OPINION

Τα παιδιά πλήττονται από τη ριζοσπαστική μαρξιστική θεωρία στη δημόσια εκπαίδευση της Αμερικής και όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό αντιληπτό τόσο πιο γρήγορα η Αμερική θα έχει την ευκαιρία να διεκδικήσει ένα μέλλον, υποστηρίζει η Λιζ Γουίλερ, παρουσιάστρια του The Liz Wheeler Show και συγγραφέας του βιβλίου «Κρύψτε τα παιδιά σας: Αποκαλύπτοντας τους μαρξιστές πίσω από την επίθεση στα παιδιά της Αμερικής» («Hide Your Children: Exposing the Marxists Behind the Attack on America’s Children»).

Η κα Γουίλερ, σε συνέντευξή της στην εκπομπή American Thought Leaders της EpochTV, δήλωσε ότι κάποιοι μπορεί να νομίζουν ότι το να μιλάμε για την ύπαρξη μαρξιστικής επιρροής πίσω από το εκπαιδευτικό σύστημα της Αμερικής είναι σχεδόν προσβλητικό.

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορωνοϊού, ωστόσο, οι γονείς πήραν μια γεύση από την κουλτούρα της πολιτικής που καθοδηγεί την εκπαίδευση των παιδιών τους. Είχαν τη δυνατότητα να δουν το περιεχόμενο των διαδικτυακών μαθημάτων των σχολείων, όταν τα παιδιά τους μάθαιναν από το σπίτι και είδαν την πολιτικοποιημένη έμφαση σε θέματα όπως η κριτική φυλετική θεωρία, η ιδεολογία της φυλομετάβασης και ο ηθικός σχετικισμός, τα οποία ενσταλάζονται συστηματικά στα μυαλά των παιδιών, σύμφωνα με την κα Γουίλερ.

Έχοντας μελετήσει την ιστορία, αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για μια συντονισμένη, συστηματική προσπάθεια και όχι για κάτι που γίνεται αυθαίρετα.

Η κα Γουίλερ δήλωσε ότι ήθελε να φτάσει στην ουσία του ποιος βρισκόταν πίσω από αυτή την επιχείρηση, η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο του βιβλίου της.

Στοχεύοντας τα παιδιά

Σύμφωνα με την ίδια, τον περασμένο αιώνα, η Αριστερά «προσπάθησε να αναδιαμορφώσει την κοινωνία μας και το κατάφερε αρκετά καλά», καθώς κατέλαβε τους θεμελιώδεις θεσμούς των μέσων ενημέρωσης, της εκπαίδευσης, πολλών θρησκειών και του νόμου, τους οποίους χρησιμοποίησε για να επιτεθεί στην πυρηνική οικογένεια.

«Υπάρχει ένα στοιχείο της πυρηνικής οικογένειας που έχει μείνει όρθιο και αυτό είναι τα παιδιά – κάτι που ίσως εξηγεί γιατί η Αριστερά τα κυνηγάει», επισημαίνει η κα Γουίλερ.

Η συγγραφέας κατονομάζει στο βιβλίο της τους ανθρώπους και τους θεσμούς που βρίσκονται πίσω από αυτές τις επιθέσεις στα παιδιά της Αμερικής και διαπιστώνει ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι είτε δηλωμένοι μαρξιστές είτε άνθρωποι που έχουν ασπαστεί «μια προφανή μαρξιστική ιδεολογία».

«Αν αρνηθούμε να αναγνωρίσουμε ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι και ποια ιδεολογία πρεσβεύουν, τότε δεν θα μπορέσουμε να τους πολεμήσουμε αποτελεσματικά και επομένως δεν θα νικήσουμε», δήλωσε η κα Γουίλερ, προσθέτοντας ότι έγραψε το βιβλίο για το καλό της ψυχής των παιδιών, αλλά και για την Αμερική συνολικά, αφού «αν παραδώσουμε τα παιδιά μας στην αριστερά, το έθνος μας έχει τελειώσει».

Πάουλο Φρέιρε

Η κα Γουίλερ επικρίνει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα επειδή δεν αντιστέκεται στην προσπάθεια της Αριστεράς να προωθήσει την ιδεολογία της για τον μετασχηματισμό της αμερικανικής κοινωνίας.

Είπε ότι πολλοί Ρεπουμπλικάνοι στοχαστές αδυνατούν να δώσουν έναν ορισμό της κουλτούρας woke ή κουλτούρα της εγρήγορσης. Η ίδια κατάφερε να εντοπίσει τις ρίζες της ιδεολογίας της εγρήγορσης σε έναν Βραζιλιάνο «αυτοαποκαλούμενο μαρξιστή» και θεωρητικό της εκπαίδευσης, τον Πάουλο Φρέιρε (Paulo Freire, 1921-1997), συγγραφέα του βιβλίου «Η αγωγή του καταπιεζόμενου» («Pedagogy of the Oppressed»), ο οποίος «δεν πίστευε στην αντικειμενική πραγματικότητα, στην αντικειμενική αλήθεια».

Ο κος Φρέιρε πίστευε ότι τα παιδιά πρέπει να βλέπουν την εκπαίδευση μέσω της κριτικής συνείδησης, η οποία είναι η θέαση του κόσμου μέσω του κριτικού μαρξισμού, δήλωσε η κα Γουίλερ. Ο κριτικός μαρξισμός, με τη σειρά του, ανάγει τα πάντα είτε στο δίπολο του καταπιεσμένου και του καταπιεστή είτε στην κλασική μαρξιστική διαλεκτική.

Ο Άλαν Τσαρλς Κορς, ιστορικός στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, δήλωσε ότι υπάρχουν τρία βιβλία που είχαν τη βαθύτερη επιρροή στις ανθρωπιστικές επιστήμες στις Ηνωμένες Πολιτείες – τα «Τετράδια της φυλακής” του Αντόνιο Γκράμσι, η «Αγωγή του καταπιεζόμενου” του Πάουλο Φρέιρε και οι «Άθλιοι της γης” του Φραντς Φανόν.

Ο Φρέιρε αγκάλιαζε τις ιδέες των Λένιν, Μάο, Κάστρο και Γκεβάρα, μαζί με τον ριζοσπαστικό καθολικισμό.  Η «Αγωγή του καταπιεζόμενου», που εκδόθηκε το 1968 και επανεκδόθηκε στα αγγλικά δύο χρόνια αργότερα, έχει γίνει υποχρεωτικό ανάγνωσμα σε πολλά ακαδημαϊκά ιδρύματα στις Ηνωμένες Πολιτείες (βλ. «Πώς το φάντασμα του κομμουνισμού κυβερνά τον κόσμο μας», The Epoch Times).

Το βιβλίο του κου Φρέιρε δεν εστιάζει σε συγκεκριμένα εκπαιδευτικά προβλήματα, αλλά είναι «ένα ουτοπικό πολιτικό σύγγραμμα που καλεί στην ανατροπή της καπιταλιστικής ηγεμονίας και στη δημιουργία αταξικών κοινωνιών», όπως περιγράφει ο Στερν της City Journal. Το έργο δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να επαναλαμβάνει τη μαρξιστική άποψη ότι υπάρχουν μόνο δύο είδη ανθρώπων στον κόσμο: ο καταπιεστής και ο καταπιεσμένος. Οι καταπιεσμένοι θα πρέπει, λοιπόν, να απορρίψουν την εκπαίδευσή τους, να αφυπνιστούν συνειδητοποιώντας τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν και να παρακινηθούν σε εξέγερση.

«Η κριτική συνείδηση, η θεώρηση του κόσμου μέσα από έναν μαρξιστικό φακό, είναι ακριβώς αυτό που είναι το wokeness – η εγρήγορση», είπε, και είναι αυτό που διδάσκονται τα παιδιά της Αμερικής.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις των συγγραφέων και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Από τους Ευθύμιο Ωραιόπουλο και Τζαν Τζέκιλεκ

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Η πρόσφατη 22η επέτειος των τρομοκρατικών επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου δεν θα πρέπει να επισκιάσει το γεγονός ότι ακόμη πιο καταστροφικές επιθέσεις εξαπολύονται όχι μόνον κατά των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά εναντίον όλων των εθνών.

Υπάρχει ένα μεγάλο κίνημα σε εξέλιξη, γνωστό με διαφορετικούς τίτλους στα Ηνωμένα Έθνη (ΟΗΕ), αλλά γενικά εμπίπτει στην Ατζέντα 2030, το οποίο θα αλλάξει τον κόσμο και θα εξαλείψει τα εθνικά δικαιώματα που έχουν οι πολίτες, χωρίς ούτε μια φωνή διαφωνίας από τις κυβερνήσεις.

Η αποδόμηση του έθνους-κράτους

Η προφανής αυτή αποδόμηση των Ηνωμένων Πολιτειών και του έθνους-κράτους γενικότερα, αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου του ΟΗΕ και άλλων υπερεθνικών και παγκόσμιων θεσμών, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), για τη μετατόπιση της εθνικής εξουσίας και των πολιτικών όλων των εθνών της Γης, ανεξαρτήτως της εγχώριας αντίστασης, σε υπερεθνικό ή παγκόσμιο επίπεδο διακυβέρνησης.

Συμπτωματικά – ή όχι – αυτή η διάλυση της Αμερικής και της κυριαρχίας της, καθώς και του υπόλοιπου κόσμου όπως τον ξέρουμε, συνδέεται άμεσα με την πανδημία του κορωνοϊού και τους συνεπακόλουθους εμβολιασμούς. Η σειρά αυτών των γεγονότων είναι τουλάχιστον ύποπτη.

Η σύντομη εκδοχή είναι ότι, σύμφωνα με την ψηφιακή πιστοποίηση της ΕΕ, μια ενημερωμένη κατάσταση εμβολιασμού – που σημαίνει να είναι οι άνθρωποι πλήρως εμβολιασμένοι και να διατηρούν ένα ενημερωμένο πρόγραμμα ενίσχυσης κατά του κορωνοϊού – είναι απαραίτητη για να ταξιδεύουν και να εργάζονται στην ΕΕ. Η πολιτική αυτή έχει ήδη αρχίσει να επιβάλλεται με μια ψηφιακή ταυτότητα που παρακολουθεί την κατάσταση εμβολιασμού και τις μετακινήσεις του ατόμου.

Η βιασύνη για παγκόσμιες ψηφιακές ταυτότητες

Οι ελίτ, όπως ο Μπιλ Γκέιτς, θέλουν να επιβάλουν ένα παρόμοιο ψηφιακό σύστημα στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε όλο τον κόσμο. Περιέργως, ο κος Γκέιτς διαθέτει ακριβώς τα μέσα με τα οποία θα το κάνει.

Αλλά γιατί αυτή η μεγάλη πίεση για ψηφιακές ταυτότητες;

Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται ψηφιακές ταυτότητες βάσει της κατάστασης εμβολιασμού τους για τον κορωνοϊό.

