Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο το νέο βιβλίο της συγγραφικής ομάδας των «Εννέα Σχολίων πάνω στο Κομμουνιστικό Κόμμα»: «Πώς το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας»
Πίνακας περιεχομένων
Εισαγωγή
1. Παγκοσμιοποίηση και κομμουνισμός
2. Οικονομική παγκοσμιοποίηση
α. Οι αποσταθεροποιητικές επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης
β. H παγκοσμιοποίηση διευκολύνει την εξάπλωση της κομμουνιστικής ιδεολογίας
γ. Δυτικός καπιταλισμός: Τρέφοντας το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας
3. Πολιτική παγκοσμιοποίηση
α. Επέκταση της κομμουνιστικής πολιτικής δύναμης μέσω του ΟΗΕ
β. Υπονόμευση των ανθρωπιστικών ιδεωδών των ΗΕ
γ. Προώθηση των κομμουνιστικών πολιτικών ιδεών παγκοσμίως
δ. Παγκόσμια διακυβέρνηση και ολοκληρωτισμός
4. Πολιτιστική παγκοσμιοποίηση: Ένα μέσο διαφθοράς της ανθρωπότητας
α. Καταστροφή των πολιτιστικών παραδόσεων του κόσμου
β. Ο Ρόλος του ΟΗΕ στη διάδοση εκφυλισμένων αξιών
5. Υπεράσπιση της εθνικής κληρονομιάς και των παγκόσμιων αξιών
Παραπομπές
* * * * *
Σήμερα, οι σύγχρονες μεταφορές, οι τηλεπικοινωνίες και τα ψηφιακά δίκτυα έχουν συρρικνώσει γεωγραφικές περιοχές και έχουν εξαλείψει όρια που υπήρχαν για χιλιάδες χρόνια. Ο κόσμος έχει γίνει μικρότερος και ο αριθμός των αλληλεπιδράσεων και των ανταλλαγών μεταξύ των χωρών είναι πρωτοφανής. Αυτή η ενίσχυση της παγκόσμιας συνεργασίας είναι ένα φυσικό αποτέλεσμα της τεχνολογικής ανάπτυξης, της επέκτασης της παραγωγής και της μετανάστευσης. Αυτό το είδος παγκοσμιοποίησης είναι το αποτέλεσμα μιας φυσικής ιστορικής διαδικασίας.
Ωστόσο, υπάρχει ένα άλλο είδος παγκοσμιοποίησης, το οποίο είναι το αποτέλεσμα των κομμουνιστικών ιδεολογιών που εκμεταλλεύονται τη φυσική διαδικασία με σκοπό να υπονομεύσουν την ανθρωπότητα. Θα ασχοληθούμε με αυτήν τη δεύτερη μορφή.
Ξεκινώντας από την Αναγέννηση, η ανθρώπινη ιστορία εισήλθε σε μια περίοδο δραματικών αλλαγών. Στα τέλη του 18ου αιώνα, η Βιομηχανική Επανάσταση αύξησε σημαντικά την παραγωγικότητα, η οποία πυροδότησε κοινωνικές αναταραχές, καθώς και βαθιές μετατοπίσεις στη φιλοσοφία και την πνευματικότητα. Καθώς η τεχνολογία προόδευε, οι υλιστικές και αθεϊστικές ιδέες έγιναν κυρίαρχες. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι απέρριπταν την παραδοσιακή ηθική και την πίστη στο θείο.
Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο, το φάντασμα του κομμουνισμού έχει μετατρέψει την παγκοσμιοποίηση σε ένα ισχυρό εργαλείο με στόχο να διαχωρίσει τους ανθρώπους από τους παραδοσιακούς πολιτισμούς και τις θρησκείες τους. Ενώ η παγκοσμιοποίηση παρέχει ευκαιρίες για διεθνή συνεργασία και κατανόηση, η κατάρρευση των ορίων μεταξύ εθνών και οικονομιών επιτρέπει στο φάντασμα να συνδυάζει τις χειρότερες πτυχές τόσο των κομμουνιστικών όσο και των μη κομμουνιστικών συστημάτων, επιδιώκοντας ευρείες πολιτικές και πολιτιστικές επιχειρήσεις για να προωθήσει την ατζέντα του σε όλο τον κόσμο. Το παγκοσμιοποιημένο οικονομικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα διευκολύνει αυτή τη διαδικασία, καθιστώντας ακόμη πιο δύσκολο για τις μεμονωμένες κοινότητες και τα έθνη να αντισταθούν στην επίθεση του κομμουνιστικού φαντάσματος.
Το βιβλίο Πώς το φάσμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο τονίζει ότι ο κομμουνισμός δεν είναι απλώς μια θεωρία, αλλά ένα κακό φάντασμα, ένα είδος οντότητας, η οποία έχοντας ως στόχο την καταστροφή της ανθρωπότητας, είναι ικανή για σχεδόν κάθε είδους μετάλλαξη που τη βοηθά να διατηρηθεί και να επεκταθεί. Από τη δεκαετία του 1990, η παγκοσμιοποίηση φαινομενικά αφορά την προώθηση της δημοκρατίας, της οικονομίας της αγοράς και του ελεύθερου εμπορίου και ως εκ τούτου έχει συναντήσει αντίθεση από πλήθος αριστερών ομάδων και προσωπικοτήτων. Αλλά αυτά τα άτομα δεν συνειδητοποιούν ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για το κομμουνιστικό φάντασμα που λειτουργεί σε ένα άλλο επίπεδο. Στόχος του κομμουνισμού δεν είναι να χρησιμοποιήσει την παγκοσμιοποίηση για να δημιουργήσει έναν καλύτερο κόσμο, αλλά να καταλάβει τον κόσμο επιβάλλοντας μια ιδεολογία παγκοσμιοποιημένου ελέγχου σε όλα τα έθνη του κόσμου.
Η θεωρία της παγκοσμιοποίησης έχει σημειώσει εκπληκτική πρόοδο σε μια ποικιλία μετώπων, ιδιαίτερα στον οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό τομέα. Ως ιδεολογική δύναμη, η παγκοσμιοποίηση έχει πολλά πρόσωπα και εκδηλώνεται με ποικίλες, ακόμη και επιφανειακά αντιφατικές μορφές – συχνά προκαλώντας νεφελώδη συναισθήματα για έναν κόσμο απαλλαγμένο από πόλεμο, φτώχεια, διακρίσεις ή εκμετάλλευση. Αλλά στην πράξη, οι μέθοδοι που προτείνονται για την επίτευξη αυτών των πραγμάτων είναι ουσιαστικά παρόμοιες με τα ουτοπικά ψέματα της κομμουνιστικής επανάστασης.
Αν και κάθε έθνος έχει τον δικό του πολιτισμό και ιστορία, οι ποικίλες παραδόσεις του περιέχουν καθολικές ηθικές αξίες κοινές σε όλη την ανθρωπότητα. Η εθνική κυριαρχία και οι πολιτιστικές παραδόσεις κάθε εθνοτικής ομάδας παίζουν σημαντικό ρόλο στην εθνική κληρονομιά και τον αυτοπροσδιορισμό και προσφέρουν συλλογική προστασία απέναντι σε διάφορες απειλές, από φυσικές καταστροφές έως στρατιωτικές εισβολές. Επιπλέον, οι εθνικοί θρύλοι και η θρησκευτική πίστη μιας εθνοτικής ομάδας βοηθούν ολόκληρο τον λαό να διατηρεί ένα αίσθημα ταυτότητας και τον προστατεύουν από τα σχέδια του φαντάσματος.
Ενώ οι οπαδοί της παγκοσμιοποίησης ισχυρίζονται ότι υπερασπίζονται τους πολιτισμούς όλων των εθνοτήτων, τα τελευταία χρόνια έχει γίνει όλο και πιο προφανές ότι αυτή η ιδεολογία στην πραγματικότητα χρησιμεύει για την ενίσχυση των αριστερών σκοπών. Αντί να υποστηρίζουν τις παραδόσεις, οι οποίες έχουν τις ρίζες τους στην πίστη και την αρετή, τα σημεία συζήτησης της παγκοσμιοποίησης τείνουν να αντικατοπτρίζουν την πολιτική ορθότητα της αριστεράς, την «κοινωνική δικαιοσύνη», την ουδετερότητα των αξιών και την απόλυτη ισότητα.
Η εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, ξεκινώντας με αυξημένα υπερεθνικά όργανα και κανονισμούς, είναι ο κύριος τελικός στόχος της παγκοσμιοποίησης. Ο σχηματισμός μιας παγκόσμιας υπερκυβέρνησης θα έφερνε τον κομμουνισμό σε απόσταση αναπνοής από την επίτευξη των στόχων του για την εξάλειψη των δικαιωμάτων ιδιωτικής ιδιοκτησίας, των κυρίαρχων κρατών, των διακριτών φυλών και του παραδοσιακού πολιτισμού κάθε έθνους.
1. Παγκοσμιοποίηση και κομμουνισμός
Ο Καρλ Μαρξ δεν ανέφερε την έννοια του παγκοσμιοποίησης στα γραπτά του – αντ’ αυτής χρησιμοποίησε τον όρο «παγκόσμια ιστορία», ο οποίος έχει παρόμοιες έννοιες. Στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, ο Μαρξ και ο Φρήντριχ Ένγκελς ισχυρίστηκαν ότι η παγκόσμια επέκταση του καπιταλισμού αναπόφευκτα θα παρήγαγε μια τεράστια προλεταριακή (εργατική) τάξη στις βιομηχανικές χώρες και ότι μια προλεταριακή επανάσταση σύντομα θα σάρωνε τον κόσμο, ανατρέποντας τον καπιταλισμό και επιτυγχάνοντας τον κομμουνιστικό «παράδεισο». Οι δύο συγγραφείς έγραψαν επίσης: «Το προλεταριάτο μπορεί επομένως να υπάρχει μόνο κοσμοϊστορικά, όπως ακριβώς ο κομμουνισμός, η δραστηριότητά του μπορεί να έχει μόνο μια ‘κοσμοϊστορική’ ύπαρξη». [1] Δηλαδή, η πραγματοποίηση του κομμουνισμού εξαρτάται από την ανάληψη κοινής δράσης από το προλεταριάτο σε όλο τον κόσμο – η κομμουνιστική επανάσταση πρέπει να είναι ένα παγκόσμιο κίνημα.
Αργότερα, ο Βλαντίμιρ Λένιν τροποποίησε το δόγμα του Μαρξ και πρότεινε ότι η παγκόσμια επανάσταση θα μπορούσε να ξεκινήσει στη Ρωσία, παρά τον κυρίως αγροτικό χαρακτήρα της ρωσικής κοινωνίας εκείνης της εποχής. Το 1919, οι Σοβιετικοί κομμουνιστές ίδρυσαν την Κομμουνιστική Διεθνή στη Μόσχα, με παραρτήματα σε περισσότερες από εξήντα χώρες. Ο Λένιν δήλωσε ότι ο στόχος της Κομμουνιστικής Διεθνούς ήταν η εγκαθίδρυση μιας Παγκόσμιας Σοβιετικής Δημοκρατίας. [2]
Ο Ιωσήφ Στάλιν, ο Σοβιετικός ηγέτης που διαδέχθηκε τον Λένιν, ήταν γνωστός για την προσωρινή πολιτική του «σοσιαλισμού σε μία χώρα», αλλά πρότεινε αρκετούς στόχους της κομμουνιστικής παγκόσμιας επανάστασης στο βιβλίο του Μαρξισμός και το Εθνικό Ζήτημα. Ο Αμερικανός στοχαστής Τζ. Έντουαρντ Γκρίφφιν συνόψισε τα σημεία του Στάλιν ως εξής:
- Σύγχυση, αποδιοργάνωση και καταστροφή των δυνάμεων του καπιταλισμού σε όλο τον κόσμο.
- Σύνδεση όλων των εθνών σε ένα ενιαίο παγκόσμιο σύστημα οικονομίας.
- Εξαναγκασμός των προηγμένων χωρών να παρέχουν παρατεταμένη οικονομική βοήθεια στις υπανάπτυκτες χώρες.
