ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΩΝ «ΕΝΝΕΑ ΣΧΟΛΙΩΝ ΣΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ»

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, «Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας», από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

Πίνακας περιεχομένων

Εισαγωγή

1. Κομμουνισμός: Η πολιτική της καταστροφής της ανθρωπότητας

α. Η σύγκλιση πολιτικής και θρησκείας στα κομμουνιστικά καθεστώτα
β. Ο θρησκευτικός χαρακτήρας του αριστερισμού και του προοδευτισμού
γ. Σύγχρονος φιλελευθερισμός και προοδευτισμός: Παραλλαγές του κομμουνισμού

2. Φέρνοντας την κυβέρνηση υπό αριστερό έλεγχο

3. Μίσος και πάλη: Η αμετάβλητη πορεία της κομμουνιστικής πολιτικής

Παραπομπές

                                                                                     * * *

Εισαγωγή

Η κομμουνιστική ιδεολογία δεν εξαλείφθηκε από την ιστορία με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Πριν και μετά την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη, η υπονόμευση των πολιτευμάτων έχει διαδώσει μαρξιστικές ιδέες σε ολόκληρο τον ελεύθερο κόσμο και αριστερά κινήματα έχουν δύναμη σε πολλές δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις.

Επιφανειακά, ο ελεύθερος κόσμος φαίνεται να καταλαβαίνει τη ζημιά που επέφερε ο κομμουνισμός. Ωστόσο, στα 170 χρόνια από τη δημοσίευση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο επηρεάστηκαν ανοιχτά ή κρυφά από τη μαρξιστική θεωρία.

Οι περισσότεροι άνθρωποι συνδέουν την κομμουνιστική πολιτική μόνο με χώρες υπό την κυριαρχία των κομμουνιστικών κομμάτων ή όπου οι μαρξιστικές οικονομικές θεωρίες ακολουθούνται ανοιχτά. Αλλά στην πραγματικότητα, η δυτική αριστερά ακολουθεί το ίδιο υποκείμενο δόγμα πάλης που έχουν τα «παραδοσιακά» κομμουνιστικά καθεστώτα της Ανατολής. Από ορισμένες απόψεις, ο ελεύθερος κόσμος έχει ξεπεράσει ακόμη και τα κομμουνιστικά κράτη στην εφαρμογή των πρακτικών της αριστεράς.

Ακόμα και όταν η Αμερική αντιμετώπιζε τη σοβιετική απειλή κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, μορφές κομμουνισμού παρεισέφρησαν σε σχεδόν κάθε πτυχή της δυτικής κοινωνίας μεταμφιεσμένες με τα ονόματα του αριστερισμού, του προοδευτισμού και του σοσιαλισμού. Η αριστερά έχει ισχυρή θέση στο πολιτικό τοπίο των ΗΠΑ και κυριαρχεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Έτσι, χωρίς να φέρει τον δυτικό κόσμο υπό τον εμφανή πολιτικό του έλεγχο μέσω πολέμου ή βίαιης επανάστασης, το κομμουνιστικό φάντασμα υπονόμευσε την διακυβέρνηση των δυτικών εθνών τροφοδοτώντας κοινωνικές αναταραχές, υπονομεύοντας την παραδοσιακή ηθική και προωθώντας τον σοσιαλισμό στα κυβερνητικά μέτρα. Στόχος του είναι να βάλει την Δύση σε ένα δαιμονικό μονοπάτι, επιφέροντας την καταστροφή της ανθρωπότητας.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες υπήρξαν και παραμένουν ισχυρός προμαχώνας της ελευθερίας και του αντικομμουνισμού. Δεδομένου του ζωτικού ρόλου που διαδραματίζει η Αμερική στην παγκόσμια σκηνή, είναι σημαντικό να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στην επιρροή του κομμουνισμού στην αμερικανική πολιτική και κυβέρνηση.

1. Κομμουνισμός: Η πολιτική της καταστροφής της ανθρωπότητας

Για χιλιάδες χρόνια, ο κύριος θεσμός της πολιτικής εξουσίας ήταν η μοναρχία, η οποία λάβαινε την εξουσία της από το θείον. Ο Ουρανός έδινε στον κυβερνήτη το θεϊκό δικαίωμα των βασιλέων. Οι αυτοκράτορες και οι βασιλείς διαδραμάτισαν έναν ιερό ρόλο ως μεσάζοντες μεταξύ ανθρώπων και θεών.

Σήμερα, πολλά έθνη διευθύνονται από δημοκρατίες. Στην πράξη, η δημοκρατία δεν είναι άμεση εξουσία από τον λαό, αλλά η εξουσία των εκπροσώπων που επιλέγονται από τον λαό. Η εκλογή προέδρου είναι μια δημοκρατική διαδικασία. Μόλις αναλάβει καθήκοντα, ο πρόεδρος έχει ευρείες εξουσίες πάνω στα κυβερνητικά μέτρα, τα οικονομικά, τον στρατό, τις εξωτερικές σχέσεις και ούτω καθεξής.

Από την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας το 1776 και την σύνταξη του Συντάγματος των ΗΠΑ κατά την επόμενη δεκαετία, η δημοκρατία συνδέθηκε με την ελευθερία, την ευημερία και τα ατομικά δικαιώματα. Αλλά το θεμελιώδες, ο ακρογωνιαίος λίθος της κοινωνικής σταθερότητας και αρμονίας, καθώς και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας, είναι οι ηθικές αξίες μιας κοινωνίας. Μόνη της η δημοκρατία δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι καλοί άνθρωποι θα εκλεγούν. Καθώς το συνολικό ηθικό πρότυπο της κοινωνίας χαμηλώνει, οι υποψήφιοι που κερδίζουν μπορεί να είναι αυτοί που ειδικεύονται στην κενή ή έντονη ρητορική ή είναι επιρρεπείς στην οικογενειοκρατία και νεποτισμό. Η ζημία σε μια δημοκρατική κοινωνία είναι τεράστια όταν δεν παίρνει μέτρα για την διατήρηση των ηθικών κανόνων που έθεσε το θείον. Τα πλεονεκτήματα της εκλογικής εκπροσώπησης εξαφανίζονται και αναλώνονται από την πολιτική των όχλων που ρίχνει την κοινωνία σε χάος και κατακερματισμό.

α. Η σύγκλιση πολιτικής και θρησκείας στα κομμουνιστικά καθεστώτα

Η κομμουνιστική ιδεολογία λειτουργεί όπως αυτή μιας κακής θρησκείας. Αναγκάζει τους οπαδούς της να αποδεχθούν την κακοήθη φιλοσοφία της πάλης, να υποταχθούν στα κυβερνητικά της προγράμματα και να προδώσουν τη συνείδησή τους κατά την εκτέλεση των οδηγιών του επαναστατικού κινήματος ή του κόμματος. Τα κομμουνιστικά καθεστώτα διώκουν την θρησκεία και την πνευματικότητα με τις σκληρότερες μεθόδους, έτσι ώστε να καταστρέψουν το θείον και να αντικαταστήσουν την παραδοσιακή πίστη με τη δική τους αθεϊστική θρησκεία.

Τα κομμουνιστικά καθεστώτα της Ανατολής, ειδικά εκείνο του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΚ), περιγράφονται συχνά λανθασμένα ως μια σύγχρονη μορφή αρχαίου δεσποτισμού. Πολλοί βλέπουν το ΚΚΚ ως συνεχιστή του αυτοκρατορικού συστήματος. Ωστόσο, οι παραδοσιακοί Κινέζοι μονάρχες δεν ισχυρίστηκαν ότι ορίζουν ηθικές αξίες. Αντ’ αυτού, προσπαθούσαν να ενεργούν με αυτοσυγκράτηση κάτω από ηθικά πρότυπα που έθεσαν οι θεοί, ο Ουρανός. Το ΚΚΚ, από την άλλη πλευρά, μονοπώλησε την ίδια την έννοια της ηθικής. Ανεξάρτητα από το πόσα κακά διαπράττει, το ΚΚΚ εξακολουθεί να επιμένει ότι είναι «υπέροχο, ένδοξο και σωστό».

Η ηθική καθορίζεται από το θείον, όχι από τον άνθρωπο. Τα πρότυπα του καλού και του κακού προέρχονται από θεϊκή εντολή και όχι από το ιδεολογικό πρόσχημα κάποιου πολιτικού κόμματος. Η μονοπώληση του δικαιώματος ορισμού της ηθικής, οδηγεί αναπόφευκτα στην ανάμειξη εκκλησίας και κράτους, η οποία, όπως στην περίπτωση του ΚΚΚ και άλλων κομμουνιστικών κομμάτων, εκδηλώνεται ως τα τυπικά χαρακτηριστικά μιας διαβολικής κακής θρησκείας.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα λατρεύει τον Μαρξ ως τον πνευματικό του «Κύριο» και θεωρεί τον μαρξισμό την καθολική αλήθεια. Η υπόσχεση του κομμουνισμού για έναν παράδεισο επί γης, προσελκύει ύπουλα τους ακολούθους του να δώσουν τις ζωές τους για αυτόν. Τα χαρακτηριστικά του, που μοιάζουν με αυτά μιας κακής θρησκείας, περιλαμβάνουν τα ακόλουθα, χωρίς να περιορίζονται σε αυτά μόνο: δημιουργία δόγματος, ολοκληρωτική καταστροφή της αντίστασης, λατρεία του αρχηγού, το να θεωρεί τον εαυτό του ως την μοναδική πηγή δικαιοσύνης, πλύση εγκεφάλου και χρήση ελέγχου του νου, διατήρηση μιας σφιχτής οργάνωσης όπου κάποιος μπορεί να εισέλθει αλλά ποτέ να φύγει, προώθηση βίας και επιθυμίας για αίμα, και προώθηση του «μαρτυρικού» θανάτου για τον θρησκευτικό στόχο.

Κομμουνιστές επικεφαλής όπως ο Βλαντιμίρ Λένιν, Ιωσήφ Στάλιν, Μάο Τσεντόνγκ, και Κιμ Ιλ Σουνγκ, είχαν όλοι μια κακή θρησκεία της προσωπικότητάς τους. Ήταν οι «πάπες» της κομμουνιστικής κακής θρησκείας στις χώρες τους, με εξουσία χωρίς αμφισβήτιση να προσδιορίζουν το σωστό και το λάθος. Είτε σκότωναν είτε ψεύδονταν, ήταν πάντοτε σωστοί, πράγμα που δικαιολογούνταν από εξηγήσεις ότι είχαν ως κίνητρο έναν ανώτερο σκοπό ή ότι έβλεπαν μακροπρόθεσμα. Οι πολίτες αυτών των χωρών υπέστησαν τρομερή πίεση ώστε να απαρνηθούν το πως αυτοί οι ίδιοι κατανοούν το ηθικά καλό. Εξαναγκαζόμενοι να ψεύδονται ή να κάνουν κακό υπό την εξουσία του Κόμματος, προκαλούσαν ψυχολογικό και πνευματικό τραύμα στον εαυτό τους.

Οι παραδοσιακές ορθόδοξες θρησκείες διδάσκουν τους ανθρώπους να είναι καλοί, αλλά η κακή θρησκεία του κομμουνισμού, που έχει χτιστεί πάνω στο μίσος, παίρνει την ακριβώς αντίθετη θέση. Αν και το Κόμμα επίσης μιλά για αγάπη, η «αγάπη» που προωθεί βασίζεται στο μίσος. Για παράδειγμα, οι προλετάριοι έχουν την δυνατότητα ταξικής φιλίας διότι αντιμετωπίζουν έναν κοινό εχθρό: τους καπιταλιστές. Στην σύγχρονη Κίνα, ο τρόπος εκδήλωσης πατριωτισμού (κυριολεκτικά «αγάπη για την χώρα» στα Κινέζικα) είναι να μισείς άλλες χώρες – μίσος για την Αμερική, μίσος για την Γαλλία, μίσος για την Ιαπωνία, μίσος για την Κορέα, μίσος για την Ταϊβάν, και μίσος για τους Κινέζους του εξωτερικού που επικρίνουν το ΚΚΚ.

β. Ο θρησκευτικός χαρακτήρας αριστερισμού και προοδευτισμού

Ο αριστερισμός (φιλελευθερισμός, liberalism, στα Αγγλικά) και προοδευτισμός έχουν πλέον γίνει το πρότυπο της «πολιτικής ορθότητας» στην Δύση. Στην πραγματικότητα, έχουν αναπτυχθεί στο σημείο που έγιναν μια κοσμική θρησκεία. Οι δυτικοί αριστεροί έχουν χρησιμοποιήσει διαφορετικά ονόματα ανά την ιστορία, κάποιες φορές αυτοαποκαλούμενοι «φίλοι της ελευθερίας» ή «αριστεροί» (ΣτΜ: στην Αμερική χρησιμοποιείται ο όρος liberal [φιλελεύθερος] με αυτήν την σημασία), και άλλες «προοδευτικοί». Οι υποστηρικτές του αριστερισμού και προοδευτισμού προωθούν την «πρόοδο» ως το απόλυτο ηθικό καλό και επιτίθενται σε κάθε άποψη διαφωνίας, ονομάζοντάς την αίρεση. Παρόμοια με τον κομμουνισμό, αθεϊσμό, εξέλιξη, και επιστημονισμό (ή σαϊεντισμό), ο αριστερισμός και προοδευτισμός αντικαθιστούν την πίστη στον Θεό με ουμανιστική λογική, βασικά βάζοντας τον ίδιο τον άνθρωπο στην θέση του Θεού. Έχουν κοινούς εχθρούς με τον κομμουνισμό και κατηγορούν υποτιθέμενες αδικίες ή ελλείψεις στο καπιταλιστικό σύστημα ως αίτια των κοινωνικών προβλημάτων. Σκοπεύουν να υπονομεύσουν ή να ανατρέψουν το καπιταλιστικό σύστημα. Οι μέθοδοι των ακραίων, ριζοσπαστικών αριστερών και προοδευτικών είναι παρόμοιες με αυτές των κομμουνιστών επαναστατών. Πιστεύουν ότι ο στόχος τους είναι τόσο σημαντικός που καμία πράξη δεν απαγορεύεται.

Τα ημιθρησκευτικά χαρακτηριστικά του αριστερισμού και προοδευτισμού είναι αδιαχώριστα από τις θεωρίες που τους γέννησαν. Η ραγδαία επιστημονική πρόοδος από τον δέκατο όγδοο αιώνα, ενίσχυσε πολύ την αυτοπεποίθηση της ανθρωπότητας στην ικανότητα της ίδιας και τροφοδότησε την προοδευτική τάση σκέψης. Ο Γάλλος φιλόσοφος Μαρκί ντε Κοντορσέ, πρωτοπόρος της προοδευτικής σκέψης, δήλωσε στο έργο του «Προσχέδιο για μια ιστορική εικόνα της προόδου του ανθρώπινου μυαλού», ότι η λογική οδηγεί τους ανθρώπους σε ένα μονοπάτι προς την ευτυχία και ηθική ή καλοσύνη. Παίρνοντας αυτό, ο προοδευτισμός έγινε πιο επιθετικός και άρχισε να λατρεύει την λογική ως θρησκεία.

Η προοδευτική σκέψη επιτρέπει σε κάποιον να δει την λογική, συνείδηση, και τον Δημιουργό ως διαχωρισμένα, προωθώντας την ιδέα ότι οι άνθρωποι δεν χρειάζονται την σωτηρία του Δημιουργού και μπορούν να χρησιμοποιήσουν την λογική τους και συνείδησή τους για να απομακρύνουν τα κακά της απληστίας, φόβου, φθόνου, και άλλα. Σύμφωνα με αυτό, οι άνθρωποι μπορούν να απομακρύνουν το θείον και να καθιερώσουν παράδεισο επί γης. Η αλαζονεία του προοδευτισμού παρουσιάζεται σε μια δήλωση του Γάλλου πολιτικού και κριτικού τέχνης του δεκάτου ενάτου αιώνα, Ζουλ-Αντουάν Καστανιαρύ: «Δίπλα στον θεϊκό κήπο από όπου αποβλήθηκα, θα χτίσω μια νέα Εδέμ. … Στην είσοδό της, θα βάλω την Πρόοδο … και θα δώσω ένα φλεγόμενο σπαθί στο χέρι του και θα πει στον Θεό, ‘Δεν μπορείς να εισέλθεις εδώ.’» [1]

Γεμάτοι με αυτού του είδους την σκέψη, οι άνθρωποι έχουν την ψευδαίσθηση ότι ελέγχουν την μοίρα της ανθρωπότητας και καθοδηγούν το μέλλον της, –δηλαδή, ότι η ανθρωπότητα μπορεί να παίξει τον Θεό– για την δημιουργία μιας ουτοπίας, ενός «παραδείσου στην γη». Αυτή είναι η βασική ιδέα του κομμουνισμού. Η πάλη για την επίτευξη αυτού του έτσι αποκαλούμενου παραδείσου, έχει προκαλέσει κατακλυσμό σφαγών και δυστυχίας.

γ. Σύγχρονος φιλελευθερισμός και προοδευτισμός: Είδη κομμουνισμού

Η επανάσταση κατά του κλασικού φιλελευθερισμού

Ο κλασικός φιλελευθερισμός, βασιζόμενος στην φιλοσοφία των ατομικών δικαιωμάτων, υποστήριζε συνταγματικούς περιορισμούς στην δύναμη των ευγενών ή της κυβέρνησης, για την προάσπιση της προσωπικής ελευθερίας. Τα ατομικά δικαιώματα και η αξιοπρέπεια δίνονται από το θείον, ενώ η κυβέρνηση χτίζεται από τους πολίτες και έχει το καθήκον να προστατεύει τους ανθρώπους της. Ο διαχωρισμός κράτους εκκλησίας έγινε για να αποτρέψει την κυβέρνηση από το να παραβιάζει τις σκέψεις και τα πιστεύω των πολιτών.

Ο σύγχρονος φιλελευθερισμός (liberalism) δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η προδοσία του κλασικού φιλελευθερισμού στο όνομα της «ελευθερίας», ως αποτέλεσμα κομμουνιστικής παρείσφρησης. Αφενός, δίνει έμφαση στον απόλυτο ατομικισμό – δηλαδή, ακραία άφεση στις επιθυμίες, και έλλειψη ηθικής. Αφετέρου, δίνει έμφαση στην ισότητα αποτελέσματος αντί για την ισότητα σε ευκαιρίες.

Για παράδειγμα, όταν συζητείται η διαμοίραση πλούτου, οι σύγχρονοι φιλελεύθεροι (ΣτΜ: liberals, που στην Αμερική έχει πλέον την έννοια του αριστερού) εστιάζονται μόνο στις ανάγκες των αποδεκτών αντί για τα δικαιώματα των φορολογούμενων. Όταν μιλούν για κυβερνητικά μέτρα σχεδιασμένα για την αντιμετώπιση των διακρίσεων, εστιάζονται μόνο σε αυτούς που ιστορικά είχαν αδικηθεί και αγνοούν τους ανθρώπους που γίνονται θύματα υπό αυτά τα μέτρα. Στον νόμο, παρεμποδίζουν την ανάγκη τιμωρίας των εγκληματιών για τον προσχηματικό σκοπό της προστασίας των αθώων από άδικη τιμωρία, ή των λιγότερο ευκατάστατων, που θεωρούνται ως θύματα καταπίεσης. Στην εκπαίδευση, αγνοούν τους εν δυνάμει ταλαντούχους μαθητές με το πρόσχημα της υποστήριξης και βοήθειας των κακών μαθητών και αυτών από οικογένειες που δεν είναι της ίδιας καλής κατάστασης με άλλες. Χρησιμοποιούν την δικαιολογία της ελευθερίας έκφρασης για να άρουν περιορισμούς στην έκδοση αισχρού ή πορνογραφικού υλικού.

Η εστίαση του σημερινού φιλελευθερισμού έχει σιωπηλά αλλάξει από την υποστήριξη της ελευθερίας στην προώθηση ισότητας. Παρ΄ όλα αυτά δεν θέλει να ονομαστεί «εγκαλιταριανισμός», καθώς αυτό θα το έκανε απευθείας μια μορφή κομμουνισμού.

Ο Τζον Λοκ, γνωστός ως πατέρας του φιλελευθερισμού, δήλωσε τις απόψεις του επί της θρησκευτικής ανεκτικότητας και τον διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους στην «Επιστολή Σχετικά με την Ανεκτικότητα». Το κύριο χαρακτηριστικό της ανεκτικότητας όπως την εμπνεύστηκε ο Λοκ είναι ότι το κράτος, που κατέχει δύναμη να εξαναγκάζει, θα πρέπει να σέβεται και να ανέχεται τα προσωπικά πιστεύω του ατόμου. Αν το πιστεύω κάποιου για το μονοπάτι στον Ουρανό είναι σωστό ή λάθος, είναι ένα θέμα που πρέπει να αφεθεί στην θεία κρίση. Η ψυχή κάποιου θα πρέπει να βρίσκεται υπό τον έλεγχό του, το κράτος δεν θα πρέπει να χρησιμοποιεί την δύναμή του για να επιβάλλει πίστη ή απομάκρυνση από κάποια πίστη.

Η ανεκτικότητα που υποστηρίζει ο κλασικός φιλελευθερισμός είναι πράγματι μια αρετή που αξίζει να προαχθεί, αλλά ο κομμουνισμός έχει οικιοποιηθεί την «ανεκτικότητα» ως δρόμο προς την ηθική εξαχρείωση. Ο σύγχρονος φιλελευθερισμός αμελεί τον πραγματικό σκοπό της ανεκτικότητας, μεταμορφώνοντάς την σε απουσία κρίσης. Ανέπτυξε την πολιτική ιδέα «χωρίς αξίες», που στην πραγματικότητα σημαίνει να χάσεις την ηθική πυξίδα σου και να μπερδεύεις το καλό με το κακό, και την αρετή με την δαιμονικότητα. Χρησιμοποιεί μια ελκυστική φράση για να ανοίξει την κερκόπορτα σε μια κατακλυστική επίθεση δαιμονικών ιδεών, που προωθούν επιθετικά την αντι-ηθική και αντι-παράδοση υπό το πρόσχημα της ελευθερίας.

Για παράδειγμα, τώρα η ανεκτικότητα συχνά εννοείται ως η δυσανάλογη υπεράσπιση του κινήματος LGBT, μια τυπική εκδήλωση της ιδέας χωρίς αξίες. Οποιοσδήποτε μιλά εναντίον την προώθησης του LGBT τρόπου ζωής, κινδυνεύει να δεχτεί επίθεση υπό το πρόσχημα της προάσπισης της ατομικής ελευθερίας και ισότητας και της καταπολέμησης της διάκρισης κατά μιας μειονοτικής ομάδας.

Η ουσία του προοδευτισμού: Ηθικός σχετικισμός

Οδηγούμενοι από τις παραδοσιακές αξίες της ανθρωπότητας, είναι φυσικό να χρησιμοποιούμε την νόησή μας προς βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, αύξησης πλούτου, και επίτευξης νέων υψών στον πολιτισμό. Κατά την «προοδευτική εποχή» της αμερικανικής ιστορίας από τα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα έως τις αρχές του εικοστού αιώνα, κυβερνητικές μεταρρυθμίσεις διόρθωσαν διάφορες κακές πρακτικές που είχαν εμφανιστεί στην διαδικασία της οικονομικής και κοινωνικής αλλαγής. Αλλά αφότου οι κομμουνιστές παρείσφρησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, χρησιμοποίησαν δόλια όρους όπως «πρόοδος» και «προοδευτισμός» και τους εμπότισαν με την επιβλαβή ιδεολογία τους. Ήταν λογικό για τον κομμουνισμό να πάρει δόλια τον έλεγχο του προοδευτισμού, αν και αυτό δεν ήταν γνωστό στους περισσότερους ανθρώπους. Ο σημερινός προοδευτισμός είναι η άμεση εφαρμογή των θεωριών εξέλιξης του Δαρβίνου στην κοινωνική επιστήμη, με αποτέλεσμα την συνεχή παρέκκλιση από, και διαστροφή, της παραδοσιακής ηθικής στο όνομα της «προόδου». Ακόμα και σήμερα, ο κομμουνισμός συνεχίζει την ανοιχτή εξαπάτησή του υπό το προοδευτικό λάβαρο.

Κατά την διάρκεια της προοδευτικής επανάστασης, αθεϊστές θεώρησαν την παραδοσιακή ηθική ως εμπόδιο στην πρόοδο και απαίτησαν μια επανεξέταση όλων των ηθικών προτύπων. Αρνήθηκαν την ύπαρξη απολύτων ηθικών προτύπων και χρησιμοποίησαν την κοινωνία, πολιτισμό, ιστορία, και τις σημερινές συνθήκες για να καθιερώσουν το σύστημά τους του ηθικού σχετικισμού.

Ο ηθικός σχετικισμός είναι μια θεμελιώδης πτυχή της μαρξιστικής ιδεολογίας. Θεωρεί πως οτιδήποτε ταιριάζει με τα συμφέροντα του προλεταριάτου (της μαρξιστικής άρχουσας τάξης, στην ουσία) είναι ηθικό, ενώ οτιδήποτε δεν ταιριάζει είναι ανήθικο. Η ηθική δεν χρησιμοποιείται για να περιορίσει τις δράσεις του προλεταριάτου, αλλά ως όπλο για την δικτατορία του προλεταριάτου κατά των εχθρών της. Μαζί με το προοδευτικό κίνημα, αυτός ο ηθικός σχετικισμός έχει αποκτήσει επιρροή στην πολιτική, εκπαίδευση, πολιτισμό, και άλλες πτυχές της Δυτικής κοινωνίας.

Δεν είναι λάθος για τους ανθρώπους να αναζητούν ευτυχία και πρόοδο, αλλά όταν ορισμένοι «-ισμοί» αρχίζουν να παίρνουν την θέση των παραδοσιακών ηθικών αξιών και πιστεύω, τότε αυτό δρα ως εργαλείο με το οποίο το κομμουνιστικό φάντασμα οδηγεί τους ανθρώπους προς την διαφθορά και καταστροφή.

2. Φέρνοντας την κυβέρνηση υπό αριστερό έλεγχο

Στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, οι Μαρξ και Ένγκελς διατυπώνουν δέκα μέτρα για την καταστροφή των δίκαιων συναλλαγών και των δικαιωμάτων του ατόμου, τα οποία αποκαλούν καπιταλισμό. Πολλά από αυτά τα μέτρα ήδη εφαρμόζονται για να μετατοπίσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες χώρες όλο και περισσότερο προς την αριστερά, και τελικά να παγιώσουν κομμουνιστικό πολιτικό έλεγχο, όπως με την εφαρμογή «ενός βαρέος προοδευτικού ή κλιμακωτού φόρου εισοδήματος» και με την «συγκεντρωτικοποίηση του νομίσματος στα χέρια του κράτους, μέσω μιας εθνικής τράπεζας με κρατικό κεφάλαιο και αποκλειστικό μονοπώλιο.» Στην επιφάνεια, οι κομμουνιστές φαίνεται να υποστηρίζουν και κάποια θετικά πράγματα, όπως το τέλος της παιδικής εργασίας στα εργοστάσια και την δημιουργία δωρεάν δημοσίου εκπαιδευτικού συστήματος. Όμως, ο στόχος τους δεν είναι η εξασφάλιση της ευημερίας του έθνους, αλλά η υφαρπαγή και διατήρηση πολιτικής δύναμης. Οι Μαρξ και Ένγκελς έγραψαν:

Το πρώτο βήμα στην επανάσταση της εργατικής τάξης είναι η εξύψωση του προλεταριάτου σε θέση άρχουσας τάξης ώστε να κερδίσει την μάχη της δημοκρατίας.

Το προλεταριάτο θα χρησιμοποιήσει την πολιτική υπεροχή του για να υφαρπάξει, σταδιακά, όλο το κεφάλαιο από την μπουρζουαζία, για να συγκεντρώσει τον έλεγχο όλων των οργάνων παραγωγής στα χέρια του Κράτους, δηλαδή, του προλεταριάτου οργανωμένου ως άρχουσα τάξη, και για να αυξήσει τις συνολικές παραγωγικές δυνάμεις το συντομότερο δυνατόν.

Φυσικά, στην αρχή, αυτό δεν μπορεί να γίνει εκτός μέσω δεσποτικών διεισδύσεων στα δικαιώματα ιδιοκτησίας, και υπό τις συνθήκες της μπουρζουά παραγωγής· μέσω μέτρων, συνεπώς, που είναι οικονομικά ανεπαρκή και μη εφαρμόσιμα, αλλά τα οποία, στην πορεία του κινήματος, ξεπερνούν τον εαυτό τους, απαιτούν περισσότερες διεισδύσεις στην παλιά κοινωνική δομή, και είναι αναπόφευκτα ως μέτρα για την πλήρη ριζοσπαστικοποίηση των μεθόδων παραγωγής. [2]

Στην Αμερική, η αριστερά πολεμάει για δεκαετίες στην «μάχη για δημοκρατία» του Μαρξ, ώστε να ελέγξει τους μοχλούς εξουσίας και να εισάγει σοσιαλισμό. Συνεπώς, ενώ η φανερή επιρροή του κομμουνισμού ήταν σχετικά μικρή κατά τον εικοστό αιώνα, η κατάσταση έχει αλλάξει δραματικά από τότε.

Στις αμερικανικές εκλογές του 2016 και 2020, ένας ανοιχτά σοσιαλιστής υποψήφιος έφτασε κοντά στην προεδρία. Ο σοσιαλισμός, ο οποίος, στο κομμουνιστικό λεξιλόγιο, είναι το «αρχικό στάδιο» του κομμουνισμού, κάποτε ήταν αποδέκτης μόνο θυμού από τους περισσότερους Αμερικανούς. Ο ίδιος ο υποψήφιος είπε ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που γίνονται πολύ ανήσυχοι όταν ακούν την λέξη «σοσιαλιστής». Παρ΄ όλα αυτά, έρευνες που έγιναν καθόλη την δεκαετία του 2010 έδειξαν ότι σχεδόν οι μισοί από αυτούς που γεννήθηκαν στην γενιά των μιλένιαλ (μεταξύ 1980 και 1996) είχαν μια θετική άποψη για τον σοσιαλισμό. Μια έρευνα του 2018 της Gallup έδειξε ότι 57 τοις εκατό των Δημοκρατών είπαν πως είχαν μια θετική άποψη για τον σοσιαλισμό. [3] Αυτό είναι συνέχεια μιας τάσης που φάνηκε από έρευνα του 2011 από το Pew Research Center, η οποία έδειξε ότι 49 τοις εκατό των Αμερικανών ενηλίκων κάτω από την ηλικία των τριάντα, έβλεπαν τον σοσιαλισμό θετικά, ενώ 46 τοις εκατό είχαν μια θετική άποψη για τον καπιταλισμό. [4]

Οι ψευδαισθήσεις που πολλοί στην Δύση έχουν για τον σοσιαλισμό σήμερα είναι κάτι παρόμοιο με τις εμπειρίες αμέτρητων ενθουσιωδών νέων ανθρώπων που δέχτηκαν τον κομμουνισμό τον προηγούμενο αιώνα στην Σοβιετική Ένωση, την Κίνα, και αλλού. Αυτοί που ανήκουν στην νεότερη γενιά δεν έχουν μια βαθιά κατανόηση της δικής τους ιστορίας, πολιτισμού, και παραδόσεων. Η αντίστασή τους στον σοσιαλισμό, που σε αυτούς μοιάζει ήπιος και ανθρώπινος, είναι ανύπαρκτη. Η μεγάλη κομμουνιστική εξαπάτηση του εικοστού αιώνα επαναλαμβάνεται στον εικοστό πρώτο αιώνα.

Το αξίωμα του Μαρξ: «Από τον καθένα αναλόγως της ικανότητάς του, προς τον καθένα αναλόγως της ανάγκης του» είναι πολύ αποτελεσματικό στο να εξαπατά τους νέους, που φαντάζονται μια ζωή γενναιόδωρων σοσιαλιστικών επιδομάτων όπως υπάρχει σε αρκετά μέρη της Ευρώπης. Παρ΄ όλα αυτά, τα συστήματα επιδομάτων αυτών των χωρών έχουν προκαλέσει πολλά κοινωνικά προβλήματα. Όπως ο Αμερικανός οικονομολόγος Μίλτον Φρίντμαν είπε: «Μια κοινωνία που βάζει την ισότητα – με την έννοια της ισότητας αποτελέσματος – πριν από την ελευθερία, θα καταλήξει χωρίς ισότητα και χωρίς ελευθερία. … Από την άλλη μεριά, μια κοινωνία που βάζει την ελευθερία πρώτη, ως ευχάριστο υποπροϊόν, θα καταλήξει να έχει μεγαλύτερη ελευθερία και μεγαλύτερη ισότητα.» [5]

Ο σοσιαλισμός υψηλών επιδομάτων προωθεί την συνεχή επέκταση της κυβέρνησης και οδηγεί τους ανθρώπους, μέσω της ψήφου τους, να απολέσουν τις ελευθερίες τους. Είναι ένα σημαντικό βήμα στα σχέδια του φαντάσματος για να κάνει την ανθρωπότητα σκλάβο του. Όταν όλες ή οι περισσότερες χώρες κάνουν την μετάβαση στον σοσιαλισμό, χρειάζονται απλώς μερικά απλά βήματα για να αντικατασταθεί η δημοκρατία με απολυταρχισμό. Όταν το σοσιαλιστικό αρχικό στάδιο ολοκληρωθεί, οι πολιτικοί επικεφαλής θα εφαρμόσουν αμέσως κομμουνισμό. Η ιδιωτική ιδιοκτησία και η δημοκρατική διαδικασία θα καταργηθούν. Το κράτος επιδομάτων θα μεταμορφωθεί σε έναν ζυγό τυραννίας.

Για να εισέλθουν στην καθιερωμένη πολιτική στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι κομμουνιστές πρέπει να παρεισφρήσουν σε ένα ή και στα δύο μεγάλα κόμματα και να τα χρησιμοποιήσουν για να πάρουν τον έλεγχο των βουλευτικών ψήφων. Εν τω μεταξύ, κομμουνιστές υποψήφιοι θα πρέπει να πάρουν κρίσιμες θέσεις στην κυβέρνηση και τα δικαστικά μέγαρα. Η έκταση στην οποία ο κομμουνισμός έχει υπονομεύσει την αμερικανική πολιτική είναι πολύ μεγάλη. Για να εξασφαλίσουν ένα σταθερό πλήθος ψήφων, τα αριστερά κόμματα των ΗΠΑ έχουν εντείνει την διχόνοια μεταξύ των ομάδων χαμηλού και υψηλού εισοδήματος, ενώ προσελκύουν έναν όλο και μεγαλύτερο αριθμό μεταναστών και «ευάλωτων» ομάδων όπως την κοινότητα LGBT, γυναίκες, μειονότητες, και ούτω καθεξής.

Ένας δισεκατομμυριούχος με ιστορικό υποστήριξης αριστερών κινημάτων έχει χρηματοδοτήσει με τεράστια ποσά αριστερούς υποψηφίους για να είναι υποψήφιοι πρόεδροι των Ηνωμένων Πολιτειών και για άλλες σημαντικές θέσεις ανά την χώρα. Κρίσιμες μεταξύ των είναι οι θέσεις υπουργού Εξωτερικών, οι οποίοι, σε πολλές πολιτείες, είναι υπεύθυνοι για εκλογικά θέματα και έχουν κρίσιμο ρόλο στην επίλυση διαφορών. Ο δισεκατομμυριούχος έχει χορηγήσει πολλή βοήθεια στις εκστρατείες για αυτές τις θέσεις. [6]

Ακόμα και όταν παράνομοι μετανάστες διαπράττουν εγκλήματα σε αμερικανικό έδαφος, οι αριστερές αρχές κοιτούν αλλού και δημιουργούν πόλεις ασύλου για να τους προστατεύσουν από την επιβολή του νόμου. Επιπροσθέτως, αριστερά κόμματα έχουν αγωνιστεί για τα εκλογικά δικαιώματα των παράνομων μεταναστών. Φυσικά, το κίνητρο δεν είναι απαραίτητα να ωφελήσουν τους παράνομους μετανάστες ή τον γενικό πληθυσμό, αλλά να ενισχύσουν την εκλογική βάση της αριστεράς. Στις 12 Σεπτεμβρίου 2017, μια πόλη κοντά στην πρωτεύουσα Ουάσινγκτον, υπερψήφισε νόμο που δίνει σε μη πολίτες το δικαίωμα να ψηφίζουν στις τοπικές εκλογές, συμπεριλαμβανομένων κατόχων πράσινης κάρτας, προσωρινών διαμενόντων με φοιτητική ή εργασιακή βίζα, ακόμα και αυτών που δεν έχουν καθόλου έγγραφα νόμιμης κατάστασης μετανάστευσης. Προσέλκυσε πολλή δημοσιογραφική προσοχή για τις δυνητικές επιπτώσεις του στο εκλογικό σύστημα σε άλλα μέρη της χώρας. [7]

Η κυβέρνηση του 44ου προέδρου των ΗΠΑ είχε δεχτεί σε πολύ μεγάλο βαθμό παρείσφρηση από κομμουνιστές και σοσιαλιστές. Πολλές ομάδες που υποστήριζαν εκείνον τον πρόεδρο είχαν καθαρούς δεσμούς με σοσιαλιστικές οργανώσεις. Ο ίδιος ο πρόεδρος έδωσε αμνηστία σε σχεδόν ένα εκατομμύριο παράνομους μετανάστες μέσω μιας εκτελεστικής εντολής, αφότου το νομοσχέδιο για να το κάνει αυτό απέτυχε να λάβει την στήριξη του Κογκρέσου. Αυτός ο πρώην πρόεδρος είναι ακόλουθος του παραμαρξιστή Σωλ Ολίνσκυ. Μετά την εκλογή του, τοποθέτησε συμβούλους από ακροαριστερά think tank και έφερε ένα ενιαίο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης που τιμωρούσε με πρόστιμο όσους δεν ήθελαν να εγγραφούν σε αυτό. Προώθησε αριστερούς στόχους, σταματώντας την επιβολή ομοσπονδιακών νόμων κατά της μαριχουάνας, υποστηρίζοντας την νομιμοποίηση του ομοφυλοφιλικού γάμου, επιτρέποντας σε τρανσέξουαλ να καταταχθούν στον στρατό, και ούτω καθεξής. Το 2016, η κυβέρνησή του εξέδωσε μια οδηγία προς τα δημόσια σχολεία, να επιτρέπουν μαθητές που αυτοαποκαλούνται τρανστζέντερ να χρησιμοποιούν τις τουαλέτες του φύλου που έχουν επιλέξει – με άλλα λόγια, αγόρια και άντρες μπορούν να μπουν σε γυναικείες τουαλέτες απλώς επειδή αυτοαποκαλούνται γυναίκες, και το αντίστροφο. Στα σχολεία ειπώθηκε ότι αν αρνούνταν να εφαρμόσουν τον νόμο, θα έχαναν την ομοσπονδιακή, δηλαδή την κρατική, χρηματοδότηση. Ως απάντηση, ένας συνασπισμός 13 πολιτειών μήνυσε την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, λέγοντας πως η οδηγία ήταν αντισυνταγματική.

3. Μίσος και πάλη: Η αμετάβλητη πορεία της κομμουνιστικής πολιτικής

Πάλη και μίσος βρίσκονται στον πυρήνα της κομμουνιστικής πολιτικής. Το να στρέφουν ανθρώπους ενάντια σε άλλους ανθρώπους μέσω σποράς μίσους και διαίρεσης, είναι ο βασικός τρόπος με τον οποίον ο κομμουνισμός διαφθείρει την κοινωνία, ανατρέπει την ηθική της, και υφαρπάζει πολιτική εξουσία για να καθιερώσει την δικτατορία του.

Το 1962, ο Μάο έγραψε στο άρθρο του «Ανάλυση των τάξεων στην κινεζική κοινωνία»: «Ποιοι είναι οι εχθροί μας; Ποιοι είναι οι φίλοι μας; Αυτή είναι μια ερώτηση πρωτίστης σημασίας για την επανάσταση.» Το Κομμουνιστικό Κόμμα δημιουργεί αυθαίρετα έννοιες τάξης, ενώ δεν υπήρχαν παλιότερα, και μετά υποκινεί αυτές τις τεχνητά διαχωρισμένες ομάδες να παλέψουν μεταξύ τους. Αυτό είναι ένα μαγικό όπλο που χρησιμοποιούν οι κομμουνιστές για την άνοδό τους στην εξουσία. [8] Για την υποστήριξη αυτής της ιδέας, το Κομμουνιστικό Κόμμα επιλέγει και μεγεθύνει τεχνητά ορισμένα θέματα που προέρχονται από την κατάπτωση των ηθικών αξιών. Μετά ισχυρίζεται πως η ρίζα αυτών των προβλημάτων δεν είναι η ηθική αδυναμία, αλλά η κοινωνική δομή. Χαρακτηρίζει ορισμένες τάξεις ως «καταπιεστές» και προωθεί λαϊκή πάλη εναντίον αυτών των τάξεων, ως την λύση στα κακώς κείμενα της κοινωνίας.

Το μίσος και η πάλη της κομμουνιστικής πολιτικής δεν περιορίζονται στον ανταγωνισμό μεταξύ εργατών και καπιταλιστών. Ο Κουβανός κομμουνιστής επικεφαλής Φιντέλ Κάστρο είπε πως ο εχθρός των Κουβανών ήταν η διαφθορά του πρώην προέδρου Φουλγκέντσιο Μπατίστα και των υποστηρικτών του και ότι η υποτιθέμενη καταπίεση από ιδιοκτήτες μεγάλων φυτειών ήταν η πηγή της ανισότητας και αδικίας. Το Κομμουνιστικό Κόμμα υπόσχεται ότι με την ανατροπή των έτσι αποκαλούμενων καταπιεστών, μια ουτοπία απόλυτης ισότητας μπορεί να δημιουργηθεί. Ο Κάστρο και οι άλλοι επαναστάτες χρησιμοποίησαν αυτήν την υπόσχεση για να καταλάβουν την Κούβα.

Στην Κίνα, η εφεύρεση του Μάο ήταν να υποσχεθεί στους αγρότες ότι θα έχουν ιδιοκτησία επί της γης που καλλιεργούν, στους εργάτες ιδιοκτησία των εργοστασίων, και στους διανοούμενους ελευθερία, ειρήνη, και δημοκρατία. Αυτό έστρεψε τους αγρότες κατά των κτηματιών, τους εργάτες κατά των καπιταλιστών, και τους διανοουμένους κατά της κυβέρνησης, επιτρέποντας στο Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα να υφαρπάξει την εξουσία.

Στην Αλγερία, ο κομμουνιστής επικεφαλής Αχμέντ Μπεν Μπέλλα υποκίνησε μίσος μεταξύ διαφορετικών θρησκειών και εθνοτικών ομάδων: Μουσουλμάνοι εναντίον Χριστιανών, και Άραβες εναντίον Γάλλων. Αυτό έγινε το εφαλτήριο του Μπεν Μπέλλα για την εξασφάλιση της κομμουνιστικής εξουσίας.

Οι Ιδρυτές Πατέρες των Ηνωμένων Πολιτειών έκτισαν την χώρα στις αρχές που αναφέρονται στο Σύνταγμα. Οικογένεια, εκκλησία, και κοινότητα ανθρώπων διαμόρφωσαν δυνατούς δεσμούς ανά την αμερικανική κοινωνία, που έγινε ακόμα πιο ακμάζουσα τον δέκατο ένατο και εικοστό αιώνα. Η επιτυχία του Αμερικανικού Ονείρου αφαίρεσε την έμφαση από έννοιες κοινωνικής τάξης και το έκανε δύσκολο να υποκινηθεί πάλη των τάξεων στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Αλλά ο κομμουνισμός χρησιμοποιεί κάθε ευκαιρία για να δημιουργήσει διαίρεση. Χρησιμοποιώντας τις εργατικές ενώσεις, μεγέθυνε τις διαμάχες μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών. Χρησιμοποιεί φυλετικούς διαχωρισμούς για να εκθρέψει πάλη μεταξύ διαφορετικών ομάδων. Προωθεί το κίνημα γυναικείων δικαιωμάτων για να καλλιεργήσει πάλη κατά της παραδοσιακής κοινωνικής δομής. Δημιουργεί διαίρεση περί θεμάτων σεξουαλικής ταυτότητας, χρησιμοποιώντας το κίνημα LGBT. Διαιρεί τους πιστούς διαφορετικών θρησκειών και χρησιμοποιεί «πολιτισμική ποικιλομορφία» για να επιτεθεί στον παραδοσιακό Δυτικό πολιτισμό και κληρονομιά. Διαιρεί τους ανθρώπους σε διαφορετικές εθνότητες προωθώντας τα «δικαιώματα» των παράνομων μεταναστών και δημιουργώντας διαμάχες μεταξύ ξένων και πολιτών. Φέρνει αντιμέτωπους τους παράνομους μετανάστες και τον γενικό πληθυσμό κατά των αξιωματούχων της επιβολής του νόμου.

Καθώς η κοινωνία γίνεται όλο και πιο ατομιστική, ένα και μόνο λάθος βήμα μπορεί να προκαλέσει πάλη. Οι σπόροι του μίσους έχουν φυτευτεί στις καρδιές των μαζών, και αυτό είναι ακριβώς ο κακός σκοπός του κομμουνισμού. Ο Λένιν είναι γνωστό πως είπε: «Μπορούμε και πρέπει να γράφουμε σε μια γλώσσα που σπέρνει στις μάζες μίσος, απέχθεια, περιφρόνηση και τα παρόμοια προς αυτούς που διαφωνούν με εμάς.» [9] Οι πολιτικές τακτικές που χρησιμοποιούνται στην Δύση χρησιμοποιούν όλων των ειδών τα θέματα «κοινωνικής δικαιοσύνης» για να υποκινήσουν μίσος και να εντείνουν τις κοινωνικές διαμάχες.

Στην υπόθεση Σκότσμπορο του 1931, εννέα μαύρα αγόρια κατηγορήθηκαν για βιασμό δύο λευκών γυναικών, που δημιούργησε δριμεία φυλετική αντιπαράθεση ανά την χώρα. Το Κομμουνιστικό Κόμμα ΗΠΑ (ΚΚΗΠΑ) ανέλαβε δράση ακαριαία, χρησιμοποιώντας το περιστατικό για να προσελκύσει πολλούς νέους ακολούθους, όπως τον Φρανκ Μάρσαλ Ντέιβις, μελλοντικό μέντορα του 44ου προέδρου. Ο στόχος των Αμερικανών κομμουνιστών στην υπόθεση Σκότσμπορο δεν ήταν απλώς να αυξήσουν τα μέλη του κόμματος μεταξύ του μαύρου πληθυσμού και των προοδευτικών ακτιβιστών «κοινωνικής δικαιοσύνης», αλλά να παρουσιάσουν την Αμερική ως μια κακή χώρα γεμάτη με ανισότητα και φυλετική διάκριση. Ισχυριζόμενοι ότι αυτή ήταν η επικρατούσα κατάσταση σε ολόκληρη την χώρα, προώθησαν κομμουνισμό και αριστερή ιδεολογία ως τα μόνα μέσα για την απελευθέρωση των Αμερικανών από αυτό το υποτίθεται παθολογικό και κακό σύστημα.

Το 1935, εξεγέρσεις εκδηλώθηκαν σε μαύρες κοινότητες στην γειτονιά Χάρλεμ της Νέας Υόρκης, μετά από φήμες ότι ένας μαύρος νέος χτυπήθηκε μέχρι θανάτου όταν συνελήφθη να κλέβει από ένα κατάστημα. (Στην πραγματικότητα, ο νέος από το Πουέρτο Ρίκο είχε χτυπήσει έναν υπάλληλο καταστήματος, ενώ ο ίδιος δεν δέχτηκε βία.) Το ΚΚΗΠΑ άρπαξε την ευκαιρία για να οργανώσει διαμαρτυρίες, σύμφωνα με τον Λέοναρντ Πάττερσον, πρώην μέλος του Κόμματος που εμπλεκόταν στο συμβάν. Ο Πάττερσον περιέγραψε το πως οι κομμουνιστές είχαν εκπαιδευθεί ειδικά σε λενινιστικές τακτικές για υποκίνηση και αύξηση διαμαχών, όπως το να μεταμορφώνουν διαμαρτυρίες σε βίαιες εξεγέρσεις και οδομαχίες, καθώς και να φτιάχνουν εσκεμμένα διαμάχες εκεί όπου δεν υπήρχε καμία. [10]

Στην σύγχρονη Αμερική, κομμουνιστικές ομάδες έχουν αναμειχθεί σε κάθε μεγάλης κλίμακας κοινωνική ταραχή ή εξέγερση. Το 1991, πλάνα που δημοσιεύτηκαν από πολλά μέσα έδειχναν τον Ρόντνεϋ Κινγκ, έναν μαύρο κάτοικο Λος Άντζελες, να δέχεται χτυπήματα από λευκούς αστυνομικούς μετά από καταδίωξη λόγω υπερβολικής ταχύτητας. Το δημοφιλές κλιπ δεν έδειχνε τα πρώτα 15 δευτερόλεπτα των πλάνων, όπου φαινόταν ο Κινγκ, ένας υπό όρους αποφυλακισμένος κατάδικος, να αντιστέκεται στην σύλληψη και να συμπεριφέρεται βίαια, αν και οι συνεπιβαίνοντες είχαν συμμορφωθεί με την αστυνομία. Οι τέσσερις αστυνομικοί στο συμβάν τελικά δεν υπέστησαν νομικές ποινές. Μετά την απόφαση του δικαστηρίου, πλήθος διαδηλωτών έξω από τα κεντρικά γραφεία του Αστυνομικού Τμήματος Λος Άντζελες ήταν έτοιμο να αποχωρήσει όταν κάτι ξαφνικά τους έκανε να εξεγερθούν. Κάποιος είχε χτυπήσει το πίσω μέρος ενός περαστικού αυτοκινήτου με μια μεταλλική πινακίδα κυκλοφορίας, και η διαδήλωση εξέπεσε γρήγορα στην βία, με εμπρησμούς, καταστροφές περιουσίας, και λεηλασία. [11]

Όταν ερωτήθηκε για την συμμετοχή κομμουνιστών στο συμβάν, ο Σερίφης της κομητείας Λος Άντζελες Σέρμαν Μπλοκ είπε ότι δεν υπήρχε αμφιβολία ότι το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΕΚΚ) είχε αναμειχθεί στην εξέγερση, λεηλασία και εμπρησμό. Εκείνο το διάστημα, φυλλάδια από διάφορες κομμουνιστικές ομάδες, όπως το ΕΚΚ, το Κόμμα Σοσιαλιστών Εργατών, το Προοδευτικό Εργατικό Κόμμα (ΠΕΚ), και το ΚΚΗΠΑ, μπορούσαν να βρεθούν παντού στον δρόμο και σε πανεπιστημιουπόλεις. Ένα από τα φυλλάδια του ΠΕΚ έλεγε: «Εκδικηθείτε την απόφαση Κινγκ! … Όλοι οι ρατσιστές αστυνομικοί πρέπει να πληρώσουν! … Γυρίστε τα όπλα προς την άλλη πλευρά! Στρατιώτες ενωθείτε με τους εργάτες!» Σύμφωνα με αστυνομικό του Αστυνομικού Τμήματος Λος Άντζελες, τα φυλλάδια αυτά διανέμονταν πριν ακόμα την απόφαση του δικαστηρίου. [12]

Όπως και να αυτοαποκαλούνται σήμερα οι πολυάριθμες οργανώσεις που δημιουργούν εξεγέρσεις και υποκινούν βία στην Δυτική κοινωνία, είτε «Αδιάσπαστοι», «Αντιφασίστες», «Σταματήστε την πατριαρχία», «Black Lives Matter», ή «Αρνηθείτε τον φασισμό», είναι όλες κομμουνιστικές ομάδες ή υποστηρικτές κομμουνιστικών ιδεών. Η βίαιη ομάδα Αντίφα αποτελείται από ανθρώπους διαφόρων κομμουνιστικών ιδεολογιών, όπως αναρχικούς, σοσιαλιστές, αριστερούς [λίμπεραλ], σοσιαλδημοκράτες, και παρόμοιους. Η «Αρνηθείτε τον φασισμό» είναι μια ακραία ομάδα που ιδρύθηκε από αριστερούς όπως μέλη του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος ΗΠΑ. Η ομάδα ήταν πίσω από πολλές μεγάλης κλίμακας διαδηλώσεις με στόχο την ανατροπή του εκλογικού αποτελέσματος των αμερικανικών προεδρικών εκλογών του 2016.

