OPINION

Σχολιασμός

Τι θα κάνει το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) τώρα που ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ τους επέβαλε δασμούς 145%;

Οι περισσότεροι σχολιαστές φαίνεται να πιστεύουν ότι οι Κινέζοι θα μας επιβάλλουν παρόμοιους δασμούς, θα παραπονεθούν έντονα και στη συνέχεια θα εκθέσουν σιωπηλά τις προτροπές για να κλείσουν μια συμφωνία — και ο Τραμπ έχει ήδη υπονοήσει ότι το κάνουν.

Ίσως.

Αυτό θα κάναμε εμείς αν ήμαστε ο Σι Τζινπίνγκ.

Αλλά μην περιμένετε ο Σι να απαντήσει με τον τρόπο που θα απαντούσαμε εμείς.

Ο επικεφαλής του ΚΚΚ θα επιφέρει στον λαό του οποιαδήποτε δυσκολία. Και τους λέει εδώ και χρόνια να ετοιμαστούν να «φάνε πίκρα».

Ο Σι επίσης προστατεύει την κινεζική οικονομία από κυρώσεις εδώ και χρόνια. Δεν έχει φτάσει ακόμα εκεί, αλλά δεν είναι ούτε αβοήθητος.

Η Κίνα έχει απαγορεύσει ορισμένες εξαγωγές σπάνιων γαιών, έχει διατάξει τις κινεζικές εταιρείες να μην αγοράζουν αεροσκάφη Boeing και έχει επιβάλει δασμούς 125% στις εισαγωγές των ΗΠΑ.

Και έχει στρατολογήσει Αμερικανούς για να μεταφέρουν την φωνή της —από τους οποίους δεν υπάρχει έλλειψη— για να υποστηρίξουν ότι η δημοκρατία θα καταρρεύσει εάν οι καθημερινές χαμηλές τιμές της Wal-Mart αυξηθούν.

Ο Σι θα χρησιμοποιήσει επίσης την αμερικανική εμπορική πίεση για να συσπειρώσει το κοινό.

Δεν φαίνεται να υποκύπτει στους ξένους. Αν το κάνει, οι πολλοί εγχώριοι εχθροί του μπορεί να τον απομακρύνουν, κυριολεκτικά.

Και, ακόμη πιο ουσιαστικά, το ΚΚΚ βρίσκεται σε μια μάχη μέχρι θανάτου με τον ελεύθερο κόσμο. Με τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα το Κόμμα, μόνο ένα από τα δύο μπορεί να επιβιώσει — η ελευθερία είναι μια υπαρξιακή απειλή για τον κομμουνισμό.

Έτσι, ο Σι και οι προκάτοχοί του προετοιμάζονται για πόλεμο εδώ και χρόνια. Από τουλάχιστον το 2019, τα κρατικά μέσα ενημέρωσης έχουν αναφέρει ότι η Κίνα βρίσκεται σε έναν «λαϊκό πόλεμο» εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών.

Και, κατόπιν εντολής του, ο στρατός του Σι, ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (ΛΑΣ), είναι πλέον αρκετά ικανός για να ρίξει το βάρος του μέσα και πέρα ​​από την πρώτη αλυσίδα νησιών. Αν το κάνει σωστά, ο ΛΑΣ θα μπορούσε να προκαλέσει αιματοχυσία στους Αμερικανούς.

Ίσως λοιπόν ο Σι πιστεύει ότι η έναρξη ενός πολέμου πυροβολισμών είναι μια λογική επιλογή;

Θα είχε το πλεονέκτημα της έκπληξης.

Οι Αμερικανοί δεν πιστεύουν ότι θα το κάνει (ή δεν θέλουν να εξετάσουν το ενδεχόμενο).

Δεν χρειάζεται να γίνει εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών, με όλα όσα συνεπάγεται αυτό, αλλά ίσως για την Ταϊβάν ή τις Φιλιππίνες;

Αυτό θα έδινε στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε όλους τους άλλους ένα τεράστιο σοκ.

Ένας εμπορικός πόλεμος και ένας πιθανός πυρηνικός πόλεμος είναι δύο διαφορετικά πράγματα.

Δεν θα υπάρχει τέλος στο να κατηγορούν τον Τραμπ, ειδικά καθώς ο Σι θα ισχυριζόταν ότι οι Αμερικανοί τον ώθησαν σε πόλεμο.

Θυμηθείτε πόσοι άνθρωποι ανησυχούσαν μετά την 11η Σεπτεμβρίου ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες με κάποιο τρόπο προκάλεσαν τον Οσάμα Μπιν Λάντεν να επιτεθεί.

«Γιατί μας μισούν;»

Θα είναι ακόμη πιο εύκολο όταν εμπλέκεται η Κίνα (και ο Ντόναλντ Τραμπ). Αυτό είναι το λεγόμενο Σύνδρομο Διαταραχής [εναντίον του] Τραμπ.

Αλλά είναι οι δασμοί στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (ΛΔΚ), υψηλοί όσο είναι, αρκετοί για να κάνουν τον πόλεμο να μοιάζει με μια καλή κίνηση για τον Σι;

Ίσως δεν είναι όπως τα πετρελαϊκά και οικονομικά εμπάργκο του 1941 στην Αυτοκρατορική Ιαπωνία, αλλά με τον δικό του τρόπο, είναι αρκετά κακό για το ΚΚΚ, ειδικά αν άλλες μεγάλες και μικρές χώρες επιλύσουν τα ζητήματα με τις Ηνωμένες Πολιτείες ή δεν απορροφήσουν τις αυξημένες κινεζικές εξαγωγές που θα καταστρέψουν τους δικούς τους κατασκευαστές.

Οι Κινέζοι μπορούν να αντέξουν την τιμωρία, αλλά η οικονομία συστήματος Πόντζι της Κίνας εξαρτάται από τις εξαγωγές για να κερδίσει σκληρό νόμισμα και από τις εισαγωγές αμερικανικής και δυτικής τεχνολογίας.

Το ΚΚΚ δεν έχει το μισό συνάλλαγμα που χρειάζεται για να καλύψει τις υποχρεώσεις του σε δολάρια ΗΠΑ. Ή για να αγοράσει αυτό που χρειάζεται, ας πούμε, αυστραλιανό σιδηρομετάλλευμα για την παραγωγή χάλυβα για την κατασκευή πλοίων του Ναυτικού του ΛΑΣ. Ή την αμερικανική τεχνολογία που, για παράδειγμα, πήγε στο αερόστατο κατασκοπείας που πέταξε πάνω από τις Ηνωμένες Πολιτείες το 2023.
Και ο Σι θα προτιμούσε να κρατήσει τους ανθρώπους απασχολημένους. Η Κίνα εξακολουθεί να είναι ένα μέρος όπου 600 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν με λιγότερα από 5 δολάρια την ημέρα. Και πολλοί άλλοι ζουν με λιγότερα.

Είναι ένα ασταθές μέρος.

Και ίσως ο Τραμπ να έχει κατά νου κάτι περισσότερο από τους δασμούς και την αναπροσαρμογή της εμπορικής ανισορροπίας. Ίσως αυτό να οδηγεί σε μια ουσιαστική αποσύνδεση από την κινεζική αγορά, δημιουργώντας έτσι εμπορικά μπλοκ ελεύθερου κόσμου και «μη ελεύθερου κόσμου».

Ακόμα και πριν από τους δασμούς, η πολιτική επενδύσεων «Η Αμερική Πρώτα» της κυβέρνησης Τραμπ ανησυχούσε την Κίνα με τους αυστηρότερους περιορισμούς της στις εισερχόμενες κινεζικές επενδύσεις και, ακόμη χειρότερα, με την καταστολή των εξερχόμενων αμερικανικών επενδύσεων και των μεταφορών τεχνολογίας προς τη ΛΔΚ.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν ασκήσει ποτέ τέτοια πίεση στην Κίνα στα 53 χρόνια από την επίσκεψη του προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον.

Υπήρξαν πολλές συζητήσεις, αλλά ποτέ δεν υπήρξε μεγάλη πραγματική πίεση — εκτός από την περίοδο Τραμπ 1.0 — αλλά αυτό ήταν μόνο για μερικά χρόνια και ποτέ δεν πήγε στο όριο.

Ο Σι ίσως τώρα υπολογίζει ότι οι Αμερικανοί θα χάσουν το ενδιαφέρον τους και θα ημερεύσουν και θα πιεστούν, με την υπόσχεση συνομιλιών και χαλάρωσης.

Τι θα γινόταν όμως αν οι Αμερικανοί έμαθαν το μάθημά τους και συνειδητοποιούσαν ότι η ΛΔΚ βρίσκεται ήδη σε πόλεμο με τις Ηνωμένες Πολιτείες; Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ξεκίνησαν αυτόν τον πόλεμο, αλλά για πρώτη φορά, φαίνεται ότι ετοιμάζονται να πολεμήσουν.

Ίσως ο Σι να καταλάβει ότι τώρα είναι η ώρα να πυροβολήσει, ή να «γίνει κινητικός» με τη σημερινή ορολογία.

Ένας πόλεμος πυροβολισμών μπορεί να μην είναι ο τρόπος με τον οποίο θα απαντούσαμε στους δασμούς.

Αλλά δεν είμαστε ο Σι Τζινπίνγκ.

του Γκραντ Νιούσαμ

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν συμφωνούν απαραιτήτως με την άποψη της Epoch Times.

Σχολιασμός

Ο πρόεδρος της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, έγραψε στις 8 Απριλίου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι οι ουκρανικές δυνάμεις συνέλαβαν δύο Κινέζους υπηκόους που πολεμούσαν μαζί με τα ρωσικά στρατεύματα. Έδωσε εντολή στο υπουργείο Εξωτερικών του να επικοινωνήσει αμέσως με τις κινεζικές αρχές για να διευκρινίσει τη θέση του Πεκίνου σχετικά με το θέμα.

Σύμφωνα με τον Ζελένσκι, έξι Κινέζοι πολίτες ανακαλύφθηκαν να εμπλέκονται με ουκρανικές δυνάμεις στην περιοχή του Ντόνετσκ, με δύο αιχμάλωτους.

Η εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ, Τάμυ Μπρους, δήλωσε στις 8 Απριλίου ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες γνωρίζουν τις αναφορές και το βρίσκουν «ενοχλητικό ότι Κινέζοι στρατιώτες έχουν συλληφθεί».

Την επόμενη μέρα, ο Ζελένσκι είπε στους δημοσιογράφους ότι 155 Κινέζοι υπήκοοι «πολεμούν εναντίον Ουκρανών στο έδαφος της Ουκρανίας».

«Το Πεκίνο το γνωρίζει αυτό. Οι Ρώσοι διανέμουν διαφημιστικά βίντεο σχετικά με τη στρατολόγηση μέσω κινεζικών κοινωνικών δικτύων», ισχυρίστηκε ο Ζελένσκι.

Ο εκπρόσωπος του κινεζικού υπουργείου Εξωτερικών, Λιν Τζιάν, δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου στις 9 Απριλίου ότι το Πεκίνο βρισκόταν σε επαλήθευση των πληροφοριών με τις ουκρανικές αρχές. Ωστόσο, δεν αναφέρθηκε άμεσα στη σύλληψη των δύο Κινέζων πολιτών.

Ποιοι είναι οι αιχμάλωτοι Κινέζοι υπήκοοι στην Ουκρανία;

Μετά την ανακοίνωση του Ζελένσκι για τη σύλληψη των δύο Κινέζων υπηκόων, προέκυψαν περαιτέρω λεπτομέρειες για τα άτομα, που δείχνουν ότι τουλάχιστον ένας από αυτούς μπορεί να έχει διασυνδέσεις με τον κινεζικό στρατό.

Ένα βίντεο που έδωσε στη δημοσιότητα η Υπηρεσία Ασφαλείας της Ουκρανίας, και το οποίο ανέφερε η Kyiv Independent, δείχνει την ανάκριση των δύο αιχμαλώτων. Ένας από αυτούς παρουσιάστηκε ως Τζανγκ Ρενμπό από την επαρχία Τζιανγκσί και το βίντεο δείχνει τα στοιχεία του διαβατηρίου του. Ο άλλος κρατούμενος ήταν ο Γουάνγκ Γκουανγκτζούν της επαρχίας Χενάν. Ένας από τους αιχμαλώτους πλήρωσε σε έναν μεσάζοντα 2 εκατομμύρια ρούβλια (23.300 δολάρια) για να εξασφαλίσει ένα στρατιωτικό συμβόλαιο, ανέφερε το μέσο ενημέρωσης.

Τα πλάνα της ανάκρισης έχουν εγείρει ερωτήματα σχετικά με το ιστορικό του Τζανγκ. Όταν ερωτήθηκε, χρησιμοποίησε τον όρο «τοποθέτηση», ο οποίος συνδέεται συνήθως με τη στρατιωτική ορολογία. Επιπλέον, ο Τζανγκ έδειξε εξοικείωση με τα όπλα. Ανέφερε συγκεκριμένα ότι κουβαλούσε ένα τυφέκιο AK-74 και ότι συνεργάστηκε με έναν Ρώσο στρατιώτη. Αυτό οδήγησε σε εικασίες ότι μπορεί να είναι πρώην μέλος του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΛΑΣ) και ότι η ιστορία του σκηνοθετήθηκε εν όψει πιθανής σύλληψης.

Οι λεπτομέρειες του διαβατηρίου του Τζανγκ εγείρουν περισσότερα ερωτήματα σχετικά με την ταυτότητά του. Όπως αποκαλύφθηκε στο βίντεο, το διαβατήριο του Τζανγκ εκδόθηκε στις 31 Ιουλίου 2023 και ισχύει μέχρι το 2033. Ενώ ο τόπος γέννησής του αναφέρεται ως Τζιανγκσί, το διαβατήριο εκδόθηκε στο Πεκίνο, προκαλώντας εικασίες για τη φύση της πρόσληψης και του ταξιδιού του. Αυτό συμβαίνει επειδή τα κινεζικά διαβατήρια εκδίδονται συνήθως με βάση τη διεύθυνση του hukou τους, ενός κινεζικού συστήματος εγγραφής νοικοκυριών που υπαγορεύει πού επιτρέπεται στα άτομα να ζουν, να εργάζονται και να έχουν πρόσβαση στις κοινωνικές υπηρεσίες.

Βλέπω τρεις πιθανές εξηγήσεις για την κατάσταση του Τζανγκ. Πρώτον, μπορεί να μετακόμισε στο Πεκίνο ως ενήλικας για δουλειά και αργότερα να προσπάθησε να γίνει μισθοφόρος στη Ρωσία, κάνοντας αίτηση για νέο διαβατήριο στην πόλη όπου εργαζόταν.

Δεύτερον, είναι πιθανό ότι ο Τζανγκ δεν κατοικούσε ποτέ στο Πεκίνο. Αντίθετα, ένας διαμεσολαβητής με έδρα την πόλη θα μπορούσε να είχε καταφέρει να του πάρει διαβατήριο και να κανονίσει ταξίδια, βοηθώντας τον ενδεχομένως να εισέλθει στη Ρωσία.

Τρίτον, ο Τζανγκ θα μπορούσε να είχε τοποθετηθεί κρυφά από τον ΛΑΣ για να παρακολουθήσει τις επιχειρήσεις πρώτης γραμμής στην Ουκρανία. Αν ίσχυε αυτό, η μισθοφορική του ιδιότητα και η ιστορία του υποβάθρου του θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως κάλυψη σε περίπτωση σύλληψής του.

Ο Γουάνγκ, αντίθετα, φαίνεται να είναι ένας στρατολογημένος πολίτης χωρίς επίσημη εκπαίδευση. Στο βίντεο, ο Γουάνγκ δεν ανέφερε την «τοποθέτηση» ούτε αναφέρθηκε στο όπλο του. Επικεντρώθηκε στην περιγραφή του τι συνέβη μετά τη σύλληψή του και έδειξε περιορισμένες γνώσεις προστασίας από τοξικά αέρια.

Σύμφωνα με την αφήγησή του, μετά τη σύλληψή του, ο ίδιος και οι Ουκρανοί στρατιώτες δέχθηκαν επίθεση από τους Ρώσους. Διηγήθηκε ότι οι Ρώσοι είχαν ρίξει δακρυγόνα στο καταφύγιό του. Ο καπνός ήταν τόσο πυκνός και αποπνικτικός που δεν ήξερε πώς να τον αποφύγει. Απλά έμεινε αβοήθητος, φοβούμενος ότι θα πέθαινε. Εκείνη τη στιγμή, ένας Ουκρανός στρατιώτης, ο οποίος αρχικά είχε καταφέρει να διαφύγει, επέστρεψε για αυτόν και τον τράβηξε από το κολάρο. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, είπε ότι είχε ήδη λιποθυμήσει.

Φαίνεται ότι ο Γουάνγκ έλαβε ελάχιστη έως καθόλου επίσημη στρατιωτική εκπαίδευση ή μόνο βιαστικά. Αυτό που έριξαν οι Ρώσοι δεν ήταν δακρυγόνα, αλλά βόμβες αερίου, καθώς η Ρωσία φέρεται να έχει χρησιμοποιήσει πιο τοξικά χημικά, όπως χλωροπικρίνη και χειροβομβίδες γεμάτες με CS και CN, που είναι και τα δύο είδη δακρυγόνων, στο πεδίο της μάχης. Αυτός μπορεί να είναι ο λόγος που ο Γουάνγκ ένιωσε ασφυξία και έχασε τις αισθήσεις του.

Ο ΛΑΣ ερευνά και κατασκευάζει χημικά όπλα και έχει συμπεριλάβει το θέμα της άμυνας κατά των χημικών και βιολογικών όπλων στην καθημερινή του εκπαίδευση. Αν ο Ουκρανός στρατιώτης δεν είχε επιστρέψει για να τον σώσει, η συνεχιζόμενη έκθεσή του σε τοξικά αέρια σε αυτόν τον περιορισμένο χώρο θα μπορούσε να ήταν μοιραία.

Ουκρανοί αξιωματούχοι ανέφεραν προηγουμένως την παρουσία βορειοκορεατών στρατιωτικών αξιωματικών που παρακολουθούσαν τις ρωσικές επιχειρήσεις στην πρώτη γραμμή, μερικοί από τους οποίους φέρεται να σκοτώθηκαν από ουκρανικούς πυραύλους. Οι αναλυτές προτείνουν ότι ο κινεζικός στρατός, ο οποίος δεν έχει πρόσφατη εμπειρία μάχης, μπορεί να αναπτύσσει προσωπικό χαμηλότερου επιπέδου για να εκτεθεί σε ενεργές συνθήκες μάχης υπό το πρόσχημα ξένων εθελοντών ή εργολάβων.

Καθώς η Ουκρανία συνεχίζει την έρευνά της, παραμένουν ερωτήματα σχετικά με τη φύση των Κινέζων υπηκόων που μάχονται στη σύγκρουση—είτε είναι ανεξάρτητοι μισθοφόροι, εξαναγκασμένα άτομα, ή μέρος μιας ανεπίσημης αποστολής που υποστηρίζεται από το κράτος για να πάρουν μαθήματα και τακτικές από τον πόλεμο.

Ο ρόλος του ΚΚΚ στην υποστήριξη του πολέμου της Ρωσίας στην Ουκρανία

Η Ουκρανία είχε προηγουμένως επικρίνει την Κίνα για την αποστολή βασικού εξοπλισμού και εξαρτημάτων που είναι απαραίτητα για την παραγωγή όπλων στη Ρωσία, κάτι που είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της επίθεσης της Μόσχας κατά της Ουκρανίας, περισσότερο από τους Κινέζους μισθοφόρους που πολεμούν για λογαριασμό της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Η ανακοίνωση της Ουκρανίας για την παρουσία Κινέζων υπηκόων που πολεμούν για τις ρωσικές δυνάμεις φαίνεται να είναι μια στρατηγική για να τραβήξει περισσότερη προσοχή από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ. Αυτό το μήνυμα υπογραμμίζει ότι η υπεράσπιση της κατάπαυσης του πυρός απαιτεί περισσότερα από την απλή πίεση στη Μόσχα. Είναι επίσης σημαντικό να αντιμετωπιστεί η υποστήριξη του κινεζικού καθεστώτος στη Ρωσία ως κρίσιμος παράγοντας.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες επανέλαβαν αυτές τις ανησυχίες. Σύμφωνα με την εκπρόσωπο Τύπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ, Τάμυ Μπρους, η Κίνα έχει γίνει ο πιο σημαντικός εξωτερικός υποστηρικτής της Ρωσίας στον πόλεμο. «Η Κίνα παρέχει σχεδόν το 80% των ειδών διπλής χρήσης που χρειάζεται η Ρωσία για να συντηρήσει τον πόλεμο», δήλωσε η Μπρους στις 8 Απριλίου.

Το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) υποστηρίζει την επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία για περισσότερα από τρία χρόνια, με αποτέλεσμα τον θάνατο πολλών Ουκρανών και Ρώσων στον πόλεμο. Πιστεύω ότι ο κινεζικός λαός μπορεί να βοηθήσει να τερματιστεί ο πόλεμος και οι απώλειες ζωών, ειδικά όταν συνειδητοποιήσουν ότι το ΚΚΚ βρίσκεται πίσω του, εγειρόμενοι ενάντια στην τυραννία του κόμματος, και υποστηρίζοντας μια ελεύθερη κοινωνία, στην οποία τα άτομα δεν υποβάλλονται σε πλύση εγκεφάλου ή εξαπάτηση.

του Σεν Τζόου

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν συμφωνούν απαραίτητα με την άποψη της Epoch Times.

Σχολιασμός

Ο Γαλλικός Διαφωτισμός αναφέρεται συχνά ως Εποχή της Λογικής. Αυτή η περίοδος δημιούργησε μερικούς από τους μεγαλύτερους φυσικούς επιστήμονες της ανθρωπότητας, συμπεριλαμβανομένου του Αντουάν Λαβουαζιέ, του πρωτοπόρου της σύγχρονης χημείας. Του Ζοζέφ-Λουί Λαγκράνζ, του οποίου η συμβολή στη θεωρία αριθμών είναι πολύ γνωστή, ιδιαίτερα στα οικονομικά. Και του Πιέρ-Σιμόν Λαπλάς, θεμελιώδους φιγούρας στη θεωρία πιθανοτήτων. Όμως, όπως τόνισε ο Φρίντριχ Χάγιεκ, «ο σύγχρονος σοσιαλισμός και αυτό το είδος του σύγχρονου θετικισμού, που προτιμούμε να ονομάζουμε επιστημονισμό, πηγάζει απευθείας από αυτό το σώμα επαγγελματιών επιστημόνων και μηχανικών που μεγάλωσε στο Παρίσι».

Ενώ το Παρίσι συνέβαλε σημαντικά στις φυσικές επιστήμες, θέτοντας τα θεμέλια για πολλές ανακαλύψεις που βελτίωσαν την ανθρώπινη ζωή, οδήγησε επίσης στον σύγχρονο σοσιαλισμό και επιστημονισμό. Πώς προέκυψε αυτό το παράδοξο; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να εξετάσουμε ένα ίδρυμα: την École Polytechnique.

L’École Polytechnique

Ο Χάγιεκ, στο The Counter-Revolution of Science, αναφέρθηκε στην École Polytechnique ως «Η πηγή της επιστημονικής ύβρεως». Ιδρύθηκε το 1794 κατά τη Γαλλική Επανάσταση και αργότερα ευνοήθηκε από τον Ναπολέοντα για την εκπαίδευση μηχανικών και στρατιωτικού προσωπικού. Αυτός ο θεσμός ήταν προϊόν επαναστατικών ιδανικών. Οι διανοούμενοι εκείνης της εποχής πίστευαν ότι η εκπαίδευση έπρεπε να επικεντρώνεται αποκλειστικά στις επιστήμες, υποβιβάζοντας την κλασική γραμματεία, τη θρησκεία, τα λατινικά και τη λογοτεχνία σε κατώτερη θέση. Αυτά τα θέματα θεωρήθηκαν ξεπερασμένα και ανάξια σοβαρής ακαδημαϊκής προσοχής. Αυτή η νοοτροπία περικλείεται στα κείμενα του Χενρί ντε Σαιντ Σιμόν, ο οποίος παρατήρησε: «Σε εκείνες τις όχι μακρινές μέρες, αν ήθελε κανείς να μάθει εάν ένα άτομο είχε λάβει εξαιρετική εκπαίδευση, ρωτούσε: ‘Γνωρίζει καλά τους Έλληνες και τους Λατίνους συγγραφείς του;’ Σήμερα ρωτά κανείς: ‘Είναι καλός στα μαθηματικά;’».
Η École Polytechnique εκπαίδευσε μερικά από τα μεγαλύτερα μαθηματικά και επιστημονικά μυαλά του δέκατου ένατου αιώνα, όπως ο Σιμεόν Ντενίς Πουασσόν (γνωστός για την κατανομή Πουασσόν), ο Benoît Clapeyron (διάσημος για την εξίσωση Clapeyron) και ο Ζοζέφ Λιουβίλ (αναγνωρισμένος για το θεώρημα Λιουβίλ). Ακόμη και ο Bernard Arnault, ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους της εποχής του, σπούδασε σε αυτό το ίδρυμα. Όπως παρατήρησε, ωστόσο, ο Χάγιεκ, τα προβλήματα προέκυψαν όταν αυτοί οι υψηλά καταρτισμένοι τεχνικοί ειδικοί μπήκαν στη σφαίρα των κοινωνικών επιστημών.

Το συμβούλιο μηχανικών της ανθρώπινης ψυχής

Η ιστορία ξεκινά με την είσοδο αυτών των τεχνικών μυαλών στις κοινωνικές επιστήμες. Προσπάθησαν να κατανοήσουν την ανθρώπινη κοινωνία χρησιμοποιώντας τις ίδιες μεθόδους που εφαρμόζονται στις φυσικές επιστήμες. Εάν η επιστημονική μέθοδος είχε εξηγήσει με επιτυχία τον φυσικό κόσμο, γιατί να μην την εφαρμόσουμε στην ανθρώπινη κοινωνία; Τι θα μπορούσε να πάει στραβά;

Εδώ αναδεικνύεται ο Χενρί ντε Σαιντ Σιμόν ως βασικό πρόσωπο. Ένας άνθρωπος που συσσώρευσε πρώτα πλούτο μέσω τραπεζικών και χρηματοοικονομικών κερδοσκοπιών, ο Σαιντ Σιμόν έστρεψε αργότερα την προσοχή του στις επιστήμες το 1798, χρησιμοποιώντας την περιουσία του για να αποκτήσει επιστημονική γνώση. Ανέπτυξε στενές σχέσεις με τους φοιτητές και τους καθηγητές της École Polytechnique, οδηγούμενος από μια ισχυρή πίστη στην «καθαρή επιστήμη»—όχι μόνο για την κατανόηση του φυσικού κόσμου αλλά και για την οργάνωση της κοινωνίας. Το ταξίδι του στη Γενεύη αποδείχθηκε σημαντικό από αυτή την άποψη, καθώς πρότεινε ένα ριζοσπαστικό έργο γνωστό ως το Συμβούλιο του Νεύτωνα.

Αυτό το συμβούλιο, που διαβάζεται σαν πλοκή από μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, επρόκειτο να αποτελείται από είκοσι ένα μέλη: τρεις φυσικούς, τρεις χημικούς, τρεις μαθηματικούς, τρεις φυσιολόγους, τρεις λογοτέχνες, τρεις ζωγράφους και τρεις μουσικούς. Ολόκληρη η ανθρώπινη φυλή θα ψήφιζε για τα μέλη και ο μαθηματικός που θα λάμβανε τις περισσότερες ψήφους θα υπηρετούσε ως πρόεδρος του συμβουλίου. Αυτό το σώμα θα λειτουργούσε ως εκπρόσωπος του Θεού στη γη, αντικαθιστώντας ουσιαστικά τον Πάπα. Ο Σαιντ Σιμόν οραματίστηκε αυτό το ανώτατο συμβούλιο να κατευθύνει όλη την ανθρώπινη εργασία και πρότεινε ότι όποιος παρακούει τις οδηγίες του θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως τετράποδο. Αυτή η ιδέα των κεντρικών σχεδιαστών που σχεδιάζουν την κοινωνία σύμφωνα με τις ανώτερες γνώσεις τους έθεσε τα θεμέλια για τον κομμουνισμό, ο οποίος αργότερα πήρε το φρικτό ιστορικό του σχήμα.

Αυτό το όραμα αντιπροσώπευε μια νέα μορφή θρησκείας, όπως παρατήρησε στην διάσημη ρήση του ο Λόρδος Άκτον: «Η εποχή προτιμούσε τη βασιλεία της διανόησης από τη βασιλεία της ελευθερίας». Η θεώρηση του Σαιντ Σιμόν για την επιστήμη ήταν μια χωρίς περιορισμούς — όπου θα έπρεπε να εφαρμόζεται η ίδια μεθοδολογία ανεξάρτητα από το αν μελετούσε ένα απλό φυσικό φαινόμενο ή ένα περίπλοκο κοινωνικό σύστημα. Ο απώτερος στόχος των κοινωνικών επιστημών, κατά την άποψή του, δεν ήταν να περιγράψουν την κοινωνία, αλλά να την ελέγξουν και να την προβλέψουν. Όπως το έθεσε ο Σαιντ Σιμόν: «Πρέπει να τα εξετάσουμε και να τα συντονίσουμε όλα από τη σκοπιά του Φυσικισμού». Αυτή η επικίνδυνη ψευδαίσθηση αντιχήθηκε αργότερα από τον Στάλιν, ο οποίος έβλεπε τους συγγραφείς ως «μηχανικούς των ανθρώπινων ψυχών».

Το πρόβλημα της ελεύθερης κοινωνίας

Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει μια ελεύθερη κοινωνία δεν είναι τεχνικού χαρακτήρα. Δεν μπορούν να επιλυθούν από τεχνικούς εδικούς οπλισμένους με επαρκείς γνώσεις και δεδομένα. Τα κοινωνικά φαινόμενα περιλαμβάνουν μεταβλητές που αλληλεπιδρούν με πολύπλοκους και απρόβλεπτους τρόπους. Σε αντίθεση με τις φυσικές επιστήμες, όπου μερικές βασικές μεταβλητές συχνά καθορίζουν τα αποτελέσματα, οι κοινωνικές επιστήμες ασχολούνται με τη διάσπαρτη γνώση που κανένα άτομο ή ομάδα δεν μπορεί να κατανοήσει πλήρως. Δεν υπάρχουν σταθερές τιμές ή σταθερές σχέσεις — μόνο παρόμοια πρότυπα.

Εξαιτίας αυτών των περιορισμών, αυτό που χρειαζόμαστε είναι αυτό που ο Φρανκ Νάιτ – που περιγράφεται από τον Χάγιεκ ως «ο πιο διακεκριμένος εν ζωή οικονομολόγος-φιλόσοφος» – ονόμασε «διακυβέρνηση μέσω συζήτησης». Οι πολιτικοί και οικονομικοί θεσμοί θα πρέπει να σχεδιαστούν για να αξιοποιούν την αποκεντρωμένη γνώση, επιτρέποντας στα άτομα να συνεισφέρουν τα δικά τους μοναδικά κομμάτια πληροφοριών. Μια ελεύθερη κοινωνία είναι μια κοινωνία συνεχούς ανακάλυψης, προσαρμογής και απόκτησης γνώσης. Ο Χάγιεκ συνόψισε τον ρόλο της κοινωνικής επιστήμης ως εξής: «Τα χαρακτηριστικά προβλήματα των κοινωνικών επιστημών μου φαίνεται ότι προκύπτουν από το γεγονός ότι ούτε ο ενεργός άνθρωπος ούτε ο κοινωνικός επιστήμονας μπορούν ποτέ να γνωρίζουν όλα τα γεγονότα που καθορίζουν την ανθρώπινη δράση και ότι το πρόβλημα των κοινωνικών επιστημών είναι ουσιαστικά πώς αντιμετωπίζει ο άνθρωπος αυτή την ουσιαστική άγνοια».

Η σημασία και τα όρια των κοινωνικών επιστημών

Η επιστημονική ύβρις των μηχανικών της École Polytechnique χρησιμεύει ως υπενθύμιση τόσο της σημασίας όσο και των περιορισμών των κοινωνικών επιστημών. Οι τεχνικοί που πίστευαν ότι τα προβλήματα της κοινωνίας θα μπορούσαν να εξαλειφθούν αγνόησαν μια θεμελιώδη αντίληψη από τους στοχαστές του Διαφωτισμού της Σκωτίας: οι θεσμοί είναι προϊόντα ανθρώπινης δράσης και όχι ανθρώπινου σχεδιασμού. Ο Χάγιεκ προειδοποίησε κατά του στενού τεχνικού ειδικού, ο οποίος «θεωρούνταν μορφωμένος επειδή είχε περάσει από δύσκολα σχολεία αλλά είχε ελάχιστη ή καθόλου γνώση της κοινωνίας, της ζωής, της ανάπτυξης, των προβλημάτων και των αξιών της, που μόνο η μελέτη της ιστορίας, της λογοτεχνίας και των γλωσσών μπορεί να δώσει».

Όπως προειδοποίησε ο Χάγιεκ, η κοινωνική επιστήμη δεν αφορά απλώς την τεχνική εξειδίκευση, αλλά την κατανόηση της περίπλοκης αλληλεπίδρασης των κοινωνικών δυνάμεων και την αναγνώριση διαφορετικών ανθρώπινων αξιών και εμπειριών.

Του Mani Basharzad

Από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών (AIER)

Απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν συμφωνούν απαραίτητα με τις απόψεις της Epoch Times.

O Μάθιου Μπόιλ είναι επικεφαλής του ειδησεογραφικού οργανισμού Breitbart News στην Ουάσιγκτον.

Στις απαντήσεις του σε αυτήν την συνέντευξη στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων μιλάει για τους δασμούς τους οποίους πρόσφατα ανακοίνωσε ο Αμερικανός πρόεδρος Τραμπ χαρακτηρίζει ως τον μεγάλο αντίπαλο της Δύσης την Κίνα. Όπως σημειώνει «χωρίς αμφιβολία, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας (ΚΚΚ) είναι η μεγαλύτερη απειλή για τον ελεύθερο κόσμο.»

Επισημαίνει την ύπαρξη εδάφους επί του οποίου θα μπορούσαν να υπάρξουν στενότερες σχέσεις των ΗΠΑ με τη Ρωσία, ιδίως στο οικονομικό πεδίο, ενώ θεωρεί ότι ο πρόεδρος Τραμπ είναι, ίσως, ο μοναδικός άνθρωπος στον πλανήτη Γη ο οποίος θα μπορούσε να επισπεύσει τη λήξη του πολέμου στην Ουκρανία.

Στην συνέντευξη που παραχώρησε  ενόψει της συμμετοχής του στο 10ο Φόρουμ των Δελφών, χαρακτηρίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση ως «θεσμό που μοιάζει πολύ με έναν ΟΗΕ για την Ευρώπη, με λίγο περισσότερη εξουσία» και υποστηρίζει ότι «η ΕΕ, αν θέλει να μην είναι ανέκδοτο για τον υπόλοιπο κόσμο, θα έπρεπε να ενώσει δυνάμεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες…».

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της συνέντευξης:

Ερώτηση: Πώς βλέπετε το σχέδιο «Κάντε την Αμερική Μεγάλη Ξανά» (MAGA) να εξελίσσεται;

Απάντηση: Είναι πολύ πιο οργανωμένο και αποτελεσματικό και αποδοτικό αυτή τη φορά, από την πρώτη θητεία του Προέδρου Τραμπ, και αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι γύρω του είναι πιο έμπειροι και πιο ιδεολογικά αφοσιωμένοι στο κίνημα και την ατζέντα αυτή τη φορά.

Όχι για να μειώσουμε πάρα πολύ την πρώτη θητεία του προέδρου, αλλά εκείνη η νίκη ήταν ένα σοκ για όλους, συμπεριλαμβανομένων ακόμη και των Ρεπουμπλικανών, οπότε δεν υπήρχαν πάρα πολλοί επαγγελματίες τύπου «Πρώτα η Αμερική»/MAGA έτοιμοι να στελεχώσουν μια κυβέρνηση.

Ένας πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών ανά πάσα στιγμή προσλαμβάνει από τέσσερις έως πέντε χιλιάδες πολιτικά διορισμένους, και το 2016 μπορούσες να χωρέσεις εκείνους που θα μπορούσαν να εργαστούν σε ανώτερες κυβερνητικές θέσεις και που επίσης ταίριαζαν στο προφίλ των πραγματικών «πιστών» του «Πρώτα η Αμερική» στην καμπίνα του μεγαλοπρεπούς αεροπλάνου του Τραμπ. Αυτή τη φορά, υπάρχουν στην πραγματικότητα χιλιάδες άνθρωποι έτοιμοι, οπότε αυτό το κάνει πολύ πιο ομαλό.

Ερώτηση: Είναι η επιβολή δασμών το κλειδί για την εξομάλυνση των εμπορικών ανισορροπιών με την Ευρώπη και άλλες χώρες παγκοσμίως; Θα μπορούσε να οδηγήσει σε ύφεση την αμερικανική οικονομία; Πώς θα ωφεληθούν τα αμερικανικά νοικοκυριά και επιχειρήσεις από αυτήν την πολιτική;

Απάντηση: Έχω μιλήσει με τον πρόεδρο και αρκετούς από τους ανθρώπους γύρω του για αυτό ακριβώς το ζήτημα και το βασικό σημείο εδώ είναι ότι ο υπόλοιπος κόσμος εκμεταλλεύεται τις Ηνωμένες Πολιτείες για πάρα πολύ καιρό. Διαφέρει από χώρα σε χώρα αλλά ορισμένες χώρες γενικά επιβάλλουν υψηλότερους δασμούς στα αμερικανικά προϊόντα από ό,τι οι ΗΠΑ επιβάλλουν στα δικά τους. Γι’ αυτόν τον λόγο, ο πρόεδρος στοχεύει να θεσπίσει αμοιβαίους δασμούς τον Απρίλιο. (σ.σ. η συνέντευξη ελήφθη λίγο πριν την ανακοίνωση του τελευταίου γύρου δασμών). Αν μια άλλη χώρα χρεώνει Χ ποσό για να εξάγει ένα συγκεκριμένο αγαθό στις Ηνωμένες Πολιτείες, τότε οι ΗΠΑ θα επιβάλλουν το ίδιο ποσό — Χ — ως ανταπόδοση για την εισαγωγή του ίδιου αγαθού από αυτή τη χώρα. Αυτό είναι μόνο δίκαιο. Όσον αφορά τον οικονομικό αντίκτυπο αυτού, όταν ο Τραμπ εφάρμοσε δασμούς στην πρώτη του θητεία, δεν υπήρξε μακροπρόθεσμη αρνητική επίπτωση και οι οικονομολόγοι το εκτίμησαν εντελώς λάθος. Θα σας συνιστούσα ανεπιφύλακτα να παρακολουθήσετε τη συνέντευξή μου με τον Υπουργό Οικονομικών Σκοτ Μπέσεντ σχετικά με αυτό, όπου αναλύει το μακροπρόθεσμο όραμα εδώ, που είναι μια ενισχυμένη αμερικανική οικονομία—κάτι που, παρεμπιπτόντως, είναι καλό και για τις χώρες που αγαπούν την ελευθερία παγκοσμίως. Ο υπόλοιπος κόσμος θα έπρεπε να χειροκροτεί τις Ηνωμένες Πολιτείες, επειδή μια ισχυρή Αμερική σημαίνει έναν ασφαλή, σταθερό και ισχυρό κόσμο.

Ερώτηση: Επιστρέφουν οι βιομηχανίες στις Ηνωμένες Πολιτείες λόγω των κινήτρων που παρέχει η νέα διοίκηση; Θα υπάρξουν αποτελέσματα κατά τη διάρκεια της θητείας αυτής της διοίκησης;

Απάντηση: Ξανά, παρακολουθήστε τη συνέντευξή μου με τον Υπουργό Μπέσεντ, αλλά ναι, ήδη συμβαίνει σε τεράστιους αριθμούς. Μιλάμε για εκατοντάδες δισεκατομμύρια, αν όχι τρισεκατομμύρια δολάρια επενδύσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες που δεν θα συνέβαιναν αν ο Τραμπ δεν ήταν στον Λευκό Οίκο. Μεγάλες εταιρείες ήδη το κάνουν αυτό, και αναμένω πλήρως ότι πολλές περισσότερες θα συνεχίσουν τους επόμενους μήνες και χρόνια.

Ερώτηση: Είναι η πρόσφατη στρατιωτική ενέργεια των Ηνωμένων Πολιτειών στην Υεμένη ένα βήμα πίσω από την πολιτική στρατιωτικής απεμπλοκής που υποσχέθηκε ο Πρόεδρος Τραμπ; Θα μπορούσε να οδηγήσει σε περαιτέρω κλιμάκωση εναντίον του Ιράν, και τι σημαίνει αυτό για τη Μέση Ανατολή και τη χρήση των εμπορικών διαδρομών;

Απάντηση: Η σύντομη απάντηση στο πρώτο μέρος αυτής της ερώτησης είναι όχι. Το «Πρώτα η Αμερική» δεν σημαίνει «η Αμερική μόνη». Επίσης, υπάρχει ένα βασικό αμερικανικό συμφέρον εκεί, καθώς οι Χούθι στοχεύουν πλοία με σημαία των ΗΠΑ και πλοία των Ευρωπαίων συμμάχων μας. Οι Χούθι χρηματοδοτούνται επίσης από την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, που είναι ο μεγαλύτερος κρατικός χορηγός της τρομοκρατίας παγκοσμίως.

Ως δημοσιογράφος στην πρώτη θητεία του Τραμπ, κάλυψα εντατικά τις διακομματικές προσπάθειες για αποκλιμάκωση με τους Χούθι, αλλά αυτή η οργάνωση έκτοτε έχει βγει εντελώς εκτός ελέγχου και εμπλέκεται σε μαζικές τρομοκρατικές ενέργειες.

Έχω πάρει συνέντευξη από τον Δρ. Σεμπάστιαν Γκόρκα, διευθυντή αντιτρομοκρατίας του προέδρου στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας, σχετικά με ακριβώς αυτό το ζήτημα. Ο Τραμπ, φυσικά, τόσο στην πρώτη του θητεία όσο και τώρα στη δεύτερη, έχει διατάξει πολλές ενέργειες εναντίον ριζοσπαστών Ισλαμιστών τρομοκρατών. Σας συνιστώ ιδιαίτερα, όταν δημοσιεύσουμε αυτή τη συνέντευξη (ελπίζουμε την επόμενη εβδομάδα!), να την παρακολουθήσετε.

Όσον αφορά το δεύτερο μέρος αυτής της ερώτησης, το Ιράν είναι μια απειλή για τις προσπάθειες (σ.σ. επίτευξης) παγκόσμιας ειρήνης. Ο (σ.σ. Ισραηλινός) Πρωθυπουργός Νετανιάχου είχε δίκιο όταν μου είπε ότι το Ιράν δεν μπορεί να επιτραπεί να αποκτήσει πυρηνικό όπλο, και το έθνος αυτό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην παγκόσμια ειρήνη και την ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Η προσέγγιση του Τραμπ στην πρώτη του θητεία ήταν πολύ αποτελεσματική, και ήδη τον βλέπουμε να χαλιναγωγεί το Ιράν ξανά στη δεύτερη θητεία του. Ο Μπάιντεν έδωσε στο Ιράν δισεκατομμύρια και δισεκατομμύρια δολάρια, χρήματα που χρησιμοποίησαν για να χρηματοδοτήσουν τις μαριονέτες τους, όπως οι Χούθι, η Χαμάς και η Χεζμπολάχ, ώστε να διαδώσουν την τρομοκρατία. Ελπίζουμε αυτές οι μέρες να τελειώσουν σύντομα.

Ερώτηση: Πώς λειτουργεί η πολιτική απελάσεων για την αμερικανική οικονομία, και πότε αναμένεται να υπάρξουν απτά αποτελέσματα;

Απάντηση: Οι απελάσεις και η επιβολή της μεταναστευτικής πολιτικής είναι πρωτίστως ένα ζήτημα εθνικής ασφάλειας, δημόσιας ασφάλειας, τήρησης του νόμου και εθνικής κυριαρχίας.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να μπορούν να αποφασίζουν ποιος μπορεί να εισέλθει στη χώρα και ποιος όχι—όπως πρέπει και κάθε χώρα. Είχαμε επίπεδα ρεκόρ ανθρώπων που εισήλθαν είτε παράνομα είτε μέσω μέσων αμφίβολης νομιμότητας υπό την προηγούμενη διοίκηση. Ο Τραμπ το έχει σταματήσει σχεδόν ολοκληρωτικά αυτό μέσα σε λίγο παραπάνω από δύο μήνες ως πρόεδρος. Εργάζεται επίσης σκληρά για να αφαιρέσει από τη χώρα όσους εισήλθαν παρανόμως υπό την προηγούμενη διοίκηση και σημειώνει μεγάλη επιτυχία σε αυτό.

Η μετανάστευση, όπως σωστά παρατηρείτε, είναι επίσης ένα οικονομικό ζήτημα, ειδικά όσον αφορά τους μισθούς των Αμερικανών εργαζομένων. Είναι απλή προσφορά και ζήτηση: Η αύξηση της προσφοράς εργασίας με την προσθήκη περισσότερων ανθρώπων, όπως έκανε η προηγούμενη διοίκηση, μειώνει τη ζήτηση για εργασία, μειώνοντας έτσι τους μισθούς και αυξάνοντας την ανεργία. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που επηρεάζουν τους μισθούς και την ανεργία, αλλά ήδη βλέπουμε αύξηση μισθών και πιθανότατα πολύ περισσότερο στο άμεσο μέλλον καθώς τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα αυτής της νέας οικονομικής πολιτικής του Τραμπ γίνονται αισθητά.

Ερώτηση: Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σας, το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Απάντηση: Η Ευρωπαϊκή Ένωση ως θεσμός μοιάζει πολύ με έναν ΟΗΕ για την Ευρώπη, με λίγο περισσότερη εξουσία, καθώς έχει νόμισμα και κάποιες συμφωνίες για μετανάστευση και ταξίδια μεταξύ των μελών. Αλλά σε ό,τι αφορά την πραγματική παγκόσμια επιρροή; Δεν υπάρχει και πολλή. Η ΕΕ, αν θέλει να μην είναι ανέκδοτο για τον υπόλοιπο κόσμο, θα έπρεπε να ενώσει δυνάμεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον υπόλοιπο δημοκρατικό κόσμο—χώρες όπως η Ινδία, η Ιαπωνία, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία και άλλες— για την πραγματική αντιμετώπιση της απειλής του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΚ).

Το CCP είναι η μεγαλύτερη απειλή για τον ελεύθερο κόσμο, χωρίς αμφιβολία. Αλλά για να αντιμετωπίσει πραγματικά το CCP, η ΕΕ πρέπει να μετατοπίσει την εστίασή της από τη Ρωσία στην Κίνα—κάτι που κάνει τώρα ο Τραμπ με την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Αυτό δεν σημαίνει ότι κανείς «συμπαθεί» τους Ρώσους ή ότι ο κόσμος πιστεύει ότι είναι οι «καλοί». Απλώς αναγνωρίζεται η πραγματικότητα, ότι δηλαδή, ο Ψυχρός Πόλεμος έχει τελειώσει εδώ και περισσότερο από 30 χρόνια και ότι το Τείχος του Βερολίνου γκρεμίστηκε εδώ και δεκαετίες. Ο Κομμουνισμός οπισθοχώρησε στο Πεκίνο και η Δύση πρέπει να ενωθεί για να τον αντιμετωπίσει. Θα μπορέσει η ΕΕ να ενώσει τις δυνάμεις της με τον υπόλοιπο κόσμο στην αναγνώριση αυτού του γεγονότος ή θα συνεχίσει να φλυαρεί για την κλιματική αλλαγή; Μέλλει να αποδειχθεί αλλά είμαι βέβαιος ότι οι ΗΠΑ θα ήθελαν να έχουν φίλους και εταίρους σε αυτήν την ευρύτερη αποστολή.

Ερώτηση: Παναμάς, Γροιλανδία, Καναδάς. Φίλοι ή εχθροί;

Απάντηση: Και πάλι, αυτό είναι μια θεμελιώδης παρερμηνεία των θέσεων του Τραμπ. Κάθε μία από αυτές τις χώρες έχει διαφορετικά ζητήματα, οπότε ας τα εξετάσουμε ένα προς ένα, με τη σειρά που τα ρωτήσατε.

Με τον Παναμά, οι Ηνωμένες Πολιτείες ξόδεψαν τεράστιο πλούτο, αίμα και κόπο για να διανοίξουν τη Διώρυγα του Παναμά. Ο Τζίμι Κάρτερ την πούλησε πίσω στους Παναμέζους για 1 δολάριο, αλλά αυτό έγινε για να τη διαχειρίζονται οι ίδιοι, όχι για να πουλήσουν τα δικαιώματα των λιμανιών και στις δύο πλευρές της Διώρυγας σε μια εταιρεία ελεγχόμενη από την Κίνα. Ο Τραμπ διόρθωσε αυτή την κατάσταση, καθώς τώρα μια αμερικανική εταιρεία ανέλαβε ξανά τον έλεγχο της λειτουργίας των λιμανιών και στις δύο πλευρές της Διώρυγας.

Η Γροιλανδία είναι μια στρατηγική βάση-κλειδί για τον αμερικανικό στρατό–υπάρχουν ναυτικές, αεροπορικές και διαστημικές δυνάμεις εκεί. Είναι επίσης μια περιοχή με τεράστια αποθέματα πολύτιμων ορυκτών και μετάλλων κάτω από τον πάγο. Χωρίς να αναφέρουμε τη σημασία της Αρκτικής σε γεωπολιτικά ζητήματα, ειδικά σε ό,τι αφορά την ελεύθερη ναυσιπλοΐα για τα δυτικά πλοία. Οι Κινέζοι έχουν προσπαθήσει να ελέγξουν τη Γροιλανδία, αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες, υπό τον Τραμπ, κάνουν ό,τι πρέπει για να διασφαλίσουν τα αμερικανικά συμφέροντα εκεί.

Όσον αφορά τον Καναδά, υπάρχουν πολλά άλλα ζητήματα, ειδικά σε θέματα εμπορίου και μετανάστευσης, αλλά και στη ροή ναρκωτικών. Ξανά, πολλά από αυτά συνδέονται με την Κίνα και τη φαιντανύλη που προέρχεται από εκεί και ρέει τόσο από τα νότια όσο και από τα βόρεια σύνορα των ΗΠΑ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες βιώνουν μια μαζική κρίση φαιντανύλης και ναρκωτικών, όπου χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν ετησίως από αυτή τη φρικτή ουσία. Ο Καναδάς και το Μεξικό, σύμφωνα με τον Τραμπ–και πιθανώς σωστά–θα έπρεπε να κάνουν περισσότερα για να σταματήσουν τη ροή ναρκωτικών προς τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Επιπλέον, ο Καναδάς έχει επιβάλει τεράστιους δασμούς στις Ηνωμένες Πολιτείες σε αρκετά βασικά προϊόντα, ενώ οι ΗΠΑ δεν επιβάλλουν αντίστοιχους δασμούς στις καναδικές εξαγωγές. Ο Τραμπ μιλάει για αμοιβαίους δασμούς και, ειλικρινά, δεν υπάρχει μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος των ΗΠΑ από τον Καναδά, τον γείτονά μας προς βορρά. Δεν είναι λοιπόν δίκαιο, αν ο Καναδάς χρεώνει τις Ηνωμένες Πολιτείες ένα συγκεκριμένο ποσοστό δασμού για ένα προϊόν, οι ΗΠΑ να χρεώνουν τον Καναδά το ίδιο ακριβώς ίδιο ποσοστό δασμού για το ίδιο προϊόν;

Ερώτηση: Πώς προβλέπετε ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα αντιμετωπίσει την πρόκληση της Κίνας;

Απάντηση: Η Κίνα είναι το παν. Συζήτησα γι’ αυτό με τον Πρόεδρο Τραμπ σε ιδιωτικό του δείπνο, δίπλα στο Οβάλ Γραφείο, την περασμένη εβδομάδα. Ένα από τα βασικά βήματα που έχει ήδη λάβει ο Τραμπ είναι η υπογραφή βασικών εμπορικών συμφωνιών με τις λεγόμενες χώρες του IMEC–Ινδία, Μέση Ανατολή, Ευρώπη–όταν ο Ινδός Πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι επισκέφθηκε τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτή η συμφωνία είναι η πρώτη του είδους της–μια δυτική, αμερικανικής έμπνευσης εναλλακτική λύση απέναντι στην πρωτοβουλία «Μία Ζώνη, Ένας Δρόμος» της Κίνας.

Θα σας συνιστούσα επίσης να παρακολουθήσετε τη συνέντευξή μου με τον Υπουργό Εξωτερικών Μάρκο Ρούμπιο, ο οποίος ανέλυσε με σαφήνεια τις ενέργειες και τις απόψεις της κυβέρνησης σε αυτό το θέμα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έπαιζαν άμυνα απέναντι στη «Μία Ζώνη, Ένας Δρόμος» εδώ και πολύ καιρό. Τώρα περνούν στην αντεπίθεση. Υπάρχουν τόσα πολλά ακόμα σε αυτό το ζήτημα, αλλά το να βλέπει κανείς την ομάδα του Τραμπ να αξιοποιεί τους γεωπολιτικούς μοχλούς της αμερικανικής οικονομικής ισχύος είναι κάτι το μοναδικό.

Ερώτηση: Η Ουκρανία. Ποια είναι η επόμενη μέρα; Πώς βλέπετε να εξελίσσεται η ειρηνευτική διαδικασία στην Ουκρανία μετά την πρωτοβουλία του Προέδρου Τραμπ;

Απάντηση: Νομίζω ότι είναι αρκετά ξεκάθαρο πώς θα τελειώσει αυτό, είτε είχε τελειώσει πριν από 3 χρόνια είτε θα τελειώσει σε 10 χρόνια από τώρα. Η Ρωσία θα πάρει τις ρωσόφωνες ανατολικές επαρχίες της Ουκρανίας, οι οποίες έτσι κι αλλιώς θέλουν να ενταχθούν στη Ρωσία. Η Ουκρανία δεν πρόκειται να γίνει κράτος μέλος του ΝΑΤΟ και δεν πρόκειται να αποκτήσει πυρηνικά όπλα.

Θα υπάρξουν πολιτικές μεταρρυθμίσεις στην Ουκρανία και η χώρα, που υποτίθεται ότι υποστηρίζει τη δημοκρατία, αλλά έχει αναστείλει τις προεδρικές εκλογές και έχει επιτρέψει στον Βολοντίμιρ Ζελένσκι να υπηρετεί σχεδόν έναν χρόνο παραπάνω από τη θητεία για την οποία εκλέχθηκε λόγω στρατιωτικού νόμου, σύντομα θα διεξαγάγει εκλογές για την ηγεσία της.

Ο Τραμπ έχει ήδη σημειώσει ιστορική πρόοδο στο να συμφωνήσουν και οι δύο πλευρές κατ’ αρχήν σε βασικούς όρους κατάπαυσης του πυρός και πιθανότατα είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον πλανήτη που θα μπορούσε να επιταχύνει το τέλος αυτού του άσκοπου πολέμου.

Τώρα, όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι οι Ρώσοι είναι καλοί τύποι–δεν είναι, όπως ανέφερα προηγουμένως. Αλλά είναι ώρα να περάσουμε πραγματικά στον 21ο αιώνα. Η πραγματική απειλή βρίσκεται πολύ πιο ανατολικά, στο Πεκίνο, και ειλικρινά, οι Ρώσοι πιθανότατα είναι διατεθειμένοι να παίξουν και στις δύο πλευρές. Έτσι, θα μπορούσαμε επίσης να δούμε πιο θερμές σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας, ειδικά σε οικονομικό επίπεδο.

Ξανά, θα σας παρέπεμπα στη συνέντευξή μου με τον Ρούμπιο, όπου μιλήσαμε ακριβώς για αυτό το ζήτημα.

 

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτήν την συνέντευξη δεν συμφωνούν απαραίτητα με την άποψη της Epoch Times. 

Σχολιασμός

Φαίνεται ότι κάθε συζήτηση αυτές τις μέρες αφορά τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση θα πρέπει να ασκεί την ολοένα αυξανόμενη δύναμή της – αντί να τίθεται το πιο σημαντικό ερώτημα: Πώς μειώνουμε εντελώς τη δύναμη της κυβέρνησης στη ζωή μας;

Καθώς οδεύουμε προς έναν κόσμο όπου η κυβερνητική παρέμβαση αγγίζει κάθε τομέα της ζωής μας, εκατομμύρια φωνές στο TikTok, το Instagram και το Facebook ουρλιάζουν από την οπτική γωνία του κόμματός τους για το πώς η κυβέρνηση πρέπει να διορθώσει τα πάντα. Αλλά ιστορικά, η κυβέρνηση δεν διορθώνει προβλήματα — τα εκμεταλλεύεται για να αφαιρέσει τις ελευθερίες μας.

Πιστεύω ότι πρέπει να παλέψουμε για να συρρικνώσουμε την κυβέρνηση στο μέγεθος που έπρεπε να είναι. Αυτή τη στιγμή, είναι ο μεγαλύτερος εργοδότης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό δεν ήταν ποτέ το σχέδιο. Ποτέ δεν προοριζόταν να είναι μια φουσκωμένη γραφειοκρατία που βρίσκεται μέσα σε κάθε αλληλεπίδραση ανθρώπου με άνθρωπο.

Πώς φτάσαμε από έναν λαό που ήταν πρόθυμος να πολεμήσει για έναν φόρο στο τσάι, σε πολίτες που επιτρέπουν στην κυβέρνηση να μας λέει:

• Τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε να φάμε

• Από ποιους μπορούμε και δεν μπορούμε να αγοράσουμε τρόφιμα

• Ποιος μπορεί και δεν μπορεί να πουλήσει τρόφιμα

• Ότι το αλκοόλ είναι πιο ασφαλές από το νωπό γάλα

• Ότι χρειαζόμαστε την έγκρισή τους για τα πάντα, από τη στέγαση μέχρι την υγειονομική περίθαλψη μέχρι το πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας

Χάσαμε την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας—και χειρότερα, αντικαταστήσαμε αυτήν την εμπιστοσύνη με τυφλή πίστη σε μια κυβέρνηση που δεν γνωρίζει εμάς, τις οικογένειές μας ή τις κοινότητές μας.

Όταν η Epoch Times έκανε μια ειδική εκπομπή για μένα όταν έφευγα από την Καλιφόρνια, μίλησα ανοιχτά για την απίστευτη κυβερνητική παρέμβαση που βίωσα. Μέτρησαν την παραγωγή μου στην λαϊκή αγορά και μετά ήρθαν στη γη μου για να επαληθεύσουν ότι όντως προέρχονταν από την ιδιοκτησία μου. Είναι αυτά τα είδη των πραγμάτων που θα έπρεπε να χρηματοδοτούν τα φορολογικά μας δολάρια;

Πιστεύουμε πραγματικά ότι χρειαζόμαστε την κυβέρνηση να μας προστατεύει στην αγορά αυγών από έναν αγρότη που γνωρίζουμε και εμπιστευόμαστε;

Τόσοι πολλοί άνθρωποι ουρλιάζουν για επιδοτούμενη υγειονομική περίθαλψη και περισσότερους περιορισμούς. Αλλά επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω: Θέλετε οι ίδιοι άνθρωποι που διοικούν το Τμήμα Μηχανοκίνητων Οχημάτων να διευθύνουν την υγειονομική σας περίθαλψη;

Οι άνθρωποι λατρεύουν να μισούν τον καπιταλισμό, αλλά ο αληθινός καπιταλισμός — όχι ο ψευδοκαπιταλισμός — είναι το πιο κοντινό οικονομικό σύστημα στη φύση. Αν κάτι έρθει στη γειτονιά σας και ο κόσμος το λατρεύει, το υποστηρίζει. Ευδοκιμεί. Η γειτονιά ευδοκιμεί. Αυτός είναι ο καπιταλισμός.

Αλλά δεν είναι αυτό που έχουμε τώρα. Αυτό που έχουμε είναι συγκεντρωτισμός. Τεράστιες εταιρείες που είναι πολύ μεγάλες για να αποτύχουν. Όταν το ψάχνετε βαθύτερα, ανήκουν όλες στις ίδιες λίγες εταιρείες — και είναι βαθιά μπλεγμένες με την κυβέρνηση. Δεν είναι αυτός ο καπιταλισμός που θέλουμε.

Θέλουμε ένα σύστημα όπου ο καταναλωτής έχει δύναμη, όπου οι μικρές επιχειρήσεις μπορούν να ευδοκιμήσουν, όπου ψηφίζουμε με τα δολάριά μας. Αλλά για να φτάσουμε εκεί, πρέπει να σταματήσουμε να βασιζόμαστε σε αλυσίδες εφοδιασμού και συστήματα που δεν μας υποστηρίζουν ή δεν μας τρέφουν.

Κοιτάξτε τον Άμος Μίλλερ, τον αγρότη της Πενσυλβάνια που έχει δεχτεί επανειλημμένες επιδρομές και παρενοχλήσεις. Πιστεύουμε ότι οι πελάτες που πηγαίνουν σε αυτόν δεν γνωρίζουν ότι το φαγητό του δεν υποβάλλεται σε επεξεργασία μέσω των εγκαταστάσεων της USDA; Φυσικά ξέρουν. Πάνε γι΄ αυτόν τον λόγο. Ωστόσο, η κυβέρνηση παρεμβαίνει και λέει ότι δεν είναι ασφαλές.

Αλλά είναι πράγματι δουλειά της κυβέρνησης να μας κρατήσει ασφαλείς; Ή προοριζόταν να προστατεύσει την ελευθερία μας;

Η ζωή, η ελευθερία, και η αναζήτηση της ευτυχίας. Σε αυτό ιδρύθηκε αυτή η χώρα. Και για μένα, ελευθερία σημαίνει να μπορώ να τρώω φαγητό από έναν αγρότη που εμπιστεύομαι—ακόμα κι αν επιλέξει να μην το στέλνει για έλεγχο μέσω των εγκαταστάσεων της USDA.

Ως γυναίκα 46 χρόνων, θα έπρεπε να έχω το δικαίωμα να πάρω αυτήν την απόφαση για μένα και την οικογένειά μου.

Εάν θέλουμε να ευδοκιμήσουν οι μικρές καλλιέργειες, οι περισσότεροι κανονισμοί δεν είναι η απάντηση. Οι λιγότεροι είναι. Δεν ζητάμε νέα προγράμματα ή περισσότερους πολιτικούς για να μας σώσουν. Ζητάμε την ελευθερία να μείνουμε μόνοι — να παρέχουμε τρόφιμα πλούσια σε θρεπτικά συστατικά στις κοινότητές μας χωρίς παρεμβολές.

Τι θα χρειαζόταν για να σταματήσουμε να ζητιανεύουμε για άδεια και να αρχίσουμε να ζούμε τη ζωή που θέλουμε να ζήσουμε;

της Μόλι Ένγκελχαρτ

Σχολιασμός

Αυτό το σαββατοκύριακο κάθισα για τρεις ημέρες σε μια υπέροχη αίθουσα συνεδριάσεων ενός εξαιρετικού ξενοδοχείου στην Ατλάντα, σε μια εκδήλωση της Independent Medical Alliance – IMA (Ανεξάρτητης Ιατρικής Συμμαχίας), στην οποία ήμουν ομιλητής. Ήταν το Grand Hyatt Buckhead, ένα υπέροχο ξενοδοχείο με εξαιρετικό προσωπικό, σχολαστική εξυπηρέτηση, καλό φαγητό και όμορφη γενικά διακόσμηση.

Κι όμως, κάτι με ενοχλούσε, αμυδρά στην αρχή, όλο και εντονότερα όσο περνούσε η ώρα.

Τελικά, συνειδητοποίησα ότι αυτό το κάτι ήταν τα φώτα, στην κεντρική αίθουσα χορού. Από χρυσό και κρύσταλλο, έδειχναν υπέροχα. Αποτελούναν από δύο ή τρεις ομόκεντρους κύκλους, σαν δαχτυλίδια μέσα σε δαχτυλίδια.

Ωστόσο, ο δεύτερος και ο τρίτος δακτύλιος έγερναν σαν να έπεφταν. Ήταν αποπροσανατολιστικό. Υποτίθεται ότι είναι μια ανατροπή στο παραδοσιακό, μια «τολμηρή» επανερμηνεία ενός παραδοσιακού πολυελαίου.

Δεν ήταν τόσο μεγάλη υπόθεση, στην αρχή. Αλλά συνέχιζε να με ενοχλεί. Ένιωθα σαν κάποιος σχεδιαστής κάπου, και κάποιος ανόητος που πλήρωσε τα μεγάλα χρήματα για αυτά τα πράγματα, με στόχευαν προσωπικά.

Η διόρθωση ήταν προφανής. Ο πάνω δακτύλιος ήταν εντάξει, αλλά οι κάτω δακτύλιοι έπρεπε να πέφτουν από κάτω και να ισιωθούν για να γίνει συμμετρικός και όμορφος.

Φτιάξτε αυτόν τον ηλίθιο πολυέλαιο, συνέχισα να σκέφτομαι.

Αν υπήρχε μια τεράστια σκάλα και εργαλεία, θα το έκανα μόνος μου.

Ελλείψει αυτού, το μυαλό μου πήγαινε συνεχώς προς τα πάνω. Προσπάθησα επανειλημμένα να τους αγνοήσω αλλά ήταν αδύνατο. Μέχρι το τέλος της εκδήλωσης, ολόκληρη η αίθουσα καταναλώθηκε από αυτές τις ήπιες μεταμοντέρνες δημιουργίες. Η φαντασία μου τα διόρθωσε αμέτρητες φορές, μετακινώντας τα σχήματά τους για να τακτοποιηθεί το δωμάτιο και η αισθητική.

Αναρωτιόμουν συνέχεια γιατί. Ποιος ενέκρινε αυτά τα φωτιστικά; Σίγουρα κάποιο άτομο με πτυχίο τέχνης που ανώτερο λέγειν από τον διευθύνοντα σύμβουλο.

Πόσα πλήρωσαν για το καθένα; Θα μπορούσαμε να μιλάμε για έξι ψηφία, απλά δεν ξέρω. Το ξενοδοχείο ανακαινίστηκε πρόσφατα και αυτά ήταν μέρος αυτού.

Ανεξάρτητα από αυτό, κάποιος καλλιτέχνης ή κάποια εταιρεία έπεισε κάποιον αγοραστή και διακοσμητή να το κάνει αυτό. Είναι τεράστιο λάθος. Χάλασαν ή τουλάχιστον ζημίωσαν το πιο σημαντικό δωμάτιο σε ολόκληρο το ξενοδοχείο.

Θα μπορούσατε να πείτε ότι αυτό δεν είναι τίποτα και σας συγχαίρω αν αυτό δεν είναι ένα θέμα που σας ενοχλεί. Υπέροχα. Αλλά στην πραγματικότητα, ακόμα κι αν δεν το προσέχετε συνειδητά, η τέχνη όπως η μουσική φέρνει έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα στις εμπειρίες ζωής. Φτιάχνει διάθεση και μεταφέρει πνεύμα. Επηρεάζει στην ψυχολογία ενός δωματίου.

Σκεφτείτε το με αυτόν τον τρόπο. Μπαίνεις σε ένα μπαρ. Τα ηχεία παίζουν κουαρτέτα εγχόρδων του Χάυντν. Νιώθεις και ενεργείς με συγκεκριμένο τρόπο. Μπαίνεις σε ένα άλλο μπαρ και παίζουν το «Celebrate» των «Kool and the Gang.» Νιώθεις και ενεργείς με διαφορετικό τρόπο. Μπορείτε να επιθυμήσετε το ένα έναντι του άλλου, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχει επίδραση.

Η διακόσμηση σε ένα δωμάτιο κάνει το ίδιο, ακόμα κι αν δεν το έχετε συνειδητοποιήσει.

Επιστροφή σε αυτούς τους πολυελαίους. Δεν είναι σχεδόν ο χειρότερος παραβάτης εκεί έξω. Ωστόσο, αντιπροσωπεύουν αυτή την παράξενη τάση να επιλέγεται κάτι που είναι αρκετά χαλασμένο ώστε να μην είναι «παραδοσιακό». Αλλά κάνοντας αυτή την επιλογή ενάντια στα γνωστά πρότυπα το τι συνιστά το όμορφο, δεν απορρίπτουν απλώς κάτι. Αγκαλιάζουν κάτι άλλο.

 

Τι έχουν αγκαλιάσει; Εκθέτουν το παραμορφωμένο, το παράξενο, το αλλόκοτο, το περίεργο και την αίρεση. Ίσως έχει σχεδιαστεί για να μας κάνει να σκεφτούμε. Αλλά να σκεφτούμε τι; Σκέφτομαι πόσο μπερδεμένο είναι αυτό.

Τι επιτυγχάνεται με αυτό; Τίποτα. Τι κερδίζουμε με το να σκεφτόμαστε γιατί αυτά τα σκευάσματα φαίνονται παράξενα αντί να είναι σωστά; Τίποτα.

Από όσο μπορώ να πω, τέτοια σχέδια δεν έχουν θετικό αποτέλεσμα στην ανθρώπινη ζωή. Υπάρχουν σε μια παρασιτική σχέση με ό,τι προηγήθηκε, ανακατεύοντάς το τόσο για να τραβήξουν την προσοχή. Αλλά η σημασία τους δεν έχει ακεραιότητα από μόνη της. Το νόημά του είναι εξ ολοκλήρου παράγωγο και μάλιστα καταστροφικό αυτού που προηγήθηκε.

Χωρίς την παράδοση την οποία αυτά τα σχέδια χαλάνε, δεν θα είχαν ύπαρξη. Όλα αυτά εγείρουν το ερώτημα: Ποιο είναι ακριβώς το νόημα; Ποιος και τι εξυψώνεται εδώ; Από όσο μπορώ να πω, δεν υπάρχει ανύψωση αλλά μόνο υποβάθμιση.

Ο πολιτισμός δεν μπορεί να ευδοκιμήσει κάτω από τη θεωρία ότι όλα όσα έχουν υπάρξει στο παρελθόν πρέπει να αποδομηθούν και σταδιακά να κατασχιστούν. Αυτό δεν είναι δημιουργικότητα. Είναι αφαίρεση. Δεν έχεις μείνει με τίποτα πέρα ​​από ένα παρελθόν που κάποτε ήταν υπέροχο αλλά τώρα έχει φύγει.

Αυτή τη στιγμή, με εκατό και πλέον χρόνια εμπειρίας, αυτό που ονομαζόταν μοντερνισμός, για να μην πω τίποτα για μεταμοντερνισμό, έχει γίνει απλώς βαρετό και κουραστικό. Δεν είναι πλέον προκλητικό και τολμηρό. Δεν μας προκαλούν ούτε μας φαίνονται τολμηρά. Τα έχουμε απλώς βαρεθεί.

Για αιώνες μετά την άνοδο της ύστερης μεσαιωνικής τέχνης, της μουσικής και της αρχιτεκτονικής, ο στόχος ήταν πάντα η εύρεση ολοένα και πιο θαυμάσιων τρόπων για την εξύψωση του ανθρώπινου πνεύματος. Αυτή η αίσθηση κράτησε μέχρι τον Μεγάλο Πόλεμο, που συγκλόνισε τους δημιουργούς του κόσμου. Εισήγαγε την ανθρωπότητα στη φρίκη της παράλογης καταστροφής και του μαζικού θανάτου, τη χρήση της τεχνολογίας για να βλάψει και να καταστρέψει αυτό που προηγήθηκε.

Η τέχνη, η μουσική, η αρχιτεκτονική και η εσωτερική διακόσμηση αντιμετώπισαν μια πραγματική κρίση. Είναι ο σκοπός της τέχνης να ανυψώνει την ψυχή ή καθαρά περιγραφικός αυτού που υπάρχει γύρω μας; Οι φιλοδοξίες για ανάταση πέθαναν σταδιακά. Οι περιγραφές της πραγματικότητας ήταν βαθιά δυσάρεστες γιατί η πραγματικότητα ήταν τρομερή. Μας είπαν ξανά και ξανά να το αποδεχτούμε: ο κόσμος είναι χάος, και έτσι θα είναι και η τέχνη.

Το πρόβλημα με αυτή την άποψη είναι ότι κλέβει τα ιδανικά της αισθητικής. Χωρίς αυτά, υπάρχει μόνο μια καθοδική σπείρα.

Ο θρύλος λέει ότι έγινε ένας σεισμός κάπου γύρω στο 1492 στη Φλάνδρα. Ο μεγάλος συνθέτης Αντουάν Μπρουμέλ (περίπου 1460–1512) έγραψε μια Λειτουργία με τίτλο «Missa Et ecce terrae motus», που μεταφράζεται σε: «Και ιδού, η γη κινήθηκε». Το κείμενο αφορά τον σεισμό που έγινε στην Ανάσταση, αλλά που συνέβη και στη ζωή του συνθέτη. Είναι ένα εκπληκτικά υπέροχο μουσικό κομμάτι, γεμάτο τρομερό δράμα αλλά με βλέμμα προς τον ουρανό.

Σκέφτομαι αυτό το κομμάτι συχνά υπό το φως της μεγάλης συζήτησης για την τέχνη. Η δουλειά της τέχνης είναι να υψώνεται πάνω από τη βρωμιά και τη θλίψη, που υπάρχουν σε κάθε εποχή και σε όλα τα μέρη, να παρουσιάζει ό,τι είναι υπέροχο, όμορφο και αληθινό. Ένας σεισμός που αντιπροσωπεύει το θρίαμβο της ζωής επί του θανάτου: τι συναρπαστική εικόνα!

Σε κάποιο αβέβαιο σημείο, φάνηκε να υπάρχει συναίνεση ότι η δουλειά της τέχνης είναι να αποκαλύπτει το χειρότερο και να μας το επιβάλλει συνεχώς, ενώ αγνοεί το καλό.

Νομίζω ότι αυτή η περίοδος τελειώνει και υποφέρει από φυσικό θάνατο επειδή το ήθος της δεν δημιούργησε τίποτα. Τα κτίρια των μπρουταλιστών γκρεμίζονται σταδιακά. Τα πιο ανόητα μουσεία κλείνουν. Η πιο άσχημη μουσική υποτίθεται υψηλού πολιτισμού (η σειρά 12 τόνων και ο ατοναλισμός) σπάνια ακούγεται πλέον στις αίθουσες συναυλιών. Ακόμη και η πιο επιθετική πολιτική τέχνη διαγράφεται από τα πλαϊνά των κτιρίων στις πόλεις.

Ωστόσο, η ήπια συνήθεια να επιλέγουμε το περίεργο και το παραμορφωμένο από το παραδοσιακό και όμορφο είναι ακόμα μαζί μας. Είναι ένα είδος αντανακλαστικού, σαν να φοβάται ολόκληρη η γενιά μας να αγκαλιάσει αυτό που είναι όμορφο, αληθινό, συμμετρικό και ευχάριστο, σαν να ξέρουμε ότι κάτι δεν πάει καλά με όλα αυτά. Επομένως, αντ’ αυτού επιλέγουμε πράγματα που είναι ελαφρώς χαλασμένα για να είμαστε ασφαλείς.

Αυτό είναι το θέμα του μοντερνισμού και του μεταμοντερνισμού. Δεν τους πιστεύουμε πραγματικά πλέον. Αλλά δεν ξέρουμε τι πρέπει να τα αντικαταστήσει. Σίγουρα όχι το παρελθόν, αφού έχει δεχτεί τόσο αδυσώπητη επίθεση και απομυθοποίηση. Ως αποτέλεσμα, είμαστε στη θάλασσα, χωρίς λιμάνια.

Έβαλα τον εαυτό μου στη θέση όποιου ήταν υπεύθυνος σε αυτό το Grand Hyatt και αναρωτιόμουν τι θα είχα κάνει. Η λύση στη διακόσμηση σε αυτό το δωμάτιο φαίνεται προφανής. Αποκτήστε παραδοσιακό φωτισμό, υπέροχους και παραδοσιακούς πολυελαίους που τακτοποιούν τη σκηνή και εξυψώνουν τις αισθήσεις. Γιατί όχι;

Το παραδοσιακό είναι η νέα τόλμη, ο νέος ριζοσπαστισμός, το νέο ανατρεπτικό. Χρειάζεται ένα τολμηρό όραμα απλά για να πούμε: πριν από πολύ καιρό, είχαν δίκιο και εμείς τα χαλάσαμε. Ας το παραδεχτούμε και ας μάθουμε από το παρελθόν. Ας απολαύσουμε τις αλήθειες που κάποτε ήταν γνωστές και τώρα τραγικά ξεχασμένες.

Αυτοί οι λεγόμενοι πολυέλαιοι δεν είναι καθόλου οι χειρότεροι παραβάτες. Είναι μετά βίας μέρος του προβλήματος. Αλλά έχω αποκτήσει δυσανεξία σε όλες αυτές τις άσκοπα ενοχλητικές παραμορφώσεις. Η ανθρωπότητα κάποτε φιλοδοξούσε να μάθει και να αποκαλύψει αυτό που ήταν όμορφο. Ας το δεχτούμε χωρίς περιορισμό ξανά, στο μέτρο που μπορούμε, και ας αντισταθούμε στον πειρασμό να προσθέσουμε μια οπτική παραμόρφωση ως αυτοσκοπό.

του Jeffrey Tucker

Οι απόψεις που εκφράζονται εδώ είναι η άποψη του συγγραφέα και δεν συμφωνούν απαραιτήτως με την άποψη της Epoch Times.