OPINION

Σχολιασμός

Η ανύψωση του Καρδινάλιου Ρόμπερτ Φράνσις Πρέβοστ, 69 ετών, στη θέση του πάπα είναι κυρίως σημαντική επειδή είναι ο πρώτος Αμερικανός που κατέχει ποτέ αυτή τη θέση. Αυτό και μόνο το γεγονός έχει υπερισχύσει όλων των άλλων εικασιών σχετικά με την πολιτική, τη θεολογία και τον ιδεολογικό του προσανατολισμό.

Το άλλο σημαντικό χαρακτηριστικό αυτού του πάπα είναι η επιλογή του ονόματος: Λέων ΙΔ΄. Είναι παραδοσιακό και έρχεται σε αντίθεση με το όνομα του προκατόχου του, Φραγκίσκου Α΄, του οποίου η περίοδος έγινε σημαντική πηγή διχασμού στην Καθολική Εκκλησία και τον κόσμο. Αυτό συνέβη επειδή έκλινε καθαρά προς τα αριστερά, αντιστρέφοντας μέρος του έργου του προκατόχου του για την διευκρίνιση του δόγματος, την ηθική και τη λειτουργία μετά από δεκαετίες σύγχυσης.

Θα ισορροπήσει αυτός ο πάπας το πλοίο και θα το επιστρέψει στην πορεία του;

Το όνομα κάθε νέου πάπα αποτίει φόρο τιμής στην ιστορία και τη σημασία μιας εποχής και μιας προηγούμενης παπικής εμπειρίας. Έτσι, ο Ιωάννης Παύλος Α΄ και ο Β΄ σκόπευαν να δηλώσουν τιμή στον Ιωάννη ΚΓ΄ και τον Παύλο ΣΤ΄, των οποίων οι παπισμοί έβαλαν τέλος στην αναταραχή της Δεύτερης Συνόδου του Βατικανού. Το όνομα Βενέδικτος ΙΣΤ΄ σηματοδοτούσε την αποκατάσταση της ευσέβειας και της παράδοσης στην μοναστική παράδοση.

Το όνομα Λέων ΙΔ΄ υποδηλώνει φόρο τιμής στην εξαιρετικά σημαντική παπική θητεία του Λέοντα ΙΓ΄, ο οποίος κατείχε τη θέση από το 1878 έως το 1903, μια περίοδο δραματικών αλλαγών στη βιομηχανία, τα δημογραφικά στοιχεία, την τεχνολογία και την πολιτική πρακτική σε όλο τον κόσμο.

Ήταν μια περίοδος που είδε την άνοδο του ηλεκτρισμού, των ακτίνων Χ, του τηλεφώνου, των πτήσεων, του φωνογράφου, των λαμπτήρων, των κινητήρων εσωτερικής καύσης στα αυτοκίνητα, του χάλυβα στα οικοδομικά υλικά και επομένως των ουρανοξυστών και των νέων γεφυρών, και πολλών άλλων. Η δημοκρατία ως θεσμός εδραιωνόταν. Το εισόδημα αυξανόταν και εξαπλωνόταν, παρέχοντας σε όλο και περισσότερους ανθρώπους πρόσβαση σε υλικά αγαθά και επιλογή διαμονής. Το εργατικό κίνημα βρισκόταν σε άνοδο. Οι καθολικές παραδόσεις και οι δομές πεποιθήσεων αντιμετώπιζαν προκλήσεις από όλες τις πλευρές.

Ο Πάπας Λέων ΙΓ΄ είναι κυρίως γνωστός για τις δυναμικές δηλώσεις του σε κοινωνικά ζητήματα που εξισορρόπησαν μια πεποίθηση που ευνοούσε τα δικαιώματα των εργατών με ισχυρή υποστήριξη της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και αντίθεση στον σοσιαλισμό, ο οποίος ήταν ανάθεμα. Μεταξύ των πιο ενδιαφερόντων εγγράφων του είναι το «Libertas» του 1888.

Κράτησε το καλύτερο για το τέλος:

«Ούτε η Εκκλησία καταδικάζει εκείνους που, αν αυτό μπορεί να γίνει χωρίς παραβίαση της δικαιοσύνης, επιθυμούν να κάνουν τη χώρα τους ανεξάρτητη από οποιαδήποτε ξένη ή δεσποτική δύναμη. Ούτε κατηγορεί εκείνους που επιθυμούν να αναθέσουν στο Κράτος την εξουσία της αυτοδιοίκησης και στους πολίτες του το μεγαλύτερο δυνατό μέτρο ευημερίας. Η Εκκλησία πάντα ενθάρρυνε με τη μεγαλύτερη πιστότητα την πολιτική ελευθερία».

Να, λοιπόν: οι προτάσεις που αρχικά προσδίδουν κάτι σαν παπική ευλογία στην ιδέα των δημοκρατικών μορφών και της δημοκρατίας ευρύτερα, ίσως με τις Ηνωμένες Πολιτείες ιδιαίτερα υπόψη. Σε κάθε περίπτωση, έτσι ερμηνεύτηκε η δήλωση εκείνη την εποχή. Ήταν μια μνημειώδης δήλωση. Βεβαίως, η επισημοποίηση της ιδέας της θρησκευτικής ελευθερίας ως δικαιώματος δεν ήρθε παρά τρία τέταρτα του αιώνα αργότερα («Dignitatis Humanae», 1965), αλλά εδώ ήταν η αρχή.

Αυτό που σήμαινε ήταν η ετοιμότητα και η προθυμία του παπισμού και της Καθολικής Εκκλησίας γενικά να διεκδικήσουν αυτό που ονομάζεται κοσμική εξουσία. Αυτή η ενδιαφέρουσα φράση σημαίνει το δικαίωμα και το καθήκον της εκκλησίας να κυβερνά το κράτος. Στην πράξη, σημαίνει ευλογία και στέψη κοσμικών ηγετών που κυβερνούν σε συνεργασία με αξιωματούχους του Βατικανού. Σημαίνει, εν ολίγοις, τη δύναμη του σπαθιού.

Στις μέρες μας, σχεδόν κανείς δεν υπερασπίζεται πραγματικά την ιδέα της εκκλησίας ως καταναγκαστικής δύναμης τρίτου μέρους, αλλά πρέπει να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο για να καταλάβουμε πώς προέκυψε. Η ιδέα εμφανίστηκε τον τέταρτο αιώνα με το Διάταγμα του Μιλάνου υπό τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Α’ και διαμορφώθηκε από τον πέμπτο αιώνα έως τον όγδοο αιώνα, με αποκορύφωμα το 800 μ.Χ., όταν ο Πάπας Λέων Γ’ έστεψε τον Καρλομάγνο αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η Ρωμαϊκή Εκκλησία κράτησε αυτό το σπαθί για την χιλιετία που ακολούθησε.

Η πεποίθηση και η πρακτική δέχτηκαν πυρά τον 19ο αιώνα, όταν η Καθολική Εκκλησία έπρεπε να αντιμετωπίσει αλλαγές στις πολιτικές και οικονομικές εποχές. Ο προκάτοχος του Λέοντα ΙΓ΄ ήταν ο Πίος Θ΄, ο οποίος είχε την θέση από το 1846 έως το 1878. Αυτά ήταν τα χρόνια της μεγάλης αλλαγής. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν κατακλυστεί από τον Εμφύλιο Πόλεμο, αλλά η Ευρώπη είχε άλλα φλέγοντα ζητήματα να ασχοληθεί, δηλαδή την άνοδο του εθνικισμού και της δημοκρατίας μετά τη σταδιακή κατάρρευση των μεγάλων πολυεθνικών μοναρχιών.

Ο Πίος Θ΄ ανέβηκε στην παπική εξουσία με φιλελεύθερο πνεύμα, το οποίο από την άποψη του Καθολικισμού σήμαινε ανοχή στον εθνικισμό και ετοιμότητα προσαρμογής στις πολιτικές συνθήκες του σύγχρονου κόσμου.

Τα γεγονότα του 1848 μεταμόρφωσαν εντελώς την άποψή του. Ο γραμματέας του Πάπα, Πελεγκρίνο Ρόσσι, δολοφονήθηκε από έναν αδίστακτο επαναστάτη, αναγκάζοντας τον Πάπα να φύγει κρυφά από το Βατικανό ντυμένος ως απλός ιερέας. Κατέφυγε στη Νάπολη της Ιταλίας, όπου έζησε για δύο χρόνια, αναλογιζόμενος το νόημα της δολοφονίας και τα κινήματα που την είχαν υποστηρίξει.

Μετά από αυτή την καταστροφή και το χάος που ακολούθησε, ο Πάπας επανεμφανίστηκε ως αλλαγμένος άνθρωπος. Μη παίζοντας πλέον με την φιλελεύθερη ανοχή, άλλαξε κατεύθυνση, με την αποφασιστικότητα να ενισχύσει την κοσμική εξουσία και να καταδικάσει τον φιλελευθερισμό σε κάθε του δήλωση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα δύο εξαιρετικά σημαντικές ενέργειες: «Το Πρόγραμμα Σπουδών των Λαθών» του 1864, το οποίο καταδίκασε τη θρησκευτική ελευθερία με σαφήνεια, και τη σύγκληση μιας συνόδου του Βατικανού που διήρκεσε από το 1869 έως το 1870.