Υπό την μεταμφίεση της άσκησης του δικαιώματος ελεύθερης έκφρασης, αυτές οι ομάδες δουλεύουν ακούραστα για να υποκινούν ταραχές στην Δυτική κοινωνία. Για να καταλάβουμε τον πραγματικό στόχο τους, χρειάζεται απλώς να κοιτάξουμε σε οδηγία του 1943 από το ΚΚΗΠΑ στα μέλη του:

Όταν ορισμένοι παρεμποδιστές (του κομμουνισμού) γίνονται πολύ ενοχλητικοί, χαρακτηρίστε τους, μετά από κατάλληλα πράγματα που θα φτιάξετε, ως φασίστες ή Ναζί ή αντι-Σημιτικούς και χρησιμοποιήστε το κύρος αντιφασιστικών και άλλων οργανώσεων ανεκτικότητας για να τους απαξιώσετε. Στο μυαλό της κοινωνίας, να συνδέετε συνεχώς αυτούς που μας αντιτίθενται με αυτά τα ονόματα που ήδη έχουν μια κακή μυρωδιά. Η σύνδεση, μετά από αρκετή επανάληψη, θα γίνει “αλήθεια” στο μυαλό της κοινωνίας. Μέλη και οργανώσεις μετώπου πρέπει συνεχώς να ντροπιάζουν, να απαξιώνουν και να εξυβρίζουν τους επικριτές μας. [13]

Διαβάστε όλη την σειρά εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας

Παραπομπές

1. Jules-Antoine Castagnary, Philosophie du Salon de 1857, as quoted in Franklin L. Baumer, Modern European Thought: Continuity and Change in Ideas, 1600–1950 (New York: Macmillan, 1977), 335.

2. Karl Marx and Friedrich Engels, “Manifesto of the Communist Party,” in Marx & Engels Selected Works, vol. 1, trans. Samuel Moore, ed. Andy Blunden, Marxists Internet Archive, accessed April 17, 2020, https://www.marxists.org/archive/marx/works/1848/communist-manifesto/ch02.htm.

3. Frank Newport, “Democrats More Positive About Socialism Than Capitalism,” Gallup, August 13, 2018,
https://news.gallup.com/poll/240725/democrats-positive-socialism-capitalism.aspx.

4. “Little Change in Public’s Response to ’Capitalism,’ ’Socialism,’” Pew Research Center, December 28, 2011, https://www.people-press.org/2011/12/28/little-change-in-publics-response-to-capitalism-socialism.

5. Milton Friedman, Free to Choose: A Personal Statement (Boston: Mariner Books, 1990), 148.

6. Matthew Vadum, “Soros Election-Rigging Scheme Collapses: The Secretary of State Project’s death is a victory for conservatives,” FrontPage Mag, July 30, 2012, https://www.frontpagemag.com/fpm/139026/soros-election-rigging-scheme-collapses-matthew-vadum.

7. Rachel Chason, “Non-Citizens Can Now Vote in College Park, Md.,” The Washington Post, September 13, 2017, https://www.washingtonpost.com/local/md-politics/college-park-decides-to-allow-noncitizens-to-vote-in-local-elections/2017/09/13/2b7adb4a-987b-11e7-87fc-c3f7ee4035c9_story.html?utm_term=.71671372768a.

8. Mao Zedong, “Analysis of the Classes in Chinese Society,” in Selected Works of Mao Tse-tung: Vol. 1, Marxists Internet Archive, accessed April 17, 2020, https://www.marxists.org/reference/archive/mao/selected-works/volume-1/index.htm.

9. Bilveer Singh, Quest for Political Power: Communist Subversion and Militancy in Singapore (Singapore: Marshall Cavendish International [Asia] Pte Ltd, 2015).

10. Leonard Patterson, “I Trained in Moscow for Black Revolution,” Speakers Bureau of the John Birch Society, YouTube video, posted by Swamp Yankee, August 20, 2011, https://www.youtube.com/watch?v=GuXQjk4zhZs.

11. William F. Jasper, “Anarchy in Los Angeles: Who Fanned the Flames, and Why?” The New American, June 15, 1992, https://www.thenewamerican.com/usnews/crime/item/15807-anarchy-in-los-angeles-who-fanned-the-flames-and-why.

12. Ibid.

13. US Congress, House, Committee on Un-American Activities, Soviet Total War, ‘Historic Mission’ of Violence and Deceit (Washington, DC: US Government Printing Office, 1956).

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, «Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας», από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

Πίνακας περιεχομένων

4. Πως ο κομμουνισμός καταστρέφει οικογένειες στην Δύση (συνέχεια)

β) Προώθηση φεμινισμού και απόρριψη της παραδοσιακής οικογένειας (συνέχεια)
γ) Προώθηση ομοφυλοφιλίας για την υπονόμευση της οικογένειας
δ) Προώθηση διαζυγίου και άμβλωσης
ε) Χρήση του συστήματος επιδομάτων για προώθηση μονογονεϊκών οικογενειών
στ) Προώθηση εκφυλισμένου πολιτισμού

5. Πως το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα καταστρέφει οικογένειες

α) Διάλυση οικογενειών στο όνομα της ισότητας
β) Δημιουργία διαμάχης μεταξύ του αντρόγυνου
γ) Χρήση εξαναγκαστικής άμβλωσης για έλεγχο πληθυσμού

6. Οι συνέπειες της επίθεσης του κομμουνισμού στην οικογένεια

Παραπομπές

* * *

4. Πως ο κομμουνισμός καταστρέφει οικογένειες στην Δύση (συνέχεια)

β) Προώθηση φεμινισμού και απόρριψη της παραδοσιακής οικογένειας

Η κομμουνιστική ιδεολογία πίσω από το φεμινιστικό κίνημα

Το φεμινιστικό κίνημα είναι ένα ακόμη εργαλείο που ο κομμουνισμός χρησιμοποίησε για να καταστρέψει την οικογένεια. Όταν εμφανίστηκε στην Ευρώπη τον δέκατο όγδοο αιώνα, το φεμινιστικό κίνημα (γνωστό επίσης ως πρώτο κύμα φεμινισμού) μιλούσε για το ότι οι γυναίκες θα πρέπει να έχουν την ίδια αντιμετώπιση όπως οι άντρες στην εκπαίδευση, εργασία, και πολιτική. Το κέντρο του φεμινιστικού κινήματος μετακινήθηκε από την Ευρώπη στην Αμερική στα μέσα του δεκάτου ενάτου αιώνα.

Όταν το πρώτο κύμα φεμινισμού εμφανίστηκε, η ιδέα της παραδοσιακής οικογένειας είχε ακόμη ισχυρά θεμέλια στην κοινωνία, και το φεμινιστικό κίνημα δεν πήγαινε ενάντια σε αυτήν. Οι δημοφιλείς φεμινίστριες του καιρού, όπως η Μέρυ Γόλστοουνκραφτ της Αγγλίας του δεκάτου ογδόου αιώνα, η Μάργκαρετ Φούλερ της Αμερικής του δεκάτου ενάτου αιώνα, και ο Τζον Στιούαρτ Μιλ της Αγγλίας του δεκάτου ενάτου αιώνα, όλοι έλεγαν ότι, γενικά, οι γυναίκες θα πρέπει να δίνουν προτεραιότητα στην οικογένεια μετά τον γάμο, ότι οι ικανότητες των γυναικών θα πρέπει να αναπτύσσονται μέσα στα πλαίσια της οικογένειας, και ότι οι γυναίκες θα πρέπει να πλουτίζουν τον εαυτό τους (για παράδειγμα μέσω μόρφωσης) για την βελτίωση της οικογένειας. Αυτές οι αρχικές φεμινίστριες και φεμινιστές πίστευαν πως γυναίκες με ιδιαίτερο ταλέντο δεν θα πρέπει να περιορίζονται από τα έθιμα της κοινωνίας, και θα πρέπει να έχουν την ελευθερία να αναπτύσσουν το ταλέντο τους σε περιβάλλοντα που αποτελούνταν κυρίως από άντρες.

Το πρώτο κύμα φεμινισμού αποδυναμώθηκε με την διακήρυξη της γυναικείας ψήφου σε πολλές χώρες, καθώς ο στόχος ισότητας αντρών γυναικών ενώπιον του νόμου είχε επιτευχθεί. Τα επόμενα χρόνια, με την επίδραση της Μεγάλης Ύφεσης και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το φεμινιστικό κίνημα ουσιαστικά σταμάτησε.

Αλλά ο κομμουνισμός είχε αρχίσει να σπέρνει τους σπόρους της καταστροφής για τον παραδοσιακό γάμο και την σεξουαλική ηθική από νωρίτερα. Οι αρχικοί ουτοπικοί σοσιαλιστές του δεκάτου ενάτου αιώνα, έθεσαν τις βάσεις για τα σύγχρονα ακραία φεμινιστικά κινήματα. Ο Φουριέ, που αποκαλείται «πατέρας του φεμινισμού», διακήρυξε ότι ο γάμος μετέτρεπε τις γυναίκες σε προσωπική ιδιοκτησία. Ο Όουεν καταράστηκε τον γάμο ως κακό. Οι ιδέες αυτών των ουτοπικών σοσιαλιστών κληρονομήθηκαν και αναπτύχθηκαν από μετέπειτα φεμινίστριες, όπως, για παράδειγμα, την Φράνσις Ράιτ, που πήρε τις ιδέες του Φουριέ και προώθησε γυναικεία σεξουαλική ελευθερία στον δέκατο ένατο αιώνα.

Η Βρετανή φεμινίστρια και ακτιβίστρια Άννα Γουίλερ κληρονόμησε τις ιδέες του Όουεν και καταδίκασε πολύ έντονα τον γάμο για υποτιθέμενη σκλαβιά των γυναικών. Σοσιαλίστριες φεμινίστριες και ακτιβίστριες αποτελούσαν επίσης ένα σημαντικό μέρος του φεμινιστικού κινήματος τον δέκατο ένατο αιώνα. Εκείνο τον καιρό, μεταξύ των φεμινιστικών περιοδικών με την μεγαλύτερη επιρροή στην Γαλλία ήταν τα La Voix des Femmes, La Femme Libre (αργότερα μετονομάστηκε σε La Tribune des Femmes) και το La Politique des Femmes. Οι ιδρύτριες αυτών των περιοδικών ήταν είτε ακόλουθοι του Φουριέ ή του Ενρί ντε Σεν-Σιμόν, που προωθούσε τον σύγχρονο βιομηχανικό σοσιαλισμό.

Όταν το πρώτο κύμα των δικαιωμάτων των γυναικών ήταν στην κορυφή του, κομμουνιστές έκαναν ρυθμίσεις για να εισαγάγουν διάφορες ακραίες σκέψεις ώστε να επιτεθούν στις παραδοσιακές ιδέες της οικογένειας και του γάμου, ετοιμάζοντας τον δρόμο για το πιο ακραίο φεμινιστικό κίνημα που ακολούθησε.

Το δεύτερο κύμα φεμινιστικών κινημάτων άρχισε στις Ηνωμένες Πολιτείες το τέλος της δεκαετίας του 1960, και μετά εξαπλώθηκε στην Δυτική και Βόρεια Ευρώπη, και διαδόθηκε γρήγορα σε ολόκληρο τον Δυτικό κόσμο. Η Αμερικανική κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του 1960 πέρασε από μια περίοδο αναστάτωσης, με το κίνημα πολιτικών δικαιωμάτων, το κίνημα κατά του Πολέμου του Βιετνάμ, και διάφορες ακραίες κοινωνικές τάσεις. Εν μέσω αυτής της ιδιαίτερης κατάστασης, μια πιο ακραία μορφή φεμινισμού εμφανίστηκε και έγινε δημοφιλής.

Ο ακρογωνιαίος λίθος αυτού του κύματος φεμινιστικών κινημάτων ήταν το βιβλίο The Feminine Mystique από την Μπέτυ Φριντάν, που εκδόθηκε το 1963, και ο Εθνικός Οργανισμός Γυναικών (NOW), τον οποίον ίδρυσε μαζί με άλλα άτομα. Η Φριντάν επέκρινε πολύ έντονα τους ρόλους στην παραδοσιακή οικογένεια αντρών και γυναικών, και είπε πως η κλασική εικόνα μιας ήρεμης και χαρούμενης νοικοκυράς ήταν ένας μύθος που χαλκεύθηκε από μια πατριαρχική κοινωνία. Είπε ότι το μεσαίας τάξης σπιτικό των προαστίων των πόλεων, ήταν ένα άνετο «στρατόπεδο συγκέντρωσης» για τις Αμερικανίδες, και ότι οι σύγχρονες γυναίκες με απολυτήρια εκπαιδευτηρίων, θα πρέπει να απορρίψουν την αίσθηση επίτευξης και ικανοποίησης που έρχεται από την υποστήριξη των συζύγων τους και την εκπαίδευση των παιδιών τους, και αντί αυτού να χρησιμοποιήσουν την αξία τους εκτός της οικογένειας. [21]

Μερικά χρόνια αργότερα, ακόμα πιο ακραίες φεμινίστριες κυριάρχησαν στον NOW, κληρονομώντας και αναπτύσσοντας τις ιδέες της Φριντάν. Είπαν πως οι γυναίκες έχουν καταπιεστεί από την πατριαρχία από τα αρχαία χρόνια, και απέδωσαν το θεμελιώδες αίτιο της καταπίεσης των γυναικών στην οικογένεια. Σε απάντηση, προώθησαν την πλήρη μετάλλαξη του κοινωνικού συστήματος και του παραδοσιακού πολιτισμού, και την πάλη σε κάθε τομέα των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων— οικονομία, εκπαίδευση, πολιτισμό και οικογένεια — για την επίτευξη γυναικείας ισότητας. [22]

Η ταξινόμηση των μελών της κοινωνίας σε «καταπιεστές» και «καταπιεζόμενους», ώστε να προωθηθεί η πάλη, απελευθέρωση και ισότητα, είναι ακριβώς αυτό που κάνει ο κομμουνισμός. Ο κλασικός μαρξισμός κατατάσσει ομάδες ανθρώπων αναλόγως των οικονομικών τους καταστάσεων, ενώ τα νεο-φεμινιστικά κινήματα διαιρούν τους ανθρώπους βάσει φύλου.

Η Φριντάν δεν ήταν, όπως περιγράφει το βιβλίο της, μια μεσαίας τάξης νοικοκυρά των προαστίων, που είχε βαρεθεί με το νοικοκυριό. Ο Ντάνιελ Χόροβιτς, καθηγητής στο Κολλέγιο Σμιθ, έγραψε μια βιογραφία για την Φριντάν το 1998 με τίτλο «Η Μπέτυ Φριντάν και η δημιουργία του Feminine Mystique». Στην έρευνά του αποκάλυψε ότι η Φριντάν, με το νεανικό της όνομα Μπέτυ Γκόλντσταϊν, υπήρξε ακραία ακτιβίστρια του σοσιαλισμού από τα φοιτητικά της χρόνια μέχρι την δεκαετία του 1950. Ενώ βρισκόταν στο Πανεπιστήμιο Καλιφόρνια-Μπέρκλεϋ, η Φριντάν ήταν μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας και είχε ζητήσει, δύο φορές, να ενταχθεί στο Κομμουνιστικό Κόμμα ΗΠΑ (ΚΚΗΠΑ). Η συνεργαζόμενη με την Φριντάν βιογράφος, Τζούντιθ Χέννεσσυ, επίσης αφήνει να φανεί ότι η Φριντάν ήταν μαρξίστρια. Σε διάφορες χρονικές περιόδους, ήταν επαγγελματίας δημοσιογράφος — ή, ακριβέστερα, προπαγανδίστρια — για αρκετές ακραίες εργατικές ενώσεις στην τροχιά του ΚΚΗΠΑ. [23] [24]

Η Αμερικανίδα ειδικός Κέιτ Γουίγκαντ δείχνει στο βιβλίο της «Red Feminism: American Communism and the Making of Women’s Liberation», ότι ο φεμινισμός δεν έμεινε ήσυχος στις Ηνωμένες Πολιτείες από την αρχή του εικοστού αιώνα έως την δεκαετία του 1960. Σε αυτήν την περίοδο, μια μεγάλη ομάδα φεμινιστριών συγγραφέων με κομμουνιστικά υπόβαθρα, ετοίμασε τον δρόμο για το μετέπειτα δεύτερο κύμα του φεμινιστικού κινήματος, όπως οι Σούζαν Μπ. Άνθονυ, Μπέτυ Μιλάρντ, και Ελεανόρ Φλέξνερ. Από το 1946, η Άνθονυ εφάρμοσε μαρξιστική μέθοδο ανάλυσης για να φτιάξει μια αναλογία μεταξύ της καταπίεσης μαύρων από λευκούς, και γυναικών από άντρες. Ο ΜακΚαρθισμός εκείνη την περίοδο έκανε τέτοιους συγγραφείς να αποκρύπτουν τα κομμουνιστικά τους υπόβαθρα. [25]

Στην Ευρώπη, το χαρακτηριστικό έργο της Γαλλίδας Σιμόν ντε Μποβουά, του 1949, Το Δεύτερο Φύλο, δημιούργησε μια τρέλα για το δεύτερο κύμα φεμινισμού. Η ντε Μποβουά ήταν σοσιαλίστρια, και το 1941, μαζί με τον κομμουνιστή φιλόσοφο Ζαν-Πωλ Σαρτρ και άλλους συγγραφείς, ίδρυσε την Socialisme et Liberté, μια γαλλική παράνομη σοσιαλιστική οργάνωση. Με την άνοδο της δημοτικότητάς της στην προώθηση του φεμινισμού την δεκαετία του 1960, η ντε Μποβουά δήλωσε πως δεν πίστευε πλέον στον σοσιαλισμό και ισχυρίστηκε πως ήταν μόνο φεμινίστρια.

Είπε: «Δεν γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι γυναίκα». Έλεγε ότι ενώ το σωματικό φύλο καθορίζεται από χαρακτηριστικά της φυσιολογίας, το φύλο γενικότερα είναι μια έννοια που κατανοεί ο καθένας και έχει σχηματιστεί υπό την επιρροή της ανθρώπινης κοινωνικότητας. Έλεγε πως η υπακοή, υποχωρητικότητα, αγάπη, και μητρότητα, όλα προέρχονται από τον «μύθο» που έχει προσεκτικά σχεδιαστεί από την πατριαρχία για την καταπίεσή της των γυναικών, και διέδιδε την ιδέα ότι οι γυναίκες πρέπει να υπερβούν τις παραδοσιακές ιδέες και να εκδηλώσουν το δυναμικό των μη περιορισμένων εαυτών τους.

Από τότε, διάφορες φεμινιστικές σκέψεις έχουν εμφανιστεί ως συνεχές ρεύμα, όλες κοιτώντας τον κόσμο μέσα από τον φακό των γυναικών που καταπιέζονται από μια πατριαρχία εντός του θεσμού της παραδοσιακής οικογένειας — κάνοντας τελικά την οικογένεια το εμπόδιο για την πραγμάτωση γυναικείας ισότητας. [26]

Πολλές σύγχρονες ακραίες φεμινίστριες λένε πως οι γυναίκες περιορίζονται από τους άντρες τους λόγω του γάμου, και φτάνουν να αποκαλέσουν τον θεσμό μορφή πορνείας. Όπως οι αρχικοί ουτοπικοί κομμουνιστές που μιλούσαν για «κοινές γυναίκες» ή για «κοινότητα γυναικών», προωθούν «ανοιχτές σχέσεις» και σεξουαλική δραστηριότητα χωρίς περιορισμούς.

Αποτελέσματα του φεμινιστικού κινήματος

Ο φεμινισμός είναι σήμερα ισχυρός σε όλους τους τομείς της κοινωνίας. Μία βασική υπόθεση του σύγχρονου φεμινισμού είναι ότι εκτός των σωματικών διαφορών στα αντρικά και γυναικεία αναπαραγωγικά όργανα, όλες οι άλλες σωματικές και ψυχολογικές διαφορές μεταξύ αντρών και γυναικών είναι κοινωνικά και πολιτισμικά δημιουργήματα. Με αυτήν την λογική, άντρες και γυναίκες θα πρέπει να είναι ακριβώς ίσοι σε κάθε πτυχή της ζωής και της κοινωνίας, και όλες οι εκδηλώσεις «ανισότητας» μεταξύ αντρών και γυναικών είναι αποτέλεσμα ενός πολιτισμού και κοινωνίας που είναι καταπιεστικοί και σεξιστικοί.

Για παράδειγμα, ο αριθμός των αντρών που δουλεύουν ως διευθύνοντες σε μεγάλες εταιρείες, οι υψηλόβαθμοι ακαδημαϊκοί στα κορυφαία πανεπιστήμια, ή υψηλόβαθμοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι, ξεπερνά κατά πολύ τον αριθμό των γυναικών σε παρόμοιες θέσεις. Πολλές φεμινίστριες πιστεύουν ότι αυτό είναι κυρίως λόγω του σεξισμού, ενώ στην πραγματικότητα μια δίκαιη σύγκριση των φύλων μπορεί να γίνει μόνο όταν λαμβάνονται υπόψη παράγοντες όπως η ικανότητα, ώρες εργασίας, εργασιακό ήθος, στόχοι ζωής, και τα παρόμοια. Η επιτυχία σε υψηλές θέσεις συχνά απαιτεί μακροχρόνια, υψηλής έντασης εργασία, την θυσία σαββατοκύριακων και απογευμάτων, παρακολούθηση έκτακτων συναντήσεων, συχνά επαγγελματικά ταξίδια, και ούτω καθεξής.

Η γέννηση παιδιών τείνει να διακόπτει την καριέρα μιας γυναίκας, και οι γυναίκες έχουν την τάση να κρατούν χρόνο για να βρίσκονται με την οικογένειά τους και τα παιδιά, αντί να αφιερώνονται τελείως στην δουλειά τους. Επίσης, άνθρωποι με το δυναμικό να έχουν μια υψηλή θέση τείνουν να έχουν ισχυρές και πιεστικές προσωπικότητες, ενώ οι γυναίκες τείνουν να υποχωρούν πιο εύκολα. Όμως, οι φεμινίστριες θεωρούν τις γυναικείες τάσεις να είναι πιο μαλακές και να επιθυμούν περισσότερο την οικογένεια και τα παιδιά, ως χαρακτηριστικά που επιβλήθηκαν σε αυτές από μια σεξιστική κοινωνία. Σύμφωνα με τις φεμινίστριες, κρατικά χρηματοδοτούμενες υπηρεσίες όπως πρωινή φύλαξη παιδιού και άλλες μορφές επιδομάτων θα πρέπει να ισοσταθμίζουν αυτές τις διαφορές.

Ο σύγχρονος φεμινισμός δεν μπορεί να ανεχθεί καμία εξήγηση των διαφορών μεταξύ αντρών και γυναικών που βασίζεται σε φυσικές σωματικές ή ψυχολογικές ποιότητες. Σύμφωνα με αυτήν την ιδεολογία, όλη η ευθύνη πρέπει να ριχθεί στην κοινωνική διαμόρφωση και τις παραδοσιακές αξίες.

Σε ένα ακαδημαϊκό συνέδριο του 2005, ο Λώρενς Σάμμερς, τότε πρόεδρος του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, μίλησε περιληπτικά για τον λόγο που οι γυναίκες έχουν λιγότερες πιθανότητες από τους άντρες, να διδάξουν σε επιστημονικά και μαθηματικά πεδία σε κορυφαία πανεπιστήμια. Μαζί με την αναφορά των ογδόντα ή παραπάνω ωρών ανά εβδομάδα και το μη προβλέψιμο επαγγελματικό πρόγραμμα που απαιτείται από αυτές τις θέσεις (χρόνο που οι περισσότερες γυναίκες θα κρατούσαν για την οικογένεια), ο Σάμμερς πρότεινε την θεωρία ότι άντρες και γυναίκες μπορεί απλώς να έχουν διαφορές στην ικανότητά τους στην προηγμένη επιστήμη και μαθηματικά, και ότι οι διακρίσεις δεν είναι σήμερα εμπόδιο. [27]

Ο Σάμμερς υποστήριξε τα επιχειρήματά του με σχετικές έρευνες, αλλά παρ’ όλα αυτά έγινε στόχος διαμαρτυριών από τον βασικό φεμινιστικό οργανισμό NOW. Η ομάδα τον κατηγόρησε για σεξισμό και απαίτησε την απομάκρυνσή του. Ο Σάμμερς δέχτηκε κριτική από παντού στα ΜΜΕ και εξαναγκάστηκε να εκδώσει μια δημόσια απολογία για τις δηλώσεις του. Μετά ανακοίνωσε ότι το Χάρβαρντ επρόκειτο να δώσει $50 εκατομμύρια για την αύξηση της ποικιλότητας φύλου του προσωπικού του. [28]

Το 1980, το περιοδικό Science δημοσίευσε μια έρευνα που έδειχνε πως αγόρια και κορίτσια γυμνασίου είχαν σημαντικές διαφορές στην μαθηματική ικανότητα ανάπτυξης της σκέψης, με τα αγόρια να ξεπερνούν τα κορίτσια. [29] Μια επόμενη έρευνα που συνέκρινε βαθμολογίες μαθηματικών των πανεθνικών εξετάσεων βρήκε ότι οι άρρενες εξεταζόμενοι ήταν τέσσερις φορές πιο πιθανό από τα κορίτσια να επιτύχουν βαθμολογία υψηλότερη του 600. Η διαφορά έγινε ακόμα μεγαλύτερη στο κάτω όριο των 700 μονάδων, όπου δεκατρείς φορές περισσότερα αγόρια πετύχαιναν τέτοιες υψηλές βαθμολογίες στις εξετάσεις από ότι τα κορίτσια. [30]

Η ίδια ερευνητική ομάδα εκπόνησε μία άλλη έρευνα το 2000 και βρήκε ότι τόσο τα αγόρια όσο και τα κορίτσια που έδειξαν εξαιρετική μαθηματική ευφυία στις πανεθνικές εξετάσεις, τείνουν να αποκτούν ανώτερα πτυχία σε τομείς επιστήμης και μαθηματικών, και ήταν ικανοποιημένοι με τα επιτεύγματά τους. [31]

Κάποια άρθρα σημείωσαν ότι η αντιμετώπιση που δέχθηκε ο Σάμμερς μετά τον λόγο του το 2005, είναι παρόμοια με τα μέτρα επανεκπαίδευσης που χρησιμοποιούνταν από κομμουνιστικά καθεστώτα για την καταπίεση αντιφρονούντων. Ακόμα κι αν οι λόγοι της ανισότητας δεν έχουν προσδιοριστεί ακόμη, η ισότητα αποτελέσματος επιβλήθηκε με την προώθηση «ποικιλότητας» — δηλαδή, την εξασφάλιση ότι υπάρχει ένας μεγαλύτερος αριθμός γυναικών εκπαιδευτικών σε μαθήματα μαθηματικών και επιστήμης.

Οι συνδέσεις μεταξύ φεμινισμού και σοσιαλισμού είναι εμφανείς. Ο Αλεξίς ντε Τοκβίλ είπε το 1848: «Δημοκρατία και σοσιαλισμός δεν έχουν κανένα κοινό παρά μία λέξη: ισότητα. Αλλά δείτε την διαφορά: Ενώ η δημοκρατία αναζητά ισότητα στην ελευθερία, ο σοσιαλισμός αναζητά ισότητα στον περιορισμό και την δουλοσύνη.» [32]

Ενώ οι λόγοι για τις ψυχολογικές και διανοητικές διαφορές μεταξύ αντρών και γυναικών μπορεί να μην είναι προφανείς, η άρνηση των σωματικών και αναπαραγωγικών διαφορών απλώς αγνοεί την πραγματικότητα. Τόσο στις ανατολικές όσο και στις δυτικές παραδοσιακές απόψεις, οι άντρες έχουν ρόλο προστάτη. Είναι φυσιολογικό ότι οι πυροσβέστες είναι σε συντριπτική πλειοψηφία άρρενες. Όμως, φεμινίστριες, πιστεύοντας στην απόλυτη ισότητα μεταξύ αντρών και γυναικών, απαιτούν οι γυναίκες να παίρνουν παραδοσιακά αντρικά καθήκοντα, συχνά με μη αναμενόμενες συνέπειες.

Το 2015, το Πυροσβεστικό Τμήμα Νέας Υόρκης επέτρεψε σε μια γυναίκα να γίνει πυροσβέστρια χωρίς να περάσει τις αθλητικές δοκιμασίες, που περιλαμβάνουν την ολοκλήρωση εργασιών φορώντας μάσκα και φιάλη οξυγόνου και άλλον εξοπλισμό που ζυγίζει 20 κιλά. Το τμήμα προσέλαβε την γυναίκα εν μέρει για να αποφύγει μήνυση, καθώς φεμινιστικές οργανώσεις κατηγορούσαν για χρόνια τα υψηλά αθλητικά του πρότυπα για την χαμηλή αναλογία γυναικών που εισέρχονταν στην πυροσβεστική δύναμη. Άλλοι πυροσβέστες, συμπεριλαμβανομένων γυναικών που είχαν περάσει τις δοκιμασίες, εξέφρασαν ανησυχίες για συναδέλφους που δεν μπορούσαν να φτάσουν το αθλητικό πρότυπο. Είπαν πως αυτά τα άτομα θα αποτελέσουν αναπόφευκτα βάρος, και κίνδυνο, για την ομάδα και το κοινό. [33]

Στην Αυστραλία, πυροσβεστικά τμήματα εφάρμοσαν ποσοστά φύλου το 2017. Για κάθε άντρα που προσλαμβανόταν, μια γυναίκα θα έπρεπε επίσης να προσληφθεί. Για να το πετύχουν αυτό, τέθηκαν εξαιρετικά χαμηλότερα αθλητικά πρότυπα για τις γυναίκες, παρά το ότι η επικίνδυση, υψηλής πίεσης δουλειά είναι η ίδια και για τα δύο φύλα. [34]

Αυτή η παράλογη εκστρατεία ισότητας αποτελέσματος δεν σταμάτησε εκεί. Η αναλογία δημιούρησε τριβή μεταξύ αντρών και γυναικών πυροσβεστών, που ανέφεραν ότι οι άντρες συνάδελφοι τις κατηγόρησαν ότι έφταναν το πρότυπο και δεν είχαν την ικανότητα. Φεμινιστικές ομάδες πιάστηκαν από αυτό, και το ονόμασαν «κακοποίηση» και «ψυχολογική πίεση». Η κατάσταση δημιούργησε ακόμα μια μάχη για φεμινίστριες και φεμινιστές να πολεμήσουν στην υποτιθέμενη σταυροφορία τους για ισότητα.

Αλλά αυτή η έλλειψη λογικής είναι ένα εκούσιο βήμα που κάνει το κομμουνιστικό φάντασμα: Κατηγορώντας την υποτιθέμενη πατριαρχία — δηλαδή, την παραδοσιακή κοινωνία — ο φεμινισμός υπονομεύει την παραδοσιακή οικογένεια με τον ίδιο τρόπο που η πάλη των τάξεων χρησιμοποιείται για να υπονομεύσει το καπιταλιστικό σύστημα.

Στον παραδοσιακό πολιτισμό, θεωρείται δεδομένο ότι οι άντρες είναι αρρενωποί και οι γυναίκες έχουν θηλυκότητα. Οι άντρες επωμίζονται την ευθύνη για τις οικογένειές τους και τις κοινότητες, προστατεύοντας γυναίκες και παιδιά — ακριβώς η πατριαρχική δομή που ο φεμινισμός κατηγορεί λέγοντας πως δίνει άδικα πλεονεκτήματα στους άντρες ενώ περιορίζει τις γυναίκες. Στον φεμινισμό δεν υπάρει θέση για το παραδοσιακό πνεύμα της ιπποσύνης ή της ευγενικής αντρικής συμπεριφοράς. Σε έναν φεμινιστικό κόσμο, οι άντρες πάνω στον βυθιζόμενο Τιτανικό δεν θα είχαν θυσιάσει τις θέσεις τους στις σωστικές λέμβους ώστε οι γυναίκες επιβάτες να έχουν μια καλύτερη πιθανότητα επιβίωσης.

Η σταυροφορία του φεμινισμού κατά της πατριαρχίας είχε ισχυρή επίδραση στην εκπαίδευση. Μια δικαστική απόφαση του 1975 σε αγωγή κατά της Διακολλεγιακής Αθλητικής Ένωσης της Πενσυλβάνια, διέταξε τα σχολεία να επιτρέπουν τις μαθήτριες «να συμμετέχουν και να ανταγωνίζονται αγόρια» σε αθλητικές ομάδες και άλλες αθλητικές δραστηριότητες, όπως πάλη και αμερικανικό ποδόσφαιρο. Τα κορίτσια δεν θα μπορούσαν πλέον να μην συμμετέχουν σε μια αντρική ομάδα λόγω του φύλου τους μόνο. [35]

Στο βιβλίο της του 2013, «The War Against Boys: How Misguided Feminism Is Harming Our Young Men», [Ο Πόλεμος Κατά των Αγοριών: Πως ο λανθασμένος φεμινισμός ζημιώνει τους νέους μας άντρες], η Αμερικανή ειδικός Κριστίνα Χοφ Σόμμερς θεωρεί πως η αρρενωπότητα δέχεται επίθεση. Δίνει το παράδειγμα του Λυκείου Αεροπορίας στο Κουίνς, Νέα Υόρκη, που δέχεται κυρίως μαθητές από οικογένειες χαμηλού εισοδήματος. Το σχολείο, που ειδικεύεται στην διδασκαλία της δομής και λειτουργίας αεροσκαφών μέσω πρακτικών εργασιών, ανεβάζει τους μαθητές του σε υψηλά πρότυπα ακαδημαϊκής ικανότητας, και κατατάσσεται υψηλά από την US News & World Report. Η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών είναι αγόρια. Κορίτσια, αν και σε μικρότερο ποσοστό των μαθητών, επίσης έχουν εξαιρετική επίδοση και κερδίζουν τον σεβασμό των συμμαθητών και καθηγητών τους.

Παρ’ όλα αυτά, το Λύκειο Αεροπορίας αντιμετώπισε έντονη επίκριση και απειλές αγωγών από φεμινιστικές οργανώσεις που απαιτούσαν περισσότερες μαθήτριες να γίνουν δεκτές. Μιλώντας σε συζήτηση στον Λευκό Οίκο το 2009, η ιδρύτρια του Εθνικού Νομικού Κέντρου Γυναικών στόχευσε το Λύκειο Αεροπορίας ως «τρομερό παράδειγμα συνεχιζόμενου διαχωρισμού στα εκπαιδευτικά-τεχνικά σχολεία.» Η πρόεδρος του Συμβουλίου Λευκού Οίκου για Γυναίκες και Κορίτσια, έκλεισε την συζήτηση λέγοντας: «Δεν θα επαναπαυθούμε μέχρι να έχουμε απόλυτη ισότητα, και δεν έχουμε φτάσει εκεί ακόμα.» [36]

Για τις φεμινίστριες, η ανατροφή αγοριών με χαρακτηριστικά του αντρικού φύλου, όπως ανεξαρτησία και περιπέτεια, και η ενθάρρυνση των κοριτσιών να είναι πιο μαλακά, να σκέφτονται με φροντίδα για τις ανάγκες των άλλων, και να προσανατολίζονται στην οικογένεια, ισοδυναμεί με καταπίεση και σεξιστική ανισότητα. Ο σύγχρονος φεμινισμός αναγκάζει την κοινωνία να έχει ένα μέλλον χωρίς φύλα, μέσω της επίθεσης στα ψυχολογικά χαρακτηριστικά αντρών και γυναικών που χαρακτηρίζουν το κάθε ένα φύλο. Αυτό έχει ιδιαιτέρως κακές επιπτώσεις στα παιδιά και στους νέους που βρίσκονται στα χρόνια της διαμόρφωσής τους.

Σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες, όλο και περισσότερα παιδιά νιώθουν ότι έχουν γεννηθεί στο λάθος σώμα. Το 2009, η Υπηρεσία Ανάπτυξης Ταυτότητας Φύλου (GIDS), με έδρα στο Ίδρυμα Τάβιστοκ και Πόρτμαν NHS στο Λονδίνο, έλαβε 97 επιστολές για αλλαγή φύλου. Έως το 2017, το GIDS λάβαινε περισσότερες από 2.500 τέτοιες επιστολές ετησίως. [37]

Οι παραδοσιακές κοινωνίες θεωρούν την γέννηση και εκπαίδευση των παιδιών ως ιερά καθήκοντα των γυναικών, που καθιερώθηκαν από το θείον. Στην γραμματεία Ανατολής και Δύσης, πίσω από κάθε ήρωα ήταν μια μεγάλη μητέρα. Ο φεμινισμός απορρίπτει αυτήν την παράδοση ως πατριαρχική καταπίεση, και θεωρεί ότι το να αναμένουμε από τις γυναίκες να είναι υπεύθυνες για την ανατροφή των παιδιών τους είναι ένα καλό παράδειγμα αυτής της καταπίεσης. Η σύγχρονη φεμινιστική βιβλιογραφία είναι γεμάτη με απαρνήσεις της μητρότητας και της συζυγικής ζωής, χαρακτηρίζοντάς τες μονότονες, βαρετές, και μη ικανοποιητικές. Η έλλειψη αντικειμενικότητας αυτής της συγχυσμένης άποψης είναι εμφανής όταν βλέπουμε τις προσωπικές ζωές των ηγετικών φεμινιστριών, η πλειψηφία των οποίων υπέφεραν από κατεστραμμένες σχέσεις ή αποτυχημένους γάμους, ή δεν είχαν παιδιά.

Οι ακραίες φεμινιστικές απόψεις επιμένουν ότι «το προσωπικό είναι πολιτικό» και βλέπουν τις οικογενειακές αντιθέσεις ως πολέμους φύλων. Κάποιες θεωρούν τους άντρες παράσιτα που σκλαβώνουν τα σώματα και μυαλά των γυναικών. Άλλες περιγράφουν τα παιδιά ως εμπόδιο σε γυναίκες που θέλουν να φτάσουν το πλήρες δυναμικό τους και ισχυρίζονται πως οι ρίζες της καταπίεσης είναι στην δομή της οικογένειας. Ο μοντέρνος φεμινισμός λέει ανοιχτά ότι ο στόχος του είναι να καταστρέψει την παραδοσιακή οικογένεια. Τυπικά ρητά είναι τα παρακάτω: «Η νοικοκυρά είναι ένα μη αποδεκτό επάγγελμα. … Η επιλογή να φροντίζεις και να προστατεύεσαι και το σχέδιο για μια οικογένεια είναι μια επιλογή που δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Η καρδιά του ριζοσπαστικού φεμινισμού είναι να το αλλάξει αυτό», [38] και, «Δεν μπορούμε να καταστρέψουμε τις ανισότητες μεταξύ αντρών και γυναικών έως ότου καταστρέψουμε τον γάμο». [39]

Τα φεμινιστικά κινήματα έλυσαν τα υποτιθέμενα κοινωνικά προβλήματα με την προώθηση ανηθικότητας και την καταστροφή των ανθρωπίνων σχέσεων στο όνομα της «απελευθέρωσης». Σύμφωνα με την Σύλβια Αν Χιούλετ, Αμερικανίδα οικονομικό και ειδικό σε θέματα φύλου, ο μοντέρνος φεμινισμός είναι ο κύριος παράγοντας για την άνθηση των οικογενειών ελεύθερων μητέρων, ενώ το διαζύγιο χωρίς λόγο παρέχει έναν εύκολο τρόπο ώστε οι άντρες να παρατήσουν τις ευθύνες τους. Ειρωνικά, η επίθεση του φεμινισμού στην υπάρχουσα δομή της οικογένειας δουλεύει για την καταστροφή του ασφαλούς μέρους που εξασφαλίζει την ευτυχία των περισσοτέρων γυναικών.

Το εύκολο διαζύγιο δεν απελευθέρωσε τις γυναίκες. Μια έρευνα του 2009 στην Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου, βρήκε ότι 27 τοις εκατό των διαζευγμένων γυναικών ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ το εισόδημα των αντρών έτεινε σε άνοδο σε περισσότερες από το 30 τοις εκατό των περιπτώσεων. [40] Ο κομμουνισμός δεν νοιάζεται καθόλου για τα γυναικεία δικαιώματα. Ο φεμινισμός είναι απλώς ένα εργαλείο για να διαφθείρει την ανθρωπότητα.

γ) Προώθηση ομοφυλοφιλίας για την υπονόμευση της οικογένειας

Άντρας και γυναίκα δημιουργήθηκαν κατ΄ εικόνα των θεών, και το θείον καθιέρωσε τις συνθήκες για την ανθρώπινη ζωή. Όλοι αξίζουν καλοσύνη και σεβασμό, και αληθινή καλοσύνη σημαίνει υπεράσπιση των θεϊκά καθιερωμένων ηθικών κωδίκων.

Στις πρόσφατες δεκαετίες, ο γάμος ομοφυλοφίλων και άλλοι λεσβιακοί, ομοφυλοφιλικοί, αμφιφυλοφιλικοί και τρανστζέντερ (αλλαγμένου φύλου) στόχοι (LGBT) έχουν προωθηθεί επιθετικά στην Δυτική κοινωνία. Το κίνημα LGBT σχετίζεται στενά με τον κομμουνισμό από την εποχή που οι πρώτοι ουτοπικοί άρχισαν να διαφημίζουν την ομοφυλοφιλία ως δικαίωμα. Καθώς το κομμουνιστικό κίνημα λέει πως θέλει να απελευθερώσει τους ανθρώπους από τα δεσμά της παραδοσιακής ηθικής, η ιδεολογία του φυσικά έχει τα δικαιώματα LGBT ως μέρος του προγράμματός του της «σεξουαλικής απελευθέρωσης». Πολλοί υπέρμαχοι σεξουαλικής απελευθέρωσης που υποστηρίζουν ένθερμα την ομοφυλοφιλία, είναι κομμουνιστές ή αριστεροί. Συνδέοντας δικαιώματα LGBT και σεξουαλική απελευθέρωση, συνεπώς κάνοντας γενικώς την ανηθικότητα μέρος της κανονικής ζωής, οι κομμουνιστές έχουν υπονομεύσει την ιερότητα του γάμου. Ο κομμουνισμός δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για τα δικαιώματα της LGBT κοινότητας. Χρησιμοποιεί το όχημα της πάλης για τα δικαιώματα των LGBT ως μέσον για την επίτευξη του στόχου του — την καταστροφή της δομής της οικογένειας.

Η πρώτη κύρια οργάνωση δικαιωμάτων ομοφυλοφίλων ιδρύθηκε το 1897 από μέλη του Γερμανικού Σοσιαλιστικού Δημοκρατικού Κόμματος (SPD), ένα εκ των οποίων ο Μάγκνους Χίρσφελντ, συνιδρυτής της Επιστημονικής-Ουμανιστικής Επιτροπής, γνωστής στα Γερμανικά ως Wissenschaftlich-humanitäres Komitee (WhK). Ο Χίρσφελντ έκανε δημόσιες εκστρατείες για την αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας.

Ένα από τα πιο ακραία παραδείγματα σεξουαλικής απελευθέρωσης εκείνης της εποχής ήρθε μετά την μπολσεβίκικη Οκτωβριανή Επανάσταση το 1917. Τα σοβιετικά σεξουαλικά μέτρα, που συζητήθηκαν νωρίτερα σε αυτό το κεφάλαιο, κατήργησαν την νομική απαγόρευση στις ομοφυλοφιλικές σχέσεις, κάνοντας την Σοβιετική Ένωση την πιο «απελευθερωμένη» χώρα στην γη, με τα αριστερά πρότυπα.

Το 1924, με έμπνευση από την WhK του Χίρσφελντ, ο Χένρυ Γκέρμπερ ίδρυσε την πρώτη αμερικανική οργάνωση δικαιωμάτων ομοφυλοφίλων, την Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η οργάνωση διαλύθηκε το επόμενο έτος αφότου πολλά μέλη της συνελήφθησαν. Το 1950, ο Αμερικανός κομμουνιστής και μαρξιστής καθηγητής Χάρρυ Χέυ, ίδρυσε την Ομάδα Μάτασαϊν στην κατοικία του στο Λος Άντζελες. Η οργάνωση ήταν η πρώτη ομάδα δικαιωμάτων ομοφυλοφίλων που είχει επιρροή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εξέδωσε τα δικά της βιβλία και έδινε ομιλίες σε άλλες πόλεις. Ο Χέυ υποστήριζε επίσης την παιδεραστία.

Την δεκαετία του 1960, μαζί με το κύμα της σεξουαλικής απελευθέρωσης και το κίνημα των χίπι, η ομοφυλοφιλία βγήκε στην δημοσιότητα. Το 1971, ο NOW υιοθέτησε ένα ψήφισμα που αναγνώριζε ότι «τα λεσβιακά δικαιώματα είναι μια “αξιόλογη ανησυχία του φεμινισμού.”»

Το 1997, το Αφρικανικό Εθνικό Συνέδριο (ΑΕΣ) της Νότιας Αφρικής, πέρασε το πρώτο σύνταγμα του κόσμου που αναγνώριζε την ομοφυλοφιλία ως ανθρώπινο δικαίωμα. Το ΑΕΣ, μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (παλιότερα παρακλάδι της πλέον μη υπαρκτής Δεύτερης Διεθνούς), έχει υποστηρίξει συνεχώς την ομοφυλοφιλία.

Η προώθηση της ομοφυλοφιλίας από τον κομμουνισμό έχει βοηθήσει στην ανάπτυξη πολλών ανθυγιεινών καταστάσεων σε αυτήν την κοινότητα. Έρευνα από ερευνητές των αμερικανικών Κέντρων Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, βρήκε ότι το εκτιμώμενο ποσοστό διάγνωσης HIV στους ομοφυλόφιλους το 2008 ήταν μεταξύ 59 με 75 φορές μεγαλύτερο από αυτό άλλων αντρών. Το ποσοστό διάγνωσης σύφιλης ήταν 63 με 79 φορές υψηλότερο από τον ετεροφυλοφιλικό αντρικό πληθυσμό. [41] Πριν την πρόοδο στην νοσηλεία του AIDS την δεκαετία του 1990, ο μέσος χρόνος ζωής 20χρονων ομοφυλόφιλων ήταν οκτώ με εικοσι ένα χρόνια μικρότερος από τον μέσο πληθυσμό. [42]

Η δομή της οικογένειας και η ανθρώπινη ηθική πολιορκούνται από την χειραγώγηση και προώθηση φεμινισμού, σεξουαλικής απελευθέρωσης και του κινήματος LGBT, που γίνεται από το κομμουνιστικό φάντασμα.

δ) Προώθηση διαζυγίου και άμβλωσης

Πριν από το 1969, όταν αμερικανικές πολιτείες άρχισαν να νομιμοποιούν το χωρίς λόγο διαζύγιο, οι νόμοι στις πολιτείες ανά τις ΗΠΑ βασίζονταν σε παραδοσιακές θρησκευτικές αξίες. Για να προχωρήσει ένα διαζύγιο, απαιτούνταν μια βάσιμη κατηγορία παρανομίας από έναν ή και από τους δύο συζύγους. Οι δυτικές θρησκείες διδάσκουν ότι ο γάμος καθιερώνεται από τον Θεό. Μια σταθερή οικογένεια είναι ωφέλιμη για τον άντρα, την γυναίκα, τα παιδιά, και την κοινωνία γενικά. Για τον λόγο αυτόν, η εκκλησία και οι νόμοι των αμερικανικών πολιτειών τόνιζαν την σημασία της διατήρησης των γάμων, εκτός από ειδικές περιπτώσεις.

Αλλά την δεκαετία του 1960, η ιδεολογία της Σχολής της Φρανκφούρτης είχε διαχυθεί στην κοινωνία. Ο παραδοσιακός γάμος δεχόταν επίθεση, και η μεγαλύτερη ζημία έγινε από τον αριστερισμό και τον φεμινισμό. Ο αριστερισμός απορρίπτει την θεϊκή φύση του γάμου μειώνοντας τον ορισμό του σε μια κοινωνική σύμβαση μεταξύ δύο ανθρώπων, ενώ ο φεμινισμός θεωρεί την παραδοσιακή οικογένεια ως πατριαρχικό εργαλείο καταπίεσης των γυναικών. Το διαζύγιο προωθήθηκε ως γυναικεία απελευθέρωση από την καταπίεση ενός μη χαρούμενου γάμου, ή ως το μονοπάτι της για μια ενδιαφέρουσα ζωή περιπέτειας. Αυτός ο τρόπος σκέψης οδήγησε στην νομιμοποίηση του διαζυγίου χωρίς λόγο, που επιτρέπει σε οποιονδήποτε από τους δύο να καταργήσει έναν γάμο, και να τον ονομάσει μη βιώσιμο, για οποιονδήποτε λόγο.

