JEFFREY TUCKER

Σχολιασμός

Για χρόνια αντιστεκόμουν στην επιδοκιμασία της λέξης ‘παγκοσμιοποίηση’, επειδή η διεθνής συνεργασία είναι κάτι καλό. Τα ταξίδια είναι υπέροχα, όπως και η ελευθερία του εμπορίου και της μετανάστευσης. Πώς η πρακτική της ελευθερίας, καθώς εκτείνεται πέρα ​​από τα εθνικά νομικά όρια, έγινε τόσο ευρέως απεχθής και υποτιμημένη;

Υπάρχει μια περίπλοκη ιστορία εδώ, που μιλάει για εμπλοκές μεταξύ κρατών, βιομηχανίας, οικονομικών, πολυεθνικών, κυβερνητικών δομών και τον έλεγχο κάποιων ομάδων ανθρώπων πάνω σε καθεστώτα.

Η εμπειρία του COVID αποκάλυψε τα πάντα. Η αντίδραση ήταν αξιοσημείωτα παγκόσμια, σχεδόν όλα τα έθνη εφάρμοσαν την καραντίνα με τον ίδιο τρόπο περίπου την ίδια στιγμή, επιβάλλοντας τα ίδια πρωτόκολλα και εκδίδοντας (λίγο πολύ) τα ίδια διορθωτικά μέτρα.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας φαινόταν να παίρνει τις αποφάσεις, με τις εθνικές υπηρεσίες δημόσιας υγείας να τις εφαρμόζουν κάθε φορά. Ο ίδιος ο ιός φαίνεται να έχει αναδυθεί μέσα από τη δομή της πολυμερούς έρευνας τόσο για τα παθογόνα όσο και για τα πιθανά φαρμακευτικά αντίμετρα.

Επιπλέον, οι κεντρικές τράπεζες σε όλο τον κόσμο συνεργάστηκαν για να χρηματοδοτήσουν την ακραία πολιτική αντίδραση, τυπώνοντας χρήματα όπως ποτέ άλλοτε για να σταματήσουν την πλήρη οικονομική κατάρρευση υπό τα αναγκαστικά κλεισίματα. Έθνη όπως η Σουηδία και η Νικαράγουα, που ακολούθησαν τον δικό τους δρόμο, επικρίθηκαν από τα μέσα ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Τα εθνικά νομοθετικά σώματα δεν είχαν κανένα ρόλο στα αρχικά λοκντάουν. Αποκλείστηκαν από τη λήψη αποφάσεων. Αυτό σημαίνει ότι και οι άνθρωποι που τα εξέλεξαν στερήθηκαν το δικαίωμα ψήφου. Κανείς δεν ψήφισε για απόσταση δύο μέτρων, κλείσιμο επιχειρήσεων και εντολές εμβολίων. Επιβλήθηκαν με διοικητικά διατάγματα και κανένα δικαστικό σύστημα δεν τα σταμάτησε.

Η δημοκρατία ως ιδέα, καθώς και το κράτος δικαίου, πέθαναν μέσα σε αυτό το διάστημα, κάτω από τους κανόνες των παγκόσμιων θεσμών και των χρηματοπιστωτικών συστημάτων που ανέλαβαν εκ των πραγμάτων τον έλεγχο του πλανήτη. Ήταν η πιο εκπληκτική επίδειξη παγκόσμιας δύναμης στην ιστορία.

Δεδομένων των αποτελεσμάτων, δεν αποτελεί έκπληξη η αντίδραση, η οποία επικεντρώνεται στην εκ νέου επιβεβαίωση των δικαιωμάτων των εθνών και των πολιτών τους.

Πολλοί υπερασπιστές της ανθρώπινης ελευθερίας (δεξιοί και αριστεροί) συχνά αισθάνονται άβολα με το ήθος της αντίδρασης και αναρωτιούνται εάν και σε ποιο βαθμό υπάρχει καλό ιστορικό προηγούμενο για την ανάκτηση της κυριαρχίας στο όνομα της ελευθερίας.

Ένα τέτοιο προηγούμενο πράγματι υπάρχει  με κάποια συζήτηση για ένα ιστορικό επεισόδιο που έχει σχεδόν ξεχαστεί εντελώς.

Είναι γνωστό ότι η Συμφωνία του Bretton Woods του 1944 περιελάμβανε τμήματα που αφορούσαν τον διεθνή νομισματικό διακανονισμό (το πρότυπο συναλλάγματος χρυσού), καθώς και τα χρηματοοικονομικά και τις τραπεζικές συναλλαγές (το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα). Πολλοί άνθρωποι γνωρίζουν επίσης τη Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου (1948).

Αυτό που δεν είναι γνωστό είναι ότι η Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου (GATT) ήταν μια εφεδρική θέση. Το αρχικό προσχέδιο του Bretton Woods περιελάμβανε έναν Διεθνή Οργανισμό Εμπορίου (ΔΟΕ) που θα εξουσιοδοτούνταν να διαχειρίζεται όλες τις παγκόσμιες εμπορικές ροές. Συντάχθηκε το 1944 και κωδικοποιήθηκε στον Χάρτη της Αβάνας του 1948. Υπήρξε μια τεράστια πίεση εκείνη την εποχή από τις μεγάλες κυβερνήσεις και εταιρείες για να επικυρώσουν αυτήν τη συμφωνία ως συνθήκη.

Ο ΔΟΕ επρόκειτο να κυβερνήσει τον κόσμο, με τους ολιγάρχες να καταλαμβάνουν τον έλεγχο στο όνομα της παγκοσμιοποίησης.

Τελικά, όμως, ηττήθηκε. Γιατί; Όχι χάρη στην αντίθεση των προστατευτιστών και των μερκαντιλιστών. Οι κύριοι αντίπαλοι του ΔΟΕ ήταν στην πραγματικότητα οι ελεύθεροι έμποροι και οι οπαδοί του οικονομικού φιλελευθερισμού. Η εκστρατεία για την κατάρριψη της συνθήκης είχε επικεφαλής τον Γαλλοαμερικανό οικονομολόγο Φίλιπ Κόρτνεϋ και του συναρπαστικού βιβλίου του με τίτλο «Το Οικονομικό Μόναχο» (1949).

«Ο Χάρτης του ΔΟΕ είναι ένα μνημείο ευσεβών πόθων», έγραφε, «ένα γραφειοκρατικό όνειρο που αγνοεί τη σκληρή πραγματικότητα των εθνικών οικονομιών. Υπόσχεται ελεύθερο εμπόριο, αλλά παραδίδει δεσμά, δεσμεύοντας τα έθνη σε κανόνες που δεν μπορούν να λυγίσουν με τις καταιγίδες του πληθωρισμού ή της σπανιότητας.»