Η σύνοδος έχει μείνει στην ιστορία ως η εποχή που η εκκλησία ανακήρυξε τον πάπα αλάθητο. Αυτή είναι η λαϊκή αντίληψη, αλλά είναι μια πλήρης διαστρέβλωση. Η αληθινή ιστορία είναι ότι επίσκοποι από όλο τον κόσμο δεν είχαν ιδέα για το τι επρόκειτο να γίνει στη σύνοδο, αλλά οι περισσότεροι υπέθεταν ότι είχε κάποια σχέση με ορισμένα χαρακτηριστικά του «Προγράμματος σπουδών των λαθών.»

Οι επίσκοποι των ΗΠΑ, ειδικότερα, το βίωσαν ως σοβαρή ταλαιπωρία να απομακρύνονται από τις επισκοπές εν μέσω της καταστροφής μετά τον πόλεμο, των κυμάτων μετανάστευσης και των προκλήσεων της αστικοποίησης. Βρέθηκαν κολλημένοι για σχεδόν ένα χρόνο σε μικρά διαμερίσματα στη Ρώμη, παρακολουθώντας καθημερινές διαδικασίες που πραγματοποιούνταν σε μια γλώσσα που μετά βίας καταλάβαιναν.

Μόνο στο τέλος της συνόδου εμφανίστηκε η αυξανόμενη αίσθηση ότι ο πάπας θα ζητούσε από τους επισκόπους να απαιτήσουν αλάθητο σε τρεις τομείς: δόγμα, ηθική, και πολιτική. Το τρίτο μέρος ήταν το σημείο τριβής και ολόκληρος ο λόγος για τον οποίο ο πάπας είχε συγκαλέσει τη σύνοδο εξαρχής.

Η κύρια ανησυχία του πάπα σχετιζόταν με την απώλεια των ιταλικών παπικών κρατών, ένα θέμα που δεν ενδιέφερε τους Αμερικανούς. Αυτό ήταν ιδιαίτερα ανησυχητικό για τους Αμερικανούς, φυσικά, αλλά και για τους Άγγλους επισκόπους, οι οποίοι εργάζονταν για την απόκτηση νέων ελευθεριών υπό την αγγλικανική μοναρχία. Μια δήλωση του πάπα ότι ήταν πολιτικά αλάθητος σίγουρα θα καταδίκαζε την υπόθεσή τους.

Μια σημαντική δύναμη αντίστασης είχε εγκατασταθεί στη Ρώμη για να αναφέρει νέα για την κατά τα άλλα μυστική σύνοδο. Ήταν ο Τζον Έμερικ Έντουαρντ Ντάλμπεργκ-Άκτον, 1ος Βαρόνος Άκτον, επίσης γνωστός ως Λόρδος Άκτον. Διανοούμενος υψηλού κύρους σε όλη την Αγγλία και την Ευρώπη, ήταν σταθερά στο πλευρό αυτού που τότε ονομαζόταν καθολικός φιλελευθερισμός, που σήμαινε αντίθεση στην κοσμική εξουσία και υιοθέτηση ρεπουμπλικανικών μορφών διακυβέρνησης.

Ήταν σε αυτή την περίοδο που ο Λόρδος Άκτον έγραψε τη διάσημη φράση του: «Η εξουσία τείνει να διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα». Συνήθως πιστεύεται ότι αναφέρεται στην κυβέρνηση, αλλά το ιστορικό πλαίσιο είναι διαφορετικό. Μιλούσε για την απόλυτη εξουσία του πάπα!

Για να περάσουμε στο θέμα, τα αιτήματα του Πίου Θ΄ τελικά απορρίφθηκαν από τους επισκόπους και μόνο η εναλλακτική θέση κωδικοποιήθηκε, η οποία είναι ότι ο πάπας διατηρεί την εξουσία επί της πίστης και της ηθικής όταν μιλάει «ex cathedra», δηλαδή «από την έδρα του αγίου Πέτρου». Με λίγα λόγια, η εκκλησία βρισκόταν στο δρόμο της προς την υιοθέτηση σύγχρονων μορφών διακυβέρνησης και την κατάθεση του σπαθιού που κρατούσε για χίλια χρόνια.

Ο Πάπας Λέων ΙΓ΄ ήταν ο διάδοχός του και ο πρώτος πάπας που κυβέρνησε στη νέα εποχή — ο πρώτος από τον τέταρτο αιώνα που δεν είχε σπαθί, αλλά μόνο πνευματική δύναμη. Υπήρχε ένα βαθύ ερώτημα εκείνη την εποχή σχετικά με το εάν και σε ποιο βαθμό η καθολική πίστη θα μπορούσε και θα διατηρούσε την εξουσία και την επιρροή της χωρίς να καταφύγει στη λήψη πολιτικών αποφάσεων στον νέο κόσμο που ανέτειλε. Η παποσύνη του απέδειξε την ιδέα: Μπορούσε και το έκανε.

Μετά από όλα αυτά τα χρόνια, αντιμετωπίζουμε ένα άλλο σημείο καμπής. Παρά τα όσα λένε τα παλιά μέσα ενημέρωσης, η παποσύνη του Φραγκίσκου ήταν εξαιρετικά διχαστική. Αντέστρεψε το άνοιγμα που είχε κάνει ο προκάτοχός του στις παραδοσιακές λειτουργικές μορφές. Έκανε μια σειρά από ματιές επιδοκιμασίας προς woke (αριστερά) ζητήματα που σχετίζονται με το φύλο και τον γάμο. Έφτασε ακόμη και στο σημείο να κλείσει τη Βασιλική του Αγίου Πέτρου για το κοινό για τις λειτουργίες του Πάσχα και των Χριστουγέννων κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19, να επιβάλει τον εμβολιασμό κατά της COVID-19 στους αξιωματούχους του Βατικανού και να ενθαρρύνει κάθε επίσκοπο και ιερέα να κάνει το ίδιο. Από πολλές απόψεις, κατέληξε ως ο αντι-Βενέδικτος ΙΣΤ΄, προς μεγάλη ενόχληση των καλών ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.

Αυτό που χρειάζεται τώρα η εκκλησία είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόταν την εποχή του Λέοντα ΙΓ΄: θεραπεία μετά από μια εξαιρετικά διχαστική και καθοδηγούμενη από ατζέντα παποσύνη, έναν πάπα που ενώνει τους πιστούς, ασπάζεται την παράδοση και ασκεί πνευματική επιρροή σε έναν διαλυμένο κόσμο. Αυτές είναι μερικές πολύ μεγάλες ελπίδες. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η δουλειά πέφτει σε έναν Αμερικανό, καθώς οι Αμερικανοί στην ιστορία του Καθολικισμού υπήρξαν ταυτόχρονα περιθωριοποιημένοι και δυνάμεις που προμήνυαν το μέλλον.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι γνώμες του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

«Προσαρμογή ή Θάνατος». Αυτό δεν είναι απλώς ένα κλισέ. Είναι μια θεμελιώδης αλήθεια της ανθρώπινης επιβίωσης. Η ασφάλεια — η ψυχολογική ανάγκη για σταθερότητα και προστασία — είναι δεύτερη μόνο μετά την τροφή και το νερό στην ιεραρχία του Μάσλοου. Ο πόλεμος απειλεί άμεσα αυτήν την ασφάλεια, επομένως η κατανόηση του πολέμου είναι απαραίτητη για τη διατήρηση της ειρήνης.

Ένα από τα παλαιότερα εργαλεία για την κατανόηση της φύσης του πολέμου είναι τα πολεμικά παιχνίδια ή ασκήσεις. Είναι, ουσιαστικά, μια πρόβα — μια πνευματική προσομοίωση που βοηθά τους ηγέτες να κατανοήσουν πολύπλοκες, υψηλού διακυβεύματος αποφάσεις πριν τεθούν σε κίνδυνο ζωές και εθνικοί πόροι. Αλλά ενώ η χρησιμότητά τους έχει επιμείνει, η μορφή τους δεν έχει εξελιχθεί αρκετά γρήγορα για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του σύγχρονου πεδίου μάχης.

Το πρόβλημα με τα σύγχρονα πολεμικά παιχνίδια

Τα πολεμικά παιχνίδια είναι απαραίτητα, αλλά πολύ συχνά είναι ξεπερασμένα, κακώς χρησιμοποιούμενα ή παρεξηγημένα. Σε ορισμένους αμυντικούς κύκλους, λειτουργούν ως κάτι περισσότερο από ένα στάδιο για προκατάληψη επιβεβαίωσης, όπου οι ανώτεροι ηγέτες αναζητούν επικύρωση για προκαταλήψεις αντί για γνώση νέων απειλών. Ακόμα χειρότερα, τα πολεμικά παιχνίδια συχνά παραμένουν παγιδευμένα σε αναλογικές μορφές: οι παίκτες μαζεύονται γύρω από χάρτες, μετακινούν μάρκες, κάνουν υποκειμενικές επιλογές και φαντάζονται τα υπόλοιπα.