Οι εμβολιασμοί έχουν αποδειχθεί λιγότερο αποτελεσματικοί και αναμφισβήτητα πιο επικίνδυνοι από τον ιό SARS-CoV-2.

Αλλά γιατί να χρειάζεται ο κόσμος ένα ψηφιακό πιστοποιητικό COVID-19 και αυτό που στην πραγματικότητα ισοδυναμεί με μια ψηφιακή συσκευή εντοπισμού; Πιο συγκεκριμένα, γιατί θα έπρεπε οποιοδήποτε έθνος να παραχωρήσει τον έλεγχο των εγχώριων πολιτικών του για τον κορωνοϊό στον ΟΗΕ;

Υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος για τον οποίο οι παγκοσμιοποιητές του ΟΗΕ θα πρέπει να παρακάμπτουν τις εκλεγμένες κυβερνήσεις και να υπαγορεύουν πολιτικές, επιβάλλοντας έναν επικίνδυνο και επαναλαμβανόμενο κύκλο εμβολίων στον υπόλοιπο κόσμο;

Το μεγάλο σχέδιο έχει ήδη μπει σε εφαρμογή

Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν πιστεύει πως ναι. Σε ανάρτησή της στο X (πρώην Twitter) και σε δήλωσή της στη Σύνοδο Κορυφής της G20, ζήτησε να συσταθεί μια επιτροπή του ΟΗΕ για τον έλεγχο της τεχνητής νοημοσύνης (ΤΝ) και των ψηφιακών δημόσιων υποδομών, όπως ακριβώς η ΔΕΚΑ (Διεθνής Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή / IPCC) του ΟΗΕ προτείνει, αν όχι υπαγορεύει, πολιτικές για το κλίμα.

Είτε από την ηγεσία του ΠΟΥ είτε από την ΕΕ είτε από άλλους, η έκκληση για παγκόσμια διακυβέρνηση του ΟΗΕ σε σχέση με τα θεμελιώδη και ατομικά δικαιώματα, τις ευθύνες και τη συμπεριφορά προέρχεται από τα υψηλότερα επίπεδα των κυβερνητικών θεσμών. Η τάση για υπερεθνική δικαιοδοσία και έλεγχο των υποτιθέμενα ελεύθερων εθνικών πολιτών είναι ήδη καθιερωμένη και επιταχύνεται.

Όπως αναφέρθηκε, η ΕΕ χρησιμοποίησε ήδη ένα τέτοιο ψηφιακό πιστοποιητικό, που επιβλήθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορωνοϊού. Η κα φον ντερ Λάιεν πρότεινε την παγκόσμια ψηφιακή ταυτότητα στη Σύνοδο Κορυφής της G20 στην Ινδία στις 10 Σεπτεμβρίου, σημειώνοντας ότι «51 χώρες σε τέσσερεις ηπείρους την υιοθέτησαν δωρεάν».

Αυτό είναι τόσο ενοχλητικό σε τόσο πολλά επίπεδα, που δύσκολα μπορεί κανείς να ξέρει από πού να αρχίσει.

Εξαπάτηση μέσω της γλώσσας

Πρώτα απ’ όλα, η λέξη ή η ιδέα του «δωρεάν» δεν έχει καμία σχέση με ένα ψηφιακό πιστοποιητικό. Αν αυτό ακούγεται σαν διαστρέβλωση της γλώσσας, είναι επειδή έτσι είναι. Η χρησιμοποίηση ευφημισμών είναι χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίο οι αριστερίζοντες πολιτικοί ορίζουν και προωθούν τις κατασταλτικές τους ατζέντες.

Θυμηθείτε, για παράδειγμα, ότι ο «καπιταλισμός των ενδιαφερομένων μερών» δεν είναι καθόλου καπιταλισμός σύμφωνα με τον κλασικό ορισμό. Αντίθετα, πρόκειται για κομμουνιστικές κοινωνικές πολιτικές που εφαρμόζονται σε εταιρείες και επιχειρήσεις κάθε μεγέθους, οι οποίες υπαγορεύουν ποιον θα προσλαμβάνουν, με ποιον θα συνεργάζονται, τι θα παράγουν και πώς. Κάθε εταιρεία κατατάσσεται με μια βαθμολογία ESG, δηλαδή, για όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς, ένα σύστημα κοινωνικής πίστωσης παρόμοιο με αυτό που ισχύει στην κομμουνιστική Κίνα. Οι επιχειρήσεις με χαμηλή κατάταξη ESG θα υπόκεινται σε κυβερνητική δράση.

Σε μια άλλη άσκηση τέτοιας διαστρέβλωσης, η κα φον ντερ Λάιεν επαίνεσε τον Δρα Τέντρος Άντανομ Γκεμπρεγιέσους, γενικό διευθυντή του ΠΟΥ, για την υιοθέτηση του ψηφιακού πιστοποιητικού COVID-19, λέγοντας ότι «ο ΠΟΥ το χρησιμοποιεί ως παγκόσμιο πρότυπο για τη διευκόλυνση της κινητικότητας σε περιόδους απειλών για την υγεία».

Πρόκειται για κλασική οργουελιανή διπλή γλώσσα, όπου οι λέξεις σημαίνουν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που λένε. Ο σκοπός των επικείμενων ψηφιακών πιστοποιητικών και της ψηφιακής ταυτότητας δεν είναι να αυξήσουν την ελευθερία των ανθρώπων αλλά να την περιορίσουν. Αυτές οι ψηφιακές ταυτότητες θα περιλαμβάνουν άδεια οδήγησης και προσωπικές και ιατρικές πληροφορίες και θα λειτουργούν και ως διαβατήρια. Είναι ελάχιστα πιθανό ότι τα ψηφιακά διαβατήρια COVID-19 θα χρησιμοποιηθούν για να «διευκολύνουν τα ταξίδια», αλλά το αντίθετο μάλλον, για να διευκολύνουν δηλαδή την αποτροπή των ταξιδιών όσων δεν έχουν την πρέπουσα κατάσταση εμβολιασμού ή αρνούνται να κάνουν το δυνητικά επιβλαβές ή ακόμη και θανατηφόρο εμβόλιο. Η πιο πιθανή «απειλή για την υγεία» προέρχεται από το ίδιο το εμβόλιο.

Αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή αυτού που αδιαμφισβήτητα φαίνεται να είναι μια άνευ προηγουμένου και ταχεία μετατόπιση της εξουσίας από τις εθνικές κυβερνήσεις σε μια χούφτα αντιδημοκρατικών παγκόσμιων θεσμών. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του ΟΗΕ, οι παγκόσμιοι θεσμοί θα έχουν σύντομα τη δύναμη να υπαγορεύουν τις πολιτικές των εθνών σε όλο τον κόσμο.

Η οικοδόμηση μιας παγκόσμιας ψηφιακής υποδομής, την οποία ζητά η κα φον ντερ Λάιεν, θα διευκολύνει την παγκόσμια διακυβέρνηση να ελέγχει με ταχύτητα και ακρίβεια κάθε άτομο στη Γη.

Οι παγκόσμιες ελίτ θα ελέγχουν τις υποδομές ψηφιακής ταυτοποίησης και τους ανθρώπους μέσω της Τεχνητής Νοημοσύνης

Αυτό μας φέρνει στα Ηνωμένα Έθνη που στριμώχνουν την αγορά και χρησιμοποιούν την τεχνητή νοημοσύνη.

Σύμφωνα με την περιγραφή της κας φον ντερ Λάιεν, η ισχύς και η αποτελεσματικότητα αυτής της ψηφιακής υποδομής θα εξαρτηθεί από την αξιοποίηση των δυνατοτήτων της Τεχνητής Νοημοσύνης.

Συνοψίζοντας, τα δικαιώματα που αναγνωρίζει στους πολίτες το Σύνταγμα της κάθε χώρας θα εξαφανιστούν και θα αντικατασταθούν από την παγκόσμια διακυβέρνηση οργανισμών όπως ο ΟΗΕ, ο ΠΟΥ και άλλοι παγκόσμιοι θεσμοί. Θα μας κυβερνούν – θα μας ελέγχουν και θα μας πειθαρχούν – μέσω υποχρεωτικών εμβολιασμών, ενισχυτικών φαρμάκων, ψηφιακών διαβατηρίων και ψηφιακού νομίσματος, εν ολίγοις μέσω μιας παγκόσμιας ψηφιακής υποδομής με τεχνητή νοημοσύνη που θα διοικείται από μια συμμορία μη εκλεγμένων, μη υπόλογων ελίτ.

Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή, αν εφαρμοστεί με επιτυχία, θα κάνει την 11η Σεπτεμβρίου να μοιάζει με παιδικό παιχνίδι.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις των Epoch Times.

Του James Gorrie

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Το «Μέσα στο Τρίτο Ράιχ” (Inside the Third Reich, 1969), τα μακροσκελή απομνημονεύματα του υπουργού του Χίτλερ Άλμπερτ Σπέερ (1905-1981), είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα.

Ως υπουργός Εξοπλισμών και Πολεμικής Παραγωγής, ο οποίος χρησιμοποιούσε αλλοδαπούς και αιχμαλώτους πολέμου σε καταναγκαστικά έργα για να στηρίξει τις πολεμικές προσπάθειες της Γερμανίας, ο Σπέερ ήταν μέλος του «εσωτερικού κύκλου» του Χίτλερ για περισσότερο από μια δεκαετία. Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καταδικάστηκε για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στις δίκες της Νυρεμβέργης το 1946. Ο Σπέερ κατάφερε να πείσει πέντε από τους οκτώ Βρετανούς, Γάλλους, Αμερικανούς και Σοβιετικούς δικαστές ότι αγνοούσε σε μεγάλο βαθμό τις διώξεις και τις μαζικές δολοφονίες των Εβραίων, αποφεύγοντας έτσι τη θανατική ποινή. Αντ’ αυτού, του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 20 ετών. Μετά την απελευθέρωσή του από τη φυλακή το 1966, προέκυψαν στοιχεία που έδειχναν ότι γνώριζε πολύ περισσότερα από όσα είχε αφήσει να εννοηθούν το 1946.

Το δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου, με τίτλο «Επάγγελμα και αποστολή», είναι από τα πιο συναρπαστικά. Περιγράφει λεπτομερώς πώς ο Σπέερ, μαζί με εκατομμύρια άλλους Γερμανούς, έπεσε στα μάγια του Χίτλερ τη δεκαετία του 1930, καθιστώντας τους Εθνικοσοσιαλιστές το μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα της Γερμανίας.

