Σχολιασμός
Σε αρκετές περιπτώσεις στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι διοικητές του στρατού που απελευθέρωσε τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης ανάγκασαν τους κατοίκους της περιοχής να περάσουν από αυτά, υπό φρούρηση, για να συναντήσουν κάποιους από τους κρατούμενους και να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι τη φρίκη όλων αυτών.
Για τους περισσότερους από αυτούς τους ανθρώπους, η εμπειρία πρέπει να ήταν βαθιά τραυματική και λέγεται ότι κάποιοι οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία από τη ντροπή και το σοκ της πραγματικότητας.
Η στάση μας απέναντι σε αυτό ήταν συνήθως η εξής: «Καλά να πάθουν!»
Όταν βλέπεις την καταγραφή αυτών των τόπων σε φιλμ, ο θυμός ανεβαίνει και σε πνίγει. Είναι εύκολο να αισθανθείς εκδικητικός απέναντι στους πολίτες που ζούσαν κοντά στα στρατόπεδα και δεν γνώριζαν ή έκαναν ότι δεν γνώριζαν τι πραγματικά συνέβαινε.
Σκεπτόμενοι, όμως, πιο ψύχραιμα θα μπορούσαμε να εικάσουμε ότι οι περισσότεροι από αυτούς μάλλον αγνοούσαν τις λεπτομέρειες, επειδή η ανθρώπινη ικανότητα για αυτοεξαπάτηση και άρνηση δυσάρεστων αληθειών είναι ένας ιδιαίτερα ανεπτυγμένος μηχανισμός.
Σίγουρα, οι περισσότεροι Γερμανοί δεν θα μπορούσαν να μην γνωρίζουν ότι οι λεγόμενοι εχθροί του κράτους εξαφανίζονταν κατά καιρούς. Αλλά σε δύσκολους καιρούς δεν κάνεις πολλές ερωτήσεις και προτιμάς να πιστεύεις ότι τέτοιου είδους ενέργειες ήταν δικαιολογημένες και πραγματοποιήθηκαν με ανθρώπινο τρόπο.
Σύμφωνα με την ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα και καθηγήτρια Τζοάνα Χάου (Joanna Howe), στα 10 χρόνια από το 2010 έως το 2020, μόνο στη Βικτώρια και το Κουίνσλαντ 724 μωρά επέζησαν της έκτρωσης – και αφέθηκαν να πεθάνουν. Πεινασμένα, διψασμένα, εγκαταλελειμμένα και μόνα τους.
Αυτή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου – ενός βουνού παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που συμβαίνουν και όχι μόνο είναι νόμιμες, αλλά τις επαινούν κιόλας σε αρκετές περιπτώσεις.
Ως πολίτες, είτε αρνούμαστε αυτά τα πράγματα εντελώς είτε προσποιούμαστε ότι δεν είναι σημαντικά, και αυτό είναι ένα σημάδι ότι έχουμε χάσει κάθε αξίωση ηθικής ανωτερότητας.
Αυτό μπορεί να φανεί υπερβολικό σε κάποιους, αλλά πώς τολμάμε να δείχνουμε με το δάχτυλο τον Αδόλφο Χίτλερ – ή τον Πολ Ποτ ή τον Ιωσήφ Στάλιν – όταν εμείς οι ίδιοι είμαστε τόσο απορροφημένοι από το κακό;
Πώς είμαστε καλύτεροι από εκείνους τους Γερμανούς χωρικούς που δεν ήξεραν τι συνέβαινε ή τουλάχιστον πείστηκαν ότι δεν θα μπορούσε να είναι τόσο άσχημα και ότι τέτοια πράγματα «δεν συμβαίνουν εδώ»;
Ως ανθρωπότητα, επιτρέπουμε και εφαρμόζουμε την προγεννητική παιδοκτονία σε τεράστια κλίμακα. Ας εγκαταλείψουμε αυτή την άθλια λέξη «άμβλωση» (όπως και αυτή την ύπουλη φράση «υγεία των γυναικών») και ας την αποκαλέσουμε όπως είναι.
Η μεταγεννητική παιδοκτονία θα ακολουθήσει, τόσο αναπόφευκτα όσο η νύχτα που διαδέχεται τη μέρα.
Πολλοί αναγνώστες ίσως αισθανθούν ότι εστιάζω υπερβολικά σε αυτό το θέμα, παραμελώντας σοβαρότερες απειλές για την επιβίωση της πλούσιας πολιτισμένης κληρονομιάς μας. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχουν σοβαρότερες απειλές από τη δολοφονία αθώων και το ψέμα και την απάτη που προσπαθεί να την κρατήσει κρυφή.
