ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΩΝ «ΕΝΝΕΑ ΣΧΟΛΙΩΝ ΣΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ»

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, «Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας», από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

1. Τρομοκρατία και κομμουνιστική επανάσταση

Από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, το κοινό της Δύσης έχει μάθει για το παγκόσμιο τρομοκρατικό κίνημα και τους εκπροσώπους του. Λιγότερο γνωστή, ωστόσο, είναι η στενή σχέση μεταξύ τρομοκρατίας και κομμουνισμού.

Η κομμουνιστική ιδεολογία είναι ριζωμένη στο μίσος και την πάλη. Θεωρεί όλες τις πτυχές της «παλιάς κοινωνίας», συμπεριλαμβανομένων των νόμων και ηθικής της, ως εναπομείναντα στοιχεία μιας καταπιεστικής άρχουσας τάξης που πρέπει να ανατραπούν με όποιο μέσο κι αν χρειαστεί. Συνεπώς, το κομμουνιστικό κίνημα έχει κάνει την τρομοκρατία ένα σημαντικό εργαλείο στην αναζήτηση δύναμης και στην διάδοση της ιδεολογίας του ανά τον κόσμο. Οι όροι «τρομοκρατία» και «τρομοκράτης» εμφανίστηκαν για πρώτη φορά το 1795 ως αναφορά στην Εξουσία του Τρόμου κατά την Γαλλική Επανάσταση, που έθεσε τα θεμέλια για το κομμουνιστικό κίνημα (βλέπε Κεφάλαιο Δεύτερο). [1]

Ο Βλαντιμίρ Λένιν βασίστηκε στην τρομοκρατία για να φέρει τους κομμουνιστές σε νίκη στην Ρωσία. Ο μαρξιστής θεωρητικός Καρλ Κάουτσκυ, στο βιβλίο του τού 1919 «Τρομοκρατία και Κομμουνισμός», έδωσε μια ολοκληρωμένη άποψη για αυτό που επρόκειτο να γίνει υπό την προλεταριακή δικτατορία που ο Λένιν θέλησε να καθιερώσει. Σκεπτόμενος την βία της Γαλλικής Επανάστασης, ο Κάουτσκυ είπε ότι οι Μπολσεβίκοι του Λένιν είχαν κληρονομήσει τον τρομοκρατικό χαρακτήρα των Ιακωβίνων. [2]

Ο Φέλιξ Τζερζίνσκυ, επικεφαλής της μυστικής αστυνομίας Τσεκά του Λένιν, είπε το 1918: «Θέλουμε να οργανώσουμε τον τρόμο – αυτό ειλικρινώς θα πρέπει να το παραδεχτούμε.» [3] Η Τσεκά, συντομογραφία για το Πανρωσική Ειδική Επιτροπή, ήταν ενεργή κατά τον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο, όταν οι Μπολσεβίκοι αγωνίζονταν κατά των αντικομμουνιστικών Λευκών στρατιών και αντιπάλων σοσιαλιστικών ομάδων. Χρησιμοποίησε απαγωγές, βασανιστήρια, δολοφονία, και συνοπτική εκτέλεση των «ταξικών εχθρών» σε μεγάλη κλίμακα ως μέρος των καταστολών του Λένιν, που έγιναν γνωστές ως Κόκκινος Τρόμος.

Η Τσεκά προσπάθησε να επιφέρει μέγιστο τρόμο και πόνο στους εχθρούς των Μπολσεβίκων. Σύμφωνα με καταγραφές και μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων που συγκεντρώθηκαν στο «Ο Κόκκινος Τρόμος στην Ρωσία», που γράφτηκε το 1924 από τον Ρώσο μετανάστη ιστορικό Σεργκέι Μελγκούνοβ, πολλά θύματα της Τσεκά επιλέχθηκαν επειδή ήταν ιδιοκτήτες περιουσίας ή μέλη της αριστοκρατίας. Θα τους περιέφεραν έξω από τα σπίτια τους την νύχτα, θα τους ανάγκαζαν να βγάλουν τα ρούχα τους, και μετά τους πυροβολούσαν. Τα σώματα των δολοφονημένων από την Τσεκά, περιλαμβανομένων γυναικών, παιδιών, και γέρων, και του κλήρου, συχνά έφεραν σημάδια σαδιστικής κακοποίησης – ακρωτηριασμό, κάψιμο, έλλειψη δέρματος, βιασμό, αποκεφαλισμό, ή περισσότερες ακόμα φρικιαστικές πράξεις.

Σύμφωνα με τον Μελγκούνοβ, ενώ η Τσεκά καυχιόταν για την σφαγή της, «ο αριθμός των ονομάτων που εκδίδονταν ήταν σε μεγάλο βαθμό μικρότερος από την πραγματικότητα.» [4] Κατά τον Κόκκινο Τρόμο, η Τσεκά από μόνη της πιστεύεται ότι είναι υπεύθυνη για την δολοφονία δεκάδων χιλιάδων ή ακόμα και εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.

Το Σοβιετικό κομμουνιστικό καθεστώς θεώρησε τον Τζερζίνσκυ έναν επαναστάτη ήρωα. Η Τσεκά μετονομάστηκε πολλές φορές πριν τελικά γίνει η Επιτροπή για Κρατική Ασφάλεια (KGB), αλλά οι πράκτορές της ήταν πάντα ανεπίσημα γνωστοί ως «τσεκίστες». Από τον θάνατο του Τζερζίνσκυ το 1926 έως το 1990, η πλατεία μπροστά από την Λουμπυάνκα – την έδρα της KGB – έφερε το όνομά του. Την δεκαετία του 1940, ένα άγαλμά του στήθηκε στην πλατεία, όπου έμεινε έως την ανατροπή του το 1991. [5]

Μετά την καθιέρωση του Σοβιετικού καθεστώτος, τα κομμουνιστικά επαναστατικά κινήματα ανά τον κόσμο επανέλαβαν το ίδιο πρότυπο κόκκινου τρόμου. Όπως συζητήθηκε σε προηγούμενα κεφάλαια αυτού του βιβλίου, τα μαρξιστικά-λενινιστικά καθεστώτα έχουν, χωρίς εξαίρεση, στηριχθεί σε τρομακτική βαρβαρότητα για να υφαρπάξουν και να διατηρήσουν την εξουσία. Η βία και ο τρόμος είναι μόνο ένα μέρος της τρομοκρατικής ατζέντας του κομμουνισμού. Ακόμα πιο καταστροφικό είναι το πως ο κομμουνισμός χρησιμοποιεί πολιτικό και θρησκευτικό ζήλο για να κατηχήσει ανθρώπους με την κουλτούρα του Κομμουνιστικού Κόμματος, φυτεύοντας τους σπόρους της εξαπάτησης, μίσους, και βίας ώστε να μεταδοθούν από γενιά σε γενιά.

Σήμερα, η τρομοκρατία εμφανίζεται κυρίως σε τρεις μορφές: κρατική τρομοκρατία υπό τα κομμουνιστικά καθεστώτα, τρομοκρατική δραστηριότητα που γίνεται από πράκτορες κομμουνιστικών καθεστώτων με στόχο την διάδοση βίαιης επανάστασης, και φονταμενταλιστικό ισλαμικό εξτρεμισμό, που στην πραγματικότητα χρωστά μεγάλο μέρος της ιδεολογίας και μεθόδων του στον κομμουνισμό.

2. Πως τα κομμουνιστικά καθεστώτα εξάγουν τρόμο

Καθώς επιφέρουν μαζικό τρόμο και βάσανα στους δικούς τους ανθρώπους, τα κομμουνιστικά καθεστώτα υποστηρίζουν τρομοκρατικούς οργανισμούς στο εξωτερικό με σκοπό της καλλιέργειας επανάστασης ή της αποσταθεροποίησης αντίπαλων κρατών.

Κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, οι Σοβιετικοί υποστήριξαν ενεργά ένα ευρύ φάσμα τρομοκρατικών δραστηριοτήτων σε παγκόσμια κλίμακα. Το κινεζικό κομμουνιστικό καθεστώς έχει επίσης υποστηρίξει τρομοκρατικές εξεγέρσεις στο εξωτερικό, διαδίδοντας μαοϊκές θεωρίες επανάστασης και φτιάχνοντας συμμαχίες με τρομοκρατικούς οργανισμούς, καθώς και με δικτατορικά καθεστώτα που είναι βασικοί χορηγοί τρομοκρατίας.

Ο Στάνισλαβ Λούνεβ, ένας πρώην αξιωματικός της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών του σοβιετικού στρατού που αυτομόλησε στην Δύση, είπε ότι η υπηρεσία ήταν ένας κύριος μέντορας για τρομοκράτες ανά τον κόσμο. [6] Πολλές εξτρεμιστικές ομάδες που έχουν οργανώσει αντιαμερικανικές επιθέσεις είχαν δεσμούς με την σοβιετική υπηρεσία ασφαλείας, την KGB. Αυτοί περιλαμβάνουν οργανισμούς όπως το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΛΜΑΠ), τον ιαπωνικό Κόκκινο Στρατό, τις Κόκκινες Ταξιαρχίες της Ιταλίας, την Ομάδα Κόκκινου Στρατού της Δυτικής Γερμανίας, ή διάφορες ομάδες ανταρτών στην Νότιο Αμερική.

Η μορφή σύγχρονης τρομοκρατίας με την μεγαλύτερη επίδραση, ωστόσο, είναι το ακραίο Ισλάμ που ανατράφηκε από το Σοβιετικό μπλοκ ως τρόπος αποσταθεροποίησης του μουσουλμανικού κόσμου.

Στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, η Μέση Ανατολή ανήκε στην Δυτική αποικιακή σφαίρα. Καθώς λαοί στην περιοχή κέρδιζαν ανεξαρτησία, η Σοβιετική Ένωση χρησιμοποίησε την ευκαιρία να ενισχύσει την επιρροή της σε αυτούς. Σήμερα, η Μέση Ανατολή βρίσκεται σε μια περίπλοκη και χαοτική κατάσταση ως αποτέλεσμα των διαφορών μεταξύ μουσουλμανικών δογμάτων, της διαμάχης Αράβων – Ισραήλ, του Ψυχρού Πολέμου, της πολιτικής σχετικά με το πετρέλαιο, και της σύγκρουσης πολιτισμών μεταξύ Δύσης και Ισλάμ.

Όπως αναφέρθηκε στο Κεφάλαιο Πέμπτο, ο Ίον Μίχαϊ Πατσέπα, πρώην υποδιευθυντής και προσωρινός επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριών εξωτερικού της κομμουνιστικής Ρουμανίας, έγινε ο υψηλότερου βαθμού αυτομολήσας από το Σοβιετικό μπλοκ όταν δραπέτευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Ιούλιο του 1978. Στο άρθρο του «Ρωσικά αποτυπώματα», ο Πατσέπα αποκάλυψε σημαντικές γνώσεις για κομμουνιστική στήριξη τρομοκρατίας στην Μέση Ανατολή. [7] Ανέφερε τον Αλεκσάντρ Σακχαρόφσκυ, επικεφαλής της Σοβιετικής υπηρεσίας πληροφοριών εξωτερικού, ως λέγοντα: «Στον σημερινό κόσμο, όταν τα πυρηνικά όπλα έχουν καταστήσει την στρατιωτική δύναμη πράγμα του παρελθόντος, η τρομοκρατία θα πρέπει να γίνει το κύριο όπλο μας.» Ογδόντα δύο αεροπειρατείες αεροσκασφών έγιναν μόνο το 1969. Πολλές από αυτές ήταν έργο του Οργανισμού Απελευθέρωσης Παλαιστίνης (ΟΑΠ), που υποστηριζόταν από την Σοβιετική Ένωση και από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Ο Πατσέπα θυμόταν ότι όταν είχε επισκεφθεί το γραφείο του Σακχαρόφσκυ, είδε «μια θάλασσα κόκκινων σημαιών» να σημαδεύουν έναν παγκόσμιο χάρτη. Κάθε σημαία αντιπροσώπευε μια αεροπειρατεία. Ο Σακχαρόφσκυ είπε στον Πατσέπα ότι η τακτική αεροπειρατείας ήταν δική του εφεύρεση.

Η έννοια του «ισλαμικού σοσιαλισμού» άρχισε να παίρνει δύναμη κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, όταν η Σοβιετική Ένωση υποστήριξε αραβικά κράτη κατά του Ισραήλ. Αντιπρόσωποι περιελάμβαναν τον Γιασσέρ Αραφάτ, που ηγήθηκε του ΟΑΠ από το 1969 έως τον θάνατό του το 2004, και τον Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσσερ, που υπήρξε ο δεύτερος πρόεδρος της Αιγύπτου από το 1956 έως τον θάνατό του το 1970. Ο ΟΑΠ ενεπλάκη σε πάμπολλες τρομοκρατικές δραστηριότητες με σοβιετική και κινεζική κομμουνιστική στήριξη.

Μεταξύ του 1968 και 1978, οι δυνάμεις ασφαλείας της Ρουμανίας έκαναν εβδομαδιαίες αερομεταφορές στρατιωτικών εφοδίων σε Παλαιστινίους τρομοκράτες στον Λίβανο. Αρχεία από την Ανατολική Γερμανική κυβέρνηση δείχνουν ότι το 1983, η Ανατολική Γερμανική υπηρεσία πληροφοριών εξωτερικού έστειλε πυρομαχικά αξίας $1.877.600 για τυφέκια Καλάσνικοφ στον Λίβανο.

Η Τσεχοσλοβακία έδωσε στους ισλαμιστές τρομοκράτες 1.000 τόνους Semtex-H, ενός άοσμου πλαστικού εκρηκτικού.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο Γιούρι Αντρόποφ, τότε επικεφαλής της KGB και αργότερα γενικός γραμματέας του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος, άρχισε μια κρυφή, προσεκτικά προγραμματισμένη εκστρατεία προπαγάνδας για να σπείρει τους σπόρους του αντισημιτικού και αντιαμερικανικού μίσους ανά τον αραβικό και ισλαμικό κόσμο. Ο Πατσέπα και ο δεύτερος συγγραφέας Ρόναλντ Ρύκλακ, του βιβλίου «Παραπληροφόρηση», αποκάλεσαν τον Αντρόποφ «πατέρα μιας νέας εποχής παραπληροφόρησης.» [8]

3. Η κομμουνιστική προέλευση του ισλαμικού εξτρεμισμού

Ενώ οι Σοβιετικοί και οι Κινέζοι κομμουνιστές χρηματοδότησαν πολλές τρομοκρατικές οργανώσεις στην Μέση Ανατολή, το να συστήσουν τον κομμουνισμό σε περιοχές με βαθιά ριζωμένα θρησκευτικά πιστεύω αποδείχθηκε μια μεγάλη πρόκληση. Οι προσπάθειες της Σοβιετικής Ένωσης να εξαγάγει άμεσα σοσιαλιστική επανάσταση στον μουσουλμανικό κόσμο συνάντησαν μεικτά και συχνά προσωρινά αποτελέσματα.

Ενώ υπήρχαν πολλά κράτη που συνεργάζονταν με τους Σοβιετικούς στην Μέση Ανατολή, μόνο η Νότια Υεμένη και το Αφγανιστάν βρίσκονταν υπό κομμουνιστική εξουσία για διαφορετικά χρονικά διαστήματα κατά τον Ψυχρό Πόλεμο. Το 1979, η Σοβιετική Ένωση έκανε μια εισβολή στο Αφγανιστάν και κατέλαβε την χώρα για δέκα χρόνια σε μια προσπάθεια να στηρίξει το κομμουνιστικό καθεστώς που είχε προσφάτως βοηθήσει να ανέλθει στην εξουσία. Το 1989, οι Σοβιετικοί τα παράτησαν και αποχώρησαν από την χώρα.

Ωστόσο, ενώ ο ίδιος ο κομμουνισμός απέτυχε να καθιερώσει έλεγχο επί του μουσουλμανικού κόσμου, έκανε πολλά για να επηρεάσει την δημιουργία και ανάπτυξη του σύγχρονου ισλαμικού εξτρεμισμού.

Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, η απειλή του ισλαμικού εξτρεμισμού πήρε δύναμη, με δράσεις του Οσάμα μπιν Λάντεν και της τρομοκρατικής ομάδας του αλ-Κάιντα να γίνονται πρωτοσέλιδα. Αλλά η ιδεολογική πηγή του ισλαμικού εξτρεμισμού του μπιν Λάντεν μπορεί να βρεθεί ότι είναι ένας άντρας που έχει περιγραφεί ως ο Καρλ Μαρξ του ακραίου Ισλάμ. [9]

α. Σαγίντ Κουτμπ: Ο Μαρξ του ισλαμικού εξτρεμισμού

Με μια πρώτη ματιά, μπορεί να φανεί υπερβολικό να μιλήσουμε για μια σχέση μεταξύ ακραίου Ισλάμ και κομμουνισμού, δεδομένου ότι οι μουσουλμάνοι πιστεύουν στον Αλλάχ και στον προφήτη Μοχάμεντ, ενώ ο κομμουνισμός είναι αθεϊστικός και στοχεύει στην εξάλειψη της πίστης σε θρησκείες. Στην πραγματικότητα, η θεωρία και μέθοδοι του σύγχρονου ισλαμικού εξτρεμισμού συνδέονται στενά με τον μαρξισμό-λενινισμό.

Ο πρωτοπόρος του ακραίου Ισλάμ και της σύγχρονης τζιχάντ ήταν ο Σαγίντ Κουτμπ, ένας Αιγύπτιος σύνδεσμος επικοινωνίας που χρησιμοποιούσε η Μουσουλμανική Αδελφότητα για επαφή με την Κομμουνιστική Διεθνή και με το αιγυπτιακό κομμουνιστικό κόμμα. [10][11] Οι ιδέες του Κουτμπ ήταν εμποτισμένες με κομμουνιστική λογική και ρητορική. Γεννηθείς το 1906, ο Κουτμπ μελέτησε σοσιαλισμό και λογοτεχνία τις δεκαετίες του 1920 και 1930. Σπούδασε στο εξωτερικό στις Ηνωμένες Πολιτείες για δύο χρόνια στα τέλη της δεκαετίες του 1940 και έγινε μέλος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας μετά την επιστροφή του στην Αίγυπτο. [12]

Ο κουτμπισμός μπορεί να περιγραφεί ως η αναζήτηση βίας για την καταστροφή της παλιάς κοινωνίας που κυριαρχείται από την «τζαχίλια». Ως θρησκευτικός όρος, η τζαχίλια σημαίνει άγνοια της θρησκευτικής αλήθειας, και αρχικά αναφερόταν στην κοινωνία πριν την διάδοση του Ισλάμ. Ο Κουτμπ κάλεσε τους μουσουλμάνους να δώσουν τις ζωές τους στον αγώνα κατά της τζαχίλια, που υποτίθεται ότι θα οδηγούσε στην απελευθέρωση της ανθρωπότητας. Για να εξηγήσει τις ιδέες του για αυτόν τον αγώνα, ο Κουτμπ επανερμήνευσε το νόημα της τζαχίλια και την ισλαμική έννοια της τζιχάντ.

Με την αναφορά της τζιχάντ, πολλοί αμέσως σκέφτονται τον «ιερό πόλεμο», αλλά στα Αραβικά, τζιχάντ απλώς σημαίνει να αγωνίζεσαι ή να πολεμάς. Στο κυρίως Ισλάμ, μπορεί να θεωρηθεί ως εσωτερική διαμάχη (αυτοτελειοποίηση) ή αμυντική τζιχάντ. [13] Ο Κουτμπ, ωστόσο, επέκτεινε αυτόν τον ορισμό για να περιλαμβάνει ενεργή και ασύστολη χρήση βίας στον «ιερό πόλεμο» της τζιχάντ και έθεσε τις θεωρητικές της βάσεις. [14] Η φιλοσοφία του Κουτμπ λέει πως κάθε κοινωνικό σύστημα που τηρούσε κοσμικούς νόμους ή ήθη ήταν μια αντι-ισλαμική τζαχίλια. Είδε την τζαχίλια ως το μεγαλύτερο εμπόδιο για μουσουλμάνους και μη, που τους απέτρεπε από το να εκπληρώσουν τις ισλαμικές αξίες και νόμο. Ακόμα και μια κοινωνία που ισχρυριζόταν πως είναι ισλαμική θα μπορούσε να είναι τζαχίλια. Ο Κουτμπ θεώρησε το αιγυπτιακό κοινωνικό σύστημα εντός του οποίου ζούσε να είναι ένα σύστημα στο οποίο η τζαχίλια κυριαρχεί, και έτσι πίστεψε ότι θα πρέπει να ανατραπεί. [15]

Αυτή η ερμηνεία της τζιχάντ και τζαχίλια αντανακλά την μαρξιστική φιλοσοφία πάλης ταξικών ομάδων. Ο Κουτμπ ισχυρίστηκε ότι η παλιά κοινωνία της τζαχίλια είχε επιβληθεί στους ανθρώπους και, στην διαδικασία, τους είχε κλέψει την ελευθερία. Αυτοί οι σκλαβωμένοι άνθρωποι – ανάλογο της εργατικής τάξης του μαρξισμού – είχαν το δικαίωμα να αρχίσουν τζιχάντ για να ανατρέψουν την καταπίεση της τζαχίλια. Ο Κουτμπ προώθησε την Τζιχάντ ως τον τρόπο απελευθέρωσης για όλη την ανθρωπότητα, μουσουλμανική και μη. [16] Όταν τα γραπτά του Κουτμπ είχαν εκδοθεί, πολλοί μουσουλμάνοι ηγέτες της κύριας τάσης σκέφτηκαν ότι είχε πάει πολύ μακριά και καταδίκασαν τις ιδέες του ως αίρεση. [17]

Ο Κουτμπ είχε για πολύ καιρό επαφή με τον Νάσσερ, επικεφαλής του σοσιαλίζοντος Κινήματος Ελεύθερων Αξιωματικών και αργότερα πρόεδρο της Αιγύπτου για πολλά χρόνια. Το 1952, ο Νάσσερ έκανε ένα στρατιωτικό πραξικόπημα ανατρέποντας την δυναστεία Μοχάμαντ Άλι, την φιλοδυτική μοναρχία της Αιγύπτου. Αυτό το σοσιαλιστικό επαναστατικό πραξικόπημα λέγεται ότι είχε σχεδιαστεί από τον Κουτμπ και την Μουσουλμανική Αδελφότητα μαζί με τον Νάσσερ. Ωστόσο, ενώ ο Κουτμπ ήλπιζε πως ο Νάσσερ θα καθιέρωνε ισλαμικό καθεστώς, ο Νάσσερ πήρε αντ΄αυτού το μονοπάτι της εκκοσμίκευσης και το 1954 άρχισε να καταστέλει την Αδελφότητα.

Ο Κουτμπ και η Αδελφότητα ετοιμάστηκαν να δολοφονήσουν τον Νάσσερ, αλλά το σχέδιο απέτυχε, και ο Κουτμπ φυλακίστηκε. Βασανίστηκε βαριά κατά τα πρώτα λίγα χρόνια στην φυλακή, αλλά καθώς οι συνθήκες χαλάρωσαν, του επιτράπηκε να γράφει. Ο Κουτμπ έγραψε τα δύο πιο σημαντικά έργα του – «Στην σκιά του Κορανίου» και «Ορόσημα» – ως κρατούμενος. Αυτά τα δύο βιβλία, που καλύπτουν τις απόψεις του για το Κοράνι, την ισλαμική ιστορία, την Αίγυπτο, και την δυτική κοινωνία, εξέθεσαν πλήρως το κάλεσμά του για αντικοσμικό, αντιδυτικό εξτρεμισμό. Σε ένα σημείο, ο Κουτμπ απελευθερώθηκε από την φυλακή, αλλά έμεινε στην Αίγυπτο και φυλακίστηκε πάλι. Το 1966, καταδικάστηκε και κρεμάστηκε για την εμπλοκή του στην συνωμοσία για την δολοφονία του Νάσσερ. Ο Κουτμπ περπάτησε υπερήφανα προς την αγχόνη και προς το να γίνει ένας θρησκευτικός μάρτυρας.

Ο Αϊμάν αλ-Ζαγουαχίρι, επικεφαλής της αλ-Κάιντα μετά τον θάνατο του μπιν Λάντεν, πίστευε πως η εκτέλεση του Κουτμπ ήταν αυτό που δημιούργησε την έκρηξη του ισλαμικού εξτρεμισμού. [18] Ισλαμικοί εξτρεμιστές συχνά αναφέρουν γραπτά του Κουτμπ και θεωρούν τον εαυτό τους ως «διανοητικούς απογόνους» του, όπως παρατήρησε ο ειδικός αντιτρομοκρατίας του West Point Γουίλιαμ ΜακΚαντς. [19] Ο ειδικός Μέσης Ανατολής Χασσάν Χασσάν, σε μια αναφορά του 2016 για την τρομοκρατική ομάδα ISIS, ανέφερε ένα ρητό δημοφιλές μεταξύ υποστηρικτών της ISIS για την προέλευση του θεμελιώδους δόγματος της τρομοκρατικής ομάδας: «Το Ισλαμικό Κράτος σχεδιάστηκε από τον Σαγίντ Κουτμπ, διδάχθηκε από τον Αμπντούλλα Αζάμ, [και] παγκοσμιοποιήθηκε από τον Οσάμα μπιν Λάντεν.» [20]

β. Η λενινιστική εμπροσθοφυλακή της τζιχάντ

Μια άλλη μαρξιστική έννοια που δανείστηκε ο Κουτμπ ήταν αυτή της «ψευδούς συνείδησης», που αναφέρεται στην αποδοχή των ιδανικών και πολιτισμού των κυβερνώντων, από τις μάζες. Η ιδέα λέει πως αυτό αποτρέπει τις μάζες από το να αντιληφθούν την δική τους καταπίεση και να ανατρέψουν τον καπιταλισμό προς όφελος του σοσιαλισμού. Σύμφωνα με τον Κουτμπ, αυτοί που ζουν υπό τζαχίλια δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι σκλάβοι, και αυτός είναι ο λόγος που δεν εμπλέκονται σε τζιχάντ για να απελευθερώσουν τον εαυτό τους. [21]

Ένα από τα βασικά έργα του Λένιν είναι ένα φυλλάδιο με τίτλο «Chto Delat’?» (ή στα Ελληνικά, «Τι πρέπει να γίνει;») στο οποίο λέει πως η εργατική τάξη δεν θα αντιληφθεί την ανάγκη για κομμουνισμό εκτός κι αν οδηγηθεί σε αυτό από μια ομάδα ελίτ επαναστατών. Αντιμετωπίζοντας την ίδια ερώτηση στην σταυροφορία του κατά της τζαχίλια, ο Κουτμπ στράφηκε στον Λένιν για την απάντησή του.

Τα γραπτά του Κουτμπ είναι γεμάτα με λεξιλόγιο οικείο σε μαθητές του μαρξισμού-λενινισμού, όπως «εμπροσθοφυλακή», «κράτος», «επανάσταση», και παρόμοια. Η κατάσταση και οι περιστάσεις που αντιμετώπισε ο Λένιν τον καιρό συγγραφής του φυλλαδίου αντανακλούν τις περιστάσεις του Κουτμπ όταν συνέθετε την δική του ακραία ιδεολογία. Ο Λένιν έβαλε όλη την ελπίδα για επιτυχή επανάσταση σε ένα κόμμα προλεταριακής εμπροσθοφυλακής – μια πολύ πειθαρχημένη οργάνωση ελίτ με καθήκον να επιβλέπει την επανάσταση και να οδηγεί τις μάζες – και απέρριψε την ιδέα ότι ο κομμουνισμός μπορούσε να πετύχει αν οι πράκτορές του απλώς λειτουργούσαν γενικά στην κοινωνία. Ο Κουτμπ αντέγραψε την θεωρία του και αντικατέστησε το λενινιστικό πολιτικό κόμμα με ισλαμικές εξτρεμιστικές οργανώσεις.

Ο Λένιν, στην έμφαση που έδινε στις έννοιες της οργάνωσης και της εμπροσθοφυλακής, όρισε μια σαφή διάκριση μεταξύ αυθορμητισμού και συνείδησης, και εισήγαγε την ιδέα του χτισίματος του κόμματος. Σύμφωνα με τον Λένιν, με μόνο αυθόρμητη δράση, οι εργάτες μπορούν μόνο να προβούν σε επιφανειακές απαιτήσεις, όπως αυξήσεις μισθών και μέρες οκτάωρου, καθώς τους λείπει η απαιτούμενη συνείδηση για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας. Ο Λένιν πίστεψε ότι μια εξωτερική εμπροσθοφυλακή (συνήθως αποτελούμενη από μπουρζουά διανοούμενους, που έχουν το προνόμιο της εκπαίδευσης) χρειάζεται για να υποκινήσει και να κατηχήσει τους εργάτες ώστε να φτάσουν να πιστέψουν ότι η επανάσταση είναι η μόνη τους διέξοδος και ότι μόνο με την απελευθέρωση όλης της ανθρωπότητας μπορούν και οι ίδιοι να απελευθερωθούν. Για να λειτουργήσει πλήρως η εμπροσθοφυλακή, απαιτείται ένα πολιτικό κόμμα σφιχτής οργάνωσης για να οργανώνει τις δραστηριότητές της και να της παρέχει ευκαιρίες για κρυφή δουλειά ως επαγγελματίες επαναστάτες. [22]

Ο Γκλεν Ι. Ρόμπινσον, επίκουρος καθηγητής στην Μεταπτυχιακή Ναυτική Σχολή στο Μόντερεϋ, Καλιφόρνια, και ερευνητικός συνεργάτης στο Κέντρο Μεσανατολικών Σπουδών στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια-Μπέρκλεϋ, είπε για το ακραίο Ισλάμ: «Ο σύγχρονος τζιχαντισμός φαίνεται καθαρά πως είναι λενινιστικός. Αν και για προφανείς λόγους οι τζιχαντιστές ιδεολόγοι δεν αναφέρουν τον Λένιν ως έμπνευση, οι έννοιες και λογική τους, ειδικά του Σαγίντ Κουτμπ, προδίδουν αυτήν την επιρροή. Έχοντας εκπαιδευθεί στην Αίγυπτο την δεκαετία του 1940, ο Κουτμπ σίγουρα θα είχε έρθει σε επαφή με τα γραπτά του Λένιν. Δύο βασικές έννοιες του Κουτμπ έρχονται απευθείας από τον Λένιν: τζάμα’α (εμπροσθοφυλακή) και μάνχαζ (πρόγραμμα). … Η επίμονη στήριξη του Λένιν στην μεγάλη αξία μιας εμπροσθοφυλακής που έχει ένα λεπτομερές και τακτικό πρόγραμμα για την εκκίνηση και μετά την παγίωση της επανάστασης αντανακλάται επίσης, με έναν ισλαμικό τόνο, στα γραπτά του Κουτμπ.»

Παίρνοντας από την ουσία του λενινισμού, ο Κουτμπ υποστήριξε την δημιουργία μιας μουσουλμανικής εκδοχής του λενινιστικού κόμματος εμπροσθοφυλακής. «Ο Κουτμπ έδωσε ακριβώς το ίδιο επιχείρημα για τον μουσουλμανικό κόσμο», έγραψε ο Ρόμπινσον. «Η συντριπτική πλειοψηφία των μουσουλμάνων ήταν υπερβολικά μπλεγμένοι και διεφθαρμένοι από το σύστημα άδικης και αντι-ισλαμικής εξουσίας για να γνωρίζουν πως και πότε να πάρουν τα όπλα κατά του κράτους. Μια αφοσιωμένη εμπροσθοφυλακή στελεχών τζιχάντ χρειαζόταν για να οργανώσει και να κατευθύνει τις δράσεις κατά του κράτους.» [23]

Αυτή η εμπροσθοφυλακή, που αποτελείται από ακραίους, ή αυτούς που ο Κουτμπ αποκάλεσε «πραγματικούς μουσουλμάνους», έχει την επαναστατική αποστολή απελευθέρωσης όλων των μουσουλμάνων και όλου του ανθρώπινου πολιτισμού. Η εμπροσθοφυλακή πρέπει να χτυπήσει δυνατά κατά των ψευδομουσουλμάνων, να ακολουθεί ισλαμική ιδεολογία όπως ορίζεται από την ερμηνεία του Κουτμπ, να καθιερώσει ένα νέο έθνος με βάση αυτόν τον ισλαμισμό, και να χρησιμοποιήσει βία για να επιβάλει το ισλάμ στον υπόλοιπο κόσμο.

Επιπλέον της λενινιστικής εμπροσθοφυλακής, η θεωρία του Κουτμπ επίσης περιλαμβάνει ουτοπικές ιδέες όπως «κοινωνική ισότητα» και την εξάλειψη των τάξεων. [24] Τέτοια σημεία αντηχούν τους δηλωμένους στόχους του κομμουνισμού.

Μετά τον θάνατο του Κουτμπ, ο νεότερος αδελφός του Μοχάμεντ Κουτμπ συνέχισε να εκδίδει τα γραπτά του. Το βιβλίο «Μα’ αρακάτ ουλ – Ισλαμικός πόλεμος – Ρα’σαμααλίγια», που εκδόθηκε το 1993, και πάλι τονίζει τις κομμουνιστικές εμπνεύσεις του Κουτμπ. Ο Κουτμπ δηλώνει ευθέως ότι το Ισλάμ είναι μια «μοναδική, εποικοδομητική, και θετικιστική “ακίντα” [δόγμα], που έχει πλαστεί και διαμορφωθεί από τον Χριστιανισμό και τον κομμουνισμό μαζί, [με μια] ανάμειξη των πιο τέλειων τρόπων και που περιέχει όλους τους στόχους τους (δηλ. Χριστιανισμού και Κομμουνισμού) και προσθέτει επιπλέον σε αυτά αρμονία, ισορροπία και δικαιοσύνη.» [25]

γ. Ο κομμουνιστικός πυρήνας του ισλαμικού εξτρεμισμού

Η πάλη των τάξεων είναι μια ακόμα μαρξιστική ιδέα κεντρική στον ισλαμικό εξτρεμισμό. Ο Μαρξ πέρασε όλη την ζωή του προσπαθώντας να δημιοργήσει διαμάχες μεταξύ προλεταριάτου και μπουρζουαζίας στο σημείο της μη επιστροφής ώστε μετά να «λύσει» την διαμάχη μέσω επανάστασης. Οι ισλαμικοί εξτρεμιστές λειτουργούν με πολύ παρόμοιο τρόπο.

Η καταστροφή του Κέντρου Παγκοσμίου Εμπορίου στο Μανχάτταν δεν έκανε τίποτα ως πράξη για να βοηθήσει στην πραγματοποίηση του ενωμένου μουσουλμανικού κόσμου που ο Κουτμπ είχε οραματιστεί, αλλά λειτούργησε ως μέσο κλιμάκωσης της διαμάχης μεταξύ δυτικού και μουσουλμανικού κόσμου. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στόχευαν να υποκινήσουν πιέση στην Δύση κατά των μουσουλμάνων, οι οποίοι με την σειρά τους θα υποκινούσαν μουσουλμάνους για να φέρουν εις πέρας περισσότερες επιθέσεις. [26] Οι μέθοδοι των εξτρεμιστών αντανακλούν την προώθηση διαμαχών μεταξύ προλεταριάτου και μπουρζουαζίας των Μαρξ και Λένιν ώστε να δημιουργήσουν τις απαιτούμενες συνθήκες για εκκίνηση επανάστασης.

Οι θεωρίες του Κουτμπ φέρουν πολύ μεγαλύτερη ομοιότητα με τον κομμουνισμό από ότι με το παραδοσιακό Ισλάμ. Αν και οι ισλαμιστές εξτρεμιστές δηλώνουν ότι έχουν μια θρησκευτική αντίθεση στον κομμουνισμό, στην πραγματικότητα απορρόφησαν τις θεμελιώδεις αρχές του κομμουνιστικού επαναστατικού δόγματος. Όπως σημείωσε ο δημοσιογράφος Τσακ Μορς: «Ο πραγματικός εχθρός που αντιμετωπίζει ο ελεύθερος κόσμος παραμένει ο κομμουνισμός. … Το ακραίο Ισλάμ δεν είναι τίποτα παραπάνω από κομμουνισμό ντυμένο στα παραδοσιακά ενδύματα του Ισλάμ. Ο ίδιος κομμουνιστικός εχθρός που υπονόμευσε την Ευρώπη … ρίζωσε στον ισλαμικό κόσμο και μεταμόρφωσε μεγάλα τμήματα της ισλαμικής ελίτ.» [27]

Ο Φινλανδός πολιτικός ιστορικός Αντέρο Λάιτσινγκερ πιστεύει πως η σύγχρονη τρομοκρατία γεννήθηκε περίπου το 1967, αναπτυσσόμενη παράλληλα με το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Καθώς τα ακραία κινήματα λειτουργούσαν σε κατάσταση τρέλας την δεκαετία του 1960, φοιτητές από μουσουλμανικές χώρες που σπούδασαν στην Δύση συνδέθηκαν με την αριστερή σκέψη και έφεραν έννοιες όπως βίαιη επανάσταση στην χώρα τους με την επιστροφή τους. [28]

Το 1974, ο Αμπντάλλα Σλάιφερ, ένας προσηλυτισμένος μουσουλμάνος που αργότερα έγινε καθηγητής δημοσιογραφικών σπουδών στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Καΐρου, συνάντησε τον Ζαγουαχίρι, τον μελλοντικό επικεφαλής της αλ-Κάιντα. Ο Ζαγουαχίρι, που σπούδαζε ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου τότε, καυχήθηκε ότι οι ισλαμικές εξτρεμιστικές ομάδες έχουν στρατολογήσει μέλη από ελίτ ινστιτούτα όπως ιατρικές και πολυτεχνικές σχολές. Ο Σλάιφερ είπε πως αυτά τα ινστιτούτα είχαν μεγάλη συγκέντρωση νέων μαρξιστών την δεκαετία του 1960, και ότι το ακραίο Ισλάμ ήταν απλώς μια νέα τάση στην φοιτητική επαναστατικότητα. Ο Σλάιφερ είπε στον Ζαγουαχίρι: «Άκουσε, Αϋμάν, είμαι ένας πρώην μαρξιστής. Όταν μιλάς, νιώθω σαν να είμαι πίσω στο Κόμμα. Δεν νιώθω σαν να βρίσκομαι με έναν παραδοσιακό μουσουλμάνο.» [29]

Περιέργως, πολλοί παρατηρητές σχετίζουν τον ισλαμικό εξτρεμισμό με τον φασισμό (ισλαμοφασισμός) και, για διάφορους λόγους, δεν αναφέρουν την κομμουνιστική του προέλευση. Ο φασισμός είναι μια μορφή εθνικού σοσιαλισμού, και ο σοσιαλισμός είναι το πρώτο στάδιο του κομμουνισμού, όπως ο Λένιν και άλλοι έχουν πει. Ο κομμουνισμός είναι διεθνής σε εμβέλεια, με στόχο κομμουνιστικές επαναστάσεις ανά τον κόσμο. Όταν βλέπουμε τον ισλαμικό εξτρεμισμό μαζί με την συνολική του προσέγγιση και δόγμα, γίνεται εμφανές ότι έχει περισσότερα κοινά με τον κομμουνισμό.

δ. Ο Κουτμπ και η άνοδος της τρομοκρατίας

Τα γραπτά του Κουτμπ επηρέασαν πολλούς νεαρούς Άραβες, όπως τον Παλαιστίνιο διανοούμενο και συνιδρυτή της αλ-Κάιντα Αμπντούλλα Γιουσούφ Αζάμ. [30] Η Αναφορά Επιτροπής της 11ης Σεπτεμβρίου ανέφερε τον Αζάμ ως «μαθητή του Κουτμπ» και περιέγραψε την επιρροή του Κουτμπ στην κοσμοθεώρηση του μπιν Λάντεν. [31]

Ο αδελφός του Κουτμπ Μουχάμαντ έγινε καθηγητής ισλαμικών σπουδών στην Σαουδική Αραβία, και ήταν υπεύθυνος για την επιμέλεια, έκδοση, και προώθηση των θεωριών του εκλιπόντος Κουτμπ. Ο μπιν Λάντεν παρακολουθούσε τακτικά τις δημόσιες εβδομαδιαίες διαλέξεις του Μουχάμαντ και διάβαζε τα βιβλία του Κουτμπ.

Ο Ζαγουαχίρι είπε ότι όταν ήταν νέος, άκουγε επανειλημμένα από τον θείο του για το πόσο σπουδαίος ήταν ο Κουτμπ και πως υπέφερε στην φυλακή. [32] Το 1966, το έτος που ο Κουτμπ απαγχονίστηκε, ένας δεκαπεντάχρονος Ζαγουαχίρι βοήθησε στην διαμόρφωση ενός παράνομου κυττάρου που στόχευε να ανατρέψει την κυβέρνηση και να δημιουργήσει ένα ισλαμικό κράτος. Ο Ζαγουαχίρι έγραψε στο ημερολόγιό του: «Το Νασσερίτικο καθεστώς πίστεψε πως το ισλαμικό κίνημα έλαβε ένα θανατηφόρο χτύπημα με την εκτέλεση του Σαγίντι Κουτμπ και των συντρόφων του. … Αλλά η φαινομενική επιφανειακή ηρεμία απέκρυψε μια άμεση αλληλεπίδραση με τις ιδέες του Σαγίντ Κουτμπ και την διαμόρφωση του πυρήνα του σύγχρονου κινήματος ισλαμικής τζιχάντ στην Αίγυπτο.» [33] Αργότερα, ο Ζαγουαχίρι έγινε μέλος της ομάδας Αιγυπτιακή Ισλαμική Τζιχάντ, που είχε ιδρυθεί την δεκαετία του 1970, και έγινε ο σύμβουλος του μπιν Λάντεν, καθώς και σημαντικό μέλος της αλ-Κάιντα, τελικά παίρνοντας την αρχηγία μετά τον θάνατο του μπιν Λάντεν.

Στον σουνιτικό μουσουλμανικό κόσμο, ο Κουτμπ είναι ο πιο δημοφιλής ακραίος στοχαστής. [34] Σχεδόν όλες οι βασικές έννοιες και οι ιδεολογικές καινοτομίες των σουνιτικών ομάδων τζιχάντ μπορούν να βρεθούν στα έργα του. [35] Αν και διάφορες ομάδες τζιχάντ μπορεί να διαφέρουν στην μορφή, όλες χρησιμοποιούν βία για να πετύχουν τους πολιτικούς τους στόχους υπό το όνομα του Ισλάμ. [36]

Τρομοκρατικές επιθέσεις όπως η δολοφονία του 1981 του Αιγυπτίου προέδρου Άνγουαρ Σαντάτ από την Αιγυπτιακή Ισλαμική Τζιχάντ, και οι επιθέσεις από την αιγυπτιακή τρομοκρατική ομάδα αλ-Γκάμμα αλ-Ισλαμίγια κατά κυβερνητικών αξιωματούχων, κοσμικών διανοουμένων, Αιγυπτίων Χριστιανών, και τουριστών την δεκαετία του 1990, ήταν όλα βήματα στον δρόμο της πραγμάτωσης του οράματος του Κουτμπ. [37]

Οι ακραίες ομάδες τζιχάντ που ακολουθούν την ιδεολογία του Κουτμπ κατηγοριοποιούνται ως τρομοκράτες Σαλάφι-τζιχάντ. Το 2013, υπήρχαν σχεδόν πέντε ομάδες Σαλάφι-τζιχάντ παγκοσμίως, με τις περισσότερες να εδρεύουν στην Βόρεια Αφρική και τον Λεβάντε, σύμφωνα με αναφορά της αμερικανικής Rand Corporation. [38] Ο Ρόμπερτ Μέιν, συγγραφέας του βιβλίου «Το μυαλό του ισλαμικού κράτους: Η ISIS και η ιδεολογία του χαλιφάτου», αποκάλεσε τον Κουτμπ «πατέρα στον εικοστό αιώνα του πολιτικού κινήματος που τώρα ονομάζεται Σαλάφι τζιχάντ» και πρόδρομο της τρομοκρατικής ομάδας ISIS, προσθέτοντας ότι ενώ ο Κουτμπ δεν ευθυνόταν άμεσα για την ISIS, «έβαλε το πρώτο ορόσημο στον δρόμο που τελικά θα οδηγούσε εκεί.» [39]

Μεταξύ των διάφορων εξτρεμιστικών ισλαμικών οργανώσεων που υπάρχουν, αν και δεν έχουν ένα ενιαίο όραμα και μάχονται ιδεολογικά μεταξύ τους, υπάρχει ένα κοινό στοιχείο στην συντριπτική πλειοψηφία τους: Έχουν στην πραγματικότητα κληρονομήσει την επιθετική μορφή τζιχάντ του Κουτμπ – την κομμουνιστική επανάσταση σε διαφορετική μορφή.

ε. Πως ο κομμουνισμός έχει κάνει θύματα τους συνηθισμένους μουσουλμάνους

Παρά το ότι οι εξτρεμιστικές ομάδες λειτουργούν στο όνομα του Ισλάμ, το μεγαλύτερο θύμα είναι η μουσουλμανική κοινωνία. Αυτό επειδή το πραγματικό κίνητρο πίσω από την τρομοκρατία – όπως και στον κομμουνισμό – είναι μια επιθυμία για φόνους και καταστροφή, ασχέτως των επιφανειακών δικαιολογιών.

Η αναφορά του 2017 «Ισλάμ και τα πρότυπα στην τρομοκρατία και στον βίαιο εξτρεμισμό», που εκδόθηκε από το Κέντρο για Στρατηγικές και Διεθνείς Σπουδές, δηλώνει ότι «σχεδόν όλη η ζημία σε ανθρώπινη ζωή από εξτρεμιστικές επιθέσεις, είναι μουσουλμάνοι που σκοτώνουν ή τραυματίζουν άλλους μουσουλμάνους.»

Σύμφωνα με την αναφορά, «συνολικά 83% των [ισλαμικών εξτρεμιστικών] επιθέσεων και 90% των θανάτων συνέβησαν σε συμπαγώς ισλαμικές χώρες», όπως και η συντριπτική πλειοψηφία επιθέσεων αυτοκτονίας που έγιναν από πεζούς ή με χρήση οχημάτων. «Αν κοιτάξουμε στα πέντε χειρότερα κινήματα βίας στον κόσμο το 2016, τέσσερα είναι «ισλαμικός» εξτρεμισμός. Ένα σύνολο 88% των 2.916 επιθέσεων και 99% των 14.017 θανάτων που προέκυψαν από τους πέντε πρώτους δράστες προκλήθηκαν από ισλαμικές εξτρεμιστικές ομάδες.» [40]

Η «Εθνική αναφορά για την τρομοκρατία» του Στέιτ Ντιπάρτμεντ το 2018 καταγράφει ένα σύνολο 8.093 τρομοκρατικών επιθέσεων που συνέβησαν στον κόσμο εκείνο τον χρόνο, προκαλώντας 32.836 θανάτους συνολικά. Οι επιθέσεις ήταν βασικά πιθανώς να συμβούν σε χώρες και περιοχές μουσουλμανικής πλειοψηφίας: «Το 2018, τρομοκρατικά συμβάντα συνέβησαν σε 84 χώρες και περιοχές. Περίπου 85 τοις εκατό όλων των συμβάντων ήταν συγκεντρωμένα σε τρεις γεωγραφικές περιοχές: την Μέση Ανατολή, Νότια Ασία, και υποσαχάρια Αφρική. Σε σειρά, Αφγανιστάν, Συρία, Ιράκ, Ινδία, Νιγηρία, Σομαλία, Φιλιππίνες, Πακιστάν, Υεμένη, και Καμερούν βίωσαν τον μεγαλύτερο αριθμό τρομοκρατικών συμβάντων το 2018. Συμβάντα σε αυτές τις 10 χώρες αποτελούν το 71 τοις εκατό των συνολικών αριθμών συμβάντων και το 81 τοις εκατό όλων των θανάτων από τρομοκρατικά συμβάντα.» [41]

Σε αντίθεση, τρομοκρατικές επιθέσεις σε δυτικές χώρες είχαν ως αποτέλεσμα πολύ λιγότερους θανάτους. Μια αναφορά του 2019 από το Ινστιτούτο Cato δήλωσε ότι γεννημένοι στο εξωτερικό τρομοκράτες στις Ηνωμένες Πολιτείες προκάλεσαν 3.037 από τους 3.518 φόνους που προκλήθηκαν από τρομοκράτες στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1975 έως το 2017. Αυτός ο αριθμός περιλαμβάνει τους 2.979 ανθρώπους που έχασαν την ζωή τους από τις αεροπειρατείες που διαπράχθηκαν στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. [42]

4. Πως το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα υποστηρίζει την τρομοκρατία

Το ΚΚΚ από παλιά υποστηρίζει τρομοκρατικές δραστηριότητες στο εξωτερικό, όπως αυτές του Παλαιστινίου τρομοκράτη επικεφαλής Αραφάτ. Ένας από τους πρώτους που εφάρμοσε την τακτική αεροπειρατείας εμπορικών πτήσεων, ο Αραφάτ στόχευσε τις αμερικανικές δυνάμεις και αργότερα έγινε μια έμπνευση για τον μπιν Λάντεν.

α. Η υποστήριξη του ΚΚΚ προς τις τρομοκρατικές δραστηριότητες του Γιασσέρ Αραφάτ

Το 1959, ο Αραφάτ άρχισε το Παλαιστινιακό Εθνικό Κίνημα Απελευθέρωσης, γνωστό επίσης ως Φατάχ, και το 1988, διακήρυξε ότι η Παλαιστίνη είναι ανεξάρτητο κράτος. Έως τον θάνατό του το 2004, ο Αραφάτ ήταν η επικεφαλής μορφή διάφορων παλαιστινιακών ενόπλων οργανώσεων. Ήταν επίσης ένα αγαπημένο πρόσωπο για το ΚΚΚ, και είχε επισκεφθεί την Κίνα δεκατέσσερις φορές και είχε συναντήσει πολλούς Κινέζους κομμουνιστές επικεφαλής, όπως τους Μάο Τσεντόνγκ, Τζόου Ενλάι, Ντενγκ Σιαοπίνγκ, και Τζιανγκ Τζεμίν.

Το 1964, ο Αραφάτ ίδρυσε την αλ-Ασίφα («Η Καταιγίδα»), το ένοπλο τμήμα της Φατάχ, και στην συνέχεια πήγε αμέσως στο Πεκίνο για να συναντήσει τον Κινέζο πρωθυπουργό Τζόου Ενλάι. Ο Τζόου υπενθύμισε στον Αραφάτ να δώσει προσοχή στην στρατηγική και να μην χρησιμοποιήσει αντιπαραγωγικά συνθήματα όπως αυτά που καλούσαν για την πλήρη καταστροφή του Ισραήλ. [43]

Επιπλέον της παροχής όπλων και οικονομικής στήριξης, το Πεκίνο συχνά καθοδηγούσε την Παλαιστίνη στο πως να έρχεται σε σύγκρουση με τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ ενώ επεκτείνει την επιρροή του διεθνώς. Το ΚΚΚ επίσης προσκάλεσε Παλαιστινίους για εκπαίδευση στην Κίνα.

Τον Ιανουάριο του 1965, ο Αραφάτ διακήρυξε πόλεμο στο Ισραήλ στην βόρεια Παλαιστίνη χρησιμοποιώντας αντάρτικη οργάνωση, και η ΑΟΠ (Απελευθερωτική Οργάνωση Παλαιστίνης) ίδρυσε γραφείο στο Πεκίνο εκείνο τον Μάιο. Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (ΛΔΚ) παρείχε στο γραφείο της ΑΟΠ διπλωματική μεταχείριση και υποστήριξε ανοιχτά την ΑΟΠ σε διάφορες διεθνείς αρένες.

Τον Νοέμβριο του 1988, όταν ο Αραφάτ ανακοίνωσε την ανεξαρτησία του παλαιστινιακού κράτους, το Πεκίνο αμέσως το αναγνώρισε και καθιέρωσε διπλωματικές σχέσεις.

Ο Αραφάτ και ο τότε γενικός γραμματέας του ΚΚΚ Τζιανγκ Τζεμίν επισκέφθηκαν ο ένας τον άλλον το 2000 και 2001, σε μια περίοδο μεγάλης κλίμακας αιματηρών συγκρούσεων μεταξύ ισραηλινών και παλαιστινιακών ομάδων. Το Ισραήλ καταδίκασε επανειλημμένα τον Αραφάτ για τον ρόλο του στην βία. Με την στήριξη του ΚΚΚ, ο Αραφάτ ήταν ικανός να αντισταθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ ενώ αποσταθεροποιούσε περαιτέρω την Μέση Ανατολή.

Οι οργανισμοί μέλη της ΑΟΠ εμπλέκονταν σε διάφορες ανοιχτές ή κρυφές βίαιες τρομοκρατικές δραστηριότητες. Ισχυρίζονταν πως η βίαιη επανάσταση ήταν ο μόνος τρόπος για την απελευθέρωση της χώρας. Ο Αραφάτ ήταν πολύ κοντά σε ηγεσίες κομμουνιστικών χωρών και συνάντησε μέλη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Η Φατάχ ήταν παρατηρητής στο Κόμμα Ευρωπαίων Σοσιαλιστών.

Το 1970, η ΑΟΠ διέπραξε μια απόπειρα δολοφονίας του βασιλιά της Ιορδανίας Χουσσεΐν μπιν Ταλάλ και ένα αποτυχημένο πραξικόπημα κατά της ιορδανικής κυβέρνησης. Τον Σεπτέμβριο εκείνου του έτους, η ΑΟΠ έκανε αεροπειρατεία σε πέντε εμπορικά αεροσκάφη – τέσσερα με προορισμό την Νέα Υόρκη και ένα προς Λονδίνο – σε αυτό που έγινε γνωστό ως οι αεροπειρατείες του Dawson Field. Ένας τρομοκράτης ισχυρίστηκε ότι η αεροπειρατεία ενός αεροσκάφους είχε μεγαλύτερη επίδραση από τον θάνατο εκατό Ισραηλινών σε μάχη.

Το 1972, η τρομοκρατική ομάδα Μαύρος Σεπτέμβριος, ένα ένοπλο παρακλάδι της Φατάχ, δολοφόνησε έντεκα Ισραηλινούς αθλητές κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων στο Μόναχο. Ένας από τους τρομοκράτες ήταν ο Αλί Χασσάν Σαλάμε, επικεφαλής ασφαλείας της Φατάχ και ένας από τους πιο έμπιστους υπαρχηγούς του Αραφάτ. Εκτός των Ισραηλινών που σκοτώθηκαν στην επίθεση, ένας αστυνομικός της Δυτικής Γερμανίας επίσης έχασε την ζωή του. [44]

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ έχουν χαρακτηρίσει τον Αραφάτ υποκινητή πίσω από έναν αριθμό επιθέσεων στην Μέση Ανατολή. Το 1978, ο Λευκός Οίκος χαρακτήρισε την ΑΟΠ τρομοκρατική οργάνωση και έκλεισε το γραφείο πληροφοριών της ΑΟΠ στην Ουάσινγκτον.

β. Οι δεσμοί του ΚΚΚ με την Αλ-Κάιντα

Για την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων ανά τον κόσμο, οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου ήταν μια σοκαριστική τραγωδία. Αλλά στην κομμουνιστική Κίνα, από τα διαδικτυακά φόρα και δωμάτια συζήτησης έως τα κυλικεία πανεπιστημίων, μεγάλοι αριθμοί ανθρώπων υποστήριζαν τους τρομοκράτες, κάνοντας σχόλια όπως «Μπράβο!» και «Υποστηρίζουμε ένθερμα πράξεις δικαιοσύνης κατά των Ηνωμένων Πολιτειών». Σε μια έρευνα 91.701 ανθρώπων στην NetEase, μια μεγάλη κινεζική εταιρεία διαδικτύου, μόνο 17,8 τοις εκατό των συμμετεχόντων εξέφρασαν ισχυρή αντίθεση στις τρομοκρατικές επιθέσεις, ενώ μια πλειοψηφία ανθρώπων επέλεξε «αντίθεση στις Ηνωμένες Πολιτείες» ή «το καλύτερο δεν έχει έρθει ακόμα» ως απαντήσεις τους στην τραγωδία. [45]

Οι Κινέζοι που χάρηκαν για την 11η Σεπτεμβρίου δεν είχαν σχέση με τον μπιν Λάντεν ή με ακραίους μουσουλμάνους όσον αφορά εθνικότητα, θρησκεία, ή ήθη, αλλά οι ρίζες της τοξικής σκέψης τους ήταν οι ίδιες. Όπως οι ισλαμικοί εξτρεμιστές στον «ιερό πόλεμό» τους κατά του μη ισλαμικού κόσμου και κατά των «ψεύτικων» μουσουλμάνων για τους οποίους θεωρούν ότι έχουν παραπλανηθεί από την τζαχίλια, το ΚΚΚ έχει ξοδέψει εβδομήντα χρόνια δηλητηριάζοντας τους Κινέζους με μίσος κατά «ταξικών εχθρών» και κατηχώντας τους με τον στρεβλό τρόπο σκέψης του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Για το ΚΚΚ, τα κοινά σημεία ισλαμικού εξτρεμισμού και κομμουνισμού πηγαίνουν πέρα από την απλή ιδεολογική αλληλεπικάλυψη. Το ΚΚΚ διατήρησε στενούς δεσμούς με τους Ταλιμπάν και την αλ-Κάιντα αφότου οι Ταλιμπάν υφάρπαξαν την εξουσία στο Αφγανιστάν, καθώς και στην περίοδο που οι Ταλιμπάν έδιναν προστασία στον μπιν Λάντεν. Το 1998, αφότου οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν επιτεθεί σε βάσεις της αλ-Κάιντα με κατευθυνόμενους πυραύλους, το κινεζικό καθεστώς λέγεται ότι πλήρωσε τον μπιν Λάντεν $10 εκατομμύρια για όποιον πύραυλο δεν είχε εκραγεί, κατά πάσα πιθανότητα για να κλέψει την τεχνολογία. [46][47]

Την ίδια στιγμή, το ΚΚΚ συνέχισε να παρέχει ευαίσθητη στρατιωτική τεχνολογία σε κράτη χορηγούς τρομοκρατίας. Στο τέλος του 2000, το Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΕ πρότεινε κυρώσεις στους Ταλιμπάν για να τους εξαναγκάσει να κλείσουν τα στρατόπεδα εκπαίδευσης τρομοκρατών του μπιν Λάντεν που βρίσκονταν στην περιοχή τους, αλλά η ΛΔΚ απείχε από την ψηφοφορία. Αντ΄αυτού, έστειλε στρατιωτικό προσωπικό προς υποστήριξη των Ταλιμπάν αμέσως αφότου οι Ηνωμένες Πολιτείες άρχισαν βομβαρδισμούς στο Αφγανιστάν.

Μετά την 11η Σεπτεμβρίου, αξιωματούχοι πληροφοριών της Αμερικής ανέφεραν ότι οι ZTE και Huawei, δύο μεγάλες κινεζικές τεχνολογικές εταιρείες με δεσμούς με τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό, βοηθούσαν τον στρατό των Ταλιμπάν να κατασκευάσει τηλεφωνικό δίκτυο στην Καμπούλ, πρωτεύουσα του Αφγανιστάν. [48] Την μέρα των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου, αξιωματούχοι της Κίνας και των Ταλιμπάν υπέγραψαν συμβόλαιο επέκτασης οικονομικής και τεχνικής συνεργασίας. [49]

Στο βιβλίο του 1999 με τίτλο «Πόλεμος χωρίς περιορισμούς», δύο Κινέζοι αξιωματικοί του στρατού συζήτησαν μια υποθετική δεύτερη επίθεση στο World Trade Center στην Νέα Υόρκη, μετά την αποτυχημένη απόπειρα βομβαρδισμού του 1993, σημειώνοντας ότι αυτό θα δημιουργούσε ένα περίπλοκο δίλημμα για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι συγγραφείς επίσης ονόμασαν την αλ-Κάιντα ως μια οργάνωση με την ικανότητα να φέρει εις πέρας μια τέτοια επιχείρηση. [50] Είτε το ΚΚΚ είχε, είτε δεν είχε γνώση εκ των προτέρων για την 11η Σεπτεμβρίου, η ιδέα του καθεστώτος για «πόλεμο χωρίς περιορισμούς» παρείχε θεωρητική καθοδήγηση για τις μελλοντικές επιχειρήσεις του μπιν Λάντεν. Επιπλέον, το 2004, αποκαλύφθηκε πως κινεζικές υπηρεσίες πληροφοριών είχαν χρησιμοποιήσει εταιρείες βιτρίνα σε χρηματοπιστωτικές αγορές ανά την υφήλιο για να βοηθήσουν τον μπιν Λάντεν να συγκεντρώσει χρήματα και να ξεπλύνει χρήματα. [51]

Το κομμουνιστικό στρατόπεδο είδε μια ολική κατάρρευση με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, και το ΚΚΚ αντιμετώπισε τεράστια πίεση από τον ελεύθερο κόσμο μόνο του. Όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο ελεύθερος κόσμος άρχισαν να εστιάζουν το ενδιαφέρον τους στην επίκριση της κομμουνιστικής τυραννίας, έλαβε χώρα η 11η Σεπτεμβρίου. Οι προτεραιότητες άλλαξαν δραματικά, και ο Πόλεμος στην Τρομοκρατία άρχισε αντ΄ αυτού. Αυτό έδωσε στο ΚΚΚ χώρο και επέτρεψε στον κομμουνισμό να επεκταθεί για ακόμα μία φορά.

Η απειλή της ακραίας ισλαμικής τρομοκρατίας ανάγκασε τις Ηνωμένες Πολιτείες να πάρει τους πόρους και προσοχή της μακριά από την συνεχιζόμενη απειλή του κομμουνισμού, αποτρέποντας τον ελεύθερο κόσμο από το να αντιδράσει στις άνευ προηγουμένου κακοποιήσεις του ΚΚΚ. Ενώ ο δυτικός κόσμος πολεμούσε στην Μέση Ανατολή, μια μεγάλης κλίμακας μεταφορά πλούτου έλαβε χώρα ήσυχα μεταξύ Κίνας και Ηνωμένων Πολιτειών, επιτρέποντας σε μια ακόμα κομμουνιστική υπερδύναμη να ανέλθει εκεί όπου η Σοβιετική Ένωση είχε πέσει.

5. Η σύγκλιση τρομοκρατίας και ακραίας αριστεράς της Δύσης

Μετά τη 11η Σεπτεμβρίου, ακραίοι αριστεροί Δυτικοί διανοούμενοι ζητωκραύγασαν για το συμβάν και υπερασπίστηκαν τους δράστες. Μέρες μετά τις επιθέσεις, ένας Ιταλός θεατρικός συγγραφέας και βραβευμένος με Νόμπελ στην λογοτεχνία είπε: «Οι μεγάλοι σπεκουλαδόροι κυλιούνται σε μια οικονομία που κάθε χρόνο σκοτώνει δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους με φτώχεια – έτσι τι είναι 20.000 νεκροί στην Νέα Υόρκη;» [52] Ένας καθηγητής στο πανεπιστήμιο Κολοράντο-Μπόουλντερ χαρακτήρισε αυτούς που πέθαναν στο World Trade Center (Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου) ως «μικρούς Άικμανς» (αναφερόμενος σε έναν από τους αρχιτέκτονες του Ολοκαυτώματος των Ναζί), λέγοντας ότι τα θύματα ήταν μέρος των «τεχνοκρατικών στρατευμάτων στο κέντρο της καρδιάς της παγκόσμιας οικονομικής αυτοκρατορίας της Αμερικής» και υπονοώντας ότι οι επιθέσεις ήταν απλώς μια τιμωρία. [53]

Στις 1 Φεβρουαρίου 2003, έναν μήνα προτού οι Ηνωμένες Πολιτείες επιτεθούν στο Ιράκ, ο μπιν Λάντεν είχε δημοσιεύσει μια ηχητική καταγραφή μέσω της τηλεόρασης Al-Jazeera, που έλεγε πως «δεν θα είναι κακό αν τα συμφέροντα των μουσουλμάνων συγκλίνουν με τα συμφέροντα των σοσιαλιστών στον πόλεμο κατά των σταυροφόρων», και κάλεσε τον κόσμο να πολεμήσει τον αμερικανικό στρατό στους δρόμους. [54]

Ελπίζοντας να αποτρέψουν τις Ηνωμένες Πολιτείες από το να φέρουν εις πέρας επιχειρήσεις σε Αφγανιστάν και Ιράκ, και αργότερα να εμποδίσουν τις προσπάθειες της χώρας στον Πόλεμο κατά του Τρόμου, διάφορες ακραίες αριστερές δυνάμεις εκκίνησαν ένα μεγάλης κλίμακας κίνημα αντιπολεμικών διαδηλώσεων. Τα περισσότερα μέλη της γνωστής αντιπολεμικής οργάνωσης ANSWER (Act Now to Stop War and End Racism), που ιδρύθηκε το 2001, είναι σοσιαλιστές, κομμουνιστές, και αριστεροί ή προοδευτικοί. Πολλοί από τους ιδρυτές της είχαν δεσμούς με το Κέντρο Διεθνούς Δράσης και το Παγκόσμιο Κόμμα Εργατών, μια κομμουνιστική ακραία οργάνωση που υποστηρίζει το καθεστώς της Βόρειας Κορέας. Η ANSWER συνεπώς είναι μια δύναμη πρώτης γραμμής που συμφωνεί με τον σταλινικό κομμουνισμό. Επίσης συμμετέχοντες στο κίνημα κατά του πολέμου ήταν οι Not in Our Name, μια οργάνωση μετώπου του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος, που είναι ένα μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα με δεσμούς με το κινεζικό κομμουνιστικό καθεστώς. [55]

Στο βιβλίο του 2004 «Ανίερη Συμμαχία: Το ακραίο Ισλάμ και η αμερικανική αριστερά», ο Αμερικανός ακαδημαϊκός Ντέιβιντ Χόροβιτς περιέγραψε την ειδεχθή σύνδεση μεταξύ ακραίων αριστερών και ισλαμικών εξτρεμιστών. Σύμφωνα με την ανάλυσή του, η ακραία αριστερά ανά την υφήλιο έχει έμμεσα υπερασπιστεί ισλαμιστές μαχητές τζιχάντ. [56]

Κατά την διάρκεια συνάντησης με αξιωματούχους της Χεζμπολά, ένα γνωστός αριστερός καθηγητής είπε πως οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν «ένα από τα ηγετικά τρομοκρατικά κράτη». [57] Ένας επίκουρος καθηγητής ανθρωπολογίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια είπε σε ένα πλήθος περίπου 3.000 φοιτητών ότι «προσωπικά θα ήθελε να δει ένα εκατομμύριο Μογκαντίσου», αναφερόμενος στην μάχη του Μογκαντίσου του 1993, στην οποία μαχητές που θεωρείται ότι ήταν εκπαιδευμένοι στην αλ-Κάιντα σκότωσαν δεκαοκτώ Αμερικανούς στρατιώτες ειδικών δυνάμεων. Ο καθηγητής επίσης εξέφρασε την ελπίδα ότι οι Αμερικανοί στρατιώτες θα σκοτώσουν ο ένας τον άλλον. [58]

Κάποιοι αριστεροί έχουν βοηθήσει τρομοκράτες άμεσα. Το 1995, ο Ομάρ Αμπντέλ-Ραχμάν είχε καταδικαστεί για συνωμοσία για να φέρει εις πέρας τον βομβαρδισμό του Παγκόσμιο Κέντρου Εμπορίου το 1993. Μία από τους δικηγόρους υπεράσπισής του, η Λυν Στιούαρτ, καταδικάστηκε σε φυλάκιση το 2006 επειδή βοήθησε στην παράνομη μετάδοση μηνυμάτων από τον Αμπντέλ-Ραχμάν σε ακολούθους του στην Μέση Ανατολή που τους έλεγαν να συνεχίσουν τις τρομοκρατικές τους δραστηριότητες. Η Στιούαρτ έγινε ένα πολιτικό είδωλο για την αριστερά και έχει επανειλημμένα προσκληθεί για να δώσει διαλέξεις σε πανεπιστημιουπόλεις. [59]

Η υπεράσπιση τρομοκρατών και η εναντίωση στην Δυτική δημοκρατική κοινωνία είναι μέρος της μεγάλης πορείας της ακραίας αριστεράς για να καταλάβει την Δυτική κοινωνία εκ των έσω. Η αριστερά διατίθεται να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε μέθοδο την βοηθά να επιτύχει τον στόχο της. Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, αν και η δυτική αριστερή ιδεολογία δεν έχει κάποια επιφανειακή σχέση με τον ισλαμικό εξτρεμισμό, οι κοινές ρίζες τους βρίσκονται στο μίσος και την πάλη του κομμουνιστικού φαντάσματος.

6. Τερματισμός του θεμελιώδους αιτίου της τρομοκρατίας

Από την Κομμούνα του Παρισιού και την θεσμοθέτηση της βίας που έκανε ο Λένιν, έως τις κρατικές διώξεις του ΚΚΚ, ο κομμουνισμός χρησιμοποιούσε πάντα τρομοκρατία για να επιτύχει τους σκοπούς του. Οι τρομοκράτες χρησιμοποιούν βία για να ρίξουν την κοινωνία σε αταξία, και χρησιμοποιούν φόβο για φέρουν τους ανθρώπους υπό τον έλεγχό τους. Παραβιάζουν τις ηθικές αξίες που διατηρούνταν οικουμενικά ανά την ανθρωπότητα ώστε να επιτύχουν τους στόχους τους.

Οι ρίζες του κομμουνισμού μπορούν να ιδωθούν στις βασικές ιδέες και μεθόδους των σύγχρονων τρομοκρατικών ομάδων, καθώς είναι η κομμουνιστική ιδεολογία που παρέχει ένα θεωρητικό πλαίσιο για τις κακόβουλες ατζέντες τους.

Επίσης, πέραν των περιοχών που ελέγχονται άμεσα από κομμουνιστικά καθεστώτα, ο κομμουνισμός έχει χειραγωγήσει διάφορες ομάδες και άτομα ώστε να φέρουν εις πέρας τρομοκρατικές πράξεις, σπέρνοντας χάος ανά την υφήλιο και δημιουργώντας ένα πέτασμα καπνού για αντιπερισπασμό ώστε να μπερδέψει και να οδηγήσει σε λάθος κατευθύνσεις τους εχθρούς του.

Η τρομοκρατία του ακραίου Ισλάμ έχει έρθει στο προσκήνιο στις διεθνείς διαμάχες από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Ωστόσο, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους ενεπλάκησαν σε δαπανηρές και εκτεταμένες στρατιωτικές εκστρατείες στην Μέση Ανατολή, το κινεζικό κομμουνιστικό καθεστώς δούλεψε ήσυχα για να γίνει μια υπερδύναμη ικανή να προκαλέσει τον ελεύθερο κόσμο. Το χάος που δημιουργήθηκε στην Μέση Ανατολή και αλλού απέσπασε τις Δυτικές κυβερνήσεις και το κοινό από την επανεμφανιζόμενη απειλή του κομμουνισμού, καθώς άνευ προηγουμένου εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας διαπράττονταν από το ΚΚΚ παρά το ότι είχε ισχυρότερους οικονομικούς και πολιτιστικούς δεσμούς με την Δύση.

Έχοντας ιδρυθεί στην βάση του μίσους και της πάλης, ο κομμουνισμός είναι θεμελιωδώς ένα αίτιο τρομοκρατίας ανά τον κόσμο. Ενώ τα μέσα ενημέρωσης εστιάζουν την προσοχή τους σε τρομοκρατικές επιθέσεις που στοχεύουν την Δυτική κοινωνία, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που σκοτώνονται από ισλαμικούς εξτρεμιστές είναι συνηθισμένοι μουσουλμάνοι που ζουν σε ισλαμικές χώρες. Παρομοίως, οι περισσότεροι από 100 εκατομμύρια θάνατοι που προκλήθηκαν από τον κομμουνισμό ήταν σχεδόν όλα θύματα που ζούσαν υπό κομμουνιστικά καθεστώτα.

Έως ότου οι τοξικές ρίζες του κομμουνισμού να ξεριζωθούν, η ανθρωπότητα δεν θα απολαύσει ούτε μία μέρα ειρήνης. Μόνο αναγνωρίζοντας τον ρόλο του κομμουνισμού στις τρομοκρατικές δραστηριότητες που μαστίζουν τον κόσμο μας, και υπερασπιζόμενοι τις παραδοσιακές αξίες και πίστη, μπορεί αυτή η απειλή να νικηθεί και ο «παγκόσμιος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» να τελειώσει.

Διαβάστε τα υπόλοιπα κεφάλαια εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας

Το κεφάλαιο 14, με τίτλο «Popular Culture – A Decadent Indulgence» θα αναρτηθεί σύντομα.

Παραπομπές

1. Brian Whitaker, “The Definition of Terrorism,” The Guardian, May 7, 2001, https://www.theguardian.com/world/2001/may/07/terrorism.

2. Karl Kautsky, Terrorism and Communism: A Contribution to the Natural History of Revolution, trans. W. H. Kerridge (Manchester, United Kingdom: The National Labour Press Ltd., 1919), Marxists Internet Archive, accessed on May 5, 2020, https://www.marxists.org/archive/kautsky/1919/terrcomm/index.htm.

3. Felix Dzerzhinsky, as quoted in Michael Foley, Russian Civil War: Red Terror, White Terror, 1917–1922 (United Kingdom: Pen & Sword Books, 2018).

4. Sergei Melgunov, The Red Terror in Russia (United Kingdom: Hyperion Press, 1975), chap. 3.

5. Deborah Seward, “Statue of Soviet Intelligence Chief Pulled Down,” The Associated Press, August 22, 1991, https://apnews.com/863f51d5087d19bee14a280626730385.

6. Stanislav Lunev, Through the Eyes of the Enemy: The Autobiography of Stanislav Lunev (Washington, DC: Regnery Publishing, Inc., 1998), 80.

7. Ion Mihai Pacepa, “Russian Footprints,” National Review, August 24, 2006, https://www.nationalreview.com/2006/08/russian-footprints-ion-mihai-pacepa.

8. Ion Mihai Pacepa and Ronald Rychlak, Disinformation: Former Spy Chief Reveals Secret Strategies for Undermining Freedom, Attacking Religion, and Promoting Terrorism (Washington, DC: WND Books, 2013), 259–266.

9. Paul Berman, “The Philosopher of Islamic Terror,” New York Times Magazine, March 23, 2003, https://www.nytimes.com/2003/03/23/magazine/the-philosopher-of-islamic-terror.html.

10. Raymond Ibrahim, “Ayman Zawahiri and Egypt: A Trip Through Time,“ The Investigative Project on Terrorism, November 30, 2012, https://www.investigativeproject.org/3831/ayman-zawahiri-and-egypt-a-trip-through-time.

11. Robert R. Reilly, The Roots of Islamist Ideology, Centre for Research Into Post-Communist Economies, February 2006, 4.

12. Berman, “The Philosopher.”

13. Andrew McGregor, “Al-Qaeda’s Egyptian Prophet: Sayyid Qutb and the War on Jahiliya,” Terrorism Monitor 1, no. 3 (May 4, 2005), https://jamestown.org/program/al-qaedas-egyptian-prophet-sayyid-qutb-and-the-war-on-jahiliya.

14. A. E. Stahl, “‘Offensive Jihad’ in Sayyid Qutb’s Ideology,” International Institute for Counter-Terrorism, March 24, 2011, https://www.ict.org.il/Article/1097/Offensive-Jihad-in-Sayyid-Qutbs-Ideology#gsc.tab=0.

15. McGregor, “Al-Qaeda’s Egyptian Prophet.”

16. Stahl, “‘Offensive Jihad.’”

17. McGregor, “Al-Qaeda’s Egyptian Prophet.”

18. Dale Eikmeier, “Qutbism: An Ideology of Islamic-Fascism,” Parameters, vol. 37, issue 1, http://www.dtic.mil/docs/citations/ADA485995.

19. William McCants, “Problems With the Arabic Name Game,” Combating Terrorism Center, May, 22, 2006.

20. Hassan Hassan, The Sectarianism of the Islamic State: Ideological Roots and Political Context (Washington DC: Carnegie Endowment for International Peace, June 2016), 26, https://carnegieendowment.org/files/CP_253_Hassan_Islamic_State.pdf.

21. Roxanne L. Euben, “Mapping Modernities, ‘Islamic’ and ‘“Western,’” in Border Crossings: Toward a Comparative Political Theory, ed. Fred Dallmayr (Lanham, MD: Lexington Books, 1999), 20.

22. Vladimir Lenin, “What Is to Be Done?” in Lenin’s Selected Works, trans. Joe Fineberg and George Hanna (Moscow: Foreign Languages Publishing House, 1961), vol. 1, 119–271, Marxists Internet Archive, accessed on May 5, 2020, https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1901/witbd.

23. Glenn E. Robinson, “Jihadi Information Strategy: Sources, Opportunities, and Vulnerabilities,” in John Arquilla and Douglas A. Borer, eds., Information Strategy and Warfare: A Guide to Theory and Practice (London: Routledge, 2007), 92.

24. McGregor, “Al-Qaeda’s Egyptian Prophet.”

25. Abdallah al-Qutbi, as quoted in “Impaling Leninist Qutbi Doubts: Shaykh Ibn Jibreen Makes Takfir Upon (Declares as Kufr) the Saying of Sayyid Qutb That Islam Is a Mixture of Communism and Christianity,” TheMadKhalis.com, January 2, 2010, http://www.themadkhalis.com/md/articles/bguiq-shaykh-ibn-jibreen-making-takfir-upon-the-saying-of-sayyid-qutb-that-islam-is-a-mixture-of-communism-and-christianity.cfm.

26. Damon Linker, “The Marxist Roots of Islamic Extremism,” The Week, March 25, 2016, http://theweek.com/articles/614207/marxist-roots-islamic-extremism.

27. Charles Moscowitz, Islamo-Communism: The Communist Connection to Islamic Terrorism (Boston: City Metro Enterprises, 2013).

28. Antero Leitzinger, “The Roots of Islamic Terrorism,” The Eurasian Politician, no. 5 (March 2002), http://users.jyu.fi/~aphamala/pe/issue5/roots.htm.

29. Lawrence Wright, The Looming Tower: Al-Qaeda and the Road to 9/11 (New York: Knopf Publishing Group, 2006), 42.

30. Dawn Perlmutter, Investigating Religious Terrorism and Ritualistic Crimes (New York: CRC Press, 2003), 104.

31. National Commission on Terrorist Attacks Upon the United States, The 9/11 Commission Report (Washington DC: National Commission on Terrorist Attacks Upon the United States, 2004), 55, https://www.9-11commission.gov/report/911Report.pdf.

32. Wright, The Looming Tower, 36–37.

33. Lawrence Wright, “The Man Behind Bin Laden: How an Egyptian Doctor Became a Master of Terror,” New Yorker, September 16, 2002, https://www.newyorker.com/magazine/2002/09/16/the-mn-behind-bin-laden.

34. Glenn E. Robinson, “The Four Waves of Global Jihad, 1979–2017,” Middle East Policy 24, no. 3 (Fall 2017): 70, accessed via Research Gate on May 5, 2020, https://www.researchgate.net/publication/319160351_The_Four_Waves_of_Global_Jihad_1979-2017.

35. Robinson, “Jihadi Information Strategy,” 88.

36. Robinson, “The Four Waves of Global Jihad,” 85.

37. Anthony Bubalo and Greg Fealy, “Between the Global and the Local: Islamism, the Middle East, and Indonesia,” The Brookings Project on US Policy Towards the Islamic World, no. 9 (October 2005): 7, https://www.brookings.edu/wp-content/uploads/2016/06/20051101bubalo_fealy.pdf.

38. Seth G. Jones, A Persistent Threat: The Evolution of al Qa’ida and Other Salafi Jihadists (Santa Monica, CA: RAND Corporation, 2014), 64–65, https://www.rand.org/content/dam/rand/pubs/research_reports/RR600/RR637/RAND_RR637.pdf.

39. Robert Manne, “Sayyid Qutb: Father of Salafi Jihadism, Forerunner of the Islamic State,” Australian Broadcasting Corporation, November 7, 2016, http://www.abc.net.au/religion/articles/2016/11/07/4570251.htm.

40. Anthony Cordesman, “Islam and the Patterns in Terrorism and Violent Extremism,” Center for Strategic and International Studies, October 17, 2017, https://www.csis.org/analysis/islam-and-patterns-terrorism-and-violent-extremism.

41. Bureau of Counterterrorism and Countering Violent Extremism, Country Reports on Terrorism 2018 (Washington, DC: Department of State, 2019), https://www.state.gov/reports/country-reports-on-terrorism-2018.

42. Alex Nowrasteh, “Terrorists by Immigration Status and Nationality: A Risk Analysis, 1975–2017,” Cato Institute, May 7, 2019, https://www.cato.org/publications/policy-analysis/terrorists-immigration-status-nationality-risk-analysis-1975-2017.

43. Shi Yanchun 時延春, “Zhou Enlai yu Zhongdong” 周恩來與中東 [“Zhou Enlai and the Middle East”], Party History in Review, issue 1 (2006), 7–8, http://waas.cssn.cn/webpic/web/waas/upload/2011/06/d20110602193952375.pdf. [In Chinese]

44. Stefan M. Aubrey, The New Dimension of International Terrorism (Zürich: vdf Hochschulverlag AG an der ETH, 2004), 34–36.

45. “911 kongbufenzi xiji shijian zhi hou: guonei yanlun zhaideng” 911恐怖分子袭击事件之后：国内言论摘登 [“A Sampling of Chinese Public Opinion Following the 9/11 Terrorist Attacks”], Modern China Studies, issue 4 (2001), http://www.modernchinastudies.org/us/issues/past-issues/75-mcs-2001-issue-4/596-911.html. [In Chinese]

46. Yitzhak Shichor, “The Great Wall of Steel: Military and Strategy,” in S. Frederick Starr, ed., Xinjiang: China’s Muslim Borderland (London: Routledge, 2004), 149.

47. John Hooper, “Claims That China Paid Bin Laden to See Cruise Missiles,” The Guardian, October 19, 2001, https://www.theguardian.com/world/2001/oct/20/china.afghanistan.

48. “Chinese Firms Helping Put Phone System in Kabul,” The Washington Times, September 28, 2001, https://www.washingtontimes.com/news/2001/sep/28/20010928-025638-7645r.

49. Shichor, “The Great Wall of Steel,” 158.

50. Qiao Liang 乔良 and Wang Xiangsui 王湘穗, Chao xian zhan 超限战 [Unrestricted Warfare], (Beijing: Zhongguo shehui chubanshe, 2005), chap. 2. [In Chinese]

51. D. J. McGuire, “How Communist China Supports Anti-US Terrorists,” Association for Asian Research, September 15, 2005, https://web.archive.org/web/20110914053923/http://www.asianresearch.org/articles/2733.html.

52. Daniel Flynn, Why the Left Hates America: Exposing the Lies That Have Obscured Our Nation’s Greatness (United States: Crown Publishing Group, 2004).

53. “Ward Churchill” [profile], Discover the Networks, accessed on May 5, 2020, http://www.discoverthenetworks.org/individualProfile.asp?indid=1835.

54. Transcript of Osama bin Laden tape, BBC, February 12, 2003, accessed on June 9, 2020, http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/2751019.stm.

55. Jamie Glazov, United in Hate: The Left’s Romance With Tyranny and Terror (Los Angeles: WND Books, 2009), 164–165.

56. David Horowitz, Unholy Alliance: Radical Islam and the American Left (Washington DC: Regnery Publishing, Inc., 2004), 37.

57. Glazov, United in Hate, 159–176.

58. “Nicholas De Genova” [profile], Discover the Networks, accessed on May 5, 2020, http://www.discoverthenetworks.org/individualProfile.asp?indid=2189.

59. “Lynne Stewart” [profile], Discover the Networks, accessed May 5, 2020, http://www.discoverthenetworks.org/individualProfile.asp?indid=861.

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, «Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας», από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

Εισαγωγή

Η επιρροή των μέσων ενημέρωσης στην σύγχρονη κοινωνία είναι τεράστια και συνεχίζει να αυξάνεται. Εμποτίζει κοινότητες όλων των μεγεθών, από το τοπικό στο παγκόσμιο. Με την άνοδο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της δημιουργίας προσωπικού περιεχομένου, το διαδίκτυο έχει μεγεθύνει σε μεγάλο βαθμό την ταχύτητα και εμβέλεια της επικοινωνίας εικόνας και ήχου.

Οι άνθρωποι στηρίζονται στα μέσα ενημέρωσης για τα τελευταία νέα και αναλύσεις. Σε έναν ωκεανό πληροφοριών, τα μέσα ενημέρωσης – από εφημερίδες και περιοδικά, έως το ραδιόφωνο, κινηματογράφο, και τηλεόραση, και ιστοσελίδες και μέσα κοινωνικής δικτύωσης – επηρεάζουν ποιες πληροφορίες βλέπει ο κόσμος και πως τις ερμηνεύει. Τα μέσα ενημέρωσης είναι σε θέση να επηρεάζουν τις πρώτες εντυπώσεις του κόσμου σε ένα συγκεκριμένο θέμα , και έτσι φέρουν σημαντικές δυνάμεις ψυχολογικής προπαρασκευής για την αποδοχή ενός θέματος. Για τις κοινωνικές ελίτ, ειδικά για πολιτικούς, τα μέσα ενημέρωσης μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να ορίσουν το που θα εστιαστεί η κοινή γνώμη και μπορούν να λειτουργούν ως οντότητες που επηρεάζουν τι θα υποστηρίξει ο κόσμος. Τα θέματα που τα μέσα ενημέρωσης αναφέρουν γίνονται θέματα μεγάλου κοινωνικού ενδιαφέροντος. Θέματα που δεν λαμβάνουν μεγάλη κάλυψη αγνοούνται και χάνονται από την μνήμη.

Στην Δύση, τα μέσα ενημέρωσης παραδοσιακά θεωρούνται ως φύλακες της αλήθειας και των βασικών αξιών της κοινωνίας. Οι δημοσιογράφοι είναι αποδέκτες σεβασμού λόγω των ειδικών τους γνώσεων και των θυσιών τους. Το καθήκον τους είναι να αναφέρουν την αλήθεια των μεγάλων γεγονότων του κόσμου με δίκαιο, ακριβή, και άμεσο τρόπο. Θα πρέπει να υποστηρίζουν την δικαιοσύνη και να καταδικάζουν το κακό, ενώ προωθούν καλοσύνη. Η αποστολή τους εκτείνεται πέρα από τα συμφέροντα οποιουδήποτε ατόμου, εταιρείας, ή πολιτικού κόμματος. Ο Τόμας Τζέφερσον, πατέρας της Διακήρυξης Ανεξαρτησίας και τρίτος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, είπε κάποτε: «Αν αφηνόταν σε εμένα να αποφασίσω αν θα έπρεπε να έχουμε μια κυβέρνηση χωρίς εφημερίδες ή εφημερίδες χωρίς κυβέρνηση, δεν θα δίσταζα μία στιγμή να προτιμήσω το τελευταίο.» [1]

Ως φωνή μιας κοινωνίας, τα μέσα ενημέρωσης μπορούν να δράσουν για την προάσπιση της ηθικής ή να γίνουν όργανα κακού. Εν μέσω της ηθικής διαφθοράς της ανθρωπότητας, είναι δύσκολο για τα μέσα να προστατεύσουν την αρετή τους και να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους υπό την πίεση της δύναμης και το δέλεαρ των χρημάτων.

