GEORGE CITRONER

Η καθημερινή έκθεση σε έναν τύπο φθαλικού άλατος — χημικές ουσίες που χρησιμοποιούνται συνήθως σε προϊόντα πολυβινυλοχλωριδίου όπως σωληνώσεις, ιατρικούς σωλήνεςμ σακούλες, και διαφανείς μεμβράνες κουζίνας — μπορεί να συνδέεται με περισσότερο από 13% των θανάτων από καρδιακές παθήσεις παγκοσμίως το 2018, σύμφωνα με νέα μελέτη.

Η έρευνα εμπλέκει συγκεκριμένα τον φθαλικό δι-2-αιθυλεξυλεστέρα (DEHP), έναν τύπο χημικής ουσίας που χρησιμοποιείται για να κάνει τα πλαστικά πιο εύκαμπτα, ως σημαντική απειλή για τη δημόσια υγεία, ο οποίος αποδόθηκε σε περισσότερους από 350.000 θανάτους από καρδιακές παθήσεις μεταξύ ατόμων ηλικίας 55 έως 64 ετών παγκοσμίως.

Παρόλο που οι συγγραφείς της μελέτης σημειώνουν σε δελτίο τύπου ότι τα ευρήματά τους υποδηλώνουν ότι αυτές οι χημικές ουσίες μπορεί να είναι επιβλαβείς για την ανθρώπινη υγεία, προειδοποιούν ότι τα αποτελέσματα δεν αποδεικνύουν σχέση αιτίου-αποτελέσματος.

«Το γεγονός ότι οι φθαλικές ενώσεις είναι τόσο διαδεδομένες και μπορούν να επηρεάσουν πολλαπλά συστήματα οργάνων τις καθιστά σοβαρή ανησυχία για τη δημόσια υγεία», δήλωσε η Τζαννέτα Μπρύσκιν, διευθύντρια κλινικής χημείας και τοξικολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Έμορυ, σε συνέντευξή της στην Epoch Times.

Κρυμμένος δολοφόνος

Η μελέτη, που διεξήχθη από ερευνητές του NYU Langone και δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο Lancet eBiomedicine, χρησιμοποίησε δεδομένα υγείας και περιβάλλοντος από διάφορες έρευνες πληθυσμού παγκοσμίως για να αξιολογήσει την έκθεση σε DEHP σε 200 χώρες. Αυτά τα δεδομένα στη συνέχεια συνδέθηκαν με τις παγκόσμιες τάσεις θνησιμότητας.
Οι αναπτυσσόμενες περιοχές επωμίστηκαν το μεγαλύτερο βάρος των θανάτων που συνδέονται με την έκθεση σε DEHP. Η Νότια Ασία και η Μέση Ανατολή αντιπροσώπευαν μαζί περίπου το 42% των θανάτων από καρδιακές παθήσεις που συνδέονται με το DEHP, ενώ η Ανατολική Ασία και ο Ειρηνικός συνέβαλαν σχεδόν στο 32%.

Μαζί, η Μέση Ανατολή, η Νότια Ασία, η Ανατολική Ασία και ο Ειρηνικός παρουσίασαν ένα δυσανάλογα υψηλό μερίδιο αυτών των θανάτων — περίπου τα τρία τέταρτα του συνόλου.

Τα άτομα με τα υψηλότερα επίπεδα φθαλικών ενώσεων είχαν μεγαλύτερο κίνδυνο θανάτου από οποιαδήποτε αιτία, ειδικά καρδιαγγειακή θνησιμότητα, σύμφωνα με τη μελέτη.

Οι συγγραφείς σημείωσαν ότι αυτές οι περιοχές πιθανότατα αντιμετωπίζουν μεγαλύτερη έκθεση σε φθαλικές ενώσεις λόγω της αυξανόμενης παραγωγής πλαστικών και των λιγότερο αυστηρών κανονισμών κατασκευής.

Η έκθεση στο DEHP συνδέεται με αυξημένη φλεγμονή στις αρτηρίες της καρδιάς, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε καρδιακές προσβολές ή εγκεφαλικά επεισόδια με την πάροδο του χρόνου, δήλωσαν οι ερευνητές.

Ο Λεονάρντο Τρασάντε, καθηγητής υγείας πληθυσμού στο NYU Langone Health και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, τόνισε την επείγουσα ανάγκη για κανονισμούς για τη μείωση της έκθεσης σε αυτές τις επιβλαβείς χημικές ουσίες, ιδιαίτερα σε περιοχές που βιώνουν ταχεία βιομηχανική ανάπτυξη.

«Χώρες με ταχεία βιομηχανική ανάπτυξη και λιγότερους κανονισμούς ασφαλείας — όπως η Ινδία, η Κίνα και η Ινδονησία, επωμίζονται το μεγαλύτερο βάρος των καρδιακών παθήσεων που σχετίζονται με τις φθαλικές ενώσεις», δήλωσε στην Epoch Times ο Τζόζεφ Μέρκολα, πιστοποιημένος οστεοπαθητικός ιατρός που ειδικεύεται στην οικογενειακή ιατρική. «Αυτό θα πρέπει να αποτελεί έκκληση για δράση. Είτε ζείτε σε μια μεγάλη πόλη είτε σε μια αγροτική πόλη, έχετε το δικαίωμα σε καθαρά τρόφιμα, ασφαλή προϊόντα και ένα περιβάλλον χωρίς τοξίνες».

