Σχολιασμός
του Τζέφρυ Τάκερ
Έχετε ακούσει την έκφραση ότι είσαι ό,τι τρως. Δεν την κατάλαβα ποτέ έως την πρώτη μου νηστεία τριών ημερών. Αυτό με δίδαξε ότι είναι όντως έτσι. Είμαι πιο προσεκτικός τώρα για το τι ρίχνω στο στομάχι και πιο συνειδητός από ποτέ για τα σοβαρότατα προβλήματα τις προμήθειας τροφής των ΗΠΑ, η οποία είναι βαρέως επεξεργασμένη, γενετικά τροποποιημένη, και περιέχει συστατικά που δεν ήταν ποτέ γνωστά στην ανθρώπινη ιστορία.
Μόλις το δεις και το αντιληφθείς αυτό, είναι δύσκολο να γυρίσεις πίσω. Το πρόβλημα μπορεί να λυθεί, όπως μια βόλτα σε οποιαδήποτε αγροτική περιοχή της Νέας Αγγλίας και πολλών άλλων τοποθεσιών αποκαλύπτει. Βρίσκουμε υπέροχες μικρές φάρμες παντού, που πωλούν τα τελευταία σιτηρά τους και δίνουν μια καλή συλλογή κρεάτων που είναι πιο κοντά στη φύση από σχεδόν οτιδήποτε μπορείς να πάρεις από το σούπερμαρκετ.
Επιπλέον, είναι μια υπέροχη εμπειρία απλώς να μιλάς με πραγματικούς αγρότες και τις οικογένειές τους. Μαθαίνεις για τα προβλήματα, τις χαρές, τα οικονομικά, και τις ιστορίες αυτών των υπέροχων οικογενειών. Η ζωή θα μπορούσε να είναι πολύ ευκολότερη για αυτούς απλώς αν έκοβαν τους περιορισμούς που τους απαγορεύουν την πρόσβαση σε περισσότερες αγορές για τα προϊόντα τους. Προφανώς οι μεγάλες εταιρείες αντιτίθονται σε αυτό, το οποίο είναι το εμπόδιο στην αλλαγή.
Το θέμα μου εδώ, ωστόσο, δεν είναι η τροφή αλλά η ένδυση. Μήπως είμαστε και ό,τι φορούμε; Μια περίεργη ιδέα. Αλλά αυτό σκέφτομαι τώρα λόγω του νέου μου ζευγαριού παντελονιών.
Πως μπορεί ένα ζευγάρι παντελόνια να πετύχει την αίσθηση ότι ζεις μια πιο αυθεντική ζωή; Θα προσπαθήσω όσο μπορώ να το εξηγήσω. Είναι τζιν, σκληρό ύφασμα, του κλασικού αμερικανικού είδους αλλά με μία μεγάλη διαφορά. Φτιάχνονται στην Αμερική, κόβονται σε τραπέζι με το χέρι, ράβονται με μηχανές από το 1880-1920, χρησιμοποιώντας νήματα που συμφωνούν με το αυθεντικό. Η κοπή είναι γεμάτη, το ύφασμα γερό, και η κοπή μοιάζει παραδοσιακή όπως σε παλιές φωτογραφίες.
Αυτές οι αναπαραγωγές αποκαλύπτουν την διαφορά. Έχουν ψηλή μέση όπως τα παντελόνια του παλιού καιρού. Το κλείσιμο δεν είναι φερμουάρ αλλά κουμπιά. Το ύφασμα μοιάζει δύο ή τρεις φορές πιο χοντρό από οτιδήποτε έχω δει. Η εσωτερική ραφή ταιριάστηκε στα πόδια μου στο μαγαζί που το αγόρασα.
Το αυθεντικό αμερικανικό τζιν εφευρέθηκε το 1870 και διαφημίστηκε σε ανθρακωρύχους, κτηνοτρόφους, και εργάτες σιδηροδρόμου ως ένδυμα μιας ζωής για εργάτες. Είχαν κάθε είδος καινοτομίας και αντοχή. Τα στυλ και υφάσματα και η κατασκευή αυτών των αυθεντικών δεν υπάρχουν σήμερα, και σήμερα βλέπουμε κακές εκδοχές του αυθεντικού. Είναι κακοφτιαγμένα, μινιμαλιστικά, και διαλύονται γρήγορα.
Η αίσθηση όταν τα φοράς είναι ασφάλεια με μηδέν αίσθηση του περίεργου. Η όψη είναι καταπληκτική. Δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι έτσι είναι ακριβώς το πως θα πρέπει να μοιάζουν τα παντελόνια των αντρών. Απ΄ ότι φαίνεται, είναι σπάνιες αναπαραγωγές τζιν του 19ου αιώνα, που φτιάχτηκαν από κάποιον που είναι φανατικός για φτιαγμένα στην Αμερική ρούχα και μέγιστη αυθεντικότητα.
