Ανάλυση ειδήσεων
Ενώ οι υποστηρικτές των οικολογικών μορφών χρησιμοποιούν συνήθως τους όρους ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, βιώσιμες και μηδενικές καθαρές εκπομπές για να περιγράψουν τις προσπάθειές τους, το βρώμικο μικρό μυστικό είναι ότι μεγάλο μέρος των αποβλήτων από ηλιακούς συλλέκτες και ανεμογεννήτριες καταλήγει σε χώρους υγειονομικής ταφής.
Οι τρέχουσες ποσότητες φάιμπεργκλας, ρητινών, αλουμινίου και άλλων χημικών ουσιών — για να μην αναφέρουμε τις λεπίδες προπέλας από γιγάντιες ανεμογεννήτριες — δεν αποτελούν απειλή για τις τοπικές χωματερές της πόλης, αλλά αυτό το σε μεγάλο βαθμό αγνοημένο πρόβλημα θα γίνει μεγαλύτερη πρόκληση τα επόμενα χρόνια, καθώς τα 500 εκατομμύρια ηλιακά πάνελ και οι 73.000 ανεμογεννήτριες που λειτουργούν τώρα στις ΗΠΑ θα βγουν εκτός λειτουργίας και θα αντικατασταθούν.
Οι Πράσινοι επιμένουν ότι οι μειώσεις στις εκπομπές άνθρακα θα αντισταθμίσουν με το παραπάνω τα αυξημένα επίπεδα δυνητικά τοξικών σκουπιδιών. Άλλοι ανησυχούν ότι οι υποστηρικτές των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας δεν έχουν μιλήσει ειλικρινά για την έλλειψη φιλικών προς το περιβάλλον σχεδίων και την τεχνολογία για τη διαχείριση των αποβλήτων.
«Κανείς δεν το σχεδίασε αυτό, κανείς δεν είχε σχέδιο για να τα ξεφορτωθεί, κανείς δεν σχεδίασε το κλείσιμο», δήλωσε ο Ντουάιτ Κλαρκ, του οποίου η εταιρεία, Solar E Waste Solutions, ανακυκλώνει ηλιακούς συλλέκτες. «Κανείς δεν το σκέφτηκε αυτό καλά».
Η συζήτηση για το τι πρέπει να γίνει με τον φθαρμένο ηλιακό και αιολικό εξοπλισμό είναι ένα άλλο θέμα που συνήθως παραλείπεται στα σχέδια Net Zero, τα οποία συχνά επικεντρώνονται στα υποτιθέμενα οφέλη των έργων, ενώ παράλληλα προεξοφλούν ή αγνοούν το κόστος. Όπως ανέφερε προηγουμένως το RealClearInvestigations σχετικά με την έλλειψη σχεδίων για την απόκτηση των τεράστιων εκτάσεων γης για ηλιακά και αιολικά πάρκα που απαιτούνται για την επίτευξη μηδενικού καθαρού κόστους, τα μαθηματικά μπορεί να γίνουν ασαφή και οι αριθμοί που αναφέρονται πιο συχνά είναι οι πιο αισιόδοξοι για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
«Ή ήταν σιωπηλοί, είτε ασυνάρτητοι—ή απλώς έκαναν νόημα ότι πρέπει να ανακυκλώσουμε όλα αυτά τα πράγματα χωρίς να μας πουν πώς», δήλωσε ο Μαρκ Μιλς, εκτελεστικός διευθυντής του Εθνικού Κέντρου Ενεργειακής Ανάλυσης. Στην αδιάκοπη προσπάθεια να κάνουν την ηλιακή και αιολική ενέργεια να φαίνονται όσο το δυνατόν πιο φθηνές, δεν έχουν συμπεριλάβει τέλη που να αντιμετωπίζουν το τελικό κόστος απόρριψης, κάτι που θα μπορούσε να αφήσει τους φορολογούμενους να κουβαλούν το βάρος.
