OPINION

Η λεγόμενη «υπερενίσχυση τεστοστερόνης» παρουσιάζεται από τα μέσα ενημέρωσης ως μια ανησυχητική νέα τάση. Νέοι άνδρες παρακινούνται μέσα από βίντεο και αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα να αυξήσουν τα επίπεδα τεστοστερόνης τους κάνοντας γυμναστική, βελτιώνοντας τα ωράρια ύπνου, καταναλώνοντας συγκεκριμένες τροφές—ιδίως ζωικές (αυγά, γάλα και κρέας)—και λαμβάνοντας διάφορα συμπληρώματα, όπως ψευδάργυρο και ashwagandha.

Ακόμη πιο ανησυχητική είναι η υπόδειξη ότι νέοι άνδρες, στο απόγειο της σωματικής τους δύναμης, πρέπει να διακινδυνεύσουν να καταστρέψουν τη φυσική τους ορμονική λειτουργία παίρνοντας στεροειδή.

Ένα μέρος του προβλήματος εντοπίζεται στους επίμονους μύθους και την απάτη που κυριαρχούν στη βιομηχανία της γυμναστικής και τον επαγγελματικό αθλητισμό. Από την εφεύρεση των αναβολικών ουσιών, οι αθλητές ψεύδονται για τη χρήση τους. Στη δεκαετία του 1980 και του 1990, οι αθλητές σωματικής διάπλασης και οι επαγγελματίες παλαιστές βρέθηκαν στο επίκεντρο έντονου ελέγχου. Το ερώτημα ήταν αν έκαναν χρήση αναβολικών ουσιών. Η απάντηση ήταν αυτονόητη: φυσικά και έκαναν.

Οι υπεράνθρωπες σωματικές διαστάσεις που καθιερώθηκαν τότε δεν θα μπορούσαν να επιτευχθούν φυσιολογικά. Ακόμη και σήμερα, παρά τις γνώσεις που υπάρχουν, εξακολουθεί να θεωρείται «αποκάλυψη» όταν γίνεται γνωστό ότι κάποιος αθλητής ή παλαιστής χρησιμοποιούσε στεροειδή στο απόγειο της καριέρας του. Όταν μάλιστα παραδέχονται τέτοια χρήση, συνήθως υποβαθμίζουν τις ποσότητες. Οι αναβολικές ουσίες κουβαλούν ισχυρό στίγμα, και δικαίως.

Μια ρεαλιστική θεώρηση είναι ότι οι επαγγελματίες αθλητές διαθέτουν ιδιαίτερο φυσικό χάρισμα που ενισχύεται από τα στεροειδή. Η αφοσίωση και η σκληρή δουλειά, ωστόσο, παραμένουν απαραίτητες. Τα στεροειδή από μόνα τους δεν επαρκούν για να εξασφαλίσουν ένα ηρακλείου τύπου σώμα ή ικανότητες όπως να παίξει κανείς ποδόσφαιρο, να σηκώσει 200 κιλά πάνω από το κεφάλι ή να τρέξει τα 100 μέτρα σε λιγότερο από δέκα δευτερόλεπτα. Παρ’ όλα αυτά, οι κίνδυνοι της χρήσης στεροειδών, που μπορεί να φτάσουν έως και τον θάνατο, δεν πρέπει να υποβαθμίζονται. Οι προειδοποιήσεις των γιατρών είναι βάσιμες.

Οι νέοι άνδρες σήμερα είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι στις απατηλές υποσχέσεις των «διαδικτυακών γκουρού γυμναστικής» σε Instagram, Twitter και TikTok. Πολλοί από αυτούς ισχυρίζονται ότι έχουν αποκτήσει τα εντυπωσιακά τους σώματα χωρίς τη βοήθεια στεροειδών, κάτι που στην πραγματικότητα δεν ισχύει.

Υπάρχουν εμφανείς ενδείξεις για όσους γνωρίζουν: ώμοι στρογγυλοί ή οι υπερβολικά ανεπτυγμένοι τραπεζοειδείς μύες. Τα κίνητρα πίσω από τέτοιους ισχυρισμούς είναι προφανή. Αν κάποιος δείχνει σαν τον Mr. Olympia χωρίς αναβολικά, τότε σίγουρα «ξέρει το μυστικό». Για μόλις 50 δολάρια, μπορεί κανείς να αγοράσει το ηλεκτρονικό βιβλίο του και να το μάθει.

Όταν όμως ο καθημερινός άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι, παρά τις προσπάθειες, δεν μοιάζει στο αγαπημένο του άτομο επιρροής, οδηγείται στη σκέψη ότι η μόνη λύση είναι τα στεροειδή. Και έτσι πολλοί το επιχειρούν, πέφτοντας θύματα μιας σκληρής απάτης.