Κοιτάζοντας μπροστά, οι ερευνητές σχεδιάζουν να διερευνήσουν πώς η μείωση της έκθεσης σε φθαλικές ενώσεις μπορεί να επηρεάσει τα ποσοστά θνησιμότητας με την πάροδο του χρόνου και να εξετάσουν άλλα προβλήματα υγείας που συνδέονται με αυτές τις χημικές ουσίες, συμπεριλαμβανομένου του πρόωρου τοκετού.

Οι ερευνητές εκτίμησαν ότι οι οικονομικές επιπτώσεις των θανάτων που συνδέονται με την έκθεση σε DEHP έφτασαν τα 3,74 τρισεκατομμύρια δολάρια. Μια προηγούμενη μελέτη από την ίδια ομάδα διαπίστωσε ότι οι φθαλικές ενώσεις ευθύνονται για περισσότερους από 90.000 πρόωρους θανάτους κάθε χρόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, πολλοί από τους οποίους συνδέονται με καρδιακές παθήσεις.

Κίνδυνοι για την υγεία πέρα ​​από τις καρδιαγγειακές παθήσεις

Οι φθαλικές ενώσεις, που ταξινομούνται ως χημικές ουσίες που προκαλούν ενδοκρινικές διαταραχές, έχουν ευρείες επιπτώσεις στην υγεία επειδή παρεμβαίνουν στα ορμονικά συστήματα του σώματος, δήλωσε η Μπρύσκιν.

Στα παιδιά, οι φθαλικές ενώσεις έχουν συσχετιστεί με αναπτυξιακά και συμπεριφορικά προβλήματα, συμπεριλαμβανομένης της μειωμένης γνωστικής λειτουργίας και των διαταραχών προσοχής, σημείωσε. Στους ενήλικες, έχουν συνδεθεί με αναπαραγωγικά προβλήματα, όπως χαμηλότερη ποιότητα σπέρματος και διαταραγμένους κύκλους εμμήνου ρύσεως, καθώς και με αυξημένους κινδύνους για παχυσαρκία, αντίσταση στην ινσουλίνη, διαβήτη τύπου 2 και ορμονοευαίσθητους καρκίνους όπως ο καρκίνος του μαστού.

Ο Μέρκολα είπε ότι μία από τις πιο ανησυχητικές επιπτώσεις αφορά την ανάπτυξη του εγκεφάλου των παιδιών.

«Εάν είστε έγκυος, η έκθεση σε φθαλικές ενώσεις μπορεί να βλάψει τις γνωστικές ικανότητες του παιδιού σας πριν από τη γέννηση», είπε. «Η ζημιά φαίνεται να είναι ιδιαίτερα έντονη όταν η έκθεση συμβαίνει κατά τη διάρκεια βασικών αναπτυξιακών παραθύρων όπως το δεύτερο τρίμηνο».

«Υπάρχει επίσης ανησυχία για τον ρόλο τους στη διαταραχή του θυρεοειδούς και στην πρόωρη εφηβεία», πρόσθεσε η Μπρύσκιν.

Είπε ότι υπάρχουν ουσιαστικοί τρόποι για τη μείωση της έκθεσης σε φθαλικές ενώσεις, αλλά σημείωσε ότι η ευθύνη επί του παρόντος βαρύνει περισσότερο τα άτομα παρά τα ρυθμιστικά συστήματα.

Για τη μείωση της προσωπικής έκθεσης, η Μπρύσκιν συνέστησε τα ακόλουθα βήματα:

Περιορισμός της χρήσης πλαστικών προϊόντων, ειδικά εκείνων που φέρουν την ετικέτα με τον κωδικό ανακύκλωσης αρ. 3 πολυβινυλοχλωρίδιο (PVC).

Επιλογή εναλλακτικών λύσεων όπως γυαλί, ανοξείδωτο χάλυβα ή υλικά χωρίς φθαλικές ενώσεις για την αποθήκευση τροφίμων και παιδικών παιχνιδιών.
Επιλογή προϊόντων προσωπικής φροντίδας με την ετικέτα «χωρίς φθαλικές ενώσεις» και αποφυγή εκείνων με γενικό «άρωμα» που αναφέρεται ως συστατικό.

Μειώστε την κατανάλωση επεξεργασμένων και συσκευασμένων τροφίμων και καταναλώστε αντ΄αυτών φρέσκα, φυσικά τρόφιμα.

Καθαρισμός συχνά για την ελαχιστοποίηση της οικιακής σκόνης, όπου μπορούν να συσσωρευτούν οι φθαλικές ενώσεις.

Είπε ότι, «τελικά, η μείωση της έκθεσης σε ολόκληρο τον πληθυσμό θα εξαρτηθεί από αλλαγές πολιτικής που περιορίζουν τη χρήση φθαλικών ενώσεων και επιβάλλουν σαφέστερη επισήμανση, προσπάθειες που ακόμα δεν συμβαδίζουν με την επιστήμη».

Μικροσκοπικά σωματίδια πλαστικού εμφανίζονται στις ανθρώπινες αρτηρίες, σε 50 φορές υψηλότερη συγκέντρωση όταν οι αρτηρίες είναι εν μέρει φραγμένες, αποκαλύπτει νέα μελέτη, προσθέτοντας τη ρύπανση από πλαστικά στη λίστα των απειλών για την καρδιαγγειακή υγεία.

