Το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (ΚΚΚ) έχει χρησιμοποιήσει διάφορες μορφές ολοκληρωτικού πολέμου στις προσπάθειές του να ανατρέψει τη Δημοκρατία της Κίνας (ROC), η οποία είχε επικεφαλής τον Τσιανγκ Κάι-σεκ από το 1928 έως το 1949.
Αφού ηττήθηκε από τις κομμουνιστικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια του κινεζικού Εμφυλίου Πολέμου, η εθνικιστική κυβέρνηση της ROC υποχώρησε στην Ταϊβάν το 1949, όπου παραμένει μέχρι σήμερα ως το κυβερνών σώμα του νησιωτικού έθνους.
Χρήση πολιτών ως ανθρώπινες ασπίδες στον πόλεμο
Ορισμένες πηγές υποστηρίζουν ότι κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου της δεκαετίας του 1940, το ΚΚΚ ανάγκαζε άοπλους πολίτες – συχνά μεγάλες ομάδες ηλικιωμένων αγροτών – να βαδίζουν μπροστά από τα στρατεύματά του ως ανθρώπινες ασπίδες. Αυτή η σκληρή τακτική έθετε τις εθνικιστικές δυνάμεις, τον επίσημο στρατό της Δημοκρατίας της Κίνας, σε δύσκολα ηθικά διλήμματα. Απρόθυμοι να πυροβολήσουν τους συμπατριώτες τους, τα εθνικιστικά στρατεύματα συχνά δίσταζαν ή αρνούνταν να ανταποδώσουν τα πυρά, επιτρέποντας στο ΚΚΚ να αποκτήσει εύκολα το πάνω χέρι στο πεδίο της μάχης.
Αυτά τα οδυνηρά γεγονότα απεικονίζονται έντονα σε έργα όπως το «Μεγάλο Ποτάμι, Μεγάλη Θάλασσα – Ανείπωτες Ιστορίες του 1949» της καταξιωμένης Ταϊβανής συγγραφέως Λουνγκ Γινγκ-τάι (Lung Ying-tai) και το «Οι Τρεις Απελευθερώσεις μου», ένα προσωπικό δοκίμιο του αείμνηστου Μα Σεν (Ma Sen), διακεκριμένου λογοτεχνικού κριτικού και συγγραφέα που πέρασε τα τελευταία του χρόνια στον Καναδά.
Ο στρατηγός Χου Λιεν των εθνικιστικών δυνάμεων είχε γίνει μάρτυρας τέτοιων φρικαλεοτήτων. Μοιράστηκε μια ανατριχιαστική αφήγηση με τον φίλο του, Χο Τζιαχουά, ο οποίος έγραψε για αυτή τη συζήτηση. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ming Pao Monthly του Χονγκ Κονγκ, το 1989.
«Τότε, όταν πολεμούσα τις κομμουνιστικές δυνάμεις στα βουνά Ιμένγκ, είδα με τα ίδια μου τα μάτια πώς ανάγκαζαν τους πολίτες να ορμήσουν μπροστά, κρατώντας δύο χειροβομβίδες», αφηγείται ο Χου, σύμφωνα με τον Χο. «Τα στρατεύματά μας άνοιξαν πυρ με πολυβόλα, αλλά αυτοί που σκοτώθηκαν ήταν όλοι πολίτες. Φυσικά, δεν αντέχαμε να συνεχίσουμε να πυροβολούμε… θα προτιμούσαμε να αποδεχτούμε την ήττα.»
Ο ιστορικός Σιν Χαονιέν, που ζει στις ΗΠΑ, μοιράστηκε μια παρόμοια αφήγηση κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας διαλέξεων σε περισσότερες από 20 πόλεις το 2005. Αναφέρθηκε στη μαρτυρία ενός αποστράτου αξιωματικού από τη Στρατιωτική Περιοχή Τζινάν του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΛΑΣ), ο οποίος αποκάλυψε αυτό που ονόμασε αλήθεια πίσω από τη νίκη του ΚΚΚ επί της επίλεκτης 74ης Μεραρχίας του Εθνικιστικού Στρατού κατά τη Μάχη του Μενγκλιανγκού.