Ο εκδότης εφημερίδας Τζόσεφ Πούλιτζερ, από τον οποίον ονομάστηκε το Βραβείο Πούλιτζερ, είπε: «Η Δημοκρατία μας και ο [δημοσιογραφικός] τύπος της θα ακμάσουν ή θα παρακμάσουν μαζί. Ένας ικανός, ανεξάρτητος, με πνεύμα υπηρεσίας προς το κοινό τύπος, με εκπαιδευμένη νοημοσύνη ώστε να γνωρίζει το σωστό και με θάρρος να το πράττει, μπορεί να διατηρήσει αυτήν την δημόσια αρετή χωρίς την οποία η λαϊκή κυβέρνηση είναι μια ντροπή και μια κοροϊδία. Ένας κυνικός, μισθοφορικός, δημαγωγικός τύπος θα παραγάγει συν τω χρόνω έναν λαό τόσο ποταπό όσο και ο εαυτός του. Η δύναμη να πλαστεί το μέλλον της Δημοκρατίας θα είναι στα χέρια των δημοσιογράφων των μελλοντικών γενεών.» [2]

Σε κομμουνιστικές χώρες, τα μέσα ενημέρωσης ελέγχονται από το κράτος. Αυτά τα φερέφωνα του καθεστώτος κάνουν πλύση εγκεφάλου στις μάζες και δρουν ως συνεργοί στις κομμουνιστικές στρατηγικές τρόμου και δολοφονίας. Στις δυτικές κοινωνίες, τα μέσα ενημέρωσης έχουν υποστεί σε μεγάλη έκταση παρείσφρηση από κομμουνιστική σκέψη, γινόμενα οι βασικοί πράκτορες του κομμουνισμού για αντιπαραδοσιακές, αντιηθικές, και δαιμονικές τάσεις. Προωθούν ψέματα και μίσος, ρίχνοντας λάδι στην φωτιά του ηθικού εκφυλισμού. Πολλές δημοσιογραφικές οντότητες έχουν παρατήσει τα καθήκοντά τους για παρουσίαση της αλήθειας και προάσπιση της ηθικής συνείδησης της κοινωνίας. Είναι επιτακτικό για εμάς να αντιληφθούμε την κατάσταση των μέσων ενημέρωσης σήμερα και να φέρουμε και πάλι υπευθυνότητα σε αυτό το πεδίο.

1. Μαζική κατήχηση σε κομμουνιστικές χώρες

Από την αρχή, οι κομμουνιστές θεωρούσαν τα μέσα ενημέρωσης ως εργαλεία για πλύση εγκεφάλου. Το κείμενο του 1847 «Κανόνες για τον κομμουνιστικό συνασπισμό», για την συγγραφή του οποίου βοήθησαν οι Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς, ζήτησε από τα μέλη να έχουν «επαναστατική ενέργεια και ζήλο για προπαγάνδα». [3] Οι Μαρξ και Ένγκελς συχνά χρησιμοποίησαν όρους όπως «κομματικό πεδίο μάχης», «κομματικό φερέφωνο», «πολιτικό κέντρο», ή «εργαλείο για την κοινή γνώμη» στα άρθρα τους για να εκφράσουν τον χαρακτήρα και λειτουργία που επιθυμούσαν για τα μέσα ενημέρωσης.

Ο Βλαντιμίρ Λένιν χρησιμοποίησε τα μέσα ενημέρωσης ως εργαλεία για να προωθήσει, να υποκινήσει, και να οργανώσει την Ρωσική Επανάσταση. Βοήθησε στην λειτουργία των επίσημων κομμουνιστικών εφημερίδων Ίσκρα και Πράβντα για να προωθούν επαναστατική προπαγάνδα και ακτιβισμό. Λίγο μετά την υφαρπαγή εξουσίας από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης, το κόμμα αυτό χρησιμοποίησε τα μέσα ενημέρωσης για εγχώρια πολιτική κατήχηση και για διάδοση προπαγάνδας στο εξωτερικό ώστε να βελτιώσει την εικόνα του και να εξαγάγει επανάσταση.

Το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) επίσης θεωρεί τα μέσα ενημέρωσης ως εργαλεία για έλεγχο της κοινής γνώμης και ως φερέφωνο του Κόμματος. Το ΚΚΚ αντιλαμβάνεται καθαρά το γεγονός πως «τα όπλα και οι πένες είναι αυτό στο οποίο στηρίζεται για να αρπάξει και να παγιώσει εξουσία.» [4] Από την αρχική περίοδο της Γιαν’αν (1935-1947), ο γραμματέας του Μάο Τσεντόνγκ Χου Τσιαομού διατύπωσε την αρχή «η φύση του Κόμματος πρώτη», λέγοντας ότι η κομματική εφημερίδα «πρέπει να φέρει την άποψη και κατανόηση του Κόμματος σε όλα τα άρθρα, σε κάθε κείμενο, σε κάθε δημοσιογραφικό άρθρο, και σε κάθε εφημερίδα.» [5]

Με την καθιέρωση της δικτατορίας του, το ΚΚΚ επέβαλε αυστηρό έλεγχο στα μέσα ενημέρωσης και αργότερα στο διαδίκτυο. Τα χρησιμοποιεί ως εργαλεία για να κατηχήσει τους Κινέζους με κομμουνιστική ιδεολογία, να καταστείλει αντιφρονούντες, να εκφοβίσει το κοινό, και να αποκρύψει ή να στρεβλώσει την αλήθεια. Οι εργαζόμενοι των μέσων είναι ειδικοί στην αυτολογοκρισία, συνεχώς σκεπτόμενοι ότι ένα και μόνο λάθος μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα μια πολύ κακή κατάληξη. Η λογοκρισία δεν εμποτίζει μόνο τα επίσημα κανάλια ειδήσεων, αλλά επίσης τα προσωπικά ιστολόγια και τις διαδικτυακές κοινότητες, τα οποία παρακολουθούνται και ελέγχονται από ένα αχανές δίκτυο διαδικτυακής αστυνομίας.

Υπάρχει μια σύγχρονη κοινωνική φράση που περιγράφει ζωντανά τον ρόλο των μέσων ενημέρωσης υπό την εξουσία του ΚΚΚ: «Είμαι ο σκύλος του Κόμματος, που κάθεται δίπλα στην πόρτα του Κόμματος. Θα δαγκώσω οποιονδήποτε μου πει το Κόμμα και όσες φορές μου πει.» Αυτό δεν είναι υπερβολή. Κάθε κομμουνιστικό πολιτικό κίνημα αρχίζει με τον χειρισμό της κοινής γνώμης: Τα μέσα διαδίδουν ψέματα για υποκίνηση μίσους, που κορυφώνεται σε βία και δολοφονίες. Τα μέσα παίζουν έναν κρίσιμο ρόλο σε αυτόν τον θανατηφόρο μηχανισμό.

Κατά την σφαγή στην Πλατεία Τιενανμέν το 1989, το ΚΚΚ ισχυρίστηκε πως οι φοιτητές ήταν βίαιοι αλήτες και έτσι χρησιμοποίησε τον στρατό για να καταστείλει την υποτιθέμενη «εξέγερση». Μετά την σφαγή, ισχυρίστηκε ότι ο στρατός δεν πυροβόλησε κανέναν και ότι δεν υπήρξαν τραυματίες στην πλατεία. [6] Το 2001, στην αρχή της δίωξης κατά του Φάλουν Γκονγκ, το καθεστώς σκηνοθέτησε μια απάτη αυτοπυρπόλησης στην Πλατεία Τιενανμέν για να συκοφαντήσει την πνευματική άσκηση και να ανάψει μίσος κατά των ασκουμένων του Φάλουν Γκονγκ ανά την Κίνα και ανά τον κόσμο. [7]

Ηγετικά στελέχη σε επιτροπές σε όλα τα επίπεδα του ΚΚΚ έδωσαν μεγάλη σημασία στην δουλειά προπαγάνδας και έβαλαν σημαντικό αριθμό προσωπικού σε αυτόν τον ρόλο. Έως το τέλος του 2010, η Κίνα είχε περισσότερα από 1,3 εκατομμύρια άτομα προσωπικού που δούλευαν στον μηχανισμό εθνικής προπαγάνδας, περιλαμβανομένων περίπου 56.000 σε τμήματα προπαγάνδας στα επαρχιακά και κομητειακά επίπεδα, 1,2 εκατομμύρια σε τμήματα τοπικής προπαγάνδας, και 52.000 άτομα στα κεντρικά τμήματα προπαγάνδας. [8] Αυτός ο αριθμός δεν περιλαμβάνει έναν μεγάλο αριθμό προσωπικού που είναι υπεύθυνο για την παρακολούθηση και χειρισμό της διαδικτυακής γνώμης, όπως την διαδικτυακή αστυνομία, διαχειριστές, κομματικά ελεγχόμενους σχολιαστές, και άλλους που έχουν τοποθετηθεί σε διάφορες μορφές δημοσίων σχέσεων.

Οι χώρες που εξουσιάζονται από κομμουνιστικά κόμματα, χωρίς εξαίρεση, χρησιμοποιούν μεγάλα ποσά πόρων για να χειριστούν τα μέσα ενημέρωσης. Χρόνια λειτουργίας έχουν διαμορφώσει τα κομμουνιστικά κρατικά μέσα ενημέρωσης σε αποδοτικά φερέφωνα για τους απολυταρχικούς αφέντες τους. Χρησιμοποιούν οποιοδήποτε και κάθε μέσο για να εξαπατήσουν και να δηλητηριάσουν το μυαλό των ανθρώπων.

2. Κομμουνιστική παρείσφρηση στα δυτικά μέσα ενημέρωσης και στο Χόλυγουντ

Ο τελευταίος αιώνας ήταν μάρτυρας μεγάλων διαμαχών μεταξύ του ελεύθερου κόσμου και του κομμουνιστικού στρατοπέδου. Σε όλο αυτό το διάστημα, ο κομμουνισμός έχει επιτυχώς παρεισφρήσει και υπονομεύσει τα μέσα ενημέρωσης σε δυτικές χώρες. Αυτό το κεφάλαιο εστιάζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες, λόγω της μεγαλύτερης επιρροής των αμερικανικών μέσων σε όλο τον κόσμο.

Αφότου το σοβιετικό καθεστώς υφάρπαξε την εξουσία στην Ρωσία, προσπάθησε να καθιερώσει έλεγχο επί της δημόσιας συζήτησης στην Δύση, αποστέλοντας τους πράκτορές του για να παρεισφρήσουν σε δυτικά μέσα και να δελεάσουν τοπικούς φίλα προς τον κομμουνισμό προσκείμενους. Χρησιμοποίησε αυτούς τους ανθρώπους σε μεγάλη έκταση για να λένε καλά λόγια για την Σοβιετική Ένωση και να αποκρύπτουν την βαρβαρότητα της κομμουνιστικής εξουσίας. Οι προσπάθειες σοβιετικής προπαγάνδας επηρέασαν μεγάλους αριθμούς Δυτικών και ακόμα επηρέασαν κυβερνητική πολιτική προς όφελος της Σοβιετικής Ένωσης.

Η σοβιετική KGB χρησιμοποίησε τους πράκτορές της στις Ηνωμένες Πολιτείες έχοντάς τους να δουλεύουν άμεσα με αμερικανικούς οργανισμούς κύρους. Μεταξύ αυτών των πρακτόρων ήταν οι Τζον Σκοτ, Ρίτσαρντ Λάουτερμπαχ, και Στήβεν Λαιρντ του περιοδικού Time, οι οποίοι χρησιμοποίησαν τις θέσεις τους για να κάνουν επαφές με πολιτικούς, διασημότητες, και κεφαλές κρατών. Πέραν του ότι συγκέντρωναν μεγάλα ποσά πληροφοριών, επηρέασαν επίσης αποφάσεις υψηλού επιπέδου σχετικά με θέματα πολιτικής, οικονομίας, διπλωματίας, πολέμου, και άλλα. Ένας άλλος συντάκτης του Time και σοβιετικός κατάσκοπος, ο Γουίτακερ Τσάμπερς, αργότερα αυτομόλησε και έγραψε το βιβλίο «Μάρτυρας» [Witness] στο οποίο περιγράφει την κομμουνιστική υπονόμευση στις Ηνωμένες Πολιτείες. [9]

Ο Γουόλτερ Ντουράντυ, ανταποκριτής στην Μόσχα για την New York Times, κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ το 1932 για μια σειρά άρθρων για την Σοβιετική Ένωση. Ο πρώην Αμερικανός κομμουνιστής Τζέυ Λόβστοουν και ο γνωστός δημοσιογράφος Τζόσεφ Άλσοπ πίστευαν αμφότεροι ότι ο Ντουράντυ δρούσε ως Σοβιετικός πράκτορας. [10] Κατά τον λιμό του 1932-1933 που ρήμαξε την Ουκρανία και άλλες περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης, ο Ντουράντυ αρνήθηκε ακόμα και ότι ο λιμός υπήρξε, πόσω μάλλον το ότι εκατομμύρια άνθρωποι λιμοκτονούσαν. Ισχυρίστηκε ότι «κάθε αναφορά για λιμό στην Ρωσία είναι σήμερα μια υπερβολή ή κακοήθης προπαγάνδα.» [11] Περιγράφοντας τις συνέπειες των λανθασμένων άρθρων του Ντουράντυ, ο Ρόμπερτ Κόνκουεστ, ένας διάσημος Βρετανός ιστορικός και ειδικός ολκής στην ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης, έγραψε στο βιβλίο του «Εσοδεία Λύπης: Η σοβιετική κολεκτιβοποίηση και ο λιμός-τρόμος»: «Ως ένας από τους γνωστότερους ανταποκριτές στον κόσμο για μια από τις πιο γνωστές εφημερίδες του κόσμου, η άρνηση του κ. Ντουράντυ ότι υπήρχε λιμός έγινε αποδεκτή ως ευαγγέλιο. Συνεπώς ο κ. Ντουράντυ εξαπάτησε όχι μόνο τους αναγνώστες της New York Times αλλά λόγω του κύρους της εφημερίδας, επηρέασε την σκέψη αναρίθμητων χιλιάδων άλλων αναγνωστών σχετικά με τον χαρακτήρα του Τζόσεφ Στάλιν και του σοβιετικού καθεστώτος. Και σίγουρα επηρέασε τον πρόσφατα εκλεγμένο πρόεδρο [Φράνκλιν Ντ.] Ρούσβελτ ώστε να αναγνωρίσει την Σοβιετική Ένωση.» [12]

Την ίδια στιγμή, το Χόλυγουντ δέχτηκε παρείσφρηση από κομμουνιστικές και αριστερές ιδέες. Ο Γουίλι Μίντσενμπεργκ, ένας Γερμανός κομμουνιστής και μέλςο της Τρίτης Διεθνούς, ταξίδεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες και αναγνώρισε ότι η αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως ένα εργαλείο για προπαγάνδα, εφαρμόζοντας τις έννοιες του Λένιν για ανάπτυξη και παραγωγή ταινιών. Έστειλε τον έμπιστο βοηθό του Όττο Κατς και τον συνεργάτη του Λουί Γκιμπαρτί να παρεισφρήσουν στην βιομηχανία. Ο Κατς ήταν πολύ επιτυχής στην παρείσφρηση στους κοινωνικούς κύκλους της ελίτ του Χόλυγουντ και σύντομα ίδρυσε έναν οργανισμό παράρτημα του Κομμουνιστικού Κόμματος, την «Αντιναζιστική ένωση Χόλυγουντ».

Βήμα το βήμα, η επιρροή της Σοβιετικής Ένωσης άρχισε να παγιώνεται. Πολλοί παραγωγοί ταινιών της εποχής ειδωλοποίησαν τους Σοβιετικούς, και αυτά τα αισθήματα γίνονταν μόνο μεγαλύτερα κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση συμμάχησαν για μικρό διάστημα κατά της ναζιστικής Γερμανίας. Ένας διάσημος θεατρικός συγγραφέας ισχυρίστηκε ότι η γερμανική εισβολή στην Σοβιετική Ένωση ήταν «μια επίθεση στην πατρίδα μας.» [13] Ένας στίχος από το «Αποστολή στην Μόσχα», μια τανία του 1943 με πρόθεση να αυξήσει την υποστήριξη προς την Σοβιετική-Αμερικανική συμμαχία, απεικονίζει την Σοβιετική Ένωση ως μια χώρα που ιδρύθηκε στις ίδιες θεμελιώδεις αρχές με αυτές των Ηνωμένων Πολιτειών. [14]

Το κινεζικό κομμουνιστικό καθεστώς έχει επίσης ωφεληθεί σε μεγάλο βαθμό από αριστερά μέσα ενημέρωσης και δημοσιογράφους στον ελεύθερο κόσμο. Γνωστότεροι μεταξύ τους ήταν οι αριστερίζοντες Αμερικανοί δημοσιογράφοι Έντγκαρ Σνόου, Άγκνες Σμέντλυ, και Άννα Λουίζ Στρονγκ. Το βιβλίο του Σνόοου «Κόκκινο άστρο πάνω από την Κίνα» κατασκεύασε μια φωτεινή εικόνα του Μάο και άλλων ανώτερων επικεφαλής του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος ενώ έκρυβε τα εγκλήματά τους και την κακή φύση του κομμουνισμού από τους Δυτικούς αναγνώστες. Ο Μάο είπε: «Ο Σνόου είναι ο πρώτος που καθάρισε τον δρόμο για τις φιλικές σχέσεις που χρειάζονταν για την καθιέρωση ενός ενιαίου μετώπου.» [15] Η Σμέντλυ έγραψε πολλά άρθρα και βιβλία που κολάκευαν το ΚΚΚ και τους επικεφαλής του. Υπάρχουν ισχυρά στοιχεία από αρχεία της Σοβιετικής Ένωσης που δείχνουν ότι ήταν πράκτορας της Κομιντέρν που δούλεψε για να καλλιεργήσει ένοπλη επανάσταση στην Ινδία και συνέλεγε πληροφορίες για τους Σοβιετικούς. [16] Η Στρονγκ ήταν επίσης θαυμάστρια του κινεζικού κομμουνιστικού κινήματος. Το ΚΚΚ αναγνώρισε αυτούς τους τρεις Αμερικανούς εκδίδοντας γραμματόσημα προς τιμήν της «αξιέπαινης υπηρεσίας» τους.

3. Αριστερή μεροληψία στους επαγγελματίες των μέσων ενημέρωσης

Η πλειοψηφία των Αμερικανών λέει πως τα μέσα έχουν κομματική μεροληψία. Μια δημοσκόπηση του Gallup του 2017 έδειξε ότι 64 τοις εκατό των ανθρώπων ένιωσαν ότι τα μέσα μεροληπτούν υπέρ των Δημοκρατικών. Σε αντίθεση, 22 τοις εκατό πιστεύει ότι τα μέσα μεροληπτούν υπέρ των Ρεπουμπλικανών. [17] Μια ερώτηση τότε ανακύπτει: Με την βιομηχανία των ειδήσεων να είναι τόσο ανταγωνιστική, πως μπορεί να υπάρχει μια τόσο ακραία μεροληψία;

Αν και ρεπόρτερ και αρθρογράφοι έχουν τις δικές τους πολιτικές και κοινωνικές απόψεις, τα άρθρα τους δεν θα πρέπει να χρωματίζονται από προσωπική άποψη – η αντικειμενικότητα και ουδετερότητα είναι βασικές αρχές της δημοσιογραφικής ηθικής. Βάσει κανονικών αρχών της αγοράς, η όποια μεροληψία υπάρχει θα έπρεπε να εξισορροπείται από την εμφάνιση νέων, περισσότερο ουδέτερων ανταγωνιστών.

Η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη. Ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Τιμ Γκρόουσκλοουζ, στο βιβλίο του 2011 «Αριστερή στροφή: Πως η μεροληψία των αριστερών μέσων στρεβλώνει το αμερικανικό μυαλό», χρησιμοποίησε αυστηρές επιστημονικές μεθόδους για να αναλύσει τις πολιτικές προτιμήσεις των μεγάλων αμερικανικών μέσων ενημέρωσης. Τα ευρήματά του αποκάλυψαν ότι οι πολιτικές προτιμήσεις των αμερικανικών μέσων κατά μέσο όρο κλίνουν δραματικά προς τον αριστερισμό και προοδευτισμό – πολύ αριστερότερα από τον μέσο ψηφοφόρο. Τα «καθιερωμένα» μέσα ενημέρωσης βρίσκονται ακόμα πιο αριστερά αυτού του μέσου όρου. [18] Το βιβλίο εξηγεί ότι η πλειοψηφία των επαγγελματιών των μέσων ενημέρωσης, είτε είναι ιδιοκτήτες αυτών των οργανισμών ή οι ρεπόρτερ και σχολιαστές, είναι αριστερίζοντες, που, αντικειμενικά μιλώντας, θέτει πίεση στους υποστηρικτές της παράδοσης στο πεδίο. Ο μικρός αριθμός συντηρητικών που εργάζονται σε αριστερίζουσες δημοσιογραφικές εταιρείες μπορεί να φαίνεται στα μάτια κάποιων ως «ήπια κακός ή υπάνθρωπος», σύμφωνα με τον Γκρόουσκλοουζ. Ακόμα και αν αυτοί οι δημοσιογράφοι δεν πιέζονται για να αφήσουν τις θέσεις τους, δεν τολμούν να διατυπώσουν τις πολιτικές τους απόψεις δημοσίως, και πολύ λιγότερο να προωθήσουν συντηρητικές απόψεις στον τύπο ή στην τηλεόραση. [19] Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση του 2013 των ABC News/Washington Post, περίπου 28 τοις εκατό των δημοσιογράφων στις Ηνωμένες Πολιτείες αυτοχαρακτηρίζονται Δημοκρατικοί ενώ μόνο 7,1 τοις εκατό αυτοχαρακτηρίζονται Ρεπουμπλικανοί. [20]

Η κοινότητα των επαγγελματιών δημοσιογραφίας αποκλείει απόψεις που δεν συμμορφώνονται με την αριστερίζουσα μεροληψία της, και έτσι διαμορφώνει αίθουσες πολιτικής ηχούς. Άτομα σε αυτήν την κοινότητα θεωρούν τον εαυτό τους ως την καλοσυνάτη και ευφυή ελίτ στο μέτωπο της κοινωνικής ανάπτυξης, ενώ κοιτούν μειωτικά τους συνηθισμένους πολίτες ως πεισματάρηδες λαϊκούς. Η αριστερή μεροληψία αποθαρρύνει τους μαθητές με συντηρητικές απόψεις να επιλέξουν την δημοσιογραφία ως βασικό τους πτυχίο ή να αναζητήσουν εργασία στα μέσα ενημέρωσης μετά την αποφοίτηση.

Κατά τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ του 2016, πενήντα επτά των εκατό μεγαλύτερων εφημερίδων της χώρας – με μια συνδυασμένη κυκλοφορία των δεκατριών εκατομμυρίων – υποστήριξαν την Δημοκρατική υποψήφια. [21] Αλλά τα καθιερωμένα μέσα δεν αντιπροσωπεύουν απαραιτήτως την γνώμη της καθιερωμένης κοινωνικής τάσης. Μια δημοσκόπηση του 2016 που διεξήχθη από το Gallup βρήκε ότι 36 τοις εκατό των Αμερικανών πολιτών αυτοχαρακτηρίζονταν ως συντηρητικοί, ενώ αριστερίζοντες ήταν το 25 τοις εκατό. [22] Αυτό σημαίνει ότι, αν τα μέσα αντανακλούσαν με ακρίβεια τις απόψεις της πλειοψηφίας των πολιτών, τότε τα μέσα ενημέρωσης ως όλον δεν θα έκλιναν αριστερά.

Η αριστερή μεροληψία των μέσων ενημέρωσης όπως φαίνεται δεν είναι αποτέλεσμα της λαϊκής θέλησης. Αντ΄αυτού, έρχεται από την παρασκηνιακή προώθηση μιας πολιτικής ατζέντας με σκοπό την μετατόπιση ολόκληρης της χώρας προς την πολιτική αριστερά. Το χάσμα μεταξύ συντηρητικών και αριστερίζοντων το 1996 ήταν 22 τοις εκατό. Το 2014, ήταν 14 τοις εκατό, και το 2016, ήταν 11 τοις εκατό. Οι αριθμοί των συντηρητικών παρέμειναν σταθεροί, αλλά πολλοί στο ενδιάμεσο πήγαν στην αριστερά. Τα καθιερωμένα μέσα ενημέρωσης χωρίς αμφιβολία παίζουν έναν ρόλο σε αυτήν την δημαγωγική μεταμόρφωση, η οποία, με την σειρά της, διατηρεί την ιδεολογική μεροληψία των μέσων.

Γιατί τα μέσα ενημέρωσης κλίνουν τόσο πολύ προς την αριστερά; Την δεκαετία του 1960, η χώρα είχε υποστει πολύ μεγάλης έκτασης παρείσφρηση από κομμουνιστική ιδεολογία, με ακραία αριστερά κοινωνικά κινήματα να καταλαμβάνουν τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι ακραίοι φοιτητές αυτής της περιόδου αργότερα εισήλθαν στα μέσα ενημέρωσης, την ακαδημαϊκή κοινότητα, κυβερνητικές υπηρεσίες, και τον κόσμο της τέχνης, όπου παγίωσαν έλεγχο επί του δημοσίου διαλόγου. Σήμερα, η συντριπτική πλειοψηφία πανεπιστημιακών καθηγητών είναι αριστερή, και τμήματα δημοσιογραφίας και φιλολογίας έχουν φέρει γενιές αποφοίτων υπό αριστερή επιρροή. Εργαζόμενοι των μέσων ενημέρωσης δεν πληρώνονται υψηλούς μισθούς, και αντ΄αυτού στηρίζονται στην ιδεαλιστική αίσθηση σκοπού για να επιμείνουν στην εργασία τους στο πεδίο. Αυτός ο ιδεαλισμός έχει γίνει εργαλείο για μεταμόρφωση των μέσων ενημέρωσης σε μια αριστερή βάση επιχειρήσεων.

Μαζί με τα δημοσιογραφικά μέσα, η βιομηχανία κινηματογράφου βρίσκεται επίσης υπό πολιορκία. Το Χόλυγουντ έχει γίνει προμαχώνας αριστερής προπαγάνδας. Χρησιμοποιώντας εξεζητημένες τεχνικές παραγωγής και αφήγησης, αριστερίζοντες παραγωγοί προωθούν αριστερές ιδεολογίες που έχουν φτάσει σε ολόκληρο τον κόσμο. Το κύριο θέμα των ταινιών του Χόλυγουντ συνήθως φαίνεται να δυσφημίζει τον καπιταλισμό και να δίνει έμφαση σε ταξική διαμάχη, ενώ εξυμνεί την ανήθικη συμπεριφορά ή το αντι-αμερικανικό αίσθημα.

Ο συγγραφέας Μπεν Σαπίρο πήρε συνέντευξη από πρωταγωνιστές ταινιών και παραγωγούς στο Χόλυγουντ για το βιβλίο του «Βραδινή προπαγάνδα: Η αληθινή ιστορία του Χόλυγουντ του πως η αριστερά κατέλαβε την τηλεόρασή σας». Σύμφωνα με τον Σαπίρο, ένας διάσημος παραγωγός είπε ότι στο επάγγελμά του, ο αριστερισμός είναι «100 τοις εκατό κυρίαρχος» και ότι «οποισδήποτε τον αρνείται αστειεύεται ή δεν λέει την αλήθεια.» Όταν ρωτήθηκε για το αν μια διαφορετική πολιτική άποψη θα μπορούσε να εμποδίσει την ικανότητα κάποιου να εξασφαλίσει μια δουλειά στην βιομηχανία κινηματογράφου, ο παραγωγός απάντησε: «Απολύτως». Ένας άλλος διάσημος παραγωγός είπε ανοιχτά ότι το Χόλυγουντ πουλάει αριστερές πολιτικές απόψεις μέσω των έργων του [Χόλυγουντ]: «Τώρα, υπάρχει μόνο μία οπτική. Και είναι μια πολύ προοδευτική οπτική.» [23] Ο παραγωγός μιας τηλεοπτικής αστυνομικής σειράς είπε ότι παρουσιάζει εσκεμμένα περισσότερους λευκούς ως εγκληματίες επειδή δεν «θέλει να συνεισφέρει σε αρνητικά στερεότυπα.» [24]

Ο Σαπίρο θεωρεί πως ο νεποτισμός στο Χόλυγουντ είναι ιδεολογικός και όχι οικογενειακός: Φίλοι προσλαμβάνουν φίλους με τις ίδιες ιδεολογικές απόψεις. Η άνεση με την οποία το πλήθος του Χόλυγουντ παραδέχεται την αντι-συντηρητική μεροληψία του εντός της βιομηχανίας είναι σοκαριστική. Αυτοί που μιλούν για ανοχή και διαφορετικότητα δεν έχουν καμία ανοχή σε θέματα σεβασμού της διαφορετικότητας στην ιδεολογία. [25]

4. Η κατάληψη των μέσων ενημέρωσης από αριστερισμό και προοδευτισμό

Ο Γουότερ Γουίλιαμς, ιδρυτής της δημοσιογραφικής εκπαίδευσης και της πρώτης σχολής δημοσιογραφίας στο πανεπιστήμιο του Μισσούρι, δημιούργησε τον «Κώδικα του δημοσιογράφου» το 1914. Όρισε την δημοσιογραφία ως ανεξάρτητο επάγγελμα που σέβεται τον Θεό και τιμά την ανθρωπότητα. Οι δημοσιογράφοι θα πρέπει να «μένουν ακλόνητοι από τιμή της γνώμης ή απληστία για δύναμη.» Θα πρέπει να ασκούν αυτοέλεγχο, υπομονή, θάρρος, και συνεχή σεβασμό για τους αναγνώστες τους. [26] Μετά την δεκαετία του 1960, ωστόσο, καθώς ο προοδευτισμός επικράτησε, ο ακτιβισμός αντικατέστησε την αντικειμενικότητα, και ο αριστερισμός και ο προοδευτισμός αντικατέστησαν την αμεροληψία.

Στο βιβλίο του 1968 «Η δημοσιογραφική ελίτ», ο συγγραφέας Ρόμπερτ Λίχτερ έγραψε ότι οι δημοσιογράφοι τείνουν να προσθέτουν τις δικές τους γνώμες και εκπαιδευτικό υπόβαθρο στα άρθρα τους για αμφιλεγόμενα θέματα. Επειδή η πλειοψηφία των ανθρώπων σε αίθουσες τύπου είναι αριστερίζοντες, η αναφορά ειδήσεων έχει μετατοπιστεί προς όφελος της αριστερής πολιτικής. [27] Ο Τζιμ Α. Κύπερς, στην έρευνά του για την εξέλιξη της αμερικανικής δημοσιογραφίας τα τελευταία διακόσια χρόνια, κατέληξε στο ότι τα σημερινά καθιερωμένα μέσα ενημέρωσης είναι αριστερίζοντα και προοδευτικά τόσο στο προσωπικό τους όσο και στην αρθρογραφία τους. Ανέφερε έναν φιλοαριστερό αρθρογράφο μιας μεγάλης εφημερίδας που είπε: «Πολύ συχνά, έχουμε τον αριστερισμό σε ετοιμότητα και δεν έχουμε ανοχή για άλλους τρόπους ζωής και απόψεις. … Δεν είμαστε πολύ ανεπαίσθητοι για αυτό ως εφημερίδα: Αν θέλετε να εργαστείτε εδώ, θα πρέπει να είστε ένας από εμάς. Θα πρέπει να είστε αριστερός, προοδευτικός, ένας Δημοκρατικός.» [28] Σε ένα άρθρο σχολιασμού που εκδόθηκε από την Wall Street Journal το 2001, ο πρώην ρεπόρτερ του CBS Μπέρναρντ Γκόλντμπεργκ έγραψε ότι οι παρουσιαστές ειδήσεων των καθιερωμένων μέσων είναι τόσο μεροληπτικοί που «δεν ξέρουν καν τι θα πει αριστερή μεροληψία.» [29]

Παρά τις δημοσκοπήσεις που λένε πως οι Αμερικανοί αντιλαμβάνονται την ύπαρξη κομματικότητας στα μέσα, πολλοί ακόμα θεωρούν δεδομένο ότι τα άρθρα γράφονται αντικειμενικά και πλήρως, και ότι αυτό που αναφέρεται είναι σοβαρή ανάλυση ειδικών βάσει πληροφοριών από έγκυρες πηγές. Τα αριστερά μέσα χρησιμοποιούν την εμπιστοσύνη των καταναλωτών τους για να τους ενσταλάξουν την ιδεολογική τους κοσμοθεώρηση. Επειδή οι ελεύθερες κοινωνίες της Δύσης έχουν παραδοσιακά δώσει έμφαση στην ανάγκη για φιλαλήθη, αντικειμενικά, και δίκαια μέσα ενημέρωσης, τα αριστερά μέσα δεν διαδίδουν πάντα χαλκευμένες ειδήσεις για να εξαπατήσουν το κοινό άμεσα. Οι μέθοδοί τους είναι πιο ήπιες και εξεζητημένες, όπως περιγράφονται παρακάτω.

Επιλεκτική κάλυψη

Κάθε μέρα, χιλιάδες αξιοσημείωτα γεγονότα συμβαίνουν ανά τον κόσμο. Αλλά το ποια γεγονότα θα λάβουν προσοχή ή θα σβήσουν σιωπηλά, σχεδόν ολοκληρωτικά αποφασίζεται από τι επιλέγουν να αναφέρουν τα μέσα ενημέρωσης.

Η επιλεκτική κάλυψη μπορεί να διαχωριστεί σε τρεις κατηγορίες. Πρώτον, γεγονότα επιλέγονται μόνο ή κυρίως για την χρησιμότητά τους στο να διευκολύνουν για τους αναγνώστες να δεχθούν την ιδεολογική στάση της αριστεράς. Δεύτερον, αντί για μια πλήρη αναφορά του πλαισίου ενός γεγονότος, τα μέσα αναφέρουν μόνο τις πτυχές που υποστηρίζουν την αριστερή άποψη. Τελευταίο, τα μέσα τείνουν να δίνουν μεγαλύτερη φωνή σε αυτούς που κλίνουν προς τα αριστερά ή οι δηλώσεις των οποίων συμφωνούν με την αριστερά, ενώ άλλοι οργανισμοί και άτομα παίρνουν λιγότερη κάλυψη. Οι Γκρόουσκλόουζ και Τζέφρυ Μίλυο έγραψαν στην έρευνά τους του 2005 «Ένα μέτρο δημοσιογραφικής μεροληψίας» ότι «για κάθε αμαρτία κάλυψης … πιστεύουμε πως υπάρχουν εκατοντάδες, και ίσως χιλιάδες, αμαρτίες παράλειψης – περιπτώσεις όπου ένας δημοσιογράφος επιλέγει γεγονότα ή ιστορίες που μόνο μία πλευρά του πολιτικού φάσματος είναι πιθανόν να αναφέρει.» [30]

Ίσως ένα από τα πιο εκπληκτικά παραδείγματα επιλεκτικής κάλυψης είναι η έλλειψη αναφορών για την μεγαλύτερη δίωξη πίστης στην σύγχρονη ιστορία. Στην Κίνα από το 1999, το ΚΚΚ έχει διώξει άτομα που κάνουν την πνευματική άσκηση Φάλουν Γκονγκ, η οποία μιλάει για τις οικουμενικές αρχές της αλήθειας, καλοσύνης, και ανεκτικότητας. Αυτή η δίωξη έχει άμεσα επηρεάσει εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων στην πιο πολυπληθή χώρα του κόσμου για περισσότερο από δύο δεκαετίες, και διαπράττεται σε έναν βαθμό βαρβαρότητας που είναι δύσκολο να γίνει πιστευτός. Ωστόσο, η κάλυψή της από τα δυτικά μέσα είναι δυσανάλογα μικρή όταν συγκρίνεται με το μέγεθος και δριμύτητα των πραγματικών γεγονότων που λαμβάνουν χώρα. Τα περισσότερα καθιερωμένα μέσα, επηρεασμένα από την πολιτική δύναμη του ΚΚΚ, έχουν ασκήσει αυτολογοκρισία ή έχουν παραμείνει σιωπηλά κατά την διάρκεια της τερατώδους επίθεσης του ΚΚΚ στην ελευθερία της πίστης και στις θεμελιώδεις αξίες του ανθρώπινου πολιτισμού. Κάποιοι είναι ακόμη και συνένοχοι καθώς βοήθησαν το ΚΚΚ να διαδώσει την εξαπάτησή του.

Την ίδια στιγμή, μια τάση έχει εμφανιστεί που αντιτίθεται στον κομμουνισμό και προωθεί μια επιστροφή στην παράδοση. Έως τον Μάιο 2020, περισσότεροι από 350 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν αποχωρήσει από το ΚΚΚ και τις συγγενικές του οργανώσεις μέσα από το κίνημα Τούιντανγκ («Αποχώρηση από το κόμμα»). Και όμως ένα τόσο μαζικό φαινόμενο, που έχει μεγάλη σημασία για το μέλλον της Κίνας και του κόσμου, σπάνια ή καθόλου δεν αναφέρεται στα δυτικά μέσα.

Δημιουργία ατζέντας

Την δεκαετία του 1960, δημοσιογραφικοί ερευνητές μίλησαν για την θεωρία σημαντικής επιρροής ότι τα μέσα ενημέρωσης προσδιορίζουν ποια θέματα ο κόσμος θεωρεί κατάλληλα για συζήτηση. Ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Μπέρναρντ Κόεν το διατύπωσε αυτό καλά όταν είπε ότι ο τύπος «μπορεί να μην έχει επιτυχία συνήθως όταν λέει στους ανθρώπους τι να σκεφτούν, αλλά είναι εκπληκτικά επιτυχής στο να λέει στους αναγνώστες του τι να βάλουν στο μυαλό τους.» [31] Δηλαδή, ο τύπος μπορεί να προσδιορίσει την σημασία γεγονότων δια μέσου του αριθμού άρθρων και δεύτερων αναφορών που λαμβάνει ένα γεγονός, ενώ ισάξια ή πιο σημαντικά θέματα μπορεί να αντιμετωπιστούν πιο περιληπτικά ή καθόλου. Για παράδειγμα, αν και το θέμα των δικαιωμάτων τρανστζέντερ αφορά μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό του πληθυσμού, έχει γίνει σημείο εστίασης συζητήσεων και ένα παράδειγμα που τα μέσα έχουν θέσει επιτυχώς μια ατζέντα. Επιπλέον, ένα αφήγημα για την παγκόσμια άνοδο θερμοκρασίας έγινε το κυρίαρχο στην δημόσια συζήτηση ως αποτέλεσμα της μακράς διαρκείας συνωμοσίας μεταξύ μέσων και άλλων πολιτικών δυνάμεων.

Πολλές προοδευτικές ιδέες – όπως η έτσι αποκαλούμενη κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα, και φεμινισμός – έχουν γίνει καθιερωμένες, ενώ τα εγκλήματα του κομμουνισμού έχουν αφεθεί. Ο πρώην πρόεδρος της Αμερικανικής Βουλής Νιουτ Γκίνγκριτς είχε γράψει το 2018: «Η ακαδημαϊκή αριστερά και τα μέσα ενημέρωσής της και πιστοί του Χόλυγουντ αρνούνται να αντιμετωπίσουν την τρομακτική ιστορία της ατελείωτης απανθρωπιάς του μαρξισμού.» [32]

Στρέβλωση

Πολλά θέματα είναι πολύ μεγάλα για να αγνοηθούν, και σε αυτές τις περιπτώσεις, τα μέσα ενημέρωσης χρησιμοποιούν την μέθοδο της στρέβλωσης για να επηρεάσουν το ενημερωτικό περιβάλλον. Το κίνημα σεξουαλικής απελευθέρωσης και τα μέτρα κρατικών επιδομάτων της δεκαετίας του 1960 είχαν αποτέλεσμα την αποσύνθεση της οικογένειας, επιδείνωσαν την φτώχεια, και αύξησαν την εγκληματικότητα. Ωστόσο, αριστεριστές χρησιμοποιούν τα μέσα ενημέρωσης και το Χόλυγουντ για να παρουσιάζουν μια εικόνα μιας δυνατής και ανεξάρτητης ανύπαντρης μητέρας, κρύβοντας τα πραγματικά κοινωνικά προβλήματα πίσω από το φαινόμενο. Βάζουν ειδικούς να κατηγορούν την συστημική διάκριση για την χαμηλή οικονομική και κοινωνική κατάσταση των ομάδων μειονοτήτων, συνεπώς αποκρύπτουν τους πραγματικούς λόγους – πολλοί εκ των οποίων έχουν τις ρίζες τους στον κομμουνισμό. Η συχνότητα τέτοιων αφηγημάτων είναι κυρίως αποτέλεσμα συνεργίας μεταξύ των μέσων ενημέρωσης και πολιτικών δυνάμεων.

Η μέθοδος της στρέβλωσης φαίνεται κυρίως στο φαινόμενο των αφηγημάτων που προηγούνται των γεγονότων. Στην αντικειμενική δημοσιογραφία, ο δημοσιογράφος δίνει μια περίληψη των γεγονότων για να διαμορφώσει ένα αφήγημα. Αλλά ρεπόρτερ και αρθρογράφοι που έχουν προκατειλημμένες απόψεις για ένα θέμα διαμορφώνουν τα γεγονότα ώστε να ταιριάξουν στο αφήγημα που δίνει δύναμη στις μεροληψίες τους.

Χρήση πολιτικής ορθότητας για επιβολή αυτολογοκρισίας

Η πολιτική ορθότητα, ένα ισχυρό κομμουνιστικό εργαλείο, εμποτίζει τα μέσα ενημέρωσης. Είτε υπάρχουν γραμμένοι στον οδηγό ύφους είτε αφημένοι ως υπονοούμενοι, πολλές δημοσιογραφικές εταιρείες έχουν κανονισμούς πολιτικής ορθότητας που επηρεάζουν τι μπορεί ή δεν μπορεί να αναφερθεί και πως θα πρέπει να παρουσιαστεί. Λόγω της νομοθεσίας των «εγκλημάτων μίσους» σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες, πολλά τοπικά μέσα δεν τολμούν να αναφέρουν εγκλήματα που διαπράχθησαν από μετανάστες, παρά το ότι αυτά τα εγκλήματα έχουν γίνει σοβαρότατα κοινωνικά θέματα και απειλούν την εγχώρια ασφάλεια σε αυτές τις χώρες. Αμερικανικοί δημοσιογραφικοί οργανισμοί επίσης αυτολογοκρίνονται σχετικά με την αναφορά εγκλημάτων, συχνά παραλείποντας να αναφέρουν το ότι ο δράστης ήταν μετανάστης.

Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, μαζί με αριστερές πολιτικές ομάδες και την ακαδημαϊκή κοινότητα, έχουν δημιουργήσει ένα λεξικό πολιτικά ορθής γλώσσας. Έχει εφαρμοστεί τόσο συχνά από τα μέσα ενημέρωσης, που η γλώσσα έχει ριζώσει βαθιά στην δημόσια συνείδηση, επηρεάζοντας το κοινό σε ένα υποσυνείδητο επίπεδο.

Χαρακτηρισμός των συντηρητικών πηγών για εξουδετέρωση της επιρροής τους

Για να δημιουργήσουν την εντύπωση της ισορροπημένης δημοσιογραφίας, τα αριστερά μέσα ενημέρωσης δεν έχουν επιλογή από το να αναφέρουν και τις γνώμες των συντηρητικών ή συντηρητικών think tanks. Αλλά τα μέσα ενημέρωσης συνήθως χρησιμοποιούν «ταμπέλες» όπως «πολύ δεξιός», «δεξιός», ή «θρησκευτικός δεξιός» όταν αναφέρουν αυτές τις πηγές, υπονοώντας ότι οι γνώμες τους είναι προκατειλημμένες ή μη αξιόπιστες. Σε αντίθεση, όταν αναφέρουν δηλώσεις αριστερών ή αριστερών think tanks, τα μέσα συνήθως χρησιμοποιούν ουδέτερους τίτλους όπως «ακαδημαϊκός» ή «ειδικός», υπονοώντας ότι αυτές οι απόψεις είναι αμερόληπτες, αντικειμενικές, λογικές, και αξιόπιστες. Από την στιγμή που τα μέσα υποστηρίζουν μια άποψη της αριστεράς, αυτό θα εκδηλωθεί σε κάθε πτυχή της κοινωνίας. Ένα άρθρο του Οκτωβρίου 2008 από την New York Times με τίτλο «Αριστερές απόψεις κυριαρχούν στο προσκήνιο» δήλωσε: «Κατά την διάρκεια αυτής της εκλογικής περιόδου οι θεατρόφιλοι στην Νέα Υόρκη μπορούν να δουν περίπου δέκα πολιτικά έργα, για το Ιράκ, την διαφθορά στην Ουάσινγκτον, τον φεμινισμό, ή την μετανάστευση. Αυτό που δεν θα δουν είναι έργα με μια συντηρητική οπτική». [33]

Τα πολιτικά χρώματα των μέσων ενημέρωσης αντανακλώνται επίσης στην κάλυψή τους στις δημοκρατικές διαδικασίες. Αριστερίζοντες υποψήφιοι παίρνουν θετικές δημοσιογραφικές αναφορές, ενώ υποψήφιοι που ασπάζονται παραδοσιακές απόψεις λαμβάνουν περισσότερη επίκριση. Τέτοια άρθρα και αναλύσεις «ειδικών» έχουν πολύ μεγάλη επιρροή στον πληθυσμό των ψηφοφόρων.

Ο Γκρόουσκλοουζ ανακάλυψε ότι πάνω από 90 τοις εκατό των δημοσιογράφων στην Ουάσινγκτον ψήφισαν τους Δημοκρατικούς. Σύμφωνα με τον υπολογισμό του Γκρόουσκλοουζ, σε τυπικές εκλογές, η μεροληψία των μέσων ενημέρωσης βοηθά τους Δημοκρατικούς υποψηφίους περί το 8 με 10 τοις εκατό σε ψήφους. Για παράδειγμα, αν δεν υπήρχε δημοσιογραφική μεροληψία, ο Τζον ΜακΚέιν θα είχε νικήσει τον Μπαράκ Ομπάμα με 56 τοις εκατό έναντι 42 τοις εκατό, αντί να χάσει με 46 έναντι 53. [34]

5. Η βιομηχανία θεάματος: Μια εμπροσθοφυλακή κατά της παράδοσης

Το Χόλυγουντ, ως διεθνές σύμβολο αμερικανικού πολιτισμού, έχει λειτουργήσει ως μεταδότης και ενισχυτής των αμερικανικών αξιών παγκοσμίως. Αλλά έχει επίσης γίνει ένα όργανο για παρουσίαση σε όλη την ανθρωπότητα στρεβλωμένων, αντιπαραδοσιακών αξιών.

Σήμερα είναι δύσκολο για τους περισσότερους Αμερικανούς να φανταστούν ότι οικογένειες τις δεκαετίες 1930 και ’40 δεν χρειαζόταν να ανησυχούν για την αρνητική επιρροή των ταινιών στα παιδιά, καθώς η βιομηχανία θεάματος τότε ακολουθούσε αυστηρούς ηθικούς κανονισμούς. Το 1930, με δυνατή στήριξη από εκκλησίες, η βιομηχανία θεάματος εισήγαγε τον Κώδικα Παραγωγής Κινούμενων Εικόνων (Ταινιών) γνωστό ως Κώδικα Χέυς. Η πρώτη αρχή του ήταν ότι δεν θα πρέπει να παραχθεί ταινία που θα μειώνει τα ηθικά πρότυπα των θεατών της. Το κοινό δεν θα πρέπει ποτέ να παρακινηθεί να συμπαθήσει το έγκλημα, το κακό, ή την αμαρτία. Η αρχή του Κώδικα Χέυς για το σεξ ήταν να διατηρεί την ιερότητα του γάμου. Οι ταινίες δεν ήταν για να μεταδίδουν το μήνυμα ότι χαμηλές μορφές σεξουαλικών σχέσεων ήταν αποδεκτοί τρόποι. Η μοιχεία, αν και μερικές φορές απαραίτητη ως υλικό πλοκής, δεν θα έπρεπε να δικαιολογείται, ούτε να παρουσιάζεται ελκυστικά ή με έναν εμφανή τρόπο.

Μετά την δεκαετία του 1950, ωστόσο, η σεξουαλική απελευθέρωση προκάλεσε πολιτισμικά και ηθικά κύματα σοκ. Η άνοδος της τηλεόρασης στο αμερικανικό νοικοκυριό καλλιέργησε τεράστια πίεση στην αγορά και ανταγωνισμό μεταξύ παραγωγών ταινιών. Το Χόλυγουντ όλο και περισσότερο αγνοούσε τον Κώδικα Χέυς. Για παράδειγμα, η υποψήφια για Όσκαρ ταινία του 1962 Λολίτα, που βασίστηκε στο βιβλίο με το ίδιο όνομα, παρουσίασε μια σχέση μοιχείας και παιδεραστίας μεταξύ ενός άντρα και της ανήλικης θετής κόρης του. Αν και η ταινία έλαβε τόσο αρνητικές όσο και θετικές κριτικές μετά την δημοσίευσή της, σήμερα έχει μια βαθμολογία κοινού 91 τοις εκατό στο Rotten Tomatoes, μια ιστοσελίδα συγκέντρωσης αξιολογήσεων για ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Αυτό αντανακλά την τεράστια αλλαγή στην κοινωνική ηθική που έχει συμβεί τις πρόσφατες δεκαετίες.

Τα κινήματα αντιπαράδοσης στο τέλος της δεκαετίας 1960 σήμαναν την κατάρρευση της παραδοσιακής ηθικής και τάξης στις παραγωγές του Χόλυγουντ. Πολλές γνωστές ταινίες που παρουσίαζαν θέματα επανάστασης αντανακλούν την διαφθορά που μεγάλωνε στην αμερικανική βιομηχανία θεάματος. Όπως συζητήθηκε σε προηγούμενα κεφάλαια, μια βασική τακτική του κομμουνισμού είναι να παρουσιάσει την εγκληματική συμπεριφορά υπό ένα ευγενές ή καλό φως. Η «Μπόνι και Κλάιντ» είναι μια ταινία με παράνομους του 1967 βασισμένη στην πραγματική ιστορία των ληστών της περιόδου Μεγάλης Ύφεσης. Κατά την Μεγάλη Ύφεση, πολλές οικογένειες έχασαν το σπίτι τους αφότου οι τράπεζες κατέσχεσαν τα σπίτια τους. Οι πρωταγωνιστές της ταινίας παρουσιάζονται ως άτομα που εκφράζουν δίκαιο θυμό για αυτό το φαινόμενο και ως πολέμιοι της αδικίας όταν διαπράττουν ληστεία σε τράπεζα και φόνο. Η ταινία, που παρουσιάζει κάποιες από τις πρώτες αναπαραστάσεις σκληρής βίας του Χόλυγουντ, έχει μια αφήγηση σε ύφος Ρομπέν των Δασών. Το εκγληματικό ζευγάρι, που υποδύονται δύο όμορφοι ηθοποιοί, παρουσιάζεται ως έχον μια εγγενή αίσθηση και κατανόηση περί δικαιοσύνης. Η αστυνομία, εν τω μεταξύ, παρουσιάζεται ως αποτελούμενη από ανόητα ανδρείκελα αντί για υπερασπιστές του νόμου και τάξης. Οι θάνατοι των Μπόνι και Κλάιντ όταν πιάστηκαν σε μια παγίδα της αστυνομίας στο φινάλε της ταινίας είχαν μια βαθιά επιρροή στα νεαρά μέλη του κοινού. Οι δύο χαρακτήρες έφτασαν να θεωρούνται μάρτυρες, σαν να είχαν θυσιάσει τον εαυτό τους σε έναν ευγενή αγώνα.

Οι σκηνές εγκληματικότητας και βίας στην ταινία σόκαραν τον κύριο κορμό της αμερικανικής κοινωνίας, αλλά βρήκαν πολύ καλή αποδοχή από επαναστατικούς φοιτητές. Οι νέοι άρχισαν να αντιγράφουν τον λόγο των πρωταγωνιστών, τον τρόπο ντυσίματος, και την απέχθεια για την παράδοση και τα έθιμα. Κάποιοι προσπάθησαν ακόμα και να μιμηθούν τον τρόπο καταστροφής του ζευγαριού. [35] Αν και μια αρχική κριτική της ταινίας στο Time την έκρινε ως άσεμνη και γεμάτη κενά πλοκής, οι δύο πρωταγωνιστές εμφανίστηκαν στο εξώφυλλο του περιοδικού λίγους μήνες μετά, με το κεντρικό άρθρο να αναφέρει: «Η “Μπόνι και Κλάιντ” δεν είναι απλώς η απρόσμενη επιτυχία της δεκαετίας αλλά επίσης, με μια αυξανόμενη συμφωνία κοινού και κριτικών, η καλύτερη ταινία του έτους». [36] Ένας κριτικός ταινιών για μια αριστερίζουσα έκδοση έγραψε ένα άρθρο που σύγκρινε τους Μπόνι και Κλάιντ με τον Κουβανό επικεφαλής αντάρτη Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα και τον τρομοκράτη Βιετ Κονγκ Νγκγιεν Βαν Τρόι. [37] Μια ακραία ομάδα νέων ισχυρίστηκε: «Δεν είμαστε εν δυνάμει Μπόνι και Κλάιντς, είμαστε Μπόνι και Κλάιντς». [38] Μαζί με την εξύμνηση του εγκλήματος, η Μπόνι και Κλάιντ παρουσίασε ένα άνευ προηγουμένου επίπεδο σεξουαλικότητας. Ωστόσο, η ταινία έλαβε κριτική αναγνώριση, λαμβάνοντας δέκα υποψηφιότητες για Όσκαρ και κερδίζοντας δύο. Το Χόλυγουντ είχε παρεκκλίνει από τις παραδοσιακές αρχές του.

Ο «Απόφοιτος», ταινία του τέλους του 1967, ανακλούσε την εσωτερική αγωνία και προβλήματα των φοιτητών εκείνη την περίοδο. Αναπαριστά έναν νέο απόφοιτο σε μια διασταύρωση στην ζωή του, και οι παραδοσιακές αξίες της γενιάς του πατέρα του παρουσιάζονται ως βαρετές και υποκριτικές. Αντί να εισέλθει στην καθιερωμένη αμερικανική κοινωνία, ο απόφοιτος δέχεται τις προτροπές μιας μεγαλύτερης παντρεμένης γυναίκας, αλλά στο τέλος ερωτεύεται την κόρη της, που ανακαλύπτει την σχέση. Στο τέλος της ταινίας, ο πρωταγωνιστής ορμά στην εκκλησία όπου η κόρη επρόκειτο να παντρευτεί κάποιον άλλον, και αυτός και η νεαρή γυναίκα φεύγουν τρέχοντας μαζί. Ο «Απόφοιτος» παρουσιάζει έναν κυκεώνα νεανικής επαναστατικότητας, μη ελεγχόμενης λίμπιντο, και άλλων θεμάτων που αντανακλούν το μπερδεμένο, αντιπαραδοσιακό περιβάλλον των επαναστατικών νέων. Η ταινία ήταν εξαιρετικά επιτυχής, δημιουργώντας μεγάλες πωλήσεις, καθώς και επτά υποψηφιότητες Όσκαρ και μία νίκη.

Ταινίες όπως η «Μπόνι και Κλάιντ» και ο «Απόφοιτος» εκκίνησαν την εποχή του Νέου Χόλυγουντ. Στο τέλος του 1968, ο Κώδικας Χέυς αντικαταστάθηκε με το σύγχρονο σύστημα αξιολόγησης ταινιών. Αυτό σημαίνει ότι ταινίες με κάθε είδους περιεχόμενο μπορούν να προβληθούν και απλώς θα χαρακτηρίζονται με μια αξιολόγηση. Αυτό χαλάρωσε την ηθική αυτοπειθαρχία της βιομηχανίας θεάματος σημαντικά και θόλωσε τα πρότυπα σωστού και λάθους. Με τον τρόπο αυτόν, οι άνθρωποι του θεάματος και το προσωπικό των μέσων ενημέρωσης διαχώρισαν την ηθική από τις παραγωγές τους, δίνοντας το ελεύθερο στην παρουσίαση ανήθικου και κακού περιεχομένου. Διεφθαρμένη διασκέδαση δημιούργησε εθισμό στο κοινό με φθηνό υλικό που προκαλεί έξαψη και έντονο συναίσθημα. Εν τω μεταξύ, οι παραγωγοί ενέδωσαν στην απληστία καθώς συσσώρευαν τεράστια εμπορικά κέρδη.

Οι ταινίες είναι ένα ειδικό μέσο με την δύναμη να απεικονίζουν συναρπαστικές ατμόσφαιρες και ρεαλιστικές προσωπικότητες. Η ικανότητα στην σκηνοθεσία μπορεί να αλλάξει τις απόψεις του κοινού, ειδικά των νέων και ευκολόπιστων, σε πολλά επίπεδα, διαμορφώνοντας τα συναισθήματά τους και τις κοσμοθεωρίες τους. Ένας γνωστός κινηματογραφικός παραγωγός είπε κάποτε: «Τα ντοκιμαντέρ μεταστρέφουν τον ήδη μετεστραμμένο. Οι φανταστικές ταινίες μεταστρέφουν τον μη μετεστραμμένο.» [39] Με άλλα λόγια, τα ντοκιμαντέρ ενδυναμώνουν τις αξίες που οι θεατές ήδη έχουν, ενώ οι ταινίες που έχουν φανταστική, μη αληθινή, πλοκή χρησιμοποιούν εντυπωσιακές ιστορίες για να δώσουν στο ανυποψίαστο κοινό τους ένα νέο σύνολο αξιών.

Ο παραγωγός και πρωταγωνιστής της «Μπόνι και Κλάιντ» είναι υποστηρικτής του σοσιαλισμού. Το ιστορικό δράμα του «Κόκκινοι» του 1981 κέρδισε βραβεία Όσκαρ και Χρυσής Σφαίρας. Στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου, η ταινία άλλαξε το στερεότυπο ενός ακραίου κομμουνιστή σε αυτό ενός ήρεμου και πονόψυχου ιδεαλιστή. [40] Σε μια άλλη από τις ταινίες του με υποψηφιότητα Όσκαρ, την «Μπούλγουορθ», υποδύθηκε έναν αριστερίζοντα υποψήφιο γερουσιαστή που παίρνει ναρκωτικά, γράφει ραπ για την κρατικοποιημένη υγειονομική περίθαλψη και για ταξικές ανισότητες, θυμώνει έντονα κατά των μεγάλων επιχειρήσεων της Αμερικής, και προσλαμβάνει έναν δολοφόνο για να τον σκοτώσει ώστε η κόρη του να μπορέσει να πάρει χρήματα από την ασφάλιση ζωής του. [41] Η ταινία είχε τέτοια επιτυχία που κάποιοι τον προέτρεψαν να βάλει υποψηφιότητα για πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Μετά την εμφάνιση του νέου συστήματος αξιολόγησης ταινιών, το Χόλυγουντ άρχισε να παράγει μαζικά ταινίες που ρίχνουν ένα θετικό φως σε διεφθαρμένες συμπεριφορές όπως σεξουαλική ανηθικότητα, βία, ναρκωτικά, και οργανωμένο έγκλημα. Μια έρευνα βρήκε ότι έως και 58 τοις εκατό των ταινιών του Χόλυγουντ που παρήχθησαν μεταξύ 1968 και 2005 ήταν χαρακτηρισμένες R. [42] Μία από τις πρώτες ταινίες με αξιολόγηση R, η «Easy Rider», έγινε αμέσως επιτυχία και συνέβαλε στην δημοτικότητα της χρήσης ναρκωτικών. Η ταινία δείχνει τις περιπέτειες δύο χίπι εμπόρων κοκαΐνης μοτοσυκλετιστών καθώς ασκούν «ελεύθερο έρωτα» σε μια κομμούνα, επισκέπτονται πορνείο, και αφήνονται σε νακρωτικά που προκαλούν παραισθήσεις στον δρόμο τους για το Μάρντι Γκρας. Πραγματικά ναρκωτικά χρησιμοποιήθηκαν για την παραγωγή της ταινίας. Ο τρόπος ζωής των χαρακτήρων αυτός της αντικοινωνικής άφεσης σε επιθυμίες χωρίς συμβατικές αρχές, έγινε το όνειρο πολλών νέων. Ο σκηνοθέτης είχε πει: «Το πρόβλημα κοκαΐνης στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι πραγματικά από εμένα. … Δεν υπήρχε κοκαΐνη πριν την Easy Rider στους δρόμους. Μετά την Easy Rider ήταν παντού.» [43]

Ο Αμερικανός ακαδημαϊκός Βίκτορ Μπ. Κλάιν έκανε μια ανάλυση την δεκαετία του 1970 σε τριάντα επτά ταινίες που προβλήθηκαν στην περιοχή Σολτ Λέικ Σίτυ. Βρήκε ότι 57 τοις εκατό των ταινιών παρουσίαζαν την ανειλικρίνεια ως ηρωική ή δικαιολογημένη από τις περιστάσεις και ότι 38 τοις εκατό παρουσίαζαν το έγκλημα ως κάτι που αποδίδει ή ως μια διασκεδαστική δραστηριότητα ελεύθερου χρόνου χωρίς αρνητικές επιπτώσεις. Στο 59 τοις εκατό των ταινιών, οι ήρωες σκότωσαν τουλάχιστον ένα άτομο. Βρήκε επίσης ότι 72 τοις εκατό των ηρωίδων παρουσιάζονταν ως ανήθικες σε κάποιον βαθμό και ότι μόνο μία ταινία υπονοούσε στην πλοκή της φυσιολογικές σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ παντρεμένου ζευγαριού. Μόνο 22 τοις εκατό των ταινιών παρουσίαζαν κάποιον βασικό χαρακτήρα να έχει υγιή και ικανοποιητικό γάμο. [44]

Ένα σύνηθες επιχείρημα κατά της επίκρισης της βίας και σεξουαλικότητας στις ταινίες είναι ότι τέτοια πράγματα υπάρχουν στην πραγματική ζωή και ότι οι ταινίες απλώς αντανακλούν την φύση της πραγματικότητας, αντί να λέγεται ότι προκαλούν αρνητικές επιπτώσεις. Αλλά από τους παραπάνω αριθμούς και μόνο, αυτό φαίνεται ότι είναι λάθος. Επιπλέον, πολλές ταινίες που παράγουν αριστερίζοντες του Χόλυγουντ αντανακλούν φυσικά τις αξίες τους, και, με την σειρά τους, έχουν αλλάξει τις αξίες της κοινωνίας. Σύμφωνα με τον κριτικό ταινιών και πρώην δημιουργού ταινιών του Χόλυγουντ Μάικλ Μέντβεντ, οι αριστερίζοντες κοινωνικοί επαναστάτες στο Χόλυγουντ επιτίθενται στις αξίες της κοινωνίας μέσω χτυπημάτων στην αξία της οικογένειας, προώθησης σεξουαλικής διαστροφής, και εξύμνησης του άσχημου. [45]

Άλλοι λένε πως η πλημμυρίδα ηθικά διεφθαρμένου περιεχομένου στην βιομηχανία του κινηματογράφου είναι απλώς αποτέλεσμα των δυνάμεων της αγοράς. Αλλά ανεξαρτήτως μέσων, διαβολικοί στόχοι επιτυγχάνονται με τρομακτικές επιπτώσεις. Η ταχύτητα και δύναμη με την οποία η βιομηχανία ταινιών έχει χρησιμοποιηθεί για να χαλάσει την δημόσια ηθική είναι συγκλονιστική. Κάποιες ταινίες δοξάζουν κτήνη ή τέρατα. Αυτές που παρουσιάζουν έναν άνθρωπο να μεταμορφώνεται σε τέρας ή ακόμα και να διαπράττει κτηνοβασία γίνονται αποδεκτές και δέχονται επαίνους στην καθιερωμένη τάση του Χόλυγουντ. Από μια πνευματική άποψη, αυτό μπορεί να κατανοηθεί ως μια εκδήλωση του ελέγχου του φαντάσματος στον κόσμο μας, καθώς η ανθρωπότητα έχει φτάσει να επιθυμεί με άρρωστο τρόπο το δαιμονικό και το τερατώδες.

Αν και αυτές οι αντιπαραδοσιακές ταινίες μιλάνε για κοινωνικά θέματα με έναν εξεζητημένο αέρα, οι επικρίσεις τους για την κοινωνία είναι επιφανειακές στην καλύτερη περίπτωση. Άσχημες πράξεις που η συμβατική κοινωνία δεν αποδέχεται παρουσιάζονται ως κάπως λογικές, τους δίνεται μεταχείριση συμπάθειας, ή ακόμα και τις κάνουν να φαίνονται θετικές. Το κοινό που εμβυθίζεται σε τέτοιες ταινίες οδηγείται στο να θεωρεί τα ηθικά πρότυπα ως δυνατόν να μεταβάλλονται σε κάποιες περιστάσεις. Το ύστατο μήνυμα, που εμφυτεύεται στο μυαλό του κοινού, είναι ότι δεν υπάρχει καθαρός διαχωρισμός μεταξύ σωστού και λάθους ή καλού και κακού, ότι οι παραδόσεις είναι βαρετές και καταπιεστικές, και ότι η ηθική είναι σχετική.

6. Τηλεόραση: Διαφθορά σε κάθε σπίτι

Η τηλεόραση έχει γίνει ένα μέρος της καθημερινής ζωής με παρουσία παντού, και η συχνή παρακολούθηση μπορεί να αλλάξει την κοσμοθεωρία των ανθρώπων χωρίς να το αντιληφθούν. Έρευνα που διεξήχθη από το Media Research Center έχει βρει πως όσο περισσότερο ο κόσμος βλέπει τηλεόραση, τόσο λιγότερο αφοσιωμένος είναι στις παραδοσιακές αξίες της ειλικρίνειας, υπευθυνότητας, και δικαιοσύνης, και τόσο πιο πιθανό είναι να είναι χαλαρές είναι οι συμπεριφορές τους σε θέματα σχετικά με σεξουαλική ηθική, όπως σεξ εκτός γάμου, έκτρωση, και ομοφυλοφιλία. [46]

Η έρευνα σύγκρινε δύο ομάδες ανθρώπων: αυτούς με λίγες ώρες τηλεθέασης που είπαν ότι πίστευαν στον Θεό, και άλλους με πολλές ώρες τηλεθέασης που είπαν ότι πίστευαν στον Θεό. Αν και τα ποσοστά των δύο ομάδων που πίστευαν στον Θεό ήταν σχεδόν τα ίδια (85 τοις εκατό και 88 τοις εκατό, αντίστοιχα), η έρευνα βρήκε ότι όσο περισσότερο κάποιος παρακολουθούσε τηλεόραση, τόσο λιγότερο πιθανό ήταν για αυτόν να δίνει αξία σε θρησκευτικές αρχές. Για παράδειγμα, όταν ρωτήθηκαν σε ερωτηματολόγιο να διαλέξουν αν οι άνθρωποι θα πρέπει πάντα να ζουν σύμφωνα με τις διδασκαλίες και αρχές του Θεού ή θα πρέπει να συνδυάζουν το προσωπικό σύνολο ηθών και αξιών τους με τις διδασκαλίες του Θεού, αυτοί που παρακολουθούσαν περισσότερο τηλεόραση έτειναν να διαλέγουν το τελευταίο. Από παρόμοια παραδείγματα, μπορούμε γενικά να καταλήξουμε στο ότι η τηλεόραση δημιουργεί στους ανθρώπους προδιάθεση προς ηθικό σχετικισμό.

Η τηλεόραση υπήρξε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής ζωής από την δεκαετία του 1950. Όχι μόνο οι τηλεοπτικές σειρές και οι ταινίες επιτυγχάνουν ένα παρόμοιο αποτέλεσμα στην διαμόρφωση των αξιών του κόσμου, αλλά οι εκπομπές συζητήσεων, οι σειρές κωμωδίας (sitcoms), και τα ντοκιμαντέρ επίσης ενσταλάζουν ήσυχα στο κοινό τους όλων των ειδών στρεβλές ιδέες.

Ας πάρουμε τις εκπομπές συζητήσεων για παράδειγμα. Τα τηλεοπτικά στούντιο είναι ιδιαιτέρως πρόθυμα να προσκαλούν άτομα με γνώμες ή αξίες που αντιτίθενται στις παραδοσιακές αξίες ή οι ζωές των οποίων είναι γεμάτες διαμάχες, ή να προσκαλούν «ειδικούς» για να συζητούν κάποια αμφιλεγόμενα θέματα ηθικής. Οι προσκεκλημένοι ενθαρρύνονται να αποκαλύπτουν τα «βαθιά» ή «περίπλοκα» προβλήματα στην προσωπική τους ζωή. Ο παρουσιαστής, οι ειδικοί, ή ακόμα και μέλη του κοινού προτείνουν μετά λύσεις στα προβλήματα. Για την διασφάλιση της δημοτικότητας τέτοιων προγραμμάτων, συνήθως δεν γίνονται ηθικές κρίσεις για τις επιλογές των προσκεκλημένων. Με τον τρόπο αυτό, πολλά προγράμματα γίνονται χώροι παρουσίασης διεφθαρμένων και στρεβλωμένων συμπεριφορών και οπτικών. Ο κόσμος έχει σταδιακά πιστέψει ότι οι αξίες που είχαν παλιότερα δεν θα πρέπει να εφαρμόζονται υπό κάποιες ιδιαίτερες συνθήκες. Αυτή η οπτική αρνείται την ύπαρξη οικουμενικών αξιών.

Πολλά τηλεοπτικά προγράμματα είναι γεμάτα με άσχημο και αντιαισθητικό περιεχόμενο που δύσκολα βλέπεται. Κάποιοι παρουσιαστές προγραμμάτων χαίρονται να βρίζουν πολύ. Μεγάλος αριθμός προγραμμάτων κατηχούν τους ανθρώπους με αντιαισθητικά πρότυπα και αντιπολιτισμικό ή αντιπαραδοσιακό περιεχόμενο μέσω διασκέδασης – ενώ το κοινό είναι σε μια κατάσταση χαλάρωσης και έτσι πιο ευάλωτο σε αποδοχή απόψεων. Καθώς ο καιρός περνά, ο κόσμος δεν νιώθει καθόλου ότι κάτι πηγαίνει στραβά και ακόμα φτάνει να αποδεχτεί και να εκτιμάει αυτό το υλικό, διαβρώνοντας έτσι την ηθική σκέψη του.

Οι σειρίες κωμωδίας, ιδιαίτερα, λειτουργούν για να κανονικοποιούν παρεκκλίνουσες αξίες και συμπεριφορές που σπάνια υπάρχουν στις καθημερινές ζωές του κόσμου, μέσω παρουσίασης τέτοιου περιεχομένου επαναλαμβανόμενα και μέσω ενθάρρυνσης του κοινού να νιώθει διασκέδαση από αυτό. Ο Σαπίρο έδωσε το παράδειγμα μιας σκηνής από το επεισόδιο «Η μία με την γέννηση» από την δημοφιλή αμερικανική κωμική σειρά τύπου sitcom, με όνομα «Τα φιλαράκια». Η λεσβία πρώην γυναίκα του Ρος, Κάρολ, κυοφορεί ένα μωρό. Ο Ρος νιώθει άσχημα ότι η λεσβία ερωμένη της Κάρολ θα παίξει έναν μεγαλύτερο ρόλο στην ζωή του παιδιού του από ό,τι αυτός. Η Φοίβη τού λέει: «Όταν μεγάλωνα, ξέρεις, ο μπαμπάς μου έφυγε, και η μητέρα μου πέθανε, και ο πατριός μου μπήκε φυλακή, έτσι μετά βίας είχα μερικά κομμάτια γονιών για να φτιάξω έναν ολόκληρο. Και να ένα μικρό μωρό που έχει τρεις ολόκληρους γονείς που νοιάζονται τόσο πολύ για αυτό που μαλώνουν για το ποιος θα το αγαπήσει περισσότερο. Και ούτε έχει γεννηθεί ακόμα. Είναι, είναι απλώς το πιο τυχερό μωρό σε όλο τον κόσμο.» [47] Όπως γράφει ο Σαπίρο, το επεισόδιο παρουσιάζει «έγκυες λεσβίες και οικογένειες τριών γονέων όχι απλώς ως φυσιολογικά, αλλά ως αξιαγάπητα.»

Η σύγχρονη ιατρική έχει ανακαλύψει ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος βιώνει πέντε διαφορετικούς τύπους ηλεκτρικών «δομών», δηλαδή εγκεφαλικών κυμάτων. Οι δύο συχνότεροι, όταν κάποιος βρίσκεται σε κατάσταση εγρήγορσης και συνειδητότητας, είναι τα κύματα άλφα και βήτα. Όταν οι άνθρωποι είναι απασχολημένοι στην εργασία, τα κυρίαρχα εγκεφαλικά τους κύματα είναι κύματα βήτα. Παρουσιάζουν μια ενισχυμένη ικανότητα ανάλυσης και τείνουν να χρησιμοποιούν λογική σκέψη. Ένας άνθρωπος που έχει μια συζήτηση θα εμφανίσει κυρίως εγκεφαλικά κύματα βήτα. Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι σε κατάσταση κυριαρχίας των βήτα κυμάτων είναι πιο συνειδητοί και λιγότερο εύπιστοι. Όταν κάποιος χαλαρώνει και τα κύματα άλφα κυριαρχούν – όπως γίνεται όταν κάποιος παρακολουθεί τηλεόραση – τα συναισθήματα παίρνουν τον κύριο ρόλο και η ικανότητα ανάλυσής του αποδυναμώνεται. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι άνθρωποι τείνουν να πείθονται υποσυνείδητα από τις απόψεις και εικόνες που παρουσιάζονται στο τηλεοπτικό πρόγραμμα.

Τα τηλεοπτικά προγράμματα αρχίζουν να μολύνουν κόσμο από πολύ μικρές ηλικίες. Έρευνα δείχνει ότι σχεδόν δύο τρίτα των τηλεοπτικών προγραμμάτων, περιλαμβανομένων των παιδικών προγραμμάτων, περιέχουν σκηνές βίας. Περαιτέρω έρευνα δείχνει ότι η θέαση τέτοιου περιεχομένου αναισθητοποιεί τους νέους και αυξάνει τις πιθανότητες διάπραξης βίαιων πράξεων αργότερα στην ζωή τους. Κάποια παιδικά προγράμματα είναι γεμάτα με κρυμμένες θέματα προοδευτισμού και αριστερισμού, όπως την διδασκαλία ομοφυλοφιλίας υπό το όνομα της «πολιτισμικής ποικιλότητας». Χρησιμοποιούν ρητά όπως «υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος σε όλον αυτόν τον κόσμο όπως εσύ» για να καλλιεργήσουν μη κερδισμένη αυτοπεποίθηση και την έννοια της αποδοχής όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτως των ανήθικων συμπεριφορών τους.

Η τηλεόραση και οι ταινίες είχαν μια πολύ αρνητική επίδραση στους νέους, αυξάνοντας την τάση για βία, για ανήλικη σεξουαλική δραστηριότητα, και εφηβική εγκυμοσύνη. Οι νέοι ονομάζουν τα μέσα ενημέρωσης ως την δεύτερη σημαντικότερη πηγή για εκμάθηση για σεξουαλική δραστηριότητα, μετά τα μαθήματα σεξουαλικής εκπαίδευσης. Δύο έρευνες βρήκαν ότι έφηβες που παρακολουθούσαν συχνά προγράμματα που περιείχαν απεικονίσεις σεξουαλικής δραστηριότητας ήταν δύο φορές πιθανότερο να έχουν εγκυμοσύνη εντός τριών χρόνων σε σύγκριση με κορίτσια που έβλεπαν πιο σπάνια τέτοια προγράμματα. Τέτοια προγράμματα των μέσων ενημέρωσης επίσης αύξησαν τον κίνδυνο σεξουαλικής επίθεσης και εμπλοκής σε επικίνδυνη συμπεριφορά. [48] Όπως ένας ακαδημαϊκός σημείωσε: «Τα μέσα ενημέρωσης είναι τόσο πειστικά και τόσο γεμάτα σεξ, που είναι δύσκολο για το οποιδήποτε παιδί, ακόμα και για έναν επικριτή, να αντισταθεί. … Θεωρώ τα μέσα ενημέρωσης ως τους πραγματικούς δασκάλους μας στην σεξουαλικότητα.» [49] Λόγω της επιρροής των μέσων, το σεξ εκτός γάμου, η μοιχεία, και άλλες συμπεριφορές θεωρούνται ως φυσιολογικές επιλογές τρόπου ζωής. Αν αμφότερα τα μέρη το επιθυμούν, ο κόσμος πιστεύει πως τέτοιες συμπεριφορές είναι αποδεκτές.

Στο βιβλίο «Βραδινή προπαγάνδα», ο Σαπίρο εξέτασε σχεδόν εκατό αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές με επιρροή. Βρήκε ότι συν τω χρόνω, αυτά τα προγράμματα προωθούσαν όλο και περισσότερο αριστερισμό και αριστερές απόψεις, όπως αθεϊσμό, απέχθεια για την πίστη, απόρριψη της ηθικής, θαυμασμό για την ανηθικότητα, βία, φεμινισμό, ομοφυλοφιλία, και αλλαγή φύλου, και την απόρριψη των παραδοσιακών σχέσεων μεταξύ άντρα και γυναίκας, και γονέα και παιδιού. Τέτοια προγράμματα επίσης καθιέρωσαν ανηλεείς αντιήρωες, κενούς από συμπάθεια, ως πρωταγωνιστές. Η εξέλιξη αυτού του είδους προγραμμάτων ήταν μια διαδικασία συνεχούς ηθικής διαφθοράς. Η προώθηση αυτών των αντιπαραδοσιακών τρόπων ζωής είχε μια μεγάλη επιρροή στον τρόπο σκέψης του γενικού κοινού, και ειδικά των νέων ανθρώπων. [50] Μια εκπομπή που προβαλλόταν πέντε νύχτες ανά εβδομάδα στο κανάλι ΜΤV στις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 2000, για παράδειγμα, προωθούσε ανοιχτά ανώμαλη σεξουαλική συμπεριφορά και περιεχόμενο παρόμοιο με ήπια πορνογραφία σε νεαρό κοινό. [51]

Μετά την εφαρμογή του συστήματος αξιολόγης ταινιών, πολλές πορνογραφικές ταινίες μπορούσαν να πωλούνται εφόσον ήταν χαρακτηρισμένες με ένα Χ ή με το NC-17. Καθώς η τεχνολογία αναπτυσσόταν, αυτά τα άσεμνα προγράμματα πήγαν από τον υπόκοσμο στην γενική κατανάλωση και μπορούσαν εύκολα να αποκτηθούν σε καταστήματα ενοικίασης ταινιών, μέσω τηλεοπτικών καναλιών επί πληρωμή, και σε ξενοδοχεία. Σίγουρα, λίγοι παραγωγοί του Χόλυγουντ είχαν μια επίσημη ατζέντα να ενσταλάξουν στο κοινό τους διεφθαρμένες ιδεολογίες. Αλλά όταν οι παραγωγοί οι ίδιοι συμφωνούν με τις ιδέες του προοδευτισμού και του αριστερισμού, τότε αυτές οι διεφθαρμένες ιδεολογίες αναπόφευκτα καταλήγουν στην οθόνη. Το πραγματικό σχέδιο είναι ηθική υπονόμευση, και οι παραγωγοί που παρεκκλίνουν πάρα πολύ από το θεϊκό γίνονται πιόνια του κακού.

7. Τα μέσα ενημέρωσης: Ένα κρίσιμο πεδίο μάχης σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο

Η κομμουνιστική φιλοσοφία πάλης δεν αφήνει κανένα μέσο αχρησιμοποίητο και δεν κανένα ηθικό κάτω όριο στην προσπάθεια επιτυχίας των πολιτικών της στόχων. Στην προεδρική προεκλογική εκστρατεία των ΗΠΑ του 2016, ο υποψήφιος Ντόναλντ Τραμπ αντιτέθηκε στην «πολιτική ορθότητα» και υποστήριξε μέτρα για την απομάκρυνση της Αμερικής από την άκρα αριστερά ώστε να επιστρέψει σε παραδοσιακές αξίες και στο κράτος δικαίου, να ανανεωθεί η πνευματική πίστη του έθνους, να μειώσει φόρους για την αναζωογόνηση της οικονομίας, να ασφαλίσει τα σύνορα, και να διορθώσει την στρεβλωμένη εμπορική σχέση με την κομμουνιστική Κίνα. Η ευθύτητα λόγου του Τραμπ έριξε τους αριστερίζοντες σε συνεχή παροξυσμό. Οπλισμένοι με τα καθιερωμένα μέσα ενημέρωσης, εξαπέλυσαν μια πλήρους κλίμακας επίθεση εναντίον του, αγνοώντας σχεδόν κάθε πρόσχημα ισορροπημένης δημοσιογραφίας.

Κατά την διάρκεια της εκστρατείας, αριστερά μέσα ενημέρωσης χρησιμοποίησαν διάφορες μεθόδους για να δαιμονοποιήσουν εσκεμμένα και να μειώσουν τον Τραμπ ενώ εξοστράκιζαν τους υποστηρικτές του, που τους περιέγραφαν ως ρατσιστές, σεξιστές, ξενοφοβικούς πολέμιους της μετανάστευσης, και αμόρφωτους λευκούς. Δηλαδή, τα μέσα ενημέρωσης προσπάθησαν να επηρεάσουν τα αποτελέσματα των εκλογών μέσω χειρισμού της κοινής γνώμης. Σχεδόν 95 τοις εκατό των μέσων ενημέρωσης επαναλαμβανόμενα προέβλεψαν ότι ο Τραμπ θα έχανε τις εκλογές με τεράστια διαφορά. Ενάντια σε όλες τις προβλέψεις, ο Τραμπ εκλέχθηκε.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, ασχέτως του πόσο άγρια μπορεί να είναι η ρητορεία σε μια περίοδο προεκλογικής εκστρατείας, τα διάφορα κόμματα και οι υποστηρικτές τους θα πρέπει να επανέρχονται σε φυσιολογικές λειτουργίες μετά το πέρας των εκλογών. Πιο σημαντικά, τα μέσα ενημέρωσης θα πρέπει να προασπίζονται την αρχή της δικαιοσύνης, να βάζουν τα εθνικά συμφέροντα πρώτα, και να διατηρούν ουδετερότητα. Ωστόσο, μετά τις προεδρικές εκλογές του 2016 στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα μέσα ενημέρωσης συνέχισαν τον τρελό ρυθμό της προεκλογικής περιόδου, ακόμα και διακινδυνεύοντας την δημόσια εικόνα τους. Οι περισσότερες δημοσιογραφικές εταιρείες έχουν από τότε αγνοήσει εσκεμμένα τα επιτεύγματα της διοίκησης Τραμπ, όπως τα πρωτοφανώς χαμηλά επίπεδα ανεργίας, την εκτόξευση του χρηματιστηρίου σε πρωτοφανή ύψη, τις αμερικανικές διπλωματικές επιτυχίες, και την σχεδόν ολοκληρωτική εξάλειψη της τρομοκρατικής ομάδας ISIS.

Το 2017, 90 τοις εκατό της κάλυψης για τον Τραμπ ήταν αρνητική, σύμφωνα με έρευνα του Newsbusters, τον κλάδο ανάλυσης του Media Research Center. Στις αρχές του 2018, η αρνητική κάλυψη έφτασε το 91 τοις εκατό. Ο Ριτς Νόυς, ανώτερος αρθρογράφος στο Newsbusters, κατέληξε: «Χωρίς αμφιβολία, κανένας Πρόεδρος δεν έλαβε ποτέ τέτοια εχθρική κάλυψη, για μια τέτοια συνεχόμενη χρονική περίοδο, όσο ο Τραμπ.» Επίσης, τα μέσα ενημέρωσης κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να υπονομεύσουν την διοίκηση Τραμπ μέσω της αναφοράς αβάσιμων κατηγοριών. Για παράδειγμα, τα μέσα ανέφεραν μια θεωρία συνεργίας μεταξύ Τραμπ και Ρωσίας, με δύο μεγάλες εφημερίδες ακόμα και να κερδίζουν το βραβείο Πούλιτζερ για αυτήν την κάλυψη. Σύμφωνα με την έρευνα, η διερεύνηση συνεργίας με την Ρωσία ήταν η εστίαση των απογευματινών δελτίων ειδήσεων που μιλούσαν για τον Τραμπ στα τρία μεγάλα αμερικανικά δίκτυα ειδήσεων τους προηγούμενους δύο μήνες, καταλαμβάνοντας σχεδόν το ένα τέταρτο του σχετικού με τον Τραμπ χρόνου αυτών των δικτύων. [52] Ωστόσο, μια διετής ειδική διερεύνηση δεν βρήκε το οποιοδήποτε στοιχείο προς υποστήριξη των ισχυρισμών. [53]

Τα μέσα ενημέρωσης έγινε γνωστό ότι κατασκεύασαν κάποιες ιστορίες ειδήσεων. Το 2017, ένας γίγαντας τηλεοπτικών ειδήσεων έθεσε σε αναστολή έναν παλιό δημοσιογράφο για τέσσερις εβδομάδες χωρίς αμοιβή και εξέδωσε μια διόρθωση για το άρθρο του επειδή είχε δημιουργήσει ένα ψεύτικο άρθρο ότι ο Τραμπ είχε διατάξει τον Ταξίαρχο Μάικλ Φλυν να έρθει σε επαφή με την Ρωσία όταν ο Τραμπ ήταν προεδρικός υποψήφιος. [54] Ο ρεπόρτερ και ο παραγωγός που είχαν συνεργαστεί με τον δημοσιογράφο κατέληξαν να φύγουν από τον τηλεοπτικό σταθμό. Αυτή η συγκεκριμένη ομάδα είχε παλιότερα επιτύχει εξαιρετικά αποτελέσματα, κερδίζοντας τέσσερα βραβεία Peabody και δεκαεπτά βραβεία Emmy.

Όταν ο Τραμπ καταδίκασε την βίαιη συμμορία MS-13, ειδικά τα μέλη που είχαν διαπράξει βάρβαρους φόνους αφότου εισήλθαν στις Ηνωμένες Πολιτείες παράνομα, είπε: «Δεν είναι άνθρωποι. Είναι ζώα, και θα πρέπει να είμαστε πολύ, πολύ σκληροί.» Ωστόσο, δημοσιογραφικές εταιρείες αμέσως πήραν την δήλωση εκτός συμφραζομένων, ισχυριζόμενες ότι ο Τραμπ είπε ότι οι παράνομοι μετανάστες ήταν ζώα.

Τον Ιούνιο του 2018, μια φωτογραφία ενός κοριτσιού από την Ονδούρα που έκλαιγε κυκλοφόρησε πολύ στα μέσα και στο διαδίκτυο. Αυτό το μικρό κορίτσι και η μητέρα της είχαν σταματηθεί από την Συνοριοφυλακή ενώ προσπαθούσαν να εισέλθουν στα κρυφά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα μέσα ενημέρωσης ισχυρίστηκαν ότι το κορίτσι χωρίστηκε δια της βίας από την μητέρα του και χρησιμοποίησαν αυτήν την ευκαιρία για να επικρίνουν τα συνοριακά μέτρα του Τραμπ και την στάση μηδενικής ανοχής προς την παράνομη μετανάστευση.