Ενώ τα μικροπλαστικά είναι πολύ μικρά, με διάμετρο μικρότερη από 5 χιλιοστά, τα νανοπλαστικά είναι αόρατα στο ανθρώπινο μάτι και τόσο μικροσκοπικά που μπορούν να περάσουν στους ανθρώπινους ιστούς.

«Αυτά τα είδη πλαστικών βρίσκονται συνήθως στο περιβάλλον, ειδικά σε κομμάτια σκουπιδιών των ωκεανών. Με την πάροδο των ετών, αυτά τα πλαστικά διασπώνται, αναμειγνύονται με το έδαφος και το νερό και ενσωματώνονται στην τροφική αλυσίδα», δήλωσε σε δελτίο Τύπου ο επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, Ρος Κλαρκ, αγγειακός χειρουργός-επιστήμονας στο Πανεπιστήμιο του Νέου Μεξικού στην Αλμπουκέρκη.

Επίπεδα μικροπλαστικών που συνδέονται με την υγεία των αρτηριών

Ερευνητές παρουσίασαν πρόσφατα τα ευρήματά τους, τα οποία δεν έχουν ακόμη αξιολογηθεί από ομοτίμους, στις Επιστημονικές Συνεδρίες Vascular Discovery 2025 της Αμερικανικής Καρδιολογικής Εταιρείας στη Βαλτιμόρη.

Σύμφωνα με τα ευρήματα, οι καρωτιδικές αρτηρίες με πλάκα περιείχαν τουλάχιστον 50 φορές περισσότερα μικρονανοπλαστικά σε σύγκριση με τις αρτηρίες που ήταν υγιείς και χωρίς συσσώρευση πλάκας (αθηρωματική πλάκα).

Σαράντα οκτώ δείγματα καρωτιδικών αρτηριών — μεγάλα αιμοφόρα αγγεία σε κάθε πλευρά του λαιμού που παρέχουν οξυγονωμένο αίμα στον εγκέφαλο — αναλύθηκαν από ενήλικες ηλικίας 60 έως 90 ετών στο Πανεπιστήμιο του Νέου Μεξικού, μεταξύ 2023 και 2024.

Περίπου το ένα τρίτο των δειγμάτων ελήφθησαν από άτομα που υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση πλάκας από τις καρωτιδικές αρτηρίες τους λόγω συμπτωμάτων όπως εγκεφαλικό επεισόδιο, μίνι εγκεφαλικό επεισόδιο ή προσωρινή απώλεια όρασης. Το δεύτερο τρίτο προήλθε από άτομα με συσσώρευση πλάκας αλλά δεν εμφάνισαν συμπτώματα. Το τελευταίο τρίτο προήλθε από δότες ιστών που είχαν πεθάνει από άλλες αιτίες, χωρίς απόφραξη καρωτιδικής αρτηρίας.

Σε συμμετέχοντες με αθηρωματική πλάκα αλλά χωρίς συμπτώματα στένωσης, η συγκέντρωση μικρονανοπλαστικών στην πλάκα ήταν 16 φορές υψηλότερη σε σύγκριση με τα υγιή τοιχώματα των αρτηριών από νεκρούς δότες ιστών παρόμοιας ηλικίας.

Οι συμμετέχοντες που είχαν υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο, μίνι εγκεφαλικό επεισόδιο ή προσωρινή απώλεια όρασης λόγω αποκλεισμένης ροής αίματος εμφάνισαν επίπεδα μικρονανοπλαστικών 51 φορές υψηλότερα σε σύγκριση με τις υγιείς αρτηρίες.

Αν και τα υγιή αιμοφόρα αγγεία έχουν μηχανισμούς για την απομάκρυνση των αποβλήτων και των ξένων υλικών, οι μηχανισμοί καθαρισμού μπορεί να είναι μειωμένοι σε κατεστραμμένες αρτηρίες, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που έχουν υποστεί βλάβη λόγω συσσώρευσης πλάκας. Η παρουσία πλάκας και οι σχετικές αλλαγές στη ροή του αίματος θα μπορούσαν να μειώσουν την ικανότητα του σώματος να απομακρύνει απόβλητα όπως τα νανοπλαστικά από τα τοιχώματα των αρτηριών.

Η έρευνα δεν διαπίστωσε άμεση σύνδεση

Οι ερευνητές συνέκριναν αρτηρίες με υψηλά και χαμηλά επίπεδα πλαστικού και δεν βρήκαν καμία σύνδεση μεταξύ του αριθμού των σωματιδίων και των σημαδιών ξαφνικής αύξησης της φλεγμονής, αν και υπήρχαν διαφορές στη γονιδιακή δραστηριότητα στα ανοσοκύτταρα που περιβάλλουν τις πλάκες.

Οι ερευνητές δεν διευκρίνισαν ποιες διαφορές στη γονιδιακή δραστηριότητα παρατηρήθηκαν μεταξύ των ανοσοκυττάρων σε πλάκες υψηλής πλαστικότητας έναντι πλακών χαμηλής πλαστικότητας.

«Αυτά τα ευρήματα δείχνουν ότι η ύπαρξη των νανοπλαστικών στις λιπαρές αποθέσεις έχει βιολογικές συνέπειες πιο περίπλοκες και λεπτές από μία ξαφνική φλεγμονή», δήλωσε ο Κλαρκ.