Σύμφωνα με τον απόστρατο αξιωματικό, η αρχική επίθεση του ΚΚΚ στη θέση Μενγκλιανγκού – που βρίσκεται στην πλαγιά ενός λόφου – αντιμετωπίστηκε με σφοδρά πυρά από τις εθνικιστικές δυνάμεις. Αλλά προς έκπληξη των στρατιωτών, οι πρώτες γραμμές της προελαύνουσας φάλαγγας αποτελούνταν από ηλικιωμένους πολίτες, άνδρες και γυναίκες. Τα εθνικιστικά στρατεύματα σταμάτησαν αμέσως τα πυρά.
Στο δεύτερο κύμα, παιδιά ηγήθηκαν της επίθεσης. Και πάλι, οι εθνικιστές κατέβασαν τα όπλα τους. Εκμεταλλευόμενες αυτή τη στιγμή δισταγμού, οι δυνάμεις του ΚΚΚ προέλασαν, αλλά τελικά απωθήθηκαν.
Στη συνέχεια ήρθε το τρίτο κύμα: Όσοι βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή κρατούσαν λευκά σεντόνια. Ακριβώς τη στιγμή που τα εθνικιστικά στρατεύματα ετοιμάζονταν να πυροβολήσουν, τα σεντόνια πετάχτηκαν στην άκρη, αποκαλύπτοντας μια ομάδα γυμνών νεαρών γυναικών. Οι στρατιώτες έριξαν ξανά τα τουφέκια τους.
Σύμφωνα με την αφήγηση του απόστρατου αξιωματικού, οι ηλικιωμένοι πολίτες που χρησιμοποιήθηκαν στο πρώτο κύμα ήταν αυτοί που χαρακτηρίστηκαν από το ΚΚΚ ως γαιοκτήμονες, πλούσιοι αγρότες και αντεπαναστάτες. Χαρακτηρισμένοι ως ‘ταξικοί εχθροί’, η ζωή τους θεωρούνταν αναλώσιμη. Το δεύτερο κύμα αποτελούνταν από ανήλικα αγόρια και κορίτσια, τα παιδιά και τα εγγόνια εκείνων των ‘ταξικών εχθρών’. Η τρίτη ομάδα, οι νεαρές γυναίκες, ήταν κόρες και νύφες τέτοιων οικογενειών.
Ολόκληρη η 74η Μεραρχία τελικά καταστράφηκε. Ο διοικητής της, στρατηγός Τζανγκ Λινγκφού, ήταν παρασημοφορημένος ήρωας του πολέμου κατά της Ιαπωνίας. Ο Εθνικιστικός Στρατός δήλωσε ότι αυτοκτόνησε, ισχυριζόμενος ότι άφησε σημείωμα αυτοκτονίας, ενώ το ΚΚΚ δήλωσε ότι στρατιώτες του ΛΑΣ τον σκότωσαν.
Αρκετοί εξέχοντες συγγραφείς – συμπεριλαμβανομένων των Λουνγκ, Μα και Χο – και πολιτικές προσωπικότητες όπως ο Λιάνγκ Σου-γιουνγκ, πρώην πρόεδρος του Νομοθετικού Γιουάν [Κοινοβουλίου] της Ταϊβάν, έχουν τεκμηριώσει την ευρεία χρήση αμάχων ως ‘κρέας για τα κανόνια’ από το ΚΚΚ στα γραπτά τους. Οι αφηγήσεις τους βοηθούν να καταδειχθεί ότι αυτές οι τακτικές δεν ήταν μεμονωμένες πράξεις που πραγματοποιήθηκαν από λίγους αδίστακτους διοικητές, αλλά μάλλον μια υπολογισμένη και ευρέως χρησιμοποιούμενη στρατηγική εντός του ΛΑΣ.
Το 1948, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Τσάνγκτσουν, μιας μεγάλης πόλης στη βορειοανατολική Κίνα, η ίδια λογική της ανθρωποθυσίας για τη νίκη εφαρμόστηκε: για να εξαντλήσουν τα αποθέματα τροφίμων της πόλης και να αναγκάσουν την παράδοση της εθνικιστικής φρουράς, οι κομμουνιστικές δυνάμεις περικύκλωσαν πλήρως την Τσάνγκτσουν, σφραγίζοντάς την τόσο σφιχτά που κανένας άμαχος δεν μπορούσε να δραπετεύσει.
Μετά από πέντε μήνες αποκλεισμού, οι εθνικιστές υπερασπιστές τελικά παραδόθηκαν. Η Τσάνγκτσουν, κάποτε μια ακμάζουσα πόλη, είχε μετατραπεί σε ένα άψυχο κέλυφος. Από τους αρχικούς 500.000-800.000 κατοίκους, μόνο 170.000 επέζησαν – ένας ελάχιστος αριθμός, που καταγράφεται στο βιβλίο της Λουνγκ, «Big River, Big Sea» (2009).