Ο Σπέερ, ένας μορφωμένος άνθρωπος, περιέγραψε την πρώτη φορά που άκουσε τον ηγέτη των εθνικοσοσιαλιστών ως εξής:

«Ο Χίτλερ μιλούσε επιτακτικά και με υπνωτική πειστικότητα. Η διάθεση που δημιούργησε ήταν πολύ βαθύτερη από την ίδια την ομιλία, την οποία στο μεγαλύτερο μέρος της δεν θυμόμουν για πολύ. Επιπλέον, παρασύρθηκα από το κύμα του ενθουσιασμού που, το ένιωθε κανείς σχεδόν σωματικά, παρέσυρε τον ομιλητή από πρόταση σε πρόταση. Σάρωνε κάθε σκεπτικισμό, κάθε επιφύλαξη. Στους αντιπάλους δεν δόθηκε καμία ευκαιρία να μιλήσουν. Αυτό ενίσχυσε την ψευδαίσθηση, τουλάχιστον στιγμιαία, της ομοφωνίας. Τελικά, ο Χίτλερ δεν φαινόταν πλέον να μιλάει για να πείσει – μάλλον φαινόταν να αισθάνεται ότι εξέφραζε αυτό που το ακροατήριο, που είχε πλέον μετατραπεί σε μια ενιαία μάζα, περίμενε από αυτόν.»

Η αντίδραση του Σπέερ ήταν όπως και αυτή τόσων άλλων Γερμανών:

«Εδώ, μου φάνηκε ότι υπήρχε ελπίδα. Εδώ υπήρχαν νέα ιδανικά, μια νέα κατανόηση, νέα καθήκοντα. Ο κίνδυνος του κομμουνισμού, που φαινόταν να έρχεται αμείλικτα, μπορούσε να αναχαιτιστεί, μας έπεισε ο Χίτλερ, και αντί για απελπιστική ανεργία, η Γερμανία μπορούσε να προχωρήσει προς την οικονομική ανάκαμψη. Το εβραϊκό πρόβλημα το είχε αναφέρει μόνο περιφερειακά. Αλλά τέτοιες παρατηρήσεις δεν με ανησύχησαν, αν και δεν ήμουν αντισημίτης- αντίθετα, είχα Εβραίους φίλους από τα σχολικά και πανεπιστημιακά μου χρόνια, όπως σχεδόν όλοι οι άλλοι.»

Μερικές εβδομάδες αργότερα, ο Σπέερ άκουσε τον Γιόζεφ Γκέμπελς, ο οποίος στη συνέχεια υπηρέτησε τον Χίτλερ ως υπουργός Προπαγάνδας του Ράιχ. Ο Σπέερ περιέγραψε την αριστοτεχνική ικανότητά τους να χειραγωγούν το συναίσθημα:

«Τόσο ο Γκέμπελς όσο και ο Χίτλερ είχαν καταλάβει πώς να απελευθερώνουν τα μαζικά ένστικτα στις ομιλίες τους, πώς να παίζουν με τα πάθη που κρύβονταν κάτω από την επιφάνεια της συνηθισμένης αξιοπρεπούς ζωής. Εξασκημένοι δημαγωγοί, κατάφεραν να συγχωνεύσουν τους συγκεντρωμένους εργάτες, μικροαστούς και φοιτητές σε έναν ομοιογενή όχλο, του οποίου τις απόψεις μπορούσαν να διαμορφώσουν όπως ήθελαν. … Για να αντισταθμίσει τη μιζέρια, την ανασφάλεια, την ανεργία και την απελπισία, αυτή η ανώνυμη συνάθροιση κυλιόταν για ώρες σε εμμονές, αγριότητες, αδεξιότητες. Αυτό δεν ήταν ένθερμος εθνικισμός, αλλά, μάλλον, για λίγες σύντομες ώρες, η δυστυχία που προκάλεσε στους ανθρώπους η κατάρρευση της οικονομίας αντικαταστάθηκε από μια μανία που απαιτούσε θύματα. Και ο Χίτλερ και ο Γκέμπελς προμήθευσαν τα θύματα. Χτυπώντας τους αντιπάλους τους και διασύροντας τους Εβραίους έδωσαν έκφραση και κατεύθυνση σε άγρια, πρωτόγονα πάθη.»

Έχοντας ενταχθεί στο Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (NSDAP) και έχοντας γίνει μέλος με τον αριθμό 474.481 τον Ιανουάριο του 1931, ο Σπέερ δήλωσε: «Δεν γνώριζα σχεδόν τίποτα για το πρόγραμμα του Χίτλερ. Με είχε κυριεύσει πριν καταλάβω τι συνέβαινε».

Στο βιβλίο του, ο Σπέερ παραδέχεται την πνευματική του τεμπελιά:

«Γιατί, για παράδειγμα, ήμουν πρόθυμος να παραμείνω στη σχεδόν υπνωτιστική εντύπωση που μου είχε κάνει η ομιλία του Χίτλερ; Γιατί δεν ανέλαβα μια ενδελεχή, συστηματική έρευνα, ας πούμε για την αξία ή την αχρηστία των ιδεολογιών όλων των κομμάτων; Γιατί δεν διάβασα τα διάφορα προγράμματα των κομμάτων ή τουλάχιστον το Mein Kampf (Ο
Αγών μου) του Χίτλερ και το Myth of the Twentieth Century (Μύθος του Εικοστού Αιώνα) του Ρόζενμπεργκ; Ως διανοούμενος, θα περίμενε κανείς από εμένα να συλλέξω τεκμηρίωση με την ίδια σχολαστικότητα και να εξετάσω τις διάφορες απόψεις με την ίδια αμεροληψία που είχα μάθει να εφαρμόζω στις προκαταρκτικές αρχιτεκτονικές μου μελέτες. […]

«Διότι αν ήθελα, θα μπορούσα να είχα ανακαλύψει ακόμη και τότε ότι ο Χίτλερ διεκήρυττε την επέκταση του Ράιχ προς τα ανατολικά, ότι ήταν βαθιά αντισημίτης, ότι ήταν προσηλωμένος σε ένα σύστημα αυταρχικής διακυβέρνησης, ότι μετά την κατάκτηση της εξουσίας σκόπευε να καταργήσει τις δημοκρατικές διαδικασίες και ότι στη συνέχεια θα υποχωρούσε μόνο  με τη βία. Το ότι δεν ασχολήθηκα για να τα ανακαλύψω όλα αυτά, τουλάχιστον για εμένα – το ότι δεν διάβασα, δεδομένης της μόρφωσής μου, βιβλία, περιοδικά και εφημερίδες με διάφορες απόψεις – το ότι δεν προσπάθησα να διακρίνω όλο τον μηχανισμό της μυθοποίησης, ήταν ήδη εγκληματικό. Σε αυτό το αρχικό στάδιο, η ενοχή μου ήταν τόσο σοβαρή όσο, στο τέλος, το έργο μου για τον Χίτλερ. Διότι το να είσαι σε θέση να γνωρίζεις και παρ’ όλα αυτά να αποφεύγεις τη γνώση δημιουργεί άμεση ευθύνη για τις συνέπειες – από την αρχή.»

Φυσικά, για τον Σπέερ και τόσους άλλους, η πνευματική τεμπελιά είχε και μια ευχάριστη πλευρά:

«Η κλίση μου να απαλλαγώ από την ανάγκη να σκέφτομαι, ιδιαίτερα για δυσάρεστα γεγονότα, συνέτεινε να κλονιστεί η ισορροπία. Σε αυτό δεν διέφερα από εκατομμύρια άλλους.»

Αυτή η ανακούφιση, η απαλλαγή από το να χρειάζεται να σκέφτεται, αποδείχθηκε επικίνδυνη και τοξική:

«Ήταν αυτή η πνευματική χαλαρότητα που πάνω απ’ όλα διευκόλυνε, εδραίωσε και τελικά εξασφάλισε την επιτυχία του εθνικοσοσιαλιστικού συστήματος. Πόσο ανυπολόγιστες ήταν οι συνέπειες!»

Μόνο μετά τον πόλεμο, μπόρεσε ο Σπέερ να εκτιμήσει στην εντέλεια το υψηλό τίμημα που πλήρωσε ο ίδιος – και εκατομμύρια άλλοι – για αυτή τη διανοητική τεμπελιά:

«Το 1931, δεν είχα ιδέα ότι δεκατέσσερα χρόνια αργότερα θα έπρεπε να λογοδοτήσω για ένα πλήθος εγκλημάτων, τα οποία προσυπέγραψα εκ των προτέρων με την είσοδό μου στο κόμμα. Δεν ήξερα ακόμα ότι θα χρειάζονταν είκοσι ένα χρόνια από τη ζωή μου για να εξιλεωθώ από την επιπολαιότητα, την απερισκεψία και τη ρήξη με την παράδοση. Στην πραγματικότητα, δεν θα απαλλαγώ ποτέ από αυτή την αμαρτία.»

Πόσο βολικό θα ήταν να απορρίψουμε τον Σπέερ και τα εκατομμύρια άλλων Γερμανών που υποστήριξαν τους εθνικοσοσιαλιστές ως ανθρώπους με τους οποίους δεν θα μπορούσαμε να ταυτιστούμε: αδιάβαστους, ευεπηρέαστους και ηθικά κατώτερους. Βολικό, ναι, αλλά και ανόητο. Ο κόσμος έχει αλλάξει μετά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά οι άνθρωποι όχι. Οι Καναδοί, όπως και τόσοι άλλοι λαοί, έχουν την ίδια ανθρώπινη φύση με τους Γερμανούς. Και, εκτός αν η ανθρώπινη φύση έχει αλλάξει σημαντικά τα τελευταία 90 χρόνια, οι Καναδοί σήμερα είναι το ίδιο επιρρεπείς στη χειραγώγηση και τον συναισθηματισμό όπως ήταν οι Γερμανοί τη δεκαετία του 1930.

Είμαστε περισσότερο ικανοί τάχα από τους Γερμανούς να αντισταθούμε στην υπνωτική πειθώ, να μην παρασυρθούμε από το κύμα ενθουσιασμού που παρασύρει τον σκεπτικισμό και τις επιφυλάξεις; Όταν δεν δίνεται στους αντιπάλους μια δίκαιη ευκαιρία να μιλήσουν, οι Καναδοί πιστεύουν στην ψευδαίσθηση της ομοφωνίας; Έχουν οι Καναδοί ανοσία στο να συγχωνεύονται σε ομοιογενή όχλο του οποίου οι απόψεις μπορούν να διαμορφωθούν από τους πολιτικούς, τα μέσα ενημέρωσης και άλλες αρχές; Πόσοι Καναδοί αναλαμβάνουν μια ενδελεχή, συστηματική διερεύνηση των ισχυρισμών που διατυπώνονται από πολιτικούς ακτιβιστές, υγειονομικές αρχές και άλλους «ειδικούς»; Πόσοι Καναδοί διαβάζουν βιβλία, ιστότοπους και εφημερίδες με ποικίλες απόψεις; Σε πόσους Καναδούς αρέσει να απαλλάσσονται από την ανάγκη να σκέφτονται, ιδίως για δυσάρεστα γεγονότα;

Όπως εξήγησε ο Σπέερ, ο θρίαμβος του εθνικοσοσιαλισμού (1933-1945) ευνοήθηκε και εδραιώθηκε από τη διανοητική τεμπελιά. Όπως το έθεσε ο ίδιος: «Το να μην προσπαθείς να δεις μέσα από ολόκληρο τον μηχανισμό της μυθοποίησης είναι ήδη εγκληματικό και το να είσαι σε θέση να γνωρίζεις και παρ’ όλα αυτά να αποφεύγεις τη γνώση δημιουργεί άμεση ευθύνη για τις συνέπειες – από την αρχή».

Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Η διανοητική τεμπελιά είναι το τσιμέντο που δένει την πλακόστρωση.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Του John Carpay

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Η ελευθερία της βούλησης είναι κάτι που όλοι γνωρίζουμε- είναι φανερό πότε έχουμε ενεργήσει ελεύθερα ή πότε βρισκόμαστε υπό την επήρεια κάποιου είδους καταναγκασμού. Τουλάχιστον αναγνωρίζουμε την ελευθερία, μέχρι να κορεστούμε τόσο πολύ από τα ρεύματα του καταναγκασμού, ώστε να μην αντιλαμβανόμαστε την αξιοθρήνητη, υποδουλωμένη μας κατάσταση.

Στο πρώτο από τα δύο μέρη αυτού του άρθρου εξετάσαμε πώς η ιδέα της ηθικής κατέστη σταδιακά «απαράδεκτη», για να χρησιμοποιήσουμε έναν σύγχρονο όρο, και πώς καταργήθηκε επίσης η ιδέα του κακού. Επιπλέον, είδαμε πώς αντικαταστάθηκε η ηθική από τη θυματοποίηση και την ψυχιατρική και ότι πίσω από αυτό κρυβόταν μια θεμελιώδης επίθεση κατά της ελευθερίας γενικά και κατά της ελευθερίας της βούλησης ειδικότερα. Στο β΄ μέρος θα εξετάσουμε πιο προσεκτικά τα ζητήματα της ελευθερίας και της ελευθερίας της βούλησης.

Η ελευθερία, τελικά, είναι μια έκφραση αγάπης. Όταν παντρευόμαστε από αγάπη, επιλέγουμε κάποιον οικειοθελώς από τα εκατομμύρια των πιθανών επιλογών και δεσμευόμαστε ελεύθερα να περιχαρακώσουμε τον εαυτό μας, επειδή με κάποιον περίεργο τρόπο αυτό το είδος αγάπης μάς διευρύνει. (Είναι ενδιαφέρον ότι ο «πλησιέστερος συγγενής» μας είναι πάντα ο σύντροφός μας, όχι τα παιδιά μας, όχι οι γονείς μας ούτε άλλοι συγγενείς με τους οποίους συνδεόμαστε με σχέσεις αίματος, αλλά ένας ξένος, αυτός που αγαπήσαμε ελεύθερα).

Η ελευθερία έναντι της υποδούλωσης στη θυματοποίηση

Ο συγγραφέας Θεόδωρος Ντάλριμπλ (Theodore Dalrymple, γεν. 1949) στο βιβλίο του «Ο πολιτισμός μας ή ό,τι έχει απομείνει από αυτόν» παρατήρησε ότι ο διάσημος ειρηνιστής συγγραφέας Στέφαν Τσβάιχ (1881-1942), ο οποίος εγκατέλειψε τη ναζιστική Γερμανία, «θα έβλεπε με τρόμο την κακοφωνία των μονομανιών -σεξουαλικών, φυλετικών, κοινωνικών, εξισωτικών- που χαρακτηρίζει την πνευματική ζωή των κοινωνιών μας, όπου κάθε μονομανής απαιτεί νομοθετικό περιορισμό της ελευθερίας των άλλων στο όνομα ενός υποτιθέμενου μεγαλύτερου, συλλογικού αγαθού».

Αυτό που επισημαίνει ο Ντάλριμπλ είναι ακριβώς αυτό που επισημαίνει και ο συγγραφέας Κένεθ ΛαΦέιβ (Kenneth LaFave, 1936 – 2023) όταν λέει ότι: «Το όλο νόημα του να βάλουμε την ελευθερία στο κέντρο του πολιτισμού μας είναι να σπρώξουμε την πολιτική στην περιφέρεια». Τώρα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Διότι είναι ακριβώς σε αυτόν τον τομέα της προσωπικής ελευθερίας που η «αφυπνισμένη» (woke) πολιτική απαιτεί υποταγή. (Για να είμαστε σαφείς, ο όρος woke  -«αφυπνισμένος»- χρησιμοποιείται τόσο από τους φιλελεύθερους όσο και από τους συντηρητικούς για να περιγράψει μια σειρά από πιο ριζοσπαστικές προοδευτικές ιδεολογίες, συμπεριλαμβανομένης της κριτικής φυλετικής θεωρίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της θεωρίας των φύλων).

Η πιο πειστική απόδειξη γι’ αυτό είναι η έκρηξη της επιμονής τους να αλλάξουμε ακόμη και τις αντωνυμίες που χρησιμοποιούμε. Και όχι μόνο να τις αλλάξουμε, αλλά να αρχίσουμε να παραποιούμε και την πραγματικότητα: μια γυναίκα δεν είναι «αυτή» αλλά «αυτοί». Τι θα μπορούσε να είναι πιο παρεμβατικό για την αίσθηση της προσωπικής μας ελευθερίας;

Όπως είπε ο Καναδός κριτικός λογοτεχνίας Νόρθροπ Φράι (Northrop Frye, 1912-1991), «η πραγματική ελευθερία είναι κάτι που μόνο το άτομο μπορεί να βιώσει». Μια άλλη επιμονή είναι οι άλλοι να «είναι ευγενικοί» και να μας αφήσουν ελεύθερους να αποδεχτούμε τα τρωτά μας σημεία -τη θυματοποίησή μας- και μάλιστα να αρχίσουμε να τα περιφέρουμε και να τα επιδεικνύουμε. Αλλά αυτό δεν είναι πραγματικά μια ηθική θέση, γιατί παραδόξως, αυτού του είδους η «ελευθερία» έχει, φυσικά, μια ακούσια συνέπεια, που είναι το αντίθετο από αυτό που επιδιώκει. Δηλαδή, αντί να μας απελευθερώνει μάς δεσμεύει- γιατί όπως σοφά επεσήμανε ο Αγγλοϊρλανδός φιλόσοφος Έντμουντ Μπερκ (Edmund Burke, 1729-1797): «Είναι κανονισμένο στην αιώνια κατάσταση των πραγμάτων, ότι οι άνθρωποι με αχαλίνωτα μυαλά δεν μπορούν να είναι ελεύθεροι».

Ο «αχαλίνωτος νους» είναι αυτό στο οποίο αναφερθήκαμε προηγουμένως ως «κακοφωνία των μονομανιών».

Δηλαδή, υποδουλωνόμαστε από τη θυματοποίησή μας και από τα ίδια τα είδωλα που λατρεύουμε με τόση προσοχή και αφοσίωση – όπου είδωλα είναι οι προαναφερόμενες σεξουαλικές, φυλετικές, κοινωνικές και εξισωτικές εμμονές.

Γιατί η λογική δεν μπορεί να είναι το θεμέλιο της ηθικής μας

«Η ηθική δεν είναι ένα υποσύστημα ανάμεσα σε άλλα, όπως υπάρχουν η τέχνη, η επιστήμη, η θρησκεία, οι επιχειρήσεις, η πολιτική κ.ο.κ. μεταξύ άλλων. Αντίθετα, η ηθική είναι η κατευθυντήρια αρχή για όλες τις ανθρώπινες προσπάθειες», σύμφωνα με τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Notre Dame Μαρκ Ουίλιαμ Ρος (Mark William Roche, γεν. 1956) στο βιβλίο του «Why Literature Matters in the 21st Century» (Γιατί είναι σημαντική η λογοτεχνία τον 21ο αιώνα).

Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι η ηθική πάντα ήταν η κατευθυντήρια αρχή για όλες τις ανθρώπινες προσπάθειες. Μπορεί να διαφωνούμε σε θέματα τόσο θεμελιώδη όσο οι θρησκείες μας -μπορεί να υπάρχουν βαθιές διαφωνίες φιλοσοφίας και θεολογίας- αλλά όσον αφορά την ηθική που καθοδηγεί τη σκέψη και τη συμπεριφορά μας, δεν πρέπει να διαφωνούμε στα ουσιώδη. Δεν θα έπρεπε να σας σκοτώσω, να σας κλέψω, να ψευδομαρτυρήσω εναντίον σας ή να επιχειρήσω να κοιμηθώ με τον σύντροφό σας- πράγματι, αν έκανα οτιδήποτε από αυτά τα πράγματα, θα αρνιόμουν τα κεντρικά δόγματα της θρησκείας μου. Όλες οι μεγάλες θρησκείες διδάσκουν αυτές τις αρχές και θα ήμουν  πραγματικά ένα ανήθικο άτομο.

Αλλά αυτό δεν είναι αυτό που θέλουν να ακούσουν σχεδόν όλοι οι δυτικοί πολιτικοί και οι σημερινές επιτροπές ηθικής τους. Το δικό τους μήνυμα είναι διαφορετικό. Προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν μια ηθική μέσω της λογικής, γιατί αν είναι ζήτημα λογικής, τότε δεν αποτελεί δεδομένη ή υπερβατική πραγματικότητα. Μπορεί να συζητηθεί, μπορεί να αλλάξει και επιτρέπει στους πολιτικούς να πάρουν τον έλεγχο μέσω οποιασδήποτε πολιτικής ατζέντας ακολουθούν.

Ωστόσο, ο Αμερικανός κλασικιστής Άλαν Μπλουμ (Allan Bloom, 1930-1992) το κατέστησε σαφές: «Η λογική δεν μπορεί να καθιερώσει αξίες και η πεποίθησή της ότι μπορεί να το κάνει είναι η πιο ανόητη και ολέθρια ψευδαίσθηση». Ο Πολωνός ιστορικός ιδεών Λέσεκ Κολακόφσκι (Leszek Kolakowski, 1927-2009) στο βιβλίο του «Θρησκεία» αποκάλεσε τη σύγχρονη εξάρτηση από τη λογική ως αξία «προμηθεϊκή αθεΐα».

Το αναλλοίωτο μήνυμα του προμηθεϊκού αθεϊσμού είναι ότι «η ανθρώπινη αυτο-δημιουργικότητα δεν έχει όρια, το κακό και ο πόνος είναι τυχαία, η ζωή είναι απείρως εφευρετική, τίποτα δεν είναι έγκυρο -ηθικά ή διανοητικά- μόνο και μόνο επειδή έχει περάσει ως έγκυρο στην ιστορία, δεν υπάρχει καμία αυθεντία στην παράδοση, ο ανθρώπινος νους δεν χρειάζεται καμία αποκάλυψη ή οποιαδήποτε διδασκαλία από έξω, ο Θεός δεν είναι παρά ο άνθρωπος που καταπιέζει τον εαυτό του και καταπνίγει τη λογική του».