Αυτό το παραδοσιακό μοντέλο υποθέτει ότι οι ανθρώπινες αποφάσεις βρίσκονται στην καρδιά της σύγκρουσης. Αυτό παραμένει αλήθεια. Αλλά το πεδίο της μάχης αλλάζει ραγδαία — και το ανθρώπινο στοιχείο δεν δρα πλέον μόνο του. Καθώς οι στρατοί βασίζονται όλο και περισσότερο σε μη επανδρωμένα συστήματα, αυτόνομες πλατφόρμες, και επιχειρήσεις που βασίζονται στην τεχνητή νοημοσύνη, η μέθοδος προσομοίωσης του πολέμου πρέπει να εξελιχθεί ανάλογα.

Για να προετοιμαστούν για πόλεμο το 2030, το ΝΑΤΟ και οι σύμμαχοί του δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά να βασίζονται σε μεθόδους πολεμικών παιχνιδιών από το 1980. Η επείγουσα ανάγκη εκσυγχρονισμού των πολεμικών παιχνιδιών δεν είναι επιλογή αλλά αναγκαιότητα για τη συλλογική μας ασφάλεια.

Η άνοδος του αλγοριθμικού πολέμου

Σκεφτείτε το εξής: ορισμένες προβλέψεις υποδηλώνουν ότι μέχρι τη δεκαετία του 2030, το ένα τρίτο των στρατών θα μπορούσε να αποτελείται από ρομποτικά συστήματα. Στην Ουκρανία, η παραγωγή μη επανδρωμένων αεροσκαφών τείνει να ξεπερνά τις 2,5 εκατομμύρια μονάδες ετησίως. Αυτό δεν είναι εικασία — ήδη αναδιαμορφώνει τον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου.

Σε έναν τέτοιο κόσμο, η ιδέα ενός πολεμικού παιχνιδιού που προσομοιώνει αποκλειστικά τη λήψη ανθρώπινων αποφάσεων είναι επικίνδυνα ατελής. Σμήνη αυτόνομων drones που εκτελούν τακτικές που βασίζονται σε αλγόριθμους αλλάζουν όχι μόνο τον χαρακτήρα του πολέμου αλλά και την ταχύτητα, την κλίμακα και την απρόβλεπτη φύση της μάχης. Η αφαίρεση αυτών των εξελίξεων χάνει εντελώς το νόημα. Ένα παιχνίδι χωρίς μηχανές είναι ένα παιχνίδι αποκομμένο από την πραγματικότητα.

Κρίσιμα, η ίδια η λήψη αποφάσεων αλλάζει. Ενώ οι ανώτεροι ηγέτες συνεχίζουν να στηρίζουν τη διαίσθησή τους σε εμπειρίες του παρελθόντος, η έρευνα δείχνει ότι η υπερβολική αυτοπεποίθηση αυξάνεται σε καταστάσεις που περιλαμβάνουν περισσότερη τύχη και ασάφεια. Το ένστικτο, όσο έμπειρο κι αν είναι, δεν θα επαρκεί όταν αντιμετωπίζει αλληλεπιδράσεις σε επίπεδο συστήματος μεταξύ χιλιάδων αυτόνομων πλατφορμών και αισθητήρων.

Η τεχνολογία ως καταλύτης, όχι ως δεκανίκι

Τα εργαλεία για τον εκσυγχρονισμό των πολεμικών παιχνιδιών υπάρχουν ήδη. Τα ψηφιακά περιβάλλοντα μπορούν πλέον να προσομοιώνουν τα πάντα, από την τοποθέτηση δυνάμεων έως τις ροές εφοδιαστικής και τη συμμόρφωση με τη νομοθεσία, με τους χρήστες να αλληλεπιδρούν μέσω φυσικής γλώσσας, φωνής, ή πληκτρολογίου. Αυτή η τεχνολογική πρόοδος προσφέρει μια ελπίδα για το μέλλον των πολεμικών παιχνιδιών, επιτρέποντας στους διοικητές να δοκιμάζουν στρατηγικές σε πραγματικό χρόνο και να παρακολουθούν κάθε απόφαση σε ένα ψηφιακό νήμα που μπορεί να αναπαραχθεί.

Αυτό δεν είναι επιστημονική φαντασία. Είναι ένα υποαξιοποιημένο επιστημονικό γεγονός.

Ωστόσο, πολλοί στο αμυντικό κατεστημένο προσκολλώνται σε στενούς ορισμούς των πολεμικών παιχνιδιών. Ένας κορυφαίος επαγγελματίας που συνδέεται με το Υπουργείο Άμυνας δήλωσε πρόσφατα: «Εάν οι παίκτες ή οι χορηγοί είναι καλύτερα εξοπλισμένοι στο τέλος του πολεμικού παιχνιδιού για να κάνουν τα πράγματα που πρέπει να κάνουν, τότε υπάρχει αξία. Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία». Ένας άλλος απέρριψε εντελώς τη σημασία των αποτελεσμάτων, δηλώνοντας ότι «τα πολεμικά παιχνίδια αφορούν ιδέες, όχι γεγονότα».

Αυτή είναι μια επικίνδυνη νοοτροπία. Η στρατηγική μπορεί να βασίζεται σε ιδέες, αλλά η εκτέλεση ζει στα γεγονότα. Όπως προειδοποίησε ο Τσόρτσιλ, «Όσο όμορφη κι αν είναι η στρατηγική, θα πρέπει περιστασιακά να κοιτάς τα αποτελέσματα».

Προς έναν νέο ορισμό των πολεμικών παιχνιδιών

Οι προσδοκίες των διοικητών έχουν εξελιχθεί, ακόμη και αν τα εργαλεία δεν έχουν. Το 1945, ο Στρατηγός Αϊζενχάουερ μπορεί να είχε ζητήσει από το επιτελείο του μια απεικόνιση του εφοδιασμού του ευρωπαϊκού θεάτρου — που θα παρεχόταν με στυλό, χαρτί και καρφίτσες. Το 2025, ο Στρατηγός Καβόλι μπορεί να έκανε το ίδιο αίτημα — αλλά με την προσδοκία μιας ψηφιακής διεπαφής που προσφέρει δυναμικές ενημερώσεις, προβλέψεις ενισχυμένες με τεχνητή νοημοσύνη και επιχειρησιακή ανατροφοδότηση σε πραγματικό χρόνο.

Δυστυχώς, οι διοικητές της EUCOM και του ΝΑΤΟ εξακολουθούν να βασίζονται υπερβολικά σε αναλογικά εργαλεία. Αυτό που χρειάζονται είναι συστήματα υποστήριξης αποφάσεων ενσωματωμένα στη διαδικασία σχεδιασμού — όχι πρόσθετα ή δευτερεύουσες σκέψεις.

Αυτό απαιτεί έναν επαναπροσδιορισμό των πολεμικών παιχνιδιών.

Ένας νέος ορισμός

Τα πολεμικά παιχνίδια πρέπει να γίνονται κατανοητά όχι ως ένα παιχνίδι ανθρώπινης στρατηγικής, αλλά ως μια αυστηρή, αναπαραγώμενη μέθοδος εξερεύνησης των συγκρούσεων σε στρατηγικό, επιχειρησιακό, και τακτικό επίπεδο. Αυτό περιλαμβάνει ανθρώπινες αποφάσεις και αλληλεπιδράσεις σε επίπεδο συστήματος που διεξάγονται σε ένα συνθετικό ψηφιακό περιβάλλον.

Ένας προτεινόμενος νέος ορισμός: «Τα πολεμικά παιχνίδια αντιπροσωπεύουν ανθρώπινες ενέργειες και αλληλεπιδράσεις σε επίπεδο συστήματος σύγκρουσης ή ανταγωνισμού σε ένα συνθετικό περιβάλλον από το στρατηγικό έως το τακτικό επίπεδο».

Αυτός ο ορισμός γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ της γνώσης και του υπολογισμού, των ανθρώπων και των πλατφορμών, του ενστίκτου και της αλγοριθμικής ανατροφοδότησης. Λαμβάνει υπόψη τον αυξανόμενο ρόλο της αυτονομίας και της τεχνητής νοημοσύνης χωρίς να αποκλείει το απαραίτητο ανθρώπινο στοιχείο.

Τα διακυβεύματα

Τα πολεμικά παιχνίδια πρέπει να εξελίσσονται όχι μόνο επειδή μπορούν, αλλά επειδή πρέπει. Οι ορισμοί έχουν σημασία. Τα τρέχοντα μοντέλα δεν παρέχουν στους ηγέτες τη σαφήνεια που χρειάζονται για να σχεδιάσουν δομές δυνάμεων που είναι αποτελεσματικές, οικονομικά προσιτές και ευθυγραμμισμένες με τις μελλοντικές απειλές.