Το ποσοστό διαζυγίων στην Αμερική αυξήθηκε αλματωδώς την δεκαετία του 1970 και έφτασε στο μέγιστο το 1981. Για πρώτη φορά στην αμερικανική ιστορία, περισσότεροι γάμοι τερματίζονταν όχι από θάνατο αλλά από διαφωνίες. Από όλα τα αντρόγυνα που παντρεύτηκαν την δεκαετία του 1970, σχεδόν το ήμισυ θα χώριζε, σε σύγκριση με περίπου 11 τοις εκατό την δεκαετία του 1950. Οι υποστηρικτές και ακτιβιστές της σεξουαλικής απελευθέρωσης πιστεύουν ότι το σεξ δεν πρέπει να περιορίζεται στα πλαίσια του γάμου, αλλά η ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη παρουσιάζει ένα φυσικό εμπόδιο σε αυτό το είδος ζωής. Τα αντισυλληπτικά μπορεί να αποτύχουν, έτσι οι προωθητές του σεξ χωρίς περιορισμούς άρχισαν να προσπαθούν για την νομιμοποίηση της άμβλωσης. Η επίσημη αναφορά από το Διεθνές Συνέδριο των Ηνωμένων Εθνών για τον Πληθυσμό και Ανάπτυξη στο Κάιρο το 1994, αναφέρει ότι η αναπαραγωγική υγεία «σημαίνει και ότι οι άνθρωποι είναι ικανοί να έχουν μια ικανοποιητική και ασφαλή σεξουαλική ζωή και ότι έχουν την ικανότητα να κάνουν απογόνους και την ελευθερία να αποφασίσουν εάν, πότε και πόσο συχνά θα έχουν απογόνους.» [43]

Την ίδια στιγμή, φεμινίστριες εισήγαγαν το σύνθημα «Το σώμα μου, τα δικαιώματά μου» για να υποστηρίξουν πως οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν αν θα γεννήσουν ή αν θα σκοτώσουν το αγέννητο παιδί. Η συζήτηση επεκτάθηκε από την νομιμοποίηση της άμβλωσης υπό ειδικές συνθήκες, στο να δοθεί στις γυναίκες το δικαίωμα να τερματίζουν την ανθρώπινη ζωή λόγω προσωπικής έλλειψης άνεσης.

Με την αποδοχή της άμβλωσης, οι άνθρωποι έχουν οδηγηθεί να επιτρέψουν την δολοφονία βρεφών, και την ίδια στιγμή, να παρατήσουν την παραδοσιακή γνώση ότι το σεξ είναι για δημιουργία απογόνων.

ε) Χρήση του συστήματος επιδομάτων για την προώθηση μονογονεϊκών οικογενειών

Το 1960, μόνο 5 τοις εκατό των παιδιών γεννήθηκαν από ανύπαντρες μητέρες. Εκείνο τον καιρό, θεωρούνταν δεδομένο ότι τα παιδιά μεγαλώνουν γνωρίζοντας τους βιολογικούς γονείς τους.

Την δεκαετία του 2010 όμως, ανύπαντρες μητέρες αποτελούσαν το 40 τοις εκατό των γεννήσεων. [44] Από το 1965 έως το 2012, ο αριθμός μονογονεϊκών οικογενειών στην Αμερική εκτοξεύτηκε από τα 3,3 εκατομμύρια στα 31.2 εκατομμύρια. [45] Αν και κάποιοι πατέρες έμειναν σε σχέση, μέσω συγκατοίκησης ή αργότερα γάμου, η πλειψηφία των παιδιών που γεννήθηκαν από ελεύθερες μητέρες μεγάλωσαν χωρίς τον πατέρα τους.

Οι πατέρες είναι πρότυπα των γιων τους, και τους μαθαίνουν πως να είναι άντρες, και δείχνουν στις κόρες τους πως είναι να τις σέβονται όπως αξίζει στις γυναίκες. Τα παιδιά υποφέρουν πολύ από την απουσία του πατέρα. Έρευνα δείχνει ότι παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς πατέρα, συχνά υποφέρουν από χαμηλή αυτοεκτίμηση. Είναι πιο πιθανό να παρατήσουν το σχολείο, να κάνουν κατάχρηση ναρκωτικών, να μπουν σε συμμορίες, να διαπράξουν εγκλήματα, και αυτοκτονία. Η πλειοψηφία των κρατουμένων νέων είναι από σπίτια χωρίς πατέρα. Η πρώιμη σεξουαλική εμπειρία, εφηβική εγκυμοσύνη, και ανηθικότητα είναι επίσης κοινά. Άνθρωποι που μεγαλώνουν χωρίς πατέρα είναι 40 φορές πιο πιθανό να διαπράξουν σεξουαλικές αξιόποινες πράξεις, σε σύγκριση με τον υπόλοιπο πληθυσμό. [46]

Το Ίδρυμα Μπρούκινγκς δίνει τρεις βασικές συμβουλές σε νέους που θέλουν να αποφύγουν την φτώχεια: Πάρτε απολυτήριο λυκείου, βρείτε εργασία πλήρους απασχόλησης, και περιμένετε μέχρι την ηλικία των εικοσιενός για να παντρευτείτε και να κάνετε παιδιά. Σύμφωνα με στατιστικά, μόνο 2 τοις εκατό των Αμερικανών που πληρούν αυτές τις συνθήκες ζουν σε φτώχεια, και 75 τοις εκατό θεωρούνται μεσαία τάξη. [47] Με άλλα λόγια, αυτό είναι το πιο αξιόπιστο μονοπάτι προς το να γίνουν υπεύθυνοι ενήλικοι που ζουν μια υγιή, παραγωγική ζωή.

Οι περισσότερες ανύπαντρες μητέρες βασίζονται σε κυβερνητική βοήθεια. Μια έρευνα που δημοσιεύθηκε από το Heritage Foundation χρησιμοποίησε λεπτομερή στατιστικά στοιχεία για να δείξει ότι τα μέτρα επιδομάτων που τόσο πολύ υποστηρίζονται από φεμινίστριες, στην πραγματικότητα ενθαρρύνουν την δημιουργία οικογενειών ελεύθερης μητέρας, ακόμα και στο σημείο να τιμωρούν αντρόγυνα που παντρεύονται, καθώς μπορούν πλέον να δεχθούν λιγότερα επιδόματα. [48] Η κυβέρνηση έχει αντικαταστήσει επιτυχώς τον πατέρα με επιδόματα.

Τα κρατικά μέτρα επιδομάτων δεν έχουν βοηθήσει οικογένειες που ζουν στην φτώχεια. Αντ’ αυτού, έχουν απλώς υποστηρίξει τον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό μονογονεϊκών οικογενειών. Με τα παιδιά αυτών των οικογενειών να είναι τα ίδια ευάλωτα στην φτώχεια, το αποτέλεσμα είναι ένας φαύλος κύκλος επέκτασης της στήριξης σε κρατική βοήθεια. Αυτό είναι ακριβώς αυτό που θέλει να πετύχει ο κομμουνισμός: έλεγχος κάθε πτυχής της ζωής του ατόμου.

στ) Προώθηση ανήθικου πολιτισμού

Το 2000, 55 τοις εκατό των Αμερικανών μεταξύ των ηλικιών εικοσιπέντε και τριαντατεσσάρων ήταν παντρεμένοι, και 34 τοις εκατό δεν είχαν ποτέ παντρευτεί. Το 2015, αυτοί οι αριθμοί σχεδόν αντιστράφηκαν, με 40 τοις εκατό παντρεμένους και 53 τοις εκατό ποτέ παντρεμένους. Ερευνητές που μελετούσαν αυτήν την τάση στο Πανεπιστήμιο του Τέξας-Ώστιν, βρήκαν ότι οι νέοι άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες απέφευγαν τον γάμο επειδή, στον σημερινό πολιτισμό, σεξ και γάμος θεωρούνται ανεξάρτητα. Επομένως για ποιον λόγο να παντρευτούν; [49]

Σε αυτό το διεστραμμένο περιβάλλον, η τάση είναι προς την χωρίς δεσμεύσεις ρηχή σχέση, το σεξ δεν έχει να κάνει με την συμπάθεια και αγάπη, και ακόμα λιγότερο με την δέσμευση και την ευθύνη. Ακόμα πιο περίεργη είναι η πλημμυρίδα νέων σεξουαλικών προτιμήσεων, που πλέον γράφονται σαν δηλώσεις που είναι στην μόδα. Το προφίλ χρήστη του Φέισμπουκ στο Ηνωμένο Βασίλειο, για παράδειγμα, για ένα διάστημα έδινε περισσότερες από εβδομήντα επιλογές φύλου. Αν οι νέοι άνθρωποι δεν μπορούν να πουν καν αν είναι άντρες ή γυναίκες, πως θα δουν τον γάμο; Ο κομμουνισμός έχει χρησιμοποιήσει τον νόμο και την κοινωνία για να αλλάξει πλήρως αυτές τις έννοιες που μας δόθηκαν από το θείον.

Η «μοιχεία» ήταν κάποτε ένας αρνητικός όρος που αναφερόταν στην ανήθικη σεξουαλική συμπεριφορά. Σήμερα, έχει ονομαστεί απλά «εξωσυζυγικές σεξουαλικές σχέσεις» ή «συγκατοίκηση». Στο κλασικό διήγημα του 1850 «Το Πορφυρό Γράμμα» του Ναθάνιελ Χώθορν, η πρωταγωνίστρια, Έστερ Πράιν, διέπραξε μοιχεία και προσπάθησε με πόνο να φτιάξει πάλι την ζωή της μέσω μετάνοιας, αλλά στην σημερινή κοινωνία, η μετάνοια δεν χρειάζεται: Μοίχοι μπορούν να απολαμβάνουν την ζωή με υπερηφάνεια, κρατώντας το κεφάλι ψηλά. Η αγνότητα ήταν αρετή στους πολιτισμούς Ανατολής και Δύσης· σήμερα, θεωρείται ένα αναχρονιστικό αστείο.

Η έκφραση κρίσης επί της ομοφυλοφιλίας και της σεξουαλικής ηθικής απαγορεύεται υπό την σημερινή πολιτική ορθότητα. Η μόνη αποδεκτή στάση είναι να σέβεσαι την «ελεύθερη επιλογή» των άλλων. Αυτό ισχύει όχι μόνο στην καθημερινή ζωή, αλλά και στον ακαδημαϊκό χώρο, στον οποίον η ηθική έχει διαζευχθεί από την πρακτική πραγματικότητα. Αποκλίνοντα και διεστραμμένα πράγματα έχουν ονομαστεί φυσιολογικά. Αυτοί που αφήνονται στις επιθυμίες τους δεν νιώθουν πίεση ή ενοχή.

Άνθρωποι στις δυτικές χώρες κάτω της ηλικίας των πενήντα, μετά βίας θυμούνται τον πολιτισμό που κάποτε υπήρχε στην κοινωνία, στον οποίον σχεδόν όλα τα παιδιά μεγάλωναν παρουσία των βιολογικών πατέρων τους. «Γκέι» σήμαινε «χαρούμενος». Τα λευκά νυφικά συμβόλιζαν την αγνότητα. Το πορνογραφικό περιεχόμενο απαγορευόταν στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Όλα αυτά έχουν διαλυθεί σε μόλις εξήντα χρόνια.

5. Πως το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα καταστρέφει οικογένειες

α) Χωρισμός οικογενειών στο όνομα της ισότητας

Το σύνθημα του Μάο Τσεντόνγκ «Οι γυναίκες κρατούν τον μισό ουρανό» έχει πλέον εισέλθει στην Δύση ως μια φεμινιστική φράση της μόδας. Η ιδεολογία ότι άντρες και γυναίκες είναι το ίδιο, όπως προωθείται από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα, είναι βασικά το ίδιο με τον Δυτικό φεμινισμό. Στην Δύση, η «διάκριση φύλου» χρησιμοποιείται ως όπλο για την διατήρηση μιας κατάστασης «πολιτικής ορθότητας». Στην Κίνα, η ταμπέλα «αντρικός σωβινισμός» χρησιμοποιείται με παρόμοιες καταστρεπτικές επιδράσεις, αν και διαφέρει στην πράξη.

Η ισότητα φύλων που προωθήθηκε από τον Δυτικό φεμινισμό απαιτεί ισότητα αποτελέσματος μεταξύ αντρών και γυναικών, μέσω μέτρων όπως ποσοστά φύλων, οικονομική βοήθεια, και χαμηλωμένα πρότυπα. Υπό το σύνθημα του ΚΚΚ ότι οι γυναίκες κρατούν τον μισό ουρανό, οι γυναίκες αναμένεται να δείχνουν την ίδια ικανότητα στην ίδια δουλειά που γίνεται από τους άντρες. Αυτές που επιχείρησαν να κάνουν δουλειές για τις οποίες μετά βίας είχαν την ικανότητα, ονομάστηκαν ηρωίδες και τους απονεμήθηκαν τίτλοι όπως «Φέρουσα το κόκκινο πανό της 8ης Μαΐου», που απονέμονται σε σημερινές γυναίκες που «προωθούν με δύναμη τις σοσιαλιστικές βασικές αξίες».

Οι αφίσες προπαγάνδας του ΚΚΚ την δεκαετία του 1960 και ’70, συνήθως απεικόνιζαν τις γυναίκες ως σωματικά ρωμαλέες και δυνατές, ενώ ο Μάο έλεγε με ενθουσιασμό στις γυναίκες να στρέψουν την αγάπη τους για μέικ-απ προς τις στρατιωτικές στολές. Η δουλειά σε ορυχεία, η παρασκευή χάλυβα, το πεδίο μάχης — κάθε τύπος δουλειάς ή ρόλου ανοίχτηκε στις γυναίκες.

Στις 1 Οκτωβρίου 1966, η εφημερίδα Καθημερινή Λαϊκή είχε μια ιστορία με τίτλο «Τα κορίτσια μπορούν να σφάζουν χοίρους, επίσης». Περιέγραφε μια δεκαοχτάχρονη γυναίκα που έγινε τοπική διασημότητα δουλεύοντας ως μαθητευόμενη σε χοιροσφαγείο. Το διάβασμα της «Σκέψης του Μάο Τσεντόνγκ» την βοήθησε να βρει το θάρρος να σφάξει γουρούνια. Είπε: «Αν δεν μπορείς να σκοτώσεις ούτε ένα γουρούνι, πως θα μπορέσεις να σκοτώσεις τον εχθρό;» [50]

Αν και οι Κινέζες «κρατούν τον μισό ουρανό», οι φεμινίστριες της Δύσης ακόμα θεωρούν την ισότητα φύλων στην Κίνα μη ικανοποιητική σε πολλές πτυχές. Η Μόνιμη Επιτροπή του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΚ, που έχει σήμερα εφτά μέλη, δεν είχε ποτέ γυναίκα ως μέλος. Το ΚΚΚ φοβάται ότι η παρουσία μιας γυναίκας θα ενθάρρυνε ένα κοινωνικό κίνημα απαίτησης περισσότερων πολιτικών δικαιωμάτων, όπως δημοκρατία, και θα έθετε έτσι έναν θανάσιμο κίνδυνο στην απολυταρχική εξουσία του Κόμματος.

Λόγω παρόμοιων ανησυχιών, το Κόμμα επίσης αποφεύγει την δημόσια στήριξη της ομοφυλοφιλίας, και παίρνει μια σχετικά ουδέτερη στάση στο θέμα. Όμως, το Κόμμα έχει κατά καιρούς ενθαρρύνει ήσυχα την ομοφυλοφιλία στην Κίνα, χρησιμοποιώντας την επιρροή των ΜΜΕ και του δημοφιλούς πολιτισμού. Τα ΜΜΕ αντικατέστησαν χωρίς εξήγηση την λέξη «ομοφυλόφιλος» με την λέξη «σύντροφος», που είναι ένας πιο θετικός όρος. Το 2001, η Κινεζική Ένωση Ψυχιατρικής διέγραψε την ομοφυλοφιλία από την λίστα της των διανοητικών διαταραχών. Το 2009, το ΚΚΚ ενέκρινε την πρώτη «Βδομάδα περηφάνιας της Σανγκάης».

Οι προσεγγίσεις διαφέρουν, αλλά το κομμουνιστικό φάντασμα επιδιώκει τον ίδιο στόχο παντού: την κατάργηση της παραδοσιακής ιδέας μιας καλής γυναίκας και μητέρας που έχει αγάπη, ώστε να αναγκάσει τις γυναίκες να παρατήσουν τον μαλακό χαρακτήρα τους, και να καταστρέψει την αρμονία μεταξύ αντρών και γυναικών που χρειάζεται για την δημιουργία μιας ισορροπημένης οικογένειας και για την ανατροφή καλά προσαρμοσμένων παιδιών.

β) Δημιουργία διαμάχης μεταξύ του αντρόγυνου

Οι παραδοσιακές κινεζικές αξίες βασίζονται στην οικογενειακή ηθική. Ο διάβολος γνωρίζει ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να υπονομεύσει τις παραδοσιακές αξίες είναι να αρχίσει με την υπονόμευση των ανθρωπίνων σχέσεων. Στις συνεχείς πολιτικές εκστρατείες που εκκινήθηκαν από το ΚΚΚ, οικογενειακά μέλη ανέφεραν στις αρχές το ένα το άλλο, σε έναν τρελό ανταγωνισμό για μια καλύτερη πολιτική θέση. Προδίδοντας αυτούς που βρίσκονταν πιο κοντά σε αυτούς, μπορούσαν να δείξουν μια πιο αποφασιστική, πιο πιστή στάση υπέρ του Κομματικού δόγματος.

Τον Δεκέμβριο του 1966, ο γραμματέας του Μάο, Χου Τσιαομού, σύρθηκε στο Ινστιτούτο Σιδήρου και Χάλυβα του Πεκίνου, όπου η ίδια του η κόρη πήγε μπροστά και φώναξε: «Διαλύστε το σκυλοκέφαλο του Χου Τσιαομού!» Αν και δεν πήρε μέρος, άλλοι τον τραυμάτισαν. Τον ίδιο περίπου καιρό, Ερυθροφρουροί βρήκαν μια «καπιταλιστική» οικογένεια στην περιοχή Ντονγκσί του Πεκίνου. Οι φρουροί ξυλοκόπησαν του γονείς σχεδόν μέχρι θανάτου, μετά ανάγκασαν τον γιο ηλικίας γυμνασίου, να συντρίψει το κεφάλι του πατέρα του με βάρη γυμναστικής. Το αγόρι έχασε τα λογικά του μετά.

Συχνά, αυτοί που έχουν καταδικαστεί από το Κόμμα ως  «ταξικοί εχθροί» απαρνούνταν τις οικογένειές τους ώστε να μην κριθούν και αυτές ένοχες. Ακόμα και «ταξικοί εχθροί» που διέπραξαν αυτοκτονία θα έπρεπε πρώτα να κόψουν τους οικογενειακούς δεσμούς, για να μην μπορεί το ΚΚΚ να στοιχειώνει του συγγενείς τους αργότερα. Για παράδειγμα, όταν ο θεωτηρικός λογοτεχνίας Γιε Γιτσιούν διώχθηκε και οδηγήθηκε σε αυτοκτονία στην Πολιτιστική Επανάσταση, το τελευταίο του γράμμα έλεγε: «Από εδώ και μπρος, το μόνο που απαιτείται από εσάς είναι να ακούτε με αφοσίωση τα λόγια του Κόμματος, να στέκεστε σταθερά στην πλευρά του Κόμματος, να αναγνωρίσετε σταδιακά τις αμαρτίες μου, να ξεσηκώσετε μίσος εναντίον μου, και χωρίς περιστροφές να κόψετε τους οικογενειακούς δεσμούς μας.» [52]

Στην σημερινή εποχή, η δίωξη της πνευματικής ομάδας Φάλουν Γκονγκ είναι η μεγαλύτερη πολιτική εκστρατεία που έκανε ποτέ το ΚΚΚ. Μια κοινή στρατηγική των αρχών εναντίον ασκουμένων του Φάλουν Γκονγκ είναι να εκβιάζουν τα οικογενειακά μέλη ώστε να βοηθήσουν στην δίωξη. Το ΚΚΚ επιβάλει διοικητική κακοποίηση, οικονομικές τιμωρίες, και άλλες μορφές εκφοβισμού και εκβιασμού στα οικογενειακά μέλη, ώστε να πιέσουν τους ασκούμενους να αφήσουν την πίστη τους. Το ΚΚΚ λέει ότι τα θύματα της δίωξης είναι το αίτιο για την κακοποίηση των οικογενειών τους, και ότι η κακοποίηση συνεχίζεται επειδή ο ασκούμενος αρνείται να προδώσει τα πιστεύω του. Πολλοί ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ υπέστησαν διαζύγιο ή αποκλήρωση από τους αγαπημένους τους λόγω αυτής της μορφής δίωξης. Αμέτρητες οικογένειες έχουν διαλυθεί από την εκστρατεία του Κόμματος.

γ) Χρήση αναγκαστικής άμβλωσης για έλεγχο πληθυσμού

Λίγο αφότου οι Δυτικές φεμινίστριες πέτυχαν στην μάχη νομιμοποίησης της άμβλωσης, γυναίκες στην Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας δέχονταν αναγκαστικές αμβλώσεις που επιβάλονταν από τα μέτρα οικογενειακού προγραμματισμού του ΚΚΚ. Η μαζική δολοφονία αγέννητων έχει αποτέλεσμα μια ανθρωπιστική κρίση και κοινωνική καταστροφή σε μια κλίμακα άνευ προηγουμένου.

Το ΚΚΚ ακολουθεί τον μαρξιστικό υλισμό, και πιστεύει ότι η γέννηση είναι μια μορφή παραγωγικής δράσης όχι διαφορετική από την παραγωγή σιδήρου ή την γεωργία. Έτσι συνεπάγεται ότι οι ιδέες του οικονομικού προγραμματισμού θα επεκταθούν στην οικογένεια. Ο Μάο είπε: «Η ανθρωπότητα πρέπει να ελέγξει τον εαυτό της και να εφαρμόσει προγραμματισμένη ανάπτυξη. Μερικές φορές θα αυξάνεται λίγο, και άλλες φορές μπορεί να μην έχει αύξηση.» [53]

Την δεκαετία του 1980, το κινεζικό καθεστώς άρχισε να επιβάλλει το μέτρο ενός παιδιού με ακραίο και βίαιο τρόπο, όπως φαίνεται και από τα συνθήματα που τοποθετούνταν σε όλη την χώρα τότε: «Αν ένας παραβιάσει τον νόμο, ολόκληρο το χωριό θα στειρωθεί», «Γέννησε το πρώτο, δέσε τους σωλήνες σου μετά το δεύτερο, διέγραψε το τρίτο και τέταρτο!» (Μια παραλλαγή αυτού του συνθήματος ήταν απλώς «Σκότωσε, σκότωσε, σκότωσε το τρίτο και τέταρτο».) «Καλύτερα ένα ποτάμι αίματος παρά πολλές γεννήσεις», και «Δέκα περισσότεροι τάφοι είναι καλύτερα από μία ακόμα ζωή». Αυτές οι αιμοσταγείς προτάσεις βρίσκονταν παντού σε όλη την Κίνα.

Η Επιτροπή Εθνικής Υγείας και Οικογενειακού Προγραμματισμού χρησιμοποίησε βαριά πρόστιμα, λεηλασία, κατεδάφιση σπιτιών, βίαιη επίθεση, και άλλες τέτοιες τιμωρίες για να αντιμετωπίσει τις παραβιάσεις του μέτρου ενός παιδιού. Σε κάποια μέρη, αξιωματούχοι οικογενειακού προγραμματισμού έπνιξαν βρέφη ρίχνοντάς τα σε πλημμυρισμένα χωράφια. Ακόμα και εγκυμονούσες μητέρες που περίμεναν γέννηση σε μερικές μέρες, αναγκάζονταν να κάνουν άμβλωση. Το 2013, το υπουργείο υγείας του καθεστώτος εξέδωσε αριθμούς που αποκάλυπταν ότι τουλάχιστον 336 εκατομμύρια αμβλώσεις έγιναν στην Κίνα από το 1971. Το μέτρο ενός παιδιού άρχισε το 1979, δηλαδή για περισσότερο από τριάντα χρόνια της ύπαρξής του, αρκετά εκατομμύρια αγέννητα παιδιά δολοφονήθηκαν από το ΚΚΚ κάθε χρόνο.

Μία από τις πιο σοβαρές επιπτώσεις του μέτρου ενός παιδιού είναι ο δυσανάλογος αριθμός θηλυκών βρεφών στα οποία γίνεται άμβλωση ή εγκαταλείπονται, πράγμα που οδηγεί σε σοβαρή ανισορροπία του λόγου αντρών-γυναικών στους Κινέζους κάτω της ηλικίας των σαράντα. Λόγω της έλλειψης γυναικών, εκτιμάται ότι μέχρι το 2020, περίπου τριάντα εκαταμμύρια νέοι άντρες δεν θα μπορούν να παντρευτούν μια γυναίκα που είναι σε ηλικία με δυνατότητα γέννησης. Η τεχνητή ανισορροπία φύλων της Κίνας έχει προκαλέσει σοβαρά κοινωνικά προβλήματα, όπως αύξηση στην σεξουαλική κακοποίηση και στην πορνεία, εμπορικούς γάμους, και διακίνηση γυναικών.

6. Οι επιπτώσεις της επίθεσης του κομμουνισμού στην οικογένεια

Ο Μαρξ και άλλοι κομμουνιστές χρησιμοποίησαν με ψευδή, υπερβολικό τρόπο φαινόμενα όπως μοιχεία, πορνεία, και παράνομα παιδιά, ώστε να δώσουν κάποια βάση στις θεωρίες τους κατά του γάμου και της οικογένειας — σαν, με κάποιον τρόπο, η ύπαρξη αυτών των κακών να σήμαινε ότι τα κυρίαρχα κοινωνικά ήθη ήταν υποκριτικά και διεφθαρμένα.

Η σταδιακή διάβρωση της ηθικής που άρχισε στην Βικτωριανή εποχή, διάβρωσε τον ιερό θεσμό του γάμου και οδήγησε τους ανθρώπους μακρύτερα από τις θεϊκές διδασκαλίες. Οι κομμουνιστές ενθάρρυναν τις γυναίκες να παραβιάσουν τους γαμήλιους όρκους τους για χάρη της υποτιθέμενης προσωπικής ευτυχίας, αλλά το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το αντίθετο.

Η «λύση» του κομμουνισμού στην καταπίεση και ανισότητα ισοδυναμεί απλώς με την μείωση των προτύπων για την ανθρώπινη ηθική σε βάθη της κόλασης. Μετατρέπει συμπεριφορά που κάποτε θεωρούνταν παγκοσμίως άσχημα και ασυγχώρητη, στο νέο ήθος. Στην «ισότητα» του κομμουνισμού, όλα προχωρούν προς την ίδια μοίρα — την καταστροφή.

Το φάντασμα του κομμουνισμού δημιούργησε το ψευδές πιστεύω ότι η αμαρτία δεν δημιουργείται από τον εκφυλισμό της ηθικής, αλλά από κοινωνική καταπίεση. Οδήγησε τους ανθρώπους να ψάξουν για μια διέξοδο γυρνώντας την πλάτη στην παράδοση και με την απομάκρυνση από το θείον. Χρησιμοποίησε την όμορφη ρητορεία της ελευθερίας και της απελευθέρωσης για να προωθήσει φεμινισμό, ομοφυλοφιλία, και σεξουαλική διαστροφή. Από τις γυναίκες αφαιρέθηκε η αξιοπρέπεια, από τους άντρες η ευθύνη εκλάπη, και η ιερότητα της οικογένειας έχει χτυπηθεί, μετατρέποντας τα παιδιά του σήμερα σε παιχνιδάκια του διαβόλου.

Διαβάστε όλη την σειρά εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας

Παραπομπές

21. Betty Friedan, The Feminine Mystique (New York: W.W. Norton & Company, 1963).

22. Joanne Boucher, “Betty Friedan and the Radical Past of Liberal Feminism,” New Politics, vol. 9, no.3 (Summer 2003).

23. David Horowitz, “Betty Friedan’s Secret Communist Past,” Salon, January 19, 1999, https://www.salon.com/1999/01/18/nc_18horo.

24. Kate Weigand, Red Feminism: American Communism and the Making of Women’s Liberation (Baltimore, MD, and London: The Johns Hopkins University Press, 2002).

25. Ibid.

26. Simone de Beauvoir, The Second Sex, trans. Constance Borde and Sheila Malovany-Chevallier (New York: Vintage Books, 2011).

27. Lawrence Summers, “Harvard President Summers’ Remarks About Women in Science, Engineering,” PBS NewsHour, February 22, 2005, https://www.pbs.org/newshour/science/science-jan-june05-summersremarks_2-22.

28. Alan Finder, “Harvard Will Spend $50 Million to Make Faculty More Diverse,” The New York Times, May 17, 2005, https://www.nytimes.com/2005/05/17/education/harvard-will-spend-50-million-to-make-faculty-more-diverse.html.

29. C. P. Benbow and J. C. Stanley, “Sex Differences in Mathematical Ability: Fact or Artifact?” Science, 210, issue 4475 (December 1980): 1262–1264, https://science.sciencemag.org/content/210/4475/1262.

30. C. P. Benbow, “Sex Differences in Ability in Intellectually Talented Preadolescents: Their Nature, Effects, and Possible Causes,” Behavioral and Brain Sciences 11, no. 2 (June 1988): 169–183. https://www.cambridge.org/core/journals/behavioral-and-brain-sciences/article/sex-differences-in-mathematical-reasoning-ability-in-intellectually-talented-preadolescents-their-nature-effects-and-possible-causes/C0BC8628A056CB9B38A3464D2DF5FA44.

31. C. P. Benbow et al, “Sex Differences in Mathematical Reasoning Ability at Age 13: Their Status 20 Years Later,” Psychological Science 11, no. 6 (November 2000): 474-480, https://my.vanderbilt.edu/smpy/files/2013/02/SexDiffs.pdf.

32. Alexis de Tocqueville, as quoted in Friedrich A. Hayek, The Road to Serfdom (London: Profile Books, 2005), 47.

33. Susan Edelman, “Woman to Become NY Firefighter Despite Failing Crucial Fitness Test,” The New York Post, May 3, 2015. https://nypost.com/2015/05/03/woman-to-become-ny-firefighter-despite-failing-crucial-fitness-test.

34. Una Butorac, “These Female Firefighters Don’t Want a Gender Quota System,” Special Broadcasting Service, March 24, 2017, https://www.sbs.com.au/news/the-feed/these-female-firefighters-don-t-want-a-gender-quota-system.

35. Commonwealth Court of Pennsylvania, Commonwealth of Pennsylvania by Israel Packel, Attorney General, v. Pennsylvania Interscholastic Athletic Association, 334A.2d 839, 18 Pa. Commw. 45 (March 19, 1975).

36. Christina Hoff Sommers, The War Against Boys: How Misguided Feminism Is Harming Our Young Men (New York: Simon & Schuster, 2001).

37. Jamie Doward, “‘Take These Children Seriously’: NHS Clinic in the Eye of Trans Rights Storm,” The Guardian, November 18, 2017, https://www.theguardian.com/society/2017/nov/19/nhs-clinic-trans-rights-storm-gender-identity-specialist-centre-transgender.

38. Vivian Gornick, as quoted in The Daily Illini, University of Illinois, April 25, 1981.

39. Robin Morgan, ed., Sisterhood Is Powerful: An Anthology of Writings From the Women’s Liberation Movement (New York: Vintage Books, 1970), 537.

40. Darlena Cunha, “The Divorce Gap,” The Atlantic, April 28, 2016, https://www.theatlantic.com/business/archive/2016/04/the-divorce-gap/480333.

41. David W. Purcell et al., “Estimating the Population Size of Men Who Have Sex with Men in the United States to Obtain HIV and Syphilis Rates,” Open AIDS Journal 6 (September 2012): 98–107, https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3462414.

42. R. S. Hogg et al., “Modelling the Impact of HIV Disease on Mortality in Gay Men,” International Journal of Epidemiology 26, no. 3 (June 1997): 657–661.

43. United Nations, “Programme of Action of the International Conference on Population and Development,” The International Conference on Population and Development (ICPD) in Cairo, Egypt (New York: United Nations, 1995), 59, https://www.un.org/en/development/desa/population/events/pdf/expert/27/SupportingDocuments/A_CONF.171_13_Rev.1.pdf.

44. The Vice Chairman’s Staff of the Joint Economic Committee at the Request of Senator Mike Lee, “Love, Marriage, and the Baby Carriage: The Rise in Unwed Childbearing,” Social Capital Project no. 3–17 (December 2017), https://www.lee.senate.gov/public/_cache/files/3a6e738b-305b-4553-b03b-3c71382f102c/love-marriage-and-the-baby-carriage.pdf.

45. Robert Rector, “How Welfare Undermines Marriage and What to Do About It,” The Heritage Foundation, November 17, 2014, https://www.heritage.org/welfare/report/how-welfare-undermines-marriage-and-what-do-about-it.

46. Phyllis Schlafly, Who Killed The American Family? (Washington, DC: WND Books, 2014), chap. 1.

47. Ron Haskins, “Three Simple Rules Poor Teens Should Follow to Join the Middle Class,” Brookings Institution, March 13, 2013, https://www.brookings.edu/opinions/three-simple-rules-poor-teens-should-follow-to-join-the-middle-class.

48. Rector, “How Welfare Undermines.”

49. Mark Regnerus, “Cheap Sex and the Decline of Marriage,” The Wall Street Journal, September 29, 2017, https://www.wsj.com/articles/cheap-sex-and-the-decline-of-marriage-1506690454.

50. Yang Meiling 杨美玲, “Guniang ye neng xuehui sha zhu” 姑娘也能学会杀猪 [“Girls Can Slaughter Pigs Too”], People’s Daily, October 1, 1966.

51. Yu Luowen 遇罗文, Wo jia: wo de gege Yu Luoke 我家：我的哥哥遇罗克 [My Family: My Brother Yu Luoke], (Beijing: World Chinese Publishing Co., Ltd, 2016).

52. Ye, Zhou 葉舟, “Ye Yuqin de zuihou shinian” 葉以群的最後十年 [“The Last Decade of Ye Yiqun”], Wenhui Monthly, no. 12 (1989).

53. Pang Xianzhi 逄先知 and Jin Chongji 金冲及, Mao Zedong zhuan (1949–1976) 毛泽东传(1949–1976) [Biography of Mao Zedong (1949–1976)] (Beijing: Central Party Literature Press, 2003).

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, «Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας», από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

Πίνακας περιεχομένων

Εισαγωγή

1. Ο στόχος του κομμουνισμού να καταργήσει την παραδοσιακή οικογένεια

2. Η προώθηση της ανηθικότητας από τον κομμουνισμό

3. Αρχικές προσπάθειες «σεξουαλικής απελευθέρωσης» υπό τον κομμουνισμό
α) Η σοβιετική θεωρία «Ποτήρι νερού»
β) «Σεξουαλική απελευθέρωση» στις κινεζικές «σοβιετικές περιοχές»

4. Πως ο κομμουνισμός καταστρέφει οικογένειες στην Δύση
α) Προώθηση «σεξουαλικής απελευθέρωσης»

Εισαγωγή

Η οικογένεια είναι ο θεμέλιος λίθος της ανθρώπινης κοινωνίας, που επιτρέπει όχι μόνο την ανατροφή παιδιών σε ένα σταθερό και ωφέλιμο περιβάλλον, αλλά επίσης και την μετάδοση της γνώσης μιας γενιάς στην επόμενη. Ο γάμος είναι ένας ιερός θεσμός που δόθηκε από το θείον για την ανθρωπότητα ώστε να δημιουργεί οικογένειες, και να διατηρεί την παραδοσιακή κληρονομιά και ηθική.

Σήμερα, η παραδοσιακή οικογένεια καταστρέφεται σταδιακά. Τα γραπτά του Καρλ Μαρξ και άλλων κομμουνιστών περιγράφουν την οικογένεια ως μια μορφή ιδιωτικής ιδιοκτησίας που πρέπει να καταργηθεί. Μαζί με την δίωξη θρησκείας και πνευματικής πίστης, τα κομμουνιστικά καθεστώτα βάζουν την αγάπη για το Κομμουνιστικό Κόμμα πάνω από την αγάπη ακόμα και για τους γονείς, τον σύζυγο, ή τα παιδιά, προτρέποντας τους ανθρώπους να παλέψουν ενάντια στους ίδιους τους συγγενείς τους.

Από την δεκαετία του 1960, μια πληθώρα αντιπαραδοσιακών κινημάτων, όπως ο μοντέρνος φεμινισμός, η σεξουαλική απελευθέρωση, και τα δικαιώματα ομοφυλοφίλων, κέρδισαν έδαφος στην Δύση. Ο θεσμός της οικογένειας χτυπήθηκε σκληρότερα από όλα. Υπό το σύνθημα της ισότητας και απελευθέρωσης — που υποστηρίζονται έμμεσα ή άμεσα από μοντέρνους νόμους, σχολικά προγράμματα, ακαδημαϊκή θεωρία, και οικονομικά μέτρα — αυτά τα κινήματα διαστρέφουν τους παραδοσιακούς δεσμούς μεταξύ των φύλων, διαφθείρουν τα παιδιά, και τραβούν την ανθρώπινη συμπεριφορά σε κατώτατα που δεν μπορούμε να φανταστούμε. Αυτή η τάση εμφανίστηκε στην αρχή του δεκάτου ενάτου αιώνα και είναι βαθιά εμποτισμένη με κομμουνιστικούς ιδεολογικούς παράγοντες. Ο Φρίντριχ Ένγκελς ήλπιζε για διαδεδομένη «χωρίς περιορισμούς σεξουαλική δραστηριότητα», που πρόκειται να διαλύσει τον παραδοσιακό γάμο και τελικά να εξαλείψει τον θεσμό της οικογένειας. [1]

Ο κομμουνισμός είναι πολύ επιδέξιος στις συνεχείς μεταλλάξεις και στην εξαπάτηση, που έχει οδηγήσει σε συνεχή σύγχυση για το τι ακριβώς οι άνθρωποι υποστηρίζουν όταν δέχονται τα μέτρα και τις ιδεολογίες του. Συν τω χρόνω, αποδέχονται τις υποβόσκουσες ιδέες του κομμουνισμού. Η τραγική κατάσταση σήμερα — η υποβάθμιση της παραδοσιακής οικογένειας και η σύγχυση του κόσμου για την πραγματική φύση αυτής της τάσης — είναι αποτέλεσμα προσεκτικού προγραμματισμού και της σταδιακής εφαρμογής του κομμουνισμού τα τελευταία διακόσια χρόνια.

Νόμοι που δημιουργήθηκαν και εφαρμόστηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες χώρες, έχουν δημιουργήσει πλημμύρα διαζυγίων και κατεστραμμένων οικογενειών. Την δεκαετία του ’50, περίπου 11 τοις εκατό των παιδιών στην Αμερική που γεννήθηκαν σε έγγαμη οικογένεια είδαν τους γονείς τους να χωρίζουν. Το 1970, ο αριθμός αυτός εκτοξεύτηκε στο 50 τοις εκατό. [2] Το 1956, λιγότερο από 5 τοις εκατό νεογέννητων στις Ηνωμένες Πολιτείες είχαν γεννηθεί εκτός γάμου, σύμφωνα με τα Αμερικανικά Κέντρα Ελέγχου Νοσημάτων και Πρόληψης. Το 2016, ο αριθμός ήταν κοντά στο 40 τοις εκατό. [3][4]

Στις παραδοσιακές κοινωνίες τόσο σε Ανατολή όσο και στην Δύση, η αγνότητα στις σχέσεις μεταξύ αντρών και γυναικών θεωρείτο αρετή. Σήμερα, θεωρείται παλιομοδίτικη και καταπιεστική. Το προγαμιαίο σεξ και η ομοφυλοφιλία, που θεωρούνταν ντροπή και απαίσια για χιλιάδες χρόνια στις παραδοσιακές κοινωνίες, όχι μόνο όλο και περισσότερο ονομάζονται φυσιολογικά, αλλά μερικές φορές έμμεσα ή ρητά, προωθούνται από τους σημερινούς εκπαιδευτικούς και το δημόσιο σχολικό σύστημα. Τα παιδιά υπερσεξουαλικοποιούνται και εκτίθενται σε διεστραμμένες σεξουαλικές ιδέες και σε πορνογραφία σε όλο και μικρότερες ηλικίες. Όπως έχουν τα πράγματα, ο στόχος του κομμουνισμού να καταστρέψει την οικογένεια θα γίνει πραγματικότητα πολύ πριν πετύχει την αόριστη υπόσχεσή του για μια αταξική κοινωνία. Η καταστροφή της οικογένειας, μιας βασικής μονάδας της κοινωνικής σταθερότητας, σημαίνει επίσης την καταστροφή της παραδοσιακής ηθικής που καθιερώθηκε από το θείον και του ρόλου που έχει η οικογένεια στην ανατροφή της επόμενης γενιάς εντός ενός πλαισίου παραδοσιακού πολιτισμού.

1. Ο στόχος του κομμουνισμού να καταργήσει την παραδοσιακή οικογένεια

Στους παραδοσιακούς πολιτισμούς Ανατολής και Δύσης, ο γάμος είχε καθιερωθεί από το θείον και θεωρείτο ότι σχεδιάζεται από ανώτερες δυνάμεις. Από την στιγμή που δημιουργείται, ο δεσμός του γάμου δεν μπορούσε να σπάσει. Άντρες και γυναίκες δημιουργήθηκαν από το θείον, κατ’ εικόνα του, και ίσοι ενώπιόν του. Ταυτόχρονα, το θείον έκανε άντρες και γυναίκες διαφορετικούς και καθιέρωσε διαφορετικούς ρόλους για αυτούς σε οικογένεια και κοινωνία.

Στον παραδοσιακό πολιτισμό της Ανατολής, οι άντρες σχετίζονται με το γιανγκ της σχέσης γιν-γιανγκ, που συνδέεται συμβολικά με τον ήλιο και τον ουρανό. Αυτό απαιτεί να προσπαθούν συνεχώς να προοδεύουν και να επωμίζονται την ευθύνη της φροντίδας της οικογένειας. Οι γυναίκες ανήκουν στην γιν αρχή, που συνδέεται συμβολικά με την γη, πράγμα που σημαίνει ότι φέρουν και τρέφουν τα πάντα με μεγάλη αρετή. Θα πρέπει να είναι υποχωρητικές και να σκέφτονται τους άλλους, και έχουν το καθήκον να στηρίζουν τους συζύγους και να εκπαιδεύουν τα παιδιά τους. Μόνο όταν άντρες και γυναίκες εργάζονται καλά στους αντίστοιχους ρόλους τους, μπορούν το γιν και το γιανγκ να εναρμονιστούν και τα παιδιά να μεγαλώσουν και αναπτυχθούν με υγιή τρόπο.

Στην δυτική θρησκευτική παράδοση, οι γυναίκες είναι τα κόκκαλα των κοκκάλων των αντρών και η σάρκα της σάρκας τους. [5] Ένας άντρας θα πρέπει να αγαπά την γυναίκα του σαν να ήταν μέρος του σώματός του, και αν χρειάζεται, να θυσιαστεί για να την προστατεύσει. Μια γυναίκα θα πρέπει να συνεργάζεται και να βοηθάει τον άντρα της, κάνοντας το ζεύγος μια ολοκληρωμένη ενότητα. Οι άντρες έχουν την ευθύνη να δουλεύουν σκληρά και να βγάζουν τα προς το ζην για την υποστήριξη της οικογένειας, ενώ οι γυναίκες υποφέρουν κατά την γέννηση παιδιών. Όλα αυτά προέρχονται από τις διαφορετικές προπατορικές αμαρτίες που φέρουν οι άνθρωποι.

Τίποτα από αυτά δεν έχει σκοπό να υπαινιχθεί ότι οι άντρες είναι ανώτεροι των γυναικών σε ικανότητα ή ευφυία, καθώς άντρες και γυναίκες έχουν ταλέντα που εκδηλώνονται σε διοφορετικά χαρακτηριστικά. Προσπάθειες ισοπέδωσης των διαφορών μεταξύ των φύλων έρχονται σε αντίθεση με την κοινή λογική και αποτρέπουν άντρες και γυναίκες να εκδηλώσουν τις πλήρεις ικανότητές τους.

Οι οικογένειες έχουν τον ρόλο της μετάδοσης πιστεύω και ηθικής, διατηρώντας έτσι μια σταθερή και υγιή κοινωνία. Οι γονείς είναι οι πρώτοι δάσκαλοι στις ζωές των παιδιών. Αν τα παιδιά μπορούν να μάθουν τις παραδοσιακές αξίες όπως τον αλτρουισμό, ταπεινότητα, ευγνωμοσύνη, υπομονή, και άλλα από τις λέξεις και πράξεις των γονέων τους, θα ωφεληθούν για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Η παραδοσιακή συζυγική ζωή βοηθά άντρες και γυναίκες να αναπτυχθούν μαζί στην ηθική συμπεριφορά τους, καθώς απαιτεί από τους συζύγους, άντρες και γυναίκες, να ελέγχουν τα συναισθήματά τους και τις επιθυμίες, και να φέρονται στον άλλον σκεπτόμενοι για αυτόν και με ανεκτικότητα. Ο γάμος είναι θεμελιωδώς διαφορετικός από την απλή ρομαντική αγάπη. Τα ανθρώπινα συναισθήματα αλλάζουν εύκολα. Μια σχέση που μπορεί να δημιουργηθεί και να καταργηθεί κατά βούληση είναι μετά βίας διακριτή από μια απλή γνωριμία.

Σύμφωνα με τον κομμουνισμό όμως, το κύτταρο της οικογένειας είναι ένα εμπόδιο στην ανθρώπινη απελευθέρωση. Ο κλασικός κομμουνισμός θεωρεί τους οικονομικούς παράγοντες να είναι κρίσιμοι στον προσδιορισμό της διαμόρφωσης των οικογενειακών σχέσεων, και απαιτεί το ιδιωτικό οικογενειακό κύτταρο να επανστατικοποιηθεί σε μια μορφή δημόσιας ιδιοκτησίας.

Η «απελευθέρωση της ανθρωπότητας» είναι η φαντασιακή ψευδαίσθηση στην καρδιά της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Η κομμουνιστική σκέψη λέει πως η καταπίεση δεν είναι μόνο οικονομική και κοινωνική, αλλά είναι εμποτισμένη μέσα στον ίδιο τον πολιτισμό μιας κοινωνίας. Για τους κομμουνιστές, «απελευθέρωση» σημαίνει συνεπώς, την καταστροφή των πολιτισμικών μορφών που «επιβλήθηκαν» από την παραδοσιακή κοινωνική ηθική. Κατά την άποψή τους, η πατριαρχία της παραδοσιακής οικογενειακής δομής καταπιέζει τις γυναίκες, και η παραδοσιακή σεξουαλική ηθική καταπιέζει την ανθρώπινη φύση.

Οι σύγχρονες προερχόμενες από τον μαρξισμό θεωρίες, αναμεμειγμένες με φροϋδιανές ιδέες, βάζουν την σεξουαλική επιθυμία στο κέντρο των ερωτημάτων σχετικά με την οικογένεια. Το κοινό χαρακτηριστικό αυτών των δύο ιδεολογιών είναι η άρνησή τους της βασικής ανθρώπινης ηθικής, και η λατρείας τους του υλισμού και της επιθυμίας.

2. Η προώθηση της ανηθικότητας από τον κομμουνισμό

Ένας εκ των ιδεολογικών προπατόρων του Μαρξ ήταν ο Ουαλός σοσιαλιστής Ρόμπερτ Όουεν, γνωστός για την προσπάθειά του το 1825 να εφαρμόσει την ιδέα του μιας «ουτοπικής» κοινωνίας στην Νιου Χάρμονυ, Ιντιάνα. Το 1826, ο Όουεν είπε:

Τώρα ανακοινώνω, σε εσάς και στον κόσμο, ότι ο Άνθρωπος, μέχρι σήμερα, έχει υπάρξει, σε όλα τα μέρη της γης, σκλάβος σε μια Τριάδα των πιο τερατωδών κακών που θα μπορούσαν να συνδυαστούν για να προκαλέσουν νοητικό και σωματικό κακό επί ολόκληρης της φυλής του. Αναφέρομαι στην ιδιωτική, ή προσωπική ιδιοκτησία — περιέργα και παράλογα συστήματα θρησκείας — και στον γάμο, που βασίζεται στην ιδιωτική ιδιοκτησία σε συνδυασμό με κάποιο από αυτά τα παράλογα συστήματα θρησκειών. [6]

Ο Όουεν πέρασε λίγο χρόνο στην Νιου Χάρμονυ. Έφυγε το 1828, εγκαταλείποντας το σοσιαλιστικό του πείραμα. Αλλά οι ιδέες του είχαν μακροπρόθεσμη επιρροή.

Ένας άλλος ουτοπικός σοσιαλιστής με επιρροή στον κόσμο, ο Γάλλος φιλόσοφος Σαρλς Φουριέ, έδωσε μεγάλη έμπνευση στον Μαρξ και τους ακολούθους του. Η επιρροή των γραπτών του Φουριέ μπορεί να εντοπιστεί στην επανάσταση του 1848 και στην Κομμούνα του Παρισιού το 1871, και οι ιδέες του αργότερα εξαπλώθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έχει σημασία, ότι ο Φουριέ είναι ο πρώτος φιλόσοφος που γνωρίζουμε πως χρησιμοποίησε το όνομα «φεμινισμός» («féminisme» στα Γαλλικά).

Στην ιδανική κομμουνιστική κοινωνία του Φουριέ (γνωστή ως φάλαγγες) η παραδοσιακή οικογένεια κατακρινόταν, και ανηθικότητες και όργια επιδοκιμάζονταν ως μια πλήρης απελευθέρωση των εσωτερικών ανθρώπινων ενστίκτων. Ανακοίνωσε επίσης ότι μια δίκαιη κοινωνία θα πρέπει να φροντίζει αυτούς που δεν βρίσκονται σε καλή σεξουαλική κατάσταση (όπως οι ηλικιωμένοι ή αυτοί που δέχονται αδιαφορία) ώστε να εξασφαλιστεί πως ο καθένας έχει το «δικαίωμα» στην σεξουαλική ικανοποίηση. Πίστεψε πως κάθε μορφή σεξουαλικής ικανοποίησης, συμπεριλαμβανομένου του σαδομαζοχισμού και ακόμα και της αιμομιξίας και κτηνοβασίας, θα πρέπει να επιτρέπεται εάν γίνεται χωρίς καταναγκασμό.

Η επιρροή των Όουεν και Φουριέ δημιούργησε δεκάδες κομμουνιστικές ουτοπικές κομμούνες στις Ηνωμένες Πολιτείες τον δέκατο ένατο αιώνα — αν και οι περισσότερες δεν διήρκησαν πολύ και κατέληξαν σε αποτυχία. Η πιο μακράς διάρκειας ήταν η Κομμούνα Ονέιντα, που είχε δημιουργηθεί στην βάση της θεωρίας του Φουριέ και κράτησε για τριαντατρία χρόνια. Η κομμούνα απέφευγε τον παραδοσιακό μονογαμικό γάμο και προωθοούσε την πολυγαμία, το ομαδικό σεξ, και την επιλεκτική αναπαραγωγή. Στο τέλος, ο ιδρυτής, Τζον Χάμφρεϋ Νόις, διέφυγε στον Καναδά για να αποφύγει ποινική δίωξη. Αν και η κομμούνα αναγκάστηκε να παρατήσει το μοίρασμα γυναικών, ο Νόις έγραψε αργότερα αρκετά βιβλία, ένα εκ των οποίων, η «Βίβλος κομμουνισμού», άρχισε μια ιδεολογία από μόνο του.

