JEFFREY TUCKER

Ένα αυστραλιανό δικαστήριο είπε στην κυβερνητική επιτροπή eSafety (για την ασφαλή και υπεύθυνη χρήση της τεχνολογίας) ότι ο Ήλον Μασκ έχει δίκιο: Μια και μόνη χώρα δεν μπορεί να επιβάλει λογοκρισία σε όλον τον κόσμο. Η εταιρεία X , παλαιότερα γνωστή ως Twitter, πρέπει να υπακούει στις εθνικές νομοθεσίες, αλλά όχι σε μία παγκόσμια.

Ο Μασκ είχε κερδίσει μια παρόμοια μάχη και στη Βραζιλία, όπου ένας δικαστής ζήτησε όχι μόνο εθνική απαγόρευση, αλλά και παγκόσμια. Η Χ αρνήθηκε και κέρδισε. Προς το παρόν.

Αυτό εγείρει ένα σοβαρό ερώτημα: Πόσο μεγάλη είναι η απειλή για αυτούς τους παγκόσμιους κυβερνητικούς θεσμούς;

Ονειροπόλοι, ανόητοι και συχνά τρομακτικοί διανοούμενοι ονειρεύονται μια παγκόσμια κυβέρνηση εδώ και αιώνες. Εάν είστε αρκετά πλούσιοι και έξυπνοι, η ιδέα φαίνεται σαν ένας αιώνιος πειρασμός. Η λίστα των υποστηρικτών περιλαμβάνει άτομα που, παρεμπιπτόντως, έκαναν αξιοσημείωτες συνεισφορές: Άλμπερτ Αϊνστάιν, Ισαάκ Ασίμοφ, Γουόλτερ Κρονκάιτ, Μπάκμινστερ Φούλερ και πολλοί άλλοι.

Συχνά, το όνειρο ζωντανεύει μετά από συνθήκες όπως ο πόλεμος και η κατάθλιψη. Ή μια πανδημική περίοδος όπως αυτή που μόλις περάσαμε. Η χρήση της «παραπληροφόρησης» για διασυνοριακές δοκιμές της παγκόσμιας κυβερνητικής ισχύος έχει σκοπό να αναπτύξει μια νέα στρατηγική διακυβέρνησης – γενικά μια στρατηγική που παραγνωρίζει τον εθνικό έλεγχο υπέρ του παγκόσμιου ελέγχου.

Αυτό ήταν πάντα το όνειρο. Στην ιστορία, για παράδειγμα, μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, γίναμε μάρτυρες της δημιουργίας της Κοινωνίας των Εθνών, η οποία ήταν πρόδρομος των Ηνωμένων Εθνών, μετά από παρότρυνση του Αμερικανού προέδρου Γούντροου Ουίλσον. Και τα δύο θεωρήθηκαν από την τάξη των διανοούμενων ως απαραίτητα δομικά στοιχεία για αυτό που πραγματικά ήθελαν – ένα δεσμευτικό παγκόσμιο κράτος.

Δεν πρόκειται για θεωρία συνωμοσίας. Είναι αυτό που είπαν και αυτό που ήθελαν.

Το 1919, ο Χ.Τζ. Γουέλς, εμπνευσμένος από τη Λέγκα, ήταν τόσο ενθουσιασμένος με την ιδέα που έγραψε μια σαρωτική επανερμηνεία της παγκόσμιας ιστορίας, που εκτείνεται από τον 9 αιώνα π.Χ. μέχρι σήμερα, με τον τίτλο «Το περίγραμμα της ιστορίας».

Ο σκοπός του βιβλίου ήταν να ανατρέψει τη δημοφιλή συντηρητική θεωρία του προηγούμενου αιώνα, η οποία αντιμετώπιζε την ιστορία ως μια ιστορία ολοένα αυξανόμενης ελευθερίας για τα άτομα και χωρίς ισχυρά κράτη. Ο Γουέλς τη μετέτρεψε σε μια ιστορία φυλών που μετατράπηκαν σε έθνη και μετά σε περιοχές, με τους ανθρώπους να έχουν όλο και λιγότερη εξουσία και τους δικτάτορες και τους σχεδιαστές να έχουν όλο και περισσότερη. Σκοπός του ήταν να αναφέρει και να υπερασπιστεί αυτό ακριβώς.

Ήταν ένα τεράστιο μπεστ σέλερ, σε μια εποχή που είχε ακόρεστη δίψα για βιβλία, καθώς είχαν γίνει προσιτά, και υπήρχε ένα φλέγον αίτημα για καθολική εκπαίδευση. Η διατριβή του Γουέλς, αν και πολύτιμη από ορισμένες ιστορικές απόψεις, ήταν πραγματικά παράδοξη. Οραματίστηκε ένα μελλοντικό παγκόσμιο κράτος που θα κυβερνάται από μια μικρή ελίτ ευφυών ανθρώπων που θα σχεδίαζαν όλες τις οικονομίες, τις ροές πληροφοριών, τα μεταναστευτικά πρότυπα και τα συστήματα διακυβέρνησης, συντρίβοντας τις εθνικές φιλοδοξίες, την ελεύθερη πρωτοβουλία, τις παραδόσεις και τα συντάγματα.

Ήταν τρελό και δεν συνέβη πραγματικά. Αλλά μέσα σε μια συγκεκριμένη τάξη διανοουμένων, οι κινήσεις για την υλοποίησή του δεν σταμάτησαν ποτέ. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, γίναμε μάρτυρες παρόμοιων προσπαθειών, με τον ΟΗΕ να είναι μόνο μία από αυτές. Στη συμφωνία που συνήφθη στο Bretton Woods το 1944, δημιουργήθηκαν η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), τα οποία θεωρήθηκαν ως η βάση ενός παγκόσμιου μηχανισμού σχεδιασμού, μαζί με ένα νέο παγκόσμιο νομισματικό σύστημα.

Ούτε αυτό λειτούργησε.

Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα κατέληξαν να είναι καλά χρηματοδοτούμενα ιδρύματα για την ελίτ των ακαδημαϊκών, αλλά δεν αποτελούσαν πραγματικά την οικονομική βάση ενός παγκόσμιου κράτους. Ο ΟΗΕ, από την πλευρά του, έχει απογοητεύσει πολλούς.

Οι προσπάθειες για τη διαχείριση του παγκόσμιου εμπορίου υλοποιήθηκαν τελικά στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, αλλά αυτός ο μηχανισμός έχει αποδειχθεί σε μεγάλο βαθμό άβουλος και ανίκανος να ανακόψει τη ριζική ανατροπή του ελεύθερου εμπορίου που λαμβάνει χώρα τα τελευταία πέντε χρόνια.

Σήμερα, κανένα έθνος δεν φοβάται πραγματικά αυτήν την οντότητα. Η κίνηση για την ενοποίηση της Ευρώπης προωθήθηκε ως φιλελεύθερο κίνημα για να εμπνεύσει τη συνεργασία στο εμπόριο και τα ταξίδια και να καταστήσει δυνατή την οικονομική συνεργασία. Αλλά αυτή ήταν μόνο η επιφάνεια.

Στην πραγματικότητα, η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιπροσωπεύει τη δημιουργία μιας μικρογραφειοκρατίας στις Βρυξέλλες, η οποία θα έπρεπε να υπερκεράσει την κυριαρχία των εθνών και να επιβάλει ένα νέο κεντρικό κράτος στην Ευρώπη, και η οποία, στην πραγματικότητα, δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Είναι ένα πείραμα στον κυβερνητικό σχεδιασμό σε περιφερειακό επίπεδο.

