Τρίτη, 03 Οκτ, 2023

Αναζητώντας την προέλευση της woke κουλτούρας και τη θέση της στην εκπαίδευση

Τα παιδιά πλήττονται από τη ριζοσπαστική μαρξιστική θεωρία στη δημόσια εκπαίδευση της Αμερικής και όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό αντιληπτό τόσο πιο γρήγορα η Αμερική θα έχει την ευκαιρία να διεκδικήσει ένα μέλλον, υποστηρίζει η Λιζ Γουίλερ, παρουσιάστρια του The Liz Wheeler Show και συγγραφέας του βιβλίου «Κρύψτε τα παιδιά σας: Αποκαλύπτοντας τους μαρξιστές πίσω από την επίθεση στα παιδιά της Αμερικής» («Hide Your Children: Exposing the Marxists Behind the Attack on America’s Children»).

Η κα Γουίλερ, σε συνέντευξή της στην εκπομπή American Thought Leaders της EpochTV, δήλωσε ότι κάποιοι μπορεί να νομίζουν ότι το να μιλάμε για την ύπαρξη μαρξιστικής επιρροής πίσω από το εκπαιδευτικό σύστημα της Αμερικής είναι σχεδόν προσβλητικό.

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορωνοϊού, ωστόσο, οι γονείς πήραν μια γεύση από την κουλτούρα της πολιτικής που καθοδηγεί την εκπαίδευση των παιδιών τους. Είχαν τη δυνατότητα να δουν το περιεχόμενο των διαδικτυακών μαθημάτων των σχολείων, όταν τα παιδιά τους μάθαιναν από το σπίτι και είδαν την πολιτικοποιημένη έμφαση σε θέματα όπως η κριτική φυλετική θεωρία, η ιδεολογία της φυλομετάβασης και ο ηθικός σχετικισμός, τα οποία ενσταλάζονται συστηματικά στα μυαλά των παιδιών, σύμφωνα με την κα Γουίλερ.

Έχοντας μελετήσει την ιστορία, αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για μια συντονισμένη, συστηματική προσπάθεια και όχι για κάτι που γίνεται αυθαίρετα.

Η κα Γουίλερ δήλωσε ότι ήθελε να φτάσει στην ουσία του ποιος βρισκόταν πίσω από αυτή την επιχείρηση, η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο του βιβλίου της.

Στοχεύοντας τα παιδιά

Σύμφωνα με την ίδια, τον περασμένο αιώνα, η Αριστερά «προσπάθησε να αναδιαμορφώσει την κοινωνία μας και το κατάφερε αρκετά καλά», καθώς κατέλαβε τους θεμελιώδεις θεσμούς των μέσων ενημέρωσης, της εκπαίδευσης, πολλών θρησκειών και του νόμου, τους οποίους χρησιμοποίησε για να επιτεθεί στην πυρηνική οικογένεια.

«Υπάρχει ένα στοιχείο της πυρηνικής οικογένειας που έχει μείνει όρθιο και αυτό είναι τα παιδιά – κάτι που ίσως εξηγεί γιατί η Αριστερά τα κυνηγάει», επισημαίνει η κα Γουίλερ.

Η συγγραφέας κατονομάζει στο βιβλίο της τους ανθρώπους και τους θεσμούς που βρίσκονται πίσω από αυτές τις επιθέσεις στα παιδιά της Αμερικής και διαπιστώνει ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι είτε δηλωμένοι μαρξιστές είτε άνθρωποι που έχουν ασπαστεί «μια προφανή μαρξιστική ιδεολογία».

«Αν αρνηθούμε να αναγνωρίσουμε ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι και ποια ιδεολογία πρεσβεύουν, τότε δεν θα μπορέσουμε να τους πολεμήσουμε αποτελεσματικά και επομένως δεν θα νικήσουμε», δήλωσε η κα Γουίλερ, προσθέτοντας ότι έγραψε το βιβλίο για το καλό της ψυχής των παιδιών, αλλά και για την Αμερική συνολικά, αφού «αν παραδώσουμε τα παιδιά μας στην αριστερά, το έθνος μας έχει τελειώσει».

Πάουλο Φρέιρε

Η κα Γουίλερ επικρίνει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα επειδή δεν αντιστέκεται στην προσπάθεια της Αριστεράς να προωθήσει την ιδεολογία της για τον μετασχηματισμό της αμερικανικής κοινωνίας.

Είπε ότι πολλοί Ρεπουμπλικάνοι στοχαστές αδυνατούν να δώσουν έναν ορισμό της κουλτούρας woke ή κουλτούρα της εγρήγορσης. Η ίδια κατάφερε να εντοπίσει τις ρίζες της ιδεολογίας της εγρήγορσης σε έναν Βραζιλιάνο «αυτοαποκαλούμενο μαρξιστή» και θεωρητικό της εκπαίδευσης, τον Πάουλο Φρέιρε (Paulo Freire, 1921-1997), συγγραφέα του βιβλίου «Η αγωγή του καταπιεζόμενου» («Pedagogy of the Oppressed»), ο οποίος «δεν πίστευε στην αντικειμενική πραγματικότητα, στην αντικειμενική αλήθεια».

Ο κος Φρέιρε πίστευε ότι τα παιδιά πρέπει να βλέπουν την εκπαίδευση μέσω της κριτικής συνείδησης, η οποία είναι η θέαση του κόσμου μέσω του κριτικού μαρξισμού, δήλωσε η κα Γουίλερ. Ο κριτικός μαρξισμός, με τη σειρά του, ανάγει τα πάντα είτε στο δίπολο του καταπιεσμένου και του καταπιεστή είτε στην κλασική μαρξιστική διαλεκτική.

Ο Άλαν Τσαρλς Κορς, ιστορικός στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, δήλωσε ότι υπάρχουν τρία βιβλία που είχαν τη βαθύτερη επιρροή στις ανθρωπιστικές επιστήμες στις Ηνωμένες Πολιτείες – τα «Τετράδια της φυλακής” του Αντόνιο Γκράμσι, η «Αγωγή του καταπιεζόμενου” του Πάουλο Φρέιρε και οι «Άθλιοι της γης” του Φραντς Φανόν.

Ο Φρέιρε αγκάλιαζε τις ιδέες των Λένιν, Μάο, Κάστρο και Γκεβάρα, μαζί με τον ριζοσπαστικό καθολικισμό.  Η «Αγωγή του καταπιεζόμενου», που εκδόθηκε το 1968 και επανεκδόθηκε στα αγγλικά δύο χρόνια αργότερα, έχει γίνει υποχρεωτικό ανάγνωσμα σε πολλά ακαδημαϊκά ιδρύματα στις Ηνωμένες Πολιτείες (βλ. «Πώς το φάντασμα του κομμουνισμού κυβερνά τον κόσμο μας», The Epoch Times).

Το βιβλίο του κου Φρέιρε δεν εστιάζει σε συγκεκριμένα εκπαιδευτικά προβλήματα, αλλά είναι «ένα ουτοπικό πολιτικό σύγγραμμα που καλεί στην ανατροπή της καπιταλιστικής ηγεμονίας και στη δημιουργία αταξικών κοινωνιών», όπως περιγράφει ο Στερν της City Journal. Το έργο δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να επαναλαμβάνει τη μαρξιστική άποψη ότι υπάρχουν μόνο δύο είδη ανθρώπων στον κόσμο: ο καταπιεστής και ο καταπιεσμένος. Οι καταπιεσμένοι θα πρέπει, λοιπόν, να απορρίψουν την εκπαίδευσή τους, να αφυπνιστούν συνειδητοποιώντας τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν και να παρακινηθούν σε εξέγερση.

«Η κριτική συνείδηση, η θεώρηση του κόσμου μέσα από έναν μαρξιστικό φακό, είναι ακριβώς αυτό που είναι το wokeness – η εγρήγορση», είπε, και είναι αυτό που διδάσκονται τα παιδιά της Αμερικής.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις των συγγραφέων και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Από τους Ευθύμιο Ωραιόπουλο και Τζαν Τζέκιλεκ

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Υπονομεύονται οι προσπάθειες της Μελόνι κατά της παράνομης μετανάστευσης;

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, η κρίση της παράνομης μετανάστευσης που πλήττει την Ευρώπη άγγιξε νέα ύψη, όταν περισσότεροι από 6.000 άνθρωποι έφτασαν με βάρκα στο μικροσκοπικό ιταλικό νησί Λαμπεντούζα, που βρίσκεται ανάμεσα στην Τυνησία και την Ιταλία.

Αυτό κάνει το σύνολο των παράνομων αφίξεων να υπερβαίνει τις 100.000 φέτος, αριθμός διπλάσιος από τον αντίστοιχο περσινό.

Η Ιταλίδα πρωθυπουργός εκλέχθηκε για να αντιμετωπίσει αυτές τις αφίξεις, ωστόσο η αντίσταση που συναντά από τους πολιτικούς της αντιπάλους τόσο στην Ιταλία όσο και στην ΕΕ είναι σκληρή.

Η κα Μελόνι γνωρίζει ότι, άπαξ και οι μετανάστες φτάσουν σε μια χώρα, είναι πρακτικά αδύνατον να τους στείλεις οπουδήποτε.

Συνεπώς, δίνει έμφαση στο να τους εμποδίσει να μπουν στην Ιταλία.

Όπως έχω ήδη γράψει και στο παρελθόν, η κα Μελόνι υποστηρίζει ότι «η λύση δεν είναι να έρθουν οι Αφρικανοί στην Ευρώπη. Η λύση είναι να ελευθερωθούν οι Αφρικανοί από τους Ευρωπαίους που τους εκμεταλλεύονται, ώστε να μπορέσουν να ζήσουν από τους δικούς τους πόρους».

Από την αρχή της θητείας της, η κα Μελόνι προσπαθεί να δώσει και σε άλλους Ευρωπαίους ηγέτες να καταλάβουν ότι το ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης δεν μπορεί να λυθεί από ένα μόνο κράτος. Το Ηνωμένο Βασίλειο αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα, με δεκάδες χιλιάδες άτομα να έχουν διασχίσει το Στενό της Μάγχης φέτος, ξεκινώντας από τα γαλλικά παράλια.
Οι βάρκες που φτάνουν στην Ιταλία ξεκινούν από την Τυνησία, χώρα χρεοκοπημένη και στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Ο Τυνήσιος πρόεδρος Κάις Σαϊέντ, που εκλέχθηκε το 2019, ανέστειλε τις δημοκρατικές διαδικασίες το 2021 και από τότε κυβερνά με διατάγματα.

Όπως συμβαίνει σε κάθε ουσιαστικά ακυβέρνητο κράτος, οι συνθήκες είναι ιδανικές για την ανάπτυξη του οργανωμένου εγκλήματος, περιλαμβανομένου του λαθρεμπορίου ανθρώπων.

Illegal immigrants gather outside the operational centre called "Hotspot" on the Italian island of Lampedusa on Sept. 14, 2023. (Alessandro Serrano/AFP via Getty Images)
Παράνομοι μετανάστες στην Λαμπεντούζα, έξω από το “Hotspot”, κέντρο υποδοχής των μεταναστών, στις 14 Σεπτεμβρίου 2023. (Alessandro Serrano/AFP μέσω Getty Images)

 

Καμία πρόοδος 

Τον Ιούλιο που μας πέρασε, η κα Μελόνι συγκάλεσε μια ευρωπαϊκή σύνοδο στη Ρώμη, που οδήγησε στην υπογραφή μιας συμφωνίας, παρουσία της προέδρου της Κομισιόν Ούρσουλας φον ντερ Λάιεν, μεταξύ της ΕΕ και του προέδρου της Τυνησίας Κάις Σαϊέντ, με την οποία η ΕΕ δεσμεύεται να δώσει στην Τυνησία 105 εκατ. ευρώ, προκειμένου να εμποδίζει τον απόπλου των σκαφών που μεταφέρουν τους λαθρομετανάστες.

Επιπλέον, η Τυνησία έλαβε την υπόσχεση μιας πρώτης δόσης 150 εκατ. ευρώ από ένα επενδυτικό και βοηθητικό πακέτο 1 δισεκ. ευρώ.

Λίγο αργότερα, η κα Μελόνι δήλωσε σε μια σύνοδο του Οργανισμού Τροφίμων και Αγροκαλλιέργειας στη Ρώμη: «Στόχος μας είναι να διασφαλίσουμε το δικαίωμα των ανθρώπων στη μη μετανάστευση, δηλαδή το δικαίωμά τους να ζουν ειρηνικά στη δική τους χώρα».

Ωστόσο, οι βάρκες δεν σταμάτησαν. Γιατί;

Για διάφορους λόγους.

Πρώτο και κύριο, η Τυνησία δεν έχει λάβει ακόμα ούτε ένα ευρώ από αυτά που υποσχέθηκε η ΕΕ.

Σύμφωνα με την ιταλική εφημερίδα «Ιl Giornale», αριστεροί βουλευτές της ΕΕ στις Βρυξέλλες παρεμποδίζουν την εκταμίευση του κονδυλίου, με την πρόφαση ότι αυτή η συμφωνία είναι μια μάταιη απόπειρα ελέγχου των συνόρων της ΕΕ, ενώ παράλληλα το να εμποδίζονται οι λαθρομετανάστες να φεύγουν από την Τυνησία συνιστά «παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Italian Prime Minister Giorgia Meloni (L) shakes hands with President of the European Commission Ursula von der Leyen during a meeting at the European Commission headquarter in Brussels, on Nov. 3, 2022. (Valeria Mongelli/AFP via Getty Images)
Η Ιταλίδα πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι (α) μαζί με την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν (δ), στα γραφεία της Κομισιόν στις Βρυξέλλες, στις 3 Νοεμβρίου 2022. (Valeria Mongelli/AFP μέσω Getty Images)

 

Δηλαδή, δεν πρέπει να καταδικάζουμε και να καταπολεμούμε την εκμετάλλευση της ανθρώπινης δυστυχίας και τα επισφαλή θαλασσινά ταξίδια που στήνει το οργανωμένο έγκλημα;

Στην πραγματικότητα, όπως έγραψε και ο Νίκολας Φάρελ στο Spectator, οι αφίξεις δεν προέρχονται από τις πολεμικές ζώνες της Αφρικής, αλλά κυρίως από χώρες όπως η Γουινέα, η Ακτή Ελεφαντοστού και η Τυνησία.

Εν τω μεταξύ, χωρίς τα αναμενόμενα από την ΕΕ χρήματα, η Τυνησία δεν μπορεί να πληρώσει τα σώματα της Ακτοφυλακής και άλλες δυνάμεις ασφαλείας προκειμένου να εμποδίζουν τις βάρκες να αναχωρούν, όπως προβλέπει το σύμφωνο με την Ιταλία.

Σαμποτάζ;

Μια σημαντική μορφή με ρόλο-κλειδί στην αποτυχία εφαρμογής της συμφωνίας είναι και ο τέως πρωθυπουργός της Ιταλίας και νυν Οικονομικός Επίτροπος, υφιστάμενος της κας φον ντερ Λάιεν, Πάολο Τζεντιλόνι.
Με άλλα λόγια, οι πολιτικοί αντίπαλοι της κας Μελόνι κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να καθυστερήσουν την υλοποίηση της συμφωνίας, εν ολίγοις τη σαμποτάρουν, ώστε να βλάψουν την πρωθυπουργό σε πολιτικό επίπεδο.
Ας μην ξεχνάμε τα λόγια της ίδιας της κας φον ντερ Λάιεν πέρυσι, λίγο πριν από την εκλογική νίκη της κας Μελόνι, που δήλωσε ότι «οι Βρυξέλλες θα τιμωρήσουν μια ιταλική κυβέρνηση που παραβιάζει την επικρατούσα κοινωνική πολιτική της ΕΕ».
Italian Prime Minister Giorgia Meloni addresses a press conference with her Latvian counterpart during their meeting in Riga on July 10, 2023. (Gints Ivuskans/AFP via Getty Images)
Η Ιταλίδα πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι σε κοινή συνέντευξη Τύπου με τη Λεττονή ομόλογό της, κατά τη διάρκεια της συνάντησής τους στη Ρίγα στις 10 Ιουλίου 2023. (Gints Ivuskans/AFP μέσω Getty Images)
Εντούτοις, και παρά τις προσπάθειες της ιταλικής και της ευρωπαϊκής αριστεράς, η Τυνησία κατάφερε να εμποδίσει γύρω στις 40.000 αφίξεις μέχρι τώρα φέτος, αριθμός που υπερβαίνει κατά πολύ τις 15.000 που εμποδίστηκαν μέσα σε ολόκληρο το 2022.

Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας που δεν μπορεί να αγνοηθεί είναι η έλλειψη συνεργασίας εκ μέρους ορισμένων ευρωπαϊκών κρατών-μελών, ιδίως της Γερμανίας και της Γαλλίας.

Όπως οι Γάλλοι αφήνουν τις βάρκες με τους λαθρομετανάστες να αποπλέουν προς τα αγγλικά παράλια (αν μπορούν να τις εμποδίζουν οι Τυνήσιοι, γιατί να μην μπορούν και οι Γάλλοι;), αντίστοιχα αρνούνται οποιαδήποτε ευθύνη για τις αφίξεις από την Ιταλία.

Συγκεκριμένα, η γαλλική πλευρά μόλις ανακοίνωσε ότι θα διπλασιάσει τα μέτρα για να εμποδίσει την είσοδο των λαθρομεταναστών από την Ιταλία, με τη γαλλική αστυνομία να έχει εντολές να τους σταματά στην πόλη Μεντόν, την πρώτη μεγάλη γαλλική πόλη μετά τα σύνορα και να τους στέλνει πίσω στην ιταλική πόλη Βεντιμίλια.

Παρόμοια είναι και η στάση των Γερμανών, οι οποίοι επέτρεψαν φέτος μόνο 1.022 αφίξεις, ενώ η Ιταλία είχε 120.000.

