Σάββατο, 10 Μαΐ, 2025

Αντί για αντικαταθλιπτικά, αισιοδοξία

Το παρόν αποτελεί το όγδοο μέρος μίας σειράς δέκα άρθρων που δημοσίευσε η Epoch Times με τον τίτλο «Η ιατρική της αρετής». Συνδέσμους για όλα τα άρθρα της σειράς, θα βρείτε στο τέλος του παρόντος.

Στην αρχαία κινεζική λογοτεχνία υπάρχει μία ιστορία για έναν ηλικιωμένο άνδρα ονόματι Σάι Γουένγκ, ο οποίος βασιζόταν στο άλογό του για να ζήσει.

Μια μέρα, το άλογό του το έσκασε και οι γείτονες ήρθαν να εκφράσουν τη λύπη τους, λέγοντας: «Κρίμα». Ο Σάι Γουένγκ παρατήρησε ήρεμα: «Ίσως».

Λίγο αργότερα, το άλογο επέστρεψε, φέρνοντας μαζί του μια ομάδα άγριων αλόγων. Οι γείτονες τον συνεχάρησαν για την καλή του τύχη. Ο Σάι Γουένγκ απάντησε: «Ίσως».

Όταν ο γιος του προσπάθησε να ιππεύσει ένα από τα άγρια άλογα, έπεσε και έσπασε το πόδι του. Για άλλη μια φορά, οι γείτονες μαζεύτηκαν και είπαν: «Πω-πω, τι κρίμα!». Ο Σάι Γουένγκ απάντησε: «Ίσως»

Λίγο αργότερα ξέσπασε πόλεμος και όλοι οι νέοι άνδρες του χωριού επιστρατεύτηκαν για να πάνε στο μέτωπο. Λόγω του τραυματισμού του, ο γιος του Σάι Γουένγκ απαλλάχθηκε από τη στρατιωτική θητεία. Αυτή η ιστορία, που χρονολογείται από τον δεύτερο αιώνα π.Χ., ενέπνευσε το διάσημο κινεζικό ρητό «Ο Σάι Γουένγκ χάνει το άλογό του – ποιος ξέρει αν είναι ευλογία;» – στα καθ’ ημάς, ουδέν κακόν αμιγές καλού.

Το να αντιλαμβάνεται κανείς μία δυνητική θετικότητα πέρα από τις δυσκολίες της στιγμής ενσαρκώνει τη φύση της αισιοδοξίας, μιας αρετής που είναι ουσιώδης όχι μόνο για την ανάπτυξη αλλά και για την ίδια μας την υγεία.

Στάση ζωής

Ο καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Concordia και ερευνητής προσωπικότητας Κάρστεν Βρος δήλωσε στην Epoch Times ότι η αισιοδοξία δεν είναι απλώς ένα χαρακτηριστικό αλλά στάση ζωής.

«Πρόκειται ουσιαστικά για το αν περιμένετε ότι η ζωή σας θα είναι καλή ή κακή στο μέλλον», είπε.

Τα αισιόδοξα άτομα έχουν αξιοσημείωτα λιγότερες πιθανότητες να αναπτύξουν καταθλιπτικά συμπτώματα, ακόμη και μεταξύ των ασθενών που πάσχουν από χρόνιες ασθένειες. Αυτή η προστατευτική επίδραση εκτείνεται σε όλες τις ηλικιακές ομάδες – από τους νεότερους έως τους ηλικιωμένους.

Για παράδειγμα, η μελέτη Zutphen Elderly Study παρακολούθησε περισσότερους από 800 άνδρες για 15 χρόνια, αναλύοντας πώς ο τρόπος ζωής, η διατροφή και άλλοι παράγοντες επιδρούν στις ασθένειες και τη θνησιμότητα. Ειδικότερα, η μελέτη διαπίστωσε ότι η μεγάλη αισιοδοξία, σε σύγκριση με τη χαμηλή αισιοδοξία, σχετίζεται με 77% χαμηλότερο κίνδυνο εμφάνισης καταθλιπτικών συμπτωμάτων.

ZoomInImage
(Γράφημα: The Epoch Times)

 

Πιο πρόσφατες μελέτες έδωσαν παρόμοια ευρήματα. Μια μετα-ανάλυση 18 μελετών του 2024 διαπίστωσε ότι η συμμετοχή σε εκπαίδευση αισιοδοξίας, συμπεριλαμβανομένης της ενσυνειδητότητας και της ημερολογιακής καταγραφής της ευγνωμοσύνης, μείωσε τα συμπτώματα κατάθλιψης περίπου κατά ένα τρίτο. Ψυχολογικά, τα αισιόδοξα άτομα έχουν λιγότερες ακραίες αρνητικές αντιδράσεις σε στρεσογόνους παράγοντες και έτσι αναρρώνουν ταχύτερα από την κατάθλιψη.

Ως εκ τούτου, η αισιοδοξία μειώνει τα αισθήματα απελπισίας και τον αυτοκτονικό ιδεασμό.

Επιπλέον, η αισιοδοξία έχει και ένα άλλο άκρως επιθυμητό αποτέλεσμα: τη μακροζωία. Σε σύγκριση με τους απαισιόδοξους, οι αισιόδοξοι ασθενείς με καρκίνο έχουν τετραπλάσιες πιθανότητες να επιβιώσουν έναν χρόνο μετά τη διάγνωση.

Διαισθητικά, αυτό είναι λογικό – όσοι περιμένουν καλά πράγματα στη ζωή έχουν περισσότερους λόγους να συνεχίσουν να ζουν. Σε μια πρωτοποριακή εργασία που δημοσιεύθηκε στο PNAS και ανέλυσε περισσότερα από 70.000 άτομα, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι, σε σύγκριση με τα λιγότερο αισιόδοξα άτομα, οι πιο αισιόδοξοι ζούσαν έως και 15% περισσότερο, ενώ οι πιθανότητες να επιτύχουν «εξαιρετική μακροζωία» – να ζήσουν μέχρι τα 85 ή και περισσότερο – αυξάνονταν έως και 70%.

Με άλλα λόγια, η αισιοδοξία προσθέτει σχεδόν τόσα χρόνια στη ζωή ενός ατόμου όσα και η μη εμφάνιση καρδιακής προσβολής ή διαβήτη, σύμφωνα με τους ερευνητές.

Καλλιεργώντας την αισιοδοξία

Τι διεγείρει αυτές τις βαθιές αλλαγές που παρατηρούνται στους αισιόδοξους ανθρώπους; Η κύρια υπόθεση είναι ότι οι αισιόδοξοι αντιμετωπίζουν διαφορετικά τις προκλήσεις.

Ο κος Βρος, ο οποίος έχει δημοσιεύσει πλήθος άρθρων σχετικά με την αισιοδοξία, δήλωσε ότι οι αισιόδοξοι είναι πιο πιθανό να αντιμετωπίζουν κατά μέτωπο τους στρεσογόνους παράγοντες, να επενδύουν χρόνο και ενέργεια στην αντιμετώπιση των προκλήσεων και να αναζητούν ενεργά λύσεις στα προβλήματα. Αναδιαμορφώνουν τις προκλήσεις ως ευκαιρίες – ζουν ενεργά, όχι παθητικά.

Η Σουζάν Σέγκερστρομ, καθηγήτρια και διευθύντρια του Κέντρου Έρευνας για την Υγιή Γήρανση στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Όρεγκον, δήλωσε στην Epoch Times ότι «οι άνθρωποι που είναι πιο αισιόδοξοι συνήθως αναμένουν καλύτερα αποτελέσματα δεδομένης της πραγματικότητας της κατάστασης».

Αυτού του είδους η στάση μετριάζει τις επιπτώσεις του άγχους, προάγει την ψυχική υγεία και ενισχύει τη νοοτροπία ανάπτυξης.

Αντίθετα, οι απαισιόδοξοι τείνουν να αποφεύγουν ή αρνούνται τον στρεσογόνο παράγοντα – φτάνοντας στο σημείο, σε ορισμένες περιπτώσεις, να καταφεύγουν σε ναρκωτικά, αλκοόλ ή άλλους περισπασμούς ως μέσο φυγής.

Ευτυχώς, η αισιοδοξία είναι μια δεξιότητα που μπορεί να εξασκηθεί. Η έρευνα περιγράφει διάφορες τεκμηριωμένες μεθόδους για την καλλιέργεια της αισιοδοξίας. Οι γενικές στρατηγικές περιλαμβάνουν την ενεργή αναδιαμόρφωση των αρνητικών σκέψεων, την επανεξέταση των προσωπικών επιτευγμάτων του παρελθόντος ώστε να εδραιωθεί η ύπαρξη θετικών προσδοκιών για το μέλλον και τη συναναστροφή με συνομηλίκους ή συναδέλφους που μας υποστηρίζουν.

Οι πιο δομημένες παρεμβάσεις περιλαμβάνουν την ενασχόληση με την «καλύτερη δυνατή αυτοάσκηση», κατά την οποία φαντάζεστε ένα σενάριο στο οποίο επιτυγχάνετε όλους τους στόχους της ζωής σας σε διάφορους τομείς, όπως η οικογένεια, η εργασία και η υγεία. Όσο περισσότερο οραματίζεστε μια πραγματικότητα για την οποία αξίζει να προσπαθήσετε τόσο περισσότερο ανυπομονείτε γι’ αυτήν – και αυτό είναι αισιοδοξία. Σύμφωνα με μια μεγάλη μετα-ανάλυση του 2019 , η άσκηση αυτή ενισχύει σημαντικά την αισιοδοξία και μειώνει τα καταθλιπτικά συμπτώματα.

Περαιτέρω, μπορείτε να καλλιεργήσετε την αισιοδοξία γράφοντας επιστολές ευγνωμοσύνης ή σύντομες λίστες με αυτά για τα οποία νιώθετε ευγνωμοσύνη. Μπορείτε επίσης να εξασκηθείτε στην άσκηση «τρία καλά πράγματα», κατά την οποία αναλογίζεστε και καταγράφετε τρία θετικά πράγματα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της ημέρας και γιατί συνέβησαν. Όταν γίνονται παράλληλα, αυτές οι πρακτικές σάς βοηθούν να καλλιεργήσετε τη συνήθεια να εστιάζετε στα θετικά του παρόντος και να αναπτύσσετε θετικές προσδοκίες για το μέλλον.

Η ενσυνειδητότητα και ο διαλογισμός ενθαρρύνουν την επίγνωση του παρόντος, η οποία μειώνει τα αρνητικά μοτίβα σκέψης και τον μηρυκασμό παλαιών δεινών, και ενισχύει έμμεσα την αισιοδοξία.

Εγκαταλείποντας τις σκοτεινές σκέψεις

Είναι καλύτερο να σκέφτεστε πιο θετικά ή απλώς να έχετε λιγότερες αρνητικές σκέψεις; Με άλλα λόγια, θα πρέπει να επικεντρωθούμε στο να είμαστε πιο αισιόδοξοι ή λιγότερο απαισιόδοξοι;

Μια μετα-ανάλυση-ορόσημο του 2021 έδωσε μια απροσδόκητη απάντηση: Η απαισιοδοξία παίζει πολύ μεγαλύτερο ρόλο από την αισιοδοξία στη διαμόρφωση της υγείας, και όχι με μικρή διαφορά. Ο κος Βρος εξήγησε ότι η ανάλυση έδειξε ότι η απαισιοδοξία επηρεάζει την υγεία τρεις φορές περισσότερο από ό,τι η αισιοδοξία. Για παράδειγμα, η μειωμένη απαισιοδοξία συνδέεται με χαμηλότερη φλεγμονή, καλύτερη καρδιαγγειακή υγεία και ακόμη και υψηλότερα ποσοστά επιτυχίας σε θεραπείες γονιμότητας συγκρινόμενη με την αυξημένη αισιοδοξία.

Ως εκ τούτου, δήλωσε ο κος Βρος, η απαισιοδοξία και η αισιοδοξία δεν πρέπει να θεωρούνται ως αντίθετα χαρακτηριστικά ενός γνωρίσματος, αλλά ως δύο ξεχωριστά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας ενός ανθρώπου.

Η αισιοδοξία είναι σαν να πατάτε το γκάζι, σας προτρέπει να προχωρήσετε μπροστά. Η απαισιοδοξία είναι σαν να έχετε το χειρόφρενο τραβηγμένο. Ακόμα κι αν πατήσετε το γκάζι, το φρένο σάς μπλοκάρει, προκαλώντας ζημιές με την πάροδο του χρόνου και δυσκολεύοντας ακόμα και τις βασικές κινήσεις.

Το να αφήσετε την απαισιοδοξία είναι σαν να αφήνετε το χειρόφρενο. Την επόμενη φορά που θα πιάσετε τον εαυτό σας να επινοεί τα χειρότερα σενάρια, θυμηθείτε: Δεν χρειάζεται να αναγκάσετε τον εαυτό σας να κάνει χαρούμενες σκέψεις – και μόνο η εγκατάλειψη των αρνητικών σκέψεων κάνει σημαντική διαφορά.

«Η αισιοδοξία είναι ένας βρόχος τροφοδότησης προς τα εμπρός», δήλωσε η Σέγκερστρομ.

Τα επιτυχημένα άτομα είναι συνήθως πιο αισιόδοξα, γεγονός που τείνει να ανοίγει πόρτες σε μεγαλύτερους κοινωνικούς και οικονομικούς πόρους – όλα αυτά ενισχύουν έναν θετικό κύκλο.

Η Γκρέης Ζανγκ, μια βελονίστρια με πτυχίο ιατρικής από την Κίνα, δήλωσε στην Epoch Times ότι «η νοοτροπία παίζει βασικό ρόλο στη διαδικασία θεραπείας».

Είπε ότι από την άποψη της παραδοσιακής κινεζικής ιατρικής, τα αισιόδοξα συναισθήματα βοηθούν την ενέργεια να ρέει πιο ελεύθερα και προάγουν τη συνολική υγεία. Αντίθετα, τα απαισιόδοξα συναισθήματα προκαλούν ενεργειακή ανισορροπία, αποδυναμώνουν το ανοσοποιητικό σύστημα και οδηγούν σε ασθένειες.

Η Ζανγκ είπε ότι η ιστορία του Σάι Γουένγκ θα πρέπει να μας υπενθυμίζει, όταν αντιμετωπίζουμε προκλήσεις, να παραμένουμε ήρεμοι, έχοντας υπ’ όψιν ότι αυτό που φαίνεται κακό σήμερα, μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα αύριο – με λίγα λόγια, να μην παρασυρόμαστε από τα συμβάντα της στιγμής και σκοτεινές σκέψεις, αλλά να διατηρούμε πάντα μία πιο ευρεία οπτική.

Του Makai Allbert

Σημείωση του συγγραφέα: Σήμερα, αντιμετωπίζουμε πρωτοφανείς προκλήσεις στην κοινωνία, την ιατρική και το εργασιακό πεδίο. Το παραπάνω άρθρο αποτελεί σύνθεση εμπειριών συναδέλφων μας και άλλων επαγγελματιών του ιατρικού κλάδου. Οι προκλήσεις και οι ανταμοιβές που παρουσιάζονται σε αυτήν είναι πραγματικές. Προστιθέμενα στις αυξανόμενες υποχρεώσεις, τις εξελίξεις της κοινωνίας και τις απαιτήσεις από τον εαυτό τους, τα ηθικά διλήμματα και τα ζητήματα αυθεντικότητας επιβαρύνουν και δοκιμάζουν περαιτέρω τον σύγχρονο άνθρωπο. Πιστεύουμε ότι η αλήθεια θα σας απελευθερώσει πραγματικά!

