Χτύπησε το τηλέφωνο το πρωί πριν λίγες μέρες. Ήταν ο πρώην σύζυγος, που μου είπε ότι ένας παλιός φίλος μας—κάποιος που είχαμε βγει ραντεβού στα 20—πέθανε από καρδιακό επεισόδιο σχετικό με χρήση ναρκωτικών. Η καρδιά μου βούλιαξε, αλλά δυστυχώς, δεν μου έκανε έκπληξη. Παίρνω τέτοιες κλήσεις πολλές φορές τον χρόνο τώρα. Δύο από τους τρεις καλύτερους φίλους μου από το λύκειο έχασαν τους μικρότερους αδελφούς τους. Αμέτρητα παιδιά με τα οποία ήμουν στο σχολείο, πλέον έχουν φύγει. Η ποσότητα του παράλογου θανάτου—είτε από παράνομα ναρκωτικά είτε από νόμιμα φάρμακα—είναι σοκαριστική. Και σου ραγίζει την καρδιά.
Τι έχει γίνει στην ικανότητά μας να υπομένουμε δυσκολία; Τι έγινε στην αντοχή μας για ζωή, ειδικά όταν η ζωή γίνεται δύσκολη;
Ως εργοδότρια περισσότερων από 350 ανθρώπων την περασμένη δεκαετία, έχω δει μια αλλαγή στην νεότερη γενιά. Πολλοί δεν φαίνεται να ξέρουν πως να υπομείνουν ακόμα και ήπια δυσκολία. Υπάρχει μια βαθιά επιθυμία να αποφύγουν οτιδήποτε τους κάνει να μην αισθάνονται καλά—είτε μέσω ουσιών, οθονών, ζάχαρης, ή άλλων αποσπάσεων. Και δεν μπορώ παρά να δω ότι αυτή η τάση προέρχεται από την παιδική ηλικία: όταν δίνουμε στα παιδιά μια οθόνη ώστε να μπορούμε να δειπνήσουμε με ησυχία, όταν τους δίνουμε ζάχαρη για να καθησυχάσουμε το κλάμα, όταν τους διδάσκουμε—χωρίς ποτέ να το λέμε με λόγια—ότι ο στόχος είναι να νιώθουμε καλά όλη την ώρα.
Έχουμε δημιουργήσει έναν πολιτισμό που αντιμετωπίζει την δυσκολία ως παθολογία. Αν κάτι είναι δύσκολο, θεωρούμε ότι θα πρέπει να είναι λάθος. Αλλά δεν λειτουργεί έτσι η ζωή. Η ανθρωπότητα είχε δυσκολία κατά την περισσότερη διάρκεια ύπαρξής της. Πόνος, αγώνας, και αβεβαιότητα είναι συνυφασμένα στην ανθρώπινη εμπειρία. Ίσως δεν είναι η δυσκολία το πρόβλημα, αλλά η ανικανότητά μας να την αντιμετωπίσουμε.
Και ίσως—απλώς ίσως—αυτή η ανικανότητα συνδέεται με κάτι βαθύτερο από την ανατροφή παιδιών, τα μέσα ενημέρωσης, ή την εκπαίδευση.
Ως φυσική αγρότισσα, κοιτάω τον κόσμο υπό το πρίσμα του εδάφους και της μικροβιολογίας, και δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ: Είναι μέρος της πνευματικής και συναισθηματικής μας εύθραυστης κατάστασης ριζωμένο στην κυριολεκτική έλλειψη μικροβιολογίας στα σώματά μας;
Ένα στα τρία παιδιά που γεννιούνται σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν γεννιέται φυσιολογικά, χάνοντας την σημαντική έκθεση στο μικροβίωμα της μητέρας. Το ποσοστό θηλασμού συνεχίζει να μειώνεται, αφήνοντας τα βρέφη χωρίς την μικροβιωματική βάση που η φύση σχεδίασε. Προσθέστε σε αυτό μια δίαιτα φτιαγμένη από αποστειρωμένα, επεξεργασμένα φαγητά από αποστραγγισμένα από θρεπτικά συστατικά εδάφη, και έχουμε μια συνταγή για μια γενιά σωματικά και συναισθηματικά αποσυνδεδεμένη από τα φυσικά συστήματα που υποστηρίζουν την αντοχή.
Το υγιές έδαφος και ένα υγιές πεπτικό-εντερικό σύστημα έχουν πάνω από 70 τοις εκατό του ίδιου DNA. Αυτό δεν είναι σύμπτωση. Σχεδιαστήκαμε για να είμαστε μέρος αυτού του ζωντανού συστήματος. Και όταν χωρίζουμε τον εαυτό μας από αυτό—μέσω της τροφής μας, του τρόπου γέννησης, του τρόπου ζωής μας—υποφέρουμε.
Πολιτισμοί που ακόμα ζουν στενά συνδεδεμένοι με την φύση—που μαγειρεύουν στην φωτιά, καλλιεργούν το φαγητό τους, και κοιμούνται σε βρώμικα πατώματα—δεν έχουν την επιδημία αυτοκτονίας και υπερβολικών δόσεων που βλέπουμε στην μοντέρνα κοινωνία. Έχουν δυσκολίες; Βεβαίως. Αλλά η θέλησή τους για ζωή είναι ακόμα άθικτη. Έχουν μια σταθερότητα και ηρεμία που τους προστατεύει από το είδος της υπαρξιακής απόγνωσης με την οποία πνιγόμαστε εδώ.
Και υπάρχει επιστήμη για να το υποστηρίξει αυτό. Μελέτες έχουν δείξει ότι το να δουλεύεις με τα χέρια σου στο χώμα μπορεί να είναι τόσο αποτελεσματικό—ή περισσότερο αποτελεσματικό—από SSRI [αντικαταθλιπτικά] στην θεραπεία της κατάθλιψης. Τα μικροβιώματα στο χώμα κυριολεκτικά ενεργοποιούν την παραγωγή σεροτονίνης στον εγκέφαλο. Τότε γιατί δεν δίνουμε προτεραιότητα στην επανασύνδεση με την φύση στις λύσεις μας; Γιατί δεν είναι το να βγάζουμε τα παιδιά έξω, να λερώνουν τα χέρια τους, και να χτίζουν πραγματική, σωματική αντοχή, μια εθνική συζήτηση;
Ναι, θα πρέπει να περιορίσουμε τον χρόνο στην οθόνη. Ναι, θα πρέπει να μειώσουμε την ζάχαρη. Αλλά πιο σημαντικά, χρειάζεται να σταματήσουμε να διδάσκουμε τα παιδιά μας ότι η δυσκολία είναι κάτι που θα πρέπει να αποφύγουν με κάθε κόστος. Είναι εντάξει να νιώθεις βαρεμάρα. Είναι εντάξει να νιώθεις ζέστη, κούραση, ή ότι κάτι είναι δύσκολο. Απλώς επειδή κάτι σε κάνει να νιώθεις άσχημα δεν σημαίνει ότι είναι κακό. Τα περισσότερα αξιόλογα πράγματα—η μητρότητα, η επιχειρηματικότητα, ο γάμος, η κοινότητα, η πνευματική ανάπτυξη—θα σε κάνουν να νιώσεις δυσκολία σε κάποιο σημείο. Αυτό δεν είναι λάθος. Αυτό είναι το μονοπάτι.
Μεγαλώνουμε μια γενιά καλλιτεχνών αποφυγής, ή μεγαλώνουμε ανθρώπους που μπορούν να μένουν παρόντες εν μέσω δυσκολίας, να μαθαίνουν από αυτήν, και να αναπτύσσονται πνευματικά;
Η κοινωνία μας επιλέγει τα ναρκωτικά, το φαγητό, την πορνογραφία, τα κοινωνικά μέσα, και ατελείωτες μορφές απόσπασης για να αποφύγει την απλή πραγματικότητα του να είσαι άνθρωπος. Αλλά τι θα γινόταν αν διδάσκαμε τα παιδιά μας—και υπενθυμίζαμε στον εαυτό μας—ότι τα αισθήματα δεν είναι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης; Ότι ο πόνος είναι δάσκαλος; Ότι δεν χρειάζεται να είμαστε μπάλες πινγκ-πονγκ για τις σκέψεις και συναισθήματά μας, πιστεύοντας το κάθε ένα από αυτά ως αλήθεια;
Μπορούμε να μάθουμε να καθόμαστε εν μέσω δυσκολίας και να ακούμε. Κάποιες φορές, η δυσκολία είναι απλώς η ζωή που μας ζητά να αλλάξουμε, να αναπτυχθούμε, να εκταθούμε, ή να ακονίσουμε μια ικανότητα. Και κάποιες φορές, είναι απλώς μέρος του να είσαι ζωντανός.
Πιστεύω πως η αποσύνδεσή μας από την φύση, από την σκληρή δουλειά, και του ενός από τον άλλον, είναι η ρίζα της επιδημίας πνευματικής ασθένειας και υπερβολικής δόσης φαρμάκων και ναρκωτικών. Εγώ, τουλάχιστον, έχω κουραστεί να παίρνω κλήσεις που μου λένε ότι ένας ακόμα πέθανε από τον εθισμό στην αποφυγή.
Τότε πως σταματούμε τον κύκλο;
Αρχίζουμε με το να δεχόμαστε την δυσκολία—όχι να τρέχουμε μακριά της. Είμαστε παρόντες αντί να αποφεύγουμε. Μεγαλώνουμε παιδιά που ξέρουν πως να δουλεύουν σκληρά, να περιμένουν, να βαριούνται, να λερώνονται, και να μένουν με αυτό που είναι πραγματικό. Επανασυνδεόμαστε με την φύση, με φαγητό μεγαλωμένο σε υγιές έδαφος, με ανθρώπους που εμπιστευόμαστε, με τελετές που μας υπενθυμίζουν ποιοι είμαστε.
Σταματούμε να εξαρτούμε την αντοχή μας από άλλα πράγματα και επανακτούμε τα εργαλεία που μας κάνουν ανθρώπους.
Οι ρίζες της εκπαιδευτικής θεωρίας στη Δύση φτάνουν στον Πλάτωνα και τον μαθητή του, Αριστοτέλη, τον τέταρτο αιώνα π.Χ. Αμφότεροι οι αρχαίοι φιλόσοφοι μίλησαν για την εκπαίδευση, δίνοντας ένα γενικό πλαίσιο θεωρίας των σωστών σκοπών και μεθόδων μελέτης.
Στο Βιβλίο Η΄ των«Πολιτικών», ο Αριστοτέλης πρότεινε ένα πρόγραμμα μελέτης για νέους με τέσσερις μόνο θεματικές ενότητες: ανάγνωση και γραφή, ασκήσεις γυμναστικής, μουσική και ζωγραφική. Το πρόγραμμα σπουδών του Αριστοτέλη για μικρούς μαθητές μάς εντυπωσιάζει με την απλότητά του, μια απλότητα που περιέχει ωστόσο μια βαθιά κατανόηση της ανθρώπινης φύσης και των σκοπών της εκπαίδευσης.
Για τα σύγχρονα αυτιά, αυτό το πρόγραμμα σπουδών ακούγεται θλιβερά ανεπαρκές. Τι γίνεται με τα μαθηματικά και τις επιστήμες; Τι γίνεται με τις κοινωνικές σπουδές και την ιστορία; Ή το αρχαιοελληνικό αντίστοιχο του προγραμματισμού υπολογιστών (η τεχνολογία ηλιακών ρολογιών, αναμφίβολα);
Ένας μαθητής που μελετούσε μόνο αυτά τα τέσσερα μαθήματα δεν θα άρχιζε καν να εκπαιδεύεται. Ή θα άρχιζε;
Για να δούμε τη σοφία της εκπαιδευτικής συνταγής του Αριστοτέλη, πρέπει να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποίησε κάθε όρο και τη συλλογιστική πίσω από την επιλογή των θεματικών πεδίων. Καθώς διερευνούμε τις θεματικές περιοχές του προγράμματος σπουδών του Αριστοτέλη, είναι χρήσιμο να έχουμε κατά νου το ευρύτερο πλαίσιο της εκπαιδευτικής θεωρίας του.
Όπως σχολίασε η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Λελούδα Στάμου:
«Ο Αριστοτέλης συμφωνεί με τον ορισμό του Πλάτωνα για την κατάλληλη εκπαίδευση ως την εκπαίδευση για να βιώνει κανείς σωστά την ευχαρίστηση ή τον πόνο, που σημαίνει την ανάπτυξη μιας θετικής στάσης προς ό,τι είναι ευγενές και καλό και αποστροφής για ό,τι είναι ανήθικο».
Έχοντας αυτό κατά νου, ας πάρουμε τα θέματα ένα προς ένα.
Ανάγνωση και γραφή
Για τον Αριστοτέλη, ο πρωταρχικός σκοπός της εκπαίδευσης δεν ήταν ωφελιμιστικός. Δεν αφορούσε κυρίως την κατάρτιση για σταδιοδρομία, την πολιτική προετοιμασία ή την απόκτηση δεξιοτήτων για να προχωρήσεις στη ζωή, αν και αναγνώρισε ότι αυτά τα πράγματα είναι επίσης σημαντικά. Αντίθετα, ο Αριστοτέλης υποστήριξε ότι ορισμένα πράγματα πρέπει να μελετώνται απλώς επειδή εξευγενίζουν, τελειοποιούν και εξυψώνουν. Η εκπαίδευση αφορά τη διαμόρφωση του χαρακτήρα.
Στα «Πολιτικά», έγραψε: «Είναι προφανές, λοιπόν, ότι υπάρχει ένα είδος εκπαίδευσης στο οποίο οι γονείς πρέπει να εκπαιδεύουν τους γιους τους, όχι επειδή είναι χρήσιμο ή απαραίτητο, αλλά επειδή είναι φιλελεύθερο και ευγενές».
Ο Αριστοτέλης διέκρινε ξεκάθαρα τα δύο:
«Υπάρχουν κλάδοι μάθησης και εκπαίδευσης που πρέπει να μελετήσουμε απλώς αφιερώνοντας χρόνο σε πνευματική δραστηριότητα, και αυτοί έχουν αξία από μόνοι τους· ενώ εκείνα τα είδη γνώσης που είναι χρήσιμα στις επιχειρήσεις πρέπει να θεωρούνται απαραίτητα και να υπάρχουν για χάρη άλλων πραγμάτων.»
Η μελέτη της ανάγνωσης και της γραφής εμπίπτει και στις δύο κατηγορίες, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη. Έχει προφανή πρακτική χρήση στις συναλλαγές ή την ενασχόληση με την πολιτική. Αλλά μπορεί επίσης να είναι αυτοσκοπός όταν κάποιος διαβάζει ένα μεγάλο έργο για ευχαρίστηση και μόρφωση, κατευθύνοντας το μυαλό του σε ανώτερα πράγματα μέσω του βιβλίου. Αυτή η ανάγνωση δεν γίνεται για κανέναν άλλο σκοπό εκτός από το αποτέλεσμα μόρφωσης και εξευγενισμού που έχει στον αναγνώστη.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η ανάγνωση και η γραφή που είχε στο μυαλό του ο Αριστοτέλης εδώ περιελάμβανε τη μελέτη της ποίησης, σύμφωνα με την Στάμου. Έτσι, το έργο του μαθητή στις γλωσσικές τέχνες περιείχε μια ευφάνταστη και συναισθηματική υφή παράλληλα με τον πρακτικό του σκοπό.
Γυμναστική
Όταν ο Αριστοτέλης χρησιμοποίησε τον όρο «γυμναστική», δεν αναφερόταν σε ένα πρόγραμμα ισορροπίας σε δοκό (ή τουλάχιστον, όχι μόνο αυτό). Ο όρος ήταν πολύ ευρύτερος από αυτό. Όπως εξήγησε η Στάμου: «Γυμναστική εννοεί ένα ολόκληρο σύστημα φυσικής προπόνησης».
Ο εκπαιδευτικός Τζον Σίνιορ επεκτάθηκε σε αυτό, εξηγώντας ότι «γυμναστική» σήμαινε τη διαδικασία με την οποία ένας μαθητής μαθαίνει να χρησιμοποιεί το σώμα του και, μέσω αυτού, έρχεται σε άμεση επαφή με τον κόσμο. Ο Σίνιορ έγραψε ότι παραδοσιακά, στον ελληνικό πολιτισμό, το πρώτο επίπεδο εκπαίδευσης ήταν «μια σθεναρή εκγύμναση του σώματος, σκοπός της οποίας δεν ήταν απλώς η ευχαρίστηση και η υγεία αλλά η όξυνση των αισθήσεων, καθώς η όραση οξύνεται και συντονίζεται από την τοξοβολία».