Η Βρετανία ήταν πάντα ένα διστακτικό μέλος, αλλά όταν οι χειρότεροι φόβοι της έγιναν πραγματικότητα, ο κόσμος ψήφισε την αποχώρησή της. Το αποτέλεσμα ήταν το Brexit, ένα πολιτικό κίνημα που τρόμαξε τις ελίτ σε όλον τον κόσμο. Είδαν σχέδια δεκαετιών να καταρρέουν. Ο Μπόρις Τζόνσον έγινε ο πρωθυπουργός με το καθήκον να εφαρμόσει το Brexit, αλλά η κυβέρνησή του καταπολεμήθηκε σε κάθε βήμα. Τελικά, η πανδημία COVID-19 ανέτρεψε ολόκληρη την εντολή.

Ένας τρόπος για να κατανοήσουμε την απάντηση στην πανδημία COVID-19 είναι να θεωρήσουμε την πανδημία ως ένα νέο πείραμα παγκόσμιας διακυβέρνησης, ως έναν τρόπο για τις ελίτ να μεταδώσουν σε ολόκληρο τον πλανήτη ότι μπορούν να επιτύχουν παγκόσμια συνεργασία όταν το θελήσουν.

Σχεδόν σε όλα τα έθνη, η απάντηση ήταν η ίδια ως προς το χρονοδιάγραμμα και το πρωτόκολλο. Η κοινωνική απόσταση ήταν παντού, αλλά και οι μάσκες. Η απαγόρευση των συγκεντρώσεων, περιλαμβανομένων των θρησκευτικών συγκεντρώσεων, μαζί με ανόητα σχέδια όπως οι μονόδρομοι διάδρομοι στα σούπερ μάρκετ, είχαν επιβληθεί παντού. Τα συνθήματα («Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό») και η σήμανση (πλύνετε τα χέρια σας, κρατήστε αποστάσεις, φορέστε μάσκες κλπ) ήταν επίσης κοινά.

Ήταν τρομακτικό στο έπακρο, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως συνέβησαν όλα ταυτόχρονα, αν και σίγουρα γνωρίζαμε ότι υπήρχαν τεράστιες ημισφαιρικές διαφορές στον τρόπο εξάπλωσης των παθογόνων του αναπνευστικού. Κάτι που είναι πρόβλημα στη Νέα Υόρκη, μπορεί να μην είναι στο Σίδνεϊ. Γιατί έγιναν όλα ταυτόχρονα; Το μήνυμα φαινόταν να είναι το εξής: αυτό κάνουμε σε μια πανδημία.

Αυτό που δεν είπαν σε κανέναν είναι ότι τίποτα από αυτά δεν συνιστούσε «μέτρο κοινής λογικής για τη δημόσια υγεία», αλλά πως ήταν ένα πείραμα χωρίς προηγούμενο στην ανθρώπινη ιστορία.

Τα προληπτικά μέτρα που εφαρμόστηκαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας – πολλά από τα οποία ήταν παράλογα – δεν είχαν δοκιμαστεί ποτέ πριν.

Υπήρχε ένα μήνυμα πίσω από την όλη προσπάθεια: Είμαστε η κυβέρνηση και κυβερνάμε τον κόσμο και η δυσαρέσκειά του μάς είναι αδιάφορη.

Κατά συνέπεια, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) πήρε τη σκυτάλη για να παροτρύνει τα έθνη του κόσμου να εγκαταλείψουν την κυριαρχία τους και να συμφωνήσουν να εφαρμόσουν τα ίδια πρωτόκολλα όποτε το ζητά ο ΠΟΥ. Ο ΠΟΥ θέλει να εγκρίνει μια Συνθήκη για τις μελλοντικές πανδημίες και αναζητά υπογράφοντες ανά τον πλανήτη.

Στην αρχή, φαινόταν εύκολο, αλλά αναλύοντας τη σκληρή απάντηση στην πανδημία του COVID-19, αποδεικνύεται ότι η επιβολή μιας τέτοιας συμφωνίας δεν είναι τόσο εύκολο να επιτευχθεί.

Η ομάδα REPPARE άρχισε να εξετάζει εξονυχιστικά αυτήν τη συμφωνία και τις τροποποιήσεις και είδε ότι όλα βασίζονται σε ελαττωματικές εγκαταστάσεις, στραβή σκέψη και δημοσιονομική σπατάλη. Οι κυβερνήσεις σε όλον τον κόσμο απορρίπτουν τώρα κατηγορηματικά την πρόταση να εγκαταλείψουν τον εθνικό έλεγχο.

Φαίνεται ότι, πλέον, κινδυνεύει η συμφωνία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Αρχίζουμε μάλιστα να βλέπουμε κινήσεις προς την πλήρη αποχώρηση από τον ΠΟΥ, όπως επιχείρησε να κάνει ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ το 2017.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σήμερα λειτουργεί μια αρχόμενη παγκόσμια κυβέρνηση. Έχει τεράστια επιρροή στα μέσα ενημέρωσης, την τεχνολογία και τη λειτουργία του Διαδικτύου. Διαχειρίζεται τις παγκόσμιες ροές χρήματος και τις τιμές των περιουσιακών στοιχείων. Στοχεύει στη μείωση της εθνικής κυριαρχίας και καθιστά αδύνατη την επικράτηση της βούλησης των ψηφοφόρων σε οποιοδήποτε εκλογικό αποτέλεσμα.

Αυτή η νεοσύστατη κυβέρνηση αποτελείται από μεγάλες και καλά χρηματοδοτούμενες ελίτ, που ακροβατούν μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα και λειτουργούν μέσω ιδρυμάτων και μη κυβερνητικών οργανώσεων. Είναι εντελώς αποκομμένη από τις δημοκρατικές διαδικασίες.

«Τίποτα πιο καταστροφικό δεν θα μπορούσε να συμβεί στον τομέα των διεθνών οικονομικών σχέσεων από την υλοποίηση τέτοιων σχεδίων», έγραφε ο Λούντβιχ φον Μίζες το 1944.

«Θα χώριζε τα έθνη σε δύο ομάδες – αυτούς που εκμεταλλεύονται και αυτούς που τους εκμεταλλεύονται· αυτούς που περιορίζουν την παραγωγή και εφαρμόζουν μονοπωλιακές τιμές και αυτούς που αναγκάζονται να πληρώνουν μονοπωλιακές τιμές. Θα προκαλούσε δυσεπίλυτες συγκρούσεις συμφερόντων και θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε νέους πολέμους.»

Με άλλα λόγια, όπως όλες οι κυβερνητικές ενέργειες, τα αποτελέσματα μιας παγκόσμιας κυβέρνησης θα κατέληγαν στο αντίθετο από τις υποσχέσεις: όχι ειρήνη αλλά πόλεμος, όχι ευημερία αλλά φτώχεια, όχι υγεία αλλά ασθένεια, όχι καλύτερο περιβάλλον αλλά χειρότερο. Θα ήταν μια φυλακή για τον κόσμο και θα ήταν εντελώς ανεφάρμοστη. Οι άνθρωποι πρέπει να έχουν επίγνωση του τι συμβαίνει και να αντιδρούν κάθε φορά που μπορούν να το κάνουν.

Για αυτόν τον λόγο, θα πρέπει να χαιρόμαστε κάθε φορά που οι παγκόσμιες κυβερνητικές επιβολές, όπως η λογοκρισία, βιώνουν οπισθοδρόμηση. Η κυβέρνηση ως οντότητα προκαλεί αρκετά προβλήματα. Μια ενιαία κυβέρνηση που θα κυβερνά όλες τις χώρες θα κατέστρεφε ό,τι έχει απομείνει από τον πολιτισμό.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις των Epoch Times.

Του Jeffrey A. Tucker

Επιμέλεια: Βαλεντίνα Λισάκ & Αλία Ζάε

Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα The Wall Street Journal σχετικά με τα επίπεδα δεξιοτήτων των νεοπροσληφθέντων. Ή, πιο σωστά, σχετικά με την έλλειψη δεξιοτήτων, ακόμη και σε τομείς όπως η μηχανική.

