OPINION

Δεν είναι τυχαίο ότι το ξέσπασμα της Χαμάς από τη Λωρίδα της Γάζας εναντίον του Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου είναι στρατηγικά επωφελές για το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας (ΚΚΚ).

Συγκεκριμένα, διατηρεί την προσοχή και τις δυνάμεις των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων μακριά από την περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού, σε μια εποχή που η υποστήριξη της Ουκρανίας στον πόλεμό της κατά της Ρωσίας μειωνόταν. Η νέα σύγκρουση στη Μέση Ανατολή δέσμευσε την πιο σύγχρονη και ισχυρή ομάδα κρούσης αεροπλανοφόρων (CSG) των ΗΠΑ, με βάση το USS Gerald R. Ford, καθώς και μια αεροπορική και υλικοτεχνική δέσμευση στην Ανατολική Μεσόγειο, μακριά από τον Ινδο-Ειρηνικό.

Αυτό συνάδει με την ευρύτερη στρατηγική του ΚΚΚ, που αποσκοπεί στο να κρατήσει τις μεγάλες δυτικές δυνάμεις, ιδίως τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο, καθηλωμένες στο ευρωατλαντικό θέατρο. Εκεί, εάν οι ευρωατλαντικές προκλήσεις επιμείνουν, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο – ουσιαστικά το κυριότερο μέρος της συμμαχίας AUKUS (Αυστραλία-Ηνωμένο Βασίλειο-Ηνωμένες Πολιτείες) – θα αναγκαστούν να αναπτύξουν καίρια στρατιωτικά μέσα, στερώντας από τον Ινδο-Ειρηνικό την παρουσία και τις δυνατότητές τους.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν επαρκή περιφερειακά εναύσματα για να γίνει το ξέσπασμα της Χαμάς.

Η ημερομηνία ήταν σημαδιακή: η 7η Οκτωβρίου 2023 συνέπιπτε με την 50ή επέτειο της έναρξης του Δ΄ Αραβοϊσραηλινού Πολέμου του 1973 (ο Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ), ο οποίος ολοκληρώθηκε με την εκεχειρία της 28ης Οκτωβρίου, που αναγνωρίστηκε από το Ισραήλ και τη Δύση ως η αρχή μιας εποχής ειρήνης. Η Χαμάς, η Παλαιστινιακή Απελευθερωτική Οργάνωση και άλλες παλαιστινιακές ομάδες δεν άφησαν την επέτειο να περάσει ανεκμετάλλευτη, δεδομένου ότι είχε παγώσει τη σύγκρουση για την απομάκρυνση του Ισραήλ από τα παλαιστινιακά εδάφη.

Η Μουσουλμανική Αδελφότητα, που συχνά αναφέρεται με το όνομα της τρομοκρατικής της πτέρυγας, του Ισλαμικού Κινήματος Αντίστασης (Χαμάς: ακρωνύμιο του Χαρακάτ Αλ-Μουκαουάμα Αλ-ιΣλαμίγια , αλλά επίσης η λέξη “ζήλος”), είναι το παλαιότερο ισλαμικό κίνημα στην Παλαιστίνη.

Δεύτερον, το Ιράν – ένας σημαντικός χορηγός της Χαμάς – και η ίδια η Χαμάς είδαν ότι η επέκταση των Συμφωνιών του Αβραάμ του 2020 για να περιλαμβάνουν ενδεχομένως την εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ της Σαουδικής Αραβίας και του Ισραήλ θα έβαζε την τελική σφραγίδα στον υποβιβασμό της παλαιστινιακής υπόθεσης σε μια φθίνουσα προτεραιότητα για τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο. Επιπλέον, η πιθανή ενίσχυση της θέσης του Ισραήλ στον Περσικό Κόλπο θα μετακινούσε τη στρατηγική ζυγαριά υπέρ της Σαουδικής Αραβίας και μακριά από το Ιράν.

Είναι ενδεικτικό ότι η Κίνα προσπάθησε να επιτύχει στρατηγικά ισορροπημένες σχέσεις τόσο με το Ιράν όσο και με τη Σαουδική Αραβία και να επιτύχει προσέγγιση μεταξύ των δύο κρατών της Μέσης Ανατολής, με μέτρια μόνο επιτυχία.

Θα πρέπει να αναγνωριστεί ότι η Χαμάς είναι μια πτέρυγα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (‘Ιχβάν αλ-Μουσλίμιν’), όπως ακριβώς και το κυβερνών τουρκικό Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι η επίσης ένα κόμμα των Αδελφών Μουσουλμάνων. Το ίδιο το Ιχβάν έχει την έδρα του στην Τουρκία. Αυτό σημαίνει ότι είναι αδύνατο η προετοιμασία της επανάστασης της Χαμάς – το μεγαλύτερο και πιο επαγγελματικά οργανωμένο στρατιωτικό γεγονός στην ιστορία της – να ήταν άγνωστη στην τουρκική κυβέρνηση.

Αλλά για το Ιράν, το οποίο είχε πάντα ψυχρές ή εχθρικές (αλλά συχνά πραγματιστικές) σχέσεις με την Τουρκία, ήταν επίσης κρίσιμο να εμποδιστεί η Σαουδική Αραβία να οικοδομήσει επίσημες σχέσεις με το Ισραήλ, δεδομένου ότι το Ισραήλ θεωρεί ότι η κύρια πυρηνική και μη πυρηνική στρατιωτική απειλή για την ύπαρξή του προέρχεται από το Ιράν. Η Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ έχουν από καιρό διακριτικούς αλλά σημαντικούς δεσμούς πληροφοριών, αλλά η Τεχεράνη θεωρεί τις Συμφωνίες του Αβραάμ και την επέκτασή τους ως εγγενώς περιοριστικές για το Ιράν.

Αυτό σημαίνει ότι πολλές κυβερνήσεις γνώριζαν και συνέπραξαν στην επανάσταση της Χαμάς, η οποία ήταν σαφώς καλά εφοδιασμένη, με όλα τα βασικά όπλα και πυρομαχικά της να προέρχονται από το εξωτερικό. Και παρόλο που το Ισραήλ είχε αναχαιτίσει πολλά από τα στρατιωτικά εξαρτήματα που εισέρχονταν λαθραία στη Γάζα, ήταν σαφές ότι η συντριπτική πλειονότητα αυτών των προμηθειών είχε ξεφύγει από τους ελέγχους.

Η αιγυπτιακή κυβέρνηση, σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές, ενημέρωσε την ισραηλινή κυβέρνηση περίπου στις 27 Σεπτεμβρίου ότι αναμενόταν κάποια σημαντική δράση από τη Χαμάς στη Γάζα. Ωστόσο, η ισραηλινή κοινότητα πληροφοριών και η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Βενιαμίν Νετανιάχου απέτυχαν να ανταποκριθούν με το κατάλληλο επίπεδο ετοιμότητας στο νότιο Ισραήλ γύρω από τη Γάζα. Αυτό έγινε εσωτερικό πολιτικό ζήτημα για την ισραηλινή κυβέρνηση τη στιγμή που άρχισε η επίθεση.

Το άμεσο “τσιρότο” ήταν, στις 11 Οκτωβρίου, να δημιουργηθεί μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας στο Ισραήλ, με επικεφαλής ακόμη τον κο Νετανιάχου, αλλά περιλαμβάνοντας και τον ηγέτη της αντιπολίτευσης Μπένι Γκαντζ του κόμματος Εθνικής Ενότητας, τραβώντας την άμεση προσοχή των Ισραηλινών μακριά από την ξεκάθαρη αποτυχία των μυστικών υπηρεσιών τους και δίνοντας κάποια ενοποιημένη διοίκηση, με τον υπουργό Άμυνας Γιοάβ Γκαλάντ (μέλος του κόμματος Λικούντ) να δίνει στην ηγετική τριανδρία μια αίσθηση σκοπού.

Όλα αυτά εγείρουν δύο ακόμη ερωτήματα: Γιατί η κοινότητα των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών δεν προέβλεψε μια σημαντική αντίδραση της Χαμάς, ακόμη και ελλείψει αδιάσειστων πληροφοριών; Η 50ή επέτειος του Αραβοϊσραηλινού Πολέμου του Οκτωβρίου του 1973 και το γεγονός ότι η επικείμενη εξομάλυνση των ισραηλινοσαουδαραβικών σχέσεων όχι μόνο θα στερούσε από τους Παλαιστίνιους το τελευταίο περιφερειακό τους πλεονέκτημα, αλλά και θα συνέδεε το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία για να αντιταχθούν στις επιδιώξεις του Ιράν: και τα δύο ήταν σαφείς και ικανές ενδείξεις ότι ήταν αναπόφευκτο να συμβεί κάτι.

Ένας άλλος μεγάλος ωφελημένος από τη σύγκρουση είναι ή θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η Ρωσία.

Ο νέος πόλεμος αφαιρεί τον πολιτικό αέρα από την περίπου 18μηνη υποστήριξη της Δύσης προς την Ουκρανία στον πόλεμό της κατά της Ρωσίας, υποστήριξη η οποία είχε ήδη αρχίσει να μειώνεται, ακόμη και πριν από το ξέσπασμα της Χαμάς.

Πράγματι, ο πόλεμος Ισραήλ-Χαμάς είναι ζωτικής σημασίας για την Κίνα και την ανάγκη της να βρίσκονται οι δυτικές δυνάμεις δεσμευμένες στον ευρωατλαντικό χώρο. Αλλά για τη Ρωσία, σημαίνει εξασθένιση της διεθνούς υποστήριξης που κρατούσε ζωντανή την ουκρανική κυβέρνηση του Βολοντίμιρ Ζελένσκι.

Ο κος Ζελένσκι υποστηρίζεται εξ ολοκλήρου από τη διεθνή κοινότητα. Αναγνωρίζει ότι αν αναγκαστεί να προχωρήσει σε κατάπαυση του πυρός ή σε ειρηνευτική συμφωνία για τον τερματισμό του πολέμου με τη Ρωσία, θα αντιμετωπίσει άμεσες συνέπειες από τους δικούς του στρατιωτικούς ηγέτες, οι οποίοι είναι δυσαρεστημένοι με την απώλεια περίπου 400.000 ουκρανικών ζωών και με την απώλεια του ενός τετάρτου του εθνικού πληθυσμού λόγω μετανάστευσης. Η προσωπική επιβίωση του κου Ζελένσκι εξαρτάται από τη διατήρηση της ξένης στρατιωτικής και οικονομικής υποστήριξης και τη διατήρηση της εμπόλεμης κατάστασης.

Είναι πλέον πιθανό – καθώς η διεθνής υποστήριξη φθίνει – ο ουκρανικός στρατός να απομακρύνει τον κο Ζελένσκι, εάν δεν αποδεχθεί την κατάπαυση του πυρός και την εδαφική διαίρεση του status quo (παραδίδοντας στη Ρωσία τον έλεγχο των παραδοσιακών εδαφών της στο Ντονμπάς και την Κριμαία).

Εν τω μεταξύ, για το Πεκίνο είναι ζωτικής σημασίας να παραταθεί όσο το δυνατόν περισσότερο ο πόλεμος στην Ανατολική Μεσόγειο. Το Πεκίνο μπορεί κάλλιστα να πιέσει την Τεχεράνη να αναγκάσει τις δυνάμεις της Χεζμπολάχ στο Λίβανο να εισέλθουν στη μάχη με τους πυραύλους και τις χερσαίες δυνάμεις τους. Αλλά αυτό θα μπορούσε να είναι μια υπερβολική απαίτηση απο την Τεχεράνη, δεδομένου ότι θα μπορούσε να εκθέσει τη Χεζμπολάχ σε τεράστιες απώλειες και να εκθέσει το ίδιο το Ιράν – το οποίο επί του παρόντος ισχυρίζεται ότι δεν είχε καμία σχέση με την επίθεση της Χαμάς – προκαλώντας έτσι άμεσα ισραηλινά αντίποινα εναντίον της Τεχεράνης.

Αυτός ο κίνδυνος μιας πυρηνικής αντιπαράθεσης μεταξύ του Ιράν και του Ισραήλ είναι κάτι που ακόμη και οι Ιρανοί Φρουροί της Επανάστασης (Πασνταράν) δεν μπορούν να ανεχθούν, αναγνωρίζοντας ότι μια τέτοια αντιπαράθεση θα σήμαινε πιθανώς το τέλος της σημερινής ιερατικής κυβέρνησης του Ιράν.

Η Ρωσία επίσης θα συνέστηνε την αποφυγή οποιασδήποτε ιρανικής κλιμάκωσης κατά του Ισραήλ, δεδομένου ότι η Μόσχα μόλις πέτυχε τον αιώνιο στόχο της για χερσαία πρόσβαση στον Ινδικό Ωκεανό, μέσω του Ιράν στην Αραβική Θάλασσα και στη συνέχεια στην Ινδία.