Απαιτείται ένας σοβαρός επαναπροσδιορισμός των προσδοκιών για το τι μπορεί να επιτευχθεί φυσικά και σε πόσο χρόνο. Η ειλικρίνεια είναι αναγκαία.

Ωστόσο, οι βάσιμες προειδοποιήσεις για τις σκοτεινές πλευρές της αναζήτησης σωματικής τελειότητας δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για να αποσιωπηθεί ένα πραγματικό και σοβαρό πρόβλημα με την τεστοστερόνη σήμερα.

Η πραγματικότητα, όπως αναλύεται στο επικείμενο βιβλίο «The Last Men: Liberalism and the Death of Masculinity» («Οι Τελευταίοι Άνδρες: Ο Φιλελευθερισμός και ο Θάνατος της Αρρενωπότητας»), είναι ότι ο δυτικός κόσμος έχει γνωρίσει δραματική πτώση στα επίπεδα τεστοστερόνης τις τελευταίες δεκαετίες. Η εξέλιξη αυτή επηρεάζει σοβαρά την υγεία και την ευτυχία των νέων ανδρών, ενώ δυσχεραίνει και την αναπαραγωγή. Η γενικότερη πτώση της αναπαραγωγικής υγείας, με την τεστοστερόνη μόνο ως μία συνιστώσα, θα μπορούσε να καταστήσει αδύνατη τη φυσική αναπαραγωγή μέσα σε λίγες δεκαετίες.

Η επιδημιολόγος περιβάλλοντος και αναπαραγωγικής υγείας Σάνα Σουάν (Shanna Swan, PhD) έχει προειδοποιήσει ότι οι μετρήσεις σπέρματος μειώνονται με τέτοιο ρυθμό που το 2045 ο μέσος όρος μπορεί να φτάσει στο μηδέν. Αυτό θα σήμαινε ότι οι μισοί άνδρες δεν θα παράγουν καθόλου σπέρμα, ενώ οι υπόλοιποι θα παράγουν τόσο λίγο που πρακτικά δεν θα μπορούν να γονιμοποιήσουν.

Σημαντική ήταν και η μελέτη «Massachusetts Male Aging Study» (MMAS), η οποία διεξήχθη στη Βοστώνη από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 έως τις αρχές της δεκαετίας του 2000. Η μελέτη έδειξε ότι υπήρχε μια ετήσια μείωση της τάξης του 1% στα επίπεδα τεστοστερόνης σε άνδρες όλων των ηλικιών, με αποτέλεσμα σε λιγότερο από 20 χρόνια η πτώση να ξεπεράσει το 20%. Ανάλογες έρευνες σε Φινλανδία, Ισραήλ και Ηνωμένες Πολιτείες επιβεβαίωσαν τα αποτελέσματα και ενίσχυσαν την ανησυχία, παρότι πολλοί προσπαθούν να αγνοούν τα δεδομένα.

Η τεστοστερόνη είναι η κατεξοχήν ανδρική ορμόνη, υπεύθυνη για πλήθος λειτουργιών. Δεν περιορίζεται στην αύξηση της μυϊκής μάζας, αλλά ρυθμίζει τη διάθεση, το κίνητρο, τη λίμπιντο, την άμυνα του οργανισμού και πολλά ακόμη. Οι άνδρες με χαμηλά επίπεδα τείνουν να είναι πιο αδύναμοι, λιγότερο δραστήριοι, ανήσυχοι, κουρασμένοι, αδιάφοροι για το σεξ και δυστυχισμένοι.

Το μέγεθος της κρίσης γίνεται πιο κατανοητό όταν δει κανείς τις μαρτυρίες ανδρών με χαμηλή τεστοστερόνη. Στο Reddit υπάρχουν ολόκληρα φόρουμ με προσωπικές ιστορίες που περιγράφουν τις καταστροφικές συνέπειες, αλλά και τις θεαματικές αλλαγές όταν τα επίπεδα αποκαθίστανται.

Πολλοί καταφεύγουν σε θεραπείες με ενέσεις ή γέλες τεστοστερόνης, αν και στις περισσότερες περιπτώσεις η χαμηλή τεστοστερόνη δεν οφείλεται σε γενετική ή παθολογική αιτία. Βελτιώσεις μπορούν να επιτευχθούν με αλλαγές στον τρόπο ζωής: άσκηση—ιδίως με βάρη—σωστή διατροφή, ήλιο και επαρκή ύπνο.