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις των συγγραφέων και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Ιατρική της Αρετής

Όλα τα άρθρα

Μέρος 1ο: Ευγνωμοσύνη: Ένα εναλλακτικό φάρμακο για τον θυμό και την κατάθλιψη

Μέρος 2ο: Το τίμημα των ψεμάτων

Μέρος 3ο: Το ‘μαγικό ραβδί’ της συγχώρεσης

Μέρος 4ο: Μνησικακία: Ένας βλαβερός για την καρδιά μας φιλοξενούμενος

Μέρος 5ο: Δέος: Μία βασική ανθρώπινη ανάγκη που κάνει θαύματα στο ανοσοποιητικό σύστημα

Μέρος 6ο: Γενναιοδωρία: Δίνοντας λίγα κερδίζουμε πολλά

Μέρος 7ο: Διαμορφώνοντας τον εαυτό μας με θάρρος

Μέρος 8ο: Αντί για αντικαταθλιπτικά, αισιοδοξία

Μέρος 9ο: Αγάπη, βάλσαμο καρδιάς

Μέρος 10ο: Ελπίδα, το τελευταίο καταφύγιο

Δέος, μία βασική ανθρώπινη ανάγκη

Το παρόν αποτελεί το πέμπτο μέρος μίας σειράς δέκα άρθρων που δημοσίευσε η Epoch Times με τον τίτλο «Η ιατρική της αρετής». Συνδέσμους για όλα τα άρθρα της σειράς, θα βρείτε στο τέλος του παρόντος.

«Δέος είναι το συναίσθημα που νιώθουμε όταν βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι τεράστιο, κάτι που υπερβαίνει την τρέχουσα κατανόηση του κόσμου», γράφει ο Ντάχερ Κέλτνερ στο βιβλίο του «Δέος: Η νέα επιστήμη του καθημερινού θαύματος και πώς μπορεί να μεταμορφώσει τη ζωή σας».

Αυτό το συναίσθημα συνδέεται συνήθως με την παρατήρηση του μεγαλείου της φύσης: μεγάλα βουνά, δέντρα, απέραντοι αμμόλοφοι και ο ευρύς ορίζοντας του ωκεανού.

Ωστόσο, η φύση δεν είναι η μόνη πηγή δέους ούτε η πιο συνηθισμένη. Επιπλέον, το δέος εκτείνεται πολύ πέρα από ένα στιγμιαίο αίσθημα θαυμασμού, επηρεάζοντας την υγεία μας με τουλάχιστον πέντε τρόπους.

Πηγές δέους

Οι άνθρωποι μπορεί να νιώσουν δέος μπροστά σε μία φιλοσοφική ιδέα, μία επιστημονική ανακάλυψη, μία μουσική, ένα εικαστικό έργο, την πνευματικότητα ή τη θρησκεία. Ακόμη και οι πληροφορίες για άλλους ενδιαφέροντες ανθρώπους διεγείρουν το δέος. Έρευνα δείχνει ότι όταν οι συμμετέχοντες παρακολουθούν σε βίντεο ξεχωριστούς ανθρώπους όπως η Μητέρα Τερέζα μπορεί να νιώσουν ένα αίσθημα δέους.

Για να προσδιορίσει την πιο κοινή πηγή δέους, ο Κέλτνερ διεξήγαγε ένα πείραμα ζητώντας από τους συμμετέχοντες από όλο τον κόσμο να γράψουν ιστορίες που τους προκαλούσαν δέος.

Από τις 2.600 ιστορίες που συγκεντρώθηκαν, προέκυψε ότι η πιο κοινή πηγή δέους παγκοσμίως είναι η ηθική ομορφιά: η εξαιρετική αρετή και ένας χαρακτήρας που χαρακτηρίζεται από καθαρότητα και καλοσύνη στην πρόθεση και τη δράση. Αυτό περιλαμβάνει και το να είμαστε μάρτυρες περιπτώσεων επίδειξης θάρρους, καλοσύνης, δύναμης ή υπέρβασης των δυσκολιών – για παράδειγμα, να ακούμε ιστορίες ανθρώπων που διακινδυνεύουν τη ζωή τους για να σώσουν αγνώστους ή πράξεις ανιδιοτέλειας κατά τη διάρκεια καταστροφών.

Η ηθική ομορφιά περιλαμβάνει επίσης το πώς οι άνθρωποι αισθάνονται δέος μπροστά στην αρχή – ή το τέλος – της ζωής. Πολλές μητέρες σημειώνουν ότι η γέννηση είναι η σημαντικότερη πηγή δέους. Ο Kέλτνερ καταγράφει στο βιβλίο του την περίπτωση μίας μητέρα από την Ιαπωνία: «Συγκινήθηκα βαθιά από τη συνειδητοποίηση και την ευθύνη του να γίνεις γονιός, καθώς και από την αξία της ζωής. Από εδώ και στο εξής ένιωθα ότι θα ζούσα απεγνωσμένα μόνο και μόνο για να προστατεύω αυτή τη ζωή.»

Μία μητέρα από τη Ρωσία ήθελε να «αγκαλιάσει όλο τον κόσμο» μετά τον τοκετό. Οι πατέρες αισθάνονται επίσης δέος. Ένας άνδρας από την Ινδονησία έγραψε: «Δεν μπορούσα να πιστέψω τι όμορφο και υπέροχο δώρο χάρισε ο Θεός στη γυναίκα μου και δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελάω και να νιώθω δέος και ευγνωμοσύνη προς τον Θεό που μας έδωσε έναν γιο.»

Σύμφωνα με τον Κέλτνερ, τα χρήματα και τα υλικά αγαθά δεν προέκυψαν ως παράγοντες που εμπνέουν στο δέος. Στη έρευνα, η οποία επί του παρόντος βρίσκεται υπό αξιολόγηση από ομοτίμους, κανείς δεν ανέφερε έναν φορητό υπολογιστή, το Facebook ή το smartphone του. Επίσης, κανείς δεν ανέφερε τα νέα της Nike, της Tesla ούτε καν μία τσάντα Gucci. Ο Κέλτνερ επισημαίνει: «Το δέος εμφανίζεται σε μια σφαίρα ξεχωριστή από τον κοσμικό κόσμο του υλισμού, του χρήματος, της απόκτησης και της σηματοδότησης της κατάστασης – μια σφαίρα πέρα από το βέβηλο που πολλοί αποκαλούν ιερό».

Μία γλώσσα που μιλούν όλοι

Μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Nature διαπίστωσε ότι σε δώδεκα διαφορετικές περιοχές του κόσμου, το δέος διεγείρει μία μοναδική αντίδραση του προσώπου, παρόμοια με άλλες παγκόσμιες εκφράσεις όπως η διασκέδαση, η ικανοποίηση και ο πόνος.

Διαπολιτισμικά, όταν μας κατακλύζει το δέος, το πρόσωπό μας μεταμορφώνεται, παίρνοντας μία συγκεκριμένη έκφραση: τα φρύδια υψώνονται ψηλά και τα μάτια διευρύνονται σαν να προσπαθούν να απορροφήσουν κάθε λεπτομέρεια του υπέροχου θεάματος. Το σαγόνι χαλαρώνει, το στόμα είναι ελαφρώς ανοιχτό, παγωμένο σε μια στιγμή άφωνου θαυμασμού. Ένα μειδίαμα παίζει στις γωνίες των χειλιών και το κεφάλι γέρνει ελαφρώς προς τα πίσω, σαν να τραβιέται από μια αόρατη κλωστή.Μελέτη εξέτασε τις φωνητικές εκφράσεις δεκαέξι συναισθημάτων, όπως δέος, θυμό, φόβο, θλίψη κ.ά., σε δέκα διαφορετικούς πολιτισμούς, φθάνοντας μέχρι και σε ένα απομακρυσμένο χωριό στο Μπουτάν. Επιφωνήματα δέους όπως το «Ωωω» και το «Αααα» αναγνωρίστηκαν με ακρίβεια περίπου 90%, καθιστώντας το δέος ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα συναισθήματα παγκοσμίως.

Πώς επηρεάζει το δέος την υγεία

Το δέος προάγει την ευεξία με πέντε τρόπους. Ο πρώτος είναι μέσω μίας μεταβολής του ανοσοποιητικού συστήματος.

Οι κυτταροκίνες είναι χημικοί αγγελιοφόροι που δίνουν σήμα στο ανοσοποιητικό σύστημα να εργαστεί σκληρότερα. Είναι σημαντικές για μια προ-φλεγμονώδη απόκριση που σκοτώνει παθογόνους μικροοργανισμούς και επουλώνει πληγές. Ωστόσο, μια υπερδραστήρια απόκριση κυτταροκινών σχετίζεται με κακή υγεία και διαταραχές όπως η αρθρίτιδα, η νόσος Αλτσχάιμερ και η κλινική κατάθλιψη. Πιο συγκεκριμένα, τα τελευταία χρόνια, η «καταιγίδα κυτταροκινών» που παρατηρείται σε ασθενείς με COVID-19 έχει γίνει συνώνυμο της σοβαρότητας της κατάστασης και της κακής έκβασης.

Οι αναδυόμενες έρευνες αρχίζουν να αναγνωρίζουν τον ρόλο των θετικών συναισθημάτων στη σωματική μας υγεία. Μελέτη του 2015 που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Emotion έδειξε ότι τα θετικά συναισθήματα, όπως η χαρά και η αγάπη, μειώνουν τα επίπεδα της κυτταροκίνης ιντερλευκίνη-6 (IL-6), ενός δείκτη των επιπέδων φλεγμονής.

Ωστόσο, ο μεγαλύτερος προγνωστικός παράγοντας για τη μείωση των επιπέδων των κυτταροκινών, έως και τρεις φορές περισσότερο από τη χαρά, ήταν το αίσθημα του δέους.

image-5756245
(The Epoch Times)

 

Μια διαχρονική μελέτη 22 ημερών, που δημοσιεύθηκε στο Scientific Reports, παρακολούθησε ενήλικες και επαγγελματίες υγείας κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19 και διαπίστωσε ότι όσο περισσότερο καθημερινό δέος βίωναν οι άνθρωποι τόσο λιγότερο άγχος βίωναν και τόσο λιγότερα προβλήματα υγείας είχαν (π.χ. πονοκέφαλοι και προβλήματα ύπνου).

Οι μελέτες αυτές υποδηλώνουν ότι το δέος μπορεί να ωφελήσει τα άτομα με φλεγμονή σε περιπτώσεις οξέος αλλά και χρόνιου στρες, όπως κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19.

Το δέος ενισχύει την υγεία και μέσω της αυξημένης κοινωνικής ενσωμάτωσης, της φιλοκοινωνικότητας, της αυξημένης αίσθησης του νοήματος και της μειωμένης αίσθησης του εαυτού.

Μικρότερο ‘Εγώ’

Η καθηγήτρια Γιανγκ Μπάι του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Μπέρκλεϊ και η ομάδα της διεξήγαγαν μια μελέτη στο Εθνικό Πάρκο Yosemite. Μέσα σε λίγες ημέρες προσέγγισαν περισσότερους από 1.100 ταξιδιώτες από 42 χώρες, ζητώντας τους να ζωγραφίσουν τον εαυτό τους και να γράψουν ‘εγώ’ δίπλα στη ζωγραφιά τους, έχοντας τον ανοικτό ορίζοντα της κοιλάδας Γιόσεμαϊτ μπροστά τους.

Στη συνθήκη ελέγχου, οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να κάνουν το ίδιο σε μία προβλήτα στο Σαν Φρανσίσκο, έναν δημοφιλή τουριστικό προορισμό.

image-5756246
(The Epoch Times)

 

Εκείνοι που βρίσκονταν στο Γιόσεμαϊτ ζωγράφισαν τον εαυτό τους κατά 33% μικρότερο, ενώ και η λέξη ‘εγώ’ ήταν επίσης μικρότερη. Σύμφωνα με τους ερευνητές, το μέγεθος του ζωγραφισμένου εαυτού και το πόσο μεγάλη γράφει κανείς τη λέξη ‘εγώ’ είναι αρκετά καλοί δείκτες για το πόσο επικεντρωμένο στον εαυτό του είναι το άτομο.

Αυτή η αλλαγή της αντίληψη του εαυτού οδηγεί σε σημαντικά κοινωνικά αποτελέσματα. Σε ένα πείραμα, οι συμμετέχοντες που πέρασαν ένα λεπτό κοιτάζοντας ψηλά δέντρα ήταν πιο πιθανό να βοηθήσουν κάποιον που του έπεσαν τα πράγματά του από ό,τι η ομάδα ελέγχου που πέρασε ένα λεπτό κοιτάζοντας ένα σύγχρονο επιστημονικό κτίριο.

image-5756252
(The Epoch Times)

 

Εκείνοι που ένιωσαν δέος έλαβαν επίσης λιγότερα χρήματα για τη συμμετοχή τους στη μελέτη και ανέφεραν ότι αισθάνονταν λιγότερο ναρκισσιστικά και λιγότερο εστιασμένοι στα δικαιώματά τους, γεγονός που υποδηλώνει ότι το δέος μπορεί να αυξήσει τη κοινωνικότητα, να μειώσει τον εγωκεντρισμό και να ελαττώσει το ενδιαφέρον για το προσωπικό κέρδος.

Η Ανουσέχ Ανσάρι, μία τουρίστρια του διαστήματος, μίλησε για το δέος που βιώσε στο διάστημα: «Η πραγματική εμπειρία ξεπερνά όλες τις προσδοκίες και είναι δύσκολο να την περιγράψεις με λόγια […] Μειώνει κατά κάποιο τρόπο τα πράγματα σε ένα μέγεθος που νομίζεις ότι όλα είναι διαχειρίσιμα […] Όλα αυτά τα πράγματα που μπορεί να φαίνονται μεγάλα και αδύνατα […] Μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Ειρήνη στη Γη – κανένα πρόβλημα. Δίνει στους ανθρώπους αυτού του είδους την ενέργεια […] αυτού του είδους τη δύναμη, και το έχω βιώσει αυτό.»

Ίσως, λοιπόν, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το δέος μας βοηθά να γίνουμε πιο πνευματικοί. Σε μελέτη του 2013, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι συμμετέχοντες που είχαν βιώσει δέος σημείωσαν υψηλότερη πνευματική βαθμολογία από εκείνους που δεν είχαν βιώσει κάτι παρόμοιο.

Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι εμπειρίες που προκαλούν δέος αυξάνουν το κίνητρό μας να κατανοήσουμε τον κόσμο, γεγονός που μπορεί να ενισχύσει την πίστη στο υπερφυσικό.

Αυτή η πνευματική διέγερση αυξάνει περαιτέρω την ψυχική και σωματική υγεία.

image-5756260
(The Epoch Times)

 

«Το σώμα μας ανταποκρίνεται σε υγιείς δόσεις δέους, όπως ανταποκρινόμαστε σε ένα νόστιμο και θρεπτικό γεύμα, σε έναν καλό ύπνο, σε ένα δροσιστικό ποτό νερού ή σε μια ευχάριστη συνάντηση με φίλους ή την οικογένεια: νιώθουμε ενισχυμένοι, ενδυναμωμένοι και ζωντανοί», γράφει ο Κέλτνερ. Μειώνεται επίσης η πιθανότητα εμφάνισης καρδιαγγειακών παθήσεων, αυτοάνοσων νοσημάτων, διαβήτη, κατάθλιψης, διαταραχής μετατραυματικού στρες (PTSD) και το άγχος, καθώς και τους καθημερινούς πόνους.

«Το αίσθημα του δέους είναι μια βασική ανθρώπινη ανάγκη», σημειώνει ο Κέλτνερ. Μπορούμε να ανοιχτούμε σε αυτό προσεγγίζοντας τη ζωή με περιέργεια – παρατηρώντας τα θαύματα της φύσης που βρίσκονται δίπλα μας και τις συγκινητικές εκδηλώσεις ανθρώπινης καλοσύνης που μας περιβάλλουν.

Του Makai Allbert

Σημείωση του συγγραφέα: Σήμερα, αντιμετωπίζουμε πρωτοφανείς προκλήσεις στην κοινωνία, την ιατρική και το εργασιακό πεδίο. Το παραπάνω άρθρο αποτελεί σύνθεση εμπειριών συναδέλφων μας και άλλων επαγγελματιών του ιατρικού κλάδου. Οι προκλήσεις και οι ανταμοιβές που παρουσιάζονται σε αυτήν είναι πραγματικές. Προστιθέμενα στις αυξανόμενες υποχρεώσεις, τις εξελίξεις της κοινωνίας και τις απαιτήσεις από τον εαυτό τους, τα ηθικά διλήμματα και τα ζητήματα αυθεντικότητας επιβαρύνουν και δοκιμάζουν περαιτέρω τον σύγχρονο άνθρωπο. Πιστεύουμε ότι η αλήθεια θα σας απελευθερώσει πραγματικά!

