Σάββατο, 21 Δεκ, 2024

Περιπλεκόμενο ζεύγος γαλαξιών λάμπει στο φάσμα των υπέρυθρων

ΑΚΡΩΤΗΡΙΟ ΚΑΝΑΒΕΡΑΛ, ΦΛΟΡΙΝΤΑ – Zεύγος περιπλεκόμενων γαλαξιών που λάμπουν στο φάσμα των υπερύθρων ακτίνων απαθανάτισε το διαστημικό τηλεσκόπιο Γουέμπ.

Το αστεροσκοπείο που λειτουργεί η NASA και ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος φωτογράφισε τους δύο γαλαξίες, οι οποίοι βρίσκονται σε απόσταση 326 έτη φωτός ο ένας από τον άλλον, περιτριγυρισμένους από ένα μπλε νέφος αστεριών και αερίων. Ένα έτος φωτός είναι 10 τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα.

Οι φωτογραφίες, που δημοσιεύθηκαν την Παρασκευή, σηματοδοτούν τη δεύτερη επέτειο των επιστημονικών επιχειρήσεων του τηλεσκοπίου Γουέμπ.

Οι γειτονικοί γαλαξίες, με τα παρατσούκλια Πιγκουίνος και Αυγό, είναι περιπλεγμένοι για δεκάδες εκατομμύρια χρόνια, σύμφωνα με τη NASA. Εν τέλει, θα συγχωνευθούν σε έναν γαλαξία. Η ίδια αλληλεπίδραση θα συμβεί στον δικό μας Γαλαξία και τον γαλαξία της Ανδρομέδας σε 4 δισεκατομμύρια χρόνια, σύμφωνα πάλι με τη NASA.

Όντας ο διάδοχος του γερασμένου διαστημικού τηλεσκοπίου Χαμπλ, το Γουέμπ είναι το μεγαλύτερο και ισχυρότερο αστρονομικό παρατηρητήριο που έχει εκτοξευτεί ποτέ. Απογειώθηκε το 2021 και εξοπλιζόταν επί έξι μήνες προτού δημοσιευτούν οι πρώτες του εικόνες τον Ιούλιο του 2022.

Είναι τοποθετημένο 1,6 εκατομμύρια χιλιόμετρα από τη Γη.

«Σε μόλις δύο χρόνια, το διαστημικό τηλεσκόπιο Γουέμπ έχει μεταμορφώσει το πώς βλέπουμε το σύμπαν», είπε σε δήλωσή του ο Μαρκ Κλάμπιν της NASA.

Της Marcia Dunn, με πληροφορίες από το Associated Press

Μετάφραση: Βλαδίμηρος Αλεξάντρωφ

Επιμέλεια: Αλία Ζάε

 

Επιστήμονες επιβεβαιώνουν σπηλιά στη Σελήνη

ΚEΙΠ ΚΑΝAΒΕΡΑΛ, ΦΛOΡΙΝΤΑ – Επιστήμονες έχουν επιβεβαιώσει μια σπηλιά στην Σελήνη, πολύ κοντά στο σημείο που ο Νιλ Άρμστρονγκ και ο Μπαζ Όλντριν προσγειώθηκαν 55 χρόνια πριν, και υποπτεύονται πως υπάρχουν εκατοντάδες ακόμη που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από μελλοντικούς αστροναύτες.

Ομάδα με Ιταλική καθοδήγηση ανέφερε την Δευτέρα πως υπάρχουν στοιχεία αρκετά μεγάλης σπηλιάς με πρόσβαση από γνωστό πολύ βαθύ λάκκο στην σελήνη. Βρίσκεται στην Θάλασσα της Ηρεμίας (Sea of Tranquility – Mare Tranquillitatis), μόλις 400 χιλιόμετρα από το σημείο προσγείωσης του Απόλλο 11.

Ο λάκκος, όπως και πάνω από 200 άλλοι που έχουν ανακαλυφθεί εκεί, δημιουργήθηκε από την κατάρρευση μιας σήραγγας που δημιουργήθηκε από λάβα.

Ερευνητές ανέλυσαν μετρήσεις ραντάρ από το ρομποτικό διαστημόπλοιο, Lunar Reconnaissance Orbiter της NASA, και σύγκριναν τα αποτελέσματα με τους σήραγγες λάβας στην Γη. Τα ευρήματα τους εμφανίστηκαν στο περιοδικό Nature Astronomy.

Τα δεδομένα του ραντάρ αποκαλύπτουν μονάχα το αρχικό κομμάτι της υπόγειας κοιλότητας, σύμφωνα με τους επιστήμονες. Εκτιμούν πως είναι τουλάχιστον 40 μέτρα σε φάρδος και δεκάδες μέτρα σε μήκος, μπορεί και περισσότερο.