Ωστόσο, ο Επίτροπος Τζεντιλόνι και οι υποστηρικτές του τηρούν σιγή ιχθύος για αυτές τις αδικίες που γίνονται εντός της Ένωσης με τις ευλογίες των κυρίων Μακρόν και Σολτς.

Στην πραγματικότητα, το 2017, όταν τη θέση του κου Τζεντιλόνι κατείχε ο επίσης αριστερός Ματέο Ρένζι, είχε υπογραφεί με τη Λιβύη μια συμφωνία ανάλογη με αυτή της Τυνησίας, κάτι που είχε πετύχει να μειώσει τις μεταναστευτικές ροές.

Όπως επεσήμανε η κα Μελόνι, μέλη της ιταλικής και ευρωπαϊκής αριστεράς, για ιδεολογικούς ή, χειρότερα, για πολιτικούς λόγους παρεμποδίζουν με κάθε μέσον το έργο που έχει αναλάβει. Στόχος τους είναι να καταστήσουν τη μαζική λαθρομετανάστευση αναπόφευκτη.

Οι επόμενες ευρωεκλογές έχουν προγραμματιστεί για τον Μάιο του 2024. Η αριστερά γνωρίζει ότι εάν η κα Μελόνι καταφέρει να αναχαιτίσει τη λαθρομετανάστευση, οι ελπίδες της για νίκη θα ελαχιστοποιηθούν.

Συνεπώς, θα κάνει ό,τι μπορεί για να διασφαλίσει την αποτυχία των προσπαθειών της κας Μελόνι.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Του Rocco Loiacono

Μετάφραση και επιμέλεια: Αλία Ζάε

Η παγκόσμια διακυβέρνηση είναι (σχεδόν) εδώ

Η πρόσφατη 22η επέτειος των τρομοκρατικών επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου δεν θα πρέπει να επισκιάσει το γεγονός ότι ακόμη πιο καταστροφικές επιθέσεις εξαπολύονται όχι μόνον κατά των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά εναντίον όλων των εθνών.

Υπάρχει ένα μεγάλο κίνημα σε εξέλιξη, γνωστό με διαφορετικούς τίτλους στα Ηνωμένα Έθνη (ΟΗΕ), αλλά γενικά εμπίπτει στην Ατζέντα 2030, το οποίο θα αλλάξει τον κόσμο και θα εξαλείψει τα εθνικά δικαιώματα που έχουν οι πολίτες, χωρίς ούτε μια φωνή διαφωνίας από τις κυβερνήσεις.

Η αποδόμηση του έθνους-κράτους

Η προφανής αυτή αποδόμηση των Ηνωμένων Πολιτειών και του έθνους-κράτους γενικότερα, αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου του ΟΗΕ και άλλων υπερεθνικών και παγκόσμιων θεσμών, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), για τη μετατόπιση της εθνικής εξουσίας και των πολιτικών όλων των εθνών της Γης, ανεξαρτήτως της εγχώριας αντίστασης, σε υπερεθνικό ή παγκόσμιο επίπεδο διακυβέρνησης.

Συμπτωματικά – ή όχι – αυτή η διάλυση της Αμερικής και της κυριαρχίας της, καθώς και του υπόλοιπου κόσμου όπως τον ξέρουμε, συνδέεται άμεσα με την πανδημία του κορωνοϊού και τους συνεπακόλουθους εμβολιασμούς. Η σειρά αυτών των γεγονότων είναι τουλάχιστον ύποπτη.

Η σύντομη εκδοχή είναι ότι, σύμφωνα με την ψηφιακή πιστοποίηση της ΕΕ, μια ενημερωμένη κατάσταση εμβολιασμού – που σημαίνει να είναι οι άνθρωποι πλήρως εμβολιασμένοι και να διατηρούν ένα ενημερωμένο πρόγραμμα ενίσχυσης κατά του κορωνοϊού – είναι απαραίτητη για να ταξιδεύουν και να εργάζονται στην ΕΕ. Η πολιτική αυτή έχει ήδη αρχίσει να επιβάλλεται με μια ψηφιακή ταυτότητα που παρακολουθεί την κατάσταση εμβολιασμού και τις μετακινήσεις του ατόμου.

Η βιασύνη για παγκόσμιες ψηφιακές ταυτότητες

Οι ελίτ, όπως ο Μπιλ Γκέιτς, θέλουν να επιβάλουν ένα παρόμοιο ψηφιακό σύστημα στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε όλο τον κόσμο. Περιέργως, ο κος Γκέιτς διαθέτει ακριβώς τα μέσα με τα οποία θα το κάνει.

Αλλά γιατί αυτή η μεγάλη πίεση για ψηφιακές ταυτότητες;

Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται ψηφιακές ταυτότητες βάσει της κατάστασης εμβολιασμού τους για τον κορωνοϊό.

Οι εμβολιασμοί έχουν αποδειχθεί λιγότερο αποτελεσματικοί και αναμφισβήτητα πιο επικίνδυνοι από τον ιό SARS-CoV-2.

Αλλά γιατί να χρειάζεται ο κόσμος ένα ψηφιακό πιστοποιητικό COVID-19 και αυτό που στην πραγματικότητα ισοδυναμεί με μια ψηφιακή συσκευή εντοπισμού; Πιο συγκεκριμένα, γιατί θα έπρεπε οποιοδήποτε έθνος να παραχωρήσει τον έλεγχο των εγχώριων πολιτικών του για τον κορωνοϊό στον ΟΗΕ;

Υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος για τον οποίο οι παγκοσμιοποιητές του ΟΗΕ θα πρέπει να παρακάμπτουν τις εκλεγμένες κυβερνήσεις και να υπαγορεύουν πολιτικές, επιβάλλοντας έναν επικίνδυνο και επαναλαμβανόμενο κύκλο εμβολίων στον υπόλοιπο κόσμο;

Το μεγάλο σχέδιο έχει ήδη μπει σε εφαρμογή

Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν πιστεύει πως ναι. Σε ανάρτησή της στο X (πρώην Twitter) και σε δήλωσή της στη Σύνοδο Κορυφής της G20, ζήτησε να συσταθεί μια επιτροπή του ΟΗΕ για τον έλεγχο της τεχνητής νοημοσύνης (ΤΝ) και των ψηφιακών δημόσιων υποδομών, όπως ακριβώς η ΔΕΚΑ (Διεθνής Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή / IPCC) του ΟΗΕ προτείνει, αν όχι υπαγορεύει, πολιτικές για το κλίμα.

Prime Minister Narendra Modi of India welcomes leaders during the opening session of the G20 Leaders' Summit in New Delhi on Sept. 9, 2023. (Dan Kitwood/Getty Images)
Ο πρωθυπουργός της Ινδίας Ναρέντρα Μόντι καλωσορίζει τους ηγέτες κατά τη διάρκεια της εναρκτήριας συνεδρίασης της Συνόδου Κορυφής των ηγετών της G20 στο Νέο Δελχί, στις 9 Σεπτεμβρίου 2023. (Dan Kitwood/Getty Images)

 

Είτε από την ηγεσία του ΠΟΥ είτε από την ΕΕ είτε από άλλους, η έκκληση για παγκόσμια διακυβέρνηση του ΟΗΕ σε σχέση με τα θεμελιώδη και ατομικά δικαιώματα, τις ευθύνες και τη συμπεριφορά προέρχεται από τα υψηλότερα επίπεδα των κυβερνητικών θεσμών. Η τάση για υπερεθνική δικαιοδοσία και έλεγχο των υποτιθέμενα ελεύθερων εθνικών πολιτών είναι ήδη καθιερωμένη και επιταχύνεται.

Όπως αναφέρθηκε, η ΕΕ χρησιμοποίησε ήδη ένα τέτοιο ψηφιακό πιστοποιητικό, που επιβλήθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορωνοϊού. Η κα φον ντερ Λάιεν πρότεινε την παγκόσμια ψηφιακή ταυτότητα στη Σύνοδο Κορυφής της G20 στην Ινδία στις 10 Σεπτεμβρίου, σημειώνοντας ότι «51 χώρες σε τέσσερεις ηπείρους την υιοθέτησαν δωρεάν».

Αυτό είναι τόσο ενοχλητικό σε τόσο πολλά επίπεδα, που δύσκολα μπορεί κανείς να ξέρει από πού να αρχίσει.

Εξαπάτηση μέσω της γλώσσας

Πρώτα απ’ όλα, η λέξη ή η ιδέα του «δωρεάν» δεν έχει καμία σχέση με ένα ψηφιακό πιστοποιητικό. Αν αυτό ακούγεται σαν διαστρέβλωση της γλώσσας, είναι επειδή έτσι είναι. Η χρησιμοποίηση ευφημισμών είναι χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίο οι αριστερίζοντες πολιτικοί ορίζουν και προωθούν τις κατασταλτικές τους ατζέντες.

Θυμηθείτε, για παράδειγμα, ότι ο «καπιταλισμός των ενδιαφερομένων μερών» δεν είναι καθόλου καπιταλισμός σύμφωνα με τον κλασικό ορισμό. Αντίθετα, πρόκειται για κομμουνιστικές κοινωνικές πολιτικές που εφαρμόζονται σε εταιρείες και επιχειρήσεις κάθε μεγέθους, οι οποίες υπαγορεύουν ποιον θα προσλαμβάνουν, με ποιον θα συνεργάζονται, τι θα παράγουν και πώς. Κάθε εταιρεία κατατάσσεται με μια βαθμολογία ESG, δηλαδή, για όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς, ένα σύστημα κοινωνικής πίστωσης παρόμοιο με αυτό που ισχύει στην κομμουνιστική Κίνα. Οι επιχειρήσεις με χαμηλή κατάταξη ESG θα υπόκεινται σε κυβερνητική δράση.

Σε μια άλλη άσκηση τέτοιας διαστρέβλωσης, η κα φον ντερ Λάιεν επαίνεσε τον Δρα Τέντρος Άντανομ Γκεμπρεγιέσους, γενικό διευθυντή του ΠΟΥ, για την υιοθέτηση του ψηφιακού πιστοποιητικού COVID-19, λέγοντας ότι «ο ΠΟΥ το χρησιμοποιεί ως παγκόσμιο πρότυπο για τη διευκόλυνση της κινητικότητας σε περιόδους απειλών για την υγεία».

Πρόκειται για κλασική οργουελιανή διπλή γλώσσα, όπου οι λέξεις σημαίνουν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που λένε. Ο σκοπός των επικείμενων ψηφιακών πιστοποιητικών και της ψηφιακής ταυτότητας δεν είναι να αυξήσουν την ελευθερία των ανθρώπων αλλά να την περιορίσουν. Αυτές οι ψηφιακές ταυτότητες θα περιλαμβάνουν άδεια οδήγησης και προσωπικές και ιατρικές πληροφορίες και θα λειτουργούν και ως διαβατήρια. Είναι ελάχιστα πιθανό ότι τα ψηφιακά διαβατήρια COVID-19 θα χρησιμοποιηθούν για να «διευκολύνουν τα ταξίδια», αλλά το αντίθετο μάλλον, για να διευκολύνουν δηλαδή την αποτροπή των ταξιδιών όσων δεν έχουν την πρέπουσα κατάσταση εμβολιασμού ή αρνούνται να κάνουν το δυνητικά επιβλαβές ή ακόμη και θανατηφόρο εμβόλιο. Η πιο πιθανή «απειλή για την υγεία» προέρχεται από το ίδιο το εμβόλιο.

Αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή αυτού που αδιαμφισβήτητα φαίνεται να είναι μια άνευ προηγουμένου και ταχεία μετατόπιση της εξουσίας από τις εθνικές κυβερνήσεις σε μια χούφτα αντιδημοκρατικών παγκόσμιων θεσμών. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του ΟΗΕ, οι παγκόσμιοι θεσμοί θα έχουν σύντομα τη δύναμη να υπαγορεύουν τις πολιτικές των εθνών σε όλο τον κόσμο.

Η οικοδόμηση μιας παγκόσμιας ψηφιακής υποδομής, την οποία ζητά η κα φον ντερ Λάιεν, θα διευκολύνει την παγκόσμια διακυβέρνηση να ελέγχει με ταχύτητα και ακρίβεια κάθε άτομο στη Γη.

Οι παγκόσμιες ελίτ θα ελέγχουν τις υποδομές ψηφιακής ταυτοποίησης και τους ανθρώπους μέσω της Τεχνητής Νοημοσύνης

Αυτό μας φέρνει στα Ηνωμένα Έθνη που στριμώχνουν την αγορά και χρησιμοποιούν την τεχνητή νοημοσύνη.

Σύμφωνα με την περιγραφή της κας φον ντερ Λάιεν, η ισχύς και η αποτελεσματικότητα αυτής της ψηφιακής υποδομής θα εξαρτηθεί από την αξιοποίηση των δυνατοτήτων της Τεχνητής Νοημοσύνης.

Συνοψίζοντας, τα δικαιώματα που αναγνωρίζει στους πολίτες το Σύνταγμα της κάθε χώρας θα εξαφανιστούν και θα αντικατασταθούν από την παγκόσμια διακυβέρνηση οργανισμών όπως ο ΟΗΕ, ο ΠΟΥ και άλλοι παγκόσμιοι θεσμοί. Θα μας κυβερνούν – θα μας ελέγχουν και θα μας πειθαρχούν – μέσω υποχρεωτικών εμβολιασμών, ενισχυτικών φαρμάκων, ψηφιακών διαβατηρίων και ψηφιακού νομίσματος, εν ολίγοις μέσω μιας παγκόσμιας ψηφιακής υποδομής με τεχνητή νοημοσύνη που θα διοικείται από μια συμμορία μη εκλεγμένων, μη υπόλογων ελίτ.

Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή, αν εφαρμοστεί με επιτυχία, θα κάνει την 11η Σεπτεμβρίου να μοιάζει με παιδικό παιχνίδι.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις των Epoch Times.

Του James Gorrie

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Ο κίνδυνος της πνευματικής τεμπελιάς: Πώς έγινε Ναζί ο Άλμπερτ Σπέερ

Το «Μέσα στο Τρίτο Ράιχ” (Inside the Third Reich, 1969), τα μακροσκελή απομνημονεύματα του υπουργού του Χίτλερ Άλμπερτ Σπέερ (1905-1981), είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα.

Ως υπουργός Εξοπλισμών και Πολεμικής Παραγωγής, ο οποίος χρησιμοποιούσε αλλοδαπούς και αιχμαλώτους πολέμου σε καταναγκαστικά έργα για να στηρίξει τις πολεμικές προσπάθειες της Γερμανίας, ο Σπέερ ήταν μέλος του «εσωτερικού κύκλου» του Χίτλερ για περισσότερο από μια δεκαετία. Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καταδικάστηκε για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στις δίκες της Νυρεμβέργης το 1946. Ο Σπέερ κατάφερε να πείσει πέντε από τους οκτώ Βρετανούς, Γάλλους, Αμερικανούς και Σοβιετικούς δικαστές ότι αγνοούσε σε μεγάλο βαθμό τις διώξεις και τις μαζικές δολοφονίες των Εβραίων, αποφεύγοντας έτσι τη θανατική ποινή. Αντ’ αυτού, του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 20 ετών. Μετά την απελευθέρωσή του από τη φυλακή το 1966, προέκυψαν στοιχεία που έδειχναν ότι γνώριζε πολύ περισσότερα από όσα είχε αφήσει να εννοηθούν το 1946.

Το δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου, με τίτλο «Επάγγελμα και αποστολή», είναι από τα πιο συναρπαστικά. Περιγράφει λεπτομερώς πώς ο Σπέερ, μαζί με εκατομμύρια άλλους Γερμανούς, έπεσε στα μάγια του Χίτλερ τη δεκαετία του 1930, καθιστώντας τους Εθνικοσοσιαλιστές το μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα της Γερμανίας.

Ο Σπέερ, ένας μορφωμένος άνθρωπος, περιέγραψε την πρώτη φορά που άκουσε τον ηγέτη των εθνικοσοσιαλιστών ως εξής:

«Ο Χίτλερ μιλούσε επιτακτικά και με υπνωτική πειστικότητα. Η διάθεση που δημιούργησε ήταν πολύ βαθύτερη από την ίδια την ομιλία, την οποία στο μεγαλύτερο μέρος της δεν θυμόμουν για πολύ. Επιπλέον, παρασύρθηκα από το κύμα του ενθουσιασμού που, το ένιωθε κανείς σχεδόν σωματικά, παρέσυρε τον ομιλητή από πρόταση σε πρόταση. Σάρωνε κάθε σκεπτικισμό, κάθε επιφύλαξη. Στους αντιπάλους δεν δόθηκε καμία ευκαιρία να μιλήσουν. Αυτό ενίσχυσε την ψευδαίσθηση, τουλάχιστον στιγμιαία, της ομοφωνίας. Τελικά, ο Χίτλερ δεν φαινόταν πλέον να μιλάει για να πείσει – μάλλον φαινόταν να αισθάνεται ότι εξέφραζε αυτό που το ακροατήριο, που είχε πλέον μετατραπεί σε μια ενιαία μάζα, περίμενε από αυτόν.»

Η αντίδραση του Σπέερ ήταν όπως και αυτή τόσων άλλων Γερμανών:

«Εδώ, μου φάνηκε ότι υπήρχε ελπίδα. Εδώ υπήρχαν νέα ιδανικά, μια νέα κατανόηση, νέα καθήκοντα. Ο κίνδυνος του κομμουνισμού, που φαινόταν να έρχεται αμείλικτα, μπορούσε να αναχαιτιστεί, μας έπεισε ο Χίτλερ, και αντί για απελπιστική ανεργία, η Γερμανία μπορούσε να προχωρήσει προς την οικονομική ανάκαμψη. Το εβραϊκό πρόβλημα το είχε αναφέρει μόνο περιφερειακά. Αλλά τέτοιες παρατηρήσεις δεν με ανησύχησαν, αν και δεν ήμουν αντισημίτης- αντίθετα, είχα Εβραίους φίλους από τα σχολικά και πανεπιστημιακά μου χρόνια, όπως σχεδόν όλοι οι άλλοι.»