Αυτός και άλλοι στην τροχιά του μπορούσαν να εντοπίσουν το χέρι όχι της ελευθερίας σε αυτό το καταστατικό, αλλά μάλλον τον κεντρικό σχεδιασμό, τον κορπορατισμό, τον πληθωρισμό, τον δημοσιονομικό σχεδιασμό, τη βιομηχανική πολιτική και το διαχειριζόμενο εμπόριο — εν ολίγοις, αυτό που σήμερα ονομάζεται παγκοσμιοποίηση. Ήταν εντελώς αντίθετος σε αυτό, ακριβώς επειδή πίστευε ότι θα έθετε σε κίνδυνο τη νόμιμη αιτία του ελεύθερου εμπορίου και θα βύθιζε την εθνική κυριαρχία σε ένα γραφειοκρατικό τέλμα.

Οι αντιρρήσεις που είχε ήταν πολλές, αλλά μεταξύ αυτών ήταν εκείνες που επικεντρώνονταν σε ζητήματα νομισματικής διευθέτησης. Τα έθνη θα ήταν κλειδωμένα σε ένα δασμολογικό καθεστώς χωρίς ευελιξία για την προσαρμογή των νομισματικών αξιών με βάση τις εμπορικές ροές. Πιστεύω ότι υπήρχε ένας πραγματικός κίνδυνος στο πλαίσιο του ITO για τα έθνη να στερηθούν την ικανότητα να προσαρμόζονται με βάση τις αλλαγές στις συναλλαγματικές ισοτιμίες ή άλλες χρονικές και τοπικές ιδιαιτερότητες. Παρόλο που ο χάρτης φαινόταν να προωθεί το ελεύθερο εμπόριο, ο Κόρτνεϋ πίστευε ότι τελικά θα το υπονόμευε.

Πίστευε επίσης ότι εάν τα έθνη επρόκειτο να ανοίξουν τις οικονομίες τους στον διεθνή ανταγωνισμό από όλες τις γωνιές του κόσμου, αυτό θα έπρεπε να γίνει με τρόπο που να συνάδει με τη δημοκρατική διακυβέρνηση και τα εθνικά δημοψηφίσματα. Μια σιδηρά παγκόσμια κυβέρνηση που θα επιβάλλει ένα τέτοιο καθεστώς θα ερχόταν σε αντίθεση με ολόκληρη την ιστορία της δομής κατά του μερκαντιλισμού και πιθανότατα θα οδηγούσε τις μεγαλύτερες εταιρείες της βιομηχανίας και των χρηματοοικονομικών να διαχειριστούν το σύστημά τους με τρόπο που θα ωφελούσε τις ίδιες.

Αυτό που είναι εντυπωσιακό στο επιχείρημα είναι ότι προερχόταν από μια φιλελεύθερη/ελευθεριακή άποψη που ευνοούσε τις παραδοσιακές μεθόδους επίτευξης ελεύθερου εμπορίου, ενώ αντιτίθετο σε αυτό που σήμερα θα ονομαζόταν παγκοσμιοποιημένο μέσο για την επίτευξη αυτού του στόχου.

Πράγματι, ο Λούντβιχ φον Μίζες [Ludwig von Mises, 1881-1973] είπε για αυτό το βιβλίο: «Η λαμπρή κριτική του αποκαλύπτει αλύπητα τις πλάνες των σύγχρονων επίσημων οικονομικών δογμάτων και πολιτικών. Οι κύριες θέσεις του δοκιμίου του είναι αδιάσειστες. Θα επιβιώσει από αυτήν την εποχή της πολιτικής ματαιότητας και θα διαβαστεί και θα ξαναδιαβαστεί ως ένα κλασικό έργο οικονομικής ελευθερίας, όπως τα έργα του Κόμπντεν και του Μπαστιά».

Ήταν ο Κόρτνεϋ, μαζί με τους ιδεολογικούς συμπατριώτες του στον επιχειρηματικό και συντακτικό τομέα, που τελικά τορπίλισαν τον Χάρτη της Αβάνας και έστειλαν τον Διεθνή Οργανισμό Εμπορίου στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας.

Για να είμαστε σαφείς, η απόρριψη του ΔΟΕ δεν ήταν αποτέλεσμα ακτιβισμού από αντιδραστικούς, σοσιαλιστές, προστατευτιστές ή ακόμα και οικονομικούς εθνικιστές. Απορρίφθηκε από ένθερμους υποστηρικτές του οικονομικού φιλελευθερισμού, του ελεύθερου εμπορίου και των εμπορικών επιχειρηματικών συμφερόντων που κυριαρχούνταν από μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που φοβόντουσαν ότι θα χάνονταν στον βάλτο της παγκοσμιοποίησης.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν εμπιστεύονταν τη γραφειοκρατία γενικά και την παγκόσμια γραφειοκρατία ιδιαίτερα. Αυτή ήταν μια γενιά με αρχές και μέχρι τότε γνώριζαν πολύ καλά πως κάτι μπορεί να ακούγεται μεν υπέροχο, αλλά να είναι κακό στην πράξη. Απλώς δεν εμπιστεύονταν την ομάδα που ήταν υπεύθυνη εκείνη την εποχή για να σφυρηλατήσει μια βιώσιμη εμπορική συμφωνία για τον κόσμο.

Η απόρριψη του ΔΟΕ είναι το πώς και το γιατί καταλήξαμε στην GATT. Ήταν γενική, που σημαίνει όχι σταθερός νόμος. Είχε τις ρίζες της στη Συμφωνία, που σημαίνει ότι κανένα έθνος δεν θα εξαναγκαζόταν να αντιταχθεί στα συμφέροντά του. Αφορούσε δασμούς, αλλά δεν επιχείρησε κάποια μεγάλη στρατηγική για την εξίσωση όλων των νομισματικών αποτιμήσεων. Ήταν άτυπη και όχι επίσημη, αποκεντρωμένη, όχι συγκεντρωτική.

Η GATT επικράτησε μέχρι το 1995, όταν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ) προωθήθηκε υπό τρομερή πίεση από τα μέσα ενημέρωσης και τις εταιρείες. Ήταν μια αναβίωση του παλιού ΔΟΕ. Μέχρι τότε, το πλήθος της ελεύθερης αγοράς είχε χάσει την πνευματική του ισχύ και υποστήριξε αδιαμαρτύρητα τον νέο παγκόσμιο οργανισμό. Σαν να επιβεβαιώνει την πρόβλεψη του Κόρτνεϋ, ο ΠΟΕ έχει πλέον καταστεί ως επί το πλείστον ένας απαρχαιωμένος, αποδιοπομπαίος τράγος επεύθυνος για οικονομική στασιμότητα, αποβιομηχάνιση, νομισματικές αναντιστοιχίες και μη διευθετημένους ξένους λογαριασμούς που υποστηρίζονται από ξένες συμμετοχές σε περιουσιακά στοιχεία σε δολάρια ΗΠΑ.

Τώρα αντιμετωπίζουμε μια αντίδραση με τη μορφή ωμών μερκαντιλιστικών πολιτικών που καταφθάνουν με οργή. Η Αμερική υπήρξε ο προορισμός τεράστιων ποσοτήτων προϊόντων από την Κίνα, τα οποία τώρα μπλοκάρονται από υψηλούς δασμούς. Με εξαιρετική ειρωνεία, η New York Times προειδοποιεί ότι η ανακατεύθυνση αγαθών από τις Ηνωμένες Πολιτείες στην Ευρώπη θα μπορούσε «να αποβεί επικίνδυνη για τις ευρωπαϊκές χώρες, με την πληθώρα στην αγορά τεχνητά φθηνών προϊόντων που θα μπορούσαν να υπονομεύσουν τις τοπικές βιομηχανίες».

Φανταστείτε το!

Η ισορροπία μεταξύ της εθνικής κυριαρχίας και της ίδιας της ελευθερίας είναι λεπτή. Γενιές διανοουμένων το γνώριζαν κάποτε αυτό και πρόσεχαν να μην ανατρέψουν ποτέ τη μία για να υποστηρίξουν την άλλη. Η οριστική αποσύνδεση των κυβερνητικών δομών από τον έλεγχο των πολιτών, έστω και μόνο μέσω σποραδικών δημοψηφισμάτων, επιφέρει καταστροφή ακόμη και σε θέματα όπως το εμπόριο, για να μην αναφέρουμε την έρευνα για μολυσματικές ασθένειες και ιούς.

Έτσι, έφτασε η εξέγερση, ακριβώς όπως θα είχε προβλέψει ο Φίλιπ Κόρτνεϋ.

Από το Brownstone Institute

Σχολιασμός

Υπάρχουν πολλά μυστήρια της σύγχρονης ζωής που απαιτούν μια προσεκτική ματιά για να τα ξεδιαλύνουμε. Για να δείτε την πληρότητα της αλήθειας, χρειάζεστε μια αίσθηση αποστασιοποίησης από την καθιερωμένη σοφία και τα πρωτόκολλα που συνήθως θεωρούνται δεδομένα, ενσωματωμένα στις συνήθειές μας να σκεφτόμαστε και να πράττουμε με τρόπους που είναι σε μεγάλο βαθμό πέραν αμφισβήτησης.

Το ζήτημα είναι μια σειρά από φλέγοντα ερωτήματα, μεταξύ των οποίων: γιατί τα τρέχοντα συστήματα πλύσης ρούχων είναι τόσο επίπονα και τελικά αναποτελεσματικά; Τα ρούχα στοιβάζονται και μαζεύονται όλα και τα ρίχνετε μέσα με τα συνηθισμένα βήματα. Τελικά βγαίνουν από το στεγνωτήριο, αλλά με την πάροδο του χρόνου παρατηρείτε ότι τα λευκά σας γίνονται όλο και πιο θαμπά και όλα τα άλλα φαίνονται αόριστα λιπαρά και λιγότερο από αυτό που ονομάζαμε καθαρά.

Όλοι έχουμε προσαρμοστεί, μειώνοντας τις προσδοκίες μας χρόνο με το χρόνο και τελικά απλώς τα παρατάμε και συνεχίζουμε. Έτσι λειτουργεί η ζωή. Είναι αξιολύπητη αλλά αμετάβλητη.

Στα σχόλιά μου, έχω εξερευνήσει πολλές πτυχές αυτού του προβλήματος, μεταξύ των οποίων η χλιαρή θερμοκρασία του νερού, τα αδύναμα και ρηχά πλυντήρια, τα απορρυπαντικά που δεν είναι όπως θα έπρεπε και τα αναποτελεσματικά πρόσθετα. Υπάρχει αλήθεια σε όλα αυτά, αλλά εδώ θα προσθέσω ένα άλλο στοιχείο που μπορεί να είναι καθοριστικό ανάλογα με τις συνθήκες στο νοικοκυριό σας.

Ένας κρυφός παραβάτης είναι η μοντέρνα πετσέτα. Ξέρετε τον τύπο. Είναι τεράστιες, χοντρές, φουσκωτές, απορροφητικές, κατασκευασμένες από βαμβακερό ύφασμα και χαρακτηρίζονται πολυτελείς και υπέροχες στο μάρκετινγκ. Φαίνεται σαν κάτι που θέλετε. Ποιος δεν επιθυμεί αυτό το συναίσθημα του να είναι τυλιγμένος στην πολυτέλεια μετά από ένα μπάνιο, ντους ή κολύμπι; Δεν χρησιμεύει το πάχος ως δείκτης ποιότητας και πολυτέλειας;

Όλο αυτό το μοντέλο δεν είναι μόνο λάθος. Καταστρέφει τα ρούχα σας και τη ζωή σας. Δείτε πώς.

Μια μεγάλη και βελούδινη πετσέτα απορροφά τεράστιες ποσότητες νερού, έως και ένα ή δύο λίτρα.

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι φυσικά θα σας στεγνώσει αφού βγείτε από την μπανιέρα ή το ντους, αλλά τώρα δεν έχετε κανένα κίνητρο να κάνετε αυτό που κάποτε ήταν μια συνηθισμένη ρουτίνα, δηλαδή να στεγνώσετε για λίγο πριν τυλίξετε την πετσέτα γύρω από το σώμα σας. Αντ’ αυτού, απλώς στέκεστε μούσκεμα και αφήνετε την πετσέτα να φροντίσει τα υπόλοιπα.

Δεν έχει νόημα. Η αποχέτευση υπάρχει για κάποιο λόγο. Αλλά το κάνουμε επειδή μπορούμε.

Έπειτα, κρεμάμε την πετσέτα. Την κρεμάμε εκεί σε ένα δωμάτιο με ατμούς, ένα από τα χειρότερα δωμάτια στο σπίτι για αερισμό. Είναι επίσης το δωμάτιο με την τουαλέτα που προσθέτει έναν επιπλέον και δυσάρεστο παράγοντα στο μείγμα. Χρειάζεται πολύς χρόνος για να στεγνώσει, κατά τη διάρκεια του οποίου συσσωρεύει μούχλα, μύκητες, βακτήρια και δυσοσμία.

Χρησιμοποιείς την πετσέτα μερικές φορές ακόμα, αλλά κάποια στιγμή παρατηρείς ότι μυρίζει και κάνει το σώμα σου να μυρίζει, κάτι που απαιτεί να καλύψεις τον εαυτό σου με αποσμητικά, κολόνια, λοσιόν και πούδρες για να καλύψεις την αόριστη αίσθηση μυρωδιάς μούχλας.