«Οι σεληνιακές σπηλιές παραμένουν ένα μυστήριο για πάνω από 50 χρόνια. Επομένως ήταν πολύ συναρπαστικό να μπορέσουμε επιτέλους να αποδείξουμε την ύπαρξη μίας», έγραψαν σε μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου οι Λεονάρντο Καρέρ και Λορέντζο Μπρουτζόνε του Πανεπιστημίου του Τρέντο.

Οι περισσότεροι λάκκοι φαίνεται να βρίσκονται στις αρχαίες πεδιάδες λάβας του φεγγαριού, σύμφωνα με τους επιστήμονες. Θα μπορούσαν επίσης να υπάρχουν και μερικές στον νότιο πόλο της σελήνης, το σημείο που σχεδιάζουν να προσγειωθούν οι αστροναύτες της NASA αργότερα αυτή τη δεκαετία. Οι μόνιμα σκιεροί κρατήρες εκεί πιστεύεται πως περιέχουν παγωμένο νερό το οποίο θα μπορούσε να παρέχει πόσιμο νερό και καύσιμο για τους πυραύλους.

Κατά την διάρκεια του προγράμματος Απόλλο της NASA, 12 αστροναύτες προσγειώθηκαν στην Σελήνη, ξεκινώντας με τον Άρμστρονγκ και τον κ. Όλντριν στης 20 Ιουλίου, 1969.

Τα ευρήματα υποδεικνύουν πως θα μπορούσαν να υπάρχουν εκατοντάδες λάκκοι στο φεγγάρι και χιλιάδες σήραγγες λάβας. Τέτοια μέρη μπορούν να χρησιμεύσουν ως φυσικά καταφύγια για τους αστροναύτες, προστατεύοντας τους από τις κοσμικές ακτίνες και την ηλιακή ακτινοβολία όπως επίσης και από χτυπήματα μικρομετεωριτών. Το χτίσιμο κατοικιών από το μηδέν θα ήταν πολύ πιο χρονοβόρο και δύσκολο, ακόμα και αν λάβουμε υπόψιν την πιθανή ανάγκη για ενίσχυση των τοιχωμάτων των σπηλιών για την αποφυγή κατάρρευσης, είπε η ομάδα.

Πέτρες και άλλα υλικά μέσα στις σπηλιές – αναλλοίωτα από τις σκληρές συνθήκες της επιφάνειας ανά τους αιώνες – μπορούν επίσης να βοηθήσουν τους επιστήμονες να κατανοήσουν καλύτερα πως εξελίχθηκε το φεγγάρι, ειδικά περιλαμβάνοντας την ηφαιστειακή του δραστηριότητα.

 

Tης Marcia Dunn

Αδρανής υπερμεγέθης μαύρη τρύπα ξαφνικά σφύζει από ζωή

Ουάσιγκτον – Στο κέντρο του γαλαξία μας βρίσκεται μια υπερμεγέθης μαύρη τρύπα τέσσερα εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του ήλιου μας, η οποία ονομάζεται Τοξότης Α* (Sagittarius A*) και την οποία κάποιοι επιστήμονες έχουν αποκαλέσει ήρεμο γίγαντα λόγω της αδράνειάς της. Κάποιο μέρα, όμως, ίσως γίνει θηρίο.

Ερευνητές είπαν την Τρίτη πως παρατήρησαν σε ζωντανό χρόνο μια δραματική έκλαμψη στην καρδιά ενός άλλου γαλαξία που, από ό,τι φαίνεται, προκλήθηκε από το ξύπνημα μιας αδρανούς υπερμεγέθους μαύρης τρύπας, η οποία ξεκίνησε να καταβροχθίζει την ύλη που υπήρχε τριγύρω της. Αυτή είναι η πρώτη φορά που παρατηρείται μια διαδικασία αφύπνισης.

Με τηλεσκόπια που βρίσκονται στη Γη αλλά και σε τροχιά γύρω από αυτήν, οι επιστήμονες παρακολουθούν τα γεγονότα που ξεδιπλώνονται στον πυρήνα του γαλαξία με το όνομα SDSS1335+0728, ο οποίος βρίσκεται στον αστερισμό του Παρθένου, περίπου 360 εκατομμύρια έτη φωτός μακρυά από τη Γη  Ένα έτος φωτός είναι η απόσταση που διασχίζει το φως σε ένα έτος, δηλαδή 9,5 τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα.

Οι μαύρες τρύπες είναι εξαιρετικά πυκνά αντικείμενα με βαρύτητα τόσο ισχυρή που ούτε το φως δεν μπορεί να δραπετεύσει. Κυμαίνονται σε μέγεθος από τη μάζα ενός αστεριού έως και τα μεγαθήρια που υπάρχουν στους πυρήνες αρκετών γαλαξιών, εκατομμύρια ή ακόμα και δισεκατομμύρια φορές πιο ογκώδη. Η υπερμεγέθης μαύρη τρύπα του γαλαξία SDSS1335+0728 έχει μάζα περίπου ένα εκατομμύριο φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του ήλιου.

