ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΩΝ «ΕΝΝΕΑ ΣΧΟΛΙΩΝ ΣΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ»

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο το νέο βιβλίο της συγγραφικής ομάδας των Εννέα Σχολίων πάνω στο Κομμουνιστικό Κόμμα: Πώς το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας

Πίνακας περιεχομένων

Εισαγωγή

1. Η φιλοδοξία του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας να κυριαρχήσει στον κόσμο

α. Η στρατηγική των πολλαπλών οδών του ΚΚΚ για να υπονομεύσει και να περιορίσει τις ΗΠΑ
β. Δημιουργώντας αντιαμερικανικό μίσος σε προετοιμασία για πόλεμο
γ. Η ανοιχτή πρόθεση του ΚΚΚ να νικήσει τις ΗΠΑ

2. Οι στρατηγικές της κομμουνιστικής Κίνας για παγκόσμια κυριαρχία

α. Πρωτοβουλία «Μία ζώνη, ένας δρόμος»: Εδαφική επέκταση υπό την αμφίεση της παγκοσμιοποίησης
β. Η στρατηγική περιφερειακής διπλωματίας για αποκλεισμό των ΗΠΑ από την περιοχή Ασίας-Ειρηνικού
γ. Στρατηγική στην Ευρώπη: «Διαίρει και βασίλευε»
δ. «Αποικιοκρατία» στην Αφρική με το «κινεζικό μοντέλο»
ε. Μπαίνοντας στη Λατινική Αμερική
στ. Η αυξανόμενη στρατιωτική ικανότητα του ΚΚΚ

Παραπομπές

* * * * *

Το φάσμα του κομμουνισμού έχει περάσει πολλή από την σύγχρονη ιστορία παγιώνοντας τον εαυτό του στον κόσμο, είτε μέσω ανοιχτής απολυταρχικής διακυβέρνησης, είτε μέσω κεκαλυμμένης υπονόμευσης. Η βίαιη επανάσταση των Μπολσεβίκων στην Ρωσία στις αρχές του εικοστού αιώνα ετοίμασε τον δρόμο για τον βασικό πράκτορα του φάσματος: το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η νικήτρια Σοβιετική Ένωση χρησιμοποίησε την στρατιωτική ισχύ της για να επιβάλει κομμουνιστική διακυβέρνηση στην Ανατολική Ευρώπη και να υποστηρίξει το ΚΚΚ στον αγώνα του ενάντια της κινεζικής εθνικής κυβέρνησης. Μετά την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας το 1949, το ΚΚΚ έγινε ο ηγέτης στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, προωθώντας την μαοϊκή ιδεολογία του ανά τον κόσμο.

Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 άφησε τη ΛΔΚ τη μόνη μεγάλη κομμουνιστική δύναμη στον κόσμο. Αντιμετωπίζοντας την νέα γεωπολιτική κατάσταση, το κόμμα πήρε μια νέα, μη πολεμική προσέγγιση: Ενώ διατηρούσε το απολυταρχικό πολιτικό του σύστημα, δελέασε τον υπόλοιπο κόσμο ώστε να συνεργαστεί με την μεταρρυθμισμένη οικονομία αγοράς του. Ως αποτέλεσμα, πολλοί Δυτικοί διανοούμενοι, επιχειρηματίες, και πολιτικοί σταμάτησαν να θεωρούν την ΛΔΚ ένα κομμουνιστικό καθεστώς, πιστεύοντας ότι εγκατέλειψε τις ιδρυτικές ιδεολογικές αρχές του.

Αυτό δεν μπορεί να είναι πιο απομακρυσμένο από την αλήθεια. Παρά την υιοθέτηση των εξωτερικών χαρακτηριστικών ενός συστήματος αγοράς, το ΚΚΚ έφερε τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του κομμουνισμού – απάτη, κακία και πάλη – στο αποκορύφωμά τους, δημιουργώντας ένα καθεστώς που χρησιμοποιεί τις πιο επιζήμιες και σταδιακές μεθόδους πολιτικής διαφθοράς που αναπτύχθηκαν μέσα σε χιλιάδες χρόνια.

Η Κίνα είναι ο τόπος πέντε χιλιετιών πολιτισμένης ιστορίας και έχει μια θαυμάσια παραδοσιακή κληρονομιά, που κέρδισε για τους ανθρώπους της σεβασμό και θαυμασμό ανά τον κόσμο. Το ΚΚΚ εκμεταλλεύτηκε αυτά τα θετικά αισθήματα. Αφότου υφάρπαξε την εξουσία και πήρε τους Κινέζους ομήρους, σύγχυσε τις έννοιες του κινεζικού έθνους και του κομμουνιστικού καθεστώτος. Παρουσίασε τις φιλοδοξίες του υπό την αμφίεση της «ειρηνικής ανόδου» της Κίνας, μπερδεύοντας την ικανότητα της διεθνούς κοινότητας να καταλάβει τα πραγματικά του κίνητρα.

Για να ευημερεί και να διατηρείται, η ανθρώπινη κοινωνία πρέπει να ακολουθεί τα πρότυπα συμπεριφοράς που τέθηκαν από τον Δημιουργό. Μεταξύ αυτών είναι η ανάγκη διατήρησης υψηλού ηθικού χαρακτήρα, η τήρηση οικουμενικών αξιών, και η προστασία των δικαιωμάτων των ανθρώπων σε αυτά που τους ανήκουν. Η οικονομική ανάπτυξη μιας φυσιολογικής κοινωνίας χρειάζεται να υποστηρίζεται από ένα αντίστοιχο επίπεδο ηθικής συμπεριφοράς.

Αλλά το κινεζικό κομμουνιστικό καθεστώς ακολούθησε ένα διαμετρικά αντίθετο μονοπάτι, δημιουργώντας μια γρήγορα αναπτυσσόμενη οικονομική αηδία που προκάλεσε δριμεία ηθική διαφθορά. Το ΚΚΚ δελεάζει τους ανθρώπους με κέρδη, τους ελέγχει με βία, και τους εξαπατά με ψέματα. Έχει καλλιεργήσει την δαιμονική τεχνική του σε σημείο σχεδόν τελειότητας. Η θεμελιώδης φύση του ΚΚΚ δεν άλλαξε ποτέ. Η στρατηγική του κόμματος για οικονομική συνεργασία είναι απλώς το να χρησιμοποιεί τα «θρεπτικά συστατικά του καπιταλιστικού σώματος» για να ενδυναμώσει το δικό του σοσιαλιστικό σώμα, να σταθεροποιήσει την εξουσία του, και να πραγματοποιήσει τις φιλοδοξίες του, αντί να κάνει την Κίνα ικανή να δει πραγματική ευημερία και ισχύ. [1] Οι μέθοδοί του παραβιάζουν βασικά ήθη και οικουμενικές αξίες.

Το κίνητρο του κακού φάσματος στο να φτιάξει το «οικονομικό θαύμα» της Κίνας είναι απλό: Οικονομική δύναμη δίνει στο καθεστώς του ΚΚΚ την επιρροή πειθούς που χρειάζεται για να επιβάλει τους όρους του στον κόσμο. Αυτές οι ρυθμίσεις δεν στοχεύουν να ωφελήσουν την Κίνα ή τους Κινέζους, αλλά μάλλον εκμεταλλεύονται την λατρεία χρήματος του κόσμου ώστε ο κόσμος να ευθυγραμμιστεί με το ΚΚΚ σε οικονομική συνεργασία και σε διεθνή θέματα.

Εσωτερικά, το Κομμουνιστικό Κόμμα εξουσιάζει μέσω ενός συνδυασμού τυραννίας και των πιο ανηλεών πτυχών του καπιταλιστικού συστήματος. Επιβραβεύει το κακό και τιμωρεί το καλό, κάνοντας τα χειρότερα άτομα τους πιο επιτυχημένους της κοινωνίας. Οι πολιτικές του μεγεθύνουν την κακή πλευρά της ανθρώπινης φύσης, χρησιμοποιώντας αθεϊσμό για να δημιουργήσει μια κατάσταση πλήρους ανηθικότητας στην οποία οι άνθρωποι δεν έχουν ηθικές ανησυχίες.

Όταν λειτουργεί στο εξωτερικό, το ΚΚΚ προωθεί την ιδεολογία «σοσιαλισμού με κινεζικά χαρακτηριστικά» και δίνει μεγάλα οικονομικά κίνητρα ως δόλωμα ώστε οι άνθρωποι του ελεύθερου κόσμου να σταματήσουν να επαγρυπνούν, να εγκαταλείψουν ηθικές αρχές, και να κάνουν τα στραβά μάτια στις τεράστιες κακοποιήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΚΚΚ και στην δίωξη της θρησκείας. Πολλοί πολιτικοί και επιχειρήσεις σε Δυτικές χώρες έχουν προδώσει τις αξίες τους και χάλασαν τον εαυτό τους για κέρδος, ευθυγραμμιζόμενοι με τις πρακτικές του ΚΚΚ.

Για δεκαετίες, οι ελεύθερες χώρες επέλεγαν την «συνεργασία» ελπίζοντας ότι το ΚΚΚ θα υποστεί μια ειρηνική μεταμόρφωση, αλλά αν και η Κίνα έχει πράγματι υποστεί έναν βαθμό επιφανειακού εκσυγχρονισμού και εκδυτικισμού, το κόμμα δεν εγκατέλειψε ποτέ την κακόβουλη ιδεολογία του ή το πολιτικό του σύστημα. Τις τελευταίες λίγες δεκαετίες, το πρακτικό αποτέλεσμα της συνεργασίας έκανε το ΚΚΚ να υπονομεύσει επιτυχώς και ειρηνικά τις ηθικές υποχρεώσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και να διαφθείρει την θέληση της κοινωνίας.

Το ΚΚΚ σήμερα είναι η κύρια χειρ του κομμουνιστικού φάσματος και έτσι η μεγαλύτερη απειλή για ελεύθερες κοινωνίες παντού. Ακόμα κι αν οι προσπάθειες του κόμματος να γίνει η ηγετική δύναμη του κόσμου δεν είναι άμεσα επιτυχείς, θα έχει όμως επιτύχει τους υποκείμενους στόχους του: να διαδώσει το δηλητήριο του κομμουνισμού σε κάθε γωνιά της γης, να διαχωρίσει τους ανθρώπους από τις ηθικές αξίες τους, και να τους κάνει να προδώσουν την παράδοση και το θείον. Δελεάζει τους ανθρώπους με οικονομικά συμφέροντα, τους χειραγωγεί με οικονομικές παγίδες, διεισδύει στα πολιτικά τους συστήματα, τους εκφοβίζει με στρατιωτική δύναμη, και τους μπερδεύει με προπαγάνδα.

Αντιμετωπίζοντας τέτοιον μεγάλο κίνδυνο, θα πρέπει να εξετάσουμε προσεκτικά τις φιλοδοξίες, στρατηγικές, και τακτικές του καθεστώτος του ΚΚΚ.

Η φιλοδοξία του ΚΚ Κίνας να κυριαρχήσει στον κόσμο

Η αμετάβλητη αποστολή του κομμουνισμού είναι η συνεχής επέκταση. Το ΚΚΚ δεν είναι ικανοποιημένο απλώς να εξουσιάζει τους Κινέζους. Επιθυμεί τον έλεγχο ολόκληρου του κόσμου. Από την ίδια την φύση του, το Κομμουνιστικό Κόμμα αντιτίθεται σε ουρανό, γη, και παράδοση. Στοχεύει να διαλύσει τον «παλιό κόσμο» και να καταργήσει όλα τα κράτη, έθνη, και τάξεις, υποτίθεται στο όνομα της «απελευθέρωσης όλης της ανθρωπότητας.»

Αλλά επειδή ο παραδοσιακός πολιτισμός έχει βαθιές ρίζες στην κοινωνία, κατά καιρούς ο κομμουνισμός έπρεπε να προσαρμοστεί με μια σταδιακή και λιγότερο επιθετική προσέγγιση για να τον αντικαταστήσει. Στην Σοβιετική Ένωση, ο Ιωσήφ Στάλιν ισχυρίστηκε πως χρειαζόταν «σοσιαλισμός σε μία χώρα», ενώ το ΚΚΚ υιοθέτησε «σοσιαλισμό με κινεζικά χαρακτηριστικά».

Σε αντίθεση με πολιτικά κόμματα που μοιράζονται την εξουσία ή έχουν εξουσία κατά διαστήματα σε Δυτικές δημοκρατίες, το ΚΚΚ έχει εξουσία χωρίς αντιπάλους. Θέτει στρατηγικούς στόχους με εμβέλεια δεκαετιών ή αιώνων. Λίγα χρόνια αφότου υφάρπαξε την εξουσία το 1949, έβγαλε το σύνθημα «ξεπεράστε την Βρετανία και φτάστε την Αμερική», που προηγήθηκε του Μεγάλου Άλματος Εμπρός. Αργότερα, λόγω μη ευνοϊκών εγχώριων και διεθνών συνθηκών, το ΚΚΚ υιοθέτησε ένα χαμηλό προφίλ για δεκαετίες.

Μετά την σφαγή στην Πλατεία Τιενανμέν το 1989, το μεγαλύτερο τμήμα της διεθνούς κοινότητας απέφευγε το κινεζικό καθεστώς. Σε απάντηση, το κόμμα αξιολόγησε την κατάσταση και κατέληξε ότι δεν ήταν ακόμα ικανό να ανταγωνιστεί τις Ηνωμένες Πολιτείες άμεσα. Έτσι αντί να προσπαθήσει να πάρει την ηγεσία στην διεθνή σκηνή, πήρε το μονοπάτι του να κρύβει τις δυνάμεις του και να κερδίζει χρόνο. Αυτό δεν έγινε επειδή το ΚΚΚ άλλαξε τους στόχους του, αλλά επειδή υιοθέτησε διαφορετικές στρατηγικές βάσει αλλαγών στην πολιτική κατάσταση και στην γεωπολιτική τάση. Καταλαβαίνοντας τις πράξεις του καθεστώτος του ΚΚΚ, μπορεί να ειπωθεί ότι το κομμουνιστικό φάντασμα χρησιμοποίησε την αρχαία κινεζική στρατηγική που παριστάνει «ότι επιδιορθώνει στα ανοιχτά τους πλακόστρωτους δρόμους ενώ στα κρυφά προχωρά μέσω κρυφής διαδρομής στην Τσεντσάνγκ.» Η πρώτη κομμουνιστική υπερδύναμη ήταν η Σοβιετική Ένωση, αλλά ο ύστατος στόχος της ήταν να βοηθήσει στην άνοδο και ωρίμανση της κομμουνιστικής Κίνας.

Από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες υπήρξαν η ισχυρότερη χώρα στην γη, διατηρώντας μια τάξη σε διεθνή κλίμακα. Όποια χώρα θέλει να ανατρέψει αυτήν την τάξη θα πρέπει να εξουδετερώσει τις Ηνωμένες Πολιτείες, έτσι σχετικά με την συνολική στρατηγική του ΚΚΚ, η Αμερική είναι ο κύριος εχθρός του κόμματος. Αυτό ήταν έτσι για δεκαετίες, και το ΚΚΚ δεν σταμάτησε ποτέ να προετοιμάζεται για μια ολοκληρωτική επίθεση κατά των Ηνωμένων Πολιτειών.

Στο βιβλίο «Ο μαραθώνιος των εκατό ετών: Η κρυφή στρατηγική της Κίνας για την αντικατάσταση της Αμερικής ως παγκόσμια υπερδύναμη», ο ειδικός εθνικής ασφάλειας Μάικλ Πίλσμπουρι έγραψε πως η ΛΔΚ έχει μια μακροπρόθεσμη εκστρατεία ανατροπής της παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής τάξης στην οποία ηγούνται οι ΗΠΑ και θέλει να την αντικαταστήσει με κομμουνισμό έως το 2049, την επέτειο εκατό χρόνων από την άνοδο του ΚΚΚ στην εξουσία στην Κίνα. [2] Ο Πίλσμπουρι σημειώνει ότι η κινεζική ταινία «Σιωπηλός ανταγωνισμός», που παρήχθη από το Πανεπιστήμιο Εθνικής Άμυνας της Κίνας, λέει πως η διαδικασία πραγματοποίησης του «μεγάλου στόχου» του ΚΚΚ, δηλαδή της κυριαρχίας στον κόσμο «θα έρθει αναπόφευκτα σε συνεχείς συγκρούσεις και αγώνα με το ηγεμονικό σύστημα των ΗΠΑ», και «είναι ένας εκατονταετής αγώνας, που δεν γίνεται να αλλάξει με ανθρώπινη θέληση.» Ο καθηγητής Άρθουρ Γουόλντρον στο Πανεπιστήμιο της Πεννσυλβάνια είπε σε ακρόαση της Γερουσίας το 2004 ότι ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (ΛΑΣ) της Κίνας είναι ο μόνος στρατός στον κόσμο που είναι αφοσιωμένος σε αντιαμερικανικές επιχειρήσεις. [3] Επίσης, οι περισσότερες διπλωματικές σχέσεις και διεθνείς δραστηριότητες του ΚΚΚ και στοχεύουν άμεσα ή έμμεσα τις Ηνωμένες Πολιτείες.

α. Η πολλών οδών στρατηγική του ΚΚΚ για να υπονομεύσει και να περιορίσει τις ΗΠΑ

Το ΚΚΚ έχει μια συστηματική προσέγγιση στην προσπάθειά του να κερδίσει παγκόσμια κυριαρχία. Όσον αφορά την ιδεολογία, ανταγωνίζεται με τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες δημοκρατικές και ελεύθερες χώρες. Χρησιμοποιεί αναγκαστικές μεταφορές τεχνολογίας και κλέβει πνευματική ιδιοκτησία για να κλείσει το τεχνολογικό κενό και να ενισχύσει την οικονομική του ανταγωνιστικότητα, όπως στην κατασκευή ημιαγωγών, όπου έχει μείνει πίσω δεκαετίες. Στρατιωτικά, έχει μια σιωπηλή εχθρότητα με τις Ηνωμένες Πολιτείες μέσω ασύμμετρου και «ολοκληρωτικού πολέμου» σε μέρη όπως η Νότια Σινική Θάλασσα. Υποστηρίζει την Βόρεια Κορέα, το Ιράν, και άλλα αυταρχικά καθεστώτα για να καθυστερήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ.

Στην διπλωματία, το ΚΚΚ έχει προωθήσει την περιφερειακή στρατηγική του της Μίας Ζώνης, Ενός Δρόμου (OBOR). Επέκτεινε τάχιστα την διεθνή του επιρροή σε γειτονικές χώρες, καθώς και σε χώρες στην Ευρώπη, Αφρική, Ωκεανία, και Λατινική Αμερική, σε μια προσπάθεια να χτίσει μια διεθνή συμμαχία, να αναπτύξει μια σφαίρα με ηγέτη την Κίνα, και να απομονώσει τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το ΚΚΚ χρησιμοποιεί πολλές μεθόδους για να επιτύχει αυτούς τους στόχους. Η ΛΔΚ ίδρυσε τον Οργανισμό Συνεργασίας Σαγκάης το 2001, το δίκτυο συνεργασίας «16+1» (τώρα αποκαλείται «17+1») με χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης το 2012, και την Ασιατική Τράπεζα Επενδύσεων Υποδομών το 2015. Συνεργάζεται έντονα ως μέρος του οικονομικού μπλοκ BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, και Νότιος Αφρική) και προωθεί εξίσου έντονα την διεθνοποίηση του νομίσματός της. Προσπαθεί να ελέγξει τη διαμόρφωση βιομηχανικών προτύπων (όπως αυτά που χρησιμοποιούνται για τα προταθέντα δίκτυα κυψελών 5G) και να κυριαρχήσει στον δημόσιο διάλογο.

Το ΚΚΚ εκμεταλλεύτηκε την ελευθερία τύπου στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλες δυτικές χώρες για να εκτελέσει επιχειρήσεις ενωμένου μετώπου, να διαδώσει προπαγάνδα, και να κάνει κατασκοπεία. Αυτή είναι η προσπάθειά του να χειραγωγήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες όσο γίνεται περισσότερο και να επιβάλλει αλλαγή εκ των έσω, χωρίς να εμπλακεί σε συμβατικές μάχες.

Πράκτορες του ΚΚΚ δωροδοκούν Αμερικανούς κυβερνητικούς αξιωματούχους, νομοθέτες, διπλωμάτες, και απόστρατους αξιωματικούς του στρατού. Το κόμμα χρησιμοποιεί οικονομικά συμφέροντα για να οδηγήσει Αμερικανούς επιχειρηματίες να πιέσουν προς όφελος των Κινέζων κομμουνιστών και να επηρεάσουν την αμερικανική πολιτική για την Κίνα. Αναγκάζει εταιρείες υψηλής τεχνολογίας να συνεργάζονται με την διαδικτυακή λογοκρισία του ΚΚΚ και με το Μεγάλο Τείχος Προστασίας. Εξαναγκάζει και δίνει κίνητρα σε πολλούς σε κινεζικές κοινότητες του εξωτερικού να δρουν ως υποστηρικτική δύναμη, και διεισδύει σε δυτικές δεξαμενές σκέψης και ακαδημαϊκά τμήματα. Χειραγωγεί αυτά τα ινστιτούτα στο να εκτελούν αυτολογοκρισία σε ευαίσθητα θέματα, και έτσι να υιοθετούν επιτυχώς την στάση του Κομμουνιστικού Κόμματος. Κινέζικες εταιρείες, που ελέγχονται ή επηρεάζονται από το ΚΚΚ, έχουν επενδύσει τεράστια ποσά στο Χόλιγουντ και την βιομηχανία θεάματος.

Από την μία πλευρά, το ΚΚΚ αναπτύσσει την επιρροή του σε διάφορες χώρες για να περιορίσει τις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ από την άλλη, φτιάχνει κρυφά κέντρα αντίστασης σε αμερικανικό έδαφος για να τις ανατρέψει εκ των έσω. Έχει φτιάξει ένα μεγάλο δίκτυο πρακτόρων και έχει προκαλέσει διαιρέσεις στην αμερικανική κοινωνία, προκαλώντας μια σοβαρή εσωτερική απειλή.

β. Δημιουργώντας αντιαμερικανικό μίσος σε προετοιμασία για πόλεμο

Πριν οι Κινέζοι κομμουνιστές καταλάβουν την εξουσία, επαινούσαν επανειλημμένα τις Ηνωμένες Πολιτείες για τη φιλία τους με την Κίνα και για το αμερικανικό δημοκρατικό σύστημα. Ωστόσο, μετά την εγκαθίδρυση του καθεστώτος του ΚΚΚ, το κόμμα εκμεταλλεύτηκε αμέσως τα βάσανα που είχε βιώσει η Κίνα στη σύγχρονη ιστορία, καθώς και την επιθυμία του λαού για ένα ισχυρό έθνος. Το ΚΚΚ αυτοπαρουσιάστηκε ως σωτήρας της Κίνας υποδαυλίζοντας μίσος κατά των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων ξένων χωρών.

Η ιδεολογία του ΚΚΚ βασίζεται στο μίσος. Η εκδοχή του πατριωτισμού που διαθέτει συνεπάγεται μίσος για την Ιαπωνία, μίσος για την Ταϊβάν, μίσος για τους Θιβετιανούς, μίσος για τις εθνοτικές μειονότητες της Σιντσιάνγκ, μίσος για τους θρησκευόμενους, μίσος για τους αντιφρονούντες και, το πιο σημαντικό, μίσος για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Υπάρχει ένα ρητό μεταξύ των Κινέζων χρηστών του διαδικτύου: «Για μικρά προβλήματα, κατηγορήστε την Ιαπωνία και για μεγάλα, κατηγορήστε τις Ηνωμένες Πολιτείες». Υποκινώντας μίσος κατά ξένων εχθρών, το Κόμμα βοηθά στην εκτόνωση της δημόσιας οργής κατά τη διάρκεια εσωτερικών κρίσεων.

Στην πραγματικότητα, το ΚΚΚ δεν ενδιαφέρεται για το αν ο κινεζικός λαός ζει ή πεθαίνει, ούτε ενδιαφέρεται για την εδαφική ακεραιότητα και τη βιώσιμη μακροπρόθεσμη ανάπτυξη της Κίνας. Είναι μια πρόκληση να περιγράψουμε την πραγματική κακία του πώς το ΚΚΚ έχει διώξει τον ίδιο του τον λαό, έχει προδώσει την κυριαρχία της Κίνας, έχει καταστρέψει την ηθική και τον παραδοσιακό πολιτισμό και έχει σαμποτάρει το μέλλον της Κίνας.

Υποκινώντας μίσος προς ξένες χώρες, το ΚΚΚ στοχεύει, πρώτον, να παρουσιάσει τον εαυτό του ως σωτήρα του κινεζικού λαού για να βοηθήσει στη νομιμοποίηση της βάναυσης διακυβέρνησής του. Δεύτερον, να χρησιμοποιήσει το εθνικιστικό συναίσθημα για να αποσπάσει την προσοχή του κοινού σε περιόδους κρίσης, όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Τρίτον, να οικοδομήσει υποστήριξη για τις επεκτατικές φιλοδοξίες και τα βασικά σχέδια του κόμματος ως μέσο «διόρθωσης» των στερήσεων που υπέστη η Κίνα στη σύγχρονη ιστορία. Τέταρτον, να χρησιμοποιήσει το μίσος για να δημιουργήσει την ψυχολογική προετοιμασία που απαιτείται για μελλοντικούς πολέμους.

Το ΚΚΚ έχει εμποτίσει τη νεότερη γενιά με μίσος για τις Ηνωμένες Πολιτείες, προετοιμαζόμενο να τους χρησιμοποιήσει ως πιόνια του στην προσπάθεια να αντικαταστήσει την Αμερική και να κυριαρχήσει στον κόσμο. Όταν έρθει η ώρα, το ΚΚΚ σκοπεύει να χρησιμοποιήσει τη νεολαία της Κίνας για να διεισδύσουν στις Ηνωμένες Πολιτείες και τα συμμαχικά δημοκρατικά κράτη με διάφορους τρόπους, να συμμετάσχουν σε ένοπλες συγκρούσεις, να διεξάγουν ολοκληρωτικό πόλεμο και, εάν προκύψει η ανάγκη, να θυσιαστούν σε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα.

Οι ενθουσιώδεις αντιδράσεις που εξέφρασε μεγάλο μέρος του κινεζικού κοινού μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου έδειξαν ότι το ΚΚΚ έκανε σημαντική πρόοδο με την προπαγάνδα του. Επί του παρόντος, σε μεγάλα κινεζικά πολιτικά και στρατιωτικά φόρουμ, βλέπουμε συνήθως συναισθήματα όπως «Η Κίνα και οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να έχουν πόλεμο» — μια ακόμη ένδειξη της επιτυχίας του ΚΚΚ στην εκπαίδευση των ανθρώπων ώστε να μισούν τις Ηνωμένες Πολιτείες. Πρόκειται για μια μακροπρόθεσμη, σταδιακή κινητοποίηση για πόλεμο, σκόπιμα σχεδιασμένη και συστηματικά εκτελούμενη.

Η προπαγάνδα του ΚΚΚ δεν περιορίζεται στα σύνορα της Κίνας. Διεθνώς, υποστηρίζει ρητά ή απροκάλυπτα αδίστακτα καθεστώτα και τρομοκρατικές οργανώσεις που πολεμούν τις Ηνωμένες Πολιτείες, παρέχοντάς τους οικονομική βοήθεια, όπλα και εξοπλισμό, θεωρητικές συνεισφορές, τακτική εκπαίδευση και δημόσια υποστήριξη. Το Κόμμα κατευθύνει τις παγκόσμιες δυνάμεις του αντιαμερικανισμού και ηγείται ενός άξονα αντιαμερικανικών κρατών.

γ. Η απροκάλυπτη πρόθεση του ΚΚΚ να νικήσει τις ΗΠΑ

Το 2008, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες πάλευαν με μια οικονομική κρίση, το Πεκίνο φιλοξένησε τους πιο ακριβούς Ολυμπιακούς Αγώνες στην ιστορία. Ντυμένο με το κοστούμι της ευημερίας, το καθεστώς βγήκε στη διεθνή σκηνή. Εκείνη την εποχή, η μεταποιητική βιομηχανία των ΗΠΑ βρισκόταν σε παρακμή και η χώρα αντιμετώπιζε μια οικονομική κρίση που πλησίαζε τη σοβαρότητα της Μεγάλης Ύφεσης. Αντιμέτωπη με τέτοιες οικονομικές δυσκολίες, η κυβέρνηση των ΗΠΑ ζήτησε από την Κίνα να βοηθήσει αγοράζοντας αμερικανικά ομόλογα. Τα φερέφωνα των μέσων ενημέρωσης του ΚΚΚ άρχισαν αμέσως να δημοσιεύουν άρθρα που ισχυρίζονταν ότι «η Αμερική επιβιώνει δανειζόμενη χρήματα από εμάς τους Κινέζους». «Η Αμερική κατρακυλάει, η Κίνα είναι σε θέση να την αντικαταστήσει» και ούτω καθεξής. Σχεδόν όλα τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχονται από το κόμμα στην Κίνα δημοσίευσαν τέτοιους τίτλους και οι ιδέες έγιναν ακόμη και μέρος της λαϊκής γνώμης μεταξύ των δυτικών μέσων ενημέρωσης και ακαδημαϊκών.

Μετά το 2008, οι Ηνωμένες Πολιτείες έδειξαν σημάδια παρακμής σε τομείς όπως η οικονομία, η στρατιωτική ισχύς και η πολιτική σταθερότητα. Στο οικονομικό μέτωπο, η κυβέρνηση των ΗΠΑ εκείνη την εποχή προωθούσε την καθολική υγειονομική περίθαλψη, επέκτεινε τα κοινωνικά επιδόματα, έθετε τα ζητήματα του κλίματος στο επίκεντρο της πολιτικής και περιόριζε την παραδοσιακή μεταποίηση. Η βιομηχανία πράσινης ενέργειας ηττήθηκε από τα προϊόντα που κατασκευάζονται στην Κίνα και η αμερικανική μεταποίηση συνέχισε να υποβαθμίζεται. Δεν υπήρχε τρόπος αυτές οι πολιτικές να αντιμετωπίσουν και να προστατεύσουν από τις παράνομες εμπορικές πρακτικές της ΛΔΚ και τη μαζική κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας.

Ενώπιον αυτών των τάσεων, πολλοί απλώς αποδέχτηκαν την αφήγηση ότι η Κίνα βρισκόταν σε άνοδο και οι Ηνωμένες Πολιτείες σε παρακμή. Οι στρατιωτικές δαπάνες των ΗΠΑ μειώθηκαν και οι Ηνωμένες Πολιτείες υιοθέτησαν μια αδύναμη διπλωματική στάση. Στο πολιτικό μέτωπο των ΗΠΑ, η σοσιαλιστική ιδεολογία βρισκόταν σε άνοδο, η δημοκρατική πολιτική γινόταν πεδίο εκδηλώσεων για κομματικές διαμάχες και οι κυβερνητικές λειτουργίες συχνά παρεμποδίζονταν ως αποτέλεσμα. Το ΚΚΚ συνέκρινε αυτό το χάος δυσμενώς με τον στοχευμένο ολοκληρωτισμό του δικού του συστήματος, απεικονίζοντας τη δημοκρατία των ΗΠΑ ως περίγελο.

Το 2010, η Κίνα ξεπέρασε την Ιαπωνία και έγινε η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο. Το 2014, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, αν υπολογιζόταν με βάση την ισοτιμία αγοραστικής δύναμης, το ΑΕΠ της Κίνας θα μπορούσε να είχε ξεπεράσει αυτό των Ηνωμένων Πολιτειών. [4] Βλέποντας ότι η ισορροπία δυνάμεων μεταξύ Κίνας και Ηνωμένων Πολιτειών φαινόταν να μεταβάλλεται και πιστεύοντας ότι η παρακμή της Αμερικής ήταν μη αναστρέψιμη, το ΚΚΚ τερμάτισε την παλιά του στρατηγική απόκρυψης της δύναμής του και αναμονής. Αντ’ αυτού, το κόμμα έθεσε ανοιχτά και άμεσα στο στόχαστρο τη διεθνή τάξη με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η επίσημη στάση του ΚΚΚ, των μέσων ενημέρωσης και των ειδικών άρχισε σταδιακά να μιλάει απροκάλυπτα για ένα επεκτατικό «κινεζικό όνειρο».

Το 2012, κατά τη διάρκεια του 18ου Εθνικού Συνεδρίου του, το ΚΚΚ εισήγαγε την έννοια της οικοδόμησης μιας «κοινότητας κοινού μέλλοντος για την ανθρωπότητα». Το 2017, στον Παγκόσμιο Διάλογο Πολιτικών Κομμάτων, το ΚΚΚ επικαλέστηκε την αρχαία εικόνα των μυριάδων βασιλείων που έρχονταν να αποτίσουν φόρο τιμής στην κινεζική αυτοκρατορική αυλή. Το ΚΚΚ είχε δημοσιοποιήσει την επιθυμία του να εξαγάγει το κομμουνιστικό «κινεζικό μοντέλο» στον υπόλοιπο κόσμο.

Η φιλοδοξία του ΚΚΚ στη διάδοση αυτού που αποκαλεί «κινεζικό μοντέλο», το «κινεζικό σχέδιο» ή «κινεζική σοφία» είναι να ηγηθεί του κόσμου και να εγκαθιδρύσει μια νέα παγκόσμια τάξη, έναν στόχο για τον οποίο έχει περάσει δεκαετίες προετοιμασίας. Μια τέτοια νέα τάξη θα παρουσίαζε έναν τρομερό νέο άξονα κακού, έναν αντίπαλο πιο απειλητικό για τον ελεύθερο κόσμο από τη συμμαχία του Άξονα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Οι στρατηγικές της κομμουνιστικής Κίνας για παγκόσμια κυριαρχία

Πρωτοβουλία «Μία ζώνη, ένας δρόμος»: Εδαφική επέκταση υπό αμφίεση παγκοσμιοποίησης

Το 2013, το Πεκίνο παρουσίασε επίσημα την πρωτοβουλία OBOR, γνωστή και ως «Μία ζώνη, ένας δρόμος» (BRI). Το σχέδιο είναι η Κίνα να επενδύσει τρισεκατομμύρια δολάρια για την κατασκευή κρίσιμων υποδομών, όπως λιμάνια, γέφυρες, σιδηροδρόμους και ενεργειακές εγκαταστάσεις, σε δεκάδες χώρες, με στόχο να τις θέσει υπό την επιρροή της Κίνας. Είναι το μεγαλύτερο επενδυτικό έργο στην ιστορία.

Η «Μία zώνη» αναφέρεται στην Οικονομική Ζώνη του Δρόμου του Μεταξιού, η οποία αποτελείται από τρία χερσαία στοιχεία: από την Κίνα μέσω της Κεντρικής Ασίας και της Ρωσίας προς την Ευρώπη και τη Βαλτική Θάλασσα· από τη βορειοδυτική Κίνα μέσω της Κεντρικής και Δυτικής Ασίας προς τον Περσικό Κόλπο και τη Μεσόγειο· και από τη νοτιοδυτική Κίνα μέσω της Ινδοκινέζικης Χερσονήσου προς τον Ινδικό Ωκεανό.

Ο «Ένας δρόμος» αναφέρεται στον Θαλάσσιο Δρόμο του Μεταξιού του 21ου Αιώνα, ο οποίος αποτελεί μια διπλή προσπάθεια: Η πρώτη διαδρομή πηγαίνει από τα κινεζικά λιμάνια στη Νότια Σινική Θάλασσα, μέσω του Πορθμού της Μαλάκκα και στην Ευρώπη μέσω του Ινδικού Ωκεανού· η δεύτερη κατευθύνεται προς τον νότιο Ειρηνικό Ωκεανό.

Η χερσαία Ζώνη αποτελείται από έξι οικονομικούς διαδρόμους:

• Κίνα-Μογγολία-Ρωσία
• Η Νέα Ευρασιατική Χερσαία Γέφυρα
• Κίνα-Κεντρική Ασία-Δυτική Ασία
• Κίνα-Χερσόνησος Ινδοκίνας
• Κίνα-Πακιστάν
• Μπαγκλαντές-Κίνα-Ινδία-Μιανμάρ

Η Νέα Ευρασιατική Χερσαία Γέφυρα θα βασίζεται σε σιδηροδρομικές συνδέσεις μεταξύ Κίνας και Ευρώπης, όπως από την Γιγού προς τη Μαδρίτη και από την Γουχάν προς το Αμβούργο και τη Λυών. Η μεταφορά από την Κίνα στην Ευρώπη διαρκεί λίγο περισσότερο από δέκα ημέρες σιδηροδρομικώς, σε σύγκριση με πάνω από τριάντα ημέρες δια θαλάσσης. Το China Railway Express, το οποίο εκτείνεται κατά μήκος αυτών των σιδηροδρομικών συνδέσεων, ξεκίνησε τη λειτουργία του το 2011 και αποτελεί σημαντικό στοιχείο του OBOR.

Ο Οικονομικός Διάδρομος Κίνας-Πακιστάν είναι ένα κοινό σχέδιο των δύο κυβερνήσεων. Περιλαμβάνει έναν αυτοκινητόδρομο που συνδέει το Κασγκάρ στην επαρχία Σιντζιάνγκ της Κίνας με το λιμάνι Γκουαντάρ στο Πακιστάν, στον Ινδικό Ωκεανό. Το ΚΚΚ απέκτησε το δικαίωμα λειτουργίας του λιμανιού, της πύλης του Πακιστάν προς τον Περσικό Κόλπο και την Αραβική Θάλασσα, το 2013. Το λιμάνι καταλαμβάνει μια κρίσιμη στρατηγική θέση, συνδέοντας το Στενό του Ορμούζ, μέσω του οποίου διέρχεται το 40% του αργού πετρελαίου παγκοσμίως, με την Αραβική Θάλασσα.

Το γενικό πλαίσιο του One Road, που βασίζεται στη θάλασσα, είναι η κατασκευή ορισμένων στρατηγικών λιμένων, ώστε να αποκτηθεί ο έλεγχος των παγκόσμιων θαλάσσιων μεταφορών. Σε οικονομικά εύρωστες χώρες, οι κινεζικές εταιρείες συνάπτουν συμμετοχές στο μετοχικό κεφάλαιο ή κοινοπραξίες. Σε οικονομικά ασθενέστερες χώρες, η ΛΔΚ επενδύει μεγάλα χρηματικά ποσά τοπικά και προσπαθεί να αποκτήσει τα δικαιώματα λειτουργίας των λιμένων τους.

Το 2013, η China Merchants Port Holdings Co. Ltd. αγόρασε το 49% των μετοχών από την Terminal Link SAS στη Γαλλία. Με αυτήν την αγορά, απέκτησε τα δικαιώματα λειτουργίας δεκαπέντε τερματικών σταθμών σε οκτώ χώρες σε τέσσερις ηπείρους, συμπεριλαμβανομένου του τερματικού σταθμού εμπορευματοκιβωτίων της Νότιας Φλόριντα στο Μαϊάμι και του τερματικού σταθμού Houston (που τώρα ονομάζεται Terminal Link Texas). [5]

Άλλα λιμάνια και τερματικοί σταθμοί που βρίσκονται τώρα υπό τον έλεγχο της Κίνας περιλαμβάνουν τα λιμάνια της Αμβέρσας και του Ζέεμπρουγκ στο Βέλγιο, τον τερματικό σταθμό εμπορευματοκιβωτίων της διώρυγας Σουέζ στην Αίγυπτο, το Κουμπόρτ (ή Αμπάρλι) στην Τουρκία, το λιμάνι του Πειραιά στην Ελλάδα, τον τερματικό σταθμό Pasir Panjang στη Σιγκαπούρη, τον τερματικό σταθμό Euromax στο Ρότερνταμ στην Ολλανδία, τον τερματικό σταθμό δεύτερης φάσης στο λιμάνι Khalifa στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το λιμάνι Vado στην Ιταλία, το λιμάνι Kuantan στη Μαλαισία, το λιμάνι του Τζιμπουτί στην Ανατολική Αφρική και τη διώρυγα του Παναμά. Εκτός από τις επενδύσεις, το ΚΚΚ χρησιμοποιεί επίσης τις παγίδες χρέους που δημιούργησε το OBOR για να αποκτήσει τον έλεγχο στρατηγικών τοποθεσιών, όπως στην περίπτωση του λιμένα Hambantota της Σρι Λάνκα, ο οποίος το 2017 μισθώθηκε σε μια κινεζική εταιρεία για ενενήντα εννέα χρόνια.

Το ΚΚΚ ξεκίνησε τον Ψηφιακό Δρόμο του Μεταξιού το 2018 με σκοπό την αναμόρφωση της μελλοντικής ανάπτυξης των υποδομών του διαδικτύου. Ο Ψηφιακός Δρόμος του Μεταξιού θεωρείται προηγμένο στάδιο του έργου OBOR και περιλαμβάνει κυρίως την κατασκευή υποδομών οπτικών ινών, ψηφιακών υπηρεσιών πληροφοριών, διεθνών τηλεπικοινωνιών και ηλεκτρονικού εμπορίου. Το Μεγάλο Τείχος Προστασίας, το οποίο φιλτράρει την κίνηση στο διαδίκτυο στην Κίνα, εξάγεται στις χώρες του OBOR, όπως και τα συστήματα μαζικής επιτήρησης που χρησιμοποιούνται ήδη στην Κίνα. Επιπλέον, πολλές χώρες που συμμετέχουν στο OBOR δεν διαθέτουν πλήρες πιστωτικό σύστημα. Το ΚΚΚ στοχεύει να εισαγάγει τα συστήματα ηλεκτρονικού εμπορίου και ηλεκτρονικών υπηρεσιών πληρωμών, όπως το Alipay, σε αυτές τις χώρες, αποκλείοντας παράλληλα πλήρως τον δυτικό ανταγωνισμό.

Η έκταση της στρατηγικής εμβέλειας του ΚΚΚ μπορεί να φανεί από τις επενδύσεις του σε παγκόσμιες υποδομές. Σύμφωνα με έκθεση της New York Times τον Νοέμβριο του 2018, το ΚΚΚ έχει κατασκευάσει ή κατασκευάζει περισσότερους από σαράντα αγωγούς και άλλα έργα υποδομών πετρελαίου και φυσικού αερίου, περισσότερες από διακόσιες γέφυρες, δρόμους και σιδηροδρόμους, σχεδόν διακόσιους σταθμούς παραγωγής ενέργειας για πυρηνική ενέργεια, φυσικό αέριο, άνθρακα και ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, και μια σειρά από μεγάλα φράγματα. Κατά τη στιγμή της έκθεσης, το ΚΚΚ είχε επενδύσει σε τουλάχιστον 112 χώρες, οι περισσότερες από τις οποίες ανήκαν στην πρωτοβουλία OBOR. [6]

Καθώς το OBOR διαμορφωνόταν, οι προσπάθειες του καθεστώτος του ΚΚΚ να εκτοπίσει τις Ηνωμένες Πολιτείες στην παγκόσμια σκηνή αυξάνονταν. Προώθησε επιθετικά το γιουάν ως διεθνές νόμισμα, καθώς και το δικό του πιστωτικό σύστημα. Τα τηλεπικοινωνιακά δίκτυα κινεζικής κατασκευής (συμπεριλαμβανομένου του 5G) προωθούνται ως το μέλλον σε πολλές χώρες, όπως και οι σιδηροδρομικές γραμμές υψηλής ταχύτητας κινεζικής κατασκευής. Στόχος είναι να καθιερωθεί τελικά ένα σύνολο προτύπων που ελέγχονται από το ΚΚΚ και είναι ανεξάρτητα από τα τρέχοντα δυτικά πρότυπα.

Στα αρχικά στάδια του OBOR, το ΚΚΚ επικεντρώθηκε σε γειτονικές χώρες, φτάνοντας μέχρι την Ευρώπη. Πολύ γρήγορα, το ΚΚΚ επέκτεινε την εμβέλειά του στην Αφρική, τη Λατινική Αμερική, ακόμη και στον Αρκτικό Ωκεανό, καλύπτοντας ολόκληρο τον κόσμο. Ο Θαλάσσιος Δρόμος του Μεταξιού αρχικά αποτελούνταν από μόνο δύο διαδρομές. Μια τρίτη διαδρομή, ο Πολικός Δρόμος του Μεταξιού, προστέθηκε για να συνδεθεί με την Ευρώπη μέσω του Αρκτικού Ωκεανού. Πριν από το OBOR, η Κίνα είχε ήδη επενδύσει σημαντικά σε χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Αυτές οι χώρες αποτελούν πλέον μέρος της κύριας δομής του OBOR, η οποία επέτρεψε στο ΚΚΚ να επεκτείνει ταχύτερα την οικονομική και στρατιωτική του εμβέλεια σε αυτές τις ηπείρους.

Ο αρχικός στόχος του OBOR είναι η εξαγωγή της πλεονάζουσας παραγωγικής ικανότητας της Κίνας μέσω της δημιουργίας βασικών υποδομών, όπως σιδηροδρόμων και αυτοκινητοδρόμων σε άλλες χώρες. Αυτές οι χώρες είναι πλούσιες σε πόρους και ενέργεια. Κατασκευάζοντας υποδομές σε αυτές τις χώρες, το ΚΚΚ επιτυγχάνει δύο δευτερεύοντες στόχους. Ο ένας είναι να ανοίξει δρόμους για την αποστολή εγχώριων προϊόντων στην Ευρώπη με χαμηλό κόστος· ο άλλος είναι να εξασφαλίσει τους στρατηγικούς πόρους των χωρών που συμμετέχουν στο OBOR. Η πρόθεση του ΚΚΚ είναι να αυξήσει τις εξαγωγές της ηπειρωτικής Κίνας και όχι να βοηθήσει τις χώρες κατά μήκος της «Μιας Ζώνης, ενός Δρόμου» να δημιουργήσουν τις δικές τους μεταποιητικές βιομηχανίες — το ΚΚΚ δεν θα βοηθούσε στη δημιουργία ανταγωνισμού στη δική του παραγωγή.

Η πραγματική φιλοδοξία πίσω από το OBOR είναι να χρησιμοποιηθεί η οικονομική ισχύς ως πρωτοπορία για την επιβολή ελέγχου στις οικονομικές και πολιτικές γραμμές ζωής άλλων χωρών, μετατρέποντάς τες σε αποικίες του κινεζικού καθεστώτος και πιόνια στην παγκόσμια σκηνή. Ένα υποπροϊόν της συμμετοχής στα προγράμματα OBOR είναι η εισαγωγή όλων των επιβλαβών πτυχών του κομμουνισμού: διαφθορά, χρέος και ολοκληρωτική καταστολή. Το έργο είναι μια παραπλανητική παγίδα που δεν θα φέρει διαρκή οικονομική ευημερία στους συμμετέχοντες.

Αυτοί οι κίνδυνοι έχουν προκαλέσει ανησυχία σε πολλές χώρες, ωθώντας τις κυβερνήσεις τους να σταματήσουν ή να μειώσουν τη συμμετοχή τους στο πρόγραμμα OBOR. Κατά καιρούς, το Πεκίνο έχει παραδεχτεί ότι θα πρέπει να είναι πιο διαφανές και να κάνει προσαρμογές στις έντονα επικριμένες παγίδες χρέους. Παρ ‘όλα αυτά, τα σχέδια του ΚΚΚ δεν μπορούν να υποτιμηθούν. Ενώ οι δυτικές επιχειρήσεις λειτουργούν με βάση τις αρχές της επιδίωξης του κέρδους και δεν θα αντέξουν σε ασταθείς χώρες υποδοχής για περισσότερο από μερικά χρόνια, ο υπολογισμός του κόμματος επεκτείνεται στον επόμενο αιώνα. Μπορεί να ανεχθεί ασταθή διεθνή περιβάλλοντα μακροπρόθεσμα χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις άμεσες απώλειες.

Το ΚΚΚ εργάζεται για την ανάπτυξη φιλοκομμουνιστικών κυβερνήσεων που θα το υποστηρίξουν στα Ηνωμένα Έθνη και σε άλλους διεθνείς οργανισμούς. Στόχος του είναι να αναλάβει ηγεσία σε όλη την Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική στον αγώνα του ενάντια στον ελεύθερο κόσμο και τελικά να αντικαταστήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες ως την νούμερο ένα δύναμη στον κόσμο. Το ανθρώπινο κόστος δεν αποτελεί εμπόδιο στην επιδίωξη αυτών των στόχων — για παράδειγμα, το κόμμα μπορεί να αναγκάσει τον κινεζικό λαό να πληρώσει για επενδυτικά κόστη που οι ιδιωτικές δυτικές επιχειρήσεις δεν θα μπορούσαν ποτέ να διαχειριστούν. Σε αυτόν τον πόλεμο για την κατάκτηση του κόσμου, δεν πρόκειται για το πόσο ισχυρό είναι το ΚΚΚ στα χαρτιά, αλλά για το ότι το ΚΚΚ έχει στη διάθεσή του τους πόρους εκατοντάδων εκατομμυρίων Κινέζων, των οποίων τις ζωές και τα μέσα διαβίωσης το κόμμα θεωρεί αναλώσιμα.

Ο πρώην επικεφαλής στρατηγικής του Λευκού Οίκου, Στιβ Μπάνον, δήλωσε ότι με το έργο OBOR, το κινεζικό καθεστώς είχε ενσωματώσει με επιτυχία τις θέσεις Mackinder-Mahan-Spykman για την παγκόσμια κυριαρχία. Σε ένα άρθρο που συζητούσε αυτήν την άποψη, ο Άντριου Σενγκ του Asia Global Institute έγραψε:

«Ο Σερ Χάλφορντ Μακίντερ ήταν ένας Βρετανός γεωγράφος/ιστορικός με επιρροή που υποστήριξε το 1904 ότι ‘Όποιος κυβερνά την Καρδιά (κεντρική Ασία) κυβερνά το Παγκόσμιο Νησί (Ευρασία). Όποιος κυβερνά το Παγκόσμιο Νησί κυβερνά τον Κόσμο’. Ο Αμερικανός σύγχρονός του, Άλφρεντ Μάχαν, ήταν ναυτικός ιστορικός που διαμόρφωσε τη στρατηγική των ΗΠΑ για την κυριαρχία στη θαλάσσια δύναμη, επεκτείνοντας τη λογική της βρετανικής ναυτικής αυτοκρατορίας για τον έλεγχο των θαλάσσιων λωρίδων, των σημείων στραγγαλισμού και των καναλιών μέσω της αστυνόμευσης του παγκόσμιου εμπορίου. Αντίθετα, ο Νίκολας Τζον Σπάικμαν υποστήριξε ότι οι Ρίμλαντ (οι παράκτιες περιοχές που περιβάλλουν την Ασία) είναι πιο σημαντικές από την Καρδιά, ως εξής: ‘Όποιος ελέγχει τις Ρίμλαντ κυβερνά την ΕυρωΑσία· όποιος κυβερνά την ΕυρωΑσία ελέγχει τις τύχες του κόσμου’». [7]

Αυτές οι ιδέες αντικατοπτρίζουν την αυξανόμενη επαγρύπνηση του Δυτικού κόσμου έναντι των φιλοδοξιών του ΚΚΚ, όπως αποτυπώνονται στο έργο OBOR.

Φυσικά, η φιλοδοξία του ΚΚΚ δεν περιορίζεται στο πεδίο εφαρμογής του OBOR. Η πρωτοβουλία δεν επικεντρώνεται απλώς στην απόκτηση των δικαιωμάτων σε χερσαίες οδούς, θαλάσσιες λωρίδες και μεγάλα λιμάνια. Το ΚΚΚ θέλει να επωφεληθεί από τυχόν αδυναμίες που υπάρχουν σε όλο τον κόσμο. Τις τελευταίες δεκαετίες, πολλές χώρες στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική έγιναν νέα ανεξάρτητα κράτη που δημιουργήθηκαν από την αποαποικιοποίηση. Αυτές οι περιοχές βίωσαν ένα κενό εξουσίας, προσκαλώντας το ΚΚΚ να αποκτήσει ερείσματα. Οι πρόσφατα ανεξάρτητες χώρες που κάποτε ήταν μέρος της Σοβιετικής Ένωσης και των ανατολικοευρωπαϊκών δορυφόρων της είχαν αδύναμη κυριαρχία και ήταν επίσης εύκολοι στόχοι για το καθεστώς του ΚΚΚ. Άλλες ασταθείς χώρες, τις οποίες οι δυτικοί επενδυτές τείνουν να αποφεύγουν, φυσικά έπεσαν στην παγίδα του ΚΚΚ. Μικρές χώρες, νησιωτικά έθνη και υπανάπτυκτες χώρες σε στρατηγικές τοποθεσίες είναι όλες ιδιαίτερα ευάλωτες στις φιλοδοξίες του Πεκίνου.

Ακόμα και ορισμένα κράτη που κάποτε βρίσκονταν σταθερά στο δυτικό δημοκρατικό στρατόπεδο έχουν παρασυρθεί στην τροχιά του ΚΚΚ αφού υπέφεραν από αδύναμες οικονομίες και υψηλό χρέος. Γεωπολιτικά, το ΚΚΚ περικυκλώνει σταδιακά τις Ηνωμένες Πολιτείες ελέγχοντας τις οικονομίες άλλων χωρών. Στόχος είναι να περιθωριοποιήσει και τελικά να απομακρύνει την αμερικανική επιρροή από αυτές τις χώρες, οπότε το ΚΚΚ θα έχει εγκαθιδρύσει μια ξεχωριστή παγκόσμια τάξη με επίκεντρο την κομμουνιστική ηγεμονία. Αυτή δεν είναι μια νέα προσέγγιση. Έχει τις ρίζες της στην αρχική στρατηγική του Κόμματος να καταλάβει την ύπαιθρο για να περικυκλώσει τις πόλεις, η οποία το οδήγησε στη νίκη στον Κινεζικό Εμφύλιο Πόλεμο.

β. Η στρατηγική περιφερειακής διπλωματίας για τον αποκλεισμό των ΗΠΑ από την περιοχή Ασίας-Ειρηνικού

Οι δεξαμενές σκέψης του Κομμουνιστικού Κόμματος ορίζουν την «περιφερειακή διπλωματία» του καθεστώτος ως εξής: «Η Κίνα γειτνιάζει με δεκατέσσερις χώρες κατά μήκος ενός μεγάλου χερσαίου συνόρου και κοιτάζει πέρα από τη θάλασσα σε έξι άλλες γειτονικές χώρες. Πέρα από αυτό, στα ανατολικά βρίσκεται η περιοχή Ασίας-Ειρηνικού και στα δυτικά η Ευρασία. Δηλαδή, η ακτινική έκταση της εκτεταμένης γειτονιάς της Κίνας καλύπτει τα δύο τρίτα της διεθνούς πολιτικής, οικονομίας και ασφάλειας. Έτσι, το πλαίσιο της διπλωματίας της περιφέρειας είναι κάτι περισσότερο από απλή περιφερειακή στρατηγική. … Είναι μια πραγματικά μεγάλη στρατηγική». [8]

Αυστραλία: Ο αδύναμος κρίκος του δυτικού κόσμου

Τον Ιούνιο του 2017, η Fairfax Media Ltd. και η Australian Broadcasting Corp. δημοσίευσαν τα αποτελέσματα μιας πεντάμηνης έρευνας στο ντοκιμαντέρ «Power and Influence: The Hard Edge of China’s Soft Power». Το ντοκιμαντέρ, το οποίο προκάλεσε ανησυχία σε όλο τον κόσμο, περιέγραψε την εκτεταμένη διείσδυση και έλεγχο του ΚΚΚ στην αυστραλιανή κοινωνία. [9] Έξι μήνες αργότερα, ο Σαμ Νταστιάρι, μέλος του Αυστραλιανού Εργατικού Κόμματος, ανακοίνωσε την παραίτησή του από τη Γερουσία. Η παραίτηση του Νταστιάρι ακολούθησε κατηγορίες ότι είχε δεχτεί χρήματα από Κινέζους εμπόρους που συνδέονται με το ΚΚΚ για να κάνει δηλώσεις υποστήριξης του Πεκίνου σχετικά με τις εδαφικές διαφορές στη Νότια Σινική Θάλασσα. Οι δηλώσεις του για αυτό το κρίσιμο ζήτημα συγκρούστηκαν με τις απόψεις του ίδιου του κόμματός του. [10]

Τον Ιούνιο του 2017, το ABC News της Αυστραλίας ενημέρωσε ένα ρεπορτάζ που αποκάλυπτε πολιτικές δωρεές από οντότητες που συνδέονται με την Κίνα, οι οποίες φαινομενικά αποσκοπούσαν στην επιρροή των εμπορικών πολιτικών Αυστραλίας-Κίνας. Το ρεπορτάζ αποκάλυψε δωρεές άνω των 5,5 εκατομμυρίων δολαρίων από εταιρείες που συνδέονται με την Κίνα και μεμονωμένους δωρητές σε πολεμικά ταμεία του Φιλελεύθερου και του Εργατικού Κόμματος μεταξύ 2013 και 2015. [11] Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια, τα αυστραλιανά μέσα ενημέρωσης έχουν υπογράψει συμβάσεις με κινεζικά κρατικά μέσα ενημέρωσης, συμφωνώντας να μεταδίδουν προπαγάνδα που παρέχεται από κινεζικά μέσα ενημέρωσης στο αυστραλιανό κοινό. [12]

Το 2017, το βιβλίο «Silent Invasion: China’s Influence in Australia», του συγγραφέα Κλάιβ Χάμιλτον, απορρίφθηκε τρεις φορές από Αυστραλούς εκδότες λόγω φόβου για κινεζικές επιπτώσεις. Μετά από πολλή σκέψη, ένας εκδότης συμφώνησε να το εκτυπώσει. Η λογοκρισία προκάλεσε εκτεταμένη ανησυχία μεταξύ των Αυστραλών σχετικά με την επιρροή της Κίνας στη χώρα τους. [13]

Το 2015, η Αυστραλία επέτρεψε σε μια κινεζική εταιρεία με στενούς δεσμούς με τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό (ΛΑΣ) να εξασφαλίσει ενενήντα εννέα χρόνια μίσθωσης για το λιμάνι Ντάργουιν — ένα στρατηγικό λιμάνι και στρατιωτική τοποθεσία για την προστασία από επιθέσεις από τον βορρά. Ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Ρίτσαρντ Άρμιτατζ, εξέφρασε το σοκ του για τη συμφωνία και δήλωσε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ανησυχούν για την εξέλιξη. [14]

Ποια είναι η στρατηγική αξία της διείσδυσης του ΚΚΚ στην Αυστραλία; Ο βασικός στόχος είναι η αποδυνάμωση της συμμαχίας ΗΠΑ-Αυστραλίας. [15] Στη Λευκή Βίβλο για την Εξωτερική Πολιτική του 2017, η αυστραλιανή κυβέρνηση δήλωσε: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν η κυρίαρχη δύναμη στην περιοχή μας σε όλη την ιστορία της Αυστραλίας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα, η Κίνα αμφισβητεί τη θέση της Αμερικής». [16] Ο Μάλκομ Ντέιβις, ανώτερος αναλυτής στο Αυστραλιανό Ινστιτούτο Στρατηγικής Πολιτικής, δήλωσε επίσης ότι το Πεκίνο προσπαθούσε να αποκτήσει στρατηγικό πλεονέκτημα στην περιοχή με σκοπό τον τερματισμό της συμμαχίας της Αυστραλίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες. [17]

Η Αυστραλία αποτελεί το πεδίο δοκιμών του ΚΚΚ για επιχειρήσεις ήπιας ισχύος στη στρατηγική του για διπλωματία περιφέρειας. [18] Η πρόσφατη ιστορία της διείσδυσης Κινέζων κομμουνιστών στην Αυστραλία χρονολογείται από το 2005, όταν ο Τζόου Γουεντζόνγκ, τότε υφυπουργός Εξωτερικών, έφτασε στην Καμπέρα και ενημέρωσε ανώτερους αξιωματούχους στην κινεζική πρεσβεία για τη νέα διπλωματική προσέγγιση του ΚΚΚ. Είπε ότι ο πρώτος στόχος της ένταξης της Αυστραλίας στην ευρύτερη περιφέρεια της Κίνας ήταν να διασφαλιστεί ότι η Αυστραλία θα χρησιμεύσει ως αξιόπιστη και σταθερή βάση εφοδιασμού για την οικονομική ανάπτυξη της Κίνας τα επόμενα είκοσι χρόνια. Η αποστολή των παρευρισκομένων στη συνάντηση ήταν να κατανοήσουν πώς το ΚΚΚ θα μπορούσε να ασκήσει ευρεία επιρροή στην Αυστραλία στους τομείς της οικονομίας, της πολιτικής και του πολιτισμού. [19]

Το ΚΚΚ χρησιμοποιεί την οικονομική ισχύ της Κίνας για να αναγκάσει την Αυστραλία να κάνει παραχωρήσεις σε στρατιωτικά ζητήματα και ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η τυπική προσέγγιση που υιοθέτησε το ΚΚΚ για να εξαναγκάσει τους άλλους σε συνεργασία είναι η καλλιέργεια προσωπικών σχέσεων μέσω οικονομικών συμφερόντων και ταυτόχρονα η δημιουργία της έμμεσης απειλής του εκβιασμού. [20]

Μετά από χρόνια έρευνας, ο Χάμιλτον ανέφερε τα εξής: «Οι αυστραλιανοί θεσμοί — από τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τους επαγγελματικούς συλλόγους μας μέχρι τα μέσα ενημέρωσής μας· από βιομηχανίες όπως η εξόρυξη, η γεωργία και ο τουρισμός μέχρι στρατηγικά περιουσιακά στοιχεία όπως τα λιμάνια και τα δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας· από τα τοπικά μας συμβούλια και τις κυβερνήσεις των πολιτειών μέχρι τα πολιτικά μας κόμματα στην Καμπέρα — διαπερνώνται και διαμορφώνονται από ένα πολύπλοκο σύστημα επιρροής και ελέγχου που επιβλέπεται από φορείς που υπηρετούν το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα». [21]

Από την οικονομική κρίση του 2008, στην πράξη, η Αυστραλία έχει αποδειχθεί πρόθυμη να χρησιμεύσει ως βάση ανεφοδιασμού της ΛΔΚ, λόγω της κοινής πεποίθησης ότι η Κίνα έσωσε την Αυστραλία από την ύφεση. Ο Χάμιλτον λέει ότι ο λόγος που η διείσδυση και η επιρροή του ΚΚΚ είναι τόσο αποτελεσματική είναι ότι οι Αυστραλοί έχουν «μαγευτεί από την πεποίθηση ότι μόνο η Κίνα μπορεί να εγγυηθεί την οικονομική τους ευημερία» και «φοβούνται να αντισταθούν στον εκφοβισμό του Πεκίνου». [22]

Παρά την επίγνωση της διείσδυσης και της επιρροής του ΚΚΚ στη δυτική κοινωνία, και ιδιαίτερα της διείσδυσης και του ελέγχου του στις κινεζικές κοινότητες του εξωτερικού, οι περισσότεροι καλοπροαίρετοι Δυτικοί πίστευαν αφελώς ότι ο κύριος σκοπός των στρατηγικών του Κόμματος ήταν «αρνητικός» — δηλαδή, να φιμώσουν τις φωνές των επικριτών και εκείνων με διαφορετικές πολιτικές απόψεις. Ωστόσο, ο Χάμιλτον λέει ότι πίσω από τις «αρνητικές» επιχειρήσεις βρίσκονται οι «θετικές» φιλοδοξίες του ΚΚΚ: να χρησιμοποιήσει ομογενείς Κινέζους μετανάστες για να αλλάξει το πλαίσιο της αυστραλιανής κοινωνίας και να κάνει τους Δυτικούς να συμπάσχουν με τη ΛΔΚ, ώστε να επιτρέψουν στο Πεκίνο να αυξήσει την επιρροή του. Με αυτόν τον τρόπο, η Αυστραλία θα μεταμορφωνόταν σε βοηθό του κόμματος στον στόχο του να γίνει ασιατική υπερδύναμη και στη συνέχεια παγκόσμια. [23]

Ομοίως, το ΚΚΚ εμβαθύνει την επιρροή του στον στενό γείτονα και σύμμαχο της Αυστραλίας, τη Νέα Ζηλανδία. Η Ανν Μαρί Μπρέιντυ, ειδική στην κινεζική πολιτική στο Πανεπιστήμιο του Κάντερμπερι, έγραψε στην έκθεση του 2017 με τίτλο «Μαγικά Όπλα: Οι Δραστηριότητες Πολιτικής Επιρροής της Κίνας υπό τον Σι Τζινπίνγκ» ότι πολλά μέλη του Κοινοβουλίου της Νέας Ζηλανδίας, γεννημένα στην Κίνα, είχαν στενούς δεσμούς με την ηπειρωτική Κίνα και ότι πολλοί πολιτικοί είχαν δωροδοκηθεί με τεράστιες πολιτικές δωρεές από πλούσιους Κινέζους εμπόρους και οργανώσεις μετώπου του ΚΚΚ, όπως κινεζικές εμπορικές ενώσεις στη Νέα Ζηλανδία. [24] Λίγο μετά τη δημοσίευση της έκθεσής της, το γραφείο της Μπρέιντυ διαρρήχθηκε. Πριν από τη διάρρηξη, είχε λάβει μια ανώνυμη απειλητική επιστολή που έλεγε: «Είσαι η επόμενη». [25]

Το ΚΚΚ ασκεί ενεργά επιρροή στους τοπικούς πολιτικούς της Νέας Ζηλανδίας. Για παράδειγμα, τα μέλη των πολιτικών κομμάτων της Νέας Ζηλανδίας αντιμετωπίζονται πλουσιοπάροχα σε ταξίδια στην Κίνα. Στους συνταξιούχους πολιτικούς προσφέρονται θέσεις με υψηλές αποδοχές σε κινεζικές επιχειρήσεις, καθώς και άλλα οφέλη για να ακολουθούν τις οδηγίες του κόμματος. [26]

Στόχευση των νησιωτικών εθνών του Ειρηνικού για στρατηγικό κέρδος

Παρά το μέγεθός τους, τα μικροσκοπικά νησιωτικά έθνη του Ειρηνικού έχουν μεγάλη στρατηγική σημασία. Αν και η συνολική τους έκταση είναι μόλις 53.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, οι αποκλειστικές οικονομικές ζώνες τους σε τμήματα του ωκεανού ανέρχονται συνολικά σε 19.000.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα — μια περιοχή πάνω από έξι φορές μεγαλύτερη από τις αποκλειστικές οικονομικές ζώνες της Κίνας. Η ανάπτυξη στενότερων δεσμών με τα νησιωτικά έθνη του Ειρηνικού, τα οποία μπορούν να χρησιμεύσουν ως ναυτικές βάσεις, αποτελεί δημόσια αναγνωρισμένο στοιχείο της στρατιωτικής στρατηγικής του ΚΚΚ. [27] Επί του παρόντος, η περιοχή του Ειρηνικού μπορεί να χωριστεί σε πέντε σφαίρες επιρροής: αμερικανική, ιαπωνική, αυστραλιανή, νεοζηλανδική και γαλλική.