Η αποτυχία εκσυγχρονισμού των πολεμικών παιχνιδιών ενέχει τον κίνδυνο παραπληροφόρησης κρίσιμων αποφάσεων, σπατάλης πόρων και, το χειρότερο απ’ όλα, εσφαλμένης εκτίμησης της ίδιας της φύσης της επόμενης μάχης. Τα διακυβεύματα είναι υψηλά και το πεδίο της μάχης του 2030 δεν θα περιμένει το αναλογικό μυαλό να τα προλάβει.

Για να προετοιμαστούμε, πρέπει να προσομοιώσουμε τι ήταν ο πόλεμος και σε τι μετατρέπεται ο πόλεμος.

του S.L. Nelson

Από το RealClearWire

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι γνώμες του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Στη διάλεξή του το 1933 στην Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου με τίτλο «Η τάση της οικονομικής σκέψης», ο Φρέντριχ Χάγιεκ εντόπισε μια μετατόπιση στην οικονομική σκέψη προς τον σχεδιασμό και τον παρεμβατισμό. Υποστήριξε ότι η Γερμανική Ιστορική Σχολή και οι Θεσμικοί ήταν σημαντικοί παράγοντες που συνέβαλαν σε αυτήν την τάση. Ωστόσο, αυτό που έθεσε στην πραγματικότητα τα θεμέλια για τον σχεδιασμό και τον παρεμβατισμό τα επόμενα χρόνια ήταν ο φορμαλισμός της ίδιας της νεοκλασικής θεωρίας.

Ο Χάγιεκ και ο μέντοράς του, Λούντβιχ φον Μίζες, στις δεκαετίες του 1910 και του 1920 ήταν μέρος της νεοκλασικής παράδοσης, και η ιδέα ότι ο ίδιος ο «φορμαλισμός» ξεκίνησε αυτή τη μετατόπιση στην οικονομική σκέψη είναι αυτό που ο Μπέτκε αποκαλεί «Εκεί που ο Χάγιεκ πήγε στραβά». Ο Χάγιεκ έμεινε πίσω από το επάγγελμά του. Κάποτε ήταν ένας από τους πιο αναφερόμενους οικονομολόγους στην Αγγλία, αλλά μέχρι την μεταπολεμική εποχή, ορισμένοι οικονομολόγοι αμφισβήτησαν αν το έργο του χαρακτηριζόταν καν ως οικονομικό. Το καλύτερο παράδειγμα αυτού ήταν όταν υπέβαλε τη διάλεξή του για το Νόμπελ στο «Economica» και του ζήτησαν να την αναθεωρήσει. Τι προκάλεσε αυτή την απόκλιση από την αγορά στο σχέδιο; Οι κύριες πνευματικές δυνάμεις της εποχής: ο επιστημονισμός και ο κρατισμός, που πάντα φαίνεται να συνυπάρχουν.

Οι οπαδοί του επιστημονισμού —αυτοί που έχουν μια δογματική πίστη στην εγκυρότητα και τη βεβαιότητα των θεωριών τους— τείνουν να πιστεύουν ότι το μόνο εμπόδιο για την επίλυση των κοινωνικών δεινών είναι ένα πρόβλημα εκτέλεσης. Δεδομένου ότι πιστεύουν ότι έχουν ήδη όλες τις απαντήσεις, ο πειρασμός προς τον κρατισμό γίνεται ακαταμάχητος.

Ο άνθρωπος της καλής θέλησης

Ο Πωλ Σάμιουελσον, στο διάσημο εγχειρίδιό του του 1948 «Οικονομικά» —ένα από τα βιβλία με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στην ιστορία του κλάδου— επέκρινε τον Χάγιεκ, γράφοντας: «Κανένα αμετάβλητο ‘κύμα του μέλλοντος’ δεν μας παρασύρει ‘στο δρόμο προς τη δουλοπαροικία’ ή την ουτοπία. Όπου οι πολύπλοκες οικονομικές συνθήκες της ζωής απαιτούν κοινωνικό συντονισμό και σχεδιασμό, εκεί αναμένεται από λογικούς ανθρώπους καλής θέλησης να επικαλεστούν την εξουσία και τη δημιουργική δραστηριότητα της κυβέρνησης». Κατά την άποψή του, μια μέρα καλοπροαίρετοι άνδρες που ενεργούν αποκλειστικά προς το δημόσιο συμφέρον θα εισέλθουν στην πολιτική, και οι οικονομολόγοι θα πρέπει να τους καθοδηγήσουν στην επίλυση κοινωνικών δεινών όπως η ανεργία, ο πληθωρισμός, η ύφεση και η φτώχεια.

Αυτό το όνειρο είναι αυτό που ο Ρόμπερτ Νέλσον αποκαλεί «κοσμική θρησκεία της επιστημονικής διοίκησης (management)» στο βιβλίο του «Οικονομικά ως Θρησκεία» του 2001. Η κοσμική θρησκεία της επιστημονικής διοίκησης είναι η ιδέα ότι μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα της κοινωνίας με τον ίδιο τρόπο που λύνουμε προβλήματα στην επιστήμη. Αυτή η νοοτροπία υποθέτει ότι τα μέσα και οι σκοποί μιας κοινωνίας είναι δεδομένα, και σε έναν τέτοιο κόσμο, το μόνο ζήτημα είναι το πρόβλημα της «κατανομής», όχι του «συντονισμού». Και ποιο καλύτερο εργαλείο για την επίλυση του προβλήματος της κατανομής από τα εφαρμοσμένα μαθηματικά — έναν τομέα στον οποίο τα μέσα και οι σκοποί θεωρούνται γνωστά; Γιατί να ανεχθούμε το χάος του καπιταλισμού, με όλους τους επιχειρηματικούς κύκλους και τα μονοπώλιά του, όταν θα μπορούσαμε να επιτύχουμε έναν κόσμο «τελειότητας»; Ταυτόχρονα, τα λεγόμενα «νέα» από τη Σοβιετική Ένωση φάνηκαν ελκυστικά — τόσο πολύ που ο Σάμιουελσον έγραψε: «Η Ρωσία με την κομμουνιστική της κυβέρνηση φαίνεται να προχωράει».

Η επιστημονική διοίκηση της κοινωνίας

Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο, φαινόταν οπισθοδρομικό για την Αμερική μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο να μην ασπαστεί την ιδέα της επιστημονικής διοίκησης της κοινωνίας. Αν ολόκληρος ο κόσμος κινούνταν προς αυτή την κατεύθυνση, και οι αριθμοί από τη Σοβιετική Ένωση φαινόταν να καταδεικνύουν επιτυχία στην μεταπολεμική ανοικοδόμηση, τότε το μόνο ερώτημα ήταν: πότε θα έπρεπε οι Ηνωμένες Πολιτείες να ξεκινήσουν τη διαδικασία αποχαιρετισμού προς το αόρατο χέρι της αγοράς και να καλωσορίσουν τον άνθρωπο καλής θέλησης, που θα μας βοηθήσει να λύσουμε τα κοινωνικά μας προβλήματα; Το όνειρο ήταν να χειραγωγήσουν τον μηχανισμό της αγοράς για να επιτύχουν τα επιθυμητά κοινωνικά αποτελέσματα, όπως οραματίστηκε ο «σχεδιαστής», που υποτίθεται ότι ενεργεί προς το συμφέρον της κοινωνίας.

Όταν διαβάζει κανείς τα κείμενα της Προοδευτικής Εποχής, βρίσκει ένα πάθος για ανακάλυψη στα γραπτά των στοχαστών της. Μια πεποίθηση ότι ανακάλυπταν κάτι εντελώς νέο. Μια σιγουριά που σε κάνει να αναφωνήσεις: «Γιατί κανείς δεν το είχε σκεφτεί αυτό πριν;» Αυτοί οι στοχαστές απέφευγαν το παρελθόν και ασπάζονταν την επιστήμη ως την πορεία προς τα εμπρός. Και ενώ οι μεταρρυθμιστές του Νέου Φιλελευθερισμού στα τέλη του 19ου αιώνα συμμερίζονταν παρόμοιο ενθουσιασμό —αν και ίσως σε μικρότερο βαθμό— η Προοδευτική Εποχή χαρακτηρίστηκε ιδιαίτερα από την εμπιστοσύνη της στη δύναμη των επιστημονικών λύσεων.