Οι επιχειρήσεις προσλαμβάνουν νέους απόφοιτους και ανακαλύπτουν ότι ενώ μπορεί να γνωρίζουν πολλά, πρακτικά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, ούτε καν βασικά πράγματα που υποτίθεται ότι πρέπει να γνωρίζει κάθε μηχανικός. Ο λόγος είναι ότι τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά έχουν κάνει μόνο μαθήματα στο Zoom. Δεν έχουν καμία πρακτική εμπειρία.

Σκεφτείτε το εξής: Οι πρωτοετείς (σ.σ. αντίστοιχα με την Α΄ Λυκείου) του 2020 υπέστησαν το πρώτο κύμα της πανδημίας την άνοιξη και τα δια ζώσης μαθήματα σταμάτησαν. Την ακόλουθη χρονιά ήταν συνέχεια καθηλωμένοι μπροστά στις οθόνες. Όταν επέστρεψαν στη σχολή, αν επέστρεψαν, έπρεπε να φορούν μάσκες και να τους κάνουν ενέσεις ξανά και ξανά. Το τρίτο έτος ήταν πάνω κάτω μια από τα ίδια, με τα διαδικτυακά μαθήματα να εναλλάσσονται με τα δια ζώσης, ενώ οι εμπειρίες που είχαν ήταν πολύ περιορισμένες. Μετά αποφοίτησαν.

Αυτά με τις επαγγελματικές σχολές. Αυτά και με το 6ψήφιο χρέος που συσσωρεύαν οι φοιτητές όλα αυτά τα χρόνια των σπουδών τους. Αυτά και με την εμπειρική μάθηση.

Όλα αυτά χρησιμεύουν ως υπενθύμιση. Οι δεξιότητες προέρχονται από ό,τι κάνουμε, συμπεριλαμβανομένων των αποτυχιών, των αστοχιών, των προσαρμογών και του να γινόμαστε σταδιακά καλύτεροι σε κάτι, σε οτιδήποτε, ό,τι κι αν είναι αυτό. Χωρίς πρακτική εμπειρία, οι μόνες ικανότητες που αποκτούμε είναι η απομνημόνευση και το παιχνίδι με το σύστημα. Σίγουρα, οι σημερινοί απόφοιτοι κολεγίων είναι πολύ καλοί σε αυτό, αλλά οι δεξιότητές τους σε πολλούς πρακτικούς τομείς της ζωής είναι κυριολεκτικά υποανάπτυκτες.

Για τι είναι προετοιμασμένοι οι νέοι; Ίσως για μια δουλειά Zoom που υποτίθεται ότι εκτελεί διοικητικά καθήκοντα – αυτό ακριβώς το είδος που εξαφανίζεται καθώς οι μεγάλες εταιρείες μειώνουν απεγνωσμένα το εργατικό κόστος καθαρίζοντας τη διοίκηση από τις εξωφρενικές υπερβολές της. Όταν η CVS ανακοίνωσε μαζικές απολύσεις, κατέστησε σαφές ότι δεν θα υπάρξουν απώλειες μεταξύ των ανθρώπων που «αντιμετωπίζουν τον πελάτη». Αυτοί οι άνθρωποι εξακολουθούν να έχουν τεράστια ζήτηση.

Αλλά πόσοι από τους σημερινούς απόφοιτους λυκείου είναι προετοιμασμένοι να σταθούν πίσω από ένα ταμείο και να μιλήσουν με συνοχή και ευγένεια στους ανθρώπους, πόσο μάλλον να χειριστούν χρήματα ή να ασχοληθούν με το σκανάρισμα κωδικών και τα παρόμοια; Όχι πολλοί.

Είμαι βέβαιος ότι το έχετε παρατηρήσει αυτό γενικά από την έναρξη της ψηφιακής εποχής, όταν όλοι παρασύρθηκαν από την ιδέα ότι θα μεταναστεύαμε στο «σύννεφο» (Cloud) και θα απαλλασσόμασταν από τα βάρη της φυσικής πραγματικότητας. Αποδεικνύεται ότι πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα που έχουν ειπωθεί ποτέ. Το κόστος είναι τεράστιο.

Οι πραγματικές δεξιότητες είναι αυτές που κάνουν τον κόσμο να λειτουργεί. Έχουμε μια ολόκληρη γενιά, ίσως και δύο, που απλώς στερείται δεξιοτήτων που κάποτε θεωρούσαμε δεδομένες.

Ας δούμε μόνο ένα παράδειγμα: το σιδέρωμα των ρούχων. Τυχαίνει να είμαι πολύ καλός σε αυτή τη δουλειά, τουλάχιστον σε σύγκριση με τους περισσότερους ανθρώπους που γνωρίζω. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι εργάστηκα για χρόνια σε καταστήματα ρούχων και έμαθα από πραγματικούς ειδικούς. Απέκτησα ικανότητες σε αυτόν τον τομέα και τώρα κάνω ό,τι χρειάζεται χωρίς να το σκέφτομαι.

 

Όμως, χθες, καθώς σιδέρωνα ένα λευκό βαμβακερό πουκάμισο, άρχισα να σκέφτομαι όλα όσα θα μπορούσαν να πάνε στραβά αλλά δεν πήγαν. Υπάρχουν τόσες πολλές μεταβλητές. Ατμός ή όχι; Αμυλό και, αν ναι, πόσο; Ποια είναι η σωστή ρύθμιση θερμοκρασίας; Πώς καταλαβαίνει κανείς αν το ύφασμα ζεσταίνεται υπερβολικά και βρίσκεται στα πρόθυρα να καεί;

Πρέπει το μανίκι να έχει μια πτυχή; Και οι μανσέτες; Και πρέπει να σιδερωθούν και οι δύο πλευρές ή μόνο η μία; Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να σιδερώσετε γύρω από τα κουμπιά χωρίς να τα βγάλετε κατά λάθος; Ποιος είναι ο πιο αποτελεσματικός και αποδοτικός τρόπος να τοποθετηθεί ένας γιακάς πάνω στη σιδερώστρα; Πόση ώρα πρέπει να διαρκεί το σιδέρωμα ενός πουκαμίσου – 5 λεπτά ή 25 λεπτά – και ποια είναι η λογική προσδοκία;

Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται εύκολα από την περιγραφή, αλλά δεν είναι. Έχω περάσει χρόνια καταστρέφοντας κάθε πτυχή αυτής της διαδικασίας. Έχω κάψει γιακάδες, έχω σπάσει κουμπιά, έχω τσαλακώσει μανσέτες και έχω μαζέψει το άμυλο.

Οι δεξιότητές μου βελτιώθηκαν σταδιακά με την πάροδο του χρόνου χάρη στα λάθη που έκανα. Και αυτό είναι ένα μόνο είδος ρούχων. Η ανάληψη ενός μάλλινου κοστούμι εισάγει ένα πλήρες φάσμα άλλων προβλημάτων.

Ειλικρινά, δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν γνωστό μου κάτω των 30 ετών που να ξέρει να κάνει κάτι από αυτά. Ως αποτέλεσμα, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν σιδερώνουν καθόλου. Απλώς κυκλοφορούν με τσαλακωμένα ρούχα ή φορούν μόνο πράγματα που δεν απαιτούν καθόλου σιδέρωμα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η ικανότητα έχει υποστεί πολιτισμική ατροφία.

Αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή. Η πραγματική εξειδίκευση απαιτεί χρόνια και διακυβεύματα που είναι πολύ υψηλότερα. Η μηχανική είναι μια προφανής περίπτωση, αλλά υπάρχουν και λιγότερο προφανείς. Υπάρχει ένας χασάπης στην πόλη τον οποίο θαυμάζω. Διαχειρίζεται μια μηχανή κοπής οστών που είναι το πιο κακό και το πιο δυνητικά μοχθηρό πράγμα που έχω δει ποτέ. Όταν του παραγγέλνει κάποιος ένα πακέτο παϊδάκια,αυτός παίρνει ένα μεγάλο σφάγιο από το ψυγείο, το ρίχνει στη μηχανή και το σπρώχνει από δω και από κει, μετακινώντας τα κόκαλα και το κρέας με απίστευτη ευκολία.

Τον παρακολουθώ γιατί αυτό που κάνει μου φαίνεται τρομακτικό και ταυτόχρονα άκρως εντυπωσιακό. Μοιάζει σαν να μη δίνει σχεδόν καθόλου σημασία και κινείται αστραπιαία μέσα σε όλα τα κρέατα: κοτόπουλα, κατσίκια, αρνιά ή οτιδήποτε άλλο. Είναι καταπληκτικό.

 

Και σκεφτείτε: μια λάθος κίνηση και θα χάσει ένα δάχτυλο ή ένα χέρι. Παρατηρώντας τον να δουλεύει, είναι σαγηνευτικό.

Νομίζετε ότι δεν θα χρειαστείτε ποτέ αυτή τη δεξιότητα, γιατί κάποιοι άλλοι την έχουν. Ωραία. Αλλά η καθημερινή ζωή απαιτεί ορισμένες ικανότητες. Το μαγείρεμα είναι ένα απλό και προφανές παράδειγμα. Το να φτιάξετε ένα μπιφτέκι σε ένα τηγάνι δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζουν οι άνθρωποι. Πρέπει να ξέρετε πώς να πλάσετε το κρέας, ενώ το πόσο άπαχος είναι ο κιμάς καθορίζει πώς θα ανταποκριθεί στη θερμότητα. Πρέπει να ξέρετε πόσο καυτό πρέπει να είναι το τηγάνι. Πρέπει να ξέρετε πότε πρέπει να σβήσετε το τηγάνι, ώστε τα σάκχαρα στο λίπος να προσκολληθούν στο κρέας, για να γίνει πιο νόστιμο. Πρέπει να ξέρετε πότε να βγάλετε το μπιφτέκι από το τηγάνι, γνωρίζοντας ότι θα συνεχίσει να ψήνεται καθώς κρυώνει.

Καμία από αυτές τις γνώσεις δεν προέρχεται από ηλεκτρονικά βιβλία ή οθόνες. Απλά δεν είναι δυνατόν να μάθετε να μαγειρεύετε με αυτόν τον τρόπο. Ακόμη και τα βιβλία συνταγών έχουν περιορισμένη αξία. Ένα φαγητό δεν εμφανίζεται απλά διαβάζοντας τα υλικά και τις οδηγίες παρασκευής του.

Για χρόνια έψηνα ψωμί. Στο κολέγιο άρχισα να χρησιμοποιώ τα καρβέλια μου ως είδος ανταλλαγής υπηρεσιών. Το έκανα αυτό επειδή ήμουν φτωχός.

Το σύστημά μου είχε αρκετή επιτυχία. Το πιο σημαντικό είναι ότι απέκτησα μια δεξιότητα ζωής. Ίσως, ακολούθησα μια συνταγή στην αρχή, αλλά την εγκατέλειψα γρήγορα. Δεν έχω κοιτάξει καμία συνταγή εδώ και πολλά χρόνια. Έχω διδάξει σε άλλους να ψήνουν ψωμί, αλλά μόνο δείχνοντας και κάνοντας. Δεν είναι δυνατόν να μάθεις πώς να ζυμώνεις ζύμη διαβάζοντας γι’ αυτό. Είναι κάτι που πρέπει να το κάνεις, έχοντας παρακολουθήσει άλλους, έμπειρους, να το κάνουν.

 

Η απώλεια δεξιοτήτων έχει βαθιά επίδραση στη ζωή μας. Οι πωλήσεις παλαιών σπιτιών σημειώνουν δραματική πτώση, απλώς και μόνο επειδή δεν υπάρχουν διαθέσιμοι εργάτες για να κάνουν τις απαραίτητες επισκευές. Οι λίγοι άνθρωποι εκεί έξω που γνωρίζουν από επισκευές σοβάδων, καλωδιώσεις ή στέγες είναι πολύ ακριβοί και η αναμονή είναι πολύ μεγάλη. Αντ’ αυτού, οι άνθρωποι αγοράζουν καινούργια ή απλά νοικιάζουν.

Αυτό ισχύει και στην επισκευή αυτοκινήτων, γι’ αυτό και πρέπει να περιμένετε μια εβδομάδα ή και περισσότερο για να γίνει ακόμα και η πιο απλή εργασία. Η απώλεια δεξιοτήτων επηρεάζει ακόμη και την περίφημη μετάβαση στην πράσινη ενέργεια. Αν δεν υπάρχουν αρκετοί μηχανικοί που να μπορούν να κάνουν πράγματα, απλά δεν μπορεί να συμβεί.

Και, όμως, η οικονομική μετάβαση από τις διογκωμένες διοικητικές δομές πίσω στην εκτέλεση πραγματικής εργασίας γίνεται πολύ γρήγορα, αφήνοντας μια ολόκληρη γενιά που μεγάλωσε με το TikTok και το Zoom σε αδιέξοδο. Με κάποιο τρόπο καταφέραμε να στερήσουμε από εκατομμύρια ανθρώπους την ικανότητα να είναι χρήσιμοι στους άλλους. Αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το πόσα πτυχία έχουν.

Από το 2020 έως σήμερα, άνθρωποι χωρίς πραγματικές ιατρικές δεξιότητες, αλλά μόνο με θεωρίες και δύναμη, ανέλαβαν τη δημόσια υγεία στα περισσότερα μέρη του κόσμου. Κοιτάξτε το χάος που δημιούργησαν! Αυτό συμβαίνει όταν η αφηρημένη γνώση υπερισχύει της πραγματικής εμπειρίας.

Μπορείτε να καταστρέψετε τον κόσμο με αυτόν τον τρόπο.

Πώς να διορθώσετε το πρόβλημα; Ξεκινήστε με απλά πράγματα. Σιδερώστε ένα πουκάμισο. Φτιάξτε ένα μπιφτέκι. Καθαρίστε ένα μπάνιο. Δεν έχει σημασία τι ακριβώς είναι. Απλά να είστε χρήσιμοι και δείτε πόσο δύσκολο είναι πραγματικά.

Του Jeffrey A. Tucker

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Μετάφραση: Αλία Ζάε

Σχολιασμός

Στις 31 Δεκεμβρίου 2022 έφυγε από τη ζωή ο πρώην Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ σε ηλικία 95 ετών. Ο Βενέδικτος, με το προσωπικό όνομα Γιόζεφ Άλοις Ράτζινγκερ, ήταν ο πρώτος Πάπας μέσα σε 600 χρόνια που παραιτήθηκε από το αξίωμά του. Όταν υπέβαλλε την παραίτησή του για λόγους υγείας το 2013, ο κόσμος έμεινε κατάπληκτος από μια τόσο ρηξικέλευθη απόφαση – ιδιαίτερα καθώς ο Βενέδικτος ΙΣΤ΄ ήταν ένας άνθρωπος που υποστήριζε τις παραδόσεις.