Οι κοινωνικές επιπτώσεις της πτώσης τεστοστερόνης είναι εμφανείς. Στην Ιαπωνία, εκατομμύρια νέοι άνδρες έχουν γίνει «hikikomori», ακραίοι κοινωνικοί απομονωμένοι. Οι αριθμοί εκτιμώνται ακόμη και στα δέκα εκατομμύρια. Τρέφονται με έτοιμο φαγητό, καταναλώνουν πορνογραφία, άνιμε και βιντεοπαιχνίδια. Έρευνα δείχνει ότι η χαμηλή τεστοστερόνη προδιαθέτει προς αυτήν τη συμπεριφορά. Παρόμοια φαινόμενα παρατηρούνται και σε άλλες ασιατικές κοινωνίες, όπως στη Νότια Κορέα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπολογίζεται ότι τουλάχιστον έξι εκατομμύρια νέοι άνδρες έχουν αποσυρθεί από την κοινωνία και την εργασία, ζώντας μια ζωή χωρίς σκοπό.

Η αιτία της πτώσης δεν είναι μία. Κακή διατροφή, καθιστική ζωή, έλλειψη ύπνου, συνεχής έκθεση σε μπλε φως από οθόνες και ακτινοβολία από ηλεκτρονικές συσκευές, όλα συμβάλλουν. Επίσης, τοξικές ουσίες γνωστές ως «ενδοκρινικοί διαταράκτες» βρίσκονται παντού: στα αποσμητικά, τα σαπούνια, τα έπιπλα, τα ρούχα, τις ηλεκτρονικές συσκευές, το φαγητό, το νερό, ακόμη και τον αέρα.

Οι μικροπλαστικές ίνες αποτελούν αυξανόμενη απειλή. Φέρνουν τοξικές χημικές ουσίες, συμπεριλαμβανομένων ενδοκρινικών διαταρακτών, βαθιά μέσα στο σώμα, επηρεάζοντας όλα τα όργανα—από τους πνεύμονες και το συκώτι μέχρι τον εγκέφαλο και τα αναπαραγωγικά όργανα. Έχουν βρεθεί σε όρχεις, σπερματικό υγρό, ακόμη και στον ιστό του πέους, αλλά και στον πλακούντα, τις ωοθήκες και το αμνιακό υγρό. Έρευνες έχουν δείξει ότι μπορούν να απορροφούν ορμόνες του αίματος, όπως η τεστοστερόνη, καθιστώντας τις μη διαθέσιμες για τον οργανισμό.

Η έκταση του προβλήματος είναι πρωτοφανής και απαιτεί εξίσου πρωτοφανή δράση. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Ρόμπερτ Φ. Κέννεντυ Τζ., συμπρωταγωνιστής στο ντοκιμαντέρ του Τάκερ Κάρλσον «The End of Men» («Το Τέλος των Ανδρών») το 2022, επιχειρεί να ευαισθητοποιήσει και να αναλάβει δράση. Παρ’ όλα αυτά, θα χρειαστούν δεκαετίες για να «γίνει η Αμερική υγιής ξανά», καθώς χρειάστηκαν σχεδόν εκατό χρόνια για να φτάσει στη σημερινή κατάσταση.

Η προειδοποίηση προς τους νέους άνδρες για τους κινδύνους της υπερβολικής ενίσχυσης τεστοστερόνης μέσω στεροειδών και αναβολικών είναι βάσιμη. Δεν πρέπει όμως να χρησιμοποιείται για να καλύψει το πραγματικό βιολογικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι άνδρες σήμερα.

Τα επίπεδα τεστοστερόνης μειώνονται, και αυτό είναι κάτι που πρέπει να μας ανησυχήσει όλους. Η υγεία, η ευτυχία και το μέλλον των ανδρών—και κατ’ επέκταση το μέλλον του πολιτισμού—εξαρτώνται από αυτήν την ορμόνη.

Του Charles Cornish-Dale

Σχολιασμός

Έντονες βροχοπτώσεις προκάλεσαν καταστροφές στο βόρειο τμήμα της Κίνας στα τέλη Ιουλίου, ενώ η κατάσταση επιδεινώθηκε από εκτεταμένες και αιφνιδιαστικές εκροές νερού από φράγματα με υψηλές παροχές. Μέχρι τις 31 Ιουλίου, τουλάχιστον 60 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους και δεκάδες παραμένουν αγνοούμενοι. Ιδιαίτερα καταστροφική ήταν η εκροή από το φράγμα Μιγιούν.

Τα τελευταία χρόνια, με τη συσσώρευση υπερβολικών ποσοτήτων νερού από το κεντρικό τμήμα του έργου μεταφοράς νερού Νότου-Βορρά, οι αρχές περιορίστηκαν να θεωρούν ως επίτευγμα τη μεγάλη αποθηκευτική ικανότητα και την υψηλή στάθμη του φράγματος. Το νερό που αποθηκεύεται πωλείται για κέρδος και αποτελεί επίσης αξιοθέατο για τον τουρισμό, ενώ αγνοήθηκαν οι ελλείψεις στην ποιότητα κατασκευής και η περιορισμένη χωρητικότητα του φράγματος.

Στο πλαίσιο της πολιτικής του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας (ΚΚΚ) για την αντιπλημμυρική προστασία, κύριος στόχος είναι η αποφυγή κατάρρευσης των φραγμάτων. Ωστόσο, πολλά από αυτά παρουσιάζουν δομικές αδυναμίες, παλαιά υποδομή και ανεπαρκή συντήρηση, που μειώνουν την αποτελεσματικότητά τους. Ως αποτέλεσμα, οι εκτάκτου ανάγκης ή ακόμα και αιφνιδιαστικές εκροές κατά τις έντονες βροχοπτώσεις έχουν γίνει συχνό φαινόμενο, παρά τις υποσχέσεις που έχουν δοθεί στους κατοίκους.

Σε περίπτωση κατάρρευσης του κύριου φράγματος, πλημμυρικά ύδατα ύψους σχεδόν δύο μέτρων θα μπορούσαν να φτάσουν μέχρι την πλατεία Τιεν Αν Μεν στο Πεκίνο. Για την αποφυγή μιας τέτοιας καταστροφής, οι αρχές απελευθερώνουν γρήγορα μεγάλες ποσότητες νερού για να μειώσουν την πίεση στο φράγμα.

Από τις 27 Ιουλίου, λόγω της συνεχιζόμενης εισροής, το φράγμα Μιγιούν άρχισε να εκτονώνει νερό προς τα κατάντη. Μέχρι τις 29 Ιουλίου, η συνολική εκροή έφτασε τα 180 εκατ. κυβικά μέτρα, ποσότητα αντίστοιχη με την εκκένωση πάνω από του μισού όγκου της λίμνης Ντιρ Κρικ στην Πολιτεία Γιούτα των ΗΠΑ μέσα σε λίγες ημέρες. Η ροή, που έφτανε σχεδόν τα 1.133 κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο — αρκετή για να γεμίσει μια ολυμπιακών διαστάσεων πισίνα κάθε δύο δευτερόλεπτα — είχε τη δυνατότητα να υπερχειλίσει ποταμούς, να καταστρέψει καλλιέργειες, να πλημμυρίσει δρόμους και να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή όσων ζουν κατάντη.

Πέρα από το φράγμα Μιγιούν, και άλλα φράγματα στα δυτικά, βορειοδυτικά και βορειοανατολικά προάστια του Πεκίνου άνοιξαν τις πύλες τους, μεταξύ αυτών τα φράγματα Μπαϊχεμπάο, Γιουντουσάν, Χαϊζί, Σιγιού, Χουανγκσονγκγιού, Τζαϊτάνγκ, Τζουγουό, Λουοπολίνγκ και Σαντζιαντιάν.

Οι επίσημες αναφορές του κινεζικού κρατικού τύπου για τις απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και περιουσίες από τις πρόσφατες πλημμύρες θεωρούνται πιθανόν υποτιμημένες, καθώς το ΚΚΚ είναι γνωστό για τη συγκάλυψη πραγματικών δεδομένων.

Προηγούμενες εκροές από το φράγμα Μιγιούν

Η εκκένωση νερού από το φράγμα Μιγιούν για την προστασία του Τζονγκνανχάι, της κεντρικής έδρας του ΚΚΚ στο Πεκίνο, δεν είναι πρωτόγνωρη. Κάθε φορά που εκκενώνεται το φράγμα, οι περιοχές γύρω από το Πεκίνο υφίστανται σημαντικές ζημιές.

• Πρώτη εκροή (1969): Κατά τη διάρκεια της έντασης μετά τη σύγκρουση στα Σινο-Σοβιετικά σύνορα το 1969, η Σοβιετική Ένωση φέρεται να σχεδίαζε καταστροφικές επιθέσεις, συμπεριλαμβανομένων στόχων στο Πεκίνο και πυρηνικών εγκαταστάσεων. Για να αποφευχθούν πλημμύρες σε περίπτωση επίθεσης, οι κινεζικές αρχές εκκένωσαν το φράγμα Μιγιούν και εκκένωσαν το Πεκίνο από ανώτατους αξιωματούχους και τις οικογένειές τους, θέτοντας όμως σε κίνδυνο τον πληθυσμό.

• Δεύτερη εκροή (1976): Ο σεισμός στο Τανγκσάν τον Ιούλιο του 1976 προκάλεσε σοβαρές ζημιές στο φράγμα Μπαϊχέ του Μιγιούν. Για να αποτραπεί η κατάρρευση, οι αρχές ανατίναξαν έναν κοντινό λόφο για υλικό ενίσχυσης και διέταξαν παρατεταμένη εκροή νερού, η οποία συνεχίστηκε για πάνω από δύο εβδομάδες μέχρι την πλήρη εκκένωση της δεξαμενής.

Φράγμα Μιγιούν

Με επιφάνεια 186 τετραγωνικών χιλιομέτρων, το φράγμα Μιγιούν είναι το μεγαλύτερο του είδους του στο βόρειο τμήμα της Κίνας. Βρίσκεται στα βορειοανατολικά προάστια του Πεκίνου, περίπου 72 χλμ. από το κέντρο της πόλης.

Αρχικά κατασκευάστηκε με σκοπό τον έλεγχο πλημμυρών, την άρδευση, την παραγωγή ενέργειας και την υδατοκαλλιέργεια, χωρίς να προορίζεται για ύδρευση της πόλης.

Οι εργασίες ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο του 1958 και ολοκληρώθηκαν το 1960, υπό το σχεδιασμό του Τμήματος Υδραυλικής Μηχανικής του Πανεπιστημίου Τσίνγκχουα με επικεφαλής τον καθηγητή Τζάνγκ Γκουανγκντού. Από τότε όμως, το φράγμα αντιμετωπίζει προβλήματα που απαιτούν συνεχείς ενισχύσεις, επεκτάσεις και επισκευές.

Το φράγμα Μιγιούν και το έργο μεταφοράς νερού Νότου-Βορρά

Η ύδρευση του Πεκίνου βασιζόταν αρχικά στο φράγμα Γκουαντίνγκ και στα τοπικά υπόγεια ύδατα. Όμως, η μείωση των υδάτων στον Γκουαντίνγκ, λόγω πολλαπλών φραγμάτων στον ποταμό Γιονγκντίνγκ, ανάγκασαν το ΚΚΚ να αναθέσει το φράγμα Μιγιούν ως κύρια πηγή ύδρευσης το 1982. Εκείνη την εποχή, τα αποθέματα ήταν επαρκή.

Η κατάσταση άλλαξε το 2015, μετά την ολοκλήρωση του κεντρικού τμήματος του έργου μεταφοράς νερού Νότου-Βορρά, που μεταφέρει νερό από τον ποταμό Γιανγκτσέ στα ξηρά βόρεια, όπως το Πεκίνο, μέσω καναλιών και αντλιοστασίων.

Ετησίως, περίπου 1 δισ. κυβικά μέτρα νερού διοχετεύονται στο Πεκίνο, με το έργο να έχει αναλάβει πλέον τον κύριο ρόλο ύδρευσης, αντικαθιστώντας το Μιγιούν.

Από το 2015, τμήματα αυτού του νερού αποθηκεύονται και στο φράγμα Μιγιούν, όπως και σε άλλα τοπικά φράγματα. Το νερό μεταφέρεται αρχικά από τον ποταμό Γιανγκτσέ στη λίμνη Τουαντσένγκ στο Πεκίνο, από όπου αντλείται και ανυψώνεται μέσω δικτύου σωληνώσεων και αντλιοστασίων στο φράγμα Μιγιούν.

Η αποθηκευτική ικανότητα του Μιγιούν αυξήθηκε σημαντικά από την εισροή του νερού του Νότου, σπάζοντας διαρκώς ρεκόρ. Το 2013 έφτασε τα 793 εκατ. κυβικά μέτρα, το 2018 τα 2,2 δισ., ενώ τον Ιούλιο του 2025 άγγιξε τα 3,6 δισ., με στάθμη νερού σχεδόν 155 μέτρα, ξεπερνώντας το ανώτατο όριο των 152 μέτρα που έχει θεσπιστεί για αντιπλημμυρική ασφάλεια.

Το φράγμα Μιγιούν βρίσκεται πάνω από 100 μέτρα υψηλότερα από την πλατεία Τιεν Αν Μεν, και όπως το φράγμα Γκουαντίνγκ, κρέμεται πάνω από το Πεκίνο σαν Δαμόκλειος Σπάθη.

Σε περίπτωση κατάρρευσης, η πλημμύρα θα μπορούσε να καλύψει όχι μόνο το Πεκίνο, αλλά και τις γειτονικές περιοχές Τιαντζίν, Μπαοντί και Τζισιάν.

Του Wang Weiluo

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι γνώμες του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της εφημερίδας The Epoch Times.

Σχολιασμός

Γιατί τα ψυχιατρικά φάρμακα δεν αποτελούν μέρος της συζήτησης όταν οι δράστες είναι στις ειδήσεις;

Οι εκτιμήσεις είναι ότι 65 εκατομμύρια ενήλικες και ένα στα τρία παιδιά λαμβάνουν συνταγογραφούμενα φάρμακα που αλλάζουν τον τρόπο που οι άνθρωποι σκέφτονται για τον εαυτό τους και τους άλλους. Είναι η προτιμώμενη μέθοδος για την αντιμετώπιση προβλημάτων συμπεριφοράς και ψυχικής υγείας. Είναι η πρώτη επιλογή για παρηγορητική φροντίδα για ένα τεράστιο φάσμα φυσιολογικών ανθρώπινων συναισθημάτων που θεωρούνται ανεπιθύμητα: θλίψη, κατήφεια, έλλειψη συγκέντρωσης, άγχος, τραυματισμός και ούτω καθεξής.

Τον Φεβρουάριο του 2024, γράφει η Mέρυαν Ντεμάσι, το περιοδικό Pediatrics δημοσίευσε νέα έρευνα που αποκάλυψε ότι οι μηνιαίες συνταγές αντικαταθλιπτικών σε εφήβους και νεαρούς ενήλικες αυξήθηκαν κατά περισσότερο από 66% μεταξύ Ιανουαρίου 2016 και Δεκεμβρίου 2022. Και μετά τα lockdown τον Μάρτιο του 2020, οι συνταγές αυξήθηκαν κατά 63% ταχύτερα λόγω των αυξανόμενων ποσοστών κατάθλιψης, άγχους, τραύματος και αυτοκτονικών τάσεων.

Η τηλεϊατρική απελευθερώθηκε εκείνη την εποχή, κάτι που είδα ως καλά νέα επειδή είναι μια μορφή λιγόστευσης νομοθεσίας. Αυτό που δεν είχα σκεφτεί είναι ότι κάνει την «φαρμακοποίηση» πιο προσιτή σε άτομα που διαφορετικά δεν θα θεωρούσαν τα φάρμακα ως πρώτη λύση. Αν θέλετε ένα από αυτά τα λεγόμενα φάρμακα, πιθανότατα μπορείτε να πάρετε μια συνταγή σε 15 λεπτά, ακόμη και χωρίς να δείτε γιατρό, απλώς απαντώντας σε ένα ερωτηματολόγιο.

Είναι μια τεράστια βιομηχανία, μια βιομηχανία που είναι κρίσιμη για τη ροή εσόδων της σύγχρονης ιατρικής. Υπομελετούνται, υπερσυνταγογραφούνται και παραμελούνται ως αιτιώδης παράγοντας σε έναν τεράστιο αριθμό διαταραχών της ζωής.

Υποθέτω ότι έχετε τις δικές σας ιστορίες για τον εαυτό σας ή για κάποιον που γνωρίζετε. Όλοι το γνωρίζουμε αυτό από ανεκδοτολογικές πηγές, αλλά το θέμα κοντεύει να απαγορευτεί ως κάτι προς συζήτηση και μελέτη στα υψηλότερα επίπεδα του πολιτισμού και των μέσων ενημέρωσης.

Όταν αρχίζετε να κάνετε ερωτήσεις, κατηγορείστε ότι «στιγματίζετε ψυχικές ασθένειες», παραμελείτε κοινωνικές συνθήκες όπως η φτώχεια ή η κάλυψη του λόμπι των όπλων ή αποσπάτε την προσοχή από πιο σημαντικά ζητήματα.

Στην περίπτωση του Σέιν Ταμούρα, ο οποίος άνοιξε πυρ στα γραφεία της BlackRock στο Μανχάτταν, πιθανώς σκοπεύοντας να στοχεύσει το γραφείο του NFL στο ίδιο κτίριο σε αντίποινα για τον τρόπο που του φέρθηκαν, πιθανότατα έπαιρνε κάποια φαρμακευτική αγωγή για εγκεφαλική βλάβη από αγώνες φούτμπολ. Αυτό θα μπορούσε να έχει επηρεάσει την κρίση του. Δεν γνωρίζουμε. Αλλά γιατί μας αποθαρρύνουν ακόμη και από το να κάνουμε την ερώτηση;

Εδώ βρίσκεται το πρόβλημα. Δεν γνωρίζουμε την κλίμακα του προβλήματος επειδή υπάρχει ένα ταμπού σχετικά με τις μελέτες. Αυτό δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Αν οι ενεργοί δράστες λαμβάνουν συνήθως αυτά τα φάρμακα, δεν είναι αυτό θέμα δημόσιου συμφέροντος και δεν θα άλλαζε αυτό το γεγονός τον τρόπο που σκεφτόμαστε για τέτοια φάρμακα;

Αυτή τη στιγμή, μπορείτε να ανοίξετε την τηλεόραση και να δείτε μυριάδες διαφημίσεις για κάθε είδους ψυχοφάρμακα και περιλαμβάνουν για λίγο παρενέργειες, οι οποίες φαίνονται όλες απαίσιες και είναι μόνο η αρχή. Είδα πρόσφατα μία που προειδοποιούσε για «θάνατο». Θάνατο! Διαφορετικά, αυτό που υπόσχονται είναι ένα τέλος στη θλίψη και το άγχος, τα οποία προσφέρουν μουδιάζοντας την ικανότητα του εγκεφάλου να λειτουργεί.

Δεν πρόκειται για θεραπεία για μια ασθένεια. Είναι μια μορφή καταστολής, σαν χημική λοβοτομή. Η λοβοτομή θεωρείται αντιεπιστημονική και σκληρή σήμερα, κάτι που ένας πολιτισμένος άνθρωπος δεν θα έκανε ποτέ, παρόλο που ήταν συνηθισμένη μόνο πριν από δεκαετίες. Τώρα δεν χρησιμοποιούμε φυσικά επεμβατικές ακίδες. Χρησιμοποιούμε χημικές μεθόδους που φαίνονται πιο ανθρώπινες αλλά έχουν τα ίδια αποτελέσματα.

Η θεραπεία-σοκ υπάρχει ακόμα, απλώς ονομάζεται διαφορετικά με μηχανήματα που την κάνουν να φαίνεται πιο εύγευστη. Η ιδρυματοποίηση εξακολουθεί να είναι μια συνηθισμένη πρακτική, αλλά με τα φάρμακα που λαμβάνουν οι άνθρωποι καθημερινά, έχουμε ουσιαστικά μετατρέψει τα σπίτια και τα διαμερίσματα σε ψυχιατρικά τμήματα χωρίς επίβλεψη.

Όταν εμφανίζεστε στο ιατρείο, σας ρωτούν για την ψυχική σας κατάσταση. Αν πείτε ότι έχετε κατάθλιψη, μπορείτε εύκολα να σας συνταγογραφηθεί ένα από τα εκατοντάδες φάρμακα που έχουν μελετηθεί ελάχιστα και είναι ελάχιστα κατανοητά, ειδικά όχι από τους γενικούς γιατρούς. Αλλά τα πετάνε σαν καραμέλες, σαν να μην υπάρχει κανένα μειονέκτημα.

Ό,τι και να ακούσετε, αυτά τα πράγματα προκαλούν σοβαρό εθισμό.

Μια μεγάλη μελέτη δημοσιεύτηκε στο JAMA Psychiatry που χαρακτηρίστηκε ως η πιο ολοκληρωμένη ανάλυση της στέρησης από αντικαταθλιπτικά μέχρι σήμερα. Ισχυρίστηκε ότι τα συμπτώματα του εθισμού στα ψυχοφάρμακα ήταν γενικά «ήπια», βραχύβια και πιθανώς ενισχυμένα από τις επιδράσεις nocebo. Καταλήγοντας σε αυτό το συμπέρασμα, η μελέτη εξέτασε 50 μελέτες που αφορούσαν περισσότερους από 17.000 ασθενείς.

Όμως, όπως λέει η Ντεμάσι, αυτές οι κριτικές είναι τόσο αξιόπιστες όσο και τα δεδομένα που περιλαμβάνουν. Εάν οι υποκείμενες μελέτες είναι μεροληπτικές ή κακώς σχεδιασμένες, το αποτέλεσμα είναι αυτό που οι επικριτές αποκαλούν «Σκουπίδια ως είσοδος, σκουπίδια ως έξοδος».

Σε αυτήν την περίπτωση, οι μελέτες ήταν κακώς σχεδιασμένες, καταφανώς. Εξέτασαν μόνο τη βραχυπρόθεσμη χρήση, ενώ οι περισσότεροι ασθενείς λαμβάνουν αυτά τα φάρμακα για χρόνια. Αν το σκεφτείτε, είναι εντελώς παράλογο να ισχυρίζεστε ότι ένα φάρμακο που τροποποιεί τον εγκέφαλο δεν είναι εθιστικό. Θεέ μου, τα στικ για ξηρά χείλη και το μαλακτικό μαλλιών είναι εθιστικά αν τα χρησιμοποιείτε αρκετά! Όλες οι ενέσιμες ή εφαρμοζόμενες χημικές ουσίες προκαλούν αλλοιώσεις στη σωματική λειτουργία στις οποίες προσαρμόζεται το σώμα, οδηγώντας έτσι σε αίσθηση στέρησης.