Για να αναπτύξει τις ναυτικές του δυνατότητες στον Ειρηνικό Ωκεανό, το ΚΚΚ πρέπει πρώτα να οικοδομήσει καλές σχέσεις με τα νησιωτικά έθνη και στη συνέχεια να απομακρύνει σταδιακά την αμερικανική παρουσία. Το ΚΚΚ ξεπερνά την αμερικανική δραστηριότητα στην περιοχή επενδύοντας τεράστια χρηματικά ποσά σε έργα υποδομών στη Μελανησία, τη Μικρονησία και την Πολυνησία, καθώς και προωθώντας τον τοπικό τουρισμό και καθιστώντας διαθέσιμες πλατφόρμες ηλεκτρονικού εμπορίου. [28]

Μετά την μεγάλης κλίμακας οικονομική βοήθεια και επενδύσεις από την ηπειρωτική Κίνα, η αλαζονική συμπεριφορά που επιδεικνύουν οι αξιωματούχοι του ΚΚΚ αντανακλά τη νοοτροπία του καθεστώτος όταν αυτό αισθάνεται ότι έχει πάρει θάρρος — προσπαθεί να φερθεί στους ανθρώπους των ασθενέστερων εθνών με τον τρόπο που φέρεται στον κινεζικό λαό που βρίσκεται υπό τον ολοκληρωτικό του έλεγχο. Φυσικά, δεν μπορεί να αναμένεται από το ΚΚΚ να σεβαστεί τους διεθνείς κανονισμούς και τα πρωτόκολλα.

Στη σύνοδο κορυφής του APEC που πραγματοποιήθηκε στα τέλη του 2018 στην Παπούα Νέα Γουινέα, η αγενής και απολίτιστη συμπεριφορά των Κινέζων αξιωματούχων σόκαρε τους παρευρισκόμενους. Ένας υψηλόβαθμος Αμερικανός αξιωματούχος χαρακτήρισε τη συμπεριφορά των αξιωματούχων του ΚΚΚ ως «διπλωματία των εκρήξεων». Κινέζοι αξιωματούχοι κατέφυγαν σε φωνές καθώς κατηγορούσαν άλλες χώρες ότι συνωμοτούν εναντίον της Κίνας. Εμπόδισαν απερίφραστα δημοσιογράφους να πάρουν συνεντεύξεις από τους συμμετέχοντες σε ένα φόρουμ που πραγματοποιήθηκε μεταξύ του Κινέζικου ηγέτη Σι Τζινπίνγκ και των ηγετών των νησιωτικών εθνών του Ειρηνικού, απαιτώντας από όλους τους δημοσιογράφους να ανατρέξουν στο δελτίο τύπου του Πρακτορείου Ειδήσεων Xinhua. Για να αποτρέψουν την καταγραφή δηλώσεων που καταδικάζουν την αθέμιτη εμπορική συμπεριφορά του καθεστώτος του ΚΚΚ σε κοινό ανακοινωθέν, οι αξιωματούχοι απαίτησαν συνάντηση με τον υπουργό Εξωτερικών της Παπούα Νέας Γουινέας. Ο υπουργός απέρριψε το αίτημα με το επιχείρημα ότι παρέμενε αμερόληπτος. [29]

Χρήση παγίδων χρέους για κατάσχεση του ελέγχου των πόρων της Κεντρικής Ασίας

Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, το ΚΚΚ κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια για να αναπτύξει και να εδραιώσει τις σχέσεις του με τις χώρες της Κεντρικής Ασίας, το Καζακστάν, το Κιργιστάν, το Τατζικιστάν, το Τουρκμενιστάν και το Ουζμπεκιστάν. Ο στόχος της στρατηγικής του ΚΚΚ στην Κεντρική Ασία μπορεί να εξεταστεί από διάφορες οπτικές γωνίες:

Πρώτον, η Κεντρική Ασία αποτελεί αναπόφευκτη χερσαία οδό στην επέκταση της Κίνας προς τα δυτικά. Επιπλέον, όταν η Κίνα κατασκευάζει υποδομές για τη μεταφορά αγαθών εντός και εκτός της Κίνας, μπορεί επίσης να επεκτείνει τα εμπορικά της συμφέροντα στην Κεντρική Ασία. Δεύτερον, η Κίνα στοχεύει να καταλάβει τους φυσικούς πόρους, συμπεριλαμβανομένου του άνθρακα, του πετρελαίου, του φυσικού αερίου και των πολύτιμων μετάλλων, που αφθονούν σε αυτές τις χώρες. Επιπλέον, ελέγχοντας χώρες της Κεντρικής Ασίας που βρίσκονται γεωγραφικά και πολιτισμικά κοντά στην επαρχία Σιντζιάνγκ της Κίνας, το καθεστώς μπορεί να ενισχύσει τον έλεγχό του επί των εθνοτικών μειονοτήτων εκεί.

Το ΚΚΚ έχει γίνει ο πιο ισχυρός παράγοντας στην Κεντρική Ασία. Η Διεθνής Ομάδα Κρίσεων, μια δεξαμενή σκέψης με έδρα τις Βρυξέλλες, δημοσίευσε μια έκθεση το 2013 στην οποία αναφέρεται ότι η Κίνα εξελίσσεται ραγδαία σε μια οικονομικά κυρίαρχη δύναμη σε αυτήν την περιοχή, εκμεταλλευόμενη την κοινωνική αναταραχή στην Κεντρική Ασία. Το Πεκίνο βλέπει την Κεντρική Ασία ως βάση εφοδιασμού πρώτων υλών και πόρων και ως αγορά για τα προϊόντα του χαμηλών τιμών και ποιότητας. [30] Εν τω μεταξύ, το ΚΚΚ έχει επίσης διοχετεύσει εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ σε επενδύσεις και βοήθεια στην Κεντρική Ασία στο όνομα της διατήρησης της σταθερότητας στην Σιντζιάνγκ.

Ένα τεράστιο δίκτυο αυτοκινητοδρόμων, σιδηροδρόμων, αεροδιαδρόμων, επικοινωνιών και αγωγών πετρελαίου έχει συνδέσει στενά την Κίνα με την Κεντρική Ασία. Η China Road and Bridge Corporation και οι εργολάβοι της είναι υπεύθυνοι για την κατασκευή αυτοκινητοδρόμων, σιδηροδρόμων και γραμμών μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας στην Κεντρική Ασία. Ανοίγουν δρόμους σε μερικά από τα πιο επικίνδυνα και πολύπλοκα εδάφη και κατασκευάζουν νέους δρόμους για τη μεταφορά των κινεζικών αγαθών στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, καθώς και σε λιμάνια στο Πακιστάν και το Ιράν. Από το 1992 έως το 2012, στις δύο δεκαετίες διπλωματικών σχέσεων μεταξύ της Κίνας και των πέντε χωρών της Κεντρικής Ασίας, ο συνολικός όγκος του εμπορίου μεταξύ Κίνας και Κεντρικής Ασίας αυξήθηκε εκατονταπλασιαστικά, σύμφωνα με τα κρατικά μέσα ενημέρωσης της Κίνας. [31]

Στην Κεντρική Ασία, το ΚΚΚ έχει προωθήσει επενδύσεις σε μεγάλα κρατικά, χρηματοδοτούμενα από πιστώσεις έργα υποδομής. Ορισμένοι μελετητές έχουν συνειδητοποιήσει ότι τέτοιες επενδύσεις θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση μιας νέας διεθνούς τάξης στην οποία η Κίνα θα έπαιζε κυρίαρχο ρόλο. Από αυτή την οπτική γωνία, η Κεντρική Ασία, όπως και η Αυστραλία, αποτελεί ένα ακόμη πεδίο δοκιμών για την επανάσταση του ΚΚΚ στη διπλωματική στρατηγική. [32]

Το Πεκίνο τείνει να υποστηρίζει διεφθαρμένους αυταρχικούς ηγέτες στις χώρες της Κεντρικής Ασίας και τα αδιαφανή επενδυτικά του έργα θεωρούνται ωφέλιμα κυρίως για τις τοπικές ελίτ. Η έκθεση της Διεθνούς Ομάδας Κρίσεων σημείωσε ότι καθεμία από τις κυβερνήσεις της Κεντρικής Ασίας είναι αδύναμη και διεφθαρμένη, και οι χώρες που κυβερνά είναι γεμάτες κοινωνική και οικονομική αναταραχή. [33] Τα μεγάλα έργα υποδομής που προωθεί το ΚΚΚ δεν συνδέονται μόνο με τεράστια δάνεια, αλλά περιλαμβάνουν επίσης επίσημες εγκρίσεις και άδειες, οι οποίες βασίζονται σε κατεστημένα συμφέροντα. Αυτό προκαλεί και επιδεινώνει τη διαφθορά σε αυτά τα καθεστώτα.

Στο Ουζμπεκιστάν, ο Ισλάμ Καρίμοφ, πρώην πρώτος γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Ουζμπεκιστάν στην ΕΣΣΔ, διετέλεσε πρόεδρος της χώρας από την εποχή της ανεξαρτησίας το 1991 μέχρι τον θάνατό του το 2016. Το 2005, οι κυβερνητικές δυνάμεις συγκρούστηκαν με διαδηλωτές στην ανατολική πόλη Αντιτζάν, με αποτέλεσμα εκατοντάδες θανάτους. Το ΚΚΚ αυτοπροσδιορίστηκε ως σύμμαχος του Καρίμοφ, παρέχοντας σταθερή υποστήριξη στα καθεστώτα του Ουζμπεκιστάν και άλλων χωρών της περιοχής στις προσπάθειές τους να διαφυλάξουν το status quo. [34]

Οι εύθραστες οικονομικές δομές χωρών της Κεντρικής Ασίας, σε συνδυασμό με τα τεράστια δάνεια υποδομών της ΛΔΚ, κάνουν αυτές τις χώρες εξαιρετικά ευάλωτες στο να πέσουν την παγίδα χρέους της Κίνας. Το Τουρκμενιστάν υπέφερε από δριμεία οικονομική κρίση, με εκτιμώμενο ποσοστό πληθωρισμού ετησίως το 2018 στο 300%, εκτιμώμενη ανεργία σε περισσότερο από 50%, μεγάλες ελλείψεις τροφίμων, και καλπάζουσα διαφθορά. Το 2018, η Κίνα ήταν ο μόνος μεγάλος αγοραστής τουρκμενικού αερίου, και επίσης ο μεγαλύτερος πιστωτής του ξένου χρέους της, που ήταν στα $9 δισεκατομμύρια (εκτιμώμενο στο 30% του ΑΕΠ το 2018). [35][36] Τελικά, το Τουρκμενιστάν ίσως δεν έχει επιλογή από το να παραδώσει τις περιοχές του φυσικού αερίου — που παράγουν το 70% του εισοδήματος της χώρας — στην ΛΔΚ για να αποπληρώσει το χρέος του. [37]

Το 2018, το Τατζικιστάν δανείστηκε περισσότερα από $300 εκατομμύρια από την Κίνα για να χτίσει ένα εργοστάσιο ενέργειας. Σε αντάλλαγμα, παρέδωσε την άδεια λειτουργίας ενός χρυσορυχείου στην ΛΔΚ για όσο χρόνο το ορυχείο παράγει αρκετό χρυσό για την αποπληρωμή του χρέους. [38]

Η οικονομία του Κυρζυγιστάν είναι επίσης σε κίνδυνο, καθώς προγράμματα υποδομών μεγάλης κλίμακας από την ΛΔΚ προκάλεσαν επίσης στην χώρα να πέσει σε παγίδα χρέους. Η χώρα αυτή πιθανότατα θα πρέπει να παραδώσει μέρος των φυσικών της πόρων για να αποπληρώσει το χρέος. Το Κυρζυγιστάν επίσης συνεργάστηκε με τις κινεζικές εταιρείες επικοινωνιών Huawei και ZTE για να φτιάξει εργαλεία ψηφιακών επικοινωνιών ώστε να εντείνει τον κυβερνητικό έλεγχο στους ανθρώπους, ενώ αφήνει για το καθεστώς του ΚΚΚ μια πόρτα ώστε να επεκτείνει την παρακολούθησή του σε αυτές τις χώρες. [39]

Το Πεκίνο εκμεταλλεύτηκε το κενό εξουσίας μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης για να εισέλθει στον τομέα ενέργειας του Καζακστάν. Η οικονομία του Καζακστάν εξαρτάται από την παραγωγή αργού πετρελαίου, και το εισόδημά του από το πετρέλαιο χρησιμοποιείται για να αγοράζει φθηνά κινεζικά προϊόντα. Εκτός από τις γεωτρήσεις για πετρέλαιο, η βιομηχανική βάση αυτής της χώρας είναι εύθραυστη. Με την ροή φθηνών κινεζικών αγαθών στην αγορά του, η βιομηχανία κατασκευών του Καζακστάν κατέρρευσε. [40]

Ένα άλλο κίνητρο για την επέκταση του ΚΚΚ στην Κεντρική Ασία είναι να καταστέλλει Ουιγούρους ανιφρονούντες που ζουν στην περιοχή. Ο Οργανισμός Συνεργασίας Σαγκάης, μια τοπική συμμαχία με επικεφαλής Κίνα και Ρωσία, επιτρέπει την έκδοση μεταξύ των έξι κρατών μελών. Μια χώρα μέλος μπορεί ακόμα και να στείλει τους αξιωματούχους της σε μια άλλη χώρα μέλος για εκτέλεση έρευνας. Με τον τρόπο αυτόν, το ΚΚΚ μπορεί να επεκτείνει την καταστολή Ουιγούρων στο εξωτερικό και να συλλαμβάνει Ουιγούρους αντιφρονούντες που βρήκαν καταφύγιο σε γειτονικές χώρες. [41]

Χρήση σημαντικών χωρών για εξασφάλιση στρατηγικών πόρων

Η περιφερειακή στρατηγική του Κομμουνιστικού Κόμματος εμπεριέχει την δημιουργία οικονομικής εξάρτησης σε σημαντικές χώρες, που μετά χρησιμοποιούνται ως βάση για επίτευξη στρατηγικών στόχων σε ολόκληρη την περιοχή. Σύμφωνα με τις δεξαμενές σκέψης του κόμματος, σημαντικές χώρες είναι χώρες που έχουν αρκετή τοπική δύναμη που το Πεκίνο έχει την ικανότητα και τους πόρους να καθοδηγήσει. Δεν έχουν άμεσες συγκρούσεις με το ΚΚΚ σε στρατηγικά συμφέροντα, και οι περισσότερες δεν έχουν στενές σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες. [42] Επιπλέον των άνωθι αναφερθέντων Αυστραλίας, Καζακστάν, και άλλων, παραδείγματα χωρών στόχων για το κινεζικό καθεστώς είναι το Ιράν και η Μπούρμα (γνωστή επίσης ως Μιανμάρ.)

Στην Μέση Ανατολή, το Ιράν λαμβάνει το μεγαλύτερο ποσό κινεζικής επένδυσης. Το Ιράν είναι σημαντικός παραγωγός πετρελαίου στην περιοχή και βρίσκεται σε ιδεολογική αντίθεση με την Δύση από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, κάνοντάς το φυσικό οικονομικό και στρατιωτικό εταίρο για την ΛΔΚ. Το Πεκίνο έχει διατηρήσει στενές οικονομικές και στρατιωτικές σχέσεις με το Ιράν από την δεκαετία του 1980.

Το 1991, η Διεθνής Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας ανακάλυψε ότι η Κίνα είχε εξάγει ουράνιο στο Ιράν και ότι η ΛΔΚ και το Ιράν είχαν υπογράψει μυστική πυρηνική συμφωνία το 1990. [43] Το 2002, όταν το πρόγραμμα εμπλουτισμού ουρανίου του Ιράν αποκαλύφθηκε, δυτικές εταιρείες πετρελαίου αποσύρθηκαν από την χώρα, δίνοντας στο ΚΚΚ μια ευκαιρία να εκμεταλλευτεί την κατάσταση και να καλλιεργήσει στενότερες σχέσεις με το Ιράν. [44]

Ο όγκος των διμερών εμπορικών συναλλαγών μεταξύ της ΛΔΚ και του Ιράν αυξήθηκε κατά περισσότερο από εκατό φορές μεταξύ 1992 και 2011, παρά τις διεθνείς κυρώσεις στο ιρανικό καθεστώς. [45] Χάρη στην κινεζική βοήθεια, το Ιράν μπόρεσε να αντέξει την διεθνή απομόνωση που του επιβλήθηκε και να αναπτύξει ένα ευρύ οπλοστάσιο βαλλιστικών πυραύλων μικρού έως μεσαίου βεληνεκούς, καθώς και πυραύλους κρουζ κατά πλοίων. Το κινεζικό καθεστώς παρείχε επίσης νάρκες κατά πλοίων και σκάφη ταχείας επίθεσης, και βοήθησε το Ιράν να δημιουργήσει ένα μυστικό σχέδιο χημικών όπλων. [46]

Ένας άλλος κρίσιμος γείτονας που ευνοείται από το ΚΚΚ είναι η Βιρμανία, η οποία διαθέτει μια μακρά ακτογραμμή που παρέχει στρατηγική πρόσβαση στον Ινδικό Ωκεανό. Το ΚΚΚ θεωρεί το άνοιγμα ενός καναλιού Κίνας-Βιρμανίας ως στρατηγικό βήμα για την ελαχιστοποίηση της εξάρτησης από το Στενό της Μαλάκα. [47] Το κακό ιστορικό της βιρμανικής στρατιωτικής κυβέρνησης όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα έχει προκαλέσει την απομόνωσή της από τη διεθνή κοινότητα. Το δημοκρατικό κίνημα του 1988 στη Βιρμανία τελικά συντρίφθηκε με στρατιωτική βία. Το επόμενο έτος, στην πλατεία Τιενανμέν του Πεκίνου, άρματα μάχης του στρατού άνοιξαν πυρ εναντίον διαδηλωτών υπέρ της δημοκρατίας.

Οι δύο αυταρχικές κυβερνήσεις, που καταδικάστηκαν και οι δύο από τη διεθνή κοινότητα, βρήκαν κάποια παρηγοριά στην διπλωματική τους συντροφιά και έκτοτε απολαμβάνουν στενές σχέσεις. Τον Οκτώβριο του 1989, ο Ταν Σβε της Βιρμανίας επισκέφθηκε την Κίνα και οι δύο πλευρές υπέγραψαν συμφωνία όπλων αξίας 1,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Τη δεκαετία του 1990, υπεγράφησαν και πάλι πολλές συμφωνίες όπλων μεταξύ των δύο πλευρών. Ο εξοπλισμός που έχει πουλήσει το ΚΚΚ στη Βιρμανία περιλαμβάνει μαχητικά αεροσκάφη, περιπολικά πλοία, άρματα μάχης και τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού, αντιαεροπορικά όπλα και πυραύλους. Η κινεζική στρατιωτική, πολιτική και οικονομική υποστήριξη έγινε έτσι η σανίδα σωτηρίας της βιρμανικής στρατιωτικής χούντας στον αγώνα της για συνεχή επιβίωση. [48]

Το 2013, οι Κινέζοι επένδυσαν 5 δισεκατομμύρια δολάρια στον αγωγό αργού πετρελαίου και φυσικού αερίου Κίνας-Βιρμανίας, ο οποίος λέγεται ότι είναι ο τέταρτος μεγαλύτερος στρατηγικός αγωγός εισαγωγής πετρελαίου και φυσικού αερίου της Κίνας. Αν και συνάντησε έντονη λαϊκή αντίθεση, το 2017 τέθηκε σε λειτουργία με την υποστήριξη του ΚΚΚ. [49] Παρόμοιες επενδύσεις περιλαμβάνουν το φράγμα Μυιτσόν (το οποίο έχει τεθεί σε αναστολή λόγω τοπικής αντίθεσης) και το ορυχείο χαλκού Λετπαντάουνγκ. Το 2017, το διμερές εμπόριο μεταξύ Κίνας και Βιρμανίας ανήλθε σε 13,54 δισεκατομμύρια δολάρια. Το ΚΚΚ σχεδιάζει επί του παρόντος να δημιουργήσει έναν οικονομικό διάδρομο Κίνας-Βιρμανίας με το 70% του μεριδίου να κατέχεται από την κινεζική πλευρά. Αυτό περιλαμβάνει ένα λιμάνι βαθέων υδάτων για εμπορική πρόσβαση στον Ινδικό Ωκεανό και το βιομηχανικό πάρκο της Ειδικής Οικονομικής Ζώνης Κυαούκπιου. [50] [51]

γ. Στρατηγική στην Ευρώπη: «Διαίρει και βασίλευε»

Η Ευρώπη βρισκόταν στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης μεταξύ του ελεύθερου κόσμου και του κομμουνιστικού στρατοπέδου κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και τα έθνη της Δυτικής Ευρώπης διατήρησαν μια στενή συμμαχία μέσω του ΝΑΤΟ. Για να δημιουργήσει διχόνοια μεταξύ Ευρώπης και Ηνωμένων Πολιτειών, το ΚΚΚ υιοθέτησε μια στρατηγική διαίρεσης και κατάκτησης των ευρωπαϊκών χωρών. Κατά συνέπεια, το κόμμα προσάρμοσε τη στρατηγική του ώστε να ταιριάζει στις τοπικές συνθήκες καθώς σταδιακά διείσδυσε και ανέπτυξε επιρροή στην Ευρώπη. Τα τελευταία χρόνια, οι διαφορές μεταξύ Ευρώπης και Ηνωμένων Πολιτειών σε πολλά σημαντικά ζητήματα έχουν γίνει ολοένα και πιο εμφανείς. Το ΚΚΚ έχει εμπλακεί σε αυτό.

Κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης του 2008, το ΚΚΚ εκμεταλλεύτηκε τις ασθενέστερες ευρωπαϊκές οικονομίες που είχαν επείγουσα ανάγκη από ξένες επενδύσεις. Το κόμμα διοχέτευσε μεγάλα χρηματικά ποσά σε αυτές τις χώρες με αντάλλαγμα συμβιβασμούς σε θέματα όπως το διεθνές κράτος δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Χρησιμοποίησε αυτή τη μέθοδο για να δημιουργήσει και να διευρύνει τις διαιρέσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών και στη συνέχεια αποκόμισε τα οφέλη. Στις χώρες που στοχεύει το ΚΚΚ περιλαμβάνονται η Ελλάδα, η Ισπανία, η Ιταλία και η Ουγγαρία.

Το ΚΚΚ επένδυσε σημαντικά στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της κρίσης δημόσιου χρέους, ανταλλάσσοντας χρήματα με πολιτική επιρροή και χρησιμοποιώντας την Ελλάδα ως άνοιγμα για την οικοδόμηση μεγαλύτερης επιρροής στην Ευρώπη. Μέσα σε λίγα χρόνια, το ΚΚΚ έλαβε τριανταπενταετή παραχώρηση για τον δεύτερο και τρίτο τερματικό σταθμό εμπορευματοκιβωτίων του λιμανιού του Πειραιά, του μεγαλύτερου λιμανιού της Ελλάδας, και ανέλαβε τον κύριο κόμβο μεταφόρτωσης στο λιμάνι.

Τον Μάιο του 2017, η Κίνα και η Ελλάδα υπέγραψαν ένα τριετές σχέδιο δράσης που καλύπτει τους σιδηροδρόμους, τα λιμάνια, την κατασκευή δικτύου αεροδρομίων, τα δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας και τις επενδύσεις σε σταθμούς παραγωγής ενέργειας. [52] Η επένδυση του ΚΚΚ έχει ήδη δει πολιτικές αποδόσεις. Από το 2016, η Ελλάδα, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει επανειλημμένα αντιταχθεί σε προτάσεις της ΕΕ που θα επέκριναν τις πολιτικές και το ιστορικό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του κινεζικού καθεστώτος. Τον Αύγουστο του 2017, ένα σχόλιο που δημοσιεύτηκε από την New York Times ανέφερε: «Η Ελλάδα έχει αγκαλιάσει τις βλέψεις της Κίνας, του πιο ένθερμου και γεωπολιτικά φιλόδοξου μνηστήρα της». [53]

Το 2012, όταν το ΚΚΚ ξεκίνησε αυτό που θα γινόταν το πλαίσιο συνεργασίας «17+1», η Ουγγαρία ήταν η πρώτη χώρα που συμμετείχε στην πρωτοβουλία. Ήταν επίσης η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που υπέγραψε συμφωνία OBOR με την Κίνα. Το 2017, ο όγκος των διμερών εμπορικών συναλλαγών μεταξύ Κίνας και Ουγγαρίας ξεπέρασε τα 10 δισεκατομμύρια δολάρια. Όπως και η Ελλάδα, η Ουγγαρία έχει επανειλημμένα αντιταχθεί στην κριτική της ΕΕ για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το ΚΚΚ. Ο πρόεδρος της Τσεχικής Δημοκρατίας προσέλαβε έναν πλούσιο Κινέζο επιχειρηματία ως προσωπικό του σύμβουλο και έχει κρατήσει αποστάσεις από τον Δαλάι Λάμα. [54]

Μεταξύ των δεκαέξι χωρών που περιλαμβάνονται στο πλαίσιο, έντεκα είναι χώρες της ΕΕ και πέντε είναι εκτός ΕΕ. Επιπλέον, πολλές έχουν ιστορικό κομμουνιστικής διακυβέρνησης και έχουν διατηρήσει ιδεολογικά και οργανωτικά ίχνη αυτών των καθεστώτων. Σε κάποιο βαθμό, η συμμόρφωση με τις απαιτήσεις του ΚΚΚ είναι φυσική για τις μετακομμουνιστικές ελίτ.

Η Ευρώπη αποτελείται από πολλές μικρές χώρες, γεγονός που καθιστά αδύνατο για οποιαδήποτε χώρα να ανταγωνιστεί το ΚΚΚ. Το κόμμα το χρησιμοποίησε αυτό για να χειριστεί κάθε κυβέρνηση ξεχωριστά, εκφοβίζοντάς την ώστε να σιωπήσει για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την επιβλαβή εξωτερική πολιτική της Κίνας.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Νορβηγία. Το 2010, η Νορβηγική Επιτροπή Βραβείων Νόμπελ απένειμε το Βραβείο Ειρήνης σε έναν φυλακισμένο Κινέζο αντιφρονούντα. Το ΚΚΚ τιμώρησε γρήγορα τη Νορβηγία εμποδίζοντάς την να εξάγει σολομό στην Κίνα, μεταξύ άλλων μορφών αντιποίνων. Έξι χρόνια αργότερα, οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών «ομαλοποιήθηκαν», αλλά η Νορβηγία παρέμεινε σιωπηλή για ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη ΛΔΚ. [55]

Οι παραδοσιακές δυτικοευρωπαϊκές δυνάμεις έχουν επίσης αισθανθεί την αυξανόμενη επιρροή του ΚΚΚ. Οι άμεσες κινεζικές επενδύσεις στη Γερμανία έχουν αυξηθεί σημαντικά από το 2010. Το 2019, η ΛΔΚ ήταν ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Γερμανίας για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά. Το 2016, επενδυτές από την ηπειρωτική Κίνα και το Χονγκ Κονγκ απέκτησαν πενήντα έξι γερμανικές εταιρείες, με τις επενδύσεις να φτάνουν στο υψηλό των 11 δισεκατομμυρίων ευρώ. Αυτές οι συγχωνεύσεις και εξαγορές επέτρεψαν στις κινεζικές εταιρείες να εισέλθουν γρήγορα στην αγορά και να αποκτήσουν προηγμένη δυτική τεχνολογία, εμπορικά σήματα και άλλα περιουσιακά στοιχεία. [56] Το Ίδρυμα Hoover, μια αμερικανική δεξαμενή σκέψης, χαρακτήρισε αυτές τις τακτικές ως επενδύσεις «όπλα». [57]

Η βιομηχανική πόλη Ντούισμπουργκ στη δυτική Γερμανία έχει γίνει ο ευρωπαϊκός κόμβος μετάβασης για το OBOR. Το 80% των τρένων από την Κίνα διέρχονται από το Ντούισμπουργκ πριν κατευθυνθούν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η πόλη έχει επίσης υπογράψει συμφωνία με την Huawei για να γίνει μια «έξυπνη πόλη». Ο δήμαρχος του Ντούισμπουργκ έχει αποκαλέσει την πόλη «Κινέζικη Πόλη» της Γερμανίας. [58]

Στις συναλλαγές με τη Γαλλία, το ΚΚΚ χρησιμοποιεί εδώ και καιρό μια στρατηγική «διπλωματίας συναλλαγών». Για παράδειγμα, όταν ο τότε επικεφαλής του κόμματος Τζιανγκ Τζεμίν επισκέφθηκε τη Γαλλία το 1999, υπέγραψε συμφωνία για περισσότερα από είκοσι αεροσκάφη Airbus, συνολικής αξίας δεκαπέντε δισεκατομμυρίων φράγκων. Αυτή η μαζική πώληση οδήγησε τη γαλλική κυβέρνηση να υποστηρίξει την είσοδο της Κίνας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου.

Μετά τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν, η Γαλλία έγινε η πρώτη δυτική χώρα που δημιούργησε μια ολοκληρωμένη στρατηγική συνεργασία με την ηπειρωτική Κίνα. Ο Γάλλος πρόεδρος εκείνη την εποχή ήταν ο πρώτος στη Δύση που αντιτάχθηκε στην κριτική κατά της ΛΔΚ στο ετήσιο συνέδριο της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ στη Γενεύη, ο πρώτος που υποστήριξε σθεναρά την άρση του εμπάργκο όπλων της ΕΕ στην Κίνα και ο πρώτος επικεφαλής δυτικής κυβέρνησης που επαίνεσε το ΚΚΚ. [59] Επιπλέον, στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, το ΚΚΚ καθιέρωσε μεγάλης κλίμακας Έτη Κινεζικού Πολιτισμού στη Γαλλία για την προώθηση της κομμουνιστικής ιδεολογίας υπό το πρόσχημα της πολιτιστικής ανταλλαγής. [60]

Το Ηνωμένο Βασίλειο, παραδοσιακά μεγάλη δύναμη και σημαντικός σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι επίσης ένας από τους πιο πολύτιμους στόχους του ΚΚΚ. Στις 15 Σεπτεμβρίου 2016, η βρετανική κυβέρνηση ενέκρινε επίσημα την κατασκευή του πυρηνικού σταθμού παραγωγής ενέργειας Hinkley Point C στο Σόμερσετ της Αγγλίας. Η κυβέρνηση πληρώνει για τον σταθμό μέσω κοινοπραξίας με την Κίνα και μιας γαλλικής κοινοπραξίας. [61]

Το έργο επικρίθηκε έντονα από ειδικούς, συμπεριλαμβανομένων μηχανικών, φυσικών, περιβαλλοντολόγων, ειδικών σε θέματα Κίνας και επιχειρηματικών αναλυτών, οι οποίοι τόνισαν τους τεράστιους κρυφούς κινδύνους που έθετε για την εθνική ασφάλεια της Βρετανίας. Ο Νικ Τίμοθι, πρώην αρχηγός του προσωπικού της πρωθυπουργού Τερέζα Μέι, επεσήμανε ότι οι ειδικοί ασφαλείας «ανησυχούσαν ότι οι Κινέζοι θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τον ρόλο τους για να δημιουργήσουν αδυναμίες στα συστήματα υπολογιστών, οι οποίες θα τους επιτρέψουν να διακόψουν την παραγωγή ενέργειας της Βρετανίας κατά βούληση». [62]

Όπως και σε άλλα μέρη του κόσμου, οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί το κινεζικό καθεστώς για να επεκτείνει την επιρροή του στην Ευρώπη είναι διάχυτες και πολυάριθμες. Περιλαμβάνουν την απόκτηση ευρωπαϊκών εταιρειών υψηλής τεχνολογίας, τον έλεγχο των μετοχών σημαντικών λιμένων, τη δωροδοκία συνταξιούχων πολιτικών για να επαινέσουν την πλατφόρμα του ΚΚΚ, την παρακίνηση σινολόγων να επαινέσουν το ΚΚΚ, τη διείσδυση σε πανεπιστήμια, ομάδες προβληματισμού και ερευνητικά ινστιτούτα, και ούτω καθεξής. [63] Για χρόνια, η καθιερωμένη βρετανική εφημερίδα The Daily Telegraph δημοσίευε ένα μηνιαίο ένθετο, το China Watch, που παρήχθη από την αγγλόφωνη έκδοση της China Daily που ελέγχεται από το ΚΚΚ. Το Πεκίνο πλήρωνε τη βρετανική εφημερίδα έως και 750.000 λίρες ετησίως για τη δημοσίευση των ενθέτων, τα οποία περιείχαν άρθρα που εξυμνούσαν το κινεζικό καθεστώς. [64]

Οι δραστηριότητες του ΚΚΚ στην Ευρώπη έχουν προκαλέσει μεγάλες αμφιβολίες στους ερευνητές. Το Παγκόσμιο Ινστιτούτο Δημόσιας Πολιτικής και το Ινστιτούτο Mercator για Κινεζικές Σπουδές δημοσίευσαν μια ερευνητική έκθεση το 2018 που αποκάλυπτε τις δραστηριότητες διείσδυσης του ΚΚΚ στην Ευρώπη. Αναφέρει:

«Η Κίνα διαθέτει ένα ολοκληρωμένο και ευέλικτο σύνολο εργαλείων επιρροής, που κυμαίνονται από το φανερό έως το συγκαλυμμένο, και αναπτύσσονται κυρίως σε τρεις τομείς: πολιτικές και οικονομικές ελίτ, μέσα ενημέρωσης και κοινή γνώμη, και κοινωνία των πολιτών και ακαδημαϊκή κοινότητα. Επεκτείνοντας την πολιτική της επιρροή, η Κίνα εκμεταλλεύεται το μονόπλευρο άνοιγμα της Ευρώπης. Οι πύλες της Ευρώπης είναι ορθάνοιχτες, ενώ η Κίνα επιδιώκει να περιορίσει αυστηρά την πρόσβαση σε ξένες ιδέες, παράγοντες και κεφάλαια.»

Οι επιπτώσεις αυτής της ασύμμετρης πολιτικής σχέσης αρχίζουν να φαίνονται στην Ευρώπη. Τα ευρωπαϊκά κράτη τείνουν όλο και περισσότερο να προσαρμόζουν τις πολιτικές τους σε περιόδους «προληπτικής υπακοής» για να κερδίσουν την εύνοια της κινεζικής πλευράς. Οι πολιτικές ελίτ εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και στην ευρωπαϊκή γειτονιά έχουν αρχίσει να ασπάζονται την κινεζική ρητορική και τα συμφέροντα, ακόμη και σε περιπτώσεις που αυτά αντιβαίνουν στα εθνικά ή/και ευρωπαϊκά συμφέροντα. Η ενότητα της ΕΕ έχει πληγεί από τις κινεζικές τακτικές του «διαίρει και βασίλευε», ειδικά όσον αφορά την προστασία και την προβολή των φιλελεύθερων αξιών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το Πεκίνο επωφελείται επίσης από τις «υπηρεσίες» πρόθυμων παραγόντων που διευκολύνουν τις κινεζικές αξίες και τα συμφέροντα. Αντί να προσπαθεί μόνο η Κίνα να δημιουργήσει ενεργά πολιτικό κεφάλαιο, υπάρχει επίσης μεγάλη επιρροή από τις πολιτικές ελίτ στα κράτη μέλη της ΕΕ που επιδιώκουν να προσελκύσουν κινεζικά χρήματα ή να επιτύχουν μεγαλύτερη αναγνώριση σε παγκόσμιο επίπεδο. [65]

Εκτός από την πολιτική, οικονομική και πολιτιστική διείσδυση στην Ευρώπη, το ΚΚΚ έχει επίσης εμπλακεί σε διάφορες μορφές κατασκοπείας. Στις 22 Οκτωβρίου 2018, η γαλλική εφημερίδα Le Figaro δημοσίευσε μια αποκλειστική σειρά ειδικών ρεπορτάζ που αποκάλυψαν τις διάφορες κατασκοπευτικές δραστηριότητες του ΚΚΚ στη Γαλλία. Αυτό περιελάμβανε τη χρήση ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης επιχειρήσεων, ιδίως του LinkedIn, για την στρατολόγηση Γάλλων για την παροχή πληροφοριών στο ΚΚΚ με σκοπό τη διείσδυση στους πολιτικούς, οικονομικούς και στρατηγικούς τομείς της Γαλλίας και για την απόκτηση εκτεταμένης εμπιστευτικής γνώσης σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Η έκθεση ανέφερε επίσης ότι τέτοιες περιπτώσεις ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου των κατασκοπευτικών επιχειρήσεων του ΚΚΚ στη Γαλλία. [66] Σκοπός του ΚΚΚ είναι η λεηλασία μεγάλης κλίμακας ευαίσθητων πληροφοριών σχετικά με το γαλλικό κράτος και τα οικονομικά του περιουσιακά στοιχεία. Παρόμοιες δραστηριότητες κατασκοπείας έχουν επίσης λάβει χώρα στη Γερμανία. [67]

δ. «Αποικιοποίηση» της Αφρικής με το «κινεζικό μοντέλο»

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλές αφρικανικές χώρες αποαποικιοποιήθηκαν και απέκτησαν ανεξαρτησία. Η περιοχή σταδιακά έχασε την προσοχή της Δύσης και η τεχνολογία και το κεφάλαιο μεταφέρθηκαν στην Κίνα. Ενισχυμένο από αυτούς τους πόρους, το ΚΚΚ καταπάτησε τις αφρικανικές χώρες, διεισδύοντας στην πολιτική, τις οικονομίες και τις κοινωνίες τους και αντικαθιστώντας σταθερά ό,τι είχαν θεσπίσει οι δυτικές κυρίαρχες δυνάμεις.

Από τη μία πλευρά, το ΚΚΚ έχει κατακτήσει τα αφρικανικά κράτη με το λάβαρο της βοήθειας στην ανάπτυξη αυτών των χωρών, δημιουργώντας ένα ενιαίο μέτωπο εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων ελεύθερων χωρών στα Ηνωμένα Έθνη. Από την άλλη πλευρά, μέσω οικονομικής δωροδοκίας και στρατιωτικής βοήθειας, το ΚΚΚ έχει χειραγωγήσει αδιάκοπα τις αφρικανικές κυβερνήσεις και τις ομάδες της αντιπολίτευσης, ελέγχοντας τις υποθέσεις των αφρικανικών χωρών, ενώ παράλληλα τους επιβάλλει το κομμουνιστικό κινεζικό μοντέλο και τις αξίες του.

Η Τράπεζα Εξαγωγών-Εισαγωγών της Κίνας, η οποία ελέγχεται από το ΚΚΚ, δάνεισε 67,2 δισεκατομμύρια δολάρια σε αφρικανικές χώρες από το 2001 έως το 2010. Επιφανειακά, τα δάνεια δεν φαινόταν να συνοδεύονται από πολιτικούς όρους και τα επιτόκια ήταν σχετικά χαμηλά. Ωστόσο, επειδή οι δανειακές συμβάσεις χρησιμοποιούσαν φυσικούς πόρους ως εγγύηση, το ΚΚΚ ουσιαστικά απέκτησε τα δικαιώματα να εξάγει τεράστιες ποσότητες πόρων από αυτές τις χώρες.

Το 2003, το δάνειο που χορηγήθηκε από την Τράπεζα Εξαγωγών-Εισαγωγών της Κίνας στην Αγκόλα χρησιμοποίησε αργό πετρέλαιο ως εγγύηση. Η ακόλουθη κατάσταση αναπτύχθηκε, όπως περιγράφεται στο βιβλίο των Serge Michel και Michel Beuret με τίτλο «China Safari: On the Trail of Beijing’s Expansion in Africa»:

«Υπάρχουν Κινέζοι για να κάνουν γεωτρήσεις για το πετρέλαιο και στη συνέχεια να το αντλούν στον κινεζικό αγωγό που φυλάσσεται από έναν Κινέζο ισχυρό άνδρα καθ’ οδόν προς ένα λιμάνι που έχτισαν οι Κινέζοι, όπου φορτώνεται σε κινεζικά δεξαμενόπλοια με προορισμό την Κίνα. Κινέζοι εργάτες για να κατασκευάσουν τους δρόμους και τις γέφυρες και το γιγάντιο φράγμα που έχει εκτοπίσει δεκάδες χιλιάδες μικρούς [γαιοκτήμονες]. Κινέζοι για να καλλιεργήσουν κινέζικα τρόφιμα, ώστε άλλοι Κινέζοι να χρειάζεται να τρώνε μόνο κινέζικα λαχανικά με τα εισαγόμενα κινεζικά βασικά προϊόντα τους. Κινέζοι για να εξοπλίσουν μια κυβέρνηση που διαπράττει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Και Κινέζοι για να προστατεύσουν αυτήν την κυβέρνηση και να την υπερασπιστούν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.» [68]

Το 2016, η Κίνα έγινε ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος και άμεσος ξένος επενδυτής της Αφρικής. [69] Στην Αφρική, το μοντέλο διοίκησης του ΚΚΚ έχει επικριθεί έντονα για τα πολλά του δεινά: χαμηλούς μισθούς, κακές συνθήκες εργασίας, κακής ποιότητας προϊόντα, «κατασκευές κατακαθιών τόφου» (ένας όρος που αναφέρεται στην κακή κατασκευή κτιρίων στην επαρχία Σιτσουάν της Κίνας, η οποία οδήγησε σε πολλούς θανάτους μετά τον σεισμό του 2008), περιβαλλοντική ρύπανση, δωροδοκία κυβερνητικών αξιωματούχων και άλλες διεφθαρμένες πρακτικές. Οι μεταλλευτικές δραστηριότητες της Κίνας στην Αφρική συναντούν επίσης συχνά διαμαρτυρίες από τους ντόπιους.

Ο Μάικλ Σάτα, πρώην πρόεδρος της Ζάμπια, δήλωσε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας το 2007: «Θέλουμε να φύγουν οι Κινέζοι και να επιστρέψουν οι παλιοί αποικιοκράτες. Εκμεταλλεύτηκαν τους φυσικούς μας πόρους, αλλά τουλάχιστον μας φρόντισαν καλά. Έφτιαξαν σχολεία, μας δίδαξαν τη γλώσσα τους και μας έφεραν τον βρετανικό πολιτισμό. … Τουλάχιστον ο δυτικός καπιταλισμός έχει ανθρώπινο πρόσωπο. Οι Κινέζοι θέλουν μόνο να μας εκμεταλλευτούν». [70] Στη Ζάμπια, η κινεζική επιρροή είναι ορατή παντού. Ο Σάτα δεν είχε άλλη επιλογή από το να κάνει συμφωνίες με το ΚΚΚ. Μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του, συναντήθηκε αμέσως με τον πρέσβη της ΛΔΚ και το 2013 επισκέφθηκε την Κίνα.

Το Σουδάν ήταν μια από τις πρώτες βάσεις που ίδρυσε το ΚΚΚ στην Αφρική και τα τελευταία είκοσι χρόνια, οι επενδύσεις του ΚΚΚ σε αυτήν τη χώρα έχουν αυξηθεί εκθετικά. Εκτός από τα άφθονα αποθέματα πετρελαίου του Σουδάν, το στρατηγικό του λιμάνι στην Ερυθρά Θάλασσα ήταν ζωτικής σημασίας για τα σχέδια του ΚΚΚ. Τη δεκαετία του 1990, όταν η διεθνής κοινότητα απομόνωσε το Σουδάν λόγω της υποστήριξής του στην τρομοκρατία και το ριζοσπαστικό Ισλάμ, το ΚΚΚ εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση και έγινε γρήγορα ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος του Σουδάν, αγοράζοντας το μεγαλύτερο μέρος των εξαγωγών πετρελαίου του. [71] Η επένδυση του ΚΚΚ βοήθησε το ολοκληρωτικό καθεστώς του Ομάρ Χασάν Αχμάντ αλ-Μπασίρ να επιβιώσει και να αναπτυχθεί παρά τις κυρώσεις. Ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός εξήγαγε επίσης όπλα στο Σουδάν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, διευκολύνοντας έμμεσα τη γενοκτονία στο Νταρφούρ στο Σουδάν που ξεκίνησε το 2003.

Στη διεθνή κοινότητα, το ΚΚΚ έπαιξε έναν διπρόσωπο ρόλο: Ενώ η Κίνα έστειλε μια ομάδα ειρηνευτικής δύναμης στον ΟΗΕ για να μεσολαβήσει στη σύγκρουση στο Σουδάν, το Πεκίνο κάλεσε επίσης ανοιχτά τον Μπασίρ στην Κίνα, αν και καταζητούνταν από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Το ΚΚΚ δήλωσε ότι ανεξάρτητα από το πώς άλλαζε ο κόσμος, ανεξάρτητα από την κατάσταση στο Σουδάν, η Κίνα θα ήταν πάντα φίλος του Σουδάν. [72]

Το ΚΚΚ καταβάλλει σημαντικές προσπάθειες για να προσελκύσει αναπτυσσόμενες χώρες. Το Φόρουμ για τη Συνεργασία Κίνας-Αφρικής (FOCAC) ιδρύθηκε το 2000, με την πρώτη υπουργική του διάσκεψη να πραγματοποιείται στο Πεκίνο. Κατά τη διάρκεια αυτής της εναρκτήριας συνάντησης, ο τότε επικεφαλής του ΚΚΚ, Τζιανγκ, ανακοίνωσε ελάφρυνση χρέους 10 δισεκατομμυρίων γιουάν για τις φτωχές χώρες της Αφρικής. Το 2006, όταν το Πεκίνο φιλοξένησε τη σύνοδο κορυφής του FOCAC, το ΚΚΚ όχι μόνο ανακοίνωσε ελάφρυνση χρέους για σαράντα τέσσερις χώρες, αλλά δεσμεύτηκε επίσης για 10 δισεκατομμύρια δολάρια σε χρηματοδότηση, πιστώσεις, υποτροφίες και διάφορα έργα βοήθειας. [73] Κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής του 2015 στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής, η ΛΔΚ ανακοίνωσε ότι θα παράσχει 60 δισεκατομμύρια δολάρια για να συνεργαστεί με αφρικανικές χώρες για την υλοποίηση δέκα σημαντικών σχεδίων συνεργασίας. [74] Στις 28 Αυγούστου 2018, ο υφυπουργός Εμπορίου της ΛΔΚ σημείωσε ότι «το 97% των προϊόντων από τριάντα τρεις από τις λιγότερο ανεπτυγμένες αφρικανικές χώρες έχουν μηδενικούς δασμούς». [75] Στις 3 Σεπτεμβρίου 2018, κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής του 2018, το ΚΚΚ δεσμεύτηκε για άλλη μια φορά ότι θα παράσχει στην Αφρική 60 δισεκατομμύρια δολάρια σε βοήθεια χωρίς δεσμεύσεις, άτοκα δάνεια και κεφάλαια και επενδύσεις ειδικά για έργα. Ταυτόχρονα, το ΚΚΚ υποσχέθηκε ότι για τις αφρικανικές χώρες με διπλωματικές σχέσεις με την ηπειρωτική Κίνα, θα ακυρώσει τα διακυβερνητικά τους χρέη που έληγαν στο τέλος του 2018. [76]

Όταν ήταν πρωθυπουργός της Αιθιοπίας, ο Μελές Ζενάγουι θέσπισε ένα πενταετές σχέδιο για την Αιθιοπία ακολουθώντας το παράδειγμα της Κίνας. Η οργάνωση και η δομή του κυβερνώντος κόμματος της χώρας εκείνη την εποχή, του Λαϊκού Επαναστατικού Δημοκρατικού Μετώπου της Αιθιοπίας (EPRDF), παρουσίαζε επίσης εντυπωσιακή ομοιότητα με το ΚΚΚ. Μια ανώνυμη πηγή εντός του κινεζικού Υπουργείου Εξωτερικών δήλωσε ότι πολλοί υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του EPRDF είχαν ταξιδέψει στην Κίνα για σπουδές και εκπαίδευση, και ότι τα παιδιά πολλών σημαντικών αξιωματούχων πήγαν επίσης στην Κίνα για την εκπαίδευσή τους. Αυτό ήταν ακόμη πιο εμφανές σε υπουργικό επίπεδο, όπου σχεδόν κάθε αξιωματούχος διάβαζε τα «Επιλεγμένα Γράμματα του Μάο Τσεντόνγκ». [77]

Τον Μάρτιο του 2013, στη σύνοδο κορυφής των BRICS, ο πρωθυπουργός της Αιθιοπίας δήλωσε ότι η Κίνα ήταν τόσο εμπορικός εταίρος όσο και μοντέλο ανάπτυξης για την Αιθιοπία. Σήμερα, η Αιθιοπία ονομάζεται «Νέα Κίνα» της Αφρικής. Η παρακολούθηση και η λογοκρισία του διαδικτύου, η ολοκληρωτική φύση της κυβέρνησής της, ο έλεγχος των μέσων ενημέρωσης και τα συναφή είναι όλα κατασκευασμένα από το ίδιο κομμουνιστικό καλούπι με της Κίνας. [78] Η ΛΔΚ έχει επίσης διοργανώσει εκπαιδευτικές συνεδρίες που απευθύνονταν σε ηγέτες και κυβερνητικούς αξιωματούχους από άλλα αφρικανικά έθνη.

Ο Γιουν Σουν, συνδιευθυντής του Προγράμματος για την Κίνα στο Κέντρο Στίμσον με έδρα την Ουάσινγκτον, δήλωσε:

«Οργάνωσαν αυτό το είδος πολιτικής εκπαίδευσης έχοντας κατά νου τρεις στόχους. Πρώτον, ότι το καθεστώς του ΚΚΚ είναι νόμιμο — προσπαθεί να πει στον κόσμο πώς το ΚΚΚ έχει διαχειριστεί με επιτυχία την Κίνα και πώς αυτή η επιτυχία θα μπορούσε να αναπαραχθεί για τις αναπτυσσόμενες χώρες. Δεύτερον, το ΚΚΚ επιδιώκει να προωθήσει την εμπειρία που είχε η Κίνα στην ανάπτυξή της, κατά τη διάρκεια της λεγόμενης ‘ανταλλαγής ιδεών για το πώς να κυβερνηθεί η χώρα’. Αν και το ΚΚΚ δεν ‘εξάγει ρητά επανάσταση’, σίγουρα εξάγει την ιδεολογική του προσέγγιση. Ο τρίτος στόχος είναι η ενίσχυση των ανταλλαγών μεταξύ Κίνας και Αφρικής.» [79]

Μετά από αρκετές δεκαετίες επίπονης προσπάθειας, μέσω του εμπορίου, το ΚΚΚ απέκτησε ισχυρή θέση στην οικονομία της Αφρικής. Χρησιμοποιώντας οικονομικά κίνητρα, έχει εξαγοράσει μια σειρά από αφρικανικές κυβερνήσεις, έτσι ώστε οι αξιωματούχοι σε αυτές τις χώρες να ακολουθούν κάθε οδηγία του Πεκίνου. Ένας ακαδημαϊκός στο κατεστημένο της ΛΔΚ δήλωσε: «Η πρόοδος της Κίνας τα τελευταία σαράντα χρόνια έχει αποδείξει ότι δεν χρειάζεται να κάνει ό,τι έκανε η Δύση για να επιτύχει. … Ο αντίκτυπος στην Αφρική ξεπερνά κάθε φαντασία». [80]

ε. Είσοδος στη Λατινική Αμερική

Όντας γεωγραφικά κοντά στις Ηνωμένες Πολιτείες, η Λατινική Αμερική ιστορικά βρισκόταν εντός της σφαίρας επιρροής των Ηνωμένων Πολιτειών. Παρόλο που εμφανίστηκαν πολλά σοσιαλιστικά καθεστώτα στη Λατινική Αμερική όταν το κύμα του κομμουνισμού σάρωσε τον κόσμο στα μέσα του εικοστού αιώνα, αυτές οι επιρροές τελικά δεν αποτέλεσαν σημαντική απειλή για τον ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή.

Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, το ΚΚΚ άρχισε να στοχεύει τη Λατινική Αμερική. Υπό το σύνθημα της «συνεργασίας Νότου προς Νότο», άρχισε να διεισδύει σε όλους τους τομείς της κοινωνίας στην περιοχή, διεισδύοντας σε τομείς όπως η οικονομία, το εμπόριο, ο στρατός, η διπλωματία, ο πολιτισμός και τα συναφή. Οι κυβερνήσεις πολλών χωρών της Λατινικής Αμερικής, όπως η Βενεζουέλα, η Κούβα, ο Ισημερινός και η Βολιβία, ήταν ήδη εχθρικές προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, και το ΚΚΚ το αξιοποίησε πλήρως αυτό όταν επέκτεινε την επιρροή του σε όλο τον Ειρηνικό, επιδεινώνοντας περαιτέρω τις εντάσεις που είχαν αυτά τα έθνη με τις Ηνωμένες Πολιτείες και ενισχύοντας την αντιαμερικανική τους στάση.

Οι προσπάθειες του ΚΚΚ στη Λατινική Αμερική έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τα κέρδη που είχε η Σοβιετική Ένωση στον Ψυχρό Πόλεμο. Η υποστήριξή του προς τα σοσιαλιστικά και αριστερά καθεστώτα στην περιοχή έθεσε τις βάσεις για μακροπρόθεσμη αντιπαράθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Πρώτον, το ΚΚΚ χρησιμοποίησε το εξωτερικό εμπόριο και τις επενδύσεις για να επεκτείνει την επιρροή του στη Λατινική Αμερική. Σύμφωνα με έκθεση του αμερικανικού think tank Brookings Institution, το 2000, το εμπόριο της ηπειρωτικής Κίνας με τη Λατινική Αμερική ήταν 12 δισεκατομμύρια δολάρια, αλλά μέχρι το 2013 είχε εκτοξευθεί σε περισσότερα από 260 δισεκατομμύρια δολάρια, μια αύξηση άνω των είκοσι φορών. Πριν από το 2008, οι κινεζικές δανειακές δεσμεύσεις δεν υπερέβαιναν το 1 δισεκατομμύριο δολάρια, αλλά το 2010 είχαν αυξηθεί στα 37 δισεκατομμύρια δολάρια. [81] Από το 2005 έως το 2016, η ΛΔΚ δεσμεύτηκε να δανείσει 141 δισεκατομμύρια δολάρια σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. Σήμερα, τα κινεζικά δάνεια έχουν ξεπεράσει αυτά της Παγκόσμιας Τράπεζας και της Διαμερικανικής Τράπεζας Ανάπτυξης μαζί. Το ΚΚΚ υποσχέθηκε επίσης το 2015 ότι θα παρείχε στη Λατινική Αμερική 250 δισεκατομμύρια δολάρια σε άμεσες επενδύσεις έως το 2025 και ότι το διμερές εμπόριο μεταξύ Κίνας και Λατινικής Αμερικής θα έφτανε τα 500 δισεκατομμύρια δολάρια.

Η Λατινική Αμερική είναι επί του παρόντος ο δεύτερος μεγαλύτερος επενδυτικός στόχος της Κίνας, μετά την Ασία. [82] Η Κίνα είναι ο κορυφαίος εμπορικός εταίρος των τριών μεγαλύτερων οικονομιών της Λατινικής Αμερικής — Βραζιλίας, Χιλής και Περού — και ο δεύτερος μεγαλύτερος για την Αργεντινή, την Κόστα Ρίκα και την Κούβα. Με την κατασκευή αυτοκινητοδρόμων στον Ισημερινό, τα λιμενικά έργα στον Παναμά και ένα σχεδιαζόμενο καλώδιο οπτικών ινών που εκτείνεται από την Κίνα στη Χιλή, η επιρροή του ΚΚΚ σε όλη τη Λατινική Αμερική είναι σαφής. [83]

Σε αυτό το διάστημα, το ΚΚΚ έχει αναπτύξει τις κρατικές του εταιρείες για να μετατρέψει τη Λατινική Αμερική σε βάση πόρων του, συμπεριλαμβανομένης της τεράστιας επένδυσης της Baosteel στη Βραζιλία και του ελέγχου της Shougang στα ορυχεία σιδήρου στο Περού. Το ΚΚΚ έχει επίσης δείξει μεγάλο ενδιαφέρον για το πετρέλαιο του Ισημερινού και τα ορυχεία πετρελαίου και χρυσού της Βενεζουέλας.

Στον στρατιωτικό τομέα, το ΚΚΚ έχει εντείνει τη διείσδυσή του στη Λατινική Αμερική τόσο σε εύρος όσο και σε βάθος. Ο Τζόρνταν Γουίλσον, ερευνητής της Επιτροπής Οικονομικής και Ασφάλειας ΗΠΑ-Κίνας, διαπίστωσε ότι από τα μέσα της δεκαετίας του 2000, το ΚΚΚ είχε προχωρήσει από πωλήσεις χαμηλού επιπέδου στρατιωτικού εξοπλισμού σε πωλήσεις υψηλού επιπέδου στρατιωτικού εξοπλισμού, φτάνοντας σχεδόν τα 100 εκατομμύρια δολάρια σε εξαγωγές μέχρι το 2010. Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 2000, το ΚΚΚ αύξησε σημαντικά τις εξαγωγές στρατιωτικού εξοπλισμού σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. Οι αποδέκτες αυτών των πωλήσεων όπλων ήταν αντι-αμερικανικά καθεστώτα, κυρίως η Βενεζουέλα. Ταυτόχρονα, υπήρξε αύξηση στις ανταλλαγές στρατιωτικής εκπαίδευσης και στις κοινές στρατιωτικές ασκήσεις. [84]

Το ΚΚΚ αναπτύσσει ραγδαία δεσμούς με τη Λατινική Αμερική σε διπλωματικές, οικονομικές, πολιτιστικές και στρατιωτικές διαστάσεις. Το 2015, οι νέες απαιτήσεις που περιγράφονται σε μια λευκή βίβλο για την άμυνα από το ΚΚΚ «αναθέτουν συγκεκριμένα στον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό (ΛΑΣ) να συμμετέχει ενεργά τόσο στην περιφερειακή όσο και στη διεθνή συνεργασία ασφαλείας και να διασφαλίζει αποτελεσματικά τα υπερπόντια συμφέροντα της Κίνας».

Στο διπλωματικό μέτωπο, λόγω των κινήτρων και των απειλών του ΚΚΚ, ορισμένες χώρες επέλεξαν να διακόψουν τους διπλωματικούς δεσμούς με τη Δημοκρατία της Κίνας (Ταϊβάν) και αντ’ αυτού να αγκαλιάσουν την κομμουνιστική ΛΔΚ. Τον Ιούνιο του 2017, ο Παναμάς ανακοίνωσε ότι είχε τερματίσει τις διπλωματικές σχέσεις με την Ταϊβάν και τώρα αναγνώριζε «μόνο μία Κίνα». Τρία χρόνια νωρίτερα, το ΚΚΚ είχε αρχίσει να σχεδιάζει ενεργά να επενδύσει στις υποδομές του Παναμά, όπως λιμάνια, σιδηροδρόμους και αυτοκινητόδρομους, με το συνολικό ποσό των επενδύσεων να φτάνει περίπου τα 24 δισεκατομμύρια δολάρια. [85] Η Κίνα έχει ήδη αποκτήσει τον έλεγχο και των δύο άκρων της Διώρυγας του Παναμά, η οποία έχει μεγάλη διεθνή στρατηγική σημασία.

Το ΚΚΚ έχει επίσης επενδύσει σχεδόν 30 δισεκατομμύρια δολάρια στο λιμάνι La Union του Ελ Σαλβαδόρ. Τον Ιούλιο του 2018, ο πρέσβης των ΗΠΑ στο Ελ Σαλβαδόρ προειδοποίησε στην εφημερίδα El Diario De Hoy του Ελ Σαλβαδόρ ότι οι κινεζικές επενδύσεις στο λιμάνι είχαν στρατιωτικό στόχο και άξιζαν ιδιαίτερης προσοχής. [86]

Στο πολιτιστικό μέτωπο, μέχρι τις αρχές του 2018, το ΚΚΚ είχε ιδρύσει τριάντα εννέα Ινστιτούτα Κομφούκιου και έντεκα Αίθουσες Διδασκαλίας Κομφούκιου στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, με συνολικό αριθμό εγγραφών που ξεπερνούσε τις 50.000. [87] Τα Ινστιτούτα Κομφούκιου έχουν αναγνωριστεί ως ιδρύματα που χρησιμοποιούνται από το ΚΚΚ για κατασκοπεία, καθώς και για τη μετάδοση της κουλτούρας και της ιδεολογίας του Κομμουνιστικού Κόμματος υπό το πρόσχημα της παραδοσιακής κινεζικής κουλτούρας.

Η επέκταση και η διείσδυση του ΚΚΚ στη Λατινική Αμερική αποτελεί σοβαρή απειλή για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Χρησιμοποιώντας την πρόσβαση στην κινεζική αγορά και την εξάρτηση από οικονομικές επενδύσεις και στρατιωτική βοήθεια για να επηρεάσει τις πολιτικές των λατινοαμερικανικών κυβερνήσεων, η Κίνα είναι σε θέση να τις τραβήξει στη δική της σφαίρα επιρροής και να τις θέσει αντιμέτωπες με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα κανάλια, τα λιμάνια, οι σιδηρόδρομοι και οι εγκαταστάσεις επικοινωνιών που κατασκευάζει το ΚΚΚ είναι όλα σημαντικά εργαλεία που θα χρησιμοποιηθούν για την επέκταση και την εδραίωση της παγκόσμιας ηγεμονίας του.

στ. Οι αυξανόμενες στρατιωτικές δυνατότητες του ΚΚΚ

Καθώς η στρατιωτική ισχύς της Κίνας έχει αναπτυχθεί, έχει γίνει πιο επιθετική σε περιοχές όπως η Νότια Σινική Θάλασσα. Το 2009, κινεζικά πλοία ακολούθησαν και παρενόχλησαν ένα αμερικανικό πλοίο επιτήρησης (το USNS Impeccable) ενώ το τελευταίο διεξήγαγε επιχειρήσεις ρουτίνας σε διεθνή ύδατα εκεί. [88] Ένα παρόμοιο περιστατικό έλαβε χώρα σε διεθνή ύδατα στην Κίτρινη Θάλασσα, όταν κινεζικά πλοία επανειλημμένα πλησίασαν σε απόσταση τριάντα μέτρων από το USNS Victorious, αναγκάζοντάς το να κάνει μια επικίνδυνη ξαφνική στάση. [89] Τον Σεπτέμβριο του 2018, ένα κινεζικό πολεμικό πλοίο πραγματοποίησε επιθετικούς ελιγμούς προειδοποιώντας το USS Decatur να αποχωρήσει από την περιοχή. Το κινεζικό πλοίο πλησίασε σε απόσταση σαράντα πέντε μέτρων από την πλώρη του Decatur, αναγκάζοντας το αμερικανικό πλοίο να κάνει ελιγμούς για να αποτρέψει μια σύγκρουση. [90]

Το ΚΚΚ αποκάλυψε τις στρατιωτικές του φιλοδοξίες πολύ καιρό πριν. Η στρατηγική του είναι να μετατραπεί από χερσαία δύναμη σε ναυτική υπερδύναμη και τελικά να εδραιώσει ηγεμονία και στα δύο. Το 1980, η στρατηγική του Πεκίνου ήταν να ασκεί ενεργή άμυνα και η εστίασή του ήταν κυρίως στην υπεράσπιση των δικών του συνόρων. Εκείνη την εποχή, ο κύριος αντίπαλός του ήταν ο Σοβιετικός στρατός. Το 2013, η άμυνα στην πρώτη γραμμή του Πεκίνου μετατράπηκε σε ενεργή επίθεση με σκοπό την επέκταση της πρώτης γραμμής του. Πρότεινε «στρατηγική επίθεση ως σημαντικό είδος ενεργού άμυνας». [91]

To υπουργείο Αμύνης των ΗΠΑ δήλωσε σε ετήσια αναφορά στο Κογκρέσο το 2018:

«Η ναυτική έμφαση της Κίνας και η προσοχή σε αποστολές προστασίας των συμφερόντων της στο εξωτερικό έχουν όλο και περισσότερο ωθήσει τον ΛΑΣ εκτός συνόρων Κίνας και της άμεσης περιφέρειάς της. Η εξελισσόμενη εστίαση του κινεζικού ναυτικού — από ‘άμυνα σε ύδατα εξωτερικού’ έως ένα μείγμα ‘άμυνας υδάτων εξωτερικού’ και ‘προστασίας ανοιχτής θάλασσας’ — αντανακλά το ενδιαφέρον της ηγεσίας για μια ευρύτερη επιχειρησιακή εμβέλεια. Η στρατιωτική στρατηγική της Κίνας και η τρέχουσα μεταρρύθμιση του ΛΑΣ δείχνουν την εγκατάλειψη της ιστορικής γαιοκεντρικής νοοτροπίας της. Παρομοίως, δογματικές αναφορές σε ‘άμυνα προώθησης’ που θα μετακινούσαν πιθανές συγκρούσεις μακριά από την επικράτεια της Κίνας δείχνουν ότι οι δημιουργοί στρατηγικής του ΛΑΣ σκέφτονται για έναν όλο και περισσότερο παγκόσμιο ρόλο.» [92]

Η ΛΔΚ έχει κατασκευάσει νησιά και στρατιωτικοποιήσει βραχονησίδες στη Νότια Σινική Θάλασσα, εξοπλίζοντάς τες με αεροδρόμια, αεροσκάφη ξηράς και πυραύλους. Ενίσχυσε τρεις στρατηγικά σημαντικές βραχονησίδες, συγκεκριμένα την Fiery Cross Reef, την Subi Reef και την Mischief Reef, με πυραύλους κρουζ κατά πλοίων, πυραύλους εδάφους-αέρος και αεροδρόμια. Τα νησιά ουσιαστικά χρησιμεύουν ως στάσιμα αεροπλανοφόρα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε περίπτωση στρατιωτικής σύγκρουσης. Σε στρατηγικό επίπεδο, το ναυτικό του ΛΑΣ είναι ικανό να διαπεράσει τα όρια της νησιωτικής αλυσίδας που εκτείνεται από τα νησιά Κουρίλες στα βόρεια μέχρι τα νησιά της Ταϊβάν και του Βόρνεο στα νότια, δίνοντάς του τη δυνατότητα να πολεμά στον ανοιχτό ωκεανό.