Ορισμένοι υποστηρικτές των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας αναγνωρίζουν το επιχείρημα του Μιλς. Η Συμμαχία για Προσιτή Ενέργεια, η οποία υποστηρίζει την κρατικά χρηματοδοτούμενη έρευνα για την ανακύκλωση πάνελ και στροβίλων, δήλωσε ότι η «κυκλική οικονομία» στην οποία αναφέρθηκε ο Μιλς δεν έχει ακόμη υλοποιηθεί.
«Με την υπάρχουσα ενεργειακή υποδομή, πολλά ερωτήματα σχετικά με το τέλος του κύκλου ζωής τους δεν έχουν ποτέ αντιμετωπιστεί», δήλωσε ο εκτελεστικός διευθυντής της Συμμαχίας, Λόγκαν Μπερκ, στο RCI (Real Clear Investigations). «Ίσως αυτά τα κόστη να πρέπει να ενσωματωθούν στο αρχικό στάδιο, αλλά με κάποιο τρόπο πρέπει να κάνουμε την αγορά κυκλική. Πώς μπορούμε να βρούμε αυτήν την αγορά στο τέλος της ωφέλιμης ζωής τους;»
Πόσα πάνελ θα απορρίπτουν ή θα αποσύρουν οι ΗΠΑ κάθε χρόνο είναι επίσης ασαφές. Κανένα γραφείο συμψηφισμού δεν παρακολουθεί τα εθνικά στοιχεία, σύμφωνα με τον Μενγκ Τάο, καθηγητή ενεργειακής μηχανικής στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Αριζόνα και σύμβουλο σε θέματα ανανεώσιμων αποβλήτων.
Οι εκτιμήσεις μπορεί να ποικίλλουν σημαντικά. Τα ηλιακά πάνελ έχουν γενικά προσδόκιμο ζωής 25 ετών, αλλά παράγοντες όπως οι ζημιές και οι αναβαθμίσεις συστημάτων καθιστούν αδύνατο να διαπιστωθεί ο αριθμός των πάνελ που βγαίνουν από την κυκλοφορία κάθε χρόνο. Το 2021, το Εθνικό Εργαστήριο Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (National Renewable Energy Laboratory), το οποίο δεν απάντησε σε αίτημα για σχολιασμό, εκτίμησε ότι μεταξύ 3.000 και 6.000 πάνελ θα αποσύρονταν ετησίως έως το 2026.
Οι επικριτές λένε ότι ακόμη και το υψηλότερο όριο αυτών των αριθμών φαίνεται ύποπτα χαμηλό, δεδομένων των εκατοντάδων εκατομμυρίων πάνελ που χρησιμοποιούνται τώρα και δεκάδων εκατομμυρίων που πρόκειται να έρθουν.
Το πρόβλημα δεν θα περιοριστεί στις ΗΠΑ. Αρκετές ευρωπαϊκές χώρες βρίσκονται πιο κοντά στον δρόμο του NetZero από την Αμερική, και τον Μάρτιο, η Ευρωπαϊκή Ένωση εκτίμησε ότι «θα συσσωρεύσει σωρευτικά 6-13 και 21-35 εκατομμύρια τόνους (ηλιακών) αποβλήτων έως το 2040 και το 2050, αντίστοιχα». Τα απόβλητα που προέρχονται από ανεμογεννήτριες θα είναι ακόμη μεγαλύτερα, δήλωσε η ΕΕ, εκφράζοντας την ελπίδα ότι η ανακύκλωση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας θα γίνει πιο σημαντική.
«Τόσο τα ρεύματα αποβλήτων από φωτοβολταϊκά όσο και από αιολικά πάρκα απαιτούν ειδικές μεθόδους χειρισμού και ανακύκλωσης που δεν είναι διαδεδομένες στην Ευρώπη σήμερα», έγραψε η ΕΕ.