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις των συγγραφέων και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Ιατρική της Αρετής

Όλα τα άρθρα

Μέρος 1ο: Ευγνωμοσύνη: Ένα εναλλακτικό φάρμακο για τον θυμό και την κατάθλιψη

Μέρος 2ο: Το τίμημα των ψεμάτων

Μέρος 3ο: Το ‘μαγικό ραβδί’ της συγχώρεσης

Μέρος 4ο: Μνησικακία: Ένας βλαβερός για την καρδιά μας φιλοξενούμενος

Μέρος 5ο: Δέος, μία βασική ανθρώπινη ανάγκη που κάνει θαύματα στο ανοσοποιητικό σύστημα

Μέρος 6ο: Γενναιοδωρία: Δίνοντας λίγα κερδίζουμε πολλά

Μέρος 7ο: Διαμορφώνοντας τον εαυτό μας με θάρρος

Μέρος 8ο: Αντί για αντικαταθλιπτικά, αισιοδοξία

Μέρος 9ο: Αγάπη, βάλσαμο καρδιάς

Μέρος 10ο: Ελπίδα, το τελευταίο καταφύγιο

Μνησικακία, ένας επιβλαβής φιλοξενούμενος

Το παρόν αποτελεί το τέταρτο μέρος μίας σειράς δέκα άρθρων που δημοσίευσε η Epoch Times με τον τίτλο «Η ιατρική της αρετής». Συνδέσμους για όλα τα άρθρα της σειράς, θα βρείτε στο τέλος του παρόντος.

Κάποτε, ζούσε ένα μικρό αγόρι πολύ ευέξαπτο. Ο πατέρας του του έδωσε μια σακούλα με καρφιά και του είπε να καρφώνει ένα καρφί στον φράχτη της αυλής κάθε φορά που αισθανόταν θυμωμένος ή αγανακτισμένος. Το αγόρι ακολούθησε τη συμβουλή του και σύντομα ο φράχτης γέμισε καρφιά. Αργότερα, ο πατέρας του του ζήτησε να αφαιρέσει τα καρφιά ένα προς ένα. Καθώς το αγόρι τα έβγαζε, παρατήρησε τις τρύπες που είχαν αφήσει στο ξύλο.

«Αυτές οι τρύπες είναι σαν τα σημάδια που άφησε η δυσαρέσκειά σου», είπε ο πατέρας. «Ο θυμός και ο πόνος μπορεί να φύγουν, αλλά τα σημάδια παραμένουν.»

Η μνησικακία σημαδεύει τις καρδιές μας – όχι μόνο συναισθηματικά, αλλά και σωματικά. Ευτυχώς, υπάρχει και θεραπεία και πρόληψη.

Το τίμημα της μνησικακίας 

Μία μελέτη με επικεφαλής τον Ρόμπερτ Ένραϊτ, πρωτοπόρο ερευνητή της συγχώρεσης και καθηγητή εκπαιδευτικής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin-Madison, διερεύνησε την επίδραση της μνησικακίας και της συγχώρεσης στην καρδιά 17 καρκινοπαθών.

Ο Ένραϊτ τους ζήτησε να θυμηθούν αδικίες του παρελθόντος που δεν είχαν συγχωρήσει. Καθώς μοιράζονταν τις ιστορίες τους, οι ιατρικές οθόνες αποκάλυψαν ότι οι αρτηρίες που μετέφεραν αίμα στην καρδιά τους άρχισαν να συστέλλονται, μειώνοντας τη ροή του αίματος. Αυτή η σωματική αντίδραση αντικατοπτρίζει το μεταφορικό ‘κλείσιμο’ που συμβαίνει όταν κρατάμε κακία για περασμένα γεγονότα.

Τα ευρήματα αυτά υποδηλώνουν ότι αν αποβάλλουμε τη μνησικακία, η καρδιά ωφελείται, με πιθανή ακόμα και τη μείωση των πόνων στο στήθος ή την αποφυγή του αιφνίδιου θανάτου λόγω καρδιοπάθειας, δήλωσε ο Ένραϊτ στην Epoch Times.

Ακόμα και τα υγιή άτομα που είναι επιρρεπή στο θυμό και την εχθρότητα – χαρακτηριστικά της μνησικακίας – κινδυνεύουν κατά 19% περισσότερο να εμφανίσουν στεφανιαία νόσο, σύμφωνα με μία μετα-ανάλυση στο Journal of the American College of Cardiology. Για τα άτομα με προϋπάρχουσες καρδιακές παθήσεις, ο κίνδυνος αυτός αυξάνεται στο 24%. Αυτό επιβεβαιώθηκε και από έρευνα του 2024, η οποία έδειξε ότι ο παρατεταμένος θυμός οδηγεί σε δυσλειτουργία των αιμοφόρων αγγείων.

Ο Ένραϊτ θυμήθηκε την ιστορία μίας γυναίκας 80 ετών που συνάντησε στη νοσηλευτική φροντίδα. Κρατούσε κακία σε ένα μέλος της οικογένειάς της για περισσότερα από 40 χρόνια λόγω μιας ανεπίλυτης αδικίας. «Σκεφτείτε το», είπε ο Ένραϊτ. «Αυτό δεν έχει καμία επίδραση σε αυτόν που ξεκίνησε την αδικία». Αντίθετα, η παρατεταμένη πικρία της στέρεψε την ελπίδα και μείωσε τη χαρά της στα τελευταία χρόνια της ζωής της.

Μία επίμονη ενόχληση

Σε αντίθεση με μία φλόγα θυμού που φουντώνει και σβήνει, η μνησικακία δρα σαν αργό δηλητήριο.

Όταν μας φέρονται άδικα, ενστικτωδώς υψώνουμε την ασπίδα της αγανάκτησης, πιστεύοντας ότι αυτό μας προστατεύει από περαιτέρω βλάβη. Βραχυπρόθεσμα, μπορεί να νιώθουμε ότι μας δίνει δύναμη. «Είναι σαν να λέμε στον εαυτό μας: ‘Δεν μπορεί να μου φέρεται έτσι’», εξηγεί ο Ένραϊτ.

Αλλά η μνησικακία παρατείνει την παρουσία της και γίνεται αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «ένας ανθυγιεινός επισκέπτης της ανθρώπινης καρδιάς».

Η προέλευση της λέξης – από τα ‘μνήμη’ και ‘κακία’ – δείχνει ένα από τα χαρακτηριστικά που διακρίνουν τη μνησικακία: τη διάρκεια και την επανάληψη.

Οι μνησίκακοι άνθρωποι τείνουν να σκέφτονται επανειλημμένα την αδικία που τους έγινε. Η φιλόσοφος Αμελί Ρορτύ περιγράφει τη μνησικακία ως εξής: «[Τρέφεται] από το παρελθόν, αναμασώντας επώδυνες αναμνήσεις ταπεινώσεων, προσβολών και τραυματισμών, ξανά και ξανά, μέχρι που η πικράδα τους αποκτά ευχάριστη γεύση.»

Το αναμάσημα διαποτίζει το σώμα μας, προκαλώντας μία χρόνια κατάσταση αυξημένου στρες. Με τη σειρά του, το στρες οδηγεί σε αύξηση της κορτιζόλης και της αδρεναλίνης, εξασθενώντας με την πάροδο του χρόνου το ανοσοποιητικό μας σύστημα.

Η μνησικακία μπορεί επίσης να οδηγήσει σε κατάθλιψη, εντονότερο θυμό και επιθετικότητα.

«Επειδή η μνησικακία είναι [ένα] κολλημένο συναίσθημα, τείνει να συγκεντρώνει περισσότερη δυσαρέσκεια, μεγαλώνοντας και φουσκώνοντας», γράφει η Κέρρυ Χάουελς στο βιβλίο της «Untangling You: How Can I Be Grateful When I Feel So Resentful?». «Όταν ξαγρυπνάμε σκεπτόμενοι κάτι άσχημο που έγινε τη μέρα, συνήθως στον νου μας θα έρθουν και παλιότερα δυσάρεστα γεγονότα.»

Η Δρ Αν Κόρσον, ιατρός ολοκληρωτικής ιατρικής που συνδυάζει τη σωματική και τη συναισθηματική θεραπεία, εξηγεί ότι οι άνθρωποι με βαθιά ριζωμένο θυμό συχνά παλεύουν με τη μνησικακία σε διάφορες πτυχές της ζωής τους – τη δουλειά τους, τις σχέσεις τους, ακόμη και το ίδιο τους το σώμα, σχηματίζοντας έναν αρνητικό βρόχο ανατροφοδότησης που επηρεάζει την υγεία τους.

Με την πάροδο του χρόνου, ο θυμός μας μετατρέπεται σε κοσμοθεωρία. Μας πείθει να βλέπουμε τους ανθρώπους ως αντιπάλους και τον κόσμο ως θεμελιωδώς άδικο. Μερικές φορές, η δυσαρέσκειά μας δεν στρέφεται εναντίον ενός προσώπου αλλά εναντίον των περιστάσεων. Αναρωτιόμαστε γιατί αντιμετωπίζουμε δυσκολίες και μπορεί να αρχίσουμε ένα βαθύ αίσθημα αδικίας για τη μοίρα μας.

Γίνεται μέρος του εαυτού μας και είναι δύσκολο να το διακρίνουμε – ακόμη και για τον εαυτό μας, δήλωσε ο Ένραϊτ.

Η μνησικακία μπορεί να διαπεράσει οικογένειες και κοινότητες. «Η πικρία τείνει να κληρονομείται», δήλωσε ο Ένραϊτ. «Μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά, αν οι γονείς την εκφράζουν διαμορφώνοντας ένα πρότυπο για τα παιδιά τους.»

Διώχνοντας τη μνησικακία

Πώς μπορούμε να διώξουμε αυτόν τον ανθυγιεινό επισκέπτη από την καρδιά μας;

Σύμφωνα με τον Ράιαν Μπλάκστοκ, καθηγητή και κλινικό ψυχολόγο που ειδικεύεται στη θεραπεία του εθισμού, για να δουλέψετε πάνω στη δυσαρέσκεια, πρέπει πρώτα να την κατανοήσετε. «Από πού προήλθε; Ποια ήταν η κατάσταση; Και ίσως το πιο σημαντικό, ποιον σκοπό εξυπηρετεί τώρα; Κάθε είδος δυσαρέσκειας εξυπηρετεί έναν σκοπό», εξηγεί στην Epoch Times.

Ο Ένραϊτ προτείνει μία διαδικασία συγχώρεσης τεσσάρων φάσεων για τη διαχείριση της μνησικακίας: τη φάση της αποκάλυψης, τη φάση της απόφασης, τη φάση της εργασίας και τη φάση της ανακάλυψης.

Στη φάση της αποκάλυψης, επιδιώκουμε να κατανοήσουμε τα συναισθήματά μας, να αναγνωρίσουμε τον πόνο και να αναπτύξουμε επίγνωση του τρόπου με τον οποίο η δυσαρέσκεια έχει διαπεράσει τη ζωή μας.

Ο Ένραϊτ μοιράστηκε την ιστορία μιας γυναίκας που υπέστη βαθύ τραύμα από τον πατέρα της. Συνειδητοποίησε ότι η μακροχρόνια μνησικακία της επηρέαζε κάθε πτυχή της ζωής της – περιορίζοντας τις σχέσεις της, διαβρώνοντας την αυτοεκτίμησή της και ρίχνοντας μία σκοτεινή σκιά στο μέλλον της. Αντιμετωπίζοντας αυτά τα συναισθήματα, άρχισε να βλέπει πώς η πικρία της την κρατούσε δέσμια.

Στη φάση της απόφασης, επέλεξε συνειδητά να συγχωρήσει – όχι για να απαλλάξει τον πατέρα της από τις πράξεις του, αλλά για να απελευθερωθεί από τα δεσμά της πικρίας. Αναγνώρισε ότι η προσκόλληση στο θυμό παρέτεινε μόνο τον πόνο της.

Η ‘θεραπεία’ της μνησικακίας είναι η συγχώρεση, επισημαίνει ο Ένραϊτ. Όντας στον αντίποδα, η συγχώρεση σχετίζεται με μειωμένους δείκτες χοληστερόλης, χαμηλότερη αρτηριακή πίεση και καλύτερη καρδιακή απόκριση στο στρες.

Όταν πάρουμε την απόφαση να συγχωρήσουμε, η φάση της εργασίας απαιτεί την αλλαγή της οπτικής γωνίας του ατόμου. Η γυναίκα άρχισε να εξερευνά το παρελθόν του πατέρα της, αποκαλύπτοντας τις δυσκολίες και τα τραύματά του. Η κατανόηση των αγώνων του δεν δικαιολόγησε τις πράξεις του, αλλά μαλάκωσε τον θυμό της. Αυτή η νεοαποκτηθείσα ενσυναίσθηση επέτρεψε στη συμπόνια να αναπτυχθεί στην καρδιά της, γεγονός που της επέτρεψε να «σπάσει τη μνησικακία», δήλωσε ο Ένραϊτ.

Τέλος, στη φάση της ανακάλυψης, άρχισε να βρίσκει νόημα στον πόνο της. Σε μία πράξη χάριτος, επέλεξε να φροντίσει τον ετοιμοθάνατο πατέρα της, ακόμη και να τον ταΐσει τις τελευταίες μέρες του.

«Όταν πέθανε ο πατέρας της, είπε στον εαυτό της: ‘Είμαι πολύ ευγνώμων που το έκανα αυτό γιατί, τελικά, ήταν ο πατέρας μου – αν δεν τον είχα συγχωρήσει, θα είχα πένθος και μίσος στην καρδιά μου. Τώρα έχω απλώς πένθος’», αφηγείται ο Ένραϊτ.

Σε πολλές περιπτώσεις όπως αυτές, «η συγχώρεση μπορεί να σας δώσει πίσω τη ζωή σας», τονίζει.

Σύμφωνα με την Κόρσον, όταν η μνησικακία χαθεί, το μυαλό, το σώμα και το πνεύμα μπορούν να αρχίσουν να θεραπεύονται.

Αξιοποιώντας την ευγνωμοσύνη

Ενώ η συγχώρεση είναι η θεραπεία του θυμού, η ευγνωμοσύνη είναι η μακροπρόθεσμη πρόληψη. Όπως εξηγεί η Χάουελς, ερευνήτρια της ευγνωμοσύνης, «η ευγνωμοσύνη και η δυσαρέσκεια αποτελούν μέρος των σχέσεών μας».

Συχνά κολλάμε στην πεποίθηση ότι πρέπει να είναι ευνοϊκές οι συνθήκες για να είμαστε ευγνώμονες, αλλά η Χάουελς ισχυρίζεται ότι η ευγνωμοσύνη δεν εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες.

Για τους τομείς της ζωής μας που είναι μολυσμένοι από τη μνησικακία, η Χάουελς προτείνει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να αλλάξουμε οπτική γωνία. «Αν χαλαρώσουμε τη λαβή της πικρίας, είναι πιο πιθανό να μπορέσουμε να βρούμε αιτίες για ευγνωμοσύνη σε περιοχές στις οποίες δεν είχαμε πρόσβαση πριν», δήλωσε στην Epoch Times.

Αναπτύσσοντας ευγνωμοσύνη σε άλλους τομείς της ζωής μας που δεν έχουν επηρεαστεί από τη δυσαρέσκεια, μπορούμε να καλλιεργήσουμε τη δύναμη και το σθένος να αντιμετωπίσουμε τη μνησικακία προληπτικά, προτείνει η Χάουελς.

«Φανταστείτε τη συναισθηματική και ψυχολογική σας ενέργεια σαν μία πίτσα», είπε ο Μπλάκστοκ. «Υπάρχουν μόνο τόσα κομμάτια». Όσο αυξάνεται ο αριθμός των άσχημων κομματιών, μειώνεται ο διαθέσιμος χώρος για οτιδήποτε άλλο», παρατηρεί. Η καλλιέργεια της ευγνωμοσύνης εμποδίζει την επικράτηση της μνησικακίας.