Παραδόξως, ο Αριστοτέλης πίστευε ότι οι εκπαιδευτικοί πρέπει να επικεντρωθούν σε αυτό το είδος εκπαίδευσης για αρκετά χρόνια πριν εισαγάγουν οτιδήποτε άλλο. Η εκπαίδευση του σώματος και των αισθήσεών του προετοιμάζει τον δρόμο για μελλοντική μάθηση, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη και τον Σίνιορ. «Η γυμναστική είναι η πρώτη βάση κάθε μάθησης», έγραψε ο Σίνιορ. Τίποτα δεν έρχεται στο μυαλό αν δεν εισέλθει πρώτα στην αίσθηση της αντίληψης ενός ατόμου. Ο Αριστοτέλης υποστήριξε ότι ξεκινάμε σαν άγραφες κόλλες χαρτιού, και η γνώση και η κατανόηση ενσταλάζονται σταδιακά στο μυαλό μας, αρχικά μέσω των αισθήσεων. Μόνο όταν έχουμε δει μερικά δέντρα, για παράδειγμα, μπορούμε να εξαγάγουμε την έννοια του δέντρου και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πιο αφηρημένα τα δέντρα. Εάν το σώμα και οι αισθήσεις ενός μαθητή δεν είναι καλά εκπαιδευμένα για να αντιλαμβάνονται τον κόσμο και να αλληλεπιδρούν με αυτόν, αυτός ο μαθητής θα στερείται λίγης από την ακατέργαστη εμπειρία αισθήσεων πάνω στην οποία βασίζεται όλη η άλλη μάθηση.
«Τώρα είναι ξεκάθαρο», έγραψε ο Αριστοτέλης, «ότι στην εκπαίδευση η εξάσκηση πρέπει να έρχεται πριν από την θεωρία, και το σώμα να εξασκείται πριν από το μυαλό».
Ζωγραφική
Όπως και η γυμναστική, η ζωγραφική επίσης ακονίζει τις αισθήσεις καθώς απαιτεί προσεκτική παρατήρηση και προσοχή. Ένας καλός καλλιτέχνης πρέπει να κοιτάξει προσεκτικά το θέμα του για να το αποδώσει με ακρίβεια σε χαρτί. Η ζωγραφική βοηθά στην εκπαίδευση της εστίασης, της προσοχής στη λεπτομέρεια, της ικανότητας του μαθητή να βλέπει με οξυδέρκεια τον κόσμο γύρω του, και στον συντονισμό χεριού-ματιού. Ο μαθητής ζωγραφικής αρχίζει να παρατηρεί σχήματα, χρώματα, μορφές και καμπύλες με αυξημένη προσοχή.
Ο Αριστοτέλης πίστευε ακόμη ότι η ζωγραφική μπορεί να συντονίσει την ψυχή ενός μαθητή στο ύψος της ομορφιάς του κόσμου. Για παράδειγμα, είχε γράψει ότι η ζωγραφική «κάνει [τους μαθητές] να κρίνουν την ομορφιά της ανθρώπινης μορφής». Έτσι, η ζωγραφική εισάγει μια βασική εκπαίδευση στην αισθητική, στο πρόγραμμα σπουδών.
Μουσική
Όπου η γυμναστική αναπτύσσει το σώμα και τις αισθήσεις ενός μαθητή, τα άλλα τρία — ανάγνωση/γραφή, μουσική και ζωγραφική — εκπαιδεύουν τα συναισθήματα, τη φαντασία και τη διάνοια του μαθητή. Στην εξήγησή του για τα ακαδημαϊκά θέματα, ο Αριστοτέλης αφιέρωσε τον περισσότερο χρόνο εξηγώντας τον ρόλο της μουσικής και πώς αυτή δρα στο μυαλό και την καρδιά του μαθητή. Γι’ αυτόν, η μουσική παρείχε το πιο ξεκάθαρο παράδειγμα ενός θέματος που μελετήθηκε απλώς επειδή αξίζει — λόγω του τρόπου με τον οποίο τελειοποιεί τον μαθητή.
Στην ανάλυσή του, ο Αριστοτέλης υπενθύμισε πρώτα στον αναγνώστη του το απόλυτο εκπαιδευτικό έπαθλο: ένα μυαλό και μια καρδιά που σχηματίζονται μέσω αρετής.
«Η αρετή συνίσταται στο να χαιρόμαστε, να αγαπάμε και να μισούμε σωστά», έγραψε, προσθέτοντας, «δεν υπάρχει ξεκάθαρα τίποτα που να μας ενδιαφέρει τόσο πολύ να αποκτήσουμε και να καλλιεργήσουμε όσο η δύναμη να σχηματίζουμε ορθές κρίσεις και να απολαμβάνουμε την ευχαρίστηση με καλή διάθεση και ευγενικές πράξεις».
Με αυτό ως δεδομένο, ο Αριστοτέλης συνέχισε να εξηγεί τη δύναμη της μουσικής να κάνει ακριβώς αυτό. Η συναισθηματική της έλξη τής επιτρέπει να διαμορφώνει συναισθήματα και να διαμορφώνει χαρακτήρα σύμφωνα με τον σωστό σκοπό:
«Ο ρυθμός και η μελωδία παρέχουν μιμήσεις θυμού και πραότητας, αλλά και θάρρους και εγκράτειας, και όλων των αντίθετων ιδιοτήτων, και άλλων ιδιοτήτων του χαρακτήρα, που δύσκολα υπολείπονται των πραγματικών αισθημάτων, όπως γνωρίζουμε από τη δική μας εμπειρία, γιατί ακούγοντας τέτοια βάσανα η ψυχή μας υφίσταται μια αλλαγή.
»Η συνήθεια να νιώθουμε ευχαρίστηση ή πόνο απλώς από αναπαραστάσεις δεν είναι πολύ μακριά από τα ίδια αισθήματα για πραγματικότητες.»
Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, η ελεγχόμενη, καθοδηγούμενη συναισθηματική διέγερση που προκαλείται από τη μουσική μπορεί να εκπαιδεύσει τα συναισθήματα ενός μαθητή ώστε να ανταποκρίνονται κατάλληλα στις χαρές και τις λύπες που συναντά στην πραγματική ζωή.
Ελεύθερος χρόνος
Συνοψίζοντας, ο Αριστοτέλης είδε μια σαφή δομή στην εκπαίδευση των παιδιών. Η εκπαίδευση βασίζεται στο σωματικό, ασχολείται με το συναισθηματικό και προοδεύει σταδιακά προς το λογικό. Η Στάμου ανακεφαλαιώνει: «Η εκπαιδευτική διαδικασία πρέπει να ξεκινήσει με την εκπαίδευση του σώματος, να προχωρήσει στην εκγύμναση της όρεξης (επιθυμία για το ευγενές) και να κορυφωθεί στην εκπαίδευση της λογικής».
«Το να αναζητάς πάντα το χρήσιμο δεν κάνει ελεύθερες και εξυψωμένες ψυχές», υποστήριξε ο Αριστοτέλης. Το χρήσιμο, το ρεαλιστικό, το χρηματικό — όλα αυτά επιδιώκονται για χάρη κάτι άλλου. Αυτό το κάτι άλλο, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, ήταν ο ελεύθερος χρόνος, τον οποίο υποστήριξε ότι μπορούσε να απολαύσει πλήρως μόνο ένας ενάρετος άνθρωπος. Ο Αριστοτέλης οραματίστηκε ξεκάθαρα μια κατηγορία σπουδών που ξεπερνούν τα πρακτικά, με στόχο να διαμορφώσουν τους μαθητές με αρετή και να τους προετοιμάσουν για την πλήρη εμπειρία του αληθινού ελεύθερου χρόνου.
Ο Αριστοτέλης πίστευε ότι ο ελεύθερος χρόνος και η απόλαυση δεν ήταν απλώς θέμα διασκέδασης ή αναψυχής, αλλά αντίθετα μια βαθιά και στοχαστική συνάντηση με την καλοσύνη της ίδιας της πραγματικότητας.
Η χρόνια δυσκοιλιότητα αυξάνει τον κίνδυνο αιμορροΐδων και μπορεί επίσης να αποδυναμώσει το ανοσοποιητικό σύστημα. Η παραδοσιακή κινεζική ιατρική (ΠΚΙ) δίνει φυσικές θεραπείες, όπως πίεση σημείων βελονισμού, που μπορούν να βοηθήσουν στην πρόληψη και ανακούφιση από την δυσκοιλιότητα.
Ομάδες ευάλωτες σε δυσκοιλιότητα και πως να την αντιμετωπίσουν
Η δυσκοιλιότητα μπορεί να επηρεάσει ανθρώπους όλων των ηλικιών, αλλά συγκεκριμένοι τρόποι ζωής και διαιτητικές συνήθειες κάνουν κάποιες ομάδες περισσότερο ευάλωτες. Η κατανόηση των θεμελιωδών λόγων μπορεί να βοηθήσει στην επιλογή των σωστών φυσικών θεραπειών που θα βοηθήσουν σε κανονική λειτουργία του εντέρου.
Μεγαλύτεροι άνθρωποι με καθιστικό τρόπο ζωής
Ένας εβδομηντάχρονος ασθενής υπέφερε με χρόνια δυσκοιλιότητα, περνώντας τον περισσότερο χρόνο του καθισμένος ή ξαπλωμένος στο σπίτι με μικρή φυσική δραστηριότητα. Μετά τα γεύματα, συχνά ένιωθε φούσκωμα, και τα απόβλητά του ήταν σκληρά, σαν πέλετ, παρόμοια με αυτά των προβάτων—συνήθη σημεία δυσκοιλιότητας.
Αυτό το είδος δυσκοιλιότητας είναι κυρίως λόγω μιας έλλειψης τσι και αίματος. Στην ΠΚΙ, το τσι αναφέρεται στην ζωτική ενέργεια του σώματος, η οποία κυκλοφορεί μέσω των μεσημβρινών, των καναλιών ενέργειας που συνδέουν διαφορετικά όργανα και συστήματα, υποστηρίζοντας την ροή του αίματος και την γενική ζωτικότητα. Ο βελονισμός και η πιεσοθεραπεία σε σημεία βελονισμού μπορούν να βοηθήσουν στην ρύθμιση της κυκλοφορίας τσι και αίματος, και έτσι να βελτιώσουν διάφορες καταστάσεις κακής υγείας.
Το σημείο βελονισμού Κόνγκτζουι, που βρίσκεται στον έσω πήχη, είναι γνωστό ότι βελτιώνει την κίνηση του εντέρου και έχει χρησιμοποιηθεί από τα αρχαία χρόνια για θεραπεία αιμορροΐδων. Η ιατρική άσκηση έχει δείξει ότι το μασάζ ή ο βελονισμός σε αυτό το σημείο είναι πολύ αποτελεσματικά για την βελτίωση τόσο της δυσκοιλιότητας όσο και των αιμορροΐδων.
Η θέση του σημείου Κόνγκτζουι. (The Epoch Times)
Για να βρείτε το σημείο Κόνγκτζουι, διαιρέστε την περιοχή μεταξύ καρπού και αγκώνα σε 12 ίσα τμήματα. Το σημείο βρίσκεται στο πέμπτο τμήμα κατεβαίνοντας από τον αγκώνα, στην πλευρά του αντίχειρα πάνω στον πήχη. Η πίεσή του θα πρέπει να παράγει ελαφρύ πόνο.
Το μασάζ στο Κόνγκτζουι για 30 δευτερόλεπτα μπορεί να διεγείρει την κίνηση των εντέρων και να χαλαρώσει τους σφιγκτήρες μυς, βοηθώντας στην λειτουργία του εντέρου.
Μια έρευνα του 2023 δημοσιευμένη στο European Geriatric Medicine έκανε μια τυχαιοποιημένη διπλά-τυφλή κλινική δοκιμή με ηλικιωμένους ανθρώπους μέσης ηλικίας 71. Η έρευνα βρήκε ότι η πίεση στο σημείο βελονισμού βελτίωσε σημαντικά την δυσκοιλιότητα και την γενική ποιότητα ζωής ενώ επίσης μείωσε την ανάγκη για καθαρτικά. Οι ερευνητές τόνισαν ότι η πίεση σε σημείο βελονισμού μπορεί να είναι ένα πιθανώς επαρκής εναλλακτική θεραπεία για ηλικιωμένους που υποφέρουν από δυσκοιλιότητα.
Άνθρωποι που τρώνε συχνά ωμά και κρύα φαγητά
Πολλοί άνθρωποι τρώνε ωμές σαλάτες λαχανικών ως μέρος μιας δίαιτας απώλειας βάρους, ενώ άλλοι συχνά ενδίδουν σε κρύα τρόφιμα όπως παγωτό και παγωμένα ποτά. Ωστόσο, αυτές οι συνήθειες μπορούν να αποδυναμώσουν το πεπτικό σύστημα, με αποτέλεσμα δυσκοιλιότητα. Σε γυναίκες, μπορεί επίσης να οδηγήσουν σε αναπαραγωγικά προβλήματα, όπως δυσκολία σύλληψης.
Στην ΠΚΙ, η σπλήνα δεν είναι απλώς ένα ανατομικό όργανο αλλά ένα ενεργειακό σύστημα υπεύθυνο για την ρύθμιση των οδών του παγκρέατος και της πέψης. Επιπροσθέτως του ρόλου της στην ανοσία, η σπλήνα είναι επίσης απαραίτητη για σωστή πέψη.
Σύμφωνα με το κλασικό βιβλίο της ΠΚΙ «Πραγματεία στην Σπλήνα και το Ήπαρ (Pi Wei Lun)», ζημία στην σπλήνα και το στομάχι μπορεί να οδηγήσει σε πολυάριθμα προβλήματα υγείας, όπως δυσπεψία, καρκίνος παχέως εντέρου, και γυναικολογικές διαταραχές. Όταν η σπλήνα και το στομάχι αποδυναμώνονται, το σώμα δυσκολεύεται να χωνέψει και να απορροφήσει θρεπτικά συστατικά σωστά, οδηγώντας σε φούσκωμα μετά τα γεύματα, χρόνια δυσκοιλιότητα, γενική αδυναμία, και αυξημένη τάση για ασθένεια.
Για την ενίσχυση σπλήνας και στομάχου, προτείνεται η κατανάλωση μαγειρεμένων λαχανικών με υγιή λιπαρά, όπως σε κινέζικο γρήγορο τηγάνισμα δυνατής φωτιάς ή σε ελαφρώς βρασμένα πράσινα με εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο ή υψηλής ποιότητας λαρδί.
Άνθρωποι που τρώνε με πολύ μεγάλη ποσότητα καρυκευμάτων
Το εργασιακό και άλλα άγχη της ζωής σε συνδυασμό με κακές διατροφικές συνήθειες όπως η κατανάλωση μεγάλης ποσότητας καρυκευμάτων και τηγανισμένων φαγητών καθώς και συνεχώς αλλαγμένες ώρες φαγητού μπορούν να εμποδίσουν την πέψη και να προκαλέσουν δυσκοιλιότητα.
Αποτελεσματικές στρατηγικές για ανακούφιση δυσκοιλιότητας
Ενώ η περιστασιακή δυσκοιλιότητα είναι κάτι κοινό, οι χρόνιες περιπτώσεις μπορούν να επηρεάσουν σημαντικά την καθημερινή ζωή. Ευτυχώς, απλές διαιτητικές αλλαγές, στοχευμένες ασκήσεις, και φυσικές θεραπείες μπορούν να βοηθήσουν να ανακτηθεί η υγιής πέψη και οι κανονικές κινήσεις του εντέρου.
Αλλάξτε τις διαιτητικές συνήθειες
Για αυτούς που τους αρέσουν τα πολλά καρυκεύματα, σκεφτείτε να αλλάξετε σε λιγότερα καρυκεύματα για δύο μέρες την εβδομάδα για να ελαφρύνετε λίγο το πεπτικό σας σύστημα. Για παράδειγμα, επιλέξτε τροφές όπως λευκό ρύζι ή πλήρες ρύζι με αργοβρασμένη κότα ή ψάρι με μη γενετικά τροποποιημένο τόφου και δύο είδη λαχανικών, που μπορούν να βοηθήσουν σε κανονικές κινήσεις του εντέρου. Επιπλέον, επιλέξτε ατμισμένα, βρασμένα, ή σιγοβρασμένα έναντι τηγανιτών φαγητών.
Ορισμένα φαγητά με πολλά θρεπτικά συστατικά μπορούν να σταθεροποιήσουν την διάθεση και να μειώσουν τον εκνευρισμό. Φαγητά πλούσια σε τρυπτοφάνη, όπως το λευκό ρύζι, ο σολωμός, το σκουμπρί, το τόφου, και το γάλα, μπορούν να βελτιώσουν την διάθεση ενώ επίσης βελτιώνουν την ποιότητα ύπνου. Αυτό, με την σειρά του, βοηθά στην χαλάρωση και σε καλύτερη λειτουργία του εντέρου.
Ενσωματώστε φρούτα με πολλές φυτικές ίνες
Μεταξύ των φρούτων, τα ακτινίδια και το ντράγκον φρουτ είναι ιδιαιτέρως αποτελεσματικά στην ανακούφιση της δυσκοιλιότητας. Το ακτινίδιο περιέχει ακτινιδίνη, ένα πρωτεολυτικό ένζυμο που βοηθά στην πέψη πρωτεϊνών. Είναι επίσης πλούσιο σε διαιτητικές ίνες, που βοηθούν την πέψη και την ομαλή λειτουργία του εντέρου.