Κοινωνική φυσική και οι ακούσιες συνέπειές της

Αυτό που είναι ενδιαφέρον για τον Κόμτε είναι ότι το σημείο εκκίνησής του ήταν παρόμοιο με αυτό του Χάγιεκ: η ιδέα ότι η κοινωνία διαθέτει μια αυθόρμητη τάξη, που δεν κατευθύνεται από ένα ορθολογικό σχέδιο αλλά προκύπτει από αμέτρητα ατομικά σχέδια. Αυτό είναι εμφανές σε έργα του όπως «Κοινωνική Στατική ή Θεωρία της Αυθόρμητης Τάξης της Ανθρώπινης Κοινωνίας». Αλλά εκεί που ο Κόμτε αποκλίνει από αυτό το όραμα είναι στη θεωρία του για τη θετική φιλοσοφία. Για τον Κόμτε, η αυθόρμητη τάξη δεν ήταν η ρίζα της προόδου, ούτε θα έπρεπε να είναι το θεμέλιο για μια ορθολογική κοινωνία. Αντίθετα, η κοινωνία θα πρέπει να καθοδηγείται από την επιστήμη και τους επιστήμονες. Η σχέση μεταξύ ανθρώπου και φύσης — και μεταξύ ανθρώπων — θα πρέπει να κατευθύνεται από την επιστήμη.

Όπως περιγράφει η «Εγκυκλοπαίδεια Φιλοσοφίας του Στάνφορντ» την άποψη του Κόμτε: «Το ηθικό ερώτημα: “Τι πρέπει να κάνω;” δεν τίθεται πλέον σε πρώτο πρόσωπο και μετατρέπεται σε ένα μηχανικό πρόβλημα: “Τι πρέπει να γίνει για να γίνουν οι άνθρωποι πιο ηθικοί;”» Το ερώτημα στο οποίο πρέπει να απαντήσουν οι κοινωνικοί επιστήμονες γίνεται έτσι ένα μηχανικό πρόβλημα. Σε αυτόν τον τρόπο σκέψης, όπως τονίζει ο Κόμτε, το δόγμα της ελευθερίας θεωρείται εμπόδιο στην αναδιοργάνωση.

Το όραμα του Κόμτε για την αναδιοργάνωση συνδέεται με τη θεωρία του για τα τρία στάδια της ιστορίας. Το πρώτο είναι το Θεολογικό Στάδιο, στο οποίο η κοινωνία και η πολιτική επηρεάζονται κυρίως από τη θρησκεία. Το δεύτερο είναι το Μεταφυσικό και Αφηρημένο Στάδιο, το οποίο θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι είναι το πιο κοντινό στο μεγάλο σχέδιο ελευθερίας του Άνταμ Σμιθ. Το τρίτο είναι το Επιστημονικό ή Θετικό Στάδιο, στο οποίο η κοινωνία δεν κατευθύνεται πλέον από τη θρησκεία ή την ελευθερία, αλλά από την επιστήμη. Αυτή είναι η πορεία της ιστορίας κατά την άποψη του Κόμτε, και κάθε αντίσταση σε αυτήν είναι αντιδραστική — ένα εμπόδιο στην ανάπτυξη του πολιτισμού. Όπως διάσημα το έθεσε ο Κόμτε: «Ο στόχος κάθε επιστήμης είναι η διορατικότητα». Θεωρούσε το Θετικό Στάδιο ως «το υψηλότερο επίτευγμα του ανθρώπινου νου».

Αυτή η ιδέα, που περιγράφεται από τον Φρανκ Νάιτ ως «σωτηρία μέσω της επιστήμης», είναι ένα επαναλαμβανόμενο θέμα στην ιστορία της κοινωνικής σκέψης. Όπως φαίνεται σε αυτό το άρθρο, η πίστη στην επιστημονική διαχείριση της κοινωνίας εκτείνεται από τον Κόμτε μέχρι τον Σάμιουελσον. Υποθέτει ότι οι επιστήμονες έχουν βρει ή θα βρουν σύντομα τις λύσεις για τα κοινωνικά μας δεινά. Τα μόνα εναπομείναντα εμπόδια είναι οι «αντιδραστικοί» κλασικοί φιλελεύθεροι που αντιστέκονται στην εκτέλεση αυτών των σχεδίων και επιδιώκουν να περιορίσουν την κρατική εξουσία. Ακόμα κι αν οι θεωρητικοί μιας θετικής επιστήμης της ανθρώπινης κοινωνίας προσπαθούν να παραμείνουν απολιτικοί, οι υποθέσεις τους οδηγούν αναπόφευκτα στον κρατισμό. Υποθέτουν ότι ήδη κατέχουμε όλες τις γνώσεις και τις λύσεις στα προβλήματά μας, και όμως αυτά τα προβλήματα επιμένουν — επομένως, η αγορά πρέπει να είναι ανεπαρκής και χρειαζόμαστε το ορατό χέρι του κράτους.

Η ακούσια συνέπεια αυτής της σκέψης αποτυπώνεται καλά από τον Χάγιεκ: «Μόλις κάποιος το καταλάβει αυτό, γίνεται επίσης σαφές γιατί οι μεθοδολογικές και πολιτικές διαφορές συμβαδίζουν τόσο συχνά: όσοι πιστεύουν ότι είναι στη δύναμη της επιστήμης να προβλέπει συγκεκριμένα μεμονωμένα γεγονότα ή τη θέση των ατόμων, φυσικά θέλουν επίσης να χρησιμοποιήσουν αυτή τη δύναμη για να παράγουν τα συγκεκριμένα αποτελέσματα που επιθυμούν».

Τότε, ποιος είναι ο ρόλος των οικονομολόγων;

Υπό το πρίσμα αυτό, μπορεί κανείς εύλογα να ρωτήσει: Ποιος είναι ο ρόλος του κοινωνικού επιστήμονα; Και πιο συγκεκριμένα, ποιος είναι ο ρόλος του οικονομολόγου; Αυτό το ερώτημα έχει απαντηθεί με διαφορετικούς τρόπους από διάφορους στοχαστές, συμπεριλαμβανομένου του Σάμιουελσον, όπως συζητήθηκε προηγουμένως. Μια πειστική απάντηση προέρχεται από τον Τζέιμς Μπιουκάναν στο βιβλίο του «Τι πρέπει να κάνουν οι οικονομολόγοι;» Ο ρόλος των οικονομολόγων δεν είναι η κοινωνική μηχανική, αλλά η υποβοήθηση στη διαδικασία της κοινωνικής κατανόησης. Οι οικονομολόγοι έχουν αυτόν τον ρόλο λόγω του αντικειμένου που μελετούν: την αναπόφευκτη άγνοια της ανθρωπότητας και τη θεμελιωδώς διαφορετική φύση των λύσεων στα κοινωνικά προβλήματα — λύσεις που περιλαμβάνουν συμβιβασμούς, όχι τελεσίδικες απαντήσεις.

Και όταν η κοινωνία αντιμετωπίζει συμβιβασμούς, είναι καλύτερο για τα άτομα να είναι αυτόνομοι εργολάβοι — ελεύθεροι να επιλέγουν και ελεύθεροι να διατηρούν την ελευθερία τους — παρά υπηρέτες ενός κράτους, είτε αυτό το κράτος είναι θεολογικό είτε επιστημονικό.

του Mani Basharzad

Από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών (AIER)

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι γνώμες του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Το 2012, μια γυναίκα στο Όρεγκον άνοιξε ένα κουτί με στολίδια για το Χάλοουιν από την αλυσίδα σούπερμαρκετ Kmart. Μέσα υπήρχε ένα κομμάτι χαρτί, με γραμμένη πάνω του στα γρήγορα, σε σπαστά Αγγλικά, μια απεγνωσμένη παράκληση: «Αν αγοράζετε περιστασιακά αυτό το προϊόν, παρακαλώ στείλτε ξανά αυτήν την επιστολή στον Παγκόσμιο Οργανισμό Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων». Περιέγραφε πολλές ώρες δουλειάς, ξυλοδαρμούς, ένα βάναυσο κινεζικό στρατόπεδο εργασίας. Ο συγγραφέας, Σουν Γι, μηχανικός και σύζυγος, είχε φυλακιστεί επειδή ασκούσε το Φάλουν Γκονγκ, μια πνευματική άσκηση που έχει απαγορευτεί από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα.

Διηγήθηκα την ιστορία του Σουν Γι στο ντοκιμαντέρ μου «Γράμμα από τη Μασάντζια». Θυμάμαι ακόμα την ήπια στωικότητά του, μια ήσυχη δύναμη που κάλυπτε μια ατσάλινη επιμονή, σαν ο φόβος και η ελπίδα να πάλευαν σε κάθε γραμμή που έγραφε. Ο Σουν ρίσκαρε τα πάντα για να βγάλει κρυφά αυτό το σημείωμα. Ήξερε ότι μπορεί να μην ελευθερωνόταν ποτέ, κι όμως πίστευε ότι αν γνωρίζαμε την αλήθεια, θα μας ένοιαζε. Ότι κάποιος, κάπου, θα δράσει.

Σήμερα, είμαστε μπλεγμένοι σε δασμούς, εμπορικούς πολέμους και διορθώσεις στην αλυσίδα εφοδιασμού. Όλα έχουν να κάνουν με τον πληθωρισμό, την πρόσβαση στην αγορά, την πολιτική επιρροή. Αλλά μας λείπει η ουσία του πράγματος. Πίσω από αυτά τα άχρηστα μπιχλιμπίδια κρύβονται ζωές. Ενώ ο Σουν Γι βρήκε έναν τρόπο να μιλήσει, οι περισσότεροι είναι παγιδευμένοι σε εργοστάσια πίσω από τοίχους, φιμωμένοι από τον φόβο.