«Η ευγνωμοσύνη βρίσκει τη δύναμή της ως πράξη», υπογραμμίζει η Χάουελς, η οποία θεωρεί ότι η ευγνωμοσύνη πρέπει να είναι καθημερινή συνήθεια. «Βρείτε μόνο ένα ή δύο πράγματα για τα οποία μπορείτε να νιώσετε εύκολα ευγνώμονες και αναπτύξτε τα στην καρδιά σας, φέρνοντάς τα συχνά στο μυαλό σας, γράφοντάς τα, λέγοντας ευχαριστώ [και] νιώθοντάς τα στην καρδιά σας.»

Επιλέξτε μία κληρονομιά αγάπης, όχι μνησικακίας

«Αν κρατάς κακία, δεν μπορείς ποτέ να γίνεις καλά», δηλώνει η Κόρσον.

Ο Ένραϊτ ενθαρρύνει τους ανθρώπους να σκεφτούν τι κληρονομιά θα αφήσουν πίσω τους.

Εξηγεί ότι υπάρχουν δύο επιλογές: Μπορείτε είτε να μεταβιβάσετε τον θυμό σας, δημιουργώντας ενδεχομένως έναν κύκλο αρνητικότητας για τις μελλοντικές γενιές, είτε να αφήσετε πίσω σας το δώρο της αγάπης, ενσταλάζοντας ζεστασιά και καλοσύνη στις καρδιές της οικογένειάς σας.

Του Makai Allbert

Σημείωση του συγγραφέα: Σήμερα, αντιμετωπίζουμε πρωτοφανείς προκλήσεις στην κοινωνία, την ιατρική και το εργασιακό πεδίο. Το παραπάνω άρθρο αποτελεί σύνθεση εμπειριών συναδέλφων μας και άλλων επαγγελματιών του ιατρικού κλάδου. Οι προκλήσεις και οι ανταμοιβές που παρουσιάζονται σε αυτήν είναι πραγματικές. Προστιθέμενα στις αυξανόμενες υποχρεώσεις, τις εξελίξεις της κοινωνίας και τις απαιτήσεις από τον εαυτό τους, τα ηθικά διλήμματα και τα ζητήματα αυθεντικότητας επιβαρύνουν και δοκιμάζουν περαιτέρω τον σύγχρονο άνθρωπο. Πιστεύουμε ότι η αλήθεια θα σας απελευθερώσει πραγματικά!

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις των συγγραφέων και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Ιατρική της Αρετής

Όλα τα άρθρα

Μέρος 1ο: Ευγνωμοσύνη, ένα εναλλακτικό φάρμακο για τον θυμό και την κατάθλιψη

Μέρος 2ο: Το τίμημα των ψεμάτων

Μέρος 3ο: Το ‘μαγικό ραβδί’ της συγχώρεσης

Μέρος 4ο: Μνησικακία, ένας βλαβερός για την καρδιά μας φιλοξενούμενος

Μέρος 5ο: Δέος, μία βασική ανθρώπινη ανάγκη

Μέρος 6ο: Γενναιοδωρία: Δίνοντας λίγα κερδίζουμε πολλά

Μέρος 7ο: Διαμορφώνοντας τον εαυτό μας με θάρρος

Μέρος 8ο: Αντί για αντικαταθλιπτικά, αισιοδοξία

Μέρος 9ο: Αγάπη, βάλσαμο καρδιάς

Μέρος 10ο: Ελπίδα, το τελευταίο καταφύγιο

Ο μύθος του 8ωρου ύπνου

Υπάρχει ένα ιδιαίτερο είδος τρέλας κρατημένο για τις 3:17 π.μ. Είναι η ώρα κατά την οποία ο εγκέφαλος, όντας χωρίς επιτήρηση για αρκετή ώρα, αποφασίζει να φέρει στην επιφάνεια κάθε τρομερό πράγμα που έχετε πει ποτέ, κάθε λογαριασμό που ξεχάσατε να πληρώσετε, και την πιθανότητα ο Κανόνας του Οκτάωρου Ύπνου να είναι ένα καλοσσιαίο ψέμα.

Η τελευταία σκέψη, τουλάχιστον, έχει κάποια αξία.

Η ιδέα ότι οι άνθρωποι πρέπει να κοιμούνται σε ένα συνεχές, αδιάσπαστο διάστημα οκτώ ωρών είναι μία ανοησία. Είναι το είδος του ιστορικού ψέματος που έχει επαναληφθεί τόσες φορές, που έχει καθιερωθεί ως επιστημονική αλήθεια.

Και όμως, κατευθύνει τα πάντα, από την πολλών δισεκατομμυρίων βιομηχανία ύπνου έως την ενοχή που νιώθουμε όταν ξυπνάμε την νύχτα.

Αλλά ας αποσαφηνίσουμε ένα πράγμα: οι άνθρωποι δεν σχεδιάστηκαν για αυτήν την άκαμπτη, βιομηχανική προσέγγιση του ύπνου.

Στην πραγματικότητα, κοιμόμαστε εκ φύσεως διφασικά. Συνηθίζαμε να κοιμόμαστε σε δύο τμήματα. Συνηθίζαμε να ξυπνάμε στη μέση της νύχτας, χωρίς να πέφτουμε σε απόγνωση – αντιθέτως, ήμαστε μια χαρά όταν το κάναμε αυτό.

Ο μύθος των οκτώ ωρών

Για να κατανοήσουμε πως φτάσαμε εδώ, γυρίζοντας και ξαναγυρίζοντας πλευρό στα σκοτεινά, πιάνοντας το κινητό μας καθώς γράφουμε στο Google: «ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΞΥΠΝΙΟΣ ΣΤΙΣ 2ΠΜ» με κεφαλαία, θα πρέπει πρώτα να πάμε πίσω σε μια απλούστερη εποχή. Μια εποχή πριν από τα ξυπνητήρια. Πριν από τον ηλεκτρισμό. Πριν από εργασιακά email που μάς ακολουθούν στο κρεβάτι σαν κακόβουλα πνεύματα.

Στη μεσαιωνική Ευρώπη, οι άνθρωποι δεν κοιμούνταν για ένα συνεχόμενο μεγάλο διάστημα.

Αντιθέτως, είχαν έναν «πρώτο ύπνο» (συνήθως από τη δύση του ηλίου έως τα μεσάνυχτα) ακολουθούμενο από τη «σκοπιά», μια μυστηριώδη, μεταβατική περίοδο όπου συνομιλούσαν, έτρωγαν λίγο, προσεύχονταν ή απλά σκέπτονταν.

Μετά, περίπου στις 2 ή 3 π.μ., θα επέστρεφαν για τον «δεύτερο ύπνο», που διαρκούσε έως το πρωί.

Αυτό δεν ήταν κάποια εκκεντρική, ειδική συνήθεια λίγων μοναχών σε κρύα πέτρινα κτίρια. Ήταν ο κανόνας.

Και μετά, η Βιομηχανική Επανάσταση ήρθε και κατέστρεψε τα πάντα.

Φταίνε τα εργοστάσια

Το 1817, ένας Ουαλός ιδιοκτήτης εργοστασίου ονόματι Ρόμπερτ Όουεν σκέφτηκε το εξής: «Οκτώ ώρες εργασίας, οκτώ ώρες αναψυχής, οκτώ ώρες ανάπαυσης» – όχι επειδή βάσει κάποιας επιστημονικής ανακάλυψης, αλλά επειδή ήταν βολικό.

Μια τακτοποιημένη, εργοστασιακά εγκεκριμένη διαίρεση του 24ώρου, για να κρατά τους εργαζομένους αρκετά ξύπνιους ώστε να μην τους ρουφήξουν τα μηχανήματα.

Πάμε γρήγορα μπροστά 200 χρόνια, και είμαστε ακόμα αιχμάλωτοι αυτής της βικτωριανής εργασιακής λογικής, παρά το γεγονός ότι το μόνο πράγμα που λειτουργούμε οι περισσότεροι από εμάς στις 6 το πρωί είναι μια καφετιέρα.

Η σημερινή κρίση ύπνου

Τώρα, μπορεί να αναρωτιέστε: Αν ο τμηματικός ύπνος ήταν τόσο υπέροχος, γιατί τον εγκαταλείψαμε;

Η απάντηση, αναμενόμενα, είναι ο τεχνητός φωτισμός.

(Shutterstock)

 

Πριν από τον ηλεκτρισμό, η νύχτα ήταν επαρκώς σκοτεινή. Οι άνθρωποι πήγαιναν για ύπνο όταν έδυε ο ήλιος, γιατί απλά δεν υπήρχε τίποτα άλλο να κάνουν, εκτός κι αν είχε κάποιος την τάση να ψηλαφεί τριγύρω με ένα κερί, βάζοντας φωτιά στις κουρτίνες του.

Αλλά με την άφιξη των λαμπτήρων αερίου, των ηλεκτρικών λαμπτήρων και των smartphone που ακτινοβολούν στον αμφιβληστροειδή μας στις 11:47 μ.μ., παρατείναμε τις ώρες αφύπνισης.

Μόλις σταματήσαμε να πηγαίνουμε για ύπνο νωρίς, ο πρώτος ύπνος εξαφανίστηκε, η «σκοπιά» χάθηκε, και το μόνο που έμεινε ήταν μια κομμένη περίοδος ύπνου, την οποία τώρα μετά βίας πετυχαίνουμε.

Η επιστήμη του διακεκομμένου ύπνου

Εδώ είναι που τα πράγματα γίνονται ενδιαφέροντα.

Όταν οι άνθρωποι τοποθετούνται σε περιβάλλοντα χωρίς τεχνητό φωτισμό, όπως γίνεται σε έρευνες ελεγχόμενου ύπνου, επανέρχονται αυτόματα στον διφασικό ύπνο. Ξυπνούν στη μέση της νύχτας, περιπλανώνται για μια ή δύο ώρες και μετά ξανακοιμούνται.

Τι σημαίνει αυτό;

Αν ξυπνάτε τη νύχτα, δεν έχετε κάποιο πρόβλημα.

Στην πραγματικότητα, κάνετε ακριβώς αυτό που έκαναν οι πρόγονοί σας για αιώνες.

Η πραγματική διαταραχή ύπνου δεν είναι το ξύπνημα, είναι η συλλογική μας επιμονή ότι ο ύπνος πρέπει να γίνεται εντός μίας αδιάσπαστης περιόδου.

Λοιπόν, τι πρέπει να κάνουμε;

Κατ’ αρχάς, πρέπει να σταματήσουμε να ανησυχούμε.

Εάν ξυπνάτε στις 2 π.μ., συγχαρητήρια, λειτουργείτε ακριβώς όπως λειτουργούσε ο άνθρωπος στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του.

Αντί να ανησυχείτε για την επερχόμενη νοητική φθορά, κάνετε κάτι άλλο. Διαβάστε ένα βιβλίο. Πιείτε ένα τσάι. Κάνετε διαλογισμό.

Δεύτερον, αποδεχτείτε τον χρονότυπό σας. Είτε είστε πρωινό σπουργίτι, νυχτερινή κουκουβάγια ή κάποιο είδος μονίμως εξαντλημένου περιστεριού, το σώμα σας είναι φτιαγμένο με έναν τρόπο για κάποιον λόγο.

(Andrey_Kuzmin/Shutterstock)

 

Έρευνες δείχνουν ότι οι διαφορές ύπνου είναι 40-72% γενετικές, δηλαδή αν οι πρόγονοί σας ήταν πιο χαρούμενοι αν άρχιζαν τη μέρα τους το μεσημέρι, το ίδιο είστε κι εσείς.

Και τελικά, ας εγκαταλείψουμε το αυστηρό πρόγραμμα ύπνου. Οι άνθρωποι δεν είναι ρομπότ. Δεν χρειαζόμαστε όλοι την ίδια ποσότητα ύπνου, τον ίδιο χρόνο, με τον ίδιο τρόπο.

Οι κυνηγοί και συλλέκτες Χάτζα της Τανζανίας έχουν κατά μέσο όρο 6,25 ώρες ύπνου την νύχτα χωρίς έννοια ώρας ύπνου, παρόλα αυτά δεν δείχνουν σημάδια έλλειψης ύπνου ούτε υπαρξιακής κατάρρευσης.

Εν τω μεταξύ, εμείς, με τις αδιαπέραστες κουρτίνες, τις τσίχλες μελατονίνης, και την ακλόνητη αφοσίωσή μας σε ωράρια ύπνου, είμαστε σαν ζόμπι.

Ίσως, απλώς ίσως, να κάνουμε κάτι λάθος.

Μία νέα προσέγγιση 

Το ιδανικό πρόγραμμα ύπνου; Είναι αυτό που λειτουργεί για εσάς. Όχι αυτό που πρότεινε ένας Ουαλός ιδιοκτήτης εργοστασίου το 1817. Όχι αυτό που επιβάλλεται από άκαμπτες κοινωνικές προσδοκίες.

Έτσι, την επόμενη φορά που θα ξυπνήσετε μεσάνυχτα, θυμηθείτε, δεν είναι κρίση. Είναι η ιστορία που σας χυπάει την πόρτα.

Και αντί να την πολεμήσετε, ίσως, απλώς ίσως, θα έπρεπε να φτιάξετε ένα φλυτζάνι τσάι και να την καλωσορίσετε.

Της Nicole James

Μελέτη: Πώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενισχύουν τις παραισθήσεις

Η εκτεταμένη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης συνδέεται με την αύξηση ψυχιατρικών διαταραχών που χαρακτηρίζονται από παραισθήσεις, όπως ο ναρκισσισμός και η σωματοδυσμορφική διαταραχή, καθώς οι διαδικτυακές πλατφόρμες δημιουργούν «κύκλοι ανατροφοδότησης» που εντείνουν τις διαστρεβλωμένες πεποιθήσεις, σύμφωνα με νέα μελέτη.

Έρευνα του Πανεπιστημίου Simon Fraser (SFU) κατέδειξε ισχυρή σχέση μεταξύ της έντονης χρήσης κοινωνικών δικτύων και της ανάπτυξης ψυχιατρικών διαταραχών που περιλαμβάνουν παραληρητικές ιδέες, όπως η παράνοια, ο ναρκισσισμός, η σωματοδυσμορφική διαταραχή και η νευρική ανορεξία.

Σύμφωνα με τον Μπερνάρ Κρέσπι, καθηγητή βιολογικών επιστημών και κάτοχο της Έδρας Έρευνας του Καναδά στη Γενετική και Ψυχολογία της Εξέλιξης στο SFU, τα ευρήματα της έρευνας έχουν σημαντικές επιπτώσεις στην κατανόηση των αιτιών και των συμπτωμάτων των ψυχικών ασθενειών, καθώς και στον τρόπο με τον οποίο επιδεινώνονται από τις διαδικτυακές πλατφόρμες.

Ενίσχυση διαστρεβλωμένων ιδεών

Η μελέτη, που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο επιστημονικό περιοδικό BMC Psychiatry, ανέλυσε 155 έρευνες και επιστημονικά άρθρα σχετικά με τη σχέση μεταξύ των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της ψυχικής υγείας.

Η ανάλυση εντόπισε συγκεκριμένες παραληρητικές διαταραχές που ενδέχεται να επιδεινώνονται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μεταξύ αυτών είναι:

  • Η ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας, η οποία χαρακτηρίζεται από υπερβολικά αισθήματα ανωτερότητας.

  • Η ερωτομανία, όπου το άτομο πιστεύει λανθασμένα ότι μια διάσημη προσωπικότητα είναι ερωτευμένη μαζί του.

  • Η σωματοδυσμορφική διαταραχή, η οποία συνοδεύεται από εμμονική ενασχόληση με φαινομενικές ατέλειες στην εξωτερική εμφάνιση.

