρθρώσεις σας εκδηλώνεται νωρίς το βράδυ – αυτό είναι ένα σημάδι, ότι το σώμα αποβάλει τις τοξίνες από τις αρθρώσεις. Παράλληλα, το σώμα μας τις διαστέλλει δημιουργώντας φλεγμονή, ώσπου να ολοκληρωθεί η διαδικασία.

Από την άλλη, τα παυσίπονα όχι μόνο αυξάνουν την τοξικότητα στο σώμα, αλλά και οδηγούν σε ποικιλόμορφες δευτερογενείς ασθένειες. Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω βρίσκεται στην επίτευξη της ισορροπίας μεταξύ σωματικής και νοητικής υγείας. Τελικά, πρέπει να είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα, όποια και αν είναι, χωρίς να χρειάζεται να τρέχουμε προς το συρτάρι (για παυσίπονο) με το παραμικρό.

Τροφή για Σκέψη

Έχοντας πλέον τα επαρκή εφόδια γνώσης για να βελτιώσουμε τη συνολική κατάσταση της υγείας μας, θα κάνουμε πιο εύκολη την αντιμετώπιση όλων των παραπάνω κρουσμάτων. Φυσικά, αυτό προϋποθέτει να ακούτε τα σημάδια της φύσης και να μην τους γυρνάτε την πλάτη. Απομακρύνεται κάθε είδους τοξίνες από τη διατροφή σας και προτιμήστε βιολογικές τροφές, καθαρό νερό, εξάσκηση, ξεκούραση, διαλογισμό, χαλάρωση και υγιεινό φαγητό· είναι οι πυλώνες της προσωπικής φροντίδας που θα εξασφαλίσουν ότι δε θα έχετε ασθένειες ή επιπλοκές.

Το μυστικό είναι να μην αντιδράτε αρνητικά στις ασθένειες. Μάθετε να επικοινωνείτε με το σώμα σας και χτίστε την υγεία σας πάνω στη σωστή διατροφή, τον απλό  τρόπο ζωής και την θετικότητα.

ΠΩΣ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ: Εισαγωγή

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας, από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

Πίνακας περιεχομένων

  1. Κομμουνισμός: Ένας διάβολος αφοσιωμένος στο να καταστρέψει την ανθρωπότητα
  2. Οι τρόποι και τα μέσα του Διαβόλου
  3. Κομμουνισμός: Η ιδεολογία του Διαβόλου
  4. Μια μεταφυσική κατανόηση του Διαβόλου
  5. Τα πολλά πρόσωπα του Διαβόλου
  6. Σοσιαλισμός: Το αρχικό στάδιο του κομμουνισμού
  7. Ρομαντικές ιδέες περί κομμουνισμού
  8. Η καταστροφή του πολιτισμού και της ηθικής
  9. Επιστρέφοντας στον Θεό και την παράδοση

****

Η κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Σοβιετική Ένωση και την Ανατολική Ευρώπη σήμανε το τέλος μισού αιώνα Ψυχρού Πολέμου μεταξύ των καπιταλιστικών και κομμουνιστικών στρατοπέδων στην Ανατολή και την Δύση. Πολλοί ήταν αισιόδοξοι, πιστεύοντας πως ο κομμουνισμός είχε γίνει ένα υπόλειμμα του παρελθόντος.

Η λυπηρή αλήθεια, παρ΄ όλα αυτά, είναι ότι μια μεταπλασμένη κομμουνιστική ιδεολογία έχει αντ΄αυτού κυριαρχήσει και παγιωθεί ανά τον κόσμο. Στην Κίνα, Βόρεια Κορέα, Κούβα, Βιετνάμ, υπάρχουν πραγματικά κομμουνιστικά καθεστώτα. Στις Ανατολικές Ευρωπαϊκές χώρες, η κομμουνιστική ιδεολογία και συνήθειες ακόμα ασκούν μια σημαντική επίδραση. Και στις Αφρικανικές και Νοτιοαμερικανικές χώρες, ασκείται σοσιαλισμός υπό την σημαία της δημοκρατίας και ρεπουμπλικανισμού. Έπειτα υπάρχουν τα έθνη της Ευρώπης και Βόρειας Αμερικής, στα οποία ο κορμός της πολιτικής τους έχει ενσωματώσει κομμουνιστικές επιρροές χωρίς οι άνθρωποι να το αντιλαμβάνονται καν.

Ο κομμουνισμός δημιουργεί πόλεμο, λιμό, σφαγές, και τυραννία. Αυτά από μόνα τους είναι τρομακτικά, αλλά η ζημία που προκαλείται από τον κομμουνισμό πηγαίνει πολύ πέρα από αυτό. Έχει γίνει όλο και πιο ξεκάθαρο σε πολλούς ότι, σε αντίθεση με άλλα συστήμα στην ιστορία, ο κομμουνισμός κηρύσσει πόλεμο κατά της ίδιας της ανθρωπότητας — συμπεριλαμβάνοντας τις ανθρώπινες αξίες και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Κατά την διάρκεια ενός αιώνα, ο κομμουνισμός εγκαθίδρυσε μαζικές δικτατορίες στην Σοβιετική Ένωση και την Κίνα. Προκάλεσε πάνω από 100 εκατομμύρια αφύσικους θανάτους. Σκλάβωσε δισεκατομμύρια, και έφερε τον κόσμο στο χείλος πυρηνικού πολέμου και καταστροφής. Επιπροσθέτως, η ηθελημένη και ευρεία καταστροφή της οικογένειας, η πρόκληση κοινωνικής αναταραχής, και η επίθεση εκ μέρους του στην ηθική, είναι όλα καταστροφικά για τα θεμέλια του πολιτισμού.

Ποια είναι η φύση του κομμουνισμού; Ποιος ο στόχος του; Γιατί θεωρεί την ανθρωπότητα εχθρό του; Πως μπορούμε να τον αποφύγουμε; 

1. Κομμουνισμός: Ένας διάβολος αφοσιωμένος στο να καταστρέψει την ανθρωπότητα

Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο αρχίζει με την πρόταση: «Ένα φάντασμα στοιχειώνει την Ευρώπη — το φάντασμα του κομμουνισμού». Η χρήση του όρου «φάντασμα» δεν ήταν κάποιο καπρίτσιο του Καρλ Μαρξ. Όπως ισχυριζόμαστε σε αυτό το βιβλίο, ο κομμουνισμός δεν πρέπει να κατανοηθεί ως ένα ιδεολογικό κίνημα, ένα πολιτικό δόγμα, ή μια αποτυχημένη προσπάθεια για έναν νέο τρόπο διαχείρισης των ανθρώπινων θεμάτων. Αντ’ αυτών, θα πρέπει να κατανοηθεί ως ένας διάβολος — ένα διαβολικό φάντασμα φτιαγμένο από μίσος, διαφθορά, και άλλες στοιχειακές δυνάμεις στο σύμπαν.

Μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, το δηλητήριο του κομμουνισμού δεν συνέχισε να ζημιώνει μόνο πρώην κομμουνιστικές χώρες, αλλά εξαπλώθηκε επίσης σε όλο τον κόσμο. Από τότε, η ιδεολογική διείσδυση του κομμουνισμού έχει επιτρέψει στο φάντασμα να επηεράσει την κοινωνία σε παγκόσμια κλίμακα, και τώρα πολλοί άνθρωποι έχουν φτάσει να πιστεύουν ότι οι σκοτεινές επιθυμίες του κομμουνισμού είναι δικές τους. Έτσι, αυτοί οι άνθρωποι έχουν χάσει την δυνατότητά τους να διακρίνουν το σωστό από το λάθος, να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό. Η συνωμοσία του διαβόλου έχει εκτελεστεί σχεδόν ολοκληρωτικά.

Ακόμα και όταν το φάντασμα χαιρόταν για τον εαυτό του, έχοντας χαρά για την σκοτεινή του νίκη, οι περισσότεροι άνθρωποι πίστεψαν ότι είχε καταστραφεί. Δεν υπάρχει κάτι πιο επικίνδυνο από την ανθρωπότητα στο χείλος της καταστροφής, που όμως χωρίς να το γνωρίζει γιορτάζει τον θρίαμβο του διαβόλου.

2. Οι τρόποι και τα μέσα του Διαβόλου

Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό, και η συμπόνια των θεών έχει προστατεύσει από παλιά τον άνθρωπο. Ο διάβολος το ήξερε αυτό, έτσι θέλησε να κόψει αυτήν την σύνδεση, ώστε να διαφθείρει τον άνθρωπο και να σιγουρευτεί ότι οι θεοί δεν θα τον προσέχουν πλέον. Η προσέγγιση του διαβόλου ήταν να υπονομεύσει τον πολιτισμό που δόθηκε στην ανθρωπότητα από τους θεούς, να διαφθείρει την ανθρώπινη ηθική, και έτσι να αλλοιώσει τον άνθρωπο και να τον κάνει ανάξιο σωτηρίας.

Τόσο το καλό όσο και το κακό, ο Θεός και ο διάβολος, βρίσκονται στην καρδιά του κάθε ατόμου. Μια ζωή μπορεί να βυθιστεί σε ηθική διαφθορά ή να ανυψωθεί μέσω ηθικής καλλιέργειας. Αυτοί που πιστεύουν στον Θεό γνωρίζουν ότι προσπαθώντας για ηθική συμπεριφορά και σκέψη, οι ορθές σκέψεις κάποιου μπορούν να ενισχυθούν από τους θεούς, και οι θεοί θα επιτρέψουν θαύματα να συμβούν. Οι θεοί θα βοηθήσουν επίσης την ηθική κάποιου να ανέβει επίπεδο ώστε να βοηθήσουν κάποιον να γίνει ένας πιο ευγενής άνθρωπος, και στο τέλος θα του επιτραπεί να επιστρέψει στον Ουρανό.