Και παρεμπιπτόντως, δεν μοιάζουν ούτε τα νιώθεις σαν κοστούμι ή αναπαραγωγή. Τα νιώθεις όπως θα έπρεπε να νιώθεις το ρούχο. Και παρά το πάχος του υφάσματος, δεν σε ζεσταίνουν. Καταλαβαίνω γιατί κάποιος θα ήθελε να τα φορά καθημερινά. Η εταιρεία είναι τόσο σίγουρη για την ποιότητά της που εγγυάται διορθώσεις χωρίς λήξη, αν μπορείτε να το πιστέψετε.
Είναι ακριβά; Ναι, αλλά ίσως όχι αν σκεφτείτε τι παίρνετε. Η εταιρεία είναι η Hartford Denim ή Hardenco. Έχει έναν υπάλληλο που κάνει τα πάντα με έναν μαθητευόμενο. Το όνομά του είναι Λουκ Ντέιβις, ένας κάτοικος Νέας Αγγλίας από το επαρχιακό Κοννέκτικατ που άφησε το πανεπιστήμιο για να μάθει να φτιάχνει τζιν του 19ου αιώνα.
Είναι το πάθος του. Φανατισμός θα ήταν μια καλύτερη λέξη. Μπορεί να μιλάει για τζιν για ώρες και μέρες. Παρακολουθούσα καθώς έκοβε και έραβε τα παντελόνια μου και παρατήρησα την ικανότητά του να λειτουργεί αυτές τις μηχανές των 100 ετών. Εκπληκτικό. Ναι, θα μπορούσε να ξεπουληθεί στους καπιταλιστές επένδυσης και να ακολουθήσει την συνήθη οδό: χρέος, απώλεια περιουσίας, μείωση ποιότητας, μαζικό μάρκετινγκ, και απευθείας προς τα άχρηστα με τους υπόλοιπους. Παρόλα αυτά, αυτή η μικροσκοπική επιχείρηση επέλεξε την ακεραιότητα και όχι τα πλούτη.
Η αντίθεση με οτιδήποτε μπορείτε να βρείτε σε οποιοδήποτε συνηθισμένο κατάστημα είναι εμφανής. Δεκαετίες πριν, η Αμερική έχασε σχεδόν όλο το μερίδιο αγοράς της σε υφάσματα και ένδυση. Σχεδόν όλα πήγαν έξω. Ο λόγος είναι φυσικά το κόστος εργασίας και υλικών. Απλώς δεν έχει νόημα να φτιάχνεις πράγματα εδώ πλέον.
Το κόστος, ωστόσο, είναι τεράστιο. Οι τιμές ενδυμάτων και υποδημάτων έχουν αψηφήσει τον πληθωρισμό για δεκαετίες τώρα, και σε πραγματικούς όρους έπεσαν σε τιμή. Το πρόβλημα είναι η ποιότητα. Θα πρέπει να ψάξεις σκληρά για φυσικά υφάσματα: βαμβάκι, λινό, μαλλί, και μετάξι. Αν τα βρεις, υπάρχει άλλο πρόβλημα με την κατασκευή και την ίδια την ποιότητα του υφάσματος. Και μετά αρχίζουν πραγματικά τα προβλήματά σου.
Δούλεψα σε εταιρεία ένδυσης ως πωλητής και αγοραστής για αρκετές γνωστές εταιρείες αντρικής ένδυσης, όχι αλυσίδες αλλά το τοπικό είδος που είναι όλο και πιο σπάνιο. Αυτό ήταν στο τέλος των χρυσών χρόνων της αντρικής ένδυσης, μόλις πριν ή καθώς η βιομηχανία η ίδια άρχισε να πηγαίνει έξω. Ήταν τραγικό να βλέπω την πτώση.
Με την κατάρρευση της ποιότητας στην αντρική ένδυση έχει έρθει και η απώλεια της γνώσης των βασικών του πως να ντύνεσαι. Είναι εκπληκτικό το πόσο λίγο ξέρει ο κόσμος για το τι να φοράει, πως να αξιολογεί την ποιότητα, που να το βρει, ή γιατί έχει σημασία. Οι άντρες δεν ξέρουν καν το πως τα ρούχα θα έπρεπε να ταιριάζουν στο σώμα.
Μου άρεσε πολύ η επιχειρηματικότητα ενδυμάτων επειδή ένιωθα ότι βοηθούσα κόσμο. Μου άρεσε να πουλάω ενδύματα επειδή ήξερα σίγουρα ότι έκανα μια βελτίωση στην ζωή κάποιου.
Η θέλησε δεν με άφησε ποτέ. Ως αποτέλεσμα, όταν ψωνίζω στο Goodwill ή σε κάποιο άλλο κατάστημα μεταχειρισμένων, δεν μπορώ να αντισταθώ στην παρόρμηση στο να μιλήσω στους άντρες στο κατάστημα για το καλό ταίριασμα του ρούχου. Θα αρχίσω να μιλάω σε έναν προς έναν και να προσπαθώ να βρω καλής όψης ενδύματα σε ένα κλάσμα της τιμής που θα πλήρωνες σε κατάστημα. Συχνά η ποιότητα είναι πολύ καλύτερη από αυτήν που θα έβρισκες σε κατάστημα.
Έχω κάνει το ίδιο με αγορές από το eBay για φίλους. Το να εκτιμήσεις τι ταιριάζει σε κάποιον είναι εύκολο αν έχεις εμπειρία στην δουλειά και μέχρι τώρα πάντα πετυχαίνω ένα καλά ταιριαστό κοστούμι για έναν φίλο σε πολύ χαμηλή τιμή.
Λέγοντας αυτό, η εμπειρία των τζιν από την Hardenco με έβαλε σε έναν νέο κόσμο, δηλαδή της καθημερινής ένδυσης για τον οποίον ποτέ δεν είχα ενδιαφέρον. Τώρα βλέπω το γιατί. Τα πράγματα που παίρνεις από ένα κατάστημα ειλικρινά δεν αξίζουν να τα αγοράσεις. Έχουν απαίσια όψη. Τα υφάσματα είναι κακής ποιότητας. Η κατασκευή χυδαία. Είναι καλά για μερικούς μήνες, ίσως, και μετά τα πετάς.
Και παρεμπτιπτόντως, ναι, είναι καθημερινά βάσει των παραδοσιακών προτύπων. Αλλά μπορώ να τα φορέσω με ένα λευκό πουκάμισο, και με ένα απλό σακάκι και να φαίνονται υπέροχα. Έτσι κατά τον κλασικό αμερικανικό τρόπο, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για διάφορες περιστάσεις.
Σίγουρα, κάποιος μπορεί να πει πως η κατάρρευση της αμερικανικής κατασκευής ενδυμάτων είναι εντάξει. Ίσως στον κόσμο αρέσουν τα ρούχα και υποδήματα λίγων χρήσεων. Σε πιο αδύναμες στιγμές, πήρα ένα ζευγάρι παπούτσια σε ένα κατάστημα αεροδρομίου και τα έβλεπα να γίνονται όλο και χειρότερα με κάθε χρήση. Μετά πρέπει να τα πετάξεις μετά από έναν χρόνο περίπου.
Αυτό είναι σε αντίθεση με ένα αυθεντικό, φτιαγμένο στην Αμερική ζευγάρι υποδημάτων του παλιού στυλ, που δίνεις στα παιδιά και αυτά στα δικά τους. Σε αυτό το πλαίσιο, θα πρέπει να αναφέρω ότι τέτοια παπούτσια υπάρχουν. Δείτε τα Alden, για παράδειγμα. Ναι, είναι τρεις και τέσσερις φορές πιο ακριβά, αλλά θα αλλάξετε σόλα πολλές φορές και δεν θα χρειαστεί να αγοράσετε άλλο ζευγάρι.
Είναι το ίδιο με τα νέα μου τζιν. Αποδεικνύουν ότι είναι δυνατόν να κατασκευάσεις και να αγοράσεις ποιοτικά ενδύματα. Η επίδραση σε αυτόν που τα φορά περιέργως διαφεύγει περιγραφής. Ένα απόγευμα σε αυτά τα παντελόνια και δεν μπορείς να επιστρέψεις στα άλλα.
Σίγουρα, μπορείτε να επικρίνετε τέτοια αντικείμενα ως διαθέσιμα μόνο για την ελίτ. Ποιος άλλος πληρώνει $450 για ένα ζευγάρι παντελόνια; Κατανοώ την κριτική αλλά κάποια σημεία: 1) Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι τόσο ακριβά όταν σκέφτεσαι πως θα τα έχεις για μια ζωή, και 2) αυτό είναι το κόστος της αυθεντικής, φτιαγμένης στην Αμερική ένδυσης. Απλώς το να το ξέρεις αυτό είναι μια επαφή με την πραγματικότητα.
Πως μπορεί το σύστημα να αλλάξει για να ενθαρρύνει περισσότερες από αυτές τις επιχειρήσεις μπουτίκ; Το κόστος του επιχειρείν γενικά πρέπει να πέσει δραματικά με μορφή συμμορφώσεων, κανονισμών, φόρων, και άλλων. Τελειώστε το σχέδιο καταστροφής των μικρών επιχειρήσεων μέσω εξουδετέρωσης της ικανότητας των μεγάλων εταιρειών να στήνουν το παιχνίδι προς όφελός τους. Αυτό ισχύει στην ένδυση τόσο όσο και στην γεωργία, στα φάρμακα, και σε κάθε άλλη βιομηχανία.
Εν τω μεταξύ, υπάρχει κάτι που όλοι μπορούμε να κάνουμε. Μπορούμε να αρνηθούμε να συμμετάσχουμε στην υποβάθμιση των πάντων προσέχοντας τι αγοράζουμε. Ναι, θα πληρώσετε περισσότερα, τουλάχιστον αρχικά, και το κόστος αναζήτησης για την σωστή τροφή, ενδυμασία, και φάρμακα μπορεί να είναι υψηλό. Σκεφτείτε το σαν μια περιπέτεια. Από την στιγμή που την αρχίζετε, θα δείτε το νόημα, και δεν θα επιστρέψετε ποτέ στα παλιά.