Στην ουσία, μπορείς να είσαι ό,τι θέλεις – τι τη θέλουμε τη συμβατική ηθική; Και πάλι, ο Θεόδωρος Ντάλριμπλ: «Ποιος είναι πιο καταφρονεμένος από αυτόν που προσκολλάται πεισματικά στις παλιές ηθικές αντιλήψεις;»

Εκατό χρόνια πριν, ο συγγραφέας και προφήτης Γκ. Κ. Τσέστερτον (G.K. Chesterton, 1874-1936) στη βιογραφία του καθολικού συγγραφέα Τζόζεφ Πιρς έγραφε προφητικά:

«Το έργο του σκεπτικιστή τα τελευταία εκατό χρόνια έμοιαζε πράγματι πολύ με την άκαρπη μανία κάποιου αρχέγονου τέρατος – χωρίς μάτια, χωρίς μυαλό, απλώς καταστροφικό και καταβροχθίζον- ένα γιγάντιο σκουλήκι που σπαταλιόταν σε ένα έργο που δεν μπορούσε καν να δει- μια καλοκάγαθη και κτηνώδης ζωή, χωρίς συνείδηση της ίδιας της αιτίας και των ίδιων της των συνεπειών. … Αλλά το να λέμε ότι δεν υπάρχει πόνος ούτε ύλη ούτε κακό ούτε διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο και το κτήνος ή ανάμεσα σε οποιαδήποτε πράγματα – αυτό είναι μια απελπισμένη προσπάθεια να καταστραφεί κάθε εμπειρία και αίσθηση της πραγματικότητας, που θα κουράσει τους ανθρώπους όταν θα έχει πάψει να είναι η τελευταία λέξη της μόδας και θα αναζητήσουν για άλλη μια φορά κάτι που θα δώσει μορφή σε ένα τέτοιο χάος και θα διατηρήσει τις αναλογίες του ανθρώπινου νου.»

Δυστυχώς, εκατό χρόνια αργότερα, ο πολιτισμός μας δεν έχει ακόμη κουραστεί από τον προμηθεϊκό αθεϊσμό στη Δύση και αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος. Διότι, όπως είπε κάποτε ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Γ. Ι. Τόμας (W.I. Thomas, 1863-1947): «Αν οι άνθρωποι ορίζουν τις καταστάσεις ως πραγματικές, είναι πραγματικές ως προς τις συνέπειές τους». Αν πρόκειται να καταργήσουμε το σωστό και το λάθος, να σφετεριστούμε την κοινή λογική της πλειοψηφίας του πληθυσμού και να περνάμε τον χρόνο μας ικανοποιώντας τις ηδονιστικές μας επιθυμίες χωρίς κανένα ηθικό έλεγχο, τότε οι κοινωνίες μας θα ξεπέσουν.

Η πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στη Δύση και η κατάκτησή της από τους βαρβάρους τον 5ο αιώνα ήταν δυνατή μόνο επειδή πρώτα είχε ήδη διαφθαρεί και είχε χάσει την εσωτερική της δύναμη. Αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος τώρα για την Αμερική και τους συμμάχους της. Καθώς εμείς παίζουμε με τον επαναπροσδιορισμό της ηθικής, οι φωτιές από την Ανατολή καίνε όλο και πιο κοντά μας. Πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά τις πραγματικές αναλογίες του ανθρώπινου μυαλού, κυρίως δε τις ηθικές τους διαστάσεις.

Του James Sale

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Για πολλούς, ένα από τα πιο αινιγματικά χαρακτηριστικά της δυτικής κοινωνία είναι το πώς η ηθική φαίνεται να έχει χαθεί κάτω από την ομπρέλα της πολιτικής. Για παράδειγμα, μοιάζει πιο σημαντικό αν κάποιος ανήκει στο άλφα ή στο βήτα κόμμα παρά αν έχει δίκιο ή άδικο. Για το θέμα αυτό, το να είσαι σωστός ή λάθος έχει γίνει συνώνυμο του να είσαι είτε στο ένα κόμμα είτε στο άλλο, είτε αριστερός είτε δεξιός! Με άλλα λόγια, η πολιτική μας κρίση ακολουθεί περισσότερο «φυλετικά» (ομαδικά) παρά ορθολογικά κριτήρια.

Ωστόσο, όπως παρατήρησε ο Άγγλος ηθικολόγος και δοκιμιογράφος Σάμιουελ Τζόνσον (Samuel Johnson, 1709-1784), «αυτός που σκέφτεται λογικά, σκέφτεται ηθικά». Το να σκέφτεται κανείς φυλετικά -η χώρα μου, το κόμμα μου, η οικογένειά μου, οι ιδέες μου, το σωστό ή το λάθος- αποτελεί διαστροφή της λογικής. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ολόκληρο το ποίημα του Δάντη «Θεία Κωμωδία» αφορά επί της ουσίας το πώς η διαστροφή της λογικής (της διάνοιας) οδηγεί στην κόλαση, την καταδίκη και την ατέλειωτη δυστυχία τόσο μεγάλου μέρους της ανθρώπινης κατάστασης σε αυτή τη ζωή όσο και στην επόμενη.

Απορρίπτοντας την ηθική 

Η ηθική δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στις μέρες μας- ίσως θεωρείται πολύ αδιαφανής, πολύ αμφιλεγόμενη και, κυρίως, πολύ επικριτική. Είπα επικριτική; Όπως παρατήρησε ο συγγραφέας Θεόδωρος Ντάλριμπλ (Theodore Dalrymple, γεν. 1949), ο οποίος αποκαλείται επίσης ο «Όργουελ της εποχής μας»: «Όταν οι νέοι θέλουν να επαινέσουν τον εαυτό τους, περιγράφουν τον εαυτό τους ως “μη επικριτικό”. Γι’ αυτούς η υψηλότερη μορφή ηθικής είναι η ανηθικότητα».

Δεν αποτελεί έκπληξη, λοιπόν, το γεγονός ότι ο συγγραφέας των New York Times Ντέηβιντ Μπρουκς (David Brooks) στο άρθρο του «If It Feels Right…» (Αν σας φαίνεται σωστό…) αναφέρεται σε συνεντεύξεις Αμερικάνων από όλες τις πολιτείες και πραγματεύεται το γεγονός ότι, όπως προέκυψε από το σύνολο των συνεντεύξεων, «τα δύο τρίτα των νέων είτε δεν μπορούσαν να απαντήσουν στην ερώτηση [για την ηθική τους ζωή] είτε περιέγραφαν προβλήματα που δεν είναι καθόλου ηθικά».

Και δεν είναι μόνο οι νέοι άνθρωποι. Η βασική πτυχή της κατάργησης της μη επικριτικής συμπεριφοράς είναι γλωσσική. Παρά το ότι καθημερινά σχεδόν όλοι οι άνθρωποι βιώνουν το καλό και το κακό, τα τελευταία 30 χρόνια γίνεται μια συστηματική προσπάθεια από πολιτικούς, θεολόγους, μέσα μαζικής ενημέρωσης και άλλους, ώστε οι λέξεις «καλό» και «κακό» να χάσουν το νόημά τους και να αντικατασταθούν από πιο ανώδυνες λέξεις όπως «απαράδεκτο». Οι φαύλες συμπεριφορές και επιθυμίες δεν είναι πλέον κακές: είναι απαράδεκτες.

Αυτή η αλλαγή, φυσικά, υποβιβάζει την ηθική από απόλυτο σε κοινωνικό κανόνα. Και όπως σημειώνει ο συγγραφέας και ψυχίατρος Νόρμαν Ντόιτζ (Norman Doidge) στον πρόλογό του στο βιβλίο του Τζόρνταν Πήτερσον «12 κανόνες για τη ζωή”: «Η ιδέα ότι η ανθρώπινη ζωή μπορεί να είναι απαλλαγμένη από ηθικές ανησυχίες είναι μια φαντασίωση».

Ο πολιτιστικός σχολιαστής Ντέηβιντ Μπρουκς εξηγεί περαιτέρω: «Όταν ο σύγχρονος πολιτισμός προσπαθεί να αντικαταστήσει την αμαρτία με ιδέες όπως το λάθος ή η αναισθησία, ή προσπαθεί να εξορίσει εντελώς λέξεις όπως “αρετή”, “χαρακτήρας”, “κακό” και “φαύλο”, αυτό δεν κάνει τη ζωή λιγότερο ηθική- σημαίνει απλώς ότι έχουμε συσκοτίσει τον αναπόφευκτο ηθικό πυρήνα της ζωής με ρηχή γλώσσα. (…) Επιπλέον, η έννοια της αμαρτίας είναι απαραίτητη επειδή είναι ριζικά αληθινή.»

Απαλείφοντας την έννοια του Κακού

Το πρόβλημα με την κατάργηση της έννοιας του κακού -ή μάλλον με την προσπάθεια να προσποιηθούμε ότι δεν υπάρχει και ότι μπορεί να επαναπροσδιοριστεί- είναι ότι γίνεται από το ίδιο το κακό και ότι αυτή η τακτική δημιουργεί περαιτέρω κακό. Ο Πταχοτέπ, ένας βεζύρης που έγραφε πριν από 4.000 χρόνια, σημείωνε ότι αντί να προσπαθούμε να επαναπροσδιορίσουμε το κακό, πρέπει να το σταματήσουμε, διότι «η πράξη της διακοπής του κακού οδηγεί στην εδραίωση της αρετής».

Το να σταματήσουμε το κακό, φυσικά, προϋποθέτει ότι γνωρίζουμε τι είναι. Όταν η ηθική βασίζεται σε μια υπερβατική πραγματικότητα – στην πνευματική φώτιση (Βουδισμός), στους θεούς (κώδικας Χαμουραμπί) ή στον ίδιο τον Θεό (οι Δέκα Εντολές), μπορούμε να κατανοήσουμε το κακό ως ένα αντίθετο των υπερβατικών προθέσεων. Αυτό που βλέπουμε από αυτά τα παραδείγματα κωδίκων ή νόμων είναι μια τεράστια επικάλυψη στους τομείς της βασικής ηθικής: μοιχεία, κλοπή, ψευδομαρτυρία, φόνος -για να πάρουμε τέσσερα προφανή παραδείγματα- τα οποία καταδικάζονται. Το ποιες είναι οι πραγματικές ιδιαιτερότητες (το πλαίσιο) και ποιες μπορεί να είναι οι ποινές και οι συνέπειες, μπορεί να διαφέρουν από κοινωνία σε κοινωνία και από εποχή σε εποχή, αλλά η γενική κατεύθυνση είναι πολύ σαφής.