Ωστόσο, ο Καρδινάλιος Ράτζινγκερ, επικεφαλής των αξιωματούχων του προηγούμενου ποντίφηκα Ιωάννη Παύλου Β΄, είχε την ατυχία να παρακολουθήσει τη φθίνουσα πορεία των τελευταίων δυο χρόνων στη ζωή και το παπικό αξίωμα του προκατόχου του και να διαπιστώσει πόσο οι διανοητικές δυνάμεις του είχαν υποχωρήσει και μαζί και η ικανότητά του να διαχειρίζεται αποτελεσματικά τα ζητήματα της Καθολικής Εκκλησίας. Παρόλο που οι πιστοί δεν τον εγκατέλειπαν και μαζεύονταν αθρόα σε όσα μέρη επισκεπτόταν, γιατί ήταν ιδιαίτερα αγαπητός, υπήρχε μια αυξανόμενη κρίση στους κόλπους της Εκκλησίας που μεγάλωνε χρόνο με τον χρόνο.

Για να μην επαναληφθεί κάτι τέτοιο, ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ πήρε τη δύσκολη απόφαση να αποσυρθεί, ενώ ήταν ακόμα στην ακμή του. Πίστευε επίσης ότι το ακαδημαϊκό του έργο θα είχε εξίσου σημαντικά, αν όχι καλύτερα, αποτελέσματα στην αποκατάσταση της πίστης από την παραμονή του στην κεφαλή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Έτσι, ξεκίνησε μια 10ετή αναζήτηση για να ανακαλύψει καινούρια νοήματα στη ζωή και τα διδάγματα του Ιησού Χριστού. Το αποτέλεσμα του ‘ταξιδιού’ του είναι μια σειρά βιβλίων, που σίγουρα θα μείνουν στην ιστορία ως ένα φωτισμένο δώρο και κληροδότημα προς την ανθρωπότητα.

Ακόμα και σήμερα, υπάρχουν άνθρωποι που παρεξηγούν τη δομή της πίστης του Καρδιναλίου Ράτζινγκερ, που έγινε Πάπας. Η Β΄ Σύνοδος του Βατικανού (11 Οκτωβρίου 1962 – 8 Δεκεμβρίου 1965) έπαιξε εξέχοντα ρόλο στη διαμόρφωση της πνευματικής του ζωής και πάντα την ξεχώριζε και την τιμούσε, για έναν βασικό λόγο: ότι σε εκείνη τη Σύνοδο έγινε μια ξεκάθαρη τομή με το παρελθόν και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία πήρε την απόφαση να υποστηρίξει ξεκάθαρα την ελευθερία πίστεως  και συνείδησης ως ανθρώπινο δικαίωμα. Ίσως αυτό να μην ακούγεται ιδιαίτερα ριζοσπαστικό ή μπορεί ακόμα να μοιάζει και ελαφρώς άτοπο το να δυσκολεύεται τόσο η Καθολική Εκκλησία να παραδεχτεί τα αυτονόητα, αλλά η δυστοκία τούτη έχει την ιστορία της.

Οι λόγοι που η θρησκευτική ελευθερία δεν υποστηριζόταν πάντα με θέρμη από τη χριστιανική εκκλησία είναι τόσο ιστορικοί όσο και θεολογικοί. Τα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού, οι πιστοί της νέας θρησκείας βίωσαν εκτεταμένες διώξεις από την παρακμάζουσα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ήταν ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, ο επονομαζόμενος Μέγας, αυτός που άλλαξε τα πράγματα για τους χριστιανούς και εδραίωσε την πρωτοκαθεδρία τους έναντι των άλλων θρησκειών της αυτοκρατορίας. Δυστυχώς, η δύναμή τους αυξήθηκε αντιστρόφως ανάλογα με την ταπεινότητα και οι πάλαι ποτέ διωκόμενοι έγιναν με τη σειρά τους διώκτες, των εθνικών, των ειδωλολατρών και όσων δεν ασπάζονταν τη δική τους αλήθεια, προκειμένου να επιβάλλουν τη σωτηρία που ευαγγελίζονταν. Η δύναμη του σπαθιού και οι μέθοδοι του παλιού καθεστώτος αποδείχθηκαν ισχυρότερες από τη διδασκαλία αγάπης του Ιησού του Ναζωραίου.

Στη διάρκεια των 2.000 χρόνων ύπαρξής της, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία έχει δείξει μια αξιοσημείωτη ικανότητα προσαρμογής της στις πολιτιστικές ιδιαιτερότητες των λαών που προσπαθεί να προσηλυτίσει. Γι΄ αυτόν τον λόγο, τα έθιμα και οι συνήθειες των ρωμαιοκαθολικών ποικίλουν από χώρα σε χώρα. Ο Καθολικισμός της Ιρλανδίας είναι αισθητά διαφορετικός από τον Καθολικισμό της Ιαπωνίας ή του Ελ Σαλβαδόρ. Άλλους τρόπους ακολουθούν οι καθολικοί της Γερμανίας και άλλους οι καθολικοί των ΗΠΑ. Οι ρίζες μιας τόσο εξαιρετικής ευκαμψίας πρέπει να αναζητηθούν στις χριστιανικές συνήθειες των Ρωμαίων του 3^ο και του 4^ο αιώνα, όταν η θρησκεία ήταν ακόμα νέα και επέμενε μόνο στα ουσιώδη, υιοθετώντας κατά τ’ άλλα τα επιμέρους τοπικά έθιμα που ίσχυαν στις κοινότητες των νεοφώτιστων.

Αν μεταφερθούμε στον 19^ο αιώνα, θα βρούμε την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σε παρακμή, την εποχή που η δημοκρατία γεννιέται στην Ευρώπη. Η εκκλησιαστική ηγεμονία βρισκόταν σε ύφεση στα λεγόμενα παπικά κράτη. Ο Πάπας Πίος Θ΄ συγκάλεσε την Α΄ Βατικανή Σύνοδο, για λόγους που παρέμειναν απροσδιόριστοι για μήνες, μέχρις ώτου ο ίδιος αποφάσισε να τους διασαφηνίσει: ο Πάπας επεδίωκε μια ξεκάθαρη δήλωση για την ισχύ της παπικής εξουσίας πάνω στο εκκλησιαστικό δόγμα, την ηθική, αλλά και την πολιτική. Ήθελε μια οικουμενική δήλωση που να καταδικάζει τη θρησκευτική ελευθερία και να επιβεβαιώνει το δικαίωμα του παπισμού να επιβάλλεται έστω και δια της βίας. Οι Επίσκοποι και οι Καρδινάλιοι δεν ικανοποίησαν ωστόσο την επιθυμία του Πίου Θ΄. Η Σύνοδος κατέληξε σε έναν συμβιβασμό, αφήνοντας το μείζον θέμα της θρησκευτικής ελευθερίας ανοικτό.

Το κίνημα για έναν ‘φιλελεύθερο’ Καθολικισμό, ορθόδοξο στο δόγμα αλλά προσαρμόσιμο στη δημοκρατία και την ελευθερία, δεν έπαψε να προωθείται όλα αυτά τα χρόνια στη Βρετανία και στις ΗΠΑ (θυμηθείτε τα κείμενα του Τζον Χένρυ Νιούμαν και του Λόρδου Άκτον). Σχεδόν έναν αιώνα μετά, ο Πάπας Ιωάννης ΚΓ΄ συγκάλεσε νέα Σύνοδο, τη Β΄ Βατικανή Σύνοδο, με κύριο σκοπό να δηλώσει ότι η Εκκλησία τασσόταν υπέρ της θρησκευτικής ελευθερίας. Ο Καρδινάλιος Ράτζινγκερ ήταν ένας από τους πυλώνες της Συνόδου, το αποτέλεσμα της οποίας ήταν το επιστέγασμα των προσπαθειών εκείνης της γενιάς στοχαστών.