- Διαίρεση του κόσμου σε περιφερειακές ομάδες ως μεταβατικό στάδιο προς την ολοκληρωτική παγκόσμια διακυβέρνηση. Οι πληθυσμοί θα εγκαταλείψουν πιο εύκολα την εθνική τους αφοσίωση για μια αόριστη περιφερειακή αφοσίωση παρά για μια παγκόσμια εξουσία. Αργότερα, οι περιφερειακές εξουσίες [όπως το ΝΑΤΟ, SEATO και ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών] μπορούν να οδηγηθούν σε μια ενιαία παγκόσμια δικτατορία του προλεταριάτου. [3]
Ο Ουίλλιαμ Ζ. Φόστερ, πρώην εθνικός πρόεδρος του Κομμουνιστικού Κόμματος ΗΠΑ, έγραψε: «Ένας κομμουνιστικός κόσμος θα είναι ένας ενοποιημένος, οργανωμένος κόσμος. Το οικονομικό σύστημα θα είναι ένας μεγάλος οργανισμός, βασισμένος στην αρχή του σχεδιασμού που τώρα ανατέλλει στην ΕΣΣΔ. Η αμερικανική σοβιετική κυβέρνηση θα είναι ένα σημαντικό τμήμα αυτής της παγκόσμιας κυβέρνησης». [4]
Από τις πράξεις του Μαρξ, του Λένιν, του Στάλιν και του Φόστερ μέχρι την «κοινότητα του ανθρώπινου πεπρωμένου» που πρότεινε η ηγεσία της κομμουνιστικής Κίνας, είναι φανερό ότι οι κομμουνιστές δεν είναι ικανοποιημένοι με την άσκηση εξουσίας σε λίγες μόνο χώρες. Ο κομμουνισμός, σε όλες τις μορφές του, είναι αποφασισμένος να κυριαρχήσει στον κόσμο.
Η προλεταριακή παγκόσμια επανάσταση απέτυχε να πραγματοποιηθεί με τη μορφή που οραματίστηκε ο Μαρξ. Οι καπιταλιστικές κοινωνίες τις οποίες θεωρούσε απελπισμένες και ετοιμοθάνατες , ήταν ευημερούσες και άνθιζαν χάρη στους θεσμούς της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και του κράτους δικαίου. Με την κατάρρευση του σοβιετικού και ανατολικοευρωπαϊκού κομμουνιστικού μπλοκ και την υιοθέτηση των αρχών της αγοράς από το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας, φάνηκε ότι ο ελεύθερος κόσμος είχε θριαμβεύσει επί του κομμουνισμού. Αλλά το κομμουνιστικό φάντασμα κρύβεται πίσω από διάφορα δόγματα και κινήματα καθώς διαβρώνει, διεισδύει και μεταγγίζει κομμουνιστικά στοιχεία σε κάθε γωνιά του κόσμου. Ο σοσιαλισμός – το πρωταρχικό στάδιο του κομμουνισμού – κερδίζει έδαφος διεθνώς, αξιοποιώντας τις αποσταθεροποιητικές πτυχές που προκαλούνται από την παγκοσμιοποίηση και τους παράγοντές της.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι αριστερές δυνάμεις στις ευρωπαϊκές χώρες συνέχισαν να αναπτύσσονται. Η Σοσιαλιστική Διεθνής, η οποία υποστήριζε τον δημοκρατικό σοσιαλισμό, περιελάμβανε πολιτικά κόμματα από περισσότερες από εκατό χώρες. Αυτά τα κόμματα ήταν στην εξουσία σε διάφορες χώρες και εξαπλώθηκαν στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, προωθώντας πολιτικές γενναιόδωρης κοινωνικής πρόνοιας, υψηλής φορολογίας και αυξημένης κρατικής ιδιοκτησίας.
Η παγκοσμιοποίηση έχει υποβαθμίσει τη βιομηχανία των ΗΠΑ, έχει συρρικνώσει τη μεσαία τάξη, έχει προκαλέσει στασιμότητα στα εισοδήματα, έχει πολώσει τους πλούσιους και τους φτωχούς και έχει προκαλέσει ρήγματα στην κοινωνία. Αυτό έχει βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό την αύξηση της δημοτικότητας της αριστεράς και του σοσιαλισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες και έχει μετατοπίσει το παγκόσμιο πολιτικό φάσμα έντονα προς τα αριστερά την τελευταία δεκαετία περίπου. Οι αριστερές δυνάμεις καλλιεργούν το αίσθημα κατά της παγκοσμιοποίησης, ρίχνοντας την ευθύνη για τα δεινά του κόσμου στον καπιταλισμό και υποστηρίζοντας σοσιαλιστικές πολιτικές.
Μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, αντι-παραδοσιακές τάσεις διείσδυσαν στην ανάπτυξη της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, με στόχο την υπονόμευση της κυριαρχίας των οικονομικών θεμελίων κάθε χώρας. Η ανθρώπινη απληστία, κάποτε περιορισμένη και διαχειριζόμενη εντός των κοινοτήτων, διεθνοποιήθηκε και έτσι έγινε μια ισχυρή παγκόσμια δύναμη. Τις τελευταίες δεκαετίες, οι δυτικές οικονομικές δυνάμεις μετατόπισαν τον πλούτο – που είχε συσσωρεύσει η κοινωνία σε διάστημα αρκετών εκατοντάδων ετών – για να οικοδομήσουν γρήγορα την οικονομία της ηπειρωτικής Κίνας μετά τις μεταρρυθμίσεις της αγοράς του ΚΚΚ. Το ΚΚΚ χρησιμοποίησε αυτές τις επενδύσεις για να στηρίξει το καθεστώς του, ενώ παράλληλα δέσμευσε ξένες επιχειρήσεις και ηγέτες στο διεφθαρμένο σύστημά του.
Ως επικεφαλής των κομμουνιστικών δυνάμεων στον κόσμο σήμερα, το ΚΚΚ στοχεύει στην οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής οικονομικής υπερδύναμης, ενισχύοντας παράλληλα τα αριστερά και κομμουνιστικά κόμματα σε όλο τον κόσμο. Το ολοκληρωτικό του σύστημα ανέτρεψε τους κανόνες του κανονικού εμπορίου και σκοπεύει να χρησιμοποιήσει τον πλουτισμό που απέκτησε από τις δημοκρατικές ελεύθερες αγορές για να τις οικειοποιηθεί και να τις ανατρέψει εκ των έσω. Η οικονομική ισχύς του ΚΚΚ έχει ενδυναμώσει και τις πολιτικές και στρατιωτικές του φιλοδοξίες, καθώς προσπαθεί να εξαγάγει το αυταρχικό κομμουνιστικό του μοντέλο σε όλον τον κόσμο. Κοιτάζοντας την παγκοσμιοποιημένη στρατηγική του ΚΚΚ από την οπτική γωνία του Μαρξ, του Λένιν και του Στάλιν, ο σημερινός κόσμος έχει πολλές από τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την κομμουνιστική επανάσταση.
2. Οικονομική παγκοσμιοποίηση
Η οικονομική παγκοσμιοποίηση αναφέρεται στην ενοποίηση των αλυσίδων του παγκόσμιου κεφαλαίου, παραγωγής και εμπορίου που ξεκίνησε στις δεκαετίες του 1940 και του 1950, ωρίμασε στις δεκαετίες του 1970 και του 1980 και έγινε παγκόσμιος κανόνας τη δεκαετία του 1990. Οι διεθνείς οργανισμοί και οι εταιρείες ήταν οι κινητήριες δυνάμεις, καθώς απαιτούσαν τη χαλάρωση των κανονισμών και των ελέγχων για να επιτρέψουν την ελεύθερη ροή κεφαλαίων και αγαθών.
Επιφανειακά, η οικονομική παγκοσμιοποίηση προωθήθηκε από τις δυτικές χώρες για την εξάπλωση του καπιταλισμού σε όλο τον κόσμο, ωστόσο έχει γίνει όχημα για το κομμουνιστικό φάσμα. Συγκεκριμένα, η παγκοσμιοποίηση έχει οδηγήσει τις δυτικές χώρες να παρέχουν οικονομική υποστήριξη στο κινεζικό καθεστώς, δημιουργώντας μια αμοιβαία εξάρτηση μεταξύ της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς και της σοσιαλιστικής ολοκληρωτικής οικονομίας του ΚΚΚ. Με αντάλλαγμα οικονομικά οφέλη, η Δύση θυσιάζει τη συνείδησή της και τις καθολικές αξίες της, ενώ το κομμουνιστικό καθεστώς επεκτείνει τον έλεγχό του μέσω οικονομικού καταναγκασμού.
α. Οι αποσταθεροποιητικοί παράγοντες της παγκοσμιοποίησης
Μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, συμφωνίες κρατών και κανονισμοί έχουν διαμορφωθεί στη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, ειδικά στην παγκοσμιοποίηση των εθνικών οικονομιών. Στην επιφάνεια, αυτό φαίνεται να είναι μια εξάπλωση του καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς. Αλλά στην πραγματικότητα, η τάση εργάζεται προς ένα ενοποιημένο σύστημα οικονομικού ελέγχου, ικανό για έκδοση εντολών προς προσδιορισμό της μοίρας των επιχειρήσεων σε πολλές χώρες. Αφότου αυτή η διεθνής οικονομική τάξη καθιερώθηκε, η τάση των ανεπτυγμένων χωρών να δίνουν μακροχρόνια οικονομική βοήθεια σε αναπτυσσόμενες χώρες επίσης διαμορφώθηκε – σε συμφωνία με τον τρίτο στόχο του Στάλιν που προαναφέρθηκε.
Όσον αφορά την παροχή οικονομικής βοήθειας, οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, συνήθως εφαρμόζουν μακροοικονομικό παρεμβατισμό, ο οποίος δεν είναι μόνο αυταρχικός αλλά υπονομεύει και την ελεύθερη αγορά. Αγνοεί επίσης τις κοινωνικές, πολιτιστικές και ιστορικές συνθήκες της χώρας-αποδέκτη. Το αποτέλεσμα είναι η μειωμένη ελευθερία και εθνική κυριαρχία, καθώς και ο μεγαλύτερος κεντρικός οικονομικός έλεγχος. Ο Αμερικανός ακαδημαϊκός Τζέημς Μπόβαρντ έγραψε ότι η Παγκόσμια Τράπεζα «έχει προωθήσει σε μεγάλο βαθμό την κρατικοποίηση των οικονομιών του Τρίτου Κόσμου και έχει αυξήσει τον πολιτικό και γραφειοκρατικό έλεγχο στις ζωές των φτωχότερων των φτωχών». [5]
Η οικονομική παγκοσμιοποίηση έχει επίσης συμβάλει στην ανάπτυξη μιας ομοιογενούς παγκόσμιας κουλτούρας, οδηγώντας σε ευρεία ομοιομορφία στις καταναλωτικές τάσεις και σε ενοποιημένους μηχανισμούς παραγωγής και κατανάλωσης. Πολλές μικρές επιχειρήσεις και εκείνες που συνδέονται με τοπικές εθνοτικές ομάδες έχουν απλώς εξαλειφθεί από το κύμα της παγκοσμιοποίησης. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι έχουν χάσει το περιβάλλον ή τα κίνητρα για να ασχολούνται ελεύθερα με το εμπόριο εντός των συνόρων τους.
Καθώς οι εξελίξεις στις επικοινωνίες και τα ταξίδια προήγαγαν τη διασύνδεση του κόσμου, φαινόταν ότι η παγκοσμιοποίηση θα προσέφερε οικονομική ευημερία και δημοκρατικές αξίες σε ολόκληρο το παγκόσμιο χωριό. Σε πολλές περιπτώσεις, έχει συμβεί το αντίθετο.
Οι αναπτυσσόμενες χώρες γίνονται τελικά μέρος μιας παγκόσμιας αλυσίδας παραγωγής, η οποία οδηγεί στην αποδυνάμωση της οικονομικής τους κυριαρχίας και, σε ορισμένες περιπτώσεις, στην κατάρρευση του κράτους. Ορισμένες χώρες επιβαρύνονται με χρέη και την ανάγκη να ανταποκριθούν στις αποπληρωμές, διαρρηγνύοντας ουσιαστικά τα θεμέλια της ελεύθερης καπιταλιστικής οικονομίας σε αυτές τις χώρες.
Η παγκοσμιοποίηση αποδυναμώνει τις αναπτυσσόμενες χώρες και με άλλους τρόπους. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η Τζαμάικα άνοιξε τις αγορές της και άρχισε να εισάγει μεγάλες ποσότητες φθηνού γάλακτος. Αυτό έκανε το γάλα πιο προσιτό σε περισσότερους ανθρώπους, αλλά οδήγησε επίσης τους τοπικούς γαλακτοπαραγωγούς σε πτώχευση, καθώς δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν την υπερπληθώρα των φθηνών εισαγωγών. Το Μεξικό είχε παλιότερα πολλά εργοστάσια ελαφράς βιομηχανίας, αλλά μετά την ένταξη του Πεκίνου στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ), οι περισσότερες από αυτές τις θέσεις εργασίας μεταφέρθηκαν στην Κίνα, η οποία θα μπορούσε να ξεπεράσει το Μεξικό σε καθαρή βιομηχανική ικανότητα και κόστος εργασίας. Κατά τη διάρκεια της ασιατικής χρηματοπιστωτικής κρίσης του 1997, η Ταϊλάνδη άνοιξε το αδύναμο χρηματοπιστωτικό της σύστημα σε διεθνείς επενδύσεις, οι οποίες έφεραν προσωρινή ευημερία. Αλλά όταν οι ξένες επενδύσεις έφυγαν, η οικονομία της Ταϊλάνδης σταμάτησε. Οι γειτονικές της χώρες επηρεάστηκαν επίσης αρνητικά.
Σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες με άφθονους φυσικούς πόρους έχουν εισρεύσει ξένες επενδύσεις, με πολύ μικρό οικονομικό όφελος όμως για τους ντόπιους. Η παγκοσμιοποίηση ισχυρίζεται ότι φέρνει τη δημοκρατία στις αναπτυσσόμενες χώρες, αλλά στην πραγματικότητα ενδυναμώνει διεφθαρμένους αξιωματούχους, ενώ το ευρύ κοινό αφήνεται να λιμοκτονεί.
Όπως δήλωσε ο καθηγητής Ντάννυ Ρόντερικ της Σχολής Διακυβέρνησης John F. Kennedy του Χάρβαρντ, η παγκοσμιοποίηση παρουσιάζει ένα ‘τρίλημμα’: «Δεν μπορούμε να επιδιώκουμε ταυτόχρονα τη δημοκρατία, την εθνική αποφασιστικότητα και την οικονομική παγκοσμιοποίηση». [6] Αυτό είναι το μοιραίο ελάττωμα της παγκοσμιοποίησης και είναι ένα χαρακτηριστικό που εκμεταλλεύεται εύκολα ο κομμουνισμός.
Τα οφέλη και οι ευκαιρίες που προσφέρει η παγκοσμιοποίηση συχνά περιορίζονται σε έναν μικρό αριθμό ελίτ. Σε πολλές χώρες, η παγκοσμιοποίηση έχει επιδεινώσει τις ανισότητες, χωρίς να φαίνονται μακροπρόθεσμες λύσεις στον ορίζοντα.
β. Η παγκοσμιοποίηση διευκολύνει την εξάπλωση της κομμουνιστικής ιδεολογίας
Η κομμουνιστική ιδεολογία της ισότητας και της διαπάλης έχουν διαδοθεί σε όλο τον κόσμο με την παγκοσμιοποίηση. Διαβρώνει την εθνική κυριαρχία, επιδεινώνει την περιφερειακή αναταραχή και εντείνει τις αρχετυπικές μαρξιστικές συγκρούσεις μεταξύ «του καταπιεστή» και «του καταπιεσμένου» που οι αριστεροί χρησιμοποιούν ως ιδεολογικά όπλα για να πολεμήσουν την ελεύθερη αγορά, την ιδιωτική ιδιοκτησία και άλλες πτυχές της «παλιάς κοινωνίας».
Η πόλωση των πλουσίων και των φτωχών που δημιουργήθηκε από την παγκοσμιοποίηση δημιουργεί έναν αυτοδιαιωνιζόμενο κύκλο. Στις δυτικές χώρες, η τεράστια εκροή θέσεων εργασίας και ολόκληρων βιομηχανιών μετέτρεψε τις κατώτερες και μεσαίες τάξεις σε θύματα της παγκοσμιοποίησης. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η μαζική εκροή κεφαλαίου και τεχνολογίας προς τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (ΛΔΚ) προκάλεσε την απώλεια εκατομμυρίων θέσεων εργασίας στον τομέα της μεταποίησης, οδηγώντας στην απώλεια βιομηχανιών και στην αύξηση της ανεργίας. Από το 2000 έως το 2011, έκλεισαν εξήντα πέντε χιλιάδες εργοστάσια και χάθηκαν 5,7 εκατομμύρια, ή το 33%, των θέσεων εργασίας στον τομέα της μεταποίησης. [7]
Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών διευρύνεται στις Ηνωμένες Πολιτείες εδώ και δεκαετίες. Τα τελευταία τριάντα χρόνια, η αύξηση του μέσου μισθού (προσαρμοσμένου στον πληθωρισμό) έχει επιβραδυνθεί, με αποτέλεσμα την εμφάνιση των εργαζόμενων φτωχών – εκείνων που εργάζονται ή αναζητούν εργασία για είκοσι επτά εβδομάδες του έτους, αλλά των οποίων το εισόδημα είναι κάτω από το επίσημο όριο φτώχειας. Το 2016, 7,6 εκατομμύρια Αμερικανοί καταμετρήθηκαν στους εργαζόμενους φτωχούς. [8]
Αυτή η πόλωση παρέχει πρόσφορο έδαφος για κομμουνιστικά και αριστερά κινήματα. Τα οικονομικά προβλήματα επηρεάζουν κάθε πτυχή της κοινωνίας, αλλά η απαίτηση για μια λύση που βασίζεται σε μια αντιληπτή άδικη κατανομή του εισοδήματος έχει οδηγήσει σε μια έξαρση της σοσιαλιστικής ιδεολογίας και του ακτιβισμού για «κοινωνική δικαιοσύνη». Εν τω μεταξύ, η επέκταση των παροχών κοινωνικής πρόνοιας έχει με τη σειρά της δημιουργήσει περισσότερες φτωχές οικογένειες, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο μειωμένης παραγωγικότητας και ατομικής εξάρτησης από το κράτος.
Από το 2000, η αριστερή ιδεολογία έχει αποκτήσει ολοένα και μεγαλύτερη επιρροή στις Ηνωμένες Πολιτείες, με τους νέους να μετατοπίζονται όλο και περισσότερο προς τα αριστερά σε κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά ζητήματα. Μέχρι τις εκλογές του 2016, ήταν εμφανής μια αυξανόμενη ζήτηση για σοσιαλισμό, μαζί με την αυξανόμενη πολιτική πόλωση. Ο αντίκτυπος της παγκοσμιοποίησης βρισκόταν πίσω από αυτές τις μετατοπίσεις σε μεγάλο βαθμό. Ταυτόχρονα, όσο μεγαλύτερες ήταν οι οικονομικές και κοινωνικές συγκρούσεις από τις οποίες φαινόταν να υποφέρουν οι δυτικές δημοκρατικές κοινωνίες τόσο πιο θριαμβευτική εμφανιζόταν η δύναμη του κομμουνισμού στην παγκόσμια σκηνή.
Χωρίς τύψεις, το κομμουνιστικό φάσμα παίζει και με τις δύο πλευρές ενός ζητήματος για να επιτύχει τους στόχους του. Έτσι, μαζί με την πρόοδο της παγκοσμιοποίησης ήρθαν και οι εκστρατείες κατά της παγκοσμιοποίησης, που σημαδεύτηκαν πρώτα από τις μεγάλης κλίμακας βίαιες διαμαρτυρίες στα τέλη του 1999 στο Σηάτλ κατά της Υπουργικής Διάσκεψης του ΠΟΕ. Τρία μεγάλης κλίμακας διεθνή συνέδρια το 2001 (η Σύνοδος Κορυφής της Αμερικής στο Κεμπέκ του Καναδά, η σύνοδος κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας, και η οικονομική Σύνοδος Κορυφής της Ομάδας των Οκτώ -G8- στη Γένοβα) πολιορκήθηκαν επίσης από τέτοιες διαδηλώσεις.
Οι παγκόσμιες εκστρατείες κατά της παγκοσμιοποίησης έχουν προσελκύσει συμμετέχοντες από ποικίλα υπόβαθρα. Η συντριπτική πλειοψηφία τους ήταν σαφώς αριστεροί αντίπαλοι του καπιταλισμού, συμπεριλαμβανομένων εργατικών συνδικάτων και περιβαλλοντικών οργανώσεων, καθώς και θύματα της παγκοσμιοποίησης. Ως αποτέλεσμα, το ευρύ κοινό, είτε υποστηρικτές είτε αντίπαλοι της παγκοσμιοποίησης, κατέληξε ακούσια να υπηρετεί τους στόχους του κομμουνισμού.
γ. Δυτικός καπιταλισμός: Τρέφοντας το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας
Κατά την αξιολόγηση των επιτυχιών της παγκοσμιοποίησης, οι μελετητές συχνά αναφέρουν τη ΛΔΚ, η οποία γρήγορα ήρθε στο προσκήνιο ως η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου. Πολλοί προέβλεπαν ότι η Κίνα τελικά θα αντικαθιστούσε τις Ηνωμένες Πολιτείες ως η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου.
Ενώ το Μεξικό, για παράδειγμα, καθιέρωσε την κατασκευή χαμηλών προδιαγραφών ως μοντέλο, η ΛΔΚ έθεσε ως στόχο να αποκτήσει πιο προηγμένη τεχνολογία από τη Δύση και στη συνέχεια να αντικαταστήσει τους ανταγωνιστές της. Για τον σκοπό αυτό, εταιρείες από ανεπτυγμένες χώρες ήταν υποχρεωμένες να δημιουργήσουν κοινοπραξίες με κινεζικές εταιρείες προκειμένου να πουλήσουν στην αγορά της Κίνας, τις οποίες το ΚΚΚ χρησιμοποίησε στη συνέχεια για να εξαγάγει βασικές τεχνολογίες. Το Κόμμα υιοθέτησε πολυάριθμες μεθόδους, από την επιβολή μεταφορών τεχνολογίας έως την άμεση κλοπή μέσω κυβερνοπειρατείας. Μετά την απόκτηση αυτής της προηγμένης τεχνολογίας, η ΛΔΚ αξιοποίησε το πλεονέκτημά της για να πετάξει προϊόντα σε χαμηλές τιμές στην παγκόσμια αγορά. Με τη βοήθεια των εξαγωγικών εκπτώσεων και των επιδοτήσεων, η ηπειρωτική Κίνα επιβλήθηκε στην αγορά προσφέροντας πολύ χαμηλές τιμές και διαταράσσοντας έτσι την τάξη των ελεύθερων αγορών.
Ενώ οι περισσότερες αναπτυσσόμενες χώρες άνοιξαν τις εγχώριες αγορές τους, το ΚΚΚ δημιούργησε πολλαπλά εμπορικά εμπόδια σε ξένες εταιρείες που δραστηριοποιούνται ή εμπορεύονται με την Κίνα. Ωστόσο, το ΚΚΚ επωφελήθηκε πάρα πολύ εκμεταλλευόμενο τους κανόνες του ΠΟΕ μετά την ένταξή του το 2001 και ταυτόχρονα εκμεταλλεύτηκε την παγκόσμια αγορά για να στείλει τα κινεζικά προϊόντα στο εξωτερικό. Το Κόμμα δεν άνοιξε βασικούς κλάδους – συμπεριλαμβανομένων των τηλεπικοινωνιών, των τραπεζών και της ενέργειας – κάτι που με τη σειρά του επέτρεψε στην ηπειρωτική Κίνα να επωφεληθεί από την παγκόσμια οικονομία, ενώ παράλληλα αθετούσε τις δεσμεύσεις της.
Εξαγορασμένος από οικονομικά κέρδη, ο Δυτικός κόσμος έκανε τα στραβά μάτια στις κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διέπραττε το ΚΚΚ, και η διεθνής κοινότητα συνέχισε να παρέχει γενναιόδωρα την εύνοιά της στο καθεστώς. Εν μέσω της παγκοσμιοποίησης, το ισχυρό κινεζικό κομμουνιστικό καθεστώς, μαζί με μια ηθικά διεφθαρμένη κινεζική κοινωνία, κατάφερε καίριο πλήγμα στην οικονομία της αγοράς και στους εμπορικούς κανονισμούς στη Δύση.
Η ΛΔΚ αγνόησε τους κανόνες και έδρεψε όλα τα πλεονεκτήματα της παγκοσμιοποίησης. Κατά μία έννοια, η παγκοσμιοποίηση ήταν σαν μετάγγιση αίματος για το Κομμουνιστικό Κόμμα, επιτρέποντας σε ένα κομμουνιστικό κράτος που εξασθενούσε να επιστρέψει στη δράση. Πίσω από τη χειραγώγηση της παγκοσμιοποίησης βρίσκεται ο κρυφός σκοπός της στήριξης του ΚΚΚ μέσω της ανακατανομής του πλούτου.
