Η πανδημία του ιού του ΚΚΚ έχει θέσει τις κοινωνίες μας ενώπιον καταστροφικών προκλήσεων σε όλο τον κόσμο. Ειδικότερα, τα πολιτικά σκάνδαλα, η οικονομική ύφεση, η ‘κινεζοποίηση’ της Δύσης, τα δρακόντεια μέτρα, η ρητορική μίσους, το έντονο κλίμα φόβου σε συνδυασμό με μια έλλειψη σχετικής εμπειρίας και ετοιμότητας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έχουν επιφέρει καταστροφικές συνέπειες στην κοινωνική, πνευματική και οικονομική ζωή των ανθρώπων—μια κατάσταση που παραβιάζει όλο το φάσμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και διαβρώνει τον χαρακτήρα της κοινωνίας.
Καθώς εξελίσσεται η σημερινή υγειονομική κρίση, γίνεται σαφές ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα γεγονός μακρόχρονων επιπτώσεων. Στην πραγματικότητα, οι θάνατοι που προκλήθηκαν από τον ιό του ΚΚΚ είναι απλώς ένα στοιχείο: η διάλυση του κοινωνικού ιστού, τα ψυχολογικά τραύματα, η σεξουαλική κακοποίηση, οι αυτοκτονίες, οι δολοφονίες, η ενδοοικογενειακή βία, ο αλκοολισμός, η χρήση ναρκωτικών, η κατάθλιψη, και η κατάρρευση της εμπιστοσύνης και των φυσιολογικών ανθρώπινων σχέσεων είναι μερικά από τα άλλα. Ο αντίκτυπος των οποίων θα ταλανίζει τις επόμενες γενιές για πολλά ακόμη χρόνια.
Χρειαζόμαστε τόμους και τόμους για να περιγράψουμε τις αληθινές καταστροφικές συνέπειες αυτής της υγειονομικής κρίσης. Γι’ αυτό πρέπει να αρκεστούμε να παρουσιάσουμε τις πιο σοβαρές, μία από τις οποίες είναι η ενδοοικογενειακή βία κατά των παιδιών.
Η «πανδημία» της ενδοοικογενειακής βίας
Η ενδοοικογενειακή βία κατά των παιδιών είναι ένα φαινόμενο διαχρονικό, διαταξικό, διαγενεαλογικό και διαπολιτισμικό, με ανησυχητικές διαστάσεις και ανοδική πορεία. Στην Ελλάδα, το φαινόμενο της συστηματικής βάναυσης συμπεριφοράς ταλανίζει τουλάχιστον μια στις τρεις οικογένειες.
Ως αποτέλεσμα της εφαρμογής των μέτρων απαγόρευσης επλήγησαν ζωτικές λειτουργίες της ανθρώπινης δραστηριότητας: η οικονομική, η εργασιακή, η υγειονομική και η εκπαιδευτική. Παράλληλα, έπαψαν οι δραστηριότητες που λειτουργούσαν ως βαλβίδες αποφόρτισης των ατόμων όπως η ανθρώπινη επικοινωνία, η ψυχαγωγία, ο τουρισμός και ο αθλητισμός. Μια ακούσια συνέπεια των μέτρων απομόνωσης είναι ότι τα κακοποιημένα θύματα έχουν κολλήσει παγιδευμένα στο σπίτι με αυτούς που τα κακοποιούν.
Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Disease of Childhood με τίτλο “Rise in the frequency of abusive head trauma during the COVID-19 pandemic” αναφέρει την ανησυχητική αύξηση σε τραυματισμούς στο κεφάλι που σχετίζονται με τις κακοποιήσεις παιδιών στο Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ οι συνέπειες των προσπαθειών που έγιναν για την αντιμετώπιση της πανδημίας είχαν μια τρομακτική επίδραση στα παιδιά.
Οι επιδράσεις στην ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη από την κακοποίηση περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων: Χαμηλή αυτοεκτίμηση, θλίψη, κατάθλιψη, αστάθεια, στοιχεία ψευδο-ωριμότητας, χαμηλές ατομικές προσδοκίες, απογοήτευση, άγχος, θυμό, “ψυχωτικές” αντιδράσεις, έντονη ψυχοκινητική ανησυχία, ψυχολογικό αποσυντονισμό, αποπροσωποποίηση, ψυχαναγκασμούς και καταναγκασμούς, αισθήματα αδυναμίας, έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων, έντονα αισθήματα ντροπής και ενοχής, αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, ιδέες και τάσεις αυτοκτονίας, αναστολή της ομαλής σεξουαλικής ανάπτυξης, κτλ. (Miller & Perrin 1997, Καρασάββας Καλλίμαχος 2006).
Το δικαίωμα στη ζωή
«Τα άτομα είναι οι καλύτεροι κριτές της δικής τους ευημερίας. Κατανοούν πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον τις δικές τους αξίες, περιστάσεις, ανάγκες, επιθυμίες, φόβους, ελπίδες, σκοπούς και φιλοδοξίες. Είναι οι καλύτεροι κριτές των δικών τους στόχων και των δικών τους ενεργειών».
—Eamonn Butler
Κατανοούμε την επιθυμία να κρατήσουμε ενήλικες και παιδιά ασφαλείς από τον ιό του ΚΚΚ. Ωστόσο, είναι απαραίτητο να βρούμε μια ισορροπία μεταξύ κρατικής παρέμβασης, υγειονομικής ασφάλειας, οικονομικής ευημερίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χωρίς να αναστέλλουμε πλήρως την κοινωνική ζωή της χώρας.