Οι ΗΠΑ αντιπροσωπεύουν περίπου το 10% των αποβλήτων, σύμφωνα με αρκετούς ειδικούς, και ο Τάο εκτίμησε ότι οι ΗΠΑ θα παράγουν περίπου 2 εκατομμύρια μετρικούς τόνους ηλιακών αποβλήτων ετησίως έως το 2043, αλλά άλλες μελέτες έχουν πολύ υψηλότερο ποσοστό. Μια μελέτη του 2019 για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας προέβλεψε περίπου 10 εκατομμύρια μετρικούς τόνους ηλιακών αποβλήτων μεταξύ 2030 και 2060.
«Τα ηλιακά απόβλητα θα αυξηθούν εκθετικά τα επόμενα 20 χρόνια», δήλωσε ο Τάο. «Σε παγκόσμιο επίπεδο, παράγαμε 20-25 εκατομμύρια τόνους ηλιακών πάνελ το 2023. Θα τεθούν εκτός λειτουργίας σε περίπου 20 χρόνια. Αυτό αντιστοιχεί σε 20-25 εκατομμύρια τόνους ηλιακών αποβλήτων ετησίως το 2045».
Το Ινστιτούτο Ενεργειακής Έρευνας ανεβάζει το πιθανό βουνό ακόμη ψηλότερα, επισημαίνοντας μελέτες που ανεβάζουν το ποσοστό για το 2050 σε 78 εκατομμύρια τόνους.
Προς το παρόν, το 90% αυτών των υπολειμμάτων καταλήγει σε χώρους υγειονομικής ταφής. Και τα πεδία των πάνελ και οι πανύψηλες τουρμπίνες πρέπει να αποσυναρμολογηθούν, να μεταφερθούν με φορτηγά, συνήθως με οχήματα ντίζελ, και στη συνέχεια να σταλούν σε χώρους υγειονομικής ταφής ή λιμάνια, όπου μεταφέρονται σε φτωχές, αναπτυσσόμενες χώρες. Τα ορυκτά καύσιμα μπορεί να μολύνουν τον αέρα, αλλά οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας μπορεί να μολύνουν το έδαφος.
Υπάρχει πολλά υποσχόμενη έρευνα, η οποία χρηματοδοτείται κυρίως από την κυβέρνηση, για την αύξηση της ανακύκλωσης εξαρτημάτων όπως οι λεπίδες των τουρμπίνων, αλλά η κυβέρνηση Τραμπ φαίνεται απίθανο να συνεχίσει τέτοια χρηματοδότηση. Μια τέτοια μετατόπιση υπό τον Τραμπ θα έθετε το βάρος της ανάπτυξης περισσότερου ανακυκλώσιμου, ανανεώσιμου εξοπλισμού στον ιδιωτικό τομέα.
Ωστόσο, η βιομηχανία ανακύκλωσης στο σύνολό της δεν ήταν ποτέ δυναμική. Πράγματι, τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει ευρέως αποδεκτές οι απόψεις ότι η επανάσταση της ανακύκλωσης που οδήγησε τους Αμερικανούς να διαχωρίζουν τα σκουπίδια τους σε διάφορες κατηγορίες έχει αποτύχει.
Η προσπάθεια να καταστούν τα απόβλητα ανανεώσιμα έχει προσκρούσει σε βασικά ζητήματα κερδοφορίας, σύμφωνα με τον Tζέσσι Άουσουμπελ του Πανεπιστημίου Rockefeller.
«Η βιομηχανία ανακύκλωσης συνολικά δεν είναι μια βιομηχανία που έχει ανθίσει τα τελευταία 50 χρόνια. Απλώς δεν είναι μια ακμάζουσα βιομηχανία», είπε. «Θα χρειαστείτε τεράστιες ποσότητες εγκαταστάσεων και αυτά τα πράγματα είναι κατασκευασμένα για να διαρκούν, κατασκευασμένα ανθεκτικά, κάτι που είναι ο εχθρός της ανακύκλωσης. Επομένως, όλα αυτά εξακολουθούν να αποτελούν μια μεγάλη πρόκληση και νομίζω ότι υπάρχουν πολλά αναπάντητα ερωτήματα, αλλιώς θα μείνουμε με πολλά αχρησιμοποίητα περιουσιακά στοιχεία».
Ο Τάο συμφώνησε ότι, ελλείψει μεγαλύτερου κέρδους, το ανακυκλώσιμο μέλλον για τον ανανεώσιμο εξοπλισμό είναι ζοφερό.
«Δεν έχουμε ακόμη μια τελειοποιημένη τεχνολογία για την ανακύκλωσή τους, δεν έχουμε φτάσει ακόμα εκεί», είπε. «Προσπαθούμε να δούμε πώς θα προχωρήσει η βιομηχανία, αλλά υπάρχουν πολλές προκλήσεις, συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος ότι δεν είναι κερδοφόρα».
Οι πρωταθλητές των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας επιμένουν ότι όλα αυτά θα σημάνουν μεγάλες επιχειρήσεις, ίσως έως και 2,7 δισεκατομμύρια δολάρια σε ανακύκλωση ηλιακής ενέργειας το 2030, σύμφωνα με μια εκτίμηση. Αλλά προς το παρόν, δεν είναι έτσι. Ο Κλαρκ είπε ότι η εταιρεία του κερδίζει περίπου 5 δολάρια από κάθε πάνελ.
Δεν είναι μόνο η υστέρηση στην τεχνολογία και οι πιέσεις της αγοράς. Στη ρίζα τους, δεν υπάρχουν πολλά στο πάνελ που να αξίζουν ανακύκλωση. Υπάρχουν μικροσκοπικές ποσότητες αργύρου και χαλκού, μαζί με κάποιο πυρίτιο, αλλά αυτά τα πλακίδια βρίσκονται βαθιά μέσα σε ένα συμπιεσμένο σάντουιτς από γυαλί και άλλα στοιχεία. Το θρυμματισμένο γυαλί έχει κάποια περιορισμένη αξία στις κατασκευές, αλλά η εξαγωγή των μικρών ποσοτήτων πολύτιμων συστατικών είναι μια εντατική, υψηλής τεχνολογίας διαδικασία, είπε ο Κλαρκ.
Ο Άουσουμπελ είπε ότι πιστεύει ότι η μικρότερη αγορά οικιακής ηλιακής ενέργειας μπορεί πιθανώς να τα βγάλει πέρα μόνη της και ότι η πραγματική δουλειά θα είναι η απόρριψη εκατομμυρίων πάνελ που βρίσκονται σε απέραντα χωράφια. Επειδή η αποσυναρμολόγηση του τσαλακωμένου ‘κόμπου’ του πάνελ είναι δύσκολη και δαπανηρή, έχει νόημα να ανακυκλώνονται χιλιάδες πάνελ, και η αγορά οικιακής ηλιακής ενέργειας παρουσιάζει μικρότερο ενδιαφέρον, είπε ο Κλαρκ.
«Είναι σαν εξόρυξη», είπε για τη διαδικασία. «Ο τρόπος που συναρμολογούνται, στοιβάζονται, με τα κελιά να συνυφαίνονται και να συνδέονται μεταξύ τους ανάμεσα σε φύλλα πλαστικού, ρητίνες, κόλλα και τα συναφή».
Και όλες οι εκπλύσεις δεν μπορούν να αποτραπούν. Ενώ τα επικίνδυνα υλικά που περιέχονται σε κάθε ηλιακό πάνελ, όπως και τα πολύτιμα στοιχεία του, είναι μικρά, θα μπορούσαν να παρουσιάσουν ένα μακροπρόθεσμο πρόβλημα. Ακόμα κι αν ένας χώρος υγειονομικής ταφής τηρεί αυστηρά τους κανονισμούς της EPA, η έκπλυση από δυνητικά εκατομμύρια πάνελ θέτει κινδύνους για την υγεία που ο Τάο συνέκρινε με δηλητηρίαση από υδράργυρο.
Οι νόμοι που επιβάλλουν την ανακύκλωση έχουν αποδειχθεί δύσκολο να επιβληθούν.
«Μέχρι σήμερα, δεν έχει αναπτυχθεί κανένα ενιαίο κανονιστικό πλαίσιο που να χρησιμεύει ως Πολικός Αστέρας για τον σχεδιασμό του τέλους του κύκλου ζωής των έργων ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, αφήνοντας ένα συνονθύλευμα ομοσπονδιακών, πολιτειακών και τοπικών πολιτικών και κανονισμών να εξεταστούν — και αφήνοντας τους ιδιοκτήτες και τους κατασκευαστές έργων, καθώς και τους γαιοκτήμονες και άλλα ενδιαφερόμενα μέρη, να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους», κατέληξε μια έκθεση του 2024.
Για παράδειγμα, η Ουάσινγκτον ψήφισε νόμο που επιβάλλει την ανακύκλωση ηλιακών πάνελ το 2017, αλλά δεν έχει ακόμη εφαρμοστεί. Προς το παρόν, ο νόμος πρόκειται να τεθεί σε ισχύ την 1η Ιουλίου, αλλά το υπουργείο Οικολογίας αντιτίθεται σε αυτήν την ημερομηνία εν μέρει επειδή οι κατασκευαστές και οι καταναλωτές έχουν αποδειχθεί απρόθυμοι να πληρώσουν το κόστος ανακύκλωσης, περιορίζοντας την αγορά ηλιακής ενέργειας εκεί.
«Η μετάβαση στην καθαρή ενέργεια της πολιτείας αντιμετωπίζει οπισθοδρόμηση εάν ο νόμος τεθεί σε ισχύ την 1η Ιουλίου 2025», ανέφερε το υπουργείο. «Εάν ο νόμος παραμείνει αμετάβλητος, θα διαταράξει την προσφορά και το κόστος των πάνελ που διατίθενται προς πώληση στην Ουάσινγκτον».
Το ερώτημα ποιος θα πληρώσει για την αποσυναρμολόγηση των πάνελ, τη μεταφορά τους σε χώρους υγειονομικής ταφής ή σε κέντρα ανακύκλωσης, ή ακόμη και, σε ορισμένες περιπτώσεις, την αποστολή τους στο εξωτερικό, έχει μείνει αναπάντητο στις περισσότερες πολιτείες. Οι λομπίστες για αιολικά και ηλιακά έργα, πρόθυμοι να διατηρήσουν το κόστος χαμηλό, μαζί με τους νομοθέτες που γοητεύονται από την ιδέα ενός μέλλοντος NetZero, έχουν αφήσει την αγορά πολύ χαλαρά ρυθμιζόμενη, δήλωσε ο Τζέισον Ίσαακ, ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος του Αμερικανικού Ινστιτούτου Ενέργειας, το οποίο υποστηρίζει «άφθονη, οικονομικά προσιτή και αξιόπιστη ενέργεια».
Σε πολλές περιπτώσεις, όταν οι εταιρείες ενέργειας που υπόκεινται σε αυστηρή ρύθμιση επιδιώκουν να κατασκευάσουν ένα νέο εργοστάσιο, οι νόμοι απαιτούν από αυτές να διαθέσουν χρήματα σε ομόλογα ή λογαριασμούς μεσεγγύησης για να καλύψουν το κόστος απόσυρσης, δήλωσε ο Μιλς. Αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Ένα πρόσφατα σταματημένο ανθρακωρυχείο στη βόρεια Λουιζιάνα μπορεί να κοστίσει 300 εκατομμύρια δολάρια για να αποσυναρμολογηθεί, σύμφωνα με τη Συμμαχία για Προσιτή Ενέργεια, η οποία αναφέρει ότι αυτό το κόστος πιθανότατα θα βαρύνει τους φορολογούμενους. Αλλά ο Ίσαακ και ο Μιλς πιστεύουν ότι οι οικονομικές απαιτήσεις απόσυρσης είτε έχουν αγνοηθεί είτε δεν έχουν χρηματοδοτηθεί επαρκώς στην αγορά ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Ορισμένα νομοθετικά σώματα πολιτειών, όπως της Λουιζιάνας, κινούνται για να αντιμετωπίσουν αυτό το κενό και να αποτρέψουν τους φορολογούμενους από το να κολλήσουν με το νομοσχέδιο καθαρισμού.
«Ο στόχος είναι να μην αφήσουμε την πολιτεία ή έναν αγρότη με ένα χωράφι από σπασμένους ηλιακούς συλλέκτες, θέτοντας εγγυήσεις από την αρχή μέχρι το τέλος για τις απαιτήσεις εγγύησης», δήλωσε ο Στέρλινγκ Μπαρνέτ του Heartland Institute, μιας ομάδας που είναι σκεπτική απέναντι στα αποκαλυπτικά σενάρια υπερθέρμανσης του πλανήτη. «Πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε όπως οποιαδήποτε άλλη πηγή ενέργειας».
Τον Απρίλιο, ο Μπαρνέτ κατέθεσε στο Μπατόν Ρουζ για έναν τέτοιο νόμο, που υποκινήθηκε εν μέρει από ένα ηλιακό πεδίο στην ενορία Λίβινγκστον που έχει υποστεί ζημιές με την πάροδο των ετών από τυφώνες. Το 2022, η νομοθετική εξουσία ψήφισε ένα νομοσχέδιο που απαιτούσε εγγύηση από τους κατασκευαστές έργων ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, αλλά οι λεπτομέρειες αυτού δεν έχουν δημοσιευτεί, αφήνοντας νέα έργα σε εκκρεμότητα, δήλωσε ο βουλευτής Μπρετ Γκέιμαν, υποστηρικτής του νέου νομοσχεδίου.
«Κανένα υπάρχον έργο εδώ δεν απαιτούσε απόσυρση, εκτός εάν αυτό αποτελεί μέρος ιδιωτικής σύμβασης με έναν ιδιοκτήτη γης», είπε.
Ένας μικρός αριθμός ηλιακών πάνελ βρίσκει ακόμη και δευτερογενή αγορά σε μέρη όπως η Αϊτή, η Ζιμπάμπουε και αλλού, είπε ο Κλαρκ. Ομάδες όπως η Brighten Haiti, η οποία δεν απάντησε σε αίτημα για σχολιασμό, μεταφέρουν αντικαταστημένα πάνελ που εξακολουθούν να έχουν κάποια ζωή μέσα τους σε αυτό το φτωχό νησί, αν και ορισμένοι είπαν ότι αυτό ισοδυναμεί με λανθασμένη φιλανθρωπία.
«Είναι στην πραγματικότητα ένας ‘ωραίος’ τρόπος απόρριψης», είπε ο Τάο. «Επειδή αυτά τα μέρη δεν έχουν ιδέα τι να κάνουν με αυτά στο τέλος».
Όλα αυτά τα ζητήματα αντισταθμίζονται από τις μειώσεις εκπομπών άνθρακα που αντιπροσωπεύει η ανανεώσιμη ενέργεια, σύμφωνα με άλλους ειδικούς. Ο Πωλ Γκάιπ, αναλυτής ενέργειας με έδρα την Καλιφόρνια και υποστηρικτής της αιολικής ενέργειας, δήλωσε ότι οι ανησυχίες για τα ανανεώσιμα απόβλητα είναι υπερβολικές και προωθούνται από τους εχθρούς των στόχων NetZero.
«Τα ηλιακά πάνελ είναι ως επί το πλείστον γυαλί, επομένως το γυαλί είναι εύκολο να ανακυκλωθεί», είπε. «Οι ανεμογεννήτριες είναι ως επί το πλείστον μέταλλο. Και πάλι, είναι εύκολο να ανακυκλωθούν. Το μεγαλύτερο μέρος της ανησυχίας για την ανακύκλωση είναι ο φόβος, η αβεβαιότητα και η αμφιβολία από τους συνήθεις υπόπτους».
Είναι αλήθεια ότι οι τουρμπίνες, οι οποίες έχουν διάρκεια ζωής περίπου δύο δεκαετίες, είναι ως επί το πλείστον μεταλλικές, αλλά παρόλα αυτά παρουσιάζουν τα δικά τους προβλήματα στο τέλος του κύκλου ζωής τους. Ενώ το μεγαλύτερο μέρος τους μπορεί να είναι ανακυκλώσιμο, η αποσύνθεση και η μεταφορά των γιγαντιαίων κατασκευών στην ξηρά ή στην ανοιχτή θάλασσα απαιτεί τεράστια εργασία — και ενέργεια. Οι χιλιάδες τόνοι σκυροδέματος που αποτελούν τις βάσεις τους πιθανότατα θα παραμείνουν στο έδαφος ή στον πυθμένα του ωκεανού με κάποια μορφή για δεκαετίες, σύμφωνα με τον Μιλς και άλλους.
Οι λεπίδες στις μεγάλες τουρμπίνες σήμερα μπορούν να έχουν μήκος όσο ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, και οι κατασκευές είναι ίσες με 10όροφα κτίρια, με αυτές που βρίσκονται στην ανοιχτή θάλασσα να βρίσκονται σε μια πλάκα του πυθμένα του ωκεανού τόσο μεγάλη όσο ένα οικοδομικό τετράγωνο.
«Αυτά τα υπεράκτια πράγματα δεν είναι ανανεώσιμα και δεν είναι καθαρά — μεταφέρονται φορτία εξοπλισμού με βάρκες στα εργοτάξια για την κατασκευή και τη συντήρησή τους, και θα χρειαστούν φορτία σκαφών για να τα επαναφέρετε όλα πίσω», δήλωσε ο Ρόμπιν Σάφερ της Protect Our Coasts, μιας ομάδας βάσης που άρχισε να αγωνίζεται για ένα υπεράκτιο έργο που έχει ναυαγήσει έκτοτε στο Νιου Τζέρσεϊ.
Επιπλέον, οι πτωχεύσεις μεταξύ ευρωπαϊκών εταιρειών έχουν αρχίσει να αμαυρώνουν το τοπίο των ανανεώσιμων αιολικών πάρκων, όπως σίγουρα και οι πύργοι, μια τάση που θα μπορούσε να συνεχιστεί ή να επιταχυνθεί καθώς η κυβέρνηση Τραμπ θα σταματήσει την ομοσπονδιακή στρόφιγγα.
«Η κυβέρνηση απαλλάχθηκε από την ευθύνη διαμορφώνοντας τις πολιτικές της γύρω από τον ακτιβισμό για το κλίμα», δήλωσε ο Σάφερ. «Δεν καταβάλλουν χρήματα μεσεγγύησης για τον παροπλισμό και κάποιος θα πρέπει να έρθει και να τους αφαιρέσει, αλλιώς θα κοιτάμε αυτούς τους σάπιους πύργους στον ωκεανό».
Τα πτερύγια είναι τόσο μεγάλα που συνήθως σπάνε σε τρία κομμάτια όταν αποσύρονται, και τα γιγάντια κομμάτια από φάιμπεργκλας, ρητίνη και σύνθετα υλικά καταλήγουν σε χώρους υγειονομικής ταφής ή αποθήκες.
Υπάρχουν ήδη ιστορίες τρόμου για δήμους που αντιμετωπίζουν προβλήματα απόσυρσης. Πόλεις όπως το Sweetwater του Τέξας, το οποίο για πολλά χρόνια ήταν η κορυφαία πολιτεία στην αιολική ενέργεια, έχουν δει συμβόλαια ανακύκλωσης ανεμογεννητριών να αγνοούνται. Η Global Fiberglass Solutions, μία από τις εταιρείες που χειρίζονται τέτοιες συμβάσεις, δεν απάντησε σε αιτήματα για σχόλια.
«Δεν μπορείτε να επαναχρησιμοποιήσετε ανεμογεννήτριες, και τώρα υπάρχουν χιλιάδες πτερύγια που απλώς κάθονται εκεί ήδη σε αποθήκες», είπε ο Ίσαακ. «Είναι μια περιβαλλοντική καταστροφή».
Από το RealClearInvestigations
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