Η παγκοσμιοποίηση ήταν μια διαδικασία διάσωσης του ΚΚΚ και της ανανέωσης της πολιτικής του νομιμοποίησης. Ενώ το Κόμμα ενίσχυσε τους σοσιαλιστικούς του μυς με καπιταλιστικά θρεπτικά συστατικά, η Δύση έπεσε σε σχετική παρακμή, ενισχύοντας την εμπιστοσύνη του ΚΚΚ στον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό του και στις παγκόσμιες φιλοδοξίες του. Η άνοδος της ηπειρωτικής Κίνας ενθουσίασε επίσης σε μεγάλο βαθμό πολλούς σοσιαλιστές και μέλη της αριστεράς παγκοσμίως.
Ενώ η οικονομία της έχει πλέον αναπτυχθεί, η ΛΔΚ έχει εντείνει τις προσπάθειες διείσδυσης σε παγκόσμιους οικονομικούς οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένου του ΠΟΕ, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Παγκόσμιας Τράπεζας, του Οργανισμού Βιομηχανικής Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών και άλλων. Όταν αποκτούν σημαντικές θέσεις σε αυτούς τους οργανισμούς, οι Κινέζοι αξιωματούχοι τούς πείθουν να συνεργαστούν με το καθεστώς προκειμένου να υποστηρίξουν τα σχέδια του Κόμματος και να υπερασπιστούν τις πολιτικές του.
Το καθεστώς του ΚΚΚ χρησιμοποιεί διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς για να εφαρμόσει τη δική του οικονομική ατζέντα και το δικό του επιχειρηματικό μοντέλο. Αν οι φιλοδοξίες του δεν αναχαιτιστούν, οι οικονομικές και πολιτικές συνέπειες που περιμένουν τον κόσμο θα είναι καταστροφικές.
3. Πολιτική παγκοσμιοποίηση
Οι πολιτικές πτυχές της παγκοσμιοποίησης περιλαμβάνουν την αυξημένη συνεργασία μεταξύ κρατών, την εμφάνιση διεθνών οργανισμών και τη διαμόρφωση διεθνών ατζεντών και συνθηκών. Μετά την εμφάνιση τέτοιων διεθνών θεσμών, καθώς και κανόνων και κανονισμών που υπερβαίνουν τα εθνικά σύνορα, αυτοί οι οργανισμοί έχουν εξελιχθεί σε βάσεις διεθνούς ισχύος, αποδυναμώνοντας την εθνική κυριαρχία και διαβρώνοντας τα πολιτιστικά, κοινωνικά και ηθικά θεμέλια των μεμονωμένων εθνών. Στο όνομα της προώθησης της παγκόσμιας ειρήνης και της διεθνούς κατανόησης, οι παγκοσμιοποιητικοί θεσμοί στοχεύουν στην εδραίωση της εξουσίας για τη σταδιακή πρόοδο του κομμουνιστικού προγράμματος.
Το κομμουνιστικό φάσμα προωθεί και χρησιμοποιεί διεθνείς οργανισμούς για να ενισχύσει τη δύναμη των αριστερών παραγόντων, προωθώντας τη μαρξιστική φιλοσοφία της πάλης και τους διαστρεβλωμένους ορισμούς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας από τα κομμουνιστικά καθεστώτα. Η παγκοσμιοποίηση προωθεί σοσιαλιστικές ιδέες σε παγκόσμια κλίμακα, συμπεριλαμβανομένης της προσπάθειας αναδιανομής του πλούτου και σχηματισμού μιας παγκόσμιας κυβέρνησης για να φέρει τελικά όλη την ανθρωπότητα υπό τυραννική διακυβέρνηση.
α. Επέκταση της κομμουνιστικής πολιτικής εξουσίας μέσω του ΟΗΕ
Τα Ηνωμένα Έθνη, ο μεγαλύτερος διεθνής οργανισμός, ιδρύθηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο για την ενίσχυση της συνεργασίας και του συντονισμού μεταξύ των χωρών. Ως υπερεθνική οντότητα, ο ΟΗΕ έχει χρησιμοποιηθεί από τις κομμουνιστικές δυνάμεις στον στόχο τους να αποδυναμώσουν και να καταργήσουν τα έθνη-κράτη. Από την ίδρυσή του, ο ΟΗΕ έχει αλλαχθεί από το σοβιετικό κομμουνιστικό μπλοκ και έχει χρησιμεύσει ως εργαλείο για την προώθηση των συμφερόντων των κομμουνιστικών καθεστώτων.
Όταν ιδρύθηκε ο ΟΗΕ και συντάχθηκε ο χάρτης του, η Σοβιετική Ένωση ήταν μία από τις χώρες που τον χρηματοδότησε και μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, παίζοντας καθοριστικό ρόλο. Ο γενικός γραμματέας της Διάσκεψης του ΟΗΕ για την Διεθνή Οργάνωση του 1945 ήταν ο Άλγκερ Χις, αξιωματούχος του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ και σημαντικός σύμβουλος του προέδρου Φράνκλιν Ντ. Ρούσβελτ. Λιγότερο από πέντε χρόνια αργότερα, ο Χις καταδικάστηκε για ψευδορκία σε σχέση με την κατηγορία ότι ήταν σοβιετικός κατάσκοπος. Ο Χάρτης και οι συμβάσεις του ΟΗΕ περιέχουν «πίσω πόρτες» που είναι ωφέλιμες για τα κομμουνιστικά καθεστώτα, κάτι που πιθανότατα έχει μεγάλη σχέση με την εμπλοκή του Χις. Αυτές οι συμβάσεις έχουν χρησιμοποιηθεί για την άμεση ή έμμεση προώθηση κομμουνιστικών ιδεών και την επέκταση της κομμουνιστικής εξουσίας.
Οι επικεφαλής πολλών σημαντικών οργανισμών του ΟΗΕ είναι κομμουνιστές ή συνοδοιπόροι. Αρκετοί γενικοί γραμματείς ήταν σοσιαλιστές και μαρξιστές. Για παράδειγμα, ο πρώτος, ο Τρίγκβε Λι, ήταν Νορβηγός σοσιαλιστής που αρχικά έλαβε ισχυρή υποστήριξη από τη Σοβιετική Ένωση. Το πιο σημαντικό του καθήκον ήταν να υποστηρίξει την ένταξη της ΛΔΚ στα Ηνωμένα Έθνη.
Ο διάδοχός του, Νταγκ Χάμαρσκιολντ της Σουηδίας, ήταν σοσιαλιστής και υποστηρικτής μιας παγκόσμιας κομμουνιστικής επανάστασης. Ο Χάμαρσκιολντ συχνά κολάκευε τον υψηλόβαθμο αξιωματούχο του ΚΚΚ Τζόου Ενλάι. Ο τρίτος γενικός γραμματέας, ο Ου Θαντ της Βιρμανίας (γνωστή και ως Μιανμάρ), ήταν μαρξιστής που πίστευε ότι τα ιδανικά του Λένιν ήταν σύμφωνα με τον Χάρτη του ΟΗΕ. Ο έκτος γενικός γραμματέας, Μπούτρος Μπούτρος-Γκάλι της Αιγύπτου, ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα υπό το καθεστώς του Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ και ήταν προηγουμένως αντιπρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. [9] Λαμβάνοντας αυτό υπόψη, είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί οι επικεφαλής των κομμουνιστικών καθεστώτων λαμβάνουν τακτικά την υψηλότερη ευγένεια από τα Ηνωμένα Έθνη.
Η ύψιστη αποστολή του ΟΗΕ είναι η διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης και ασφάλειας. Οι ειρηνευτικές του δυνάμεις επιβλέπονται από τον υφυπουργό για πολιτικές και ειρηνευτικές υποθέσεις. Από τα δεκατέσσερα άτομα που κατείχαν αυτή τη θέση από το 1946 έως το 1992, δεκατρία ήταν Σοβιετικοί πολίτες. Αν και η Σοβιετική Ένωση χρησιμοποιούσε ως σύνθημά της τη «διαφύλαξη της παγκόσμιας ειρήνης», το καθεστώς δεν εγκατέλειψε ποτέ την προσπάθειά του να επεκτείνει την κομμουνιστική εξουσία και δεν είχε κανένα συμφέρον να συμβάλει στην παγκόσμια ειρήνη. Ο πραγματικός του στόχος ήταν να καταλάβει τον ΟΗΕ, χρησιμοποιώντας τον ως φιλοσοσιαλιστική οργάνωση για την προώθηση του κομμουνιστικού κινήματος. Η κομμουνιστική επιρροή ήταν τόσο βαθιά εδραιωμένη στον ΟΗΕ που ο οργανισμός λειτουργούσε ως πραγματική ομάδα-μέτωπο για τη Σοβιετική Ένωση. Ο διευθυντής του FBI Τζ. Έντγκαρ Χούβερ δήλωσε το 1963 ότι οι κομμουνιστές διπλωμάτες που είχαν ανατεθεί στον ΟΗΕ «αντιπροσωπεύουν τη ραχοκοκαλιά των ρωσικών μυστικών επιχειρήσεων σε αυτή τη χώρα». [10]
Ακόμα και μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ, η κομμουνιστική κληρονομιά παρέμεινε ευρέως διαδεδομένη στον ΟΗΕ. Η Wall Street Journal ανέφερε το 1991, την παραμονή της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης: «Πολλοί από όσους εργάζονται στη Γραμματεία ή σε αποστολές στην περιοχή της, υποστηρίζουν ότι ο κομμουνισμός άφησε μια κληρονομιά μέσα στη γραφειοκρατία του ΟΗΕ. … ‘Λειτουργεί σαν το κεντρί ενός σκορπιού’, λέει ένας επαγγελματίας του ΟΗΕ. ‘Ο σκορπιός — ο σοσιαλισμός του Ανατολικού Μπλοκ — πεθαίνει. Αλλά το κεντρί παραμένει δηλητηριώδες και χτυπά νέα θύματα.’ … [Με τα χρόνια,] οι Δυτικοί που εργάζονταν στον ΟΗΕ … βρέθηκαν περιτριγυρισμένοι από αυτό που πολλοί έχουν ονομάσει κομμουνιστική μαφία». [11]
Σήμερα, το ΚΚΚ χρησιμοποιεί τον ΟΗΕ ως πλατφόρμα προπαγάνδας. Για παράδειγμα, κορυφαίοι αξιωματούχοι του ΟΗΕ, συμπεριλαμβανομένου του γενικού γραμματέα, έχουν προωθήσει την πρωτοβουλία «Μία Ζώνη, Ένας Δρόμος» (OBOR) του ΚΚΚ, μια παγκόσμια πρωτοβουλία υποδομών και επενδύσεων, ως τρόπο αντιμετώπισης της φτώχειας στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Στην πραγματικότητα, η πρωτοβουλία είναι ένα μέσο για το ΚΚΚ να επεκτείνει τη διεθνή του ηγεμονία. Η OBOR έχει αφήσει πολλές χώρες σε κρίσεις χρέους. Το Πακιστάν, για παράδειγμα, ζήτησε διάσωση 6 δισεκατομμυρίων δολαρίων από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο λόγω του χρέους της χώρας που προέκυψε από δάνεια OBOR. Άλλοι αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν τον έλεγχο κρίσιμων υποδομών στη ΛΔΚ. Η Σρι Λάνκα αναγκάστηκε να μισθώσει το στρατηγικό λιμάνι της Χαμπαντότα στο Πεκίνο για ενενήντα εννέα χρόνια για να αποπληρώσει το χρέος της. Επιπλέον, η πρωτοβουλία επιτρέπει στο ΚΚΚ να ασκεί έλεγχο στην πολιτική και τις οικονομίες των συμμετεχουσών χωρών, υπονομεύοντας παράλληλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία σε αυτές τις χώρες. [12]
β. Υπονόμευση των ανθρωπιστικών ιδεωδών των ΗΕ
Ένας άλλος στόχος των Ηνωμένων Εθνών είναι η βελτίωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η προώθηση ελευθερίας. Αυτή είναι μια οικουμενική αρχή. Αλλά το ΚΚΚ, μαζί με άλλα διεφθαρμένα καθεστώτα, αρνείται την οικουμενικότητα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το Κομμουνιστικό Κόμμα ισχυρίζεται ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι εσωτερικά θέματα της κάθε χώρας, χρησιμοποιώντας το αυτό σαν δικαιολογία για την τερατώδη καταπίεση της θρησκευτικής ελευθερίας, των εθνοτικών μειονοτήτων, και των αντιφρονούντων. Το ΚΚΚ ακόμα επιδοκιμάζει τον εαυτό του ως υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ισχυριζόμενο πως έχει «άρει» εκατοντάδες εκατομμύρια από την φτώχεια και παίρνει τα εύσημα για την σκληρή δουλειά και εφευρετικότητα των Κινέζων.