Ο Κρέσπι επισήμανε ότι οι συνθήκες που διαμορφώνουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επιτρέπουν την ευκολότερη δημιουργία και διατήρηση διαστρεβλωμένων ιδεών, καθώς απουσιάζουν μηχανισμοί ελέγχου της πραγματικότητας, ενώ παράλληλα οι ίδιες οι πλατφόρμες ενισχύουν τις αιτίες των διαταραχών αυτών.

Κίνδυνοι για ευάλωτα άτομα

Αν και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορούν να δημιουργήσουν υποστηρικτικές κοινότητες και να ενισχύσουν το αίσθημα του ανήκειν, οι Κρέσπι και η συν-συγγραφέας της μελέτης Νάνσι Γιανγκ επισημαίνουν ότι μπορεί επίσης να έχουν αρνητικές συνέπειες για άτομα με προδιάθεση σε ψυχικές διαταραχές.

Όπως αναφέρουν, η διαδικτυακή επικοινωνία συχνά πραγματοποιείται σε ένα απομονωμένο περιβάλλον, όπου οι χρήστες δεν εκτίθενται σε διαπροσωπικές αλληλεπιδράσεις που θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν τις διαστρεβλωμένες πεποιθήσεις τους.

Η έρευνα τονίζει ότι βασικά χαρακτηριστικά πολλών πλατφορμών, όπως η δυνατότητα παρουσίασης μιας εξιδανικευμένης εικόνας του εαυτού, ενισχύουν ακόμα περισσότερο τις ψευδαισθήσεις, καθώς αυτές δεν αμφισβητούνται από την πραγματικότητα, όπως συμβαίνει στις δια ζώσης κοινωνικές αλληλεπιδράσεις.

Σε αυτό το πλαίσιο, η υπερβολική διαδικτυακή δραστηριότητα μπορεί να ενισχύσει την αίσθηση ότι οι χρήστες παρακολουθούνται συνεχώς, εντείνοντας παρανοϊκές πεποιθήσεις. Επιπλέον, ορισμένα άτομα μπορεί να αναπτύξουν ερωτομανία, πιστεύοντας λανθασμένα ότι κάποιος διάσημος ενδιαφέρεται ρομαντικά για αυτούς μετά από διαδικτυακές αλληλεπιδράσεις.

Η έρευνα εξέτασε επίσης τη σχέση μεταξύ του ναρκισσισμού και της χρήσης κοινωνικών δικτύων, με τα αποτελέσματα τριών διαφορετικών μελετών να εμφανίζουν ασυνέπειες.

Για παράδειγμα, μία μελέτη δεν βρήκε διαφορά στα επίπεδα ναρκισσισμού μεταξύ των ατόμων που διατηρούν λογαριασμό στο Facebook και όσων δεν έχουν. Ωστόσο, η ίδια μελέτη διαπίστωσε ότι οι χρήστες με υψηλότερα επίπεδα ναρκισσισμού περνούσαν περισσότερες από τρεις ώρες ημερησίως στο Facebook και είχαν πάνω από 300 φίλους, σε αντίθεση με εκείνους που το χρησιμοποιούσαν λιγότερο από μία ώρα ημερησίως και είχαν μεταξύ 151 και 300 φίλων.

Τα συμπεράσματα της μελέτης υπογραμμίζουν ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι από τη φύση τους επιβλαβή, ωστόσο η διαχείριση της χρήσης τους είναι κρίσιμη, ιδιαίτερα για άτομα που έχουν προδιάθεση σε παραληρητικές διαταραχές, όπως ο ναρκισσισμός, η σωματοδυσμορφική διαταραχή, η ανορεξία, η παράνοια και η ψύχωση. Οι ερευνητές τόνισαν ότι η μείωση της χρήσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης μπορεί να συμβάλει στον μετριασμό των αρνητικών επιπτώσεων τους σε αυτές τις ομάδες.

Οι επιστήμονες προτείνουν περαιτέρω έρευνα για να κατανοηθεί ποιες συγκεκριμένες πτυχές των κοινωνικών δικτύων ενισχύουν τις παραληρητικές πεποιθήσεις. Παράλληλα, αναφέρουν ότι τεχνολογικές καινοτομίες, όπως χαρακτηριστικά που βελτιώνουν την οπτική επαφή, οι τρισδιάστατες προοπτικές και τα άβαταρ (εικόνα ή σχέδιο που χρησιμοποιείται από χρήστες διαδικτύου σαν ταυτότητα), θα μπορούσαν να ενισχύσουν τον ρεαλισμό των διαδικτυακών αλληλεπιδράσεων.

Οι «κύκλοι ανατροφοδότησης» εντείνουν τις διαστρεβλωμένες πεποιθήσεις

Άτομα με ψυχικές διαταραχές που επηρεάζουν την αυτοεκτίμησή τους, όπως ο ναρκισσισμός και η παρανοϊα, διατρέχουν τον μεγαλύτερο ψυχικό κίνδυνο από τη χρήση των κοινωνικών μέσων, δήλωσε η Δρ Σαναμ Χαφήζ, νευροψυχολόγος και διευθύντρια της Comprehend the Mind στη Νέα Υόρκη, στην Epoch Times. Όπως ανέφερε, οι αναπαραστάσεις και οι κύκλοι ανατροφοδότησης στα κοινωνικά μέσα εντείνουν τις παραμορφωμένες πεποιθήσεις ατόμων που ήδη εμφανίζουν παραληρηματικές τάσεις σχετικά με την εικόνα του εαυτού τους.

Η Δρ Χαφήζ τόνισε ότι η έρευνα αποκαλύπτει ότι τα κοινωνικά μέσα ενισχύουν μη ρεαλιστικές αυτοεικόνες, γεγονός που επιτείνει αυτές τις ψυχικές διαταραχές διαταράσσοντας την ικανότητα των ατόμων να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα με ακρίβεια. Η έρευνα παρουσίασε ευρήματα για το πώς τα κοινωνικά μέσα έχουν τάση να εντείνουν τις προϋπάρχουσες παραληρηματικές τάσεις, αντί να αποτελούν την αιτία, επισημαίνοντας την ανάγκη αξιολόγησης των περιβαλλοντικών παραμέτρων κατά την κατανόηση της ανάπτυξης των ψυχικών διαταραχών.

Σύμφωνα με τη Δρα Χαφήζ, η έρευνα θα πρέπει να επεκταθεί για να εξετάσει την επίδραση των κοινωνικών μέσων στην ψυχική υγεία, ενώ θα πρέπει να αναπτυχθούν καλύτερα υποστηρικτικά συστήματα για χρήστες που ήδη έχουν ψυχικές διαταραχές.

Οι ερευνητές αναγνώρισαν περιορισμούς στην έρευνα. Όπως ανέφεραν, δεν υπάρχει αρκετή έρευνα σχετικά με τη χρήση των κοινωνικών μέσων σε καταστάσεις όπως ο αυτισμός, η σχιζοφρένεια και οι διατροφικές διαταραχές για να καταλήξουν σε σαφή συμπεράσματα. Η σύνδεση μεταξύ της χρήσης του διαδικτύου και της ψύχωσης απαιτεί περισσότερη διερεύνηση.

Επίσης, σύμφωνα με τους ερευνητές, οι μελλοντικές έρευνες θα πρέπει να εξετάσουν πώς διαφορετικές πλατφόρμες κοινωνικών μέσων επηρεάζουν συγκεκριμένα διαφορετικά ψυχικά ζητήματα.

Η θεραπευτική δύναμη των κατοικιδίων

Η Ντον ΜακΓκράθ έχει διαπιστώσει από πρώτο χέρι τη θετική επίδραση που έχουν τα κατοικίδια στη ζωή των ανθρώπων. Οι σκύλοι, παραδείγματος χάριν, προάγουν σημαντικά την κοινωνικότητα, μειώνοντας το άγχος και τη μοναξιά. Η ίδια επισκέπτεται μαζί με τους σκύλους της γηροκομεία, κέντρα αποκατάστασης, νοσοκομεία, σχολεία και βιβλιοθήκες. Όπως ανέφερε σε μήνυμά της στην Epoch Times, αυτές οι επισκέψεις φέρνουν ειλικρινή χαμόγελα, ανοιχτές αγκαλιές και θερμές εκδηλώσεις αγάπης, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα τη βελτίωση της διάθεσης, της κινητοποίησης και της γενικότερης ευεξίας των εμπλεκομένων μερών.

Περίπου τα μισά νοικοκυριά στις Ηνωμένες Πολιτείες διαθέτουν ένα τουλάχιστον κατοικίδιο, γεγονός που υποδηλώνει ότι οι ιδιοκτήτες αποκομίζουν μεγάλη χαρά από τη συντροφιά ενός σκύλου ή μιας γάτας. Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει: λειτουργούν όντως θεραπευτικά τα κατοικίδια ;

Αν και ορισμένες έρευνες δείχνουν ότι τα κατοικίδια προάγουν τη σωματική και ψυχολογική ευεξία, άλλα αποτελέσματα παραμένουν ασαφή. Παρά την έλλειψη ισχυρών επιστημονικών αποδείξεων, τα εμπειρικά στοιχεία υπέρ της θεραπευτικής αξίας των κατοικίδιων είναι άφθονα.

Η ομάδα της ΜακΓκράθ σε οίκο ευγηρίας. (Ευγενική παραχώρηση της Ντον ΜακΓκράθ)

 

Οφέλη για τους φοιτητές

Τα προβλήματα ψυχικής υγείας μεταξύ των φοιτητών αυξάνονται παγκοσμίως, σύμφωνα με έρευνα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας που διεξήχθη σε 19 πανεπιστήμια, σε οκτώ χώρες, μεταξύ των οποίων και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Η έρευνα έδειξε ότι το 35% των φοιτητών πληρούσε τα κριτήρια για τουλάχιστον μία κοινή ψυχική διαταραχή, όπως γενικευμένη αγχώδης διαταραχή, κατάθλιψη ή διαταραχή χρήσης αλκοόλ. Η απομάκρυνση από ένα κατοικίδιο που είχαν στην οικογενειακή εστία επιδεινώνει περαιτέρω την κατάσταση, καθώς τους στερεί έναν μηχανισμό αντιμετώπισης.

Η μελέτη που δημοσιεύθηκε στο MDPI περιελάμβανε 145 άτομα που είχαν αφήσει το κατοικίδιό τους στο σπίτι για να σπουδάσουν. Οι ερευνητές χώρισαν τους συμμετέχοντες σε δύο ομάδες: η πρώτη παρακολούθησε επτά συνεδρίες με σκύλους θεραπείας, ενώ η δεύτερη ήταν σε λίστα αναμονής. Οι συνεδρίες περιελάμβαναν χάιδεμα, συνεύρεση και συνομιλία με τους σκύλους σε ένα ήσυχο περιβάλλον.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι φοιτητές που συμμετείχαν στο πρόγραμμα με τους σκύλους παρουσίασαν σημαντικά χαμηλότερα επίπεδα άγχους, κατάθλιψης και στρες σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου. Οι ερευνητές επεσήμαναν ότι εκτός από την παρουσία των σκύλων, το ήρεμο περιβάλλον και η αλληλεπίδραση με άλλους φοιτητές και συνοδούς συνέβαλαν επίσης θετικά.

«Πρόκειται για έναν σχετικά εύκολο και χαμηλού κόστους τρόπο υποστήριξης των φοιτητών», δήλωσε η συν-συγγραφέας Πατρίσια Πέντρι, καθηγήτρια ανθρώπινης ανάπτυξης του WSU, σε δήλωση Τύπου.

Σωματικά οφέλη

Οι σκύλοι έχουν ανάγκη τη βόλτα τους, κάτι που παρακινεί τους ιδιοκτήτες τους να περπατούν περισσότερο. Τα οφέλη της φυσικής δραστηριότητας περιλαμβάνουν τη βελτίωση της καρδιαγγειακής υγείας και πολλών άλλων παραμέτρων ευεξίας.

Μελέτη του 2019, που δημοσιεύθηκε στο Scientific Reports, ανέλυσε δεδομένα από 191 ενήλικες που είχαν σκύλο, 455 ενήλικες χωρίς σκύλο και 46 παιδιά στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η έρευνα διαπίστωσε ότι οι ιδιοκτήτες σκύλων περπατούσαν περισσότερο και ήταν πιο πιθανό να ακολουθούν την οδηγία για φυσική δραστηριότητα. Επιπλέον, τα παιδιά με σκύλους ήταν πιο δραστήρια σε σχέση με εκείνα χωρίς κατοικίδιο.

Τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC) συνιστούν στους ενήλικες 150 λεπτά άσκησης μέτριας έντασης την εβδομάδα, τα οποία μπορούν να κατανεμηθούν σε πέντε ημίωρα ανά εβδομάδα.

Σύμφωνα με μια συστηματική ανασκόπηση και μετα-ανάλυση που δημοσιεύθηκε στο Circulation: Cardiovascular Quality and Outcomes, το να έχετε έναν σκύλο συσχετίστηκε με καλύτερη καρδιαγγειακή υγεία. Η ανασκόπηση εξέτασε μελέτες που δημοσιεύθηκαν μεταξύ 1950 και 2019, και αφορούσαν δεδομένα από περίπου 4 εκατομμύρια άτομα. Ορισμένες μελέτες υπέδειξαν ότι η φροντίδου σκύλου συνδέθηκε με μειωμένη αρτηριακή πίεση, βελτιωμένα επίπεδα χοληστερόλης και χαμηλότερη απόκριση του συμπαθητικού νευρικού συστήματος στο στρες, που είναι υπεύθυνο για την πάλη ή τη φυγή.

Η ανάλυση όλων των δεδομένων έδειξε ότι η ιδιοκτησία σκύλου σχετιζόταν με 31% μειωμένο κίνδυνο καρδιαγγειακού θανάτου. Σύμφωνα με τους συγγραφείς, ένας πιθανός λόγος για την αυξημένη αυτή μακροζωία μπορεί να προέρχεται από την πρόσθετη άσκηση που συνεπάγεται.

Ψυχικά και ψυχολογικά οφέλη

Τα κατοικίδια συμβάλλουν στη μείωση του στρες και στη βελτίωση της διάθεσης. Σύμφωνα με τον ψυχίατρο Σέμπνα Οσανμό, η ιδιοκτησία ενός κατοικιδίου μειώνει την κορτιζόλη, την κύρια ορμόνη του στρες. Ο ίδιος επικαλέστηκε κλινική δοκιμή του 2019, που δημοσιεύθηκε στο Sage Journals, όπου συμμετείχαν 249 φοιτητές. Η μελέτη έδειξε ότι η επαφή με σκύλους ή γάτες για μόλις 10 λεπτά μείωσε τα επίπεδα κορτιζόλης, προσφέροντας προσωρινή ανακούφιση από το στρες.

Ο γιατρός Μάικλ Βαλντέζ επεσήμανε ότι η αλληλεπίδραση με τα κατοικίδια ευνοεί την έκκριση σεροτονίνης και ντοπαμίνης, ουσιών που συνδέονται με τη χαλάρωση και την καλή διάθεση. Επιπλέον, μπορεί να μειώσει τα συμπτώματα άγχους και κατάθλιψης, ενώ συμβάλλει στη ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης.

Τέλος, η ψυχοθεραπεύτρια Αναλίζα Σμίθσον υπογράμμισε τη θετική επίδραση των κατοικίδιων στην ψυχοθεραπεία. Σύμφωνα με την ίδια, οι ασθενείς που δυσκολεύονται με την παραδοσιακή θεραπεία συχνά αισθάνονται πιο άνετα και εκφράζονται πιο εύκολα όταν αλληλεπιδρούν με σκύλους και κουνέλια, γεγονός που διευκολύνει τη διαδικασία θεραπείας.

Κοινωνικά οφέλη για την υγεία

Τα κατοικίδια δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την ανθρώπινη συντροφιά, αλλά μπορούν να διευκολύνουν την κοινωνική επαφή.