Συγκρινόμενο με το χρυσό ακτινίδιο, το πράσινο ακτινίδιο έχει υψηλότερη περιεκτικότητα σε ίνες, και έτσι είναι πιο αποτελεσματικό στην ανακούφιση της δυσκοιλιότητας. Επιπλέον, μια συστηματική εξέταση άλλων ερευνών έδειξε ότι ενώ και οι δύο ποικιλίες περιέχουν παρόμοιες ποσότητες ακτινιδίνης, η πρωτεολυτική δραστηριότητα της ακτινιδίνης στο πράσινο ακτινίδιο είναι οκτώ φορές μεγαλύτερη από αυτήν στο χρυσό ακτινίδιο, ενισχύοντας επιπλέον τα πεπτικά οφέλη του.
Μια τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη έρευνα του 2023 δημοσιευμένη στο American Journal of Gastroenterology βρήκε ότι η κατανάλωση δύο πράσινων ακτινιδίων την μέρα βελτιώνει την λειτουργία του εντέρου και επίσης την δυσπεψία και τον στομαχικό πόνο, παρέχοντας γενικότερη πεπτική βοήθεια.
Για τους αλλεργικούς στο ακτινίδιο, το ντράγκον φρουτ είναι ένα καλό εναλλακτικό, καθώς είναι επίσης υψηλό σε διαιτητικές ίνες. Μισό ντράγκον φρουτ την μέρα μπορεί να βελτιώσει την δυσκοιλιότητα για τους περισσότερους, ενώ αυτοί με διαβήτη θα πρέπει να περιορίσουν την πρόσληψη σε ένα τέταρτο του φρούτου την μέρα.
Τα ακτινίδια και ντράγκον φρουτ είναι εξαιρετικές πηγές βιταμίνης C, που βοηθά στο άγχος, σταθεροποιεί την διάθεση, και βοηθά στην χαλάρωση.
Κάνετε την άσκηση περιστροφής μέσης
Για όσους κάθονται για πολλές ώρες, αυτή η απλή άσκηση μπορεί να βοηθήσει στην πέψη.
Γίνεται καλύτερα το πρωί ή όποτε νιώθετε κουρασμένοι από την δουλειά.
Οδηγίες:
Σταθείτε με τα πέλματα σε απόσταση των ώμων. Τα γόνατα ελαφρώς λυγισμένα και σταυρώστε τα χέρια σας μπροστά από το στήθος.
Περιστρέψτε αργά το άνω σώμα σε μία πλευρά, σαν να στραγγίζατε πετσέτα.
Επιστρέψτε στο κέντρο και επαναλάβετε στην άλλη πλευρά. Μην περιστρέφεστε πολύ γρήγορα για να μην επιβαρύνετε την κάτω πλάτη σας.
Σημαντικά σημεία:
Κάνετε την κίνηση απαλά και ελεγχόμενα.
Τροποποιήστε την άσκηση κάνοντάς την καθισμένοι αν έχετε περιορισμένη κινητικότητα.
Ολοκληρώστε 20 επαναλήψεις ανά άσκηση, δύο φορές την ημέρα.
Η άσκηση περιστροφής μέσης. (YouTube/Dr.Hu_talk)
Σπάστε τον κύκλο εξάρτησης από κλύσματα
Ένας αναγνώστης ρώτησε: «Συχνά δεν έχω χρόνο να πάω στην τουαλέτα πριν από την δουλειά, και ως αποτέλεσμα, χάνω την θέληση να πάω. Τελικά χρησιμοποιώ κλύσμα για να διεγείρω την κίνηση του εντέρου. Πως μπορώ να το σταματήσω αυτό;»
Το βασικό θέμα είναι ότι η γλυκερίνη στα εμπορικώς παρασκευασμένα κλύσματα μπορεί να αποδυναμώσει την εντερική λειτουργία αν χρησιμοποιείται μακροχρόνια, οδηγώντας σε εξάρτηση.
Προσπαθήστε να κάνετε την άσκηση περιστροφής μέσης και με συνέπεια να κάνετε μασάζ στο σημείο Κονγκτζουί, που μπορεί να βοηθήσει στην ανάκτηση φυσικών κινήσεων του εντέρου.
Το παρόν αποτελεί το πέμπτο μέρος μίας σειράς δέκα άρθρων που δημοσίευσε η Epoch Times με τον τίτλο «Η ιατρική της αρετής». Συνδέσμους για όλα τα άρθρα της σειράς, θα βρείτε στο τέλος του παρόντος.
«Δέος είναι το συναίσθημα που νιώθουμε όταν βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι τεράστιο, κάτι που υπερβαίνει την τρέχουσα κατανόηση του κόσμου», γράφει ο Ντάχερ Κέλτνερ στο βιβλίο του «Δέος: Η νέα επιστήμη του καθημερινού θαύματος και πώς μπορεί να μεταμορφώσει τη ζωή σας».
Αυτό το συναίσθημα συνδέεται συνήθως με την παρατήρηση του μεγαλείου της φύσης: μεγάλα βουνά, δέντρα, απέραντοι αμμόλοφοι και ο ευρύς ορίζοντας του ωκεανού.
Ωστόσο, η φύση δεν είναι η μόνη πηγή δέους ούτε η πιο συνηθισμένη. Επιπλέον, το δέος εκτείνεται πολύ πέρα από ένα στιγμιαίο αίσθημα θαυμασμού, επηρεάζοντας την υγεία μας με τουλάχιστον πέντε τρόπους.
Πηγές δέους
Οι άνθρωποι μπορεί να νιώσουν δέος μπροστά σε μία φιλοσοφική ιδέα, μία επιστημονική ανακάλυψη, μία μουσική, ένα εικαστικό έργο, την πνευματικότητα ή τη θρησκεία. Ακόμη και οι πληροφορίες για άλλους ενδιαφέροντες ανθρώπους διεγείρουν το δέος. Έρευνα δείχνει ότι όταν οι συμμετέχοντες παρακολουθούν σε βίντεο ξεχωριστούς ανθρώπους όπως η Μητέρα Τερέζα μπορεί να νιώσουν ένα αίσθημα δέους.
Για να προσδιορίσει την πιο κοινή πηγή δέους, ο Κέλτνερ διεξήγαγε ένα πείραμα ζητώντας από τους συμμετέχοντες από όλο τον κόσμο να γράψουν ιστορίες που τους προκαλούσαν δέος.
Από τις 2.600 ιστορίες που συγκεντρώθηκαν, προέκυψε ότι η πιο κοινή πηγή δέους παγκοσμίως είναι η ηθική ομορφιά: η εξαιρετική αρετή και ένας χαρακτήρας που χαρακτηρίζεται από καθαρότητα και καλοσύνη στην πρόθεση και τη δράση. Αυτό περιλαμβάνει και το να είμαστε μάρτυρες περιπτώσεων επίδειξης θάρρους, καλοσύνης, δύναμης ή υπέρβασης των δυσκολιών – για παράδειγμα, να ακούμε ιστορίες ανθρώπων που διακινδυνεύουν τη ζωή τους για να σώσουν αγνώστους ή πράξεις ανιδιοτέλειας κατά τη διάρκεια καταστροφών.
Η ηθική ομορφιά περιλαμβάνει επίσης το πώς οι άνθρωποι αισθάνονται δέος μπροστά στην αρχή – ή το τέλος – της ζωής. Πολλές μητέρες σημειώνουν ότι η γέννηση είναι η σημαντικότερη πηγή δέους. Ο Kέλτνερ καταγράφει στο βιβλίο του την περίπτωση μίας μητέρα από την Ιαπωνία: «Συγκινήθηκα βαθιά από τη συνειδητοποίηση και την ευθύνη του να γίνεις γονιός, καθώς και από την αξία της ζωής. Από εδώ και στο εξής ένιωθα ότι θα ζούσα απεγνωσμένα μόνο και μόνο για να προστατεύω αυτή τη ζωή.»
Μία μητέρα από τη Ρωσία ήθελε να «αγκαλιάσει όλο τον κόσμο» μετά τον τοκετό. Οι πατέρες αισθάνονται επίσης δέος. Ένας άνδρας από την Ινδονησία έγραψε: «Δεν μπορούσα να πιστέψω τι όμορφο και υπέροχο δώρο χάρισε ο Θεός στη γυναίκα μου και δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελάω και να νιώθω δέος και ευγνωμοσύνη προς τον Θεό που μας έδωσε έναν γιο.»
Σύμφωνα με τον Κέλτνερ, τα χρήματα και τα υλικά αγαθά δεν προέκυψαν ως παράγοντες που εμπνέουν στο δέος. Στη έρευνα, η οποία επί του παρόντος βρίσκεται υπό αξιολόγηση από ομοτίμους, κανείς δεν ανέφερε έναν φορητό υπολογιστή, το Facebook ή το smartphone του. Επίσης, κανείς δεν ανέφερε τα νέα της Nike, της Tesla ούτε καν μία τσάντα Gucci. Ο Κέλτνερ επισημαίνει: «Το δέος εμφανίζεται σε μια σφαίρα ξεχωριστή από τον κοσμικό κόσμο του υλισμού, του χρήματος, της απόκτησης και της σηματοδότησης της κατάστασης – μια σφαίρα πέρα από το βέβηλο που πολλοί αποκαλούν ιερό».
Μία γλώσσα που μιλούν όλοι
Μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Nature διαπίστωσε ότι σε δώδεκα διαφορετικές περιοχές του κόσμου, το δέος διεγείρει μία μοναδική αντίδραση του προσώπου, παρόμοια με άλλες παγκόσμιες εκφράσεις όπως η διασκέδαση, η ικανοποίηση και ο πόνος.
Διαπολιτισμικά, όταν μας κατακλύζει το δέος, το πρόσωπό μας μεταμορφώνεται, παίρνοντας μία συγκεκριμένη έκφραση: τα φρύδια υψώνονται ψηλά και τα μάτια διευρύνονται σαν να προσπαθούν να απορροφήσουν κάθε λεπτομέρεια του υπέροχου θεάματος. Το σαγόνι χαλαρώνει, το στόμα είναι ελαφρώς ανοιχτό, παγωμένο σε μια στιγμή άφωνου θαυμασμού. Ένα μειδίαμα παίζει στις γωνίες των χειλιών και το κεφάλι γέρνει ελαφρώς προς τα πίσω, σαν να τραβιέται από μια αόρατη κλωστή.Μελέτη εξέτασε τις φωνητικές εκφράσεις δεκαέξι συναισθημάτων, όπως δέος, θυμό, φόβο, θλίψη κ.ά., σε δέκα διαφορετικούς πολιτισμούς, φθάνοντας μέχρι και σε ένα απομακρυσμένο χωριό στο Μπουτάν. Επιφωνήματα δέους όπως το «Ωωω» και το «Αααα» αναγνωρίστηκαν με ακρίβεια περίπου 90%, καθιστώντας το δέος ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα συναισθήματα παγκοσμίως.
Πώς επηρεάζει το δέος την υγεία
Το δέος προάγει την ευεξία με πέντε τρόπους. Ο πρώτος είναι μέσω μίας μεταβολής του ανοσοποιητικού συστήματος.
Οι κυτταροκίνες είναι χημικοί αγγελιοφόροι που δίνουν σήμα στο ανοσοποιητικό σύστημα να εργαστεί σκληρότερα. Είναι σημαντικές για μια προ-φλεγμονώδη απόκριση που σκοτώνει παθογόνους μικροοργανισμούς και επουλώνει πληγές. Ωστόσο, μια υπερδραστήρια απόκριση κυτταροκινών σχετίζεται με κακή υγεία και διαταραχές όπως η αρθρίτιδα, η νόσος Αλτσχάιμερ και η κλινική κατάθλιψη. Πιο συγκεκριμένα, τα τελευταία χρόνια, η «καταιγίδα κυτταροκινών» που παρατηρείται σε ασθενείς με COVID-19 έχει γίνει συνώνυμο της σοβαρότητας της κατάστασης και της κακής έκβασης.
Οι αναδυόμενες έρευνες αρχίζουν να αναγνωρίζουν τον ρόλο των θετικών συναισθημάτων στη σωματική μας υγεία. Μελέτη του 2015 που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Emotion έδειξε ότι τα θετικά συναισθήματα, όπως η χαρά και η αγάπη, μειώνουν τα επίπεδα της κυτταροκίνης ιντερλευκίνη-6 (IL-6), ενός δείκτη των επιπέδων φλεγμονής.
Ωστόσο, ο μεγαλύτερος προγνωστικός παράγοντας για τη μείωση των επιπέδων των κυτταροκινών, έως και τρεις φορές περισσότερο από τη χαρά, ήταν το αίσθημα του δέους.
(The Epoch Times)
Μια διαχρονική μελέτη 22 ημερών, που δημοσιεύθηκε στο Scientific Reports, παρακολούθησε ενήλικες και επαγγελματίες υγείας κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19 και διαπίστωσε ότι όσο περισσότερο καθημερινό δέος βίωναν οι άνθρωποι τόσο λιγότερο άγχος βίωναν και τόσο λιγότερα προβλήματα υγείας είχαν (π.χ. πονοκέφαλοι και προβλήματα ύπνου).
Οι μελέτες αυτές υποδηλώνουν ότι το δέος μπορεί να ωφελήσει τα άτομα με φλεγμονή σε περιπτώσεις οξέος αλλά και χρόνιου στρες, όπως κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19.
Το δέος ενισχύει την υγεία και μέσω της αυξημένης κοινωνικής ενσωμάτωσης, της φιλοκοινωνικότητας, της αυξημένης αίσθησης του νοήματος και της μειωμένης αίσθησης του εαυτού.
Μικρότερο ‘Εγώ’
Η καθηγήτρια Γιανγκ Μπάι του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Μπέρκλεϊ και η ομάδα της διεξήγαγαν μια μελέτη στο Εθνικό Πάρκο Yosemite. Μέσα σε λίγες ημέρες προσέγγισαν περισσότερους από 1.100 ταξιδιώτες από 42 χώρες, ζητώντας τους να ζωγραφίσουν τον εαυτό τους και να γράψουν ‘εγώ’ δίπλα στη ζωγραφιά τους, έχοντας τον ανοικτό ορίζοντα της κοιλάδας Γιόσεμαϊτ μπροστά τους.
Στη συνθήκη ελέγχου, οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να κάνουν το ίδιο σε μία προβλήτα στο Σαν Φρανσίσκο, έναν δημοφιλή τουριστικό προορισμό.
(The Epoch Times)
Εκείνοι που βρίσκονταν στο Γιόσεμαϊτ ζωγράφισαν τον εαυτό τους κατά 33% μικρότερο, ενώ και η λέξη ‘εγώ’ ήταν επίσης μικρότερη. Σύμφωνα με τους ερευνητές, το μέγεθος του ζωγραφισμένου εαυτού και το πόσο μεγάλη γράφει κανείς τη λέξη ‘εγώ’ είναι αρκετά καλοί δείκτες για το πόσο επικεντρωμένο στον εαυτό του είναι το άτομο.
Αυτή η αλλαγή της αντίληψη του εαυτού οδηγεί σε σημαντικά κοινωνικά αποτελέσματα. Σε ένα πείραμα, οι συμμετέχοντες που πέρασαν ένα λεπτό κοιτάζοντας ψηλά δέντρα ήταν πιο πιθανό να βοηθήσουν κάποιον που του έπεσαν τα πράγματά του από ό,τι η ομάδα ελέγχου που πέρασε ένα λεπτό κοιτάζοντας ένα σύγχρονο επιστημονικό κτίριο.
(The Epoch Times)
Εκείνοι που ένιωσαν δέος έλαβαν επίσης λιγότερα χρήματα για τη συμμετοχή τους στη μελέτη και ανέφεραν ότι αισθάνονταν λιγότερο ναρκισσιστικά και λιγότερο εστιασμένοι στα δικαιώματά τους, γεγονός που υποδηλώνει ότι το δέος μπορεί να αυξήσει τη κοινωνικότητα, να μειώσει τον εγωκεντρισμό και να ελαττώσει το ενδιαφέρον για το προσωπικό κέρδος.
Η Ανουσέχ Ανσάρι, μία τουρίστρια του διαστήματος, μίλησε για το δέος που βιώσε στο διάστημα: «Η πραγματική εμπειρία ξεπερνά όλες τις προσδοκίες και είναι δύσκολο να την περιγράψεις με λόγια […] Μειώνει κατά κάποιο τρόπο τα πράγματα σε ένα μέγεθος που νομίζεις ότι όλα είναι διαχειρίσιμα […] Όλα αυτά τα πράγματα που μπορεί να φαίνονται μεγάλα και αδύνατα […] Μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Ειρήνη στη Γη – κανένα πρόβλημα. Δίνει στους ανθρώπους αυτού του είδους την ενέργεια […] αυτού του είδους τη δύναμη, και το έχω βιώσει αυτό.»
Ίσως, λοιπόν, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το δέος μας βοηθά να γίνουμε πιο πνευματικοί. Σε μελέτη του 2013, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι συμμετέχοντες που είχαν βιώσει δέος σημείωσαν υψηλότερη πνευματική βαθμολογία από εκείνους που δεν είχαν βιώσει κάτι παρόμοιο.
Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι εμπειρίες που προκαλούν δέος αυξάνουν το κίνητρό μας να κατανοήσουμε τον κόσμο, γεγονός που μπορεί να ενισχύσει την πίστη στο υπερφυσικό.
Αυτή η πνευματική διέγερση αυξάνει περαιτέρω την ψυχική και σωματική υγεία.
(The Epoch Times)
«Το σώμα μας ανταποκρίνεται σε υγιείς δόσεις δέους, όπως ανταποκρινόμαστε σε ένα νόστιμο και θρεπτικό γεύμα, σε έναν καλό ύπνο, σε ένα δροσιστικό ποτό νερού ή σε μια ευχάριστη συνάντηση με φίλους ή την οικογένεια: νιώθουμε ενισχυμένοι, ενδυναμωμένοι και ζωντανοί», γράφει ο Κέλτνερ. Μειώνεται επίσης η πιθανότητα εμφάνισης καρδιαγγειακών παθήσεων, αυτοάνοσων νοσημάτων, διαβήτη, κατάθλιψης, διαταραχής μετατραυματικού στρες (PTSD) και το άγχος, καθώς και τους καθημερινούς πόνους.
«Το αίσθημα του δέους είναι μια βασική ανθρώπινη ανάγκη», σημειώνει ο Κέλτνερ. Μπορούμε να ανοιχτούμε σε αυτό προσεγγίζοντας τη ζωή με περιέργεια – παρατηρώντας τα θαύματα της φύσης που βρίσκονται δίπλα μας και τις συγκινητικές εκδηλώσεις ανθρώπινης καλοσύνης που μας περιβάλλουν.
Σημείωση του συγγραφέα: Σήμερα, αντιμετωπίζουμε πρωτοφανείς προκλήσεις στην κοινωνία, την ιατρική και το εργασιακό πεδίο. Το παραπάνω άρθρο αποτελεί σύνθεση εμπειριών συναδέλφων μας και άλλων επαγγελματιών του ιατρικού κλάδου. Οι προκλήσεις και οι ανταμοιβές που παρουσιάζονται σε αυτήν είναι πραγματικές. Προστιθέμενα στις αυξανόμενες υποχρεώσεις, τις εξελίξεις της κοινωνίας και τις απαιτήσεις από τον εαυτό τους, τα ηθικά διλήμματα και τα ζητήματα αυθεντικότητας επιβαρύνουν και δοκιμάζουν περαιτέρω τον σύγχρονο άνθρωπο. Πιστεύουμε ότι η αλήθεια θα σας απελευθερώσει πραγματικά!
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις των συγγραφέων και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
Υπάρχει ένα ιδιαίτερο είδος τρέλας κρατημένο για τις 3:17 π.μ. Είναι η ώρα κατά την οποία ο εγκέφαλος, όντας χωρίς επιτήρηση για αρκετή ώρα, αποφασίζει να φέρει στην επιφάνεια κάθε τρομερό πράγμα που έχετε πει ποτέ, κάθε λογαριασμό που ξεχάσατε να πληρώσετε, και την πιθανότητα ο Κανόνας του Οκτάωρου Ύπνου να είναι ένα καλοσσιαίο ψέμα.
Η τελευταία σκέψη, τουλάχιστον, έχει κάποια αξία.
Η ιδέα ότι οι άνθρωποι πρέπει να κοιμούνται σε ένα συνεχές, αδιάσπαστο διάστημα οκτώ ωρών είναι μία ανοησία. Είναι το είδος του ιστορικού ψέματος που έχει επαναληφθεί τόσες φορές, που έχει καθιερωθεί ως επιστημονική αλήθεια.
Και όμως, κατευθύνει τα πάντα, από την πολλών δισεκατομμυρίων βιομηχανία ύπνου έως την ενοχή που νιώθουμε όταν ξυπνάμε την νύχτα.
Αλλά ας αποσαφηνίσουμε ένα πράγμα: οι άνθρωποι δεν σχεδιάστηκαν για αυτήν την άκαμπτη, βιομηχανική προσέγγιση του ύπνου.
Στην πραγματικότητα, κοιμόμαστε εκ φύσεως διφασικά. Συνηθίζαμε να κοιμόμαστε σε δύο τμήματα. Συνηθίζαμε να ξυπνάμε στη μέση της νύχτας, χωρίς να πέφτουμε σε απόγνωση – αντιθέτως, ήμαστε μια χαρά όταν το κάναμε αυτό.
Ο μύθος των οκτώ ωρών
Για να κατανοήσουμε πως φτάσαμε εδώ, γυρίζοντας και ξαναγυρίζοντας πλευρό στα σκοτεινά, πιάνοντας το κινητό μας καθώς γράφουμε στο Google: «ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΞΥΠΝΙΟΣ ΣΤΙΣ 2ΠΜ» με κεφαλαία, θα πρέπει πρώτα να πάμε πίσω σε μια απλούστερη εποχή. Μια εποχή πριν από τα ξυπνητήρια. Πριν από τον ηλεκτρισμό. Πριν από εργασιακά email που μάς ακολουθούν στο κρεβάτι σαν κακόβουλα πνεύματα.
Στη μεσαιωνική Ευρώπη, οι άνθρωποι δεν κοιμούνταν για ένα συνεχόμενο μεγάλο διάστημα.
Αντιθέτως, είχαν έναν «πρώτο ύπνο» (συνήθως από τη δύση του ηλίου έως τα μεσάνυχτα) ακολουθούμενο από τη «σκοπιά», μια μυστηριώδη, μεταβατική περίοδο όπου συνομιλούσαν, έτρωγαν λίγο, προσεύχονταν ή απλά σκέπτονταν.
Μετά, περίπου στις 2 ή 3 π.μ., θα επέστρεφαν για τον «δεύτερο ύπνο», που διαρκούσε έως το πρωί.
Αυτό δεν ήταν κάποια εκκεντρική, ειδική συνήθεια λίγων μοναχών σε κρύα πέτρινα κτίρια. Ήταν ο κανόνας.
Και μετά, η Βιομηχανική Επανάσταση ήρθε και κατέστρεψε τα πάντα.
Φταίνε τα εργοστάσια
Το 1817, ένας Ουαλός ιδιοκτήτης εργοστασίου ονόματι Ρόμπερτ Όουεν σκέφτηκε το εξής: «Οκτώ ώρες εργασίας, οκτώ ώρες αναψυχής, οκτώ ώρες ανάπαυσης» – όχι επειδή βάσει κάποιας επιστημονικής ανακάλυψης, αλλά επειδή ήταν βολικό.
Μια τακτοποιημένη, εργοστασιακά εγκεκριμένη διαίρεση του 24ώρου, για να κρατά τους εργαζομένους αρκετά ξύπνιους ώστε να μην τους ρουφήξουν τα μηχανήματα.
Πάμε γρήγορα μπροστά 200 χρόνια, και είμαστε ακόμα αιχμάλωτοι αυτής της βικτωριανής εργασιακής λογικής, παρά το γεγονός ότι το μόνο πράγμα που λειτουργούμε οι περισσότεροι από εμάς στις 6 το πρωί είναι μια καφετιέρα.
Η σημερινή κρίση ύπνου
Τώρα, μπορεί να αναρωτιέστε: Αν ο τμηματικός ύπνος ήταν τόσο υπέροχος, γιατί τον εγκαταλείψαμε;
Η απάντηση, αναμενόμενα, είναι ο τεχνητός φωτισμός.
(Shutterstock)
Πριν από τον ηλεκτρισμό, η νύχτα ήταν επαρκώς σκοτεινή. Οι άνθρωποι πήγαιναν για ύπνο όταν έδυε ο ήλιος, γιατί απλά δεν υπήρχε τίποτα άλλο να κάνουν, εκτός κι αν είχε κάποιος την τάση να ψηλαφεί τριγύρω με ένα κερί, βάζοντας φωτιά στις κουρτίνες του.
Αλλά με την άφιξη των λαμπτήρων αερίου, των ηλεκτρικών λαμπτήρων και των smartphone που ακτινοβολούν στον αμφιβληστροειδή μας στις 11:47 μ.μ., παρατείναμε τις ώρες αφύπνισης.
Μόλις σταματήσαμε να πηγαίνουμε για ύπνο νωρίς, ο πρώτος ύπνος εξαφανίστηκε, η «σκοπιά» χάθηκε, και το μόνο που έμεινε ήταν μια κομμένη περίοδος ύπνου, την οποία τώρα μετά βίας πετυχαίνουμε.
Η επιστήμη του διακεκομμένου ύπνου
Εδώ είναι που τα πράγματα γίνονται ενδιαφέροντα.
Όταν οι άνθρωποι τοποθετούνται σε περιβάλλοντα χωρίς τεχνητό φωτισμό, όπως γίνεται σε έρευνες ελεγχόμενου ύπνου, επανέρχονται αυτόματα στον διφασικό ύπνο. Ξυπνούν στη μέση της νύχτας, περιπλανώνται για μια ή δύο ώρες και μετά ξανακοιμούνται.
Τι σημαίνει αυτό;
Αν ξυπνάτε τη νύχτα, δεν έχετε κάποιο πρόβλημα.
Στην πραγματικότητα, κάνετε ακριβώς αυτό που έκαναν οι πρόγονοί σας για αιώνες.
Η πραγματική διαταραχή ύπνου δεν είναι το ξύπνημα, είναι η συλλογική μας επιμονή ότι ο ύπνος πρέπει να γίνεται εντός μίας αδιάσπαστης περιόδου.
Λοιπόν, τι πρέπει να κάνουμε;
Κατ’ αρχάς, πρέπει να σταματήσουμε να ανησυχούμε.
Εάν ξυπνάτε στις 2 π.μ., συγχαρητήρια, λειτουργείτε ακριβώς όπως λειτουργούσε ο άνθρωπος στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του.
Αντί να ανησυχείτε για την επερχόμενη νοητική φθορά, κάνετε κάτι άλλο. Διαβάστε ένα βιβλίο. Πιείτε ένα τσάι. Κάνετε διαλογισμό.
Δεύτερον, αποδεχτείτε τον χρονότυπό σας. Είτε είστε πρωινό σπουργίτι, νυχτερινή κουκουβάγια ή κάποιο είδος μονίμως εξαντλημένου περιστεριού, το σώμα σας είναι φτιαγμένο με έναν τρόπο για κάποιον λόγο.
(Andrey_Kuzmin/Shutterstock)
Έρευνες δείχνουν ότι οι διαφορές ύπνου είναι 40-72% γενετικές, δηλαδή αν οι πρόγονοί σας ήταν πιο χαρούμενοι αν άρχιζαν τη μέρα τους το μεσημέρι, το ίδιο είστε κι εσείς.
Και τελικά, ας εγκαταλείψουμε το αυστηρό πρόγραμμα ύπνου. Οι άνθρωποι δεν είναι ρομπότ. Δεν χρειαζόμαστε όλοι την ίδια ποσότητα ύπνου, τον ίδιο χρόνο, με τον ίδιο τρόπο.
Οι κυνηγοί και συλλέκτες Χάτζα της Τανζανίας έχουν κατά μέσο όρο 6,25 ώρες ύπνου την νύχτα χωρίς έννοια ώρας ύπνου, παρόλα αυτά δεν δείχνουν σημάδια έλλειψης ύπνου ούτε υπαρξιακής κατάρρευσης.
Εν τω μεταξύ, εμείς, με τις αδιαπέραστες κουρτίνες, τις τσίχλες μελατονίνης, και την ακλόνητη αφοσίωσή μας σε ωράρια ύπνου, είμαστε σαν ζόμπι.
Ίσως, απλώς ίσως, να κάνουμε κάτι λάθος.
Μία νέα προσέγγιση
Το ιδανικό πρόγραμμα ύπνου; Είναι αυτό που λειτουργεί για εσάς. Όχι αυτό που πρότεινε ένας Ουαλός ιδιοκτήτης εργοστασίου το 1817. Όχι αυτό που επιβάλλεται από άκαμπτες κοινωνικές προσδοκίες.
Έτσι, την επόμενη φορά που θα ξυπνήσετε μεσάνυχτα, θυμηθείτε, δεν είναι κρίση. Είναι η ιστορία που σας χυπάει την πόρτα.
Και αντί να την πολεμήσετε, ίσως, απλώς ίσως, θα έπρεπε να φτιάξετε ένα φλυτζάνι τσάι και να την καλωσορίσετε.
Οι επιστήμονες γνώριζαν για το λυκοπένιο εδώ και αρκετό καιρό, με την χρωστική ουσία να απομονώνεται για πρώτη φορά από τις ντομάτες το 1876. Ωστόσο, τα οφέλη του μόλις τώρα έρχονται στο επίκεντρο.
Ερευνητές εξέτασαν εάν το λυκοπένιο, ένα φυσικό αντιοξειδωτικό από την οικογένεια των καροτενοειδών που βρίσκεται σε κόκκινα και ροζ φρούτα όπως οι ντομάτες και το γκουάβα, θα μπορούσε να βοηθήσει στην θεραπεία της κατάθλιψης. Γενικότερα, εάν τα φυτικά τρόφιμα πλούσια σε αντιοξειδωτικά μπορούν να βοηθήσουν στην καταπολέμηση της κατάθλιψης.
Η σχέση μεταξύ λυκοπενίου και ψυχικής υγείας
Θέματα ψυχικής υγείας όπως το άγχος και η κατάθλιψη συνδέονται συχνά με χαμηλότερα επίπεδα αντιοξειδωτικών. Το χρόνιο στρες μπορεί να υπερενεργοποιήσει τον άξονα HPA, το εγκεφαλικό σύστημα που διαχειρίζεται την απόκριση του σώματος στο στρες, οδηγώντας σε αυξημένες ορμόνες του στρες.
Οι αυξημένες ορμόνες του στρες μπορούν να προκαλέσουν οξειδωτικό στρες και να βλάψουν τα εγκεφαλικά κύτταρα, ειδικά στον ιππόκαμπο, μια βασική περιοχή για τον έλεγχο της διάθεσης.
Μια διατμηματική μελέτη του 2024 που δημοσιεύτηκε στο Journal of Affective Disorders διαπίστωσε ότι τα υψηλότερα επίπεδα ορισμένων καροτενοειδών στο αίμα, συμπεριλαμβανομένου του λυκοπενίου, συνδέονται με χαμηλότερο κίνδυνο κατάθλιψης.
Οι ερευνητές ανέλυσαν δεδομένα από περισσότερους από 7.000 ενήλικες και ανακάλυψαν ότι τα άτομα με περισσότερα καροτενοειδή στο αίμα τους ήταν λιγότερο πιθανό να έχουν συμπτώματα κατάθλιψης.
Επιπλέον, μεταξύ των καροτενοειδών που μελετήθηκαν, το λυκοπένιο έδειξε μια σταθερή σχέση με χαμηλότερο κίνδυνο κατάθλιψης. Καθώς τα επίπεδα λυκοπενίου στην κυκλοφορία του αίματος αυξάνονταν, ο κίνδυνος συμπτωμάτων κατάθλιψης συνέχισε να μειώνεται χωρίς όριο, σε αντίθεση με άλλα καροτενοειδή. Με άλλα λόγια, η υψηλότερη πρόσληψη λυκοπενίου συσχετίστηκε σταθερά με καλύτερη ψυχική υγεία.
Τα αποτελέσματα μιας άλλης συστηματικής ανασκόπησης και μετα-ανάλυσης 12 ερευνών που περιελάμβαναν περισσότερους από 33.000 συμμετέχοντες υποδηλώνουν ότι τα διατροφικά αντιοξειδωτικά, όπως το λυκοπένιο, μπορούν να βοηθήσουν στη μείωση του κινδύνου κατάθλιψης μειώνοντας το οξειδωτικό στρες και αποτρέποντας την εγκεφαλική βλάβη.
«Στο βαθμό που το οξειδωτικό στρες συμβάλλει στα συμπτώματα κάποιου, αντιοξειδωτικά όπως το λυκοπένιο — μαζί με άλλα αντιοξειδωτικά — μπορεί να είναι χρήσιμα. Ωστόσο, είναι εξίσου σημαντικό, αν όχι περισσότερο, να μειωθεί η έκθεση στους στρεσογόνους παράγοντες που προκαλούν οξειδωτική βλάβη,» δήλωσε ο Josef Βιτ-Ντέρινγκ, ιδρυτής και Διευθύνων Σύμβουλος του TaperClinic, πρώην ιατρικός αξιωματούχος στο FDA, στην Epoch Times με email.
Το φαγητό που τρώμε επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την ψυχική μας υγεία. Οι δίαιτες πλούσιες σε ανθυγιεινά λιπαρά και επεξεργασμένα τρόφιμα μπορούν να αυξήσουν τον κίνδυνο κατάθλιψης προκαλώντας φλεγμονή και οξειδωτικό στρες. Από την άλλη πλευρά, οι φυτικές δίαιτες πλούσιες σε φρούτα, λαχανικά και αντιοξειδωτικά όπως το λυκοπένιο μπορούν να βοηθήσουν στη μείωση των συμπτωμάτων της κατάθλιψης μειώνοντας τη φλεγμονή και υποστηρίζοντας την υγεία του εγκεφάλου.