Ένα άτομο χαμηλής ηθικής όμως, είναι γεμάτο εγωισμό: επιθυμία, απληστία, άγνοια, και ύβρη. Ενώ οι θεοί δεν θα αναγνώριζαν ποτέ τέτοιες σκέψεις και πράξεις, ο διάβολος θα τις ενισχύσει, δυναμώνοντας τον εγωισμό και την κακία, και ελέγχοντας το άτομο ώστε να διαπράξει κακό, και έτσι παράγει κάρμα και προκαλεί περισσότερη ηθική διαφθορά, μέχρι που στο τέλος, μόνο η Κόλαση τον περιμένει.

Αν τα ηθικά πρότυπα της ανθρώπινης κοινωνίας ως σύνολο χαμηλώσουν, ο διάβολος θα επισπεύσει αυτές τις τάσεις με στόχο να προκληθεί περισσότερο κακό, περισσότερο κάρμα, και η τελική καταστροφή της ανθρωπότητας.

Η αναταραχή της Ευρώπης που άρχισε τον δέκατο όγδοο αιώνα και η επακόλουθη ηθική διαφθορά έδωσαν στον διάβολο μια ευκαιρία. Άρχισε να υπονομεύει, βήμα το βήμα, τα κριτήρια διάκρισης καλού και κακού. Προώθησε αθεϊσμό, υλισμό, Δαρβινισμό, και την φιλοσοφία της πάλης.

Ο διάβολος διάλεξε τον Μαρξ ως αντιπρόσωπό του μεταξύ των ανθρώπων. Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο του, του 1848 υποστήριζε την βίαιη καταστροφή της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας, των κοινωνικών τάξεων, των εθνών, θρησκειών, και της οικογένειας. Η Κομμούνα του Παρισιού του 1871 ήταν η πρώτη προσπάθεια του διαβόλου να πάρει την εξουσία.

Οι ακόλουθοι του Μαρξ ισχυρίζονται ότι η πολιτική δύναμη είναι το κεντρικό ερώτημα της μαρξιανής πολιτικής επιστήμης. Αυτό είναι σωστό και μη σωστό. Όταν δούμε καθαρά τους απώτερους στόχους του κομμουνισμού, μπορούμε να αντιληφθούμε ότι η πολιτική δύναμη είναι σημαντική και μη σημαντική για το κομμουνιστικό σχέδιο. Είναι σημαντική καθώς πρόσβαση στην πολιτική δύναμη δημιουργεί ένα μέσο για την αστραπιαία ευρεία διαφθορά της ανθρωπότητας. Με έλεγχο των μοχλών εξουσίας, οι κομμουνιστές μπορούν να προωθήσουν την ιδεολογία τους μέσω βίας και να εξαλείψουν έναν παραδοσιακό πολιτισμό σε μόνο μερικές δεκαετίες ή λιγότερο.

Όμως η δύναμη είναι και μη σημαντική, καθώς ακόμα και χωρίς τον κρατικό μηχανισμό, ο διάβολος έχει άλλα μέσα για να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες και λάθη των ανθρώπων: Μπορεί να εξαπατήσει, αλλάξει ρόλους, εξαναγκάσει, μπερδέψει, και έτσι να ανατρέψει την παραδοσιακή σκέψη, να υπονομεύσει την ευταξία, και να δημιουργήσει αναστάτωση. Μπορεί να διαιρέσει και να βασιλεύσει με στόχο την επίτευξη παγκοσμίου ελέγχου.

3. Κομμουνισμός: Η ιδεολογία του Διαβόλου

Ο Θεός καθιέρωσε έναν πλούσιο πολιτισμό για την ανθρώπινη κοινωνία βασισμένο σε οικουμενικές αξίες, προετοιμάζοντας τον δρόμο για την επιστροφή των ανθρώπων στον Ουρανό. Ο κομμουνισμός και ο παραδοσιακός πολιτισμός του Θεού δεν μπορούν να συνυπάρξουν.

Στον πυρήνα του κακού φαντάσματος είναι ο αθεϊσμός και ο υλισμός: μια συμβολή στοιχείων από γερμανική φιλοσοφία, γαλλική κοινωνική επανάσταση, και βρετανική πολιτική οικονομία συναρμολογημένα ως μια κοσμική θρησκεία με στόχο να πάρει την θέση που προηγουμένως κατείχε ο Θεός και τα ορθά πιστεύω.

Ο κομμουνισμός μετατρέπει τον κόσμο σε εκκλησία του, φέρνοντας όλες τις πτυχές κοινωνικής ζωής υπό την εποπτεία του. Ο διάβολος κατακτά τις σκέψεις των ανθρώπων, κάνοντάς τους να επαναστατήσουν ενάντια στον Θεό και να απορρίψουν την παράδοση. Αυτό είναι το πως ο διάβολος οδηγεί τον άνθρωπο στην καταστροφή.

Ο διάβολος επέλεξε τον Μαρξ και άλλους ως τους πράκτορές του για να αντιταχθούν και να καταστρέψουν τις αρχές που έθεσε ο Θεός για την ανθρώπινη κοινωνία. Ο διάβολος προωθεί πάλη των τάξεων και την κατάργηση των καθιερωμένων κοινωνικών δομών. Στην Ανατολή, εκκίνησε μια βίαιη επανάσταση και εγκαθίδρυσε ένα δικτατορικό κράτος που συνδύασε πολιτική μαζί με κοσμική θρησκεία. Στην Δύση, υλοποιεί τον προοδευτικό, μη βίαιο κομμουνισμό μέσω υψηλής φορολόγησης και αναδιανομής πλούτου.

Σε μια παγκόσμια κλίμακα, προσπαθεί να εξαπλώσει κομμουνιστική ιδεολογία σε πολιτικά συστήμα παντού, με στόχο την υπονόμευση των ενθών-κρατών και την ίδρυση ενός παγκοσμίου σώματος εξουσίας. Αυτός είναι ο «επίγειος παράδεισος» που υπόσχεται ο κομμουνισμός, μια υποτιθέμενη συλλογική κοινωνία χωρίς τάξη, έθνη, ή κυβέρνηση, βασισμένη στις αρχές του «από τον καθένα σύμφωνα με την ικανότητά του, προς τον καθένα σύμφωνα με την ανάγκη του».

Ο κομμουνισμός χρησιμοποιεί το πρόγραμμά του της δημιουργίας «ενός παραδείσου» στην γη, για να προωθήσει μια αθεϊστική αντίληψη «κοινωνικής προόδου». Χρησιμοποιεί υλισμό για να υπονομεύσει τις πνευματικές αναζητήσεις της ανθρωπότητας, συμπεριλαμβανομένων των πιστεύω στο θείον και στην θρησκεία, ώστε να μπορέσει η κομμουνιστική ιδεολογία να εξαπλωθεί σε κάθε σφαίρα, όπως στην πολιτική, οικονομία, εκπαίδευση, φιλοσοφία, ιστορία, λογοτεχνία, τέχνη, κοινωνική επιστήμη, φυσικές επιστήμες, ακόμα και στην θρησκεία.

Σαν καρκίνος, ο κομμουνισμός κάνει μεταστάσεις, εξαλείφοντας άλλα πιστεύω, όπως και την πίστη στον Θεό, καθώς εξαπλώνεται. Στην συνέχεια καταστρέφει την εθνική κυριαρχία και ταυτότητα, και τις ηθικές και πολιτισμικές παραδόσεις της ανθρωπότητας, οδηγώντας έτσι τον άνθρωπο στην καταστροφή.

Στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, ο Μαρξ δήλωσε: «Η κομμουνιστική επανάσταση είναι η πιο ριζοσπαστική κατάργηση των δεσμών με τις παραδοσιακές σχέσεις ιδιοκτησίας. Δεν είναι τότε περίεργο πως η ανάπτυξή της περιλαμβάνει την πιο ριζοσπαστική κατάργηση των δεσμών με τις παραδοσιακές ιδέες». Έτσι, ο Μαρξ ο ίδιος συνόψισε με ακρίβεια το έργο του κομμουνισμού σχεδόν τους δύο τελευταίους αιώνες.

Ο Θεός είναι η πηγή της ηθικής τάξης, και η ηθική του Θεού είναι αιωνία και αμετάβλητη. Τα ηθικά πρότυπα δεν είναι για να τα καθορίσει ο άνθρωπος, και ούτε μπορούν να αλλάξουν από την δύναμη του ανθρώπου. Ο κομμουνισμός προσπαθεί να καταδικάσει την ηθική σε θάνατο και να έχει τον κομμουνιστή Νέο Άνθρωπο να ιδρύσει μια νέα ηθική. Ενώ αρνείται την πραγματική ηθική, την ίδια στιγμή ο κομμουνισμός χρησιμοποιεί αρνητικές μεθόδους για να αποβάλλει όλους τους θετικούς παράγοντες από τις ανθρώπινες παραδόσεις, με στόχο να έχει αρνητικούς παράγοντες να κυριαρχήσουν στον κόσμο.

Οι παραδοσιακοί νόμοι προέρχονται από την ηθική και χρησιμεύουν στο να υπερασπίζουν την ηθική. Ο κομμουνισμός προσπαθεί να διαχωρίσει την ηθική από τον νόμο, μετά καταστρέφει την ηθική φτιάχνοντας κακούς νόμους και ερμηνεύοντας κακόβουλα παραδοσιακούς νόμους.

Ο Θεός λέει στον άνθρωπο να είναι καλός· ο κομμουνισμός δημιουργεί πάλη των τάξεων και υποστηρίζει βία και δολοφονία.

Ο Θεός ίδρυσε την οικογένεια ως το βασικό κοινωνικό κύτταρο· ο κομμουνισμός πιστεύει ότι η οικογένεια είναι μια εκδήλωση του ιδιωτικού, καπιταλιστικού συστήματος και απειλεί να την εξαλείψει.

Ο Θεός δίνει στον άνθρωπο την ελευθερία να αποκτήσει πλούτο και το δικαίωμα στην ζωή· ο κομμουνισμός προσπαθεί να εξαλείψει την ιδιωτική ιδιοκτησία, να δημεύσει περιουσία, να αυξήσει τους φόρους, να μονοπωλεί χρήμα και κεφάλαιο, και να ελέγχει πλήρως την οικονομική ζωή.

Ο Θεός καθιέρωσε την μορφή που η ηθική, η διακυβέρνηση, ο νόμος, η κοινωνία και ο πολιτισμός θα πρέπει να έχουν· ο κομμουνισμός στοχεύει στην βίαιη ανατροπή ολόκληρης της υπάρχουσας κοινωνικής δομής.

Ο Θεός μετέδωσε στον άνθρωπο την ξεχωριστή μορφή της παραδοσιακής τέχνης ως μέσον μετάδοσης της μορφής του. Η παραδοσιακή τέχνη θυμίζει στην ανθρωπότητα την ομορφιά του παραδείσου, ενισχύει την πίστη στον Θεό, ανυψώνει την ηθική, και καλλιεργεί την αρετή. Ο κομμουνισμός, από την άλλη, βάζει τον άνθρωπο να λατρέψει εκφυλισμένα μοντέρνα δημιουργήματα, καλλιτεχνικές παραγωγές που καταπιέζουν την θεϊκή μας φύση, ανοίγουν τελείως τον δρόμο στην δαιμονική τάση προς το χάος και την αταξία, και χειραγωγεί τον κόσμο της τέχνης διαχέοντας αισχρές, άσχημες, παραμορφωμένες, διαβολικές και διεφθαρμένες ιδέες.

Ο Θεός θέλει τον άνθρωπο να είναι ταπεινός και γεμάτος σεβασμό και θαυμασμό για την θεϊκή δημιουργία. Ο κομμουνισμός αφήνει την δαιμονικότητα και την αλαζονεία του ανθρώπου να εμφανιστούν, παροτρύνοντάς τον να επαναστατήσει κατά του Θεού. Ενισχύοντας το κακό που βρίσκεται εγγενώς και αναπόφευκτα στην ανθρώπινη φύση, εκμεταλλεύεται την ιδέα της «ελευθερίας» ώστε να ενθαρρύνει συμπεριφορά που δεν περιορίζεται από ηθική και δεν δεσμεύεται από μια αίσθηση καθήκοντος ή ανάληψης ευθύνης. Το σύνθημα της «ισότητας» χρησιμοποιείται για να προκαλέσει φθόνο και ματαιοδοξία, καθώς ο άνθρωπος δέχεται πειρασμό από φήμη και υλικά συμφέροντα.

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι κομμουνιστές επέκτειναν την στρατιωτική και οικονομική τους αυτοκρατορία, και το κομμουνιστικό μπλοκ και ο ελεύθερος κόσμος ήταν σε αντιπαράθεση για δεκαετίες. Το κομμουνιστικό δόγμα έγινε μια κοσμική θρησκεία σε εκείνες τις χώρες — ένα δόγμα πέραν αμφισβήτησης που γράφτηκε στα εκπαιδευτικά βιβλία. Αλλά αλλού, ο κομμουνισμός υπό άλλες μεταμφιέσεις επίσης ρίζωσε και είχε τεράστια επιρροή.

4. Μια μεταφυσική κατανόηση του Διαβόλου

Η ιδέα του διαβόλου που αναφέρεται σε αυτό το κείμενο είναι μιας υπερφυσικής δύναμης. Ένα από τα κλειδιά για την κατανόηση του χάους που ο διάβολος έχει σπείρει στον κόσμο είναι να καταλάβουμε τελείως τι είδους πράγμα είναι το φάντασμα του κομμουνισμού.

Με απλά λόγια, το φάντασμα του κομμουνισμού αποτελείται από μίσος· παίρνει την ενέργειά του από το μίσος που γεμίζει την ανθρώπινη καρδιά.

Το κομμουνιστικό φάντασμα είναι συνδεδεμένο με τον Σατανά. Μερικές φορές δεν μπορεί να διακριθεί το ένα από το άλλο, έτσι δεν θα προσπαθήσουμε να τα εξετάσουμε χωριστά.

Οι ρυθμίσεις του διαβόλου υπάρχουν στην Ανατολή και στην Δύση, σε κάθε επάγγελμα και σε κάθε κοινωνικό στρώμα. Μερικές φορές η δύναμή του είναι διαιρεμένη, μερικές φορές ενοποιημένη· μερικές φορές χρησιμοποιεί αυτήν την τακτική, άλλες φορές την άλλη. Δεν ακολουθεί κάποιο απλό πρότυπο [εκδήλωσης].

Ο διάβολος είναι ο εκκινητής ενός πολέμου χωρίς περιορισμούς κατά της ανθρωπότητας που έχει δημιουργήσει πεδία μάχης στην θρησκεία, οικογένεια, πολιτική, οικονομία, επιχειρηματικότητα, στρατιωτικά θέματα, εκπαίδευση, στον ακαδημαϊκό χώρο, στις τέχνες, στα ΜΜΕ, στην ψυχαγωγία, στην λαϊκή διασκέδαση (pop culture), στα κοινωνικά θέματα, και στις διεθνείς σχέσεις.

Η σκοτεινή ενέργεια του διαβόλου μπορεί να εξαπλωθεί από μία σφαίρα, ομάδα, ή κίνημα σε ένα άλλο. Για παράδειγμα, αφότου το κίνημα κατά του Πολέμου του Βιετνάμ έσβησε στην Δύση την δεκαετία του 1970, ο διάβολος χειραγώγησε επαναστατικούς νέους να δώσουν την ενέργειά τους στην πρόκληση αναστάτωσης σχετικά με τον φεμινισμό, περιβαλλοντισμό, και την νομιμοποίηση της ομοφυλοφιλίας. Ο διάβολος τότε χρησιμοποίησε αυτές τις προσπάθειες για να υπονομεύσει τον Δυτικό πολιτισμό εκ των έσω.

Ο διάβολος μπορεί να μετατρέψει ανθρώπους με κακή πρόθεση σε πράκτορές του στον ανθρώπινο κόσμο. Μπορεί να χρησιμοποιήσει υποκρισία για να εξαπατήσει καλοσυνάτους και αθώους ανθρώπους, που μετά γίνονται απολογητές του.

Οι πράκτορες του διαβόλου — οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν καταλαβαίνουν καν τον ρόλο τους— είναι παντού στην κοινωνία, από την ελίτ, στην μεσαία τάξη, μέχρι τις χαμηλότερες τάξεις. Έτσι, οι δρατηριότητές του εκδηλώνονται κάποιες φορές ως επαναστάσεις από κάτω προς τα πάνω, άλλες ως από πάνω προς τα κάτω συνωμοσίες, άλλες φορές ως μεταρρυθμίσεις από το κέντρο.

Ο διάβολος μπορεί να αλλάξει μορφές και να υπάρξει σε πολλά μέρη την ίδια στιγμή. Χρησιμοποιεί τιποτένια όντα και φαντάσματα σε άλλες διαστάσεις για να κάνουν την δουλειά του. Αυτά τα όντα τρέφονται από τις αρνητικές ενέργειες του ανθρώπου, όπως το μίσος, φόβο, απόγνωση, αλαζονεία, επαναστατικότητα, φθόνο, ακολασία, έντονο θυμό, τρέλα, οκνηρία, και άλλες.

Η πορνογραφία και η εξάρτηση από τα ναρκωτικά είναι εργαλεία που χρησιμοποιεί ο διάβολος.

Ο διάβολος κάνει τα πράγματα στα μυστικά και είναι γεμάτος πονηριά. Χρησιμοποιεί την ανθρώπινη απληστία, εκφυλισμό, και σκοτεινότητα, για να επιτύχει τους στόχους του, και όσο οι σκέψεις κάποιου ανθρώπου συμβαδίζουν με αυτές τις ποιότητες, ο διάβολος μπορεί να ελέγξει αυτό το άτομο. Πολλές φορές, οι άνθρωποι πιστεύουν ότι δρουν σύμφωνα με τις δικές τους σκέψεις, αλλά αποτυγχάνουν να αντιληφθούν ότι χειραγωγούνται.

5. Τα πολλά πρόσωπα του Διαβόλου

Όπως ακριβώς ο διάβολος έχει πολλά ονόματα, ο κομμουνισμός εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους. Ο δαίμονας χρησιμοποιεί αντικρουόμενες θέσεις για να εξαπατήσει: ένα απολυταρχικό καθεστώς ή μια δημοκρατία, μια προσχεδιασμένη οικονομία ή μια οικονομία αγοράς, έλεγχο του Τύπου ή καθόλου περιορισμούς στον λόγο, αντιτίθεται στην ομοφυλοφιλία σε κάποιες χώρες ή νομιμοποιεί την ομοφυλοφιλία σε άλλες χώρες, τρελή περιβαλλοντική καταστροφή ή έντονες φωνές για περιβαλλοντική προστασία, και ούτω καθεξής.

Μπορεί να υποστηρίξει βίαιη επανάσταση ή να ασπαστεί ειρηνική μετάβαση. Μπορεί να εκδηλωθεί ως ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα ή ως μια ιδεολογική τάση στην τέχνη και τον πολιτισμό. Μπορεί να πάρει την μορφή καθαρού ιδεαλισμού ή ωμής μηχανορρραφίας. Τα απολυταρχικά κομμουνιστικά καθεστώτα είναι μόνο μία από τις εκδηλώσεις του διαβόλου. Ο Μαρξισμός-Λενινισμός και ο Μαοϊσμός αποτελούν μόνο μία πτυχή της εξαπάτησης του διαβόλου.