Η Μελίσσα Λεζέρ, οικογενειακή σύμβουλος και κλινική διευθύντρια του California Behavioral Health, εξηγεί ότι η κατοχή ενός σκύλου δημιουργεί περισσότερες ευκαιρίες για κοινωνική αλληλεπίδραση. Όπως ανέφερε σε μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στην Epoch Times, η βόλτα του σκύλου είναι αφορμή για πολλές αυθόρμητες συνομιλίες με γείτονες και άλλους ιδιοκτήτες σκύλων στο πάρκο. Τόνισε ότι αυτός είναι ένας εύκολος τρόπος για να κάνει κάποιος καινούριες γνωριμίες, και πρόσθεσε ότι οι άνθρωποι τείνουν να είναι πιο προσιτοί και ανοικτοί όταν υπάρχει ένας σκύλος ως ενδιάμεσος.

Παρότι η βόλτα του σκύλου δίνει πολλές ευκαιρίες για να μιλήσει κάποιος με νέο κόσμο, η προοπτική δημιουργίας νέων φιλικών σχέσεων μπορεί να φαίνεται δύσκολη. Η Στέφανι Μπουσέ, ψυχοθεραπεύτρια και ιδρύτρια του θεραπευτικού κέντρου The Mindful Loft Betrayal Trauma and Relational Recovery Centre Ontario, αναφέρει ότι τα σκυλιά βοηθούν και σε αυτό. Σύμφωνα με όσα δήλωσε στην Epoch Times, η συναισθηματική ασφάλεια και υποστήριξη που προσφέρουν τα κατοικίδια ενθαρρύνει τους ανθρώπους να αισθάνονται πιο άνετα και να αλληλεπιδρούν κοινωνικά. Εκφράζει επίσης την άποψη ότι η συναισθηματική σύνδεση με ένα κατοικίδιο μπορεί να ενισχύσει την αυτοπεποίθηση ενός ηλικιωμένου που ζει μόνος και έχει λίγους φίλους, καθιστώντας τον πιο πρόθυμο να αναλάβει κοινωνικά ρίσκα, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία νέων φιλικών σχέσεων.

Εναλλακτικές λύσεις στην κατοχή κατοικιδίου

Δεν διαθέτουν όλοι τον χρόνο, τους οικονομικούς πόρους ή την υγεία που απαιτείται για τη φροντίδα ενός κατοικιδίου σε μόνιμη βάση. Εκτός από τα προγράμματα επίσκεψης με κατοικίδια, όπως εκείνο που αναφέρεται στη μελέτη της MDPI, υπάρχουν αρκετές εναλλακτικές που προσφέρουν περιστασιακή επαφή με ζώα. Για παράδειγμα, όσοι εργάζονται εκτός σπιτιού μπορούν να προσλάβουν κάποιον για τη φροντίδα του κατοικιδίου τους κατά τη διάρκεια της απουσίας τους. Αυτή είναι μια αμοιβαία επωφελής λύση, καθώς επιτρέπει στους ιδιοκτήτες να διατηρήσουν το αγαπημένο τους κατοικίδιο, ενώ παράλληλα ένα άτομο χωρίς κατοικίδιο έχει την ευκαιρία να απολαμβάνει τη συντροφιά ενός ζώου.

Μία ακόμη επιλογή είναι η φιλοξενία ζώων. Η Τουίλα ΜακΓκί, διευθύνουσα σύμβουλος και ιδρύτρια της NOLAs Finest Pet Care LLC, επισημαίνει ότι η φιλοξενία είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους για να απολαύσει κάποιος τα οφέλη της κατοχής κατοικιδίου, χωρίς να επωμιστεί το οικονομικό βάρος. Όπως ανέφερε, η φιλοξενία προσφέρει στα ζώα ένα προσωρινό περιβάλλον γεμάτο αγάπη, δίνοντάς τους την ευκαιρία να λάβουν τη φροντίδα που χρειάζονται μέχρι να βρουν το μόνιμο σπίτι τους—μια εμπειρία που δύσκολα μπορεί να αναπαραχθεί σε ένα καταφύγιο.

Σύμφωνα με την ίδια, όσοι αναλαμβάνουν τη φροντίδα ενός φιλοξενούμενου κατοικιδίου δεν είναι μόνοι τους σε αυτή τη διαδικασία, καθώς το τοπικό καταφύγιο ή η φιλοζωική οργάνωση παρέχουν την απαραίτητη υποστήριξη, περιλαμβανομένων της τροφής, εκπαίδευσης και κτηνιατρικής περίθαλψης. Επιπλέον, προτείνει τη φιλοξενία κατοικιδίων σε όποιον σκέφτεται να υιοθετήσει ένα ζώο, αλλά δεν είναι βέβαιος αν είναι έτοιμος να αναλάβει μία τέτοια  ευθύνη.

Κίνδυνοι της κατοχής κατοικιδίου

Παρά τα εκτεταμένα θεραπευτικά οφέλη της κατοχής κατοικιδίου, υπάρχουν και ορισμένοι κίνδυνοι, με σημαντικότερο την πιθανότητα μετάδοσης ζωονόσων —λοιμωδών ασθενειών που προκαλούνται από ιούς, βακτήρια, μύκητες και παράσιτα, τα οποία μπορούν να μεταδοθούν από τα ζώα στους ανθρώπους.

Το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ (CDC) προειδοποιεί ότι αυτές οι λοιμώξεις μπορεί να κυμαίνονται από ήπιες έως σοβαρές, και σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να αποδειχθούν θανατηφόρες. Η μετάδοσή τους μπορεί να γίνει μέσω άμεσης επαφής με σωματικά υγρά του ζώου κατά το χάιδεμα ή την επαφή, αλλά και μέσω έμμεσης επαφής, όπως η διαχείριση των δοχείων τροφής και νερού των κατοικιδίων.

Τα άτομα που διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο είναι:

  • Παιδιά κάτω των 5 ετών και ενήλικες άνω των 65 ετών
  • Γυναίκες σε ενδιαφέρουσα
  • Άτομα με εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα

Όσοι δεν είναι βέβαιοι αν μπορούν να αποκτήσουν κατοικίδιο για οποιονδήποτε ιατρικό λόγο, συνιστάται να συμβουλευτούν τον γιατρό τους.

Της Mary West

Η νευροπλαστικότητα του εγκεφάλου ως πηγή χρόνιου πόνου αλλά και ως θεραπεία

Ένας 29χρονος οικοδόμος στο Λονδίνο πάτησε κατά λάθος ένα καρφί 15 εκατοστών που διαπέρασε το παπούτσι του. Ένιωσε έντονο πόνο.

Μεταφέρθηκε αμέσως στα επείγοντα περιστατικά, όπου του έδωσαν παυσίπονα. Ωστόσο, όταν οι γιατροί έβγαλαν αρχικά το καρφί και μετά το παπούτσι του, ανακάλυψαν ότι το πόδι του ήταν άθικτο. Το καρφί είχε περάσει ανάμεσα από τα δάχτυλα των ποδιών του χωρίς να τον τρυπήσει καθόλου.

Αυτή η διάσημη ιατρική περίπτωση, που δημοσιεύθηκε στο British Medical Journal το 1995, φανερώνει ότι ο πόνος μπορεί να είναι νευροπλαστικός, δηλαδή ο εγκέφαλος μπορεί να παράγει σήματα πόνου χωρίς να υπάρχει σωματική βλάβη.

«Όλος ο πόνος παράγεται από τον εγκέφαλο και ανεξάρτητα από το αν αυτός ο πόνος σχετίζεται με έναν πραγματικό τραυματισμό ή όχι, ο πόνος αυτός είναι πραγματικός», δήλωσε ο Γιόνι Ασάρ, κλινικός ψυχολόγος και επίκουρος καθηγητής εσωτερικής ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Anschutz Medical Campus του Κολοράντο, στην εφημερίδα The Epoch Times.

Η νευροεπιστήμη υποστηρίζει ότι οι δίοδοι του πόνου στον εγκέφαλο συνδέονται και επηρεάζονται από συναισθήματα όπως ο φόβος ή η προσδοκία του πόνου, το ψυχολογικό στρες και το τραύμα. Σύμφωνα με αυτήν τη γνώση, η αντιμετώπιση των συναισθημάτων είναι αναπόσπαστο μέρος της θεραπείας του χρόνιου πόνου, τον οποίο η ιατρική επιστήμη ορίζει ως πόνο με διάρκεια τριών έως έξι μηνών.

Η αναγνώριση και η απελευθέρωση καταπιεσμένων συναισθημάτων, περιλαμβανομένων των πεποιθήσεων του φόβου του πόνου, μπορεί να βοηθήσει τον εγκέφαλο να «ξεμάθει» τον χρόνιο πόνο.

Ο εγκέφαλός σας δημιουργεί τον πόνο

Ο πόνος είναι ένα σήμα συναγερμού που στέλνει ο εγκέφαλος για να ειδοποιήσει το σώμα για πιθανό κίνδυνο. Σύμφωνα με το μοντέλο της «προγνωστικής κωδικοποίησης», ο εγκέφαλος μπορεί να δημιουργήσει πόνο ως απάντηση σε έναν πραγματικό τραυματισμό – ή μπορεί να προβλέψει τον πόνο με βάση τον φόβο, την προσδοκία ή προηγούμενες οδυνηρές εμπειρίες. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε έναν κύκλο στον οποίο ο φόβος και ο πόνος αλληλοενισχύονται, παρατείνοντας την εμπειρία του πόνου.

Ο εγκέφαλος είναι ένα μοναδικό όργανο λόγω της πλαστικότητας του, δηλαδή της ικανότητάς του να αλλάζει και να δημιουργεί νέες νευρικές συνδέσεις. Η νευροπλαστικότητα μάς επιτρέπει να μαθαίνουμε νέες δεξιότητες και γλώσσες και να αναρρώνουμε από εγκεφαλικές βλάβες όπως τα εγκεφαλικά επεισόδια. Ωστόσο, αυτό σημαίνει επίσης ότι ο εγκέφαλος μπορεί να μάθει πράγματα όπως ο πόνος, σύμφωνα με τον Ασάρ.

Το στρες, η κατάθλιψη ή το άγχος μπορούν να θέσουν τον εγκέφαλο σε κατάσταση υψηλού συναγερμού ή σε κατάσταση μάχης ή φυγής.

Ο εγκέφαλος που έχει κολλήσει στη λειτουργία υψηλής επιφυλακής προκαλεί συνεχώς την απελευθέρωση ορμονών του στρες στην κυκλοφορία του αίματος. Ένας τέτοιος υπερ-επιφυλακτικός εγκέφαλος συνήθως στέλνει σήματα κινδύνου ακόμη και όταν δεν υπάρχει πραγματική απειλή. Με την πάροδο του χρόνου, αυτά τα λανθασμένα σήματα τείνουν να ενσωματωθούν στο νευρικό μας σύστημα, οδηγώντας σε χρόνιο πόνο.

«Το καλό είναι ότι μπορούμε να αξιοποιήσουμε την ίδια πλαστικότητα για να βοηθήσουμε τον εγκέφαλό σας να ξεμάθει τον πόνο», δήλωσε ο Ασάρ.

Ο Δρ Αλεχάντρο Σεντούριον, νευρολόγος με έδρα τη Νέα Υόρκη, δήλωσε στην Epoch Times ότι ενώ τα νευρολογικά προβλήματα μπορούν να προκαλέσουν χρόνιο πόνο, ο χρόνιος πόνος συνδέεται περισσότερο με συναισθηματικά παρά με δομικά προβλήματα.

Σύμφωνα με τον Σεντούριον, αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι αποφεύγουν παραβλέπουν συναισθηματικούς στρεσογόνους παράγοντες που το συνειδητό μυαλό δεν θέλει να επεξεργαστεί. Τότε, με υποσυνείδητο τρόπο, η συναισθηματική δυσφορία μεταφέρεται στο σώμα. Ο πόνος στην πλάτη είναι από τις πιο συνηθισμένες εκδηλώσεις αυτού του φαινομένου, επιτρέποντας στον εγκέφαλο να εστιάσει στον σωματικό πόνο και όχι στη συναισθηματική δυσφορία.

Η παραδοσιακή κινεζική ιατρική και η αγιουρβέδα αναγνωρίζουν εδώ και καιρό τη σύνδεση νου-σώματος, θεωρώντας τα συναισθήματα, την ενέργεια και τη σωματική υγεία ως βαθιά αλληλένδετα. Η σύγχρονη έρευνα επικυρώνει πλέον τον ρόλο της νευροπλαστικότητας, του στρες και των συναισθημάτων στον χρόνιο πόνο και την ασθένεια, οδηγώντας σε μια πιο ολοκληρωμένη κατανόηση.

Πώς εκδηλώνεται η σύνδεση νου και σώματος στον πόνο της πλάτης

Ο πόνος στην πλάτη είναι ένας από τα πιο κοινά σωματικά προβλήματα παγκοσμίως. Περίπου το 90% του χρόνιου πόνου στη μέση δεν έχει σαφή δομική αιτία που θα απαιτούσε χειρουργική επέμβαση και οι απεικονιστικές μελέτες συχνά δείχνουν «φυσιολογικές αλλαγές που σχετίζονται με την ηλικία» στους δίσκους.

Με βάση την έρευνα των νευροεπιστημών για τον χρόνιο πόνο, «υπάρχει μια αργή αλλά αυξανόμενη παραδοχή στην ιατρική κοινότητα ότι ο χρόνιος πόνος στην πλάτη επηρεάζεται από το σύστημα επεξεργασίας του πόνου στον εγκέφαλο, το στρες και τα συναισθήματα», είπε.

Εκτός από τα παυσίπονα, όπως τα στεροειδή και μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα και τα οπιοειδή, τα οποία χρησιμοποιούνται για τη διαχείριση του χρόνιου πόνου, μελέτες έχουν δείξει ότι διάφορες ψυχολογικές επιλογές που εστιάζουν στη σχέση νου και σώματος, όπως η θεραπεία επανεπεξεργασίας του πόνου (PRT), ο διαλογισμός και το τσιγκόνγκ (ασκήσεις για την κίνηση της ενέργειας) μπορούν να ανακουφίσουν αποτελεσματικά τον χρόνιο πόνο στην πλάτη, ηρεμώντας το νευρικό σύστημα και επανασυνδέοντας τα μονοπάτια του πόνου στον εγκέφαλο.

Ο αείμνηστος γιατρός Τζον Ε. Σάρνο, ένας από τους πρωτοπόρους της ιατρικής για νου και σώμα, αναφέρθηκε στις διαταραχές του πόνου που προκαλούνται από το συναίσθημα ως Σύνδρομο Μυοσίτιδας της Έντασης (ΣΜΣ), γνωστό και ως σύνδρομο νου-σώματος. Πολλές διασημότητες έχουν πιστώσει δημοσίως στον Σάρνο τη θεραπεία του πόνου στην πλάτη τους μετά την ανάγνωση των βιβλίων του.

Στο «Healing Back Pain: The Mind-Body Connection» (Θεραπεύοντας τον πόνο της πλάτης: Η σχέση νου και σώματος), ο Σάρνο προσφέρει 12 θέσεις που μπορούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους να διαχειριστούν τον χρόνιο πόνο, μεταξύ αυτών:

  • Το σώμα μου είναι φυσιολογικό και δεν έχω τίποτα να φοβάμαι
  • Ο πόνος είναι μια ακίνδυνη αίσθηση, που αποσπά την προσοχή μου από τα δύσκολα συναισθήματα
  • Ο καταπιεσμένος θυμός μου είναι το βασικό συναισθηματικό ζήτημα
  • Εγώ είμαι υπεύθυνος και όχι το υποσυνείδητό μου
  • Θα επικεντρωθώ στο ψυχολογικό και όχι στο σωματικό

Οι βασικές τεχνικές της μεθόδου είναι ο διαλογισμός ενσυνειδητότητας, οι θετικές επιβεβαιώσεις και η τήρηση ημερολογίου.

Ο Σέντουριον, νευρολόγος με περισσότερα από 20 χρόνια εμπειρίας, θυμάται έναν από τους ασθενείς του με χρόνιο πόνο στη μέση που βρήκε ανακούφιση χρησιμοποιώντας τη μέθοδο του Σάρνο, Πριν καταφύγει εκεί, είχε δοκιμάσει φυσιοθεραπεία και διάφορες άλλες μεθόδους χωρίς όμως σημαντικά αποτελέσματα.