Μερικές εβδομάδες αργότερα, ο Σπέερ άκουσε τον Γιόζεφ Γκέμπελς, ο οποίος στη συνέχεια υπηρέτησε τον Χίτλερ ως υπουργός Προπαγάνδας του Ράιχ. Ο Σπέερ περιέγραψε την αριστοτεχνική ικανότητά τους να χειραγωγούν το συναίσθημα:

«Τόσο ο Γκέμπελς όσο και ο Χίτλερ είχαν καταλάβει πώς να απελευθερώνουν τα μαζικά ένστικτα στις ομιλίες τους, πώς να παίζουν με τα πάθη που κρύβονταν κάτω από την επιφάνεια της συνηθισμένης αξιοπρεπούς ζωής. Εξασκημένοι δημαγωγοί, κατάφεραν να συγχωνεύσουν τους συγκεντρωμένους εργάτες, μικροαστούς και φοιτητές σε έναν ομοιογενή όχλο, του οποίου τις απόψεις μπορούσαν να διαμορφώσουν όπως ήθελαν. … Για να αντισταθμίσει τη μιζέρια, την ανασφάλεια, την ανεργία και την απελπισία, αυτή η ανώνυμη συνάθροιση κυλιόταν για ώρες σε εμμονές, αγριότητες, αδεξιότητες. Αυτό δεν ήταν ένθερμος εθνικισμός, αλλά, μάλλον, για λίγες σύντομες ώρες, η δυστυχία που προκάλεσε στους ανθρώπους η κατάρρευση της οικονομίας αντικαταστάθηκε από μια μανία που απαιτούσε θύματα. Και ο Χίτλερ και ο Γκέμπελς προμήθευσαν τα θύματα. Χτυπώντας τους αντιπάλους τους και διασύροντας τους Εβραίους έδωσαν έκφραση και κατεύθυνση σε άγρια, πρωτόγονα πάθη.»

Έχοντας ενταχθεί στο Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (NSDAP) και έχοντας γίνει μέλος με τον αριθμό 474.481 τον Ιανουάριο του 1931, ο Σπέερ δήλωσε: «Δεν γνώριζα σχεδόν τίποτα για το πρόγραμμα του Χίτλερ. Με είχε κυριεύσει πριν καταλάβω τι συνέβαινε».

Στο βιβλίο του, ο Σπέερ παραδέχεται την πνευματική του τεμπελιά:

«Γιατί, για παράδειγμα, ήμουν πρόθυμος να παραμείνω στη σχεδόν υπνωτιστική εντύπωση που μου είχε κάνει η ομιλία του Χίτλερ; Γιατί δεν ανέλαβα μια ενδελεχή, συστηματική έρευνα, ας πούμε για την αξία ή την αχρηστία των ιδεολογιών όλων των κομμάτων; Γιατί δεν διάβασα τα διάφορα προγράμματα των κομμάτων ή τουλάχιστον το Mein Kampf (Ο
Αγών μου) του Χίτλερ και το Myth of the Twentieth Century (Μύθος του Εικοστού Αιώνα) του Ρόζενμπεργκ; Ως διανοούμενος, θα περίμενε κανείς από εμένα να συλλέξω τεκμηρίωση με την ίδια σχολαστικότητα και να εξετάσω τις διάφορες απόψεις με την ίδια αμεροληψία που είχα μάθει να εφαρμόζω στις προκαταρκτικές αρχιτεκτονικές μου μελέτες. […]

«Διότι αν ήθελα, θα μπορούσα να είχα ανακαλύψει ακόμη και τότε ότι ο Χίτλερ διεκήρυττε την επέκταση του Ράιχ προς τα ανατολικά, ότι ήταν βαθιά αντισημίτης, ότι ήταν προσηλωμένος σε ένα σύστημα αυταρχικής διακυβέρνησης, ότι μετά την κατάκτηση της εξουσίας σκόπευε να καταργήσει τις δημοκρατικές διαδικασίες και ότι στη συνέχεια θα υποχωρούσε μόνο  με τη βία. Το ότι δεν ασχολήθηκα για να τα ανακαλύψω όλα αυτά, τουλάχιστον για εμένα – το ότι δεν διάβασα, δεδομένης της μόρφωσής μου, βιβλία, περιοδικά και εφημερίδες με διάφορες απόψεις – το ότι δεν προσπάθησα να διακρίνω όλο τον μηχανισμό της μυθοποίησης, ήταν ήδη εγκληματικό. Σε αυτό το αρχικό στάδιο, η ενοχή μου ήταν τόσο σοβαρή όσο, στο τέλος, το έργο μου για τον Χίτλερ. Διότι το να είσαι σε θέση να γνωρίζεις και παρ’ όλα αυτά να αποφεύγεις τη γνώση δημιουργεί άμεση ευθύνη για τις συνέπειες – από την αρχή.»

Φυσικά, για τον Σπέερ και τόσους άλλους, η πνευματική τεμπελιά είχε και μια ευχάριστη πλευρά:

«Η κλίση μου να απαλλαγώ από την ανάγκη να σκέφτομαι, ιδιαίτερα για δυσάρεστα γεγονότα, συνέτεινε να κλονιστεί η ισορροπία. Σε αυτό δεν διέφερα από εκατομμύρια άλλους.»

Αυτή η ανακούφιση, η απαλλαγή από το να χρειάζεται να σκέφτεται, αποδείχθηκε επικίνδυνη και τοξική:

«Ήταν αυτή η πνευματική χαλαρότητα που πάνω απ’ όλα διευκόλυνε, εδραίωσε και τελικά εξασφάλισε την επιτυχία του εθνικοσοσιαλιστικού συστήματος. Πόσο ανυπολόγιστες ήταν οι συνέπειες!»

Μόνο μετά τον πόλεμο, μπόρεσε ο Σπέερ να εκτιμήσει στην εντέλεια το υψηλό τίμημα που πλήρωσε ο ίδιος – και εκατομμύρια άλλοι – για αυτή τη διανοητική τεμπελιά:

«Το 1931, δεν είχα ιδέα ότι δεκατέσσερα χρόνια αργότερα θα έπρεπε να λογοδοτήσω για ένα πλήθος εγκλημάτων, τα οποία προσυπέγραψα εκ των προτέρων με την είσοδό μου στο κόμμα. Δεν ήξερα ακόμα ότι θα χρειάζονταν είκοσι ένα χρόνια από τη ζωή μου για να εξιλεωθώ από την επιπολαιότητα, την απερισκεψία και τη ρήξη με την παράδοση. Στην πραγματικότητα, δεν θα απαλλαγώ ποτέ από αυτή την αμαρτία.»

Πόσο βολικό θα ήταν να απορρίψουμε τον Σπέερ και τα εκατομμύρια άλλων Γερμανών που υποστήριξαν τους εθνικοσοσιαλιστές ως ανθρώπους με τους οποίους δεν θα μπορούσαμε να ταυτιστούμε: αδιάβαστους, ευεπηρέαστους και ηθικά κατώτερους. Βολικό, ναι, αλλά και ανόητο. Ο κόσμος έχει αλλάξει μετά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά οι άνθρωποι όχι. Οι Καναδοί, όπως και τόσοι άλλοι λαοί, έχουν την ίδια ανθρώπινη φύση με τους Γερμανούς. Και, εκτός αν η ανθρώπινη φύση έχει αλλάξει σημαντικά τα τελευταία 90 χρόνια, οι Καναδοί σήμερα είναι το ίδιο επιρρεπείς στη χειραγώγηση και τον συναισθηματισμό όπως ήταν οι Γερμανοί τη δεκαετία του 1930.

Είμαστε περισσότερο ικανοί τάχα από τους Γερμανούς να αντισταθούμε στην υπνωτική πειθώ, να μην παρασυρθούμε από το κύμα ενθουσιασμού που παρασύρει τον σκεπτικισμό και τις επιφυλάξεις; Όταν δεν δίνεται στους αντιπάλους μια δίκαιη ευκαιρία να μιλήσουν, οι Καναδοί πιστεύουν στην ψευδαίσθηση της ομοφωνίας; Έχουν οι Καναδοί ανοσία στο να συγχωνεύονται σε ομοιογενή όχλο του οποίου οι απόψεις μπορούν να διαμορφωθούν από τους πολιτικούς, τα μέσα ενημέρωσης και άλλες αρχές; Πόσοι Καναδοί αναλαμβάνουν μια ενδελεχή, συστηματική διερεύνηση των ισχυρισμών που διατυπώνονται από πολιτικούς ακτιβιστές, υγειονομικές αρχές και άλλους «ειδικούς»; Πόσοι Καναδοί διαβάζουν βιβλία, ιστότοπους και εφημερίδες με ποικίλες απόψεις; Σε πόσους Καναδούς αρέσει να απαλλάσσονται από την ανάγκη να σκέφτονται, ιδίως για δυσάρεστα γεγονότα;

Όπως εξήγησε ο Σπέερ, ο θρίαμβος του εθνικοσοσιαλισμού (1933-1945) ευνοήθηκε και εδραιώθηκε από τη διανοητική τεμπελιά. Όπως το έθεσε ο ίδιος: «Το να μην προσπαθείς να δεις μέσα από ολόκληρο τον μηχανισμό της μυθοποίησης είναι ήδη εγκληματικό και το να είσαι σε θέση να γνωρίζεις και παρ’ όλα αυτά να αποφεύγεις τη γνώση δημιουργεί άμεση ευθύνη για τις συνέπειες – από την αρχή».

Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Η διανοητική τεμπελιά είναι το τσιμέντο που δένει την πλακόστρωση.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Του John Carpay

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Αν η οικογένεια είναι το θεμέλιο του πολιτισμού, η μητρότητα είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του

Στις αρχές Αυγούστου, ανέλαβα να μείνω με τα τέσσερα εγγόνια μου ηλικίας 3 έως 8 ετών για τρεις ημέρες και δύο νύχτες, ενώ ο γιος μου και η σύζυγός του ήταν στο μαιευτήριο για να φέρουν στον κόσμο το πέμπτο μέλος της ομάδας. Όλα πήγαιναν αρκετά καλά στη μοναχική μου βάρδια μέχρι τη δεύτερη νύχτα, όταν το 7χρονο παιδί κατέβηκε κάτω αφού τα είχα βάλει στο κρεβάτι.

«Η Σίσι κλαίει», είπε.

Πήγα πάλι επάνω.

«Θέλω τη μαμά”, έλεγε ξανά και ξανά η 5χρονη εγγονή μου που έκλαιγε, ενώ εγώ στεκόμουν στη σκιά του υπνοδωματίου και αναρωτιόμουν τι να κάνω στη συνέχεια. «Θέλω τη μαμά τώρα!»

«Μερικές φορές θέλω και εγώ τη μαμά μου», της είπα κάποια στιγμή, ελπίζοντας να της αποσπάσω την προσοχή.

Αλλά αυτό δεν λειτούργησε, έτσι κάθισα απλώς στο χαλί δίπλα στο κρεβάτι της, κουρασμένος από την πολυάσχολη μέρα που είχα με τα παιδιά, και αποφάσισα απλώς να περιμένω. Μετά από λίγα λεπτά ησύχασε και η αδελφή της, πλησιάζοντας σιγά από πίσω, μου ψιθύρισε στο αυτί: «Νομίζω ότι κοιμάται. Μπορείς να φύγεις τώρα». Ξαναείπα καληνύχτα και κατέβηκα στο ισόγειο.

Αυτές οι τρεις ημέρες με τα εγγόνια μου είχαν και κάποιες ακόμα στιγμές άγχους και κούρασης, αλλά η άφιξη στο σπίτι του Ιγνάτιου Τζον, 3 κιλών και μόλις 24 ωρών, εξαφάνισε την κούρασή μου. Ήταν, φυσικά, το πιο όμορφο μωρό του κόσμου!

Επέστρεψα στο σπίτι μου με πολλές όμορφες και χιουμοριστικές αναμνήσεις, αλλά για τις επόμενες ημέρες, σκεφτόμουν περισσότερο απ’ όλα τη θρηνητική κραυγή της Σίσι: «Θέλω τη μαμά!»

Η αιώνια φλόγα

Λίγο πριν πεθάνει, στην ταινία «Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν», ο γιατρός Γουέιντ ψιθυρίζει αρκετές φορές «Μαμά». Έναν αιώνα νωρίτερα, οι στρατιώτες της Ένωσης στον Εμφύλιο Πόλεμο τραγουδούσαν καθισμένοι γύρω από τις φωτιές τους: «Λίγο πριν από τη μάχη, Μητέρα, σε σκέφτομαι περισσότερο». Όταν ήμουν μικρός και παρακολουθούσα αγώνες ποδοσφαίρου στην τηλεόραση, οι κάμερες έκαναν πανοραμική προβολή στους πάγκους των παικτών και πάντα ένας από αυτούς χαιρετούσε χαμογελαστός, λέγοντας: «Γεια σου, μαμά». Η Κριστίνα Ροσέτι, όπως και πολλοί άλλοι ποιητές και συγγραφείς, απέτισε φόρο τιμής στη μητέρα της στο «Τα σονέτα είναι γεμάτα αγάπη»:

Σ’ αγαπώ, Μητέρα, ένα στεφάνι έπλεξα 
από στίχους, το τιμημένο σου όνομα να στεφανώσω :
Ούτε ογδόντα χρόνια δεν μπορούν  τη φλόγα να θαμπώσουν 
της αγάπης σου, που η ευλογημένη λάμψη της τους νόμους ξεπερνά
του χρόνου και της αλλαγής, της ζωής και του θανάτου.

Όπως η Σίσι, όλοι θέλουν τη μαμά τους κάποια στιγμή. Ακόμα και κάποιοι ενήλικες που γνώρισα και που είχαν απαίσιες μητέρες – γυναίκες που έβριζαν, καταριόνταν, ακόμα και χτυπούσαν τα παιδιά τους – εξακολουθούσαν να λαχταρούν τη στοργή, τη φροντίδα και την αγάπη μιας μαμάς.

Από την αυγή του χρόνου, οι μητέρες παρείχαν καθοδήγηση, προστασία και στοργή στα παιδιά. (Biba Kayewich)

 

Η μητρότητα ως στόχος επίθεσης

Στο βιβλίο «Το τέλος της γυναίκας», η συγγραφέας Κάρι Γκρες (Carrie Gress) αφιερώνει μεγάλο μέρος του βιβλίου της στην ανάλυση του φεμινιστικού κινήματος των τελευταίων 200 ετών. Εξετάζει τις πρωτοπόρους του πρώιμου φεμινισμού, γυναίκες όπως η Μαίρη Γούλστοκραφτ, η Ελίζαμπεθ Κάντυ Στάντον και η Σούζαν Μπ. Άντονυ (Mary Wollstonecraft, η Elizabeth Cady Stanton, Susan B. Anthony) και στη συνέχεια φέρνει τους αναγνώστες μέχρι τον 20ό αιώνα με φεμινίστριες όπως η Μπέττυ Φρίνταν και η Κέιτ Μίλλετ (Betty Friedan, Kate Millet). Σε αντίθεση με τις συγγραφείς άλλων παρόμοιων ιστορικών επισκοπήσεων, η κα Γκρες ξηλώνει την κουρτίνα που τόσο συχνά σκεπάζει την ιδιωτική ζωή αυτών των γυναικών και αποκαλύπτει τις πηγές των ριζοσπαστικών ιδεών τους – την ελεύθερη αγάπη, την απέχθεια για τους άντρες, την υπεράσπιση της άμβλωσης, τα επιχειρήματα υπέρ του λεσβιακού τρόπου ζωής, τις επιθέσεις στην παραδοσιακή οικογένεια – που συχνά προέρχονται από τις προσωπικές τους εμπειρίες.

Το πιο σημαντικό, ίσως, είναι ότι η κα Γκρες αποκαλύπτει τις επιθέσεις ορισμένων φεμινιστριών στην τεκνοποιία. Τα μωρά, υποστηρίζουν, γίνονται δεσμά, που κρατούν τις γυναίκες μακριά από την καριέρα τους και την ελευθερία να ακολουθήσουν τα δικά τους ενδιαφέροντα και τις δικές τους απολαύσεις. Η υπέρμαχος του ελέγχου των γεννήσεων και ευγονίστρια Μάργκαρετ Σάνγκερ (Margaret Sanger), για παράδειγμα, πριν από πολύ καιρό όρισε τη Μητέρα ως «μηχανή αναπαραγωγής και αγγαρεία – δεν αποτελεί περιουσιακό στοιχείο, αλλά βάρος για τη γειτονιά της, την τάξη της, την κοινωνία».

Εξίσου ενοχοποιητική είναι και η σιωπή πολλών φεμινιστριών όσον αφορά τη μητρότητα και τα παιδιά. Εδώ, γράφει η κα Γκρες, «υπάρχει μια αξιοσημείωτη απουσία συζήτησης για τα παιδιά, για το τι σημαίνει να είσαι μητέρα, για το πώς είναι μια σχέση με ένα παιδί – τα καλά και τα δύσκολα, οι τρυφερές στιγμές, οι μικρές νίκες».

Η μητρότητα στη σκιά

Αν η οικογένεια είναι το θεμέλιο του πολιτισμού, τότε η καταστροφή της οικογένειας, τόσο στην εκτεταμένη όσο και στην πυρηνική εκδοχή της, σημαίνει την καταστροφή του πολιτισμού. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι αποδείξεις ότι η οικογένεια νοσεί και αποδυναμώνεται είναι άφθονες.

Τώρα, αν η οικογένεια είναι το θεμέλιο, τότε σίγουρα η μητρότητα είναι ο ακρογωνιαίος λίθος. Από την αυγή της ανθρώπινης φυλής, τα βρέφη και τα νήπια χρειάζονται σίτιση και προστασία για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Οι μητέρες ικανοποιούσαν αυτές τις ανάγκες, ενώ οι πατέρες παρείχαν προστασία και τροφή για όλους. Από καιρό έχουμε απομακρυνθεί από αυτή την πρώιμη φόρμουλα επιβίωσης, αλλά όπως γράφει η κα Γκρες, μέχρι πρόσφατα ο πολιτισμός μας τιμούσε τη μητρότητα και τα παιδιά.