Δυστυχώς, κατά τη διάρκεια της αλλά και ύστερα από τη Σύνοδο, το όραμα μιας ορθόδοξης Εκκλησίας που επιλέγει την ελευθερία από τον καταναγκασμό εκτροχιάστηκε και σπιλώθηκε, καθώς μια αριστερίστικη φατρία εκμεταλλεύτηκε τον πολιτιστικό αναβρασμό της εποχής για να ξεφορτωθεί το ‘ορθόδοξο’ μέρος και να αξιοποιήσει το υπόλοιπο σαν ένα γενικότερο αίτημα για ελευθερία. Αυτό έφερε μεγάλο χάος στην τελετουργία, το ημερολόγιο και πολλά άλλα δεδομένα στοιχεία του δόγματος και της ηθικής. Οι πρόμαχοι της ‘ελευθερίας’ αποδείχθηκαν εντελώς αδιάφοροι για την παράδοση και την ελευθερία να υπηρετούμε την παράδοση, φτάνοντας μέχρι το σημείο να καταπνίγουν παμπάλαιες τελετές και γλώσσες της πίστεως, ακόμα και με βάναυσα μέσα.

Αυτό γρήγορα οδήγησε τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία σε πόλωση. Από το 1964 μέχρι κι σήμερα, οι ρεβανσιστές πολεμούν τους επαναστάτες, όσο γενικόλογο κι αν είναι αυτό. Το σημαντικό είναι ότι οι ομοϊδεάτες του Ράτζινγκερ και των ‘φιλελεύθερων ορθόδοξων’ (που τάσσονταν υπέρ της αλήθειας και της ανθρώπινης ελευθερίας) μπήκαν στο περιθώριο, όπου και παρέμειναν μέχρι που ο Καρδινάλιος Ράτζινγκερ εκλέχτηκε Πάπας.

Ως Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, είχε πλέον τη δυνατότητα να αποκαταστήσει την ορθοδοξία που εξαφανίστηκε στο χάος της δεκαετίας του 1960, διατηρώντας την ιδέα για την ανθρώπινη ελευθερία που είχε καθορίσει την πνευματική του ζωή. Αυτό πρακτικά σήμαινε αποκατάσταση των λειτουργικών σχημάτων, των αμφίων, της μουσικής και όλων των τελετών που είχαν κατασταλεί.

Όταν επανέφερε την κόκκινη κάπα – της οποίας το μήκος γεμίζει τη μισή εκκλησία του Αγίου Πέτρου – οι αριστερές φωνές στα ΜΜΜ και στους εκκλησιαστικούς κύκλους αντέδρασαν έντονα, λέγοντας ότι αυτή η κάπα είναι το σύμβολο της κοσμικής και πολιτικής παπικής εξουσίας. Αυτό ήταν μεν σωστό, αν αναλογιστούμε την ιστορική χρήση της κόκκινης κάπας, αλλά ο στόχος του Βενέδικτου ήταν να αναβιώσει τα παλιά σύμβολα ως σύμβολα πίστεως και χωρίς αναφορά στην ιστορική τους σημασία.

Οι συντηρητικοί από την άλλη, ενώ ενθουσιάστηκαν αρχικά με παρόμοιες κινήσεις, στη συνέχεια απογοητεύθηκαν από την επιμονή του Πάπα στο ζήτημα της θρησκευτικής ελευθερίας, σύμφωνα με τη διακήρυξη της Β΄ Βατικανής Συνόδου. Μέσα στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας υπάρχει μια μερίδα που ονειρεύεται τα παλιά παπικά κράτη και τους μονάρχες που τα κυβερνούν υπό την υψηλή εποπτεία του Βατικανού. Έτσι, ο Βενέδικτος ποτέ δεν είχε πραγματική υποστήριξη από τα πιο αντιδραστικά στοιχεία μέσα στην Εκκκλησία στην προσπάθειά του να ξαναβρεί το όραμα για μια σύγχρονη Εκκλησία που θα συντηρούσε την παλιά πίστη, αγκαλιάζοντας τόσο την αλήθεια της πίστης όσο και την αλήθεια της ελευθερίας – ένα όραμα που είχε χαθεί ανάμεσα στα 1961 και 1964.

Το βιβλίο του «Εκκλησία, Οικουμενισμός και Πολιτική», μια συλλογή των ομιλιών του από το 1969, δίνει μια καθαρή εικόνα της πολιτικής που ακολουθούσε και του τρόπου σκέψης του. Γράφει, ανάμεσα σε άλλα:

«Το αίτημα για ελευθερία που διαπερνά τον κόσμο σε όλη την υφήλιο εκκινά από μια κατάσταση κατά την οποία ο άνθρωπος είχε μια πρώτη γεύση ελευθερίας, ταυτόχρονα όμως νιώθει ότι η ελευθερία του απειλείται και περιορίζεται με πολλούς τρόπους…. Ενώ η ελευθερία κίνησης που έχει αποκτήσει ξεπερνά σχεδόν τη φαντασία, ο τεχνολογικός πολιτισμός, με τον συγκεντρωτισμό των υπηρεσιών και την ανωνυμία των θεσμών του, έχει δημιουργήσει νέους περιορισμούς, για ζητήματα που αφορούν από την κλίση μιας στέγης μέχρι τις ταφόπλακες, από τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας μέχρι τα ιδρύματα παγκοσμιοποιημένης εκπαίδευσης, τα οποία εγκλωβίζουν τους εκπαιδευτικούς σε ένα δίκτυο νομικών απαιτήσεων, οι οποίες προκύπτουν από – τι άλλο; – την προσπάθεια να διασφαλιστεί το δικαίωμα των πολιτών στην ελευθερία.

»Είναι φυσικό λοιπόν να αμφισβητείται το κατά πόσον η πρόσφατη ιστορία της ελευθερίας έχει πράγματι φέρει αύξηση της ελευθερίας ή κατά πόσον έχουν απλά μετατοπιστεί τα πεδία ελευθερίας και καταναγκασμού. Σε κάθε περίπτωση, η πληθώρα των κανονισμών που χαρακτηρίζει τις κοινωνίες μας και η οποία απλώνεται στην καθημερινότητά μας, δημιουργεί στον άνθρωπο μια παράξενη αίσθηση ανελευθερίας, απαξίας της θεσμικά οργανωμένης ‘ελευθερίας’ και το αίτημα για μια καλύτερη, ριζικότερη, πιο άναρχη ελευθερία. Κάποτε, ένας θεσμός αποτελούνταν σαφώς από άτομα. Οι περιορισμοί της ελευθερίας που προέκυπταν από αυτόν τον θεσμό μπορούσαν να αναχθούν σε αποφάσεις συγκεκριμένων προσώπων. Κατά συνέπεια, ο στόχος ήταν να μειωθεί η δύναμη των προσώπων που έπαιρναν παρόμοιες αποφάσεις μέσω άλλων, ελεγκτικών θεσμικών οργάνων και με τον επιμερισμό των ευθυνών. Στην εποχή μας όμως, οι θεσμοί φαίνεται να έχουν εξελιχθεί σε μια γκρίζα, ανώνυμη, απρόσωπη και απροσδιόριστη δύναμη, ίδια με αυτήν που είχε περιγράψει ο Φραντς Κάφκα στα μυθιστορήματά του «Η δίκη» και «Ο πύργος». Δεν μας προκαλεί κατάπληξη λοιπόν που οι θεσμοί πλέον θεωρούνται όλο και περισσότερο το αντίθετο της ελευθερίας και που οι άνθρωποι αντιδρούν στους κανόνες που προέρχονται από αυτούς τους θεσμούς στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν την ελευθερία τους.