Οι καθημερινές υπενθυμίσεις και η σύνδεση πόνου-συναισθήματος βοήθησαν τον ασθενή να συνειδητοποιήσει ότι ένιωθε επί χρόνια θυμό και δυσαρέσκεια για τη μητέρα του για ένα οικογενειακό ζήτημα, πιστεύοντας ότι η μητέρα του τον  αδικήσει στο ζήτημα της οικογενειακής κληρονομιάς. Καθώς ο άντρας άρχισε να αφήνει τα αρνητικά συναισθήματα, ο χρόνιος πόνος του σταδιακά υποχώρησε μέχρι που εξαφανίστηκε.

Μία άλλη περίπτωση είναι η Τσάρλι, μια νεαρή φοιτήτρια βιοχημείας από το Λονδίνο, η οποία αφηγήθηκε σε μια ταινία μικρού μήκους πώς ανέκαμψε μία διετία χρόνιου πόνου στην πλάτη. Είχε δοκιμάσει ακόμη και υψηλή δόση οπιοειδών παυσίπονων χωρίς επιτυχία.

Η Τσάρλι άρχισε να τηρεί ημερολόγιο ακολουθώντας την τεχνική νου-σώματος. Ακόμη και πριν το συνειδητοποιήσει, η καταγραφή στο ημερολόγιο τη βοήθησε να απελευθερώσει συναισθήματα που είχαν εγκλωβιστεί μέσα της από την παιδική έως την ενήλικη ζωή της, και λειτουργούσαν ως πηγές έντασης και άγχους. Στην αρχή, ένιωθε ότι το να γράφει για πράγματα που την ενοχλούσαν ήταν άσκοπο. Όμως, όπως είπε, συχνά βγαίνουν συναισθήματα κατά τη διαδικασία της καταγραφής την ύπαρξη των οποίων ούτε καν υποψιαζόμαστε. Αυτό τη βοήθησε να επεξεργαστεί δύσκολα συναισθήματα και ο πόνος της άρχισε να ξεθωριάζει.

Τώρα, κάθε φορά που βιώνει νέα σωματικά συμπτώματα, κοιτάζει πρώτα μέσα της, υπενθυμίζοντας στον εαυτό της να δει πώς αισθάνεται εκείνη τη στιγμή. Θεωρεί ότι οι επώδυνες αισθήσεις είναι ένα μήνυμα από το σώμα της που της ζητά να «συντονιστεί με κάτι» που μπορεί να αγνοούσε. Είπε ότι το ανθρώπινο σώμα είναι πολύ πιο ισχυρό από ό,τι νομίζουμε και ότι έχουμε μέσα μας τα εργαλεία για να βοηθήσουμε τον εαυτό μας.

Οι ειδικοί της νευροεπιστήμης και της ψυχολογίας έχουν επεκτείνει τις αρχές νου-σώματος του Σάρνο για να εφαρμόσουν τη νευροπλαστικότητα και την έρευνα για τον πόνο που σχετίζεται με το άγχος σε καταστάσεις χρόνιου πόνου. Μία από αυτές τις τεκμηριωμένες θεραπείες είναι η θεραπεία επανεπεξεργασίας του πόνου, η οποία στοχεύει στη δημιουργία νέων συνδέσεων στον εγκέφαλο ώστε να «ξεμάθει» τον χρόνιο πόνο.

Θεραπεία επανεπεξεργασίας του πόνου

Η θεραπεία επανεπεξεργασίας πόνου (Pain Reprocessing Therapy – PRT) στοχεύει στη μείωση ή την εξάλειψη του χρόνιου πόνου. Χρησιμοποιεί διάφορες τεχνικές για να βοηθήσει τους ανθρώπους να επανεκπαιδεύσουν τον εγκέφαλό τους ώστε να ερμηνεύει τον χρόνιο πόνο ως μια ασφαλή αίσθηση αντί για τραυματική.

Η σωματική παρακολούθηση είναι μια βασική τεχνική της PRT που ενθαρρύνει τους ασθενείς να παρατηρούν τον πόνο τους με περιέργεια και να τον επαναπροσδιορίζουν ως μία μη επιβλαβή σωματική αίσθηση. Καθοδηγούνται να συμμετάσχουν σε δραστηριότητες ρουτίνας, όπως το περπάτημα ή το σκύψιμο, τις οποίες μπορεί να απέφευγαν λόγω του φόβου του πόνου, και να επανεκτιμήσουν τις επώδυνες αισθήσεις ως ασφαλείς, αναδιαμορφώνοντας τις πεποιθήσεις τους για τον πόνο. Τέλος, η PRT αντιμετωπίζει το συναισθηματικό στοιχείο του πόνου – οι ασθενείς καθοδηγούνται να αναγνωρίζουν και να επεξεργάζονται το άγχος, το στρες και τα τραύματα του παρελθόντος και να καλλιεργούν θετικά συναισθήματα.

Με αυτόν τον τρόπο, βοηθά τους ασθενείς να σπάσουν τον κύκλο πόνος-φόβος και να αναδιαμορφώσουν τις νευρωνικές συνδέσεις του εγκεφάλου.

Το 2021, ο Ασάρ και η ομάδα του διεξήγαγαν την πρώτη κλινική δοκιμή για να μελετήσουν τον αντίκτυπο της PRT σε άτομα με χρόνιο πόνο στην πλάτη. Οι σαρώσεις νευροαπεικόνισης έδειξαν ότι οι συμμετέχοντες που ακολούθησαν τη θεραπεία επανεπεξεργασίας του πόνου είχαν μειωμένη εγκεφαλική δραστηριότητα σε διάφορες περιοχές που σχετίζονται με την επεξεργασία του πόνου.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι το 66% των ασθενών στην ομάδα PRT απαλλάχθηκαν ολοκληρωτικά ή σχεδόν από τον πόνο μέσα στο διάστημα των τεσσάρων εβδομάδων θεραπείας, σε σύγκριση με το 20% της ομάδας του εικονικού φαρμάκου και το 10% της ομάδας της συνήθους φροντίδας, που ακολουθούσαν μόνο την καθιερωμένη θεραπείακατά τη διάρκεια της δοκιμής. Τα οφέλη της θεραπείας διατηρήθηκαν σε μεγάλο βαθμό επί ένα τουλάχιστον έτος, όπως έδειξε η παρακολούθηση των υποκειμένων.

ZoomInImage
Τα ποσοστά ανταπόκρισης των ασθενών των ομάδων PRT, εικονικού φαρμάκου και συνηθισμένης φροντίδας για θεραπεία χρόνιου πόνου στην πλάτη μετά από 4 εβδομάδες θεραπείας και παρακολούθηση ενός έτους. (The Epoch Times)

Μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας επανεπεξεργασίας πόνου, οι συμμετέχοντες ερωτήθηκαν σχετικά με τις εμπειρίες τους. Περιέγραψαν τη σύνδεση πόνου-συναισθήματος ως κρίσιμο συστατικό της θεραπείας και δήλωσαν ότι η PRT τους βοήθησε να διακρίνουν μεταξύ δύο τύπων πόνου: τον πόνο που προκαλείται από τραυματισμό και τον πόνο που προκύπτει από συναισθηματική δυσφορία. Η αντίληψή τους για τον πόνο είχε αλλάξει.

Οι άνθρωποι συχνά αποδίδουν τον χρόνιο πόνο τους σε φυσικούς παράγοντες, όπως η ηλικία, το βάρος, η στάση του σώματος ή ένας παλιός τραυματισμός. Η PRT στοχεύει στην αλλαγή αυτών των αντιλήψεων, δήλωσε ο Ασάρ.

Ασκήσεις τσιγκόνγκ και διαλογισμός

Το qi-gong (τσιγκόνγκ) είναι ένα παραδοσιακό κινεζικό σύστημα άσκησης για τον νου και το σώμα, που αποτελείται από ασκήσεις αργής κίνησης, τεχνικές αναπνοής και εστιασμένες τεχνικές ενσυνειδητότητας και διαλογισμού που βοηθούν στην εξισορρόπηση της ενέργειας (που ονομάζεται τσι ή ζωτική ενέργεια) μέσα στο σώμα, για την επίτευξη βέλτιστης υγείας. Εκτός από τη σωματική πτυχή, οι τεχνικές τσιγκόνγκ καλλιεργούν και την εσωτερική φύση του ατόμου,  κυρίως μέσω της ανάπτυξης ενός συμπονετικού και συγχωρητικού πνεύματος, καθοδηγώντας τους ανθρώπους να αφήσουν τα αρνητικά και να αγκαλιάσουν τα θετικά.

Τις τελευταίες δεκαετίες, οι ασκήσεις τσιγκόνγκ έχουν κερδίσει δημοτικότητα παγκοσμίως λόγω της αποτελεσματικότητας τους σε διάφορες παθήσεις –  ο χρόνιος πόνος στη μέση είναι μεταξύ αυτών.

ZoomInImage
Έρευνες έχουν δείξει ότι οι ασκήσεις τσιγκόνγκ, όπως και ο διαλογισμός, έχουν ευεργετική επίδραση σε διάφορες καταστάσεις υγείας. (Ευγενική παραχώρηση του Άντιρατζ Τσακραμπάρτι)

Μια πρόσφατη μελέτη σε βετεράνους του αμερικανικού στρατού με χρόνιο πόνο στη μέση έδειξε ότι οι πρακτικές τσιγκόνγκ μπορούν να μειώσουν σημαντικά τον πόνο. Η έρευνα διαπίστωσε ότι οι συμμετέχοντες στους οποίους δόθηκε ένα πρόγραμμα ασκήσεων τσιγκόνγκ διάρκειας οκτώ εβδομάδων παρουσίασαν σημαντική βελτίωση σε όλα τα ζητήματα που σχετίζονταν με τον πόνο, περιλαμβανομένης της έντασης του πόνου, της δυσκολίας που προέκυπτε από τον πόνο στη μέση και των διαταραχών του ύπνου, σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου.

Επιπλέον, μια κλινική δοκιμή μίας ρουτίνας ενσυνειδητότητας διάρκειας μικρότερης των δύο ωρών την εβδομάδα βελτίωσε σημαντικά τις ικανότητες και την ποιότητα ζωής των ασθενών με χρόνιο πόνο στην πλάτη, με περισσότερο από το 80% των συμμετεχόντων να περιγράφουν υποχώρηση των συμπτωμάτων τους σχεδόν αμέσως μετά το πέρας των οκτώ εβδομάδες.

Ο Ασάρ πιστεύει ότι οι μη φαρμακολογικές προσεγγίσεις όπως η θεραπεία επανεπεξεργασίας του πόνου και οι συναφείς θεραπείες θα μπορούσαν να έχουν τεράστια επίδραση σε αυτό το δυσεπίλυτο πρόβλημα στην υγειονομική περίθαλψη, προσφέροντας «ένα πολλά υποσχόμενο μονοπάτι προς τα εμπρός – ένα μονοπάτι όπου η ανάρρωση από τον χρόνιο πόνο είναι δυνατή».

Των Arsh Sarao and Makai Allbert

 

Πέντε τρόποι για να απαλύνετε το άγχος του φροντιστή

Το άγχος του φροντιστή είναι πραγματικό και μπορεί να εκτροχιάσει και τα καλύτερα σχέδια. Όπως πολλοί άνθρωποι των οποίων οι ηλικιωμένοι γονείς αρρωσταίνουν, η Τζένιφερ Μπαρντ βρέθηκε να απρόσμενα σε έναν ρόλο φροντίδας πριν από μερικά χρόνια, όταν η μητέρα της στάλθηκε στο σπίτι από το νοσοκομείο με ένα σωλήνα σίτισης.

Η Μπαρντ, αναπληρώτρια καθηγήτρια παγκόσμιας υγείας στη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου της Βοστώνης, ζούσε στη Βοστώνη, ενώ η μητέρα της βρισκόταν στο Οχάιο. Αν και η μητέρα της ήθελε να ζει ανεξάρτητα, δεν μπορούσε να διαχειριστεί μόνη της το σωληνάριο σίτισης και η Μπαρντ δεν είχε άλλη επιλογή από το να παρέμβει.

«Πέρα από την έλλειψη προετοιμασίας», λέει η Μπαρντ, «υπήρχε μια συνολική, συντριπτική δέσμευση χρόνου — συν τις ψυχικές απαιτήσεις» – στην προσπάθεια να διαχειριστεί τη ζωή της και τη δουλειά της, από περίπου 700 μίλια μακριά.

Η ανακούφιση από το άγχος του φροντιστή είναι δυνατή

Η ξαφνική απώλεια του ελέγχου της ζωής σας, το απρόβλεπτο των αναγκών των γονιών σας, ο αγώνας να βρείτε αξιόπιστη υποστήριξη: αυτά είναι τα βασικά συστατικά του άγχους των φροντιστών. Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση Family Caregiver για το 2024 από το SeniorLiving.com, το 72 % των οικογενειακών φροντιστών βιώνουν συναισθηματική πίεση. Τα δύο τρίτα δυσκολεύονται να εξισορροπήσουν τα καθήκοντα φροντίδας με άλλες ευθύνες, ενώ περισσότεροι από τους μισούς αγχώνονται για τα χρήματα.

Ακολουθούν στρατηγικές δοκιμασμένες στην πράξη από οικογενειακούς φροντιστές και ειδικούς φροντίδας στην πρώτη γραμμή. Κάποιες ιδέες θα σας ταιριάζουν, άλλες όχι. Ακριβώς όπως τα χειρότερα ερεθίσματα του στρες είναι ιδιαίτερα για εσάς, «η διαχείριση του άγχους είναι μοναδική για κάθε άτομο», επισημαίνει η Αμάντα Κρίσερ, αναπληρώτρια διευθύντρια  Συμπεριφορικής Υγείας στο Εθνικό Συμβούλιο για τη Γήρανση (NCOA) Κέντρο για την Υγιή Γήρανση. «Πρέπει να βρείτε αυτό που λειτουργεί για εσάς.»

Αδράξτε μικρές νίκες

Δεδομένης της τεράστιας επιβάρυνσης, είναι δελεαστικό να ονειρευόμαστε μια λύση που θα μπορούσε να εξαλείψει ένα μεγάλο κομμάτι άγχους ταυτόχρονα. Ίσως ένας αδερφός αποφασίσει να κάνει αυτό που του αναλογεί. Ίσως ένας πλούσιος ξάδερφος σάς πάει σε ένα σπα. Περιττό να πούμε ότι αυτά τα σενάρια συμβαίνουν σπάνια. Περισσότερο σημαντικά είναι τα μικρά κατορθώματα.

«Δεν έχει να κάνει τόσο με μεγάλα βήματα αυτοεξυπηρέτησης, όπως να κάνετε διακοπές ή γιόγκα, αλλά μάλλον με τα μικρά πράγματα που βοηθούν, ιδίως αν γίνονται με συνέπεια», λέει η  Κρίσερ.

Αυτή η προοπτική θα μπορούσε να αλλάξει το παιχνίδι για τους φροντιστές. Δεν μπορέσετε να τα καταφέρετε όλα. Αλλά μπορείτε να επιτύχετε μικρές νίκες, εστιάζοντας σε πράγματα που είναι εφικτά.

Χρόνος

Η φροντίδα ηλικιωμένου ατόμου πολλές φορές απαιτεί μεγάλη αφοσίωση και πολύ χρόνο. Ακόμα κι αν μένετε κοντά, ίσως δεν είναι εφικτό να συνδυάσετε τη φροντίδα που πρέπει να πάρεχετε με την εργασία σας.

Εξετάστε την πιθανότητα να πάρετε άδεια είτε με είτε χωρίς αποδοχές, εφόσον βέβαια αυτό είναι στα πλαίσια των δυνατοτήτων σας.

Η βοήθεια της ‘τετράγωνης αναπνοής’

Η αναπνοή ως τεχνική διαχείρισης του στρες τείνει να παίζει καθολικό ρόλο. Η κορυφαία σύσταση της Κρίσερ για τους φροντιστές που πιέζονται από τον χρόνο είναι να αφιερώσουν 30 δευτερόλεπτα – όταν είναι στο ντους, κάθονται στο αυτοκίνητο ή ακούν τη μητέρα τους να απαριθμεί τα φάρμακά της (ξανά) – και να δοκιμάσουν να αναπνεύσουν σε χρόνο τεσσάρων τετάρτων.