Η κοινή λογική το λέει αυτό. Αλλά υπάρχουν λίγοι πόροι για τη σταδιακή μείωση αυτών των φαρμάκων. Η Πρωτοβουλία Εσωτερικής Πυξίδας είναι μία από τις ελάχιστες πηγές και έχει γίνει η κύρια πηγή για όποιον θέλει να ξαναπάρει τη ζωή του από την υπερβολική φαρμακοποίηση.

Ποιος θα μπορούσε να είναι ο σκοπός των μελετών που ισχυρίζονται απίθανα το αντίθετο, όταν οποιοσδήποτε περιστασιακός παρατηρητής γνωρίζει ότι αυτό είναι ψευδές; Πολύ απλά — και αυτή η απάντηση δεν θα σας εκπλήξει — είναι επειδή πρόκειται για μεγάλη επιχείρηση.

Συνήθως μιλάμε για την επιδημία των ψυχικών ασθενειών, αλλά αυτή είναι ένα άλλο είδος επιδημίας: μια επιδημία στην οποία η υποτιθέμενη θεραπεία (η οποία δεν είναι) είναι χειρότερη από την ίδια την ασθένεια.

Υπάρχει ένα στοιχείο τραγωδίας στο πώς το ίδιο το επάγγελμα της ψυχιατρικής έχει καταλήξει να υποβιβάζεται σε ένα ιερατείο που διανέμει χημικές ουσίες που μεταβάλλουν τη λειτουργία του εγκεφάλου. Η ιδέα ότι η ψυχική ασθένεια συνίσταται σε μια χημική ανισορροπία έχει καταρριφθεί προ πολλού από τους μέσους ανθρώπους που εξακολουθούν να την πιστεύουν, και πιστεύουν επίσης ότι μια χούφτα χάπια θα αποκαταστήσει την ισορροπία. Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά ψευδοεπιστήμη.

Ο σύγχρονος κλάδος της ψυχιατρικής ιδρύθηκε από τον Σίγκμουντ Φρόιντ. Ο βασικός ισχυρισμός του ήταν ότι υπάρχει κάτι που ονομάζεται ψυχή στην οποία βρίσκεται η πηγή της συστηματικά ανώμαλης συμπεριφοράς. Μια διαταραγμένη ψυχή, κατά την άποψή του, δεν μπορεί να εντοπιστεί ούτε σε ηθικά/πνευματικά ζητήματα ούτε σε σωματικές ασθένειες, αλλά μάλλον σε έναν τρίτο τομέα: στο ίδιο το μυαλό. Η λύση δεν ήταν ούτε ηθική διόρθωση ούτε χειρουργική επέμβαση ή χάπια, αλλά μάλλον θεραπεία.

Γι’ αυτόν τον λόγο, η φροϋδική επανάσταση θεωρήθηκε ως μια ανθρώπινη εναλλακτική λύση, μια εξέλιξη στην πρόοδο του διαφωτισμού.

Μέσα σε μια δεκαετία μετά τον θάνατό του, η μέθοδός του και το έργο του είχαν ήδη διαστρεβλωθεί σε κάτι άλλο, μια δικαιολογία για χειρουργική επέμβαση, ιδρυματοποίηση και ιατρική καταστολή. Αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό σήμερα, σε πλήρη παραβίαση της βασικής του γνώσης και των αρχών του.

Μια ολόκληρη γενιά πρέπει να προειδοποιηθεί: μην ξεκινήσετε αυτά τα φάρμακα εκτός αν είστε προετοιμασμένοι για μια ζωή εθισμού. Μπορεί να «λύσουν» προβλήματα, αλλά δεν θεραπεύουν τίποτα. Εμποδίζουν μόνο την κανονική λειτουργία του εγκεφάλου ή δημιουργούν την ψευδαίσθηση της υπερλειτουργίας χωρίς την πραγματικότητά της. Η διακοπή τους ενέχει σοβαρούς κινδύνους και θα μείνετε σε χειρότερη θέση από πριν.

Η καλύτερη διαθέσιμη προειδοποίηση δημοσιεύεται τώρα. Είναι το «Unshrunk» της Λώρα Ντελάνο. Αν θέλετε αυτά τα φάρμακα, εξαρτάται από εσάς, αλλά αξίζετε να είστε σωστά ενημερωμένοι. Η ιατρική επιστήμη δεν το κάνει αυτό. Όσο για αυτούς τους ενεργούς σκοπευτές, δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να αναρωτιόμαστε αν και σε ποιο βαθμό τα ψυχοφάρμακα συμβάλλουν στον ψυχικό και ηθικό αποπροσανατολισμό που τους τροφοδοτεί. Αν ναι, έχουμε ένα σημαντικό κοινωνικό και πολιτιστικό πρόβλημα στα χέρια μας.