«…Παίδα δ’ εν αγκαλίδεσιν ανίσχανεν ιππότα Πηλεύς και ρ’ έκυσεν κεφαλήν τε και φάεα καλά, δακρυόεν γελόων· κηλήθη δε φρεν’ Αχιλλεύς…»
«…Ο ιππότης Πηλεύς πήρε στην αγκαλιά του τον γιο του, τον φίλησε στο κεφάλι και στα δυο ωραία του μάτια και δακρυσμένος γέλασε· κι εχάρηκε ο Αχιλλεύς…»
Ορφέως Αργοναυτικά
Νήπιο, η μητέρα του Θέτις τον παρέδωσε στον Χείρωνα στο Πήλιο να τον εκπαιδεύσει. Ο πατέρας του, Πηλεύς, ένας απ’ τους πενήντα βασιλείς αργοναύτες, περνώντας από εκεί με την Αργώ ζήτησε απ΄ τους συντρόφους του να σταματήσουν για να δει τον γιο του.
Όταν έμαθα από την αγαπημένη μου πως περιμένουμε παιδί, ένοιωσα μεγάλη χαρά! Απ’ την αρχή σχεδόν είχα μια διαίσθηση ότι θα γεννηθεί κόρη. Η αρχή της εγκυμοσύνης συνέπεσε με τη Σαρακοστή. Νήστεψα και προσευχήθηκα… Το ίδιο και αυτή. Άφωνος άκουσα το πρώτο της κλάμα! Πλημμύρισα απ’ τη χαρά που μαζί με τη μαμά της θα τη μαθαίναμε πώς να ζει στο νέο της κόσμο! Ένοιωσα ωραία να τις προσέχω και να τις φροντίζω!
Οι λέξεις άλλοτε είναι χρυσάφι κι άλλοτε κάρβουνο. Αυτό που τους δόθηκε απ’ την αρχή της γλωσσικής επικοινωνίας να εκφράσουν είναι χρυσάφι! Μα αν η σημασία τους εξαρτάται απ’ τις καλές ή τις τραυματικές εμπειρίες γίνεται δύσκολη η συνεννόηση. Ο κόσμος μας, κι ας μοιάζει αντιφατικός, αν κοιτάξεις πιο προσεκτικά θα διακρίνεις τη θεϊκή του προέλευση. Έτσι, τις έννοιες όπως γυναίκα-μητέρα και άντρας-πατέρας η θεϊκή φροντίδα τις έχει ποτισμένες με ιερά καθήκοντα. Λίγη καλή θέληση, να δεις χωρίς φόβο και πάθος τα πράγματα κι οι λέξεις θα αποκτήσουν την αρχική τους λάμψη που είχαν όταν μας παραδόθηκαν για να επικοινωνούμε.
Δεν θεωρώ κατόρθωμα την αγάπη μου προς το παιδί μου ή προς τον πατέρα μου. Είναι κάτι που το είχα από την πρώτη στιγμή χωρίς προσωπική προσπάθεια. Είναι ένστικτο. Είναι θεϊκό δώρο, για να προστατέψει και να διευκολύνει τη ζωή στον κόσμο μας. Κατόρθωμα είναι να συμπεριφερθώ σε έναν άγνωστο που με έβλαψε με ψυχραιμία και καλοσύνη. Κατόρθωμα είναι να μπορώ να βλέπω το θεϊκό στοιχείο παντού! Για κάτι τέτοιο, ίσως δεν βλάψει πολύ να νοιώσω για λίγο υπερήφανος. Ως προς τη συμπεριφορά μου σαν πατέρας και σαν γιος, είναι η ευκαιρία που μου δίνεται να την καλλιεργήσω βελτιώνοντας διαρκώς την αισθητική μου όσο τους αναγνωρίζω.
Τι είναι πατέρας; Αποσυμβολίζοντας τον βιολογικό πατέρα, μία από τις πρώτες σκέψεις που έρχονται στον νου μου είναι ότι είναι η αρχή. Αρχή και με την έννοια του ξεκινήματος (της οικογένειας) και με την έννοια της οριοθέτησης. Ως πιο μεγαλόσωμος, επιφορτίζεται και με την ευθύνη της ασφάλειας και της επιβίωσης των μελών της οικογένειας. Σέβεται και δεν καταλαμβάνει τον προσωπικό χώρο ανάπτυξης της γυναίκας του και των παιδιών του. Επιβάλει στον εαυτό του αυτοπεποίθηση κι εμπνέει εμπιστοσύνη. Είναι πράος, σταθερός και ευγενής.
«Μη με κρατάτε, φίλοι μου, αφήσετέ με μόνο, κι ας με πονάτε, να πάω στα πλοία των Αργείων, στον άντρα τον ανήμερο, τον άγριο να προσπέσω, μήπως ντραπεί τα χρόνια μου, τα γερατιά πονέσει· γιατί και ο πατέρας του τα γερατιά μου έχει, ο Πηλέας που γέννησε κι ανάθρεψε να γίνει για μας τους Τρώες συμφορά, μα πιο πολύ για μένα· γιατί μου σκότωσε πολλούς γιους κει στην άνθησή τους. Για όλους τόσο δε θρηνώ, αν και πολύ λυπάμαι, όσο για έναν -ο πόνος στον Άδη θα με πάει- τον Έκτορα! Ας πέθαινε μες στα δικά μου χέρια! Οι δυο μας θα χορταίναμε με κλάματα και θρήνους, η μάνα που τον γέννησε η δύστυχη κι ο ίδιος.»*
«…Γιε μου, είδα να μου γράφεις πως πεθύμησες την τέχνη μας κι ότι είναι η καλύτερη στην οικοδομή. Ναι, έχεις δίκιο! Να την αγαπάς γιατί είναι! Αυτή σας μεγάλωσε με τη βοήθεια του Θεού! Λοιπόν, γιε μου, γι αυτό θα σου δώσω μια συμβουλή σαν πατέρας σου που βλέπεις αν πονάω: αν μπορείς και σου δίνεται χρόνος να πας να γνωρίσεις κανένα συνάδελφο μαραγκό κι αν έχει δουλειά να τον βοηθάς, για τρεις λόγους, να παίρνεις περισσότερο χαρτζιλίκι, να θυμάσαι περισσότερο την τέχνη και να βλέπεις πως δουλεύουν και εκεί…»**
Του Κωνσταντίνου Γιαννίκου
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις των Epoch Times.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
* Ομήρου Ιλιάδα, Ραψωδία Χ 416 έως 428, μετ.: Θεόδ. Μαυρόπουλος, εκδόσεις Ζήτρος 2010
** γράμμα πατέρα στον γιο του, όταν εκείνος υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία σε ακριτικό νησί