Δεν εννοώ να περιγράψω την Κίνα με γενικότητες. Δεν κατασκευάζονται όλα τα είδη στην Κίνα μέσω καταναγκαστικής δουλείας. Και οι περισσότεροι εργαζόμενοι εκεί απλώς προσπαθούν να βγάλουν τα προς το ζην, όπως ο καθένας. Αλλά η πραγματικότητα είναι ζοφερή. Η Κίνα διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα συστήματα καταναγκαστικής εργασίας στον κόσμο. Ουιγούροι, Θιβετιανοί, ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ, πολιτικοί αντιφρονούντες και θρησκευτικές μειονότητες κρατούνται χωρίς δίκη, υποβάλλονται σε επανεκπαίδευση και εξαναγκάζονται σε δουλειά σε εργοστάσια που συνδέονται με παγκόσμιες μάρκες.

Τον Ιανουάριο του 2025, οι Ηνωμένες Πολιτείες απαγόρευσαν τις εισαγωγές από την Huafu Fashion και τις θυγατρικές της επειδή χρησιμοποιούσαν εργατικό δυναμικό των Ουιγούρων στη βιομηχανία βαμβακιού της Σιντζιάνγκ. Καταστήματα όπως το H&M κάποτε προμηθεύονταν προϊόντα από τέτοια εργοστάσια, κάτι που μας υπενθυμίζει ότι αυτό δεν είναι ιστορία. Είναι τώρα.

Δεν είμαι οικονομολόγος. Το κατά πόσον οι δασμοί αποτελούν ορθές εμπορικές πολιτικές είναι θέμα συζήτησης για άλλους. Αλλά ξέρω το εξής: οι δασμοί δεν θα διορθώσουν το κακό σε αυτά τα στρατόπεδα. Αφορούν αριθμούς. Οι αγορές δεν αισθάνονται τον πόνο του φυλακισμένου. Τις απειλές. Την σιωπή. Η δικαιοσύνη δεν είναι προσαρμογή τιμών.

Η δύναμη είναι σε εμάς. Καταναλωτές, επιχειρήσεις, επενδυτές. Εμείς αποφασίζουμε τι είναι αποδεκτό. Όταν αναρωτιόμαστε από πού προέρχονται τα προϊόντα μας, όταν οι εταιρείες απαιτούν καθαρές αλυσίδες εφοδιασμού, όταν οι επενδυτές εκτιμούν την ηθική παράλληλα με το κέρδος, τα πράγματα αλλάζουν. Αυτό δεν είναι ριζοσπαστικό. Είναι υπεύθυνο. Λέει ότι οι αξίες έχουν σημασία, ακόμη και σε μια παγκόσμια οικονομία.

Οι κυβερνήσεις μπορούν να βοηθήσουν. Ο νόμος για την πρόληψη της καταναγκαστικής εργασίας των Ουιγούρων, ο οποίος εμποδίζει τις εισαγωγές που συνδέονται με την καταναγκαστική εργασία, κάνει περισσότερα από απλώς δασμούς. Το ίδιο ισχύει και για τις κυρώσεις σε συνεργαζόμενες εταιρείες. Αυτά τα εργαλεία διατηρούν στο επίκεντρο την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, όχι μόνο τα εμπορικά ισοζύγια.

Είναι δελεαστικό να σκεφτόμαστε ότι το φθηνότερο είναι πάντα καλύτερο. Αλλά ποιο είναι το πραγματικό κόστος; Σε εκείνο το στρατόπεδο εργασίας, ο Σουν Γι γνώριζε τους κινδύνους της ανυπακοής του. Πίστευε σε εμάς. Η επιστολή του έγραψε πρωτοσέλιδα. Η ιστορία του συνεχίζεται. Τώρα που το ξέρουμε, το ερώτημα δεν είναι τι θα κάνει η αγορά. Είναι τι θα κάνουμε εμείς.

Τα νομοσχέδια θα αλλαχτούν. Η πολιτική θα αλλάξει. Αλλά το να ενεργούμε με συνείδηση ​​δεν χρειάζεται να περιμένει. Ξεκινάει εδώ. Μαζί μας.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι γνώμη του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

του Λίον Λι

Η ενθουσιώδης υποδοχή που έχει γνωρίσει η γενετική τεχνητή νοημοσύνη, και ειδικότερα τα μεγάλα γλωσσικά μοντέλα (Large Language Models – LLMs) όπως τα ChatGPT, Gemini, Grok και DeepSeek, βασίζεται – σύμφωνα με τον ερευνητή Γκλεμπ Λίσικ –σε μια θεμελιώδη παρανόηση. Ενώ αυτά τα συστήματα εντυπωσιάζουν τους χρήστες με αρθρωμένες απαντήσεις και φαινομενικά λογικά επιχειρήματα, η πραγματικότητα είναι ότι αυτό που παρουσιάζεται ως «συλλογιστική» δεν είναι παρά μια εξελιγμένη μορφή μίμησης.

Όπως σημειώνει, τα μοντέλα αυτά δεν αναζητούν την αλήθεια μέσα από γεγονότα και λογική επιχειρηματολογία, αλλά απλώς παράγουν κείμενα βάσει μοτίβων που βρίσκουν στα τεράστια σύνολα δεδομένων πάνω στα οποία έχουν εκπαιδευτεί. Αυτό δεν συνιστά ούτε νοημοσύνη ούτε συλλογισμό – και αν τα δεδομένα εκπαίδευσης περιέχουν προκαταλήψεις, τότε δημιουργούνται σοβαρά προβλήματα.

Ο ίδιος υποστηρίζει ότι πολλοί χρήστες δεν γνωρίζουν πως η αρχιτεκτονική των LLMs είναι «θολή» και ασύμβατη με τη δομημένη λογική ή την αιτιότητα. Η ‘σκέψη’ που φαίνεται να παράγουν δεν είναι αληθινή, αλλά προσομοιωμένη – και όχι καν διαδοχική. Εκείνο που παρερμηνεύεται ως κατανόηση είναι, στην ουσία, στατιστικός συσχετισμός.

Τα διαφημιζόμενα χαρακτηριστικά όπως οι «αλυσίδες σκέψης» περιγράφονται από τον Λίσικ ως τεχνάσματα εντυπωσιασμού. Αυτό που βλέπει ο χρήστης είναι, σύμφωνα με τον ίδιο, μια μορφή εκλογίκευσης που παράγεται αφού το μοντέλο έχει ήδη «αποφασίσει» την απάντησή του μέσω πιθανολογικής πρόβλεψης. Η ψευδαίσθηση αυτή, ωστόσο, είναι τόσο ισχυρή που οδηγεί πολλούς στο να πιστεύουν πως η μηχανή σκέφτεται πραγματικά. Και αυτή η ψευδαίσθηση δεν περιορίζεται στο να παραπλανά· λειτουργεί και ως νομιμοποίηση.

Τα μεγάλα γλωσσικά μοντέλα δεν είναι ουδέτερα εργαλεία, τονίζει. Έχουν εκπαιδευτεί πάνω σε σύνολα δεδομένων γεμάτων με προκαταλήψεις, πλάνες και τις κυρίαρχες ιδεολογίες της εποχής. Οι απαντήσεις τους αντανακλούν δημοφιλή ρεύματα σκέψης, όχι την επιδίωξη της αλήθειας. Όταν η «λογική» λειτουργεί ως εκ των υστέρων δικαιολόγηση μιας ήδη παραχθείσας απάντησης, τότε το εργαλείο μετατρέπεται εύκολα σε μέσο προπαγάνδας.

Στο πλαίσιο αυτό, κατά τη διάρκεια συνομιλίας με τον ερευνητή για τον συστημικό ρατσισμό, το DeepSeek όχι μόνο διατύπωσε  επιχειρήματα βασισμένα σε ανύπαρκτες μελέτες και αριθμούς, αλλά όταν του ζητήθηκε να αναστοχαστεί, παραδέχθηκε μια σειρά λογικών πλανών. Όταν αμφισβητήθηκε, χαρακτήρισε ένα από τα ψευδή επιχειρήματά του ως «υποθετικό σύνθετο παράδειγμα». Σε επόμενη ερώτηση, απολογήθηκε για άλλο «σφάλμα» και προσαρμόστηκε στην αντίθετη άποψη. Όπως επισημαίνει ο αρθρογράφος, αυτό δεν συνιστά επιδίωξη ακρίβειας αλλά άσκηση πειθούς.

Ανάλογη ήταν η εμπειρία του Λίσικ και με το Gemini της Google – μοντέλο που έχει δεχθεί κριτική για τις γελοία «προοδευτικές» αποκρίσεις του. Όπως περιγράφει, το μοντέλο τελικά αναγνώρισε τη σαθρότητα των επιχειρημάτων του, υπονοώντας και την αναξιοπιστία τους.