Αργότερα, το Time συνδύασε την φωτογραφία του μικρού κοριτσιού με μια φωτογραφία του Τραμπ στο εξώφυλλο του περιοδικού, προσθέτοντας τον υπότιτλο «Καλωσήλθατε στην Αμερική» για να γελοιοποιήσει τον Τραμπ. Ωστόσο, ο πατέρας του κοριτσιού είπε αργότερα στα μέσα ότι οι αστυνομικοί των συνόρων δεν είχαν χωρίσει το κορίτσι από την μητέρα του και ότι η μητέρα είχε πάρει την κόρη του ενάντια στην θέλησή του. [55]

Ευτυχώς, το αμερικανικό κοινό αρχίζει να συνειδητοποιεί καλύτερα τα χαλκευμένα νέα. Από μια δημοσκόπηση που έγινε από το πανεπιστήμιο Μόνμαουθ τον Μάρτιο του 2018, το ποσοστό των Αμερικανών που πίστευαν πως τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης ανέφεραν χαλκευμένες ειδήσεις τουλάχιστον περιστασιακά είχε αυξηθεί από 63 τοις εκατό στο προηγούμενο έτος σε 77 τοις εκατό. [56] Το 2016, μια δημοσκόπηση της Gallup βρήκε ότι η εμπιστοσύνη των Αμερικανών στα μέσα ενημέρωσης είχε βυθιστεί σε νέο κατώτατο, με μόνο 32 τοις εκατό των ανθρώπων να έχουν ένα «μεγάλο ποσό» ή «ένα επαρκές ποσό» εμπιστοσύνης στα μέσα ενημέρωσης, κάτω κατά 8 ποσοστιαίες μονάδες από το προηγούμενο έτος. [57] Δεν προκαλεί έκπληξη ότι ο ιδιοκτήτης μιας μεγάλης δημοσιογραφικής εταιρείας θρήνησε επειδή οι «χαλκευμένες ειδήσεις είναι ο καρκίνος των καιρών μας.» [58]

Κρίνοντας από τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών, οι μισοί Αμερικανοί υποστηρίζουν τον Τραμπ, αλλά η συμπεριφορά που υιοθετήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης είναι μονόπλευρη. Υπό αυτές τις ανώμαλες συνθήκες, ο Τραμπ δέχεται επιθέσεις και δαιμονοποίηση επειδή τηρεί μια συντηρητική πολιτική στάση και υποστηρίζει τις παραδοσιακές αμερικανικές αξίες, ιδανικά που δεν μπορούν να συνυπάρχουν με την αντιπαραδοσιακή ιδεολογία της αριστεράς. Αν οι επιθέσεις των μέσων ενημέρωσης στον Τραμπ είναι ικανές να προκαλέσουν στο κοινό να χάσει την εμπιστοσύνη του σε αυτόν, οι επιθέσεις θα επιτύχουν τον στόχο τους: να αποτρέψουν την επιστροφή της κοινωνίας στην παράδοση.

Πιο ανησυχητικό, ωστόσο, είναι ότι πολλές δημοσιογραφικές εταιρείες έχουν γίνει καταλύτες για την μεγέθυνση ακραίας ρητορικής, προκαλώντας διχόνοια και μίσος, και πολώνοντας τον πληθυσμό, συνεπώς ανοίγοντας περαιτέρω τις ρωγμές στην κοινωνία. Βασική ήθη έχουν απορριφθεί, και οι συνέπειες αγνοούνται στο σημείο που η καταστροφή του εαυτού ώστε να επέλθει η καταστροφή ενός αντιπάλου έχει γίνει αποδεκτή. Η χώρα έχει ωθηθεί σε μια κατάσταση εξαιρετικά μεγάλου χάους και κινδύνου.

8. Ανάκτηση της ακεραιότητας του «Τετάρτου Κλάδου»

Λόγω του ρόλου που έχουν στην διαμόρφωση και καθοδήγηση της κοινής γνώμης, τα μέσα ενημέρωσης συχνά αναφέρονται ως ο «τέταρτος κλάδος» μαζί με τον εκτελεστικό, νομοθετικό, και δικαστικό κλάδο κυβέρνησης. Υπό την επιρροή του κομμουνιστικού φαντάσματος, τα μέσα ενημέρωσης έχουν χρησιμοποιηθεία αποτελεσματικά για να πιέσουν και να εξαπατήσουν δισεκατομμύρια ανθρώπους, διαφθείροντας παραδόσεις και ηθική.

Σε δυτικές χώρες, πολλοί αριστερίζοντες οργανισμοί μέσων ενημέρωσης έχουν γίνει εργαλεία για απόκρυψη της αλήθειας και εξαπάτηση του κόσμου. Πολλοί έχουν αφήσει τα βασικά επαγγελματικά ήθη και τώρα εμπλέκονται σε κάθε είδους ανήθικων επιθέσεων, κατάχρησης, και συκοφαντίας, ασχέτως της επίδρασης στην φήμη τους ή στην κοινωνία.

Ο κομμουνισμός υπήρξε επιτυχής επειδή έχει εκμεταλλευτεί τις ανθρώπινες αδυναμίες: αναζήτηση φήμης και κέρδους, άγνοια, οκνηρία, εγωισμό, λανθασμένη συμπάθεια, ανταγωνιστικότητα, και παρόμοια. Κάποιοι δημοσιογράφοι επαναστατούν κατά των παραδοσιακών αξιών υπό ένα προσωπείο γνώσης της αλήθειας. Κάποιοι συμμορφώνονται στην ήδη ηθικά διεφθαρμένη «ζήτηση του κοινού» ώστε να έχουν θεατές. Κάποιοι συμμορφώνονται με τα χαμηλωμένα πρότυπα για όφελος της καριέρας τους. Κάποιοι κατασκευάζουν χαλκευμένες ειδήσεις λόγω φθόνου και εχθρικότητας. Κάποιοι πιστεύουν τις χαλκευμένες ειδήσεις λόγω της άγνοιάς τους και της συμπάθειας σε άλλους κατά την προώθηση κοινωνικής δικαιοσύνης και έτσι μετατοπίζουν ολόκληρη την κοινωνία προς την αριστερά, χρησιμοποιώντας ανήθικες τακτικές για να επιτύχουν τους πολιτικούς και οικονομικούς στόχους τους.

Η αποστολή των μέσων ενημέρωσης είναι ευγενής. Δημιουργήθηκαν για να είναι η γραμμή ζωής μέσω της οποίας ο κόσμος αποκτά πληροφορίες για δημόσια γεγονότα, και είναι επίσης μια σημαντική δύναμη στην διατήρηση της υγιούς ανάπτυξης της κοινωνίας. Η αντικειμενικότητα και αμεροληψία είναι βασικές ηθικές προϋποθέσεις των μέσων ενημέρωσης και είναι κρίσιμες για την εμπιστοσύνη που ο κόσμος τους δίνει. Αλλά στα μέσα ενημέρωσης σήμερα, κυριαρχεί το χάος, επηρεάζοντας βαριά την εμπιστοσύνη που οι άνθρωποι έχουν σε αυτά. Η ανάκτηση της αποστολής των μέσων και η εκ νέου καθιέρωση της αίγλης του δημοσιογραφικού επαγγέλματος είναι η ευγενής ευθύνη των ανθρώπων που εργάζονται σε αυτό το πεδίο.

Η ανάκτηση της αποστολής των μέσων ενημέρωσης σημαίνει ότι τα μέσα πρέπει να αναζητούν την αλήθεια. Η αναφορά της αλήθειας από τα μέσα πρέπει να είναι ολοκληρωμένη και να προέρχεται από ειλικρίνεια. Όταν γίνεται αναφορά σε κοινωνικά φαινόμενα, πολλές δημοσιογραφικές εταιρείες παρουσιάζουν μόνο μέρος της πραγματικότητας με τρόπους που συχνά είναι παραπλανητικοί και μπορούν να κάνουν περισσότερη ζημία από τα ωμά ψέματα.

Τα μέσα ενημέρωσης θα γίνουν ωφέλιμα αν μπορούν να βοηθούν την κοινωνία να εκτιμά και να διατηρεί την ηθική, καθώς καλό και κακό είναι αμφότερα παρόντα στην ανθρώπινη κοινωνία. Είναι ευθύνη των μέσων ενημέρωσης να διαδίδουν την αλήθεια, να εξυμνούν την ηθική, και να εκθέτουν και να περιορίζουν το κακό.

Στην επιστροφή σε αυτήν την αποστολή, τα μέσα ενημέρωσης πρέπει να δώσουν περισσότερη προσοχή στα μεγάλα γεγονότα που επηρεάζουν το μέλλον της ανθρωπότητας. Ο τελευταίος αιώνας υπήρξε μάρτυρας πολλών μαχών μεταξύ του ελεύθερου κόσμου και του κομμουνισμού. Ενώ φαίνεται να είναι μια ιδεολογική σύγκρουση, είναι, στην πραγματικότητα, ένας αγώνας ζωής ή θανάτου μεταξύ ορθότητας και κακού, καθώς ο κομμουνισμός καταστρέφει τα ήθη που συντηρούν τον πολιτισμό. Ακόμα και μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη, το φάντασμα του κομμουνισμού εμμένει.

Καθώς ο κόσμος υπόκειται σε μεγάλες αλλαγές, η αλήθεια και οι παραδοσιακές αξίες είναι πιο σημαντικές από ποτέ. Ο κόσμος χρειάζεται μέσα ενημέρωσης που μπορούν να διακρίνουν μεταξύ σωστού και λάθους, κάνουν καλές πράξεις, και διατηρούν την δημόσια ηθική. Η υπέρβαση των ενδιαφερόντων ατόμων, επιχειρήσεων, και πολιτικών κομμάτων για την παρουσίαση του πραγματικού κόσμου στους ανθρώπους είναι το καθήκον κάθε επαγγελματία των μέσων ενημέρωσης.

Σήμερα, όταν αντιμετωπίζουμε την ηθική παρακμή στο δημοσιογραφικό επάγγελμα, είναι πολύ σημαντικό αναγνώστες και κοινό να κάνουν συνειδητή διάκριση μεταξύ σωστού και λάθους, και να εξετάζουν προσεκτικά την λογική των πληροφοριών που παράγονται από τα μέσα ενημέρωσης. Οι άνθρωποι πρέπει να κρίνουν τα ζητήματα σύμφωνα με την ηθική παράδοση, να αντιλαμβάνονται τα κοινωνικά φαινόμενα μέσω των οικουμενικών αξιών, και, πράττοντας έτσι, να πιέσουν τα μέσα ενημέρωσης να εκπληρώσουν την ιστορική αποστολή τους. Αυτό είναι επίσης κρίσιμο για την ανθρωπότητα ώστε να απομακρύνει την επιρροή του κομμουνιστικού φαντάσματος και να βρει το μονοπάτι για ένα καλύτερο μέλλον.

Διαβάστε τα υπόλοιπα κεφάλαια εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας

Παραπομπές

1. Thomas Jefferson, The Works, vol. 5 (Correspondence 1786–1789), as quoted in Online Library of Liberty, accessed on April 24, 2020, http://oll.libertyfund.org/quote/302.

2. Joseph Pulitzer, as quoted in Michael Lewis, “J-School Confidential,” The New Republic, April 18, 1993, https://newrepublic.com/article/72485/j-school-confidential.

3. Karl Marx and Friedrich Engels, “Rules of the Communist League,” in The Communist League (1847), Marx/Engels Internet Archive, accessed April 26, 2020, https://www.marxists.org/archive/marx/works/1847/communist-league/index.htm.

4. Lin Biao 林彪, “Zai Zhongyangzhengzhiju kuodahuiyi shang de jianghua” 在中央政治局擴大會議上的講話 [“Speech at the Enlarged Meeting of the Politburo”], in Zhongguo Wenhuadageming wenku 中國文化大革命文庫 [Collection of Documents From China’s Cultural Revolution], May 18, 1966. [In Chinese]

5. Hu Qiaomu 胡喬木, “Baozhi shi jiaokeshu” 報紙是教科書 [“Newspapers Are Textbooks”], in Hu Qiaomu wenku 胡喬木文集 [The Collected Works of Hu Qiaomu], (Beijing: People’s Daily Publishing House, 1994), 3:303. [In Chinese]

6. Han Mei 韩梅, “Ying jiemi dang’an baoguang ‘liu si’ siwang renshu: shiti duiji zai dixiatongdao 英解密档案曝光“六四”死亡人数：尸体堆积在地下通道 [“UK Declassifies Files on Casualties at Tiananmen; Bodies Stored Underground in Heaps”], Sound of Hope Radio, December 20, 2017, http://www.soundofhope.org/gb/2017/12/20/n1378413.html. [In Chinese]

7. “Self-Immolation Hoax on Tiananmen Square,” Minghui.org, http://en.minghui.org/cc/88/.

8. “Zongshu: Chuangxinjizhi qianghua peiyang – goujian gaosuzhi xuanchuanwenhuaduiwu” 综述:创新机制强化培养 构建高素质宣传文化队伍 [“General Overview: Intensify the Fostering of a Mechanism for Innovation, Construct a High-Grade Propaganda Cultural Team”], Xinhua News Network, September 28, 2011, http://www.gov.cn/jrzg/2011-09/28/content_1958774.htm. [In Chinese]

9. Matthew Vadum, “Journalistic Treachery,” Canada Free Press, July 1, 2015, https://canadafreepress.com/article/journalistic-treachery.

10. Marco Carynnyk, “The New York Times and the Great Famine,” Ukrainian Weekly, vol. LI, no. 37, published September 11, 1983, accessed April 26, 2020, http://www.ukrweekly.com/old/archive/1983/378320.shtml.

11. Walter Duranty, as quoted in Robert Conquest, The Harvest of Sorrow: Soviet Collectivization and the Terror-Famine (New York: Oxford University Press, 1986), 319.

12. Robert Conquest, as quoted in Arnold Beichman, “Pulitzer-Winning Lies,” The Weekly Standard, June 12, 2003, https://www.washingtonexaminer.com/weekly-standard/pulitzer-winning-lies.

13. Ronald Radosh and Allis Radosh, Red Star Over Hollywood: The Film Colony’s Long Romance With the Left (San Francisco: Encounter Books, 2005), 80.

14. Ibid., 105.

15. Mao Zedong, as quoted in Edgar Snow, Random Notes on Red China, 1936–1945 (Montana: Literary Licensing, LLC, 2011).

16. Ruth Price, The Lives of Agnes Smedley (New York: Oxford University Press, 2004), 5–9.

17. Art Swift, “Six in 10 in US See Partisan Bias in News Media,” Gallup, April 5, 2017, https://news.gallup.com/poll/207794/six-partisan-bias-news-media.aspx.

18. Tim Groseclose, Left Turn: How Liberal Media Bias Distorts the American Mind (New York: St. Martin’s Press, 2011).

19. Ibid., 111–122.

20. Chris Cillizza, “Just 7 Percent of Journalists Are Republicans. That’s Far Fewer than Even a Decade Ago,” The Washington Post, May 6, 2014, https://www.washingtonpost.com/news/the-fix/wp/2014/05/06/just-7-percent-of-journalists-are-republicans-thats-far-less-than-even-a-decade-ago/?noredirect=on&utm_term=.3d0109901e1e.

21. “2016 General Election Editorial Endorsements by Major Newspapers,” The American Presidency Project, last updated November 8, 2016, http://www.presidency.ucsb.edu/data/2016_newspaper_endorsements.php.

22. Lydia Saad, “US Conservatives Outnumber Liberals by Narrowing Margin,” Gallup, January 3, 2017, https://news.gallup.com/poll/201152/conservative-liberal-gap-continues-narrow-tuesday.aspx.

23. Ben Shapiro, Primetime Propaganda: The True Hollywood Story of How the Left Took Over Your TV (New York: Broadside Books, 2012), 55–85.

24. Ibid., 161–223.

25. Ibid., 55–85.

26. Ronald Farrar, A Creed for My Profession: Walter Williams, Journalist to the World (Missouri: University of Missouri, 1999).

27. S. Robert Lichter et. al., The Media Elite: America’s New Powerbrokers (Castle Rock, CO: Adler Publishing Co., 1986).

28. Jim Kuypers, Partisan Journalism: A History of Media Bias in the United States (Lanham, MD: Rowman & Littlefield, 2013).

29. Bernard Goldberg, “On Media Bias, Network Stars Are Rather Clueless,” The Wall Street Journal, May 24, 2001, https://www.wsj.com/articles/SB990662606943995140.

30. Tim Groseclose and Jeff Milyo, “A Measure of Media Bias,” The Quarterly Journal of Economics 120, no. 4 (November 2005), 1205.

31. Bernard Cohen, as quoted in Maxwell E. McCombs and Donald L. Shaw, “The Agenda-Setting Function of Mass Media,” The Public Opinion Quarterly 36, no. 2 (Summer 1972): 177.

32. Newt Gingrich, “China’s Embrace of Marxism Is Bad News for Its People,” Fox News, June 2, 2018, http://www.foxnews.com/opinion/2018/06/02/newt-gingrich-chinas-embrace-marxism-is-bad-news-for-its-people.html.

33. Patricia Cohen, “Liberal Views Dominate Footlights,” The New York Times, October 14, 2008, https://www.nytimes.com/2008/10/15/theater/15thea.html.

34. Groseclose, Left Turn, ix.

35. John Belton, American Cinema/American Culture, 2nd Edition (New York: McGraw-Hill Publishing Company, 2004), chap. 14.

36. “Hollywood: The Shock of Freedom in Films,” Time, Dec. 8, 1967, http://content.time.com/time/magazine/article/0,9171,844256,00.html.

37. Todd Gitlin, The Whole World Is Watching: Mass Media in the Making and Unmaking of the New Left (Berkeley, CA: University of California Press, 2003), 199.

38. Steven Ross, Hollywood Left and Right: How Movie Stars Shaped American Politics (New York: Oxford University Press, 2011), 322.

39. Ibid., 338.

40. Ibid., 338–39.

41. Ibid., 352.

42. Ashley Haygood, “The Climb of Controversial Film Content,” (master’s thesis, Liberty University, May 2007), accessed October 5, 2018, https://digitalcommons.liberty.edu/cgi/viewcontent.cgi?&httpsredir=1&article=1007&context=masters&sei-re.

43. Dennis Hopper, as quoted in Peter Biskind, Easy Riders, Raging Bulls: How the Sex-Drugs-and-Rock ‘n’ Roll Generation Saved Hollywood (New York: Simon and Schuster, 1999), 74.

44. Victor Cline, “How the Mass Media Affects Our Values and Behavior,” Issues in Religion and Psychotherapy 1, no. 1 (October 1, 1975), https://scholarsarchive.byu.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1004&context=irp.

45. Michael Medved, Hollywood vs. America (New York: Harper Perennial, 1993), 4.

46. “The Media Assault on American Values,” Media Research Center, accessed April 26, 2020, https://www.mrc.org/special-reports/media-assault-american-values.

47. Shapiro, Primetime Propaganda.

48. Jane Anderson, “The Impact of Media Use and Screen Time on Children, Adolescents, and Families,” American College of Pediatricians, November 2016, https://www.acpeds.org/wordpress/wp-content/uploads/11.9.16-The-Impact-of-Media-Use-and-Screen-Time-on-Children-updated-with-ref-64.pdf.

49. Jane Brown, as quoted in Marc Silver, “Sex and Violence on TV,” Congressional Record Online 141, no. 146 (September 19, 1995): S 13810-13812, https://www.gpo.gov/fdsys/pkg/CREC-1995-09-19/html/CREC-1995-09-19-pt1-PgS13810.htm.

50. Shapiro, Primetime Propaganda.

51. Libby Copeland, “MTV’s Provocative ‘Undressed’: Is It Rotten to the (Soft) Core?” Los Angeles Times, February 12, 2001, http://articles.latimes.com/2001/feb/12/entertainment/ca-24264.

52. Rich Noyes, “TV vs. Trump in 2018: Lots of Russia, and 91% Negative Coverage (Again!),” NewsBusters, March 6, 2018, https://www.newsbusters.org/blogs/nb/rich-noyes/2018/03/06/tv-vs-trump-2018-lots-russia-and-91-negative-coverage.

53. Robert Mueller III, “Report on the Investigation Into Russian Interference in the 2016 Presidential Election,” Department of Justice, March 2019, https://www.justice.gov/storage/report.pdf.

54. Julia Manchester, “Trump: ABC Should Have Fired ‘Fraudster’ Brian Ross,” The Hill, December 8, 2017, http://thehill.com/homenews/administration/364061-trump-abc-should-have-fired-fraudster-brian-ross.

55. Samantha Schmidt and Kristine Phillips, “The Crying Honduran Girl on the Cover of Time Was Not Separated From Her Mother,” The Washington Post, June 22, 2018, https://www.washingtonpost.com/news/morning-mix/wp/2018/06/22/the-crying-honduran-girl-on-the-cover-of-time-was-not-separated-from-her-mother-father-says/?noredirect=on&utm_term=.bd08dbdaf5bc.

56. “‘Fake News’ Threat to Media; Editorial Decisions, Outside Actors at Fault,” Monmouth University Polling Institute, April 2, 2018, https://www.monmouth.edu/polling-institute/reports/monmouthpoll_us_040218/.

57. Art Swift, “Americans’ Trust in Mass Media Sinks to New Low,” Gallup, September 14, 2016, https://news.gallup.com/poll/195542/americans-trust-mass-media-sinks-new-low.aspx.

58. Polina Marinova, “New LA Times Owner Tells Readers: ‘Fake News Is the Cancer of Our Times,’” Fortune, June 18, 2018, https://fortune.com/2018/06/18/los-angeles-times-owner.

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, «Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας», από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

Πίνακας περιεχομένων (συνέχεια)

2. Κομμουνισμός σε Δυτικά πανεπιστήμια

α. Η αριστερή μεροληψία στα πανεπιστημιακά τμήματα

β. Αναμόρφωση των παραδοσιακών ακαδημαϊκών θεμάτων με κομμουνιστική ιδεολογία

γ. Χρήση νέων ακαδημαϊκών πεδίων για ιδεολογική παρείσφρηση

δ. Προώθηση αριστερής ακραίας ιδεολογίας

ε. Άρνηση των σπουδαίων παραδόσεων της Αμερικής

στ. Μάχη κατά της κλασικής γραμματείας του δυτικού πολιτισμού

ζ. Μονοπώλιο σε βιβλία και τέχνες

η. Πανεπιστημιακή «επανεκπαίδευση»: Πλύση εγκεφάλου και ηθική διαφθορά

3. Πως ο κομμουνισμός κατέστρεψε την εκπαίδευση στην Κίνα

4. Επιστροφή στην παραδοσιακή εκπαίδευση

Παραπομπές

***

2. Κομμουνισμός σε Δυτικά πανεπιστήμια

Τέσσερα έτη εντατικής κατήχησης αφήνουν τους σημερινούς αποφοίτους πανεπιστημίων με μια προδιάθεση για αριστερισμό και προοδευτισμό. Είναι πιο πιθανόν να αποδεχθούν τον αθεϊσμό, την θεωρία της εξέλιξης, και τον υλισμό χωρίς δεύτερη σκέψη. Πολλοί γίνονται στενόμυαλες «χιονονιφάδες» χωρίς κοινή λογική και αναζητούν ηδονιστικούς τρόπους ζωής χωρίς να αναλαμβάνουν ευθύνη των πράξεών τους. Δεν έχουν επαρκείς γνώσεις, έχουν μια στενή κοσμοθεώρηση, γνωρίζουν πολύ λίγα ή τίποτα για την ιστορία της Αμερικής ή του κόσμου, και έχουν γίνει ο κύριος στόχος της κομμουνιστικής εξαπάτησης.

Σε αντίθεση με τους επαναστατικούς αλλά εύγλωττους επικεφαλής φοιτητές της δεκαετίας του 1960, οι σημερινοί νεαροί διαδηλωτές που μιλάνε σε ρεπόρτερ τηλεοπτικών καναλιών σπάνια αρθρώνουν τις απαιτήσεις τους με σαφήνεια. Τους λείπει η βασική κοινή λογική.

Κατά την διάρκεια της προεκλογικής εσκτρατείας των ΗΠΑ του 2016, η μεγάλης διάρκειας δαιμονοποίηση των συντηρητικών υποψηφίων από τα καθιερωμένα μέσα ενημέρωσης, σε συνδυασμό με παραπλανητικές δημοσκοπήσεις, σήμαινε ότι πολλοί συγκλονίστηκαν – ειδικά νέοι φοιτητές πανεπιστημίων – όταν τα αποτελέσματα ανακοινώθηκαν. Μετά την νίκη του Ντόναλντ Τραμπ, ένα γελοίο φαινόμενο εμφανίστηκε σε πανεπιστήμια ανά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Κάποιοι φοιτητές ένιωσαν τόσο φόβο, εξάντληση, ή συναισθηματικό τραύμα από τις εκλογές που απαίτησαν τα μαθήματα να σταματήσουν και οι εξετάσεις να επαναπρογραμματιστούν. Για την ανακούφιση των φοιτητών από το άγχος και την αγωνία, κάποιες γνωστές σχολές οργάνωσαν διάφορες «θεραπευτικές» δραστηριότητες.

Αυτές περιελάμβαναν το παιχνίδι με Play-Doh ή με τουβλάκια, τον χρωματισμό εικόνων, και το παιχνίδι με σαπουνόφουσκες. Κάποιες παρείχαν ακόμα και γάτες και σκύλους για να παρηγορήσουν τους φοιτητές. Ένας αριθμός πανεπιστημίων έδινε στους φοιτητές ψυχολογική συμβουλευτική, οργάνωσε ομάδες υποστήριξης, ή δημιούργησε «ασφαλείς χώρους» όπου οι φοιτητές θα μπορούσαν να αναζητήσουν βοήθεια στην «ανάρρωση» από και την επεξεργασία των εκλογικών αποτελεσμάτων. [58] Ο παραλογισμός του πως μια φυσιολογική δημοκρατική διαδικασία έγινε πιο τρομακτική από μια φυσική καταστροφή ή μια τρομοκρατική επίθεση δείχνει την ολοκληρωτική αποτυχία του αμερικανικού εκπαιδευτικού συστήματος. Φοιτητές πανεπιστημίων, που θα έπρεπε να είναι περισσότερο ώριμοι και λογικοί, έχασαν κάθε ανοχή και έγιναν σαν βρέφη όταν αντιμετώπισαν μια αλλαγή και υποτιθέμενη δυσκολία.

Στα μάτια του κόσμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ακόμα ηγέτης στην εκπαίδευση. Για περισσότερο από έναν αιώνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν υπάρξει μια πολιτική, οικονομική, και στρατιωτική υπερδύναμη. Οι δαπάνες της στην εκπαίδευση υπερβαίνουν κατά πολύ αυτές άλλων χωρών. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Αμερικανική δημοκρατία και ευμάρεια προσέλκυσε ταλαντούχους ανθρώπους από όλον τον κόσμο. Τα μεταπτυχιακά προγράμματά της στις επιστήμες, τεχνολογία, μηχανική, και μαθηματικά (STEM) και οι επαγγελματικές σχολές της δεν έχουν ισάξιό τους.

Παρ’ όλα αυτά, μια κρίση εκτυλισσόταν εκ των έσω. Το ποσοστό αλλοδαπών φοιτητών στα μεταπτυχιακά προγράμματα STEM υπερβαίνει κατά πολύ αυτό των Αμερικανών φοιτητών, και η διαφορά αυξάνεται κάθε χρόνο. [59] Αυτό αντανακλά την διάβρωση της πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας, και μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ανά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι μαθητές εσκεμμένα υπόκεινται σε διαδικασία μείωσης της διανοητικής ικανότητάς τους και καταστρέφονται.

Θα πρέπει να δοθεί έμφαση ότι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι του κόσμου, ειδικά αυτοί που πήγαν σε πανεπιστήμιο μετά την δεκαετία του 1960, έχουν εκτεθεί σε κομμουνιστικές επιρροές. Τα τμήματα φιλολογικών και ανθρωπιστικών σπουδών και οι κοινωνικές επιστήμες έχουν επηρεαστεί το περισσότερο. Μόνοι λίγα άτομα είχαν σκοπό να προωθήσουν κομμουνιστική ιδεολογία, αλλά η πλειοψηφία των ανθρώπων σε αυτά τα πεδία δέχτηκαν κατήχηση χωρίς να το αντιλαμβάνονται. Εδώ εκθέτουμε τους στόχους του κομμουνισμού έτσι ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να τους εντοπίσουν και να απομακρυνθούν από αυτούς.

α. Η αριστερή μεροληψία στα πανεπιστημιακά τμήματα

Ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που οι φοιτητές ασπάζονται την σοσιαλιστική ή κομμουνιστική ιδεολογία, και αποδέχονται ακραίες ιδεολογίες όπως φεμινισμό και αυτήν του περιβαλλοντικού κινήματος (βλ. Κεφάλαιο 16), είναι ότι ένα μεγάλο ποσοστό του προσωπικού των αμερικανικών πανεπιστημίων κλίνει προς τα αριστερά. Ακαδημαϊκοί με διαφορετικές ιδέες είτε έχουν περιθωριοποιηθεί στις θέσεις διδασκαλίας τους είτε αποτρέπονται από το να εκφράζουν τις απόψεις τους.

Σε μια έρευνα του 2007 με τίτλο «Οι κοινωνικές και πολιτικές απόψεις των Αμερικανών καθηγητών», μεταξύ των 1.417 μελών προσωπικού πανεπιστημιακών τμημάτων πλήρους απασχόλησης που συμμετείχαν, 44,1 τοις εκατό θεωρούσαν εαυτόν αριστερίζοντα, 46,1 τοις εκατό κεντρώο, και μόνο 9,2 τοις εκατό συντηρητικό. Στις σχολές καλών τεχνών, 61 τοις εκατό του προσωπικού ήταν αριστερίζοντες, ενώ συντηρητικοί αποτελούσαν μόνο το 3,9 τοις εκατό. [60]

Έρευνες μετά το 2007 επίσης επιβεβαιώνουν την αριστερή τάση μεταξύ καθηγητών σε πανεπιστήμια τετραετών προγραμμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μια έρευνα που εκδόθηκε στο Econ Journal Watch το 2016 ρωτούσε για την κατάσταση εγγραφής ψηφοφόρου καθηγητών σε τμήματα ιστορίας και κοινωνικών επιστημών σε 40 δημοφιλή αμερικανικά πανεπιστήμια. Μεταξύ των 7.243 καθηγητών που συμμετείχαν στην έρευνα, υπήρχαν 3.623 Δημοκρατικοί και 314 Ρεπουμπλικανοί, δηλαδή μια αναλογία 11,5 προς 1. Μεταξύ των πέντε τμημάτων που ερευνήθηκαν, το τμήμα ιστορίας ήταν το λιγότερο ισορροπημένο, με αναλογία 35 προς 1. Συγκρίνετέ το αυτό με μια παρόμοια έρευνα που είχε εκδοθεί το 1968 και βρήκε ότι μεταξύ των καθηγητών ιστορίας, η αναλογία Δημοκρατικών προς Ρεπουμπλικανούς ήταν 2,7 προς 1. [61]

Μια άλλη έρευνα τετραετών κολλεγιακών και πανεπιστημιακών τμημάτων το 2016 βρήκε ότι η πολιτική προτίμηση των καθηγητών είχε ιδιαιτέρως μεγάλη διαφορά στην Νέα Αγγλία. Βάσει δεδομένων του 2014, η έρευνα βρήκε ότι η αναλογία αριστεριζόντων προς συντηρητικών καθηγητών σε κολλέγια και πανεπιστήμια πανεθνικά ήταν 6 προς 1. Στην Νέα Αγγλία, αυτή η αναλογία ήταν 28 προς 1. Μια έρευνα του 2016 από το Pew Research Center βρήκε ότι μεταξύ αυτών που είχαν φοιτήσει σε μεταπτυχιακά προγράμματα, 31 τοις εκατό είχε σταθερά αριστερίζουσες απόψεις, 23 τοις εκατό έτεινε να είναι κυρίως αριστερίζον, 10 τοις εκατό είχε σταθερά συντηρητικές απόψεις, και 17 τοις εκατό έτεινε να είναι κυρίως συντηρητικό. Η έρευνα βρήκε ότι από το 1994, ο αριθμός αυτών που είχαν λάβει μεταπτυχιακού επιπέδου εκπαίδευση και που είχαν σταθερά αριστερίζουσες απόψεις είχε αυξηθεί σημαντικά. [62] Συμμετέχοντες σε συζήτηση σε ένα σεμινάριο του Επιχειρηματικού Αμερικανικού Ινστιτούτου το 2016 είπαν ότι περίπου το 18 τοις εκατό των κοινωνικών επιστημόνων στις Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούσαν εαυτόν μαρξιστή, ενώ μόνο το 5 τοις εκατό θεωρούσαν τον εαυτό τους συντηρητικό. [63]

Ο γερουσιαστής Τεντ Κρουζ είχε σχολιάσει μια φορά, την νομική σχολή ενός δημοφιλούς πανεπιστημίου στο οποίο φοίτησε: «Υπήρχαν περισσότεροι αυτοαποκαλούμενοι κομμουνιστές [στο τμήμα] απ΄ ό,τι Ρεπουμπλικανοί. … Αν [τους] ρωτούσατε να ψηφίσουν για το αν αυτό το έθνος θα πρέπει να γίνει ένα σοσιαλιστικό έθνος, 80 τοις εκατό του τμήματος θα ψήφιζε ναι και 10 τοις εκατό θα σκεφτόταν ότι αυτό είναι πολύ συντηρητικό.» [64]

Ο κομμουνισμός ξεκίνησε την διείσδυσή του στην αμερικανική εκπαίδευση με τα πανεπιστήμια στις αρχές του εικοστού αιώνα, όταν πολλοί Αμερικανοί λόγιοι άρχισαν να αποδέχονται κομμουνιστικές ιδέες ή την Φαμπιανή σοσιαλιστική εκδοχή τους. [65]

Το κίνημα αντιπαράδοσης της δεκαετίας του 1960 παρήγαγε έναν μεγάλο αριθμό νεαρών αντιπαραδοσιακών φοιτητών. Στα διαμορφωτικά χρόνια αυτών των ανθρώπων, επηρεάστηκαν πολύ από πολιτισμικό μαρξισμό και την θεωρία της Σχολής της Φρανκφούρτης. Το 1973, αφότου ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον απομάκρυνε τα αμερικανικά στρατεύματα από το Βιετνάμ, φοιτητικές ομάδες σχετιζόμενες με το αντιπολεμικό κίνημα άρχισαν να φθίνουν, καθώς ο κύριος λόγος διαδήλωσης είχε χαθεί. Αλλά η ακραία νοοτροπία που καλλιεργήθηκε από αυτά τα μεγάλης κλίμακας φοιτητικά κινήματα δεν εξαφανίστηκε.

Ακραίοι φοιτητές πήγαν σε μεταπτυχιακές σπουδές στα κοινωνικά και πολιτισμικά πεδία – στην δημοσιογραφία, λογοτεχνία, φιλοσοφία, κοινωνιολογία, εκπαίδευση, πολιτισμικές σπουδές, και παρόμοια. Αφότου έλαβαν πτυχία, άρχισαν καριέρες στα ιδρύματα με την μεγαλύτερη επιρροή επί της κοινωνίας και πολιτισμού, όπως πανεπιστήμια, μέσα ενημέρωσης, κυβερνητικές υπηρεσίες, και μη κυβερνητικούς οργανισμούς. Αυτό που τους οδηγούσε εκείνο τον καιρό ήταν κυρίως η θεωρία της «μεγάλης πορείας μέσα από τα ιδρύματα» που προτάθηκε από τον Ιταλό μαρξιστή Αντόνιο Γκράμσι. Αυτή η «μεγάλη πορεία» στόχευε να αλλάξει τις πιο σημαντικές παραδόσεις του δυτικού πολιτισμού.

Ο Μαρκούζε θεωρούνταν ως ο «πνευματικός νονός» από επαναστατικούς δυτικούς φοιτητές. Το 1974, είπε ότι η Νέα αριστερά δεν έχει πεθάνει, «και θα αναστηθεί στα πανεπιστήμια.» [66] Στην πραγματικότητα, η Νέα αριστερά δεν έχει μόνο επιβιώσει, αλλά η μεγάλη πορεία της μέσα από τα ιδρύματα υπήρξε τεραστίως επιτυχής.

Όπως ένας ριζοσπάστης καθηγητής είχε γράψει: «Μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ, πολλοί από εμάς δεν σύρθηκαν απλώς πίσω στα λογοτεχνικά μας γραφειάκια· μπήκαμε σε ακαδημαϊκές θέσεις. Με το τέλος του πολέμου, η δεν φαινόμασταν πλέον, και έμοιαζε για λίγο – σε αυτόν που δεν παρατηρούσε – ότι είχαμε εξαφανιστεί. Τώρα είμαστε καθηγητές τριτοβάθμιας, και το έργο της αναμόρφωσης των πανεπιστημίων έχει αρχίσει για τα καλά.» [67]

Ο όρος «μονιμοποιημένοι ριζοσπάστες» δημιουργήθηκε από τον Ρότζερ Κίμπαλ στο βιβλίο του του 1989 με το ίδιο όνομα, και αναφέρεται στους ριζοσπάστες φοιτητές που ήταν ενεργοί στα κινήματα κατά του πολέμου, πολιτικών δικαιωμάτων, ή στο φεμινιστικό την δεκαετία του 1960, και αργότερα εισήλθαν σε πανεπιστήμια για να διδάξουν και απέκτησαν μόνιμη θέση την δεκαετία του 1980. Από εκεί, ενστάλαξαν στους φοιτητές το σύστημα πολιτικών αξιών τους και δημιούργησαν μία νέα γενιά ριζοσπαστών. Κάποιοι από αυτούς τους ριζοσπάστες του 1960 έγιναν επικεφαλής τμημάτων και πρυτάνεις. Ο σκοπός της ακαδημαϊκής δουλειάς τους δεν ήταν να εξερευνήσουν την αλήθεια, αλλά να χρησιμοποιήσουν την Ακαδημία ως εργαλείο για την υπονόμευση του δυτικού πολιτισμού και παραδόσεων. Στόχευαν να υπονομεύσουν το κυρίως ρεύμα της κοινωνίας και το πολιτικό σύστημα παράγοντας περισσότερους επαναστάτες σαν τον εαυτό τους.

Από την στιγμή που μονιμοποιούνται, οι καθηγητές μπορούν να συμμετάσχουν σε διάφορες επιτροπές και έχουν σημαντικό ρόλο στην πρόσληψη νέου προσωπικού, στην ρύθμιση των ακαδημαϊκών προτύπων, στην επιλογή θεμάτων για πτυχιακές εργασίες, και στον προσδιορισμό της ερευνητικής κατεύθυνσης. Έχουν πολλούς τρόπους να χρησιμοποιήσουν την δύναμή τους για να αποκλείσουν υποψηφίους που δεν συμφωνούν στην ιδεολογία τους. Για αυτόν τον λόγο, άτομα με πιο παραδοσιακή σκέψη που διδάσκουν και κάνουν έρευνα σύμφωνα με παραδοσιακές έννοιες, σταθερά περιθωριοποιούνται. Καθώς οι μεγαλύτεροι καθηγητές σταματούν την εργασία, αυτοί που τους αντικαθιστούν είναι κυρίως αριστεροί ακαδημαϊκοί που έχουν υποστεί κατήχηση κομμουνιστικών ιδεών.

Ο Γκράμσι διαχώρισε τους ακαδημαϊκούς και λογίους σε δύο στρατόπεδα: «παραδοσιακούς» ακαδημαϊκούς και λογίους και «αυτοφυείς». Οι πρώτοι είναι ο βασικός παράγοντας διατήρησης παραδοσιακού πολιτισμού και κοινωνικής τάξης, ενώ οι τελευταίοι ανήκουν σε νεοεμφανιζόμενες τάξεις ή ομάδες και παίζουν έναν βασικό ρόλο στην διαδικασία μάχης για ηγεμονία στις τάξεις ή ομάδες τους. [68] Σε αυτήν την άποψη, το προλεταριάτο χρησιμοποιεί αυτοφυείς ακαδημαϊκούς στο μονοπάτι του προς την υφαρπαγή πολιτισμικής και τελικά πολιτικής δύναμης. Πολλοί μονιμοποιημένοι ριζοσπάστες ορίζουν εαυτόν ως αυτοφυείς ακαδημαϊκούς που αντιτίθενται στο τρέχον σύστημα. Όπως ο Γκράμσι, ακολουθούν το μαρξιανό αξίωμα ότι «οι φιλόσοφοι έχουν μόνο ερμηνεύσει τον κόσμο με διάφορους τρόπους· το νόημα, όμως, είναι να τον αλλάξεις.» [69]

Με αυτόν τον τρόπο, η εκπαίδευση για την αριστερά δεν έχει σχέση με την μετάδοση της ουσίας της γνώσης και του ανθρώπινου πολιτισμού, αλλά με την ρύθμιση των μαθητών ώστε να αποδεχτούν ριζοσπαστική πολιτική, κοινωνικό ακτιβισμό, και «κοινωνική δικαιοσύνη». Μετά την αποφοίτηση και εισερχόμενοι στην κοινωνία, εκφράζουν την απογοήτευσή τους με το τρέχον σύστημα επαναστατώντας κατά του παραδοσιακού πολιτισμού και κάνοντας έκκληση για καταστροφική επανάσταση.

β. Αναμόρφωση των παραδοσιακών ακαδημαϊκών προγραμμάτων με κομμουνιστική ιδεολογία

Ενώ ο μαρξισμός-λενινισμός είναι η καθοδηγητική ιδεολογία για κάθε ακαδημαϊκό πεδίο σε κομμουνιστικές χώρες, η ακαδημαϊκή ελευθερία είναι μια βασική εστίαση στην Δύση. Πέραν των ηθικών προτύπων και των ακαδημαϊκών συνηθειών, δεν θα πρέπει να υπάρχει καμία μεροληψία προς κάποιες συγκεκριμένες τάσεις στον χώρο της διανόησης. Αλλά από την δεκαετία 1930, σοσιαλισμός, κομμουνισμός, μαρξισμός, και οι θεωρίες της Σχολής της Φρανκφούρτης έχουν εισέλθει στα αμερικανικά πανεπιστήμια με δύναμη, αλλάζοντας δραματικά τις κλασικές σπουδές και τις κοινωνικές επιστήμες.

Επαναστατικός διάλογος κυριαρχεί στις κλασικές σπουδές στην Αμερική

Ο συγγραφέας Μπρους Μπάουερ ρώτησε τον Άλαν Τσαρλς Κορς, έναν ιστορικό στο πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, ποια τρία βιβλία πιστεύει πως είχαν την βαθύτερη επιρροή στις κλασικές σπουδές στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σχεδόν χωρίς σκέψη, ο Κορς ονόμασε τα «Σημειωματάρια φυλακής» του Γκράμσι, την «Παιδαγωγική του καταπιεσμένου» του Πάολο Φρέιρε, και τους «Ταλαιπωρημένους της γης» του Φραντς Φάνον. [70]

Ο Γκράμσι, ο Ιταλός μαρξιστής, δεν χρειάζεται περαιτέρω συστάσεις καθώς το έργο του έχει περιγραφεί σε προηγούμενα κεφάλαια. Ο Φρέιρε, ένας Βραζιλιάνος θεωρητικός της παιδαγωγικής, λάτρευε τους Λένιν, Μάο Τσεντόνγκ, Φιντέλ Κάστρο, και Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα. Η «Παιδαγωγική του καταπιεσμένου» που έγραψε, που εκδόθηκε το 1968 και επανατυπώθηκε στα Αγγλικά δύο χρόνια αργότερα, έχει γίνει υποχρεωτικό σύγγραμα σε πολλά ακαδημαϊκά ινστιτούτα στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η «Παιδαγωγική» του Φρέιρε δεν ασχολείται με οποιαδήποτε συγκεκριμένα εκπαιδευτικά προβλήματα, αλλά είναι μάλλον «ένα ουτοπικό πολιτικό φυλλάδιο που καλεί για την ανατροπή της καπιταλιστικής ηγεμονίας και την δημιουργία αταξικών κοινωνιών», όπως περιγράφεται από τον Στερν του City Journal. [71] Το έργο του Φρέιρε δεν κάνει κάτι περισσότερο από το να επαναλαμβάνει την μαρξιστική άποψη ότι υπάρχουν μόνο δύο είδη ανθρώπων στον κόσμο: ο καταπιεστής και ο καταπιεζόμενος. Ο καταπιεζόμενος θα πρέπει, τότε, να απορρίψει την εκπαίδευσή του, να αφυπνιστεί και να αντιληφθεί τις κακές συνθήκες του, και να ερεθιστεί από άλλους ώστε να επαναστατήσει.

Ο Φάνον γεννήθηκε στην Νήσο Μαρτινίκ στην Καραϊβική και συμμετείχε στον Αλγεριανό πόλεμο κατά της Γαλλικής αποικιακής κυβέρνησης. Το βιβλίο του «Ταλαιπωρημένοι της γης» εκδόθηκε το 1961 με μια εισαγωγή από τον Γάλλο υπαρξιακό και κομμουνιστή Ζαν-Πωλ Σαρτρ, που συνόψισε την θεωρία του Φάνον ως εξής: Οι δυτικοί άποικοι είναι η ενσάρκωση του κακού, ενώ οι μη δυτικοί είναι εγγενώς ευγενείς επειδή έχουν αποικιακή κυβέρνηση και δέχονται εκμετάλλευση.

Ο Φάνον κάλεσε τους ανθρώπους στις αποικίες να εμπλακούν σε βίαιη εξέγερση κατά της αποικιακής άρχουσας τάξης. Είπε: «Στο επίπεδο των ατόμων, η βία είναι μια δύναμη λύτρωσης. Απελευθερώνει τον αυτόχθονα από το σύμπλεγμα κατωτερότητάς του και από την απόγνωση και αδράνειά του· τον καθιστά ατρόμητο και επαναφέρει την αυτοεκτίμησή του.» [72]

Υιοθετώντας τις ιδέες του Φάνον, ο Σαρτρ έγραψε στην εισαγωγή: «Επειδή τις πρώτες μέρες της εξέγερσης πρέπει να σκοτώσεις: το να πυροβολήσεις έναν Ευρωπαίο είναι το να σκοτώνεις δύο πουλιά με μία πέτρα, να καταστρέφεις έναν καταπιεστή και τον άντρα που καταπιέζει ταυτόχρονα: απομένουν ένας νεκρός άντρας, και ένας ελεύθερος άντρας· ο επιβιώσας, για πρώτη φορά, νιώθει ένα εθνικό έδαφος κάτω από τα πόδια του.» [73]

Οι ιδέες του Γκράμσι, Φρέιρε, και Φάνον είναι παραπλανητικές αφηγήσεις που παρασύρουν τους ανθρώπους ώστε να βλέπουν την ιστορία και την κοινωνία μέσα από τον φακό της ταξικής πάλης. Μόλις η σπίθα του ταξικού μίσους μπαίνει στις καρδιές τους, οι φοιτητές μαθαίνουν να απεχθάνονται και να αντιτίθενται στην φυσιολογική δομή και λειτουργίες της κοινωνίας, για το οποίο η αναπόφευκτη λύση είναι εξέγερση και επανάσταση.

Ποιος συγκεκριμένα θεωρητικός ή σχολή σκέψης είχε την μέγιστη επιρροή στις κλασικές σπουδές και κοινωνικές επιστήμες στα Αμερικανικά πανεπιστήμια είναι ένα θέμα για το οποίο υπάρχουν πολλές απόψεις. Αυτό που είναι σαφές, όμως, είναι ότι ο μαρξισμός και η Σχολή της Φρανκφούρτης, η φροϋδική θεωρία, και ο μεταμοντερνισμός (που δούλεψε παράλληλα του κομμουνισμού για να καταστρέψει τον πολιτισμό και ηθική) έχουν φτάσει να κυριαρχούν στο πεδίο.

Κομμουνιστική θεωρία εμποτίζει την Ακαδημία

Από την δεκαετία του 1960, το πεδίο της λόγιας έρευνας στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει βιώσει μια θεμελιώδη αλλαγή ιδεολογικής δομής στα διάφορα υποπεδία του. Παραδοσιακά, οι κριτικοί της λόγιας γραμματείας εκτιμούσαν τις ηθικές και αισθητικές αξίες των κλασικών έργων, θεωρώντας τα κλασικά έργα μια σημαντική πηγή για την διεύρυνση των οριζόντων των αναγνωστών, για την ανάπτυξη του ηθικού χαρακτήρα τους, και για την καλλιέργεια της λόγιας αισθητικής τους. Θεωρούνταν δεδομένο, ότι η ακαδημαϊκή φιλολογική θεωρία έρχεται δεύτερη μετά από τα ίδια τα κλασικά κείμενα, και λειτουργεί ως ένα βοήθημα στην κατανόηση και ερμηνεία τους.

Ακολουθώντας τις δημοφιλείς τάσεις στην φιλοσοφία, ψυχολογία, και πολιτισμό, διάφορες νέες φιλολογικές θεωρίες εμφανίστηκαν στην ακαδημαϊκή κοινότητα κατά την διάρκεια της αποκορύφωσης του κινήματος αντιπαράδοσης την δεκαετία 1960. Η σχέση μεταξύ θεωρίας και κειμένων αντιστράφηκε καθώς τα ίδια τα κείμενα μειώθηκαν σε υλικό για επαλήθευση των μοντέρνων ερμηνευτικών προσεγγίσεων. [74]

Τι λένε αυτές οι θεωρίες; Αν τις δούμε συνολικά, χαλάνε τα παραδοσιακά ακαδημαϊκά πεδία, όπως φιλοσοφία, ψυχολογία, κοινωνιολογία, και ψυχοανάλυση, μέσω της στρεβλωμένης παρουσίασης της κοινωνίας και του πολιτισμού. Όπως ο φιλολογικός κριτικός Τζόναθαν Κάλλερ το έθεσε: «Η θεωρία είναι συχνά μια φιλοπόλεμη κριτική των ιδεών κοινής λογικής, και περατέρω, μια προσπάθεια να δείξουν ότι αυτό που θεωρούμε δεδομένο ως “κοινή λογική” είναι, στην πραγματικότητα, ένα ιστορικό κατασκεύασμα, μια συγκεκριμένη θεωρία που έφτασε να μοιάζει τόσο φυσική σε εμάς που δεν την βλέπουμε καν ως θεωρία.» [75]

Με άλλα λόγια, οι μοντέρνες ακαδημαϊκές θεωρίες μειώνουν, αντιστρέφουν, και καταστρέφουν τις κατανοήσεις σωστού και λάθους, καλού και κακού, και ομορφιάς και ασχήμιας που προέρχονται από μια παραδοσιακή οικογενειακή ανατροφή, θρησκευτική πίστη, και ηθική, ενώ τις αντικαθιστούν με ένα κακόβουλο σύστημα χωρίς καμία θετική αξία.

Ξεφλουδίζοντας το δαιδαλώδες ακαδημαϊκό τους περίβλημα, αυτές οι έτσι αποκαλούμενες θεωρίες δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας κυκεώνας κλασικού και νέου μαρξισμού, Σχολής Φρανκφούρτης, ψυχοανάλυσης, αποδομητισμού, μετα-στρουκτουραλισμού, και μεταμοντερνισμού. Μαζί δημιουργούν έναν άξονα που στοχεύει να καταστρέψει τις βάσεις του ανθρώπινου πολιτισμού και υπηρετεί ως καμουφλάζ για τον κομμουνισμό ώστε να παρεισφρήσει στην δυτική ακαδημία. Από την δεκαετία του 1960, ο κομμουνισμός είχε ραγδαία ανάπτυξη σε περιοχές όπως φιλολογία, ιστορία, και φιλοσοφία, καθιερώνοντας την κυριαρχία του στις κλασικές σπουδές και κοινωνικές επιστήμες.

Η «θεωρία», όπως συζητήθηκε, είναι βασικά το ίδιο πράγμα με την «κριτική θεωρία». Οι παραλλαγές της περιλαμβάνουν τις νεοεμφανισθείσες κριτικές σπουδές νομικής, φυλής, φύλου, κοινωνίας, επιστήμης, ιατρικής, και παρόμοια. Η έκταση της παρείσφρησής της είναι αποτέλεσμα της επιτυχούς επέκτασης του κομμουνισμού στην ακαδημία και τα εκπαιδευτικά πεδία, διαφθείροντας τους νέους με διεστραμμένες σκέψεις και ετοιμάζοντας ένα μονοπάτι για την τελική καταστροφή της ανθρωπότητας.

Η πολιτικοποίηση της φιλολογικής έρευνας

Από την οπτική ενός μαρξιστή φιλολογικού κριτικού, η σημασία ενός κλασικού κειμένου δεν βρίσκεται στην εγγενή του αξία, αλλά στο πως αντανακλά την ιδεολογία της άρχουσας τάξης ή την θέση της σε θέματα στα οποία η αριστερά έχει δώσει έμφαση, όπως φύλο και φυλή. Από αυτήν την οπτική, τα κλασικά κείμενα θεωρείται πως δεν έχουν καμία εγγενή αξία. Ένας γνωστός Αμερικανός μαρξιστής θεωρητικός της φιλολογίας διακήρυξε ωμά ότι η πολιτική ερμηνεία της γραμματείας αποτελεί «τον απόλυτο ορίζοντα κάθε ανάγνωσης και κάθε ερμηνείας». [76] Δηλαδή, κάθε έργο της κλασικής γραμματείας θα πρέπει να θεωρείται ως πολιτική αλληγορία, και μόνο όταν τα βαθύτερα νοήματα τάξης, φυλής, φύλου, ή σεξουαλικής καταπίεσης αποκαλύπτονται μπορεί η κατανόηση κάποιου να θεωρηθεί βαθιά ή επαρκής.

Άνθρωποι από κομμουνιστικές χώρες είναι εξοικειωμένοι με αυτό το είδος δογματικής φιλολογικής κριτικής. Ο Κινέζος κομμουνιστής επικεφαλής Μάο Τσεντόνγκ συνόψισε το «Όνειρο Πορφυρών Δωματίων», ένα από τα τέσσερα μεγάλα Κινεζικά κλασικά, ως «τέσσερις οικογένειες, δυνατή ταξική πάλη, και μερικές δεκάδες ανθρώπινες ζωές.»

Σε κομμουνιστικές χώρες, η φιλολογική συζήτηση δεν περιορίζεται πάντα σε πολιτισμένο και εξεζητημένο διάλογο του πύργου ελεφαντοστού. Μερικές φορές μπορεί να γίνει η ώθηση για αιματηρή πάλη. Η για μια δεκαετία βαρβαρότητα της Πολιτιστικής Επανάστασης την δεκαετία του 1960 και ’70 άναψε από την επίσημη επίκριση ενός λογοτεχνικού έργου.

Το 1959, σε απάντηση στο κάλεσμα του Μάο να μάθουν από τον ειλικρινή και ακέραιο αξιωματούχο της Δυναστείας Μινγκ Χάι Ρουί, ο δημοφιλής ιστορικός Γου Χαν πήρε συμβουλή από έναν ανώτατο αξιωματούχο προπαγάνδας να αρχίσει να μελετά την ιστορική μορφή και να γράψει για αυτόν. Το 1961, ο Γου τελείωσε την συγγραφή του θεατρικού δράματος «Ο Χάι Ρουί απολύεται από το αξίωμα», που παρουσίαζε την ζωή του αξιωματούχου που τόλμησε να επικρίνει τον αυτοκράτορα και φυλακίστηκε για αυτό. Αρκετά χρόνια μετά, στις 10 Νοεμβρίου 1965, η περιοδική έκδοση «Γουενχουί Νέα Σαγκάης» εξέδωσε μια επικριτική άποψη για το έργο. Η κριτική είχε προγραμματιστεί από κοινού με την γυναίκα του Μάο, Τζιανγκ Τσινγκ, και τον ριζοσπάστη θεωρητικό Τζανγκ Τσουντσιάο. Ισχυριζόταν πως το έργο ήταν ένας υπαινιγμός στον Πενγκ Ντεχουάι, έναν στρατηγό του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού που εκκαθαρίστηκε επειδή εξέφρασε αντίθεση στις Τρεις Κόκκινες Σημαίες του Κομμουνιστικού Κόμματος – την Γενική Γραμμή για Σοσιαλιστική Οικοδόμηση, το Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός, και τις Λαϊκές Κομμούνες. Την δεκαετία του 1950, αυτά τα μέτρα οδήγησαν στον Μεγάλο Λιμό, που πήρε την ζωή μέσω πείνας από δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους, και στις αρχές της δεκαετίας του 1960 αποδυνάμωσε την θέση του Μάο στο καθεστώς. Έναν καιρό που ο Μάο και οι υποστηρικτές του έψαχναν τρόπους να ανακτήσουν το κύρος του, η επίκριση του «Ο Χάι Ρουί απολύεται από το αξίωμα» έγινε το φυτίλι για τις πολιτικές αποφάσεις που οδήγησαν στην Πολιτιστική Επανάσταση.

Η ωμή προσέγγιση των Κινέζων κομμουνιστών στην ερμηνεία όλων των κλασικών έργων με όρους ταξικής πάλης δημιουργεί αντίθεση προς την πολύ λεπτότερη επίκριση που βλέπουμε σε Δυτικά πανεπιστήμια τις τελευταίες λίγες δεκαετίες.

Η δυτική νεομαρξιστική φιλολογική επίκριση είναι σαν ένας ιός που γίνεται δυνατότερος και πιο θανατηφόρος μέσω ατελείωτων μεταλλάξεων. Προσαρμόζει άλλες θεωρίες για να γίνουν τα όπλα της, σέρνοντας τα μεγάλα έργα του ανθρωπίνου πολιτισμού – από τα κλασικά της Ελλάδας και Ρώμης έως τον Δάντη, Σέικσπηρ, και τα Βικτωριανά μυθιστορήματα – στην φιλολογική χειρουργική κλίνη για να τα ακρωτηριάσει και να τα επανακατασκευάσει.

Αν και αυτός ο τύπος σχολιασμού χρησιμοποιεί μυστηριακή ορολογία για να δημιουργήσει το προσωπείο της εξεζητημένης σκέψης, τα βασικά επιχειρήματα συνήθως είναι κατηγορίες ότι υπάρχει προκατάληψη κατά στερημένων τάξεων, γυναικών, ή εθνοτικών μειονοτήτων.

Μοντέρνες κριτικές χαρακτηρίζουν αυτά τα έργα ως ανήκοντα στην υπερδομή της άρχουσας τάξης, και τα περιγράφουν ως έχοντα την επίδραση να κοιμίζουν τις μάζες ώστε να μην κατανοούν τις καταπιεστικές συνθήκες τους και να τις αποτρέπουν να επιτύχουν επαναστατική ταξική συνείδηση. Όπως ο Άγγλος φιλόσοφος σερ Ρότζερ Σκρούτον είπε: «Οι μέθοδοι του νέου θεωρητικού φιλολογίας είναι πραγματικά όπλα υπονόμευσης: μια προσπάθεια να καταστρέψουν την ανθρώπινη εκπαίδευση εκ των έσω, να διαρρήξουν την αλυσίδα συμπάθειας που μας ενώνει με τον πολιτισμό μας.» [77]

Η μαρξιστική θεωρία ιδεολογίας

Η «ιδεολογία» είναι μια βασική έννοια στις επηρεασμένες από τον μαρξισμό φιλολογικές και κοινωνικές σπουδές. Ο Μαρξ θεώρησε την ηθική, θρησκεία, και μεταφυσική συλλογικά ως ιδεολογία. Πίστευε ότι η κυρίαρχη ιδεολογία σε μια ταξικά βασιζόμενη κοινωνία ήταν η ιδεολογία της άρχουσας τάξης, και ότι οι αξίες της δεν αντανακλούν την πραγματικότητα, αλλά το αντίθετό της. [78]

Ο νεομαρξισμός του 20ου αιώνα έκανε την καταστροφή του πολιτισμού ένα απαραίτητο στάδιο της επανάστασης και κάνει εκτενή αναφορά στην ιδεολογία στα βιβλία του. Ο Λούκατς όρισε την ιδεολογία ως την «ψευδή συνείδηση» σε αντίθεση με την πραγματική «ταξική συνείδηση». Ο Γάλλος μαρξιστής Λουί Αλτουσσέρ πρότεινε την ιδέα των «ιδεολογικών κρατικών μηχανισμών», που περιλαμβάνουν θρησκεία, εκπαίδευση, οικογένεια, νόμο, πολιτική, εμπορικές ενώσεις, επικοινωνία, και πολιτισμό, που θα εργάζονταν σε συνδυασμό με έναν βάρβαρο, βίαιο κρατικό μηχανισμό.

Η μαρξιστική έννοια της ιδεολογίας είναι ένα έργο εξαιρετικά πονηρής πανουργίας. Κάθε κοινωνία ή σύστημα έχει τις ατέλειές του που θα πρέπει να συζητηθούν και να διορθωθούν. Παρ’ όλα αυτά, ο Αλτουσσέρ και άλλοι μαρξιστές δεν ασχολούνται με συγκεκριμένα προβλήματα. Αντ΄αυτού, απορρίπτουν το σύστημα στην ολότητά του επειδή [λένε] ότι είναι μια δομή που στήθηκε και διατηρήθηκε από την άρχουσα τάξη για την προάσπιση των συμφερόντων της.

Η δηλητηρίαση του πηγαδιού είναι μια σημαντική πτυχή της μαρξιστικής εμμονής στην ιδεολογία, και μπορεί να ιδωθεί στην πολύπλοκη ιδεολογική κριτική του Αλτουσσέρ. Αντί της εξέτασης των αντικειμενικών πλεονεκτημάτων ενός επιχειρήματος, η ιδεολογική προσέγγιση στηρίζεται στην κατηγορία των αντιπάλων ότι έχουν απώτερα κίνητρα ή ότι έχουν το λάθος υπόβαθρο. Όπως κανένας δεν θέλει να πιεί από ένα δηλητηριασμένο πηγάδι, η υποβολή ενός ατόμου σε φήμες ή άλλες μορφές δολοφονίας χαρακτήρα καθιστά την άποψή του μη αποδεκτή από το κοινό – ασχέτως του πόσο στέρεη ή λογική μπορεί να είναι. Η έννοια του Αλτουσσέρ των «ιδεολογικών κρατικών μηχανισμών» αντανακλά την εξαιρετικά μεγάλη απέχθεια του κομμουνισμού για την ανθρώπινη κοινωνία – τίποτα δεν είναι αποδεκτό εκτός της πλήρους απόρριψης και καταστροφής. Αυτή είναι μια εκδήλωση του στόχου του κομμουνισμού να εξαλείψει τον ανθρώπινο πολιτισμό.

Η μαρξιστική έννοια της ιδεολογίας βασίζεται ολοκληρωτικά σε αόριστες, γενικευμένες, και ψευδείς υποθέσεις που στοχεύουν να αφανίσουν τις παραδοσιακές ηθικές αξίες. Ενώ μεταμφιέζουν τις πραγματικές προθέσεις τους μέσω της έκφρασης φαινομενικής ηθικής αγανάκτησης, οι μαρξιστές έχουν εξαπατήσει και επηρεάσει τεράστιους αριθμούς ανθρώπων.

Μεταμοντερνιστικός μαρξισμός

Με την έλευση της δεκαετίας του 1960, μια ομάδα Γάλλων φιλοσόφων δημιούργησε αυτό που σύντομα έγινε το πιο ισχυρό ιδεολογικό όπλο του μαρξισμού και κομμουνισμού στην αμερικανική ακαδημαϊκή κοινότητα: αποσυνθετισμό. Αυτοί οι φιλόσοφοι περιελάμβαναν τον Μισέλ Φουκώ και Ζακ Ντερριντά. Το 2007, ο Φουκώ ήταν ο πιο συχνά αναφερόμενος συγγραφέας στις φιλολογικές και κοινωνικές σπουδές, με 2.521 παραπομπές. Ο Ντερριντά ήρθε τρίτος, έχοντας 1.874 παραπομπές. [79] Υπάρχουν βαθιές συνδέσεις μεταξύ μεταμοντερνισμού και μαρξισμού, έτσι το βρίσκουμε λογικό να αναφερθούμε σε αυτό γενικά ως μεταμοντερνιστικό μαρξισμό. [80]

Το γεγονός ότι η γλώσσα μπορεί να κατέχει γενικά και πολλαπλά επίπεδα νοήματος, και ότι ένα κείμενο μπορεί να έχει διαφορετικές ερμηνείες, είναι κοινή γνώση από τουλάχιστον τον καιρό των αρχαίων Ελλήνων και της προ-αυτοκρατορικής Κίνας. Παρ’ όλα αυτά, η θεωρία αποσυνθετισμού του Ντερριντά, μια εξεζητημένη απάτη που συνδυάζει αθεϊσμό και σχετικισμό, δουλεύει μέσω της υπερβολής για την δυνατότητα πολλαπλής ερμηνείας στην γλώσσα ώστε να αποδομήσει κείμενα ακόμα και όταν το νόημα είναι σαφές και καλά ορισμένο.

Σε αντίθεση με τους συμβατικούς αθεϊστές, ο Ντερριντά εξέφρασε τις απόψεις του στην γλώσσα των φιλοσόφων. Ως αποτέλεσμα, οι απόψεις του δεν είναι καταστροφικές μόνο για την ιδέα του Θεού, αλλά επίσης για τις έννοιες τις λογικής, εξουσίας, και νοήματος όπως σχετίζονται με τα παραδοσιακά πιστεύω, καθώς θεωρητικοί συντονισμένοι στον Ντερριντά φέρουν εις πέρας την αποδόμησή τους αυτών των όρων. Έχοντας εξαπατήσει πολλούς με το προσωπείο του ακαδημαϊκού βάθους της, η θεωρία του αποσυνθετισμού έδρασε έξαλλη σε όλο το φάσμα των θεωρητικών σχολών και πήρε την θέση της ως ένα από τα πιο ισχυρά εργαλεία του κομμουνισμού για την καταστροφή πίστης, παράδοσης, και πολιτισμού.

Η ουσία της θεωρίας του Φουκώ περιστρέφεται γύρω από την έννοια ότι δεν υπάρχει αλήθεια, μόνο δύναμη. Καθώς η δύναμη μονοπωλεί το δικαίωμα να ερμηνεύει την αλήθεια, οτιδήποτε ισχυρίζεται ότι είναι αλήθεια είναι υποκριτικό και μη αξιόπιστο. Στο βιβλίο του «Πειθαρχία και τιμωρία: Η γέννηση της φυλακής», ο Φουκώ, που παλιότερα είχε γίνει μέλος του γαλλικού κομμουνιστικού κόμματος, ο Φουκώ έθεσε την ερώτηση: «Είναι μη αναμενόμενο ότι οι φυλακές μοιάζουν με εργοστάσια, σχολεία, στρατώνες, νοσοκομεία, τα οποία όλα μοιάζουν με φυλακές;» [81] Εξισώνοντας απαραίτητα ιδρύματα της κοινωνίας με φυλακές και καλώντας τον κόσμο να ανατρέψει αυτές τις «φυλακές», ο Φουκώ εκθέτει πλήρως την αντικοινωνική φύση της θεωρίας του.

Οπλισμένη με τα όπλα του αποσυνθετισμού, της θεωρίας του Φουκώ, και άλλων κριτικών θεωριών, ακαδημαϊκοί έχουν στιγματίσει την παράδοση και ηθική μέσω της σχετικοποίησης των πάντων. Τρέφονται από «αξιώματα» όπως «κάθε ερμηνεία είναι λανθασμένη ερμηνεία», «δεν υπάρχει αλήθεια, μόνο ερμηνείες», ή «δεν υπάρχουν στοιχεία, μόνο ερμηνείες». Έχουν σχετικοποιήσει την κατανόηση βασικών εννοιών όπως αλήθεια, καλοσύνη, ομορφιά, δικαιοσύνη, και ούτω καθεξής, και μετά τις απέρριψαν ως σκουπίδια.

Νεαροί φοιτητές που έχουν μαθήματα φιλολογίας δεν τολμούν να αμφισβητήσουν το «κύρος» των διδασκόντων τους. Το να μείνουν με καθαρό μυαλό υπό τον συνεχή ιδεολογικό βομβαρδισμό που ακολουθεί είναι ακόμα δυσκολότερο. Με το που ρυθμίζονται στο διάβασμα της μεταμοντερνιστικής μαρξιστικής θεωρίας, είναι δύσκολο να τους έχεις να σκεφτούν με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Αυτός είναι ένας βασικός τρόπος με τον οποίον η κομμουνιστική ιδεολογία ήταν ικανή να δουλέψει έξαλλα στις φιλολογικές σπουδές και κοινωνικές επιστήμες.

γ. Χρήση νέων ακαδημαϊκών πεδίων για ιδεολογική παρείσφρηση

Σε μια φυσιολογική κοινωνία, σπουδές γυναικών, έρευνα στις φυλετικές μειονότητες, και η μελέτη ξένων πολιτισμών αντανακλούν την ευημερία και ποικιλότητα της ακαδημαϊκής κοινότητας. Μετά το κίνημα αντιπαράδοσης της δεκαετίας του 1960, ωστόσο, κάποιοι ακραίοι χρησιμοποίησαν αυτά τα νέα πεδία για να διαδώσουν τις αριστερίζουσες ιδέες τους σε πανεπιστήμια και ερευνητικά ινστιτούτα. Τις πρόσφατες δεκαετίες, ακαδημαϊκά πεδία όπως φεμινιστικές σπουδές, ομοφυλοφιλικές σπουδές, και διάφορα τμήματα εστιασμένα απολύτως σε μη λευκές μειονότητες βρίσκονται εξαιρετικά συχνά στα αμερικανικά πανεπιστήμια.

Η βασική αρχή των σπουδών περί γυναικών είναι ότι οι διαφορές των φύλων δεν είναι αποτέλεσμα βιολογικών διαφορών, αλλά κοινωνικά κατασκευάσματα. Ισχυριζόμενο ότι οι γυναίκες έχουν από καιρό καταπιεστεί από τους άντρες και την πατριαρχία, το πεδίο των σπουδών γυναικών θέλει να προκαλέσει φεμινιστική κοινωνική συνείδηση και να επιφέρει κοινωνική αλλαγή και επανάσταση.

Μία φεμινίστρια καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Καλιφόρνια – Σάντα Κρουζ μεγάλωσε σε μια πολύ γνωστή κομμουνιστική οικογένεια. Περήφανα παρουσίαζε τα αρχεία της ως κομμουνίστριας και λεσβίας ακτιβίστριας. Από την δεκαετία του 1980, διδάσκει φεμινισμό και θεωρεί την σεξουαλική της προτίμηση ως τρόπο να εγείρει πολιτική συνείδηση. Η έμπνευσή της για να γίνει καθηγήτρια ήταν μια συνκομμουνίστρια, που της είχε πει ότι ήταν αποστολή της να το κάνει. Σε μια δημόσια δήλωση, είπε ότι «η διδασκαλία έγινε μια μορφή πολιτικού ακτιβισμού για εμένα.» [82] Σε ένα από τα μαθήματά της, έγραψε ότι η θηλυκή ομοφυλοφιλία είναι «η υψηλότερη κατάσταση του φεμινισμού». [83]

Το πανεπιστήμιο Μισσούρι έχει σχεδιάσει τα μαθήματά του ώστε να προετοιμάσει τους φοιτητές να δουν θέματα φεμινισμού, λογοτεχνίας, φύλου, και ειρήνης από την οπτική γωνία της αριστεράς. Για παράδειγμα, ένα μάθημα με τίτλο «Παράνομο φύλο» λέει πως τα φύλα είναι «τεχνητές κατηγορίες που παρήχθησαν από έναν συγκεκριμένο πολιτισμό», αντί να έχουν παραχθεί φυσικά. Μόνο μία θεώρηση ενσταλάχθηκε στους φοιτητές – η αφήγηση της καταπίεσης βάσει φύλου και της διάκρισης κατά των ταυτοτήτων πολλαπλών φύλων. [84]

Όπως συζητήθηκε στο Πέμπτο Κεφάλαιο, το αντιπολεμικό κίνημα στον δυτικό κόσμο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο επηρεάστηκε βαριά από κομμουνιστές. Τις πρόσφατες δεκαετίες, ένα νέο πεδίο, Σπουδές Ειρήνης, εμφανίστηκε στα αμερικανικά πανεπιστήμια. Οι ακαδημαϊκοί Ντέιβιντ Χόροβιτς και Τζέικομπ Λάσκιν μελέτησαν περισσότερους από 250 οργανισμούς που είχαν κάποια σύνδεση με το νέο ακαδημαϊκό πεδίο. Κατέληξαν ότι αυτοί οι οργανισμοί ήταν πολιτικοί, όχι ακαδημαϊκοί, στην φύση τους, και στόχος τους ήταν να στρατολογήσουν φοιτητές στην αντιπολεμική αριστερά. [85]

Αναφέροντας το πολύ γνωστό βιβλίο που χρησιμοποιείται στις σχολές «Σπουδές ειρήνης και διαμάχης», οι Χόροβιτς και Λάσκιν παρουσίασαν τα ιδεολογικά κίνητρα του πεδίου. Το βιβλίο χρησιμοποιεί μαρξιστικά επιχειρήματα για να εξηγήσει τα προβλήματα της φτώχειας και της λιμοκτονίας. Ο συγγραφέας καταδικάζει τους ιδιοκτήτες γης και τους αγροτικούς εμπόρους, ισχυριζόμενος ότι η απληστία τους οδήγησε στην λιμοκτονία εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Αν και το νόημα είναι φαινομενικά κατά της βίας, υπάρχει μια μορφή βίας στην οποία ο συγγραφέας δεν αντιτίθεται, και στην πραγματικότητα την υμνεί: η βία που διαπράττεται στην διάρκεια της προλεταριακής επανάστασης.

Μια παράγραφος από το «Σπουδές ειρήνης και διαμάχης» λέει το ακόλουθο: «Αν και η Κούβα είναι πολύ μακριά από το να είναι ένας επίγειος παράδεισος, και ορισμένα προσωπικά δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες δεν ασκούνται ακόμα ευρέως, η περίπτωση της Κούβας δείχνει ότι οι βίαιες επαναστάσεις μπορεί μερικές φορές να έχουν αποτέλεσμα γενικά βελτιωμένες συνθήκες ζωής για πολλούς ανθρώπους.» Το βιβλίο δεν αναφέρει καθόλου την δικτατορία του Κάστρο ή τα καταστροφικά αποτελέσματα της κουβανικής επανάστασης.

Γραμμένο μετά την 11η Σεπτεμβρίου, το «Σπουδές ειρήνης και διαμάχης» επίσης μιλά για την τρομοκρατία. Προκαλεί έκπληξη, ότι οι συγγραφείς του φαίνεται να έχουν μεγάλη συμπάθεια για τους τρομοκράτες και ότι ο όρος «τρομοκράτης» βρίσκεται σε εισαγωγικά. Υπερασπίζονται την στάση τους λέγοντας: «Το ότι βάλαμε την λέξη “τρομοκράτες” σε εισαγωγικά ίσως είναι ενοχλητικό για κάποιους αναγνώστες που θεωρούν την ονομασία φυσικά κατάλληλη. Το κάναμε αυτό, ωστόσο, όχι για να κρύψουμε την φρίκη τέτοιων πράξεων αλλά για να τονίσουμε την αξία του να αποδεχτούμε την δίκαιη αγανάκτηση ότι συχνά ο “τρομοκράτης” ενός ατόμου είναι ο “μαχητής ελευθερίας” ενός άλλου.» [86]

Το Κίνημα Πολιτικών Δικαιωμάτων σωστά αναφέρεται για την ειρηνική προώθηση που έκαναν οι υποστηρικτές του για μεγαλύτερη αντιπροσώπευση από Αφροαμερικανούς. Ωστόσο, δεν είχε γίνει όλος ο τότε ακτιβισμός με καλή πρόθεση. Σε αμερικανικά πανεπιστήμια, η καθιέρωση τμημάτων αποκλειστικά για Αφροαμερικανικές σπουδές ήταν σε κάποιες περιπτώσεις αποτέλεσμα εκφοβισμού και πολιτικού εκβιασμού. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, φοιτητικές απεργίες και εκφοβισμοί στους χώρους του Πανεπιστημίου του Σαν Φρανσίσκο, του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Σάντα Μπάρμπαρα, και του Πανεπιστημίου Κορνέλ οδήγησαν στην καθιέρωση των πρώτων τμημάτων μαύρων σπουδών της χώρας. Στο Κορνέλ, προσωπικό ενέδωσε αφότου περισσότεροι από εκατό μαύροι φοιτητές εμφανίστηκαν και απαίτησαν την ίδρυση ενός τμήματος μαύρης έρευνας με προσωπικό αποκλειστικά μαύρους. Κάποιοι διαδηλωτές κράδαιναν τυφέκια και πακέτα σφαιρών. [87]

Ο Σέλμπυ Στηλ, που έγινε ανώτερος συνεργάτης στο Ινστιτούτο Χούβερ του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, εξέφρασε την αντίθεσή του στην «θετική διάκριση» και στην ίδρυση τμημάτων μαύρης έρευνας σε πανεπιστήμια. Είπε ότι πανεπιστημιακοί επικεφαλής είχαν μια τόσο ισχυρή αίσθηση «λευκής ενοχής» που θα συμφωνούσαν σε κάθε απαίτηση των αντιπροσώπων των ενώσεων μαύρων φοιτητών. [88]

Η ακαδημαϊκή κοινότητα θα πρέπει να είναι αντικειμενική και να αποφεύγει να διατηρεί πολιτικές ατζέντες. Ωστόσο, αυτά τα νέα ακαδημαϊκά πεδία έχουν υιοθετήσει μια ιδεολογική στάση: Καθηγητές σε τμήματα σπουδών γυναικών πρέπει να ασπάζονται τον φεμινισμό, ενώ καθηγητές που εμπλέκονται σε μαύρες σπουδές πρέπει να πιστεύουν ότι οι πολιτικές, οικονομικές, και πολιτισμικές δυσκολίες των Αφροαμερικανών είναι αποτέλεσμα διάκρισης από λευκούς. Η ύπαρξή τους δεν είναι για να εξερευνήσουν την αλήθεια, αλλά για να προωθήσουν μια ιδεολογική αφήγηση.

Αυτά τα νέα πεδία είναι υποπροϊόντα της αμερικανικής πολιτισμικής επανάστασης. Έχοντας ιδρυθεί σε πανεπιστήμια, αυτά τα νέα πεδία σπουδών έχουν επεκταθεί απαιτώντας μεγαλύτερους προϋπολογισμούς και παίρνοντας περισσότερους φοιτητές, που τα ενισχύουν περαιτέρω. Αυτά τα νέα πεδία, που έχουν ήδη συνυφανθεί στον ακαδημαϊκό χώρο, δημιουργήθηκαν από ανθρώπους που δρούσαν υπό την επιρροή κομμουνιστικής ιδεολογίας. Ο στόχος τους είναι να καλλιεργήσουν και να επεκτείνουν την διαμάχη μεταξύ διαφορετικών ομάδων και να υποκινήσουν μίσος ως προετοιμασία για βίαιη επανάσταση. Έχουν μικρή σχέση με τους ανθρώπους (Αφροαμερικανούς, γυναίκες, ή άλλους) που ισχυρίζονται ότι υπερασπίζουν.

δ. Προώθηση αριστερού ριζοσπαστισμού

Στο βιβλίο τους «Μονοκομματική τάξη: Πως οι ριζοσπάστες καθηγητές στα κορυφαία πανεπιστήμια της Αμερικής κατηχούν τους φοιτητές και υπονομεύουν την δημοκρατία μας», οι Χόροβιτς και Λάσκιν κατέγραψαν περίπου 150 αριστερά μαθήματα που υπάρχουν σε δώδεκα πανεπιστήμια. Αυτά τα μαθήματα κάλυψαν την πολιτική τους πρόθεση με λόγια γλώσσα, αλλά κάποια εξ αυτών αμέλησαν ακόμα και βασικές ακαδημαϊκές αρχές, πράγμα που τα έκανε να μοιάζουν πολύ με πολιτικά μαθήματα που είναι υποχρεωτικά σε κομμουνιστικές χώρες. Για παράδειγμα, το τμήμα Κομμουνιστικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Καλιφόρνια-Σάντα Κρουζ παλαιότερα έδινε ένα σεμινάριο με περιγραφή μαθήματος που έλεγε: «Ο στόχος αυτού του σεμιναρίου είναι να μάθετε πως να οργανώσετε μια επανάσταση. Θα μάθουμε τι έχουν κάνει κοινότητες στο παρελθόν και παρόν για να αντισταθούν, προκαλέσουν, και υπερβούν συστήματα εξουσίας όπως (αλλά όχι μόνο) παγκόσμιο καπιταλισμό, κρατική καταστολή, και ρατσισμό.» [89]

Ο Μπιλ Έυερς, παλιότερα γνωστός ως «διακεκριμένος καθηγητής» στο Πανεπιστήμιο του Ιλλινόι-Σικάγο, είναι ένας ριζοσπάστης της εποχής 1960 και συνιδρυτής της Weather Underground, που αρχικά λεγόταν Weatherman, η οποία ήταν τμήμα των Φοιτητών για μια Δημοκρατική Κοινωνία (ΦΔΚ – SDS). Το 1969, όταν η ΦΔΚ κατέρρευσε, η Weather Underground πήρε την θέση της, αφιερώνοντας τις προσπάθειές της στην οργάνωση ριζοσπαστών φοιτητών, που πήραν μέρος σε τρομοκρατικές δραστηριότητες σχεδιασμένες να αναζωπυρώσουν φυλετική διαμάχη. Η Weather Underground, που χαρακτηρίστηκε τελικά εγχώρια τρομοκρατική οργάνωση, διέπραξε βομβαρδισμούς στο Καπιτώλιο, στην έδρα της αστυνομίας της Νέας Υόρκης, στο Πεντάγωνο, και σε γραφεία της Εθνοφρουράς. Κάποια πολύ γνωστά λόγια του Έυερς είναι: «Σκοτώστε όλους τους πλούσιους. Διαλύστε τα αυτοκίνητα και διαμερίσματά τους. Φέρτε την επανάσταση σπίτι, σκοτώστε τους γονείς σας, αυτό είναι πραγματικά.» Οι ακαδημαϊκές δημοσιεύσεις του Έυερς είναι αντίστοιχες του βιογραφικού του.

Ένα δίκτυο αριστερών προοδευτικών είχε καταφέρει να αποτρέψει το FBI από την σύλληψη του Έυερς. Επανεμφανίστηκε το 1980 και έγινε μέλος προσωπικού στο Πανεπιστήμιο του Ιλλινόι-Σικάγο, όπου έκανε έρευνα σε εκπαίδευση μικρών παιδικών ηλικιών. Οι πολιτικές απόψεις του δεν άλλαξαν, και δεν έδειξε μετάνοια για τις τρομοκρατικές επιθέσεις του. Ο Έυερς κατάφερε να γίνει αναπληρωτής καθηγητής, καθηγητής, και τελικά έφτασε στην θέση του διακεκριμένου καθηγητή. Έλαβε επίσης τον τίτλο του ανώτερου πανεπιστημιακού λογίου, την υψηλότερη τιμή του ιδρύματος. [90]

Κάθε τίτλος που έλαβε ο Έυερς ήταν αποτέλεσμα μιας κοινής απόφασης των συναδέλφων του στο τμήμα. Αυτό από μόνο του αντανακλά την σιωπηλή αποδοχή του πανεπιστημίου και στήριξη προς το τρομοκρατικό παρελθόν του.

ε. Άρνηση των μεγάλων παραδόσεων της Αμερικής

Μια ομάδα πολιτικά ενεργών φοιτητών στην πανεπιστημιούπολη του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Τέξας έκανε μια έρευνα το 2014 ρωτώντας τρεις ερωτήσεις: ποιος κέρδισε τον Εμφύλιο Πόλεμο· ποιος είναι ο αντιπρόεδρός μας· και από ποιον κερδίσαμε την ανεξαρτησία μας; Πολλοί φοιτητές δεν είχαν ιδέα για τις απαντήσεις. Αν και ευρισκόμενοι σε μια θάλασσα αγνοίας για αυτά τα βασικά γεγονότα για την πολιτική και ιστορία της χώρας τους, οι φοιτητές ήταν καλά εξοικειωμένοι με τις λεπτομέρειες των κινηματογραφικών σταρ και των ρομαντικών τους σχέσεων. [91]

Το 2008, το Ινστιτούτο Διακολλεγιακών Σπουδών διενήργησε μια τυχαία έρευνα 2.508 Αμερικανών και βρήκε ότι μόνο οι μισοί μπορούσαν να ονομάσουν και τους τρεις κλάδους τις κυβέρνησης. [92] Απαντώντας τριαντα τρεις απλές ερωτήσεις σε θέματα πολιτικής δομής, 71 τοις εκατό των συμμετεχόντων έλαβε μια μέση βαθμολογία του 49 τοις εκατό, κάτω από την βάση. [93]

Η εκμάθηση της Αμερικανικής ιστορίας δεν είναι απλώς η διαδικασία κατανόησης του πως το έθνος ιδρύθηκε, αλλά είναι επίσης μια διαδικασία κατανόησης των αξιών πάνω στις οποίες το έθνος χτίστηκε και τι χρειάζεται για να διατηρηθούν αυτές οι παραδόσεις. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα εκτιμήσουν οι άνθρωποί του αυτό που έχουν σήμερα, θα προστατεύσουν την εθνική κληρονομιά τους, και θα την μεταδώσουν στην επόμενη γενιά. Η λήθη ως προς την ιστορία είναι το ίδιο με την καταστροφή της παράδοσης. Όταν ο κόσμος δεν γνωρίζει τα πολιτικά του καθήκοντα, είναι δυνατόν να σχηματιστεί μια απολυταρχική κυβέρνηση.

Είναι δύσκολο να μην αναρωτηθούμε τι συνέβη στην εκπαίδευση Αμερικανικής ιστορίας και πολιτικής. Οι απαντήσεις έγκεινται στα εκπαιδευτικά βιβλία που χρησιμοποιούν οι σημερινοί φοιτητές και στους διδάσκοντές τους. Ο μαρξιστής Χάουαρντ Ζιν είναι ο συγγραφέας του πολυχρησιμοποιημένου βιβλίου ιστορίας με τίτλο «Μια λαϊκή ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών». Αυτό το βιβλίο περιστρέφεται γύρω από την θέση ότι όλες οι ηρωικές πράξεις και τα λαμπρά επεισόδια που αναφέρονται ως μέρος της Αμερικανικής ιστορίας είναι αδιάντροπα ψεύδη, και ότι η αληθινή ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών είναι ένα σκοτεινό ταξίδι καταπίεσης, στέρησης, και γενοκτονίας.