Η έλλειψη άμεσης σύνδεσης μεταξύ του αριθμού των νανοπλαστικών και της ξαφνικής φλεγμονής υποδηλώνει ότι «μπορεί να υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που συμβάλλουν και δεν κατανοούμε ακόμη από ιατρική άποψη», δήλωσε στην Epoch Times ο Γιοσέφ Αμιριάν, πιστοποιημένος καρδιολόγος στο Manhattan Cardiology στη Νέα Υόρκη και συνεργάτης του Labfinder.com.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, η παρούσα μελέτη επεκτείνει προηγούμενη έρευνα από την Ιταλία που διαπίστωσε ότι άτομα με αθηρωματική πλάκα αντιμετώπιζαν μεγαλύτερη πιθανότητα θανάτου ή μη θανατηφόρας καρδιακής προσβολής ή εγκεφαλικού επεισοδίου κατά τη διάρκεια σχεδόν τριών ετών παρακολούθησης.

«Αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα και ανησυχητική μελέτη. Μέχρι σήμερα, δεν έχουμε θεωρήσει την έκθεση σε πλαστικά νανοσωματίδια ως παράγοντα κινδύνου για εγκεφαλικό επεισόδιο», δήλωσε η Κάρεν Λ. Φιούρι, νευρολόγος που δεν συμμετείχε στην έρευνα, αλλά υπογράμμισε τη σημασία της έρευνας, σε βιντεοσκοπημένη συνέντευξη που συνόδευε το δελτίο Τύπου.

Ωστόσο, ο Κλαρκ συνέστησε προσοχή κατά την ερμηνεία των αποτελεσμάτων. «Είναι πολύ σημαντικό να μελετήσουμε τι κάνουν αυτά τα υλικά στο σώμα μας. Ωστόσο, θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί σχετικά με τα πρώιμα αποτελέσματα αυτής της μελέτης», δήλωσε. «Δεν θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε πλήρως τις βιολογικές επιπτώσεις για πολλά χρόνια ακόμα».

Οι ερευνητές σημείωσαν βασικούς περιορισμούς της μελέτης τους. Δεν μπορούν να αποδείξουν ότι τα σωματίδια πλαστικού προκαλούν στην πραγματικότητα αρτηριακή νόσο, καθώς τα σωματίδια μπορεί να είναι απλώς ένα σημάδι άλλων προβλημάτων υγείας. Ανέφεραν επίσης δυσκολία στην ακριβή μέτρηση των πλαστικών, επειδή τα λιπαρά στα δείγματα μπορεί να μοιάζουν με πλαστικό κατά τη διάρκεια των δοκιμών.

Στους επιστημονικούς κύκλους, συχνά αναγνωρίζεται ότι οι συσχετίσεις δεν είναι απαραίτητα αιτιώδεις, πράγμα που σημαίνει ότι μόνο και μόνο επειδή βρέθηκε κάτι δεν σημαίνει ότι η παρουσία του προκάλεσε ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, δήλωσε ο Άλεξ ΛεΜπώ, τοξικολόγος και πιστοποιημένος βιομηχανικός υγιεινολόγος, στην Epoch Times.

«Απαιτείται περισσότερη έρευνα για τον εντοπισμό μιας πραγματικής αιτίας βλάβης από την παρουσία του υλικού», δήλωσε ο ΛεΜπώ. «Προς το παρόν, υπάρχουν ελάχιστες πληροφορίες σχετικά με τις πραγματικές επιπτώσεις στην ανθρώπινη υγεία από τα μικροπλαστικά.»

Μειώνοντας την έκθεσή σας

Σύμφωνα με τα τελευταία στατιστικά στοιχεία, η παγκόσμια παραγωγή πλαστικού προβλέπεται να ξεπεράσει το 1 δισεκατομμύριο μετρικούς τόνους, ή περίπου 2,2 τρισεκατομμύρια λίβρες, τις επόμενες δύο δεκαετίες.

Καθώς αυτά τα πλαστικά διασπώνται σε μικροσκοπικά σωματίδια, βρίσκουν τον δρόμο τους προς τις υδάτινες οδούς, το έδαφος, ακόμη και τον αέρα που αναπνέουμε.

«Ως αποτέλεσμα, τα μικροπλαστικά και νανοπλαστικά εμφανίζονται στο επιτραπέζιο αλάτι, το νερό της βροχής, τα θαλασσινά, το εμφιαλωμένο νερό, τη σκόνη του σπιτιού και τα ανθρώπινα όργανα, συμπεριλαμβανομένων των αρτηριών, όπως φαίνεται σε αυτή τη μελέτη», δήλωσε στην Epoch Times ο Τζόσεφ Μέρκολα, πιστοποιημένος οικογενειακός ιατρός. Είπε ότι η πλήρης αποφυγή της έκθεσης σε αυτά τα πλαστικά σωματίδια «δεν είναι δυνατή σε αυτό το σημείο», αλλά υπάρχουν τρόποι για να μειώσετε σημαντικά την έκθεσή σας.