Ο σημερινός πολιτισμός εξακολουθεί να αναγνωρίζει τη σημασία των παιδιών. Η κυβέρνησή μας και οι διάφοροι κοινωνικοί φορείς προσφέρουν πολυάριθμα προγράμματα βοήθειας για τα παιδιά και διαθέτουμε τεράστια χρηματικά ποσά και προσπάθειες για την εκπαίδευσή τους. Αν μη τι άλλο, οι μάχες που μαίνονται τώρα σε όλη τη χώρα για το τι, πώς και πότε πρέπει να διδάσκονται τα παιδιά είναι ενδεικτικές αυτής της έμφασης που δίνεται στους νέους.

Τι γίνεται όμως με τις μητέρες; Τις τιμούμε ακόμα όπως κάποτε;

Όπως σημειώνει και η κα Γκρες, όχι και τόσο.

Ο πιο τρυφερός δεσμός

Στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου της «Μητέρα», η κα Γκρες υπενθυμίζει στους αναγνώστες τη βαθιά έννοια της μητέρας.

«Η μητρική φροντίδα και η μητρότητα είναι βασικά κομμάτια της γυναικείας φύσης», γράφει. «Αυτό είναι που κρατάει το είδος μας ζωντανό. Είναι ζωτικό και απαραίτητο και μέχρι πρόσφατα αναγνωριζόταν ως ο πιο τρυφερός και φυσικός δεσμός. Είναι ένας από τους ισχυρότερους ανθρώπινους δεσμούς στον κόσμο. Υπάρχουν λίγα πράγματα που προκαλούν τη δύναμη, το θάρρος, την υπομονή, την επιμονή, το σθένος και την καινοτομία της αγάπης μιας μητέρας για το παιδί της.»

Η κα Γκρες αναγνωρίζει επίσης ότι οι περισσότερες γυναίκες που, για διαφορετικούς λόγους, δεν έχουν παιδιά, ωστόσο «κατανοούν βαθιά την αξία της πνευματικής μητρότητας και τη σημασία της καθοδήγησης, της αγάπης και της φροντίδας για τους πιο ευάλωτους ανάμεσά μας».

Μία σημείωση προς τις μητέρες

Στην εποχή μας, το κύρος των μητέρων και ο σεβασμός που λαμβάνουν ως τέτοιες φθίνει. Τα εκατομμύρια των μητέρων που μεγαλώνουν δυνατούς, έξυπνους και ενάρετους γιους και κόρες κερδίζουν ελάχιστους επαίνους εκτός από εκείνους που τους απονέμουν τα παιδιά και οι οικογένειές τους.

Είμαι άντρας και έτσι έχω ελάχιστες γνώσεις για το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα ή μητέρα. Ωστόσο, έχω μάτια και αυτιά και κάθε μέρα με κάνει να αντιλαμβάνομαι τα καθήκοντα και τις ευθύνες, κάποιες επαχθείς, κάποιες ευχάριστες, που επωμίζονται οι μητέρες. Η κόρη μου και οι σύζυγοι των τριών γιων μου είναι όλες μητέρες. Οι νεότερες φίλες μου έχουν παιδιά. Στην εκκλησία μου υπάρχουν παιδιά που κυμαίνονται από νεογέννητα μέχρι νήπια και εφήβους, τα οποία έφεραν στον κόσμο μητέρες και τα οποία παρακολουθούν μητέρες και πατέρες. Στην καφετέρια όπου μερικές φορές πηγαίνω για να γράψω συρρέουν μαμάδες που συνοδεύονται από παιδιά, γυναίκες που φέρνουν τα παιδιά τους για ένα παγωτό ή αναψυκτικό, που τα κρατούν καθισμένα σε ένα τραπέζι και που τους υπενθυμίζουν να σκουπίζουν τη σοκολάτα από τα χείλη και το πηγούνι τους. Καλές μαμάδες, όλες τους.

Πριν από πολύ καιρό, στο Δημοτικό, μάθαμε ότι η Μεσοποταμία ήταν η «κοιτίδα του πολιτισμού», αλλά ως πατέρας και παππούς, ξέρω τώρα ότι η πραγματική κοιτίδα του πολιτισμού είναι η κούνια ενός μωρού. Και όπως αποδεικνύεται από το δακρύβρεχτο «Θέλω τη μαμά!» της εγγονής μου, η δουλειά της μητέρας είναι η πιο απαραίτητη, αν πρόκειται να διατηρήσουμε και να ανοικοδομήσουμε αυτόν τον παλιό, ταλαιπωρημένο κόσμο. Σας χρειαζόμαστε, μαμάδες, ίσως περισσότερο απ’ όσο οι περισσότερες από εσάς συνειδητοποιείτε.

Σας ευχαριστούμε για όλα όσα κάνετε.

Του Jeff Minnick

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Ηθική, πολιτική και παρακμή (μέρος β΄)

Η ελευθερία της βούλησης είναι κάτι που όλοι γνωρίζουμε- είναι φανερό πότε έχουμε ενεργήσει ελεύθερα ή πότε βρισκόμαστε υπό την επήρεια κάποιου είδους καταναγκασμού. Τουλάχιστον αναγνωρίζουμε την ελευθερία, μέχρι να κορεστούμε τόσο πολύ από τα ρεύματα του καταναγκασμού, ώστε να μην αντιλαμβανόμαστε την αξιοθρήνητη, υποδουλωμένη μας κατάσταση.

Στο πρώτο από τα δύο μέρη αυτού του άρθρου εξετάσαμε πώς η ιδέα της ηθικής κατέστη σταδιακά «απαράδεκτη», για να χρησιμοποιήσουμε έναν σύγχρονο όρο, και πώς καταργήθηκε επίσης η ιδέα του κακού. Επιπλέον, είδαμε πώς αντικαταστάθηκε η ηθική από τη θυματοποίηση και την ψυχιατρική και ότι πίσω από αυτό κρυβόταν μια θεμελιώδης επίθεση κατά της ελευθερίας γενικά και κατά της ελευθερίας της βούλησης ειδικότερα. Στο β΄ μέρος θα εξετάσουμε πιο προσεκτικά τα ζητήματα της ελευθερίας και της ελευθερίας της βούλησης.

Η ελευθερία, τελικά, είναι μια έκφραση αγάπης. Όταν παντρευόμαστε από αγάπη, επιλέγουμε κάποιον οικειοθελώς από τα εκατομμύρια των πιθανών επιλογών και δεσμευόμαστε ελεύθερα να περιχαρακώσουμε τον εαυτό μας, επειδή με κάποιον περίεργο τρόπο αυτό το είδος αγάπης μάς διευρύνει. (Είναι ενδιαφέρον ότι ο «πλησιέστερος συγγενής» μας είναι πάντα ο σύντροφός μας, όχι τα παιδιά μας, όχι οι γονείς μας ούτε άλλοι συγγενείς με τους οποίους συνδεόμαστε με σχέσεις αίματος, αλλά ένας ξένος, αυτός που αγαπήσαμε ελεύθερα).

Η ελευθερία έναντι της υποδούλωσης στη θυματοποίηση

«Ο θρίαμβος των αρετών επί των παθών» του Πάολο Φιαμίνγκο, περ. 1592. Λάδι σε καμβά. (Public Domain)

 

Ο συγγραφέας Θεόδωρος Ντάλριμπλ (Theodore Dalrymple, γεν. 1949) στο βιβλίο του «Ο πολιτισμός μας ή ό,τι έχει απομείνει από αυτόν» παρατήρησε ότι ο διάσημος ειρηνιστής συγγραφέας Στέφαν Τσβάιχ (1881-1942), ο οποίος εγκατέλειψε τη ναζιστική Γερμανία, «θα έβλεπε με τρόμο την κακοφωνία των μονομανιών -σεξουαλικών, φυλετικών, κοινωνικών, εξισωτικών- που χαρακτηρίζει την πνευματική ζωή των κοινωνιών μας, όπου κάθε μονομανής απαιτεί νομοθετικό περιορισμό της ελευθερίας των άλλων στο όνομα ενός υποτιθέμενου μεγαλύτερου, συλλογικού αγαθού».

Αυτό που επισημαίνει ο Ντάλριμπλ είναι ακριβώς αυτό που επισημαίνει και ο συγγραφέας Κένεθ ΛαΦέιβ (Kenneth LaFave, 1936 – 2023) όταν λέει ότι: «Το όλο νόημα του να βάλουμε την ελευθερία στο κέντρο του πολιτισμού μας είναι να σπρώξουμε την πολιτική στην περιφέρεια». Τώρα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Διότι είναι ακριβώς σε αυτόν τον τομέα της προσωπικής ελευθερίας που η «αφυπνισμένη» (woke) πολιτική απαιτεί υποταγή. (Για να είμαστε σαφείς, ο όρος woke  -«αφυπνισμένος»- χρησιμοποιείται τόσο από τους φιλελεύθερους όσο και από τους συντηρητικούς για να περιγράψει μια σειρά από πιο ριζοσπαστικές προοδευτικές ιδεολογίες, συμπεριλαμβανομένης της κριτικής φυλετικής θεωρίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της θεωρίας των φύλων).

Η πιο πειστική απόδειξη γι’ αυτό είναι η έκρηξη της επιμονής τους να αλλάξουμε ακόμη και τις αντωνυμίες που χρησιμοποιούμε. Και όχι μόνο να τις αλλάξουμε, αλλά να αρχίσουμε να παραποιούμε και την πραγματικότητα: μια γυναίκα δεν είναι «αυτή» αλλά «αυτοί». Τι θα μπορούσε να είναι πιο παρεμβατικό για την αίσθηση της προσωπικής μας ελευθερίας;

Όπως είπε ο Καναδός κριτικός λογοτεχνίας Νόρθροπ Φράι (Northrop Frye, 1912-1991), «η πραγματική ελευθερία είναι κάτι που μόνο το άτομο μπορεί να βιώσει». Μια άλλη επιμονή είναι οι άλλοι να «είναι ευγενικοί» και να μας αφήσουν ελεύθερους να αποδεχτούμε τα τρωτά μας σημεία -τη θυματοποίησή μας- και μάλιστα να αρχίσουμε να τα περιφέρουμε και να τα επιδεικνύουμε. Αλλά αυτό δεν είναι πραγματικά μια ηθική θέση, γιατί παραδόξως, αυτού του είδους η «ελευθερία» έχει, φυσικά, μια ακούσια συνέπεια, που είναι το αντίθετο από αυτό που επιδιώκει. Δηλαδή, αντί να μας απελευθερώνει μάς δεσμεύει- γιατί όπως σοφά επεσήμανε ο Αγγλοϊρλανδός φιλόσοφος Έντμουντ Μπερκ (Edmund Burke, 1729-1797): «Είναι κανονισμένο στην αιώνια κατάσταση των πραγμάτων, ότι οι άνθρωποι με αχαλίνωτα μυαλά δεν μπορούν να είναι ελεύθεροι».

Ο «αχαλίνωτος νους» είναι αυτό στο οποίο αναφερθήκαμε προηγουμένως ως «κακοφωνία των μονομανιών».

Δηλαδή, υποδουλωνόμαστε από τη θυματοποίησή μας και από τα ίδια τα είδωλα που λατρεύουμε με τόση προσοχή και αφοσίωση – όπου είδωλα είναι οι προαναφερόμενες σεξουαλικές, φυλετικές, κοινωνικές και εξισωτικές εμμονές.

Γιατί η λογική δεν μπορεί να είναι το θεμέλιο της ηθικής μας

«Νεαρός ανάμεσα στην Αρετή και την Κακία» του Πάολο Βερονέζε, περ.1581. Λάδι σε καμβά. Μουσείο Πράδο, Μαδρίτη. (Public Domain )

 

«Η ηθική δεν είναι ένα υποσύστημα ανάμεσα σε άλλα, όπως υπάρχουν η τέχνη, η επιστήμη, η θρησκεία, οι επιχειρήσεις, η πολιτική κ.ο.κ. μεταξύ άλλων. Αντίθετα, η ηθική είναι η κατευθυντήρια αρχή για όλες τις ανθρώπινες προσπάθειες», σύμφωνα με τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Notre Dame Μαρκ Ουίλιαμ Ρος (Mark William Roche, γεν. 1956) στο βιβλίο του «Why Literature Matters in the 21st Century» (Γιατί είναι σημαντική η λογοτεχνία τον 21ο αιώνα).

Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι η ηθική πάντα ήταν η κατευθυντήρια αρχή για όλες τις ανθρώπινες προσπάθειες. Μπορεί να διαφωνούμε σε θέματα τόσο θεμελιώδη όσο οι θρησκείες μας -μπορεί να υπάρχουν βαθιές διαφωνίες φιλοσοφίας και θεολογίας- αλλά όσον αφορά την ηθική που καθοδηγεί τη σκέψη και τη συμπεριφορά μας, δεν πρέπει να διαφωνούμε στα ουσιώδη. Δεν θα έπρεπε να σας σκοτώσω, να σας κλέψω, να ψευδομαρτυρήσω εναντίον σας ή να επιχειρήσω να κοιμηθώ με τον σύντροφό σας- πράγματι, αν έκανα οτιδήποτε από αυτά τα πράγματα, θα αρνιόμουν τα κεντρικά δόγματα της θρησκείας μου. Όλες οι μεγάλες θρησκείες διδάσκουν αυτές τις αρχές και θα ήμουν  πραγματικά ένα ανήθικο άτομο.

Αλλά αυτό δεν είναι αυτό που θέλουν να ακούσουν σχεδόν όλοι οι δυτικοί πολιτικοί και οι σημερινές επιτροπές ηθικής τους. Το δικό τους μήνυμα είναι διαφορετικό. Προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν μια ηθική μέσω της λογικής, γιατί αν είναι ζήτημα λογικής, τότε δεν αποτελεί δεδομένη ή υπερβατική πραγματικότητα. Μπορεί να συζητηθεί, μπορεί να αλλάξει και επιτρέπει στους πολιτικούς να πάρουν τον έλεγχο μέσω οποιασδήποτε πολιτικής ατζέντας ακολουθούν.

«Η κόλαση ξέφυγε ή ο διάβολος που πληρώνει ανάμεσα στα τρυφερά αγγελούδια» του Τόμας Ρόουλαντσον, 1809. Επιζωγραφισμένη χαλκογραφία. Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Νέα Υόρκη. (Public Domain)

 

Ωστόσο, ο Αμερικανός κλασικιστής Άλαν Μπλουμ (Allan Bloom, 1930-1992) το κατέστησε σαφές: «Η λογική δεν μπορεί να καθιερώσει αξίες και η πεποίθησή της ότι μπορεί να το κάνει είναι η πιο ανόητη και ολέθρια ψευδαίσθηση». Ο Πολωνός ιστορικός ιδεών Λέσεκ Κολακόφσκι (Leszek Kolakowski, 1927-2009) στο βιβλίο του «Θρησκεία» αποκάλεσε τη σύγχρονη εξάρτηση από τη λογική ως αξία «προμηθεϊκή αθεΐα».

Το αναλλοίωτο μήνυμα του προμηθεϊκού αθεϊσμού είναι ότι «η ανθρώπινη αυτο-δημιουργικότητα δεν έχει όρια, το κακό και ο πόνος είναι τυχαία, η ζωή είναι απείρως εφευρετική, τίποτα δεν είναι έγκυρο -ηθικά ή διανοητικά- μόνο και μόνο επειδή έχει περάσει ως έγκυρο στην ιστορία, δεν υπάρχει καμία αυθεντία στην παράδοση, ο ανθρώπινος νους δεν χρειάζεται καμία αποκάλυψη ή οποιαδήποτε διδασκαλία από έξω, ο Θεός δεν είναι παρά ο άνθρωπος που καταπιέζει τον εαυτό του και καταπνίγει τη λογική του».

Στην ουσία, μπορείς να είσαι ό,τι θέλεις – τι τη θέλουμε τη συμβατική ηθική; Και πάλι, ο Θεόδωρος Ντάλριμπλ: «Ποιος είναι πιο καταφρονεμένος από αυτόν που προσκολλάται πεισματικά στις παλιές ηθικές αντιλήψεις;»

Εκατό χρόνια πριν, ο συγγραφέας και προφήτης Γκ. Κ. Τσέστερτον (G.K. Chesterton, 1874-1936) στη βιογραφία του καθολικού συγγραφέα Τζόζεφ Πιρς έγραφε προφητικά:

«Το έργο του σκεπτικιστή τα τελευταία εκατό χρόνια έμοιαζε πράγματι πολύ με την άκαρπη μανία κάποιου αρχέγονου τέρατος – χωρίς μάτια, χωρίς μυαλό, απλώς καταστροφικό και καταβροχθίζον- ένα γιγάντιο σκουλήκι που σπαταλιόταν σε ένα έργο που δεν μπορούσε καν να δει- μια καλοκάγαθη και κτηνώδης ζωή, χωρίς συνείδηση της ίδιας της αιτίας και των ίδιων της των συνεπειών. … Αλλά το να λέμε ότι δεν υπάρχει πόνος ούτε ύλη ούτε κακό ούτε διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο και το κτήνος ή ανάμεσα σε οποιαδήποτε πράγματα – αυτό είναι μια απελπισμένη προσπάθεια να καταστραφεί κάθε εμπειρία και αίσθηση της πραγματικότητας, που θα κουράσει τους ανθρώπους όταν θα έχει πάψει να είναι η τελευταία λέξη της μόδας και θα αναζητήσουν για άλλη μια φορά κάτι που θα δώσει μορφή σε ένα τέτοιο χάος και θα διατηρήσει τις αναλογίες του ανθρώπινου νου.»