Η κατάθλιψη συνδέεται με μια συνεχή κατάσταση φλεγμονής, σύμφωνα με τα αποτελέσματα μιας μετα-ανάλυσης που αφορούσε δεδομένα από περισσότερα από 10.000 άτομα. Η μελέτη διαπίστωσε ότι τα άτομα με κατάθλιψη είχαν σταθερά υψηλότερα επίπεδα φλεγμονωδών δεικτών όπως η CRP και η IL-6, υποδηλώνοντας ότι η φλεγμονή παίζει σημαντικό ρόλο στην κατάθλιψη.
Η έρευνα δείχνει επίσης ότι η βελτίωση της ποιότητας της διατροφής, ειδικά με τη συμπερίληψη περισσότερων φυτικών επιλογών, μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο κατάθλιψης.
«Για τους ανθρώπους που αισθάνονται ότι τα συμπτώματά τους εμφανίζονται από το πουθενά, οι διατροφικές αλλαγές μπορεί να έχουν τεράστιο αντίκτυπο», λέει ο Βιτ-Ντέρινγκ, ο οποίος έχει παρατηρήσει αξιοσημείωτες βελτιώσεις σε ασθενείς που υιοθετούν μια δίαιτα τύπου «πρωτόγονης».
«Αυτό πιθανότατα οφείλεται στην αφαίρεση κοινών φλεγμονωδών τροφών όπως η γλουτένη, η σόγια και τα γαλακτοκομικά, καθώς και η μείωση των αυξήσεων του σακχάρου στο αίμα από επεξεργασμένα δημητριακά», είπε.
Μηχανισμοί δράσης και πρόσφατα ευρήματα
Το λυκοπένιο είναι ένα λιποδιαλυτό αντιοξειδωτικό που διαπερνά εύκολα τον αιματοεγκεφαλικό φραγμό, συμβάλλοντας στην προστασία και υποστήριξη της υγείας του εγκεφάλου. Η έρευνα δείχνει ότι μπορεί επίσης να εξουδετερώσει τις επιβλαβείς επιπτώσεις των περιβαλλοντικών τοξινών και των διαιτών υψηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά στον εγκέφαλο.
«Το λυκοπένιο καθαρίζει τις ελεύθερες ρίζες και μειώνει τη φλεγμονή, προστατεύοντας πιθανώς τους νευρώνες και βοηθώντας στη σταθεροποίηση της χημείας του εγκεφάλου», δήλωσε στην Epoch Times ο Τίμοθυ Φράι, διατροφολόγος νευροεπιστήμονας, ιδρυτής των Neuronutrition Centers of America και πρόεδρος της Εθνικής Ακαδημίας Νευροθρέψης.
«Τα αναδυόμενα δεδομένα υποδηλώνουν ότι αυτό το οξειδωτικό ρυθμιστικό διάλυμα μπορεί να ανακουφίσει τα συμπτώματα κατάθλιψης, αλλά είναι μέρος ενός ευρύτερου βιοχημικού παζλ, όχι ενός μαγικού χαπιού,» δήλωσε ο Φράι.
Η οξειδωτική άμυνα είναι ο τρόπος του σώματος να εξισορροπεί τα επιβλαβή μόρια που ονομάζονται αντιδραστικά είδη οξυγόνου για την πρόληψη βλάβης. Περιλαμβάνει αντιοξειδωτικά και ένζυμα που εξουδετερώνουν αυτά τα μόρια, διατηρώντας την υγεία των κυττάρων και μειώνοντας το στρες στο σώμα.
Μελέτες σε ζώα υποδεικνύουν ότι το λυκοπένιο μπορεί να είναι σε θέση να ενισχύσει τις συνδέσεις μεταξύ νευρώνων ή εγκεφαλικών κυττάρων, μειώνοντας έτσι τα συμπτώματα κατάθλιψης. Μια μελέτη του 2025 διαπίστωσε ότι το λυκοπένιο προστατεύει τις εγκεφαλικές συνδέσεις και βοήθησε στην αναστροφή της εγκεφαλικής βλάβης που σχετίζεται με το στρες σε ποντίκια.
Μια άλλη μελέτη σε ζώα δείχνει ότι το λυκοπένιο υποστηρίζει την υγεία του εντέρου και του εγκεφάλου διατηρώντας την ισορροπία. Τα ποντίκια που έλαβαν λυκοπένιο για 40 ημέρες είχαν λιγότερες βλάβες στο έντερο, φλεγμονή και συμπεριφορές που σχετίζονται με το στρες, όπως άγχος και κατάθλιψη.
Το έντερο και ο εγκέφαλος συνδέονται στενά μέσω του άξονα εντέρου-εγκεφάλου. Η έρευνα δείχνει ότι τα άτομα με κατάθλιψη έχουν συχνά διαφορετικά βακτήρια του εντέρου σε σύγκριση με τα υγιή άτομα. Ένα ανθυγιεινό έντερο μπορεί να προκαλέσει φλεγμονή, η οποία μπορεί να επηρεάσει τη λειτουργία του εγκεφάλου και να οδηγήσει σε αλλαγές διάθεσης και κατάθλιψη.
«Οι ασθενείς με υψηλή φλεγμονή, μεταβολική δυσλειτουργία (όπως παχυσαρκία ή διαβήτης) ή εκείνοι που βιώνουν κατάθλιψη σε πρώιμο στάδιο είναι οι πιο πιθανοί να επωφεληθούν από τις διατροφικές παρεμβάσεις», δήλωσε ο Βιτ-Ντέρινγκ.
«Δεδομένου ότι η φλεγμονή και τα μεταβολικά προβλήματα συνδέονται στενά με την ψυχική υγεία, η βελτίωση της διατροφής και η αύξηση των αντιοξειδωτικών μπορεί να είναι ένα χρήσιμο πρώτο βήμα για αυτά τα άτομα».
Κορυφαίες πηγές λυκοπενίου
Οι ντομάτες είναι μια από τις πιο πλούσιες πηγές λυκοπενίου. Υπάρχει επίσης σε επεξεργασμένα προϊόντα ντομάτας όπως ο πελτές ντομάτας, το κέτσαπ, οι σάλτσες, οι χυμοί και οι σούπες. Επιπλέον, η έρευνα δείχνει ότι οι μαγειρεμένες ντομάτες παρέχουν περισσότερο απορροφήσιμο λυκοπένιο από τις ωμές ντομάτες και οι ντομάτες που καλλιεργούνται στο χωράφι έχουν υψηλότερα επίπεδα λυκοπενίου από εκείνες που καλλιεργούνται στο θερμοκήπιο.
Μερικές άλλες πηγές λυκοπενίου ανά μερίδα 100 γραμμαρίων περιλαμβάνουν:
Το λυκοπένιο είναι επίσης διαθέσιμο με τη μορφή συμπληρωμάτων, αλλά είναι καλύτερο να το λαμβάνετε από τα τρόφιμα γιατί περιέχει επίσης πολυφαινόλες και άλλα θρεπτικά συστατικά που υποστηρίζουν την υγεία του εγκεφάλου, είπε ο Φράι. Επιπλέον, δεδομένου ότι το λυκοπένιο είναι λιποδιαλυτό, το σώμα το απορροφά καλύτερα όταν καταναλώνεται με υγιή λίπη.
Εκτός από τη διατροφή, άλλες αλλαγές στον τρόπο ζωής ενθαρρύνονται πάντα για τη διαχείριση της κατάθλιψης. Αν θέλετε να βελτιώσετε την ψυχική υγεία μέσω της διατροφής, ακολουθούν ορισμένες βασικές στρατηγικές που πρέπει να δοκιμάσετε:
Επικεντρωθείτε στη σταθεροποίηση του σακχάρου στο αίμα
Μειώστε τις φλεγμονώδεις τροφές
Βελτιστοποιήστε την ποιότητα του ύπνου
Ασχοληθείτε με συχνή σωματική δραστηριότητα
Αντιμετωπίστε υποκείμενες ιατρικές καταστάσεις και παράγοντες συνεχούς στρες στην ζωή σας
«Το πιο σημαντικό, πρέπει να εστιάσουμε στις βαθύτερες αιτίες. Εάν η κατάθλιψη κάποιου προέρχεται από χρόνια μοναξιά, εργασιακό στρες, ή χρήση ναρκωτικών, το λυκοπένιο από μόνο του δεν πρόκειται να κάνει πολλά», δήλωσε ο Βιτ-Ντέρινγκ.
«Δεν βλάπτει η αύξηση της πρόσληψης λυκοπενίου μέσω της διατροφής — είναι μια ασφαλής και δυνητικά ευεργετική αλλαγή. Ωστόσο, είναι σημαντικό να διαχειριστούμε τις προσδοκίες. Κανένα θρεπτικό συστατικό δεν μπορεί να ‘θεραπεύσει’ την κατάθλιψη. Βεβαίως, όταν συνδυαστούν με άλλες αλλαγές στον τρόπο ζωής, αυτές οι προσαρμογές [στην δίαιτα] μπορούν να έχουν βαθιά επίδραση στην ψυχική υγεία.»
Το ρόλφινγκ είναι ένα μοναδικό είδος μασάζ που στοχεύει στην αποκατάσταση της κίνησης, στην ανακούφιση του πόνου και στην ευθυγράμμιση του σώματος, χρησιμοποιώντας το ίδιο το σώμα και τη δύναμη της βαρύτητας.
Η Λίμπυ Ήσον, πιστοποιημένη, έμπειρη ρόλφερ, περιγράφει την εμπειρία της με μία γυναίκα που είχε χτυπηθεί από ένα μεθυσμένο οδηγό.
«Το ένα της πόδι, από λίγο πιο πάνω από τον αστράγαλο μέχρι και αρκετά πιο ψηλά από το γόνατο της, είχε μία μεγάλη ουλή η οποία προκλήθηκε από την καταστροφή του μυικού ιστού στο σημείο αυτό, κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης», δήλωσε η Ήσον στην Epoch Times μέσω ηλεκτρονικού μηνύματος.
Κατά τη διάρκεια των δέκα συνεδριών ρόλφινγκ, ο κατεστραμμένος ιστός και η δυσκαμψία που προκλήθηκαν από το ατύχημα έγιναν πιο μαλακοί και εύκαμπτοι, βελτιώνοντας την ικανότητά της να περπατάει.
Τι είναι το ρόλφινγκ;
Το ρόλφινγκ είναι μία τεχνική που διαχειρίζεται το σύστημα των μαλακών μορίων, επαναφέροντας με αυτόν τον τρόπο το σώμα στο κέντρο βάρους του. Με τον όρο μαλακά μόρια εννοούμε όλους τους ιστούς του σώματος που βρίσκονται γύρω από τα οστά (Ινώδης ιστός, Λιπώδης ιστός, Μυϊκός ιστός, Αγγειακός ιστός και περιβλήματα Νευρικού ιστού).
Αρχικά λεγόταν structural integration (δομική ενσωμάτωση). Ιδρύθηκε από την Ίντα Ρολφ, η οποία πήρε το διδακτορικό της στη βιοχημεία από το Κολέγιο Ιατρών και Χειρουργών του Πανεπιστημίου Κολούμπια το 1920. Ίδρυσε το Ινστιτούτο (DIRI) της Ίντα Ρολφ το 1971, ως μη κερδοσκοπικό εκπαιδευτικό οργανισμό. Ενώ πολλές σχολές διδάσκουν πλέον τη δομική ολοκλήρωση, το DIRI παραμένει το αρχικό και μοναδικό ίδρυμα που επιτρέπεται να χρησιμοποιεί τον όρο «ρόλφινγκ».
Η Λίμπυ Ήσον, πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Ινστιτούτου Dr. Ida Rolf (DIRI), εξηγεί: «Το ρόλφινγκ δουλεύει με τους συνδετικούς ιστούς που ονομάζονται περιτονίες για να αναδιοργανώσει και να ευθυγραμμίσει το σώμα σας, έτσι ώστε να λειτουργεί καλύτερα σε σχέση με τη βαρύτητα. Όπως γνωρίζουμε, η βαρύτητα δεν κοιμάται ποτέ. Η συσσώρευση επαναλαμβανόμενων κινήσεων (ακόμα και το κάθισμα μπροστά από τον υπολογιστή μας), οι τραυματισμοί και το άγχος μπορεί να προκαλέσουν την ελάττωση της περιτονίας και τον περιορισμό της κίνησης των μυών.»
Η Μελίσσα Σνάιντερ, πιστοποιημένη ρόλφερ ανώτερου επιπέδου, περιγράφει το ρόλφινγκ ως μία προχωρημένη μέθοδο χειρομάλαξης που βοηθάει στη βελτίωση της στάσης του σώματος και της κίνησης. Ξεκινά με την αξιολόγηση του τρόπου με τον οποίο στέκεται και κινείται ένα άτομο, για να βρει σφιγμένες ή περιορισμένες περιοχές στο σώμα. Στη συνέχεια, αυτοί οι περιορισμοί απελευθερώνονται με την επεξεργασία του συνδετικού ιστού ή του περιτονικού συστήματος.
«Νομίζω ότι αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει από άλλες μεθόδους χειρομάλαξης είναι ότι μπορεί να μπαίνει σε βάθος με τρόπους που χρησιμοποιούν και άλλα συστήματα, αλλά ταυτοχρόνως να συνεχίζει να κρατά την άποψη της συνολικής δομής και τού πώς αλληλοσυνδέονται όλα», εξήγησε η Σνάιντερ στην Epoch Times.
Η κλασική δομική ενσωμάτωση του ρόλφινγκ ολοκληρώνεται σε δέκα συνεδρίες, τις λεγόμενες «Δέκα Σειρές». Αυτές οι ατομικές συνεδρίες διαρκούν περίπου μία ώρα η καθεμία.
Οι δέκα σειρές του ρόλφινγκ επικεντρώνονται σε διαφορετικές ανατομικές περιοχές σε κάθε συνεδρία, με την τελευταία να συνδέει όλο το σώμα. (The Epoch Times/Shutterstock)
Η Πάττι Σέλλεκ, πιστοποιημένη ρόλφερ ανώτερου επιπέδου με περισσότερα από 30 χρόνια εμπειρίας, δήλωσε ότι κάθε συνεδρία εστιάζει σε ένα διαφορετικό μέρος του σώματος ή σύνολο «ανατομικών περιοχών». Η Ρολφ σχεδίασε κάθε μία από τις 10 συνεδρίες έχοντας συγκεκριμένους στόχους και με απώτερο σκοπό τη δημιουργία δομικής τάξης.
Ορισμός της περιτονίας
Το ρόλφινγκ ουσιαστικά χειρίζεται την περιτονία που έχει κολλήσει ή συμφορηθεί – αλλά τι ακριβώς είναι αυτή η φαινομενικά μυστηριώδης πτυχή του σώματος;
Η περιτονία (fascia) αποτελείται από στρώματα συνδετικού ιστού που διατρέχουν όλο το σώμα και καλύπτουν τις εσωτερικές δομές – από τις μεγαλύτερες, όπως οι μύες, τα όργανα και τα οστά, μέχρι τις πιο μικρές, περιλαμβανομένων των αρθρώσεων, των τενόντων, των νεύρων, ακόμη και των κυττάρων.
«Έχετε 206 οστά στο σώμα σας που αιωρούνται μέσα σε αυτόν τον συνδετικό ιστό [περιτονία]», ο οποίος είναι ηλεκτρικά αγώγιμος και επιπλέον επηρεάζεται από τη βαρύτητα του πλανήτη, αναφέρει η Σέλλεκ στην Epoch Times.
Η Σνάιντερ προσθέτει: «Αποτελείται από ίνες κολλαγόνου και ελαστίνης, με αποτέλεσμα να κάνει το ανθρώπινο σώμα ένα συνεκτικό σύνολο».
Έχουμε ακόμη πολλά να ανακαλύψουμε για την περιτονία – οι έρευνες συνεχίζονται. Είναι γνωστό ότι περιέχει μικροσκοπικά νεύρα και χρησιμεύει ως σύστημα επικοινωνίας όλου του σώματος, διατηρώντας τα κατάλληλα μοτίβα έντασης ανάλογα με το πώς το χρησιμοποιούμε.
Υπάρχουν τέσσερις διαφορετικοί τύποι περιτονίας:
• Επιφανειακή περιτονία: κάτω από το δέρμα
• Σπλαχνική περιτονία: γύρω από συγκεκριμένα όργανα
• Βαθιά περιτονία: γύρω από τα οστά, τους μυς, τα όργανα και τα αιμοφόρα αγγεία
• Παρειακή περιτονία: επενδύει τις κοιλότητες του σώματος
Η περιτονία παρέχει μία λεία επιφάνεια γύρω από τις αρθρώσεις, τα όργανα και τους μυς, ώστε να μπορούν να γλιστρούν μεταξύ τους και να κινούνται χωρίς τριβές. Όταν είναι υγιής, η περιτονία είναι χαλαρή και εύκαμπτη επιτρέποντας στο σώμα να κινείται ελεύθερα. Ωστόσο το τραύμα, η φλεγμονή ή η υπερβολική χρήση μπορεί να βλάψουν την περιτονία, προκαλώντας τη σύσφιξη και τον περιορισμό της κίνησης, με αποτέλεσμα πόνο, μειωμένη κυκλοφορία και περιορισμένη εμβέλεια κίνησης.