Από την ανάπτυξη του ουτοπικού σοσιαλισμού τον δέκατο όγδοο αιώνα, ο κόσμος έχει δει την εμφάνιση πολλών ιδεολογικών τάσεων: επιστημονικού σοσιαλισμού, Φαμπιανού σοσιαλισμού, συνδικαλισμού, Χριστιανικού σοσιαλισμού, δημοκρατικού σοσιαλισμού, ανθρωπισμού, οικο-σοσιαλισμού, καπιταλισμού επιδομάτων, Μαρξισμού-Λενινισμού, και Μαοϊσμού. Αυτές οι ιδεολογίες είναι δύο ειδών: βίαιος κομμουνισμός, ή μη βίαιος κομμουνισμός. Η διείσδυση και σταδιακή διάβρωση του status quo είναι οι κύριες τακτικές που υιοθετούνται από τις μη βίαιες εκδοχές του κομμουνισμού.

Μία από τις απάτες του διαβόλου είναι να κάνει ρυθμίσεις στα δύο αντίπαλα στρατόπεδα Ανατολής και Δύσης. Καθώς επιχειρούσε μια τεράστια εισβολή στην Ανατολή, πήρε επίσης μια νέα μεταμφίεση και εισήλθε στα κρυφά στην Δύση. Η Φαμπιανή Ένωση της Βρετανίας, το Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας, η Δεύτερη Διεθνής της Γαλλίας, το Σοσιαλιστικό Κόμμα των Ηνωμένων Πολιτειών, και πολλά άλλα σοσιαλιστικά κόμματα και οργανισμοί εξάπλωσαν τους σπόρους της καταστροφής στην Δυτική Ευρώπη και Βόρεια Αμερική.

Κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, η σφαγή, τα στρατόοπεδα συγκέντρωσης, οι λιμοί, και οι δολοφονικές εκκαθαρίσεις στην Σοβιετική Ένωση και Κίνα έκαναν κάποιους Δυτικούς να θεωρούν τον εαυτό τους τυχερό που ζούσαν ακόμα στην πολυτέλεια και ελευθερία. Κάποιοι σοσιαλιστές καταδίκασαν δημοσίως την βία της Σοβιετικής Ένωσης βασισμένοι σε λόγους ανθρωπισμού, γεγονός που οδήγησε πολλούς να σταματήσουν να ανησυχούν για αυτούς.

Ο δαίμονας του κομμουνισμού παίρνει πολλές και περίπλοκες μεταμφιέσεις στην Δύση και λειτουργεί υπό πολλά ονόματα, κάνοντάς το σχεδόν αδύνατον να προστατευτείς. Οι ακόλουθες σχολές ή κινήματα είτε προέρχονται από τον κομμουνισμό είτε χρησιμοποιήθηκαν από τον κομμουνισμό για την επίτευξη των στόχων του: αριστερισμός, προοδευτισμός, η Σχολή της Φρανκφούρτης, Νεο-μαρξισμός, κριτική θεωρία, ο αντιπολιτισμός της δεκαετίας 1960, το αντιπολεμικό κίνημα, σεξουαλική απελευθέρωση, νομιμοποίηση της ομοφυλοφιλίας, φεμινισμός, περιβαλλοντισμός, κοινωνική δικαιοσύνη, πολιτική ορθότητα, Κεϋνσιανά οικονομικά, σχολές μοντέρνας τέχνης, και πολυπολιτισμικότητα.

6. Σοσιαλισμός: Το αρχικό στάδιο του κομμουνισμού

Στην Δύση, πολλοί πιστεύουν ότι σοσιαλισμός και κομμουνισμός είναι ξεχωριστά πράγματα,   και αυτό δίνει γόνιμο έδαφος για την άνθηση του σοσιαλισμού. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με την μαρξιστική-λενινιστική θεωρία, ο σοσιαλισμός είναι απλά το αρχικό στάδιο του κομμουνισμού.

Το 1875, στην «Κριτική στο πρόγραμμα Γκότα», ο Μαρξ διατύπωσε την ιδέα πως υπάρχει μια αρχική φάση του κομμουνισμού, ακολουθούμενη από μια «ανώτερη» φάση. Στα τελευταία του χρόνια, ο Φρίντριχ Ένγκελς, οδηγούμενος από αλλαγές στην διεθνή κατάσταση εκείνη την εποχή, επίσης πρότεινε «δημοκρατικό σοσιαλισμό», στον οποίον ψήφοι θα χρησιμοποιούνταν για την απόκτηση πολιτικής δύναμης. Ο δημοκρατικός σοσιαλισμός υιοθετήθηκε από αρχηγούς κοινωνικών δημοκρατικών κομμάτων και θεωρητικούς της Δεύτερης Διεθνούς και οδήγησε στα αριστερά κόμματα σε πολλές καπιταλιστικές χώρες ανά τον κόσμο σήμερα.

Αργότερα, ο Λένιν διατύπωσε σαφείς ορισμούς για τον σοσιαλισμό και κομμουνισμό: Πίστευε πως ο σοσιαλισμός είναι η αρχική φάση του κομμουνισμού, και ο κομμουνισμός αναπτύσσεται στην βάση του σοσιαλισμού.

Επομένως, είναι σαφές ότι ο σοσιαλισμός ήταν από πάντα μέρος του μαρξισμού και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Η δημόσια ιδιοκτησία και η προσχεδιασμένη οικονομία του σοσιαλισμού είναι μέρη της αρχικής προετοιμασίας για κομμουνισμό. Σήμερα, αν και παρακλάδια του σοσιαλισμού ή αριστερά δόγματα δημοφιλή στην Δύση φαίνονται επιφανειακά χωρίς σχέση με τον κομμουνισμό, είναι απλώς οι μη βίαιες μορφές του κομμουνισμού.

Αντί για βίαιη επανάσταση, οι ψήφοι χρησιμοποιούνται για την απόκτηση δύναμης στην Δύση. Αντί για απευθείας κρατική ιδιοκτησία, η υψηλή φορολόγηση στις Δυτικές χώρες φέρνει το ίδιο αποτέλεσμα. Αντί για μια κρατικά σχεδιασμένη οικονομία, τα συστήματα κοινωνικής πρόνοιας της Δύσης χρησιμοποιούνται για να σιγοτρώνε τον καπιταλισμό. Αριστερά κόμματα στις Δυτικές χώρες θεωρούν την κοινωνική ασφάλιση και τα συστήματα πρόνοιας μια σημαντική πτυχή της πραγματοποίησης του σοσιαλισμού.

Όταν καταδικάζουμε τα εγκλήματα του κομμουνισμού, η βία και οι σφαγές δεν θα πρέπει να είναι το μόνο σημείο εστίασης. Θα πρέπει να μπορούμε να δούμε τους κινδύνους που ο ίδιος ο σοσιαλισμός φέρνει. Ο κομμουνισμός, έχοντας μεταμφιεστεί σε διάφορα παρακλάδια σοσιαλισμού, έχει εξαπατήσει και θολώσει το μυαλό των ανθρώπων. Για να καταλάβει τον κομμουνισμό, κάποιος θα πρέπει να αντιληφθεί την αρχική του φάση διότι ο κομμουνισμός αναπτύσσεται από αυτήν την αρχική φάση και μετά, και δεν ωριμάζει μέσα σε μια νύχτα. Μεγαλώνει σταδιακά, όπως ακριβώς ένα ζωντανό πλάσμα.

Κάποια σοσιαλιστικά κράτη ή κράτη με πολιτική επιδομάτων στην Δύση σήμερα, χρησιμοποιούν την ιδέα του «κοινού πλούτου» [ή «κοινοπολιτείας»] ώστε να καταστρέψουν ατομικές ελευθερίες. Πολίτες σε αυτές τις χώρες διατηρούν κάποιες πολιτικές ελευθερίες διότι το είδος του σοσιαλισμού εκεί δεν έχει αναπτυχθεί ακόμα επαρκώς. Αλλά ο σοσιαλισμός δεν είναι μια στατική έννοια. Οι σοσιαλιστικές χώρες θέτουν την ισότητα τελικού αποτελέσματος [που κάποιος παράγει ή κατέχει] ως τον κύριο στόχο, και έτσι, είναι σίγουρο πως θα στερήσουν από τους ανθρώπους την ελευθερία τους. Αναπόφευκτα, ο σοσιαλισμός αρχίζει να μετασχηματίζεται σε κομμουνισμό, καθώς οι άνθρωποι όλο και περισσότερο χάνουν τις προσωπικές τους ελευθερίες.

Εάν μια ελεύθερη χώρα γινόταν απολυταρχικό καθεστώς εν μία νυκτί, η δραματική διαφορά μεταξύ προπαγάνδας και πραγματικότητας θα σόκαρε τους περισσότερους ανθρώπους. Πολλοί θα επαναστατούσαν ή τουλάχιστον θα αντιστέκονταν παθητικά. Αυτό θα δημιουργούσε υψηλό κόστος για την απολυταρχική διοίκηση, και το καθεστώς πιθανότατα θα έπρεπε να διαπράξει μαζική σφαγή ώστε να εξαλείψει την αντίσταση. Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που η Σοβιετική Ένωση και η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας έχουν διαπράξει μαζικές δολοφονίες των πολιτών τους εν καιρώ ειρήνης. 

Σε αντίθεση με τα απολυταρχικά καθεστώτα, ο σοσιαλισμός σε δημοκρατικές χώρες τρώει αργά τις ελευθερίες των ανθρώπων μέσω νομοθεσίας χωρίς οι ίδιοι να το καταλαβαίνουν — σαν την μεταφορά του βρασμένου βατράχου. Η διαδικασία καθιέρωσης ενός σοσιαλιστικού συστήματος παίρνει δεκαετίες ή γενιές, σταδιακά μουδιάζοντας τους ανθρώπους, [σταδιακά] βάζοντς σε λήθαργο [τους ανθρώπους], και κάνοντας [τους ανθρώπους] να συνηθίσουν στον σοσιαλισμό, και όλα αυτά ενισχύουν την απάτη. Η ουσία και ο τελικός στόχος αυτού του τύπου σταδιακού σοσιαλισμού δεν διαφέρουν στην ουσία από την βίαιη μορφή του.

Ο σοσιαλισμός χρησιμοποιεί την ιδέα ότι εγγυάται «ισότητα» μέσω νομοθεσίας, ενώ στην πραγματικότητα, ζημιώνει τις ηθικές αξίες και ληστεύει τους ανθρώπους από την ελευθερία να πάνε προς την καλοσύνη.

Σε κανονικές συνθήκες, άνθρωποι κάθε είδους διαφέρουν, όπως είναι φυσικό, στα θρησκευτικά τους πιστεύω, στα ηθικά πρότυπα, στην πολιτισμική καλλιέργειά τους, στα εκπαιδευτικά τους υπόβαθρα, στην ευφυία, στην αποφασιστικότητα, στην επιμέλεια, στην αίσθηση ευθύνης, στην επιθετικότητα, στην εφευρετικότητα, στην επιχειρηματικότητα, και σε άλλα. Φυσικά, είναι αδύνατον να επιβληθεί ισότητα με μια ξαφνική ανύψωση αυτών που βρίσκονται σε χαμηλότερα επίπεδα, έτσι αντ΄ αυτού, ο σοσιαλισμός παρεμποδίζει τεχνητά αυτούς στα υψηλότερα επίπεδα.

Ειδικά σε θέματα ηθικών αξιών, ο σοσιαλισμός της Δύσης χρησιμοποιεί προσχήματα όπως «ενάντια στην διάκριση», «αξιακή ουδετερότητα», ή «πολιτική ορθότητα» ώστε να επιτεθεί στην βασική ηθική [ικανότητα] διάκρισης. Αυτό ισοδυναμεί με μια προσπάθεια εξάλειψης της ίδιας της ηθικής καθαυτής. Αυτό έχει έρθει μαζί με την νομιμοποίηση και κανονικοποίηση κάθε είδους αντιθεϊστικού και αισχρού λόγου, με σεξουαλικές ανωμαλίες, δαιμονική τέχνη, πορνογραφία, τζόγο, και χρήση ναρκωτικών. Το αποτέλεσμα είναι ένα είδος αντίστροφης διάκρισης κατά αυτών που πιστεύουν στον Θεό και θέλουν να ανέλθουν ηθικά, με στόχο την περιθωριοποίησή τους, και τελικά την ολοκληρωτική εξαφάνισή τους.

7. Ρομαντικές ιδέες περί κομμουνισμού

Μέχρι και σήμερα, υπάρχουν πολλοί Δυτικοί που διατηρούν ρομαντικές φαντασίες για τον κομμουνισμό, όμως δεν έχουν ποτέ ζήσει σε μια κομμουνιστική χώρα και δεν έχουν υποφέρει τα βάσανα εκεί, και έτσι δεν έχουν καταλάβει τι πραγματικά σημαίνει να ζεις μέσα στον κομμουνισμό.

Κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, πολλοί διανοούμενοι, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, και νεαροί μαθητές από τον ελεύθερο κόσμο πήγαν στην Ρωσία, Κίνα, ή Κούβα ως τουρίστες ή ταξιδιώτες. Αυτά που είδαν — ή μάλλον αυτά που τους επιτράπηκε να δουν— ήταν τελείως διαφορετικά από την πραγματική καθημερινότητα των ανθρώπων αυτών των χωρών.

Οι κομμουνιστικές χώρες έχουν τελειοποιήσει την ικανότητά τους να εξαπατούν ξένους: Κάθε τι που είδαν οι ξένοι επισκέπτες ήταν προσεκτικά κατασκευασμένο για το γούστο τους, όπως τα υποδείγματα-χωριά, εργοστάσια, σχολεία, νοσοκομεία, κέντρα πρωινής φροντίδας, και φυλακές. Οι υπάλληλοι των ρεσεψιόν που συνάντησαν ήταν μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος ή άλλοι που θεωρούνταν πολιτικά αξιόπιστοι.

Οι περιηγήσεις ήταν σκηνοθετημένες. Οι επισκέπτες δέχονταν σαν χαιρετισμό λουλούδια, κρασί, χορό και τραγούδι, μπουφέ, και χαμογελαστά μικρά παιδιά και κρατικούς υπαλλήλους. Μετά τους πήγαιναν να δουν ανθρώπους που εργάζονταν σκληρά, ικανούς να μιλούν ελεύθερα και σαν ίσοι· μαθητές που διάβαζαν σκληρά· και αξιαγάπητους γάμους.

Αυτά που δεν είδαν ήταν οι ψεύτικες δίκες, οι μαζικές καταδίκες, τα λιντσαρίσματα από τον όχλο, τα μαθήματα πάλης, οι απαγωγές, η πλύση εγκεφάλου, η φυλάκιση σε απομόνωση, τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, οι σφαγές, οι κλοπές γης και περιουσίας, οι λιμοί, οι ελλείψεις δημοσίων υπηρεσιών, η έλλειψη ιδιωτικότητας στην προσωπική ζωή, άτομα που κρυφακούνε, η παρακολούθηση, ο έλεγχος από γείτονες και πληροφοριοδότες παντού, βίαιη πολιτική πάλη στην αρχηγία, και σπάταλες πολυτέλειες της ελίτ. Ειδικά δεν τους επιτράπηκε να δουν τα βάσανα των συνηθισμένων ανθρώπων.

Οι επισκέπτες πίστεψαν πως αυτά που είχαν σκηνοθετηθεί για αυτούς, είναι το συνηθισμένο σε μια κομμουνιστική χώρα. Έπειτα προώθησαν τον κομμουνισμό στην Δύση μέσω βιβλίων, άρθρων, και ομιλιών, και πολλοί από αυτούς δεν ήξεραν πως είχαν εξαπατηθεί.

Ένας μικρός αριθμός είδε ύποπτες ρωγμές στην βιτρίνα, αλλά πολλοί εξ αυτών έπεσαν τότε σε μια άλλη παγίδα: Θεώρησαν τον εαυτό τους ως «συνταξιδιώτη» και υιοθέτησαν την κινέζικη συμπεριφορά όπου «δεν βγάζεις τα άπλυτα έξω μπροστά σε ξένους». Σκέφτηκαν πως οισφαγές, λιμοί, και καταστολή στις κομμουνιστικές χώρες ήταν απλώς μέρος του κόστους μετάβασης στον κομμουνισμό. Πίστεψαν πως αν και το μονοπάτι προς τον κομμουνισμό ήταν στραβό, το μέλλον ήταν λαμπρό. Αρνήθηκαν να πουν την αλήθεια διότι αυτό θα μαύριζε το όνομα του «σοσιαλιστικού πρότζεκτ». Μην έχοντας το θάρρος να πουν την αλήθεια, επέλεξαν μια ντροπιαστική σιωπή.

Σύμφωνα με την κομμουνιστική φαντασία, ο καθένας είναι ελεύθερος και ίσος, δεν υπάρχει καταπίεση ή εκμετάλλευση, υπάρχει μεγάλη υλική αφθονία, ο καθένας δίνει σύμφωνα με την ικανότητά του και λαμβάνει σύμφωνα με την ανάγκη του — ένας παράδεισος επί γης, όπου το κάθε άτομο είναι ικανό να αναπτυχθεί ελεύθερα. Μια ανθρώπινη κοινωνία τέτοιου είδους είναι μόνο μια φαντασία, μία που ο διάβολος έχει χρησιμοποιήσει ως δόλωμα για να εξαπατήσει τον άνθρωπο.

Στην πραγματικότητα, η δύναμη πέφτει στα χέρια μιας μικρής ελίτ. Ο πραγματικός κομμουνισμός είναι μια απολυταρχική μηχανή που ελέγχεται από μια μικρή ομάδα που χρησιμοποιεί το μονοπώλειό της στην δύναμη ώστε να καταπιέσει, σκλαβώσει, και ληστεύσει την πλειοψηφία. Ο χρόνος δεν έχει ακόμα φτάσει για αυτό σε κάποιες σοσιαλιστικές χώρες, και έτσι φαίνεται να είναι μετριοπαθείς. Όταν οι συνθήκες ωριμάσουν, όλα θα αλλάξουν, και οι αφελείς υποστηρικτές μιας σοσιαλιστικής ουτοπίας θα βρουν πως είναι πλέον αργά να μετανιώσουν.

8. Η καταστροφή του πολιτισμού και της ηθικής

Η τοποθέτηση από τον διάβολο των πρακτόρων του σε κάθε πεδίο και έθνος έχει κάνει τους αδαείς και εύπιστους να επιταχύνουν το ταξίδι τους προς την καταστροφή.

Ο κομμουνισμός διδάσκει στους ανθρώπους να αντιτίθονται στην πίστη στον Θεό και να αποβάλλουν το θείον. Ταυτόχρονα εκκινεί επιθέσεις στην θρησκεία από έξω, ενώ χειραγωγεί ανθρώπους να διαφθείρουν την θρησκεία εκ των έσω. Οι θρησκείες έχουν πολιτικοποιηθεί, εμπορευματοποιηθεί, και έχουν μετατραπεί σε ψυχαγωγία.

Πολλοί ηθικά διεφθαρμένοι κληρικοί διατυπώνουν ψεύτικες ερμηνείες θρησκευτικών κειμένων, οδηγώντας τους ακόλουθούς τους σε λάθος μονοπάτι, και φτάνουν μέχρι και να διαπράξουν μοιχεία με τα μέλη τα κοσμικά τους μέλη, ή ακόμα και να διαπράξουν παιδεραστία.

Αυτό το χάος έχει κάνει τους ειλικρινείς πιστούς να μπερδευτούν και να χάσουν την ελπίδα. Μόλις έναν αιώνα πριν, μια ακλόνητη πίστη στο Θεό ήταν σημείο καλής ηθικής ποιότητας. Τώρα, οι πιστοί θεωρούνται ανόητοι και δεισιδαίμονες. Κρατάνε τα πιστεύω τους για τον εαυτό τους, και ούτε συζητούν για την πίστη τους μεταξύ φίλων, φοβούμενοι την γελοιοποίηση.

Ένας άλλος σημαντικός στόχος του κομμουνισμού είναι η καταστροφή της οικογένειας μέσω ιδεών όπως ισότητα φύλων και «μοίρασμα πλούτου και γυναίκας». Ο εικοστός αιώνας, συγκεκριμένα, είδε την εμφάνιση μοντέρνων φεμινιστικών κινημάτων που προώθησαν σεξουαλική απελευθέρωση, την θόλωση των διαφορών των δύο φύλων, επιθέσεις κατά της «πατριαρχίας», και την αποδυνάμωση του ρόλου του πατέρα στην οικογένεια.   

Αυτά τα κινήματα άλλαξαν τον ορισμό του γάμου, προώθησαν την νομιμοποίηση και το να γίνεται αποδεκτή η ομοφυλοφιλία, προώθησαν τα «δικαιώματα» του διαζυγίου και της έκτρωσης, και χρησιμοποίησαν πολιτικές κοινωνικών επιδομάτων για να ενθαρρύνουν επιτυχώς και να χρηματοδοτήσουν τις μονογονεϊκές οικογένειες. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα την κατάρρευση της οικογένειας και οδήγησαν σε αύξηση φτώχειας και εγκληματικότητας. Αυτή είναι μια από τις πιο σοκαριστικές μεταμορφώσεις της κοινωνίας τις τελευταίες δεκαετίες.

Στην πολιτική σφαίρα, ενώ τα κομμουνιστικά καθεστώτα συνέχισαν με τις άκαμπτες δικτατορίες τους, η κομματική πολιτική στις ελεύθερες κοινωνίες έχει φτάσει ένα σημείο κρίσης. Ο κομμουνισμός εκμεταλλεύτηκε κενά στα νομικά και πολιτικά συστήματα των δημοκρατικών εθνών στην προσπάθειά του να χειραγωγήσει κύρια πολιτικά κόμματα. Για την εξασφάλιση εκλογικής νίκης, οι πολιτικοί έχουν χρησιμοποιήσει βρώμικα κόλπα και έδωσαν υποσχέσεις που ποτέ δεν θα μπορούσαν να υλοποιήσουν.

Το αποτέλεσμα της επιρροής του κομμουνισμού είναι ότι πολιτικά κόμματα ανά τον κόσμο σήμερα είναι συχνά κάπου στα αριστερά του πολιτικού φάσματος, υποστηρίζοντας υψηλότερη φορολόγηση, υψηλότερες δαπάνες για κοινωνική πρόνοια, μεγάλο κράτος, και επεμβατισμό — και όλα αυτά θέλουν να τα καθιερώσουν στην νομοθεσία. Η συμπεριφορά της κυβέρνησης παίζει τεράστιο ρόλο στην διαμόρφωση της κοινωνίας, και με μια κυβέρνηση που κλίνει στα αριστερά, η αριστερή ιδεολογία διεισδύει σε όλη την κοινωνία, υποστηριζόμενη από την πλύση εγκεφάλου στους νέους, που με την σειρά τους εκλέγουν περισσότερους αριστερίζοντες υποψηφίους.

Η ανώτερη εκπαίδευση, που θα έπρεπε να έχει τον ρόλο της μετάδοσης της πεμπτουσίας της σοφίας και του πολιτισμού των αιώνων, έχει επίσης υποστεί δολιοφθορά. Στο πρώτο ήμισυ του εικοστού αιώνα, το κομμουνιστικό φάντασμα κανόνισε για την συστηματική καταστροφή του εκπαιδευτικού συστήματος. Η Κίνα, διάσημη για τον βαθύ αρχαίο πολιτισμό της, υποβλήθηκε στο Κίνημα Νέου Πολιτισμού πριν ακόμα την καθιέρωση του Κομμουνιστικού Κόμματος. Αυτό ήταν μέρος της προσπάθειας αποσύνδεσης των Κινέζων από τις παραδόσεις τους.

Αφότου οι κομμουνιστές υφάρπαξαν την εξουσία, κρατικοποίησαν το εκπαιδευτικό σύστημα και γέμισαν τα διδακτικά βιβλία με ιδεολογία του Κόμματος, μεταμορφώνοντας γενιές νέων Κινέζων σε τρομερά «κουτάβια λύκου», όπως είναι ο κινέζικος όρος για αυτούς που μεγάλωσαν υπό τον κομμουνισμό και τους έγινε πλύση εγκεφάλου για να μισούν και να σκοτώνουν ταξικούς εχθρούς.

Στην Δύση, το φάντασμα εκκίνησε το κίνημα προοδευτικής εκπαίδευσης, χρησιμοποιώντας το όνομα της «επιστήμης και προόδου» ώστε να πάρει τον έλεγχο στην φιλοσοφία, ψυχολογία, παιδαγωγική, και τελικά όλου του εκπαιδευτικού συστήματος, και έτσι να κάνει πλύση εγκεφάλου σε διδάσκοντες και διοικητικούς της εκπαίδευσης. Η δευτεροβάθμια εκπαίδευση άρχισε να αποβάλλει ορθόδοξες ιδέες και την παραδοσιακή ηθική. Τα ακαδημαϊκά πρότυπα μειώθηκαν ώστε οι μαθητές να γίνουν λιγότερο ικανοί στην γλώσσα και την αριθμητική, και λιγότερο ικανοί στο να διαμορφώνουν την δική τους κρίση ή να χρησιμοποιούν κοινή λογική. Ο αθεϊσμός, η θεωρία της εξέλιξης, ο υλισμός, και η φιλοσοφία της πάλης, όλα ενσταλάχθηκαν στους μαθητές.

Μετά την αντιπαράδοση της δεκαετίας του 1960, οι υπέρμαχοι της πολιτικής ορθότητας έχουν γίνει αστυνομία σκέψης, αναγκάζοντας τους καθηγητές να κατηχούν τους μαθητές με κάθε είδους διεστραμμένη ιδέα. Οι μαθητές σήμερα τελειώνουν το σχολείο χωρίς μια δυνατή ηθική πυξίδα, χωρίς μια βάση στον πολιτισμό τους, και με λίγη κοινή λογική ή αίσθηση ευθύνης. Αφήνονται να ακολουθούν τυφλά το πλήθος, και έτσι πηγαίνουν και αυτοί προς τα κάτω, σύμφωνα με την τάση της κοινωνίας.

Έξω στην κοινωνία, υπάρχει πολύ διαδεδομένη χρήση ναρκωτικών, αυξανόμενα ποσοστά εγκληματικότητας, μια σφαίρα ΜΜΕ γεμάτη με σεξ και βία, ένας κόσμος της τέχνης που θεωρεί τερατώδη πράγματα όμορφα, και κάθε είδους κακές θρησκείες και σκοτεινές ομάδες. Οι νέοι θαυμάζουν τυφλά αστέρες της τηλεόρασης και του κινηματογράφου, σπαταλούν τον χρόνο τους σε διαδικτυακά παιχνίδια και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και καταλήγουν απογοητευμένοι και σε απόγνωση. Η παράλογη βία της τρομοκρατίας κατά αθώων παραβιάζει κάθε ηθική παράμετρο καθιερωμένη από την παράδοση και κάνει τους ανθρώπους να ανησυχούν απεγνωσμένα για την ασφάλεια του κόσμου και για το τι επιφυλάσσει το μέλλον.

9. Επιστροφή στον Θεό και την παράδοση

Ο ανθρώπινος πολιτισμός μεταδόθηκε στον άνθρωπο από θεούς. Ο κινέζικος πολιτισμός είδε την ευημερία των δυναστειών Χαν και Τανγκ, και ο Δυτικός πολιτισμός έφτασε στην κορυφή του κατά την Αναγέννηση. Αν τα ανθρώπινα όντα μπορούν να διατηρήσουν τον πολιτισμό που τους έδωσαν οι θεοί, τότε όταν οι θεοί επιστρέψουν, ο άνθρωπος θα είναι ικανός να διατηρήσει μια σύνδεση με αυτούς και να κατανοήσει τον Νόμο που διδάσκουν.

Αν οι άνθρωποι καταστρέψουν τον πολιτισμό και την παράδοσή τους, και η ηθική της κοινωνίας καταρρεύσει, τότε όταν οι θεοί επιστρέψουν, οι άνθρωποι δεν θα μπορέσουν να κατανοήσουν τις θεϊκές διδασκαλίες καθώς το κάρμα τους και οι αμαρτίες τους είναι πολύ μεγάλες, και η σκέψη τους έχει αποκλίνει πάρα πολύ από την θεϊκή διδασκαλία. Αυτό είναι επικίνδυνο για την ανθρωπότητα.

Αυτή είναι μια εποχή απόγνωσης αλλά και ελπίδας. Αυτοί που δεν πιστεύουν στον Θεό περνούν ζωές εκφυλισμένης απόλαυσης. Αυτοί που πιστεύουν στον Θεό περιμένουν την επιστροφή του μέσα σε σύγχυση και ανησυχία.

Ο κομμουνισμός είναι μια μάστιγα για την ανθρωπότητα. Ο στόχος του είναι η καταστροφή της ανθρωπότητας, και οι ρυθμίσεις του είναι λεπτομερείς και συγκεκριμένες. Η συνωμοσία είναι τόσο επιτυχής που έχει σχεδόν εκτελεστεί μέχρι τέλους, και τώρα ο διάβολος ελέγχει τον κόσμο μας.

Η αρχαία σοφία της ανθρωπότητας μας λέει αυτό: Μία ορθή σκέψη μπορεί να νικήσει εκατό κακά, και όταν η φύση του Βούδα ενός ανθρώπου αναδύεται, τραντάζει τον κόσμο σε δέκα κατευθύνσεις. Ο διάβολος μοιάζει δυνατός αλλά είναι ένα τίποτα μπροστά στον Θεό. Αν οι άνθρωποι μπορούν να διατηρήσουν την ειλικρίνειά τους, την καλοσύνη, συμπόνια, ανεκτικότητα, και υπομονή, θα προστατευτούν από τον Θεό, και ο διάβολος δεν θα έχει εξουσία πάνω τους.

Το έλεος του Δημιουργού δεν έχει όρια, και κάθε ζωή έχει μια ευκαιρία να αποφύγει την καταστροφή. Αν η ανθρωπότητα μπορέσει να επαναφέρει την παράδοση, να ανυψώσει την ηθική, και να ακούσει το συμπονετικό κάλεσμα του Δημιουργού και τον Θεϊκό Νόμο που προσφέρει σωτηρία, ο άνθρωπος θα είναι ικανός να υπερνικήσει την προσπάθεια του διαβόλου για καταστροφή, να μπει στο μονοπάτι προς την σωτηρία, και να κινηθεί προς το μέλλον.

 

Διαβάστε μετά: Κεφάλαιο Πρώτο.

Διαβάστε ολόκληρη την σειρά εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας.

 

Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;

Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.

[give_form id=”3924″]

ΠΩΣ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ: Πρόλογος

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, «Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας», από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

Πρόλογος

Αν και τα κομμουνιστικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης αποσυντέθηκαν, το κακό φάντασμα του κομμουνισμού δεν έχει εξαφανιστεί. Αντιθέτως, το κακό φάντασμα ήδη ελέγχει τον κόσμο μας, και η ανθρωπότητα δεν θα πρέπει να διατηρεί μια λανθασμένη αίσθηση αισιοδοξίας.

Ο κομμουνισμός δεν είναι ούτε μια τάση σκέψης, ούτε ένα δόγμα, ούτε μια αποτυχημένη προσπάθεια για έναν νέο τρόπο διαχείρισης των ανθρώπινων πραγμάτων. Αντ΄αυτών, θα πρέπει να κατανοηθεί ως ένας δαίμονας — ένα δαιμονικό φάντασμα δημιουργημένο από μίσος, εκφυλισμό, και άλλες στοιχειακές δυνάμεις στο σύμπαν.

Σε μια άλλη διάσταση, μη ορατή σε εμάς, πήρε την μορφή ενός φιδιού, μετά αυτήν ενός κόκκινου δράκου, και βρίσκεται μαζί με τον Διάβολο, που μισεί τον Θεό. Εκμεταλλεύεται χαμηλού επιπέδου όντα και δαίμονες για να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Ο στόχος του φαντάσματος είναι να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Όταν το θείον προσφέρει σωτηρία, ο κομμουνισμός λέει στους ανθρώπους να μην πιστεύουν στο θείον, επιτίθεται στην ανθρώπινη ηθική ώστε να κάνει τους ανθρώπους να παρατήσουν την παράδοση, και κάνει τους ανθρώπους να αδιαφορούν για την κατεύθυνση που δίνει ο Θεός, και, τελικά, να καταστραφούν.

Το κομμουνιστικό κακό φάντασμα, με τις ατελείωτες παραλλαγές του, είναι γεμάτο πανουργία. Μερικές φορές χρησιμοποιεί σφαγή και βία για να καταστρέψει αυτούς που αρνούνται να το ακολουθήσουν. Άλλες φορές, βρίσκει καταφύγιο στην γλώσσα της «επιστήμης» και «προόδου», προσφέροντας μια υπέροχη εκδοχή του μέλλοντος ώστε να εξαπατήσει ανθρώπους. Κάποιες φορές παρουσιάζεται ως ένα εμβριθές πεδίο γνώσης και κάνει τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι είναι η μελλοντική κατεύθυνση της ανθρωπότητας.

Άλλες φορές, χρησιμοποιεί τα συνθήματα «δημοκρατία», «ισότητα», και «κοινωνική δικαιοσύνη» για να διεισδύσει στα πεδία της εκπαίδευσης, ΜΜΕ, τέχνης, και νόμου, φέρνοντας έτσι τους ανθρώπους υπό την σημαία του χωρίς να το καταλαβαίνουν. Άλλες φορές ακόμα, αποκαλεί τον εαυτό του «σοσιαλισμό», «προοδευτισμό», «αριστερισμό», «νεο-Μαρξισμό», και άλλους αριστερούς όρους.

Κάποιες φορές υποστηρίζει φαινομενικά ορθές έννοιες όπως ειρηνοφιλία, περιβαλλοντισμός, παγκοσμιοποίηση, και πολιτική ορθότητα. Άλλες φορές, υποστηρίζει την μοντέρνα τέχνη, σεξουαλική απελευθέρωση, νομιμοποίηση των ναρκωτικών, ομοφυλοφιλία, και άλλες κακίες, δίνοντας την λανθασμένη εντύπωση ότι είναι μέρος μιας δημοφιλούς τάσης.

Ο εξτρεμισμός και η βία δεν είναι οι μοναδικές εκδηλώσεις του — κάποιες φορές προσποιείται πως ενδιαφέρεται για το καλό της κοινωνίας. Παρ΄ όλα αυτά ο βασικός σκοπός του είναι να καταστρέψει, με κάθε τρόπο, οτιδήποτε παραδοσιακό, είτε είναι πίστη, είτε θρησκεία, ηθική, πολιτισμός, ο θεσμός της οικογένειας, τέχνη, παιδαγωγική, νόμος — οτιδήποτε χρειάζεται για να κάνει τον άνθρωπο να εκπέσει σε μια ηθική άβυσσο και να δεχτεί ανάθεμα.

Ο κομμουνισμός και οι διάφορες μεταλλάξεις του βρίσκονται πλέον σε όλο τον κόσμο. Η Κίνα και η Κούβα δηλώνουν δημόσια πως διοικούνται από κομμουνιστικά καθεστώτα. Ακόμα και οι Ηνωμένες Πολιτείες — ο αρχηγός του ελεύθερου κόσμου — έχουν γίνει θήραμα επιθέσεων από το κακό φάντασμα. Η Ευρώπη ασπάζεται τον σοσιαλισμό, και η Αφρική και Λατινική Αμερική είναι τυλιγμένες με κομμουνιστική επιρροή. Αυτή είναι η σοκαριστική πραγματικότητα που αντιμετωπίζει σήμερα η ανθρωπότητα: Η συνωμοσία του κακού φαντάσματος για την καταστροφή της ανθρωπότητας έχει σχεδόν πετύχει.

Οι άνθρωποι επιθυμούν ενστικτωδώς να ωφεληθούν οι ίδιοι και να απομακρυνθούν από τον κίνδυνο. Το ένστικτο τους ωθεί να δραπετεύσουν από τα βάσανα, να θέλουν ένα καλό όνομα, να φτιάξουν επιτυχημένες επιχειρήσεις, ή απλώς να απολαύσουν την ζωή. Είναι ανθρώπινο να έχουμε τέτοιες σκέψεις. Παρ΄ όλα αυτά, αν οι άνθρωποι απομακρυνθούν από τους θεούς, το κακό φάντασμα μπορεί να προσκολληθεί και να εντείνει αυτές τις σκέψεις, ώστε να ελέγξει τους ανθρώπους.

Η ύβρις της επανάστασης του φαντάσματος ενάντια στον Θεό κάνει επίσης και αυτούς που ελέγχει να βιώσουν μια αίσθηση ύβρεως. Έπειτα προσπαθούν να παίξουν τον ρόλο του Θεού μέσω της άσκησης εξουσίας, κεφαλαίου και γνώσης, με στόχο να ορίζουν τις τύχες εκατομμυρίων και να επηρεάσουν την ροή της ιστορίας μέσω κοινωνικών κινημάτων.

Οι άνθρωποι δημιουργούνται από θεούς, και έχουν καλό και κακό στην φύση τους. Αν οι άνθρωποι παρατήσουν το κακό και επιλέξουν την συμπόνια, μπορούν να επιστρέψουν στον Θεό. Αυτό που περιμένει στην αντίθετη πλευρά είναι ο διάβολος. Η επιλογή βρίσκεται ακριβώς και μόνο στον εαυτό μας.

Πολλοί βασικά καλοί άνθρωποι, έχουν χωρίς να το γνωρίζουν γίνει πράκτορες του κομμουνιστικού φαντάσματος ή στόχοι της χειραγώγησής του — αυτοί που ο Βλαντιμίρ Λένιν αποκάλεσε «χρήσιμους ηλίθιους». Αν και η κοινωνία ως σύνολο έχει καταλήξει στο χείλος της καταστροφής λόγω των προσπαθειών και πειρασμών του φαντάσματος, πολλοί λίγοι άνθρωποι έχουν ηθελημένα δώσει την ψυχή τους στον διάβολο και επιλέξει ηθελημένα να διαφθείρουν την ανθρωπότητα. Για τους περισσότερους, η καλοσύνη η έμφυτη στην ανθρώπινη φύση παραμένει, δίνοντάς τους μια ευκαιρία να ξεφορτωθούν την επιρροή του φαντάσματος.