Κάποιος χρήστης ίσως δει θετικά το γεγονός ότι μπορεί να «στριμώξει» την τεχνητή νοημοσύνη ώστε να παραδεχθεί λάθη. Ωστόσο, ο Λίσικ υποστηρίζει πως τέτοιες περιπτώσεις δεν έχουν καμία μόνιμη επίδραση: το μοντέλο «συμπεριφέρεται καλά» μόνο μέσα σε εκείνη τη συγκεκριμένη συνομιλία – χωρίς να διατηρεί καμία μνήμη ή βελτίωση για την επόμενη.

Όσο μεγαλύτερο είναι το μοντέλο, τόσο πιο προβληματικό γίνεται, προσθέτει. Μελέτη του Πανεπιστημίου Cornell δείχνει ότι τα πιο εξελιγμένα μοντέλα είναι και τα πιο παραπλανητικά, παρουσιάζοντας με σιγουριά ανακρίβειες που συνάδουν με διαδεδομένες παρανοήσεις. Σύμφωνα με την εταιρεία Anthropic, «τα προηγμένα μοντέλα συχνά αποκρύπτουν τους ‘πραγματικούς συλλογισμούς’ τους, και μερικές φορές το κάνουν ακόμη και όταν η συμπεριφορά τους είναι σαφώς μη ευθυγραμμισμένη».

Ορισμένοι ερευνητές προσπαθούν να διορθώσουν αυτές τις αδυναμίες. Πρωτοβουλίες όπως το TruthfulQA της OpenAI και το πλαίσιο HHH (Helpful, Honest, Harmless) της Anthropic  στοχεύουν στη βελτίωση της αξιοπιστίας. Όμως ο Λίσικ παρατηρεί ότι αυτές είναι συμπληρωματικές προσπάθειες που προστίθενται εκ των υστέρων σε μια αρχιτεκτονική που εξαρχής δεν σχεδιάστηκε για να αναζητά την αλήθεια και παραμένει ουσιαστικά «τυφλή» απέναντι στην επιστημονική εγκυρότητα.

Ο Έλον Μασκ, κατά την άποψή του, είναι ίσως ο μόνος σημαίνων παράγοντας στον χώρο της τεχνητής νοημοσύνης που έχει δηλώσει δημόσια ότι η αναζήτηση της αλήθειας πρέπει να είναι κεντρικός στόχος. Ωστόσο, ακόμη και το δικό του μοντέλο, το Grok της xAI, υπολείπεται.

Στον χώρο της παραγωγικής ΑΙ, η αλήθεια υποχωρεί έναντι της «ασφάλειας» – μιας έννοιας που έχει ταυτιστεί με την αποφυγή προσβολών σε μια υπερευαίσθητη «προοδευτική» κοινωνία. Η «υπεύθυνη τεχνητή νοημοσύνη» νοείται πλέον ως η προσπάθεια διασφάλισης της ασφάλειας, της δικαιοσύνης και της συμπερίληψης – στόχοι θεμιτοί αλλά υποκειμενικοί. Αυτές οι προτεραιότητες, όμως, συχνά επισκιάζουν την ανάγκη για ταπεινή και ειλικρινή αναπαράσταση της πραγματικότητας.

Τα μεγάλα γλωσσικά μοντέλα είναι σχεδιασμένα κυρίως για να δίνουν χρήσιμες και πειστικές απαντήσεις, όχι κατ’ ανάγκην ακριβείς. Αυτή η σχεδιαστική επιλογή, σύμφωνα με ερευνητές του Oxford Internet Institute, οδηγεί σε φαινόμενα «απρόσεκτης ομιλίας» – απαντήσεις που ακούγονται λογικές αλλά είναι συχνά ανακριβείς, υπονομεύοντας τη βάση της ενημερωμένης δημόσιας συζήτησης.

Το ζήτημα αυτό θα γίνει ολοένα πιο κρίσιμο καθώς η τεχνητή νοημοσύνη διεισδύει σε κάθε πτυχή της κοινωνίας. Σε λάθος χέρια, αυτά τα πειστικά, πολύγλωσσα και «ευπροσάρμοστα» μοντέλα μπορεί να αξιοποιηθούν για να υπηρετήσουν ατζέντες που δεν ανέχονται την αντίθετη άποψη. Ένα ακούραστο ψηφιακό εργαλείο πειθούς, που δεν μετανοεί και δεν παραδέχεται ποτέ λάθος, είναι το ιδανικό για κάθε αυταρχικό καθεστώς. Σε συστήματα όπως το κινεζικό «Σύστημα Κοινωνικής Αξιολόγησης », τέτοια μοντέλα μπορεί να μετατραπούν σε μέσα ιδεολογικής επιβολής – όχι διαφώτισης.

Η παραγωγική τεχνητή νοημοσύνη είναι αναμφίβολα ένα τεχνολογικό επίτευγμα. Όμως, όπως σημειώνει ο Λίσικ, δεν είναι ευφυής, δεν είναι ειλικρινής εκ κατασκευής και δεν είναι ουδέτερη. Οποιαδήποτε αντίθετη δήλωση εξυπηρετεί μόνο όσους θέλουν να ελέγχουν το αφήγημα.

Η αρχική, πλήρης έκδοση αυτού του άρθρου εμφανίστηκε πρόσφατα στο C2C Journal.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Η Ευρώπη συζητά για άλλη μια φορά για τη δημιουργία της δικής της αμυντικής συμμαχίας. Η ιδέα ενός ευρωπαϊκού στρατού — που συζητείται κατά διαστήματα από τις πρώτες ημέρες του Ψυχρού Πολέμου — αναβίωσε τον Φεβρουάριο από τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Ο Ουκρανός πρόεδρος ισχυρίζεται ότι η απόσυρση της στρατιωτικής υποστήριξης προς την Ουκρανία από τον Ντόναλντ Τραμπ και η αμφιθυμία του απέναντι στην ΕΕ δείχνουν ότι το μπλοκ χρειάζεται επειγόντως τη δική του στρατιωτική μονάδα. Ο Ζελένσκι έχει αναζωπυρώσει μια συζήτηση που δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει συναίνεση εντός της Ευρώπης, παρά τη μακρά ιστορία της.

Ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός της Ισπανίας, Πέδρο Σάντσες, είναι ο τελευταίος ηγέτης της ΕΕ που επαναλαμβάνει τον Ζελένσκι — και σύμφωνα με δημοσκόπηση της YouGov που διεξήχθη το 2022, το 64% των Ισπανών είναι στο πλευρό του. Στις 28 Μαρτίου, ανακοίνωσε ότι η Ευρώπη χρειάζεται τη δική της αμυντική δύναμη για να καταπολεμήσει τις «παλιές ιμπεριαλιστικές παρορμήσεις στη Ρωσία», ειδικά τώρα που μειώνεται η υποστήριξη των ΗΠΑ. Ζήτησε μια στρατιωτική δύναμη «με στρατεύματα από όλες τις 27 χώρες-μέλη, που θα εργάζονται υπό μια ενιαία σημαία με τους ίδιους στόχους». Ο Σάντσες επιθυμεί επίσης μεγαλύτερη οικονομική ολοκλήρωση εντός του μπλοκ και πρόσφατα πρότεινε ένα σχέδιο αμοιβαιοποίησης του χρέους — το οποίο έχει προκαλέσει διχασμό σε παρόμοιους άξονες με την ιδέα ενός στρατού 27 εθνών.

Παρά τη ρητορική ‘σταυροφορίας’ του Σάντσες, δεν αποκλείεται να υπάρχει ένα ιδιοτελές κίνητρο πίσω από την έκκλησή του για στρατό της ΕΕ. Δέχεται έντονες πιέσεις τόσο από την ΕΕ όσο και από τις Ηνωμένες Πολιτείες να αυξήσει τις αμυντικές δαπάνες της Ισπανίας. Αλλά το αντιστρατιωτικό αίσθημα στη χώρα είναι ισχυρό και κυβερνά σε συνεργασία με το Sumar, μια αριστερή συμμαχία που αντιτίθεται στην αύξηση των επενδύσεων σε όπλα και στρατεύματα. Ισχυριζόμενος ότι η άμυνα της ΕΕ είναι συλλογική και όχι εθνική ευθύνη, ο Σάντσες αναμφίβολα ελπίζει να αποσπάσει την προσοχή από τις δικές του δυσκολίες.