Δυστυχώς, εκατό χρόνια αργότερα, ο πολιτισμός μας δεν έχει ακόμη κουραστεί από τον προμηθεϊκό αθεϊσμό στη Δύση και αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος. Διότι, όπως είπε κάποτε ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Γ. Ι. Τόμας (W.I. Thomas, 1863-1947): «Αν οι άνθρωποι ορίζουν τις καταστάσεις ως πραγματικές, είναι πραγματικές ως προς τις συνέπειές τους». Αν πρόκειται να καταργήσουμε το σωστό και το λάθος, να σφετεριστούμε την κοινή λογική της πλειοψηφίας του πληθυσμού και να περνάμε τον χρόνο μας ικανοποιώντας τις ηδονιστικές μας επιθυμίες χωρίς κανένα ηθικό έλεγχο, τότε οι κοινωνίες μας θα ξεπέσουν.

Η πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στη Δύση και η κατάκτησή της από τους βαρβάρους τον 5ο αιώνα ήταν δυνατή μόνο επειδή πρώτα είχε ήδη διαφθαρεί και είχε χάσει την εσωτερική της δύναμη. Αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος τώρα για την Αμερική και τους συμμάχους της. Καθώς εμείς παίζουμε με τον επαναπροσδιορισμό της ηθικής, οι φωτιές από την Ανατολή καίνε όλο και πιο κοντά μας. Πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά τις πραγματικές αναλογίες του ανθρώπινου μυαλού, κυρίως δε τις ηθικές τους διαστάσεις.

«Αλληγορία της μετάνοιας» ή «Vanitas», αγνώστου καλλιτέχνη, περ. 1650-1660. Λάδι σε καμβά. Pollok House, Γλασκώβη. (Public Domain)

 

Του James Sale

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Ηθική, πολιτική και παρακμή (μέρος α΄)

Για πολλούς, ένα από τα πιο αινιγματικά χαρακτηριστικά της δυτικής κοινωνία είναι το πώς η ηθική φαίνεται να έχει χαθεί κάτω από την ομπρέλα της πολιτικής. Για παράδειγμα, μοιάζει πιο σημαντικό αν κάποιος ανήκει στο άλφα ή στο βήτα κόμμα παρά αν έχει δίκιο ή άδικο. Για το θέμα αυτό, το να είσαι σωστός ή λάθος έχει γίνει συνώνυμο του να είσαι είτε στο ένα κόμμα είτε στο άλλο, είτε αριστερός είτε δεξιός! Με άλλα λόγια, η πολιτική μας κρίση ακολουθεί περισσότερο «φυλετικά» (ομαδικά) παρά ορθολογικά κριτήρια.

Ωστόσο, όπως παρατήρησε ο Άγγλος ηθικολόγος και δοκιμιογράφος Σάμιουελ Τζόνσον (Samuel Johnson, 1709-1784), «αυτός που σκέφτεται λογικά, σκέφτεται ηθικά». Το να σκέφτεται κανείς φυλετικά -η χώρα μου, το κόμμα μου, η οικογένειά μου, οι ιδέες μου, το σωστό ή το λάθος- αποτελεί διαστροφή της λογικής. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ολόκληρο το ποίημα του Δάντη «Θεία Κωμωδία» αφορά επί της ουσίας το πώς η διαστροφή της λογικής (της διάνοιας) οδηγεί στην κόλαση, την καταδίκη και την ατέλειωτη δυστυχία τόσο μεγάλου μέρους της ανθρώπινης κατάστασης σε αυτή τη ζωή όσο και στην επόμενη.

Απορρίπτοντας την ηθική 

Η ηθική δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στις μέρες μας- ίσως θεωρείται πολύ αδιαφανής, πολύ αμφιλεγόμενη και, κυρίως, πολύ επικριτική. Είπα επικριτική; Όπως παρατήρησε ο συγγραφέας Θεόδωρος Ντάλριμπλ (Theodore Dalrymple, γεν. 1949), ο οποίος αποκαλείται επίσης ο «Όργουελ της εποχής μας»: «Όταν οι νέοι θέλουν να επαινέσουν τον εαυτό τους, περιγράφουν τον εαυτό τους ως “μη επικριτικό”. Γι’ αυτούς η υψηλότερη μορφή ηθικής είναι η ανηθικότητα».

Δεν αποτελεί έκπληξη, λοιπόν, το γεγονός ότι ο συγγραφέας των New York Times Ντέηβιντ Μπρουκς (David Brooks) στο άρθρο του «If It Feels Right…» (Αν σας φαίνεται σωστό…) αναφέρεται σε συνεντεύξεις Αμερικάνων από όλες τις πολιτείες και πραγματεύεται το γεγονός ότι, όπως προέκυψε από το σύνολο των συνεντεύξεων, «τα δύο τρίτα των νέων είτε δεν μπορούσαν να απαντήσουν στην ερώτηση [για την ηθική τους ζωή] είτε περιέγραφαν προβλήματα που δεν είναι καθόλου ηθικά».

Και δεν είναι μόνο οι νέοι άνθρωποι. Η βασική πτυχή της κατάργησης της μη επικριτικής συμπεριφοράς είναι γλωσσική. Παρά το ότι καθημερινά σχεδόν όλοι οι άνθρωποι βιώνουν το καλό και το κακό, τα τελευταία 30 χρόνια γίνεται μια συστηματική προσπάθεια από πολιτικούς, θεολόγους, μέσα μαζικής ενημέρωσης και άλλους, ώστε οι λέξεις «καλό» και «κακό» να χάσουν το νόημά τους και να αντικατασταθούν από πιο ανώδυνες λέξεις όπως «απαράδεκτο». Οι φαύλες συμπεριφορές και επιθυμίες δεν είναι πλέον κακές: είναι απαράδεκτες.

Αυτή η αλλαγή, φυσικά, υποβιβάζει την ηθική από απόλυτο σε κοινωνικό κανόνα. Και όπως σημειώνει ο συγγραφέας και ψυχίατρος Νόρμαν Ντόιτζ (Norman Doidge) στον πρόλογό του στο βιβλίο του Τζόρνταν Πήτερσον «12 κανόνες για τη ζωή”: «Η ιδέα ότι η ανθρώπινη ζωή μπορεί να είναι απαλλαγμένη από ηθικές ανησυχίες είναι μια φαντασίωση».

Ο πολιτιστικός σχολιαστής Ντέηβιντ Μπρουκς εξηγεί περαιτέρω: «Όταν ο σύγχρονος πολιτισμός προσπαθεί να αντικαταστήσει την αμαρτία με ιδέες όπως το λάθος ή η αναισθησία, ή προσπαθεί να εξορίσει εντελώς λέξεις όπως “αρετή”, “χαρακτήρας”, “κακό” και “φαύλο”, αυτό δεν κάνει τη ζωή λιγότερο ηθική- σημαίνει απλώς ότι έχουμε συσκοτίσει τον αναπόφευκτο ηθικό πυρήνα της ζωής με ρηχή γλώσσα. (…) Επιπλέον, η έννοια της αμαρτίας είναι απαραίτητη επειδή είναι ριζικά αληθινή.»

Απαλείφοντας την έννοια του Κακού

«Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και οι άγγελοι πολεμούν τον διάβολο» του Ντομένικο Γκιρλαντάιο, 1448. Τέμπερα σε πάνελ. Ινστιτούτο Τεχνών του Ντιτρόιτ. (Public Domain)

 

Το πρόβλημα με την κατάργηση της έννοιας του κακού -ή μάλλον με την προσπάθεια να προσποιηθούμε ότι δεν υπάρχει και ότι μπορεί να επαναπροσδιοριστεί- είναι ότι γίνεται από το ίδιο το κακό και ότι αυτή η τακτική δημιουργεί περαιτέρω κακό. Ο Πταχοτέπ, ένας βεζύρης που έγραφε πριν από 4.000 χρόνια, σημείωνε ότι αντί να προσπαθούμε να επαναπροσδιορίσουμε το κακό, πρέπει να το σταματήσουμε, διότι «η πράξη της διακοπής του κακού οδηγεί στην εδραίωση της αρετής».

Το να σταματήσουμε το κακό, φυσικά, προϋποθέτει ότι γνωρίζουμε τι είναι. Όταν η ηθική βασίζεται σε μια υπερβατική πραγματικότητα – στην πνευματική φώτιση (Βουδισμός), στους θεούς (κώδικας Χαμουραμπί) ή στον ίδιο τον Θεό (οι Δέκα Εντολές), μπορούμε να κατανοήσουμε το κακό ως ένα αντίθετο των υπερβατικών προθέσεων. Αυτό που βλέπουμε από αυτά τα παραδείγματα κωδίκων ή νόμων είναι μια τεράστια επικάλυψη στους τομείς της βασικής ηθικής: μοιχεία, κλοπή, ψευδομαρτυρία, φόνος -για να πάρουμε τέσσερα προφανή παραδείγματα- τα οποία καταδικάζονται. Το ποιες είναι οι πραγματικές ιδιαιτερότητες (το πλαίσιο) και ποιες μπορεί να είναι οι ποινές και οι συνέπειες, μπορεί να διαφέρουν από κοινωνία σε κοινωνία και από εποχή σε εποχή, αλλά η γενική κατεύθυνση είναι πολύ σαφής.

Κανείς πλέον δεν είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του – όλοι έχουν απλώς ανάγκη από θεραπεία και το πρόβλημα λύθηκε! Αυτή η ιδέα μπορεί να αναχθεί στον Διαφωτισμό και στους στοχαστές που γέννησε. Ο Μαρξ θα μπορούσε να είναι ένα κλασικό παράδειγμα, αφού οι οικονομικοί παράγοντες, σύμφωνα με αυτόν, παρήγαγαν τα κοινωνικά δεινά και όχι οι πραγματικοί, αληθινοί άνθρωποι. Ειρωνικά, φέρεται να είχε σχολιάσει η σύζυγός του (ή ίσως η μητέρα του): «Μακάρι ο Καρλ να περνούσε λίγο λιγότερο χρόνο μιλώντας για το κεφάλαιο και λίγο περισσότερο συσσωρεύοντάς το.»

Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε τον Νίτσε και τον Φρόιντ στον κατάλογο των στοχαστών που προσπάθησαν να εξηγήσουν την ανθρώπινη φύση βάσει κάποιου άλλου απλουστευτικού παράγοντα. Αλλάξτε τα οικονομικά, γίνετε υπεράνθρωποι, κατανοήστε τα όνειρά σας, και η ουτοπία θα είναι εδώ από μέρα σε μέρα!

Πηγαίνετε σε έναν ψυχίατρο

Η κοινωνία μας έχει υιοθετήσει ένα θεραπευτικό μοντέλο και όχι ένα μοντέλο που βασίζεται στο σωστό και το λάθος. Από τη σειρά έγχρωμων χαρακτικών, «Ο γιατρός ως Θεός, άγγελος, άνθρωπος και διάβολος» του Γιόχαν Γκέλλε (αντιγραφή από τον Έγκμπερτ φαν Πάντερεν), αρχές του 17ου αι. (Wellcome Images/CC BY 4.0)

 

Ο παραλογισμός όλων αυτών γίνεται φανερός όταν αναλογιστεί κανείς αυτό που επίσης σημείωσε ο Ντάλριμπλ, σχολιάζοντας μια από τις πιο διάσημες κηδείες στα τέλη του 20ού αιώνα:

«Η παθολογική-θεραπευτική προσέγγιση της ζωής έχει γίνει τόσο καθολικά αποδεκτή, ώστε ο αποστολικός κληρονόμος του Αγίου Αυγουστίνου -δηλαδή ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι- απηύθυνε ευχαριστίες προς τον Θεό κατά την εξόδιο ακολουθία για την ευάλωτη πριγκίπισσα Νταϊάνα, λες και το ραντεβού με έναν ψυχίατρο ήταν η ύψιστη δυνατή ηθική και πολιτιστική επιδίωξη του ανθρώπου.»

Αν το σχόλιο του Ντάλριμπλ ήταν οξυδερκές τότε, είναι 10 φορές περισσότερο τώρα, αφού η διακήρυξη της ευαλωτότητας ή/και της εύθραυστης ψυχικής κατάστασης κάποιου φαίνεται να είναι απαραίτητη προϋπόθεση της αρετής, όπως θα αποκαλύψει οποιαδήποτε πρόχειρη εξέταση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Δείτε, για παράδειγμα, ένα σημαντικό άρθρο στο BBC, με τίτλο «How LinkedIn Is Changing and Why Some Are Not Happy» (Πώς το LinkedIn αλλάζει και γιατί δεν χαίρονται όλοι), όπου ο αρθρογράφος διερωτάται γιατί τα τελευταία πέντε χρόνια το LinkedIn, ένας σημαντικός ιστότοπος για επαγγελματικές επαφές, έχει μετατραπεί σε ένα «πανηγύρι θρήνων» για ευάλωτες καρδιές.

Πάνω σε τι βασίζεται η ηθική

«Ο Μωυσής κατεβαίνει από το όρος Σινά με τις Δέκα Εντολές» του Φέρντιναντ Μπολ, 1662. Λάδι σε καμβά. Βασιλικό Παλάτι του Άμστερνταμ. (Public Domain)

 

Ποια είναι, όμως, η αρετή ή η ηθική που επιθυμούμε και που πρέπει να υπερασπιστούμε; Ανέφερα την αναγκαστικά υπερβατική πηγή της, αν πρόκειται να έχει κύρος. Λάβετε υπόψη σας ότι ο ορθολογισμός αρχίζει αφού κάποιος έχει καθιερώσει τις σχετικές αρχές που δεν είναι ορθολογικές: Η ίδια η λογική δεν μπορεί να αποδειχθεί με τη λογική. Πρέπει να υποθέσουμε ότι ο λόγος είναι εξ αρχής ορθολογικός πριν τον επικαλεστούμε.

Τούτου λεχθέντος, η λογική έχει συγκεκριμένες εφαρμογές σε τέσσερεις τομείς της ζωής: τη μοιχεία, την κλοπή, την ψευδομαρτυρία και τη δολοφονία. Ένα στοιχείο για αυτό που υποστηρίζουμε προκύπτει αν σκεφτούμε τι κοινό έχουν αυτά τα τέσσερα εγκλήματα. Προφανώς, καθένα από αυτά βλάπτει άλλους ανθρώπους, αλλά πώς;

Νομίζω ότι η απάντηση σε αυτό -από τη δυτική οπτική γωνία- είναι ότι κάθε μία από αυτές τις δραστηριότητες περιγράφει την ελευθερία ενός άλλου. Με αντίστροφη σειρά, ο φόνος αφαιρεί την ελευθερία του άλλου να ζει – το ψέμα αφαιρεί την ελευθερία πρόσβασης στην αλήθεια – η κλοπή αφαιρεί την ελευθερία πρόσβασης σε υλικά και άυλα αγαθά- και η μοιχεία αφαιρεί την ελευθερία της εμπιστοσύνης και της οικειότητας με το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή του άλλου. Με άλλα λόγια, η βασική ηθική αρχή -ακόμα και παραδοχή- που πρέπει να υποστηρίζουμε είναι η ελευθερία, οι ατομικές μας ελευθερίες και ο σεβασμός που διατηρούμε για την ελευθερία των άλλων.

Ο συγγραφέας και αρθρογράφος A.N. Ουίλσον στο βιβλίο του «Dante in Love» (Ερωτευμένος Δάντης) σημείωσε αντιστοίχως ότι «η ιστορία της χριστιανικής θεολογίας -και θα μπορούσε να ειπωθεί, ολόκληρη η ιστορία της δυτικής σκέψης- ήταν μια αιώνια μάχη μεταξύ του ντετερμινισμού και κάποιας προσπάθειας να διακηρυχθεί η πίστη στην ελευθερία μας να κάνουμε ηθικές επιλογές. Αν δεν είμαστε τίποτε περισσότερο από το άθροισμα του DNA μας ή τίποτε περισσότερο από αυτό που μας έχουν κάνει οι υλιστικές δυνάμεις της ιστορίας ή τίποτε περισσότερο από το προϊόν του κοινωνικού μας περιβάλλοντος, τότε τα δικαστήρια -πόσο μάλλον η Κόλαση- είναι τερατώδεις μηχανισμοί αδικίας- γιατί πώς μπορεί κάποιος να λογοδοτήσει για τη συμπεριφορά του αν όλα είναι προκαθορισμένα;»

Η ελευθερία είναι αυτό για το οποίο αγωνιζόμαστε και, συγκεκριμένα, η ελευθερία της βούλησης.

Στο δεύτερο μέρος αυτού του άρθρου, θα εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο στην έννοια της ελευθερίας και της ελευθερίας της βούλησης και στο πώς αυτή απειλείται σήμερα.

Του James Sale

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Η παιδική πορνογραφία που παράγεται από την Τεχνητή Νοημοσύνη τροφοδοτεί τη βιομηχανία σεξουαλικής εκμετάλλευσης παιδιών 

Σχολιασμός

Στις 22 Αυγούστου, το περιοδικό Wired δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο: “Could AI-generated porn help protect children?” («Θα μπορούσε το πορνό που δημιουργείται από τεχνητή νοημοσύνη να βοηθήσει στην προστασία των παιδιών;»). Κάνοντας τη λανθασμένη υπόθεση ότι η παιδοφιλία είναι βιολογικά καθορισμένη και επομένως δικαιολογεί αισχρές λύσεις, το άρθρο προτείνει ότι η παιδική πορνογραφία που δημιουργείται από τεχνητή νοημοσύνη θα μπορούσε να είναι «ένας τρόπος μείωσης των κινδύνων».

Ενώ τέτοιοι τίτλοι μπορεί να σοκάρουν τους περισσότερους-οι οποίοι εξακολουθούν να αποστρέφονται ενστικτωδώς την παιδική πορνογραφία, παραγόμενη από υπολογιστή ή με άλλο τρόπο- αυτό το τελευταίο κομμάτι είναι μόνο το πιο πρόσφατο παράδειγμα των πολιτικών ελίτ, τόσο στην αριστερά όσο και στη δεξιά, που υπερασπίζονται το πορνό με τεχνητή νοημοσύνη. Για παράδειγμα, σε μια συζήτηση νωρίτερα φέτος, ο συντηρητικός ραδιοφωνικός παρουσιαστής Ντένις Πράγκερ (Dennis Prager) ρώτησε: «Ποιος πλήττεται;». Για να θεωρηθεί λάθος το παιδικό πορνό με τεχνητή νοημοσύνη, επέμεινε: «Πρέπει να υπάρχει ένα θύμα».