Τέλος, την πετάς στο πλυντήριο και παίρνεις άλλη μια. Αυτό συνεχίζεται μέχρι να έρθει η μέρα του πλυσίματος. Υπάρχουν τρεις πετσέτες, μερικές μικρές πετσέτες και ίσως μερικά πανιά κουζίνας.

Τις βάζεις με τα λευκά ή τα χρωματιστά ή οτιδήποτε πλένεται σε αυτό το φορτίο.

Εδώ αρχίζει να ξετυλίγεται η καταστροφή. Οι πετσέτες έχουν σχεδιαστεί για να είναι εξαιρετικά απορροφητικές. Τα σύγχρονα πλυντήρια ρούχων καταναλώνουν πολύ νερό. Το νερό είναι χλιαρό ούτως ή άλλως λόγω περιορισμών. Και δεν υπάρχει πολύ, ούτε καν αρκετό για να πλύνεις και πολύ λιγότερο να ξεπλύνεις ρούχα.

Ιδού το κρίσιμο: οι πετσέτες ρουφούν γρήγορα και άπληστα όλο το νερό στο πλυντήριο, αφήνοντας όλα τα άλλα να περιστρέφονται στο μεγάλο τίποτα που προκύπτει. Τίποτα άλλο δεν πλένεται πραγματικά επειδή οι πετσέτες τα καταβροχθίζουν όλα.

Στη συνέχεια, στύβετε στο τέλος του κύκλου, αλλά παρατηρείτε ότι οι πετσέτες είναι πιο υγρές από οτιδήποτε άλλο. Αυτό συμβαίνει επειδή απορρόφησαν το μεγαλύτερο μέρος του φορτίου νερού, στερώντας από όλα τα άλλα την ευκαιρία να πλυθούν. Στη συνέχεια, πηγαίνουν στο στεγνωτήριο και το ίδιο επαναλαμβάνεται. Χρειάζεται επιπλέον χρόνος για να στεγνώσουν, καθώς το υπόλοιπο φορτίο παραμένει ελαφρώς υγρό.

Κουρασμένοι, τελικά απλώς αρπάζετε το φορτίο και βάζετε τα ρούχα στη θέση τους, ίσως λίγο βρεγμένα με την ελπίδα ότι το κρέμασμα θα ολοκληρώσει το στέγνωμα. Αλλά επειδή τώρα βρίσκονται σε μια στενή ντουλάπα ή συρτάρι, αναπτύσσουν και αυτά μούχλα, προσθέτοντας σε ένα στρώμα που δεν καθαρίστηκε κατά τη διάρκεια του πλυσίματος ακριβώς λόγω της παρουσίας των κακών πετσετών.

Βλέπετε τι συμβαίνει εδώ; Η βελούδινη, χοντρή πετσέτα σας είναι στην πραγματικότητα η πηγή όλων των προβλημάτων σας! Απλώς δεν το γνωρίζατε αυτό.

Υπάρχει μια εύκολη λύση για αυτό.

Αν ταξιδεύετε στο εξωτερικό, ειδικά στην Ελλάδα ή την Τουρκία, θα παρατηρήσετε ότι οι πετσέτες είναι εντελώς διαφορετικές. Είναι λεπτές και με υφή βάφλας και συχνά κατασκευασμένες από λινό, όχι από βαμβάκι. Γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό; Υπάρχει μια απλή απάντηση: στεγνώνουν γρήγορα μόνες τους.

Αυτό είναι όλο. Χωρίς μούχλα, μύκητες, βακτήρια. Μετά από λίγες μόνο ώρες ή ακόμα και 30 λεπτά στον ζεστό ήλιο, είναι στεγνές σαν κόκκαλο. Μυρίζουν τέλεια καθαριότητα, κάτι που είναι λογικό επειδή το νερό που ήταν πάνω τους είναι επίσης καθαρό επειδή μόλις βγήκατε από το ντους.

Αυτές οι πετσέτες χρειάζονται πλύσιμο πολύ λιγότερο, επειδή παραμένουν στεγνές μεταξύ των χρήσεων. Δεν μυρίζουν και δεν γίνονται ανθυγιεινές. Όταν έρθει η ώρα να τις πλύνετε, μπορείτε να τις ρίξετε στο πλυντήριο και δεν διαταράσσουν την ισορροπία του νερού. Όλα τα άλλα στο πλυντήριο έχουν πλέον αρκετές πιθανότητες να καθαριστούν. Το ίδιο ισχύει και για το στέγνωμα. Το στεγνωτήριό σας θα αφήσει τα πάντα στεγνά στον καθορισμένο χρόνο ή και πολύ λιγότερο.

Μια καλή και κλασική λινή πετσέτα θα τα αλλάξει όλα. Σίγουρα, είναι πιο ακριβές. Μπορείτε να τις αναζητήσετε σε ιστότοπους εμπόρων όπως το Amazon και να αναζητήσετε μεγάλες λινές πετσέτες μπάνιου. Θα κοστίζουν περίπου 50 δολάρια η καθεμία, κάτι που φαίνεται πολύ, αλλά να θυμάστε ότι χρειάζεστε μόνο μία ή δύο για κάθε μέλος της οικογένειας.

Τι να κάνετε με την τεράστια στοίβα από φουσκωτές, πολυτελείς, βελούδινες πετσέτες μπάνιου που καταλαμβάνουν τεράστιο χώρο στην ντουλάπα σας; Η έντονη πρότασή μου: πάρτε τη στοίβα στην αγκαλιά σας και πετάξτε την αμέσως στον κάδο απορριμμάτων. Ξεφορτωθείτε την τώρα και για πάντα, αντικαθιστώντας την με μία ή μερικές μεγάλες λινές πετσέτες.

Αυτό θα βοηθήσει πολύ στην επίλυση του προβλήματος με το πλύσιμο των ρούχων σας και πολλών άλλων προβλημάτων στη ζωή, μεταξύ των οποίων και αυτή η ανατριχιαστική αίσθηση ότι η πετσέτα σας μεταφέρει μια παράξενη μυρωδιά στο σώμα σας.

Το πώς γίνεται οι Αμερικανοί να ξεγελιούνται από αυτές τις άλλες πετσέτες από πετσετέ ύφασμα είναι κάτι σαν μυστήριο. Είμαστε ασυνήθιστα ευκολόπιστοι στο μάρκετινγκ και έχουμε την πεποίθηση ότι πρέπει πάντα να αναβαθμίζουμε τη ζωή μας. Καταλήξαμε να πιστεύουμε ότι όσο πιο χοντρή είναι η πετσέτα, τόσο το καλύτερο.

Είναι όλα ανοησίες. Οι πετσέτες σας καταστρέφουν τα πάντα. Τώρα που ξέρετε, μπορείτε να το διορθώσετε… και να μου γράψετε για να με ευχαριστήσετε αργότερα.