Η ΕΕ συνεργάζεται σε κάποιο βαθμό στην άμυνα. Ανά πάσα στιγμή, τουλάχιστον μία πολυεθνική ομάδα μάχης, αποτελούμενη από 1.500 στρατιώτες, βρίσκεται σε ετοιμότητα. Αυτά έφτασαν σε επιχειρησιακή ικανότητα το 2007, αλλά σύμφωνα με το πολυεθνικό στρατιωτικό αρχηγείο Eurocorps, «ζητήματα που σχετίζονται με την πολιτική βούληση, τη χρηστικότητα και την οικονομική αλληλεγγύη εμπόδισαν την ανάπτυξή τους». Ακριβώς τα ίδια προβλήματα θα προέκυπταν και εντός ενός στρατού της ΕΕ, φυσικά — αλλά σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Υπάρχει επίσης η Ευρωπαϊκή Ναυτική Δύναμη, που σχηματίστηκε το 1995 από την Ισπανία, τη Γαλλία, την Ιταλία και την Πορτογαλία για τη διεξαγωγή ελέγχου της θάλασσας, επιχειρήσεων αντιμετώπισης κρίσεων και ανθρωπιστικών αποστολών. Οι υποστηρικτές ενός στρατού της ΕΕ θεωρούν ότι ενώ αυτές οι συνεργατικές δυνάμεις αποτελούν σημαντικό πυλώνα της άμυνας του μπλοκ, δεν είναι εξοπλισμένες για μακροχρόνιες συγκρούσεις. Ισχυρίζονται επίσης ότι η ΕΕ εξαρτάται υπερβολικά από τις ΗΠΑ για προστασία — ένα σημείο στο οποίο ο Τραμπ συμφωνεί απόλυτα.

Η ιδέα ενός στρατού της ΕΕ προτάθηκε για πρώτη φορά από τη γαλλική κυβέρνηση, στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ως τρόπος οικοδόμησης ικανότητας κατά της Σοβιετικής Ένωσης χωρίς τον επανεξοπλισμό της Δυτικής Γερμανίας. Σύμφωνα, με την πρόταση, ο στρατός θα αποτελούνταν από τα έξι ιδρυτικά μέλη της ΕΕ — Γαλλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Ιταλία, Δυτική Γερμανία και Βέλγιο. Μια συνθήκη για τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας υπογράφηκε το 1952, αλλά δεν επικυρώθηκε ποτέ. Αντίθετα, η Δυτική Γερμανία εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ και στη Δυτική Ένωση, μια στρατιωτική συμμαχία που σχηματίστηκε το 1948, και η ιδέα εγκαταλείφθηκε.

Όταν, το 2016, ο βρετανικός λαός ψήφισε υπέρ του Brexit, οι πρωθυπουργοί της Ουγγαρίας και της Τσεχικής Δημοκρατίας ζήτησαν έναν ευρωπαϊκό στρατό, που θα κάλυπτε την αποχώρηση των Βρετανών, απέναντι στη ρωσική απειλή. Μαζί τους συντάχθηκε και η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν — τότε υπουργός Άμυνας της Γερμανίας— η οποία δήλωσε ότι η Ευρώπη χρειάζεται μια «Σένγκεν άμυνας». Ο Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ, ο τότε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, είχε επίσης δηλώσει έναν χρόνο νωρίτερα ότι η ΕΕ χρειάζεται τον δικό της στρατό προκειμένου να «μεταδώσει ένα σαφές μήνυμα στη Ρωσία ότι είμαστε σοβαροί όσον αφορά την υπεράσπιση των ευρωπαϊκών μας αξιών». Κάθε φορά που θεωρείται ότι αυτές κινδυνεύουν, η ιδέα ενός στρατού της ΕΕ αναβιώνει.

Από το Brexit, έχει κερδίσει σταθερά έδαφος. Η ιδέα υποστηρίχθηκε και το 2018 από την Άνγκελα Μέρκελ, τότε Γερμανίδα καγκελάριο, και τον Γάλλο πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν. Ο εξοργισμένος Τραμπ, σε εκείνο το σημείο στα μισά της πρώτης του θητείας, το θεώρησε ως μια πράξη αχαριστίας προς το ΝΑΤΟ: «Άρχιζαν να μαθαίνουν γερμανικά στο Παρίσι πριν έρθουν οι ΗΠΑ», έγραψε στο Twitter (μια έμμεση αναφορά στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο). Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, πρόεδρος της Επιτροπής της ΕΕ από το 2019, ζήτησε μια «Ευρωπαϊκή Αμυντική Ένωση» και τον περασμένο μήνα αποκάλυψε το «Επανεξοπλίστε την Ευρώπη» — ένα πενταετές σχέδιο που γρήγορα μετονομάστηκε σε «Ετοιμότητα 2030», αφού η Ισπανία και η Ιταλία παραπονέθηκαν ότι ο αρχικός τίτλος ήταν υπερβολικά μιλιταριστικός. (Ο Σάντσες δεν εξήγησε πώς αυτή η αντίρρηση συνάδει με το αίτημά του για μια μαχητική δύναμη της ΕΕ, πιθανώς οπλισμένη με κάτι περισσότερο από καλή θέληση.) Η φον ντερ Λάιεν σχεδιάζει να κινητοποιήσει 800 δισεκατομμύρια ευρώ για την άμυνα του μπλοκ μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια, οπότε ορισμένοι αναλυτές πιστεύουν ότι η Ρωσία θα μπορούσε να είναι έτοιμη να επιτεθεί σε ένα μέλος του ΝΑΤΟ ή της ΕΕ. Ο υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας, Αντόνιο Ταγιάνι, υποστηρίζει επίσης την ιδέα ενός στρατού της ΕΕ.

Ωστόσο, η Κάγια Κάλας, επικεφαλής εξωτερικών υποθέσεων της ΕΕ και αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ισχυρίζεται ότι δεν είναι απαραίτητο. Αυτό που είναι πιο σημαντικό, λέει, είναι οι 27 στρατοί του μπλοκ να «είναι ικανοί και να μπορούν να συνεργαστούν αποτελεσματικά για να αποτρέψουν τους αντιπάλους μας και να υπερασπιστούν την Ευρώπη». Υποστηρίζεται από τον υπουργό Εξωτερικών της Πολωνίας, Ράντοσλαβ Σικόρσκι, ο οποίος είναι ανένδοτος ότι ένας στρατός της ΕΕ «δεν θα συμβεί», και τη Δανία, η οποία ιστορικά θεωρεί το ΝΑΤΟ ως τον κύριο αμυντικό μηχανισμό της ηπείρου. Κατά τη διάρκεια της συμμετοχής του στο μπλοκ, το Ηνωμένο Βασίλειο αντιτάχθηκε στην ιδέα ενός στρατού της ΕΕ για τον ίδιο λόγο, υποστηρίζοντας ότι θα αναπαρήγαγε άσκοπα το ΝΑΤΟ.

Μία από τις σημαντικότερες πρακτικές δυσκολίες είναι ο τρόπος χρηματοδότησης ενός στρατού 27 εθνών. Το ζήτημα της αμοιβαίας χρηματοδότησης έχει επίσης προκύψει λόγω της έκκλησης της ΕΕ προς τα μέλη να αυξήσουν τους εθνικούς αμυντικούς προϋπολογισμούς τους — και ούτε εκεί υπάρχει συμφωνία. Αντί των φθηνών δανείων που πρότεινε η φον ντερ Λάιεν στο πλαίσιο του σχεδίου «Ετοιμότητα 2030», οι υπερχρεωμένες νότιες χώρες, όπως η Ισπανία και η Ιταλία, προτιμούν κοινά αμυντικά ομόλογα ή επιχορηγήσεις παρόμοιες με αυτές που διανεμήθηκαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Η πρόταση έχει αναζωπυρώσει ένα μακροχρόνιο παράπονο μεταξύ των πλουσιότερων βόρειων μελών, όπως η Γερμανία και η Ολλανδία, τα οποία διστάζουν να χρηματοδοτήσουν κοινές πρωτοβουλίες: «Όχι ευρωομόλογα», δήλωσε ο Ολλανδός πρωθυπουργός Ντικ Σουφ μετά από συνάντηση των ηγετών της ΕΕ στα τέλη Μαρτίου. Μια άλλη πιθανότητα, όπως πρότεινε πρόσφατα ο υπουργός Οικονομίας της Γαλλίας, είναι η αύξηση των φόρων, ειδικά για τους πλουσίους.

Ο Σάντσες ισχυρίζεται ότι η ΕΕ θα πρέπει να επανεξετάσει την ιδέα ενός κοινού στρατού, επειδή τα μεμονωμένα μέλη της δεν έχουν καταφέρει να βρουν κοινό έδαφος στην άμυνα. Αλλά το ίδιο πρόβλημα πιθανότατα θα εμπόδιζε τη δημιουργία μιας μαχητικής δύναμης της ΕΕ. Από τη δημιουργία τους πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια, καμία από τις Ομάδες Μάχης της ΕΕ — οι οποίες συνήθως αποτελούνται από στρατεύματα από τρεις ή τέσσερις χώρες — δεν έχει ενεργοποιηθεί. Αυτό δείχνει ότι το μπλοκ μάλλον δεν είναι έτοιμο να σχηματίσει έναν στρατό 27 εθνών, που θα ελέγχεται από τις Βρυξέλλες και θα εισέρχεται στη μάχη υπό μια μπλε και χρυσή σημαία.

Του Mark Nayler

Από το Foundation for Economic Education (FEE)

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν συμφωνούν απαραίτητα με την άποψη της Epoch Times.