Ο Μέρκολα συνιστά:

Αποφύγετε τη θέρμανση τροφίμων σε πλαστικά δοχεία
Χρησιμοποιήστε γυαλί ή ανοξείδωτο χάλυβα αντί για πλαστικά μπουκάλια νερού
Επιλέξτε φυσικές τροφές αντί για βαριά συσκευασμένες, υπερεπεξεργασμένες επιλογές

Δεν χρειάζεται να αγχώνεστε για την απώλεια των κερδών που αποκτήθηκαν με κόπο από την άσκηση. Για πρώτη φορά, η επιστήμη έχει επικυρώσει την έννοια της «μυϊκής μνήμης».

Η έρευνα, που διεξήχθη στη Φινλανδία και δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο Journal of Physiology, διαπίστωσε ότι οι θετικές αλλαγές από την προπόνηση αντίστασης θα μπορούσαν να παραμείνουν στις μυϊκές πρωτεΐνες για περισσότερο από δύο μήνες μετά τη διακοπή των προπονήσεων, υποδηλώνοντας ότι το σώμα διατηρεί ορισμένα οφέλη ακόμη και όταν η προπόνηση σταματά.

Τα μυϊκά οφέλη διήρκεσαν 2 μήνες μετά την άσκηση

Η μυϊκή μνήμη είναι η ικανότητα του σώματος να ανακτά γρήγορα τη χαμένη δύναμη και μυϊκή μάζα μετά από μια περίοδο αδράνειας με ρυθμό πολύ πιο γρήγορο από τον αρχικό χρόνο που χρειάστηκε για να την αναπτύξει. Η μυϊκή μνήμη βοηθά τους ανθρώπους να ανακάμψουν από τα διαλείμματα στην προπόνηση για να ανακτήσουν πιο γρήγορα τα προηγούμενα επίπεδα φυσικής τους κατάστασης.

Η έρευνα ζήτησε από 42 Φινλανδούς άνδρες και γυναίκες ηλικίας μεταξύ 18 και 40 ετών, οι οποίοι ήταν σωματικά δραστήριοι αλλά άπειροι στη συστηματική προπόνηση αντίστασης, να ολοκληρώσουν 10 εβδομάδες προπόνησης αντίστασης. Στη συνέχεια, οι συμμετέχοντες έκαναν ένα διάλειμμα 10 εβδομάδων και στη συνέχεια συνέχισαν την προπόνηση για άλλες 10 εβδομάδες.

Κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, οι συμμετέχοντες παρακολουθούνταν για να διασφαλιστεί ότι απέφευγαν την προπόνηση αντίστασης, χρησιμοποιώντας ερωτηματολόγια και ελέγχους κατά τη διάρκεια του διαλείμματος για να επαληθεύεται η συμμόρφωση. Οι ερευνητές ανέλυσαν τις μυϊκές πρωτεΐνες των συμμετεχόντων μετά από δέκα εβδομάδες και βρήκαν δύο ξεχωριστές αντιδράσεις.

Ενώ ορισμένες πρωτεΐνες επανήλθαν στην προ-προπονητική τους κατάσταση κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, άλλες, συμπεριλαμβανομένων αρκετών πρωτεϊνών δέσμευσης ασβεστίου, παρέμειναν τροποποιημένες από την προπόνηση, διατηρώντας μια ανάμνηση άσκησης που διήρκεσε καθ’ όλη τη διάρκεια του διαλείμματος προπόνησης.

Οι πρωτεΐνες δέσμευσης ασβεστίου είναι απαραίτητες για τη ρύθμιση των επιπέδων ασβεστίου, κρίσιμες για πολλές κυτταρικές λειτουργίες, συμπεριλαμβανομένης της μυϊκής συστολής, της μετάδοσης νευρικών ερεθισμάτων και της κυτταρικής σηματοδότησης.

«Τώρα, για πρώτη φορά, δείξαμε ότι οι μύες ‘θυμούνται’ προηγούμενη προπόνηση αντίστασης σε επίπεδο πρωτεΐνης», δήλωσε ο επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, καθηγητής Juha Hulmi. Αυτή η «μνήμη» διαρκεί τουλάχιστον δυόμισι μήνες, σημείωσε.

Τόνισε ότι ενώ οι μύες μπορεί να συρρικνωθούν στο αρχικό τους μέγεθος κατά τη διάρκεια εκτεταμένων διαλειμμάτων, το ίχνος μνήμης βοηθά στην επίτευξη ταχύτερων αποτελεσμάτων όταν η προπόνηση ξαναρχίσει.

Επιπτώσεις για τους λάτρεις της γυμναστικής

Οι άνθρωποι συχνά πιστεύουν ότι τα οφέλη της άσκησης εξασθενούν γρήγορα, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε άγχος για την απώλεια μυών μετά από μια σύντομη παύση. Ωστόσο, αυτή η έρευνα υποδηλώνει ότι οι ανησυχίες για την απώλεια μυών μπορεί να υπερεκτιμώνται.

Τα ευρήματα της μελέτης βοηθούν στην αποσαφήνιση των μηχανισμών πίσω από τη μυϊκή μνήμη, ιδιαίτερα του πώς οι αλλαγές στις πρωτεΐνες συμβάλλουν στην ικανότητα του σώματος να ανακτήσει τη δύναμη και το μέγεθος.

Αρκετές πρωτεΐνες, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που εμπλέκονται στη συστολή, τη δομή και την επεξεργασία ασβεστίου των μυών που προκαλούνται από την προπόνηση αντίστασης, παρέμειναν αυξημένες ακόμη και μετά από 10 εβδομάδες χωρίς προπόνηση, σύμφωνα με τη μελέτη.