Κανείς πλέον δεν είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του – όλοι έχουν απλώς ανάγκη από θεραπεία και το πρόβλημα λύθηκε! Αυτή η ιδέα μπορεί να αναχθεί στον Διαφωτισμό και στους στοχαστές που γέννησε. Ο Μαρξ θα μπορούσε να είναι ένα κλασικό παράδειγμα, αφού οι οικονομικοί παράγοντες, σύμφωνα με αυτόν, παρήγαγαν τα κοινωνικά δεινά και όχι οι πραγματικοί, αληθινοί άνθρωποι. Ειρωνικά, φέρεται να είχε σχολιάσει η σύζυγός του (ή ίσως η μητέρα του): «Μακάρι ο Καρλ να περνούσε λίγο λιγότερο χρόνο μιλώντας για το κεφάλαιο και λίγο περισσότερο συσσωρεύοντάς το.»

Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε τον Νίτσε και τον Φρόιντ στον κατάλογο των στοχαστών που προσπάθησαν να εξηγήσουν την ανθρώπινη φύση βάσει κάποιου άλλου απλουστευτικού παράγοντα. Αλλάξτε τα οικονομικά, γίνετε υπεράνθρωποι, κατανοήστε τα όνειρά σας, και η ουτοπία θα είναι εδώ από μέρα σε μέρα!

Πηγαίνετε σε έναν ψυχίατρο

Ο παραλογισμός όλων αυτών γίνεται φανερός όταν αναλογιστεί κανείς αυτό που επίσης σημείωσε ο Ντάλριμπλ, σχολιάζοντας μια από τις πιο διάσημες κηδείες στα τέλη του 20ού αιώνα:

«Η παθολογική-θεραπευτική προσέγγιση της ζωής έχει γίνει τόσο καθολικά αποδεκτή, ώστε ο αποστολικός κληρονόμος του Αγίου Αυγουστίνου -δηλαδή ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι- απηύθυνε ευχαριστίες προς τον Θεό κατά την εξόδιο ακολουθία για την ευάλωτη πριγκίπισσα Νταϊάνα, λες και το ραντεβού με έναν ψυχίατρο ήταν η ύψιστη δυνατή ηθική και πολιτιστική επιδίωξη του ανθρώπου.»

Αν το σχόλιο του Ντάλριμπλ ήταν οξυδερκές τότε, είναι 10 φορές περισσότερο τώρα, αφού η διακήρυξη της ευαλωτότητας ή/και της εύθραυστης ψυχικής κατάστασης κάποιου φαίνεται να είναι απαραίτητη προϋπόθεση της αρετής, όπως θα αποκαλύψει οποιαδήποτε πρόχειρη εξέταση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Δείτε, για παράδειγμα, ένα σημαντικό άρθρο στο BBC, με τίτλο «How LinkedIn Is Changing and Why Some Are Not Happy» (Πώς το LinkedIn αλλάζει και γιατί δεν χαίρονται όλοι), όπου ο αρθρογράφος διερωτάται γιατί τα τελευταία πέντε χρόνια το LinkedIn, ένας σημαντικός ιστότοπος για επαγγελματικές επαφές, έχει μετατραπεί σε ένα «πανηγύρι θρήνων» για ευάλωτες καρδιές.

Πάνω σε τι βασίζεται η ηθική

Ποια είναι, όμως, η αρετή ή η ηθική που επιθυμούμε και που πρέπει να υπερασπιστούμε; Ανέφερα την αναγκαστικά υπερβατική πηγή της, αν πρόκειται να έχει κύρος. Λάβετε υπόψη σας ότι ο ορθολογισμός αρχίζει αφού κάποιος έχει καθιερώσει τις σχετικές αρχές που δεν είναι ορθολογικές: Η ίδια η λογική δεν μπορεί να αποδειχθεί με τη λογική. Πρέπει να υποθέσουμε ότι ο λόγος είναι εξ αρχής ορθολογικός πριν τον επικαλεστούμε.

Τούτου λεχθέντος, η λογική έχει συγκεκριμένες εφαρμογές σε τέσσερεις τομείς της ζωής: τη μοιχεία, την κλοπή, την ψευδομαρτυρία και τη δολοφονία. Ένα στοιχείο για αυτό που υποστηρίζουμε προκύπτει αν σκεφτούμε τι κοινό έχουν αυτά τα τέσσερα εγκλήματα. Προφανώς, καθένα από αυτά βλάπτει άλλους ανθρώπους, αλλά πώς;

Νομίζω ότι η απάντηση σε αυτό -από τη δυτική οπτική γωνία- είναι ότι κάθε μία από αυτές τις δραστηριότητες περιγράφει την ελευθερία ενός άλλου. Με αντίστροφη σειρά, ο φόνος αφαιρεί την ελευθερία του άλλου να ζει – το ψέμα αφαιρεί την ελευθερία πρόσβασης στην αλήθεια – η κλοπή αφαιρεί την ελευθερία πρόσβασης σε υλικά και άυλα αγαθά- και η μοιχεία αφαιρεί την ελευθερία της εμπιστοσύνης και της οικειότητας με το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή του άλλου. Με άλλα λόγια, η βασική ηθική αρχή -ακόμα και παραδοχή- που πρέπει να υποστηρίζουμε είναι η ελευθερία, οι ατομικές μας ελευθερίες και ο σεβασμός που διατηρούμε για την ελευθερία των άλλων.

Ο συγγραφέας και αρθρογράφος A.N. Ουίλσον στο βιβλίο του «Dante in Love» (Ερωτευμένος Δάντης) σημείωσε αντιστοίχως ότι «η ιστορία της χριστιανικής θεολογίας -και θα μπορούσε να ειπωθεί, ολόκληρη η ιστορία της δυτικής σκέψης- ήταν μια αιώνια μάχη μεταξύ του ντετερμινισμού και κάποιας προσπάθειας να διακηρυχθεί η πίστη στην ελευθερία μας να κάνουμε ηθικές επιλογές. Αν δεν είμαστε τίποτε περισσότερο από το άθροισμα του DNA μας ή τίποτε περισσότερο από αυτό που μας έχουν κάνει οι υλιστικές δυνάμεις της ιστορίας ή τίποτε περισσότερο από το προϊόν του κοινωνικού μας περιβάλλοντος, τότε τα δικαστήρια -πόσο μάλλον η Κόλαση- είναι τερατώδεις μηχανισμοί αδικίας- γιατί πώς μπορεί κάποιος να λογοδοτήσει για τη συμπεριφορά του αν όλα είναι προκαθορισμένα;»

Η ελευθερία είναι αυτό για το οποίο αγωνιζόμαστε και, συγκεκριμένα, η ελευθερία της βούλησης.

Στο δεύτερο μέρος αυτού του άρθρου, θα εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο στην έννοια της ελευθερίας και της ελευθερίας της βούλησης και στο πώς αυτή απειλείται σήμερα.

Του James Sale

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Σχολιασμός

Στις 22 Αυγούστου, το περιοδικό Wired δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο: “Could AI-generated porn help protect children?” («Θα μπορούσε το πορνό που δημιουργείται από τεχνητή νοημοσύνη να βοηθήσει στην προστασία των παιδιών;»). Κάνοντας τη λανθασμένη υπόθεση ότι η παιδοφιλία είναι βιολογικά καθορισμένη και επομένως δικαιολογεί αισχρές λύσεις, το άρθρο προτείνει ότι η παιδική πορνογραφία που δημιουργείται από τεχνητή νοημοσύνη θα μπορούσε να είναι «ένας τρόπος μείωσης των κινδύνων».

Ενώ τέτοιοι τίτλοι μπορεί να σοκάρουν τους περισσότερους-οι οποίοι εξακολουθούν να αποστρέφονται ενστικτωδώς την παιδική πορνογραφία, παραγόμενη από υπολογιστή ή με άλλο τρόπο- αυτό το τελευταίο κομμάτι είναι μόνο το πιο πρόσφατο παράδειγμα των πολιτικών ελίτ, τόσο στην αριστερά όσο και στη δεξιά, που υπερασπίζονται το πορνό με τεχνητή νοημοσύνη. Για παράδειγμα, σε μια συζήτηση νωρίτερα φέτος, ο συντηρητικός ραδιοφωνικός παρουσιαστής Ντένις Πράγκερ (Dennis Prager) ρώτησε: «Ποιος πλήττεται;». Για να θεωρηθεί λάθος το παιδικό πορνό με τεχνητή νοημοσύνη, επέμεινε: «Πρέπει να υπάρχει ένα θύμα».

Άλλοι συντηρητικοί έσπευσαν να επικρίνουν την άποψη του Πράγκερ- μέχρι σήμερα, ωστόσο, κανείς δεν έχει αντικρούσει ευθέως τον ισχυρισμό του ότι το παιδικό πορνό με τεχνητή νοημοσύνη είναι ένα έγκλημα χωρίς θύματα. Λαμβάνοντας όμως υπόψη τη συναίνεση της ελίτ επί του θέματος και την ταχέως αυξανόμενη πολυπλοκότητα και επικράτηση της πορνογραφίας της τεχνητής νοημοσύνης, ο ισχυρισμός αυτός πρέπει απεγνωσμένα να αντικρουστεί.

Οι προσομοιώσεις παιδικής πορνογραφίας δεν είναι χωρίς θύματα. Ακόμη και αν αγνοήσουμε την προφανή υποβάθμιση του ατόμου που παρακολουθεί την παιδική πορνογραφία που δημιουργείται από τεχνητή νοημοσύνη και του ατόμου που την έφτιαξε, υπάρχουν πραγματικά παιδιά που υφίστανται εκμετάλλευση πίσω από κάθε εικόνα που δημιουργείται από υπολογιστή.

Ναι, οι επιτήδειοι χρησιμοποιούν πραγματικά βίντεο και εικόνες σεξουαλικής εκμετάλλευσης παιδιών για να «εκπαιδεύσουν» προγράμματα τεχνητής νοημοσύνης ώστε να δημιουργήσουν περισσότερο περιεχόμενο. Επιπλέον, οι δράστες χρησιμοποιούν συχνά εικόνες παιδιών από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να δημιουργήσουν «ψεύτικα» ομοιώματα για τα διεστραμμένα προγράμματά τους, γεγονός που είναι αρκετό για να κάνει κάθε γονέα να κάνει μια παύση πριν δημοσιεύσει εικόνες των παιδιών του στο διαδίκτυο. Έτσι, ενώ το πραγματικό βίντεο μπορεί να μην δείχνει ένα πραγματικό παιδί που υφίσταται κακοποίηση, το πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης «διδάχτηκε» από πραγματικά βίντεο και χρησιμοποιεί τα πρόσωπα και τα ομοιώματα πραγματικών παιδιών.