Ένας καθηγητής οικονομικών σε ένα πανεπιστήμιο στην Βοστώνη ισχυρίστηκε ότι οι τρομοκράτες που είναι εχθροί των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν οι πραγματικοί μαχητές της ελευθερίας κατά του κακού, δηλαδή, των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε ένα άρθρο που εκδόθηκε το 2004, εξισώνει τους τρομοκράτες που διέπραξαν τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου με τους Αμερικανούς επαναστάτες οι οποίοι, το 1775, έριξαν τις πρώτες βολές στο Λέξινγκτον και άρχισαν τον Αμερικανικό Πόλεμο Επανάστασης. [94]

στ. Αντίθεση στα κλασικά έργα του δυτικού πολιτισμού

Το 1988, ριζοσπαστικοί φοιτητές και καθηγητές στο πανεπιστήμιο Στάνφορντ διαδήλωσαν κατά ενός μαθήματος που ονομαζόταν Δυτικός Πολιτισμός. Φώναζαν το σύνθημα: «Χέι, χέι, χο, χο! Ο Δυτικός Πολ πρέπει να φύγει!» Το Στάνφορντ υπέκυψε στις απαιτήσεις των διαδηλωτών και αντικατέστησε τον Δυτικό Πολιτισμό με ένα μάθημα με όνομα Πολιτισμοί, Ιδέες & Αξίες (ΠΙΑ). Αν και το νέο μάθημα διατήρησε κάποια από την κλασική δυτική γραμματεία όπως Όμηρο, Πλάτωνα, Άγιο Αυγουστίνο, Δάντη Αλιγκιέρι και Σέικσπηρ, απαίτησε η ύλη να περιλαμβάνει έργα από διάφορες γυναίκες, μειονοτικές ομάδες, και άλλες ομάδες ανθρώπων που θεωρήθηκαν ότι είχαν υποστεί καταπίεση.

Ο τότε υπουργός εκπαίδευσης των ΗΠΑ Γουίλλιαμ Μπέννετ καταδίκασε την αλλαγή ως «μια ατυχή συνθηκολόγηση σε μια εκστρατεία πολιτικής της πίεσης και εκφοβισμού.» Παρά την επίκριση, πολλά γνωστά πανεπιστήμια έκαναν το ίδιο, και μικρότερα πανεπιστημιακά τμήματα ακολούθησαν ώστε να μην αφεθούν πίσω. Σε λίγα χρόνια, η εκπαίδευση φιλοσοφικών και κοινωνικών σχολών στα αμερικανικά πανεπιστήμια είχε βιώσει μια τεράστια αλλαγή.

Η «πολιτικά ορθή» πίεση για απομάκρυνση της κλασικής γραμματείας από τα αμερικανικά πανεπιστήμια οδήγησε σε διάφορα επιβλαβή αποτελέσματα, όπως τα ακόλουθα:

1. Χαμηλής ποιότητας κείμενα με ρηχό περιεχόμενο που περιέχει επαναστατικά αφηγήματα ή που θεωρούνται επαρκώς «γραφή θυμάτων» αντικαθιστούν κλασικά έργα και το διαχρονικό τους βάθος.

2. Τα κυρίαρχα θέματα πίσω από την κλασική γραμματεία ερμηνεύονται τώρα με χήση κριτικής θεωρίας, πολιτισμικών σπουδών, πολιτικής ταυτοτήτων, και πολιτικής ορθότητας. Διδάσκοντες ερευνούν ενθουσιωδώς τον «κρυμμένο ρατσισμό και σεξισμό» στα έργα του Σέικσπηρ, για παράδειγμα, διαστρεβλώνοντας και βεβηλώνοντας κλασικά έργα.

4. Φοιτητές που τους έχει εντυπωθεί αυτό το είδος νοητικής συμπεριφοράς βρίσκουν τους ευγενείς χαρακτήρες, τα μεγάλα επιτεύγματα, και τα ηθικά διδάγματα που αναπαριστώνται στα κλασικά έργα δύσκολο να γίνουν πιστευτά, και αναπτύσσουν ένα ένστικτο να τα βλέπουν αντ΄αυτού υπό ένα αρνητικό και κυνικό φως.

Στην παραδοσιακή κλασική εκπαίδευση, τα κύρια θέματα που δίνονται από τα κλασικά έργα ήταν οικουμενική αγάπη, δικαιοσύνη, θάρρος, το πνεύμα της αυτοθυσίας, και άλλες ηθικές αξίες. Η παλαιότερη εκπαίδευση περιστρεφόταν γύρω από τα βασικά γεγονότα που αφορούσαν την ίδρυση και ανάπτυξη του έθνους και τις θεμελιώδεις αξίες του.

Επειδή η κλασική γραμματεία της Δύσης έχει σχεδόν ολοκληρωτικά γραφτεί από λευκούς Ευρωπαίους άντρες, οι αριστεροί σηκώνουν τα λάβαρα του πολυπολιτισμού και φεμινισμού για να επιμείνουν ότι ο κόσμος θα διαβάζει κείμενα από γυναίκες, ανθρώπους άλλων φυλών, και ούτω καθεξής. Όσον αφορά την διδασκαλία της ιστορίας, η μοντέρνα εκπαίδευση προτιμά να περιγράφει το ιστορικό μονοπάτι μιας χώρας ως τελείως σκοτεινό, γεμάτο με σκλαβιά και εκμετάλλευση γυναικών και άλλων μειονοτικών ομάδων. Ο στόχος δεν είναι πλέον να ανακαλείς την παραδοσιακή κληρονομιά, αλλά να ενσταλαχθεί ένα αίσθημα ενοχής προς ομάδες που έχουν κατονομαστεί ως οι «καταπιεστές».

Τα κλασικά έργα έχουν μέσα τους τις σημαντικές εμπειρίες και μαθήματα του παρελθόντος, και η μελέτη τους είναι απαραίτητη για να μάθουν οι φοιτητές ή μαθητές για τον πολιτισμό τους. Όταν τα σχολεία εστιάζονται σε πολιτικά ορθά ή μοντέρνα έργα και αφαιρούν την έμφαση στα κλασικά, οι μαθητές λαμβάνουν λιγότερη έκθεση στην σοφία που περιέχεται στα τελευταία, ή μαθαίνουν να τα βλέπουν υπό ένα επιφανειακό, επικριτικό φως. Ως αποτέλεσμα αυτού του είδους εκπαίδευσης, ολόκληρες γενιές αποξενώνονται από την προέλευση των πολιτισμών τους και του μοναδικού συστήματος πίστης και αξιών τους.

ζ. Μονοπώλιο στα διδακτικά βιβλία και στις κλασικές και κοινωνικές σπουδές

Ο οικονομολόγος Πωλ Σάμιουελσον επισήμανε την δύναμη των διδακτικών βιβλίων όταν είπε: «Δεν με ενδιαφέρει ποιος γράφει τους νόμους ενός έθνους – ή ποιος συνθέτει τις προχωρημένες συνθήκες της – αν μπορώ να γράψω τα διδακτικά βιβλία οικονομικών.» [95] Αυτά τα διδακτικά βιβλία που έχουν μεγάλη κυκλοφορία και φέρουν μια φωνή «επισημότητας» ασκούν τεράστια επίδραση στους μαθητές. Όποιος γράφει τα διδακτικά βιβλία έχει την δύναμη να διαμορφώσει τις ευεπηρέαστες σκέψεις των νέων.

Αφότου ακροαριστεροί ειδικοί και καθηγητές έλαβαν μόνιμες θέσεις και φήμη, απέκτησαν έλεγχο επί των πανεπιστημιακών τμημάτων και επιτροπών εκδόσεως βιβλίων. Χρησιμοποίησαν την θέση τους για να φορτώσουν την διδακτική ύλη με τις ιδεολογίες τους και να αναγκάσουν τους φοιτητές να τις μάθουν. Σε κάποια ακαδημαϊκά πεδία, τα διδακτικά συγγράματα και η απαιτούμενη μελέτη που έχει επιλεχθεί από τους καθηγητές περιέχουν περισσότερα έργα μαρξισμού από οποιαδήποτε άλλη σχολή σκέψης. Το βιβλίο «Μια λαϊκή ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών» είναι απαιτούμενο ανάγνωσμα σε πολλά προγράμματα ιστορίας, οικονομικών, φιλολογίας, και σπουδών γυναικών.

Από την στιγμή που αριστεροί αποτελούν την πλειοψηφία, μπορούν να χρησιμοποιήσουν τον μηχανισμό εξέτασης από συναδέλφους στην Αμερικανική ακαδημαϊκή κοινότητα για να καταστείλουν ειδικούς με διαφορετικές απόψεις. Μια ακαδημαϊκή εργασία που αμφισβητεί τις αριστερές ιδεολογίες είναι σίγουρο πως θα απορριφθεί από τους αριστερούς και τους συναδέλφους τους.

Πολλά επιστημονικά περιοδικά [έκδοσης ακαδημαϊκών εργασιών] καθοδηγούνται από την κριτική θεωρία και είναι γεμάτα με ακατανόητη τεχνική ορολογία, ενώ το κύριο θέμα είναι να απορρίπτουν το θείον, να απορρίπτουν τον παραδοσιακό πολιτισμό, και να υποκινούν επαναστάσεις για την ανατροπή της τρέχουσας κοινωνικής, πολιτικής, και οικονομικής τάξης. Μια κατηγορία ακαδημαϊκών μελετών στοχεύει να αποδείξει ότι όλη η παραδοσιακή ηθική και πρότυπα, περιλαμβανομένης ακόμα και της επιστημονικής διαδικασίας, είναι κοινωνικά κατασκευάσματα που θέλουν να διατηρούν την δύναμη της άρχουσας τάξης μέσω της επιβολής των τρόπων τους σε όλη την κοινωνία.

Το 1996, ο καθηγητής φυσικής του Πανεπιστημίου Νέας Υόρκης Αλάν Σοκάλ εξέδωσε μια εργασία στο Social Text, το επιστημονικό περιοδικό πολιτισμικών σπουδών του Πανεπιστημίου Ντιουκ, με τίτλο: «Παραβιάζοντας τα όρια: Προς μια μεταμορφωτική ερμηνευτική της κβαντικής βαρύτητας». Έχοντας 109 παραπομπές και αναφέροντας 219 πηγές, η εργασία ισχυρίστηκε πως η «κβαντική βαρύτητα» έχει κατασκευαστεί από την κοινωνία και την γλώσσα. [96] Λίγο μετά, ο Σοκάλ εξέδωσε μια ανακοίνωση σε άλλο περιοδικό, το Lingua Franca, που δήλωνε ότι η αρχική του εργασία ήταν ένα εσκεμμένο αστείο. [97]

Σε συνέντευξη στο National Public Radio, ο Σοκάλ είπε ότι πήρε έμπνευση από το βιβλίο του 1994 «Ανώτερη δεισιδαιμονία: Η Ακαδημαϊκή αριστερά και οι καυγάδες της με την επιστήμη». Ο συγγραφέας του βιβλίου είπε ότι κάποιες εκδόσεις φιλολογικών και κοινωνικών θεμάτων θα εκδώσουν οτιδήποτε εφόσον περιέχει «την πρέπουσα αριστερή σκέψη» και αναφέρει γνωστούς αριστερούς στοχαστές. Ο Σοκάλ το δοκίμασε αυτό γεμίζοντας την εργασία του με αριστερές ιδεολογίες, άσκοπες παραπομπές, και πλήρως ανόητα πράγματα. [98] Αργότερα έγραψε: «Τα αποτελέσματα του μικρού μου πειράματος δείχνουν, τουλάχιστον, ότι κάποιοι μοδάτοι τομείς της αμερικανικής ακαδημαϊκής Αριστεράς γίνονται διανοητικά οκνηροί. Οι επιμελητές του Social Text ένιωσαν καλά με το άρθρο μου επειδή τους άρεσε το συμπέρασμά του: ότι “το περιεχόμενο και η μεθοδολογία της μεταμοντέρνας επιστήμης παρέχουν ισχυρή διανοητική στήριξη στο προοδευτικό πολιτικό πρότζεκτ.” Φαίνεται πως δεν ένιωσαν καμία ανάγκη να αναλύσουν την ποιότητα των στοιχείων, την πειστικότητα των επιχειρημάτων, ή ακόμα και το πόσο σχετικά ήταν τα επιχειρήματα με το ισχυριζόμενο συμπέρασμα.» [99] Η σατιρική προσέγγιση του Σοκάλ τόνισε την απουσία ακαδημαϊκών αρχών ή αξιοπιστίας στα πεδία της κριτικής θεωρίας και πολιτισμικών σπουδών.

Η έκταση στην οποία κομμουνιστική σκέψη έχει διεισδύσει στις κοινωνικές επιστήμες γίνεται εμφανής όταν κάποιος κοιτάξει τους τίτλους των εργασιών που δίνονται στις ετήσιες συναντήσεις μεγάλων αμερικανικών ακαδημαϊκών σωμάτων. Η Ένωση Μοντέρνας Γλώσσας είναι η μεγαλύτερη από αυτές τις ενώσεις, και καυχιέται για είκοσι πέντε χιλιάδες μέλη που είναι κυρίως καθηγητές και ειδικοί στα πεδία έρευνας μοντέρνας γλώσσας και εκπαίδευσης. Χιλιάδες συμμετέχουν στο ετήσιο συνέδριο της ένωσης.

Ένα μεγάλο τμήμα των εργασιών που υπάρχουν στην ιστοσελίδα της ένωσης χρησιμοποιούν το ιδεολογικό πλαίσιο του μαρξισμού, της Σχολής της Φρανκφούρτης, αποδομητισμού, μετα-στρουκτουραλισμού, και άλλων στρεβλών θεωριών. Άλλα χρησιμοποιούν φεμινισμό, έρευνα ομοφυλοφίλων, πολιτική ταυτοτήτων, και άλλες ακραίες τάσεις. Παρόμοιοι οργανισμοί, όπως η Αμερικανική Κοινωνιολογική Ένωση, εκπέμπουν μια πολύ παρόμοια κλίση, αν και σε διάφορους βαθμούς.

Η αμερικανική παράδοση εκπαίδευσης στις κλασικές και κοινωνικές σπουδές απαιτεί ότι οι φοιτητές παίρνουν έναν αριθμό κλασικών μαθημάτων, ανεξαρτήτως των τελικών πτυχίων τους. Σήμερα, αυτά τα απαιτούμενα μαθήματα συνήθως διδάσκονται από αριστερούς καθηγητές από τα πεδία της κλασικής γραμματείας, ιστορίας, φιλοσοφίας, και κοινωνικών επιστημών. Ο Αμερικανός ακαδημαϊκός Σόγουελ έχει σημειώσει ότι τα απαιτούμενα μαθήματα δεν αφήνουν εναλλακτική επιλογή στους φοιτητές πέραν του να ακούν αυτούς τους καθηγητές, που συχνά χρησιμοποιούν τα μαθήματά τους ως ευκαιρίες διάδοσης των αριστερών ιδεολογιών τους, χρησιμοποιώντας ακόμα και τους βαθμούς ως κίνητρο για να αποδεχτούν τις απόψεις τους οι φοιτητές. Στο Πανεπιστήμιο Μίσιγκαν, για παράδειγμα, οι φοιτητές σε ένα εισαγωγικό μάθημα βιολογίας απαιτείται να παρακολουθήσουν ντοκιμαντέρ σχετικά με την πολιτική. Φοιτητές που τολμούν να αμφισβητήσουν τις απόψεις ενός καθηγητή συχνά τιμωρούνται με χαμηλότερους βαθμούς. [100] Οι μαρξιστικές απόψεις αυτών των καθηγητών κλασικών και κοινωνικών σπουδών δεν διαφθείρουν μόνο τους φοιτητές στα ακαδημαϊκά πεδία τους, αλλά επηρεάζουν σχεδόν ολόκληρο το σώμα των φοιτητών.

Οι φοιτητές επιθυμούν να δέχονται τον σεβασμό που δίνεται σε ενηλίκους, αλλά τόσο η γνώση τους και η πρακτική τους εμπειρία είναι περιορισμένες. Στο σχετικά κλειστό περιβάλλον του πανεπιστημίου, λίγοι από αυτούς υποπτεύονται ότι οι αξιοσέβαστοι καθηγητές τους θα εκμεταλλεύονταν την αθωότητα και εμπιστοσύνη τους για να εσταλάξουν μέσα τους ένα σύνολο επιζήμιων ιδεολογιών και αξιών. Οι γονείς πληρώνουν υψηλά δίδακτρα για να μπορέσουν τα παιδιά τους να γίνουν κύριοι της γνώσης και ικανοτήτων που θα χρησιμοποιήσουν ως βάση για να βρουν την θέση τους στην κοινωνία. Πως θα μπορούσαν να φανταστούν ότι τα παιδιά τους στην πραγματικότητα ληστεύονται από τα ανεκτίμητα χρόνια τους, και αντ΄ αυτού μεταμορφώνονται σε ακολούθους ακραίων ιδεολογιών που θα τους επηρεάσουν για το υπόλοιπο των ζωών τους;

Γενιά μετά την γενιά νέων έχουν εισέλθει σε αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα που έχει υποστεί βαριά παρείσφρηση από κομμουνιστικές ιδεολογίες. Μελετούν συγγράμματα που γράφτηκαν από αριστερούς και αφομοιώνουν τις στρεβλές θεωρίες τους, επισπεύδοντας την παρακμή του πολιτισμού, της ηθικής, και της κοινωνίας.

η. Πανεπιστημιακή «επανεκπαίδευση»: Πλύση εγκεφάλου και ηθική διαφθορά

Με την ανάπτυξη της μαρξιστικής ιδεολογίας στα πανεπιστήμια, οι κανόνες των πανεπιστημιουπόλεων από την δεκαετία του 1980 έχουν όλο και περισσότερο εστιαστεί στην πρόληψη «προσβλητικών» σχολίων, ειδικά σχετικά με την προσβολή γυναικών ή εθνοτικών μειονοτήτων. Σύμφωνα με τον Αμερικανό ακαδημαϊκό Ντόναλντ Αλεξάντερ Ντάουνς, από το 1987 έως το 1992, περίπου τριακόσια αμερικανικά πανεπιστήμια εφάρμοσαν κανονισμούς για τον έλεγχο λόγου, δημιουργώντας ένα παρά του νομικού συστήματος που απαγορεύει λόγο που θεωρείται προσβλητικός σχετικά με ευαίσθητες ομάδες και θέματα. [101]

Όσοι υποστηρίζουν αυτές τις απαγορεύσεις μπορεί να έχουν καλή πρόθεση, αλλά οι πράξεις τους οδηγούν σε γελοία αποτελέσματα, καθώς όλο και μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων επιθυμούν να έχουν το δικαίωμα να μην δεχτούν προσβολή για οποιονδήποτε λόγο. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τέτοιο δικαίωμα σύμφωνα με τον νόμο, αλλά η δύναμη που έχει πάρει ο πολιτισμικός μαρξισμός έχει επιτρέψει στον οποιονδήποτε να ισχυρίζεται ότι σχετίζεται με καταπιεζόμενες ομάδες, αναφέροντας λόγους όπως πολιτισμός, καταγωγή, χρώμα δέρματος, φύλο, σεξουαλική προτίμηση, και ούτω καθεξής. Διοικητικό προσωπικό σε πανεπιστήμια συστηματικά δίνουν προνομιούχο μεταχείριση σε αυτούς που ισχυρίζονται πως είναι θύματα.

Σύμφωνα με την μαρξιστική συλλογιστική, οι καταπιεσμένοι είναι ηθικά σωστοί σε κάθε περίσταση, και πολλοί άνθρωποι δεν τολμούν να αμφισβητήσουν την εγκυρότητα των ισχυρισμών τους. Αυτή η παράλογη συλλογιστική βασίζεται στην στρέβλωση των κριτηρίων για το τι είναι ηθικό. Καθώς ταυτότητες ομάδων και αισθήματα εντείνονται (στον λενινισμό και σταλινισμό, αυτό αποκαλείται ένα υψηλό επίπεδο ταξικής συνείδησης), οι άνθρωποι χωρίς να το αντιλαμβάνονται εγκαταλείπουν τα παραδοσιακά πρότυπα καλού και κακού, αντικαθιστώντας τα με σκέψη κολλεκτίβας. Αυτό έχει εμφανέστερα εκδηλωθεί σε απολυταρχικά κομμουνιστικά κράτη, όπου στο «καταπιεσμένο» προλεταριάτο δόθηκε μια δικαιολογία για να σκοτώσει τους ιδιοκτήτες γης και καπιταλιστές «καταπιεστές».

Η τάση του να γίνονται αυθαίρετοι ισχυρισμοί περί προσβλητικής ή μεροληπτικής γλώσσας άρχισε από ακαδημαϊκούς πολιτισμικούς μαρξιστές που κατασκεύασαν μια σειρά νέων εννοιών για την επέκταση του ορισμού της διάκρισης. Μεταξύ αυτών είναι ιδέες όπως «μικροπροσβολές», «προειδοποιήσεις πρόκλησης», «ασφαλείς χώροι», και ούτω καθεξής. Πανεπιστημιακοί διευθύνοντες εισήγαγαν σχετικούς κανονισμούς και υποχρεωτική εκπαίδευση, όπως εκπαίδευση ευαισθησίας και εκπαίδευση ποικιλότητας.

Οι μικροπροσβολές αναφέρονται σε μια έμμεση μη λεκτική προσβολή που κάποιος συναντά στην καθημερινή ζωή, με τους υποτιθέμενους προσβάλλοντες ίσως να μην έχουν καμία αντίληψη των επιπτώσεών της. Αυτό το είδος ακούσιας προσβολής ή άγνοιας ονομάζεται «μη ευαίσθητο» (ο λενινισμός ή σταλινισμός θα το θεωρούσαν αυτό χαμηλή ταξική συνείδηση). Η εκπαίδευση ευαισθησίας έχει γίνει μια βασική πτυχή του εγκληματισμού πρωτοετών φοιτητών. Στους φοιτητές λένε τι δεν μπορούν να πουν και τι ρούχα δεν μπορούν να φορέσουν, ώστε να μην υπάρξει πιθανότητα να προκαλέσουν κάποια μικροπροσβολή και έτσι παραβιάσουν τους κανονισμούς του πανεπιστημίου.

Σε κάποιες πανεπιστημιουπόλεις, η φράση «καλωσήλθατε στην Αμερική» δεν μπορεί να ειπωθεί επειδή μπορεί να αποτελεί μεροληψία και θεωρείται μικροπροσβολή: Θα μπορούσε να προσβάλει εθνοτικές ομάδες, όπως ιθαγενείς Αμερικανούς, Αφρικανούς, Ιάπωνες, και Κινέζους, που στο ιστορικό παρελθόν είχαν υποφέρει άδικη μεταχείριση στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι ακόλουθες είναι μεταξύ της μακριάς λίστας δηλώσεων που θεωρούνται μικροπροσβολές από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια: «Η Αμερική είναι ένα μεγάλο χωνευτήρι» (φυλετική διάκριση), «Η Αμερική είναι η χώρα των ευκαιριών» και «Άντρες και γυναίκες έχουν ίσες ευκαιρίες για να επιτύχουν κάτι» (άρνηση φυλετικής ή εθνοτικής ανισότητας). [102] Οι μικροπροσβολές είναι αίτιο διοικητικής ποινής, και προωθούν την καθιέρωση των «ασφαλών χώρων».

Σε ένα περιστατικό ισχυρισμού μικροπροσβολής στην πανεπιστημιούπολη της Ινδιανάπολης των πανεπιστημίων Ιντιάνα και Περντιού, ένας λευκός φοιτητής που δούλευε ως καθαριστής στο πανεπιστήμιο έμαθε από το γραφείο affirmative action («θετικής διάκρισης») της πανεπιστημιούπολης ότι είχε παραβιάσει έναν κανονισμό φυλετικής παρενόχλησης επειδή διάβαζε το βιβλίο «Η Νοτρ Νταμ εναντίον της Κλαν: Πως οι μαχόμενοι Ιρλανδοί νίκησαν την Κου Κλουξ Κλαν» σε ένα δωμάτιο ελεύθερου χρόνου της πανεπιστημιούπολης. Δύο από τους συναδέλφους συμφοιτητές του ένιωσαν προσβεβλημένοι επειδή το εξώφυλλο του βιβλίου είχε μια φωτογραφία συγκέντρωησης της ΚΚΚ και κατέθεσαν παράπονο ότι η επιλογή του να διαβάσει το βιβλίο στο δωμάτιο ελεύθερου χρόνου αποτελούσε φυλετική παρενόχληση. Μετά από πίεση από ομάδες όπως το Ίδρυμα για Ατομικά Δικαιώματα στην Εκπαίδευση, το πανεπιστήμιο υποχώρησε και είπε πως ο φοιτητής δεν ήταν ένοχος και διέγραψε κάθε καταγραφή του περιστατικού από τα αρχεία του. [103]

Η εκπαίδευση ευαισθησίας και ποικιλότητας είναι συγκρίσιμη στην φύση της με τα προγράμματα επανεκπαίδευσης στην πρώην Σοβιετική Ένωση και στην Κίνα. Ο σκοπός της επανεκπαίδευσης είναι η ενίσχυση των εννοιών τάξης: Η «μπουρζουαζία» και η «τάξη ιδιοκτητών γης» πρέπει να αναγνωρίσουν την εγγενή τους αμαρτία του να είναι μέλη της καταπιεστικής τάξης, και οι υποτιθέμενες καταπιεσμένες ομάδες πρέπει να έχουν την «σωστή» αντίληψη για τον μπουρζουά πολιτισμό. Πίεση ασκείται σε αυτούς ώστε να διαλύσουν την «εσωτερικευμένη τους καταπίεση» για να μπορέσουν να αντιληφθούν τις καταπιεστικές συνθήκες τους. Αυτό είναι παρόμοιο με το πως η φεμινιστική εκπαίδευση διδάσκει τις γυναίκες να βλέπουν την παραδοσιακή θηλυκότητα ως ένα κατασκεύασμα της πατριαρχίας.

Σύμφωνα με την μαρξιστική ανάλυση της τάξης, το προσωπικό είναι πολιτικό. Θεωρείται λάθος να καταλαβαίνεις ένα πρόβλημα από την οπτική γωνία του ονομασμένου ως καταπιεστή. Συνεπώς, για να μεταμορφωθεί η κοσμοθεώρηση των ανθρώπων και να εξασφαλιστεί ότι ακολουθούν απολύτως το μαρξιστικό πρόγραμμα, οι οποιεσδήποτε λέξεις και πράξεις που αρνούνται την ταξική καταπίεση ή την ταξική πάλη τιμωρούνται αυστηρά. Η εκπαίδευση ευαισθησίας γίνεται για να αποκαλύψει πλήρως «την κοινωνική αδικία» και για να προσανατολίσει εκ νέου τους ανθρώπους στην οπτική γωνία των «καταπιεσμένων» ομάδων.

Για παράδειγμα, το 2013, το Πανεπιστήμιο Νορθγουέστερν απαίτησε από όλους τους φοιτητές να ολοκληρώσουν ένα μάθημα ποικιλότητας πριν αποφοιτήσουν. Σύμφωνα με τις οδηγίες του ιδρύματος, μετά την ολοκλήρωση του μαθήματος, οι φοιτητές θα ήταν ικανοί να «μιλούν για την ικανότητά τους να σκέφτονται κριτικά» (να μαθαίνουν να κατηγοριοποιούν την «τάξη», με την μαρξιστική έννοια), να «αναγνωρίζουν την δική τους τοποθέτηση σε συστήματα ανισότητας» (να αναγνωρίζουν την «ταξική τους σύσταση»), και να «κάνουν ενδοσκόπηση σχετικά με δύναμη και προνόμια» (να βάζουν τον εαυτό τους στην θέση της «καταπιεσμένης» τάξης). [104]

Το Πανεπιστήμιο Ντελαγουέρ άρχισε να εφαρμόζει ένα υποχρεωτικό ιδεολογικό πρόγραμμα επανεκπαίδευσης το 2007 για επτά χιλιάδες από τους φοιτητές τους που διέμεναν μόνιμα στον χώρο του. Αποκαλούμενο «θεραπεία» για λανθασμένες συμπεριφορές και πιστεύω, ο δηλωμένος στόχος του ήταν να κάνει τους φοιτητές να αποδεχθούν καθορισμένες ιδέες σχετικά με θέματα όπως πολιτκή, φυλή, φύλο, και περιβαλλοντισμό. Βοηθοί στις φοιτητικές εστίες στο πανεπιστήμιο απαιτήθηκε να διεξάγουν προσωπικές συνεντεύξεις ένας προς έναν με τους φοιτητές, ρωτώντας τους ερωτήσεις, για παράδειγμα, με ποιες φυλές και φύλα θα ήθελαν να βγουν ραντεβού και πότε ανακάλυψαν την «σεξουαλική τους ταυτότητα». Όταν μια φοιτήτρια απάντησε στην τελευταία ερώτηση λέγοντας ότι δεν ήταν δουλειά του βοηθού, ο βοηθός την ανέφερε στην πανεπιστημιακή διοίκηση. [105] Το πρόγραμμα διαλύθηκε μετά από επίμονη αντίθεση.

Αυτή η μαζική πολιτική κατήχηση όχι μόνο μπερδεύει τα πρότυπα διάκρισης ηθικών αξιών, αλλά επίσης ενισχύει πολύ τον εγωισμό και ατομικισμό. Αυτό που μαθαίνουν οι φοιτητές είναι ότι μπορούν να χρησιμοποιοήσουν τα εντόνως πολιτικοποιημένα αισθήματα μιας ομάδας (πολιτική ταυτοτήτων) για να επιδιώξουν τις δικές τους ατομικές επιθυμίες. Απλώς ισχυριζόμενος ότι κάποιος ανήκει σε μια ομάδα που υποτίθεται ότι υποφέρει από καταπίεση, κάποιος μπορεί να κατηγορήσει και να απειλήσει άλλους ή να χρησιμοποιήσει αυτήν την ταυτότητα για προσωπικό όφελος.

Το αν κάποιος προσβάλλεται ή όχι δεν είναι ένα υποκειμενικό αίσθημα, αλλά σήμερα, ακόμα και τα αισθήματα μετρώνται ως αντικειμενικά στοιχεία. Έφτασε στο σημείο όπου καθηγητές πανεπιστημίων θα πρέπει συνεχώς να μιλούν έμμεσα και να μην λένε ακριβώς αυτό που θέλουν. Πρόσφατα, φοιτητές σε πολλά πανεπιστήμια απαίτησαν ότι πριν την διδασκαλία ορισμένου περιεχομένου, οι καθηγητές θα πρέπει πρώτα να ανακοινώνουν προειδοποιήσεις μικροπροσβολής, καθώς κάποια θέματα συζήτησης ή ύλη μελέτης ίσως προκαλέσουν αρνητικές συναισθηματικές αντιδράσεις. Τα τελευταία λίγα χρόνια, ακόμα και έργα όπως «Ο έμπορος της Βενετίας» του Σέικσπηρ και οι «Μεταμορφώσεις» του αρχαίου Ρωμαίου ποιητή Οβιδίου κατέληξαν στην λίστα έργων που απαιτούν προειδοποιήσεις μικροπροσβολών. Κάποια πανεπιστήμια προτείνουν ακόμα ότι έργα που θεωρούνται ότι προκαλούν την εμφάνιση συναισθημάτων κάποιων φοιτητών να αποφεύγονται το δυνατόν περισσότερο. [106]

Πολλοί φοιτητές που μεγαλώνουν υπό αυτό το είδος ατμόσφαιρας έχουν εγώ που πληγώνονται εύκολα και προσπαθούν όσο μπορούν περισσότερο να αποφεύγουν να νιώθουν προσβεβλημένοι. Η ταυτότητα ομάδας, που προωθείται στις πανεπιστημιουπόλεις, είναι μια άλλη εκδοχή της «ταξικής συνείδησης» που κηρύσσει ο κομμουνισμός, και αφήνει τους φοιτητές αδαείς από ανεξάρτητη σκέψη και προσωπική ευθύνη. Όπως οι ακραίοι φοιτητές του 1960 που είναι τώρα καθηγητές τους, αυτοί οι φοιτητές είναι ενάντια στην παράδοση. Αφήνονται σε μπερδεμένη σεξουαλική ακολασία, εθισμό αλκοόλ, και ναρκωτικά. Αλλά κάτω από την περιφρόνησή τους προς τις κοινωνικές συμβάσεις βρίσκονται ευαίσθητες καρδιές και ψυχές, ανίκανες να υπομείνουν το παραμικρό χτύπημα ή κακοτυχία, πόσω μάλλον να αναλάβουν πραγματική ευθύνη.

Η παραδοσιακή εκπαίδευση καλλιεργεί την αυτοσυγκράτηση, την ανεξάρτητη σκέψη, μια αίσθηση ευθύνης, και κατανόηση για τους άλλους. Το φάντασμα του κομμουνισμού δεν θέλει τίποτα λιγότερο από το να έχει την επόμενη γενιά να εγκαταλείψει πλήρως την ηθική της αίσθηση και να γίνουν υποτακτικοί του για την εξουσία του στον κόσμο.

3. Πως ο κομμουνισμός κατέστρεψε την εκπαίδευση στην Κίνα

Σε σχέση με οποιονδήποτε στόχο, όπως την διαφθορά της εκπαίδευσης στην Δύση, ο κομμουνισμός μπορεί να χρησιμοποιήσει εκατοντάδες χρόνια και σταδιακά να δουλέψει μέσα από αρκετές γενιές, αν χρειάζεται, ώστε να επιτύχει τους σκοπούς του.

Στην Κίνα, οι κομμουνιστές εκμεταλλεύτηκαν την αστάθεια της χώρας που προκλήθηκε από μεγάλες περιόδους πολέμου ώστε να πάρουν δύναμη και να επιβάλουν το ιδεολογικό τους πρόγραμμα στον κόσμο. Αλλά ακόμα και πριν την κατάληψη εξουσίας από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα το 1949, αριστεροί Κινέζοι ακαδημαϊκοί και ακτιβιστές ήδη επιτίθονταν στην βαθιά πολιτισμική κληρονομιά της Κίνας – αρχίζοντας με το παραδοσιακό σύστημα εκπαίδευσης.

Στις αρχές του εικοστού αιώνα, όταν η προοδευτική εκπαίδευση του Ντούι άρχισε να διαβρώνει τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι κινέζικης εθνικότητας ακόλουθοί του επέστρεψαν στην Κίνα και έγιναν πρωτοπόροι της μοντέρνας κινεζικής εκπαίδευσης. Οι Πόλεμοι του Οπίου κατά των Βρετανών είχαν αποδυναμώσει την αποφασιστικότητα των Κινέζων, και οι λόγιοι ανυπομονούσαν να βρουν έναν τρόπο να ενισχύσουν το έθνος. Οι κομμουνιστές εκμεταλλεύτηκαν αυτές τις συνθήκες για να εκκινήσουν ένα έτσι αποκαλούμενο Κίνημα Νέου Πολιτισμού που κατέκρινε τις παραδόσεις της Κίνας και έδωσε γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη του κομμουνιστικού κινήματος.

Αρχίζοντας το 1915 και με διάρκεια έως και εντός της επόμενης δεκαετίας, το Κίνημα Νέου Πολιτισμού είχε τρεις κύριους εκπροσώπους: Χου Σου, έναν μαθητή του Ντούιֹ· Τσεν Ντουσιού, έναν συνιδρυτή του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΚ)· και Λου Σουν, που αργότερα επαινέθηκε από τον Μάο Τσεντόνγκ ως «επικεφαλής διοικητής της Πολιτιστικής Επανάστασης της Κίνας». Ο Λι Ντατζάο, ένας ακόμα συνιδρυτής του ΚΚΚ, επίσης πήρε έναν σημαντικό ρόλο στο πολιτισμικό κίνημα της ύστερης περιόδου.

Εκπρόσωποι του Κινήματος Νέου Πολιτισμού απέδωσαν την εθνική αδυναμία της Κίνας τα τελευταία εκατό χρόνια στην παραδοσιακή Κομφουκιανική σκέψη και προώθησαν την κατάργηση αυτού του «παλιού πολιτισμού». Εν τω μεταξύ, το κίνημα θεώρησε όλον τον δυτικό πολιτισμό ως «νέο πολιτισμό». Το Κίνημα Νέου Πολιτισμού χρησιμοποίησε τις λέξεις «επιστήμη» και «δημοκρατία» ως τα βασικά του συνθήματα για να επικρίνει τον «παλιό» κινεζικό πολιτισμό και πιστεύω.

Υπάρχοντας ταυτόχρονα με το Κίνημα Νέου Πολιτισμού ήταν το φοιτητικό κίνημα Τετάρτης Μαΐου του 1919 στο Πεκίνο. Έχοντας εκκινηθεί από πατριωτική οργή κατά του Ιαπωνικού ιμπεριαλισμού, το κίνημα καταλήφθηκε από τον Λι Ντατζάο και άλλους κομμουνιστές, που το χρησιμοποίησαν για να προωθήσουν το Κίνημα Νέου Πολιτισμού και να ενισχύσουν την απόρριψη της παραδοσιακής Κινεζικής κοσμοθεώρησης. Το 1921, οι Λι, Τσεν Ντουσιού και μερικοί άλλοι συγκεντρώθηκαν στην Σανγκάη για να ιδρύσουν το ΚΚΚ.

Το Κίνημα Νέου Πολιτισμού και το κίνημα Τετάρτης Μαΐου είχαν βασικό ρόλο στο να βοηθήσουν το ΚΚΚ να διαδώσει τις ιδέες του και την οργάνωσή του ανά την Κίνα. Σε έναν καιρό εθνικής κρίσης, το Κόμμα έπεισε πολλούς ότι η μόνη ελπίδα της Κίνας για επιβίωση ήταν να παρατήσει τον «παλιό πολιτισμό» χρησιμοποιώντας τις πιο ακραίες μεθόδους. Αυτά τα αρχικά κινήματα κατά του παραδοσιακού κινεζικού πολιτισμού αργότερα χρησίμευσαν ως ιδεολογική έμπνευση για την Πολιτιστική Επανάσταση.

Μεταξύ των μεγαλύτερων καταστροφών που επέφερε το Κίνημα Νέου Πολιτισμού ήταν η εκστρατεία για την προώθηση της καθομιλουμένης στην γραπτή κινεζική γλώσσα. Όπως προωθήθηκε από τον Χου Σου, τα δημοτικά σχολεία άλλαξαν την διδασκαλία τους στην κινεζική γλώσσα ώστε να απλοποιήσουν την γραπτή κινεζική, ενώ άλλαζαν νοήματα και παρέλειπαν πολλές λέξεις. Ως αποτέλεσμα, μετά από μία γενιά, η πλειοψηφία των Κινέζων μετά βίας μπορούσαν να διαβάσουν και να κατανοήσουν τα κλασικά Κινεζικά. Αυτό σήμαινε ότι το Βιβλίο των Αλλαγών, τα Χρονικά Άνοιξης και Φθινοπώρου, το Τάο Τε Τσινγκ, το Χουάνγκ Ντι Νέι Τζινγκ (Εσωτερικό Κλασικό του Κίτρινου Αυτοκράτορα), και άλλα κλασικά βιβλία ήταν πλέον μη προσβάσιμα στον συνηθισμένο μαθητή. Αντ΄αυτού, θεωρήθηκαν ως εσωτερική ύλη για έρευνα ειδικών. Τα πέντε χιλιάδες χρόνια λαμπρού πολιτισμού της Κίνας έγιναν απλή διακόσμηση.

Στην ανάπτυξη του θεϊκώς οργανωμένου κινεζικού πολιτισμού, η γραπτή κλασική γλώσσα ήταν εσκεμμένα διαχωρισμένη από την προφορική γλώσσα. Στην Κίνα, ανά τον ρου της ιστορίας, υπήρξαν πολλές μεγάλης κλίμακας αφομοιώσεις διαφορετικών εθνοτικών ομάδων και πολλές μετατοπίσεις του πολιτισμικού κέντρου βάρους της Κίνας. Συνεπώς, η προφορική γλώσσα συνεχώς άλλαζε. Αλλά, λόγω του διαχωρισμού μεταξύ προφορικής γλώσσας και κλασικών Κινεζικών που χρησιμοποιούνταν στον γραπτό λόγο, τα κλασικά Κινεζικά παρέμειναν βασικά χωρίς αλλαγή. Μαθητές στην Δυναστεία Τσινγκ (1644-1911) μπορούσαν ακόμα να διαβάσουν και να κατανοήσουν κλασικά κείμενα από τις δυναστείες Σονγκ και Τανγκ, ή ακόμα και από την εποχή πριν την Δυναστεία Τσιν (221-206 π.Χ.). Αυτό επέτρεψε στον παραδοσιακό κινεζικό πολιτισμό και γραμματεία να μεταδοθεί απαραλλάκτος για χιλιάδες χρόνια.

Ωστόσο, ο κομμουνισμός έκανε τους Κινέζους να αποκόψουν τις πολιτισμικές τους ρίζες μέσω της γλώσσας. Την ίδια στιγμή, συνδυάζοντας γραπτό με προφορικό λόγο, έγινε ευκολότερο να αναμειχθούν στρεβλωμένες λέξεις και φράσεις, και έτσι οι Κινέζοι ωθήθηκαν πιο μακριά από την παράδοση.

Οι εκστρατείες αλφαβητισμού και εκλαΐκευσης του πολιτισμού στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση που έκανε το ΚΚΚ πριν και μετά την καθιέρωσή του υπέβαλαν το αιχμάλωτο κοινό σε άμεση και καθαρή πλύση εγκεφάλου. Για παράδειγμα, οι πρώτες φράσεις που μάθαιναν οι μαθητές σε μαθήματα αλφαβητισμού και στον πρώτο χρόνο του δημοτικού σχολείου ήταν προπαγάνδα όπως «να ζήσει ο πρόεδρος Μάο», «η δαιμονική παλιά κοινωνία», και «δαιμονικός αμερικανικός ιμπεριαλισμός» – φράσεις που δείχνουν πλήρως το βασισμένο σε μίσος ήθος ταξικής πάλης που απαιτούσε το Κόμμα.

Σε σύγκριση με στρεβλές ιδέες που η δυτική προοδευτική εκπαίδευση αναμειγνύει στα βιβλία των παιδιών (όπως στο βιβλίο «Η Χέδερ έχει δύο μαμάδες»), τα κινήματα του ΚΚΚ είναι επίσης μια ισχυρή μορφή ιδεολογικής κατήχησης που επιβάλεται στους νέους. Τα παιδιά της Κίνας που εκπαιδεύονται με αυτόν τον τρόπο μεγαλώνουν και γίνονται φανατικοί υπερασπιστές της τυραννίας του ΚΚΚ, δαιμονοποιώντας και περιφρονώντας αυτούς που τολμούν να μιλήσουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα ή για οικουμενικές αξίες. Εν τω μεταξύ, στο προοδευτικό περιβάλλον στην Δύση, τα παιδιά μεγαλώνουν για να γίνουν μέρος των θυμωμένων μαθητικών όχλωνν που αποτρέπουν ομιλητές από το να δώσουν ομιλίες σχετικές με παραδοσιακές αξίες και τους κατηγουρούν για διάκριση.

Όχι πολύ αφότου το ΚΚΚ πήρε εξουσία, άρχισε την εκστρατεία του αναμόρφωσης σκέψης κατά των λογίων, εστιαζόμενο σε πανεπιστημιουπόλεις και λύκεια. Οι βασικοί στόχοι του ήταν να αναμορφώσει την αντίληψη ζωής των λογίων, να τους αναγκάσει να εγκαταλείψουν παραδοσιακές ηθικές αρχές και να παρατήσουν την φιλοσοφία του να βελτιώνεις αρχικά τον εαυτό πριν το επεκτείνεις αυτό στην οικογένεια, την πολιτεία, και τον κόσμο. Χρησιμοποίησε μια μαρξιστική βασιζόμενη στην τάξη άποψη του κόσμου και της ζωής, από την οπτική της «προλεταριακής» τάξης.

Καθηγητές της παλιότερης γενιάς, ειδικά, έπρεπε να επικρίνουν επανειλημμένα τον εαυτό τους, να ομολογήσουν τα λάθη τους, και να δεχθούν να τους κάνουν μάθημα, να τους παρακολουθούν, και να τους επικρίνουν οι συνάδελφοι και μαθητές τους. Τους ανάγκασαν ακόμη και να αποδεχθούν και να εξαλείψουν «αντεπαναστατικές σκέψεις» στην υποσυνείδητη σκέψη τους, που αποκαλούνταν «επιθετικότητες κατά της προλεταριακής τάξης». Φυσικά, αυτό ήταν πολύ πιο έντονο από την «εκπαίδευση ευαισθησίας» στην Δύση σήμερα. Κάποιοι δεν ήταν ικανοί να αντέξουν την ταπείνωση και πίεση, και διέπραξαν αυτοκτονία. [107]

Στην συνέχεια, το ΚΚΚ άρχισε να αναμορφώνει σχολές και τμήματα σε πανεπιστήμια. Μείωσε σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό, συνένωσε ή εξάλειψε τμήματα όπως φιλοσοφία, κοινωνιολογία, και αυτά που σχετίζονται με τις κλασικές και κοινωνικές σπουδές, αφήνοντας πολλά μεγάλα πανεπιστήμια μόνο με σοβιετικού τύπου τμήματα επιστήμης και πολυτεχνείου. Αυτό έγινε επειδή το ΚΚΚ δεν ήταν ικανό να ανεχθεί την απειλή στην τυραννική εξουσία του από οποιεσδήποτε ανεξάρτητες ιδεολογικές οπτικές γωνίες στην πολιτική και σε κοινωνικά θέματα. Αυτά σχετίζονταν με τα τμήματα κλασικών και κοινωνικών σπουδών, που απολάμβαναν ακαδημαϊκή ελευθερία στις μέρες της Δημοκρατίας της Κίνας.

Το ΚΚΚ επίσης έκανε την μελέτη μαρξιστικής πολιτικής και φιλοσοφίας υποχρεωτική για όλους τους φοιτητές. Ολόκληρη αυτή η διαδικασία ολοκληρωνόταν εντός δύο ή τριών ετών. Στην Δύση, ο κομμουνισμός χρειάστηκε μια ολόκληρη γενιά για να καθιερώσει νέα πεδία με στόχο την ιδεολογική κατήχηση και την ενστάλαξη μαρξιστικής σκέψης στα πανεπιστήμια. Αν και η ταχύτητα διέφερε μεταξύ των δύο, πέτυχαν παρόμοια αποτελέσματα.

Το 1958, το ΚΚΚ άρχισε την εκπαιδευτική του επανάσταση, που είχε τα ακόλουθα αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά:

Πρώτον, δόθηκε έμφαση στην εκπαίδευση ως ένα εργαλείο που θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί στην υπηρεσία του προλεταριάτου. Φοιτητές, υπό την ηγεσία της Επιτροπής Κόμματος, οργανώθηκαν για να ετοιμάσουν τα προγράμματα σπουδών και την διδακτική ύλη. Στο Πανεπιστήμιο Πεκίνου, εξήντα φοιτητές στο τμήμα Κινεζικής γλώσσας έγραψαν ένα δοκίμιο 700.000 χαρακτήρων που το αποκάλεσαν «Ιστορία της κινεζικής λογοτεχνίας» σε μόλις τριάντα μέρες. [108] Αυτό το περιστατικό παρουσίασε πλήρως το βασικό πιστεύω της προοδευτικής εκπαίδευσης ότι οι διδακτικές μέθοδοι θα πρέπει να είναι «μαθητοκεντρικές», να εστιάζονται σε «εξερευνητική μάθηση» και «συνεργατική μάθηση» – δηλαδή, το τι θα διδαχθεί και πως θα διδαχθεί ήταν προς συζήτηση και απόφαση από τους ίδιους τους φοιτητές. Ο σκοπός ήταν σαφής: εξάλειψη των «δεισιδαιμονικών πιστεύω» σε φιγούρες κύρους (που είχε στόχο να ενσταλάξει μια συμπεριφορά ενάντια στην παράδοση), μεγέθυνση του εγωκεντρισμού των φοιτητών, και χτίσιμο των θεμελίων για επανάσταση στην Πολιτιστική Επανάσταση που επρόκειτο να έρθει.

Δεύτερον, η εκπαίδευση και η δουλειά παραγωγής επρόκειτο να συνδεθούν. Κάθε σχολή είχε το δικό της εργοστάσιο, και κατά την διάρκεια της αποκορύφωσης του Μεγάλου Άλματος Εμπρός, διδάσκοντες και φοιτητές έλιωναν σίδηρο και καλλιεργούσαν την γη. Ακόμα και το Πανεπιστήμιο Ρενμίν της Κίνας, που παλιότερα εστιαζόταν σε κοινωνικά πεδία, λειτουργούσε 108 εργοστάσια. Υποτίθεται πως αυτό γινόταν ώστε οι φοιτητές να «μάθουν κάνοντας».

Στην Πολιτιστική Επανάσταση που ήρθε μετά, φοιτητές κινητοποιήθηκαν για να καταστρέψουν όλες τις μορφές πολιτισμικής κληρονομιάς σχετιζόμενες με τον παραδοσιακό πολιτισμό, όπως απτά κημείλια και θρησκευτικά πιστεύω (δείτε το Κεφάλαιο Έκτο). Αυτό και πάλι θυμίζει το κίνημα αντιπαράδοσης που συνέβη στην Δύση.

Μετά την αρχή της Πολιτιστικής Επανάστασης, ο Μάο ένιωσε πως οι «μπουρζουά λόγιοι» δεν πρέπει να διευθύνουν τα πανεπιστήμια. Στις 13 Ιουνίου 1966, το ΚΚΚ εξέδωσε μια ανακοίνωση για την αναμόρφωση των πανεπιστημιακών αποδοχών φοιτητών και άρχισε την «εκστρατεία διορθωτικής δράσης». Οι εισαγωγικές εξετάσεις για τα πανεπιστήμια καταργήθηκαν και μεγάλοι αριθμοί φοιτητών «εργατών-αγροτών-στρατιωτών» εγγράφτηκαν.

Η ταινία του 1975 «Αφήνοντας τις παλιές ιδέες», που δημιοργήθηκε κατά την Πολιτιστική Επανάσταση, αντανακλά το ιδεολογικό πνεύμα αυτής της εκστρατείας: «Ένας νέος που μεγάλωσε σε ένα φτωχό αγρόκτημα δεν είναι επαρκώς μορφωμένος, αλλά οι κάλοι στα χέρια του από την σκληρή δουλειά τον κάνουν κατάλληλο για εγγραφή.» Ένας διευθυντής σχολής είπε: «Μπορείς να πεις ότι εμείς φταίμε για το χαμηλό επίπεδο γνώσεών τους; Όχι! Αυτό το χρέος θα πρέπει να τακτοποιηθεί με τους Εθνικιστές, τους ιδιοκτήτες γης, και την καπιταλιστική τάξη [τους καταπιεστές]!»

Στην Δύση, ένας καθηγητής δημοσίευσε μια εργασία που ισχυριζόταν ότι τα πρότυπα στα μαθηματικά οδήγησαν σε φυλετική διάκριση (επειδή μαθητές ορισμένων ομάδων εθνοτικών μειονοτήτων έχουν χαμηλότερους βαθμούς στα μαθηματικά σε σύγκριση με τους λευκούς μαθητές). [109] Ένας άλλος καθηγητής δημοσίευσε εργασία που έλεγε ότι τα μαθηματικά πρότυπα που βασίζονται στις υψηλότερες βαθμολογίες που επιτυγχάνονται από άρρενες μαθητές οδήγησαν σε φυλετική διάκριση κατά των μαθητριών όταν αυτές εξετάζονταν με τα ίδια πρότυπα. [110] Το να κρίνεις ως κατάλληλους φοιτητές βάσει των κάλων που έχουν ή να αποδίδεις τις χαμηλότερες βαθμολογίες μαθηματικών σε φυλετική διάκριση και διάκριση γένους είναι μέθοδοι που χρησιμοποιεί ο κομμουνισμός για να κάνει τους μαθητές λιγότερο ικανούς και να εμποδίσει την διανοητική τους ανάπτυξη.

Μετά την Πολιτιστική Επανάσταση, η Κίνα επανέφερε τις εισαγωγικές εξετάσεις για τα πανεπιστήμια. Από τότε και στο εξής, η προετοιμασία για αυτές τις εξετάσεις ήταν ο απόλυτος στόχος της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Υπό αυτό το χρηστικό εκπαιδευτικό σύστημα, πολλοί μαθητές έγιναν σαν μηχανές που μαθαίνουν μόνο πως να περνούν εξετάσεις, χωρίς την ικανότητα να σκέφτονται ανεξάρτητα ή να διακρίνουν το σωστό από το λάθος. Την ίδια στιγμή, η μαρξιστική φιλοσοφία, πολιτική, και οικονομικά έχουν παραμείνει υποχρεωτικά θέματα εξετάσεων.

Στα μυαλά των μαθητών που είναι αποκομμένοι από την παράδοση, τα πρότυπα σωστού και λάθους, και καλού και κακού, όλα αξιολογούνται σύμφωνα με κομμουνιστικά πρότυπα. Έτσι μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, πολλοί Κινέζοι μαθητές ζητωκραύγασαν. Μαθητές δημοτικού δηλώνουν ότι θέλουν να γίνουν διεφθαρμένοι αξιωματούχοι όταν μεγαλώσουν. Φοιτήτριες εκπορνεύουν τον εαυτό τους και γίνονται παρένθετες μητέρες για μετρητά.

4. Επιστροφή στην παραδοσιακή εκπαίδευση

Το εκπαιδευτικό σύστημα επωμίζεται το μέλλον μιας χώρας, ενός έθνους, και του ίδιου του ανθρώπινου πολιτισμού. Είναι μια μακροπρόθεσμη προσπάθεια η επίδραση της οποίας εκτείνεται σε αιώνες ή ακόμα και χιλιετίες.

Κοιτώντας πίσω στα τελευταία εκατό χρόνια, το αμερικανικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει πραγματικά διαλυθεί από την παρείσφρηση και επιρροή κομμουνιστικής ιδεολογίας. Γονείς και διδάσκοντες είδαν τα χέρια τους να δένονται και δεν μπορούν να δώσουν εύκολα στους μαθητές μια καλή εκπαίδευση. Σχολεία, που θα έπρεπε να καλλιεργούν το ταλέντο των μαθητών, αντ΄ αυτού τους έχουν δώσει άσχημες συνήθειες και τους οδήγησαν λάθος.

Ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας ανησυχεί βαθιά για την έλλειψη ηθικής των μαθητών, το χαμηλό επίπεδο ικανοτήτων τους, τις ευαίσθητες ψυχές, και τις κακές έξεις, καθώς και για τις χαοτικές, αντιπαραδοσιακές τάσεις στις οποίες είναι μπλεγμένοι.

Εννέα από τους σαρανταπέντε στόχους του κομμουνισμού που καταγράφηκαν στο κλασικό βιβλίο του 1958 «Ο γυμνός κομμουνιστής», σχετίζονται με την εκπαίδευση, όπως ο στόχος «Πάρτε έλεγχο των σχολείων. Χρησιμοποιήστε τα ως ζώνες μετάδοσης για σοσιαλισμό και την τρέχουσα κομμουνιστική προπαγάνδα. Ελαφρύνετε το πρόγραμμα σπουδών. Πάρτε τον έλεγχο των ενώσεων καθηγητών. Βάλτε την κομματική γραμμή στα διδακτικά βιβλία.» [111]

Αυτό όχι μόνο έχει επιτευχθεί, αλλά η κατάσταση έχει γίνει χειρότερη. Λόγω της πολιτικής και οικονομικής ισχύος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο αμερικανικός πολιτισμός είναι αντικείμενο θαυμασμού και μίμησης από χώρες ανά τον κόσμο. Πολλές χώρες χρησιμοποιούν τις Ηνωμένες Πολιτείες ως μοντέλο για εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και επηρεάζονται από τις αμερικανικές εκπαιδευτικές έννοιες, διδακτικά υλικά, διδακτικές μεθόδους, και πρακτικές διοίκησης σχολείων. Έτσι, σε έναν βαθμό, η αλλαγή της αμερικανικής εκπαίδευσης είναι ισοδύναμη με την αλλαγή της εκπαίδευσης ανά τον κόσμο.

Φωτισμένοι σοφοί ή άγιοι εμφανίζονται τόσο στην δημιουργία του ανθρώπινου πολιτισμού και σε καιρούς που ο πολιτισμός έχει εκπέσει σε ηθική διαφθορά. Αυτοί οι σοφοί και άγιοι παίρνουν τον ρόλο του «δασκάλου». Για παράδειγμα, ο Σωκράτης, ιδρυτής του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, ήταν ένας διδάσκαλος. Στα Ευαγγέλια, ο Ιησούς επίσης αποκάλεσε τον εαυτό του δάσκαλο. Ο Βούδας Σακυαμούνι έχει δέκα ονόματα, ένα εκ των οποίων είναι «ο δάσκαλος ουρανού και ανθρώπου». Ο Κομφούκιος δίδασκε, και ο Λάο Τζι ήταν ο δάσκαλός του. Δίδαξαν στους ανθρώπους πως να είναι άνθρωποι, πως να σέβονται το θείον, πως να ζουν μαζί με άλλους, και πως να βελτιώνουν την ηθική.

Αυτά τα φωτισμένα όντα και άγιοι είναι οι μεγαλύτεροι δάσκαλοι της ανθρωπότητας. Οι λέξεις τους έχουν διαμορφώσει μεγάλους πολιτισμούς και έγιναν θεμελιώδη κλασικά κείμενα. Οι αξίες που διδάσκουν, και οι τρόποι που έχουν για την βελτίωση της ηθικής, επιτρέπουν σε κάθε έναν άνθρωπο να επιτύχει πνευματική υπέρβαση και υγεία. Άτομα με υγιή μυαλά είναι απαραίτητα για την κοινωνική υγεία. Δεν προκαλεί έκπληξη ότι αυτοί οι μέγιστοι των διδασκάλων κατέληξαν σε ένα παρόμοιο συμπέρασμα: Ο σκοπός της εκπαίδευσης είναι η καλλιέργεια καλού χαρακτήρα.

Η ανατολική και δυτική κλασική εκπαίδευση, που εφαρμόζονται για χιλιάδες χρόνια, κληρονόμησαν τον πολιτισμό που το θείον έδωσε στους ανθρώπους και διατήρησαν πολύτιμες εμπειρίες και πηγές. Σύμφωνα με το πνεύμα της κλασικής εκπαίδευσης, ταλέντο και ακεραιότητα είναι σημαντικά κριτήρια για την αξιολόγηση της επιτυχίας της εκπαίδευσης. Στην διαδικασία της αναζωογόνησης της παράδοσης της ανθρώπινης εκπαίδευσης, ο θησαυρός της κλασικής εκπαίδευσης αξίζει να διατηρηθεί, να εξερευνηθεί, και να μελετηθεί.

Άνθρωποι με υψηλές ηθικές αξίες είναι ικανοί να κυβερνούν τον εαυτό τους. Αυτό είναι το κοινωνικό ήθος που ήλπισαν οι Ιδρυτές Πατέρες της Αμερικής. Αυτοί που είναι ηθικά ευγενείς θα λάβουν θεϊκές ευλογίες, και μέσω επιμέλειας και σοφίας, θα αποκτήσουν υλική αφθονία και πνευματική ικανοποίηση. Ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι άνθρωποι με υψηλά ηθικά πρότυπα θα καταστήσουν για την κοινωνία δυνατόν να ανθίσει και να διατηρηθεί για γενεές. Αυτές είναι οι διδασκαλίες των φωτισμένων όντων και αγίων, των μεγαλύτερων δασκάλων της ανθρωπότητας.

Διαβάστε το βιβλίο εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας

Παραπομπές

58. Robby Soave, “Elite Campuses Offer Students Coloring Books, Puppies to Get Over Trump,” Daily Beast, last updated April 13, 2017, accessed on April 20, 2020, https://www.thedailybeast.com/elite-campuses-offer-students-coloring-books-puppies-to-get-over-trump.

59. Elizabeth Redden, “Foreign Students and Graduate STEM Enrollment,” Inside Higher Ed, October 11, 2017, accessed on April 20, 2020, https://www.insidehighered.com/quicktakes/2017/10/11/foreign-students-and-graduate-stem-enrollment.

60. Scott Jaschik, “Professors and Politics: What the Research Says,” Inside Higher Ed, February 27, 2017, https://www.insidehighered.com/news/2017/02/27/research-confirms-professors-lean-left-questions-assumptions-about-what-means.

61. Mitchell Langbert, Anthony J. Quain, and Daniel B. Klein, “Faculty Voter Registration in Economics, History, Journalism, Law, and Psychology,” Econ Journal Watch 13, issue 3, September 2016, 422–51, https://econjwatch.org/articles/faculty-voter-registration-in-economics-history-journalism-communications-law-and-psychology.

62. “The Close-Minded Campus? The Stifling of Ideas in American Universities,” American Enterprise Institute, June 8, 2016, https://www.aei.org/events/the-close-minded-campus-the-stifling-of-ideas-in-american-universities.

63. Jaschik, “Professors and Politics.”

64. Ted Cruz, as quoted in Fred Schwarz and David A. Noebel, You Can Still Trust the Communists … to Be Communists (Socialists, Statists, and Progressives Too), revised edition (Manitou Springs, CO: Christian Anti-Communism Crusade, 2010), 2–3.

65. Zygmund Dobbs, “Chapter III: American Fabianism,” in Keynes at Harvard: Economic Deception as a Political Credo (Web version, 2009, transcribed from revised edition 1969), Keynes at Harvard, accessed on April 20, 2020, http://keynesatharvard.org/book/KeynesatHarvard-ch03.html.

66. Herbert Marcuse, as quoted in Robin S. Eubanks, Credentialed to Destroy: How and Why Education Became a Weapon (CreateSpace Independent Publishing Platform, 2013), 26.

67. Jay Parini, as quoted in Walter E. Williams, More Liberty Means Less Government: Our Founders Knew This Well (Stanford, CA: Hoover Press, 1999), 126.

68. David Macey, “Organic Intellectual,” in The Penguin Dictionary of Critical Theory (London: Penguin Books, 2000), 282.

69. Karl Marx, “Theses on Feuerbach,” in Marx/Engels Selected Works, vol. 1, 13–15, accessed via Marxists Internet Archive on April 20, 2020, https://www.marxists.org/archive/marx/works/1845/theses/theses.pdf.

70. Bruce Bawer, The Victims’ Revolution: The Rise of Identity Studies and the Closing of the Liberal Mind (New York: Broadside Books, 2012), chap. 1.

71. Sol Stern, as quoted in Bawer, The Victims’ Revolution.

72. Frantz Fanon, The Wretched of the Earth, trans. Constance Farrington (New York: Grove Press, 1966), 94.

73. Jean-Paul Sartre, “Preface,” in Frantz Fanon, The Wretched of the Earth, trans. Constance Farrington (New York: Grove Press, 1966), https://www.marxists.org/reference/archive/sartre/1961/preface.htm.

74. Roger Kimball, Tenured Radicals: How Politics Has Corrupted Our Higher Education (Chicago: Ivan R. Dee, 1998), 25–29.

75. Jonathan Culler, Literary Theory: A Very Short Introduction (Oxford: Oxford University Press, 1997), 4.

76. Fredric Jameson, The Political Unconscious: Narrative as a Socially Symbolic Act (Ithaca, NY: Cornell University Press, 1981), chap. 1.

77. Sir Roger Scruton, as quoted in Kimball, Tenured Radicals, xviii.

78. Karl Marx, “The German Ideology” in Marx-Engels Collected Works, vol. 5 (New York: International Publishers Co., 1976), Marxists Internet Archive, accessed on April 21, 2020, https://www.marxists.org/archive/marx/works/1845/german-ideology.

79. Thomson Reuters’ lSI Web of Science,“Most Cited Authors of Books in the Humanities, 2007,” Times Higher Education, March 26, 2009, accessed on April 21, 2020, https://www.uky.edu/~eushe2/Bandura/BanduraTopHumanities.pdf.

80. Joshua Phillip, “Jordan Peterson Exposes the Postmodernist Agenda,” The Epoch Times, June 21, 2017, https://www.theepochtimes.com/jordan-peterson-explains-how-communism-came-under-the-guise-of-identity-politics_2259668.html.

81. Michel Foucault, as quoted in Roger Kimball, “The Perversions of M. Foucault,” The New Criterion, March 1993, https://www.newcriterion.com/issues/1993/3/the-perversions-of-m-foucault.

82. David Horowitz and Jacob Laksin, One Party Classroom: How Radical Professors at America’s Top Colleges Indoctrinate Students and Undermine Our Democracy (New York: Crown Forum, 2009), 3.

83. David Horowitz, The Professors: The 101 Most Dangerous Academics in America (Washington DC: Regnery Publishing, Inc., 2013), Kindle Edition.

84. Horowitz and Laksin, One Party Classroom, 212.

85. David Horowitz, Indoctrination U.: The Left’s War Against Academic Freedom (New York: Encounter Books, 2009).

86. David P. Barash and Charles P. Webel, Peace and Conflict Studies (New York: SAGE Publications Inc., 2008), as quoted in Ibid.

87. Horowitz and Laksin, One Party Classroom, 51–52.

88. Bawer, The Victims’ Revolution, 121–180.

89. Horowitz and Laksin, One Party Classroom, 1–2.

90. Dinitia Smith, “No Regrets for a Love of Explosives; In a Memoir of Sorts, a War Protester Talks of Life With the Weathermen,” The New York Times, September 11, 2001, https://www.nytimes.com/2001/09/11/books/no-regrets-for-love-explosives-memoir-sorts-war-protester-talks-life-with.html.

91. Linton Weeks, “Who Won the Civil War? Tough Question,” National Public Radio, November 18, 2014, https://www.npr.org/sections/theprotojournalist/2014/11/18/364675234/who-won-the-civil-war-tough-question.

92. ISI Archive, “Our Fading Heritage: Americans Fail a Basic Test on Their History and Institutions,” Intercollegiate Studies Institute, November 19, 2008, https://isi.org/lectures/press-conference-our-fading-heritage-americans-fail-a-basic-test-on-their-history-and-institutions/.

93. “Study: Americans Don’t Know Much About History,” NBC News, November 20, 2008, https://www.nbclosangeles.com/news/local/Study-Americans-Dont-Know-About-Much-About-History.html.

94. Horowitz, The Professors, 74.

95. Paul Samuelson, as quoted in foreword to Phillips Saunders and William B. Walstad, eds., The Principles of Economics Course (New York: McGraw-Hill Companies, 1989).

96. Alan D. Sokal, “Transgressing the Boundaries: Toward a Transformative Hermeneutics of Quantum Gravity,” Social Text, no. 46/47 (Spring–Summer 1996): 217–52. https://physics.nyu.edu/faculty/sokal/transgress_v2/transgress_v2_singlefile.html.

97. Alan D. Sokal, “A Physicist Experiments with Cultural Studies,” Lingua Franca, June 5, 1996, http://www.physics.nyu.edu/faculty/sokal/lingua_franca_v4/lingua_franca_v4.html.

98. Alan D. Sokal, “Parody,” National Public Radio, May 15, 1996, https://www.npr.org/templates/story/story.php?storyId=1043441.

99. Alan D. Sokal, “Revelation: A Physicist Experiments with Cultural Studies,” in Sokal Hoax: The Sham That Shook the Academy, ed. Editors of Lingua Franca (Lincoln, NE: Bison Books, 2000), 52. https://physics.nyu.edu/faculty/sokal/lingua_franca_v4/lingua_franca_v4.html.

100. Sowell, Inside, 212–213.

101. Donald Alexander Downs, Restoring Free Speech and Liberty on Campus (Oakland, CA: Independent Institute, 2004), 51.

102. Eugene Volokh, “UC Teaching Faculty Members Not to Criticize Race-Based Affirmative Action, Call America ‘Melting Pot,’ and More,” The Washington Post, June 16, 2015, https://www.washingtonpost.com/news/volokh-conspiracy/wp/2015/06/16/uc-teaching-faculty-members-not-to-criticize-race-based-affirmative-action-call-america-melting-pot-and-more/?utm_term=.c9a452fdb00f.

103. “Victory at IUPUI: Student-Employee Found Guilty of Racial Harassment for Reading a Book Now Cleared of All Charges,” Foundation for Individual Rights in Education, May 1, 2008, https://www.thefire.org/victory-at-iupui-student-employee-found-guilty-of-racial-harassment-for-reading-a-book-now-cleared-of-all-charges/.

104. “Colleges Become Re-Education Camps n Age of Diversity,” Investor’s Business Daily, April 22, 2013, https://www.investors.com/politics/editorials/students-indoctrinated-in-leftist-politics/.

105. “University of Delaware: Students Required to Undergo Ideological Reeducation,” Foundation for Individual Rights in Education, 2007, https://www.thefire.org/cases/university-of-delaware-students-required-to-undergo-ideological-reeducation/.

106. Alison Flood, “US Students Request ‘Trigger Warnings’ on Literature,” The Guardian, May 19, 2014, https://www.theguardian.com/books/2014/may/19/us-students-request-trigger-warnings-in-literature.

107. Zhou Jingwen 周鲸文, Fengbao shinian: Zhongguo hongse zhengquan de zhen mianmao 風暴十年：中國紅色政權的真面貌 [Ten Years of Storm: The True Face of China’s Red Regime], (Hong Kong: Shidai piping she, 1962), https://www.marxists.org/chinese/reference-books/zjw1959/06.htm#2. [In Chinese]

108. Luo Pinghan 罗平汉, “1958 nian de jiaoyu geming” 1958年的教育革命 [“The Educational Revolution of 1958”], in Dangshi xijie 党史细节 [Details in the History of the Communist Party], vol. 34. [In Chinese]

109. Robert Gearty, “White Privilege Bolstered by Teaching Math, University Professor Says,” Fox News, October 24, 2017, http://www.foxnews.com/us/2017/10/24/white-privilege-bolstered-by-teaching-math-university-professor-says.html.

110. Toni Airaksinen, “Prof Complains About ‘Masculinization of Mathematics,’” Campus Reform, August 24, 2017, https://www.campusreform.org/?ID=9544.

111. W. Cleon Skousen, The Naked Communist (Salt Lake City: The Ensign Publishing Co., 1962), chap. 12.

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, «Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας», από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

Περιεχόμενα

1. Τέχνη: Ένα δώρο από το θείον

2. Η τεράστια επίδραση της τέχνης στην ανθρωπότητα

3. Η υπονόμευση και κακοποίηση της τέχνης από τον κομμουνισμό

α. Η τέχνη σε κομμουνιστικές χώρες

β. Κομμουνιστικά στοιχεία πίσω από το κίνημα αβάντ-γκαρντ

γ. Η αναστροφή της συμβατικής αισθητικής: Το άσχημο ως τέχνη

δ. Διαστροφή της λογοτεχνίας

4. Ανάκτηση της αληθινής τέχνης

Παραπομπές

* * *

1. Τέχνη: Ένα δώρο από το θείον

Ανά τα πολλά χρόνια ανθρώπινου πολιτισμού, ο άνθρωπος έχει σκεφτεί για το τι είναι η αληθινή ομορφιά. Άνθρωποι της πίστης γνωρίζουν ότι όλα τα θαυμαστά πράγματα του κόσμου έρχονται από το θείον. Η βαθιά τέχνη είναι μια προσπάθεια μίμησης και παρουσίασης της ομορφιάς των ουρανών στον ανθρώπινο κόσμο. Η έμπνευση έρχεται από το θείον, και οι καλλιτέχνες μπορούν να γίνουν εξέχουσες προσωπικότητες στο πεδίο τους αν λάβουν θεϊκές ευλογίες και σοφία.

Με δυνατή πίστη και αφοσίωση στο θεϊκό, μεγάλοι καλλιτέχνες κατά την Αναγέννηση έδωσαν την ευφυία τους για να δημιουργήσουν έργα που υμνούν τον Θεό. Καλλιτέχνες στην περίοδο μέσης Αναγέννησης, όπως οι Λεονάρντο ντα Βίντσι, Μικελάντζελο, και Ραφαήλ, κατέκτησαν ικανότητες που υπερέβαιναν κατά πολύ αυτές των προκατόχων τους και των συγχρόνων τους, ως εκ θαύματος. Τα αριστουργήματά τους – όπως πίνακες, αγάλματα, και αρχιτεκτονική – έγιναν διαχρονικά κλασικά του κόσμου της τέχνης.

Για αιώνες, αυτά τα έργα τέχνης έθεσαν ένα ευγενές παράδειγμα για την ανθρωπότητα. Μέσω της εκτίμησης αυτής της τέχνης, όχι μόνο μπορούν οι καλλιτέχνες επόμενων γενιών να μελετήσουν αγνή καλλιτεχνική τεχνική, αλλά μέλη του κοινού μπορούν πραγματικά να νιώσουν και να δουν την παρουσία του θεϊκού. Όταν αυτά τα έργα, οι τεχνικές που τα δημιούργησαν, και το πνεύμα που εμπότισε τους καλλιτέχνες όλα διατηρούνται, η ανθρώπινη κοινωνία είναι ικανή να διατηρεί μια σύνδεση με το θείον. Τότε, ακόμα κι όταν η ανθρωπότητα περνά από τις περιόδους της διαφθοράς και παρακμής, θα υπάρχει ελπίδα για μια επιστροφή στην παράδοση και ένα μονοπάτι προς την σωτηρία.

Οι ίδιες αρχές διέπουν και την σφαίρα της μουσικής. Όπως λέει (λέγεται ότι προέρχεται από ένα γερμανικό μέγαρο μουσικής) το ρητό: «Ο Μπαχ μας έδωσε την λέξη του Θεού. Ο Μότσαρτ μας έδωσε το γέλιο του Θεού. Ο Μπέετχοφεν μας έδωσε την φλόγα του Θεού. Ο Θεός μας έδωσε μουσική ώστε να προσευχόμαστε χωρίς λόγια.» Ολόκληρη την ζωή του, ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ θεωρούσε την αφοσίωση στον Θεό και την εξύμνηση και λατρεία του Θεού να είναι οι υψηλότερες αρχές στην δημιουργία της μουσικής του. Σε όλα από τα σημαντικά μουσικά έργα του, τα γράμματα SDG μπορούν να ιδωθούν – μια συντομογραφία για «Soli Deo Gloria», που σημαίνει «μόνο στον Θεό η δόξα».

Το υψηλότερο επίπεδο που μπορεί ένας καλλιτέχνης να φτάσει είναι μέσω της υλικής δημιουργίας στον ανθρώπινο κόσμο θεϊκών αντικειμένων μέσω θεϊκής αποκάλυψης. Οι μεγάλοι πίνακες και αγάλματα, και τα πιο υπέροχα έργα του αρχικού, μπαρόκ, και κλασικού κανόνα, όλα δημιουργήθηκαν από πιστούς και αντιπροσωπεύουν την κορυφή της καλλιτεχνικής εργασίας που έχει επιτύχει ο άνθρωπος.

Τα τρία πιο σημαντικά στοιχεία στην καλλιτεχνική δημιουργία είναι η αναπαράσταση, η δημιουργία, και η επικοινωνία. Όλες οι καλλιτεχνικές δημιουργίες έχουν ένα θέμα, δηλαδή, το μήνυμα που ο καλλιτέχνης θέλει να παραδώσει, ασχέτως της μορφής του έργου – είτε είναι ποίημα, πίνακας, άγαλμα, φωτογραφία, νουβέλα, θεατρικό έργο, χορός, ή ταινία. Ο καλλιτέχνης παραδίδει το θέμα στις καρδιές του αναγνώστη, ακροατή, ή θεατή. Αυτή η διαδικασία είναι η επικοινωνία – η μετάδοση του νου του καλλιτέχνη στον αποδέκτη.

Για την επίτευξη του στόχου της επικοινωνίας, οι καλλιτέχνες πρέπει να κατέχουν εξαιρετική ικανότητα να μιμούνται και να αναπαριστούν, με αντικείμενο της μίμησης να είναι ο κόσμος των θεών ή του ανθρώπου, ή ακόμα και ο κάτω κόσμος. Η καλλιτεχνική δημιουργία είναι μια διαδικασία εξευγενισμού των βαθύτερων ή πιο ουσιωδών στοιχείων ενός αντικειμένου προς αναπαράσταση. Απαιτεί από τους καλλιτέχνες να ενδυναμώσουν την ικανότητά τους να επικοινωνούν και να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων. Αν ο καλλιτέχνης κατέχει ορθή πίστη στο θείον και στην ηθική, το θείον θα του αποδώσει έμπνευση να δημιουργήσει. Τέτοια έργα θα είναι θεϊκά, αγνά, και καλοσυνάτα – ωφέλιμα τόσο στον καλλιτέχνη όσο και στην κοινωνία.

Από την άλλη μεριά, όταν ο καλλιτέχνης εγκαταλείπει τα ηθικά πρότυπα, αρνητικά στοιχεία παίρνουν τον έλεγχο της δημιουργικής διαδικασίας, με κακές δυνάμεις να ασκούν επιρροή και να χρησιμοποιούν τον καλλιτέχνη για να απεικονίσουν φριχτές δημιουργίες και τερατώδη πράγματα από τον κάτω κόσμο. Έργα τέτοιους είδους βλάπτουν τον συνθέτη και την ευρύτερη κοινωνία.

Η αξία των ορθοδόξων, παραδοσιακών τεχνών έτσι γίνεται εμφανής. Ο θείος πολιτισμός και τέχνη σε Ανατολή και Δύση ήταν συνδέσεις που υφάνθηκαν μεταξύ θεϊκού και ανθρωπίνου πολιτισμού, και είχαν στόχο να τους φέρουν σε επαφή. Οι ιδέες και μηνύματα που μεταδίδονται μέσω αυτής της τέχνης είναι ομορφιά, καλοσύνη, φως, και ελπίδα. Από την άλλη μεριά, διεφθαρμένα έργα «τέχνης» δημιουργούνται από αυτούς υπό τον έλεγχο κακών στοιχείων. Προκαλούν την απομάκρυνση του ανθρώπου από το θείον, και τραβούν τους ανθρώπους εγγύτερα του κακού.

2. Η τεράστια επίδραση της τέχνης στην ανθρωπότητα

Σπουδαία έργα τέχνης μεταδίδουν πολιτιστική κληρονομιά, διαδίδουν γνώση και σοφία, και ενισχύουν τον χαρακτήρα. Κατέχουν εξέχουσες θέσεις στους μεγάλους πολιτισμούς Δύσεως και Ανατολής.

Ο αρχαίος Έλληνας μαθηματικός και φιλόσοφος Πυθαγόρας πίστευε πως το μυστικό της μουσικής ήταν στην μίμησή της της αρμονίας των ουρανίων σωμάτων, η οποία η ίδια αντανακλά την αρμονία του σύμπαντος.

Οι Κινέζοι είχαν παρόμοιες απόψεις. Οι Διατριβές στην Μουσική και Αρμονία συζητούν την αντιστοιχία της μουσικής με τα πέντε στοιχεία (μέταλλο, ξύλο, νερό, φωτιά, και γη), και πως τα μουσικά όργανα έχουν κατασκευαστεί για να αναπαριστούν και να μιμούνται τα πρότυπα ουρανού και γης. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί η «μουσική του πιο υπέροχου ύφους» να επιτευχθεί, αυτή που επιδεικνύει «την ίδια αρμονία που κυριαρχεί μεταξύ ουρανού και γης». [1] Αυτό το είδος μουσικής είναι ικανό όχι μόνο να προσελκύσει θεϊκά πτηνά όπως ο γερανός και ο φοίνικας, αλλά επίσης λειτουργεί και ως πρόσκληση σε θεότητες να φωτίσουν την περίσταση με την παρουσία τους.

Ο Κομφούκιος είχε πει: «[Η Δυναστεία Τζόου] μελέτησε τις δύο δυναστείες πριν από αυτήν· οι τρόποι της είναι εξευγενισμένοι και κομψοί. Ακολουθώ την Τζόου.» [2] Θαύμασε το πως θρυλικοί Κινέζοι κυβερνήτες διοίκησαν με τελετές και μουσική: «Ο Σοφός-Αυτοκράτορας Σουν εφηύρε ένα πεντάχορδο μουσικό όργανο, το οποίο αποκάλεσε τσιν, τραγούδησε στον ήχο του για τον ήπιο θερινό αέρα από τον νότο, και ιδού, η αυτοκρατορία του λειτούργησε ομαλά [υπό την επιρροή της μουσικής του].» [3] Αυτά τα παραδείγματα δείχνουν τις διδακτικές επιδράσεις της αγνής, ορθής μουσικής.

Η «Μουσική του Πρίγκηπα Τσιν που Διαρρηγνύει το Εχθρικό Μέτωπο», σε σύνθεση του μεγάλου αυτοκράτορα της Δυναστείας Τανγκ, Λι Σιμίν, κέρδισε τον βαθύ σεβασμό εθνοτικών ομάδων που ζούσαν στην περιφέρεια της επικράτειας της Τανγκ. Το Νέο Βιβλίο της Τανγκ κατέγραψε ότι στο ταξίδι αναζήτησης βουδιστικών Γραφών από την Δύση, ο μοναχός Σιουεντζάνγκ άκουσε από έναν βασιλιά σε ένα απομακρυσμένο Ινδικό κράτος: «Ο αυτοκράτοράς σας πρέπει να είναι άγιος, διότι συνέθεσε την “Μουσική του Πρίγκηπα Τσιν που Διαρρηγνύει το Εχθρικό Μέτωπο.”» [4]

Κατά την διοίκηση του Λουδοβίκου XIV, η Γαλλική βασιλική αυλή ανέδειξε μεγάλη καλαισθησία μέσω χορού και τέχνης. Ο χορός περιέχει όχι μόνον τις τεχνικές της κίνησης, αλλά επίσης κοσμικούς τρόπους και ήθη. Ο Λουδοβίκος XIV ενέπνευσε την Ευρώπη μέσω της τέχνης και πολιτισμού της αυλής του και άλλες αυλές και γενικά πληθυσμοί της Ευρώπης τον μιμήθηκαν.

Ο Μέγας Φρειδερίκος της Πρωσσίας δεν ήταν μόνο ένας εξέχων βασιλιάς, αλλά επίσης και ένας ολοκληρωμένος μουσικός, συνθέτης, και ερμηνευτής φλάουτου. Ανέθεσε την κατασκευή της όπερας του Βερολίνου, προσωπικά έλεγξε την όπερα, και την έκανε προσβάσιμη σε ένα ευρύτερο σύνολο κοινωνικών τάξεων. Μέχρι σήμερα, η όπερα παραμένει ένα σημαντικό τμήμα του Γερμανικού πολιτισμού. Αυτά τα λίγα παραδείγματα καθιστούν σαφή την μακρά επίδραση που μπορεί να έχει η ορθόδοξη τέχνη στην κοινωνία.

Η ορθή τέχνη συμμορφώνεται στον φυσικό νόμο, μιμείται την θεία σοφία, και φέρνει μαζί της ειδική ενέργεια και επιδράσεις. Ωφελεί ανθρώπους γεμίζοντας αισθήσεις και ψυχή. Οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες εργάζονται όχι μόνο στο υλικό, τεχνικό επίπεδο, αλλά επίσης, πιο σημαντικά, στο πνευματικό επίπεδο, στην κοινωνία του θέματος του έργου. Τέτοιοι καλλιτέχνες κάποιες φορές εκφράζουν μια αίσθηση βίωσης μιας ανώτερης δύναμης πέρα από αυτόν τον κόσμο. Το αποτέλεσμα είναι παρόμοιο με το τραγούδι ενός ύμνου προς τον Θεό – μια ιεροπρεπής και θεία εμπειρία που υπερβαίνει την ανθρώπινη γλώσσα. Πίσω από την αληθινή τέχνη βρίσκεται η συσσωρευμένη σοφία ενός λαού, η δημιουργικότητά του, και η έμπνευσή του. Υπάρχουν συχνά βαθιά νοήματα που πηγαίνουν πολύ μακρύτερα από ό,τι φαίνεται στην επιφάνεια. Κάποια έργα μεταδίδουν ένα ειδικό είδος πνευματικής ενέργειας. Όλο αυτό έχει μια επίδραση στους θεατές σε ένα βαθύ, πνευματικό επίπεδο. Η επίδραση είναι μοναδική και αναντικατάστατη από οποιοδήποτε άλλο μέσο.

Ένας ανώτερος καλλιτέχνης μπορεί να επηρεάσει την ηθική μιας κοινωνίας ενσταλάζοντας αξίες στις καρδιές του κόσμου μέσω χαρακτηριστικών ιστοριών και εικόνων. Ακόμα και άνθρωποι χωρίς βαθιά μόρφωση ή εκπαίδευση μπορούν να κερδίσουν επίγνωση, έμπνευση, και ηθικά διδάγματα από την παραδοσιακή τέχνη. Στις παραδοσιακές Δυτικές κοινωνίες, σκεφτείτε πόσοι έμαθαν να διακρίνουν το σωστό από το λάθος, καλό από κακό, μέσω λαϊκών ιστοριών όπως οι «Χάνσελ και Γκρέτελ» και «Χιονάτη».

Στην Κίνα, πολλές γενιές έμαθαν από τα τέσσερα μεγάλα λογοτεχνικά έργα (Κανάτα Νερού, Ταξίδι στην Δύση, Ειδύλλιο Τριών Βασιλείων, και Όνειρο Πορφυρών Δωματίων) και από τις παραδοσιακές τέχνες αφήγησης ιστοριών και θεάτρου. Αυτά τα έργα επιτρέπουν στους ανθρώπους να νιώσουν θεϊκό μεγαλείο και τους κάνουν να λαχταρούν να αφομοιωθούν στις θεϊκές αρχές.

Οι διεφθαρμένες αξίες επίσης ασκούν μια αόρατη επίδραση μέσω της τέχνης. Ο ομιλητής σκηνοθεσίας Ρόμπερτ ΜακΚη έγραψε στο βιβλίο του Ιστορία: Ουσία, Δομή, Ύφος και οι Αρχές της Σκηνοθεσίας: «Κάθε αποτελεσματική ιστορία στέλνει μια φορτισμένη ιδέα σε εμάς, στην πραγματικότητα βάζοντας την ιδέα μέσα μας, έτσι ώστε σίγουρα θα την πιστέψουμε. Στην πραγματικότητα, η ικανότητα πειθούς μιας ιστορίας είναι τόσο μεγάλη που μπορεί να πιστεύουμε στο νόημά της ακόμα κι αν το βρίσκουμε ηθικά αποκρουστικό.» [5]

Η τέχνη μπορεί να έχει τεράστια επίδραση – τόσο θετική όσο και αρνητική – στην ανθρώπινη ηθική, σκέψη, και συμπεριφορά.