Τα ευρήματα της μελέτης αποκαλύπτουν τις επιγενετικές αλλαγές που προκαλεί η προπόνηση αντίστασης σε κυτταρικό επίπεδο, αλλάζοντας τον τρόπο λειτουργίας των μυϊκών κυττάρων ακόμη και σε περιόδους αδράνειας.

«Τα αποτελέσματά μας υποδηλώνουν επομένως ότι οι ασκούμενοι δεν πρέπει να ανησυχούν πολύ για περιστασιακά βραχυπρόθεσμα διαλείμματα προπόνησης στην καθημερινότητά τους όσον αφορά την προπόνηση δύναμης σε όλη τη ζωή», δήλωσε ο Hulmi στην Epoch Times. Ωστόσο, προειδοποίησε ότι τα αποτελέσματα της μελέτης του «δεν μπορούν να εφαρμοστούν άμεσα σε καταστάσεις όπου τα διαλείμματα προπόνησης προκαλούνται από ασθένειες ή τραυματισμούς».

Προοπτικές ειδικών

Ο Χούμαν Μέλαμεντ, πιστοποιημένος ορθοπεδικός χειρουργός σπονδυλικής στήλης και ειδικός αθλητιατρικής, δήλωσε στην Epoch Times ότι τα ευρήματα του Hulmi δείχνουν ότι τα σχέδια προπόνησης μπορούν να σχεδιαστούν ώστε να περιλαμβάνουν προγραμματισμένα διαλείμματα από την προπόνηση χωρίς να χάνεται πολλή μυϊκή μάζα στη διαδικασία.

«Η ικανότητα αναγνώρισης του γεγονότος ότι υπάρχει μυϊκή μνήμη, επιτρέπει στρατηγικές χρονικές περιόδους αποχής, είτε πρόκειται για αποκατάσταση, [αλλά] όχι για εξάντληση ή για γεγονότα της ζωής, έτσι ώστε όταν το άτομο επιστρέφει στην προπόνηση, να μπορεί να ανακτήσει τη μυϊκή του δύναμη και τη μυϊκή του μάζα αρκετά γρήγορα», δήλωσε ο Μέλαμεντ.

Επισήμανε ότι τα ευρήματα θα μπορούσαν να επηρεάσουν θετικά τις συμβουλές που παρέχουν οι γυμναστές στους πελάτες σχετικά με τα ακούσια ή προγραμματισμένα διαλείμματα από την προπόνηση αντίστασης.

Σημείωσε ότι τα ευρήματα της μελέτης θα μπορούσαν επίσης να μετριάσουν το άγχος για την απώλεια προπονήσεων και να παρακινήσουν τους ανθρώπους προς μακροπρόθεσμη συνέπεια «αντί για τελειότητα».

«Είμαστε ήδη σε θέση να παρατηρήσουμε κέρδη στην προπόνηση αντίστασης μέσω νευρομυϊκών προσαρμογών. Η μελέτη δείχνει πώς συμβαίνει αυτό σε επίπεδο πρωτεΐνης», δήλωσε στην Epoch Times ο Τρέβορ Τζίλουμ, καθηγητής κινησιολογίας και διευθυντής προγράμματος επιστήμης άσκησης στο California Baptist University στο Riverside της Καλιφόρνια. «Αυτό επιβεβαιώνει και επεκτείνει όσα έχουμε μάθει».

Ο Μέλαμεντ επεσήμανε ότι τα ευρήματα δείχνουν έναν τρόπο αποφυγής πιθανής επαγγελματικής εξουθένωσης, επομένως η εστίαση θα είναι περισσότερο σε ένα συνεπές πρόγραμμα άσκησης καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, «αντί να προσπαθούμε να γυμναζόμαστε κάθε μέρα για ολόκληρο το χρόνο».

Πρόσφατη μελέτη υποδεικνύει πιθανή σύνδεση μεταξύ καρκίνου του θυρεοειδούς και φαρμάκων για τον διαβήτη όπως τα Ozempic και Rybelsus, κυρίως κατά το πρώτο έτος χρήσης.

Η μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό JAMA Otolaryngology–Head & Neck Surgery, περιέλαβε 351.913 ενήλικες με διαβήτη τύπου 2 και συνέκρινε ασθενείς που έλαβαν αγωνιστές του υποδοχέα GLP-1 (GLP-1RAs) με εκείνους που λάμβαναν άλλα υπογλυκαιμικά φάρμακα.

Οι ασθενείς που βρίσκονταν στο πρώτο έτος θεραπείας με GLP-1RAs παρουσίασαν 1,85 φορές υψηλότερη πιθανότητα διάγνωσης με καρκίνο του θυρεοειδούς. Τα επόμενα έτη, ο σχετικός κίνδυνος μειώθηκε σε 1,27 φορές για όσους λάμβαναν τα φάρμακα αυτά επί δύο ή περισσότερα έτη.

Ωστόσο, σε απόλυτους αριθμούς, 69 συμμετέχοντες — ή ποσοστό 0,17% — ανέπτυξαν καρκίνο του θυρεοειδούς.

Οι ερευνητές υπέδειξαν ότι η αύξηση στις διαγνώσεις ενδέχεται να οφείλεται στην εντατικότερη ιατρική παρακολούθηση, παρά σε άμεση αιτιολογική σχέση με τα GLP-1RAs.