»Το δικαίωμα της πίστης βρίσκεται στην καρδιά της ανθρώπινης ελευθερίας. Όταν περιστέλλεται αυτό το βασικό δικαίωμα, είναι επόμενο ότι και όλα τα άλλα δικαιώματα και ελευθερίες θα εκλείψουν. Αυτό το δικαίωμα είναι το πραγματικό δώρο της ελευθερίας που έφερε ο Χριστιανισμός στον κόσμο. Με πρωτοφανή τρόπο, διέκοψε την ταυτολογική σχέση κράτους και θρησκείας, αποστερώντας το κράτος από τις ολοκληρωτικές του αξιώσεις. Με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της έναντι της κυβερνητικής σφαίρας, η χριστιανική πίστη πρόσφερε στον άνθρωπο τη βεβαιότητα ότι η σχέση του με τον Θεό και η ύπαρξή του παρουσίᾳ του Θεού είναι διασφαλισμένη, μια βεβαιότητα στην οποία ο Θεός μας αποκαλεί με ένα όνομα που κανείς άλλος δεν γνωρίζει. Η ελευθερία της συνείδησης είναι ο πυρήνας κάθε ελευθερίας.»

Στην εποχή μας, όλα τα είδη της ελευθερίας έχουν αμφισβητηθεί, ακόμα και το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου και της ελευθερίας της λατρείας. Ο Βενέδικτος ΙΣΤ΄ είχε απόλυτο δίκιο να επιμένει στην αλήθεια της ελευθερίας, να μιλά για την προδοσία της πίστης από το κράτος και να δίνει έμφαση στην ανθρώπινη συνείδηση. Στην προσπάθεια της κοινωνίας μας να αποκαταστήσει τις κοινωνικές και πολιτικές δομές που επλήγησαν τα τελευταία τρία χρόνια, τα κείμενα του πρώην Πάπα μπορούν να μας προσφέρουν καθοδήγηση και πολύτιμες συμβουλές, ανεξάρτητα από την πίστη μας.

 

Οι απόψεις που εκφράζονται στο παρόν άρθρο είναι απόψεις του συντάκτη και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Το τι ακριβώς συνέβη τον Φεβρουάριο του 2020, όταν ο Άντονι Φάουτσι και οι συνεργάτες του σχεδίαζαν την αντιμετώπιση της πανδημίας, εξακολουθεί να αποτελεί μυστήριο. Ο Τζέρεμι Φάραρ, από το Wellcome Trust, στο βιβλίο του για το θέμα αναφέρει ότι κατά τη διάρκεια αυτών των εβδομάδων, πήγαιναν σε καρτοκινητά τηλέφωνα, κρυφές βιντεοκλήσεις και προειδοποιούσαν τα μέλη της οικογένειας ότι κάτι τρομερό θα μπορούσε να τους συμβεί.

Η μεγαλύτερη ανησυχία τους ήταν η πιθανότητα διαρροής του εργαστηρίου από τη Γουχάν. Έπρεπε να βρουν την άκρη του νήματος και να προετοιμάσουν το γύρισμα. Γνωρίζουμε ότι το αρχικό προσχέδιο του ακαδημαϊκού άρθρου που διέψευδε τη διαρροή από το εργαστήριο βγήκε στις 4 Φεβρουαρίου 2020 και δημοσιεύθηκε αργότερα στο Lancet στις 16 Μαρτίου. Αλλά το τι συνέβη σε αυτές τις τρεις εβδομάδες -εκτός από το ταξίδι του NIH στα μέσα Φεβρουαρίου στην Κίνα για να μάθουν πώς να ελέγχουν έναν ιό- παραμένει ομιχλώδες.

Αλλά αυτό που γνωρίζουμε είναι το εξής: μέχρι τις 2 Μαρτίου 2020, ο Φάουτσι είχε καταστρώσει το σχέδιό του. Ο Μάικλ Γκέρσον της Washington Post του έγραψε εκείνη την ημέρα και τον ρώτησε για τον σκοπό της λήψης κοινωνικών αποστάσεων. Αυτό ήταν εβδομάδες πριν οι περισσότεροι Αμερικανοί είχαν καν ακούσει αυτόν τον ευφημισμό για τον αναγκαστικό διαχωρισμό των ανθρώπων. Η ιδέα ήταν να περιμένουμε ένα εμβόλιο, ρώτησε ο Γκέρσον;

Ο Φάουτσι απάντησε σε ένα προσωπικό μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ως εξής:

    «Η λήψη κοινωνικών αποστάσεων δεν είναι πραγματικά προσανατολισμένη στην αναμονή για ένα εμβόλιο. Το σημαντικότερο σημείο είναι να αποτρέψουμε την εύκολη εξάπλωση των λοιμώξεων σε σχολεία (κλείνοντάς τα), σε εκδηλώσεις με πολύ κόσμο, όπως θέατρα, στάδια (ακυρώνοντας εκδηλώσεις), σε χώρους εργασίας (κάνοντας τηλεργασία όπου είναι δυνατόν …. Ο στόχος της λήψης κοινωνικών αποστάσεων είναι να αποτραπεί η εύκολη εξάπλωση ενός μόνο ατόμου που έχει μολυνθεί σε πολλά άλλα, η οποία διευκολύνεται από τη στενή επαφή σε πλήθος ανθρώπων. Η στενή επαφή των ανθρώπων θα διατηρήσει το R0 υψηλότερο από 1 και ακόμη και υψηλότερο από 2 έως 3. Εάν μπορέσουμε να μειώσουμε το R0 σε λιγότερο από 1, η επιδημία θα μειωθεί σταδιακά και θα σταματήσει από μόνη της χωρίς εμβόλιο».

Ορίστε: η θεωρία του Φάουτσι για το πώς θα απαλλαγούμε από τον ιό. Δεν χρειαζόμαστε εμβόλιο. Απλά κλείνουμε τα πράγματα. Μείνετε μακριά από τους ανθρώπους. Μην μαζεύεστε. Κλείστε τα σχολεία. Κλειδώστε επιχειρήσεις και εκκλησίες. Όλοι οι άνθρωποι μείνετε μακριά από όλους τους ανθρώπους. Το R0 θα πέσει.

Τότε ο ιός θα… και εδώ είναι που η θεωρία γίνεται θολή. Μήπως απλά εξαφανίζεται; Βαριέται; Απογοητεύεται, τα παρατάει και εξαφανίζεται στον αιθέρα; Και πόσο καιρό πρέπει να διαρκέσει αυτό το νέο κοινωνικό σύστημα «λήψης κοινωνικών αποστάσεων»; Χρόνια; Για πάντα; Και τι θα συμβεί όταν οι άνθρωποι αρχίσουν να συμπεριφέρονται ξανά φυσιολογικά;

Πρόκειται ξεκάθαρα για μια επιστήμη της σπαζοκεφαλιάς, η οποία συγχέει την εκ των υστέρων συλλογή δεδομένων με την ίδια την αιτιώδη συνάφεια και φαίνεται επίσης να αρνείται τη λειτουργικότητα του ανθρώπινου ανοσοποιητικού συστήματος. Το γεγονός ότι τέτοια πράγματα θα γράφονταν από ένα άτομο στη θέση του Φάουτσι είναι πραγματικά απίστευτο. Αλλά ο Τύπος συμφώνησε, και εξακολουθεί να το κάνει μετά από τόσο καιρό.

Αυτό που ο Φάουτσι φανταζόταν -και πολύ λίγοι το κατάλαβαν τότε- ήταν η κατασκευή ενός νέου κοινωνικού συστήματος. Δεν αφορούσε μόνο αυτόν τον ιό. Αφορούσε όλους τους παθογόνους μικροοργανισμούς και ολόκληρη τη λειτουργία της κοινωνίας. Πίστευε -ή αποφάσισε να πιστέψει- ότι μια επανασχεδίαση της κοινωνικής τάξης θα μπορούσε να αναχαιτίσει με επιτυχία τα κοινά παθογόνα και να επιφέρει καθολική υγεία.