Η περιτονία έχει πολλές ζωτικές λειτουργίες στο σώμα:
• Παρέχει δύναμη και δομική υποστήριξη
• Βελτιώνει την κυκλοφορία
• Συγκρατεί τους μυς, επιτρέποντάς τους να τεντώνονται και να συστέλλονται
• Περιβάλλει διάφορα όργανα
• Επιτρέπει στο σώμα να κινείται ελεύθερα
• Ανακουφίζει από τη μυϊκή ένταση διαχωρίζοντας τους μυς
• Προστατεύει τους ιστούς και τα όργανα από τραυματισμούς
• Βοηθά τη μετάδοση των δυνάμεων που παράγονται από τους μυς ή την εξωτερική δραστηριότητα σε όλο το σώμα
• Βοηθά την επικοινωνία σε όλο το σώμα, καθώς περιέχει νεύρα που επιτρέπουν στον εγκέφαλο και το σώμα να επικοινωνούν
• Βοηθά στην ιδιοδεκτικότητα (την αίσθηση του σώματός μας στον χώρο)
Οι ρόλφερ πιστεύουν ότι με την πάροδο του χρόνου ο τρόπος ζωής μας και η επίδραση της βαρύτητας μπορούν να προκαλέσουν δυσκαμψία, ελάττωση και συγκόλληση της περιτονίας μας, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει στα εξής:
• Άγχος και ένταση
• Κακή στάση του σώματος
• Χρόνιο πόνο
• Κόμπους και ουλώδη ιστό
• Μειωμένη κινητικότητα
• Μυϊκό πόνο και δυσκαμψία
• Ακαμψία
Πρόσθετα οφέλη του ρόλφινγκ
Μελέτη του 2022, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Journal of Clinical Medicine, εξέτασε τον τρόπο με τον οποίο η δομική ενσωμάτωση επηρεάζει την ευελιξία των ώμων και των γοφών. Οι ερευνητές εξέτασαν ιατρικά αρχεία 23 ετών από μία πρακτική δομικής ενσωμάτωσης, αναλύοντας 383 άτομα που είχαν ολοκληρώσει τις δέκα συνεδρίες. Οι μετρήσεις που έγιναν πριν και μετά τη θεραπεία έδειξαν σημαντικές βελτιώσεις στην ευλυγισία των ισχίων και των ώμων.
Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Ένωση Ρόλφινγκ, το ρόλφινγκ ενισχύει τις σωματικές λειτουργίες, τη συναισθηματική ευεξία, την ευλυγισία, την ισορροπία, τη στάση του σώματος και τα επίπεδα ενέργειας. Είναι ιδιαίτερα κατάλληλο για άτομα που αναρρώνουν από τραυματισμούς, χειρουργικές επεμβάσεις ή εγκυμοσύνη, και για άτομα που έχουν χρόνιους πόνους.
Σε μία μικρή μελέτη, 31 συμμετέχοντες με δυσλειτουργία του αυχένα ολοκλήρωσαν δέκα συνεδρίες ρόλφινγκ σε διάστημα τριών ετών. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι μετά τη θεραπεία, οι συμμετέχοντες είχαν σημαντικά λιγότερο πόνο και αυξημένο ενεργό εύρος κίνησης. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία είδαν μείωση του πόνου κατά 67% , ενώ οι νεότεροι είχαν 34% βελτίωση στην περιστροφή του αυχένα τους.
Επιπλέον, στο ρόλφινγκ καταφεύγουν χορευτές, ηθοποιοί, μουσικοί και αθλητές, ακόμα και για την αύξηση της αυτογνωσίας και της εκφραστικής δύναμης.
Η Ήσον είπε ότι κάποτε συνεργάστηκε με έναν 60χρονο μαραθωνοδρόμο που το τρέξιμο τον δυσκόλευε όλο και περισσότερο – έχανε κάτι που αγαπούσε.
«Ολόκληρο το κάτω μέρος του σώματός του είχε τη σύσταση παλιού δέρματος παπουτσιών. Μέσα στις δέκα συνεδρίες, τα πόδια και οι γλουτοί του έγιναν πιο εύκαμπτα και η κίνησή του έγινε και πάλι ελεύθερη και εύκολη», ανέφερε.
Η Σνάιντερ δήλωσε ότι το ρόλφινγκ μπορεί να είναι ιδιαίτερα ωφέλιμο για άτομα των οποίων τα επαγγέλματα περιλαμβάνουν κίνηση, όπως οι αθλητές ή οι χορευτές, οι οποίοι τείνουν να έχουν μεγαλύτερη επίγνωση των ορίων του σώματος.
«Είναι ωφέλιμο για όλους και συμβάλλει σημαντικά σε μία βαθύτερη κατανόηση του σώματός μας», τόνισε.
Μία μελέτη 13 γυναικών διερεύνησε πώς οι δέκα συνεδρίες ρόλφινγκ επηρέασαν την περιτονία τους – συγκεκριμένα εάν θα βελτίωναν τη ροή του αίματος τους, αν θα μείωναν τη δυσκαμψία και αν θα αύξαναν την ελαστικότητά της. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι δέκα συνεδρίες του ρόλφινγκ πράγματι αύξησαν σημαντικά τη ροή του αίματος στον περιτονικό ιστό, μείωσαν τη μυϊκή δυσκαμψία και έκαναν την περιτονία πιο ελαστική, ιδιαίτερα στο κυρίαρχο χέρι τους.
Το ρόλφινγκ μπορεί επίσης να έχει συναισθηματικά και ψυχολογικά οφέλη. Σύμφωνα με το DIRI, το σώμα έχει την τάση να συγκρατεί τα παλιά σωματικά και συναισθηματικά τραύματα, τα οποία μπορεί μερικές φορές να απελευθερωθούν πολύ αργότερα μέσα σε μία θεραπευτική διαδικασία. Αν και οι ρόλφερ δεν είναι θεραπευτές, μπορούν να υποστηρίξουν αυτή τη διαδικασία και να δημιουργήσουν έναν ασφαλή χώρο για να ανοιχτούν και να ανακουφιστούν οι πελάτες τους.
Η Τζίλιαν, που ειδικεύεται σε θεραπευτικές μεθόδους μασάζ και είναι πελάτισσα της Σέλλεκ, περιγράφει τα οφέλη της θεραπείας με ρόλφινγκ.
«Ένα από τα εκπληκτικά οφέλη του ρόλφινγκ, πέρα από την οργάνωση και την ευθυγράμμιση που ένιωσα μέσα στο σώμα μου, ήταν η δύναμη του χαρακτήρα, η αυτοπεποίθηση και η αυθεντικότητα που προέκυψαν από το γεγονός ότι το σώμα μου ήταν πιο οργανωμένο. Ήμουν σε θέση να υπερασπιστώ τον εαυτό μου πιο εύκολα, επειδή αισθανόμουν πιο ολοκληρωμένη και αυθεντική», δήλωσε στην Epoch Times σε ένα email.
Παθήσεις που προκαλούνται από τη συμφόρηση της περιτονίας
Η Σέλλεκ λέει ότι οι κινήσεις μας σε συνδυασμό με τη βαρύτητα μπορούν να προκαλέσουν την πάχυνση, τη μείωση και την περιστροφή της περιτονίας μας.
«Φανταστείτε το σαν να φοράτε ένα καλσόν και να είναι στριμμένο προς διάφορες κατευθύνσεις – ή να έχετε πολλά το ένα πάνω στο άλλο, που κάνουν όλα τους εντελώς διαφορετικά πράγματα.»
Το σώμα είναι ένας απίστευτα πολύπλοκος συνδυασμός συστημάτων και παρόλο που η περιτονία είναι εκτεταμένη και καίρια, δεν είναι η μόνη που ευθύνεται για τυχόν πόνους και δυσκαμψίες. Ορισμένες από τις παθήσεις στις οποίες μπορεί να συμβάλλει η δυσλειτουργία της περιτονίας είναι οι εξής:
• Παγωμένος ώμος: Δυσκαμψία και πόνος στην άρθρωση του ώμου που δυσχεραίνει την κίνηση.
• Νόσος Ντυπουιτράν: Πάχυνση της περιτονίας στην παλάμη, που τραβάει τα δάχτυλα προς τα μέσα περιορίζοντας την ικανότητά τους να ισιώσουν.
• Κήλες: Αδύναμα σημεία στους μυς ή την περιτονία, που επιτρέπουν σε ένα όργανο ή ιστό να περάσει, προκαλώντας συχνά δυσφορία ή διόγκωση.
• Σύνδρομο διαμερίσματος: Πρήξιμο ή πίεση μέσα σε ένα μυϊκό διαμέρισμα που περιορίζει τη ροή του αίματος, οδηγώντας ενδεχομένως σε βλάβη των νεύρων ή των μυών.
• Πελματιαία απονευρωματοπάθεια: Εκφύλιση της περιτονίας στο κάτω μέρος του ποδιού, που προκαλεί πόνο στη φτέρνα και δυσκαμψία, αλλά χωρίς τη φλεγμονή που παρατηρείται στην πελματιαία απονευρωσίτιδα.
Ορισμένες καταστάσεις, όπως το οξύ σύνδρομο διαμερίσματος, μπορεί να είναι απειλητικές για τη ζωή και πρέπει να αντιμετωπίζονται από γιατρό. Αν και το ρόλφινγκ μπορεί να είναι μία χρήσιμη συμπληρωματική θεραπεία, συνιστάται η συμβουλή ενός παρόχου υγειονομικής περίθαλψης, εάν έχετε οποιαδήποτε από τις παραπάνω καταστάσεις.
Περιγράφοντας τα συμπτώματα κάποιου με προβλήματα περιτονίας, η Σνάιντερ αναφέρει ότι «η χρόνια σωματική ένταση και ο πόνος, η έλλειψη κινητικότητας και το αίσθημα δυσκαμψίας είναι μερικές από τις ενδείξεις περιτονικής έντασης. Οι επαναλαμβανόμενες κινήσεις, η κακή στάση του σώματος και οι χειρουργικές επεμβάσεις τείνουν να παράγουν περισσότερη περιτονία για να βοηθήσουν το σώμα μας να στηρίξει αυτές τις στάσεις και κινήσεις.»
«Επίσης, το περιτονικό σύστημα είναι, εν μέρει, ένα όργανο ιδιοδεκτικότητας, επειδή υπάρχουν νευρικές απολήξεις στα περιτυλίγματα των περιτονιών που μας βοηθούν να αισθανόμαστε το εσωτερικό του σώματος μας, την κίνησή μας, την κατάλληλη ένταση του σώματος και το περιβάλλον γύρω μας», προσθέτει, σημειώνοντας ότι οι τραυματισμοί, ο χρόνιος πόνος ή η περιορισμένη κίνηση μπορούν να περιορίσουν τα νεύρα σε αυτές τις θέσεις, οδηγώντας σε κακή στάση του σώματος, περιορισμένη κινητικότητα και απώλεια ισορροπίας.
«Η χειροθεραπεία, όπως το ρόλφιγκ, και οι σωματικές κινητικές θεραπείες, όπως το Rolf Movement™, μπορούν να ενισχύσουν την ανθεκτικότητα της περιτονίας», κατέληξε.
Ασφάλεια και αντενδείξεις
Μια κοινή παρανόηση σχετικά με το ρόλφινγκ είναι ότι είναι επώδυνο. Ενώ οι συνεδρίες μπορεί μερικές φορές να δημιουργούν έντονες αισθήσεις, η Ήσον διευκρίνισε ότι η διαδικασία δεν παράγει πόνο.
«Η ένταση είναι ανεκτή και μάλιστα ευχάριστη, όταν διατηρείται σε ένα επίπεδο στο οποίο ο πελάτης μπορεί να χαλαρώσει. Καθώς προχωράμε σταδιακά και δουλεύουμε στο κατάλληλο βάθος, η διαδικασία δεν πιέζει τον πελάτη, φέρνοντας ταυτόχρονα αλλαγές στους ιστούς», είπε.
«Ένα επακόλουθο της ιδέας ότι το ρόλφινγκ είναι επίπονο είναι ότι είναι απαραίτητη η δουλειά σε βάθος για να επιτευχθεί η αλλαγή. Οι επαγγελματίες ρόλφερ μαθαίνουν ότι η εργασία ξεκινά από το επιφανειακό στρώμα και η προώθηση σε βαθύτερες δομές επιτυγχάνεται καλύτερα μέσα στο εύρος άνεσης του πελάτη, αφού το επιφανειακό στρώμα είναι πιο ανθεκτικό», πρόσθεσε.
Η Τζίλιαν δηλώνει ότι απολαμβάνει τις θεραπείες ρόλφινγκ και περιγράφει το πώς αισθάνεται:
«Ένιωσα το ρόλφινγκ σαν μία πολύ πιο θεραπευτική προσέγγιση για την οργάνωση και την ολοκλήρωση του σώματός μου, σε αντίθεση με το μασάζ, το οποίο είναι χαλαρωτικό και αποδιοργανωτικό. Ένιωσα ότι μπορούσα να σηκωθώ όρθια χωρίς προσπάθεια και να περπατήσω χωρίς να κουραστώ μετά το ρόλφινγκ.»
Η Ήσον σημειώνει ότι μπορεί το ρόλφινγκ να μην είναι κατάλληλο σε περιπτώσεις αυτοάνοσων διαταραχών που προκαλούν φλεγμονή, όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα και ο λύκος. Ωστόσο, η λήψη της θεραπείας μπορεί να είναι δυνατή εάν η κατάσταση του πελάτη δεν είναι σε έξαρση και τη διαχειρίζεται καλά ιατρικά. Όποιος πάσχει από αυτοάνοση διαταραχή θα πρέπει να συμβουλευτεί τον πάροχο υγείας του πριν ξεκινήσει το ρόλφινγκ.
Η Σέλλεκ, της οποίας οι πελάτες ταξιδεύουν μερικές φορές από άλλες πολιτείες για να δουλέψουν μαζί της, περιγράφει τα οφέλη του ρόλφινγκ, λέγοντας ότι η δομή καθορίζει τη λειτουργία και αλλάζοντας τη δομή του σώματος, βελτιώνουμε τη λειτουργία του. Αυτό ενισχύει την απόδοση των οργάνων, προάγει την ομαλότερη ροή της ενέργειας, αποτρέπει τα μπλοκαρίσματα και επιτρέπει στα υγρά του σώματος να ρέουν πιο ελεύθερα.
«Είστε ένα γιγάντιο σύστημα αντλίας, ένα υδραυλικό σώμα – αντί να περπατάτε νιώθοντας σαν αμόνι, θα κινείστε μάλλον σαν μπαλόνι νερού. Αποκαθιστούμε την ικανότητα του σώματός να λειτουργεί εύκολα.»
Το προζύμι είναι η αρχαιότερη μορφή ζυμωμένου ψωμιού, που χρονολογείται τουλάχιστον από το 2000 π.Χ., όταν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πιθανότατα το ανακάλυψαν τυχαία. Ίσως άγριοι ζυμομύκητες και βακτήρια να περιπλανήθηκαν σε ζύμη που άφησαν να ξεκουραστεί, προκαλώντας ζύμωση. Το αποτέλεσμα; Ένα ψωμί με φυσικό προζύμι με καλύτερη γεύση, υφή και – όπως γνωρίζουμε τώρα – πολλά οφέλη για την υγεία.
Η διαδικασία της ζύμωσης βελτιώνει την πεπτικότητα και αυξάνει την περιεκτικότητα σε φυτικές ίνες. Ορισμένα άτομα με ευαισθησία στη γλουτένη μπορεί να βρουν το ψωμί με προζύμι πιο ανεκτό, καθώς η ζύμωση βοηθά στη διάσπαση των πρωτεϊνών της γλουτένης. Ωστόσο, δεν είναι όλα τα προζύμια ίδια – είναι σημαντικό να επιλέγετε παραδοσιακές ποικιλίες αργής ωρίμανσης για να αποκομίσετε αυτά τα οφέλη.
Ψωμί με προζύμι αργής ωρίμανσης
Το ψωμί με προζύμι δημιουργείται χρησιμοποιώντας μια διαδικασία ζύμωσης δύο σταδίων. Το αλεύρι αναμιγνύεται με νερό και αφήνεται να ζυμωθεί.