Οι θεωρητικές βάσεις του κομμουνισμού είναι συνδεδεμένες με την ανηθικότητα. Εξ αρχής, ο κομμουνισμός προέτρεψε τους ανθρώπους να παρατήσουν τις θεϊκές διδασκαλίες και να απορρίψουν την παράδοση, ανατρέποντας ηθικούς περιορισμούς και υποκύπτοντας σε ποταπές ορμές για χάρη της επανάστασης και της απελευθέρωσης. Σύμφωνα με την κομμουνιστική λογική, τα κοινωνικά προβλήματα που είχαν προκληθεί θεμελιωδώς από τον εκφυλισμό της ανθρώπινης ηθικής, μπορούν να αποδοθούν στην ιδιωτική ιδιοκτησία. Ο κομμουνισμός οδηγεί τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι εάν η ιδιωτική ιδιοκτησία γίνει δημόσια, οι άνθρωποι δεν θα μαλώνουν για αυτήν. Όμως, ακόμα κι αν όλη η ιδιοκτησία μοιραζόταν, οι άνθρωποι μπορεί ακόμα να καβγάδιζαν για τις συζύγους τους. Συνεπώς, οι ουτοπικοί σοσιαλιστές προωθούν ανοιχτά την ανηθικότητα και τον «ελεύθερο έρωτα» ως απάντηση στην σεξουαλική επιθυμία.

Αυτοί οι κομμουνιστικοί «παράδεισοι» είτε κακολογούσαν ευθέως την παραδοσιακή οικογένεια, είτε προωθούσαν ένα σύστημα κοινών γυναικών, που προκάλεσε τις τοπικές κοινωνίες, εκκλησίες, και κυβερνήσεις να τους δουν ως έναν αντίπαλο της παραδοσιακής ηθικής και τρόπων και να αναλάβουν δράση για να τους καταστείλουν.

Η αποτυχία των ουτοπικών κομμούνων δίδαξε στον Μαρξ και Ένγκελς ένα μάθημα: Δεν ήταν ακόμα η ώρα για ανοιχτή προώθηση των έτσι αποκαλούμενων «κοινοτήτων γυναικών» που αναφέρονταν στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Αν και ο στόχος τους της εξάλειψης της οικογένειας δεν άλλαξε, υιοθέτησαν μια πιο κρυφή προσσέγιση: την επίθεση στον γάμο ως σε ένα όργανο καταπίεσης.

Μετά τον θάνατο του Μαρξ, ο Ένγκελς εξέδωσε το βιβλίο «Η προέλευση της οικογένειας, ιδιωτικής ιδιοκτησίας, και του κράτους», υπό το φως των ερευνών του Λιούις Χ. Μόργκαν, ώστε να συμπληρώσει την θεωρία του Μαρξ για την οικογένεια και να μιλήσει περαιτέρω για την μαρξιανή θεώρηση του γάμου: «[Η εμφάνιση της μονογαμίας] βασίζεται στην ανωτερότητα του άντρα, και ο σκοπός της είναι να παράγει παιδιά χωρίς αμφιβολία για το ποιος είναι ο πατέρας τους. Αυτή η έλλειψη αμφιβολίας απαιτείται διότι αυτά τα παιδιά πρόκειται αργότερα να κληρονομήσουν την περιουσία του πατέρα τους. Ξεχωρίζει από τον γάμο ζευγαρώματος από την πολύ μεγαλύτερη ισχύ του γαμήλιο δεσμού, που δεν μπορεί πλέον να καταλυθεί με την επιθυμία οποιουδήποτε μέλους. Ως κανόνας, σήμερα μόνο ο άντρας μπορεί να τον καταλύσει, και να αφήσει την γυναίκα του.» [7]

Ο Ένγκελς είπε ότι η μονογαμία βασιζόταν στην ιδιωτική ιδιοκτησία, και ότι μόλις όλη η ιδιοκτησία διαμοιραστεί, θα υπάρξει ένα καινούριο μοντέλο γάμου που βασίζεται απολύτως στην «σεξουαλική αγάπη». Καυχήθηκε ότι σε μια κομμουνιστική κοινωνία, η ιδιωτική ιδιοκτησία θα γινόταν δημόσια, οι δουλειές του σπιτιού θα γίνονταν από επαγγελματίες, και δεν θα υπήρχε ανάγκη ανησυχίας για την ανατροφή των παιδιών καθώς η ανατροφή παιδιών και η εκπαίδευση θα ήταν ευθύνη του κράτους. Έγραψε: «Αυτό αφαιρεί όλη την πίεση για τις ‘επιπτώσεις’, που σήμερα είναι ο πιο βασικός κοινωνικός — ηθικός όσο και οικονομικός — παράγοντας που αποτρέπει ένα κορίτσι από το να δοθεί πλήρως στον άντρα που αγαπάει. Δεν θα επαρκούσε αυτό για να επιφέρει την σταδιακή ανάπτυξη της χωρίς περιορισμούς σεξουαλικής δραστηριότητας και μαζί με αυτήν μια πιο ανεκτική κοινή γνώμη σχετικά με την τιμή μιας νέας και την ντροπή μιας γυναίκας;» [8]

Όπως και με τις οικονομικές θεωρίες τους, η κοινωνική ιδεολογία των Μαρξ και Ένγκελς δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστεί στην πράξη. Τα συναισθήματα δεν είναι σταθερά, κάποιος μπορεί να αγαπάει κάποιον σήμερα και κάποιον άλλον αύριο. Χωρίς τους παραδοσιακούς τρόπους γνωριμίας και γάμου, το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι σεξουαλική ανηθικότητα και η κατάρρευση της κοινωνικής τάξης. Όπως και οι ουτοπικές κομμούνες που αναφέρθηκαν παραπάνω, το σοβιετικό και κινεζικό κομμουνιστικό καθεστώς είχαν κάνει αρχικά προσπάθειες να εφαρμόσουν το μαρξιστικό δόγμα για την οικογένεια, και κατέληξαν σε πλήρη αποτυχία και γρήγορα καταργήθηκαν.

Η σχέση μεταξύ αντρόγυνου δεν είναι πάντα ομαλή. Ο όρκος «μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος» κατά την διάρκεια ενός παραδοσιακού γάμου είναι ένας όρκος προς τον Θεό. Επίσης αντιπροσωπεύει την ιδέα ότι και τα δύο μέρη είναι έτοιμα να αντιμετωπίσουν και να υπερνικήσουν μαζί τις δυσκολίες. Αυτό που διατηρεί έναν γάμο δεν είναι απλώς το συναίσθημα και το πως νιώθει κάποιος, αλλά επίσης μια αίσθηση ευθύνης. Η συμπεριφορά προς το έτερον ήμισυ, όπως και προς τα παιδιά και την εκτεταμένη οικογένεια, με φροντίδα, μεταμορφώνει το αντρόγυνο σε ώριμο άντρα και ώριμη γυναίκα, με μια αίσθηση ηθικής και κοινωνικής ευθύνης.

Αυτό που προώθησαν οι Μαρξ και Ένγκελς, ασχέτως του περιτυλίγματος που του έβαλαν με λέξεις όπως «ελευθερία», «απελευθέρωση», και «αγάπη», ήταν στην πραγματικότητα απλώς μια παραίτηση από την προσωπική ηθική ευθύνη και άφεση στην επιθυμία.

Οι περισσότεροι ήταν ακόμα θρησκευόμενοι την εποχή των Φουριέ και Μαρξ, συνεπώς καταλάβαιναν τις ανοιχτές προσπάθειες προώθησης σεξουαλικής ανηθικότητας. Όμως, κατά τον εικοστό αιώνα και μετά, ο ίδιος ο Μαρξ δεν θα μπορούσε να φανταστεί το τι θα έκαναν οι άνθρωποι για να υιοθετήσουν το σεξουαλικό χάος της μαρξιστικής σκέψης και να βάλουν σε πράξη την καταστροφή οικογένειας και γάμου.

3. Αρχικές προσπάθειες για σεξουαλική απελευθέρωση υπό τον κομμουνισμό

Καταπιεστικά σοσιαλιστικά καθεστώτα συχνά φέρνουν στον νου αυστηρό κοινωνικό συντηρητισμό, όπως για τους ρόλους των φύλων και τους νόμους για τον γάμο, που μοιάζουν τελείως άσχετα με τον δυτικό αριστερό προοδευτισμό. Παρ΄ όλα αυτά, τέτοιες κυβερνητικές στρατηγικές δεν γεννήθηκαν από μια επιθυμία διατήρησης του παραδοσιακού πολιτισμού και ηθικής, αλλά υπάρχουν μόνο στην βάση της επιθυμίας του κομμουνιστικού καθεστώτος να μετατρέψει την αγάπη και την οικογένεια σε όργανα της κρατικής εξουσίας. Στις αρχές της κομμουνιστικής εξουσίας σε χώρες όπως η Ρωσία και Κίνα, οι επικεφαλής του Κόμματος προσπάθησαν να εφαρμόσουν ολόκληρο το μαρξιστικό πρόγραμμα ταυτόχρονα, μαζί με καταστροφικά πειράματα σεξουαλικής απελευθέρωσης.

Όπως περιγράφηκε προηγουμένως, το σεξουαλικό χάος είναι ένα εγγενές χαρακτηριστικό της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Ο Μαρξ πιστεύεται πως βίασε την οικιακή βοηθό του σπιτιού που διέμενε. Έδωσε στον Ένγκελς να μεγαλώσει το παιδί που προέκυψε. Ο Ένγκελς συζούσε με δύο αδελφές. Ο Λένιν είχε εξωσυζυγικές σχέσεις για χρόνια και κόλλησε σύφιλη από πόρνες. Ο Στάλιν είναι γνωστό ότι εκμεταλλεύτηκε γυναίκες άλλων.

Αφότου οι Μπολσεβίκοι υφάρπαξαν την εξουσία και ίδρυσαν την Σοβιετική Ένωση, άρχισαν την πρακτική να μοιράζονται τις γυναίκες τους. Η Σοβιετική Ένωση εκείνο τον καιρό μπορούσε να θεωρηθεί ο πρωτοπόρος της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Το 1990, ένα χρόνο πριν την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, το κρατικό ρωσικό περιοδικό Ροντίνα εξέδωσε άρθρο που έλεγε περιληπτικά για το φαινόμενο του μοιράσματος συζύγων κατά την αρχική σοβιετική εξουσία. Το άρθρο περιέγραψε τις προσωπικές ζωές των σοβιετικών επικεφαλής Λέον Τρότσκυ, Νικολάι Μπουχάριν, Αλεξάντρα Κολλοντάι, και άλλων, λέγοντας ότι ήταν τόσο «χωρίς σκέψη όπως τα σκυλιά» στις σεξουαλικές τους δραστηριότητες. Από το 1904 ακόμα, ο Λένιν είχε γράψει: «Η λαγνεία μπορεί να απελευθερώσει την ενέργεια του πνεύματος. Όχι για ψευτοοικογενειακές αξίες, αλλά για την νίκη του σοσιαλισμού πρέπει αυτή η θρόμβωση να εξαλειφθεί.» [9]

Σε συνέδριο του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος, ο Τρότσκυ πρότεινε ότι μόλις οι Μπολσεβίκοι έπαιρναν την εξουσία, νέες θεμελιώδεις αρχές σεξουαλικών σχέσεων θα έπρεπε να καταγραφούν. Η κομμουνιστική θεωρία απαιτεί την καταστροφή της οικογένειας και την μετάβαση σε μια περίοδο ασύστολης ικανοποίησης των σεξουαλικών επιθυμιών. Ο Τρότσκυ είπε επίσης ότι η ευθύνη για την εκπαίδευση των παιδιών θα πρέπει να δίνεται ολοκληρωτικά στο κράτος.

Σε γράμμα του στον Λένιν το 1911, ο Τρότσκυ έγραψε: «Χωρίς αμφιβολία, η σεξουαλική καταπίεση είναι ο κύριος τρόπος για την σκλαβιά κάποιου. Ενώ μια τέτοια καταπίεση υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρχει πραγματική ελευθερία. Η οικογένεια, σαν ένας μπουρζουά θεσμός, έχει τελειώσει την ζωή της. Χρειάζεται να μιλήσουμε περισσότερο για αυτό στους εργάτες.»

Ο Λένιν απάντησε: «Και όχι μόνο η οικογένεια. Όλοι οι περιορισμοί σχετικά με την σεξουαλικότητα πρέπει να καταργηθούν. … Έχουμε κάτι να μάθουμε από τις σουφραζέτες: Ακόμα και η απαγόρευση της ομοφυλοφιλίας πρέπει να σταματήσει.» [10]

α) Η σοβιετική θεωρία «Ποτήρι νερού»

Αφότου οι Μπολσεβίκοι υφάρπαξαν την εξουσία, ο Λένιν εξέδωσε μια σειρά κανόνων που καταργούσαν τον γάμο και αποποινικοποιούσαν την ομοφυλοφιλία. Εκείνο τον καιρό, υπήρχε επίσης το σύνθημα «Τέλος η ντροπή!» Αυτό ήταν μέρος της προσπάθειας των Μπολσεβίκων να δημιουργήσουν τον «νέο άνθρωπο» της σοσιαλιστικής ιδεολογίας. Μερικές φορές ακόλουθοι έβγαιναν στους δρόμους γυμνοί, φωνάζοντας συνθήματα όπως «Η ντροπή είναι στο μπουρζουά παρελθόν των σοβιετικών ανθρώπων». [11]

Στις αρχές της δεκαετίας 1920, η πρώην Κομισάριος του Λαού για Κοινωνική Πρόνοια Αλεξάντρα Κολλοντάι, έκανε δημοφιλή την θεωρία «ποτήρι νερού» για την σεξουαλικότητα. Η Κολλοντάι ήταν μια επαναστάτρια από παραδοσιακή οικογένεια που μπήκε με προσπάθεια στο μπολσεβίκικο κόμμα ψάχνοντας για την «γυναικεία απελευθέρωση». Το «ποτήρι νερού» παραπέμπει στην σεξουαλική ακολασία. Η θεωρία έλεγε ότι σε μια κομμουνιστική κοινωνία, η ικανοποίηση της σεξουαλικής επιθυμίας θα έπρεπε να είναι τόσο φυσιολογική και εύκολη όσο το να πίνεις ένα ποτήρι νερό. Η ιδέα διαδόθηκε στους εργάτες εργοστασίων και ειδικά στους έφηβους μαθητές.

«Η τρέχουσα ηθική των νέων μας είναι περιληπτικά η εξής», η γνωστή κομμουνίστρια Μαντάμ Σμίντοβιτς έγραψε στην εφημερίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος Πράβντα τον Μάρτιο 1925. «Κάθε μέλος, ακόμα και ανήλικο, της Κομμουνιστικής Ένωσης Νεολαίας και κάθε μαθητής του Ράφμπακ [σχολείο εκπαίδευσης του Κομμουνιστικού Κόμματος] έχει το δικαίωμα να ικανοποιεί την σεξουαλική του επιθυμία. Αυτή η ιδέα έχει γίνει αξίωμα, και η αποχή θεωρείται μια μπουρζουά έννοια. Αν ένας άντρας έχει λαγνεία για ένα νεαρό κορίτσι, είτε είναι φοιτήτρια, εργάτρια, ή ακόμα και μαθήτρια, τότε το κορίτσι πρέπει να υπακούσει στην λαγνεία του. Αλλιώς, θα θεωρηθεί μια μπουρζουά κόρη, ανάξια να αποκαλείται πραγματική κομμουνίστρια». [12]

Το διαζύγιο επίσης άρχισε να θεωρείται φυσιολογικό και διαδεδομένο. «Τα διαζύγια εκτοξεύτηκαν σε επίπεδα άγνωστα στην ανθρώπινη ιστορία. Κοντολογίς, μοιάζει σαν όλοι στην Μόσχα να πήραν διαζύγιο», έγραψε ο καθηγητής Πωλ Κένγκορ στο βιβλίο του 2015 Takedown: From Communists to Progressives, How the Left Has Sabotaged Family and Marriage, (Από τους κομμουνιστές στους προοδευτικούς, Πως η αριστερά έχει καταστρέψει οικογένεια και γάμο). [13] Το 1926, το αμερικανικό περιοδικό Atlantic εξέδωσε άρθρο για την πρωτόγνωρη κατάσταση στην ΕΣΣΔ, με τίτλο, «Η ρωσική προσπάθεια για την κατάργηση του γάμου».

Το φαινόμενο των «Σουηδικών οικογενειών» — που δεν έχει τίποτα να κάνει με την Σουηδία, αλλά αναφέρεται σε μια μεγάλη ομάδα αντρών και γυναικών που ζουν μαζί και έχουν σεξουαλική δραστηριότητα χωρίς δεσμεύσεις— επίσης εμφανίστηκε εκείνη την περίοδο της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Αυτό άνοιξε τις πόρτες για ανηθικότητα, βιασμούς, κατεστραμμένες οικογένειες, σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, και άλλα συμπτώματα ηθικής κατάρρευσης. [14]

Μετά την επέκταση των σοσιαλιστικών κομμούνων, αυτές οι «Σουηδικές οικογένειες» εξαπλώθηκαν σε όλη την Σοβιετική Ένωση. Αυτό έγινε γνωστό ως «δήμευση» ή «σοσιαλιστικοποίηση» των γυναικών. Οι σοσιαλίστριες στο Γεκατερίνμπουργκ του 1918 είναι ένα λυπηρό παράδειγμα: Αφότου οι Μπολσεβίκοι πήραν την πόλη, εξέδωσαν εντολή ότι οι νέες γυναίκες μεταξύ των ηλικιών δεκαέξι και εικοσιπέντε πρέπει να «σοσιαλιστικοποιηθούν». Ένας άγνωστος αριθμός γυναικών μεταφέρθηκε έτσι σε στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού και πολιτικούς αξιωματούχους για να «σοσιαλιστοποιηθεί». [15]

Σε συζήτηση με την φεμινίστρια ακτιβίστρια Κλάρα Ζέτκιν το 1921, ο Λένιν κατηγόρησε την θεωρία «ποτήρι νερού», αποκαλώντας την αντιμαρξιστική και αντικοινωνική. [16] Ο λόγος ήταν ότι η σεξουαλική απελευθέρωση είχε φέρει ένα ανεπιθύμητο υποπροϊόν: μια πλημμύρα παιδιών που δεν τα ήθελαν, πολλά από τα οποία παρατήθηκαν. Οι Μπολσεβίκοι έκαναν πιο αυστηρή την στρατηγική τους για το σεξ στα τέλη της δεκαετίας του 1920.

Τα χρόνια μετά τον θάνατο του Λένιν είδαν ως εκ τούτου το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης να καταστέλλει την σεξουαλική άδεια που είχε προηγουμένως προωθήσει και μερικές φορές είχε κάνει υποχρεωτική. Μαζί με αναρίθμητους άλλους ιδεαλιστές πιστούς στο επαναστατικό πρόγραμμα, πολλοί κομμουνιστές που είχαν προωθήσει έντονα τον ελεύθερο έρωτα και την ομοφυλοφιλία, κατέληξαν στα Γκουλάγκ του Στάλιν. Οι σοβιετικές γυναίκες έπρεπε να συνεχίσουν τους παραδοσιακούς τους ρόλους ως μητέρες, να παράγουν περισσότερα παιδιά, και να τα μεγαλώσουν ώστε να υπηρετούν το Κομμουνιστικό Κόμμα.

β) Σεξουαλική απελευθέρωση στις κινεζικές «σοβιετικές περιοχές»

Η κατάσταση τον καιρό των πρώτων χρόνων του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΚ) ήταν παρόμοια με αυτήν στην Σοβιετική Ένωση. Τα κομμουνιστικά κόμματα είναι όλα ποικιλίες δηλητηριωδών καρπών από το ίδιο δέντρο. Ο Τσεν Ντουσιού, ένας από τους πρώτους κομμουνιστές επικεφαλής, ήταν γνωστός για την ανήθικη προσωπική ζωή του. Σύμφωνα με τα ημερολόγια των τροτσκιστών επικεφαλής Τζενγκ Τσαολίν και Τσεν Μπίλαν, κομμουνιστές όπως ο Τσου Τσιουμπάι, Τσάι Χοσέν, Τζανγκ Τάιλεϊ, Σιανγκ Τζίνγκγιου, και Πανγκ Σουτζί, όλοι είχαν κάπως μπερδεμένες σεξουαλικές ιστορίες, και η συμπεριφορά τους ως προς το σεξ ήταν παρόμοια με το «ποτήρι νερού» των αρχικών σοβιετικών επαναστατών.

Η «σεξουαλική απελευθέρωση» υιοθετήθηκε όχι μόνο από τους θεωρητικούς επικεφαλής του Κόμματος, αλλά επίσης από απλούς ανθρώπους που ζούσαν στις αρχικές «σοβιετικές περιοχές» του ΚΚΚ, οι οποίες ήταν επαναστατικοί θύλακες που στήθηκαν πριν ανατραπεί το Εθνικό Κόμμα στις περιοχές της Χουμπέι, Χενάν, και Ανχουί. Λόγω της προώθησης της ισότητας των γυναικών και της απόλυτης ελευθερίας γάμου και διαζυγίου, η επαναστατική δουλειά συχνά διακοπτόταν για την ικανοποίηση της σεξουαλικής επιθυμίας.

Νέα άτομα στις σοβιετικές περιοχές μερικές φορές είχαν ρομαντικές σχέσεις στο όνομα της «σύνδεσης με τις μάζες». Δεν ήταν ασυνήθιστο για νέες γυναίκες να έχουν έξι ή επτά σεξουαλικούς συντρόφους. Σύμφωνα με την Συλλογή Επαναστατικών Ιστορικών Εγγράφων στις Σοβιετικές Περιοχές Χουμπέι-Χενάν-Ανχουί, μεταξύ των τοπικών κομματικών επικεφαλής σε μέρη όπως η Χονγκ’αν, Χουάνγκμα, Χουανγκτσί, Γκουάνγκσαν, και αλλού, «περίπου τρία τέταρτα αυτών διατηρούσαν σεξουαλική σχέση με δεκάδες ή εκατοντάδες γυναίκες.»

Στα τέλη της άνοιξης του 1931, όταν το ιδρυτικό μέλος του ΚΚΚ Τζανγκ Γκουοτάο πήρε την εξουσία σε μια σοβιετική περιοχή, είδε ότι η σύφιλη ήταν τόσο διαδεδομένη που έπρεπε να ζητήσει από την κεντρική επιτροπή του Κόμματος να στείλει γιατρούς που ειδικεύονταν στην αντιμετώπιση της νόσου. Πολλά χρόνια αργότερα, στα απομνημονεύματά του, θυμόταν καθαρά ιστορίες από τις περιοχές, όπου γυναίκες κακοποιούνταν σεξουαλικά, συμπεριλαμβανομένων κάποιων από των γυναικών των υψηλόβαθμων στρατηγών. [17]

Κατά την δεκαετία του 1930, η σεξουαλική ελευθερία θεωρήθηκε απειλή από το καθεστώς. Το ίδιο πρόβλημα κοινωνικής αποδόμησης που είχε εμφανιστεί στην Σοβιετική Ρωσία ήταν και εκεί φανερό, και στρατολογημένοι του Ερυθρού Στρατού άρχισαν να ανησυχούν ότι οι γυναίκες τους θα είχαν εξωσυζυγικές σχέσεις ή θα έπαιρναν διαζύγιο μόλις εντάσσονταν στην επανάσταση. Αυτό μείωνε την μαχητική ικανότητα του στρατού. Επίσης, η ξαφνική έκρηξη ανηθικότητας δημιούργησε ισχυρή αντίσταση από τον κόσμο κατά της ιδέας των «κοινών γυναικών» και παρομοίων. Οι σοβιετικοί θύλακες άρχισαν να εφαρμόζουν μέτρα όπως προστασία στρατιωτικών γάμων και περιορισμούς στον αριθμό διαζυγίων.

4. Πως ο κομμουνισμός καταστρέφει οικογένειες στην Δύση

Οι ιδεολογικές τάσεις του κομμουνισμού προέρχονται από τον δέκατο ένατο αιώνα. Μετά από περισσότερο από έναν αιώνα μετάλλαξης και εξέλιξης στην Δύση, ήρθαν στο προσκήνιο στις Ηνωμένες Πολιτείες του 1960.

Κατά την διάρκεια αυτής της δεκαετίας, διεστραμμένα κοινωνικά και πολιτιστικά κινήματα εμφανίστηκαν, και επηρέασαν και προώθησαν τον νεομαρξισμό και διάφορες άλλες ακροαριστερές ιδεολογίες. Αυτές συμπεριελάμβαναν τον αντιπολιτισμό των χίπι, την ριζοσπαστική Νέα Αριστερά, το φεμινιστικό κίνημα, και την σεξουαλική επανάσταση. Αυτά τα έντονα κοινωνικά κινήματα ήταν μέρος μιας άγριας επίθεσης στο αμερικανικό πολιτικό σύστημα, στο σύστημα παραδοσιακών αξιών, και στην κοινωνική ζωή. Διαδόθηκαν γρήγορα στην Ευρώπη, αλλάζοντας ραγδαίως τον τρόπο που η κυρίως κοινωνία σκεπτόταν για την κοινωνία, την οικογένεια, το σεξ, και τις πολιτισμικές αξίες. Αυτό οδήγησε στην αποδυνάμωση των παραδοσιακών δυτικών οικογενειακών αξιών και στην διάβρωση του θεσμού της οικογένειας και της κεντρικής του θέσης στην κοινωνική ζωή. Το κοινωνικό χάος που προκλήθηκε έφερε πολλά προβλήματα, όπως την εξάπλωση της πορνογραφίας, την διάδοση της κατάχρησης ναρκωτικών, την κατάρρευση της σεξουαλικής ηθικής, την άνοδο της εγκληματικότητας νέων, και την επέκταση πληθυσμιακών ομάδων που εξαρτώνται από κρατικά επιδόματα.

α) Προώθηση σεξουαλικής απελευθέρωσης

Η σεξουαλική απελευθέρωση (επίσης γνωστή ως σεξουαλική επανάσταση) άρχισε στις Ηνωμένες Πολιτείες την δεκαετία του 1960. Το κίνημα του ελεύθερου έρωτα, που παραβιάζει την παραδοσιακή σεξουαλική ηθική, έστρωσε τον δρόμο για την σταδιακή διάβρωση και αποσύνθεση των παραδοσιακών οικογενειακών αξιών. Η ιδέα του «ελεύθερου έρωτα» λέει πως η σεξουαλική δραστηριότητα κάθε είδους πρέπει να είναι ελεύθερη από κοινωνικούς περιορισμούς. Σε αυτήν την οπτική, ο γάμος, η άμβλωση, και η μοιχεία δεν θα πρέπει να περιορίζονται από την κυβέρνηση ή τον νόμο, ούτε να έχουν κοινωνικές κυρώσεις.

Ακόλουθοι του Φουριέ και του Τζον Χάμφρεϋ Νόις ήταν οι πρώτοι που έφτιαξαν τον όρο «ελεύθερος έρωτας». Στα πρόσφατα χρόνια, σχεδόν όλοι οι κύριοι υποστηρικτές και προωθητές ιδεών ελεύθερου έρωτα, ήταν σοσιαλιστές ή άνθρωποι βαθιά επηρεασμένοι από την σοσιαλιστική σκέψη. Για παράδειγμα, ο σοσιαλιστής φιλόσοφος Έντουαρντ Κάρπεντερ ήταν μεταξύ αυτών που εκκινούσαν το κίνημα ελεύθερου έρωτα στην Βρετανία και ήταν ένας από τους πρώτους ακτιβιστές για τα δικαιώματα ομοφυλοφίλων. Ο κύριος εκπρόσωπος του κινήματος ελεύθερου έρωτα στην Γαλλία ήταν ο Εμίλ Αρμάν, ένας αναρχοκομμουνιστής αρχικά που αργότερα βασίστηκε στον ουτοπικό κομμουνισμό του Φουριέ, και ίδρυσε τον γαλλικό ατομικιστικό αναρχισμό (που είναι μέρος της ευρύτερης κατηγορίας του σοσιαλισμού), και έδρασε υπέρ της ανηθικότητας, ομοφυλοφιλίας, και αμφιφυλοφιλίας. Ο πρωτοπόρος του κινήματος ελεύθερου έρωτα στην Αυστραλία ήταν ο Τζον «Τσάμμυ» Φλέμινγκ, ένας συνδικαλιστής και αναρχικός (άλλο ένα παρακλάδι του σοσιαλισμού.)

Το κίνημα ελεύθερου έρωτα στην Αμερική έδωσε καρπούς με την έναρξη το 1953 του ερωτικού περιοδικού Playboy. Το περιοδικό χρησιμοποίησε γυαλιστερό χαρτί για να δημιουργήσει την εντύπωση ότι ήταν καλλιτεχνικό και όχι βρώμικο. Χρησιμοποίησε επίσης ακριβή έγχρωμη εκτύπωση, με αποτέλεσμα ότι το πορνογραφικό περιεχόμενο — που συνήθως θεωρούνταν χαμηλού επιπέδου και άξεστο — εισήλθε ραγδαίως στην κυρίως κοινωνία, και το Playboy έγινε ένα «υψηλής ποιότητας» περιοδικό ελεύθερου χρόνου.

Στα μέσα του εικοστού αιώνα, με την κουλτούρα χίπι να παίρνει δημοτικότητα και τον ελεύθερο έρωτα να κερδίζει ευρεία αποδοχή, η σεξουαλική επανάσταση έκανε την επίσημη αρχή της. Ο όρος «σεξουαλική επανάσταση» δημιουργήθηκε από τον Βίλχελμ Ράιχ, τον Αυστριακό ιδρυτή της κομμουνιστικής ψυχοανάλυσης. Συνδύασε μαρξισμό με φροϋδική ψυχοανάλυση, και πίστευε ότι ο πρώτος απελευθέρωσε τους ανθρώπους από «οικονομική καταπίεση», ενώ ο δεύτερος απελευθερώνει από «σεξουαλική καταπίεση».

Ένας ακόμα ιδρυτής της θεωρίας σεξουαλικής απελευθέρωσης ήταν ο Χέρμπερτ Μαρκούζε της Σχολής της Φρανκφούρτης. Κατά την διάρκεια του δυτικού κινήματος ενάντια στην παράδοση την δεκαετία του 1960, το σύνθημά του «Κάντε έρωτα, όχι πόλεμο» ύφανε την ιδέα της σεξουαλικής ελευθερίας βαθιά μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.

Η ιδέα της σεξουαλικής ελευθερίας πέρασε σαν τυφώνας από όλη την Δύση με τις δημοφιλείς Αναφορές Κίνσεϋ — δύο βιβλία με τίτλο Σεξουαλική συμπεριφορά στον ανθρώπινο άρρενα, και Σεξουαλική συμπεριφορά στο ανθρώπινο θήλυ — καθώς και με την ευρεία διαθεσιμότητα των καταπόσιμων αντισυλληπτικών. Αξίζει να αναφερθεί ότι σύγχρονοι θεωρητικοί έχουν ανακαλύψει παραλλαγμένα στατιστικά στοιχεία στο έργο του Άλφρεντ Κίνσεϋ, όπως και υπερβολή, υπεραπλούστευση, και άλλες απάτες που έγιναν λόγω της πολιτικής και ιδεολογικής του αφοσίωσης. Ο Κίνσεϋ θέλησε να δείξει ότι το εξωσυζυγικό σεξ, το ομοφυλοφιλικό σεξ, η σεξουαλική επιθυμία σε παιδιά από βρεφική ηλικία, και ούτω καθεξής, ήταν συνήθη, και έτσι να οδηγήσει την κοινωνία να αποδεχτεί την κανονικοποίηση αυτών των φαινομένων, πράγμα στο οποίο ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό επιτυχής. Δούλεψε μαζί με παιδεραστές στην έρευνά του και στα σεξουαλικά πειράματα σε βρέφη και παιδιά. [18]

Μέσα σε μια στιγμή, το να είσαι «σεξουαλικά απελευθερωμένος» έγινε της μόδας. Μεταξύ των νέων, η ανηθικότητα θεωρήθηκε φυσιολογική. Έφηβοι που παραδέχονταν την αγνότητά τους γελοιοποιήθηκαν από συνομήλικους. Δεδομένα δείχνουν ότι από αυτούς που έγιναν δεκαπέντε ετών μεταξύ 1954 και 1963 (η γενιά του ’60), 82 τοις εκατό είχαν προγαμιαίο σεξ έως την ηλικία των τριάντα. [19] Έως την δεκαετία του 2010, μόνο 5 τοις εκατό των νέων Αμερικανών νυφών ήταν αγνές, ενώ 18 τοις εκατό είχε ήδη δέκα ή περισσότερους συντρόφους με τους οποίους είχαν σεξουαλική δραστηριότητα. [20] Η πολιτισμική κύρια τάση έχει εμποτιστεί με σεξ, για παράδειγμα η λογοτεχνία, ο κινηματογράφος, οι διαφημίσεις, και η τηλεόραση.

Διαβάστε επίσης: ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΒΔΟΜΟ: Η καταστροφή της οικογένειας (Μέρος Β΄)

Διαβάστε τα προηγούμενα κεφάλαια εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας

Διαβάστε ολόκληρο το βιβλίο και δείτε τα βίντεο, στα Αγγλικά, στην αμερικανική Epoch Times.

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, «Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας», από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

Πίνακας περιεχομένων

Εισαγωγή

1. Στην Ανατολή: Μια βίαιη εξέγερση κατά του Θεού

α) Η βίαιη καταστροφή των ορθοδόξων θρησκειών από την Σοβιετική Ένωση
β) Η καταστροφή του πολιτισμού και της θρησκείας από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα

2. Στην Δύση: Διείσδυση και αποδυνάμωση της Εκκλησίας

α) Διείσδυση στην θρησκεία
β) Περιορισμός της θρησκείας

3. Η ανώμαλη θεολογία του κομμουνισμού

4. Θρησκευτικό χάος

Παραπομπές

* * *

Εισαγωγή

Οι λαοί του κόσμου έχουν τους δικούς τους αρχαίους μύθους και θρύλους για το πώς ο θεός δημιούργησε τον άνθρωπο στην εικόνα του θείου. Αυτές οι παραδοσιακές πεποιθήσεις είναι το θεμέλιο της ηθικής και του πολιτισμού για τους ανθρώπους τους και αφήνουν ένα δρόμο επιστροφής στον Παράδεισο για εκείνους που πιστεύουν. Στην Ανατολή και την Δύση, υπάρχουν θρύλοι για το πώς η Νιου-γουα και ο Ιαχβέ δημιούργησαν τους ανθρώπους τους.

Το θείον καλεί τον άνθρωπο να ακολουθήσει τις εντολές του, αλλιώς αντιμετωπίζει θεϊκή ανταπόδοση. Σε περιόδους εκτεταμένης ηθικής παρακμής, το θείον καταστρέφει τον άνθρωπο για να διατηρήσει την καθαρότητα του σύμπαντος. Πολλές φυλές στον κόσμο έχουν θρύλους για το πώς οι μεγάλες πλημμύρες κατέστρεψαν πολιτισμούς. Η θρυλική Ατλαντίδα λέγεται ότι χάθηκε στην θάλασσα κυριολεκτικά εν μία νυκτί.

Για να διατηρηθεί η ηθική των ανθρώπων, υπάρχουν στιγμές που φωτισμένα όντα ή προφήτες γεννιούνται στον ανθρώπινο κόσμο για να διορθώσουν τις καρδιές των ανθρώπων και να οδηγήσουν τους πολιτισμούς να αναπτυχθούν και να ωριμάσουν. Τέτοιοι σοφοί περιλαμβάνουν τον Μωυσή και τον Ιησού της Εγγύς Ανατολής, τον Λάο Τζου στην Κίνα, τον Σακιαμούνι στην Ινδία και τον Σωκράτη στην αρχαία Ελλάδα.

Η ανθρώπινη ιστορία και ο πολιτισμός βοηθούν τους ανθρώπους να καταλάβουν τι είναι οι Φο (Βούδες), οι Τάο και οι Θεοί‧ τι σημαίνει να πιστεύεις στον Θεό‧ και πώς να ασκήσεις καλλιέργεια. Οι διάφορες σχολές εξάσκησης διδάσκουν τι είναι δίκαιο, τι είναι κακό και πώς να ξεχωρίζεις την αλήθεια από το ψέμα και το καλό από το κακό. Διδάσκουν στον άνθρωπο να περιμένει την επιστροφή του Δημιουργού στην Γη πριν από το τέλος του κόσμου, προκειμένου να σωθεί και να επιστρέψει στον Παράδεισο. Μόλις οι άνθρωποι διακόψουν την σύνδεσή τους με το θεϊκό ον που τους δημιούργησε, η ηθική τους θα διαβρωθεί γρήγορα. Η ηθική διαφθορά οδηγεί τελικά στο τέλος της πολιτισμένης ζωής.

Στην Ανατολή, ειδικά στην αρχαία γη της Κίνας, οι πεποιθήσεις έχουν ριζώσει στις καρδιές των ανθρώπων μέσω του παραδοσιακού πολιτισμού, που παραδόθηκε μέσα από τις χιλιετίες. Επομένως, είναι δύσκολο να εξαπατήσουν τον κινεζικό λαό να αποδεχτεί τον αθεϊσμό με απλά ψέματα. Προκειμένου να ξεριζώσουν τις πεποιθήσεις και τον πολιτισμό της Κίνας των πέντε χιλιάδων ετών, το κομμουνιστικό φάντασμα χρησιμοποίησε βία σε μαζική κλίμακα για να σκοτώσει τις ελίτ που είχαν κληρονομήσει τον παραδοσιακό πολιτισμό. Οι κομμουνιστές στη συνέχεια χρησιμοποίησαν ψέματα για να εξαπατήσουν τους νέους από γενιά σε γενιά.
Στην Δύση και σε άλλα μέρη του κόσμου, οι θρησκείες και η πίστη είναι τα μέσα διατήρησης της επαφής μεταξύ ανθρώπου και θεού και αποτελούν ακρογωνιαίους λίθους για την διατήρηση των ηθικών προτύπων. Παρ’ όλο που το κακό φάντασμα απέτυχε να εδραιώσει κομμουνιστική τυραννία σε αυτές τις χώρες, πέτυχε τον στόχο του να καταστρέψει τις ορθόδοξες θρησκείες και να καταστρέψει τα ανθρώπινα όντα μέσω εξαπάτησης, διαστροφής και διείσδυσης.

1. Στην Ανατολή: Μια βίαιη εξέγερση κατά του Θεού

α) Η βίαιη καταστροφή των ορθοδόξων θρησκειών από την Σοβιετική Ένωση

Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο ζητά την καταστροφή της οικογένειας, της εκκλησίας και του έθνους-κράτους. Η εξάλειψη και η ανατροπή των θρησκειών είναι ένας από τους σημαντικούς στόχους του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Γινόμενος από πιστός στον Θεό, ακόλουθος του Σατανά, ο Καρλ Μαρξ γνώριζε ξεκάθαρα για την ύπαρξη του θεϊκού και του διαβόλου. Ήξερε επίσης ότι οι ωμές δαιμονικές διδασκαλίες ήταν δύσκολο να γίνουν αποδεκτές από τους ανθρώπους – ειδικά από τους θρησκευόμενους ανθρώπους. Επομένως, υποστήριξε από την αρχή τον αθεϊσμό, δηλώνοντας ότι «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», «ο κομμουνισμός ξεκινά από την αρχή με τον αθεϊσμό» και ούτω καθεξής. [1]

Όσο οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πλέον στο θείον, ο διάβολος μπορεί να διαφθείρει και να καταλάβει την ψυχή, και τελικά να σύρει τους ανθρώπους προς την κόλαση. Γι’ αυτό στην «Διεθνή», τον κομμουνιστικό ύμνο, λέει ότι δεν υπάρχουν υπέρτατοι σωτήρες – ούτε Θεός, ούτε ανθρώπινοι κυβερνήτες – στους οποίους μπορούμε να βασιστούμε. Ο Μαρξ κατηγόρησε την θρησκεία και το θείον στις θεωρίες του, ενώ ο Βλαντιμίρ Λένιν μπόρεσε να χρησιμοποιήσει τον κρατικό μηχανισμό για να επιτεθεί στην θρησκεία μετά την κατάληψη της εξουσίας το 1917. Ο Λένιν χρησιμοποίησε βία και άλλες τακτικές υψηλής πίεσης για να διαλύσει τις ορθόδοξες θρησκείες και την ορθή πίστη ώστε να αναγκάσει τους ανθρώπους να απομακρυνθούν από τους θεούς.

Το 1919, ο Λένιν εισήγαγε ένα νέο πρόγραμμα του Κόμματος που περιελάμβανε τη μεγάλης κλίμακας εξάλειψη της θρησκείας. Στη συνέχεια, το 1922, εφάρμοσε ένα μυστικό ψήφισμα που όριζε ότι όλα τα πολύτιμα αντικείμενα, συμπεριλαμβανομένων των πολύτιμων λίθων, πρέπει να αφαιρεθούν από τις εκκλησίες και τα θρησκευτικά ιδρύματα «με ανελέητη αποφασιστικότητα, χωρίς να αφήσουμε τίποτα, και σε ελάχιστο χρόνο». Δήλωσε: «Όσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός των αντιπροσώπων του αντιδραστικού κλήρου και της αντιδραστικής μπουρζουαζίας που καταφέρνουμε να πυροβολήσουμε σε αυτή την περίσταση, τόσο το καλύτερο γιατί αυτό το “κοινό” πρέπει τώρα να διδαχθεί ένα μάθημα με τέτοιο τρόπο ώστε να μην τολμούν να σκεφτούν για οποιαδήποτε αντίσταση για αρκετές δεκαετίες». [2]

Τα επόμενα χρόνια, ένα μεγάλο ποσό εκκλησιαστικής περιουσίας ληστεύθηκε, εκκλησίες και μονές έκλεισαν, και ένας άγνωστος αριθμός ορθοδόξων και καθολικών κληρικών εκτελέσθηκε.

Μετά τον θάνατο του Λένιν, ο Ιωσήφ Στάλιν ακολούθησε το παράδειγμά του και εκκίνησε μια εξαιρετικά βίαιη εκκαθάριση την δεκαετία του 1930. Ο Στάλιν διέταξε ολόκληρη η χώρα να εφαρμόσει το Πενταετές Πρόγραμμα Αθεϊσμού. Ανακήρυξε ότι μόλις ολοκληρώσει το πρόγραμμα, η τελευταία εκκλησία θα κλείσει, ο τελευταίος ιερέας θα έχει καταστραφεί, και η Σοβιετική Ένωση θα είναι μια εύφορη γη για κομμουνιστικό αθεϊσμό – δεν θα βρισκόταν ίχνος θρησκείας πουθενά. Την δεκαετία του 1930, δεκάδες χιλιάδες κληρικοί συνελήφθησαν και βασανίστηκαν μέχρι θανάτου. Έως το 1941, υπήρχαν μόνο 4225 ορθόδοξες εκκλησίες ανοιχτές στο κοινό. Υπήρχαν περισσότερες από 46.000 πριν την κατάληψη εξουσίας από τους σοβιετικούς. Ενενήντα επτά τοις εκατό των ορθοδόξων μοναστηριών καταστράφηκαν, αφήνοντας μόνο 37. Σε αυτήν την περίοδο, οι πολιτισμική ελίτ και οι λόγιοι στέλνονταν στα γκουλάγκ ή εκτελούνταν.

Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, για να εκμεταλλευτεί τους οικονομικούς πόρους της εκκλησίας, και το ανθρώπινο δυναμικό στον πόλεμο κατά της ναζιστικής Γερμανίας, ο Στάλιν φάνηκε να σταματά προσωρινά την δίωξη Ορθοδόξων και Καθολικών, δίνοντας την εντύπωση ότι ίσως αποκαταστήσει τις θρησκείες. Αλλά είχε έναν πιο ύπουλο στόχο κατά νου: να ασκήσει αυστηρό έλεγχο στην αναδιαμορφούμενη Ορθόδοξη και Καθολική εκκλησία, ως εργαλείο υπονόμευσης της θρησκευτικής πίστης, βάζοντας τον κλήρο υπό το Κομμουνιστικό Κόμμα. Η θρησκεία έγινε έτσι ένα εργαλείο του κομμουνιστικού φαντάσματος για την εξαπάτηση και έλεγχο του κόσμου, ειδικά πιστών των οποίων η παραδοσιακή πίστη ήταν πολύ ισχυρή για να καταστραφεί από ανοιχτή δίωξη.

Ο Αλέξυ Β΄, της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, προήχθη σε επίσκοπο του Τάλλιν και Εσθονίας το 1961, αρχιεπίσκοπο το 1964, και μητροπολίτη το 1968. Έγινε πατριάρχης της ορθοδόξου εκκλησίας το 1990, πριν από την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, τα για μικρό διάστημα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της KGB αποκάλυψαν ότι ο Αλέξυ Β΄ δούλεψε για την υπηρεσία πληροφοριών KGB.

Αργότερα, ο Αλέξυ Β΄ ομολόγησε ότι είχε συνεργαστεί με το καθεστώς και έδρασε ως σοβιετικός πράκτορας. Μετανόησε ανοιχτά, σε μια συνέντευξη του 1991 στην καθημερινή εφημερίδα Ιζβέστια: «Προστατεύοντας ένα πράγμα, ήταν ανάγκη να αφήσω κάποιο άλλο. Είτε σε άλλους οργανισμούς, ή άλλους ανθρώπους που είχαν ευθύνη όχι μόνο για τον εαυτό τους αλλά και για χιλιάδες άλλες ζωές, ποιος σε εκείνα τα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης δεν αναγκάστηκε να πράξει παρομοίως; Ενώπιον αυτών των ανθρώπων, όμως, στους οποίους η χαλασμένη, συνεργαζόμενη με το καθεστώς συμπεριφορά, η σιωπή, η εξαναγκαστική παθητικότητα ή οι εκφράσεις αφοσίωσης που επιτράπηκαν από επικεφαλής της εκκλησίας σε εκείνα τα χρόνια που προκάλεσαν πόνο, ενώπιον αυτών των ανθρώπων, και όχι μόνο ενώπιον Θεού, ζητώ συχγώρεση, κατανόηση, και προσευχές.» [3]

Η Σοβιετική Ένωση δεν κράτησε αυτήν την διεστραμμένη θρησκεία μόνο στο έδαφός της, αλλά διέδωσε την κακόβουλη επιρροή της στον υπόλοιπο κόσμο.

β) Η καταστροφή πολιτισμού και θρησκείας από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα

Η καταστροφή του παραδοσιακού κινεζικού πολιτισμού

Η Κίνα έχει τον παλαιότερο επιβιώσαντα πολιτισμό στον κόσμο, με συνεχείς ιστορικές καταγραφές που φτάνουν πέντε χιλιάδες χρόνια πίσω. Γνωστή ως η «Ουράνια Αυτοκρατορία», ο υπέροχος και μεγαλειώδης παραδοσιακός πολιτισμός της κέρδισε την εκτίμηση πολλών εθνών. Ο κινεζικός πολιτισμός επηρέασε βαθύτατα ολόκληρη την περιοχή της ανατολικής Ασίας και οδήγησε στον σχηματισμό μιας σφαίρας κινεζικού πολιτισμού. Η δημιουργία του Δρόμου του Μεταξιού και η διάδωση των τεσσάρων μεγάλων κινεζικών εφευρέσεων (χαρτί, πυξίδα, πυρίτιδα, και εκτύπωση) στην Δύση, βοήθησαν στην επιτάχυνση της ανάπτυξης του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Αν και η κινεζική πίστη δεν χαρακτηρίζεται από μία κυρίαρχη θρησκεία όπως συνήθως ήταν σε άλλες χώρες, οι Κινέζοι είχαν μια ισχυρή πίστη στους θεούς και Βούδες, και τα θρησκευτικά πιστεύω ήταν η βάση του παραδοσιακού πολιτισμού της Κίνας. Ο Κομφουκιανισμός, Βουδισμός και Ταοϊσμός, και ακόμα και δυτικές θρησκείες, συνυπηρχαν ειρηνικά στην Κίνα για χιλιάδες χρόνια.

Ο κομμουνισμός θέλησε να καταστρέψει αυτόν τον αρχαίο πολιτισμό, αλλά δεν θα μπορούσε καθόλου να το καταφέρει απλώς εξαπατώντας τους Κινέζους ώστε να παρατήσουν τον πολιτισμό τους. Συνεπώς, το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) χρησιμοποίησε κάθε τρόπο διαβολικής τακτικής σε δεκαετίες συνεχιζόμενων πολιτικών εκστρατειών, αρχίζοντας με μαζική δολοφονία. Το ΚΚΚ δούλεψε ώστε να υπονομεύσει την ουσία της θρησκείας, δίωξε λογίους, και κατέστρεψε τον υλικό πολιτισμό, όπως ναούς, πολιτισμικά αρχαία αντικείμενα, παλιούς πίνακες, και πολιτισμικά κειμήλια.

Ανά την ιστορία της κομμουνιστικής εξουσίας στην Κίνα, φρενήρεις πολιτικές εκστρατείες, διώξεις, και μαζικές σφαγές, έδωσαν στο Κόμμα μια πολύ λεπτομερή κατανόηση του πώς να χρησιμοποιεί προπαγάνδα, τρόμο, οικονομικά οφέλη, και άλλες τακτικές ώστε να φέρει τους ανθρώπους υπό τον έλεγχό του. Στην καταστροφή του παραδοσιακού πολιτισμού, το ΚΚΚ καθιέρωσε έναν διαβολικό πολιτισμό του Κομμουνιστικού Κόμματος, ο οποίος έχει δηλητηριάσει γενιές Κινέζων.

Εμποτισμένοι με τα διαβολικά χαρακτηριστικά του ΚΚΚ –εξαπάτηση, κακία, πάλη– εκατομμύρια Κινέζοι έχασαν κάθε κατανόηση των οικουμενικών αξιών που είχε χτισεί ανά τις χιλιετίες πολιτισμού. Αυτό ήταν το κακόβουλο σχέδιο του κομμουνιστικού φαντάσματος, που έγινε ως προετοιμασία για την τελική μάχη στον κόσμο μας, μεταξύ των δυνάμεων της ορθότητας και του κακού.