Το ΚΚΚ έχει χρησιμοποιήσει τα ΗΕ ως πλατφόρμα επίθεσης σε δημοκρατικές αξίες της Δύσης, βασιζόμενο στις συμμαχίες του με αναπτυσσόμενα κράτη για να υπονομεύσει τις προσπάθειες των ελεύθερων χωρών να προωθήσουν οικουμενικές αξίες. Λόγω χειραγώγησης από κομμουνιστικούς παράγοντες, τα ΗΕ δεν έκαναν απλώς λίγα για την βελτίωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά έγιναν εργαλείο χρησιμοποιούμενο από κομμουνιστικά καθεστώτα για να καλύψουν τις καταπατήσεις τους. Ο Ντόουρ Γκολντ, πρώην Ισραηλινός πρέσβης στα ΗΕ, είπε: «Τα ΗΕ δεν είναι μια καλή αλλά αναποτελεσματική παγκόσμια δύναμη. Έχουν στην πραγματικότητα επιταχύνει και διαδώσει παγκόσμιο χάος.» Ο Γκολντ ανέφερε αρκετά παραδείγματα, όπως την «αξιακή ουδετερότητα» των ΗΕ, και την ανηθικότητα της «ηθικής ισοδυναμίας» και «ηθικού σχετικισμού» (όλα αυτά είναι αριστερές έννοιες με πρόθεση να αρνηθούν τις οικουμενικές ηθικές αξίες). Την γενική διαφθορά του οργανισμού, το γεγονός ότι μη δημοκρατικές χώρες επιτρέπεται να κατέχουν την πλειοψηφία ψήφων, και τον βαθμό του ελέγχου που δόθηκε σε κομμουνιστικά καθεστώτα. [13] Αποκάλεσε τα ΗΕ «πλήρη αποτυχία», γράφοντας ότι «κυριαρχούνται από αντιδυτικές δυνάμεις, δικτατορίες, κράτη τρομοκρατίας, και τους χείριστους εχθρούς της Αμερικής.» [14]
Για παράδειγμα, χώρες με κακό ιστορικό ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιτρέπεται να γίνονται μέλη του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, μειώνοντας τελείως την αξία των ερευνών του συμβουλίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επίσης, η ΛΔΚ έχει εξαγοράσει πολλές αναπτυσσόμενες χώρες, εξασφαλίζοντας ότι κάθε κριτική των πολιτικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων του καθεστώτος έχει παραγκωνιστεί. Η τυραννία της πλειοψηφίας των ΗΕ τα έχει καταστήσει εργαλείο για κομμουνιστικά καθεστώτα για να σταματούν επανειλημμένα προσπάθειες ελευθέρων χωρών στην προώθηση ελευθερίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό ώθησε τις Ηνωμένες Πολιτείες να αποχωρήσουν από το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που χρησιμοποιείται από απολυταρχικά κράτη. Οι έτσι αποκαλούμενες διεθνείς συμφωνίες που ψηφίζονται δεν έκαναν τίποτα για να περιορίσουν τις απολυταρχικές χώρες, που απλώς λένε τα συνθήματα και τις έξυπνες φράσεις αλλά δεν κάνουν τίποτα για να τα εφαρμόσουν.
Ο Χάρτης των ΗΕ είναι πολύ παρόμοιος με το Σοβιετικό Σύνταγμα και σε άμεση αντίθεση με το Αμερικανικό Σύνταγμα. Ο σκοπός του χάρτη δεν είναι η προστασία των δικαιωμάτων των ανθρώπων, αλλά να υπηρετεί τα συμφέροντα πολιτικών ηγετών. Παρομοίως, το Σοβιετικό Σύνταγμα επιφανειακά έδινε στους πολίτες κάποια δικαιώματα, αλλά στην πράξη, πολλοί συγκεκριμένοι νόμοι ορίζονταν ως «εντός του εύρους του νόμου», που επέτρεπε στο Σοβιετικό καθεστώς να αφαιρεί αυθαίρετα τα δικαιώματα των πολιτών με τον ίδιο ασαφή τρόπο. Για παράδειγμα, στην Διεθνή Διαθήκη Κοινωνικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων, δηλώσεις όπως «ο καθένας έχει το δικαίωμα» προσκολλώνται σε απαιτήσεις όπως «τα άνωθι αναφερόμενα δικαιώματα δεν θα πρέπει να υπόκεινται σε περιορισμούς εκτός από αυτούς που δίνονται από τον νόμο.» Αυτή δεν είναι απλώς μια τυχαία ή επιπόλαιη επιλογή προτύπου γραφής, αλλά ένα παραθυράκι που δημιουργήθηκε εσκεμμένα από κομμουνιστικές δυνάμεις.
Όπως έγραψε ο Γκρίφιν: «Στην πραγματικότητα, κάθε ένα δικαίωμα που αναφέρεται στην Διαθήκη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών μπορεί να λάβει νομική άρνηση αν κατά την γνώμη των πολιτικών είναι ‘απαραίτητο να προστατευτεί η εθνική ασφάλεια, ή η δημόσια τάξη, ή η δημόσια ασφάλεια, ή η δημόσια υγεία, ή τα δημόσια ήθη, ή τα δικαιώματα, ελευθερίες ή φήμες των άλλων.’ Οι περισσότεροι πόλεμοι και εθνικά εγκλήματα διαπράττονται στο όνομα ενός εξ αυτών [των απαιτήσεων].» [15] Είναι δύσκολο για ελεύθερες χώρες να αφαιρέσουν αυθαίρετα την ελευθερία των πολιτών, αλλά τα κομμουνιστικά καθεστώτα μπορούν ανοιχτά να εκμεταλλευτούν τα παραθυράκια στον κώδικα ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ΗΕ.
γ. Προώθηση κομμουνιστικών πολιτικών ιδεών παγκοσμίως
Το κομμουνιστικό φάσμα, μέσω των πρακτόρων του, επανειλημμένα εγείρει παγκόσμια προβλήματα και ισχυρίζεται ότι τα προβλήματα αυτά μπορούν να λυθούν μόνο μέσω διεθνούς συνεργασίας και δομών παγκόσμιας εξουσίας. Ο πραγματικός του στόχος είναι να ιδρύσει μια παγκόσμια κυβέρνηση. Συνεπώς, διάφορες χώρες περιορίζονται και έχουν περισσότερους νόμους μέσω ενός αυξανόμενου αριθμού διεθνών συνθηκών, και έτσι αποδυναμώνεται η εθνική τους κυριαρχία.
Πολλές ομάδες υποστηρίζουν δομές διεθνούς εξουσίας τέτοιου είδους, και αν και τέτοιες ομάδες δεν είναι απαραίτητα κομμουνιστικές, οι εκκλήσεις τους είναι σύμφωνες με κομμουνιστικούς στόχους — δηλαδή, τελικά να καταργηθούν τα μεμονωμένα έθνη και να ιδρυθεί μια παγκόσμια κυβέρνηση.
Στο δέκατο έκτο κεφάλαιο, περιγράψαμε πως ο κομμουνισμός χρησιμοποιεί τον ισχυρισμό της προστασίας του περιβάλλοντος για να προωθήσει την ατζέντα του. Ο περιβαλλοντισμός πηγαίνει χέρι χέρι με την εκστρατεία αποδυνάμωσης εθνικής κυριαρχίας και την προώθηση υπερεθνικής πολιτικής εξουσίας. Μια προσωπικότητα των μέσων ενημέρωσης είπε την Ημέρα Γης του 1970: «Η ανθρωπότητα χρειάζεται μια παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Το πλήρως κυρίαρχο έθνος είναι ανίκανο να διαχειριστεί την δηλητηρίαση του περιβάλλοντος. … Η διαχείριση του πλανήτη, επομένως, είτε μιλάμε για την ανάγκη πρόληψης πολέμου ή την ανάγκη πρόληψης πλήρους καταστροφής στις συνθήκες ζωής, απαιτεί μια παγκόσμια κυβέρνηση.» [16]
Το Ανθρωπιστικό Μανιφέστο ΙΙ του 1973 επίσης διακήρυττε: «Έχουμε φτάσει ένα σημείο καμπής στην ανθρώπινη ιστορία όπου η καλύτερη επιλογή είναι η υπέρβαση των ορίων της εθνικής κυριαρχίας και η μετάβαση προς το χτίσιμο μιας παγκόσμιας κοινότητας. … Έτσι αναμένουμε την ανάπτυξη ενός συστήματος παγκόσμιου νόμου και μιας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων βασισμένης στην διεθνή ομοσπονδιακή κυβέρνηση.» [17]
Στην πραγματικότητα, η ίδρυση του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των ΗΕ ήρθε ακριβώς επειδή μια ομάδα που καλούσε για παγκόσμια ομοσπονδία το 1972 θεωρούσε το περιβαλλοντικό ζήτημα να είναι ένα παγκόσμιο ζήτημα, και έτσι κάλεσε για την ανάπτυξη παγκόσμιων λύσεων και την ίδρυση μιας παγκόσμιας υπηρεσίας περιβαλλοντικής προστασίας. Ο πρώτος διευθύνων της ήταν ο Μωρίς Στρονγκ, Καναδός με δυνατές σοσιαλιστικές κλίσεις.
Στη Σύνοδο Κορυφής του ΟΗΕ για τη Γη το 1992 στο Ρίο ντε Τζανέιρο (γνωστή και ως Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη), 178 κυβερνήσεις ψήφισαν υπέρ της υιοθέτησης της Ατζέντας 21. Αυτό το σχέδιο οκτακοσίων σελίδων περιλαμβάνει περιεχόμενο για το περιβάλλον, τα δικαιώματα των γυναικών, την ιατρική περίθαλψη και ούτω καθεξής. Ένας γνωστός περιβαλλοντικός ερευνητής που έγινε αξιωματούχος του Περιβαλλοντικού Προγράμματος του ΟΗΕ δήλωσε: «Η εθνική κυριαρχία — η δύναμη μιας χώρας να ελέγχει τα γεγονότα εντός της επικράτειάς της — έχει χάσει μεγάλο μέρος του νοήματός της στον σημερινό κόσμο, όπου τα σύνορα παραβιάζονται συστηματικά από τη ρύπανση, το διεθνές εμπόριο, τις χρηματοοικονομικές ροές και τους πρόσφυγες. … Τα έθνη στην πραγματικότητα παραχωρούν τμήματα της κυριαρχίας τους στη διεθνή κοινότητα και αρχίζουν να δημιουργούν ένα νέο σύστημα διεθνούς περιβαλλοντικής διακυβέρνησης ως μέσο επίλυσης προβλημάτων που διαφορετικά θα ήταν μη διαχειρίσιμα». [18]
Επιφανειακά, πολλά επιχειρήματα για μια παγκόσμια κυβέρνηση φαίνονται λογικά, αλλά ο πραγματικός σκοπός τους είναι η διάδοση του κομμουνισμού και η κυριαρχία στον κόσμο. Τα κομμουνιστικά καθεστώτα συχνά καταδικάζουν δημόσια την παρέμβαση στις υποθέσεις άλλων χωρών, ενώ συμμετέχουν ενεργά στους διάφορους διεθνείς οργανισμούς που προωθούν την έννοια της παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Ο Μπούτρος-Γκάλι ξεκίνησε ραγδαίες προόδους στην πορεία του ΟΗΕ προς μια παγκόσμια κυβέρνηση κατά τη διάρκεια της θητείας του ως γενικού γραμματέα από το 1992 έως το 1996. Ζήτησε τον σχηματισμό ενός μόνιμου στρατού του ΟΗΕ και άσκησε πιέσεις για το δικαίωμα είσπραξης φόρων. [19] Οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιτάχθηκαν στο να του επιτραπεί να υπηρετήσει μια δεύτερη θητεία, και κανείς μπορεί μόνο να φανταστεί πόσο πιο ισχυρός θα ήταν ο ΟΗΕ σήμερα αν δεν υπήρχε αυτή η παρέμβαση.