Άλλοι συντηρητικοί έσπευσαν να επικρίνουν την άποψη του Πράγκερ- μέχρι σήμερα, ωστόσο, κανείς δεν έχει αντικρούσει ευθέως τον ισχυρισμό του ότι το παιδικό πορνό με τεχνητή νοημοσύνη είναι ένα έγκλημα χωρίς θύματα. Λαμβάνοντας όμως υπόψη τη συναίνεση της ελίτ επί του θέματος και την ταχέως αυξανόμενη πολυπλοκότητα και επικράτηση της πορνογραφίας της τεχνητής νοημοσύνης, ο ισχυρισμός αυτός πρέπει απεγνωσμένα να αντικρουστεί.

Οι προσομοιώσεις παιδικής πορνογραφίας δεν είναι χωρίς θύματα. Ακόμη και αν αγνοήσουμε την προφανή υποβάθμιση του ατόμου που παρακολουθεί την παιδική πορνογραφία που δημιουργείται από τεχνητή νοημοσύνη και του ατόμου που την έφτιαξε, υπάρχουν πραγματικά παιδιά που υφίστανται εκμετάλλευση πίσω από κάθε εικόνα που δημιουργείται από υπολογιστή.

Ναι, οι επιτήδειοι χρησιμοποιούν πραγματικά βίντεο και εικόνες σεξουαλικής εκμετάλλευσης παιδιών για να «εκπαιδεύσουν» προγράμματα τεχνητής νοημοσύνης ώστε να δημιουργήσουν περισσότερο περιεχόμενο. Επιπλέον, οι δράστες χρησιμοποιούν συχνά εικόνες παιδιών από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να δημιουργήσουν «ψεύτικα» ομοιώματα για τα διεστραμμένα προγράμματά τους, γεγονός που είναι αρκετό για να κάνει κάθε γονέα να κάνει μια παύση πριν δημοσιεύσει εικόνες των παιδιών του στο διαδίκτυο. Έτσι, ενώ το πραγματικό βίντεο μπορεί να μην δείχνει ένα πραγματικό παιδί που υφίσταται κακοποίηση, το πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης «διδάχτηκε» από πραγματικά βίντεο και χρησιμοποιεί τα πρόσωπα και τα ομοιώματα πραγματικών παιδιών.

Αν και κατάπτυστο, αυτό δεν είναι κάτι σπάνιο. Ο Άβι Τζάγκερ (Avi Jager), επικεφαλής για την ασφάλεια των παιδιών και την ανθρώπινη εκμετάλλευση στην ActiveFence, δήλωσε ότι το 80% των ερωτηθέντων σε ένα φόρουμ παιδόφιλων του σκοτεινού διαδικτύου (dark web) με 3.000 άτομα παραδέχτηκαν ότι είχαν ή σκόπευαν «να χρησιμοποιήσουν εργαλεία τεχνητής νοημοσύνης για τη δημιουργία εικόνων σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών». Το πορνό με τεχνητή νοημοσύνη γίνεται τόσο διαδεδομένο, στην πραγματικότητα, που θα μπορούσε σύντομα να υπερκεράσει τις προσπάθειες εύρεσης πραγματικών θυμάτων από τα στοιχεία που αφήνουν τα βίντεο.

Νωρίτερα φέτος, η ταινία «The Sound of Freedom» προειδοποίησε τους νομοθέτες για την επικράτηση τέτοιων θυμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες εκτιμάται ότι φιλοξενούν πάνω από το 50% των ιστοσελίδων παιδικής πορνογραφίας. Και πράγματι, η διάσωση αυτών των παιδιών θα πρέπει να αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής. Αλλά η αλήθεια είναι ότι, αν ανησυχούμε για τα παιδιά μόνο όταν έχουν ήδη κακοποιηθεί, θα δώσουμε μια χαμένη μάχη. Για να σταματήσουμε την κακοποίηση προτού συμβεί, πρέπει να αρχίσουμε να δίνουμε προσοχή στη ζημιά που προκαλεί στους χρήστες το παιδικό πορνό της τεχνητής νοημοσύνης -και το πορνό όλων των ειδών, για την ακρίβεια.

Η πορνογραφία «επαναπρογραμματίζει» τους εγκεφάλους των θεατών με βάση τα βίντεο που βλέπουν. Όπως το θέτει ο Νόρμαν Ντόιντζ (Norman Doidge) του Πανεπιστημίου Κολούμπια, «η πορνογραφία, προσφέροντας ένα ατελείωτο «χαρέμι» σεξουαλικών αντικειμένων, υπερδραστηριοποιεί το μηχανισμό της όρεξης». Αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο ένα άτομο βλέπει τους άλλους ανθρώπους, ειδικά όταν νεαρά παιδιά βλέπουν αυτό το υλικό.

Η παιδική πορνογραφία που δημιουργείται από τεχνητή νοημοσύνη είναι εξελιγμένη και έχει την ίδια επίδραση στον εγκέφαλο του θεατή με την «πραγματική» πορνογραφία. Μπορεί να διεγείρει στους χρήστες την ίδια εθιστική πτώση σε όλο και πιο γραφικό υλικό.

Πράγματι, μελέτες δείχνουν μια σχέση μεταξύ της παρακολούθησης παιδικού πορνό και της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών στην πραγματική ζωή. Ο Μάικλ Κ. Σέτο (Michael C. Seto), κορυφαίος καναδός ιατροδικαστής ψυχολόγος, και οι συνεργάτες του διαπίστωσαν ότι το 50-60% των θεατών παραδέχονται ότι κακοποιούν παιδιά.

Με άλλα λόγια, ακόμη και αν οι εικόνες παιδικής πορνογραφίας δεν δείχνουν πραγματικά παιδιά, εξακολουθούν να θέτουν μελλοντικά παιδιά σε κίνδυνο. Το Εθνικό Κέντρο για τα Εξαφανισμένα και Εκμεταλλευόμενα Παιδιά (National Center for Missing and Exploited Children) καταδικάζει την παιδική πορνογραφία που δημιουργείται με τεχνητή νοημοσύνη ως «φρικτή κοινωνική βλάβη» λόγω των συνδέσεών της με την πραγματική κακοποίηση παιδιών. Το εν λόγω περιεχόμενο ομαλοποιεί τη σεξουαλικοποίηση των παιδιών και την κακοποίησή τους.

Και οι προσομοιώσεις σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών είναι μόνο η αρχή αυτού που θα δημιουργήσει η ανεξέλεγκτη, επιτηδευμένη χρήση προγραμμάτων τεχνητής νοημοσύνης. Η Amazon, το Instagram και το Wish έχουν δεχθεί πυρά τα τελευταία χρόνια επειδή επέτρεψαν σε πωλητές να διαφημίζουν κούκλες του σεξ που προσεγγίζουν το μέγεθος και τα χαρακτηριστικά των παιδιών. Αν η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να δημιουργήσει προσομοιώσεις παιδικής πορνογραφίας, δεν είναι καθόλου απίθανο η τεχνολογία αυτή να «ζωντανέψει» κούκλες του σεξ ή ρομπότ με τη φωνή ή το λεξιλόγιο ενός παιδιού.

Με αυτές τις τρομακτικές δυνατότητες στον ορίζοντα και με τα στοιχεία να πληθαίνουν ότι το πορνό με τεχνητή νοημοσύνη έχει συνέπειες στον πραγματικό κόσμο, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι η θέση του Πράγκερ θα αποδεικνυόταν αβάσιμη. Αλλά από τότε που μια απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου του 2002 (pdf) κατέρριψε μέρος της απαγόρευσης του Κογκρέσου για την «εικονική παιδική πορνογραφία», αυτή ακριβώς η θέση έχει κατοχυρωθεί στο δεδικασμένο του Δικαστηρίου. Και για πάνω από δύο δεκαετίες έχει αποτρέψει το Κογκρέσο από τη θέσπιση επαρκών κανονισμών για τη βιομηχανία πορνό.

Ήρθε η ώρα να τελειώσει αυτό. Το παιδικό πορνό που δημιουργείται από τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι λύση. Είναι απλώς η πιο πρόσφατη υπενθύμιση του πόσο πιο προηγμένη είναι η τεχνολογία σήμερα από ό,τι ήταν το 2002, και του πόσο περισσότερα γνωρίζουμε για τον τρόπο με τον οποίο η πορνογραφία – πραγματική ή τεχνητή – πληγώνει τα θύματά της και τους χρήστες της. Λαμβάνοντας υπόψη αυτές τις αλλαγές, ήρθε η ώρα το Κογκρέσο να εξετάσει και πάλι μέτρα για τη ρύθμιση της βιομηχανίας πορνό, ξεκινώντας από αυτό το τελευταίο παιδικό πορνό που παράγεται από τεχνητή νοημοσύνη.

Ενώ ορισμένοι έχουν προτείνει να δοθεί στις προσομοιώσεις καθεστώς «προσωπικότητας» σαν να πρόκειται για πραγματικά παιδιά, μια καλύτερη προσέγγιση θα ήταν απλώς να αποκαταστήσουμε τους νόμους περί αισχροκέρδειας και, σε περίπτωση αμφισβήτησης, να αφήσουμε το Δικαστήριο να επανεξετάσει την τρέχουσα θέση του. Σήμερα, θα υπήρχε σχεδόν σίγουρα διακομματική υποστήριξη για ένα καλά επεξεργασμένο νομοσχέδιο, αλλά αν το Κογκρέσο δεν δράσει σύντομα, το κοινό θα μπορούσε να απευαισθητοποιηθεί ακόμη και σε αυτό το ακραίο περιεχόμενο, αφήνοντας το παιδικό πορνό που δημιουργείται από τεχνητή νοημοσύνη να συνεχίσει να καταβροχθίζει τα μυαλά -και τα σώματα- των παιδιών μας.

Από την Emma Waters

Ένας κόσμος χωρίς ικανότητες

Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα The Wall Street Journal σχετικά με τα επίπεδα δεξιοτήτων των νεοπροσληφθέντων. Ή, πιο σωστά, σχετικά με την έλλειψη δεξιοτήτων, ακόμη και σε τομείς όπως η μηχανική.

Οι επιχειρήσεις προσλαμβάνουν νέους απόφοιτους και ανακαλύπτουν ότι ενώ μπορεί να γνωρίζουν πολλά, πρακτικά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, ούτε καν βασικά πράγματα που υποτίθεται ότι πρέπει να γνωρίζει κάθε μηχανικός. Ο λόγος είναι ότι τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά έχουν κάνει μόνο μαθήματα στο Zoom. Δεν έχουν καμία πρακτική εμπειρία.

Σκεφτείτε το εξής: Οι πρωτοετείς (σ.σ. αντίστοιχα με την Α΄ Λυκείου) του 2020 υπέστησαν το πρώτο κύμα της πανδημίας την άνοιξη και τα δια ζώσης μαθήματα σταμάτησαν. Την ακόλουθη χρονιά ήταν συνέχεια καθηλωμένοι μπροστά στις οθόνες. Όταν επέστρεψαν στη σχολή, αν επέστρεψαν, έπρεπε να φορούν μάσκες και να τους κάνουν ενέσεις ξανά και ξανά. Το τρίτο έτος ήταν πάνω κάτω μια από τα ίδια, με τα διαδικτυακά μαθήματα να εναλλάσσονται με τα δια ζώσης, ενώ οι εμπειρίες που είχαν ήταν πολύ περιορισμένες. Μετά αποφοίτησαν.

Αυτά με τις επαγγελματικές σχολές. Αυτά και με το 6ψήφιο χρέος που συσσωρεύαν οι φοιτητές όλα αυτά τα χρόνια των σπουδών τους. Αυτά και με την εμπειρική μάθηση.

Όλα αυτά χρησιμεύουν ως υπενθύμιση. Οι δεξιότητες προέρχονται από ό,τι κάνουμε, συμπεριλαμβανομένων των αποτυχιών, των αστοχιών, των προσαρμογών και του να γινόμαστε σταδιακά καλύτεροι σε κάτι, σε οτιδήποτε, ό,τι κι αν είναι αυτό. Χωρίς πρακτική εμπειρία, οι μόνες ικανότητες που αποκτούμε είναι η απομνημόνευση και το παιχνίδι με το σύστημα. Σίγουρα, οι σημερινοί απόφοιτοι κολεγίων είναι πολύ καλοί σε αυτό, αλλά οι δεξιότητές τους σε πολλούς πρακτικούς τομείς της ζωής είναι κυριολεκτικά υποανάπτυκτες.

Για τι είναι προετοιμασμένοι οι νέοι; Ίσως για μια δουλειά Zoom που υποτίθεται ότι εκτελεί διοικητικά καθήκοντα – αυτό ακριβώς το είδος που εξαφανίζεται καθώς οι μεγάλες εταιρείες μειώνουν απεγνωσμένα το εργατικό κόστος καθαρίζοντας τη διοίκηση από τις εξωφρενικές υπερβολές της. Όταν η CVS ανακοίνωσε μαζικές απολύσεις, κατέστησε σαφές ότι δεν θα υπάρξουν απώλειες μεταξύ των ανθρώπων που «αντιμετωπίζουν τον πελάτη». Αυτοί οι άνθρωποι εξακολουθούν να έχουν τεράστια ζήτηση.

Αλλά πόσοι από τους σημερινούς απόφοιτους λυκείου είναι προετοιμασμένοι να σταθούν πίσω από ένα ταμείο και να μιλήσουν με συνοχή και ευγένεια στους ανθρώπους, πόσο μάλλον να χειριστούν χρήματα ή να ασχοληθούν με το σκανάρισμα κωδικών και τα παρόμοια; Όχι πολλοί.

Είμαι βέβαιος ότι το έχετε παρατηρήσει αυτό γενικά από την έναρξη της ψηφιακής εποχής, όταν όλοι παρασύρθηκαν από την ιδέα ότι θα μεταναστεύαμε στο «σύννεφο» (Cloud) και θα απαλλασσόμασταν από τα βάρη της φυσικής πραγματικότητας. Αποδεικνύεται ότι πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα που έχουν ειπωθεί ποτέ. Το κόστος είναι τεράστιο.

Οι πραγματικές δεξιότητες είναι αυτές που κάνουν τον κόσμο να λειτουργεί. Έχουμε μια ολόκληρη γενιά, ίσως και δύο, που απλώς στερείται δεξιοτήτων που κάποτε θεωρούσαμε δεδομένες.

Ας δούμε μόνο ένα παράδειγμα: το σιδέρωμα των ρούχων. Τυχαίνει να είμαι πολύ καλός σε αυτή τη δουλειά, τουλάχιστον σε σύγκριση με τους περισσότερους ανθρώπους που γνωρίζω. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι εργάστηκα για χρόνια σε καταστήματα ρούχων και έμαθα από πραγματικούς ειδικούς. Απέκτησα ικανότητες σε αυτόν τον τομέα και τώρα κάνω ό,τι χρειάζεται χωρίς να το σκέφτομαι.

bachelor businessman ironing pants, 1938 - ironing bw stock pictures, royalty-free photos & images
(getty images)

 

Όμως, χθες, καθώς σιδέρωνα ένα λευκό βαμβακερό πουκάμισο, άρχισα να σκέφτομαι όλα όσα θα μπορούσαν να πάνε στραβά αλλά δεν πήγαν. Υπάρχουν τόσες πολλές μεταβλητές. Ατμός ή όχι; Αμυλό και, αν ναι, πόσο; Ποια είναι η σωστή ρύθμιση θερμοκρασίας; Πώς καταλαβαίνει κανείς αν το ύφασμα ζεσταίνεται υπερβολικά και βρίσκεται στα πρόθυρα να καεί;

Πρέπει το μανίκι να έχει μια πτυχή; Και οι μανσέτες; Και πρέπει να σιδερωθούν και οι δύο πλευρές ή μόνο η μία; Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να σιδερώσετε γύρω από τα κουμπιά χωρίς να τα βγάλετε κατά λάθος; Ποιος είναι ο πιο αποτελεσματικός και αποδοτικός τρόπος να τοποθετηθεί ένας γιακάς πάνω στη σιδερώστρα; Πόση ώρα πρέπει να διαρκεί το σιδέρωμα ενός πουκαμίσου – 5 λεπτά ή 25 λεπτά – και ποια είναι η λογική προσδοκία;

Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται εύκολα από την περιγραφή, αλλά δεν είναι. Έχω περάσει χρόνια καταστρέφοντας κάθε πτυχή αυτής της διαδικασίας. Έχω κάψει γιακάδες, έχω σπάσει κουμπιά, έχω τσαλακώσει μανσέτες και έχω μαζέψει το άμυλο.

Οι δεξιότητές μου βελτιώθηκαν σταδιακά με την πάροδο του χρόνου χάρη στα λάθη που έκανα. Και αυτό είναι ένα μόνο είδος ρούχων. Η ανάληψη ενός μάλλινου κοστούμι εισάγει ένα πλήρες φάσμα άλλων προβλημάτων.

Ειλικρινά, δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν γνωστό μου κάτω των 30 ετών που να ξέρει να κάνει κάτι από αυτά. Ως αποτέλεσμα, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν σιδερώνουν καθόλου. Απλώς κυκλοφορούν με τσαλακωμένα ρούχα ή φορούν μόνο πράγματα που δεν απαιτούν καθόλου σιδέρωμα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η ικανότητα έχει υποστεί πολιτισμική ατροφία.

Αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή. Η πραγματική εξειδίκευση απαιτεί χρόνια και διακυβεύματα που είναι πολύ υψηλότερα. Η μηχανική είναι μια προφανής περίπτωση, αλλά υπάρχουν και λιγότερο προφανείς. Υπάρχει ένας χασάπης στην πόλη τον οποίο θαυμάζω. Διαχειρίζεται μια μηχανή κοπής οστών που είναι το πιο κακό και το πιο δυνητικά μοχθηρό πράγμα που έχω δει ποτέ. Όταν του παραγγέλνει κάποιος ένα πακέτο παϊδάκια,αυτός παίρνει ένα μεγάλο σφάγιο από το ψυγείο, το ρίχνει στη μηχανή και το σπρώχνει από δω και από κει, μετακινώντας τα κόκαλα και το κρέας με απίστευτη ευκολία.

Τον παρακολουθώ γιατί αυτό που κάνει μου φαίνεται τρομακτικό και ταυτόχρονα άκρως εντυπωσιακό. Μοιάζει σαν να μη δίνει σχεδόν καθόλου σημασία και κινείται αστραπιαία μέσα σε όλα τα κρέατα: κοτόπουλα, κατσίκια, αρνιά ή οτιδήποτε άλλο. Είναι καταπληκτικό.

butcher's shop - butcher bw stock illustrations
(getty images)

 

Και σκεφτείτε: μια λάθος κίνηση και θα χάσει ένα δάχτυλο ή ένα χέρι. Παρατηρώντας τον να δουλεύει, είναι σαγηνευτικό.

Νομίζετε ότι δεν θα χρειαστείτε ποτέ αυτή τη δεξιότητα, γιατί κάποιοι άλλοι την έχουν. Ωραία. Αλλά η καθημερινή ζωή απαιτεί ορισμένες ικανότητες. Το μαγείρεμα είναι ένα απλό και προφανές παράδειγμα. Το να φτιάξετε ένα μπιφτέκι σε ένα τηγάνι δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζουν οι άνθρωποι. Πρέπει να ξέρετε πώς να πλάσετε το κρέας, ενώ το πόσο άπαχος είναι ο κιμάς καθορίζει πώς θα ανταποκριθεί στη θερμότητα. Πρέπει να ξέρετε πόσο καυτό πρέπει να είναι το τηγάνι. Πρέπει να ξέρετε πότε πρέπει να σβήσετε το τηγάνι, ώστε τα σάκχαρα στο λίπος να προσκολληθούν στο κρέας, για να γίνει πιο νόστιμο. Πρέπει να ξέρετε πότε να βγάλετε το μπιφτέκι από το τηγάνι, γνωρίζοντας ότι θα συνεχίσει να ψήνεται καθώς κρυώνει.

Καμία από αυτές τις γνώσεις δεν προέρχεται από ηλεκτρονικά βιβλία ή οθόνες. Απλά δεν είναι δυνατόν να μάθετε να μαγειρεύετε με αυτόν τον τρόπο. Ακόμη και τα βιβλία συνταγών έχουν περιορισμένη αξία. Ένα φαγητό δεν εμφανίζεται απλά διαβάζοντας τα υλικά και τις οδηγίες παρασκευής του.

Για χρόνια έψηνα ψωμί. Στο κολέγιο άρχισα να χρησιμοποιώ τα καρβέλια μου ως είδος ανταλλαγής υπηρεσιών. Το έκανα αυτό επειδή ήμουν φτωχός.

Το σύστημά μου είχε αρκετή επιτυχία. Το πιο σημαντικό είναι ότι απέκτησα μια δεξιότητα ζωής. Ίσως, ακολούθησα μια συνταγή στην αρχή, αλλά την εγκατέλειψα γρήγορα. Δεν έχω κοιτάξει καμία συνταγή εδώ και πολλά χρόνια. Έχω διδάξει σε άλλους να ψήνουν ψωμί, αλλά μόνο δείχνοντας και κάνοντας. Δεν είναι δυνατόν να μάθεις πώς να ζυμώνεις ζύμη διαβάζοντας γι’ αυτό. Είναι κάτι που πρέπει να το κάνεις, έχοντας παρακολουθήσει άλλους, έμπειρους, να το κάνουν.

antique illustration of bakers working - bake bread bw stock illustrations
(getty images)

 

Η απώλεια δεξιοτήτων έχει βαθιά επίδραση στη ζωή μας. Οι πωλήσεις παλαιών σπιτιών σημειώνουν δραματική πτώση, απλώς και μόνο επειδή δεν υπάρχουν διαθέσιμοι εργάτες για να κάνουν τις απαραίτητες επισκευές. Οι λίγοι άνθρωποι εκεί έξω που γνωρίζουν από επισκευές σοβάδων, καλωδιώσεις ή στέγες είναι πολύ ακριβοί και η αναμονή είναι πολύ μεγάλη. Αντ’ αυτού, οι άνθρωποι αγοράζουν καινούργια ή απλά νοικιάζουν.

Αυτό ισχύει και στην επισκευή αυτοκινήτων, γι’ αυτό και πρέπει να περιμένετε μια εβδομάδα ή και περισσότερο για να γίνει ακόμα και η πιο απλή εργασία. Η απώλεια δεξιοτήτων επηρεάζει ακόμη και την περίφημη μετάβαση στην πράσινη ενέργεια. Αν δεν υπάρχουν αρκετοί μηχανικοί που να μπορούν να κάνουν πράγματα, απλά δεν μπορεί να συμβεί.

Και, όμως, η οικονομική μετάβαση από τις διογκωμένες διοικητικές δομές πίσω στην εκτέλεση πραγματικής εργασίας γίνεται πολύ γρήγορα, αφήνοντας μια ολόκληρη γενιά που μεγάλωσε με το TikTok και το Zoom σε αδιέξοδο. Με κάποιο τρόπο καταφέραμε να στερήσουμε από εκατομμύρια ανθρώπους την ικανότητα να είναι χρήσιμοι στους άλλους. Αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το πόσα πτυχία έχουν.

Από το 2020 έως σήμερα, άνθρωποι χωρίς πραγματικές ιατρικές δεξιότητες, αλλά μόνο με θεωρίες και δύναμη, ανέλαβαν τη δημόσια υγεία στα περισσότερα μέρη του κόσμου. Κοιτάξτε το χάος που δημιούργησαν! Αυτό συμβαίνει όταν η αφηρημένη γνώση υπερισχύει της πραγματικής εμπειρίας.

Μπορείτε να καταστρέψετε τον κόσμο με αυτόν τον τρόπο.

Πώς να διορθώσετε το πρόβλημα; Ξεκινήστε με απλά πράγματα. Σιδερώστε ένα πουκάμισο. Φτιάξτε ένα μπιφτέκι. Καθαρίστε ένα μπάνιο. Δεν έχει σημασία τι ακριβώς είναι. Απλά να είστε χρήσιμοι και δείτε πόσο δύσκολο είναι πραγματικά.

Του Jeffrey A. Tucker

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Είναι η Κλιματική Μηχανική πραγματική;

Σχολιασμός

Για χρόνια, όποιος έλεγε ότι γίνεται χρήση τροποποίησης του καιρού χαρακτηριζόταν θεωρητικός συνωμοσίας με καπέλο από αλουμινόχαρτο. Αποδεικνύεται ότι ήταν αλήθεια από την αρχή, και με αυτή την έκθεση του Λευκού Οίκου που μόλις κυκλοφόρησε, οι επικρατέστεροι αρνητές το παραδέχονται ξαφνικά.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ

  • Ο υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ Ρόμπερτ Φ. Κένεντι Τζούνιορ πήρε πρόσφατα συνέντευξη από τον Ντέιν Ουίγκινγκτον (Dane Wigington), ιδρυτή του GeoengineeringWatch.org, σχετικά με την κλιματική μηχανική και τον κρυφό ρόλο της στην κλιματική αλλαγή.
  • Ο Λευκός Οίκος εξετάζει ένα σχέδιο για να εμποδίσει το ηλιακό φως να χτυπήσει την επιφάνεια της γης σε μια προσπάθεια να σταματήσει την υπερθέρμανση του πλανήτη, μια διαδικασία γνωστή ως τροποποίηση της ηλιακής ακτινοβολίας (Solar Radiation Modification – SRM).
  • Ένας υπερυπολογιστής που ονομάζεται Derecho αναλύει τις επιπτώσεις της ηλιακής γεωμηχανικής για να βοηθήσει τους επιστήμονες του κλίματος να αποφασίσουν αν η SRM θα είναι μια καλή ιδέα.
  • Σύμφωνα με τον Ουίγκινγκτον, τα έργα γεωμηχανικής διαφόρων ειδών έχουν ήδη σοβαρές επιπτώσεις στα καιρικά φαινόμενα, στην ικανότητά μας να καλλιεργούμε τρόφιμα, στη βιοποικιλότητα και στην ανθρώπινη υγεία.
  • Η σκόπιμη γεωμηχανική -συμπεριλαμβανομένης της εξασθένισης της ηλιακής ακτινοβολίας- συνεχίζεται για περισσότερα από 70 χρόνια.
  • Στο παραπάνω βίντεο, ο υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόμπερτ Φ. Κένεντι Τζούνιορ παίρνει συνέντευξη από τον Ντέιν Ουίγκινγκτον, ιδρυτή του GeoengineeringWatch.org, σχετικά με την κλιματική μηχανική και τον κρυφό ρόλο της στην κλιματική αλλαγή. Ο Ουίγκινγκτον είναι επίσης παραγωγός του ντοκιμαντέρ «The Dimming».

Ενώ ο Ουίγκινγκτον προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη σχετικά με την πραγματικότητα της μηχανικής του κλίματος τις τελευταίες δύο δεκαετίες, το έργο του κερδίζει τώρα έδαφος αφού ο Λευκός Οίκος ανακοίνωσε ότι υποστηρίζει ένα σχέδιο για την παρεμπόδιση του ηλιακού φωτός σε μια προσπάθεια μηχανικής του κλίματος.

 

Ο Λευκός Οίκος εξετάζει μέτρο για την παρεμπόδιση του ηλιακού φωτός

Όπως αναφέρει η Daily Mail, 1 Ιουλίου 2023:1

«Ο Λευκός Οίκος άνοιξε την πόρτα σε ένα τολμηρό σχέδιο για να εμποδίσει το ηλιακό φως να φτάσει στην επιφάνεια της Γης, σε μια προσπάθεια να σταματήσει η υπερθέρμανση του πλανήτη».

«Παρά το γεγονός ότι ορισμένοι επιστήμονες προειδοποιούν ότι η προσπάθεια θα μπορούσε να έχει ανείπωτες παρενέργειες από την αλλαγή της χημικής σύνθεσης της ατμόσφαιρας, η κυβέρνηση του προέδρου Τζο Μπάιντεν παραδέχτηκε ότι είναι ανοιχτή στην ιδέα, η οποία δεν έχει επιχειρηθεί ποτέ στο παρελθόν».

«Σε μια έκθεση2 που κυκλοφόρησε την Παρασκευή από τον Λευκό Οίκο, οι αξιωματούχοι πρότειναν τον περιορισμό του ηλιακού φωτός για την ταχεία ψύξη του πλανήτη, μια διαδικασία γνωστή ως τροποποίηση της ηλιακής ακτινοβολίας (SRM)[…]».

«Η έκθεση σημείωσε διάφορους τρόπους με τους οποίους οι αρχές θα μπορούσαν να επιδιώξουν να επιτύχουν την SRM, οι οποίοι συνοδεύονται από δυνητικά καταστροφικές συνέπειες αν αποτύχουν … η ανάληψη του έργου-μαμούθ θα μπορούσε να έχει σοβαρές επιπτώσεις στα καιρικά φαινόμενα και στον εφοδιασμό τροφίμων, γεγονός που με τη σειρά του θα είχε αντίκτυπο στη βιοποικιλότητα, τη γεωπολιτική και την υγεία».

Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση ζήτησαν πρόσφατα μια διεθνή αξιολόγηση των κινδύνων της γεωμηχανικής, σημειώνοντας ότι:3

«Οι τεχνολογίες αυτές εισάγουν νέους κινδύνους για τους ανθρώπους και τα οικοσυστήματα, ενώ θα μπορούσαν επίσης να αυξήσουν τις ανισορροπίες ισχύος μεταξύ των εθνών, να πυροδοτήσουν συγκρούσεις και να εγείρουν μια πληθώρα ηθικών, νομικών, διοικητικών και πολιτικών ζητημάτων».

Χρήση υπερυπολογιστή για τον προσδιορισμό των επιπτώσεων

Σύμφωνα με το Scientific American, ένας υπερυπολογιστής με την ονομασία Derecho θα βοηθήσει τους επιστήμονες του κλίματος να αποφασίσουν αν θα μπλοκάρουν τον ήλιο:4

«Ένας νέος υπερυπολογιστής για την κλιματική έρευνα θα βοηθήσει τους επιστήμονες να μελετήσουν τις επιπτώσεις της ηλιακής γεωμηχανικής, μιας αμφιλεγόμενης ιδέας για την ψύξη του πλανήτη με την ανακατεύθυνση των ακτίνων του ήλιου».

«Η μηχανή, με την ονομασία Derecho, άρχισε να λειτουργεί αυτόν τον μήνα στο Εθνικό Κέντρο Ατμοσφαιρικών Ερευνών (National Center for Atmospheric Research-NCAR) και θα επιτρέψει στους επιστήμονες να εκτελούν πιο λεπτομερή μοντέλα καιρού για την έρευνα σχετικά με την ηλιακή γεωμηχανική», δήλωσε η Κρίστεν Ράσμουσεν (Kristen Rasmussen), κλιματολόγος στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Κολοράντο, η οποία μελετά πώς τα ανθρωπογενή αερολύματα, τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την εκτροπή του ηλιακού φωτός, θα μπορούσαν να επηρεάσουν τα πρότυπα βροχόπτωσης.

«Επειδή ο Derecho είναι τρεισήμισι φορές ταχύτερος από τον προηγούμενο υπερυπολογιστή του NCAR, η ομάδα της μπορεί να τρέξει πιο λεπτομερή μοντέλα για να δείξει πώς μπορούν να προκληθούν περιφερειακές αλλαγές στις βροχοπτώσεις από την απελευθέρωση αερολυμάτων, προσθέτοντας στην κατανόηση των επιστημόνων για τους κινδύνους από την ηλιακή γεωμηχανική […] Το μηχάνημα θα χρησιμοποιηθεί επίσης για τη μελέτη άλλων θεμάτων που σχετίζονται με την κλιματική αλλαγή».

Η γεωμηχανική είναι ο μεγαλύτερος συντελεστής της κλιματικής αλλαγής

Σύμφωνα με τον Ουίγκινγκτον, υπάρχουν πολλά στοιχεία που δείχνουν ότι τα έργα γεωμηχανικής διαφόρων ειδών έχουν ήδη σοβαρές επιπτώσεις στα καιρικά φαινόμενα, στην ικανότητά μας να καλλιεργούμε τρόφιμα, στη βιοποικιλότητα και στην ανθρώπινη υγεία.

Τα έργα γεωμηχανικής έχουν επεκταθεί από περίπου 300 το 2012 σε περισσότερα από 1.700 το 2023. Η σκόπιμη γεωμηχανική -συμπεριλαμβανομένης της εξασθένισης της ηλιακής ακτινοβολίας- συνεχίζεται για περισσότερα από 70 χρόνια και έχει επεκταθεί εκθετικά τα τελευταία χρόνια. Ένας χάρτης γεωμηχανικής,5 που δημιουργήθηκε από την Ομάδα ETC [Action Group on Erosion, Technology and Concentration (Ομάδα Δράσης για τη Διάβρωση, την Τεχνολογία και τη Συγκέντρωση)] και το Ίδρυμα Heinrich Boell, δείχνει πώς τα έργα γεωμηχανικής έχουν επεκταθεί από περίπου 300 το 2012 σε περισσότερα από 1.700 το 2023.

Αυτό περιλαμβάνει τη δέσμευση/απομάκρυνση του άνθρακα, τη μείωση της ηλιακής ακτινοβολίας και διάφορα έργα τροποποίησης του καιρού παγκοσμίως. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Μπιλ Γκέιτς χρηματοδοτεί τη γεωμηχανική εδώ και πολύ καιρό. Σε γενικές γραμμές, τα προγράμματα γεωμηχανικής εφαρμόστηκαν αρχικά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ξεκινώντας από τις πολικές περιοχές.

Για χρόνια, όποιος έλεγε ότι χρησιμοποιείται γεωμηχανική και τροποποίηση του καιρού χαρακτηριζόταν συνωμοσιολόγος με καπέλο αλουμινίου. Όπως αποδεικνύεται, ήταν αλήθεια από την αρχή, και με την έκθεση του Λευκού Οίκου που μόλις κυκλοφόρησε, οι επικρατέστεροι αρνητές το παραδέχονται ξαφνικά επίσης.

Αυτό που δεν παραδέχονται εύκολα, ωστόσο, είναι ότι α) η γεωμηχανική είναι εξίσου επικίνδυνη με την ίδια την κλιματική αλλαγή και β) ότι η γεωμηχανική είναι υπεύθυνη για τις πιο καταστροφικές αλλαγές στο κλίμα μας.

Όπως σημειώνει ο Ουίγκινγκτον, οι παγκοσμιοποιητικές δομές εξουσίας που τώρα ισχυρίζονται ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τη γεωμηχανική για να λύσουμε την κλιματική αλλαγή, ήταν αυτές που ευθύνονται για τη δημιουργία αυτής της κλιματικής αλλαγής εξ αρχής με τη γεωμηχανική τους. Σύμφωνα με τον Ουίγκινγκτον, η κατάσταση του παγκόσμιου κλίματος είναι «ακόμη χειρότερη από ό,τι μας λένε» και η κλιματική μηχανική «τροφοδοτεί αυτή τη διαδικασία».

Με άλλα λόγια, η παγκοσμιοποιητική συμμορία προσπαθεί να μας πείσει ότι η αιτία του προβλήματος είναι η λύση, ενώ παράλληλα επιρρίπτει την ευθύνη για την κλιματική αλλαγή στους απλούς ανθρώπους που οδηγούν αυτοκίνητα στη δουλειά τους και τρώνε κρέας.