Ο σκοπός αυτού του βιβλίου είναι να παρουσιάσει αυτό το σύνθετο και περιπλεγμένο πρόβλημα σε απλή γλώσσα όσο το δυνατόν με μεγαλύτερη ακρίβεια. Τότε οι άνθρωποι θα μπορέσουν να δουν τα κόλπα του κομμουνιστικού φαντάσματος. Ακόμα πιο σημαντικό είναι, πως το βιβλίο αυτό επιχειρεί να παρουσιάσει τις ηθικές, πολιτισμικές και καλλιτεχνικές παραδόσεις που έθεσαν οι θεοί για την ανθρωπότητα.

Ο κάθε ένας θα μπορεί τότε να επιλέξει ο ίδιος μεταξύ του Θεού και του διαβολικού φαντάσματος.

Όταν οι καλοσυνάτες σκέψεις ενός ανθρώπου αναδυθούν, οι θεοί θα τον βοηθήσουν να απελευθερωθεί από τον έλεγχο του διαβόλου. Αλλά η διαδικασία του να δεις τον διάβολο για αυτό που είναι, απαιτεί βαθιά σκέψη και καθαρή διάκριση. Αυτό το βιβλίο επιχειρεί να επανεξετάσει τα  ρεύματα της ιστορίας των τελευταίων αιώνων και, από ένα υψηλό επίπεδο και με μια ευρεία οπτική, να αποτιμήσει τα πολλά προσωπεία και μορφές που έχει υιοθετήσει ο διάβολος ώστε να κατακτήσει και να χειραγωγήσει τον κόσμο.

Στόχος αυτής της προσπάθειας δεν είναι απλώς μια ακόμα διατύπωση της ιστορίας, αλλά το να κατανοήσουμε πως μπορούμε να αποτρέψουμε τον διάβολο από το να ελέγξει τον κόσμο ξανά. Αυτό επαφίεται στην φώτιση του κάθε ατόμου, στην ηθελημένη εγκατάλειψη του κακού, και στην επιστροφή στις παραδόσεις και στον τρόπο ζωής που οι θεοί έθεσαν για τον άνθρωπο.

Ο Θεός θα θριαμβεύσει επί του διαβόλου. Σε ποια πλευρά βρισκόμαστε θα καθορίσει την αιώνιά μας μοίρα.

 

Διαβάστε μετά: Εισαγωγή.

Διαβάστε ολόκληρη την σειρά εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας.

 

Ακούστε το ηχητικό βιβλίο (στα Αγγλικά).

 

Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;

Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.

[give_form id=”3924″]

Φεστιβάλ ειρήνης στην Ουγκάντα επιδιώκει να τερματίσει τη βία στην Αφρική

ΚΑΜΠΑΛΑ, Ουγκάντα – νέοι έπαιζαν διελκυστίνδα και άλλοι χόρευαν μέσα στο πλήθος υπό τους ευχάριστους ρυθμούς της μουσικής,  καθώς ο καυτός αφρικανικός ήλιος έδυε κοντά στην πρωτεύουσα. Ένας μισομεθυσμένος ποιητής προκαλούσε τις επευφημίες του κοινού,επαναλαμβάνοντας συχνά : «Μία μέρα, κάποια μέρα, θα μπορούσε να είναι αυτή η ημέρα».

Άλλοι έβαφαν τα πρόσωπά τους, έτρωγαν ψητή γίδα, έπαιζαν σκάκι και έκαναν γιόγκα. Η καλοκάγαθη συγκέντρωση προσέλκυσε ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων,υποστηρικτών του οράματος εκείνης της ημέρας όπου ολόκληρη η Αφρική θα είναι ελεύθερη από την ένοπλη βία.

Το φεστιβάλ ειρήνης Mara Mara εμπνεύστηκε από την προκήρυξη της Αφρικανικής Ένωσης του 2020 για «κατάργηση των όπλων» σε μία ήπειρο που για πολύ καιρό αντιμετωπίζει τη βία από εμφύλιους πολέμους μέχρι εθνικές διαμάχες και εξεγέρσεις. Σε μία προσπάθεια μείωσης της διακίνησης του παράνομου εμπορίου όπλων σε όλη την ήπειρο, η Αφρικανική Ένωση είπε ότι θα υπάρξει αμνηστία κατά τη διάρκεια του Σεπτεμβρίου, όταν τα παράνομα όπλα επιστραφούν στις τοπικές αρχές.

Η Αφρικανική Ένωση, ένας συνασπισμός ολόκληρης της ηπείρου που κατηγορείται συχνά ότι δεν κάνει τίποτα για να σταματήσει την ένοπλη βία, δήλωσε ότι οι αρχηγοί της θα προσεγγίσουν τους νέους,για να τους αποθαρρύνουν από τα να πάρουν όπλα.

Η Αφρική έχει ακόμη πολλά μέτωπα συγκρούσεων που κυμαίνονται από την ισλαμική εξτρεμιστική βία στην περιοχή Σάχελ της Δυτικής Αφρικής και σε μέρη της Νιγηρίας, μέχρι την ένοπλη επανάσταση από στρατιωτικές ομάδες στο ανατολικό Κονγκό. Στο Νότιο Σουδάν, την πιο νεοσύστατη χώρα του κόσμου, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν και ένα εκατομμύριο εκτοπίστηκαν από τον πενταετή εμφύλιο πόλεμο,που έληξε επισήμως το 2018, αλλά ακόμη υποβόσκει. Αυτή η σύγκρουση δημιούργησε τη μεγαλύτερη προσφυγική κρίση της Αφρικής από τη γενοκτονία του 1994 στη Ρουάντα.

Οι Ζώνες Ειρήνης της Αφρικής, ένα δίκτυο εθελοντών που οργάνωσε τη συνάντηση ειρήνης στην Ουγκάντα,για την υποστήριξη της αποστολής της Αφρικανικής Ένωσης ,χαρακτήρισαν τον σκοπό ως «φιλόδοξο»,επικαλούμενες τις προκλήσεις που περιλαμβάνουν τη φυλετική βία και την ανεργία.

«Και ενώ βιώσιμες λύσεις θα χρειαστούν την ανάπτυξη ευρείας δράσης στην κοινωνία, πιστεύουμε ότι ως νέοι της Αφρικής, έχουμε το κλειδί για να χτίσουμε μία ήπειρο απελευθερωμένη από τη βία», είπε η ομάδα σε δήλωση της.«Μερικά από τα δυνατότερα χαρακτηριστικά της Αφρικής – ανεκτικότητα, καλοσύνη,γενναιοδωρία, σθένος, επίλυση των προβλημάτων και ομαδικό πνεύμα – είναι τα βασικότερα θεμέλια την καλλιέργεια πνεύματος συμφιλίωσης και γόνιμου διαλόγου αντί της βίας».

Η Ουγκάντα έχει σχετικά απολαύσει την ειρήνη για περισσότερο από είκοσι χρόνια, μετά το τέλος μιας θανατηφόρας επανάστασης στα βόρεια της χώρας. Αλλά η χώρα της Ανατολικής Αφρικής έχει σημάδια πολιτικής βίας, με τις ομάδες ασφαλείας να κατηγορούνται για τη διάλυση των δραστηριοτήτων της αντιπολίτευσης. Ο πρόεδρος Yoweri Museveni,είναι στην εξουσία από το 1986 και προσπαθεί να επεκτείνει την κυριαρχία του, δημιουργώντας ανησυχίες για πιθανή βία κατά τις εκλογές του 2021.

Νέοι της Ουγκάντα όπως ο William Musinguzi, ένας ζωγράφος του φεστιβάλ που σχεδίασε ένα χάρτη της Αφρικής με κόκκινα σημάδια που αναφέρονται στις χώρες που αντιμετωπίζουν ανταρσίες ή έχουν εμφύλιο πόλεμο, επισημαίνει την αναξιοπιστία για τις ένοπλες αρχές. Ο εικοσιπεντάχρονος ανέφερε με χαρά ότι αν δεν εμπλέκεται η αστυνομία στις διάφορες δραστηριότητες, αυτό σημαίνει ειρήνη.

Για τη Gerry Ssebunya, μία δασκάλα χορού και οπαδό της πνευματικής υγείας,της οποίας η οικογένεια υπέφερε από τον πόλεμο στη βόρεια Ουγκάντα, τα φεστιβάλ ειρήνης είναι ένας «φανταστικός τρόπος» για να προσεγγίσει νέους ανθρώπους που χρειάζονται μία αίσθηση κοινότητας. Η Ssebunya μοιράστηκε ότι το 2019, επισκέφτηκε το πατρικό της σπίτι στη βόρεια Ουγκάντα για πρώτη φορά μετά από 33 χρόνια, γιατί ήταν ακόμη πληγωμένη από τις αναμνήσεις της ανταρσίας που έληξε στις αρχές του 2000. Αυτό σημαίνει ότι ήταν «ένας πρόσφυγας» στην ίδια της τη χώρα, όπως είπε.

Χρειαζόμαστε δραστηριότητες σαν κι αυτή για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που έχουν προβλήματα και να τους υπενθυμίσουμε ότι δεν χρειάζεται να είμαστε σε διαμάχη για να τα επιλύσουμε. Δεν χρειάζεται να πάρουμε τα όπλα. Δεν χρειάζεται να παλέψουμε», είπε, καθώς μία ομάδα έπαιζε ντότζ μπολ εκεί κοντά.«Μπορούμε να μιλάμε, μπορούμε να μιλάμε. Δραστηριότητες σαν και αυτή μας κάνουν να σκεφτόμαστε και να λέμε,’ Ξέρεις κάτι; Δεν είμαστε ζώα. Μπορούμε να μιλάμε ο ένας με τον άλλον».

Μετάφραση κειμένου: Μάριος Καπερώνης

Επιμέλεια κειμένου: Νίκος Βλαχόπουλος