Τελικά το αποκάλυψε αυτό στο άρθρο του για το Cell στις 15 Αυγούστου 2020, το οποίο έτυχε ελάχιστης προσοχής. Ήταν μόνος του προσπαθώντας να εφαρμόσει ένα ολόκληρο νέο κοινωνικό σύστημα βασισμένο σε μια νέα ιδεολογία.

Η ζωή σε μεγαλύτερη αρμονία με τη φύση θα απαιτήσει αλλαγές στην ανθρώπινη συμπεριφορά καθώς και άλλες ριζικές αλλαγές που μπορεί να χρειαστούν δεκαετίες για να επιτευχθούν: την ανοικοδόμηση των υποδομών της ανθρώπινης ύπαρξης, από τις πόλεις μέχρι τα σπίτια και τους χώρους εργασίας, τα συστήματα ύδρευσης και αποχέτευσης, τους χώρους αναψυχής και συνάθροισης. Σε έναν τέτοιο μετασχηματισμό θα πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα στις αλλαγές εκείνων των ανθρώπινων συμπεριφορών που αποτελούν κινδύνους για την εμφάνιση μολυσματικών ασθενειών. Οι κυριότερες από αυτές είναι η μείωση του συνωστισμού στο σπίτι, στην εργασία και στους δημόσιους χώρους, καθώς και η ελαχιστοποίηση των περιβαλλοντικών διαταραχών, όπως η αποψίλωση των δασών, η έντονη αστικοποίηση και η εντατική κτηνοτροφία.

Αυτό το άρθρο αποκαλύπτει το πιο σημαντικό σημείο. Η αντιμετώπιση της πανδημίας δεν αφορούσε μόνο αυτό το ένα παθογόνο. Αφορούσε κάτι που ισοδυναμεί με μια πολιτική, οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική επανάσταση.

Δεν πρόκειται για σοσιαλισμό ή καπιταλισμό. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, κάτι πολύ παράξενο, σαν μια ρουσσωική τεχνοκρατία, ταυτόχρονα πρωτόγονη και υψηλής τεχνολογίας, όπως τη διαχειρίζεται μια επιστημονική ελίτ, μια αδοκίμαστη δυστοπία αντάξια της πιο τρομακτικής λογοτεχνίας. 

Κανείς δεν έχει ψηφίσει κάτι τέτοιο. Είναι κάτι που ο Φάουτσι και οι φίλοι του ονειρεύτηκαν μόνοι τους και ανέπτυξαν όλη την τεράστια δύναμή τους για να το θέσουν σε εφαρμογή μόνο ως δοκιμή, μέχρι που κατέρρευσε. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και πολλά μέρη του κόσμου βρίσκονταν στα χέρια τους για το μεγαλύτερο μέρος ενός έτους και για δύο χρόνια σε ορισμένα μέρη.

Αυτό είναι το σκάνδαλο των αιώνων, το οποίο ξεπερνά κατά πολύ τα ζητήματα της χρηματοδοτούμενης από φόρους έρευνας «κέρδους-λειτουργίας», όσο σημαντική και αν είναι αυτή. Είναι ακόμη πιο σημαντικό από τις αναφορές ότι ο Φάουτσι εισέπραττε προσωπικά δικαιώματα από φαρμακευτικές εταιρείες που έλαβαν επιχορηγήσεις τις οποίες ενέκρινε ο ίδιος προσωπικά. Το πραγματικό πρόβλημα έγκειται στη δύναμή του και στην ικανότητα των εκλεγμένων αντιπροσώπων και των δικαστηρίων να τον ελέγχουν για πολλές δεκαετίες.

Ανεξάρτητα από το όραμα του Φάουτσι, η πορεία του ιού ακολούθησε τη συνηθισμένη πορεία, εκτός από μια σημαντική εξαίρεση: τα κύματα μόλυνσης εμφανίστηκαν με βάση την ταξική θέση στην κοινωνία. Υπήρξε μια πολιτική ιεραρχία μόλυνσης που ξεκίνησε από τις εργατικές τάξεις, πέρασε στην αστική τάξη, χτύπησε τις επαγγελματικές τάξεις, στη συνέχεια τους δημοσιογράφους υψηλού επιπέδου, και τέλος, στο τέλος ήρθε για την ίδια την ελίτ της άρχουσας τάξης – τον Τρουντό, την Ψάκι, την Άρντερν, τον Γκέιτς, και τέλος τον Φάουτσι – ανεξάρτητα από τα πολλαπλά εμβόλια τους.

Και εδώ είναι ο λόγος για τον οποίο η μόλυνση COVID του Φάουτσι είναι σημαντική, 28 μήνες μετά τα πρώτα lockdown. Είναι σημάδι και σύμβολο ότι ολόκληρη η θεωρία του για τον έλεγχο των ιών ήταν λανθασμένη. Πήρε το δρόμο του με την πολιτική και δεν λειτούργησε. Ο ιός προσγειώθηκε τελικά πάνω του, σαν να ήθελε να αναπαραστήσει τη φανταστική ιστορία του Έντγκαρ Άλλαν Πόε με τον πρίγκιπα Πρόσπερο στο κάστρο του που πίστευε ότι θα τον προστάτευε.

Και ως αποτέλεσμα της έκθεσής του, ο Φάουτσι θα αποκτήσει σίγουρα (εκτός αν η επανειλημμένη δόση του ίδιου εμβολίου έβλαψε τη λειτουργία του ανοσοποιητικού του συστήματος) τη φυσική ανοσία που ήδη διαθέτουν το 78% των παιδιών και πιθανότατα τα δύο τρίτα του γενικού πληθυσμού.

Θα πρέπει επίσης να μας προειδοποιήσει για τρία σημεία ηθικού επείγοντος:

• Πρέπει να αντικαταστήσουμε τη φεουδαρχία τύπου Φάουτσι με μια νέα θεωρία για το πώς να συμβιβάσουμε την ελεύθερα λειτουργούσα κοινωνία με την παρουσία μολυσματικών ασθενειών, έτσι ώστε ούτε ο ίδιος ούτε οι άνθρωποι που πληρώνονται ή επηρεάζονται από αυτόν να μην μπορούν να το επιχειρήσουν ξανά.
• Πρέπει να δράσουμε για να αχρηστεύσουμε την απεριόριστη εξουσία των γραφειοκρατών του διοικητικού κράτους να καταλάβουν τον έλεγχο των κυβερνητικών μηχανισμών.
• Χρειαζόμαστε ένα νέο σύστημα για την αποκέντρωση της επιστήμης μακριά από τις προνομιούχες ελίτ, έτσι ώστε να μην μπορέσουν ποτέ ξανά να έχουν μονοπωλιακό έλεγχο σε αυτό που θεωρείται επιστήμη και πολύ περισσότερο να διαθέτουν την εξουσία να λογοκρίνουν τις διαφωνίες.

Αυτά είναι τα διδάγματα, τουλάχιστον η αρχή τους. Αυτός ο ιός είναι είτε ενδημικός είτε τουλάχιστον σχεδόν ενδημικός, αλλά μας μένει μια εκπληκτική κοινωνική, πολιτιστική και οικονομική καταστροφή από την προσπάθεια του Φάουτσι να εφαρμόσει ένα πειραματικό σχέδιο σε ολόκληρο τον πληθυσμό όχι μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Θα υποφέρουμε για πολλά χρόνια ή για πολλές γενιές από αυτό. Και όμως, στο τέλος, η μόλυνση είναι ατομική και μάλλον αναπόφευκτη για τους περισσότερους ανθρώπους. Το ανοσοποιητικό σύστημα προσαρμόζεται. Έτσι έχουμε εξελιχθεί για να συνυπάρχουμε. Το να προσποιούμαστε το αντίθετο είναι η ουσία της άρνησης της επιστήμης.

Από το Ινστιτούτο Brownstone

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.