Είναι τα Chemtrails αληθινά;

Μια τεχνική γεωμηχανικής που χρησιμοποιείται σε όλο τον κόσμο περιλαμβάνει τη διασπορά χημικών ουσιών και μετάλλων στην ατμόσφαιρα, μια πρακτική που στην καθομιλουμένη αναφέρεται ως «chemtrailing».

Μια βασική διαφορά μεταξύ των κανονικών ίχνων συμπύκνωσης από αεροσκάφη και των σωματιδιακών ίχνων (chemtrails) είναι ότι τα ίχνη συμπύκνωσης εξατμίζονται μάλλον γρήγορα. Δεν εμποδίζουν το 80-90% της ηλιακής απορρόφησης και δεν δημιουργούν παγκόσμια εξασθένιση της ακτινοβολίας, όπως κάνουν τα chemtrails.

Οι επίμονες γραμμές που βλέπετε στον ουρανό που διαλύονται πολύ αργά, δημιουργώντας μια μουντή, θολή, «μεμβράνη» σε ολόκληρο τον ουρανό ΔΕΝ είναι ίχνη συμπύκνωσης. Είναι ίχνη σωματιδίων ή «chemtrails». Τα σωματίδια που διασκορπίζονται στη στήλη του αέρα χειραγωγούνται περαιτέρω μέσω εκπομπών ραδιοσυχνοτήτων.

Η εγκατάσταση στην Αλάσκα, γνωστή ως HAARP,6 δεν είναι παρά μία από τις εγκαταστάσεις που εμπλέκονται. Υπάρχουν δεκάδες άλλες μεγάλες, επίγειες εγκαταστάσεις όπως αυτή σε όλο τον κόσμο. Χρησιμοποιούνται επίσης μικρότερα δίκτυα και σταθμοί ραντάρ NEXRAD που βρίσκονται σε αστικές περιοχές σε όλο τον κόσμο. Όλα αυτά τα δίκτυα χρησιμοποιούνται για τη χειραγώγηση των σωματιδίων που διασπείρονται μέσω των «chemtrails» στην ατμόσφαιρα.

Τι ψεκάζουν στην ατμόσφαιρα;

Ένα από τα βασικά συστατικά αυτών των σωματιδιακών ιχνών είναι το νανομεγέθες αλουμίνιο, το οποίο είναι νευροτοξικό για τα ζώα και τους ανθρώπους. Το αλουμίνιο σκοτώνει επίσης τα συστήματα ριζών των φυτών και των δέντρων, καθώς και το μικροβίωμα του εδάφους. Μεταβάλλει επίσης το pH του εδάφους, γεγονός που καθιστά δυσκολότερη την ανάπτυξη ορισμένων καλλιεργειών. Ένας από τους λόγους για τους οποίους χρησιμοποιείται το αλουμίνιο είναι επειδή έχει υψηλή ανακλαστικότητα, οπότε το ηλιακό φως ανακλάται από αυτό.

Σύμφωνα με τον Ουίγκινγκτον, οι μηχανικοί του κλίματος έχουν δηλώσει ότι εναποθέτουν δεκάδες εκατομμύρια τόνους νανοσωματιδίων αλουμινίου στην ατμόσφαιρα ετησίως στο πλαίσιο των συνεχιζόμενων προγραμμάτων διαχείρισης της ηλιακής ακτινοβολίας – «χωρίς να λαμβάνουν καθόλου υπόψη τις συνέπειες».

Οι εργαστηριακές δοκιμές που διεξήγαγε το GeoengineeringWatch δείχνουν επίσης την παρουσία βαρίου, στροντίου, τιτανίου, μαγγανίου, πολυμερών ινών, επιφανειοδραστικών χημικών ουσιών και γραφενίου σε αυτά τα σωματιδιακά ίχνη, καθώς και στη βροχή.

Ενώ όλα αυτά τα συστατικά μελετώνται για την αποτελεσματικότητά τους στη γεωμηχανική, δεν γίνεται καμία έρευνα για να διαπιστωθούν οι πιθανές επιπτώσεις στην υγεία των πληθυσμών, της βλάστησης και της άγριας πανίδας που βρίσκονται από κάτω.

Ο Ουίγκινγκτον προειδοποιεί επίσης ότι αυτοί οι ψεκασμοί αεροζόλ μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη διασπορά βιολογικών όπλων και μπορεί να έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί για το σκοπό αυτό. Παραθέτει ένα άρθρο της Washington Post που σημειώνει ότι ο αμερικανικός στρατός διεξήγαγε 239 υπαίθριες δοκιμές μικροβιακού πολέμου στον αμερικανικό πληθυσμό μόνο μεταξύ 1949 και 1969.7

Πού είναι οι πληροφοριοδότες;

Σύμφωνα με τον Ουίγκινγκτον, έχουμε αποδείξεις ότι οι εμπορικές αεροπορικές εταιρείες άρχισαν να χρησιμοποιούνται για επιχειρήσεις απελευθέρωσης σωματιδίων το 2002, όταν τέθηκαν σε εφαρμογή οι περιορισμοί στις αποσκευές των επιβατών. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι πιλότοι ή οι υπάλληλοι των αεροπορικών εταιρειών γνωρίζουν τι συμβαίνει, αλλά ορισμένα αεροσκάφη είναι εξοπλισμένα με ακροφύσια και δεξαμενές για τον σκοπό αυτό.

Ο Κένεντι επισημαίνει ότι χιλιάδες άνθρωποι πρέπει να έχουν διαβάσει προγράμματα αυτού του μεγέθους, οπότε πώς γίνεται να υπάρχουν τόσο λίγοι καταγγέλλοντες; Σύμφωνα με τον Ουίγκινγκτον, όσοι γνωρίζουν είναι όλοι υπό καθεστώς φίμωσης.8 Αυτό περιλαμβάνει και τους μετεωρολόγους. Η μυστικότητα διατηρείται επίσης μέσω του μαζικού κατακερματισμού.

Παρόλα αυτά, γνωρίζουμε ότι η τροποποίηση του καιρού και η γεωμηχανική είναι πραγματικές. Όχι μόνο μπορούμε να τα δούμε στον ουρανό και να μετρήσουμε τα τοξικά σωματίδια στο αεροζόλ και στο έδαφος, αλλά έχουμε επίσης πατέντες που περιγράφουν αυτές τις διαδικασίες.

Σύμφωνα με τον Ουίγκινγκτον, η αμερικανική κυβέρνηση κατέχει πολλές από τις κύριες. Άλλες ανήκουν σε αμυντικούς εργολάβους, όπως η Raytheon και η Lockheed Martin, οι οποίες κάνουν επίσης όλη τη μοντελοποίηση του καιρού για την εθνική μετεωρολογική υπηρεσία των ΗΠΑ.9

Υποστηρίζει ότι ο λόγος για τον οποίο οι μετεωρολόγοι μπορούν να προβλέψουν ότι μια περιοχή θα έχει μερική ηλιοφάνεια επτά ημέρες νωρίτερα είναι επειδή δεν έχουμε πια φυσικό καιρό. Έχουμε προγραμματισμένο καιρό. Και ο λόγος για τον οποίο η Raytheon και η Lockheed επιβλέπουν τη μοντελοποίηση του καιρού είναι επειδή είναι επίσης βαθιά χωμένοι στην τροποποίηση του καιρού και πρέπει να διατηρήσουν τον έλεγχο του αφηγήματος.

Αντιμετωπίζουμε απότομη κλιματική κατάρρευση

Σύμφωνα με τον Ουίγκινγκτον, αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι πολύ χειρότερο από την κλιματική αλλαγή. Λόγω της γεωμηχανικής που έχει ήδη πραγματοποιηθεί, αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι μια απότομη κλιματική κατάρρευση,10,11 λόγω των πολλών μηχανισμών ανατροφοδότησης που ενεργοποιούνται. Τα σωματίδια που διασκορπίζονται κατά τη διάρκεια αυτών των γεωμηχανικών εκδηλώσεων «τεμαχίζουν» το στρώμα του όζοντος. Ως αποτέλεσμα, οι ακτίνες UV-C χτυπούν τώρα την επιφάνεια του πλανήτη.

Άλλες επιπτώσεις της γεωμηχανικής που είναι σήμερα παρατηρήσιμες περιλαμβάνουν επίσης την παγκόσμια εξασθένιση (τα chemtrails μειώνουν την ηλιακή ακτινοβολία κατά 80-90%), την παγκόσμια ακινητοποίηση (μειωμένη ροή ανέμων), τη μείωση των βροχοπτώσεων και τις παρατεταμένες ξηρασίες, τη μείωση του πλαγκτού κατά 90% και την ανεύρεση τοξικών στοιχείων γεωμηχανικής στο έδαφος και στο νερό της βροχής.

Επιπλέον, ενώ η παγκόσμια ψύξη είναι ο δηλωμένος στόχος των περισσότερων από αυτά τα προγράμματα γεωμηχανικής, καθώς ο πλανήτης θερμαίνεται, οι νόμοι της φυσικής λένε ότι χρειάζονται περισσότερες βροχοπτώσεις για να τον ψύξουν, όχι λιγότερες, επειδή η ατμόσφαιρα μεταφέρει περισσότερη υγρασία όσο αυξάνεται η θερμοκρασία.

Για να ψύξετε τον πλανήτη, πρέπει να δημιουργήσετε περισσότερη βροχή, αλλά αυτά τα προγράμματα έχουν ως αποτέλεσμα λιγότερη βροχή, και ο λόγος για τη μείωση των βροχοπτώσεων οφείλεται στα σωματίδια στην ατμόσφαιρα. Εκτός από το ότι εκτρέπουν τη θερμότητα από το εξωτερικό, τα σωματίδια αυτά παγιδεύουν επίσης τη θερμότητα κάτω από το έδαφος, καθιστώντας τη συνολική θέρμανση του πλανήτη μαζικά χειρότερη.

Είναι η καταπολέμηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη πραγματικά το τελικό παιχνίδι ή πρόκειται απλώς για μια βολική ιστορία κάλυψης ενός πολύ πιο απερίσκεπτου στόχου; Και αν ναι, ποιος μπορεί να είναι αυτός ο στόχος;

Ένας τέτοιος στόχος θα μπορούσε να είναι ότι προσπαθούν να κρύψουν τη σοβαρότητα της ζημιάς που έχει ήδη προκαλέσει η γεωμηχανική τους. Ένας άλλος θα μπορούσε να είναι να ελέγξουν πληθυσμούς και κυβερνήσεις, χρησιμοποιώντας τον καιρό ως όπλο. Θα μπορούσε επίσης να είναι για σκοπούς βελτίωσης της επικοινωνίας, καθώς η ατμόσφαιρα γίνεται πιο ηλεκτρικά αγώγιμη από αυτά τα σωματίδια.

Σημεία και συμπτώματα της γεωμηχανικής

Στο τέλος της συνέντευξης, ο Κένεντι ρωτά τον Ουίγκινγκτον τι είδους πράγματα στην καθημερινή ζωή θα πρέπει να αναζητούν οι άνθρωποι αν ψάχνουν για ενδείξεις γεωμηχανικής. Ένα σημαντικό είναι η καταστροφή των δασών, καθώς τα συστήματα ριζών πεθαίνουν λόγω της φόρτισης με αλουμίνιο.

Οι κηπουροί, ειδικά αν ασχολούνται με αυτό για μια δεκαετία ή περισσότερο, μπορεί να παρατηρήσουν ότι τα φρούτα και τα λαχανικά δεν αναπτύσσονται τόσο καλά όσο παλιά. Δεν είναι μόνο το μικροβίωμα του εδάφους που αποδεκατίζεται και το pH του εδάφους που αλλοιώνεται, αλλά και ο αέρας που αλλοιώνεται.

Τα σωματίδια στην ατμόσφαιρα δημιουργούν έλλειμμα πίεσης ατμών (Vapor pressure deficit-VPD), μειώνουν το rH του αέρα, το οποίο είναι σαν το pH του εδάφους. Εάν δεν υπάρχει αρκετή υγρασία, τα δέντρα, και τα φυτά κλείνουν το αναπνευστικό τους σύστημα (στόματα).

Τα στόματα συμμετέχουν στην ανταλλαγή διοξειδίου του άνθρακα και νερού μεταξύ των φυτών και της ατμόσφαιρας. Έτσι, όταν συμβαίνει VPD, τα φυτά και τα δέντρα σταματούν να προσλαμβάνουν διοξείδιο του άνθρακα και δεν απελευθερώνουν πλέον οξυγόνο.

Ως αποτέλεσμα, τα δάση παύουν να είναι απορροφητές άνθρακα και γίνονται πηγές άνθρακα. Τελικά, χωρίς αναπνοή, τα φυτά και τα δέντρα πεθαίνουν. Η αυξημένη υπεριώδης ακτινοβολία βλάπτει επίσης τα φυτά, προκαλώντας εγκαύματα στα φύλλα.

Η γεωμηχανική δεν θα διορθώσει την κλιματική κρίση

Στα τέλη Μαρτίου του 2023, μια νέα μελέτη βγήκε στη δημοσιότητα, καταρρίπτοντας την ιδέα ότι η βραχυπρόθεσμη εξασθένιση της ηλιακής ακτινοβολίας θα μπορούσε να είναι ένας βιώσιμος τρόπος για τις παγκόσμιες κυβερνήσεις να επιτύχουν τους κλιματικούς τους στόχους. Το Scientific American αναφέρθηκε στη μελέτη, σημειώνοντας:12

«Μια αμφιλεγόμενη ιδέα για την ψύξη του κλίματος της Γης με τεχνητά μέσα θα απαιτούσε πιθανώς μια πολύ μεγαλύτερη παγκόσμια δέσμευση από ό,τι οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και το κοινό κατανοούν, σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη13 που εγείρει νέα ερωτήματα σχετικά με τις δυνατότητες χρήσης της ηλιακής γεωμηχανικής».

«Εάν οι παγκόσμιοι ηγέτες αποφασίσουν να χρησιμοποιήσουν την ηλιακή γεωμηχανική για να επιτύχουν τους διεθνείς κλιματικούς στόχους, θα μπορούσαν να δεσμευτούν για έναν αιώνα ή και περισσότερο[…]».

«Η γεωμηχανική συχνά επικοινωνείται ως προσωρινή – ένα προσωρινό μέτρο – οπότε συνεπάγεται ότι είναι σχετικά σύντομη, και σύντομη με την έννοια των δύο δεκαετιών», δήλωσε η επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης Σουζάν Μπάουρ (Susanne Baur), υποψήφια διδάκτωρ στο European Centre for Research and Advanced Training in Scientific Computation (Ευρωπαϊκό Κέντρο Έρευνας και Προχωρημένης Εκπαίδευσης στον Επιστημονικό Υπολογισμό) στη Γαλλία.

«Και έτσι όταν αρχίσαμε να εξετάζουμε αυτές τις πορείες και τις προεκτείναμε λίγο περισσότερο, είδαμε ότι σε πολλές περιπτώσεις, στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο σύντομες».

«Το κοινό μπορεί να μην αντιλαμβάνεται το εύρος της δέσμευσης [για] την ηλιακή γεωμηχανική – ή τους κινδύνους της, συμπεριλαμβανομένης της ανάγκης για μακροπρόθεσμη διεθνή συνεργασία. Αν πρέπει να διατηρήσουμε ένα τέτοιο σύστημα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, αυτό απλώς αυξάνει την πιθανότητα να συμβεί κάτι κακό», δήλωσε η Μπάουρ.

Με λίγα λόγια, η μελέτη υποστηρίζει ότι από τη στιγμή που θα ξεκινήσει η ηλιακή γεωμηχανική, δεν μπορεί να σταματήσει μέχρι ή μέχρι να εξαλειφθεί αρκετός άνθρακας από την ατμόσφαιρα ώστε να μειωθεί η θερμοκρασία της γης κάτω από ένα συγκεκριμένο όριο.

Αν έχει απομείνει πολύς άνθρακας, τότε μια ξαφνική διακοπή της γεωμηχανικής θα μπορούσε να εκτοξεύσει τη θερμοκρασία στα ύψη, με αποτέλεσμα το «σοκ τερματισμού», μια έννοια που περιγράφει μια ξαφνική, δραστική αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας στην οποία η ζωή στη γη δεν προλαβαίνει να προσαρμοστεί. Με άλλα λόγια, θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα φαινόμενο παγκόσμιας εξαφάνισης.

Για να μάθετε περισσότερα σχετικά με την τροποποίηση του καιρού και τη γεωμηχανική, επισκεφθείτε το GeoengineeringWatch.org. Διαθέτει πληθώρα πληροφοριών, κοινόχρηστους πόρους, διπλώματα ευρεσιτεχνίας και έγγραφα σχετικά με τα προγράμματα γεωμηχανικής. Δείτε επίσης το ντοκιμαντέρ πλήρους διάρκειας του Ουίγκινγκτον, «The Dimming», το οποίο είναι ενσωματωμένο παραπάνω για την καλύτερη εξυπηρέτησή σας.

Αρχικά δημοσιεύτηκε στις 19 Ιουλίου 2023, στο Mercola.com.

◇ Αναφορές:

1 Daily Mail July 1, 2023

2 Congressionally Mandated Research Plan and an Initial Research Governance Framework Related to     Solar Radiation Modification June 2023

3, 4 Scientific American July 7, 2023

5 Map. Geoengineeringmonitor.org

6 Global Research Jan. 18, 2015

7 YouTube Dane Wigington Interview 11:25

8 YouTube Dane Wigington Interview 10:41

9 YouTube Dane Wigington Interview 41:10

10 YouTube Dane Wigington Interview 11: 53

11 USA Watchdog March 6, 2019

12 Scientific American April 3, 2023

13 Earth Systems Dynamics March 28, 2023

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times. Η Epoch Times καλωσορίζει την επαγγελματική συζήτηση και τη φιλική αντιπαράθεση.