Ο Λώρενς Σέλλιν, συνταγματάρχης του Αμερικανικού Στρατού και στρατιωτικός σχολιαστής, έγραψε το 2018: «Η Κίνα προσπαθεί τώρα να επεκτείνει τη διεθνή επιρροή της πέρα από τη Νότια Σινική Θάλασσα συνδεόμενη με ένα παρόμοιο πλαίσιο κυριαρχίας στον βόρειο Ινδικό Ωκεανό. Εάν της επιτραπεί να ολοκληρώσει τη σύνδεση, η Κίνα θα μπορούσε να βρίσκεται σε ακλόνητη θέση να ασκήσει εξουσία σε περίπου το ήμισυ του παγκόσμιου ΑΕΠ». [93]

Η κυριαρχία στη Νότια Σινική Θάλασσα δεν είναι ζήτημα εδάφους, αλλά παγκόσμιας στρατηγικής. Κάθε χρόνο, σχεδόν 5 τρισεκατομμύρια δολάρια σε εμπορεύματα διακινούνται μέσω της Νότιας Σινικής Θάλασσας. [94] Για την Κίνα, ο Θαλάσσιος Δρόμος του Μεταξιού ξεκινά με τη Νότια Σινική Θάλασσα και περίπου το 80% των εισαγωγών πετρελαίου της θα ταξιδεύουν δια θαλάσσης. [95] Η διατήρηση της ειρήνης στη Νότια Σινική Θάλασσα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο περιήλθε στις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους, κάτι που το κινεζικό καθεστώς θεωρεί ως σημαντική πρόκληση για τους στόχους του.

Ο Τέυλορ Φράβελ, αναπληρωτής καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης, έγραψε ότι από το 1949, η Κίνα έχει εμπλακεί σε είκοσι τρεις εδαφικές διαφορές με τους γείτονές της. Διευθέτησε δεκαεπτά από αυτές τις διαφορές. Σε δεκαπέντε από αυτές τις διευθετήσεις, το Πεκίνο προσέφερε ουσιαστικούς συμβιβασμούς σχετικά με την κατανομή των αμφισβητούμενων εδαφών. Αλλά όταν πρόκειται για ζητήματα στη Νότια Σινική Θάλασσα, από τη δεκαετία του 1950, ακόμη και όταν το κινεζικό ναυτικό ήταν στρατιωτικά ασήμαντο, έχει υιοθετήσει μια ασυμβίβαστη προσέγγιση και έχει ισχυριστεί αδιαμφισβήτητη κυριαρχία στην περιοχή. Η Κίνα δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ τόσο απόλυτη γλώσσα σε άλλες εδαφικές διαφορές.

Ο Φράβελ απαρίθμησε διάφορους λόγους για την ισχυρή στάση της Κίνας στα ζητήματα της Νότιας Σινικής Θάλασσας. «Η Κίνα θεωρεί τα παράκτια νησιά όπως τα [Νησιά Spratly] στρατηγικά. Από αυτά τα νησιά, η Κίνα μπορεί να διεκδικήσει δικαιοδοσία σε παρακείμενα ύδατα που μπορεί να περιέχουν σημαντικούς φυσικούς πόρους, ακόμη και δικαιοδοσία σε ορισμένες δραστηριότητες ξένων πολεμικών πλοίων», είπε. «Οι προεξοχές της Νότιας Σινικής Θάλασσας μπορούν επίσης να εξελιχθούν σε προωθημένα φυλάκια για την προβολή στρατιωτικής ισχύος. … Θα μπορούσαν επίσης να βοηθήσουν την υποβρύχια δύναμη της Κίνας εμποδίζοντας άλλα κράτη να παρακολουθούν κινεζικά υποβρύχια που επιδιώκουν να εισέλθουν στον Δυτικό Ειρηνικό από τη Νότια Σινική Θάλασσα». [96]

Οι επιθετικές και επεκτατικές ενέργειες του κινεζικού καθεστώτος στη Νότια Σινική Θάλασσα, ιδίως τα βήματα που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια για να αλλάξει το status quo, έχουν αυξήσει τις στρατιωτικές εντάσεις στην ευρύτερη περιοχή. Αντιδρώντας, «η Ιαπωνία, φυσικά, έχει αντιστρέψει μια δεκαετία μειούμενων στρατιωτικών δαπανών, ενώ η Ινδία έχει αναβιώσει τον καθυστερημένο ναυτικό εκσυγχρονισμό», έγραψε ο συγγραφέας και γεωστρατηγικός Μπράχμα Τσελλάνυ το 2018. [97] Καλύπτοντας τις προσπάθειές της με την δικαιολογία της ασφαλούς διέλευσης ενέργειας και εμπορευμάτων, η ενεργός επέκταση της Κίνας στη Νότια Σινική Θάλασσα έχει ανατρέψει την ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή και αυξάνει την πιθανότητα στρατιωτικής σύγκρουσης. Ο γεωεπιστήμονας Σκοτ Μοντγκόμερυ του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον επεσήμανε ότι «η κινεζική αντίληψη για τη [Νότια Σινική Θάλασσα] ως ανησυχία για την ασφάλεια έχει οδηγήσει σε διάβρωση της ασφάλειας στην περιοχή». [98] Δυτικοί μελετητές πιστεύουν ότι οι Κινέζοι στρατιωτικοί αξιωματούχοι εξετάζουν πώς να προβάλλουν ισχύ ακόμη περισσότερο στο εξωτερικό. Το 2017, ο ΛΑΣ ίδρυσε την πρώτη του στρατιωτική βάση στο εξωτερικό στο Τζιμπουτί, στο Κέρας της Αφρικής. [99]

Το καθεστώς του ΚΚΚ διατηρεί τον μεγαλύτερο στρατό στον κόσμο, με δύο εκατομμύρια ενεργό προσωπικό, σύμφωνα με έκθεση του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών του 2019. [100] Ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (ΛΑΣ) διαθέτει επίσης τη μεγαλύτερη χερσαία δύναμη στον κόσμο, τον μεγαλύτερο αριθμό πολεμικών πλοίων, την τρίτη μεγαλύτερη ναυτική χωρητικότητα και μια τεράστια αεροπορική δύναμη. Διαθέτει πυρηνική ικανότητα που αποτελείται από διηπειρωτικούς βαλλιστικούς πυραύλους, υποβρύχια βαλλιστικών πυραύλων και στρατηγικά βομβαρδιστικά.

Η στρατιωτική επέκταση της κομμουνιστικής Κίνας δεν περιορίζεται στις παραδοσιακές διαιρέσεις ξηράς, θάλασσας και αέρα. Σημειώνει επίσης πρόοδο στους τομείς του διαστήματος και του ηλεκτρομαγνητικού πολέμου.

Το κινεζικό καθεστώς διαθέτει επίσης 1,7 εκατομμύρια προσωπικό στην Ένοπλη Λαϊκή Αστυνομία, μια παραστρατιωτική οργάνωση που έχει ως κύριο καθήκον τη διατήρηση της εσωτερικής τάξης. Όπως και ο ΛΑΣ, η οργάνωση βρίσκεται υπό την ενοποιημένη ηγεσία της Κεντρικής Στρατιωτικής Επιτροπής του ΚΚΚ. Επιπλέον, το ΚΚΚ διατηρεί επίσης μεγάλο αριθμό εφεδρειών και πολιτοφυλακών. Το στρατιωτικό δόγμα του κόμματος τόνιζε πάντα τη σημασία του «λαϊκού πολέμου». Υπό το ολοκληρωτικό σύστημα του ΚΚΚ, μπορεί να ανακατευθύνει γρήγορα όλους τους διαθέσιμους πόρους για στρατιωτική χρήση σε περίπτωση πολέμου. Αυτό σημαίνει ότι το ΚΚΚ διαθέτει μια δεξαμενή άνω του ενός δισεκατομμυρίου ανθρώπων από τους οποίους μπορεί να στρατολογήσει τεράστιο αριθμό ανθρώπων. Ακόμη και οι Κινέζοι του εξωτερικού συμμετέχουν στη στρατιωτική και μυστική στρατηγική του ΚΚΚ. Το 2017, η ΛΔΚ ψήφισε έναν «εθνικό νόμο για τις μυστικές υπηρεσίες» που απαιτούσε από όλους τους Κινέζους πολίτες να βοηθήσουν το Κομμουνιστικό Κόμμα, ανεξάρτητα από το πού κατοικούν.

Το ΑΕΠ της Κίνας αυξήθηκε ραγδαία μεταξύ 1997 και 2007. Οι επίγειες δυνάμεις του ΛΑΣ διαθέτουν πλέον χιλιάδες σύγχρονα κύρια άρματα μάχης. Το Ναυτικό του ΛΑΣ έχει δύο αεροπλανοφόρα στον στόλο του και κατασκευάζει περισσότερα. Το ενενήντα τοις εκατό των μαχητικών της Πολεμικής Αεροπορίας του ΛΑΣ είναι τέταρτης γενιάς και το ΚΚΚ έχει αρχίσει να εισάγει μαχητικά πέμπτης γενιάς.

Στις αρχές του 2017, η ΛΔΚ ανακοίνωσε αύξηση 6,5% στον ετήσιο στρατιωτικό προϋπολογισμό της, προσαρμοσμένη στον πληθωρισμό, στα 154,3 δισεκατομμύρια δολάρια. Η ανάλυση δεδομένων από το 2008 έως το 2017 δείχνει ότι ο επίσημος στρατιωτικός προϋπολογισμός του Πεκίνου αυξήθηκε με ετήσιο μέσο όρο 8% σε όρους προσαρμοσμένους στον πληθωρισμό κατά την περίοδο αυτή. [101] Οι παρατηρητές εκτιμούν ότι οι πραγματικές στρατιωτικές δαπάνες του ΚΚΚ είναι διπλάσιες από αυτές που αναγνωρίζονται επίσημα. Εκτός από αυτό, η στρατιωτική ισχύς του καθεστώτος δεν αντικατοπτρίζεται πλήρως στις στρατιωτικές δαπάνες, επειδή οι πραγματικές στρατιωτικές του δαπάνες είναι υψηλότερες από τα δημόσια στοιχεία και το ΚΚΚ μπορεί να επιτάξει πολλούς πολιτικούς πόρους και ανθρώπινο δυναμικό κατά την κρίση του. Ολόκληρο το βιομηχανικό σύστημα μπορεί να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του πολέμου, πράγμα που σημαίνει ότι οι πραγματικές στρατιωτικές του δυνατότητες υπερβαίνουν κατά πολύ τα επίσημα στοιχεία και τις συνήθεις εκτιμήσεις.

Το ΚΚΚ χρησιμοποιεί ένα ευρύ φάσμα κατασκοπείας για να προλάβει τις Ηνωμένες Πολιτείες στην τεχνολογία. Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, περισσότερο από το 90% της κατασκοπείας εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών που διεξάγεται μέσω hacking προέρχεται από τη ΛΔΚ και τα δίκτυα του ΚΚΚ διεισδύουν σε μεγάλες αμερικανικές εταιρείες και στον στρατό, κλέβοντας τεχνολογία και γνώσεις που οι Κινέζοι δεν μπορούν να αναπτύξουν ανεξάρτητα. [102]

Το ΚΚΚ έχτισε ένα παγκόσμιο σύστημα που αποτελείται από περισσότερα από τριάντα Μπέιντοου (Μεγάλης Άρκτου) δορυφόρους πλοήγησης, με δυνατότητες GPS παγκόσμιας τοποθέτησης στρατού. Μαζί με αυτό, ο ΛΑΣ τοποθετεί όλο και πιο ανεπτυγμένα μαχητικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Στην παρουσίαση Τζουχάι του 2018 στην Κίνα, το μη επανδρωμένο CH-7 Rainbow παρουσιάστηκε για πρώτη φορά και προσέλκυσε την προσοχή ειδικών στα στρατιωτικά. Η σειρά Rainbow δείχνει ότι η Κίνα έχει πλέον ισάξια τεχνολογία κατασκευής ενόπλων μη επανδρωμένων οχημάτων. Ένας μεγάλος αριθμός των προηγούμενων CH-4 Rainbow κατέκλυσαν τις στρατιωτικές αγορές Ιορδανίας, Ιράκ, Τουρκμενιστάν, και Πακιστάν, χώρες που δεν μπορούσαν να αγοράσουν ένοπλα μη επανδρωμένα από τις Ηνωμένες Πολιτείες λόγω περιορισμών. [103] Το τελευταίο CH-7 Rainbow, κατά κάποιους τρόπους, είναι ισάξια εξοπλισμένο με το X-47B, το καλύτερο μη επανδρωμένο που έχουν οι ΗΠΑ. [104] Ένα βίντεο που έπαιζε στην παρουσίαση των αεροσκαφών προσομοίωνε τα αεροσκάφη να πολεμούν τον εχθρό, που ήταν σαφώς οι Ηνωμένες Πολιτείες. [105] Το μικρό μέγεθος των αεροσκαφών τους επιτρέπει να απογειώνονται από διάφορες βάσεις, όπως πολιτικά πλοία, που θα έδινε στο ΚΚΚ πλεονέκτημα επί της Ταϊβάν σε πιθανή σύγκρουση. [106] Μεγάλος αριθμός εναέριων μη επανδρωμένων μπορούν να δημιουργούν ομάδες υπό τον έλεγχο δορυφόρων και τεχνητής νοημοσύνης, κάνοντάς τα χρήσιμα σε τοπικές και ασύμμετρες συγκρούσεις.

Το κινεζικό μαχητικό αεροπορίας stealth J-20, που επίσης αποκαλύφθηκε στην παρουσίαση της Τζουχάι, μοιάζει με το αμερικανικό F-22, ενώ το κινεζικό J-31 φαίνεται σχεδιασμένο με βάση το F-35. Αν και ακόμα δεν έχει περάσει τον αμερικανικό στρατό σε πολλούς τομείς, η αμυντική βιομηχανία της ΛΔΚ κλείνει το κενό με τις Ηνωμένες Πολιτείες στην ανάπτυξη μοντέρνων μαχητικών αεροσκαφών.

Όσον αφορά τις τακτικές, ο ΛΑΣ εστιάζεται σε ασύμμετρες δυνατότητες: ασύμμετρος πόλεμος, ασύμμετρες στρατηγικές, και ασύμμετρα όπλα. [107] Ο Ναύαρχος Φίλιπ Ντέιβιντσον, διοικητής της Διοίκησης Ινδο-Ειρηνικού, περιέγραψε την Κίνα ως «παρόμοιο ανταγωνιστή.» Είπε ότι η Κίνα δεν προσπαθεί να εξισωθεί με την μαχητική ικανότητα της Αμερικής ως ένας προς έναν. Αντ’ αυτού, προσπαθεί να φτάσει τις Ηνωμένες Πολιτείες χτίζοντας κρίσιμες ασύμμετρες ικανότητες, όπως την χρήση πυραύλων κατά πλοίων και ικανότητες στον πόλεμο υποβρυχίων. Λόγω αυτού, προειδοποίησε ότι «δεν υπάρχει εγγύηση ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα νικήσουν σε μελλοντική σύγκρουση με την Κίνα.» [108]

Ένα τέτοιο ασύμμετρο όπλο είναι ο βαλλιστικός πύραυλος κατά πλοίων Dongfeng 21D. Παραδοσιακά, οι βαλλιστικοί πύραυλοι χρησιμοποιούνται για να φέρουν πυρηνικές κεφαλές σε στατικούς στόχους όπως πόλεις και στρατιωτικές βάσεις, αλλά ο Dongfeng 21D είναι ένα μοναδικό όπλο με σκοπό να χρησιμοποιηθεί κατά αεροπλανοφόρων των ΗΠΑ σε ομαδικές ναυμαχίες. Το ΚΚΚ έχει επίσης ακολουθήσει την στρατηγική της Σοβιετικής περιόδου τοποθέτησης μεγάλων αριθμών κατευθυνόμενων πυραύλων σε μια προσπάθεια να αντισταθμίσει την ναυτική υπεροχή των ΗΠΑ. Το 2018, ο ΛΑΣ αποκάλυψε τον επίγειο υπερηχητικό πύραυλο κατά πλοίων YJ-12B, γνωστό ως «δολοφόνο αεροπλανοφόρων». Έχει μια εμβέλεια 550 χιλιομέτρων στον δυτικό Ειρηνικό, στον οποίον ομάδες μάχης αμερικανικών αεροπλανοφόρων θα είναι ευάλωτες σε εξαιρετικά χαμηλού υψομέτρου μαζικές βολές.

Οπλισμένος με πυραύλους όπως ο Dongfeng 21D και ο YJ-12, ο ΛΑΣ δεν χρειάζεται να φτάσει το Αμερικανικό Ναυτικό σε δύναμη ένας προς έναν — όπως στον αριθμό των μάχιμων αεροπλανοφόρων — για να είναι ικανός να αποτρέψει τοπική πρόσβαση στον Δυτικό Ειρηνικό.

Μετά την ταχύτατη επέκταση της στρατιωτικής της δύναμης, η ΛΔΚ έγινε ένας τεράστιος εξαγωγέας όπλων στα απολυταρχικά καθεστώτα του κόσμου, όπως στην Βόρεια Κορέα και το Ιράν. Αφ’ ενός, ο στόχος είναι η επέκταση στρατιωτικών συμμαχιών, αφ’ ετέρου, η διασπορά και αντίσταση στην Αμερικανική στρατιωτική ισχύ. Για τον σκοπό αυτόν, το ΚΚΚ ενθαρρύνει το μίσος κατά των Ηνωμένων Πολιτειών, βρίσκοντας κοινό σύνθημα με άλλα αντι-Αμερικανικά καθεστώτα.

Την ίδια στιγμή, η ηγεσία του κόμματος χρησιμοποιεί τρομοκρατικές στρατιωτικές θεωρίες όπως τον ολοκληρωτικό πόλεμο. Μιλά για την ανάγκη πολέμου λέγοντας ότι «ο πόλεμος δεν είναι μακριά μας, είναι ο τόπος γέννησης του ‘Κινεζικού αιώνα.’» Κανονικοποιεί την βία και τον τρόμο με ρητά όπως «ο θάνατος είναι η κινητήρια δύναμη για την ανάπτυξη της ιστορίας.» Δικαιολογεί την επιθετικότητα με ρητά «δεν υπάρχει δικαίωμα στην ανάπτυξη χωρίς το δικαίωμα στον πόλεμο» και «η ανάπτυξη μιας χώρας θέτει κίνδυνο σε μια άλλη — αυτός είναι ο γενικός κανόνας της παγκόσμιας ιστορίας.» [109]

Ο Τζου Τσενγκχού, στρατηγός και κοσμήτορας του Πανεπιστημίου Εθνικής Άμυνας της ΛΔΚ, δήλωσε δημόσια το 2005 ότι αν οι Ηνωμένες Πολιτείες παρενέβαιναν σε πόλεμο στην Διώρυγα της Ταϊβάν, η Κίνα θα χρησιμοποιούσε αποτρεπτικά πυρηνικά όπλα για να διαλύσει εκατοντάδες πόλεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμα κι αν όλη η Κίνα ανατολικά της Σι’αν (πόλης στην δυτική άκρη των παραδοσιακών συνόρων της Κίνας) καταστρεφόταν ως συνέπεια. [110] Οι δηλώσεις του Τζου έγιναν κυρίως για να δοκιμάσουν τις αντιδράσεις της διεθνούς κοινότητας.

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι οι στρατιωτικές στρατηγικές του ΚΚΚ πάντα υποτάσσονται στις πολιτικές του ανάγκες, και ότι οι στρατιωτικές φιλοδοξίες του καθεστώτος διαμορφώνουν μόνο μία διάσταση του ευρύτερου σχεδίου του για ίδρυση κομμουνιστικής ηγεμονίας σε όλη την υφήλιο. [111]

Παραπομπές

1. Zhao Kejin 趙可金, “Heping fazhan daolu: moshi de tupo” 和平發展道路：模式的突破 [“The Road of Peaceful Development: A Paradigmatic Breakthrough”], People.cn, November 11, 2009, http://theory.people.com.cn/GB/10355796.html. [In Chinese]
2. Michael Pillsbury, The Hundred-Year Marathon: China’s Secret Strategy to Replace America as the Global Superpower (New York: Henry Holt and Co., 2015), chap. 5.
3. US Congress, Senate, Committee on Foreign Relations: Subcommittee on East Asian and Pacific Affairs, US–China Relations: Status of Reforms in China, 108th Cong., 1st sess., April 22, 2004, https://www.foreign.senate.gov/imo/media/doc/WaldronTestimony040422.pdf.
4. Chris Giles, “China Poised to Pass US as World’s Leading Economic Power This Year,” Financial Times, April 29, 2014, https://www.ft.com/content/d79ffff8-cfb7-11e3-9b2b-00144feabdc0.
5. “CMHI and CMA CGM Complete the Terminal Link Transaction,” CMA-CGM and CMHI, June 11, 2013, https://www.cma-cgm.com/static/News/Attachments/CMHI%20and%20CMA%20CGM%20complete%20the%20Terminal%20Link%20transaction.pdf.
6. Derek Watkins, K. K. Rebecca Lai, and Keith Bradsher, “The World, Built by China,” The New York Times, November 18, 2018, https://www.nytimes.com/interactive/2018/11/18/world/asia/world-built-by-china.html.
7. Andrew Sheng, “A Civilizational Clash With China Comes Closer,” Asia Global Institute: The University of Hong Kong, January 16, 2018, https://www.asiaglobalinstitute.hku.hk/news-post/a-civilizational-clash-with-china-comes-closer.
8. Wu Xinbo 吳心伯, “Dui zhoubian waijiao yanjiu de yixie sikao” 對周邊外交研究的一些思考 [“Reflections on the Study of Periphery Diplomacy”], World Affairs, issue 2 (2015), http://www.cas.fudan.edu.cn/picture/2328.pdf. [In Chinese]
9. Nick McKenzie and Sarah Ferguson, Power and Influence: The Hard Edge of China’s Soft Power, Australian Broadcasting Corporation, June 5, 2017, video, https://www.abc.net.au/4corners/power-and-influence-promo/8579844.
10. “Sam Dastyari Resignation: How We Got Here,” Australian Broadcasting Corporation, December 11, 2017, https://www.abc.net.au/news/2017-12-12/sam-dastyari-resignation-how-did-we-get-here/9249380.
11. Chris Uhlmann and Andrew Greene, “Chinese Donors to Australian Political Parties: Who Gave How Much?” Australian Broadcasting Corporation, June 7, 2017, https://www.abc.net.au/news/2016-08-21/china-australia-political-donations/7766654?nw=0.
12. John Fitzgerald, “China in Xi’s ‘New Era,’” Journal of Democracy, no. 29, April 2018, https://muse.jhu.edu/article/690074.
13. Tara Francis Chan, “Rejected Three Times Due to Fear of Beijing, Controversial Book on China’s Secret Influence Will Finally Be Published,” Business Insider, February 5, 2018, https://www.businessinsider.com/australian-book-on-chinas-influence-gets-publisher-2018-2.
14. Jonathan Pearlman, “US Alarm Over Aussie Port Deal With China Firm,” The Straits Times, November 19, 2015, https://www.straitstimes.com/asia/australianz/us-alarm-over-aussie-port-deal-with-china-firm.
15. Christopher Walker and Jessica Ludwig, “From ‘Soft Power’ to ‘Sharp Power’: Rising Authoritarian Influence in the Democratic World,” in Sharp Power: Rising Authoritarian Influence (Washington, DC: National Endowment for Democracy, 2017), 20, https://www.ned.org/wp-content/uploads/2017/12/Sharp-Power-Rising-Authoritarian-Influence-Full-Report.pdf.
16. “2017 Foreign Policy White Paper,” Australian government, November 23, 2017, https://www.fpwhitepaper.gov.au/foreign-policy-white-paper/overview.
17. Caitlyn Gribbin, “Malcolm Turnbull Declares He Will ‘Stand Up’ for Australia in Response to China’s Criticism,” Australian Broadcasting Corporation, December 8, 2017, https://www.abc.net.au/news/2017-12-09/malcolm-turnbull-says-he-will-stand-up-for-australia/9243274.
18. Irene Luo, “Former Chinese Diplomat on China’s Infiltration of Australia,” The Epoch Times, July 5, 2017, https://www.theepochtimes.com/former-chinese-diplomat-on-chinas-infiltration-of-australia_2264745.html.
19. Clive Hamilton, Silent Invasion: China’s Influence in Australia (Melbourne: Hardie Grant, 2018), chap. 1.
20. Ibid.

21. Ibid.

22. Ibid.

23. Ibid., chap. 3.

24. Anne-Marie Brady, “Magic Weapons: China’s Political Influence Activities Under Xi Jinping,” Wilson Center, September 16, 2017, https://www.wilsoncenter.org/sites/default/files/media/documents/article/magic_weapons.pdf.
25. Eleanor Ainge Roy, “‘I’m Being Watched’: Anne Marie Brady, the China Critic Living in Fear for Beijing,” The Guardian, January 22, 2019, https://www.theguardian.com/world/2019/jan/23/im-being-watched-anne-marie-brady-the-china-critic-living-in-fear-of-beijing.
26. Brady, “Magic Weapons.”

27. Lin Tinghui 林廷輝, “Long zai mosheng de haiyu: Zhongguo dui Taipingyang daoguo waijiao zhi kunjing” 龍在陌生海域：中國對太平洋島國外交之困境 [“The Dragon in Strange Waters: China’s Diplomatic Quagmire in the Pacific Islands”], Journal on International Relations, issue 30, p. 58, https://diplomacy.nccu.edu.tw/download.php?filename=451_b9915791.pdf&dir=archive&title=File. [In Chinese]
28. Ben Bohane, “The US Is Losing the Pacific to China,” The Wall Street Journal, June 7, 2017, https://www.wsj.com/articles/the-u-s-is-losing-the-pacific-to-china-1496853380.
29. Josh Rogin, “Inside China’s ‘Tantrum Diplomacy’ at APEC,” The Washington Post, November 20, 2018, https://www.washingtonpost.com/news/josh-rogin/wp/2018/11/20/inside-chinas-tantrum-diplomacy-at-apec.
30. International Crisis Group, “China’s Central Asia Problem,” report, no. 244, February 27, 2013, https://www.crisisgroup.org/europe-central-asia/central-asia/china-s-central-asia-problem.
31. Wu Jiao and Zhang Yunbi, “Xi Proposes a ‘New Silk Road’ With Central Asia,” China Daily, September 8, 2013, http://www.chinadaily.com.cn/sunday/2013-09/08/content_16952160.htm.
32. Raffaello Pantucci and Sarah Lain, “China’s Eurasian Pivot: The Silk Road Economic Belt,” Whitehall Papers 88, no. 1 (May 16, 2017): 1–6, https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/02681307.2016.1274603.
33. International Crisis Group, “China’s Central Asia Problem.”

34. Kong Quan 孔泉, “Zhongguo zhichi Wuzibiekesitan wei guojia anquan suo zuo nuli” 中國支持烏茲別克斯坦為國家安全所做努力 [“China Supports Uzbekistan’s Efforts for National Security”], People.cn, May 17, 2005, http://world.people.com.cn/GB/8212/14450/46162/3395401.htm. [In Chinese]
35. Benno Zogg, “Turkmenistan Reaches Its Limits With Economic and Security Challenges,” IPI Global Observatory, July 31, 2018, https://theglobalobservatory.org/2018/07/turkmenistan-limits-economic-security-challenges.
36. Jakub Jakóbowski and Mariusz Marszewski, “Crisis in Turkmenistan: A Test for China’s Policy in the Region,” Centre for Eastern Studies, August 31, 2018, https://www.osw.waw.pl/en/publikacje/osw-commentary/2018-08-31/crisis-turkmenistan-a-test-chinas-policy-region-0.
37. Eiji Furukawa, “Belt and Road Debt Trap Spreads to Central Asia,” Nikkei Asian Review, August 29, 2018, https://asia.nikkei.com/Spotlight/Belt-and-Road/Belt-and-Road-debt-trap-spreads-to-Central-Asia.
38. “Tajikistan: Chinese Company Gets Gold Mine in Return for Power Plant,” Eurasianet, April 11, 2018, https://eurasianet.org/tajikistan-chinese-company-gets-gold-mine-in-return-for-power-plant.
39. Danny Anderson, “Risky Business: A Case Study of PRC Investment in Tajikistan and Kyrgyzstan,” The Jamestown Foundation, China Brief, 18, no. 14, August 10, 2018, https://jamestown.org/program/risky-business-a-case-study-of-prc-investment-in-tajikistan-and-kyrgyzstan.
40. Juan Pablo Cardenal and Heriberto Araújo, China’s Silent Army: The Pioneers, Traders, Fixers and Workers Who Are Remaking the World in Beijing’s Image, trans. Catherine Mansfield (New York: Crown Publishing Group, 2013), chap. 2.
41. Lindsey Kennedy and Nathan Paul Southern, “China Created a New Terrorist Threat by Repressing Secessionist Fervor in Its Western Frontier,” Quartz, May 31, 2017, https://qz.com/993601/china-uyghur-terrorism.
42. Xu Jin 徐進 et al., “Dazao Zhongguo zhoubian anquan de ‘zhanlue zhidian’ guojia” 打造中國周邊安全的「戰略支點」國家 [“Making ‘Strategic Pivots’ for China’s Border Security”], World Affairs 2014, no. 15 (2014): 14–23, http://cssn.cn/jjx/xk/jjx_lljjx/sjjjygjjjx/201411/W020141128513034121053.pdf. [In Chinese]
43. Therese Delpech, Iran and the Bomb: The Abdication of International Responsibility (New York: Columbia University Press, 2007), 49.
44. Cardenal and Araújo, China’s Silent Army, epilogue.
45. Seyed Reza Miraskari et al., “An Analysis of International Outsourcing in Iran–China Trade Relations,” Journal of Money and Economy, vol. 8, no. 1 (Winter 2013): 110–39, http://jme.mbri.ac.ir/files/site1/user_files_10c681/admin_t-A-10-25-59-c2da06b.pdf.
46. Scott Harold and Alireza Nader, China and Iran: Economic, Political, and Military Relations (Washington, DC: RAND Corporation, 2012), 7, https://www.rand.org/content/dam/rand/pubs/occasional_papers/2012/RAND_OP351.pdf.
47. “Raoguo ‘Maliujia kunju’ de shangye jichu — ruhe baozheng Zhong Mian youqi guandao youxiao yunying” 繞過「馬六甲困局」的商業基礎——如何保證中緬油氣管道有效運營 [“The Commercial Foundation to Bypass the ‘Malacca Dilemma’: How to Ensure the Effective Operation of the China–Myanmar Oil and Gas Pipelines”], The First Finance Daily, July 22, 2013, https://www.yicai.com/news/2877768.html. [In Chinese]
48. Bertil Lintner, “Burma and Its Neighbors,” Asia Pacific Media Services, February 1992, http://www.asiapacificms.com/papers/pdf/burma_india_china.pdf.
49. “Xianzhi liangnian hou, Zhong Mian yuanyou guandao zhongyu tongkai” 閒置兩年後 中緬原油管道終於開通 [“After Two Years of Inactivity, the China–Myanmar Crude Oil Pipeline Is Finally Opened”], BBC Chinese, April 10, 2017, https://www.bbc.com/zhongwen/simp/chinese-news-39559135. [In Chinese]
50. Zhuang Beining 莊北甯 and Che Hongliang 車宏亮, “Zhong Mian qianshu Jiaopiao shenshuigang zhuan’an kuangjia xieding” 中緬簽署皎漂深水港專案框架協定 [“China–Myanmar Signs the Framework Agreement for the Kyaukpyu Deep-Water Port Project”], Xinhuanet.com, November 8, 2018, http://www.xinhuanet.com/2018-11/08/c_1123686146.htm. [In Chinese]
51. Lu Cheng 鹿鋮, “Zhong Mian Jingji zoulang: Miandian fabiao de xinxing tujing” 中緬經濟走廊：緬甸發展的新興途徑 [“China–Myanmar Economic Corridor: An Emerging Approach to Myanmar’s Development”], Guangming Net, September 17, 2018, http://news.gmw.cn/2018-09/17/content_31210352.htm. [In Chinese]
52. Lin Ping 林坪, “Jiemi Zhongguo rui liliang (shiyi): Ouzhou zhengjie” 揭祕中國銳實力（十一）欧洲政界 [“Disclosing China’s Sharp Power (Part XI) European Politics”], Radio Free Asia, November 5, 2018, https://www.rfa.org/mandarin/ytbdzhuantixilie/zhongguochujiaoshenxiangshijie/yl-11052018102634.html. [In Chinese]
53. Jason Horowitz and Liz Alderman, “Chastised by EU, a Resentful Greece Embraces China’s Cash and Interests,” The New York Times, August 26, 2017, https://www.nytimes.com/2017/08/26/world/europe/greece-china-piraeus-alexis-tsipras.html.
54. Jan Velinger, “President’s Spokesman Lashes Out at Culture Minister for Meeting With Dalai Lama,” Radio Prague International, October 18, 2016, https://www.radio.cz/en/section/curraffrs/presidents-spokesman-lashes-out-at-culture-minister-for-meeting-with-dalai-lama.
55. Lin Ping, “Disclosing China’s Sharp Power.”

56. “Deguo lanpishu: Zhongguo zai Deguo feijinrong zhijie touzi dafu zengzhang” 德國藍皮書：中國在德國非金融直接投資大幅增長 [“German Blue Book: China’s Non-Financial Direct Investment in Germany Has Grown Substantially”], Sina.com.cn, July 9, 2017, http://mil.news.sina.com.cn/dgby/2018-07-09/doc-ihezpzwt8827910.shtml. [In Chinese]
57. Hoover Institution, Chinese Influence and American Interests: Promoting Constructive Vigilance (Stanford, CA: Hoover Institution Press, 2018), 163, https://www.hoover.org/sites/default/files/research/docs/chineseinfluence_americaninterests_fullreport_web.pdf.
58. Philip Oltermann, “Germany’s ‘China City’: How Duisburg Became Xi Jinping’s Gateway to Europe,” The Guardian, August 1, 2018, https://www.theguardian.com/cities/2018/aug/01/germanys-china-city-duisburg-became-xi-jinping-gateway-europe.
59. “Xilake: Re’ai Zhongguo de ren” 希拉克：熱愛中國的人 [“Chirac: A Man Who Loved China”], China Net, March 20, 2007, http://www.china.com.cn/international/txt/2007-03/20/content_18421202.htm. [In Chinese]
60. Various, Di jiu zhang: Tan zhan (shang) 第九章：貪戰（上）[“Chapter 9: The War of Greed (Part I)”], in Zhenshi de Jiang Zemin 真實的江澤民 [The Real Jiang Zemin], The Epoch Times, June 18, 2012, http://www.epochtimes.com/b5/12/6/18/n3615092.htm. [In Chinese]
61. Holly Watt, “Hinkley Point: The ‘Dreadful Deal’ Behind the World’s Most Expensive Power Plant,” The Guardian, December 21, 2017, https://www.theguardian.com/news/2017/dec/21/hinkley-point-c-dreadful-deal-behind-worlds-most-expensive-power-plant.
62. Nick Timothy, “The Government Is Selling Our National Security to China,” Conservative Home, October 20, 2015, http://www.conservativehome.com/thecolumnists/2015/10/nick-timothy-the-government-is-selling-our-national-security-to-china.html.
63. Lin Ping 林坪, “Jiemi Zhongguo rui liliang (shi’er): zai Ouzhou de jingji shentou” 揭祕中國銳實力（十二）在歐洲的經濟滲透 [“Disclosing China’s Sharp Power (Part XII) Economic Infiltration in Europe”], Radio Free Asia, November 12, 2018, https://www.rfa.org/mandarin/zhuanlan/zhuantixilie/zhongguochujiaoshenxiangshijie/yl-11082018122750.html; “Jiemi Zhongguo rui liliang (shisan): Ouzhou xueshu, yanlun ziyou” 揭祕中國銳實力（十三）歐洲學術、言論自由 [“Disclosing China’s Sharp Power (Part XIII) Encroachment on Academic Freedom and Freedom of Speech in Europe”], Radio Free Asia, November 12, 2018 [自由亞洲電台], https://www.rfa.org/mandarin/zhuanlan/zhuantixilie/zhongguochujiaoshenxiangshijie/MCIEU-11122018165706.html. [In Chinese]
64. Jack Hazlewood, “China Spends Big on Propaganda in Britain … but Returns Are Low,” Hong Kong Free Press, April 3, 2016, https://www.hongkongfp.com/2016/04/03/china-spends-big-on-propaganda-in-britain-but-returns-are-low.
65. Thorsten Benner et al., “Authoritarian Advance: Responding to China’s Growing Political Influence in Europe,” Global Public Policy Institute, February 2018, https://www.gppi.net/media/Benner_MERICS_2018_Authoritarian_Advance.pdf.
66. Christophe Cornevin and Jean Chichizola, “The Revelations of Le Figaro on the Chinese Spy Program That Targets France” [“Les révélations du Figaro sur le programme d’espionnage chinois qui vise la France”], Le Figaro, October 22, 2018, http://www.lefigaro.fr/actualite-france/2018/10/22/01016-20181022ARTFIG00246-les-revelations-du-figaro-sur-le-programme-d-espionnage-chinois-qui-vise-la-france.php. [In French]
67. “German Spy Agency Warns of Chinese LinkedIn Espionage,” BBC News, December 10, 2017, https://www.bbc.com/news/world-europe-42304297.
68. Serge Michel and Michel Beuret, China Safari: On the Trail of Beijing’s Expansion in Africa (New York: Nation Books, 2010), 162.
69. “China Is the Single Largest Investor in Africa,” CGTN, May 7, 2017, https://africa.cgtn.com/2017/05/07/china-is-the-single-largest-investor-in-africa.
70. “Not as Bad as They Say,” The Economist, October 1, 2011, https://www.economist.com/middle-east-and-africa/2011/10/01/not-as-bad-as-they-say.
71. Joseph Hammond, “Sudan: China’s Original Foothold in Africa,” The Diplomat, June 14, 2017, https://thediplomat.com/2017/06/sudan-chinas-original-foothold-in-africa.
72. “Beijing shengqing kuandai zao tongji de Sudan zongtong Baxier” 北京盛情款待遭通緝的蘇丹總統巴希爾 [“Beijing Shows Hospitality to the Wanted Sudanese President Bashir”], Radio France Internationale (RFI), June 29, 2011, http://cn.rfi.fr/中國/20110629-北京盛情款待遭通緝的蘇丹總統巴希爾. [In Chinese]
73. “Zhongguo de heping fazhan daolu” 中国的和平发展道路 [“China’s Path of Peaceful Development”], Information Office of the State Council, http://www.scio.gov.cn/zfbps/ndhf/2005/Document/307900/307900.htm. [In Chinese]
74. Pan Xiaotao 潘小濤, “Zhongguoren, qing zhunbei zai dasa bi” 中國人，請準備再大撒幣 [“Chinese, Get Ready to Give Out More Money”], Apple Daily, August 31, 2018, https://hk.news.appledaily.com/local/daily/article/20180831/20488504. [In Chinese]
75. Chen Haifeng 陈海峰, ed., “Shangwubu: Feizhou 33 ge zui bu fada guojia 97% de chanpin xiangshou ling guanshui” 商務部：非洲33個最不發達國家97%的產品享受零關稅 [“Ministry of Commerce: 97 Percent of Products in 33 Least-Developed Countries in Africa Enjoy Zero Tariffs”], China News, August 28, 2018, http://www.chinanews.com/gn/2018/08-28/8612256.shtml. [In Chinese]
76. Jia Ao 家傲, “Zhongguo zai xiang Feizhou dasa bi, Meiguo jingjue” 中國再向非洲大撒幣 美國警覺 [“China Gives Africa Big Bucks Again and America Gets Alert”], Radio Free Asia, September 3, 2018, https://www.rfa.org/mandarin/yataibaodao/junshiwaijiao/hc-09032018110327.html. [In Chinese]
77. Cai Linzhe 蔡臨哲, “Aisai’ebiya xuexi ‘Zhongguo moshi’” 埃塞俄比亞學習「中國模式」[“Ethiopia Is Learning the ‘Chinese Model’”], Phoenix Weekly, May 15, 2013, http://www.ifengweekly.com/detil.php?id=403. [In Chinese]
78. Andrew Harding, “Jizhe laihong: Feizhou chu le ge ‘Xin Zhongguo’” 記者來鴻：非洲出了個「新中國」[“Correspondence From Our Reporters: ‘A New China’ in Africa”], BBC Chinese, July 27, 2015, https://www.bbc.com/ukchina/simp/fooc/2015/07/150727_fooc_ethiopia_development. [In Chinese]
79. Si Yang 斯洋, “Zhengduo huayuquan, shuchu Zhongguo moshi, Zhongguo yingxiang OuMei he YaFei fangshi da butong” 爭奪話語權，輸出中國模式，中國影響歐美和亞非方式大不同 [“To Seize Discursive Power and Export the ‘Chinese Model,’ China Resorts to Different Means in Europe-America and Asia-Africa”], Voice of America, December 7, 2018, https://www.voachinese.com/a/4420434.html. [In Chinese]
80. Quan Ye 泉野, “Duihua Wang Wen: cong cheqian lun dao ‘xin zhimin zhuyi’ wuqu beihou de zhen wenti” 對話王文：從撒錢論到「新殖民主義」誤區背後的真問題 [“A Dialogue With Wang Wen: From the Theory of Spending Money to the Real Problem Behind the Misconstrued New Colonialism”], Duowei News, September 2, 2018, http://news.dwnews.com/china/news/2018-09-02/60081911_all.html. [In Chinese]
81. Ted Piccone, “The Geopolitics of China’s Rise in Latin America,” Brookings Institution, Geoeconomics and Global Issues 2 (November 2016), 4, https://www.brookings.edu/wp-content/uploads/2016/11/the-geopolitics-of-chinas-rise-in-latin-america_ted-piccone.pdf.
82. Megha Rajagopalan, “China’s Xi Woos Latin America With $250 Billion Investments,” Reuters, January 7, 2015, https://www.reuters.com/article/us-china-latam-idUSKBN0KH06Q20150108.
83. Alfonso Serrano, “China Fills Trump’s Empty Seat at Latin America Summit,” The New York Times, April 17, 2018, https://www.nytimes.com/2018/04/13/opinion/china-trump-pence-summit-lima-latin-america.html.
84. Jordan Wilson, “China’s Military Agreements with Argentina: A Potential New Phase in China–Latin America Defense Relations,” US–China Economic and Security Review Commission: Staff Research Report, November 5, 2015, https://www.uscc.gov/sites/default/files/Research/China%27s%20Military%20Agreements%20with%20Argentina.pdf.
85. Jin Yusen 金雨森, “Zhonggong jinqian waijiao kong chengwei zuihou yi gen daocao” 中共金錢外交恐成為最後一根稻草 [“The CCP’s Dollar Diplomacy May Be the Last Straw”], watchinese.com, July 5, 2017, https://www.watchinese.com/article/2017/23053. [In Chinese]
86. “Zhonggojng ju’e jinyuan qiang Saerwaduo, yin Meiguo youlü” 中共巨額金援搶薩爾瓦多 引美國憂慮 [“The CCP’s Huge Amount of Financial Aid to El Salvador Causes Anxiety for America”], NTD Television, August 22, 2018, http://www.ntdtv.com/xtr/gb/2018/08/23/a1388573.html. [In Chinese]
87. Huang Xiaoxiao 黃瀟瀟, “La Mei he Jialebi diqu Kongzi Xueyuan da 39 suo” 拉美和加勒比地區孔子學院達39所 [“Number of Confucius Institutes in Latin America and the Caribbeans Increases to 39”], People.cn, January 26, 2018, http://world.people.com.cn/n1/2018/0126/c1002-29788625.htm. [In Chinese]
88. “Pentagon Says Chinese Vessels Harassed US Ship,” CNN, March 9, 2009, http://www.cnn.com/2009/POLITICS/03/09/us.navy.china/index.html.
89. Barbara Starr, “Chinese Boats Harassed US Ship, Officials Say,” CNN, May 5, 2009, http://edition.cnn.com/2009/WORLD/asiapcf/05/05/china.maritime.harassment/index.html.
90. Barbara Starr, Ryan Browne, and Brad Lendon, “Chinese Warship in ‘Unsafe’ Encounter With US Destroyer, Amid Rising US-China Tensions,” CNN, October 1, 2018, https://www.cnn.com/2018/10/01/politics/china-us-warship-unsafe-encounter/index.html.
91. Military Strategy Research Department of the Academy of Military Science, Zhanlue xue 戰略學 [Strategic Studies], (Beijing: Military Science Publishing House, 2013), 47. [In Chinese]
92. Office of the Secretary of Defense, Annual Report to Congress: Military and Security Developments Involving the People’s Republic of China 2018 (Washington DC: US Department of Defense, May 16, 2018), 46–47, https://media.defense.gov/2018/Aug/16/2001955282/-1/-1/1/2018-CHINA-MILITARY-POWER-REPORT.PDF.
93. Lawrence Sellin, “The US Needs a New Plan to Address Chinese Power in Southern Asia,” The Daily Caller, June 5, 2018, https://dailycaller.com/2018/06/05/afghanistan-pakistan-america-china/.
94. Panos Mourdoukoutas, “China Will Lose The South China Sea Game,” Forbes, July 1, 2018, https://www.forbes.com/sites/panosmourdoukoutas/2018/07/01/china-will-lose-the-south-china-sea-game/#5783cad73575.
95. Michael Lelyveld, “China’s Oil Import Dependence Climbs as Output Falls,” Radio Free Asia, December 4, 2017, https://www.rfa.org/english/commentaries/energy_watch/chinas-oil-import-dependence-climbs-as-output-falls-12042017102429.html.
96. M. Taylor Fravel, “Why Does China Care So Much About the South China Sea? Here Are 5 Reasons,” The Washington Post, July 13, 2016, https://www.washingtonpost.com/news/monkey-cage/wp/2016/07/13/why-does-china-care-so-much-about-the-south-china-sea-here-are-5-reasons.
97. Brahma Chellaney, “Why the South China Sea Is Critical to Security,” The Japan Times, March 26, 2018, https://www.japantimes.co.jp/opinion/2018/03/26/commentary/world-commentary/south-china-sea-critical-security/#.XAnOBBNKiF1.
98. Scott Montgomery, “Oil, History, and the South China Sea: A Dangerous Mix,” Global Policy, August 7, 2018, https://www.globalpolicyjournal.com/blog/07/08/2018/oil-history-and-south-china-sea-dangerous-mix.
99. Hal Brands, “China’s Master Plan: A Global Military Threat,” The Japan Times, June 12, 2018, https://www.japantimes.co.jp/opinion/2018/06/12/commentary/world-commentary/chinas-master-plan-global-military-threat/#.W9JPPBNKj5V.
100. Joel Wuthnow, “China’s Other Army: The People’s Armed Police in an Era of Reform,” Center for the Study of Chinese Military Affairs, Institute for National Strategic Studies, China Strategic Perspectives 14 (Washington DC: National Defense University Press, April 2019), https://inss.ndu.edu/Portals/82/China%20SP%2014%20Final%20for%20Web.pdf.
101. US Department of Defense, Office of the Secretary of Defense, Annual Report to Congress: Military and Security Developments Involving the People’s Republic of China 2018, May 16, 2018, https://media.defense.gov/2018/Aug/16/2001955282/-1/-1/1/2018-CHINA-MILITARY-POWER-REPORT.PDF.
102. David E. Sanger, “US Blames China’s Military Directly for Cyberattacks,” The New York Times, May 6, 2013, http://www.nytimes.com/2013/05/07/world/asia/us-accuses-chinas-military-in-cyberattacks.html.
103. Sharon Weinberger, “China Has Already Won the Drone Wars,” Foreign Policy, May 10, 2018, https://foreignpolicy.com/2018/05/10/china-trump-middle-east-drone-wars/.
104. Rick Joe, “China’s Air Force on the Rise: Zhuhai Airshow 2018,” The Diplomat, November 13, 2018, https://thediplomat.com/2018/11/chinas-air-force-on-the-rise-zhuhai-airshow-2018/.
105. Huang Yuxiang 黃宇翔, “Zhongguo wurenzhanji jingyan Zhuhai Hangzhan liangxiang, jiaxiang di shi Meiguo” 中國無人戰機驚豔珠海航展亮相假想敵是美國 [“Chinese Drones, Whose Target Is America, Stun the Audience at Zhuhai Air Show”], Asia Weekly, vol. 32, issue 46 (November 25, 2018), https://www.yzzk.com/cfm/blogger3.cfm?id=1542252826622&author=%E9%BB%83%E5%AE%87%E7%BF%94. [In Chinese]
106. Ibid.

107. Peter Navarro, Crouching Tiger: What China’s Militarism Means for the World (New York: Prometheus Books, 2015).
108. Steven Lee Myers, “With Ships and Missiles, China Is Ready to Challenge US Navy in Pacific,” The New York Times, August 29, 2018, https://www.nytimes.com/2018/08/29/world/asia/china-navy-aircraft-carrier-pacific.html.
109. San Renxing 三人行, “Ping xuexinggongsi de mori fengkuangdu” 評血腥公司的末日瘋狂賭 [“On the Bloody Company’s Mad Doomsday Gambling”], The Epoch Times, August 1, 2005, http://www.epochtimes.com/b5/5/8/1/n1003911.htm and http://www.epochtimes.com/b5/5/8/2/n1004823.htm [In Chinese]; and Li Tianxiao, “Shen yao Zhonggong wang, bi xian shi qi kuang” 神要中共亡 必先使其狂 [“If God Wants the CCP to Die, He Will Make It Go Mad First”], The Epoch Times, August 17, 2005, http://www.epochtimes.com/gb/5/8/17/n1021109.htm. [In Chinese]
110. Jonathan Watts, “Chinese General Warns of Nuclear Risk to US,” The Guardian, July 15, 2005, https://www.theguardian.com/world/2005/jul/16/china.jonathanwatts.
111. Pillsbury, The Hundred-Year Marathon, chap. 2.

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο το νέο βιβλίο της συγγραφικής ομάδας των «Εννέα Σχολίων πάνω στο Κομμουνιστικό Κόμμα»: «Πώς το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας»

Πίνακας περιεχομένων

Εισαγωγή

1. Παγκοσμιοποίηση και κομμουνισμός

2. Οικονομική παγκοσμιοποίηση

α. Οι αποσταθεροποιητικές επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης
β. H παγκοσμιοποίηση διευκολύνει την εξάπλωση της κομμουνιστικής ιδεολογίας
γ. Δυτικός καπιταλισμός: Τρέφοντας το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας

3. Πολιτική παγκοσμιοποίηση

α. Επέκταση της κομμουνιστικής πολιτικής δύναμης μέσω του ΟΗΕ
β. Υπονόμευση των ανθρωπιστικών ιδεωδών των ΗΕ
γ. Προώθηση των κομμουνιστικών πολιτικών ιδεών παγκοσμίως
δ. Παγκόσμια διακυβέρνηση και ολοκληρωτισμός

4. Πολιτιστική παγκοσμιοποίηση: Ένα μέσο διαφθοράς της ανθρωπότητας

α. Καταστροφή των πολιτιστικών παραδόσεων του κόσμου
β. Ο Ρόλος του ΟΗΕ στη διάδοση εκφυλισμένων αξιών

5. Υπεράσπιση της εθνικής κληρονομιάς και των παγκόσμιων αξιών

Παραπομπές

* * * * *

Σήμερα, οι σύγχρονες μεταφορές, οι τηλεπικοινωνίες και τα ψηφιακά δίκτυα έχουν συρρικνώσει γεωγραφικές περιοχές και έχουν εξαλείψει όρια που υπήρχαν για χιλιάδες χρόνια. Ο κόσμος έχει γίνει μικρότερος και ο αριθμός των αλληλεπιδράσεων και των ανταλλαγών μεταξύ των χωρών είναι πρωτοφανής. Αυτή η ενίσχυση της παγκόσμιας συνεργασίας είναι ένα φυσικό αποτέλεσμα της τεχνολογικής ανάπτυξης, της επέκτασης της παραγωγής και της μετανάστευσης. Αυτό το είδος παγκοσμιοποίησης είναι το αποτέλεσμα μιας φυσικής ιστορικής διαδικασίας.

Ωστόσο, υπάρχει ένα άλλο είδος παγκοσμιοποίησης, το οποίο είναι το αποτέλεσμα των κομμουνιστικών ιδεολογιών που εκμεταλλεύονται τη φυσική διαδικασία με σκοπό να υπονομεύσουν την ανθρωπότητα. Θα ασχοληθούμε με αυτήν τη δεύτερη μορφή.

Ξεκινώντας από την Αναγέννηση, η ανθρώπινη ιστορία εισήλθε σε μια περίοδο δραματικών αλλαγών. Στα τέλη του 18ου αιώνα, η Βιομηχανική Επανάσταση αύξησε σημαντικά την παραγωγικότητα, η οποία πυροδότησε κοινωνικές αναταραχές, καθώς και βαθιές μετατοπίσεις στη φιλοσοφία και την πνευματικότητα. Καθώς η τεχνολογία προόδευε, οι υλιστικές και αθεϊστικές ιδέες έγιναν κυρίαρχες. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι απέρριπταν την παραδοσιακή ηθική και την πίστη στο θείο.

Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο, το φάντασμα του κομμουνισμού έχει μετατρέψει την παγκοσμιοποίηση σε ένα ισχυρό εργαλείο με στόχο να διαχωρίσει τους ανθρώπους από τους παραδοσιακούς πολιτισμούς και τις θρησκείες τους. Ενώ η παγκοσμιοποίηση παρέχει ευκαιρίες για διεθνή συνεργασία και κατανόηση, η κατάρρευση των ορίων μεταξύ εθνών και οικονομιών επιτρέπει στο φάντασμα να συνδυάζει τις χειρότερες πτυχές τόσο των κομμουνιστικών όσο και των μη κομμουνιστικών συστημάτων, επιδιώκοντας ευρείες πολιτικές και πολιτιστικές επιχειρήσεις για να προωθήσει την ατζέντα του σε όλο τον κόσμο. Το παγκοσμιοποιημένο οικονομικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα διευκολύνει αυτή τη διαδικασία, καθιστώντας ακόμη πιο δύσκολο για τις μεμονωμένες κοινότητες και τα έθνη να αντισταθούν στην επίθεση του κομμουνιστικού φαντάσματος.

Το βιβλίο Πώς το φάσμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο τονίζει ότι ο κομμουνισμός δεν είναι απλώς μια θεωρία, αλλά ένα κακό φάντασμα, ένα είδος οντότητας, η οποία έχοντας ως στόχο την καταστροφή  της ανθρωπότητας, είναι ικανή για σχεδόν κάθε είδους μετάλλαξη που τη βοηθά να διατηρηθεί και να επεκταθεί. Από τη δεκαετία του 1990, η παγκοσμιοποίηση φαινομενικά αφορά την προώθηση της δημοκρατίας, της οικονομίας της αγοράς και του ελεύθερου εμπορίου και ως εκ τούτου έχει συναντήσει αντίθεση από πλήθος αριστερών ομάδων και προσωπικοτήτων. Αλλά αυτά τα άτομα δεν συνειδητοποιούν ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για το κομμουνιστικό φάντασμα που λειτουργεί σε ένα άλλο επίπεδο. Στόχος του κομμουνισμού δεν είναι να χρησιμοποιήσει την παγκοσμιοποίηση για να δημιουργήσει έναν καλύτερο κόσμο, αλλά να καταλάβει τον κόσμο επιβάλλοντας μια ιδεολογία παγκοσμιοποιημένου ελέγχου σε όλα τα έθνη του κόσμου.

Η θεωρία της παγκοσμιοποίησης έχει σημειώσει εκπληκτική πρόοδο σε μια ποικιλία μετώπων, ιδιαίτερα στον οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό τομέα. Ως ιδεολογική δύναμη, η παγκοσμιοποίηση έχει πολλά πρόσωπα και εκδηλώνεται με ποικίλες, ακόμη και επιφανειακά αντιφατικές μορφές – συχνά προκαλώντας νεφελώδη συναισθήματα για έναν κόσμο απαλλαγμένο από πόλεμο, φτώχεια, διακρίσεις ή εκμετάλλευση. Αλλά στην πράξη, οι μέθοδοι που προτείνονται για την επίτευξη αυτών των πραγμάτων είναι ουσιαστικά παρόμοιες με τα ουτοπικά ψέματα της κομμουνιστικής επανάστασης.

Αν και κάθε έθνος έχει τον δικό του πολιτισμό και ιστορία, οι ποικίλες παραδόσεις του περιέχουν καθολικές ηθικές αξίες κοινές σε όλη την ανθρωπότητα. Η εθνική κυριαρχία και οι πολιτιστικές παραδόσεις κάθε εθνοτικής ομάδας παίζουν σημαντικό ρόλο στην εθνική κληρονομιά και τον αυτοπροσδιορισμό και προσφέρουν συλλογική προστασία απέναντι σε διάφορες απειλές, από φυσικές καταστροφές έως στρατιωτικές εισβολές. Επιπλέον, οι εθνικοί θρύλοι και η θρησκευτική πίστη μιας εθνοτικής ομάδας βοηθούν ολόκληρο τον λαό να διατηρεί ένα αίσθημα ταυτότητας και τον προστατεύουν από τα σχέδια του φαντάσματος.

Ενώ οι οπαδοί της παγκοσμιοποίησης ισχυρίζονται ότι υπερασπίζονται τους πολιτισμούς όλων των εθνοτήτων, τα τελευταία χρόνια έχει γίνει όλο και πιο προφανές ότι αυτή η ιδεολογία στην πραγματικότητα χρησιμεύει για την ενίσχυση των αριστερών σκοπών. Αντί να υποστηρίζουν τις παραδόσεις, οι οποίες έχουν τις ρίζες τους στην πίστη και την αρετή, τα σημεία συζήτησης της παγκοσμιοποίησης τείνουν να αντικατοπτρίζουν την πολιτική ορθότητα της αριστεράς, την «κοινωνική δικαιοσύνη», την ουδετερότητα των αξιών και την απόλυτη ισότητα.

Η εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, ξεκινώντας με αυξημένα υπερεθνικά όργανα και κανονισμούς, είναι ο κύριος τελικός στόχος της παγκοσμιοποίησης. Ο σχηματισμός μιας παγκόσμιας υπερκυβέρνησης θα έφερνε τον κομμουνισμό σε απόσταση αναπνοής από την επίτευξη των στόχων του για την εξάλειψη των δικαιωμάτων ιδιωτικής ιδιοκτησίας, των κυρίαρχων κρατών, των διακριτών φυλών και του παραδοσιακού πολιτισμού κάθε έθνους.

1. Παγκοσμιοποίηση και κομμουνισμός

Ο Καρλ Μαρξ δεν ανέφερε την έννοια του παγκοσμιοποίησης στα γραπτά του – αντ’ αυτής χρησιμοποίησε τον όρο «παγκόσμια ιστορία», ο οποίος έχει παρόμοιες έννοιες. Στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, ο Μαρξ και ο Φρήντριχ Ένγκελς ισχυρίστηκαν ότι η παγκόσμια επέκταση του καπιταλισμού αναπόφευκτα θα παρήγαγε μια τεράστια προλεταριακή (εργατική) τάξη στις βιομηχανικές χώρες και ότι μια προλεταριακή επανάσταση σύντομα θα σάρωνε τον κόσμο, ανατρέποντας τον καπιταλισμό και επιτυγχάνοντας τον κομμουνιστικό «παράδεισο». Οι δύο συγγραφείς έγραψαν επίσης: «Το προλεταριάτο μπορεί επομένως να υπάρχει μόνο κοσμοϊστορικά, όπως ακριβώς ο κομμουνισμός, η δραστηριότητά του μπορεί να έχει μόνο μια ‘κοσμοϊστορική’ ύπαρξη». [1] Δηλαδή, η πραγματοποίηση του κομμουνισμού εξαρτάται από την ανάληψη κοινής δράσης από το προλεταριάτο σε όλο τον κόσμο – η κομμουνιστική επανάσταση πρέπει να είναι ένα παγκόσμιο κίνημα.

Αργότερα, ο Βλαντίμιρ Λένιν τροποποίησε το δόγμα του Μαρξ και πρότεινε ότι η παγκόσμια επανάσταση θα μπορούσε να ξεκινήσει στη Ρωσία, παρά τον κυρίως αγροτικό χαρακτήρα της ρωσικής κοινωνίας εκείνης της εποχής. Το 1919, οι Σοβιετικοί κομμουνιστές ίδρυσαν την Κομμουνιστική Διεθνή στη Μόσχα, με παραρτήματα σε περισσότερες από εξήντα χώρες. Ο Λένιν δήλωσε ότι ο στόχος της Κομμουνιστικής Διεθνούς ήταν η εγκαθίδρυση μιας Παγκόσμιας Σοβιετικής Δημοκρατίας. [2]

Ο Ιωσήφ Στάλιν, ο Σοβιετικός ηγέτης που διαδέχθηκε τον Λένιν, ήταν γνωστός για την προσωρινή πολιτική του «σοσιαλισμού σε μία χώρα», αλλά πρότεινε αρκετούς στόχους της κομμουνιστικής παγκόσμιας επανάστασης στο βιβλίο του Μαρξισμός και το Εθνικό Ζήτημα. Ο Αμερικανός στοχαστής Τζ. Έντουαρντ Γκρίφφιν συνόψισε τα σημεία του Στάλιν ως εξής:

• Σύγχυση, αποδιοργάνωση και καταστροφή των δυνάμεων του καπιταλισμού σε όλο τον κόσμο.
• Σύνδεση όλων των εθνών σε ένα ενιαίο παγκόσμιο σύστημα οικονομίας.
• Εξαναγκασμός των προηγμένων χωρών να παρέχουν παρατεταμένη οικονομική βοήθεια στις υπανάπτυκτες χώρες.
• Διαίρεση του κόσμου σε περιφερειακές ομάδες ως μεταβατικό στάδιο προς την ολοκληρωτική παγκόσμια διακυβέρνηση. Οι πληθυσμοί θα εγκαταλείψουν πιο εύκολα την εθνική τους αφοσίωση για μια αόριστη περιφερειακή αφοσίωση παρά για μια παγκόσμια εξουσία. Αργότερα, οι περιφερειακές εξουσίες [όπως το ΝΑΤΟ, SEATO και ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών] μπορούν να οδηγηθούν σε μια ενιαία παγκόσμια δικτατορία του προλεταριάτου. [3]

Ο Ουίλλιαμ Ζ. Φόστερ, πρώην εθνικός πρόεδρος του Κομμουνιστικού Κόμματος ΗΠΑ, έγραψε: «Ένας κομμουνιστικός κόσμος θα είναι ένας ενοποιημένος, οργανωμένος κόσμος. Το οικονομικό σύστημα θα είναι ένας μεγάλος οργανισμός, βασισμένος στην αρχή του σχεδιασμού που τώρα ανατέλλει στην ΕΣΣΔ. Η αμερικανική σοβιετική κυβέρνηση θα είναι ένα σημαντικό τμήμα αυτής της παγκόσμιας κυβέρνησης». [4]

Από τις πράξεις του Μαρξ, του Λένιν, του Στάλιν και του Φόστερ μέχρι την «κοινότητα του ανθρώπινου πεπρωμένου» που πρότεινε η ηγεσία της κομμουνιστικής Κίνας, είναι φανερό ότι οι κομμουνιστές δεν είναι ικανοποιημένοι με την άσκηση εξουσίας σε λίγες μόνο χώρες. Ο κομμουνισμός, σε όλες τις μορφές του, είναι αποφασισμένος να κυριαρχήσει στον κόσμο.

Η προλεταριακή παγκόσμια επανάσταση απέτυχε να πραγματοποιηθεί με τη μορφή που οραματίστηκε ο Μαρξ. Οι καπιταλιστικές κοινωνίες τις οποίες θεωρούσε απελπισμένες και ετοιμοθάνατες , ήταν ευημερούσες και άνθιζαν χάρη στους θεσμούς της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και του κράτους δικαίου. Με την κατάρρευση του σοβιετικού και ανατολικοευρωπαϊκού κομμουνιστικού μπλοκ και την υιοθέτηση των αρχών της αγοράς από το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας, φάνηκε ότι ο ελεύθερος κόσμος είχε θριαμβεύσει επί του κομμουνισμού. Αλλά το κομμουνιστικό φάντασμα κρύβεται πίσω από διάφορα δόγματα και κινήματα καθώς διαβρώνει, διεισδύει και μεταγγίζει κομμουνιστικά στοιχεία σε κάθε γωνιά του κόσμου. Ο σοσιαλισμός – το πρωταρχικό στάδιο του κομμουνισμού – κερδίζει έδαφος διεθνώς, αξιοποιώντας τις αποσταθεροποιητικές πτυχές που προκαλούνται από την παγκοσμιοποίηση και τους παράγοντές της.

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι αριστερές δυνάμεις στις ευρωπαϊκές χώρες συνέχισαν να αναπτύσσονται. Η Σοσιαλιστική Διεθνής, η οποία υποστήριζε τον δημοκρατικό σοσιαλισμό, περιελάμβανε πολιτικά κόμματα από περισσότερες από εκατό χώρες. Αυτά τα κόμματα ήταν στην εξουσία σε διάφορες χώρες και εξαπλώθηκαν στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, προωθώντας πολιτικές γενναιόδωρης κοινωνικής πρόνοιας, υψηλής φορολογίας και αυξημένης κρατικής ιδιοκτησίας.

Η παγκοσμιοποίηση έχει υποβαθμίσει τη βιομηχανία των ΗΠΑ, έχει συρρικνώσει τη μεσαία τάξη, έχει προκαλέσει στασιμότητα στα εισοδήματα, έχει πολώσει τους πλούσιους και τους φτωχούς και έχει προκαλέσει ρήγματα στην κοινωνία. Αυτό έχει βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό την αύξηση της δημοτικότητας της αριστεράς και του σοσιαλισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες και έχει μετατοπίσει το παγκόσμιο πολιτικό φάσμα έντονα προς τα αριστερά την τελευταία δεκαετία περίπου. Οι αριστερές δυνάμεις καλλιεργούν το αίσθημα κατά της παγκοσμιοποίησης, ρίχνοντας την ευθύνη για τα δεινά του κόσμου στον καπιταλισμό και υποστηρίζοντας σοσιαλιστικές πολιτικές.

Μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, αντι-παραδοσιακές τάσεις διείσδυσαν στην ανάπτυξη της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, με στόχο την υπονόμευση της κυριαρχίας των οικονομικών θεμελίων κάθε χώρας. Η ανθρώπινη απληστία, κάποτε περιορισμένη και διαχειριζόμενη εντός των κοινοτήτων, διεθνοποιήθηκε και έτσι έγινε μια ισχυρή παγκόσμια δύναμη. Τις τελευταίες δεκαετίες, οι δυτικές οικονομικές δυνάμεις μετατόπισαν τον πλούτο – που είχε συσσωρεύσει η κοινωνία σε διάστημα αρκετών εκατοντάδων ετών – για να οικοδομήσουν γρήγορα την οικονομία της ηπειρωτικής Κίνας μετά τις μεταρρυθμίσεις της αγοράς του ΚΚΚ. Το ΚΚΚ χρησιμοποίησε αυτές τις επενδύσεις για να στηρίξει το καθεστώς του, ενώ παράλληλα δέσμευσε ξένες επιχειρήσεις και ηγέτες στο διεφθαρμένο σύστημά του.

Ως επικεφαλής των κομμουνιστικών δυνάμεων στον κόσμο σήμερα, το ΚΚΚ στοχεύει στην οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής οικονομικής υπερδύναμης, ενισχύοντας παράλληλα τα αριστερά και κομμουνιστικά κόμματα σε όλο τον κόσμο. Το ολοκληρωτικό του σύστημα ανέτρεψε τους κανόνες του κανονικού εμπορίου και σκοπεύει να χρησιμοποιήσει τον πλουτισμό που απέκτησε από τις δημοκρατικές ελεύθερες αγορές για να τις οικειοποιηθεί και να τις ανατρέψει εκ των έσω. Η οικονομική ισχύς του ΚΚΚ έχει ενδυναμώσει και τις πολιτικές και στρατιωτικές του φιλοδοξίες, καθώς προσπαθεί να εξαγάγει το αυταρχικό κομμουνιστικό του μοντέλο σε όλον τον κόσμο. Κοιτάζοντας την παγκοσμιοποιημένη στρατηγική του ΚΚΚ από την οπτική γωνία του Μαρξ, του Λένιν και του Στάλιν, ο σημερινός κόσμος έχει πολλές από τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την κομμουνιστική επανάσταση.

2. Οικονομική παγκοσμιοποίηση

Η οικονομική παγκοσμιοποίηση αναφέρεται στην ενοποίηση των αλυσίδων του παγκόσμιου κεφαλαίου, παραγωγής και εμπορίου που ξεκίνησε στις δεκαετίες του 1940 και του 1950, ωρίμασε στις δεκαετίες του 1970 και του 1980 και έγινε παγκόσμιος κανόνας τη δεκαετία του 1990. Οι διεθνείς οργανισμοί και οι εταιρείες ήταν οι κινητήριες δυνάμεις, καθώς απαιτούσαν τη χαλάρωση των κανονισμών και των ελέγχων για να επιτρέψουν την ελεύθερη ροή κεφαλαίων και αγαθών.

Επιφανειακά, η οικονομική παγκοσμιοποίηση προωθήθηκε από τις δυτικές χώρες για την εξάπλωση του καπιταλισμού σε όλο τον κόσμο, ωστόσο έχει γίνει όχημα για το κομμουνιστικό φάσμα. Συγκεκριμένα, η παγκοσμιοποίηση έχει οδηγήσει τις δυτικές χώρες να παρέχουν οικονομική υποστήριξη στο κινεζικό καθεστώς, δημιουργώντας μια αμοιβαία εξάρτηση μεταξύ της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς και της σοσιαλιστικής ολοκληρωτικής οικονομίας του ΚΚΚ. Με αντάλλαγμα οικονομικά οφέλη, η Δύση θυσιάζει τη συνείδησή της και τις καθολικές αξίες της, ενώ το κομμουνιστικό καθεστώς επεκτείνει τον έλεγχό του μέσω οικονομικού καταναγκασμού.

α. Οι αποσταθεροποιητικοί παράγοντες της παγκοσμιοποίησης

Μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, συμφωνίες κρατών και κανονισμοί έχουν διαμορφωθεί στη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, ειδικά στην παγκοσμιοποίηση των εθνικών οικονομιών. Στην επιφάνεια, αυτό φαίνεται να είναι μια εξάπλωση του καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς. Αλλά στην πραγματικότητα, η τάση εργάζεται προς ένα ενοποιημένο σύστημα οικονομικού ελέγχου, ικανό για έκδοση εντολών προς προσδιορισμό της μοίρας των επιχειρήσεων σε πολλές χώρες. Αφότου αυτή η διεθνής οικονομική τάξη καθιερώθηκε, η τάση των ανεπτυγμένων χωρών να δίνουν μακροχρόνια οικονομική βοήθεια σε αναπτυσσόμενες χώρες επίσης διαμορφώθηκε – σε συμφωνία με τον τρίτο στόχο του Στάλιν που προαναφέρθηκε.

Όσον αφορά την παροχή οικονομικής βοήθειας, οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, συνήθως εφαρμόζουν μακροοικονομικό παρεμβατισμό, ο οποίος δεν είναι μόνο αυταρχικός αλλά υπονομεύει και την ελεύθερη αγορά. Αγνοεί επίσης τις κοινωνικές, πολιτιστικές και ιστορικές συνθήκες της χώρας-αποδέκτη. Το αποτέλεσμα είναι η μειωμένη ελευθερία και εθνική κυριαρχία, καθώς και ο μεγαλύτερος κεντρικός οικονομικός έλεγχος. Ο Αμερικανός ακαδημαϊκός Τζέημς Μπόβαρντ έγραψε ότι η Παγκόσμια Τράπεζα «έχει προωθήσει σε μεγάλο βαθμό την κρατικοποίηση των οικονομιών του Τρίτου Κόσμου και έχει αυξήσει τον πολιτικό και γραφειοκρατικό έλεγχο στις ζωές των φτωχότερων των φτωχών». [5]

Η οικονομική παγκοσμιοποίηση έχει επίσης συμβάλει στην ανάπτυξη μιας ομοιογενούς παγκόσμιας κουλτούρας, οδηγώντας σε ευρεία ομοιομορφία στις καταναλωτικές τάσεις και σε ενοποιημένους μηχανισμούς παραγωγής και κατανάλωσης. Πολλές μικρές επιχειρήσεις και εκείνες που συνδέονται με τοπικές εθνοτικές ομάδες έχουν απλώς εξαλειφθεί από το κύμα της παγκοσμιοποίησης. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι έχουν χάσει το περιβάλλον ή τα κίνητρα για να ασχολούνται ελεύθερα με το εμπόριο εντός των συνόρων τους.

Καθώς οι εξελίξεις στις επικοινωνίες και τα ταξίδια προήγαγαν τη διασύνδεση του κόσμου, φαινόταν ότι η παγκοσμιοποίηση θα προσέφερε οικονομική ευημερία και δημοκρατικές αξίες σε ολόκληρο το παγκόσμιο χωριό. Σε πολλές περιπτώσεις, έχει συμβεί το αντίθετο.

Οι αναπτυσσόμενες χώρες γίνονται τελικά μέρος μιας παγκόσμιας αλυσίδας παραγωγής, η οποία οδηγεί στην αποδυνάμωση της οικονομικής τους κυριαρχίας και, σε ορισμένες περιπτώσεις, στην κατάρρευση του κράτους. Ορισμένες χώρες επιβαρύνονται με χρέη και την ανάγκη να ανταποκριθούν στις αποπληρωμές, διαρρηγνύοντας ουσιαστικά τα θεμέλια της ελεύθερης καπιταλιστικής οικονομίας σε αυτές τις χώρες.

Η παγκοσμιοποίηση αποδυναμώνει τις αναπτυσσόμενες χώρες και με άλλους τρόπους. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η Τζαμάικα άνοιξε τις αγορές της και άρχισε να εισάγει μεγάλες ποσότητες φθηνού γάλακτος. Αυτό έκανε το γάλα πιο προσιτό σε περισσότερους ανθρώπους, αλλά οδήγησε επίσης τους τοπικούς γαλακτοπαραγωγούς σε πτώχευση, καθώς δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν την υπερπληθώρα των φθηνών εισαγωγών. Το Μεξικό είχε παλιότερα πολλά εργοστάσια ελαφράς βιομηχανίας, αλλά μετά την ένταξη του Πεκίνου στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ), οι περισσότερες από αυτές τις θέσεις εργασίας μεταφέρθηκαν στην Κίνα, η οποία θα μπορούσε να ξεπεράσει το Μεξικό σε καθαρή βιομηχανική ικανότητα και κόστος εργασίας. Κατά τη διάρκεια της ασιατικής χρηματοπιστωτικής κρίσης του 1997, η Ταϊλάνδη άνοιξε το αδύναμο χρηματοπιστωτικό της σύστημα σε διεθνείς επενδύσεις, οι οποίες έφεραν προσωρινή ευημερία. Αλλά όταν οι ξένες επενδύσεις έφυγαν, η οικονομία της Ταϊλάνδης σταμάτησε. Οι γειτονικές της χώρες επηρεάστηκαν επίσης αρνητικά.

Σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες με άφθονους φυσικούς πόρους έχουν εισρεύσει ξένες επενδύσεις, με πολύ μικρό οικονομικό όφελος όμως για τους ντόπιους. Η παγκοσμιοποίηση ισχυρίζεται ότι φέρνει τη δημοκρατία στις αναπτυσσόμενες χώρες, αλλά στην πραγματικότητα ενδυναμώνει διεφθαρμένους αξιωματούχους, ενώ το ευρύ κοινό αφήνεται να λιμοκτονεί.

Όπως δήλωσε ο καθηγητής Ντάννυ Ρόντερικ της Σχολής Διακυβέρνησης John F. Kennedy του Χάρβαρντ, η παγκοσμιοποίηση παρουσιάζει ένα ‘τρίλημμα’: «Δεν μπορούμε να επιδιώκουμε ταυτόχρονα τη δημοκρατία, την εθνική αποφασιστικότητα και την οικονομική παγκοσμιοποίηση». [6] Αυτό είναι το μοιραίο ελάττωμα της παγκοσμιοποίησης και είναι ένα χαρακτηριστικό που εκμεταλλεύεται εύκολα ο κομμουνισμός.

Τα οφέλη και οι ευκαιρίες που προσφέρει η παγκοσμιοποίηση συχνά περιορίζονται σε έναν μικρό αριθμό ελίτ. Σε πολλές χώρες, η παγκοσμιοποίηση έχει επιδεινώσει τις ανισότητες, χωρίς να φαίνονται μακροπρόθεσμες λύσεις στον ορίζοντα.

β. Η παγκοσμιοποίηση διευκολύνει την εξάπλωση της κομμουνιστικής ιδεολογίας

Η κομμουνιστική ιδεολογία της ισότητας και της διαπάλης έχουν διαδοθεί σε όλο τον κόσμο με την παγκοσμιοποίηση. Διαβρώνει την εθνική κυριαρχία, επιδεινώνει την περιφερειακή αναταραχή και εντείνει τις αρχετυπικές μαρξιστικές συγκρούσεις μεταξύ «του καταπιεστή» και «του καταπιεσμένου» που οι αριστεροί χρησιμοποιούν ως ιδεολογικά όπλα για να πολεμήσουν την ελεύθερη αγορά, την ιδιωτική ιδιοκτησία και άλλες πτυχές της «παλιάς κοινωνίας».

Η πόλωση των πλουσίων και των φτωχών που δημιουργήθηκε από την παγκοσμιοποίηση δημιουργεί έναν αυτοδιαιωνιζόμενο κύκλο. Στις δυτικές χώρες, η τεράστια εκροή θέσεων εργασίας και ολόκληρων βιομηχανιών μετέτρεψε τις κατώτερες και μεσαίες τάξεις σε θύματα της παγκοσμιοποίησης. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η μαζική εκροή κεφαλαίου και τεχνολογίας προς τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (ΛΔΚ) προκάλεσε την απώλεια εκατομμυρίων θέσεων εργασίας στον τομέα της μεταποίησης, οδηγώντας στην απώλεια βιομηχανιών και στην αύξηση της ανεργίας. Από το 2000 έως το 2011, έκλεισαν εξήντα πέντε χιλιάδες εργοστάσια και χάθηκαν 5,7 εκατομμύρια, ή το 33%, των θέσεων εργασίας στον τομέα της μεταποίησης. [7]

Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών διευρύνεται στις Ηνωμένες Πολιτείες εδώ και δεκαετίες. Τα τελευταία τριάντα χρόνια, η αύξηση του μέσου μισθού (προσαρμοσμένου στον πληθωρισμό) έχει επιβραδυνθεί, με αποτέλεσμα την εμφάνιση των εργαζόμενων φτωχών – εκείνων που εργάζονται ή αναζητούν εργασία για είκοσι επτά εβδομάδες του έτους, αλλά των οποίων το εισόδημα είναι κάτω από το επίσημο όριο φτώχειας. Το 2016, 7,6 εκατομμύρια Αμερικανοί καταμετρήθηκαν στους εργαζόμενους φτωχούς. [8]

Αυτή η πόλωση παρέχει πρόσφορο έδαφος για κομμουνιστικά και αριστερά κινήματα. Τα οικονομικά προβλήματα επηρεάζουν κάθε πτυχή της κοινωνίας, αλλά η απαίτηση για μια λύση που βασίζεται σε μια αντιληπτή άδικη κατανομή του εισοδήματος έχει οδηγήσει σε μια έξαρση της σοσιαλιστικής ιδεολογίας και του ακτιβισμού για «κοινωνική δικαιοσύνη». Εν τω μεταξύ, η επέκταση των παροχών κοινωνικής πρόνοιας έχει με τη σειρά της δημιουργήσει περισσότερες φτωχές οικογένειες, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο μειωμένης παραγωγικότητας και ατομικής εξάρτησης από το κράτος.

Από το 2000, η αριστερή ιδεολογία έχει αποκτήσει ολοένα και μεγαλύτερη επιρροή στις Ηνωμένες Πολιτείες, με τους νέους να μετατοπίζονται όλο και περισσότερο προς τα αριστερά σε κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά ζητήματα. Μέχρι τις εκλογές του 2016, ήταν εμφανής μια αυξανόμενη ζήτηση για σοσιαλισμό, μαζί με την αυξανόμενη πολιτική πόλωση. Ο αντίκτυπος της παγκοσμιοποίησης βρισκόταν πίσω από αυτές τις μετατοπίσεις σε μεγάλο βαθμό. Ταυτόχρονα, όσο μεγαλύτερες ήταν οι οικονομικές και κοινωνικές συγκρούσεις από τις οποίες φαινόταν να υποφέρουν οι δυτικές δημοκρατικές κοινωνίες τόσο πιο θριαμβευτική εμφανιζόταν η δύναμη του κομμουνισμού στην παγκόσμια σκηνή.

Χωρίς τύψεις, το κομμουνιστικό φάσμα παίζει και με τις δύο πλευρές ενός ζητήματος για να επιτύχει τους στόχους του. Έτσι, μαζί με την πρόοδο της παγκοσμιοποίησης ήρθαν και οι εκστρατείες κατά της παγκοσμιοποίησης, που σημαδεύτηκαν πρώτα από τις μεγάλης κλίμακας βίαιες διαμαρτυρίες στα τέλη του 1999 στο Σηάτλ κατά της Υπουργικής Διάσκεψης του ΠΟΕ. Τρία μεγάλης κλίμακας διεθνή συνέδρια το 2001 (η Σύνοδος Κορυφής της Αμερικής στο Κεμπέκ του Καναδά, η σύνοδος κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας, και η οικονομική Σύνοδος Κορυφής της Ομάδας των Οκτώ -G8- στη Γένοβα) πολιορκήθηκαν επίσης από τέτοιες διαδηλώσεις.

Οι παγκόσμιες εκστρατείες κατά της παγκοσμιοποίησης έχουν προσελκύσει συμμετέχοντες από ποικίλα υπόβαθρα. Η συντριπτική πλειοψηφία τους ήταν σαφώς αριστεροί αντίπαλοι του καπιταλισμού, συμπεριλαμβανομένων εργατικών συνδικάτων και περιβαλλοντικών οργανώσεων, καθώς και θύματα της παγκοσμιοποίησης. Ως αποτέλεσμα, το ευρύ κοινό, είτε υποστηρικτές είτε αντίπαλοι της παγκοσμιοποίησης, κατέληξε ακούσια να υπηρετεί τους στόχους του κομμουνισμού.

γ. Δυτικός καπιταλισμός: Τρέφοντας το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας

Κατά την αξιολόγηση των επιτυχιών της παγκοσμιοποίησης, οι μελετητές συχνά αναφέρουν τη ΛΔΚ, η οποία γρήγορα ήρθε στο προσκήνιο ως η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου. Πολλοί προέβλεπαν ότι η Κίνα τελικά θα αντικαθιστούσε τις Ηνωμένες Πολιτείες ως η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου.

Ενώ το Μεξικό, για παράδειγμα, καθιέρωσε την κατασκευή χαμηλών προδιαγραφών ως μοντέλο, η ΛΔΚ έθεσε ως στόχο να αποκτήσει πιο προηγμένη τεχνολογία από τη Δύση και στη συνέχεια να αντικαταστήσει τους ανταγωνιστές της. Για τον σκοπό αυτό, εταιρείες από ανεπτυγμένες χώρες ήταν υποχρεωμένες να δημιουργήσουν κοινοπραξίες με κινεζικές εταιρείες προκειμένου να πουλήσουν στην αγορά της Κίνας, τις οποίες το ΚΚΚ χρησιμοποίησε στη συνέχεια για να εξαγάγει βασικές τεχνολογίες. Το Κόμμα υιοθέτησε πολυάριθμες μεθόδους, από την επιβολή μεταφορών τεχνολογίας έως την άμεση κλοπή μέσω κυβερνοπειρατείας. Μετά την απόκτηση αυτής της προηγμένης τεχνολογίας, η ΛΔΚ αξιοποίησε το πλεονέκτημά της για να πετάξει προϊόντα σε χαμηλές τιμές στην παγκόσμια αγορά. Με τη βοήθεια των εξαγωγικών εκπτώσεων και των επιδοτήσεων, η ηπειρωτική Κίνα επιβλήθηκε στην αγορά προσφέροντας πολύ χαμηλές τιμές και διαταράσσοντας έτσι την τάξη των ελεύθερων αγορών.

Ενώ οι περισσότερες αναπτυσσόμενες χώρες άνοιξαν τις εγχώριες αγορές τους, το ΚΚΚ δημιούργησε πολλαπλά εμπορικά εμπόδια σε ξένες εταιρείες που δραστηριοποιούνται ή εμπορεύονται με την Κίνα. Ωστόσο, το ΚΚΚ επωφελήθηκε πάρα πολύ εκμεταλλευόμενο τους κανόνες του ΠΟΕ μετά την ένταξή του το 2001 και ταυτόχρονα εκμεταλλεύτηκε την παγκόσμια αγορά για να στείλει τα κινεζικά προϊόντα στο εξωτερικό. Το Κόμμα δεν άνοιξε βασικούς κλάδους – συμπεριλαμβανομένων των τηλεπικοινωνιών, των τραπεζών και της ενέργειας – κάτι που με τη σειρά του επέτρεψε στην ηπειρωτική Κίνα να επωφεληθεί από την παγκόσμια οικονομία, ενώ παράλληλα αθετούσε τις δεσμεύσεις της.

Εξαγορασμένος από οικονομικά κέρδη, ο Δυτικός κόσμος έκανε τα στραβά μάτια στις κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διέπραττε το ΚΚΚ, και η διεθνής κοινότητα συνέχισε να παρέχει γενναιόδωρα την εύνοιά της στο καθεστώς. Εν μέσω της παγκοσμιοποίησης, το ισχυρό κινεζικό κομμουνιστικό καθεστώς, μαζί με μια ηθικά διεφθαρμένη κινεζική κοινωνία, κατάφερε καίριο πλήγμα στην οικονομία της αγοράς και στους εμπορικούς κανονισμούς στη Δύση.

Η ΛΔΚ αγνόησε τους κανόνες και έδρεψε όλα τα πλεονεκτήματα της παγκοσμιοποίησης. Κατά μία έννοια, η παγκοσμιοποίηση ήταν σαν μετάγγιση αίματος για το Κομμουνιστικό Κόμμα, επιτρέποντας σε ένα κομμουνιστικό κράτος που εξασθενούσε να επιστρέψει στη δράση. Πίσω από τη χειραγώγηση της παγκοσμιοποίησης βρίσκεται ο κρυφός σκοπός της στήριξης του ΚΚΚ μέσω της ανακατανομής του πλούτου.

Η παγκοσμιοποίηση ήταν μια διαδικασία διάσωσης του ΚΚΚ και της ανανέωσης της πολιτικής του νομιμοποίησης. Ενώ το Κόμμα ενίσχυσε τους σοσιαλιστικούς του μυς με καπιταλιστικά θρεπτικά συστατικά, η Δύση έπεσε σε σχετική παρακμή, ενισχύοντας την εμπιστοσύνη του ΚΚΚ στον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό του και στις παγκόσμιες φιλοδοξίες του. Η άνοδος της ηπειρωτικής Κίνας ενθουσίασε επίσης σε μεγάλο βαθμό πολλούς σοσιαλιστές και μέλη της αριστεράς παγκοσμίως.

Ενώ η οικονομία της έχει πλέον αναπτυχθεί, η ΛΔΚ έχει εντείνει τις προσπάθειες διείσδυσης σε παγκόσμιους οικονομικούς οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένου του ΠΟΕ, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Παγκόσμιας Τράπεζας, του Οργανισμού Βιομηχανικής Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών και άλλων. Όταν αποκτούν σημαντικές θέσεις σε αυτούς τους οργανισμούς, οι Κινέζοι αξιωματούχοι τούς πείθουν να συνεργαστούν με το καθεστώς προκειμένου να υποστηρίξουν τα σχέδια του Κόμματος και να υπερασπιστούν τις πολιτικές του.

Το καθεστώς του ΚΚΚ χρησιμοποιεί διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς για να εφαρμόσει τη δική του οικονομική ατζέντα και το δικό του επιχειρηματικό μοντέλο. Αν οι φιλοδοξίες του δεν αναχαιτιστούν, οι οικονομικές και πολιτικές συνέπειες που περιμένουν τον κόσμο θα είναι καταστροφικές.

3. Πολιτική παγκοσμιοποίηση

Οι πολιτικές πτυχές της παγκοσμιοποίησης περιλαμβάνουν την αυξημένη συνεργασία μεταξύ κρατών, την εμφάνιση διεθνών οργανισμών και τη διαμόρφωση διεθνών ατζεντών και συνθηκών. Μετά την εμφάνιση τέτοιων διεθνών θεσμών, καθώς και κανόνων και κανονισμών που υπερβαίνουν τα εθνικά σύνορα, αυτοί οι οργανισμοί έχουν εξελιχθεί σε βάσεις διεθνούς ισχύος, αποδυναμώνοντας την εθνική κυριαρχία και διαβρώνοντας τα πολιτιστικά, κοινωνικά και ηθικά θεμέλια των μεμονωμένων εθνών. Στο όνομα της προώθησης της παγκόσμιας ειρήνης και της διεθνούς κατανόησης, οι παγκοσμιοποιητικοί θεσμοί στοχεύουν στην εδραίωση της εξουσίας για τη σταδιακή πρόοδο του κομμουνιστικού προγράμματος.

Το κομμουνιστικό φάσμα προωθεί και χρησιμοποιεί διεθνείς οργανισμούς για να ενισχύσει τη δύναμη των αριστερών παραγόντων, προωθώντας τη μαρξιστική φιλοσοφία της πάλης και τους διαστρεβλωμένους ορισμούς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας από τα κομμουνιστικά καθεστώτα. Η παγκοσμιοποίηση προωθεί σοσιαλιστικές ιδέες σε παγκόσμια κλίμακα, συμπεριλαμβανομένης της προσπάθειας αναδιανομής του πλούτου και σχηματισμού μιας παγκόσμιας κυβέρνησης για να φέρει τελικά όλη την ανθρωπότητα υπό τυραννική διακυβέρνηση.

α. Επέκταση της κομμουνιστικής πολιτικής εξουσίας μέσω του ΟΗΕ

Τα Ηνωμένα Έθνη, ο μεγαλύτερος διεθνής οργανισμός, ιδρύθηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο για την ενίσχυση της συνεργασίας και του συντονισμού μεταξύ των χωρών. Ως υπερεθνική οντότητα, ο ΟΗΕ έχει χρησιμοποιηθεί από τις κομμουνιστικές δυνάμεις στον στόχο τους να αποδυναμώσουν και να καταργήσουν τα έθνη-κράτη. Από την ίδρυσή του, ο ΟΗΕ έχει αλλαχθεί από το σοβιετικό κομμουνιστικό μπλοκ και έχει χρησιμεύσει ως εργαλείο για την προώθηση των συμφερόντων των κομμουνιστικών καθεστώτων.

Όταν ιδρύθηκε ο ΟΗΕ και συντάχθηκε ο χάρτης του, η Σοβιετική Ένωση ήταν μία από τις χώρες που τον χρηματοδότησε και μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, παίζοντας καθοριστικό ρόλο. Ο γενικός γραμματέας της Διάσκεψης του ΟΗΕ για την Διεθνή Οργάνωση του 1945 ήταν ο Άλγκερ Χις, αξιωματούχος του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ και σημαντικός σύμβουλος του προέδρου Φράνκλιν Ντ. Ρούσβελτ. Λιγότερο από πέντε χρόνια αργότερα, ο Χις καταδικάστηκε για ψευδορκία σε σχέση με την κατηγορία ότι ήταν σοβιετικός κατάσκοπος. Ο Χάρτης και οι συμβάσεις του ΟΗΕ περιέχουν «πίσω πόρτες» που είναι ωφέλιμες για τα κομμουνιστικά καθεστώτα, κάτι που πιθανότατα έχει μεγάλη σχέση με την εμπλοκή του Χις. Αυτές οι συμβάσεις έχουν χρησιμοποιηθεί για την άμεση ή έμμεση προώθηση κομμουνιστικών ιδεών και την επέκταση της κομμουνιστικής εξουσίας.

Οι επικεφαλής πολλών σημαντικών οργανισμών του ΟΗΕ είναι κομμουνιστές ή συνοδοιπόροι. Αρκετοί γενικοί γραμματείς ήταν σοσιαλιστές και μαρξιστές. Για παράδειγμα, ο πρώτος, ο Τρίγκβε Λι, ήταν Νορβηγός σοσιαλιστής που αρχικά έλαβε ισχυρή υποστήριξη από τη Σοβιετική Ένωση. Το πιο σημαντικό του καθήκον ήταν να υποστηρίξει την ένταξη της ΛΔΚ στα Ηνωμένα Έθνη.

Ο διάδοχός του, Νταγκ Χάμαρσκιολντ της Σουηδίας, ήταν σοσιαλιστής και υποστηρικτής μιας παγκόσμιας κομμουνιστικής επανάστασης. Ο Χάμαρσκιολντ συχνά κολάκευε τον υψηλόβαθμο αξιωματούχο του ΚΚΚ Τζόου Ενλάι. Ο τρίτος γενικός γραμματέας, ο Ου Θαντ της Βιρμανίας (γνωστή και ως Μιανμάρ), ήταν μαρξιστής που πίστευε ότι τα ιδανικά του Λένιν ήταν σύμφωνα με τον Χάρτη του ΟΗΕ. Ο έκτος γενικός γραμματέας, Μπούτρος Μπούτρος-Γκάλι της Αιγύπτου, ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα υπό το καθεστώς του Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ και ήταν προηγουμένως αντιπρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. [9] Λαμβάνοντας αυτό υπόψη, είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί οι επικεφαλής των κομμουνιστικών καθεστώτων λαμβάνουν τακτικά την υψηλότερη ευγένεια από τα Ηνωμένα Έθνη.

Η ύψιστη αποστολή του ΟΗΕ είναι η διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης και ασφάλειας. Οι ειρηνευτικές του δυνάμεις επιβλέπονται από τον υφυπουργό για πολιτικές και ειρηνευτικές υποθέσεις. Από τα δεκατέσσερα άτομα που κατείχαν αυτή τη θέση από το 1946 έως το 1992, δεκατρία ήταν Σοβιετικοί πολίτες. Αν και η Σοβιετική Ένωση χρησιμοποιούσε ως σύνθημά της τη «διαφύλαξη της παγκόσμιας ειρήνης», το καθεστώς δεν εγκατέλειψε ποτέ την προσπάθειά του να επεκτείνει την κομμουνιστική εξουσία και δεν είχε κανένα συμφέρον να συμβάλει στην παγκόσμια ειρήνη. Ο πραγματικός του στόχος ήταν να καταλάβει τον ΟΗΕ, χρησιμοποιώντας τον ως φιλοσοσιαλιστική οργάνωση για την προώθηση του κομμουνιστικού κινήματος. Η κομμουνιστική επιρροή ήταν τόσο βαθιά εδραιωμένη στον ΟΗΕ που ο οργανισμός λειτουργούσε ως πραγματική ομάδα-μέτωπο για τη Σοβιετική Ένωση. Ο διευθυντής του FBI Τζ. Έντγκαρ Χούβερ δήλωσε το 1963 ότι οι κομμουνιστές διπλωμάτες που είχαν ανατεθεί στον ΟΗΕ «αντιπροσωπεύουν τη ραχοκοκαλιά των ρωσικών μυστικών επιχειρήσεων σε αυτή τη χώρα». [10]

Ακόμα και μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ, η κομμουνιστική κληρονομιά παρέμεινε ευρέως διαδεδομένη στον ΟΗΕ. Η Wall Street Journal ανέφερε το 1991, την παραμονή της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης: «Πολλοί από όσους εργάζονται στη Γραμματεία ή σε αποστολές στην περιοχή της, υποστηρίζουν ότι ο κομμουνισμός άφησε μια κληρονομιά μέσα στη γραφειοκρατία του ΟΗΕ. … ‘Λειτουργεί σαν το κεντρί ενός σκορπιού’, λέει ένας επαγγελματίας του ΟΗΕ. ‘Ο σκορπιός — ο σοσιαλισμός του Ανατολικού Μπλοκ — πεθαίνει. Αλλά το κεντρί παραμένει δηλητηριώδες και χτυπά νέα θύματα.’ … [Με τα χρόνια,] οι Δυτικοί που εργάζονταν στον ΟΗΕ … βρέθηκαν περιτριγυρισμένοι από αυτό που πολλοί έχουν ονομάσει κομμουνιστική μαφία». [11]

Σήμερα, το ΚΚΚ χρησιμοποιεί τον ΟΗΕ ως πλατφόρμα προπαγάνδας. Για παράδειγμα, κορυφαίοι αξιωματούχοι του ΟΗΕ, συμπεριλαμβανομένου του γενικού γραμματέα, έχουν προωθήσει την πρωτοβουλία «Μία Ζώνη, Ένας Δρόμος» (OBOR) του ΚΚΚ, μια παγκόσμια πρωτοβουλία υποδομών και επενδύσεων, ως τρόπο αντιμετώπισης της φτώχειας στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Στην πραγματικότητα, η πρωτοβουλία είναι ένα μέσο για το ΚΚΚ να επεκτείνει τη διεθνή του ηγεμονία. Η OBOR έχει αφήσει πολλές χώρες σε κρίσεις χρέους. Το Πακιστάν, για παράδειγμα, ζήτησε διάσωση 6 δισεκατομμυρίων δολαρίων από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο λόγω του χρέους της χώρας που προέκυψε από δάνεια OBOR. Άλλοι αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν τον έλεγχο κρίσιμων υποδομών στη ΛΔΚ. Η Σρι Λάνκα αναγκάστηκε να μισθώσει το στρατηγικό λιμάνι της Χαμπαντότα στο Πεκίνο για ενενήντα εννέα χρόνια για να αποπληρώσει το χρέος της. Επιπλέον, η πρωτοβουλία επιτρέπει στο ΚΚΚ να ασκεί έλεγχο στην πολιτική και τις οικονομίες των συμμετεχουσών χωρών, υπονομεύοντας παράλληλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία σε αυτές τις χώρες. [12]

β. Υπονόμευση των ανθρωπιστικών ιδεωδών των ΗΕ

Ένας άλλος στόχος των Ηνωμένων Εθνών είναι η βελτίωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η προώθηση ελευθερίας. Αυτή είναι μια οικουμενική αρχή. Αλλά το ΚΚΚ, μαζί με άλλα διεφθαρμένα καθεστώτα, αρνείται την οικουμενικότητα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το Κομμουνιστικό Κόμμα ισχυρίζεται ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι εσωτερικά θέματα της κάθε χώρας, χρησιμοποιώντας το αυτό σαν δικαιολογία για την τερατώδη καταπίεση της θρησκευτικής ελευθερίας, των εθνοτικών μειονοτήτων, και των αντιφρονούντων. Το ΚΚΚ ακόμα επιδοκιμάζει τον εαυτό του ως υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ισχυριζόμενο πως έχει «άρει» εκατοντάδες εκατομμύρια από την φτώχεια και παίρνει τα εύσημα για την σκληρή δουλειά και εφευρετικότητα των Κινέζων.

Το ΚΚΚ έχει χρησιμοποιήσει τα ΗΕ ως πλατφόρμα επίθεσης σε δημοκρατικές αξίες της Δύσης, βασιζόμενο στις συμμαχίες του με αναπτυσσόμενα κράτη για να υπονομεύσει τις προσπάθειες των ελεύθερων χωρών να προωθήσουν οικουμενικές αξίες. Λόγω χειραγώγησης από κομμουνιστικούς παράγοντες, τα ΗΕ δεν έκαναν απλώς λίγα για την βελτίωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά έγιναν εργαλείο χρησιμοποιούμενο από κομμουνιστικά καθεστώτα για να καλύψουν τις καταπατήσεις τους. Ο Ντόουρ Γκολντ, πρώην Ισραηλινός πρέσβης στα ΗΕ, είπε: «Τα ΗΕ δεν είναι μια καλή αλλά αναποτελεσματική παγκόσμια δύναμη. Έχουν στην πραγματικότητα επιταχύνει και διαδώσει παγκόσμιο χάος.» Ο Γκολντ ανέφερε αρκετά παραδείγματα, όπως την «αξιακή ουδετερότητα» των ΗΕ, και την ανηθικότητα της «ηθικής ισοδυναμίας» και «ηθικού σχετικισμού» (όλα αυτά είναι αριστερές έννοιες με πρόθεση να αρνηθούν τις οικουμενικές ηθικές αξίες). Την γενική διαφθορά του οργανισμού, το γεγονός ότι μη δημοκρατικές χώρες επιτρέπεται να κατέχουν την πλειοψηφία ψήφων, και τον βαθμό του ελέγχου που δόθηκε σε κομμουνιστικά καθεστώτα. [13] Αποκάλεσε τα ΗΕ «πλήρη αποτυχία», γράφοντας ότι «κυριαρχούνται από αντιδυτικές δυνάμεις, δικτατορίες, κράτη τρομοκρατίας, και τους χείριστους εχθρούς της Αμερικής.» [14]

Για παράδειγμα, χώρες με κακό ιστορικό ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιτρέπεται να γίνονται μέλη του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, μειώνοντας τελείως την αξία των ερευνών του συμβουλίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επίσης, η ΛΔΚ έχει εξαγοράσει πολλές αναπτυσσόμενες χώρες, εξασφαλίζοντας ότι κάθε κριτική των πολιτικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων του καθεστώτος έχει παραγκωνιστεί. Η τυραννία της πλειοψηφίας των ΗΕ τα έχει καταστήσει εργαλείο για κομμουνιστικά καθεστώτα για να σταματούν επανειλημμένα προσπάθειες ελευθέρων χωρών στην προώθηση ελευθερίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό ώθησε τις Ηνωμένες Πολιτείες να αποχωρήσουν από το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που χρησιμοποιείται από απολυταρχικά κράτη. Οι έτσι αποκαλούμενες διεθνείς συμφωνίες που ψηφίζονται δεν έκαναν τίποτα για να περιορίσουν τις απολυταρχικές χώρες, που απλώς λένε τα συνθήματα και τις έξυπνες φράσεις αλλά δεν κάνουν τίποτα για να τα εφαρμόσουν.

Ο Χάρτης των ΗΕ είναι πολύ παρόμοιος με το Σοβιετικό Σύνταγμα και σε άμεση αντίθεση με το Αμερικανικό Σύνταγμα. Ο σκοπός του χάρτη δεν είναι η προστασία των δικαιωμάτων των ανθρώπων, αλλά να υπηρετεί τα συμφέροντα πολιτικών ηγετών. Παρομοίως, το Σοβιετικό Σύνταγμα επιφανειακά έδινε στους πολίτες κάποια δικαιώματα, αλλά στην πράξη, πολλοί συγκεκριμένοι νόμοι ορίζονταν ως «εντός του εύρους του νόμου», που επέτρεπε στο Σοβιετικό καθεστώς να αφαιρεί αυθαίρετα τα δικαιώματα των πολιτών με τον ίδιο ασαφή τρόπο. Για παράδειγμα, στην Διεθνή Διαθήκη Κοινωνικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων, δηλώσεις όπως «ο καθένας έχει το δικαίωμα» προσκολλώνται σε απαιτήσεις όπως «τα άνωθι αναφερόμενα δικαιώματα δεν θα πρέπει να υπόκεινται σε περιορισμούς εκτός από αυτούς που δίνονται από τον νόμο.» Αυτή δεν είναι απλώς μια τυχαία ή επιπόλαιη επιλογή προτύπου γραφής, αλλά ένα παραθυράκι που δημιουργήθηκε εσκεμμένα από κομμουνιστικές δυνάμεις.

Όπως έγραψε ο Γκρίφιν: «Στην πραγματικότητα, κάθε ένα δικαίωμα που αναφέρεται στην Διαθήκη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών μπορεί να λάβει νομική άρνηση αν κατά την γνώμη των πολιτικών είναι ‘απαραίτητο να προστατευτεί η εθνική ασφάλεια, ή η δημόσια τάξη, ή η δημόσια ασφάλεια, ή η δημόσια υγεία, ή τα δημόσια ήθη, ή τα δικαιώματα, ελευθερίες ή φήμες των άλλων.’ Οι περισσότεροι πόλεμοι και εθνικά εγκλήματα διαπράττονται στο όνομα ενός εξ αυτών [των απαιτήσεων].» [15] Είναι δύσκολο για ελεύθερες χώρες να αφαιρέσουν αυθαίρετα την ελευθερία των πολιτών, αλλά τα κομμουνιστικά καθεστώτα μπορούν ανοιχτά να εκμεταλλευτούν τα παραθυράκια στον κώδικα ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ΗΕ.

γ. Προώθηση κομμουνιστικών πολιτικών ιδεών παγκοσμίως

Το κομμουνιστικό φάσμα, μέσω των πρακτόρων του, επανειλημμένα εγείρει παγκόσμια προβλήματα και ισχυρίζεται ότι τα προβλήματα αυτά μπορούν να λυθούν μόνο μέσω διεθνούς συνεργασίας και δομών παγκόσμιας εξουσίας. Ο πραγματικός του στόχος είναι να ιδρύσει μια παγκόσμια κυβέρνηση. Συνεπώς, διάφορες χώρες περιορίζονται και έχουν περισσότερους νόμους μέσω ενός αυξανόμενου αριθμού διεθνών συνθηκών, και έτσι αποδυναμώνεται η εθνική τους κυριαρχία.

Πολλές ομάδες υποστηρίζουν δομές διεθνούς εξουσίας τέτοιου είδους, και αν και τέτοιες ομάδες δεν είναι απαραίτητα κομμουνιστικές, οι εκκλήσεις τους είναι σύμφωνες με κομμουνιστικούς στόχους — δηλαδή, τελικά να καταργηθούν τα μεμονωμένα έθνη και να ιδρυθεί μια παγκόσμια κυβέρνηση.

Στο δέκατο έκτο κεφάλαιο, περιγράψαμε πως ο κομμουνισμός χρησιμοποιεί τον ισχυρισμό της προστασίας του περιβάλλοντος για να προωθήσει την ατζέντα του. Ο περιβαλλοντισμός πηγαίνει χέρι χέρι με την εκστρατεία αποδυνάμωσης εθνικής κυριαρχίας και την προώθηση υπερεθνικής πολιτικής εξουσίας. Μια προσωπικότητα των μέσων ενημέρωσης είπε την Ημέρα Γης του 1970: «Η ανθρωπότητα χρειάζεται μια παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Το πλήρως κυρίαρχο έθνος είναι ανίκανο να διαχειριστεί την δηλητηρίαση του περιβάλλοντος. … Η διαχείριση του πλανήτη, επομένως, είτε μιλάμε για την ανάγκη πρόληψης πολέμου ή την ανάγκη πρόληψης πλήρους καταστροφής στις συνθήκες ζωής, απαιτεί μια παγκόσμια κυβέρνηση.» [16]

Το Ανθρωπιστικό Μανιφέστο ΙΙ του 1973 επίσης διακήρυττε: «Έχουμε φτάσει ένα σημείο καμπής στην ανθρώπινη ιστορία όπου η καλύτερη επιλογή είναι η υπέρβαση των ορίων της εθνικής κυριαρχίας και η μετάβαση προς το χτίσιμο μιας παγκόσμιας κοινότητας. … Έτσι αναμένουμε την ανάπτυξη ενός συστήματος παγκόσμιου νόμου και μιας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων βασισμένης στην διεθνή ομοσπονδιακή κυβέρνηση.» [17]

Στην πραγματικότητα, η ίδρυση του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των ΗΕ ήρθε ακριβώς επειδή μια ομάδα που καλούσε για παγκόσμια ομοσπονδία το 1972 θεωρούσε το περιβαλλοντικό ζήτημα να είναι ένα παγκόσμιο ζήτημα, και έτσι κάλεσε για την ανάπτυξη παγκόσμιων λύσεων και την ίδρυση μιας παγκόσμιας υπηρεσίας περιβαλλοντικής προστασίας. Ο πρώτος διευθύνων της ήταν ο Μωρίς Στρονγκ, Καναδός με δυνατές σοσιαλιστικές κλίσεις.

Στη Σύνοδο Κορυφής του ΟΗΕ για τη Γη το 1992 στο Ρίο ντε Τζανέιρο (γνωστή και ως Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη), 178 κυβερνήσεις ψήφισαν υπέρ της υιοθέτησης της Ατζέντας 21. Αυτό το σχέδιο οκτακοσίων σελίδων περιλαμβάνει περιεχόμενο για το περιβάλλον, τα δικαιώματα των γυναικών, την ιατρική περίθαλψη και ούτω καθεξής. Ένας γνωστός περιβαλλοντικός ερευνητής που έγινε αξιωματούχος του Περιβαλλοντικού Προγράμματος του ΟΗΕ δήλωσε: «Η εθνική κυριαρχία — η δύναμη μιας χώρας να ελέγχει τα γεγονότα εντός της επικράτειάς της — έχει χάσει μεγάλο μέρος του νοήματός της στον σημερινό κόσμο, όπου τα σύνορα παραβιάζονται συστηματικά από τη ρύπανση, το διεθνές εμπόριο, τις χρηματοοικονομικές ροές και τους πρόσφυγες. … Τα έθνη στην πραγματικότητα παραχωρούν τμήματα της κυριαρχίας τους στη διεθνή κοινότητα και αρχίζουν να δημιουργούν ένα νέο σύστημα διεθνούς περιβαλλοντικής διακυβέρνησης ως μέσο επίλυσης προβλημάτων που διαφορετικά θα ήταν μη διαχειρίσιμα». [18]

Επιφανειακά, πολλά επιχειρήματα για μια παγκόσμια κυβέρνηση φαίνονται λογικά, αλλά ο πραγματικός σκοπός τους είναι η διάδοση του κομμουνισμού και η κυριαρχία στον κόσμο. Τα κομμουνιστικά καθεστώτα συχνά καταδικάζουν δημόσια την παρέμβαση στις υποθέσεις άλλων χωρών, ενώ συμμετέχουν ενεργά στους διάφορους διεθνείς οργανισμούς που προωθούν την έννοια της παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Ο Μπούτρος-Γκάλι ξεκίνησε ραγδαίες προόδους στην πορεία του ΟΗΕ προς μια παγκόσμια κυβέρνηση κατά τη διάρκεια της θητείας του ως γενικού γραμματέα από το 1992 έως το 1996. Ζήτησε τον σχηματισμό ενός μόνιμου στρατού του ΟΗΕ και άσκησε πιέσεις για το δικαίωμα είσπραξης φόρων. [19] Οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιτάχθηκαν στο να του επιτραπεί να υπηρετήσει μια δεύτερη θητεία, και κανείς μπορεί μόνο να φανταστεί πόσο πιο ισχυρός θα ήταν ο ΟΗΕ σήμερα αν δεν υπήρχε αυτή η παρέμβαση.

Το 2002, ο Γενικός Γραμματέας Κόφι Ανάν δήλωσε: «Σε μια εποχή αλληλεξάρτησης, η παγκόσμια ιθαγένεια είναι ένας κρίσιμος πυλώνας προόδου». Ο Ρόμπερτ Τσάντλερ, πρώην συνταγματάρχης της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ και στρατηγικός αναλυτής του Λευκού Οίκου, πίστευε ότι η λεγόμενη πρόοδος του Ανάν απειλούσε την εθνική κυριαρχία και άνοιγε το δρόμο για μια παγκόσμια κοινωνία των πολιτών υπό τη διακυβέρνηση μιας «τεράστιας, απρόσωπης διεθνούς γραφειοκρατίας, η οποία θα … υποβάθμιζε τα άτομα σε καθεστώς εργατών-μυρμηγκιών σε ένα σοσιαλιστικό αυταρχικό σύμπαν». Προγράμματα του ΟΗΕ, όπως το «Διδάσκοντας προς έναν Πολιτισμό Ειρήνης», οργανώθηκαν και επιβλέπονταν στην πραγματικότητα από υπεραριστερούς, για τους οποίους ο Τσάντλερ πίστευε ότι είχαν σκοπό να καταστρέψουν την εθνική κυριαρχία. [20]

Το βιβλίο του 1958 «Ο Γυμνός Κομμουνιστής» περιέγραψε τους σαράντα πέντε στόχους των κομμουνιστών, ένας από τους οποίους αναφέρει: «Προωθήστε τον ΟΗΕ ως τη μόνη ελπίδα για την ανθρωπότητα. Εάν ξαναγραφτεί ο χάρτης του, απαιτήστε να συσταθεί ως μια παγκόσμια κυβέρνηση με τις δικές του ανεξάρτητες ένοπλες δυνάμεις». [21] Μια παγκόσμια κυβέρνηση δεν μπορεί να ιδρυθεί βραχυπρόθεσμα. Έτσι, οι κομμουνιστές και οι παγκοσμιοποιητές χρησιμοποιούν διάφορα ζητήματα για να ιδρύσουν διεθνείς θεσμούς σε διάφορους τομείς, στη συνέχεια προωθούν την ενότητα αυτών των θεσμών και συνεχίζουν να υποστηρίζουν την εξάρτηση από τον ΟΗΕ.

δ. Παγκόσμια κυβέρνηση και ολοκληρωτισμός

Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να οραματιζόμαστε έναν καλύτερο κόσμο ή μέλλον. Η επιδίωξη της εγκαθίδρυσης μιας παγκόσμιας κυβέρνησης για την επίλυση όλων των προβλημάτων της ανθρωπότητας, ωστόσο, δεν διαφέρει από την λανθασμένη «δικτατορία του προλεταριάτου» ή τον κεντρικό σχεδιασμό που προωθεί ο κομμουνισμός.

Η υποστήριξη μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, η ενίσχυση του ρόλου του ΟΗΕ, η απεικόνιση του ΟΗΕ ως πανάκειας για την επίλυση όλων των προβλημάτων στον σημερινό κόσμο — όλα αυτά αποτελούν μέρος μιας προσπάθειας να παίξουν τον Θεό και να κανονίσουν το μέλλον της ανθρωπότητας. Αν εγκαθιδρυόταν ένα τέτοιο καθεστώς, αναπόφευκτα θα κατέληγε σε ολοκληρωτισμό κομμουνιστικού τύπου.

Για να προσελκύσει χώρες να ενταχθούν σε αυτήν, μια παγκόσμια κυβέρνηση θα προσέφερε αναπόφευκτα δελεαστικά οφέλη, υποσχέσεις ευημερίας και ένα σχέδιο μιας παγκόσμιας ουτοπίας για την ανθρωπότητα. Ωστόσο, ένα αναπόφευκτο ζήτημα που αντιμετωπίζει μια παγκόσμια κυβέρνηση είναι το πώς να εφαρμόσει στην πράξη τις πολιτικές της — είτε πολιτικές, στρατιωτικές, οικονομικές είτε άλλες. Για να προωθήσει τις πολιτικές της σε παγκόσμια κλίμακα, μια τέτοια κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να λάβει τη μορφή μιας ελεύθερης δημοκρατίας όπως αυτή των Ηνωμένων Πολιτειών. Αναγκαστικά, θα ήταν ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, όπως αυτό της Σοβιετικής Ένωσης ή της ΛΔΚ. Αυτός ο συγκεντρωτισμός θα ανέβαζε την εξουσία της κυβέρνησης σε ένα απαράμιλλο επίπεδο και ο έλεγχός της στην κοινωνία θα ήταν άνευ προηγουμένου. Σε αυτό το στάδιο, μια τέτοια παγκόσμια κυβέρνηση δεν θα ασχολούνταν με την επίτευξη συναίνεσης μεταξύ των χωρών μελών της ούτε θα λάμβανε υπόψη τυχόν δεσμεύσεις που αναλαμβάνονταν απέναντί τους. Αντίθετα, θα επικεντρωνόταν αποκλειστικά στην αναγκαστική εφαρμογή των πολιτικών της.

Στον σημερινό κόσμο, υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ των χωρών. Πολλές χώρες δεν έχουν ούτε ορθόδοξες θρησκείες ούτε ελεύθερες κοινωνίες, για να μην αναφέρουμε τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή τα υψηλά ηθικά πρότυπα. Εάν οι χώρες συνενωθούν για να σχηματίσουν μια παγκόσμια κυβέρνηση, αυτή η κυβέρνηση θα πρέπει να υιοθετήσει το χαμηλότερο πρότυπο μεταξύ τους, εξαλείφοντας τυχόν απαιτήσεις που σχετίζονται με την πίστη και την πεποίθηση, την ηθική και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Με άλλα λόγια, οι χώρες θα έχουν το ελεύθερο σε αυτά τα ζητήματα, καθώς η έννοια της λεγόμενης «ουδετερότητας» στη θρησκεία, την ηθική και τα ανθρώπινα δικαιώματα θα χρησιμοποιηθεί για να τις ενώσει. Μια παγκόσμια κυβέρνηση αναπόφευκτα θα προωθούσε μια κυρίαρχη κουλτούρα προκειμένου να ενώσει τον κόσμο, παρά το γεγονός ότι κάθε χώρα έχει τις δικές της πολιτιστικές παραδόσεις και θρησκευτικές πεποιθήσεις.

Από τους ειδικούς, τους μελετητές και τους κυβερνητικούς αξιωματούχους που υποστηρίζουν ενεργά μια παγκόσμια κυβέρνηση, η πλειοψηφία είναι άθεοι ή έχουν προοδευτικές απόψεις για τη θρησκευτική πίστη. Σαφώς, μια παγκόσμια κυβέρνηση θα είχε τον αθεϊσμό ως βασική αξία της — μια αναπόφευκτη συνέπεια, δεδομένου ότι ο κομμουνισμός είναι η δύναμη πίσω από μια παγκόσμια κυβέρνηση. Επιπλέον, επειδή οι πολιτισμικές και γλωσσικές διαφορές μεταξύ των λαών θα εμπόδιζαν την παγκόσμια εξουσία, οι υποστηρικτές της παγκόσμιας διακυβέρνησης συχνά αντιτίθενται σε έννοιες όπως ο πατριωτισμός ή ο τοπικισμός, οι οποίες είναι απαραίτητες για την ευημερία των εθνών-κρατών. Η κυβέρνηση μιας χώρας ή περιοχής της οποίας ο λαός δεν έχει κοινή πίστη και πολιτισμό θα μπορούσε να βασίζεται μόνο στην ολοκληρωτική διακυβέρνηση για να παραμείνει στην εξουσία, και το αποτέλεσμα θα ήταν η απώλεια της ατομικής ελευθερίας.

Για να διατηρήσει την κυριαρχία της, μια παγκόσμια κυβέρνηση θα εφάρμοζε βίαια την ιδεολογική αναμόρφωση. Για να αποτρέψει τον κατακερματισμό ή τα κινήματα ανεξαρτησίας από τις χώρες-μέλη, μια παγκόσμια κυβέρνηση θα ενίσχυε σημαντικά τις στρατιωτικές και αστυνομικές της δυνάμεις και θα έσφιγγε τον έλεγχό της στην ελευθερία του λόγου και των μέσων ενημέρωσης.

Τελικά, μια παγκόσμια κυβέρνηση θα μπορούσε να υλοποιηθεί μόνο ως ένα ολοκληρωτικό σχέδιο, που θα χαρακτηριζόταν από την ίδια υποδούλωση, κακοποίηση και υποβάθμιση των υπηκόων της που παρατηρούνται υπό τα κομμουνιστικά καθεστώτα σήμερα και σε όλη την ιστορία. Αλλά αντί να περιορίζεται σε μία μόνο χώρα, αυτός ο ολοκληρωτισμός θα επεκτεινόταν σε ολόκληρο τον κόσμο, αφήνοντας το κομμουνιστικό φάσμα πρακτικά χωρίς αντίσταση στο σχέδιό του να διαφθείρει την ανθρώπινη παραδοσιακή κουλτούρα, να εξαλείψει την πίστη στο θείο και τελικά να καταστρέψει την ίδια την ανθρωπότητα.

4. Πολιτιστική παγκοσμιοποίηση: Ένα μέσο διαφθοράς της ανθρωπότητας

Καθώς οι πολιτιστικές ανταλλαγές και οι ροές κεφαλαίων επεκτείνονται σε όλο τον κόσμο, οι διάφορες αποκλίνουσες πολιτιστικές μορφές που έχει καθιερώσει ο κομμουνισμός τον τελευταίο αιώνα — όπως η σύγχρονη τέχνη, η λογοτεχνία και η σκέψη, η αποκλίνουσα ψυχαγωγία και ο τρόπος ζωής, και ο καταναλωτισμός — μεταδίδονται παγκοσμίως. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, οι παραδόσεις διαφόρων εθνοτικών ομάδων διακόπτονται και αποκόπτονται από το αρχικό τους νόημα, με αποτέλεσμα κούφιους, εκφυλισμένους τρόπους ζωής που προσανατολίζονται στην κατανάλωση και το κέρδος, καταστρέφοντας την ηθική και την κοινωνία όπου κι αν διαδίδονται.

Ο Βίλι Μίντσενμπεργκ, Γερμανός κομμουνιστής ακτιβιστής και ένας από τους ιδρυτές της Σχολής της Φρανκφούρτης, είπε: «[Πρέπει] να οργανώσουμε τους διανοούμενους και να τους χρησιμοποιήσουμε για να κάνουμε τον δυτικό πολιτισμό να βρωμάει. Μόνο τότε, αφού έχουν διαφθείρει όλες τις αξίες του και έχουν κάνει τη ζωή αδύνατη, μπορούμε να επιβάλουμε τη δικτατορία του προλεταριάτου». [22] Πράγματι, όπως περιγράφεται σε προηγούμενα κεφάλαια αυτού του βιβλίου, η κληρονομιά του δυτικού πολιτισμού έχει αντικατασταθεί από την αποκλίνουσα σύγχρονη ποπ κουλτούρα, και οι πνευματικές του αξίες έχουν ανατραπεί σε μεγάλο βαθμό από παραλλαγές του μαρξισμού. Η παγκοσμιοποίηση και ο παγκοσμιοποιϊσμός φέρνουν αυτόν τον εκφυλισμό σε όλες τις γωνιές της γης.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, οι Ηνωμένες Πολιτείες ηγούνται στον πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό τομέα. Η μοναδική τους θέση σε αυτούς τους τομείς μεταφέρεται στην αμερικανική λαϊκή κουλτούρα, η οποία έχει γίνει εύκολα αποδεκτή και έχει υιοθετηθεί από άλλες χώρες και περιοχές. Αφού διείσδυσε και διέφθειρε την οικογενειακή ζωή, την πολιτική, την οικονομία, το δίκαιο, τις τέχνες, τα μέσα ενημέρωσης και τη λαϊκή κουλτούρα σε όλες τις πτυχές της καθημερινής ζωής στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο κομμουνισμός χρησιμοποίησε την πολιτιστική παγκοσμιοποίηση για να εξάγει αυτήν την διεφθαρμένη κουλτούρα. Θεωρούμενη ως η νεότερη, πιο επιθυμητή τάση από την Αμερική, αυτή η κουλτούρα εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο. Μέσα από τις ταινίες του Χόλιγουντ, ακόμη και οι κάτοικοι των απομακρυσμένων συντηρητικών χωριών της ενδοχώρας της Κίνας έμαθαν ότι η μονογονεϊκότητα, οι εξωσυζυγικές σχέσεις και η σεξουαλική απελευθέρωση ήταν όλες «φυσιολογικές» πτυχές της ζωής στην «προηγμένη» Δύση. Το ροκ εν ρολ έγινε εξαιρετικά δημοφιλές σε όλο τον κόσμο, από τον Ισημερινό στη Νότια Αμερική, μέχρι τη Μαλαισία στη Νοτιοανατολική Ασία και τα Φίτζι στα νησιά του Ειρηνικού. Στην εκπαίδευση, η ιδεολογία που στηρίζει το πρόγραμμα σπουδών Common Core που δημιουργήθηκε από τους πολιτιστικούς μαρξιστές αντικατοπτρίστηκε σχεδόν ακαριαία στα σχολικά βιβλία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της Ταϊβάν. Σε μια στιγμή, το κίνημα Occupy Wall Street στη Νέα Υόρκη προβλήθηκε στις τηλεοράσεις των πιο απομακρυσμένων ορεινών χωριών της Ινδίας.

Η πολιτιστική παγκοσμιοποίηση είναι ο τυφώνας που φυσάει την αποκλίνουσα κουλτούρα της Δύσης και την κομματική κουλτούρα των κομμουνιστικών ολοκληρωτικών καθεστώτων σε ολόκληρο τον κόσμο, σαρώνοντας αδιάκοπα τις παραδοσιακές αξίες που καθοδηγούν την ανθρωπότητα για χιλιάδες χρόνια.

α. Καταστρέφοντας τις πολιτιστικές παραδόσεις του κόσμου

Κάθε εθνικός πολιτισμός έχει μοναδικά χαρακτηριστικά και φέρει τις βαθιές επιρροές της δικής του ιδιαίτερης ιστορίας. Παρά τις διαφορές μεταξύ των εθνοτικών εθίμων, όλα τηρούν τις ίδιες θεϊκά δοσμένες καθολικές αξίες στις παραδόσεις τους. Μετά τη Βιομηχανική Επανάσταση, η τεχνολογική ανάπτυξη έφερε την ευκολία και ταυτόχρονα, η παράδοση χαρακτηρίστηκε από τους προοδευτικούς ως οπισθοδρομική. Η μέτρηση των πάντων με βάση τη νεωτερικότητα, την καινοτομία και την «πρόοδό» τους — δηλαδή αν έχουν εμπορική αξία — είναι πλέον το πρότυπο.

Ο κομμουνισμός προωθεί αξίες που φαίνονται ευγενείς, αλλά, στην πραγματικότητα, στοχεύουν στην εγκατάλειψη των παραδοσιακών αξιών από την ανθρωπότητα, αντικαθιστώντας τες με ομοιογενείς και υποβαθμισμένες σύγχρονες αξίες. Οι σημερινές λεγόμενες κοινές αξίες που διαμορφώνονται από την πολιτιστική ανταλλαγή στη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης δεν προέρχονται από κάποια συγκεκριμένη παράδοση — είναι σύγχρονες αξίες. Τα στοιχεία και οι αξίες που υιοθετούνται από την παγκοσμιοποίηση πρέπει, αναγκαστικά, να αποκλίνουν από την παράδοση. Περιλαμβάνουν μόνο τα πιο χονδροειδή στοιχεία της υπάρχουσας πολιτιστικής κληρονομιάς, καθώς και τις πτυχές που μπορούν να εμπορευματοποιηθούν. Οι έννοιες για το «κοινό πεπρωμένο της ανθρωπότητας» και το «κοινό μας μέλλον» είναι τα αποτελέσματα τέτοιων αποκλινουσών αξιών.

Το χαμηλότερο πρότυπο που αναγνωρίζεται κατά την πολιτιστική παγκοσμιοποίηση εκδηλώνεται στην καταναλωτική κουλτούρα. Ο σχεδιασμός και το μάρκετινγκ προϊόντων, καθοδηγούμενα από οικονομικά συμφέροντα, επικεντρώνονται εξ ολοκλήρου στην προσέλκυση των βασικών ενστίκτων των καταναλωτών. Στόχος είναι ο έλεγχος της ανθρωπότητας μέσω της αποπλάνησης, της έλλειψης πειθαρχίας και της ικανοποίησης των επιφανειακών επιθυμιών των ανθρώπων.

Αυτή η παγκόσμια καταναλωτική κουλτούρα χρησιμοποιείται για να διαφθείρει την παράδοση με πολλαπλούς τρόπους. Πρώτον, τα μοναδικά χαρακτηριστικά και το νόημα πίσω από ένα προϊόν, όπως προέρχονται από την εθνική του κουλτούρα, αφαιρούνται. Με άλλα λόγια, η παράδοση αφαιρείται από τα προϊόντα μέσω της αποπολιτισμοποίησης ή της τυποποίησης. Όσο πιο αποξενωμένη είναι μια ομάδα ανθρώπων από την πολιτιστική της κληρονομιά και πίστη, τόσο πιο ευάλωτη γίνεται σε μια τόσο απλοποιημένη καταναλωτική κουλτούρα. Με την πάροδο του χρόνου, μέσω της παγκοσμιοποίησης, τα έθιμα και η ταυτότητα αυτού του πληθυσμού υποβιβάζονται στο χαμηλό επίπεδο που είναι απαραίτητο για να διατηρηθεί μια φτηνή εμπορική κουλτούρα στερημένη από νόημα και ηθική.

Δεύτερον, η παγκοσμιοποιημένη βιομηχανία των μέσων ενημέρωσης και τα μονοπώλιά της έχουν επιτρέψει στα κομμουνιστικά στοιχεία να αξιοποιούν εύκολα τις εκφυλισμένες ιδέες πίσω από τα προϊόντα. Διαφημίζουν τις επιφανειακές πολιτισμικές πτυχές των προϊόντων και εισάγουν τη μαρξιστική ιδεολογία, προωθώντας τα παράλληλα. Ο υβριδισμός των πολιτισμών μέσω της παγκοσμιοποίησης γίνεται έτσι ένα ακόμη κανάλι για την προώθηση της κομμουνιστικής ιδεολογίας.

Τρίτον, μια παγκόσμια κουλτούρα καθιστά τον καταναλωτισμό την κυρίαρχη κουλτούρα της κοινωνίας. Οι διαφημίσεις, οι ταινίες, οι τηλεοπτικές εκπομπές και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βομβαρδίζουν συνεχώς τους καταναλωτές με την ιδέα ότι δεν ζουν μια πραγματική ζωή αν δεν καταναλώνουν ή δεν κατέχουν συγκεκριμένα προϊόντα ή δεν επιδιώκουν να ψυχαγωγηθούν με συγκεκριμένους τρόπους. Ο κομμουνισμός χρησιμοποιεί διαφορετικά μέσα και ψυχαγωγία για να ωθήσει τους ανθρώπους να επιδιώξουν την ικανοποίηση των βασικών τους επιθυμιών. Καθώς οι άνθρωποι ενδίδουν σε αυτές τις επιθυμίες, απομακρύνονται από την πνευματική σφαίρα, με αποτέλεσμα να παρεκκλίνουν από τις μακροχρόνιες θεϊκές τους πεποιθήσεις και τις παραδοσιακές αξίες μέσα σε λίγες μόνο γενιές.

Καθώς ο κομμουνισμός διαδίδει γρήγορα την επιδεινωμένη ιδεολογία του εν μέσω της παγκοσμιοποίησης, χρησιμοποιεί τη νοοτροπία της αγέλης. Με συχνή έκθεση σε μέσα ενημέρωσης, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, διαφημίσεις, τηλεοπτικές εκπομπές και ταινίες, οι άνθρωποι βομβαρδίζονται με διάφορες αντιπαραδοσιακές ιδέες και αφηγήσεις. Αυτό δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι τέτοιες επιδεινούμενες τάσεις αντιπροσωπεύουν μια παγκόσμια συναίνεση. Οι άνθρωποι σταδιακά μουδιάζουν μπροστά στη ζημιά που προκαλούν αυτές οι ιδεολογίες, καθώς οι διεστραμμένες συμπεριφορές αρχίζουν να θεωρούνται μοντέρνες και οι άνθρωποι παροτρύνονται να είναι περήφανοι γι’ αυτές. Η κατάχρηση ουσιών, η σεξουαλική απελευθέρωση, η εκφυλισμένη μουσική, η αφηρημένη τέχνη και πολλά άλλα διαδίδονται με αυτόν τον τρόπο.

Η μοντέρνα τέχνη είναι εκφυλισμένη και παραβιάζει όλους τους παραδοσιακούς ορισμούς της αισθητικής. Κάποιοι άνθρωποι μπορεί να το γνώριζαν αυτό από την αρχή, αλλά αφού τα μοντέρνα έργα τέχνης εκτίθενται συνεχώς σε μεγάλες μητροπολιτικές περιοχές και πωλούνται σε υψηλές τιμές, και όταν τα μέσα ενημέρωσης αναφέρουν συχνά σκοτεινά και παράξενα έργα, οι κανονικοί άνθρωποι αρχίζουν να πιστεύουν ότι είναι αυτοί που έχουν χάσει την επαφή με τη μόδα και ότι είναι το γούστο τους στην τέχνη που πρέπει να ενημερωθεί. Φωτισμένοι από αυτή την τάση, οι άνθρωποι μαθαίνουν να αρνούνται την έμφυτη αίσθηση του τι συνιστά ομορφιά και να αποδέχονται την απαίσια αισθητική της υποβαθμισμένης τέχνης.