Οι έχοντες κτήματα και οι δημογέροντες στις αγροτικές περιοχές, και οι έμποροι και οι λόγιοι στις αστικές περιοχές ήταν η ελίτ που έφεραν τον παραδοσιακό πολιτισμό της Κίνας. Στα αρχικά στάδια της υφαρπαγής της εξουσίας το 1949 από το ΚΚΚ, το Κόμμα χρησιμοποίησε μια σειρά εκστρατειών για να δολοφονήσει κτηματίες, και δημογέροντες στα χωριά, και καπιταλιστές στις πόλεις, λεηλατώντας με τον τρόπο αυτόν τον πλούτο της κοινωνίας ενώ την ίδια στιγμή προκαλούσε τρόμο. Ταυτόχρονα, το Κόμμα «αναμόρφωσε ιδεολογικά» λογίους – κατηχώντας τους με υλισμό, αθεϊσμό, και την θεωρία της εξέλιξης – ώστε να κάνει συστηματικά πλύση εγκεφάλου σε μια νέα γενιά μαθητών και να ενσταλάξει μέσα τους μίσος προς τον παραδοσιακό πολιτισμό.

Μέσω του Κινήματος κατά των Δεξιών της δεκαετίες του 1950, όλοι οι μη συμμοφούμενοι λόγιοι εξορίστηκαν και καταδικάστηκαν σε επανεκπαίδευση μέσω εξαναγκαστικής δουλειάς, πέφτοντας στο κατώτερο στρώμα της κοινωνίας. Το Κόμμα γελοιοποίησε τους λογίους. Η εξάλειψη των παραδοσιακών ελίτ τερμάτισε την διαδικασία μετάδοσης του παραδοσιακού κινεζικού πολιτισμού ανά τις γενιές. Οι νέοι εκείνο τον καιρό δεν μεγάλωναν ούτε μάθαιναν μέσα σε αυτόν τον πολιτισμό μέσω της οικογένειας, του σχολείου, της κοινωνίας, ή του χωριού, και έτσι έγιναν μια γενιά χωρίς παραδοσιακό πολιτισμό.

Μετά το Αντιδεξιό Κίνημα, λίγες ανεξάρτητες φωνές παρέμειναν, αλλά το ΚΚΚ ακόμα δεν είχε ικανοποιηθεί. Εν τέλει, οι ηλικιωμένοι ακόμα διατηρούσαν την μνήμη του παραδοσιακού πολιτισμού, και υλικά αντικείμενα, όπως αρχαία αντικείμενα και αρχιτεκτονική, βρίσκονταν παντού. Επίσης, η τέχνη ακόμα μετέφερε παραδοσιακές αξίες. Το 1966, το ΚΚΚ εκκίνησε ένα κίνημα με στόχο να καταστρέψει τον παραδοσιακό πολιτισμό σε μεγαλύτερη κλίμακα: την Πολιτιστική Επανάσταση. Χρησιμοποιώντας μαθητές που είχαν υποστεί πλύση εγκεφάλου μετά την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, το Κόμμα διέγειρε την νεανική ένταση και επαναστατικότητα και χρησιμοποίησε την εκστρατεία για να καταστρέψει τα Τέσσερα Παλιά (παλιές ιδέες, παλιό πολιτισμό, παλιά έθιμα, παλιές συνήθειες) ώστε να δημιουργήσει χάος.

Η τρελή φωτιά της εκστρατείας έκαιγε σε όλη την γη της Κίνας. Μοναστήρια, ναοί, βουδιστικά αγάλματα και πίνακες, και πολιτισμικές τοποθεσίες, καταστράφηκαν πέρα από κάθε ελπίδα αναδόμησης. Πριν την Πολιτιστική Επανάσταση, κάθε μεγάλη και μικρή πόλη στην Κίνα είχε αρχαία αντικείμενα. Μόλις 1 μέτρο κάτω από την γη, αντικείμενα της πρόσφατης ιστορίας μπορούσαν να βρεθούν. Άλλα δύο, τρία, ή είκοσι παρακάτω, αμέτρητα αντικείμενα από παλιότερες δυναστείες μπορούσαν να βρεθούν. Η εκστρατεία δεν κατέστρεψε μόνο τους χώρους θρησκευτικής πίστης, προσευχής και καλλιέργειας, αρχαία μέρη που αντιπροσώπευαν την αρμονία ανθρώπου και Ουρανού, αλλά επίσης εξάλειψε τα βασικά ορθά πιστεύω από την ανθρώπινη καρδιά, όπως το πιστεύω στην αρμονία μεταξύ ανθρώπου και σύμπαντος.

Επιπροσθέτως, για να αποκόψει την σύνδεση των Κινέζων με τους προγόνους και θεούς τους, το ΚΚΚ άρχισε να καταριέται τους προγόνους και να συκοφαντεί τον παραδοσιακό πολιτισμό. Χώρες ανά τον κόσμο συνήθως σέβονται τους προγόνους και βασιλείς της αρχαιότητας, και εκτιμούν τις παραδόσεις τους. Όμως στα μάτια του ΚΚΚ, οι αυτοκράτορες, στρατηγοί, λόγιοι, και χαρισματικοί άνθρωποι της αρχαίας Κίνας δεν είχαν καμία αξία. Τέτοιες ύβρεις προς τους προγόνους κάποιου είναι πράγματι κάτι το σπάνιο στην ανθρώπινη ιστορία. Με επικεφαλής το ΚΚΚ, οι Κινέζοι οδηγήθηκαν να αντιτίθενται στο θείον, να απαρνηθούν τους προγόνους τους, και να καταστρέψουν τον πολιτισμό τους, μπαίνοντας σε επικίνδυνο μονοπάτι.

Δίωξη θρησκειών

Μετά την αρπαγή της εξουσίας, το ΚΚΚ ακολούθησε την προσέγγιση της Σοβιετικής Ένωσης για την εξάλειψη των θρησκειών. Αφενός, το ΚΚΚ προώθησε τον αθεϊσμό και ξεκίνησε ιδεολογικές επιθέσεις εναντίον θρησκευτικών πεποιθήσεων. Από την άλλη πλευρά, μέσω μιας σειράς πολιτικών κινημάτων, κατέστειλε και σκότωσε θρησκευόμενους. Η δίωξη των ανθρώπων με ορθόδοξη πίστη έγινε όλο και πιο σοβαρή, μέχρι που κορυφώθηκε με την έναρξη της αιματηρής δίωξης της πνευματικής άσκησης του Φάλουν Γκονγκ το 1999.

Λίγο μετά την κατάληψη της εξουσίας το 1949, το ΚΚΚ απαγόρευσε θρησκευτικές συγκεντρώσεις και έκαψε πολλά αντίγραφα της Βίβλου και γραφών από άλλες θρησκείες. Απαίτησε από τους Χριστιανούς, τους Καθολικούς, τους Ταοϊστές και τους Βουδιστές να εγγραφούν στην κυβέρνηση και να μετανοήσουν για τα «λάθη» τους. Όσοι αρνήθηκαν να συμμορφωθούν τιμωρήθηκαν αυστηρά. Το 1951, το ΚΚΚ δήλωσε ότι όσοι συνεχίσουν να συμμετέχουν σε θρησκευτικές συγκεντρώσεις θα εκτελούνται ή θα φυλακίζονται ισόβια. Πολλοί βουδιστές μοναχοί διώχθηκαν από ναούς ή αναγκάστηκαν να ζήσουν και να εργαστούν σε κοσμικά περιβάλλοντα. Καθολικοί και χριστιανοί ιερείς φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν. Οι πιστοί εκτελέστηκαν ή στάλθηκαν για «επανεκπαίδευση» μέσω καταναγκαστικής εργασίας. Σύμφωνα με ελλιπή στατιστικά στοιχεία, μέσα στα πρώτα χρόνια από την άνοδο του ΚΚΚ, σχεδόν τρία εκατομμύρια θρησκευόμενοι και μέλη θρησκευτικών οργανώσεων συνελήφθησαν ή εκτελέστηκαν.

Όπως το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ), το ΚΚΚ ίδρυσε ρυθμιστικούς οργανισμούς για κάθε θρησκευτική ομάδα, όπως την Κινεζική Ταοϊστική Ένωση, την Κινεζική Βουδιστική Ένωση και παρόμοια. Για τον έλεγχο των Καθολικών, το ΚΚΚ ίδρυσε την Κινεζική Πατριωτική Καθολική Ένωση. Όλες οι θρησκευτικές ενώσεις εξαναγκάζονταν να ακολουθούν την βούληση του Κόμματος, το οποίο «μεταρρύθμισε την σκέψη» των μελών. Ταυτόχρονα, το ΚΚΚ χρησιμοποίησε αυτές τις ενώσεις για να εκτελέσει πράξεις που δεν μπορούσαν να γίνουν απευθείας από το κακό φάντασμα: σπορά διχόνοιας και υπονόμευση των ορθόδοξων θρησκειών εκ των έσω.

Ομοίως, μετά την αποστολή στρατευμάτων για την κατάληψη του Θιβέτ το 1950, το ΚΚΚ άρχισε να διώκει σοβαρά τον θιβετιανό βουδισμό. Ο 14ος Δαλάι Λάμα διέφυγε από το Θιβέτ το 1959 για να ζήσει στην εξορία στην Ινδία, πράξη που το ΚΚΚ ονόμασε εξέγερση. Τον Μάιο του 1962, ο 10ος Πάντσεν Λάμα υπέβαλε στο Κρατικό Συμβούλιο του ΚΚΚ μια αναφορά που περιγράφει το σαμποτάζ του Κόμματος στον θιβετιανό πολιτισμό και τις βουδιστικές παραδόσεις, που διεξήγαγε ο κινεζικός στρατός:

Όσον αφορά την εξάλειψη των βουδιστικών αγαλμάτων, των βουδιστικών γραφών και των βουδιστικών στούπα, βασικά μιλώντας, εκτός από έναν πολύ μικρό αριθμό μοναστηριών, συμπεριλαμβανομένων των τεσσάρων μεγάλων μοναστηριών που προστατεύθηκαν, σε άλλα μοναστήρια του Θιβέτ και στα χωριά, σε μικρές πόλεις και κωμοπόλεις στις μεγάλες περιοχές γεωργίας και κτηνοτροφίας, μερικά από τα κομματικά στελέχη των Χαν έφτιαξαν ένα σχέδιο, θιβετιανά τα στελέχη κινητοποιήθηκαν και μερικοί από τους ακτιβιστές που δεν είχαν λογική, έπαιξαν τον ρόλο των εκτελεστών του σχεδίου.

Σφετερίστηκαν το όνομα των μαζών και χρησιμοποίησαν το όνομα των μαζών, και ξεσήκωσαν μια μεγάλα κύματα εξάλειψης αγαλμάτων του Βούδα, βουδιστικών γραφών και στούπα, τα έριξαν στο νερό, τα έριξαν στο έδαφος, τα έσπασαν και τα έλιωσαν. Πραγματοποίησαν απερίσκεπτα άγρια ​​και βιαστική καταστροφή μοναστηριών, βουδιστικών αιθουσών, τειχών και στούπα, και έκλεψαν πολλά στολίδια από αγάλματα του Βούδα και πολύτιμα πράγματα από τις βουδιστικές στούπα.

Επειδή οι κυβερνητικοί φορείς που αγόραζαν πράγματα, δεν ήταν προσεκτικοί στην διάκριση κατά την αγορά μη σιδηρούχων μετάλλων, αγόρασαν πολλά αγάλματα του Βούδα, στούπα, και σκεύη θρησκευτικών προσφορών, κατασκευασμένα από μη σιδηρούχα μέταλλα και έδειξαν μια στάση που ενθάρρυνε την καταστροφή αυτών των πραγμάτων. Ως αποτέλεσμα, ορισμένα χωριά και μοναστήρια έμοιαζαν σαν να μην είχαν γίνει έτσι ως αποτέλεσμα εσκεμμένων ενεργειών του ανθρώπου, αλλά μάλλον έμοιαζαν σαν να είχαν καταστραφεί κατά λάθος από βομβαρδισμό, σαν μόλις να είχε τελειώσει ένας πόλεμος, και ήταν πολύ δύσκολο να τα κοιτάς.

Επιπλέον, προσβάλλουν αδίστακτα την θρησκεία, χρησιμοποιώντας τις πατερικές γραφές ως υλικό λιπάσματος, ιδίως χρησιμοποιώντας εικόνες του Βούδα και των βουδιστικών γραφών για να φτιάξουν παπούτσια. Αυτό ήταν εντελώς παράλογο. Επειδή έκαναν πολλά πράγματα που ακόμη και οι τρελοί δεν θα έκαναν, οι άνθρωποι όλων των στρωμάτων ήταν σοκαρισμένοι, τα συναισθήματά τους ήταν εξαιρετικά μπερδεμένα και αποθαρρύνθηκαν και απογοητεύτηκαν. Φώναξαν, με δάκρυα στα μάτια τους: «Η περιοχή μας έχει μετατραπεί σε σκοτεινή περιοχή» και άλλες τέτοιες κραυγές απόγνωσης. [4]

Μετά την έναρξη της Πολιτιστικής Επανάστασης το 1966, πολλοί λάμα αναγκάστηκαν να γίνουν κοσμικοί και κάηκαν πολλές πολύτιμες γραφές. Μέχρι το 1976, από τα 2.700 μοναστήρια που υπήρχαν στο Θιβέτ, μόνο 8 είχαν απομείνει. Ο ναός Τζοκάνγκ, που χτίστηκε πριν από 1.300 χρόνια – πριν από την Δυναστεία Τανγκ – και ο πιο σημαντικός ναός στο Θιβέτ, λεηλατήθηκε. [5]

Στην Κίνα, η καλλιέργεια του Ταοϊσμού έχει μια αρχαία ιστορία. Πάνω από 2.500 χρόνια πριν, ο Λάο Τζου άφησε το Τάο Τε Τσινγκ, το οποίο αποτελείται από πέντε χιλιάδες ιδεογράμματα. Είναι η ουσία της ταοϊστικής καλλιέργειας και η εξάπλωσή του δεν περιορίστηκε στις ανατολικές χώρες. Έχει μεταφραστεί σε πολλές δυτικές γλώσσες επίσης. Αλλά κατά την διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης, επέκριναν τον Λάο Τζου ως υποκριτή και το Τάο Τε Τσινγκ ονομάστηκε «φεουδαρχική πρόληψη».

Τα βασικά πίστεύω του Κομφουκιανισμού ήταν η καλοσύνη, ορθότητα, η ηθική θέληση να κάνεις το καλό, ευπρέπεια, σοφία, και εμπιστοσύνη. Ο Κομφούκιος έθεσε τα ηθικά πρότυπα για γενεές. Κατά την Πολιτιστική Επανάσταση, οι επαναστάτες στο Πεκίνο οδήγησαν τους Ερυθροφρουρούς στην Τσούφου, γενέτειρα του Κομφούκιου, όπου χάλασαν και έκαψαν αρχαία βιβλία και κατέστρεψαν χιλιάδες ιστορικά μνήματα με τις επιγραφές τους, συμπεριλαμβανομένου του Κομφούκιου. Το 1974, το ΚΚΚ άρχισε ένα νέο κίνημα «επίκρισης του Λιν Μπιάο, επίκρισης του Κομφούκιου». Το ΚΚΚ θεωρούσε την παραδοσιακή σκέψη του Κομφουκιανισμού – πως να ζει κάποιος και ποια ηθικά πρότυπα να τηρεί – χωρίς αξία.

Ακόμα πιο βίαιη και τραγική ήταν η εκστρατεία που εκκινήθηκε από τον τότε επικεφαλής του Κόμματος Τζιανγκ Τζεμίν το 1999: η δίωξη του Φάλουν Γκονγκ (επίσης γνωστού ως Φάλουν Ντάφα) και των ασκουμένων του, που ασκούν αλήθεια, καλοσύνη, ανεκτικότητα.

Η πολιτική άνοδος του Τζιανγκ άρχισε με την Σφαγή της Τιενανμέν στις 4 Ιουνίου 1989. Μετά τον θάνατο του ανώτατου επικεφαλής Ντενγκ Σιαοπίνγκ το 1997, ο Τζιανγκ είχε πλήρη δύναμη, και αφαίρεση την δύναμη άλλων κομματικών αξιωματούχων, καθιερώνοντας ένα βαθιά σχηματισμένα δίκτυο συνεργατών. Το 1999, χρησιμοποιώντας τις καλά ανεπτυγμένες δυνάμεις ασφαλείας και μηχανή προπαγάνδας της ΛΔΚ, ο Τζιανγκ άρχισε την δίωξη του Φάλουν Γκονγκ και των όπως εκτιμάται 100 εκατομμυρίων ασκουμένων του. Αυτή η πανεθνική εκστρατεία κρατικής τρομοκρατίας, η μεγαλύτερη από την Πολιτιστική Επανάσταση, αύξησε την πολιτική δύναμη και εκτόπισμα του Τζιανγκ και του επέτρεψε να τοποθετήσει συμμάχους σε θέσεις εξουσίας και κέρδους. Τα βάρβαρα μέτρα του Τζιανγκ εναντίον του Φάλουν Γκονγκ, και η διαφθορά την οποία ενθάρρυνε ο Τζιανγκ, έθεσαν τις βάσεις για την σημερινή παλινόρθωση της απολυταρχίας του ΚΚΚ, και έριξαν την Κίνα σε μία άνευ προηγουμένου ελεύθερη πτώση ηθικών αξιών.

Επίσης, μέχρι σήμερα, το Κόμμα διαπράττει ένα έγκλημα που δεν είχε εμφανιστεί παλιότερα στον πλανήτη, την αφαίρεση οργάνων από ζωντανούς ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ.

Σε μόνο μερικές δεκαετίες, το ΚΚΚ διέλυσε κινεζικό πολιτισμό πολλών χιλιάδων χρόνων, ηθικές αξίες, και πιστεύω στην καλλιέργεια του εαυτού. Ως αποτέλεσμα, οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πλέον σε θεούς, απομακρύνονται από το θείον, και βιώνουν ένα πνευματικό κενό και διαφθορά των ηθικών αξιών.

2. Στην Δύση: Διείσδυση και αποδυνάμωση της Εκκλησίας

Ο κομμουνισμός έχει κάνει συστηματικές ρυθμίσεις για να επιθετεί σε θρησκευόμενους σε μη κομμουνιστικές χώρες. Μέσω του ΚΚΣΕ και του ΚΚΚ, χρησιμοποίησε χρήματα και κατασκόπους για να διεισδύσει και να υπονομεύσει θρησκευτικά ιδρύματα άλλων χωρών υπό το πρόσχημα της «θρησκευτικής ανταλλαγής», ώστε να διαστρεβλώσει τα ορθά πιστεύω ή να επιθετεί άμεσα σε αυτά και να εισάγει σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές ιδεολογίες στην θρησκεία. Οι πιστοί συνέχισαν να πιστεύουν και να ασκούνται σε θρησκείες που είχαν αλλαχτεί αμετάκλητα από την κομμουνιστική ιδεολογία.

α) Διείσδυση στην θρησκεία

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, μαρξιστές διείσδυσαν σε χριστιανικές εκκλησίες και ιερατικές σχολές, εκπαιδεύοντας λανθασμένα τάξη μετά την τάξη ιερέων και παστόρων, οι οποίοι μετά επηρέασαν την θρησκεία σε μια ευρύτερη κλίμακα σε όλη την χώρα.

Σε κατάθεση ενώπιον της Επιτροπής Αντι-αμερικανικών Δραστηριοτήτων τον Ιούλιο του 1953, ο υψηλόβαθμος του Κομμουνιστικού Κόμματος Μάννινγκ Τζόνσον είπε:

Μόλις η τακτική διείσδυσης σε θρησκευτικούς οργανισμούς τέθηκε από το Κρεμλίνο, η πρακτική εφαρμογή της «νέας γραμμής» ήταν απλώς να ακολουθήσουμε τις εμπειρίες του κινήματος ζωντανής εκκλησίας στην Ρωσία, όπου οι κομμουνιστές ανακάλυψαν ότι η καταστροφή της θρησκείας μπορούσε να γίνει πολύ γρηγορότερα μέσω διείσδυσης της εκκλησίας από κομμουνιστές πράκτορες που λειτουργούσαν μέσα στην ίδια την εκκλησία. …

Σε γενικές γραμμές, η ιδέα ήταν να απομακρύνουμε την έμφαση της κληρικής σκέψης από το πνευματικό και να την στρέψουμε στο υλικό και πολιτικό, με πολιτικό, φυσικά να εννοείται η πολιτική που βασίζεται στο κομμουνιστικό δόγμα της κατάκτησης της εξουσίας. Αντί για έμφαση στο πνευματικό και σε θέματα της ψυχής, η νέα και βαριά έμφαση ήταν να ασχολούνται με θέματα που, βασικά, οδηγούσαν στο κομμουνιστικό πρόγραμμα των «αμέσων απαιτήσεων». Αυτές οι κοινωνικές απαιτήσεις, φυσικά, ήταν τέτοιας φύσης ώστε αν αγωνιζόσουν για αυτές θα αποδυνάμωνες την παρούσα κοινωνία μας και θα την προετοίμαζες για την τελική κατάκτηση από κομμουνιστικές δυνάμεις. [6]

Ο Βούλγαρος ιστορικός Μομτσίλ Μετόντιεβ, μετά από εκτεταμένη έρευνα στα αρχεία του Ψυχρού Πολέμου του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος, αποκάλυψε ότι το κομμουνιστικό δίκτυο συλλογής πληροφοριών της Ανατολικής Ευρώπης συνεργαζόταν στενά με κομματικές θρησκευτικές επιτροπές ώστε να επηρεάσει και να διεισδύσει σε διεθνείς θρησκευτικούς οργανισμούς. [7]

Σε παγκόσμια κλίμακα, ένας οργανισμός που δέχτηκε διείσδυση από τον κομμουνισμό στην Ανατολική Ευρώπη ήταν το Παγκόσμιο Συνέδριο Εκκλησιών (WCC, ΠΣΕ). Έχοντας ιδρυθεί το 1948, το ΠΣΕ είναι ένας παγκόσμιος διαεκκλησιαστικός χριστιανικός οργανισμός. Μέλη του είναι εκκλησίες διάφορων βασικών δογμάτων χριστιανισμού, που αντιπροσωπεύουν περίπου 590 εκατομμύρια ανθρώπους από 150 διαφορετικές χώρες. Το ΠΣΕ είναι συνεπώς μια μεγάλη δύναμη στους παγκόσμιους θρησκευτικούς κύκλους. Ήταν επίσης ο πρώτος διεθνής θρησκευτικός οργανισμός που δέχτηκε κομμουνιστικές χώρες ως μέλη κατά τον Ψυχρό Πόλεμο και δέχτηκε οικονομική βοήθεια από αυτές.

Βάσει ενός δημοσιοποιημένου εγγράφου της KGB από το 1969, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ και ιστορικός Κρίστοφερ Άντριου, έγραψε ότι κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, πέντε πράκτορες της KGB είχαν θέσεις στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΣΕ, και επηρέαζαν στα κρυφά τις στρατηγικές και λειτουργίες του ΠΣΕ. Ένα δημοσιευμένο έγγραφο της KGB από το 1989 δείχνει ότι αυτοί οι πράκτορες που ελέγχονταν από την KGB, διασφάλιζαν ότι η επιτροπή εξέδιδε δημόσιες ανακοινώσεις που θα βοηθούσαν τους σοσιαλιστικούς στόχους. [8]

Το 1975, ο Ρώσος ορθόδοξος επίσκοπος Νικόδημος (όνομα ως κοσμικός Μπόρις Γκεοργκίεβιτς Ρότοφ), μητροπολίτης Λένινγκραντ, είχε εκλεχθεί ως ένας εκ των έξι προέδρων του ΠΣΕ. Ένας βετεράνος πράκτορας της KGB, ο Νικόδημος υπηρέτησε τρία χρόνια στην θέση, μέχρι τον θάνατό του το 1978. [9]

Ακόμα μία νίκη ήταν η εκλογή του Βουλγάρου κομμουνιστή κατασκόπου Τόντορ Σάμπεβ ως αναπληρωτή γενικού γραμματέα του ΠΣΕ το 1979. Ο Σάμπεβ υπηρέτησε έως το 1993.

Γνωρίζοντας πως οι κομμουνιστές της Ανατολικής Ευρώπης διείσδυσαν και χειραγώγησαν τις εκκλησίες, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε τον λόγο για τον οποίον το ΠΣΕ επέμενε να δώσει χορηγείες στην Αφρικανική Εθνική Ένωση Ζιμπάμπουε – Πατριωτικό Μέτωπο (ZANU-PF, ΑΕΕΖ-ΠΜ) τον Ιανουάριο 1980, παρά την αντίθεση των μελών του. Η ΑΕΕΖ-ΠΜ ήταν μια βάρβαρη ομάδα κομμουνιστών ανταρτών που δολοφονούσαν ιεραπόστολους και κατέρριπταν εμπορικά αεροσκάφη.

Το ΠΣΕ δέχτηκε διείσδυση επίσης από το ΚΚΚ μέσω του Κινεζικού Χριστιανικού Συμβουλίου. Το συμβούλιο είναι ο μόνος επίσημος αντιπρόσωπος της κομμουνιστικής Κίνας στο ΠΣΕ, αλλά, λόγω οικονομικών και άλλων επιρροών, το ΠΣΕ έχει για χρόνια ευθυγραμμιστεί με τα συμφέροντα του ΚΚΚ. Ο γενικός γραμματές του ΠΣΕ επισέφθηκε επίσημα την Κίνα στις αρχές του 2018 και συναντήθηκε με αρκετούς χριστιανικούς οργανισμούς που ελέγχονται από το Κόμμα, όπως με το Κινεζικό Χριστιανικό Συμβούλιο, την Εθνική Επιτροπή του Τριπλού Πατριωτικού Κινήματος των Προτεσταντικών Εκκλησιών στην Κίνα, και την Κρατική Διεύθυνση Θρησκευτικών Θεμάτων. Στην Κίνα, ο αριθμός μελών των μη επισήμων χριστιανικών ομάδων (κρυφές εκκλησίες) είναι πολύ μεγαλύτερος από των επισήμων, αλλά οι εκπρόσωποι του ΠΣΕ δεν κανόνισαν να συναντήσουν καμία μη επίσημη χριστιανική ομάδα, ώστε να αποφύγουν τριβή με το Πεκίνο.

β) Περιορισμός της θρησκείας

Η κομμουνιστική διείσδυση βρίσκεται παντού στην Δύση, και οι θρησκείες έχουν χτυπηθεί από ιδεολογίες και συμπεριφορές που εξυβρίζουν τον Θεό. Ιδέες όπως «διαχωρισμός κράτους εκκλησίας» και αριστερή «πολιτική ορθότητα» έχουν χρησιμοποιηθεί ώστε να περιθωριοποιήσουν και να υπονομεύσουν τις ορθές, ορθόδοξες θρησκείες.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες χτίστηκαν ως ένα έθνος υπό τον Θεό. Όλοι οι πρόεδροι των ΗΠΑ, όταν ορκίζονται, βάζουν το ένα χέρι στην Βίβλο και ζητούν από τον Θεό να ευλογήσει την Αμερική. Σήμερα, όταν πιστοί επικρίνουν συμπεριφορές, ιδέες, και μέτρα που απομακρύνονται από το θείον, ή όταν μιλούν κατά της άμβλωσης ή της ομοφυλοφιλίας, κομμουνιστές στις ΗΠΑ ή η βίαιη αριστερά αρχίζουν επίθεση. Χρησιμοποιούν τον «διαχωρισμό κράτους εκκλησίας» για να πουν ότι η θρησκεία δεν θα πρέπει να έχει καμία σχέση με την πολιτική, και έτσι προσπαθούν να περιορίσουν την θέληση του Θεού, καθώς και τους περιορισμούς στην ανθρώπινη συμπεριφορά που έχει θέσει το θείον.

Για χιλιάδες χρόνια, θεϊκά όντα εκδήλωναν την ύπαρξή τους σε αυτούς που είχαν πίστη. Οι πιστοί με ορθά πιστεύω ήταν η πλειοψηφία της κοινωνίας στο παρελθόν και είχαν μια τεράστια θετική επίδραση στην κοινωνική ηθική. Σήμερα, οι άνθρωποι μπορούν να μιλάνε για την θέληση του Θεού μόνο στην εκκλησία. Εκτός του χώρου της εκκλησίας, δεν μπορούν να επικρίνουν ή να αντισταθούν στις προσπάθειες υπονόμευσης των κανόνων του Θεού για την ανθρώπινη συμπεριφορά. Η θρησκεία έχει σχεδόν χάσει την λειτουργία της για την διατήρηση ηθικής στην κοινωνία, και ως αποτέλεσμα, η ηθική στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει καταρρεύσει.

Τα πρόσφατα χρόνια, η πολιτική ορθότητα έχει προωθηθεί σε νέα ύψη, στο σημείο που οι άνθρωποι φοβούνται να πουν Καλά Χριστούγεννα σε μια χώρα που ιδρύθηκε στην βάση του Χριστιανισμού, επειδή κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι πολιτικά μη ορθό και θίγει τα αισθήματα των μη Χριστιανών. Παρομοίως, όταν άνθρωποι μιλούν ανοιχτά για το πιστεύω τους στον Θεό ή προσεύχονται στον Θεό, κάποιοι υποστηρίζουν ότι αποτελεί πράξη διάκρισης κατά αυτών με άλλα πιστεύω, συμπεριλαμβανομένων αυτών που δεν πιστεύουν. Στην πραγματικότητα, σε όλους θα πρέπει να επιτρέπεται να εκφράζουν τα πιστεύω τους, όπως τον σεβασμό για τους θεούς τους, με τον δικό τους τρόπο, και αυτό δεν έχει σχέση με διάκριση.

Στα σχολεία σήμερα, μαθήματα σε σχέση με ορθά πιστεύω και παραδοσιακές αξίες δεν επιτρέπεται να διδάσκονται. Οι καθηγητές δεν πρέπει να μιλούν για τον Δημιουργό, καθώς η επιστήμη δεν έχει ακόμη αποδείξει την ύπαρξη του θεϊκού. Η επιστήμη επίσης δεν έχει αποδείξει τον αθεϊσμό και την εξέλιξη, αλλά αυτές οι θεωρίες διδάσκονται ως αλήθεια στα σχολεία.

Η διείσδυση του κομμουνιστικού φαντάσματος στην κοινωνία, και οι περιορισμοί του επί, και η χειραγώγηση, της θρησκείας, πολιτισμού, εκπαίδευσης, καλών τεχνών, και του νόμου, είναι ένα εξαιρετικά σύνθετο και συστημικό θέμα.

3. Η ανώμαλη θεολογία του κομμουνισμού

Τον περασμένο αιώνα, διάφορες διεστραμμένες θεολογίες κέρδισαν έδαφος καθώς η κομμουνιστική σκέψη σάρωνε τον θρησκευτικό κόσμο, υπονομεύοντας τον κλήρο και διεισδύοντας και με ανεπαίσθητο τρόπο διαφθείροντας τις ορθόδοξες θρησκείες. Ο κλήρος χωρίς ντροπή ερμήνευσε τις γραφές σύμφωνα με τις επιθυμίες του, χαλώντας τις ορθές διδασκαλίες που δόθηκαν από φωτισμένα όντα ορθόδοξων θρησκειών. Ειδικά την δεκαετία του 1960, η «επαναστατική θεολογία», η «θεολογία της ελπίδας», «πολιτική θεολογία», και άλλες διεστραμμένες θεολογίες εμποτισμένες με μαρξιστική σκέψη, έσπειραν χάος στον θρησκευτικό κόσμο.

Πολλοί ιερείς της Λατινικής Αμερικής τον περασμένο αιώνα εκπαιδεύτηκαν σε ευρωπαϊκές ιερατικές σχολές και επηρεάστηκαν βαθύτατα από τις νέες θεολογικές θεωρίες που είχαν εμποτιστεί με κομμουνιστικές τάσεις. Η «θεολογία της απελευθέρωσης» ήταν δημοφιλής στην Λατινική Αμερική κατά την δεκαετία του 1960 μέχρι την δεκαετία του 1980. Ο κύριος εκπρόσωπός της ήταν ο Περουβιανός ιερέας Γκουστάβο Γκουτιέρες.

Αυτή η σχολή σκέψης εισήγαγε την πάλη των τάξεων και την μαρξιανή σκέψη απευθείας στην θρησκεία, και ερμήνευσε την καλοσύνη του Θεού για την ανθρωπότητα, ότι σημαίνει πως οι φτωχοί πρέπει να απελευθερωθούν, και, συνεπώς, ότι οι θρησκευόμενοι πρέπει να λάβουν μέρος στην πάλη των τάξεων ώστε οι φτωχοί να αποκτήσουν ίση κοινωνική θέση. Χρησιμοποίσε την οδηγία του Κυρίου προς τον Μωυσή να οδηγήσει τους Εβραίους εκτός Αιγύπτου, ως την θεωρητική βάση για το πιστεύω ότι ο Χριστιανισμός πρέπει να απελευθερώσει τους φτωχούς.

Η θεολογία απελευθέρωσης δέχτηκε πολλούς επαίνους από τον Φιντέλ Κάστρο, τον επικεφαλής του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας. Αν και η παραδοσιακή καθολική εκκλησία αντιστάθηκε στην διάδωση αυτών των έτσι αποκαλούμενων νέων θεολογιών, ο νέος πάπας, που ονομάστηκε το 2013, προσκάλεσε τον Γκουτιέρες σε μια συνέντευξη τύπου στο Βατικανό στις 12 Μαΐου 2015, ως τον βασικό προσκεκλημένο, δείχνοντας έτσι την σιωπηλή συγκατάθεση και υποστήριξη της σημερινής καθολικής εκκλησίας προς την θεολογία απελευθέρωσης.

Σε διάφορα μέρη του κόσμου, πολλές νέες θεολογίες παρόμοιες με την θεολογία απελευθέρωσης έχουν εμφανιστεί, όπως η «θεολογία μαύρης απελευθέρωσης», «φεμινιστική θεολογία», «αριστερή θεολογία», «ομοφυλοφιλική θεολογία», ακόμα και «θεολογία Θανάτου του Θεού». Αυτές οι διεστραμμένες θεολογίες έχουν παρενοχλήσει σε μεγάλο βαθμό τα καθολικά, χριστιανικά και άλλα ορθά πιστεύω ανά τον κόσμο.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1970, ο Τζιμ Τζόουνς, επικεφαλής του τρομερού Λαϊκού Ναού των Μαθητών του Χριστού (Λαϊκού Ναού για συντομία), ο οποίος αποκαλούσε τον εαυτό του μετενσάρκωση του Λένιν, έθεσε τα αρχικά γραπτά του μαρξισμού-λενινισμού και της σκέψης του Μάο Τσετούνγκ ως το δόγμα της κακής ομάδας του. Έλεγε ότι προσηλυτίζει στις ΗΠΑ ώστε να επιτύχει τα κομμουνιστικά ιδανικά του. Αφότου δολοφόνησε τον Αμερικανό βουλευτή Λέο Ράιαν, που ερευνούσε κατηγορίες ενάντια στην ομάδα, ο Τζόουνς ήξερε ότι θα ήταν δύσκολο να ξεφύγει, και έτσι ανάγκασε με βαρβαρότητα τους ακολούθους του να διαπράξουν μαζική αυτοκτονία. Σκότωσε ακόμα και αυτούς που δεν ήθελαν να διαπράξουν αυτοκτονία μαζί του. Στο τέλος, περισσότεροι από εννιακόσιοι άνθρωποι έχασαν την ζωή τους. Η μαύρη ομάδα χάλασε το όνομα των θρησκευτικών ομάδων και είχε μια κακή επίδραση στην ορθή πίστη που οι άνθρωποι είχαν προς τις ορθόδοξες θρησκείες. Συνεπώς, είχε μια σημαντικά αρνητική επίδραση στους Αμερικανούς γενικά.

4. Θρησκευτικό χάος

Το βιβλίο Ο γυμνός κομμουνιστής, που εκδόθηκε το 1958, καταγράφει 45 στόχους για τους κομμουνιστές στην αποστολή τους να καταστρέψουν τις Ηνωμένες Πολιτείες. Προκαλεί έκπληξη ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους στόχους έχουν ήδη επιτευχθεί. Ο υπ’ αριθμόν είκοσι επτά στην λίστα αναφέρει: «Διεισδύστε στις εκκλησίες και αντικαταστήστε την αποκαλυφθείσα θρησκεία με “κοινωνική” θρησκεία. Χαλάστε το όνομα της Βίβλου. …» [10]

Για χιλιάδες χρόνια, η θρησκεία ήταν μια σημαντική βάση του δυτικού κόσμου, αλλά στις πρόσφατες γενιές, το κομμουνιστικό φάντασμα έχει διαστρβλώσει αυτό το ιερό ίδρυμα πέρα από αναγνώριση. Οι τρεις ορθόδοξες θρησκείες συγκεκριμένα, Χριστιανισμός, Καθολικισμός, Ιουδαϊσμός (που αναφέρονται συνολικά ως αποκαλυφθείσες [από τον Θεό] θρησκείες) έχουν αλλαχτεί και ελεγχθεί από το κομμουνιστικό φάντασμα, και έχουν χάσει τον ρόλο που είχαν στις αρχικές μορφές τους. Νέα δόγματα, που ιδρύθηκαν ή μεταλλάχθηκαν με δαιμονικό τρόπο μέσω κομμουνιστικών αρχών και εννοιών, έχουν γίνει ακόμα πιο άμεσοι φορείς της κομμουνιστικής ιδεολογίας.

Στις σημερινές εκκλησίες, πολλοί επίσκοποι και ιερείς κηρύσσουν διεστραμμένες θεολογίες και διαφθείρουν και εμπλέκουν τους ακολούθους τους σε μια ασταμάτητη σειρά σκανδάλων. Πολλοί πιστοί πηγαίνουν στην εκκλησία από συνήθεια, ή ακόμα και ως μορφή διασκέδασης ή κοινωνικής ζωής, αντί λόγω μιας αληθινής αφοσίωσης στην καλλιέργεια του χαρακτήρα τους ή στο να πλησιάσουν περισσότερο το θείον.

Οι θρησκείες έχουν διαφθαρεί εκ των έσω. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι άνθρωποι χάνουν την αυτοπεποίθησή τους στις θρησκείες και την ορθή πίστη τους στο θείον. Ως αποτέλεσμα, καταλήγουν να εγκαταλείπουν τα πιστεύω τους. Αν ο άνθρωπος δεν πιστεύει, τότε το θείον δεν θα τον προστατεύσει, και τελικά, η ανθρωπότητα θα καταστραφεί.

Με την διδασκαλία να έχει αλλαχτεί και την ιερότητα της πίστης να δέχεται επιθέσεις έσωθεν και έξωθεν, ακόμα και οι κληρικοί αφήνονται σε αποκρουστικές πράξεις, διαβρώνοντας περαιτέρω την ευπρέπεια της εκκλησίας.

Το 2002, η εφημερίδα Boston Globe, δημοσίευσε μια σειρά άρθρων που έλεγαν για καθολικούς ιερείς που είχαν κακοποιήσει σεξουαλικά παιδιά. Η έρευνα αποκάλυψε ότι για αρκετές δεκαετίες, σχεδόν 250 ιερείς της Βοστώνης είχαν κακοποιήσει παιδιά, και ότι η εκκλησία, σε μια προσπάθεια να το καλύψει, μετακινούσε κληρικούς από μια περιοχή σε μια άλλη, αντί να ενημερώνει την αστυνομία. Οι ιερείς συνέχισαν να κακοποιούν παιδιά στις νέες τοποθεσίες, δημιουργώντας έτσι περισσότερα θύματα.

Παρόμοιες αποκαλύψεις διαδόθηκαν γρήγορα στις Ηνωμένες Πολιτείες και αφορούσαν επίσης ιερείς σε άλλες χώρες με καθολική παρουσία, όπως στην Ιρλανδία, Αυστραλία, και ούτω καθεξής. Άλλες θρησκευτικές ομάδες άρχισαν να κατηγορούν δημοσίως την διαφθορά της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας.

Τελικά, η δημόσια πίεση ανάγκασε τον Άγιο Ιωάννη Παύλο ΙΙ να συγκεντρώσει τους καρδινάλιους σε ένα συνέδριο στο Βατικανό για να μιλήσουν για τα σκάνδαλα. Μετά την συνάντηση, είπε ότι η διοικητική δομή της εκκλησίας θα αλλάξει και ότι θα καθαιρέσει ιερείς που έχουν διαπράξει σεξουαλικές επιθέσεις. Μέχρι σήμερα, η εκκλησία έχει πληρώσει περισσότερα από 2 δισεκατομμύρια δολάρια σε διακανονισμούς για τα εγκλήματα.

Η θρησκευτική διαφθορά είναι μεγάλη σε άλλα χριαστιανικά δόγματα και άλλα πιστεύω ανά τον κόσμο. Στην Κίνα, η θρησκεία ελέγχεται από το ΚΚΚ και έχει την ίδια διαφθορά που υπάρχει σε όλη την χώρα-Κόμμα. Μοναχοί και ταοϊστές ιερείς έχουν μετατρέψει την θρησκεία σε επιχείρηση, κλέβοντας μανιωδώς χρήματα από πιστούς, εκμεταλλευόμενοι την πίστη τους στον Βούδα και στις παραδοσιακές κινεζικές θεότητες. Χρηματικά ποσά για θρησκευτικές τελετές και κάψιμο λιβανιού μπορεί να φτάνουν τα δεκάδες χιλιάδες ευρώ.

Περισσότερες εκκλησίες και ναοί έχουν κτιστεί, και μοιάζουν πιο όμορφοι στην επιφάνεια, ενώ η ορθή πίστη στον Θεό αφανίζεται. Ακόλουθοι που καλλιεργούνται γνήσια είναι όλο και δυσκολότερο να βρεθούν. Πολλές εκκλησίες και ναοί έχουν γίνει χώροι συγκέντρωσης κακών πνευμάτων και φαντασμάτων, και ναοί στην Κίνα έχουν μετατραπεί σε εμπορικές τουριστικές τοποθεσίες, όπου οι μοναχοί έχουν μισθούς και βουδιστές και ταοϊστές ηγούμενοι προεδρεύουν ως διευθύνοντες σύμβουλοι.

Οι πέντε θρησκείες που ελέγχονται από το Κόμμα στην Κίνα έχουν μετατραπεί σε οργανισμούς που διαστρβλώνουν την αρχική πίστη και υπηρετούν την αθεϊστική ιδεολογία του Κόμματος. Ο βουδισμός στην Κίνα έχει χάσει τον χαρακτήρα του ως κοινότητα πνευματικής καλλιέργειας. Είναι γεμάτος μοναχούς-πολιτικούς που εξυμνούν το ΚΚΚ και το έχουν ως θεότητά τους.

Ο αντιπρόεδρος της Βουδιστικής Ένωσης Κίνας, αναφερόμενος σε ένα κείμενο του 19ου συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος, είπε: «Το συμπερασματικό κείμενο του 19ου συνεδρίου είναι η σημερινή βουδιστική γραφή, και το έχω αντιγράψει με το χέρι τρεις φορές.» Είπε επίσης: «Το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα είναι ο Βούδας και η Μποντισάτβα του σήμερα, και το κείμενο του 19ου συνεδρίου είναι η σημερινή βουδιστική γραφή στην Κίνα, και λάμπει με τις λαμπρές ακτίνες της πίστης του Κομμουνιστικού Κόμματος.»

Άλλοι μοναχοί προέτρεψαν πιστούς του βουδισμού να ακολουθήσουν το παράδειγμα του αντιπροέδρου και να εφαρμόσουν την μέθοδο της αντιγραφής γραφών, στο κείμενο του 19ου συνεδρίου με «αφοσιωμένη καρδιά» ώστε να βιώσουν φώτιση. [11]

Για περισσότερο από χίλια χρόνια, επίσκοποι ανά τον κόσμο ορίζονταν απευθείας από το Βατικανό. Οι περίπου τριάντα επίσκοποι που είχαν παλιότερα αναγνωριστεί από το Βατικανό στην περιοχή της Κίνας, δεν έχουν αναγνωριστεί από το ΚΚΚ. Παρομοίως, το Βατικανό και οι υποστηρικτές του στην Κίνα (ειδικά αυτοί των κρυφών εκκλησιών) δεν έχουν αναγνωρίσει τους επισκόπους που όρισε το ΚΚΚ. Όμως, μετά από μια μακρά περίοδο εκβιασμού και εξαπάτησης από το ΚΚΚ, το 2018, ο πάπας αναγνώρισε επτά επισκόπους του ΚΚΚ, οι οποίοι είχαν παλιότερα δεχτεί καθαίρεση από το Βατικανό. Επικριτές πιστεύουν ότι η κίνηση παραχώρησης της εκκλησιαστικής εξουσίας σε ένα απολυταρχικό καθεστώς θα θέσει ένα επικίνδυνο παράδειγμα που μπορεί να επηρεάσει τον κόσμο. Η εκκλησία είναι μια κοινότητα πίστης με σκοπό να βοηθήσει τους πιστούς να ανυψώσουν την ηθική τους, να προσεγγίσουν τον Θεό, και τελικά να επιστρέψουν στο θείον. Όταν στον ανθρώπινο κόσμο γίνονται συμφωνίες με ένα κακό φάντασμα που έχει εξεγερθεί εναντίον του Θεού, και το ΚΚΚ μπορεί να ορίζει επισκόπους και έτσι να πάρει εξουσία σε θέματα πίστης δεκάδων εκατομμυρίων καθολικών στην Κίνα, πως θα έβλεπε ο Θεός το θέμα; Τι θα γίνει στο μέλλον για τους δεκάδες εκατομμύρια καθολικούς της Κίνας;

Στην Κίνα, το φάντασμα του κομμουνισμού δημιούργησε ένα πολιτικό έκτρωμα που κατέστρεψε τον πολιτισμό και εξάλειψε την πίστη μέσω μαζικής δολοφονίας και τρομοκρατίας. Οι αθεϊστικές διώξεις του ΚΚΚ και η καταστροφή της παράδοσης, στοχεύουν να κόψουν δια της βίας τις συνδέσεις των ανθρώπων με το θείον, και έχουν ρίξει την Κίνα σε μια ηθική κατάρρευση.

Στην Δύση και σε άλλα μέρη του κόσμου, εξαπάτηση και διείσδυση έχουν οδηγήσει στην διαφθορά και δαιμονοποίηση των ορθών θρησκειών, μπερδεύοντας και οδηγώντας λάθος τους ανθρώπους ώστε να παρατήσουν τα ορθά πιστεύω τους. Στην εξέγερσή του κατά του θεϊκού, το φάντασμα του κομμουνισμού δρα ως ο δαίμονας που ελέγχει τον κόσμο μας. Αν η ανθρωπότητα συνεχίζει να χάνει την γνώση της για το θεϊκό και τις συνδέσεις της με το θεϊκό, ο άνθρωπος θα περιέλθει περισσότερο υπό τον έλεγχο του φαντάσματος μέχρι που δεν θα υπάρχει πλέον ελπίδα σωτηρίας.

Διαβάστε όλα τα άρθρα εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας

Παραπομπές

1. Karl Marx, όπως αναφέρεται στον Dimitry V. Pospielovsky, A History of Marxist-Leninist Atheism and Soviet Antireligious Policies: History of Soviet Atheism in Theory and Practice, and the Believer, Vol. 1 (London: Palgrave Macmillan, 1987), 80.

2. US Library of Congress, “Translation of Letter from Lenin,” Revelations from the Russian Archives, accessed April 17, 2020, https://www.loc.gov/exhibits/archives/trans-ae2bkhun.html.

3. Patriarch Alexy II όπως αναφέρεται στον Nathaniel Davis, trans., A Long Walk to Church: A Contemporary History of Russian Orthodoxy (Oxford: Westview Press, 1994), 89.

4. Choekyi Gyaltsen, Tenth Panchen Lama, as quoted in Central Tibetan Administration: Department of Information and International Relations, From the Heart of the Panchen Lama (Dharamsala, India: Central Tibetan Administration, 2003 edition), accessed April 17, 2020, http://tibet.net/wp-content/uploads/2015/04/FROM-THE-HEART-OF-THE-PANCHEN-LAMA-1998.pdf.

5. Tsering Woeser, Forbidden Memory: Tibet During the Cultural Revolution, Susan T. Chen, trans., Robert Barnett, ed. (Lincoln, NE: Potomac Books, April 2020)

6. US Congress, House, Committee on Un-American Activities. Investigation of Communist Activities in the New York City Area. 83rd Cong., 1st sess., July 8, 1953. https://archive.org/stream/investigationofcnyc0708unit/investigationofcnyc0708unit_djvu.txt.

7. Momchil Metodiev, Between Faith and Compromise: The Bulgarian Orthodox Church and the Communist State (1944–1989) (Sofia: Institute for Studies of the Recent Past/Ciela, 2010).

8. Christopher Andrew, “KGB Foreign Intelligence from Brezhnev to the Coup,” in Wesley K. Wark, ed., Espionage: Past, Present, Future? (London: Routledge, 1994), 52.

9. Metodiev, “Between Faith.”

10. W. Cleon Skousen, The Naked Communist (Salt Lake City: Ensign Publishing Co., 1958).

11. “Zhongguo Fojiao xiehui fuhuizhang: ‘Shijiu Da Baogao shi dangdai Fojing　Wo yijing shouchao san bian’” 中國佛教協會副會長：十九大報告是當代佛經　我已手抄三遍 [“Chinese Buddhist Association Deputy Chairman: ‘The Chinese Communist Party’s 19th Congress Report Is the Contemporary Buddhist Scripture, I Have Hand-copied It Three Times’”], Stand News, December 13, 2017. [Στα Κινέζικα]

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας, από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

Πίνακας περιεχομένων

Εισαγωγή

1. Ο κομμουνισμός μέσω βίας και μη βίας

2. Πόλεμος κατασκοπείας και παραπληροφόρησης

3. Από το New Deal στον προοδευτισμό

4. Η πολιτιστική επανάσταση της Δύσης

5. Τα κινήματα «Ενάντια στον πόλεμο» και «Κοινωνικών δικαιωμάτων»

Παραπομπές

***

Εισαγωγή

Οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2016 ήταν οι πιο έντονες εδώ και δεκαετίες. Αν και η συμμετοχή στις εκλογές ήταν μόνο 58 τοις εκατό, οι προεκλογικές εκστρατείες ήταν γεμάτες αλλαγές και δυσκολίες που παρέμειναν ακόμα και μετά τις εκλογές. Ο νικητής, ο Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος Ντόναλντ Τραμπ, βρέθηκε πολιορκούμενος από αρνητική δημοσιογραφική κάλυψη και διαδηλώσεις σε πόλεις ανά την χώρα. Οι διαδηλωτές κρατούσαν μηνύματα με σλόγκαν όπως «Δεν είναι ο Πρόεδρός μου» και δήλωσαν πως ο Τραμπ είναι ρατσιστής, σεξιστής, ξενοφοβικός, ή ναζί. Υπήρξαν απαιτήσεις επανάληψης μέτρησης των ψήφων και απειλές για μήνυση.