«Το ζυμωτό ψωμί διαφέρει από το ψωμί που αγοράζεται στο κατάστημα κυρίως στη διαδικασία ζύμωσης», δήλωσε η κα Σαντέλ βαν ντερ Μέρβε, εγγεγραμμένη διαιτολόγος, στην Epoch Times, εξηγώντας ότι σε αντίθεση με το ψωμί του εμπορίου, το οποίο χρησιμοποιεί μαγιά ταχείας δράσης για γρήγορη ζύμωση, το προζύμι υφίσταται μια αργή διαδικασία ζύμωσης που μπορεί να διαρκέσει αρκετές ώρες έως ημέρες. Αυτή η παρατεταμένη ζύμωση ενισχύει τη γεύση του, δίνοντάς του μια ξεχωριστή πικάντικη γεύση εκτός από τα διατροφικά οφέλη.
«Το προζύμι μπορεί να παραμείνει ενεργό για χρόνια ή και δεκαετίες με τακτική τροφοδοσία αλεύρου και νερού», δήλωσε στην Epoch Times η Τζούλι Στεφάνσκι, εγγεγραμμένη διαιτολόγος-διατροφολόγος.
Καθώς το προζύμι ζυμώνεται, συγκεντρώνονται σε αυτό ζυμομύκητες και ωφέλιμα βακτήρια από το περιβάλλον του, καθιστώντας κάθε παρτίδα μοναδική στον τόπο προέλευσής της. Αυτή η μακρά διαδικασία ζύμωσης αρχίζει επίσης να διασπά συστατικά του σιταριού, καθιστώντας ενδεχομένως το ψωμί πιο εύπεπτο, δήλωσε η Στεφάνσκι.
Οφέλη για την υγεία
Η διαδικασία της ζύμωσης έχει πολλαπλά οφέλη, περιλαμβανομένης της βελτίωσης της θρεπτικής ποιότητας του ψωμιού, της αύξησης των φυτικών ινών και των αντιοξειδωτικών επιπέδων και της μείωσης των FODMAP. Αυτοί είναι υδατάνθρακες ζύμωσης που βρίσκονται σε τρόφιμα όπως το σιτάρι, τα φασόλια και ορισμένα φρούτα, οι οποίοι μπορούν να προκαλέσουν πεπτικά προβλήματα σε ορισμένους ανθρώπους, ειδικά σε όσους πάσχουν από σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου.
Η ζύμωση του προζυμιού ενισχύει τη διαθεσιμότητα και την πεπτικότητα των φυτικών ινών. Κάνει τις φυτικές ίνες πιο απορροφήσιμες και προσβάσιμες, διασπώντας τα συστατικά που τις καθιστούν πιο δύσπεπτες. Η διαδικασία ζύμωσης ενεργοποιεί ένζυμα που διασπούν τα σκληρά κυτταρικά τοιχώματα των σπόρων, βελτιώνοντας την πεπτικότητα των φυτικών ινών. Η ζύμωση με προζύμι μετατρέπει επίσης ορισμένες φυτικές ίνες σε μορφές που μπορούν να τροφοδοτήσουν τα ωφέλιμα βακτήρια του εντέρου, υποστηρίζοντας την πέψη και την υγεία του εντέρου.
Κατά τη διάρκεια της ζύμωσης, σύνθετα μόρια όπως οι πρωτεΐνες και τα άμυλα διασπώνται σε απλούστερες μορφές, καθιστώντας ορισμένες ενώσεις και μέταλλα πιο βιοδιαθέσιμα (ευκολότερα απορροφήσιμα), θρεπτικά και εύπεπτα. Η βιοδιαθεσιμότητα ανόργανων συστατικών όπως ο σίδηρος και ο ψευδάργυρος ενισχύεται επίσης κατά 10% και 25% αντίστοιχα με τη ζύμωση.
Σε σύγκριση με την απλή ζύμωση με μαγιά, έχει επίσης αποδειχθεί ότι η ζύμωση με προζύμι αυξάνει την ποσότητα του ανθεκτικού αμύλου έως και 120%. Το ανθεκτικό άμυλο είναι ένας τύπος αμύλου που δεν χωνεύεται στο λεπτό έντερο, αλλά ταξιδεύει στο παχύ έντερο, όπου ζυμώνεται από τα βακτήρια του εντέρου. Αυτός ο τύπος αμύλου προσφέρει πολλά οφέλη για την υγεία, όπως βελτιωμένη υγεία του εντέρου, ισορροπημένο μικροβίωμα του εντέρου, καλύτερη απορρόφηση θρεπτικών συστατικών και χαμηλότερα επίπεδα ινσουλίνης και γλυκόζης.
Τα άτομα με ευαισθησία στη γλουτένη, που δεν πάσχουν από κοιλιοκάκη, μπορεί να βρουν το ψωμί με προζύμι πιο ανεκτό. Η μακρά διαδικασία ζύμωσης βοηθά στη διάσπαση της γλουτένης. Το προζύμι διαταράσσει το δίκτυο πρωτεϊνών γλουτένης διασπώντας τη σε μικρότερες, πιο εύπεπτες μονάδες. Κατά τη διάρκεια της ζύμωσης, παράγονται επίσης ένζυμα όπως οι πρωτεάσες που βοηθούν στη μερική διάσπαση της γλουτένης και στην τροποποίηση της δομής της, καθιστώντας την πιο εύπεπτη και προκαλώντας λιγότερα εντερικά συμπτώματα.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί, ωστόσο, ότι όταν κάποιοι αισθάνονται δυσφορία μετά την κατανάλωση γλουτένης, μπορεί στην πραγματικότητα να έχουν κοιλιοκάκη και όχι απλώς δυσανεξία στη γλουτένη, καθώς τα συμπτώματα των δύο καταστάσεων είναι παρόμοια. Όσοι πάσχουν από κοιλιοκάκη θα πρέπει να αποφεύγουν όλες τις μορφές σιταριού, είτε πρόκειται για ψωμί με προζύμι είτε για ένα απλό λευκό ψωμάκι. Εάν αισθάνεστε δυσφορία με το σιτάρι, είναι ζωτικής σημασίας να εξεταστείτε για κοιλιοκάκη, συμβουλεύει η Στεφάνσκι.
Πώς να αναγνωρίσετε το αυθεντικό προζύμι
Για να βεβαιωθείτε ότι παίρνετε ψωμί με αληθινό προζύμι, είναι σημαντικό να αναζητάτε ψωμιά που παρασκευάζονται με παραδοσιακές μεθόδους και αργή ωρίμανση. Πολλά ψωμιά που προβάλλονται ως ζυμωτά είναι στην πραγματικότητα φτιαγμένα με πρόσθετη μαγιά και όχι με τους φυσικούς ζυμομύκητες και τα βακτήρια που αναπτύσσονται και χαρακτηρίζουν το αυθεντικό προζύμι.
«Το αυθεντικό ψωμί με προζύμι πρέπει να έχει απλό κατάλογο συστατικών και ξεχωριστή γεύση και υφή», δήλωσε η βαν ντερ Μέρβε.
Το αυθεντικό ψωμί με προζύμι έχει συνήθως πυκνότερη και μαστιχωτή ψίχα, και καλά αναπτυγμένη κρούστα λόγω της αργής διαδικασίας ζύμωσης και των υψηλότερων επιπέδων ενυδάτωσης. Το πραγματικό προζύμι πρέπει να περιέχει μόνο αλεύρι, νερό και αλάτι, χωρίς προσθήκη μαγιάς του εμπορίου – ξηρής ή νωπής – ή συντηρητικών. Πολλά ψωμιά «με προζύμι» που πωλούνται σε φούρνους χρησιμοποιούν αρωματικό προζύμι ή μία μικρή ποσότητα προζυμιού σε συνδυασμό με εμπορική μαγιά, επεσήμανε
Ο καλύτερος τρόπος για να μάθετε για την προέλευση του ψωμιού σας είναι να ρωτήσετε το προσωπικό του αρτοποιείου ή να ελέγξετε την ιστοσελίδα της εταιρείας, δήλωσε η Στεφάνσκι. Δεδομένου ότι η διαδικασία ζύμωσης είναι χρονοβόρα και όχι η πιο κερδοφόρα προσέγγιση για μία εταιρεία, είναι πιθανό να προβάλλουν τις αυθεντικές διαδικασίες τους στην ιστοσελίδα τους ή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Πώς να φτιάξετε το δικό σας προζύμι
Το να φτιάξετε προζύμι ξεκινώντας από το μηδέν είναι απλό: χρειάζεστε μόνο μία χούφτα αλεύρι και λίγο χλιαρό προς δροσερό νερό, που θα αναμείξετε σε αναλογία τέτοια ώστε να έχετε ένα μαλακό ζυμαράκι. Θα τοποθετήσετε το ζυμαράκι σας μέσα σε καλά σφραγισμένο δοχείο, σε ένα ζεστό σημείο του σπιτιού, και θα το αφήσετε για 24 ώρες. Αν η θερμοκρασία είναι χαμηλή, μπορείτε να σκεπάσετε το σκεύος με μία κουβέρτα.
Την επόμενη μέρα, θα ανοίξετε το δοχείο. Πρέπει να έχουν αρχίσει να σχηματίζονται στην επιφάνειά του τρυπούλες και να έχει μία υπόξινη μυρωδιά, που σημαίνει ότι έχει ξεκινήσει η ζύμωση. Αν δεν υπάρχουν αυτά τα στοιχεία, αφήστε το κι άλλο, ίσως αυξάνοντας τη ζέστη. Αλλιώς, μπορείτε να αρχίσετε να το μεγαλώνετε προσθέτοντας κάθε μέρα λίγο αλεύρι και χλιαρό νερό, ώσπου να έχετε μία ποσότητα ίση με ένα μεγάλο μήλο. Αυτό αρκεί για να φτιάξετε ψωμί με 3 κιλά αλεύρι και να σας μείνει και λίγο για να το μεγαλώσετε πάλι για το επόμενο ψωμί.
Προτάσεις για απόλαυση
Η προσθήκη θρεπτικών υλικών στο ψωμί σας ενισχύει τη γεύση και τα οφέλη του.
Ένας από τους αγαπημένους συνδυασμούς της βαν ντερ Μέρβε είναι το αβοκάντο, το χούμους και το τυρί cottage, αλατισμένα με χυμό λεμονιού, αλάτι και πιπέρι. Τα υγιεινά λιπαρά του αβοκάντο και του χούμους βοηθούν στην ομαλή πέψη, ενώ τα προβιοτικά του τυριού cottage βοηθούν στην απορρόφηση των θρεπτικών συστατικών.
Για μία πιο πρωτότυπη επικάλυψη, η Στεφάνσκι προτείνει τη σάλτσα βατόμουρου σε συνδυασμό με ένα γαλακτοκομικό προϊόν, όπως το τυρί κρέμα, το τυρί cottage ή το γιαούρτι. Η οξύτητα των κράνμπερι, σε συνδυασμό με την πρωτεΐνη και τα προβιοτικά του γαλακτοκομικού προϊόντος, δημιουργεί ένα ισορροπημένο, φιλικό προς το έντερο σύνολο, που προάγει περαιτέρω τη λειτουργία του πεπτικού συστήματος.
Όσοι χρειάζεται να περνούν μεγάλα χρονικά διαστήματα καθιστοί λόγω της εργασίας τους και έχουν ελάχιστο χρόνο για να γυμναστούν, οι πελματιαίες κάμψεις είναι ένας ειδικός τύπος άσκησης των κάτω άκρων, που μπορεί να βοηθήσει στην καύση λίπους ενώ κάθεστε και μπορεί επίσης να αποτρέψει ή να βελτιώσει τα συμπτώματα ορισμένων ασθενειών.
Οι πελματιαίες κάμψεις αναπτύχθηκαν από μία ομάδα με επικεφαλής τον Μαρκ Χάμιλτον, καθηγητή υγείας και ανθρώπινης απόδοσης στο Πανεπιστήμιο του Χιούστον. Παλαιότερη έρευνα του Χάμιλτον είχε δείξει ότι ακόμη και όσοι ασκούνται τακτικά, κάθονται κατά μέσο όρο εννέα ώρες την ημέρα.
Το παρατεταμένο καθισιό αυξάνει τον κίνδυνο καρδιακών παθήσεων, διαβήτη, άνοιας και άλλων παθήσεων. Οι πελματιαίες κάμψεις ενεργοποιούν τον υποκνημίδιο μυ, ο οποίος βρίσκεται βαθιά στη γάμπα και εκτείνεται από λίγο κάτω από το γόνατο μέχρι τη φτέρνα. Αν και αντιπροσωπεύει μόλις το 1% του σωματικού βάρους, η ενεργοποίησή του μπορεί να διπλασιάσει τον ρυθμό οξείδωσης των υδατανθράκων και των λιπών του οργανισμού, βοηθώντας να εξουδετερωθούν οι βλαβερές συνέπειες του παρατεταμένου καθισιού.
Εκτέλεση της πελματιαίας κάμψης
Στο πρόγραμμα Υγεία 1+1, ο γιατρός Ζενγκ Γιουάνιου, πρώην επιμελητής στο Γενικό Νοσοκομείο Βετεράνων της Ταϊπέι και πρώην αθλητής, εξήγησε τον σωστό τρόπο εκτέλεσης της άσκησης του υποκνημίδιου μυός και το πώς βοηθά στην πρόληψη και βελτίωση του διαβήτη τύπου 2 και των καρδιαγγειακών παθήσεων.
Οδηγίες
Καθίστε αναπαυτικά σε μια καρέκλα με τα πόδια σας να πατούν κάτω.
Σηκώστε τις φτέρνες σας από το έδαφος και στη συνέχεια κατεβάστε τις ξανά προς τα κάτω για να ολοκληρώσετε μία φορά.
Επαναλάβετε αυτήν την κίνηση πολλές φορές.
Η άσκηση στοχεύει κυρίως στις γάμπες, αλλά εμπλέκει ελαφρώς και τους μηρούς. Σε αντίθεση με το κούνημα των ποδιών, το push-up του πέλματος είναι μια ελεγχόμενη, ρυθμική κίνηση με καθορισμένο εύρος.
Μπορείτε να την κάνετε και με τα δύο πόδια ταυτόχρονα ή να εναλλάσσετε τα πόδια, όπως όταν βαδίζετε. Εκτελέστε την άσκηση με ρυθμό μία φορά/δευτερόλεπτο ή προσαρμόστε την στις προτιμήσεις σας.
Το κλειδί για την αποτελεσματική ενεργοποίηση του υποκνημίδιου μυός είναι να εστιάσετε στο σημείο όπου ασκείτε τη δύναμη.
«Όταν σηκώνετε τις φτέρνες σας, επικεντρωθείτε στην αίσθηση του να σπρώχνετε προς τα κάτω με το μπροστινό μέρος του πέλματός σας και όχι απλώς να τραβάτε τις φτέρνες σας προς τα πάνω. Ακόμα κι αν φαίνεται ότι απλά σηκώνετε τις φτέρνες σας, ο καλύτερος τρόπος για να ενεργοποιήσετε τον μυς του πέλματος είναι να αισθάνεστε σαν να πιέζετε προς τα κάτω με το μπροστινό μέρος των ποδιών σας», τονίζει ο Ζενγκ.
Σημείο εφαρμογής της δύναμης σε κάμψεις του υποκνημίδιου μυός. (The Epoch Times)
Όταν κάνετε για πρώτη φορά την άσκηση, εξασκηθείτε αρχικά με το ένα πόδι για να αποκτήσετε την αίσθηση της σωστής ενεργοποίησης του υποκνημίδιου μυός. Μόλις εξοικειωθείτε με την τεχνική, αρχίστε να εναλλάσσετε τα πόδια, αυξάνοντας σταδιακά το ρυθμό, προτείνει ο Ζενγκ. Αν το κάνετε σωστά, θα πρέπει να είστε σε θέση να εκτελείτε την άσκηση για μεγάλα χρονικά διαστήματα με ελάχιστη προσπάθεια. Ωστόσο, αν δεν ενεργοποιείτε σωστά τον υποκνημίδιο μυ και αντ’ αυτού βασίζεστε σε άλλους μυς, μπορεί να νιώσετε κόπωση ή πόνο.
Στοχεύοντας στον καθιστικό τρόπο ζωής
Η κάμψη του πέλματος είναι μία απλή άσκηση που απαιτεί ελάχιστη προσοχή, λέει ο Ζενγκ. Μπορείτε να την εκτελέσετε ενώ κάνετε άλλες εργασίες και μόλις τη συνηθίσετε, τα πόδια σας θα κινούνται φυσικά καθώς κάθεστε. Επίσης, δεν ενοχλεί τους άλλους, καθώς παράγει ελάχιστο θόρυβο ή δόνηση και μπορεί εύκολα να γίνει ταυτόχρονα με μία καθιστική εργασία, παρέχοντάς σας τα οφέλη της τακτικής σωματικής δραστηριότητας.
Ορισμένοι μπορεί να αμφισβητήσουν την αποτελεσματικότητα μίας τόσο εύκολης άσκησης. Σε απάντηση, ο Ζενγκ τονίζει ότι τα οφέλη των πελματιαίων κάμψεων προέρχονται από τη συνεπή και συνεχή προσπάθεια. Σπάζοντας την άσκηση σε διαχειρίσιμα τμήματα και ασκούμενοι τακτικά, μπορείτε να βελτιώσετε την υγεία σας μέσω αυτής της απλής δραστηριότητας.