Το 2002, ο Γενικός Γραμματέας Κόφι Ανάν δήλωσε: «Σε μια εποχή αλληλεξάρτησης, η παγκόσμια ιθαγένεια είναι ένας κρίσιμος πυλώνας προόδου». Ο Ρόμπερτ Τσάντλερ, πρώην συνταγματάρχης της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ και στρατηγικός αναλυτής του Λευκού Οίκου, πίστευε ότι η λεγόμενη πρόοδος του Ανάν απειλούσε την εθνική κυριαρχία και άνοιγε το δρόμο για μια παγκόσμια κοινωνία των πολιτών υπό τη διακυβέρνηση μιας «τεράστιας, απρόσωπης διεθνούς γραφειοκρατίας, η οποία θα … υποβάθμιζε τα άτομα σε καθεστώς εργατών-μυρμηγκιών σε ένα σοσιαλιστικό αυταρχικό σύμπαν». Προγράμματα του ΟΗΕ, όπως το «Διδάσκοντας προς έναν Πολιτισμό Ειρήνης», οργανώθηκαν και επιβλέπονταν στην πραγματικότητα από υπεραριστερούς, για τους οποίους ο Τσάντλερ πίστευε ότι είχαν σκοπό να καταστρέψουν την εθνική κυριαρχία. [20]
Το βιβλίο του 1958 «Ο Γυμνός Κομμουνιστής» περιέγραψε τους σαράντα πέντε στόχους των κομμουνιστών, ένας από τους οποίους αναφέρει: «Προωθήστε τον ΟΗΕ ως τη μόνη ελπίδα για την ανθρωπότητα. Εάν ξαναγραφτεί ο χάρτης του, απαιτήστε να συσταθεί ως μια παγκόσμια κυβέρνηση με τις δικές του ανεξάρτητες ένοπλες δυνάμεις». [21] Μια παγκόσμια κυβέρνηση δεν μπορεί να ιδρυθεί βραχυπρόθεσμα. Έτσι, οι κομμουνιστές και οι παγκοσμιοποιητές χρησιμοποιούν διάφορα ζητήματα για να ιδρύσουν διεθνείς θεσμούς σε διάφορους τομείς, στη συνέχεια προωθούν την ενότητα αυτών των θεσμών και συνεχίζουν να υποστηρίζουν την εξάρτηση από τον ΟΗΕ.
δ. Παγκόσμια κυβέρνηση και ολοκληρωτισμός
Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να οραματιζόμαστε έναν καλύτερο κόσμο ή μέλλον. Η επιδίωξη της εγκαθίδρυσης μιας παγκόσμιας κυβέρνησης για την επίλυση όλων των προβλημάτων της ανθρωπότητας, ωστόσο, δεν διαφέρει από την λανθασμένη «δικτατορία του προλεταριάτου» ή τον κεντρικό σχεδιασμό που προωθεί ο κομμουνισμός.
Η υποστήριξη μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, η ενίσχυση του ρόλου του ΟΗΕ, η απεικόνιση του ΟΗΕ ως πανάκειας για την επίλυση όλων των προβλημάτων στον σημερινό κόσμο — όλα αυτά αποτελούν μέρος μιας προσπάθειας να παίξουν τον Θεό και να κανονίσουν το μέλλον της ανθρωπότητας. Αν εγκαθιδρυόταν ένα τέτοιο καθεστώς, αναπόφευκτα θα κατέληγε σε ολοκληρωτισμό κομμουνιστικού τύπου.
Για να προσελκύσει χώρες να ενταχθούν σε αυτήν, μια παγκόσμια κυβέρνηση θα προσέφερε αναπόφευκτα δελεαστικά οφέλη, υποσχέσεις ευημερίας και ένα σχέδιο μιας παγκόσμιας ουτοπίας για την ανθρωπότητα. Ωστόσο, ένα αναπόφευκτο ζήτημα που αντιμετωπίζει μια παγκόσμια κυβέρνηση είναι το πώς να εφαρμόσει στην πράξη τις πολιτικές της — είτε πολιτικές, στρατιωτικές, οικονομικές είτε άλλες. Για να προωθήσει τις πολιτικές της σε παγκόσμια κλίμακα, μια τέτοια κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να λάβει τη μορφή μιας ελεύθερης δημοκρατίας όπως αυτή των Ηνωμένων Πολιτειών. Αναγκαστικά, θα ήταν ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, όπως αυτό της Σοβιετικής Ένωσης ή της ΛΔΚ. Αυτός ο συγκεντρωτισμός θα ανέβαζε την εξουσία της κυβέρνησης σε ένα απαράμιλλο επίπεδο και ο έλεγχός της στην κοινωνία θα ήταν άνευ προηγουμένου. Σε αυτό το στάδιο, μια τέτοια παγκόσμια κυβέρνηση δεν θα ασχολούνταν με την επίτευξη συναίνεσης μεταξύ των χωρών μελών της ούτε θα λάμβανε υπόψη τυχόν δεσμεύσεις που αναλαμβάνονταν απέναντί τους. Αντίθετα, θα επικεντρωνόταν αποκλειστικά στην αναγκαστική εφαρμογή των πολιτικών της.
Στον σημερινό κόσμο, υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ των χωρών. Πολλές χώρες δεν έχουν ούτε ορθόδοξες θρησκείες ούτε ελεύθερες κοινωνίες, για να μην αναφέρουμε τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή τα υψηλά ηθικά πρότυπα. Εάν οι χώρες συνενωθούν για να σχηματίσουν μια παγκόσμια κυβέρνηση, αυτή η κυβέρνηση θα πρέπει να υιοθετήσει το χαμηλότερο πρότυπο μεταξύ τους, εξαλείφοντας τυχόν απαιτήσεις που σχετίζονται με την πίστη και την πεποίθηση, την ηθική και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Με άλλα λόγια, οι χώρες θα έχουν το ελεύθερο σε αυτά τα ζητήματα, καθώς η έννοια της λεγόμενης «ουδετερότητας» στη θρησκεία, την ηθική και τα ανθρώπινα δικαιώματα θα χρησιμοποιηθεί για να τις ενώσει. Μια παγκόσμια κυβέρνηση αναπόφευκτα θα προωθούσε μια κυρίαρχη κουλτούρα προκειμένου να ενώσει τον κόσμο, παρά το γεγονός ότι κάθε χώρα έχει τις δικές της πολιτιστικές παραδόσεις και θρησκευτικές πεποιθήσεις.
Από τους ειδικούς, τους μελετητές και τους κυβερνητικούς αξιωματούχους που υποστηρίζουν ενεργά μια παγκόσμια κυβέρνηση, η πλειοψηφία είναι άθεοι ή έχουν προοδευτικές απόψεις για τη θρησκευτική πίστη. Σαφώς, μια παγκόσμια κυβέρνηση θα είχε τον αθεϊσμό ως βασική αξία της — μια αναπόφευκτη συνέπεια, δεδομένου ότι ο κομμουνισμός είναι η δύναμη πίσω από μια παγκόσμια κυβέρνηση. Επιπλέον, επειδή οι πολιτισμικές και γλωσσικές διαφορές μεταξύ των λαών θα εμπόδιζαν την παγκόσμια εξουσία, οι υποστηρικτές της παγκόσμιας διακυβέρνησης συχνά αντιτίθενται σε έννοιες όπως ο πατριωτισμός ή ο τοπικισμός, οι οποίες είναι απαραίτητες για την ευημερία των εθνών-κρατών. Η κυβέρνηση μιας χώρας ή περιοχής της οποίας ο λαός δεν έχει κοινή πίστη και πολιτισμό θα μπορούσε να βασίζεται μόνο στην ολοκληρωτική διακυβέρνηση για να παραμείνει στην εξουσία, και το αποτέλεσμα θα ήταν η απώλεια της ατομικής ελευθερίας.
Για να διατηρήσει την κυριαρχία της, μια παγκόσμια κυβέρνηση θα εφάρμοζε βίαια την ιδεολογική αναμόρφωση. Για να αποτρέψει τον κατακερματισμό ή τα κινήματα ανεξαρτησίας από τις χώρες-μέλη, μια παγκόσμια κυβέρνηση θα ενίσχυε σημαντικά τις στρατιωτικές και αστυνομικές της δυνάμεις και θα έσφιγγε τον έλεγχό της στην ελευθερία του λόγου και των μέσων ενημέρωσης.
Τελικά, μια παγκόσμια κυβέρνηση θα μπορούσε να υλοποιηθεί μόνο ως ένα ολοκληρωτικό σχέδιο, που θα χαρακτηριζόταν από την ίδια υποδούλωση, κακοποίηση και υποβάθμιση των υπηκόων της που παρατηρούνται υπό τα κομμουνιστικά καθεστώτα σήμερα και σε όλη την ιστορία. Αλλά αντί να περιορίζεται σε μία μόνο χώρα, αυτός ο ολοκληρωτισμός θα επεκτεινόταν σε ολόκληρο τον κόσμο, αφήνοντας το κομμουνιστικό φάσμα πρακτικά χωρίς αντίσταση στο σχέδιό του να διαφθείρει την ανθρώπινη παραδοσιακή κουλτούρα, να εξαλείψει την πίστη στο θείο και τελικά να καταστρέψει την ίδια την ανθρωπότητα.
4. Πολιτιστική παγκοσμιοποίηση: Ένα μέσο διαφθοράς της ανθρωπότητας
Καθώς οι πολιτιστικές ανταλλαγές και οι ροές κεφαλαίων επεκτείνονται σε όλο τον κόσμο, οι διάφορες αποκλίνουσες πολιτιστικές μορφές που έχει καθιερώσει ο κομμουνισμός τον τελευταίο αιώνα — όπως η σύγχρονη τέχνη, η λογοτεχνία και η σκέψη, η αποκλίνουσα ψυχαγωγία και ο τρόπος ζωής, και ο καταναλωτισμός — μεταδίδονται παγκοσμίως. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, οι παραδόσεις διαφόρων εθνοτικών ομάδων διακόπτονται και αποκόπτονται από το αρχικό τους νόημα, με αποτέλεσμα κούφιους, εκφυλισμένους τρόπους ζωής που προσανατολίζονται στην κατανάλωση και το κέρδος, καταστρέφοντας την ηθική και την κοινωνία όπου κι αν διαδίδονται.
Ο Βίλι Μίντσενμπεργκ, Γερμανός κομμουνιστής ακτιβιστής και ένας από τους ιδρυτές της Σχολής της Φρανκφούρτης, είπε: «[Πρέπει] να οργανώσουμε τους διανοούμενους και να τους χρησιμοποιήσουμε για να κάνουμε τον δυτικό πολιτισμό να βρωμάει. Μόνο τότε, αφού έχουν διαφθείρει όλες τις αξίες του και έχουν κάνει τη ζωή αδύνατη, μπορούμε να επιβάλουμε τη δικτατορία του προλεταριάτου». [22] Πράγματι, όπως περιγράφεται σε προηγούμενα κεφάλαια αυτού του βιβλίου, η κληρονομιά του δυτικού πολιτισμού έχει αντικατασταθεί από την αποκλίνουσα σύγχρονη ποπ κουλτούρα, και οι πνευματικές του αξίες έχουν ανατραπεί σε μεγάλο βαθμό από παραλλαγές του μαρξισμού. Η παγκοσμιοποίηση και ο παγκοσμιοποιϊσμός φέρνουν αυτόν τον εκφυλισμό σε όλες τις γωνιές της γης.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, οι Ηνωμένες Πολιτείες ηγούνται στον πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό τομέα. Η μοναδική τους θέση σε αυτούς τους τομείς μεταφέρεται στην αμερικανική λαϊκή κουλτούρα, η οποία έχει γίνει εύκολα αποδεκτή και έχει υιοθετηθεί από άλλες χώρες και περιοχές. Αφού διείσδυσε και διέφθειρε την οικογενειακή ζωή, την πολιτική, την οικονομία, το δίκαιο, τις τέχνες, τα μέσα ενημέρωσης και τη λαϊκή κουλτούρα σε όλες τις πτυχές της καθημερινής ζωής στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο κομμουνισμός χρησιμοποίησε την πολιτιστική παγκοσμιοποίηση για να εξάγει αυτήν την διεφθαρμένη κουλτούρα. Θεωρούμενη ως η νεότερη, πιο επιθυμητή τάση από την Αμερική, αυτή η κουλτούρα εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο. Μέσα από τις ταινίες του Χόλιγουντ, ακόμη και οι κάτοικοι των απομακρυσμένων συντηρητικών χωριών της ενδοχώρας της Κίνας έμαθαν ότι η μονογονεϊκότητα, οι εξωσυζυγικές σχέσεις και η σεξουαλική απελευθέρωση ήταν όλες «φυσιολογικές» πτυχές της ζωής στην «προηγμένη» Δύση. Το ροκ εν ρολ έγινε εξαιρετικά δημοφιλές σε όλο τον κόσμο, από τον Ισημερινό στη Νότια Αμερική, μέχρι τη Μαλαισία στη Νοτιοανατολική Ασία και τα Φίτζι στα νησιά του Ειρηνικού. Στην εκπαίδευση, η ιδεολογία που στηρίζει το πρόγραμμα σπουδών Common Core που δημιουργήθηκε από τους πολιτιστικούς μαρξιστές αντικατοπτρίστηκε σχεδόν ακαριαία στα σχολικά βιβλία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της Ταϊβάν. Σε μια στιγμή, το κίνημα Occupy Wall Street στη Νέα Υόρκη προβλήθηκε στις τηλεοράσεις των πιο απομακρυσμένων ορεινών χωριών της Ινδίας.
Η πολιτιστική παγκοσμιοποίηση είναι ο τυφώνας που φυσάει την αποκλίνουσα κουλτούρα της Δύσης και την κομματική κουλτούρα των κομμουνιστικών ολοκληρωτικών καθεστώτων σε ολόκληρο τον κόσμο, σαρώνοντας αδιάκοπα τις παραδοσιακές αξίες που καθοδηγούν την ανθρωπότητα για χιλιάδες χρόνια.
α. Καταστρέφοντας τις πολιτιστικές παραδόσεις του κόσμου
Κάθε εθνικός πολιτισμός έχει μοναδικά χαρακτηριστικά και φέρει τις βαθιές επιρροές της δικής του ιδιαίτερης ιστορίας. Παρά τις διαφορές μεταξύ των εθνοτικών εθίμων, όλα τηρούν τις ίδιες θεϊκά δοσμένες καθολικές αξίες στις παραδόσεις τους. Μετά τη Βιομηχανική Επανάσταση, η τεχνολογική ανάπτυξη έφερε την ευκολία και ταυτόχρονα, η παράδοση χαρακτηρίστηκε από τους προοδευτικούς ως οπισθοδρομική. Η μέτρηση των πάντων με βάση τη νεωτερικότητα, την καινοτομία και την «πρόοδό» τους — δηλαδή αν έχουν εμπορική αξία — είναι πλέον το πρότυπο.
Ο κομμουνισμός προωθεί αξίες που φαίνονται ευγενείς, αλλά, στην πραγματικότητα, στοχεύουν στην εγκατάλειψη των παραδοσιακών αξιών από την ανθρωπότητα, αντικαθιστώντας τες με ομοιογενείς και υποβαθμισμένες σύγχρονες αξίες. Οι σημερινές λεγόμενες κοινές αξίες που διαμορφώνονται από την πολιτιστική ανταλλαγή στη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης δεν προέρχονται από κάποια συγκεκριμένη παράδοση — είναι σύγχρονες αξίες. Τα στοιχεία και οι αξίες που υιοθετούνται από την παγκοσμιοποίηση πρέπει, αναγκαστικά, να αποκλίνουν από την παράδοση. Περιλαμβάνουν μόνο τα πιο χονδροειδή στοιχεία της υπάρχουσας πολιτιστικής κληρονομιάς, καθώς και τις πτυχές που μπορούν να εμπορευματοποιηθούν. Οι έννοιες για το «κοινό πεπρωμένο της ανθρωπότητας» και το «κοινό μας μέλλον» είναι τα αποτελέσματα τέτοιων αποκλινουσών αξιών.
Το χαμηλότερο πρότυπο που αναγνωρίζεται κατά την πολιτιστική παγκοσμιοποίηση εκδηλώνεται στην καταναλωτική κουλτούρα. Ο σχεδιασμός και το μάρκετινγκ προϊόντων, καθοδηγούμενα από οικονομικά συμφέροντα, επικεντρώνονται εξ ολοκλήρου στην προσέλκυση των βασικών ενστίκτων των καταναλωτών. Στόχος είναι ο έλεγχος της ανθρωπότητας μέσω της αποπλάνησης, της έλλειψης πειθαρχίας και της ικανοποίησης των επιφανειακών επιθυμιών των ανθρώπων.
Αυτή η παγκόσμια καταναλωτική κουλτούρα χρησιμοποιείται για να διαφθείρει την παράδοση με πολλαπλούς τρόπους. Πρώτον, τα μοναδικά χαρακτηριστικά και το νόημα πίσω από ένα προϊόν, όπως προέρχονται από την εθνική του κουλτούρα, αφαιρούνται. Με άλλα λόγια, η παράδοση αφαιρείται από τα προϊόντα μέσω της αποπολιτισμοποίησης ή της τυποποίησης. Όσο πιο αποξενωμένη είναι μια ομάδα ανθρώπων από την πολιτιστική της κληρονομιά και πίστη, τόσο πιο ευάλωτη γίνεται σε μια τόσο απλοποιημένη καταναλωτική κουλτούρα. Με την πάροδο του χρόνου, μέσω της παγκοσμιοποίησης, τα έθιμα και η ταυτότητα αυτού του πληθυσμού υποβιβάζονται στο χαμηλό επίπεδο που είναι απαραίτητο για να διατηρηθεί μια φτηνή εμπορική κουλτούρα στερημένη από νόημα και ηθική.
Δεύτερον, η παγκοσμιοποιημένη βιομηχανία των μέσων ενημέρωσης και τα μονοπώλιά της έχουν επιτρέψει στα κομμουνιστικά στοιχεία να αξιοποιούν εύκολα τις εκφυλισμένες ιδέες πίσω από τα προϊόντα. Διαφημίζουν τις επιφανειακές πολιτισμικές πτυχές των προϊόντων και εισάγουν τη μαρξιστική ιδεολογία, προωθώντας τα παράλληλα. Ο υβριδισμός των πολιτισμών μέσω της παγκοσμιοποίησης γίνεται έτσι ένα ακόμη κανάλι για την προώθηση της κομμουνιστικής ιδεολογίας.
Τρίτον, μια παγκόσμια κουλτούρα καθιστά τον καταναλωτισμό την κυρίαρχη κουλτούρα της κοινωνίας. Οι διαφημίσεις, οι ταινίες, οι τηλεοπτικές εκπομπές και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βομβαρδίζουν συνεχώς τους καταναλωτές με την ιδέα ότι δεν ζουν μια πραγματική ζωή αν δεν καταναλώνουν ή δεν κατέχουν συγκεκριμένα προϊόντα ή δεν επιδιώκουν να ψυχαγωγηθούν με συγκεκριμένους τρόπους. Ο κομμουνισμός χρησιμοποιεί διαφορετικά μέσα και ψυχαγωγία για να ωθήσει τους ανθρώπους να επιδιώξουν την ικανοποίηση των βασικών τους επιθυμιών. Καθώς οι άνθρωποι ενδίδουν σε αυτές τις επιθυμίες, απομακρύνονται από την πνευματική σφαίρα, με αποτέλεσμα να παρεκκλίνουν από τις μακροχρόνιες θεϊκές τους πεποιθήσεις και τις παραδοσιακές αξίες μέσα σε λίγες μόνο γενιές.
Καθώς ο κομμουνισμός διαδίδει γρήγορα την επιδεινωμένη ιδεολογία του εν μέσω της παγκοσμιοποίησης, χρησιμοποιεί τη νοοτροπία της αγέλης. Με συχνή έκθεση σε μέσα ενημέρωσης, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, διαφημίσεις, τηλεοπτικές εκπομπές και ταινίες, οι άνθρωποι βομβαρδίζονται με διάφορες αντιπαραδοσιακές ιδέες και αφηγήσεις. Αυτό δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι τέτοιες επιδεινούμενες τάσεις αντιπροσωπεύουν μια παγκόσμια συναίνεση. Οι άνθρωποι σταδιακά μουδιάζουν μπροστά στη ζημιά που προκαλούν αυτές οι ιδεολογίες, καθώς οι διεστραμμένες συμπεριφορές αρχίζουν να θεωρούνται μοντέρνες και οι άνθρωποι παροτρύνονται να είναι περήφανοι γι’ αυτές. Η κατάχρηση ουσιών, η σεξουαλική απελευθέρωση, η εκφυλισμένη μουσική, η αφηρημένη τέχνη και πολλά άλλα διαδίδονται με αυτόν τον τρόπο.
Η μοντέρνα τέχνη είναι εκφυλισμένη και παραβιάζει όλους τους παραδοσιακούς ορισμούς της αισθητικής. Κάποιοι άνθρωποι μπορεί να το γνώριζαν αυτό από την αρχή, αλλά αφού τα μοντέρνα έργα τέχνης εκτίθενται συνεχώς σε μεγάλες μητροπολιτικές περιοχές και πωλούνται σε υψηλές τιμές, και όταν τα μέσα ενημέρωσης αναφέρουν συχνά σκοτεινά και παράξενα έργα, οι κανονικοί άνθρωποι αρχίζουν να πιστεύουν ότι είναι αυτοί που έχουν χάσει την επαφή με τη μόδα και ότι είναι το γούστο τους στην τέχνη που πρέπει να ενημερωθεί. Φωτισμένοι από αυτή την τάση, οι άνθρωποι μαθαίνουν να αρνούνται την έμφυτη αίσθηση του τι συνιστά ομορφιά και να αποδέχονται την απαίσια αισθητική της υποβαθμισμένης τέχνης.
Κάθε είδους εκφυλισμένη κουλτούρα, μεταμφιεσμένη ως δυτική κουλτούρα, εξαπλώνεται αυτή τη στιγμή σε κάθε γωνιά του κόσμου. Το Χόλιγουντ, ειδικότερα, υπήρξε σημαντικός φορέας διαφόρων αφηγήσεων που πηγάζουν από τον πολιτιστικό μαρξισμό. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κινηματογραφικής βιομηχανίας της επιτρέπουν να κάνει τους ανθρώπους να αποδέχονται υποσυνείδητα τις αξίες της. Όπως περιγράφεται στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο, ο κινηματογράφος έχει τη δύναμη να απεικονίζει συναρπαστικές ατμόσφαιρες, αφηγήσεις και προσωπικότητες, βυθίζοντας το κοινό στην οπτική γωνία του σκηνοθέτη. Οι ταινίες του Χόλιγουντ παίζουν τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση των αξιών και της κοσμοθεωρίας του κοινού.
Σε αυτό το βιβλίο, έχουμε επίσης συζητήσει πώς ο πολιτιστικός μαρξισμός έχει καταλάβει τη δυτική εκπαίδευση (βλ. Κεφάλαιο Δώδεκα) και, με τη σειρά του, έχει εκθέσει ξένους φοιτητές που σπουδάζουν σε δυτικές χώρες σε διάφορες αριστερές ιδεολογίες. Όταν επιστρέφουν στις χώρες τους, διαδίδουν αυτές τις ιδεολογίες, οι οποίες θεωρούνται ελκυστικές επειδή οι δυτικές χώρες είναι περισσότερο προηγμένες τεχνολογικά και οικονομικά. Έτσι, οι επεμβατικές σύγχρονες τάσεις συναντούν μικρή αντίσταση καθώς διαδίδουν και καταστρέφουν τον τοπικό παραδοσιακό πολιτισμό.
Αυτές οι σύγχρονες παγκοσμιοποιητικές αξίες έχουν επίσης γίνει πανταχού παρούσες και κυρίαρχες μέσω της εταιρικής κουλτούρας των πολυεθνικών εταιρειών. Η προώθηση της σεξουαλικής απελευθέρωσης έχει διαβρώσει σοβαρά τις ηθικές αξίες της παραδοσιακής κοινωνίας.
Το 2016, μια μεγάλη παγκόσμια αλυσίδα λιανικής πώλησης ανακοίνωσε ότι τα καμαρίνια και οι τουαλέτες των καταστημάτων της θα είναι «φιλικά προς τα τρανς άτομα», πράγμα που σημαίνει ότι οι άνδρες θα μπορούσαν να εισέρχονται στις τουαλέτες ή τα αποδυτήρια των γυναικών κατά βούληση, εφόσον αυτοπροσδιορίζονταν ως γυναίκες. Η Αμερικανική Ένωση Οικογένειας δήλωσε ότι η πολιτική ήταν επιβλαβής για τις γυναίκες και τα παιδιά και κάλεσε τους καταναλωτές να μποϊκοτάρουν την εταιρεία. Μέχρι σήμερα, η δέσμευση της ένωσης να μποϊκοτάρει την αλυσίδα καταστημάτων έχει λάβει περισσότερες από 1,5 εκατομμύριο υπογραφές. [23] Τα μποϊκοτάζ έχουν γίνει μη ρεαλιστικά, ωστόσο, καθώς όλο και περισσότερες εταιρείες σε ολόκληρη την κοινωνία έχουν υιοθετήσει τέτοιες πολιτικές. Ο κομμουνισμός είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει τη νοοτροπία της αγέλης επειδή πολλοί άνθρωποι δεν έχουν ισχυρή θέληση. Μόλις η ανθρωπότητα παρεκκλίνει από τις θεϊκά μεταδιδόμενες παραδόσεις, όλα γίνονται σχετικά και αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου. Η κατάσταση γίνεται ώριμη για εκμετάλλευση.
Υπό τις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, ο αμοιβαίος σεβασμός και η ανοχή διαφορετικών εθνικών πολιτισμών έχουν γίνει κυρίαρχη τάση. Ο κομμουνισμός το χρησιμοποίησε αυτό για να διαστρεβλώσει την έννοια της ανοχής και να καταστήσει την ουδετερότητα των αξιών μια «παγκόσμια συναίνεση», υποστηρίζοντας έτσι αποκλίνουσες ιδέες.
β. Ο Ρόλος του ΟΗΕ στη διάδοση εκφυλισμένων αξιών
Το Άρθρο 13 της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού ορίζει: «Το παιδί έχει δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης. Αυτό το δικαίωμα περιλαμβάνει την ελευθερία αναζήτησης, λήψης και μετάδοσης πληροφοριών και ιδεών κάθε είδους, ανεξαρτήτως συνόρων, είτε προφορικά, γραπτώς είτε έντυπα, με τη μορφή τέχνης ή μέσω οποιουδήποτε άλλου μέσου της επιλογής του παιδιού». [24]
Μερικοί ερευνητές έχουν ρωτήσει: Εάν οι γονείς δεν επιτρέπουν στα παιδιά τους να φορούν μπλουζάκια με σατανικό συμβολισμό, συνιστά αυτό παραβίαση των δικαιωμάτων των παιδιών; Έχουν τα παιδιά το δικαίωμα να επιλέγουν πώς θα μιλούν στους γονείς τους; Τα παιδιά μπορεί να μην έχουν κρίση. Εάν διαπράξουν πράξεις βίας ή παραβιάσουν ηθικούς κανόνες, μπορούν οι γονείς να τα πειθαρχήσουν; Αυτές οι ανησυχίες δεν είναι αδικαιολόγητες. Το 2017, το Οντάριο του Καναδά ψήφισε νόμο που απαγορεύει στους γονείς να αρνούνται τις επιθυμίες των παιδιών τους όσον αφορά την έκφραση φύλου (δηλαδή, τα παιδιά μπορούσαν να επιλέξουν τα δικά τους φύλα). Οι γονείς που δεν αποδέχονται την ταυτότητα φύλου που έχει επιλέξει το παιδί τους μπορεί να θεωρηθούν ότι εμπλέκονται σε κακοποίηση παιδιών και τα παιδιά τους θα μπορούσαν να τους αφαιρεθούν από το κράτος. [25]
Το 1990, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ανακοίνωσε ότι η ομοφυλοφιλία δεν ήταν ψυχική ασθένεια, κάτι που αύξησε και ώθησε σημαντικά το κίνημα ΛΟΑΤΚΙ+ παγκοσμίως. Η Νότια Αφρική ήταν η πρώτη χώρα που εισήγαγε μια νέα σύμβαση στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, η οποία απαιτούσε η αναγνώριση του σεξουαλικού προσανατολισμού και της ταυτότητας φύλου να χρησιμοποιείται ως δείκτης υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η σύμβαση, η πρώτη που στόχευε άμεσα τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου, τελικά υιοθετήθηκε. Στην πραγματικότητα, η σύμβαση ομαλοποιεί αυτά που θεωρούνταν αποκλίνουσες ιδέες, αποδίδοντάς τους την ίδια σημασία με τα φυσικά δικαιώματα.
Ο κομμουνισμός χρησιμοποιεί έτσι την παγκοσμιοποίηση για να διαστρεβλώσει και να καταστρέψει τον παραδοσιακό πολιτισμό και τις ηθικές αξίες με έναν ολοκληρωμένο τρόπο. Αυτό περιλαμβάνει τη χρήση ανεπτυγμένων χωρών, παγκόσμιων επιχειρήσεων και διεθνών θεσμών. Οι άνθρωποι βυθίζονται στην επιφανειακή ευκολία ενός παγκοσμιοποιημένου τρόπου ζωής, αλλά δεν γνωρίζουν τους ραγδαίους μετασχηματισμούς που συμβαίνουν σε επίπεδο ιδεολογίας και συνείδησης. Σε λίγες μόνο δεκαετίες, αυτές οι εντελώς νέες ιδέες έχουν κατακλύσει πολλά μέρη του κόσμου. Όπου κι αν πάνε αυτές οι ιδέες, ο πολιτισμός αλλάζει — και ακόμη και οι παλαιότερες και πιο κλειστές χώρες δεν μπορούν να ξεφύγουν. Εάν αυτή η τάση συνεχιστεί, ο ίδιος ο πολιτισμός θα χαθεί.
Ο παραδοσιακός πολιτισμός είναι η ρίζα της ανθρώπινης ύπαρξης και μια σημαντική εγγύηση για τους ανθρώπους στην διατήρηση ηθικών προτύπων. Είναι το κλειδί για να επιστρέψουν οι άνθρωποι στο δίκαιο μονοπάτι και να σωθούν από τον Δημιουργό τους. Στη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, ο παραδοσιακός πολιτισμός έχει διαστρεβλωθεί και καταστραφεί από τις ρυθμίσεις του κομμουνιστικού φαντάσματος. Η μακροπρόθεσμη ηθική κρίση που αντιμετωπίζει ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι άνευ προηγουμένου.
5. Υπεράσπιση της εθνικής κληρονομιάς και των οικουμενικών αξιών
Διαφορετικές εθνικότητες και χώρες υπάρχουν εδώ και χιλιετίες. Παρόλο που κατοικούν σε διαφορετικές περιοχές, έχουν διαφορετικές κοινωνικές μορφές και πολιτικά συστήματα, χρησιμοποιούν διαφορετικές γλώσσες και έχουν διαφορετικές πολιτισμικές και ψυχολογικές ιδιότητες, όλοι μοιράζονται κοινές καθολικές αξίες. Αυτές οι καθολικές αξίες αποτελούν τον πυρήνα του παραδοσιακού πολιτισμού για όλες τις εθνοτικές ομάδες.
Σε όλο τον κόσμο, ειδικά μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι εκπρόσωποι του κομμουνισμού τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση άρχισαν να χρησιμοποιούν τις διεθνείς πολιτικές, οικονομικές και πολιτιστικές ανταλλαγές και συνεργασία για να επεκτείνουν και να ελέγξουν την παγκοσμιοποίηση. Οι παγκοσμιοποιητικοί θεσμοί προωθούν εκφυλισμένες αξίες σχεδόν σε κάθε χώρα της γης, βοηθώντας τη συστηματική καταστροφή των καθολικών αξιών, του παραδοσιακού πολιτισμού και της πίστης στο θείο από το κομμουνιστικό φάντασμα.
Χρησιμοποιώντας την παγκοσμιοποίηση σε συνδυασμό με άλλες ιστορικές διαδικασίες τους τελευταίους αιώνες, το κομμουνιστικό φάντασμα έχει επεκτείνει σημαντικά την εξουσία του στον ανθρώπινο κόσμο.
Στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, οι κομμουνιστές ανέλαβαν την εξουσία στη Ρωσία και την Κίνα, σφαγιάζοντας τις πολιτιστικές ελίτ και καταστρέφοντας τον παραδοσιακό πολιτισμό αυτών των δύο τεράστιων εθνών. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το κομμουνιστικό στρατόπεδο διείσδυσε και έλεγξε διεθνείς οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ, καταχράστηκε τις δημοκρατικές διαδικασίες για να επιτρέψει στην πλειοψηφία να κατακτήσει τη μειονότητα και χρησιμοποίησε χρήματα για να κερδίσει τις δυνάμεις των μικρών χωρών, σε μια προσπάθεια να χρησιμοποιήσει την υπερεθνική δύναμη του ΟΗΕ για να διαδώσει το πολιτικό του σύστημα παγκοσμίως.
Σε λίγο περισσότερο από έναν αιώνα από την εμφάνιση του κομμουνισμού στην παγκόσμια σκηνή, αυτές οι υπερεθνικές πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις έχουν φτάσει να ασκούν τρομερή δύναμη, θέτοντας σε κίνδυνο κυρίαρχα έθνη παντού με την ατζέντα της εγκαθίδρυσης μιας παγκόσμιας κυβέρνησης.
Μόνο με την επιστροφή της παράδοσης μπορούν οι άνθρωποι να αποκαταστήσουν την εθνική τους ταυτότητα και κυριαρχία και να δημιουργήσουν ένα αρμονικό διεθνές περιβάλλον που διέπεται από ορθές παγκόσμιες αξίες. Αυτό θα επιτρέψει στην ανθρωπότητα να εξορίσει το κομμουνιστικό φάσμα και να ζήσει υπό την προστασία και τη χάρη του θείου.
Παραπομπές
1. Karl Marx and Friedrich Engels, “The German Ideology,” in Marx-Engels Collected Works, vol. 5 (1932), accessed via Marxists Internet Archive on May 4, 2020, https://www.marxists.org/archive/marx/works/1845/german-ideology/index.htm.
2. Vladimir Lenin, “The Third, Communist International,” in Lenin’s Collected Works, 4th English edition, vol. 29 (Moscow: Progress Publishers, 1972), 240–241, Marxists Internet Archive, accessed on May 4, 2020, https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1919/mar/x04.htm.
3. G. Edward Griffin, Fearful Master: A Second Look at the United Nations (Appleton, WI: Western Islands, 1964), chap. 7.
4. William Z. Foster, Toward Soviet America (New York: Coward-McCann, 1932), chap. 5, Marxists Internet Archive, accessed on May 4, 2020, https://www.marxists.org/archive/foster/1932/toward/06.htm.
5. James Bovard, “The World Bank vs. the World’s Poor,” Cato Institute Policy Analysis, no. 92, September 28, 1987, https://object.cato.org/sites/cato.org/files/pubs/pdf/pa092.pdf.
6. Dani Rodrik, The Globalization Paradox: Why Global Markets, States, and Democracy Can’t Coexist (New York: Oxford University Press, 2011), 19.
7. Robert Atkinson, “Why the 2000s Were a Lost Decade for American Manufacturing,” IndustryWeek, March 14, 2013, https://www.industryweek.com/the-economy/article/22006840/why-the-2000s-were-a-lost-decade-for-american-manufacturing.
8. US Bureau of Labor Statistics, “A Profile of the Working Poor, 2016,” BLS Reports, July 2018, https://www.bls.gov/opub/reports/working-poor/2016/home.htm.
9. William F. Jasper, Global Tyranny … Step by Step: The United Nations and the Emerging New World Order (Appleton, WI: Western Islands Publishers, 1992), chap. 4.
10. J. Edgar Hoover, as quoted in Griffin, Fearful Master, 48.
11. Amity Shlaes, “Communism Becomes Cronyism at the UN,” The Wall Street Journal, October 24, 1991.
12. Colum Lynch, “China Enlists UN to Promote Its Belt and Road Project,” Foreign Policy, May 10, 2018, https://foreignpolicy.com/2018/05/10/china-enlists-u-n-to-promote-its-belt-and-road-project.
13. Dore Gold, Tower of Babble: How the United Nations Has Fueled Global Chaos (New York: Crown Forum, 2004), 1–24.
14. Dore Gold, as quoted in Robert Chandler, Shadow World: Resurgent Russia, The Global New Left, and Radical Islam (Washington, DC: Regnery Publishing, 2008), 403.
15. Griffin, Fearful Master, chap. 11.
16. Norman Cousins, as quoted in Gary Benoit, “‘Earth Day’ — The Greatest Sham on Earth,” The New American, April 21, 2016, https://www.thenewamerican.com/tech/environment/item/23011-earth-day-the-greatest-sham-on-earth.
17. American Humanist Association, “Humanist Manifesto II” (Washington, DC: American Humanist Association, 1973), https://americanhumanist.org/what-is-humanism/manifesto2.
18. Hilary F. French, et al., “After the Earth Summit: The Future of Environmental Governance,” Worldwatch Institute 107, March 1992.
19. Jasper, Global Tyranny, chap. 4.
20. Chandler, Shadow World, 401–403.
21. W. Cleon Skousen, The Naked Communist (Salt Lake City: Izzard Ink Publishing, 1958), chap. 12.
22. Willi Münzenberg, as quoted in Bernard Connolly, The Rotten Heart of Europe: Dirty War for Europe’s Money (London: Faber & Faber, 2013).
23. “Sign the Boycott Target Pledge!” American Family Association, April 2016, https://www.afa.net/target.
24. United Nations Office of the High Commissioner for Human Rights, “Convention on the Rights of the Child” (Geneva: United Nations, 1989), https://www.ohchr.org/en/professionalinterest/pages/crc.aspx.
25. Grace Carr, “Ontario Makes Disapproval of Kid’s Gender Choice Potential Child Abuse,” Daily Caller, June 5, 2017, https://dailycaller.com/2017/06/05/ontario-makes-disapproval-of-kids-gender-choice-child-abuse.