Το κομμουνιστικό φάντασμα
Ό,τι έχει περιγραφεί μέχρι στιγμής είναι απλώς ένα μικρό κλάσμα του δόγματος και της πρακτικής του ολοκληρωτικού πολέμου που διεξάγει το ΚΚΚ.
Από τότε που κατέλαβε την εξουσία, το ΚΚΚ έχει αναδείξει αυτήν την έννοια σε κυβερνητική αρχή – αναπτύσσοντάς τη για να καταστείλει τους πολιτικούς του αντιπάλους, να εκδιώξει Κινέζους πολίτες και να διαλύσει τις παραδοσιακές πεποιθήσεις, την ηθική και τις αξίες εντός της χώρας.
Σε διεθνές επίπεδο, το ΚΚΚ χρησιμοποιεί ολοκληρωτικό πόλεμο για να διαδώσει την ιδεολογική του επιρροή και αφήγηση μέσω πολιτικής ανατροπής, κατασκοπείας, κυβερνοεπιθέσεων και εκστρατειών ψυχολογικού, οικονομικού, τεχνολογικού και βιολογικού πολέμου.
Κάθε σημαντική δραστηριότητα του ΚΚΚ φέρει το σημάδι του ολοκληρωτικού πολέμου.
Το βιβλίο του 1999 «Ολοκληρωτικός Πόλεμος» απηχεί, σχεδόν αυτολεξεί, τον ριζοσπαστικό σκοπό που διακηρύσσεται στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο: «Οι Κομμουνιστές απεχθάνονται να κρύβουν τους στόχους τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να επιτευχθούν μόνο με τη βίαιη ανατροπή όλων των υπαρχουσών κοινωνικών συνθηκών».
Αυτό σημαίνει ότι οι θεμελιώδεις πυλώνες της ανθρώπινης κοινωνίας – ηθική, ηθική, κράτος δικαίου, οικονομικά συστήματα και υγιείς κοινωνικές σχέσεις – θεωρούνται όλοι από το ΚΚΚ ως στόχοι προς εξάλειψη. Επιδιώκοντας αυτόν τον στόχο, το Κόμμα χρησιμοποιεί κάθε δυνατό μέσο, χωρίς περιορισμούς από το νόμο, την ηθική ή τη συνείδηση.
Ο απεριόριστος πόλεμος δεν είναι απλώς μια τακτική για το ΚΚΚ – είναι ενσωματωμένος στο ιδεολογικό του DNA: μια βαθιά ριζωμένη εχθρότητα προς την ηθική και πολιτισμική τάξη της ανθρωπότητας.
Υπό αυτό το πρίσμα, το ΚΚΚ μοιάζει με πολεμική μηχανή, με το πολιτικό του σύστημα, τον βιομηχανικό μηχανισμό και τους πολιτιστικούς μηχανισμούς του να βρίσκονται μόνιμα σε πολεμική λειτουργία.
Μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, η Δύση κατέληξε πρόωρα στο συμπέρασμα ότι ο κομμουνισμός είχε αποτύχει και πολλοί πίστευαν ότι η κομμουνιστική Κίνα μεταρρυθμιζόταν και ενσωματώνονταν στο σύστημα της ελεύθερης αγοράς. Η ιδεολογική αντιπαράθεση δεν θεωρούνταν πλέον κεντρική στην παγκόσμια πολιτική. Αυτός ο στρατηγικά λανθασμένος υπολογισμός είχε τελικά μεγάλο κόστος, καθώς το ΚΚΚ έχει αρχίσει να επιβάλει ανοιχτά τη δύναμή του και δεν κρύβει πλέον την εχθρότητά του. Πρέπει να αντλήσουμε ένα σημαντικό μάθημα από αυτήν την κατάσταση.
Το ΚΚΚ δεν είναι μια συνηθισμένη δικτατορία – είναι ένα καθεστώς που διαστρεβλώνεται και καθοδηγείται από το κομμουνιστικό φάσμα, απελευθερώνοντας δυνάμεις που είναι αντιθρησκευτικές και αντιανθρώπινες μέσω του απόλυτου ελέγχου του επί της κινεζικής κοινωνίας.
του Χουί Χουγιού
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