Οι απόψεις που παρουσιάζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν συμφωνεί απαραίτητα με την άποψη της Epoch Times. 

Σχολιασμός

«Στον νικητή πηγαίνουν τα λάφυρα,» είπε ο Γουίλιαμ Λ. Μάρσυ, Αμερικανός γερουσιαστής από την Νέα Υόρκη, το 1832. Υπερασπιζόταν την πρόσληψη φίλων της προεκλογικής εκστρατείας στην περίπτωση μιας εκλογικής νίκης. Αυτή η πρακτική μετά ονομάστηκε «το σύστημα λαφύρων,» λες και κάποιος το έκανε για να λειτουργεί έτσι.

Οι επιθέσεις κατά του ρητού άρχισαν και διήρκησαν για μισό αιώνα. Τότε ήρθε η «μεταρρύθμιση της δημόσιας υπηρεσίας» το 1883. Υποτίθεται ότι θα έκανε τους κυβερνητικούς υπαλλήλους αντικειμενικούς και θα τροφοδοτούσε ένα σύστημα έξυπνο και όχι γεμάτο με τους φίλους. Είχε σχεδιαστεί για να κάνει την κυβέρνηση—ειδικά στο εκτελεστικό τμήμα—μόνιμη.

Εκείνο τον καιρό, αυτό ίσως είχε νόημα. Η διαφθορά του παλαιού συστήματος ήταν γνωστή σε όλους. Η πάλη για κυβερνητικές δουλειές ήταν έντονη μετά από κάθε εκλογές. Αυτό ισχύει ακόμα σήμερα, έτσι δεν είναι ότι ο τερματισμός του συστήματος λαφύρων πραγματικά τερμάτισε και τα λάφυρα του συστήματος. Αυτό είναι ακόμα μαζί μας περισσότερο από ποτέ.

Αυτό που πραγματικά έκανε το νέο σύστημα ήταν να χτίσει γιγαντιαίες γραφειοκρατίες. Άρχισε με τον Μεγάλο Πόλεμο και τον φόρο εισοδήματος. Μεγάλωσε και μεγάλωσε εκθετικά σε μέγεθος κατά την διάρκεια της Νέας Συμφωνίας και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Ψυχρός Πόλεμος και η Μεγάλη Κοινωνία πρόσθεσαν ακόμα περισσότερο. Σε κάποιο αόριστο σημείο, ίσως πολύ νωρίς ή ίσως πιο πρόσφατα, το διοικητικό κράτος έγινε ισχυρότερο και με περισσότερο έλεγχο στις ζωές των μέσων Αμερικανών από το εκλεγμένο κράτος.

Αυτό το «κράτος εν κράτει» αναπτύχθηκε σε μεγάλο βαθμό χωρίς συνταγματική αμφισβήτηση ή πολλή νομική και νομοθετική αμφισβήτηση. Απλώς συνέχιζε να μεγαλώνει, καθώς οι άνθρωποι ένιωθαν ενστικτωδώς σε κάθε γενιά να έχουν όλο και λιγότερο έλεγχο των συστημάτων διακυβέρνησης. Θα ψήφιζαν νέους ηγέτες και θα «πέταγαν έξω τους αλήτες», αλλά οι νέοι ηγέτες δεν μπορούσαν να αποκτήσουν βάση στο σύστημα που επιδίωκαν να μεταρρυθμίσουν. Οι «αλήτες» είχαν μόνιμες δουλειές.

Το πρόβλημα με το νέο σύστημα που ξεκίνησε το 1883 είναι ότι εξάλειψε την πιο σημαντική πτυχή του «συστήματος λαφύρων». Δεν έχει να κάνει μόνο με το ποιον προσλαμβάνεις. Αφορά την ικανότητα αποστολής του προσωπικού από την προηγούμενη διοίκηση. Διαφορετικά, απλώς επιμένουν στις ίδιες πολιτικές, σταματούν την επικοινωνία της νέας κυβέρνησης και χρησιμοποιούν τις καλύτερες γνώσεις τους για τη διοικητική γραφειοκρατία για να ανατρέψουν την εισερχόμενη κυβέρνηση.

Αυτός αποδεικνύεται ότι είναι ο πραγματικός σκοπός της «μεταρρύθμισης των δημοσίων υπηρεσιών». Ήταν να οικοδομηθεί ένα αυξανόμενο και τελικά μαζικό σύστημα μόνιμης απασχόλησης που ανατρέπει τη δημοκρατία εκ των έσω. Εάν η νέα διοίκηση που εκλέγει ο λαός δεν έχει αποτελεσματικό έλεγχο στις υπηρεσίες και τους γραφειοκράτες μέσα σε αυτές, οι άνθρωποι που ψήφισαν χάνουν την εξουσία τους. Η δημοκρατία γίνεται απάτη.

Λυπάμαι που αναφέρω ότι αυτή φαίνεται να ήταν η μοίρα των περισσότερων Δυτικών Δημοκρατιών τα τελευταία 100 χρόνια. Αυτό ακούγεται σαν ακραίος ισχυρισμός. Αλλά είναι η αλήθεια. Αυτά τα «κράτη εντός του κράτους» έχουν γίνει η άρχουσα τάξη, που συχνά λειτουργούν σε παγκόσμιο επίπεδο, και ωστόσο ελάχιστα γίνονται αντιληπτά από τους ανθρώπους και τα μέσα ενημέρωσης. Πράγματι, αυτά τα βαθύτερα κράτη συνεργάζονται πολύ καλά με τα παλαιά μέσα ενημέρωσης για να τροφοδοτήσουν ιστορίες και να σταματήσουν αποτελεσματικά οποιαδήποτε θεμελιώδη μεταρρύθμιση. Αυτό συνεχίζεται για πολλές δεκαετίες.

Έψαξα στην επιστημονική βιβλιογραφία για να βρω πληροφορίες σχετικά με αυτήν την αξιοσημείωτη αποκάλυψη και έχω μείνει έκπληκτος με την έλλειψη κατανόησης που υπάρχει εκεί έξω. Ο Μάρρεϋ Ρόθμπαρντ ως ιστορικός είναι ένα από τα σπάνια παραδείγματα. Η εργασία του το 1995 «Γραφειοκρατία και Δημόσια Υπηρεσία στις Ηνωμένες Πολιτείες» είναι ένα από τα τελευταία έργα σοβαρής έρευνας που δημοσίευσε. Σαφέστατα, είναι το καλύτερο κομμάτι ιστορικής επιστήμης που έχει γραφτεί.
Δυστυχώς, το έργο τελειώνει στη δεκαετία του 1890 με εκφράσεις απόγνωσης από τους μεταρρυθμιστές, οι οποίοι είπαν όλοι ότι απέτυχαν. Ήθελαν οι ειδικοί να τρέξουν τα πράγματα με τρόπο που να απενεργοποιεί τις δημοκρατικές επιθυμίες του λαϊκιστικού όχλου. Αντίθετα, παγίωσαν όλες τις πολιτικές που μισούσαν περισσότερο και κατέληξαν σε ένα σύστημα που ήταν ακόμα χειρότερο.