«Το εύρημα αυτό ενδέχεται να αντανακλά βελτιωμένη έγκαιρη ανίχνευση· επομένως, απαιτείται περαιτέρω έρευνα για την κατανόηση των υποκείμενων αιτίων αυτής της συσχέτισης», σημείωσαν.

Επιπλέον, οι συγγραφείς προειδοποίησαν ότι τα διαθέσιμα δεδομένα για την επίπτωση του καρκίνου του θυρεοειδούς σε σχέση με τη χρήση GLP-1RAs είναι περιορισμένα, επισημαίνοντας αντικρουόμενα αποτελέσματα από προηγούμενες μελέτες.

Σημαντικοί περιορισμοί

Η μελέτη βασίστηκε κυρίως σε διοικητικά δεδομένα για την καταγραφή βασικών αποτελεσμάτων και της έκθεσης στη φαρμακευτική αγωγή με την πάροδο του χρόνου.

Οι ερευνητές δεν ήταν σε θέση να διακρίνουν μεταξύ διαφορετικών υποτύπων του καρκίνου του θυρεοειδούς — μια διάκριση κρίσιμη για την κατανόηση των βιολογικών μηχανισμών που ενδέχεται να συνδέονται με τη χρήση GLP-1RAs.

Επιπροσθέτως, η μελέτη εστίασε σε ασθενείς που λάμβαναν GLP-1RAs για την αντιμετώπιση του διαβήτη και όχι για την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας ή τη μείωση του καρδιαγγειακού κινδύνου.

Καθώς η ζήτηση για φάρμακα όπως οι αγωνιστές του υποδοχέα GLP-1 αυξάνεται, οι ερευνητές ενθαρρύνουν τους επαγγελματίες υγείας να σταθμίζουν τα πιθανά οφέλη και τους ενδεχόμενους κινδύνους.

«Τα μεταβολικά οφέλη των GLP-1RAs πιθανότατα υπερτερούν του ενδεχόμενου κινδύνου εμφάνισης καρκίνου του θυρεοειδούς», κατέληξαν οι συγγραφείς.

Μια νέα μελέτη αποκαλύπτει μία σημαντική πρόκληση στη θεραπεία της ψυχικής υγείας: Το 48% των ασθενών με κατάθλιψη δεν παρουσιάζει ανταπόκριση σε πολλαπλές θεραπείες με αντικαταθλιπτικά φάρμακα. Το φαινόμενο αυτό, το οποίο ονομάζεται Ανθεκτική Κατάθλιψη (Treatment-Resistant Depression ή TRD), περιγράφει την κατάσταση όπου ένας ασθενής εξακολουθεί να εμφανίζει κατάθλιψη ακόμα και μετά από τη δοκιμή δύο ή περισσότερων τύπων αντικαταθλιπτικών. Προς το παρόν, η επιστημονική κοινότητα διαθέτει περιορισμένες κατευθυντήριες οδηγίες για τη διαχείριση της TRD.

Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό British Journal of Psychiatry, φέρνει στο φως μία κατάσταση που αφήνει τους ασθενείς ιδιαίτερα εκτεθειμένους.

Έκταση του προβλήματος

Η έρευνα, από το Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ και το Ίδρυμα Ψυχικής Υγείας NHS του Μπέρμιγχαμ και Σόλιχαλ, εξετάζει τα όρια των σημερινών θεραπειών κατάθλιψης. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το 48% των ασθενών με διαγνωσμένη κατάθλιψη είχε ήδη δοκιμάσει τουλάχιστον δύο διαφορετικά αντικαταθλιπτικά, ενώ το 37% είχε λάβει τέσσερα ή περισσότερα σκευάσματα, γεγονός που υποδεικνύει ότι η πάθησή τους παραμένει ανθεκτική στα φάρμακα.

Μέσα από συνεντεύξεις με ασθενείς που ζουν με TRD, η έρευνα κατέγραψε ένα έντονο αίσθημα απελπισίας και απογοήτευσης, λόγω της μη αποτελεσματικότητας της φαρμακευτικής θεραπείας. Οι συμμετέχοντες εξέφρασαν επίσης ότι η επικρατούσα προσέγγιση μοιάζει με «λύση που ταιριάζει σε όλους», αφού τα αντικαταθλιπτικά είναι η κύρια επιλογή στη διαχείριση της κατάθλιψης. Προς το παρόν, οι λόγοι που κάποιοι ασθενείς δεν ανταποκρίνονται στα αντικαταθλιπτικά παραμένουν άγνωστοι.

«Υπάρχει μια ειρωνεία στο ότι η προσπάθεια αντιμετώπισης της κατάθλιψης χωρίς επιτυχία από μόνη της γίνεται παράγοντας επιδείνωσης της αίσθησης απελπισίας», ανέφερε μεταξύ άλλων η Κιρανπρίτ Τζιλ, βασική συγγραφέας της μελέτης. «Πρέπει να αναγνωριστεί ότι η ύπαρξη ανθεκτικής κατάθλιψης πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη στις κλινικές αποφάσεις και στην υποστήριξη των ασθενών.»

Συννοσηρότητα και κίνδυνοι για την υγεία

Οι ασθενείς με TRD φαίνεται να έχουν επίσης αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης και άλλων ψυχικών νόσων, με 35% αυξημένη πιθανότητα να έχουν κάποια διαταραχή προσωπικότητας. Παράλληλα, κινδυνεύουν σε υψηλότερο βαθμό από καρδιαγγειακές παθήσεις, με τον κίνδυνο να είναι αυξημένος κατά 46% συγκριτικά με άτομα χωρίς ανθεκτική κατάθλιψη.