«Η επίδραση Μότσαρτ», για παράδειγμα, έχει προσελκύσει παγκόσμια προσοχή, με την επιστημονική κοινότητα να διεξάγει αρκετές έρευνες στην θετική επίδραση της μουσικής του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ σε ανθρώπους και ζώα. Το 2016, μια σε μεγαλύτερο βάθος έρευνα για την επίδραση Μότσαρτ βρήκε ότι η μουσική του συνθέτη έχει θετικές επιδράσεις στην ανθρώπινη διανοητική λειτουργία και συμπεριφορά. Απροσδόκητα, η αναπαραγωγή μουσικής Μότσαρτ ανάποδα έχει το αντίθετο αποτέλεσμα. Η μοντέρνα ατονική μουσική του Αυστριακού συνθέτη Άρνολντ Σόνμπεργκ έχει επίδραση παρόμοια με αυτήν της ανάποδης αναπαραγωγής Μότσαρτ, που δείχνει τις αρνητικές της ποιότητες. [6]

Σε σύγκριση με την ατονική μουσική, η ρον ‘ν’ ρολ μπορεί να έχει μια ακόμα μεγαλύτερη αρνητική επίδραση. Ένας ερευνητής συγκέντρωσε δεδομένα από δύο παρόμοιες πόλεις και βρήκε ότι η πόλη στην οποία ένας μεγάλος αριθμός τραγουδιών ροκ αναμεταδίδονταν μέσω ραδιοφώνου και τηλεόρασης είχε 50 τοις εκατό περισσότερα κρούσματα εγκυμοσύνης εκτός γάμου, εγκατάλειψης σχολείου, θανάτων νέων, εγκλήματος, και ούτω καθεξής. [7] Κάποια μουσική ρον ‘ν’ ρολ εξυμνεί ακόμα και την αυτοκτονία. Ένας σχολιαστής, αναφερόμενος σε τραγούδι από έναν διάσημο ροκ σταρ που δέχτηκε πολλές μηνύσεις από γονείς νεαρών ακροατών, έγραψε: «Οι σκοτεινοί ρυθμοί και καταθλιπτικοί στίχοι του σίγουρα μπορούν να ιδωθούν ως μια ενθάρρυνση για αυτοκτονία, και είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι νέοι άνθρωποι έχουν χαραμίσει τις ζωές τους ακούγοντάς το επανειλημμένα.» [8] Δεν είναι σπάνιο για εφήβους που διαπράττουν αυτοκτονία να κάνουν όπως περιγράφεται σε ροκ στίχους, και πολλοί ροκ μουσικοί έχουν οι ίδιοι εκπέσει σε κατάθλιψη και ναρκωτικά, ή έχουν πάρει την ζωή τους.

Ένα ακόμα γνωστό παράδειγμα τέχνης σε αρνητική χρήση είναι η προπαγανδιστική ταινία των Ναζί Θρίαμβος της Θέλησης. Παρά το ότι η σκηνοθέτιδα Λένι Ρήφενσταλ έλεγε πως απλώς παρήγαγε ένα ντοκιμαντέρ, η ταινία προπαγάνδας αναδεικνύει πολύ υψηλή καλλιτεχνική ικανότητα. Οι μεγαλεπήβολες σκηνές και παραστάσεις δύναμης έκαναν το κοινό να συμφωνήσει με την ενέργεια και δύναμη πίσω του. Οι πολλές καινοτόμες τεχνικές της στην βιντεογράφηση και η τεχνική της ικανότητα επηρέασαν τις ταινίες για πολλές δεκαετίες. Αλλά το έργο έγινε επίσης ένα βασικό κομμάτι της προπαγάνδας για τον Χίτλερ και την ναζιστική Γερμανία και είναι γνωστό ως ένα από τα πιο επιτυχημένα έργα προπαγάνδας στην ιστορία. Ένας επικήδειος για την Ρήφενσταλ που εκδόθηκε στην βρετανική εφημερίδα Independent το 2003 έλεγε: «Ο Θρίαμβος της Θέλησης παραπλάνησε πολλούς σοφούς άντρες και γυναίκες, τους έπεισε να θαυμάζουν αντί να απορρίπτουν, και χωρίς αμφιβολία κέρδισε για τους Ναζί πολλούς φίλους και συμμάχους ανά τον κόσμο.» [9]

Η κατανόηση της μεγάλης δύναμης της τέχνης μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα την σημασία της παραδοσιακής τέχνης και γιατί κακά στοιχεία θέλουν να την υπονομεύσουν και να την ανατρέψουν.

3. Η υπονόμευση και κακοποίηση της τέχνης από τον κομμουνισμό

Καθώς η τέχνη έχει μια τόσο τεράστια επίδραση στην κοινωνία, δεν προκαλεί έκπληξη ότι ο κομμουνισμός χρησιμοποιεί την τέχνη για να επιτύχει τον στόχο του της κοινωνικής μαζικής αλλαγής (social engineering) επί των ανθρώπων και να τους κατευθύνει προς την καταστροφή.

α. Η τέχνη σε κομμουνιστικές χώρες

Τα κομμουνιστικά κόμματα γνωρίζουν την δύναμη της τέχνης και μετατρέπουν όλες τις μορφές τέχνης σε εργαλεία για την προώθηση της πλύσης εγκεφάλου τους. Πολλοί άνθρωποι έχουν γελοιοποιήσει το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) επειδή έχει τραγουδιστές και ηθοποιούς ως στρατιωτικούς στρατηγούς. Αναρωτιούνται πως πολίτες που δεν έχουν εκπαιδευτεί ποτέ στα όπλα ή στην μάχη θα μπορούσαν να είναι ικανοί να γίνουν στρατηγοί. Το ΚΚΚ πιστεύει ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι ακριβώς το ίδιο σημαντικοί όσο και το εκπαιδευμένο στρατιωτικό προσωπικό στην προώθηση και διατήρηση της κομμουνιστικής κακής θρησκείας – ή ίσως ακόμα πιο κρίσιμοι. Υπό αυτό το φως, οι στρατιωτικοί του βαθμοφόροι είναι σε συμφωνία με τις αρχές του Κόμματος. Όπως είπε ο Μάο Τσεντόγνκ: «Πρέπει επίσης να έχουμε έναν πολιτιστικό στρατό, που είναι απολύτως απαραίτητος για την ένωση των ανθρώπων μας και την νίκη επί του εχθρού.» [10]

Οι καλλιτεχνικές παραστάσεις σε κομμουνιστικές χώρες είναι σχεδιασμένες να κάνουν τον κόσμο να ξεχνά την δυστυχία που υποφέρει υπό την κομμουνιστική εξουσία και να καλλιεργήσουν αφοσίωση στο κομμουνιστικό κόμμα μέσω τέχνης. Η επίδραση της προπαγάνδας – που αποκαλείται «δουλειά σκέψης» – δεν μπορεί να επιτευχθεί μόνο με στρατιωτική δύναμη.

Θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε την μεγάλη τελετή εγκαινίων του ΚΚΚ στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, που κόστισε ένα τεράστιο ποσό στους φορολογούμενους, με το μεγάλης κλίμακας φεστιβάλ τραγουδιού και χορού της Βόρειας Κορέας Αριράνγκ και τις ομάδες μπαλέτου της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Όλα υπηρετούσαν τις ανάγκες του κόμματος.

Τον Σεπτέμβριο 2011, το υπουργείο Πολιτισμού του ΚΚΚ παρουσίασε ένα έτσι αποκαλούμενο φεστιβάλ κινεζικού πολιτισμού, Κίνα: Η Τέχνη ενός Έθνους, στο Κέντρο Τζον Φ. Κέννεντυ για τις Τέχνες στην Ουάσινγκτον. Περιείχε το χαρακτηριστικό κομμάτι προπαγάνδας του ΚΚΚ, το μπαλέτο Κόκκινη Διμοιρία Γυναικών, που προωθεί ταξικό μίσος και βίαιη επανάσταση.

Αν ορθή τέχνη που ήταν κοντά στο θείον και προέβαλλε παραδοσιακές αξίες επιτρεπόταν να υπάρχει ταυτόχρονα με κομματικά ελεγχόμενη τέχνη χρησιμοποιούμενη για πλύση εγκεφάλου του κοινού, τότε η τελευταία θα έχανε το μονοπώλιό της και δεν θα είχε καμία επίδραση. Αυτός είναι ο λόγος που όλες οι κομμουνιστικές χώρες διατηρούν αυστηρή λογοκρισία επί των τεχνών και της βιομηχανίας έκδοσης πολιτιστικών έργων.

β. Κομμουνιστικά στοιχεία πίσω από το κίνημα αβάντ-γκαρντ

Για αιώνες, η κλασική τέχνη έχει μεταδοθεί από γενιά σε γενιά. Αυτή η παράδοση συνεχίστηκε έως τον εικοστό αιώνα, όπου έφτασε σε ένα απότομο τέλος. Η μετάδοση και κληρονόμηση της τέχνης σταματήθηκαν από ένα ακραίο κίνημα αβάντ-γκαρντ και άρχισαν γρήγορα να φθίνουν. Όπως ο καλλιτέχνης Ρόμπερτ Φλόρζακ είπε: «Το εμβριθές νοήματος, η γνώση, και η ομορφιά αντικαταστάθηκαν από το νέο, το διαφορετικό, και το άσχημο. … Πρότυπα παρήκμασαν έως ότου δεν υπήρχαν πλέον πρότυπα. Το μόνο που έμεινε ήταν προσωπική έκφραση.» [11] Η ανθρωπότητα έτσι έχασε την οικουμενική της κατανόηση της αισθητικής.

Η πηγή αυτού του καταιγισμού νέων καλλιτεχνικών κινημάτων είναι στενά συνδεδεμένη με ιδεολογικές τάσεις επηρεασμένες από κομμουνισμό. Πολλοί από αυτούς τους καλλιτέχνες ήταν είτε κομμουνιστές σύμφωνα με δική τους δήλωση ή παρακομμουνιστές του ενός ή άλλου τύπου, ή είχαν επηρεαστεί από αυτές τις ιδεολογίες. Ο Γκέοργκ Λούκατσς, ο Ούγγρος πολιτιστικός κομμισάριος της Κομμουνιστικής Διεθνούς και ιδρυτής του Δυτικού Μαρξισμού, δημιούργησε την Σχολή της Φρανκφούρτης. Ένα από τα καθήκοντά της ήταν να καθιερώσει μια «νέα καλλιτεχνική μορφή» μέσω της εγκατάλειψης του παραδοσιακού πολιτισμού. Αυτή η νέα καλλιτεχνική μορφή θέλησε να αποκλείει τέχνη που απεικονίζει το θείον. Όπως έγραψε ο Χέρμπερτ Μαρκούζε, Γερμανός σοσιαλιστής και αντιπρόσωπος για την Σχολή της Φρανκφούρτης: «Η τέχνη τόσο αντιτίθεται αυτές τις [υπάρχουσες κοινωνικές] σχέσεις, και την ίδια στιγμή τις υπερβαίνει. Έτσι η τέχνη υπονομεύει την κυρίαρχη συνείδηση, την συνηθισμένη εμπειρία.» [12] Δηλαδή, οι μαρξιστές παίρνουν την τέχνη στην επανάσταση εναντίον του θεϊκού και στην ανατροπή της ηθικής. Απόψεις τέτοιου είδους κυριαρχούν στην κατεύθυνση που παίρνει η μοντέρνα τέχνη.

Ο Γκουστάβ Κουρμπέ, ιδρυτής της γαλλικής ρεαλιστικής σχολής, συμμετείχε στην Κομμούνα του Παρισιού. Είχε εκλεχθεί ως μέλος της επιτροπής της Κομμούνας και πρόεδρος του ακραίου Συνασπισμού Καλλιτεχνών. Ο Κουρμπέ αφιέρωσε τον εαυτό του στην μεταμόρφωση του παλιού συστήματος και στην καθιέρωση νέων καλλιτεχνικών κατευθύνσεων. Έδωσε εντολή στον Συνασπισμό να κατεδαφίσει το περίτεχνο νεοκλασικό Στύλο Vendôme (που αργότερα ξαναχτίστηκε). Ο Κουρμπέ αρνήθηκε ότι τα ανθρώπινα όντα δημιουργούνται από τον Θεό, και ήταν αποφασισμένος να χρησιμοποιήσει την τέχνη για να εκφράσει την κοσμοθεώρηση του προλεταριάτου καθώς και του υλισμού. Είναι γνωστός για το ότι είπε: «Δεν έχω δει ποτέ αγγέλους ή θεές, έτσι δεν ενδιαφέρομαι να τους ζωγραφίσω.» [13]

Ο Κουρμπέ πίστευε πως αναμορφώνοντας τις τέχνες ήταν πραγματικά το να κάνει επανάσταση. Στο όνομα της απεικόνισης αυτού που αποκαλούσε «πραγματικότητας», αντικατέστησε την ομορφιά με ασχήμια. Οι γυμνοί του πίνακες, για παράδειγμα, εστιάζονται στην απεικόνιση των γυναικείων γεννητικών οργάνων – μια υποτίθεται επαναστατική πράξη – ως τρόπο εξέγερσης, παραβίασης της παράδοσης, και κάπως περαιτέρω ενθάρρυνσης κομμουνιστικού ακτιβισμού. Το σκεπτικό και ζωή του Κουρμπέ αντανακλούν την στενή σύνδεση μεταξύ κομμουνιστικής ιδεολογίας επανάστασης και μοντέρνας τέχνης.

Υπό την επιρροή μοντερνιστικής σκέψης, ο επαναστατικός ζήλος των καλλιτεχνών από τα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα έχει επιφέρει μια σειρά κινημάτων στον κόσμο της τέχνης. Σε αντίθεση με τις παραδοσιακές σχολές καλλιτεχνικής έκφρασης, αυτά ήταν κινήματα αβάντ-γκαρντ που ήθελαν συγκεκριμένα να χαλάσουν την παράδοση. Ο όρος «αβάντ γκαρντ» χρησιμοποιήθηκε αρχικά από σοσιαλιστές διανοούμενους για να περιγράψει καλλιτεχνικά κινήματα που συμφωνούσαν με τις δικές τους πολιτικές φιλοδοξίες.

Στα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα, αυτές οι επιρροές έφεραν τον ιμπρεσιονισμό. Από τότε, οι μοντέρνοι καλλιτέχνες έχουν εγκαταλείψει τις απαιτήσεις της παραδοσιακής ελαιογραφίας, όπως την ακρίβεια, τις αναλογίες, την δομή, την προοπτική, και τις μεταβάσεις μεταξύ φωτός και σκιάς. Ο νεοιμπρεσιονισμός (ποϊντιλισμός) και ο μεταϊμπρεσιονισμός τότε εμφανίστηκαν, εστιάζοντας τα έργα τους στην εξερεύνηση των προσωπικών αισθημάτων του καλλιτέχνη. Αντιπροσωπευτικά άτομα σε αυτήν την σχολή είναι ο Ζωρζ-Πιέρ Σερά και Βίνσεντ φαν Γκογκ, αμφότεροι κλίνοντες προς τον σοσιαλισμό. Ο φαν Γκογκ έκανε κατάχρηση αλκοόλ και υπέφερε από νοητική ασθένεια αργότερα στην ζωή του, και οι πίνακές του φαίνεται να αντανακλούν τον κόσμο που κάποιος βιώνει όταν βρίσκεται υπό την επήρεια ναρκωτικών.

Τα έργα τέχνης περιέχουν τα μηνύματα που οι δημιουργοί τους θέλουν να μεταφέρουν. Οι καλλιτέχνες κατά την καλύτερη στιγμή της Αναγέννησης μετέδιδαν καλοσύνη και ομορφιά στο κοινό τους. Συγκρίνετε αυτό με τους σύγχρονους καλλιτέχνες, που αναδίδουν αρνητικά και σκοτεινά μηνύματα. Οι μοντέρνοι καλλιτέχνες εγκαταλείπουν τις ίδιες τις σκέψεις τους και αφήνονται να περιέλθουν υπό τον έλεγχο χαμηλού επιπέδου και αρνητικών οντοτήτων τύπου φαντασμάτων. Αυτοί οι ίδιοι είναι συχνά ασυνάρτητοι και μπερδεμένοι, και τα έργα τους είναι παρόμοια – σκοτεινά, θολά, γκρίζα, θλιμμένα, παρακμιακά, και ακατάστατα.

Μετά τον ιμπρεσιονισμό ήρθε ο εξπρεσιονισμός και ο φωβισμός, ακολουθούμενοι από τον κυβισμό του Πικάσσο. Το 1944, ο Πικάσσο εγγράφηκε στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Στο κείμενό του Γιατί Έγινα Κομμουνιστής, έγραψε: «Η εγγραφή μου στο Κομμουνιστικό Κόμμα είναι ένα λογικό βήμα στην ζωή μου, δουλειά μου και τους δίνει το νόημά τους. … Με τους τρόπους μου έλεγα πάντα τι θεωρούσα πιο αληθινό, πιο δίκαιο και καλύτερο, και έτσι, πιο όμορφο. Αλλά κατά την καταστολή και εξέγερση, ένιωσα ότι αυτό δεν ήταν αρκετό, ότι έπρεπε να πολεμήσω όχι μόνο με την ζωγραφική αλλά με όλο μου το είναι.» [14]

Ο Πικάσσο ενθάρρυνε μια απομάκρυνση από τις κλασικές μεθόδους ζωγραφικής. Για αυτόν, όλα ήταν ένα κομμάτι ζύμης για να την πάρεις και να την σχηματίσεις όπως θέλεις. Όσο πιο περίεργα τα έργα του γίνονταν, τόσο πιο χαρούμενος φαινόταν να είναι. Η διαδικασία δημιουργίας τερατωδών εικόνων είναι η διαδικασία καταστροφής μιας εικόνας, στο σημείο που κανένας δεν μπορεί να την καταλάβει. Ακόμα και ο Ζωρζ Μπρακ, ο μοντέρνος καλλιτέχνης που συνίδρυσε τον κυβισμό με τον Πικάσσο, βλέποντας τον Demoiselles d’Avignon του Πικάσσο ήταν «τρομοκρατημένος από την ασχήμια του και την έντασή του.» Ο Πικάσσο «έπινε τουρπεντίνη και έφτυνε φωτιά», πράττοντας περισσότερο σαν χορευτής καρναβαλιού παρά σαν καλλιτέχνης, είπε. [15]

Ο Μαρσέλ Ντουσάμπ, ένα αρχικό μέλος του κινήματος τέχνης ντάντα, επίσης προσπάθησε να ανατρέψει και να επαναστατήσει κατά της παράδοσης με την παρουσίαση και χρήση έτοιμων κατασκευασμένων αντικειμένων. Χρησιμοποίησε

τυχαία αντικείμενα ή εργοστασιακής κατασκευής αντικείμενα και τα μετέτρεψε σε έτσι αποκαλούμενες εγκαταστάσεις τέχνης. Ο Ντουσάμπ, που είχε αποκαλεστεί πατέρας της εννοιολογικής τέχνης, προώθησε την ιδέα ότι οτιδήποτε μπορεί να αποκαλεστεί τέχνη. Το ντανταϊστικό κίνημα είναι καθαυτό ένα κομμουνιστικό πρότζεκτ, όπως φαίνεται από το μανιφέστο των Βερολινέζων ντανταϊστών, που κάλεσαν για μια «διεθνή επαναστατική ένωση όλων των δημιουργικών και διανοούμενων αντρών και γυναικών στην βάση του ριζοσπαστικού Κομμουνισμού», καθώς και, «την άμεση ιδιοποίηση περιουσίας (σοσιαλιστοποίηση) και συσσίτια κολλεκτίβας για όλους» και «την ανέγερση πόλεων φωτός, και κήπων που θα ανήκουν στην κοινωνία ως όλον και θα προετοιμάζουν τον άνθρωπο για μια κατάσταση ελευθερίας.» [16]

Η επίκριση του ντανταϊσμού κατά της παράδοσης εξελίχθηκε στον σουρεαλισμό στην Γαλλία, όπως αντιπροσωπεύεται από τον κομμουνιστή Αντρέ Μπρετόν, που προώθησε επανάσταση. Ήταν κατά της υποτιθέμενης καταστολής που επέφερε η λογική, πολιτισμός, και κοινωνία – μια άποψη τυπική των συγχρόνων καλλιτεχνών στην Ευρώπη του καιρού εκείνου.

Τα καλλιτεχνικά κινήματα που χρησιμοποίησαν αυτές τις αρχές περιλαμβάνουν τον αμπστραξιονισμό, μινιμαλισμό, ποπ αρτ, και μεταμοντερνισμό. Ο αμπστραξιονισμός (αφαιρεστισμός) έχει να κάνει με την συναισθηματική έκφραση επανάστασης, αταξίας, κενότητας, και φυγής (φυγισμού). Η άσχημη καταπάτηση των ηθικών αξιών είναι εμφανής σε αυτούς τους «-ισμούς» στις τέχνες σήμερα. Στο πιο εξωφρενικό τους, αυτοί οι καλλιτέχνες δημιουργούν έργα που βεβηλώνουν ανοιχτά θρησκευτικές μορφές όπως τον Χριστό.

Δεν υποστηρίζουν όλοι οι μοντέρνοι καλλιτέχνες την αριστερή πολιτική, αλλά υπάρχει ένα σαφές ιδεολογικό κοινό έδαφος με την κομμουνιστική σκέψη – δηλαδή, η απόρριψη του θεϊκού, και ο στόχος να αντικαταστήσουν το θείον ως το εναρκτήριο σημείο για την κατανόηση της ανθρώπινης ζωής. Αυτοί οι «-ισμοί» άρχισαν να ασκούν μια αυξανόμενη επιρροή στην κοινωνία και τελικά οδήγησαν στην πλήρη περιθωριοποίηση της κλασικής τέχνης.

γ. Η αναστροφή της παραδοσιακής αισθητικής: Το άσχημο ως τέχνη

Οι πολυάριθμες σχολές μοντέρνας τέχνης που εμφανίστηκαν και αναπτύχθηκαν μοιράζονται μεταξύ τους αρκετά πράγματα: Αναστρέφουν την συμβατική αισθητική· παίρνουν την ασχήμια ως ομορφιά· και στοχεύουν να συγκλονίσουν, ακόμα και στο σημείο να είναι τόσο αποκρουστικές όσο επιτρέπει η φαντασία του καλλιτέχνη.

Ο Μαρσέλ Ντουσάμπ υπέγραψε το όνομά του σε μια λεκάνη ούρησης και το ονόμασε Συντριβάνι, για να παρουσιαστεί στο κοινό στην Νέα Υόρκη. Αν και το αντικείμενο δεν παρουσιάστηκε ποτέ, η πράξη του Ντουσάμπ θεωρήθηκε ένα έξυπνο αστείο μεταξύ των συναδέλφων του στον κόσμο της τέχνης, και αργότερα καλλιτέχνες και ακαδημαϊκοί το θεώρησαν ως το αποκορύφωμα της δημιουργικότητας. Αυτό είναι το περιβάλλον στον κόσμο της τέχνης, όπου η κλασική ζωγραφική καβαλέτου έχει περιθωριοποιηθεί και η τέχνη εγκατάστασης έχει ανέλθει. Το 1958, ο Υβ Κλάιν παρουσίασε την έκθεσή του Το Κενό στην Γκαλερί Ίρις Κλερτ στο Παρίσι. Τα έργα που παρουσίασε τελικά ήταν άδειοι, λευκοί τοίχοι.

Μια κύρια φιγούρα στην μεταπολεμική αβάντ-γκαρντ της Γερμανίας, ο Τζόσεφ Μπόυς, κάλυψε το κεφάλι του με μέλι και χρυσά φύλλα και μουρμούριζε ασταμάτητα για τρεις ώρες σε έναν νεκρό λαγό στα χέρια του στην παρουσίαση του 1965 «Πως να εξηγείς εικόνες σε έναν νεκρό λαγό». Κατά την άποψη του Μπόυς, ο καθένας μπορεί να είναι καλλιτέχνης. Μια ανέκδοτη ιστορία λέει ότι ένας αναστατωμένος θεατής του φώναξε: «Μιλάς για τα πάντα κάτω από τον ήλιο, εκτός από τέχνη!» Ο Μπόυς λέγεται ότι απάντησε: «Όλα κάτω από τον ήλιο είναι τέχνη!» [17]

Το 1961, ο Πιέρο Μαντσόνι, μια βασική φιγούρα της αβάντ-γκαρντ, ισχυρίστηκε ότι είχε τοποθετήσει τα περιττώματά του σε ενενήντα κουτιά, τα αποκάλεσε έργο τέχνης, και τα έδωσε προς πώληση με το όνομα Μέρντα ντ’ αρτίστα («Κακά του καλλιτέχνη»). Το 2015, ένα από τα κουτιά αγοράστηκε στο Λονδίνο για μια τιμή ρεκόρ των 182.500 πάουντς, περίπου 240.000 δολάρια, εκατοντάδες φορές την τιμή του ίδιου βάρους σε χρυσό. Υπέγραψε επίσης το όνομά του σε σώματα γυμνών γυναικών ως μέρος μιας σειράς που αποκάλεσε Σκουλτούρε βιβέντι («Ζωντανό άγαλμα»).

Στην Κίνα, υπήρχε ένας γυμνός «καλλιτέχνης» που άλειψε το σώμα του με μέλι και ιχθυέλαιο για να προσελκύσει μύγες. Η βεβήλωση του σώματος μοιάζει να μεταφέρει την ιδέα ότι η ζωή είναι φθηνή, άσχημη, και αποκρουστική. Στο ντοκιμαντέρ του BBC Beijing Swings, σχετικά με «ακραίους καλλιτέχνες» στην Κίνα, έτσι αποκαλούμενη τέχνη παράστασης περιελάμβανε την κατανάλωση ενός ανθρώπινου εμβρύου. Εν μέσω δημόσιας καταδίκης ότι τέτοια τέχνη ήταν «αποκρουστική», ο κριτικός τέχνης Βάλντεμαρ Γιανούσζακ, παρουσιαστής του ντοκιμαντέρ, αποκάλυψε ακούσια την πραγματική φύση αυτού του πράγματος λέγοντας: «Αξίζει να προσπαθήσεις να καταλάβεις γιατί η Κίνα παράγει την πιο απαράδεκτη και σκοτεινότατη τέχνη, σε σύγκριση με οπουδήποτε αλλού στον κόσμο». [18] Στην πραγματικότητα, αυτό είναι αποτέλεσμα της αναζήτησης του δαιμονικού. Κάποια από αυτά τα μοντέρνα, έτσι αποκαλούμενα έργα τέχνης είναι τόσο βρώμικα και αναίσχυντα που ξεπερνούν την νοητική αντοχή των φυσιολογικών ανθρώπων. Τέτοια συμπεριφορά της αβάντ-γκαρντ είναι η Πολιτιστική Επανάσταση του κόσμου της τέχνης.

Όσοι υποστηρίζουν τον μοντερνισμό έχουν ακολουθήσει την τάση σαν πάπιες στο νερό, αλλά οι ζωγράφοι που αληθινά έχουν καλές τεχνικές ικανότητες ζωγραφικής έχουν δύσκολη ζωή. Ζωγράφοι και γλύπτες που παραμένουν αυστηρά στην παράδοση, που ανέρχονται στην τέχνη τους μέσω σκληρής εξάσκησης, έχουν παραγκωνιστεί εκτός του κόσμου της τέχνης. Ο Τζον Γουίλιαμ Γκόντγουορντ, ο Άγγλος Βικτωριανός νεοκλασικιστής ζωγράφος που σχετιζόταν με την Αδελφότητα Προ-Ραφαηλιτών, ένιωσε πως γινόταν διάκριση εναντίον του καθώς το ύφος του της ρεαλιστικής κλασικής ζωγραφικής δεν έχαιρε εκτίμησης με την άνοδο των μοντερνιστικών έργων του Πικάσο. Το 1922, διέπραξε αυτοκτονία και λέγεται ότι είχε γράψει στο σημείωμα αυτοκτονίας του: «Ο κόσμος δεν είναι αρκετά μεγάλος για εμένα και για έναν Πικάσο.» [19]

Παρόμοιες μέθοδοι υιοθετήθηκαν για την καταστροφή της μουσικής. Η αυθεντική μουσική συμμορφώνεται με την μουσική θεωρία και τάξη. Η μουσική τονικότητα και τα κλειδιά και κλίμακες που παράγει όλα προέρχονται από αρμονικά φυσικά πρότυπα. Το σύμπαν που δημιουργήθηκε από το θείον είναι αρμονικό. Οι άνθρωποι είναι ικανοί να εκτιμήσουν και να συμμετάσχουν στην αρμονία του σύμπαντος, και έτσι να δημιουργήσουν ομορφιά, καθώς οι άνθρωποι επίσης δημιουργούνται από το θείον.

Η μοντέρνα ατονική μουσική απορρίπτει ιδέες όπως τονικότητα, συγχορδίες, και μελωδία, και δεν έχει τάξη στην δόμησή της. Τέτοια μουσική είναι μια εξέγερση εναντίον της θεϊκώς μεταδοθείσας κλασικής μουσικής. Η ατονική μουσική παραβιάζει την αρμονία στο σύμπαν, και για αυτό πολλοί από το κοινό της την βρίσκουν ενοχλητική. Οι μοντερνιστές μουσικοί λένε, βάσει των διεστραμμένων θεωριών αισθητικής που έχουν, ότι μέλη του κοινού πρέπει να εκπαιδεύσουν τα αυτιά τους για να συνηθίσουν σε τέτοια μουσική ώστε να μπορούν να την απολαύσουν.

Ο Σόνμπεργκ, ένας από τους ιδρυτές της μοντέρνας μουσικής, έδωσε ένα «δωδεκατονικό σύστημα», μια θεμελιωδώς ατονική δομή που εκκίνησε την αντικλασική μουσική τεχνική. Η μουσική του Σόνμπεργκ θεωρήθηκε η άρνηση όλης της Γερμανικής μουσικής παράδοσης έως τότε – η πρόδοση της γεύσης, αισθήματος, παράδοσης, και όλων των αρχών της αισθητικής. Η μουσική του αποκαλέστηκε «κοκαΐνη» από Γερμανούς τότε: «Να παίζεις Σόνμπεργκ σε κοινό είναι το ίδιο με το να ανοίγεις μια μπάρα κοκαΐνης για τους ανθρώπους. Η κοκαΐνη είναι δηλητήριο. Η μουσική του Σόνμπεργκ είναι κοκαΐνη.» [20] Σε επόμενα χρόνια κάποιες γενιές μετά, ένας κριτικός μουσικής τον αξιολόγησε έτσι: «Είναι ένα μέτρο του τεραστίου μεγέθους του κατορθώματος του ανδρός ότι, πενήντα χρόνια μετά τον θάνατό του, μπορεί ακόμα να αδειάσει κάθε μέγαρο στην γη.» [21]

Αυτό που οδήγησε στην ευρεία αποδοχή του Σόνμπεργκ ήταν οι μουσικές θεωρίες του Τεοντόρ Γ. Αντόρνο, μιας βασικής μορφής στην Σχολή της Φρανκφούρτης. Στο έργο του 1949 του Αντόρνο «Φιλοσοφία της μοντέρνας μουσικής», απεικονίζει τον Σόνμπεργκ ως τον «ουσιώδη αντιπρόσωπο του μοντερνισμού στην μουσική» και παρουσίασε την δωδεκατονική μέθοδο του Σόνμπεργκ ως την αποκορύφωση της προσπάθειας να δοθεί στην μουσική «μια αυτόνομη κατάσταση και δομική αυτοδυναμία σε απάντηση στην πανταχού παρούσα κυριαρχία της καπιταλιστικής ιδεολογίας.» Η φιλοσοφική στήριξη του Αντόρνο προς τον Σόνμπεργκ ετοίμασε το έδαφος για την ευρεία αποδοχή του συστήματος του Σόνμπεργκ από επόμενες γενιές συνθετών και κριτικών μουσικής. [22] Από τότε, πολλοί μουσικοί έχουν μιμηθεί τον Σόνμπεργκ, και το αβάντ-γκαρντ ύφος του είχε μεγάλη επίδραση στον μεταπολεμικό μουσικό κόσμο.

Αφότου κατέστρεψε την παράδοση με μοντέρνα μουσική, η αβάντ-γκαρντ χρησιμοποίησε ροκ ‘ν’ ρολ για να πάρει τον ρόλο της κλασικής μουσικής από τις ζωές των ανθρώπων. Ο Σίντνεϋ Φίνκελσταϊν, επικεφαλής θεωρητικός της μουσικής στο Κομμουνιστικό Κόμμα ΗΠΑ, ανοιχτά διακήρυξε ότι τα σύνορα μεταξύ κλασικής και λαϊκής μουσικής πρέπει να εξαλειφθούν. Περίπου τον ίδιο καιρό, η έντονα ρυθμική ροκ μουσική κέρδιζε συνεχώς περισσότερο έδαφος στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς η κλασική και παραδοσιακή μουσική παραγκωνίζονταν και περιθωριοποιούνταν.

Τα χαρακτηριστικά της ροκ ‘ν’ ρολ περιλαμβάνουν μη αρμονικούς ήχους, μη δομημένες μελωδίες, έντονα ρυθμικό υπόβαθρο, και συναισθηματική διαμάχη – πολύ παρόμοια με την κομμουνιστική ιδέα της πάλης. Σύμφωνα με τις Καταγραφές του Μεγάλου Ιστορικού από τον πιο διακεκριμένο αρχαίο ιστορικό της Κίνας, Σίμα Τσιέν, μόνο όταν ο ήχος συμμορφώνεται στην ηθική μπορεί να αποκαλεστεί μουσική. Συνήθως, οι ζωές και συνθέσεις των μουσικών ροκ ‘ν’ ρολ περιστρέφονται γύρω από σεξ, βία, και ναρκωτικά.

Το ροκ ‘ν’ ρολ, μαζί με άλλους μοντέρνους ήχους όπως ραπ και χιπ-χοπ, συνέχισε να κερδίζει δημοτικότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι ράπερ φωνάζουν την εξέγερσή τους κατά της παράδοσης και κοινωνίας με την χρήση ναρκωτικών, αισχρής γλώσσας, και άτακτης, βίαιης συμπεριφοράς. Καθώς η ηθική της κοινωνίας ως σύνολο παρακμάζει, τέτοιες «μορφές τέχνης», που παλιότερα θεωρούνταν προϊόν υποκουλτούρων, έχουν εισέλθει στην ευρύτερη κοινωνία και έχουν ακόμα γίνει και περιζήτητες από μεγάλους και γνωστούς χώρους παραστάσεων.

Έχουμε έως τώρα εστιαστεί στις τρέχουσες συνθήκες στους κόσμους της τέχνης και μουσικής. Στην πραγματικότητα ολόκληρος ο καλλιτεχνικός κόσμος έχει επηρεαστεί πολύ, και η επιρροή του κινήματος μοντέρνας τέχνης μπορεί να ιδωθεί στην παρέκκλιση από τις παραδοσιακές ιδέες, μεθόδους, και ικανότητες σε περιοχές όπως γλυπτική, αρχιτεκτονική, χορός, διακόσμηση, σχεδιασμός, φωτογραφία, κινηματογράφος, και άλλα.

Πολλοί που συμμετέχουν στην μοντέρνα τέχνη είναι δυνατά επηρεασμένοι από κομμουνιστική ιδεολογία. Για παράδειγμα, η ιδρύτρια του μοντέρνου χορού, Ισαντόρα Ντάνκαν, ήταν ανοιχτά αμφιφυλοφιλική και αθεΐστρια. Δεν ήθελε το μπαλέτο, που το αποκαλούσε άσχημο και αφύσικο. Το 1921, αυτή και 150 παιδιά με σχεδόν καθόλου εκπαίδευση στον χορό έδωσαν παράσταση το έργο της «Διεθνής», στον ήχο του κομμουνιστικού ύμνου, στην Μόσχα για ελίτ του Κομμουνιστικού Κόμματος, περιλαμβανομένου του Βλαντιμίρ Λένιν. [23]

Όσον αφορά το γιατί αυτές οι παρεκκλίσεις υπάρχουν και έγιναν τάσεις, ή ακόμα και η κυρίαρχη τάση, σχετίζεται στενά με την διαφθορά των θεϊκώς εμπνευσμένων παραδοσιακών τεχνών από τον κομμουνισμό. Στην επιφάνεια, φυσικά, αυτό δεν είναι εμφανές, και η κατάσταση μοιάζει να είναι μια μορφή αυτοεξαπάτησης που έχει δεχτεί ευρεία αποδοχή – η έννοια ότι αν υπάρχει θεωρία πίσω του, τότε είναι τέχνη.

Αν οι άνθρωποι κοιτάξουν προσεκτικά τις διαφορές μεταξύ αβάντ-γκαρντ και παραδοσιακής τέχνης, θα βρουν ότι οι καλλιτέχνες της Αναγέννησης δεν χρησιμοποίησαν τέχνη μόνο για να υμνήσουν τον Θεό, αλλά επίσης για να παρουσιάσουν ομορφιά με έναν τρόπο που βοηθά τον άνθρωπο και ενσπείρει στην ανθρώπινη καρδιά αισθήματα αλήθειας και καλοσύνης. Κάνοντας έτσι, η τέχνη τους βοήθησε στην διατήρηση της ηθικής της κοινωνίας.

Από την άλλη πλευρά, οι διάφορες μεταλλαγμένες μορφές αβάντ-γκαρντ προσπαθούν να ξεριζώσουν όλα τα επιτεύγματα της Αναγέννησης, «να καταστρέψουν αυτό που δίνει έμπνευση και χαρά –και αυτό είναι σίγουρα μπουρζουά – αυτού του είδους το δυναμικό της τέχνης, λογοτεχνίας, και μουσικής, έτσι ώστε ο άνθρωπος, στερημένος από την σύνδεσή του με το θείον, βλέπει την μόνη δημιουργική του επιλογή να είναι η πολιτική επανάσταση.» Ασχήμια που είναι «τόσο προσεκτικά καλλιεργημένη από την Σχολή της Φρανκφούρτης και έχει χαλάσει τα ανώτατα πολιτισμικά μας εγχειρήματα» και ο μοντέρνος πολιτισμός (popular culture) γίνεται με την σειρά του «ανοιχτά ζωώδης», έγραψε ένας ακαδημαϊκός. [24] Ο θαυμασμός και ειδωλοποίηση τέτοιας ασχήμιας φέρνει μπροστά την σκοτεινή πλευρά των ανθρώπων· παρακμιακές, ανήθικες, βίαιες, κακές, και άλλα αρνητικά είδη σκέψης κερδίζουν δύναμη. Η αναζήτηση τέτοιας ασχήμιας έχει οδηγήσει σε αποδομημένες και ασχημοποιημένες αναπαραστάσεις του θεϊκού, της θεϊκής φύσης της ανθρωπότητας, της ηθικής και κοινωνίας, και ακόμα και άμεση βλασφημία προς το θείον. Όχι μόνον αυτό αποξένωσε τους ανθρώπους από το θείον, τους έχει επίσης αποξενώσει από την εσώτερη θεϊκή φύση, από την κοινωνία, και από τις παραδοσιακές αξίες.

δ. Διεστραμμένη λογοτεχνία

Η λογοτεχνία είναι μια ειδική μορφή τέχνης. Χρησιμοποιεί γλώσσα για να μεταφέρει την σοφία που το θείον έχει αποδώσει στην ανθρωπότητα, καθώς και να καταγράψει τις διαμορφωτικές εμπειρίες της ανθρωπότητας. Τα δύο μεγάλα επικά έργα της αρχαίας Ελλάδας, η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, και τα δύο παρουσιάζουν τις σύνθετες ακολουθίες γεγονότων γύρω από τον Τρωικό Πόλεμο, απεικονίζοντας ζωντανά μια ιστορική επική ιστορία θεών και ανθρώπων. Αξίες όπως θάρρος, γενναιοδωρία, σοφία, δικαιοσύνη, και εγκράτεια που υμνήθηκαν στα επικά αυτά έργα έγιναν μια σημαντική πηγή αξιών για τον Ελληνικό κόσμο και ολόκληρο τον Δυτικό πολιτισμό. Λόγω της μεγάλης επιρροής που έχει η λογοτεχνία, κακά στοιχεία την χρησιμοποιούν για να ελέγχουν τον κόσμο, κατασκευάζοντας και προωθώντας γραπτά έργα που μεταδίδουν την ιδεολογία του κομμουνισμού, συκοφαντούν τον παραδοσιακό πολιτισμό, καταστρέφουν την ηθική των ανθρώπων, και διαδίδουν απαισιοδοξία και μια στάση παθητικότητας και έλλειψης νοήματος προς την ζωή. Η λογοτεχνία έχει γίνει ένα από τα βασικά εργαλεία του κομμουνισμού για τον έλεγχο της υφηλίου.

Στην διάρκεια της ιστορίας της Σοβιετικής Ένωσης και του ΚΚΚ, με στόχο να κάνουν πλύση εγκεφάλου στον γενικό πληθυσμό, τα αντίστοιχα κομμουνιστικά κόμματα έδωσαν εντολή στους διανοούμενούς τους να παρουσιάσουν, μέσω παραδοσιακών τεχνικών, τις ζωές του προλεταριάτου και την έννοια της ταξικής συνείδησης ώστε να εξηγήσουν την ιδεολογία και κυβερνητικά μέτρα του κομμουνιστικού κόμματος. Αυτό προκάλεσε την άνοδο ενός μεγάλου αριθμού προπαγανδιστικών λογοτεχνικών έργων, όπως τα σοβιετικά μυθιστορήματα «Η Σιδερένια πλημμύρα» και «Πως δαμάστηκε ο σίδηρος», και τα έργα του ΚΚΚ «Το τραγούδι των νέων», «Ο ήλιος λάμπει στον ποταμό Σανγκάν», και άλλα· όλα τους είχαν μια τεράστια επίδραση. Τα κομμουνιστικά κόμματα αποκαλούν αυτό το ύφος δουλειάς «σοσιαλιστικό ρεαλισμό». Ο Μάο έδωσε μια περίληψη της λειτουργίας του λέγοντας πως «υπηρετεί τους εργάτες, γεωργούς, και στρατιώτες», και υπηρετεί «το προλεταριάτο». [25] Η ικανότητα αυτού του τύπου λογοτεχνίας να ενσταλάζει ιδεολογία είναι εμφανής και έχει κατανοηθεί καλά. Όμως, η χρήση της λογοτεχνίας από τον κομμουνισμό για να καταστρέψει την ανθρωπότητα δεν περιορίζεται σε αυτόν τον τύπο.

Τα ακόλουθα δίνουν μια σύνοψη κάποιων εκ των βασικών στόχων και επιδράσεων της  επηρεασμένης από κομμουνισμό λογοτεχνίας.

Χρήση λογοτεχνίας για την καταστροφή της παράδοσης

Ένα μεγάλο βήμα για την καταστροφή της ανθρωπότητας ήταν η συκοφάντιση των παραδοσιακών πολιτισμών που το θείον έδωσε στην ανθρωπότητα. Είτε στην Κίνα είτε στην Δύση, κομμουνιστικά στοιχεία χρησιμοποιούν διανοούμενους με μοντέρνες σκέψεις για να δημιουργήσουν και να προωθήσουν έργα που στρεβλώνουν ή συκοφαντούν τον παραδοσιακό πολιτισμό.

Κατά το «Κίνημα νέου πολιτισμού» της Κίνας, ο συγγραφέας Λου Σιουν έγινε διάσημος για την επίθεση με έντονη κακία προς την παράδοση και την απάρνηση της κινεζικής αρχαιότητας. Στο πρώτο του μυθιστόρημα, Το ημερολόγιο μιας κυρίας, βάζει τον πρωταγωνιστή να διακηρύσσει ότι όλη η κινεζική ιστορία μπορεί να συνοψισθεί σε δύο χαρακτήρες: «φάγωμα ανθρώπου». Ο Λου Σιουν επιδοκιμάστηκε από τον Μάο ως «ο σπουδαιότερος και πιο θαρραλέος σημαιοφόρος αυτής της νέας πολιτισμικής δύναμης» και «ο επικεφαλής διοικητής της Πολιτιστικής Επανάστασης της Κίνας». Ο Μάο είπε επίσης: «Ο δρόμος που πήρε ήταν ακριβώς ο δρόμος του νέου εθνικού πολιτισμού της Κίνας.» [26]

Στην Ευρώπη το 1909, ο Ιταλός ποιητής Φιλίππο Τομμάσο Μαρινέττι εξέδωσε το «Φουτουριστικό μανιφέστο», καλώντας για την πλήρη απόρριψη της παράδοσης και τον εορτασμό των μηχανών, τεχνολογίας, ταχύτητας, βίας, και ανταγωνισμού. Ο Ρώσος ποιητής και κομμουνιστής Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκυ εξέδωσε το μανιφέστο «Ένα χαστούκι στο πρόσωπο της δημόσιας αισθητικής» το 1913, στο οποίο εξέφρασε την αποφασιστικότητά του να εγκαταλείψει την παραδοσιακή Ρωσική λογοτεχνία.

Υπεράσπιση αποκρουστικών εικόνων ως «πραγματικότητα»

Σήμερα, διανοούμενοι και καλλιτέχνες χρησιμοποιούν την λογοτεχνία και τις τέχνες για να αναπαραστήσουν πράγματα ή σκηνές που είναι άσχημες, περίεργες, και τρομακτικές, χρησιμοποιώντας την δικαιολογία ότι απλώς δείχνουν τα πράγματα όπως είναι.

Η παραδοσιακή τέχνη μεταβιβάζει αρμονία, χάρη, καθαρότητα, εγκράτεια, ευγένεια, ισορροπία, οικουμενικότητα, και ιδανικά, που απαιτούν διαλογή και επιλογή. Στην άποψη των μοντέρνων καλλιτεχνών, τέτοια έργα δεν μπορούν να θεωρηθούν πραγματικά. Αυτή η άποψη, όμως, έρχεται από μια λανθασμένη κατανόηση, μια παρεξήγηση, της προέλευσης και λειτουργίας της τέχνης. Η τέχνη προέρχεται από την καθημερινή ζωή, αλλά θα πρέπει να υπερβαίνει την καθημερινή ζωή ώστε να δίνει τόσο ευχαρίστηση όσο και διδαχές. Λόγω αυτού, κατά την δημιουργική διαδικασία, οι καλλιτέχνες πρέπει να επιλέξουν, εξευγενίσουν, και επεξεργαστούν το τι θα απεικονίσουν.

Η τυφλή εστίαση σε αυτήν την κατανόηση του ρεαλισμού περιορίζει τεχνητά τα όρια της ζωής και της τέχνης. Αν αυτός ο τύπος ρεαλισμού είναι τέχνη, τότε όσα κάποιος βλέπει και ακούει είναι όλα τέχνη – σε αυτήν την περίπτωση, γιατί να δαπανούμε χρόνο και χρήματα στην εκπαίδευση καλλιτεχνών;

Διαφθορά ηθικών αξιών

Προσχήματα όπως «έκφραση του πραγματικού εαυτού» και άφεση της «ροής συνείδησης» έχουν οδηγήσει τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα παραδοσιακά ηθικά πρότυπα και να αφεθούν στην δαιμονική πλευρά της ανθρώπινης φύσης.

Ο Γάλλος κομμουνιστής και ποιητής Αντρέ Μπρετόν όρισε τον σουρεαλισμό ως «ψυχικό αυτοματισμό στην καθαρή μορφή του, από τον οποίον κάποιος θέλει να εκφράσει – προφορικά, με γραπτό λόγο, ή με όποιον άλλον τρόπο – την πραγματική λειτουργία της σκέψης. Οδηγούμενος από σκέψη, απουσία οποιουδήποτε ελέγχου από την λογική, απαλλαγμένος από οποιαδήποτε αισθητική ή ηθική ανησυχία.» [27]

Η συγγραφή με «ρεύμα συνείδησης» και η σουρεαλιστική «αυτόματη συγγραφή» συνδέονται στενά. Επηρεασμένοι από την ψυχοπαθολογία του Σίγκμουντ Φρόυντ, κάποιοι συγγραφείς στην Δύση άρχισαν να πειραματίζονται με συγγραφή ρεύματος συνείδησης από τις αρχές του εικοστού αιώνα. Τέτοια γραπτά συνήθως έχουν απλές ιστορίες και εστιάζονται στις εσωτερικές και προσωπικές διαδικασίες σκέψης ασήμαντων χαρακτήρων (αντιηρώων) μέσω αφηγήσεων που έχουν συντεθεί από περιφερόμενες σκέψεις.

Τα ανθρώπινα όντα έχουν ταυτόχρονα το δυναμικό για καλοσύνη και κακία. Μια ζωή θα πρέπει να είναι αφιερωμένη στην συνεχή αναβάθμιση των ηθικών προτύπων και στην καλλιέργεια της αρετής μέσω αυτοσυγκράτησης. Στην μοντέρνα κοινωνία, πολλοί έχουν κακές σκέψεις και επιθυμίες. Το να τεθούν προς παρουσίαση για θέαση από το κοινό είναι ισοδύναμο με μόλυνση της κοινωνίας.

Εξαπόλυση της σκοτεινής πλευράς του ανθρώπου ως «επίκριση» και «διαμαρτυρία»

Συγγραφείς και καλλιτέχνες στον Δυτικό ελεύθερο κόσμο, υπό την επιρροή αντιπαραδοσιακού αισθήματος, θεωρούν όλους τους νόμους, κανονισμούς, και ηθικούς κώδικες ως περιοριστικούς και κατασταλτικούς. Βλέπουν προβλήματα στην μοντέρνα κοινωνία και τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης, αλλά αντί να τα αντιμετωπίσουν λογικά, προωθούν ακραίο ατομικισμό μέσω επίκρισης και διαμαρτυρίας, αφηνόμενοι στις προσωπικές τους επιθυμίες.

Χρησιμοποιούν διεφθαρμένα μέσα για να εκφράσουν έτσι αποκαλούμενη αντίσταση, ενώ ενδυναμώνουν την σκοτεινή πλευρά της φύσης τους, αφηνόμενοι σε μίσος, οκνηρία, επιθυμία, λαγνεία, επιθετικότητα, και αναζήτηση φήμης. Μια έλλειψη ηθικών περιορισμών δεν θα λύσει κανένα κοινωνικό πρόβλημα· μπορεί μόνο να τα επιδεινώσει.

Κατά την διάρκεια του κινήματος αντιπαράδοσης της δεκαετίας 1960, ο Αμερικανός ποιητής Άλλεν Τζίνσμπεργκ έγινε αντιπρόσωπος της Γενιάς Μπητ και ακόμα χαίρει σεβασμού σήμερα από αυτούς που επιθυμούν να εξεγερθούν κατά της κοινωνίας. Το ποίημά του «Ουρλιάζω» απεικονίζει ακραίους τρόπους ζωής και νοητικές καταστάσεις, όπως αλκοολισμό, σεξουαλική ανηθικότητα, ναρκωτικά, σοδομισμό, αυτοακρωτηριασμό, πορνεία, γυμνό τρέξιμο, βίαιη επίθεση, κλοπή, χουλιγκανισμό, και τρέλα.

Καθώς το κίνημα αντιπαράδοσης διείσδυσε στον κύριο κορμό της κοινωνίας, το «Ουρλιάζω» άρχισε να θεωρείται λογοτεχνικό κλασικό και συμπεριλήφθηκε σε πολλές λογοτεχνικές συλλογές. Ο Τζίνσμπεργκ παραδέχτηκε ότι ήταν κομμουνιστής όταν «ήταν παιδί» και δεν το μετανιώνει. [28] Ειδωλοποίησε τον Φιντέλ Κάστρο και άλλους κομμουνιστές δικτάτορες και προώθησε ευρέως ομοφυλοφιλία και παιδοφιλία. Ο Τζίνσμπεργκ είναι ένας χαρακτηριστικός αντιπρόσωπος του κοινού εδάφους μεταξύ κομμουνισμού και ακραίου ατομικισμού.

Διάδοση πορνογραφίας

Από την αρχή του εικοστού αιώνα, ακραίο σεξουαλικό περιεχόμενο άρχισε να εμφανίζεται σε λογοτεχνικά έργα, και παρ’ όλο που κάποια από αυτά ήταν γεμάτα με τέτοιο περιεχόμενο εγκωμιάστηκαν ως κλασικά. Πολλοί σχολιαστές και διανοούμενοι εγκατέλειψαν την κοινωνική τους ευθύνη και επαίνεσαν τέτοια πορνογραφικά έργα ως αληθινά, καλλιτεχνικά αριστουργήματα. Πολλή από την παραδοσιακή ηθική βασίζεται στις κατάλληλες σχέσεις μεταξύ των φύλων και σε αυτοσυγκράτηση. Η διάρρηξη αυτών των περιορισμών – με οποιαδήποτε δήθεν ευγενή δικαιολογία – υπονομεύει και καταστρέφει την ηθική.

Αλλαγή των ανθρώπων προς κάτι μη ανθρώπινο

Τις τελευταίες δεκαετίες, καθώς ο πολιτισμός γινόταν όλο και πιο μπερδεμένος, ένα μεγάλο ποσό έργων φαντασίας εμφανίστηκε, όπως ταινίες αγωνίας και ταινίες τρόμου, έργα υπερφυσικού, και φαντασίας. Μέσω αυτών των έργων, χαμηλού επιπέδου στοιχεία μπορούν να ελέγξουν τον ανθρώπινο νου και σώμα, με αποτέλεσμα την αλλαγή των ανθρώπινων όντων προς κάτι μη ανθρώπινο.

Μια παγοκολώνα ενός μέτρου δεν σχηματίζεται με μόνο μία μέρα παγωνιάς, όπως λέει το ρητό. Χρειάζεται μια μεγάλη χρονική περίοδο, και την συμμετοχή πολλών πεδίων, ώστε η λογοτεχνία να διαφθαρεί τόσο πολύ που γίνεται εργαλείο για το κακό. Ο Ρομαντισμός διεύρυνε την κάλυψη της λογοτεχνίας ώστε να αναφέρει και τις προσωπικές και εσώτερες ζωές των ανθρώπων, και κάποια άσχημα και περίεργα φαινόμενα – όπως ακραίες και τρελές ανθρώπινες νοητικές καταστάσεις – δόθηκαν για κατανάλωση του κοινού. Αρκετοί Βρετανοί Ρομαντικοί ποιητές συλλογικά ονομάστηκαν «η σατανική σχολή» λόγω του ανήθικου περιεχομένου των ποιημάτων τους.

Ο ρεαλισμός χρησιμοποιεί την δικαιολογία της παρουσίασης της πραγματικότητας για να εκφράσει την διεφθαρμένη πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Έτσι, κάποια έργα δίνουν έμφαση σε διεστραμμένες σκέψεις και ανήθικη συμπεριφορά. Ένας κριτικός αποκάλεσε τον ρεαλισμό «ρομαντισμό που έχει χάσει το μυαλό του». [29]

Η φιλοσοφία του νατουραλισμού, όπως προωθήθηκε από τον Ζαν-Ζακ Ρουσώ, απέδωσε την παρακμή της ανθρώπινης ηθικής στο κοινωνικό περιβάλλον και σε κληρονομικότητα, έτσι αφαίρεσε την ηθική ευθύνη του ατόμου. Ο αισθητισμός καλεί για «τέχνη για χάρη της τέχνης», ισχυριζόμενος ότι η τέχνη έχει σκοπό απλώς να παρέχει οπτικό ερέθισμα και δεν φέρει κανένα ηθικό καθήκον.

Στην πραγματικότητα, κάθε μορφή τέχνης έχει ανεπαίσθητες, βαθιές, και μεγάλης διάρκειας επιδράσεις στην ηθική πυξίδα. Η άρνηση της ηθικής ευθύνης της τέχνης είναι το άνοιγμα της πόρτας για να εισέλθει η ανηθικότητα. Αν και διαφορετικές σχολές λογοτεχνίας δημιούργησαν κάποια υψηλού επιπέδου έργα, παρήγαγαν επίσης και απαίσια έργα. Τα αρνητικά στοιχεία είναι εμφανώς αποτέλεσμα των παρηκμασμένων ηθικών προτύπων, και έστρωσαν αποτελεσματικά τον δρόμο για την κομμουνιστική ιδεολογία να καταστρέψει την ανθρωπότητα μέσω λογοτεχνίας.

Όταν κάποιος γράφει, το ηθικό του πρότυπο και η νοητική κατάσταση αντανακλώνται στο έργο του. Με την γενική παρακμή της ανθρώπινης ηθικής, ο αρνητικός τρόπος σκέψης των συγγραφέων παίρνει μια κυρίαρχη θέση. Αυτό έχει δημιουργήσει πολλά έργα που, αντί να προσπαθούν να παρουσιάσουν καλοσύνη στους ανθρώπους, τραβούν κάτω τους ανθρώπους προς την κόλαση.

4. Ανάκτηση της αληθινής τέχνης

Η δύναμη της τέχνης είναι τεράστια. Η καλή τέχνη μπορεί να επανορθώσει την ανθρώπινη καρδιά, να ανυψώσει την ηθική, να εναρμονίσει γιν και γιανγκ, ακόμα και να κάνει τους ανθρώπους ικανούς να συνδεθούν με τον ουρανό, την γη, και τα θεία όντα.

Τον τελευταίο αιώνα, το φάντασμα του κομμουνισμού εκμεταλλεύτηκε την δαιμονική φύση και την κακία του ανθρώπου, προκαλώντας την δημιουργία μια τεράστιας ποικιλίας έτσι αποκαλούμενης «τέχνης». Οι άνθρωποι οδηγήθηκαν να εξεγερθούν και να βλασφημήσουν το θείον, να αντιταχθούν στην παράδοση, και να ανατρέψουν την ηθική. Αυτό είχε την ύστατη επίδραση της μετατροπής μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας σε δαιμονικά, σε βαθμό που θα ήταν βαθιά συγκλονιστικός σε οποιονδήποτε ζούσε σε μια προηγούμενη εποχή.

Σε σύγκριση με την ομορφιά των παραδοσιακών τεχνών, τα μοντέρνα έργα είναι υπερβολικά άσχημα. Τα ανθρώπινα αισθητικά πρότυπα έχουν καταστραφεί. Η αβάντ-γκαρντ έχει γίνει κύρια τάση και ελέγχει τεράστια ποσά χρημάτων, ενώ οι παραδοσιακές, ορθές τέχνες έχουν δυσφημιστεί.

Οι τέχνες έχουν υποστεί χειραγώγηση για να γίνουν ένα όχημα για τους ανθρώπους ώστε να αφήνονται στις επιθυμίες τους και να παρουσιάζουν την δαιμονική φύση τους. Το όριο μεταξύ ομορφιάς και ασχήμιας, χάρης και αξεστοσύνης, καλοσύνης και κακίας, έχει θολωθεί ή ακόμα και διαγραφεί. Αποκρουστικά πράγματα, χάος, και σκοτάδι έχουν πάρει την θέση οικουμενικών αξιών. Η ανθρώπινη κοινωνία είναι γεμάτη με δαιμονικά μηνύματα, και τα ανθρώπινα όντα οδηγούνται σε ένα μονοπάτι παρακμής και καταστροφής.

Μόνο με την ανύψωση της ηθικής και την επιστροφή στην πίστη και την παράδοση η ανθρωπότητα θα είναι ικανή να δει μία ακόμα αναγέννηση στις τέχνες. Μόνο τότε θα δούμε όλοι την ομορφιά, ευγένεια, και μεγαλείο αυτού που η τέχνη μπορεί να είναι και αυτού για το οποίο δημιουργήθηκε.

Διαβάστε ολόκληρη την σειρά εδώ: Πώς το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας

Παραπομπές

1. “Record of Music,” in Classic of Rites, trans. James Legge, Chinese Text Project, accessed May 8, 2020, https://ctext.org/liji/yue-ji?filter=435370&searchmode=showall#result.

2. Confucius 孔子, Lun Yu 論語 [The Analects of Confucius] (New York: Ballantine Books, 1999), 3.14. [In Chinese]

3. Sima Qian, “A Treatise on Music,” in Records of the Grand Historian, trans. Burton Watson, vol. 24, 3rd ed. (New York: Columbia University Press, 1995).

4. Ouyang Xiu 歐陽脩 and Song Qi 宋祁, Xin Tang Shu 新唐書 [New Book of Tang], vol. 237 (1060). [In Chinese]

5. Robert McKee, Story: Style, Structure, Substance, and the Principles of Screenwriting (New York: ReganBooks, 1997), 129–130.

6. Yingshou Xing et al., “Mozart, Mozart Rhythm and Retrograde Mozart Effects: Evidences from Behaviours and Neurobiology Bases,” in Scientific Reports, vol. 6 (January 21, 2016), https://www.nature.com/articles/srep18744.

7. David Noebel, The Marxist Minstrels: A Handbook on Communist Subversion of Music (Tulsa, OK: American Christian College Press, 1974), 58–59.

8. David Cloud, “Rock Music and Suicide,” Way of Life Literature, December 20, 2000, https://www.wayoflife.org/reports/rock_music_and_suicide.html.

9. Val Williams, “Leni Riefenstahl: Film-maker Who Became Notorious as Hitler’s Propagandist,” The Independent, September 10, 2003, https://web.archive.org/web/20090830045819/http://www.independent.co.uk/news/obituaries/leni-riefenstahl-548728.html.

10. Mao Zedong, “Talks at the Yenan Forum on Literature and Art,” in Selected Works of Mao Tse-Tung (Beijing: Foreign Languages Press), Marxists Internet Archive, accessed on April 23, 2020, https://www.marxists.org/reference/archive/mao/selected-works/volume-3/mswv3_08.htm.

11. PragerU, “Why Is Modern Art So Bad?”, YouTube, September 1, 2014, https://www.youtube.com/watch?v=lNI07egoefc.

12. Herbert Marcuse, The Aesthetic Dimension: Toward a Critique of Marxist Aesthetics (Boston: Beacon Press, 1978), ix.

13. Jackson Spielvogel, Western Civilization: Volume C: Since 1789 (United States: Cengage Learning, 2010), 698.

14. Pablo Picasso, “Why I Became a Communist” (1945), as quoted in “Picasso, the FBI, and Why He Became a Communist,” Meyer Schapiro Collection at Columbia University’s Rare Book & Manuscript Library, February 24, 2010, accessed July 11, 2018, https://blogs.cul.columbia.edu/schapiro/2010/02/24/picasso-and-communism.

15. Robert Hughes, The Shock of the New: The Hundred-Year History of Modern Art—Its Rise, Its Dazzling Achievement, Its Fall (London: Knopf, 1991), 24.

16. Richard Huelsenbeck and Raoul Hausmann, “What Is Dadaism and What Does It Want in Germany?”, in Charles Harrison and Paul Wood, Art in Theory, 1900–2000: An Anthology of Changing Ideas, 2nd ed. (Malden, Mass, Oxford: Blackwell Pub, 2003).

17. Joseph Beuys, as quoted in “Joseph Beuys: The Revolution Is Us,” Tate.org, February 23, 1993, https://www.tate.org.uk/whats-on/tate-liverpool/exhibition/joseph-beuys-revolution-us.

18. Waldemar Januszczak, as quoted in Ben Cade, “Zhu Yu: China’s Baby-Eating Shock Artist Goes Hyperreal,” Culture Trip, October 5, 2016, https://theculturetrip.com/asia/china/articles/zhu-yu-china-s-baby-eating-shock-artist-goes-hyperreal.

19. John Wiiliam Godward, as quoted in Brad Smithfield, “‘The World Is Not Big Enough for Me and a Picasso’: The Life and Artwork of John William Godward,” The Vintage News, January 10, 2017, https://www.thevintagenews.com/2017/01/10/world-not-big-enough-picasso-life-artwork-john-william-godward.

20. Walter Frisch, ed., Schoenberg and His World (Princeton, NJ: Princeton University Press, 1999), 94.

21. Norman Lebrecht, “Why We’re Still Afraid of Schoenberg,” The Lebrecht Weekly, July 8, 2001, http://www.scena.org/columns/lebrecht/010708-NL-Schoenberg.html.

22. Golan Gur, “Arnold Schoenberg and the Ideology of Progress in Twentieth-Century Musical Thinking,” Search: Journal for New Music and Culture, 5 (Summer 2009), http://www.searchnewmusic.org/gur.pdf.

23. Julia Mickenberg, American Girls in Red Russia: Chasing the Soviet Dream (United States: University of Chicago Press, 2017), 216–217.

24. Michael Minnicino, “The New Dark Age: The Frankfurt School and ‘Political Correctness,’” in Fidelio Magazine 1, no.1 (Winter 1992), accessed April 24, 2020, http://archive.schillerinstitute.org/fid_91-96/921_frankfurt.html.

25. Mao Zedong, “Talks at the Yenan Forum.”

26. Mao Zedong, “On New Democracy,” in Selected Works of Mao Tse-Tung (Beijing: Foreign Languages Press, 1942), Marxists Internet Archive, accessed on April 24, 2020, https://www.marxists.org/reference/archive/mao/selected-works/volume-2/mswv2_26.htm.

27. André Breton, Manifestoes of Surrealism, trans. Richard Seaver and Helen Lane (Ann Arbor, MI: University of Michigan Press, 1969), 26.

28. Allen Ginsberg, “America,” Selected Poems 1947–1995 (New York: HarperCollins Publishers Inc., 2001).

29. Irving Babbitt, Rousseau and Romanticism (Boston: Houghton Mifflin, 1919), 104.

Εγγραφή στο Newsletter της Epoch Times

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, «Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας», από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

Πίνακας περιεχομένων

1. Νόμος και πίστη

2. Ο νόμος υπό κομμουνιστικές τυραννίες

α. Υπεράνω του νόμου μέτρα κρατικού τρόμου

β. Συνεχώς μεταβαλλόμενα πρότυπα σωστού και λάθους

γ. Αδιαφορία για το σύνταγμα

3. Πως ο κομμουνισμός εκφυλίζει τον νόμο στην Δύση

α. Υπονόμευση των ηθικών θεμελίων του νόμου

β.Υφαρπαγή των εξουσιών νομοθεσίας και διακήρυξης νόμων

γ. Αλλοιωμένες ερμηνείες δικαστικών αποφάσεων

δ. Περιορισμός της επιβολής του νόμου

ε. Χρήση νόμων αλλοδαπής για αποδυνάμωση της εθνικής κυριαρχίας των ΗΠΑ

4. Ανακτώντας το πνεύμα του νόμου

Παραπομπές

***

1. Νόμος και πίστη

Ο νόμος είναι η σιδερένια δύναμη της αμεροληψίας και δικαιοσύνης που αποδέχεται το καλό και τιμωρεί το κακό. Τι είναι καλό και τι είναι κακό θα πρέπει να κατανοηθούν από αυτούς που γράφουν νόμους. Από την προοπτική της πίστης, αυτά τα κριτήρια έρχονται από το θείον. Οι διδασκαλίες των σοφών και οι θρησκευτικές γραφές παρείχαν την βάση για τους νόμους που κυβερνούν την ανθρώπινη κοινωνία.

Ο Κώδικας του Χαμμουραμπί, που εφαρμόστηκε στην αρχαία Βαβυλώνα, είναι ένα από τα αρχαιότερα σύνολα γραπτού νόμου που έχουν βρεθεί. Χαραγμένη στην πέτρινη πλάκα πάνω από τον ίδιο τον κώδικα είναι μια ισχυρή σκηνή: Ο Σάμας, θεός του ήλιου και δικαιοσύνης, παραδίδει τους νόμους στον Βασιλιά Χαμμουραμπί. Αυτή είναι η απεικόνιση ενός θεού να δίνει σε έναν ανθρώπινο ηγεμόνα την εξουσία να κυβερνά τους ανθρώπους του χρησιμοποιώντας τον νόμο.

Για τους Εβραίους, οι Δέκα Εντολές στην Παλαιά Διαθήκη θεωρούνταν να είναι θεϊκός και κοσμικός νόμος ταυτόχρονα – μια παράδοση που έγινε η βάση της Δυτικής νομικής παράδοσης. Από Ρωμαίους αυτοκράτορες του τετάρτου αιώνα, έως τον Ανατολικό Ρωμαίο Ιουστινιανό Α΄ και τους διαδόχους του, έως τον πρώτο Αγγλοσάξονα βασιλέα της Βρετανίας, Αλφρέδο τον Μέγα, το νομικό σύστημα είχε τις Δέκα Εντολές και τις χριστιανικές διδασκαλίες ως έμπνευσή του. [1]

Ακόλουθοι θρησκευτικής πίστης πιστεύουν ότι για να μπορεί να θεωρηθεί αποδεκτός, ο νόμος πρέπει να προσαρμόζεται στα θεϊκά πρότυπα καλού και κακού, καθώς και στις θρησκευτικές διδασκαλίες. Η σκέψη πίσω από την μη βίαιη κοινωνική ανυπακοή στις Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να βρεθεί ότι προέρχεται από τις πρώτες χριστιανικές διδαχές. Όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Γάιος Καλιγούλας διέταξε αγάλματα του Καίσαρα να τοποθετηθούν μέσα στα τείχη του Ναού στην Ιερουσαλήμ και ότι οι Χριστιανοί θα πρέπει να λατρεύουν τους θεούς της Ρώμης, οι Χριστιανοί επέλεξαν να αντιμετωπίσουν σταύρωση ή να καούν σε έναν πάσσαλο αντί να υπακούσουν. Αν ακολουθούσαν την διαταγή θα σήμαινε ότι παραβίασαν τις δύο πρώτες Εντολές – με άλλα λόγια, ο αυτοκράτορας απαίτησε ο κοσμικός νόμος να προηγηθεί των θεϊκών εντολών, που είναι ιερές και απαράβατες.

Γενικά, οι Δέκα Εντολές μπορούν να χωριστούν σε δύο κατηγορίες. Οι πρώτες τέσσερις περιγράφουν την σχέση μεταξύ ανθρώπου και Θεού – δηλαδή, την κατάλληλη ένδειξη σεβασμού προς τον Θεό. Οι υπόλοιπες έξι διέπουν σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και, στον πυρήνα τους, αντανακλούν την διδαχή να αγαπάμε αλλήλους όπως αγαπάμε τον εαυτό μας. Ο σεβασμός για τον Θεό είναι ένα καθήκον που καθιστά την ανθρωπότητα ικανή να διατηρήσει, αμετάβλητες, τις αρχές για αμεροληψία και δικαιοσύνη.

Το ίδιο ίσχυε στην αρχαία Κίνα, όπου ιστορικά ο νόμος προερχόταν από αυτοκρατορικά διατάγματα. Ο αυτοκράτωρ, ή «Γιός του Ουρανού», απαιτείτο να ακολουθεί την Θεία Πρόνοια και τις αρχές ουρανού και γης. Αυτό είναι το Τάο, ή Τρόπος, που δόθηκε από τον Λάο Τζι και τον Κίτρινο Αυτοκράτορα. Ο κομφουκιανικός λόγιος της Δυναστείας Χαν Ντονγκ Τζονγκσού είπε: «Η μεγαλοσύνη του Τάο προέρχεται από τον ουρανό. Ο ουρανός δεν αλλάζει ποτέ, ούτε και το Τάο.» [2] Στην αρχαία κινεζική χρήση, ο «ουρανός» δεν είναι μια σύνοψη των φυσικών δυνάμεων, αλλά αναφέρεται στο θείον. Πίστη στο Τάο του ουρανού διαμορφώνει το ηθικό θεμέλιο του Κινεζικού πολιτισμού. Τα αυτοκρατορικά νομικά συστήματα που προήλθαν από αυτό το πιστεύω επηρέασαν την Κίνα για χιλιάδες χρόνια.

Ο Αμερικανός νομικός λόγιος Χάρολντ Τζ. Μπέρμαν πίστευε πως ο νόμος συνυπάρχει με τις γενικές αρχές της κοινωνικής ηθικής και πίστης. Ακόμα και υπό τον διαχωρισμό εκκλησίας κράτους, τα δύο είναι αμοιβαίως εξαρτώμενα. Σε κάθε κοινωνία, οι έννοιες της δικαιοσύνης και νομιμότητας πρέπει να έχουν τις ρίζες τους σε αυτό που θεωρείται άγιο και ιερό. [3] Το σύγχρονο νομικό σύστημα διατηρεί πολλές πτυχές θρησκευτικής εθιμοτυπίας που ενισχύουν την δύναμή του.

2. Ο νόμος υπό κομμουνιστικές τυραννίες

Τα κομμουνιστικά κόμματα είναι αντιθεϊστικές κακές θρησκείες. Στοχεύουν να κόψουν τους συνδέσμους μιας κοινωνίας με το προγονικό παρελθόν της και τις παραδοσιακές αξίες, και δεν θα ακολουθήσουν ποτέ τις διδασκαλίες ορθών θεών στις νομοθετικές αρχές τους. Δεν ήταν ποτέ ρεαλιστικό να αναμένεται από κομμουνιστικά κόμματα να κάνουν την οποιδήποτε ειλικρινή προσπάθεια διατήρησης αμεροληψίας ή δικαιοσύνης.

α. Υπεράνω του νόμου μέτρα κρατικού τρόμου

Παραδοσιακά, οι Χριστιανοί μιλούν για την αγάπη προς άλλους όπως αγαπάμε τον εαυτό μας, και οι κομφουκιανικές διδασκαλίες λένε ότι ο καλοσυνάτος άνθρωπος αγαπά τους άλλους. Εδώ, η αγάπη δεν περιορίζεται στην στενή έννοια της αγάπης μεταξύ άντρα και γυναίκας, ή της αγάπης που υπάρχει μεταξύ οικογενειακών μελών ή φίλων. Η αγάπη επίσης περιλαμβάνει καλοσύνη, έλεος, δικαιοσύνη, ανιδιοτέλεια, και άλλες αρετές. Με αυτό το πολιτισμικό θεμέλιο, ο νόμος δεν είναι μόνο ιερός, αλλά ενσαρκώνει επίσης το πνεύμα της αγάπης στην ανθρώπινη κοινωνία.

Κανένα νομικό σύστημα δεν μπορεί να ελπίζει να περιγράφει κάθε πιθανή μορφή διαμάχης και να παρέχει κρίση για κάθε μία. Συνεπώς, οι νόμοι πρέπει να λειτουργούν μέσα στην υποκειμενικότητα όλων των μερών. Ένας δικαστής πρέπει να ακολουθεί το πνεύμα του νόμου για να δώσει απόφαση που συμμορφώνεται με την αρχή της καλοσύνης.

Στον Ναό της Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς επέπληξε του Φαρισαίους για την υποκρισία τους, γιατί παρόλο που ακολουθούσαν αυστηρά τα λόγια του Μωυσή, είχαν αγνοήσει τις αρετές που απαιτούνται από τον κώδικα, όπως δικαιοσύνη, έλεος, και φιλαλήθεια. Ο ίδιος ο Ιησούς θεράπευσε το Σάββατο και κάθησε με μη Εβραίους, γιατί αυτό που τον ενδιέφερε ήταν το πνεύμα της καλοσύνης που εμπεριέχεται στις διδασκαλίες, όχι μόνο το λεξιλογικό τους νόημα.

Σε αντίθεση, ο κομμουνισμός είναι ριζωμένος στο μίσος. Δεν μισεί μόνο τον Θεό, αλλά επίσης μισεί τον πολιτισμό, τρόπο ζωής, και παραδόσεις που το θείον καθιέρωσε για την ανθρωπότητα. Ο Μαρξ δεν μάσησε τα λόγια του εκφράζοντας την επιθυμία του να καταδικάσει τον εαυτό του σε καταστροφή και να τραβήξει τον κόσμο κάτω μαζί του. Έγραψε στην μελλοντική γυναίκα του: «Τζέννυ, αν μπορέσουμε να ενώσουμε τις ψυχές μας, τότε με απέχθεια θα πετάξω το γάντι μου στο πρόσωπο του κόσμου, τότε θα παρελάσω μέσα από την καταστροφή ως δημιουργός!» [4]

Ο Σεργκέι Γκενναντίεβιτς Νετσάγιεφ, ένας κομμουνιστής τρομοκράτης στην τσαρική Ρωσία, έγραψε στο φυλλάδιό του «Η επαναστατική κατήχηση» ότι ο επαναστάτης «έχει κόψει όλους τους δεσμούς που τον συνδέουν με την κοινωνική δομή και τον πολιτισμένο κόσμο με όλους τους νόμους του, ηθικές, και έθιμα, και με όλες τις γενικά αποδεκτές συμβάσεις.» Ο επαναστάτης, σύμφωνα με τον Νετσάγιεφ, θα πρέπει να βλέπει τον εαυτό του ως τον μεγάλο εχθρό αυτού του κόσμου και των συμβάσεών του, και «αν συνεχίζει να ζει με αυτά είναι μόνο για να μπορέσει να τα καταστρέψει γρηγορότερα.» [5]

Η χρήση του κληρικού όρου «κατήχηση» από τον Νετσάγιεφ για το άνομο όραμά του υποδεικνύει την απέχθεια τύπου κακής θρησκείας που τρέφει ο κομμουνισμός για την ανθρωπότητα και το θείον. «Δεν είναι επαναστάτης αν έχει την όποια συμπάθεια για αυτόν τον κόσμο», έγραψε ο Νετσάγιεφ.

Ο Λένιν εξέφρασε μια παρόμοια άποψη: «Η δικτατορία είναι εξουσία βασισμένη άμεσα στην δύναμη και μη περιορισμένη από οποιουσδήποτε νόμους. Η επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου είναι εξουσία που κερδήθηκε και διατηρήθηκε από την χρήση βίας από το προλεταριάτο κατά της μπουρζουαζίας, εξουσία που δεν περιορίζεται από κανέναν νόμο.» [6]

Χρησιμοποιώντας πολιτική δύναμη για να σκοτώσουν, βασανίσουν, και να επιβάλουν συλλογικές τιμωρίες απουσία νομικών περιορισμών είναι ακριβώς μια κρατική τρομοκρατία, και είναι το πρώτο βήμα που κάνουν τα κομμουνιστικά καθεστώτα όταν αποκτούν την εξουσία.

Στους μήνες μετά την ανατροπή της Ρωσικής κυβέρνησης από τους Μπολσεβίκους το 1917, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν στην διάρκεια της πολιτικής πάλης. Οι Μπολσεβίκοι έφτιαξαν την Πανρωσική Ειδική Επιτροπή Καταπολέμησης Αντεπανάστασης και Σαμποτάζ, με συντομογραφία Τσέκα, και της έδωσαν δυνάμεις εκτέλεσης με συνοπτικές διαδικασίες. Από το 1918 έως το 1922, οι Τσεκίστες σκότωσαν όχι λιγότερους από δύο εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς δίκη. [7]

Ο Αλεξάντερ Νικολάεβιτς Γιακόβλεφ, πρώην υπουργός προπαγάνδας της Κεντρικής Επιτροπής και μέλος του Πολιτικού Γραφείου και της Γραμματείας του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης, έγραψε ότι μόνο τον 20ο αιώνα, εξήντα εκατομμύρια άνθρωποι στην Ρωσία πέθαναν ως αποτέλεσμα πολέμου, πείνας, και καταστολής. Χρησιμοποιώντας δημόσια αρχεία, ο Γιακόβλεφ εκτίμησε ότι ο αριθμός των ανθρώπων που σκοτώθηκαν στις σοβιετικές εκστρατείες δίωξης ήταν είκοσι εκατομμύρια έως τριάντα εκατομμύρια. Το 1987, το Πολιτικό Γραφείο της Σοβιετικής Ένωσης έφτιαξε μια επιτροπή, της οποίας ο Γιακόβλεφ ήταν μέλος, για να επανεξετάσει τις αδικίες υπό σοβιετική εξουσία. Αφότου εξέτασαν χιλιάδες αρχεία, ο Γιακόβλεφ έγραψε: «Υπάρχει ένα αίσθημα που από καιρό δεν μπορούσα να αλλάξω. Μοιάζει πως οι δράστες αυτών των εγκλημάτων είναι μια ομάδα ανθρώπων που είναι διανοητικά άρρωστοι, αλλά φοβάμαι ότι μια τέτοια εξήγηση έχει τον κίνδυνο της υπεραπλούστευσης του προβλήματος.» [8]

Για να το πούμε πιο απλά, ο Γιακόβλεφ είδε πως τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν την κομμουνιστική εποχή δεν ήταν αποτέλεσμα απλών στιγμιαίων ξεσπασμάτων, αλλά προσεκτικού σχεδιασμού. Αυτά τα εγκλήματα διαπράχθηκαν όχι για το γενικότερο καλό του κόσμου, αλλά από ένα βαθύ μίσος της ίδιας της ζωής. Οι ηγέτες του κομμουνισμού διαπράττουν εγκλήματα όχι λόγω άγνοιας, αλλά λόγω κακίας.

β. Συνεχώς μεταβαλλόμενα πρότυπα σωστού και λάθους

Ενώ ο κομμουνισμός αγνοεί το κράτος του νόμου για να διαπράξει πράξεις κρατικής τρομοκρατίας, παρουσιάζει μια θεατρική παράσταση μπροστά στις Δυτικές χώρες ισχυριζόμενος πως είναι αφοσιωμένος να τιμά τον νόμο. Το κάνει αυτό ώστε να μπορεί να συναναστραφεί, να παρεισφρήσει, και να υπονομεύσει ελεύθερες κοινωνίες μέσω των οδών του εμπορίου και οικονομικής συνεργασίας, πολιτισμικών ανταλλαγών, και γεωπολιτικής συνεργασίας. Για παράδειγμα, στην αρχή του ανοίγματος και μεταρρύθμισης της Κίνας το 1979, το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) πέρασε έναν «νόμο ποινικής διαδικασίας», υποτίθεται για να ενισχύσει το δικαστικό σώμα. Αλλά αυτός ο νόμος δεν εφαρμόστηκε ποτέ σοβαρά.

Σύμφωνα με τον Μαρξ, ο νόμος είναι ένα προϊόν της «ταξικής αντιπαράθεσης» και εργαλείο που ενσωματώνει την θέληση της άρχουσας τάξης. Οι νόμοι ενός κομμουνιστικού κόμματος δεν προέρχονται ούτε από τον Θεό, ούτε από μια γνήσια αγάπη των ανθρώπων, ούτε από μια επιθυμία διατήρησης μια αμερόληπτης και δίκαιης κοινωνίας. Τα συμφέροντα της άρχουσας ομάδας, δηλαδή, του κομμουνιστικού κόμματος μιας δεδομένης χώρας, είναι το μόνο που μετράει. Καθώς οι στόχοι και τα συμφέροντα του κόμματος αλλάζουν, έτσι αλλάζουν και οι νόμοι του.

Φυσικά, μόλις το ΚΚΚ υφάρπαξε την εξουσία, υιοθέτησε πάλη των τάξεων ως την γραμμή του και άρχισε να ληστεύει τους πολίτες ολόκληρης της χώρας. Έφερε νόμους κατά του εγκλήματος της «αντεπαναστατικής δραστηριότητας», που εφαρμόζονταν σε οποιονδήποτε αντιτιθόταν στα ληστρικά μέτρα του Κόμματος. Το ΚΚΚ τιμώρησε αντεπαναστάτες με φυλάκιση ή θάνατο.

Αφότου ολοκλήρωσε την διαδικασία μαζικής ληστείας για να εφαρμόσει δημόσια ιδιοκτησία, το ΚΚΚ χρειαζόταν έναν τρόπο να κρατήσει αυτά που έκλεψε. Μετατόπισε τις προτεραιότητές του προς οικονομική ανάπτυξη και εφάρμοσε νόμους που προστάτευαν την ιδιωτική ιδιοκτησία. Στην ουσία, αυτό σημαίνει βασικά την προστασία των συμφερόντων του Κόμματος. Για παράδειγμα, η πολύ διαδεδομένη υποχρεωτική κατεδάφιση των σπιτιών των Κινέζων για να ανοιχτεί χώρος για έργα ανάπτυξης δείχνει την συνεχή παραβίαση του δικαιώματος ιδιωτικής ιδιοκτησίας από το καθεστώς.

Τον Μάρτιο 1999, το ΚΚΚ ανακοίνωσε ότι χρειαζόταν να «εξουσιάζει την χώρα σύμφωνα με τον νόμο». [9] Λίγους μήνες μετά, άρχισε μια πανεθνική δίωξη κατά του Φάλουν Γκονγκ και ίδρυσε ένα εξωδικαστικό σώμα τύπου Γκεστάπο, την Υπηρεσία 610, για να φέρει εις πέρας την βίαιη εκστρατεία. Για να πραγματώσει την αποστολή της, η Υπηρεσία 610 πήρε την εξουσία να προσπερνά όλους τους νόμους και δικαστικές διαδικασίες, και έτσι μπορεί να χειρίζεται τον μηχανισμό δημοσίας ασφαλείας και το δικαστικό σύστημα για να καταστέλει το Φάλουν Γκονγκ.

Το Κόμμα περιοδικά κατασκευάζει από το τίποτα νέους εχθρούς ώστε να ανανεώσει την τυραννική εξουσία του επί των Κινέζων. Οι στόχοι της δίωξης αλλάζουν συνεχώς και περιλαμβάνουν εκστρατείες κατά των ιδιοκτητών γης και καπιταλιστών, την σφαγή του 1989 των φοιτητών στην πλατεία Τιενανμέν, και την καταστολή ασκουμένων του Φάλουν Γκονγκ και δικηγόρων ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Σύμφωνα με αυτό, ο νόμος πρέπει να αλλάζει συχνά. Σε εβδομήντα χρόνια εξουσίας, το Κόμμα έχει φέρει τέσσερα συντάγματα, το τελευταίο έχει υποστεί τέσσερις τροποποιήσεις από την σύστασή του το 1982. Κερδίζοντας εμπειρία από πολλαπλές πολιτικές εκστρατείες, το ΚΚΚ έχει χρησιμοποιήσει τον νόμο για να μεταβάλει και να αποκρύψει τα κίνητρά του και τις πράξεις του. Κάποιες φορές δεν το νοιάζει καν να βάλει αυτό το καμουφλάζ.

γ. Αδιαφορία για το Σύνταγμα

Το Σύνταγμα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας είναι γεμάτο με πομπώδη γλώσσα σε μια προσπάθεια να δείξει ότι το ΚΚΚ είναι αφοσιωμένο στο κράτους του νόμου και σε πολιτισμένα διεθνή πρότυπα. Στην πράξη, όμως, το σύνταγμα δεν ακολουθείται ποτέ αυστηρά, και βασικά δικαιώματα όπως η ελευθερία του λόγου, του πιστεύω, και της συνάθροισης ουσιαστικά δεν προστατεύονται.

Σύμφωνα με την μαρξιστική θεωρία, ο νόμος αντανακλά την θέληση της άρχουσας τάξης, αντί για αντικειμενική δικαιοσύνη. Για ένα κομμουνιστικό κόμμα, τότε, η δημιουργία και τροποποίηση νόμων για την καταστολή των εχθρών του και την επιβολή της θέλησής του επί της κοινωνίας είναι κάτι το απαραίτητο. Υπό αυτό το είδος συστήματος, οποιοσδήποτε τολμήσει να διαφωνήσει με την «θέληση της άρχουσας τάξης» – δηλαδή, οποιοσδήποτε αντιτίθεται στα συμφέροντα του κομμουνιστικού κόμματος – υπόκειται σε νομική δίωξη ως ταξικός εχθρός, είτε είναι εργάτες που έχασαν την δουλειά τους, ανάπηροι στρατιώτες, αγρότες που δημεύτηκε η γη τους, δικηγόροι ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ή απλώς αυτοί που πασχίζουν να βγάλουν τα προς το ζην.

Στους δικηγόρους που ασκούν σε κομμουνιστικές χώρες, οι νόμοι στα βιβλία πάντα υποχωρούν μπροστά στα συμφέροντα του καθεστώτος. Αν ένας δικηγόρος προσπαθήσει να αναφέρει τον νόμο και να επιχειρηματολογήσει υπέρ της δικαιοσύνης, ο δικαστής και ο εισαγγελέας θα τον σταματήσουν μιλώντας για το υποτιθέμενο πνεύμα του νόμου. Λένε ακόμα και ξεκάθαρα ότι το δικαστήριο λειτουργεί από το κομμουνιστικό κόμμα και πρέπει να ακολουθεί τις διαταγές του. Όποιες κι αν είναι οι σκέψεις αυτών των νομικών εργαζομένων, αυτό που λένε πράγματι αντανακλά το πνεύμα του νόμου που υπάρχει υπό κομμουνιστικά καθεστώτα.