Κατά μια άποψη, αναγνωρίζουμε ότι συνέβησαν λάθη και τα πράγματα δεν γίνονται πάντα σωστά, αλλά οι πολιτικές αποφάσεις που πραγματοποιήθηκαν το 2020 έχουν πάρει νέες διαστάσεις σοβαρότητας, απειλώντας στην πραγματικότητα και τον ίδιο το δυτικό πολιτισμό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι πολίτες δεν πρόκειται να υψώσουν τη φωνή τους όταν διαπράττονται εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ή όταν τα περιοριστικά μέτρα δεν έχουν καμία υγειονομική σκοπιμότητα ή νομική βάση.
«Λίγοι είναι οι άνθρωποι σήμερα που πιστεύουν ότι το κράτος πρέπει να ελέγχει κάθε πτυχή της ζωής μας. Όλοι πιστεύουμε ότι ο ρόλος του κράτους πρέπει να είναι κατά κάποιον τρόπο περιορισμένος. Οι περισσότεροι δεχόμαστε ότι χρειαζόμαστε την κυβέρνηση για να αποφασίζει ή να κάνει πράγματα που πρέπει να αποφασίζονται ή να γίνονται συλλογικά, αλλά δεν πρέπει να παρεμβαίνει σε πράγματα που μπορούμε να κάνουμε πολύ καλά από μόνοι μας. Και οι περισσότεροι σκεπτόμενοι άνθρωποι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι πρέπει να τίθενται περιορισμοί στους ηγέτες μας για να αποτρέπεται η από μέρους τους υπέρβαση εξουσίας», αναφέρει ο Eamonn Butler (Foundations of a Free Society, σελ.52)
Γι’ αυτό η δημοκρατία μας χρειάζεται τις αντίθετες απόψεις και την ανοχή στις ιδέες—για να τίθενται όρια στις καταχρήσεις εξουσίας από τους κυβερνώντες, να αποτρέπεται η διάβρωση της νομοκρατίας, και να περιορίζονται τα ειδικά τους προνόμια σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης όπως η σημερινή.
Οι κοινωνικοοικονομικές κρίσεις είναι επιθέσεις κατά της ελευθερίας
Μια πολύ συνηθισμένη άποψη μεταξύ των ελίτ που κυβερνούν είναι ότι πρέπει να παίρνουν όλες αυτές τις αποφάσεις επειδή ο λαός, σαν τα παιδιά, είναι ανίκανος να τις παίρνει για τον εαυτό του. Αλλά η άποψη είναι αντιφατική: υποτιμά τον «λαό» από τον οποίο υποτίθεται ότι πηγάζει η εξουσία των ελίτ. (Eamonn Butler, Foundations of a Free Society, σελ.52)
Υπάρχει επίσης το ηθικό επιχείρημα ότι οι άνθρωποι για τους οποίους αποφασίζουν άλλοι δεν είναι πλήρεις ανθρώπινες υπάρξεις αλλά απλοί δούλοι. Οι άνθρωποι είναι ηθικά πλήρεις μόνο όταν κάνουν επιλογές για τον εαυτό τους.
Όσον αφορά τον άξονα αυτό, πιστεύω ότι πρέπει να προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε κάποια θεμελιώδη ερωτήματα: Καταρχήν, θέλουμε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν σε έναν κόσμο όπου θα υποχρεούνται να φορούν μάσκες για όλη τους τη ζωή, δεν θα μπορούν να μάθουν να διαβάζουν πρόσωπα και φυσιογνωμίες, και δεν θα μπορούν να αγκαλιάσουν τον δάσκαλό τους ή να είναι μαζί με τους συμμαθητές τους; Θέλουμε οι κυβερνήσεις να αποφασίζουν για τις δικές μας αξίες και να ελέγχουν κάθε πτυχή της ζωής των παιδιών μας;
Είναι η πίστη των ανθρώπων στις κρατικές αρχές πολύ σημαντικότερη από τους δεσμούς της οικογένειας, της φιλίας και των πνευματικών αξιών; Εφόσον δεν θα επιτρέπαμε ποτέ σε έναν άγνωστο να μας χειραγωγεί, να μας περιορίζει, να μας κατευθύνει, να μας απειλεί, να μας εκφοβίζει, να μας πιέζει ή να μας επιβάλλεται, γιατί θα έπρεπε λοιπόν να το επιτρέπουμε στις κυβερνήσεις μας; Είναι αυτός ο ιδανικός κόσμος που όλοι εμείς οι γονείς θέλουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας;
H ασφάλεια και η ευημερία είναι, σε τελική ανάλυση, η προτεραιότητά μας, αλλά οφείλουμε να αναπτύξουμε μια κοινωνία που να σέβεται και να προστατεύει την ανθρώπινη ζωή κατά τρόπο ώστε να εξασφαλίζεται μακροπρόθεσμα το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας—το μέλλον των οποίων υποθηκεύεται για χάρη μιας κοινωνίας που υποκινείται από ιδιοτέλεια και εφήμερο συμφέρον.
Σε αυτό το κρίσιμο σημείο, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ανοιχτά τα ηθικά ζητήματα που προκύπτουν και να απαιτήσουμε την επανίδρυση μιας αληθινής δημοκρατίας, εφόσον γρήγορα οδεύουμε να μετατραπούμε σε μια ανήθικη, αλλόκοτη, και δυστοπική τεχνοκρατία. Ως υπεύθυνοι πολίτες, εάν αποτύχουμε να επιβάλλουμε κυρώσεις στο ΚΚΚ για τα δεινά της ανθρωπότητας, και δεν πάρουμε πίσω τον έλεγχο της κατάστασης, όσοι από εμάς επιβιώσουμε στην επόμενη φάση θα περάσουμε τη ζωή μας κάτω από μια ιατρική τυραννία που όμοιά της δεν θα έχουμε ξαναδεί.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times Greece.
Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece