OPINION

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (ΚΚΚ) έχει χρησιμοποιήσει διάφορες μορφές ολοκληρωτικού πολέμου στις προσπάθειές του να ανατρέψει τη Δημοκρατία της Κίνας (ROC), η οποία είχε επικεφαλής τον Τσιανγκ Κάι-σεκ από το 1928 έως το 1949.

Αφού ηττήθηκε από τις κομμουνιστικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια του κινεζικού Εμφυλίου Πολέμου, η εθνικιστική κυβέρνηση της ROC υποχώρησε στην Ταϊβάν το 1949, όπου παραμένει μέχρι σήμερα ως το κυβερνών σώμα του νησιωτικού έθνους.

Χρήση πολιτών ως ανθρώπινες ασπίδες στον πόλεμο

Ορισμένες πηγές υποστηρίζουν ότι κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου της δεκαετίας του 1940, το ΚΚΚ ανάγκαζε άοπλους πολίτες – συχνά μεγάλες ομάδες ηλικιωμένων αγροτών – να βαδίζουν μπροστά από τα στρατεύματά του ως ανθρώπινες ασπίδες. Αυτή η σκληρή τακτική έθετε τις εθνικιστικές δυνάμεις, τον επίσημο στρατό της Δημοκρατίας της Κίνας, σε δύσκολα ηθικά διλήμματα. Απρόθυμοι να πυροβολήσουν τους συμπατριώτες τους, τα εθνικιστικά στρατεύματα συχνά δίσταζαν ή αρνούνταν να ανταποδώσουν τα πυρά, επιτρέποντας στο ΚΚΚ να αποκτήσει εύκολα το πάνω χέρι στο πεδίο της μάχης.

Αυτά τα οδυνηρά γεγονότα απεικονίζονται έντονα σε έργα όπως το «Μεγάλο Ποτάμι, Μεγάλη Θάλασσα – Ανείπωτες Ιστορίες του 1949» της καταξιωμένης Ταϊβανής συγγραφέως Λουνγκ Γινγκ-τάι (Lung Ying-tai) και το «Οι Τρεις Απελευθερώσεις μου», ένα προσωπικό δοκίμιο του αείμνηστου Μα Σεν (Ma Sen), διακεκριμένου λογοτεχνικού κριτικού και συγγραφέα που πέρασε τα τελευταία του χρόνια στον Καναδά.

Ο στρατηγός Χου Λιεν των εθνικιστικών δυνάμεων είχε γίνει μάρτυρας τέτοιων φρικαλεοτήτων. Μοιράστηκε μια ανατριχιαστική αφήγηση με τον φίλο του, Χο Τζιαχουά, ο οποίος έγραψε για αυτή τη συζήτηση. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ming Pao Monthly του Χονγκ Κονγκ, το 1989.

«Τότε, όταν πολεμούσα τις κομμουνιστικές δυνάμεις στα βουνά Ιμένγκ, είδα με τα ίδια μου τα μάτια πώς ανάγκαζαν τους πολίτες να ορμήσουν μπροστά, κρατώντας δύο χειροβομβίδες», αφηγείται ο Χου, σύμφωνα με τον Χο. «Τα στρατεύματά μας άνοιξαν πυρ με πολυβόλα, αλλά αυτοί που σκοτώθηκαν ήταν όλοι πολίτες. Φυσικά, δεν αντέχαμε να συνεχίσουμε να πυροβολούμε… θα προτιμούσαμε να αποδεχτούμε την ήττα.»

Ο ιστορικός Σιν Χαονιέν, που ζει στις ΗΠΑ, μοιράστηκε μια παρόμοια αφήγηση κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας διαλέξεων σε περισσότερες από 20 πόλεις το 2005. Αναφέρθηκε στη μαρτυρία ενός αποστράτου αξιωματικού από τη Στρατιωτική Περιοχή Τζινάν του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΛΑΣ), ο οποίος αποκάλυψε αυτό που ονόμασε αλήθεια πίσω από τη νίκη του ΚΚΚ επί της επίλεκτης 74ης Μεραρχίας του Εθνικιστικού Στρατού κατά τη Μάχη του Μενγκλιανγκού.

Σύμφωνα με τον απόστρατο αξιωματικό, η αρχική επίθεση του ΚΚΚ στη θέση Μενγκλιανγκού – που βρίσκεται στην πλαγιά ενός λόφου – αντιμετωπίστηκε με σφοδρά πυρά από τις εθνικιστικές δυνάμεις. Αλλά προς έκπληξη των στρατιωτών, οι πρώτες γραμμές της προελαύνουσας φάλαγγας αποτελούνταν από ηλικιωμένους πολίτες, άνδρες και γυναίκες. Τα εθνικιστικά στρατεύματα σταμάτησαν αμέσως τα πυρά.

Στο δεύτερο κύμα, παιδιά ηγήθηκαν της επίθεσης. Και πάλι, οι εθνικιστές κατέβασαν τα όπλα τους. Εκμεταλλευόμενες αυτή τη στιγμή δισταγμού, οι δυνάμεις του ΚΚΚ προέλασαν, αλλά τελικά απωθήθηκαν.

Στη συνέχεια ήρθε το τρίτο κύμα: Όσοι βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή κρατούσαν λευκά σεντόνια. Ακριβώς τη στιγμή που τα εθνικιστικά στρατεύματα ετοιμάζονταν να πυροβολήσουν, τα σεντόνια πετάχτηκαν στην άκρη, αποκαλύπτοντας μια ομάδα γυμνών νεαρών γυναικών. Οι στρατιώτες έριξαν ξανά τα τουφέκια τους.

Σύμφωνα με την αφήγηση του απόστρατου αξιωματικού, οι ηλικιωμένοι πολίτες που χρησιμοποιήθηκαν στο πρώτο κύμα ήταν αυτοί που χαρακτηρίστηκαν από το ΚΚΚ ως γαιοκτήμονες, πλούσιοι αγρότες και αντεπαναστάτες. Χαρακτηρισμένοι ως ‘ταξικοί εχθροί’, η ζωή τους θεωρούνταν αναλώσιμη. Το δεύτερο κύμα αποτελούνταν από ανήλικα αγόρια και κορίτσια, τα παιδιά και τα εγγόνια εκείνων των ‘ταξικών εχθρών’. Η τρίτη ομάδα, οι νεαρές γυναίκες, ήταν κόρες και νύφες τέτοιων οικογενειών.

Ολόκληρη η 74η Μεραρχία τελικά καταστράφηκε. Ο διοικητής της, στρατηγός Τζανγκ Λινγκφού, ήταν παρασημοφορημένος ήρωας του πολέμου κατά της Ιαπωνίας. Ο Εθνικιστικός Στρατός δήλωσε ότι αυτοκτόνησε, ισχυριζόμενος ότι άφησε σημείωμα αυτοκτονίας, ενώ το ΚΚΚ δήλωσε ότι στρατιώτες του ΛΑΣ τον σκότωσαν.

Αρκετοί εξέχοντες συγγραφείς – συμπεριλαμβανομένων των Λουνγκ, Μα και Χο – και πολιτικές προσωπικότητες όπως ο Λιάνγκ Σου-γιουνγκ, πρώην πρόεδρος του Νομοθετικού Γιουάν [Κοινοβουλίου] της Ταϊβάν, έχουν τεκμηριώσει την ευρεία χρήση αμάχων ως ‘κρέας για τα κανόνια’ από το ΚΚΚ στα γραπτά τους. Οι αφηγήσεις τους βοηθούν να καταδειχθεί ότι αυτές οι τακτικές δεν ήταν μεμονωμένες πράξεις που πραγματοποιήθηκαν από λίγους αδίστακτους διοικητές, αλλά μάλλον μια υπολογισμένη και ευρέως χρησιμοποιούμενη στρατηγική εντός του ΛΑΣ.

Το 1948, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Τσάνγκτσουν, μιας μεγάλης πόλης στη βορειοανατολική Κίνα, η ίδια λογική της ανθρωποθυσίας για τη νίκη εφαρμόστηκε: για να εξαντλήσουν τα αποθέματα τροφίμων της πόλης και να αναγκάσουν την παράδοση της εθνικιστικής φρουράς, οι κομμουνιστικές δυνάμεις περικύκλωσαν πλήρως την Τσάνγκτσουν, σφραγίζοντάς την τόσο σφιχτά που κανένας άμαχος δεν μπορούσε να δραπετεύσει.

Μετά από πέντε μήνες αποκλεισμού, οι εθνικιστές υπερασπιστές τελικά παραδόθηκαν. Η Τσάνγκτσουν, κάποτε μια ακμάζουσα πόλη, είχε μετατραπεί σε ένα άψυχο κέλυφος. Από τους αρχικούς 500.000-800.000 κατοίκους, μόνο 170.000 επέζησαν – ένας ελάχιστος αριθμός, που καταγράφεται στο βιβλίο της Λουνγκ, «Big River, Big Sea» (2009).

Το κομμουνιστικό φάντασμα

Ό,τι έχει περιγραφεί μέχρι στιγμής είναι απλώς ένα μικρό κλάσμα του δόγματος και της πρακτικής του ολοκληρωτικού πολέμου που διεξάγει το ΚΚΚ.

Από τότε που κατέλαβε την εξουσία, το ΚΚΚ έχει αναδείξει αυτήν την έννοια σε κυβερνητική αρχή – αναπτύσσοντάς τη για να καταστείλει τους πολιτικούς του αντιπάλους, να εκδιώξει Κινέζους πολίτες και να διαλύσει τις παραδοσιακές πεποιθήσεις, την ηθική και τις αξίες εντός της χώρας.

Σε διεθνές επίπεδο, το ΚΚΚ χρησιμοποιεί ολοκληρωτικό πόλεμο για να διαδώσει την ιδεολογική του επιρροή και αφήγηση μέσω πολιτικής ανατροπής, κατασκοπείας, κυβερνοεπιθέσεων και εκστρατειών ψυχολογικού, οικονομικού, τεχνολογικού και βιολογικού πολέμου.

Κάθε σημαντική δραστηριότητα του ΚΚΚ φέρει το σημάδι του ολοκληρωτικού πολέμου.

Το βιβλίο του 1999 «Ολοκληρωτικός Πόλεμος» απηχεί, σχεδόν αυτολεξεί, τον ριζοσπαστικό σκοπό που διακηρύσσεται στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο: «Οι Κομμουνιστές απεχθάνονται να κρύβουν τους στόχους τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να επιτευχθούν μόνο με τη βίαιη ανατροπή όλων των υπαρχουσών κοινωνικών συνθηκών».

Αυτό σημαίνει ότι οι θεμελιώδεις πυλώνες της ανθρώπινης κοινωνίας – ηθική, ηθική, κράτος δικαίου, οικονομικά συστήματα και υγιείς κοινωνικές σχέσεις – θεωρούνται όλοι από το ΚΚΚ ως στόχοι προς εξάλειψη. Επιδιώκοντας αυτόν τον στόχο, το Κόμμα χρησιμοποιεί κάθε δυνατό μέσο, χωρίς περιορισμούς από το νόμο, την ηθική ή τη συνείδηση.

Ο απεριόριστος πόλεμος δεν είναι απλώς μια τακτική για το ΚΚΚ – είναι ενσωματωμένος στο ιδεολογικό του DNA: μια βαθιά ριζωμένη εχθρότητα προς την ηθική και πολιτισμική τάξη της ανθρωπότητας.

Υπό αυτό το πρίσμα, το ΚΚΚ μοιάζει με πολεμική μηχανή, με το πολιτικό του σύστημα, τον βιομηχανικό μηχανισμό και τους πολιτιστικούς μηχανισμούς του να βρίσκονται μόνιμα σε πολεμική λειτουργία.

Μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, η Δύση κατέληξε πρόωρα στο συμπέρασμα ότι ο κομμουνισμός είχε αποτύχει και πολλοί πίστευαν ότι η κομμουνιστική Κίνα μεταρρυθμιζόταν και ενσωματώνονταν στο σύστημα της ελεύθερης αγοράς. Η ιδεολογική αντιπαράθεση δεν θεωρούνταν πλέον κεντρική στην παγκόσμια πολιτική. Αυτός ο στρατηγικά λανθασμένος υπολογισμός είχε τελικά μεγάλο κόστος, καθώς το ΚΚΚ έχει αρχίσει να επιβάλει ανοιχτά τη δύναμή του και δεν κρύβει πλέον την εχθρότητά του. Πρέπει να αντλήσουμε ένα σημαντικό μάθημα από αυτήν την κατάσταση.

Το ΚΚΚ δεν είναι μια συνηθισμένη δικτατορία – είναι ένα καθεστώς που διαστρεβλώνεται και καθοδηγείται από το κομμουνιστικό φάσμα, απελευθερώνοντας δυνάμεις που είναι αντιθρησκευτικές και αντιανθρώπινες μέσω του απόλυτου ελέγχου του επί της κινεζικής κοινωνίας.

του Χουί Χουγιού

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

της Κέυ Ρούμπατσεκ

Όταν μιλάω με φίλους στα 60 και 70 τους, εμφανίζεται ένα συνηθισμένο παράπονο: «Τα παιδιά σήμερα είναι κολλημένα σε οθόνες. Είναι αγχωμένα, απροστάτευτα και δεν γνωρίζουν την αξία της πραγματικής ζωής». Μπορεί να φαίνεται σαν να έχει ανοίξει ένα αδιαπέραστο φαράγγι μεταξύ των γενεών. Τα νυχτερινά νέα ενισχύουν αυτό το συναίσθημα με μια ατελείωτη ροή οργής, διχασμού και τίτλων καταστροφής. Αλλά προσπεράστε τον θόρυβο και θα βρείτε μια πιο ήσυχη ιστορία — μια ιστορία που θα πρέπει να δώσει σε κάθε Baby Boomer πραγματική ελπίδα για το μέλλον.

Το 2024, οι πωλήσεις άλμπουμ βινυλίου στις Ηνωμένες Πολιτείες ξεπέρασαν τις 44 εκατομμύρια μονάδες, ξεπερνώντας σε πωλήσεις τα CD για τρίτη συνεχόμενη χρονιά. Αυτό από μόνο του είναι εκπληκτικό — αλλά ακόμη περισσότερο όταν μαθαίνεις ότι περίπου οι μισοί από αυτούς τους αγοραστές ήταν κάτω των 35 ετών. Η γενιά Z και οι νεότεροι Millennials, που μεγάλωσαν εξ ολοκλήρου μέσω streaming, κάνουν ουρές σε δισκοπωλεία για να αγοράσουν μουσική που μπορούν πραγματικά να κρατήσουν. Ρωτήστε τους γιατί και θα ακούσετε τις ίδιες απαντήσεις: «Έχει μια αίσθηση πραγματικού», «Μου αρέσει η τελετουργία», «Με βοηθά να ηρεμήσω». Σε έναν κόσμο άπειρης κύλισης και αλγοριθμικής απόσπασης της προσοχής, αναζητούν κάτι απτό. Κάτι γειωμένο.

Αυτή δεν είναι μια μεμονωμένη τάση. Οι νέοι ανακαλύπτουν ξανά τα ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία. Διοργανώνουν βραδιές ποίησης. Κρατούν ημερολόγιο με το χέρι. Το «σιωπηλό περπάτημα» — η πράξη του περπατήματος χωρίς μουσική, χωρίς podcast, χωρίς τηλέφωνο — έχει απογειωθεί στο TikTok, με πάνω από μισό εκατομμύριο προβολές κάτω από το hashtag. Με την πρώτη ματιά μπορεί να μοιάζει με νοσταλγία. Αλλά είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Είναι μια ήσυχη εξέγερση ενάντια στην υπερφόρτωση. Ένας τρόπος να ανακτήσουν τον έλεγχο του νευρικού τους συστήματος.

Κατά ειρωνικό τρόπο, αυτά είναι τα ίδια πράγματα που πολλοί Boomers ήδη εκτιμούν. Ανάγνωση βιβλίων. Μαγείρεμα αληθινού φαγητού. Κάθισμα στη βεράντα. Περπάτημα για σκέψη. Αποδεικνύεται ότι οι γενιές δεν είναι και τόσο διαφορετικές — απλώς πλοηγούνται στη ζωή από τα αντίθετα άκρα μιας θορυβώδους ψηφιακής καταιγίδας.

Φυσικά, ο κόσμος έχει αλλάξει από τότε που οι Boomers ενηλικιώθηκαν. Και αξίζει να θυμηθούμε πόσο πιο δύσκολη έχει γίνει αυτή η διαδικασία ενηλικίωσης. Στη δεκαετία του 1970 ή του 1980, το να δοκιμάσεις κάτι σε ένα πάρτι μπορεί να σε άφηνε με πονοκέφαλο. Σήμερα, η ίδια πράξη θα μπορούσε να αποβεί θανατηφόρα. Χάπια με φαιντανύλη κατακλύζουν τους δρόμους, μεταμφιεσμένα σε καθημερινά φάρμακα. Στην πραγματικότητα, η υπερβολική δόση φαιντανύλης είναι πλέον η κύρια αιτία θανάτου για τους Αμερικανούς ηλικίας 18 έως 45 ετών. Εν τω μεταξύ, σχεδόν κάθε πτυχή της νεανικής κουλτούρας διαμορφώνεται από ένα διαδίκτυο 24/7 — όπου η προσοχή διαρκεί κατά μέσο όρο μόλις 47 δευτερόλεπτα πριν χτυπήσει η επόμενη απόσπαση της προσοχής. Ακόμα και η μουσική έχει αλλάξει. Τα κορυφαία τραγούδια των περασμένων δεκαετιών ήταν γεμάτα αγάπη, αρμονία και ελπίδα. Οι σημερινές επιτυχίες είναι πιο σκοτεινές, πιο μοναχικές και πιο ωμές — αντηχώντας την εσωτερική κατάσταση μιας γενιάς που προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν κατακερματισμένο κόσμο.

Τίποτα από αυτά δεν σημαίνει ότι η νεότερη γενιά είναι πιο αδύναμη. Σημαίνει ότι το πεδίο μάχης έχει αλλάξει. Οι αγώνες τους είναι πιο αόρατοι, πιο συνεχείς και πιο προσωπικοί. Γι’ αυτό η στροφή προς την αναλογική μουσική — βινύλιο, βιβλία, περπάτημα, ημερολόγιο — δεν είναι απλώς γοητευτική. Είναι στρατηγική. Είναι μια επιστροφή σε εργαλεία που αποκαθιστούν την ηρεμία, την παρουσία και την διαύγεια.

Αντί να ξεγράφουν τις νεότερες γενιές, οι Boomers έχουν την ευκαιρία να γίνουν οι μέντορές τους. Όχι με διαλέξεις ή κρίση, αλλά με παρουσία. Οι νέοι δεν χρειάζονται περισσότερο περιεχόμενο — χρειάζονται σύνδεση. Και ποιος καλύτερος να το διαμορφώσει αυτό από εκείνους που θυμούνται πώς ήταν η ζωή πριν από την ψηφιακή εισβολή;

Ίσως λοιπόν να προσκαλέσετε ένα νεότερο μέλος της οικογένειάς σας να ακούσει τον αγαπημένο σας δίσκο. Διαβάστε μαζί ένα κεφάλαιο ενός βιβλίου. Ανταλλάξτε δεξιότητες—ζητήστε τους να εξηγήσουν μια νέα εφαρμογή και δείξτε τους πώς να φτιάξουν ένα χαλαρό πόμολο ή να ισορροπήσουν ένα βιβλιάριο επιταγών. Όσο περισσότερο αλληλεπιδρούμε με τις γενιές, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούμε ότι λαχταράμε τα ίδια πράγματα: νόημα, ηρεμία, σκοπό και πραγματική συζήτηση.

Το 1969, Αμερικανοί όλων των ηλικιών παρακολουθούσαν με δέος τον Νιλ Άρμστρονγκ να κάνει το πρώτο βήμα στη σελήνη. Αυτή η συλλογική αίσθηση θαυμασμού ένωσε ένα έθνος. Όντας η ίδια Γενιά Χ, δεν ήμουν ζωντανή για να παρακολουθήσω αυτό το ιστορικό γεγονός, όμως ίσως η σημερινή βολή στη Σελήνη είναι πιο εσωστρεφής—μια κοινή επιστροφή στο βάθος, την εστίαση και την πίστη ο ένας στον άλλον. Και τα καλά νέα είναι ότι συμβαίνει ήδη. Είναι απλώς πιο ήσυχο από ό,τι θα περίμενε κανείς.