Στο κινεζικό δικαστικό σύστημα, κατά την διάρκεια ακροάσεων σε σχέση με διωγμένους ασκουμένους του Φάλουν Γκονγκ, οι δικαστές μπορεί να πουν πράγματα όπως τα ακόλουθα: «Γιατί αναφέρετε τον νόμο; Με νοιάζει μόνο η πολιτική.» «Το Κόμμα δεν επιτρέπει υπεράσπιση. Οι λέξεις των αρχηγών είναι ο νόμος.» «Το Κομμουνιστικό Κόμμα ηγείται του δικαστηρίου, έτσι πρέπει να ακολουθήσουμε την κομματική γραμμή.» «Δεν απαιτείται καμία νομική διαδικασία για θέματα του Φάλουν Γκονγκ.» «Μην μου μιλάτε για συνείδηση.» [10]

Ο Άγγλος φιλόσοφος Φράνσις Μπέικον έγραψε κάποτε: «Μία κακή καταδίκη κάνει περισσότερη ζημία από πολλά κακά παραδείγματα. Γιατί αυτά απλώς μολύνουν το ρεύμα, το άλλο μολύνει την πηγή.» [11]

Οι νόμοι του Κομμουνιστικού Κόμματος, πάντα ευμετάβλητοι και μόνο επιλεκτικά εφαρμόσιμοι, δεν έχουν καμία ιερότητα από την οποία να λαμβάνουν νόμιμη εξουσία. Κατά τον τελευταίο αιώνα, το πνεύμα του νόμου που κυβερνά το νομικό σύστημα του Κόμματος έχει επιφέρει αναρίθμητες αδικίες και έχει υπάρξει υπεύθυνο για τον θάνατο εκατό εκατομμυρίων αθώων ανθρώπων – ένα χρέος αίματος το οποίο κανένας αντιπρόσωπος του κομμουνιστικού κινήματος δεν μπορεί ποτέ να ξεπληρώσει.

«Ο δολοφόνος πρέπει να πληρώσει με την ζωή του, όπως ο οφειλέτης με χρήματα», λέει μια κινεζική παροιμία. Αν το Κομμουνιστικό Κόμμα πραγματικά επέβαλε τον νόμο, θα έπρεπε να αναλάβει την ευθύνη για το αιματοβαμμένο παρελθόν του.

3. Πως ο κομμουνισμός εκφυλίζει τον νόμο στην Δύση

Όπως με την πολιτική, τα οικονομικά, την εκπαίδευση, και άλλες πτυχές της κοινωνίας, η λειτουργία του νόμου στην Δύση δεν έχει ξεφύγει από την παρείσφρηση και υπονόμευση από το κομμουνιστικό φάντασμα. Σε κομμουνιστικές χώρες, ο νόμος υπόκειται σε χειρισμούς ως ένα όργανο για την διατήρηση της εξουσίας του καθεστώτος, που ενισχύει την ιδεολογία του κομμουνιστικού κόμματος, και καταστέλει τον λαό. Σε ελεύθερες χώρες, ο στόχος του φαντάσματος είναι να χρησιμοποιήσει τον νόμο για να αλλοιώσει τα πρότυπα καλού και κακού, να υπονομεύσει την παραδοσιακή πίστη και τα ηθικά θεμέλια του νόμου, και να υφαρπάξει την δύναμη νομοθεσίας και επιβολής του νόμου, βάζοντας έτσι δαιμονικά πρότυπα σε λειτουργία.

Η επιρροή του κομμουνιστικού φαντάσματος επί της λειτουργίας του νόμου μπορεί να βρεθεί σε ολόκληρη την Δύση. Καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ο επικεφαλής του ελεύθερου κόσμου, αυτό το τμήμα εστιάζεται στην διάβρωση των Αμερικανικών νομικών θεσμών.

α. Υπονόμευση των ηθικών θεμελίων του νόμου

Καθώς τα κομμουνιστικά κόμματα και οι διάφοροι ακόλουθοί τους ανά τον κόσμο προώθησαν αθεϊσμό και την θεωρία της εξέλιξης, η σύνδεση μεταξύ νόμου και θεϊκών αρχών σταθερά απορριπτόταν. Το πνεύμα του νόμου άρχισε να μετατοπίζεται από τον θεϊκό ρόλο του της διατήρησης αμεροληψίας και δικαιοσύνης στην έκφραση της θέλησης πολιτικών συμφερόντων και ακραίας ιδεολογίας. Ο νόμος εκφυλίστηκε σε μεγάλο βαθμό σε ένα όργανο εκδίκησης, διαιτησίας, παζαριού, και κατανομής ωφελών. Αυτό άνοιξε την πόρτα για αυτούς που είναι δηλητηριασμένοι από κομμουνισμό να περάσουν νόμους που υπονομεύουν την κοινωνία και ωθούν την ανθρωπότητα εγγύτερα της καταστροφής.

Ο αριστερισμός και προοδευτισμός απορρίπτουν την παραδοσιακή πίστη και ηθική κρίση, βλέποντας την ηθική ως μια κοσμική συμφωνία που αλλάζει αναλόγως της ανάπτυξης της κοινωνίας. Ο γάμος, για παράδειγμα, θεωρείται ως ένα απλό συμβόλαιο μεταξύ δύο ανθρώπων που θέλουν να δηλώσουν την αφοσίωσή τους ο ένας στον άλλον, αντί για ένας όρκος που γίνεται ενώπιον του θεϊκού. Η αναγνώριση του γάμου ομοφυλοφίλων βασίζεται στην προσχηματική λογικής της ελευθερίας και προόδου – μια βάση που είναι μεταβλητή και τελικά θα προκαλέσει την διαφθορά του νόμου. Ο διαχωρισμός της παραδοσιακής ηθικής από την δικαιοσύνη έγινε εμφανής σε μια υπόθεση έκτρωσης που έφτασε στο Ανώτατο Δικαστήριο το 1992. Τρεις δικαστές δήλωσαν: «Κάποιοι από εμάς ως άτομα βρίσκουμε την έκτρωση προσβλητική στις πιο βασικές ηθικές αρχές μας, αλλά αυτό δεν μπορεί να ελέγξει την απόφασή μας. Η υποχρέωσή μας είναι να ορίσουμε την ελευθερία όλων, όχι να επιβάλουμε τον δικό μας ηθικό κώδικα.» [12]

Με άλλα λόγια, ο νόμος δίνει προτεραιότητα στην ελευθερία και όχι στην ηθική, και οι αξίες της ελευθερίας και ηθικής είναι διαχωρισμένες. Αλλά η ελευθερία, όπως καθιερώθηκε από τους Αμερικανούς Ιδρυτές Πατέρες, είναι μία «αυταπόδεικτη» αρχή, δηλαδή, δίνεται από τον Θεό – ή όπως η Διακήρυξη Ανεξαρτησίας το θέτει, «τον Δημιουργό τους.» Η απόρριψη των οικουμενικών προτύπων που τέθηκαν από τον Δημιουργό για τον σκοπό της αύξησης του εύρους των έτσι αποκαλούμενων ελευθεριών είναι μια μέθοδος που χρησιμοποιεί ο διάβολος για να διαστρεβλώσει τον νόμο και να οδηγήσει την ανθρωπότητα στην πτώση της.

β. Κατάληψη των δυνάμεων της νομοθεσίας και διακήρυξης νόμων

Πριν ένας νέος νόμος εφαρμοστεί, περνά από πολλά στάδια, όπως το προσχέδιο νόμου, την υποστήριξη από πολιτικούς, υπερψήφιση από την βουλή, και εφαρμογή από την αστυνομία. Μπορεί να υπάρξουν επίσης δικαστικές αποφάσεις περί της νομιμότητάς του. Σε αυτήν την διαδικασία, άτομα ή ομάδες στον ακαδημαϊκό χώρο, στα μέσα ενημέρωσης, στους νομικούς κύκλους, ακόμα και στην βιομηχανία θεάματος ασκούν επιρροή επί της προετοιμασίας και εφαρμογής του νόμου. Το κομμουνιστικό φάντασμα έχει βρει αντιπροσώπους ανά την κοινωνία για να το βοηθήσουν να πάρει τον έλεγχο της νομοθετικής διαδικασίας. Διάφορα λόμπι έχουν βάλει κάθε προσπάθεια για να γεμίσουν κυβερνητικές υπηρεσίες με αριστερούς. Στον δικαστικό χώρο, έγιναν δικαστές, εισαγγελείς, και άλλοι αξιωματούχοι υπεύθυνοι για την λειτουργία της δικαιοσύνης.

Οι πρόεδροι θα κάνουν ό,τι μπορούν για να τοποθετήσουν ομόφρονες δικαστές στο Ανώτατο Δικαστήριο, ή να χρησιμοποιοήσουν την εκτελεστική εξουσία για να αποφύγουν το νομικό σύστημα. Ιστορικά, αριστερίζοντες πρόεδροι των ΗΠΑ τείνουν να δίνουν περισσότερες συχγωρήσεις ποινών. Σε μια πρόσφατη διοίκηση, ο πρόεδρος ελάφρυνε τις ποινές 1.385 παρανόμων και έδωσε συνολικά 212 απαλλαγές ποινής, ο μεγαλύτερος αριθμός από την διοίκηση του Χάρρυ Τρούμαν. [13] Σε μια από τις τελικές πράξεις του πριν αφήσει τον Λευκό Οίκο, ο πρόεδρος ελάφρυνε τις ποινές 209 ατόμων και έδωσε απαλλαγή σε 64 άλλους. Οι περισσότεροι από αυτούς που πήραν απαλλαγή είχαν διαπράξει μη βίαια εγκλήματα ναρκωτικών αλλά μία εξαίρεση ήταν ένας άντρας που είχε βρεθεί ένοχος για διαρροή 700.000 διαβαθμισμένων στρατιωτικών εγγράφων. Με προεδρική επιείκεια, η ποινή αυτού του άντρα μειώθηκε, και εξέτισε λιγότερο από 7 χρόνια από την ποινή του των 35 χρόνων. [14]

Αν και ο πρόεδρος έχει, βάσει του συντάγματος, την δύναμη να χορηγεί χάρες, η υπερβολική χρήση αυτής της δύναμης λειτουργεί εναντίον της λειτουργίας και σκοπού του νόμου, που είναι να τιμωρεί το κακό και να υποστηρίζει τους τίμιους πολίτες. Το 1954, ο τότε γερουσιαστής Λύντον Μπ. Τζόνσον του Τέξας, που αργότερα υπηρέτησε ως ο 36ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, εισήγαγε την Τροποποίηση Τζόνσον, μια παράγραφο στον φορολογικό κώδικα που απαγορεύει σε μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένων εκκλησιών, να εκτελούν ορισμένες δραστηριότητες. Οι παραβάτες μπορεί να έχουν ακύρωση στις φορολογικές απαλλαγές τους. Ανήσυχοι για αυτό, μερικές χριστιανικές εκκλησίες είπαν στους επισκόπους τους να αποφεύγουν ορισμένα θέματα όταν μιλούν από τον άμβωνα, όπως επίμαχα κοινωνικά θέματα σαν την έκτρωση, ομοφυλοφιλία, ευθανασία, έρευνα βλαστοκυττάρων, και άλλα.

Το κομμουνιστικό φάντασμα έχει επίσης χειραγωγήσει όλες τις πολιτικές ομάδες σε μια προσπάθεια να αλλάξει την επιβολή του νόμου μέσω επιλογής εισαγγελέων. Ένας νομικός αξιωματούχος μιας διοικητικής περιφέρειας, που τοποθετήθηκε από προοδευτικούς υποστηρικτές και πολιτικές ομάδες, απέλυσε τριανταέναν εισαγγελείς κατά την πρώτη του εβδομάδα στην δουλειά. Καλώντας για ένα τέλος στις «μαζικές συλλήψεις», διέταξε επίσης τους υπόλοιπους του προσωπικού του να σταματήσουν να φέρνουν υποθέσεις για κατοχή μαριχουάνας. Παρόμοιες καταστάσεις υπάρχουν σε άλλες πολιτείες. Η πρόεδρος της ένωσης για τους δεύτερους σε βαθμό δικαστικούς περιφερειακούς αξιωματούχους στην Κομητεία Λος Άντζελες είπε ότι ήταν σαν να καλούνταν οι εισαγγελείς «να επιλέγουν» ποιους νόμους να τηρούν. Κατά την άποψή της, δημιουργείται μια «κατηφορική οδός» όταν ζητείται από εκλεγμένους αξιωματούχους να αγνοούν τους νόμους που ορκίστηκαν να εφαρμόζουν. [15]

Οι δικαστές έχουν επίσης την εξουσία να ακυρώνουν εντολές από διοικητικές υπηρεσίες. Για παράδειγμα, ο νόμος μετανάστευσης των ΗΠΑ δίνει στον πρόεδρο το δικαίωμα να αρνείται την είσοδο σε ξένους σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Ωστόσο, κάποιοι δικαστές επηρεασμένοι από αριστερισμό θεώρησαν μια πρόσφατη απαγόρευση ταξιδίου που ανακοινώθηκε από τον πρόεδρο ως θρησκευτική διάκριση. Οι αποφάσεις τους καθυστέρησαν την απαγόρευση για πάνω από τέσσερις μήνες ώσπου η εκτελεστική δράση επικυρώθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο.

Καθώς οι δικηγόροι επηρεάζουν πολύ τις δικαστικές αποφάσεις, η πολιτική προτίμηση μιας νομικής ένωσης μπορεί να έχει άμεση επίδραση στο αν το πνεύμα του νόμου μπορεί να ακολουθηθεί. Ο ιδρυτής μιας δικηγορικής ένωσης με πανεθνική παρουσία αποκαλούσε τον εαυτό του σοσιαλιστή που πίστευε στην κρατική ιδιοκτησία και είπε ότι ο ύστατος στόχος του ήταν να καθιερώσει κομμουνισμό. [16] Η ένωση καυχιέται ότι έχει δεκάδες χιλιάδες μέλη ανά την χώρα και ένα ν ετήσιο προϋπολογισμό εκατοντάδων εκατομμυρίων. Καταθέτει μηνύσεις για να υποστηρίξει υποθέσεις όπως δικαιώματα έκτρωσης, γάμο ιδίου φύλου, και το δικαίωμα των ομοφυλοφίλων να υιοθετήσουν παιδιά.

Ακόλουθοι του αριστερισμού και προοδευτισμού κατέχουν κρίσιμες πολιτικές θέσεις ανά τις Ηνωμένες Πολιτείες και κυριαρχούν στον ακαδημαϊκό χώρο, στα μέσα ενημέρωσης, και στα κοινωνικά κινήματα. Αυτό έχει επιτρέψει στο κομμουνιστικό φάντασμα να έχει άνευ προηγουμένου δύναμη επί των νομοθετικών και δικαστικών διαδικασιών.

γ. Διαστρεβλωμένες δικαστικές ερμηνείες

Οι παραδοσιακές θρησκείες υπογραμμίζουν την σημασία της προσωπικής υπευθυνότητας. Στην Βίβλο, το βιβλίο του Εζεκιήλ χρησιμοποιεί έναν πατέρα και γιο ως παραβολή για να απεικονίσει το καλό και το κακό. Αν και είναι πατέρας και γιος, φέρουν την ευθύνη της συμπεριφοράς τους και δεν είναι προσωπικά υπεύθυνοι για τις πράξεις του άλλου. Όπως λέγεται στην Βίβλο: «Για οτιδήποτε κάποιος σπείρει, αυτό θα θερίσει.» Παρομοίως, οι Κινέζοι πιστεύουν ότι η καλοσύνη επιφέρει καλοσύνη και το κακό θα τιμωρηθεί από τον ουρανό.

Ελευθερία σημαίνει υπευθυνότητα. Ένας άνθρωπος έχει το δικαίωμα και την ελευθερία να επιλέξει τις ιδέες του, τον λόγο, και τις πράξεις. Χρειάζεται επίσης να είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του. Αν κάποιος διαπράξει ένα έγκλημα, θα πρέπει να τιμωρηθεί αναλόγως. Αυτή είναι η αρχή της δικαιοσύνης. Οι αριστερίζοντες δικαστές, ωστόσο, ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να μην αναλαμβάνουν την ευθύνη τους και να μεταθέτουν την ευθύνη σε κυριαρχούσες κοινωνικές συνθήκες, όπως το οικονομικό ή φυλετικό τους υπόβαθρο, την σωματική και νοητική υγεία, την εκπαίδευση, και άλλες δημογραφικές παραμέτρους, επιτρέποντας σε εγκληματίες να αποφεύγουν την νομική τιμωρία.

Απαγόρευση δημοσίων εκφράσεων πίστης

Ο Θεός είναι παντού στην Αμερικανική ζωή. Το σύνθημα του έθνους είναι «Στον Θεό που Εμπιστευόμαστε», που είναι γραμμένο ακόμα και στις επιταγές δολαρίου. Το Αμερικανικό Υπουργείο Ανεξαρτησίας δηλώνει ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι αυτό που ο Δημιουργός μάς έχει δώσει. Όλοι οι αξιωματούχοι της Αμερικανικής διοίκησης, όπως και ο πρόεδρος και οι δικαστές, λένε «Συνεπώς βοήθησέ με Θεέ» όταν ορκίζονται στις θέσεις τους. Η πιο κοινή κατάληξη στους προεδρικούς λόγους είναι «Θεέ ευλόγησε την Αμερική». Ο Όρκος Αφοσίωσης, που λέγεται στα δημοτικά σχολεία, περιγράφει την Αμερική ως «ένα έθνος υπό τον Θεό».

Κάποιες από αυτές τις παραδόσεις έχουν κρατήσει για πάνω από διακόσια χρόνια, σχεδόν από την ίδρυση των Ηνωμένων Πολιτειών. Αλλά τα τελευταία εξήντα χρόνια, συνεχώς αμφισβητούνται από ακολούθους του κομμουνισμού.

Μια εθνική δικηγορική ένωση στοχεύει να αφαιρέσει την δημόσια παρουσία των Δέκα Εντολών ανά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η πιο γνωστή υπόθεση συνέβη στο Μοντγκόμερυ, Αλαμπάμα. Το 2001, η ένωση κάλεσε για αφαίρεση μια πλάκας που έφερε τις Δέκα Εντολές και βρισκόταν στην ροτόντα του πολιτειακού δικαστηρίου. Η ομάδα βρήκε έναν δικαστή που είχε τοποθετηθεί από ένα Δημοκρατικό πρόεδρο να προεδρεύσει της υπόθεσης. Σε μια απόφαση εβδομηνταέξι σελίδων, ο δικαστής αποφάσισε σύμφωνα με την επιθυμία της δικηγορικής ένωσης.

Οι λεπτομέρειες της απόφασης μπορεί να ακουστούν γελοίες. Για παράδειγμα, ο δικαστής ισχυρίστηκε ότι η «ιεροπρεπής ατμόσφαιρα της ροτόντας», οι νωπογραφίες πίσω από την πλάκα, και η ατμόσφαιρα που δημιουργείται από ένα ζωγραφισμένο παράθυρο που παρουσιάζει έναν καταρράκτη αποτελούσαν επαρκείς λόγους για την αφαίρεση των Δέκα Εντολών. Ο δικαστής είπε επίσης ότι η «μορφή» του άνω μέρους της πλάκας θύμιζε μια ανοιχτή Βίβλο και έδινε στους θεατές λόγο να «νοιώσουν ότι η Πολιτεία της Αλαμπάμα προωθεί, υποστηρίζει, προτιμά ή επιλέγει, τον Χριστιανισμό.» [17]

Από το 1980, το Ανώτατο Δικαστήριο είχε απαγορεύσει την δημόσια τοποθέτηση των Δέκα Εντολών σε δημόσια σχολεία. Η απόφαση ήταν καταλύτης για ένα γενικό κίνημα απομάκρυνσης των Δέκα Εντολών από δημόσια θέα ανά την χώρα. Στην Γιούτα, η εθνική ένωση δικηγόρων προσέφερε ακόμα και επιβράβευση σε οποιονδήποτε ήθελε να αναφέρει αυτές τις πλάκες που δεν είχαν ακόμα αφαιρεθεί. [18]

Ένα Περιφερειακό Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάσισε στις 26 Ιουνίου 2002, ότι στα δημόσια σχολεία απαγορεύεται να γίνονται «ορκωμοσίες» επειδή περιέχουν τις λέξεις «υπό τον Θεό». Αυτή η απόφαση ανατράπηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο στις 14 Ιουνίου 2004. [19]

Αυτή είναι μια συνεχής νομική μάχη. Ο Αμερικανικός εθνικός ύμνος, σύνθημα, Όρκος Αφοσίωσης, σχολικές προσευχές, και παρόμοια βρίσκονται υπό πολιορκία από αθεϊστές και αριστερούς ακτιβιστές. Αναφορές σε «Θεό», ή στον Δημιουργό, όπως στην Διακήρυξη Ανεξαρτησίας, αντανακλούν τις θεϊκές αρχές που υποστηρίζουν το Αμερικανικό Σύνταγμα, και δεν παραβιάζουν τα δικαιώματα των Αμερικανών. Η δημόσια προβολή των Δέκα Εντολών και άλλων θρησκευτικών εικόνων υπογραμμίζει την βαθιά πίστη του Αμερικανικού λαού. Σε ένα έθνος που βασίζεται σε ισχυρές πνευματικές παραδόσεις, η άνοδος πολιτικών κινημάτων που προσπαθούν να απαγορεύσουν την δημόσια έκφραση πιστεύω στο θεϊκό δείχνει την έκταση στην οποία ο κομμουνισμός έχει διεισδύσει στο νομικό σύστημα.

Αλλαγή του πνεύματος του Συντάγματος μέσω ερμηνείας και νόμου κατά περίπτωση

Στον σχεδιασμό του Αμερικανικού Συντάγματος, οι Ιδρυτές Πατέρες καθιέρωσαν τον διαχωρισμό εξουσιών, με το δικαστικό τμήμα να έχει αρχικά την μικρότερη δύναμη. Το Κογκρέσο (το νομοθετικό τμήμα) είναι υπεύθυνο για την ψήφιση νόμων. Ο πρόεδρος (το εκτελεστικό τμήμα) είναι υπεύθυνος για την εκτέλεση και επιβολή των νόμων που δημιουργήθηκαν από το Κογκρέσο. Και το Ανώτατο Δικαστήριο (το δικαστικό τμήμα) δεν έχει δύναμη να ψηφίζει νόμους ούτε να κυβερνά.

Το 2002, ενώ το Ανώτατο Δικαστήριο εξέταζε μια υπόθεση σχετικά με τον Όρκο Αφοσίωσης, δημοψηφίσματα έδειξαν ότι 90 τοις εκατό των Αμερικανών υποστήριζαν την διατήρηση της φράσης «υπό τον Θεό». Στην Βουλή των Αντιπροσώπων, το αποτέλεσμα ήταν 99 έναντι μηδέν. [21] Οι ψήφοι του κογκρέσου έδειξαν την πραγματική γνώμη του Αμερικανικού κοινού.

Ως εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των ανθρώπων, μέλη του Κογκρέσου και ο πρόεδρος υπηρετούν θητείες από δύο έως έξι χρόνια πριν τις επόμενες εκλογές. Όσο το κοινό και το κύριο τμήμα της κοινωνίας καθοδηγούνται από θεϊκά πρότυπα ηθικής, η έκταση στην οποία ο πρόεδρος και τα μέλη του Κογκρέσου μπορούν να πέσουν προς την αριστερά είναι περιορισμένη. Αλλά οι δικαστές του Ανωτάτου Δικαστηρίου δεν χρειάζεται να ενδιαφέρονται για την κοινή γνώμη, καθώς έχουν τις θέσεις τους ισόβια. Επιπλέον, υπάρχουν μόνο εννέα τέτοιοι δικαστές. Είναι σχετικά ευκολότερο να επηρεαστούν οι αποφάσεις αυτών των εννέα ατόμων από ότι να αλλαχτεί η κοινή γνώμη.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η προσθήκη άρθρων στο Σύνταγμα απαιτεί υποστήριξη από τα δύο τρίτα του Κογκρέσου, και τρία τέταρτα των πολιτειών. Αυτά τα αυστηρά μέτρα το καθιστούν δύσκολο να γίνει άμεσα μια αλλαγή στο Σύνταγμα. Συνεπώς, η προοδευτική στρατηγική είναι όχι να αλλάξει το Σύνταγμα άμεσα, αλλά να το ερμηνεύσει διαφορετικά. Θεωρούν το Σύνταγμα ως ένα «ζωντανό» και συνεχώς «εξελισσόμενο» έγγραφο. Χρησιμοποιώντας προηγούμενες δράσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου, εισάγουν τις απόψεις της αριστεράς μέσα στον νόμο. Με αυτόν τον τρόπο, ασκούν κρυφά την θέλησή τους επί του Συντάγματος, που ισοδυναμεί με υπονόμευσή του.

Η θεϊκή εντολή δεν είναι πλέον η υψηλότερη αρχή. Το Σύνταγμα έχει υποστεί δριμύ χτύπημα υπό τα σφυριά των αριστεριζόντων Ανωτάτων Δικαστών, καθώς οι αποφάσεις τους είναι τελεσίδικες και θα πρέπει να τις σεβαστεί ακόμα και ο πρόεδρος. Το δικαστικό τμήμα παίρνει ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι εξουσίας μεταξύ των τριών τμημάτων που καθιέρωσαν οι Ιδρυτές Πατέρες. Πρακτικά, οι Ανώτατοι Δικαστές έχουν αποκτήσει μερική νομοθετική ακόμα και εκτελεστική ισχύ.

Αριστερίζοντες Ανώτατοι Δικαστές έχουν επιφέρει έναν αριθμό συνεπειών επί της Αμερικανικής κοινωνίας που είναι βαρύτατες και δύσκολο να θεραπευθούν. Ως έχουν τα πράγματα, το Ανώτατο Δικαστήριο μπορεί, μέσω εξέτασης υποθέσεων, να διατάξει την αφαίρεση των Δέκα Εντολών από τα δημόσια σχολεία και χώρους, να ξαναγράψει ποινικές διαδικασίες, να αυξήσει φόρους, να αναγνωρίσει δικαιώματα στην έκτρωση και γάμο ιδίου φύλου, να επιτρέψει την έκδοση και παρουσίαση πορνογραφίας, και ούτω καθεξής.

Η αυξανόμενη κυριαρχία των δικαστών συνδυασμένη με τις αποφάσεις αριστεριζόντων δικαστών έχει δώσει στο φάντασμα του κομμουνισμού ένα σημαντικό εργαλείο για την επίτευξη των σχεδίων του.

Προώθηση αισχρού περιεχομένου στο όνομα της ελευθερίας

Η δεκαετία του 1960 ήταν μια εποχή βαθιάς μεταμόρφωσης ανά την Αμερικανική κοινωνία. Αριστεροί φοιτητές καθοδήγησαν το αντιπολεμικό κίνημα, ροκ ‘ν’ ρολ, κουλτούρα χίπι, το φεμινιστικό κίνημα, σεξουαλική απελευθέρωση, και άλλα αντιπαραδοσιακά ρεύματα, δημιουργώντας χάος σε όλη την κοινωνία.

Ο επικεφαλής δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου εκείνη την περίοδο ήταν ο αριστερίζων Έαρλ Γουόρρεν. Κατά την θητεία του Γουόρρεν ως επικεφαλής δικαστή, το Ανώτατο Δικαστήριο πήρε πολύ σημαντικές αποφάσεις με μακροπρόθεσμες συνέπειες. Αυτές συμπεριλάμβαναν την απαγόρευση προσευχών σε δημόσια σχολεία και την άδεια εκδόσεων που παρουσιάζουν ακραίο σεξουαλικό υλικό. [22][23]

Στο βιβλίο της «The Supremacists: The tyranny of judges and how to stop it» [Οι ανώτεροι: Η τυραννία των δικαστών και πως να την σταματήσουμε], η ειδικός συνταγματικού δικαίου Φύλλις Σλάφλαϋ παρέχει στατιστικά που δείχνουν ότι από το 1966 έως το 1970, το Ανώτατο Δικαστήριο πήρε τριαντατέσσερις αποφάσεις που ακύρωσαν αποφάσεις υφισταμένων δικαστηρίων για την απαγόρευση αισχρού περιεχομένου. [24] Οι αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου δεν υπογράφηκαν, και η γνώμη πλειοψηφίας αποτελείτο από μόνο μία ή δύο σειρές. Με άλλα λόγια, ακόμα και οι ίδιοι οι δικαστές δεν μπήκαν στον κόπο να επισυνάψουν κάποια λογική στις αποφάσεις τους.

Το 1968, το Χόλλυγουντ παράτησε τον Κώδικα Παραγωγής Ταινιών του, και ακύρωσε τους περιορισμούς περί αισχρού περιεχομένου στις ταινίες. Μια πλημμυρίδα διαφόρων ειδών πορνογραφικών έργων σύντομα ακολούθησε, και σήμερα έχουν εμποτίσει κάθε γωνιά της κοινωνίας.

Η Πρώτη Τροπολογία του Συντάγματος εγγυάται ελευθερία λόγου. Είχε την πρόθεση να εξασφαλίσει το δικαίωμα έκφρασης πολιτικής άποψης, όχι να κατασκευάσει και να διαδίδει πορνογραφία.

Νομιμοποίηση ναρκωτικών

Καθώς ο κόσμος ετοιμαζόταν να υποδεχθεί το νέο έτος στις 31 Δεκεμβρίου 2017, το δορυφορικό κανάλι CNN αναμετέδωσε πλάνα μιας δημοσιογράφου που κάπνιζε μαριχουάνα. Εμφανώς υπό την επήρεια, φαινόταν ζαλισμένη και χωρίς αντίληψη του περιβάλλοντος. Το πρόγραμμα έλαβε ευρεία επίκριση. [25]

Το 1996, η Καλιφόρνια έγινε η πρώτη πολιτεία των ΗΠΑ που νομιμοποίησε την ιατρική μαριχουάνα, και πολλές πολιτείες σύντομα ακολούθησαν. Έως το 2012, το Κολοράντο και η Ουάσινγκτον είχαν νομιμοποιήσει την μαριχουάνα για «χρήση αναψυχής». Σε αυτές τις δύο πολιτείες, η καλλιέργεια, κατασκευή, και πώληση μαριχουάνας σε ενηλίκους είναι τελείως νόμιμη. Έχει από τότε επίσης νομιμοποιηθεί στην Καλιφόρνια. Τον Οκτώβριο 2018, η Καναδική κυβέρνηση νομιμοποίησε την χρήση μαριχουάνας.

Εκτός των σοβαρών ζημιών στο ανθρώπινο σώμα, τα ναρκωτικά είναι ψυχολογικά εθιστικά. Από την στιγμή που κάποιος εξαρτηθεί, μπορεί να παρατήσει ηθικούς περιορισμούς ώστε να αποκτήσει περισσότερο από το ναρκωτικό. Από την άλλη μεριά, αυτοί που υποστηρίζουν την νομιμοποίηση ναρκωτικών πιστεύουν ότι θα είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος να μειωθεί η παράνομη διακίνηση ναρκωτικών. Λένε ότι η νομιμοποίηση επιστρέπει αυστηρότερο έλεγχο επί του ναρκωτικού, και μια επακόλουθη μείωση σε σχετιζόμενα με ναρκωτικά εγκλήματα.

Οι κυβερνήσεις αναμένουν ότι η νομιμοποίηση ναρκωτικών θα δημιουργήσει δισεκατομμύρια δολαρίων σε έσοδα. Αλλά δεν είναι δύσκολο να δούμε πως καθώς μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων γίνονται εθισμένοι, χάνουν την επιθυμία για δουλειά, και υποφέρουν από κακή υγεία, η παραγωγικότητα θα πέσει, και ο συνολικός πλούτος που δημιουργείται από την κοινωνία θα συρρικνωθεί. Είναι αυταπόδεικτο ότι η νομιμοποίηση ναρκωτικών δεν μπορεί να αυξήσει τα κυβερνητικά έσοδα μακροπρόθεσμα. Επιπλέον, η κρίση του τί είναι καλό και τι κακό δεν θα πρέπει να βασίζεται σε οικονομικό κέρδος, αλλά σε θεϊκά πρότυπα. Η παραδοσιακή ηθική βλέπει την ανθρώπινη μορφή ως ιερή και δημιουργηθείσα κατά την θεϊκή εικόνα. Οι Δυτικές θρησκείες πιστεύουν ότι το σώμα είναι ο ναός του Αγίου Πνεύματος, ενώ στην Ανατολή πιστεύεται ότι το σώμα μπορεί να βελτιωθεί μέσω καλλιέργειας για να γίνει ένας Βούδας ή Τάο. Η χρήση ναρκωτικών, τότε, είναι πράξη ιεροσυλίας.

Σύμφωνα με ένα άρθρο της Los Angeles Times, ένα από τα βασικά άτομα που έκαναν λόμπι για την νομιμοποίηση της μαριχουάνας στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι ένας πλούσιος προοδευτικός. [26] Τον Μάρτιο 2017, έξι γερουσιαστές έγραψαν επιστολή προς το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ αιτούμενοι αυτό το άτομο να διερευνηθεί επειδή χρησιμοποιεί το ίδρυμά του για να προωθήσει προοδευτισμό στο εξωτερικό και να υπονομεύσει συντηρητικές κυβερνήσεις. [27]

Η νομιμοποίηση ναρκωτικών είναι ένα επιπλέον βήμα προς την ενθάρρυνση των ανθρώπων να χάσουν τους περιορισμούς τους και τους αποκόπτει από το θείον. Καθώς η κοινωνία βιώνει αναταραχή και οικονομική ύφεση, οι κομμουνιστές αρπάζουν ευκαιρίες να κερδίσουν πολιτική δύναμη.

Νομιμοποίηση του γάμου ιδίου φύλου

Η Σλάφλαϋ κατέγραψε δώδεκα μεθόδους που οι δικαστές χρησιμοποιούν για να υπονομεύσουν την ηθική: ξαναγράφουν το Σύνταγμα, λογοκρίνουν την αποδοχή της ύπαρξης Θεού, ορίζουν ξανά τον γάμο, υπονομεύουν την αμερικανική εθνική κυριαρχία, απειλούν τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, προωθούν πορνογραφία, καλλιεργούν φεμινισμό, περιορίζουν βαριά την επιβολή του νόμου, προσκαλούν παράνομη μετανάστευση, παρεμβαίνουν στις εκλογές, κλέβουν τα δικαιώματα των ασθενών, και επιβάλουν φόρους. [28]

Το βιβλίο Γένεσις περιγράφει την καταστροφή των Σοδόμων. Ένα από τα εγκλήματα που διέπρατταν οι καταδικασμένοι κάτοικοι της πόλης ήταν η εμπλοκή σε ομοφυλοφιλία. Αυτή είναι η προέλευση του όρου «σοδομισμός», δηλαδή σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ αντρών. Αυτοί με βασική γνώση της Βίβλου γνωρίζουν ότι η ομοφυλοφιλία πηγαίνει αντίθετα στην θέληση του Θεού.

Τον Ιούνιο 2015, το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε 5-4 ότι ο γάμος ομοφυλοφίλων είναι δικαίωμα που παρέχεται από το Σύνταγμα. [29] Όταν η απόφαση επικυρώθηκε, ο τότε Αμερικανός πρόεδρος άλλαξε το εικονίδιο της επίσημης σελίδας του Λευκού Οίκου στο Τουίτερ σε μια σημαία ουράνιου τόξου, υποστηρίζοντας τα δικαιώματα LGBT. Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου απαγόρευσε σε δεκατρείς πολιτείες που ακόμα απαγόρευαν τον γάμο ομοφυλοφίλων να επιβάλουν τους νόμους τους. Τον Αύγουστο 2015, μια γραμματέας στην Κομητεία Ρόουαν, Κεντάκυ, αρνήθηκε να εκδώσει πιστοποιητικά γάμου για ομοφυλόφιλα ζευγάρια λόγω των πιστεύω της. Αργότερα φυλακίστηκε για πέντε νύχτες λόγω έλλειψης συμμόρφωσης με εντολή ομοσπονδιακού δικαστηρίου των ΗΠΑ να εκδώσει τα έγγραφα. [30] Στην πραγματικότητα, το δικαστήριο είχε παραβιάσει το συνταγματικό της δικαίωμα στην ελευθερία της πίστης. Σχολιάζοντας την υπόθεση της γραμματέως, ο πρώην κυβερνήτης του Αρκάνσας και πρώην Ρεπουμπλικανός προεδρικός υποψήφιος Μάικ Χάκαμπυ αποκάλεσε την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου περί του γάμου «δικαστική τυραννία». [31]

Έως το 2019, εικοσιοκτώ χώρες και περιοχές είχαν επίσημα αναγνωρίσει ή αποδεχθεί τον γάμο ιδίου φύλου, περιλαμβανομένων ανεπτυγμένων Δυτικών χωρών όπως Ηνωμένες Πολιτείες, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Νορβηγία, Δανία, Φινλανδία, Σουηδία, Πορτογαλία, Βέλγιο, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, και Καναδάς. Ο νόμος έχει την δύναμη να ενισχύει την ηθική ή να επηρεάζει την κίνησή της προς μια νέα κατεύθυνση. Η νομιμοποίηση συμπεριφοράς που αποκκλίνει από τις παραδοσιακές ηθικές αξίες είναι το ίδιο με το να έχουμε την κυβέρνηση και τους νόμους να οδηγούν τους ανθρώπους να προδώσουν την ηθική και να μην υπακούν στις θεϊκές εντολές.

Υπό την επιρροή της πολιτικής ορθότητας, η επίκριση του χάους μέσα στο οποίο βρίσκεται σήμερα η κοινωνία μας – είτε από το κοινό, από πολιτικές ενώσεις, ή θρησκευτικές ομάδες ιδιαίτερα – μπορεί εύκολα να μετατοπιστεί στο επίπεδο πολιτικής ή νόμου, και να προκαλέσει περιορισμούς στην ελευθερία του λόγου ή άλλες τιμωρίες. Μετά την νομιμοποίηση ανήθικης συμπεριφοράς, αυτοί που κάνουν οποιοδήποτε σχόλιο ή επίκριση σε σχετικά ζητήματα συχνά κατηγορούνται για παραβίαση των νόμων, όπως αυτών που αφορούν την φυλετική διάκριση. Ο νόμος έχει στρεβλωθεί σε ένα μέσον στραγγαλισμού της ικανότητας των ανθρώπων να κάνουν ηθικές κρίσεις. Ουσιαστικά προωθεί την ομοφυλοφιλία και ενθαρρύνει τους ανθρώπους να παραδίδουν τον εαυτό τους σε ατελείωτη επιθυμία και εξαχρείωση.

δ. Περιορισμός της επιβολής του νόμου

Υπό την αριστερή επιρροή, πολλοί δικαστές ή νομοθετικές υπηρεσίες περιορίζουν εσκεμμένα τις νόμιμες δυνάμεις της επιβολής του νόμου, βασικά αδιαφορώντας για το έγκλημα. Ο στόχος του κομμουνιστικού φαντάσματος σε αυτό είναι να παραλύσει τον κρατικό μηχανισμό ώστε να ανακινήσει κοινωνική αναταραχή, η οποία με την σειρά της δημιουργεί δικαιολογίες είτε για την επέκταση της κυβέρνησης, ή τις απαιτούμενες συνθήκες και ένα πραξικόπημα ή επανάσταση.

Πολλές πολιτείες έχουν ψηφίσει ακροαριστερούς νόμους, ένα τυπικό παράδειγμα είναι τα μέτρα «πολιτείας καταφυγίου». Μεταξύ άλλων κανόνων, οι πολιτείες καταφύγια συχνά απαγορεύουν τους ομοσπονδιακούς αστυνομικούς μετανάστευσης να συλλαμβάνουν παράνομους μετανάστες σε τοπικές φυλακές, περιλαμβανομένων αυτών με εκρεμμείς εντολές σύλληψης. Η τοπική αστυνομία απαγορεύεται να συνεργαστεί και να επικοινωνεί με ομοσπονδιακούς πράκτορες για να επιβάλει νόμους μετανάστευσης.

Αυτό θέτει έναν σοβαρό κίνδυνο ασφαλείας για το κοινό. Τον Ιούλιο 2015, ο παράνομος μετανάστης Χοσέ Ινές Γκαρσία Ζαράτε πυροβόλησε και σκότωσε μια νέα γυναίκα που περπατούσε σε κατά μήκος ενός μόλου του Σαν Φρανσίσκο. Ο Ζαράτε είχε ιστορικό εγκλημάτων: Είχε κατηγορηθεί με πέντε κακουργήματα σχετικά με ναρκωτικά και ληστεία, και κατοχή όπλων, και είχε απελαθεί πέντε φορές. Υπό τους νόμους πολιτείας καταφυγίου του Σαν Φρανσίσκο, αξιωματούχοι απελευθέρωσαν τον Ζαράτε από την κράτηση τρεις μήνες πριν τον θανάσιμο πυροβολισμό, αντί να τον μεταφέρουν σε ομοσπονδιακές αρχές μετανάστευσης, που είχαν ζητήσει κράτησή του προς απέλαση.

Όταν ένας εγκληματίας δικάζεται, τίθονται εξαιρετικά αυστηρά πρότυπα στην διαδικασία κατηγορητηρίου. Αυτό γίνεται για την προστασία των νομίμων δικαιωμάτων του υπόπτου, αλλά συχνά το αποτέλεσμα είναι ότι εγκληματίες είναι ικανοί να εκμεταλλεύονται τα κενά του νόμου. Πανούργοι ύποπτοι, ή αυτοί που έχουν κοινωνική θέση ή προνόμια, που καταλαβαίνουν τον νόμο και τους κανονισμούς, ή που προσλαμβάνουν ικανούς δικηγόρους, μπορούν να παρατείνουν την νομική διαδικασία, προς μεγάλη ζημία στο δικαστικό σύστημα. Μπορεί να γίνει πολύ δύσκολο να παρουσιαστούν ένοχοι ύποπτοι ενώπιον της δικαιοσύνης.

Επηρεασμένες από την εξάπλωση της «σεξουαλικής απελευθέρωσης», αποφάσεις σε υποθέσεις περί σεξουαλικών εγκλημάτων συχνά αναφέρουν ως ελαφρυντικά ευρήματα στην έρευνα του Άλφρεντ Κίνσεϋ ή ακτιβιστών που τον ακολουθούν για να επιχειρηματολογήσουν ότι η ζημία που προκαλείται από σεξουαλική κακοποίηση είναι μικρή ή ανύπαρκτη. Πολλές περιπτώσεις κατέληξαν σε μείωση ποινών των σεξουαλικών κυνηγών. [32] Πολλοί συνηθισμένο εγκληματίες επίσης λαμβάνουν μείωση των αρχικών ποινών τους, υποτίθεται λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων ή λόγω των δικαιωμάτων των φυλακισμένων. Το πραγματικό κίνητρο, όμως, είναι η χρήση πολιτικής ορθότητας για την αποδυνάμωση της ισχύος του νόμου, την αναταραχή της κοινωνικής τάξης, και την προετοιμασία του δρόμου για περαιτέρων επέκταση της κυβέρνησης.

Για να είναι ο νόμος δίκαιος, θα πρέπει να αποδίδει αυστηρές ποινές σε όσους διαπράττουν ασυγχώρητα εγκλήματα. Από την αρχαιότητα, ο φόνος είχε ως τιμωρία τον θάνατο. Αλλά σήμερα, κάποιες χώρες και περιοχές έχουν καταργήσει την θανατική ποινή για λόγους όπως «ανθρωπιά», «ανεκτικότητα», ή έναν υποτιθέμενο σεβασμό για την ζωή.

Υπό την επίδραση διεστραμμένου φιλελευθερισμού και προοδευτισμού, κάποιοι δίνουν υπεροβολικό βάρος στα δικαιώματα των φυλακισμένων – ασχέτως της βαρύτητας των εγκλημάτων τους – ενώ διατηρούν παράξενη σιγή για τα θύματα. Αν ένας δολοφόνος τρέφεται και στεγάζεται με χρήματα φορολογουμένων, η απώλεια ελευθερίας του είναι μετά βίας μια δίκαιη ανταλλαγή για τον θάνατο του θύματος και το τραύμα που προκαλεί σε αγαπημένους. Πολλοί ερευνητές στις Ηνωμένες Πολιτείες βρήκαν ότι η θανατική ποινή είναι αποτελεσματική στην αποτροπή εγκλήματος. Ο Ντέιβιντ Μούλχαουσεν, ανώτερος αναλυτής στο Ίδρυμα Κληρονομιάς (Heritage Foundation), κατέθεσε ενώπιον της Δικαστικής Επιτροπής της Γερουσίας το 2007 ότι η θανατική ποινή έχει μια αποτρεπτική επίδραση και μπορεί να σώσει ζωές. Στην δεκαετία του 1990, τρεις καθηγητές, μεταξύ αυτών ο Πωλ Ρούμπιν στο Πανεπιστήμιο Έμορυ, εξέτασαν είκοσι χρόνια στατιστικών εγκληματικότητας από τρεις χιλιάδες μεγάλες και μικρές πόλεις ανά τις Ηνωμένες Πολιτείες και κατέληξαν ότι «κάθε εκτέλεση έχει ως αποτέλεσμα, κατά μέσο όρο, 18 λιγότερους φόνους – με περιθώριο λάθους συν ή μείον 10.»

Ακόμα και ειδικοί που είναι κατά της θανατικής ποινής θα πρέπει να παραδεχτούν ότι έχει μια αποτρεπτική επίδραση. Ωθώντας έννοιες όπως ελευθερία και νομιμότητα στα άκρα, η αριστερά έχει στρεβλώσει τον νόμο και του έκλεψε την ιερότητά του.

ε. Χρήση ξένων νόμων για αποδυνάμωση της Αμερικανική κυριαρχίας

Όταν αριστερίζοντες δικαστές δεν μπορούν να βρουν λόγια στο Αμερικανικό Σύνταγμα για να υποστηρίξουν τις προσωπικές απόψεις τους, χρησιμοποιούν νόμους που ψηφίστηκαν σε άλλες χώρες για να συντηρήσουν τα επιχειρήματά τους.

Για παράδειγμα, στην υπόθεση του Ανωτάτου Δικαστηρίου «Λώρενς εναντίον Τέξας» (2003), οι αριστερίζοντες δικαστές θέλησαν να καταργήσουν έναν κανόνα του Τέξας που απαγόρευε σε συναινούντες ομοφυλόφιλους ενήλικες να εμπλέκονται σε σεξουαλικές πράξεις, αλλά δεν μπορούσαν να βρουν κάτι από το Σύνταγμα για να υποστηρίξουν την υπόθεση. Τότε ανέφεραν μια «έγκυρη» υπηρεσία εκτός Ηνωμένων Πολιτειών ως λέγουσα πως η ομοφυλοφιλία ήταν «ένα αναπόσπαστο τμήμα ανθρώπινης ελευθερίας σε πολλές άλλες χώρες», και κατήργησαν επιτυχώς τον νόμο. Αυτή η υπόθεση προκάλεσε καταργήσεις παρόμοιων κανόνων σε δεκατρείς άλλες πολιτείες. [34]

Η κομμουνιστική σκέψη έχει εξαπλωθεί ανά τον κόσμο με διαφορετικές μορφές. Η σοσιαλιστική τάση σκέψης ανά την Ασία και Ευρώπη είναι εύκολο να ιδωθεί, και έχει μεγάλη επιρροή στην Αφρική και Λατινική Αμερική επίσης. Χώρες όπως η Ζιμπάμπουε και Βενεζουέλα είναι σοσιαλιστικές χώρες σε όλα εκτός από το όνομα. Ούτε ο Καναδάς δεν έχει αποφύγει την επιρροή του.

Εμπόριο και παγκοσμιοποίηση έφεραν τις Ηνωμένες Πολιτείες σε εγγύτερη σύνδεση με άλλες χώρες. Με σκοπό να εισαγάγουν στοιχεία σοσιαλισμού στην χώρα, αριστερίζοντες δικαστές χρησιμοποιούν την δικαιολογία της συμμόρφωσης με τις διεθνείς συμβάσεις και μετά χρησιμοποιούν κρίση ειδικής περίπτωσης για να αλλάξουν το πνεύμα του Συντάγματος. Αν ακόμα και οι Ηνωμένες Πολιτείες, ως αρχηγός του ελεύθερου κόσμου, δεν μπορεί να διατηρήσει βασικά, παραδοσιακά πρότυπα, ολόκληρη η υφήλιος θα χαθεί στον κομμουνισμό.

4. Ανάκτηση του πνεύματος του νόμου

Σήμερα, ο νόμος έχει στραφεί εναντίον των θεϊκών διδασκαλιών που αρχικά τον ενέπνευσαν.Η νομιμότητα έχει γίνει εργαλείο που χρησιμοποιεί το κομμουνιστικό φάντασμα για να χαλάσει την ηθική βάση της ανθρώπινης κοινωνίας, φέρνοντάς την στο χείλος της καταστροφής. Αντιπαραδοσιακές και ανήθικες νομοθεσίες έχουν αποδυναμώσει την ικανότητα του νόμου να διατηρεί κοινωνική τάξη, αφήνοντας την επέκταση της κρατικής δύναμης ως την μόνη «λύση» στην κακία.

Υπό ένα νομικό σύστημα που ελέγχεται από το κομμουνιστικό φάντασμα, οι άνθρωποι θα αφεθούν με μόνο δύο επιλογές: Είτε να αρνηθούν να ακολουθήσουν τις αρχές και τους εκφυλισμένους νόμους τους, ή να προδώσουν την ηθική τους ώστε να συμμορφωθούν. Το πρώτο θα σήμαινε την καταστροφή του νόμου στην πράξη, καθώς όπως το έθεσε ο νομικός Χάρολντ Μπέρμαν: «Θα πρέπει να υπάρχει πίστη στον νόμο. Αλλιώς, υπάρχει μόνο κατ΄ όνομα.» [35] Η τελευταία επιλογή εμπεριέχει μια κατηφορική οδό ηθικής παρακμής, δημιουργώντας μια καθοδική δίνη στην οποία ο νόμος και η κατάσταση της κοινωνίας συναγωνίζονται σε έναν αγώνα να φτάσουν στο κατώτατο σημείο. Σε κάθε περίπτωση, η κοινωνία γενικά δεν θα έχει κάποια διέξοδο από αυτόν τον δαιμονικό στρόβιλο.

Το βιβλίο του 1958 «Ο γυμνός κομμουνιστής» [The Naked Communist] καταγράφει σαρανταπέντε στόχους που αναζητούν οι κομμουνιστές ώστε να παρεισφρήσουν και να υπονομεύσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες. Επτά από αυτούς σχετίζονται με το νομικό σύστημα. [36]

Ο δέκατος έκτος στόχος αποτελείται από την χρήση των τεχνικών αποφάσεων των δικαστηρίων για την αποδυνάμωση σημαντικών ιδρυμάτων των ΗΠΑ ισχυριζόμενοι ότι η συμπεριφορά τους παραβιάζει τα πολιτικά δικαιώματα.

Ο εικοστός τέταρτος στόχος είναι η κατάργηση όλων των νόμων που περιορίζουν το απρεπές περιεχόμενο απεικονίζοντάς τους ως λογοκρισία που παραβιάζει τον ελεύθερο λόγο και έκφραση.

Ο εικοστός ένατος είναι η αμφισβήτηση του Συντάγματος ως λανθασμένου, απαρχαιωμένου, ή ασύμβατου με την διεθνή πρακτική.

Ο τριακοστός τρίτος είναι η κατάργηση όλων των νόμων που παρεμβαίνουν με τον κομμουνιστικό μηχανισμό.

Ο τριακοστός όγδοος στόχος είναι η νομιμοποίηση μη αστυνομικών υπηρεσιών να εκτελούν συλλήψεις. Όλα τα συμπεριφορικά προβλήματα θα πρέπει να δίνονται σε υπαλλήλους διανοητικής υγείας.

Ο τριακοστός ένατος είναι η υφαρπαγή ελέγχου επί του πεδίου της ψυχιατρικής και η επιβολή νόμων ψυχικής υγείας για τον έλεγχο ατόμων που αντιτίθενται στους κομμουνιστικούς στόχους.

Ο τεσσαρακοστός πέμπτος στόχος είναι η κατάργηση του Τομέα Κόνναλλυ, γνωστού επίσης ως Τροπολογία Κόνναλλυ. Ο κανονισμός δίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες το δικαίωμα να δίνουν προτεραιότητα σε αποφάσεις εγχώριων δικαστηρίων σε σχέση με με αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων. Ο σκοπός αυτού του στόχου είναι να αποτρέψει τις Ηνωμένες Πολιτείες από την προστασία της εγχώριας κυριαρχίας τους και να έχει διεθνή σώματα όπως το Διεθνές Δικαστήριο να δίνει υπερισχύει του δικαστικού συστήματος των ΗΠΑ.

Κοιτώντας τους παραπάνω στόχους και συγκρίνοντάς τους με το τι έχει ήδη εφαρμοστεί, είναι εμφανές ότι ο κομμουνισμός είναι καλά τοποθετημένος για να συνεχίσει να υπονομεύει τον νόμο και δικαιοσύνη των ΗΠΑ.

Είτε είναι κρατικά μέτρα μίσους σε χώρες που ελέγχονται από κομμουνιστικά καθεστώτα, ή κανονισμοί σε Δυτικές χώρες όπου η κομμουνιστική ιδεολογία έχει υποσκάψει τα νομοθετικά και δικαστικά ιδρύματα, και στις δύο περιπτώσεις ο στόχος είναι το πνεύμα του νόμου – δηλαδή, ο σεβασμός προς το θείον και την παραδοσιακή ηθική.

Αν δεν είμαστε ικανοί να διατηρήσουμε τα ηθικά πρότυπα που δόθηκαν από θεϊκή εντολή ως τα κριτήριά μας για την διάκριση καλού και κακού στο πιο βασικό επίπεδο, η κοινωνία θα συνεχίσει να ψηφίζει νόμους που συμμορφώνονται στην κομμουνιστική ιδεολογία, προωθώντας το έκφυλο και καταπιέζοντας το ορθό. Η κοινωνία θα χάσει τις θεϊκές αρχές της της δικαιοσύνης και ελευθερίας και θα υποκύψει στην τυραννία του κομμουνιστικού φαντάσματος.

Διαβάστε ολόκληρη την σειρά εδώ: Πώς το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας

Παραπομπές

1. Harold J. Berman, The Interaction of Law and Religion (Nashville: Abingdon Press, 1974), 51–55.

2. Dong Zhongshu 董仲舒, as quoted in Ban Gu 班固, “Dong Zhongshu zhuan” 董仲舒傳 [“Chronicle of Dong Zhongshu”] in Han Shu 漢書 [The Book of Han]. [In Chinese]

3. Berman, The Interaction.

4. Karl Marx, as quoted in W. Cleon Skousen, The Naked Communist (Salt Lake City: The Ensign Publishing Co., 1962), 13.

5. Sergey Nechayev, The Revolutionary Catechism (1869), Marxists Internet Archive, accessed on April 20, 2020, https://www.marxists.org/subject/anarchism/nechayev/catechism.htm.

6. Vladimir Lenin, “The Proletarian Revolution and the Renegade Kautsky: How Kautsky Turned Marx Into A Common Liberal,” in Lenin Collected Works, trans. Jim Riordan (Moscow: Progress Publishers, 1974), 28:227–325, Marxists Internet Archive, accessed on April 20, 2020, https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1918/prrk/common_liberal.htm.

7. Li Yuzhen 李玉貞, Yi bu dianfuxing zhuzhuo: Ershi shiji Eguoshi 一部顛覆性著作：二十世紀俄國史 [Work of Insurrection: 20th-Century Russian History], (Beijing: Yanhuang Chunqiu, 2010). [In Chinese]

8. Alexander Nikolaevich Yakovlev, “Zhi Zhongguo Duzhe” 致中國讀者 [“To Chinese Readers”], in Yibei kujiu—Eluosi de Buershiweikezhuyi he gaige yundong 一杯苦酒——俄羅斯的布爾什維克主義和改革運動 [A Bitter Cup: Bolshevism and the Reformation of Russia], trans. Xu Kui 徐葵 et al., (Beijing: Xinhua chubanshe, 1999), 10. [In Chinese] The cited text is a preface written for the Chinese-language edition of Yakovlev’s book.

9. On March 15, 1999, the “Amendment of the Constitution of the People’s Republic of China” adopted at the Second Session of the Ninth National People’s Congress inserted in Article 5 of the Constitution: “The People’s Republic of China implements the rule of law and builds a socialist country ruled by law.” See An Linxian 安霖贤, Xianfa yuanze yu yi fa zhiguo 宪法原则与依法治国 [Constitutional Principles and Governing the Country by Law], people.com.cn, November 2, 2006, http://legal.people.com.cn/GB/43027/73487/73490/4990833.html. [In Chinese]

10. Francis Bacon, “Of Judicature,” in The Essays or Counsels, Civil and Moral of Francis Bacon, ed. Samuel Harvey Reynolds (Oxford: Clarendon Press, 1890), Internet Archive, accessed on April 20, 2020, https://archive.org/stream/essaysorcounsel00bacouoft/essaysorcounsel00bacouoft_djvu.txt.

11. Ouyang Fei 歐陽非, “Hongse huangtang huangyan lun” 紅色荒唐言論 [“Red Nonsense”], Minghui.org, January 8, 2015, http://www.minghui.org/mh/articles/2015/1/8/302850.html. [In Chinese]

12. Planned Parenthood of Southeastern Pennsylvania v. Casey (Nos. 91–744, 91–902), Legal Information Institute, accessed on April 20, 2020, https://www.law.cornell.edu/supct/html/91-744.ZO.html.

13. Neil Eggleston, “President Obama Has Now Granted More Commutations Than Any President in This Nation’s History,” The White House, January 17, 2017, https://obamawhitehouse.archives.gov/blog/2017/01/17/president-obama-has-now-granted-more-commutations-any-president-nations-history.

14. Gregory Korte, “Obama Commutes Sentence of Chelsea Manning in Last-Minute Clemency Push,” USA TODAY, January 17, 2017, https://www.usatoday.com/story/news/politics/2017/01/17/obama-commutes-sentence-chelsea-manning/96678814.

15. Paige St. John and Abbie Vansickle, “Here’s Why George Soros, Liberal Groups Are Spending Big to Help Decide Who’s Your Next D.A.,” Los Angeles Times, May 23, 2018, http://www.latimes.com/local/california/la-me-prosecutor-campaign-20180523-story.html.

16. US Congress, House, Affidavit of Roger N. Baldwin, Investigation of Un-American Propaganda Activities in the United States: Hearings before a Special Committee on Un-American Activities, 75th–78th Cong., December 31, 1938, 3081–3082, Internet Archive, accessed on April 20, 2020, https://archive.org/details/investigationofu193804unit/page/2448/mode/2up/search/Baldwin.

17. Myron H. Thompson, as quoted in Phyllis Schlafly, The Supremacists: The Tyranny of Judges and How to Stop It (Minneapolis, MN: Richard Vigilante Books, 2006), 26–27.

18. Phyllis Schlafly, “Pots of Gold Behind Crosses and Ten Commandments,” Eagle Forum, June 23, 2004, http://eagleforum.org/column/2004/june04/04-06-23.html.

19. Elk Grove Unified School District v. Newdow, 542 U.S. 1 (2004).

20.
US Congress, House, Expressing the Sense of the House of Representatives that Newdow v. US Congress Was Erroneously Decided, and for Other Purposes, HR 459, 107th Cong., 1st sess., introduced and agreed in House June 27, 2002, https://www.congress.gov/bill/107th-congress/house-resolution/459.

21. US Congress, Senate, A Resolution Expressing Support for the Pledge of Allegiance, S. 292, 107th Cong., 1st sess., introduced and agreed in Senate June 26, 2002, https://www.congress.gov/bill/107th-congress/senate-resolution/292.

22. Schlafly, The Supremacists, 30.

23. Ibid., 58.

24. Ibid., 60–61.

25. “CNN Revels in Pot Smoke During New Year’s Eve Report From Denver,” Fox News, January 1, 2018, http://www.foxnews.com/entertainment/2018/01/01/cnn-revels-in-pot-smoke-during-new-years-eve-report-from-denver.html.

26. Patrick McGreevy, “Billionaire Activists like Sean Parker and George Soros Are Fueling the Campaign to Legalize Pot,” Los Angeles Times, November 2, 2016, http://www.latimes.com/politics/la-pol-ca-proposition64-cash-snap-20161102-story.html.

27. Sen. Mike Lee, “GOP Senators Call on Sec. Tillerson to Investigate State Department Meddling,” March 14, 2017, https://www.lee.senate.gov/public/index.cfm/press-releases?ID=B5BD5596-25C8-495F-A8B1-A4D248649C04.

28. Schlafly, The Supremacists.

29. Obergefell v. Hodges, 576 U.S. 644 (2015).

30. Todd Starnes, “Kentucky Clerk: ‘This is a fight worth fighting,” Fox News, September 3, 2015, http://www.foxnews.com/opinion/2015/09/03/kentucky-clerk-am-prepared-to-go-to-jail.html.

31. Mike Huckabee, as quoted in “Attorney for Kim Davis Speaks Out, Huckabee Blasts ‘Judicial Overreach’ in Case,” interview by Sean Hannity, Fox News, September 8, 2015, http://www.foxnews.com/transcript/2015/09/08/attorney-for-kim-davis-speaks-out-huckabee-blasts-judicial-overreach-in-case.html.

32. Stop the Kinsey Institute Coalition, “Kinsey Helped Undermine Laws Protecting Women & Children,” accessed on April 20, 2020, http://stopthekinseyinstitute.org/more/undermining-laws.

33. Paul Rubin, et al., “Does Capital Punishment Have a Deterrent Effect? New Evidence From Post-Moratorium Panel Data,” Clemson University and Emory University (October 2003), https://cjlf.org/deathpenalty/DezRubShepDeterFinal.pdf.

34. Lawrence v. Texas, 539 U.S. 558 (2003).

35. Berman, The Interaction.

36. Skousen, The Naked Communist.

Εγγραφή στο Newsletter της Epoch Times

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, «Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας», από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

Πίνακας περιεχομένων (συνέχεια)

3. Ο εφιαλτικός σοσιαλισμός του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος

α. Η κινεζική οικονομία: Ο κομμουνιστικός έλεγχος παραμένει ισχυρός

β. Η αλήθεια πίσω από την οικονομική άνοδο της Κίνας

γ. Συνέπειες του κινεζικού οικονομικού μοντέλου

4. Η καταστροφή που επέφερε ο σοσιαλισμός στον αναπτυσσόμενο κόσμο

α. Ανατολική Ευρώπη: Στοιχειωμένη από κομμουνισμό

β. Πως η σοσιαλιστική οικονομία κατέστρεψε τα αναπτυσσόμενα έθνη

5. Η θεωρία εκμετάλλευσης του Μαρξ: Μια αναστροφή καλού και κακού

6. Μίσος και ζήλια: Η προέλευση του απόλυτου εγκαλιταριανισμού

7. Κομμουνιστικά «ιδανικά»: Δέλεαρ του ανρθώπου προς την καταστροφή του

8. Ηθική, ευημερία, και ειρήνη

Παραπομπές

* * *

3. Ο εφιαλτικός σοσιαλισμός του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος

Το 1978, αφότου η κρατική ιδιοκτησία και η προσχεδιασμένη οικονομία έκαναν την Κίνα μια χώρα κατεστραμένη από φτώχεια, το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) αναγκάστηκε να εκκινήσει οικονομικές μεταρρυθμίσεις για να διατηρήσει την εξουσία του. Αρχίζοντας μια διαδικασία «ελευθερίας και εξωστρέφειας», το ΚΚΚ εισήγαγε στοιχεία μιας ελεύθερης αγοράς. Αυτό οδήγησε πολλούς να πιστέψουν ότι το Κόμμα είχε γίνει καπιταλιστικό, αλλά αυτό ήταν πολύ μακριά από την αλήθεια.

α. Η κινεζική οικονομία: Ο κομμουνιστικός έλεγχος παραμένει ισχυρός

Λόγω ωφελιμισμού, το ΚΚΚ άφησε λίγο πιο ελεύθερες κάποιες πτυχές της κινεζικής οικονομίας, επιτρέποντας για παράδειγμα την ιδιωτική επιχειρηματικότητα. Αλλά οι κομμουνιστές αξιωματούχοι δεν χαλάρωσαν τον έλεγχό τους. Αν και υπάρχουν ιδιωτικές επιχειρήσεις, το ΚΚΚ δεν υποσχέθηκε ποτέ στον λαό κάποιο θεμελιώδες δικαίωμα στην ιδιωτική ιδιοκτησία. Όλοι οι πόροι και η γη παραμένουν τελικά στην διάθεση του Κόμματος.

Την ίδια στιγμή, το ΚΚΚ επιβάλει αυστηρό έλεγχο επί των οικονομικών θεμάτων, όπως με τον μεγάλης κλίμακας εθνικό προγραμματισμό. Η αγορά είναι μόνον ένα μέσο που χρησιμοποιείται από το κράτος για να δώσει κίνητρο για παραγωγή, δεν είναι πραγματικά ανεξάρτητη, ούτε υπάρχουν καθιερωμένοι θεσμοί για να υποστηρίξουν μια ελεύθερη αγορά.

Το κινεζικό κομμουνιστικό μοντέλο είναι μια τερατώδης ανάμειξη σοσιαλισμού, κρατισμού, και οικονομίας αγοράς. Οι νόμοι δεν τηρούνται ούτε υπάρχει κάποιο σαφές σύστημα δικαιωμάτων ιδιοκτησίας. Η ισοτιμία συναλλάγματος δεν επιτρέπεται να αυτορυθμίζεται με φυσικό τρόπο. Η ροή πλούτου προς τα μέσα και προς το εξωτερικό ελέγχεται, και διεθνείς εταιρείες που λειτουργούν στην χώρα περιορίζονται δριμύτατα. Το ΚΚΚ χρησιμοποιεί κρατικές επιδοτήσεις και μειώσεις φόρων εξαγωγών για να βοηθήσει σημαντικά τις εξαγωγές με σκοπό να νικήσει τους ανταγωνιστές σε έναν πόλεμο τιμών. Αυτό έχει αναστατώσει την φυσιολογική τάξη του παγκοσμίου εμπορίου. Είναι ακριβώς για αυτούς τους λόγους που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου αρνείται εδώ και χρόνια να αναγνωρίσει την Κίνα ως οικονομία αγοράς.

Πολλοί σε Δυτικές κυβερνήσεις είχαν την αφελή ελπίδα ότι η οικονομική ανάπτυξη θα έφερνε πολιτική απελευθέρωση και δημοκρατία στην Κίνα. Αντ΄ αυτού, με μεγαλύτερα οικονομικά μέσα, το ΚΚΚ εξαπέλυσε στον λαό του πιο βίαιες και εξεζητημένες μορφές καταπίεσης. Τον Ιούλιο του 1999, το καθεστώς εκκίνησε την δίωξη εκατό εκατομμυρίων ανθρώπων στην Κίνα που ασκούσαν την πνευματική άσκηση Φάλουν Γκονγκ. Για να εφαρμόσει την πανεθνική εκστρατεία, το ΚΚΚ επέκτεινε και ενίσχυσε σε πολύ μεγάλο βαθμό τις δυνάμεις ασφαλείας του, χέοντας χρήματα σε εξελιγμένα συστήματα παρακολούθησης και προάγοντας όσους διέπρατταν «επιτυχημένη» δίωξη σε υψηλές θέσεις. Αυτός ο πόλεμος ενάντια στις οικουμενικές αρχές της αλήθειας, καλοσύνης, ανεκτικότητας συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Αναπόφευκτα, τα όργανα δίωξης κατά του Φάλουν Γκονγκ πήραν μετά τον ρόλο να καταπιέζουν άλλα πιστεύω και τον λαό συνολικά. Από το 2009, το ΚΚΚ ξοδεύει πολύ πάνω από 500 δισεκατομμύρια γιουέν ($75 δις) ετησίως για να καλύψει το κόστος της «διατήρησης σταθερότητας», δηλαδή, την αστυνόμευση του κινεζικού λαού.

β. Η αλήθεια πίσω από την οικονομική άνοδο της Κίνας

Λόγω της ταχείας ανόδου του ΑΕΠ της Κίνας τα τελευταία σαράντα χρόνια, πολλοί άρχισαν να πιστεύουν ότι η σοσιαλιστική οικονομία είναι ανώτερη. Έχει κάνει πολλούς Δυτικούς, όπως κάποιους ελίτ σε πολιτικούς και ακαδημαϊκούς κύκλους, να θαυμάζουν την αποδοτικότητα του απολυταρχικού συστήματος.

Στην πραγματικότητα, το οικονομικό μοντέλο που έχτισε το ΚΚΚ δεν μπορεί να αντιγραφεί. Αφενός, παρά την οικονομική άνοδο, το σοσιαλιστικό σύστημα έχει μεγάλη εσωτερική αστάθεια. Αφετέρου, το μοντέλο του Κόμματος κρύβει μια θάλασσα διαφθοράς που δημιουργήθηκε από το τελείως ανήθικο πολιτικό του σύστημα. Η οικονομική ανάπτυξη της Κίνας έχει βασιστεί κυρίως στους ακόλουθους παράγοντες.

Πρώτον, η χαλάρωση της οικονομίας κρατικής ιδιοκτησίας και κεντρικού σχεδιασμού, και η αναζωογόνηση του ιδιωτικού τομέα έδωσαν στην κινεζική οικονομία μια ισχυρή παραγωγική ώθηση. Οι Κινέζοι που είχαν το επιχειρηματικό δυναμικό τους καταπιεσμένο για δεκαετίες, έδειξαν την επιθυμία τους να ξεφύγουν από την φτώχεια και την θέλησή τους να κάνουν επιχειρήσεις. Επιπλέον, ο τεράστιος πληθυσμός της Κίνας του άνω του ενός δισεκατομμυρίου παρείχε μια δεξαμενή σχεδόν ανεξάντλητης φθηνής εργασίας.

Ένας δεύτερος παράγοντας ήταν η μαζική εισροή Δυτικού κεφαλαίου και τεχνολογίας στην Κίνα κατά την διάρκεια της περιόδου μεταρρυθμίσεων. Υπό την οικονομία ελέγχου, οι τεράστιες εκτάσεις ανεκμετάλλευτης γης, εργασίας και αγορών της Κίνας ήταν σαν χρυσός για τον οποίον δεν έχουν ακόμα καθοριστεί τιμές. Ο συνδυασμός επένδυσης κεφαλαίων και οι μη χρησιμοποιημένοι πόροι δημιούργησαν την σπίθα για την φωτιά της οικονομικής ανάπτυξης της Κίνας. Αν δεν υπήρχε η απολυταρχική εξουσία του Κόμματος, αυτή η φωτιά θα μπορούσε να είχε αρχίσει δεκαετίες νωρίτερα, και με έναν πολύ πιο ελεγχόμενο και βιώσιμο τρόπο.

Η κλίμακα της Δυτικής επένδυσης στην Κίνα είναι αχανής. Σύμφωνα με δημοσιευμένα στατιστικά, η άμεση αμερικανική ετήσια επένδυση στην Κίνα έφτασε σχεδόν τα $117 δισεκατομμύρια το 2018, ενώ ήταν $11 δισεκατομμύρια το έτος 2000. [29] Η συνολική αξία κεφαλαίου αλλοδαπής που εισήλθε στην Κίνα από το 1979 έως το 2015 ανέρχεται σε περίπου $1,64 τρισεκατομμύρια, σύμφωνα με το υπουργείο Εμπορίου της Κίνας. [30]

Οι Δυτικές χώρες έδωσαν στην Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας εμπορικά προνόμια μαζί με ευρεία πρόσβαση στις αγορές. Τον Μάιο του 2000, η Αμερικανική κυβέρνηση έδωσε στο Πεκίνο «μόνιμες φυσιολογικές εμπορικές σχέσεις». Τον Δεκέμβριο του 2001, η Κίνα εισήλθε επισήμως στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και έγινε μέλος της διεθνούς αγοράς. Ως συνέπεια, ένα τεράστιο ποσό Δυτικού πλούτου μεταφέρθηκε στην Κίνα, κάνοντάς την το «εργοστάσιο του κόσμου».

Παρ’ όλα αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η οικονομική δύναμη της ΛΔΚ τροφοδοτήθηκε από ανήθικες πρακτικές: Από την ακραία εκμετάλλευση των εργατών, από την χρήση εργοστασίων σκλαβιάς και εξαναγκαστικής εργασίας σε σωφρονιστικά ιδρύματα σε όλη την χώρα, από την κατεδάφιση κατοικιών και την εξαναγκαστική μεταφορά αυτών που διέμεναν σε αυτές, και παρόμοια. Χάριν της βραχυπρόθεσμης ανάπτυξης, το ΚΚΚ χαιρέτισε την περιβαλλοντική καταστροφή και αγνόησε κινδύνους δημοσίας υγείας ώστε να ρουφήξει και την τελευταία σταγόνα κέρδους από την γη, τον λαό και τους πόρους του. Το Κομμουνιστικό Κόμμα εκμεταλλεύτηκε το Δυτικό κεφάλαιο, τεχνολογία, αγορές, προνομιούχο εμπορική θέση, και το μικρό εγχώριο κόστος παραγωγής για να συσσωρεύσει τεράστια ποσά συναλλάγματος αλλοδαπής ως απόθεμα. Το εμπορικό έλλειμα μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας αυξήθηκε από περίπου $83 δισεκατομμύρια το 2000 σε πάνω από $345 δισεκατομμύρια το 2019.

Τελικά, το ΚΚΚ ανέτρεψε τις συμβάσεις του διεθνούς εμπορίου και εκμεταλλεύτηκε πλήρως τις ευκαιρίες που ήταν διαθέσιμες σε αυτό, ασχέτως του αν ήταν νόμιμες. Υιοθέτησε μια εθνική στρατηγική αντιγραφής πνευματικής ιδιοκτησίας προσπαθώντας να ξεπεράσει άλλες χώρες στην βιομηχανία και τεχνολογία. Αυτό αποτελεί την μεγαλύτερη περίπτωση κλοπής στην ιστορία. Μια έκθεση του 2017 από την Επιτροπή για την Κλοπή Αμερικανικής Πνευματικής Ιδιοκτησίας ανέφερε ότι τα αγαθά «μαϊμού» της Κίνας, το πειρατικό λογισμικό, και η κλοπή εμπορικών μυστικών προκάλεσαν μια ζημία στις ΗΠΑ μεταξύ $225 δις και $600 δισεκατομμυρίων κάθε χρόνο, αριθμός που δεν περιλαμβάνει την ζημία λόγω της κλοπής πνευματικής ιδιοκτησίας. Η έκθεση αναφέρει ότι κατά τα προηγούμενα τρία χρόνια, οι ΗΠΑ έχασαν $1,2 τρισεκατομμύρια λόγω κλοπής πνευματικής ιδιοκτησίας, η πλειοψηφία της οποίας διαπράχθηκε από την Κίνα. [31] Μια έκθεση του Γραφείου του Διευθυντή Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών ανέφερε πως 90 τοις εκατό των διαδικτυακών επιθέσεων σε επιχειρήσεις των ΗΠΑ προέρχονται από το κινεζικό καθεστώς και προκάλεσαν κατά προσέγγιση απώλεια $400 δισεκατομμυρίων σε συνολική οικονομική ζημία κάθε χρόνο. [32]

Το οικονομικό μοντέλο της ΛΔΚ χρησιμοποιεί την κρατική δύναμη για να προκαλέσει ραγδαία οικονομική ανάπτυξη ενώ χρησιμοποιεί παράνομες τακτικές για να αυξήσει την ανταγωνιστικότητά του. Έχει επίσης ενθαρρύνει άλλες χώρες να υιοθετήσουν βαρύτερο κρατικό παρεμβατισμό. Αυτές οι χώρες έχουν κάνει το θανάσιμο λάθος να ειδωλοποιήσουν το μοντέλο του Κόμματος ως μια επιτυχία, ενώ αγνοούν τις ανθρώπινες και ηθικές τραγωδίες που δημιούργησε.

γ. Συνέπειες του κινεζικού οικονομικού μοντέλου

Το οικονομικό μοντέλο του ΚΚΚ έχει βάλει την κοινωνία σε ελεύθερη πτώση ηθικά, ακριβώς σύμφωνα με τον στόχο του κομμουνιστικού φαντάσματος να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Η οικονομική δύναμη του Κόμματος είναι συνυφασμένη με την διάβρωση της ηθικής, καθώς τραβά τους ανθρώπους σε μια απύθμενη θάλασσα ανήθικης ικανοποίησης, προς μια τελική εξάλειψη.

Η σημερινή Κίνα είναι πλημμυρισμένη με ψεύτικα αγαθά, δηλητηριώδες φαγητό, πορνογραφία, ναρκωτικά, τζόγο, και συμμορίες. Η διαφθορά και ακολασία έχουν γίνει επιτεύγματα που δίνουν υπερηφάνεια, ενώ η κοινωνική εμπιστοσύνη είναι βασικά ανύπαρκτη. Το διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών συνοδεύεται από κοινωνικές διαμάχες και μεροληπτική εφαρμογή της δικαιοσύνης. Στην οικονομία δύναμης της ΛΔΚ, οι αξιωματούχοι του Κόμματος χρησιμοποιούν την εξουσία τους για να συσσωρεύσουν πλούτο. Η δριμύτητα της διαφθοράς αυξάνεται με τον βαθμό του αξιώματος. Η υπεξαίρεση δισεκατομμυρίων είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο. Απλώς δεν υπάρχει κυβέρνηση τόσο διεφθαρμένη ή τόσο ηθικά εκφυλισμένη όσο το κινεζικό κομμουνιστικό καθεστώς.

Εντός αυτού του περιβάλλοντος διαφθοράς, οι πολίτες κάνουν πως δεν βλέπουν τα βάσανα των συμπατριωτών τους. Τον Οκτώβριο του 2011, κόσμος συγκλονίστηκε από τον θάνατο της Γιουεγιουέ, ενός κοριτσιού δύο ετών στην επαρχία Γκουανγκντόνγκ που χτυπήθηκε από μικρό φορτηγό. Αντί να βγει για να βοηθήσει, ο οδηγός πάτησε την Γιουεγιουέ μια ακόμα φορά καθώς έφευγε από την σκηνή. Λεπτά αργότερα, ένα ακόμα όχημα πάτησε τα πόδια της. Δεκαοκτώ άνθρωποι πέρασαν περπατώντας από δίπλα της χωρίς να βοηθήσουν την Γιουεγιουέ, μέχρι που ένας παλιατζής μετακίνησε το βρέφος που έκλαιγε σε ασφαλές σημείο. Αργότερα το κορίτσι πέθανε στο νοσοκομείο. Διεθνή μέσα ενημέρωσης αναρωτιούνταν αν η Κίνα είχε χάσει την ψυχή της. Μπορεί να γίνει κατανοητό ότι άνθρωποι διστάζουν να βοηθήσουν άλλους όταν υπάρχει κίνδυνος, όπως σε ένοπλη ληστεία, αλλά η Γιουεγιουέ δεν θα δημιουργούσε κανένα πιθανό κίνδυνο σε κανέναν καθώς κειτόταν στον δρόμο αργοπεθαίνοντας.

Το κομμουνιστικό κίνημα οδηγεί σε τεράστια καταστροφή των παραδοσιακών αξιών και πολιτισμού, και στην κομμουνιστική Κίνα, τα ηθικά πρότυπα έχουν ήδη πέσει πολύ κάτω από αυτό που κάποιος θα μπορούσε να φανταστεί. Η αφαίρεση ζωτικών οργάνων από ζωντανούς ανθρώπους, καλούς ανθρώπους που ασκούν πνευματική καλλιέργεια και προσπαθούν να αυτοβελτιωθούν, έχει γίνει μια κρατική βιομηχανική επιχείρηση. Ένας άγνωστος αριθμός κρατουμένων συνείδησης έχει δολοφονηθεί σε χειρουργικές κλίνες, και τα όργανά τους λεηλατήθηκαν για κέρδος. Οι κομμουνιστές έχουν μετατρέψει ιατρικό προσωπικό, που προορίζονται για να βοηθούν ανθρώπους, σε δολοφόνους. Η σατανικότητα του ΚΚΚ έχει εκταθεί σε όλο τον κόσμο. Μέσω οικονομικών κινήτρων, το Κόμμα δελεάζει χώρες που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να προασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, ώστε να κάνουν πως δεν βλέπουν τα εγκλήματά του.

Η οικονομική ανάπτυξη χωρίς ηθική είναι χαοτική, μη βιώσιμη, και καταστροφική. Υπό τα απάνθρωπα κρατικά μέτρα του ΚΚΚ, τα κοινωνικά προβλήματα αφθονούν, και το περιβάλλον βρίσκεται στο χείλος της κατάρρευσης. Οι συνέπειες της ηθικής διαφθοράς είναι θανάσιμες. Η Κίνα αποκαλεί τον εαυτό της δυνατή χώρα, αλλά η δύναμή της είναι μια οφθαλμαπάτη. Είναι επιφανειακή ευημερία, χτισμένη πάνω στο ασυνείδητο κυνήγι πλούτου, είναι καταδικασμένη να καταρρεύσει.

Δεν υπάρχει καλό μέλλον να περιμένει την Κίνα αν δεν μπορέσει να ξεφύγει από την παγίδα του ΚΚΚ. Το φάντασμα του κομμουνισμού δεν έχει πρόθεση να εφαρμόσει υγιή και βιώσιμη ανάπτυξη, καθώς ο πραγματικός στόχος του είναι να καταστρέψει την Κίνα, και τον κόσμο.

4. Η καταστροφή που επέφερε ο σοσιαλισμός στον αναπτυσσόμενο κόσμο

α. Ανατολική Ευρώπη: Στοιχειωμένη από σοσιαλισμό

Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, ο κομμουνισμός συνεχίζει να στοιχειώνει την Ανατολική Ευρώπη, καθώς δεν υπήρξε ποτέ μια πλήρης απόδοση ευθυνών για τα εγκλήματα που διέπραξαν τα πρώην κομμουνιστικά καθεστώτα.

Η επίμονη παρουσία του κομμουνισμού μπορεί να ιδωθεί στις διάφορες πτυχές της πολιτικής και οικονομίας της Ανατολικής Ευρώπης. Οι Ρωσία και Λευκορωσία, για παράδειγμα, διατηρούν τεράστιες κρατικές εταιρείες, υψηλά επιδόματα, και μέτρα επιθετικού παρεμβατισμού. Κατά την περίοδο μετάβασης από τον κομμουνισμό, χώρες της Ανατολικής Ευρώπης βίωσαν κρίσεις αργής οικονομικής ανάπτυξης και υψηλής ανεργίας. Όλο αυτό ενθάρρυνε μια επανεμφάνιση κομμουνισμού και σοσιαλισμού σε νέες μορφές. Αριστερά κόμματα αναζωογονήθηκαν με νέα δύναμη, τροφοδοτούμενα από μια αίσθηση νοσταλγίας για το σοσιαλιστικό παρελθόν. [33] Το στοιχειό του κομμουνισμού δεν αποβλήθηκε.

β. Πως η σοσιαλιστική οικονομία κατέστρεψε αναπτυσσόμενα έθνη

Στα αναπτυσσόμενα έθνη της Ασίας, Λατινικής Αμερικής, και Αφρικής, πολλές πρόσφατα ανεξάρτητες χώρες έχουν ανακηρύξει την αφοσίωσή τους στον σοσιαλισμό από την δεκαετία του 1960, με καταστροφικά αποτελέσματα. Στις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 2000, η οικονομία της Βενεζουέλας κατέρρευσε ως άμεσο αποτέλεσμα της σοσιαλιστικής πολιτικής της. Κάποτε η πλουσιότερη στην Λατινική Αμερική, η χώρα είναι τώρα γεμάτη με φτώχεια, έγκλημα, και λιμό. Η Ζιμπάμπουε ήταν κάποτε η πλουσιότερη χώρα στην Αφρική. Σήμερα, έχει βυθιστεί σε πλήρη καταστροφή, με τον πληθωρισμό να εκτοξεύεται πέρα από την φαντασία.

Βενεζουέλα: Πως ο σοσιαλισμός προκάλεσε την χρεοκοπία μιας ευημερούσας χώρας

Η Βενεζουέλα είναι ευλογημένη με σημαντικά αποθέματα πετρελαίου. Την δεκαετία του 1970, ήταν η ταχύτερη αναπτυσσόμενη οικονομία στην Λατινική Αμερική, και είχε το χαμηλότερο επίπεδο διαφοράς εισοδημάτων και το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην περιοχή. [34] Η σχετικά ελεύθερη οικονομία της Βενεζουέλας προσέλκυσε ικανούς μετανάστες από την Ιταλία, Πορτογαλία, και Ισπανία. Μαζί με την προστασία των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας, αυτοί οι παράγοντες κατέστησαν την οικονομία της χώρας ικανή να αυξηθεί ραγδαία από την δεκαετία του 1940 έως αυτήν του 1970. [35]

Το 1999, όταν ο νέος πρόεδρος ανέλαβε, ξεκίνησε ένα καταδικασμένο πρόγραμμα κρατικοποιήσεων και τελικά έφερε χάος στην οικονομία της Βενεζουέλας. Ο πρόεδρος είχε δηλώσει δημοσίως: «Πρέπει να υπερβούμε τον καπιταλισμό. Αλλά δεν πρέπει να καταφύγουμε σε κρατικό καπιταλισμό, όπως η διαστρεβλωμένη Σοβιετική Ένωση. Πρέπει να ανακτήσουμε τον σοσιαλισμό ως θέση, ως πρότζεκτ, ως μονοπάτι, ως έναν νέο τύπο σοσιαλισμού, έναν ουμανιστικό, που βάζει τους ανθρώπους και όχι μηχανές ή το κράτος πρώτα από όλα.» [36]

Για να χτίσει σοσιαλισμό, η κυβέρνηση της Βενεζουέλας επίταξε ή δήμευσε πολλές ιδιωτικές εταιρείες σε διάφορες βιομηχανίες όπως πετρέλαιο, γεωργία, οικονομία, βαριά βιομηχανία, σίδηρος, τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, μεταφορές, και τουρισμός. Αυτή η διαδικασία επιταχύνθηκε μετά την επανεκλογή του προέδρου το 2007. Η κυβέρνησή του κρατικοποίησε 1.147 ιδιωτικές εταιρείες μεταξύ 2007 και 2012, με καταστροφικά αποτελέσματα.

Εταιρείες σε κάποτε παραγωγικές βιομηχανίες έκλεισαν και αντικαταστάθηκαν από μη αποδοτικές κρατικές επιχειρήσεις, τρομάζοντας και διώχνοντας τους επενδυτές. Καθώς η παραγωγή βυθίστηκε, η Βενεζουέλα άρχισε να εξαρτάται σε τεράστιο βαθμό από εισαγωγές. Σε συνδυασμό με μια σειρά παρεμβάσεων της κυβέρνησης σχετικά με τα αποθέματα συναλλάγματος αλλοδαπής και με ελέγχους τιμών, ήρθε αναπόφευκτα η καταστροφή όταν η τιμή του πετρελαίου έπεσε. Κάποιοι απέδωσαν αυτήν την τραγωδία στην πετρελαϊκή κρίση, αλλά σύμφωνα με δεδομένα που δόθηκαν από την Παγκόσμια Τράπεζα, επτά χώρες που εξαρτώντο ακόμα περισσότερο από εξαγωγές πετρελαίου απ’ ό,τι η Βενεζουέλα συνέχισαν να έχουν οικονομική ανάπτυξη από το 2013 έως το 2017. [37]

Το πραγματικό αίτιο της δραματικής αποτυχίας της Βενεζουέλας ήταν το σοσιαλιστικό οικονομικό σύστημα. Η οικονομική πολιτική της Βενεζουέλας ουσιαστικά προχωρούσε στον ρυθμό των δέκα επαναστατικών απαιτήσεων που πρότεινε ο Μαρξ στο Κομμουνιστικό μανιφέστο, αρχίζοντας με την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και υψηλούς φόρους και κινούμενη προς μια κεντρικά ελεγχόμενη οικονομία και μέσα παραγωγής. [38] Η Βενεζουέλα συνάντησε την οικονομική της τύχη στα χέρια του κομμουνιστικού φαντάσματος.