Η έρευνα τονίζει επίσης την αυξημένη τάση εμφάνισης άγχους και αυτοτραυματικών συμπεριφορών μεταξύ όσων πάσχουν από TRD.

«Η συγκεκριμένη μελέτη είναι πολύ σημαντική καθώς αναδεικνύει ότι οι ασθενείς με TRD βρίσκονται σε αυξημένο κίνδυνο για πληθώρα αρνητικών εξελίξεων», δηλώνει ο Στίβεν Μαρβάχα, ψυχίατρος και εκ των συγγραφέων της έρευνας. «Χρειαζόμαστε καλύτερες θεραπείες, πιο σαφή κλινικά μονοπάτια και άμεση ανάπτυξη νέων προσεγγίσεων.»

Η ψυχολόγος Σανάμ Χαφίζ, νευροψυχολόγος από τη Νέα Υόρκη, επισημαίνει δύο σημαντικά συμπεράσματα: την ανάγκη πιο εξατομικευμένων θεραπευτικών προσεγγίσεων και τη βελτίωση των διαγνωστικών εργαλείων, ώστε η ανθεκτική κατάθλιψη να αναγνωρίζεται εγκαίρως. «Αυτό θα επέτρεπε να εξεταστούν εναλλακτικές θεραπείες νωρίτερα, μειώνοντας ενδεχομένως τη συναισθηματική απελπισία που βιώνουν οι ασθενείς από τις αναποτελεσματικές θεραπείες», τονίζει η Χαφίζ.

Ο ρόλος της ψυχοθεραπείας

Οι μη φαρμακολογικές προσεγγίσεις, ειδικά η ψυχοθεραπεία, γίνονται «απαραίτητες» όταν οι ασθενείς δεν ανταποκρίνονται στις φαρμακευτικές θεραπείες.

«Η γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία (Cognitive-Behavioral Therapy-CBT) παρέχει εργαλεία στους ασθενείς για τη διαχείριση αρνητικών σκέψεων και την ανάπτυξη coping στρατηγικών», αναφέρει η Χαφίζ. «Παράλληλα, η διαπροσωπική θεραπεία και οι τεχνικές που βασίζονται στην ενσυνειδητότητα παρέχουν συναισθηματική υποστήριξη και αποτελεσματικούς μηχανισμούς διαχείρισης του στρες.»

Η έρευνα αναφέρει ότι η CBT εμφανίζει ανταπόκριση στο 50–75% των ασθενών με κατάθλιψη.

Η παρουσία άγχους και αυτοτραυματισμού σε ασθενείς με ανθεκτική κατάθλιψη περιπλέκει τη θεραπεία με διάφορους τρόπους, δήλωσε η Χαφίζ. Επισήμανε επίσης ότι το άγχος μπορεί να επιδεινώσει τα καταθλιπτικά συμπτώματα, καθιστώντας δυσκολότερη την επίτευξη της αντιμετώπισης των συμπτωμάτων με τις συνήθεις αντικαταθλιπτικές θεραπείες.

Η ανθεκτική κατάθλιψη συχνά συνυπάρχει με άγχος και όταν οι δύο αυτές καταστάσεις διασταυρώνονται, η θεραπευτική προσέγγιση γίνεται πιο διαφοροποιημένη. Ο συνδυασμός και των δύο καταστάσεων μπορεί να απαιτεί πιο σύνθετα, προσαρμοσμένα θεραπευτικά σχέδια, καθώς τα φάρμακα για την κατάθλιψη μπορεί να μην αντιμετωπίζουν πλήρως τα συμπτώματα του άγχους.

«Το άγχος μπορεί επίσης να οδηγήσει σε αυξημένη συναισθηματική δυσφορία και αυξημένη δυσκολία στη συμμετοχή στην ψυχοθεραπεία, καθιστώντας ενδεχομένως δυσκολότερο για τους ασθενείς να επωφεληθούν από τις θεραπευτικές παρεμβάσεις», σημείωσε η Χαφίζ.

«Ομοίως, οι συμπεριφορές αυτοτραυματισμού περιπλέκουν την κλινική εικόνα αυξάνοντας τον κίνδυνο σωματικών τραυματισμών και δημιουργώντας πρόσθετες ψυχολογικές επιβαρύνσεις για τους ασθενείς και τους κλινικούς γιατρούς», πρόσθεσε. «Αυτές οι συννοσηρές καταστάσεις μπορεί επίσης να επηρεάσουν την προθυμία του ασθενούς να συμμετάσχει στη θεραπεία, καθώς η αγωνία τόσο από το άγχος όσο και από την κατάθλιψη μπορεί να οδηγήσει σε μη συμμόρφωση με τη θεραπεία ή σε απόσυρση».

Σύμφωνα με την Χαφίζ, αυτό σημαίνει ότι η διαχείριση της TRD με συνυπάρχον άγχος και αυτοτραυματισμό θα απαιτεί συχνά μια διεπιστημονική προσέγγιση που συνδυάζει φαρμακευτική αγωγή, ψυχοθεραπεία και προσεκτική παρακολούθηση για την ασφάλεια και την ευημερία.