Κάθε είδους εκφυλισμένη κουλτούρα, μεταμφιεσμένη ως δυτική κουλτούρα, εξαπλώνεται αυτή τη στιγμή σε κάθε γωνιά του κόσμου. Το Χόλιγουντ, ειδικότερα, υπήρξε σημαντικός φορέας διαφόρων αφηγήσεων που πηγάζουν από τον πολιτιστικό μαρξισμό. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κινηματογραφικής βιομηχανίας της επιτρέπουν να κάνει τους ανθρώπους να αποδέχονται υποσυνείδητα τις αξίες της. Όπως περιγράφεται στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο, ο κινηματογράφος έχει τη δύναμη να απεικονίζει συναρπαστικές ατμόσφαιρες, αφηγήσεις και προσωπικότητες, βυθίζοντας το κοινό στην οπτική γωνία του σκηνοθέτη. Οι ταινίες του Χόλιγουντ παίζουν τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση των αξιών και της κοσμοθεωρίας του κοινού.

Σε αυτό το βιβλίο, έχουμε επίσης συζητήσει πώς ο πολιτιστικός μαρξισμός έχει καταλάβει τη δυτική εκπαίδευση (βλ. Κεφάλαιο Δώδεκα) και, με τη σειρά του, έχει εκθέσει ξένους φοιτητές που σπουδάζουν σε δυτικές χώρες σε διάφορες αριστερές ιδεολογίες. Όταν επιστρέφουν στις χώρες τους, διαδίδουν αυτές τις ιδεολογίες, οι οποίες θεωρούνται ελκυστικές επειδή οι δυτικές χώρες είναι περισσότερο προηγμένες τεχνολογικά και οικονομικά. Έτσι, οι επεμβατικές σύγχρονες τάσεις συναντούν μικρή αντίσταση καθώς διαδίδουν και καταστρέφουν τον τοπικό παραδοσιακό πολιτισμό.

Αυτές οι σύγχρονες παγκοσμιοποιητικές αξίες έχουν επίσης γίνει πανταχού παρούσες και κυρίαρχες μέσω της εταιρικής κουλτούρας των πολυεθνικών εταιρειών. Η προώθηση της σεξουαλικής απελευθέρωσης έχει διαβρώσει σοβαρά τις ηθικές αξίες της παραδοσιακής κοινωνίας.

Το 2016, μια μεγάλη παγκόσμια αλυσίδα λιανικής πώλησης ανακοίνωσε ότι τα καμαρίνια και οι τουαλέτες των καταστημάτων της θα είναι «φιλικά προς τα τρανς άτομα», πράγμα που σημαίνει ότι οι άνδρες θα μπορούσαν να εισέρχονται στις τουαλέτες ή τα αποδυτήρια των γυναικών κατά βούληση, εφόσον αυτοπροσδιορίζονταν ως γυναίκες. Η Αμερικανική Ένωση Οικογένειας δήλωσε ότι η πολιτική ήταν επιβλαβής για τις γυναίκες και τα παιδιά και κάλεσε τους καταναλωτές να μποϊκοτάρουν την εταιρεία. Μέχρι σήμερα, η δέσμευση της ένωσης να μποϊκοτάρει την αλυσίδα καταστημάτων έχει λάβει περισσότερες από 1,5 εκατομμύριο υπογραφές. [23] Τα μποϊκοτάζ έχουν γίνει μη ρεαλιστικά, ωστόσο, καθώς όλο και περισσότερες εταιρείες σε ολόκληρη την κοινωνία έχουν υιοθετήσει τέτοιες πολιτικές. Ο κομμουνισμός είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει τη νοοτροπία της αγέλης επειδή πολλοί άνθρωποι δεν έχουν ισχυρή θέληση. Μόλις η ανθρωπότητα παρεκκλίνει από τις θεϊκά μεταδιδόμενες παραδόσεις, όλα γίνονται σχετικά και αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου. Η κατάσταση γίνεται ώριμη για εκμετάλλευση.

Υπό τις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, ο αμοιβαίος σεβασμός και η ανοχή διαφορετικών εθνικών πολιτισμών έχουν γίνει κυρίαρχη τάση. Ο κομμουνισμός το χρησιμοποίησε αυτό για να διαστρεβλώσει την έννοια της ανοχής και να καταστήσει την ουδετερότητα των αξιών μια «παγκόσμια συναίνεση», υποστηρίζοντας έτσι αποκλίνουσες ιδέες.

β. Ο Ρόλος του ΟΗΕ στη διάδοση εκφυλισμένων αξιών

Το Άρθρο 13 της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού ορίζει: «Το παιδί έχει δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης. Αυτό το δικαίωμα περιλαμβάνει την ελευθερία αναζήτησης, λήψης και μετάδοσης πληροφοριών και ιδεών κάθε είδους, ανεξαρτήτως συνόρων, είτε προφορικά, γραπτώς είτε έντυπα, με τη μορφή τέχνης ή μέσω οποιουδήποτε άλλου μέσου της επιλογής του παιδιού». [24]

Μερικοί ερευνητές έχουν ρωτήσει: Εάν οι γονείς δεν επιτρέπουν στα παιδιά τους να φορούν μπλουζάκια με σατανικό συμβολισμό, συνιστά αυτό παραβίαση των δικαιωμάτων των παιδιών; Έχουν τα παιδιά το δικαίωμα να επιλέγουν πώς θα μιλούν στους γονείς τους; Τα παιδιά μπορεί να μην έχουν κρίση. Εάν διαπράξουν πράξεις βίας ή παραβιάσουν ηθικούς κανόνες, μπορούν οι γονείς να τα πειθαρχήσουν; Αυτές οι ανησυχίες δεν είναι αδικαιολόγητες. Το 2017, το Οντάριο του Καναδά ψήφισε νόμο που απαγορεύει στους γονείς να αρνούνται τις επιθυμίες των παιδιών τους όσον αφορά την έκφραση φύλου (δηλαδή, τα παιδιά μπορούσαν να επιλέξουν τα δικά τους φύλα). Οι γονείς που δεν αποδέχονται την ταυτότητα φύλου που έχει επιλέξει το παιδί τους μπορεί να θεωρηθούν ότι εμπλέκονται σε κακοποίηση παιδιών και τα παιδιά τους θα μπορούσαν να τους αφαιρεθούν από το κράτος. [25]

Το 1990, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ανακοίνωσε ότι η ομοφυλοφιλία δεν ήταν ψυχική ασθένεια, κάτι που αύξησε και ώθησε σημαντικά το κίνημα ΛΟΑΤΚΙ+ παγκοσμίως. Η Νότια Αφρική ήταν η πρώτη χώρα που εισήγαγε μια νέα σύμβαση στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, η οποία απαιτούσε η αναγνώριση του σεξουαλικού προσανατολισμού και της ταυτότητας φύλου να χρησιμοποιείται ως δείκτης υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η σύμβαση, η πρώτη που στόχευε άμεσα τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου, τελικά υιοθετήθηκε. Στην πραγματικότητα, η σύμβαση ομαλοποιεί αυτά που θεωρούνταν αποκλίνουσες ιδέες, αποδίδοντάς τους την ίδια σημασία με τα φυσικά δικαιώματα.

Ο κομμουνισμός χρησιμοποιεί έτσι την παγκοσμιοποίηση για να διαστρεβλώσει και να καταστρέψει τον παραδοσιακό πολιτισμό και τις ηθικές αξίες με έναν ολοκληρωμένο τρόπο. Αυτό περιλαμβάνει τη χρήση ανεπτυγμένων χωρών, παγκόσμιων επιχειρήσεων και διεθνών θεσμών. Οι άνθρωποι βυθίζονται στην επιφανειακή ευκολία ενός παγκοσμιοποιημένου τρόπου ζωής, αλλά δεν γνωρίζουν τους ραγδαίους μετασχηματισμούς που συμβαίνουν σε επίπεδο ιδεολογίας και συνείδησης. Σε λίγες μόνο δεκαετίες, αυτές οι εντελώς νέες ιδέες έχουν κατακλύσει πολλά μέρη του κόσμου. Όπου κι αν πάνε αυτές οι ιδέες, ο πολιτισμός αλλάζει — και ακόμη και οι παλαιότερες και πιο κλειστές χώρες δεν μπορούν να ξεφύγουν. Εάν αυτή η τάση συνεχιστεί, ο ίδιος ο πολιτισμός θα χαθεί.

Ο παραδοσιακός πολιτισμός είναι η ρίζα της ανθρώπινης ύπαρξης και μια σημαντική εγγύηση για τους ανθρώπους στην διατήρηση ηθικών προτύπων. Είναι το κλειδί για να επιστρέψουν οι άνθρωποι στο δίκαιο μονοπάτι και να σωθούν από τον Δημιουργό τους. Στη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, ο παραδοσιακός πολιτισμός έχει διαστρεβλωθεί και καταστραφεί από τις ρυθμίσεις του κομμουνιστικού φαντάσματος. Η μακροπρόθεσμη ηθική κρίση που αντιμετωπίζει ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι άνευ προηγουμένου.

5. Υπεράσπιση της εθνικής κληρονομιάς και των οικουμενικών αξιών

Διαφορετικές εθνικότητες και χώρες υπάρχουν εδώ και χιλιετίες. Παρόλο που κατοικούν σε διαφορετικές περιοχές, έχουν διαφορετικές κοινωνικές μορφές και πολιτικά συστήματα, χρησιμοποιούν διαφορετικές γλώσσες και έχουν διαφορετικές πολιτισμικές και ψυχολογικές ιδιότητες, όλοι μοιράζονται κοινές καθολικές αξίες. Αυτές οι καθολικές αξίες αποτελούν τον πυρήνα του παραδοσιακού πολιτισμού για όλες τις εθνοτικές ομάδες.

Σε όλο τον κόσμο, ειδικά μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι εκπρόσωποι του κομμουνισμού τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση άρχισαν να χρησιμοποιούν τις διεθνείς πολιτικές, οικονομικές και πολιτιστικές ανταλλαγές και συνεργασία για να επεκτείνουν και να ελέγξουν την παγκοσμιοποίηση. Οι παγκοσμιοποιητικοί θεσμοί προωθούν εκφυλισμένες αξίες σχεδόν σε κάθε χώρα της γης, βοηθώντας τη συστηματική καταστροφή των καθολικών αξιών, του παραδοσιακού πολιτισμού και της πίστης στο θείο από το κομμουνιστικό φάντασμα.

Χρησιμοποιώντας την παγκοσμιοποίηση σε συνδυασμό με άλλες ιστορικές διαδικασίες τους τελευταίους αιώνες, το κομμουνιστικό φάντασμα έχει επεκτείνει σημαντικά την εξουσία του στον ανθρώπινο κόσμο.

Στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, οι κομμουνιστές ανέλαβαν την εξουσία στη Ρωσία και την Κίνα, σφαγιάζοντας τις πολιτιστικές ελίτ και καταστρέφοντας τον παραδοσιακό πολιτισμό αυτών των δύο τεράστιων εθνών. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το κομμουνιστικό στρατόπεδο διείσδυσε και έλεγξε διεθνείς οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ, καταχράστηκε τις δημοκρατικές διαδικασίες για να επιτρέψει στην πλειοψηφία να κατακτήσει τη μειονότητα και χρησιμοποίησε χρήματα για να κερδίσει τις δυνάμεις των μικρών χωρών, σε μια προσπάθεια να χρησιμοποιήσει την υπερεθνική δύναμη του ΟΗΕ για να διαδώσει το πολιτικό του σύστημα παγκοσμίως.

Σε λίγο περισσότερο από έναν αιώνα από την εμφάνιση του κομμουνισμού στην παγκόσμια σκηνή, αυτές οι υπερεθνικές πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις έχουν φτάσει να ασκούν τρομερή δύναμη, θέτοντας σε κίνδυνο κυρίαρχα έθνη παντού με την ατζέντα της εγκαθίδρυσης μιας παγκόσμιας κυβέρνησης.

Μόνο με την επιστροφή της παράδοσης μπορούν οι άνθρωποι να αποκαταστήσουν την εθνική τους ταυτότητα και κυριαρχία και να δημιουργήσουν ένα αρμονικό διεθνές περιβάλλον που διέπεται από ορθές παγκόσμιες αξίες. Αυτό θα επιτρέψει στην ανθρωπότητα να εξορίσει το κομμουνιστικό φάσμα και να ζήσει υπό την προστασία και τη χάρη του θείου.

Παραπομπές

1. Karl Marx and Friedrich Engels, “The German Ideology,” in Marx-Engels Collected Works, vol. 5 (1932), accessed via Marxists Internet Archive on May 4, 2020, https://www.marxists.org/archive/marx/works/1845/german-ideology/index.htm.
2. Vladimir Lenin, “The Third, Communist International,” in Lenin’s Collected Works, 4th English edition, vol. 29 (Moscow: Progress Publishers, 1972), 240–241, Marxists Internet Archive, accessed on May 4, 2020, https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1919/mar/x04.htm.
3. G. Edward Griffin, Fearful Master: A Second Look at the United Nations (Appleton, WI: Western Islands, 1964), chap. 7.
4. William Z. Foster, Toward Soviet America (New York: Coward-McCann, 1932), chap. 5, Marxists Internet Archive, accessed on May 4, 2020, https://www.marxists.org/archive/foster/1932/toward/06.htm.
5. James Bovard, “The World Bank vs. the World’s Poor,” Cato Institute Policy Analysis, no. 92, September 28, 1987, https://object.cato.org/sites/cato.org/files/pubs/pdf/pa092.pdf.
6. Dani Rodrik, The Globalization Paradox: Why Global Markets, States, and Democracy Can’t Coexist (New York: Oxford University Press, 2011), 19.
7. Robert Atkinson, “Why the 2000s Were a Lost Decade for American Manufacturing,” IndustryWeek, March 14, 2013, https://www.industryweek.com/the-economy/article/22006840/why-the-2000s-were-a-lost-decade-for-american-manufacturing.
8. US Bureau of Labor Statistics, “A Profile of the Working Poor, 2016,” BLS Reports, July 2018, https://www.bls.gov/opub/reports/working-poor/2016/home.htm.
9. William F. Jasper, Global Tyranny … Step by Step: The United Nations and the Emerging New World Order (Appleton, WI: Western Islands Publishers, 1992), chap. 4.
10. J. Edgar Hoover, as quoted in Griffin, Fearful Master, 48.
11. Amity Shlaes, “Communism Becomes Cronyism at the UN,” The Wall Street Journal, October 24, 1991.
12. Colum Lynch, “China Enlists UN to Promote Its Belt and Road Project,” Foreign Policy, May 10, 2018, https://foreignpolicy.com/2018/05/10/china-enlists-u-n-to-promote-its-belt-and-road-project.
13. Dore Gold, Tower of Babble: How the United Nations Has Fueled Global Chaos (New York: Crown Forum, 2004), 1–24.
14. Dore Gold, as quoted in Robert Chandler, Shadow World: Resurgent Russia, The Global New Left, and Radical Islam (Washington, DC: Regnery Publishing, 2008), 403.
15. Griffin, Fearful Master, chap. 11.
16. Norman Cousins, as quoted in Gary Benoit, “‘Earth Day’ — The Greatest Sham on Earth,” The New American, April 21, 2016, https://www.thenewamerican.com/tech/environment/item/23011-earth-day-the-greatest-sham-on-earth.
17. American Humanist Association, “Humanist Manifesto II” (Washington, DC: American Humanist Association, 1973), https://americanhumanist.org/what-is-humanism/manifesto2.
18. Hilary F. French, et al., “After the Earth Summit: The Future of Environmental Governance,” Worldwatch Institute 107, March 1992.

19. Jasper, Global Tyranny, chap. 4.
20. Chandler, Shadow World, 401–403.
21. W. Cleon Skousen, The Naked Communist (Salt Lake City: Izzard Ink Publishing, 1958), chap. 12.
22. Willi Münzenberg, as quoted in Bernard Connolly, The Rotten Heart of Europe: Dirty War for Europe’s Money (London: Faber & Faber, 2013).
23. “Sign the Boycott Target Pledge!” American Family Association, April 2016, https://www.afa.net/target.

24. United Nations Office of the High Commissioner for Human Rights, “Convention on the Rights of the Child” (Geneva: United Nations, 1989), https://www.ohchr.org/en/professionalinterest/pages/crc.aspx.
25. Grace Carr, “Ontario Makes Disapproval of Kid’s Gender Choice Potential Child Abuse,” Daily Caller, June 5, 2017, https://dailycaller.com/2017/06/05/ontario-makes-disapproval-of-kids-gender-choice-child-abuse.

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο το νέο βιβλίο της συγγραφικής ομάδας των «Εννέα Σχολίων πάνω στο Κομμουνιστικό Κόμμα»: «Πώς το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας»

Πίνακας περιεχομένων

2. Κλιματική αλλαγή (συνέχεια)

γ. Εδραίωση δόγματος στην επιστημονική κοινότητα
δ. Προπαγάνδα και εκφοβισμός

3. Κομμουνιστικός περιβαλλοντισμός

α. Κατηγορώντας τον καπιταλισμό
β. Η θρησκειοποίηση του περιβαλλοντισμού
γ. Διείσδυση στην πολιτική: Οικοδόμηση μιας παγκόσμιας κυβέρνησης

4. Εύρεση μιας αληθινής λύσης στην περιβαλλοντική κρίση

Παραπομπές

* * * * *

2. Κλιματική αλλαγή (συνέχεια)

γ. Εδραίωση δόγματος στην επιστημονική κοινότητα

Η διαφημιστική εκστρατεία που δημιουργείται από τις κομμουνιστικές δυνάμεις γύρω από την κλιματική αλλαγή αποσκοπεί όχι μόνο στο να ανοίξει τον δρόμο για μια παγκόσμια κυβέρνηση, αλλά και στην καταστροφή της ερευνητικής ηθικής στην επιστημονική κοινότητα.

Η Κλιματολογία είναι ένα νέο πεδίο, λίγων μόνο δεκαετιών. Ωστόσο, οι υποθέσεις γύρω από την αύξηση θερμοκρασίας του πλανήτη έχουν εκληφθεί πρόωρα ως πραγματικότητα. Τα μέσα ενημέρωσης κρατούν την αύξηση θερμοκρασίας του πλανήτη στους τίτλους και αποκρύπτουν τις ανακρίβειες στην υποκείμενη επιστήμη. Οι κυβερνήσεις επενδύουν κεφάλαια στην έρευνα της υπόθεσης της αύξησης της θερμοκρασίας του πλανήτη, ενώ αποσιωπούν άλλα ευρήματα. Τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί χαρακτηρίζουν την πρόβλεψη της καταστροφικής κλιματικής αλλαγής ως «επιστημονικά αποδεδειγμένη» και τη διαδίδουν παγκοσμίως ως αδιάσειστη θεωρία., η οποία υιοθετείται από το ευρύ κοινό, συσκοτίζοντας τις έννοιες του σωστού και του λάθους.

Αυτή είναι μία διαδικασία που οδηγεί στην εγκαθίδρυση μιας ενιαίας άποψης την οποία θα πρεσβεύει και υπηρετεί μία παγκόσμια υπερκυβέρνηση – δηλαδή, ο κομμουνισμός – με τον φαινομενικό σκοπό να σώσει τη γη και την ανθρωπότητα από τη φερόμενη κρίση. Στην πραγματικότητα, η καταστροφή του παλαιού κόσμου με οποιοδήποτε μέσο είναι μια βασική στρατηγική του κομμουνισμού.

Ανεξάρτητα από την ακαδημαϊκή φήμη ενός επιστήμονα, μόλις εκφράσει δημόσια αμφιβολίες για το δόγμα της κλιματικής ομοφωνάις, αντιμετωπίζει αμέσως τεράστια πίεση από συναδέλφους και ακαδημαϊκά ιδρύματα. Μερικοί άνθρωποι έχουν μάλιστα υποστηρίξει ότι οι σκεπτικιστές της αύξησης θερμοκρασίας του πλανήτη πρέπει να διώκονται ή να ποινικοποιούνται. Όσοι έχουν ζήσει σε μια κομμουνιστική ολοκληρωτική κοινωνία είχαν παρόμοιες εμπειρίες όταν αμφισβήτησαν το δόγμα του κομμουνιστικού κόμματος.

Ο αείμνηστος Ντέηβιντ Μπέλλαμυ, ένας γνωστός Βρετανός βοτανολόγος και πρόεδρος του The Wildlife Trusts, ο οποίος έγραψε δεκάδες βιβλία και εργασίες κατά τη διάρκεια της καριέρας του, δήλωσε δημόσια ότι δεν πιστεύει στο consensus για την αύξηση θερμοκρασίας του πλανήτη. Το Wildlife Trusts απάντησε με μια δήλωση που εξέφραζε δυσαρέσκεια και μερικούς μήνες αργότερα, όταν έληξε η θητεία του, τον απέλυσε [46]. Οι περιβαλλοντολόγοι που προηγουμένως τον σέβονταν άρχισαν να δυσφημούν τις πνευματικές του ικανότητες. [47]

Ο αείμνηστος Γουίλλιαμ Γκρέυ, ένας διάσημος καθηγητής, ήταν πρωτοπόρος στην έρευνα στις ΗΠΑ για τους τυφώνες. Όταν επέκρινε το δόγμα της ‘ομοφωνίας’ σχετικά με την ανθρωπογενή αύξηση θερμοκρασίας του πλανήτη, οι ερευνητικές του προτάσεις άρχισαν να απορρίπτονται η μία μετά την άλλη. [48]

Στο βιβλίο «Climate of Extremes: Global Warming Science They Don’t Want You to Know», ο Πάτρικ Τ. Μάικλς, ένας από τους συγγραφείς, πρώην πρόεδρος της Αμερικανικής Ένωσης Πολιτειακών Κλιματολόγων και κλιματολόγος στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, απαριθμεί πολλά παραδείγματα περιβαλλοντολόγων που καταπνίγουν την επιστημονική άποψη προκειμένου να επιτύχουν την υποτιθέμενη συναίνεση. Επειδή ο Μάικλς υποστήριξε ότι οι αλλαγές στο κλίμα δεν θα οδηγούσαν απαραίτητα σε καταστροφή – και αυτή η στάση ήταν ασυμβίβαστη με το consensus – ο κυβερνήτης της Βιρτζίνια το;y έδωσε εντολή να σταματήσει να μιλάει για την αύξηση θερμοκρασίας του πλανήτη ως πολιτειακός κλιματολόγος. Ο Μάικλς τελικά επέλεξε να παραιτηθεί. [49]

Ο βοηθός κλιματολόγος της πολιτείας της Ουάσινγκτον, Μαρκ Ωλμπράιτ, απολύθηκε μετά από ένα περιστατικό που αφορούσε παραπλανητικές δηλώσεις του δημάρχου του Σηάτλ, ο οποίος είχε ισχυριστεί ότι «το μέσο στρώμα χιονιού στα [όρη Κασκέιντ] έχει μειωθεί κατά 50% από το 1950». Ο Ωλμπράιτ άρχισε να στέλνει στους συναδέλφους του δεδομένα που έδειχναν ότι το στρώμα χιονιού στα Κασκέιντ αυξανόταν, αντί να μειώνεται, από τη δεκαετία του 1970. Ο κλιματολόγος της πολιτείας εκείνη την εποχή απαίτησε από τον Ωλμπράιτ να αρχίσει να υποβάλει τα email του για έλεγχο πριν από την αποστολή τους, και όταν εκείνος αρνήθηκε, του αφαιρέθηκε ο τίτλος του. [50]

Στις κομμουνιστικές χώρες, η ωμή πολιτική παρέμβαση στην επιστήμη είναι συχνή. Στις δυτικές χώρες, η πολιτική του περιβαλλοντισμού χρησιμοποιείται για να επηρεάσει την ακαδημαϊκή ελευθερία. Η ακαδημαϊκή έρευνα που αμφισβητεί το δόγμα της ομοφωνίας σπάνια παρατηρείται σε ακαδημαϊκά περιοδικά, ένα φαινόμενο που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1990. Στο ντοκιμαντέρ του 1990 με τίτλο «Η Συνωμοσία του Θερμοκηπίου», ο Μάικλς αφηγείται ότι κάποτε ρώτησε έναν εκδότη γιατί είχε απορριφθεί μια από τις εργασίες του προς δημοσίευση και του είπαν ότι το έργο του υπόκειται σε υψηλότερο πρότυπο αξιολόγησης από το έργο άλλων [51]. Σύμφωνα με την έκθεση της IPCC του 1990, η τότε αντίληψη ήταν ότι η έκταση της αύξησης θερμοκρασίας του πλανήτη ισοδυναμούσε με τις φυσικές αλλαγές στο κλίμα. Επομένως, αν και η άποψη του Μάικλς ήταν διαφορετική από πολλών άλλων, δεν μπορούσε να θεωρηθεί αιρετική. Ωστόσο, ο στόχος της δημιουργίας μιας ψευδούς ομοφωνίας είχε ήδη τεθεί και όλοι έπρεπε να συμφωνούν.

Τον Μάρτιο 2008, επιστήμονες που αμφισβητούσαν το consensus σε κλιματικά θέματα έκαναν μια κλειστή ακαδημαϊκή εκδήλωση στην Νέα Υόρκη. Πολλοί εξ αυτών ανέφεραν ότι είχαν συναντήσει διάφορα εμπόδια όταν προσπάθησαν να εκδώσουν την έρευνά τους σε ακαδημαϊκά περιοδικά. Ο μετεωρολόγος Τζόσεφ Ντ΄Αλέο, πρώην πρόεδρος της Επιτροπής της Αμερικανικής Μετεωρολογικής Εταιρείας για Ανάλυση και Πρόγνωση Καιρού, δήλωσε ότι κάποιοι συνάδελφοι δεν τόλμησαν να παρευρεθούν στην εκδήλωση από φόβο ότι αυτό μπορεί να επηρεάσει τη σχέση εργασίας τους. Πίστευε ότι υπήρχε «πιθανότατα μια σιωπηλή πλειοψηφία επιστημόνων στην κλιματολογία, τη μετεωρολογία και σε σχετικές επιστήμες, που δεν συμφωνούν με αυτό που αναφέρεται ως η θέση ‘συναίνεσης’.» [52]

Η κλιματολόγος Τζούντιθ Κάρρυ, πρώην επικεφαλής της Σχολής Γης και Ατμοσφαιρικών Επιστημών στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Τζόρτζια, κατέθεσε σε μια ακρόαση της Γερουσίας, το 2015, ότι είχε κάποτε λάβει ηλεκτρονικό μήνυμα από έναν επιστήμονα της NASA που έλεγε: «Ήμουν σε μια μικρή συνάντηση επιστημόνων που συνεργάζονται με τη NASA και ο κορυφαίος διευθύνων μας μάς ανέφερε ότι το αφεντικό του στην NASA τού είπε ότι δεν θα πρέπει να προσπαθήσουμε να δημοσιεύσουμε έρευνες αντίθετες προς τους τρέχοντες ισχυρισμούς για την αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη, επειδή αυτός (το αφεντικό της NASA) θα είχε μετά πονοκέφαλο όταν θα αντιμετώπιζε την ‘ανεπιθύμητη δημοσιότητα’.»

Η Κάρρυ δήλωσε επίσης στην κατάθεσή της :

«Ένας επιστήμων κλίματος που κάνει δήλωση περί αβεβαιότητας ή βαθμού αμφιβολίας στην κλιματική συζήτηση κατηγοριοποιείται ως αρνητής ή ‘έμπορος αμφιβολίας’, και θεωρείται είτε ότι τα κίνητρά του είναι ιδεολογικά είτε ότι οφείλονται σε χρηματοδότηση της βιομηχανίας ορυκτών καυσίμων. Η δική μου εμπειρία στη δημόσια συζήτηση για το πώς αντιμετωπίζεται η αμφιβολία από την IPCC είχε αποτέλεσμα να με χαρακτηρίσουν ως «αιρετική του κλίματος» που αντιτάσσεται στους συναδέλφους της. Ασκείται τεράστια πίεση  στους κλιματικούς επιστήμονες για να συμμορφωθούν με τη λεγόμενη ‘ομοφωνία’. Αυτή η πίεση δεν προέρχεται μόνο από πολιτικούς, αλλά και από ομοσπονδιακές υπηρεσίες χρηματοδότησης, πανεπιστήμια και επαγγελματικές εταιρείες, και επιστήμονες που είναι πράσινοι ακτιβιστές και υποστηρικτές. Η ‘ομοφωνία’  ενισχύεται από δυνατά συμφέροντα χρήματος, φήμης, και αξιοπιστίας.» [53]

Τον Ιανουάριο του 2017, η Κάρρυ επέλεξε να συνταξιοδοτηθεί νωρίς από τη μόνιμη θέση της, γράφοντας ότι «δεν γνωρίζει πλέον τι να πει σε φοιτητές και μεταδιδακτορικούς σχετικά με το πώς να κινηθούν μέσα στην ΤΡΕΛΑ [που επικρατεί] στο πεδίο της κλιματικής επιστήμης.» Σε συνέντευξη του 2017, η Κάρρυ είπε: «Μόλις κατανοήσεις τις επιστημονικές αβεβαιότητες, το παρόν μονοπάτι πολιτικής στο οποίο βαδίζουμε δεν έχει πολύ νόημα. […] Θα πρέπει να ανοίξουμε τον διάλογο πολιτικής σε έναν ευρύτερο χώρο λύσεων. Έτσι, απλά προσπαθώ να ανοίξω τον διάλογο και να δώσω έναυσμα στους ανθρώπους να σκεφτούν». [54]

Ο Ρότζερ Πίλκε Τζ., καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο, είπε ότι η εμπειρία της Κάρρυ δείχνει ότι «το να έχεις μια μόνιμη θέση δεν είναι εγγύηση ακαδημαϊκής ελευθερίας» [55]. Ο Πίλκε ήταν παλαιότερα συνεργάτης στο Ινστιτούτο Συνεργατικής Έρευνας του πανεπιστημίου του στις Περιβαλλοντικές Επιστήμες. Αν και συμφώνησε με τα περισσότερα συμπεράσματα της ‘ομοφωνίας’ της IPCC, βρέθηκε υπό παρόμοια πίεση επειδή είπε ότι τα δεδομένα δεν υποστηρίζουν την ιδέα ότι ακραία καιρικά συμβάντα όπως καταιγίδες, τυφώνες και ξηρασίες έχουν αυξηθεί λόγω εκπομπών αερίων θερμοκηπίου. Τελικά, πήγε στο Κέντρο Διοίκησης Αθλητισμού του Πανεπιστημίου του Κολοράντο. [56]

Δεν είναι περίεργο που η Τζόαν Σίμπσον, μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Μηχανικής και βραβευμένη επιστήμων ατμόσφαιρας της NASA, δεν μίλησε δημόσια για τον σκεπτικισμό της για την ‘ομοφωνία’ πριν συνταξιοδοτηθεί. «Καθώς δεν σχετίζομαι πλέον με κανέναν οργανισμό ούτε λαμβάνω κάποια χρηματοδότηση, μπορώ να μιλήσω με μεγάλη ειλικρίνεια», σχολίασε. «Ως επιστήμων, παραμένω σκεπτική. […] Η κύρια βάση του ισχυρισμού ότι η εκπομπή από τον άνθρωπο αερίων του θερμοκηπίου είναι η αιτία της αύξησης της θερμοκρασίας βασίζεται σχεδόν εντελώς σε κλιματικά μοντέλα. Όλοι γνωρίζουμε τη μικρή εγκυρότητα των μοντέλων σχετικά με το σύστημα αέρος-επιφανείας». [57]

δ. Προπαγάνδα και εκφοβισμός

Στο βιβλίο «The Great Global Warming Blunder: How Mother Nature Fooled the World’s Top Climate Scientists», ο Ρόυ Σπένσερ, κλιματολόγος και πρώην ειδικός δορυφόρων της NASA, κατέγραψε δεκαπέντε τεχνικές προπαγάνδας που χρησιμοποιούνται από περιβαλλοντιστές, όπως η πρόκληση πανικού, η γοητεία της γνώσης, η ενθάρρυνση της νοοτροπίας αγέλης, η χρήση προσωπικών επιθέσεων, η χρήση στερεοτύπων, η κινδυνολογία και η αλλαγή δεδομένων. [58]

Στο άρθρο του 2016 «A Climate of Censorship», ο Βρετανός δημοσιογράφος Μπρένταν Ο’Νηλ έγραψε για την επικριτική ρητορία που αντιμετωπίζουν άνθρωποι σε πολλές χώρες αν τολμήσουν να αμφισβητήσουν την κυρίαρχη θεωρία περί κλιματικής αλλαγής. Για παράδειγμα, ένας Βρετανός διπλωμάτης είπε δημοσίως ότι όσοι αμφισβητούν την κλιματική αλλαγή θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται από τα μέσα ενημέρωσης όπως οι τρομοκράτες, και δεν θα έπρεπε να τους δίνεται βήμα ομιλίας. Ο πρώην διευθύνων μιας μεγάλης περιβαλλοντικής ομάδας προειδοποίησε ότι τα μέσα ενημέρωσης θα πρέπει να σκεφτούν διπλά πριν μεταδώσουν απόψεις σκεπτικιστών της κλιματικής αλλαγής, επειδή «αν επιτρέψουν σε τέτοια παραπληροφόρηση να διαδοθεί, θα προκληθεί ζημιά». [59]

Κάποιοι προσπάθησαν ακόμα και να χρησιμοποιήσουν νομικά μέσα για να αναστείλουν την ελευθερία του λόγου, ώστε να εξαλείψουν τον αντίλογο από την υπόθεση της αύξησης της θερμοκρασίας. Σε Σύνοδο Κορυφής νομοθετών στην Αυστραλία, στην οποία συμμετείχε και ο πρωθυπουργός, προτάθηκε να αφαιρείται η υπηκοότητα από όσους παραβιάζουν το consensus. Μια ιδέα ήταν να επανεξετάσουν Αυστραλούς πολίτες και να επανεκδώσουν υπηκοότητα μόνο σε εκείνους που επιβεβαιώνουνν ότι είναι «φιλικοί προς το κλίμα και το περιβάλλον» [60]. Το 2015, είκοσι ακαδημαϊκοί έστειλαν επιστολή στον τότε γενικό εισαγγελέα των ΗΠΑ ζητώντας να χρησιμοποιηθεί ο Νόμος Απάτης, Επιρροής και Διεφθαρμένων Οργανισμών για την απόδοση κατηγοριών σε «εταιρείες και άλλους οργανισμούς που εν γνώσει τους εξαπάτησαν τους Αμερικανούς για τους κινδύνους της κλιματικής αλλαγής», προσθέτοντας ότι οι «παραβιάσεις» των οργανισμών αυτών θα πρέπει «να τερματιστούν το συντομότερο δυνατόν». [61]

Οι σκεπτικιστές της θεωρίας της κλιματικής αλλαγής ονομάστηκαν «αρνητές». Αυτό περιλαμβάνει μία ευρεία γκάμα ομάδων και ατόμων, από αυτούς που αναγνωρίζουν την αύξηση της θερμοκρασίας αλλά νιώθουν ότι μπορούμε να ζήσουμε με αυτήν, έως αυτούς που αρνούνται τελείως την αύξηση θερμοκρασίας ως επιστημονικό φαινόμενο. Η δύναμη της ταμπέλας «αρνητής» είναι σημαντική. Ο Τσαρλς Τζόουνς, συνταξιούχος καθηγητής Αγγλικών στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, είπε ότι ο όρος σχεδιάστηκε για να βάλει τους σκεπτικιστές στο ίδιο επίπεδο ηθικής διαφθοράς με τους αρνητές του Ολοκαυτώματος. Σύμφωνα με τον Ο’Νηλ, κάποιοι ισχυρίζονται πως οι σκεπτικιστές της θεωρίας της κλιματικής αλλαγής είναι συνένοχοι σε ένα επερχόμενο οικο-Ολοκαύτωμα και ίσως αντιμετωπίσουν δίκες τύπου Νυρεμβέργης στο μέλλον. Ανέφερε έναν πράσινο σχολιαστή που είπε: «Αναρωτιέμαι τι ποινές μπορεί να δώσουν οι δικαστές σε μελλοντικά διεθνή ποινικά δικαστήρια σε αυτούς που θα είναι μερικώς αλλά άμεσα υπεύθυνοι για εκατομμύρια θανάτους από ασιτία, λιμό, και ασθένεια στις επόμενες δεκαετίες. Βάζω [την άρνηση της κλιματικής αλλαγής] σε μια παρόμοια ηθική κατηγορία με την άρνηση του Ολοκαυτώματος – με τη διαφορά ότι αυτήν τη φορά το Ολοκαύτωμα δεν έχει ακόμα συμβεί, και έχουμε την ευκαιρία να το αποφύγουμε. Όσοι προσπαθούν να πείσουν ότι αυτή η προοπτική δεν υπάρχει, θα πρέπει μια μέρα να λογοδοτήσουν για τα εγκλήματά τους».

Ο Ο’Νηλ, στο άρθρο του, σχολίασε: «Συνήθως μόνο σε απολυταρχικές χώρες, σκέψεις ή λέξεις εξισώνονται με εγκλήματα, όπου οι δικτάτορες μιλάνε για ‘εγκλήματα σκέψης’ και την απειλή τους στην υφή της κοινωνίας. […] Είναι ένα μικρό βήμα από τη δαιμονοποίηση μιας ομάδας ανθρώπων και την περιγραφή των επιχειρημάτων τους ως τοξικά και επικίνδυνα, στην απαίτηση περισσότερης και δριμύτερης λογοκρισίας» [62]. Αυτή η κρίση είναι σωστή. Ο περιορισμός του δικαιώματος του σκέπτεσθαι είναι ένας από τους τρόπους που ο κομμουνισμός χωρίζει τους ανθρώπους από μια έννοια καλού και κακού που βασίζεται σε οικουμενικές αξίες.

3. Κομμουνιστικός περιβαλλοντισμός

Τις τελευταίες δεκαετίες, με τις κομμουνιστικές δυνάμεις σε υποχώρηση και τις πολιτικές και οικονομικές καταστροφές των κομμουνιστικών καθεστώτων να έχουν αποκαλυφθεί, ο κομμουνισμός έχει προσκολληθεί στον περιβαλλοντισμό ως μέσο για την προώθηση της ατζέντας του.

α. Κατηγορώντας τον καπιταλισμό

Ο περιβαλλοντισμός αντιμετωπίζει τον καπιταλισμό ως εχθρό, επομένως μοιράζεται έναν κοινό εχθρό με τον κομμουνισμό. Όταν ο κομμουνισμός υπέστη οπισθοδρομήσεις στα εργατικά κινήματα στις ανεπτυγμένες δυτικές χώρες, άλλαξε ταχύτητα και κατέλαβε το περιβαλλοντικό κίνημα. Ο φυσιολογικός ακτιβισμός για την προστασία του περιβάλλοντος μετατράπηκε σε ακτιβισμό που στόχευε στην κατατρόπωση του καπιταλισμού.

Το κομμουνιστικό δόγμα αρχικά προωθούσε μια ουτοπία, έναν «παράδεισο επί γης», για να υποκινήσει την εξέγερση που θα ανέτρεπε το υπάρχον κοινωνικό σύστημα. Υπό το πρόσχημα του περιβαλλοντισμού, ο κομμουνισμός υιοθετεί μια παρόμοια προσέγγιση, αλλά το όραμα που περιγράφει είναι ακριβώς το αντίθετο: Στη θέση της υπέροχης ουτοπίας των εργατών, υπάρχει μια τρομακτική δυστοπία, το όραμα μιας «κόλασης επί της γης». Σύμφωνα με αυτό το σενάριο, διακυβεύεται η επιβίωση της ανθρωπότητας λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη, των κατολισθήσεων, των τσουνάμι, των ξηρασιών, των πλημμυρών και των καυσώνων – η απόλυτη καταστροφή είναι υπόθεση λίγων μόλις δεκαετιών. Νεοσύλλεκτοι αυτού του κινήματος δεν είναι οι φτωχοί, αλλά μάλλον οι πλούσιοι.

Σύμφωνα με τις αρχικές διδασκαλίες του κομμουνισμού, μετά την κατάκτηση της εξουσίας, το πρώτο βήμα είναι η απογύμνωση των εύπορων από τον πλούτο τους με δεδηλωμένο σκοπό την αναδιανομή του στους φτωχούς. Στην πραγματικότητα, οι φτωχοί παραμένουν φτωχοί, ενώ όλος ο πλούτος καταλήγει στα χέρια μιας διεφθαρμένης ελίτ. Το δεύτερο βήμα συνεπάγεται την εγκαθίδρυση μιας κρατικά ελεγχόμενης οικονομίας και την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Αυτό καταστρέφει την εθνική οικονομία και φέρνει σε όλους δυσκολίες.

Η ίδια εξίσωση ισχύει και σε διεθνές επίπεδο ή όταν επιτρέπονται ριζοσπαστικές περιβαλλοντικές πολιτικές. Οι πλούσιες χώρες αναμένεται να παρέχουν βοήθεια στις φτωχότερες – δηλαδή, να αναδιανέμουν τον πλούτο σε παγκόσμια κλίμακα. Στην πραγματικότητα, οι φτωχές χώρες παραμένουν φτωχές, καθώς τα χρήματα που προορίζονται για την ανάπτυξή τους συνήθως καταλήγουν στα χέρια των διεφθαρμένων αξιωματούχων αυτών των χωρών. Εν τω μεταξύ, η ευθύνη της κυβέρνησης διευρύνεται και οι μηχανισμοί της αγοράς αντικαθίστανται από την οικονομία των κρατικών εντολών, χρησιμοποιώντας κάθε είδους βαριές περιβαλλοντικές πολιτικές για να παρεμποδίζουν την ομαλή λειτουργία του καπιταλισμού, αναγκάζοντας τις επιχειρήσεις να κλείνουν ή να μετεγκαθίστανται στο εξωτερικό, παραλύοντας έτσι την οικονομία της χώρας. Μέσω αυτών των μεθόδων που στοχεύουν την αγορά, το περιβαλλοντικό κίνημα επιδιώκει να παραλύσει τον καπιταλισμό. Οι περιβαλλοντικοί κανονισμοί έχουν γίνει σημαντικά εργαλεία για την υπονόμευση των καπιταλιστικών οικονομιών., καθώς εξαλείφουν περισσότερες θέσεις εργασίας από όσες δημιουργούν.

Το επίκεντρο του σύγχρονου περιβαλλοντισμού είναι η διάδοση του φόβου για τις επικείμενες καταστροφές και η διατήρηση του κοινού και των κυβερνήσεων δέσμιων αυτού του φόβου. Αλλά μεταξύ εκείνων που προωθούν ενεργά αυτή την αντίληψη, πολλοί ζουν με πολυτέλεια, χρησιμοποιώντας άφθονη ενέργεια και αφήνοντας ένα μεγάλο αποτύπωμα άνθρακα, δείχνοντας να μην πιστεύουν στα ίδια τα λεγόμενά τους.

Προκειμένου να τροφοδοτήσουν μία νοοτροπία κρίσης, χρησιμοποιώντας ως «κοινό εχθρό» την υπερθέρμανση του πλανήτη για να ενώσουν διαφορετικές δυνάμεις και να αντιταχθούν πιο αποτελεσματικά στον καπιταλισμό, έχει γίνει επιτακτική ανάγκη για τους περιβαλλοντιστές να τονίσουν και να υπερβάλλουν τη φύση της φερόμενης κρίσης. Ο απλούστερος τρόπος είναι να τροφοδοτούν μαζικά τον φόβο για τη χρήση των φθηνότερων πηγών ενέργειας, δηλαδή των ορυκτών καυσίμων – άνθρακα, πετρελαίου, φυσικού αερίου – καθώς επίσης και της πυρηνικής ενέργειας. Όπως κατάφεραν να κάνουν τους ανθρώπους να φοβούνται τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας πριν από δεκαετίες, έτσι και τώρα οι περιβαλλοντιστές προσπαθούν να κάνουν τους ανθρώπους να φοβούνται τη χρήση ορυκτών καυσίμων, προωθώντας τον ισχυρισμό ότι η χρήση αυτών των πηγών ενέργειας οδηγεί σε καταστροφική αύξηση θερμοκρασίας του πλανήτη.

Ωστόσο, στην πραγματικότητα, η επιστήμη του κλίματος δεν έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η αύξηση θερμοκρασίας του πλανήτη προκαλείται από την ανθρώπινη δραστηριότητα ή ότι η αύξηση θερμοκρασίας του πλανήτη σίγουρα θα οδηγήσει σε καταστροφή. Αν φυσικές αιτίες κρύβονται πίσω από την κλιματική αλλαγή, τότε όλες αυτές οι κυβερνητικές πολιτικές χρησιμεύουν μόνο για να εμποδίσουν την οικονομική ανάπτυξη, ενώ συχνά παρέχουν οριακά οφέλη.

Παραδείγματος χάριν, οι αξιωματούχοι ανεβάζουν τον πήχη των προτύπων εκπομπών για τα αυτοκίνητα με τη δικαιολογία ότι έτσι μειώνουν το αποτύπωμα άνθρακα. Ωστόσο, αυτό οδηγεί σε υψηλότερο κόστος κατασκευής και λιγότερο κέρδος, με συνέπεια μεγαλύτερη ανεργία και ανάθεση της βιομηχανίας σε αναπτυσσόμενες χώρες όπου το κόστος είναι χαμηλότερο. Επιπλέον, η αύξηση της απόδοσης καυσίμων όλων των αυτοκινήτων από 35,5 μίλια ανά γαλόνι στα μοντέλα του 2016 σε 54,5 μίλια ανά γαλόνι έως το 2025 θα μείωνε το πολύ το μέγεθος της αύξησης θερμοκρασίας του πλανήτη κατά 0,02 βαθμούς Κελσίου έως το 2100 [63]. Αυτό δεν θα βοηθούσε κατ’ ουσίαν τση μείωση της αύξηση θερμοκρασίας του πλανήτη. Διάφοροι περιορισμοί αμφίβολης αποτελεσματικότητας έχουν κοστίσει σε εκατομμύρια εργαζόμενους τις δουλειές τους και έχουν προκαλέσει σοβαρό πλήγμα στις μεταποιητικές βιομηχανίες, τις ερευνητικές σχολές, τις ενεργειακές καινοτομίες και την ανταγωνιστικότητα των διεθνών επιχειρήσεων στις δυτικές χώρες.

Οι υποστηρικτές της προστασίας του περιβάλλοντος προωθούν με ενθουσιασμό την πράσινη ενέργεια, ειδικά τις βιομηχανίες ηλιακής και αιολικής ενέργειας. Δυστυχώς, η ρύπανση που συνοδεύει την παραγωγή πράσινης ενέργειας είτε υποτιμάται είτε απλώς κρύβεται. Κατά την παραγωγή ηλιακών πάνελ, το θανατηφόρο δηλητήριο τετραχλωριούχο πυρίτιο είναι υποπροϊόν της κατασκευής τους, προκαλώντας άλλα περιβαλλοντικά προβλήματα. Ένα δημοσίευμα της Washington Post αναφέρει τον Ρεν Μπινγκγιάν, καθηγητή στη Σχολή Επιστημών Υλικών στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Χεμπέι, λέγοντας: «Η γη όπου το απορρίπτετε ή το θάβετε [το τετραχλωριούχο πυρίτιο] θα είναι άγονη. Δεν θα φυτρώσουν δέντρα ούτε γρασίδι εκεί. […] Είναι σαν δυναμίτης – είναι δηλητηριώδες, ρυπαίνει. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να το αγγίξουν» [64]. Επιπλέον, η παραγωγή ηλιακών πάνελ συνήθως καταναλώνει τεράστιες ποσότητες συμβατικής ενέργειας, συμπεριλαμβανομένου  άνθρακα και πετρελαίου.

Σύμφωνα με τη συμφωνία του Παρισίου για το κλίμα, πρέπει, έως το 2025, συλλογικά οι ανεπτυγμένες χώρες να κινητοποιούν 100 δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο για να βοηθήσουν τις αναπτυσσόμενες χώρες να μειώσουν τις εκπομπές και να «προσαρμοστούν στην κλιματική αλλαγή». Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είχαν αποσυρθεί από τη συμφωνία, θα ήταν υποχρεωμένες να μειώσουν τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου έως το 2025 σε ποσοστό μεταξύ 26% και 28% κάτω από τα επίπεδα του 2005. Αυτό θα σήμαινε ότι κάθε χρόνο, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μείωναν 1,6 δισεκατομμύρια τόνους εκπομπών. Όσο για την Κίνα, την πλέον ρυπογόνο χώρα στον κόσμο, η συμφωνία τής επιτρέπει να συνεχίσει να αυξάνει τις εκπομπές άνθρακα μέχρι το 2030. [65]

Στη δήλωση με την οποία ανακοινώνει επίσημα την αποχώρηση των ΗΠΑ από τη συμφωνία, ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ δήλωσε ότι η συμμόρφωση θα είχε κοστίσει 2,7 εκατομμύρια αμερικανικές θέσεις εργασίας έως το 2025, επικαλούμενος μια μελέτη του National Economic Research Associates.

Ο πρόεδρος ανέφερε ακόμη ότι η μελέτη προέβλεψε ότι η συμμόρφωση θα μείωνε την παραγωγή στους ακόλουθους τομείς των ΗΠΑ έως το 2040: χαρτί,  –12%· τσιμέντο, –23%· σίδηρος και χάλυβας, –38%· άνθρακας, –86%· και φυσικό αέριο, –31%.

«Το κόστος για την οικονομία αυτή τη στιγμή θα ήταν κοντά στα 3 τρισεκατομμύρια δολάρια σε χαμένο ΑΕΠ και 6,5 εκατομμύρια θέσεις εργασίας στη βιομηχανία, ενώ τα νοικοκυριά θα είχαν 7.000 δολάρια λιγότερο εισόδημα – σε πολλές περιπτώσεις, πολύ λιγότερο», δήλωσε ο Τραμπ. «Στην πραγματικότητα, 14 ημέρες εκπομπών άνθρακα μόνο από την Κίνα θα εξαφάνιζαν τα κέρδη από… τις αναμενόμενες μειώσεις της Αμερικής το έτος 2030 – αφού έπρεπε να ξοδέψουμε δισεκατομμύρια και δισεκατομμύρια δολάρια, να χάσουμε θέσεις εργασίας, να κλείσουμε εργοστάσια και να υποστούμε πολύ υψηλότερο ενεργειακό κόστος για τις επιχειρήσεις και τα σπίτια μας. [66]

Με την άνοδο του περιβαλλοντικού κινήματος, μειώθηκε και η πίεση που ασκούσε η Δύση στις κομμουνιστικές χώρες. Παράλογοι κανονισμοί και συμφωνίες στραγγαλίζουν τις βιομηχανίες, τις οικονομίες και την τεχνολογική ανάπτυξη στις δυτικές καπιταλιστικές χώρες, παρακωλύοντας τον ρόλο των ΗΠΑ ως ηγετικής υπερδύναμης και προμαχώνα της ελευθερίας ενάντια στον κομμουνισμό.

Η προστασία του περιβάλλοντος είναι τόσο πρακτική όσο και ηθική αναγκαιότητα. Εν τούτοις, ο στόχος της προστασίας του περιβάλλοντος θα πρέπει να εναρμονίζεται με τις ανάγκες της ανθρωπότητας. Η προστασία του περιβάλλοντος, όταν γίνεται αυτοσκοπός, είναι εύκολο να στραφεί ενάντια στην ανθρωπότητα, ιδίως όταν χρησιμοποιείται από τον κομμουνισμό. Ο σημερινός περιβαλλοντισμός δεν ενδιαφέρεται για την ισορροπία και έχει μετατραπεί σε μια εξτρεμιστική ιδεολογία. Αναμφίβολα, πολλοί περιβαλλοντιστές έχουν καλές προθέσεις. Αλλά στην προσπάθειά τους να κινητοποιήσουν και να συγκεντρώσουν κρατικούς πόρους για τον σκοπό τους, ευθυγραμμίζονται με τον κομμουνισμό.

β. Η θρησκειοποίηση του περιβαλλοντισμού

Ο Μάικλ Κράιτον, συγγραφέας του Jurassic Park, είπε κάποτε ότι ο περιβαλλοντισμός είναι μια από τις πιο ισχυρές θρησκείες στον δυτικό κόσμο σήμερα. Είπε ότι διαθέτει τα τυπικά χαρακτηριστικά μιας θρησκείας: «Υπάρχει μια αρχική Εδέμ, ένας παράδεισος, μια κατάσταση χάριτος και ενότητας με τη φύση. Υπάρχει μια πτώση από τη χάρη σε μια κατάσταση ρύπανσης ως αποτέλεσμα της κατανάλωσης από το δέντρο της γνώσης. Και ως αποτέλεσμα των πράξεών μας, έρχεται μια ημέρα κρίσης για όλους μας. Είμαστε όλοι ενεργειακά αμαρτωλοί, καταδικασμένοι να πεθάνουμε, εκτός αν αναζητήσουμε τη σωτηρία, η οποία τώρα ονομάζεται βιωσιμότητα. Η βιωσιμότητα είναι σωτηρία στην εκκλησία του περιβάλλοντος».

Ο Κράιτον πίστευε ότι οι αρχές που διέπουν τον περιβαλλοντισμό βασίζονται στην τυφλή πίστη και όχι στα γεγονότα. «Όλο και περισσότερο φαίνεται ότι τα γεγονότα δεν είναι απαραίτητα, επειδή οι αρχές του περιβαλλοντισμού αφορούν αποκλειστικά την πίστη. Αφορά το αν θα είσαι αμαρτωλός ή θα σωθείς· αν θα είσαι ένας από τους ανθρώπους που είναι στην πλευρά της σωτηρίας ή στην πλευρά της καταστροφής· αν θα είσαι ένας από εμάς ή ένας από αυτούς». [67]

Αυτή η άποψη έχει αναγνωριστεί από διάφορους μελετητές. Ο Γουίλλιαμ Κρόνον, ένας περιβαλλοντικός ιστορικός με επιρροή στις Ηνωμένες Πολιτείες, πιστεύει ότι ο περιβαλλοντισμός είναι θρησκεία επειδή προτείνει ένα σύνθετο σύνολο ηθικών απαιτήσεων με τις οποίες κρίνεται η ανθρώπινη συμπεριφορά. [68] Ο Φρήμαν Ντάισον, ο διάσημος επιστήμονας και κβαντομηχανικός, ανέφερε σε άρθρο του στο τεύχος της 12ης Ιουνίου 2008 του New York Review of Books ότι ο περιβαλλοντισμός είναι «μια παγκόσμια κοσμική θρησκεία» που έχει «αντικαταστήσει τον σοσιαλισμό ως την κορυφαία κοσμική θρησκεία». Η θρησκεία του περιβαλλοντισμού υποστηρίζει ότι «η λεηλασία του πλανήτη με τα απόβλητα της πολυτελούς διαβίωσής μας είναι αμαρτία και ότι η οδός της δικαιοσύνης είναι να ζούμε όσο το δυνατόν πιο λιτά». Η ηθική αυτής της νέας θρησκείας «διδάσκεται σε παιδιά σε νηπιαγωγεία, σχολεία και κολέγια σε όλο τον κόσμο». [69]

Πολλοί περιβαλλοντολόγοι δεν αποφεύγουν αυτό το θέμα. Ένας πρώην επικεφαλής της IPCC, ο οποίος παραιτήθηκε μετά από σκάνδαλο σεξουαλικής παρενόχλησης, υπαινίχθηκε στην επιστολή παραίτησής του ότι ο περιβαλλοντισμός ήταν η θρησκεία του. [70]

Καθώς ο περιβαλλοντισμός έχει αποκτήσει πιο ιδεολογικό και θρησκευτικό χαρακτήρα, έχει επίσης γίνει ολοένα και πιο μισαλλόδοξος απέναντι στις διαφορετικές απόψεις. Ο πρώην πρόεδρος της Τσεχικής Δημοκρατίας, Βάτσλαβ Κλάους, οικονομολόγος, πιστεύει ότι το περιβαλλοντικό κίνημα καθοδηγείται πλέον περισσότερο από την ιδεολογία παρά από την αληθινή επιστήμη, μετατρέποντάς το σε μια οιονεί θρησκεία που στοχεύει στην καταστροφή της υπάρχουσας κοινωνίας. Αυτή η νέα θρησκεία, όπως και ο κομμουνισμός, περιγράφει μια υπέροχη εικόνα ουτοπίας, μια εικόνα που επιτυγχάνεται χρησιμοποιώντας την ανθρώπινη σοφία για τον σχεδιασμό του φυσικού περιβάλλοντος και τη διάσωση του κόσμου. Αυτή η «σωτηρία» βασίζεται στην αντίθεση στον υπάρχοντα πολιτισμό.

Ο Κλάους, ο οποίος έγραψε το βιβλίο του 2008 «Ο Μπλε Πλανήτης σε Πράσινα Δεσμά», δήλωσε σε μια ομιλία του: «Αν λάβουμε σοβαρά υπόψη τη συλλογιστική των περιβαλλοντιστών, διαπιστώνουμε ότι η δική τους είναι μια αντιανθρώπινη ιδεολογία». Συμφώνησε με τον βιολόγο Ιβάν Μπρεζίνα ότι ο περιβαλλοντισμός δεν είναι μια ορθολογική, επιστημονική απάντηση στις οικολογικές κρίσεις, αλλά μάλλον καταλήγει σε μια συνολική άρνηση του πολιτισμού. [71]

Εκτός από την χρήση του περιβαλλοντισμού ως πολιτικού κινήματος, οι κομμουνιστικές επιρροές έχουν προσδώσει στον περιβαλλοντισμό χαρακτηριστικά μιας αντιανθρωπιστικής κακής θρησκείας.

Ο Καναδός σχολιαστής πολιτικής Μαρκ Στάιν λέει ότι σύμφωνα με τους περιβαλλοντιστές, «εμείς είμαστε η ρύπανση και η στείρωση είναι η λύση». Κατά την άποψή τους, «ο καλύτερος τρόπος να κληροδοτήσουμε ένα πιο βιώσιμο περιβάλλον στα παιδιά μας είναι να μην κάνουμε». Έδωσε το παράδειγμα μιας Βρετανίδας που έκανε έκτρωση και υποβλήθηκε σε στείρωση επειδή πίστευε ότι η τεκνοποίηση ήταν κακή για το περιβάλλον. [72]

Αυτή η σκέψη θέτει το φυσικό περιβάλλον ως ύψιστη προτεραιότητα, πολύ πέρα από την ιερή θέση των ανθρώπων, μέσω του ελέγχου ακόμη και της ανθρώπινης γονιμότητας και της στέρησης από τους ανθρώπους του ίδιου του δικαιώματος ύπαρξης. Αυτή η άποψη, η οποία, στην ουσία, είναι μια αντιανθρωπιστική ιδεολογία, δεν διαφέρει από αυτήν του κομμουνισμού. Συμβαδίζει επίσης με την επίθεση της Αριστεράς στην οικογένεια και τους παραδοσιακούς ρόλους των φύλων.

Ο έλεγχος του πληθυσμού έχει γίνει μια μέθοδος επιλογής για την αντιμετώπιση της περιβαλλοντικής υποβάθμισης, με τους περιβαλλοντιστές ακτιβιστές και άλλους σοσιαλιστές να προωθούν τις αμβλώσεις και τις πολιτικές κατά των γεννήσεων, και μάλιστα να επαινούν την βάναυση πολιτική του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΚ).

Ο θρησκευτικός ζήλος, το επιβαλλόμενο δόγμα, η αντικαπιταλιστική δράση και η υποβάθμιση της ανθρωπότητας έναντι του περιβάλλοντος δεν θα οδηγήσουν σε ένα υγιέστερο φυσικό περιβάλλον, πόσο μάλλον σε μια πιο δίκαιη ανθρώπινη κοινωνία. Αρκεί να κοιτάξει κανείς τις καταστροφές της κομμουνιστικής διακυβέρνησης τον τελευταίο αιώνα για να προβλέψει το τελικό αποτέλεσμα σε περίπτωση που ο ριζοσπαστικός περιβαλλοντισμός πετύχει τους στόχους του.

γ. Διείσδυση στην πολιτική: Οικοδόμηση μιας παγκόσμιας κυβέρνησης

Είναι δύσκολο να επιβληθεί πολιτικά ο κομμουνισμός στον δημοκρατικό δυτικό κόσμο, ο οποίος εκτιμά τα ατομικά δικαιώματα, την ιδιωτική ιδιοκτησία, το κράτος δικαίου και τις ελεύθερες αγορές. Το ακραίο περιβαλλοντικό κίνημα απαιτεί τη δύναμη της κυβέρνησης να αναγκάσει τους ανθρώπους να αποχωριστούν τα περιουσιακά τους στοιχεία και τη ζωή τους που είχε άνεση και ευκολία.

Από την οπτική γωνία των ακραίων περιβαλλοντιστών, η κυβέρνηση ενός έθνους δεν είναι ούτε κατά διάνοια αρκετά κοντά για να αντιμετωπίσει τις μυριάδες περιβαλλοντικές κρίσεις που αντιμετωπίζει ο πλανήτης. Χρησιμοποιώντας την αιτιολόγηση μιας υποτιθέμενης συναίνεσης σε ζητήματα όπως η ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή, ζητούν την ίδρυση ενδυναμωμένων Ηνωμένων Εθνών ή την ίδρυση κάποιας άλλης παγκόσμιας αρχής.

Εάν το κίνημα δεν μπορέσει να ξεκινήσει, το όραμα μιας επικείμενης οικολογικής κρίσης μπορεί να ενισχυθεί περαιτέρω, πυροδοτώντας τον πανικό και τον φόβο που είναι απαραίτητοι για να επηρεαστεί το κοινό και οι κυβερνήσεις να αποδεχτούν την αναγκαστική εφαρμογή περιβαλλοντικών πολιτικών και, με αυτόν τον τρόπο, να επιτευχθεί ο στόχος της διάλυσης του καπιταλισμού και της επιβολής κομμουνισμού.

Παραδοσιακά, τα κομμουνιστικά κράτη ανακατανέμουν τον πλούτο μέσω της επανάστασης. Με την πάροδο των ετών, ωστόσο, αυτή η προσέγγιση γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Ως εκ τούτου, οι περιβαλλοντιστές υιοθέτησαν έμμεσες στρατηγικές, αναγκάζοντας τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν σιωπηλά την ελευθερία και την περιουσία τους στο όνομα της πρόληψης της περιβαλλοντικής τραγωδίας.

Ένας διοργανωτής εκστρατείας για την ομάδα Φίλοι της Γης δήλωσε σε συνέδριο του ΟΗΕ: «Μια απάντηση στην κλιματική αλλαγή πρέπει να έχει στην καρδιά της μια αναδιανομή του πλούτου και των πόρων». [73] Ένας κορυφαίος πράσινος στοχαστής στο Πανεπιστήμιο του Γουέστμινστερ δήλωσε σε έναν δημοσιογράφο ότι η κατανομή άνθρακα «πρέπει να επιβληθεί στους ανθρώπους είτε τους αρέσει είτε όχι» και ότι «η δημοκρατία είναι ένας λιγότερο σημαντικός στόχος από την προστασία του πλανήτη από τον θάνατο της ζωής, το τέλος της ζωής σε αυτόν».

Στη «μάχη» κατά της κλιματικής αλλαγής, το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν το πρώτο που εισήγαγε την έννοια των ατομικών κουπονιών κατανομής άνθρακα. Ένας Βρετανός επιστήμονας το θεώρησε αυτό ως «την εισαγωγή ενός δεύτερου νομίσματος με όλους να έχουν το ίδιο επίδομα — αναδιανομή πλούτου αναγκαζόμενοι να αγοράζουν πιστώσεις άνθρακα από κάποιον λιγότερο εύπορο».

Όσοι έχουν ζήσει στη Σοβιετική Ένωση ή την κομμουνιστική Κίνα μπορούν εύκολα να δουν αυτό το είδος δελτίου άνθρακα να χρησιμοποιείται ως μια άλλη μέθοδος για την οικοδόμηση ενός ολοκληρωτικού συστήματος. Στην Κίνα, τα κουπόνια τροφίμων χρησιμοποιούνταν κάποτε για την αγορά βασικών αγαθών όπως μαγειρικό λάδι, σιτηρά και υφάσματα. Μέσω του δελτίου τροφίμων, ο πλούτος αναδιανεμόταν, ενώ η κεντρική κυβέρνηση αποκτούσε τον ανώτατο έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων και της ελευθερίας των ανθρώπων.