Συνεπώς, οι πολυδιάστατες πτυχές του μικρού περιφερειακού πολέμου που ξεκίνησε η Χαμάς θα μπορούσαν να προκαλέσουν “τυχαίες” κλιμακώσεις προς διάφορες κατευθύνσεις. Για τις μεγάλες δυτικές δυνάμεις, ωστόσο, το κλειδί είναι να διασφαλίσουν ότι ο νέος πόλεμος δεν θα τους αποσπάσει την προσοχή από την αντιμετώπιση της νέας στρατηγικής ανάσας που δίνεται στο οικονομικά μαχαιρωμένο Πεκίνο.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Του Gregory Copley

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Η άνευ προηγουμένου επίθεση στο Ισραήλ, στην οποία ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου απάντησε με αεροπορικές επιδρομές και κήρυξη πολέμου στη Χαμάς, την παλαιστινιακή τρομοκρατική οργάνωση, είναι η τελευταία έξαρση αυτού που εξελίσσεται σε παγκόσμια ομαλοποίηση της ακραίας βίας.

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Οι απειλητικές κινήσεις της Κίνας κατά της Ιαπωνίας, της Ινδίας, των Φιλιππινών και του Βιετνάμ. Οι απειλές της Βόρειας Κορέας για πυρηνικό πόλεμο εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών και της Νότιας Κορέας. Η εργαλειοποίηση των προσφύγων από τη Βενεζουέλα εναντίον των νότιων συνόρων των ΗΠΑ. Τα σχέδια του Περού για αυτό που πιθανότατα θα γίνει μια κινεζική ναυτική βάση. Τα σχέδια της Κούβας να φιλοξενήσει έναν κινεζικό σταθμό ακρόασης. Η υποστήριξη του Ιράν στην τελευταία αιφνιδιαστική επίθεση στο Ισραήλ, η οποία φέρεται να επιβεβαιώθηκε από τη Χαμάς και τη Χεζμπολάχ, τη λιβανέζικη ισλαμική ένοπλη οργάνωση.

«Ιρανοί αξιωματούχοι ασφαλείας βοήθησαν στο σχεδιασμό της αιφνιδιαστικής επίθεσης της Χαμάς στο Ισραήλ και έδωσαν το πράσινο φως για την επίθεση του Σαββάτου σε συνάντηση στη Βηρυτό την περασμένη Δευτέρα, σύμφωνα με ανώτερα μέλη της Χαμάς και της Χεζμπολάχ, μιας άλλης στρατιωτικής οργάνωσης που υποστηρίζεται από το Ιράν», γράφουν οι Summer Said, Benoit Faucon και Stephen Kalin στην εφημερίδα The Wall Street Journal.

«Αξιωματικοί του Σώματος Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης του Ιράν συνεργάζονταν με τη Χαμάς από τον Αύγουστο  σχεδιάζοντας εναέριες, χερσαίες και θαλάσσιες εισβολές – την πιο σημαντική παραβίαση των συνόρων του Ισραήλ από τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ το 1973 – είπαν οι άνθρωποι αυτοί.»

Αν και σχετικά αναμενόμενη, η εμπλοκή του Ιράν με τη Χαμάς παραμένει καταδικαστέα. Η αγριότητα των επιθέσεων και το θράσος των μελών των εμπλεκόμενων τρομοκρατικών ομάδων που παραδέχονται τη φερόμενη ανάμειξη του Ιράν είναι τόσο ακατανόητη όσο και φρικιαστική. Η αδιαφορία τους για την ανθρώπινη ζωή ξεπερνά κάθε όριο.

Ο μιλιταρισμός, οι απειλές και η βία είναι πλέον τόσο συνηθισμένα εκδηλώσεις του Ιράν, της Κίνας, της Ρωσίας και της Βόρειας Κορέας, που τα μάτια μας δεν σοκάρονται πια από τις φρικαλεότητες. Αυτή η αναμφισβήτητα ρατσιστική εξομάλυνση της βίας και του μίσους για τη Δύση και τους συμμάχους της προμηνύει κακό για το μέλλον, ειδικά σε μια εποχή υπερηχητικών πυρηνικών πυραύλων, γενετικά τροποποιημένων ιών και στρατιωτικής τεχνητής νοημοσύνης.

Ωστόσο, διακρίνεται και ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο, πέρα από τον ρατσισμό, στη σημερινή δίνη, δυστυχώς. το οποίο αναδεικνύει μια σχέση όλων των αντιδυτικών οργανώσεων με την Κίνα. Η Χαμάς υποστηρίζεται από το Ιράν, το οποίο υποστηρίζεται από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας (ΚΚΚ). Αντίστοιχα, οι Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν είχαν την υποστήριξη των πακιστανικών μυστικών υπηρεσιών και στοιχείων ασφαλείας κατά τη διάρκεια εκείνου του πολέμου – η πακιστανική κυβέρνηση, με τη σειρά της, υποστηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από το Πεκίνο.

Το ΚΚΚ είναι αναμφισβήτητα μια τρομοκρατική ομάδα, παρόλο που τα οικονομικά οφέλη που έχουν οι μεγαλύτερες εταιρείες των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης, αλλά και οι δωρεές που λαμβάνουν οι πολιτικοί μας για τις προεκλογικές εκστρατείες τους από την Κίνα, έχουν συντελέσει σε μια σχετική σιωπή απέναντι στην απειλή που η χώρα συνιστά. Το ΚΚΚ υποστηρίζει την τρομοκρατία σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της κρατικής μορφής της, για να αποσταθεροποιεί τα υπάρχοντα πολιτικά συστήματα και να ανοίγει διόδους μέσω επιχειρήσεων πολιτικής επιρροής και διπλωματίας παγίδων χρέους.

Ο Κινέζος ηγέτης Σι Τζινπίνγκ πιθανότατα υποστήριξε την επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία πριν ξεκινήσει. Η συνάντησή του στο Πεκίνο με τον Βλαντίμιρ Πούτιν λίγο πριν από την επίθεση και μετά την εισβολή στην Κριμαία περιελάμβανε μια σημαντική συμφωνία για το φυσικό αέριο, η οποία προστάτεψε τη Μόσχα από τις κυρώσεις που αναμένονταν από την προγραμματισμένη επίθεσή της κατά του Κιέβου. Το πυρηνικό πρόγραμμα της Βόρειας Κορέας υποστηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από το ΚΚΚ. Ένας από τους ισχυρότερους διεθνείς υποστηρικτές της Βενεζουέλας είναι η Κίνα. Το Πεκίνο αντέδρασε στις τελευταίες επιθέσεις κατά του Ισραήλ όχι με καταδίκη, αλλά με έκκληση για μια «λύση δύο κρατών», η οποία ουσιαστικά ενισχύει τη βία της Χαμάς και προϋποθέτει απώλειες για το Ισραήλ.

Μετά τις επιθέσεις, όπως έγινε και μετά από παλιότερες επιθέσεις της Χαμάς, οι Παλαιστίνιοι θα χάσουν πιθανότατα ακόμη περισσότερο τον έλεγχο των εδαφών και των ελευθεριών τους. Εάν το Ιράν κινεί τα νήματα της Χαμάς ή την προμηθεύει με όπλα, κάτι που είναι πολύ πιθανό, πρόκειται για μια σκοτεινή στρατηγική χωρίς τη δέουσα φροντίδα για τους Παλαιστίνιους, οι οποίοι είναι βέβαιο ότι θα σηκώσουν το κύριο βάρος των αντιποίνων.

Η τελευταία επίθεση στο Ισραήλ έχει ήδη σκοτώσει πάνω από 1.000 Ισραηλινούς. Δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι πιθανότατα θα πεθάνουν, κρίνοντας από προηγούμενες επιθέσεις της Χαμάς και την ισραηλινή αντίδραση.

Το ΚΚΚ και οι σύμμαχοί του παγκοσμίως υποδαυλίζουν τα τοπικά παράπονα για να αυξήσουν την αστάθεια για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους. Το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία επρόκειτο να υπογράψουν μια ειρηνευτική συμφωνία που πιθανότατα θα περιελάμβανε βελτιώσεις για τους Παλαιστίνιους και θα περιελάμβανε ακόμη και περισσότερες αντλήσεις πετρελαίου από τους Σαουδάραβες, κάτι που θα οδηγούσε στη μείωση της τιμής της βενζίνης. Η συμφωνία επρόκειτο να αποτελέσει μια όμορφη νίκη της λογικής στη Μέση Ανατολή. Δυστυχώς, η πρόσφατη επίθεση καταέστρεψε πιθανότατα αυτήν τη διπλωματική πρόοδο, τουλάχιστον για ένα διάστημα.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ και οι σύμμαχοί τους πρέπει να βρουν έναν τρόπο να μειώσουν τη δύναμη της Χαμάς, του Ιράν, του ΚΚΚ και των άλλων εγκληματικών οντοτήτων, ώστε να μην μπορούν να επιβάλλουν τις καταστροφικές αυταρχικές ιδεολογίες τους σε αθώους σε όλο τον κόσμο. Δυστυχώς, καθώς οι βίαιες μέθοδοι τους κανονικοποιούνται, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι άλλες χώρες της G7 αρχίζουν να τις θεωρούν φυσιολογικές. Μια τέτοια αντίληψη είναι πολύ επικίνδυνη, καθώς θα συντείνει στην περαιτέρω εξάπλωση αυτού που η φιλόσοφος Χάννα Άρεντ αποκαλούσε «κακό» σε όλα τα προηγουμένως σχετικά ειρηνικά διεθνή μας συστήματα.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Του Anders Corr

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Όπως πολλοί έφηβοι, ο Ράιαν άρχισε να γοητεύεται από τα anime (άνιμε – ιαπωνικά animation) στο λύκειο. Η μητέρα του, η Κόννι, ενθάρρυνε την εμμονή του με αυτήν τη μορφή τέχνης, βλέποντάς την ως μια δημιουργική διέξοδο για τον κοινωνικά απομονωμένο γιο της. Τώρα κατηγορεί το εξαιρετικά δημοφιλές είδος ότι οδήγησε τον γιο της σε ένα σκοτεινό μονοπάτι, που κατέληξε σε σύγχυση φύλου για εκείνον και στην καταστροφή της οικογένειάς της.

Η Κόννι περιέγραψε τον Ράιαν ως «ένα ήσυχο, συμπονετικό, τρυφερό παιδί», με τον οποίο είχε μια καλή σχέση ακόμα και κατά τη διάρκεια της εφηβείας του και η εξέλιξή του ήταν απροσδόκητη για αυτήν.

Αποφάσισε να μοιραστεί την εμπειρία της μέσω της Epoch Times, ελπίζοντας να πληροφορήσει το ευρύ κοινό για την υποβόσκουσα ιδεολογία της ποπ κουλτούρας, που βρίσκεται διάχυτη στον κόσμο των νέων.

Ένας ανθυγιεινός έρωτας: Brony

«Ένα πραγματικά μεγάλο μέρος αυτού, είναι η πορνογραφία στην οποία εκτίθενται αυτά τα νεαρά παιδιά», δήλωσε η Κόννι. Θεωρεί ότι η περιήγηση του γιου της σε αυτό που ομολόγησε ότι ήταν «anime πορνό» είχε επιζήμια επίδραση στην ψυχική του υγεία.

Ο Ράιαν ανέπτυξε ένα βαθύ ενδιαφέρον για τα anime κατά τη διάρκεια του λυκείου. «Ασχολήθηκε πραγματικά με τα anime», δήλωσε η Κόννι. Γνωστά για τις περιπετειώδεις ιστορίες και τους πολύπλοκους χαρακτήρες τους, τα anime έγιναν μια δημιουργική διέξοδος γι’ αυτόν. «Ήταν πολύ καλός στο σχέδιο και μπορούσε να ζωγραφίσει τους χαρακτήρες ακριβώς όπως ήταν – μπορούσε να τους αναπαράγει τέλεια», διευκρίνισε η Κόννι.

Παράλληλα με την αγάπη του για τα anime, ο Ράιαν άρχισε να ενδιαφέρεται για τα συνέδρια cosplay, όπου πήγαινε μεταμφιεσμένος σε διάφορους χαρακτήρες anime. «Εγώ τον ενθάρρυνα τότε, επειδή είχε λίγους φίλους, είχε δυσκολίες στο σχολείο και δεν ανήκε πραγματικά σε καμία ομάδα -“φυλή”», παραδέχτηκε η Κόννι.

Όπως πολλοί γονείς, η Κόννι δεν γνώριζε ότι υπάρχουν κατηγορίες anime που είναι σεξουαλικοποιημένες έως το σημείο της πορνογραφίας. Επιπλέον, το είδος περιλαμβάνει πολλούς χαρακτήρες με ρευστό ή ασαφές φύλο, τρανς χαρακτήρες, ντυσίματα με ρούχα του αντίθετου φύλου και ΛΟΑΤ θέματα. Τα τρανσέξουαλ θέματα ενισχύονται από τη σχέση της κουλτούρα των anime με το cosplay (μεταμφιέσεις, μασκαρέματα) και τα παιχνίδια ρόλων.

Αγνοώντας τους κινδύνους που ελλοχεύουν στα anime, η Κόννι άρχισε να ανησυχεί όταν το ενδιαφέρον του Ράιαν μετατοπίστηκε προς τη σειρά «My Little Pony» (Μικρό μου πόνυ). «Έγινε “brony” (από το bro και το pony, όρος που αναφέρεται στο αντρικό κοινό της σειράς)», είπε η Κόννι, «και τον πειράζαμε, αλλά θεωρούσαμε ότι ήταν αρκετά ακίνδυνο σε γενικές γραμμές». Τώρα, η Κόννι το θεωρεί ως μέρος ενός ευρύτερου προβλήματος.

Εκείνη ήταν η τελευταία χρονιά του Ράιαν στο λύκειο.

Η Κόννι ανέφερε παραλληλισμούς με άλλες οικογένειες τις οποίες έχει γνωρίσει. «Οι ιστορίες μας είναι ίδιες. Ακούς τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά», είπε, προσθέτοντας ότι τα anime είναι ένα επαναλαμβανόμενο στοιχείο σε αυτές. «Τα anime έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία φυλομετάβασης του γιου μου.»

Η επίδραση της φοιτητικής ζωής

Όταν ο Ράιαν αποφοίτησε από το λύκειο, γράφτηκε σε ένα τοπικό κοινοτικό κολέγιο. Ωστόσο, η εμπειρία ήταν ολέθρια. Η Κόννι περιέγραψε το πλήθος μέσα στο οποίο βρέθηκε ο Ράιαν ως «ανθρώπους με πολλά σοβαρά ψυχικά προβλήματα».

Σύμφωνα με τη μαρτυρία της, γινόταν όλο και πιο καταθλιπτικός, εστιάζοντας στα αρνητικά της ζωής του και υιοθετώντας μια νοοτροπία θύματος.

Κατά τραγικό τρόπο, η συναισθηματική αναστάτωση του Ράιαν πέρασε απαρατήρητη. Οι γονείς του, απασχολημένοι με τις δουλειές τους και έναν ακόμα γιο στην εφηβεία με τις ανάλογες αναδυόμενες απαιτήσεις, δεν αντιλήφθηκαν τα σημάδια. «Ξεγλίστρησε μέσα από τις ρωγμές», παραδέχτηκε η Κόννι με τύψεις.

Μέχρι το τέλος του πρώτου έτους, ο Ράιαν είχε βυθιστεί τόσο στην κατάθλιψη που αποφάσισε να εγκαταλείψει τη σχολή του.

«Μαμά, είμαι τρανσέξουαλ»

Η κατάσταση κορυφώθηκε το Σαββατοκύριακο της Γιορτής της Μητέρας μετά το πρώτο έτος του Ράιαν στο κολέγιο. Η Κόνι θυμάται έντονα τη συζήτηση: «Μου είπε … ότι ήταν φυλομεταβατικός». Έκπληκτη, η Κόννι ζήτησε εξηγήσεις. Η απάντηση του Ράιαν ήταν η εξής: «Κάθε φορά που κάνω anime και παιχνίδια ρόλων, μου αρέσει πολύ να είμαι γυναικείος χαρακτήρας».

Απορημένη, η Κόννι απάντησε: «Δεν πειράζει». Όταν προσπάθησε να «διερευνήσει λίγο» το ζήτημα, ο Ράιαν έγινε αμυντικός. Αρνήθηκε να απαντήσει σε άλλες ερωτήσεις και έκλεισε τη συζήτηση.

Η Κόννι ζει τώρα με τεράστιες ενοχές επειδή πιστεύει ότι δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις ανάγκες του γιου της. Σκέφτεται ότι η προηγούμενη στάση της – η πίεση προς τον Ράιαν να «σκληραγωγηθεί», να τελειώσει το σχολείο και να σκέφτεται για τις δυσκολίες απλά ότι «η ζωή συνεχίζεται»- μπορεί να τον έσπρωξε βαθύτερα στην κατάθλιψη. Προς μεγάλη της λύπη, ο Ράιαν παγιδεύτηκε περισσότερο μέσα στις συναισθηματικές του δυσκολίες.

Το μάθημα ΛΟΑΤ και το «Σπίτι του Τρόμου»

Στο κολέγιο, ο Ράιαν επέλεξε να εκπληρώσει το ζητούμενο των γυναικείων σπουδών εγγραφόμενος σε «ένα μάθημα ΛΟΑΤ». Αρχικά αστειευόμενος ότι ήταν ένας από τους λίγους ετεροφιλόφυλους άντρες στην τάξη, έγινε γρήγορα φίλος με μια ομάδα κοριτσιών, οι οποίες είχαν όλες σοβαρά συναισθηματικά και οικογενειακά προβλήματα, συμπεριλαμβανομένων παλαιότερων νοσηλειών και προσπαθειών αυτοκτονίας. «Με αυτούς έκανε παρέα και στη συνέχεια βυθιζόταν όλο και περισσότερο σε κατάθλιψη», αφηγήθηκε η Κόννι.

Η ιδεολογία της τάξης επηρέασε βαθιά τον Ράιαν. Σύμφωνα με το μάθημα, το φύλο είναι μια κοινωνική κατασκευή, που σημαίνει ότι οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους μη δυαδικοί. Η Κόννι παρατήρησε: «Παρασύρθηκε εντελώς από αυτό».

Ο Ράιαν και οι νέοι του φίλοι άρχισαν να επισκέπτονται συχνά μια τοπική κλινική φύλου για την οποία είχαν μάθει στο μάθημα ΛΟΑΤ. Σε αυτή την κλινική, δημιούργησε στενή σχέση με μια κοπέλα που αυτοπροσδιοριζόταν ως μη δυαδική. Ωστόσο, «φορούσε φορέματα και μακιγιάζ και όλα τα σχετικά – ήταν κορίτσι», δήλωσε η Κόννι. «Για μεγάλο χρονικό διάστημα, οι δυο τους ήταν αχώριστοι.»

Προβληματισμένη, η Κόννι αποφάσισε να επισκεφθεί η ίδια την κλινική για να «καταλάβει τι συνέβαινε» με τον γιο της. Οι  εντυπώσεις ήταν από την αρχή αρνητικές: «Όταν πήγα στην κλινική, ήταν απίστευτο … ήταν ένα “Σπίτι του Τρόμου”», είπε. Το προσωπικό της κλινικής, στα μάτια της, δεν ήταν σωστά προετοιμασμένο για να αντιμετωπίσει τις πολυπλοκότητες των θεμάτων φύλου. Η θεραπεύτρια του Ράιαν ήταν μια νεαρή ειδικευόμενη – «σχεδόν έφηβη και η ίδια» – η οποία, μετά από μία μόνο συνάντηση, τον παρέπεμψε στην ορμονική κλινική του χώρου.

«Το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να υπογράψει ένα κομμάτι χαρτί που έλεγε: “Καταλαβαίνω τις παρενέργειες αυτών των φαρμάκων”», είπε η Κόννι, περιγράφοντας το μοντέλο συναίνεσης της κλινικής για τη συνταγογράφηση ορμονών. Παρόλο που ο Ράιαν διαβεβαίωσε τη μητέρα του ότι δεν θα υποβαλλόταν σε χειρουργική επέμβαση, η Κόννι παρατήρησε ότι «με κάθε  βήμα που έκανε, η πορεία του προς τη φυλομετάβαση εδραιωνόταν όλο και πιο πολύ».

Ο Ράιαν ήταν τότε 19 ετών.

Συνεχίζοντας να περιγράφει τη γενική ατμόσφαιρα στην κλινική, η Κόννι θυμήθηκε έναν άνδρα μόλις πάνω από 40 ετών, ο οποίος ήταν σε «σχεδόν υστερική κατάσταση» επειδή είχαν «παρεξηγήσει» το φύλο του σε ένα κατάστημα σιδηρικών. «Έμοιαζε απολύτως με άντρα…. Ήταν ψυχικά άρρωστος», σχολίασε η Κόννι.

Άκουσε επίσης μια θεραπεύτρια που έλεγε στο προσωπικό της κλινικής ότι δεν μπορούσε να φροντίσει τους ασθενείς της επειδή  είχε μια δική της κρίση. Ακόμη και ο άνθρωπος που διηύθυνε τις ομάδες υποστήριξης της κλινικής είχε ένα αμφίβολο προσόν ως μέρος του βιογραφικού του: «πρώην εργαζόμενος στο σεξ».

Αφήνοντας το σπίτι

Αντιμέτωπη με μια όλο και πιο ανησυχητική κατάσταση, η Κόννι αποφάσισε να οργανώσει μια επαγγελματική παρέμβαση. Ζήτησε τη βοήθεια του συζύγου της θεραπεύτριάς της, που ήταν ψυχοθεραπευτής, για να βοηθήσει στη διάγνωση του γιου της. Ο Ράιαν συμφώνησε να πάει, αλλά επέμενε να φέρνει μαζί του τη «μη δυαδική» φίλη του σε όλες τις συνεδρίες, κάπως σαν μια προστατευτική ασπίδα, είπε η μητέρα του.

Υποπτευόμενος μια υποκείμενη μαθησιακή δυσκολία, ο ψυχοθεραπευτής συνέστησε πρόσθετες εξετάσεις για τον Ράιαν.

Ωστόσο, είπε η Κόννι, «δεν πήραμε ποτέ μια διάγνωση. Ο γιος μου το έσκασε». Αν και οι λεπτομέρειες των συνεδριών παρέμειναν εμπιστευτικές λόγω της ηλικίας του Ράιαν, ο ψυχοθεραπευτής μοιράστηκε την υποψία του με την Κόνι ότι ο Ράιαν δεν ήταν φυλομεταβατικός, αλλά πιθανότατα υπέφερε από κάποια μορφή τραύματος.

Αφού είχε δώσει 1.200 δολάρια για τη θεραπεία, η Κόννι ένιωσε ότι βρισκόταν σε αδιέξοδο. «Ουσιαστικά εξαφανίστηκε», παραπονέθηκε. Οι εντάσεις κορυφώθηκαν στο σπίτι, όπου ακόμη και τα πιο απλά αιτήματα προκαλούσαν θυμό. Τελικά, μετά από έναν καυγά με τη μητέρα του, ο Ράιαν έφυγε από το σπίτι. Επέστρεψε αργότερα για να κλέψει το οικογενειακό αυτοκίνητο.

Η Κόννι είδε τον γιο της μόνο δύο ή τρεις φορές μετά από αυτό. Τελικά, μετακόμισε σε μια πόλη δύο πολιτείες μακριά. Στην τελευταία επίσκεψη, η Κόννι έμαθε ότι ο Ράιαν ζούσε με μια τρανσέξουαλ γυναίκα. «Ήταν πολύ προφανές ότι η τρανσέξουαλ γυναίκα ήταν άνδρας, απλώς με μακριά μαλλιά, και ήταν επίσης προφανές για μένα ότι ο γιος μου δεν αντιμετώπιζε αυτό το άτομο ως ερωτικό σύντροφο. Ο τύπος έβαζε το χέρι του γύρω από τον γιο μου, αλλά ο γιος μου δεν ανταπέδιδε τη στοργή του.»

Η Κόννι μπορούσε μόνο να υποθέσει ότι η σχέση ήταν περισσότερο ευκαιριακή παρά ρομαντική, ενδεχομένως επειδή ο σύντροφος του Ράιαν είχε μια σταθερή, καλά αμειβόμενη δουλειά ως μηχανικός λογισμικού.

Η πανδημία του κορωνοϊού ανάγκασε τελικά τον σύντροφο του Ράιαν να εγκαταλείψει τη χώρα. Παρ’ όλα αυτά, ο Ράιαν επιμένει ότι εξακολουθούν να είναι μαζί, διατηρώντας μια κυρίως εικονική σχέση. Επτά χρόνια αργότερα, η Κόννι αναφέρει με βλοσυρό ύφος ότι ο γιος της δεν εργάζεται και εξαρτάται από τη δημόσια βοήθεια και την καλή θέληση των φίλων.

Φοβάται ότι η απελπισία μπορεί να τον οδηγήσει σε ακόμα πιο σκοτεινά μονοπάτια.

Απεγνωσμένες προσπάθειες, χωρίς απόκριση

Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από την τελευταία φορά που είχε μια ουσιαστική επαφή με τον Ράιαν. Ο Ράιαν έχει αλλάξει όχι μόνο το όνομά του αλλά και τον δείκτη φύλου του. Όταν του είπε πόσο θα στεναχωριόταν ο παππούς του για αυτό, ο Ράιαν διέκοψε ολότελα τους δεσμούς μαζί της, επικαλούμενος συναισθηματική πίεση.

Στην απελπισία της να διατηρήσει μια σύνδεση, η Κόννι έφτασε στο σημείο να προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει το όνομα και τις αντωνυμίες που προτιμούσε ο Ράιαν. Έγραφε ειλικρινείς επιστολές συγγνώμης, αναγνωρίζοντας τις θεωρούμενες αποτυχίες της ως μητέρα. Όλες οι προσπάθειές της έπεσαν στο κενό.

«Πριν, φοβόμουν τόσο πολύ μήπως τον αποξενώσω περισσότερο, που ήμουν πρόθυμη να κάνω τα πάντα για να έχω μια σχέση μαζί του. Τώρα, μετά από τρία χρόνια, έχω ήδη χάσει το πιο σημαντικό πράγμα, το αγαπημένο μου παιδί», αναλογίζεται. «Δεν έχω τίποτα άλλο να χάσω.»

Η συναισθηματική αναστάτωση βύθισε την Κόννι σε μια οδυνηρή κατάθλιψη.

Μετά από δύο εξαντλητικά χρόνια φαρμακευτικής αγωγής και θεραπείας, βγαίνει από το βαθύ σκοτάδι, έχοντας αποδεχτεί ότι είναι πολύ λίγα αυτά που μπορεί να κάνει για να βοηθήσει τον γιο της σε αυτό το σημείο.

Έκκληση για ευαισθητοποίηση: «Η αλήθεια πρέπει να φανερωθεί»

Παρακινούμενη από τις οδυνηρές εμπειρίες της, η Κόννι προειδοποιεί τους Αμερικανούς γονείς για πρόσφατες νομοθετικές ρυθμίσεις όπως το AB 665 της Καλιφόρνια, που δίνει τη δυνατότητα σε ανήλικους να λαμβάνουν ιατρικές αποφάσεις που αλλάζουν τη ζωή τους χωρίς τη συγκατάθεση γονέων ή κηδεμόνων.

Επικαλούμενη ειδικούς, η νομοθεσία της Καλιφόρνιας, η οποία ψηφίστηκε στις αρχές Σεπτεμβρίου, επιτρέπει σε παιδιά ηλικίας 12 ετών να λαμβάνουν συμβουλές ψυχικής υγείας ή να πηγαίνουν σε ομαδικό σπίτι -ή και τα δύο- χωρίς τη συγκατάθεση των γονέων τους. Σε κατάθεση κατά του νομοσχεδίου, ένας σύμβουλος δήλωσε: «Είναι προφανές ότι ένα αποτέλεσμα αυτού του νομοσχεδίου θα είναι η απομάκρυνση των παιδιών με φυλομεταβατική ταυτότητα από το οικογενειακό σπίτι».

Στην Ουάσιγκτον, το SB 5599, που ψηφίστηκε τον Απρίλιο, «αίρει τα εμπόδια στην ασφαλή στέγαση των νέων που αναζητούν φροντίδα για την επιβεβαίωση του φύλου ή την αναπαραγωγική υγεία», σύμφωνα με δελτίο Τύπου του γερουσιαστή της πολιτείας της Ουάσιγκτον Μάρκο Λίας.

Το νομοσχέδιο επιτρέπει στα παιδιά να λαμβάνουν «φροντίδα που επιβεβαιώνει το φύλο» χωρίς τη συγκατάθεση ή την ενημέρωση των γονέων ή κηδεμόνων τους. Η «φροντίδα που επιβεβαιώνει το φύλο», όπως ορίζεται στη νομοθεσία της Ουάσιγκτον, περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, «μαστεκτομές, μειώσεις μαστών, εμφυτεύματα μαστού ή οποιονδήποτε συνδυασμό διαδικασιών που επιβεβαιώνουν το φύλο».

«Ένα παιδί δεν μπορεί να αγοράσει ένα πακέτο τσιγάρα, αλλά μπορεί να συναινέσει στην αφαίρεση του στήθους του χωρίς τη συγκατάθεση των γονέων του;», αναρωτιέται η Κόννι, με μια χροιά δυσπιστίας στη φωνή της.

Έχει δεχτεί κριτική από ορισμένους παλιούς της φίλους που ισχυρίζονται ότι καταλαβαίνουν τον γιο της καλύτερα από εκείνη και της πρότειναν ότι απλά «έπρεπε να το αποδεχτεί και να συμμορφωθεί με αυτό, αλλιώς δικαίως θα έχανε τη σχέση της μαζί του».

Ωστόσο, η Κόννι επιμένει ότι «το να το αποδεχτεί» είναι για εκείνη αδύνατον. «Γνωρίζω τον γιο μου σε όλη του τη ζωή. Αν πίστευα ότι αυτό είναι πραγματικά αυτό που είναι, θα τον υποστήριζα ολόψυχα. Δεν είμαι τρανσφοβική, ομοφοβική ή οποιαδήποτε άλλη ταμπέλα μου έχουν κολλήσει.»

«Όλα θα αποκαλυφθούν. Ξέρω ότι η αλήθεια θα φανερωθεί. Το θέμα είναι πόση ζημιά θα έχει γίνει μέχρι τότε σε αυτά τα παιδιά.»

Στο άρθρο αυτό έχουν χρησιμοποιηθεί ψευδώνυμα, για την προστασία της ασφάλειας και της ιδιωτικής ζωής της οικογένειας.

Των  Sean Tseng και Helen Billings

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Τα παιδιά πλήττονται από τη ριζοσπαστική μαρξιστική θεωρία στη δημόσια εκπαίδευση της Αμερικής και όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό αντιληπτό τόσο πιο γρήγορα η Αμερική θα έχει την ευκαιρία να διεκδικήσει ένα μέλλον, υποστηρίζει η Λιζ Γουίλερ, παρουσιάστρια του The Liz Wheeler Show και συγγραφέας του βιβλίου «Κρύψτε τα παιδιά σας: Αποκαλύπτοντας τους μαρξιστές πίσω από την επίθεση στα παιδιά της Αμερικής» («Hide Your Children: Exposing the Marxists Behind the Attack on America’s Children»).

Η κα Γουίλερ, σε συνέντευξή της στην εκπομπή American Thought Leaders της EpochTV, δήλωσε ότι κάποιοι μπορεί να νομίζουν ότι το να μιλάμε για την ύπαρξη μαρξιστικής επιρροής πίσω από το εκπαιδευτικό σύστημα της Αμερικής είναι σχεδόν προσβλητικό.

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορωνοϊού, ωστόσο, οι γονείς πήραν μια γεύση από την κουλτούρα της πολιτικής που καθοδηγεί την εκπαίδευση των παιδιών τους. Είχαν τη δυνατότητα να δουν το περιεχόμενο των διαδικτυακών μαθημάτων των σχολείων, όταν τα παιδιά τους μάθαιναν από το σπίτι και είδαν την πολιτικοποιημένη έμφαση σε θέματα όπως η κριτική φυλετική θεωρία, η ιδεολογία της φυλομετάβασης και ο ηθικός σχετικισμός, τα οποία ενσταλάζονται συστηματικά στα μυαλά των παιδιών, σύμφωνα με την κα Γουίλερ.

Έχοντας μελετήσει την ιστορία, αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για μια συντονισμένη, συστηματική προσπάθεια και όχι για κάτι που γίνεται αυθαίρετα.

Η κα Γουίλερ δήλωσε ότι ήθελε να φτάσει στην ουσία του ποιος βρισκόταν πίσω από αυτή την επιχείρηση, η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο του βιβλίου της.

Στοχεύοντας τα παιδιά

Σύμφωνα με την ίδια, τον περασμένο αιώνα, η Αριστερά «προσπάθησε να αναδιαμορφώσει την κοινωνία μας και το κατάφερε αρκετά καλά», καθώς κατέλαβε τους θεμελιώδεις θεσμούς των μέσων ενημέρωσης, της εκπαίδευσης, πολλών θρησκειών και του νόμου, τους οποίους χρησιμοποίησε για να επιτεθεί στην πυρηνική οικογένεια.

«Υπάρχει ένα στοιχείο της πυρηνικής οικογένειας που έχει μείνει όρθιο και αυτό είναι τα παιδιά – κάτι που ίσως εξηγεί γιατί η Αριστερά τα κυνηγάει», επισημαίνει η κα Γουίλερ.

Η συγγραφέας κατονομάζει στο βιβλίο της τους ανθρώπους και τους θεσμούς που βρίσκονται πίσω από αυτές τις επιθέσεις στα παιδιά της Αμερικής και διαπιστώνει ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι είτε δηλωμένοι μαρξιστές είτε άνθρωποι που έχουν ασπαστεί «μια προφανή μαρξιστική ιδεολογία».

«Αν αρνηθούμε να αναγνωρίσουμε ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι και ποια ιδεολογία πρεσβεύουν, τότε δεν θα μπορέσουμε να τους πολεμήσουμε αποτελεσματικά και επομένως δεν θα νικήσουμε», δήλωσε η κα Γουίλερ, προσθέτοντας ότι έγραψε το βιβλίο για το καλό της ψυχής των παιδιών, αλλά και για την Αμερική συνολικά, αφού «αν παραδώσουμε τα παιδιά μας στην αριστερά, το έθνος μας έχει τελειώσει».

Πάουλο Φρέιρε

Η κα Γουίλερ επικρίνει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα επειδή δεν αντιστέκεται στην προσπάθεια της Αριστεράς να προωθήσει την ιδεολογία της για τον μετασχηματισμό της αμερικανικής κοινωνίας.

Είπε ότι πολλοί Ρεπουμπλικάνοι στοχαστές αδυνατούν να δώσουν έναν ορισμό της κουλτούρας woke ή κουλτούρα της εγρήγορσης. Η ίδια κατάφερε να εντοπίσει τις ρίζες της ιδεολογίας της εγρήγορσης σε έναν Βραζιλιάνο «αυτοαποκαλούμενο μαρξιστή» και θεωρητικό της εκπαίδευσης, τον Πάουλο Φρέιρε (Paulo Freire, 1921-1997), συγγραφέα του βιβλίου «Η αγωγή του καταπιεζόμενου» («Pedagogy of the Oppressed»), ο οποίος «δεν πίστευε στην αντικειμενική πραγματικότητα, στην αντικειμενική αλήθεια».

Ο κος Φρέιρε πίστευε ότι τα παιδιά πρέπει να βλέπουν την εκπαίδευση μέσω της κριτικής συνείδησης, η οποία είναι η θέαση του κόσμου μέσω του κριτικού μαρξισμού, δήλωσε η κα Γουίλερ. Ο κριτικός μαρξισμός, με τη σειρά του, ανάγει τα πάντα είτε στο δίπολο του καταπιεσμένου και του καταπιεστή είτε στην κλασική μαρξιστική διαλεκτική.

Ο Άλαν Τσαρλς Κορς, ιστορικός στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, δήλωσε ότι υπάρχουν τρία βιβλία που είχαν τη βαθύτερη επιρροή στις ανθρωπιστικές επιστήμες στις Ηνωμένες Πολιτείες – τα «Τετράδια της φυλακής” του Αντόνιο Γκράμσι, η «Αγωγή του καταπιεζόμενου” του Πάουλο Φρέιρε και οι «Άθλιοι της γης” του Φραντς Φανόν.

Ο Φρέιρε αγκάλιαζε τις ιδέες των Λένιν, Μάο, Κάστρο και Γκεβάρα, μαζί με τον ριζοσπαστικό καθολικισμό.  Η «Αγωγή του καταπιεζόμενου», που εκδόθηκε το 1968 και επανεκδόθηκε στα αγγλικά δύο χρόνια αργότερα, έχει γίνει υποχρεωτικό ανάγνωσμα σε πολλά ακαδημαϊκά ιδρύματα στις Ηνωμένες Πολιτείες (βλ. «Πώς το φάντασμα του κομμουνισμού κυβερνά τον κόσμο μας», The Epoch Times).

Το βιβλίο του κου Φρέιρε δεν εστιάζει σε συγκεκριμένα εκπαιδευτικά προβλήματα, αλλά είναι «ένα ουτοπικό πολιτικό σύγγραμμα που καλεί στην ανατροπή της καπιταλιστικής ηγεμονίας και στη δημιουργία αταξικών κοινωνιών», όπως περιγράφει ο Στερν της City Journal. Το έργο δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να επαναλαμβάνει τη μαρξιστική άποψη ότι υπάρχουν μόνο δύο είδη ανθρώπων στον κόσμο: ο καταπιεστής και ο καταπιεσμένος. Οι καταπιεσμένοι θα πρέπει, λοιπόν, να απορρίψουν την εκπαίδευσή τους, να αφυπνιστούν συνειδητοποιώντας τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν και να παρακινηθούν σε εξέγερση.

«Η κριτική συνείδηση, η θεώρηση του κόσμου μέσα από έναν μαρξιστικό φακό, είναι ακριβώς αυτό που είναι το wokeness – η εγρήγορση», είπε, και είναι αυτό που διδάσκονται τα παιδιά της Αμερικής.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις των συγγραφέων και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Από τους Ευθύμιο Ωραιόπουλο και Τζαν Τζέκιλεκ

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Η πρόσφατη 22η επέτειος των τρομοκρατικών επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου δεν θα πρέπει να επισκιάσει το γεγονός ότι ακόμη πιο καταστροφικές επιθέσεις εξαπολύονται όχι μόνον κατά των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά εναντίον όλων των εθνών.

Υπάρχει ένα μεγάλο κίνημα σε εξέλιξη, γνωστό με διαφορετικούς τίτλους στα Ηνωμένα Έθνη (ΟΗΕ), αλλά γενικά εμπίπτει στην Ατζέντα 2030, το οποίο θα αλλάξει τον κόσμο και θα εξαλείψει τα εθνικά δικαιώματα που έχουν οι πολίτες, χωρίς ούτε μια φωνή διαφωνίας από τις κυβερνήσεις.

Η αποδόμηση του έθνους-κράτους

Η προφανής αυτή αποδόμηση των Ηνωμένων Πολιτειών και του έθνους-κράτους γενικότερα, αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου του ΟΗΕ και άλλων υπερεθνικών και παγκόσμιων θεσμών, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), για τη μετατόπιση της εθνικής εξουσίας και των πολιτικών όλων των εθνών της Γης, ανεξαρτήτως της εγχώριας αντίστασης, σε υπερεθνικό ή παγκόσμιο επίπεδο διακυβέρνησης.

Συμπτωματικά – ή όχι – αυτή η διάλυση της Αμερικής και της κυριαρχίας της, καθώς και του υπόλοιπου κόσμου όπως τον ξέρουμε, συνδέεται άμεσα με την πανδημία του κορωνοϊού και τους συνεπακόλουθους εμβολιασμούς. Η σειρά αυτών των γεγονότων είναι τουλάχιστον ύποπτη.

Η σύντομη εκδοχή είναι ότι, σύμφωνα με την ψηφιακή πιστοποίηση της ΕΕ, μια ενημερωμένη κατάσταση εμβολιασμού – που σημαίνει να είναι οι άνθρωποι πλήρως εμβολιασμένοι και να διατηρούν ένα ενημερωμένο πρόγραμμα ενίσχυσης κατά του κορωνοϊού – είναι απαραίτητη για να ταξιδεύουν και να εργάζονται στην ΕΕ. Η πολιτική αυτή έχει ήδη αρχίσει να επιβάλλεται με μια ψηφιακή ταυτότητα που παρακολουθεί την κατάσταση εμβολιασμού και τις μετακινήσεις του ατόμου.

Η βιασύνη για παγκόσμιες ψηφιακές ταυτότητες

Οι ελίτ, όπως ο Μπιλ Γκέιτς, θέλουν να επιβάλουν ένα παρόμοιο ψηφιακό σύστημα στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε όλο τον κόσμο. Περιέργως, ο κος Γκέιτς διαθέτει ακριβώς τα μέσα με τα οποία θα το κάνει.

Αλλά γιατί αυτή η μεγάλη πίεση για ψηφιακές ταυτότητες;

Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται ψηφιακές ταυτότητες βάσει της κατάστασης εμβολιασμού τους για τον κορωνοϊό.

Οι εμβολιασμοί έχουν αποδειχθεί λιγότερο αποτελεσματικοί και αναμφισβήτητα πιο επικίνδυνοι από τον ιό SARS-CoV-2.

Αλλά γιατί να χρειάζεται ο κόσμος ένα ψηφιακό πιστοποιητικό COVID-19 και αυτό που στην πραγματικότητα ισοδυναμεί με μια ψηφιακή συσκευή εντοπισμού; Πιο συγκεκριμένα, γιατί θα έπρεπε οποιοδήποτε έθνος να παραχωρήσει τον έλεγχο των εγχώριων πολιτικών του για τον κορωνοϊό στον ΟΗΕ;

Υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος για τον οποίο οι παγκοσμιοποιητές του ΟΗΕ θα πρέπει να παρακάμπτουν τις εκλεγμένες κυβερνήσεις και να υπαγορεύουν πολιτικές, επιβάλλοντας έναν επικίνδυνο και επαναλαμβανόμενο κύκλο εμβολίων στον υπόλοιπο κόσμο;

Το μεγάλο σχέδιο έχει ήδη μπει σε εφαρμογή

Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν πιστεύει πως ναι. Σε ανάρτησή της στο X (πρώην Twitter) και σε δήλωσή της στη Σύνοδο Κορυφής της G20, ζήτησε να συσταθεί μια επιτροπή του ΟΗΕ για τον έλεγχο της τεχνητής νοημοσύνης (ΤΝ) και των ψηφιακών δημόσιων υποδομών, όπως ακριβώς η ΔΕΚΑ (Διεθνής Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή / IPCC) του ΟΗΕ προτείνει, αν όχι υπαγορεύει, πολιτικές για το κλίμα.

Είτε από την ηγεσία του ΠΟΥ είτε από την ΕΕ είτε από άλλους, η έκκληση για παγκόσμια διακυβέρνηση του ΟΗΕ σε σχέση με τα θεμελιώδη και ατομικά δικαιώματα, τις ευθύνες και τη συμπεριφορά προέρχεται από τα υψηλότερα επίπεδα των κυβερνητικών θεσμών. Η τάση για υπερεθνική δικαιοδοσία και έλεγχο των υποτιθέμενα ελεύθερων εθνικών πολιτών είναι ήδη καθιερωμένη και επιταχύνεται.

Όπως αναφέρθηκε, η ΕΕ χρησιμοποίησε ήδη ένα τέτοιο ψηφιακό πιστοποιητικό, που επιβλήθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορωνοϊού. Η κα φον ντερ Λάιεν πρότεινε την παγκόσμια ψηφιακή ταυτότητα στη Σύνοδο Κορυφής της G20 στην Ινδία στις 10 Σεπτεμβρίου, σημειώνοντας ότι «51 χώρες σε τέσσερεις ηπείρους την υιοθέτησαν δωρεάν».

Αυτό είναι τόσο ενοχλητικό σε τόσο πολλά επίπεδα, που δύσκολα μπορεί κανείς να ξέρει από πού να αρχίσει.

Εξαπάτηση μέσω της γλώσσας

Πρώτα απ’ όλα, η λέξη ή η ιδέα του «δωρεάν» δεν έχει καμία σχέση με ένα ψηφιακό πιστοποιητικό. Αν αυτό ακούγεται σαν διαστρέβλωση της γλώσσας, είναι επειδή έτσι είναι. Η χρησιμοποίηση ευφημισμών είναι χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίο οι αριστερίζοντες πολιτικοί ορίζουν και προωθούν τις κατασταλτικές τους ατζέντες.

Θυμηθείτε, για παράδειγμα, ότι ο «καπιταλισμός των ενδιαφερομένων μερών» δεν είναι καθόλου καπιταλισμός σύμφωνα με τον κλασικό ορισμό. Αντίθετα, πρόκειται για κομμουνιστικές κοινωνικές πολιτικές που εφαρμόζονται σε εταιρείες και επιχειρήσεις κάθε μεγέθους, οι οποίες υπαγορεύουν ποιον θα προσλαμβάνουν, με ποιον θα συνεργάζονται, τι θα παράγουν και πώς. Κάθε εταιρεία κατατάσσεται με μια βαθμολογία ESG, δηλαδή, για όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς, ένα σύστημα κοινωνικής πίστωσης παρόμοιο με αυτό που ισχύει στην κομμουνιστική Κίνα. Οι επιχειρήσεις με χαμηλή κατάταξη ESG θα υπόκεινται σε κυβερνητική δράση.

Σε μια άλλη άσκηση τέτοιας διαστρέβλωσης, η κα φον ντερ Λάιεν επαίνεσε τον Δρα Τέντρος Άντανομ Γκεμπρεγιέσους, γενικό διευθυντή του ΠΟΥ, για την υιοθέτηση του ψηφιακού πιστοποιητικού COVID-19, λέγοντας ότι «ο ΠΟΥ το χρησιμοποιεί ως παγκόσμιο πρότυπο για τη διευκόλυνση της κινητικότητας σε περιόδους απειλών για την υγεία».

Πρόκειται για κλασική οργουελιανή διπλή γλώσσα, όπου οι λέξεις σημαίνουν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που λένε. Ο σκοπός των επικείμενων ψηφιακών πιστοποιητικών και της ψηφιακής ταυτότητας δεν είναι να αυξήσουν την ελευθερία των ανθρώπων αλλά να την περιορίσουν. Αυτές οι ψηφιακές ταυτότητες θα περιλαμβάνουν άδεια οδήγησης και προσωπικές και ιατρικές πληροφορίες και θα λειτουργούν και ως διαβατήρια. Είναι ελάχιστα πιθανό ότι τα ψηφιακά διαβατήρια COVID-19 θα χρησιμοποιηθούν για να «διευκολύνουν τα ταξίδια», αλλά το αντίθετο μάλλον, για να διευκολύνουν δηλαδή την αποτροπή των ταξιδιών όσων δεν έχουν την πρέπουσα κατάσταση εμβολιασμού ή αρνούνται να κάνουν το δυνητικά επιβλαβές ή ακόμη και θανατηφόρο εμβόλιο. Η πιο πιθανή «απειλή για την υγεία» προέρχεται από το ίδιο το εμβόλιο.

Αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή αυτού που αδιαμφισβήτητα φαίνεται να είναι μια άνευ προηγουμένου και ταχεία μετατόπιση της εξουσίας από τις εθνικές κυβερνήσεις σε μια χούφτα αντιδημοκρατικών παγκόσμιων θεσμών. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του ΟΗΕ, οι παγκόσμιοι θεσμοί θα έχουν σύντομα τη δύναμη να υπαγορεύουν τις πολιτικές των εθνών σε όλο τον κόσμο.

Η οικοδόμηση μιας παγκόσμιας ψηφιακής υποδομής, την οποία ζητά η κα φον ντερ Λάιεν, θα διευκολύνει την παγκόσμια διακυβέρνηση να ελέγχει με ταχύτητα και ακρίβεια κάθε άτομο στη Γη.

Οι παγκόσμιες ελίτ θα ελέγχουν τις υποδομές ψηφιακής ταυτοποίησης και τους ανθρώπους μέσω της Τεχνητής Νοημοσύνης

Αυτό μας φέρνει στα Ηνωμένα Έθνη που στριμώχνουν την αγορά και χρησιμοποιούν την τεχνητή νοημοσύνη.

Σύμφωνα με την περιγραφή της κας φον ντερ Λάιεν, η ισχύς και η αποτελεσματικότητα αυτής της ψηφιακής υποδομής θα εξαρτηθεί από την αξιοποίηση των δυνατοτήτων της Τεχνητής Νοημοσύνης.

Συνοψίζοντας, τα δικαιώματα που αναγνωρίζει στους πολίτες το Σύνταγμα της κάθε χώρας θα εξαφανιστούν και θα αντικατασταθούν από την παγκόσμια διακυβέρνηση οργανισμών όπως ο ΟΗΕ, ο ΠΟΥ και άλλοι παγκόσμιοι θεσμοί. Θα μας κυβερνούν – θα μας ελέγχουν και θα μας πειθαρχούν – μέσω υποχρεωτικών εμβολιασμών, ενισχυτικών φαρμάκων, ψηφιακών διαβατηρίων και ψηφιακού νομίσματος, εν ολίγοις μέσω μιας παγκόσμιας ψηφιακής υποδομής με τεχνητή νοημοσύνη που θα διοικείται από μια συμμορία μη εκλεγμένων, μη υπόλογων ελίτ.

Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή, αν εφαρμοστεί με επιτυχία, θα κάνει την 11η Σεπτεμβρίου να μοιάζει με παιδικό παιχνίδι.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις των Epoch Times.

Του James Gorrie

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Το «Μέσα στο Τρίτο Ράιχ” (Inside the Third Reich, 1969), τα μακροσκελή απομνημονεύματα του υπουργού του Χίτλερ Άλμπερτ Σπέερ (1905-1981), είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα.

Ως υπουργός Εξοπλισμών και Πολεμικής Παραγωγής, ο οποίος χρησιμοποιούσε αλλοδαπούς και αιχμαλώτους πολέμου σε καταναγκαστικά έργα για να στηρίξει τις πολεμικές προσπάθειες της Γερμανίας, ο Σπέερ ήταν μέλος του «εσωτερικού κύκλου» του Χίτλερ για περισσότερο από μια δεκαετία. Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καταδικάστηκε για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στις δίκες της Νυρεμβέργης το 1946. Ο Σπέερ κατάφερε να πείσει πέντε από τους οκτώ Βρετανούς, Γάλλους, Αμερικανούς και Σοβιετικούς δικαστές ότι αγνοούσε σε μεγάλο βαθμό τις διώξεις και τις μαζικές δολοφονίες των Εβραίων, αποφεύγοντας έτσι τη θανατική ποινή. Αντ’ αυτού, του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 20 ετών. Μετά την απελευθέρωσή του από τη φυλακή το 1966, προέκυψαν στοιχεία που έδειχναν ότι γνώριζε πολύ περισσότερα από όσα είχε αφήσει να εννοηθούν το 1946.

Το δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου, με τίτλο «Επάγγελμα και αποστολή», είναι από τα πιο συναρπαστικά. Περιγράφει λεπτομερώς πώς ο Σπέερ, μαζί με εκατομμύρια άλλους Γερμανούς, έπεσε στα μάγια του Χίτλερ τη δεκαετία του 1930, καθιστώντας τους Εθνικοσοσιαλιστές το μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα της Γερμανίας.

Ο Σπέερ, ένας μορφωμένος άνθρωπος, περιέγραψε την πρώτη φορά που άκουσε τον ηγέτη των εθνικοσοσιαλιστών ως εξής:

«Ο Χίτλερ μιλούσε επιτακτικά και με υπνωτική πειστικότητα. Η διάθεση που δημιούργησε ήταν πολύ βαθύτερη από την ίδια την ομιλία, την οποία στο μεγαλύτερο μέρος της δεν θυμόμουν για πολύ. Επιπλέον, παρασύρθηκα από το κύμα του ενθουσιασμού που, το ένιωθε κανείς σχεδόν σωματικά, παρέσυρε τον ομιλητή από πρόταση σε πρόταση. Σάρωνε κάθε σκεπτικισμό, κάθε επιφύλαξη. Στους αντιπάλους δεν δόθηκε καμία ευκαιρία να μιλήσουν. Αυτό ενίσχυσε την ψευδαίσθηση, τουλάχιστον στιγμιαία, της ομοφωνίας. Τελικά, ο Χίτλερ δεν φαινόταν πλέον να μιλάει για να πείσει – μάλλον φαινόταν να αισθάνεται ότι εξέφραζε αυτό που το ακροατήριο, που είχε πλέον μετατραπεί σε μια ενιαία μάζα, περίμενε από αυτόν.»

Η αντίδραση του Σπέερ ήταν όπως και αυτή τόσων άλλων Γερμανών:

«Εδώ, μου φάνηκε ότι υπήρχε ελπίδα. Εδώ υπήρχαν νέα ιδανικά, μια νέα κατανόηση, νέα καθήκοντα. Ο κίνδυνος του κομμουνισμού, που φαινόταν να έρχεται αμείλικτα, μπορούσε να αναχαιτιστεί, μας έπεισε ο Χίτλερ, και αντί για απελπιστική ανεργία, η Γερμανία μπορούσε να προχωρήσει προς την οικονομική ανάκαμψη. Το εβραϊκό πρόβλημα το είχε αναφέρει μόνο περιφερειακά. Αλλά τέτοιες παρατηρήσεις δεν με ανησύχησαν, αν και δεν ήμουν αντισημίτης- αντίθετα, είχα Εβραίους φίλους από τα σχολικά και πανεπιστημιακά μου χρόνια, όπως σχεδόν όλοι οι άλλοι.»

Μερικές εβδομάδες αργότερα, ο Σπέερ άκουσε τον Γιόζεφ Γκέμπελς, ο οποίος στη συνέχεια υπηρέτησε τον Χίτλερ ως υπουργός Προπαγάνδας του Ράιχ. Ο Σπέερ περιέγραψε την αριστοτεχνική ικανότητά τους να χειραγωγούν το συναίσθημα:

«Τόσο ο Γκέμπελς όσο και ο Χίτλερ είχαν καταλάβει πώς να απελευθερώνουν τα μαζικά ένστικτα στις ομιλίες τους, πώς να παίζουν με τα πάθη που κρύβονταν κάτω από την επιφάνεια της συνηθισμένης αξιοπρεπούς ζωής. Εξασκημένοι δημαγωγοί, κατάφεραν να συγχωνεύσουν τους συγκεντρωμένους εργάτες, μικροαστούς και φοιτητές σε έναν ομοιογενή όχλο, του οποίου τις απόψεις μπορούσαν να διαμορφώσουν όπως ήθελαν. … Για να αντισταθμίσει τη μιζέρια, την ανασφάλεια, την ανεργία και την απελπισία, αυτή η ανώνυμη συνάθροιση κυλιόταν για ώρες σε εμμονές, αγριότητες, αδεξιότητες. Αυτό δεν ήταν ένθερμος εθνικισμός, αλλά, μάλλον, για λίγες σύντομες ώρες, η δυστυχία που προκάλεσε στους ανθρώπους η κατάρρευση της οικονομίας αντικαταστάθηκε από μια μανία που απαιτούσε θύματα. Και ο Χίτλερ και ο Γκέμπελς προμήθευσαν τα θύματα. Χτυπώντας τους αντιπάλους τους και διασύροντας τους Εβραίους έδωσαν έκφραση και κατεύθυνση σε άγρια, πρωτόγονα πάθη.»

Έχοντας ενταχθεί στο Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (NSDAP) και έχοντας γίνει μέλος με τον αριθμό 474.481 τον Ιανουάριο του 1931, ο Σπέερ δήλωσε: «Δεν γνώριζα σχεδόν τίποτα για το πρόγραμμα του Χίτλερ. Με είχε κυριεύσει πριν καταλάβω τι συνέβαινε».

Στο βιβλίο του, ο Σπέερ παραδέχεται την πνευματική του τεμπελιά:

«Γιατί, για παράδειγμα, ήμουν πρόθυμος να παραμείνω στη σχεδόν υπνωτιστική εντύπωση που μου είχε κάνει η ομιλία του Χίτλερ; Γιατί δεν ανέλαβα μια ενδελεχή, συστηματική έρευνα, ας πούμε για την αξία ή την αχρηστία των ιδεολογιών όλων των κομμάτων; Γιατί δεν διάβασα τα διάφορα προγράμματα των κομμάτων ή τουλάχιστον το Mein Kampf (Ο
Αγών μου) του Χίτλερ και το Myth of the Twentieth Century (Μύθος του Εικοστού Αιώνα) του Ρόζενμπεργκ; Ως διανοούμενος, θα περίμενε κανείς από εμένα να συλλέξω τεκμηρίωση με την ίδια σχολαστικότητα και να εξετάσω τις διάφορες απόψεις με την ίδια αμεροληψία που είχα μάθει να εφαρμόζω στις προκαταρκτικές αρχιτεκτονικές μου μελέτες. […]

«Διότι αν ήθελα, θα μπορούσα να είχα ανακαλύψει ακόμη και τότε ότι ο Χίτλερ διεκήρυττε την επέκταση του Ράιχ προς τα ανατολικά, ότι ήταν βαθιά αντισημίτης, ότι ήταν προσηλωμένος σε ένα σύστημα αυταρχικής διακυβέρνησης, ότι μετά την κατάκτηση της εξουσίας σκόπευε να καταργήσει τις δημοκρατικές διαδικασίες και ότι στη συνέχεια θα υποχωρούσε μόνο  με τη βία. Το ότι δεν ασχολήθηκα για να τα ανακαλύψω όλα αυτά, τουλάχιστον για εμένα – το ότι δεν διάβασα, δεδομένης της μόρφωσής μου, βιβλία, περιοδικά και εφημερίδες με διάφορες απόψεις – το ότι δεν προσπάθησα να διακρίνω όλο τον μηχανισμό της μυθοποίησης, ήταν ήδη εγκληματικό. Σε αυτό το αρχικό στάδιο, η ενοχή μου ήταν τόσο σοβαρή όσο, στο τέλος, το έργο μου για τον Χίτλερ. Διότι το να είσαι σε θέση να γνωρίζεις και παρ’ όλα αυτά να αποφεύγεις τη γνώση δημιουργεί άμεση ευθύνη για τις συνέπειες – από την αρχή.»

Φυσικά, για τον Σπέερ και τόσους άλλους, η πνευματική τεμπελιά είχε και μια ευχάριστη πλευρά:

«Η κλίση μου να απαλλαγώ από την ανάγκη να σκέφτομαι, ιδιαίτερα για δυσάρεστα γεγονότα, συνέτεινε να κλονιστεί η ισορροπία. Σε αυτό δεν διέφερα από εκατομμύρια άλλους.»

Αυτή η ανακούφιση, η απαλλαγή από το να χρειάζεται να σκέφτεται, αποδείχθηκε επικίνδυνη και τοξική:

«Ήταν αυτή η πνευματική χαλαρότητα που πάνω απ’ όλα διευκόλυνε, εδραίωσε και τελικά εξασφάλισε την επιτυχία του εθνικοσοσιαλιστικού συστήματος. Πόσο ανυπολόγιστες ήταν οι συνέπειες!»

Μόνο μετά τον πόλεμο, μπόρεσε ο Σπέερ να εκτιμήσει στην εντέλεια το υψηλό τίμημα που πλήρωσε ο ίδιος – και εκατομμύρια άλλοι – για αυτή τη διανοητική τεμπελιά:

«Το 1931, δεν είχα ιδέα ότι δεκατέσσερα χρόνια αργότερα θα έπρεπε να λογοδοτήσω για ένα πλήθος εγκλημάτων, τα οποία προσυπέγραψα εκ των προτέρων με την είσοδό μου στο κόμμα. Δεν ήξερα ακόμα ότι θα χρειάζονταν είκοσι ένα χρόνια από τη ζωή μου για να εξιλεωθώ από την επιπολαιότητα, την απερισκεψία και τη ρήξη με την παράδοση. Στην πραγματικότητα, δεν θα απαλλαγώ ποτέ από αυτή την αμαρτία.»

Πόσο βολικό θα ήταν να απορρίψουμε τον Σπέερ και τα εκατομμύρια άλλων Γερμανών που υποστήριξαν τους εθνικοσοσιαλιστές ως ανθρώπους με τους οποίους δεν θα μπορούσαμε να ταυτιστούμε: αδιάβαστους, ευεπηρέαστους και ηθικά κατώτερους. Βολικό, ναι, αλλά και ανόητο. Ο κόσμος έχει αλλάξει μετά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά οι άνθρωποι όχι. Οι Καναδοί, όπως και τόσοι άλλοι λαοί, έχουν την ίδια ανθρώπινη φύση με τους Γερμανούς. Και, εκτός αν η ανθρώπινη φύση έχει αλλάξει σημαντικά τα τελευταία 90 χρόνια, οι Καναδοί σήμερα είναι το ίδιο επιρρεπείς στη χειραγώγηση και τον συναισθηματισμό όπως ήταν οι Γερμανοί τη δεκαετία του 1930.

Είμαστε περισσότερο ικανοί τάχα από τους Γερμανούς να αντισταθούμε στην υπνωτική πειθώ, να μην παρασυρθούμε από το κύμα ενθουσιασμού που παρασύρει τον σκεπτικισμό και τις επιφυλάξεις; Όταν δεν δίνεται στους αντιπάλους μια δίκαιη ευκαιρία να μιλήσουν, οι Καναδοί πιστεύουν στην ψευδαίσθηση της ομοφωνίας; Έχουν οι Καναδοί ανοσία στο να συγχωνεύονται σε ομοιογενή όχλο του οποίου οι απόψεις μπορούν να διαμορφωθούν από τους πολιτικούς, τα μέσα ενημέρωσης και άλλες αρχές; Πόσοι Καναδοί αναλαμβάνουν μια ενδελεχή, συστηματική διερεύνηση των ισχυρισμών που διατυπώνονται από πολιτικούς ακτιβιστές, υγειονομικές αρχές και άλλους «ειδικούς»; Πόσοι Καναδοί διαβάζουν βιβλία, ιστότοπους και εφημερίδες με ποικίλες απόψεις; Σε πόσους Καναδούς αρέσει να απαλλάσσονται από την ανάγκη να σκέφτονται, ιδίως για δυσάρεστα γεγονότα;

Όπως εξήγησε ο Σπέερ, ο θρίαμβος του εθνικοσοσιαλισμού (1933-1945) ευνοήθηκε και εδραιώθηκε από τη διανοητική τεμπελιά. Όπως το έθεσε ο ίδιος: «Το να μην προσπαθείς να δεις μέσα από ολόκληρο τον μηχανισμό της μυθοποίησης είναι ήδη εγκληματικό και το να είσαι σε θέση να γνωρίζεις και παρ’ όλα αυτά να αποφεύγεις τη γνώση δημιουργεί άμεση ευθύνη για τις συνέπειες – από την αρχή».

Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Η διανοητική τεμπελιά είναι το τσιμέντο που δένει την πλακόστρωση.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Του John Carpay

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Η ελευθερία της βούλησης είναι κάτι που όλοι γνωρίζουμε- είναι φανερό πότε έχουμε ενεργήσει ελεύθερα ή πότε βρισκόμαστε υπό την επήρεια κάποιου είδους καταναγκασμού. Τουλάχιστον αναγνωρίζουμε την ελευθερία, μέχρι να κορεστούμε τόσο πολύ από τα ρεύματα του καταναγκασμού, ώστε να μην αντιλαμβανόμαστε την αξιοθρήνητη, υποδουλωμένη μας κατάσταση.

Στο πρώτο από τα δύο μέρη αυτού του άρθρου εξετάσαμε πώς η ιδέα της ηθικής κατέστη σταδιακά «απαράδεκτη», για να χρησιμοποιήσουμε έναν σύγχρονο όρο, και πώς καταργήθηκε επίσης η ιδέα του κακού. Επιπλέον, είδαμε πώς αντικαταστάθηκε η ηθική από τη θυματοποίηση και την ψυχιατρική και ότι πίσω από αυτό κρυβόταν μια θεμελιώδης επίθεση κατά της ελευθερίας γενικά και κατά της ελευθερίας της βούλησης ειδικότερα. Στο β΄ μέρος θα εξετάσουμε πιο προσεκτικά τα ζητήματα της ελευθερίας και της ελευθερίας της βούλησης.

Η ελευθερία, τελικά, είναι μια έκφραση αγάπης. Όταν παντρευόμαστε από αγάπη, επιλέγουμε κάποιον οικειοθελώς από τα εκατομμύρια των πιθανών επιλογών και δεσμευόμαστε ελεύθερα να περιχαρακώσουμε τον εαυτό μας, επειδή με κάποιον περίεργο τρόπο αυτό το είδος αγάπης μάς διευρύνει. (Είναι ενδιαφέρον ότι ο «πλησιέστερος συγγενής» μας είναι πάντα ο σύντροφός μας, όχι τα παιδιά μας, όχι οι γονείς μας ούτε άλλοι συγγενείς με τους οποίους συνδεόμαστε με σχέσεις αίματος, αλλά ένας ξένος, αυτός που αγαπήσαμε ελεύθερα).

Η ελευθερία έναντι της υποδούλωσης στη θυματοποίηση

Ο συγγραφέας Θεόδωρος Ντάλριμπλ (Theodore Dalrymple, γεν. 1949) στο βιβλίο του «Ο πολιτισμός μας ή ό,τι έχει απομείνει από αυτόν» παρατήρησε ότι ο διάσημος ειρηνιστής συγγραφέας Στέφαν Τσβάιχ (1881-1942), ο οποίος εγκατέλειψε τη ναζιστική Γερμανία, «θα έβλεπε με τρόμο την κακοφωνία των μονομανιών -σεξουαλικών, φυλετικών, κοινωνικών, εξισωτικών- που χαρακτηρίζει την πνευματική ζωή των κοινωνιών μας, όπου κάθε μονομανής απαιτεί νομοθετικό περιορισμό της ελευθερίας των άλλων στο όνομα ενός υποτιθέμενου μεγαλύτερου, συλλογικού αγαθού».

Αυτό που επισημαίνει ο Ντάλριμπλ είναι ακριβώς αυτό που επισημαίνει και ο συγγραφέας Κένεθ ΛαΦέιβ (Kenneth LaFave, 1936 – 2023) όταν λέει ότι: «Το όλο νόημα του να βάλουμε την ελευθερία στο κέντρο του πολιτισμού μας είναι να σπρώξουμε την πολιτική στην περιφέρεια». Τώρα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Διότι είναι ακριβώς σε αυτόν τον τομέα της προσωπικής ελευθερίας που η «αφυπνισμένη» (woke) πολιτική απαιτεί υποταγή. (Για να είμαστε σαφείς, ο όρος woke  -«αφυπνισμένος»- χρησιμοποιείται τόσο από τους φιλελεύθερους όσο και από τους συντηρητικούς για να περιγράψει μια σειρά από πιο ριζοσπαστικές προοδευτικές ιδεολογίες, συμπεριλαμβανομένης της κριτικής φυλετικής θεωρίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της θεωρίας των φύλων).

Η πιο πειστική απόδειξη γι’ αυτό είναι η έκρηξη της επιμονής τους να αλλάξουμε ακόμη και τις αντωνυμίες που χρησιμοποιούμε. Και όχι μόνο να τις αλλάξουμε, αλλά να αρχίσουμε να παραποιούμε και την πραγματικότητα: μια γυναίκα δεν είναι «αυτή» αλλά «αυτοί». Τι θα μπορούσε να είναι πιο παρεμβατικό για την αίσθηση της προσωπικής μας ελευθερίας;

Όπως είπε ο Καναδός κριτικός λογοτεχνίας Νόρθροπ Φράι (Northrop Frye, 1912-1991), «η πραγματική ελευθερία είναι κάτι που μόνο το άτομο μπορεί να βιώσει». Μια άλλη επιμονή είναι οι άλλοι να «είναι ευγενικοί» και να μας αφήσουν ελεύθερους να αποδεχτούμε τα τρωτά μας σημεία -τη θυματοποίησή μας- και μάλιστα να αρχίσουμε να τα περιφέρουμε και να τα επιδεικνύουμε. Αλλά αυτό δεν είναι πραγματικά μια ηθική θέση, γιατί παραδόξως, αυτού του είδους η «ελευθερία» έχει, φυσικά, μια ακούσια συνέπεια, που είναι το αντίθετο από αυτό που επιδιώκει. Δηλαδή, αντί να μας απελευθερώνει μάς δεσμεύει- γιατί όπως σοφά επεσήμανε ο Αγγλοϊρλανδός φιλόσοφος Έντμουντ Μπερκ (Edmund Burke, 1729-1797): «Είναι κανονισμένο στην αιώνια κατάσταση των πραγμάτων, ότι οι άνθρωποι με αχαλίνωτα μυαλά δεν μπορούν να είναι ελεύθεροι».

Ο «αχαλίνωτος νους» είναι αυτό στο οποίο αναφερθήκαμε προηγουμένως ως «κακοφωνία των μονομανιών».

Δηλαδή, υποδουλωνόμαστε από τη θυματοποίησή μας και από τα ίδια τα είδωλα που λατρεύουμε με τόση προσοχή και αφοσίωση – όπου είδωλα είναι οι προαναφερόμενες σεξουαλικές, φυλετικές, κοινωνικές και εξισωτικές εμμονές.

Γιατί η λογική δεν μπορεί να είναι το θεμέλιο της ηθικής μας

«Η ηθική δεν είναι ένα υποσύστημα ανάμεσα σε άλλα, όπως υπάρχουν η τέχνη, η επιστήμη, η θρησκεία, οι επιχειρήσεις, η πολιτική κ.ο.κ. μεταξύ άλλων. Αντίθετα, η ηθική είναι η κατευθυντήρια αρχή για όλες τις ανθρώπινες προσπάθειες», σύμφωνα με τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Notre Dame Μαρκ Ουίλιαμ Ρος (Mark William Roche, γεν. 1956) στο βιβλίο του «Why Literature Matters in the 21st Century» (Γιατί είναι σημαντική η λογοτεχνία τον 21ο αιώνα).

Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι η ηθική πάντα ήταν η κατευθυντήρια αρχή για όλες τις ανθρώπινες προσπάθειες. Μπορεί να διαφωνούμε σε θέματα τόσο θεμελιώδη όσο οι θρησκείες μας -μπορεί να υπάρχουν βαθιές διαφωνίες φιλοσοφίας και θεολογίας- αλλά όσον αφορά την ηθική που καθοδηγεί τη σκέψη και τη συμπεριφορά μας, δεν πρέπει να διαφωνούμε στα ουσιώδη. Δεν θα έπρεπε να σας σκοτώσω, να σας κλέψω, να ψευδομαρτυρήσω εναντίον σας ή να επιχειρήσω να κοιμηθώ με τον σύντροφό σας- πράγματι, αν έκανα οτιδήποτε από αυτά τα πράγματα, θα αρνιόμουν τα κεντρικά δόγματα της θρησκείας μου. Όλες οι μεγάλες θρησκείες διδάσκουν αυτές τις αρχές και θα ήμουν  πραγματικά ένα ανήθικο άτομο.

Αλλά αυτό δεν είναι αυτό που θέλουν να ακούσουν σχεδόν όλοι οι δυτικοί πολιτικοί και οι σημερινές επιτροπές ηθικής τους. Το δικό τους μήνυμα είναι διαφορετικό. Προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν μια ηθική μέσω της λογικής, γιατί αν είναι ζήτημα λογικής, τότε δεν αποτελεί δεδομένη ή υπερβατική πραγματικότητα. Μπορεί να συζητηθεί, μπορεί να αλλάξει και επιτρέπει στους πολιτικούς να πάρουν τον έλεγχο μέσω οποιασδήποτε πολιτικής ατζέντας ακολουθούν.

Ωστόσο, ο Αμερικανός κλασικιστής Άλαν Μπλουμ (Allan Bloom, 1930-1992) το κατέστησε σαφές: «Η λογική δεν μπορεί να καθιερώσει αξίες και η πεποίθησή της ότι μπορεί να το κάνει είναι η πιο ανόητη και ολέθρια ψευδαίσθηση». Ο Πολωνός ιστορικός ιδεών Λέσεκ Κολακόφσκι (Leszek Kolakowski, 1927-2009) στο βιβλίο του «Θρησκεία» αποκάλεσε τη σύγχρονη εξάρτηση από τη λογική ως αξία «προμηθεϊκή αθεΐα».

Το αναλλοίωτο μήνυμα του προμηθεϊκού αθεϊσμού είναι ότι «η ανθρώπινη αυτο-δημιουργικότητα δεν έχει όρια, το κακό και ο πόνος είναι τυχαία, η ζωή είναι απείρως εφευρετική, τίποτα δεν είναι έγκυρο -ηθικά ή διανοητικά- μόνο και μόνο επειδή έχει περάσει ως έγκυρο στην ιστορία, δεν υπάρχει καμία αυθεντία στην παράδοση, ο ανθρώπινος νους δεν χρειάζεται καμία αποκάλυψη ή οποιαδήποτε διδασκαλία από έξω, ο Θεός δεν είναι παρά ο άνθρωπος που καταπιέζει τον εαυτό του και καταπνίγει τη λογική του».

Στην ουσία, μπορείς να είσαι ό,τι θέλεις – τι τη θέλουμε τη συμβατική ηθική; Και πάλι, ο Θεόδωρος Ντάλριμπλ: «Ποιος είναι πιο καταφρονεμένος από αυτόν που προσκολλάται πεισματικά στις παλιές ηθικές αντιλήψεις;»

Εκατό χρόνια πριν, ο συγγραφέας και προφήτης Γκ. Κ. Τσέστερτον (G.K. Chesterton, 1874-1936) στη βιογραφία του καθολικού συγγραφέα Τζόζεφ Πιρς έγραφε προφητικά:

«Το έργο του σκεπτικιστή τα τελευταία εκατό χρόνια έμοιαζε πράγματι πολύ με την άκαρπη μανία κάποιου αρχέγονου τέρατος – χωρίς μάτια, χωρίς μυαλό, απλώς καταστροφικό και καταβροχθίζον- ένα γιγάντιο σκουλήκι που σπαταλιόταν σε ένα έργο που δεν μπορούσε καν να δει- μια καλοκάγαθη και κτηνώδης ζωή, χωρίς συνείδηση της ίδιας της αιτίας και των ίδιων της των συνεπειών. … Αλλά το να λέμε ότι δεν υπάρχει πόνος ούτε ύλη ούτε κακό ούτε διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο και το κτήνος ή ανάμεσα σε οποιαδήποτε πράγματα – αυτό είναι μια απελπισμένη προσπάθεια να καταστραφεί κάθε εμπειρία και αίσθηση της πραγματικότητας, που θα κουράσει τους ανθρώπους όταν θα έχει πάψει να είναι η τελευταία λέξη της μόδας και θα αναζητήσουν για άλλη μια φορά κάτι που θα δώσει μορφή σε ένα τέτοιο χάος και θα διατηρήσει τις αναλογίες του ανθρώπινου νου.»

Δυστυχώς, εκατό χρόνια αργότερα, ο πολιτισμός μας δεν έχει ακόμη κουραστεί από τον προμηθεϊκό αθεϊσμό στη Δύση και αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος. Διότι, όπως είπε κάποτε ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Γ. Ι. Τόμας (W.I. Thomas, 1863-1947): «Αν οι άνθρωποι ορίζουν τις καταστάσεις ως πραγματικές, είναι πραγματικές ως προς τις συνέπειές τους». Αν πρόκειται να καταργήσουμε το σωστό και το λάθος, να σφετεριστούμε την κοινή λογική της πλειοψηφίας του πληθυσμού και να περνάμε τον χρόνο μας ικανοποιώντας τις ηδονιστικές μας επιθυμίες χωρίς κανένα ηθικό έλεγχο, τότε οι κοινωνίες μας θα ξεπέσουν.

Η πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στη Δύση και η κατάκτησή της από τους βαρβάρους τον 5ο αιώνα ήταν δυνατή μόνο επειδή πρώτα είχε ήδη διαφθαρεί και είχε χάσει την εσωτερική της δύναμη. Αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος τώρα για την Αμερική και τους συμμάχους της. Καθώς εμείς παίζουμε με τον επαναπροσδιορισμό της ηθικής, οι φωτιές από την Ανατολή καίνε όλο και πιο κοντά μας. Πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά τις πραγματικές αναλογίες του ανθρώπινου μυαλού, κυρίως δε τις ηθικές τους διαστάσεις.

Του James Sale

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

Για πολλούς, ένα από τα πιο αινιγματικά χαρακτηριστικά της δυτικής κοινωνία είναι το πώς η ηθική φαίνεται να έχει χαθεί κάτω από την ομπρέλα της πολιτικής. Για παράδειγμα, μοιάζει πιο σημαντικό αν κάποιος ανήκει στο άλφα ή στο βήτα κόμμα παρά αν έχει δίκιο ή άδικο. Για το θέμα αυτό, το να είσαι σωστός ή λάθος έχει γίνει συνώνυμο του να είσαι είτε στο ένα κόμμα είτε στο άλλο, είτε αριστερός είτε δεξιός! Με άλλα λόγια, η πολιτική μας κρίση ακολουθεί περισσότερο «φυλετικά» (ομαδικά) παρά ορθολογικά κριτήρια.