Κατανόηση των πελματιαίων κάμψεων
Η έρευνα δείχνει ότι παρόλο που ο μυς του πέλματος αποτελεί μόνο το 1% του σωματικού βάρους, αποτελείται από 88% μυϊκές ίνες τύπου Ι. Αυτές οι ίνες, γνωστές και ως αργές οξειδωτικές ίνες, συστέλλονται αργά και παράγουν λιγότερη δύναμη, αλλά μπορούν να παραμείνουν δραστήριοι για ώρες. Εξαιτίας αυτού, ο υποκνημίδιος μυς είναι κατάλληλος για παρατεταμένη άσκηση χαμηλής έντασης, όπως το περπάτημα ή η ορθοστασία για παρατεταμένες περιόδους.
Οι αργές οξειδωτικές ίνες χρησιμοποιούν συνεχώς γλυκόζη ή λιπίδια από την κυκλοφορία του αίματος για τον αερόβιο μεταβολισμό – τη διαδικασία με την οποία τα κύτταρα παράγουν ενέργεια παρουσία οξυγόνου. Με τη συμμετοχή του υποκνημίδιου μυός μέσω επαναλαμβανόμενων συσπάσεων, ένα άτομο μπορεί να ενισχύσει σημαντικά τον οξειδωτικό μεταβολισμό του σώματος. Δεδομένου ότι ο οξειδωτικός μεταβολισμός παίζει βασικό ρόλο στην παραγωγή ενέργειας, οι κινήσεις αυτές μπορούν να γίνονται για ώρες χωρίς να προκαλέσουν σημαντική κόπωση.
Η ομάδα του Χάμιλτον διαπίστωσε ότι κατά τη διάρκεια μέτριας έντασης περπατήματος, η μέση κατανάλωση οξυγόνου/κιλό του μυϊκού συστήματος των κάτω άκρων (συμπεριλαμβανομένου του υποκνημίδιου μυός) είναι μόνο το 40% αυτής κατά τη διάρκεια του τρεξίματος. Ωστόσο, κατά την εκτέλεση των πελματιαίων κάμψεων, η μέση κατανάλωση οξυγόνου των συγκεκριμένων μυών είναι υπερδιπλάσια, παρά τη χαμηλότερη συνολική ενεργειακή δαπάνη του σώματος. Η υψηλή αποτελεσματικότητα του υποκνημίδιου μυός στη χρήση του οξυγόνου εξηγεί πώς η ενεργοποίηση ενός τόσο μικρού μυός μπορεί να ενισχύσει σημαντικά τον συνολικό οξειδωτικό μεταβολισμό.
Υψηλός τοπικός ρυθμός κατανάλωσης οξυγόνου του υποκνημίδιου μυός. (The Epoch Times)
Η κατανάλωση οξυγόνου αποτελεί βασικό δείκτη της ενεργειακής δαπάνης. Ο όρος VO₂ max αναφέρεται στη μέγιστη ποσότητα οξυγόνου που μπορεί να χρησιμοποιήσει το σώμα κατά τη διάρκεια της άσκησης, η οποία αντικατοπτρίζει την καρδιαγγειακή ικανότητα και την αερόβια ικανότητα.
Παρόλο που οι πελματιαίες κάμψεις μοιάζουν με το «περπάτημα σε καθιστή θέση», στην πραγματικότητα απαιτούν σημαντικά περισσότερη ενέργεια από ό,τι το περπάτημα, σύμφωνα με τον Χάμιλτον.
Κατά τη διάρκεια του περπατήματος, το σώμα περιορίζει την ενεργοποίηση του υποκνημίδιου μυός για να εξοικονομήσει ενέργεια. Αντίθετα, η εκτέλεση των πελματιαίων κάμψεων ενώ είστε καθιστοί, επιτρέπει στον μυ να λειτουργήσει στον μέγιστο δυνατό βαθμό για μία παρατεταμένη περίοδο.
Στη μελέτη του Χάμιλτον, οι συμμετέχοντες κατανάλωσαν 75 γραμμάρια γλυκόζης και στη συνέχεια έκαναν πελματιαίες κάμψεις για 270 λεπτά. Τα αποτελέσματα αποκάλυψαν ότι η άσκηση αντλούσε ενέργεια κυρίως από τη γλυκόζη και τα λιπίδια στο αίμα, με ελάχιστη εξάρτηση από το αποθηκευμένο γλυκογόνο. Δεδομένου ότι η εξάντληση του γλυκογόνου σχετίζεται με την κόπωση, οι πελματιαίες κάμψεις είναι λιγότερο κουραστικές ακόμη και όταν εκτελούνται για αρκετό χρόνο.
Συνολικά, οι πελματιαίες κάμψεις μπορούν να αυξήσουν τη ζήτηση ενέργειας κατά δέκα φορές – επιπλέον 91 kcal/ώρα σε σύγκριση με τους συμμετέχοντες που παρέμειναν αδρανείς – χωρίς να προκαλέσουν κόπωση.
Η εκτέλεση των πελματιαίων κάμψεων για 270 λεπτά καίει περίπου 400 θερμίδες, που ισοδυναμούν με 40 έως 60 λεπτά άσκησης σε διάδρομο – αρκετά για να ενισχύσουν σημαντικά τον μεταβολισμό, επισημαίνει ο Zενγκ.
Μείωση του κινδύνου εμφάνισης διαβήτη και στεφανιαίας νόσου
Η μελέτη διαπίστωσε ότι σε σύγκριση με την ακινησία, οι πελματιαίες κάμψεις μείωσαν τις μεταγευματικές αιχμές του σακχάρου στο αίμα κατά 52% και μείωσαν τις ανάγκες σε ινσουλίνη κατά 60%.
Το σώμα απελευθερώνει ινσουλίνη, ιδιαίτερα μετά τα γεύματα, για να διατηρήσει τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα. Όταν ο μεταβολισμός είναι διαταραγμένος, τα κύτταρα γίνονται λιγότερο ευαίσθητα στην ινσουλίνη, απαιτώντας αυξημένη έκκριση ινσουλίνης, γεγονός που υποδηλώνει προδιαβήτη. Τα ευρήματα υποδηλώνουν ότι οι πελματιαίες κάμψεις μπορούν να μειώσουν σημαντικά τόσο τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα μετά το γεύμα όσο και τα επίπεδα ινσουλίνης, μειώνοντας αποτελεσματικά τον κίνδυνο ανάπτυξης διαβήτη.
Η μελέτη διαπίστωσε επίσης ότι οι πελματιαίες κάμψεις μπορούν να διπλασιάσουν το ρυθμό μεταβολισμού του λίπους μεταξύ των γευμάτων. Επιπλέον, περίπου τα δύο τρίτα της ενέργειας που καίγεται κατά τη διάρκεια αυτής της άσκησης προέρχονται από τα λίπη στο αίμα, γεγονός που συμβάλλει στη μείωση της συγκέντρωσης της λιποπρωτεΐνης πολύ χαμηλής πυκνότητας (VLDL). Προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι τα αυξημένα επίπεδα VLDL συνδέονται με υψηλότερο κίνδυνο στεφανιαίας νόσου σε ασθενείς με διαβήτη.
Οξείδωση γλυκόζης μετά το γεύμα σε α) ανενεργή κατάσταση και β) με πελματιαίες κάμψεις. (The Epoch Times)
Βελτιώστε την υγεία σας οποτεδήποτε, οπουδήποτε
Σύμφωνα με ένα κινεζικό ρητό, «εκατό βήματα μετά το γεύμα μπορούν να σας κρατήσουν ζωντανό μέχρι τα 99». Η μέτρια άσκηση, όπως το περπάτημα, μετά το γεύμα, μπορεί να βοηθήσει στην πρόληψη μεγάλων διακυμάνσεων στα επίπεδα σακχάρου στο αίμα. Εάν δεν έχετε την ευχέρεια για περπάτημα, οι πελματιαίες κάμψεις είναι είναι μια καλή εναλλακτική, ισχυρίζεται ο Ζενγκ.
Ακόμα και χωρίς να διαθέσετε ειδικό χρόνο για άσκηση, η αύξηση της καθημερινής σωματικής δραστηριότητας μπορεί να βελτιώσει σημαντικά την υγεία, εξηγεί, αναφέροντας μία πρόσφατη μελέτη που δείχνει ότι το να χρησιμοποιείς τις σκάλες αντί για το ασανσέρ μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο ολικής θνησιμότητας κατά 24% και να μειώσει τον κίνδυνο θανάτου από καρδιαγγειακές παθήσεις κατά 39%.
«Αυτές οι απλές συνήθειες, όπως η ενεργοποίηση του υποκνημίδιου μυός ή το να χρησιμοποιείτε πιο συχνά τις σκάλες, βοηθούν στην ενσωμάτωση της άσκησης στην καθημερινή σας ρουτίνα. Με την πάροδο του χρόνου, αυτές οι μικρές προσπάθειες αθροίζονται και θα διαπιστώσετε ότι η προσπάθειά σας δεν έχει πάει χαμένη.»
Κατά την τελευταία μου επίσκεψη στο Τολέδο, ήταν σαν να μπαίνω σε έναν πίνακα του Ελ Γκρέκο, γεμάτο σκοτεινά σύννεφα που κρέμονταν πάνω από την πόλη.
Κοιτάζοντας τις παλιές μου σημειώσεις, βρίσκω μόνο υπερθετικά: το ρυμοτομικό σχέδιο του Τολέδο είναι το πιο συγκεχυμένο στην Ισπανία, ο καθεδρικός του ναός είναι ο πιο γοτθικός (και ο πιο ισπανικός από όλες τις γοτθικές εκκλησίες), και ο βωμός του καθεδρικού του ναού είναι ο πιο εντυπωσιακός. Το Τολέδο φιλοξένησε κάποτε τον πιο ισχυρό βασιλιά της Ευρώπης, τον Κάρολο Ε’, και οι τοίχοι του καθεδρικού ναού είναι διακοσμημένοι με πίνακες του πιο διάσημου καλλιτέχνη της πόλης, του Ελ Γκρέκο.
Η πρώην πρωτεύουσα της Ισπανίας με τα 2.500 χρόνια περίπλοκης ιστορίας βρίσκεται σε έναν ψηλό βραχώδη λόφο, προστατευμένη από τρεις πλευρές από μία φυσική τάφρο: τον ποταμό Τάχο. Το Τολέδο είναι τόσο καλά διατηρημένο και γεμάτο με πολιτιστικά αξιοθέατα, που η πόλη έχει ανακηρυχθεί εθνικό μνημείο – εδώ δεν επιτρέπονται σύγχρονοι αρχιτεκτονικοί εξωτερικοί χώροι. Για αιώνες, χριστιανοί, μουσουλμάνοι και εβραίοι μοιράζονταν αυτή την πόλη. Το παρελθόν του Τολέδο είναι ένα πολύπλοκο μείγμα αυτών των τριών μεγάλων θρησκειών.
Σήμερα, το Τολέδο είναι γεμάτο επισκέπτες που έρχονται για μία μέρα από τη Μαδρίτη, η οποία βρίσκεται 30 λεπτά μακριά με το τρένο. Τα κύρια αξιοθέατά του ανακαινίστηκαν, όταν η πόλη γιόρτασε την 400ή επέτειο από τον θάνατο του Ελ Γκρέκο το 2014. Τα δύο κύρια αξιοθέατα είναι ο υπέροχος καθεδρικός ναός με το εκπληκτικό εσωτερικό και το σκευοφυλάκιο που είναι διακοσμημένα με έργα του Ελ Γκρέκο, καθώς επίσης το Μουσείο Santa Cruz με τη δική του συλλογή έργων του Ελ Γκρέκο.
Ο καθεδρικός ναός βρίσκεται στο παλιό κέντρο της πόλης και το εσωτερικό του είναι διακοσμημένο με σφυρήλατο σίδερο, πολυτελή ξυλόγλυπτα και πολύχρωμα βιτρό στα παράθυρα 500 ετών. Είναι τόσο μεγαλειώδης, πλούσιος και τεράστιος που οι επισκέπτες δεν μπορούν παρά να νιώθουν δέος. Παρασυρόμενος ανάμεσα στους κίονες, είναι εύκολο να φανταστεί κανείς μια εποχή που οι λάμπες ήταν κεριά και οι τουρίστες προσκυνητές, όταν κάθε παράθυρο παρείχε όχι μόνο φυσικό αλλά και πνευματικό φως.
Ο εντυπωσιακός επιχρυσωμένος ξύλινος βωμός, φτιαγμένος από Φλαμανδούς, Γάλλους και ντόπιους καλλιτέχνες, είναι ένα από τα ωραιότερα έργα γοτθικής τέχνης στη χώρα. Η περίπλοκη σύνθεση απεικονίζει την ιστορία της ζωής του Ιησού, μεταφέροντας το χριστιανικό μήνυμα της σωτηρίας. Το σκευοφυλάκιο του καθεδρικού ναού είναι ένα μίνι Πράδο που φιλοξενεί αριστουργήματα των Φρανθίσκο Γκόγια, Τιτσιάνο, Ντιέγκο Βελάσκεθ, Καραβάτζιο και Τζιοβάννι Μπελλίνι, για να μην αναφέρουμε 19 πίνακες του θρυλικού Ελ Γκρέκο.
Γεννημένος στην Ελλάδα και με σπουδές στη Βενετία, ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (οι φίλοι του τον αποκαλούσαν απλώς ‘ο Έλληνας’, δηλαδή ‘Ελ Γκρέκο’) ήρθε στην Ισπανία για να βρει δουλειά ως καλλιτέχνης. Τη βρήκε στο Τολέδο, όπου ανέπτυξε το μοναδικό του στυλ ζωγραφικής, αναμειγνύοντας πρόσωπα από την πατρίδα του, έντονα χρώματα και ελικοειδείς πόζες από την Ιταλία και μια σχεδόν μυστικιστική πνευματικότητα από την καθολική Ισπανία.
Το Μουσείο Σάντα Κρουζ στο Τολέδο στεγάζει μια θαυμάσια συλλογή από πίνακες του Ελ Γκρέκο, συμπεριλαμβανομένου του εντυπωσιακού «Η Κοίμηση της Θεοτόκου». Ολοκληρώθηκε ένα χρόνο πριν από το θάνατο του καλλιτέχνη και αποτέλεσε το αποκορύφωμα του αμίμητου στυλ του, συνδυάζοντας όλα τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν για να εκφράσει ένα απόκοσμο γεγονός. Κανένας καλλιτέχνης, πριν ή μετά, δεν έχει αποτυπώσει τον κόσμο του υπερφυσικού καλύτερα από τον Ελ Γκρέκο.
Οι φιλότεχνοι και θαυμαστές του Έλληνα ζωγράφου θα θελήσουν να επισκεφθούν το μικρό Μουσείο «El Greco» που χτίστηκε κοντά στο σπίτι του. Αξίζει να το επισκεφθείτε έστω και μόνο για να δείτε τον πανοραμικό χάρτη της πόλης, που δημιούργησε ο Θεοτοκόπουλος το 1614, όταν του ανατέθηκε να διαφημίσει το Τολέδο μετά τη μετακόμιση του βασιλιά στη Μαδρίτη και την παύση της πρωτεύουσας της Ισπανίας.
Μετά από μία μέρα γεμάτη τέχνη και ρομαντισμό, τα τοπικά εδέσματα είναι περισσότερο από ευπρόσδεκτα. Τα τυπικά πιάτα του Τολέδο περιλαμβάνουν πέρδικα (perdiz), ελάφι (venado), αγριογούρουνο (jabalí), ψητό γουρουνόπουλο (cochinillo asado) και νεαρό αρνί (cordero). Η Plaza de Zocodover είναι γεμάτη από εστιατόρια που σερβίρουν απλά πιάτα σε προσιτές τιμές και είναι ένα εξαιρετικό μέρος για να παρατηρήσετε τον κόσμο. Αξίζει επίσης να αφιερώσετε λίγα επιπλέον λεπτά για να εξερευνήσετε τα παράπλευρα δρομάκια του Τολέδο για να βρείτε μέρη για φαγητό με ντόπιους και τουρίστες.
Μπορείτε να ολοκληρώσετε το δείπνο σας με μία νόστιμη λιχουδιά που έχει μείνει από τις μαυριτανικές μέρες του Τολέδο: ένα αμυγδαλωτό φρούτου. Τα μαγαζιά στην πόλη πωλούν μαρζιπάν σε έτοιμα κουτιά δώρου, αλλά μπορείτε να κάνετε τις δικές σας επιλογές και να τα απολαύσετε σε ένα παγκάκι στην Plaza del Ayuntamiento. Στα δεξιά είναι το σιντριβάνι της πλατείας, πίσω το πιο όμορφο δημαρχείο της Ισπανίας και μπροστά ο κεντρικός καθεδρικός ναός της πόλης, που χτίστηκε όταν το Τολέδο ήταν πρωτεύουσα της Ισπανίας, λάμποντας έντονα στον μαύρο νυχτερινό ουρανό.