Οι περιβαλλοντιστές χρησιμοποιούν επίσης την ιδεολογία τους για να περιορίσουν την ατομική ελευθερία. Στις δυτικές χώρες, η δημιουργία οραμάτων για μια επικείμενη περιβαλλοντική καταστροφή έγινε ένα βολικό μέσο για να πειστούν οι άνθρωποι να παραιτηθούν από τα δικαιώματά τους. Ο Συνασπισμός Λογικής Άνθρακα με έδρα την Αυστραλία, ένας οργανισμός που στοχεύει στην «αποκατάσταση της ισορροπίας και της λογικής στη συζήτηση για τον άνθρακα», συνέταξε μια λίστα προτάσεων για νέους νόμους που θα ανάγκαζαν τους ανθρώπους να τροποποιήσουν τη συμπεριφορά τους στο όνομα της επίλυσης της υπερθέρμανσης του πλανήτη:

Απαγόρευση της δημιουργίας φωτιάς και των παραδοσιακών ηλεκτρικών κουζινών
Απαγόρευση των λαμπτήρων πυρακτώσεως
Απαγόρευση του εμφιαλωμένου νερού
Απαγόρευση των ιδιωτικών αυτοκινήτων από ορισμένες περιοχές
Απαγόρευση των τηλεοράσεων πλάσματος
Απαγόρευση των νέων αεροδρομίων
Απαγόρευση των επεκτάσεων σε υπάρχοντα αεροδρόμια
Απαγόρευση της «λειτουργίας αναμονής» στις συσκευές
Απαγόρευση της παραγωγής ενέργειας με καύση άνθρακα
Απαγόρευση των ηλεκτρικών συστημάτων ζεστού νερού
Απαγόρευση των διακοπών με αυτοκίνητο
Απαγόρευση των τριήμερων σαββατοκύριακων
Φορολόγηση των μωρών
Φορολόγηση των μεγάλων αυτοκινήτων
Φορολόγηση των χώρων στάθμευσης των σούπερ μάρκετ
Φορολόγηση των σκουπιδιών
Φορολόγηση των δεύτερων κατοικιών
Φορολόγηση των δεύτερων αυτοκινήτων
Φορολόγηση των πτήσεων με αεροπλάνο κατά τη διάρκεια των διακοπών
Φορολόγηση του ηλεκτρικού ρεύματος για την επιδότηση της ηλιακής ενέργειας
Φορολόγηση των εκθεσιακών χώρων για τα μεγάλα αυτοκίνητα
Οικολογικός φόρος σε αυτοκίνητα που εισέρχονται στις πόλεις
Απαίτηση άδειας για την οδήγηση αυτοκινήτου πέρα από τα όρια της πόλης διαμονής
Περιορισμός των επιλογών στις συσκευές
Έκδοση πιστώσεων άνθρακα σε κάθε άτομο
Υπαγόρευση προτύπων αποδοτικότητας καυσίμου
Διερεύνηση του τρόπου μείωσης της παραγωγής μεθανίου από τους Νορβηγικούς ταράνδους
Αφαίρεση λευκών γραμμών στους δρόμους ώστε οι οδηγοί να οδηγούν πιο προσεκτικά [74]

Ο περιβαλλοντισμός χρησιμοποιείται επίσης για την επέκταση του μεγέθους και της εξουσίας των κυβερνήσεων. Διάφορες δυτικές χώρες όχι μόνο διαθέτουν τεράστιες υπηρεσίες προστασίας του περιβάλλοντος, αλλά χρησιμοποιούν το περιβάλλον ως δικαιολογία για να ιδρύσουν νέες κυβερνητικές υπηρεσίες και να επεκτείνουν την εξουσία των υφιστάμενων. Όλες οι υπηρεσίες έχουν την γραφειοκρατική τάση για αυτοσυντήρηση και επέκταση, και οι περιβαλλοντικές υπηρεσίες δεν αποτελούν εξαίρεση. Καταχρώνται την εξουσία που έχουν στα χέρια τους για να διαδώσουν την αφήγηση της περιβαλλοντικής καταστροφής στο ευρύ κοινό, προκειμένου να εξασφαλίσουν περισσότερη χρηματοδότηση και να εξασφαλίσουν τις θέσεις τους εντός της κυβερνητικής δομής. Φυσικά, οι φορολογούμενοι είναι αυτοί που πληρώνουν τον λογαριασμό.

Η πόλη του Σαν Φρανσίσκο δημιούργησε μια θέση για έναν επικεφαλής για το κλίμα με ετήσιο μισθό 160.000 δολαρίων. Ένας από τους φτωχότερους δήμους του Λονδίνου, το Tower Hamlets, σε κάποιο σημείο είχε πενήντα οκτώ επίσημες θέσεις που σχετίζονταν με την κλιματική αλλαγή. [75] Η λογική είναι η ίδια με αυτή που χρησιμοποιούν τα πανεπιστήμια και οι εταιρείες για την πρόσληψη υπαλλήλων «ποικιλομορφίας».

Ο περιβαλλοντισμός χρησιμοποιείται ακόμη και για να υπονοήσει ότι η δημοκρατία είναι ξεπερασμένη και για να πιέσει για την εγκαθίδρυση μιας πολυεθνικής ή ακόμα και μιας παγκόσμιας ολοκληρωτικής κυβέρνησης. Οι περιβαλλοντιστές ισχυρίζονται ότι οι δημοκρατίες δεν μπορούν να διαχειριστούν την επερχόμενη περιβαλλοντική κρίση. Αντίθετα, για να ξεπεράσουμε τις προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας, πρέπει να υιοθετήσουμε ολοκληρωτικές ή αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης, ή τουλάχιστον ορισμένες πτυχές τους. [76]

Η συγγραφέας Τζανέτ Μπηλ συνόψισε αυτή τη νοοτροπία ως «η οικολογική κρίση μπορεί να επιλυθεί μόνο με ολοκληρωτικά μέσα» και «χρειάζεται μια ‘οικοδικτατορία’». [77] Υποστηρίζει ότι καμία ελεύθερη κοινωνία δεν θα έκανε αυτό που απαιτεί η πράσινη ατζέντα.

Ο Πωλ Ρ. Έρλιχ, ένας από τους ιδρυτές του περιβαλλοντισμού, έγραψε στο βιβλίο «How to Be a Survivor: A Plan to Save Spaceship Earth»:

1. Ο έλεγχος του πληθυσμού πρέπει να εισαχθεί τόσο στις υπεραναπτυγμένες όσο και στις υπανάπτυκτες χώρες·

2. Οι υπεραναπτυγμένες χώρες πρέπει να αποαναπτυχθούν·

3. Οι υπανάπτυκτες χώρες πρέπει να είναι ημι-αναπτυγμένες·

4. Πρέπει να θεσπιστούν διαδικασίες για την παρακολούθηση και τη ρύθμιση του παγκόσμιου συστήματος σε μια συνεχή προσπάθεια διατήρησης μιας βέλτιστης ισορροπίας μεταξύ του πληθυσμού, των πόρων και του περιβάλλοντος. [78]

Στην πράξη, εκτός από μια παγκόσμια ολοκληρωτική κυβέρνηση, καμία κυβέρνηση ή οργανισμός δεν θα μπορούσε να συσσωρεύσει τόση εξουσία. Τελικά, τα προγράμματα που προτείνουν οι περιβαλλοντιστές εξυμνούν τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό και υποδηλώνουν ότι το κομμουνιστικό σύστημα είναι ανώτερο.

Το Reuters εκτίμησε σε μια έκθεση του 2007 ότι το ΚΚΚ κατάφερε να περιορίσει τον πληθυσμό της Κίνας στα 1,3 δισεκατομμύρια — 300 εκατομμύρια λιγότερο από τα προβλεπόμενα 1,6 δισεκατομμύρια — λόγω της πολιτικής του ενός παιδιού που εφαρμόστηκε τη δεκαετία του 1980. Ο συντάκτης της έκθεσης σημείωσε ότι η πολιτική του ΚΚΚ είχε ως παρενέργεια τη συμβολή στη μείωση των παγκόσμιων εκπομπών άνθρακα, αγνοώντας εντελώς τη βιαιότητα με την οποία επιβλήθηκε η τυραννική πολιτική — συμπεριλαμβανομένων των αναγκαστικών αμβλώσεων και στειρώσεων, και των οικονομικών διώξεων — καθώς και το τραύμα και τα βάσανα που έφερε στα εκατομμύρια Κινέζες και τις οικογένειές τους, των οποίων τα θεμελιώδη δικαιώματα και η ιδιωτικότητα καταπατήθηκαν. [79]

Ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα που επηρεάζουν το περιβάλλον είναι η ρύπανση. Παρά την απώλεια εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων από τις μελλοντικές γενιές της Κίνας, το οικονομικό μοντέλο ενίσχυσης ανάπτυξης του ΚΚΚ καταναλώνει ενέργεια με τεράστιο ρυθμό, καθιστώντας τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας τον μεγαλύτερο ρυπαίνοντα στον κόσμο, με τη χειρότερη ατμοσφαιρική ρύπανση στις μεγάλες πόλεις και σοβαρή ρύπανση των υδάτων. Το νερό από τη συντριπτική πλειοψηφία των ποταμών στην ηπειρωτική Κίνα δεν είναι πλέον ασφαλές για πόση. Ο μολυσμένος αέρας από την Κίνα φυσάει πέρα από τη θάλασσα προς την Κορέα και την Ιαπωνία, διασχίζοντας ακόμη και τον Ειρηνικό Ωκεανό για να φτάσει στη Δυτική Ακτή της Αμερικής.

Λογικά, οι γνήσιοι περιβαλλοντιστές θα έπρεπε να κάνουν την κομμουνιστική Κίνα τον κύριο στόχο των επικρίσεών τους, αλλά περιέργως, πολλοί επαινούν το ΚΚΚ και το θεωρούν ακόμη και την ελπίδα για την προστασία του περιβάλλοντος. Ο ιστότοπος ειδήσεων του Κομμουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ, People’s World, έχει αναφερθεί εκτενώς σε περιβαλλοντικά νέα. Το κύριο θέμα των ρεπορτάζ του είναι ο ισχυρισμός ότι οι περιβαλλοντικές πολιτικές της κυβέρνησης Τραμπ θα καταστρέψουν τη χώρα, ακόμη και τον κόσμο, ενώ το ΚΚΚ είναι η δύναμη για τη σωτηρία του. [80]

Ο Κλάους έγραψε στο βιβλίο του: «Ο περιβαλλοντισμός είναι ένα κίνημα που σκοπεύει να αλλάξει ριζικά τον κόσμο ανεξάρτητα από τις συνέπειες (με κόστος ανθρώπινες ζωές και αυστηρούς περιορισμούς στην ατομική ελευθερία). Σκοπεύει να αλλάξει την ανθρωπότητα, την ανθρώπινη συμπεριφορά, τη δομή της κοινωνίας, το σύστημα αξιών — απλά τα πάντα!» [81]

Ο Κλάους πιστεύει ότι η στάση των περιβαλλοντιστών απέναντι στη φύση είναι ανάλογη με τη μαρξιστική προσέγγιση στην οικονομία: «Ο στόχος και στις δύο περιπτώσεις είναι να αντικατασταθεί η ελεύθερη, αυθόρμητη εξέλιξη του κόσμου (και της ανθρωπότητας) από τον υποτιθέμενο βέλτιστο, κεντρικό ή — χρησιμοποιώντας το σημερινό μοντέρνο επίθετο — παγκόσμιο σχεδιασμό της παγκόσμιας ανάπτυξης. Όπως και στην περίπτωση του κομμουνισμού, αυτή η προσέγγιση είναι ουτοπική και θα οδηγούσε σε αποτελέσματα εντελώς διαφορετικά από τα επιδιωκόμενα. Όπως και άλλες ουτοπίες, αυτή δεν μπορεί ποτέ να υλοποιηθεί και οι προσπάθειες για να υλοποιηθεί μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο μέσω περιορισμών της ελευθερίας, μέσω των επιταγών μιας μικρής, ελιτίστικης μειοψηφίας έναντι της συντριπτικής πλειοψηφίας». [82]

4. Εύρεση μιας αληθινής λύσης στην περιβαλλοντική κρίση

Η ανθρωπότητα και η Γη δημιουργήθηκαν από το θείο. Είναι ένα περιβάλλον στο οποίο οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν, να ευημερήσουν και να πολλαπλασιαστούν. Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν τους πόρους της φύσης και, ταυτόχρονα, έχουν την υποχρέωση να αγαπούν και να φροντίζουν το περιβάλλον που τους έχει δοθεί. Για χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι έχουν λάβει υπόψη τις προειδοποιήσεις που άφησε το θείον στην αρχαιότητα και έχουν ζήσει σε αρμονία με τη φύση.

Η εμφάνιση περιβαλλοντικών προβλημάτων είναι τελικά το αποτέλεσμα της ανθρώπινης ηθικής διαφθοράς. Στη σύγχρονη εποχή, αυτή η ηθική παρακμή έχει ενταθεί περαιτέρω από τη δύναμη της επιστήμης και της τεχνολογίας. Το μολυσμένο φυσικό περιβάλλον δεν είναι παρά μια εξωτερική εκδήλωση της εσωτερικής ηθικής ρύπανσης της ανθρωπότητας. Για να καθαρίσει το περιβάλλον, πρέπει κανείς να ξεκινήσει καθαρίζοντας την καρδιά.

Η άνοδος της περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης πηγάζει από το ανθρώπινο ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Ενώ αυτό είναι φυσικό και κατανοητό, έχει επίσης γίνει ένα παραθυράκι που εκμεταλλεύεται το κομμουνιστικό φάσμα. Ο κομμουνισμός έχει προσκολληθεί στον περιβαλλοντισμό για να δημιουργήσει πανικό μεγάλης κλίμακας, να υποστηρίξει ένα διαστρεβλωμένο σύνολο αξιών, να στερήσει από τους ανθρώπους την ελευθερία τους, να επιχειρήσει να επεκτείνει την κυβέρνηση, ακόμη και να επιβάλει μια παγκόσμια κυβέρνηση. Η υιοθέτηση αυτής της εναλλακτικής μορφής κομμουνισμού σε μια προσπάθεια διάσωσης του περιβάλλοντος μπορεί να οδηγήσει στην υποδούλωση της ανθρωπότητας.

Ένα υποχρεωτικό πολιτικό πρόγραμμα δεν είναι η απάντηση στα περιβαλλοντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, ούτε η εξάρτηση από τη σύγχρονη τεχνολογία είναι διέξοδος. Για να επιλύσουμε την κρίση, πρέπει να αποκτήσουμε μια βαθύτερη κατανόηση του σύμπαντος και της φύσης, καθώς και της σχέσης μεταξύ ανθρώπων και φύσης, διατηρώντας παράλληλα μια ορθή ηθική κατάσταση. Η ανθρωπότητα πρέπει να αποκαταστήσει τις παραδόσεις της, να βελτιώσει την ηθική και να βρει τον δρόμο της πίσω στο μονοπάτι που έθεσε το θείο. Με αυτόν τον τρόπο, οι άνθρωποι θα λάβουν φυσικά θεϊκή σοφία και ευλογίες, και ο όμορφος φυσικός κόσμος θα αποκατασταθεί, γεμάτος ζωή.

Παραπομπές

46. Jonathan Leake, “Wildlife Groups Axe Bellamy as Global Warming ‘Heretic,’” Sunday Times Online, May 15, 2005, https://web.archive.org/web/20080906161240/http://www.timesonline.co.uk/tol/news/uk/article522744.ece.
47. Christopher C. Horner, Red Hot Lies: How Global Warming Alarmists Use Threats, Fraud, and Deception to Keep You Misinformed (Washington, DC: Regnery Publishing, 2008), 78–79.
48. Ibid., 73–74.

49. Patrick J. Michaels and Robert C. Balling Jr., Climate of Extremes: Global Warming Science They Don’t Want You to Know (Washington, DC: Cato Institute, 2009), x–xiii.
50. James Taylor, “Associate State Climatologist Fired for Exposing Warming Myths,” The Heartland Institute, June 1, 2007, https://www.heartland.org/news-opinion/news/associate-state-climatologist-fired-for-exposing-warming-myths.
51. Hilary Lawson, dir., The Greenhouse Conspiracy (UK: Channel 4 Television, 1990), posted on YouTube by ZilogBob on February 16, 2015, https://www.youtube.com/watch?v=lvpwAwvDxUU.
52. Marc Morano, “Climate Skeptics Reveal ‘Horror Stories’ of Scientific Suppression,” US Senate Committee on Environment and Public Works, March 6, 2008, https://www.epw.senate.gov/public/index.cfm/press-releases-all?ID=865dbe39-802a-23ad-4949-ee9098538277.
53. US Congress, Senate, Subcommittee on Space, Science and Competitiveness, “Data or Dogma? Promoting Open Inquiry in the Debate Over the Magnitude of Human Impact on Climate Change,” 114th Cong., 2nd sess., December 8, 2015, https://curryja.files.wordpress.com/2015/12/curry-senate-testimony-2015.pdf.
54. Scott Waldman, “Judith Curry Retires, Citing ‘Craziness’ of Climate Science,” E&E News, January 4, 2017, https://www.eenews.net/stories/1060047798.
55. Roger Pielke Jr., as quoted in Waldman, “Judith Curry Retires.”

56. Rich Lowry, “A Shameful Climate Witch Hunt,” National Review, February 27, 2015, https://www.nationalreview.com/2015/02/shameful-climate-witch-hunt-rich-lowry/.
57. US Congress, Senate, Committee on Environment and Public Works, US Senate Minority Report: More Than 650 International Scientists Dissent Over Man-Made Global Warming Claims. Scientists Continue to Debunk ‘Consensus’ in 2008, S. Rep., December 11, 2008, https://www.epw.senate.gov/public/_cache/files/8/3/83947f5d-d84a-4a84-ad5d-6e2d71db52d9/01AFD79733D77F24A71FEF9DAFCCB056.senateminorityreport2.pdf.
58. Roy Spencer, The Great Global Warming Blunder: How Mother Nature Fooled the World’s Top Climate Scientists (New York: Encounter Books, 2010), 31.
59. Brendan O’Neill, “A Climate of Censorship,” The Guardian, November 22, 2006, https://www.theguardian.com/commentisfree/2006/nov/22/aclimateofcensorship.
60. Horner, Red Hot Lies, 107.

61. Hans von Spakovsky and Nicolas Loris, “The Climate Change Inquisition: An Abuse of Power That Offends the First Amendment and Threatens Informed Debate,” The Heritage Foundation, October 24, 2016, https://www.heritage.org/report/the-climate-change-inquisition-abuse-power-offends-the-first-amendment-and-threatens.
62. O’Neill, “A Climate of Censorship.”

63. John Fund, “Rollback Obama’s CAFE Power Grab, Give Car Consumers Freedom,” National Review, May 23, 2018, https://www.nationalreview.com/corner/fuel-standards-cafe-epa-rolls-back.
64. Ren Bingyan, as quoted in Ariana Eunjung Cha, “Solar Energy Firms Leave Waste Behind in China,” The Washington Post, March 9, 2008, http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2008/03/08/AR2008030802595.html?referrer=emailarticle&noredirect=on.
65. “The Paris Agreement on Climate Change,” Natural Resources Defense Council (NRDC), December 2015, issue brief: 15-11-Y, https://www.nrdc.org/sites/default/files/paris-climate-agreement-IB.pdf.
66. US President Donald J. Trump, “Statement by President Trump on the Paris Climate Accord,” The White House, June 1, 2017, https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/statement-president-trump-paris-climate-accord.
67. Michael Crichton, “Environmentalism Is a Religion: Remarks to the Commonwealth Club,” Hawaii Free Press, September 15, 2003, http://www.hawaiifreepress.com/ArticlesMain/tabid/56/ID/2818/Crichton-Environmentalism-is-a-religion.aspx.
68. Robert H. Nelson, “New Religion of Environmentalism,” Independent Institute, April 22, 2010, http://www.independent.org/news/article.asp?id=5081.
69. Freeman Dyson, “The Question of Global Warming,” The New York Review of Books, June 2008, https://www.nybooks.com/articles/2008/06/12/the-question-of-global-warming.
70. Damian Carrington, “IPCC Chair Rajendra Pachauri Resigns,” The Guardian, February 24, 2015, https://www.theguardian.com/environment/2015/feb/24/ipcc-chair-rajendra-pachauri-resigns.
71. Václav Klaus, “An Anti-Human Ideology,” Financial Post, October 20, 2010, https://business.financialpost.com/opinion/vaclav-klaus-an-anti-human-ideology.
72. Mark Steyn, “Children? Not If You Love the Planet,” The Orange County Register, December 14, 2007, https://www.ocregister.com/2007/12/14/mark-steyn-children-not-if-you-love-the-planet.
73. Emma Brindal, as quoted in Horner, Red Hot Lies, 214.
74. Ibid., 211–215.

75. Ibid., 227.

76. David Shearman and Joseph Wayne Smith, The Climate Change Challenge and the Failure of Democracy (Westport, CT: Praeger, 2007).
77. Janet Biehl, as quoted in Horner, Red Hot Lies, 219–220.
78. Paul Ehrlich, as quoted in Václav Klaus, Blue Planet in Green Shackles: What Is Endangered: Climate or Freedom? (Washington, DC: Competitive Enterprise Institute, 2008), 14.
79. Alister Doyle, “China Says One-Child Policy Helps Protect Climate,” Reuters, August 30, 2007, https://www.reuters.com/article/environment-climate-population-dc-idUSKUA07724020070831.
80. John Bachtell, “China Builds an ‘Ecological Civilization’ While the World Burns,” People’s World, August 21, 2018, https://www.peoplesworld.org/article/china-builds-an-ecological-civilization-while-the-world-burns.
81. Klaus, Blue Planet, 4.
82. Ibid., 7–8.

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο το νέο βιβλίο της συγγραφικής ομάδας των «Εννέα Σχολίων πάνω στο Κομμουνιστικό Κόμμα»: «Πώς το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας»

Πίνακας περιεχομένων

1. Κομμουνισμός και περιβαλλοντικό κίνημα

α. Τα τρία στάδια του περιβαλλοντισμού
β. Οι μαρξιστικές ρίζες των περιβαλλοντικών κινημάτων
γ. Οικολογικός μαρξισμός
δ. Οικολογικός σοσιαλισμός
ε. Κάνοντας πράσινο το νέο κόκκινο
στ. Χειραγώγηση της ρητορικής του περιβαλλοντισμού
ζ. Οικοτρομοκρατία
η. Greenpeace: Μία όχι και τόσο ειρηνική ιστορία

2. Κλιματική αλλαγή

α. Καταπνίγοντας τον αντίλογο
β. Η ‘ομοφωνία’ της κλιματικής επιστήμης

Παραπομπές

* * * * *

Ο Δημιουργός παρέχει τις συνθήκες για την ανθρώπινη ζωή και όλα τα πράγματα στη γη. Οι παραδοσιακοί πολιτισμοί δίνουν έμφαση στην καλοσυνάτη, συμβιωτική σχέση μεταξύ ανθρώπου και φύσεως. Όπως ο Κινέζος φιλόσοφος Ντονγκ Τζονγκσού έγραψε στο Πλούσιες Δροσοσταλίδες των Χρονικών Άνοιξης και Φθινοπώρου: «Το παν στη γη δημιουργήθηκε για το όφελος του ανθρώπου.» [1] Ταυτόχρονα, οι άνθρωποι πρέπει να αντιμετωπίζουν τη φύση με σεβασμό, ακολουθώντας τις αρχές του ουρανού και της γης.

Στην παραδοσιακή κινεζική φιλοσοφία, υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ των πάντων, καθώς και η απαίτηση να αποφεύγουν οι άνθρωποι να προκαλούν κακό. Το Κομφουκιανικό Δόγμα του Μέσου λέει: «Οι ηθικοί νόμοι διαμορφώνουν ένα σύστημα με τους νόμους με τους οποίους ουρανός και γη υποστηρίζουν και περιέχουν, επισκιάζουν και επιστεγάζουν όλα τα πράγματα. […] Είναι το ίδιο σύστημα νόμων από το οποίο όλα τα δημιουργημένα πράγματα παράγονται και αναπτύσσονται το κάθε ένα με την τάξη και το σύστημά του χωρίς να βλάπτει το ένα το άλλο. Οι λειτουργίες της φύσης δρουν χωρίς σύγκρουση ή σύγχυση.» [2] Ως εκ τούτου, στην αρχαία Κίνα, οι άνθρωποι φρόντιζαν για την προστασία του περιβάλλοντος. Σύμφωνα με τις πρώτες καταγραφές, κατά τη διάρκεια του Αυτοκράτορα Γιου (Yu) του Μεγάλου, περίπου τέσσερις χιλιετίες πριν, «τους τρεις μήνες της άνοιξης, οι άνθρωποι δεν πήγαιναν με τα τσεκούρια τους στο δάσος, ώστε το δάσος να μπορεί να μεγαλώσει. Τους τρεις μήνες του θέρους, οι άνθρωποι δεν έριχναν τα δίχτυα τους στους ποταμούς, ώστε τα ψάρια να μπορούν να αναπαραχθούν». [3] Ο Τζενγκ Τζι, ένας μαθητής και ακόλουθος του Κομφούκιου, έγραψε: «Το ξύλο θα πρέπει να κόβεται τις σωστές εποχές και τα ζώα να θανατώνονται τη σωστή ώρα». [4]

Τέτοια ρητά αντανακλούν τις παραδοσιακές ιδέες όχι μόνο του κινεζικού, αλλά και άλλων αρχαίων πολιτισμών ανά τον κόσμο – δηλαδή το να ακολουθάς το μέτρο σε όλα τα πράγματα και το να εκτιμάς και να προστατεύεις το φυσικό περιβάλλον.

Ύστερα από τη Βιομηχανική Επανάσταση, η κοινωνία αντιλαμβάνεται σταδιακά όλο και περισσότερο τη βαρύτατη οικολογική καταστροφή που προκαλεί η ρύπανση. Αρχίζοντας στη Δύση, αυτή η καταστροφή έχει εν μέρει περιοριστεί από την ψήφιση νόμων και κανονισμών για την προστασία του περιβάλλοντος. Στις ανεπτυγμένες χώρες, η σημασία της προστασίας του περιβάλλοντος αναγνωρίζεται από όλους.

Λιγότερο κατανοητός, ωστόσο, είναι ο τρόπος με τον οποίο οι περιβαλλοντικές αφηγήσεις που κυριαρχούν στην κοινωνία σήμερα έχουν διαμορφωθεί και χειραγωγηθεί από τον κομμουνισμό. Αν και το σκεπτικό για περιβαλλοντική προστασία είναι καλό, και πολλοί έχουν πραγματική επιθυμία να βελτιώσουν το περιβάλλον και να προασπιστούν τη μελλοντική ευημερία του πλανήτη και της ανθρωπότητας, κομμουνιστικά στοιχεία έχουν ελέγξει μεγάλο μέρος του περιβαλλοντικού κινήματος για να προωθήσουν τις πολιτικές τους ατζέντες. Η διείσδυση του κομμουνισμού στον περιβαλλοντισμό συμβαίνει πρακτικά από την αρχή του κινήματος.

Η περιβαλλοντική επιστήμη είναι ένα σύνθετο πεδίο μελέτης, με έρευνα που παραμένει μακριά από τελεσίδικα ευρήματα σε θέματα όπως κλιματική αλλαγή. Παρόλα αυτά, υπό την επιρροή της αριστερής ιδεολογίας, πολλοί «πράσινοι» ακτιβιστές και οργανισμοί έχουν απλοποιήσει την περιβαλλοντική προστασία και την έχουν μετατρέψει σε έναν πολιτικοποιημένο αγώνα, συχνά εφαρμόζοντας ακραίες μεθόδους και αφηγήσεις – φθάνοντας, μερικές φορές, στο σημείο του θρησκευτικού φανατισμού. Αντί να ακολουθούν τις αρχαίες διδασκαλίες του μέτρου και συντήρησης, οι ακραίοι αριστεροί περιβαλλοντιστές αποφεύγουν την ηθική και την παράδοση στη σταυροφορία τους κατά παντός «εχθρού» του περιβαλλοντισμού, από ιδιωτικές επιχειρήσεις έως την αναπαραγωγή. Αναμεμειγμένο με άλλα ακραία κινήματα, το πράσινο κίνημα χαρακτηρίζεται πλέον από παραπλανητική προπαγάνδα και καταπιεστικά πολιτικά μέτρα, κάτι που έχει μετατρέψει τον περιβαλλοντισμό σε μια «ελαφριά έκδοση» του κομμουνισμού.

Αυτό το κεφάλαιο εστιάζει στη σύνδεση του περιβαλλοντισμού ως ιδεολογία με τον κομμουνισμό, καθώς και στη χειραγώγηση του περιβαλλοντικού κινήματος με στόχο την προώθηση των στόχων του κομμουνισμού.

Κομμουνισμός και περιβαλλοντικό κίνημα

Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του ανατολικοευρωπαϊκού κομμουνιστικού μπλοκ, οι κομμουνιστές συνέχισαν να απλώνουν την επιρροή τους σε ανατολικές και δυτικές κοινωνίες, προσπαθώντας παράλληλα να εγκαθιδρύσουν μια στενά ελεγχόμενη παγκόσμια κυβέρνηση. Για να το πετύχει αυτό, ο κομμουνισμός πρέπει να δημιουργήσει ή να χρησιμοποιήσει έναν «εχθρό» που απειλεί και τρομοκρατεί όλη την ανθρωπότητα, ώστε οι άνθρωποι να συναινέσουν μαζικά να παραδώσουν τόσο την προσωπική ελευθερία τους όσο και την εθνική κυριαρχία. Η δημιουργία παγκόσμιου πανικού για τις ελλοχεύουσες περιβαλλοντικές και οικολογικές καταστροφές είναι μια σχεδόν εγγυημένη οδός για την επίτευξη αυτού του στόχου.

α. Τα τρία στάδια του περιβαλλοντισμού

Η δημιουργία και ανάπτυξη του περιβαλλοντικού κινήματος φέρει σημαντική επιρροή από την κομμουνιστική ιδεολογία. Η ανάπτυξή της μπορεί να αναλυθεί σε τρία στάδια.

Πρώτο στάδιο

Το πρώτο στάδιο ήταν μια θεωρητική «περίοδος εκκόλαψης», με τις απαρχές της στα χρόνια που ακολούθησαν τη δημοσίευση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, το 1848, από τους Καρλ Μαρξ και Φρήντριχ Ένγκελς, και διάρκεια έως την πρώτη Ημέρα της Γης, το 1970.

Ο Μαρξ και οι οπαδοί του δεν εστίαζαν τη θεωρητική του συζήτηση στον περιβαλλοντισμό, αλλά ο μαρξιστικός αθεϊσμός και υλισμός ήταν φύσει συμβατοί με την κύρια τάση του μοντέρνου περιβαλλοντικού κινήματος. Ο Μαρξ διακήρυξε ότι ο καπιταλισμός αντιτίθεται στη φύση (δηλαδή, στο περιβάλλον). Οι μαρξιστές επινόησαν τον όρο «οικοσύστημα» και ήσυχα ενστάλαξαν στον περιβαλλοντισμό διάφορα δημόσια θέματα.

Την τελευταία δεκαετία αυτού του σταδίου, από το 1960 έως το 1970, δύο δημοφιλή βιβλία – η Σιωπηλή άνοιξη (1962) και η Πληθυσμιακή βόμβα (1968) – έφεραν τον περιβαλλοντισμό στη δημόσια σφαίρα και συνέβαλαν στην πολιτικοποίησή του. Το πρώτο ήγειρε λογικές ανησυχίες για την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος από τα χημικά εντομοκτόνα, ενώ το τελευταίο καλούσε για άμεσο και εκτεταμένο έλεγχο πληθυσμού, σπέρνοντας τους σπόρους για τα ενάντια στον άνθρωπο ρεύματα που βλέπουμε στο ακραίο περιβαλλοντικό κίνημα σήμερα.

Δεύτερο στάδιο

Σε ένα υψηλότερο επίπεδο προσέγγισης, η αντικουλτούρα της δεκαετίας του 1960 λειτούργησε σχεδόν σαν μια στρατιωτική παρέλαση κομμουνιστικών στοιχείων στην Δύση. Βρέθηκε στο προσκήνιο μέσω παρείσφρησης σε κινήματα υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων και κατά του πολέμου, και μετά γρήγορα εξαπλώθηκε σε άλλες μορφές πάλης κατά του «συστήματος»,: στο φεμινιστικό κίνημα, τη σεξουαλική επανάσταση και τον περιβαλλοντισμό, μεταξύ άλλων. Αυτή είναι η ρίζα της αύξησης της δημοτικότητας της περιβαλλοντικής ιδεολογίας και αναστάτωσης.

Η πρώτη Ημέρα Γης, το 1970, σήμανε την αρχή του δεύτερου σταδίου. Λίγο μετά, το 1972, τα Ηνωμένα Έθνη έκαναν το πρώτο τους συνέδριο για το Ανθρώπινο Περιβάλλον, στη Στοκχόλμη. Πολλοί οργανισμοί και ομάδες επιτήρησης σχηματίστηκαν ραγδαία. Στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη, αυτές οι ομάδες πίεσαν κυβερνήσεις μέσω διαδηλώσεων, προπαγάνδας, ακτιβισμού υπό την αμφίεση της επιστημονικής έρευνας κ.ο.κ.

Τρίτο στάδιο

Το τρίτο στάδιο άρχισε την παραμονή της λήξης του Ψυχρού Πολέμου, όταν ο κομμουνισμός βρισκόταν σε πολιτική κατάρρευση στην Ανατολική Ευρώπη. Εκείνο τον καιρό, οι κομμουνιστές άρχισαν να αλλάζουν μεθόδους, προωθώντας το αφήγημα της «σωτηρίας του κόσμου».

Το 1988, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Μετεωρολογίας και το Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών δημιούργησαν τη Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC), και η ιδέα της παγκόσμιας αύξησης της θερμοκρασίας άρχισε να υπεισέρχεται στο πολιτικό πεδίο. Το 1990, μερικούς μήνες πριν την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η Μόσχα φιλοξένησε ένα διεθνές συνέδριο για το περιβάλλον. Μιλώντας στο συνέδριο, ο σοβιετικός επικεφαλής Μιχαήλ Γκορμπατσόφ προέτρεψε για την ίδρυση ενός διεθνούς συστήματος περιβαλλοντικής επιτήρησης και για μια διαθήκη για την προστασία «ιδιαίτερων περιβαλλοντικών ζωνών». Εξέφρασε επίσης την υποστήριξή  του σε περιβαλλοντικά προγράμματα των ΗΕ, καθώς και στο επόμενο συνέδριο, που τελικά έγινε το 1992 στο Ρίο ντε Τζανέιρο, στη Βραζιλία. [5]

Όπως φάνηκε, η πλειοψηφία των Δυτικών περιβαλλοντιστών αποδέχθηκε αυτές τις προτάσεις και άρχισε να βλέπει την παγκόσμια, ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή ως μία βασική απειλή κατά της ανθρωπότητας. Η προπαγάνδα που χρησιμοποιούσε την περιβαλλοντική προστασία ως δικαιολογία για πολιτικές κρατικής επέκτασης διογκώθηκε, ενώ ο αριθμός και η κλίμακα των περιβαλλοντικών νόμων και κανονισμών αυξήθηκαν ραγδαία.

Λόγω της πολιτικοποίησης των περιβαλλοντικών θεμάτων, η προπαγάνδα και τα συνθήματα επισκίασαν τη λογική πολιτική και επιστημονική έρευνα, όπως θα συζητηθεί αργότερα σε αυτό το κεφάλαιο.

β. Οι μαρξιστικές ρίζες των περιβαλλοντικών κινημάτων

Η ανατολική παράδοση βλέπει τα ανθρώπινα όντα ως το πνεύμα όλης της ύλης και ένα εκ των Τριών Ταλέντων (ουρανός, γη, και ανθρώπινα όντα), ενώ οι Δυτικές θρησκείες διδάσκουν ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό κατ΄ εικόνα Του. Συνεπώς, η ανθρώπινη ζωή έχει υψηλότερη αξία, σκοπό και αξιοπρέπεια. Η φύση υπάρχει για να τρέφει την ανθρωπότητα και οι άνθρωποι έχουν την υποχρέωση να τιμούν και να προστατεύουν το φυσικό περιβάλλον.

Στα μάτια των αθεϊστών και των υλιστών, ωστόσο, η ανθρώπινη ζωή δεν έχει μια τέτοια ειδική ποιότητα. Ο Ένγκελς έγραψε σε ένα δοκίμιο: «Η ζωή είναι ο τρόπος ύπαρξης σωμάτων πρωτεϊνών» [6]. Κατά την άποψή του, η ανθρώπινη ζωή είναι απλώς ένας συνδυασμός πρωτεϊνών, όχι διαφορετική στην ουσία από τα ζώα και φυτά. Σε αυτό το πλαίσιο, η ιδέα ότι οι άνθρωποι μπορεί να στερηθούν την ελευθερία τους, ακόμα και τη ζωή τους, για την προστασία της φύσης ακούγεται λογική.

Στην ενημέρωση του βιβλίου του του 1840 για την οργανική χημεία, ο Γερμανός χημικός Γιούστους φον Λήμπιγκ (Justus von Liebig) επέκρινε τους Βρετανούς αγρότες για χρήση εισαγόμενης κοπριάς πτηνών ως λίπασμα. Η βρετανική γεωργία είχε ωφεληθεί από την κοπριά πτηνών, ένα αποτελεσματικό λίπασμα που έκανε γόνιμο το έδαφος, και οι σοδειές των χωραφιών είχαν αυξηθεί σημαντικά. Έως τα μέσα του 19ου αιώνα, οι Βρετανοί είχαν πολλές υψηλής ποιότητας πηγές τροφίμων. Ο φον Λήμπιγκ παρουσίασε διάφορα επιχειρήματα κατά της εκτεταμένης χρήσης εισαγόμενου λιπάσματος, μεταξύ των οποίων οι συνέπειες της συλλογής κοπριάς στους νησιωτικούς πληθυσμούς των πτηνών, και η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα της μεθόδου. Επέκρινε ακόμη και το μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής και τις πολυμελείς οικογένειες του βρετανικού πληθυσμού, ο οποίος τρεφόταν καλά, με το επιχείρημα ότι περισσότεροι άνθρωποι σήμαιναν μεγαλύτερη περιβαλλοντική καταστροφή. [7]

Ο Μαρξ μελέτησε προσεκτικά το έργο του φον Λήμπιγκ όταν έγραφε το Κεφάλαιο και χρησιμοποίησε τα επιχειρήματα του Γερμανού για να επιτεθεί στο καπιταλιστικό σύστημα. Ο Μαρξ επιδοκίμασε το έργο του φον Λήμπιγκ επειδή «ανέπτυξε από την οπτική γωνία της φυσικής επιστήμης την αρνητική, δηλαδή καταστροφική, πλευρά της σύγχρονης γεωργίας» [8]. Ο Μαρξ θεωρούσε κάθε προσπάθεια δημιουργίας πλούτου μέσω της χρήσης των φυσικών πόρων ως φαύλο κύκλο, με τον αφορισμό ότι «μια λογική γεωργία είναι ασύμβατη με το καπιταλιστικό σύστημα».

Αφότου ο Βλαντίμιρ Λένιν και το κόμμα των Μπολσεβίκων έκαναν το πραξικόπημα του 1917 στη Ρωσία, εφάρμοσαν τάχιστα τον Νόμο για τη Γη και τον Νόμο για τα Δάση, δημεύοντας στο όνομα του κόμματος γη, δάση, νερό, ορυκτά, ζώα και φυτικούς πόρους, και απαγορεύοντας τη μη εγκεκριμένη χρήση τους.

Ο Αμερικανός μετεωρολόγος και συγγραφέας Μπράιαν Σάσμαν (Brian Sussman) παρατηρεί στο βιβλίο του με τίτλο «Eco-Tyranny: How the Left’s Green Agenda Will Dismantle America» («Οικοτυραννία: Η αποδόμηση της Αμερικής από την αριστερή πράσινη ατζέντα», 2012) ότι οι ιδέες του Μαρξ και του Λένιν διαμορφώνουν τη βάση των σημερινών περιβαλλοντιστών. Κατά την άποψή τους, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να κερδίζει από τους φυσικούς πόρους. «Είτε είναι η σωτηρία των δασών, των φαλαινών, σαλιγκαριών ή του κλίματος, όλα έχουν να κάνουν με ένα βαθιά ριζωμένο ‘πιστεύω’ ότι η αναζήτηση τέτοιων κερδών είναι ανήθικη και ότι τελικά θα καταστρέψει τον πλανήτη, εκτός αν ανασχεθεί ολοκληρωτικά», γράφει ο Σάσμαν [9].

Στην ανάπτυξη και εξέλιξη του παγκόσμιου περιβαλλοντικού κινήματος συμμετείχε ένας μεγάλος αριθμός στοχαστών, πολιτικών, επιστημόνων, κοινωνικών ακτιβιστών και προσωπικοτήτων των μέσων ενημέρωσης. Αυτό το πόνημα δεν επαρκεί για να παρουσιάσει τις σκέψεις τους, τις ομιλίες και τις δράσεις τους πλήρως, ωστόσο υπάρχει ένας δεν μπορεί να αγνοηθεί: ο Καναδός Μωρίς Στρονγκ (Maurice Strong), ιδρυτής και πρώτος διευθυντής του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των ΗΕ. Ο Στρονγκ οργάνωσε συνέδρια των ΗΕ όπως το συνέδριο του 1972 για το Ανθρώπινο Περιβάλλον και το συνέδριο του 1992 για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη. Επηρεάστηκε βαθιά από την εξαδέλφη του, Άννα-Λουίζ Στρονγκ, μια γνωστή δημοσιογράφο αριστερών τάσεων, που υποστήριξε το κινεζικό κομμουνιστικό κίνημα και θάφτηκε στην Κίνα. Ο Στρονγκ είχε πει για τον εαυτό του ότι είναι «σοσιαλιστής σε ιδεολογία, καπιταλιστής σε μεθοδολογία» [10].

Η θέση του στο παγκόσμιο περιβαλλοντικό κίνημα ήταν εξέχουσα. Οι απόψεις που εξέφραζε το τμήμα των ΗΕ με επικεφαλής τον Στρονγκ μοιάζουν σχεδόν απόλυτα με τη μαρξιστική θεωρία. Η εισαγωγή στην αναφορά του Παγκοσμίου Συνεδρίου για τους Ανθρώπινους Οικισμούς του 1976 λέει: «Η ιδιοκτησία γης είναι βασικό όργανο συσσώρευσης πλούτου και έτσι συνεισφέρει στην κοινωνική αδικία. Ο δημόσιος έλεγχος της χρήσης της γης είναι συνεπώς απαραίτητος» [11]. Ο Στρονγκ έζησε στο Πεκίνο μετά τη συνταξιοδότησή του, αλλά πέθανε στον Καναδά, το 2015.

Η Νάταλι Γκραντ Ράγκα (Natalie Grant Wraga), ειδική στις τακτικές παραπληροφόρησης της Σοβιετικής Ένωσης, έγραψε σε άρθρο του 1998: «Η προστασία του περιβάλλοντος έχει γίνει βασικό εργαλείο επίθεσης κατά της Δύσης και όλων όσων η Δύση υποστηρίζει. Η προστασία του περιβάλλοντος μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πρόσχημα υιοθέτησης σειράς μέτρων σχεδιασμένων να υπονομεύσουν τη βιομηχανική βάση των ανεπτυγμένων χωρών. Μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για να εισάγει δυσκολίες, υποβαθμίζοντας το επίπεδο διαβίωσης και φυτεύοντας κομμουνιστικές αξίες» [12].

γ. Οικολογικός μαρξισμός

Στις μεταβατικές περιόδους του 19ου και του 20ού αιώνα, ο Βρετανός επιστήμονας Άρθουρ Τάνσλεϋ εισήγαγε τις ιδέες της οικολογίας και του οικοσυστήματος. Ο Τάνσλεϋ ήταν ο πρώτος πρόεδρος της Βρετανικής Οικολογικής Εταιρείας. Ενώ μαθήτευε στο University College του Λονδίνου, επηρεάστηκε βαθιά από τον δαρβινικό ζωολόγο Ρέυ Λάνκεστερ [13]. Και οι δύο ήταν φαμπιανοί σοσιαλιστές. Ο Λάνκεστερ ήταν συχνός καλεσμένος και φίλος του Μαρξ, και κάποτε έγραψε στον Μαρξ λέγοντας ότι διάβαζε το Das Kapital (το Κεφάλαιο, 1867) «με τη μεγαλύτερη απόλαυση και κέρδος» [14].

Οι αρχικοί σύνδεσμοι μεταξύ οικολογικών ιδεών και μαρξισμού φαίνεται να εμφανίζονται σε αυτές τις διασυνδέσεις μεταξύ Τάνσλεϋ, Λάνκεστερ, και Μαρξ. Ο περιβαλλοντισμός είναι μια ιδεολογία που ασχολείται με την προστασία του περιβάλλοντος από γενική ζημία και κακή χρήση, αλλά η οικολογία ασχολείται με τη σχέση μεταξύ ζωντανών όντων και του περιβάλλοντός τους, παρέχοντας έτσι μία θεωρητική βάση για τον ορισμό της ζημίας που γίνεται στο περιβάλλον. Ο οικο-μαρξισμός πηγαίνει αυτές τις ιδέες ένα βήμα παραπέρα, προσθέτοντας την έννοια των οικολογικών κρίσεων για να ενισχύσει τα επιχειρήματά του περί της οικονομικής κατάρρευσης του καπιταλισμού. Προσπαθεί να επεκτείνει την υποτιθέμενη σύγκρουση μεταξύ μπουρζουαζίας και προλεταριάτου προσθέτοντας μια εγγενή σύγκρουση μεταξύ παραγωγής και περιβάλλοντος. Αυτή είναι η θεωρία της διπλής κρίσης ή διπλής σύγκρουσης. Σύμφωνα με τη μαρξιστική θεωρία, η κύρια σύγκρουση του καπιταλισμού είναι μεταξύ των παραγωγικών δυνάμεων και των σχέσεων παραγωγής, ενώ η δευτερεύουσα κρίση γίνεται μεταξύ περιβάλλοντος της παραγωγής (του οικοσυστήματος) και των παραγωγικών δυνάμεων (καπιταλισμού). Από τη μαρξιστική άποψη, η κύρια σύγκρουση οδηγεί σε οικονομική κρίση, ενώ η δευτερεύουσα σύγκρουση οδηγεί σε οικολογική κρίση. [15]

Ο τελευταίος αιώνας απέδειξε λανθασμένη τη μαρξιστική πρόβλεψη ότι ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει από μόνος του. Αντιθέτως, συνεχίζει να ακμάζει. Για να διατηρήσουν τη μάχη κατά του καπιταλισμού και της ιδιωτικής επιχείρησης, οι κομμουνιστές χρησιμοποίησαν με κακόβουλο τρόπο λογικές περιβαλλοντικές ανησυχίες και δημιούργησαν μια περιβαλλοντική ιδεολογία με ρίζες στη μαρξιστική θεωρία, υιοθετώντας τη νέα κραυγή συσπείρωσης της «οικολογικής κατάρρευσης».

δ. Οικολογικός σοσιαλισμός

Όπως φαίνεται από το όνομά του, ο οικοσοσιαλισμός είναι μια ιδεολογία που συνδυάζει οικολογία και σοσιαλισμό. Συνδέοντας τυπικές σοσιαλιστικές απαιτήσεις, όπως για «κοινωνική δικαιοσύνη», με οικολογικές ανησυχίες, επιχειρεί να προωθήσει τη σοσιαλιστική ιδεολογία με νέους τρόπους.

Ένα καλό παράδειγμα οικοσοσιαλισμού είναι το Οικοσοσιαλιστικό Μανιφέστο, που γράφτηκε το 2001 από τον Τζολ Κοβέλ και Μάικλ Λούγουι. Ο Κοβέλ ήταν ακτιβιστής κατά του πολέμου στο Βιετνάμ και αργότερα καθηγητής ψυχιατρικής που έβαλε ανεπιτυχώς υποψηφιότητα για προεδρικός υποψήφιος του Πράσινου Κόμματος το 2000. Ο Λούγουι, κοινωνιολόγος, είναι μέλος της Τροτσκιστικής Δ΄ Διεθνούς. Με το μανιφέστο τους, οι συγγραφείς δηλώνουν ότι θέλουν να «χτίσουν ένα κίνημα που να μπορεί να αντικαταστήσει τον καπιταλισμό με μια κοινωνία στην οποία η κοινή ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής αντικαθιστά την καπιταλιστική ιδιοκτησία, και στην οποία η διατήρηση και αποκατάσταση των οικοσυστημάτων θα είναι θεμελιώδες τμήμα όλης της ανθρώπινης δραστηριότητας». Δεν έβλεπαν τον οικοσοσιαλισμό ως απλώς κλάδο του σοσιαλισμού, αλλά μάλλον ως το νέο όνομα του σοσιαλισμού σε μια νέα εποχή [16].

ε. Κάνοντας το πράσινο το νέο κόκκινο

Όταν ο περιβαλλοντισμός μπήκε στην πολιτική, γεννήθηκε η πράσινη πολιτική ή οικοπολιτική. Τα πράσινα κόμματα, που πλέον υπάρχουν σε πολλές χώρες, είναι αποτέλεσμα της πράσινης πολιτικής, που τυπικά εκτείνεται πέρα από την περιβαλλοντική προστασία για να περιλάβει αριστερά προγράμματα όπως κοινωνική δικαιοσύνη, φεμινισμό, αντιπολεμικό ακτιβισμό, και ειρηνισμό. Οι Παγκόσμιοι Πράσινοι, για παράδειγμα, είναι ένας διεθνής οργανισμός συναφής με το Πράσινο Κόμμα, και το πρόγραμμά τους είναι έντονα επηρεασμένο από μαρξιστική ιδεολογία [17]. Μετά την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης, πολλά πρώην μέλη κομμουνιστικών κομμάτων και εναπομείνασες κομμουνιστικές δυνάμεις έγιναν μέλη ή ίδρυσαν πράσινα κόμματα, ενισχύοντας τον αριστερό χαρακτήρα της πράσινης πολιτικής.

Ο πρώην Σοβιετικός επικεφαλής Γκορμπατσόφ προσπάθησε, αλλά απέτυχε να εισέλθει και πάλι στην πολιτική. Τότε πέρασε στον περιβαλλοντισμό και ίδρυσε τον Διεθνή Πράσινο Σταυρό. Ο Γκορμπατσόφ συχνά προώθησε την ίδρυση παγκόσμιας κυβέρνησης για την πρόληψη μιας οικολογικής καταστροφής [18].

Πολλά κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης εμπλέκονται άμεσα σε κινήματα προστασίας περιβάλλοντος. Ο Τζακ Μάντυ, ακτιβιστής εργατικής ένωσης και συνιδρυτής του κινήματος πράσινης απαγόρευσης της Αυστραλίας, ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Αυστραλίας. Η γυναίκα του ήταν η εθνική πρόεδρος του κόμματος από το 1979 έως το 1982 [19].

στ. Χειραγώγηση της ρητορικής για τον περιβαλλοντισμό

Η εκκίνηση μαζικών κινημάτων είναι μία από τις στρατηγικές του κομμουνισμού για τη γενικευμένη διάδοση της επιρροής του. Πολλοί περιβαλλοντικοί οργανισμοί κινητοποιούν μεγάλους αριθμούς ανθρώπων για να λάβουν μέρος σε εκστρατείες περιβαλλοντικής προστασίας, ασκούν πίεση και χειραγωγούν κυβερνητικά ινστιτούτα για να διαμορφώσουν και να επιβάλουν παράλογες συμφωνίες και κανονισμούς, και δημιουργούν βίαια συμβάντα για να κάνουν την κοινωνία να σιωπήσει.

Όπως είχε πει ο ακροαριστερός Σολ Ολίνσκυ, είναι αναγκαίο να κρυφτούν τους πραγματικούς σκοπούς του κινήματος και να κινητοποιηθούν οι άνθρωποι σε μεγάλη κλίμακα για να δράσουν υποστηρικτικά σε τοπικούς, προσωρινούς, λογικούς ή θετικούς στόχους. Όταν οι άνθρωποι συνηθίζουν αυτές τις ήπιες μορφές ακτιβισμού, είναι σχετικά εύκολο να τους κάνεις να δράσουν για πιο ακραίους σκοπούς. «Θυμηθείτε: με το που οργανώνετε ανθρώπους για ένα ζήτημα για το οποίο υπάρχει ομοφωνία, όπως η μόλυνση, έχετε ένα οργανωμένο πλήθος σε κίνηση. Από εκεί είναι ένα μικρό και φυσικό βήμα προς την πολιτική μόλυνση, προς τη μόλυνση του Πενταγώνου», έγραψε ο Ολίνσκυ [20].

Πολλές αριστερές ομάδες χρησιμοποιούν τον περιβαλλοντισμό ως ιδεολογική συσκευασία για να οργανώνουν δράσεις στον δρόμο ζητώντας επανάσταση. Για παράδειγμα, αν μια χώρα έχει ένα «λαϊκό κίνημα κλίματος», μπορείτε να καταλάβετε ότι είναι ένα παράγωγο κομμουνιστικών κομμάτων. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οργανισμοί που εμπλέκονται περιλαμβάνουν το Κομμουνιστικό Κόμμα ΗΠΑ, τη Σοσιαλιστική Δράση, το Μαοϊκό Κομμουνιστικό Κόμμα ΗΠΑ, την Οικολογική Κοινωνία Αμερικής, το Κόμμα Σοσιαλιστών Εργατών, τη Σοσιαλιστική Εναλλακτική, τους Δημοκρατικούς Σοσιαλιστές Αμερικής και άλλα. Τέτοιες ομάδες έκαναν τη Λαϊκή Πορεία Κλίματος, παρελαύνοντας σαν μια θάλασσα κόκκινων σημαιών στις μεγάλες αμερικανικές πόλεις, συμπεριλαμβανομένης της πρωτεύουσας. Τα συνθήματα που ακούγονται σε αυτές τις εκδηλώσεις περιλαμβάνουν τα «Αλλαγή συστήματος, όχι αλλαγή κλίματος», «Ο καπιταλισμός μάς σκοτώνει», «Ο καπιταλισμός καταστρέφει το περιβάλλον», «Ο καπιταλισμός σκοτώνει τον πλανήτη» και «Πολεμήστε για ένα σοσιαλιστικό μέλλον» [21].

Με όλο και περισσότερα κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά στοιχεία να ενισχύουν τον περιβαλλοντισμό, η «πράσινη ειρήνη» έχει μετατραπεί σε μία «κόκκινη επανάσταση».

ζ. Οικοτρομοκρατία

Υπάρχουν πολλοί κλάδοι ακραίου περιβαλλοντισμού, όπως βαθιά οικολογία, οικοφεμινισμός, κοινωνική οικολογία και βιοπεριοχισμός, με κάποιους να είναι εξαιρετικά ακραίοι. Ο γνωστότερος περιλαμβάνει ομάδες όπως η «Πρώτα η Γη!» και «Απελευθερωτικό Μέτωπο Γης», που χρησιμοποιούν άμεση δράση – συχνά καταστρεπτικές πράξεις γνωστές ως οικοτρομοκρατία – για να σταματήσουν δραστηριότητες που θεωρούν επιβλαβείς προς το περιβάλλον. Η «Πρώτα η Γη!» ονομάστηκε το 1979, και το σύνθημά της είναι «Κανένας συμβιβασμός στην υπεράσπιση της Μητέρας Γης!» Η ομάδα στοχεύει επιχειρήσεις υλοτομίας, φράγματα και άλλα έργα, χρησιμοποιώντας άμεση δράση και «δημιουργική κοινωνική ανυπακοή». Μια από τις πιο γνωστές τακτικές της ομάδας αποκαλείται ‘κάθισμα σε δέντρα’, όπου μέλη κάθονται κάτω ή πάνω σε δέντρα για να αποτρέψουν την κοπή. Αυτές οι δράσεις έχουν προσελκύσει πολλούς αριστερούς, αναρχικούς και άλλους αντικομφορμιστές.

Το 1992, κάποια από τα περισσότερο ακραία μέλη άρχισαν έναν κλάδο με όνομα «Επαναστατικό Μέτωπο Γης» (ΕΜΓ, ELF), αντιγράφοντας το όνομα ELF από την ομάδα Environmental Life Force (Περιβαλλοντική Δύναμη Ζωής) που διαλύθηκε το 1978, και υιοθέτησαν τις τακτικές του ανταρτοπολέμου, ειδικά τον εμπρησμό. Τον Δεκέμβριο του 2000, η EΜΓ διέπραξε σειρά βανδαλισμών και καταστροφών στο Λονγκ Άιλαντ της Νέας Υόρκης, σπάζοντας εκατοντάδες παράθυρα και ψεκάζοντας με σπρέι καινούριες κατοικίες και τα εταιρικά γραφεία του McDonald’s, βάζοντας φωτιά σε δεκαέξι κτίρια σε ένα εργοτάξιο συγκροτήματος μονοκατοικιών, καθώς και σε τέσσερις πολυτελείς κατοικίες τουλάχιστον. Η κύρια δικαιολογία για τον εμπρησμό ήταν ότι τα σπίτια ήταν «τα μελλοντικά κρησφύγετα της πλούσιας ελίτ» και χτίζονταν σε δάση και υγροτόπους. Κατά τη διάρκεια αυτών των δράσεων, η EΜΓ χρησιμοποιούσε το σύνθημα «Αν το χτίσετε, θα το κάψουμε» [22].

Το 2005, το FBI ανακοίνωσε ότι η EΜΓ και άλλες ακραίες οργανώσεις, οι οποίες δήλωναν ότι εμπλέκονταν σε περισσότερα από 1.200 εγκληματικά περιστατικά από το 1990, προκαλώντας ζημία σε ιδιοκτησίες δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων, συνιστούσαν σοβαρή τρομοκρατική απειλή για τις Ηνωμένες Πολιτείες [23]. Η δράση της οργάνωσης είχε από καιρό υπερβεί τα όρια της φυσιολογικής πολιτικής διαδήλωσης και της διαφωνίας. Η κομμουνιστική ιδεολογία καλλιέργησε το μίσος για να μετατρέψει κάποιους περιβαλλοντιστές σε τρομοκράτες.

η. Greenpeace: Μία όχι και τόσο ειρηνική ιστορία

Η Greenpeace, η οποία ιδρύθηκε το 1971, είναι ο μεγαλύτερος περιβαλλοντικός οργανισμός στον κόσμο, με γραφεία σε περισσότερες από πενήντα χώρες και ετήσια έσοδα περισσότερα από $350 εκατομμύρια. Επίσης, είναι ένας από τους πλέον ακραίους περιβαλλοντικούς οργανισμούς.

Ο συνιδρυτής της Greenpeace Πωλ Γουότσον, που έφυγε από τον οργανισμό το 1977, είπε: «Το μυστικό για την επιτυχία του [πρώην διευθυντή] Ντέηβιντ Μακ Τάγκαρτ είναι το μυστικό για την επιτυχία της Greenpeace: Δεν έχει σημασία τι ισχύει, έχει μόνο σημασία το τι πιστεύουν οι άνθρωποι ότι ισχύει. […] Είσαι αυτό που τα μέσα λένε ότι είσαι. [Η Greenpeace] έγινε ένας μύθος, και μια μηχανή παραγωγής μύθων» [24].

Ο Πάτρικ Μουρ, επίσης ιδρυτικό μέλος, ήταν αφοσιωμένος στην περιβαλλοντική προστασία, αλλά άφησε τον οργανισμό μετά από 15 χρόνια, λέγοντας ότι είχε «πάρει μια απότομη, αριστερή στροφή προς την πολιτική». Είχε αναπτυχθεί σε έναν ακραίο οργανισμό που έδειχνε εχθρότητα προς κάθε βιομηχανική κίνηση και αντανακλούσε μια ατζέντα που βασιζόταν περισσότερο στην πολιτική παρά στην επιστήμη. [25]

Το 2007, έξι μέλη της Greenpeace μπήκαν χωρίς άδεια σε ένα βρετανικό εργοστάσιο άνθρακα, δεχόμενοι μήνυαση για πρόκληση ζημίας ~30.000 βρετανικών λιρών. Παραδέχθηκαν πως προσπάθησαν να κλείσουν το εργοστάσιο, αλλά ισχυρίστηκαν ότι το έκαναν για να αποτρέψουν ακόμα μία μεγαλύτερη ζημία: μια περιβαλλοντική κρίση λόγω της εκπομπής των αερίων θερμοκηπίου. Το δικαστήριο δεν απέδωσε καμία κατηγορία στους έξι. Πριν από αυτό, η Greenpeace είχε πετύχει αρκετές νομικές νίκες για καταστροφικές πράξεις της, όπως ζημία σε πολεμικό αεροσκάφος και εξοπλισμό υποβρυχίου, και κατάληψη του μεγαλύτερου φούρνου απορριμάτων της Βρετανίας [26].

Η στρατηγική ακραίων περιβαλλοντικών οργανισμών όπως της Greenpeace είναι να χρησιμοποιείται κάθε μέσον για την επίτευξη του στόχου. Σε αυτό το σημείο, ο ακραίος περιβαλλοντισμός είναι πολύ κοντά στον κομμουνισμό. Ο παραδοσιακός μαρξισμός-λενινισμός χρησιμοποιεί την υπόσχεση μιας τελικής ουτοπίας για να νομιμοποιεί κολάσιμες πράξεις όπως δολοφονία, εμπρησμό και ληστεία. Παρομοίως, υπό το όνομα του περιβαλλοντισμού, οι κομμουνιστές υπερβάλουν τις περιβαλλοντικές κρίσεις για να δικαιολογήσουν τη χρήση βίαιων και παράνομων τακτικών.

Στο παραπάνω παράδειγμα, οι δικηγόροι των έξι μελών της Greenpeace έπεισαν επιτυχώς τους ενόρκους να αποδεχτούν την εγκληματική συμπεριφορά τους ως νόμιμη, δείχνοντας ότι η κοινωνία μπορεί να οδηγηθεί στην αποδοχή περίεργων και αβάσιμων επιχειρημάτων. Αυτό αποτελεί μέρος της εγκατάλειψης των οικουμενικών αξιών και δείγμα της ηθικής πτώσης της κοινωνίας.

2. Κλιματική αλλαγή

Η κλιματική αλλαγή είναι ένα από τα φλέγοντα ζητήματα στον δημόσιο διάλογο σήμερα, με διασημότητες, προσωπικότητες των μέσων ενημέρωσης, πολιτικούς και μέλη του κοινού να δίνουν τη γνώμη τους. Ο πιο συχνός ισχυρισμός είναι ότι η εκπομπή αερίων του θερμοκηπίου από τους ανθρώπους έχει προκαλέσει παγκόσμια αύξηση θερμοκρασίας που θα οδηγήσει σε κλιματικές καταστροφές.

Οι οπαδοί αυτής της θέσης την υπερασπίζονται προτάσσοντας το επιστημονικό consensus. Ορισμένοι περιβαλλοντιστές φτάνουν μάλιστα στο σημείο να ισχυρίζονται ότι όσοι απορρίπτουν αυτό το συμπέρασμα δεν θα πρέπει να θεωρούνται μόνο ενάντια στην επιστήμη, αλλά επίσης ενάντια στην ανθρωπότητα. Οι φωνές αυτών που αντιτίθενται στην κυρίαρχη άποψη σπάνια εμφανίζονται σε μέσα ενημέρωσης ή ακαδημαϊκά περιοδικά, ώστε να διατηρείται η εντύπωση της ομοφωνίας.

Τα μέλη της Greenpeace που προκάλεσαν τις προαναφερθείσες καταστροφές στο εργοστάσιο ενέργειας οφείλουν την αθώωσή τους εν μέρει στην κατάθεση ενός διάσημου ειδικού, υπέρμαχου της φερόμενης ομοφωνίας, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι η ποσότητα διοξειδίου του άνθρακα που εκπέμπεται από το εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας κάθε μέρα θα μπορούσε να οδηγήσει στον αφανισμό έως και τετρακοσίων ειδών ζώων.

Ωστόσο, πολλά μέλη της επιστημονικής κοινότητας, όπως ο συνταξιούχος πλέον καθηγητής μετεωρολογίας του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασσαχουσέττης Ρίτσαρντ Λίντζεν και ο πρώην υφυπουργός του Αμερικανικού Υπουργείου Ενέργειας, Στήβεν Κούνιν, έχουν γράψει ότι η κλιματική επιστήμη δεν είναι, στην πραγματικότητα, σε ομοφωνία και ότι μας λείπει η απαιτούμενη γνώση για να κάνουμε σωστή κλιματική πολιτική. [27] [28]

α. Καταπνίγοντας τον αντίλογο

Σε ένα άρθρο του, ο Κούνιν έγραψε:

«Το κοινό, σε μεγάλο βαθμό, δεν γνωρίζει τις έντονες αντιπαραθέσεις επιχειρημάτων εντός της κλιματικής επιστήμης. Σε πρόσφατη συνάντηση εθνικού εργαστηρίου, παρατήρησα περισσότερους από 100 ενεργούς ερευνητές της κυβέρνησης και πανεπιστημίων να διαφωνούν ο ένας με τον άλλον καθώς προσπαθούσαν να διαχωρίσουν τους ανθρωπογενείς παράγοντες από τις φυσικές τάσεις εναλλαγής του κλίματος. Οι διαφωνίες δεν ήταν επί λεπτομερειών, αλλά επί θεμελιωδών πτυχών της κατανόησής μας, όπως η εμφανής – και μη αναμενόμενη – επιβράδυνση της παγκόσμιας αύξησης στάθμης της θάλασσας τις τελευταίες δύο δεκαετίες» [29].

Τα θέματα για τα οποία διαφωνούσαν οι επιστήμονες περιελάμβαναν το αν η αύξηση της θερμοκρασίας του περιβάλλοντος προκαλείται κυρίως από ανθρώπινη δραστηριότητα ή από φυσικούς παράγοντες, το πόσο ζεστός θα είναι ο κόσμος στο τέλος του 21ου αιώνα, το αν οι άνθρωποι μπορούν να προβλέψουν πώς θα αλλάξει το κλίμα στο μέλλον και το αν όντως υπάρχει κάποια ελλοχεύουσα οικολογική καταστροφή.

Ο φυσικός Μάικλ Γκρίφφιν, πρώην διοικητής στην NASA, είπε σε συνέντευξη στο NPR το 2007:

«Δεν έχω αμφιβολία ότι […] υπάρχει μια τάση αύξησης της παγκόσμιας θερμοκρασίας. Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι δίκαιο να πούμε ότι αυτό είναι ένα πρόβλημα για το οποίο πρέπει να παλέψουμε. Το να το θεωρούμε ως πρόβλημα σημαίνει πιστεύουμε ότι η κατάσταση του κλίματος της γης σήμερα είναι το ιδανικό κλίμα, το καλύτερο κλίμα που θα μπορούσαμε να έχουμε και ότι χρειάζεται να δράσουμε για να διασφαλίσουμε ότι δεν θα αλλάξει. Πρώτον, δεν πιστεύω ότι είναι εντός της δύναμης των ανθρώπινων όντων να διασφαλίσουν ότι το κλίμα δεν θα αλλάξει, όπως έχουν δείξει εκατομμύρια χρόνια ιστορίας, και δεύτερον, πιστεύω θα ρωτούσα ποια είναι τα ανθρώπινα όντα – πού και πότε – που θα έχουν το προνόμιο να αποφασίσουν ότι αυτό το συγκεκριμένο κλίμα που έχουμε σήμερα, αυτήν τη στιγμή, είναι το καλύτερο κλίμα για όλα τα άλλα ανθρώπινα όντα. Πιστεύω πως αυτή είναι μια κάπως αλαζονική θέση.» [30]

Αν και ο Γκρίφφιν μίλησε με την ταπεινότητα που πρέπει να έχει επιστήμονας, επικρίθηκε με δριμύτητα από τα μέσα ενημέρωσης και από κάποιους επιστήμονες κλίματος, που αποκάλεσαν τα σχόλιά του αδαή. Την επόμενη εβδομάδα, σε κλειστή συνάντηση στο Εργαστήριο Μηχανών Τζετ στην Πασαντένα της Καλιφόρνια, ο Γκρίφφιν απολογήθηκε σε υπαλλήλους της NASA για πρόκληση διένεξης. [31]

Λίγους μήνες αργότερα, σε συνέντευξη για μια δημοσίευση της NASA, ο Γκρίφιν είπε: «Προσωπικά πιστεύω ότι ο κόσμος έχει υπερβάλει στη συζήτηση για κλιματική αλλαγή, στο σημείο που έχει γίνει σχεδόν μια μη αποδεκτή άποψη να το προσεγγίζεις ως τεχνικό θέμα. Έχει σχεδόν πάρει τη μορφή θρησκείας, κάτι το οποίο βρίσκω οικτρό».

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την παρατήρηση του Γκρίφφιν, η χρήση κάθε μέσου για τη φίμωση επιστημονικής συζήτησης παραβιάζει το πνεύμα της επιστήμης, καθώς η ίδια η επιστημονική πρόοδος είναι αποτέλεσμα αντιπαραθέσεων. «Αναπτύσσεις τις θεωρίες σου, δημοσιεύεις τα δεδομένα σου, βελτιώνεις τις ιδέες σου και άλλοι τα καταρρίπτουν ή προσπαθούν να το κάνουν. Η επιστήμη εξελίσσεται κατ΄ αυτόν τον τρόπο», δήλωσε. [32]

Ομοίως, η αντίδραση των επιστημόνων ήταν άμεση και έντονη όταν εντάχθηκε κατόπιν προσκλήσεως ο Σουηδός μετεωρολόγος Λένναρντ Μπένγκτσον στο διοικητικό συμβούλιο του Ιδρύματος Πολιτικής για την Κλιματική Αλλαγή (GWPF), μιας δεξαμενής σκέψης που αμφισβητεί τις θεωρίες για την υπερθέρμανση του πλανήτη. Η πίεση ήταν τόσο έντονη που ένιωσε αναγκασμένος να υποβάλει την παραίτησή του από το ίδρυμα εντός δύο εβδομάδων.

Στην επιστολή παραίτησής του, ο Μπένγκτσον έγραψε:

«Έχω δεχτεί τέτοια τεράστια ομαδική πίεση τις τελευταίες ημέρες από όλο τον κόσμο, που είναι σχεδόν αφόρητο πια για μένα. Αν αυτό συνεχιστεί, δεν θα είμαι σε θέση να διεξάγω την κανονική μου εργασία και θα αρχίσω ακόμη και να ανησυχώ για την υγεία και την ασφάλειά μου. Επομένως, δεν βλέπω άλλη διέξοδο από την παραίτησή μου από το GWPF. Δεν περίμενα ποτέ να μου ασκηθεί μια τόσο μεγάλη παγκόσμια πίεση από μια κοινότητα με την οποία ήμουν κοντά σε όλη μου την ενεργό ζωή. Συνάδελφοι αποσύρουν την υποστήριξή τους, άλλοι συνάδελφοι αποσύρονται από τη συν-συγγραφή κλπ. Δεν βλέπω κανένα όριο και τέλος σε αυτό που συμβαίνει. Είναι μια κατάσταση που μου θυμίζει την εποχή του Μακάρθυ. Δεν περίμενα ποτέ να συμβεί κάτι παρόμοιο σε μια τόσο ειρηνική κοινότητα όπως ήταν κάποτε η μετεωρολογία. Προφανώς. έχει μεταμορφωθεί τα τελευταία χρόνια.» [33]

Ο μετασχηματισμός που παρατήρησε ο Μπένγκτσον ήταν αποτέλεσμα της κομμουνιστικής ιδεολογίας και των τακτικών πάλης που κατέλαβαν την περιβαλλοντική επιστήμη.

Η υποτιθέμενη επιστημονική ομοφωνία σχετικά με την κλιματική αλλαγή έχει μετατρέψει τη θεωρία της κλιματικής αλλαγής σε δόγμα. Η κλιματική αλλαγή είναι μια κρίσιμη αρχή του σημερινού περιβαλλοντισμού, μια αρχή που αντιμετωπίζεται ως ιερή και απαραβίαστη. Οι επιστήμονες, τα μέσα ενημέρωσης και οι περιβαλλοντικοί ακτιβιστές που αποδέχονται αυτήν την αρχή συνεργάζονται για να διαδώσουν την πίστη σε μια επικείμενη οικολογική καταστροφή. Αυτό έχει γίνει ένα σημαντικό εργαλείο, το οποίο χρησιμοποιεί το περιβαλλοντικό κίνημα για να εκφοβίσει το κοινό ώστε να αποδεχτεί αριστερές πολιτικές ατζέντες, συμπεριλαμβανομένων των αυξήσεων φόρων και των εξαγορών από μεγάλες κυβερνήσεις, όλα με σκοπό να «το σώσουν» από την καταστροφή. Κατά τη διαδικασία εδραίωσης αυτού του δόγματος, οι τεχνικές του κομμουνιστικού πολιτικού αγώνα είναι όλες εμφανείς – συμπεριλαμβανομένης της εξαπάτησης, της ομαδικής επίθεσης, της δημόσιας διαπόμπευσης και της ανοιχτής σύγκρουσης.

β. Η ‘ομοφωνία’ της κλιματικής επιστήμης

Το 1988, ιδρύθηκε η IPCC των Ηνωμένων Εθνών για την αξιολόγηση και τη σύνθεση της επιστήμης που σχετίζεται με την κλιματική αλλαγή. Μέρος της αποστολής της είναι η αξιολόγηση της υπάρχουσας επιστημονικής έρευνας για την κλιματική αλλαγή και η δημοσίευση μιας έκθεσης με κύρος κάθε κάποια χρόνια. Αυτές οι εκθέσεις έχουν σχεδιαστεί για να παρέχουν μια επιστημονική βάση στις κυβερνήσεις για την χάραξη της πολιτικής τους. Συντάσσονται από εκατοντάδες επιστήμονες και εξετάζονται από χιλιάδες ακόμη. Ως εκ τούτου, τα συμπεράσματα των εκθέσεων συχνά περιγράφονται ως συναίνεση χιλιάδων κορυφαίων επιστημόνων του κόσμου.

Το 1992, η Σύμβαση-Πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή (UNFCCC) δήλωσε ότι στόχος της ήταν η σταθεροποίηση των συγκεντρώσεων αερίων του θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα σε επίπεδο που θα απέτρεπε την επικίνδυνη ανθρωπογενή (ανθρώπινη) παρέμβαση στο κλιματικό σύστημα. Ξεκίνησε με τον ισχυρισμό ότι η κλιματική αλλαγή προκλήθηκε από τον άνθρωπο και ήταν επικίνδυνη [34]. Επομένως, η UNFCCC πρέπει να λειτουργεί με την υπόθεση ότι οι άνθρωποι είναι οι ένοχοι για την επικίνδυνη κλιματική αλλαγή, καθώς αυτό είναι απαραίτητο για την ύπαρξη και την επιβίωση του οργανισμού. Αυτή η υπόθεση έχει επίσης περιορίσει την εστίαση και το εύρος της έρευνας της IPCC. [35]

Δηλώσεις αβεβαιότητας αφαιρούνται από τις εκθέσεις της IPCC

Πριν η IPCC δημοσιεύσει τη Δεύτερη Έκθεση Αξιολόγησης του 1995, ο παγκοσμίου φήμης φυσικός Φρέντερικ Σάιτζ απέκτησε ένα αντίγραφο. Ο Σάιτζ ανακάλυψε αργότερα ότι η τελική έκθεση δεν ήταν η ίδια έκδοση που είχαν εγκρίνει οι επιστήμονες που συμμετείχαν. Όλες οι δηλώσεις που εξέφραζαν αβεβαιότητα σχετικά με τις επιπτώσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας στην κλιματική αλλαγή είχαν διαγραφεί.

Το άρθρο του Σάιτζ στην εφημερίδα The Wall Street Journal ανέφερε: «Στα περισσότερα από 60 χρόνια που είμαι μέλος της αμερικανικής επιστημονικής κοινότητας, συμπεριλαμβανομένης της θητείας μου ως προέδρου τόσο της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών όσο και της Αμερικανικής Φυσικής Εταιρείας, δεν έχω δει ποτέ πιο ανησυχητική διαφθορά της διαδικασίας αξιολόγησης από ομοτίμους, από τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτήν την έκθεση της IPCC». [36]

Οι διαγραμμένες δηλώσεις περιελάμβαναν τα εξής:

«Καμία από τις μελέτες που αναφέρθηκαν παραπάνω δεν έχει δείξει σαφή στοιχεία ότι μπορούμε να αποδώσουμε τις παρατηρούμενες [κλιματικές] αλλαγές στη συγκεκριμένη αιτία των αυξήσεων των αερίων του θερμοκηπίου.»

«Καμία μελέτη μέχρι σήμερα δεν έχει αποδώσει σίγουρα το σύνολο ή μέρος [της κλιματικής αλλαγής που παρατηρήθηκε μέχρι σήμερα] σε ανθρωπογενείς αιτίες.»

«Οποιοσδήποτε ισχυρισμός για ανίχνευση σημαντικής κλιματικής αλλαγής είναι πιθανό να παραμείνει αμφιλεγόμενος μέχρι να μειωθούν οι αβεβαιότητες σχετικά με τη συνολική φυσική μεταβλητότητα του κλιματικού συστήματος.» [37]

Η IPCC ισχυρίστηκε ότι οι συντάκτες είχαν εγκρίνει όλες τις τροποποιήσεις που έγιναν στην έκθεση, αλλά οι αλλαγές αποκαλύπτουν ότι η έκθεση της IPCC επηρεάστηκε από την πολιτική. Η έκθεση συνοψίζει ως επί το πλείστον υπάρχουσες μελέτες χωρίς να προσθέτει πρωτότυπη έρευνα.

Επειδή η υπάρχουσα έρευνα περιέχει πολλές διαφορετικές απόψεις, η διασφάλιση ομοφωνίας σήμαινε ότι η IPCC έπρεπε να παραλείψει απόψεις που εμπόδιζαν το προκαθορισμένο συμπέρασμά της.

Τον Απρίλιο του 2000, ένα πρώτο προσχέδιο της Τρίτης Έκθεσης Αξιολόγησης της IPCC ανέφερε: «Υπήρξε μια αισθητή ανθρώπινη επιρροή στο παγκόσμιο κλίμα». Το δεύτερο προσχέδιο, τον Οκτώβριο, ανέφερε: «Είναι πιθανό οι αυξανόμενες συγκεντρώσεις ανθρωπογενών αερίων του θερμοκηπίου να έχουν συμβάλει σημαντικά στην παρατηρούμενη θέρμανση τα τελευταία 50 χρόνια». Στο τελικό, επίσημο συμπέρασμα, η δήλωση ήταν ακόμη πιο έντονη: «Το μεγαλύτερο μέρος της παρατηρούμενης θέρμανσης τα τελευταία 50 χρόνια είναι πιθανό να οφείλεται στην αύξηση των συγκεντρώσεων αερίων του θερμοκηπίου».

Όταν ο εκπρόσωπος του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών, Τιμ Χίγκαμ, ρωτήθηκε για την επιστημονική βάση πίσω από την αλλαγή, είπε στο New Scientist: «Δεν υπήρχε νέα επιστήμη, αλλά οι επιστήμονες ήθελαν να παρουσιάσουν ένα σαφές και ισχυρό μήνυμα στους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής». [38]

Με άλλα λόγια, η UNFCCC έδωσε μια σχολική εργασία στην IPCC, καθιστώντας σαφή την απάντηση που ήθελαν. Στη συνέχεια, η IPCC παρείχε ό,τι της ζητήθηκε.

Η «ομοφωνία της καταστροφής» υπερεκτιμάται στην έκθεση της IPCC

Ο Πωλ Ράιτερ, καθηγητής ιατρικής εντομολογίας στο Ινστιτούτο Παστέρ στη Γαλλία, είναι κορυφαίος ειδικός στην ελονοσία και άλλες ασθένειες που μεταδίδονται από έντομα. Διαφώνησε με την έκθεση της IPCC και αναγκάστηκε να απειλήσει με νομικές ενέργειες κατά της IPCC για να αφαιρεθεί το όνομά του από τη λίστα των δύο χιλιάδων κορυφαίων επιστημόνων που λέγεται ότι την είχαν υποστηρίξει. Είπε ότι η IPCC «κάνει να φαίνεται ότι όλοι οι κορυφαίοι επιστήμονες συμφωνούν, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια». [39]

Στην κατάθεσή του κατά τη διάρκεια ακρόασης της Γερουσίας των ΗΠΑ, στις 26 Απριλίου 2006, ο Ράιτερ δήλωσε: «Μια ενοχλητική πτυχή της συζήτησης είναι ότι αυτή η ψευδής ‘επιστήμη’ υποστηρίζεται στο δημόσιο φόρουμ από ομάδες ‘ειδικών’ που έχουν δύναμη επιρροής. Αναφέρομαι ιδιαίτερα στη Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή. Κάθε πέντε χρόνια, αυτός ο οργανισμός με έδρα τον ΟΗΕ δημοσιεύει μια «συναίνεση των κορυφαίων επιστημόνων του κόσμου» για όλες τις πτυχές της κλιματικής αλλαγής. Πέρα από την αμφίβολη διαδικασία με την οποία επιλέγονται αυτοί οι επιστήμονες, μια τέτοια συναίνεση είναι θέμα πολιτικής, όχι επιστήμης». [40]

Για παράδειγμα, οι περιβαλλοντολόγοι προωθούν τη θεωρία ότι οι ασθένειες που μεταδίδονται από έντομα, όπως η ελονοσία, θα προκαλέσουν χάος καθώς το κλίμα θερμαίνεται. «Λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη, εκατομμύρια περισσότεροι άνθρωποι θα κινδυνεύουν από ελονοσία και δάγκειο πυρετό, σύμφωνα με έκθεση των Ηνωμένων Εθνών που ζητά επείγουσα αναθεώρηση των κινδύνων για την υγεία που θέτει η κλιματική αλλαγή», ανέφερε άρθρο του Bloomberg στις 27 Νοεμβρίου 2007. [41]

Ωστόσο, ο Ράιτερ δεν συμφωνεί με αυτήν την απλή συσχέτιση, επισημαίνοντας ότι η ελονοσία δεν περιορίζεται σε τροπικές περιοχές. Σε όλη τη Ρωσική Αυτοκρατορία και τη Σοβιετική Ένωση στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, έως και πέντε εκατομμύρια άνθρωποι πέθαιναν ετησίως από την ασθένεια [42]. Μελέτη του 2011 που δημοσιεύτηκε στο Biology Letters διαπίστωσε ότι, σε αντίθεση με την επικρατούσα υπόθεση, η αύξηση της θερμοκρασίας μειώνει τη μολυσματικότητα των κουνουπιών και η μετάδοση της ελονοσίας επιβραδύνεται. [43]

Ένας άλλος επιστήμονας που αποσύρθηκε από την IPCC κατηγόρησε την οργάνωση ότι χρησιμοποιεί τη λεγόμενη ‘ομοφωνία της καταστροφής’ ως μέρος της επιχειρησιακής της κουλτούρας. Ο μετεωρολόγος Κρίστοφερ Λάντσι, πρώην ερευνητής τυφώνων στην Εθνική Διοίκηση Ωκεανών και Ατμόσφαιρας και κύριος συγγραφέας της τέταρτης έκθεσης αξιολόγησης της IPCC, αποσύρθηκε από την IPCC τον Ιανουάριο του 2005. Σε ανοιχτή επιστολή του, δήλωνε: «Προσωπικά, δεν μπορώ καλόπιστα να συνεχίσω να συμβάλω σε μια διαδικασία που θεωρώ ότι υποκινείται από προκαταλήψεις και είναι επιστημονικά αβάσιμη», και προέτρεπε την IPCC να επιβεβαιώσει ότι η έκθεση θα εμείνει στην επιστήμη και όχι στον εντυπωσιασμό. [44]

Ο Λάντσι επέκρινε τον κύριο συγγραφέα του κεφαλαίου της έκθεσης της IPCC σχετικά με τη δραστηριότητα των τυφώνων επειδή αγνόησε τις επιστημονικές μελέτες που δεν μπορούσαν να αποδείξουν ότι η αυξημένη δραστηριότητα των τυφώνων σχετίζεται με την ανθρωπογενή υπερθέρμανση του πλανήτη. Αντ’ αυτού, ο κύριος συγγραφέας της έκθεσης μίλησε σε μια συνέντευξη Τύπου υψηλού προφίλ, στην οποία υποστήριξε ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη «είναι πιθανό να συνεχίσει να πυροδοτεί περισσότερα ξεσπάσματα έντονης δραστηριότητας τυφώνων», και έδωσε αρκετές συνεντεύξεις πριν από τη δημοσίευση της έκθεσης παρουσιάζοντας την ίδια άποψη.

Ο Ντέηβιντ Ντέμινγκ, γεωλόγος και γεωφυσικός στο Πανεπιστήμιο της Οκλαχόμα, έλαβε 150ετή ιστορικά δεδομένα θερμοκρασίας για τη Βόρεια Αμερική μελετώντας πυρήνες πάγου και έγραψε ένα άρθρο σχετικά με την έρευνά του, το οποίο δημοσιεύθηκε στο Science. Μετά τη δημοσίευση, «ένας σημαντικός ερευνητής στον τομέα της κλιματικής αλλαγής» τού έστειλε ένα email, στο οποίο ανέφερε ότι «πρέπει να απαλλαγούμε από τη Μεσαιωνική Θερμή Περίοδο», σύμφωνα με την κατάθεση του Ντέμινγκ σε ακρόαση της Γερουσίας των ΗΠΑ το 2006. Η Μεσαιωνική Θερμή Περίοδος αναφέρεται σε μια περίοδο ασυνήθιστα θερμού καιρού που ξεκίνησε γύρω στο 1000 μ.Χ. και συνεχίστηκε μέχρι μια ψυχρή περίοδο τον 14ο αιώνα, γνωστή ως «Μικρή Εποχή των Παγετώνων». Περισσότεροι από 780 επιστήμονες από 462 ιδρύματα σε 40 χώρες είχαν συνεισφέρει σε εργασίες κατά τη διάρκεια 20 ετών, υποστηρίζοντας ότι η Μεσαιωνική Θερμή Περίοδος υπήρχε, κατέθεσε ο Ντέμινγκ. Ωστόσο, η διαγραφή αυτής της περιόδου από το ιστορικό διάγραμμα της κλιματικής αλλαγής ενισχύει τον ισχυρισμό ότι οποιαδήποτε θέρμανση σήμερα είναι άνευ προηγουμένου. [45]

Παρόλο που εκατοντάδες επιστημονικές εργασίες αντικρούουν την υποτιθέμενη ομοφωνία της IPCC, οι ισχυρισμοί τους περιθωριοποιούνται από το τρέχον ακαδημαϊκό και μιντιακό περιβάλλον.

Παραπομπές

1. Dong Zhongshu 董仲舒, Chunqiu fan lu, di shisi 春秋繁露 [Luxuriant Dew of the Spring and Autumn Annals], fu zhi xiang 服制象 [“Images for the Regulation of Dress”], 14, https://ctext.org/chun-qiu-fan-lu/fu-zhi-xiang/zh. The line in question appears both as “天之生物也，以养人” and “天地之生萬物也以養人.” [In Chinese]
2. Confucius, The Universal Order or Conduct of Life, a Confucian Catechism (Being a Translation of One of the Four Confucian Books, Hitherto Known as the Doctrine of the Mean), (Shanghai: Shanghai Evening Post & Mercury Limited, 1906), 68, https://bit.ly/2T74Dsb.
3. Yi Zhou shu 逸周書 [Lost Book of Zhou], “Da Jujie” 大聚解, https://ctext.org/lost-book-of-zhou/da-ju/zh. [In Chinese]
4. Zengzi, as quoted in Li Ji 禮記 [The Classic of Rights], “Zhai Yi” 祭儀，https://ctext.org/text.pl?node=61379&if=gb&show=parallel. [In Chinese]
5. Wes Vernon, “The Marxist Roots of the Global Warming Scare,” Renew America, June 16, 2008, https://web.archive.org/web/20100724052619/http://www.renewamerica.com:80/columns/vernon/080616.
6. Friedrich Engels, “Notes and Fragments,” in Dialectics of Nature, trans. Clemens Dutt (Moscow: Progress Publishers, 1883), 295–311, accessed via Marxists Internet Archive on April 30, 2020, https://www.marxists.org/archive/marx/works/1883/don/ch07g.htm.
7. Brian Sussman, Eco-Tyranny: How the Left’s Green Agenda Will Dismantle America (Washington, DC: WND Books, 2012), 8–9.
8. Karl Marx, as quoted in Sussman, Eco-Tyranny, 10.
9. Ibid., 11–15.

10. Maurice Strong, as quoted in Grace Baumgarten, Cannot Be Silenced (Grand Rapids, MI: WestBow Press, 2016).
11. Sussman, Eco-Tyranny, 35.
12. Natalie Grant Wraga, as quoted in Vernon, “The Marxist Roots.”

13. John Bellamy Foster, “Marx’s Ecology in Historical Perspective,” International Socialism Journal 96 (Winter 2002), http://pubs.socialistreviewindex.org.uk/isj96/foster.htm.
14. Ray Lankester, as quoted in Lewis S. Feuer, “The Friendship of Edwin Ray Lankester and Karl Marx: The Last Episode in Marx’s Intellectual Evolution,” Journal of the History of Ideas 40, no. 4: 633–648.
15. James O’Connor, Natural Causes: Essays in Ecological Marxism (New York: The Guilford Press, 1997).
16. Joel Kovel and Michael Löwy, “The First Ecosocialist Manifesto,” September 2001, accessed April 30, 2020, http://green.left.sweb.cz/frame/Manifesto.html.
17. Bob Brown and Peter Singer, The Greens (Melbourne: Text Publishing Company, 1996), 55.
18. Mikhail Gorbachev, “We Have a Real Emergency,” The New York Times, December 9, 2009, http://www.nytimes.com/2009/12/10/opinion/10iht-edgorbachev.html.
19. “Jack Mundey,” Sydney’s Aldermen, accessed April 30, 2020, http://www.sydneyaldermen.com.au/alderman/jack-mundey.
20. Saul Alinsky, “Tactics,” in Rules for Radicals: A Practical Primer for Realistic Radicals (New York: Vintage Books, 1971).
21. Zombie, “Climate Movement Drops Mask, Admits Communist Agenda,” PJ Media, September 23, 2014, https://pjmedia.com/zombie/2014/9/23/climate-movement-drops-mask-admits-communist-agenda.
22. Dan Barry and Al Baker, “For ‘Eco-Terrorism’ Group, a Hidden Structure and Public Messages,” The New York Times, January 8, 2001, https://www.nytimes.com/2001/01/08/nyregion/for-eco-terrorism-group-a-hidden-structure-and-public-messages.html.
23. Noel Moand, “A Spark That Ignited a Flame: The Evolution of the Earth Liberation Front,” in Igniting a Revolution: Voices in Defense of the Earth, eds. Steven Best and Anthony J. Nocella, II (Oakland, CA: AK Press, 2006), 47.
24. Paul Watson, as quoted in Leslie Spencer, Jan Bollwerk, and Richard C. Morais, “The Not So Peaceful World of Greenpeace,” Forbes, November 1991, accessed via the Heartland Institute, https://www.heartland.org/_template-assets/documents/publications/the_not_so_peaceful_world_of_greenpeace.pdf.
25. Ted Thornhill, “Humans Are NOT to Blame for Global Warming, Says Greenpeace Co-founder, as He Insists There Is ‘No Scientific Proof’ Climate Change Is Manmade,” Daily Mail, February 27, 2014, http://www.dailymail.co.uk/sciencetech/article-2569215/Humans-not-blame-global-warming-says-Greenpeace-founder-Patrick-Moore.html#ixzz2vgo2btWJ.
26. John Vidal, “Not Guilty: The Greenpeace Activists Who Used Climate Change as a Legal Defence,” The Guardian, Sept 10, 2008, https://www.theguardian.com/environment/2008/sep/11/activists.kingsnorthclimatecamp.
27. Richard Lindzen, “The Climate Science Isn’t Settled,” The Wall Street Journal, last updated November 30, 2009, https://www.wsj.com/articles/SB10001424052748703939404574567423917025400.
28. Steven E. Koonin, “Climate Science Is Not Settled,” The Wall Street Journal, September 19, 2014, https://www.wsj.com/articles/climate-science-is-not-settled-1411143565.
29. Steven E. Koonin, “A ‘Red Team’ Exercise Would Strengthen Climate Science,” The Wall Street Journal, April 20, 2017, https://www.wsj.com/articles/a-red-team-exercise-would-strengthen-climate-science-1492728579.
30. Michael Griffin, “NASA Chief Questions Urgency of Global Warming,” interview by Steve Inskeep, National Public Radio, May 31, 2007, https://www.npr.org/templates/story/story.php?storyId=10571499.
31. Alicia Chang, “NASA Chief Regrets Remarks on Global Warming,” NBC News, June 5, 2007, http://www.nbcnews.com/id/19058588/ns/us_news-environment/t/nasa-chief-regrets-remarks-global-warming.
32. Michael Griffin, as quoted in Rebecca Wright, Sandra Johnson, and Steven J. Dick, eds., NASA at 50: Interviews With NASA’s Senior Leadership (Washington, DC: National Aeronautics and Space Administration, 2009), 18, https://www.nasa.gov/sites/default/files/716218main_nasa_at_50-ebook.pdf.
33. Lennart Bengtsson, as quoted in “Lennart Bengtsson Resigns: GWPF Voices Shock and Concern at the Extent of Intolerance Within the Climate Science Community,” The Global Warming Policy Foundation, May 5, 2014, http://www.thegwpf.org/lennart-bengtsson-resigns-gwpf-voices-shock-and-concern-at-the-extent-of-intolerance-within-the-climate-science-community.
34. US Congress, House, Committee on Science, Space and Technology of the United States House of Representatives, Hearing on Climate Science: Assumptions, Policy Implications and the Scientific Method, 115th Cong., 1st sess., March 29, 2017, https://docs.house.gov/meetings/SY/SY00/20170329/105796/HHRG-115-SY00-Wstate-CurryJ-20170329.pdf.
35. Ibid.

36. Frederick Seitz, “Major Deception on Global Warming,” The Wall Street Journal, June 12, 1996, https://www.wsj.com/articles/SB834512411338954000.
37. Ibid.

38. Tim Higham, as quoted in Larry Bell, “The New York Times’ Global Warming Hysteria Ignores 17 Years of Flat Global Temperatures,” Forbes, August 21, 2013, https://www.forbes.com/sites/larrybell/2013/08/21/the-new-york-times-global-warming-hysteria-ignores-17-years-of-flat-global-temperatures.
39. Paul Reiter, as quoted in Christopher C. Horner, Red Hot Lies: How Global Warming Alarmists Use Threats, Fraud, and Deception to Keep You Misinformed (Washington, DC: Regnery Publishing, 2008), 319.
40. US Congress, Senate, Committee on Commerce, Science, and Transportation, Projected and Past Effects of Climate Change: A Focus on Marine and Terrestrial Systems, 109th Cong., 2nd sess., April 26, 2006.
41. Bloomberg, as quoted in James Taylor, “Mosquitoes Ignore Global Warming Predictions,” Forbes, October 5, 2011, https://www.forbes.com/sites/jamestaylor/2011/10/05/mosquitoes-ignore-global-warming-predictions/#20938da66c1b.
42. Leonard J. Bruce-Chwatt, “Malaria Research and Eradication in the USSR,” World Health Organization Bulletin, 1959, accessed via National Institutes of Health on April 30, 2020, https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2537933/pdf/bullwho00505-0074.pdf.
43. Zoë Corbyn, “Global Warming Wilts Malaria,” Nature, December 21, 2011, https://www.nature.com/news/global-warming-wilts-malaria-1.9695.
44. Christopher Landsea, as quoted in James Taylor, “Climate Scientist Quits IPCC, Blasts Politicized ‘Preconceived Agendas,’” The Heartland Institute, April 1, 2005, https://www.heartland.org/news-opinion/news/climate-scientist-quits-ipcc-blasts-politicized-preconceived-agendas?source=policybot.
45. US Congress, Senate, Committee on Environment and Public Works, Full Committee Hearing on Climate Change and the Media, 109th Cong., 2nd sess., December 6, 2006, https://www.epw.senate.gov/public/index.cfm/hearings?ID=BFE4D91D-802A-23AD-4306-B4121BF7ECED.

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο τη μετάφραση από τα κινεζικά του νέου βιβλίου «Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας», της συγγραφικής ομάδας των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

Πίνακας περιεχομένων

1. Η κουλτούρα του Κομμουνιστικού Κόμματος

2. Η υπονόμευση της δυτικής μαζικής κουλτούρας από τον κομμουνισμό

3. Ποπ κουλτούρα και κοινωνικό χάος

a. Hip-hop και Rock ‘n’ Roll
β. Κατάχρηση ναρκωτικών
γ. Πορνογραφία και πορνεία
δ. Βιντεοπαιχνίδια
ε. Η κουλτούρα της βίας
στ. Παρακμιακή μόδα

4. Ανακτώντας τα ηθικά θεμέλια του ανθρώπινου πολιτισμού

Αναφορές

* * * * *

Το θείο δημιούργησε την ανθρωπότητα και στη μακρά πορεία της ιστορίας καθόρισε έναν ορθόδοξο πολιτισμό για να ζει η ανθρωπότητα. Αν και τα έθνη του κόσμου έχουν διαφορετικούς πολιτισμούς, μοιράζονται ένα εντυπωσιακά παρόμοιο σύνολο βασικών αξιών. Όλες οι εθνοτικές ομάδες στην Ανατολή και τη Δύση αποδίδουν σημασία στις αρετές της ειλικρίνειας, της καλοσύνης, της γενναιοδωρίας, της δικαιοσύνης, του μέτρου, της ταπεινότητας, του θάρρους, της ανιδιοτέλειας και τα παρόμοια – αρετές στις οποίες κάθε έθνος έχει αποτίσει φόρο τιμής και έχει διδάξει τους απογόνους του μέσω των κλασικών του έργων. Κοινό χαρακτηριστικό όλων των ομάδων είναι η απόδοση τιμής στο θείο και η τήρηση του θεϊκού νόμου – επειδή το θείο παρέδωσε τον πολιτισμό και τον κώδικα συμπεριφοράς που πρέπει να κατέχει και να ενστερνίζεται η ανθρωπότητα. Αυτή είναι η προέλευση των οικουμενικών αξιών.

Οι ιδρυτές των Ηνωμένων Πολιτειών έδιναν μεγάλη σημασία στην ηθική και την εθιμοτυπία. Στα πρώτα χρόνια της ζωής του, ο Τζορτζ Ουάσινγκτον αντέγραψε με το χέρι 110 κανόνες ευγένειας και αξιοπρεπούς συμπεριφοράς σε παρέες και συζητήσεις, οι οποίοι βασίστηκαν σε κανόνες που συνέταξαν Γάλλοι Ιησουίτες το 1595. [1] Αν και ορισμένες από τις λεπτομέρειες μπορεί να αλλάξουν με την πάροδο του χρόνου, οι κανόνες περιέχουν πολλές καθολικές αρχές: Πρέπει να είναι κανείς ευλαβικός όταν μιλάει για τον Θεό και για συναφή θέματα, να φέρεται στους άλλους με σεβασμό, να είναι σεμνός, να υποστηρίζει τη δημόσια ηθική, να μην βλάπτει τα αισθήματα και τα συμφέροντα των άλλων, να συμπεριφέρεται αξιοπρεπώς σε όλες τις περιστάσεις, να ντύνεται περιποιημένα και να αποτελεί παράδειγμα καλού γούστου, να απέχει από τα αντίποινα, να μην μιλάει άσχημα για τους άλλους πίσω από την πλάτη τους, να μαθαίνει από τους σοφούς και τους καλούς, να ακούει τη συνείδησή του κ.ο.κ.

Ομοίως, οι δεκατρείς αρετές του Βενιαμίν Φραγκλίνου ήταν η εγκράτεια, η σιωπή, η τάξη, η αποφασιστικότητα, η λιτότητα, η εργατικότητα, η ειλικρίνεια, η δικαιοσύνη, η μετριοπάθεια, η καθαριότητα, η ηρεμία, η αγνότητα και η ταπεινότητα. [2]

Πριν από τη δεκαετία του 1950, οι ηθικές αξίες των περισσότερων ανθρώπων ανταποκρίνονταν γενικά σε ένα κοινό, αξιοσέβαστο πρότυπο. Οι άνθρωποι σε Ανατολή και Δύση διατηρούσαν πολλές από τις παραδόσεις και τα έθιμα που θα έπρεπε να έχουν οι άνθρωποι. Στην Κίνα, παρά το γεγονός ότι το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα είχε αρχίσει να καταστρέφει την πολιτιστική κληρονομιά και την ηθική της Κίνας, το κοινό διατηρούσε πολλές από τις παραδοσιακές αρετές που επικρατούσαν πριν το Κόμμα σφετεριστεί την εξουσία. Όμως, καθώς ο κομμουνισμός επέκτεινε τη δύναμη και την επιρροή του, ιδίως μετά τη δεκαετία του 1960, οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο εξέπεσαν ακόμη περισσότερο στο δρόμο της ηθικής διαφθοράς.

Η Πολιτιστική Επανάσταση του ΚΚΚ ξεκίνησε το 1966, εκκινώντας μια δεκαετή εκστρατεία για την εξάλειψη των “τεσσάρων παλιών” (παλιά έθιμα, παλιός πολιτισμός, παλιές συνήθειες και παλιές ιδέες). Σύντομα συνδυάστηκε με το έντονο κίνημα της αντικουλτούρας στις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλα αντιπαραδοσιακά κινήματα σε άλλα μέρη του κόσμου. Όλα αυτά ήταν παγκόσμια γεγονότα που εκτυλίχθηκαν σύμφωνα με τον στόχο του κομμουνιστικού φάσματος να καταστρέψει την παράδοση και να επιφέρει την ηθική κατάρρευση της ανθρωπότητας.

Αυτά τα πολιτικά και πολιτιστικά κινήματα έχουν αφήσει βαθιά σημάδια στον σημερινό κόσμο. Από τότε, τα παραδοσιακά πολιτιστικά θεμέλια της κινεζικής κοινωνίας έχουν καταστραφεί πλήρως και η ηθική βρίσκεται σε ραγδαία πτώση. Στη δυτική κοινωνία, η κατάχρηση ναρκωτικών, η σεξουαλική απελευθέρωση και η ασυδοσία, το ροκ εν ρολ και η κουλτούρα των χίπις και η πνευματική κενότητα έχουν επικρατήσει, πλήττοντας σοβαρά τα θεμέλια της δυτικής παράδοσης.

Αφότου οι νεαροί ριζοσπάστες της αντικουλτούρας βρέθηκαν να κινούν τους μοχλούς της κοινωνίας, συνέχισαν το κίνημά τους με άλλα μέσα. Η «πρωτοπόρος» (avant-garde) τέχνη και λογοτεχνία, οι σύγχρονες ιδεολογίες και οι αποκλίνουσες αντιλήψεις, όλα αυτά μαζί ενώθηκαν. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας, συμπεριλαμβανομένου του διαδικτύου, των κινητών τηλεφώνων και των διαφόρων μέσων μαζικής ενημέρωσης, ολόκληρη η ανθρώπινη φυλή παρέκκλινε γρήγορα από την παραδοσιακή κουλτούρα και τον παραδοσιακό τρόπο ζωής, κινούμενη προς την άβυσσο της εκτροπής και της υποβάθμισης.

Αν εξετάσουμε τον κόσμο σήμερα, η παρακμή της ανθρώπινης ηθικής και η διαφθορά σχεδόν κάθε πτυχής του λαϊκού πολιτισμού και της κοινωνικής ζωής είναι σοκαριστικές. Αφότου το ΚΚΚ κατέστρεψε την παραδοσιακή κινεζική κουλτούρα μέσω αδιάκοπων πολιτικών εκστρατειών, δημιούργησε ένα κακόβουλο σύστημα «κουλτούρας του Κόμματος». Οι νεότερες γενιές που μεγαλώνουν σε αυτή την «κουλτούρα του Κόμματος» δεν γνωρίζουν τίποτα για τον θεϊκά εμπνευσμένο πολιτισμό της αρχαίας Κίνας. Με εξαίρεση ορισμένες κοινότητες που κράτησαν την παράδοση και αρνήθηκαν να δελεαστούν και να υποταχθούν, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ο κομμουνισμός έχει σχεδόν κατορθώσει να επιτύχει τον στόχο του να καταστρέψει τον ανθρώπινο πολιτισμό σε όλο τον κόσμο.

1. Η κουλτούρα του Κομμουνιστικού Κόμματος

Μετά τη “μεταρρύθμιση και το άνοιγμα» του Κομμουνιστικού Κόμματος τη δεκαετία του 1980, οι Κινέζοι συγκλόνισαν τους πολίτες άλλων χωρών με τη συμπεριφορά τους όταν ταξίδευαν στο εξωτερικό. Εκείνη την εποχή, πολλοί Δυτικοί διατηρούσαν την εντύπωση για τους παραδοσιακούς Κινέζους ως ευγενικούς, πράους, σεμνούς, καλοσυνάτους, εργατικούς και απλούς.

Ωστόσο, μετά από δεκαετίες πλύσης εγκεφάλου και μετασχηματισμού από το Κομμουνιστικό Κόμμα, ο κινεζικός λαός είχε αλλάξει εντελώς. Ήταν αγενείς και μιλούσαν δυνατά. Δεν στέκονταν σε ουρές ή δεν σέβονταν και δεν ήταν ήσυχοι δημοσίως. Κάπνιζαν μπροστά σε πινακίδες απαγόρευσης του καπνίσματος. Ντύνονταν ατημέλητα, έφτυναν στο πεζοδρόμιο και πετούσαν σκουπίδια. Εκμεταλλεύονταν εύκολα την ευγένεια και την καλοσύνη των άλλων.

Σήμερα, η συμπεριφορά ορισμένων Κινέζων τουριστών είναι ακόμα χειρότερη. Σκαρφαλώνουν και καταστρέφουν πολιτιστικά κειμήλια και ιστορικά μνημεία, αφήνουν τα παιδιά τους να ουρούν δημόσια, δεν τραβούν καζανάκι μετά τη χρήση της τουαλέτας, αρπάζουν δωρεάν αγαθά, αρπάζουν και σπαταλούν φαγητό στις καφετέριες, μπλέκονται σε καβγάδες για μικρές διαφωνίες και δημιουργούν προβλήματα στα αεροδρόμια, προκαλώντας καθυστερήσεις στις πτήσεις.

Τι συνέβη στον κινεζικό λαό;

Η απάντηση είναι απλή. Το ΚΚΚ (Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα) κατέστρεψε την παραδοσιακή κινεζική κουλτούρα και την αντικατέστησε με την κουλτούρα του Κομμουνιστικού Κόμματος, ένα σημαντικό στοιχείο για τη διαφθορά της ανθρωπότητας.

Ο όρος «κουλτούρα του Κόμματος» αναφέρεται στον τρόπο σκέψης, ομιλίας και συμπεριφοράς που απορρέει από τα χαρακτηριστικά του Κομμουνιστικού Κόμματος, τα οποία μπορούν να συνοψιστούν ως δολιότητα, κακία και πάλη. Η καθοδηγητική ιδεολογία της «κουλτούρας του Κόμματος» είναι ο αθεϊσμός και ο υλισμός, συμπεριλαμβανομένων των κομμουνιστικών αντιλήψεων που το Κόμμα ενσταλάζει σε όσους βρίσκονται υπό την εξουσία του, οι οποίες περιλαμβάνουν κάθε είδους αποκλίνοντα πολιτιστικά στοιχεία, τη φιλοσοφία του αγώνα και τις χειρότερες πτυχές της αρχαιότητας σε «νέα συσκευασία». Το ΚΚΚ έχει χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά την «κουλτούρα του Κόμματος» για να μεταμορφώσει τις σκέψεις του κινεζικού λαού.

Η προλεταριακή επανάσταση του ΚΚΚ κόλλησε την ταμπέλα των «εκμεταλλευτικών τάξεων» σε όσους υποστήριζαν την παραδοσιακή ηθική, τον πολιτισμό και τα ήθη. Το ΚΚΚ περιέγραψε τις συνήθειες του προλεταριάτου (της εργατικής τάξης) ως επαναστατικές και καλές, κάλεσε τους Κινέζους διανοούμενους να κυλιστούν στη λάσπη και να αποκτήσουν κάλους στα χέρια τους και περιέγραψε τις ψείρες στο σώμα ως «επαναστατικά ζωύφια». Από τον ηγέτη του Κόμματος μέχρι τα απλά στελέχη, όλοι ήταν υπερήφανοι που έβριζαν, επειδή αυτό έδειχνε την ταξική τους συνείδηση, την αφοσίωσή τους στην επανάσταση και την υποτιθέμενη εγγύτητά τους στις μάζες.

Έτσι, το Κόμμα ανάγκασε τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν οτιδήποτε είναι κομψό και πολιτισμένο και αντ’ αυτού να αποδεχτούν τον άγριο τρόπο ζωής των προλετάριων χούλιγκαν. Μια χώρα με τόσο μακρά ιστορία, διάσημη για τους καλούς τρόπους και τα εκλεπτυσμένα έθιμά της, υποβαθμίστηκε έτσι, σε μια κατάσταση αναβρασμού, με τον καθένα να ανταγωνίζεται για κύρος και περιουσία. Το Κόμμα μετέτρεψε την Κίνα σε εκθεσιακό χώρο για τη χυδαία κομμουνιστική κουλτούρα.

Υπό τον έλεγχο και τη διείσδυση της «κουλτούρας του Κόμματος», όλοι οι τομείς της πολιτιστικής ζωής – συμπεριλαμβανομένης της λογοτεχνίας, των τεχνών και της εκπαίδευσης – έχουν εκφυλιστεί.

Το Κόμμα θέλει να παλέψει με τον ουρανό, τη γη και τον άνθρωπο. Ενσταλάζει ένα σύνολο κακών προτύπων περί του καλού και του κακού και διαστρεβλώνει τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται οι άνθρωποι. Αυτή η κατήχηση υποστηρίζεται από την κρατική βία. Τα υποκείμενα του Κόμματος επηρεάζονται στη συνέχεια ασυναίσθητα από αυτά που βλέπουν και ακούν συνεχώς, από την ημέρα που γεννιούνται, επειδή το Κόμμα μονοπωλεί όλους τους κοινωνικούς πόρους. Μια μηχανή προπαγάνδας που δουλεύει συνεχώς αναγκάζει τους ανθρώπους να διαβάζουν τα έργα των κομμουνιστών ηγετών, ενώ η ελίτ συνεταιρίζεται για να παράγει σχολικά βιβλία, λογοτεχνία, ταινίες, ειδήσεις κ.ο.κ. που όλα υπάρχουν για να εμπεδώσουν περαιτέρω την «κουλτούρα του Κόμματος».

Χρειάστηκαν μόνο λίγες δεκαετίες για να κάνει ο κομμουνισμός τον κινεζικό λαό να σκέφτεται με τις σκέψεις του Κόμματος, να μιλάει με τη γλώσσα του Κόμματος, να πάψει να πιστεύει στο θείο, να ενεργεί χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες και να τολμά να κάνει σχεδόν τα πάντα. Σχεδόν κάθε διαπροσωπική αλληλεπίδραση μπορεί να περιλαμβάνει εξαπάτηση και δεν υπάρχουν κατώτατα όρια για τη συμπεριφορά. Η ξύλινη γλώσσα του Κόμματος που μοιάζει με ζόμπι και τα έτοιμα ψέματά του ξεπερνούν κάθε όριο.

Λόγω της «κουλτούρας του Κόμματος», οι σημερινοί Κινέζοι απέχουν πολύ από τις οικουμενικές αξίες. Τα μυαλά, οι σκέψεις και οι συμπεριφορές τους έχουν υποστεί βαθιές αλλαγές και αποκλίσεις. Οι οικογενειακές, κοινωνικές, εκπαιδευτικές και εργασιακές τους σχέσεις είναι ανώμαλες και οι τρόποι τους είναι συχνά ασύμβατοι με εκείνους των ανθρώπων από μη κομμουνιστικές κοινωνίες, οι οποίοι δυσκολεύονται να κατανοήσουν τη συμπεριφορά τους.

Κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης, οι Ερυθροφρουροί βυθίστηκαν στην «κουλτούρα του Κόμματος» και έκτοτε μετέφεραν αχρείες συνήθειες στις νεότερες γενιές. Τα παιδιά και οι έφηβοι που ανατράφηκαν στην «κουλτούρα του Κόμματος» είναι πανούργα και ώριμα πέρα από την ηλικία τους. Γνωρίζουν όλα τα κακά σε νεαρή ηλικία.

Τα μέλη των νεότερων γενεών συχνά δεν έχουν πνευματικές πεποιθήσεις και είναι ανήθικα και αλαζονικά. Όταν προκαλούνται ή θυμώνουν, είναι επιρρεπείς στο να αντιδρούν με παράλογη μοχθηρότητα. Η σεξουαλική αυτοσυγκράτηση και η ηθική έχουν καταρρεύσει. Έχοντας χάσει τις παραδοσιακές τους ρίζες, οι σημερινοί Κινέζοι υιοθετούν όλα τα χειρότερα στοιχεία του κινήματος της αντικουλτούρας της Δύσης.

Εκδηλώσεις της κομμουνιστικής «κουλτούρας του Κόμματος»

Το ΚΚΚ μιλάει τώρα για αποκατάσταση του παραδοσιακού πολιτισμού, αλλά αυτό που αποκαθιστά δεν είναι ο πραγματικός παραδοσιακός πολιτισμός. Είναι απλώς «κουλτούρα του Κόμματος» με παραδοσιακή εμφάνιση, από την οποία λείπει η πιο σημαντική πτυχή της κινεζικής παράδοσης: η πίστη στο θείο.

Υπό την επιρροή της «κουλτούρας του Κόμματος», οι άνθρωποι χρησιμοποιούν ακόμη και τους λεγόμενους θεούς για να κάνουν περιουσία. Ο «Ναός της γιαγιάς” στην επαρχία Hebei είναι πολύ δημοφιλής και λέγεται ότι οι άνθρωποι μπορούν να βρουν όλους τους «θεούς» που θέλουν να λατρέψουν εκεί. Αν κάποιος θέλει να γίνει κυβερνητικός αξιωματούχος, υπάρχει ένας «θεός των αξιωματούχων» για να τον λατρέψει. Ομοίως, υπάρχει ένας «θεός του πλούτου» που αποτελείται από χαρτονομίσματα, ένας «θεός των σπουδών», ακόμη και ένας «θεός των αυτοκινήτων» που κρατάει ένα τιμόνι. Ο διαχειριστής του ναού της γιαγιάς έχει καυχηθεί: «Αν λείπει κάποιος θεός, απλά φτιάξτε έναν καινούργιο». [3]

Είναι αδύνατο να αναβιώσει ο παραδοσιακός πολιτισμός χωρίς την ταυτόχρονη εκκαθάριση της ηθικής διαφθοράς που δημιούργησε το ΚΚΚ. Παρόλο που πολλά σύγχρονα λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά έργα προσφέρουν αναδιηγήσεις αρχαίων ιστοριών, το περιεχόμενο είναι μολυσμένο από σύγχρονες ιδέες. Οι ηθοποιοί μπορεί να είναι ντυμένοι με παραδοσιακή ενδυμασία, αλλά οι ιστορίες απεικονίζουν δράματα σύγχρονου τύπου- έτσι ο παραδοσιακός πολιτισμός γίνεται βιτρίνα και το πραγματικό του νόημα αποκρύπτεται ακόμη περισσότερο. Για παράδειγμα, τα «ανακτορικά δράματα» που διαδραματίζονται στην αυτοκρατορική Κίνα είναι δημοφιλή τα τελευταία χρόνια, αλλά οι πλοκές τους περιστρέφονται γύρω από τη ζήλια και τις ίντριγκες – μια επίδειξη της πάλης και του μίσους που ενυπάρχουν στον κομμουνισμό, και όχι μια αντανάκλαση της ιστορικής πραγματικότητας.

Σε αυθαίρετες διασκευές του κλασικού λογοτεχνικού έργου «Ταξίδι στη Δύση», ο Σουν Γουκόνγκ (ο Βασιλιάς Πίθηκος) αγκαλιάζεται και αποπλανείται από τους δαίμονες που νίκησε στο κλασικό μυθιστόρημα. Αυτό που είναι ακόμη πιο τρομακτικό είναι ότι πολλοί – ιδιαίτερα οι νέοι που δεν γνωρίζουν τίποτα από τον παραδοσιακό πολιτισμό της Κίνας – τα θεωρούν όλα αυτά παραδοσιακά ή αρκετά κοντά στην παράδοση. Αυτή είναι η συνέπεια του ότι το Κόμμα έχει ρημάξει κυριολεκτικά τον θεόπνευστο γνήσιο κινεζικό πολιτισμό και έχει κατηχήσει το κοινό επί δεκαετίες. Ο κινεζικός λαός έχει καταλήξει να πιστεύει ότι η κουλτούρα της πάλης είναι κάτι παραδοσιακό και ότι η τέχνη, η λογοτεχνία και το δράμα που είναι εμποτισμένα με ιδέες της «κουλτούρας του Κόμματος», αλλά ντυμένα με παραδοσιακά ρούχα, είναι η αληθινή πραγματικότητα.

Η «κουλτούρα του Κόμματος» καταστρέφει την πίστη στο θείο και την αντικαθιστά με την αθεΐα. Η πιο άμεση συνέπεια αυτού είναι η απώλεια της κοινωνικής εμπιστοσύνης: οι απάτες, οι απομιμήσεις προϊόντων, τα τοξικά τρόφιμα, η διαφθορά και πολλά άλλα έχουν γίνει κοινά φαινόμενα. Η λεγόμενη «κουλτούρα σάντσαϊ» είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κρίσης ακεραιότητας. Η κουλτούρα σάντσαϊ αναφέρεται στην απομίμηση γνωστών, ιδίως ξένων, προϊόντων ή εμπορικών σημάτων. Αντιστοιχεί τόσο σε κλοπή όσο και σε εξαπάτηση. Ο όρος έχει γίνει τόσο γνωστός που το κινεζικό-αγγλικό λεξικό της Οξφόρδης τον συμπεριέλαβε ως νεολογισμό. [4]

Το σάντσαϊ δεν αφορά μόνο προϊόντα-μαϊμούδες, αλλά και ολόκληρα καταστήματα. Έχουν καταγραφεί επανειλημμένα ψεύτικα καταστήματα της Apple στην Κίνα. Τα καταστήματα είναι επιμελώς επιπλωμένα με όλα τα χαρακτηριστικά των πραγματικών καταστημάτων Apple: γυάλινη πρόσοψη, τραπέζια από ανοιχτόχρωμο ξύλο, ελικοειδής σκάλα, αφίσες με προϊόντα Apple, τακτοποιημένοι τοίχοι με αξεσουάρ και λευκά λογότυπα της Apple. Το προσωπικό φοράει τα χαρακτηριστικά σκούρα μπλε μπλουζάκια με το λογότυπο της Apple και μάλιστα φαίνεται να πιστεύει ότι εργάζεται σε πραγματικό κατάστημα Apple. [5]

Σε μια κοινωνική ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζεται από τέτοια εξαπάτηση, ορισμένοι Κινέζοι δεν σταματούν μπροστά σε τίποτα για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους, μη φοβούμενοι ούτε τον ουρανό ούτε τον άνθρωπο. Το ψέμα και η παραποίηση έχουν γίνει μέρος της κυρίαρχης κουλτούρας. Εκείνοι που αρνούνται να παραχαράξουν θεωρούνται οι περίεργοι.

Η «κουλτούρα του Κόμματος» έχει επίσης καταστρέψει την κινεζική γλώσσα, όπως φαίνεται από τη συνεχή χρήση υπερβολικών λέξεων και φράσεων. Στα εστιατόρια δίνονται ονόματα όπως Heaven Beyond Heaven, Emperor Above All Emperors, ή King of Kings. Το λογοτεχνικό ύφος και η προπαγάνδα έχουν επίσης γίνει πομπώδεις. Η επίσημη προπαγάνδα χρησιμοποιεί τακτικά φράσεις όπως «ο πρώτος στον κόσμο», «ο πλέον ανυπέρβλητος στην ιστορία», «οι Ηνωμένες Πολιτείες φοβούνται», «η Ιαπωνία έμεινε άναυδη», «η Ευρώπη λυπάται» κ.ο.κ.

Οι ειδήσεις είναι γεμάτες από τίτλους όπως «Η επιστημονική και τεχνολογική δύναμη της Κίνας ξεπερνά τις Ηνωμένες Πολιτείες και κατατάσσεται πρώτη στον κόσμο», «Η Κίνα κατέκτησε και πάλι την πρώτη θέση στον κόσμο, νικώντας προσωπικά τα αμερικανικά μπλε τσιπ και κατατροπώνοντας ολοκληρωτικά την Apple», «Κάτι μεγάλο θα συμβεί. Ένα μαγικό όπλο στην Κίνα κάνει και πάλι τις ΗΠΑ να φοβούνται, τον κόσμο να μένει άναυδος, την Ιαπωνία να φοβάται εντελώς», «Η Κίνα είναι η πρώτη στον κόσμο σε έναν ακόμη τομέα! Ολοκληρώνοντας μια ιστορική μεγάλη αλλαγή σε μόλις τριάντα χρόνια, αφήνοντας έκπληκτες τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα» και «Η Huawei ανακοίνωσε ότι δημιούργησε το πρώτο 5G τσιπ στον κόσμο, γεγονός που σόκαρε τον κόσμο!».

Η προπαγανδιστική ταινία «Υπέροχη πατρίδα μου!» και η ειδική σειρά τηλεοπτικών προγραμμάτων με τίτλο «Σπουδαία πατρίδα μου!» είναι επίσης γεμάτες υπερβολές στον τόνο και το νόημα. Κάνουν να φαίνεται ότι όλος ο κόσμος παραδίδεται στην Κίνα, μεταδίδοντας μια στάση που θυμίζει την προπαγάνδα που χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Άλματος προς τα εμπρός, όταν το Κόμμα ισχυριζόταν ότι η Κίνα θα ξεπερνούσε τη Βρετανία και θα έφτανε τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το νέο κύμα υπερβολής είναι η συγκεκριμένη εκδήλωση του «ψεύτικου, υπερβολικού, κενού ήθους» (όπως είναι γνωστό στην Κίνα) της «κουλτούρας του Κόμματος» στη διαδικτυακή εποχή. Το θεμελιώδες ζήτημα εξακολουθεί να είναι αυτό της ακεραιότητας. Η μεταρρύθμιση και το άνοιγμα κατά τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 έφεραν στην Κίνα την αλλαγή με τη μορφή των χειρότερων πτυχών της σύγχρονης δυτικής κουλτούρας, όπως η σεξουαλική απελευθέρωση, η κατάχρηση ναρκωτικών, η ομοφυλοφιλία, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και τα παρόμοια. Τα ψυχαγωγικά προγράμματα στην τηλεόραση έχουν γίνει χυδαία. Ολόκληρη η κοινωνία έχει μετατραπεί σε ένα παλάτι ηδονής για την ικανοποίηση υλικών και σαρκικών επιθυμιών.

Ο κομμουνισμός μετέτρεψε την Κίνα, μια χώρα που κάποτε ήταν πολιτισμένη, υπέροχη και όμορφη, σε ένα απολίτιστο έθνος.

2. Η υπονόμευση της δυτικής μαζικής κουλτούρας από τον κομμουνισμό

Οι δυτικές χώρες του ελεύθερου κόσμου είναι ιστορικά γνωστές για τις πολιτισμένες κοινωνίες τους, όπου οι άνδρες είναι ευγενείς και οι γυναίκες ενάρετες και χαριτωμένες και όπου οι άνθρωποι συμπεριφέρονται ο ένας στον άλλον με ειλικρίνεια και φιλία. Ο κομμουνισμός έχει εφαρμόσει ρυθμίσεις στις δυτικές χώρες για να υπονομεύσει και να σαμποτάρει αυτόν τον πολιτισμό. Παρόλο που δεν μπορεί εύκολα να χρησιμοποιήσει τη βία και τον ολοκληρωτισμό για να βλάψει άμεσα τον δυτικό πολιτισμό όπως το έκανε στην Κίνα, έχει προκαλέσει τις αρνητικές και επαναστατικές σκέψεις και συμπεριφορές των ανθρώπων προκειμένου να υπονομεύσει την παράδοση, να ρημάξει τη δημόσια ηθική και να καταστρέψει την ατομική ηθική.

Καθώς το κοινό χαιρόταν για τον θρίαμβο των Συμμάχων στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κάποιοι εργάζονταν ήδη σκληρά στους τομείς της ιδεολογίας και του πολιτισμού. Καθώς αναλογίζονταν για τον πόλεμο και τα νέα κύματα ιδεολογίας που θα ακολουθούσαν, συνέβαλαν στη συστηματική απομάκρυνση από τις παραδόσεις που συνδέουν την ανθρωπότητα με το θείο.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι μεταπολεμικοί Αμερικανοί συγγραφείς της Γενιάς των Μπιτ, που εμφανίστηκαν τη δεκαετία του 1950, ήταν οι πρόγονοι ενός καλλιτεχνικού και λογοτεχνικού κινήματος που είχε ως στόχο να επαναπροσδιορίσει τον πολιτισμό. Ενώ δικαίως περιφρονούσαν κάποια από την υποκρισία της ηθικής διαφθοράς στην κοινωνία της εποχής, η απάντησή τους ήταν να απορρίψουν κυνικά και να ανατρέψουν κάθε παραδοσιακή ηθική. Υποστήριξαν την απεριόριστη ελευθερία, εντρύφησαν στον ψευδομυστικισμό, τα ναρκωτικά και το έγκλημα και ακολούθησαν έναν απείθαρχο, αμελή τρόπο ζωής. Η προσπάθειά τους για μια ριζοσπαστική κριτική της αστικής, καπιταλιστικής κοινωνίας συνέπεσε με την ιδεολογική ώθηση του κομμουνισμού στη Δύση, καθιστώντας τους ένα φυσικό εργαλείο για το αριστερό κίνημα.

Πολλά μέλη της γενιάς των Beat ήταν πράγματι βαθιά επηρεασμένα από την κομμουνιστική και σοσιαλιστική ιδεολογία. Για παράδειγμα, πριν γίνει διάσημος ο συνιδρυτής του κινήματος Τζακ Κέρουακ, έγραψε το διήγημα “Η γέννηση ενός σοσιαλιστή” για την εξέγερσή του ενάντια στην καπιταλιστική κοινωνία. [6] Ένας άλλος εκπρόσωπος του κινήματος, ο Άλεν Γκίνσμπεργκ, δήλωσε ότι δεν μετανιώνει για τις κομμουνιστικές πεποιθήσεις που είχε κάποτε. Υποστήριζε επίσης την παιδοφιλία (βλ. Κεφάλαιο Έντεκα). Στο έργο τους, οι συγγραφείς αυτοί απέρριπταν τις παραδοσιακές συμβάσεις, ήταν σκόπιμα ανοργάνωτοι και χρησιμοποιούσαν χυδαία γλώσσα. Αντιπροσώπευαν το κίνημα της αντικουλτούρας που θα κατακλύσει αργότερα τη Δύση – την πρώτη σημαντική απομάκρυνση από τους κανόνες και τις αρχές της παράδοσης.

Οι χίπις, οι πανκ, οι γκοθ και άλλες υποκουλτούρες που εμφανίστηκαν τη δεκαετία του 1960 ήταν όλες προεκτάσεις των ιδεών της γενιάς των μπιτ. Αυτές οι αντιπολιτισμικές τάσεις βρήκαν πρόθυμο ακροατήριο στις αστικές περιοχές της Δύσης, δελεάζοντας τη μία γενιά μετά την άλλη προς τη βία, την κατάχρηση ναρκωτικών, τη σεξουαλική απελευθέρωση, την αντικομφορμιστική ενδυμασία και την πολιτισμική αποξένωση, προσφέροντάς τους τελικά μια επιρρέπεια προς το σκοτάδι και την αυτοκαταστροφή.

Στο λεγόμενο “Καλοκαίρι της Αγάπης”, το 1967, χιλιάδες χίπις συγκεντρώθηκαν στο Haight-Ashbury Park και στο Golden Gate Park του Σαν Φρανσίσκο για αρκετές ημέρες, εκφράζοντας την αντίστασή τους στην κοινωνία με παράξενη συμπεριφορά, χρήση ναρκωτικών, γυμνισμό, τραγούδια, ποίηση και ροκ εν ρολ. Το κίνημα των χίπις έφτασε στο αποκορύφωμά του την περίοδο λίγο μετά τις δολοφονίες του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ και του Ρόμπερτ Κένεντι και την κλιμάκωση του πολέμου του Βιετνάμ. Το καλοκαίρι του 1969, περισσότεροι από τετρακόσιες χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο φεστιβάλ του Γούντστοκ, που πραγματοποιήθηκε σε μια φάρμα βορειοδυτικά της Νέας Υόρκης. Οι παρευρισκόμενοι επιδόθηκαν σε ακολασίες ενώ φώναζαν για “αγάπη”, “ελευθερία” και “ειρήνη”. Το Central Park της Νέας Υόρκης, το Golden Gate Park του Σαν Φρανσίσκο και το Γούντστοκ έγιναν σύμβολα του κινήματος.

Την ώρα που η αντικουλτούρα στις Ηνωμένες Πολιτείες απογειωνόταν, στη Γαλλία ξέσπασαν αναταραχές που αφορούσαν εκατομμύρια ανθρώπους, με τα γνωστά σήμερα γεγονότα του Μάη του ’68. Ξεκίνησε με οργισμένους φοιτητές που εξεγέρθηκαν κατά της παραδοσιακής ηθικής και κουλτούρας. Εκείνη την εποχή, τα σχολεία επέβαλαν τον αυστηρό διαχωρισμό των ανδρικών και γυναικείων κοιτώνων, και τα δύο φύλα απαγορεύονταν να μπαινοβγαίνουν ελεύθερα στις κρεβατοκάμαρες των άλλων. Η κατάργηση αυτής της διάταξης και το δικαίωμα στη σεξουαλική δραστηριότητα στους φοιτητικούς κοιτώνες ήταν οι κύριοι στόχοι των αρχικών διαμαρτυριών. Η εξέγερση των φοιτητών βρήκε στη συνέχεια υποστήριξη τόσο στο σοσιαλιστικό όσο και στο κομμουνιστικό κόμμα της Γαλλίας.

Υπάρχει ένα ρητό που λέει ότι υπήρχαν δύο κέντρα επανάστασης στα τέλη της δεκαετίας του 1960: Το Πεκίνο, όπου η Πολιτιστική Επανάσταση βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη, και το Παρίσι, όπου τα γεγονότα του Μάη του ’68 συγκλόνισαν τον κόσμο. Η τελευταία ονομάστηκε από πολλούς η Πολιτιστική Επανάσταση της Δύσης. Εκείνη την εποχή, οι Κινέζοι φοιτητές διαδήλωναν με συνθήματα και πανό για να υποστηρίξουν τους Γάλλους φοιτητές-επαναστάτες, ενώ στο Παρίσι, οι “Ερυθροφρουροί της Δύσης” φορούσαν πράσινα στρατιωτικά καπέλα και στολές με κόκκινα περιβραχιόνια για να υποστηρίξουν τους μαοϊκούς στην Κίνα. Στις παρελάσεις τους κρατούσαν τεράστια πορτρέτα του Μάο Τσετούνγκ και τα “τρία Μ” – Μαρξ, Μάο και Μαρκούζε – έγιναν ο ιδεολογικός τους πυλώνας. [7]

Ένα κίνημα αντικουλτούρας ξεκίνησε επίσης στην Ιαπωνία εκείνη την εποχή. Ο Πανιαπωνικός Σύνδεσμος Φοιτητικής Αυτοδιοίκησης, που συνδεόταν με το Ιαπωνικό Κομμουνιστικό Κόμμα, είχε μεγάλη επιρροή στους φοιτητές. Η Λίγκα οργανώθηκε, με τη σειρά της, από τους Ιάπωνες κομμουνιστές ως αντίδραση στις δραστηριότητες των Ερυθροφρουρών στην Κίνα. Η Λίγκα διοργάνωσε πολυάριθμες διαδηλώσεις στην Ιαπωνία σε συνεργασία με άλλες αριστερές φοιτητικές οργανώσεις, όπως ο Ιαπωνικός Κόκκινος Στρατός και τα Κοινά Συμβούλια Αγώνα όλων των Πανεπιστημίων, και έφτασε στο σημείο να υποστηρίζει και να διαπράττει τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον της ιαπωνικής κοινωνίας. [8]

Παρόμοιο χάος εκτυλίχθηκε σε ορισμένες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Για παράδειγμα, υπό την επιρροή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας, το φοιτητικό κίνημα του Μεξικού κινητοποιήθηκε για διαδηλώσεις, όπως η μαζική συγκέντρωση του 1968 στην Plaza de las Tres Culturas, και άλλες αριστερές φοιτητικές ομάδες έστειλαν τηλεγραφήματα σε φοιτητές στο Παρίσι υποστηρίζοντας την εξέγερση του Μάη του ’68.

Βλέποντας τα κινήματα της αντικουλτούρας, που ξέσπασαν ταυτόχρονα σε πολλές χώρες, ως ένα παγκόσμιο σύνολο, αποτέλεσαν μια μαζική κομμουνιστική επίθεση στην παραδοσιακή κοινωνία. Οι πανάρχαιες ηθικές παραδόσεις και αξίες που έδωσε ο θεός στην ανθρωπότητα, και που είχαν αναπτυχθεί επί χιλιάδες χρόνια, υπέστησαν τεράστια ζημιά υπό την επίδραση αυτού του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Όπως και στην κομμουνιστική Κίνα, όπου ο αρχαίος πολιτισμός της χώρας καταστράφηκε ενεργά από το ολοκληρωτικό καθεστώς του ΚΚΚ, τα κινήματα αντικουλτούρας του ελεύθερου κόσμου κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό να εξορίσουν τους θησαυρούς του δυτικού πολιτισμού και να ξεριζώσουν την πίστη στο θείο.

3. Ποπ κουλτούρα και κοινωνικό χάος

Με την παραδοσιακή κουλτούρα να δέχεται επιθέσεις εκ των έσω και εκ των έξω, τα αρνητικά στοιχεία της αντιπαραδοσιακής ιδεολογίας άρχισαν να ριζώνουν στην κοινωνία. Δεδομένης της παγκόσμιας επιρροής της, η Αμερική είναι εκ των πραγμάτων ο ηγέτης στον καθορισμό του τόνου της λαϊκής κουλτούρας παγκοσμίως, και η διαφθορά της αμερικανικής λαϊκής κουλτούρας επηρέασε έτσι ολόκληρο τον κόσμο. Όπως αναφέρθηκε, ορισμένες παραδοσιακά συντηρητικές χώρες με βαθιές πολιτιστικές ρίζες, όπως η Κίνα και η Ιαπωνία, βρήκαν ακαταμάχητες τις αποκλίνουσες τάσεις που προέρχονταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες και προχώρησαν στη μίμησή τους. Το ίδιο ισχύει σχεδόν για κάθε χώρα και περιοχή που εκτίθεται στην παγκοσμιοποίηση – μια λαϊκή κουλτούρα αχαλίνωτη, ανήθικη, αντικοινωνική, και της καλοπέρασης έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο.

α. Hip-hop και Rock ‘n’ Roll

Η παραδοσιακή μουσική επικεντρώθηκε στον εκπολιτισμό των ανθρώπων, στην καλλιέργεια της αρετής και στη βοήθεια των ανθρώπων να είναι ψυχικά και σωματικά υγιείς. Είχε θετικά αποτελέσματα στην κοινωνική αρμονία και στην αρμονία μεταξύ ανθρώπου και φύσης. Προωθήθηκε η ωραία μουσική που εξυμνούσε τη δόξα του θείου, ενώ η ατονική, χαοτική ή ακόλαστη μουσική ήταν ανάθεμα. Ωστόσο σήμερα, η λαϊκή κουλτούρα είναι γεμάτη από υπερβολικά διεφθαρμένες μουσικές παραγωγές, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το χιπ-χοπ και το ροκ εν ρολ.

Το χιπ-χοπ εμφανίστηκε στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 1970. Τις τελευταίες δεκαετίες, το χιπ-χοπ, η ραπ και το breakdance εξήχθησαν από τη Νέα Υόρκη για να γίνουν μια παγκόσμια τρέλα, με το χιπ-χοπ να γίνεται μέρος της λαϊκής κουλτούρας στην Ασία, την Ευρώπη και σε πολλές αφρικανικές περιοχές. Παρά την προφανή ηθική διαφθορά αυτής της μουσικής, με την εστίασή της στην ασυδοσία, τους φόνους, τη βία και τη χρήση ναρκωτικών, έχει αποκτήσει παγκόσμια αναγνώριση και τιμάται ακόμη και σε παγκοσμίου φήμης θέατρα.

Το rock ‘n’ roll έχει τις ρίζες του στη δεκαετία του 1940. Στη δεκαετία του 1960, έγινε η μουσική της αντικουλτούρας. Τα υστερικά φωνητικά του είδους, τα βίαια τύμπανα και τα παραμορφωμένα riffs της ηλεκτρικής κιθάρας μπορούν να βάλουν τους ακροατές σε μια τρελή, παράλογη νοητική κατάσταση. Όταν η λογική παραμερίζεται, η δαιμονική φύση, η οποία συνήθως συγκρατείται από τις απαιτήσεις του πολιτισμού, απελευθερώνεται. Ο μηδενισμός και άλλοι σκοτεινοί τρόποι σκέψης έγιναν το κυρίαρχο θέμα πολλών υποειδών του ροκ. Το ψυχεδελικό ροκ ενθάρρυνε τη χρήση ναρκωτικών, ενώ ορισμένες πιο σκοτεινές μορφές ροκ καλούσαν σε επανάσταση, αυτοκτονία και βία ή ενθάρρυναν την ασυδοσία, τη μοιχεία, την ομοφυλοφιλία και την απόρριψη του γάμου. Οι στίχοι πρότειναν το πρόστυχο ή το άσεμνο, ή απολάμβαναν την εξύμνηση του κακού και την καταδίκη του θείου. Ορισμένοι σούπερ σταρ της ροκ δικαιολογούσαν τη σεξουαλική παρενόχληση ανήλικων κοριτσιών στους δημοφιλείς στίχους τους, οι οποίοι απευαισθητοποιούσαν το κοινό σε μια κουλτούρα σεξουαλικής κακοποίησης και ασυδοσίας.

Μερικοί στίχοι ήταν γεμάτοι διαμάχες, όπως: “Ει! Είπε ότι το όνομά μου λέγεται Disturbance/ Θα φωνάξω και θα ουρλιάξω/ Θα σκοτώσω τον βασιλιά, θα καταγγείλω όλους τους υπηρέτες του”. Ένα τραγούδι είχε τον τίτλο “Sympathy for the Devil” (Συμπάθεια για τον διάβολο). Ένα ψυχεδελικό άλμπουμ ονομαζόταν “Their Satanic Majesties Request”. Ένα εμβληματικό τραγούδι λέει: “Hey Satan, payin’ my dues …/ I’m on the highway to hell”.

Ορισμένα ροκ τραγούδια υμνούσαν τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Το τραγούδι “Imagine” καλούσε τους ακροατές του να φανταστούν μια κομμουνιστική κοινωνία χωρίς θρησκεία, έθνη και ατομική ιδιοκτησία.

Ακόμη και οι θρησκευτικές ομάδες δυσκολεύτηκαν να αντισταθούν στον αρνητικό αντίκτυπο του ροκ εν ρολ. Η χριστιανική εκκλησιαστική μουσική προοριζόταν να υμνεί τον Θεό, ωστόσο η σύγχρονη μουσική των χριστιανικών εκκλησιών έχει πάρει ροκ στοιχεία για να προσελκύσει τους νέους, γεγονός που οδήγησε στη λεγόμενη σύγχρονη χριστιανική μουσική. [9]

Το rock ‘n’ roll συνοδεύεται από μοιχεία, βία, παρακμή, κατάχρηση ναρκωτικών, διαφθορά και αντίθεση στην πίστη στο θείο. Διεφθαρμένες συμπεριφορές που απαγορεύονται από την παραδοσιακή ηθική και τις πεποιθήσεις έχουν συνοδεύσει την άνοδο του είδους.

β. Κατάχρηση ναρκωτικών

Η κατάχρηση ναρκωτικών έχει γίνει παγκόσμιο ζήτημα τις τελευταίες δεκαετίες. Στα πρώτα στάδια, η ρίζα της μεγάλης κλίμακας κατάχρησης ναρκωτικών στη Δύση ήταν η αντικουλτούρα. Στην εκστρατεία τους κατά της αστικής ηθικής, οι χίπηδες προσπάθησαν να αποδομήσουν και να υπονομεύσουν κάθε παράδοση και να στήσουν τις δικές τους πεποιθήσεις, τα δικά τους ηθικά πρότυπα και τον δικό τους τρόπο ζωής. Τα ταξίδια με LSD και μανιτάρια ψιλοκυβίνης λογίζονταν ως πνευματικές εξερευνήσεις, οι αμφεταμίνες και η κοκαΐνη χρησιμοποιούνταν ως ανεβαστικά και η ηρωίνη και τα βαρβιτουρικά ως κατευναστικά, όλα για να απομακρύνουν τους χρήστες από τον κόσμο και να τους μεταφέρουν σε μια άλλη κατάσταση.

Πολλά νεαρά μέλη του κινήματος είχαν έντονο ενδιαφέρον για την ανατολική φιλοσοφία και την πνευματική καλλιέργεια. Τα ψυχεδελικά έγιναν ο συντομότερος δρόμος για την απόκτηση “ενόρασης” χωρίς να χρειάζεται να υπομείνουν τις προκλήσεις της καλλιέργειας του νου και τον σωματικό πόνο του διαλογισμού. Η απλή λήψη μιας καρτέλας LSD θα τους παρείχε μια ψευδο-πνευματική εμπειρία, αν και δεν τους συνέδεε με κάτι πραγματικό. Τέτοια ναρκωτικά απλώς έθεταν το σώμα τους υπό τον έλεγχο δαιμονικών στοιχείων που δεν είχαν καμία σχέση με τις αληθινές, ορθόδοξες πρακτικές καλλιέργειας. Αυτές οι εμπειρίες οδήγησαν πολλούς με αληθινές πνευματικές δυνατότητες σε ένα στραβό μονοπάτι. Πολλοί ποπ τραγουδιστές και ροκ σταρ πέθαναν στα είκοσι και τριάντα τους χρόνια, συχνά λόγω υπερβολικής δόσης ναρκωτικών.

Στις σύγχρονες Ηνωμένες Πολιτείες, ο πιο μακροχρόνιος και θλιβερός πόλεμος ήταν ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών. Επί δεκαετίες, οι διωκτικές αρχές της χώρας έχουν αφιερωθεί στη σύλληψη και παρακολούθηση χιλιάδων εμπόρων ναρκωτικών. Οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι έχουν απευθύνει επανειλημμένες προειδοποιήσεις κατά της χρήσης παράνομων ναρκωτικών, ωστόσο, από το 2000 έως το 2018, τουλάχιστον τριακόσιες χιλιάδες Αμερικανοί πέθαναν από υπερβολική δόση οπιοειδών. Στις 26 Οκτωβρίου 2017, ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ κήρυξε την κρίση των οπιοειδών σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τη δημόσια υγεία και περιέγραψε τρόπους για την καταπολέμηση του προβλήματος. [10]

Σύμφωνα με έκθεση του Εθνικού Ινστιτούτου για την Κατάχρηση Ναρκωτικών για Έφηβους του 2017, η χρήση μαριχουάνας μεταξύ των μαθητών είναι ανεξέλεγκτη: Το 45% των μαθητών της δωδέκατης τάξης δήλωσε ότι είχε κάνει χρήση μαριχουάνας τουλάχιστον μία φορά και το 37,1% είχε κάνει χρήση τον τελευταίο χρόνο. 71% δεν πιστεύει ότι η συχνή χρήση μαριχουάνας είναι πολύ επιβλαβής. [11]

Η λήψη του ναρκωτικού «έκσταση» και το κάπνισμα μαριχουάνας έχουν γίνει κοινός τόπος μεταξύ των νέων, ενώ εξακολουθούν να εμφανίζονται νεότερα και ισχυρότερα ναρκωτικά, συμπεριλαμβανομένης της φαιντανύλης. Η φαιντανύλη είναι ένα συνθετικό οπιοειδές που είναι πενήντα φορές πιο ισχυρό από την ηρωίνη και 100 φορές ισχυρότερο από τη μορφίνη. Είναι τόσο θανατηφόρο που έχει χαρακτηριστεί ως χημικό όπλο- δύο χιλιοστόγραμμα μπορούν να αποβούν μοιραία. [12] Ωστόσο, τέτοια καταστροφικά ναρκωτικά κατακλύζουν τους αμερικανικούς δρόμους με τρομακτικό ρυθμό, σκοτώνοντας πολύ περισσότερους ανθρώπους από άλλα οπιοειδή, απλώς και μόνο επειδή είναι τόσο εύκολο να πάρει κανείς υπερβολική δόση σε αυτά.

Σύμφωνα με το Εθνικό Ινστιτούτο για την Κατάχρηση Ναρκωτικών, μεταξύ των περίπου εξήντα επτά χιλιάδων θανάτων από υπερβολική δόση ναρκωτικών το 2018, περίπου τριάντα μία χιλιάδες οφείλονταν στη φαιντανύλη και τα ανάλογα της. [13] Η διακίνηση φαιντανύλης από την Κίνα έχει αναφερθεί ευρέως. Το 2018, οι αρχές που διενεργούσαν έλεγχο ρουτίνας στο λιμάνι της Φιλαδέλφειας ανακάλυψαν και κατέσχεσαν 110 κιλά φαιντανύλης σε ένα φορτίο οξειδίου του σιδήρου από την Κίνα. Η εμπορική αξία των ναρκωτικών που ανακαλύφθηκαν ήταν 1,7 εκατομμύρια δολάρια. [14]

Στην Κίνα, η κατάχρηση ναρκωτικών εξαπλώνεται επίσης σαν καρκίνος στην κοινωνία. Η παραγωγή και η κατάχρηση ναρκωτικών, ιδίως συνθετικών ναρκωτικών, είναι ανεξέλεγκτη και οι πωλήσεις ναρκωτικών μέσω του διαδικτύου είναι εκτός ελέγχου. Σύμφωνα με έκθεση του 2015 της Εθνικής Επιτροπής Ελέγχου Ναρκωτικών της Κίνας (CNNCC), ο αριθμός των χρηστών ναρκωτικών στην Κίνα ξεπέρασε τα δεκατέσσερα εκατομμύρια. Ο πραγματικός αριθμός είναι πιθανότατα υψηλότερος, δεδομένου ότι οι χρήστες ναρκωτικών περιλαμβάνουν όλο και περισσότερους υπαλλήλους γραφείου, καλλιτέχνες και δημόσιους υπαλλήλους. [15] Μια έκθεση του 2017 από την CNNCC έδειξε ότι οι υπηρεσίες ναρκωτικών της Κίνας είχαν εξιχνιάσει 140.000 υποθέσεις ναρκωτικών, κατέστρεψαν 5.534 ομάδες διακίνησης ναρκωτικών, συνέλαβαν 169.000 υπόπτους για διακίνηση, κατέσχεσαν 89,2 τόνους ναρκωτικών και πραγματοποίησαν 870.000 εφόδους, οι οποίες αποκάλυψαν 340.000 νέους χρήστες ναρκωτικών. [16]

γ. Πορνογραφία και πορνεία

Από όλες τις μορφές επανάστασης που ζητούν οι κομμουνιστές, η πιο ολοκληρωμένη είναι ίσως η σεξουαλική επανάσταση. Αν η κατάληψη της πολιτικής εξουσίας σηματοδοτεί μια επανάσταση ενάντια στις εξωτερικές συνιστώσες της κοινωνίας, τότε η σεξουαλική απελευθέρωση είναι η κομμουνιστική επανάσταση που υποκινείται εσωτερικά.

Ο πανσεξουαλισμός του Φρόιντ, μια θεωρία που θεωρεί ότι όλες οι επιθυμίες και τα ενδιαφέροντα προέρχονται από το σεξουαλικό ένστικτο, παρείχε τη θεωρητική βάση για τη σεξουαλική απελευθέρωση, ενώ η εμφάνιση των αντισυλληπτικών από το στόμα άρχισε να διαχωρίζει το σεξ από την αναπαραγωγή. Η σεξουαλική επανάσταση χτύπησε την παραδοσιακή ηθική και προκάλεσε και προώθησε τον ριζοσπαστικό φεμινισμό, τις αμβλώσεις, το προγαμιαίο σεξ και το κίνημα των ομοφυλόφιλων. Η σεξουαλική απελευθέρωση καθιέρωσε τη διαστρεβλωμένη ιδέα ότι η συμμετοχή στο ψυχαγωγικό σεξ και το εμπόριο του σεξ αποτελούν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Κατέστρεψε την παραδοσιακή σεξουαλική ηθική και τους περιορισμούς και επέτρεψε στο σεξ να γίνει μια μορφή ψυχαγωγίας. Μετέτρεψε τους ανθρώπους σε απλά σεξουαλικά εργαλεία και άνοιξε τις πύλες για την πορνογραφία να διεισδύσει και να σαμποτάρει την κοινωνία.

Τη δεκαετία του 1950, το περιοδικό Playboy έπαιξε εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στην υποβοήθηση της σεξουαλικής απόλαυσης, καθώς έκανε επιχείρηση την πορνογραφία. Ενώ το σύνθημα “κάντε έρωτα, όχι πόλεμο” ήταν στον αέρα κατά την αντιπολεμική εποχή, η καθαρά σεξουαλική ταινία Blue Movie έγινε η πρώτη του είδους της που κυκλοφόρησε ευρέως στις αίθουσες των Ηνωμένων Πολιτειών. Μια δεκαπενταετής εποχή (1969-1984) τάση προς το “πορνό”, συνοδευόμενη από το ροκ εν ρολ και τη συνολική απόρριψη της παράδοσης, αναδύθηκε στη Δύση.

Στη δεκαετία του 1970, οι πορνογραφικές ταινίες ήταν γενικά διαθέσιμες μόνο σε άθλιες αίθουσες κινηματογράφου ενηλίκων. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980, η διαθεσιμότητα της VHS έφερε την πορνογραφία σε εκατομμύρια νοικοκυριά, ενώ η εξάπλωση του διαδικτύου στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και αργότερα η εποχή των smartphones έφερε την πορνογραφία κατά παραγγελία. Παγκοσμίως, η βιομηχανία πορνογραφίας άξιζε 97 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως από το 2015, και μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, 10 με 12 δισεκατομμύρια δολάρια. [17]

Η εισαγωγή του διαδικτύου και των smartphones έχει επιφέρει σημαντικές αλλαγές στη βιομηχανία πορνό. Η συνολική ποσότητα πορνογραφικού περιεχομένου στην οποία ένας τυπικός ενήλικας στη δεκαετία του 1980 θα μπορούσε να εκτεθεί σε βάθος ετών μπορεί τώρα να είναι προσβάσιμη από ένα παιδί μέσα σε λίγα λεπτά. Κατά μέσο όρο, τα παιδιά εκτίθενται πλέον στην πορνογραφία από την ηλικία των οκτώ ετών. Ένας δωδεκάχρονος Βρετανός εθίστηκε τόσο πολύ στο διαδικτυακό πορνό που βίασε την αδελφή του. Ένας εισαγγελέας που ασχολήθηκε με την υπόθεση δήλωσε: “Υποθέσεις αυτού του είδους θα έρχονται όλο και συχνότερα ενώπιον του δικαστηρίου λόγω της πρόσβασης που έχουν πλέον οι νέοι στη σκληρή πορνογραφία”. [18]

Υπάρχουν πολλές συνέπειες της έκθεσης των παιδιών σε πορνό, όπως η πρώιμη σεξουαλική δραστηριότητα και η αυξημένη συχνότητα σεξουαλικών εγκλημάτων. Η πορνογραφία ενισχύει την εντύπωση ότι το σεξ είναι ένα είδος ψυχαγωγίας ή συναλλακτικής υπηρεσίας και όχι τμήμα της ιδιωτικής συζυγικής ζωής, καθώς και την πεποίθηση ότι η συμπεριφορά που βλέπουμε στο πορνό είναι κάτι σύνηθες. Προωθεί επίσης την κανονικοποίηση της σεξουαλικής διαφθοράς και διαστροφής.

Στην Ιαπωνία, η κατανάλωση πορνό έχει ήδη εξομαλυνθεί, με ράφια σούπερ μάρκετ γεμάτα περιοδικά και κόμικς για ενήλικες και τηλεοπτικά προγράμματα αργά το βράδυ με πορνοστάρ. Οι γυναίκες ηθοποιοί πορνό παρουσιάζονται ως εφηβικά είδωλα και εμφανίζονται ανοιχτά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η ιαπωνική βιομηχανία πορνό είχε βαθιά αρνητική επίδραση σε ολόκληρη την Ασία.

Ακόμη και σε χώρες με κυρίαρχη τη μουσουλμανική νοοτροπία, όπως η Αίγυπτος και η Τυνησία, η επιχείρηση πορνό —που απαγορεύεται από το Ισλάμ— βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, λειτουργώντας υπόγεια.

Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, η πορνεία είναι νόμιμη και πολλοί Ευρωπαίοι τη θεωρούν φυσιολογική μορφή εργασίας. Το 1969, η Δανία έγινε η πρώτη χώρα που νομιμοποίησε την εικονογραφημένη πορνογραφία. Η Νορβηγία, η οποία είχε μερικούς από τους αυστηρότερους περιορισμούς στην πορνογραφία στην Ευρώπη, νομιμοποίησε το σκληρό πορνό το 2006. [19] Η αγορά του σεξ στη Δανία μπορεί μερικές φορές να επιδοτείται ακόμη και από την κυβέρνηση. Για παράδειγμα, προκειμένου να προστατευθούν τα “ίσα δικαιώματα”, τα άτομα με ειδικές ανάγκες που πληρούν τις προϋποθέσεις μπορούν να επισκέπτονται έναν οίκο ανοχής, ενώ ο φορολογούμενος πληρώνει το λογαριασμό. [20] Αυτό το είδος σκέψης υποστηρίχθηκε από νωρίς από τον ουτοπιστή σοσιαλιστή Σαρλ Φουριέ τον δέκατο ένατο αιώνα.

Η Κίνα, με μια κοινωνία που χαρακτηριζόταν επί μακρόν από τη συντηρητική οικογενειακή ηθική και την ηθική αυτοσυγκράτηση, και όπου ακόμη και η συζήτηση για το σεξ ήταν ταμπού, έχει επίσης παρασυρθεί από το παγκόσμιο κύμα σεξουαλικού εκφυλισμού τις τελευταίες δεκαετίες. Από όλες τις πολιτικές του ΚΚΚ, η πιο “επιτυχημένη” – πολύ πέρα από το άνοιγμα της οικονομίας ή του πολιτικού συστήματος – πρέπει να είναι αυτή της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Μέσα σε τριάντα χρόνια, υπήρξε μια πλήρης μεταμόρφωση από την “επαναστατική πειθαρχία” στη σεξουαλική απελευθέρωση. Η πορνεία είναι ανεξέλεγκτη στην Κίνα, με μια έκθεση από τα τέλη της δεκαετίας του 2000 να εκτιμά ότι η χώρα είχε μεταξύ είκοσι και τριάντα εκατομμυρίων εργαζομένων στο σεξ. [21] Όσο περισσότερες ερωμένες έχει ένας πλούσιος επιχειρηματίας ή διεφθαρμένος αξιωματούχος, τόσο υψηλότερη είναι η κοινωνική του θέση. Η Κίνα θεωρείται ως το εργοστάσιο του κόσμου, αλλά εξάγει επίσης μεγάλο αριθμό πορνών σε χώρες και περιοχές όπως η Ιαπωνία, η Μαλαισία, η Μέση Ανατολή, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ευρώπη και η Αφρική. Σύμφωνα με εκτιμήσεις το 2018, υπήρχαν 13.000 έως 18.500 Κινέζες πόρνες στην υποσαχάρια Αφρική. [22]

Οι χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας και της Νότιας Αμερικής δεν διαφέρουν. Πολλές πόλεις έχουν γίνει σημαντικοί προορισμοί για τον σεξοτουρισμό, μια πρακτική που, αν και παράνομη, έχει γίνει τόσο διαδεδομένη που συμβάλλει αισθητά στην οικονομική ανάπτυξη.

Η πιο άμεση συνέπεια μιας κοινωνίας που κατακλύζεται από την πορνογραφία και την πορνεία είναι η διάβρωση της οικογένειας και του γάμου. Το πορνό ειδικότερα έχει επικρατήσει να αποκαλείται “ο αθόρυβος δολοφόνος της οικογένειας”. [23] Η προβολή πορνογραφίας προκαλεί αδιαφορία για τις υγιείς οικογενειακές σχέσεις, ενώ τροφοδοτεί την επιθυμία και τον πόθο, οι οποίες μπορεί να κλιμακώσουν τις σεξουαλικές ορμές σε σημείο που να μπορούν να ικανοποιηθούν μόνο μέσω εξωσυζυγικών σχέσεων ή άλλων ανήθικων μέσων, συμπεριλαμβανομένων βίαιων ή εγκληματικών πράξεων.

Κατά τη διάρκεια μιας ακρόασης στη Γερουσία το 2005, η Jill Manning παρουσίασε μια δημοσκόπηση σε δικηγόρους διαζυγίων και ενδογαμικών διαφορών που έδειξε ότι το 56% των υποθέσεων διαζυγίου περιλάμβαναν έναν σύντροφο που είχε “εμμονικό ενδιαφέρον για πορνογραφικές ιστοσελίδες”. [24] Κατά τη διάρκεια της ετήσιας συνάντησης της Αμερικανικής Κοινωνιολογικής Ένωσης το 2016, μια ερευνητική εργασία που παρουσιάστηκε έδειξε διπλασιασμό των περιπτώσεων διαζυγίου μεταξύ των γάμων στους οποίους το ένα μέρος κατανάλωνε πορνογραφία σε σχέση με τους γάμους των μη καταναλωτών. Η έρευνα έδειξε ότι εάν ο σύζυγος άρχιζε να παρακολουθεί πορνό, το ποσοστό διαζυγίου αυξανόταν από 5% σε 10%, ενώ εάν η σύζυγος άρχιζε να παρακολουθεί πορνό, το ποσοστό διαζυγίου αυξανόταν από 6% σε 18%. Όσο νεότερο ήταν το άτομο, τόσο πιο πιθανό ήταν το διαζύγιο. [25]

Πριν από τη δεκαετία του 1950, σχεδόν όλοι οι παραδοσιακοί πολιτισμοί του κόσμου θεωρούσαν το σεξ πριν από το γάμο άσεμνο και αντίθετο προς τις εντολές που άφησε ο Θεός στην ανθρωπότητα. Τόσο η κοινωνική πίεση όσο και η κοινή γνώμη δρούσαν για την καταστολή τέτοιων δραστηριοτήτων. Αν ένα νεαρό ζευγάρι συνελάμβανε παιδί πριν από το γάμο, αναμενόταν να αναλάβουν την ευθύνη, να παντρευτούν και να μεγαλώσουν το παιδί μαζί ως οικογένεια. Εκείνη την εποχή, η πλειονότητα των ανθρώπων πίστευε ότι αν ένας άνδρας άφηνε έγκυο μια γυναίκα, το αξιοπρεπές πράγμα που έπρεπε να κάνει ήταν να την παντρευτεί. [26] Τα άτομα ήταν υποχρεωμένα να αναλάβουν την ευθύνη για τα λάθη τους.

Ωστόσο, με την ηθική παρακμή και την άνοδο της σεξουαλικής απελευθέρωσης από τη δεκαετία του 1960, οι εγκυμοσύνες εκτός γάμου έχουν γίνει δραστικά πιο συχνές. Όλα αυτά συνέβησαν ακριβώς τη στιγμή που η βιομηχανία πορνό άρχισε να έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο στη συνείδηση του κοινού. Το 1964, στις περισσότερες χώρες-μέλη του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, το ποσοστό των γεννήσεων εκτός γάμου ήταν συνήθως μικρότερο από το 10%- μέχρι το 2014, ξεπερνούσε το ένα τρίτο. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι γεννήσεις εκτός γάμου ήταν κατά μέσο όρο 40 τοις εκατό το 2014, φτάνοντας το 71 τοις εκατό μεταξύ των Αφροαμερικανών. Μεταξύ των 140 εκατομμυρίων νεογέννητων στον κόσμο το έτος 2016, περίπου το 15 τοις εκατό, ή 21 εκατομμύρια, γεννήθηκαν εκτός γάμου. [27]

Οι μονογονεϊκές οικογένειες, οι εγκυμοσύνες εκτός γάμου και τα διαζύγια συχνά συνδέονται στενά με τη φτώχεια. Οι οικογένειες αυτές, με τη σειρά τους, αυξάνουν την επιβάρυνση του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας και των φορολογουμένων.

δ. Βιντεοπαιχνίδια

Πολλά παιδιά σήμερα περνούν αμέτρητες ώρες παίζοντας βιντεοπαιχνίδια. Οι προγραμματιστές παιχνιδιών κάνουν τα παιχνίδια όλο και πιο ρεαλιστικά, δυναμικά και διαδραστικά. Είναι επίσης όλο και πιο βίαια και ερωτικά. Παιδιά και ενήλικες εθίζονται εύκολα στα παιχνίδια, γεγονός που έχει γίνει μείζον ζήτημα για τους γονείς, τα σχολεία, ακόμη και την κυβέρνηση.

Τα βιντεοπαιχνίδια αποτελούν πλέον μια μορφή λαϊκής κουλτούρας που ακολουθεί τους ανθρώπους από την παιδική ηλικία έως την ενηλικίωση, αλλά τι είδους κουλτούρα είναι αυτή; Είναι μια κουλτούρα καταστροφής, που δεν διαφέρει από τα ναρκωτικά. Όσοι είναι εθισμένοι στα βιντεοπαιχνίδια δεν μπορούν να δουν τα μειονεκτήματα με νηφάλιο και αντικειμενικό τρόπο. Απλώς θεωρούν τα παιχνίδια διασκεδαστικά και ενδιαφέροντα και δεν τα παρατάνε, αρκεί να υπάρχει άλλο ένα επίπεδο για να προχωρήσουν, άλλος ένας φόνος για να κάνουν ή ένα νέο υψηλό σκορ για να πετύχουν.

Επιπλέον, σχεδόν όλα τα βιντεοπαιχνίδια σήμερα, από το gameplay και την πλοκή τους μέχρι την αισθητική ατμόσφαιρα, αφορούν τη βία και τη δολοφονία ή περιέχουν ερωτικό περιεχόμενο ή ψυχρότητα. Με απλά λόγια, τα μηνύματα που μεταφέρονται απευθύνονται στη δαιμονική φύση του ανθρώπου. Όλα αυτά είναι ακατάλληλα και επιβλαβή για τους εφήβους και τους νέους. Η βίωση μιας αίσθησης ενθουσιασμού από τη δολοφονία, την καταστροφή, τη βία και τις μάχες μπορεί να απευαισθητοποιήσει τους νέους και να τους εισάγει σε ανθυγιεινές σκέψεις και συμπεριφορές. Αυτό μπορεί να συμβάλει ακόμη και στην εγκληματικότητα.

Τα διαδικτυακά παιχνίδια είναι ακόμη πιο εθιστικά. Στο παρελθόν, τα παιχνίδια χρησιμοποιούνταν για να περνάει η ώρα όταν οι άνθρωποι ήταν μόνοι τους και ένιωθαν πλήξη. Σήμερα, τα διαδικτυακά παιχνίδια έχουν γίνει ένα ανταγωνιστικό άθλημα και μια κοινωνική δραστηριότητα από μόνα τους, ειδικά για τα παιδιά. Επειδή ένας μεγάλος αριθμός παικτών αλληλεπιδρά σε ένα παιχνίδι, μπορούν γρήγορα να ενθουσιαστούν με τον εικονικό κόσμο του παιχνιδιού.

Τεράστια ποσά προσπάθειας και κεφαλαίου επενδύονται σε τέτοια παιχνίδια, και τα παιδιά που δεν τα παίζουν μπορεί να είναι τα πιο περίεργα ανάμεσα στους συνομηλίκους τους. Έτσι, πολλοί γονείς αισθάνονται αναγκασμένοι να επιτρέψουν στα παιδιά τους να ενταχθούν στην κοινότητα των διαδικτυακών παιχνιδιών και στη συνέχεια να παρακολουθούν τα παιδιά τους να αναπτύσσουν εθισμό. Τα βιντεοπαιχνίδια συνήθως καταλαμβάνουν χρόνο που θα έπρεπε να χρησιμοποιείται για μελέτη, υπαίθριες δραστηριότητες και κανονική κοινωνικοποίηση. Αντ’ αυτού, τα παιδιά μετατρέπονται σε αιχμαλώτους των βιντεοπαιχνιδιών.

Ο μελετητής Erik Hurst σημείωσε ότι αν ο δωδεκάχρονος γιος του είχε αφεθεί στην τύχη του, εύκολα θα έπαιζε βιντεοπαιχνίδια σχεδόν ασταμάτητα, παραλείποντας το ντους και τα γεύματα για να συνεχίσει να παίζει. [28] Η επιστημονική έρευνα έχει δείξει ότι τα βιντεοπαιχνίδια έρχονται να καταλάβουν και να κυριαρχήσουν στον ελεύθερο χρόνο των νέων. Τα στοιχεία δείχνουν ότι οι νέοι ενήλικες, ιδίως εκείνοι που ανήκουν σε χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα και έχουν χαμηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης, βρίσκουν όλο και περισσότερο την ευτυχία στα βιντεοπαιχνίδια, μειώνοντας τον χρόνο που αφιερώνουν στη δουλειά τους και στον πραγματικό κόσμο. [29] Αυτό είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες. Ο Hurst έχει παρατηρήσει μια τάση στη σημερινή κοινωνία κατά την οποία τα βιντεοπαιχνίδια οδηγούν τους νέους ενήλικες να αρνούνται να εισέλθουν στην αγορά εργασίας και αντ’ αυτού να βασίζονται στους γονείς τους για να τους στηρίξουν οικονομικά. Είναι απίθανο ότι τα βιντεοπαιχνίδια θα τους βοηθήσουν να κερδίσουν τα προς το ζην ή ότι θα μπορέσουν να βελτιώσουν τις δεξιότητές τους ή να βρουν καλύτερες θέσεις εργασίας. Όταν αυτοί οι νέοι γίνουν γονείς, τα παιδιά τους δεν θα μπορούν να βασίζονται σε αυτούς για καθοδήγηση. Τα βιντεοπαιχνίδια έχουν φτάσει να διαταράσσουν τη φυσιολογική ανθρώπινη ζωή.

Τα βιντεοπαιχνίδια είναι πνευματικά ναρκωτικά. Σε αντίθεση με την παρασκευή σκληρών ναρκωτικών, όπως η ηρωίνη, η οποία είναι παράνομη στις περισσότερες χώρες, η ανάπτυξη βιντεοπαιχνιδιών είναι μια σημαντική βιομηχανία. Ποιες είναι οι συνέπειες αυτού του γεγονότος; Καθώς οι εταιρείες παράγουν αυτά τα ναρκωτικά που καταστρέφουν την επόμενη γενιά, οι χώρες που αγκαλιάζουν τα παιχνίδια σαμποτάρουν το μέλλον τους.

Η εμφάνιση του διαδικτύου και των κινητών τηλεφώνων άνοιξε μια ακόμη ευρύτερη αγορά για τη βιομηχανία βιντεοπαιχνιδιών. Η εταιρεία ερευνών Newzoo, στην έκθεση για την παγκόσμια αγορά παιχνιδιών του Απριλίου 2018, προέβλεψε ότι οι παίκτες σε όλο τον κόσμο θα ξόδευαν 137,9 δισεκατομμύρια δολάρια για παιχνίδια το 2018, γεγονός που αντιπροσωπεύει αύξηση 13,3% σε σχέση με το προηγούμενο έτος. Περισσότερο από το ήμισυ του συνόλου των εσόδων από τα παιχνίδια προβλεπόταν να προέρχεται από το τμήμα κινητής τηλεφωνίας. Τα έσοδα από τα ψηφιακά παιχνίδια θα αποτελούσαν το 91% της παγκόσμιας αγοράς.

Η έκθεση προέβλεψε επίσης ότι η αγορά παιχνιδιών θα διατηρήσει διψήφια ανάπτυξη τα επόμενα χρόνια. Ενώ ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ σε πολλές χώρες παλεύει με μονοψήφια ποσοστά, η βιομηχανία παιχνιδιών συνεχίζει να προοδεύει. Μόνο τα παιχνίδια μέσω κινητών τηλεφώνων αναμένεται να φτάσουν τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια μέχρι το 2021. Οι τρεις κορυφαίες χώρες στην παγκόσμια αγορά παιχνιδιών, σύμφωνα με την έκθεση, θα είναι η Κίνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ιαπωνία, με την Κίνα να αντιπροσωπεύει περισσότερο από το 25% της συνολικής αγοράς. [30]

Τα παραδοσιακά παιχνίδια, συμπεριλαμβανομένων των αθλημάτων και άλλων υπαίθριων δραστηριοτήτων, περιορίζονται από το φυσικό περιβάλλον, τις καιρικές συνθήκες, τον εξοπλισμό και τους φυσικούς περιορισμούς – οι παίκτες δεν αναπτύσσουν συνήθως εθισμό σε αυτά. Τα βιντεοπαιχνίδια δεν έχουν τέτοιους περιορισμούς. Οι παίκτες καλούνται και ενθαρρύνονται να βυθιστούν στον εικονικό κόσμο του παιχνιδιού ασταμάτητα, συνεχίζοντας χωρίς ύπνο ή διαλείμματα. Αυτό, εκτός από το γεγονός ότι τα παιχνίδια αυτά σπάνια έχουν κάτι εποικοδομητικό για να τα συστήσει κάποιος, σημαίνει ότι όσοι τα παίζουν έρχονται όλο και περισσότερο υπό την επίδραση αρνητικών παραγόντων.

ε. Η κουλτούρα της βίας

Στην Αμερική, από το 1960 έως το 2016, ο συνολικός πληθυσμός αυξήθηκε κατά 1,8 φορές, ενώ ο συνολικός αριθμός των εγκλημάτων αυξήθηκε κατά 2,7 φορές και ο αριθμός των βίαιων εγκλημάτων αυξήθηκε κατά 4,5 φορές. [31]

Σύμφωνα με τον συγγραφέα και εγκληματολόγο Grant Duwe, στα πενήντα χρόνια πριν από τον πυροβολισμό στον πύργο του Πανεπιστημίου του Τέξας το 1966, υπήρξαν μόνο είκοσι πέντε δημόσιες μαζικές εκτελέσεις κατά τις οποίες έχασαν τη ζωή τους τέσσερις ή περισσότεροι άνθρωποι. Έκτοτε, οι μαζικοί πυροβολισμοί έχουν γίνει πιο θανατηφόροι. [32] Από τον μαζικό πυροβολισμό του 1991 που στοίχισε τη ζωή σε είκοσι τρεις ανθρώπους στο Κίλιν του Τέξας μέχρι τον μαζικό πυροβολισμό του 2017 στο Λας Βέγκας που στοίχισε τη ζωή σε πενήντα οκτώ ανθρώπους, τα περιστατικά έχουν γίνει όλο και πιο σοκαριστικά. Ο αριθμός των τρομοκρατικών περιστατικών παγκοσμίως αυξήθηκε από 651 ετησίως το 1970 σε 13.626 το 2016, δηλαδή είκοσι φορές. Από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, ο αριθμός των ετήσιων τρομοκρατικών επιθέσεων είχε αυξηθεί κατά περίπου πέντε φορές μέχρι το 2018. [33]

Πολλές βίαιες πράξεις στον πραγματικό κόσμο είναι εκδηλώσεις της βύθισης των ανθρώπων σε μια κουλτούρα βίας μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Δεν είναι μόνο η έντονη μουσική του heavy metal γεμάτη βία, αλλά η πλειοψηφία της ψυχαγωγίας, συμπεριλαμβανομένου του κινηματογράφου, της τηλεόρασης και των βιντεοπαιχνιδιών, απεικονίζει ή επικεντρώνεται γύρω από τη βία. Πολλές κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές απεικονίζουν τη μαφία, τις συμμορίες και τους πειρατές με θετικό τρόπο, κάνοντας αυτά τα αρνητικά στερεότυπα να φαίνονται ελκυστικά και αξιοσέβαστα, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι όχι μόνο να μην αισθάνονται πλέον απέχθεια για αυτά, αλλά να αρχίζουν να θαυμάζουν το έγκλημα και να βλέπουν τους εγκληματίες ως ένδοξους.

Η έλευση των βιντεοπαιχνιδιών έδωσε στους ανθρώπους ένα ακόμη κανάλι για την εξύμνηση της βίας, το οποίο είναι διαδραστικό και επιτρέπει στους ίδιους τους παίκτες να χρησιμοποιούν βία μέσα στον εικονικό κόσμο. Αντί να δέχονται τη μονόδρομη κατήχηση της βίας μέσω του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, οι παίκτες βιώνουν τη βία από πρώτο χέρι μέσω αυτών των παιχνιδιών, πολλά από τα οποία περιέχουν σκηνές με αποκεφαλισμένα κεφάλια, διαμελισμένα σώματα και αίμα που εκτοξεύεται παντού – όλα αυτά πέρα από τα φυσιολογικά όρια του κινηματογράφου και της τηλεόρασης.

Σε μελέτη που δημοσιεύθηκε το 2013, ερευνητές ανέλυσαν ταινίες που παρήχθησαν μεταξύ 1985 και 2012 και διαπίστωσαν ότι η ποσότητα της βίας με όπλα σε ταινίες PG-13 είχε τριπλασιαστεί. [34] Μια μελέτη παρακολούθησης ταινιών από το 2013 έως το 2015 έδειξε ότι η τάση αυτή είχε συνεχιστεί. [35] Το 2008, το Pew Research Center ανέφερε ότι το 97% των νέων ηλικίας μεταξύ δώδεκα και δεκαεπτά ετών έπαιζαν βιντεοπαιχνίδια και ότι τα δύο τρίτα από αυτούς έπαιζαν κατηγορίες παιχνιδιών που έτειναν να περιέχουν βία. [36]

Αντιμέτωποι με το πρόβλημα της αυξανόμενης βίας στην κοινωνία, οι ειδικοί, οι μελετητές και το ευρύ κοινό συνεχίζουν να προτείνουν θεωρίες και λύσεις, από αυστηρότερους περιορισμούς μέσω νόμων και ισχυρότερη επιβολή του νόμου μέχρι την παροχή ψυχολογικής συμβουλευτικής στο κοινό. Αλλά τέτοιες λύσεις μοιάζουν απλώς με το να κόβεις τα κλαδιά ενός δηλητηριώδους δέντρου χωρίς να το ξεριζώνεις από τις ρίζες.

ζ. Παρακμιακή μόδα

Στην επιφάνεια της σημερινής κοινωνίας, οι διάφορες μορφές παράξενης ενδυμασίας, συμπεριφοράς και άλλα κοινά στοιχεία της λαϊκής κουλτούρας φαίνονται να αποτελούν μέρος της “ελευθερίας της έκφρασης” ή των τρεχουσών τάσεων της μόδας, αλλά, στην πραγματικότητα, κρύβονται περισσότερα από πίσω τους. Η ανίχνευση αυτών των φαινομένων στην προέλευσή τους αποκαλύπτει τις συνδέσεις τους με την κομμουνιστική πίεση κατά της παράδοσης και της πίστης. Παρόλο που αυτές οι τάσεις μπορεί να συναντήσουν αρχικά την αντίσταση της κοινωνίας, οι άνθρωποι απλώς συνηθίζουν σε αυτές με την πάροδο του χρόνου και δεν τις βρίσκουν πλέον παράξενες, επιτρέποντας σε αυτούς τους αρνητικούς παράγοντες να γίνουν αποδεκτό μέρος της καθημερινής ζωής και του πολιτισμού.

Για παράδειγμα, η σημερινή κοινωνία έχει συνηθίσει τις γυναίκες να έχουν κοντά χτενίσματα. Αυτό διαδόθηκε από τις flappers (νεαρές που αντιτίθονταν στην παράδοση) στη Δύση κατά τη δεκαετία του 1920. Επηρεασμένες από το πρώτο κύμα φεμινισμού και το κίνημα σεξουαλικής απελευθέρωσης (βλ. Κεφάλαιο Επτά), οι flappers φορούσαν κοντά φορέματα, έκοβαν τα μαλλιά τους κοντά, άκουγαν τζαζ, φορούσαν παχύ μακιγιάζ, έπιναν αλκοόλ, κάπνιζαν τσιγάρα και έκαναν περιστασιακό σεξ. Το να έχουν τα μαλλιά τους κοντά ήταν ένας τρόπος για να εκφράσουν την περιφρόνησή τους για τους παραδοσιακούς ρόλους των φύλων και την επιδίωξή τους για γυναικεία “χειραφέτηση”.

Αφότου το χτένισμα έγινε δημοφιλές, μία γνωστή τραγουδίστρια της όπερας έγραψε: “Το «αγορέ μαλλί» είναι μια κατάσταση μυαλού και όχι απλώς ένας νέος τρόπος να χτενίζω το κεφάλι μου. … Θεωρώ ότι το να απαλλαγούμε από τα μακριά μας μαλλιά είναι ένα από τα πολλά μικρά δεσμά που οι γυναίκες έχουν παραμερίσει στο πέρασμά τους προς την ελευθερία”. [37]

Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης στη δεκαετία του 1930, η τάση των κοντών μαλλιών για τις γυναίκες σταδιακά έπεσε σε δυσμένεια. Ωστόσο, τη δεκαετία του 1960, όταν η επανάσταση από τα παραδοσιακά πρότυπα έγινε ξανά μόδα, τα κοντά χτενίσματα επέστρεψαν. Ομοίως, τα μακριά χτενίσματα μεταξύ των ανδρών στη σύγχρονη εποχή προήλθαν από τους μπίτνικς και τους χίπις. [38] Παρόλο που τα μακριά μαλλιά για τους άνδρες μπορούν να εντοπιστούν στην αρχαιότητα, οι άνδρες στη Δύση είχαν τα μαλλιά τους κοντά τις δεκαετίες που ακολούθησαν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και η αντικουλτούρα της δεκαετίας του 1960 προώθησε τα μακριά μαλλιά για τους άνδρες ως μια μορφή εξέγερσης.

Στην αρχή, η κυρίαρχη κοινωνία αντιδρούσε έντονα στο να ντύνονται οι νέοι με έναν αντιπαραδοσιακό τρόπο. Με την πάροδο του χρόνου, ο κόσμος συνήθισε τις αντιπαραδοσιακές τάσεις και, κατά την άποψη των προοδευτικών, αυτό οφείλεται στην αύξηση της κοινωνικής ανοχής. Στις παραδόσεις της Ανατολής και της Δύσης, ωστόσο, οι διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών αντανακλώνται όχι μόνο στη σωματική τους διάπλαση και στους διαφορετικούς ρόλους τους στην κοινωνία και την οικογένεια, αλλά και στο ντύσιμο, το χτένισμα, την ομιλία και τους τρόπους συμπεριφοράς τους.

Μαζί με την κατάργηση των ταξικών διακρίσεων στην κοινωνία, ο κομμουνισμός στοχεύει στην εξάλειψη των σεξουαλικών διακρίσεων μεταξύ ανδρών και γυναικών. Παρομοίως, οι ΛΟΑΤΚΙ και το φεμινιστικό κίνημα χρησιμοποιούν το σύνθημα της “ισότητας” για να αμβλύνουν τις διαφορές των φύλων στους κοινωνικούς και οικογενειακούς ρόλους. Οι ανδρόγυνες τάσεις της μόδας θολώνουν περαιτέρω και αντιστρέφουν τις διαφορές στο ντύσιμο. Αυτοί οι παράγοντες χρησιμεύουν για να ανοίξουν το δρόμο για μια ευρύτερη κοινωνική αποδοχή αυτών που παραδοσιακά θεωρούνταν αποκλίνουσες σεξουαλικές πρακτικές και τρόποι ζωής και συμβάλλουν περαιτέρω στην υπονόμευση της παραδοσιακής ηθικής.

Εδώ και χιλιάδες χρόνια, τα ηθικά πρότυπα τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση έχουν αποσαφηνίσει τη διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών και την ιδέα ότι ο άνδρας και η γυναίκα, όπως το γιν και το γιανγκ, έχουν ο καθένας τους αντίστοιχους ρόλους. Ο κομμουνισμός αντιστρέφει το γιν και το γιανγκ, ελπίζοντας να ανατρέψει την παραδοσιακή ηθική και να φέρει τα άτομα αντιμέτωπα μεταξύ τους στο όνομα της απελευθέρωσης.

Λαμβάνοντας υπόψη αυτή την ατζέντα, μπορεί να γίνει αντιληπτό ότι, παρόλο που οι διάφορες αποκλίσεις στο ντύσιμο και τη μόδα μπορεί να φαίνονται ότι είναι απλώς μετατοπίσεις του λαϊκού γούστου, στην πραγματικότητα αποσκοπούν στην υπονόμευση της ανθρώπινης κοινωνίας. Μεγάλο μέρος της σύγχρονης μόδας δίνει έμφαση στην ακολασία, έχοντας ξεκινήσει από την αντικουλτούρα. [39]

Ένα άλλο σημάδι της πολιτιστικής παρακμής είναι το φαινόμενο των γκρούπι, το οποίο ήταν δημοφιλές στους νέους και άλλο ένα υποπροϊόν της αντικουλτούρας. Στη δεκαετία του 1960, καθώς το ροκ εν ρολ έγινε δημοφιλές στη Δύση, ομάδες νεαρών κοριτσιών που είχαν εμμονή με τους ροκ σταρ παρακολουθούσαν τις εμφανίσεις τους και παρείχαν προσωπικές και σεξουαλικές υπηρεσίες στα μέλη του συγκροτήματος. Αυτές οι νεαρές γυναίκες έγιναν θύματα μιας μόδας. [40] Σήμερα, οι νέοι θαυμάζουν τους αστέρες που προωθούν συγκεχυμένες σεξουαλικές ταυτότητες, συμπεριλαμβανομένων των ανδρών διασημοτήτων που συμπεριφέρονται θηλυπρεπώς, και το αντίστροφο.

Υπάρχει επίσης η υποτιθέμενη μοντέρνα πανκ υποκουλτούρα. Παρόμοια με εκείνους του κινήματος των χίπις, οι πανκς επαναστατούν ενάντια στην παράδοση και προωθούν τον μηδενισμό. Οι περισσότεροι χίπις ήταν επαναστατημένοι νέοι από παραδοσιακές οικογένειες της μεσαίας τάξης, ενώ το πανκ είναι πιο τυπικά η εξέγερση των κατώτερων τάξεων ενάντια στις κοινωνικές παραδόσεις. [41] Προκειμένου να εκφράσουν την απόλυτα αντιπαραδοσιακή τους στάση, οι πανκς συχνά παρουσιάζουν παράξενα χτενίσματα και φορούν σκισμένα ρούχα γεμάτα καρφιά και αγκράφες. Βάφουν τα μαλλιά τους, κάνουν τατουάζ, τρυπούν το σώμα τους παντού και μερικές φορές εκθέτουν μέρη του σώματος που οι φυσιολογικοί άνθρωποι θα είχαν την τάση να κρατούν κρυμμένα. Το πανκ στυλ παρέχει έμπνευση για πολλές από τις σημερινές τάσεις της μόδας.

Οι πανκ υποστηρίζουν τον ηδονισμό, γι’ αυτό και ένα δημοφιλές σύνθημα των πανκ είναι “ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος και άφησε ένα όμορφο πτώμα”. Αυτό αντικατοπτρίζει πλήρως την τραγωδία της απώλειας της πίστης στο θείο και της εξαπάτησης που οδηγεί στην πτώση στην άβυσσο του ηδονισμού και του υλισμού. Αν και ένας τέτοιος αυτοκαταστροφικός μηδενισμός θα έπρεπε να προκαλεί συναγερμό στα άτομα και την κοινωνία, οι περισσότεροι είναι πολύ βαθιά βυθισμένοι στη σύγχρονη ποπ κουλτούρα για να αντιληφθούν αυτό που είναι πραγματικά.

Η αποκλίνουσα και διεστραμμένη σύγχρονη κουλτούρα γεμίζει την καθημερινή ζωή: η εμφάνιση φανταστικών ή δαιμονικών εικόνων στα δημοφιλή ρούχα ή στη μουσική, η επιλογή άσχημων εικόνων για τατουάζ, τα αλλόκοτα παιδικά παιχνίδια και στολίδια, τα ευρέως διαδεδομένα λογοτεχνικά, κινηματογραφικά και τηλεοπτικά έργα γεμάτα δαίμονες, φαντάσματα και υπερφυσικό τρόμο, καθώς και το καταστροφικό και μηδενιστικό περιεχόμενο που συναντάμε στο διαδίκτυο.

4. Ανάκτηση των ηθικών θεμελίων του ανθρώπινου πολιτισμού

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να επιδιώκει την ευτυχία – αλλά με αυτό το δικαίωμα έρχεται η ευθύνη να παραμείνει εντός των ηθικών παραμέτρων. Η υπερβολική επιδίωξη της ευχαρίστησης φέρνει αναπόφευκτα πόνο, συμφορά και θλίψη.

Ο παραδοσιακός πολιτισμός της ανθρωπότητας δεν απαγορεύει τη λογική ικανοποίηση της επιθυμίας. Ωστόσο, ο παραδοσιακός πολιτισμός διδάσκει στους ανθρώπους να ελέγχουν τις επιθυμίες τους και να επιλέγουν έναν υγιεινό τρόπο ζωής. Εκτιμά την αρμονία με τη φύση, την παραδοσιακή εργασία, τις αρμονικές οικογενειακές σχέσεις, την υγιή κοινωνία των πολιτών και τη συμμετοχή στην αυτοδιοίκηση και τη διαχείριση του κράτους, καθώς και τις παραδοσιακές τέχνες, τη λογοτεχνία, τον αθλητισμό και την ψυχαγωγία. Όλα αυτά φέρνουν ευτυχία και ικανοποίηση, ωφελώντας το άτομο σε σώμα και πνεύμα, καθώς και την κοινωνία στο σύνολό της.

Ο απώτερος στόχος του κομμουνισμού, ωστόσο, είναι η καταστροφή της ανθρωπότητας. Ένα από τα βήματα αυτής της διαδικασίας είναι η διαφθορά της ηθικής και η απομάκρυνση του θείου από τον ανθρώπινο πολιτισμό. Ως εκ τούτου, στοχεύει να εμποτίσει τη λαϊκή κουλτούρα και τον τρόπο ζωής με αρνητισμό και σκοτάδι. Τις τελευταίες δεκαετίες, ακριβώς μια τέτοια λαϊκή κουλτούρα έχει δημιουργηθεί στην Ανατολή και τη Δύση. Ο εγωκεντρισμός, ο ηδονισμός και ο μηδενισμός έχουν γίνει συνηθισμένοι, αποδεκτοί, ακόμα και της μόδας.

Το σεξ, τα ναρκωτικά, το ροκ εν ρολ και τα βιντεοπαιχνίδια διεγείρουν και μεγεθύνουν τις επιθυμίες. Πολλοί ενδίδουν σε αυτά τα πράγματα για να ξεφύγουν από τη μιζέρια και την απογοήτευση της ζωής, αλλά ποτέ δεν σταματούν να αναλογιστούν το γεγονός ότι αυτοί οι εθισμοί φέρνουν μόνο στιγμιαία ικανοποίηση, ακολουθούμενη από περισσότερο πόνο και καταστροφή. Η κατάχρηση ναρκωτικών προκαλεί ασθένειες, θάνατο και διαταραχές της προσωπικότητας- οι χαοτικές σεξουαλικές σχέσεις καταστρέφουν την οικογένεια, κάνοντας τους ανθρώπους να χάνουν την εμπιστοσύνη και τη ζεστασιά- και τα βιντεοπαιχνίδια κάνουν τους ανθρώπους να χάνονται σε έναν ψεύτικο κόσμο. Οι εθισμένοι αισθάνονται ότι βρίσκονται σε ένα καρναβάλι διασκέδασης, αλλά στην πραγματικότητα απλώς γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από εξωτερικές δυνάμεις, καθώς το μόνο που τους περιμένει είναι η πνευματική παρακμή και ο φυσικός θάνατος.

Το ίδιο ισχύει και για τις κοινωνίες και τα έθνη. Όταν ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων είναι εθισμένος στην επιθυμία και την ευχαρίστηση, η καταστροφή είναι προ των πυλών.

Το θείο δημιούργησε την ανθρωπότητα και έδωσε σε κάθε άτομο ελεύθερη βούληση. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να κάνουν κατάχρηση των ελευθεριών τους και να συνεχίσουν να βαδίζουν στο μονοπάτι του εκφυλισμού. Αντίθετα, θα πρέπει να κάνουν καλή χρήση αυτής της ελευθερίας και να επιλέξουν να επιστρέψουν σε έναν παραδοσιακό πολιτισμό και τρόπο ζωής. Το θείο πάντα φρόντιζε και προστάτευε την ανθρωπότητα. Αλλά το κατά πόσον οι άνθρωποι μπορούν να επιστρέψουν στο σωστό μονοπάτι εξαρτάται αποκλειστικά από την επιλογή του κάθε ατόμου.

Διαβάστε το επόμενο: Κεφάλαιο Δεκαπέντε

Ενημέρωση: 21 Μαρτίου 2020.

Διαβάστε τη σειρά εδώ: Πώς το φάντασμα του κομμουνισμού κυβερνά τον κόσμο μας

Αναφορές

1. George Washington, όπως αναφέρεται στο “George Washington’s Rules of Civility and Decent Behavior in Company and Conversation”, Foundations Magazine, http://www.foundationsmag.com/civility.html.

2. Benjamin Franklin, The Autobiography and Other Writings on Politics, Economics, and Virtue, εκδ. Alan Houston (Cambridge, UK: Cambridge University Press, 2004), 68-69.

3. Xue Fei 薛飞, “‘Que nage shen jiu zao yige’: Hebei nainai miao luanxiang” “缺哪个神就造一个” 河北奶奶庙乱象 [“Αν λείπει ένας θεός, απλά φτιάξε έναν”: Chaos at the grandmother temple, Hebei”], The Epoch Times, 10 Αυγούστου 2017, http://www.epochtimes.com/gb/17/8/9/n9513251.htm. [Στα κινέζικα]

4. “Oxford Dictionary Adds Popular Chinese Terms”, China Daily, 6 Σεπτεμβρίου 2010, http://www.chinadaily.com.cn/business/2010-09/06/content_11259791.htm.

5. Loretta Chao, “The Ultimate Knock-Off: A Fake Apple Store”, The Wall Street Journal, 21 Ιουλίου 2011, https://blogs.wsj.com/chinarealtime/2011/07/21/the-ultimate-knock-off-a-fake-apple-store/.

6. Jack Kerouac, “Η γέννηση ενός σοσιαλιστή”, στο Atop an Underwood: Early Stories and Other Writings, εκδ. Paul Marion (Νέα Υόρκη: Penguin, 2000).

7. Roberto Franzosi, κριτική του Jeremy Suri, Power and Protest: American Journal of Sociology 111, no. 5, (Μάρτιος 2006), 1589, https://www.journals.uchicago.edu/doi/full/10.1086/504653.

8. Meredith Box και Gavan McCormack, “Terror in Japan”, Asia-Pacific Journal: Japan Focus 2, τεύχος 6 (25 Ιουνίου 2004), 1570, https://apjjf.org/-Gavan-McCormack/1570/article.html.

9. Amy D. McDowell, “Contemporary Christian Music”, Oxford Music Online, 2013, https://doi.org/10.1093/gmo/9781561592630.article.A2234810.

10. Λευκός Οίκος, Ending America’s Opioid Crisis, πρόσβαση στις 29 Απριλίου 2020, https://www.whitehouse.gov/opioids/.

11. Εθνικό Ινστιτούτο των ΗΠΑ για την κατάχρηση ναρκωτικών από εφήβους, Drug Facts: Marijuana, τελευταία αναθεώρηση Δεκέμβριος 2019, πρόσβαση 29 Απριλίου 2020, https://teens.drugabuse.gov/drug-facts/marijuana.

12. US Drug Enforcement Administration, 2019 National Drug Threat Assessment, December 2019, 9, https://www.dea.gov/sites/default/files/2020-02/DIR-007-20%202019%20National%20Drug%20Threat%20Assessment%20-%20low%20res210.pdf.

13. National Institute on Drug Abuse, Overdose Death Rates, revised March 2020, accessed April 29, 2020, https://www.drugabuse.gov/related-topics/trends-statistics/overdose-death-rates.

14. Amanda Hoover, “110 Pounds of Fentanyl Seized at Port in Shipment from China,” New Jersey Advance Media, 2 Ιουλίου 2018, https://www.nj.com/news/index.ssf/2018/07/110_pounds_of_fentanyl_found_in_philadelphia_port.html.

15. “Zhongguo dupin baogao: quanguo xidu renshu yu 1400 wan” 中国毒品报告：全国吸毒人数逾1400
[“China Drug Report: More than 14 million drug users nationwide”], BBC Chinese, 24 Ιουνίου 2015, http://www.bbc.com/zhongwen/simp/china/2015/06/150624_china_drugs_report. [Στα κινέζικα]

16. Zhang Yang 张洋, “Quanguo pohuo dupin xingshi anjian 14 wan qi” 全国破获毒品刑事案件14万起 [“140,000 Drug Criminal Cases Cracked Across China”] στο “2017 nian Zhongguo dupin xingshi baogao 2017” 年中国毒品形势报告 [“China’s Drug Situation Report 2017”], People’s Daily, 26 Ιουνίου 2018, http://yuqing.people.com.cn/n1/2018/0626/c209043-30088689.html. [Στα κινεζικά]

17. “Things Are Looking Up in America’s Porn Industry”, NBC News, 20 Ιανουαρίου 2015, https://www.nbcnews.com/business/business-news/things-are-looking-americas-porn-industry-n289431.

18. “Boy, 12, Repeatedly Raped Sister After Becoming Fascinated With Internet Porn,” New Zealand Herald, 7 Νοεμβρίου 2016, https://www.nzherald.co.nz/world/news/article.cfm?c_id=2&objectid=11743460.

19. Inga Margrete Ydersbond, “The ‘Promiscuous’ and the ‘Shy’: Δανία και Νορβηγία: Ιστορική συγκριτική ανάλυση της νομοθεσίας για την πορνογραφία,” NPPR Working Paper Series: The Politics of Commercial Sex (Μάρτιος 2012), https://www.duo.uio.no/bitstream/handle/10852/34447/NPPRWP201201.pdf?sequence=1.

20. Lars Gravesen, “Taxpayers Foot Bill for Disabled Danes’ Visits to Prostitutes”, The Daily Telegraph, 2 Οκτωβρίου 2005, https://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/europe/denmark/1499735/Taxpayers-foot-bill-for-disabled-Danes-visits-to-prostitutes.html.

21. Chen Jing 沉靜, “Fanrong changsheng de chaoji xingdaguo” 繁榮娼盛的超級性大國 [“Prosperous Prostitution in a Sex Industry Superpower”], The Epoch Times, 25 Σεπτεμβρίου 2009, https://www.epochtimes.com/b5/9/9/25/n2668274.htm. [Στα κινέζικα]

22. Takudzwa Hillary Chiwanza, “Thousands of Chinese Prostitutes Are Flocking to Africa for Lucrative Fortunes,” African Exponent, 7 Μαΐου 2018, https://www.africanexponent.com/post/8965-chinese-prostitutes-have-joined-the-scramble-for-africas-fortunes.

23. Pat Fagan, “The Effects of Pornography on Individuals, Marriage, Family and Community”, Family Research Council (Μάρτιος 2011), πρόσβαση στις 29 Απριλίου 2020, https://downloads.frc.org/EF/EF11C36.pdf.

24. Κογκρέσο των ΗΠΑ, Γερουσία, Υποεπιτροπή για το Σύνταγμα, τα πολιτικά δικαιώματα και τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, Ακρόαση για τον αντίκτυπο της πορνογραφίας στο γάμο και την οικογένεια, 109ο Κονγκρέσο, 9 Νοεμβρίου 2005, https://www.judiciary.senate.gov/imo/media/doc/manning_testimony_11_10_05.pdf.

25. David Shultz, “Divorce Rates Double When People Start Watching Porn”, Science, 26 Αυγούστου 2016, http://www.sciencemag.org/news/2016/08/divorce-rates-double-when-people-start-watching-porn.

26. George Akerlof κ.ά., “An Analysis of Out-of-Wedlock Childbearing in the United States”, στο Explorations of Pragmatic Economics (Νέα Υόρκη: Oxford University Press, 2005), 120.

27. Joseph Chamie, “Out-of-Wedlock Births Rise Worldwide”, YaleGlobal Online, 16 Μαρτίου 2017, https://yaleglobal.yale.edu/content/out-wedlock-births-rise-worldwide.

28. Erik Hurst, “Video Killed the Radio Star”, Chicago Booth Review, 1 Σεπτεμβρίου 2016, http://review.chicagobooth.edu/economics/2016/article/video-killed-radio-star.

29. Mark Aguiar, Mark Bils, Kerwin Kofi Charles και Erik Hurst, “Leisure Luxuries and the Labor Supply of Young Men,” The National Bureau of Economic Research, Working Paper no. 23552 (Ιούνιος 2017): 1, http://www.nber.org/papers/w23552.

30. Tom Wijman, “Mobile Revenues Account for More Than 50% of the Global Games Market as It Reaches $137,9 Billion in 2018,” Newzoo, 30 Απριλίου 2018, https://newzoo.com/insights/articles/global-games-market-reaches-137-9-billion-in-2018-mobile-games-take-half/.

31. “United States Crime Rates 1960-2018,” FBI UCS Annual Crime Reports, DisasterCenter.com, http://www.disastercenter.com/crime/uscrime.htm.

32. Bonnie Berkowitz and Chris Alcantara, “The Terrible Numbers That Grow With Each Mass Shooting”, The Washington Post, updated March 4, 2019, accessed April 29, 2020, https://www.washingtonpost.com/graphics/2018/national/mass-shootings-in-america/?utm_term=.f63cc1b03c0b.

33. “Global Terrorism Database”, Πανεπιστήμιο του Maryland: , πρόσβαση στις 29 Απριλίου 2020, https://www.start.umd.edu/gtd/.

34. Jacque Wilson και William Hudson, “Gun Violence in PG-13 Movies Has Tripled”, CNN, 11 Νοεμβρίου 2013, http://www.cnn.com/2013/11/11/health/gun-violence-movies/index.html.

35. Assil Frayh, “Gun Violence Keeps Rising in PG-13 Movies, Study Says,” CNN, 20 Ιανουαρίου 2017, https://www.cnn.com/2017/01/20/health/gun-violence-pg-13-movies-study/index.html.

36. “Violent Video Games and Young People”, Harvard Mental Health Letter 27, no. 4 (Οκτώβριος 2010), http://affectsofvideogames.weebly.com/uploads/6/4/3/3/6433146/medical_journal.pdf.

37. Mary Garden, “Why I Bobbed My Hair”, Pictorial Review, Απρίλιος 1927, 8.

38. “Long Hair for Men,” Encyclopedia of Fashion, πρόσβαση στις 29 Απριλίου 2020, http://www.fashionencyclopedia.com/fashion_costume_culture/Modern-World-Part-II-1961-1979/Long-Hair-for-Men.html.

39. “Hip Huggers,” Encyclopedia of Fashion, πρόσβαση στις 29 Απριλίου 2020, http://www.fashionencyclopedia.com/fashion_costume_culture/Modern-World-Part-II-1961-1979/Hip-Huggers.html.

40. Kathryn Bromwich, “Groupies Revisited: The Guardian, 15 Νοεμβρίου 2015, https://www.theguardian.com/music/2015/nov/15/groupies-revisited-baron-wolman-rolling-stone-pamela-des-barres.

41. Neil Eriksen, “Λαϊκή κουλτούρα και επαναστατική θεωρία: Theoretical Review 18 (Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1980), πρόσβαση μέσω του Marxists Internet Archive στις 29 Απριλίου 2020, https://www.marxists.org/history/erol/periodicals/theoretical-review/19801802.htm.

[40] David Ensminger, Αριστερά του Πίνακα: Συνομιλίες με Punk Εικόνες(Oakland, Calif . : PM Press), 47, Neil Eriksen, “Λαϊκός Πολιτισμός και Επαναστατική Θεωρία: Κατανόηση Punk Rock”, https: //www. marxists. org / ιστορία / erol / περιοδικά / θεωρητική αναθεώρηση / 19801802. htm .