Ωστόσο, όπως παρατήρησε ο Άγγλος ηθικολόγος και δοκιμιογράφος Σάμιουελ Τζόνσον (Samuel Johnson, 1709-1784), «αυτός που σκέφτεται λογικά, σκέφτεται ηθικά». Το να σκέφτεται κανείς φυλετικά -η χώρα μου, το κόμμα μου, η οικογένειά μου, οι ιδέες μου, το σωστό ή το λάθος- αποτελεί διαστροφή της λογικής. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ολόκληρο το ποίημα του Δάντη «Θεία Κωμωδία» αφορά επί της ουσίας το πώς η διαστροφή της λογικής (της διάνοιας) οδηγεί στην κόλαση, την καταδίκη και την ατέλειωτη δυστυχία τόσο μεγάλου μέρους της ανθρώπινης κατάστασης σε αυτή τη ζωή όσο και στην επόμενη.

Απορρίπτοντας την ηθική 

Η ηθική δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στις μέρες μας- ίσως θεωρείται πολύ αδιαφανής, πολύ αμφιλεγόμενη και, κυρίως, πολύ επικριτική. Είπα επικριτική; Όπως παρατήρησε ο συγγραφέας Θεόδωρος Ντάλριμπλ (Theodore Dalrymple, γεν. 1949), ο οποίος αποκαλείται επίσης ο «Όργουελ της εποχής μας»: «Όταν οι νέοι θέλουν να επαινέσουν τον εαυτό τους, περιγράφουν τον εαυτό τους ως “μη επικριτικό”. Γι’ αυτούς η υψηλότερη μορφή ηθικής είναι η ανηθικότητα».

Δεν αποτελεί έκπληξη, λοιπόν, το γεγονός ότι ο συγγραφέας των New York Times Ντέηβιντ Μπρουκς (David Brooks) στο άρθρο του «If It Feels Right…» (Αν σας φαίνεται σωστό…) αναφέρεται σε συνεντεύξεις Αμερικάνων από όλες τις πολιτείες και πραγματεύεται το γεγονός ότι, όπως προέκυψε από το σύνολο των συνεντεύξεων, «τα δύο τρίτα των νέων είτε δεν μπορούσαν να απαντήσουν στην ερώτηση [για την ηθική τους ζωή] είτε περιέγραφαν προβλήματα που δεν είναι καθόλου ηθικά».

Και δεν είναι μόνο οι νέοι άνθρωποι. Η βασική πτυχή της κατάργησης της μη επικριτικής συμπεριφοράς είναι γλωσσική. Παρά το ότι καθημερινά σχεδόν όλοι οι άνθρωποι βιώνουν το καλό και το κακό, τα τελευταία 30 χρόνια γίνεται μια συστηματική προσπάθεια από πολιτικούς, θεολόγους, μέσα μαζικής ενημέρωσης και άλλους, ώστε οι λέξεις «καλό» και «κακό» να χάσουν το νόημά τους και να αντικατασταθούν από πιο ανώδυνες λέξεις όπως «απαράδεκτο». Οι φαύλες συμπεριφορές και επιθυμίες δεν είναι πλέον κακές: είναι απαράδεκτες.

Αυτή η αλλαγή, φυσικά, υποβιβάζει την ηθική από απόλυτο σε κοινωνικό κανόνα. Και όπως σημειώνει ο συγγραφέας και ψυχίατρος Νόρμαν Ντόιτζ (Norman Doidge) στον πρόλογό του στο βιβλίο του Τζόρνταν Πήτερσον «12 κανόνες για τη ζωή”: «Η ιδέα ότι η ανθρώπινη ζωή μπορεί να είναι απαλλαγμένη από ηθικές ανησυχίες είναι μια φαντασίωση».

Ο πολιτιστικός σχολιαστής Ντέηβιντ Μπρουκς εξηγεί περαιτέρω: «Όταν ο σύγχρονος πολιτισμός προσπαθεί να αντικαταστήσει την αμαρτία με ιδέες όπως το λάθος ή η αναισθησία, ή προσπαθεί να εξορίσει εντελώς λέξεις όπως “αρετή”, “χαρακτήρας”, “κακό” και “φαύλο”, αυτό δεν κάνει τη ζωή λιγότερο ηθική- σημαίνει απλώς ότι έχουμε συσκοτίσει τον αναπόφευκτο ηθικό πυρήνα της ζωής με ρηχή γλώσσα. (…) Επιπλέον, η έννοια της αμαρτίας είναι απαραίτητη επειδή είναι ριζικά αληθινή.»

Απαλείφοντας την έννοια του Κακού

Το πρόβλημα με την κατάργηση της έννοιας του κακού -ή μάλλον με την προσπάθεια να προσποιηθούμε ότι δεν υπάρχει και ότι μπορεί να επαναπροσδιοριστεί- είναι ότι γίνεται από το ίδιο το κακό και ότι αυτή η τακτική δημιουργεί περαιτέρω κακό. Ο Πταχοτέπ, ένας βεζύρης που έγραφε πριν από 4.000 χρόνια, σημείωνε ότι αντί να προσπαθούμε να επαναπροσδιορίσουμε το κακό, πρέπει να το σταματήσουμε, διότι «η πράξη της διακοπής του κακού οδηγεί στην εδραίωση της αρετής».

Το να σταματήσουμε το κακό, φυσικά, προϋποθέτει ότι γνωρίζουμε τι είναι. Όταν η ηθική βασίζεται σε μια υπερβατική πραγματικότητα – στην πνευματική φώτιση (Βουδισμός), στους θεούς (κώδικας Χαμουραμπί) ή στον ίδιο τον Θεό (οι Δέκα Εντολές), μπορούμε να κατανοήσουμε το κακό ως ένα αντίθετο των υπερβατικών προθέσεων. Αυτό που βλέπουμε από αυτά τα παραδείγματα κωδίκων ή νόμων είναι μια τεράστια επικάλυψη στους τομείς της βασικής ηθικής: μοιχεία, κλοπή, ψευδομαρτυρία, φόνος -για να πάρουμε τέσσερα προφανή παραδείγματα- τα οποία καταδικάζονται. Το ποιες είναι οι πραγματικές ιδιαιτερότητες (το πλαίσιο) και ποιες μπορεί να είναι οι ποινές και οι συνέπειες, μπορεί να διαφέρουν από κοινωνία σε κοινωνία και από εποχή σε εποχή, αλλά η γενική κατεύθυνση είναι πολύ σαφής.

Κανείς πλέον δεν είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του – όλοι έχουν απλώς ανάγκη από θεραπεία και το πρόβλημα λύθηκε! Αυτή η ιδέα μπορεί να αναχθεί στον Διαφωτισμό και στους στοχαστές που γέννησε. Ο Μαρξ θα μπορούσε να είναι ένα κλασικό παράδειγμα, αφού οι οικονομικοί παράγοντες, σύμφωνα με αυτόν, παρήγαγαν τα κοινωνικά δεινά και όχι οι πραγματικοί, αληθινοί άνθρωποι. Ειρωνικά, φέρεται να είχε σχολιάσει η σύζυγός του (ή ίσως η μητέρα του): «Μακάρι ο Καρλ να περνούσε λίγο λιγότερο χρόνο μιλώντας για το κεφάλαιο και λίγο περισσότερο συσσωρεύοντάς το.»

Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε τον Νίτσε και τον Φρόιντ στον κατάλογο των στοχαστών που προσπάθησαν να εξηγήσουν την ανθρώπινη φύση βάσει κάποιου άλλου απλουστευτικού παράγοντα. Αλλάξτε τα οικονομικά, γίνετε υπεράνθρωποι, κατανοήστε τα όνειρά σας, και η ουτοπία θα είναι εδώ από μέρα σε μέρα!

Πηγαίνετε σε έναν ψυχίατρο

Ο παραλογισμός όλων αυτών γίνεται φανερός όταν αναλογιστεί κανείς αυτό που επίσης σημείωσε ο Ντάλριμπλ, σχολιάζοντας μια από τις πιο διάσημες κηδείες στα τέλη του 20ού αιώνα:

«Η παθολογική-θεραπευτική προσέγγιση της ζωής έχει γίνει τόσο καθολικά αποδεκτή, ώστε ο αποστολικός κληρονόμος του Αγίου Αυγουστίνου -δηλαδή ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι- απηύθυνε ευχαριστίες προς τον Θεό κατά την εξόδιο ακολουθία για την ευάλωτη πριγκίπισσα Νταϊάνα, λες και το ραντεβού με έναν ψυχίατρο ήταν η ύψιστη δυνατή ηθική και πολιτιστική επιδίωξη του ανθρώπου.»

Αν το σχόλιο του Ντάλριμπλ ήταν οξυδερκές τότε, είναι 10 φορές περισσότερο τώρα, αφού η διακήρυξη της ευαλωτότητας ή/και της εύθραυστης ψυχικής κατάστασης κάποιου φαίνεται να είναι απαραίτητη προϋπόθεση της αρετής, όπως θα αποκαλύψει οποιαδήποτε πρόχειρη εξέταση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Δείτε, για παράδειγμα, ένα σημαντικό άρθρο στο BBC, με τίτλο «How LinkedIn Is Changing and Why Some Are Not Happy» (Πώς το LinkedIn αλλάζει και γιατί δεν χαίρονται όλοι), όπου ο αρθρογράφος διερωτάται γιατί τα τελευταία πέντε χρόνια το LinkedIn, ένας σημαντικός ιστότοπος για επαγγελματικές επαφές, έχει μετατραπεί σε ένα «πανηγύρι θρήνων» για ευάλωτες καρδιές.

Πάνω σε τι βασίζεται η ηθική

Ποια είναι, όμως, η αρετή ή η ηθική που επιθυμούμε και που πρέπει να υπερασπιστούμε; Ανέφερα την αναγκαστικά υπερβατική πηγή της, αν πρόκειται να έχει κύρος. Λάβετε υπόψη σας ότι ο ορθολογισμός αρχίζει αφού κάποιος έχει καθιερώσει τις σχετικές αρχές που δεν είναι ορθολογικές: Η ίδια η λογική δεν μπορεί να αποδειχθεί με τη λογική. Πρέπει να υποθέσουμε ότι ο λόγος είναι εξ αρχής ορθολογικός πριν τον επικαλεστούμε.

Τούτου λεχθέντος, η λογική έχει συγκεκριμένες εφαρμογές σε τέσσερεις τομείς της ζωής: τη μοιχεία, την κλοπή, την ψευδομαρτυρία και τη δολοφονία. Ένα στοιχείο για αυτό που υποστηρίζουμε προκύπτει αν σκεφτούμε τι κοινό έχουν αυτά τα τέσσερα εγκλήματα. Προφανώς, καθένα από αυτά βλάπτει άλλους ανθρώπους, αλλά πώς;

Νομίζω ότι η απάντηση σε αυτό -από τη δυτική οπτική γωνία- είναι ότι κάθε μία από αυτές τις δραστηριότητες περιγράφει την ελευθερία ενός άλλου. Με αντίστροφη σειρά, ο φόνος αφαιρεί την ελευθερία του άλλου να ζει – το ψέμα αφαιρεί την ελευθερία πρόσβασης στην αλήθεια – η κλοπή αφαιρεί την ελευθερία πρόσβασης σε υλικά και άυλα αγαθά- και η μοιχεία αφαιρεί την ελευθερία της εμπιστοσύνης και της οικειότητας με το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή του άλλου. Με άλλα λόγια, η βασική ηθική αρχή -ακόμα και παραδοχή- που πρέπει να υποστηρίζουμε είναι η ελευθερία, οι ατομικές μας ελευθερίες και ο σεβασμός που διατηρούμε για την ελευθερία των άλλων.

Ο συγγραφέας και αρθρογράφος A.N. Ουίλσον στο βιβλίο του «Dante in Love» (Ερωτευμένος Δάντης) σημείωσε αντιστοίχως ότι «η ιστορία της χριστιανικής θεολογίας -και θα μπορούσε να ειπωθεί, ολόκληρη η ιστορία της δυτικής σκέψης- ήταν μια αιώνια μάχη μεταξύ του ντετερμινισμού και κάποιας προσπάθειας να διακηρυχθεί η πίστη στην ελευθερία μας να κάνουμε ηθικές επιλογές. Αν δεν είμαστε τίποτε περισσότερο από το άθροισμα του DNA μας ή τίποτε περισσότερο από αυτό που μας έχουν κάνει οι υλιστικές δυνάμεις της ιστορίας ή τίποτε περισσότερο από το προϊόν του κοινωνικού μας περιβάλλοντος, τότε τα δικαστήρια -πόσο μάλλον η Κόλαση- είναι τερατώδεις μηχανισμοί αδικίας- γιατί πώς μπορεί κάποιος να λογοδοτήσει για τη συμπεριφορά του αν όλα είναι προκαθορισμένα;»

Η ελευθερία είναι αυτό για το οποίο αγωνιζόμαστε και, συγκεκριμένα, η ελευθερία της βούλησης.

Στο δεύτερο μέρος αυτού του άρθρου, θα εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο στην έννοια της ελευθερίας και της ελευθερίας της βούλησης και στο πώς αυτή απειλείται σήμερα.

Του James Sale

Επιμέλεια: Αλία Ζάε