Το περιβάλλον γύρω από μια υπερμεγέθη μαύρη τρύπα μπορεί να είναι εξαιρετικά βίαιο, καθώς σκίζει τα άστρα και καταπίνει οποιοδήποτε υλικό βρίσκεται εντός της βαρυτικής της έλξης. Οι ερευνητές είπαν πως φαίνεται να έχει σχηματιστεί ένας περιστρεφόμενος δίσκος διάχυτων υλικών γύρω από την υπερμεγέθη μαύρη τρύπα του SDSS1335+0728, με ορισμένα από τα υλικά να ‘καταβροχθίζονται’. Ένας τέτοιος δίσκος – που αποκαλείται δίσκος προσαύξησης (accretion disk) – εκπέμπει ενέργεια σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες, γινόμενος μερικές φορές πιο λαμπρός και από ολόκληρους γαλαξίες.

Μια φωτεινή και συμπαγής περιοχή όπως αυτή, τροφοδοτούμενη από μια υπερμεγέθη μαύρη τρύπα στο κέντρο του γαλαξία, ονομάζεται «ενεργός γαλαξιακός πυρήνας» (active galactic nucleus).

«Αυτοί οι πυρήνες χαρακτηρίζονται από την εκπομπή τεράστιων ποσοτήτων ενέργειας σε διαφορετικά μήκη κύματος, από ραδιοκύματα έως ακτίνες γάμμα. Θεωρούνται από τα πιο φωτεινά αντικείμενα στο σύμπαν», είπε η αστροφυσικός Πάουλα Σάντσες Σάες του Ευρωπαϊκού Νοτίου Αστεροσκοπείου στη Γερμανία, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Αστρονομία και Αστροφυσική (Astronomy & Astrophysics).

«Η μελέτη ενεργών γαλαξιακών πυρήνων είναι κρίσιμη στην κατανόηση της εξέλιξης των γαλαξιών και της φυσικής των υπερμεγεθών μαύρων τρυπών», πρόσθεσε η κα Σάντσες.

Αυτός ο γαλαξίας, με διάμετρο περίπου 52.000 έτη φωτός και μάζα ίση με περίπου 10 δισεκατομμύρια αστέρια μεγέθους σαν τον ήλιο, ήταν αντικείμενο παρατήρησης για δεκαετίες προτού εντοπιστούν ξαφνικές αλλαγές σε αυτόν το 2019. Έκτοτε, παρατηρείται αύξηση της φωτεινότητας στην καρδιά του γαλαξία.

Οι υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες μερικές φορές εκτινάσσουν τεράστιους πίδακες από σωματίδια υψηλής ενέργειας στο διάστημα, αλλά δεν παρατηρήθηκε κάτι τέτοιο σε αυτή την περίπτωση, σύμφωνα με την αστροφυσικό και συν-συγγραφέα της μελέτης Λορένα Χερνάντες Γκαρσία του Πανεπιστημίου Βαλπαραΐσο της Χιλής.

Τι θα μπορούσε τότε να έχει ενεργοποιήσει αυτή την υπερμεγέθη μαύρη τρύπα;

«Αυτή τη στιγμή δεν γνωρίζουμε», είπε η κα Σάντσες.

«Θα μπορούσε να είναι μια φυσική διαδικασία του γαλαξία», πρόσθεσε η κα Χερνάντες. «Γνωρίζουμε πως ένας γαλαξίας περνάει από διαφορετικές φάσεις δραστηριότητας και μη-δραστηριότητας κατά τη διάρκεια της ζωής του. Κάτι μπορεί να συνέβη που ενεργοποίησε τον γαλαξία, όπως για παράδειγμα, ένα άστρο να έπεσε μέσα στη μαύρη τρύπα.»

Αν οι παρατηρήσεις αντιπροσωπεύουν κάτι άλλο από την έναρξη ενός ενεργού γαλαξιακού πυρήνα, τότε αυτό θα πρέπει να είναι ένα αστροφυσικό φαινόμενο που δεν έχει παρατηρηθεί ξανά, σύμφωνα με τους ερευνητές.

Ο Τοξότης Α*, βρίσκεται περίπου 26.000 έτη φωτός από τη Γη. Θα μπορούσε μήπως και αυτός να επανέλθει στη ζωή;

«Παρόμοια διαδικασία θα μπορούσε εν τέλη να συμβεί στον Τοξότη Α*, ο οποίος στην ουσία είναι αδρανής. Αλλά προς το παρόν δεν βρισκόμαστε σε κίνδυνο, και είναι πολύ πιθανό εάν ενεργοποιηθεί να μην το παρατηρήσουμε καν, διότι βρισκόμαστε πολύ μακριά από το κέντρο», είπε η κα Χερνάντες.

Του Will Dunham/Reuters

Μετάφραση: Βλαδίμηρος Αλεξάντρωφ

Επιμέλεια: Αλία Ζάε