Μέσω διερευνητικής δημοσιογραφίας βρέθηκε ότι πολλές από αυτές τις διαδηλώσεις εκκινήθηκαν από συγκεκριμένες ομάδες ειδικού ενδιαφέροντος [interest groups]. Όπως φαίνεται στην «Αμερική υπό πολιορκία: Εμφύλιος πόλεμος 2017», [America Under Siege: Civil War 2017] ένα ντοκιμαντέρ του ερευνητή με έδρα την Φλόριδα, Τρέβορ Λόντον [Trevor Loudon], ένα σημαντικό ποσοστό των διαδηλωτών ήταν «επαγγελματίες επαναστάτες» με δεσμούς με κομμουνιστικά καθεστώτα και άλλες απολυταρχικές χώρες, όπως οι Βόρεια Κορέα, Ιράν, Βενεζουέλα, και Κούβα. Το έργο του Λόντον έδειξε επίσης τον ρόλο δύο γνωστών αμερικανικών σοσιαλιστικών οργανώσεων, του «Παγκόσμιου κόμματος σταλινικών εργατών» και της «Σοσιαλιστικής οργάνωσης μαοϊκός δρόμος ελευθερίας». [1]

Έχοντας ερευνήσει το κομμουνιστικό κίνημα από το 1980, ο Λόντον έχει κατασταλάξει στο ότι αριστερές οργανώσεις έχουν κάνει την Αμερική τον πρωτεύοντα στόχο για διείσδυση και καταστροφή. Τα πεδία της αμερικανικής πολιτικής, εκπαίδευσης, δημοσιογραφίας, και επιχειρηματικότητας έχουν όλο και περισσότερο με την πάροδο του χρόνου, μετακινηθεί προς τα αριστερά, υπό την επιρροή καλά τοποθετημένων ανθρώπων. Αν και οι άνθρωποι ανά τον κόσμο πανηγύρισαν τον θρίαμβο του ελεύθερου κόσμου μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, ο κομμουνισμός έπαιρνε στα κρυφά τον έλεγχο δημοσίων ιδρυμάτων και φορέων της δυτικής κοινωνίας σε προετοιμασία για την τελική προσπάθεια.

Η Αμερική είναι το φως του ελεύθερου κόσμου και φέρει εις πέρας την αποστολή που της δόθηκε από τον Θεό, να τηρεί μια τάξη στον κόσμο. Η εμπλοκή της Αμερικής καθόρισε το αποτέλεσμα των Παγκοσμίων Πολέμων. Στην διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, με απειλή πυρηνικού ολοκαυτώματος, η Αμερική περιόρισε επιτυχώς το σοβιετικό μπλοκ μέχρι την αποσύνθεση των σοβιετικών και ανατολικοευρωπαϊκών κομμουνιστικών καθεστώτων.

Οι ιδρυτές της Αμερικής εφάρμοσαν την γνώση τους από τις δυτικές θρησκευτικές και φιλοσοφικές παραδόσεις για να συγγράψουν την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Αυτά τα έγγραφα αναγνωρίζουν ως αυτονόητα τα δικαιώματα που ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο — αρχίζοντας με την ελευθερία πίστης και λόγου — και θέσπισαν διάκριση των εξουσιών για να εγγυηθούν το ρεπουμπλικανικό σύστημα διακυβέρνησης. Αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν έναν εμφύλιο πόλεμο, ο πόλεμος αυτός έγινε για την πλήρη πραγμάτωση των ιδρυτικών αρχών της Αμερικής, βάζοντας τέλος στον θεσμό της δουλείας. Για 200 χρόνια αυτές οι αρχές έχουν κάνει μια καταπληκτική δουλειά στην προώθηση «εσωτερικής ηρεμίας» και στην εξασφάλιση μιας «καλής κατάστασης» που υπόσχεται η εισαγωγική δήλωση του Συντάγματος.

Η ελευθερία του δυτικού ημισφαιρίου είναι τελείως αντίθετη στον στόχο του κομμουνισμού, που είναι να σκλαβώσει και να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Κρύβοντας το πραγματικό πρόσωπό του πίσω από μια μάσκα ενός όμορφου οράματος μιας συλλογικής κοινωνίας απόλυτης ισότητας, ο κομμουνισμός κατηύθυνε τους απεσταλμένους του σε όλη την υφήλιο στην ανθρώπινη κοινωνία να φέρουν εις πέρας τα σχέδιά του.

Αν και ο κομμουνισμός εκδηλώνεται σε ανατολικές χώρες, όπως η Σοβιετική Ένωση και η Κίνα, ως απολυταρχικές κυβερνήσεις, μαζικές δολοφονίες, και καταστροφή του παραδοσιακού πολιτισμού, σιωπηλά και σταθερά κερδίζει έλεγχο στην Δύση χρησιμοποιώντας τεχνικές υπονόμευσης και παραπληροφόρησης. Διαβρώνει την οικονομία, τις πολιτικές διαδικασίες, τις κοινωνικές δομές, και την ηθική ποιότητα της ανθρωπότητας για να φέρει την παρακμή και καταστροφή της.

Καθώς το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν έχει την εξουσία στις δυτικές χώρες, υποστηρικτές του κομμουνισμού, εκούσια ή μη, μεταμφιέζονται καθώς διεισδύουν σε κάθε είδους οργανισμό και ίδρυμα. Υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις βασικές δυνάμεις που στηρίζουν την κομμουνιστική διείσδυση στην Δύση.

Ο πρώτος παράγοντας υπονόμευσης ήταν η Σοβιετική Ένωση, που ίδρυσε την κομμουνιστική Τρίτη Διεθνή (Κομιντέρν) για να σπείρει την επανάσταση παγκοσμίως. Αρχίζοντας την δεκαετία του 1980, οι Κινέζοι κομμουνιστές εφάρμοσαν οικονομική μεταρρύθμιση. Το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) ίδρυσε πολιτικά, επιχειρηματικά και πολιτισμικά προγράμματα ανταλλαγής που του έδωσαν μια ευκαιρία να διεισδύσει στην Δύση.

Η δεύτερη οδός υπονόμευσης δημιουργήθηκε από τοπικά κομμουνιστικά κόμματα, που συνεργάστηκαν με το Σοβιετικό Κομμουνιστικό Κόμμα και την Κομιντέρν.

Τρίτον, οικονομική κρίση και κοινωνική αναταραχή έχουν κινήσει πολλές δυτικές κυβερνήσεις να υιοθετήσουν σοσιαλιστικές πολιτικές στις τελευταίες δεκαετίες, με αποτέλεσμα μια σταθερή μετατόπιση προς τα αριστερά.

Η τέταρτη δύναμη υπονόμευσης έρχεται από αυτούς που συμπαθούν και υποστηρίζουν το Κομμουνιστικό Κόμμα και τον σοσιαλισμό. Αυτοί οι συνταξιδιώτες υπηρετούν τον κομμουνισμό ως ένας πέμπτος πυλώνας «χρήσιμων ηλιθίων» μέσα στην δυτική κοινωνία, που βοηθούν στην καταστροφή του πολιτισμού της, στην σπορά ηθικής διαφθοράς, και υπονομεύουν νόμιμες κυβερνήσεις.

Είναι πολύ πέραν του εύρους αυτής της εργασίας να παρέχουμε μια ολοκληρωμένη παρουσίαση της κομμουνιστικής διείσδυσης στην Δύση, δεδομένης της αδιαφανούς και υποκρυπτόμενης φύσης της. Κατανοώντας τα γενικά, παρ΄ όλα αυτά, οι αναγνώστες μπορούν να αρχίσουν να βλέπουν το πως το κακό λειτουργεί και να μάθουν να αναγνωρίζουν τους πολυεπίπεδους τρόπους παραπλάνησης που χρησιμοποιεί. Χάριν συντομίας, αυτό το κεφάλαιο δίνει μια γενική εικόνα της εξάπλωσης του κομμουνισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην δυτική Ευρώπη.

1. Ο κομμουνισμός μέσω βίας και μη βίας

Στην λαϊκή φαντασία, το κομμουνιστικό κόμμα είναι συνώνυμο της βίας, και σωστά είναι έτσι. Στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» οι Μαρξ και Ένγκελς δήλωσαν: «Οι Κομμουνιστές δεν θέλουν να αποκρύπτουν τις απόψεις και τους στόχους τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι στόχοι τους μπορούν να επιτευχθούν μόνο μέσω της βίαιης ανατροπής όλων των υπαρχόντων κοινωνικών συνθηκών.» [2]

Το γεγονός ότι τα κομμουνιστικά καθεστώτα της Ρωσίας και Κίνας πήραν την εξουσία μέσω βίαιης επανάστασης και χρησιμοποίησαν την βία ως εργαλείο καταπίεσης, έστρεψε την προσοχή μακριά από τις λιγότερο εμφανείς μορφές του κομμουνισμού.

Η δεύτερη και πιο σημαντική [από άλλες] συνεισφορά του Λένιν στον μαρξισμό, ήταν το δόγμα του για το χτίσιμο του κόμματος.

Το χτίσιμο του κόμματος βασικά αποτελούνταν από την υιοθέτηση μεθόδων εξαναγκασμού, μεθόδων εξαπάτησης, και βίας, που μπορούν να βρεθούν σε εγκληματικές οργανώσεις, και τις έκανε αυτές πιο ζωηρές βάζοντάς τους μαρξιστική κοινωνικο-οικονομική θεωρία. Σύμφωνα με τον Λένιν, η εργατική τάξη δεν είναι ικανή να αναπτύξει ταξική συνείδηση ή να απαιτήσει επανάσταση η ίδια, και πρέπει να οδηγηθεί σε δράση από εξωτερική δράση. Οι παράγοντες της επανάστασης θα οργανώνονταν σε μια πολύ πειθαρχημένη προλεταριακή «εμπροσθοφυλακή» — το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Η Βρετανική «Ομάδα Φάμπιαν», ιδρυθείσα το 1884, έναν χρόνο μετά τον θάνατο του Καρλ Μαρξ, πήρε ένα διαφορετικό μονοπάτι στον αγώνα επιβολής του σοσιαλισμού. Το σήμα της Φάμπιαν είναι ένας λύκος μέσα σε προβειά, και το όνομά της είναι αναφορά στον Κουίντους Φάμπιους Μάξιμους Βερρουκόσους, τον Ρωμαίο στρατηγό και δικτάτορα διάσημο για την χρήση τακτικών καθυστέρησης.

Στην «Αναφορά της Φάμπιαν», το πρώτο κείμενο που γράφτηκε από την ομάδα, μια σημείωση στο εξώφυλλο λέει: «Για την σωστή στιγμή πρέπει να περιμένεις, όπως έκανε ο Φάμπιους με εξαιρετική υπομονή, στον πόλεμο κατά του Αννίβα, αν και πολλοί κατέκριναν τις καθυστερήσεις του. Αλλά όταν έρθει η ώρα πρέπει να χτυπήσεις σκληρά, όπως έκανε ο Φάμπιους, αλλιώς η αναμονή σου θα είναι μάταιη, και άκαρπη.» [3]

Για να φέρει τον σοσιαλισμό σταδιακά, η Ομάδα Φάμπιαν εφυήρε την στρατηγική του «εμποτισμού», ώστε να εκμεταλλευτεί διαθέσιμα κενά στην πολιτική ζωή, στην επιχειρηματικότητα, και στους μη κυβερνητικούς οργανισμούς. Η Ομάδα Φάμπιαν δεν περιορίζει την δραστηριότητα των μελών της, αλλά τους παροτρύνει να προωθούν σοσιαλιστικούς στόχους γινόμενοι μέρος κατάλληλων οργανισμών και κερδίζοντας την εύνοια μέσω κολακείας σε σημαντικά πρόσωπα, όπως υπουργούς, ανώτατους διοικητικούς υπαλλήλους, βιομηχάνους, κοσμήτορες πανεπιστημίων, ή επικεφαλής εκκλησιών. Ο Σίντνεϋ Γουέμπ, πρόεδρος της Ομάδας Φάμπιαν, έγραψε:

Ως Ομάδα, καλοδεχτήκαμε την εισδοχή αντρών και γυναικών κάθε θρησκευτικής πίστης ή καμίας, επιμένοντας σταθερά ότι ο Σοσιαλισμός δεν ήταν Σεκουλαρισμός. Και το αντικείμενο και ο λόγος κάθε κατάλληλης συλλογικής δράσης ήταν η ανάπτυξη της ατομικής ψυχής, ή συνείδησης ή χαρακτήρα. …
Ούτε περιορίσαμε την προπαγάνδα μας στο αργά διαφαινόμενο Εργατικό Κόμμα, ή σε αυτούς που θα μπορούσαν να αυτοαποκαλεστούν Σοσιαλιστές, ή στους χειρώνακτες ή σε οποιαδήποτε συγκεκριμένη τάξη.

Πολλά μέλη της Ομάδας Φάμπιαν ήταν νέοι διανοούμενοι. Έδωσαν λόγους και εξέδωσαν βιβλία, περιοδικά, και φυλλάδια σε όλη την κοινωνία. Τον 20ο αιώνα, η Ομάδα Φάμπιαν μετακινήθηκε στην πολιτική σκηνή. Ο Γουέμπ έγινε ο εκπρόσωπος της Φάμπιαν στην νεοϊδρυθείσα «Επιτροπή Εκπροσώπησης Εργασίας» του Εργατικού Κόμματος.

Στο Εργατικό Κόμμα, ο Γουέμπ σχεδίασε το καταστατικό του κόμματος και το πρόγραμμα του κόμματος. Έχοντας ηγετικό ρόλο στην διαμόρφωση πολιτικής, ο Γουέμπ προσπάθησε σκληρά να κάνει τον φαμπιανό σοσιαλισμό την καθοδηγητική αρχή του Κόμματος. Η Ομάδα Φάμπιαν αργότερα απέκτησε δύναμη στις ΗΠΑ, όπου πολλές ομάδες υπάρχουν στα τμήματα ελευθέρων τεχνών σε πολλά πανεπιστήμια.

Είτε ο βίαιος κομμουνισμός του Λένιν, είτε ο μη βίαιος κομμουνισμός της Ομάδας Φάμπιαν, και τα δύο ελέγχονται από το κακό φάσμα του κομμουνισμού και έχουν τον ίδιο τελικό στόχο. Ο βίαιος κομμουνισμός του Λένιν δεν απορρίπτει μη βίαιες μεθόδους. Στο βιβλίο του «Αριστερός κομμουνισμός: Μια βρεφική ανωμαλία», ο Λένιν επέκρινε τα κομμουνιστικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης που αρνήθηκαν να συνεργαστούν με αυτό που αποκάλεσε τις «αντιδραστικές» εργατικές ενώσεις ή να γίνουν μέλη του «καπιταλιστικού» εθνικού κοινοβουλίου.

Ο Λένιν έγραψε στο βιβλίο του: «Η τέχνη της πολιτικής (και η σωστή κατανόηση του Κομμουνιστή των καθηκόντων του) αποτελείται από την σωστή εκτίμηση των συνθηκών και της στιγμής όπου η εμπροσθοφυλακή του προλεταριάτου μπορεί επιτυχώς να πάρει την εξουσία, πότε είναι ικανή —κατά την διάρκεια και αφότου καταλάβει την εξουσία— να κερδίσει αρκετή υποστήριξη από ένα επαρκώς ευρύ τμήμα της εργατικής τάξης και από τις μη προλεταριακές μάζες, και πότε είναι ικανή από τότε και έπειτα να διατηρήσει, να ενδυναμώσει και να επεκτείνει την εξουσία της μέσω εκπαίδευσης, κατάρτισης και προσέλκυσης όλο και ευρύτερων μαζών των εργατών.» [5]

Ο Λένιν τόνισε ξανά και ξανά ότι οι κομμουνιστές πρέπει να κρύβουν τις πραγματικές προθέσεις τους. Για την αρπαγή της εξουσίας, καμιά υπόσχεση ή συμβιβασμός δεν πρέπει να απαγορευτεί. Με άλλα λόγια, για την επίτευξη των στόχων τους, μπορούν να είναι τελείως ανήθικοι. Στον δρόμο προς την εξουσία, τόσο το Μπολσεβίκικο Κόμμα της Ρωσίας όσο και το ΚΚΚ, χρησιμοποίησαν την βία και την εξαπάτηση στον μέγιστο βαθμό.

Η βία του σοβιετικού και κινεζικού κομμουνιστικού καθεστώτος έχει στρέψει την προσοχή μακριά από τον μη βίαιο κομμουνισμό που υπάρχει στην Δύση. Ο Μπέρναρντ Σω, ένας Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας και εκπρόσωπος της Ομάδας Φάμπιαν, έγραψε: «Επίσης το έχω καταστήσει απολύτως σαφές ότι Σοσιαλισμός σημαίνει ισότητα εισοδήματος ή τίποτα, και ότι υπό τον σοσιαλισμό δεν θα επιτρέπεται να είσαι φτωχός. Αναγκαστικά θα ταϊζεσαι, θα ντύνεσαι, θα στεγάζεσαι, θα διδάσκεσαι και θα γίνεσαι εργαζόμενος, είτε σ΄ αρέσει είτε όχι. Αν βρισκόταν ότι δεν είχες αρκετό χαρακτήρα για να αξίζεις όλον αυτόν τον κόπο, θα μπορούσες να εκτελεστείς με έναν ευγενικό τρόπο.» [6]

Η Ομάδα Φάμπιαν ειδικευόταν στην μεταμφίεση. Διάλεξε τον Σω, έναν άνθρωπο των γραμμάτων, για να καλύψει τους πραγματικούς στόχους του μη βίαιου σοσιαλισμού με ωραίες λέξεις. Αλλά η βία υπάρχει κάτω από την επιφάνεια. Δυτικά κομμουνιστικά κόμματα και οι διάφορες ομάδες «κρούσης» τους, οργανώνουν νέους στο να δημιουργούν μια ατμόσφαιρα χάους. Συμμετέχουν σε επιθέσεις, βανδαλισμούς, κλοπές, εμπρησμούς, βομβαρδισμούς, και δολοφονίες ώστε να πιέσουν και να τρομάξουν τους εχθρούς τους.

2. Πόλεμος κατασκοπείας και παραπληροφόρησης

Ο κομμουνισμός θεωρεί πως το έθνος είναι μια κατασκευή καταπίεσης της ταξικής κοινωνίας, και στοχεύει να εξαφανίσει την εθνικότητα. Στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», οι Μαρξ και Ένγκελς δηλώνουν πως «οι εργάτες δεν έχουν χώρα». Το μανιφέστο τελειώνει λέγοντας: «Εργάτες όλων των χωρών, ενωθείτε!»

Υπό την εξουσία του Λένιν, οι Μπολσεβίκοι ίδρυσαν την πρώτη σοσιαλιστική χώρα στην Ρωσία και αμέσως δημιούργησαν την Κομμουνιστική Διεθνή (Κομδιέθ, [ή Κομιντέρν στα Αγγλικά]) ώστε να δημιουργήσει και να διαδώσει σοσιαλιστική επανάσταση ανά την υφήλιο. Ο στόχος της Σοβιετικής Ένωσης και της Κομιντέρν ήταν να ανατρέψουν τα νόμιμα καθεστώτα κάθε έθνους στην γη και να ιδρύσουν μια παγκόσμια σοσιαλιστική δικτατορία του προλεταριάτου. Το 1921, το παράρτημα της Άπω Ανατολής της Κομιντέρν, έφτιαξε το ΚΚΚ, που θα καταλάμβανε την Κίνα το 1949.

Πέρα από το ΚΚΚ, κομμουνιστικά κόμματα ανά τον κόσμο ζήτησαν καθοδήγηση από την Κομιντέρν και δέχθηκαν χρήματα και εκπαίδευση από αυτήν. Με τις πηγές μιας τεράστιας αυτοκρατορίας στην διάθεσή του, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ) πήρε ακτιβιστές ανά τον κόσμο και τους εκπαίδευσε στην εκτέλεση σχεδίων υπονόμευσης στις χώρες τους.

Ιδρυόμενο το 1919, το Κομμουνιστικό Κόμμα ΗΠΑ (ΚΚΗΠΑ) ήταν ένας από αυτούς τους οργανισμούς που ακολουθούσε την Κομιντέρν και το ΚΚΣΕ. Αν και το ΚΚΗΠΑ δεν έγινε ποτέ μια σημαντική πολιτική δύναμη, η επίδρασή του στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν παρ΄ όλα αυτά σημαντική. Το ΚΚΗΠΑ συνεργάστηκε με ακτιβιστές και οργανισμούς ακτιβιστών ώστε να διεισδύσει σε εργατικά και φοιτητικά κινήματα, στην εκκλησία, και στην κυβέρνηση.

Ο Δρ. Φρεντ Σβάρτς, ένας πρωτοπόρος της αμερικανικής αντικομμουνιστικής σκέψης, είπε το 1961: «Όποια προσπάθεια εκτίμησης της επιρροής των Κομμουνιστών βασιζόμενη στον αριθμό τους, είναι σαν να προσπαθούμε να εκτιμήσουμε την υγεία του σώματος ενός πλοίου συγκρίνοντας την επιφάνεια των τρυπών με την επιφάνεια που είναι άθικτη. Μία τρύπα μπορεί να βουλιάξει το πλοίο. Ο κομμουνισμός είναι η θεωρία των οργανωμένων λίγων που ελέγχουν και καθοδηγούν τους υπόλοιπους. Ένας άνθρωπος σε μια ευαίσθητη θέση μπορεί να ελέγξει και να επηρεάσει χιλιάδες άλλους». [7]

Είναι τώρα γνωστό ότι σοβιετικοί μυστικοί πράκτορες ήταν ενεργοί μέσα στην κυβέρνηση των ΗΠΑ κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Παρ΄ όλα αυτά και τις αντικομμουνιστικές προσπάθειες του Γερουσιαστή ΜακΚάρθυ, τα ευρήματα αποκρύφθηκαν ή δεν παρουσιάστηκαν σαφώς στο κοινό, από αριστερούς πολιτικούς, ακαδημαϊκούς και τα αριστερά ΜΜΕ.
Την δεκαετία του 1990, η κυβέρνηση των ΗΠΑ αναίρεσε το απόρρητο των εγγράφων «Venona» που είχαν αποκωδηκοποιηθεί από αμερικανικές υπηρεσίες την δεκαετία του 1940 μέχρι και το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτά τα έγγραφα δείχνουν ότι τουλάχιστον 300 σοβιετικοί κατάσκοποι δούλευαν στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων υψηλόβαθμων αξιωματούχων στην κυβέρνηση Ρούσβελτ που είχαν πρόσβαση σε πληροφορίες άκρως απόρρητες. Άλλοι πράκτορες χρησιμοποίησαν τις θέσεις τους ώστε να επηρεάσουν την αμερικανική δημιουργία πολιτικής και διοίκηση.

Μεταξύ αυτών που βρέθηκαν να είναι σοβιετικοί κατάσκοποι ήταν ο αξιωματούχος του υπουργείου Οικονομικών Χάρρυ Ντέξτερ Γουάιτ, ο υπάλληλος του υπουργείου Εξωτερικών Άλγκερ Χις, και οι Τζούλιους και Έθελ Ρόζενμπεργκ, το ζεύγος που εκτελέστηκε στην ηλεκτρική καρέκλα για μετάδοση στρατιωτικών μυστικών και τεχνολογιών ατομικής βόμβας στην Σοβιετική Ένωση.

Τα μηνύματα στα οποία παρενέβη και αποκωδικοποίησε το Πρότζεκτ Venona είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Η πλήρης έκταση της σοβιετικής διείσδυσης στην κυβέρνηση των ΗΠΑ παραμένει άγνωστη. Σαν υψηλόβαθμοι Αμερικανοί αξιωματούχοι, μερικοί από τους σοβιετικούς μυστικούς πράκτορες είχαν ευκαιρίες να επηρεάσουν σημαντικές πολιτικές αποφάσεις.

Ο Χις, ο σοβιετικός κατάσκοπος στο υπουργείο Εξωτερικών (State Department), έπαιξε καίριο ρόλο ως σύμβουλος του Προέδρου Φρανκλίνου Ν. Ρούσβελτ στην διάρκεια του Συνεδρίου της Γιάλτας στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Επηρέασε την χάραξη εδαφικών συμφωνιών μετά τον πόλεμο, την δημιουργία του προσχεδίου του Καταστατικού των Ηνωμένων Εθνών, τις αποφάσεις για ανταλλαγές κρατουμένων, και παρόμοια.

Ο Χάρρυ Ντέξτερ Γουάιτ, έμπιστος βοηθός του Γραμματέα του Θησαυροφυλακίου (ΣτΜ: υπουργού Οικονομικών) Χένρυ Μόργκενταου Τζ., βοήθησε στην δημιουργία της διεθνούς οικονομικής συμφωνίας του Μπρέττον Γουντς, και ήταν μια από τις βασικές προσωπικότητες πίσω από την δημιουργία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Ο Γουάιτ ενθάρρυνε το Κινεζικό Εθνικό Κόμμα (Κουό-μιν-τανγκ) να προσλάβει το κρυφό μέλος του ΚΚΚ Γι Τζάο-ντινγκ στο κινεζικό υπουργείο Οικονομικών. Παίρνοντας την θέση το 1941, ο Γι ήταν ο αρχιτέκτονας καταστροφικών νομισματικών μεταρρυθμίσεων που ζημίωσαν την φήμη του Κουο-μιν-τανγκ και βοήθησαν στην άνοδο του ΚΚΚ.

Μερικοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η επιρροή των σοβιετικών κατασκόπων και των αριστερών υποστηρικτών τους στην αμερικανική εξωτερική πολιτική, οδήγησαν τις Ηνωμένες Πολιτείες να σταματήσουν την στρατιωτική βοήθεια στο Κουομιντάνγκ κατά την διάρκεια του Κινεζικού Εμφυλίου μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Συνεπώς, η Κίνα παραδόθηκε στο ΚΚΚ.

Μερικοί ειδικοί, όπως ο Μ. Στάντον Έβανς (M. Stanton Evans), υποστηρίζουν ότι σοβιετικοί κατάσκοποι είχαν απόλυτη επιτυχία στην προσπάθειά τους να επηρεάσουν την δημιουργία και εφαρμογή πολιτικής. [8] Ο Γουίτακερ Τσάμπερς, ένας σοβιετικός πληροφοριοδότης και μέλος του ΚΚΗΠΑ που αργότερα αυτομόλησε και κατέθεσε εναντίον άλλων κατασκόπων, είπε: «Οι πράκτορες μιας ξένης δύναμης ήταν σε θέση να κάνουν πολλά παραπάνω από την κλοπή εγγράφων. Ήταν σε θέση να επηρεάσουν την εξωτερική πολιτική της χώρας προς όφελος του κυρίου εχθρού της χώρας, και όχι μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, … αλλά σε αυτό που ήταν το σοκαριστικό άθροισμα πολλών καθημερινών αποφάσεων.» [9]

Ο Γιούρι Μπεζμένοφ (Yuri Bezmenov), πράκτορας της KGB που αυτομόλησε στην Δύση, ανέλυσε σοβιετικές μεθόδους ανατροπής στα γραπτά και συνεντεύξεις του. Σύμφωνα με τον Μπεζμένοφ, οι κατάσκοποι τύπου Τζέιμς Μποντ των ταινιών που ανατινάζουν γέφυρες ή κλέβουν μυστικά έγγραφα στα κρυφά είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα της κατασκοπείας. Μόνο 10 με 15 τοις εκατό του προσωπικού και πόρων της KGB δίνονταν σε παραδοσιακούς κατασκόπους, ενώ το υπόλοιπο πήγαινε σε ιδεολογική υπονόμευση.

Ο Μπεζμένοφ είπε πως η υπονόμευση γίνεται σε τέσσερα στάδια: Το πρώτο βήμα είναι δημιουργία πολιτισμικής παρακμής και ανηθικότητας στην χώρα εχθρό, το δεύτερο είναι η δημιουργία κοινωνικού χάους, και το τρίτο είναι η δημιουργία μιας κρίσης που θα οδηγήσει είτε σε εμφύλιο πόλεμο, επανάσταση, ή εισβολή από μια άλλη χώρα, και θα κορυφωθεί στο τέταρτο και τελικό στάδιο όπου η χώρα θα βρεθεί υπό τον έλεγχο του Κομμουνιστικού Κόμματος. Αυτό ονομάζεται ομαλοποίηση.

Ο Μπεζμένοφ, που είχε το ψευδώνυμο Τόμας Σούμαν, ονόμασε τρία πεδία υπονόμευσης: σκέψη, εξουσία, και κοινωνική ζωή. Η σκέψη καλύπτει την θρησκεία, την εκπαίδευση, τα ΜΜΕ, και τον πολιτισμό. Η εξουσία περιλαμβάνει την κυβέρνηση, το νομικό σύστημα, την επιβολή του νόμου, τις ένοπλες δυνάμεις, και την διπλωματία. Η κοινωνική ζωή εμπερικλείει οικογένειες και κοινότητες, την υγεία, και τις σχέσεις ανθρώπων διαφορετικών φυλών και κοινωνικών τάξεων.

Για παράδειγμα, ο Μπεζμένοφ εξήγησε πως η έννοια της ισότητας χρησιμοποιήθηκε με πονηρό τρόπο, ώστε να δημιουργήσει αναστάτωση. Οι πράκτορες θα προωθούσαν την απόλυτη ισότητα, κάνοντας τους ανθρώπους να νιώθουν άσχημα για τις πολιτικές και οικονομικές τους καταστάσεις. Ο ακτιβισμός και η κοινωνική αναστάτωση θα συνοδεύονταν από οικονομικό αδιέξοδο, που θα επιδείνωνε περαιτέρω τις σχέσεις εργασίας και κεφαλαίου, σε έναν όλο και χειρότερο κύκλο αποσταθεροποίησης. Αυτό θα κορυφωνόταν σε μια επανάσταση ή εισβολή κομμουνιστικών δυνάμεων. [10]

Ο Ίων Μιχάι Πατσέπα (Ion Mihai Pacepa), ο πιο υψηλόβαθμος αξιωματούχος των μυστικών υπηρεσιών στην κομμουνιστική Ρουμανία, αυτομόλησε στις ΗΠΑ το 1978. Εξέθεσε ακόμα περισσότερο το πως η πρώην Σοβιετική Ένωση και κομμουνιστικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης χρησιμοποιούσαν στρατηγικές ψυχολογικού πολέμου και παραπληροφόρησης εναντίον Δυτικών χωρών. Σύμφωνα με τον Πατσέπα, ο στόχος της παραπληροφόρησης ήταν να αλλάξει το πλαίσιο αναφοράς των ανθρώπων. Με τις ιδεολογικές αξίες τους αλλαγμένες, οι άνθρωποι θα είναι ανίκανοι να κατανοήσουν ή να αποδεχθούν την αλήθεια ακόμα και αν έβλεπαν αποδεικτικά στοιχεία. [11]

Ο Μπεζμένοφ είπε ότι το πρώτο στάδιο της ιδεολογικής υπονόμευσης συνήθως χρειάζεται 15 με 20 χρόνια — δηλαδή, το απαιτούμενο χρονικό διάστημα για την εκπαίδευση μιας νέας γενιάς — το δεύτερο στάδιο 2 με 5 χρόνια, και το τρίτο στάδιο μόνο 3 με 6 μήνες. Σε μια ομιλία του το 1984, ο Μπεζμένοφ είπε ότι το πρώτο στάδιο έχει επιτευχθεί σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι οι σοβιετικές αρχές αρχικά περίμεναν.

Τα στοιχεία για πολλούς σοβιετικούς πράκτορες και υπαλλήλους αντικατασκοπείας και αποχαρακτηρισμένα έγγραφα από τον Ψυχρό Πόλεμο δείχνουν ότι τακτικές διείσδυσης ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από το κίνημα ενάντια στην παράδοση της δεκαετίας του 1960.

Το 1950, ο ΜακΚάρθυ άρχισε να εκθέτει την έκταση της κομμουνιστικής διείσδυσης ανά την κυβέρνηση και κοινωνία των ΗΠΑ. Αλλά τέσσερα χρόνια μετά, η Γερουσία ψήφισε την καταδίκη του, και η πρωτοβουλία της κυβέρνησης να απαλλαχθεί από την κομμουνιστική επιρροή σταμάτησε. Αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους για την παρακμή των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η απειλή της κομμουνιστικής διείσδυσης δεν μειώθηκε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Για παράδειγμα, ο ΜακΚάρθυ δαιμονοποιήθηκε από αριστερούς πολιτικούς και ΜΜΕ για πολλά χρόνια. Σήμερα, ο ΜακΚαρθισμός είναι συνώνυμος με την πολιτική δίωξη — μια ένδειξη ότι η αριστερά έχει επιτυχώς παγιώσει την κυριαρχία της στον ιδεολογικό αγώνα.

Οι δεκαετίες καταστολής και δυσφήμισης εναντίον Αμερικανών ηρώων του αντικομμουνισμού όπως ο ΜακΚάρθυ αναδεικνύουν μια γενική τάση. Όπως ένας συντηρητικός Αμερικανός πολιτικός σχολιαστής παρατήρησε, ο αντι-αμερικανισμός είναι ένα αυτονόητο μέρος του παγκόσμιου αριστερού κινήματος. Η αριστερά αγωνίζεται με νύχια και με δόντια για να προστατεύσει μοίχους, υπερασπιστές της έκτρωσης, εγκληματίες, και κομμουνιστές, καθώς στηρίζει την αναρχία και αντιτίθεται στον πολιτισμό.

3. Από το New Deal στον «Προοδευτισμό»

Την Πέμπτη 24 Οκτωβρίου, 1929, το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης κατέρρευσε. Η κρίση εξαπλώθηκε από τα οικονομικά επαγγέλματα σε όλη την οικονομία, και δεν άφησε ανεπηρέαστο κανένα από τα ισχυρά ανεπτυγμένα κράτη της Δύσης. Η ανεργία εκτοξεύθηκε στο ένα τέταρτο του πληθυσμού, και ο συνολικός αριθμός των ανέργων ξεπέρασε τα 30 εκατομμύρια. Η βιομηχανική παραγωγή στις μεγάλες βιομηχανικές χώρες, εκτός αυτών υπό την Σοβιετική Ένωση, έπεσε κατά μέσο όρο 27 τοις εκατό. [12]

Στην αρχή του 1933, μέσα σε 100 μέρες από την αρχή της προεδρίας του Ρούσβελτ, πολλά νομοσχέδια κατατέθηκαν σχετικά με το θέμα της επίλυσης της κρίσης. Η πολιτικές αυτές αύξησαν την παρέμβαση της κυβέρνησης στην οικονομία και πέρασαν μεγάλες μεταρρυθμίσεις: Το Κογκρέσο πέρασε τον Νόμο Επείγουσας Τραπεζικής Δραστηριότητας, τον Νόμο Αγροτικής Ρύθμισης, τον Νόμο Εθνικής Βιομηχανικής Ανάκαμψης, και τον Νόμο Κοινωνικής Ασφάλισης. Αν και το New Deal του Ρούσβελτ ουσιαστικά τελείωσε με το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πολλά από τα ιδρύματα και οργανισμούς που εμφανίστηκαν κατά την περίοδο εκείνη, συνέχισαν να διαμορφώνουν την αμερικανική κοινωνία μέχρι και σήμερα.

Ο Ρούσβελτ εξέδωσε περισσότερα εκτελεστικά διατάγματα από ότι ο συνολικός αριθμός τέτοιων νόμων μέχρι τότε από όλους τους προέδρους στον 20ο αιώνα. Παρ’ όλα αυτά, η ανεργία αμερικανών πολιτών στις ΗΠΑ δεν έπεσε κάτω από διψήφια νούμερα μέχρι τον πόλεμο. Το πραγματικό αποτέλεσμα του New Deal ήταν να θέσει την κυβέρνηση των ΗΠΑ σε μια τροχιά υψηλής φορολόγησης, εκτεταμένου κράτους, και οικονομικής [κρατικής] παρέμβασης.

Στο βιβλίο του 2017 «The Big Lie: Exposing the Nazi Roots of the American Left» [Το Μεγάλο Ψέμα: Εκθέτοντας τις ναζιστικές ρίζες της αμερικανικής αριστεράς] ο συντηρητικός στοχαστής Ντίνες Ντ’Σόουζα θεωρεί πως ο Νόμος Εθνικής Ανάκαμψης, δηλαδή το κεντρικό μέρος του New Deal του Ρούσβελτ, ουσιαστικά σήμαινε το τέλος της Αμερικανικής ελεύθερης αγοράς. [13]

Σύμφωνα με το βιβλίο «FDR’s Folly» [Η Απάτη του FDR], του 2003, από τον ιστορικό Τζιμ Πάουελ, το New Deal παρέτεινε την Μεγάλη Ύφεση και δεν την σταμάτησε: Ο Νόμος Κοινωνικής Ασφάλισης και εργατικοί νόμοι δημιούργησαν μεγαλύτερη ανεργία, ενώ η υψηλή φορολόγηση επιβάρυνε τις υγιείς επιχειρήσεις, και άλλους με παρόμοιες συνθήκες. [14] Ο οικονομολόγος και προταθείς για το βραβείο Νομπέλ Μίλτον Φρίντμαν επιδοκίμασε την εργασία του Πάουελ, λέγοντας: «Όπως δείχνει ο Πάουελ χωρίς ίχνος αμφιβολίας, το New Deal δυσκόλεψε την ανάκαμψη από την [οικονομική] ζημιά, παρέτεινε και επιδείνωσε την ανεργία, και ετοίμασε την σκηνή για ακόμα πιο παρεμβατική και ακριβή κυβέρνηση». [15]

Ο πρόεδρος Λύντον Τζόνσον, που ανέλαβε μετά την δολοφονία του προέδρου Κέννεντυ το 1963, διακήρυξε έναν Πόλεμο στην Φτώχεια στην ομιλία του το 1964 στο State of the Union, και εκκίνησε τα εθνικά προγράμματα Great Society. Σε μικρό χρονικό διάστημα, ο Τζόνσον εξέδωσε μια σειρά εκτελεστικών διαταγμάτων, ίδρυσε νέες κυβερνητικές υπηρεσίες, ενίσχυσε το κράτος επιδομάτων, αύξησε τους φόρους, και μεγάλωσε υπερβολικά την ισχύ της κυβέρνησης.

Έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε τις ομοιότητες μεταξύ των διοικητικών μέτρων του προέδρου Τζόνσον και του «Νέου Προγράμματος της Νέας Ατζέντας του Αμερικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος», που εκδόθηκε το 1966. Ο Γκας Χωλ, γενικός γραμματέας του ΚΚΗΠΑ, δήλωσε: «Η κομμουνιστική θέση για το [πρόγραμμα] Great Society μπορεί να λεχθεί περιληπτικά με ένα παλιό ρητό, όπου δύο άνθρωποι που κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι μπορούν να έχουν διαφορετικά όνειρα. Εμείς οι κομμουνιστές υποστηρίζουμε κάθε μέτρο της ιδέας του Great Society επειδή ονειρευόμαστε σοσιαλισμό».

Το «ίδιο κρεβάτι» του Χωλ αναφέρεται στις πολιτικές του Great Society. [16] Αν και το ΚΚΗΠΑ επίσης υποστήριξε το πρόγραμμα Great Society, η πρόθεση της κυβέρνησης Τζόνσον ήταν να βοηθήσει τις ΗΠΑ υπό το δημοκρατικό σύστημα. Η πρόθεση του Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν να διευκολύνει την μετάβαση των Ηνωμένων Πολιτειών στον σοσιαλισμό, βήμα το βήμα.

Οι πιο σοβαρές επιπτώσεις του Great Society και του Πολέμου στην Φτώχεια είναι τρίπτυχες: Αύξησαν την εξάρτηση από επιδόματα, αποθάρρυναν τον κόσμο από το να εργάζεται, και ζημίωσαν την οικογενειακή δομή. Οι πολιτικές επιδομάτων υποστήριξαν τις μονογονεϊκές οικογένειες, και αυτό με την σειρά του έδωσε ώθηση στα διαζύγια και τα παιδιά εκτός γάμου. Σύμφωνα με στατιστικά, το ποσοστό των παιδιών εκτός γάμου το 1940 ήταν 3,8 τοις εκατό όλων των νεογέννητων. Το 1965, ο αριθμός αυτός αυξήθηκε στο 7,7 τοις εκατό. Το 1990, 25 χρόνια μετά την μεταρρύθμιση Great Society, το ποσοστό ήταν 28 τοις εκατό και συνέχισε να αυξάνεται μέχρι και το 40 τοις εκατό το 2012. [17]

Η διάλυση της οικογένειας επέφερε μια σειρά επιπτώσεων σε ευρεία κλίμακα, όπως ένα μεγαλύτερο οικονομικό βάρος για την κυβέρνηση, μια τεράστια αύξηση της εγκληματικότητας, την παρακμή της οικογενειακής εκπαίδευσης, οικογένειες που είναι κολλημένες στην φτώχεια για γενιές, και μια νοοτροπία ότι «δικαιούμαι κάτι», που οδήγησε σε μεγαλύτερο ποσοστό εθελοντικής ανεργίας.

Ένα ρητό που αποδίδεται στον Σκώτο ιστορικό και νομικό Λόρδο Αλεξάντερ Φρέιζερ Τάιτλερ λέει: «Μια δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρχει ως μια μόνιμη μορφή διακυβέρνησης. Μπορεί να υπάρχει μόνο μέχρι οι ψηφοφόροι ανακαλύψουν ότι μπορούν να ψηφίσουν την ‘γενναιοδωρία’ του εθνικού ταμείου προς τους εαυτούς τους. Από εκείνη την στιγμή και έπειτα, η πλειοψηφία πάντα ψηφίζει αυτόν που υπόσχεται τα περισσότερα επιδόματα από το εθνικό ταμείο, με αποτέλεσμα ότι η δημοκρατία πάντα καταρρέει λόγω μιας χαλαρής οικονομικής πολιτικής, και πάντοτε ακολουθείται από μια δικτατορία.» [18]

Όπως λέει η κινέζικη παροιμία: «Από την οικονομία στην σπατάλη είναι εύκολο, αλλά το αντίστροφο είναι δύσκολο.» Αφότου οι άνθρωποι αναπτύξουν εξάρτηση από τα κρατικά επιδόματα, γίνεται αδύνατον για την κυβέρνηση να μειώσει το μέγεθος και τους τύπους των επιδομάτων. Το δυτικό κράτος επιδομάτων έχει γίνει μια πολιτική κινούμενη άμμος, για την οποία πολιτικοί και αξιωματούχοι δεν έχουν λύση.

Την δεκαετία του 1970, η άκρα αριστερά άφησε τους επαναστατικούς όρους που έκαναν το αμερικανικό κοινό να νιώθει άβολα, και τους αντικατέστησε με τους πιο ουδέτερους όρους «liberalism» και «προοδευτισμό». Αναγνώστες που έζησαν σε κομμουνιστικές χώρες δεν ακούν για πρώτη φορά τον τελευταίο όρο, καθώς η «πρόοδος» χρησιμοποιήθηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα ως σχεδόν συνώνυμο του «κομμουνισμού». Για παράδειγμα, ο όρος «προοδευτικό κίνημα» αναφερόταν στο «κομμουνιστικό κίνημα» και ο «προοδευτικοί διανοούμενοι» αναφερόταν στους «φιλοκομμουνιστές», ή σε κρυφά μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Ο όρος liberalism εν τω μεταξύ, δεν είναι πολύ διαφορετικός από τον προοδευτισμό, καθώς φέρει το ίδιο νόημα της υψηλής φορολόγησης, επέκτασης των επιδομάτων, μεγάλης κυβέρνησης, άρνησης της θρησκείας, της ηθικής και της παράδοσης, [επίσης] την χρήση της «κοινωνικής δικαιοσύνης» ως πολιτικού όπλου, την «πολιτική ορθότητα», και την βίαιη ή έντονη προώθηση του φεμινισμού, της ομοφυλοφιλίας, της σεξουαλικής ανωμαλίας, και των παρομοίων.

Δεν έχουμε την πρόθεση να δακτυλοδείξουμε κανέναν πολιτικό ή άτομο, διότι είναι όντως δύσκολο να γίνει σωστή ανάλυση και κρίση, εν μέσω πολύπλοκων ιστορικών εξελίξεων. Είναι ξεκάθαρο ότι το φάσμα του κομμουνισμού εργαζόταν σε Ανατολή και Δύση από τις αρχές του 20ου αιώνα. Όταν η βίαιη επανάσταση πέτυχε στην Ανατολή, εξάπλωσε την επιρροή του κομμουνισμού σε κυβερνήσεις και κοινωνίες στην Δύση, μετατοπίζοντάς τες προς τα αριστερά.

Ειδικά μετά την Μεγάλη Ύφεση και και αρχίζοντας από το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν υιοθετήσει όλο και πιο σοσιαλιστικές πολιτικές, όπως το κράτος επιδομάτων, καθώς ο αθεϊσμός και ο υλισμός διάβρωσαν την ηθική ποιότητα της αμερικανικής κοινωνίας. Οι άνθρωποι απομακρύνθηκαν από τον Θεό και από την παραδοσιακή ηθική, αδυνατίζοντας την αντίστασή τους στην εξαπάτηση.

4. Η Πολιτιστική Επανάσταση της Δύσης

Η δεκαετία του 1960, μια κομβική στιγμή της μοντέρνας ιστορίας, ήταν ο χρόνος ενός άνευ προηγουμένου κινήματος αντιπαράδοσης που εκτεινόταν από την Ανατολή προς την Δύση. Σε αντίθεση με την Πολιτιστική Επανάσταση των Κινέζων κομμουνιστών, το δυτικό κίνημα αντιπαράδοσης φαινόταν να έχει πολλαπλούς στόχους, ή μάλλον να μην έχει κανέναν στόχο.

Στην δεκαετία από τα χρόνια του ’60 σε αυτά του ’70, οι κυρίως νέοι συμμετέχοντες του κινήματος αντιπαράδοσης είχαν κίνητρο διάφορα πράγματα. Κάποιοι αντιτίθονταν στον Πόλεμο του Βιετνάμ, κάποιοι αγωνίζονταν για πολιτικά δικαιώματα, κάποιοι προωθούσαν τον φεμινισμό και αποκήρυσσαν την πατριαρχία, κάποιοι προσπαθούσαν να πετύχουν δικαιώματα ομοφυλόφιλων. Μαζί με όλα αυτά εμφανίστηκε ένα εκθαμβωτικό σύνολο κινημάτων κατά της παράδοσης και των αρχών που προωθούσε την σεξουαλική ελευθερία, ηδονισμό, ναρκωτικά, και ροκ μουσική.

Στόχος αυτής της δυτικής Πολιτιστικής Επανάστασης είναι να καταστρέψει τον ορθό Χριστιανικό πολιτισμό και την παράδοσή του. Αν και φαινομενικά ανοργάνωτη και χαοτική, αυτή η διεθνής πολιτισμική αλλαγή προέρχεται από τον κομμουνισμό.

Νεαροί συμμετέχοντες του κινήματος ενάντια στην παράδοση, θαύμαζαν τρία είδωλα ως τα «Τρία Μ» — Μαρξ, Μαρκούζε, και Μάο Τσεντόνγκ.

Ο Χέρμπερτ Μαρκούζε ήταν βασικό μέλος της Σχολής της Φρανκφούρτης, μιας ομάδας μαρξιστών διανοουμένων σχετιζόμενων με το Ινστιτούτο Κοινωνικής Έρευνας στο Πανεπιστήμιο Γκέτε της Φρανκφούρτης. Αρχίζοντας το 1923, οι ιδρυτές της χρησιμοποίησαν την έννοια της κριτικής θεωρίας για να επιτεθούν στον δυτικό πολιτισμό και εφάρμοσαν μαρξισμό στην πολιτισμική σφαίρα.

Ένας από τους ιδρυτές της σχολής ήταν ο Ούγγρος μαρξιστής György Lukács. Το 1919, έκανε την διάσημη ερώτηση: «Ποιος μπορεί να μας σώσει από τον δυτικό πολιτισμό;» [19] Επί αυτού συνέχισε λέγοντας ότι η Δύση είναι ένοχη εγκλημάτων γενοκτονίας κατά κάθε πολιτισμού και παράδοσης που έχει συναντήσει. Ο αμερικανικός και δυτικός πολιτισμός, σύμφωνα με τον Lukács, είναι τα μεγαλύτερα αποθετήρια ρατσισμού, σεξισμού, τοπικισμού, ξενοφοβίας, αντισημιτισμού, φασισμού και ναρκισσισμού στον κόσμο.

Το 1935, οι μαρξιστές της Σχολής της Φρανκφούρτης μετακόμισαν στις Ηνωμένες Πολιτείες και σχετίστηκαν με το Πανεπιστήμιο Κολούμπια στην Νέα Υόρκη. Αυτό τους έδωσε άνοιγμα να διαδώσουν τις θεωρίες τους σε αμερικανικό έδαφος. Με βοήθεια άλλων αριστερών διανοουμένων, διέφθειραν πολλές γενιές της αμερικανικής νεολαίας.

Συνδυάζοντας μαρξισμό με φροϋδικό πανσεξουαλισμό, οι θεωρίες του Μαρκούζε έδρασαν ως καταλύτης στο κίνημα της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Ο Μαρκούζε πίστευε ότι η καταπίεση της φύσης κάποιου στην καπιταλιστική κοινωνία έχει εμποδίσει την απελευθέρωση και την ελευθερία. Επομένως, ήταν απαραίτητο να αντιτεθούν σε όλες τις παραδοσιακές θρησκείες, ηθική, οργάνωση, και αρχές εξουσίας, ώστε να μεταμορφώσουν την κοινωνία σε μια ουτοπία άπειρης και [αποκτημένης] χωρίς προσπάθεια απόλαυσης.

Το διάσημο έργο του Μαρκούζε Έρως και Πολιτισμός κατέχει μια σημαντική θέση μεταξύ του τεράστιου πλήθους έργων των διανοουμένων της [Σχολής της] Φρανκφούρτης, για δύο συγκεκριμένους λόγους: Πρώτον, το βιβλίο συνδυάζει τις σκέψεις από τον Μαρξ και Φρόυντ και μετατρέπει την κριτική του Μαρξ για την πολιτική και την οικονομία σε μια κριτική κατά της παράδοσης, του πολιτισμού, και της ψυχολογίας. Το βιβλίο επίσης δημιούργησε γέφυρες μεταξύ των θεωρητικών της Φρανκφούρτης και των νεαρών αναγνωστών, κάνοντας δυνατή την πολιτισμική επανάσταση της δεκαετίας του 1960. [20]

Ο Μαρκούζε είπε: «(Το κίνημα αντιπαράδοσης μπορεί να αποκαλεστεί) μια πολιτιστική επανάσταση, καθώς η διαμαρτυρία είναι κατά όλου του πολιτισμικού οικοδομήματος, συμπεριλαμβανομένης της ηθικής της παρούσας κοινωνίας. …
Υπάρχει ένα πράγμα που μπορούμε να πούμε με πλήρη σιγουριά: Η παραδοσιακή ιδέα της επανάστασης και η παραδοσιακή στρατηγική της επανάστασης έχουν τελειώσει. Αυτές οι ιδέες είναι παλιομοδίτικες. … Αυτό στο οποίο πρέπει να αφοσιωθούμε είναι ένας τύπος διάχυτης και πανταχού παρούσας αποδόμησης του συστήματος.» [21]

Λίγοι από τους επαναστατικούς νέους μπορούσαν να κατανοήσουν τις δυσνόητες θεωρίες της Σχολής της Φρανκφούρτης, αλλά οι ιδέες του Μαρκούζε ήταν απλές: να είσαι εναντίον της παράδοσης, εναντίον των αρχών, και εναντίον της ηθικής. Αφέσου στο σεξ, τα ναρκωτικά και το ροκ-εν-ρολ χωρίς περιορισμό. «Κάντε έρωτα, όχι πόλεμο». Αν λες «όχι» σε όλες τις αρχές εξουσίας και τρόπους συμπεριφοράς της κοινωνίας, μετράς ως συμμετέχων στον «ευγενή επαναστατικό στόχο». Ήταν τόσο απλό και τόσο εύκολο να γίνεις επαναστάτης. Δεν είναι περίεργο που προσέλκυσε τόσο πολλούς νέους εκείνον τον καιρό.

Πρέπει να τονιστεί ότι αν και πολλοί από τους επαναστατικούς νέους δρούσαν από μόνοι τους, πολλοί από τους πιο ακραίους αρχηγούς των φοιτητών στην εμπροσθοφυλακή του κινήματος είχαν εκπαιδευτεί και ελέγχονταν από ξένους κομμουνιστές. Για παράδειγμα, οι αρχηγοί των Φοιτητών για μια Δημοκρατική Κοινωνία (SDS) εκπαιδεύτηκαν στην Κούβα.

Οι φοιτητικές διαμαρτυρίες οργανώνονταν απευθείας και εκκινούνταν από κομμουνιστικές ομάδες. Η ακροαριστερή ομάδα Weathermen διαχωρίστηκε από τους Φοιτητές για μια Δημοκρατική Κοινωνία και ανακοίνωσε σε μια δήλωση του 1969: «Η αντίθεση μεταξύ των επαναστατικών ανθρώπων της Ασίας, Αφρικής, και Λατινικής Αμερικής και των ιμπεριαλιστών που οδηγούνται από τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι η βασική αντίθεση στον σύγχρονο κόσμο. Η ανάπτυξη αυτής της αντίθεσης προωθεί τον αγώνα των ανθρώπων όλου του κόσμου κατά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και των λακέδων του.» Αυτές οι λέξεις γράφτηκαν από τον Λιν Μπιαο, τον τότε δεύτερο πιο ισχυρό αρχηγό της κομμουνιστικής Κίνας, και προέρχονται από μια σειρά άρθρων του με όνομα «Ζήτω η νίκη του λαϊκού πολέμου!» [22]

Καθώς η Πολιτιστική Επανάσταση προκαλούσε μη αναστρέψιμη ζημιά στον κινεζικό παραδοσιακό πολιτισμό, το κίνημα αντιπαράδοσης προκάλεσε μια τιτάνια αλλαγή στην δυτική κοινωνία. Πρώτον, νομιμοποίησε [στην σκέψη του κόσμου] πολλές υποκουλτούρες που ανήκαν στα χαμηλότερα περιθωριακά τμήματα της κοινωνίας ή ήταν διεστραμμένες εκδοχές της κυρίως κουλτούρας. Σεξουαλική απελευθέρωση, ναρκωτικά, και ροκ-εν-ρολ διάβρωσαν αστραπιαία τις ηθικές αξίες της νεολαίας και την μετέτρεψαν σε μια καταστρεπτική δύναμη που περίμενε να εκδηλωθεί, και ήταν ενάντια στον Θεό, ενάντια της παράδοσης, και ενάντια της κοινωνίας.

Δεύτερον, το κίνημα αντιπαράδοσης έθεσε ένα παράδειγμα για τον χαοτικό ακτιβισμό και προώθησε μια μεγάλη ποικιλία αντικοινωνικών και αντι-Αμερικανικών τρόπων σκέψης, ετοιμάζοντας την σκηνή για την επανάσταση των δρόμων που θα ακολουθούσε.

Τρίτον, αφότου οι νέοι της δεκαετίας του 1960 ολοκλήρωσαν την ακτιβιστική ζωή τους, έγιναν μέλη πανεπιστημίων και ερευνητικών ινστιτούτων, απέκτησαν μεταπτυχιακά και διδακτορικά διπλώματα, και έγιναν μέρος της ανώτερης αμερικανικής κοινωνίας. Έφεραν την μαρξιστική κοσμοθεωρία και τις αξίες της στην εκπαίδευση, στα ΜΜΕ, στην πολιτική, και στις επιχειρήσεις, βοηθώντας σε μια μη βίαιη επανάσταση σε όλη την χώρα.

Από την δεκαετία του 1980, η αριστερά έχει σε μεγάλο βαθμό πάρει τον έλεγχο και έχει εγκαθιδρύσει «οχυρά» στα μεγάλα ΜΜΕ, στον ακαδημαϊκό χώρο, και στο Χόλυγουντ. Η προεδρία του Ρόναλντ Ρίγκαν προσωρινά ανέστρεψε αυτήν την τάση, μόνο για να ξαναρχίσει την δεκαετία του 1990 και να φτάσει στο ύψιστο σημείο της τα πρόσφατα χρόνια.

5. Τα κινήματα Ενάντια στον πόλεμο, και Κοινωνικών δικαιωμάτων

Στο Χίλια Εννιακόσια Ογδόντα-τέσσερα του Τζωρτζ Όργουελ, ένα από τα τέσσερα βασικά υπουργεία της Ωκεανίας είναι το Υπουργείο Ειρήνης, που επιβλέπει τα στρατιωτικά θέματα του Κόμματος. Το ανεστραμμένο νόημα του ονόματός του έχει στην πραγματικότητα βαθύ νόημα: Όταν η δύναμη κάποιου είναι κατώτερη από του εχθρού, η καλύτερη στρατηγική είναι να προωθείς την επιθυμία για ειρήνη. Η προσφορά ενός κλάδου ελαίας είναι ο καλύτερος τρόπος να κρύψεις έναν επερχόμενο πόλεμο. Η Σοβιετική Ένωση και άλλες κομμουνιστικές χώρες ήταν και συνεχίζουν να είναι ικανότατοι εφαρμοστές αυτής της στρατηγικής, που χρησιμοποιείται για την διείσδυση στην Δύση.

Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης διαμορφώθηκε το 1948. Ο πρώτος πρόεδρός του ήταν ο Γάλλος γιατρός Frédéric Joliot-Curie, μέλος του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε μόλις τελειώσει, και οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ακόμα η μόνη χώρα που είχε παραγάγει και δοκιμάσει την ατομική βόμβα.

Έχοντας υποστεί τεράστιες απώλειες στον πόλεμο, η Σοβιετική Ένωση προωθούσε επιθετικά παγκόσμια ειρήνη ως ένα τέχνασμα για να αποφύγει την πίεση από την Δύση. Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης ελεγχόταν απευθείας από την Σοβιετική Επιτροπή Ειρήνης, έναν οργανισμό παρακλάδι του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Διέδιδε παγκοσμίως το αφήγημα που έλεγε ότι η Σοβιετική Ένωση είναι μια φιλειρηνική χώρα και καταδίκαζε τις Ηνωμένες Πολιτείες ως ένα ηγεμονικό πολεμόχαρο κράτος.

Ο υψηλόβαθμος Σοβιετικός αξιωματούχος και ιδεολογικός αρχηγός Mikhail Suslov προώθησε μια «πάλη για ειρήνη» που έγινε μόνιμο χαρακτηριστικό της σοβιετικής ομιλίας.

«Το παρόν κίνημα ενάντια στον πόλεμο είναι μάρτυρας της θέλησης και ετοιμότητας των ευρύτερων μαζών των ανθρώπων να υπερασπιστούν την ειρήνη και να αποτρέψουν τους επιτιθέμενους από το να ρίξουν την ανθρωπότητα στην άβυσσο μιας ακόμη σφαγής», έγραψε ο Suslov σε ένα φυλλάδιο προπαγάνδας το 1950. «Η αποστολή μας τώρα είναι να μετατρέψουμε αυτήν την θέληση των μαζών σε δυναμικές, συμπαγείς δράσεις που στοχεύουν στην καταστροφή των σχεδίων και μέτρων των Αγγλο-Αμερικανών εκκινητών του πολέμου». [23]

Η Σοβιετική Ένωση έγινε χορηγός πολλών οργανώσεων και ομάδων όπως των: Παγκόσμια Ομοσπονδία Εμπορικών Ενώσεων, Παγκόσμια Ένωση Νέων, Διεθνής Ομοσπονδία Γυναικών, Διεθνής Ομοσπονδία Δημοσιογράφων, Παγκόσμια Δημοκρατική Συμμαχία Νέων, Παγκόσμια Ένωση Επιστημόνων, και παρομοίων, ώστε να υποστηρίξουν την θέση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης. Η «παγκόσμια ειρήνη» έγινε μια από τις πρώτες γραμμές στον πόλεμο των κομμουνιστών [για την κατάκτηση της] κοινής γνώμης, [πόλεμο] κατά του ελευθέρου κόσμου.

Ο Βλαντιμίρ Μπουκόφσκυ, ένας σημαντικός Σοβιετικός αντιφρονούντας, έγραψε το 1982: «Πολλοί της παλιότερης γενιάς ακόμα θυμούνται τις παρελάσεις, τις συγκεντρώσεις, και τις εκκλήσεις της δεκαετίας του 1950. … Δεν είναι και πολύ μυστικό πλέον ότι ολόκληρη η εκστρατεία είχε οργανωθεί, εκτελεστεί, και χρηματοδοτηθεί από την Μόσχα, μέσω του έτσι λεγόμενου Ταμείου Ειρήνης και του ελεγχόμενου από τους Σοβιετικούς Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης». [24]

Ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος ΗΠΑ, Γκας Χολ, είπε: «Υπάρχει ανάγκη να επεκτείνουμε τον αγώνα για ειρήνη, να τον εντείνουμε, να συμμετάσχουν περισσότεροι, και να το κάνουμε το φλέγον ζήτημα σε κάθε κοινότητα, σε ομάδα κάθε είδους ανθρώπων, σε κάθε εμπορική ένωση, σε κάθε εκκλησία, σε κάθε οικογένεια, σε κάθε δρόμο, και σε κάθε τόπο όπου συγκεντρώνονται άνθρωποι.» [25]

Οι Σοβιετικοί προώθησαν το κίνημα «αγώνας για ειρήνη» σε τρία κύματα κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, και το πρώτο ήταν την δεκαετία του 1950. Η δεύτερη κορύφωση ήταν το κίνημα κατά του πολέμου των δεκαετιών του 1960 και 1970. Σύμφωνα με την κατάθεση του Στάνισλαβ Λούνεβ, ενός πρώην αξιωματούχου της Σοβιετικής GRU (στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών) ο οποίος αυτομόλησε από την Ρωσία στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1992, το χρηματικό ποσό που ξόδεψε η Σοβιετική Ένωση σε αντιπολεμική προπαγάνδα σε Δυτικές χώρες ήταν διπλάσιο από την στρατιωτική και οικονομική βοήθεια που έδωσε στο Βόρειο Βιετνάμ. Είπε ότι «οι GRU και KGB χρηματοδότησαν σχεδόν όλα τα αντιπολεμικά κινήματα και ομάδες στις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες χώρες.» [26]

Ο Ρόναλντ Ράντος, ένας πρώην μαρξιστής και ακτιβιστής κατά την διάρκεια του κινήματος εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ, παραδέχθηκε πως «η πρόθεσή μας δεν ήταν ποτέ τόσο πολύ το να τελειώσουμε τον πόλεμο, όσο το να χρησιμοποιήσουμε το αντιπολεμικό αίσθημα για να δημιουργήσουμε ένα νέο επαναστατικό σοσιαλιστικό κίνημα στην χώρα μας.» [27]

Το τρίτο κύριο αντιπολεμικό κίνημα έλαβε χώρα στην αρχή της δεκαετίας του 1980 όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες τοποθέτησαν πυρηνικούς πυραύλους μέσου βεληνεκούς στην Ευρώπη. Αντιπολεμικοί διαδηλωτές απαίτησαν ότι τόσο η Σοβιετική Ένωση όσο και οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να περιορίσουν το πυρηνικό οπλοστάσιό τους, αλλά η Σοβιετική Ένωση δεν υπάκουσε ποτέ σε οποιαδήποτε διεθνή συνθήκη.

Μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε από την Επιτροπή της Αμερικανικής Συγκλήτου επί των Νομικών το 1955, βρήκε ότι στα 38 χρόνια από την ίδρυση του Σοβιετικού καθεστώτος, [αυτό] έχει υπογράψει σχεδόν 1.000 διμερείς ή πολυμερείς συνθήκες με διάφορες χώρες ανά τον κόσμο, αλλά δεν τήρησε σχεδόν καμία υπόσχεση ή συμφωνία που έκανε. Οι συγγραφείς της ερευνητικής μελέτης σημείωσαν ότι η Σοβιετική Ένωση ήταν σχεδόν σίγουρα το λιγότερο φερέγγυο από όλα τα έθνη στην ιστορία. [28]

Ο Τρέβορ Λόντον (Trevor Loudon) είπε πως κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1980, το αντιπυρηνικό κίνημα της Νέας Ζηλανδίας χρηματοδοτείτο στα κρυφά από την Σοβιετική Ένωση χρησιμοποιώντας εκπαιδευμένους ειδικούς πράκτορες. Ως αποτέλεσμα, η Νέα Ζηλανδία αποχώρησε από την Συνθήκη Αυστραλίας, Νέας Ζηλανδίας, Ηνωμένων Πολιτειών (γνωστή επίσης και ως Συνθήκη ANZUS), πράγμα που εξέθεσε άμεσα αυτήν την μικρή χώρα με πληθυσμό μικρότερο των 4 εκατομμυρίων ανθρώπων, στην απειλή του κομμουνισμού. [29]

Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, έλαβε χώρα μια σειρά μεγάλων αντιπολεμικών διαδηλώσεων και διαμαρτυριών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πίσω από αυτές τις διαδηλώσεις βρίσκονταν οργανώσεις στενά σχετιζόμενες με κομμουνιστές. [30]

Το αμερικανικό κίνημα κοινωνικών δικαιωμάτων χρησιμοποίησε κοινωνική ανυπακοή για να επαναφέρει τα αμερικανικά πολιτικά ιδρύματα στις αρχές πάνω στις οποίες ιδρύθηκαν οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Ήταν μια λογική και ειρηνική απάντηση σε πραγματικές αδικίες, που βοήθησε τις Ηνωμένες Πολιτείες να ξεπεράσουν μια κληρονομιά φυλετικής αδικίας. Αλλά οι πραγματικές αδικίες που αναφέρονταν στο κίνημα κοινωνικών δικαιωμάτων δημιούργησαν πρόσφορο έδαφος για κομμουνιστική υπονόμευση.

Αρχίζοντας από το τέλος της δεκαετίες του 1920, το κομμουνιστικό Κόμμα των Εργατών ανακάλυψε την μεγάλη δυναμική για επανάσταση μέσα στους μαύρους Αμερικανούς. Θέλησε την ίδρυση μιας Σοβιετικής «Νεγρικής Δημοκρατίας» στο κέντρο του Νότου, τόπο καταγωγής πολλών μαύρων. [31] Ένα κομμουνιστικό βιβλιαράκι προπαγάνδας που εκδόθηκε το 1934, «Οι Νέγροι σε μια Σοβιετική Αμερική», πρότεινε τον συνδυασμό μιας φυλετικής επανάστασης στον Νότο με την γενική προλεταριακή επανάσταση. [32]

Στοιχεία των κινημάτων κοινωνικών δικαιωμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες το ’60 έλαβαν βοήθεια από το Σοβιετικό και Κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα. Το καλοκαίρι του 1965, κάποιες αμερικανικές πόλεις ταράχτηκαν από φυλετικές διαδηλώσεις. Όταν ο Λέοναρντ Πάτερσον, ένας μαύρος και πρώην μέλος του ΚΚΗΠΑ που έλαβε εκπαίδευση στην Μόσχα, έφυγε από το κόμμα, κατέθεσε ότι αυτοί που ηγούνταν της βίας και της ανυπακοής μεταξύ των μαύρων Αμερικανών, έχαιραν της ισχυρής υποστήριξης του κόμματος. Αυτός και ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΗΠΑ Γκας Χολ είχαν εκπαιδευθεί στην Μόσχα. [33]

Το 1965, το ΚΚΚ έβγαλε μπροστά το σλόγκαν της «διεθνούς επανάστασης», καλώντας την «ευρεία επαρχία» της Ασίας, Αφρικής και Λατινικής Αμερικής να περικυκλώσουν τις «διεθνείς πόλεις» [δηλαδή την] Δυτική Ευρώπη και την Βόρειο Αμερική, όπως ακριβώς το ΚΚΚ πήρε πρώτα τον έλεγχο της επαρχίας, και μετά νίκησε το Κουο-μιν-τανγκ στις πόλεις κατά την διάρκεια του Κινεζικού Εμφυλίου Πολέμου.

Το Κίνημα Επαναστατικής Δράσης και το Μαοϊκό Κόμμα Μαύροι Πάνθηρες, όλα υποστηρίχθηκαν ή επηρεάστηκαν άμεσα από το ΚΚΚ. Το Κίνημα Επαναστατικής Δράσης προωθούσε την βίαιη επανάσταση και θεωρείτο από την κοινωνία ως μια επικίνδυνη ακραία οργάνωση. Τερματίστηκε το 1969.

Από την μορφή του ως αυτά που δίδασκε, το Κόμμα Μαύροι Πάνθηρες θεωρούσε το ΚΚΚ ως το παράδειγμα προς μίμηση, με σλόγκαν όπως: «η πολιτική δύναμη έρχεται από την κάννη ενός όπλου» και «όλη η εξουσία ανήκει στον λαό». Τα «Ρητά από τον πρόεδρο Μάο Τσεντόνγκ» (το «Μικρό κόκκινο βιβλίο») ήταν απαραίτητο ανάγνωσμα για όλα τα μέλη.

Όπως το ΚΚΚ, οι Μαύροι Πάνθηρες προώθησαν την βίαιη επανάσταση. Ένας από τους αρχηγούς του κόμματος, ο Έλντριτζ Κλίβερ, προέβλεψε το 1968 ένα κύμα τρόμου, βίας και αντάρτικου πολέμου. Σε πολλές συγκεντρώσεις των μαύρων, οι συμμετέχοντες κράδαιναν το «Μικρό κόκκινο βιβλίο», όπως ακριβώς γινόταν και στην Κίνα, σε διάφορες ομάδες ανθρώπων. [34]

Αν και πολλά από τα θέματα που τέθηκαν από το κίνημα κοινωνικών δικαιωμάτων έχουν αντιμετωπιστεί ανά τα χρόνια, αριστεροί που προωθούν επαναστατικές ιδεολογίες έχουν πρόσφατα επανεμφανιστεί ως το κίνημα [με όνομα] «Οι μαύρες ζωές έχουν αξία». [35]

Οι άνθρωποι ανά τον κόσμο επιθυμούν ειρήνη, και η ειρηνοφιλία είναι ένα αρχαίο ιδανικό. Στον 20ο αιώνα, άνθρωποι μεγάλης διορατικότητας και καλοσύνης αφιέρωσαν τις προσπάθειές τους στην μείωση παρεξηγήσεων και διαμαχών μεταξύ των εθνών. Λόγω ιστορικών καταστάσεων του παρελθόντος, η φυλετική διάκριση πράγματι υπάρχει στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλες Δυτικές χώρες. Οι άνθρωποι προσπαθούν να εξαλείψουν την φυλετική διάκριση μέσω εκπαίδευσης, των ΜΜΕ, και διαδηλώσεων.

Αλλά το φάσμα του κομμουνισμού εκμεταλλεύεται τις ιδεολογικές τάσεις και τις κοινωνικές διαμάχες στις Δυτικές χώρες. Σπέρνει διαφωνίες, ξεσηκώνει μίσος, και δημιουργεί βία, ενώ ταυτόχρονα εξαπατά και χειραγωγεί τις μάζες των ανθρώπων που αρχικά δεν είχαν κακή πρόθεση.

Διαβάστε μετά: Κεφάλαιο Πέμπτο Β’.

Διαβάστε ολόκληρη την σειρά εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας.

Παραπομπές

[1] “An Interview With Trevor Loudon,” Capital Research Center, https://capitalresearch.org/article/an-interview-with-trevor-loudon/.

The Workers World Party was established in 1959 and is “dedicated to organizing and fighting for a socialist revolution in the United States and around the world.” For more information, refer to the following link: “Who are the Workers World Party, the group who helped organize the Durham Confederate statue toppling,” http://abc11.com/politics/who-are-the-workers-world-party-and-why-durham/2314577/.

[2] Karl Marx, Manifesto of the Communist Party (Marx/Engels Internet Archive), https://www.marxists.org/archive/marx/works/1848/communist-manifesto/ch04.htm.

[3] A.M. McBriar, Fabian Socialism and English Politics, 1884–1918. (Cambridge: Cambridge University Press, 1966), p. 9.

[4] Mary Agnes Hamilton, Sidney and Beatrice Webb A Study in Contemporary Biography (Sampson Low, Marston & Co. Ltd.). https://archive.org/stream/in.ernet.dli.2015.81184/2015.81184.Sidney-And-Beatrice-Webb_djvu.txt

[5] Vladimir Ilyich Lenin, “Left-Wing” Communism: an Infantile Disorder (Marxists.org).

[6] Bernard Shaw, The Intelligent Woman’s Guide to Socialism and Capitalism (Brentanos Publishers New York), https://archive.org/details/TheIntelligentWomensGuideToSocialismAndCapitalism.

[7] Quoted from “The Truth about the American Civil Liberties Union,” Congressional Record: Proceedings and Debates of the 87the Congress, 1st session. https://sites.google.com/site/heavenlybanner/aclu.

[8] M. Stanton Evans and Herbert Romerstein, “Introduction,” Stalin’s Secret Agents: The Subversion of Roosevelt’s Government (New York: Threshold Editions, 2012).

[9] Ibid.

[10] Thomas Schuman, Love Letter to America (Los Angeles: W.I.N. Almanac Panorama, 1984), pp. 21–46.

[11] Ion Mihai Pacepa, Ronald J. Rychlak, Disinformation (WND Books).

[12] Wang Tseng-tsai, Modern World History (San Min Book Co., Ltd. Taipei, 1994), pp. 324–329.

[13] Dinesh D’Souza, The Big Lie: Exposing the Nazi Roots of the American Left (Chicago: Regnery Publishing, 2017), Chapter 7.

[14] Jim Powell, FDR’s Folly: How Roosevelt and His New Deal Prolonged the Great Depression (New York: Crown Forum, 2003).

[15] Ibid., back cover.

[16] G. Edward Griffin, More Deadly than War, https://www.youtube.com/watch?v=gOa1foc5IXI.

[17] Nicholas Eberstadt, “The Great Society at 50” (American Enterprise Institute), http://www.aei.org/publication/the-great-society-at-50/. Another reference on the consequences of the United States’ high-welfare policy is a book by the same author: A Nation of Takers: America’s Entitlement Epidemic (Templeton Press, 2012).

[18] Elmer T. Peterson, “This is the Hard Core of Freedom” (The Daily Oklahoman, 1951). This quote has also been attributed to French historian Alexis de Tocqueville.

[19] William S. Lind, “What is Cultural Marxism?” http://www.marylandthursdaymeeting.com/Archives/SpecialWebDocuments/Cultural.Marxism.htm

[20] William S. Lind, Chapter VI, “Further Readings on the Frankfurt School,” in William L. Lind, ed., Political Correctness: A Short History of an Ideology (Free Congress Foundation, 2004), p. 4–5. Refer to the text at: http://www.nationalists.org/pdf/political_correctness_a_short_history_of_an_ideology.pdf

[21] Raymond V. Raehn, Chapter II, “The Historical Roots of ‘Political Correctness,’” in William L. Lind, ed., Political Correctness: A Short History of an Ideology (Free Congress Foundation, 2004), p. 10.

[22] Shen Han, Huang Feng Zhu, “The Rebel Generation: The Western student movement in the 1960s” (Refer to Lin Biao’s translated text at https://www.marxists.org/reference/archive/lin-biao/1965/09/peoples_war/ch08.htm.

[23] Mikhail Suslov, “The Defense of Peace and the Struggle Against the Warmongers” (New Century Publishers, February 1950).

[24] Vladimir Bukovsky, “The Peace Movement & the Soviet Union” (Commentary Magazine, 1982). Refer to the link: https://www.commentarymagazine.com/articles/the-peace-movement-the-soviet-union/

[25] Jeffrey G. Barlow, “Moscow and the Peace Movement,” The Backgrounder (The Heritage Foundation, 1982), p. 5.

[26] Stanislav Lunev, Through the Eyes of the Enemy: The Autobiography of Stanislav Lunev (Washington D.C.: Regnery Publishing, 1998), p. 74, p. 170.

[27] Robert Chandler, Shadow World: Resurgent Russia, the Global New Left, and Radical Islam (Washington, D.C.: Regnery Publishing, 2008), p. 389.

[28] Anthony C. Sutton, “Conclusions,” The Best Enemy You Can Buy (Dauphin Publications, 2014).

[29] Trevor Loudon, The Enemies Within: Communists, Socialists, and Progressives in the U.S. Congress (Las Vegas: Pacific Freedom Foundation, 2013), pp. 5–14.

[30] “AIM Report: Communists Run Anti-War Movement,” Accuracy in Media (February 19, 2003), https://www.aim.org/aim-report/aim-report-communists-run-anti-war-movement/.

[31] John Pepper (Joseph Pogani), American Negro Problems (New York: Workers Library Publishers, 1928), https://www.marxistsfr.org/history/usa/parties/cpusa/1928/nomonth/0000-pepper-negroproblems.pdf.

[32] James W. Ford and James Allen, The Negroes in a Soviet America (New York: Workers Library Publishers, 1934), pp. 24–30.

[33] Leonard Patterson, “I Trained in Moscow for Black Revolution,” https://www.youtube.com/watch?v=GuXQjk4zhZs.

[34] G. Louis Heath, ed., Off the Pigs! The History and Literature of the Black Panther Party, p. 61.

[35] Thurston Powers, “How Black Lives Matter Is Bringing Back Traditional Marxism,” The Federalist, http://thefederalist.com/2016/09/28/black-lives-matter-bringing-back-traditional-marxism/.

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας, από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

Πίνακας περιεχομένων

Εισαγωγή

1. Η άνοδος του απολυταρχικού κομμουνισμού
α. Η άνοδος των Σοβιετικών κομμουνιστών στην εξουσία
β. Το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα υφαρπάζει την εξουσία

2. Η βία της κομμουνιστικής εξουσίας
α. Φρικαλεότητες του σοβιετικού κομμουνισμού
β. Οι θανατηφόρες εκστρατείες του ΚΚΚ

3. Ένας αιώνας δολοφονιών

Εισαγωγή

Έχει περάσει ένας αιώνας από την υφαρπαγή της εξουσίας στην Σοβιετική Ένωση από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Σύμφωνα με ερευνητικές αναφορές που συγκεντρώθηκαν από το Κοινοβούλιο των ΗΠΑ, τα κομμουνιστικά καθεστώτα ήταν υπεύθυνα για τους θανάτους τουλάχιστον 100 εκατομμυρίων ανθρώπων. [1] Η Μαύρη Βίβλος του κομμουνισμού περιγράφει αυτό το ιστορικό φόνων έχοντας ως πηγές έγγραφα που αποχαρακτηρίστικαν από τις κυβερνήσεις των εθνών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και της ανατολικής Ευρώπης, όπως και από ιστορικές καταγραφές απολογισμού των θυμάτων των κομμουνιστικών πολιτικών εκστρατειών στην Κίνα, την Βόρεια Κορέα, και άλλες κομμουνιστικές χώρες. [2]

Ο κομμουνιστικός απολυταρχισμός συγκρίνεται συχνά με αυτόν των Ναζί. Ενώ μπορούν να εντοπιστούν πολλά κοινά στοιχεία, υπάρχει ένας κρίσιμος διαχωρισμός που συχνά παραβλέπεται: Οι Ναζί επιδίωκαν να εξολοθρεύσουν τους Εβραίους, αλλά ο στόχος του κομμουνισμού ξεπερνά αυτόν της σωματικής καταστροφής.

Οι θρησκευόμενοι δεν θεωρούν την σωματική απώλεια ως τον αληθινό θάνατο κάποιου, καθώς η ψυχή μεταβαίνει στον παράδεισο ή γεννιέται πάλι στον κύκλο της μετενσάρκωσης. Το Κομμουνιστικό Κόμμα χρησιμοποιεί τις σφαγές ως μέσο για να φυτέψει τον τρόμο στα μυαλά των ανθρώπων, εξαναγκάζοντάς τους να αποδεχτούν την κακή ιδεολογία του. Μέσω της καταστροφής της ηθικής, οι ψυχές των ανθρώπων καταδικάζονται. Το Κομμουνιστικό Κόμμα στοχεύει όχι μόνο στην εξάλειψη του φυσικού σώματος κάποιου αλλά και της ψυχής του.

Ένα επιπρόσθετο χαρακτηριστικό του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι η ένταση με την οποία επιτίθεται στα εσωτερικά του στελέχη και διαλέγει τους σκληρότερους για επικεφαλής του. Είναι δύσκολο για πολλούς να κατανοήσουν το σκεπτικό πίσω από την βαραβαρότητα που εξαπολύει το Κομμουνιστικό Κόμμα στα ίδια του τα στελέχη, περιλαμβανομένων και όσων έγιναν θύματα απλώς επειδή απέκλιναν από το κόμμα σε συγκεκριμένα ζητήματα, ενώ κατά τα άλλα ήταν ολοκληρωτικά υπάκουοι στο Κόμμα και την ηγεσία του.

Ένας λόγος είναι ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα, καθώς επαναστατεί ενάντια στους θεούς και την ανθρωπότητα, έχει έναν ενστικτώδη φόβο ότι το τέλος του είναι πάντα κοντά. Για να ενισχύσει τον εαυτό του, το Κόμμα χρειάζεται να συλλέξει άτομα που δεν νοιάζονται για το ηθικά λάθος ή το σωστό. Αυτά τα άτομα ξεχωρίζονται κατά την διάρκεια των μαζικών δολοφονιών, και η άνοδός τους σε ηγετικές θέσεις επιτρέπει στο κομμουνιστικό φάσμα να διαφυλάξει την διαιώνιση της τυραννίας του στην γη.

Το 1989, τα στελέχη του ΚΚΚ που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην σφαγή της πλατείας Τιενανμέν στις 4 Ιουνίου απομακρύνθηκαν. Ο Τζιάνγκ Τζεμίν, που επέδειξε σκληρότητα κατά την διάρκεια των γεγονότων, προωθήθηκε σε επικεφαλής του ΚΚΚ. Μόλις ο Τζιάνγκ ξεκίνησε τη δίωξη του Φάλουν Γκονγκ το 1999, προήγαγε αξιωματούχους όπως τον Λούο Γκαν και τον Τζόου Γιονκάνγκ σε υψηλές θέσεις, καθώς είχαν επιδείξει την ικανότητα τους να διαπράττουν τα πιο σκληρά εγκλήματα στην δίωξη.

Ένα ακόμη κίντρο για τη διάπραξη δολοφονιών είναι να στρατολογήσει συμμετέχοντες από την ευρύτερη κοινωνία, όπως έγινε κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης. Διαπράττοντας φόνους και άλλα εγκλήματα, οι μάζες ενεπλάκησαν οι ίδιες ως συνεργάτες στη βαρβαρότητα του ΚΚΚ, και οι πιο σκληροί δράστες έγιναν οι πιο σταθεροί ακόλουθοι του Κόμματος. Ακόμη και σήμερα πολλοί πρών Ερυθροφρουροί που διέπραξαν επιθέσεις και φόνους κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης δεν εκφράζουν καμία μετάνοια για τα εγκλήματά τους, λέγοντας ότι δεν νιώθουν καμία μετάνοια για αυτά που έγιναν όταν ήταν νεαροί.

Επιπλεόν, σκοτώνοντας τα θύματά του ανοιχτά και επίτηδες, το Κομμουνιστικό Κόμμα υποτάσσει τον ευρύτερο πληθυσμό.

Όλα αυτά μας επιτρέπουν να εξηγήσουμε μία γενική αρχή: Κατά την ιστορία, έχουν συμβεί δολοφονίες υπό τυρρανικές κυβερνήσεις ή κατά τη διάρκεια πολέμων που υπήρχε κάποιος εχθρός που έπρεπε να ηττηθεί. Το χαρακτηριστικό του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι ότι πρέπει να έχει έναν εχθρό, και εάν δεν υπάρχει κάποιος εχθρός, θα πρέπει να τον δημιουργήσει έτσι ώστε να μπορέσει να συνεχίσει να σκοτώνει.

Σε μία χώρα όπως η Κίνα, με τη μεγάλη ιστορία και πολιτισμό της, το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν θα μπορούσε να πετύχει τους στόχους του χωρίς να συνεχίσει να σκοτώνει. Παραδοσιακά, οι Κινέζοι πίστευαν και σέβονταν το θείον. Βυθισμένοι σε μια κληρονομιά πέντε χιλιάδων χρόνων, οι Κινέζοι δε θα δέχονταν διαφορετικά την ύπαρξη του βάρβαρου και βλάσφημου Κομμουνιστικού Κόμματος. Τα μοναδικά μέσα του ΚΚ για να διατηρήσει την εξουσία του, όπως έμαθε από την προσπάθεια των Σοβιετικών, είναι μέσω διάπραξης μαζικής δολοφονίας.

1. Η άνοδος του απολυταρχικού κομμουνισμού

Όντας η ενσάρκωση ενός κακού φάσματος, το σημείο έναρξης του κομμουνισμού δεν θα μπορούσε παρά να είναι ατιμωτικό. Αφού ο Καρλ Μαρξ ισχυρίστηκε ότι «ένα φάντασμα στοιχειώνει την Ευρώπη – το φάντασμα του Κομμουνισμού», ληστές και εγκληματίες ίδρυσαν την Κομμούνα του Παρισίου, φέρνοντας καταστροφές στη γαλλική πρωτεύουσα και στα ασύγκριτα έργα τέχνης και πολιτισμό της. Στη Ρωσία και την Κίνα, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ) και το ΚΚΚ υφάρπαξαν την εξουσία μέσω ποταπών πράξεων συνωμοσίας και αιματοχυσίας.

α. Η άνοδος των Σοβιετικών κομμουνιστών στην εξουσία

Τον Φεβρουάριο του 1917, καθώς η Ρωσική Αυτοκρατορία έχασε έδαφος που πήραν οι Γερμανικές και Αυστρο-Ουγγρικές δυνάμεις στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ελλείψεις τροφίμων και οι παρακμάζουσες εργασιακές συνθήκες οδήγησαν τους Ρώσους εργάτες της βιομηχανίας να απεργήσουν. Όπως η αναταραχή διαδιδόταν στη χώρα, ο Τσάρος Νικόλαος II εξαναγκάστηκε σε παραίτηση και η Προσωρινή Ρωσική Κυβέρνηση ιδρύθηκε για να διαχειριστεί την χώρα μέχρι να μπορούσαν να διεξαχθούν δημοκρατικές εκλογές. Μόλις έμαθε για αυτές τις εξελίξεις ο Βλαντιμίρ Λένιν αμέσως επέστρεψε στη Ρωσία από την εξορία στην Ελβετία.

Στις 7 Νοεμβρίου του 1917 — ή στις 25 Οκτωβρίου σύμφωνα με το παραδοσιακό Ιουλιανό ημερολόγιο— μια ομάδα κομμουνιστών επαναστατών με επικεφαλής τον Βλαντιμίρ Λένιν έκανε μια ένοπλη εξέγερση στην Ρωσική πρωτεύουσα Πέτρογκραντ (σημερινή Αγία Πετρούπολη). Μέσω της Οκτωβριανής Επανάστασης, ο Λένιν έριξε την προσωρινή κυβέρνηση και εγκαθίδρυσε το πρώτο κομμουνιστικό καθεστώς στον κόσμο.

Σε λιγότερο από τρεις εβδομάδες μετά, στις δημοκρατικές εκλογές για τη Ρωσική Ψηφοφορική Συνέλευση, το Κόμμα των Σοσιαλιστών Επαναστατών κέρδισε την πλειοψηφία των ψήφων του έθνους και πλειοψηφία εδρών. Οι Μπολσεβίκοι κέρδισαν λιγότερο από 25% των ψήφων και μόνο μια χούφτα αντιπροσώπων.

Μετά από αυτήν τη αποτυχία, στη συνάντηση της Ρωσικής Ψηφοφορικής Συνέλευσης στις 5 Ιανουαρίου του 1918, ο Λένιν καταπάτησε τις υποσχέσεις του και κύρηξε την Ψηφοφορική Συνέλευση ως «εχθρό του λαού». Έχοντας προετοιμαστεί από πριν για να εφαρμόσει στρατιωτικό νόμο την ημέρα της συνεδρίασης της Συνέλευσης στη ρωσική πρωτεύουσα Πέτρογκραντ, οι Μπολσεβίκοι κινητοποίησαν στρατό και διέλυσαν την Ψηφοφορική Συνέλευση με τη βία, καταστρέφοντας την δημοκρατική διαδικασία στη Ρωσία.

Όπως το ίδιο το ρωσικό μαρξιστικό κίνημα, η άνοδος του Λένιν δεν ήταν ολοκληρωτικά ένα ρωσικό φαινόμενο. Παρά το τέλος της τσαρικής εξουσίας, η Ρωσία συνέχισε να μάχεται στον πόλεμο ως σύμμαχος της Γαλλίας και Μεγάλης Βρετανίας εναντίον των Κεντρικών Δυνάμεων με επικεφαλής την Γερμανία. Υπολογίζοντας πως οι μπολσεβίκοι μπορούν να ρίξουν την Ρωσία σε πολιτικό χάος — και έτσι να αφαιρέσουν μια μεγάλη απειλή από το ανατολικό μέτωπο της Γερμανίας— ο Κάιζερ Βίλχελμ ΙΙ κανόνισε για την ασφαλή διέλευση του εξόριστου Λένιν πίσω στην Ρωσία, μέσω Γερμανίας και Σουηδίας, και έπειτα Φινλανδίας, περιοχή της Ρωσικής Αυτοκρατορίας εκείνον τον καιρό. Ο Βίλχελμ II επίσης παρείχε χρήματα, όπλα, και σφαίρες στον Λένιν. Μέχρι το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Μπολσεβίκοι είχαν λάβει από την Γερμανία τουλάχιστον 50 εκατομμύρια μάρκα. [3]

Ο Γουίνστον Τσώρτσιλ δήλωσε αυτό για τον ρόλο της Γερμανίας στην επιστροφή του Λένιν: «Έστρεψαν το πιο θανατηφόρο όπλο προς την Ρωσία. Μετέφεραν τον Λένιν μέσα σε ένα σφραγισμένο φορτηγό σαν ενός είδους βάκιλο επιδημίας από την Ελβετία στην Ρωσία». [4]

Η Οκτωβριανή Επανάσταση και η επακόλουθη κλοπή της εξουσίας από τον Λένιν ήταν η απαρχή όλων των κομμουνιστικών κινημάτων στον κόσμο τον 20ο αιώνα. Προκάλεσε τη διεθνή άνοδο των κομμουνιστικών κινημάτων και τις αμέτρητες καταστροφές που ακολούθησαν.

Αμέσως αφότου υφάρπαξαν την εξουσία από την Ψηφοφορική Συνέλευση, οι Μπολσεβίκοι στράφηκαν εναντίον των Ρώσων εργατών, που πρώτοι στις αρχές του 1918 αντιστάθηκαν στην κομμουνιστική δικτατορία. Δεκάδες χιλιάδες εργατών από το Πέτρογκραντ και τη Μόσχα έκαναν πορείες και διαδηλώσεις, διαμαρτυρόμενοι για την διάλυση της δημοκρατικά εκλεγμένης συνέλευσης. Οι Μπολσεβίκοι στρατιώτες χτύπησαν τη διαμαρτυρία με θανάσιμη βία, πυροβολώντας διαδηλωτές και γεμίζοντας τους δρόμους με το αίμα των εργατών.

Η μεγαλύτερη εργατική ένωση της χώρας, η Πανρωσική Ένωση των Σιδηροδρόμων, ανακοίνωσε απεργία για να διαμαρτυρηθεί για το πραξικόπημα των Μπολσεβίκων και έλαβε την ευρεία υποστήριξη πολλών άλλων εργατικών ενώσεων. Όπως και με τους εργάτες του Πέτρογραντ και της Μόσχας, οι Μπολσεβίκοι σταμάτησαν την απεργία με τις ένοπλες δυνάμεις τους. Η Πανρωσική Ένωση και άλλες ανεξέρτητες ενώσεις απαγορεύτηκαν.

Τον Μάρτιο του 1918, οι Μπολσεβίκοι μετονομάστηκαν σε Παν-Ρωσικό Κομμουνιστικό Κόμμα. (Το 1925, μετά την ίδρυση της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών το 1922, το κόμμα μετονομάστηκε και πάλι σε Παν-ενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα. Τέλος, το 1952, έγινε επίσημα το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης.) Αυτές οι οργανώσεις εργατών που παρέμειναν σταδιακά εξαναγκάστηκαν να βρεθούν υπό τον έλεγχο του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Το καλοκαίρι του 1918, η Ρωσία αντιμετώπισε μια τεράστια έλλειψη φαγητού λόγω του τρέχοντος εμφυλίου πολέμου μεταξύ διαφόρων κομμουνιστικών ομάδων (συμπεριλαμβανομένων των Μπολσεβίκων), λόγω κινημάτων ανεξαρτητοποίησης κάποιων περιοχών, και του Λευκού κινήματος, με επικεφαλής αντικομμουνιστές Ρώσους στρατιωτικούς. Τον Ιούνιο, με τη χώρα να βρίσκεται στα πρόθυρα λιμού, ο Λένιν απέστειλε τον Τζόζεφ Στάλιν στο Τσαρίτσυν για να αρπάξει σιτηρά από το λεκανοπέδιο του Βόλγα, έναν παραδοσιακό τροφοδότη της ρωσικής γεωργίας.

Η τυρρανία του Κομμουνιστικού Κόμματος συνάντησε αντίσταση από τους αγρότες. Τον Αύγουστο του 1918, οι αγρότες της περιοχής Πέντζα ξεκίνησαν μια ένοπλη επανάσταση, που γρήγορα εξαπλώθηκε στις τριγύρω περιοχές. Το Κόμμα έστειλε στρατεύματα για να καταστείλουν την εξέγερση και ο Λένιν έστειλε ένα τηλεγράφημα στους Μπολσεβίκους της Πέντζα:

Κρεμάστε (και σιγουρέψτε ότι οι κρεμάλες συμβαίνουν μπροστά στα μάτια του κόσμου) όχι λιγότερους από 100 γνωστούς ιδιοκτήτες γης, πλούσιους ανθρώπους, αφαιμάκτες.
Δημοσιεύστε τα ονόματά τους.
Πάρτε όλα τους τα σιτηρά.
Πιάστε ομήρους σύμφωνα με το χθεσινό τηλεγράφημα.
Κάντε το με τέτοιον τρόπο ώστε για εκατοντάδες χιλιόμετρα τριγύρω, οι άνθρωποι να βλέπουν, να τρέμουν, να μάθουν, να φωνάζουν… [5]

Την άνοιξη του 1919, οι λιμοκτονούντες εργάτες σε πόλεις σε ολόκληρη τη Ρωσία απέργησαν αρκετές φορές για να απαιτήσουν τις ίδιες μερίδες φαγητού με τους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού, καθώς και το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου, τις δημοκρατικές εκλογές και την κατάργηση των πολιτικών προνομίων που παρέχονταν στους κομμουνιστές. Όλα αυτά τα κινήματα τα χειρίστηκε η μυστική αστυνομία της Τσεκά (ο πρόδρομος της KGB), η οποία φυλάκισε ή πυροβόλησε τους εργάτες.

Το Ταμπόβ, νοτιοδυτικά της Μόσχας, ήταν μία από τις πλουσιότερες επαρχίες της Ρωσίας πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση. Αφότου η Σοβιετική Ένωση έστειλε πολλές «ομάδες επίταξης σιτηρών» για να πάρουν τα σιτηρά της περιοχής, πάνω από 50.000 αγρότες του Ταμπόβ σχημάτησαν τοπικές πολιτοφυλακές για να πολεμήσουν τις ομάδες επίταξης του Κομμουνιστικού Κόμματος, σε αυτό που έμεινε γνωστό ως η Εξέγερση του Ταμπόβ. Τον Ιούνιο του 1921, το Σοβιετικό καθεστώς έστειλε τον στρατιωτικό διοικητή Μικαήλ Τουκατσέφτσκυ να πολεμήσει τους «συμμορίτες» με δηλητηριώδες αέριο. [6] Η χρήση των χημικών όπλων του Τουκατσέφτσκυ, σε συνδυασμό με τις πυρκαγιές που εξαπλώνονταν στην περιοχή, μετέτρεψαν το μεγαλύτερο τμήμα του Ταμπόβ σε πραγματική έρημο. Περίπου 100.000 αγρότες του Ταμπόβ συμμετείχαν στην εξέγερση και οι συγγενείς τους φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν. Περίπου 15.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στην εξέγερση. [7] Την δεκαετία του 1930, ο ίδιος ο Τουκατσέφτσκυ βασανίστηκε και εκτελέστηκε κατά την εκκαθάριση του Κόκκινου Στρατού από τον Στάλιν.

Η εγκαθίδρυση ολοκληρωτικής δικτατορίας του Σοβιετικού καθεστώτος, η απόλυτη προδοσία των Ρώσων εργατών και αργότερα η μαζική δολοφονία εκατομμυρίων απλών πολιτών θα επαναλαμβανόταν από το ΚΚΚ επακριβώς. Ξεκινώντας με την δική του κατάληψη εξουσίας στα τέλη της δεκαετίας του 1940, το ΚΚΚ προκάλεσε καταστροφές άνευ προηγουμένου στην κινεζική ιστορία.

β. Η υφαρπαγή της εξουσίας από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα

Ο μαρξισμός και άλλες αριστερές ιδεολογίες εισήχθησαν στην Κίνα από το εξωτερικό πριν από την πτώση της δυναστείας Τσινγκ το 1911 και κέρδισαν έδαφος μεταξύ ριζοσπαστικών διανοουμένων και νέων που έψαχναν απεγνωσμένα για λύσεις στους κινδύνους που αντιμετώπιζε το έθνος τους.

Στη δεκαετία του 1910, κομμουνιστές Κινέζοι ακτιβιστές μπήκαν επικεφαλής του Κινήματος Νέου Πολιτισμού για να επικρίνουν τον παραδοσιακό πολιτισμό, τον οποίο κατηγόρησαν για την «συντηρητικότητα» της Κίνας. Το 1919, υποστηριζόμενοι από χρηματοδότηση που παρείχε το νέο Σοβιετικό καθεστώς, οι Κινέζοι κομμουνιστές ανέλαβαν καθοδηγητικό ρόλο στο Κίνημα της 4ης Μαΐου, μια σειρά φοιτητικών διαδηλώσεων που είχαν αναπτυχθεί από το Κίνημα Νέου Πολιτισμού και οι οποίες στόχευσαν ξένες δυνάμεις αλλά και τις Κινεζικές πολιτικές ελίτ.

Το 1920, οι Μπολσεβίκοι έστειλαν τον Γκριγκόρι Βοϊτίνσκυ στην Κίνα για να ιδρύσει μια τοπική κομμουνιστική οργάνωση. Τον Ιούλιο του 1921, το ΚΚΚ ιδρύθηκε στην Σανγκάη από τους Τσεν Ντουσιού, Λι Νταζάο και άλλους Κινέζους μαρξιστές.

Το νεοσύστατο ΚΚΚ λειτουργούσε μέσω τεχνασμάτων. Το 1923, ο Λένιν έστειλε τον Μικαήλ Μποροντίν να μεσολαβήσει για μια συμμαχία μεταξύ του Κινεζικού Εθνικιστικού Κόμματος (Κουομιντάνγκ) και της Σοβιετικής Ένωσης. Σύμφωνα με τους όρους της συνεργασίας, το Κουομιντάνγκ πήρε στους κόλπους του το νεοσύστατο ΚΚΚ ως κόμμα-αντιπρόσωπο [των Σοβιετικών], δίνοντας στους κομμουνιστές περαιτέρω ευκαιρίες να υπονομεύσουν τους Εθνικιστικούς στόχους.

Αντιλαμβανόμενος ότι το ΚΚΚ προσπαθούσε να συσχετιστεί με το Κουομιντάνγκ για να πάρει την εξουσία, ο εθνικιστής ηγέτης Τσιάνγκ Κάι-Σεκ ξεκίνησε μια εκκαθάριση των κομμουνιστών το 1927. Κατά τα επόμενα χρόνια, το Κουομιντάνγκ πραγματοποίησε αρκετές στρατιωτικές εκστρατείες με σκοπό την καταστροφή των «σοβιετικών» θυλάκων του ΚΚΚ στη νότια Κίνα. Αυτές οι επιχειρήσεις ήταν εν μέρει επιτυχείς, αλλά οι κομμουνιστές κατάφεραν να ξεφύγουν σε μια νέα περιοχή βάσης τους στην Γιανάν, στην βορειοδυτική Κίνα. Την δεκαετία του 1930, η αυξανόμενη απειλή από την Αυτοκρατορική Ιαπωνία ανάγκασε το Κουομιντάνγκ να σταματήσει τις εκστρατείες του ενάντια στην εξέγερση του ΚΚΚ.

Το ΚΚΚ εκμεταλλεύτηκε πλήρως την αναστάτωση της Κίνας από τον ιαπωνικό επεκτατισμό, ο οποίος είχε εκραγεί σε ολοκληρωτικό πόλεμο το 1937. Καθώς οι Εθνικιστικές δυνάμεις ανέλαβαν το βάρος της μάχης, το ΚΚΚ αύξησε τη δύναμή του. Το 1937, έτος της εισβολής της Ιαπωνίας, ο Κόκκινος Στρατός του ΚΚΚ βρισκόταν στα πρόθυρα της ήττας από το Κουομιντάνγκ. Μέχρι τη στιγμή της νίκης της Κίνας το 1945, οι κομμουνιστές καυχιόντουσαν πως είχαν 1,32 εκατομμύρια τακτικούς στρατιώτες και στρατιωτική δύναμη 2,6 εκατομμυρίων. [8] Μετά την παράδοση της Ιαπωνίας, το ΚΚΚ χρησιμοποίησε την κάλυψη των ειρηνευτικών συνομιλιών με το Κουομιντάνγκ για να τοποθετήσει τις δυνάμεις του για τον επερχόμενο εμφύλιο πόλεμο.

Εκατομμύρια άνθρωποι έδωσαν τη ζωή τους στα πεδία μάχης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά το απροσδόκητο αποτέλεσμα ήταν η ταχύτατη επέκταση του ολοκληρωτικού κομμουνισμού. Οι διπλωματικές προσπάθειες του ΚΚΚ κατά τη διάρκεια και μετά τον πόλεμο οδήγησαν τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Σοβιετική Ένωση να εγκαταλείψουν τις πολιτικές υποστήριξής τους προς τους Εθνικιστές. Το 1949, το ΚΚΚ νίκησε το Κουομιντάνγκ και ίδρυσε αυτό που θα γινόταν το πιο βίαιο ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς στη γη, τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (ΛΔΚ).

Στο αποκορύφωμά τους, οι κομμουνιστικές δυνάμεις έλεγξαν το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού, καθώς αποτελούνταν από τη Ρωσία και την Κίνα, τα μεγαλύτερα έθνη του κόσμου κατά έκταση και πληθυσμό. Οι κομμουνιστικές κυβερνήσεις επεκτάθηκαν σε μεγάλες περιοχές της Ευρώπης και της Ασίας και πολλές χώρες στην Αφρική, τη Νότια Αμερική και τη Νοτιοανατολική Ασία έγιναν πελάτες ή σύμμαχοι της Σοβιετικής Ένωσης ή της ΛΔΚ.

Η Κίνα έχει έναν μεγάλο και εμβριθή πολιτισμό με ιστορία 5.000 χρόνων. Ο λαός της είναι βυθισμένος στην παράδοση της λατρείας των θεών και του σεβασμού προς το θείον. Το φάντασμα του κομμουνισμού ήταν ανίκανο να καταστρέψει 5.000 χρόνια πολιτισμού μόνο με συνωμοσίες.

Αφότου υφάρπαξε την εξουσία και εγκαθίδρυσε στην ΛΔΚ στην ηπειρωτική Κίνα, το ΚΚΚ στόχευσε την ελίτ της κοινωνίας που λειτουργούσε ως φορέας του παραδοσιακού πολιτισμού· κατέστρεψε τα φυσικά κειμήλια του κινεζικού πολιτισμού· και κατέστρεψε τις συνδέσεις των Κινέζων με τους θεούς τους. Μέσω μαζικών δολοφονιών, η παραδοσιακή κληρονομιά της Κίνας αντικαταστάθηκε με κουλτούρα του Κομμουνιστικού Κόμματος. Με κάθε επόμενη γενιά, η κουλτούρα του Κόμματος χαρασσόταν όλο και βαθύτερα στην κοσμοθεώρηση των Κινέζων της ηπειρωτικής χώρας.

Αμέσως μόλις πήρε την εξουσία, το ΚΚΚ ξεκίνησε να εφεύρει εχθρούς, ξεκινώντας με τα μέλη της ελίτ. Στην επαρχία, έσφαξε ιδιοκτήτες γης και τους πιο ευκατάστατους. Στις πόλεις σκότωσε επιχειρηματίες, δημιουργώντας ένα κλίμα τρόμου καθώς λεηλατούσε τον πλούτο της αστικής κοινωνίας.

Για να ξεσηκώσει τους αγρότες να σκοτώσουν γαιοκτήμονες και «πλούσιους αγρότες», σε υποστήριξη του νέου κομμουνιστικού καθεστώτος, το ΚΚΚ έθεσε σε εφαρμογή μια έτσι αποκαλούμενη μεταρρύθμιση γης η οποία υποσχόταν στους αγρότες δική τους γη. Αλλά αφότου οι ιδιοκτήτες γης δολοφονήθηκαν, το ΚΚΚ δήλωσε ότι η γη θα δινόταν στους αγρότες μέσω συνεταιρισμών. Αυτό σήμαινε ότι η γη και πάλι δεν ανήκε στους αγρότες.

Τον Μάρτιο του 1950, το ΚΚΚ δημοσιέυσε την «Εντολή για την Αυστηρή Καταστολή των Αντιεπαναστατικών Στοιχείων», επίσης γνωστή ως Εκστρατεία Καταστολής Αντεπανασταστών, η οποία επικεντρώθηκε στη δολοφονία γαιοκτημόνων και πλούσιων αγροτών στην επαρχία. Το ΚΚΚ ανακοίνωσε ότι μέχρι το τέλος του 1952, περισσότεροι από 2,4 εκατομμύρια «αντεπαναστάτες» είχαν εξολοθρευτεί. Στην πραγματικότητα, περισσότεροι από πέντε εκατομμύρια άνθρωποι είχαν δολοφονηθεί. [9]

Μετά από τις δολοφονίες των ιδιοκτητών γης και των πλούσιων αγροτών στην επαρχία, το ΚΚΚ ξεκίνησε τις Τρείς-Αντί και Πέντε-Αντί εκστρατείες για να σφαγιάσει πλούσιους αστούς. Υπό την πίεση αυτή, πολλοί καπιταλιστές επέλεξαν να αυτοκτονήσουν μαζί με όλα τα οικογενειακά τους μέλη.

Το ΚΚΚ δεν σταμάτησε με την εξάλειψη γαιοκτημόνων και καπιταλιστών. Λήστεψε επίσης τον πλούτο των αγροτών, των μικρών εμπόρων και των τεχνιτών. Μετά από αυτήν την ταξική σφαγή, η τεράστια πλειοψηφία της εργατικής τάξης παρέμεινε στη φτώχεια.

2. Η βαναυσότητα της κομμουνιστικής εξουσίας

Αν και τα κομμουνιστικά καθεστώτα έρχονται στην εξουσία μέσω απάτης και βίας, οι χειρότερες θηριωδίες τους διαπράττονται σε καιρούς ειρήνης. Τόσο στη Σοβιετική Ένωση όσο και στη ΛΔΚ, την επανάσταση ακολούθησαν αμέσως αιματηρές πολιτικές εκστρατείες για την εξάλειψη των «ταξικών εχθρών», μαζικοί λιμοί, ίδρυση στρατοπέδων συγκέντρωσης και αδίστακτες εκκαθαρίσεις των στελεχών του Κόμματος, καθώς και τρομοκρατία εναντίον του γενικού πληθυσμού. Παρόμοια βαρβαρότητα ήταν πανταχού παρούσα στο κομμουνιστικό μπλοκ και τα επιζώντα κομμουνιστικά κράτη του κόσμου παραμένουν όλα καταπιεστικά αυταρχικά καθεστώτα.

α. Οι κομμουνιστικές κτηνωδίες του Σοβιετικού Κομμουνισμού

Το 1922, όταν το πέρας μεγάλων στρατιωτικών εκστρατειών άφησε τους Μπολσεβίκους ντε φάκτο νικητές στον ρωσικό εμφύλιο πόλεμο, το Σοβιετικό Κομμουνιστικό Κόμμα αντιμετώπισε άμεσες κρίσεις που παρήγαγε το ίδιο. Οι εφαρμοζόμενες με ενθουσιασμό μαρξιστικές πολιτικές είχαν οδηγήσει σε εκτεταμένο λιμό σε ολόκληρη τη Ρωσία, σκοτώνοντας εκατομμύρια ανθρώπους. Η κομμουνιστική ηγεσία αναγκάστηκε να αποσύρει μεγάλο μέρος του πολιτικού της προγράμματος — που αναδρομικά ονομάστηκε «κομμουνισμός του πολέμου» — και καθιέρωσε τη Νέα Οικονομική Πολιτική (NΟΠ). Αυτή ήταν μια αποτελεσματική ανακωχή με τη ρωσική αγροτιά, καθώς τους επετράπη να δουλέψουν τη δική τους γη και να πωλούν τρόφιμα χωρίς παρέμβαση από το κράτος.

Ωστόσο, οι σοβιετικοί κομμουνιστές έβλεπαν την ΝΟΠ απλώς ως ένα επείγον μέτρο για την αποτροπή της επικείμενης εξέγερσης. Κατά τη διάρκεια του λιμού που προκλήθηκε από τον κομμουνισμό του πολέμου, ένας φίλος του Λένιν παρατήρησε ότι η καταστροφή που ο Λένιν είχε ενορχηστρώσει ήταν καλή καθώς θα «καταστρέψει την πίστη όχι μόνο στον τσάρο, αλλά και στον Θεό». [10]

Τα κομμουνιστικά καθεστώτα χρησιμοποιούν τον τρόμο και τη μαζική δολοφονία ως μέσο για την ενίσχυση της δικτατορίας τους. Το 1928, η ΝΟΠ διαλύθηκε και αντικαταστάθηκε από κοινές φάρμες που ελέγχονταν από το καθεστώς. Οι Ρώσοι αγρότες, οι οποίοι αντιτάχθηκαν στην κατάσχεση της γης και των σιτηρών τους, αντέδρασαν σκληρά στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Θα πλήρωναν ακριβά για την ανυπακοή τους.

Τα περισσότερα θύματα του κομμουνισμού σκοτώθηκαν από ανθρωπογενείς λιμούς. Μεταξύ 1932 και 1933, η μαζική πείνα που προκλήθηκε από το Σοβιετικό Κομμουνιστικό Κόμμα σκότωσε εκατομμύρια ανθρώπους, κυρίως αγρότες, σε περιοχές της Ουκρανίας, της νότιας Ρωσίας και της Κεντρικής Ασίας. Ο ουκρανικός λιμός, γνωστός ως Χολοντομόρ, έφερε τον θάνατο σε περίπου τέσσερα εκατομμύρια ανθρώπους.

Μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου το 1922, η επιβολή συλλογικής γεωργίας από το Κομμουνιστικό Κόμμα αντιμετώπισε εκτεταμένη αντίσταση από την ουκρανική αγροτιά. Για να το αντιμετωπίσει αυτό, το σοβιετικό καθεστώς ονόμασε μια πλειοψηφία ικανών αγροτών με τον υποτιμητικό όρο «κουλάκοι» και τους εξόρισε στη Δυτική Σιβηρία και στις δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας. Η απομάκρυνση αυτών των αγροτών ήταν μια τεράστια απώλεια για την ουκρανική γεωργία και το 1932 η παραγωγή έπεσε απότομα.

Το χειμώνα του 1932–1933, η σοβιετική κυβέρνηση διέκοψε την προμήθεια τροφίμων προς την Ουκρανία και δημιούργησε φράχτες ασφαλείας κατά μήκος των συνόρων. Αρχικά, οι Ουκρανοί επέζησαν από τα αποθηκευμένα λαχανικά και τις πατάτες στα σπίτια τους, αλλά αυτά σύντομα ζητήθηκαν από τις αρχές του Κόμματος. Ένας μεγάλος αριθμός αγροτών έχασε την ζωή του λόγω πείνας. Οι αρχές εμπόδισαν τους χωρικούς να ταξιδεύουν στις πόλεις για αναζήτηση φαγητού. Πολλοί άνθρωποι πέθαναν από πείνα όταν περπατούσαν κατά μήκος των σιδηροδρόμων. Σε απόγνωση, οι άνθρωποι άρχισαν να τρώνε τα θαμμένα κουφάρια γατών, σκύλων και οικιακών ζώων. Κάποιοι κατέφυγαν ακόμη και σε κανιβαλισμό. [11]

Ο λιμός του Χολοντομόρ άφησε ορφανά περισσότερα από ένα εκατομμύριο παιδιά της Ουκρανίας. Πολλά εξ αυτών έμειναν άστεγα και δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να ζητιανέψουν φαγητό στις πόλεις. Για να εξαλειφθεί αυτή η ντροπή, ο Στάλιν υπέγραψε εντολές που επέτρεπαν στην αστυνομία να πυροβολεί παιδιά από 12 ετών και άνω. Κατά τη διάρκεια του λιμού, σώματα των θυμάτων της πείνας γέμιζαν τους δρόμους του Χάρκοβο, της πρωτεύουσας της Σοβιετικής Ουκρανίας εκείνη την εποχή.

Τα Γκουλάγκ: Τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Ευρώπης

Στις 5 Σεπτεμβρίου 1918, ο Λένιν διέταξε την ίδρυση του πρώτου Σοβιετικού στρατοπέδου συγκέντρωσης στα Νησιά Σολοβέτσκυ για την φυλάκιση πολιτικών κρατουμένων και αντιφρονούντων που αντιτάχθηκαν στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Τα επόμενα χρόνια, το Κομμουνιστικό Κόμμα δημιούργησε έναν ωκεανό στρατοπέδων συγκέντρωσης σε ολόκληρη τη Σοβιετική Ένωση — τα φοβερά στρατόπεδα εργασίας γκουλάγκ της σταλινικής εποχής. (Ο όρος «γκουλάγκ» είναι μια συντομογραφία στα Ρωσικά της «Ανώτατης Διοίκησης Αναμορφωτικών Στρατοπέδων Εργασίας».)

Το σύστημα των γκουλάγκ αναπτύχθηκε σε τερατώδη κλίμακα υπό την ηγεσία του Στάλιν καθώς το Κομμουνιστικό Κόμμα ενέτεινε τον πολιτικό του τρόμο και πραγματοποίησε ολοένα και μεγαλύτερες εκστρατείες «εκκαθάρισης». Μέχρι τη στιγμή του θανάτου του Στάλιν το 1953, υπήρχαν 170 διοικητήρια γκουλάγκ που περιλάμβαναν πάνω από τριάντα χιλιάδες μεμονωμένα στρατόπεδα διάσπαρτα σε ολόκληρη τη Σοβιετική Ένωση, αυτό που ο Αλεξάντρ Σολτζενίτσυν θα έκανε ευρέως γνωστό ως «το Αρχιπέλαγος των Γκουλάγκ» στο βιβλίο του με το ίδιο όνομα. Ο Σολτζενίτσυν κατέγραψε τριάντα μία διαφορετικές μεθόδους που η σοβιετική μυστική αστυνομία χρησιμοποιούσε για να εξαντλήσει τη δύναμη των κρατουμένων της και να τους αναγκάσει να ομολογήσουν ένοχοι σε οποιοδήποτε έγκλημα. [12]

Όσοι στέλνονταν στα γκουλάγκ υπέφεραν από συνεχή έλλειψη τροφής και ρουχισμού, ενώ αναγκάζονταν να εκτελούν βαριά εργασία δώδεκα έως δεκαέξι ώρες την ημέρα στο τρομερό κρύο των ρωσικών χειμώνων. Ο αριθμός των νεκρών ήταν τεράστιος. Πολλοί άνθρωποι φυλακίστηκαν μαζί με ολόκληρες τις οικογένειές τους, με άντρες φυλακισμένους και γυναίκες εξόριστες. Ούτε καν οι ηλικιωμένοι, μερικοί ήδη στα 80 τους, δεν γλίτωναν. Οι καταδικασμένοι κυμαίνονταν από υψηλού επιπέδου ελίτ του Κόμματος, ηγέτες του κράτους και στρατιωτικούς διοικητές, έως εντελώς απλούς πολίτες από κάθε κοινωνικό επίπεδο, συμπεριλαμβανομένων θρησκευτικών πιστών, μηχανικών, τεχνικών, γιατρών, φοιτητών, καθηγητών, εργατών και αγροτών.

Σύμφωνα με συντηρητικές εκτιμήσεις, περισσότεροι από μισό εκατομμύριο κρατούμενοι έχασαν τη ζωή τους στο σύστημα των γκουλάγκ μεταξύ του 1930 και του 1940, κατά τα χρόνια του προπολεμικού τρόμου του Στάλιν. Το σύστημα διαλύθηκε επισήμως το 1960. Ενώ οι πραγματικοί αριθμοί παραμένουν άγνωστοι, πιστεύεται ότι 18 εκατομμύρια άνθρωποι φυλακίστηκαν στα γκουλάγκ και περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο πέθαναν.

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης θεωρούνται συνήθως ναζιστική δημιουργία, αλλά ήταν το σοβιετικό σύστημα των γκουλάγκ που προηγήθηκε παρόμοιων μορφών καταστολής σε όλο τον κόσμο, τόσο στα κομμουνιστικά όσο και στα μη κομμουνιστικά καθεστώτα. Σύμφωνα με τον πρώην σοβιετικό αξιωματικό στρατιωτικών πληροφοριών και δημοφιλή ιστορικό Βίκτορ Σουβόροφ, πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Αδόλφος Χίτλερ έστειλε αξιωματικούς της Γκεστάπο στη Ρωσία για να περιοδεύσουν και να μελετήσουν τις εμπειρίες που είχαν συγκεντρώσει οι Σοβιετικοί από την δημιουργία των γκουλάγκ.

Ο Μεγάλος Τρόμος εναντίον της σοβιετικής ελίτ

Οι οπαδοί του κομμουνιστικού φαντάσματος είναι επίσης υποχρεωμένοι να γίνουν θύματα. Αυτό μπορούμε να το δούμε κατά τη διάρκεια της σταλινικής εποχής, καθώς το Κομμουνιστικό Κόμμα πραγματοποιούσε αιματηρές εκκαθαρίσεις σε όλες τις τάξεις του. Μετά τον θάνατο του Λένιν, ο Στάλιν στόχευσε τα ανώτερα κλιμάκια της κομμουνιστικής ηγεσίας.

Οι καταστολές έφτασαν στο αποκορύφωμά τους μεταξύ του 1936 και του 1938, όταν εκατομμύρια μέλη του Κόμματος και σοβιετικοί αξιωματούχοι υποβλήθηκαν σε δίκη με γελοίες κατηγορίες, σε ένα βάρβαρο επεισόδιο γνωστό ως ο Μεγάλος Τρόμος. Εκατοντάδες χιλιάδες πυροβολήθηκαν, συχνά μετά από πλήρεις ομολογίες ενοχής υπό βασανιστήρια.

Από τους 1.966 αντιπροσώπους στο 17ο Συνέδριο του Παν-Συνδικαλιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος το 1934, περισσότεροι από τους μισούς (1.108) συνελήφθησαν με κατηγορίες αντεπαναστατικής δραστηριότητας. Από τα 139 μέλη και τα υποψήφια μέλη της Κεντρικής Επιτροπής που εκλέχθηκαν στο 17ο Συνέδριο, 110 σκοτώθηκαν. [13] Ο Λαβρέντυ Μπέρια, αρχηγός της μυστικής αστυνομίας του Στάλιν, κάποτε είπε: «Δείξε μου τον άνθρωπο και θα σου βρω το έγκλημα». Εκτός από τον Στάλιν, όλα τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου τον καιρό του θανάτου του Λένιν το 1924 — Λεμ Καμένεφ, Γκριγκόρυ Ζινόβιεφ, Αλεξέι Ρίκοφ, Μικαήλ Τόμσκυ και Λεόν Τρότσκυ — εκτελέστηκαν ή δολοφονήθηκαν μέχρι το 1940.

Κανένας τομέας της κοινωνίας δεν γλίτωσε από τον Μεγάλο Τρόμο και άλλες σταλινικές εκκαθαρίσεις. Η καταστολή στους θρησκευτικούς, επιστημονικούς, εκπαιδευτικούς, ακαδημαϊκούς και καλλιτεχνικούς τομείς προηγήθηκε των εκκαθαρίσεων που εξολόθρευσαν την στρατιωτική και πολιτική ελίτ. Αλλά τα κύρια θύματα του τρόμου του Στάλιν ήταν απλοί άνθρωποι, και όχι μόνο συγγενείς και φίλοι των κατηγορουμένων, αλλά εργαζόμενοι και άλλοι απλοί σοβιετικοί πολίτες κατηγορήθηκαν και τιμωρήθηκαν για εντελώς πλαστά εγκλήματα.

Ούτε οι ίδιοι οι εκτελεστές διέφυγαν του Τρόμου: ο Γκενρίκ Γιαγκόντα, αρχηγός της μυστικής αστυνομίας μέχρι το 1936, συνελήφθη το 1937 και πυροβολήθηκε τον επόμενο χρόνο. Ο αντικαταστάτης του, Νικολάι Γιεζόφ, έχασε την θέση του το 1939 μετά την επίβλεψη του πιο αιματηρού γύρου εσωτερικών διώξεων. Πυροβολήθηκε σε θάλαμο εκτέλεσης σχεδιασμένο σύμφωνα με τις δικές του προδιαγραφές.

Ακόμα και σήμερα δεν υπάρχουν απαντήσεις σχετικά με το πόσοι συνελήφθησαν, σκοτώθηκαν, φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν κατά τη διάρκεια του τρόμου της εποχής του Στάλιν. Τον Ιούνιο του 1991, την παραμονή της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης, ο επικεφαλής της μυστικής αστυνομίας KGB, Βλαντιμίρ Κρυούτσκοφ, δήλωσε ότι μεταξύ 1920 και 1953, περίπου 4,2 εκατομμύρια άνθρωποι «καταπιέστηκαν» — συμπεριλαμβανομένων 2 εκατομμυρίων κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Τρόμου. [14] Ο Αλεξάντερ Γιακόβλεφ, ένας μεταρρυθμιστής πολιτικός στα σοβιετικά και στα χρόνια του Γέλτσιν, δήλωσε σε συνέντευξη του 2000 ότι τα θύματα της σταλινικής καταστολής αριθμούσαν τουλάχιστον 20 εκατομμύρια. [15]

β. Οι θανατηφόρες εκστρατείες του ΚΚΚ

Οι θανατηφόρες και τραυματικές πολιτικές ανακρίσεις αποτελούν χαρακτηριστικό γνώρισμα του κινεζικού κομμουνιστικού κινήματος, ακόμη και πριν καταλάβει την εξουσία επί της ηπειρωτικής Κίνας το 1949. Το 1942, όταν το ΚΚΚ είχε στριμωχτεί στη βορειοδυτική Κίνα, ο Μάο Τσεντόνγκ ξεκίνησε το Κίνημα Επανόρθωσης της Γιανάν. Τα στελέχη του Κόμματος υπέστησαν σκληρή μεταχείριση, συμπεριλαμβανομένων βασανιστηρίων, κράτησης και «μεταρρύθμισης της σκέψης», φαινομενικά για να ξεριζώσουν αυτούς με ανεπαρκή ιδεολογική πίστη. Χιλιάδες σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του κινήματος, το οποίο ήταν η πρώτη μαζική πολιτική εκστρατεία του ΚΚΚ.

Από το 1949 — τη χρονιά που ιδρύθηκε το καθεστώς της ΛΔΚ — έως το 1966, δεκάδες εκατομμύρια Κινέζοι έχασαν τη ζωή τους στην Εκστρατεία για την Καταστολή των Αντεπαναστατών, τις Εκστρατείες Τριών-Αντί και Πέντε-Αντί, την Αντι-Δεξιά Εκστρατεία και τον μεγάλο λιμό που προκλήθηκε από την εκστρατεία Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός.

Αυτή η περίοδος μαζικής δολοφονίας ακολουθήθηκε από αιματηρούς αγώνες μέσα στις τάξεις του ΚΚΚ. Καθώς μια νέα γενιά Κινέζων — που ανατράφηκε ώστε να γίνουν «αθεϊστικά λυκάκια», υπέστη κατήχηση στην κομμουνιστική εκπαίδευση και την κουλτούρα του Κόμματος — ενηλικιώθηκε, το κομμουνιστικό φάντασμα ξεκίνησε μια εκστρατεία ακόμη πιο ανεξέλεγκτης δολοφονίας και καταστροφής για να εξαλείψει τα πέντε χιλιάδες χρόνια παραδοσιακού κινεζικού πολιτισμού.

Η Πολιτιστική Επανάσταση ήταν η τελευταία και σε ορισμένες απόψεις η πιο καταστροφική πολιτική εκστρατεία της εποχής του Μάο. Ξεκινώντας το 1966 και εκτεινόμενη στην τελευταία δεκαετία της ζωής του Μάο, στόχος της ήταν η βίαιη αντικατάσταση του παραδοσιακού κινέζικου πολιτισμού με την κουλτούρα του Κόμματος.

Ο Μεγάλος Κινεζικός Λιμός

Μεταξύ 1959 και 1962, η Κίνα γνώρισε τον πιο θανατηφόρο λιμό του κόσμου. Για να εξαπατά τον κόσμο, το ΚΚΚ εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι αντιμετώπισε τρία χρόνια «φυσικών καταστροφών».

Στην πραγματικότητα, το 1958, το ΚΚΚ είχε ξεκινήσει με ένταση το κίνημα των Λαϊκών Κομμουνών και το Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός. Αυτά τα άγρια σχέδια, τα οποία εξάντλησαν τα αποθέματα σιτηρών και αποδεκατίστηκαν την κινεζική γεωργική παραγωγή, υποστηρίχθηκαν από έναν κατακλυσμό ψευδών αναφορών που ανέφεραν τεράστιες σοδειές. Οι αναφορές αυτές προέρχονταν από αξιωματούχους σε όλα τα επίπεδα ηγεσίας, από αγροτικές περιοχές έως τις πόλεις. Το ΚΚΚ χρησιμοποίησε αυτές τις αναφορές ως δικαιολογία για τη συλλογή σιτηρών από τους αγρότες, οι οποίοι αναγκάστηκαν να παραδώσουν στο καθεστώς τρόφιμα, σπόρους και ζωοτροφές.

Τα διοικητικά όργανα του ΚΚΚ σε όλα τα επίπεδα έστειλαν ομάδες στην ύπαιθρο. Χρησιμοποίησαν βασανιστήρια και ανακρίσεις για να απομυζήσουν τους τελευταίους κόκκους τροφών από τους δύσμοιρους αγρότες. Ακολουθώντας το παράδειγμα των σοβιετικών κομμουνιστών, το ΚΚΚ εμπόδισε τους χωρικούς να εισέλθουν σε πόλεις για αναζήτηση τροφής, προκαλώντας μαζικό θάνατο οικογενειών και ακόμη και ολόκληρων χωριών. Τα πτώματα των θυμάτων του λιμού γέμισαν την ύπαιθρο. Όταν οι αγρότες πιάνονταν να κλέβουν για να επιβιώσουν, σκοτώνονταν. Ο κανιβαλισμός ήταν διαδεδομένος.

Το σιτάρι που κατασχέθηκε από την κυβέρνηση ανταλλάχθηκε για μεγάλες ποσότητες σοβιετικών όπλων ή για χρυσό που το ΚΚΚ χρησιμοποίησε για να εξοφλήσει χρέη καθώς έκλεινε τα μάτια στην απώλεια κινεζικών ζωών. Σε μόλις τρία χρόνια, ο Μεγάλος Λιμός της Κίνας είχε εξαλείψει δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους.

Η Πολιτιστική Επανάσταση: Σφαγή και Πολιτιστική Γενοκτονία

Η Πολιτιστική Επανάσταση επανέλαβε τη φρενίτιδα του Κινήματος Επανόρθωσης της Γιανάν σε εθνική κλίμακα, με τη φανατική νεολαία να ενθαρρύνεται να συντρίψει κτίσματα, να ξυλοκοπήσει, να βασανίσει και να δολοφονήσει για να καταστρέψει τα λεγόμενα «τέσσερα παλιά» — παλιά έθιμα, παλιό πολιτισμό, παλιές συνήθειες και παλιές ιδέες— της Κίνας.

Στις 16 Μαΐου 1966, το ΚΚΚ δημοσίευσε αυτό που ονομάστηκε «Ανακοίνωση της 16ης Μαΐου», το οποίο σηματοδότησε την αρχή της Πολιτιστικής Επανάστασης. Τον Αύγουστο, με τα παιδιά υψηλόβαθμων στελεχών του ΚΚΚ ως επικεφαλής, μαθητές γυμνασίων στο Πεκίνο δημιούργησαν μια ομάδα Ερυθρών Φρουρών. Ο όχλος αφηνίασε σε ολόκληρο το Πεκίνο, σε μια φρενίτιδα λεηλασίας, επιθέσεων και δολοφονιών. Μέχρι το τέλος του μήνα, γνωστού ως Κόκκινος Αύγουστος, χιλιάδες άνθρωποι στο Πεκίνο είχαν δολοφονηθεί.

Στην περιοχή Ντασίνγκ του Πεκίνου, 325 άνθρωποι σκοτώθηκαν μεταξύ 27 Αυγούστου και 1ης Σεπτεμβρίου, σε σαράντα οκτώ ταξιαρχίες παραγωγής, δεκατριών λαϊκών κολλεκτίβων. Τα θύματα ποικίλλουν σε ηλικία από μόλις τριάντα οκτώ ημερών έως ογδόντα ετών, και είκοσι δύο οικογένειες εξαλείφθηκαν εντελώς. Οι Ερυθροί Φρουροί χτυπούσαν με ρόπαλο, μαχαίρωναν ή στραγγάλιζαν τα θύματά τους. Σκότωσαν βρέφη και νήπια πατώντας στο ένα πόδι και σχίζοντας το παιδί στα δύο. [16]

Καθώς το φάντασμα του κομμουνισμού οδηγούσε τους ανθρώπους να ξυλοκοπούν και να σκοτώνουν, εξάλειψε την ανθρώπινη συμπόνια τους, κάνοντάς τους πλύση εγκεφάλου με συνθήματα όπως «μεταχειριστείτε τον εχθρό με την αναίσθητη αγριότητα του σκληρού χειμώνα». Με κάθε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, το ΚΚΚ αφαιρούσε τον παραδοσιακό πολιτισμό και την ηθική αρετή των Κινέζων. Δηλητηριασμένοι από την κουλτούρα του Κόμματος, πολλοί άνθρωποι έγιναν εργαλεία δολοφονίας.

Μαθαίνοντας τις αιμοδιψείς πράξεις του ολοκληρωτικού κομμουνιστικού καθεστώτος, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τελείως ανήμποροι να εξηγήσουν το πώς μπορεί κάποιος να εκπέσει σε τόσο απάνθρωπη βαρβαρότητα.

Η εκτίμηση των θυμάτων της Πολιτιστικής Επανάστασης είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο. Οι περισσότερες έρευνες δίνουν ελάχιστο αριθμό θανάτων δύο εκατομμυρίων. Ο Ρ. Τζ. Ράμμελ, ένας Αμερικανός καθηγητής που ερεύνησε μαζικές δολοφονίες, έγραψε στο βιβλίο του «China’s Bloody Century: Genocide and Mass Murder Since 1900» ότι η Πολιτιστική Επανάσταση πήρε τη ζωή 7,73 εκατομμυρίων ανθρώπων. [17]

Ο Ντονγκ Μπαοσούν, αναπληρωτής καθηγητής του κινεζικού πανεπιστημίου Σαντόνγκ, και ο Ντινγκ Λονγκτζιά, υποδιευθυντής του Γραφείου Σαντόνγκ Ερευνών Ιστορίας του Κόμματος, συνέγραψαν το βιβλίο του 1997 «Exonerate the Innocent: Rehabilitate the Wrongly Accused and Sentenced» [Δικαιώστε τους αθώους: Αποκαταστήστε τους αδίκως κατηγορημένους και καταδικασμένους]. Ανέφερε ότι ο Γιε Τζιενγίνγκ, τότε αντιπρόεδρος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΚ, έκανε τις ακόλουθες δηλώσεις κατά την τελετή λήξης της Κεντρικής Διάσκεψης Εργασίας στις 13 Δεκεμβρίου 1978: «Δύο χρόνια και επτά μήνες διεξοδικής διερεύνησης από την Κεντρική Επιτροπή έδειξαν ότι είκοσι εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν στην Πολιτιστική Επανάσταση, πάνω από εκατό εκατομμύρια υπέστησαν πολιτικές διώξεις,… και χάθηκαν 800 δισεκατομμύρια γιουέν». [18]

Τον Αύγουστο του 1980, ο επικεφαλής του ΚΚΚ Ντενγκ Σιαοπίνγκ έδωσε δύο συνεντεύξεις στην Ιταλίδα δημοσιογράφο Οριάνα Φαλλάτσι, στις οποίες περιέγραψε τη δυσκολία ποσοτικοποίησης των καταστροφών της Πολιτιστικής Επανάστασης:

«Οι άνθρωποι χωρίστηκαν σε δύο φατρίες που σφάγιαζαν η μια την άλλη. … Είναι δύσκολο να δοθεί εκτίμηση γιατί πέθαναν από κάθε είδους αιτίες. Εξάλλου, η Κίνα είναι μια τόσο μεγάλη χώρα. Αλλά ακούστε: Τόσο πολλοί πέθαναν που, ακόμη και αν δεν είχαν συμβεί άλλες τραγωδίες κατά τη διάρκεια αυτού, ο αριθμός των νεκρών θα ήταν αρκετός για να πούμε ότι η Πολιτιστική Επανάσταση δεν έπρεπε να γίνει.» [19]

Ο Ντενγκ περιέγραψε μια τυπική περίπτωση: ο Κανγκ Σενγκ, επικεφαλής της μυστικής αστυνομίας του ΚΚΚ, κατηγόρησε τον γραμματέα του κόμματος της επαρχίας Γιουννάν, Τζάο Τζιενμίν, για προδοσία και ότι ήταν πράκτορας του Κουομιντάνγκ. Όχι μόνο φυλακίστηκε ο Τζάο, αλλά η πτώση του επηρέασε επίσης 1,38 εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρη την επαρχία, εκ των οποίων 170.000 υπέστησαν δίωξη μέχρι θανάτου και 60.000 ξυλοκοπήθηκαν μέχρι το σημείο της αναπηρίας. [20]

Άνευ προηγουμένου κακό: Η δίωξη του Φάλουν Γκονγκ

Δεκαετίες δολοφονικής βίας και αθεϊστικής κατήχησης από το ΚΚΚ έχουν επιφέρει τεράστιο αρνητικό αντίκτυπο στην ηθική ποιότητα της κοινωνίας, τραβώντας την πολύ κάτω από τα πρότυπα που απαιτεί το θείον από την ανθρωπότητα. Ακόμη και πολλοί από αυτούς που εξακολουθούν να πιστεύουν στο θείον δεν καταλαβαίνουν την πραγματική πίστη, καθώς είναι παγιδευμένοι στις ψεύτικες θρησκευτικές οργανώσεις που ελέγχονται από το ΚΚΚ. Αν η κατάσταση συνεχίσει να εκφυλίζεται, η ανθρωπότητα θα αντιμετωπίσει σίγουρα εξαφάνιση, όπως προφητεύτηκε στα ιερά κείμενα κάθε αρχαίου πολιτισμού.

Όμως, το φάντασμα του κομμουνισμού θέλει να εμποδίσει τον άνθρωπο να σωθεί από τον Δημιουργό. Για αυτόν τον λόγο, κατέστρεψε τους παραδοσιακούς πολιτισμούς και διέφθειρε τις ανθρώπινες ηθικές αξίες.

Την άνοιξη του 1992, για να αποκαταστήσει την ανθρώπινη ηθική και να δώσει ένα μονοπάτι προς τη σωτηρία, ο κ. Λι Χονγκτζί άρχισε να διδάσκει το Φάλουν Γκονγκ — μια πνευματική πρακτική που βασίζεται στην πίστη στις αρχές αλήθεια, καλοσύνη και ανεκτικότητα — στο κοινό.

Το Φάλουν Γκονγκ, που ονομάζεται επίσης Φάλουν Ντάφα, εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Κίνα σε λίγα χρόνια. Καθώς όσοι το ασκούσαν, οι συγγενείς τους και οι γνωστοί τους βίωσαν θαύματα στη βελτίωση της υγείας και του χαρακτήρα, δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι άρχισαν να ασκούνται στην Κίνα και σε όλο τον κόσμο. Με τόσους πολλούς ανθρώπους να ασκούν καλλιέργεια στο Φάλουν Γκονγκ και να κρατούν τον εαυτό τους σε υψηλότερα πρότυπα, η κοινωνία άρχισε να ανακαλύπτει και πάλι την ηθική της.

Από το έτος που υφάρπαξε την εξουσία, το ΚΚΚ δεν έχει χαλαρώσει ποτέ στη δίωξή του κατά της πνευματικής πίστης. Φυσικά, θεώρησε το Φάλουν Γκονγκ ως τον μεγαλύτερο αντίπαλό του.

Τον Ιούλιο του 1999, ο τότε ηγέτης του ΚΚΚ Τζιανγκ Τζεμίν διέταξε μονομερώς τη συστηματική δίωξη του Φάλουν Γκονγκ και των ασκούμενών του. Σε μια σκληρή εκστρατεία που έφτασε σε κάθε γωνιά της Κίνας, το ΚΚΚ εφάρμοσε κάθε μέθοδο που μπορεί κανείς να φανταστεί στις προσπάθειές του να εκπληρώσει την οδηγία του Τζιανγκ «να τους εξαλείψουν σωματικά, να τους καταστρέψουν οικονομικά και να χαλάσουν την φήμη τους».

Τα φερέφωνα του κόμματος υπέβαλαν τον κινεζικό λαό σε συνεχή προπαγάνδα γεμάτη μίσος και συκοφαντία για το Φάλουν Γκονγκ, απορρίπτοντας τις αρχές της αλήθειας, καλοσύνης και ανεκτικότητας και διαδίδοντας ψεύδος, κακία και πάλη. Το φάντασμα έφερε την κοινωνία σε νέα κατώτατα στον ηθικό εκφυλισμό. Σε μια ατμόσφαιρα επανενεργοποιημένου μίσους και καταστολής, οι Κινέζοι έκλεισαν τα μάτια στη δίωξη που συνέβαινε γύρω τους, προδίδοντας τους Βούδες και τους θεούς. Κάποιοι εγκατέλειψαν τη συνείδησή τους και συμμετείχαν στην εκστρατεία εναντίον του Φάλουν Γκονγκ, αγνοώντας το γεγονός ότι αναθεμάτιζαν τον εαυτό τους στη διαδικασία αυτού.

Το κομμουνιστικό φάντασμα δεν περιόρισε την δίωξη στην Κίνα. Έκανε τα έθνη του ελεύθερου κόσμου να σωπάσουν, ενώ το κινεζικό καθεστώς βρισκόταν σε μια φρενίτιδα φυλακίσεων, δολοφονιών και βασανιστηρίων ασκούμενων του Φάλουν Γκονγκ. Κορεσμένος με οικονομικά κίνητρα, ο ελεύθερος κόσμος παρέμεινε σιωπηλός ή ακόμη και αποδέχτηκε τα ψέματα του Κόμματος, δίνοντας στους διώκτες πλήρη ελευθερία να διαπράξουν τα χειρότερα εγκλήματα.

Κατά τη δίωξη του Φάλουν Γκονγκ, το ΚΚΚ διέπραξε ένα πρωτοφανές στην ιστορία κακό: την αφαίρεση οργάνων ζώντων ανθρώπων. Ως η μεγαλύτερη ομάδα ανθρώπων που φυλακίστηκαν για την πίστη τους στην Κίνα, οι ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ δολοφονούνται κατόπιν αιτήματος, ανοίγονται από χειρούργους στα κρεβάτια κρατικών και στρατιωτικών νοσοκομείων και τα όργανα τους πωλούνται για δεκάδες χιλιάδες ευρώ, ή ακόμα και για εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.

Στις 6 Ιουλίου 2006, οι Καναδοί δικηγόροι Ντέιβιντ Μάτας και Ντέιβιντ Κίλγκουρ (πρώην Καναδός υπουργός Εξωτερικών, Ασίας-Ειρηνικού) δημοσίευσαν μια έρευνα με τίτλο Report Into Allegations of Organ Harvesting of Falun Gong Practitioners in China, [Έρευνα στους Ισχυρισμούς Αφαίρεσης Οργάνων από Ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ στην Κίνα]. Εξετάζοντας δεκαοκτώ είδη ενοχοποιητικών στοιχείων, έριξαν φως στην κτηνωδία του ΚΚΚ, αποκαλώντας την «μια τρομερή μορφή κακού… νέα σε αυτόν τον πλανήτη». [21]

Οι Μάτας και Κίλγκουρ, μαζί με τον ερευνητικό δημοσιογράφο Ήθαν Γκάτμαν, συνεργάστηκαν με μια ομάδα διεθνών ερευνητών για να δημοσιεύσουν το Bloody Harvest/The Slaughter: An Update, τον Ιούνιο του 2016. Με πάνω από 680 σελίδες και με περισσότερες από 2.400 παραπομπές, η έρευνα απέδειξε αναμφίβολα την πραγματικότητα και την κλίμακα της αφαίρεσης οργάνων ζώντων που πραγματοποιείται από το κινεζικό κομμουνιστικό καθεστώς.

Στις 13 Ιουνίου 2016, η Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ ψήφισε ομόφωνα το Ψήφισμα 343, που απαιτεί από το ΚΚΚ να τερματίσει άμεσα την αφαίρεση οργάνων από ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ και άλλους κρατούμενους συνείδησης. [22]

Τον Ιούνιο του 2019, μετά από μακροχρόνια έρευνα, ένα ανεξάρτητο δικαστήριο εθελοντών στο Λονδίνο κατέληξε ομόφωνα στο συμπέρασμα ότι κρατούμενοι συνείδησης έχουν δολοφονηθεί — και συνεχίζουν να δολοφονούνται — στην Κίνα για τα όργανά τους «σε σημαντική κλίμακα». [23] Το δικαστήριο είχε πρόεδρο τον Σερ Τζόφρεϋ Νάις QC, ο οποίος είχει ηγηθεί της ποινικής δίωξης του πρώην Γιουγκοσλάβου προέδρου Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς για εγκλήματα πολέμου στο Κοσσυφοπέδιο. Το δικαστήριο κατέληξε επίσης στο συμπέρασμα ότι οι ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ υπήρξαν μία από τις κύριες πηγές οργάνων που τροφοδοτούν την βιομηχανία μεταμοσχεύσεων του κινεζικού καθεστώτος. Αυτή η κερδοφόρα επιχείρηση έχει στηρίξει οικονομικά την δίωξη του Φάλουν Γκονγκ και προσέλκυσε πελάτες από την Κίνα και από όλο τον κόσμο, κάνοντάς τους συνένοχους στη μαζική δολοφονία του ΚΚΚ.

3. Ένας αιώνας δολοφονιών

Η εισαγωγή της Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού παρέχει μια χοντρική εκτίμηση του ποσού δολοφονιών των κομμουνιστικών καθεστώτων σε όλο τον κόσμο. Μπόρεσε να επαληθεύσει έναν αριθμό ενενήντα τεσσάρων εκατομμυρίων, συμπεριλαμβανομένων των εξής:

Είκοσι εκατομμύρια στη Σοβιετική Ένωση
Εξήντα πέντε εκατομμύρια στην Κίνα
Ένα εκατομμύριο στο Βιετνάμ
Δύο εκατομμύρια στη Βόρεια Κορέα
Δύο εκατομμύρια στην Καμπότζη
Ένα εκατομμύριο στην Ανατολική Ευρώπη
Εκατόν πενήντα χιλιάδες στην Λατινική Αμερική (κυρίως Κούβα)
1,7 εκατομμύρια στην Αφρική
1,5 εκατομμύρια στο Αφγανιστάν
Δέκα χιλιάδες λόγω του «διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και των κομμουνιστικών κομμάτων εκτός εξουσίας». [24]

Εκτός από τη Ρωσία και την Κίνα, τα μικρότερα κομμουνιστικά καθεστώτα έχουν αποδειχθεί όχι λιγότερο πρόθυμα να διαπράξουν απόλυτο κακό. Η γενοκτονία της Καμπότζης ήταν το πιο ακραίο περιστατικό μαζικής δολοφονίας που πραγματοποίησε ένα κομμουνιστικό κράτος. Σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις, ο αριθμός των Καμποτζιανών που σκοτώθηκαν από το καθεστώς του Χμερ Ρουζ του Πολ Ποτ κυμαίνεται μεταξύ 1,4 εκατομμυρίων και 2,2 εκατομμυρίων — το ένα τρίτο του πληθυσμού της Καμπότζης εκείνη την εποχή.

Μεταξύ 1948 και 1987, οι κομμουνιστές της Βόρειας Κορέας σκότωσαν περισσότερους από ένα εκατομμύριο από τους δικούς τους ανθρώπους μέσω καταναγκαστικής εργασίας, εκτελέσεων και κράτησης σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στη δεκαετία του 1990, οι λιμοί σκότωσαν τουλάχιστον 220.000 ανθρώπους, σύμφωνα με εκτιμήσεις που βασίζονται σε στοιχεία απογραφής της Βόρειας Κορέας. Συνολικά, με βάση τα στοιχεία της Βόρειας Κορέας, 600.000 έως 850.000 άνθρωποι πέθαναν με μη φυσικό θάνατο μεταξύ του 1993 και του 2008. [25] Άλλες εκτιμήσεις αναφέρουν ότι ο πραγματικός αριθμός αυτών που έχασαν την ζωή τους μόνο από τον λιμό είναι 1 εκατομμύριο έως και 3,5 εκατομμύρια. Αφότου ο Κιμ Τζονγκ Ουν ανέλαβε την εξουσία, διέπραξε πιο εμφανείς δολοφονίες, με θύματα υψηλούς αξιωματούχους και συγγενείς του, μεταξύ άλλων. Ο Κιμ απείλησε επίσης τον κόσμο με πυρηνικό πόλεμο.

Σε μόλις έναν αιώνα, από την άνοδο του πρώτου κομμουνιστικού καθεστώτος στη Ρωσία, το φάντασμα του κομμουνισμού δολοφόνησε περισσότερους ανθρώπους στα έθνη υπό την κυριαρχία του σε σύγκριση με τον συνολικό αριθμό θανάτων και των δύο παγκοσμίων πολέμων. Η ιστορία του κομμουνισμού είναι μια ιστορία δολοφονίας, και κάθε σελίδα γράφτηκε με το αίμα των θυμάτων του.

Διαβάστε μετά: Κεφάλαιο Τέταρτο.

Διαβάστε ολόκληρη την σειρά εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας.

Παραπομπές

1. US Congress, House, “Remembering the Victims of Communism,” remarks by Rep. Christopher Smith, 115th Congress, 1st sess., Congressional Record 163 (November 13, 2017) https://www.congress.gov/congressional-record/2017/11/13/extensions-of-remarks-section/article/E1557-2.

2. Stéphane Courtois et al., eds., The Black Book of Communism: Crimes, Terror, Repression, trans. Jonathan Murphy and Mark Kramer (Cambridge, MA: Harvard University Press, 1999).

3. Richard Pipes, The Russian Revolution (New York: Vintage Books, 1991), 411.

4. Winston Churchill, The World Crisis, Vol. 5: The Unknown War (London: Bloomsbury Academic, 2015).

5. Robert Service, Lenin, a Biography (Cambridge, MA.: Harvard University Press, 2000), 365.

6. Courtois et al., eds., The Black Book, 177.

7. Robert Gellately, Lenin, Stalin, and Hitler: The Age of Social Catastrophe (New York: Knopf Publishing Group, 2007), 75.

8. “Zhongguo Gongchandang da shiji. 1945 nian” 中国共产党大事记·1945年 [“A Chronicle of Key Events of the Chinese Communist Party 1945”], News of the Communist Party of China, accessed April 16, 2020, http://cpc.people.com.cn/GB/64162/64164/4416000.html. [In Chinese]

9. Frank Dikötter, The Tragedy of Liberation: A History of the Chinese Revolution 1945–1957 (London: Bloomsbury Press, 2013).

10. Martin Amis, Koba the Dread: Laughter and the Twenty Million (New York: Vintage Books, 2003).

11. Roy Medvedev, Let History Judge: The Origins and Consequences of Stalinism, trans. George Shriver (New York: Columbia University Press, 1989), 240–245.

12. Aleksandr Solzhenitsyn, The Gulag Archipelago 1918–1956: An Experiment in Literary Investigation, Books I–II, trans. Thomas P. Whitney (New York: Harper & Row, 1973).

13. Medvedev, Let History Judge, 396.

14. Reuters, “4.2 Million Were Victims of Purges, KGB Chief Says,” LA Times, June 15, 1991, https://www.latimes.com/archives/la-xpm-1991-06-15-mn-496-story.html.

15. Alexander Yakovlev, Yakeliefu fangtan lu 1992–2005 雅科夫列夫訪談錄（1992–2005） [Alexander Yakovlev: Selected interviews (1992–2005)], trans. Chinese Academy of Social Sciences, 234. [In Chinese]

16. Wen Yuluo 遇罗文, “Daxing tusha diaocha” 大兴屠杀调查 [“An Investigation of the Beijing Daxing Massacre”] in Wen Ge da tusha 文革大屠殺 [Massacres in the Cultural Revolution], ed. Song Yongyi 宋永毅 (Hong Kong: Kaifang zazhishe, 2002), 13–36. [In Chinese]

17. R. J. Rummel, China’s Bloody Century: Genocide and Mass Murder Since 1900 (New York: Routledge, 2017), 253.

18. Dong Baoxun 董宝训 and Ding Longjia 丁龙嘉, Chen yuan zhao yun—pingfan yuan jia cuo an 沉冤昭雪—平反冤假錯案 [Exonerate the Innocent: Rehabilitate the Wrongly Accused and Sentenced] (Hefei: Anhui Renmin Chubanshe, 1998), 1. [In Chinese]

19. Oriana Fallaci, “Deng: Cleaning Up Mao’s ‘Feudal Mistakes,’” The Washington Post, August 31, 1980, https://www.washingtonpost.com/archive/opinions/1980/08/31/deng-cleaning-up-maos-feudal-mistakes/4e684a74-8083-4e43-80e4-c8d519d8b772.

20. Ding Longjia 丁龙嘉 and Ting Yu 听雨, Kang Sheng yu Zhao Jianmin yuan’an 康生与赵健民冤案 [Kang Sheng and the Unjust Case of Zhao Jianmin] (Beijing: Renmin Chubanshe, 1999), as referenced in Hu Angang, Mao and the Cultural Revolution, ed. W. H. Hau (Honolulu: Enrich Professional Publishing, Inc., 2016), 2:98.

21. David Matas and David Kilgour, Bloody Harvest: The Killing of Falun Gong for Their Organs (Ontario: Seraphim Editions, 2009), 13.

22. US Congress, House, Expressing concern regarding persistent and credible reports of systematic, state-sanctioned organ harvesting from non-consenting prisoners of conscience in the People’s Republic of China, including from large numbers of Falun Gong practitioners and members of other religious and ethnic minority groups, HR 343, 114th Cong., 2nd sess., introduced in House June 25, 2015, https://www.congress.gov/bill/114th-congress/house-resolution/343.

23. China Tribunal: Independent Tribunal into Forced Organ Harvesting from Prisoners of Conscience in China, “China Tribunal: Final Judgment 17th June,” March 1, 2020, https://chinatribunal.com/final-judgment.

24. Courtois et al., eds., The Black Book, 4.

25. Thomas Spoorenberg and Daniel Schwekendiek, “Demographic Changes in North Korea: 1993–2008,” Population and Development Review, March 21, 2012, accessed via Wiley Online Library, https://onlinelibrary.wiley.com/doi/abs/10.1111/j.1728-4457.2012.00475.x.

Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;

Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.

[give_form id=”3924″]