Ζιμπάμπουε: Από χώρα της αφθονίας της Αφρικής σε χώρα λιμού

Μετά την διακήρυξη ανεξαρτησίας της το 1980, η Ζιμπάμπουε αποπειράθηκε να χτίσει ένα σοσιαλιστικό κράτος σύμφωνα με μαρξιστικές-λενινιστικές αρχές. Ο πρώτος της πρωθυπουργός ήταν ένας μαρξιστής πιστός και οι αντάρτες του, καθοδηγούμενοι από την σκέψη του Μάο Τσεντόνγκ, έλαβαν βοήθεια χωρίς όρους από την ΛΔΚ. Σε αντίθεση με άλλες αφρικανικές χώρες που εφάρμοσαν σοσιαλισμό, η Ζιμπάμπουε δεν επέβαλε αμέσως μέτρα απαλλοτρίωσης.

Τα οικονομικά προβλήματα της Ζιμπάμπουε άρχισαν το 2000 μετά την αρχή της μεταρρύθμισης γης. Η γη που ανήκε σε λευκούς αγρότες δημεύτηκε και διανεμήθηκε σε ακτήμονες μαύρους, καθώς και σε πολιτικά διασυνδεδεμένα άτομα. Πολλοί δεν είχαν εμπειρία στην γεωργία, και το αποτέλεσμα ήταν μια ραγδαία μείωση γεωργικής παραγωγής. Σε μια προσπάθεια να αποφύγει την κρίση, η Τράπεζα Αποθεμάτων της Ζιμπάμπουε τύπωσε περισσότερα χαρτονομίσματα, οδηγώντας σε ατελείωτο υπερπληθωρισμό. Αριθμοί από την κεντρική τράπεζα δείχνουν ότι τον Ιούνιο 2008, ο ετήσιος πληθωρισμός της χώρας έφτασε τα 231 εκατομμύρια τοις εκατό. Τον Νοέμβριο του 2008, ο πληθωρισμός έφτασε σχεδόν τα 80 δισεκατομμύρια τοις εκατό, μετά από το οποίο οι αρχές σταμάτησαν να εκδίδουν μηνιαία στατιστικά. [39]

Το 2008, ένας μεγάλος λιμός χτύπησε την Ζιμπάμπουε. Από τα δεκαέξι εκατομμύρια ανθρώπους της χώρας, πέντε εκατομμύρια απειλήθηκαν από λιμοκτονία. Σήμερα, η έλλειψη επαρκούς διατροφής είναι χρόνια και πολύ διαδεδομένη.

Ο κομμουνισμός είναι μια μάστιγα του πλανήτη με τρόπους που μπορούν να παρατηρηθούν ή να προβλεφθούν σε όλες τις χώρες. Οι ανεπτυγμένες Δυτικές χώρες αρχίζουν να βιώνουν κρίσεις. Εν τω μεταξύ, η τραγωδία του σοσιαλισμού είναι ήδη μια πραγματικότητα στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Αυτή είναι η αρχή: Το κομμουνιστικό φάντασμα χρησιμοποιεί λόγια περί οικονομίας για να υποσχεθεί άνεση και ικανοποίηση, μετά δελεάζει τους ανθρώπους σε ηθική εξαχρείωση και στην άβυσσο της φτώχειας.

5. Η «Θεωρία εκμετάλλευσης» του Μαρξ: Μια αναστροφή καλού και κακού

Μέσω ενός συνόλου περίτεχνων θεωριών, ο μαρξισμός εξαπατά τους ανθρώπους για να αντικαταστήσουν την παραδοσιακή ηθική με υποκατάστατα πρότυπα που αντιστρέφουν το καλό και το κακό. Στην μαρξιανή άποψη, το αν ένα άτομο είναι καλό ή κακό βασίζεται όχι στην ηθική του και στις πράξεις του, αλλά στην θέση του στην (ανάστροφη) ιεραρχία του κεφαλαίου.

Κάποιος που ανήκει σε αυτό που οι μαρξιστές αποκαλούν την «καπιταλιστική» τάξη είναι ένοχος εκμετάλλευσης του προλεταριάτου, και καθώς το προλεταριάτο υποτίθεται πως είναι η καταπιεσμένη τάξη που υπόκειται σε εκμετάλλευση, τα μέλη του φυσικά κατέχουν την ηθική υπεροχή. Ασχέτως του πως μεταχειρίζονται τους ιδιοκτήτες επιχειρήσεων, ιδιοκτήτες άλλων πόρων, και τους ευκατάστατους, μπορούν να κρατούν το κεφάλι ψηλά. Ο μαρξισμός μετέτρεψε την κατοχή ιδιοκτησίας σε ένα έγκλημα και προώθησε την βίαιη κρατικοποίηση.

Ο Μαρξ είπε πως μόνο η εργασία παράγει αξία. Εάν ένας ιδιοκτήτης εταιρείας επενδύσει $10 εκατομμύρια σε μια εταιρεία σε ένα έτος, και τα έσοδα εκείνο το έτος είναι $11 εκατομμύρια, στην μαρξιανή θεώρηση, αυτό το $1 εκατομμύριο κέρδους είναι «υπεραξία» που δημιουργείται από τους εργαζομένους αλλά την παίρνει άδικα ο «καπιταλιστής» ιδιοκτήτης της εταιρείας. Συνεπώς, ο Μαρξ ισχυρίστηκε ότι η εκμετάλλευση ήταν το μυστικό του πως οι καπιταλιστές έβγαζαν χρήματα και, ως εκ τούτου, το «προπατορικό αμάρτημα» της μπουρζουαζίας. Ο Μαρξ κατέληξε ότι για να εξαλειφθεί αυτή η αμαρτία, ολόκληρη η καπιταλιστική κοινωνία θα πρέπει να καταστραφεί – δηλαδή, η μπουρζουαζία θα εξαλειφόταν και τα περιουσιακά στοιχεία τους θα αρπάζονταν, ενώ η εμπροσθοφυλακή του κόμματος θα κρατικοποιούσε τους πόρους και θα καθιέρωνε κομμουνισμό.

Η θεωρία εκμετάλλευσης του Μαρξ διαιρεί τους ανθρώπους σε δύο αντιμαχόμενες τάξεις: την μπουρζουαζία με το κεφάλαιο, και το προλεταριάτο χωρίς αυτό. Στην πραγματικότητα, από την εποχή που εμφανίστηκαν οι βιομηχανοποιημένες κοινωνίες, η ταξική κινητικότητα αυξήθηκε ραγδαία. Η ταξική κινητικότητα στην εποχή του Μαρξ (αρχές 1800 έως τα 1850) ήταν παρόμοια με αυτήν της δεκαετίας του 1970 στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις Ηνωμένες Πολιτείες. [40] Η μετάβαση μεταξύ τάξεων είναι μια δυναμική διαδικασία. Ένα υποτιθέμενο μέλος του προλεταριάτου δεν βρίσκεται πλέον στο προλεταριάτο αν αγοράσει μετοχές σε μια εταιρεία, για παράδειγμα. Αν η κατάταξη σε κάποια τάξη μπορεί να αλλάξει τόσο εύκολα, προσπάθειες διαχωρισμού του λαού σε ομάδες όπως αυτήν έχουν τον μοναδικό σκοπό να υποκινήσουν ταξικό μίσος.

Στην Κίνα, την Σοβιετική Ένωση, και στα κομμουνιστικά κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, τα κομμουνιστικά κόμματα έκλεψαν γη, δολοφόνησαν ιδιοκτήτες γης, και έκλεψαν τα εργοστάσια από τους ιδιοκτήτες τους. Δολοφόνησαν «ταξικούς εχθρούς» και άρπαξαν πλούτο γενεών, εκκινώντας εκστρατείες κρατικής τρομοκρατίας κατά του λαού. Όλο αυτό το κακό ήταν αποτέλεσμα των γεμάτων μίσους θεωριών του κομμουνισμού. Εν τω μεταξύ, τα παραδοσιακά ηθικά πρότυπα, όπως η πίστη στο θείον, σε αγίους, και στους αρχαίους σοφούς, ονομάστηκαν ως ανήκοντα στις «εκμεταλλευτικές τάξεις» και έγιναν στόχος επιθέσεων και εξάλειψης.

Οι θεωρίες του Μαρξ έχουν επικριθεί ευρέως σε οικονομικούς και φιλοσοφικούς κύκλους. Τα ακόλουθα είναι απλώς μερικά παραδείγματα που δείχνουν την ανοησία της θεωρίας εκμετάλλευσης του Μαρξ.

Ο Μαρξ λέει πως η εργασία δημιουργεί αξία, και ότι η αξία καθορίζεται από τις ώρες εργασίας που απαιτούνται για την παραγωγή. Αυτή είναι μια γελοία θεωρία. Η αξία ενός αγαθού δεν είναι η αξία των εγγενών ιδιοτήτων του. Συνήθως, οι άνθρωποι προσθέτουν ένα υποκειμενικό στοιχείο σε κάθε αγαθό – δηλαδή, προσφορά και ζήτηση.

Πολλοί οικονομολόγοι έχουν εξερευνήσει την διαδικασία της απόδοσης αξίας, και σε αντίθεση με το στενό δόγμα του Μαρξ, οι περισσότεροι οικονομικοί στοχαστές συμφωνούν ότι πολυάριθμοι παράγοντες εμπλέκονται στην δημιουργία αξίας – όπως γη, κεφάλαιο, εργασία, επιστήμη και τεχνολογία, διοίκηση, κίνδυνος επένδυσης, και άλλα. Οι οικονομικές δραστηριότητες είναι ένα περίπλοκο σύστημα, που έχει διαφορετικούς συνδέσμους στην αλυσίδα παραγωγής. Διαφορετικοί παράγοντες παραγωγής έχουν συγκεκριμένες διοικητικές προϋποθέσεις, και διαφορετικοί άνθρωποι παίζουν διαφορετικούς ρόλους, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με την όλη αλυσίδα και συνεισφέρουν στην δημιουργία «τελικής αξίας».

Για παράδειγμα, ένας ιδιοκτήτης επιχείρησης σχεδιάζει να ξοδέψει $1 εκατομμύριο για να προσλάβει δύο μηχανικούς για να σχεδιάσουν και να παράγουν ένα συγκεκριμένο νέο παιχνίδι. Δύο χρόνια αργότερα, το καινούριο παιχνίδι αποκτά δημοτικότητα και έχει κέρδος $50 εκατομμυρίων. Είναι η εργασία των μηχανικών και του υπευθύνου προώθησης που δημιούργησε την τελική αξία των $50 εκατομμυρίων; Φυσικά όχι. Ο λόγος που το νέο παιχνίδι κέρδισε εκατομμύρια είναι ότι οι άνθρωποι το ήθελαν. Η γνώση του ιδιοκτήτη της επιχείρησης περί της αγοράς, η ικανότητά του να οργανώνει και να διοικεί άλλους, και το θάρρος του να ριψοκινδυνεύσει όλα συνεισέφεραν στην αξία του παιχνιδιού.

Ας υποθέσουμε ότι η δημιουργικότητα που ενσωματώθηκε στο παιχνίδι προήλθε από έναν από τους μηχανικούς – τότε, η τελική αξία των $50 εκατομμυρίων προήλθε από το γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης εκμεταλλεύτηκε την δημιουργικότητα του μηχανικού χωρίς να δώσει κάτι σε αντάλλαγμα; Φυσικά όχι. Αν ο μηχανικός πιστεύει ότι η δημιουργικότητά του δεν ανταμείφθηκε κατάλληλα, θα μπορούσε να βρει μια άλλη εταιρεία που προσφέρει υψηλότερο μισθό.

Σε μια ελεύθερη αγορά, μια ισορροπία θα υπάρξει τελικά στην αντιστοίχιση ικανοτήτων και φιλοδοξίας με το κεφάλαιο. Ιδιοκτήτες επιχειρήσεων που απαιτούν παράλογα κέρδη θα χάσουν από τους συναγωνιστές ή δεν θα είναι ικανοί να προσελκύσουν ταλέντο. Επιπρόσθετα, αφού η αναμονή για την επιστροφή του κεφαλαίου που επενδύθηκε αναβάλει την χρήση ή άλλη βοήθεια που το κεφάλαιο αυτό θα μπορούσε να δώσει, τα κέρδη είναι επίσης λόγω της προσπάθειας του επενδυτή. Συνεπώς, είναι φυσιολογικό ότι ένα επιπλέον ποσό θα κερδηθεί ως αντιστάθμισμα. Η αρχή δεν είναι διαφορετική από την δανειοδότηση με τόκο.

Υπάρχουν επίσης πολλοί «τυχαίοι» παράγοντες που εμπλέκονται στον καθορισμό αξίας ενός αγαθού. Τέτοιοι τυχαίοι παράγοντες μπορούν να εξηγηθούν λογικά μόνο με ένα πλαίσιο αναφοράς που βασίζεται στα παραδοσιακά πιστεύω και πολιτισμό.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, η δημιουργία ή καταστροφή της αξίας μπορεί να είναι παντελώς άσχετη από το θέμα της εργασίας. Ένα διαμάντι που αξίζει $10 εκατομμύρια σήμερα μπορεί να ήταν αδιάφορο πέντε χιλιάδες χρόνια πριν επειδή κανένας δεν το ήθελε. Μια άγονη περιοχή γης που κληρονομήθηκε από έναν παππού μπορεί ξαφνικά να γίνει εκατό φορές πιο ακριβή λόγω της ευημερίας μιας κοντινής πόλης ή της ανακάλυψης σπανίων μετάλλων στο υπέδαφος. Εδώ, η αύξηση αξίας δεν εμπεριέχει εργασία: Τέτοιος τεράστιος, μη αναμενόμενος πλούτος είναι απλώς θέμα καλής τύχης. Οι Δυτικές και Ανατολικές πολιτισμικές παραδόσεις αναγνωρίζουν ότι η τύχη είναι μια μορφή θεϊκής ευλογίας.

Με σκοπό να επιδείξει την «λογική» και «αναγκαιότητα» της κρατικής ιδιοκτησίας, ο Μαρξ έπλασε την θεωρία εκμετάλλευσης βάσει της υπεραξίας, που μετέτρεψε τις οικονομικές δραστηριότητες στις ιοποίες οι άνθρωποι συμμετέχουν ως φυσιολογικό μέρος της ζωής, σε αρνητική και ανήθικη συμπεριφορά. Η θεωρία του έριξε μίσος και καταφρόνηση στην υπάρχουσα οικονομική δομή ως μέρος της προσπάθειάς του να την υπονομεύσει και να την ανατρέψει.

Στην πραγματικότητα, οι εργοδότες και οι εργάτες, οι ιδιοκτήτες γης και οι εργάτες της γης, δημιουργούν μια κοινότητα κοινών συμφερόντων. Η σχέση τους θα πρέπει να είναι μία συνεργασίας και αλληλεξάρτησης. Κάθε ομάδα υποστηρίζει την άλλη για να επιβιώσει. Ο Μαρξ επίτηδες μεγέθυνε υπερβολικά τις διαφορές μεταξύ τάξεων, βλέποντάς τες ως απόλυτες – όπως ο ανταγωνισμός μεταξύ θανάσιμων εχθρών.

Υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι μεταξύ των εργοδοτών, όπως ακριβώς υπάρχουν και μεταξύ των εργατών. Στην οικονομική ανταλλαγή, αυτό που πραγματικά θα πρέπει να εκτεθεί και να τιμωρηθεί είναι οποιοσδήποτε παραβιάζει τα ηθικά πρότυπα. Η βάση της κρίσης θα πρέπει να είναι ο ηθικός χαρακτήρας, όχι ο πλούτος.

Οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν την οικονομική και κοινωνική τους κατάσταση μέσω των προσπαθειών τους. Οι εργάτες μπορούν να γίνουν επενδυτές μέσω συσσώρευσης πλούτου. Οι επενδυτές μπορεί να γίνουν εργάτες λόγω αποτυχιών στις επενδύσεις τους. Ο ρόλος της εργασίας και των επενδυτών στις σύγχρονες κοινωνίες συχνά αλλάζει. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν επίσης και τους δύο ρόλους – βάζουν τα κέρδη τους σε μελλοντική παραγωγική ικανότητα, έτσι δημιουργώντας θέσεις εργασίας, αύξηση κοινωνικού πλούτου, και ωφέλεια στην κοινωνία γενικά. Ακόμα και ο ιδρυτής του κινήματος εργατικών ενώσεων των ΗΠΑ είπε: «Το χειρότερο έγκλημα κατά των εργαζομένων είναι μια εταιρεία που αποτυγχάνει να λειτουργεί έχοντας κέρδος.» [41]

Η παράλογη «θεωρία υπεραξίας» βάζει την ταμπέλα της «εκμετάλλευσης» στις φυσιολογικές δραστηριότητες των ιδιοκτητών γης και των καπιταλιστών. Έχει υποκινήσει ανυπολόγιστο μίσος και διαμάχη, θολωμένη σκέψη, και έχει καταστρέψει τις ζωές εκατομμυρίων.

6. Μίσος και ζήλια: Η προέλευση του απόλυτου εγκαλιταριανισμού

Ο κομμουνισμός προωθεί τον απόλυτο εγκαλιταριανισμό. Επιφανειακά, αυτό μπορεί να ακούγεται ως ένας ευγενής στόχος, και οδηγεί πολλούς να πιστεύουν τυφλά ότι είναι ορθός. Στην πραγματικότητα, εγείρει μίσος και ζήλια, καθώς οι άνθρωποι που πιστεύουν στον απόλυτο εγκαλιταριανισμό δεν μπορούν να ανεχθούν την επιτυχία των άλλων, ή να υπάρχουν άλλοι πλουσιότεροι και με καλύτερες ζωές, ευκολότερη εργασία, και πιο πολυτελείς συνθήκες διαβίωσης. Όλοι θα πρέπει να είναι ίσοι, και οι πιστοί σε αυτό λένε: «Θα πρέπει να έχω αυτό που έχεις, και μπορώ να πάρω αυτό που παίρνεις.» Σε μια τέτοια κοσμοθεώρηση, όλοι είναι ίσοι και όλος ο κόσμος είναι το ίδιο.

Ο απόλυτος εγκαλιταριανισμός εκδηλώνεται με τουλάχιστον δύο τρόπους. Πρώτον, όταν οι άνθρωποι δεν είναι ακόμα ίσοι, ενθαρρύνονται να είναι ανικανοποίητοι με την οικονομική τους κατάσταση. Οι άνθρωποι αρχίζουν να εποφθαλμιούν αυτό που άλλοι έχουν και ακόμα προσπαθούν να το πάρουν με ακατάλληλα ή βίαια μέσα. Σε ακραίες περιπτώσεις, καταστρέφουν την ιδιοκτησία άλλων και ακόμα και σκοτώνουν για να πλουτίσουν.

Η χείριστη εκδήλωση αυτών των τάσεων είναι η βίαιη επανάσταση. Με σκοπό να προκαλέσει αίσθημα έλλειψης ικανοποίησης, ο Μαρξ χωρίζει την κοινωνία σε δύο αντίπαλες τάξεις: σε αυτούς που κατέχουν τα μέσα παραγωγής, και σε αυτούς που δεν τα έχουν. Στις αγροτικές περιοχές, αυτοί ήταν οι ιδιοκτήτες γης και οι ακτήμονες γεωργοί, στην πόλη, ήταν οι επιχειρηματίες και οι εργάτες. Ο στόχος ήταν να υποκινηθεί ταξικό μίσος και να χρησιμοποιήσει τα υποτίθεται στερημένα μέλη της κοινωνίας για να εκκινήσουν βίαιη επανάσταση. Οι γεωργοί ξένης γης είναι φτωχοί και οι ιδιοκτήτες γης πλούσιοι – απράξτε τον πλούτο τους! Όλοι θα πρέπει να είναι πλούσιοι! Έτσι, το ΚΚΚ κάλεσε τους ακτήμονες γεωργούς να εμπλακούν σε «μεταρρύθμιση γης» – δηλαδή, να επιτεθούν στους ιδιοκτήτες γης και να μοιράσουν την γη τους. Αν οι ιδιοκτήτες γης αρνούνταν να συμμορφωθούν, δολοφονούνταν. Το Κόμμα το έκανε αυτό υποκινώντας αρχικά αλήτες για να αρχίσουν καυγάδες, μετά ενθαρρύνοντας τους ακτήμονες χωρικούς να τους υποστηρίξουν επαναστατώντας και κάνοντας επίθεση στην τάξη των ιδιοκτητών γης. Τα κεφάλια εκατομμυρίων ιδιοκτητών γης έπεσαν.

Δεύτερον, μόλις οι ομάδες έχουν βασικά επιτύχει μια κατάσταση «ισότητας» – στην οποία όποια προνόμοια μοιράζονται σε όλους – οποιοσδήποτε ξεχωρίζει τιμωρείται. Όλοι αντιμετωπίζονται το ίδιο είτε κάποιος εργάζεται περισσότερο, εργάζεται λιγότερο, ή δεν εργάζεται καθόλου. Αυτό αποτυγχάνει να αναγνωρίσει μια οικουμενική αρχή: Ενώ οι άνθρωποι φαίνεται να είναι ίδιοι στην επιφάνεια, η αλήθεια είναι, ότι η προσωπικότητα, ευφυία, σωματική δύναμη, ηθική, θέση, ρόλος, εκπαίδευση, συνθήκες ζωής, αντοχή και επιμονή, εφευρετικότητα του καθενός, και ούτω καθεξής είναι όλα διαφορετικά, και η συνεισφορές των ανθρώπων στην κοινωνία είναι επίσης διαφορετικές. Συνεπώς, γιατί θα πρέπει το ίδιο αποτέλεσμα να εφαρμόζεται σε όλους; Υπό αυτό το φως, η ανισότητα είναι στην πραγματικότητα πραγματική ισότητα, ενώ η ισότητα που αναζητείται από τον κομμουνισμό είναι πραγματική ανισότητα και αληθινή αδικία.

Οι αρχαίοι στην Κίνα είπαν ότι ο Ουρανός θα ανταμείψει κάποιον αναλόγως της προσπάθειας που καταβάλλει. Ο απόλυτος εγκαλιταριανισμός είναι αδύνατος στον πραγματικό κόσμο.

Υπό το κάλυμμα του εγκαλιταριανισμού, οι οκνηροί ωφελούνται, ενώ οι ικανοί και εργατικοί τιμωρούνται και ακόμα γίνονται αποδέκτες θυμού ή μίσους. Όλοι χαμηλώνουν τον ρυθμό τους για να συγχρονιστούν με τον ρυθμό του πιο αργού. Αυτό προκαλεί σε όλους να γίνουν οκνηροί, περιμένοντας για κάποιον άλλον να συνεισφέρει έτσι ώστε κάποιος να μπορεί να ωφεληθεί και να συμμετάσχει και αυτός, κερδίζοντας κάτι από το τίποτα ή κλέβοντας από άλλον. Το αποτέλεσμα είναι ευρύτατη ηθική παρακμή.

Το μίσος και ζήλια που καθοδηγούν τον απόλυτο εγκαλιταριανισμό είναι οι δηλητηριώδεις ρίζες της κομμουνιστικής οικονομικής θεώρησης. Η ανθρώπινη φύση έχει τόσο καλό όσο και κακό εγγενώς μέσα της. Τα Δυτικά πιστεύω μιλούν για τις επτά θανάσιμες αμαρτίες, ενώ ο Ανατολικός πολιτισμός διδάσκει ότι ο άνθρωπος έχει φύση του Βούδα και δαιμονική φύση. Η φύση του Βούδα εκδηλώνεται ως καλοσύνη, ικανότητα να υπομένουμε δυσκολίες, και έγνοια για τους άλλους. Η δαιμονική φύση εκδηλώνεται ως εγωισμός, οκνηρότητα, ζήλια, κακία, μίσος, έντονος θυμός, λαγνεία, και τυραννία, όπως και αδιαφορία για την ζωή, υποκίνηση διαμαχών, διάδοση φημών, να παίρνεις κάτι χωρίς να δίνεις κάτι, και ούτω καθεξής.

Η οικονομική θεώρηση που υιοθέτησε ο κομμουνισμός κινητοποιεί επίτηδες την δαιμονική φύση, μεγαλώνοντας την ζήλια των ανθρώπων, την απληστία, οκνηρότητα, και άλλους κακούς παράγοντες, προκαλώντας στους ανθρώπους να χάσουν την ανθρωπιά τους και να εγκαταλείψουν τις παραδοσιακές αξίες που τηρούνταν για χιλιάδες χρόνια. Μεγεθύνει το χείριστο στην ανθρώπινη φύση και μετατρέπει τους ανθρώπους σε κομμουνιστές επαναστάτες.

Στην «Θεωρία Ηθικών Αισθημάτων», ο οικονομολόγος και φιλόσοφος του δεκάτου ογδόου αιώνα Άνταμ Σμιθ είπε ότι η ηθική είναι η βάση της ευημερίας της ανθρωπότητας. Η τήρηση κοινών κανόνων ηθικής «απαιτείται για την ίδια την ύπραξη της ανθρώπινης κοινωνίας, η οποία θα κατέρρεε σε ένα τίποτα αν η ανθρωπότητα δεν ήταν γενικά αφοσιωμένη με έναν σεβασμό για αυτούς τους σημαντικούς κανόνες συμπεριφοράς.» [42]

Ο Λώρενς Κάντλοου, διευθυντής του Αμερικανικού Εθνικού Οικονομικού Συμβουλίου, πιστεύει ότι η ηθική πρέπει να υπάρχει μαζί με την ευημερία. Έγραψε το 1997 ότι αν οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούσαν να τηρούν την «πρώτη αρχή» – να ζουν σύμφωνα με τις ηθικές αξίες βάσει των οποίων ιδρύθηκε το έθνος – η ανάπτυξη των Ηνωμένων Πολιτειών θα ήταν χωρίς όριο. [43]

α. Οικονομικός εγκαλιταριανισμός: Ένα ενδιάμεσο βήμα προς τον κομμουνισμό

Υπό την επιρροή του απολύτου εγκαλιταριανισμού, ένθερμες εκκλήσεις ακούγονται στην Δύση για «κοινωνική δικαιοσύνη», καθώς και νόμους κατωτάτου μισθού, καταφατική δράση [ποσοστώσεις θέσεων εργασίας για μειονότητες], και άλλες απαιτήσεις. Πίσω από αυτές βρίσκεται μια επιθυμία για ισότητα αποτελέσματος, την οποία τα κομμουνιστικά στοιχεία μπορούν να εκμεταλλευθούν. Από την κομμουνιστική προοπτική, δεν έχει σημασία εάν αυτές οι ευάλωτες ομάδες αποκτήσουν ισότητα ή αν η κοινωνική τους θέση βελτιωθεί. Είναι απλώς πιόνια για καλλιέργεια πικρίας.

Αν οι κομμουνιστές πάρουν αυτό που απαιτούν, τότε απλώς κάνουν νέες απαιτήσεις για ισότητα – δεν υπάρχει τέλος σε αυτό. Αν δεν επιτύχουν τις απαιτήσεις τους, ενισχύουν την αντίληψη του κόσμου περί του δικαίου της ισότητας και το μετατρέπουν αυτό σε μια μεγάλη πλατφόρμα μέσω της οποίας θα κερδίσουν περισσότερη επιρροή. Επειδή ο κομμουνισμός καλλιεργεί πικρία σε πολλά πεδία και μέσω τόσο πολλών διαφορετικών τρόπων, αν επιτραπεί να εξαπλωθεί χωρίς έλεγχο, το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι κοινωνική αναταραχή. Οι κομμουνιστές θα είναι πάντα ικανοί να βρίσκουν ευάλωτες ομάδες και να απαιτούν οικονομική ή κοινωνική ισότητα για αυτές, επαναλαμβάνοντας την διαδικασία έως ότου το μονοπάτι προς τον κομμουνισμό έχει ετοιμαστεί.

Επιπλέον, η εφαρμογή αυτών των νόμων συχνά έχει αποτέλεσμα το αντίθετο από αυτό που είχε υποσχεθεί. Αυτοί που υποτίθεται ότι θα προστατεύονταν από αυτούς τους νόμους, ζημιώνονται. Για παράδειγμα, ας εξετάσουμε τους νόμους κατώτατου μισθού: Επιφανειακά, στόχος τους είναι να προστατεύσουν τα δικαιώματα των εργατών, αλλά το αποτέλεσμα είναι ότι πολλές επιχειρήσεις απλώς σταματούν να προσλαμβάνουν επειδή είναι ασύμφορο για αυτές να το κάνουν. Ως αποτέλεσμα, οι εργάτες χάνουν τις δουλειές τους. Η εξάλειψη θέσεων εργασίας χαμηλού μισθού σημαίνει επίσης την απώλεια του χτισίματος ικανοτήτων, καθώς οι νέοι άνθρωποι και αυτοί που είναι καινούριοι σε ένα επάγγελμα έχουν τότε λιγότερες ευκαιρίες να εκπαιδευθούν και να εργαστούν προς υψηλότερα αμοιβόμενες θέσεις. Η προσέγγιση «ένα μέγεθος για όλους» παραβιάζει επίσης την οικονομική θεωρία και προκαλεί υπέρμετρη κυβερνητική παρέμβαση.

Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν επίσης την δικαιολογία της «ίδιας αμοιβής για ίδια δουλειά» για να απαιτήσουν κοινωνική επανάσταση βάσει πάλης κατά του ρατσισμού και σεξισμού. Αναφέρουν στατιστικά ότι, για παράδειγμα, ο μέσος μισθός των μαύρων αντρών είναι χαμηλότερος από τον μέσο μισθό των λευκών αντρών, ότι ο μέσος γυναικείος μισθός είναι χαμηλότερος από τον μέσο αντρικό μισθό, και ότι αυτές οι διαφορές είναι αποτέλεσμα ρατσισμού και σεξισμού. Στην πραγματικότητα, τέτοιες συγκρίσεις δεν είναι κατάλληλες. Όταν συγκρίνουμε μήλα με μήλα, τα αποτελέσματα είναι διαφορετικά. Οι έρευνες κάποιων ακαδημαϊκών έχουν βρει ότι τα μαύρα παντρεμένα ζευγάρια με πανεπιστημιακή μόρφωση κερδίζουν ελαφρώς παραπάνω από τα αντίστοιχα λευκά. [44] Μετά από δεκαετίες κομμουνιστικών τακτικών για την καταστροφή της παραδοσιακής οικογένειας και την προώθηση επιδομάτων, οι μαύρες οικογένειες αυτού του τύπου είναι σχετικά λιγότερες, και αυτός είναι ο κύριος λόγος που υπάρχουν συνολικές διαφορές μεταξύ των φυλών σχετικά με το εισόδημα. Το να γίνονται συγκρίσεις με νόημα και ακρίβεια θα έπρεπε να είναι κοινή λογική, αλλά τα κομμουνιστικά στοιχεία τείνουν να υποκινούν διαμάχη και πάλη, που οδηγούν τον κόσμο να κοιτάει τα πράγματα παράλογα.

Ο κομμουνισμός δεν νοιάζεται για την ευημερία των ευάλωτων ομάδων. Απλώς ενδιαφέρεται σε συνθήματα που τραβούν τους ανθρώπους προς τον δρόμο της καταστροφής.

β. Η χρήση των ενώσεων από τον κομμουνισμό για την υπονόμευση των ελευθέρων κοινωνιών

Η απώλεια θέσεων εργασίας στον κατασκευαστικό τομέα στις ΗΠΑ τις προηγούμενες λίγες δεκαετίες είναι ένα πολύ γνωστό φαινόμενο, αλλά πολλοί δεν συνειδητοποιούν ότι οι εργατικές ενώσεις, ελεγχόμενες από από την προσήλωση σε αριστερούς στόχους, είναι ένας από τους βασικούς υπευθύνους. Πολλές από τις σημερινές ενώσεις λένε ότι βοηθούν στην απόκτηση οφελών για την εργατική τάξη, αλλά συχνά κάνουν το αντίθετο. Αυτό είναι εμφανές στην ιστορία των ενώσεων και στην μεταμόρφωση της αποστολής τους.

Οι εργατικές ενώσεις είχαν αρχικά ιδρυθεί από μέλη της εργατικής τάξης με λίγες ή καθόλου ικανότητες, για τον σκοπό της διαπραγμαύτεσης με την διοίκηση. Σε έναν ορισμένο βαθμό, οι εργατικές ενώσεις είναι ικανές να δράσουν ως ενδιάμεσος και να επιλύσουν ασυμφωνίες μεταξύ εργατών και ιδιοκτητών. Αλλά κομμουνιστικά στοιχεία πήραν τις ενώσεις και τις μετέτρεψαν σε εργαλεία προώθησης κομμουνιστικών μέτρων και κινημάτων. Οι ενώσεις έγιναν ένα ισχυρό όπλο για την καταστροφή της ελεύθερης επιχειρηματικότητας και για να εκτελούν πολιτική πάλη.

Ο Φρίντριχ Ένγκελς έγραψε επί του θέματος: «Ο καιρός επίσης πλησιάζει ταχύτατα όπου η εργατική τάξη θα έχει καταλάβει ότι η πάλη για υψηλούς μισθούς και λίγες ώρες, και η όλη δράση των Εργατικών Ενώσεων όπως λειτουργεί τώρα, δεν είναι ο στόχος καθαυτή, αλλά ένα μέσο, ένα πολύ απαραίτητο και αποτελεσματικό μέσο αλλά μόνο μεταξύ άλλων μέσων προς έναν υψηλότερο στόχο: την συνολική κατάργηση του συστήματος μισθοδοσίας.» [45]

Ο Λένιν πίστευε πως ο σχηματισμός και η νομιμοποίηση των εργατικών ενώσεων ήταν ένα σημαντικό μέσο για την εργατική τάξη ώστε να πάρει τον έλεγχο από την «καπιταλιστική» τάξη, και ότι οι ενώσεις θα γίνονταν πυλώνας του Κομμουνιστικού Κόμματος και κρίσιμη δύναμη στην ταξική πάλη.

Σε μια ομιλία, ο Λένιν πρότεινε οι ενώσεις να γίνουν «σχολή διοίκησης, σχολή οικονομικής διαχείρισης, και σχολή κομμουνισμού», και ένας σύνδεσμος μεταξύ του Κομμουνιστικού Κόμματος και των μαζών. Η καθημερινή δουλειά της εργατικής ένωσης ήταν να πείθει τις μάζες να μεταβούν από τον καπιταλισμό σε κομμουνισμό. «Οι εργατικές ενώσεις είναι μια “αποθεματική δεξαμενή” κρατικής εξουσίας», έγραψε. [46]

Στα μέσα προς το τέλος του δεκάτου ενάτου αιώνα, κομμουνιστικές και αριστερές δυνάμεις χρησιμοποίησαν τις εργατικές ενώσεις για να υποκινήσουν τους εργάτες να προβούν σε μεγάλης κλίμακας απεργίες, να κάνουν σκληρές απαιτήσεις στους ιδιοκτήτες επιχειρήσεων, και ακόμα και να πάρουν βίαια μέτρα, όπως την καταστροφή μηχανημάτων και εργοστασίων. Τον Οκτώβριο 1905, περισσότεροι από 1,7 εκατομμύρια εργάτες στην Ρωσία συμμετείχαν σε μια πανεθνική πολιτική απεργία που παρέλυσε την οικονομία της χώρας. Εκείνο τον καιρό, μια ιδιαίτερα επιθετική ένωση, η Κεντρική Ομάδα Εργατών, διαμορφώθηκε και έγινε ο κύριος πρόδρομος του Σοβιέτ του Πέτρογκραντ, ενός «συμβουλίου» εργατών και στρατιωτών που έπαιξαν βασικό ρόλο ως το όχημα για την Ρωσική Επανάσταση. [47]

Οι εργατικές ενώσεις σε Δυτικές και ανεπτυγμένες χώρες επίσης έχουν υποστεί μεγάλη παρείσφρηση και χρήση από κομμουνιστικά στοιχεία. Η σχέση μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων είναι μια συμβιωτικού τύπου, αλλά οι κομμουνιστές προσπαθούν να προκαλέσουν, επεκτείνουν, και εντείνουν την όποια διάσταση απόψεων μεταξύ των. Οι ενώσεις χρησιμοποιούνται για την κλιμάκωση των διαμαχών στο στάδιο των διαπραγματεύσεων μεταξύ διοίκησης και εργατών. Επιπλέον, οι ενώσεις βρίσκουν δικαιολογίες και εντείνουν την πτυχή της διάστασης απόψεων μεταξύ διοίκησης και εργατών και το χρησιμοποιούν αυτό για να ονομάσουν απαιτούμενη την δική τους ύπαρξη. Από εκεί, φουντώνουν την έλλειψη ικανοποίησης των εργατών και κατηγορούν τους «καπιταλιστές» για όποια προβλήματα. Αυτό ήταν το κρίσιμο για την επιβίωση των ενώσεων.

Στην επιφάνεια, οι εργατικές ενώσεις αγωνίζονται για το συμφέρον των εργατών, αλλά στην πραγματικότητα, υπονομεύουν την βιομηχανική ανταγωνιστικότητα. Υπάρχουν δύο λόγοι για αυτό. Πρώτον, υπό το πρόσχημα της προστασίας δικαιωμάτων και συμφερόντων εργατών, οι ενώσεις το καθιστούν δύσκολο για τις επιχειρήσεις να απολύσουν εργάτες που δεν αποδίδουν καλά και που επιτυγχάνουν λίγα. Αυτό καλλιεργεί μια κουλτούρα οκνηρίας. Δεν είναι μόνο άδικο για τους εργαζομένους που δουλεύουν επιμελώς, αλλά τους κάνει επίσης λιγότερο ενεργητικούς στο να πάρουν πρωτοβουλία. Ο πιο σημαντικός παράγοντας στην ανάπτυξη μιας εταιρείας είναι οι εργάτες της, αλλά με την ομπρέλα προστασίας της ένωσης πάνω από τους εργαζομένους που αποτυγχάνουν να δώσουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, οι επιχειρήσεις χάνουν την ανταγωνιστικότητά τους. Επιχειρήσεις που δεν συμμορφώνονται με αυτές τις απαιτήσεις των ενώσεων γίνονται στόχοι πάλης, όπως απεργιών και διαδηλώσεων, τα οποία παραλύουν περαιτέρω την επιχείρηση. Η πολυδύναμη ένωση Ηνωμένων Εργατών Αυτοκινήτων καλούσε συστηματικά σε απεργίες στο Ντιτρόιτ. Πριν από την οικονομική κρίση του 2008, η ένωση είχε απαιτήσει $70 ανά ώρα σε μισθούς και επιδόματα. Ως αποτέλεσμα, η βιομηχανία αυτοκινήτων των ΗΠΑ βρέθηκε στο χείλος της πτώχευσης. [48]

Δεύτερον, υπό το πρόσχημα της προστασίας της οικονομικής ασφάλειας των εργαζομένων (όπως συντάξεις, ασφάλιση υγείας, και παρόμοια) οι ενώσεις αυξάνουν συνεχώς το κόστος για τις επιχειρήσεις. Αυτό εξαναγκάζει εταιρείες να μειώσουν την ανάπτυξη και να αφαιρέσουν ποσά από τις επενδύσεις στην έρευνα και ανάπτυξη, το οποίο βλάπτει την ικανότητα ανταγωνισμού. Επίσης έχει ως αποτέλεσμα εταιρείες να αυξάνουν τις τιμές των προϊόντων, το οποίο βλάπτει το συμφέρον των καταναλωτών. Έρευνες έχουν δείξει ότι αυτός είναι ο λόγος που εταιρείες χωρίς εργατικές ενώσεις, όπως οι Toyota και Honda, ήταν ικανές να παράγουν υψηλής ποιότητας αυτοκίνητα σε χαμηλότερη τιμή, και γιατί τα εργοστάσια αυτοκινήτων με έδρα το Ντιτρόιτ με εργατικές ενώσεις έγιναν λιγότερο ανταγωνιστικά. [49]

Όπως είπε ο Έντγουιν Φόυλνερ, ιδρυτής του Αμερικανικού think tank The Heritage Foundation, για τις ενώσεις: «Λειτουργούν ως θηλειά γύρω από τον λαιμό μιας εταιρείας – κάνοντάς τον λιγότερο ευέλικτο, λιγότερο ικανό να αντιδράσει σοφά στις απαιτήσεις μιας μεταβαλόμενης αγοράς.» [50]

Ενώ η απώλεια ευκαιριών εργασίας στην κατασκευαστική βιομηχανία των ΗΠΑ έχει αναγνωριστεί και συζητηθεί για δεκαετίες, πολλοί δεν γνωρίζουν ότι οι ενώσεις είναι ένας βασικός παράγοντας για την απώλεια θέσεων εργασίας. Οι θέσεις εργασίας σε βιομηχανίες με ενώσεις έπεσαν κατά 75 τοις εκατό μεταξύ 1977 και 2008, ενώ στην βιομηχανία χωρίς ενώσεις η προσφορά εργασίας αυξήθηκε κατά 6 τοις εκατό το ίδιο διάστημα, σύμφωνα με έρευνα του Heritage Foundation.

Η κατάσταση στον κατασκευαστικό τομέα είναι παρόμοια. Μια έρευνα από τον επιστημονικό συνεργάτη του Heritage Foundation Τζέιμς Σερκ δηλώνει: «Σε αντίθεση με τον τομέα παραγωγής προϊόντων, η βιομηχανία κατασκευών [κτηρίων και έργων] έχει αυξηθεί σημαντικά από τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Παρ’ όλα αυτά, τμηματικά, αυτή η ανάπτυξη συνέβη μόνο στις μη ενωσιακές δουλειές, που επεκτάθηκαν 159 τοις εκατό από το 1977. Οι ενωσιακές δουλειές κατασκευών έπεσαν κατά 17 τοις εκατό.» [51]

Επιπλέον, οι εργατικές ενώσεις είναι τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται από κομμουνιστικά στοιχεία για την προώθηση εγκαλιταριανιμού στις επιχειρήσεις. Ο Σερκ σημειώνει ότι οι ενώσεις απαιτούν ότι εταιρείες θα πρέπει να πληρώνουν μισθούς αναλόγως του χρόνου υπηρεσίας του εργαζομένου (το ίδιο γίνεται στις σοσιαλιστικές χώρες), ασχέτως της συνεισφοράς του εργαζομένου στην εταιρεία ή στην επίδοση. «Τα ενωσιακά συμβόλαιο μειώνουν μισθούς: Μειώνουν μισθούς πιο παραγωγικών εργατών και αυξάνουν μισθούς των λιγότερο ικανών.» [52]

Η ιδέα πίσω από αυτό είναι η ίδια όπως στον απόλυτο εγκαλιταριανισμό υπό τον κομμουνισμό, ουσιαστικά η αναδιανομή του πλούτου μεταξύ των εργαζομένων μέσα σε μια επιχείρηση. Η παρέμβαση στην εσωτερική λήψη αποφάσεων των επιχειρήσεων και το μονοπώλειο της εργασιακής αγοράς διαβρώνουν την ελεύθερη αγορά.

Η επιθετική προσπάθεια των ενώσεων για αυτό που περιγράφουν ως ευημερία των εργατών καταλήγει να βοηθά κάποιους εργάτες εις βάρος άλλων και βάζει ένα βαρίδιο σε μεμονωμένες εταιρείες και στην οικονομία ως σύνολο. Μια έρευνα που εκπονήθηκε το 2005 δείχνει ότι «τα περισσότερα ενωσιακά νοικοκυριά αποδοκιμάζουν τις αμερικανικές ενώσεις » και ότι «ο βασικός λόγος για την αποδοκιμασία δεν συζητάται ποτέ ανοιχτά στα μέσα ενημέρωσης των ενώσεων ούτε αντιμετωπίζεται σε συνεδριάσεις των ενώσεων.» [53]

Εργατικές ενώσεις που έχουν δεχτεί κομμουνιστική παρείσφρηση, και υπό την καθοδήγηση του προοδευτικού κινήματος, έχουν συχνά γίνει εργαλεία για εκκίνηση πάλης κατά της ελεύθερης αγοράς. Διαφθορά και προσωπικά συμφέροντα είναι συνήθη μεταξύ των αρχηγών των ενώσεων. Η ανυποχώρητη μάχη τους εναντίον αυτού που αποκαλούν αδικία στον εργασιακό χώρο δημιουργεί ένα βάρος στην βιομηχανία και την παραγωγικότητα, αποτρέποντας εταιρική μεταρρύθμιση και λογικές προσπάθειες να ρυθμιστεί η παραγωγή, υπηρεσίες, εκπαίδευση, κυβερνητική γραφειοκρατία, και άλλα πεδία. Πολιτικά, η αριστερά παίρνει στήριξη από τις ενώσεις για να προωθεί τα κοινωνικά κινήματά τους και να τοποθετεί σφήνες στην κοινωνία.

7. Κομμουνιστικά «ιδανικά»: Δέλεαρ του ανθρώπου προς την καταστροφή του

Αν και η κομμουνιστική θεωρία είναι γεμάτη κενά και αντιφάσεις, πολλοί ακόμα εξαπατώνται από αυτήν. Αυτό γίνεται επειδή ο Μαρξ περιέγραψε έναν ουτοπικό κομμουνιστικό παράδεισο όπου οι άνθρωποι όλου του κόσμου θα μπορούσαν να απολαύσουν. Αυτή είναι η κεντρική φαντασία και ψευδαίσθηση. Η παρουσίαση εκ μέρους του περιελάμβανε «τεράστια υλική αφθονία» και πολύ υψηλότερα ηθικά πρότυπα στην κοινωνία. Ο καθένας θα δούλευε «σύμφωνα με την ικανότητά του» και θα λάμβανε «σύμφωνα με την ανάγκη του.» Δεν θα υπήρχε ιδιωτική ιδιοκτησία, δεν θα υπήρχε χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, δεν θα υπήρχε άρχουσα τάξη, ούτε εκμετάλλευση.Θα υπήρχε ελευθερία και ισότητα για όλους, και ο καθένας θα ήταν ικανός να αναπτύξει τα ιδιαίτερα ταλέντα του ή της. Η ζωή θα ήταν υπέροχη.

Αυτό το σύνολο επιχειρημάτων εξαπάτησης προσέλκυσε πολλούς να αγωνιστούν για αυτό. Πολλοί Δυτικοί σήμερα δεν είχαν ποτέ την τραγική εμπειρία να ζήσουν σε μια απολυταρχική χώρα. Συνεχίζουν να διατηρούν μια ψευδαισθησιακή ελπίδα για έναν κομμουνιστικό παράδεισο, και έτσι εντείνουν τις φλόγες μέσω προώθησης κομμουνισμού και σοσιαλιστικών ιδεών.

Στην πραγματικότητα, όλες οι ιδέες που παρουσίασε ο Μαρξ είναι επικίνδυνες ψευδαισθήσεις. Ο μαρξισμός ισχυρίζεται ότι μια κομμουνιστική κοινωνία θα απολαμβάνει μια υπεραφθονία υλικών αγαθών. Παρ’ όλα αυτά, οι ανθρώπινες επιθυμίες και τα ανθρώπινα θέλω είναι ατελείωτα. Υπό την επίδραση της περιορισμένης ανθρώπινης γνώσης, περιορισμένων ωρών εργασίας, και περιορισμένων πόρων, ελλείψεις και στερήσεις είναι αναπόφευκτες. Αυτό είναι το πιο βασικό αρχικό σημείο για όλες τις οικονομικές μελέτες. Χωρίς αυτούς τους περιορισμούς, οι άνθρωποι δεν θα χρειαζόταν να εξερευνούν ποιο είδος παραγωγικής μεθόδου ήταν το πιο αποδοτικό, καθώς η υποτιθέμενη υπεραφθονία θα παρείχε για όλους και θα μπορούσε να σπαταλάται κατά βούληση.

Ο μαρξισμός επίσης ισχυρίζεται ότι τα ηθικά πρότυπα θα βελτιώνονταν πολύ σε μια κομμουνιστική κοινωνία. Όμως, καθώς το καλό και το κακό συνυπάρχουν σε κάθε άνθρωπο, η βελτίωση των ηθικών προτύπων σε μια κοινωνία απαιτεί την καθοδήγηση από ορθόδοξη πίστη και αξίες, καθώς και προσωπική προσπάθεια στην καλλιέργεια του εαυτού. Αυτό που κηρύττει ο μαρξισμός είναι αθεϊσμός και ταξική πάλη, που μεγεθύνουν την κακή πλευρά των ανθρώπων. Οι άνθρωποι δεν επιτρέπεται να έχουν ελευθερία πιστεύω, και η θρησκεία είναι απλώς ένα πολιτικό εργαλείο του Κομμουνιστικού Κόμματος. Επιπλέον, υπό κομμουνισμό, τα θρησκευτικά ιδρύματα χρησιμοποιούνται για να προστατεύουν την τυραννία, να οδηγούν σε κακή κατεύθυνση τον κόσμο, να αντιστέκονται και να αντιτίθενται στο θείον, και να απομακρύνουν τους ανθρώπους περισσότερο από το θείον. Χωρίς ορθό πιστεύω στο θείον και στην αυτοπειθαρχία, η ηθική μόνο θα χαλάει. Επιπλέον, μόλις βρεθούν στην εξουσία, όλοι οι κομμουνιστές επικεφαλής αποδεικνύεται πως είναι τύραννοι – αλαζόνες, αισχροί, και τελείως ανήθικοι. Το να περιμένουμε τους ακολούθους τους να έχουν τόσο τεραστίως βελτιωμένα ηθικά πρότυπα είναι αντίθετο στην λογική.

Ο μαρξισμός επίσης διακηρύσσει ότι θα υπάρχει ισότητα για όλους. Αλλά όπως εξετάστηκε νωρίτερα, ο σοσιαλισμός οδηγεί αναπόφευκτα σε απολυταρχισμό. Η εξουσία είναι η βάση της διανομής πόρων, αλλά η διανομή εξουσίας υπό ένα απολυταρχικό κράτος είναι η πιο άδικη. Συνεπώς, η διανομή πόρων υπό απολυταρχισμό θα είναι επίσης η πιο άδικη. Σε όλες τις χώρες που κυβερνά ο σοσιαλισμός ή είχε κυβερνήσει, ο λαός βλέπει την διαμόρφωση ενός προνομιούχου στρώματος, όπως και τεράστια χάσματα μεταξύ πλουσίων και φτωχών και την καταστολή του λαού από την πολιτεία. Οι πόροι εξαντλώνται για στρατιωτικούς σκοπούς, και τα υπάρχοντα των ανθρώπων ληστεύονται για να κάνουν την προνομιούχο τάξη πιο ισχυρή, ενώ η πλειοψηφία αφήνεται να δουλεύει σκληρά σε φτώχεια.

Ο μαρξισμός εξαπατά με την υπόσχεση του «από τον καθένα σύμφωνα με την ικανότητά του, προς τον καθένα σύμφωνα με την ανάγκη του.» [54] Ο κομμουνισμός εξαπατά τον λαό υποσχόμενος ότι κάθε μέλος της κοινωνίας θα μπορέσει να χρησιμοποιήσει πλήρως τις ικανότητές του. Σε σοσιαλιστικές οικονομίες, ο λαός είναι ανίκανος να δράσει κατά βούληση σύμφωνα με την ικανότητά του, καθώς δεν έχουν βασικές ελευθερίες.

Ο μαρξισμός λέει ότι ο διαχωρισμός της εργασίας δημιουργεί αποξένωση. Αλλά στην πραγματικότητα, ο διαχωρισμός εργασίας είναι απαραίτητος για κάθε κοινωνία. Ο Σμιθ διατείνεται στον Πλούτο των Εθνών ότι ο διαχωρισμός εργασίας μπορεί να αυξήσει πολύ την παραγωγικότητα και να ενισχύσει την ευημερία. Οι διαφορές που δημιουργούνται από την διαίρεση δεν αποτελούν απαραιτήτως πεδία αντιπαλότητας, ούτε οδηγούν απαραιτήτως σε αποξένωση και αφαίρεση της προσωπικότητας. Άνθρωποι από κάθε επάγγελμα, ασχέτως της κοινωνικής θέσης τους, μπορούν να συνεισφέρουν στην κοινωνία, να ανυψώσουν την ηθική τους, και να βοηθήσουν να έλθει χαρά στην ανθρωπότητα.

Παρ’ όλα αυτά, ο κομμουνισμός χρησιμοποιεί την αναζήτηση της καλοσύνης που ο κάποιος έχει για να οδηγήσει λάθος τον κόσμο να γίνει θρησκευτικός φανατικός για την κομμουνιστική ιδεολογία. Χρησιμοποιεί την αναζήτηση της καλοσύνης ως σημαία του για να τραβήξει τον κόσμο μακριά από το θείον. Μολύνει το μυαλό των ανθρώπων, ενισχύει την κακή φύση τους, και τους οδηγεί στην διάπραξη όλων των ειδών των εγκλημάτων. Υπό αυτήν την επιρροή, ο λαός αφήνεται ανήθικα σε υλικές απολαύσεις, αποδιώχνοντας ανώτερα και ευγενέστερα πιστεύω στον ανώτερο σκοπό της ζωής. Ο κομμουνισμός δηλητηριάζει τα πάντα που αγγίζει και σφαγιάζει τον λαό κατά εκατομμύρια, όπως έχει φανεί σε κάθε χώρα που πήρε την εξουσία. Αν οι άνθρωποι του κόσμου δεν αφυπνιστούν τώρα, θα αντιμετωπίσουν τρομακτικές συνέπειες.

8. Ηθική, ευημερία, και ειρήνη

Η αναζήτηση ευτυχίας είναι η ανθρώπινη φύση. Μια ευημερούσα οικονομία μπορεί να φέρει ευτυχία, αλλά η οικονομία δεν υπάρχει σε ένα κενό. Όταν το μονοπάτι της οικονομικής ανάπτυξης παρεκκλίνει από τους σωστούς τρόπους και την ηθική, μια οικονομική κρίση μπορεί να ακολουθήσει. Μια κοινωνία που είναι απλώς πλούσια δεν είναι απλώς ανίκανη να φέρει χαρά και ευτυχία, αλλά η ευημερία της θα είναι μικρής διάρκειας. Καθώς η βάση των τρόπων ζωής και της ηθικής καταρρέει, αυτό που έρχεται είναι ένα καταστροφικό αποτέλεσμα.

Το 2010, η People’s Daily, ένα φερέφωνο του κινεζικού καθεστώτος, ανέφερε ότι παρά την οικονομική ανάπτυξη, η Κίνα είναι όλο και χαμηλότερα για χρόνια στον Πίνακα Εθνικής Ακαθάριστης Ευτυχίας του Forbes. Η δεύτερη οικονομία του κόσμου ταλανίζεται από διαφθορά, περιβαλλοντική μόλυνση, και περιστατικά ασφάλειας τροφίμων, κάνοντας τους Κινέζους εξαιρετικά ανασφαλείς για τις ζωές τους. Σε αυτήν την περίπτωση, ο πλούτος αυξήθηκε καθώς η ηθική και η ευτυχία μειώθηκαν.

Αυτό δείχνει το θανάσιμο λάθος του κομμουνισμού: Τα ανθρώπινα όντα δεν αποτελούνται μόνο από σάρκα, αλλά, πολύ περισσότερο, από νου και πνεύμα. Το θείον καθιέρωσε το μονοπάτι που θα πρέπει να παίρνει η ζωή του ανθρώπου. Οι Κινέζοι λένε: «κάθε βουκιά και κάθε γουλιά είναι προκαθορισμένη», που είναι ανάλογο στο Δυτικό πνευματικό πιστεύω στην έννοια του πεπρωμένου, ή ότι οι ζωές είναι προκαθορισμένες. Οι άνθρωποι που πιστεύουν στο θείον καταλαβαίνουν ότι ο πλούτος είναι μια ευλογία που τους δίνεται από τον Δημιουργό τους. Εκτιμούν το να έχουν μια ταπεινή καρδιά με ευγνωμοσύνη, συνεπώς είναι ικανοποιημένοι και ευτυχισμένοι.

Μεταξύ αυτών επί του καταδικασμένου Τιτανικού καθώς το πλοίο βούλιαζε το 1912 ήταν ο εκατομμυριούχος Τζον Τζέικομπ Άστορ Δ’, η περιουσία του οποίου θα μπορούσε να κατασκευάσει τριάντα Τιτανικούς. Αλλά όταν ήρθε αντιμέτωπος με τον θάνατο, επέλεξε αυτό που πίστευε πως ήταν το ηθικά σωστό και προστάτευσε γυναίκες και παιδιά – έδωσε την θέση του στην τελευταία σωστική λέμβο σε δύο τρομοκρατημένα παιδιά. [55] Παρομοίως, ο Ισίδωρος Στράους, συνιδιοκτήτης του καταστήματος Macy’s, είπε: «Δεν θα πάω πριν τους άλλους.» Η γυναίκα του, Ίντα, επίσης αρνήθηκε να ανεβεί σε σωστική λέμβο, δίνοντας την θέση της στην Έλλεν Μπερντ, την νέα καμαριέρα τους. Η Ίντα επέλεξε να περάσει τις τελευταίες στιγμές της με τον άντρα της. [56]

Αυτοί οι άνθρωποι μεγάλου πλούτου επέλεξαν να βάλουν τις παραδοσιακές αξίες και την πίστη μπροστά από την ευκαιρία να σώσουν την περιουσία και την ζωή τους. Η επιλογή τους της ηθικής και δικαιοσύνης εκδηλώνει την λάμψη του ανθρώπινου πολιτισμού και της ανθρώπινης φύσης: Ένας ευγενής χαρακτήρας αξίζει περισσότερο από την ζωή, η οποία είναι επίσης πιο πολύτιμη από τον πλούτο.

Ο κ. Λι Χονγκτζί, ιδρυτής του Φάλουν Γκονγκ, έγραψε στο «Πλούτος με Αρετή»:

«Είναι καθήκον του κυβερνήτη και των αξιωματούχων να φέρουν πλούτο στον πληθυσμό, αλλά η προώθηση της λατρείας του χρήματος είναι το χειρότερο μέτρο που θα μπορούσε να υιοθετηθεί. Πλούτος χωρίς αρετή (Ντε) θα βλάψει όλα τα αισθανόμενα όντα, ενώ πλούτος με αρετή είναι αυτό που ελπίζουν όλοι οι άνθρωποι. Επομένως, κάποιος δεν μπορεί να είναι ευκατάστατος χωρίς να προωθεί την αρετή.

Η αρετή συσσωρεύεται σε προηγούμενες ζωές. Το να γίνει κάποιος βασιλιάς, αξιωματούχος, πλούσιος, ή ευγενής όλα έρχονται από την αρετή. Χωρίς αρετή, δεν υπάρχει κέρδος. Η απώλεια της αρετής σημαίνει την απώλεια των πάντων. Συνεπώς, αυτοί που αναζητούν εξουσία και πλούτο θα πρέπει πρώτα να συσσωρεύσουν αρετή. Υποφέροντας δυσκολίες και κάνοντας καλές πράξεις κάποιος μπορεί να συσσωρεύσει αρετή μεταξύ των μαζών. Για να το επιτύχει αυτό, κάποιος θα πρέπει να καταλάβει την αρχή αιτίου και αποτελέσματος. Η γνώση αυτού μπορεί να κάνει αξιωματούχους και πληθυσμό να ασκούν αυτοσυγκράτηση, και ευημερία και ειρήνη θα επικρατήσουν έτσι κάτω από τον ουρανό.» [57]

Αν η ανθρωπότητα διατηρήσει τις αξίες που αναφέρθηκαν παραπάνω περί πλούτου και ζωής, οι οικονομικές προκλήσεις με ρίζες στην απληστία, οκνηρία, και ζήλια των ανθρώπινων όντων θα μειωθούν σημαντικά. Μόλις η ανθρωπότητα καταστείλει τις εγωιστικές επιθυμίες της, η ιδεολογία του κομμουνισμού δεν θα είναι πλέον ικανή να δελεάζει την ανθρώπινη καρδιά, και τα ηθικά πρότυπα θα παραμείνουν υψηλά.

Το κομμουνιστικό φάντασμα έχει κάνει λεπτομερείς ρυθμίσεις για να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Οι οικονομικές ρυθμίσεις του είναι μόνο ένα μέρος της ιστορίας. Για να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας από τον έλεγχο κομμουνιστικών «ιδανικών», χρειάζεται να εκθέσουμε την συνωμοσία, να κατανοήσουμε τα ψεύτικα μηνύματα, και να σταματήσουμε να αποθέτουμε ελπίδα σε αυτήν την χρεοκοπημένη ιδεολογία. Χρειάζεται επίσης να ανακτήσουμε τις παραδοσιακές αξίες και να επανακτήσουμε την ηθική και αρετή. Έτσι, η ανθρωπότητα θα είναι ικανή να βρεθεί σε αιώνια ευημερία και ευτυχία και να αποκτήσει πραγματική ειρήνη. Ο ανθρώπινος πολιτισμός θα λάμψει τότε με νέα ζωτικότητα.

Διαβάστε ολόκληρη την σειρά εδώ: Πώς το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας

Παραπομπές

29. M. Szmigiera, “Direct Investment Position of the United States in China from 2000 to 2018,” Statistica.com, September 2, 2019, https://www.statista.com/statistics/188629/united-states-direct-investments-in-china-since-2000.

30. “Zhongguo waishang touzi baogao, 2016” 中国外商投资报告, [“Report on Foreign Investments in China, 2016”], in Zhongguo washang zhijie touzi linian gaikuang 中国外商直接投资历年概况 [A General Summary of Direct Foreign Investments in China], The Ministry of Commerce of China. [In Chinese]

31. U.S. Commission on the Theft of American Intellectual Property, “Update to the IP Commission Report: The Theft of American Intellectual Property: Reassessments of the Challenge and United States Policy,” (Washington DC: The National Bureau of Asian Research, February 2017), http://www.ipcommission.org/report/IP_Commission_Report_Update_2017.pdf.

32. Chris Strohm, “No Sign China Has Stopped Hacking US Companies, Official Says,” Bloomberg, November 18, 2015, https://www.bloomberg.com/news/articles/2015-11-18/no-sign-china-has-stopped-hacking-u-s-companies-official-says.

33. Kurt Biray, “Communist Nostalgia in Eastern Europe: Longing for the Past,” Open Democracy, November 10, 2015, https://www.opendemocracy.net/can-europe-make-it/kurt-biray/communist-nostalgia-in-eastern-europe-longing-for-past.

34. John Polga-Hecimovich, “The Roots of Venezuela’s Failing State,” Origins 10, no. 9 (June 2017), http://origins.osu.edu/article/roots-venezuelas-failing-state.

35. José Niño, “Venezuela Before Chavez: A Prelude to Socialist Failure,” Mises Wire, May 4, 2017, https://mises.org/wire/venezuela-chavez-prelude-socialist-failure.

36. John Bissett, “Hugo Chavez: Revolutionary Socialist or Leftwing Reformist?” Socialist Standard 101, no. 1215 (November 2005), http://socialiststandardmyspace.blogspot.com/2015/05/hugo-chavez-revolutionary-socialist-or.html.

37. Julian Adorney, “Socialism Set Fire to Venezuela’s Oil Crisis,” Real Clear World, August 29, 2017, https://www.realclearworld.com/articles/2017/08/29/socialism_set_fire_to_venezuelas_oil_crisis_112520.html.

38. José Niño, “John Oliver is Wrong About Venezuela — It’s a Socialist Country,” Mises Institute, May 30, 2018, https://mises.org/wire/john-oliver-wrong-about-venezuela-%E2%80%94-its-socialist-country.

39. Chris McGreal, “Zimbabwe’s Inflation Rate Surges to 231,000,000%,” The Guardian, October 9, 2008, https://www.theguardian.com/world/2008/oct/09/zimbabwe.

40. Jason Long, “The Surprising Social Mobility of Victorian Britain,” European Review of Economic History 17, no. 1 (February 1, 2013): 1–23, https://doi.org/10.1093/ereh/hes020.

41. Michael Rothschild, Bionomics: Economy as Ecosystem (Washington, DC: Beard Books, 2004), 115.

42. Adam Smith, The Theory of Moral Sentiments (Malta: Gutenberg Publishers, 2011).

43. Lawrence Kudlow, American Abundance: The New Economic and Moral Prosperity (New York: HarperCollins Publishers, 1997).

44. Thomas Sowell, Economic Facts and Fallacies (New York: Basic Books, 2008), 174.

45. Friedrich Engels, “Trades Unions,” The Labour Standard, May 28, 1881, Marxists Internet Archive, accessed April 20, 2020, https://www.marxists.org/archive/marx/works/1881/05/28.htm.

46. Vladimir Lenin, “The Trade Unions, The Present Situation and Trotsky’s Mistakes,” in Lenin’s Collected Works, trans. Yuri Sdobnikov (Moscow: Progress Publishers, 1965), 32:19–

47. Lü Jiamin 呂嘉民, “Liening gonghuixueshuo shi” 列寧工會學說史 [“A History of Leninist Theory on Unions”], (Liaoning People’s Press, 1987). [In Chinese].

48. James Sherk, “What Unions Do: How Labor Unions Affect Jobs and the Economy,” The Heritage Foundation, May 21, 2009, https://www.heritage.org/jobs-and-labor/report/what-unions-do-how-labor-unions-affect-jobs-and-the-economy.

49. Ibid.

50. Edwin J. Feulner, “Taking Down Twinkies,” The Heritage Foundation, November 19, 2012, https://www.heritage.org/jobs-and-labor/commentary/taking-down-twinkies.

51. Sherk, “What Unions Do.”

52. Ibid.

53. Steve Inskeep, “Solidarity for Sale: Corruption in Labor Unions,” National Public Radio, February 6, 2007, https://www.npr.org/templates/story/story.php?storyId=5181842.

54. Karl Marx, “Critique of the Gotha Programme,” in Marx & Engels Selected Works (Moscow: Progress Publishers, 1970), 3:13–30, via Marxists Internet Archive, April 20, 2020, https://www.marxists.org/archive/marx/works/1875/gotha/ch01.htm.

55. Children on the Titanic. Directed by Keith Wootton. Marina Del Rey, CA: Vision Films, 2014.

56. Isidor Straus, The Autobiography of Isidor Straus (Smithtown, NY: The Straus Historical Society, 2011), 168–176.

57. Li Hongzhi, “Wealth With Virtue,” in Essentials For Further Advancement, January 27, 1995, https://www.falundafa.org/eng/eng/jjyz02.htm.

Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, «Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας», από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

Πίνακας περιεχομένων

Εισαγωγή

1. Κρατική ιδιοκτησία και προσχεδιασμένη οικονομία: Συστήματα δουλείας

α. Κρατική ιδιοκτησία: Ένας ζυγός ολοκληρωτισμού

β. Προσχεδιασμένη οικονομία: Καταδικασμένη να αποτύχει

2. Δυτικές χώρες: Άσκηση κομμουνισμού με άλλο όνομα

α. Υψηλοί φόροι και επιδόματα

β. Επιθετικός οικονομικός παρεμβατισμός στις Δυτικές χώρες

γ. Πως η σοσιαλιστική οικονομία οδηγεί σε κομμουνιστικό απολυταρχισμό

Παραπομπές

*  *  *

Εισαγωγή

Η επιρροή του κομμουνισμού είναι παρούσα σε κάθε τομέα του παρόντος οικονομικού συστήματός μας. Με την τάση της συνεχώς επεκτεινόμενης κυβέρνησης να είναι το σύνηθες, ουσιαστικά κάθε χώρα στον πλανήτη απομακρύνεται από τις κλασικές αρχές της ελεύθερης αγοράς και διολισθαίνει προς μια κομμουνιστική ή σοσιαλιστική οικονομία.

Βλέποντας τις χώρες που έχουν εγκαταλείψει τον κομμουνισμό ή το σοσιαλιστικό οικονομικό μοντέλο μετά την πτώση του σοβιετικού μπλοκ, κάποιος θα σκεφτόταν ότι το κομμουνιστικό φάντασμα δεν έχει πετύχει τους στόχους του. Αλλά η πραγματικότητα δεν είναι τόσο απλή. Οι μέθοδοι του φαντάσματος δεν ακολουθούν μια σταθερή μέθοδο. Χάριν ενός μεγαλύτερου στόχου, μπορεί να παρατήσει ορισμένες μορφές ενώ υιοθετεί άλλες ώστε να ταιριάξει στην ιστορική ή κοινωνική κατάσταση. Αυτό δεν είναι πουθενά πιο αληθινό από ότι στην οικονομική σφαίρα.

Πάνω από 150 χρόνια πριν, ο Καρλ Μαρξ προώθησε την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και την άνοδο της κρατικής ιδιοκτησίας στο βιβλίο του Das Kapital. Απολυταρχικές κομμουνιστικές χώρες προσπάθησαν να επιτύχουν αυτόν τον στόχο άμεσα, χρησιμοποιώντας τρομοκρατία, βία, και μαζική δολοφονία. Αλλά καθώς ο ανοιχτός κομμουνισμός έχασε την υποστήριξή του, οι αριστεροί σε δημοκρατικές χώρες δημιούργησαν μη βίαιες μορφές. Τα πολυάριθμα παρακλάδια του σοσιαλισμού και κομμουνισμού που δημιούργησαν και εισήγαγαν ανά τα χρόνια δεν είναι εύκολο να ταξινομηθούν.

Επιπλέον της περικοπής βασικών δικαιωμάτων στην ιδιωτική ιδιοκτησία και επιχειρηματικότητα, τα κομμουνιστικά οικονομικά κυβερνητικά μέτρα προωθούν διαφθορά και συμβάλλουν στην διάβρωση του παραδοσιακού πολιτισμού. Για να διατηρήσουν την ευημερία τους, τρόπο ζωής, και ηθικά θεμέλια, τα έθνη του κόσμου πρέπει να αφυπνιστούν και να καταλάβουν ότι υπάρχει κομμουνιστική υπονόμευση στον οικονομικό χώρο, και να πάρουν μέτρα εναντίον της.

1. Κρατική ιδιοκτησία και προσχεδιασμένη οικονομία: Συστήματα δουλείας

Το θείον δημιούργησε τον άνθρωπο, του πρόσφερε σοφία και δύναμη, και όρισε ότι στην ζωή του θα κερδίζει τα αποτελέσματα της εργασίας του – και έτσι να μπορεί να έχει αρκετά ώστε να εξασφαλίζει την ζωή του. Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας δηλώνει: «Θεωρούμε αυτές τις αλήθειες να είναι αυταπόδεικτες, ότι όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ίσοι, ότι έχουν προικιστεί από τον Δημιουργό τους με συγκεκριμένα αναφαίρετα Δικαιώματα, ότι μεταξύ αυτών είναι η Ζωή, η Ελευθερία, και η αναζήτηση της Ευτυχίας.» [1] Φυσικά, αυτά τα δικαιώματα περιλαμβάνουν την εξουσία να κατέχουμε και να διαμοιράζουμε ιδιοκτησία και περιουσία.

Σε αντίθεση, οι Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς δήλωσαν στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο: «Η θεωρία των Κομμουνιστών μπορεί να ειπωθεί περιληπτικά σε μία μόνο πρόταση: Κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας.» [2] Αυτή είναι μια επίκληση της κρατικής ιδιοκτησίας, η οποία, υπό μια προσχεδιασμένη οικονομία, είναι υποχρεωτική. Σε κομμουνιστικές προσχεδιασμένες οικονομίες, τα μέσα παραγωγής ελέγχονται άμεσα από το κράτος. Η ουσία αυτού του συστήματος παραβιάζει τις αρχές του ουρανού, είναι αντίθετη στην ανθρώπινη φύση, και, τελικά, είναι μια μορφή δουλείας.

α. Κρατική ιδιοκτησία: Ένας ζυγός ολοκληρωτισμού

Ο αντικομμουνιστής πρωτοπόρος Φρεντ Σβαρτς είπε το ακόλουθο αστείο στο βιβλίο του «Μπορείς να εμπιστεύεσαι για τους κομμουνιστές … ότι θα είναι κομμουνιστές», για έναν ερευνητή που επισκέφθηκε πρώτα ένα σοβιετικό εργοστάσιο αυτοκινήτων και έπειτα ένα αμερικανικό:

«Σε ποιον ανήκει αυτό το εργοστάσιο;»

«Σε εμάς», απάντησαν.

«Σε ποιον ανήκει η γη στην οποία χτίστηκε;»

«Σε εμάς.»

«Σε ποιον ανήκουν τα προϊόντα του εργοστασίου μόλις είναι έτοιμα;»

«Σε εμάς.»

Έξω στην γωνία ενός μεγάλου πάρκου βρίσκονταν τρεις παλιές σακαράκες. Ο επισκέπτης ρώτησε:

«Σε ποιον ανήκουν αυτά τα αυτοκίνητα εκεί έξω;»

Απάντησαν: «Σε εμάς, αλλά το ένα χρησιμοποιείται από τον διευθυντή του εργοστασίου, το άλλο χρησιμοποιείται από τον πολιτικό κομισάριο, και το τρίτο χρησιμοποιείται από την μυστική αστυνομία.»

Ο ίδιος ερευνητής πήγε σε ένα εργοστάσιο στην Αμερική, και είπε στους εργάτες: «Σε ποιον ανήκει αυτό το εργοστάσιο;»

«Στον Χένρυ Φορντ», απάντησαν.

«Σε ποιον ανήκει η γη στην οποία χτίστηκε;»

«Στον Χένρυ Φορντ.»

«Σε ποιον ανήκουν τα προϊόντα του εργοστασίου μόλις είναι έτοιμα;»

«Στον Χένρυ Φορντ.» Έξω από το εργοστάσιο ήταν ένα τεράστιο πάρκο γεμάτο με κάθε είδους σύγχρονα αμερικανικά αυτοκίνητα. Είπε: «Σε ποιον ανήκουν όλα αυτά τα αυτοκίνητα εκεί έξω;»

Απάντησαν: «Ω, σε εμάς.» [3]

Η ιστορία αυτή αναπαριστά ζωντανά τις επιπτώσεις και διαφορές μεταξύ συστημάτων ιδιωτικής και κρατικής ιδιοκτησίας. Υπό το σύστημα της κρατικής ιδιοκτησίας, πόροι και κέρδη από την εργασία κρατικοποιούνται. Δεν υπάρχουν οι μηχανισμοί που κινητοποιούν τον προσωπικό ενθουσιασμό, φιλοδοξία, και επινοητικότητα, μαζί με την αίσθηση της ευθύνης που έρχεται με τα δικαιώματα προσωπικής ιδιοκτησίας. Στις λέξεις μόνο, κρατική ιδιοκτησία σημαίνει ότι ο πλούτος μιας χώρας μοιράζεται σε όλους τους πολίτες, αλλά στην πράξη, σημαίνει ότι η προνομιούχος τάξη μονοπωλεί τους πόρους και κοιτάζει πρώτα τον εαυτό της.

Ο ύστατος παράγοντας της οικονομικής ανάπτυξης είναι οι άνθρωποι. Η κρατική ιδιοκτησία πνίγει την ζωτικότητα και κίνητρο που έχουν οι άνθρωποι για να είναι παραγωγικοί. Υπονομεύει το ηθικό, προωθεί αναποτελεσματικότητα και κακές επιδόσεις, και δημιουργεί υπερπροσφορά ή τεράστιες ελλείψεις. Από τις σοβιετικές συλλογικές αγροτικές καλλιέργειες (κολλεκτίβες) μέχρι τις λαϊκές κομμούνες στην Κίνα, και την αποτυχημένη κολλεκτιβοποίηση στην Καμπότζη και Βόρεια Κορέα, το σύστημα κρατικής ιδιοκτησίας φέρνει λιμό οπουδήποτε πηγαίνει. Για παράδειγμα, η με ανθρώπινη αιτία πείνα στην Κίνα σκότωσε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους μεταξύ 1959 και 1961.

Το κακό και το καλό, και τα δύο, ενυπάρχουν στον άνθρωπο. Η ιδιωτική ιδιοκτησία επιτρέπει στον άνθρωπο να αναπτύξει ακεραιότητα και ενθαρρύνει την εργατικότητα και την λιτότητα. Η συλλογική ιδιοκτησία όμως ενθαρρύνει το κακό στην ανθρώπινη φύση, προωθώντας ζήλια και οκνηρότητα.

Ο Αυστριακός οικονομολόγος και φιλόσοφος Φρίντριχ Χάγιεκ έγραψε ότι η ανάπτυξη ενός πολιτισμού στηρίζεται στις κοινωνικές παραδόσεις που θέτουν την ιδιωτική ιδιοκτησία στο κέντρο. Τέτοιες παραδόσεις γέννησαν το σύγχρονο εμπορικό σύστημα και την επακόλουθη οικονομική ανάπτυξη. Αυτή είναι μια φυσική, αυτοδημιουργούμενη τάξη που δεν χρειάζεται μια κυβέρνηση για να λειτουργεί. Παρ’ όλα αυτά τα κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά κινήματα προσπαθούν να επαναδιαμορφώσουν τον κόσμο σύμφωνα με τις επιθυμίες τους – αυτό που ο Χάγιεκ αποκάλεσε την «θανάσιμη απάτη» τους. [4]

Αν η ιδιωτική ιδιοκτησία και η ελευθερία είναι αδιαχώριστες, τότε η ίδια αρχή εφαρμόζεται και στην κρατική ιδιοκτησία, συνυφασμένη καθώς είναι με δικτατορία και καταστολή. Το σύστημα της κρατικής ιδιοκτησίας δημεύει τους πόρους, αλλοιώνει την οικονομική παραγωγικότητα, και μετατρέπει τους ανθρώπους σε υπηρέτες και σκλάβους της χώρας. Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να υπακούν τις εντολές του κεντρικού κόμματος, και οποιαδήποτε ιδέα ή φωνή δεν συμφωνεί με το καθεστώς μπορεί να φιμωθεί. Οι άνθρωποι είναι τότε τελείως αδύναμοι ενώπιον της κρατικής παρέμβασης.

Συνεπώς, η εξάλειψη της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και η καθιέρωση κρατικής ιδιοκτησίας αναπόφευκτα οδηγούν σε απολυταρχικά αποτελέσματα. Ο κολλεκτιβισμός είναι ένας ζυγός που τοποθετείται στους λαιμούς των ανθρώπων από ένα απολυταρχικό κράτος. Η ελευθερία κλέβεται – περιλαμβανομένης της ελευθερίας να είσαι δίκαιος – και ο καθένας αναγκάζεται να ακολουθεί το ηθικό πρόσταγμα του κομμουνιστικού καθεστώτος.

Αν η εξουσία ιδιωτικοποιηθεί και ο πλούτος κρατικοποιηθεί, καταστροφή επέρχεται στην ανθρωπότητα.

β. Προσχεδιασμένη οικονομία: Καταδικασμένη να αποτύχει

Υπό μια προσχεδιασμένη οικονομία, η παραγωγή ολόκληρης της κοινωνίας, η κατανομή των πόρων, και η διανομή των προϊόντων βασίζονται σε ένα σχέδιο που καθιερώθηκε από το κράτος. Αυτό είναι τελείως διαφορετικό από την οικονομία προσφοράς και ζήτησης σε μια ελεύθερη αγορά.

Η προσχεδιασμένη οικονομία έχει εγγενή και προφανή ελαττώματα. Πρώτον, απαιτεί την συλλογή μιας τεράστιας ποσότητας δεδομένων για να γίνουν λογικές ρυθμίσεις για την παραγωγή. Για οποιαδήποτε χώρα, ειδικά μια μοντέρνα κοινωνία με μεγάλο πληθυσμό, το ποσό των απαιτούμενων πληροφοριών είναι αφάνταστα μεγάλο και αδύνατον να υποστεί επεξεργασία. Για παράδειγμα, η υπηρεσία καθορισμού τιμών στην πρώην Σοβιετική Ένωση έπρεπε να θέσει τιμές για εικοσιτέσσερα εκατομμύρια διαφορετικά είδη αγαθών. [5]

Η πολυπλοκότητα και μεταβλητότητα της κοινωνίας και των ανθρώπων δεν μπορεί να επιλυθεί μέσω μιας ενιαίας προσχεδιασμένης οικονομίας. Ακόμα και με την χρήση μοντέρνας επιστήμης μεγάλων δεδομένων και τεχνητής νοημοσύνης, οι ανθρώπινες σκέψεις δεν είναι δυνατόν να εισαχθούν ως μεταβλητές, και έτσι το σύστημα δεν θα είναι ποτέ πλήρες.

Ο οικονομολόγος Λούντβιγκ φον Μίσες εξέτασε την σχέση μεταξύ σοσιαλισμού και αγοράς στο άρθρο του «Οικονομικός υπολογισμός στην σοσιαλιστική κοινοπολιτεία». [6] Σημειώνει πως χωρίς μια πραγματική αγορά, μια σοσιαλιστική κοινωνία δεν είναι ικανή να κάνει λογικούς οικονομικούς υπολογισμούς. Συνεπώς, η κατανομή των πόρων δεν μπορεί να γίνει σωστά, και η προσχεδιασμένη οικονομία αποτυγχάνει.

Επιπροσθέτως, ο οικονομικός προσχεδιασμός απαιτεί επιβολή κρατικού ελέγχου επί των πόρων. Αυτό τελικά απαιτεί απόλυτη εξουσία, ποσοστώσεις, και διαταγές. Όταν οι απαιτήσεις του πραγματικού κόσμου δεν συμβαδίζουν με τον κρατικό σχεδιασμό, η κρατική δύναμη καταπατά τις φυσικές τάσεις της οικονομίας, προκαλώντας έτσι την μαζική λανθασμένη κατανομή κεφαλαίου και όλα τα επακόλουθα προβλήματα. Η προσχεδιασμένη οικονομία χρησιμοποιεί την περιορισμένη δύναμη και «σοφία» της κυβέρνησης σε μια καταδικασμένη προσπάθεια να παίξει τον Θεό.

Επιπλέον, μια οικονομία ελέγχου είναι πρώτα απ’ όλα δεσμευμένη στην πολιτική, και όχι στις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων. Ο οικονομικός σχεδιασμός και η απολυταρχική πολιτική είναι αδιαχώριστα. Επειδή τα εθνικά σχέδια είναι αναπόφευκτα ατελή, όταν προκύπτουν προβλήματα, τα σχέδια θα έχουν αντίσταση εντός και εκτός κυβέρνησης. Αυτοί στην εξουσία τότε νιώθουν ότι η δύναμή τους κινδυνεύει και θα αντιδράσουν χτυπώντας με πολιτική πίεση και εκκαθαρίσεις. Ο Μάο Τσετούνγκ, για παράδειγμα, αγνόησε τους νόμους της οικονομίας και εξανάγκασε να γίνει το Μεγάλο Άλμα Εμπρός, με αποτέλεσμα τριετή λιμό που προκάλεσε δεκάδες εκατομμύρια θανάτους. Αυτό οδήγησε σε σοβαρές αντιθέσεις προς τον ηγετικό του ρόλο στο Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο ήταν ένα βασικό αίτιο για το ότι εξαπέλυσε αργότερα την Πολιτιστική Επανάσταση.

Τα καταστρεπτικά αποτελέσματα της προσχεδιασμένης οικονομίας και της συλλογικής ιδιοκτησίας έχουν εκτεθεί πλήρως στις τρέχουσες συνθήκες των κινεζικών κρατικών εταιρειών (ΚΕ). Τα πρόσφατα χρόνια, μεγάλος αριθμός κινεζικών ΚΕ έχουν σταματήσει ή μειώσει την παραγωγή, έχουν υποφέρει ελλείματα κάθε χρόνο, ή έχουν πτωχεύσει. Στηρίζονται σε κυβερνητικά επιδόματα και σε παροχή τραπεζικών δανείων για να διατηρούν την λειτουργία τους. Έχουν βασικά γίνει παράσιτα στην εθνική οικονομία, και πολλές είναι γνωστές ως «επιχειρήσεις ζόμπι». [7] Μεταξύ των 150.000 κρατικών εταιρειών στην Κίνα, με εξαίρεση κρατικών μονοπωλείων στους κερδοφόρους τομείς του πετρελαίου και τηλεπικοινωνιών, άλλες ΚΕ αναφέρουν ελάχιστα κέρδη και υποφέρουν σοβαρά ελλείματα. Στο τέλος του 2015, η συνολική τους περιουσία ήταν το 176 τοις εκατό του ΑΕΠ, ο οφειλές τους ήταν το 127 τοις εκατό, και τα κέρδη τους ήταν μόνο το 3,4 τοις εκατό. [8] Κάποιοι οικονομολόγοι πιστεύουν ότι αυτές οι εταιρείες ζόμπι έχουν βασικά κάνει πειρατεία στην οικονομία της Κίνας, η οποία για πολλά χρόνια εξαρτάται από φθηνές κατασκευές που γίνονται δυνατές λόγω της ακραίας εκμετάλλευσης των χαμηλόμισθων εργατών και μιας πλήρους αδιαφορίας για το περιβάλλον.

Εν τω μεταξύ, ο οικονομικός σχεδιασμός στερεί από τους ανθρώπους την ελευθερία τους και αναγκάζει το κράτος να τους φροντίζει. Όλες οι πτυχές της ανθρώπινης ζωής έρχονται υπό τον έλεγχο του κράτους, το οποίο κλειδώνει τους ανθρώπους σε μια αόρατη φυλακή, προσπαθεί να καταργήσει την ελεύθερη βούληση, και αλλάζει τις παραμέτρους της ανθρώπινης ζωής που καθιερώθηκαν από το θείον. Η ουσία του πρότζεκτ είναι να μετατρέψει τους ανθρώπους σε σκλάβους και μηχανές. Αυτή είναι ακόμα μία εκδήλωση της κομμουνιστικής επανάστασης κατά του θεϊκού και φυσικού νόμου.

2. Δυτικές χώρες: Άσκηση κομμουνισμού με άλλο όνομα

Για τα άτομα, η «κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας» του μαρξισμού περιέχει την «κατάργηση της μπουρζουά ατομικότητας, μπουρζουά ανεξαρτησίας, και μπουρζουά ελευθερίας.» Για την κοινωνία, σημαίνει ότι «το προλεταριάτο θα χρησιμοποιήσει την πολιτική υπεροχή του για να πάρει δια της βίας, σταδιακά, όλο το κεφάλαιο από τους μπουρζουά, να συγκεντρώσει όλα τα όργανα παραγωγής στα χέρια του Κράτους, δηλαδή, του προλεταριάτου οργανωμένου ως άρχουσα τάξη.» [9]

Πολλά οικονομικά μέτρα ή δομές μπορεί να μην φαίνονται σοσιαλιστικά στην επιφάνεια, παίζουν όμως τον ρόλο του περιορισμού, αποδυνάμωσης, ή στέρησης των ανθρώπων από το δικαίωμα στην ιδιωτική ιδιοκτησία. Άλλα αποδυναμώνουν τους μηχανισμούς της ελεύθερης επιχειρηματικότητας, επεκτείνουν την κυβερνητική δύναμη, και οδηγούν την κοινωνία προς τον σοσιαλισμό. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται περιλαμβάνουν υψηλή φορολόγηση, μεγάλα επιδόματα, και επιθετικό κρατικό παρεμβατισμό.

α. Υψηλοί φόροι και επιδόματα

Η υψηλή φορολογία είναι ένας κρυφός τρόπος για την σταδιακή κατάργηση του συστήματος της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Το τελικό αποτέλεσμα της υψηλής φορολόγησης είναι το ίδιο όπως και της κρατικής ιδιοκτησίας και του «εγκαλιταριανισμού» που επιβάλλεται από κομμουνιστικά καθεστώτα, με μόνη διαφορά ότι η δήμευση γίνεται μετά και όχι πριν την παραγωγή.

Στην Δύση, η παραγωγή ελέγχεται ιδιωτικά, αλλά τα έσοδα μετατρέπονται σε κρατική περιουσία μέσω φόρων και προγραμμάτων αναδιανομής. Αυτή η αρπαγή πλούτου επιτυγχάνεται νόμιμα μέσω δημοκρατίας και νομοθεσίας αντί μέσω δολοφονίας και βίας.

Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της κομμουνιστικής ή σοσιαλιστικής οικονομίας που υπάρχει στις δυτικές χώρες είναι τα μεγάλα κοινωνικά επιδόματα, που χρησιμοποιούνται για να διαβρώσουν σταδιακά την ηθική σοφία και ελευθερία. Ενώ κάποιο ποσό κυβερνητικής βοήθειας έχει νόημα – όπως σε κοινωνική ασφάλεια για θύματα θεομηνιών ή ατυχημάτων – είναι εύκολο τα επιδόματα να γίνουν ένα βολικό μέσο εξαπάτησης. Οι θετικές πτυχές τους γίνονται η δικαιολογία για αύξηση φόρων και κυβερνητικού ελέγχου. Από αυτήν την άποψη, τα μεγάλα επιδόματα έχουν ήδη επιτύχει τις ίδιες καταστροφικές συνέπειες στους ανθρώπους, την κοινωνία, και τις ηθικές αξίες όπως και οι ανοιχτά κομμουνιστικές οικονομίες, χωρίς την ανάγκη βίαιης επανάστασης.

Τα κοινωνικά επιδόματα σε ανεπτυγμένες δυτικές χώρες καταναλώνουν ένα μεγάλο ποσό εσόδων, που έρχεται από φόρους που παίρνονται από τον ιδιωτικό πλούτο. Όλα τα κοινωνικά επιδόματα πρέπει τελικά να πληρωθούν από τους ανθρώπους, μέσω φόρων ή εθνικού χρέους. Δεν υπάρχει άλλη μέθοδος για διατήρηση αυτού του επιπέδου κυβερνητικής παροχής. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, περισσότερα από τα μισά φορολογικά έσοδα ξοδεύονται σε κοινωνική ασφάλιση και ιατρική περίθαλψη. Πάνω από 80 τοις εκατό αυτών των χρημάτων έρχεται από φορολόγηση προσωπικών εισοδημάτων και φόρων κοινωνικής ασφάλισης. 11 τοις εκατό είναι από φόρους εταιρειών. [10] Αυτό το είδος μαζικής κυβερνητικής δαπάνης άρχισε μόνο τον προηγούμενο αιώνα.

Το 1895, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ δήλωσε πως οι φόροι εισοδήματος είναι αντισυνταγματικοί. Η απόφαση ίσχυε έως την επικύρωση της 16ης Τροπολογίας το 1913. Δεδομένα από δεκαπέντε χώρες το έτος 1900 δείχνουν ότι μόνο επτά επέβαλαν φόρο εισοδήματος, με την Ιταλία επικεφαλής με ποσοστό 10 τοις εκατό. Οι Αυστραλία, Ιαπωνία, και Νέα Ζηλανδία είχαν φόρους εισοδήματος περίπου 5 τοις εκατό.

Το 2016, σύμφωνα με δεδομένα από τριανταπέντε οικονομίες αγοράς που δημοσιεύθηκαν από τον Οργανισμό για Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (OECD), εικοσιεπτά χώρες είχαν φόρο εισοδήματος υψηλότερο από 30 τοις εκατό. Οι δύο χώρες με το υψηλότερο ποσοστό φορολόγησης εισοδήματος, στο 54 και 49,4 τοις εκατό, είναι αμφότερες στην Ευρώπη. [11] Μαζί με αυτό, το φαγητό ή οι αγορές στην Ευρώπη συνήθως έχουν πάνω από 20 τοις εκατό φόρο αγορών. Εταιρικοί και άλλοι φόροι προσθέτουν επιπλέον στο συνολικό φορολογικό φορτίο.

Η υψηλή φορολογία βαραίνει όχι μόνο τους πλούσιους, αλλά επίσης αυτούς στην βάση της φορολογικής κλίμακας. Ενώ οι πλούσιοι συχνά έχουν άλλες νομικές οδούς προστασίας από την φορολόγηση, τα επιδόματα των φτωχών εξαφανίζονται καθώς το εισόδημά τους αυξάνεται πάνω από ένα ορισμένο όριο. Μετά την φορολόγηση, αυτό το εισόδημα είναι συχνά μικρότερο από αυτά που λάμβαναν ως επιδόματα. Οι άνθρωποι ουσιαστικά τιμωρούνται αν δουλεύουν περισσότερο και έτσι έχουν κίνητρο να μένουν στα επιδόματα.

Επεκτεινόμενα επιδόματα

Στην μοντέρνα κοινωνία, τα τεράστια συστήματα επιδομάτων έχουν επεκταθεί για να καλύπτουν ανεργία, ιατρική περίθαλψη, συντάξεις, τραυματισμούς εργασίας, νοικοκυριό, εκπαίδευση, ανατροφή παιδιών, και περισσότερα, πολύ πέρα από τις παραδοσιακές έννοιες βοήθειας αυτών με άμεση ανάγκη.

Μια έρευνα από το Heritage Foundation δείχνει ότι το 2013, πάνω από εκατό εκατομμύρια άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες, ή περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού, λάμβαναν επιδόματα (εξαιρώντας την κοινωνική ασφάλιση και ιατρική περίθαλψη) αξίας κατά μέσο όρο $9.000 ανά αποδέκτη. [12] Σύμφωνα με δεδομένα της υπηρεσίας απογραφών από εκείνο το έτος, 14,8 του πληθυσμού ήταν ταξινομημένο ως ζώντες κάτω από το όριο της φτώχειας – βασικά το ίδιο ποσοστό που υπήρχε το 1967, λίγα χρόνια αφότου ο πρόεδρος Λύντον Μπ. Τζόνσον ανακήρυξε «χωρίς προϋποθέσεις πόλεμο στην φτώχεια στην Αμερική.» Αυτό υποδεικνύει ότι η μεγάλη επέκταση των επιδομάτων – όπως έγινε υπό την διοίκηση Τζόνσον – δεν πέτυχε τον στόχο της μείωσης του ποσοστού των ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.

Έως το 2014, στα πενήντα χρόνια από την εκκίνηση του Πολέμου κατά της Φτώχειας του Τζόνσον, οι Αμερικανοί φορολογούμενοι πλήρωσαν $2,2 τρισεκατομμύρια για επιδόματα. Παρ’ όλα αυτά, όπως δείχνουν στατιστικά από την υπηρεσία απογραφών, το ποσοστό φτώχειας έχει παραμείνει σταθερό τα τελευταία σαράντα χρόνια. [13]

Επιπλέον, η φτώχεια υπολογίζεται από το εισόδημα και δεν επηρεάζεται από τις διάφορες ενισχύσεις που δίνονται σε αποδέκτες επιδομάτων, όπως κουπόνια φαγητού, επιδόματα κατοικίας, και εκπαιδευτικά επιδόματα. Πάνω από έναν αιώνα πριν, ο Γάλλος στοχαστής Αλεξί ντε Τοκβίλ (Alexis de Tocqueville) είπε ότι χρησιμοποιώντας μόνο το όριο φτώχειας για να κατανεμηθεί βοήθεια, θα είναι αδύνατον να γνωρίζουμε αν αυτοί που δικαιούνται την βοήθεια υποφέρουν πραγματικά από περιστάσεις εκτός του ελέγχου τους ή αν η δυστυχία τους προέρχεται από τους ίδιους. [14]

Η σκόπιμη κατηγοριοποίηση μεγάλων αριθμών ανθρώπων στην κατηγορία «φτώχειας» δίνει μια άνετη δικαιολογία για την επέκταση του συστήματος επιδομάτων. Τα πρότυπα διαβίωσης σε φτώχεια σήμερα είναι μακράν ανώτερα από αυτά την δεκαετία του 1960. Σύμφωνα με κυβερνητική έρευνα του 1999, 96 τοις εκατό των γονέων σε φτωχές οικογένειες είπαν πως τα παιδιά τους δεν πείνασαν ποτέ λόγω ανικανότητας αγοράς τροφίμων. Σχεδόν 50 τοις εκατό των φτωχών νοικοκυριών ζούσαν σε μονοκατοικίες, και 40 τοις εκατό ζούσαν σε σπίτια πόλης. Μόνο 9 τοις εκατό ζούσαν σε λυόμενα σπίτια. Ογδόντα τοις εκατό είχαν κλιματισμό και τα δύο πέμπτα είχαν μεγάλες τηλεοράσεις υγρών κρυστάλλων. Τρία τέταρτα των φτωχών νοικοκυριών κατείχαν αυτοκίνητα. [15]

Ακόμα, τα επιδόματα που δίνονται από την αμερικανική κυβέρνηση είναι κάτω από τον μέσο όρο σε σύγκριση με αυτά άλλων μελών του OECD. Οι περισσότεροι άνθρωποι στις Σκανδιναβικές χώρες και άλλες δυτικές Ευρωπαϊκές χώρες έχουν πολύ μεγαλύτερα επιδόματα από ότι οι Αμερικανοί. Στην Δανία, για παράδειγμα, ακόμα και οι πλουσιότεροι πολίτες έχουν κοινωνική ασφάλιση «από την κούνια στον τάφο» που περιλαμβάνει δωρεάν ιατρική περίθαλψη, πανεπιστημιακή εκπαίδευση, και άλλα παχυλά επιδόματα. Οι Σουηδοί δικαιούνται 480 μέρες γονικής άδειας όταν ένα παιδί γεννιέται ή υιοθετείται. Οι Έλληνες, πριν την οικονομική κατάρρευση της χώρας τους, είχαν ετησίως έναν μισθό ισοδύναμο με μισθό δεκατεσσάρων μηνών και σύνταξη στην ηλικία των 57. Η χώρα ξόδευε το 17,5 τοις εκατό του ΑΕΠ της σε πληρωμές συντάξεων.

Η επέκταση των επιδομάτων από τον παραδοσιακό ρόλο τους της έκτακτης βοήθειας σε οικονομική στήριξη πολύ μεγάλης διάρκειας για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού είναι, στην πραγματικότητα, μέρος του στόχου επιβολής μια κομμουνιστικής οικονομίας.

Κοινωνικά επιδόματα, διαφθορά, και ταξική αντιπαλότητα

Από μια οικονομική άποψη, η ουσία των επιδομάτων είναι να παίρνει χρήματα από κάποιους ανθρώπους και να μεταφέρει την αξία τους σε άλλους. Όμως, η κυβέρνηση είναι η υπεύθυνη για την διανομή του πλούτου, συνήθως χωρίς να απαιτείται κάτι από τον αποδέκτη – και έτσι χάνεται η έμφαση από την σοφία ότι κάποιος θα πρέπει να εργαστεί για να κερδίσει. Η απώλεια αυτής της ηθικής αρχής είναι ιδιαιτέρως εμφανής στην Βόρεια Ευρώπη.

Ο Σουηδός λόγιος Νίμα Σαναντάτζι εξέθεσε αυτήν την κατάσταση χρησιμοποιώντας δεδομένα από την Έρευνα Παγκόσμιας Αξίας. Στις αρχές της δεκαετίας 1980, 82 τοις εκατό των Σουηδών συμφωνούσαν με την δήλωση ότι «είναι λάθος να λαμβάνεις κυβερνητικά επιδόματα που δεν αξίζεις.» Στην έρευνα των ετών 2010-2014, μόνο 55 τοις εκατό των Σουηδών συμφώνησε με αυτήν την δήλωση. [16]

Υπό ένα σύστημα παχυλών επιδομάτων, αυτοί που εργάζονται σκληρά παίρνουν μικρότερες απολαβές, και αυτοί που είναι λιγότερο εργατικοί ανταμοίβονται με επιδόματα. Συν τω χρόνω, αυτό χαλάει ήπια τις ηθικές παραδόσεις, καθώς αυτοί που μεγάλωσαν με κυβερνητικά επιδόματα χάνουν την εργατικότητα, ανεξαρτησία, υπευθυνότητα, και επιμέλεια των προγόνων τους. Θεωρούν το σύστημα δεδομένο και τα επιδόματα ως ένα ανθρώπινο δικαίωμα. Έχουν σχηματίσει μια συνήθεια εξάρτησης από την κυβέρνηση και ακόμα και να την κρατούν ως όμηρο για συνεχή βοήθεια. Έτσι, οι κοινωνικές αξίες αλλάζουν σχεδόν αμετακλήτως.

Το επεκτεινόμενο σύστημα επιδομάτων χαλά επίσης τον ρόλο των παραδοσιακών φιλανθρωπιών, αφαιρώντας από τους δωρητές την ευκαιρία να κάνουν καλές πράξεις και από τους αποδέκτες την ευκαιρία να νιώσουν ευγνωμοσύνη. Στην παραδοσιακή κοινωνία, η φιλανθρωπία δινόταν αν κάποιος το επέλεγε, είτε δίνοντας βοήθεια άμεσα στους λιγότερο τυχερούς ή δωρίζοντας σε φιλανθρωπικούς οργανισμούς όπως εκκλησίες. Οι χορηγοί και αποδέκτες ήταν γνωστοί, και ήταν προνόμιο να μπορείς να λάβεις βοήθεια, όχι δικαίωμα. Οι αποδέκτες ένιωθαν ευγνωμοσύνη για την καλοσύνη των χορηγών και θα κινητοποιούνταν να χρησιμοποιήσουν την φιλανθρωπία για να συμπληρώσει τις προσπάθειές τους να βελτιώσουν την κατάστασή τους. Αυτοί που λάμβαναν βοήθεια και άλλαζαν τις ζωές τους θα επέστρεφαν την χάρη συνήθως όταν άλλοι αντιμετώπιζαν τις ίδιες προκλήσεις που κάποτε είχαν και αυτοί.

Ο Τοκβίλ σημειώνει πως η φιλανθρωπία συνδυάζει τις αρετές της γενναιοδωρίας και ευγνωμοσύνης, που αλληλεπιδρούν για να βελτιώσουν την κοινωνία και να ασκήσουν μια θετική ηθική επιρροή. Εν τω μεταξύ, η σχέση μεταξύ χορηγών και αποδεκτών λειτουργούσε για να μειώσει την αντιπαλότητα και ανταγωνισμό μεταξύ πλουσίων και φτωχών, καθώς η φιλανθρωπική συμπεριφορά συνέδεε μέλη διαφορετικών οικονομικών τάξεων. [17]

Το υπερτροφικό σύστημα των σύγχρονων επιδομάτων διακόπτει την σχέση χορηγών και αποδεκτών επειδή μετατρέπει σε γραφειοκρατία την διαδικασία φιλανθρωπικής στήριξης. Οι «χορηγοί» σήμερα είναι φορολογούμενοι που εξαναγκάζονται να αφήσουν τον πλούτο τους, αντί να τον μοιράζονται εθελοντικά. Εν τω μεταξύ, οι αποδέκτες επιδομάτων δεν έχουν σύνδεση με τους ευεργέτες τους και δεν νιώθουν ευγνωμοσύνη για την θυσία τους.

Ο Τοκβίλ πίστευε πως τα κοινωνικά επιδόματα επιδεινώνουν την αντιπαλότητα μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Με μέρος του πλούτου τους να υπόκειται σε εξαναγκαστική κατάσχεση, οι πλούσιοι θα καταλήξουν να θυμώνουν με τους αποδέκτες επιδομάτων. Ο Τοκβίλ είπε πως οι φτωχοί, επίσης, θα νιώθουν άσχημα αν θεωρούν ότι η οικονομική τους στήριξη είναι δεδομένη: «Μία τάξη βλέπει ακόμα τον κόσμο με φόβο και μίσος ενώ η άλλη σκέφτεται για την κακοτυχία της με απόγνωση και ζήλια.» [18]

Τα υπερτροφικά επιδόματα γίνονται επίσης ένας τρόπος για το κομμουνιστικό φάντασμα ώστε να επιδεινώσει την ζήλια και την πολιτική αντιπαλότητα. Αυτό παρατηρήθηκε στην Ελληνική οικονομική κρίση: Μεταξύ της ανώτερης τάξης, η φοροδιαφυγή έγινε «εθνικό σπορ», σύμφωνα με δηλώσεις Ελλήνων αξιωματούχων που αναφέρει το Economist. [19] Με μειωμένα φορολογικά έσοδα, η Ελληνική κυβέρνηση προσπάθησε να μειώσει τα κοινωνικά επιδόματα, αλλά αντιμετώπισε ισχυρή αντίσταση. Έτσι για να μην χάσει την εύνοια των ψηφοφόρων της, η κυβέρνηση στηρίχθηκε στην δημιουργία νέων δανείων για να ισορροπήσει τα μειούμενα φορολογικά έσοδα, ενώ την ίδια στιγμή διατηρούσε το ίδιο επίπεδο επιδομάτων που υπήρχε σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Η Ελλάδα τελικά αύξησε τους φόρους σε μεσαία και υψηλά εισοδήματα, σε αγρότες, και επιχειρήσεις.

Το 2009, μια εμπειρική έρευνα από τους Μάρτιν Χάλλα, Μάριο Λάκνερ, και Φρίντριχ Γκ. Σνάιντερ έδειξε πως τα κοινωνικά επιδόματα αφαιρούν το κίνητρο για σκληρή δουλειά μακροπρόθεσμα. Οι τρεις οικονομολόγοι κατέληξαν ότι η δυναμική του συστήματος επιδομάτων είναι ζημιογόνος για την υγεία της οικονομικής βάσης ενός έθνους. [20]

Πολιτισμός φτώχειας

Τα επιδόματα θα πρέπει να είναι ένα έκτακτο μέσο για την βοήθεια αυτών που έχουν πραγματική ανάγκη, και να δίνονται σε περιπτώσεις όπως οι σχετικές με επαγγελματικά ατυχήματα, επιδημίες, φυσικές καταστροφές, και ούτω καθεξής. Δεν θα πρέπει να γίνονται μια δεδομένη μορφή διαβίωσης, καθώς είναι ανίκανα να επιλύσουν το πρόβλημα της φτώχειας.

Η επέκταση των κριτηρίων που ορίζουν ποιος δικαιούται επιδόματα δημιουργεί και ενισχύει μια αρνητική ατμόσφαιρα που ενθαρρύνει την κατάχρηση αυτών των επιδομάτων. Για παράδειγμα, ο όρος «αναπηρία» συνεχώς αποκτά διαφορετικούς ορισμούς για να επεκτείνει το φάσμα δικαιούχων. Το αποτέλεσμα είναι οικονομική κατάχρηση, που προκαλεί ζημία στην κοινωνική ηθική.

Το 2012, η New York Times δημοσίευσε ένα άρθρο άποψης με τίτλο «Κερδοφορία μέσω αγράμματων παιδιών», το οποίο συζητούσε την επίδραση των μέτρων επιδομάτων σε οικογένειες χαμηλού εισοδήματος που ζούσαν στην περιοχή των Απαλαχίων Ορέων στις ανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες. Το άρθρο περιγράφει πως οι φτωχές οικογένειες σταμάτησαν να στέλνουν τα παιδιά τους σε τάξεις σχολικής εκπαίδευσης ώστε να δικαιούνται κρατική βοήθεια. «Μαμάδες και μπαμπάδες φοβούνται ότι αν τα παιδιά τους μάθουν να διαβάζουν, θα είναι λιγότερο πιθανό να δικαιούνται μια μηνιαία επιταγή που δίνεται για μαθησιακή ανικανότητα», αναφέρει το άρθρο. «Πολλοί άνθρωποι σε λυόμενα σπίτια στο βουνό είναι φτωχοί και σε απόγνωση, και μια μηνιαία επιταγή των $698 ανά τέκνο από το πρόγραμμα Συμπληρωματικής Ασφάλισης Εισοδήματος τους βοηθάει για πολύ καιρό – και αυτές οι επιταγές συνεχίζονται έως το παιδί να γίνει 18.» [21]

Το πρόγραμμα είχε αρχίσει περίπου σαράντα χρόνια πριν με στόχο την βοήθεια σε οικογένειες που είχαν παιδιά με βαριά σωματική ή νοητική αναπηρία, και έτσι οι γονείς δυσκολεύονταν να εργαστούν – περίπου ένα τοις εκατό των φτωχών παιδιών. Έως το 2012, περισσότερο από το 55 τοις εκατό των παιδιών ανήκαν στην κατηγορία των νοητικά προβληματικών, αλλά δεν είχαν μια καθορισμένη διάγνωση. Ανά τις Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχουν τώρα συνολικά 1,2 εκατομμύρια «νοητικώς προβληματικά» παιδιά για τα οποία οι φορολογούμενοι παρέχουν $9 δισεκατομμύρια ετησίως. [22]

Εδώ, τα επιδόματα και τα ελαττώματα της ανθρώπινης φύσης τροφοδοτούν το ένα το άλλο σε μια περιδίνηση προς τα κάτω. Ενώ αυτοί που προωθούν και σχεδιάζουν τα μέτρα επιδομάτων μπορεί να το κάνουν με καλές προθέσεις, τα αποτελέσματα αυτών των μέτρων είναι συχνά επιζήμια, τόσο σε άτομα όσο και στην κοινωνία ως σύνολο.

Η κατάχρηση επιδομάτων δεν κρατά δέσμια μόνο τα δημόσια οικονομικά. Επηρεάζει επίσης και το μέλλον των παιδιών που μεγαλώνουν μέσα σε αυτό το σύστημα. Έρευνα που εκπονήθηκε το 2009 βρήκε πως δύο τρίτα των ανθρώπων που λαμβάνουν επιδόματα ως παιδιά συνεχίζουν να λαμβάνουν επιδόματα στην ενήλικη ζωή. [23]

Σύμφωνα με τον Αμερικανό οικονομολόγο Γουίλιαμ Α. Νίσκανεν, το σύστημα επιδομάτων έχει δημιουργήσει έναν πολιτισμό φτώχειας, που με την σειρά του τροφοδοτεί έναν φαύλο κύκλο εξάρτησης από κυβερνητική βοήθεια, παιδιών που γεννιούνται εκτός γάμου, ανεργίας, και εκτρώσεων.

Ο Νίσκανεν ανέλυσε κρατικά δεδομένα του 1992 και έδωσε εκτιμήσεις για τα πιθανά αποτελέσματα μιας αύξησης βοήθειας σε οικογένειες με ανήλικα τέκνα της τάξης του 1 τοις εκατό του μέσου προσωπικού εισοδήματος. Βρήκε πως ο αριθμός αποδεκτών θα αυξανόταν περίπου 3 τοις εκατό. Ο αριθμός αυτών σε φτώχεια θα αυξανόταν περίπου 0,8 τοις εκατό. Γεννήσεις από ανύπαντρες μητέρες θα αυξάνονταν περίπου 2,1 τοις εκατό, και η ανεργία θα αυξανόταν περίπου 0,5 τοις εκατό. Οι εκτρώσεις και το βίαιο έγκλημα θα αυξάνονταν και τα δύο περίπου 1 τοις εκατό το καθένα. [24] Τα ευρήματα του Νισκάνεν υποδηλώνουν ότι ένα μεγάλο σύστημα επιδομάτων καλλιεργεί εξάρτηση από το σύστημα και αποθαρρύνει την προσωπική υπευθυνότητα.

Η αποσύνθεση των οικογενειών είναι ένα βασικό συστατικό στην κουλτούρα της φτώχειας. Σε έρευνα για την φτώχεια των μαύρων σε περασμένες ιστορικές περιόδους αλλά και στην σύγχρονη, ο οικονομολόγος Γουόλτερ Ι. Γουίλιαμς βρήκε ότι στην Νέα Υόρκη του 1925, 85 τοις εκατό των μαύρων οικογενειών είχαν δύο γονείς. Το 2015, οι μονογονεϊκές μαύρες οικογένειες ήταν σχεδόν το 75 τοις εκατό [στον πληθυσμό των φτωχών μαύρων οικογενειών]. Το σύστημα επιδομάτων δίνει κίνητρα για αυτό το φαινόμενο, καθώς παρέχει σημαντικά περισσότερα επιδόματα σε ανύπαντρες μητέρες απ΄ ότι σε όσες παντρεύονται. Μένοντας επίτηδες εκτός γάμου, ένας γονέας μπορεί να λάβει περισσότερα κυβερνητικά επιδόματα, όπως επίδομα πληρωμών, επίδομα στέγασης, κουπόνια τροφίμων, και ιατρική περίθαλψη. Τα επιδόματα ήταν βασικός παράγοντας στην προώθηση μονογονεϊκών οικογενειών, που έχει αποδειχθεί ότι παράγουν περισσότερη φτώχεια. Εν αντιθέσει, ο Γουίλιαμς βρήκε ότι το ποσοστό φτώχειας στον πληθυσμό των μαύρων παντρεμένων οικογενειών έχει παραμείνει στα μονά ψηφία από το 1994. [25]

Η χρήση της στρατηγικής επιδομάτων από την αριστερά για να κερδίσει ψήφους

Ενώ τα επιδόματα επεκτείνονται χωρίς όρια τις τελευταίες λίγες δεκαετίες, το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών συνεχώς αυξάνεται επίσης. Ο μέσος μισθός, λαμβάνοντας υπόψιν τον πληθωρισμό, αυξάνεται με ταχύτητα σαλιγκαριού, ενώ ο πλούτος ρέει προς τους πλουσιότερους, με αποτέλεσμα μια μεγαλύτερη τάξη εργαζομένων φτωχών. Η αριστερά χρησιμοποιεί αυτά τα προβλήματα ως όπλα ώστε να πιέσει για μεγαλύτερη κυβέρνηση, υψηλότερη φορολόγηση, και περισσότερα επιδόματα για καταπολέμηση της φτώχειας, επιδεινώνοντας τα προβλήματα ακόμα περισσότερο.

Οι αριστεροί πολιτικοί χρησιμοποιούν πολλά εκλογικά συνθήματα για να πείσουν τους ψηφοφόρους για τον ευγενή σκοπό τους, παρουσιάζοντας τον εαυτό τους ως κατέχοντες την ηθική ανωτερότητα, παρά το ότι εξαντλούν τα χρήματα των φορολογουμένων για να χρηματοδοτήσουν τα προγράμματά τους. Οι μέθοδός τους είναι να υφαρπάξουν τον πλούτο της ανώτερης και μεσαίας τάξης και να τον διανείμουν στους φτωχούς. Αυτό το σύστημα εξαναγκαστικής φιλανθρωπίας αποκρύπτει την σχέση μεταξύ χορηγών (φορολογουμένων) και αποδεκτών. Οι πολιτικοί παρουσιάζουν τον εαυτό τους ως τον καλοσυνάτο χορηγό χρημάτων και λαμβάνουν την ευγνωμοσύνη των αποδεκτών υπό μορφή ψήφων, ενώ λένε στους αποδέκτες ότι πρέπει να θυμώνουν με τους «πλουσίους» – τους πραγματικούς χορηγούς των χρημάτων.

β. Επιθετικός οικονομικός παρεμβατισμός στις Δυτικές χώρες

Σε Δυτικές χώρες, το κράτος, το οποίο παραδοσιακά μόνο ψήφιζε και επέβλεπε την επιβολή νόμων, έχει γίνει πλέον ένας ηγετικός συμμετέχων στην οικονομική αρένα. Όπως ένας διαιτητής που αρχίζει να συμμετέχει σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου, το κράτος έχει γίνει υπεύθυνο για τον έλεγχο και ρύθμιση του κεφαλαίου σε αυτό που κάποτε ήταν μια κυρίως αυτοελεγχόμενη οικονομία.

Επί του παρόντος, οι κυβερνήσεις του ελευθέρου κόσμου ασκούν ήδη παρεμβατισμό στα εθνικά οικονομικά συστήματά τους. Ένας οδηγός αυτής της τάσης προήλθε από την Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930. Μετά την κρίση, η Δυτική κοινωνία επηρεάστηκε βαθιά από την οικονομική θεωρία που είχε αναπτύξει ο Βρετανός οικονομολόγος Τζον Μέυναρντ Κέυνς. Η κεϋνσιανή οικονομική σκέψη προωθεί ενεργό κρατικό παρεμβατισμό και ρύθμιση της οικονομίας μέσω παροχής κεφαλαίων. Στο γνωστό βιβλίο του, «Η Γενική Θεωρία της Απασχόλησης, Τόκων και Χρημάτων», ο Κέυνς αντιτίθεται στην αυτορύθμιση της ελεύθερης αγοράς και αντ’ αυτής προτιμά μεγαλύτερες κρατικές δαπάνες και παρεμβάσεις όπως δάνεια προς επιχειρήσεις [πακέτα «διάσωσης»], για την σταθεροποίηση της αγοράς.

Σε μια υγιή κοινωνία, ο ρόλος της κυβέρνησης είναι περιορισμένος. Μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις θα πρέπει το κράτος να παρεμβαίνει στην οικονομία, όπως κατά την διάρκεια φυσικών καταστροφών ή άλλων κρίσεων. Αλλά σήμερα, η κεϋνσιανή θεωρία έχει ριζώσει ανά τον κόσμο. Κυβερνήσεις βασικά όλων των χωρών ανταγωνίζονται για το ποια θα έχει μεγαλύτερο έλεγχο της οικονομίας της χώρας της.

Όταν οι κυβερνήσεις διαδραματίζουν ενεργό ρόλο στην οικονομία, κάθε δράση δημιουργεί μια μαζική επίδραση στις αγορές. Νέα μέτρα και νόμοι μπορούν να βοηθήσουν ή να καταστρέψουν ολόκληρες βιομηχανίες, αναγκάζοντας πολλές επιχειρήσεις και επενδυτές να είναι υπερβολικά εξαρτημένοι από τις αποφάσεις της κυβέρνησης.

Ο ενεργός οικονομικός έλεγχος συνδυασμένος με μέτρα υψηλών επιδομάτων έχει προκαλέσει σε πολλές κυβερνήσεις να αποκτήσουν τεράστιο χρέος. Σύμφωνα με δεδομένα του OECD, περισσότερα από το ένα τρίτο των κρατών μελών του έχουν κυβερνητικά χρέη υψηλότερα του 100 τοις εκατό του ΑΕΠ. Το χρέος μιας χώρας έχει υπερβεί το 237 τοις εκατό της οικονομικής παραγωγής της. [26] Αυτό δημιουργεί έναν μεγάλο κίνδυνο για το κοινωνικό και οικονομικό μέλλον πολλών χωρών.

Ο διακεκριμένος με Νόμπελ οικονομολόγος Ρόναλντ Κόους εκπόνησε πολλές έρευνες για την επίδραση του κρατικού παρεμβατισμού. Στο έργο του, ο Κόους βρήκε πως τα παρεμβατικά μέτρα σχεδόν πάντα παράγουν αρνητικά αποτελέσματα. Η πιο πιθανή εξήγηση, είπε, είναι ότι «η κυβέρνηση λειτουργεί σήμερα σε τόσο τεράστια κλίμακα που έχει φτάσει το στάδιο αυτού που οι οικονομολόγοι ονομάζουν φθίνουσες αποδόσεις. Οτιδήποτε επιπλέον κάνει, ζημιώνει τα πράγματα.» [27]

Οι συνέπειες και πραγματικότητα του παρεμβατισμού

Υπάρχουν τουλάχιστον δύο μεγάλες συνέπειες του εκτεταμένου κρατικού παρεμβατισμού. Πρώτον, η δύναμη της πολιτείας επεκτείνεται ως προς τον ρόλο και κλίμακά της. Οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι αναπτύσσουν αυξανόμενη ύβρη σχετικά με την ικανότητά τους να παρεμβαίνουν στην οικονομία και να κάνουν το κράτος να παίζει τον ρόλο του σωτήρα. Αφότου χειριστεί μια κρίση, η κυβέρνηση τείνει να διατηρεί τις μεγαλύτερες εξουσίες και λειτουργίες της.

Δεύτερον, ο παρεμβατισμός δημιουργεί περισσότερη εξάρτηση από την κυβέρνηση. Όταν ο πληθυσμός αντιμετωπίζει προκλήσεις, ή όταν η ελεύθερη αγορά δεν μπορεί να παρέχει τα επιθυμητά οφέλη, οι άνθρωποι θα πιέσουν για περισσότερο κυβερνητικό παρεμβατισμό για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις τους.

Καθώς η δύναμη του κράτους μεγαλώνει, η ιδιωτική επιχειρηματικότητα αποδυναμώνεται και η ελεύθερη αγορά έχει λιγότερο χώρο για να λειτουργήσει. Άνθρωποι που έχουν ωφεληθεί και έχουν γίνει εξαρτώμενοι των πολιτικών θα απαιτούν όλο και περισσότερο η κυβέρνηση να παίρνει την ευθύνη για την κατανομή πλούτου, και να ψηφίζει νόμους που να το επιβάλλουν αυτό.

Στην Δύση, υπάρχει ένα ισχυρό πολιτικό ρεύμα που μετατοπίζει την κοινωνία προς την αριστερά. Αυτό περιλαμβάνει ακολούθους της αρχικής αριστεράς, όπως σοσιαλιστές και κομμουνιστές, καθώς και αυτούς που δεν συσχετίζονταν παλιότερα με την αριστερά αλλά που τους έχει αρπάξει. Αυτό δίνει περισσότερη αυτοπεποίθηση σε αριστερούς πολιτικούς να πάρουν μεγαλύτερα μέτρα παρεμβατισμού στην οικονομία και παρέμβασης στην λειτουργία των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Αυτή η διάβρωση της φυσιολογικής οικονομικής δραστηριότητας φαίνεται να προκαλείται από διάφορα κοινωνικά κινήματα, αλλά στην πραγματικότητα, είναι το φάντασμα του κομμουνισμού που κινεί τα νήματα.

Οι δυτικές κυβερνήσεις ασκούν την εξουσία τους υπό την σημαία της ισότητας και άλλων πολιτικών δικαιολογιών για να αυξήσουν τον παρεμβατισμό, ενώ επιβάλλουν νόμους για να δίνουν στον εαυτό τους περισσότερη μόνιμη δύναμη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η συμπεριφορά αφαιρεί από τις οικονομίες αγοράς τους βασικούς κριτές τους – την ελεύθερη βούληση των ανθρώπων.

Το κράτος ουσιαστικά επεκτείνει την εξουσία του επί της ελεύθερης αγοράς για να την μετατρέψει σε μια οικονομία ελέγχου. Οι μακροπρόθεσμες συνέπειες είναι ότι όλες οι πτυχές της οικονομίας και της διαβίωσης του λαού έρχονται υπό τον έλεγχο του κράτους. Οικονομικά μέσα θα χρησιμοποιηθούν για να παγιωθεί η πολιτική εξουσία, σκλαβώνοντας την κοινωνία και τους πολίτες της.

γ. Πως η σοσιαλιστική οικονομία οδηγεί σε κομμουνιστικό απολυταρχισμό

Υψηλοί φόροι, υψηλά επιδόματα, και μεγάλος κρατικός παρεμβατισμός είναι εκδηλώσεις σοσιαλισμού εντός των Δυτικών οικονομικών συστημάτων. Όπως είναι τα πράγματα, η μόνη διαφορά μεταξύ των προσχεδιασμένων οικονομιών των κομμουνιστικών χωρών και του βαρέος κρατικού παρεμβατισμού στην Δύση είναι ο νόμος και κάποιες βασικές πτυχές του συστήματος προστατεύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα από απόλυτο κρατικό έλεγχο.

Ο Χάγιεκ, οικονομολόγος και φιλόσοφος, προειδοποίησε κατά του κρατικά ελεγχόμενου προσχεδιασμού και κατανομής πλούτου, λέγοντας ότι αναπόφευκτα θα χαλάσει την αγορά και θα οδηγήσει στην άνοδο του απολυταρχισμού, ασχέτως του εάν το σύστημα ήταν δημοκρατικό ή όχι. Ο Χάγιεκ πίστευε πως αν και ο σοσιαλισμός που ασκείται στην Ευρώπη και Βόρεια Αμερική ήταν διαφορετικός από την κρατική ιδιοκτησία και τις προσχεδιασμένες οικονομίες, θα έφτανε παρ’ όλα αυτά στο ίδιο αποτέλεσμα – οι άνθρωποι θα έχαναν και πάλι την ελευθερία τους και τα μέσα διαβίωησης, απλώς με έναν πιο αργό και έμμεσο τρόπο. [28]

Όπως συζητήθηκε νωρίτερα σε αυτό το βιβλίο, ο Μαρξ, Ένγκελς, και Λένιν θεωρούσαν τον κομμουνισμό ως τον τελικό στόχο, με τον σοσιαλισμό ως το απαραίτητο βήμα στο ταξίδι. Ο προορισμός ενός τραίνου δεν θα επηρεαστεί από την στάση του σε έναν σταθμό στην διαδρομή – στην πραγματικότητα, μπορεί να πάρει περισσότερους επιβάτες. Παρομοίως, το φάντασμα του κομμουνισμού είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από την κίνηση μιας χώρας προς τον σοσιαλισμό. Μόλις η ανθρωπότητα εγκαταλείψει την παράδοση, είτε στην οικονομική σφαίρα είτε σε άλλες περιοχές, και αποδεχθεί την κομμουνιστική ιδεολογία, ο ρυθμός αυτής της ανάπτυξης δεν έχει σημασία.

Ο προορισμός στο τέλος αυτού του μονοπατιού δεν είναι παράδεισος επί γης, αλλά η καταστροφή της ανθρωπότητας. Το φάντασμα δεν ενδιαφέρεται για το αν επιτευχθεί κάποιος «παράδεισος» – αυτή η υπόσχεση είναι απλώς το δόλωμα για να δελεάσει ανθρώπους προς την καταστροφή τους.

Διαβάστε ολόκληρη την σειρά εδώ: Πώς το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας

Παραπομπές

1. Thomas Jefferson et al., “United States Declaration of Independence,” July 4, 1776, National Archives, accessed April 20, 2020, https://www.archives.gov/founding-docs/declaration-transcript.

2. Karl Marx and Frederick Engels, “Manifesto of the Communist Party,” in Marx & Engels Selected Works, vol.1, trans. Samuel Moore, ed. Andy Blunden (Moscow: Progress Publishers, 1969), Marxists Internet Archive, accessed April 20, 2020, https://www.marxists.org/archive/marx/works/1848/communist-manifesto/ch04.htm.

3. Fred Schwarz, You Can Trust the Communists … to Be Communists (New Jersey: Prentice-Hall, 1960), 26–27.

4. Friedrich A. Hayek, The Fatal Conceit: The Errors of Socialism, W.W. Bartley III, ed. (Chicago: University of Chicago Press, 1991).

5. Thomas Sowell, Intellectuals and Society, Revised and Expanded Edition (New York: Basic Books, 2012), chap. 2.

6. Ludwig von Mises. “Economic Calculation in the Socialist Commonwealth,” Mises Institute, accessed April 20, 2020, https://mises.org/library/economic-calculation-socialist-commonwealth.

7. Shi Shan, “Quagmire in the Reform of China’s State-Owned Enterprises,” Radio Free Asia, September 22, 2015 [石山, 中国国企改革的困境, 普通话主页] https://www.rfa.org/mandarin/yataibaodao/jingmao/xql-09222015103826.html. [In Chinese]

8. Linette Lopez, “Zombie Companies Are Holding China’s Economy Hostage,” Business Insider, May 24, 2016, https://www.businessinsider.com/chinas-economy-is-being-held-hostage-2016-5.

9. Marx and Engels, “Manifesto.”

10. Max Galka, “The History of US Government Spending, Revenue, and Debt (1790–2015),” Metrocosm, February 16, 2016, http://metrocosm.com/history-of-us-taxes/.

11. Organization for Economic Cooperation and Development, “OECD Tax Rates on Labour Income Continued Decreasing Slowly in 2016,” November 4, 2017, http://www.oecd.org/newsroom/oecd-tax-rates-on-labour-income-continued-decreasing-slowly-in-2016.htm.

12. Rachel Sheffield and Robert Rector, “The War on Poverty After 50 Years,” The Heritage Foundation, September 15, 2014, https://www.heritage.org/poverty-and-inequality/report/the-war-poverty-after-50-years.

13. Robert Rector, “The War on Poverty: 50 Years of Failure,” The Heritage Foundation, September 23, 2014, https://www.heritage.org/marriage-and-family/commentary/the-war-poverty-50-years-failure.

14. Alexis de Tocqueville, Memoir on Pauperism, trans. Seymour Drescher (London: Civitas, 1997).

15. Sheffield and Rector, “The War on Poverty.”

16. Nima Sanandaji, Scandinavian Unexceptionalism: Culture, Markets, and the Failure of Third-Way Socialism (London: Institute for Economic Affairs, 2015), Kindle edition, 75.

17. Tocqueville, Memoir.

18. Ibid, 31.

19. “A National Sport No More,” The Economist, November 3, 2012, https://www.economist.com/europe/2012/11/03/a-national-sport-no-more.

20. Martin Halla, Mario Lackner, and Friedrich G. Schneider, “An Empirical Analysis of the Dynamics of the Welfare State: The Case of Benefit Morale,” Kyklos 63, no.1 (2010), 55–74, Wiley Online Library, accessed April 20, 2020, https://onlinelibrary.wiley.com/doi/abs/10.1111/j.1467-6435.2010.00460.x.

21. Nicholas Kristof, “Profiting From a Child’s Illiteracy,” The New York Times, December 7, 2012, https://www.nytimes.com/2012/12/09/opinion/sunday/kristof-profiting-from-a-childs-illiteracy.html.

22. Ibid.

23. Kristof, “Profiting From.”

24. William A. Niskanen, “Welfare and the Culture of Poverty,” The Cato Journal 16, no.1 (1996), https://www.cato.org/sites/cato.org/files/serials/files/cato-journal/1996/5/cj16n1-1.pdf.

25. Walter E. Williams, “The True Black Tragedy: Illegitimacy Rate of Nearly 75%,” cnsnews.com, May 19, 2015, https://www.cnsnews.com/commentary/walter-e-williams/true-black-tragedy.

26. Organization for Economic Cooperation and Development, “General Government Debt (Indicator),” 2019, accessed April 27, 2020, https://data.oecd.org/gga/general-government-debt.htm.

27. Ronald Coase, as quoted in Thomas W. Hazlett, “Looking for Results: An Interview With Ronald Coase,” Reason, January 1997, https://reason.com/archives/1997/01/01/looking-for-results.

28. Friedrich A. Hayek, The Road to Serfdom (Chicago: University Of Chicago Press, 1944).

Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, «Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας», από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

Πίνακας περιεχομένων (συνέχεια)

4. Πολιτική μέσω βίας και ψεμάτων

α. Πώς ο κομμουνισμός χρησιμοποιεί βία και ψέματα

β. Υποκίνηση βίας στην Δύση

γ. Μπερδεύοντας την Δύση με ψέματα

5. Ο δρόμος για τον ολοκληρωτισμό

α. Εξάλειψη της ελεύθερης βούλησης και καταστολή της ηθικής συνείδησης

β. Ο ολοκληρωτισμός μέσω επιδομάτων, τεχνολογίας και υπερβολικού κρατικού ελέγχου

6. Η απειλή του κομμουνισμού στις βασικές αξίες

Παραπομπές

***

4. Πολιτική μέσω βίας και ψεμάτων

Στο κομμουνιστικό δόγμα, κανένα μέσο δεν θεωρείται υπερβολικό. Τα κομμουνιστικά κόμματα δηλώνουν δημόσια ότι η βία και τα ψέματα είναι τα εργαλεία τους για την κατάκτηση του κόσμου και την εξουσία επί αυτού. Από την πρώτη εμφάνιση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Σοβιετική Ένωση έως σήμερα, μέσα σε έναν μόνον αιώνα, ο κομμουνισμός προκάλεσε τον θάνατο τουλάχιστον εκατό εκατομμυρίων ανθρώπων. Τα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος έχουν απαγάγει, βασανίσει, δολοφονήσει, καταστρέψει και διαδώσει ψέματα. Έχουν χρησιμοποιήσει κάθε δυνατή ακραία μέθοδο. Ο βαθμός της κακίας τους είναι σοκαριστικός. Επιπλέον, οι συμμετέχοντες δηλώνουν ότι δεν έχουν μετανιώσει.

Τα ψέματα των κομμουνιστών ποικίλλουν σε μέγεθος, τόσο στις κομμουνιστικές χώρες όσο και στην Δύση. Κυμαίνονται από σχετικά μικρά ψέματα, όπως κατασκευασμένες πληροφορίες, ψεύτικες ειδήσεις ή συκοφάντιση πολιτικού αντιπάλου, έως μια σειρά συστηματικών ψεμάτων σημαντικής κλίμακας μέσω πολύπλοκων επιχειρήσεων. Για παράδειγμα, το ΚΚΚ σκηνοθέτησε ένα περιστατικό αυτοπυρπολισμού στην πλατεία Τιενανμέν και κατηγόρησε υποστηρικτές της πνευματικής άσκησης Φάλουν Γκονγκ – όλα για να υποκινήσει δημόσιο μίσος ενάντια στην άσκηση.

Χρησιμοποιούνται επίσης μεγάλα ψέματα, ή μεγάλες εξαπατήσεις, και αυτό είναι το πιο δύσκολο να καταλάβει κανείς, γιατί τα μεγάλα ψέματα είναι σχεδόν ισοδύναμα με το σύνολο της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Η κλίμακά τους είναι τόσο τεράστια, η λειτουργία τους τόσο πολύπλευρη, η διάρκειά τους τόσο μεγάλη, και οι άνθρωποι που επηρεάζονται τόσοι πολλοί – συμπεριλαμβανομένων ορισμένων που είναι ειλικρινά αφοσιωμένοι σε αυτό – που η αλήθεια της κατάστασης χάνεται. Το κομμουνιστικό φάντασμα δημιούργησε το ψέμα ότι μια «μεγάλη ενότητα» [ή «μεγάλη αλληλεγγύη»] ήταν ο στόχος του κομμουνισμού. Επειδή η αναλήθεια αυτού του ισχυρισμού δεν μπορεί να αποδειχθεί βραχυπρόθεσμα, ο ισχυρισμός αυτός αποτέλεσε την εξαπάτηση στην οποία βασίστηκε ολόκληρο το κομμουνιστικό σχέδιο. Οι κομμουνιστές ισχυρίζονται ότι εγκαθιδρύουν έναν παράδεισο στην γη, αλλά αυτό είναι ακριβώς το μεγαλύτερό τους ψέμα, και ο μόνος καρπός που έχει παράγει αυτό το ψέμα είναι μια κόλαση στην γη.

Το προηγούμενο κεφάλαιο ανέλυσε πώς ο κομμουνισμός σφετερίστηκε την έννοια του προοδευτισμού μέσω μιας ακόμη Μεγάλης Εξαπάτησης. Τις τελευταίες δεκαετίες, ο κομμουνισμός έχει κάνει πειρατεία σε ορισμένα κοινωνικά κινήματα και έχει φέρει τους ανθρώπους σε αναταραχές και επανάσταση, τα οποία θα συζητηθούν σε επόμενα κεφάλαια.

α. Πώς ο κομμουνισμός χρησιμοποιεί βία και ψέματα

Τα κομμουνιστικά κόμματα προωθούν ταξική πάλη – και αυτή η πάλη είναι ένας αγώνας μέχρι θανάτου. Όπως δηλώνει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο: «Οι Κομμουνιστές δεν θέλουν να αποκρύπτουν τις απόψεις και τους στόχους τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι στόχοι τους μπορούν να επιτευχθούν μόνο με την βίαιη ανατροπή όλων των υπαρχουσών κοινωνικών συνθηκών ». [14] Ο Λένιν έγραψε στο «Το Κράτος και η Επανάσταση»: «Έχουμε ήδη πει παραπάνω, και θα δείξουμε πληρέστερα αργότερα, ότι η θεωρία του Μαρξ και του Ένγκελς για το αναπόφευκτο μιας βίαιης επανάστασης αναφέρεται στο μπουρζουά κράτος. Το τελευταίο δεν μπορεί να αντικατασταθεί από το προλεταριακό κράτος (την δικτατορία του προλεταριάτου) μέσω της διαδικασίας “σταδιακού μαρασμού”, αλλά κατά γενικό κανόνα, μόνο μέσω μιας βίαιης επανάστασης ». [15]

Κατά την διαδικασία της υφαρπαγής εξουσίας – όπως φαίνεται από την Κομμούνα του Παρισιού, την Ρωσική Επανάσταση ή την άνοδο του ΚΚΚ – τα κομμουνιστικά κόμματα χρησιμοποιούν εξαιρετικά βίαιες και αιματηρές μεθόδους. Ανεξάρτητα από το αν οι εχθροί τους είναι νέοι ή ηλικιωμένοι, υγιείς ή αδύναμοι, τα κομμουνιστικά κόμματα τους καίνε, τους ληστεύουν και τους σκοτώνουν. Παρουσιάζουν μια κακία που συγκλονίζει την ψυχή. Τόσο πολλά είναι τα εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί σε βίαια κομμουνιστικά καθεστώτα που είναι αδύνατον να μετρηθούν. Η κομμουνιστική κακή θρησκεία χρησιμοποιεί ψέματα και βία για να διατηρήσει την εξουσία. Τα ψέματα διευκολύνουν την χρήση βίας και επίσης ένας τρόπος να σκλαβώσουν τους πολίτες. Τα κομμουνιστικά κόμματα είναι διατεθειμένα να υπόσχονται οτιδήποτε, αλλά ποτέ δεν σκέφτονται να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους. Για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους, αλλάζουν τις ιστορίες τους όσο πολύ θέλουν, χωρίς ηθικό περιορισμό και αίσθηση ντροπής.

Ο Μάο, ο Μπεν Μπέλλα και ο Κάστρο ισχυρίστηκαν ότι δεν θα καθιερώσουν ποτέ ολοκληρωτικά καθεστώτα. Αλλά όταν βρέθηκαν στην εξουσία, ξεκίνησαν αμέσως ολοκληρωτισμό υψηλής πίεσης, πραγματοποιώντας εκκαθαρίσεις μέσα στο κόμμα, καθώς και εκστρατείες δίωξης εναντίον αντιφρονούντων και εναντίον των συνηθισμένων πολιτών.

Επιπλέον, η πονηρή αλλαγή της γλώσσας είναι μια από τις κύριες μεθόδους που χρησιμοποιεί η κομμουνιστική κακή θρησκεία για να εξαπατήσει τους ανθρώπους – δηλαδή, αλλαγή των εννοιών των λέξεων και ακόμη και μετατροπή των λέξεων στα αντίθετά τους. Καθώς η αλλοιωμένη γλώσσα χρησιμοποιείται επανειλημμένα, οι παραμορφωμένες της έννοιες ριζώνουν βαθιά στο μυαλό των ανθρώπων. Για παράδειγμα, η λέξη «Θεός» εξομοιώνεται με «δεισιδαιμονία». Η «παράδοση» εξομοιώνεται με «οπισθοδρομικότητα», «ανοησία» και «φεουδαρχία». Η «Δυτική κοινωνία» εξομοιώνεται με «εχθρικές» ή «αντι-κινεζικές δυνάμεις», και το «προλεταριάτο» γίνεται «ο κύριος των κρατικών περιουσιακών στοιχείων». Αν και οι άνθρωποι δεν έχουν καμία δύναμη υπό κομμουνισμό, οι κομμουνιστές λένε ότι «όλη η εξουσία ανήκει στους ανθρώπους». Η επισήμανση των αδικιών χαρακτηρίζεται ως «υποκίνηση ανατροπής της κρατικής εξουσίας». Επομένως, σε συνομιλία με εκείνους που έχουν δηλητηριαστεί βαθιά από την κομμουνιστική κακή θρησκεία, οι άνθρωποι τείνουν να διαπιστώνουν ότι οι δύο πλευρές συχνά στερούνται κοινής βάσης για επικοινωνία, επειδή δεν μπορούν καν να συμφωνήσουν για τις έννοιες των λέξεων.

Η κακή θρησκεία του κομμουνισμού όχι μόνο λέει ψέματα η ίδια, αλλά δημιουργεί επίσης ένα περιβάλλον που κάνει ολόκληρο τον πληθυσμό να αρχίσει να ψεύδεται μαζί της – για παράδειγμα μέσω αναγκαστικής πολιτικής μελέτης, υποχρεωτικών δηλώσεων πολιτικής στάσης, και ελέγχου του πολιτικού φρονήματος. Αυτό έχει σκοπό να αναγκάσει τους ανθρώπους να λένε πράγματα που δεν πιστεύουν και έτσι να χαλάσει το ηθικό τους και να αλλοιωθεί η αίσθηση του σωστού και του λάθους που έχουν. Όταν οι άνθρωποι συνειδητοποιούν τα κομμουνιστικά ψέματα, ανταποκρίνονται με τα δικά τους ψέματα. Η κομμουνιστική κακή θρησκεία ξέρει ότι οι άνθρωποι λένε ψέματα σε αυτήν, αλλά αυτό είναι αποδεκτό, επειδή το ίδιο το ψέμα είναι μέρος του παιχνιδιού. Αυτό που είναι επικίνδυνο για τους κομμουνιστές είναι όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να λένε την αλήθεια.

Η επιβολή μιας κουλτούρας ψεύδους είναι ένα μέσο ηθικού εκφυλισμού που κατασκευάστηκε από τους κομμουνιστές. Αυτό το βιβλίο έχει τονίσει επανειλημμένα ότι το καθεστώς του ΚΚΚ επιθυμεί όχι μόνο να σκοτώσει το ανθρώπινο σώμα, αλλά και να προκαλέσει ακραία ηθική διαφθορά. Σε αυτό το πλαίσιο, το κομμουνιστικό φάσμα πέτυχε εν μέρει τον στόχο του.

β. Υποκίνηση βίας στην Δύση

Το κομμουνιστικό φάντασμα αποτελείται από μια στοιχειώδη δύναμη μίσους, και οι θεωρίες του είναι εμποτισμένες με μίσος. Προωθεί την ταξική πάλη και αποδίδει την ρίζα κάθε προβλήματος στις παραδοσιακές κοινωνικές δομές. Μιλά για τους πλούσιους που εκμεταλλεύονται τους φτωχούς για να δημιουργήσει θυμό και μίσος ενάντια στους πλούσιους και να υποκινήσει επανάσταση και βία. Με την ενδυνάμωση των κομμουνιστικών κινημάτων, η χειραγώγηση, η βία και τα ψέματά του έχουν γίνει συνηθισμένα στην Δύση και έχουν γεμίσει την κοινωνία με οργή.

Μια κοινωνία με μεγαλύτερη τάση προς την βία θα γίνει λιγότερο σταθερή και πιο διχασμένη. Στην αμερικανική κοινωνία, ορισμένοι πολιτικοί και πολιτικοί πράκτορες επιτίθενται στους εχθρούς τους με αδίστακτα μέσα, όπως εξαπάτηση, προσωπικές επιθέσεις και παρόμοια. Αυτές τις μέρες, οι ασυμβίβαστες διαφορές μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων τα κάνουν να φαίνονται τόσο ασυμβίβαστα όσο η φωτιά και το νερό.

Αριστερά κόμματα και πολιτικοί ισχυρίζονται ότι θα προστατεύσουν τα δικαιώματα του λαού και θα ακολουθήσουν τους κανονισμούς μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Αλλά όταν φτάνουν στην εξουσία, υπό την επήρεια του κομμουνιστικού φάσματος, χρησιμοποιούν όλες τις μεθόδους για να καταστέλλουν την διαφωνία και να στερούν αυθαίρετα από τους άλλους τα δικαιώματά τους.

Δεν θέλουν όλοι συγκρούσεις, αλλά χρειάζονται μόνο μερικοί πυρήνες κομμουνιστών ακτιβιστών για να αναστατώσουν τα πράγματα. Μετά τις προεδρικές εκλογές του 2016, οι εξτρεμιστές της Antifa κλείδωσαν τον στόχο τους – συντηρητικούς – και τους κυνηγούσαν σε συγκεντρώσεις και αλλού. Σταμάτησαν υποστηρικτές του προέδρου και συντηρητικών στοχαστών από ομιλίες σε εκδηλώσεις και, σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμη και τους επιτέθηκαν σωματικά.

Τον Ιούνιο του 2017, ο Στηβ Σκαλίς, ο επικεφαλής πλειοψηφίας της Βουλής των Αντιπροσώπων, πυροβολήθηκε και τραυματίστηκε από έναν υποστηρικτή ενός άλλου κόμματος ενώ παρακολουθούσε αγώνα μπέιζμπολ. Ένας αριστερός αξιωματούχος από την Νεμπράσκα είπε ακόμη ότι ήταν «χαρούμενος» που ο Σκαλίς πυροβολήθηκε και ευχήθηκε να είχε πεθάνει. Αυτός ο αξιωματούχος απομακρύνθηκε σύντομα από την θέση του ως πρόεδρος της επιτροπής σε επίπεδο πολιτείας του κόμματός του.

γ. Μπερδεύοντας την Δύση με ψέματα

Ο κομμουνισμός έχει αρνητική φήμη στην Δύση, οπότε το ψέμα είναι το μόνο μέσο επέκτασης της επιρροής του. Μερικοί πολιτικοί προωθούν πολιτικές που είναι βασικά κομμουνιστικές αλλά περιτυλίγονται με άλλο όνομα, χρησιμοποιώντας συνθήματα όπως «ελευθερία», «πρόοδος» και «το δημόσιο συμφέρον». Για παράδειγμα, η καθιέρωση ενός κρατικού συστήματος υγειονομικής περίθαλψης δεν ονομάζεται σοσιαλιστική, αλλά αντ’ αυτού «Περίθαλψη για όλους» και «καθολική υγειονομική περίθαλψη» ή δικαιολογείται λέγοντας ότι υποστηρίζεται από την κοινή γνώμη. Όταν αριστεροί πολιτικοί θέλουν να αναγκάσουν τους εργοδότες να πληρώσουν έναν ελάχιστο μισθό, τον αποκαλούν «μισθό ζωής». Κάνουν κενές υποσχέσεις για εκλογή, παρόμοιες με αυτές που κάνουν τα κομμουνιστικά κόμματα για να κερδίσουν την εξουσία. Στην πραγματικότητα, στόχος τους είναι να προωθήσουν τον σοσιαλισμό και οι τακτικές τους αντικατοπτρίζουν τις κομμουνιστικές υποσχέσεις δημιουργίας «παραδείσου στην γη».

Συγκεκριμένα, οι πολιτικοί χρησιμοποιούν ανώμαλες και αναδιανεμητικές οικονομικές και φορολογικές πολιτικές – όπως η παροχή φορολογικών κινήτρων σε συνδικάτα, κυβερνητικά προγράμματα, και εταιρείες μειονοτήτων – ενώ αυξάνουν τους φόρους σε άλλες επιχειρήσεις και στους πλούσιους. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι δικαιούχοι αυτών των μέτρων (συμπεριλαμβανομένων των φτωχών, συνδικαλιστικών οργανώσεων κ.λπ.) εξαρτώνται από τους πολιτικούς που τους ευνοούν, και στην συνέχεια τους στηρίζουν στις εκλογές. Τέτοιοι πολιτικοί έχουν τότε μια σταθερή, μακροπρόθεσμη παραμονή σε αυτήν την περιοχή και μπορούν να οικοδομήσουν την πολιτική τους μηχανή. Ταυτόχρονα, οι επιχειρήσεις πιέζονται οικονομικά και συνεπώς συρρικνώνονται, χρεοκοπούν, ή μετακομίζουν, με αποτέλεσμα την συνεχή μείωση των φορολογικών εσόδων και των ευκαιριών απασχόλησης στην πόλη, προκαλώντας τελικά πτώχευση της πόλης.

Στο παρελθόν, οι άνθρωποι πίστευαν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία και ο τελευταίος προμαχώνας κατά του κομμουνισμού. Αλλά σήμερα, οι άνθρωποι βλέπουν ξεκάθαρα ότι η υψηλή φορολογία, ένα πολύ μεγάλο κράτος επιδομάτων, ο κολλεκτιβισμός, η μεγάλη κυβέρνηση, η σοσιαλδημοκρατία, η «κοινωνική ισότητα» και τα παρόμοια – που όλα προέρχονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από σοσιαλιστικό και μαρξιστικό-λενινιστικό ιδεολογικό DNA – παγιώνονται στους νόμους και εφαρμόζονται πρακτικά. Συγκεκριμένα, η νεότερη γενιά απλά δεν γνωρίζει την ιστορία της βιαιότητας στις κομμουνιστικές χώρες. Λαχταρούν και επιδιώκουν ένα απατηλό ιδεώδες και εξαπατούνται από την νέα μορφή που έχει πάρει ο κομμουνισμός. Το αποτέλεσμα είναι ότι περπατούν εν αγνοία τους στον δρόμο προς την καταστροφή.

5. Ο δρόμος προς τον ολοκληρωτισμό

Ο ολοκληρωτικός έλεγχος που ασκούν τα κομμουνιστικά καθεστώτα στην ζωή των υπηκόων τους είναι καλά τεκμηριωμένος. Όμως, τα ιδεολογικά παρακλάδια του κομμουνισμού στις δημοκρατικές χώρες εργάζονται κρυφά προς τον ίδιο στόχο, υποστηρίζοντας νόμους που επεκτείνουν επιθετικά την κυβερνητική εξουσία και αυξάνουν τον έλεγχο επί της κοινωνίας και της οικονομίας. Πιο τρομακτικό είναι το γεγονός ότι οι σημερινοί απολυταρχικοί έχουν στην διάθεσή τους την επιστήμη και την τεχνολογία, δηλαδή δυνάμεις επιτήρησης και κοινωνικού ελέγχου σε κλίμακα που σχεδόν δεν μπορούσαν να φανταστούν οι τυραννίες του παρελθόντος.

α. Εξάλειψη της ελεύθερης βούλησης και καταστολή της ηθικής συνείδησης

Όταν τα ανθρώπινα όντα ακολουθούν τις παραδοσιακές αξίες που έχουν θεσπιστεί από το θείον, η ανάπτυξη του πολιτισμού τους θα ακολουθήσει ένα ορθόδοξο μονοπάτι, δίνοντάς τους ένα σημαντικό κανάλι για να συνδεθούν με το θεϊκό. Τα διαφορετικά κοινωνικά και πολιτικά συστήματα που παρατηρούνται σε όλη την ανθρωπότητα προέρχονται επίσης από τους αντίστοιχους πολιτισμούς τους.

Οι άνθρωποι είναι προικισμένοι από τον Δημιουργό με ελεύθερη βούληση και την ικανότητα να διαχειρίζονται τις δικές τους υποθέσεις. Πρέπει να διαχειριστούν τον εαυτό τους μέσω αυτοπειθαρχίας, ηθικής συμπεριφοράς και ευθύνης για τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους. Μετά την μελέτη της αμερικανικής πολιτικής τον 19ο αιώνα, ο Γάλλος πολιτικός φιλόσοφος Αλεξίς ντε Τοκβίλ [Alexis de Tocqueville] εκτίμησε πολύ την αμερικανική κοινωνία. Εντυπωσιάστηκε από την ικανότητα των Αμερικανών για ενδοσκόπηση, για το ότι καταλάβαιναν ποιο είναι το κακό, για την προθυμία τους να λύνουν προβλήματα με υπομονή, και για την γενική έλλειψη βίας στην επίλυση κοινωνικών προβλημάτων. Σκέφτηκε ότι το μεγαλείο των Ηνωμένων Πολιτειών έγκειται στην ικανότητά τους να διορθώνουν τα λάθη τους.

Αυτό που θέλει το κομμουνιστικό φάντασμα, από την άλλη πλευρά, είναι να βάζει τους ανθρώπους να αντιτάσσονται στην παράδοση και στην ηθική, και να φράσσει τον δρόμο τον ανθρώπων προς την επιλογή της καλοσύνης και του θεϊκού. Οι άνθρωποι στις κομμουνιστικές χώρες μεταμορφώνονται από το να είναι άνθρωποι του Θεού σε υπηκόους του διαβόλου, και όλα γίνονται χωρίς να το παρατηρήσουν. Στις κομμουνιστικές χώρες, η κυβέρνηση μονοπωλεί τους κοινωνικούς πόρους, έτσι ώστε όλα πρέπει να εκτελούνται ακολουθώντας τις οδηγίες των κομμουνιστών ηγετών, οι οποίοι οι ίδιοι πρέπει να επιδείξουν επαρκή «κομματική φύση» εάν θέλουν να επιβιώσουν από τους κακόβουλους αγώνες των ενδοκομματικών ομάδων που χαρακτηρίζουν τα κομμουνιστικά καθεστώτα. Οι απλοί πολίτες ή τα χαμηλόβαθμα στελέχη που προσπαθούν να ακολουθήσουν την συνείδησή τους και να ενεργούν ηθικά, σχεδόν χωρίς εξαίρεση καταλήγουν να παραβιάσουν την ιδεολογική γραμμή του κόμματος, και είτε τοποθετούνται σε χαμηλότερη θέση, είτε ονομάζονται εχθροί του κράτους. Έπειτα γίνονται οι παρίες, μια κατώτατη τάξη, αναγκασμένοι να αγωνίζονται για επιβίωση στον πυθμένα της κοινωνίας.

Στις ελεύθερες κοινωνίες, οι κυβερνήσεις κινούνται επίσης προς τον αυταρχισμό, με μια «υπερτροφική κυβέρνηση» να ελέγχει σχεδόν τα πάντα. Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της αυταρχικής πολιτικής είναι μια ισχυρή κεντρική κυβέρνηση που προγραμματίζει και κατευθύνει την οικονομία. Σήμερα, οι δυτικές κυβερνήσεις έχουν τεράστια δύναμη να παρεμβαίνουν και να ελέγχουν την οικονομία για να επιτύχουν κυβερνητικά προγράμματα. Χρησιμοποιούν ως εργαλεία τα κρατικά έσοδα και δαπάνες, την φορολογία και την τραπεζική χρέους.

Η μεγέθυνση της κεντρικής κυβερνητικής εξουσίας, ο έλεγχος της τοπικής αυτοδιοίκησης επί της ζωής των πολιτών, καθώς και οι πολυάριθμοι νόμοι και δικαστικές αποφάσεις, έχουν οδηγήσει σε μια ολοκληρωτική μεγέθυνση της κυβερνητικής εξουσίας και σε άνευ προηγουμένου κοινωνικό έλεγχο. Η «πολιτική ορθότητα» είναι μια δικαιολογία για να αφαιρέσει από τους ανθρώπους την ελευθερία του λόγου. Εκείνοι που καταγγέλλουν ανοιχτά τα κακόβουλα κυβερνητικά νομοσχέδια απορρίπτονται ως εμπλεκόμενοι σε «ρητορική μίσους». Εκείνοι που τολμούν να αντιταχθούν στην πολιτική ορθότητα περιθωριοποιούνται, απομονώνονται, σε ορισμένες περιπτώσεις απολύονται και σε ακραίες περιπτώσεις απειλούνται ή δέχονται σωματική επίθεση.

Τα αποκλίνοντα πολιτικά πρότυπα έχουν αντικαταστήσει τα ορθά ηθικά πρότυπα. Αυτά τα πρότυπα εν συνεχεία επιβάλλονται με την δύναμη του νόμου, κυβερνητικών ψηφισμάτων και δημοσίων επιθέσεων, δημιουργώντας έτσι μια ατμόσφαιρα κοινωνικής τρομοκρατίας και πίεσης. Αυτός ο κοινωνικός τρόμος μπορεί στην συνέχεια να καταστείλει την ελεύθερη βούληση των ανθρώπων και την ελευθερία τους να επιδιώκουν την καλοσύνη. Αυτή είναι η ουσία της απολυταρχικής πολιτικής.

β. Ο ολοκληρωτισμός μέσω επιδομάτων, τεχνολογίας και υπερβολικού κρατικού ελέγχου

Η σύγχρονη δυτική κοινωνία είναι πλέον γεμάτη με νόμους και κανονισμούς που διέπουν τις τετριμμένες λεπτομέρειες σχεδόν όλων των πτυχών της κοινωνίας, από τον τρόπο λειτουργίας στον χώρο εργασίας, μέχρι την ανατροφή των παιδιών. Τα κρατικά επιδόματα θεωρούνται ολοένα και περισσότερο ως δεδομένη ανάγκη και όχι ως μορφή έκτακτης βοήθειας για τους πραγματικά αναξιοπαθούντες. Οι εξελίξεις στην τεχνολογία επέτρεψαν στις κυβερνήσεις να επιβάλουν τους γραφειοκρατικούς περιορισμούς τους σε κλίμακα που ποτέ παλαιότερα δεν ήταν δυνατή. Ενδυνάμωση και επιτάχυνση αυτής της διαδικασίας προκαλούν οι αριστερές ομάδες και πολιτικοί, που την εμπορεύονται ως πρόοδο.

Στην πραγματικότητα, η μεγέθυνση της κυβερνητικής εποπτείας και των κρατικών επιδομάτων αποτελεί σοβαρή απειλή για την ελευθερία και την ηθική. Τον δέκατο ένατο αιώνα, ο Τοκβίλ παρατήρησε ότι «εάν ο δεσποτισμός καθιερωθεί μεταξύ των δημοκρατικών εθνών της εποχής μας, μπορεί να έχει διαφορετικό χαρακτήρα. Θα είναι πιο εκτεταμένος και ήπιος. Θα εκφυλίζει τους ανθρώπους χωρίς να τους βασανίζει.» [16]

Από το ομοσπονδιακό επίπεδο έως την πολιτεία, κομητεία και δήμο, χιλιάδες νέοι νόμοι ψηφίζονται κάθε χρόνο. Σχεδόν τα πάντα έχουν νόμο ή κανόνα που τα περιορίζει. Ο αμερικανικός φορολογικός κώδικας έχει μέγεθος δεκάδων χιλιάδων σελίδων, ενώ ο πρόσφατος νόμος περί ασφάλισης υγείας ανέρχεται σε πάνω από είκοσι χιλιάδες σελίδες. Ακόμη και δικαστές και δικηγόροι δεν μπορούν να κατανοήσουν όλους τους νόμους, και ας μην αναφέρουμε έναν μέσο πολίτη. Ένα άτομο μπορεί να παραβιάσει έναν νόμο χωρίς καν να το αντιληφθεί.

Επιπλέον, ανεξάρτητα από το πόσο τέλειος μπορεί να είναι ο νόμος, είναι μόνο μια εξωτερική μορφή συγκράτησης και δεν μπορεί να ελέγξει την ανθρώπινη καρδιά. Όπως είπε ο Λάο Τζου: «Όσο περισσότεροι νόμοι εκδίδονται, τόσο περισσότεροι κλέφτες και ληστές θα υπάρχουν».

Οι άνθρωποι αγνοούν το γεγονός ότι τα κοινωνικά προβλήματα προκαλούνται από τον μη περιορισμό της κακής πλευράς του ανθρώπου. Καθώς δημιουργούν όλο και περισσότερους νόμους, αγνοώντας την ουσία του θέματος, σχηματίζεται ένας φαύλος κύκλος και η κοινωνία ξεκινά την βαθμιαία πορεία της προς τον ολοκληρωτισμό.

Σε όλη την ιστορία, ικανές κυβερνήσεις διατήρησαν την ικανότητα να κατανέμουν πόρους στους φτωχούς, όπως σε περιόδους λιμού, ξηρασίας ή πλημμυρών. Εν τω μεταξύ, οι φιλανθρωπικές οργανώσεις υπήρχαν με φυσικό τρόπο σε τοπικές κοινότητες και θρησκευτικούς οργανισμούς. Ο Βρετανός νομικός Ε.Β. Ντίσυ παρατήρησε ότι στον εικοστό αιώνα, ωστόσο, οι κυβερνήσεις άρχισαν να βλέπουν την ευημερία των ατόμων ως κάτι που πρέπει να ελέγχεται και να παραχωρείται από την φορολογία:

Πριν από το 1908, το ζήτημα αν ένας άντρας, πλούσιος ή φτωχός, θα πρέπει να ασφαλίζει την υγεία του, ήταν ένα θέμα που αφηνόταν εξ ολοκλήρου στην ελεύθερη διακριτική ευχέρεια ή έλλειψη αυτής, του κάθε ατόμου. Η συμπεριφορά του δεν αφορούσε περισσότερο το κράτος από ότι το ερώτημα του αν θα έπρεπε να φοράει μαύρο παλτό ή καφέ παλτό. Όμως, ο Εθνικός Ασφαλιστικός Νόμος θα φέρει, μακροπρόθεσμα, στο Κράτος, δηλαδή, στους φορολογούμενους, μια πολύ βαρύτερη ευθύνη από την αναμενόμενη από τους Άγγλους εκλογείς. … [Η ασφάλιση ανεργίας] είναι στην πραγματικότητα η παραδοχή από το κράτος ότι έχει το καθήκον να ασφαλίζει έναν άνθρωπο έναντι του κακού που προκύπτει από την έλλειψη εργασίας αυτού. … Ο Εθνικός Ασφαλιστικός Νόμος είναι σύμφωνος με τα δόγματα του σοσιαλισμού. … [17]

Ωστόσο, το μεγάλο κράτος επιδομάτων που δημιουργείται από μια κυβέρνηση, είναι γεμάτο από εγγενείς αδυναμίες. Δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα σε αυτόν τον κόσμο. Τα υψηλά επίπεδα επιδομάτων βασίζονται σε υψηλή φορολογία, η οποία προκαλεί κάθε είδους κακό στην κοινωνία. Το σκανδιναβικό μοντέλο σοσιαλιστικών επιδομάτων θεωρήθηκε κάποτε ένα θετικό παράδειγμα σοσιαλιστικής ευημερίας προς μίμηση στην Δύση, αλλά στην Βόρεια Ευρώπη, ο λόγος φορολογικού συντελεστή προς ΑΕΠ είναι από τους υψηλότερους στον κόσμο, με πολλούς από τους φόρους κάποιων χωρών να κυμαίνονται γύρω στο 50 τοις εκατό του εισοδήματος.

Αναλυτές έχουν επισημάνει πολλά θανατηφόρα προβλήματα στην σοσιαλιστική ιατρική πρόνοια. Δεν είναι βιώσιμη, καθώς οι άνθρωποι θέλουν να επωφεληθούν από τις δωρεάν υπηρεσίες περισσότερο από ό,τι πληρώνουν για αυτές. Δεν υπάρχουν ανταμοιβές ή κυρώσεις για την επαγγελματική απόδοση, και οι επαγγελματίες της ιατρικής βιομηχανίας δεν χρειάζεται να αναλάβουν καμία νομική ευθύνη για αυτό που κάνουν. Προκαλεί τεράστιες απώλειες στην κυβέρνηση: Οι άνθρωποι κλέβουν μέσα από νομικά κενά, κάνουν κατάχρηση του συστήματος και εμπλέκονται σε παράνομο εμπόριο. Η κυβέρνηση αποφασίζει την ζωή και τον θάνατο των ανθρώπων μέσω του ιατρικού συστήματος, το οποίο μαστίζεται από γραφειοκρατία. [18]

Το 2010, ένας 32χρονος άνδρας ονόματι Γιόνας στην βόρεια Σουηδία, αναγκάστηκε να ράψει ο ίδιος την αιμορραγούσα πληγή του μετά από ώρες αναμονής για ιατρική περίθαλψη. Αφού κόπηκε κατά λάθος ενώ ανακαίνιζε το σπίτι του, πρώτα πήγε σε μια κλινική εξωτερικών ασθενών, η οποία ήταν κλειστή και μετά πήγε στο δωμάτιο έκτακτης ανάγκης. Εκεί, περίμενε μια ώρα για βοήθεια καθώς η πληγή του συνέχιζε να αιμορραγεί. Τέλος, παρατηρώντας μια βελόνα και ένα νήμα που είχαν αφήσει οι νοσοκόμες, προσπάθησε να φροντίσει τον εαυτό του. Το προσωπικό του νοσοκομείου τον ανέφερε αργότερα για παραβίαση του νόμου, χρήσης νοσοκομειακού εξοπλισμού χωρίς άδεια. [19] Αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα για το πώς ένα κρατικοποιημένο πρόγραμμα πρόνοιας μπορεί να οδηγήσει σε γελοία αποτελέσματα. Επειδή όλοι θέλουν δωρεάν ιατρική περίθαλψη, οι πόροι χρησιμοποιούνται λάθος. Το πρόβλημα ότι υπάρχουν περιορισμοί στους πόρους και ταυτόχρονα μια απαίτηση τα αγαθά να είναι δωρεάν, προκαλεί ανισορροπίες στην εξίσωση προσφοράς και ζήτησης. Η έλλειψη προσφοράς σημαίνει μεγάλοι χρόνοι αναμονής και ανεπαρκής φροντίδα. Όσοι χρειάζονται πραγματικά φροντίδα, βλάπτονται από την κρατικοποιημένη ιατρική.

Επιπλέον, μολονότι τα επιδόματα «από την κούνια μέχρι τον τάφο» φαίνονται επιθυμητά σε πολλούς, η εξάρτηση του πληθυσμού από την κυβέρνηση θέτει τα θεμέλια για ένα αυταρχικό καθεστώς. Αυτή η αρχή αντικατοπτρίζεται σαφώς στην μαρξιστική αντίληψη ότι ο σοσιαλισμός είναι απλώς το πρωταρχικό στάδιο του κομμουνισμού. Μεγαλύτερη συμμετοχή των αρχών στον έλεγχο της κοινωνίας ή στη ζωή του κάθε ενός πολίτη απαιτούν μεγαλύτερα συστήματα κρατικού ελέγχου: η πρόσληψη προσωπικού και η σύνταξη κανονισμών απαιτούν χρήματα, τα οποία δημιουργούνται από την φορολογία. Με την επέκταση του κράτους έρχεται επίσης η δημιουργία ισχυρών πολιτικών κλικών που έχουν μεγάλο συμφέρον να διατηρήσουν και να διευρύνουν το πεδίο της εξουσίας τους.

Η τεχνολογία το καθιστά ακόμη πιο βολικό για τις κυβερνήσεις να ελέγχουν τους πληθυσμούς τους. Το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα είναι το πιο προφανές παράδειγμα αυτού του προβλήματος, αλλά οι ίδιοι κίνδυνοι υπάρχουν σε δυτικές χώρες, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, όπου τα σοσιαλιστικά προγράμματα έχουν ήδη εμποτίσει την κοινωνία.

Η σημερινή Κίνα διαθέτει το μεγαλύτερο σύστημα παρακολούθησης στον κόσμο. Σε δημόσιους χώρους και στους δρόμους, κάμερες παρακολούθησης είναι παντού. Σε λίγα λεπτά, τα πρόσωπα σε μια μαύρη λίστα μπορούν να συγκριθούν με μια θάλασσα 1,4 δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Το λογισμικό παρακολούθησης που είναι ενσωματωμένο στο WeChat σε κινητά τηλέφωνα επιτρέπει την ανοιχτή παρακολούθηση και το απόρρητο δεν υπάρχει καθόλου για όσους διαθέτουν κινητό τηλέφωνο. Απλώς δεν υπάρχει κανένα μέρος που να μην παρακολουθείσαι.

Καθώς η τεχνολογία γίνεται ολοένα και πιο προχωρημένη και οι κυβερνήσεις γίνονται ολοένα και μεγαλύτερες, η συνέχιση της πορείας του σοσιαλισμού στην Δύση θα έχει ως αποτέλεσμα μια παρόμοια τρομακτική μοίρα – μια συνεχή παρακολούθηση, πίεση και έλεγχο. Αυτό το τελικό σενάριο δεν είναι σε καμία περίπτωση υπερβολή.

Εκτός από την φυσική παρακολούθηση και την λογοκρισία, η κυβέρνηση μπορεί επίσης να χρησιμοποιήσει «μεγάλα δεδομένα» και οικονομικές πληροφορίες για να απολύει από την δουλειά τους πολίτες που στοχεύει. Οι τράπεζες μπορούν να εξαναγκαστούν να ακυρώσουν τα δάνειά τους. Μια κυβέρνηση με αυτά τα τεχνολογικά μέσα μπορεί να ανακαλέσει τις άδειες των ανυπάκουων πολιτών και να διακόψει την πρόσβασή τους σε επιδόματα, τα οποία, λόγω άλλων οικονομικών πολιτικών, είναι το μόνο μέσο επιβίωσής τους.

6. Η απειλή του κομμουνισμού στις βασικές αξίες

Οι κομμουνιστικές ιδεολογίες έχουν καταστρέψει την πολιτική σφαίρα εδώ και αιώνες. Στην Ανατολή, τα κομμουνιστικά καθεστώτα κινητοποίησαν τις δυνάμεις του κράτους για να συντρίψουν τους πολιτικούς αντιπάλους, να καταστρέψουν τον παραδοσιακό πολιτισμό και να σκοτώσουν δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους. Στην Δύση, τα αριστερά κινήματα κατέλαβαν σταδιακά αλλά σταθερά την δημοκρατική διαδικασία. Ενώ αποφεύγουν την βία και την δικτατορία, τα κρατικά προγράμματα που υποστηρίζουν ακολουθούν την ίδια φιλοσοφία πάλης.

Η επιθυμία για εξουσία, πλούτο και φήμη υπήρχαν όσο η ίδια η ανθρωπότητα, καθώς ο καθένας έχει την ικανότητα τόσο για το κακό όσο και για το καλό. Εκμεταλλευόμενο τις ηθικές αδυναμίες που είναι εγγενείς στην ανθρώπινη φύση, το φάντασμα του κομμουνισμού έχει καλλιεργήσει δίκτυα «πρακτόρων» σε όλο τον κόσμο.

Λόγω της κομμουνιστικής παρείσφρησης, οι σημερινές δυτικές κοινωνίες πολώνονται σε πρωτοφανή βαθμό, με την αριστερά να χρησιμοποιεί όλη της την δύναμη για να εμποδίζει και να σταματά τους πολιτικούς που έχουν παραδοσιακές απόψεις. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η Δύση βρίσκεται τώρα σε πόλεμο σχετικά με τις δικές της αξίες.

Η αριστερή πολιτική επιρροή έχει αποδειχθεί εξαιρετικά ανθεκτική στις προσπάθειες που καταβάλλονται για αποδυνάμωση ή αναστροφή της. Οι πολιτικοί και οι ακτιβιστές υπό την επήρεια του κομμουνισμού, συνεργάζονται με τα μέσα ενημέρωσης για να δυσφημίσουν την αντιπολίτευση και να διαδώσουν παραπλανητικές πληροφορίες για να μπερδέψουν το κοινό. Αριστεροί αξιωματούχοι αγνοούν ή παρεμποδίζουν κυβερνητικά διατάγματα, εκτρέπουν δημόσιους πόρους για να υποστηρίξουν τις ιδεολογικές ατζέντες τους και θεσπίζουν πολιτικές που επιδεινώνουν τον κοινωνικό διχασμό και τις συγκρούσεις.

Το 2018, σύμφωνα με δημοσκόπηση του Associated Press-NORC Center for Public Affairs Research, περισσότερο από το 80 τοις εκατό των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι πίστευαν πως οι Αμερικανοί ήταν πολύ διχασμένοι σε σημαντικές αξίες και ότι η χώρα ήταν πιο βαθιά διχασμένη στην πολιτική από ό,τι στο παρελθόν. [20]

Το κράτος είναι απαράμιλλο στην ικανότητά του να επιστρατεύει ανθρώπινους και οικονομικούς πόρους. Αν ασκηθεί σωστά, η πολιτική εξουσία μπορεί να αποφέρει μεγάλο όφελος σε ολόκληρο το έθνος και να βελτιώσει την διεθνή κοινότητα. Αλλά όπως φαίνεται σε όλη την ιστορία, και στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, η κατάχρηση αυτής της εξουσίας οδηγεί σε τερατώδη εγκλήματα.

Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Ρέιγκαν είπε στην πρώτη ομιλία του μετά την ορκωμοσία: «Κατά καιρούς, έχουμε μπει σε πειρασμό να πιστέψουμε ότι η κοινωνία έχει γίνει πολύ περίπλοκη για να μπορεί να ασκήσει διαχείριση του εαυτού της, ότι η κυβέρνηση από μια ελίτ ομάδα είναι ανώτερη από την κυβέρνηση για, από, και των ανθρώπων. Αλλά αν κανείς ανάμεσά μας δεν είναι ικανός να κυβερνά τον εαυτό του, τότε ποιος ανάμεσά μας έχει την ικανότητα να κυβερνά κάποιον άλλο;» [21] Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ είπε ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες, «δεν λατρεύουμε την κυβέρνηση – λατρεύουμε τον Θεό». [22]

Η ενότητα μιας χώρας απαιτεί ένα κοινό σύνολο αξιών και έναν κοινό πολιτισμό. Αν και τα δόγματα διαφέρουν μεταξύ των θρησκειών, τα πρότυπα για το καλό και το κακό είναι παρόμοια. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτό επιτρέπει σε ανθρώπους διαφορετικών εθνοτικών και πολιτισμικών υποβάθρων να ζουν μαζί αρμονικά. Ωστόσο, όταν ο λαός διχάζεται σε ζητήματα βασικής ηθικής, διακυβεύεται η ίδια η επιβίωση της χώρας.

Διαβάστε την σειρά εδώ: Πώς το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας

Παραπομπές

14. Marx and Engels, “Manifesto.”

15. Vladimir Lenin, The State and Revolution (1918), 381–492, Marxists Internet Archive, accessed April 17, 2020, https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1917/staterev/ch01.htm.

16. Alexis de Tocqueville, Democracy in America, vol. 2, Henry Reeve, trans., (London: Longmans, Green, and Co., 1889), 289.

17. Albert Venn Dicey, Lectures on the Relation Between Law & Public Opinion in England, During the Nineteenth Century (London: Macmillan and Co., 1919), xxxviii, Online Library of Liberty, accessed April 17, 2020,
http://oll.libertyfund.org/pages/dicey-on-the-rise-of-legal-collectivism-in-the-20thc.

18. Paul B. Skousen, The Naked Socialist (Salt Lake City, UT: Izzard Ink, 2014), Kindle edition.

19. Peter Vinthagen Simpson, “Jonas, 32, Sewed Up His Own Leg after ER Wait,” The Local, August 3, 2010, https://www.thelocal.se/20100803/28150.

20. Juana Summers, “AP-NORC Poll: Most Americans See a Sharply Divided Nation,” The Associated Press, http://www.apnorc.org/news-media/Pages/AP-NORC-Poll-Most-Americans-see-a-sharply-divided-nation.aspx.

21. Ronald Reagan, “First Inaugural Address of Ronald Reagan” (speech, US Capitol, Washington, DC, January 20, 1981), The Avalon Project, accessed April 17, 2020, https://avalon.law.yale.edu/20th_century/reagan1.asp.

22. Donald Trump, “Remarks by President Trump at the 2017 Values Voter Summit” (speech, Omni Shoreham Hotel, Washington, DC, October 13, 2017), White House, accessed April 17, 2020, https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-2017-values-voter-summit.