Υποθέτω ότι έχουμε μια καλύτερη δικαιολογία από τους κατοίκους των γερμανικών χωριών – αυτοί αναγκάστηκαν να γίνουν μάρτυρες πραγματικών αποδείξεων των φρικαλεοτήτων, ενώ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες για να κρατήσουν την αλήθεια της «έκτρωσης» κρυφή από εμάς.
Στο διαδίκτυο, μπορείτε να παρακολουθήσετε αμέτρητες εκπομπών καλόκαρδων κτηνιάτρων και να δείτε ένα πλήθος χειρουργικών επεμβάσεων σε πολυαγαπημένα σκυλιά και γάτες, αλλά ποτέ δεν θα σας αφήσουν να δείτε μια ανθρώπινη «έκτρωση», γιατί αν το έκαναν, το κλίμα θα αναστρεφόταν.
Θα είχατε προβλήματα με τον νόμο αν κάνατε σε ένα γατάκι ό,τι κάνουν κάποιοι άνθρωποι στα έμβρυα.
Νέος γαλλικός νόμος για τις αμβλώσεις
Τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης είχαν πολλά να πουν για την πρόσφατη συνταγματική αλλαγή στη Γαλλία, και το έκαναν ως επί το πλείστον με λίγες λεπτομέρειες, αλλά με πολλή ευφορία.
Η επί λέξει διατύπωση του νέου νόμου είναι η εξής: «La loi détermine les conditions dans lesquelles s’exerce la liberté garantie à la femme d’avoir recours à une interruption volontaire de grossesse.»
Δηλαδή: «Ο νόμος καθορίζει τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες ασκείται το δικαίωμα της γυναίκας για εκούσια διακοπή της εγκυμοσύνης.»
Οι φιλελεύθερες φεμινίστριες, όχι μόνο στη Γαλλία αλλά και σε όλη τη Δύση, είναι σαφώς ενθουσιασμένες με αυτό το προφανώς ασυμβίβαστο αποτέλεσμα, ενώ οι υποστηρικτές της προστασίας της ζωής είναι βαθιά θλιμμένοι και φοβισμένοι για τις διαρκείς και πιθανώς ανεξίτηλες συνέπειές του.
Έχει γίνει πολύς λόγος για το γεγονός ότι μια συνταγματική αλλαγή είναι δύσκολο να ανατραπεί. Αυτό είναι αναμφίβολα αλήθεια.
Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι λόγοι για να ελπίζουμε.
Η σαρωτική περιεκτικότητα αυτών των λέξεων θα μπορούσε να αποδειχθεί αδυναμία: η ίδια η συντομία τους μπορεί να είναι η καταστροφή τους.
Για παράδειγμα, αποτυγχάνουν να κάνουν διάκριση μεταξύ πρόωρων και όψιμων «τερματισμών» ή αυτών με βάση το φύλο. Πρέπει να εξοντωθεί ένα έμβρυο επειδή δεν είναι αρσενικό; Ξέρουμε ότι αυτό συμβαίνει πολύ συχνά (αν και ακόμη και μία φορά θα ήταν ντροπή).
Όχι μόνο για τους ορθόδοξους Χριστιανούς, αλλά και για τους γνήσιους Βουδιστές, Μουσουλμάνους, Ινδουιστές, Εβραίους και πολλούς άθεους επίσης, η θανάτωση ενός αθώου ανθρώπινου όντος είναι πάντα λάθος.
Αλλά οι αξιοπρεπείς άνθρωποι πολλές φορές προσπαθούν να κάνουν διακρίσεις είτε από γνήσιο αίσθημα ανθρωπιάς είτε από ενδιαφέρον για τις νεαρές γυναίκες που αναγκάζονται να μείνουν έγκυες ή ακόμη και για να διευκολύνουν τη δική τους συνείδηση και συχνά αναρωτιούνται: «Ενεργοποιείται ο εγκέφαλος; Υπάρχει καρδιακός παλμός; Χρησιμοποιήθηκε αναισθητικό;»
Πολύ περισσότερο, οι άνθρωποι θα ήθελαν να μάθουν αν το έμβρυο θανατώνεται μόνο και μόνο επειδή είναι κορίτσι, ενώ οι γονείς του ελπίζουν σε αγόρι.
Αυτός ο νόμος θα αντιμετωπίσει προβλήματα – ακόμη και μεταξύ των Γάλλων φιλελεύθερων – καθώς θα γίνουν γνωστές πραγματικές περιπτώσεις αποκρουστικών και ναρκισσιστικών διακρίσεων.
Από τον David Daintree
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της εφημερίδας The Epoch Times.