Παρά τις διαμαρτυρίες τους, το σύστημα κράτησε γιατί, φυσικά, κανείς δεν ήξερε πώς να αποκαταστήσει το παλιό σύστημα των λαφύρων, το οποίο, όσο κακό κι αν ήταν, τουλάχιστον ήταν χτισμένο σε έναν μηχανισμό που επέτρεπε στο σύστημα να διορθωθεί. Όταν μια κυβέρνηση τα κάνει βασιλικά θάλασσα, η επόμενη κυβέρνηση θα εμφανιζόταν και θα εκκαθάριζε τις τάξεις της γραφειοκρατίας. Αυτό επέτρεπε στη δημοκρατία να αυτοδιορθωθεί.

Αλλά με το νέο σύστημα, δεν υπήρχε μηχανισμός για να ξεριζωθούν τα προβλήματα. Αντίθετα, συσσωρεύτηκαν το ένα πάνω στο άλλο, κυβέρνηση μετά από κυβέρνηση, χειροτερεύοντας χρόνο με το χρόνο. Αυτή είναι ουσιαστικά η περίληψη κάθε κυβέρνησης από τον Θίοντορ Ρούσβελτ μέχρι σήμερα. Κανείς δεν είχε βρει λύση στο πρόβλημα.

Τώρα έρχεται η κυβέρνηση Τραμπ στη δεύτερη θητεία της. Ηττημένοι από τη δημόσια υπηρεσία την πρώτη φορά, είχαν τέσσερα χρόνια για να σχεδιάσουν μια επιστροφή. Κύριο χαρακτηριστικό αυτού ήταν η απόλυτη αποφασιστικότητα να αποκατασταθεί η δημοκρατία και όχι το «κράτος εν κράτει». Με άλλα λόγια, η δεύτερη θητεία Τραμπ αποτελείται από την πρώτη εκλεγμένη κυβέρνηση σε περισσότερα από 100 χρόνια που είναι σοβαρά αποφασισμένη να είναι η κυβέρνηση.

Αυτό που συνέβη από τότε που εκλέχτηκε είναι η μεγαλύτερη και σίγουρα η πιο έξυπνη προσπάθεια στην ιστορία της βιομηχανοποιημένης δημοκρατίας για εκκαθάριση της μόνιμης δημόσιας υπηρεσίας. Η κυβέρνηση Τραμπ το έκανε αυτό προσφέροντας εξαγορές, αποδεκτές από ίσως το 5% των εργαζομένων. Στη συνέχεια στράφηκε στην εξάλειψη των συλλογικών διαπραγματεύσεων, απαλλάσσοντας τους εργαζόμενους από τη νομική υποχρέωση να πληρώνουν εισφορές στους εκμεταλλευτές τους. Μετά άρχισε να εξαλείφει ολόκληρα τμήματα και υπηρεσίες.

Γράφω την ημέρα που ο Ρόμπερτ Φ. Κέννεντυ Τζ. απέλυσε 20.000 ή περισσότερους εργαζόμενους από το Υπουργείο Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών, τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, την Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων και τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας. Είναι απλώς μια αρχή, αλλά υπέροχη. Αυτές οι καταγγελίες θα δεχθούν ενστάσεις φυσικά στα δικαστήρια. Το Ανώτατο Δικαστήριο θα πρέπει να αποφασίσει εάν και σε ποιο βαθμό ο πρόεδρος και οι διορισμένοι του υπάλληλοι έχουν πραγματικά εξουσία επί των εκτελεστικών υπηρεσιών και του προσωπικού τους.

Μπορεί να φαίνεται σαν μια ανόητη ερώτηση: Ο πρόεδρος διοικεί πραγματικά την εκτελεστική εξουσία; Παραδόξως, το Ανώτατο Δικαστήριο δεν έχει δώσει σαφή απάντηση. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό επειδή το «κράτος εντός του κράτους» αναπτύχθηκε και μεγάλωσε σε κοινή θέα, αλλά χωρίς καμία σημαντική πολιτική προσωπικότητα να είναι σε θέση να το αμφισβητήσει με οποιοδήποτε είδος σοβαρής δράσης.

Επιτέλους ήρθε η μέρα. Αυτό που έχει επιτύχει εδώ η κυβέρνηση Τραμπ θα μπορούσε, στην πραγματικότητα, να είναι για τους αιώνες. Ας ελπίσουμε ότι μόλις ξεκίνησαν τη διαδικασία. Τα «συστήματα λαφύρων» πρέπει να επανέλθουν, όχι επειδή είναι τέλεια, αλλά επειδή παρέχουν έναν μηχανισμό αυτοδιόρθωσης της δημοκρατίας. Η διαδικασία της μεταρρύθμισης ξεκίνησε επιτέλους και το λάθος σχεδόν 150 ετών μπορεί επιτέλους να διορθωθεί. Όπως έδειξε ο Μάρρεϋ Ρόθμπαρντ στο άρθρο του, οι αρχικοί μεταρρυθμιστές πιθανότατα θα επευφημούσαν τα αποτελέσματα.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν συμφωνούν απαραίτητα με την άποψη της Epoch Times.

Με μάτια θολά και γεμάτοι σύγχυση, ξυπνήσαμε με το λάλημα του κόκορα στις 4:30 το πρωί, αν θυμάμαι καλά. Μου φαινόταν σαν να ήταν ακόμα νύχτα. Είναι άλλο να ξυπνάς νωρίς για να προλάβεις μια πτήση, κι άλλο να ξεκινήσεις μια μέρα σκληρής σωματικής εργασίας.

Ήταν η μοναδική φορά στη ζωή μου που πέρασα δύο μέρες σε ένα αγρόκτημα, ζώντας με μια πραγματική αγροτική οικογένεια, κάνοντας αγροτικές εργασίες. Η ανάμνηση αυτών των δύο ημερών—ο αγώνας, η εξάντληση, το φαγητό, και κυρίως η αίσθηση του χρόνου που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της αγροτικής ζωής—έχει μείνει χαραγμένη μέσα μου από τότε.

Όλοι μπορούμε να μάθουμε από τον τρόπο με τον οποίο οι αγρότες διαχειρίζονται τον χρόνο και τη ζωή τους.

Στην προκειμένη περίπτωση, η δουλειά ξεκίνησε αμέσως, μόλις άρχιζε να χαράζει. Θυμάμαι να ταΐζω τις κότες, να ασχολούμαι με τα γουρούνια και να φτιάχνω δέματα από σανό, διασχίζοντας πρώτα τεράστιες ποσότητες αγελαδινών ακαθαρσιών για να φτάσω εκεί. Στη συνέχεια, πήγαμε στα άλογα για να τα ποτίσουμε και να τα βουρτσίσουμε. Έπειτα, βγήκαμε στα λιβάδια, ανεβήκαμε σε μεγάλα φορτηγά για να κάνουμε κάτι που δεν μπορώ να θυμηθώ.

Όλα αυτά έγιναν πριν τις 8 το πρωί, ώρα που ήμουν πιο πεινασμένος από ποτέ. Το πρωινό ήταν τεράστιο—τηγανίτες, μπισκότα, μπέικον, ζαμπόν, αυγά, περίεργα πικρά χόρτα, καφές και χυμοί—και πρώτη φορά έβλεπα ανθρώπους να τρώνε έτσι. Κι εγώ έκανα το ίδιο.

Σηκωθήκαμε από το τραπέζι και ξαναβγήκαμε έξω για να συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε μείνει—στα φορτηγά, φροντίζοντας τη γη, κυνηγώντας ζώα εδώ κι εκεί, φροντίζοντας τις καλλιέργειες, ελέγχοντας φράχτες, ασφαλίζοντας και επισκευάζοντας πράγματα.

Ύστερα ήρθε το μεσημεριανό, που ήταν μικρό. Κάπου στη μέση, εμφανίστηκε ένα ζωάκι έξω. Ο πατέρας άρπαξε το όπλο του και το πυροβόλησε από το παράθυρο του σαλονιού, δημιουργώντας μια τεράστια έκρηξη, στην οποία κανείς δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία.

Αυτό που με εντυπωσίασε τότε ήταν η υπομονή, η σύνεση, η απουσία απογοήτευσης, η αίσθηση καθήκοντος, η συγκέντρωση στην ολοκλήρωση μιας δουλειάς και ο τρόπος με τον οποίο η θέση του ήλιου, περισσότερο από το ρολόι, καθόριζε το πότε γινόταν τι.

Για παράδειγμα, ο φράχτης ήταν σπασμένος. Έπρεπε να επισκευαστεί. Το καρφί λύγισε και έσπασε. Έπρεπε να αφαιρεθεί. Χρειαζόταν μια καινούργια βίδα. Βρήκαμε μία στον αχυρώνα. Το ξύλο ήταν παραμορφωμένο και φθαρμένο. Κόψαμε ένα νέο, το διαμορφώσαμε, το καρφώσαμε στη θέση του.

Βλέποντας αυτή τη διαδικασία να ξετυλίγεται, όπως και χίλια άλλα πράγματα εκείνη την ημέρα που φαινόταν να πηγαίνουν στραβά, συνειδητοποίησα κάτι. Αυτό το αγρόκτημα, αυτή η περιουσία, αυτή η οικογένεια δεν θεωρούσαν τις βλάβες και τις ζημιές ως κάτι ασυνήθιστο. Τις έβλεπαν ως τον κύριο κινητήριο μοχλό της ζωής, κάτι που απαιτεί τη συνεχή προσπάθειά μας.

Το να φτιάχνουμε τα χαλασμένα, να προσαρμοζόμαστε όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν ακριβώς όπως τα σχεδιάσαμε, δεν είναι απλά κάτι που κάνουμε· είναι η ουσία της ίδιας της ζωής. Αυτό είναι όλο κι όλο που κάνουμε: επιδιορθώνουμε πράγματα. Προσαρμοζόμαστε. Συνεχίζουμε να προχωράμε μπροστά, ξεπερνώντας κάθε εμπόδιο και δυσκολία.

Έχοντας παρασυρθεί από τα γραπτά και το έργο ζωής του Έρικ Σλόαν, συλλέκτη και εικονογράφου, σκέφτομαι συχνά τις προοπτικές του. Μια από τις συναρπαστικές του ιδέες αφορά τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούμε τον χρόνο.

Έχει αυτό το απόσπασμα στο οποίο εξυμνεί τον ρυθμό του αγρότη, του πιο έμπειρου εργάτη με το μεγαλύτερο φάσμα δεξιοτήτων και τις μεγαλύτερες αδιάλειπτες παραδόσεις. Ο αγρότης προσεγγίζει τον χρόνο ως δώρο και τη χρήση του ως κάτι που πρέπει να διαφυλάξει και να αντιμετωπίσει με προσοχή.

Ποτέ δεν πρόκειται για βιασύνη, πανικό, θυμό με τα πράγματα ή με άλλον τρόπο να λυπάται για την ύπαρξη του μόχθου. Έχει να κάνει με το να αγκαλιάζει τα όρια και τις ευκαιρίες του κόσμου γύρω του, όπως αυτός υπάρχει, και να βλέπει τη δουλειά του ως μια υπομονετική, σκόπιμη και με σεβασμό ανάληψη των καθηκόντων του. Απλώς κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις, πλήρως και ολοκληρωτικά, ένα βήμα τη φορά.

Αυτό είναι λίγο πολύ το αντίθετο από το πώς η εποχή μας έχει εκπαιδεύσει τον εγκέφαλό μας. Μας λένε να μετανιώνουμε για οτιδήποτε πρέπει να κάνουμε και να αναζητούμε πάντα κάποια συντόμευση ή τεχνολογία που θα το κάνει για εμάς. Ψοφάμε για ηλίθια πράγματα, όπως εφαρμογές που ανάβουν τα φώτα και μηχανές που κάνουν τη σκέψη μας για εμάς. Οτιδήποτε για να μειώσουμε τον κόπο και την κούραση, να κάνει τα καθήκοντα και να είναι «έξυπνο» ώστε να μην χρειάζεται να είμαστε εμείς.

Πρόκειται για μια στάση ζωής απέναντι στη ζωή. Γκρινιάζουμε και διαμαρτυρόμαστε για οτιδήποτε απαιτεί χρόνο ή προσπάθεια. Τι είναι αυτό που επιδιώκουμε να κάνουμε αντ’ αυτού; Αυτό δεν είναι ποτέ ξεκάθαρο. Μόλις βρεθούμε να κάνουμε αυτό που νομίζουμε ότι θα προτιμούσαμε να κάνουμε, αποδεικνύεται ότι και αυτό γίνεται ένα επίπονο έργο και μας τρώει και μας οδηγεί στο να γκρινιάζουμε περισσότερο.

Αυτό δεν τελειώνει ποτέ, έτσι ώστε ολόκληρη η ζωή μας να μην αποτελείται από τίποτα άλλο παρά από παράπονα. Πιστεύετε ότι αυτό προκαλεί ζημιά στο μυαλό, το σώμα και την ψυχή μας; Σίγουρα. Οδηγεί σε αδυσώπητη φθορά, σε αποστράγγιση κάθε χαράς από την πορεία της κανονικής ζωής.

Τότε οι άνθρωποι στρέφονται σε ουσίες και ναρκωτικά για να κάνουν τον πόνο να φύγει, μόνο που αυτό τον κάνει μόνο χειρότερο. Τότε προσθέτουμε όλο και περισσότερα, μέχρι που ολόκληρη η ζωή είναι εντελώς μίζερη. Καταλήγουμε να μετανιώνουμε και να καταριόμαστε την ίδια την υλική υπόσταση, γεγονός που οδηγεί σε άλλες παθολογίες.

Η θεωρία μου είναι ότι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλες οι τεχνολογίες που υποτίθεται ότι θα μας έκαναν πιο ευτυχισμένους έχουν κάνει το αντίθετο. Είναι επειδή η ζήτησή τους έχει τις ρίζες της στην προώθηση της δυσαρέσκειας. Μόλις αυτή η στάση της καθολικής δυσαρέσκειας για τη θέση του καθενός υπερκεράσει την όποια χαρά μπορεί να παίρνουμε από τα επιτεύγματα, κανένα προϊόν και καμία ουσία δεν μπορεί να αποκαταστήσει τη ζημιά.

Ας δούμε ένα πρακτικό παράδειγμα. Σε κάθε κουζίνα, θα έρθει κάποια στιγμή που εσείς ή κάποιος άλλος θα ρίξει ένα ποτήρι στο πάτωμα. Σπάει και θρυμματίζεται. Αυτό που συμβαίνει στη συνέχεια είναι ενδεικτικό.

Σε ένα προαστιακό σπίτι όπου όλες οι εργασίες είναι ενοχλητικές και κάθε σπάσιμο είναι μια υπαρξιακή διαταραχή, το σπάσιμο ενός ποτηριού στην κουζίνα μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλο δράμα, θυμό, εκφοβισμό του υπαίτιου και μια αίσθηση τραυματισμού σε όλους, ακολουθούμενη από ένα εκνευριστικό καθάρισμα που διακόπτεται από κατάρες και μεγάλη απογοήτευση.

Στο νοικοκυριό του αγρότη, αντίθετα, δεν λέγονται πολλά. Κάποιος παίρνει τη σκούπα και το φαράσι και τα σκουπίζει. Δεν υπάρχουν αλληλοκατηγορίες, κατάρες στον ουρανό, θυμός για να πάρουν καινούργιο και ούτω καθεξής. Υπάρχει απλώς η επίγνωση ότι η θραύση είναι μέρος της ζωής.

Ποια είναι η καλύτερη προσέγγιση; Από τη στιγμή που το ποτήρι χτυπήσει στο πάτωμα και σπάσει, τίποτα δεν μπορεί να γίνει για να αντιστραφεί αυτή η ιστορία. Έχει γίνει, έχει ήδη περάσει στο παρελθόν. Αυτό που έχει σημασία τώρα είναι το πώς ανταποκρίνεται κανείς σε αυτό.

Εδώ είναι η δοκιμασία. Ένα άτομο που μπορεί να προσεγγίσει αυτή τη σκηνή με μια στάση ήρεμης αξιοπρέπειας, χρησιμοποιώντας χρόνο και εργαλεία για να αναλάβει τον απαραίτητο καθαρισμό, είναι πιθανό να είναι συνολικά πιο ευτυχισμένο άτομο.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το σπάσιμο του γυαλιού είναι μια μεταφορά για τη πορεία της ζωής. Η ίδια η πορεία του χρόνου δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αδυσώπητη εναλλαγή μεταξύ οικοδόμησης και θραύσης, προόδου και οπισθοδρόμησης, δημιουργικότητας και συντριβής. Το ένα πηγαίνει μαζί με το άλλο και οι πτώσεις δεν χρειάζεται να αντιμετωπίζονται ως φρικτές διακοπές. Αντίθετα, αποτελούν ευκαιρίες να αναπτύξουμε τις δεξιότητες με διαφορετικό τρόπο, να αξιοποιήσουμε σωστά τα χέρια, τα πόδια, το σώμα και το μυαλό μας.

Όλα αυτά έχουν να κάνουν με τον σχηματισμό συνήθειας. Πίσω στην κουζίνα για καθοδήγηση. Παρατηρήστε ότι πολλοί άνθρωποι αγαπούν να μαγειρεύουν, αλλά λίγοι αγαπούν να καθαρίζουν. Στην κουζίνα του αγρότη, σχετικά λιτή με λίγα μηχανήματα εκτός από μια τοστιέρα και ένα μπλέντερ, το μαγείρεμα και το καθάρισμα πάνε μαζί σε μια κίνηση. Κάποιος καθαρίζει πάντα ενώ μαγειρεύει, σε σημείο που όταν σερβίρεται το γεύμα, η κουζίνα είναι ήδη τακτοποιημένη.

Είναι στην αστική κουζίνα των μονίμως δυσαρεστημένων -μια μεγάλη κουζίνα γεμάτη με συνδεδεμένα στην πρίζα μαραφέτια και ακριβά μηχανήματα- που βρίσκεις τις στοίβες από τηγάνια, τους νεροχύτες γεμάτους εργαλεία και τη βρωμιά παντού. Όλα είναι βρώμικα. Αυτό οφείλεται στη διανοητική συνήθεια να θεωρούμε πάντα την επίπονη εργασία ως την εξαίρεση, τη διακοπή, το λυπηρό πράγμα που θα έπρεπε να γίνει από μια εφαρμογή ή έναν υπηρέτη, αλλά σίγουρα όχι από εμάς τους ίδιους.

Κατά την άποψη του Σλόαν, το κλειδί για μια ευτυχισμένη ζωή είναι απλά να μιμηθείς τον αγρότη. Κάντε αυτό που πρέπει να γίνει, χωρίς απογοήτευση, λύπη, βιασύνη, παράπονο ή παιδαριώδη διαμαρτυρία, αλλά αντίθετα με υπομονή και επίγνωση. Αν μπορέσουμε με κάποιο τρόπο να μάθουμε να αγαπάμε το δώρο του χρόνου και να το χρησιμοποιούμε με επιμέλεια και πειθαρχία, μπορούμε σταδιακά να αναδιαμορφώσουμε τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε για τον σκοπό της ζωής μας.

Η μέρα μου στο αγρόκτημα με εισήγαγε σε έναν διαφορετικό ρυθμό και δρόμο ζωής, έναν ρυθμό που νόμιζα ότι θα άφηνα πίσω μου όταν μετακόμισα μακριά. Τώρα είναι πιο εύκολο να το δω: Η ζωή και οι αξίες του αγρότη είναι άξιες μίμησης σε κάθε επάγγελμα και πορεία ζωής.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι γνώμες του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της εφημερίδας The Epoch Times.