Αν και κατάπτυστο, αυτό δεν είναι κάτι σπάνιο. Ο Άβι Τζάγκερ (Avi Jager), επικεφαλής για την ασφάλεια των παιδιών και την ανθρώπινη εκμετάλλευση στην ActiveFence, δήλωσε ότι το 80% των ερωτηθέντων σε ένα φόρουμ παιδόφιλων του σκοτεινού διαδικτύου (dark web) με 3.000 άτομα παραδέχτηκαν ότι είχαν ή σκόπευαν «να χρησιμοποιήσουν εργαλεία τεχνητής νοημοσύνης για τη δημιουργία εικόνων σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών». Το πορνό με τεχνητή νοημοσύνη γίνεται τόσο διαδεδομένο, στην πραγματικότητα, που θα μπορούσε σύντομα να υπερκεράσει τις προσπάθειες εύρεσης πραγματικών θυμάτων από τα στοιχεία που αφήνουν τα βίντεο.

Νωρίτερα φέτος, η ταινία «The Sound of Freedom» προειδοποίησε τους νομοθέτες για την επικράτηση τέτοιων θυμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες εκτιμάται ότι φιλοξενούν πάνω από το 50% των ιστοσελίδων παιδικής πορνογραφίας. Και πράγματι, η διάσωση αυτών των παιδιών θα πρέπει να αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής. Αλλά η αλήθεια είναι ότι, αν ανησυχούμε για τα παιδιά μόνο όταν έχουν ήδη κακοποιηθεί, θα δώσουμε μια χαμένη μάχη. Για να σταματήσουμε την κακοποίηση προτού συμβεί, πρέπει να αρχίσουμε να δίνουμε προσοχή στη ζημιά που προκαλεί στους χρήστες το παιδικό πορνό της τεχνητής νοημοσύνης -και το πορνό όλων των ειδών, για την ακρίβεια.

Η πορνογραφία «επαναπρογραμματίζει» τους εγκεφάλους των θεατών με βάση τα βίντεο που βλέπουν. Όπως το θέτει ο Νόρμαν Ντόιντζ (Norman Doidge) του Πανεπιστημίου Κολούμπια, «η πορνογραφία, προσφέροντας ένα ατελείωτο «χαρέμι» σεξουαλικών αντικειμένων, υπερδραστηριοποιεί το μηχανισμό της όρεξης». Αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο ένα άτομο βλέπει τους άλλους ανθρώπους, ειδικά όταν νεαρά παιδιά βλέπουν αυτό το υλικό.

Η παιδική πορνογραφία που δημιουργείται από τεχνητή νοημοσύνη είναι εξελιγμένη και έχει την ίδια επίδραση στον εγκέφαλο του θεατή με την «πραγματική» πορνογραφία. Μπορεί να διεγείρει στους χρήστες την ίδια εθιστική πτώση σε όλο και πιο γραφικό υλικό.

Πράγματι, μελέτες δείχνουν μια σχέση μεταξύ της παρακολούθησης παιδικού πορνό και της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών στην πραγματική ζωή. Ο Μάικλ Κ. Σέτο (Michael C. Seto), κορυφαίος καναδός ιατροδικαστής ψυχολόγος, και οι συνεργάτες του διαπίστωσαν ότι το 50-60% των θεατών παραδέχονται ότι κακοποιούν παιδιά.

Με άλλα λόγια, ακόμη και αν οι εικόνες παιδικής πορνογραφίας δεν δείχνουν πραγματικά παιδιά, εξακολουθούν να θέτουν μελλοντικά παιδιά σε κίνδυνο. Το Εθνικό Κέντρο για τα Εξαφανισμένα και Εκμεταλλευόμενα Παιδιά (National Center for Missing and Exploited Children) καταδικάζει την παιδική πορνογραφία που δημιουργείται με τεχνητή νοημοσύνη ως «φρικτή κοινωνική βλάβη» λόγω των συνδέσεών της με την πραγματική κακοποίηση παιδιών. Το εν λόγω περιεχόμενο ομαλοποιεί τη σεξουαλικοποίηση των παιδιών και την κακοποίησή τους.

Και οι προσομοιώσεις σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών είναι μόνο η αρχή αυτού που θα δημιουργήσει η ανεξέλεγκτη, επιτηδευμένη χρήση προγραμμάτων τεχνητής νοημοσύνης. Η Amazon, το Instagram και το Wish έχουν δεχθεί πυρά τα τελευταία χρόνια επειδή επέτρεψαν σε πωλητές να διαφημίζουν κούκλες του σεξ που προσεγγίζουν το μέγεθος και τα χαρακτηριστικά των παιδιών. Αν η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να δημιουργήσει προσομοιώσεις παιδικής πορνογραφίας, δεν είναι καθόλου απίθανο η τεχνολογία αυτή να «ζωντανέψει» κούκλες του σεξ ή ρομπότ με τη φωνή ή το λεξιλόγιο ενός παιδιού.

Με αυτές τις τρομακτικές δυνατότητες στον ορίζοντα και με τα στοιχεία να πληθαίνουν ότι το πορνό με τεχνητή νοημοσύνη έχει συνέπειες στον πραγματικό κόσμο, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι η θέση του Πράγκερ θα αποδεικνυόταν αβάσιμη. Αλλά από τότε που μια απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου του 2002 (pdf) κατέρριψε μέρος της απαγόρευσης του Κογκρέσου για την «εικονική παιδική πορνογραφία», αυτή ακριβώς η θέση έχει κατοχυρωθεί στο δεδικασμένο του Δικαστηρίου. Και για πάνω από δύο δεκαετίες έχει αποτρέψει το Κογκρέσο από τη θέσπιση επαρκών κανονισμών για τη βιομηχανία πορνό.

Ήρθε η ώρα να τελειώσει αυτό. Το παιδικό πορνό που δημιουργείται από τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι λύση. Είναι απλώς η πιο πρόσφατη υπενθύμιση του πόσο πιο προηγμένη είναι η τεχνολογία σήμερα από ό,τι ήταν το 2002, και του πόσο περισσότερα γνωρίζουμε για τον τρόπο με τον οποίο η πορνογραφία – πραγματική ή τεχνητή – πληγώνει τα θύματά της και τους χρήστες της. Λαμβάνοντας υπόψη αυτές τις αλλαγές, ήρθε η ώρα το Κογκρέσο να εξετάσει και πάλι μέτρα για τη ρύθμιση της βιομηχανίας πορνό, ξεκινώντας από αυτό το τελευταίο παιδικό πορνό που παράγεται από τεχνητή νοημοσύνη.

Ενώ ορισμένοι έχουν προτείνει να δοθεί στις προσομοιώσεις καθεστώς «προσωπικότητας» σαν να πρόκειται για πραγματικά παιδιά, μια καλύτερη προσέγγιση θα ήταν απλώς να αποκαταστήσουμε τους νόμους περί αισχροκέρδειας και, σε περίπτωση αμφισβήτησης, να αφήσουμε το Δικαστήριο να επανεξετάσει την τρέχουσα θέση του. Σήμερα, θα υπήρχε σχεδόν σίγουρα διακομματική υποστήριξη για ένα καλά επεξεργασμένο νομοσχέδιο, αλλά αν το Κογκρέσο δεν δράσει σύντομα, το κοινό θα μπορούσε να απευαισθητοποιηθεί ακόμη και σε αυτό το ακραίο περιεχόμενο, αφήνοντας το παιδικό πορνό που δημιουργείται από τεχνητή νοημοσύνη να συνεχίσει να καταβροχθίζει τα μυαλά -και τα σώματα- των παιδιών μας.

Από την Emma Waters

Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα The Wall Street Journal σχετικά με τα επίπεδα δεξιοτήτων των νεοπροσληφθέντων. Ή, πιο σωστά, σχετικά με την έλλειψη δεξιοτήτων, ακόμη και σε τομείς όπως η μηχανική.

Οι επιχειρήσεις προσλαμβάνουν νέους απόφοιτους και ανακαλύπτουν ότι ενώ μπορεί να γνωρίζουν πολλά, πρακτικά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, ούτε καν βασικά πράγματα που υποτίθεται ότι πρέπει να γνωρίζει κάθε μηχανικός. Ο λόγος είναι ότι τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά έχουν κάνει μόνο μαθήματα στο Zoom. Δεν έχουν καμία πρακτική εμπειρία.

Σκεφτείτε το εξής: Οι πρωτοετείς (σ.σ. αντίστοιχα με την Α΄ Λυκείου) του 2020 υπέστησαν το πρώτο κύμα της πανδημίας την άνοιξη και τα δια ζώσης μαθήματα σταμάτησαν. Την ακόλουθη χρονιά ήταν συνέχεια καθηλωμένοι μπροστά στις οθόνες. Όταν επέστρεψαν στη σχολή, αν επέστρεψαν, έπρεπε να φορούν μάσκες και να τους κάνουν ενέσεις ξανά και ξανά. Το τρίτο έτος ήταν πάνω κάτω μια από τα ίδια, με τα διαδικτυακά μαθήματα να εναλλάσσονται με τα δια ζώσης, ενώ οι εμπειρίες που είχαν ήταν πολύ περιορισμένες. Μετά αποφοίτησαν.

Αυτά με τις επαγγελματικές σχολές. Αυτά και με το 6ψήφιο χρέος που συσσωρεύαν οι φοιτητές όλα αυτά τα χρόνια των σπουδών τους. Αυτά και με την εμπειρική μάθηση.

Όλα αυτά χρησιμεύουν ως υπενθύμιση. Οι δεξιότητες προέρχονται από ό,τι κάνουμε, συμπεριλαμβανομένων των αποτυχιών, των αστοχιών, των προσαρμογών και του να γινόμαστε σταδιακά καλύτεροι σε κάτι, σε οτιδήποτε, ό,τι κι αν είναι αυτό. Χωρίς πρακτική εμπειρία, οι μόνες ικανότητες που αποκτούμε είναι η απομνημόνευση και το παιχνίδι με το σύστημα. Σίγουρα, οι σημερινοί απόφοιτοι κολεγίων είναι πολύ καλοί σε αυτό, αλλά οι δεξιότητές τους σε πολλούς πρακτικούς τομείς της ζωής είναι κυριολεκτικά υποανάπτυκτες.

Για τι είναι προετοιμασμένοι οι νέοι; Ίσως για μια δουλειά Zoom που υποτίθεται ότι εκτελεί διοικητικά καθήκοντα – αυτό ακριβώς το είδος που εξαφανίζεται καθώς οι μεγάλες εταιρείες μειώνουν απεγνωσμένα το εργατικό κόστος καθαρίζοντας τη διοίκηση από τις εξωφρενικές υπερβολές της. Όταν η CVS ανακοίνωσε μαζικές απολύσεις, κατέστησε σαφές ότι δεν θα υπάρξουν απώλειες μεταξύ των ανθρώπων που «αντιμετωπίζουν τον πελάτη». Αυτοί οι άνθρωποι εξακολουθούν να έχουν τεράστια ζήτηση.

Αλλά πόσοι από τους σημερινούς απόφοιτους λυκείου είναι προετοιμασμένοι να σταθούν πίσω από ένα ταμείο και να μιλήσουν με συνοχή και ευγένεια στους ανθρώπους, πόσο μάλλον να χειριστούν χρήματα ή να ασχοληθούν με το σκανάρισμα κωδικών και τα παρόμοια; Όχι πολλοί.

Είμαι βέβαιος ότι το έχετε παρατηρήσει αυτό γενικά από την έναρξη της ψηφιακής εποχής, όταν όλοι παρασύρθηκαν από την ιδέα ότι θα μεταναστεύαμε στο «σύννεφο» (Cloud) και θα απαλλασσόμασταν από τα βάρη της φυσικής πραγματικότητας. Αποδεικνύεται ότι πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα που έχουν ειπωθεί ποτέ. Το κόστος είναι τεράστιο.

Οι πραγματικές δεξιότητες είναι αυτές που κάνουν τον κόσμο να λειτουργεί. Έχουμε μια ολόκληρη γενιά, ίσως και δύο, που απλώς στερείται δεξιοτήτων που κάποτε θεωρούσαμε δεδομένες.

Ας δούμε μόνο ένα παράδειγμα: το σιδέρωμα των ρούχων. Τυχαίνει να είμαι πολύ καλός σε αυτή τη δουλειά, τουλάχιστον σε σύγκριση με τους περισσότερους ανθρώπους που γνωρίζω. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι εργάστηκα για χρόνια σε καταστήματα ρούχων και έμαθα από πραγματικούς ειδικούς. Απέκτησα ικανότητες σε αυτόν τον τομέα και τώρα κάνω ό,τι χρειάζεται χωρίς να το σκέφτομαι.

Όμως, χθες, καθώς σιδέρωνα ένα λευκό βαμβακερό πουκάμισο, άρχισα να σκέφτομαι όλα όσα θα μπορούσαν να πάνε στραβά αλλά δεν πήγαν. Υπάρχουν τόσες πολλές μεταβλητές. Ατμός ή όχι; Αμυλό και, αν ναι, πόσο; Ποια είναι η σωστή ρύθμιση θερμοκρασίας; Πώς καταλαβαίνει κανείς αν το ύφασμα ζεσταίνεται υπερβολικά και βρίσκεται στα πρόθυρα να καεί;

Πρέπει το μανίκι να έχει μια πτυχή; Και οι μανσέτες; Και πρέπει να σιδερωθούν και οι δύο πλευρές ή μόνο η μία; Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να σιδερώσετε γύρω από τα κουμπιά χωρίς να τα βγάλετε κατά λάθος; Ποιος είναι ο πιο αποτελεσματικός και αποδοτικός τρόπος να τοποθετηθεί ένας γιακάς πάνω στη σιδερώστρα; Πόση ώρα πρέπει να διαρκεί το σιδέρωμα ενός πουκαμίσου – 5 λεπτά ή 25 λεπτά – και ποια είναι η λογική προσδοκία;

Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται εύκολα από την περιγραφή, αλλά δεν είναι. Έχω περάσει χρόνια καταστρέφοντας κάθε πτυχή αυτής της διαδικασίας. Έχω κάψει γιακάδες, έχω σπάσει κουμπιά, έχω τσαλακώσει μανσέτες και έχω μαζέψει το άμυλο.

Οι δεξιότητές μου βελτιώθηκαν σταδιακά με την πάροδο του χρόνου χάρη στα λάθη που έκανα. Και αυτό είναι ένα μόνο είδος ρούχων. Η ανάληψη ενός μάλλινου κοστούμι εισάγει ένα πλήρες φάσμα άλλων προβλημάτων.

Ειλικρινά, δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν γνωστό μου κάτω των 30 ετών που να ξέρει να κάνει κάτι από αυτά. Ως αποτέλεσμα, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν σιδερώνουν καθόλου. Απλώς κυκλοφορούν με τσαλακωμένα ρούχα ή φορούν μόνο πράγματα που δεν απαιτούν καθόλου σιδέρωμα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η ικανότητα έχει υποστεί πολιτισμική ατροφία.

Αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή. Η πραγματική εξειδίκευση απαιτεί χρόνια και διακυβεύματα που είναι πολύ υψηλότερα. Η μηχανική είναι μια προφανής περίπτωση, αλλά υπάρχουν και λιγότερο προφανείς. Υπάρχει ένας χασάπης στην πόλη τον οποίο θαυμάζω. Διαχειρίζεται μια μηχανή κοπής οστών που είναι το πιο κακό και το πιο δυνητικά μοχθηρό πράγμα που έχω δει ποτέ. Όταν του παραγγέλνει κάποιος ένα πακέτο παϊδάκια,αυτός παίρνει ένα μεγάλο σφάγιο από το ψυγείο, το ρίχνει στη μηχανή και το σπρώχνει από δω και από κει, μετακινώντας τα κόκαλα και το κρέας με απίστευτη ευκολία.

Τον παρακολουθώ γιατί αυτό που κάνει μου φαίνεται τρομακτικό και ταυτόχρονα άκρως εντυπωσιακό. Μοιάζει σαν να μη δίνει σχεδόν καθόλου σημασία και κινείται αστραπιαία μέσα σε όλα τα κρέατα: κοτόπουλα, κατσίκια, αρνιά ή οτιδήποτε άλλο. Είναι καταπληκτικό.

Και σκεφτείτε: μια λάθος κίνηση και θα χάσει ένα δάχτυλο ή ένα χέρι. Παρατηρώντας τον να δουλεύει, είναι σαγηνευτικό.

Νομίζετε ότι δεν θα χρειαστείτε ποτέ αυτή τη δεξιότητα, γιατί κάποιοι άλλοι την έχουν. Ωραία. Αλλά η καθημερινή ζωή απαιτεί ορισμένες ικανότητες. Το μαγείρεμα είναι ένα απλό και προφανές παράδειγμα. Το να φτιάξετε ένα μπιφτέκι σε ένα τηγάνι δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζουν οι άνθρωποι. Πρέπει να ξέρετε πώς να πλάσετε το κρέας, ενώ το πόσο άπαχος είναι ο κιμάς καθορίζει πώς θα ανταποκριθεί στη θερμότητα. Πρέπει να ξέρετε πόσο καυτό πρέπει να είναι το τηγάνι. Πρέπει να ξέρετε πότε πρέπει να σβήσετε το τηγάνι, ώστε τα σάκχαρα στο λίπος να προσκολληθούν στο κρέας, για να γίνει πιο νόστιμο. Πρέπει να ξέρετε πότε να βγάλετε το μπιφτέκι από το τηγάνι, γνωρίζοντας ότι θα συνεχίσει να ψήνεται καθώς κρυώνει.

Καμία από αυτές τις γνώσεις δεν προέρχεται από ηλεκτρονικά βιβλία ή οθόνες. Απλά δεν είναι δυνατόν να μάθετε να μαγειρεύετε με αυτόν τον τρόπο. Ακόμη και τα βιβλία συνταγών έχουν περιορισμένη αξία. Ένα φαγητό δεν εμφανίζεται απλά διαβάζοντας τα υλικά και τις οδηγίες παρασκευής του.

Για χρόνια έψηνα ψωμί. Στο κολέγιο άρχισα να χρησιμοποιώ τα καρβέλια μου ως είδος ανταλλαγής υπηρεσιών. Το έκανα αυτό επειδή ήμουν φτωχός.

Το σύστημά μου είχε αρκετή επιτυχία. Το πιο σημαντικό είναι ότι απέκτησα μια δεξιότητα ζωής. Ίσως, ακολούθησα μια συνταγή στην αρχή, αλλά την εγκατέλειψα γρήγορα. Δεν έχω κοιτάξει καμία συνταγή εδώ και πολλά χρόνια. Έχω διδάξει σε άλλους να ψήνουν ψωμί, αλλά μόνο δείχνοντας και κάνοντας. Δεν είναι δυνατόν να μάθεις πώς να ζυμώνεις ζύμη διαβάζοντας γι’ αυτό. Είναι κάτι που πρέπει να το κάνεις, έχοντας παρακολουθήσει άλλους, έμπειρους, να το κάνουν.

Η απώλεια δεξιοτήτων έχει βαθιά επίδραση στη ζωή μας. Οι πωλήσεις παλαιών σπιτιών σημειώνουν δραματική πτώση, απλώς και μόνο επειδή δεν υπάρχουν διαθέσιμοι εργάτες για να κάνουν τις απαραίτητες επισκευές. Οι λίγοι άνθρωποι εκεί έξω που γνωρίζουν από επισκευές σοβάδων, καλωδιώσεις ή στέγες είναι πολύ ακριβοί και η αναμονή είναι πολύ μεγάλη. Αντ’ αυτού, οι άνθρωποι αγοράζουν καινούργια ή απλά νοικιάζουν.

Αυτό ισχύει και στην επισκευή αυτοκινήτων, γι’ αυτό και πρέπει να περιμένετε μια εβδομάδα ή και περισσότερο για να γίνει ακόμα και η πιο απλή εργασία. Η απώλεια δεξιοτήτων επηρεάζει ακόμη και την περίφημη μετάβαση στην πράσινη ενέργεια. Αν δεν υπάρχουν αρκετοί μηχανικοί που να μπορούν να κάνουν πράγματα, απλά δεν μπορεί να συμβεί.

Και, όμως, η οικονομική μετάβαση από τις διογκωμένες διοικητικές δομές πίσω στην εκτέλεση πραγματικής εργασίας γίνεται πολύ γρήγορα, αφήνοντας μια ολόκληρη γενιά που μεγάλωσε με το TikTok και το Zoom σε αδιέξοδο. Με κάποιο τρόπο καταφέραμε να στερήσουμε από εκατομμύρια ανθρώπους την ικανότητα να είναι χρήσιμοι στους άλλους. Αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το πόσα πτυχία έχουν.

Από το 2020 έως σήμερα, άνθρωποι χωρίς πραγματικές ιατρικές δεξιότητες, αλλά μόνο με θεωρίες και δύναμη, ανέλαβαν τη δημόσια υγεία στα περισσότερα μέρη του κόσμου. Κοιτάξτε το χάος που δημιούργησαν! Αυτό συμβαίνει όταν η αφηρημένη γνώση υπερισχύει της πραγματικής εμπειρίας.

Μπορείτε να καταστρέψετε τον κόσμο με αυτόν τον τρόπο.

Πώς να διορθώσετε το πρόβλημα; Ξεκινήστε με απλά πράγματα. Σιδερώστε ένα πουκάμισο. Φτιάξτε ένα μπιφτέκι. Καθαρίστε ένα μπάνιο. Δεν έχει σημασία τι ακριβώς είναι. Απλά να είστε χρήσιμοι και δείτε πόσο δύσκολο είναι πραγματικά.

Του Jeffrey A. Tucker

Επιμέλεια: Αλία Ζάε