Η λεγόμενη ‘τετράγωνη αναπνοή’ είναι αυτό που κάνουν οι Μονάδες Υποβρύχιων Καταστροφών για να διατηρούνται ήρεμοι, επομένως θα μπορούσε κάλλιστα να έχει καλά αποτελέσματα και για τους φροντιστές, οι οποίοι εργάζονται εξίσου σκληρά.

Εισπνεύστε μετρώντας μέχρι το τέσσερα. Κρατήστε την αναπνοή σας μετρώντας μέχρι το τέσσερα. Εκπνεύστε μετρώντας μέχρι το τέσσερα. Κρατήστε την αναπνοή σας μετρώντας μέχρι το τέσσερα. Επαναλάβετε.

Μερικοί γύροι ‘τετράγωνης αναπνοής’ θα σας βοηθήσουν να επιβραδύνετε τον ρυθμό σας, έστω και λίγο, μειώνοντας τις ορμόνες του στρες. Το προστιθέμενο οξυγόνο είναι επίσης ευεργετικό και μπορεί να σας βοηθήσει να χαλαρώσετε, λέει η Κρίσερ. «Δεν φαίνεται να είναι κάτι σπουδαίο, αλλά όταν γίνεται με συνέπεια, έχει τεράστιο αντίκτυπο.»

Αλλάξτε οπτική

Κατά τη διάρκεια του σχετικά σύντομου διαστήματος που η Τζένιφερ Μπαρντ φρόντιζε τη μαμά της προτού εκείνη φύγει από τη ζωή, μπόρεσε να εφαρμόσει πολλές από τις κλασικές στρατηγικές αυτοεξυπηρέτησης: να κάνει μακρινούς περιπάτους, να κάνει γιόγκα κ.ο.κ. Αυτό που τη βοηθούσε περισσότερο να μετριάζει το άγχος της, όπως λέει, ήταν ότι γνώριζε ότι δεν ήταν η μητέρα της η πηγή της πίεσης: «Δεν ήταν η μητέρα μου, που με επιβάρυνε ψυχολογικά, ήταν το σύστημα».

Με αυτό, η Μπαρντ δεν αναφέρεται μόνο στα συστήματα περίθαλψης και υποστήριξης, τα οποία προσφέρουν ελάχιστα στους οικογενειακούς φροντιστές, αλλά στο ευρύτερο σύστημα των άγραφων κανόνων φροντίδας που ορίζουν τι πρέπει να κάνει ένα ‘καλό παιδί’ για τους ηλικιωμένους γονείς του. Το δοκίμιο που έγραψε αργότερα η Μπαρντ, με τίτλο «Η Καλή Κόρη» (The Good Daughter), με ενέπνευσε να επικοινωνήσω μαζί της για να ακούσω την ιστορία της.

Η αναδιαμόρφωση μιας κατάστασης μπορεί να μην φαίνεται ότι θα ελάφρυνε πολύ τα απτά βάρη της φροντίδας. Αλλά η αφαίρεση μιας πηγής συναισθηματικής απογοήτευσης ανάμεσα σε εσάς και τον μεγαλύτερο γονέα (ή άλλον συγγενή σας) μπορεί να σας χαρίσει έναν βαθμό ψυχικής ηρεμίας. Στην πραγματικότητα, η Κρίσερ λέει ότι η αλλαγή προοπτικής μπορεί να είναι ένα εξαιρετικά ισχυρό εργαλείο για τους φροντιστές – οι οποίοι παλεύουν τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά.

Ένα καλό παράδειγμα είναι οι ενοχές του φροντιστή. Όταν έχετε μια επαναλαμβανόμενη σκέψη για το τι έπρεπε ή τι θα μπορούσατε να είχατε κάνει, δοκιμάστε να στρέψετε τον νου σας στα θετικά πράγματα που όντως κάνατε: Φάγαμε ένα ωραίο δείπνο. Δεν τσακωθήκαμε στο αυτοκίνητο. Τα παιδιά καθάρισαν την κουζίνα. Αυτή η τεχνική προέρχεται από τη γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία (CBT) και «είναι ένας καλός τρόπος να κάνουμε τον εγκέφαλό μας να σκεφτεί διαφορετικά», σύμφωνα με την Κρίσερ.

Δεχθείτε βοήθεια

Το να ζητάτε βοήθεια ίσως είναι αρκετά δύσκολο. Πολλοί φροντιστές, βρίσκοντας τα καθήκοντα τους συντριπτικά, διστάζουν να εμπλέξουν άλλους.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι όλοι χρειαζόμαστε βοήθεια. Η βοήθεια μπορεί να αφορά μικρά πράγματα. Ακόμη και τα πιο φαινομενικά απλά και ασήμαντα, όπως να πάρει κάποιος άλλος ψωμί από τον φούρνο, λέει η Κρίσερ. «Αν κάποιος σας ρωτήσει αν χρειάζεστε κάτι από το κατάστημα, μπορείτε κάλλιστα να ζητήσετε αυτά που θέλετε.»

Αφού κάνετε την αρχή, είναι πιο εύκολο να ζητήσετε και να δεχτείτε βοήθεια και με άλλους τρόπους, σημειώνει η Κρίσερ — και ίσως και να προσφέρετε βοήθεια σε αντάλλαγμα. «Υπάρχουν 53 εκατομμύρια οικογενειακοί φροντιστές», επισημαίνει. «Αυτό είναι περίπου ένας στους πέντε ενήλικες. Όλοι φροντίζουν κάποιον.»

Και όλοι χρειάζονται ένα διάλειμμα.

Του βουλευτή Dunleavey

Από τα «Προσωπικά Οικονομικά του Κίπλινγκερ»

Βρετανία: Προγράμματα για το στρες και την ψυχική υγεία στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση

Ένα πρόγραμμα που διδάσκει τα παιδιά να διαχειρίζονται τα καθημερινά αρνητικά συναισθήματα τους δείχνει να έχει θετικό αντίκτυπο στην ευημερία των μαθητών, σύμφωνα με μελέτη που χρηματοδοτήθηκε από το Υπουργείο Παιδείας.

Το πρόγραμμα «Εκπαίδευση για την Ευημερία» («Education for Wellbeing»), μια συνεργασία της φιλανθρωπικής οργάνωσης Άννα Φρόιντ και του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (UCL), διαπίστωσε ότι τρία προγράμματα ψυχικής υγείας είχαν θετικά αποτελέσματα, με τη «Στρατηγική για την Ασφάλεια και την Ευημερία» (Strategy for Safety and Wellbeing – SSW) να ξεχωρίζει.

Η Στρατηγική είναι μια παρέμβαση ευαισθητοποίησης για την ψυχική υγεία, η οποία βοηθά τους μαθητές να εξοικειωθούν με συναισθήματα όπως η θλίψη και το άγχος και να μάθουν πώς να τα διακρίνουν από τις ψυχικές ασθένειες.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι αυτό το πρόγραμμα επηρέασε πολύ θετικά τους μαθητές του δημοτικού, και όταν εφαρμόστηκε πλήρως «παρατηρήθηκε σημαντική αύξηση των γνώσεων για την ψυχική υγεία στα σχολεία πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης».

Μετά τα αποτελέσματα της μελέτης, η φιλανθρωπική οργάνωση Άννα Φρόιντ, που ασχολείται με την ψυχική υγεία των παιδιών και των οικογενειών τους, ανακοίνωσε ότι επεκτείνει την εκπαίδευση για την υποστήριξη του προσωπικού σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο, ώστε να διδάσκουν τη «Στρατηγική για την Ασφάλεια και την Ευημερία» τόσο στα δημοτικά όσο και στα γυμνάσια.

Η κύρια ερευνήτρια, καθηγήτρια και ειδική στην παιδική ψυχική υγεία και ευημερία Τζες Ντέιτον, του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, δήλωσε ότι τα αποτελέσματα της μελέτης παρέχουν στο προσωπικό των σχολείων «πολύτιμες κατευθυντήριες γραμμές για την ενίσχυση της ψυχικής υγείας και ευημερίας των μαθητών».

 Ανεπιθύμητες συνέπειες

Τα δύο άλλα προγράμματα, οι «Ασκήσεις Ενσυνειδητότητας» και οι «Τεχνικές Χαλάρωσης», είχαν επίσης καλά αποτελέσματα, ωστόσο οι ερευνητές παρατήρησαν ότι υπήρξαν και ορισμένες αρνητικές συνέπειες σε συγκεκριμένες ηλικιακές ομάδες και μαθητικούς πληθυσμούς.

Οι Ασκήσεις Ενσυνειδητότητας «μείωσαν σημαντικά τα συναισθηματικά προβλήματα» στα γυμνάσια. Όμως, στα δημοτικά «υπήρχαν ενδείξεις ότι η συχνή εφαρμογή τους επέτεινε τις συναισθηματικές δυσκολίες», ιδιαίτερα σε παιδιά που είχαν ήδη συναισθηματικές δυσκολίες ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.

Αντίθετα, οι Τεχνικές Χαλάρωσης «μείωσαν σημαντικά τις συναισθηματικές δυσκολίες» όταν εφαρμόστηκαν στους μαθητές του δημοτικού, αλλά στα γυμνάσια, «οι συναισθηματικές δυσκολίες αυξήθηκαν ανάλογα με τη συχνότητα της εφαρμογής του προγράμματος».

Η Ντέιτον δήλωσε: «Διαπιστώσαμε ότι ορισμένες από τις παρεμβάσεις είναι αποτελεσματικές μόνο όταν εφαρμόζονται πλήρως ή σε συγκεκριμένες ομάδες, και ότι μπορεί να προκαλέσουν ανεπιθύμητες αντιδράσεις σε άλλες».

Τόνισε ότι τα σχολεία θα πρέπει να παρακολουθούν την επίδραση αυτών των παρεμβάσεων, επισημαίνοντας ότι επειδή η επίδρασή τους από μόνη της «είναι περιορισμένη, πρέπει να αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης, ολιστικής σχολικής προσέγγισης στην ψυχική υγεία και ευημερία».

Η κυβέρνηση δήλωσε ότι δεσμεύεται να φροντίσει για την ψυχική υγεία των παιδιών και με άλλα μέτρα όπως η παροχή πρόσβασης σε εξειδικευμένους επαγγελματίες ψυχικής υγείας σε κάθε σχολείο και η πρόσληψη 8.500 νέων εργαζομένων στον τομέα της ψυχικής υγείας για τη θεραπεία παιδιών και ενηλίκων.

Επιδείνωση της ψυχικής υγείας των παιδιών

Η Έρευνα του NHS για την Ψυχική Υγεία Παιδιών και Νέων (Mental Health of Children and Young People) του 2023 διαπίστωσε ότι ένα στα πέντε παιδιά (20,3%) ηλικίας 8 έως 16 ετών είχε πιθανή ψυχική διαταραχή. Το 2017, το ποσοστό ήταν 12,5%.

Η επιδείνωση της ψυχικής υγείας των παιδιών επιβεβαιώθηκε επίσης από μελέτη του Πανεπιστημίου του Λονδίνου που δημοσιεύθηκε τον περασμένο μήνα, η οποία έδειξε αύξηση 65% στον αριθμό των παιδιών ηλικίας 5 έως 18 ετών που εισήχθησαν σε νοσοκομείο με διαταραχές ψυχικής υγείας μεταξύ 2012 και 2022. Αυτό συγκρίθηκε με μια αύξηση 10,1% στις συνολικές εισαγωγές στο ίδιο χρονικό διάστημα.

Ο Ντέμιαν Γουάιλντ, σύμβουλος κλινικής ψυχολογίας με εκτενή εμπειρία στην εργασία με παιδιά και ενήλικες, δήλωσε στην Epoch Times ότι τα αίτια πίσω από τα αυξημένα ποσοστά είναι περίπλοκα και περισσότερα από ένα. Ένας παράγοντας, π.χ.,  μπορεί να είναι η αλληλεπίδραση των παιδιών με το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία «μπορεί να ενισχύουν τις καθημερινές ανησυχίες και τους φόβους τους».

Έλλειψη ευκαιριών

Ο Γουάιλντ, ο οποίος έχει διδακτορικό στην κλινική ψυχολογία, ανέφερε ως παράγοντες που μπορεί να οδηγήσουν σε κακή ψυχολογική υγεία την έλλειψη ευκαιριών, τη φτώχεια, την ανισότητα και την έλλειψη ψυχαγωγικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων.

Πρόσθεσε δε ότι η ψυχική υγεία επηρεάζεται και από την πρόσβαση σε χώρους πρασίνου, καλής ποιότητας φαγητό ή την παρηγορητική και υποστηρικτική ύπαρξη ενός ή περισσοτέρων ενηλίκων στη ζωή του παιδιού.

Μαθητές παίζουν στο προαύλιο δημοτικού σχολείου του Γιορκσάιρ. Αγγλία, 27 Νοεμβρίου 2019. (Danny Lawson/PA Wire)

 

Η ίδια μελέτη του 2023 του NHS διαπίστωσε ότι είναι πιο πιθανό τα παιδιά με διαταραχές ψυχικής υγείας να μην ασκούνται, να μην λαμβάνουν μέρος σε κάποια ομαδική δραστηριότητα, να μην επισκέπτονται χώρους πρασίνου ή να μην τρώνε μαζί με την οικογένεια τους, σε σχέση με παιδιά που έχουν κάποια ψυχική διαταραχή. Ο Γουάιλντ εξήγησε ότι βασικές δραστηριότητες, όπως το παιχνίδι, επιδρούν θετικά στην ψυχική ευεξία των παιδιών.

«Οι άνθρωποι είναι πολύπλοκοι», είπε, αλλά «δεν πρέπει να ξεχνάμε τα βασικά: η απόλαυση απλών στιγμών είναι θεμελιώδης».

Φτώχεια

Ωστόσο, η φτώχεια μπορεί να αποτελεί εμπόδιο για διάφορες δραστηριότητες, είπε, σημειώνοντας ότι  πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες κοστίζουν. Η έρευνα του NHS διαπίστωσε ότι το 26,8% των παιδιών ηλικίας οκτώ έως 16 ετών με πιθανή ψυχική διαταραχή έχουν έναν γονέα που δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά τη συμμετοχή του παιδιού του σε εξωσχολικές δραστηριότητες, σε σύγκριση με το 10,3% των παιδιών που πιθανώς δεν έχουν ψυχική διαταραχή.

Ο Γουάιλντ τόνισε, ωστόσο, ότι οι απλές προσεγγίσεις δεν αποτελούν από μόνες τους την απάντηση για τα σύνθετα προβλήματα ψυχικής υγείας, όπου η επαγγελματική εργασία είναι απαραίτητη. «Παρέχω πολλή ψυχοθεραπεία σε ανθρώπους που πραγματικά αγωνίζονται και μερικές φορές χρειάζονται ψυχολογικές παρεμβάσεις καλής ποιότητας. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε τις βασικές ανάγκες της ζωής. Αυτό συμβαίνει αν οι άνθρωποι μπορούν να έχουν πρόσβαση σε αυτά τα πράγματα. Μερικές φορές, όταν οι άνθρωποι περνάνε δύσκολα, πραγματικά δεν μπορούν. Μερικές φορές δεν αισθάνονται αρκετά καλά για να συμμετέχουν στα απλά πράγματα», δήλωσε ο κλινικός ψυχολόγος.

Πρόσθεσε ότι είναι σημαντικό να αντιμετωπίζεται το κάθε παιδί ξεχωριστά, αντί να σπεύδουμε να κολλήσουμε μια ετικέτα που προέρχεται από το ιατρικό μοντέλο. «Ας το δούμε συστημικά. Τι συμβαίνει στο σχολείο, τι συμβαίνει στο σπίτι; Πρέπει να εξετάζουμε τους παράγοντες που εμπλέκονται στην προσωπική ζωή του ατόμου», είπε.

Της Victoria Friedman