Θα το δείτε στο τρεμόπαιγμα ενός δίσκου που περιστρέφεται. Σε έναν έφηβο που κοιτάζει τον ουρανό αντί για μια οθόνη. Σε ένα χειρόγραφο ποίημα κρυμμένο στην πίσω τσέπη ενός φθαρμένου παλτού από κατάστημα μεταχειρισμένων. Ίσως δεν είμαστε τόσο μακριά όσο νομίζουμε. Ίσως απλώς χρειαζόμαστε έναν πιο αργό, πιο ήσυχο τρόπο επιστροφής ο ένας στον άλλον.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι γνώμες του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Ανάλυση ειδήσεων

Σε μια όλο και πιο κορεσμένη κινεζική αγορά οχημάτων μηδενικών εκπομπών (ZEV, ΟΜΕ), μόνο λίγες εταιρείες θα επιβιώσουν από τις καταστροφικές δυνάμεις του ανταγωνισμού και θα παραμείνουν έως το 2030, σύμφωνα με μια νέα ετήσια αναφορά με τίτλο Global Automotive Outlook της εταιρείας παγκόσμιας συμβουλευτικής AlixPartners.

Το έγγραφο εκτιμά ότι μόνο 15 από τις σήμερα ενεργές 129 εταιρείες ΟΜΕ της Κίνας θα είναι οικονομικά βιώσιμες και θα επιβιώσουν έως το 2030.

Επίσης τονίζει κάποια από τα κρίσιμα χαρακτηριστικά του «νέου λειτουργικού μοντέλου» της Κίνας για κατασκευαστές ΟΜΕ, όπως γρηγορότερη πρόσβαση στην αγορά, με 40% έως 50% λιγότερη επένδυση και ένα πλεονέκτημα κόστους 30%. Αυτά τα χαρακτηριστικά δίνουν την δυνατότητα σε Κινέζους κατασκευαστές να ελέγχουν σχεδόν τα δύο τρίτα της εγχώριας αγοράς και να πάρουν 10% της ευρωπαϊκής αγοράς έως το 2030, σύμφωνα με την έρευνα.

Ωστόσο, το έγγραφο τονίζει ότι η απόκτηση μεριδίου αγοράς εγχώρια και στο εξωτερικό ίσως δεν είναι αρκετή για τους περισσότερους κατασκευαστές ΟΜΕ για να γίνουν οικονομικά βιώσιμοι και να επιβιώσουν στον έντονο ανταγωνισμό. Η βιομηχανία στην Κίνα αναφέρεται στα ΟΜΕ ως «οχήματα νέας ενέργειας» (ΟΝΕ), σύμφωνα με τις εθνικές πολιτικές της Κίνας.

«Η Κίνα είναι μια από τις πιο ανταγωνιστικές αγορές ΟΝΕ στον κόσμο», είπε ο Στήβεν Ντάιερ, επικεφαλής Ασίας για πρακτικές [ βιομηχανίας] αυτοκινήτων και βιομηχανίας στην AlixPartners.

Τα οχήματα νέας ενέργειας αναφέρονται σε ένα ευρύτερο υποσύνολο οχημάτων από τα ΟΜΕ, που αναφέρονται ειδικά σε ηλεκτρικά οχήματα μπαταρίας και οχήματα κυψελών καυσίμου. Τα ΟΝΕ περιλαμβάνουν υβριδικά ηλεκτρικά οχήματα σύνδεσης σε πρίζα, που χρησιμοποιούν ηλεκτρισμό και βενζίνη.

Επιδοτήσεις

Ο κύριος λόγος για τον έντονο ανταγωνισμό στην αγορά ΟΜΕ της Κίνας θα μπορούσε να είναι κυβερνητικές πολιτικές που επιδοτούν τους εγχώριους κατασκευαστές ΟΜΕ.

«Παρά τον συνεχιζόμενο ανταγωνισμό τιμών, οι κινεζικές εταιρείες ΟΝΕ παίρνουν πλεονεκτήματα κόστους και κίνητρα εκτός τιμών όπως επιδοτήσεις ασφάλισης, επιστροφές μετρητών, και δάνεια μηδενικού επιτοκίου και έτσι διατηρούν μερίδιο αγοράς και υποστηρίζουν χαμηλότερες τελικές τιμές», είπε η AlixPartners.

Ωστόσο, οι επιθετικές τιμές το καθιστούν δύσκολο για οποιονδήποτε συμμετέχοντα στην αγορά να παράγει ή να συντηρήσει κέρδη μακροπρόθεσμα.

Η εδρεύουσα στην Σανγκάη NIO Inc. είναι καλό παράδειγμα της πολύ δύσκολης κατάστασης που οι περισσότεροι κατασκευαστές ΟΜΕ στην Κίνα αντιμετωπίζουν. Σύμφωνα με το gurufocus.com, το τρέχον κεφάλαιο επιστροφής από επένδυση της ΝΙΟ—ένα μέτρο του πόσο αποτελεσματικά μια εταιρεία επιλέγει που να δώσει κεφάλαιο για επιχειρηματικές ευκαιρίες—είναι αρνητικό 39,65%. Την ίδια στιγμή, ο σταθμισμένος μέσος όρος κόστους κεφαλαίου της εταιρείας, που χρηματοδοτεί τις επενδύσεις της, είναι 9,02%.

Αυτή η διαφορά δείχνει διάβρωση αξίας για τους κατόχους μερισμάτων, όπως τοπικές κυβερνήσεις που άμεσα ή έμμεσα έχουν μερίσματα στην εταιρεία. Ως αποτέλεσμα, το περιθώριο καθαρού κέρδους της έχει παραμείνει σε αρνητικές περιοχές τα τελευταία πέντε έτη, που σημαίνει ότι η εταιρεία έχει ζημία.

Τα οικονομιά της XPeng δίνουν ένα άλλο παράδειγμα αναποτελεσματικής διαχείρισης κεφαλαίου μεταξύ των Κινέζων κατασκευαστών ΟΜΕ. Το κεφάλαιο επιστροφής σε επένδυση της XPeng είναι σήμερα αρνητικό 14,41%, πολύ κάτω από τον σταθμισμένο μέσο όρο κόστους κεφαλαίου του 12,67%. Ως αποτέλεσμα, επίσης αναφέρει αρνητικά περιθώρια κέρδους τα τελευταία χρόνια.

Περιορισμοί εξαγωγών

Ο Ντάιερ είπε ότι βλέπει τις δυνάμεις του ανταγωνισμού να γίνονται χειρότερες καθώς η ανάπτυξη επιβραδύνεται στην εγχώρια αγορά και εμπορικά εμπόδια πιέζουν την επέκταση στο εξωτερικό. Είπε ότι πιστεύει πως για να επιβιώσουν σε αυτό το νέο ανταγωνιστικό σκηνικό, οι Κινέζοι κατασκευαστές ΟΜΕ πρέπει να χτίσουν ισχυρά ονόματα, να επενδύσουν σε προηγμένες τεχνολογίες όπως αυτόνομη οδήγηση, και να εστιαστούν σε τοπικές αγορές σε κρίσιμες διεθνείς αγορές.

Ο Πάτρικ Πάτερσον, ειδικός αυτοκινήτων και επικεφαλής ομάδας στην εταιρεία λογισμικού και δεδομένων αυτοκινήτων GoodCar, είπε ότι βρίσκει την εκτίμηση της αναφοράς ρεαλιστική.

«Η αγορά ηλεκτρικών οχημάτων της Κίνας είναι κορεσμένη τώρα, με πάνω από 100 εταιρείες να συναγωνίζονται, πολλές από τις οποίες είναι μικροί παίκτες που παλεύουν να μείνουν στην επιφάνεια», είπε στην Epoch Times.

«Οι περισσότεροι δεν έχουν το μέγεθος, την τεχνολογία, ή το κεφάλαιο για να παραμείνουν ανταγωνιστικοί μακροπρόθεσμα. Όταν συμπεριλαμβάνεις και τον πόλεμο τιμών που βλέπουμε τελευταία, που πίεσε τα περιθώρια παντού, γίνεται καθαρό πως η βελτίωση είναι αδύνατη.»

Ο Πήτερσον είπε ότι συμφωνεί με την AlixPartners ότι μόνο κάποιοι θα επιβιώσουν, αφήνοντας μερικές μόνο δυνατές, με μεγάλο κεφάλαιο εταιρείες που μπορούν να παράγουν περισσότερο, και να διατηρήσουν την κερδοφορία.

του Πάνου Μουρδουκούτα

Ο Πάνος Μουρδουκούτας είναι καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Λονγκ Άιλαντ στην Νέα Υόρκη. Επίσης διδάσκει ανάλυση ασφάλειας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια.

Σχολιασμός

του Ρικ Φίσερ

Ο βορειοκορεάτης επικεφαλής Κιμ Τζονγκ Ουν μάλλον ιδρώνει σφαίρες τώρα που ο δωδεκαήμερος βομβαρδισμός του Ισραήλ και η εκστρατεία ειδικών αποστολών κατά του Ιράν εξάλειψε την αεράμυνά του, ανοίγοντας τον δρόμο για την «Επιχείρηση Σφυρί του Μεσονυκτίου» του προέδρου Τραμπ, την κορύφωση 15 ετών προσπαθειών για ανάπτυξη όπλων, όπως τον GBU-57 Μαζικό Εντεταλμένο Διατρητή, που μπορεί να φτάσει σχεδόν 90 μέτρα βάθος για να διαλύσει τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν.

Η Τεχεράνη είναι σύμμαχος της Πιονγιάνγκ, και η Βόρεια Κορέα επίσης βασίζεται σε εκατοντάδες υπόγειες δομές. Αλλά ο Κιμ επίσης αγωνίζεται να ασφαλίσει το αυξανόμενο επίγειο οπλοστάσιο πυρηνικών πυραύλων του μέσω της δημιουργίας μιας θαλάσσιας «δεύτερου χτυπήματος» πυρηνικής δύναμης για να τοποθετηθεί σε αμυνόμενα θαλάσσια «προπύργια» προς αποτροπή οποιουδήποτε «πρώτου χτυπήματος» κατά των πυρηνικών του δυνάμεων στην ξηρά.

Η Βόρεια Κορέα είναι ήδη πολύ διαφορετική από το Ιράν. Ο Τραμπ και ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου επέλεξαν να επιτεθούν στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν καθώς ήταν λίγο πριν την ανάπτυξη των πρώτων του όπλων. Σε αντίθεση, η Βόρεια Κορέα πέρασε αυτό το σημείο προ πολλού, καθώς πολλές αμερικανικές διοικήσεις απέτυχαν να κάνουν πυρηνικό αφοπλισμό της με στρατηγικές πολιτικο-οικονομικών κυρώσεων.

Αλλά κρίσιμη στην άρνηση της Βόρειας Κορέας να αφοπλιστεί υπήρξε η συνεχής κινεζική και τώρα πιθανότατα ρωσική υποστήριξη για το πυρηνικό πρόγραμμα της Πιονγιάνγκ και την ανάπτυξη πυραύλων, το οποίο η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της απέτυχαν να σταματήσουν.

Το αποτέλεσμα είναι ότι τα τελευταία 20 χρόνια, η Βόρεια Κορέα έχει «χτίσει» επανειλλημένα υγρών καυσίμων και στερεών καυσίμων διηπειρωτικούς βαλλιστικούς πυραύλος (ICBMs), υγρών και στερεών καυσίμων μέσης εμβέλειας πυραύλους, μεγάλης εμβέλειας πυραύλους επίθεσης κρουζ ξηράς και θαλάσσης, και τακτικά οπλισμένα με πυρηνικά μη επανδρωμένα υποβρύχια οχήματα.

Για να προστατεύσει αυτές τις δυνάμεις, η Βόρεια Κορέα τώρα χτίζει υποβρύχια πυρηνικών και πολεμικά πλοία για να δημιουργήσει μια στρατηγική «προπυργίου» με υποβρύχια παρόμοια με αυτήν της Κίνας, την πιθανή κύρια πηγή τεχνολογίας των πυραύλων της Πιονγιάνγκ, των υποβρυχίων, και των πολεμικών πλοίων.

Οι στρατηγικές προπυργίου με υποβρύχια άρχισαν την δεκαετία του 1950 με τον τότε Σοβιετικό ναύαρχο Σεργκέι Γκόρσκοφ, ο οποίος, μη έχοντας αεροπλανοφόρα, εκμεταλλεύτηκε την γεωγραφία στον Ατλαντικό έξω από την Χερσόνησο Κόλα και την Ειρηνική Χερσόνησο Καμτσάτκα, για να επιβάλλει προστατευόμενες ζώνες στην περιοχή για υποβρύχια βαλλιστικών πυραύλων με πυρηνικά (SSBNs) με πυρηνικά υποβρύχια επίθεσης, πολεμικά πλοία με πυραύλους, και βομβαρδιστικά ξηράς με πυραύλους.

Αυτή ήταν τελικά η στρατηγική του Γκορσκόφ για να πείσει μια σοβιετική στρατιωτική ηγεσία γεμάτη αξιωματικούς της ξηράς να χρηματοδοτήσουν το ναυτικό του, ενώ το μετά τον Μάο κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα (ΚΚΚ) από πάντα ήθελε ένα πλήρως πυρηνικό ναυτικό που προβάλλει εικόνα δύναμης.

Το κινεζικό καθεστώς πιθανότατα άρχισε να εφαρμόζει την στρατηγική προπυργίου πυρηνικών υποβρυχίων στα τέλη της δεκαετίας του 1960 όταν άρχισε να σχεδιάζει το δεύτερης γενιάς υποβρύχιο πυρηνικών βαλλιστικών πυραύλων, έχοντας επίσης αποφασίσει ότι αυτό θα απαιτούσε βάσεις για τον στόλο της Νότιας Θάλασσας κοντά στα βαθιά νερά δίπλα στην νήσο Χάιναν (περισσότερο από 5 χιλιόμετρα), και έτσι άρχισε την ενεργή εκστρατεία του ΚΚΚ για να πάρει σταδιακά τον έλεγχο της Νότιας Σινικής Θάλασσας.

Ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (ΛΑΣ) του ΚΚΚ τώρα ελέγχει περισσότερες από 20 βάσεις στην αλυσίδα νήσων Πάρασελ, συμπεριλαμβανομένης της μεγάλης βάσης πυραύλων αέρος θαλάσσης στην νήσο Γούντι, φτιάχνοντας έναν πρώτο κύκλο άμυνας γύρω από την νήσο Χάιναν, που τώρα έχει επίσης στον νότο τρεις μεγάλες βάσεις πυραύλων αέρος θαλάσσης στην αλυσίδα των νήσων Σπράτλυ που διαμορφώνουν συνολικά έναν δεύτερο κύκλο άμυνας για την ασφάλεια των πυρηνικών υποβρυχίων του στόλου της Νοτίου Θάλασσας.

Στα μέσα Μαΐου, η Αμερικανική Υπηρεσία Αμυντικών Πληροφοριών εκτίμησε ότι έως το 2035, η Κίνα θα μπορούσε να έχει 132 πυρηνικούς πυραύλους σε υποβρύχια, ή έως 11 υποβρύχια πυρηνικών βαλλιστικών πυραύλων, υποθέτοντας έναν φόρτο 12 πυραύλων ανά υποβρύχιο.

Έτσι, το ναυτικό του ΛΑΣ μάλλον προσπαθούσε για μια δεύτερη περιοχή προπυργίου για τα πυρηνικά υποβρύχια, καθώς Ταϊβάν και Ιαπωνία βρίσκονται γύρω από τον στόλο του στην Νότια Θάλασσα, ενώ ο στόλος της Βόρειας Θάλασσας έχει πρόσβαση μόνο στην σχετικά ρηχή (60-90 μέτρα) Κίτρινη Θάλασσα.

Το ΚΚΚ πιθανότατα αποφάσισε, μετά τον Πόλεμο του Κόλπου το 2003, να βοηθήσει πρώτα την Βόρεια Κορέα να γίνει μια δύναμη διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων, και μετά να βοηθήσει την Πιονγιάνγκ να έχει πυρηνικά υποβρύχια δεύτερου χτυπήματος και τα μέσα για να τα προστατεύει. Ο Κιμ ανακοίνωσε την πρόθεσή του να φτιάξει πυρηνικά υποβρύχια αργά το 2021.

Το πρόγραμμα διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων της Κίνας για την Βόρεια Κορέα αποκαλύφθηκε κατά την διάρκεια της στρατιωτικής παρέλασης της Πιονγιάνγκ στις 15 Απριλίου 2011, η οποία συμπεριέλαβε ένα αντίγραφο διηπειρωτικού πυραύλου πάνω σε έναν πολύ πραγματικό μεταφορέα-ανυψωτή-εκτοξευτή 16 τροχών της Εταιρείας Διαστημικής Επιστήμης και Τεχνολογίας της Κίνας.

Ο πιθανότερος ρόλος της Κίνας στην βοήθεια προς την Βόρεια Κορέα να φτιάξει υποβρύχια με πυρηνικά καύσιμα και πυρηνικούς πυραύλους πιθανώς προέρχεται από το πρόγραμμα της Πιονγιάνγκ να φτιάξει το πρώτο της πυρηνικά οπλισμένο αλλά χωρίς πυρηνικά καύσιμα υποβρύχιο, που άρχισε τον Σεπτέμβριο του 2023.

Αυτό το υποβρύχιο έχει διάμετρο περίπου 7 μέτρα. Παρόλα αυτά, είναι μια πολύ διαφορετική τροποποίηση για κατακόρυφη εκτόξευση 10 πυραύλων που έκανε η Βόρεια Κορέα στα κατασκευασμένα από την Κίνα Τύπου 033 υποβρύχια πετρελαίου-ηλεκτρισμού, που μοιάζει πολύ με το πρώην υποβρύχιο πυρηνικών της Κίνας Τύπου 031, το οποίο βασιζόταν στο εν μέρει κατασκευασμένο πρόγραμμα 629 του 1950 της Σοβιετικής Ένωσης για το υποβρύχιο «Γκολφ».

Στα μέσα του 1990, η Βόρεια Κορέα πήρε έως και 12 μη λειτουργικά πρώην σοβιετικά «Γκολφ-ΙΙ» μέσω μιας Ιαπωνικής εταιρείας εμπορίου, αυξάνοντας την πιθανότητα ότι είτε Κινέζοι είτε Ρώσοι μηχανικοί (ή και οι δύο) είχαν βοηθήσει για το υποβρύχιο της Βόρειας Κορέας—και το ακόλουθο υποβρύχιο καυσίμων μέσω πυρηνικής ενέργειας.

Στις 8 Μαρτίου φέτος, τα βορειοκορεατικά μέσα έδωσαν εικόνες του Κιμ σε ένα ναυπηγείο, να περπατά δίπλα σε τμήματα του μεγάλου κυλινδρικού μέρους, που περιέγραψαν ως «πυρηνικών καυσίμων στρατηγικά καθοδηγούμενο υποβρύχιο πυραύλων.»

Στο ιστολόγιό του στις 8 Μαρτίου, ο γνωστός ειδικός υποβρυχίων Χ. Ι. Σάττον εκτίμησε την διάμετρο αυτού του υποβρυχίου στα 12,5 μέτρα, ενώ ο ειδικός του Πανεπιστημίου Χανγιάνγκ της Νότιας Κορέας Μουν Κουν-Σικ εκτίμησε τον όγκο αυτού του υποβρυχίου να ζυγίζει 6.000 με 7.000 τόνους.

Αυτό έχει σημασία καθώς το πρώτης γενιάς υποβρύχιο Τύπου 092 της Κίνας είχε εκτόπισμα περίπου 8.000 τόνους ενώ το πρώτης γενιάς σοβιετικό Πρότζεκτ 667 «Γιάνκι» πυρηνικό υποβρύχιο είχε εκτόπισμα 7.000 έως 9.000 τόνους.

Το κινεζικό καθεστώς προσπαθεί από καιρό για μια στρατηγική αλλαγής των σχεδίων στρατηγικών πυρηνικών και συμβατικών όπλων που πουλά σε παρόμοια κράτη. Έτσι αν, όταν αποκαλυφθεί, το βορειοκορεατικό πυρηνικό υποβρύχιο μοιάζει περισσότερο με σοβιετικό σχέδιο, οι πιθανότητες είναι μεγαλύτερες ότι η Κίνα έδωσε την περισσότερη βοήθεια σχεδιασμού.

Κίνα και Ρωσία δεν είναι τόσο πιθανό να δώσουν στην Βόρεια Κορέα την πιο σύγχρονη τεχνολογία σίγασης υποβρυχίων, άρα ο Κιμ πρέπει να κρατά τα υποβρύχιά του κοντά και να τα προστατεύει—η στρατηγική Προπυργίου.

Ο Κιμ αποκάλυψε την πρόθεσή του να προστατεύσει τα υποβρύχιά του και τους πυραύλους στα τέλη Δεκεμβρίου 2024, όταν, σε επίσκεψη σε ναυπηγείο, αποκάλυψε έναν σχεδόν ολοκληρωμένο καταστροφέα 5.000 τόνων. Ο καταστροφέας μετά ολοκληρώθηκε και εγκαινιάστηκε από τον Κιμ σε μια τελετή στις 25 Απριλίου.

Ο καταστροφέας του Κιμ, με όνομα Τσόου Χίον, είναι οπλισμένος με 98 πυραύλους, συμπεριλαμβανομένων 10 μεγάλων κατακόρυφης εκτόξευσης πυραύλων, μεταξύ τεσσάρων και οκτώ πυραύλων επίθεσης ξηράς κρουζ, και οι δύο τύποι μπορούν να είναι πυρηνικά οπλισμένοι, έναν νέο κατακόρυφης εκτόξευσης πύραυλο κατά υποβρυχίων, και μικρής και μεσαίας εμβέλειας αντιαεροπορικούς πυραύλους.

Αυτός ο καταστροφέας είναι εξοπλισμένος απ΄ ότι φαίνεται με ένα ανεπτυγμένο ραντάρ ενεργής ηλεκτρονικής σάρωσης και με προηγμένες άμυνες ηλεκτρονικού πολέμου, που πιθανότατα του δίνουν την δυνατότητα να εξουδετερώσει πυραύλους προς πλοία.

Ένας δεύτερος καταστροφέας παρουσιάστηκε σε τελετή στις 21 Μαΐου, και αν και ντροπιαστικό για τον Κιμ, αυτός ο κατεστραμμένος καταστροφέας ανανεώθηκε γρήγορα για μια επίσημη τελετή εγκαινίων στις 13 Ιουνίου.

Περισσότερα σκάφη προστασίας προπυργίου έρχονται. Σε λόγο στις 25 Απριλίου, ο Κιμ είπε: «Θα φτιάξουμε, φυσικά, πολεμικά πλοία αυτής της τάξης του χρόνου επίσης, και σχεδιάζουμε να φτιάξουμε μεγαλύτερα πλοία και διάφορα υποστηρικτικά πλοία με υψηλότερες λειτουργικές ικανότητες το συντομότερο δυνατόν.»

Η δημιουργία προπυργίων από τον Κιμ για τα πυρηνικά του υποβρύχια και πυραύλους οφελεί κυρίως την Κίνα, που μάλλον θα πουλήσει στην Βόρεια Κορέα προηγμένους αισθητήρες βυθού για να προστατεύσει περαιτέρω αυτά τα προπύργια. Επιπλέον, η Κίνα ίσως πιέσει την Ρωσία να πουλήσει στην Βόρεια Κορέα σύγχρονα πολεμικά αεροπλάνα για ενίσχυση της αεράμυνας σε αυτές τις περιοχές.

Ένα προπύργιο της Βόρειας Κορέας στην σχετικά ρηχή Κίτρινη Θάλασσα θα έδινε στα υποβρύχια του κινεζικού βόρειου στόλου ένα επιπλέον μέρος για να κρυφτούν ενώ προσπαθούν να βγουν σε βαθύτερα ύδατα της Ανατολικής Σινικής Θάλασσας.

Αλλά ένα βορειοκορεατικό προπύργιο κοντά στην βορειοανατολική ακτή της χώρας θα έδινε πρόσβαση σε ύδατα βαθύτερα των 3.000 μέτρων, δυνητικά δίνοντας σε βορειοκορεατικά και κινεζικά πυρηνικά υποβρύχια μια περιοχή άμυνας που θα μείωνε τους χρόνους πτήσης για κινεζικούς βαλλιστικούς πυραύλους που θα χτυπούσαν αμερικανικούς στόχους, αυξάνοντας τις πιθανότητες αποφυγής της αντιπυραυλικής άμυνας Χρυσού Θόλου των ΗΠΑ.

Ο Κιμ θα πρέπει να χάνει ύπνο για την καταστροφή των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν από ΗΠΑ και Ισραήλ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες όμως και οι σύμμαχοί τους θα πρέπει να αναλάβουν δράση για να σταματήσουν την τεχνολογική υποστήριξη Κίνας και Ρωσίας προς το πυρηνικό οπλοστάσιο της Βόρειας Κορέας καθώς σκέφτονται πως να χαλάσουν τα προπύργια πυρηνικών υποβρυχίων του Κιμ.

Απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν συμφωνούν απαραιτήτως με τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Ο ανελκυστήρας στον 15ο όροφο σε ένα ξενοδοχείο στην Νέα Υόρκη χρειαζόταν λίγο χρόνο. Καθώς περιμένεις, το βλέμμα σου τραβιέται σε μια οριζόντια επιφάνεια που κοιτά την αχανή πόλη, πάνω στην οποία στεκόταν ένα γλυπτό. Ήταν κολλημένο στον τοίχο ώστε να μην κυλήσει. Μια μεγάλη σταγόνα του τίποτα, με δίνες, με ένα χοντρό μέρος πάνω και ένα πολύ λεπτό κάτω και ένα μικρό μέρος ως βάση. Την κοιτούσα όσο περίμενα.

Το σφαιροειδές αντικείμενο δεν σημαίνει τίποτα, δεν λέει τίποτα, δεν δίνει τίποτα στην σκέψη. Είναι απλώς μια μορφή, μια σπατάλη όμορφου χώρου που αλλιώς θα μπορούσε να φιλοξενεί μια προτομή ή άγαλμα ή γλάστρα. Μόλις φανταστείς την άλλη επιλογή, η παρουσία της σφαίρας είναι μια ενόχληση, μια χαμένη ευκαιρία. Αναμφίβολα επιβλήθηκε στο μέρος από κάποιον πτυχιούχο εσωτερικό σχεδιαστή.

Ήταν ένας μικρός χώρος σε ένα μικρό ξενοδοχείο έτσι σίγουρα δεν έχει και πολλή σημασία. Αλλά υπέρογκες εκδοχές του ιδίου διακοσμούν σχεδόν κάθε δημόσιο χώρο σε μεγάλες πόλεις σε αυτήν την χώρα. Άρχισε γύρω στα 1960 και η τάση δεν σταμάτησε. Όσο πιο περίεργη η δημιουργία, και στενότερες οι συνδέσεις του δημιουργού με ισχυρούς λήπτες αποφάσεων, τόσο πιθανότερο είναι να δραπετεύσει από τα γραφεία πολυεθνικών και να βρεθεί σε δημόσια πάρκα.

Υπάρχει κάτι μη βιώσιμο σε όλο αυτό επειδή είναι ασύμβατο με την ανθρώπινη βαθιά επιθυμία για όμορφα πράγματα. Φυσικά, αν σταματήσουμε να επιθυμούμε την ομορφιά, τότε δεν έχει νόημα να πούμε κάτι. Στις τάξεις της ελίτ, αυτό σίγουρα μοιάζει να έχει πραγματοποιηθεί. Πράγματι, είναι σημείο αποδοχής στις τάξεις της ελίτ τάξης να αντιτίθεσαι στην παράδοση, στην μορφή, στον ρεαλισμό του οτιδήποτε, στην τάξη, και σε αντικείμενα που βελτιώνουν την διάθεση.

Αυτό το πρόβλημα επηρεάζει τα πάντα από πόλεις έως γραφεία πολυεθνικών έως τις κατοικίες μας. Τα σπίτια μας μπορούμε να τα ελέγξουμε έτσι αυτό είναι το λογικό μέρος να αρχίσουμε να επιδιορθώνουμε την αισθητική μας.

Ενώ ήμουν στην Νέα Υόρκη, πέρασα κάποιον χρόνο—εντάξει, στην πραγματικότητα πολλές ώρες—στο Scully & Scully. Βλέπω τον κατάλογό τους για χρόνια. Πάντα το έβρισκα ενδιαφέρον αλλά δεν καταλάβαινα πλήρως το ήθος. Είναι όλα ακριβά αλλά όχι πέραν προϋπολογισμού κατά κάποιον τρόπο. Είναι λίγο ακραίο αλλά όχι εξωπραγματικό.

Χρειάστηκε να πάω στο κατάστημα για να καταλάβω λίγο το τι κάνουν. Όλα εκεί, από κρυστάλλινα έως γραφεία έως λάμπες, έχουν ένα κυρίαρχο ήθος που ανακαλεί κάποια παράδοση για την οποία γνωρίζουμε. Υπάρχει οικειότητα, τα πάντα που σχετίζουμε με αντικείμενα που κατέχουν οι εξεζητημένοι άνθρωποι. Την ίδια στιγμή, όλα κάνουν και ένα νεύμα στο εδώ και τώρα—ένας σεβασμός στο παρελθόν με μια πινελιά που το κάνει σαφές ότι δεν κοιτάζουμε αντίκες.

Για παράδειγμα, θα δείτε μια καρέκλα γραφείου με δέρμα που είναι μεγαλοπρεπής και υπέροχη αλλά τα μπράτσα θα έχουν δύο γνήσιου ασημιού κεφάλια χήνας να εξέχουν στα άκρα. Κάτι τέτοιο δεν έχει υπάρξει ποτέ αλλά πιθανότατα θα έπρεπε. Αυτός είναι ο τρόπος τους.

Έχω ιδιαίτερο ενδιαφέρον για κρύσταλλα με προτίμηση στο εγχάρακτο. Το Scully έχει ένα σετ άγριας ζωής με πάπιες, αντιλόπες, λιοντάρια, πούμα, ταράνδους, και πολλά άλλα, όλα σε φυσικό υπόβαθρο, όμορφα χαραγμένα σε ποτήρια κρασιού, νερού, μπράντυ, και μαρτίνι. Η πρώτη μου σκέψη: Προτιμώ τα παλιότερα στυλ. Η επόμενή μου σκέψη: αυτά είναι εντυπωσιακά και θα άλλαζα την συλλογή μου για αυτήν αν μπορούσα να πληρώσω $300 για ένα ποτήρι.

Μπορείς να μάθεις πολλά για εσωτερικό σχεδιασμό απλώς περπατώντας στο κατάστημα. Απ΄ ό,τι φαίνεται, κάποιοι καλοστεκούμενοι Μανχαττανίτες γεμίζουν τις αστικές οικίες τους τελείως με υλικό Scully. Μπορώ να δω πως και γιατί. Το κατάστημα είναι απλώς εντυπωσιακό με κάθε τρόπο επειδή η κύρια εκτίμησή του είναι προς το παρελθόν και καθόλου στο μεταμοντερνιστικό αλλόκοτο. Κάθε χώρος κατοικίας που χρησιμοποιεί αυτά τα αγαθά θα είναι ζεστός, βιώσιμος, και ευχάριστος, με μια νότα γοητείας για να μην γίνει βαρύς.

Μπαίνω στον πειρασμό να σκεφτώ ότι η επιτυχία αυτού του καταστήματος σημαίνει πως τελικά φεύγουμε από το άσχημο ως πολιτισμική μορφή. Ίσως είναι πολύ νωρίς για να το πω αυτό αλλά είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα πιθανότητα. Το κρίσιμο θα είναι να μεταστρέψουμε την ελίτ από το μάρκετινγκ του μηδενισμού στην ομορφιά αλλά απαιτεί αισιοδοξία για το μέλλον πάνω απ΄ όλα.

Ένα ενδιαφέρον στοιχείο αυτού είναι η αισθητική αίσθηση που ο Ντόναλντ Τραμπ έφερε στην εθνική σκηνή. Διακόσμησε εκ νέου το Οβάλ Γραφείο με νεοκλασικά στυλ γλυπτών φύλλων και ένα νεύμα στην παράδοση. Ναι, τείνει προς την υπερβολή όπως οι μεγιστάνες της Νεοκλασικής Περιόδου κατά των οποίων υπήρξε επανάσταση από την ανώτερη τάξη που απάντησε ασπαζόμενη το λιτό (δείτε το βιβλίο του Έντιθ Γουόρτον του 1897 «The Decoration of Houses»).

Ο Τραμπ δεν έχει ενδιαφέρον για λιτότητα. Αν πάτε στο Μαρ-α-Λάγκο ή σε οποιοδήποτε από τα γήπεδα γκολφ που έχει, θα δείτε εντυπωσιακή ποσότητα χρυσού, γλυπτών οροφών, βελούδινων κουρτινών, κρυστάλλινων πολυελαίων, και κάθε άλλου σημείου αυτού που οι Αμερικανοί θα έβρισκαν πολυτελές. Φυσικά οι ελίτ σκέφτονται ότι είναι όλο αντιαισθητικό και αβάσταχτο. Αλλά ειλικρινά, θα έπαιρνα το στυλ του Τραμπ αντί για γλυπτά ακανόνιστων σφαιρών και ακατανόητους πίνακες στραγγίσματος πινέλων, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ίσως χρειαζόμαστε μια περίοδο στην οποία επιθετικοί σχεδιαστές και κατασκευαστές μας ρίχνουν την παράδοση στο πρόσωπο για να αντιστραφεί η ζημία των τελευταίων 50 χρόνων στην οποία ομορφιά και παράδοση σχεδόν αφανίστηκαν από την δημόσια και ιδιωτική ζωή. Είμαι εντάξει με αυτό, αλλά μην ξεχνάτε τις οροφές—αυτοί ο πέμπτοι τοίχοι θέλουν αγάπη επίσης.

Ένα καλό παράδειγμα των τάσεων των καιρών μας είναι το Ξενοδοχείο Ουάσιγκτον στην πρωτεύουσα. Χτίστηκε την τελική περίοδο της Νεοκλασικής Εποχής ως ένας πανίσχυρος ύμνος στην ευημερία. Από πάντα το αγαπούσα. Αλλά μερικά χρόνια πριν, πήγα και πάλι για να βρω ότι κάποιο φρικιό είχε επιβληθεί στους νέους ιδιοκτήτες και ρήμαξε το μέρος. Ήταν απαίσιο και υπερβολικά άσχημο αλλά πλήρως συμβατό με την μεταμοντέρνα αισθητική. Άλλαξαν ακόμα και το όνομα.

Ήταν μια τεράστια αποτυχία. Έτσι πωλήθηκε και πάλι. Οι νέοι ιδιοκτήτες επανέφεραν το παλιό όνομα και το εσωτερικό, στο σημείο που μοιάζει καλύτερο από ποτέ. Αυτή η μικρή περίοδος όπου οι νέοι ιδιοκτήτες προσπαθούν να εξαλείψουν το παλιό τελείωσε, σαν να μην έγινε ποτέ. Αυτός είναι ο τρόπος: γκρεμίστε τα όλα και επαναφέρετε αυτό που υπήρχε πριν την μεγάλη αποδόμηση. Όλο και περισσότεροι το κάνουν αυτό.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι το ξενοδοχείο Plaza στην Νέα Υόρκη. Τι υπέροχο μέρος. Άνοιξε πριν τον Μεγάλο Πόλεμο, και οι ιδιοκτήτες έχουν διατηρήσει το μέρος ανέγγιχτο από τότε. Το δωμάτιο ομάδας είναι ανοιχτό στο κοινό και είναι πανέμορφο. Η αίθουσα δείπνου έχει τόση ζήτηση που δίνεται μόνο σε πελάτες του ξενοδοχείου, που σημαίνει $600 το βράδυ τουλάχιστον. Αυτό είναι το επίπεδο ζήτησης για ομορφιά και παράδοση. Έχει υψηλή τιμή.

Έχουμε περάσει την στροφή και τώρα πηγαίνουμε προς κλασική τέχνη, αρχιτεκτονική, γλυπτική, και σχεδιασμό; Πολλοί σπουδαίοι καλλιτέχνες δουλεύουν προς αυτήν την κατεύθυνση για μια δεκαετία ή περισσότερο. Ο καιρός ίσως τελικά να έρχεται. Ας μην ντρεπόμαστε γι΄ αυτό. Μπορείτε να αρχίσετε με το σπίτι σας και από εκεί σε άλλα. Ίσως τα παιδιά και τα εγγόνια μας κατοικήσουν ξανά σε έναν κόσμο ομορφιάς, και η εξύμνηση του άσχημου να θεωρείται μια παράξενη και δυστυχής παρένθεση της ιστορίας.

Σχολιασμός

Αν το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (ΚΚΚ) δεν υπήρχε, θα υπήρχαν μόνο δύο είδη πολέμου: ο θερμός και ο ψυχρός πόλεμος.

Ανά την ιστορία, ο πόλεμος — είτε θερμός είτε ψυχρός — γενικά διατήρησε ορισμένα όρια και κανόνες, όπως φαίνεται και στις Συνθήκες Γενεύης και Βιέννης. Αυτοί οι μηχανισμοί ίσως είναι ατελείς, αλλά αντανακλούν ένα κοινό ανθρώπινο περιορισμό στην διεξαγωγή πολέμου.

Αλλά με την άνοδο του ΚΚΚ, ένα τρίτο είδος πολέμου εμφανίστηκε: ο ολοκληρωτικός πόλεμος. Σπάζοντας όλα τα παραδοσιακά όρια και κανόνες του πολέμου, στοχεύει στην ολική καταστροφή του αντιπάλου με οποιοδήποτε μέσο.

Το 1999, δύο αξιωματικοί του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού — οι Τσιάο Λιάνγκ και Γουάνγκ Σιανγκσουί — εξέδωσαν το βιβλίο «Ολοκληρωτικός Πόλεμος», το οποίο, για πρώτη φορά, προσδιόρισε και εξερεύνησε αυτήν την έννοια. Ο ορισμός τους του «ολοκληρωτικού» είναι τρομακτικός.

«Ο όρος ‘ολοκληρωτικός’ αναφέρεται στην υπέρβαση όλων των πραγμάτων που θεωρούνται ή κατανοούνται ως όρια — είτε είναι υλικά, νοητικά, ή τεχνολογικά — και ανεξαρτήτως αν αναφέρονται ως όρια, περιορισμοί, σύνορα, κανόνες, νόμοι, ακραίες καταστάσεις, ή ακόμα και ταμπού», σύμφωνα με μια μετάφραση του κινέζικου κειμένου.

Με άλλα λόγια, η έννοια του ΚΚΚ για «ολοκληρωτικό πόλεμο» στοχεύει όχι μόνο να χαλάσει τους συμβατικούς κανόνες και όρια του πολέμου αλλά επίσης να διαβρώσει τους ηθικούς πυλώνες που στηρίζουν την κοινωνία, με τελικό στόχο την καταστροφή του εχθρού.

Αν και αυτός ο όρος δεν φτιάχτηκε επίσημα μέχρι το 1999, το ΚΚΚ λειτουργούσε με αυτόν τον τρόπο παραβίασης των κανόνων ανά την ιστορία. Το ΚΚΚ δεν είναι μόνο ο πρωτοπόρος αυτής της προσέγγισης, αλλά επίσης η μόνη ομάδα στην ανθρώπινη ιστορία που την εφαρμόζει συστηματικά σε όλους τους τομείς.

Ο ‘υπερ-κατάσκοπος’ ως εργαλείο μιας χρήσης

Αν και η Σοβιετική Ένωση ήταν ένας από τους πρώτους μέντορες του ΚΚΚ, δεν είναι ο δημιουργός του ολοκληρωτικού πολέμου, και οι τακτικές κατασκοπείας του κινεζικού καθεστώτος είναι θεμελιωδώς διαφορετικές. Ένα εντυπωσιακό παράδειγμα είναι η υπόθεση του 1985 του Λάρρυ Γου-Τάι Τσιν, που τάραξε την κοινότητα πληροφοριών των ΗΠΑ.

Ο πλέον αποθανών Τσιν, που ήταν για πολλά χρόνια μεταφραστής στην CIA και αναλυτής με πρόσβαση σε άκρως απόρρητο υλικό, έδινε πολύ ευαίσθητες πληροφορίες στην Κίνα για πάνω από τρεις δεκαετίες. Οι κατασκοπευτικές του δραστηριότητες διήρκησαν από τον Πόλεμο της Κορέας την δεκαετία του 1950—όπου έδινε πληροφορίες για στρατόπεδα αιχμαλώτων—έως την δεκαετία του 1970, όπου οι πληροφορίες του έδωσαν στο Πεκίνο την δυνατότητα να περιμένει και να απαντά στρατηγικά σε σημαντικές πρωτοβουλίες των ΗΠΑ, όπως το ιστορικό άνοιγμα στην Κίνα του προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον.

Ως ένας υψηλά τοποθετημένος «υπερ κατάσκοπος» που υπηρετούσε το ΚΚΚ με απόλυτη αφοσίωση, ο Τσιν ίσως πίστευε σθεναρά ότι το Κόμμα θα θυμόταν και θα τον επιβράβευε για τις σημαντικές συνεισφορές του. Παρόλα αυτά μετά την σύλληψή του, το ΚΚΚ αρνήθηκε την όποια σχέση με αυτόν, φερόμενο προς αυτόν ως προς τίποτα παραπάνω από ένα βοήθημα μιας χρήσης. Ο Τσιν διατηρούσε έναν τραπεζικό λογαριασμό στο Χονγκ Κονγκ με περίπου $100.000 κερδισμένα από την πώληση πληροφοριών, αλλά μόλις πιάστηκε από τις αρχές των ΗΠΑ, το ΚΚΚ αμέσως πάγωσε τον λογαριασμό.

Τρεις μήνες μετά την σύλληψή του—πιθανώς αντιλαμβανόμενος ότι το ΚΚΚ τον είχε πλήρως εγκαταλείψει—ο Τσιν βρέθηκε νεκρός στο κελί κράτησής του. Φαινόταν ότι είχε προκαλέσει ασφυξία στον εαυτό του με πλαστική σακούλα σκουπιδιών και τα κορδόνια των παπουτσιών του.

Καμία ανταλλαγή, καμία αναγνώριση συλληφθέντων πρακτόρων—αυτή είναι η προσέγγιση του ΚΚΚ στην κατασκοπεία. Δεν αναγνωρίζει όρια, δεν τηρεί κανόνες, και απορρίπτει κάθε μορφή συμβιβασμού ή διαλόγου με τους αντιπάλους του.

Πόλεμος φαιντανύλης: Διαπραγματεύσεις ως απλή τακτική εξαπάτησης

Ο πόλεμος φαιντανύλης του ΚΚΚ κατά των Ηνωμένων Πολιτειών είναι άλλο ένα παράδειγμα.

Η διοίκηση Τραμπ προσπάθησε να πιέσει το Πεκίνο να διαπραγματευτεί μέσω επιβολής δασμών, ελπίζοντας να λύσει το θέμα μέσω διαλόγου. Ωστόσο, το ΚΚΚ προτίμησε να αντέξει τους υψηλούς δασμούς αντί να αναγνωρίσει την όποια ευθύνη για την κρίση φαιντανύλης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό αντανακλά την ίδια λογική πίσω από την άρνηση αναγνώρισης του Λάρρυ Γου-Τάι Τσιν—μια καθαρή επίδειξη της νοοτροπίας «ολοκληρωτικού πολέμου» του ΚΚΚ.

Στις 16 Απριλίου 2024, η Επιτροπή της Βουλής των ΗΠΑ για το ΚΚΚ εξέδωσε κείμενο που έλεγε ότι το καθεστώς του ΚΚΚ ενθαρρύνει το παράνομο εμπόριο προδρόμων ουσιών φαιντανύλης μέσω μειώσεων φόρων και άλλων επιδομάτων σε Κινέζους κατασκευαστές.

«Μέσω των πράξεών του, όπως αποκαλύπτει η έρευνά μας, το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας μας λέει ότι θέλει περισσότερη φαιντανύλη να εισέρχεται στην χώρα μας», είπε ο τότε βουλευτής Μάικ Γκάλλαγκερ, που ήταν επίσης ο Ρεπουμπλικανός πρόεδρος της επιτροπής τότε. «Θέλει το χάος και καταστροφή που προκύπτει από την επιδημία.»

Πιο πρόσφατα, στις 6 Ιουνίου, ο διευθυντής του FBI Κας Πατέλ είπε στον παρουσιαστή εκπομπής Τζο Ρόγκαν ότι το ΚΚΚ δεν εξάγει φαιντανύλη για κέρδος αλλά αντ’ αυτού την χρησιμοποιεί ως όπλο για πόλεμο.

«Κατά την γνώμη μου, το ΚΚΚ την έχει χρησιμοποιήσει ως κατευθυνόμενη προσέγγιση επειδή είμαστε αντίπαλός τους. Και το μακροπρόθεσμο παιχνίδι τους είναι, ‘πως’, κατά την γνώμη μου, ‘βάζουμε τρικλοποδιά στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, τον μεγαλύτερο αντίπαλό μας;’» είπε ο Πατέλ.

Η φαιντανύλη προκάλεσε μια εκτίμηση 48.422 θανάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες μόνο το 2024, σύμφωνα με στοιχεία από τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων.

Η σύγκρουση με το ΚΚΚ αποτελεί έναν συνεχή ασύμμετρο, αόρατο πόλεμο. Είναι ασύμμετρος επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να τον αντιμετωπίσουν με ισότιμα μέτρα, και το ΚΚΚ συνεχώς σπάει τους κανόνες.

Για παράδειγμα, αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να απαιτήσουν ελέγχους εξαγωγών για ορισμένες πρόδρομες ουσίες φαιντανύλης, οι στηριζόμενοι από το ΚΚΚ κατασκευαστές των χημικών αυτών συχνά προσθέτουν μόρια «κάλυψης» στις ουσίες για να αποφευχθεί ο εντοπισμός.

Στον πυρήνα του, αυτό δεν είναι συνήθης διακίνηση ναρκωτικών με στόχο το κέρδος, αλλά ο ολοκληρωτικός πόλεμος ενός κακού καθεστώτος που στοχεύει την καταστροφή των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν υπάρχει τρόπος η Αμερική να το σταματήσει μέσω συμβατικών πολιτικών ελέγχου ναρκωτικών.

Οι έτσι αποκαλούμενες διαπραγματεύσεις του ΚΚΚ είναι απλώς τακτικές αποτροπής σχεδιασμένες να εξαπατούν αντιπάλους και να παίρνουν τον χρόνο τους και την ενέργειά τους βάζοντάς τους σε ατελείωτες διπλωματικές διαδικασίες. Αυτό δίνει στο ΚΚΚ περισσότερο χρόνο να συνεχίσει να εξάγει εθιστικές ουσίες και να προετοιμάζει άλλες καταστροφικές δράσεις.

Ιστορικά, οι διαπραγματεύσεις με το ΚΚΚ έχουν αποτύχει να αντιμετωπίσουν θεμελιώδη ζητήματα. Για παράδειγμα, οι έξι ομιλίες του κόμματος προς το πυρηνικό πρόγραμμα της Βόρειας Κορέας τελικά οδήγησαν σε αύξηση πυρηνικών όπλων και μεγαλύτερες εμβέλειες πυραύλων. Παρομοίως, το πρώτο στάδιο εμπορικής συμφωνίας ΗΠΑ-Κίνας στην πρώτη θητεία του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ δεν έλυσε τα βασικά ζητήματα. Αντ΄αυτού, αυτές οι ομιλίες συχνά δρουν ως προσωπείο για την στρατηγική ολοκληρωτικού πολέμου του ΚΚΚ.

Του Χουί Χουγιού

(συνεχίζεται)

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν συμφωνούν απαραιτήτως με τις απόψεις της Epoch Times.

Σχολιασμός

Γνωρίζετε ανθρώπους που είναι ες αεί στο παράπονο και δεν μπορούν να νιώσουν χαρούμενοι ό,τι κι αν γίνει; Εγώ γνωρίζω. Μισούν την δουλειά τους. Μισούν το σπίτι τους ή το διαμέρισμά τους. Μισούν το κατάστημα, την τροφή, τον καιρό, την μουσική, τις μηχανές, τους ανθρώπους. Είναι βαθιά πληγωμένοι από κάτι και η τάση να παραπονιούνται για όλα γίνεται μια καθημερινή και ωριαία συνήθεια.

Κατά περίεργο τρόπο, ο πολιτισμός μας μάς εκπαιδεύει γι΄ αυτό. Όλα στις διαφημίσεις και τεχνολογία σήμερα δίνουν την αίσθηση ότι σχεδόν όλα είναι λάθος στην ζωή μας και μπορούν να βελτιωθούν παίρνοντας κάποιο προϊόν. Είναι συνεχές. Ισχύει στα φάρμακα, φυσικά, και στην τεχνολογία. Συχνά οι διαφημίσεις υπονοούν πως οτιδήποτε κάνουμε είναι σπατάλη χρόνου και χρειαζόμαστε κάτι ενδιαφέρον καθώς προχωρούμε προς κάτι άλλο που και αυτό σπαταλά τον χρόνο μας.

Το μήνυμα: Να τελειώνουμε με οτιδήποτε ασχολούμαστε ώστε να περάσουμε στο επόμενο πράγμα, το οποίο επίσης θέλουμε να το τελειώνουμε ώστε να κάνουμε το επόμενο. Είναι μια ατέρμονος δίνη.

Το κυρίαρχο συναίσθημά μας είναι η έλλειψη ικανοποίησης. Όσοι υποστηρίζουν αυτήν την συμπεριφορά λένε ότι τροφοδοτεί την πρόοδο. Εμπνέει τους επιχειρηματίες να βρουν νέους τρόπους να ανταποκριθούν στις ανάγκες μας, δίνοντάς μας μοδάτα αξεσουάρ, εξοικονομώντας μας χρόνο, και ούτω καθεξής.

Η ιδέα είναι ότι όσο περισσότερο ανικανοποίητοι νιώθουμε, τόσο περισσότερα αποκτούμε, και το σημείο της βιομηχανικής και πολιτισμικής προόδου είναι όσο το δυνατόν περισσότεροι να είναι περιτριγυρισμένοι από μηχανηματάκια που εξοικονομούν χρόνο, φαγητά, και φάρμακα που αγοράζουμε.

Αυτό είναι εντάξει, το κατανοώ. Η έλλειψη ικανοποίησης μπορεί να τροφοδοτήσει την φιλοδοξία αν είναι υγιής, αλλά μπορεί να ενσταλάξει μόνιμη θλίψη αν πάρει έναν ανθυγιεινό δρόμο.

Υπάρχει άλλη μια πλευρά στην ιστορία αυτού του θέματος της έλλειψης ικανοποίησης, μία που η μητέρα μου περιέγραφε ως «να είσαι ικανοποιημένος με αυτά που έχεις.» Σημαίνει να είσαι ειλικρινά ευγνώμων για αυτά που έχεις και να θεωρείς τις εργασίες, ανθρώπους, περιβάλλον, και ευλογίες που σε περιβάλλουν ως δώρα προς χρήση επίσης. Να είσαι χαρούμενος ανεξαρτήτως των υλικών σου περιστάσεων σημαίνει πως είσαι πνευματικά υγιής. Χρειάζεται επίσης μεγάλη πειθαρχία.

Ο άδικα όχι τόσο γνωστός Αμερικανός ιστορικός και καλλιτέχνης Έρικ Σλόαν γράφει το ακόλουθο στο βιβλίο του «Αμερικανικό παρελθόν»: «Η ικανοποίηση με τα όσα έχεις ήταν για τον προπάππου κάτι που μάθαινε από πολύ νέος και θυμόταν για όλη του την ζωή.»

«Αλλά τώρα έχει γίνει αμερικανική συνήθεια να είσαι ανικανοποίητος! Αναγνωρίζεται ότι η έλλειψη ικανοποίησης έχει αποτέλεσμα την βελτίωση ή την εφεύρεση κάτι καινούριου, αυτό είναι καλό. Αλλά η ικανοποίηση έχει πλεονεκτήματα επίσης, και δεν θα πρέπει να παραγκωνιστεί.»

Αν δέχεσαι την έλλειψη ικανοποίησης σαν κάτι καλό, αλλάζεις το καλό σου αυτοκίνητο, σπίτι, ενδύματα, ακόμα και φίλους όταν σε ενοχλούν ελαφρώς, αν και είναι όλα εντάξει. Ως αποτέλεσμα, κατέχεις νέα πράγματα και γνωρίζεις ανθρώπους που επίσης τελικά σε κάνουν να μην νιώθεις καλά. Όσοι το κάνουν αυτό απλώς δεν μπορούν να νιώσουν χαρούμενοι. Κάθε δώρο είναι κατώτερο. Κάθε φίλος αποτυχία. Κάθε υλικό αγαθό είναι απογοήτευση. Κάθε δουλειά μια κούραση.

Λίγο υπόβαθρο για το πως οι ίδιοι οι οικονομολόγοι έχουν ενισχύσει αυτήν την συμπεριφορά: Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο οικονομολόγος Γουίλιαμ Στάνλεϋ Τζέβονς έγραψε μια πραγματεία για τα οικονομικά που ακολούθησε τις χρηστικές απόψεις του Τζέρεμυ Μπένθαμ. Μέρος αυτού ήταν να παρουσιάσει την ανθρώπινη ικανοποίηση ως ένα θεωρητικά μετρήσιμο πράγμα, μετρούμενο με αυτό που αποκάλεσε «πρακτικά.»

Τα πρακτικά είναι μονάδες πραγμάτων που θέλουμε να βιώσουμε. Η απώλεια πρακτικών είναι αυτό που προσπαθούμε να αποφύγουμε.

Εφάρμοσε αυτό το πράγμα στην εργασία με πληρωμή. Αναζητούμε πρακτικά που έρχονται με χρήματα, αλλά αφήνουμε πρακτικά για να κάνουμε αυτό που χρειάζεται για να τα αποκτήσουμε. Ιδανικά, τα πρακτικά που παίρνουμε υπερβαίνουν αυτά που χάνουμε, και γι΄ αυτό συνεχίζουμε να εργαζόμαστε.

Σε αυτήν την θεωρία, που έγινε ευρέως αποδεκτή, η εργασία θεωρείται πάντα ένα βλαβερό υποπροϊόν. Θα το μάθετε αυτό σε κάθε εισαγωγικό κείμενο μικροοικονομικών. Είναι ένας τρόπος να πουν ότι όλη η δουλειά είναι τελικά μια απογοήτευση, κάτι που κάνουμε μόνο για να πάρουμε τα λεφτά που χρειαζόμαστε για να αγοράσουμε άλλα πράγματα.

Υπάρχει μια ανταλλαγή εργασίας/ελεύθερου χρόνου: Εργαζόμαστε περισσότερο για να αγοράσουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο, ακόμα κι αν ο ελεύθερος χρόνος αγοράζεται με χρήματα που χάνουμε με την άρνηση εργασίας. Όλο αυτό φτιάχνει μια φαινομενικά εκπληκτική και ταυτολογική θεωρία. Ταιριάζει καλά σε ένα μοντέλο και σε ένα γράφημα, και δίνει την ψευδαίσθηση της κατανόησης των πραγμάτων.

Υπάρχει ένα πρόβλημα: Πιθανότατα δεν είναι αλήθεια, ή ακριβέστερα, δεν είναι αλήθεια σε κάθε ή στις περισσότερες περιπτώσεις. Η ίδια η γλώσσα είναι πρόβλημα. Δίνει μια αίσθηση ότι θα πρέπει πάντα να βρίσκουμε την δουλειά απογοητευτική, κάτι για να υπομένουμε αλλά ποτέ να μην το χαιρόμαστε. Αυτό γέννησε μια φράση που με εκνευρίζει πολύ: η ισορροπία εργασίας/ζωής. Αυτό υποτίθεται ότι όλοι αναζητούν.

Αλλά εξετάσετε τις υποθέσεις πίσω από αυτό. Είναι μια αυστηρή διχοτομία: Το ένα γίνεται εις βάρος του άλλου. Η χρήση του όρου «ζωή» εδώ τίθεται σε αντίθεση προς τον όρο «δουλειά», σαν να μην μπορείς να βιώσεις και τα δύο την ίδια στιγμή. Η ζωή είναι οκνηρή και ευχάριστη, η δουλειά είναι σκληρή και άσχημη.

Σας ορκίζομαι ότι αν σκέφτεστε έτσι, ζείτε μια δυστυχισμένη ζωή. Θα εκνευρίζετε τους εργοδότες σας ή τις αμοιβόμενες εργασίες σας και θα νιώθετε μόνο απογοήτευση στην ζωή.

Θέτοντάς το έτσι, η θεωρία είναι παράλογη. Ξυπνάμε για να δουλέψουμε. Δουλεύουμε για να κάνουμε καφέ, δουλεύουμε για να κάνουμε ντουζ, για να ντυθούμε, να καθαριστούμε, για να πάμε στο γραφείο, δουλεύουμε και στο γραφείο, δουλεύουμε σε κοινωνικές δοσοληψίες για να είμαστε γοητευτικοί και ενδιαφέροντες, δουλεύουμε για να μάθουμε πράγματα τις ώρες που έχουμε άδεια, δουλεύουμε για να προετοιμάσουμε πάρτι δείπνου, δουλεύουμε για να καθαρίσουμε αφότου φύγουν οι επισκέπτες, και ούτω καθεξής. Η ζωή είναι δουλειά, και η δουλειά είναι ζωή. Η τελείως παράλογη ιδέα της «εξισορρόπησής» τους είναι μια κακή δικαιολογία για οκνηρία και για κακή εργασία.

Υπάρχει κάτι ακόμα λάθος με την θεωρία αυτή: η ιδέα ότι ο μόνος λόγος για την δουλειά είναι να κερδίζεις χρήματα, και ότι περισσότερα χρήματα σημαίνουν περισσότερο κίνητρο. Κάθε εργοδότης θα σας πει ότι αυτό δεν ισχύει. Ένας οκνηρός εργαζόμενος θα γίνει χειρότερος μετά από αύξηση, όχι καλύτερος, επειδή επιβραβεύτηκε για κακής ποιότητας δουλειά.

Οι πραγματικά σπουδαία εργαζόμενοι δεν έχουν κίνητρο τα χρήματα αλλά μια εσωτερική επιθυμία να επιτύχουν. Είναι οραματιστές ερωτευμένοι με αυτό που κάνουν.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν νιώθουν ανικανοποίητοι εκτός ίσως από την δική τους δουλειά, και προσπαθούν να τα πάνε καλύτερα. Αλλά ικανοποιούνται με τις ευκαιρίες που τους έχουν δοθεί. Δεν είναι άπληστοι για υλικό κέρδος, τους ενθουσιάζει ότι πληρώνονται για να κάνουν κάτι που αγαπούν. Στην εμπειρία μου, είναι ακριβώς αυτοί που τελικά παίρνουν αυξήσεις και ζουν καλύτερα, όχι επειδή είναι πλουσιότεροι αλλά επειδή νιώθουν χαρούμενοι.

Αυτή η ιδέα ότι χρειάζεται να κάνουμε μια προσπάθεια για να είμαστε ικανοποιημένοι είναι συναρπαστική επειδή υποπτεύομαι ότι είναι σπάνια σήμερα. Να είσαι ευχαριστημένος με τα όσα έχεις ετοιμάζει τον δρόμο για την ευτυχία, την ασφάλεια, την αυτοπεποίθηση, και μια ευχάριστη συμπεριφορά που εμπνέει τους άλλους προς το ίδιο. Οι άλλοι έλκονται από αυτούς που φαίνεται να τα έχουν όλα μαζί. Και αυτοί που μπορούν να διατηρήσουν μια αίσθηση ικανοποίησης ακόμα και σε καταστάσεις υψηλής πίεσης, ακόμα και όταν όλα φαίνεται να πηγαίνουν λάθος, σίγουρα κερδίζουν τον σεβασμό των άλλων.

Σκεφτείτε τον Ίλον Μασκ. Πιστεύετε ότι έχει κίνητρο τα χρήματα; Όχι. Έχει $350 δισεκατομμύρια. Χρησιμοποιεί μετρικά του χρήματος ως σημεία για μια δουλειά που έγινε καλά, όχι ως κίνητρα για έμπνευση. Είναι οραματιστής, και αυτό ίσχυε όταν ήταν φτωχός επίσης. Τα χρήματα είναι ένα παράγωγο και όχι ένας σκοπός στην άποψή του.

Ακόμα κι αν δεν σας αρέσει, είναι ένα καλό παράδειγμα. Πλούσιος ή φτωχός, είναι ικανοποιημένος με την ζωή του γενικά και νιώθει άσχημα μόνο όταν σκέφτεται ότι θα μπορούσε να κάνει καλύτερη δουλειά.

Δεν είναι μόνο ο Μασκ. Σκεφτείτε έναν οποιονδήποτε αγρότη που γνωρίζετε που ξυπνά νωρίς για να κάνει τις ίδιες κοπιαστικές εργασίες ξανά και ξανά. Θεωρεί αυτές τις εργασίες όχι σκληρές αλλά μάλλον μέρος της διαδικασίας μιας καλής ζωής, κάτι για να κάνει ώστε να βρει ικανοποίηση σε αυτό που προορίζεται να κάνει. Κάθε καλός εργαζόμενος έχει την ίδια άποψη—όχι παράπονο αλλά χαρά στο να κάνεις κάτι.

Αυτό εννοούσε η μητέρα μου όταν μου είπε να είμαι πιο ικανοποιημένος με όσα έχω. Είχαμε μόνο ένα αυτοκίνητο στην οικογένεια όταν μεγάλωνα. Όταν οι φίλοι μου με κορόιδευαν γι΄ αυτό, αυτή απλώς έλεγε ότι θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για όσα έχουμε και χωρίς φθόνο για άλλους. Έτσι με εκπαίδευσε. Ζούσε πάντα έτσι.

Ο φθόνος είναι ένα πικρό συναίσθημα που οδηγεί σε μια δυστυχή ζωή επειδή δεν μπορεί να ικανοποιηθεί ποτέ πλήρως. Είναι δρόμος αρετής να είμαστε ικανοποιημένοι σε οποιαδήποτε υλική θέση βρισκόμαστε. Είναι επίσης και ένα νοητικό πλαίσιο κοινό σε αυτούς που είναι οι πιο επιτυχημένοι και οι πιο χαρούμενοι. Αλλά το να είμαστε έτσι είναι σε αντίθεση με τον σημερινό πολιτισμό, που έχει εμποτιστεί με μηνύματα ότι πρέπει συνέχεια να παραπονιέσαι, να είσαι απογοητευμένος, και ανικανοποίητος.